Αίθουσα Νικητών

Διαβάστηκε κι ο 43ος τόμος, που φιλοξενεί την ιστορία “The Ultimates - Εθνική ασφάλεια”. Μετά την ανάγνωση του δεύτερου άτυπου μέρους της σειράς, εύκολα βγάζουμε το συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με δύο άνισα μέρη. Ενώ το πρώτο το βρήκα κάπως επίπεδο και χωρίς μεγάλες στιγμές, εδώ η ιστορία απογειώνεται κι αποκτά ένα άγριο ενδιαφέρον. Από τα σημαντικά στοιχεία έχουμε την εμφάνιση ενός villain ο οποίος έχει παρελθόν, είναι άριστα εξελιγμένος και ξέρει ακριβώς τι θέλει να επιτύχει και με ποιον τρόπο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει βγει κατευθείαν από την αχαλίνωτη φαντασία των απανταχού εραστών της συνωμοσιολογίας. Επίσης, επιχειρείται μία έξυπνη σύνδεση με το παρελθόν του Captain America, ενώ οι σχέσεις ανάμεσα στους πρωταγωνιστές εξακολουθούν να είναι, αν όχι τεταμένες, σίγουρα όχι και οι καλύτερες. Όλοι παίρνουν λεπτά ενεργής συμμετοχής κι ο καθένας με τον τρόπο του συμβάλει στην εξέλιξη του μύθου. Η πλοκή κρατάει σε εγρήγορση τον αναγνώστη και μετά τα μισά κορυφώνεται. Η τελική μάχη είναι πανέμορφη, χαρίζοντάς μας δυνατές σκηνές δράσης, έντασης κι αγωνίας. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε στα plot twists της ιστορίας. Υπάρχουν πολλές στιγμές που γεννάται η πεποίθηση ότι οι καλοί είναι χαμένοι από χέρι κι ότι οι κακοί έχουν ανοσία στον θάνατο, με αποτέλεσμα να ψάχνουμε κι εμείς να βρούμε με ποιον τρόπο θα καταφέρουν τελικά να ηττηθούν. Η όλη κατάσταση μού θύμισε το δεύτερο Terminator! Το φινάλε, η αλήθεια είναι ότι, δεν το περίμενα (ίσως όμως να έπρεπε) και με εξέπληξε ευχάριστα. Βέβαια, αν θέλουμε να το ψάξουμε περισσότερο θα λέγαμε ότι εδώ ο από μηχανής Θεός έπεσε θύμα εκμετάλλευσης. Τουλάχιστον θα μπορούσαμε να πούμε ότι εξιλεώθηκε για τις παλιές του αμαρτίες. Επίσης, από την πλοκή δεν παραλείπεται και το ερωτικό στοιχείο, το οποίο κλείνει την ιστορία με έναν ιδανικό τρόπο. Η οικογενειακή σύρραξη ανάμεσα στον Hank και την Wasp, βγάζει κάποιο νόημα στην συνολική εξέλιξη του δεύτερου μέρους, αλλά σίγουρα αν έλειπε δεν θα ήταν μεγάλη συγγραφική απώλεια. Εν κατακλείδι, θεωρώ την "Εθνική ασφάλεια" πολύ καλύτερη από τους "Υπεράνθρωπους" και μάλιστα σε πολλούς τομείς. Προτείνεται να διαβαστεί από όλους τους λάτρεις των υπερηρωικών. Όσοι διάβασαν το πρώτο μέρος και δεν τους ικανοποίησε τόσο, τους προτρέπω να δώσουν μια ευκαιρία και στο δεύτερο. Δεν θα χάσουν. Κι από το σχεδιασμό δεν θα μπορούσα να έχω κάποιο παράπονο. Οι άριστα καλλιτεχνικές τεχνικές του Hitch πλαισιώνουν αξιόλογα το σενάριο και θα μπορούσαμε να πούμε ότι αναδεικνύουν κι ενισχύουν την ένταση των σκηνών μάχης. Ειδικά μερικά ολοσέλιδα και δισέλιδα καρέ είναι άκρως ρεαλιστικά και με επιμονή στην λεπτομέρεια. Αξιόλογος ήταν κι ο χρωματισμός. Αν θα έπρεπε να εκφράσω κάποια ένσταση θα έλεγα ότι θα προτιμούσα να υπήρξε ο ίδιος ρεαλισμός και στην απόδοση των προσώπων των χαρακτήρων. Στα έξτρα ο αναγνώστης θα βρει το κλασικό editorial του Lupoi, για να συνεχίσει με την περίληψη του πρώτου μέρους και τα γεγονότα που οδήγησαν στην συγκεκριμένη ιστορία. Αν αυτή η σελίδα είναι χρήσιμη σε άλλες περιπτώσεις, εδώ η εισαγωγή της κρίνεται κάτι περισσότερο από επιβεβλημένη. Μετά το πέρας της ιστορίας, ο τόμος θα μας χαρίσει τα εξώφυλλα των τευχών - κεφαλαίων που την συνοδεύουν. Τέλος, θα κλείσουμε με δύο σελίδες στις οποίες οι δύο δημιουργοί θα μιλήσουν για το Ultimates.

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΧΑΛΙΦΗ ΧΑΡΟΥΝ ΕΛ ΠΑΤΣΑΧ Ή ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΕΖΙΡΗ ΙΖΝΟΓΚΟΥΝΤ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΜΕΝΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Μία ήσυχη ημέρα του 1961 δύο άτομα συζητούσαν κάπου στη Γαλλία για το κόμικ που θα έφτιαχναν για το νέο περιοδικό RECORD που θα κυκλοφορούσε τον Ιανουάριο του 1962. Τα δύο αυτά άτομα ήταν ο σεναριογράφος René Goscinny και ο συγγραφέας Jean Tabary… και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία των κόμικ… Κάποια πράγματα που πρέπει να πούμε πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι στο χρόνο: 1. Οι ιστορίες του Ιζνογκούντ αρχικά κυκλοφορούσαν μεμονωμένες στο πολυθεματικό γαλλικό περιοδικό RECORD και σύντομα άρχισαν να επανεκδίδονται από το επίσης πολυθεματικό PILOTE, στο οποίο αργότερα εκδιδόταν συγχρόνως, ενώ προς το τέλος πήρε και τα σκήπτρα από το RECORD. Στο ενδιάμεσο, όταν μαζευόταν αρκετές ιστορίες έβγαιναν σε άλμπουμ αλλά όχι με τη σειρά που εκδόθηκαν στα πολυθεματικά περιοδικά, εξ’ου και το πώς προέκυψε το πρόβλημα που πάμε να λύσουμε με αυτό το άρθρο. 2. Τρείς εκδότες έβγαλαν άλμπουμ με περιπέτειες του Ιζνογκούντ στην Ελλάδα, με απόσταση 10 περίπου έτη ο ένας από τον άλλον: Πρώτος ο Σπανός το 1968, δεύτερος ο Ψαρόπουλος το 1979 και τρίτη η Μαμούθ το 1990, η οποία έχει και τα δικαιώματα μέχρι σήμερα και παραμένει η ελπίδα μας για να δούμε κάποια στιγμή στα Ελληνικά και τα ανέκδοτα άλμπουμ των διαδόχων του Tabary. i) Ο Σπανός κυκλοφόρησε μόνο το πρώτο άλμπουμ του τίτλου σε αυτόνομη έκδοση, αλλά δημοσίευσε περιπέτειες και από τα επόμενα γαλλικά άλμπουμ μέσα στο εβδομαδιαίο πολυθεματικό περιοδικό Αστερίξ που έκδιδε εκείνη την εποχή, παίρνοντας τα κατευθείαν από το RECORD. ii) Ο Ψαρόπουλος κυκλοφόρησε τα 16 πρώτα άλμπουμ του ήρωα, πηδώντας για κάποιο λόγο το Νο.13 (Θέλω να γίνω Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη). Ίσως να ήταν προληπτικός! iii) Η Μαμούθ έβγαλε όλα τα άλμπουμ του ήρωα μέχρι το Νο.27 (ρεκόρ στην Ευρώπη εκτός Γαλλίας) και περιμένουμε να εκδώσει και τα επόμενα (το 28ο άλμπουμ βγήκε στη Γαλλία το 2008, οπότε περιμένουμε πολύυυυυ καιρό) 3. Οι Γάλλοι ονόμασαν τον Χαλίφη «Haroun el Poussah» από το παιχνίδι poussah που είναι ένα ξύλινο ανθρωπάκι με στρογγυλό το κάτω μέρος και όταν το σπρώχνεις επιστρέφει στη θέση του μετά από πολλές ταλαντώσεις (οι άγγλοι το λένε tumbler) και γενικά η εμφάνιση του παραπέμπει σε «ευτραφείς» ανθρώπους. Αντίθετα οι άγγλοι ήταν πιο «πολιτικά ορθοί» και του έδωσαν το όνομα Haroun El Plassid από τη λέξη placid που σημαίνει «γαλήνιος». Εμείς ξεκινήσαμε με τον Σπανό που κράτησε αμετάφραστο το Χαρούν ελ Πουσσάχ των Γάλλων. Το ίδιο έκανε κι ο Ψαρόπουλος, αφαιρώντας όμως ένα σίγμα (Χαρούν ελ Πουσάχ). Η Μαμούθ προσπάθησε να εξελληνίσει τον τίτλο, ονομάζοντάς τον Χαρούν ελ Πατσάχ, προφανώς από τον… πατσά που παραπέμπει στη λαιμαργία του Χαλίφη. 4. Οι Γάλλοι επίσης ονόμασαν «Dilat Laraht» τον πιστό υπηρέτη του Ιζνογκούντ, από τη γαλλική φράση «se dilater la rate» που σημαίνει κατά γράμμα «διαστέλλω τη σπλήνα μου» και πρόκειται για γαλλική έκφραση που σημαίνει «σκάω από τα γέλια». Οι άγγλοι τον ονόμασαν παρομοίως Wa'at Alahf, από το what a laugh. Εδώ ο Σπανός πάλι το πήρε κατά γράμμα αποκαλώντας τον «Ντιλάτ Λαράχτ», ο Ψαρόπουλος (που φαίνεται πως είχε ακούσει κάποιον να μιλάει γαλλικά) το κράτησε ίδιο αλλά με τη σωστή προφορά («Ντιλά Λαρά»), ενώ η Μαμούθ τον είπε Μπλιάχ Χαχάτ, φαντάζομαι εκ του σατανικού… μπουα-χα-χα κι έτσι μπορούν να βγάλουν νόημα τα γαλλικά λογοπαίγνια για το όνομά του! 5. Ο Jean Tabary, σχεδιαστής της σειράς (και σεναριογράφος μετά το θάνατο του Goscinny) γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1930 και πέθανε στις 18 Αυγούστου 2011, σε ηλικία 81 ετών. Ο γιος του, Nicolas Tabary, γεννημένος στις 22 Ιουλίου 1966 συνεχίζει (;) το έργο του πατέρα του. Πατέρας και γιος 6. Ο René Goscinny, σεναριογράφος της σειράς μέχρι το θάνατό του, γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1926 και πέθανε στις 6 Νοεμβρίου 1977 από έμφραγμα την ώρα που έκανε τεστ κοπώσεως. Τα τελευταία του λόγια ήταν η περιγραφή στον γιατρό του εμφράγματος που πάθαινε εκείνη τη στιγμή («νιώθω το χέρι μου να μουδιάζει, νιώθω πόνο στο στήθος» κλπ). Ήταν μόλις 51 ετών και με τον θάνατό του, εκτός του Ιζνογκούντ ορφάνεψαν και οι Αστερίξ, Λούκυ Λουκ και ένα σωρό άλλοι χαρακτήρες... Δεν επιτρέπεται να διαβάζεις BD και να μην αναγνωρίζεις αμέσως αυτή τη φυσιογνωμία. Ο Goscinny αρχικά όρισε ήρωα των περιπετειών τον Χαλίφη (τον Ιζνογκούντ με τέτοιο παλιοχαρακτήρα πως να τον πει ήρωα), συνεπώς τα πρώτα άλμπουμ τιτλοφορούνταν «Οι Περιπέτειες το Χαλίφη Χαρούν ελ Πουσάχ». Η δημοτικότητα όμως του Ιζνογκούντ υπερίσχυσε της… ηρωικής ορθότητας και σύντομα είχαμε αλλαγή των τίτλων των άλμπουμ σε «Οι Περιπέτειες του Μεγάλου Βεζίρη Ιζνογκούντ» (από το άλμπουμ Νο.9 και έπειτα). Παρ’όλα αυτά, ο Goscinny σε όλα τα σενάρια που έγραψε (μέχρι και της τελευταίας περιπέτειας που πρόλαβε να γράψει, «Τα αυγά της Ουρ», η οποία δημοσιεύθηκε στο άλμπουμ Νο. 13), εξακολουθούσε να βάζει τον τίτλο «Οι Περιπέτειες του Χαλίφη Χαρούν ελ Πουσάχ». Το τελευταίο σενάριο «Τα αυγά της Ουρ», δαχτυλογραφημένο από τον Goscinny 7. «Οι Επιστροφές του Ιζνογκούντ» είναι δισέλιδες ιστορίες που εξηγούν πως ο Ιζνογκούντ επέστρεψε από κάποια φαινομενικά οριστικά τέλη των περιπετειών του, π.χ. στο τέλος μιας περιπέτειας μεταμορφώθηκε σε καρφί. Πως επιστρέφεις από αυτό; Ε, με τις επιστροφές θα το δούμε! Παρόλο που όλες μαζί κυκλοφόρησαν σε άλμπουμ πολύ αργότερα (το 1994) είχαν αρχίσει να δημοσιεύονται στο RECORD ήδη από το 1965 αλλά για κάποιο λόγο σταμάτησαν το 1967, μετά από 12 δισέλιδα. Το 1994 ο Tabary χρειάστηκε να σχεδιάσει 10 νέες δισέλιδες επιστροφές για να συμπληρώσει τις 44 σελίδες που χρειαζόταν για το άλμπουμ. Επίσης ξαναζωγράφισε και τις 7 από τις 12 παλαιές, αλλά σχεδόν αυτούσιες. Τη μία που έχει (κάπως) σημαντικές αλλαγές θα τη δούμε και στις δυο μορφές της. 8. «Οι Εφιάλτες του Ιζνογκούντ» είναι μπερδεμένη υπόθεση. Ξεκίνησαν να δημοσιεύονται σε κάθε φύλλο της Κυριακάτικης Εφημερίδας (ακριβώς αυτός είναι ο τίτλος της εφημερίδας: Le Journal du Dimanche) στις 27/10/1974 και συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Goscinny με σεναριογράφο τον Alain Buhler, δημοσιογράφο της εφημερίδας, ο οποίος μέχρι τότε είχε συμβουλευτικό ρόλο για τον σχολιασμό των γεγονότων (κάποιες… κακές γλώσσες βέβαια έλεγαν ότι από την αρχή τα έγραφε ο Buhler και το όνομα του Goscinny το έβαλαν μόνο για διαφήμιση. Προσωπικά πιστεύω ότι τους πρότεινε τα θέματα και έδινε τις κατευθύνσεις αλλά τα τελικά κείμενα ήταν του Goscinny). Τελικά το comic strip των «εφιαλτών» τελείωσε στο φύλλο της 14/06/1979 και αμέσως μετά, τον Οκτώβριο του 1979, δημοσιεύθηκαν οι πρώτοι 118 «εφιάλτες» (αυτοί που είχαν σεναριογράφο τον Goscinny) στο άλμπουμ με τίτλο «Les Cauchemars d'Iznogoud/Οι Εφιάλτες του Ιζνογκούντ», ασπρόμαυροι όπως ήταν και στην εφημερίδα. Τον Μάρτιο του 1984 δημοσιεύθηκαν και οι μεταγενέστεροι 62 «εφιάλτες» του Buhler, στο άλμπουμ «Les Cauchemars d'Iznogoud (bis)», επίσης ασπρόμαυροι. Ο Ψαρόπουλος που έβγαλε το 2ο άλμπουμ με το ίδιο εξώφυλλο και τίτλο (αλλά διαφορετικά περιεχόμενα), το ονόμασε «Οι Εφιάλτες του Ιζνογκούντ (Μπιζ)», δηλαδή άφησε το bis αμετάφραστο. Θα μπορούσε να το ονομάσει «ξανά» ή «πάλι», μιας και αυτό σημαίνει το "μπιζ", το οποίο οι Γάλλοι π.χ. φωνάζουν στο τέλος μιας συναυλίας καλώντας τους τραγουδιστές να πουν άλλο ένα τραγούδι (Οι άγγλοι το λένε encore). Εν πάση περιπτώσει, το 1994 οι νέες εκδόσεις Tabary αποφάσισαν να χρωματίσουν τους «εφιάλτες» και να τους μοιράσουν σε 4 άλμπουμ με κανονικό αριθμό σελίδων (44/45) και αυτά είδαμε από τη Μαμούθ. Αντίθετα ο Ψαρόπουλος εξέδωσε μικρά τμήματα των παλαιών άλμπουμ με τους «εφιάλτες» σε τυχαία σειρά, αλλά χρωματισμένους (και το χρώμα δεν γνωρίζω αν το έβαλε ο Ψαρόπουλος ή υπήρξε κάποια ειδική χρωματισμένη διανομή για το εξωτερικό από τους Γάλλους). Ολοκληρώνοντας τη συζήτηση για τους εφιάλτες, να πω ότι δεν θα ασχοληθώ μαζί τους σε αυτό το άρθρο, αλλά αν υπάρχει… ζήτηση, προτίθεμαι αργότερα να φτιάξω ένα νέα άρθρο αποκλειστικά γι’αυτούς, ώστε να καλύψουμε με λεπτομέρεια τα πολιτικά περιστατικά στα οποία αναφέρεται ο καθένας (είναι 180, ζωή να΄χουν!), τη λογοκρισία που δέχθηκαν όταν μεταφέρθηκαν από την εφημερίδα στα άλμπουμ (αφαίρεση πολιτικών ονομάτων: π.χ. τον εφιάλτη «Αν ήμουν ο Σαντάμ Χουσεΐν» δεν θα τον βρείτε με το ίδιο όνομα) αλλά και το πώς ακριβώς εκδόθηκαν, κάτι που δεν φαίνεται να το γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι οι Γάλλοι, αν κρίνω από τα άρθρα τους στη Βικιπαίδεια και σε άλλους ιστοχώρους όπου γράφουν π.χ. πως ο τόμος 4 βγήκε πριν τους 2 & 3 και άλλες παρανοήσεις. Ε, πρέπει να τους βοηθήσουμε, έτσι δεν είναι; 9. Επανερχόμενοι σε αυτά με τα οποία θα ασχοληθούμε εδώ, το ερώτημα που σίγουρα σας απασχολεί είναι: τι χρειάζεται να κάνετε για να απολαύσετε αυτό εδώ το άρθρο; Μα φυσικά να διαβάσετε ξανά τα Ιζνογκούντ σας με τη σωστή σειρά! Και εντάξει, τις 2 πρώτες περιπέτειες που γράφτηκαν και δεν έχουν δημοσιευθεί από τη Μαμούθ στην πρωτότυπη τους μορφή θα σας τις προσφέρω εδώ, αλλά για τις υπόλοιπες φροντίστε να έχετε ανά χείρας όλα τα άλμπουμ των περιπετειών του Ιζνογκούντ, από την Μαμούθ ή τον Ψαρόπουλο μια και θα καλύψουμε όλους τους έλληνες εκδότες (δεν χρειάζονται μόνο τα άλμπουμ 21 ως 24 της Μαμούθ με τους Εφιάλτες του Ιζνογκούντ, όπως είπαμε παραπάνω). Και μην ακούσω για σκαν: Η αίσθηση του να κρατάς ένα τεύχος της Μαμούθ στα χέρια σου δεν αντικαθίσταται με τίποτα! Είμαστε πολύ τυχεροί εδώ στην Ελλάδα που είχαμε μια εκδοτική της οποίας οι εκδότες έδειξαν τέτοια προτίμηση στον Ιζνογκούντ που όταν το 2005 κυκλοφόρησε το 27ο άλμπουμ "Το Λάθος του Προγόνου", ήμασταν οι μόνοι στην Ευρώπη που μαζί με τους Γάλλους είχαμε όλες τις περιπέτειες του Ιζνογκούντ στη γλώσσα μας! Το πιο σημαντικό βέβαια είναι να έχετε τα πρώτα άλμπουμ με τις πολλές ιστορίες (1-13 της Μαμούθ ή 1-12 του Ψαρόπουλου) συν το άλμπουμ Νο.20 της Μαμούθ με τις επιστροφές του Ιζνογκούντ, μια και θα τις βάλουμε κι αυτές στη σειρά (είναι ευκαιρία να διαβάσετε την κάθε επιστροφή ακριβώς μετά από την ιστορία την οποία συνεχίζει). Μετά το άλμπουμ Νο.13 είναι εύκολο να βάλει κανείς τις ιστορίες στη σωστή σειρά οπότε δεν με χρειάζεστε εμένα! Τα λέμε λοιπόν όταν είναι έτοιμο το πρώτο μέρος του άρθρου!

Έχω καιρό να ποστάρω εδώ , οπότε σήμερα έχω διπλό λόγο για να το κάνω. Πέρα απο το καλό οφθαλμόλουτρο που σας έχω στις τελευταίες αγορές μου, με αφορμή μια πρόσφατη συζήτηση που έγινε σε ένα άλλο τόπικ, θέλω να σας δείξω και κάτι ακόμα και να αναφέρω κάποια πράγματα που είχα πει και τότε. Το λινκ για τη συζήτηση που είχε γίνει είναι εδώ. https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/10736-προσοχη-μη-πλησιαζετε-θα-πεθάνετε-από-τα-γέλια/&do=findComment&comment=626039 Και πάμε πρώτα πρώτα στο οφθαλμόλουτρο. Θα ικανοποιήσω όλα τα γούστα σας! Ξεκινάμε με τη μόδα της εποχής, τα 2 Eternauta (έψαχνα τον Α' τόμο εδώ και δέκα χρόνια!) , συν 2 ακόμα τομάκια επί της ευκαιρίας Προχωράμε με κάτι Ντισνευκό Συνεχίζουμε με υπερηρωικά (bonus το Athenscon Exclusive) Αφιερώνουμε στο φίλο @ Laz33 την επόμενη φωτογραφία Για τους φίλους της δεκαετίας 90 στα ελληνικά κόμικς, βουτάμε σε μια πανδαισία από Modern Times : Και κράτησα εννοείται το καλύτερο για το τέλος. Θεωρώ την αρετή της υπομονής , πολύ σημαντικό εφόδιο στην καθημερινότητα ενός συλλέκτη. Όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται. Όποιος δεν την έχει, ή πιο απλά δε θέλει για δικούς του λόγους να περιμένει, αγοράζει ακριβά ή βιαστικά , ή και τα δύο. Σπάνια όμως ο υπομονετικός δε θα δικαιωθεί. Και αυτά τα λέω κυρίως στα νεαρότερα παιδιά που μπορεί να με διαβάζουν, και βλέπουν εκεί έξω την κάθε άκυρη αγγελία και απογοητεύονται με το τι κυκλοφορεί. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, ήρθαν στην κατοχή μου αυτές εδώ οι πανέμορφες θήκες ΚΟΜΙΞ. Και όχι , δεν έδωσα 20 ευρώ το κομμάτι όπως ζητούσε εκέινη η αγγελία, ούτε τελικά ήμουν παράλογος σε όσα σας έγραφα σε εκείνα τα ποστ τότε. Ούτε να το ήξερα οτι μέσα σε ούτε 10 ημέρες θα ερχόντουσαν στην κατοχή μου. Αυτά, καλές αναζητήσεις σε όλους!

Η εκδοτική έχει καταχωρίσει τα παρακάτω σαν SET , λογικά θα τομοποιήσει τα τεύχη όπως έκανε πχ με τα "Ερίκ Καστέλ" κα. (ISBN:978-618-206-092-6). Κόρτο Μαλτέζε - Η Κρυφη Αυλη Του Μυστηριου (Α'-Β') / Hugo Pratt (ISBN:978-618-206-093-3). Ροβινσωνας Κρουσος Σετ (Α'-Γ') / Christophe Gaultier (ISBN:978-618-206-094-0). Κόρτο Μαλτέζε - Κατω Απο Τον Ηλιο Του Μεσονυκτιου (Α'-Β') / Juan Diaz Canales (ISBN:978-618-206-095-7). Η Παραμονη Της Μεγαλης Νυχτας Σετ (Α'-Δ') / Patrick Rotman (ISBN:978-618-206-096-4). Ταρζαν (#1-2) / Joe Kubert (ISBN:978-618-206-097-1). Κόρτο Μαλτέζε - Ελβετικά Σετ (Α'-Β) / Hugo Pratt (ISBN:978-618-206-098-8). Μομπι Ντικ (Α'-Γ') / Olivier Jouvray (ISBN:978-618-206-099-5). Τζον Λένον Σετ (Α'-Γ) / David Foenkinos (ISBN:978-618-206-100-8). Κόρτο Μαλτέζε - Το Χρυσο Σπιτι Της Σαμαρκανδης (Α'-Γ') / Hugo Pratt (ISBN:978-618-206-101-5). Οι Μυθοι Του Αισωπου (Α'-Γ) / Jean de LaFontaine (ISBN:978-618-206-102-2). Κόρτο Μαλτέζε - Η Μπαλαντα Της Αλμυρης Θαλασσας Σετ (Α'-Δ') / Hugo Pratt

Σουηδική έκδοση του 07.2018 της "Estrellita"(Musse Pigg &C:o)

Το δεύτερο τεύχος της νέας εποχής του περιοδικού (το 18ο σε αριθμητική σειρά), προσεγγίζει έναν ακόμα ήρωα των παιδικών χρόνων των γονιών μας και τον φέρνει στο σήμερα. Ο λόγος για τον Κάπταιν Μίκι και την παρέα του. Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, πιστός στο αναγνωστικό κοινό των περιοδικών του, ανακοίνωσε στο editorial του τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας με τους ιδανικότερους χάρτινους ήρωες που θέλουν να πλαισιώνουν τον Ξανθό Γίγαντα. Μαθαίνουμε, λοιπόν, τα αποτελέσματα και είμαστε σίγουροι ότι θα τηρήσει την υπόσχεσή του. Στο editorial, επίσης, διαφημίζεται “Η βόμβα”, το, επικών διαστάσεων, graphic novel που αφορά στην ατομική βόμβα που έπεσε στην Χιροσίμα. Να αναφέρουμε κι ένα μικρό λαθάκι που έγινε στον κατάλογο των περιεχομένων, μιας και η ιστορία του Κάπταιν Μίκι...απουσιάζει! Μικρό το κακό, πάντως. Ας δούμε, τώρα, τα περιεχόμενα του τεύχους. “Μα τα χίλια…”: Ο Βαγγέλης Σαΐτης εμπνέεται από τον κεντρικό villain της ιστορίας του Μπλεκ που φιλοξενείται στο τεύχος και τον γελοιοποιεί, εύστοχα, στα μάτια μας! Γι’ ακόμα μία φορά σε τρία μόλις καρέ, παραθέτει το αστείο του, το ολοκληρώνει και μας αφήνει με ένα χαμόγελο στα χείλη. Χωρίς να θέλω, όμως, να φανώ κακός, πιστεύω ότι έχουμε δει καλύτερες γελοιογραφίες από τον δημιουργό. Όλα καλά, πάντως. “Μπλεκ - Η σχολή του εγκλήματος (Α’ μέρος)”: Νέο ξεκίνημα ιστορίας του Μπλεκ, η οποία μας έρχεται από το μακρινό 1966 και στην οποία συμμετέχει ο Άγριος Τρομερός, ο μοχθηρός villain, που απολαύσαμε στο προηγούμενο τεύχος. Το σενάριο έχει πραγματικό ενδιαφέρον, καθώς δημιουργεί μία πλοκή δεμένη, με υιοθετημένο ένα όμορφο σκηνοθετικό στυλ. Αυτό που την διαφοροποιεί από την πεπατημένη είναι το γεγονός ότι βλέπουμε τον πρωταγωνιστή σε μία πολύ δύσκολη θέση, σχεδόν εξουδετερωμένο, στην πλειοψηφία των σελίδων που συνθέτουν το πρώτο μέρος. Έτσι, χάνεται αυτή η υπερβολική σούπερ δύναμη που διαθέτει, με αποτέλεσμα να γίνεται πιο ανθρώπινος και ρεαλιστικός προς τον αναγνώστη. Με αυτόν τον τρόπο, η ιστορία παίρνει μία άγρια ομορφιά κι εντείνει στα μέγιστα την αγωνία. Γενικά το ξεκίνημα της συγκεκριμένης ιστορίας με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό, καθώς κάθε σελίδα έκρυβε και μία σκηνή έντασης. Εύχομαι και η συνέχεια να είναι το ίδιο ικανοποιητική. Το vintage σχέδιο το βρήκα πολύ του γούστου μου. “Ρετρό Νούμερο 1 - Comicsmania”: Αν κι ο αγαπητός μου φίλος και συντοπίτης @ Nikos Nikolaidis είναι ειδήμων στα παλαιότερα κόμικς (και ιδιαίτερα στα ποδοσφαιρικά που έρχονται από την Αγγλετέρα!), εδώ θα ασχοληθεί με ένα περιοδικό, που δεν θα μπορούσαμε να του προσδώσουμε τον χαρακτήρα του ρετρό. Ο λόγος για το “Comicsmania”, έναν τίτλο που κυκλοφόρησε σαν ένθετο με την εφημερίδα “Ο κόσμος του επενδυτή”, το 2004. Θα μάθουμε, λοιπόν, για τα περιεχόμενα του πρώτου τεύχους, καθώς και για τις BD σειρές που έχουν, κατά καιρούς, φιλοξενηθεί. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην “Μικρή Λουλού”, έναν χαρακτήρα ο οποίος έχει μία περίοπτη θέση στην αναγνωστική συνείδηση των παιδιών τής χώρας μας, καθώς η Modern Times έχει αφιερώσει 5 (!!!) διαφορετικές εκδόσεις με το όνομά της! Για πολλοστή φορά, σας ευχαριστούμε κύριε Νικολαΐδη! “Κάπταιν Μίκι - Η κρίσιμη δοκιμασία (Α’ μέρος)”: Στο τεύχος ξεκινάει μία ιστορία με πρωταγωνιστή τον γνωστό μας νεαρό, αλλά ατρόμητο, ρέιντζερ. Το σενάριο, με εξαίρεση μία μικρή εισαγωγή μιάμισης σελίδας, μάς εισάγει κατευθείαν στην υπόθεση. Η πλοκή βγάζει έναν δυναμισμό, ενώ ταυτόχρονα αυτό που επικρατεί είναι το μυστήριο. Ο Κάπταιν Μίκι μονοπωλεί το ενδιαφέρον, ενώ οι δύο σύντροφοί του, διατηρούν τα σκήπτρα του κωμικού στοιχείου, όχι πάντα επιτυχημένα, κατά την ταπεινή μου άποψη. Σκηνοθετικά, βγαίνει ένα τίμιο αποτέλεσμα, καθώς ο ρυθμός είναι κλιμακούμενος και ξεδιπλώνεται εκθετικά. Το φινάλε του πρώτου μέρους αφήνει τον ήρωα σε δεινή θέση, αναπάντητα ερωτήματα κι εμάς να περιμένουμε την συνέχεια. Γενικά, αν και η φιλοσοφία του Κάπταιν Μίκι, έχει στοιχεία που τα βρίσκουμε στον Λοχαγό Μαρκ, τον Ζαγκόρ και τον Μπλεκ (κι έτσι δεν μας δίνει κάτι πρωτότυπο), παρόλα αυτά με διασκέδασε τόσο ο κόσμος του, όσο και η συγκεκριμένη δουλειά (τουλάχιστον μέχρι στιγμής). Το ίδιο αξιόλογο, για την ηλικία του, βρήκα και τον εικαστικό τομέα. “Ελ Ζαμπάτο - Ο μυστηριώδης ύφαλος (Δ’ μέρος)”: Η ιστορία συνεχίζει στο σημείο που ο πρωταγωνιστής βρισκόταν σε μία πραγματικά δύσκολη θέση. Ενδιαφέρον εμφανίζει το ελληνικό στοιχείο, το οποίο υπάρχει στην πλοκή με την μορφή ενός Έλληνα εμπόρου, ο οποίος σώζει τον φίλο μας από βέβαιο θάνατο! Κι εδώ πλημμυριζόμαστε από δυνατές σκηνές δράσης, αλλά και καλογραμμένους διαλόγους, που θυμίζουν Φώσκολο λογοτεχνικό έργο. Το φινάλε, σε σχέση με τα προηγούμενα μέρη, βρίσκει τον φίλο μας περισσότερο χαλαρό κι έτοιμο να ξεκινήσει την αναζήτηση του συνοδοιπόρου του, του Ταύρου. Αυτό που απομένει τώρα είναι να περιμένουμε να δούμε ποιοι άλλοι μπελάδες θα βρεθούν στον δρόμο του. Πάντως, αν και πάλι ξέφυγε από το σύμπαν του ήρωα, με άφησε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Με το σχέδιο είμαι εντάξει. “Το παιδί - πάνθηρας”: Στις τρεις σελίδες που καταλαμβάνει ο τίτλος, ξεκινάμε με ένα plot twist που ομολογώ ότι δεν περίμενα και με εξέπληξε ευχάριστα. Μετά από μία σύντομη σκηνή δράσης, έρχεται το ευτυχές τέλος της συγκεκριμένης πλοκής και η θεία του Μπίλλυ καταφέρνει να εξοικονομήσει τα απαιτούμενα χρήματα για την εγχείρησή της, ενώ ο κακός θείος του μένει στα κρύα του λουτρού. Το δίκαιο φινάλε είναι το δυνατό σημείο εδώ κι ο συγκεκριμένος κύκλος κλείνει με θετικό πρόσημο. Το σχέδιο μού άρεσε, αν και νομίζω ότι υπάρχει μία ελαφριά κακοτεχνία στο μελάνωμα. “Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Πρόκειται για την τελευταία μας επαφή με τον μικρό μας φίλος, καθώς όπως ανακοίνωσε ο Λεωκράτης στο editorial του τεύχους, η σειρά θα διακοπεί. Ο Μπίλυ κάνει το ταξιδάκι του, προκειμένου να βρει ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, του “Κανονιέρη” Κιν και η τύχη του χαμογελά δύο φορές. Την πρώτη, όταν καταφέρνει να τα βρει και την δεύτερη, όταν καταφέρνει να μπει (εντελώς από σύμπτωση) στην ομάδα Άλμπιον! Το ότι έχουμε μία πρωτότυπη εξέλιξη του μύθου, είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο. Δυστυχώς, όμως, η πλοκή έχει πολλές συγγραφικές ευκολίες κι όλα φαίνονται να κυλούν απλά και στα μέτρα του πρωταγωνιστή. Δυστυχώς (ή ευτυχώς για κάποιους) δεν θα είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε αν θα συνεχιστεί αυτό στην πορεία. Ευχαριστούμε Μπίλυ για την συντροφιά σου όλο αυτόν τον καιρό και καλή αντάμωση. Η ρετρίλα του σχεδίου μού άρεσε, αλλά ο χρωματισμός νομίζω ότι σηκώνει πολλή κουβέντα.

Να κάνω και εγώ ένα update καθώς πήρα καινούρια βιβλιοθήκη. Σας στέλνω δύο πανοραμικές και μερικές από τμήματα της βιβλιοθήκης.

Αν την βγάλουν σε ένα τόμο θα την τσιμπήσω τη Μπαλάντα και ας την έχω και τετράδα. Θέλω να την έχω σε έναν τόμο!!

Νέα ναυτική ιστορία σε σχέδιο Μοτούρα, που θυμίζει έντονα Μόμπυ Ντικ. Σενάριο Zemelo. Ο Σκρουτζ στο ρόλο του Μαγγελάνου και ο Ντόναλντ σε αυτόν του Πιγκαφετα. Το εξώφυλλο φυσικά υπέροχο!

Διάφορα τεύχη προς διάθεση όλα κατάσταση 7 και πάνω (αλλιώς θα το γράφω) Για την οποιαδήποτε συναλλαγή ή αφήνω Λέσχη ή στέλνω ΕΛΤΑ δέμα μετά από κατάθεση.Όποια τεύχη θεωρηθεί ότι δεν ήταν στην κατάσταση που περιέγραψα τα παραλαμβάνω πίσω και επιστρέφω το τίμημα χωρίς άλλη συζήτηση Ευχαριστώ ΡΟΝΤΕΟ (1988) 2,8,10,76 (κανονικα τευχη οχι αποδετα) 3 ευρω το τευχος ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ (2013) 33 2 ευρω ΣΕΡΑΦΙΝΟ (1976) 80 3 ευρω ΤΑΡΖΑΝ ΣΟΥΠΕΡ (1975) 98, 109, 111, 119, 122, 131, 136, 139, 149, 155, 158, 162 3 ευρω το τευχος ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ (Ο) (2019) 2 ευρω ΒΑΒΟΥΡΑ (1981) 67 2 ευρω CONAN (2005) 8,14,15,48,50 3 ευρω το τευχος FLASHPOINT (2011) 5 2 ευρω ΜΕΓΑΛΟ ΜΙΚΥ / ΣΟΥΠΕΡ ΜΕΓΑΛΟ ΜΙΚΥ (1967) 269,275,326 2 ευρω το τευχος ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ (2018) 12,13 3 ευρω το τευχος ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ (1993) 1 7 ευρω ΤΡΟΥΕΝΟ (1977) 103 3 ευρω DC UNIVERSE (2005) 9 3 ευρω X-MEN: PHOENIX - ENDSONG (2019) 1 2 ευρω ΑΙΩΝΙΟΣ: Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ! (2019) 2 2 ευρω ΑΓΟΡΙ (1977) 363,561,570 3 ευρω το τευχος

Όμορφες προσθήκες στη συλλογή...

Ανάμεσα στο να γράψω κριτική για το Secret Avengers της επίσημης συλλογής και το Eternals, είπα να μιλήσω για το δεύτερο καθώς πριν από λίγες ώρες βγήκα από τον κινηματογράφο. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνοντας να δω την ταινία, είχα αυτό το είδος γκρίνιας που πας να δεις κάτι μόνο και μόνο γιατί είναι Marvel και είσαι up to date με τις ταινίες της εδώ και πολλά χρόνια, άρα κανόνισα να πάω να το δω. Παρ' όλα αυτά σε τελική φάση δε μπορώ να καταλάβω γιατί το αρνητικό buzz, αφού το αποτέλεσμα ήταν αρκετά καλύτερο σε σχέση με αυτό που περίμενα να δω. Ξεκινάμε από τα βασικά. Έχει δύο δυνατά στοιχεία. Το ένα είναι η εικόνα της. Αψεγάδιαστη, μοναδική, με πολλές τοποθεσίες-χώρες και εντυπωσιακά πλάνα-καρέ, η Chloe Zhao και η ομάδα της κάνουν πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Το δεύτερο θεωρώ ότι είναι οι χαρακτήρες της. Μας συστήνει αρκετά γρήγορα την ομάδα και καταλαβαίνουμε τις δυνατότητες του καθενός με τον κάθε ένα να έχει ενδιαφέροντα ή αδιάφορα subplots. Τώρα όσον αφορά το diversity που συζητήθηκε, για εμένα έγινε πολύ εντέχνως και με αρκετή επιτυχία. Αντιπροσωπεύει υπερβολικά πολλές ομάδες ανθρώπων; Ίσως. Όμως είναι μια ταινία που έχει αρκετούς χαρακτήρες για να το κάνει αυτό και απορρέει πολύ φυσικά, χωρίς να φαίνεται ότι το κάνει από εταιρική "υποχρέωση". Από εκεί και πέρα είναι υπερβολικά μεγάλη σε διάρκεια, δεν ξέρω όμως πόσο θα μπορούσε να κοπεί και να ρέει καλά. Όπως είπαμε έχει πάρα πολλούς χαρακτήρες, άρα χρειάζεται λίγη ώρα για να μας πει για τον κάθε ένα και ποιο είναι το θέμα της. Με κούρασε πάντως σε κάποιες φάσεις. Η αφήγηση μέσα από τη σύνδεση του σήμερα με flashbacks στις παλιότερες εποχές της ομάδας επίσης με βοήθησε στο να καταλάβω τι γίνεται, υπάρχει κάμποσο exposition, αλλά θεωρώ επιτυχημένη την επιλογή αυτής της διήγησης και της ροής, είχε καλύτερη διάρθρωση της πλοκής, ειδικά αν σκεφτούμε ότι κρατάει κάτι παραπάνω από 2μιση ώρες. Οι εξηγήσεις για την απουσία τους την περίοδο του Thanos με κάλυψαν, ήταν απλές, αλλά κατανοητές και λογικές, οι μάχες ήταν αρκετά εντυπωσιακές και υπήρχαν σε όλη της τη διάρκεια σε ικανές δόσεις, το χιούμορ μια χαρά, ενώ ο μύθος του MCU επεκτείνεται και επίσημα με τους Celestials και τους Eternals. H Marvel έχει αρκετές αποτυχίες με ομάδες που προσπάθησε να κάνει σημαντικές (καλησπέρα Inhumans), εδώ όμως δε διακρίνω παρόμοια προσπάθεια. Παρά τα θετικά στοιχεία που αναφέρω, στο τέλος μπορώ να πω ότι το Eternals μου άρεσε, αλλά δε με ξετρέλανε, δε μου έκανε το κλικ, δεν το βρήκα κάτι τρομερά ιδιαίτερο. Έχει ωραία στοιχεία, επεκτείνει το MCU, προσφέρει ευκαιρίες για spinoffs, χαρακτηριστικά με τον χαρακτήρα του Kit Harrington που έμεινε ανεκμετάλλευτος, αλλά προσωπικά δε βλέπω να έρχεται εύκολα sequel, ούτε θα το ήθελα ιδιαίτερα κιόλας. Έχει γίνει μια καλή "αποθήκη" μερικών ενδιαφέροντων χαρακτήρων για εμφανίσεις σε μελλοντικά projects, αλλά από εκεί και μετά δε βλέπω κάποιο τρελό potential μελλοντικά. Συστήνεται σε όσους δε χάνουν Marvel movie και τους αρέσουν οι μεγάλες ταινίες, γιατί είναι αρκετά δύσκολη και έχει τα αρνητικά και τις κοιλιές της σε όλο αυτό. Αυτά λοιπόν κι από μένα σε σχέση με το Eternals, επιτέλους έρχεται η ταινία που περιμένω σαν τρελός!

Η πρώτη ιστορία του τεύχους #84 του περιοδικού, έχει τίτλο “Ο κόκκινος δράκος” και θα μας μεταφέρει στην εποχή του Μεσαίωνα. Στην μακρινή Σκρουτζολάνδη, ο βασιλιάς Σκρουτζ κυβερνά με σύνεση, αλλά όποτε βρίσκει ευκαιρία εισπράττει μπόλικους φόρους από τους υπηκόους του. Ο Ντόναλντ, βρίσκεται στην αυλή της αυτού μεγαλειότητας και είναι ένας από τους ιππότες με καλή καρδιά κι άπλετο αλτρουισμό. Μία ημέρα έρχεται η μαύρη είδηση. Ο τεράστιος. κακός και δικέφαλος δράκος ξύπνησε από τον λήθαργό του και σπέρνει τον όλεθρο στην ύπαιθρο του βασιλείου! Αμέσως δίνεται εντολή σε έναν λόχο επίλεκτων ιπποτών να εξαπολύσουν επίθεση εναντίον του δράκου, αλλά επιστρέφουν πίσω άπραγοι και ηττημένοι. Έτσι θα προσφερθεί ο φίλος μας, ο οποίος παρέα με τον πιστό του ιπποκόμο, θα ξεκινήσει να βρει τον δράκο, όχι για να τον σκοτώσει, αλλά για να μπορέσει να έρθει σε έναν συμβιβασμό. Θα τα καταφέρει? Αν και δεν δηλώνω φίλος των ιστοριών με μεσαιωνική υπόθεση (με ελάχιστες εξαιρέσεις μεγάλων ιστοριών), εδώ μπορώ να πω ότι πέρασα ευχάριστα κατά την ανάγνωση. Το σενάριο, μπορεί να αντλεί την θεματολογία του από την “Sword & Sorcery” σχολή, είναι όμως ήπιο και με αρκετή παιδικότητα. Η πλοκή παρουσιάζει έναν Ντόναλντ πασιφιστή, ο οποίος θέλει να λήξει το ζήτημα με φιλειρηνικό τρόπο, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα καλό ηθικό κι αντιπολεμικό δίδαγμα. Μέσα από τις σελίδες έχει στηθεί ένας όμορφος μικρόκοσμος, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες ιστορίες. Επίσης, να πούμε ότι ο βασικός villain είναι αρκετά άγριος και δύσκολος αντίπαλος, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο, περισσότερη αίγλη στο τέλος. Το φινάλε βγάζει την παιδικότητα για την οποία προανέφερα, θα το ήθελα κάπως πιο ενήλικο, αλλά κι έτσι δεν με απογοήτευσε. Γενικά ήταν μία καλή δουλειά, που αξίζει να διαβαστεί. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά προσεγμένο και παραστατικό. Θα επιστρέψουμε στην Λιμνούπολη του σήμερα, όπου ο θείος Σκρουτζ θα αντιμετωπίσει μία “Αθέτηση συμφωνίας”. Ο βαθύπλουτος κροίσος, βρίσκεται σε σύσκεψη με το οικονομικό επιτελείο του, όταν εισβάλλει μέσα στο γραφείο ένας περίεργος τύπος, ο οποίος έχει να του προτείνει μία άκρως επικερδή προσφορά. Προτίθεται, λοιπόν, να του αποκαλύψει την τοποθεσία του παλατιού ενός αρχαίου βασιλείου, το οποίο διέθετε αμύθητους θησαυρούς και καταποντίστηκε έπειτα από μία κατάρα. Μάλιστα έχει μαζί του κι ένα χρυσό νόμισμα που προέρχεται από το συγκεκριμένο βασίλειο για ν’ αποδείξει στον Σκρουτζ την αυθεντικότητα των λεγομένων του. Ο Σκρουτζ, αν και δύσπιστος στην αρχή, πείθεται κι έτσι οι δύο τους, μαζί με τον Ντόναλντ, θα πάνε μέχρι την περιοχή για να ξεκινήσουν οι ανασκαφές. Θα καταφέρουν να βρουν τον θησαυρό που ήταν χαμένος για τόσο καιρό? Κι αν ναι, ποιες είναι οι αληθινές προθέσεις του νέου συνεταίρου του Σκρουτζ? Όμορφη ιστορία, που μπορεί να ξεκινάει με μία υπόθεση που αφορά τον επιχειρηματικό τομέα, παράλληλα αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο του μυστηρίου, ενώ στην συνέχεια μας βάζει σε ένα τίμιο μεταφυσικό mood. Η πλοκή είναι κλιμακούμενη, κρατάει καλά τα μυστικά που πρέπει να αποκαλυφθούν στο τέλος, ενώ δίνει στον αναγνώστη μία καλή σκηνοθεσία. Διαθέτει σκηνές με δράση κι αγωνία, ενώ από την άλλη, το χιούμορ δεν είναι από τα δυνατά της σημεία. Η τελική σκηνή μάχης στο φινάλε, με άφησε με την απορία, αλλά η ιστορία ολοκληρώνεται με πρωτότυπο και κάπως ανάλαφρο ρυθμό. Μεγάλος πρωταγωνιστής είναι ο Ντόναλντ, ο οποίος μπορεί να μην έχει πολλά λεπτά ενεργής συμμετοχής, αλλά δείχνει την αγάπη για τον θείο του. Γενικά είχε τα ψεγάδια του, αλλά κι εδώ είχαμε ένα ευχάριστο ανάγνωσμα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Η τρίτη ιστορία του τεύχους θα μας αποδείξει περίτρανα ότι ο Ντόναλντ είναι “Ένας και μοναδικός”. Ο φίλος μας ακούει τυχαία τα τρία ανιψάκια του να εξάρουν το θάρρος και τις γνώσεις του ομαδάρχη τους, ο οποίος μπορεί να ζήσει άνετα μέσα στο αφιλόξενο δάσος, έχοντας ελάχιστα εφόδια. Όταν, μάλιστα, αποκαλούν τον θείο του μαμόθρεφτο, εκείνος εκρήγνυται και τους ανακοινώνει ότι θα κατασκηνώσει στο δάσος έχοντας μαζί του μόνο μία καραμέλα και μία οδοντογλυφίδα. Πηγαίνοντας ο φίλος μας στο δάσος, θα βρει στο έδαφος πολλά δεκαδόλλαρα, τα οποία θα τα ακολουθήσει γεμάτος χαρά. Δυστυχώς, όμως, θα αντιληφθεί ότι έχει πέσει μέσα σε μία σατανική παγίδα. Την περιοχή έχουν επισκεφτεί Αρειανοί, οι οποίοι θέλουν να κατακτήσουν ολόκληρο τον πλανήτη και ν’ αντικαταστήσουν τον πληθυσμό του! Έτσι, φυλακίζουν τον πρωταγωνιστή, παίρνουν την μορφή και τον χαρακτήρα του κι επιστρέφουν στο σπίτι του! Ο Ντόναλντ, λοιπόν, βρίσκεται φυλακισμένος κι ανήμπορος, ενώ οι συγγενείς και οι φίλοι του έχουν μεγάλη άγνοια για το τι θα ακολουθήσει. Η κατάσταση εξελίσσεται άκρως επικίνδυνα! Πρόκειται για μία άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία διαθέτει ένα Sci-Fi σενάριο πολύ ενήλικο, που θα ικανοποιήσει, εκτός από τους μικρούς, και τους μεγάλους αναγνώστες. Η πλοκή έχει άψογη σκηνοθεσία, ενώ μπορεί να ξεκινάει κάπως υποτονικά, στην συνέχεια απογειώνεται και μας δίνει υπέροχες σκηνές δράσης, έντασης και (πάνω από όλα) αγωνίας. Τα τρία ανιψάκια έχουν μία άψογη “ηθοποιία” και λειτουργούν πανέξυπνα, σαν μικροί εξερευνητές, κάνοντάς μας να τους βγάλουμε το καπέλο. Η τελική σκηνή μάχης (με την πτώση του Ντόναλντ) την βρήκα εύκολη συγγραφικά και δεν κολλούσε με την γενική εικόνα που υπήρχε στην ιστορία. Το μοναδικό φάουλ, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Γενικά την βρήκα μία δυνατή ιστορία που σίγουρα την ξεχωρίζω στο τεύχος και προτρέπω όλους να την διαβάσουν. Το σχέδιο το βρήκα τίμιο. Μου άρεσε. Το τεύχος θα κλείσει με την κεντρική ιστορία του, η οποία έχει τίτλο “Η εισβολή” και προέρχεται από την σειρά “ΤΝΤ”. Ο Ντόναλντ βρίσκεται στο σαλόνι του σπιτιού του κι έντρομος διαβάζει μία επιστολή που έχει έρθει από την Υπηρεσία, η οποία του ανακοινώνει ότι λύνει την συνεργασία της μαζί του! Σαστισμένος ακόμα από την έκπληξη, θα εισβάλει στο σπίτι του κι ο Φέθρυ, ο ο οποίος κρατάει στα χέρια του μία παρόμοια επιστολή. Οι εβδομάδες περνούν κι ο Ντόναλντ, άνεργος πλέον, αράζει στην πολυθρόνα του και βλέπει ένα θρίλερ. Η πόρτα θα χτυπήσει και μέσα στην βροχή θα έρθει ο ξάδελφός του, ο οποίος είναι φανερά ταραγμένος. Ο λόγος είναι ότι μόλις είχε λάβει ένα βίντεο από ανώνυμο αποστολέα, που δείχνει τις κάμερες ασφαλείας του Αρχηγείου. Οι κάμερες δείχνουν μερικούς πράκτορες έντρομους, καθώς μία διαγαλαξιακή πύλη έχει ανοίξει κι από μέσα έχουν βγει εξωγήινες οντότητες που έχουν καταλάβει όλη την Υπηρεσία. Τα δύο ξαδέλφια, ενώ θα μπορούσαν να αδιαφορήσουν λόγω του τρόπου που τους αντιμετώπισε η Υπηρεσία, παρόλα αυτά αποφασίζουν να επέμβουν για να σώσουν τους πρώην συναδέλφους τους. Αυτή η κίνηση αποδεικνύεται πολύ δύσκολη, από την στιγμή που δεν διαθέτουν ούτε την πιστοποίηση να εισέλθουν στο Αρχηγείο, ούτε και τον κατάλληλο ειδικό εξοπλισμό. Θα τα καταφέρουν? Οι επιμελητές των συγκεκριμένων ιστοριών φροντίζουν πάντα να εισάγουν μία πρωτοτυπία κάθε φορά. Έτσι κι εδώ, η όμορφη κυρία Åstrup δίνει το χαρτί της απόλυσης στους δύο πρωταγωνιστές και κάνει τους φίλους της σειράς να γουρλώνουν τα μάτια τους. Η υπόθεση εκτυλίσσεται (στο μεγαλύτερο μέρος της) μέσα στο Αρχηγείο της Υπηρεσίας, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μία έξτρα δυσκολία στους φίλους μας που θα κληθούν να επιχειρήσουν μέσα σε τέσσερις τοίχους. Η πλοκή ξεκινάει με μεγάλο ενδιαφέρον και μας χαρίζει ένδοξες στιγμές αλτρουισμού από τα δύο ξαδέλφια. Από εκεί και πέρα, μπορεί ο villain να είναι αρκετά ισχυρός, αλλά νομίζω ότι οι σκηνές μάχης είναι σχετικά ήπιες, ενώ υπήρχε πρόσφορο έδαφος για κάτι πιο εντυπωσιακό. Παραδέχομαι, πάντως, ότι με αυτή την προσέγγιση έχουμε καλύτερο χιουμοριστικό αποτέλεσμα. Το φινάλε δεν με άφησε με ανοιχτό το στόμα, αλλά ήταν ικανοποιητικό. Γενικά την θεωρώ μία καλή δουλειά, αλλά με χαλαρό φινάλε. Σίγουρα, όμως, εγγυάται διασκέδαση. Το σχέδιο το βρήκα λίγο παραφορτωμένο και τους χαρακτήρες κάπως ατσούμπαλους, αλλά σε γενικές γραμμές συνηθίζεται γρήγορα.

KILL THE MINOTAUR Πρόκειται για μίνι σειρά που αρχικά κυκλοφόρησε σε 6 τεύχη το 2017, ενώ το 2018 η ιστορία συγκεντρώθηκε και σε paperback από την Image. Το σενάριο είναι των Chris Pasetto και Christian Cantamessa, το σχέδιο είναι του Lukas Ketner και τα χρώματα του Jean-Francois Beaulieu. Ελληνικού ενδιαφέροντος η υπόθεση, καθώς πρόκειται για μια παραλλαγή της ιστορίας του Θησέα και του Μινώταυρου. Βρισκόμαστε στην Κρήτη του βασιλιά Μίνωα, περίπου στο 1500 π.Χ.. Η Αθήνα ηττήθηκε στον μεταξύ τους πόλεμο, οπότε κάθε τόσο πρέπει να αποδίδει φόρο τιμής στους νικητές, προσφέροντας 7 νέους και 7 νέες, οι οποίοι θα θυσιαστούν στον Μινώταυρο που ζει στον θρυλικό λαβύρινθο. Στην τελευταία "επίσκεψη" των Κρητών στην Αθήνα για να παραλάβουν τους 14 νέους, ο Δαίδαλος θα πείσει τον πρίγκηπα Θησέα να έρθει κι αυτός ινκόγκνιτο μαζί, ώστε με τις συμβουλές του να σκοτώσει το μυθικό πλάσμα. Όμως τα σχέδια δεν πάνε όπως τα υπολόγισαν, καθώς ο βασιλιάς Μίνως θα τους πάρει χαμπάρι, και ο Θησέας ναι μεν θα βρεθεί κλεισμένος στον λαβύρινθο, αλλά χωρίς κανένα πλεονέκτημα. Να ξεκαθαρίσω ότι όποιος περιμένει να διαβάσει ένα ιστορικό / μυθολογικό κόμικ με μάχες μεταξύ Ελλήνων - Κρητών, θα απογοητευτεί. Ο Μινώταυρος στο συγκεκριμένο graphic novel είναι ένα παράξενο εξωγήινο πλάσμα που αλλάζει μορφές, ενώ και ο λαβύρινθος επίσης δεν παραμένει σταθερός αλλά μεταβάλλεται ανάλογα με τη βούληση του Μινώταυρου. Γενικά είναι ένα κόμικ επιστημονικής φαντασίας / τρόμου σε αρχαιοελληνικό φόντο. Από 'κει και πέρα, είχε σίγουρα την πλάκα του. Η υπόθεση θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερη βέβαια, αλλά τουλάχιστον το διασκέδασα. Πάντως πιο πολύ κρατάω το ενδιαφέρον σχέδιο του Ketner, που εμένα σίγουρα με κάλυψε.

Eξώφυλλο Νο 133 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Σαράντα τέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν αυτές τις ημέρες από τις 5 Νοεμβρίου 1977 όταν φεύγει από τη ζωή σε ηλικία μόλις 51 ετών ο κορυφαίος συγγραφέας και δημιουργός παιδικών βιβλίων Ρενέ Γκοσινί, αφήνοντας “κληρονομιά” κάποιες από τις καλύτερες αναμνήσεις εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον κόσμο. Ο δημιουργός του “Μικρού Νικόλα”, “Αστερίξ”, “Ιζνογκούντ” καθώς και άλλων χαρακτήρων γαλλικών κόμιξ, αλλά και αναδημιουργός του “Λούκυ Λούκ” που τον μετατρέπει από αδιάφορο ήρωα σε διεθνές brand name, “φτάνει” στην Ελλάδα το 1968 από τον νεαρό τότε εκδότη Κώστα Σπανό. Ο συγγραφέας και λογοτέχνης Κυριάκος Κάσσης περιγράφει τον χαρακτήρα του “Αστερίξ” ως :“Θρεμμένο με το μαγικό ποτό, αλλά και με πλήθος ιδέες από εκείνες που γέννησαν τον Γαλλικό Μάη του 1968, παρά τον φαινομενικό νασιοναλισμό του, είναι ένα φωτεινό δείγμα δημοκρατικής αίσθησης της ζωής, αντιμιλιταρισμού ανακατεμένου με ανθρωπισμό και φυσιολατρία”. Οι ιστορίες του μοναχικού και ανυπότακτου γαλατικού χωριού έναντι της ιμπεριαλιστικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γίνονται ανάρπαστες στη διάρκεια της δικτατορίας και ακολουθούν συνεχείς επανεκδόσεις μέχρι σήμερα. Όταν ο Μορίς δημιουργεί τον χαρακτήρα του “Λούκυ Λουκ” το κόμιξ περνά απαρατήρητο και πιθανότατα έτσι θα παρέμενε αν δεν μεσολαβούσε η καθοριστική σεναριακή παρέμβαση του Γκοσινί που απογειώνει διεθνώς την ιστορία. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα όπου οι περιπέτειες του αντισυμβατικού καουμπόι που πυροβολώντας “πιο γρήγορα από τη σκιά του” υπερασπίζεται με ανιδιοτέλεια το δίκαιο και τους αδυνάτους κάνουν πέντε διαφορετικές εκδόσεις από το 1968 μέχρι σήμερα. Οι ξεχωριστές ιστορίες του Γκοσινί αποτελούν μόνο ένα μικρό τμήμα της “εισβολής” που δέχεται η χώρα από την δεκαετία του 50 στον τομέα της παιδικής παραλογοτεχνίας. Μέχρι τότε στην μικρή τοπική αγορά κυριαρχούν οι ιστορίες Καραγκιόζη, μυστηρίου και αγάπης, ληστρικά μυθιστορήματα, και περιπέτειες Ελλήνων ηρώων. Η δεκαετία του 50 αποτελεί την χρυσή εποχή της ελληνικής παραλογοτεχνίας, με έντυπα και αναγνώστες να πολλαπλασιάζονται αφού τα παιδιά με τα κοντά παντελονάκια αφήνοντας πίσω τους μια δεκαετία φρίκης έχουν ανάγκη νέων ηρώων και ταξιδιών σε άλλους κόσμους. Τα πάντα αλλάζουν τον Μάρτιο του 1951 όταν οι εκδόσεις Πεχλιβανίδη εκδίδουν στα ελληνικά τα “Κλασικά Εικονογραφημένα» όπου η μετατροπή των σημαντικότερων έργων της παγκόσμιας λογοτεχνίας σε κόμιξ, προκαλεί πραγματική «επανάσταση», αφού πρωταγωνιστής δεν είναι πλέον το κείμενο αλλά η εικόνα. Στα πρώτα τεύχη μάλιστα δημοσιεύονται αναλυτικές περιγραφές για το πως πρέπει να διαβάζεται το περιοδικό και διευκρινήσεις ότι τα «συννεφάκια» στις εικόνες αντιστοιχούν σε λόγια ή σκέψεις του πρωταγωνιστή. Από τον πρώτο κιόλας χρόνο έκδοσής τους στα «Κλασικά Εικονογραφημένα» συνεργάζονται σημαντικοί Έλληνες μεταφραστές, λογοτέχνες και ζωγράφοι (Βασίλης Ρώτας, Σοφία Μαυροειδή- Παπαδάκη, Βασίλης Ζήσης, Γιώργος Βακαλό, Κώστας Γραμματόπουλος, Μέντης Μποσταντζόγλου και άλλοι) οι οποίοι μεταφέρουν στο περιοδικό δεκάδες ελληνικά θέματα (μυθολογία, αρχαιότητα, Βυζάντιο, Επανάσταση του 1821). Παρά την, απόλυτα επιτυχημένη, «εισβολή» των αμερικάνικων κόμιξ στην χώρα, η μικρή ελληνική παραγωγή όχι μόνο αντέχει αλλά και «αντεπιτίθεται» τον Φεβρουάριο του 1953 με την έκδοση του «Μικρός Ήρως» του Στέλιου Ανεμοδουρά. Πρωταγωνιστής ο ατρόμητος έφηβος πράκτορας της Ελληνικής Αντίστασης Γιώργος Θαλάσσης -ή Παιδί Φάντασμα- που προκαλεί τρόμο σε Γερμανούς, Ιταλούς και Βουλγάρους εισβολείς, η ισάξια πολεμίστρια και ανεκπλήρωτος έρωτας του Κατερίνα, ο αιώνια πεινασμένος Σπίθας, ο Διαβολάκος, ο Τζάγκουαρ, η Μιμόζα, ο Σαΐτας, ο Χαζούλης, ο Κεραυνός και άλλοι μαχητές της ελευθερίας. Ο «Μικρός Ήρως» συντροφεύει την παιδική φαντασία μέχρι το 1968, ενώ στη συνέχεια γίνονται αρκετές ανατυπώσεις του. Τη δεκαετία του 60 τα αμερικάνικα κόμιξ έχουν κυριαρχήσει στην ελληνική αγορά αρχικά με την σειρά «Διαπλανητικά», «Παράξενα», «Δυναμικά», «Εκπληκτικά», το «Γέλιο και Χαρά» και, φυσικά, τον παγκόσμιο «βασιλιά» «Μίκυ Μάους», που το όνομα του ταυτίζεται από τον Μεσοπόλεμο, και στην Ελλάδα, με την ίδια την έννοια των κινουμένων σχεδίων και των κόμιξ αφού κάθε αντίστοιχη προσπάθεια βαφτίζεται ως «Μίκυ Μάους». Στην πραγματικότητα ο δαιμόνιος ποντικός, αποκτά το πρώτο ...ιδιόκτητο περιοδικό στη χώρα μόλις το 1966 από τις εκδόσεις Τερζόπουλου, αφού μέχρι τότε ζει …φιλοξενούμενος σε σειρές άλλων εκδόσεων, όπως το “Γέλιο και Χαρά”. Σε κάθε περίπτωση ο Μίκυ με τη παρέα του (Μίνι, Πλούτο, Μαύρος Πητ) και οι άλλοι ήρωες του Ουώλτ Ντίσνευ (Ντόναλντ, Σκρούντζ κλπ) γοητεύουν με τις περιπέτειες τους τα ελληνόπουλα που σπεύδουν κατά χιλιάδες να δώσουν τρεις δραχμές από το χαρτζιλίκι τους για να τον αποκτήσουν. Η δεκαετία του 70 βρίσκει την ελληνική αγορά παραλογοτεχνίας με διευρυμένο αναγνωστικό κοινό και τίτλους, και διαφοροποιημένη θεματολογία. Ήδη έχουν ξεκινήσει περιοδικά ιστοριών γουέστερν («Μικρός Σερίφης», «Μικρός Κάου μπόυ, «Μικρός Αρχηγός» κλπ), πολεμικά δράσης («Έφοδος», «Δράσις», «Πόλεμος» «Αστραπή», «Κράνος» κλπ) ο μόνιμα πεινασμένος «Σεραφίνο» και ο λαστιχάνθρωπος «Τιραμόλα», οι διαχρονικοί «Λούκυ Λουκ» και «Αστερίξ», οι πολεμιστές «Μπλέκ», «Ζαγκόρ» και «Όμπραξ», το «Αγόρι» και ο «Τρουένο». Εκτός των αγοριών, έχουν πλέον και τα κορίτσια τις «Κατερίνα», «Μανίνα», «Πάττυ» και «Μαριλένα». Με την έκδοση των ηρώων της Μάρβελ, («Κάπτεν Αμέρικα», «Χούλκ», «Σπάιντερμαν» κλπ), ολοκληρώνεται η απόλυτη κυριαρχία του εισαγόμενου κόμιξ στην Ελλάδα, και οι ντόπιοι δημιουργοί περιορίζονται σε ηρωικές προσπάθειες όπως η «Κολούμπρα» και το «Σκαθάρι» από τους Πάνο Κουτρουλάρη και Κάρολο Μπρούσαλη. Φυσικά οι εκδόσεις των κόμιξ δεν σταματούν στα τέλη της δεκαετίας του 70 όπως εμείς. Δεν είμαστε στην πλευρά όσων πιστεύουν ότι διαβάζουν σήμερα τα παιδιά είναι «επικίνδυνα» σε αντίθεση με τα δικά μας, αφού δεν υπάρχουν «αθώα» έντυπα, αλλά αθώες ματιές και αυτές τις έχουν μόνο τα παιδιά… Και η πηγή

I press F to pay respects. Άντε μακάρι γιατί μας έδωσες μια πνοή ελπίδας. Όταν έχεις χρόνο να φτιάξεις δύο διαφορετικά εξώφυλλα, αλλά ταυτόχρονα δεν πολυασχολείσαι με επιμέλεια ή το πως γράφεται η εποποιία

Όντως αλλά το σχέδιο του δεν έχει γεράσει το ίδιο καλά και φαίνεται κάπως "αρχαίο"... Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει καλές ιστορίες. Θα συμφωνήσω και τα έχω πει τόσες φορές και έχω βαρεθεί να τα λέω . Είχα πει στον εαυτό μου πως δεν έχανα τεύχος της Β΄ Περιόδου για να έχω ολοκληρωμένη συλλογή αλλά οι ανατυπώσεις με έκαναν να αναθεωρήσω γιατί δεν μου αρέσει όλο αυτό που γίνεται

"Το Όραμα" αντί "Ο Βίζιον" που ήταν το εναλλακτικό. Έτσι τον έγραφαν αμετάφραστο σε παλιά έκδοση. Τώρα βέβαια για πιο ελληνικό και... ντισνεϋκό, θα μπορούσαν να τον λένε και "Ο Οράτιος"

Μην ξεχνάμε όμως, πως η ιστορία δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '70. Για την εποχή της (40+ χρόνια) είναι εξαιρετικά πρωτότυπη η υπόθεση. Κατά τα λοιπά, συμφωνώ απολύτως αγαπητέ φίλε.

Πάντα μου άρεσε σαν concept το Judge Dredd αλλα ποτέ δεν έτυχε να διαβάσω κάποια ιστορία του ολοκληρωμένη. Πρόσφατα βρήκα σε αρκετά καλή τιμή τον τόμο 02.1 ''Οι ολοκληρωμένες υποθέσεις'' που περιλαμβάνει το πρώτο story του Dredd στην καταραμένη γή και τελικά το αγόρασα. Η έκδοση δεν είναι και πολύ στιβαρή...Αν και είναι όμορφη εξωτερικά και σε μεγάλο μέγεθος,το εξώφυλλο ξεκολάει πολύ εύκολα απ΄την ράχη όταν το διαβάζεις γιατι οι σελίδες στο εσωτερικό του τόμου είναι απο χοντρό χαρτί και πάνω απο 160 σελ. κάτι που δίνει αρκετό βάρος στον τόμο. Το σχέδιο είναι ασπρόμαυρο και συμμετέχουν 7 δημιουργοί οπου εύκολα κατάφερα να ξεχωρίσω ως καλύτερο το σχέδιο του Brian Bolland γιατί μου φάνηκε αρκετά καθαρό και λεπτομερές σε σχέση με των άλλων 6 των οποίων πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις διαφορές μεταξύ τους, είναι όλα στο ίδιο ''πυκνό'' και λίγο ''χοντροκομμένο'' στυλ. Η ιστορία μου άρεσε αρκετά θα έλεγα. Με λίγα λόγια, ο Dredd θα πρέπει με την βοήθεια αλλων τριών δικαστών και ενός πανκ μηχανόβιου, να διασχίσουν την ''καταραμένη γή'' για να παραδώσουν στην ''Mega City 2'' κάποιες παρτίδες εμβολίων που θα τους απαλάξουν απ'την έξαρση μιας επιδημίας που μετατρέπει τους ανθρώπους σε τρελαμένους κανίβαλους. Σε αυτή τη δυστοπική και κατεστραμένη απ΄τα πυρηνικά όπλα διαδρομή θα συναντήσουν μπροστά τους απο μεταλαγμένους και ρομπότ βαμπίρ μέχρι ραδιενεργά ποντίκια και δεινόσαυρους! Πραγματικά χαμός! Σίγουρα δεν είναι κανά αριστουργηματικό Sci-Fi story αλλα εμένα μου άρεσε αρκετά και το βρήκα διασκεδαστικό - απολαυστικό στην ανάγνωση.Το σχέδιο ίσως κουράζει λίγο...αλλα γρήγορα συνηθίζεται και έχει κάποια πολύ όμορφα και καλοσχεδιασμένα καρέ.

Αυτό που με χαλάει με τους τόμους και δεν τους προτιμώ, είναι ότι πετσοκόβουν τα τεύχη, μάλλον για να γλυτώσουν λίγο χαρτί από το νέο "περιτύλιγμα" (εξώφυλλο/οπισθόφυλλο).

Να σημειώσω επίσης πως κάπου στο internet υπάρχουν 9 τεύχη μιας σειράς ονόματι Ταραντούλα. Κάποιος δημιούργησε μερικές πολυθεματικές συλλογές σε ηλεκτρ. μορφή (στα ελληνικά) και το sequel του Eternauta βρίσκεται στα 4 πρώτα τεύχη...

Ναι το ομολογώ. Όταν κυκλοφόρησαν οι τόμοι συνήθως έμπαιναν κατευθείαν στο ράφι χωρίς να τους διαβάσω. Και γιατί να τους διαβάσω; Όλες οι ιστορίες του Μπαρξ είχαν δημοσιευτεί στο Κόμιξ. Αμ δε. Σήμερα όλως τυχαίως τσίμπησα για διάβασμα τον τόμο "Ο βασιλιάς των γελαδαρηδων" και φανταστείτε την έκπληξη μου όταν συνειδητοποίησα ότι περιείχε τρεις ιστορίες που μήτε που τις είχα ξαναματαδεί! Μάλιστα οι δυο με 24 σελίδες έκαστη. Φοβερή ήταν η αίσθηση ότι διαβάζω "αδημοσίευτες" ιστορίες Μπαρξ Οπότε τώρα αναρωτιέμαι αν το ίδιο ισχύει και σε άλλους τόμους. Επειδή φυσικά βαριέμαι να ψάξω όλους τους τόμους λέω μήπως κανένα από τα ντισνεοτσακαλια του φόρουμ έχει ήδη καμιά τέτοια λίστα έτοιμη

Το είδα κι εγώ μαζί με την οικογένεια και επίσης μου άνοιξε την όρεξη να ξαναδώ το Blade Runner 2049 του Βιλνέβ, αφού πρέπει να περιμένουμε 2 χρόνια για τη συνέχεια. Το καλύτερο που έχω να πω για την πλοκή είναι ότι αυτή τη φορά ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ !!! ενώ στο παλιό Dune δεν είχα καταλάβει τίποτα! Θυμάμαι που ο Βιλνέβ σκεφτόταν αν θα κάνει τη συνέχεια 2 ταινίες ή μία. Εσείς που έχετε διαβάσει το βιβλίο τι λέτε ότι είναι καλύτερο;

Λόγω των δυσάρεστων προβλημάτων που αναγκάστηκα ν’ αντιμετωπίσω το καλοκαίρι που μας πέρασε, έμεινα πολύ πίσω στην ανάγνωση των αγαπημένων μου κόμικς. Με μεγάλη καθυστέρηση, λοιπόν, ας πω την άποψή μου για το τεύχος #17 του “Μπλεκ”. Το συγκεκριμένο τεύχος, αποτελεί ορόσημο για τον τίτλο, μιας και σηματοδοτεί την αυγή ακόμα μίας εποικοδομητικής αλλαγής στην ύλη του περιοδικού. Όπως μας ενημερώνει ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, στο editorial του, το “Μπλεκ” σπάει σε δύο περιοδικά, με τον ένα τίτλο να διατηρεί το όνομά του και να περιλαμβάνει τις νοσταλγικές ιστορίες των ηρώων των δεκαετιών του ‘70 και του ‘80, ενώ οι πιο σύγχρονοι ήρωες που υπήρχαν (αλλά και νέες προσθήκες), θα φιλοξενηθούν στο περιοδικό “Non-Stop Comics”, το οποίο θα έχει πολυθεματικό χαρακτήρα κι όμορφα άρθρα για την Ένατη Τέχνη. Αν θέλετε την γνώμη μου, πιστεύω ότι είναι εύστοχη η απόφαση αυτή του Ανεμοδουρά, για να διαχωριστεί το αναγνωστικό κοινό που αρέσκεται σε σύγχρονες δουλειές από τους νοσταλγούς των παλιών καλών καιρών. Ας πούμε τώρα δύο λόγια για τα περιεχόμενα του τεύχος. “Μα τα χίλια…”: Ο Βαγγέλης Σαΐτης, αυτή την φορά μας έχει ετοιμάσει μία σατιρική γελοιογραφία, που συνδυάζει την εποχή του Μπλεκ, με εκείνη που διανύουμε στις ημέρες μας. Εύστοχη, διασκεδαστική και καυστική. “Μπλεκ - Οι λευκοί βράχοι”: Στο τεύχος φιλοξενείται μία ολοκληρωμένη ιστορία του Μπλεκ, γεγονός που από μόνο το αποτελεί μία χαρμόσυνη είδηση. Το σενάριο εδώ εισάγει έναν villain πολύ μοχθηρό και με ενισχυμένες δυνάμεις, κατάλληλο να φέρει τον Μπλεκ επάνω στο ικρίωμα της κρεμάλας. Ένας χαρακτήρας που είναι στα μέτρα του πρωταγωνιστή. Η υπόθεση είναι μεστή και δημιουργεί σκηνές έντασης κι αγωνίας για τους φίλους μας. Ο Ρόντι και η Σοσίμα Τάκα, παίρνουν πολλά λεπτά ενεργής συμμετοχής στην εξέλιξη του μύθου και μάλιστα με επιτυχία. Η πλοκή κρατάει σε εγρήγορση τον αναγνώστη κι εκτός από τους κλασικούς κινδύνους που ελλοχεύουν για τους ήρωες (οι Άγγλοι στρατιώτες και οι παγίδες), υπάρχει κι έντονο το μεταφυσικό στοιχείο, δοσμένο με την μορφή της μαγείας. Μου άρεσε η συγκεκριμένη προσθήκη. Το φινάλε κρύβει μία μεγάλη ανατροπή και μου έφερε στο μυαλό μία διάσημη ταινία του Hitchcock. Γενικά την βρήκα μία όμορφη ιστορία, που ενίσχυσε την ικανοποίησή μου το γεγονός ότι δεν χωρίζεται σε μέρη. Κι ο εικαστικός τομέας με βρίσκει σύμφωνο με το vintage στοιχείο του. “Ρετρό Νούμερο 1 - Garfield”: Ο επαΐων των κόμικς, @ Nikos Nikolaidis φαίνεται ότι είναι ο μοναδικός “επιζών” στον τομέα των άρθρων που έμειναν στο περιοδικό, καθώς όλα τα υπόλοιπα μεταφέρθηκαν στο “Non-Stop Comics”. Την τιμητική του, λοιπόν, έχει το περιοδικό “Garfield”, των εκδόσεων του Νίκου Δεληγιώργη, με πρωταγωνιστή τον πασίγνωστο, οκνηρό και καλοφαγά γάτο, που όλοι αγαπήσαμε. Όπως συνηθίζει ο κύριος Νικολαΐδης, δεν μένει στα στενά όρια της απαρίθμησης των περιεχομένων του πρώτου τεύχους, αλλά παραθέτει πολλές χρήσιμες πληροφορίες για την γέννηση και την μετέπειτα πορεία του πρωταγωνιστή στην Αμερική. Όπως πάντα λεπτομερής, ακριβολόγος κι αναλυτικός. Ευχαριστούμε! “Ελ Ζαμπάτο - Ο μυστηριώδης ύφαλος (Γ’ μέρος)”: Στο τρίτο μέρος της ιστορίας, το τοπικό πλαίσιο μεταφέρεται στα βάθη της άγριας κι αφιλόξενης ζούγκλας και το σενάριο μοιάζει να είναι βγαλμένο από τον Ταρζάν. Η πλοκή βγάζει εντάσεις και δυναμισμό, ενώ η υπόθεση επικεντρώνεται σε δύο βασικούς villains. Ο πρώτος είναι ένας κακομούτσουνος ιθαγενής κι ο δεύτερος είναι μία φυλή Πυγμαίων Ινδιάνων. Το τέλος του τρίτου μέρους μάς αφήνει με αγωνία για την συνέχεια. Γενικά η ιστορία με ικανοποίησε με την εξέλιξή της, αν και πάλι φεύγουμε από το σύμπαν που τοποθετείται ο πρωταγωνιστής. Για το σχέδιο δεν έχω να πω πολλά. Μου αρέσει για την ηλικία του. “Το παιδί - πάνθηρας”: Ο φίλος μας, ενδύεται την στολή του alter ego του και πηγαίνει σκόπιμα στην παγίδα που του έχουν στήσει, προκειμένου να εξοικονομήσει η αγαπημένη θεία του τα απαραίτητα χρήματα για την εγχείρησή της. Την τελευταία στιγμή οι ρόλοι αντιστρέφονται κι από διωκόμενος, μετατρέπεται σε διώκτης. Το μέρος θα κλείσει με μία δυνατή σκηνή και τον πρωταγωνιστή (γι’ ακόμα μία φορά) σε δεινή θέση. Αξιόλογη η συνέχεια της πλοκής, η οποία μέσα σε τρεις σελίδες δίνει μία τίμια εξέλιξη του μύθου. Αυτό το μέρος μού άρεσε, λοιπόν. Κανένα πρόβλημα δεν αντιμετώπισα κι από το σχέδιο. “Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Το εναπομείναν σαρανταπεντάλεπτο ολοκληρώνει τον ποδοσφαιρικό αγώνα και μας διδάσκει τον αλτρουισμό και την αθλητική ευγενή άμιλλα ανάμεσα στην ομάδα. Επίσης, νέα προβλήματα καλείται ν΄ αντιμετωπίσει ο Μπίλυ, καθώς τα παπούτσια που τον κάνουν άριστο μπαλαδόρο, σκίζονται! Στις δύο σελίδες που είχε η ιστορία στην διάθεσή της, προλειαίνεται το έδαφος για κάτι δυνατό στην συνέχεια. Εύχομαι να μην ξεφουσκώσει απότομα. Κατάφερε, πάντως, να κινήσει την περιέργειά μου. Για το σχέδιο, καλύτερα να μην επαναληφθώ. Θα καταντήσω κουραστικός.

Φιλαράκια μου καλά, ειλικρινά χαίρομαι που είμαι ξανά κοντά σας. Δεν ξέρω αν σας έλειψα, αλλά εσείς πάρα πολύ. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να σας ζητήσω συγγνώμη για την πολύμηνη απουσία μου και φυσικά νιώθω την ανάγκη να σας δώσω κάποιες εξηγήσεις, τις οποίες σας οφείλω κι αυτό γιατί σας θεωρώ δικούς μου ανθρώπους. Άλλωστε, στα δέκα και πλέον χρόνια που είμαι μέλος στο GC, ποτέ δεν έχω λείψει τόσο. Συνήθως η απουσία μου ήταν το πολύ 4-5 ημέρες κι αυτές όταν έλειπα στο χωριό και δεν είχα ίντερνετ. Ο περασμένος Ιούνιος μπήκε πολύ δυναμικά. Η παρουσία μου στο φόρουμ πήγαινε καλά, έκανα τα σκαναρίσματά μου, καθώς επίσης και τις κριτικές μου και στις 6 του μηνός ήρθε μία ανακοίνωση που με γέμισε άπειρη χαρά και περηφάνια. Μετά από δύο φορές στην ζωή μου στο GC που τιμήθηκα με την θέση του ΜΟΜ, ήρθε η ώρα να ανοίξουν οι πύλες της Διοικητικής Ομάδας και να με δεχτούν οι υπεύθυνοι σαν Moderator. Όπως καταλαβαίνετε, ένιωσα ότι η αγάπη μου και η αφοσίωσή μου στο φόρουμ αυτά τα δέκα χρόνια απέδωσε καρπούς και η θέση του Mod ήταν η υπέρτατη ανταμοιβή κι εκτίμηση προς το πρόσωπό μου. Αμέσως ξεκίνησα το διάβασμα και την ενημέρωση για το ποια θα είναι τα νέα μου καθήκοντα και γέμισα ενέργεια για την συνέχεια. Οι ημέρες κυλούσαν και φτάνουμε στο πρωί της 20ης Ιουνίου (ημέρα Κυριακή), όπου επισκέφτηκα (μετά από έναν χρόνο και πλέον) την Λέσχη. Εκεί συνάντησα καλούς φίλους, μιλήσαμε για το αγαπημένο μας χόμπυ, έμαθα μερικά νέα τα οποία μου άφησαν ένα χαμόγελο στα χείλη και (συν τοις άλλοις) βρήκα μερικά τεύχη για να βουλώσω κάποιες τρύπες και να κλείσω κάποιες σειρές. Ε, τι άλλο να ζητήσει κανείς? Όλη αυτή η χαρά μου ενισχύθηκε με το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα χρονικά έπαιρνα μία εβδομαδιαία άδεια από την δουλειά και θα πήγαινα στο χωριό για ξεκούραση. Γεμάτος χαρά, επιστρέφω στο σπίτι, θαυμάζω και φωτογραφίζω τα νέα μου αποκτήματα κι ετοιμάζω βαλίτσες για την εξόρμησή μου την επόμενη ημέρα. Δυστυχώς, όμως, η μοίρα είχε διαφορετικά σχέδια… Η ώρα ήταν 22:30 κι ενώ βρισκόμουν στο φόρουμ, το τηλέφωνο χτυπάει. Ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος μου είπε ότι η μητέρα μου δεν είναι καλά. Για την ακρίβεια, την ώρα που έβλεπαν τηλεόραση, έχασε τις αισθήσεις της και την πηγαίνει με το ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο! Πάγωσα κι έχασα την Γη κάτω από τα πόδια μου, αλλά φαντάστηκα ότι θα της έπεσε η πίεση. Φεύγω, λοιπόν, για τα επείγοντα του “Γεννηματάς”, όπου βρίσκω τον πατέρα μου. Ακόμα δεν ήξερε κάτι. Την είχαν πάρει για εξετάσεις. Γύρω στις 02:00 μαθαίνουμε τα άσχημα νέα. Η μητέρα μου είχε υποστεί ένα οξύ εγκεφαλικό… Ήταν σε κρίσιμη κατάσταση και οι γιατροί της μας είπαν ότι οι επόμενες 48 ώρες ήταν κρίσιμες και για την ζωή της, αλλά και για το αν θα έχει αντίληψη ή θα μείνει φυτό! Μετά από δύο ημέρες άνοιξε τα μάτια της και μας κατάλαβε. Οι γιατροί μας είπαν ότι ξεπέρασε τον κίνδυνο, αλλά ακόμα έχουμε μεγάλο δρόμο μπροστά μας. Έπρεπε να ρυθμίσουν την καρδιά, να δουν αν υπάρχει πιθανότητα να πάθει σύντομα άλλο εγκεφαλικό, καθώς επίσης και να καταπολεμήσουν το πνευμονικό οίδημα που της προκάλεσε το εγκεφαλικό. Οι ημέρες που ακολούθησαν ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης. Εννοείται ότι ξέχασα το ταξίδι μου στην Καλαμάτα κι έμενα συνέχεια στο Νοσοκομείο, γεμάτος αγωνία και θλίψη. Όταν μάλιστα έληξε και η άδειά μου και ξεκίνησα την δουλειά, τα πράγματα ζόρισαν περισσότερο. Το πρωί έκανα ταξίδια, το μεσημέρι κοιμόμουν μία ώρα στο φορτηγό σε κάποιο πάρκινγκ στην Εθνική και τα βράδια ξενυχτούσα στο προσκεφάλι της. Έτσι πέρασε ένας ολόκληρος μήνας κι ενώ η μητέρα μου φαίνεται ότι ανέκαμπτε, εγώ κατέρρεα, χάνοντας περίπου 30 κιλά (ευτυχώς που έχω απόθεμα). Στις 22 Ιουλίου πήρε εξιτήριο και την φέραμε στο σπίτι. Της είχαμε ειδικό κρεβάτι και στρώμα, έτρωγε με σωληνάκι από την μύτη, ενώ μέρα παρά μέρα την επισκέπτονταν ο Φυσικοθεραπευτής για να ξεκινήσει ασκήσεις αποκατάστασης. Δεν μπορούσε ακόμα να μπει σε κάποιο Κέντρο. Με αυτόν τον τρόπο και με όλες τις προηγούμενες κακουχίες παρούσες, πέρασε ακόμα ένας μήνας. Αναθάρρησα γιατί φάνηκε ότι την σκαπούλαρε το κορίτσι μου. Δυστυχώς, πάλι η μοίρα δεν είχε πει ακόμα την τελευταία της λέξη… Στα τέλη του Αυγούστου άρχισε να έχει κάποια δέκατα κι ο γιατρός της χορήγησε μία ισχυρή αντιβίωση. Δυστυχώς, τα δέκατα συνεχίστηκαν και στις 31/08 ο πυρετός της ανέβηκε στο 38. Όταν την επόμενη ημέρα πήγε στο 39, μετά από συνεννόηση με τον γιατρό, αποφασίσαμε να φύγουμε για το Νοσοκομείο, προκειμένου να της χορηγηθεί ενδοφλέβια αντιβίωση. Στο ασθενοφόρο το οξυγόνο της ήταν στο 99 και οι διασώστες ήταν αισιόδοξοι. Όταν, όμως, φτάσαμε στο Θριάσιο, είχε πέσει κάτω από το 60…Αμέσως διασωληνώθηκε, έλεγξαν το ιστορικό της και τις έκαναν κι άλλες εξετάσεις. Όταν βγήκε ο γιατρός για να μας ενημερώσει, ήταν ξεκάθαρος. Είχε ξεκινήσει σηψαιμία στους πνεύμονες (συνεπεία του εγκεφαλικού) και οι ώρες της ήταν πλέον μετρημένες! Έμεινα μαζί της όλη την νύχτα, κρατώντας της το χέρι. Την επόμενη ημέρα, στις 14:00, ήρθαν οι Νοσοκόμες κι ευγενικά μου ζήτησαν να αποχωρήσω γιατί το Νοσοκομείο θα εφημέρευε και (λόγω του COVID) δεν μπορούσα να μείνω. Είπα στην μητέρα μου να μην ανησυχεί κι ότι θα πήγαινα την επόμενη ημέρα να την ξαναδώ. Με κοίταξε με το πιο καθαρό βλέμμα που είχε ποτέ, μου έσφιξε το χέρι και μου έγνεψε καταφατικά. Έφυγα γεμάτος αγωνία και θλίψη. Στις 16:30 με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν ότι…τελείωσε… Η κοριτσάρα μου πέταξε για άλλες γειτονιές στις 03 Σεπτεμβρίου το μεσημέρι. Να πας στο καλό, λοιπόν, χοντρούλα μου (έτσι την αποκαλούσα) και σε ευχαριστώ για ό,τι μου χάρισες. Ελπίζω, τουλάχιστον τον τελευταίο καιρό να σου στάθηκα όσο γινόταν καλύτερα, αλλά δεν μπόρεσα να αποτρέψω το μοιραίο. Να μου φιλήσεις την γιαγιά και τον παππού κι όποτε θέλεις να έρχεσαι στα όνειρά μου να τα λέμε. Εγώ, πάντως, να ξέρεις ότι δεν θα σε ξεχάσω ποτέ…Μου λείπεις ήδη… Έτσι, λοιπόν, έχουν τα γεγονότα κι αυτοί ήταν οι λόγοι που στάθηκαν αφορμή να απέχω από το φόρουμ όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Ελπίζω να με κατανοήσετε και να με δικαιολογήσετε. Θα προσπαθήσω να επανέλθω πλήρως τόσο στο φόρουμ, όσο και στα καθήκοντά μου σαν Συντονιστής, αλλά θα ήθελα λίγο χρόνο να πατήσω και πάλι στα πόδια μου. Σίγουρα όλα θα γίνουν όπως πριν, αλλά αφού στεγνώσει πρώτα η πληγή που μου άνοιξε.

@ constantinople κι ότι πρόσφατα έκλεισα την συλλογή του Ψαροπουλου με την αγορά του περίφημου τεύχους 13..Τώρα θα μάθω εμπεριστατωμένα κ την σειρά που χρονολογικά έγιναν τα επεισόδια γιατί καθώς φαίνεται οι εκδότες αντί να μας διευκολύνουν μας παιδεύουν πιο πολύ.. Περιμένω εναγωνίως!

@ constantinople Μόλις πήγα να ρωτήσω για Ιζνογκούντ επειδή σκέφτομαι να αρχίσω να μαζεύω και βλέπω αυτή την απάντηση χαχα Οπότε να φανταστώ για άτομο που η μόνη επαφή είναι από την σειρά κινουμένων σχεδίων, καλύτερη επιλογή είναι να ξεκινήσει από την αρχή και κλασικά ό,τι έχει γράψει ο Γκοσινί

Οι Θεσσαλονικείς πάντως, δεν χρειάζεται να το πάρουν με 18,75€ από το Book Depository και να περιμένουν και κάνα μήνα να τους έρθει. Όσοι προλάβουν, μπορούν να το πάρουν από το Cosmic Realms με 18€.

@ Andysaurus τρομερή συλλογή φίλε, σε ευχαριστούμε που την μοιράστηκες μαζί μας. Να σαι καλά, να την μεγαλώσεις περισσότερο και κυρίως να την απολαμβάνεις. Μια ερώτηση: τις σειρές της Eaglemoss τις παίρνεις από το site της εταιρείας;

"Η σωτηρία της ντομάτας" ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και έδωσε πολύ καλές εντυπώσεις. Είχα καρφωμένες στο μυαλό μου τις δύο προηγούμενες αμερικάνικες σειρές ιστοριών που είχαν δημοσιευτεί στο ΜΜ και με είχαν αφήσει με ανάμεικτες σκέψεις. Εδώ έχουμε ωραία πλοκή και ο χρωματισμός προσφέρει μια όμορφη εμπειρία για το μάτι του αναγνώστη. Ανυπομονώ να δω και τη συνέχεια!

Για όποιον ενδιαφέρεται 5,38€ στο Public Public 1985

Στην αρχή, μετά την ταινία, ήμουν με την εντύπωση ότι το υλικό που απέμενε δεν ήταν αρκετό για μια ακόμα ταινία 2,5 ωρών, δεν ήταν όμως αρκετό ούτε για 2 ταινίες των 2,5 ωρών. Τώρα που το ξαναδιάβασα, διαπίστωσα ότι μέσες άκρες η ταινία καλύπτει όντως τις μισές σελίδες (ίσως και λίγο παραπάνω). Δεν ξέρω τι θα κόψει (διότι προφανώς έκοψε και κάποια πράγματα από το πρώτο μισό του βιβλίου), αλλά you know what? Έκανε τόσο καλή δουλειά, βρήκα επίσης κάποιες σκηνές της ταινίας πολύ καλύτερες από αυτές του βιβλίου, άρα ας κάνει ο,τι του καπνίσει. Το πάω εν μέρει και με ένα σκεπτικό "εγώ ρε φίλε, δεν θα σκεφτόμουν να κάνω *αυτό*" (λχ throat singing). Αυτός το σκέφτηκε και του βγήκε έπος. Έχω δει μια συζήτηση ότι μπορεί να βγάλει άλλες 2, αλλά χώνωντας υλικό και από το Dune Messiah μέσα. Ομολογώ ότι από τα όσα έχω διαβάσει γενικώς, ο Herbert είχε μια συγκεκριμένη σκέψη για τον ήρωα και διάφορα φιλοσοφικά θέματα. Τα οποία (α) προφανώς δεν τα κάλυψε το Dune του Lynch και (β) νομίζω πως ούτε ο Herbert ο ίδιος τα χειρίστηκε σωστά. (δεν το αναλύω πιο εκτενώς, διότι θεωρώ πως είναι spoiler) Στην τελική σε αντίθεση με άλλους συγγραφείς sci-fi, είναι γνωστός για ένα και μόνο του βιβλίο. Δεν έχει γράψει τίποτε άλλο "εξαιρετικό"/"εμβληματικό" (σε Asimov, Heinlein, Clarke κ.ο.κ., άνετα πετάς 3-4-5 διαφορετικούς εξαιρετικούς τίτλους). Και όπως έχω ξαναπεί, πέραν του Dune (που και αυτό πλέον το βρήκα κάπως παλιακό), τα επόμενα δεν μου άρεσαν καθόλου. Άρα ίσως να προτιμώ απλά να τελειώσει με το βιβλίο και να το αφήσει εκεί το θέμα

Εγώ θα προτιμούσα μία ταινία για το υπόλοιπο βιβλίο και αν έχει όρεξη ας ασχοληθεί με τα Παιδιά του Dune και το Dune Messiah

Πολύ ωραία και σπάνια τεύχη. Και σε άλλες ανακαλύψεις!

Καλά κι αυτοί δύο φορές το φτιάχνουν το εξώφυλλο; Δεν μπορώ να καταλάβω τις τακτικές τους. Επίσης απ' ότι φαίνεται το σημαδάκι που γράφει "Η μεγάλη εποποιία της Μάρβελ" είναι σαν το "Συλλεκτικό Τεύχος" του κόμικς. Άσε που η "εποποιία" κανονικά γράφεται χωρίς διαλυτικά...

Στις παραπάνω φωτό υπάρχει μια διαφορά. Με τα κόκκινα γράμματα είναι από το site της "Radnet" με τα κίτρινα από τον τόμο που αγόρασα. Άρα κάποια εξώφυλλα δεν βγαίνουν όπως παρουσιάζονται στο site. Που σημαίνει ότι και τα εξώφυλλα με τα "Ω" μπορεί να είναι μόνο στη σελίδα της "Radnet", ενώ οι τόμοι να έχουν εκτυπωθεί με σωστή ορθογραφία. Θα δούμε...

Ξέχασα να πω ότι το παλιό στοιχίζει όσο ένα κανονικό Αστερίξ, όχι τα διπλά λεφτά που κάνει το καινούργιο...

Φουρνιά Νο (δεν θυμάμαι) για φέτος

Είναι του 1984 και καλύπτει όλο το βιβλίο. Και υποθέτω τώρα που αυτό εδώ μας έμαθε την πλοκή, μπορεί κάποιος να το δει για να μάθει το τέλος... και πλέον θα καταλάβει και τι γίνεται!!! Στο παλιό Dune έπαιζε και ο Sting και ήταν το πρωτοπαλίκαρο τον κακών μαζί με ένα τύπο που μοιάζει με το... τωρινό πρωτοπαλίκαρο! Και επίσης έπαιζε και ο Patrick Stewart (ήταν ο Gurney!). Βλέπω στο ιντερνέτ ότι πολλοί συγκρίνουν τις 2 ταινίες και κάνουν και κολάζ ηρώων! Σε αυτό το κολάζ, πάνω αριστερά ο Βαρόνος, κάτω δεξιά ο πατέρας του Πωλ και κάτω αριστερά ο Αυτοκράτορας (που δεν χρειάστηκε να τον δείξουν ακόμη στην φετινή ταινία).

Θα διαφωνήσω μαζί σου φίλε @ ManaLeak13 . Συλλογή, μπορεί να κάνει κάποιος και για άλλους λόγους, όπως ο "ψυχαναγκασμός" του να έχεις όλα τα τεύχη μιας σειράς στο ράφι σου, ή και λόγω των αναμνήσεων και των συναισθημάτων. Με το τελευταίο εννοώ, πως πολλοί μπορεί να αγόραζαν το ΚΟΜΙΞ του Τερζόπουλου και να έχουν "δεθεί" συναισθηματικά με τον τίτλο.

Έβαλαν στην ιστοσελίδα τους φωτογραφίες από τα επόμενα τεύχη, μεταξύ των οποίων και αυτά τα δύο που περιέχουν τις περιπέτειες "Ο Χαλκ εναντίων της Ορθογραφίας" και "Επιστρωφή στα Θρανία"...

Αυτό το δίτομο το έψαχνα καιρό και ευτυχώς το βρήκα μέσω της ΛΕΦΙΚ. Τελείωσα πριν λίγες ημέρες το διάβασμα του οπότε ας πω τις εντυπώσεις μου. Πλοκή Γενικά το The Other είναι μια ιστορία σημαντική για τον Spider-Man, καθώς βρίσκεται λίγο πριν μπει στην τελική ευθεία το run του Straczynski με το Civil War και το One More Day πριν ξεκινήσει το Brand New Day. Ο Straczynski και το run του παραμένουν κομβικά, ωστόσο είναι ένα crossover μεταξύ τριών τίτλων Spider-Man της εποχής. Χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια και κάθε κεφάλαιο περιλαμβάνει τρία τεύχη, ένα από το Friendly Neighborhood Spider-Man, ένα από το Marvel Knights Spider-Man και ένα από το The Amazing Spider-Man. Το πρώτο κεφάλαιο γράφτηκε από τον Peter David, το δεύτερο από τον Reginald Hudlin, το τρίτο από το Straczynski και στο τέταρτο έγραψε ο καθένας το τεύχος του τίτλου που έτρεχε εκείνη την εποχή. Παρ' όλα αυτά κάθε τίτλος έχει διαφορετικό σχεδιαστή ήτοι ο David πχ γράφει στο πρώτο κεφάλαιο και τα τρία τεύχη, αλλά το κάθε τεύχος έχει άλλο σχεδιαστή. Γενικά μπερδεματάκι. Σενάριο Η κύρια ιστορία αφορά τον Peter Parker, στη ζωή του οποίου επιστρέφει ο Morlun. Πέραν όλων των άλλων ο Peter που πλέον ζει με τους Avengers, μαθαίνει από τη γιατρό του ότι πολύ απλά θα πεθάνει. Πηγαίνει από γιατρούς και επιστήμονες ιδιοφυίες μέχρι μάγους και όλοι βλέπουν στις μετρήσεις τους τον επικείμενο θάνατό του, αλλά κανείς δε μπορεί να βρει σε τι οφείλεται και πως θα έρθει. Το αποτέλεσμα είναι ο Peter να μπορέσει όχι μόνο να αναγεννηθεί, αλλά να συνδεθεί σε βαθύ πνευματικό επίπεδο με την αράχνη που τον τσίμπησε και τις δυνάμεις του. Το νόημα λοιπόν για τον Peter είναι να περάσει σε μια άλλη φάση να εξελιχθεί, να καταλάβει σε μεγαλύτερο βάθος τις δυνάμεις του και να κάνει step up ως ήρωας. Σε γενικές γραμμές η ιστορία μου φάνηκε αδιάφορη. Έχει κάποια ωραία καρέ, μια μεγάλη μάχη με τον Morlun, έχει αρκετούς ήρωες να κάνουν την εμφάνισή τους, αλλά από την άλλη έχει και προβλήματα. Αρχικά η αναγέννηση του Peter μένει παντελώς ανεξήγητη, ενώ η συνεχόμενη πίεση να καταλάβει τις δυνάμεις του, να έρθει σε επαφή με την αράχνη κτλ δε βγάζει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, είναι απλώς μια ιστορία που θα ήθελε να έχει βαρύγδουπες συνέπειες για τη μυθολογία του ήρωα, αλλά ο τρόπος διάρθρωσης της πλοκής είναι εντελώς άστοχος σε σχέση με αυτό που ήθελα να περάσουν και εμένα κάπου με έχασε το όλο πράγμα. Σχέδιο Τα τεύχη του Friendly Neighborhood Spider-Man τα σχεδιάζει ο Mike Wieringo, του Marvel Knights Spider-Man ο Pat Lee και του The Amazing Spider-Man ο Mike Deodato Jr. Αν αναρωτιέστε τι κοινό έχουν αυτοί οι τρεις θα σας πω τίποτα. Σχεδιαστικά είναι η μέρα με τη νύχτα μεταξύ τους και δυστυχώς το αποτέλεσμα φαίνεται. Ο Wieringo έχει ένα περίεργο, πιο αθώο και παιδικό στυλ που δε βγαίνει τόσο όσο σε άλλους τίτλους, ο Lee έχει ένα περίεργο στυλ με αχνά χρώματα, λεπτές γραμμές που προσωπικά μου θυμίζει λίγο manga και ο Deodato είναι ένας σχεδιαστής με αρκετή ζωντάνια και ρεαλισμό στα σχέδια του. Για μένα τα λιγότερο καλά τεύχη είναι του Lee, ο Deodato από την άλλη ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα, σχεδιάζει μακράν τα τοπ τεύχη. Θεωρώ πως όταν παίζεις με διαφορετικούς σχεδιαστές πρέπει τα στυλ τους να ταιριάζουν όπως έχει κάνει η DC στο παρελθόν. Π.χ αν είχα Deodato, θα προσπαθούσα οι άλλοι δύο να είναι o Finch και ο Fabok ας πούμε για να μην παρεκκλίνουν από τη ζωντάνια. Τελικός απολογισμός Για Spider-Man και ειδικά για ονόματα όπως Straczynski, David τη βρήκα αρκετά μέτρια και σίγουρα όχι στα γούστα μου. Είναι πολύ μεγάλη, αλλά δε νιώθεις ότι σου αφήνει κάτι, δε νιώθεις ουσιαστική εξέλιξη του ήρωα, ούτε αισθάνεσαι ότι έχεις καλυφθεί από τις απαντήσεις που σου δώσανε. Από την άλλη έκλεισα μία ακόμα από τις ιστορίες που ήθελα να διαβάσω στην όλη μου προσπάθεια να διαβάσω τα άπαντα Spider-Man από Straczynski μέχρι Civil War. Έχω πολύ ακόμα Όπως και να 'χει δεν τρελάθηκα και περίμενα σίγουρα περισσότερα προσωπικά.

Νομίζω ότι δεν έχω να συμπληρώσω κάτι παρά να επιβεβαιώσω και εγώ τους προλαλησαντες. Ανατριχιαστικό. Ανατριχιαστικά ωραίο. Απλά αυτό

Κόμικ 180 σελίδων και δεν το έσπασαν σε τουλάχιστον 4 μέρη; Μωρέ μπράβο ο Μικρός Ήρως. Με εξέπληξε

Το παπί Ιουλίου κυκλοφόρησε καταμεσής του Ιουνίου. Φέρει τον αύξοντα αριθμό #84. Το εξώφυλλο ανέβασε ο σεβάσμιος γέροντας μοδερέιτορ @Indianνος ο Μικρός Χα'ι'ουάθα. Τέσσερις (4) ιστορίες συμπεριλαμβάνονται και στο εν λόγω τευχίδιον. Για να δούμε τι έχουν να πουν τα παπιά μας. "Ο κόκκινος δράκος." Ο ιππότης Ντόναλντ με τον πιστό του ακόλουθο τον Πιπ τα βάζουν με έναν λιχούδη δράκο που έχει κατακάψει όλους τους λαούς της Σκρουτζολάνδης. Εντυπώσεις. Ευτράπελη μεσαιωνική ιστορία. "Αθέτηση συμφωνίας. Ο Σκρούτζ τα βάζει με ένα φάντασμα μετά από μία συνεργασία για την ανακάλυψη ενός θησαυρού. Εντυπώσεις. Καλή ιστορία που δείχνει την οξυδέρκεια του Σκρούτζ ακόμα και όταν συνεργάζεται με όντα από τον άλλο κόσμο. "Ένας και μοναδικός." Ο Ντόναλντ θέλει να αποδείξει σε τρεις Μικρούς Εξερευνητές ότι μπορεί να επιβιώσει μόνος του στο δάσος. Εντυπώσεις. Ενδιαφέρουσα ιστορία με αρειανά στοιχεία. "Η εισβολή." Δύο απολυμένοι πράκτορες ξεκινούν μία αποστολή διάσωσης. Εντυπώσεις. Άλλη μία αξιόλογη ιστορία από το περιβάλλον του Τ.Ν.Τ. Κλείνοντας... Το δεύτερο τεύχος του καλοκαιρινού παπιού μας προσφέρεται για στιγμές χαλάρωσης σε μεσημεριανή σιέστα. 8.3/10!!!

Πριν της Άλωσης ; Ή μετά ; ( Η Πόλις εάλω ! )

Θα μπορούσαν να κάνουν μια καλύτερη τιμή. Χοντρικά -με τα έξοδα αποστολής- το κάθε τομάκι βγαίνει στα 10€. Πιο ακριβά από τις τιμές που υπάρχουν ήδη στα γνωστά βιβλιοπωλεία..

Ας πω κι εγώ δύο λόγια για το origin του Wolverine (Τόμος #42), μιας και τώρα εδέησα να το διαβάσω. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, δεν λένε? Είναι μια ιστορία, την οποία είχα διαβάσει πριν από αρκετά χρόνια, όταν είχε κυκλοφορήσει από την Anubis. Τότε, με την απειρία που με χαρακτήριζε την είχα βρει εξαιρετική δουλειά. Έτσι, πιάνοντας τον συγκεκριμένο τόμο, μου γεννήθηκε η περιέργεια για το ποια θα είναι η γνώμη μου μετά από τόσο καιρό. Με χαρά, λοιπόν, διαπίστωσα ότι η ιστορία εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει, όπως τότε. Ενώ συνήθως οι δουλειές που περιγράφουν τα origins των αγαπημένων μας ηρώων, δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητες των αναγνωστών που αναζητούν δράση, η συγκεκριμένη πιστεύω ότι διαφέρει. Ο Jenkins, αναλαμβάνει να μας παρουσιάσει την αρχή ενός από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες του σύμπαντος της Marvel, η οποία έμενε κρυφή εδώ και πολλά χρόνια. Αν αναλογιστούμε τον σκληρό και δύστροπο χαρακτήρα του Wolverine, μια τέτοια ενέργεια, δικαίως, θεωρείται πολύ δύσκολη στην διαχείρισή της. Η ιστορία μάς μεταφέρει στις αρχές του 19ου αιώνα και κρύβει επιμελώς την ταυτότητα του πρωταγωνιστή, δίνοντας προτεραιότητα στις αφηγήσεις μιας μικρής κοπέλας (της Ρόουζ), της οποίας η μοίρα την έριξε σε μια επιβλητική έπαυλη. Εκεί θα γνωριστεί με τους ανθρώπους, που μένουν σε αυτή την έπαυλη, οι οποίοι φαίνεται να έχουν δυνατές προσωπικότητες και σχηματίζουν μία μικροκοινωνία με τα θετικά και τα αρνητικά της. Επίσης, η παρέα που θα κάνει με δύο μικρά παιδιά θα στιγματίσει την ζωή της για πάντα. Η πλοκή έχει μια εξαιρετική ροή και δεν φέρνει στο προσκήνιο κατευθείαν τον πρωταγωνιστή. Απεναντίας παραπλανεί τον αναγνώστη και τον αποκαλύπτει ύστερα από ένα καλοφτιαγμένο plot twist. Ευφυέστατη τεχνοτροπία, αν θέλετε την γνώμη μου. Σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο έχουμε κι από μία (τουλάχιστον) δυνατή σκηνή που μένει στον αναγνώστη, ενώ μετά τα πρώτα κεφάλαια, το τοπικό πλαίσιο θα μεταφερθεί στις παγωμένες περιοχές του Καναδά και η υπόθεση θα αλλάξει άρδην. Παρατηρούμε εκεί την άνδρωση του Λόγκαν, ο οποίος θα σφυρηλατήσει τον χαρακτήρα, με τον οποίο έγινε γνωστός στο αναγνωστικό κοινό. Κι εκεί η δράση, η ένταση, αλλά και το δράμα είναι στην ημερήσια διάταξη, κάνοντας την ιστορία να μοιάζει με μυθιστόρημα. Όσο πηγαίνουμε προς το φινάλε επιχειρείται μια σύνδεση με την αρχή της υπόθεσης, δίνοντας σε αυτό το σημείο μία άγρια ομορφιά. Η ιστορία κλείνει με δραματικό, αλλά και πολύ συγκινητικό τρόπο, γεγονός που αποδεικνύει την πρόθεσή της να μην χαϊδεύει αυτιά, αλλά να τονίσει τον κατατρεγμένο χαρακτήρα του πρωταγωνιστή. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μια δουλειά που προτείνεται σε όλους τους λάτρεις του Wolverine κι όχι μόνο. Είναι μια περίφημη ιστορία, με όμορφες σκηνές και με πολλούς χαρακτήρες στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι απίστευτο το πώς ο συγγραφέας διαχειρίζεται τον Λόγκαν και μεταλλάσσει τον χαρακτήρα του από την παιδική του ηλικία, μέχρι την ενηλικίωσή του. Πάντα σεβόμενος την μετάλλαξή του, η οποία "γεννιέται" σε μία στιγμή απελπισίας. Ο εικαστικός τομέας μου άρεσε αρκετά. Έχουμε ένα σχέδιο άκρως ρεαλιστικό και με επιμονή στην λεπτομέρεια. Βέβαια, είναι ίσως από τις φορές που το σχέδιο είναι εξαιρετικό, αλλά όχι τόσο ταιριαστό για ένα κόμικ. Δεν λέω ότι δεν μου άρεσε κι εδώ, απλά από κάποια στιγμή και μετά ένιωσα κάπως άβολα. Μικρό το κακό, πάντως. Επίσης, τα γλυκά χρώματα που έχουν επιλεχθεί ταιριάζουν απόλυτα με την εποχή στην οποία διαδραματίζεται η πλοκή και συνθέτουν ένα αποτέλεσμα, πολύ ευχάριστο στο μάτι. Στο έξτρα υλικό έχουμε το κλασικό editorial του Lupoi, το οποίο μας παρέχει πολλές και χρήσιμες πληροφορίες για το κόμικ και όπως είναι φυσικό λείπει το κλασικό μονοσέλιδο άρθρο για τα γεγονότα πριν την ιστορία γιατί απλά...δεν υπήρχαν! Μετά το πέρας της ιστορίας, θα μας πει δύο λόγια ο συγγραφέας για το πόνημά του, ενώ θα μάθουμε και την επαγγελματική βιογραφία του σχεδιαστή. Στην συνέχεια θα ακολουθήσει ένα αφιέρωμα για την προέλευση του Wolverine, για να ολοκληρωθούν τα εξτραδάκια με όμορφα σχέδια των χαρακτήρων της ιστορίας, με μολύβι.