Duck

Είσαι ο Σνάυντερ, έχεις τον Νόλαν για σενάριο, και από πού αντλείς έμπνευση; Από τον Michael Bay. Λοιπόν είναι και επίσημο πλέον, κάποιος πρέπει επειγόντως να δώσει το φιλί της ζωής στην dying τέχνη που λέγεται ''υπερηρωική μάχη''. Διότι κάθε υπερηρωική ταινία που έχω δεί από τους Avengers και μετά έχει το ίδιο πρόβλημα: Βαρετές, μακροσκελείς και ανούσιες μάχες, γεμάτες πονετικά κλισέ, οπτικό θόρυβο, άπειρα συντρίμμια, φασαρία και κακό, κτηρια που καταρρέουν με χίλιους δυο τρόπους και γενικότερο ακατανόητο πανζουρλισμό για πάνω από μία κινηματογραφική ώρα... Και αυτό ακριβώς είναι η κληρονομιά του Bay στον σύγχρονο κινηματογράφο δράσης. Όπως και το Amazing Spider-Man, όπως και το Iron Man 3, όπως και τόσα άλλα, ο ''Άνθρωπος από Ατσάλι'' του Snyder είναι μια χαρά ταινία μέχρι περίπου τη μέση, αγγίζει το τέλειο κάπου εκεί (ο Κόστνερ με συγκίνησε που να τον πάρει η ευχή) με την εξαιρετική Non-linear αφήγησή του, τα εντυπωσιακά εφφέ, τα ποικίλα τοπία, την υπέροχη φωτογραφία και τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες και λέω ''όπα, εδώ έχουμε το επόμενο σπουδαίο υπερηρωικό φιλμ''. Και μετά; Ε, μετα το χάος, αφού βυθιζόμαστε σε εναν αλά Τρανσφόρμερς αχταρμά που απλώς κουράζει, με τον ολοκαίνουριο αυτό σούπερμαν να μην αντιλαμβάνεται ούτε και ο ίδιος τι ακριβώς παλεύει: Απλώς πετάει ανάμεσα σε καταρρέοντα κτήρια, εξωγηινες ακτίνες απροσδιορίστου χρησιμότητας και αλληλοσυγκρουόμενα διαστημόπλοια. Και ρε γ@μώτο, το μυστικό για μια καλή ταινία σούπερμαν είναι απλό: Βάλε τον Supes να χωνει μπουνιές σε ενα απλό, οld school, ατσαλενιο ρομποτ ή να συγκρατεί κτήρια με τα φοβερά και τρομερά του μπράτσα και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι! Ολα αυτά τα ψευτο-ρεαλιστικά και ψευτο-πολυπλοκα με τις ακτινες και τα βαρυτικα πεδία και τις μαύρες τρύπες και τα terramorphing που στο διάτανο κολλάνε; Είσαι ο Ζακ Σνάυντερ που να πάρει η ευχή! Εχεις σκηνοθετήσει τη μάχη των θερμοπυλών! Είσαι ο master της μάχης σώμα με σώμα! Δωσε μου λοιπον hand to hand combat μεχρι να δακρύσω. Μην προσπαθείς να το παίξεις Έμμεριχ. Δεν ήρθα να δω ταινία καταστροφής, δε με νοιάζουν ούτε οι προσπάθειες των απλών ανθρώπων, ούτε το πόσο εντυπωσιακό μπορεί να γίνει ένα κτήριο που πέφτει επι τριάντα δευτερόλεπτα. Θελω να δω τον Σουπερμαν να χωνει μπουνιές. Όχι τρανσφορμερς. Οχι άλλα τρανσφόρμερς! Τόσο δύσκολο είναι;; Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μου κάνεις και τον Σούπερμαν ΓΚΡΙ και με πιάνει η καρδιά μου. ''Να πυροβολάμε και αυτόν με τα μπλε κύριε;'' Που το είδες ρε φιλαρακι το μπλε;; Καντε μου τη στολη του Σουπερμαν ΜΠΛΕ να μπορέσω τουλάχιστον να τον εντοπίσω μέσα σε όλο αυτό το χάος! Δε φτάνει που όλη η ταινία από τη μέση και μετά είναι απλά θόρυβος, πρέπει εγώ να ψάχνω και τον Σούπερμαν μεσα στα χιλιάδες κινούμενα συντρίμμια. Oh Well, προφανώς έχω γίνει πια πολύ picky στις υπερηρωικές ταινίες, αλλά έχω βαρεθεί να πηγαινω να βλεπω ταινίες με υπερήρωες που έχουν εξαιρετική αρχή (εξέλιξη χαρακτήρα, κλάψα και origin) και μόλις αρχίζει το πιστολίδι να βαριέμαι που ζω. Θα ηταν αδικία παντως να μην αναφέρω και τα καλά της ταινίας, όπως είναι ο θεός Χένρυ Καβιλ, ο οποίος είναι η καλύτερη ενσάρκωση του Σούπερμαν μετά τον Κρίστοφερ Ριβ. Ούλτρα ηθικός και ταυτόχρονα τραγικά εξυπνάκιας και πεφτουλας! Αυτό το μόνιμα φιλήδονο και αυτάρεσκο μειδίαμα απλά ήταν όλα τα λεφτά και ταίριαζε άψογα με το προφιλ του super badass τυπά που όλη του τη ζωή συγκρατεί τις ικανότητές του και τώρα μπορεί επιτέλους να κάνει show-off. Ο Γούλβεριν θα έκανε κομματάκια τον τυπο στο Μπαρ. Ο Μπρους Μπάννερ θα διελυε το μαγαζί. Αυτος ο Σούπερμαν απλά γυρνάει και φεύγει! Μια μπρατσάτη εκδοχή του Ιησού. Επίσης ανέφερα ηδη τον Κόστνερ που με άγγιξε ιδιαίτερα σε δύο ξεχωριστές σκηνές, ενώ όλοι οι υπόλοιποι (Νταιαν Λεην, Ρασελ Κροου, Μαικλ Σαννον, Λωρενς Φισμπουρν) είναι απο ξύλινοι μεχρι εντελώς απαράδεκτοι - ειδικά ο Σάννον/Στρατηγός Ζοντ που είναι με διαφορά ο πιο αδιάφορος villain που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Σε γενικές γραμμές, η ταινία μπορούσε να διαρκεί μια ώρα λιγότερο και θα ήμασταν κομπλέ. Διώξε τις ατελείωτες σκηνές καταστροφής, κράτα τις πορωτικές hand-to-hand μαχες (οι οποίες ήταν υπέροχες αλλά δυστυχώς ελάχιστες), κράτα και το λεπτό και ύπουλο χιούμορ, κράτα και λιγο spiritual journey και είμαστε καλά. Αλλά όχι. Πρέπει το φιλμ να κρατεί δυομιση ώρες. Να βγαίνεις απο την αίθουσα και να είναι το μυαλό σου κουρκούτι. Δε φτανει που ξέρω πως θα φαω αυτόν τον Σούπερμαν στη μάπα για άλλα εφτά σίκουελ, πρέπει να διαρκεί και τρεις ώρες το καθένα; Ε μα ελεος πια.

ο καστυ παντοτε ηταν καλος στο να παιρνει κλασσικες ιδεες και μοτιβα απο τη συγχρονη λογοτεχνια και τον κινηματογραφο και να τα προσαρμοζει με χαρη στο ντισνευκο συμπαν, αλλα παντα το σκιτσο του μου φαινοταν υπερβολικα αγαθο... οι μονιμως χαρουμενοι ηρωες του δεν ταιριαζαν στα δυστοπικα περιβαλλοντα και τα εφιαλτικα καθεστωτα που τους περιεβαλλαν. ο παστροβικιο απο την αλλη εχει την απιστευτη δυνατοτητα να δημιουργει intimidating φιγουρες και σκοτεινους, τρομακτικους κοσμους με τα γεματα κινηση καρε και τα τολμηρα μελανια του (βλεπε αρχοντες των μαγων), ταυτοχρονα ομως παραμενει πανω απο ολα καρτουνιστικος και χιουμοριστικος, δημιουργωντας τελικα ενα πολυ ευχαριστο, πολυ ντισνεικο αποτελεσμα. οποτε η συνυπαρξη των δυο δημιουργων ειναι για μενα a marriage made in heaven, για να δουμε πως θα εξελιχθει. αυτη τη φορα ο καστυ φαινεται να αντλει το υλικο του απο τους μεγαλους της sci fi λογοτεχνιας, τον ασιμωφ τον φιλιπ ντικ κ.ο.κ. καθως και την αισθητικη των συγχρονων κινηματογραφικων μεταφορων των εργων τους (αυτη η πολη μου θυμισε εντονα minority report). το συνοδευτικο κειμενακι επισης απολαυστικο. αν και δε θα ελεγα οχι σε μια μικρη αναλυση πανω στις πηγες εμπνευσης του καστυ!

Δεν έχεις κι άδικο, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Παρ' όλα αυτά, για κάποιον που δεν ξέρει, δεν είναι πουθενά ξεκάθαρο (καλα, δεν έχω διαβάσει και όλο το βιβλίο ακόμη αλλά από αυτά που έχω δει ως τωρα) πως πρόκειται για μία έκδοση απ' ευθείας μεταφρασμένη από την Αμερικάνικη. Ο μη-greekcomics αναγνώστης (ναι, υπάρχει τέτοιος όρος ) μπορεί άνετα να νομίσει πως το βιβλίο είναι εξ'ολοκλήρου ελληνική έκδοση. Γι'αυτο λέω πως ίσως τον ξινίσει όλο αυτό. Ε, σ'αυτό το πλαίσιο φαντάζομαι θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο δημιουργικοί στην μεταφορά τους. Εκτός κι αν παίζει κατι με τα δικαιώματα και δεν μπορούν να το αλλάξουν και πολύ.

Χα. Άμεσος. Χίλια ευχαριστώ.

Το πήρα, το ξεκίνησα, και κάπως έτσι έφτασα μέχρι περίπου τη μέση - το τομάκι είναι σκέτη απόλαυση, ιδιαίτερα για κάποιον σαν εμένα που έχει φαει τη ζωή του διαβάζοντας ντίσνευ κόμικς και, όσο να 'ναι, γουστάρω να διαβάζω τα στριπ που αποτέλεσαν την απαρχή όλων. Άσε που, πάντοτε έδινα ιδιαίτερη αξία στα παλιά, γραφικά έργα τέχνης, μιας και αγαπώ πολύ την ποπ κουλτούρα (έτσι λέγεται; τα κόμικς και το αμερικάνικο σινεμα εννοω νομιζω... ) και πάντοτε μελετούσα την ιστορία της. Κατι τόσο απολαυστικά καλτ και ρετρό όσο τα πρώτα στριπ του Γκόντφρεντσον είναι για μένα παράδεισος, παρ' όλο που μπορεί για κάποιον άλλο, λιγότερο καμμένο, να φαίνονται χαζά και παρωχημένα (που προφανώς είναι, σε κάποιους τομείς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Anyway.) Δύο πραγματάκια με ξίνισαν πάντως. Το ένα είναι το εξώφυλλο, που μοιάζει λες και κότσαραν σε Landscape εκδοση ενα εξωφυλλο φτιαγμένο για Portrait και γέμισαν το κενό με... Στριπ?? Πάντως η έκδοση της φανταγκράφικς είναι απαράλλαχτη. Με λίγο ψάξιμο, το μόνο σχετικό που βρήκα είναι κατι promo της φανταγκράφικς πριν κυκλοφορησουν οι πρώτοι δύο τόμοι στην Αμερική, που διαφήμιζε μια Portrait εκδοση με το μισό εξώφυλλλο... ξερει κανείς τίποτα; Aπό πού είναι τελικά αυτό το μικρό κοκκινο εξώφυλλο; Δεύτερον, τα κείμενα της αμερικάνικης έκδοσης έχουν τεράστιο άγχος να δικαιολογήσουν τα διάφορα στερεότυπα της εποχής που σήμερα δείχνουν τραγικά offensive σε έναν σύγχρονο αμερικάνο. Παρ' όλα αυτά, η ελληνική (και ευρωπαϊκή for that matter) κοινωνία δεν μαστίζεται από τόσο έντονο καθωσπρεπεισμό-πράγμα που σημαίνει πως αν δεν αναφέρονταν όλα αυτά τα ''incorrect'' στερότυπα στα συνοδευτικά κείμενα, δε θα τα πρόσεχε κανείς. Ειδικά εκεί με τον ''Παραγιό του φούρναρη'', έπαθα πλάκα που χρειάστηκε ιδιαίτερη αναφορά... Η δικιά μας κοινωνία (και τέχνη) είναι πιστεύω πολύ πιο μπροστά από την αμερικάνικη σε θέματα κόμπλεξ και λογοκρισίας όσον αφορά ''ευαίσθητα'' θέματα. Βασικά η διαφορά μας είναι τόσο μεγάλη, που υπάρχουν θέματα τα οποία ενώ στην αμερική είναι ικανά να προκαλέσουν σάλο, εδώ δεν θεωρούνται καν ευαίσθητα! Που θέλω να καταλήξω; Βασικά στο οτι οι Τερζοπουλαίοι θα μπορούσαν κατα τη μετάφραση να μετριάσουν λίγο την μανία δικαιολόγησης των ''τραβηγμένων'' γκαγκ γιατι το αποτέλεσμα είναι καπως... περίεργο...

To τελευταίο τευχάκι είναι το καλύτερο ως τώρα με πολύ μεγάλο προβάδισμα! Μόνο το ''η ζωή ενός ήρωα'' παιζει να το συναγωνίζεται λίγο. άσχετο: Έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος του ιταλικού paperinik cult (συγκεκριμένα το 51), το οποίο περιείχε μέσα μια pkna ιστορία (συγκεκριμένα την ιστορία toyland), στην οποία ο Φάντομ δείχνει να αντιλαμβάνεται (ξανά) για πρώτη φορά ( πως η Λυλα είναι ανδροειδές, η οποία του διειγείται μια εντελώς διαφορετική ιστορία για την καταγωγή της από αυτή που διαβασαμε εμείς στα μέχρι τώρα τευχάκια της Ακτίνας. Αν καποιος είναι τόσο φοβερός που ξερει τι γινεται, θα ήθελα να μάθω. (εκτός κι αν η απάντηση είναι κανενα φοβερό spoiler, οπότε άστο, johnnymz. ) υ.γ. παιζει να φταινε και τα poor ιταλικά μου βεβαια...

Χοχο. Χοχοχοχο. Το είδα προχθες στη δημοσιογραφική προβολή. Καλα, η ταινια είχε τα πάντα, από extremis, μεχρι Iron Patriot, μεχρι τηλεκατευθυνόμενους iron men, μεχρι 42 διαφορετικές πανοπλίες (και τις βλεπουμε οοολες, μια προς μια σε δραση), μεχρι ''i'm blue da-bu-dee da-bu-da'', μεχρι χιονια, rednecks, αραβες τρομοκρατες, και γενικά, το σκηνικό, το ύφος και η θεματολογία αλλάζουν συνέχεια, οπότε και σε ενδιαφέρον σε κρατάει, και σου μενουν και ενα σωρο πραγματα να θυμασαι μετά. Plus: όλος ο κόσμος μπαίνει στην πανοπλία του iron man. Τι άλλο; Ο Νταουνι δινει ρεστα, ο Γκαι Πιρς ειναι απίθανος (και αγνώριστος, προς στιγμην), ο Μπεν Κίνγκσλυ δε, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Και υπάρχει και ενας απολαυστικός μικρός, ο Ται Σιμπκινς, που απλα τον ερωτεύεσαι. Εν τω μεταξυ το φιλμ ειναι εξαιρετικό μεχρι περίπου τη μέση, οπου τα πράγματα είναι αρκετά dark και δραματικά με μικρές υπέροχες πινελιές λεπτου χιούμορ, μια εξαιρετική ισορροπία δράματος-δρασης-κομωδίας. Απο τη μέση και μετά το πράγμα στραβωνει όμως λίγο, γιατι αρχίζουν οι χαζοχαρουμενιές, το χιούμορ είναι υπερβολικό και ούτε οι ίδιοι οι χαρακτήρες δεν παίρνουν στα σοβαρά αυτά που τους συμβαίνουν, πράγμα που προσωπικά μου είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό (εξαλλου αυτο ακριβώς με ενόχλησε στο iron man 2). Πάντως είναι η πιο πολυποίκιλη ταινία της σειράς. Πολύ καλύτερο από το 2, αρκετά κατώτερο από το 1, για να δούμε τη συνέχεια. Και προς θεου, μην ξεχάσετε την after credits scene. υ.γ. Το αυτοσχέδιο basic assassin pack του Σταρκ τα σπαει!

ημουνα που λες βυθισμενος στα ολοκληρωματα μου, στις ταλαντωσεις μου, στη στατιστικη και τις στροφορμες μου, ενα χρονο περιπου τωρα και δεν εμπαινα εδωθε παρα μονο για να δω κανα νεο για το ironman τρια η το man of steel. και σημερα, μες τα μεσανυχτα σας θυμηθηκα και ειπα να ξεψαχνισω λιγο τα παλια λημερια. και πεφτω πανω σαυτο το θρεντ. και μου ερχεται ταμπλας. δεν ειχα ιδεα, ουτε για την σπελιαλ εκδοση φαντομ, ουτε για τον γκοντφρετσον, ουτε για το μικυ μυστηριο μηδεν, ουτε για τα νεα μπαρκς και βιβλιοθηκη κομιξ, ουτε καν για το κομιξ τριακοσια και το αφιερωμενο εξαιρετικα. τα εμαθα ολα μολις πριν απο λιγα λεπτα. ταυτοχρονα. οσοι με ξερουν απο παλια θα καταλαβουν ποσο επικος και τρικουβερτος ηταν ο ταμπλας που επαθα. ρε σεις θελετε να με αφησετε στον τοπο?

Το ιντερνασιονάλ μου προκάλεσε ένα ευχάριστο dejavu από x2. Το ντομεστίκ μου έκανε πολύ περίεργη εντύπωση, σαν να μην έχω ξαναδεί κατι παρόμοιο και δεν ξερω αν πρεπει να μου αρεσει. Οπότε έχουμε κατι εντελώς διαφορετικό, με λίγα στοιχεία από τις παλιές ταινίες xmen? Έχω ψηθεί. Αν και είχα την εντύπωση πως η ιστορία θα λάμβανε χωρα στο παρελθόν, αμέσως μετά το origins. Δε θα βασιζεται τελικά στο διάσημο στορυλάην του Φρανκ Μιλλερ;

Αυτό το fact το είχα σκεφτεί κι εγώ και μου είχε φανεί πολύ υπέροχη και πανέξυπνη ιδέα. Όμως τα τρειλερ και τα πσοτερ της ταινίας έχουν μια υπερβολικά παιδική και λούτρινη αισθητική, πολύ πιο μωρουδίστικη από του αρχικού Monsters, το οποίο από μόνο του ήταν αρκετά Dark. Ακόμη και οι κεντρικοί χαρακτήρες έχουν εντελώς διαφορετική μούρη (μάλλον λόγω ''διαφοράς ηλικίας''). Δε ξερω... με όλα αυτά τα γλυκερά ανοιχτά χρώματα και τα λουτρινα τερατάκια νοιωθω πως η ταίνα απευθύνεται σε προσχολικές ηλικίες και όχι σε μένα που είδα το κλασσικό ''Μπαμπούλας'' στο σινεμά όταν ήμουν δημοτικό και τώρα θα πάω Πανεπιστήμιο. Μαααααα...

Το τευχος εφτά είναι πολυ ψηλά. Πάρα πολύ ψηλά. Δυσθεώρητα.

χοχοχοχο Πλανητης Χ! Εγώ το είχα ευχηθεί αυτό. Ανυπομονω!

η ''σχολη αεροπόρων'' είναι τουρκόνι ή τζου?

πλιτς πλοτς!

Πολυ, πολύ, πολύ, πολύ καλό. Πω ρε φιλε πως τα καταφερνει και μας ψηνει η Μαρβελ τόσο πολύ κάθε χρόνο... Ακόμη και μετά τους Εκδικητές, πιάνω τον εαυτό μου να ανυπομονεί για το επόμενο Μερβελοφιλμ. Μαρεσει που δε θυμιζει σε τίποτα τα δύο προηγούμενα - που ετσι κι αλλιώς μοιαζαν μεταξύ τους. Δραματοφέρνει. Σκοτεινοφέρνει. Μπατμανοφέρνει. Τρίτη ταινία της σειράς και χαρη σε αυτή την αλλαγή ακόμη δειχνει ικανή να μας κρατήσει το ενδιαφέρον. Για να δουμε.

Περίεργο που βγάλανε κατ' ευθείαν το teaser για το trailer χωρίς να βγάλουν κάποιο teaser για το teaser πρώτα...

Δεν ''φαίνεται''. Είναι ένα από τα <<ερωτήματα>> της ταινίας πιστευω.

Τρύφωνα, όντως, δεν είσαι μόνος σου. Οι ιστορίες του Πράκτορα έχουν ασυγχώρητες σεναριακές τρύπες, σαν κι αυτή που επισήμανε ο φίλος ΓουανΓουορμΣλαημ, πράγμα που κάνει την ανάγνωσή τους σκέτο πόνεμα. Βέβαια κάθε τόσο υπάρχουν ιστορίες-διαμάντια (κυρίως οι αυτοτελείς), όμως σε γενικές γραμμές οι δημιουργοί προσπαθούν πολύ σκληρά να εμφυσήσουν την ''ασταματητη δράση'' στις ιστορίες τους και το αποτέλεσμα (συνήθως, όχι πάντα) είναι ένας δυσνόητος πανικός.

Είναι αλήθεια πάντως οτι έχει πέσει η ποιότητα του ΚΟΜΙΞ...

Που είναι ο Ρηπορτερ Γκούφυ? Γιατί χάθηκε από προσώπου Γης? Έχει άλλες 6 ιστορίες που δεν έχουμε δει στο ΜΜ! ΘΕΛΩ ΡΗΠΟΡΤΕΡ ΓΚΟΥΦΥ!

Κάποτε είχα διαβάσει πως ο Sentry είναι ο ισχυρότερος υπερήρωας στον κόσμο της Μάρβελ. Ισχύει? Πως και δεν είναι στη λίστα?

το "ποιος παγιδεψε τον πρακτορα ντακ" είναι, (μαζί με την "μεγαλη πρεμιερα") ο,τι καλυτερο εχω διαβασει με αυτον το χαρακτηρα. για πρωτη και μοναδικη φορα ενοιωσα πως η περιπετεια του πρακτορα ντακ δεν απευθυνεται σε παιδια του δημοτικου. έχει επιτελους ενδιαφερον σεναριο και άψογο ρυθμο (δεν συμβαινουν ολα απανωτα) και κινηματογραφικα καρε. επισης, ο σχεδιαστης αυτος είναι μέσα στους τρεις αγαπημενους μου σχεδιαστες ντισνευ ολων των εποχων, διπλα στον καβατσάνο και τον φατσινι. οποτε καταλαβαινετε πως και οπτικα το επεισοδιο μου φανηκε θεσπεσιο.

Μια χαρά ήταν η πρώτη αποστολή, αλλά το τέλος αλά Γκάη Ρίτσι ήταν εντελώς εκτός ρυθμού. Μα πως τα λέω έτσι, θαθελα ναξερα.