Μετάβαση στο περιεχόμενο

leonidio

Veterans
  • Περιεχόμενο

    3050
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

  • Κερδισμένες ημέρες

    28

Όλα όσα δημοσιεύθηκαν από leonidio

  1. Στο φετινό Comicdom Con Athens οι γυναίκες δημιουργοί έχουν τον πρώτο λόγο 7 Ελληνίδες δημιουργοί κόμικς που αξίζουν την προσοχή μας Έφη Θεοδωροπούλου Φέτος, το Artists Alley του Comicdom Con Athens 2019, το καθιερωμένο meet and greet των καλλιτεχνών με τους φαν τους, όπου παρουσιάζουν το έργο τους αλλά και τις νέες τους δουλειές, έχει τη μεγαλύτερη ίσως γυναικεία συμμετοχή των τελευταίων χρόνων. Έντεκα από τους σαράντα τέσσερις καλλιτέχνες που φιλοξενεί συνολικά είναι γυναίκες και, όπως όλα δείχνουν, ο αριθμός τους θα αυξάνεται κάθε χρόνο. Μιλήσαμε σε επτά από αυτές για το έργο τους και την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο των κόμικς. Αρινέλα Κοτσίκο Η Αρινέλα Κοτσίκο γεννήθηκε το 1991 και σπουδάζει Ιστορία & Φιλοσοφία της Επιστήμης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Παν/μιο Αθηνών. Ζωγραφίζει από νεαρή ηλικία και τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των κόμικς. «Στο έργο μου προσπαθώ να δώσω μια καθαρά δική μου αισθητική και οπτική. Και στα δύο κόμικς που έχω δουλέψει, το "Fallen Light" και το "Μαντλίν, η γενναία πριγκίπισσα", έχω δημιουργήσει πρωταγωνίστριες με δυναμική προσωπικότητα και χαρακτήρα. Ιδιαίτερα στο δεύτερο, που απευθύνεται σε παιδιά, ήθελα να περάσω το μήνυμα πως δεν μετράει το φύλο αλλά το θάρρος και η τόλμη να κυνηγάς τα όνειρά σου. Θέλω κάθε ιστορία που γράφω ή σχεδιάζω να περνάει ένα μήνυμα και να λέει κάτι στον αναγνώστη. Πιστεύω πως είμαστε σε έναν χώρο που δεν έχει φύλο και νομίζω ότι περισσότερο μετράει το ποσό καλός σχεδιαστής και επαγγελματίας είσαι». Αρινέλα Κοτσίκο Σιαδώρα Παπαθεοδώρου Η Σιαδώρα γεννήθηκε το 1994 και σπουδάζει ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Είναι δημιουργός κόμικς και illustrator. «Συνήθως στα έργα μου πρωταγωνιστούν γυναίκες που μπορεί μερικές φορές να κραδαίνουν σπαθιά και να προφυλάσσουν από πλάσματα του σκότους. Πέρα από το ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι οι ηρωίδες σε μια ιστορία, δεν υπάρχει κάποια γυναικεία (ή αντρική) θεματολογία. Οι ιστορίες μου απευθύνονται σε οποιονδήποτε θέλει να τις διαβάσει, ανεξαρτήτως φύλου. Είναι περιπέτειες με ένα μείγμα κωμωδίας/δράματος και επικού στοιχείου. Κάθε χρόνο εμφανίζονται όλο και περισσότερες δημιουργοί. Οι αγαπημένες μου δουλειές στον χώρο αυτήν τη στιγμή είναι από γυναίκες. Το κοινό που ασχολείται με τα κόμικς αλλάζει, πράγμα που βοηθάει. Όσο για τις ευκαιρίες, όπως και να έχει, ο χώρος παραμένει μικρός στην Ελλάδα, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν περιορισμοί για όλους». Σιαδώρα Παπαθεοδώρου Ευγενία Κουμάκη Γεννήθηκε το 1990 και σήμερα δουλεύει ως εικονογράφος για εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού. Η τελευταία της δουλειά είναι ένα κόμικ που βασίζεται σε ελληνικά παραμύθια με horror ατμόσφαιρα. «Δεν ξέρω πώς θα χαρακτήριζα το έργο μου. Γενικά, πάντα προσπαθώ να προσεγγίσω τις ιστορίες μου έτσι ώστε ο αναγνώστης να νιώθει κοντά στους χαρακτήρες και να καταλαβαίνει τις επιλογές, την πορεία και τα συναισθήματά τους. Πιστεύω πώς ένα καλό έργο απευθύνεται και στα δύο φύλα. Μπορεί επίσης να βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση και επικοινωνία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Γενικά, η Ελλάδα έχει εξαιρετικά αξιοζήλευτη αναλογία γυναικών/queer/ανδρών καλλιτεχνών, με πολύ καλή εκπροσώπηση σε όλα τα επίπεδα και όλα τα στυλ. Προσωπικά, όταν πρωτοβρέθηκα στον χώρο, δεν ένιωσα ούτε αποκλεισμό, ούτε συγκατάβαση, ούτε ζήλια, ούτε εχθρότητα. Θα έλεγα πως υπάρχουν λίγο περισσότερες ευκαιρίες για γυναίκες μέσω οργανωμένων εκδηλώσεων και πρωτοβουλιών, λόγω της αύξησης του ενδιαφέροντος για θέματα φεμινισμού. Το σημαντικό είναι πως σε επίπεδο ατομικής προσπάθειας δεν υπάρχει καμία προκατάληψη και κρινόμαστε από το επίπεδο και το περιεχόμενο της δουλειάς μας και όχι βάσει του φύλου μας ή του πώς προσδιοριζόμαστε. Επίσης, το μεγαλύτερο θετικό που βλέπω είναι πως οι φιλίες στον χώρο είναι πραγματικές, κάτι που φαίνεται στην ατμόσφαιρα κάθε διοργάνωσης στην οποία έχω βρεθεί». Ευγενία Κουμάκη Σοφία Σπυρλιάδου Γεννήθηκε το 1983. Έχει τελειώσει Αρχιτεκτονική και τώρα σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. «Το έργο μου έχει ως αφετηρία την πραγματική, καθημερινή ζωή, συνήθως μέσα από τα μάτια παιδιών. Συχνά εντάσσω στις ιστορίες μου μαγικά ή υπερβατικά στοιχεία. Θεωρώ πως, επειδή αντλώ πολλά θέματα από τη ζωή μου, τις αναμνήσεις μου κ.λπ., το πιθανότερο είναι οι ιστορίες μου περισσότερο να αγγίζουν ανθρώπους με παρόμοια βιώματα. Οι πρωταγωνιστές μου πολύ συχνά είναι μικρά κορίτσια. Η κατάσταση στον χώρο των κόμικς στην Ελλάδα είναι δραματική, είτε είσαι γυναίκα δημιουργός είτε άντρας. Ευκαιρίες για να δείξεις τη δουλεία σου υπάρχουν, αλλά αποδίδουν ελάχιστα ή και καθόλου χρήματα. Αυτό που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια είναι μια σημαντική αύξηση των νέων δημιουργών συνολικά (αυτό φαίνεται και από τις άπειρες πλέον εκδόσεις φανζίν, που κυριολεκτικά δεν χωράνε στο Γαλλικό Ινστιτούτο). Το καλό σήμερα, σε σχέση με παλιότερες εποχές, είναι ότι κανένα από τα νέα παιδιά που ασχολούνται με αυτό δεν νιώθει εγκλωβισμένο στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως φύλου, ήδη γράφουν στα αγγλικά, έχουν διεθνές κοινό στις σελίδες τους στο Ιnstagram και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φύγουν από τη χώρα και να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού». Σοφία Σπυρλιάδου, Friends Έφη Θεοδωροπούλου Η Έφη Θεοδωροπούλου ασχολείται με τις εικονογραφήσεις, τη δημιουργία κόμικς και τοιχογραφιών. Πέρσι κυκλοφόρησε το πρώτο της κόμικ-άλμπουμ THE 3ISTERS από τις εκδόσεις Ένατη Διάσταση. «Το έργο μου αποτελείται κυρίως από αυτοβιογραφικές ιστορίες κόμικς. Συνήθως προτιμώ τα σενάρια που βασίζονται σε στοιχεία και γεγονότα της καθημερινότητας, στα οποία ορισμένες φορές υπάρχει μία δόση φανταστικού. Θα μπορούσα να πω πως η θεματολογία μου είναι αρκετά γυναικεία. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν πραγματεύομαι ιστορίες δράσης αλλά ιστορίες που έχουν να κάνουν περισσότερο με θέματα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, των σχέσεων και των συναισθημάτων γενικότερα. Αν και φαίνεται πως ο χώρος των κόμικς εξακολουθεί να αποτελεί ένα ανδροκρατούμενο πεδίο, όσοι τον παρακολουθούν θα έχουν διαπιστώσει πως ο αριθμός των γυναικών που ασχολούνται και δημιουργούν κόμικς ολοένα αυξάνεται. Επίσης, πιστεύω πως ανεβαίνει συνεχώς το επίπεδο, σχεδιαστικά και ποιοτικά». Έφη Θεοδωροπούλου Dani / Δανάη Κηλαηδόνη Η Dani γεννήθηκε στην Αθήνα το 1992 και σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Δεν είναι η πρώτη φορά που η βραβευμένη δημιουργός του «Tales from the strip» συμμετέχει στο Artists Alley. «Τα κόμικς που φτιάχνω σχεδιαστικά χαρακτηρίζονται από έντονα μελάνια και τη χρήση αρνητικού χώρου. Γενικά, μου αρέσει να έχει ένταση το σχέδιό μου μέσα από το ασπρόμαυρο και να στέκεται και μόνο του, χωρίς να χρειάζεται να χρωματιστεί. Απευθύνεται σε οποιονδήποτε διαβάζει κόμικς, αλλά θα έλεγα ότι είναι για εφήβους και άνω. Έχουν συνήθως γυναίκες πρωταγωνίστριες, καθώς οι εταιρείες με τις οποίες συνεργάζομαι θα προτιμήσουν ένας τέτοιος χαρακτήρας να σχεδιαστεί από μια γυναίκα δημιουργό. Θεωρώ ότι οι ευκαιρίες ήταν πάντα ίσες, απλώς τώρα πιο πολλές γυναίκες ασχολούνται με το αντικείμενο». Dani Σταυρούλα Παπαδάκη Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Αποφοίτησε με άριστα από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 2002 και δραστηριοποιείται στον χώρο των underground κόμικς. «Τα κόμικς μου απευθύνονται σε ένα διαφορετικό κοινό από αυτό που διαβάζει υπερηρωικά κομικς. Είναι σουρεαλιστικά, χωρίς να έχουν ρεαλιστικούς χώρους ή πρόσωπα τις πιο πολλές φορές. Επίσης, ασχολούνται με την ψυχογεωγραφία των ηρώων τους, που είναι και των δύο φύλων, και με τις σχέσεις που δημιουργούνται στη σημερινή κοινωνία. Αυτές μπορεί να είναι είτε ερωτικές, είτε φιλικές, είτε σχέσεις εξουσίας κ.λπ. Γι' αυτόν τον λόγο το κοινό μου είναι όσοι ενδιαφέρονται για το εναλλακτικό κόμικ, που δεν περιορίζεται σε περιπέτειες υπερηρώων αλλά σε βάζει σε έναν φανταστικό κόσμο που εκφράζει συγχρόνως τη σύγχρονη πραγματικότητα. Στις μέρες μας όλο και πιο πολύς κόσμος ξεπερνάει τη στερεοτυπική σκέψη ότι ο δημιουργός κόμικς είναι γένους αρσενικού και πολλές γυναίκες δημιουργοί αναγνωρίζονται, βραβεύονται και στέκονται πλέον ισάξια δίπλα στους άντρες συναδέλφους τους». Σταυρούλα Παπαδάκη Στο Artists Alley συμμετέχουν επίσης οι Αλεξία Οθωναίου, Αυγή Κανάκη, Αγγελική Σαλαμίκη και Δάφνη Κεσκινίδου. Το Comicdom Con Athens 2019 θα διεξαχθεί από τις 19 ως τις 21 Απριλίου στην Ελληνοαμερικανική Ένωση και στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Πηγή
  2. Κρατήθηκαν ήδη, Βασίλη
  3. Σου το κρατάω, Δημήτρη
  4. Μπήκαν στην άκρη, Σταύρο To What If όμως το πρόλαβε για πολύ λίγο ο Retroplaymo
  5. Κρατήθηκαν, Λόρδε, τα λέμε στο Comicdom
  6. Νέες προσθήκες. Στα 2 ευρώ εκτός από όπου αναγράφεται διαφορετικά: Όσα είναι με μοβ χρώμα, κρατημένα Marvel Comics Alpha Flight 12, 31, 39 The Amazing Spider-Man 287 (σε μέτρια κατάσταση, 1 ευρώ), 306, 358 Avengers Anual 15, 17 (3 ευρώ το ένα) Avengers 255, 260, 265, 274, 278, 282, 286, 287, 292, 293, 294, 295, 296, 297, 298, 301, 302, 303, 305, 309, 336, 337, 340 Captain America Annual 8, 11 Captain America 225, 242, 243, 274, 284, 285, 299 (σε μέτρια κατάσταση, 1 ευρώ), 325, 327, 336, 337,, 338, 339, 341, 345, 349, 353, 354, 356, 357, 361, 393 Cloak and Dagger 2, 5 Daredevil 299, 304 (σε μέτριες καταστάσεις, 1 ευρώ το ένα) Deathlock 12, 18 Docttor Strange 70. 79. 80 Double Dragon 2 Fantastic Four 351, 355, 363, 370 Fantastic Four versus The X-Men 3 (3 ευρώ) Fraggle Rock 1 Guardians of the Galaxy 24 The Incredible Hulk Annual 18 (3 ευρώ) The Incredible Hulk 341, 386 Iron Man Annual 8 (3 ευρώ) Iron Man 201, 272 (σε μέτρια κατάσταση, 1 ευρώ), 289 Marvel Fanfare 42 Marvel Tales ft Spider-Man 189, 195, 262 The Mighty Thor 332, 334, 358. 371, 374, 435, 436, 437, 448, 455 (σε μέτρια κατάσταση, 1 ευρώ) The New Mutants 56 (σε μέτρια κατάσταση, 1 ευρώ) The Punisher (Vol 2) 7 The Silver Surfer (Vol. 3) 66 (σε μέτρια κατάσταση, 1 ευρώ) Spitfire and the Trouibleshooters 3 Team America 8. 9. 10. 11 The Transformers 3, 4, 5 Web of Spider-Man 41 West Coast Avengers Annual 2 (3 ευρώ) West Coast Avengers (Vol. 1) 4 West Coast Avengers (Vol. 2) 6, 20, 21, 22, 32, 42, 46, 47, 48, 49, 50 Wolverine 55 X-Factor 71 The X-Men vs The Avengers (1987) 1, 3 (3 ευρώ το ένα) The Uncanny X-Men 209, 215, 225 DC Action Comics 683 Ambush Bug 4 Batman 408 Justice League Europe 29 (σε μέτρια κατάσταση, 1 ευρώ) Justice League International 20 (σε μέτρια κατάσταση, 1 ευρώ) Superman Annual 12 (3 ευρώ) V 12, 13 The Warlord 97, 98, 99, 101, 105, 106, 108, 115, 116, (σε μέτριες καταστάσεις, 1 ευρώ το ένα), 121 Image Spawn 4 (10 ευρώ) Star Comics Defenders of the Earth 2 Ewoks 14 Muppet Babies 14 Popples 2, 4 Διάφορα πιο παιδικά στο 1,5 ευρώ Archie 265, 355 Beano 119 Betty and Me 160 Pink Panther 70 Richie Rich 46 Διάφορα Περίεργα The Vault of Horror (1990) 3 (3 ευρώ) Ms Mystic (Continuity Publishing) 8 (σε μέτρια κατάσταση, 1 ευρώ) Ralp Snart Adventures (Now Comics) 16 (δείτε το λινκ) Uncanny Tales (Alan Class and Co) 177 (10 ευρώ) (δείτε το λινκ) Σε κακές καταστάσεις και χαρίζονται. Έχουν όλα θέματα με εξώφυλλα κτλ, αλλά εσωτερικά είναι πλήρη Justice League 5 The Uncanny X-MEN 185 What if (Vol.2) 37 Strange Tales (vol.2) 5 Captain America 295, 296, 297 Power of the Atom 6
  7. leonidio

    STAR TREK

    Πολύ ωραία και κατατοπιστική παρουσίαση, Κώστα Ορίστε και το εξώφυλλο του 2ου τόμου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αμερικάνικο τόμο #4, σύμφωνα με τα στοιχεία της έκδοσης μέσα στο βιβλίο, αλλά και σύμφωνα με όσα μπόρεσα να διασταυρώσω Μετάφραση: Κώστας Μπακαλάκος, επιμελήτρια η ίδια με τον 1ο τόμο, έτος έκδοσης 1979, σελίδες 160 (χωρίς τα εξώφυλλα) Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση. Οπισθόφυλλο δεν ανεβάζω και επειδή δεν μου σκαναρίστηκε καθόλου καλά, αλλά και επειδή είναι ακριβώς το ίδιο με τον πρώτο τόμο.
  8. Η πλήρης λίστα με όλους τους νικητές σε όλες τις κατηγορίες των ετήσιων βραβείων μας Κάνοντας κλικ στους συνδέσμους στις χρονολογίες, μεταφέρεστε αυτόματα στην ψηφοφορία εκείνης της κατηγορίας για το αντίστοιχο έτος Ελπίζουμε η λίστα να συνεχίσει να εμπλουτίζεται για πολλά χρόνια ακόμη
  9. Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΛΟΓΟ – ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ Όπως έχω προλογίσει σε παλαιότερο κείμενο, οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις γραμμές λογικά έχετε ακούσει σε κάποια στιγμή της ζωής σας φίλους ή/και συγγενείς να σας απευθύνουν το εξής ερώτημα: «Καλά, μεγάλωσες και ακόμα διαβάζεις… μικυμάου;» Από την αρχή, μάλλον, της ύπαρξής τους, τα κόμικς θεωρούνται, για ένα ευρύ μέρος της κοινωνίας, μία μορφή τέχνης (και αυτή είναι η καλή περίπτωση) λαϊκή και ευτελής. Μία ενασχόληση για μικρά παιδιά, ένα πρώτο στάδιο πριν αρχίσουν να διαβάζουν «κανονικά βιβλία», αφού, σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, οι εικόνες έχουν ρόλο αντίστοιχο με τις βοηθητικές ρόδες στα παιδικά ποδήλατα. Μετά από κάποια ηλικία, πρέπει να τις βγάλεις. Στην εφηβεία μου, απέφευγα να αναφέρομαι στην αγάπη μου για τα κόμικς. Και όταν το έκανα, συχνά ερχόμουν αντιμέτωπος με το… σύνδρομο «καλά, μεγάλωσες κι ακόμα διαβάζεις μικυμάου;». Και ήταν τόσο ενοχλητικό, όσο και παγιωμένο στην αντίληψη των περισσοτέρων. Αλλά το πιο ενοχλητικό ήταν να περιφρονούν αυτή σου την ενασχόληση άτομα που δε διάβαζαν ούτε καν… «κανονικά βιβλία», όπως συνήθιζαν να τα λένε. Το πρώτο τεύχος του Μίκυ Μάους κυκλοφόρησε στα ελληνικά περίπτερα το 1966. Έκτοτε, πιστό στο ραντεβού του κάθε Παρασκευή (με ένα μικρό διάλειμμα το 2014-2015), έχει μεγαλώσει και συνεχίζει να μεγαλώνει πολλές γενιές αναγνωστών Μπορεί να δημιουργείται σιγά σιγά η εικόνα ότι η κατάσταση αυτή αρχίζει να αναστρέφεται και ότι η παγιωμένη αυτή αντίληψη εξασθενεί. Και πράγματι, πιο συχνά συναντά κανείς πλέον βιβλία κόμικς σε ράφια και βιτρίνες βιβλιοπωλείων, και πολύ συχνά στις λίστες best seller. Αλλά συνήθως, για να γίνει αυτό, πρέπει να καμουφλαριστούν πρώτα με τον όρο graphic novel.Μία επιλογή των ίδιων των δημιουργών να διαφοροποιήσουν τα «σοβαρά» κόμικς από τα «παιδικά», τα «λαϊκά», τα «μικυμάου». Πρόκειται για μία λύση, της οποίας εμπνευστής θεωρείται ο Will Eisner, η οποία μάλλον δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από όσα επεδίωκε να λύσει. Αλλά αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση – σχετική μεν, διαφορετική δε. Για το θέμα δημοσιεύτηκε, άλλωστε, πρόσφατα, ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Γιάννη Κουκουλά στο καρέ-καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών, ενώ αρκετά κατατοπιστικό είναι και το επιστημονικό άρθρο του Soloup για το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Παράλληλα, η κλιμακούμενη κυριαρχία του υπερηρωικού είδους στην κινηματογραφική (ή, πιο πρόσφατα, και την τηλεοπτική) βιομηχανία εξοικειώνει όλο και περισσότερο το ευρύ κοινό με την αισθητική των κόμικς και στέλνει συνεχώς «νέο αίμα» στην ενασχόληση με την 9η Τέχνη – σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό. Οι ταινίες του Nolan με τον Σκοτεινό Ιππότη θεωρούνται από τις καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ φέτος η ταινία Black Panther έφτασε μέχρι τα βραβεία Όσκαρ, με απρόσμενη επιτυχία. Οι δύο Χιλιανοί συγγραφείς του βιβλίου «Ντόναλντ Ο Απατεώνας» προσπαθούν να πείσουν τους αναγνώστες τους πως τα κόμικς του Ουώλτ Ντίσνεϋ προσπαθούν με ύπουλο τρόπο να περάσουν καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά μηνύματα στα παιδιά, επιστρατεύοντας θεαματικά λογικά άλματα και κακομεταφρασμένα καρέ από τις ιστορίες αναφοράς. Αλλά, αν και το πιο ορμητικό, δεν είναι μόνο το υπερηρωικό στοιχείο που βρίσκει τη θέση του στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Όλο και περισσότεροι παραγωγοί αναζητούν την έμπνευσή τους στην εικονογραφημένη μυθοπλασία: από κλασικές δημιουργίες όπως ο Αστερίξ ή δημοφιλή κόμικς όπως το Sin City μέχρι τον αμφιλεγόμενο Θάνατο του Στάλιν ή το ιδιαίτερο I Kill Giants – και φυσικά τηλεοπτικές σειρές, σαν το πρόσφατο Happy! και το Umbrella Academy του Netflix. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι ο μέσος θεατής αφομοιώνει πλήρως τις παραπάνω αναφορές, ή ότι θα αναζητήσει νομοτελειακά την πρωτότυπη μορφή της ιστορίας. Σίγουρα όμως είναι ενδεικτικό πως η νοοτροπία που απέρριπτε τα κόμικς, θεωρώντας τα μια μορφή τέχνης συνώνυμη της πνευματικής ένδειας, σταδιακά εξασθενεί. Εγχειρήματα κοινωνιολογικής προσέγγισης στο Μέσο, με σκοπό να αναδείξουν τη βλαπτική του επίδραση στην προσωπικότητα των νέων, όπως το εμβληματικό «Ντόναλντ Ο Απατεώνας» του 1970, στις μέρες μας μάλλον θεωρούνται γραφικά και ανερμάτιστα. Πριν 10 χρόνια, με αφορμή την εκλογή του ως 44ου Προέδρου των ΗΠΑ, ο Barack Obama πρωταγωνίστησε σε μία ειδική ιστορία του Spider-Man με τίτλο «Spidey Meets The President!». Το τεύχος Amazing Spider-Man #583 αποτέλεσε ένα σύγχρονο εκδοτικό επίτευγμα από άποψη πωλήσεων, καθώς το εξώφυλλο με τον πρώτο έγχρωμο Πρόεδρο των ΗΠΑ και τον Αραχνάκια στο βάθος έγινε περιζήτητο. Ο Barack Obama έχει δηλώσει πως είναι μεγάλος φαν των κόμικς και ιδιαίτερα του Spider-Man. Αν λάβουμε υπόψη και το χρώμα του, δε θα θέλαμε να ακούσουμε την άποψη του Άδωνη Γεωργιάδη για τον προηγούμενο Πρόεδρο της Αμερικής. Με τον ίδιο τρόπο, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται όσοι εμμένουν να απαξιώνουν την αναγνωρισμένη ως 9η Τέχνη στο δημόσιο λόγο, προωθώντας την άποψη ότι αποτελεί… «παιδί ενός κατώτερου θεού». Γραφικοί, αδαείς και κολλημένοι στην αναπαραγωγή στερεότυπων παλαιομοδίτικων και συντηρητικών. Μία περιγραφή που ταιριάζει γάντι στον τρέχοντα αντιπρόεδρο του συντηρητικού, δεξιού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος, μιλώντας σε ραδιοφωνική εκπομπή στον Real FM στις 20/03/2019, προσπαθώντας να μειώσει τον πολιτικό του αντίπαλο, Αλέξη Τσίπρα, κατέφυγε στη στερεοτυπική εργαλειοποίηση μιας ολόκληρης μορφής τέχνης. Πιστεύει κανείς ότι ο Τσίπρας μπορεί να διαβάσει τέτοια βιβλία; Ο Τσίπρας μέχρι Μπλεκ φτάνει, μέχρι και Spider-Man, δεν μπορεί να πάει παραπάνω. Άδωνις Γεωργιάδης, Real FM 97.8, 20/03/2019 Λίγες μέρες νωρίτερα, διαβάσαμε το κείμενο της κυρίας Μοσχολιού Τζίνας στην αντίστοιχης πολιτικής αλλά και αισθητικής κατεύθυνσης εφημερίδα «Τα Νέα», με τίτλο «Ο αγράμματος Τσίπρας και η γενιά Χ που ήταν μορφωμένη». Σε ένα κείμενο που προσπαθεί να μειώσει το μορφωτικό επίπεδο του πρωθυπουργού, πάλι επιλέγονται τα κόμικς ως έσχατη λύση σε μία σειρά πιθανών αναφορών / ερεθισμάτων. Αυτό που δεν εξηγείται με κανέναν τρόπο είναι το πώς γίνεται να μη φανερώνει ο λόγος του, οι λέξεις του, καμιά συγκεκριμένη αναφορά σε κάτι δικό του, σε κάτι που ξέρει, που αγαπά, σε μια ταινία, ένα άθλημα, ένα βιβλίο, κάτι, ας είναι κι ένα κόμικ! Τζίνα Μοσχολιού, εφημερίδα «Τα Νέα», 10/03/2019 Ας είναι. Διατυπώσεις που περνάνε στα ψιλά, αλλά φανερώνουν μία παγιωμένη αντίληψη για αυτή τη μορφή τέχνης, η οποία στα μάτια κάποιων είναι εκ προοιμίου κατώτερη, κρίνοντας μόνο και μόνο βάσει της μορφής τους, και όχι βάσει περιεχομένου. Με αυτή τη λογική, αριστουργήματα όπως το Watchmen, V For Vendetta, αλλά και τα δικά μας Logicomix ή Δημοκρατία, θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως κατώτερα αναγνώσματα από τα μυθιστορήματα της Λένας Μαντά ή της Χρυσιήδας Δημουλίδου, μόνο και μόνο επειδή οι δημιουργοί τους επέλεξαν το συγκεκριμένο μέσο για να αφηγηθούν την ιστορία τους. Ο Μπλεκ κυκλοφορεί ξανά, εδώ και λίγο καιρό, από τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως, μετά από σχεδόν 30 χρόνια απουσίας από τα ελληνικά περίπτερα. Ταυτόχρονα, ακόμα και κόμικς που απευθύνονται πράγματι καταρχήν σε παιδιά, θα έπρεπε να προωθούνται με θετικές αναφορές στο δημόσιο λόγο, και όχι σαν μέσο απαξίωσης πολιτικών αντιπάλων. Σε μια εποχή που κάθε χρόνο οι αναγνώστες γίνονται όλο και λιγότεροι, κόμικς όπως ο Μπλεκ, ο Σπάιντερμαν ή το Μίκυ Μάους έχουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο να επιτελέσουν: να μαγνητίσουν και να εξοικειώσουν τις νέες γενιές με την ανάγνωση και τα έντυπα, ένα ρόλο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και λειτούργημα και τους ανήκει, παραδοσιακά, εδώ και πολλά χρόνια. Στο MAUS (1980-1991), ο Art Spiegelman διηγείται τις αναμνήσεις του Πολωνού Εβραίου πατέρα του από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Εβραίοι παρουσιάζονται σαν ποντίκια, οι Γερμανοί σα γάτες και οι Πολωνοί σα γουρούνια. Πρόκειται για το πρώτο κόμικ που κέρδισε ποτέ το βραβείο Πούλιτζερ. Αλλά ειδικά στον κύριο Γεωργιάδη, η απάντηση είναι απλή. Αν τα ερεθίσματά του, αντί να είναι τα βιβλία του Πλεύρη και του Παττακού ήταν κόμικς όπως το αριστουργηματικό και πολυβραβευμένο MAUS, ένα έργο για την θηριωδία του Β’ Παγκοσμία Πολέμου, του αντισημιτισμού και του φασισμού, ίσως είχε εξελιχθεί σε κάτι πιο χρήσιμο για την ελληνική κοινωνία. Αντίστοιχες δηλώσεις ξεσήκωσαν πρόσφατα κύμα αντιδράσεων στην Ιταλία. Ο περιβόητος σήμερα αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης και Υπουργός Εσωτερικών, ο αρχηγός της Λέγκας του Βορρά, Ματέο Σαλβίνι, σχολιάζοντας στους δημοσιογράφους κάποια αμφισβητούμενα νούμερα, ανέφερε πως «αυτά που διαβάζετε στις εφημερίδες έχουν την αξιοπιστία του Topolino«. Για όσους δεν το ξέρουν, το Topolino είναι το ιστορικό περιοδικό Disney στη γειτονική χώρα. Όπως συμβαίνει και με το δικό μας «Μίκυ Μάους», πρόκειται για το έντυπο με το οποίο εκατομμύρια παιδιά ανά γενεές μαθαίνουν να διαβάζουν. Και αυτό το περιοδικό το τελευταίο διάστημα βλήθηκε πανταχόθεν. Λίγο μετά, ο κεντροαριστερός πολιτικός Carlo Calenda, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την αναγνωστική κουλτούρα του Σαλβίνι, αναρωτήθηκε αν στη λίστα βιβλίων που έχει διαβάσει ο τελευταίος προσμετρούνται και τα Topolino. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η δήλωση του φιλοσόφου και πρώην Δημάρχου της Βενετίας, Massimo Cacciari: «Αν ο κόσμος είχε διαβάσει μερικά περισσότερα βιβλία πέρα από Topolino, θα καταλάβαινε περισσότερα πράγματα». Βέβαια, η «κομικσική» παράδοση στην Ιταλία είναι πολύ μεγαλύτερη, απ’ ό,τι στη χώρα μας, τόσο σε επίπεδο παραγωγής αλλά και σε επίπεδο εκδόσεων, μεταφράσεων, αναγνωστών. Και αυτό φάνηκε πολύ καθαρά από την ένταση των αντιδράσεων από τους συντελεστές αλλά και όσους μεγάλωσαν, και συνεχίζουν να μεγαλώνουν, με αυτά τα περιοδικά, τόσο στα παραδοσιακά μέσα όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο διευθυντής του περιοδικού, Alex Bertagni, δήλωσε στη γνωστή ιταλική εφημερίδα la Repubblica «Με θλίβει λίγο άνθρωποι ειδικοί και καταρτισμένοι να μιλάνε με τέτοια ελαφρότητα για ένα… εργαλείο όπως το Topolino, ένα περιοδικό που κατάφερε, στα σχεδόν 70 χρόνια εκδοτικής ζωής του, να παρακινήσει στην ανάγνωση πολλές γενιές αναγνωστών, δίνοντάς τους ερεθίσματα για την προσωπική τους ανάπτυξη και συμβάλλοντας συχνά στο χτίσιμο μίας δυνατής κριτικής σκέψης. Το Topolino έχει αυτή τη μεγάλη ικανότητα να διηγείται την πραγματικότητα που βλέπεις γύρω σου και να το κάνει με έναν τρόπο διασκεδαστικό και μόνο εκ πρώτης όψεως «ελαφρύ» ώστε να αρμόζει και σε ένα κοινό πιο νέο που συχνά το πλησιάζει κυρίως για τη μαγεία των περιπετειών του. Καταφέρνει να διαδίδεται χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο απλό και εύηχο, γι’ αυτό το λόγο αποτελεσματικό, και όποιος είναι ειδικός της επικοινωνίας γνωρίζει πόσο σύνθετο δύσκολο είναι να το καταφέρεις. Το Topolino είναι συχνά ένα «σημείο εκκίνησης» για προσωπικά μονοπάτια πλούσια σε ερεθίσματα και πάθη». Ο Francesco Artibani ποζάρει στο facebook με το αφιέρωμα της εφημερίδας Il Foglio στο περιοδικό Topolino. Την ίδια στιγμή, πλήθος ενημερωτικών σελίδων, από την Corriere Della Sera μέχρι την Huffington Post, αναπαρήγαγαν την είδηση της «κόντρας» του περιοδικού με τους πολιτικούς, με κυρίαρχο το σύνθημα «Σταματήστε να μας χρησιμοποιείτε σαν παράδειγμα αμάθειας!». Η εφημερίδα Il Foglio φιλοξένησε διπλή συνέντευξη με δύο από τους πιο δημοφιλείς σεναριογράφους ιστοριών με τους ήρωες του Disney, Francesco Artibani και Roberto Gagnor, ενώ ο θρυλικός πλέον σεναριογράφος και συγγραφέας Tito Faraci έδωσε τη δική του απάντηση μέσω του περιοδικό FQMagazine της εφημερίδας Il Fatto Quotidiano. Γελοιογράφοι όπως ο Mario Natangelo τοποθετήθηκαν με το δικό τους τρόπο στο ζήτημα. Το γεγονός ότι εν έτει 2019 δημιουργείται η ανάγκη να εξηγηθούν αυτονόητα πράγματα, είναι, σίγουρα, απογοητευτικό. Ωστόσο, δεν πρέπει να αποθαρρύνει όσους ασχολούνται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με αυτήν τη μαγευτική τέχνη. Αντίθετα, όλοι -δημιουργοί, εκδότες, αναγνώστες- οφείλουν να απαντάνε με τον κατάλληλο τρόπο σε τέτοιες αστοιχείωτες τοποθετήσεις. ο Topolino ήταν το πρώτο πράγμα που έμαθα να διαβάζω – Και μετά να σχεδιάζω και να αποφασίσω πως θέλω να κάνω κόμικς -Μετά δυστυχώς η ζωή με έφερε να κάνω κόμικς αλλά να ασχολούμαι με την πολιτική -Κι έτσι μιλώ μετά λόγου γνώσεως: το Topolino είναι χίλιες φορές καλύτερο Όπως δεν είναι όλοι οι πολιτικοί κλέφτες και απατεώνες, όπως δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι, έτσι δεν είναι και όλα τα κόμικς παιδικά ή ελαφρά αναγνώσματα. Μάλλον όσοι αναπαράγουν αυτήν τη στερεοτυπική άποψη κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Ας μην επιτρέψουμε όμως σε άτομα που όταν διάβαζαν κόμικς μάλλον κοιτούσαν μόνο τις εικόνες, να υποβιβάζουν στο δημόσιο λόγο αυτήν την ιδιαίτερη τέχνη στο σύνολό της. Πηγή
  10. leonidio

    ΣΧΕΔΙΑ

    Τεύχος 68 Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Οι γελοιογραφίες στο άλμπουμ Το νέο τεύχος βρίσκεται ήδη στα γνωστά σημεία διανομής
  11. leonidio

    PUBLIC

    Και γενικότερα έχουν πολλά διαμάντια της EC se -50% web offer https://www.public.gr/search/public/searchResultsRefinements.jsp?No=15&advancedSearchForBooks=&_dyncharset=UTF-8&Nf=&BookWriterConstraint=&BookpublisherNameConstraint=&BookTitleConstraint=&Ntt=Feldstein+Al&N=1961897612&Nrpp=15&RootCategorySearchConstraint=&BookPriceConstraint2=&BookPriceConstraint1=&Ns=&Ntk=book.writer (Έβαλα το Al Feldstein ως αναζήτηση και μου έβγαλε αυτά)
  12. leonidio

    PUBLIC

    Έβαλε σήμερα μια προσφορά το Public έως (τονίζω: έως) -70% για διαδικτυακή αγορά σε διάφορα κόμικς. Υπάρχουν και ορισμένα σε χώμα τιμές και μπορείτε να βρείτε και πολλά καλά κόμικς σε τιμές κάτω των 3 ευρώ. Ενδεικτικά, εγώ πήρα τους τόμους 1-6 από το Alone (Seuls) του Vehlmann (εκδόσεις Cinebook) με 13,50 και τα έξι. Σύμφωνα με το σάιτ τους, κάποια εξαντλούνται, ίσως να είναι και διαφημιστικό κόλπο, δεν ξέρω, αλλά δεν χάνετε τίποτα να ρίξετε μια ματιά. https://www.public.gr/cat/comics/foreign-comics-and-manga/-70-percent-se-ksenoglossa-comics/
  13. Η Δημοκρατία στα χρόνια της κρίσης Γιάννης Κουκουλάς Λέξη – καραμέλα και έννοια πολυβασανισμένη, η δημοκρατία έχει περάσει τα πάνδεινα στα χρόνια της κρίσης. Οι Ελληνες γελοιογράφοι καλούν τους Ιταλούς συναδέλφους τους στο ετήσιο ραντεβού τους στο Μετρό του Συντάγματος και σχολιάζουν σατιρικά το έλλειμμα δημοκρατίας της εποχής μας Η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων έχει να επιδείξει θαυμαστό και πλούσιο έργο τα τελευταία χρόνια. Τα μεμονωμένα μέλη της, έτσι κι αλλιώς, βρίσκονται στις επάλξεις των πολιτικών αγώνων μέσω των έργων τους αλλά και ως συλλογικότητα η Λέσχη έχει καταφέρει να διοργανώνει σημαντικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, να προσκαλεί σπουδαίους ξένους δημιουργούς, να παρεμβαίνει καίρια σε περιπτώσεις όπου απειλούνται τα δικαιώματα της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης. Το 2016, η έκθεση «Το Μετέωρο Βήμα» με θέμα τη ζωή και την κατάσταση των προσφύγων και των μεταναστών προσέλκυσε χιλιάδες επισκέπτες και απέδειξε ότι το κοινό διψά για πολιτική κριτική όταν αυτή στοχεύει την εξουσία και όχι τους αδύναμους αυτού του κόσμου. Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου Ενα χρόνο αργότερα, η έκθεση «Γλυκιά Ευρώπη» επιχείρησε να ταράξει τα λιμνάζοντα και θολά νερά της αυτάρεσκης γηραιάς ηπείρου που, εθελοτυφλώντας, αποσιωπά τα προβλήματά της εμμένοντας σε νούμερα και στατιστικές, αγνοώντας τους ανθρώπους. Πέρυσι, στην έκθεση «Πόλεμος Α.Ε.», τα δύσκολα θέματα των πολεμικών συγκρούσεων, των εξοπλισμών, των διενέξεων μεταξύ κρατών, των στρατιωτικών δαπανών, της ανόδου του νεοναζισμού κ.λπ., έγιναν αντικείμενο σατιρικών σχολιασμών από την πλειονότητα των Ελλήνων γελοιογράφων. Σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου Και φέτος, οι επαγγελματίες του χιούμορ, που όσο πικρό ή σκληρό κι αν είναι αποκαλύπτει βαθύτατες αλήθειες, επανέρχονται με την έκθεση «Democrisis – Δημοκρατία σε Κρίση» και βασικό τους θέμα την έννοια και την εφαρμοσμένη εκδοχή ενός πολιτικού και κοινωνικού συστήματος που (σχεδόν) όλοι αποδέχονται και υπερασπίζονται στα λόγια αλλά κάποιοι αρνούνται να υπηρετήσουν στην πράξη. Σκίτσο του Ιάκωβου Βάη Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Λέσχης: «Λένε πως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Είναι ωστόσο γεγονός ότι σε εποχές που τα κάθε είδους πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται, οι ατομικές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα συμπιέζονται. Τριάντα δύο Ελληνες σκιτσογράφοι μιλάμε φέτος για τη Δημοκρατία. Μέσα από 131 σκίτσα τη ζωγραφίζουμε. Οχι σαν μια έννοια θολή και γενικόλογη, αλλά ως ένα αγαθό αυτονόητο και συνάμα ζητούμενο, εύθραυστο και την ίδια στιγμή εκπληκτικά ανθεκτικό. Τη ζωγραφίζουμε ως Απάντηση». Σκίτσο του John Antono Εκτός από τους Ελληνες γελοιογράφους, στην έκθεση θα συμμετέχουν και 10 διεθνώς καταξιωμένοι σκιτσογράφοι, με έντονη πολιτική και αιχμηρή ματιά, από την Ιταλία, μια χώρα με πλούσια παράδοση στο είδος και με προβλήματα αντίστοιχα με τα ελληνικά. Και με μια γρήγορη ματιά στα περισσότερα έργα των συμμετεχόντων δημιουργών, τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Ιταλία, είναι βέβαιο ότι και η τέταρτη κατά σειρά μεγάλη έκθεση της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων θα αποτελέσει αφορμή για τρανταχτά γέλια αλλά και έναυσμα για σκέψη γύρω από την πολιτική κατάσταση των πραγμάτων και την ταλαιπωρημένη δημοκρατία στη χώρα μας, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Ενας ζωντανός θρύλος της σάτιρας Σκίτσο του Altan για την έκθεση. «Η Δημοκρατία κινδυνεύει». «Ας ελπίσουμε ότι θα έρθει κάποιος να τη βοηθήσει». Επίτιμος προσκεκλημένος και τιμώμενο πρόσωπο στην έκθεση «Democrisis – Δημοκρατία σε Κρίση» είναι ένας από τους ζωντανούς θρύλους της ευρωπαϊκής σάτιρας, ο Ιταλός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς Francesco Tulio Altan που θα παρευρεθεί στα εγκαίνια μαζί με τον Giovanni Sorcinelli – Giox και τη Marilena Nardi. Ο Altan έγινε ιδιαίτερα γνωστός και στο ελληνικό κοινό από τη δεκαετία του 1980 κιόλας μέσω των κόμικς του και των γελοιογραφιών του που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Βαβέλ». Αριστοτέχνης του σαρκασμού και της λεπτής ειρωνείας, ο Altan εφάρμοσε στα κόμικς του μια πρωτότυπη μέθοδο σκωπτικού σχολιασμού των λεγομένων των ίδιων του των χαρακτήρων συνοδεύοντας τα σκίτσα του με σύντομες, δηλητηριώδεις «λεζάντες» που συμπλήρωναν ανατρεπτικά τις ιστορίες του. Στα ελληνικά κυκλοφορούν μια σειρά έργα του, μεταξύ των οποίων το «Colombo», μια ρηξικέλευθη ματιά στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, το «Trino», μια βλάσφημη εκδοχή της δημιουργίας του κόσμου από έναν εγωιστή και καλοπερασάκια ψευτοθεό, τη χιουμοριστικά περιπετειώδη «Ada», τη συλλογή γελοιογραφιών με τον ευρηματικό τίτλο «Τέρμα η Αυτολογοκρισία, Είμαι Ενας Μαλάκας» κ.ά. Σε ειδική εκδήλωση, ο εβδομηνταεπτάχρονος δημιουργός θα μιλήσει στο κοινό της Αθήνας για τις γελοιογραφίες και τα κόμικς του και θα συμμετάσχει σε διάλογο με τους Ελληνες και Ιταλούς ομότεχνούς του, την Τρίτη 2 Απριλίου, στις 19.00. Οι δημιουργοί Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη Οι Ελληνες γελοιογράφοι που παίρνουν μέρος στην έκθεση «Democrisis – Δημοκρατία σε Κρίση» είναι οι εξής: Τάσος Αναστασίου, Ιάκωβος Βάης, Κώστας Βλάχος, Δημήτρης Γεωργοπάλης, Σπύρος Δερβενιώτης, Dranis, Πάνος Ζάχαρης, Πέτρος Ζερβός, John Antono, Χρήστος Ζωίδης, Γιάννης Ιωάννου, Μιχάλης Κουντούρης, Σάκης Κουτσαντάς, Ηλίας Μακρής, Πάνος Μαραγκός, Παναγιώτης Μήλας, Βασίλης Μητρόπουλος (BAS), Κώστας Μητρόπουλος, Παναγιώτης Μητσομπόνος, Σπύρος Ορνεράκης, Αλέξια Οθωναίου, Βασίλης Παπαγεωργίου, Ανδρέας Πετρουλάκης, Κωνσταντίνος Ρουγγέρης, Κώστας Σκλαβενίτης, Soloup, Soter, Στάθης (Σταυρόπουλος), Ηλίας Ταμπακέας, Μαρία Τζαμπούρα, Δημήτρης Χαντζόπουλος, Βαγγέλης Χερουβείμ Σκίτσο του Σάκη Κουτσαντά Οι Ιταλοί συνάδελφοί τους είναι οι: Altan, Lido Contemori, Giorgio Franzaroli, Giovanni Sorcinelli – Giox, Enzo Lunari, Marco de Angelis, Marilena Nardi, Mario Natangelo, Sergio Staino, Pietro Vanessiι Σκίτσο του Πάνου Μαραγκού Εκθεση γελοιογραφίας «DEMOCRISIS–Δημοκρατία σε κρίση» Πότε: 1 – 7 Απριλίου 2019 Πού: Εκθεσιακός χώρος Μετρό Συντάγματος Ωρες λειτουργίας: 9.00 – 21.00 καθημερινά Είσοδος ελεύθερη (κατά τη διάρκεια της έκθεσης, συμμετέχοντες γελοιογράφοι θα βρίσκονται στο χώρο για να επικοινωνήσουν με το κοινό) Εγκαίνια: Δευτέρα 1 Απριλίου στις 19.00 Συνδιοργάνωση της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων σε συνεργασία με τη Βουλή των Ελλήνων, το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, την Περιφέρεια Αττικής, τη ΣΤΑ.ΣΥ. Α.Ε. και το Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ Σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού Πηγή Άλλο άρθρο σχετικά με το θέμα, το οποίο επικεντρώνεται στον Altan
  14. Και πάλι πολλά μπράβο στη Λέσχη, αλλά κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στις εκδόσεις Anubis, για την πρωτοβουλία αυτή Δεν θα είμαι εγώ ο τυχερός, γιατί δεν δηλώνω συμμετοχή αφού το έχω ήδη πάρει, αλλά θέλω να επικροτήσω την προσπάθεια
  15. Ίσως ο Λάνθιμος να υπήρχε χωρίς τις άθλιες ελληνικές βιντεοκασέτες του '80, αν και θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι ο ίδιος ξεκίνησε τη σκηνοθετική του καριέρα με βίντεο κλιπ του Ρουβά και της Βανδή . Ο δε Μαυροψαρίδης, ο μοντέρ των ταινιών του, ο οποίος βρέθηκε και υποψήφιος για Όσκαρ φέτος για την Ευνοούμενη, έχει δουλέψει και σε ταινίες, όπως το Σούλα, Έλα Ξανά Δεν υπαινίσσομαι φυσικά, ότι οι συντελεστές του Αιώνιου θα φτάσουν έως τα Eisner, (αν και θα χαρώ πάρα πολύ εάν συμβεί κάτι τέτοιο σε κάποια στιγμή στο μέλλον) αλλά ότι όλοι ξεκινάνε από κάπου και περνάνε και από διαδρομές που δεν συνάδουν απαραίτητα με τη γενική τους πορεία Όσο για το εάν βλέπονται ευχάριστα οι ταινίες με τον Τσάκωνα, θα μου επιτρέψεις να διατηρήσω ορισμένες αμφιβολίες
  16. Ήμουν έτοιμος να ποστάρω για να παρουσιάσω το συγκεκριμένο κόμικ, αλλά ευτυχώς με γλύτωσε από τον κόπο ο φίλος @constantinople Επειδή όμως, όχι μόνο το αγόρασα, αλλά - περιέργως για εμένα - το διάβασα κιόλας , ας γράψω και δύο λογάκια, αυτά που θα έγραφα στην παρουσίαση. Το Βασίλη Χειλά δεν τον γνωρίζω προσωπικά, τον θυμάμαι όμως από τις σελίδες των υπερηρωικών της Μαμούθ και έχω παρακολουθήσει όλες τις εκδοτικές του προσπάθειες (εάν δεν ήταν έτσι, όλοι μας εδώ μέσα θα ήμασταν και σεναριογράφοι ). Ξέρω ότι έχει μεγάλη γνώση των κόμικς, κυρίως των αμερικάνικων, οπότε είναι προφανές ότι οι απαιτήσεις βρίσκονται σε κάπως πιο υψηλό επίπεδο, από ότι θα ήταν εάν το σενάριο υπέγραφε ένας πρωτοεμφανιζόμενος. Δυστυχώς όμως, άλλο το "έχω διαβάσει πολλά κόμικς" και τελείως άλλο το "μπορώ να μετουσιώσω τα διαβάσματά μου σε κάτι πραγματικά πρωτότυπο ή έστω σε κάτι που μπορεί να καλύψει ένα κενό στους αναγνώστες". Σίγουρα ο σεναριογράφος έχει μελετήσει καλά το μάθημά του και ξέρει ότι δεν πρέπει να κουράζει το σημερινό κοινό με περιττά μπαλονάκια και επεξηγηματικές λεζάντες και τα λοιπά και μπαίνει κατευθείαν στο ψητό. Σχετικά λίγα λόγια, που προωθούν τη δράση όσο χρειάζεται, χωρίς περιττές φλυαρίες. Από την άλλη όμως. ξεκινά μια ιστορία με ένα μυστήριο το οποίο δεν μπορεί να εξελιχθεί μέσα στις λίγες σελίδες του τεύχους και με άφησε με την απορία "μα τι γίνεται επιτέλους εδώ;" και γενικά εκεί που περίμενα έναν κατακλυσμό, αρκέστηκα σε ένα απλό μπουγέλωμα. Δυστυχώς, η ανύπαρκτη ψυχολογική εμβάθυνση στους χαρακτήρες (δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω "ήρωες" δεν βελτιώνει καθόλου την κατάσταση. Εντάξει, σίγουρα είναι καλοδεχούμενη (για κάποιους από εμάς) η καρικατούρα του Τραμπ), αλλά δεν αρκεί για να στηρίξει ένα τεύχος. Ο σεναριογράφος σίγουρα έχει υπόψη του ότι για αυτούς (και για άλλους λόγους) οι αμερικάνικες εκδοτικές επιλέγουν να ξεκινούν τις περισσότερες σειρές με ένα διπλό τεύχος, έτσι ώστε να μπορέσει να αναπνεύσει η ιστορία, αλλά και να υπάρξει το κατάλληλο ψυχολογικό και όχι μόνο υπόβαθρο για τους ήρωες. Επιπλέον, στις ΗΠΑ οι αναγνώστες δεν χρειάζεται να περιμένουν 3 ή 4 μήνες, για να διαβάσουν τη συνέχεια, όπως πολύ φοβάμαι ότι θα χρειαστεί να κάνουμε εμείς. Κατανοώ απόλυτα τις πρακτικές δυσκολίες, όπως επίσης (υποθέτω ότι) κατανοώ το μεγάλο οικονομικό ρίσκο, που έχει αναλάβει ο εκδότης, αλλά κάποια πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και από τη στιγμή που ο Βασίλης Χειλάς φαίνεται να έχει φιλοδοξίες (και πολύ καλά κάνει), πρέπει να κριθεί και πιο αυστηρά. Ελπίζω τα επόμενα τεύχη να με διαψεύσουν πανηγυρικά και να μπορέσουμε να απολαύσουμε μια ιστορία με πραγματικούς χαρακτήρες (στα πλαίσια των φανταστικών κόμικς, πάντα) και μια ενδιαφέρουσα υπόθεση. Κατά τα άλλα, συμφωνώ με τον constantinople, ότι η υπόθεση φαίνεται να έχει επιρροές από Watchmen, και θα πρόσθετα και μια δόση Irredeemable, κάτι αναμφίβολα θετικό (οι δημιουργικές προσλήψεις είναι πάντα καλοδεχούμενες) Για το σχέδιο του Κόλλια τώρα: είναι σίγουρα ικανός σχεδιαστής και βρίσκεται στο στοιχείο του με τέτοια σενάρια. Πιστεύω ότι βελτιωθεί πολύ από τις ηρωικές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ημέρες του Ύψιλον. ακόμα κι έτσι όμως χρειάζεται δουλειά, για να φτάσει στα επίπεδα που πρέπει. Κατά τα άλλα, δεν μπορώ να γνωρίζω, εάν δούλεψε με συγκεκριμένο storyboard και κατευθυντήριες οδηγίες ή εάν το στήσιμο των εικόνων είναι αποκλειστικά δική του επιλογή, σε κάθε περίπτωση όμως υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου πάντα, κάποια καρέ, τα οποία δεν προωθούν καθόλου τη δράση και θα μπορούσαν να λείπουν. Και γενικότερα, θεωρώ ότι ακολουθεί υπερβολικά τη σχεδιαστική πεπατημένη και θα μπορούσε το στήσιμο των καρέ να ήταν πιο τολμηρό. Εν πάση περιπτώσει, ίσως θα ήταν καλύτερα να μη γκρινιάζω τόσο πολύ για μια γενικά αξιοπρεπή δουλειά. Όλα αυτά τα γράφω από ενδιαφέρον και με όλη την καλή διάθεση, όχι επειδή δεν υπολογίζω τον κόπο και το ταλέντο των δημιουργών , αλλά ακριβώς επειδή τους σέβομαι και εκτιμώ την προσπάθειά τους. Θα ήθελα να προσθέσω, συμφωνώντας ξανά με τον constantinople, ότι η έκδοση είναι αξιοζήλευτη και πολύ υψηλής ποιότητας με πολύ ζωντανά χρώματα και πολυτελές χαρτί. Γενικά, οι εκδόσεις της Phase Productions κυμαίνονται σε ασυνήθιστα υψηλά στάνταρ για αμιγώς ελληνικές εκδόσεις και αυτό μόνο ευχαρίστηση μου δημιουργεί. Κλείνω μα την εξής παρατήρηση, που ισχύει γενικά. Είναι πολύ ευχάριστο να κυκλοφορούν κόμικς, ακόμα κι αν έχουν ψεγάδια, από το να μην κυκλοφορούν καθόλου. Είναι ασύγκριτα καλύτερο να κυκλοφορούν κόμικς στα περίπτερα, ακόμα κι αν δεν είναι αυτό που προτιμούμε, από το να είναι άδεια τα περίπτερα. Και είναι απείρως καλύτερο να κυκλοφορούν ελληνικά κόμικς στα περίπτερα - εκεί που οι νέοι μπορούν να τα αγοράσουν σε σχετικά χαμηλή τιμή και έτσι να μυηθούν στον κόσμο των κόμικς- ακόμα κι αν θα τα θέλαμε καλύτερα ή με περισσότερες σελίδες, από το να μην υπάρχει καθόλου ελληνική σκηνή. Ξέρετε το αστείο σχετικά με τις αναλύσεις ποιημάτων, οι οποίες είναι πολύ μεγαλύτερες από το ίδιο το ποίημα. Ε, λοιπόν, συχγαρητήρια σε όσους μπόρεσαν να διαβάσουν όλο αυτό το παραλήρημα, γιατί μάλλον περιέχει περισσότερες λέξεις από το ίδιο το κόμικ . Φυσικά, αυτό είναι αποκλειστικά δική μου υπαιτιότητα
  17. Πιστοί στο ραντεβού τους οι δημιουργοί και όντως το δεύτερο τεύχος κυκλοφόρησε σήμερα. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Καλοτάξιδο!
  18. Δηλαδή σήμερα. Και ήταν και στην ώρα του περιέργως Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Το επόμενο στις 23/05
  19. Ορίστε και το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο της Α΄Έκδοσης του #13 και αναζητείται πλέον μόνο το μυστηριώδες #39 Προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης.
  20. leonidio

    ΚΑΡΡΕ

    Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του #12 (Κατάληψη - Nelson De Mille) Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.
  21. Εάν είναι αυτά που υπάρχουν μέσα στο συνημμένο, μάλλον τα βρήκαμε Τα εξώφυλλα προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης.
  22. leonidio

    BELL BEST SELLER

    Ορίστε εξώφυλλα και οπισθόφυλλα των Bell 176, 386 (2 τόμοι), 521, 638, 643 (2 τόμοι), 806, 826, 917 Κάποια είναι κάπως φθαρμένα, αλλά ας ελπίσουμε ότι θα βρεθούν σε καλύτερη κατάσταση Για κάποιο λόγο, δεν μου τα ανεβάζει ως συνημμένα, άρα παραθέτω ένα λινκ για να κατεβούν: https://mega.nz/#!WUBQ0QIb!v9S6trqZKPdcKIyKf9voRbaVAokGgPW9PFaCmiuG-Lk
  23. ΔΕΝ δηλώνω συμμετοχή, επειδή το έχω, αλλά συγχαρητήρια στη Λέσχη, για μια ακόμα ωραία πρωτοβουλία
  24. Στα ’60s τα ελληνικά τραγούδια γίνονταν ισπανικά κόμικς Αυτοί ήταν οι ελληνικοί έρωτες που τους αγόραζες με μιάμιση πεσέτα. Γράφει ο Γιώργης Χριστοδούλου O Μάρκος εργάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Είναι διακεκριμένος καθηγητής, «ζει μόνο για τις ανασκαφές του», είναι λιγομίλητος και σοβαρός, με κοκάλινα γυαλιά και λευκούς κροτάφους και μοιάζει με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Η Μόνικα είναι μια σύγχρονη μορφωμένη γυναίκα, αρχηγός της ομάδας των Γάλλων τοπογράφων που έχουν εγκατασταθεί στον Υμηττό με σκοπό τη μελέτη ενός σχεδίου πόλεως που θα είναι η αρχή για μια μοντέρνα μεγαλούπολη σαν τη Βραζιλία. Ο Μάρκος και η Μόνικα θα βρεθούν στο βουνό –ο ένας για ανασκαφές και την αγάπη του για τα αρχαία, η άλλη πιστεύοντας στη σύγχρονη ζωή– θα διαπληκτιστούν, θα περπατήσουν πλάι στα θυμάρια και τα δεντρολίβανα του Υμηττού κι εκεί θα ερωτευτούν. Αυτός θα ξεπεράσει τις προκαταλήψεις του που θέλουν τις γυναίκες όλη τη μέρα στο σπίτι με τα παιδιά, κι εκείνη θα δει με διαφορετικά μάτια τον αυστηρό κύριο καθηγητή. Τέλος, ο Μάρκος θα οδηγήσει τη Μόνικα στη σπηλιά με τα αρχαία ευρήματα αλλά και... στην εκκλησία. Αυτή είναι η ιστορία ενός από τα κόμικ που έπεσαν τυχαία στα χέρια μου σ' ένα βιβλιοπωλείο-δισκάδικο της Βαρκελώνης. Τίτλος του τεύχους «En la montaña de Imittos», ελεύθερη μετάφραση του «Εκεί ψηλά στον Υμηττό» του Μάνου Χατζιδάκι. Το οπισθόφυλλο το γράφει ξεκάθαρα: ο εκδοτικός οίκος «Φεγγαρόφωτο» κυκλοφορεί κάθε εβδομάδα «το τραγούδι σου φτιαγμένο ιστορία»! Ανάμεσα στα τραγούδια που έγιναν ιστορίες, ήταν τίτλοι όπως το Chao-chao bambina, Mack the knife, Scoubidou αλλά και τα Γκρίζα ματάκια του Κώστα Γιαννίδη, το τραγούδι της Άντζελας Ζήλια και του Αλέκου Πάντα που έκανε πάταγο εκείνη την εποχή ανάμεσα στα κοριτσόπουλα της Βαρκελώνης, καθώς και δύο τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι: «Τα παιδιά του Πειραιά» (που δεν κατάφερα να εντοπίσω) και το «Εκεί ψηλά στον Υμηττό». Φυσικά σε κανένα τεύχος δεν αναγράφεται ο συνθέτης, αλλά μόνον οι στίχοι της ισπανικής βερσιόν και οι τραγουδιστές. Ανοίγοντας, στην αριστερή σελίδα βρίσκονται οι στίχοι του τραγουδιού αλλά και ο συγγραφέας της ιστορίας μαζί με το όνομα του illustrator. Στο κόμικ «Τα γκρίζα ματάκια» βασισμένο στο τραγούδι του Κώστα Γιαννίδη, αναγράφεται ο δημιουργός καθώς και η φράση «η μεγάλη δημιουργία της Άντζελας Ζήλια». Εδώ, ο Κωνσταντίνος έχει δικό του κατάστημα με ρολόγια στο εμπορικό κέντρο του Πειραιά. Είναι όμορφος, εργατικός αλλά πολύ ντροπαλός. Αυτό είναι το μόνο του πρόβλημα. Όλος ο κόσμος του είναι το μαγαζί του και η μοναδική του συντροφιά είναι το τικ-τακ των ρολογιών. Εκείνη τη λένε Έλενα και βγαίνει με τον όμορφο Νιάρχο (ναι, έτσι ακριβώς αναφέρεται το μικρό του όνομα!). Ο Κωνσταντίνος έχει βάλει στο μάτι την Ελένη, η οποία περνάει καθημερινά από το δρόμο και κάνει την καρδιά «του παλικαριού» να χτυπάει, τικ-τακ, τικ-τακ, σαν τα ρολόγια του. Μια μέρα στο λιμάνι οργανώνονται αγώνες ιστιοπλοΐας και τα παιδιά θα πείσουν τον Κωνσταντίνο να πάρει μέρος. Οι ομάδες είναι: πλούσιοι εναντίον φτωχών. Μαντέψτε σε ποια ομάδα ανήκει ο Κωνσταντίνος και σε ποια ο Νιάρχος. Η Έλενα θα βρεθεί ξαφνικά στο νερό, ο Κωνσταντίνος θα τη σώσει κι αυτή θα καταλάβει πως αυτός είναι ο άντρας της ζωής της κι όχι ο Νιάρχος που «τον ενδιαφέρουν μόνο τα καράβια του». Η Ελλάδα τότε πουλούσε ήλιο και θάλασσα, οι ταινίες της Αλίκης παρουσιάζονταν στα ισπανικά σινεμά μεταγλωττισμένες, η Νάνα Μούσχουρη κέρδιζε το πρώτο βραβείο στο Μεσογειακό Φεστιβάλ τραγουδιού της Βαρκελώνης με το «Ξύπνα αγάπη μου» του Γιαννίδη, ο Αλέκος Πάντας τραγουδούσε γεμίζοντας τις πλατείες και κυκλοφορούσε δίσκους με bonus track τραγούδια με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Η Βαρκελώνη ήταν μοντέρνα, σικάτη και γιατί όχι... ως ένα βαθμό «φιλελληνίδα». Αυτοί ήταν οι ελληνικοί έρωτες που τους αγόραζες με μιάμιση πεσέτα. * Στην τελευταία σελίδα πάντα εμφανίζεται το απόκομμα «Πες μας ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι: Τίτλος τραγουδιού... Όνομα... διεύθυνση... Πόλη...». Πηγή (στην ιστοσελίδα μπορείτε να ακούσετε και κάποια από τα τραγούδια του άρθρου)
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.