Blackbeard

Ξέχασα να το γράψω αλλά όταν είχε βγει είχα δει το The Romanoffs. Δεν έχω ξανααπολαύσει σειρά τόσο πολύ. Κάθε βδομάδα αναμονή για μια ταινία πρακτικά διαφορετικού αλλά παρόμοιου τύπου ταυτόχρονα. Ποικίλες ιστορίες σε διάφορα μέρη του κόσμου, Παρίσι, Αμερική, Ρωσία, Μεξικό και όλες καλογραμμένες όσο δεν πάει. Πραγματικά μαγευτική. Μου έχει αφήσει την αίσθηση ότι θέλω να τη βλέπω μια φορά το χρόνο σαν παράδοση γιατί εφόσον δεν έχει μια πλοκή που πρέπει να ακολουθήσεις (είναι ανθολογία), βάζεις απλά τα επεισόδια και ταξιδεύεις. Το δεύτερο επεισόδιο παίζει να είναι και ό,τι πιο απολαυστικό έχω δει σε οθόνη.

Είδα το The Mule του Clint Eastwood. Αυτός ο άνθρωπος δεν απογοητεύει ποτέ. 88 χρονών και έπαιξε τον ρόλο άριστα. Και πάντα διαλέγει σενάρια που έχουν ταυτότητα. Από τους λίγους αυθεντικούς σκηνοθέτες που μας έχουν μείνει.

Με το προτελευταίο Μίκυ Μάους. Το έκοψα εδώ και λιγο καιρό γιατι δεν προλάβαινα να τα διαβάσω αλλα είπα να τιμήσω τα χριστουγεννιάτικα τεύχη. Σε λιγο θα διαβάσω και το επόμενο.

Το συναισθηματικό ταξίδι ενός νέου να βρει κάποιον σαν τον George Clooney μετα τον αποχωρισμό τους.

The Green Lantern #1 & #2 (Grant Morrison) και Big Guy and Rusty the Robot (Frank Miller) !!

To Maniac επεισόδιο με επεισοδιο εγω το βαριόμουν όλο και περισσότερο. Ξεκίνησε τέλεια αλλα έφτασα σε σημείο να μη δω καν το τελευταίο επεισόδιο γιατί αδιαφορούσα για το τι θα γινει.

19: The Dark Knight Returns - Frank Miller [DC Comics - (1986)] Το κείμενο για το Final Crisis συνεχίζει να με κάνει να αναρωτιέμαι πως γίνεται να θεωρεί ένα κόμικ υπερεκτιμημένο όταν απλά το ξεφύλλισε. Γιατί με αυτά που γράφει αποκλείεται να το έχει διαβάσει. Άμα το είχε διαβάσει θα ήξερε την πλοκή και ότι ο Μπάτμαν δεν πέθανε.

Κάηκαν τα μάτια μου. Χαρακτήρισε το σκίτσο του Sin City ως ωραίο artwork. Ναι, ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι είναι το πιο τολμηρό και επιτυχημένο σκίτσο σε κόμικ τα τελευταία 100.000 χρόνια. Και από το κείμενο για το One Piece βλέπω ότι δεν ξέρουν τι κάνει το κόμικ αριστούργημα. Μάλλον γι' αυτό και το θεωρούν υπερεκτιμημένο.

Βεβηλώνω το τόπικ με ένα εξαιρετικό πρόσφατο εξώφυλλο του Φρανκ Μίλλερ

Γελάω με την κριτική στο All-Star Superman ότι είναι υπερφλύαρο ενώ κατάφερε σε μόνο 12 τεύχη να δείξει με τον απόλυτο τρόπο γιατί ο Σούπερμαν υπήρχε, υπάρχει, και θα υπάρχει για πάντα. Μέσα σε 12 τεύχη έκαναν την ιστορία Σούπερμαν που τελείωσε όλες τις ιστορίες Σούπερμαν πριν ακόμα βγούνε.

Αυτό που βρήκα αστείο εγώ στο κείμενο Sex Criminals είναι ότι δε βγηκε best comic του 2013 γιατί ήταν τόσο φοβερά γραμμένο ή ξερω γω τι. Απλά ήταν τεράστιο μπαμ γιατί ξέφευγε από πολλά δεδομένα που περιμένουμε από τα κόμικς. Τυπικές τακτικές "δημοσιογραφίας".

Λατρεύουν την απογοήτευση.

Εγώ θέλω να ρωτήσω πως προσεγγίζει σχεδιαστικά ιστορίες όπως του Μυστικού Πράκτορα όπου χρειάζεται να προσαρμόσει ένα είδος όπως το κατασκοπικό στο χιουμοριστικό αλλά και στο στυλ της Ντίσνευ.

Τεστοστερόνη+μελομακάρονα

The Stone Roses - Made Of Stone

Συμφωνώ και με τους δύο από πάνω. Ωραίο το περιοδικό αλλά μόλις το είδα εγώ ονειρεύτηκα ότι επιτέλους θα έχουμε ένα ολοκληρωμένο και απολαυστικό περιοδικό κόμικς. Για μένα θα μπορούσε να ήταν εάν έφευγαν ιστορίες με διήγηση σε λεζάντες που είναι λίγες σελίδες και να έμπαιναν πιο πολλές περιπετειώδεις ή με πιο μεγάλο στόρυ γενικότερα. Κάτι τύπου Φάντομ με συνέχειες ή Μπλεκ με συνέχειες κτλ. Δε μου άρεσε, δηλαδή, το πολύ μέγεθος διηγήματος. Είναι 160 σελίδες και νομίζω ότι έχει περιθώριο να διαλέξει μερικούς ήρωες και να μας δίνει πιο γεμάτες ιστορίες και χωρίς πολύ δίδαγμα ας το πούμε. (πχ. το γιορ θα μπορούσε να ήταν καλό αν δεν υπήρχε ένας αφηγητής να μας εξηγεί το "βαθύ" νόημα της ιστορίας). Η ιστορία του Μπλεκ μου άρεσε πολύ και σίγουρα θα προτιμούσα περισσότερο τέτοιο στυλ και στις υπόλοιπες. Και του Πραττ με τους αστυνομικούς ήταν νομίζω υποδειγματική για κόμικ μικρού μήκους. Κάτι ιστορίες όπως το Με Κομμένη την ανάσα τύπου Μπλε Κομήτη δε θέλω και πολύ να τις βλέπω. Αν αυξηθούνε θα αρχίσω να χάνω πολύ το ενδιαφέρον μου. Επίσης κορυφαία είναι τα αφιερώματα που έχει.

Χθες ήταν επίσης η πρώτη φορά που είδα τον Αργυρό από 3 μέτρα απόσταση και ανθρώπους να λιποθυμάνε. Δε σχετίζονται 100% αυτά τα δύο.

Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που αγόρασα εισiτήριο για live των MANOWAR.- Δεν ξέρω αν ζω ή αν πέθανα και πήγα στη Valhalla.

Μια προσπάθειά μου για digital painting στον νεαρό Γοργόνο. (Έκανα τον συγκεκριμένο γιατί έχω ένα κόμικ 10 σελίδων έτοιμο με Γοργόνο και Πεταλίδα που πρέπει να χρωματίσω και να περάσω μπαλονάκια.)

Ο Grant Morrison υπέγραψε συμφωνία με την εταιρία παραγωγής Universal Cable Productions για παραγωγή διαφόρων original τηλεοπτικών project. Ένα από αυτά θα είναι και η μεταφορά του κόμικ του Invisibles. https://www.hollywoodreporter.com/live-feed/grant-morrison-adapting-invisibles-as-part-ucp-deal-1159226

Γιατί έρχονται οι βασιλιάδες του μέταλ στην Ελλάδα.

Έφυγε από τη ζωή ο Stephen Hillenburg, δημιουργός του Μπομπ Σφουγγαράκη. https://variety.com/2018/tv/news/spongebob-squarepants-creator-dead-dies-stephen-hillenburg-1203037362/