The_Sandman

Αρχική τιμή: 13,00€ Τώρα, αν αυτή είναι και η τιμή εκδότη... Για μένα πάντως είναι σίγουρη αγορά.

Και το όνομα αυτού Μπλε Κομήτης Ανυπομονώ

Ο τίτλος του θέματος μπορεί άνετα να αλλάξει σε "πού έφαγα το επίδομα αδείας μου." Την προηγούμενη βδομάδα, μαζί με τη νέα παραγγελία στο μαγαζί, ήρθε επιτέλους κάτι που περίμενα καιρό: Spawn Vault Edition κυρίες και κύριοι Τα πρώτα επτά τεύχη της σειράς με τις σελίδες στην original oversized μορφή τους, σκαναρισμένες κατευθείαν από το αρχείο του McFarlane. Κι ενώ αρχικά είχαν πει ότι "κάποια" από αυτά θα έχουν και original σκιτσάκι, τελικά, για να γίνει ακόμα ποιο δελεαστικό αλλά και για να δικαιολογήσουν τα 175 του δολάρια, αποφάσισαν όλα τα βιβλία να είναι υπογεγραμμένα από τον McFarlane με 1:100 να έχει τελικά σκιτσάκι ενώ 1:6 να έχει και σφραγίδα γνησιότητας. Όπως θα δείτε είμαι ο ένας στους έξη με τη σφραγίδα. Αν παρατηρήσετε, η σελίδα μου, στο μέρος της υπογραφής, έχει σημάδια από μαρκαδόρο. Πράγμα που σημαίνει πως το προηγούμενο αντίτυπο ήταν αυτό στο οποίο έκανε το τελευταίο σκιτσάκι Κοντά αλλά όχι πούρο.. Ήρθε επίσης και το TMNT #1 σε Artisan Edition. Μεγάλο απωθημένο, δεν γινόταν να το αφήσω να περάσει έτσι... Περιέχει το πρώτο τεύχος ΤΜΝΤ σε τρεις εκδοχές: προσχέδια με μολύβια, μελάνια και τις σελίδες στην τελική τους μορφή, στο φυσικό τους μέγεθος όπως ακριβώς τυπώθηκε.

Έχω δύο που περισσεύουν. Ρώτα τους, τα θέλουν;

Η Κόρη του Ανοιχτηριού είναι ένα καλό κόμικ. Η Κόρη του Ανοιχτηριού είναι ένα πραγματικά καλό κόμικ! Ξεκίνησα με σκοπό να το ξεφυλλίσω και να του ρίξω μια γρήγορη ματιά. Στις πρώτες τρεις σελίδες με είχε ήδη κερδίσει και το άφησα από τα χέρια μου αφού πια το διάβασα όλο μονομιάς. Η Ώρα των Μαχαιριών μου είχε αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα: είχα την αίσθηση ότι διαβάζω κάτι το οποίο καταλαβαίνω μεν ότι είναι καλό, δεν ήμουν όμως σίγουρος ότι απολάμβανα την ανάγνωσή του. Και σε καμία περίπτωση δεν ήταν λόγω θεματολογίας. Ένοιωθα κάτι να με φρενάρει. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, έπιασα την Κόρη με μεγάλη επιφύλαξη. Τα sequel εξάλλου σπάνια είναι καλύτερα των αρχικών. Αυτό το "φρενάρισμα" λοιπόν, δεν το βρήκα μπροστά μου πουθενά σε αυτό βιβλίο. "Η μαμά άρχισε να πίνει όταν έγινε πρωθυπουργός. Ο Μπαμπάς άρχισε να κρύβεται κάτω από το κρεβάτι μου." Ένα βιβλίο που ξεκινάει με αυτήν τη φράση, είναι ένα βιβλίο για μένα. Μετά από αυτό οι όποιοι ενδοιασμοί έχουν χάσει πια από τα αποδυτήρια. Πραγματικά, η ιστορία εξελίσσεται με τρομερά ενδιαφέροντα τρόπο, με την εναλλαγή της αφήγησης να μην μπάζει από πουθενά και τους χαρακτήρες να σε κερδίζουν σελίδα με τη σελίδα. Και είναι κι αυτή η υπέροχη αισθητική της βρετανικής αστικής εργατικής τάξης (αντίστοιχη με αυτή που συναντάς στους κόσμους που στήνει στα κόμικς του κι ο Si Spurrier (Turncoat, Weavers, The Spire, Godshaper)) που σε πλημμυρίζει από παντού. Άλλο ένα στοιχείο που έπαιξε βασικό ρόλο στο να μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το βιβλίο είναι η απουσία άμεσων, ευκολόπεπτων συμβολισμών. Στον κόσμο του Davis τα πράγματα απλά, είναι. Συμβαίνουν γιατί είναι στη φύση τους να συμβούν. Χωρίς να αναλώνονται σε συμβολισμούς λαϊκής αισθητικής βιβλικής παραβολής με εύκολα νοήματα. Αυτό δεν σημαίνει πως αν είστε από αυτούς που σας αρέσει να ψάχνετε λίγο πιο βαθιά δεν θα βρείτε φροϊδικές επεκτάσεις που με πρόσχημα τις σχέσεις γονέων-παιδιών μεταμορφώνουν το βιβλίο σε μια παραβολή για το δίπτυχο εξουσία-ελευθερία. Πράγμα που κατά κάποιον τρόπο (στο μυαλό μου τουλάχιστον) μου βγάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίθεση με την αστική βρετανική αισθητική που έγραψα πιο πάνω. Στο δεύτερο αυτό βιβλίο το σχέδιο του Davis έχει αφήσει τις σκληρές, όλο ένταση γραμμές που σε συνδυασμό με την έντονη αντίθεση άσπρου/μαύρου σου μετέφερε την teen angst ψυχολογία των χαρακτήρων. Η γραμμή του γίνεται πιο soft, προσθέτει περισσότερους τόνους του γκρι και το κάνει πιο συναισθηματικό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως χάνει το νεύρο του -οι χαρακτήρες εξακολουθούν να είναι teenagers εξάλλου. Πλέον μου θυμίζει Hank Ketcham και το όλο στήσιμό του έχει την σπιρτάδα αμερικάνικου στριπ εφημερίδας της δεκαετίας του '50. Τέλος, να αναφέρω την ΠΟΛΥ καλή δουλειά που έχει γίνει στην (εμφανέστατα απαιτητική) μετάφραση και το lettering! Ναι, η Κόρη του Ανοιχτηριού μου άρεσε πολύ!

Είναι. Με άλλον τρόπο αλλά είναι

ΚΑΘΕ έννοια του χρόνου έχει πια ισοπεδωθεί. Ενοχλητικό. Πολύ ενοχλητικό. Και είναι άδικο ρε γ@μώτο για μια τόσο ωραία σεζόν...

Μετά από μία αρκετά μεγάλη παύση, η αγγελία ανοίγει ξανά, με μερικές προσθαφαιρέσεις

Σε πρόλαβαν Όταν το πόσταρα δεν ήταν..

Κι ένα glitch που πέτυχα τυχαία Τα Αιθιοπικά του Κόρτο στα 4,37

Μια χαρά (και) το τέταρτο. Μια χαρά. Αλλά σαν κλασικός γκρινιάρης, θέλω να γκρινιάζω λίγο.... Πολύ το τρέχουνε ρε διάολε... Πολύ... Κάθε αίσθηση του χρόνου έχει χαθεί. Ίσως φταίει που μας είχαν συνηθίσει σε αργά επεισόδια με ελάχιστη εξέλιξη και τώρα φαίνεται κάπως, αυτό με τους χρόνους και τις αποστάσεις όμως δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα. Μόνο η καημένη η Άρια, εκεί, πιστή στην πραγματικότητα... Από και πέρα Πάμε για το πέμπτο

Εκεί θα κλάψουμε όλοι, είμαι σίγουρος...

Αυτός ήταν ο σκοπός! Όχι έρχεσαι από το πουθενά μια Πέμπτη πρωί, μας πετάς τη βιβλιοθηκάρα σου στις οθόνες μας να ζηλεύουμε, και όλα καλά... Όχι κύριε! Και λίγα σου έκανα

Ναι αλλά ράφι-ράφι; Πού είναι οι φωτογραφίες ράφι-ράφι;

Κι όμως, νομίζω ότι του ταιριάζει πάρα πολύ!

Πρόσεχε πώς μιλάς βλάσφημε! Cave

Γιώργο χρόνια σου πολλά ρε φίλε!

Είχα τα 6; 7; πρώτα στα ελληνικά. Έκανα προσπάθεια να τα διαβάσω, δεν ήταν για μένα, τα έδωσα αλλού να πιάσουν τόπο. Πλέον έχω ή 2 ή 3 από τα πιο πρόσφατα κι αυτά μόνο και μόνο επειδή είχε έρθει ο Ted Benoit (RIP ) πριν λίγα χρόνια στο comicdom και τα πήρα για υπογραφές. Δεν νομίζω να ασχοληθώ ξανά

O ΤΑΡΖΑΝ, ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της ζούγκλας, ...προσγειώνεται από τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής! Για τις επόμενες 6 εβδομάδες, κάθε Κυριακή με τον Ελεύθερο Τύπο, απολαύστε μοναδικές ιστορίες με Ταρζάν, Μαρκ, Μπλεκ, Κοκομπίλ και Παιδί - Πάνθηρα! Αυτή την Κυριακή, 23 Ιουλίου, ξεκινάμε με την επική ιστορία ''Οι Ρίζες του Ταρζάν'' (σε σενάριο και σχέδιο Joe Kubert)!

Το φοβόμουν. Δεν ξέρω...

Σας ευχαριστώ όλους!

Ξέρεις τι περιμένουμε μόλις ολοκληρωθεί το στήσιμο!!!

Κάποιο λογοπαίγνιο με το black νομίζω θα ήταν ιδανικό, και το "Die Laughing" όμως είναι νοηματικά πολύ κοντά στο ύφος του βιβλίου.. Σίγουρη αγορά

Ολόφρεσκο Σήμερα έχουμε μελέτη

Ρε παιδιά μήπως μπαίνουμε σε χωράφια που δεν μας αφορούν; Τα οικονομικά μιας εταιρίας δεν νομίζω πως είναι κάτι που η εκάστοτε εταιρία έχει υποχρέωση να ενημερώνει το κοινό της... Ούτε είναι υποχρεωμένη να μας δώσει πληροφορίες για τις επαγγελματικές της συμφωνίες. Και στην τελική δεν είναι και τόσο ορθό να ρωτάς γιατί αυτό το πουλάς τόσο, το άλλο τόσο κτλ.. Η κάθε εταιρία κάνει τον προγραμματισμό της. Για να βγει η τιμή σαφέστατα και δεν έχει να υπολογίσει μόνο το κόστος παραγωγής. Καλά θα ήταν. Η δική μου απορία είναι τι διαφορές έχει διαπιστώσει στο αγοραστικό της κοινό όλα αυτά τα χρόνια (δεν εννοώ την αγοραστική του δύναμη). Αλλάζουν τα ενδιαφέροντα του κόσμου; Ενδιαφέρεται ο κόσμος πια για κόμικς (αν ποτέ ενδιαφερόταν δηλαδή...), κι αν όχι, μπορεί μια εκδοτική, με τις επικρατούσες συνθήκες, να κάνει κάτι (πέρα από την αυτονόητη σταθερή "παρουσία") να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον; Έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο, αντί για επανακυκλοφορίες μεμονωμένων τόμων πχ Αστερίξ να δοκιμάσει την κυκλοφορία συγκεντρωτικών εκδόσεων πχ τριών άλμπουμ μαζί -στην ανάλογη φυσικά τιμή; Γενικά έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο "πολυτελών" (μπλιέχ.. τι λέξη...) εκδόσεων με μικρότερο τιράζ και πιο συγκεκριμένο κοινό -επίσης στην ανάλογη τιμή; Κάποια έκδοση με περιεχόμενο ευρειάς αποδοχής με σταθερή εβδομαδιαία ή μηνιαία κυκλοφορία;