Αίθουσα Νικητών

Μικρό πακετάκι με λίγα τεύχη Iron Man, σημαντικό όμως για εμένα γιατί έκλεισα και τα τελευταία κενά που είχα από το τεύχος 110 μέχρι το 310. 200 τεύχη είναι ένα καλό σερί

Για να πορωθούμε περαιτέρω...

Το ανοιξιάτικο και λουλουδάτο εξώφυλλο, αλλά και το οπισθόφυλλο του τεύχους #515 σκαναρίστηκαν κι ανέβηκαν στην βάση μας. Την επόμενη Παρασκευή θα προσπαθήσουμε να λύσουμε, παρέα με τον Μίκυ και τον Ήτα Βήτα, "Το μυστήριο του Ακουαμαρίν".

Όποιος δει τη συνέντευξή τους καταλαβαίνει ότι δεν είναι έτσι. Υπάρχει μια αλήθεια που την έχουμε αφήσει στην άκρη. Τα δυο μεγάλα φεστιβάλ της χώρας πλέον χρειάζονται μεγάλους χώρους. Πολύ μεγαλύτερους από πριν. Στην συνέντευξη μάλιστα τα παιδιά είπαν ότι πήραν μέτρα ώστε να είναι καλύτερα τα πράγματα και με το Artist Alley αυξάνοντας το διαθέσιμο χώρο κατά 300 τμ, αν έχω καταλάβει σωστά. Τέλος πάντων, αυτοί οι μεγάλοι χώροι δεν πας Γενάρη και τους λες θέλω Μάιο και όλα κομπλέ μωρέ θα βρούμε ΣΚ να σε χώσουμε. Τα παιδιά είπαν πως ξέρουν ήδη την ημερομηνία για του χρόνου. Επομένως, άσχετα με το πότε ανακοινώνεται το κάθε φεστιβάλ, μέτρα θα πρέπει να παίρνονται πλέον ώστε να μη συμπέφτουν αλλά υπάρχει η αντικειμενική δυσκολία του χώρου (πράγμα που δείχνει ένα ευχάριστο βέβαια, ότι ο κόσμος που στηρίζει τέτοιες πρωτοβουλίες αυξάνεται). Επίσης, λάβετε υπόψη ότι το Comicdom στηρίζεται σε εθελοντές, δεν έχει είσοδο (οκ, υπάρχουν χορηγοί). Που σημαίνει ότι αν αυτά τα παιδιά εμένα μου πουν "ξέρεις κάτι το στήνουμε εθελοντικά, θα γίνει τότε γιατί τότε μπορούμε" (που δε το λένε αλλά για την οικονομία της συζήτησης), σηκώνω τα χέρια ψηλά. Δεν είναι η δουλειά τους, πως να το κάνουμε; Εγώ αφότου είδα όλη τη συνέντευξη εξακολουθώ να πιστεύω ότι παίχτηκε λαλακία και δε το παίρνω πίσω. Κατάλαβα όμως κάποια πράγματα γύρω από το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται που παίζει το ρόλο του στο γίνει η λαλακία ανεξαρτήτως προθέσεων.

Είναι ιστορία του Κάστυ!! https://inducks.org/story.php?c=I+TL+3308-1P

Είδα κι εγώ κάποια στιγμή τη συνέντευξη και κρατάω τα εξής: 1. Οι ημερομηνίες κλείνονται έναν χρόνο πριν και μας ενδιαφέρει πότε θα μπορέσουμε να πάρουμε το χώρο, όταν μας τον δίνουν ΑΛΛΑ στο διάστημα που εμείς θέλουμε. Τώρα, το τι θα κάνουν οι άλλοι δικό τους πρόβλημα. Το συζητάμε αλλά δεν είναι και σίγουρο ότι δεν θα ξανασυμβει. 2. Το κόμικντομ έχει δεσπόζουσα θέση οπότε οι άλλοι πρέπει να περιστρέφονται γύρω μας. Κανονίζουμε εμείς διότι είμαστε μεγαλύτερο (;) φεστιβάλ και οι υπόλοιποι ας ακολουθήσουν. Θα μου πεις είναι Αθήνα περισσότερος κόσμος κλπ αλλά για ποιο λόγο πρέπει να υπάρχει τέτοιου είδους σύγκριση δεν το καταλαβαίνω. Στη Θεσσαλονίκη γίνεται μια μεγάλη εκδήλωση με διεθνείς καλεσμένους που τριβαμε τα μάτια μας όταν τους είδαμε να έρχονται Ελλάδα, να κάθονται δίπλα μας, να τους μιλάμε. Για ποιο λόγο δεν μπορούν να είναι δύο μεγάλα φεστιβάλ αμφότερα, δεν το καταλαβαίνω. 3. Τα μεγέθη για το κόμικντομ σταδιακά άλλαξαν, οπότε υπάρχουν διαφορετικές οργανωτικές απαιτήσεις και πρέπει αυτό να το λάβουμε υπόψιν. Βέβαια στο θε Κον το λαμβάνουν υπόψιν από την πρώτη χρονιά και για αυτό εξελίσσονται συνέχεια. 3. Από την Αθήνα ανεβαίνουν Θεσσαλονίκη 100 άτομα, οπότε who cares. Δηλαδή είναι ένα τοπικό πανυγηρακι. Νομίζω δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη μπούρδα. Ακόμη κι αν ισχύει, το σκεπτικό θα ήταν εάν και εφόσον αξίζει το θε Κον να κινητοποιηθούν κι άλλοι. Για εμένα αξίζει και τους ειχα πει ότι πρέπει να επεκταθούν σε Βαλκάνια και Τουρκία αν και δεν βλέπω να το τρέχουν (ίσως δεν εφτανε ο χώρος για περισσότερο κόσμο). 4. Είναι εθελοντική η φάση. Δεν γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα αλλά διατηρώ επιφυλάξεις για το ότι ένα τόσο μεγάλο πρότζεκτ τρέχει εντελώς μη κερδοσκοπικά χωρίς να πληρώνεται κανείς από αυτό. Αν όντως ισχύει ένα μεγάλο μπράβο για την ανιδιοτέλεια των διοργανωτών, τους θαυμάζω και μακάρι κι άλλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. 5. Το κόμικντομ εδώ και 20 χρόνια έχει αποδεδειγμένα στηρίξει την ελληνική σκηνή οπότε για αυτό και μας προτίμησαν. Ισχύει. Και το θε Κον όμως από την πρώτη διοργάνωση αυτό έκανε. Μάλιστα οι σχεδιαστές (τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια που παρακολουθούσα από πιο κοντά) ήταν ενθουσιασμένοι και με τη διοργάνωση και με τις πωλήσεις. Επίσης, ένα ερώτημα: πώς θα αποκτήσουν κοινό στη Θεσσαλονίκη αν δεν έρχονται; ΥΓ Συγχαρητήρια στη Λένα γιατί προσπάθησε να το σώσει κάπως.

Παραλαβή Α' Πασχαλινή, λίγες μέρες πριν, που κυκλοφορούσε το Μίκυ Μάους #514 με τον Φάντομ σε αυτοτελή ιστορία από τους Cervasio Cavazzano.

Λάθος σελίδα ! Νόμιζα ότι δεν είχε απαντηθεί

Αν το Κάμελοτ κυκλοφόρησε το 1985, πιθανόν να έπεσε στα χέρια μου κάποια επανακυκλοφορία γιατί εγώ πρέπει να τα πήρα το 1988 και ήμουν περίπου Τετάρτη ή Πέμπτη δημοτικού.

Eγώ πάντως βλέπω ότι έχουμε 24/4 και το μόνο κόμικ που πήρε ISBN είναι το Κάμελοτ. Άρα πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχουμε άλλη κυκλοφορία το Μάιο Το Tananarive ήταν να κυκλοφορήσει Απρίλιο να θυμήσω...

Τι να ρωτήσουμε, εδώ, έχουμε υπεράφθονες νέες εκδόσεις που τις θέλω σχεδόν όλες! Ή μάλλον καλύτερα να πω, όλο το βιβλιοπωλείο τους....το θέλω! Και δεν τα προλαβαίνω.... Πάω λοιπόν χαλαρά και τα απολαμβάνω λίγα λίγα...

Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε αφού γενικά απαντάνε απ'ότι έχω καταλάβει.

Ναι! .

Επειδή δεν έχω κάτι καινούριο να διαβάσω αυτό το καιρό είπα να κάνω επανάληψη τα Κόρτο, αρχίζοντας φυσικά με τη Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας. Για να πω την αλήθεια δεν θυμόμουν σχεδόν τίποτα για τη πλοκή, παρόλο που είχα ήδη διαβάσει την ιστορία δύο φορές πριν, μάλλον επειδή προηγουμένως διάβαζα πολύ βιαστικά και δυσκολευόμουν να συγκρατήσω το τι συνέβαινε στην ιστορία. Στη τρίτη ανάγνωση ευτυχώς το διάβασα πιο προσεκτικά και επιτέλους μου έκανε κλικ Γενικά η ιστορία ήταν πολύ πιο απλή από ότι θυμόμουνα, αν και περιπλέκεται αρκετά λόγω του στυλ του Πραττ, καθώς και τους πολλούς χαρακτήρες. Δεν νομίζω όμως ότι αυτό την βλάπτει. Κάθε σκηνή είναι σημαντική με κάποιο τρόπο, είτε προχωράει τη πλοκή, είτε προσδίδει βάθος στους χαρακτήρες, και έτσι η ιστορία δε γίνεται ποτέ βαρετή. Εδώ νομίζω πως συμβάλλει θετικά και ο αργός ρυθμός της, που δίνει άπλετο χρόνο στην ιστορία για ενδιαφέρουσες αναπτύξεις. Η πλοκή είναι υπέροχη και αξιοποιεί πολύ καλά το ιστορικό της πλαίσιο ως όφελός της (βέβαια δε ξέρω πόσο ακριβής στη πραγματικότητα είναι, αλλά εφόσον η ιστορία είναι καλή δε με πολυενδιαφέρει). Γενικά νομίζω πως η όλη κατάσταση με τη πειρατεία εκ μέρους των Γερμανών είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Μου άρεσε πολύ και το γλυκόπικρο τέλος, αν και αυτό είναι περισσότερο στοιχείο του Κόρτο γενικά και όχι της συγκεκριμένης ιστορίας. Το καλύτερο μέρος του κόμικ όμως ήταν οι χαρακτήρες. Όπως είπα και παραπάνω υπάρχουν πολλοί, αλλά όλοι τους συμβάλλουν με κάποιο τρόπο στην πλοκή και αρκετοί από αυτούς έχουν αρκετό βάθος στις πράξεις και τη ψυχολογία τους. Περιέργως όμως βρήκα τον Ρασπούτιν αρκετά αδιάφορο σε αυτό το τεύχος. Έχει τις στιγμές του βεβαίως, αλλά θυμάμαι πως μου άρεσε πολύ περισσότερο στις ιστορίες που ακολουθούν. Αγαπημένος μου όμως ήταν ο υποπλοίαρχος Σλούτερ. Από τους τραγικότερους χαρακτήρες που έχω δει σε κόμικ. Το μόνο αρνητικό που έχω να πω είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο περνάει ο χρόνος στην ιστορία είναι πολύ περίεργος. Σε μια φάση παραλείπονται δύο με τρεις μήνες και νομίζω πως αυτό δεν επικοινωνείται καλά στον αναγνώστη. Ίσως όμως να είναι δικό μου πρόβλημα.

Καλά και για εμένα το Έρικ Καστέλ και το Camelot ήταν μακρινό όνειρο. Τα Στορμ ούτε τα είχα πάρει χαμπάρι. Εδώ ακόμα και τα Λούκυ Λουκ ήταν δύσκολο και μακρινό. Για αυτό τώρα περιμένω με λαχτάρα το Camelot

camelot και dylan dog / batman λέω εγώ πως θα είναι οι κυκλοφορίες του Μαϊου και Λάργκο τον Ιούνιο

Ευτυχως καθησες και τα εγραψες, για να μην ανησυχω οτι ειμαι ο μονος που είδα κάπως ετσι τα πραγματα. Αρχικα, απογοητευτικοτατη συνεντευξη. Αν εισαι ο "παρουσιαστης" και θελεις να το κανεις, ρωτα τις καταλληλες ερωτησεις, και ζητα ξεκαθαρες απαντησεις. Πολυ μπλα μπλα , λογια του αερα, και ουσια γιοκ. Πες βρε διοργανωτη τι συνεβη, απλο ειναι το ζητημα, ποιος εκλεισε 1ος χώρο, ποιος εκλεισε 2ος χωρο, αν υπηρχε δυνατοτητα αλλαγης μετεπειτα, αν εχετε φροντισει να μη ξανα συμβει. Πολλα μισόλογα και γύρω γύρω. Από αυτά, αν κατάφερα να βγάλω τα σωστα συμπεράσματα, 1οι έκλεισαν τον χώρο οι του Comicdom, αμέσως ενημέρωσαν τους του The Comic Con, οι οποίοι και αυτοι με τη σειρα τους δε μπορουσαν να κλεισουν τον χωρο σε αλλη ημερομηνια πλην αυτης που το εκλεισαν μεταγενέστερα. Μαθαμε επισης οτι εχουν καλες σχεσεις και μιλανε στα τηλεφωνα. Και παμε και στα καλυτερα σχόλια. Πού ειναι ο φίλος που μου έλεγε να μην το αναγω σε Αθηνα Θεσσαλονικη? Άγγιξε τα ορια του προσβλητικου ο σχολιασμος του πόσο σπουδαιο ειναι το Comicdom που ειναι ο μπαμπας ολων των φεστιβαλ ως το πιο παλιο , και γινεται στην Αθηνα που ολα ειναι στην Αθηνα, και που το πολυ 100 ατομα ανεβαινουν και κατεβαινουν. Οτι δηλαδη αυτο ειναι το κριτηριο για να μη χρειαζεται να συμπέσουν 2 διοργανώσεις, το αν τα ατομα που ανεβοκατεβαινουν ειναι 100 ή 500. Και δέκα άτομα να ήταν μόνο, δείξτε σεβασμό σε αυτούς τους ανθρώπους που ξοδεύουν λεφτά για να υποστηρίζουν τέτοιες διοργανώσεις, και κάντε το μίνιμουμ που οφείλετε να κάνετε, να μην τα βάζετε το ένα πάνω στο άλλο. Για να μη μακρυγορώ το Comicdom από την ώρα που δημιουργήθηκε το The Comic Con έγινε το νούμερο 2 φεστιβαλ κόμικς στη χώρα. Από όταν δε , εμφανίστηκε το AthensCon, έγινε το νούμερο 3 φεστιβάλ κόμικς στη χώρα. Καλό είναι σιγά σιγά, ακόμα και αν χρειάζεται να πάρει χρόνια για να εμπεδωθεί στα μυαλά, να ξεκολλήσουν λίγο από την αντίληψη που έχουν. Παλι καλα να λενε που υπαρχουν τα αλλα 2 και μπορουμε τα τελευταια χρονια να δουμε κανενα σοβαρο διεθνη καλεσμενο, αλλιώς ακόμα στην Ελληνοαμερικανικη Ενωση θα παστώνονταν σαν τα ψάρια. Ο ανταγωνισμός έφερε βελτίωση και εξέλιξη, και αν τώρα εκμεταλλεύονται το γεγονός οτι βρίσκονται στην Αθηνα ωστε να μην τους νοιαζει που πεφτουν πάνω στους επαρχιώτες τους Θεσσαλονικείς, θα ήθελα πολύ να δω αν θα τολμούσαν να το κάνουν αυτό και πάνω στους Athenscon , να βλέπαμε πόσα απίδια θα έπιανε ο σάκος.

Ισχύει αυτό που λες. Δεν είναι απίθανο το να φταίνε αποκλειστικά οι τις Θεσσαλονίκης. Πρόσεξε όμως: παραπάνω δεν σχολιάζω ποιος έχει την ευθύνη. Σχολιάζω το τι ακούσαμε στη συνέντευξη.

Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να ρίξουμε την ευθύνη σε μια από τις δύο διοργανώσεις; Ισάξια φταίνε και οι δύο ή και καμία για αυτό που έγινε. Καμία δεν έκανε πίσω και ας το γνώριζαν από την αρχή, ίσως να μην μπορούσαν ή να μην ήθελαν να το αλλάξουν. Πάντως η μία από τις δύο βγήκε και έδωσε μια εξήγηση (ψέματα ή αλήθεια δεν το ξέρουμε), η άλλη έδωσε κάποια εξήγηση δημόσια;;

Paperbridge , Le origini di Fantomius , Marco Gervasio

Mark my words: Όσο κι αν δε θες να το πιστέψεις τώρα, ο εγκέφαλός σου ακόμα διαμορφώνει πράγματα και διαμορφώνεται. Αν την ξαναδιαβάσεις στα 25, θα τη βρεις αλλιώς. It just happens my friend

Είναι από το Paperbridge

Το σοκαριστικό είναι ότι τα σημερινά εξάχρονα δεν τα αφήνουμε ούτε τις σκάλες να κατέβουν όχι να πάνε στο ψιλικατζιδικο. Και εγώ στην Κέρκυρα πήγαινα πρώτη δημοτικού και έπαιρνα μόνος μου το Μίκυ Μαους από το περίπτερο. Η κόρη μου επτά χρονών πάει με το ζόρι μόνη της για κατούρημα.

Δραγουνης Νο 5. "Σε πολυ καλη κατασταση". Απλα εχει φυγει η κολλα και ειναι ολες οι σελιδες ξεκολημενες. Φυσαει ομως και η τιμη

Σωστό Αυτό το είπε ο Γιάννης που έκανε τη συνέντευξη ως άποψή του και όχι οι άνθρωποι της διοργάνωσης αν δεν κάνω λάθος. Επίσης, έχουν έρθει και στην Αθήνα εξαιρετικοί καλεσμένοι παλαιότερα αλλά απ'ότι κατάλαβα είναι επιλογή των διοργανωτών να δώσουν αλλού βάση αυτή τη στιγμή και όχι στον καλεσμένο-όνομα τόσο. Σύγκριση δε μπήκε από τους διοργανωτές απ'ότι κατάλαβα εγώ τουλάχιστον. Πιθανά σωστό, δε σε αμφισβητώ, δεν έχω παρακολουθήσει την ιστορία του Κον τόσο. Δε το πιάνω αυτό που θες να πεις και δε θυμάμαι να αναφέρθηκε αυτό, είπαν ότι δεν εκτιμούν ότι είναι τόσος πολύς ο κόσμος που θα κάνει το τριπ, σίγουρα όχι τόσος όσος θα έρθει ξεκάρφωτος.

Σήμερα έμαθα με πολύ μεγάλη καθυστέρηση ότι τον Φεβρουάριο πέθανε σε ηλικία 74 ετών ο Paul Neary, πολύ γνωστός και βραβευμένος σχεδιαστής κόμικς, κι ένας από τους αγαπημένους μου. https://www.cbr.com/paul-neary-marvel-dc-artist-marvel-uk-obituary/

Πολλοι εκδοτικοι οικοι, πολλα καλα κομικ που εχουμε να διαβασουμε να χαλαρωσουμε. Εγω απλα να πω οτι απο jemma εχω απολαυσει πολλα κομικ και ελληνικα και ξενα. Και να συμπληρωσω στις καλες προτασεις των φιλων απο πανω οτι πολυ δυνατο κομικ σε σχεδιο σεναριο (αλλα και εκδοσαρα) ειναι το "περιπετειες του Λουθερ Αρκραιτ".

Εσύ φαίνεται ότι είχες γερό χαρτζηλίκι φίλε μου, διότι εγώ προφανώς δεν είχα ακόμη όντας 6-7 χρονών και είναι ζήτημα να μου είχαν πάρει έστω ένα άλμπουμ απ' αυτά της "Star Comics"... "Storm" θυμάμαι και είχα κάποια αλλά το πιο πιθανό να είχαν αναδιανεμηθεί και να τα πήρα μετά από χρόνια. Μετά το προχώρησα απ' τα "Μπλεκ", βέβαια! Πλέον έχω 1 άλμπουμ "Camelot 3000" μονάχα και απ' τα "Storm" μου λείπουν τα μισά, αλλά δε σκάω κιόλας εφόσον έχω διαβάσει τις ιστορίες απ' την έκδοση της "Esperos Comics". Τα "Camelot 3000" όμως είναι άλλο θέμα! Προσπαθώ να θυμηθώ το ψιλικατζίδικο που λες που ακριβώς ήταν... Επί της Έβανς ήταν δηλαδή; "Μετά το στενό" τι εννοείς; Πιο κάτω ή πιο πάνω; Πιο πάνω έχουμε το "Ράδιο Μακράκη" νομίζω. Πιο κάτω υπάρχει και μια δεύτερη στοά. Εκεί κοντά λες; Περίπου απέναντι απ' το "Lexis"; Εγώ εκείνα τα χρόνια έμενα στην περιοχή της Αγίας Τριάδας και πιο συγκεκριμένα του Μποδοσακείου (σ' εκείνη τη γειτονιά τέλειωσα Νηπειαγωγείο, Δημοτικό και Γυμνάσιο μέχρι και την Β' τάξη) και κόμικς αγόραζα κυρίως από ένα ψιλικατζίδικο στα στενά όπως πας να βγεις προς Καλοκαιρινού, απέναντι απ' το φούρνο του Χατζή. Εάν δεν έβρισκα κάτι εκεί, αγόραζα και απ' το περίπτερο στο πάρκο πίσω απ' το "Μποδοσάκειο". Αν δεν έβρισκα ούτε εκεί πια, πήγαινα παραλιακή απέναντι απ' το "Ξενία". Όταν πήγαινα Γυμνάσιο πλέον αγόραζα κι από κει απ' έξω που είχε ένα περίπτερο (στο 6ο Γυμνάσιο, Παλιά Εμπορική) και στο Λύκειο πλέον σε διάφορα περίπτερα στις περιοχές Θέρισσος-Μασταμπάς-Κομμένο Μπεντένι (πάνω απ' την Πλαστήρα) αν και ψαχνόμουν γενικότερα μήπως βρω οτιδήποτε που είχε ξεμείνει κάπου. Στο ψιλικατζίδικο που λες παίζει να μην είχα μπει ποτέ μου... Δεν το φέρνω στο μυαλό μου καν αυτή τη στιγμή... Συγγνώμη Μηνά!

Τι εννοεί η Disney όταν λέει ότι το Deadpool&Wolverine θα είναι r-rated:

Επιτέλους!

Όχι ακόμα είναι σχετικά πρόσφατη σειρά. Μάλλον σε καναδυό χρόνια θα τη δούνε στην Ελλάδα

Μιλήσαμε με τον γνωστό κομίστα για το φιλόδοξο εγχείρημα που έφερε εις πέρας, τη διαχρονικότητα του μυθιστορήματος αλλά και τον πάντα αιρετικό λόγο του Νίκου Καζαντζάκη. O Ζορμπάς να κοιτά μέσα από το τζάμι του καφενείου σαν αδέσποτο σκυλί, να φτιάχνει με ξυλαράκια στην άμμο ένα προσχέδιο για ένα πρωτόγονο τελεφερίκ, να πίνει κρασί δίχως αύριο, να χορεύει για να διώξει τον χάρο, να θυμάται απίθανες περιπέτειες από τα χίλια μέρη που έζησε, να αγκαλιάζει παθιασμένα Μαντάμ Ορτάνς, να φαίνεται με τη λαϊκή του ματιά πολύ πιο σοφός από τον πολυδιαβασμένο φίλο του· οι σκηνές που έχουν χαραχτεί στο μυαλό μας διαβάζοντας το εμβληματικό μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη είναι δεκάδες. Δεν πρόκειται απλά για έναν καλογραμμένο χαρακτήρα – είναι ένα σύμβολο, όχι απλά λογοτεχνικό αλλά πανανθρώπινο. Πώς λοιπόν μπορεί να αναμετρηθεί κανείς με ένα τέτοιο μέγεθος; Κι όμως, κάποιοι τολμούν και μάλιστα τα καταφέρνουν εξαιρετικά. Όπως δηλαδή έκανε ο Soloup για τις ανάγκες του graphic novel με τίτλο «Ζοrμπάς – Πράσινη Πέτρα Ωραιοτάτη», που κυκλοφόρησε πριν κάποιο καιρό από τις εκδόσεις Διόπτρα. Έτσι, δημοσιεύουμε μία γραπτή συζήτηση μαζί του για το δύσκολο εγχείρημα που έφερε εις πέρας, για το πώς είναι να ετοιμάζεις ένα κόμικ 500 σελίδων, για τη διαχρονικότητα του Ζορμπά, τον πάντα αιρετικό λόγο του Νίκου Καζαντζάκη αλλά και για το πόσο απλό πράγμα είναι τελικά η ευτυχία. Στις πρώτες σελίδες του graphic novel βλέπουμε θρησκευτικά σύμβολα (ο Χριστός, ο Βούδας, ένας περιστρεφόμενος Δερβίσης) να γίνονται ένα με τον Ζορμπά και αυτός με τη σειρά του να γίνεται ένα με το γυναικείο αναπαραγωγικό όργανο. Μπορεί ακόμα και σήμερα να σπάει τα ταμπού ο Καζαντζάκης; Σίγουρα μπορεί. Όταν ξαναθέτεις, όπως εκείνος, πρωτογενή ερωτήματα σε αυτά που θεωρούνται πλέον δεδομένα και θέσφατα – ας πούμε για την κοινωνία, τη θρησκεία ή τις ανθρώπινες σχέσεις – μπορείς να θεωρηθείς ακόμα και αιρετικός. Αυτό συμβαίνει με τον Καζαντζάκη: Το έργο του είναι γεμάτο από τέτοιες πρωτογενείς σκέψεις και αγωνίες. Καθώς λοιπόν προσπαθούσα να τις επαναφηγηθώ στον δικό μου Ζορμπά, συνειδητοποιούσα πόσο δύσκολο είναι κάποιες ιδέες να διατυπωθούν ή να γίνουν εικόνες, ακόμα και σήμερα. Τι είναι εκείνο που κάνει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα τόσο διαχρονικό; Σε όλα τα έργα του ο Καζαντζάκης θέτει αυτές ακριβώς τις πρωτογενείς αγωνίες και τα ερωτήματα. Όμως εδώ στον Ζορμπά, η φιλοσοφία, η μεταφυσική, η αγωνία της ύπαρξης, παντρεύονται με έναν ξεχωριστό τρόπο. Υπάρχουν τόσες εμβόλιμες ιστορίες, αφηγήσεις, αναμνήσεις και σκέψεις, οι οποίες άλλοτε διατυπώνονται με σκληρό, τραγικό τρόπο, άλλοτε με σχετική αποστασιοποίηση, άλλοτε με χιούμορ, αυτοσαρκασμό κι ένα μοναδικό γκροτέσκο ύφος. Κι όλα ετούτα με επίκεντρο τη ζωή, τον έρωτα, τον θεό και τον θάνατο. Θέματα τα οποία, πέρα από τις προφάσεις, τις διασκεδάσεις και τις σιωπές της καθημερινής μας ζωής, απασχολούν οποιονδήποτε άνθρωπο σε κάθε εποχή όταν βρίσκεται στον πυρήνα της υπαρξιακής μοναξιάς του. Έχει τη φήμη που του αρμόζει ή με τα χρόνια έχει αποκτήσει μία καλτ υπόσταση όμοια με τις δεκάδες ταβέρνες που κουβαλούν το όνομά του; Κάθε εποχή προσλαμβάνει τα ίδια ερεθίσματα με διαφορετικό τρόπο. Είναι αυτός ο τρομερός χρονότοπος που περιγράφει ο Μιχαήλ Μπαχτίν και κάνει τα ίδια πράγματα, τα ίδια βουνά, τα ίδια συναισθήματα να φαντάζουν κάθε φορά τόσο διαφορετικά. Εμείς επιλέγουμε να ντύσουμε έναν ήρωα ή μία κοινωνική συνθήκη με τα δικά μας ρούχα. Προσαρμόζουμε τα πάντα από το παρελθόν στις δικές μας ανάγκες και διερωτήσεις. Ο Ζορμπάς είναι πάντα εκεί και μας περιμένει. Και δεν είναι μόνο ο Ζορμπάς του Καζαντζάκη με την αγωνία της ζωής αλλά και του Κακογιάννη με τα στερεότυπα που του φόρτωσε με την ταινία του, χωρίς κατ’ ανάγκη να το επιδιώκει. Ο Ζορμπάς είναι ιδεότυπος. Ένας αρχετυπικός χαρακτήρας όπως ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες ή ο Γαργαντούας του Ραμπελέ. Δεν μπορεί να είσαι λοιπόν μια τόσο ξεχωριστή φιγούρα, τόσο ιδιαίτερος με τα καμώματα και τις ιδέες σου, και να μην υπάρχει μια ταβέρνα, κάποιο μαγαζί με τ’ όνομά σου. «Άμα πεθαίνω εγώ, όλα πεθαίνουν», λέει ο Ζορμπάς σε μία από τις πρώτες του κουβέντες με τον ήρωα-αφηγητή. Υπήρξαν στιγμές που οι απόψεις και τα λόγια του τον έκαναν αντιπαθητικό στα μάτια σας; Δεν συμφωνώ με όλα όσα γράφονται μέσα στο μυθιστόρημα. Αλλά νομίζω πως με κανένα μυθιστόρημα ή ταινία ή έντεχνη αφήγηση δεν συμφωνούμε σε όλα. Εδώ καλά-καλά δεν συμφωνούμε σε όλα ούτε με τους καλύτερους φίλους μας ή τους συντρόφους μας. Κρατάμε όμως, και μάλλον έτσι είναι το σοφό, τα καλά και ουσιαστικά. Καμιά φορά βέβαια, φωλιάζουν σε αυτά που δεν μας αρέσουν και μερικές ενοχλητικές αλήθειες, κάπως βαριές για το στομάχι μας. Είναι δύσκολο να τις καταπιείς, να τις αποδεχτείς, αλλά δεν είναι κακό να τις έχεις εκεί διατυπωμένες, στις σελίδες ενός βιβλίου, και να τις αντικρίζεις κάθε τόσο. «Κάθε χωριό έχει τον παλαβό του. Και αν δεν έχει παλαβό τον φτιάχνει για να περνά την ώρα του». Η φράση αυτή ισχύει και για τον σημερινό κόσμο των social media; Ίσχυε πάντα και ισχύει και στο σημερινό μας «χωρίο», το Facebook, το Tik Tok και το Instagram. Αυτό που γεννάει σε κάθε εποχή τους τρελούς και τους παλαβούς, είναι η ανάγκη των υπολοίπων της κοινωνικής ομάδας να αισθανθούν φυσιολογικοί βγάζοντας κάποιους λιγότερο προσαρμοσμένους στη σέντρα. Τους κουνάμε το δάχτυλο σαν εισαγγελείς ή γελάμε μαζί τους. Το χιούμορ εκτός των άλλων, όπως το διατυπώνει πολύ όμορφα και ο Μπερκσόν – ο «Μπέρξονας» του Καζαντζάκη – έχει και αυτή την τιμωρητική διάσταση. Φωτογραφίες, αποφθέγματα, ιστορίες∙ ο Καζαντζάκης «πουλάει» μέχρι σήμερα τόσο στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις όσο και στα κοινωνικά δίκτυα. Ποιο είναι το μυστικό του; Από τη μια βρίσκουμε στο έργο του διατυπωμένες τις πρωτογενείς υπαρξιακές αγωνίες κάθε ανθρώπου. Από την άλλη ο ίδιος ο συγγραφέας κατάφερε να προσπεράσει τα διάφορα σινάφια και κουτσομπολιά, κλεισμένος πάντα σε μια κάμαρα πλάι στη θάλασσα ή σκαρφαλωμένος στις Άλπεις, παλεύοντας τις εμμονές του. Ταυτόχρονα οι σκέψεις του τσιγκλούσαν πολύ τους σύγχρονούς του. Τσιγκλούσαν πολιτικούς, ιερείς, συντηρητικούς και προοδευτικούς. Κανείς δεν μπορούσε να τον κατατάξει με σιγουριά σε μια κατηγορία, να τον ταυτίσει με μια ιδεολογία ή να του βάλει μια ξεκάθαρη ταμπέλα. Ακόμα και σήμερα ακούγονται τόσα πολλά αντικρουόμενα πράγματα γι’ αυτόν. Έχετε κάποια εξήγηση γιατί ο ήρωας-αφηγητής συγχωρεί τις συνεχείς ατασθαλίες του Ζορμπά; Ο Καζαντζάκης δεν τοποθετεί τίποτα στην τύχη. Προσπάθησα έτσι κάποια στιγμή ενώ δούλευα τον δικό μου Ζορμπά, να καταλάβω τι μπορεί να σημαίνει η αναφορά, η παρομοίωση της περιπέτειας στο κρητικό ακρογιάλι με την Τρικυμία του Σαίξπηρ. Επέστρεψα σε αυτήν κι εκεί βρήκα ένα ακόμα από τα κλειδιά του μυθιστορήματος: Την έννοια της συγχώρεσης, που λέτε. Τόσο ο Σαίξπηρ όσο και ο Καζαντζάκης, στο μυαλό και στη στάση του Πρόσπερο διατυπώνουν μια τεράστια ανθρώπινη αξία, τη συγχώρεση. Άλλωστε, καθόλου τυχαία, τη στιγμή που γράφουν οι δυο συγγραφείς βρίσκονται σε μια ηλικία που μπορούν να κατανοήσουν τη ματαιότητα ενός τιμωρητικού κύκλου που δεν οδηγεί πουθενά. Στα χνάρια των Ευμενίδων του Αισχύλου λοιπόν, σπάνε τον κύκλο και πάνε παραπέρα, για τα σημαντικά αλλά και για τα πιο ασήμαντα. Το graphic novel είναι πραγματικά τεράστιο και ιδιαίτερα πυκνό σε νοήματα. Πόσο πολύ σας δυσκόλεψε και πόσο χρόνο χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί; Ενάμιση χρόνο. Παρά τα τρελά ξενύχτια και την εντατική δουλειά, το διάστημα αυτό για ένα κόμικς με όγκο δουλειάς 500 σελίδων είναι ελάχιστο. Σκεφτείτε μόνο τι απαιτείται για να ολοκληρωθεί ένα τόσο εκτενές έργο: την έρευνα και τα διαβάσματα, τις οκτώ διαφορετικές γραφές του σεναρίου, τα storyboards, τα μολύβια, τα μελάνια και τα χρώματα. Συνήθως τα άλλα graphic novel μου, το Αϊβαλί και Η μάχη της πλατείας, χρειάστηκαν τουλάχιστον τρία χρόνια δουλειάς, ενώ ο Συλλέκτης που είναι λίγο πιο μικρός, άλλα δυόμιση. «Ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, η βουή της θάλασσας. Βεβαιώθηκα πάλι πόσο η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο». Είναι άραγε απλή έννοια η ευτυχία ή τρομερά πολύπλοκη; Είναι απλή, πολύ απλή. Περίπλοκο είναι το πώς καταφέρνουμε να σπαταλάμε μια ολόκληρη ζωή για να το καταλάβουμε και για να εκτιμήσουμε στο τέλος το ελάχιστο. «Να ζεις μακριά από τους ανθρώπους». Ο Καζαντζάκης αποζητά τον μοναχικό βίο και την ίδια στιγμή οι ήρωές του στον Ζορμπά δείχνουν να κάνουν τα πάντα για λίγη συντροφιά. Τελικά, ήταν αντιφατικός ως άνθρωπος και ως συγγραφέας; Ή μήπως γνώριζε κάτι περισσότερο; Είναι αντίφαση στο ίδιο εικοσιτετράωρο να υπάρχει και μέρα και νύχτα; Άλλωστε πώς ορίζεται η μέρα αν δεν υπάρχει η νύχτα; Βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό και υγιές ένας άνθρωπος που σκέφτεται να συνειδητοποιεί και να αναζητά τη μοναχικότητά του και ταυτόχρονα να επιδιώκει και να χαίρεται τη ζεστασιά των άλλων. Υπάρχει μια μελαγχολία αλλά και μια τεράστια ομορφιά στο να μπορείς να ζεις με αυτόν τον τρόπο. Χωρίς να θέλω να κάνω σπόιλερ, σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του έργου παίζει μία γυναικτονία. Ήταν άραγε ο τρόπος του συγγραφέα να στηλιτεύσει τη βία της επαρχίας ενάντια στις γυναίκες; Ισχύει αυτό που λέτε. Κι έχει ενδιαφέρον να κάνουμε μια τέτοια κουβέντα σε μέρες που ακούμε καθημερινά για γυναικοκτονίες. Είναι ένα ακόμα παράδειγμα για το πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι το έργο του Καζαντζάκη, πηγαίνοντας μάλιστα και τον γενικότερο συλλογισμό παρακάτω. Στον Ζορμπά δεν απομονώνει το έγκλημα στον θύτη, αλλά το συνδέει και με την ευρύτερη κοινωνική στάση, αποστασιοποίηση και αδιαφορία. Ξέρετε, όπως στην Τρικυμία του Σαίξπηρ που σας ανέφερα προηγουμένως, ξεκλειδώνει και αυτή ακριβώς την κοινωνική στάση, την έμμεση συμμετοχή σε τέτοια εγκλήματα, παρομοιάζοντας τους κατοίκους του κρητικού χωριού, τον «λαό», με τον Κάλιμπαν, τον άξεστο εκείνο αγροίκο κάτοικο του νησιού, παιδί μιας μάγισσας με τον διάβολο. Τι ειρωνεία λοιπόν, αργότερα στο μυθιστόρημα, τη στιγμή της δολοφονίας της Χήρας, αυτός ο άξεστος «Κάλιμπαν-λαός» γίνεται με τη στάση του συνένοχος. Υπάρχει περίπτωση να μεταφέρεις κάποιο άλλο έργο του σπουδαίου Κρητικού σε μορφή κόμικς; Από πολύ νωρίς στη νεότητά μου διάβασα τα περισσότερα έργα του Καζαντζάκη, οπότε νομίζω πως τον γνωρίζω σε αρκετό βάθος. Θα μπορούσα να ασχοληθώ και με αλλά έργα του, αλλά όπως ίσως είδατε και στον Ζορμπά, με ιντριγκάρουν τα δύσκολα στη σκέψη του συγγραφέα. Το πώς δηλαδή θα περιγράψεις μεταφέροντας ένα βιβλίο σε κόμικς, όχι τόσο τα όσα συμβαίνουν σε αυτό σε γραμμική αφήγηση, αλλά πρωτίστως τα όσα σημαίνουν. Μην εκπλαγείτε λοιπόν αν κάποια στιγμή με δείτε να προσπαθώ μεταφέρω σε εικονογραφήγημα την Ασκητική, που δεν σου δίνει ούτε μια ευκαιρία για γραμμική εξιστόρηση και αφήγηση. Εμφανίζονται στην αγορά όλο και περισσότερα νέα graphic novels τα οποία μεταφέρουν «κλασικά» μυθιστορήματα σε κόμικς. Πιστεύετε ότι συμβαίνει επειδή ο κόσμος θέλει να διαβάσει πιο «γρήγορα» κάτι κλασικό ή επειδή έχουμε ανάγκη ως αναγνώστες να επιστρέψουμε σε σταθερές αξίες; Αυτό είναι πραγματικά ένα τεράστιο ζήτημα, που θα χρειάζονταν πολλές συνεντεύξεις και συνέδρια για να το αναλύσουμε. Τι είναι και ποια θεωρούνται graphic novels; Μπορούν να θεωρηθούν λογοτεχνία; Πώς εφαρμόζονται στην εκπαίδευση; Το σίγουρο είναι πως το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα κόμικς κάτι σημαίνει. Δεν είναι άσχετο από τα σύγχρονα πολιτισμικά πρότυπα όπως διαμορφώνονται μέσα από τις οθόνες των κινητών και τα social media, από την απομάκρυνση των νέων από ερεθίσματα και «αξίες» παλαιότερων γενεών. Και τελικά ότι οι τελευταίοι, από τη θέση των γονιών ή των εκπαιδευτικών, αναζητούν διαύλους επικοινωνίας με τις νεότερες γενιές, επιστρατεύοντας μέχρι και τα κόμικς, που κάποτε στην εποχή τους θεωρούνταν ευτελή αναγνώσματα – πιθανότατα ακόμα και από τους ίδιους. Επόμενα σχέδια; Πολλά. Τα σενάρια και οι ιδέες όσο μεγαλώνουμε πληθαίνουν κι αυτά. Τώρα είμαι στη φάση του Σίσυφου στη βάση του βουνού, που εξετάζει ποια πέτρα θα είναι η πιο κατάλληλη για να τη σπρώξει πάλι στον ανήφορο. Υγεία και τύχη να έχουμε! Και το σχετικό link...

Σωστός φυσικά για τον σχεδιαστή. Δεν είναι ομως από τη σειρά Φαντομιας

Χαρακτηριστικό το χρώμα των ιστοριών αυτών!

Έτοιμος. Είπα να βάλω κάτι για το ευρύ κοινό. Το ψιλοδιαβαζα αυτές τις μέρες και έχει την πλάκα του. Υποθέτω ότι αναζητούμε σχεδιαστή και σειρά.

Η απόσταση από το σπίτι μέχρι το νηπιαγωγείο και από το σπίτι μέχρι το Δημοτικό ήταν ίδια περίπου απ' το σπίτι μέχρι τα δύο περίπτερα που ανέφερα, στενά ήταν, κίνηση ιδιαίτερη δεν υπήρχε στο δρόμο εκεί και στο 1 περίπτερο δίπλα ήταν και ένα μικρό πάρκο που παίζαμε. Κατά συνέπεια από το Νηπειαγωγείο δεν πήγαινα μόνος μου αλλά απ' την Πρώτη-Δευτέρα Δημοτικού σίγουρα! Άλλωστε σ' αυτές τις ηλικίες τι χαρτζηλίκι να έχω πια; Χεράκι-χεράκι πηγαίναμε και αγόραζα κόμικς, το ίδιο και με τον παππού μου όταν ήμασταν στο χωριό. Απλώς εγώ υποτίθεται "διάλεγα". Ο φίλος MARIELOS ήταν πιο άνετος το 1985 διότι μου ρίχνει σχεδόν 2 χρονάκια, όπως και ο Γιάννης (thor77). Έχεις απόλυτο δίκιο όμως, ακόμη και σε μεγαλύτερες ηλικίες δεν κινδύνευε κανείς να παίζει μπάλα στο δρόμο, ούτε να κάνει ποδήλατο όλη μέρα. Σήμερα δε μπορείς να περάσεις καν με το όχημά σου απ' τα παρκαρίσματα και έχει πολλή κίνηση, εφόσον ένα σωρό αυτοκίνητα αναγκαστικά παρκάρουν στα στενά αυτά και κάποια στιγμή θα πρέπει να μετακινηθούν. Αλλάξαν οι εποχές φίλε Χρήστο και δυστυχώς όχι προς το καλύτερο... Για όποιον έχει μικρά παιδιά, βέβαια, ευτυχώς που υπάρχουν και κάποια παιδικά πάρκα! Εμείς δεν είχαμε τότε και ο γονέας δε μπορούσε να μας ακολουθεί διαρκώς στους δρόμους.

από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις αυτό το ποστ. Τα τσαλακώματα που μπορούσαν να υπάρχουν... οι τόμοι στα αγγλικά που πιστεύω θα υπάρχουν...γενικά όλη η έκδοση ήταν αποτυχία..για μένα ευτυχώς δε συνεχίστηκε.. λοιπόν, φίλε Μάνο, τσαλακώματα εγώ που δεν έψαχνα τους τόμους ανάμεσα στις κλεισμένες με σελοφάν εφημερίδες, δε βρήκα, αλλα και να έβρισκα καμιά φορά...κλάιν οι τόμοι στα αγγλικά δεν υπάρχουν, αν κάποιος ξέρει ιταλικά και νομίζει ότι μπορεί να τους βρει μαγκιά του. εγώ δεν ξέρω, προσπάθησα να τους βρω, αλλά δεν τουσ στέλνουν λόγω βάρους και μεταφορικών αν θεωρούσες την έκδοση αποτυχία φίλε Μάνο θα μπορούσες κάλλιστα να μην την αγοράζεις, κάτι που φαίνεται από τα γραφόμενά σου ότι δεν έκανες. την αγόραζες. ευτυχώς δε συνεχίστηκε..ευτυχώς δε θα δούμε ποτέ αρκετές ιστορίες του Σκάρπα στα Ελληνικά..και αρκετές σε σύγχρονη έκδοση στα Ελληνικά.. Ευτυχώς γιατί κάποιοι θεωρούν ακριβή την έκδοση στα 4€. όχι γιατί 4€ είναι ακριβά για έναν τόμο, αλλ΄γιατί ήταν πολλοί τόμοι άρα στο σύνολο η έκδοση ήταν ακριβή, περίπου 400€. Γιατί λογικά ένα έργο 100 τόμων θα έπρεπε να κοστίζει 100-150€, ή 2.000 αλλά να ηταν οι τόμοι ομοιόμορφοι, με γυαλιστερό χαρτί, περιεχόμενα και αρίθμηση στη ράχη...oh wait...έτσι ήταν του Τερζόπουλου και δεν τους έπαιρνε κανείς και τώρα τρέχετε όλοι και δίνετα 100-150€ τον τόμο... Για λυπηθείτε μας κάπου...

Ας ανεβάσω κι εγώ το κατιτίς μου, που πήρα αυτές τις ημέρες. Ξεκινάμε με τα τρία graphic novels που κυκλοφόρησε πρόσφατα ο "Μικρός Ήρως" ("Ντύλαν Ντογκ", "Mister No" και "Μπλεκ"), καθώς επίσης το "Avengers: Κόκκινη Ζώνη", το "Ultimatum: Requiem" και το "Ultimatum: Αγώνας Επιβίωσης". Αγορές από την ΛΕΦΙΚ. Συνεχίζουμε με "Batman: Ο Σκοτεινός Ιππότης ξαναχτυπά", "Batman: Συλλεκτικό Τεύχος", "Batman: Ένας Σκοτεινός Ιππότης", "Μπαντιλίκια" #03 και "Δικαστής Ντρεντ: Το τέλος των ημερών". Με εξαίρεση τα "Μπαντιλίκια" κι εδώ η ΛΕΦΙΚ έβαλε το χέρι της. "Φεστιβάλ" #03, 04, 10, 11, 12, 13 με τα οποία συμπληρώνεται κι αυτή η σειρά, thanks to ΛΕΦΙΚ. Και τελειώνουμε με τα "Έλρικ" #01, 02 (εκμεταλλευόμενος την γενναία έκπτωση που έκανε η Πολιτεία) και τα "Μαλλιοκούβαρα" #01, 02.

Αυτό που θυμάσαι ήταν απλώς ένα μαγαζί κόμιξ να έχει καλέσει έναν καλεσμένο . Μη ψάχνουμε για συνομωσίες για αυτό που έγινε φέτος . Και φέτος στο περιπτέρο του relax comics στο φεστιβάλ της Αθηνας θα είναι τρεις σχεδιαστές με πρωτοβουλία του ίδιου του μαγαζιού . Μήπως και αυτό είναι εναντίων κάποιων; Άλλο το ένα άλλο το άλλο .

Πρέπει να 'χει δημοσιευθεί στην Ελλάδα; Στο Μίκυ Μάους καθημερινής;

Ακόμα ένας Ολλανδός κομίστας που κόμικς του φιλοξενήθηκαν στις σελίδες της Διάπλασης των παίδων. Πρόκειται για τον Voges Carol (1925 - 2001). Ο Voges Carol εκτός των άλλων έχει σκιτσάρει και κόμικ Disney. Μεταξύ 1947 και 1957 δημιούργησε τον ήρωα "Professor Greghel" ή "Pun Pun". Στην Ελλάδα, οι περιπέτειες αυτές δημοσιεύτηκαν το 1964 στις σελίδες της Διάπλασης με τίτλο "Οι περιπέτειες του καθηγητή Πασπαρτού".

Εξώφυλλο του Βαγγέλη Μαντζαβίνου.

Το σχέδιο μου θυμίζει Gervasio. Είναι μήπως από τον Φαντομία?

Νέο επαναστατικό προϊόν φίλες και φίλοι:

Και εγώ θέλω να μοιραστώ την ανάμνηση της αγοράς του Κάμελοτ. Οι @ Mandrake και @ thor77 να πάρουν λίγη νοσταλγία καθώς τα είχα πάρει από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσα από το ψιλικατζίδικο στην καινούργια Πόρτα στη γωνία που ήταν μετά το στενό που έκανε ο Κυριακής το βιβλιοπωλείο. Το είχε ο συμμαθητής μου ο Μηνάς με την μάνα του. Βλέπω λοιπόν αραγμένα τα Στορμ και Καμελοτ από 1 έως 4 και παθαίνω πλάκα. Έτυχε και είχα λεφτά πάνω μου και τα σήκωσα όλα! Τα κονόμησε ο Μηνάς!

Πρόκειται για αυτή την ιστορία

Επιβεβλημένη αγορά κ ας το έχουμε εις την κατοχή μας

@ yorick δυνατός όπως πάντα! Εγώ πάλι, μάζεψα διάφορα τευχάκια...

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #514 σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας. Επειδή έγινε λόγος για το αν περιλαμβάνεται ή όχι ο πρόλογος της ιστορίας "Φάντομλαντ", να πούμε ότι περιλαμβάνεται. Την επόμενη Παρασκευή θα διαβάσουμε μία "Ακαταμάχητη περγαμηνή".