Duck

omg.

To origin του Ράημι είναι σαφώς πιο πιστό στο αυθεντικό κομιστικό όριτζιν, τόσο όσον αφορά το τσίμπημα όσο και για τον θάνατο του μπεν αλλά και τη σκηνή στην παλαίστρα, που δεν υπήρχε καθόλου στη νέα ταινία.

Από SDCC Φαίνεται πως στις ταινίες χαμηλότερου κυβισμού, η Μάρβελ προσθέτει το ταγκλαην ''Based on the marvel comic book''

Στο Σαν Ντιέγκο αποκάλυψαν το όνομα της νέας ταινίας.

Good News Everyone! Και κατι που από τότε που το διάβασα μου έμεινε στο μυαλό: "Κοιταξε να δεις, αν δεν έχεις όρεξη για κουβέντα, η πόλη είναι γεμάτη ταξιτζήδες με κατεβασμένα μούτρα. Εγώ απόψε αποφάσισα να σταματήσω να κλαίγομαι, αν και τελικά, δεν έχω πολλούς λόγους να το κάνω." -Μπούρκε ο Ταξιτζής, Μικυ Μυστηριο Β' Κύκλος extra: ''Θες ένα Μετάλλιο Γιέ μου?'' -Πρόεδρος των ΗΠΑ, απευθυνόμενος στον Σούπερμαν στο Μιλλερικό The Dark Knight Returns. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μου άρεσε καλύτερα η ελληνική μετάφραση αυτής της ατάκας. Ίσως γιατί αυτή διάβασα πρώτη. Η συγκεκριμένη φράση (και όλη η συζήτηση που την περιβάλλει) έχει τρομερό ενδιαφέρον. Ο πρόεδρος προσφέρει αρχικά στον Supes μια καραμέλα, ''Θες μια καραμέλα γιέ μου;'' και ο Κλαρκ αρνείται, από ευγένεια, ''Όχι κύριε, ευχαριστώ''. ''Εγώ τις λατρεύω'' απαντά ο πρόεδρος. Αργότερα στη συζήτηση, ο πρόεδρος αναφέρεται στα μετάλλια, γυρνά στον Σούπερμαν και ρωτά ''Θες ένα μετάλλιο Γιέ μου;'', ''Οχι κύριε, ευχαριστώ.'', και απαντά ''Εγώ τα λατρεύω.'' Με ο,τι σκέψεις σας προκαλεί αυτός ο παραλληλισμός μετάλλιου-καραμέλας.

Τι? Χη-Μαν είναι αυτός ή Κόναν? Πού είναι το ροζ πουκαμισάκι; Πού είναι το άσπρο κολάν; ;;

όσο πάει γίνεται και καλύτερο!

Τι θα έλεγες για Λονδινο 2012?

My Bad. Sorry.

Ε, ναι το ΜΜ είναι πια ultra-hyper-top έκδοση. Μιλάμε είναι τεύχος προς τεύχος εξαίρετο. Η βραύευση ήρθε στην πιο καλή περίοδο του περιοδικού. Βεβαια εντάξει, όσον αφορά το τελευταίο τέυχος, εγώ δεν ενθουσιάστηκα τόσο με την πρώτη ιστορία, όσο με την δεύτερη. Εκτός του οτι ο Φατσίνι είναι μέσα στους τρείς αγαπημένους μου Ιταλούς, το συγκεκριμένο βουβό εργάκι ήταν ανεπανάληπτο. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό μια ιστορία Ντίσνευ με έκανε να βγάλω επιφώνημα έκπληξης (και ίσως θλίψης) με το τελείωμά της. 9 στα 10. Η ιστορία με τους Μάγιας ήταν χορταστική, αλλά όχι κάτι το ούλτρα φοβερό. Καταπληκτικός Καβατσάνο όπως πάντα, όμορφος χρωματισμός, ωραία υπόθεση. 7,5 στα 10. Το ''Στεκι'' το είχα ξαναδιαβάσει και, αν και ο συγκεκριμένος σχεδιαστής (-τρια; ) δεν μου πολυαρέσει, η συγκεκριμένη είναι από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Πολύ ρεαλιστική και εφηβική και αστεία. 7,9 στα 10. Συμπέρασμα, μαζί με τα χαβαλετζίδικα αρθράκια, τευχάκι-διαμάντι. Τρέχτε! Για τον επόμενο μήνα ποντάρω ''Ο Μίκυ και ο πλανήτης Τ''. Ενταξει, δεν πιστεύω πραγματικά οτι θα μπεί, αλλά ο Τερζό μας ακούει (κάποιος ειχε πει τον προηγουμενο μηνα πως θελει ιστορίες με τον Θείο Σκρουτζ) οπότε κάνω δέηση. Αν κατι θα άλλαζα στις Τερζοπουλιανές εκδόσεις είναι τον όγκο των μηνιαίων περιοδικών. Θα γούσταρα πολύ μηνιαίες εκδόσεις στα πρότυπα των αντίστοιχων Γαλλικών Super Picsou geant και Mickey parade geant! Χειρότερο χαρτί, αλλά μια τρακοσαριά σελίδες για χόρταση, με πεντ-εξι μεγάλες ιστορίες και εξτρα πληροφορίες για τους δημιουργούς της. Και σχετικά φθηνά για τον όγκο που προσφέρουν. Ειδικά το Picsou Geant είναι περίπου σαν τα ελληνικά ''ΓΙΓΑΣ'' σε μέγεθος. Αγοράζεις ένα και το διαβάζεις για όλο το μήνα. Εδώ αγοράζεις ένα Ντοναλντ και το ξεπετάς σε τρία λεπτά. Αλλά εντάξει, ας μην είμαστε άπληστοι. Εξ' άλλου: 4 επί 1 μικυ μάους το μήνα επί 100 σελίδες έχουμε 400 και καμιά φορά 500 σελίδες το μήνα με τέλειο χαρτί, απίθανες ιστορίες και λίιιιιγο πιο ακριβό από ενα Mickey Parade που είναι σε μέγεθος Ντοναλντ και κανει 4 ευρώ για 300 σελίδες. Ασε που οι τιμές εκεί και εδώ είναι αναγκαστικά διαφορετικές λόγω οικονομικής κατάστασης.

Στα Τρίβια του Αη Εμ Ντη Μπη λεει πως η εν λόγω εγγονή είναι Παρ' όλα αυτά, στα τρίβια του Avengers λέει πως υπάρχουν ένα σωρό κομμένες σκηνές όπου ο Στηβ συναντά το παλιό του αμόρε, γερασμένο. Ο Γουίντον ήθελε να βάλει περισσότερο Cap στην ταινία του αλλά του τον κόψανε.

Μα εχω συγκεκριμενα κου-οουτς από ανθρώπους που δηλώνουν το μίσος τους προς το άτομό μου λόγω κινηματογραφικών τερτιπιών. Αν και δεν περιμενα να εχω αυτό το effect ακόμη και τώρα, που δεν πηγα στη δημοσιογραφική προβολή. Zade: Dark Chris: Imacmaria: p.s. Στην αρχή είχε ένα πολύ όμορφο βουβό μικρου μήκους με το μωρό Σίμπσον!

Zade, τσεκ. Dark Chris, τσεκ. Imacmaria, τσεκ. Να δουμε πόσους ακόμη μπορώ να κάνω να με μισήσουν εδώ μέσα.

Πώς μου φάνηκε το 4: Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από την πρώτη ταινία Ice Age του 2002. Τότε η Blue Sky Studios έκανε τα πρώτα της, δειλά, low budget βήματα στο χώρο του ηλεκτρονικού κινουμένου σχεδίου αλλά σήμερα, μια ολόκληρη δεκαετία μετά, οι συντελεστές της σειράς ''Ice Age'' έχουν δικαιολογημένα κερδίσει την αγάπη και το θαυμασμό του παγκόσμιου κοινού. Όταν ο Σκρατ έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του στο πανί, εκπλήσσοντάς μας με την ξεκαρδιστική πρωτοτυπία των περιπετειών του, ήταν εντελώς διαφορετικός οπτικά απ' ότι είναι σήμερα και ίσως, πολύ λιγότερο συμπαθής. Παρ' όλα αυτά, έκλεψε απ' ευθείας την παράσταση από τους συμπρωταγωνιστές του και κέρδισε αμέσως μια θέση στο πάνθεον των αθάνατων κινηματογραφικών χαρακτήρων. Ένας νέος θρύλος είχε γεννηθεί. Δέκα χρόνια μετά, και ο μονομανής σκίουρος συνεχίζει να διασκεδάζει θεατές κάθε ηλικίας με την αυτοκαταστροφική εμμονή του. Στο ύφος και το στυλ των κλασσικών ηρώων της Warner Bros, (πρέπει πια να χωνέψουμε πως ο Σκρατ δε θα φάει ποτέ το βελανίδι του, όπως o Willie το Κογιότ δε θα φάει ποτέ τον Road Runner) ο Σκρατ προκαλεί το δραματικό ''έλεος'' των θεατών με την στάση του, μιας και το πρόβλημά του δεν είναι καθόλου απλό: Δεν κυνηγάει απλά ένα συγκεκριμένο φαγώσιμο όπως το Κογιότ για να κατευνάσει την πείνα του. Ο Σκράτ εχει κρατήσει πολλές φορές στα χέρια του το πολυπόθητο βελανίδι. Όμως από τη στιγμή που θα το αποκτήσει, κύριο μέλημά του είναι, όχι να το χρησιμοποιήσει πάραυτα (όπως το Κογιότ θα έτρωγε τον ''Μπιπ-Μπιπ'' αμέσως μόλις κατάφερνε να απλώσει τα χέρια του πάνω του) αλλά να απολαύσει το γεγονός πως το έχει, να νοιώσει δηλαδή, την χαρά της επίτευξης του στόχου και όχι τη χαρά του ίδιου του στόχου. Και τελικά, ο Σκρατ δεν θα φάει ποτέ το βελανίδι του, γιατι πολύ απλά δεν θέλει να το φάει. Από τη στιγμή που θα το αποκτήσει θα τον κυριεύσει το άγχος μήπως το ξαναχάσει και, στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να το κρύψει για να το προστατεύσει, θα το χάσει ξανά και ξανά. Ο Σκρατ ζεί για να κυνηγά το βελανίδι του, γιαυτό και ποτέ δεν θα το καταβροχθίσει. Γιατί αν ποτέ σταματούσε να υπάρχει αυτός ο άπιαστος στόχος, τότε η ζωή του θα έπαυε να έχει το καύσιμο που δίνει φόρα στην εξέλιξη της ιστορίας της δικιάς του, των συμπρωταγωνιστών του και, όπως μαθαίνουμε στο 4ο και πιο πρόσφατο μέρος της κινηματογραφικής σειράς, στην εξέλιξη της ίδιας της ιστορίας του πλανήτη. Και τελικά, ο Σκρατ κερδίζει με αξιώσεις μια επίτημη θέση ανάμεσα στους διασημότερους μονομανείς φανταστικούς χαρακτήρες, δίπλα στον Καπετάνιο Άχαμπ και την Μάτζικα Ντε Σπελ. Πέρα από την αναζήτηση του σκίουρου όμως, ο κεντρικός κορμός της ιστορίας δεν πάυει ποτέ να είναι οι περιπέτειες των τριών θηλαστικών που πρωταγωνιστούν στις ''Εποχές των Παγετώνων'', οι οποίοι δείχνουν να έχουν μια κάπως θολή αντίληψη για το ισόβιο quest του συμπαθούς τρωκτικού. Οι ιστορίες του Μάνι, του Σιντ, του Ντιέγκο και των φίλων τους μπορεί να μην φτάνουν σε πρωτοτυπία τις γκάφες του Σκρατ, όμως έχουν τα δικά τους αξιολάτρευτα χαρκατηριστικά, καθώς και το δικό τους κωμικό μερίδιο. Τα γνωστά καλαμπούρια πάνε κι έρχονται και σε αυτό το επεισόδιο της σειράς και, τόσο οι δημιουργοί της ταινίας, όσο και οι συντελεστές της ελληνικής μεταγλώτισης αποδυκνείουν για τέταρτη φορά πως είναι εξαιρετικά δεινοί στην κομωδία. Ειδικά ο ανεκδιήγητος Πέτρος Φιλιππίδης (ο οποίος βρίσκεται ξανά στο συνηθισμένο πόστο του χαζοχαρούμενου βραδύποδα Σιντ) καταφέρνει να αποσπάσει με άνεση για ακόμη μια φορά το τρανταχτό γέλιο του κοινού με την ερμηνεία του και αποζημιώνει όσους (σαν κι εμένα) άθελά τους παρακολούθησαν την μεταγλωτισμένη προβολή. Το Χόλυγουντ έχει, ωστόσο, μπεί σε μια φάση στην οποία οι αυτοτελείς τριλογίες είναι πια passe, και οι απανταχού κινηματογραφικοί παραγωγοί αποφασίζουν ο ένας μετά τον άλλο να ''τεντώσουν'' τα franchise που κάνουν επιτυχία για να παραχθούν τέταρτα, πέμπτα και έκτα μέρη. Και δεν είναι ντροπή να παραδεχτούμε πως λατρεύουμε να ξαναβλέπουμε τους ήρωες που αγαπήσαμε (όπως τον Σκρατ, τον Σρεκ και τον Τζακ Σπάροου) να μπλέκονται ξανά και ξανά στις ίδιες περιπέτειες. Παρ' όλα αυτά θα ήταν και υπεκφυγή να μην παραδεχτούμε πως από την τρίτη (το πολύ) ταινία και μετά, οι κινηματογραφικές σειρές σταματάνε να έχουν καινούρια πράγματα να δώσουν. Γι' αυτό και το Ice Age 4, παρά το γεγονός πως πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη και ευχάριστη παραγωγή, δεν πρόκειται να σας προσφέρει κάτι το νέο, ούτε και προσθέτει κάτι το ξεχωριστό στον μύθο των Παγετώνων, όπως έκαναν τα προηγούμενα τρία μέρη της σειράς. Αν υπάρχει κατι κοινό με τις προηγούμενες ταινίες όμως, αυτό είναι η αγάπη των δημιουργών για τη δουλειά τους. Οι άνθρωποι που δουλεύουν τα γραφικά είναι ορκισμένοι να μας προσφέρουν περιβάλλοντα που κόβουν την ανάσα, χαρακτήρες με εντυπωσιακή λεπτομέρεια και αξιολάτρευτους ήρωες με πλαστικότητα και εκφραστικότητα που σπάνια βρίσκεις σε σύγχρονο ηλεκτρονικό κινούμενο σχέδιο. Οι ήρωες τεντώνονται, συμπιέζονται, χορεύουν, παραμορφώνουν τα πρόσωπά τους και πλησιάζουν χωρίς κόμπλεξ τα πρόσωπά τους στην οθόνη, δείχνοντάς μας την μεγάλη λεπτομέρεια στην οποία έχουν δουλέψει οι δημιουργοί τους, χωρίς ποτέ φυσικά να απαρνούνται τον καρτουνίστικο αέρα που τους κάνει αξιαγάπητους. Την ίδια στιγμή, η παρέα των Παγετώνων συνεχίζει να μεγαλώνει, με ακόμη περισσότερους δεύτερους χαρακτήρες που πλαισιώνουν τη δράση. Ο γλυκός σκαντζόχοιρος Λούις, η Γεμραδίτσα, η νεαρή μαμουθίνα και η γιαγιά του Σιντ είναι μόνο μερικές από τις νέες φάτσες που θα συνοδέψουν τους ήρωες στην νέα τους περιπέτεια, μια τρελή Οδύσσεια που λαμβάνει χώρα στην κορύφωση ενός από τα συντριπτικότερα γεγονότα της γεωλογικής μας ιστορίας: Τον διαχωρισμό των ηπείρων - ο οποίος γίνεται φυσικά, με την απαραίτητη επιτάχυνση!

Θελω να επιστρέψει ο Καραπιάλης.

Κλείσαμε 30 σελίδες κράξιμο! Στην υγειά μας!

Δεν μπορώ να αποφασίσω αν ανατρίχιασα ή εντυπωσιάστηκα. Φαντάζομαι πως ο,τι και να ισχυει έκανες καλά τη δουλειά σου.

Η συζήτηση για το αν ειναι καλύτερα ή πιο προβλέψιμα τα υπερηρωικά ή τα ντίσνευ είναι τόσο ανούσια όσο δεν μπορώ να περιγράψω με τις υπαρκτές μονάδες μέτρησης. Τωρα, αν κατι σε τραβαει περισσότερο χαρη στις ιδιαίτερες αφηγηματικές του συμβάσεις, θέμα αισθητικής. Ενταξει ρε φιλε δε γινεται να μιλας σοβαρα τωρα, ετσι; Πέρα από το προφανέστατο γεγονός πως ο ορος ''προβλέψιμο'' εξαρτάται από το είδος στο οποίο αναφέρεσαι (στα υπερηρωικά έχουν βάλει κανέναν ποτέ να έχει τρία κυβικά στρέμματα χρήμα; ή να ανακαλύπτει τις Επτά Πόλεις της Τσιμπόλα; ) ξαναδιαβασε ο,τι εγραψες για να καταλαβεις ποσο αστείο είναι. Αν θες να βλεπεις Gore και βία για να είσαι ευτυχισμένος, βλεπε ντοκυμαντερ για τον Β' παγκόσμιο, ή παίξε το Max Payne 30 φορές. Εντελώς λάθος. Αν κατι μπορείς να πεις για τους Ντισνευκούς χαρακτήρες, είναι οτι έχουν inconsistency από δημιουργό σε δημιουργό, αλλά αν διαλέξεις προσεκτικά τους δημιουργούς που θεωρούνται ''καλοί'' (και όχι μόνο τον Μπαρκς και τον Ρόσα), μπορείς να χτίσεις εξαιρετικά πολύπλοκα ψυχολογικα προφιλ για τον καθένα τους. Ταηντγουοντ, εξαιρετικό κειμενάκι, είμαι μαζί σου γουαν χαντρετ περσεντ. Σωστότατος! Το ΚΟΜΙΞ πάντα ένοιωθε την υποχρέωση να εκθειάζει τους δημιουργούς που δημοσιεύει (και ειδικά τον Μπαρκς) σε βαθμό θρησκευτικής λατρείας. Λες και το να πεις έστω και ένα αρνητικό της δουλειάς του είναι ιεροσυλία. Ενταξει, έκανε μερικά εξαιρετικά πράγματα, σε δύσκολες εποχές, με μικρή παιδεία μπλαμπλαμπλαμπλα αλλά όταν επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται!! Δεν γίνεται να προσπαθείς να βρείς κατι το αριστουργηματικό σε κάθε δεκασέλιδη που έγραψε ποτε! Έχει γράψει εκατοντάδες! Πολλές από αυτές είναι μέτριες. Πολλές κακές. Δεν το έκανε επειδή είναι κακός άνθρωπος. Το έκανε λόγω ανθρώπινης αδυναμίας. Κανείς δεν είναι ο Σούπερ Σνούπερ. Πφφφ ενταξει τωρα. Στην αρχη θελαμε παλιες ανέκδοτες ιστορίες από κλασσικούς δημιουργούς (Γκοντφρετσον και Μάρρυ), μετά θέλαμε καινούριες αλλά καλής ποιότητας από Ιταλούς σαν τον Κάστυ. Τελικά τίποτα από αυτά δε γίνεται, μας φλομώνουνε στις κακοδιαλεγμένες μπαρούφες και ξαφνικά λέμε ''αντε, καλες ειναι και οι επανεκδόσεις, από το τίποτα. Είμαι ευτυχισμένος να πληρωνω καθε μηνα 3 ευρω για να ξαναγορασω τευχη που ηδη εχω αλλά βαριεμαι να ξεθαψω από τη συλλογή μου ή ενοχλούμαι από την κακή τους κατάσταση''. Έ, αυτό είναι πια γελοίο. Δεν μπορείτε να με πείσετε πως ένα περιοδικό που θα καταλήξει να ανακυκλώνει εις τον αιώνα τον άπαντα τις ίδιες ιστορίες μπορεί να θεωρείται ''συλλεκτικό'', ''σοβαρό'', ''υψηλής ποιότητας'' κλπ κλπ Σκεψου μόνο πως θα πληρώνεις κάθε μήνα για να προμηθέυεσαι κατι που δεν κοστίζει σχεδόν τίποτα στον εκδότη. Σαν να αγοράζεις αέρα κοπανιστό.

ποσο ανωμαλο ειναι αυτο? εχετε τρελαθει ολοι και εκθειαζετε ξαφνικα το κομιξ μονο και μονο επειδη εμφανιστηκε ενα ονομα στο εξωφυλλο? θα ΕΠΑΝΑδημοσιευσουν μια απο τις πιο μετριες ιστοριες του ροσα και εμεις εχουμε τρελαθει αποτη χαρα μας μονο και μονο επειδη ειδαμε το ονομα ροσα στον τιτλο? ελεος πια. ο ροσα μας τελειωσε. αρκετα με την λατρεια συγκεκριμενων δημιουργων. εκανε μερικα εξαιρετικα κομικ, το κομιξ τα δημοσιευσε ολα, αλλα τωρα σταματησε. πρεπει να βρουμε καποιον αλλο να μας ευχαριστει με το εργο του. τι θα γινει? θα αναμασαμε για παντα τις ιδιες και τις ιδιες ιστοριες μονο και μονο επειδη ειναι ενος δημιουργου? ειναι δυνατον να μιλαμε ξαφνικα για "επιστροφη του κομιξ" επειδη εβαλε μια δημοσιευμενη ιστορια ροσα? τι θελετε να εχει στο επομενο τευχος δηλαδη? τα τετραγωνα αυγα παλι? η το γιο του ηλιου?

H ιστορία ''Το Μετεωρο Βήμα του Σαλιγκαριού'' είναι ο,τι καλύτερο διάβασα σήμερα και έχω διαβάσει εδώ και πεντ-εξι μηνες και θα διαβάσω για τους επόμενους πεντ-εξι. 'Nuff Said.