Αίθουσα Νικητών

@ Manitou Εγώ κάνω τα ψώνια μου παραδοσιακά από το περίπτερο και αν κάτι δεν έρχεται, φροντίζω να τα συγκεντρώσω και να παραγγείλω. Απ' το περίπτερο φυσικά, ούτε δωράκια, ούτε 10% έκπτωση, ούτε τίποτα... @ Comichunter Μπορεί, αλλά το συγκεκριμένο κόμικ δεν το έχω. Οπότε κάτι πρέπει να γίνει... Δεν τα έχω περάσει όλα ακόμη, αλλά μέσα σ' άλλα περνάω οτιδήποτε έχει αυτή η βάση δεδομένων, οπότε και "Playboy" θα βρεις και "Max" και "Metal Hammer & Heavy Metal", ακόμη και τηλεπεριοδικά όπως τη "Ραδιοτηλεόραση" που διατηρώ ακόμη. Μέχρι να πάρω απόφαση να τα "σχολάσω" κάποια στιγμή, οπότε θ' αρχίσουν τα σβησίματα. Αλλά έτσι κι αλλιώς Κώστα, ούτε τα κόμικς μου έχουν περαστεί όλα, διότι τα έχω στο άλλο σπίτι και πρέπει να κάνω πολύωρες βόλτες εκεί για να κάνω αυτοψία και να περάσω τις σωστές εκδόσεις/επανεκδόσεις απ' τις διάφορες περιόδους. Από "Λούκυ Λουκ", "Αστερίξ", "Τεν Τεν", "Κλασσικά Εικονογραφημένα", για παράδειγμα, δεν πρέπει να 'χω περάσει τίποτα ή έχω περάσει ότι αγόρασα στο περίπτερο από ένα σημείο κι έπειτα. Από "Περιπέτεια" μια περίοδο δεν τα κατέγραφα και έχω σίγουρα περισσότερα απ' όσα έχω καταχωρήσει, σίγουρα είναι και Ντισνεϊκά ακαταχώρητα, "Αρκάδες" και διάφορες τέτοιες περιπτώσεις... Ότι μπορούσα εκ του ασφαλούς να περάσω απ' τις καταγραφές που έχω στο αρχείο μου, το έχω περάσει και εξακολουθώ να το περνάω. Αλλά μέχρι εκεί. Υπάρχουν πάντοτε και εκείνα που δεν έχουν παρουσιαστεί καθόλου στην κοινότητα, επομένως δεν είναι καταχωρημένα στη βάση και προς το παρόν δε μπορώ να τα περάσω στη συλλογή μου... Ποια βαλίτσα βρε σι; Τι βρήκες που δεν το 'χουμε βρει οι υπόλοιποι; Πολλά περίπτερα έχει, έντυπα δεν έχουνε πλέον τα περισσότερα! Που ξορίστηκες;

Εγώ τις πιο πολλές φορές τα παραγγέλνω. Έτσι έρχονται στην ώρα τους τσιμπάω και το δωράκι μου!!!

Να λοιπόν γιατί δεν το βρήκα! Πόσα κομμάτια πήρες από δαύτο; Μου φαίνεται ότι τη γραμμή Ρόδος-Ηράκλειο θα πρέπει να την περιορίσουν λιγάκι, όπως ήταν παλαιότερα.

Παρέλαβα αυτά τα δύο σήμερα

Καλησπέρα σε όλους, με λένε Βασίλη και διαβάζω αρκετά, τόσο κόμιξ όσο και βιβλία. Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν μικρός με λίγο Αστερίξ και πολύ Λούκυ Λουκ.

Και είναι όντως σοβαρή παράληψη! Χρόνια πολλά @ ramirez και να συνεχίσεις ν' ανεβάζεις άρθρα, έτσι; Να χαίρεσαι τ' όνομα και ότι επιθυμείς!!

Πέρασα και φέτος μια βόλτα από Ηράκλειο και σαρωσα τα πάντα

Σε ενα ψιλικατζίδικο που είναι στην Παπανδρέου, κοντά στο βιβκιοπωλειο Αλκυονιδες Λεξεις

Τελικό trailer για την ταινία, nope, συνεχίζω να μην τρελαίνομαι.

Μια βαλίτσα, χωρίς πλάκα, έχει πολλά περίπτερα οπότε δεν ήθελα να μείνει κάνεις με το παράπονο.

Τότε μπορεί να εξαντλήθηκε στο περίπτερό μου και πρέπει ν' αρχίσω να ψάχνομαι! Που το είδες εσύ;

Spin-off του World War Sapiens με τον Χρήστο Σταμπουλή αυτή τη φορά στο σχέδιο. (ISBN:978-618-5623-00-5). Homo Salonicus / Δημήτρης Καμένος Τίτλος: Homo Salonicus : Μια ιστορία απο τον κόσμο του World War Sapiens Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Δημήτρης Καμένος (1976), Συγγραφέας ; Χρήστος Σταμπουλής, Εικονογράφος Εκδότης: Πειραιάς [GR]: Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 32 Σελίδες Layout: Κομικς Μέγεθος: άδετο 16,70 χ 24cm ISBN: 978-618-5623-00-5 Γλώσσες: Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης: 16/08/2021

Φίλε Κ'ωστα ηδη κάνω κράττει ,εδώ και μερικούς μήνες αποφάσισα να σταματήσω τα κομικς βιβλιοπωλείου -εκτος απο παρα πολύ λιγες περιπτώσεις και τα φανζιν που οποτε πήγαινα σε κον άδειαζα ολα τα τραπέζια .Ρίχνω το βάρος στα παιδικά μου βιώματα τα περιοδικά ΄70 αλλα και ΄80 μεχρι σήμερα , κομικ περιπτέρου .Ειμαι στην φάση που κλείνω αρκετες σειρές .Νομίζω ότι θα με φτάσεις σε καμιά ...20 χρόνια και ειδικά οταν θα έχω πεθάνει θα με ξεπεράσεις κιολας .

Πάντως το πιο καλό είναι αυτό που γράφει ο Manitou παραγγελία και τέλος. Mandrake τώρα είδα τη συλλογή σου, έχεις τα διπλάσια από εμένα

προφανώς και θα το δω. κάποια που πρωτοείδα εδώ, όπως η απεικόνιση του Eson, μου άρεσαν. Συνολικά όμως συνεχίζω να έχω χαμηλές προσδοκίες. και μοιάζει ως μια από τα ίδια.

Κι εγω το εχω δει σε ψιλικατζίδικο στο Ηράκλειο

Κυκλοφορεί στα περίπτερα από την προηγούμενη εβδομάδα. Τουλάχιστον στην Αθήνα σε ορισμένα σημεία.

έφθασαν τα τελευταία τεύχη από τη ΛΕΣΧΗ Ευχαριστώ Γιώργο και Βασίλη για την άψογη αποστολή .

Και μία κριτική από εμένα για το Μίκυ Μάους #374. Η πρώτη ιστορία είχε αρκετά ωραίο και ενδιαφέρον σενάριο μπορώ να πω. Το σενάριο συνδυάζει- επιτυχώς μπορώ να πω- χιούμορ και μυστήριο. Ξεφεύγει από τις ιστορίες "μυστηρίου" με τον Μίκυ, που ο αναγνώστης γνωρίζει τον ένοχο από τις πρώτες πέντε σελίδες. Τουλάχιστον εμένα, μού κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Στον τομέα του σκίτσου δεν έμεινα ευχαριστημένος, καθώς μού φάνηκε κάπως χοντροκομμένο και υπάρχει στατικότιτα όσων αφορά τους χαρακτήρες. 7.5/10 Το μυστηριώδες κουτί, είχε τελείως σουρεάλ σενάριο, το οποίο προσωπικά μού θύμισε Ιζνογκουντ του Tabary. Γέλασα σ' αρκετά σημεία πρέπει να ομολογήσω. Βέβαια κάποιες στιγμές, η αλήθεια είναι πως μέ κούραζε. Το μεγάλο ελάττωμα της ιστορίας πιστεύω πως είναι το σχέδιο. Πραγματικά αισχρό! Κατ' εμέ ο intini είναι από τους χειρότερους σχεδιαστές disney. 6.5/10 Το τυρί του Φαραώ, κατά την άποψή μου η αρτιότερη ιστορία του τεύχους. Το σκίτσο όμορφο και το σενάριο αρκετά συναρπαστικό και πλακατζίδικο.8/10. Βαθμολογία του τεύχους 7.3/10.

Ενω τα περιπτερα ( 4 ) κοντα μου εχουν γεμίοει απο λεοκρατικά έντυπα τα 3 δαχτυλα δεν τα ειδα πουθενα .Ισως πιο λίγα αντίτυπα για ολα τα σημεια αρα γίνεται επιλογή που θα πάνε . @ Mandrake λες αν αρχίσω να τα βάζω κ εγω στην βάση να ανατιναχτει το σύστημα ; Και αν αρχίσω τώρα την καταμέτρηση σε ποιό έτος θα τελειώσω ; @ Comichunter ακόμα μικρός είσαι έχεις ακόμα χρόνια να φτάσεις τον μάγο.

Εχει πληρωσει κανενας τελωνειο η ειχε καποια εξτρα χρεωση περα απο αυτη του σαιτ απο bookdepo? Ειχα κανει παραγγελια ενα κομικ κ με πηρε τηλ η UPS λεγοντας οτι πρεπει να πληρωσω 50+ ευρω για να το παραλαβω. Φυσικα κ αρνηθηκα αλλα το αναφερω μπας κ εχει συμβει κ σε καποιον αλλο. Οποτε beware..

Την είδα και εγώ. Πέρασα πολύ ευχάριστα και συμφωνώ ότι ήταν πολύ καλύτερη σε σχέση με την πρώτη ταινία. Σαν σενάριο δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο, αν και κάποιες σκηνές ήταν απολαυστικές. Στα θετικά και οι καλές ερμηνείες, με την Ρόμπι για ακόμη μια φορά να είναι Θεά, αν και σε αυτή την ταινία είχε κάπως πιο περιορισμένο ρόλο. Δεν περίμενα πάντως να έχει τόση βία και αίμα. Γενικά μια καλή ταινία χωρίς να είναι και κάτι το φοβερό. Βαθμολογία 7/10.

Δεν έχω να πω πολλά για το τεύχος 372, είναι ένα τευχάκι που επιστρέφει στο μοτίβο των πολλών ιστοριών που όπως συνήθως δε δουλεύει καλά. Η κεντρική προχωράει λίγο το θέμα με τον Ντόναλντ και τη Βασίλισσα Ρεγγίνα, αλλά εμένα αυτή η ιστορία συνεχίζει να μη με ενθουσιάζει. Από εκεί και μετά είναι πολύ καλή η δεύτερη ιστορία όπου ο Παντάξιος ανταγωνίζεται τον Χάσκυ σε παιχνίδι του καναλιού του Σκρουτζ με τεράστιο έπαθλο, καθώς και η ιστορία που ο Ντόναλντ κυνηγά έναν από εκείνους που χρωστάνε χρήματα στον Σκρουτζ με τον τελευταίο να έρχεται στη θέση τους όμως με μία έκπληξη που του επιφυλάσσεται. Από εκεί και μετά δεν ξετρελάθηκα με κάποια άλλη ιστορία ενός γενικότερα μέτριου τεύχους.

O Λούκι Λουκ πυροβολεί, πιο γρήγορα απ΄όσο αλλάζεις κανάλια στο τηλεκοντρόλ https://flix.gr/news/lucky-luke-series-in-the-works.html Federation Entertainment to Make ‘Lucky Luke’ Series With Michael Youn https://variety.com/2021/tv/global/federation-entertainment-lucky-luke-michael-youn-1234967680/

https://en.wikipedia.org/wiki/44_Cats Επομένως, ναι.

"Το Χρυσό Φλουρί" είναι ένα αριστούργημα. Ένα υπερηχητικό παραμύθι γεμάτιο χιούμορ, αθωότητα και φαντασία, μία φελινική πανδαισία. Είναι ακριβώς αυτό το πνεύμα που λείπει απ' τα σύγχρονα ιταλικά. Μου θύμισε άλλες εξαιρετικές ιστορίες του Μαρτίνα, όπως το "Η κόλαση του Μίκυ Μάους" και το "Ο στοιχειωμένος Πύργος", όμως νομίζω πως το "Το Χρυσό Φλουρί" είναι ακόμα καλύτερο. Έχω καιρό να απολαύσω ιστορία Ντίσνεϋ τόσο πολύ.

Γιάννα μην λέτε ότι ανεβάζω μόνο το Μίκυ μαους της Παρασκευής, σας παραθέτω αρχικά μια φώτο. Σε λίγο θα ανεβάσω ολόκληρο το πακέτο. Πάρτε. Λοιπόν μια γεύση. Ολόκληρο το πακέτο Και το δεύτερο ταπεινό πακέτο που ήρθε σήμερα

Εξώφυλλα και οπισθόφυλλα των τευχών 22, 23, 30, 31, 32, 34, 36, 37, 41, 43, 44, 45, 46, 48, 51, 53, 54, 58, 59, 60, 61, 70, 71, 72, 73, 76, 78, 79, 80, 92, 93, 94, 95 και το οπισθόφυλλο του 77 που έλειπαν. Μεταφέρθηκαν στη βάση

Εχεις απόλυτο δίκιο .δεν υπαρχει αμφιβολια για αυτο .Ευχαριστω για τις ευχες και ανταποδίδω σε όλους του Μαριοπαναγιώτηδες τα δικά μου μοναδικα κ βασιλικα χρονια πολλά (δεν το ειπα εγω ο Θοδωρης το ειπε ,ολα καλα σε αυτο το παιδι αλλα δεν εχει γουστο ) Και φυσικα στις δυο γλυκιτατες υπαρξεις την @ paola & @ imacmaria στον παλιο φίλο@ ramirez που τον ξεχάσατε και τωρα στεναχωρεμενος δεν θα ξαναανεβασει αρθρα απο εφημεριδες κ περιοδικα .Και σε σε ολους τους ρεμπεσκέδες που θελουν να γιορταζουν μαζι μου .Τι θράσος !

Ξέρει κανείς αν τα "Τρία Δάχτυλα" θα κυκλοφορήσει στα περίπτερα; Μαζί με τα 2 τεύχη "Ο Θρυλικός Μπλεκ" και το αντίστοιχο "Ζαγκόρ", είναι ίσως τα μόνα που δεν έχω απ' την εκδοτική ακόμη. Εντάξει..είχα χάσει κι ένα "Μίστερ Νο" που πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να παραγγείλω, ενώ έχω και κάποια παλαιότερα τεύχη "Συλλεκτικό Μπλεκ" να αγοράσω, αλλά εννοώ τέλος πάντων από τις εκδόσεις "Μικρός Ήρως". Έχει ακούσει κανείς κάτι; Για τη "Βόμβα" φαντάζομαι πως είναι νωρίς να ξέρουμε...

Η Μαμούθ δεν έχει e-shop. Το 5.30€ είναι απλά η τιμή λιανικής. Δεν μπορείς ν΄αγοράσεις κόμικς απ΄το site της. Aν δεις δεν υπάρχει πουθενά καλάθι αγοράς ή διαθεσιμότητα. Η καινούρια έκδοση έχει το παρακάτω εξώφυλλο: Εν τω μεταξύ κοίτα τι βρήκα ψάχνοντας τις παλιές μου φωτογραφίες. Οκλαχόμα Τζιμ με 15€ ο Δάσκαλος. Ανεβασμένο τον Ιούνιο του ΄19. Ο δε Μπόμπιρας ξεφτίλα. Φαντάσου τώρα πόσο θα το έχει αν το είχε 35€ πριν 2 χρόνια. Και να φανταστείς επίσης το είχα πάρει 10€ απ΄τον ίδιο, μόλις ένα χρόνο πριν (καλοκαίρι του ΄18) και πάλι πολλά μου φάνηκαν. Ήταν όμως το τελευταίο μου τεύχος για να συμπληρώσω τη σειρά και είπα χαλάλι

Καλοκαιρινή παραλαβή!

Δεν είναι Jean Poe, αλλά Jean-Pol (Jean-Paul van den Broeck). Εύκολο να το μπερδέψει κανείς από την υπογραφή του.

30/30 κι εγώ κι όλοι αδιάβαστοι ενώ ελάχιστους έχω ανοίξει. Δυστυχώς αρκετούς τους έχω διπλούς και τριπλούς σε άλλες εκδόσεις. Τώρα που το σκέφτομαι, αν δεν είχαν την ενιαία ράχη θα είχα αγοράσει πολύ λιγότερους, εύγε στους υπεύθυνους πωλήσεων της Hachette για το κόλπο!

Και εγώ έχω 30/30! Αν και έχω βέβαια καμιά 8αριά τόμους αδιάβαστους από το καλοκαίρι και μετά (κυρίως λόγω φόρτου εργασίας) το τελευταίο διάστημα που έχουν ηρεμήσει κάπως τα πράγματα για μένα, έχω ξεκινήσει να διαβάζω κάποιους τόμους από τότε. Αν και έχει περάσει περίπου ένας χρόνος και ένας μήνας από την εμφάνιση της συλλογής, να ομολογήσω και εγώ πως όταν είχα δει την διαφήμιση στην τηλεόραση, είχα αποφασίσει να μην ξεκινήσω την συλλογή. Μάλιστα σκεφτόμουν και έλεγα γιατί να βγει η συλλογή τώρα που είμαι σχετικά "μεγάλος σε ηλικία" και να μην είχε βγει πριν από καμιά 10αριά χρόνια. Στο σημείο αυτό να πω πως όταν ήμουν παιδί διάβαζα φανατικά το περιοδικό Μίκυ Μάους (και όσα από τα spin-off του τύχαινε να βρίσκω στο περίπτερο από όπου το έπαιρνα) και εξαιτίας ενός γεγονότος που συνέβη, αναγκάστηκα να σταματήσω το χόμπι που τόσο πολύ αγαπούσα. Έτσι λοιπόν και όταν είδα την διαφήμιση, είπα στον εαυτό μου "Πού πας να ξανά μπλέξεις τώρα με αυτήν την ιστορία; Πλέον έχουμε τις ταινίες. Δεν είσαι κάπως "μεγάλος" για να διαβάζεις κόμιξ;". Όμως όσο περνούσαν οι μέρες και ξανά έβλεπα την διαφήμιση, τόσο η όλη κατάσταση με "τυραννούσε" και δεν με άφηνε σε ησυχία. Τί έγινε μετά; Αποφάσισα να ψάξω την συλλογή στο ίντερνετ και να μάθω πληροφορίες για αυτήν. Και μαντέψτε πού έπεσα; Ναι, στο Greekcomics και κάνοντας πλοήγηση στο φόρουμ και διαβάζοντας διάφρα σχόλια, αναθεώρησα κάποιες απόψεις μου και κατάλαβα πως τα κόμιξ δεν έχουν όριο ηλικίας για να διαβαστούν και πως αυτά δεν απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά. Τελικά το αποτέλεσμα ήταν να πάω την προηγούμενη εβδομάδα πριν κυκλοφορήσει ο τόμος του Άιρον Μαν και να πάρω τον πρώτο τόμο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία... Όντας πλέον από τους φανατικούς της συλλογής, μέχρι σήμερα έχω πάρει όλους τους τόμους που έχουν κυκλοφορήσει και ελπίζω να καταφέρω να την ολοκληρώσω όλη, και γιατί όχι, μακάρι αυτή να συνεχιστεί και πέρα από τους 60 τόμους. Τέλος να πω και εγώ ότι είμαστε πολύ τυχεροί που η συλλογή αυτή ήρθε στην χώρα μας και πως σε συνδυασμό με την τιμή που προσφέρεται (και σε σύγκριση με τις τιμές των ανταγωνιστών), την κάνει αρκετά προσιτή αλλά και συμφέρουσα για να μπει κανείς στον κόπο να την ξεκινήσει. Μέχρι λοιπόν την δημοσκόπηση που θα κάνει ο @Laz33 όταν θα έχουμε φτάσει στα 3/4 της συλλογής (στους 45 τόμους), να διαβάζετε πολλά κόμιξ (και γενικά όποιο βιβλίο σας αρέσει) και να περνάτε καλά!

Σωστή προώθηση:Μπερδεύτηκα με τόσες προσφορές λες και παίρνεις κιλότο, νουά ή σπαλομπριτζόλα !!! Παρόλο που ξέρω καλύτερα ιταλικά από τον The_Sandman (τιραμισού ,μοτσαρέλλα, προβολόνε ) δύσκολα να την τιμήσω!!!

Ρίξτε μια ματιά σε μια έκδοση που κυκλοφόρησε στην Ιταλία. Ζήλεψα. Πρόκειται για επανέκδοση των ιστοριών που κυκλοφόρησαν στο Dylan Dog Color Fest ("οι... άλλοι" που διαβάζουμε στο Μίστερ Νο ), σε καλαίσθητα τομάκια των 40 σελίδων, μέσω της αθλητικής εφημερίδας Gazzetta dello Sport, τα οποία (αν κατάλαβα καλά, τα ιταλικά μου περιορίζονται σε λέξεις όπως παστίτσιο και τοπολίνο ) μετά κυκλοφορούν αυτόνομα για μόλις 2 ευρώ το καθένα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση δε, είναι η πολύ σωστή προώθηση. Ακριβώς η αντιμετώπιση που αξίζει στο Μέσο Ζήλεψα edit. Αν κάποιος ενδιαφέρεται υπάρχουν για αγορά όλα μαζί εδώ

Κυκλοφορεί τον Ιούλιο...

Η Epicenter Comics που εκδίδει Ζαγκόρ στα Αγγλικά, ανακοίνωσε πως μέσα στο 2016 θα αρχίσει να εκδίδει και Dylan Dog! Δεν έχουν ανακοινώσει από ποια περίοδο θα αρχίσουν να καλύπτουν οι εκδόσεις τους, αλλά κρίνοντας από τον Ζαγκόρ μάλλον θα είναι σχετικά πιο πρόσφατες χρονικά...

Κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να ξέρω Ιταλικά

Τελικά, θα κυκλοφορήσει στις 29 Μαρτίου!! Και από ό,τι βλέπω, θα ειναι 4 ιστορίες ολοκληρωμένες και 132 σελίδες! *να γινόταν γρήγορα scalation..

Λίαν συντόμως κυκλοφορεί ένα crossover κόμικ με όλους τους τοπ χαρακτήρες νέας γενιάς των εκδόσεων Bonelli, δηλαδή τον Dylan Dog, τον Mister No, τον Nathan Never, τον Martin Mystery και τον Νapoleone (τον τελευταίο δεν τον γνωρίζω). Το εξώφυλλο στο Color Fest που θα περιέχει τη σχετική ιστορία είναι της Sara Pichelli...

Από τη στήλη No Superheroes Allowed, του fridge.gr: Dylan Dog: Ο ντετέκτιβ του παραφυσικού Η Ιταλία έχει μεγάλη ιστορία στον χώρο των κόμικ. Από εκεί προέρχεται άλλωστε ένα από τα πιο ηχηρά ονόματα σε παγκόσμιο επίπεδο, ο τρομερός και φοβερός Milo Manara. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που μια φοβερή δουλειά, με ιστορία 26 χρόνων παρακαλώ, έρχεται από την “μπότα” της Μεσογείου. Ο Dylan Dog, ένας ντετέκτιβ που αναλαμβάνει υποθέσεις που κινούνται στη σφαίρα του υπερφυσικού, είναι πνευματικό παιδί του συγγραφέα Tiziano Sclavi. Κυκλοφόρησε το 1986 και μέχρι τώρα έχουν βγει περισσότερα από 200 τεύχη,με τον τίτλο να έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (ανάμεσα τους και στην Ελληνική), ενώ στις Η.Π.Α., την κυκλοφορία του ανέλαβε η Dark Horse Comics. Δικαίως λοιπόν θεωρείται η πιο διάσημη Ιταλική σειρά και μια από τις πιο επιτυχημένες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Άρχισα να διαβάζω τις περιπέτειες του Dylan Dog μέσα από τις ελληνικές κυκλοφορίες της Μαμούθκόμιξ, αλλά πάνω που άρχισα να ενθουσιάζομαι, σταμάτησαν ξαφνικά μόλις στο όγδοο τεύχος. Μετά ψάξαμε τις αγγλόφωνες εκδόσεις. Το μαγικό με το “Dylan Dog” είναι πως σε κερδίζει τεύχος το τεύχος, ιστορία την ιστορία. Ξεκινάς με μια μάλλον αναμενόμενη ιστορία με νεκροζώντανους (με πολλά δάνεια από τις γνωστές ταινίες του Romero και τις εφιαλτικές του ομοεθνή Dario Argento), συνεχίζεις με κάτι πιο προκλητικό, τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη ας πούμε ή τον ίδιο το Θάνατο, και καταλήγεις με περίεργες, πολύπλοκες και στα όρια του σουρεαλισμού ιστορίες που σου ανοίγουν την όρεξη για περισσότερα — πολλά περισσότερα. Το τεράστιο πλεονέκτημα του “Dylan Dog” με τα υπόλοιπα κόμικ-σειρές, είναι πως ποτέ δεν ξεμένει από ιστορίες. Κάποιες μπορεί να είναι κλισέ, κάποιες να είναι εντελώς κουφές, δεν σπαταλάει όμως ούτε μία ανάγνωση αυτού που διαβάζει κάθε επόμενο τεύχος. Το όνομα του ήρωα έρχεται από τον ποιητή Dylan Thomas ενώ ο βοηθός του είναι φτυστός ο Groucho Marx (το πούρο, το μουστάκι, το ευφάνταστο και εκτός λογικής χιούμορ του). Οι δυο τους αποτελούν ένα ξεχωριστό δίδυμο ενώ πυκνές εμφανίσεις κάνει και ο Επιθεωρητής Bloch, του οποίου και αυτό το όνομα έχει πηγή τη λογοτεχνία και συγκεκριμένα τον συγγραφέα του “Ψυχώ”, Robert Bloch. Οι αναφορές σε βιβλία, συγγραφείς και ποιητές, ταινίες και κόμικ, είναι παντού στις ιστορίες. Πάνω τους χτίζονται τα παράξενα που διαδραματίζονται κάθε φορά. Πυλώνες πραγματικότητας για να πατήσει σε αυτούς η φαντασία. Το ασπρόμαυρο σχέδιο του “Dylan Dog” καθορίζει εν πολλοίς και την ατμόσφαιρα του κόμικ, ενώ η pulp αισθητική (με το αναπόφευκτο νουάρ που σε πολλές ιστορίες έρχεται σε πρώτο πλάνο) είναι επιτηδευμένα διάχυτη. Οι χαρακτήρες είναι πραγματικά μοναδικοί: από το πρωταγωνιστικό δίδυμο μέχρι εκείνους που εμφανίζονται σε κάθε ιστορία, κινούνται στα όρια της καθημερινότητας και του γκροτέσκο, με το δεύτερο να κερδίζει στο ζύγι όταν τα πράγματα φτάνουν σε μια κλιμάκωση. Είναι σχεδόν σίγουρο πως θα ανακαλείτε στη μνήμη σας τους καλούς, τους κακούς και τις μοιραίες γυναίκες (που είναι ουκ ολίγες) που θα παρελάσουν από τα τεύχη του “Dylan Dog”. Dylan Dog by Manuela Soriani Το κόμικ πουλάει περίπου 350.000 αντίτυπα κάθε μήνα, όντας το δεύτερο πιο εμπορικό στην Ιταλία (πίσω από το Tex του ίδιου εκδοτικού οίκου). Η Αμερικάνικη Dark Horse έκανε τη βαριά αμαρτία να βάλει στη θέση του ημι-παρανοϊκού Groucho έναν clean-cut φλώρο ονόματι Felix. Δυο φορές ήταν υποψήφιο για το Eagle Award ενώ δύο είναι και οι μεταφορές που έχουν γίνει στον κινηματογράφο (με την πιο πρόσφατη να είναι και πιο αξιοπρόσεκτη). Το μεγάλο δυστύχημα είναι πως ο μεγαλύτερος όγκος των ιστοριών του “Dylan Dog” είναι γραμμένος στα Ιταλικά και αμετάφραστος. Στα ελληνικά έχουμε ελάχιστα δείγματα ενώ η αμερικάνικη εκδοχή έχει κάποιες αλλαγές πολύ άστοχες (βλέπε περίπτωση Groucho) ενώ και οι ιστορίες δεν είναι τόσες ώστε να σβήσουν τη δίψα. Δεν υπερβάλλω όταν λέω πως κάθε, μα κάθε ιστορία είναι από ενδιαφέρουσα έως συναρπαστική. Τα πρωτότυπα σενάρια, το μαύρο χιούμορ, η σουρεαλιστική δράση, σε φέρνουν μπροστά σε ένα κόμικ που δύσκολα βρίσκεις δίδυμο αδερφάκι του σε ολόκληρο τον κόσμο, έστω κι αν παίζει με υλικά πολύ διαδεδομένα (ντεντέκτιβ + παραφυσικό + χιουμορίστας βοηθός). Το χαρμάνι είναι πανέξυπνο και ικανό να δημιουργήσει φανατικούς οπαδούς. Δηλώνω ένας από αυτούς και με αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να προσηλυτίσω και άλλους — do you wanna Join? Θα μπορούσε η ταινία να είναι πολύ καλύτερη, αλλά ας βολευτούμε κι έτσι.

Εκδόσεις Εκτός από την κανονική σειρά, ο Dylan Dog έχει ακόμα τις εξής σειρές: Speciale Dylan Dog: ετήσια έκδοση, που ακολουθεί το συνηθισμένο format, αλλά με μεγαλύτερο αριθμό σελίδων, η οποία περιέχει μία αυτοτελή ιστορία. Αρχικά κυκλοφορούσαν μαζί με μία ακόμα έκδοση, συνήθως μικρότερων διαστάσεων, όπως η σειρά με πρωταγωνιστή τον Groucho, που αργότερα όμως ο εκδότης σταμάτησε. Almanacco della Paura: ετήσια έκδοση που ανήκει στη σειρά Collana Almanacchi, η οποία εκτός από το Almanacco della Paura (Ημερολόγιο Φόβου) περιέχει τα Almanacco del Giallo (Ημερολόγιο Αστυνομικών Ιστοριών), Almanacco della Fantasciienza (Ημερολόγιο Επιστημονικής Φαντασίας), Almanacco del Mistero (Ημερολόγιο Μυστηρίου), Almanacco dell’ Aventura (Ημερολόγιο Περιπέτειας) και Almanacco del West (Ημερολόγιο Γουέστερν). Η σειρά, εκτός από μία ολοκληρωμένη ιστορία 92 σελίδων, περιέχει κινηματογραφικές και λογοτεχνικές κριτικές νέων κυκλοφοριών που έχουν να κάνουν με το είδος του τρόμου. Dylan Dog Gigante: έκδοση μεγάλων διαστάσεων, που περιέχει περισσότερες ιστορίες ή μία μεγάλη 244 σελίδων. Maxi Dylan Dog: ετήσια έκδοση 292 σελίδων, στην οποία περιέχονται συνήθως περισσότερες από μία ιστορίες. Dylan Dog Color Fest: ετήσια έκδοση, που από το 2010 έγινε εξαμηνιαία, στην οποία οι ιστορίες, που γράφονται και σχεδιάζονται από γνωστούς καλλιτέχνες, είναι εξολοκλήρου χρωματιστές και εκτυπωμένες σε χαρτί υψηλής ποιότητας. Μέχρι και τον Ιούλιο του 2012 οι εκδόσεις έχουν φτάσει στους εξής αριθμούς τευχών: Dyaln Dog: 310 Speciale Dylan Dog: 25 Almanacco Della Paura: 22 (+3 γιατί το 1991, 1993 και 1994 κυκλοφόρησαν 2 την ίδια χρονιά) Dylan Dog Gigante: 20 (ο συνολικός αριθμός των ιστοριών είναι 57) Maxi Dylan Dog: 17 (ο συνολικός αριθμός των ιστοριών είναι 51) Dylan Dog Color Fest: 8 (ο συνολικός αριθμός των ιστοριών είναι 32) Υπάρχουν επίσης και 2 ιστορίες μαζί με τον Martin Mystère. Τέλος

Αντικείμενα, τοποθεσίες & άλλα Σκαραβαίος: ο άσπρος Σκαραβαίος κάμπριο (που συχνά παρουσιάζει μηχανικά προβλήματα, αλλά ο Dylan δεν θέλει να τον αλλάξει) με πινακίδα DYD 666. Στο τεύχος "Il Numero Duecento" (Το Νούμερο Διακόσια), αποκαλύπτεται ο τρόπος που ο Dylan απέκτησε το αθάνατο και θορυβώδες όχημα. Αφού έλυσε την πρώτη του υπόθεση (ένα μαγεμένο χαλάκι εισόδου βασάνιζε τους ιδιοκτήτες μιας κατοικίας), του προσφέρεται, έναντι αμοιβής, το αυτοκίνητο που, όντας ήδη θορυβώδες και γερασμένο, προκαλούσε μπελάδες στους ιδιοκτήτες του. Παρόλο που σε ορισμένες ιστορίες καταστρέφεται τελείως, επιστρέφει πάντα ακέραιο στην επόμενη ιστορία. Διαδιαστασιακό μαγαζί Safarà (αραβική λέξη που σημαίνει ανακαλύπτω ή ερευνώ): εμφανίζεται συχνά στις ιστορίες και διευθύνεται από ένα περίεργο και όχι πολύ συνηθισμένο άτομο με τ' όνομα Hamlin. Ενώ καταφεύγει σε πολλές ιστορίες εκεί, ο Dylan δεν θυμάται να έχει μπει ποτέ στη ζωή του. Αγοράζει διάφορα σπάνια και σχετικά με τις ιστορίες αντικείμενα. Συχνά, όταν ο Dylan βγαίνει από εκεί, αφού έχει κάνει αγορές, ολόκληρο το μαγαζί εξαφανίζεται, αφήνοντας στη θέση του ένα κενό τοίχο από τούβλα. Safarà Hamlin Κλαρινέτο: είναι το όργανο, με το οποίο ο Dylan γνωρίζει να παίζει μονάχα το "Trillo del Diavolo" διάσημη σονάτα σε σολ μινόρε του Tartini, αν και με τρόπο ενοχλητικό, κυρίως για τ' αυτιά του Groucho. Στο πρώτο επεισόδιο μοιάζει να καταστρέφεται και ο Groucho του χαρίζει ένα καινούργιο στο επόμενο τεύχος. Η Morgana (που, αν και δεν εμφανίζεται ευθέως, ισχυρίζεται ότι ήταν παρών στο Undead, στην περιπέτεια που εξιστορήθηκε στο τεύχος Νο.1) του το φέρνει πίσω στο νούμερο 25. Έτσι ο Dylan πρέπει να έχει δύο κλαρινέτα, αν και δεν εμφανίζονται ποτέ μαζί. Το μοντέλο του γαλεονιού: ο Dylan το αγοράζει έπειτα από το θάνατο της Lillie Connolly, από το μαγαζί Safarà. Ολοκληρώνεται στο τεύχος 100, προκαλώντας μια σειρά από γεγονότα που θα οδηγήσουν τον ήρωά μας να συναντήσει τους γονείς του. Για να πούμε την αλήθεια, στην ιστορία εκτός σειράς "Orrore Nero" (Μαύρος Τρόμος) - όπου εμφανίζεται ο χαρακτήρας Francesco Dellamorte, που ερμηνεύτηκε από τον Rupert Everet στην ταινία Dellamorte Dellamore - το γαλεόνι ολοκληρώνεται από τον Joey, ένα παιδί και φίλο του Dylan, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν συμβαίνει τίποτα, πιθανότατα γιατί ο ερευνητής το αποσυναρμολογεί αμέσως και γιατί μόνο ο Dylan έχει αναπτύξει μία σχέση με το γαλεόνι. Το σπίτι στο Λονδίνο, στο νούμερο 7 της Craven Road: το όνομα είναι εμπνευσμένο από τον Wes Craven, έναν από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες ταινιών τρόμου, δημιουργού, μεταξύ άλλων, της σειράς ταινιών Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες και του Scream. Το κουδούνι του αντί να βγάζει έναν συνηθισμένο ήχο, ουρλιάζει, ενώ η διακόσμηση είναι μοναδική αν και ζοφερή, αποτελούμενη από τέρατα σε κανονικό μέγεθος. Το κουδούνι που ουρλιάζει είναι αναφορά στην ταινία "Murder by Death" (Πρόσκληση σε Γεύμα από έναν Υποψήφιο Δολοφόνο, 1976, σκηνοθετημένη από τον Robert Moore). Επιπλέον, στο Λονδίνο υπάρχει στην πραγματικότητα μία Craven Road, και στο νούμερο 7 υπάρχει ένα μπαρ, το "Bruno's Snack Bar" (που αναφέρεται και στο σπέσιαλ τεύχος "Dov'è Finito Dylan Dog" [Που Χάθηκε ο Dylan Dog, αν και αλλάζει το όνομα από "Bruno's" σε "Bruto's"), που τώρα ονομάζεται EF's Cafè&Sandwich Bar. Στο νούμερο 300, αποκαλύπτεται ότι το σπίτι που κατοικεί ο Dylan Dog είναι το ίδιο με 300 χρόνια πριν, απ' όπου αναχώρησε βρέφος με τον πατέρα Dylan και την μητέρα Morgana στην αναζήτηση για την αθανασία. Craven Road Διακόσμηση Κουδούνι Κουδούνι 2 Moonlight: είναι ένα μικρό παραθαλάσσιο μέρος στην Αγγλία, όπου ο έφηβος Dylan, πέρασε τις πρώτες διακοπές του, χωρίς τους γονείς του. Στο Moonlight γνωρίζει τον πρώτο του μεγάλο έρωτα, την Marina Kimball, βρίσκει εκείνο που θα γίνει το πιστόλι του, αποφασίζει ότι "όταν μεγαλώσει" θα γίνει ερευνητής εφιαλτών, δηλώνει ότι το αγαπημένο του αυτοκίνητο είναι ο Σκαραβαίος και για πρώτη φορά θα έρθει σε επαφή με τη μαγεία του γαλεονιού. Ο Dylan Dog θα επιστρέψει στο Moonlight ακόμα δύο φορές: όταν μετά από 20 χρόνια θα συνοδεύσει την Marina σπίτι της και μετά εξαιτίας μιας έρευνας. Το πιστόλι: ο Dylan βρήκε το πιστόλι με την Marina σε μία σπηλιά στο Moonlight, όταν ήταν ακόμα έφηβος, ενώ δεν το φέρει σχεδόν ποτέ μαζί του, μιας και το εμπιστεύεται στον Groucho, ο οποίος έχει την αποστολή να το πετάει στον Dylan κάθε φορά που το χρειάζεται (αν και το πρώτο πέταγμα γίνεται από την Marina). Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτό, όμως, καταλήγει στο κεφάλι του Dylan. Το πιστόλι είναι μοντέλο Bodeo. Στο τεύχος 101 "La Porta dell' Inferno" (Η Πύλη της Κολάσεως) καταστρέφεται, όταν ένα παιδί που ο Dylan προσπαθούσε να σώσει, το πετάει σε μία σόμπα. Επισκευάζεται σχεδόν αμέσως, όμως, από τον ηλικιωμένο κύριο Moore, ιδιοκτήτη του καταστήματος οπλισμού. Το γεγονός εξιστορείται στο τεύχος 248 "Anima d' Acciaio" (Ψυχή από Ατσάλι). Πιστόι Πιστόλι Marina Πιστόλι στο κεφάλι Πιστόλι στη σόμπα Πιστόλι επιδιόρθωση Οι δίσκοι - μουσική: οι δίσκοι που ακούει ο Dylan, αφού έχει παίξει το κλαρινέτο και αφού έχει δουλέψει λίγο στο γαλεόνι, είναι συνήθως heavy metal (το στοιχείο αυτό, αργότερα, εξαφανίζεται, και αντικαθιστάται από δίσκους blues και κλασικού rock), αλλά και soundtrack ταινιών και σειρών. Στάση καθίσματος: η στάση με την οποία κάθεται για ν' ακούσει, γεμάτος ενδιαφέρον και σκεπτικός, τις υποθέσεις που του αναθέτονται, είναι συχνά μπλεγμένη. Κανονικά ο Dylan κάθεται σε μία καρέκλα με βραχίονες και ακουμπάει το ένα του πόδι πάνω στον ένα βραχίονα, με τα χέρια ενωμένα στο ύψος του προσώπου και τους αγκώνες ακουμπισμένους τον ένα στο ένα βραχίονα και τον άλλο στο γόνατο του. Μοιάζει να είναι αναφορά, ή μάλλον παρωδία, στη στάση που παίρνει ο Sherlock Holmes. Giuda Ballerino: η έκφραση του Dylan "Giuda Ballerino" (Ιούδα Χορευτή), η οποία ακούγεται ήδη από το πρώτο τεύχος και θα ακούγεται ανελλιπώς κατά τη διάρκεια των χρόνων, έχει γίνει αντικείμενο αστικού μύθου ανάμεσα στους fans, που θέλει την έκφραση αυτή να έχει χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά στο crossover τεύχος Dylan Dog και Martine Mystère - Ultima Fermata: l'Incubo (Τελευταία Στάση: ο Εφιάλτης), όταν μπροστά στους δύο πρωταγωνιστές άνοιξε διάπλατα ένα χάσμα, πέρα από το οποίο φαινόταν η Κόλαση. Αυτό όμως ισχύει, στην πραγματικότητα, για το "Diavoli dell' Inferno" (Διάβολοι της Κόλασης) - φράση που αναφωνεί ο Martin Mystère. Είναι αλήθεια ότι ο Dylan χρησιμοποιεί την έκφραση "Giuda Ballerino" και σε ένα flashback της εφηβικής του ηλικίας, στο νούμερο 74. Ο ίδιος ο Sclavi αποκαλύπτει ότι η αναφώνηση αυτή άνηκε σε ένα παλιό του φίλο, το δημοσιογράφο Gianluigi Gonano, ο οποίος το χρησιμοποιούσε ως μετάφραση της αγγλοσαξωνικής έκφρασης Jumpin' Jehoshaphat, που στα ιταλικά μεταφράζεται ως "Giosafatte Salterino", που είναι η χαρακτηριστική έκφραση του Daryl Zed, alter ego του Dylan Dog, στο τεύχος "Caccia alle Streghe" (Κυνήγι Μαγισσών). Αναφορές: σε κάθε τεύχος του Ερευνητή Εφιαλτών υπάρχουν δεκάδες αναφορές, περισσότερο ή λιγότερο εμφανείς, καρπός εμπεριστατωμένης επιλογής του Sclavi, λάτρη των αναφορών. Οι πιο συχνές αναφορές είναι εκείνες των ταινιών τρόμου των δεκαετιών '70, '80, ιταλικών και αμερικάνικων και των γνωστών μυθιστορημάτων του Stephen King. Το παιχνίδι, συνήθως, βρίσκεται στο να γράφεται μια πρωτότυπη ιστορία, έχοντας ως αφετηρία μία διάσημη τοποθεσία ή κατάσταση. Ένα ολοφάνερο παράδειγμα είναι το τεύχος 3 "Le Notti della Luna Piena" (Νύχτες Πανσέληνου), στο οποίο σκηνικό και χαρακτήρες είναι αναφορές στο Suspiria του Dario Argento, έχοντας όμως διαφορετική υπόθεση. ο Dario Argento είναι από εκείνους που έχουν αναφερθεί τις περισσότερες φορές, συχνά με τρόπους που δεν είναι προφανείς: στο πέμπτο τεύχος "Gli Uccisori" (Οι Δολοφόνοι) αναπαριστάται σε πρώτο πλάνο, ανάμεσα στον όχλο. Στο τεύχος 10 “Attraverso lo Specchio” [Μέσα απ’ τον Καθρέφτη], η σκηνή όπου ο Θάνατος βγαίνει μέσα απ’ τον καθρέφτη είναι αναφορά στην ταινία “Inferno”, η οποία αποτελεί μέρος της τριλογίας “The Three Mothers”, όπου η Mater Tenebrarum σπάει ένα γυαλί και μεταμορφώνεται στο Θάνατο. Στο νούμερο 26 "Dopo Mezzanotte" (Μετά τα Μεσάνυχτα), ένας punk δίνει στον Dylan ένα κουτάκι Coca-Cola γεμάτο κοκαΐνη για να σνιφάρει απ' το καλαμάκι, όπως ακριβώς έκαναν οι punk στην ταινία "Demoni". Μία ταινία, όμως, που έχει τιμηθεί πολλές φορές στη σειρά είναι το Psycho (Ψυχώ) του Alfred Hitchcock, στο οποίο έχουν αφιερωθεί δύο επεισόδια: το νούμερο 20 "Dal Profondo" (Από το Βάθος) και, χρόνια μετά, το νούμερο 243, "L' Assassino è tra di noi" (Ο Δολοφόνος Βρίσκεται Ανάμεσα μας), όπου στο τελευταίο λαμβάνει χώρα μία "αντρική εκδοχή" της πασίγνωστης σκηνής φόνου στο ντους. Δυο ξεκάθαρες αναφορές εμφανίζονται στο νούμερο 33 "Jekyll!": το μυθιστόρημα "The Strange Case of Doctor Jeckyll and Mr.Hyde" (Η Παράξενη Υπόθεση του Δόκτωρ Τζέκιλ και του Κυρίου Χάιντ) και το ποίημα "The Raven" (Το Κοράκι) του Edgar Allan Poe, τα οποία είναι πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία μιας καινούργιας περιπέτειας του Dylan, ένα ταξίδι στο λαβύρινθο του μυαλού. Στο ίδιο επεισόδιο εμφανίζεται και ο Groucho ντυμένος σαν τον αδερφό του Groucho Marx, Harpo, ο οποίος ήταν μουγκός και γι’ αυτό όταν ανοίγει την πόρτα σε πελάτη, δεν λέει τίποτα. Στα τεύχη 64 και 65, υπάρχουν αναφορές στη διάσημη τηλεταινία "Twin Peaks". Μία ακόμα αναφορά είναι παρούσα στο νούμερο 19 "Memorie dall'Invisibile" (Αναμνήσεις απ' τον Αόρατο Κόσμο) μία ηλικιωμένη νάνος ολοκληρώνει τη φράση της με τα τελευταία λόγια ενός δικαστή. Στο νούμερο 62 "I Vampiri" (Οι Βρικόλακες) η αρχή είναι λεπτομερής αναφορά στην εισαγωγή του "Dawn of the Dead" (Ζόμπι - το Ξύπνημα των Νεκρών) του George Romero, με τοποθεσίες, χαρακτήρες ακόμα και ονόματα είναι παρμένα από την ταινία του 1978. Παρόλ' αυτά, η εξέλιξη της ιστορίας, δεν έχει καμία σχέση με την ταινία. Ακόμα και στο νούμερο 67 "L'Uomo che Visse due Volte" (Ο Άνθρωπος που έζησε Δύο Φορές), παρόλο που ο τίτλος παραπέμπει σε ταινία του Hitchcock, στην πραγματικότητα πρόκειται για φόρο τιμής στο "Il Fu Mattia Pascal" (Ο Μακαρίτης Ματία Πασκάλ) του Luigi Pirandello (ο πελάτης του Dylan ονομάζεται Matthew Pascal). Εκτός από το πλαίσιο του τρόμου, αντιθέτως, βρίσκεται η αλλόκοτη αναφορά που θέλει ως πρωταγωνιστή τον Groucho: στο επεισόδιο 40 “Accade Domani” (Συμβαίνει Αύριο), στο οποίο βρίσκεται στην κατοχή και των δυο τους μία εφημερίδα, όπου αναφέρονται γεγονότα που θα συμβούν την επόμενη μέρα. O Groucho αποφασίζει να τηλεφωνήσει στον "συνεργάτη" του και να στοιχηματίσει στον ιππόδρομο στο άλογο που θα κερδίσει. Ο συνεργάτης, με τον οποίο μιλάει στο τηλέφωνο, είναι σχεδιασμένος ακριβώς όπως ο Chico Marx, άλλος αδερφός του Groucho Marx. Επίσης, το γεγονός ότι αυτοί οι δύο στοιχηματίζουν στον ιππόδρομο, είναι μία ξεκάθαρη αναφορά στην ταινία "A Day at the Races" (Μία Μέρα στον Ιππόδρομο), ενώ τα ονόματα δύο αλόγων, στα οποία στοιχηματίζει ο Groucho, είναι "Duck Soup" (Σούπα Πάπιας) και “Monkey Business” , που είναι τα ονόματα δύο επιτυχημένων ταινιών των Αδερφών Μαρξ. Τέλος, στον ένα τοίχο του γραφείου του, είναι κρεμασμένη η αφίσα του Rocky Horror Picture Show (κυρίως στα επεισόδια που είναι σχεδιασμένα από τους Montanari & Grassani). Dario Argento Inferno Σνιφάρισμα Ψυχώ Τζέκυλ - Κοράκι Harpo Marx Twin Peaks Dawn of the Dead Εφημερίδα Ο Άνθρωπος που έζησε δύο φορές A Day at the Races / Chico Marx Rocky Horror Picture Show Incubus: είναι ένα τέρας το οποίο τρέφεται με εφιάλτες. Ισχυρίζεται ότι έχει σώσει τον Dylan Dog πολλές φορές, τρεφόμενος με τους εφιάλτες του, προτού αυτός τρελαθεί. Εμφανίζεται στο νούμερο 77 "L'Ultimo Uomo sulla Terra" (Ο Τελευταίος Άνθρωπος στη Γη) και στο νούμερο 304 "Terrore ad Alta Quota" (Τρόμος σε Μεγάλο Ύψος), αλλά μονάχα στο τελευταίο εμφανίζεται σαρκικά. συνεχίζεται...

Προσωπικότητες Groucho: Ο Groucho είναι ο βοηθός του Dylan. Ο χαρακτήρας, του οποίου ούτε ο Dylan γνωρίζει το αληθινό του όνομα, είναι σωσίας του κωμικού ηθοποιού Groucho Marx (λόγος για τον οποίο ο Dylan επιλέγει να τον φωνάζει Groucho, από τη δεύτερη κιόλας συνάντησή τους), απ' όπου παίρνει τα αμέτρητα αστεία. Αν και πολλές φορές ο Dylan τον κακομεταχειρίζεται (συχνά απειλεί να τον απολύσει) νιώθει μία αστείρευτη στοργή και κατά βάθος τον θεωρεί ένα είδος αδερφού. Οι περιστάσεις της πρώτης τους συνάντησης ξεδιπλώνονται στο νούμερο 121: o Dylan και ο συνάδερφος του Bobby βρίσκονται μπλεγμένοι σε μία συμπλοκή που ξεκίνησε από τους στρατιώτες του IRA, που θα καταλήξει σε πετροπόλεμο ενάντια στους αστυνομικούς. Ο Groucho θα δράσει ασυγκίνητος, παρόλες τις συμπλοκές, ντυμένος στην τρίχα με το πούρο στο στόμα, λέγοντας ατάκες που δεν βγάζουν νόημα και διάφορους παραλογισμούς. Μετά την πρώτη τους συνάντηση θα ξαναβρεθούν κατά τη διάρκεια της πρώτης υπόθεσης του Dylan ως ερευνητής εφιαλτών: μία γυναίκα ζήτησε τη βοήθειά του γιατί φοβόταν ότι η σοφίτα του σπιτιού ήταν στοιχειωμένη από κάποια κακόβουλη ύπαρξη, που δεν ήταν όμως άλλη από τον Groucho που κοιμόταν σε ένα μπαούλο. Όταν ο Dylan τον ανακαλύπτει δεν καλεί την αστυνομία και για να του το ξεπληρώσει ο Groucho γίνεται βοηθός του. Στην αρχή τον βοηθάει να "εξαπατήσει" τους πρώτους του πελάτες, και θα γίνει με το πέρασμα του χρόνου ο καλύτερός του φίλος. Δεν αποκαλύπτει ποτέ στον Dylan το πραγματικό του όνομα, αν και πολλοί πιστεύουν ότι ονομάζεται Julius. Πράγματι, στο σπέσιαλ επεισόδιο με τον τίτλο "Marionette" (Μαριονέτες), ένας κατασκευαστής μαριονέτων τον φωνάζει, Julius. Αλλά το κάνει μόνο και μόνο επειδή και ο αληθινός Groucho Marx λεγόταν Julius. Καθήκον του είναι να δέχεται τους πελάτες, τους οποίους βομβαρδίζει με κρύα αστεία, με τον Dylan, ο οποίος τον κυνηγάει, στέλνοντάς τον στην κουζίνα να ετοιμάσει το τσάι. Σε ελάχιστες περιπτώσεις (όπως για παράδειγμα στην ιστορία "Il Lungo Addio" [Το Μεγάλο Αντίο]) καταφέρνει να είναι ένας τέλειος οικονόμος, βγαλμένος από άλλες εποχές, και ο Dylan είναι πεπεισμένος ότι ο Groucho, όταν συμπεριφέρεται έτσι, δεν είναι καλά. Δεν χάνει ευκαιρία να γίνεται τσιμπούρι στην εκάστοτε κοπέλα του Dylan με αδέξιες προσπάθειες αποπλάνησης και με ευφυολογήματα αμφιβόλου γούστου, καταφεύγοντας σε ξεκάθαρες αναφορές σεξουαλικής φύσης (δείχνει σεβασμό μονάχα στο πρόσωπο της Marina Kimball). Αν και είναι πολλές φορές εξοργισμένος με τη συμπεριφορά του Groucho, ο Dylan δεν θα τον απέλυε ποτέ (παρόλο που σε πολλές περιπτώσεις τον απειλεί ότι θα το κάνει), αλλά και επειδή τον κρατάει μακριά από το αλκοόλ. Άλλο του καθήκον είναι να πετάει το πιστόλι στον Dylan σε περιπτώσεις κινδύνου. Το όπλο είναι, όμως, συχνά άδειο και o Groucho δικαιολογείται, λέγοντας: "Συγγνώμη αφεντικό, ξέχασα ξανά να γεμίσω το πιστόλι". Στο νούμερο 23 - L' Isola Misteriosa [Το Μυστηριώδες Νησί], του πετάει κατά λάθος το κλαρινέτο. Ωστόσο, στις λίγες φορές που χρησιμοποιεί αυτός το πιστόλι, αποδεικνύεται δεινός σκοπευτής, καταφέρνοντας πάντα να πετύχει τους αντιπάλους από μεγάλη απόσταση (τεύχη 1 και 35). Αυτός ευθύνεται για την εγκατάσταση του κουδουνιού που ουρλιάζει στο σπίτι του Dylan. Στην αρχή ο ερευνητής εφιαλτών ενοχλούταν και τον διέταζε συχνά να το αλλάξει με ένα κουδούνι κανονικό. ο Groucho τον ικανοποίησε μονάχα στο νούμερο 15, Canale 666, αλλά είναι στο ίδιο το τεύχος που ο Dylan του επιτρέπει να αφήσει το κουδούνι που ουρλιάζει. Επίσης, ο Groucho είναι ικανός να σπάει το τέταρτο τοίχος και να απευθύνεται στους αναγνώστες με τα συνηθισμένα του κρύα αστεία ή για να αποδραματοποιήσει μία κατάσταση ιδιαίτερα αιματηρή. Groucho Groucho συμπλοκές Groucho συμπλοκές 2 Groucho κλαρινέτο Groucho πιστόλι Επιθεωρητής Bloch: Η φυσιογνωμία του είναι αναφορά στον ηθοποιό των αστυνομικών ταινιών Robert Morley και το όνομά του είναι πιθανότατα φόρος τιμής στον συγγραφέα Robert Bloch. Είναι ο Γενικός Επιθεωρητής της Scotland Yard και ο Dylan ήταν στα νιάτα του ένας από τους ικανότερους αστυνομικούς. Ανάμεσα στους δύο υπάρχει μία πολύ κοντινή σχέση, όπως πατέρα και γιου, γεγονός που οδήγησε τον αληθινό του γιο Virgil στη ζήλια και στο δρόμο της εξάρτησης από τα ναρκωτικά. Ο Virgil θα πεθάνει κατά τη διάρκεια μιας ληστείας σε κοσμηματοπωλείο, εξαιτίας ενός κατά λάθος πυροβολισμού, στην ιστορία "Il Numero Duecento" [Ο Αριθμός Διακόσια]. Στην σπέσιαλ ιστορία, με τίτλο "La Scelta" [Η Επιλογή] βλέπουμε τι θα μπορούσε να γίνει αν ο γιος του παρέμενε ζωντανός. Ο Bloch είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος απέναντι στη θέα ακρωτηριασμένων πτωμάτων (παίρνει κάθε φορά αντιεμετικά), και φοβάται διαρκώς να μη βγει σε σύνταξη. Θεωρεί τον εαυτό του θύμα της ανικανότητας του Jenkins και φοβάται τις αντιδράσεις του Αρχηγού, απέναντι στον οποίο δείχνει πάντα σεβασμό, σχεδόν κάθε φορά που τον ακούει στο τηλέφωνο. Jenkins: Είναι ένας ελαφρόμυαλος αστυνομικός της Scotland Yard που κάνει συχνά τον Bloch να χάνει την υπομονή του, γιατί, μην έχοντας καθόλου την αίσθηση του χιούμορ, τα παίρνει όλα τοις μετρητοίς. Για παράδειγμα, αν ο Επιθεωρητής του ζητήσει ένα φορτηγό αντιεμετικά, θα έρθει στ' αλήθεια ένα φορτηγό με αντιεμετικά. Είναι καλός και αγαθός, ενώ στέλνεται συχνά από τον Bloch να διευθύνει την κίνηση, καταλήγοντας να προκαλεί τεράστια μποτιλιαρίσματα. Λόρδος H.G.Wells: Άγγλος Ευγενής, και συνονόματος τους συγγραφέα του βιβλίου "Ο Πόλεμος των Κόσμων", είναι ένας εκκεντρικός εφευρέτης που συχνά βοηθάει τον Dylan με τις έρευνές του. Το παρουσιαστικό του είναι αναφορά στον ηθοποιό David Niven. Ο Groucho δεν τον αντέχει γιατί ο Wells του συμπεριφέρεται σα να ήταν οικονόμος και συχνά, όταν ο Dylan πάει να τον βρει, τον βρίσκει παρέα με κάποια ιερόδουλη πολυτελείας, την οποία ο εφευρέτης δικαιολογεί ως μία κοπέλα στην οποία παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα στον τομέα της φυσικής ή της ιατρικής. Ο Θάνατος: είναι η αληθινή φυσική παρουσία με σάρκα και οστά ή καλύτερα με περισσότερα οστά και λιγότερη σάρκα (όπως θέλει η κλασική εικονογραφία). Σε πολλά επεισόδια αλληλεπιδρά με τον Dylan, όπως στο νούμερο 88, όπου ο Dylan κλείνει συμφωνία μαζί του για να σώσει την Bree Daniels. Απεικονίζεται συχνά με ειρωνικό τρόπο, σαν ένας απλός υπάλληλος του Κάτω Κόσμου που κάνει τη δουλειά του. Στο νούμερο 123 ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να οδηγήσει φορτηγό, αφού έχει μονάχα δίπλωμα Β' κατηγορίας. Στο ίδιο τεύχος δηλώνει ότι η αγαπημένη του μουσική είναι η Jazz, ενώ στο νούμερο 300 συνοδεύεται από την αδελφή του, τη ζωή. Δίπλωμα Ο Θάνατος και η Ζωή Λόρδος Chester: είναι φιλοξενούμενος στο ψυχιατρείο του Harlech, το οποίο επισκέπτεται συχνά ο Dylan, όταν τα "τέρατα" που ψάχνει είναι πρώην ασθενείς του ιδρύματος αυτού ή για να μάθει διάφορες πληροφορίες. Άγγλος Ευγενής και αυτός, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να χαιρετάει τον Dylan: κάθε φορά που τον βλέπει ορμάει επάνω του με πρόθεση να τον στραγγαλίσει. Στην αρχή ο Dylan φοβόταν αυτή τη συμπεριφορά, αλλά μετά του έγινε συνήθεια. Μαντάμ Trelkovski: είναι μία ηλικιωμένη μέντιουμ, της οποίας το επώνυμο παραπέμπει στον πρωταγωνιστή της ταινίας The Tenant (Ο Ένοικος), του Ρομάν Πολάνσκι. Βοηθάει συχνά τον Dylan στις έρευνές του και θεωρείται η πιο έμπειρη μέντιουμ ολόκληρου του Λονδίνου. Σε ορισμένα τεύχη του Dylan αποκαλύπτει το αληθινό της όνομα, το οποίο είναι Μαρία. Καθηγητής Adam: είναι ένας σκεπτικιστής επιστήμονας, το οποίου το παρουσιαστικό είναι αναφορά στον ηθοποιό Sean Connery. Ο χαρακτήρας είναι εμπνευσμένος από τους σκεπτικιστές επιστήμονες πάνω στα παραφυσικά φαινόμενα, που στην Ιταλία είναι μέλη της Ιταλικής Επιτροπής για τον Έλεγχο Ισχυρισμών σχετικών με το Υπερφυσικό (Controllo delle Affermazioni sul Paranormale [CICAP]), της οποίας και ο ίδιος ο Sclavi είναι μέλος. Geoffrey M. Gideon: είναι καθηγητής γεωμετρίας και γείτονας του Dylan Dog (μένει στο νούμερο 5 της Craven Road). Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ομώνυμη ιστορία που δημοσιεύτηκε στο Dylandogone 4 το 1995 και έχει μοιραστεί τις περιπέτειες αλλά και τις αναποδιές του Dylan, που γι' αυτόν είναι η αιτία διαφόρων βασάνων, τα οποία οδήγησαν σε τεράστιο μίσος για τον ερευνητή εφιαλτών. Έχει κατασκευάσει μόνος του ένα κανόνι, το οποίο το έχει στρίψει προς το σπίτι του Dylan, γεμάτο και με το φυτίλι έτοιμο να πάρει φωτιά, σε περίπτωση που ο Dylan δεν τον αφήσει να κοιμηθεί. Johnny Freak: είναι ένας ανάπηρος νεαρός, πρωταγωνιστής του ομώνυμου τεύχους (81, 1993) στο οποίο εμφανίζεται για πρώτη φορά. ο Johnny, γεννήθηκε κωφάλαλος, αλλά κατά τ' άλλα είναι υγιής, ενώ χρησιμοποιείται από τους σαδιστές γονείς ως "απόθεμα οργάνων" για τον αγαπημένο μεγαλύτερο αδερφό Dougal, που υποφέρει από μία σπάνια εκφυλιστική ασθένεια. Τον βρίσκει ο Dylan (με τη βοήθεια του Botolo) σ' ένα παλιό εγκαταλελειμμένο υπόγειο, χωρίς να έχει πόδια και πολυάριθμα εσωτερικά όργανα, τον οποίο και σώζει. Ανακαλύπτεται ότι έχει μεγάλες γνώσεις και ικανότητες στον τομέα της μουσικής και ζωγραφικής. Έπειτα από πολλά περιστατικά, προς το τέλος του τεύχους, ο Johnny πεθαίνει, δωρίζοντας την καρδιά του στον Dougal που θα επιζήσει. Θα επανεμφανιστεί χρόνια μετά, στο τεύχος "Il Cuore di Johnny" (Η Καρδιά του Johnny), όπου είναι πρωταγωνιστής ο ανελέητος Dougal, το στήθος του οποίου πολεμάει την καρδιά του αδερφού. Στο τέλος αυτής της ιστορίας, ο Dougal πεθαίνει και ο Dylan θα επιστρέψει την καρδιά στον Johnny. Ο Johnny θα αναφερθεί πολλές φορές από τον Dylan σε άλλες ιστορίες. Botolo: είναι ένας αδέσποτος σκύλος, διασταυρωμένης ράτσας (σ' ένα επεισόδιο χαρακτηρίζεται ειρωνικά ως αφγανό κυνηγόσκυλο), που ο Dylan σώζει από ένα μπόγια. Στη συνέχεια ο σκύλος θα σώσει τη ζωή του Dylan ενώ θα τον βοηθήσει να λύσει μερικές σημαντικές υποθέσεις. συνεχίζεται...

Βιογραφία Η ζωή του Dylan Dog αποκαλύπτεται εν μέρει στα ακόλουθα νούμερα της κανονικής σειράς: 1 (L'alba dei morti viventi [Η Αυγή των Ζωντανών Νεκρών]), 7 (La zona del crepuscolo [Η Ζώνη του Λυκόφωτος]), 25 (Morgana), 43 (Storia di nessuno [Ιστορία Κανενός]), 74 (Il lungo addio [Το Μεγάλο Αντίο]), 100 (La storia di Dylan Dog [Η Ιστορία του Dylan Dog]), 121 (Finché morte non vi separi [Έως ότου ο Θάνατος δεν σας Χωρίσει]), 151 (Il lago nel cielo [Η Λίμνη στον Ουρανό]), 200 (Il numero duecento [Το Νούμερο Διακόσια]), 241 (Xabaras!), 242 (In nome del padre [Στο Όνομα του Πατρός]), 300 (Ritratto di famiglia [Πορτραίτο Οικογένειας]). Το 1686 (ημερομηνία που επέλεξαν οι συγγραφείς γιατί είναι 300 χρόνια πριν την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους της σειράς) ένα αγγλικό γαλεόνι ταξιδεύει στους ωκεανούς αναζητώντας κάτι το εκπληκτικό. Ο καπετάνιος είναι ο Dylan, ένας λονδρέζος επιστήμονας και αλχημιστής, που για χρόνια οργώνει τις θάλασσες αναζητώντας τον ορό της αθανασίας. Σε αυτό το ταξίδι, που εκμυστηρεύεται ότι θα είναι το τελευταίο του, ελπίζει να βρει το τελευταίο συστατικό που του λείπει. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα ταξίδι του, ο Dylan συνοδεύεται από την οικογένειά του: τη σύζυγο Morgana και τον μικρό Dylan junior, ο οποίος είναι 3 χρονών. Η Morgana επέβαλε στον σύζυγό της την παρουσία τους ώστε ο μικρός Dylan να μην υποφέρει από τη νιοστή μεγάλη απουσία του πατέρα του από το σπίτι. Ο μικρός, ανάμεσα σε άλλα, έχει ήδη αρχίσει να αναπτύσσει, εξαιτίας αυτής της κατάστασης, ένα είδος Οιδιπόδειου συμπλέγματος. Το ταξίδι αποδεικνύεται καρποφόρο για τον Dylan senior: πιάνει ένα άγνωστο θαλάσσιο πλάσμα, το σώμα του οποίου έπρεπε να περιέχει το τελευταίο συστατικό για τον ορό του. Ο Dylan έτσι τελειοποιεί τον ορό, καθώς και το αντίδοτό του, το οποίο είναι αναγκαίο ώστε ο νεοαθάνατος να μην μεταμορφωθεί σε ζόμπι. Η Μοργκάνα απαιτεί να τεστάρει τον ορό επάνω της, ώστε αν κάτι πάει στραβά ο άντρας της να μπορέσει να πάει στο σπίτι το γιο τους. Ο Dylan κάνει ένεση στη γυναίκα του με τον ορό και το αντίδοτο. Όλα μοιάζουν να έχουν πάει καλά και έτσι, χαρούμενος, κάνει ένεση και στον εαυτό του, αλλά δεν προλαβαίνει να κάνει και το αντίδοτο, καθώς ξεσπάει ανταρσία του πληρώματος: οι ναύτες επαναστατούν ενάντια στον καπετάνιο τους και ο πρώτος αξιωματικός τον πυροβολεί στην καρδιά. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό: ο Dylan senior πεθαίνει, αλλά χάρη στον ορό, ανασταίνεται ως ζόμπι και σκοτώνει με δαγκωματιές όλο το πλήρωμα, το οποίο, αφού κατέστρεψε το εργαστήρι του, ήταν έτοιμο να θανατώσει και την Μοργκάνα και το γιο του. Η Μοργκάνα μάταια προσπαθεί να σταματήσει τον άγριο δολοφόνο, που ήταν ο άντρας της, καταφέρνοντας ωστόσο να του κάνει ένεση με το αντίδοτο. Δυστυχώς όμως έπρεπε να πάρει το αντίδοτο όσο ήταν ζωντανός. Ο άντρας ανακτά εν μέρει τις αισθήσεις του, μπαίνοντας σε μία κατάσταση που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε ζωή ούτε θάνατος. Στο μεταξύ, και οι ναυτικοί, τους οποίους σκότωσε δαγκώνοντας τους, αρχίζουν να επιστρέφουν ως ζόμπι. Την τάξη θα επαναφέρει το θαλάσσιο πλάσμα: αποκαλύπτεται ότι το μαλάκιο είναι στην πραγματικότητα ένας θαλάσσιος δαίμονας (ο οποίος είναι μία από τις ενσαρκώσεις του μαγικού γάτου Cagliostro) που αποφασίζει να τιμωρήσει τις φιλοδοξίες του επιστήμονα για αθανασία. Ο Dylan senior διχοτομείται: η καλή του πλευρά καταδικάζεται να ζήσει για 666 χρόνια εξορίας σε έναν αστεροειδή στα σύνορα του σύμπαντος με μόνη συντροφιά ένα είδους εξωγήινου καλικάτζαρου, με το όνομα Fric, ενώ η κακή του πλευρά γίνεται μία ενσάρκωση του δαίμονα Abraxas και παραμένει στη Γη. Η ενσάρκωση αυτή, που θα πάρει το όνομα Xabaras (αναγραμματισμός του Abraxas) καταφέρνει να εμποδίσει την εξέγερση των ζόμπι και να οδηγήσει το γαλεόνι πίσω στο Λονδίνο, όπου το πλοίο θα καταποντιστεί στο υπέδαφος της πόλης. Εκεί προσπαθεί να ελευθερωθεί από την Morgana και τον μικρό Dylan, ώστε να ασχοληθεί ανενόχλητος στη συνέχιση των ερευνών του πάνω στην αθανασία. Η γυναίκα, και αυτή αθάνατη, έχοντας όμως μείνει άνθρωπος χάρη στο αντίδοτο, φυλακίζεται και αναγκάζεται να κοιμάται στην αιωνιότητα μέσα σε ένα γυάλινο φέρετρο, μέσα στο γαλεόνι. Το παιδί αφήνεται, αντιθέτως, σε ένα ορφανοτροφείο. Κατά τη διάρκεια της πρώτης νύχτας στο ορφανοτροφείο, ο μικρός Dylan θα δεχτεί την επίσκεψη του θαλάσσιου πλάσματος, που διχοτόμησε τον πατέρα του, η οποία τον στέλνει μπροστά στο χρόνο, σχεδόν 3 αιώνες. Το παιδί βρίσκεται στο ίδιο ορφανοτροφείο, γύρω στο 1956. Από την άλλη, ο Xabaras, μετανιωμένος που εγκατέλειψε το γιο του, όταν πηγαίνει ξανά στο ορφανοτροφείο για να τον πάρει πίσω, ανακαλύπτει ότι έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Τέτοια είναι η επιθυμία και η ανάγκη να τον ξαναβρεί, που ο Cagliostro αποφασίζει να μεταφέρει και αυτόν στο Λονδίνο του 20ου αιώνα. Morgana, Dylan, & Dylan Junior Xabaras Cagliostro Fric Morgana στο φέρετρο Στην εποχή μας, ο μικρός Dylan υιοθετείται από ένα νεαρό ζευγάρι που τον επιλέγει γιατί εκλαμβάνει ως σημάδι της μοίρας το γεγονός ότι ο μικρός έχει το ίδιο βαφτιστικό όνομα με τον θετό μπαμπά, Dylan Dog. Αυτός κληρονόμησε με τη σειρά του το όνομα από τον δικό του γονέα, τον θετό παππού του μικρού. Φυσικά, η θετή οικογένεια δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματική καταγωγή του μικρού. Εν τω μεταξύ, ο δόκτωρ Xabaras, συγχυσμένος στην αρχή επειδή βρέθηκε σε μία άλλη εποχή από τη δική του, προσπαθεί να βρει τα ίχνη, μέσω του ορφανοτροφείου, του θετού πατέρα του μικρού. Πηγαίνει, λοιπόν, σε εκείνον που πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός Dylan Dog του Λονδίνου, αλλά βρίσκει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που δεν είχε υιοθετήσει ποτέ του παιδιά. Στην πραγματικότητα ο άντρας είναι ο θετός παππούς του Dylan και, έχοντας ειδοποιηθεί απ' το ορφανοτροφείο, κρύβει από τον Xabaras το γεγονός ότι έχει ένα γιο με το ίδιο όνομα, που ζει στο Crossgate και που έχει υιοθετήσει ένα μικρό παιδί. Με αυτό τον τρόπο, ο μικρός Dylan, κρυμμένος στο Crossgate, καταφέρνει να ζήσει μία ήσυχη παιδική ηλικία, αγνοώντας την ύπαρξη του Xabaras, τον αληθινό του πατέρα (ή καλύτερα το κακό μισό του αληθινού του πατέρα) που τον ψάχνει. Η περίοδος της ζωής του Dylan, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ηλικία των 20, είναι μέχρι στιγμής εντελώς άγνωστη. Ξέρουμε μόνο ότι όταν ήταν μικρός, στο Crossgate, είναι ερωτευμένος με μια συμμαθήτριά του, την Spring Shorend. Γύρω στα 16 του, περνάει τις πρώτες του διακοπές μόνος στο Moonlight, όπου ζει την πρώτη αληθινή και σημαντική ιστορία αγάπης με μία συνομήλικη του, την Marina Kimball. Εκείνη την περίοδο βρίσκει το πιστόλι του, ένα μοντέλο Bodeo 1889, που θα γίνει το αχώριστο όπλο του. Πολλά χρόνια μετά, θα συναντήσει και την Spring και την Marina. H Marina θα μείνει για πάντα μία ανοιχτή πληγή στην καρδιά του Dylan. Ο νεαρός Dylan μαθαίνει από το θετό του πατέρα για την ύπαρξη του δόκτωρ Xabaras, που γι' αυτούς είναι μονάχα ένας τρελός επιστήμονας που μέσα στην τρέλα του πιστεύει ότι είναι ο πραγματικός πατέρας του Dylan. Πιθανότατα σε κάποια περίσταση, λαμβάνει χώρα μια σύγκρουση ανάμεσα στο θετό πατέρα του Dylan και τον Xabaras, για παράδειγμα την εποχή που ο τελευταίος διεξήγε τις μελέτες του στο Inverary, το σκωτσέζικο χωριουδάκι που καταστράφηκε στο "Zona del crepuscolo". Για τους θετούς γονείς του Dylan Dog (που ο ίδιος πάντα θεωρούσε τους πραγματικούς του γονείς) δεν μας έχει δοθεί κάποια άλλη πληροφορία. Αυτοί, σχεδόν σίγουρα, έχουν ήδη πεθάνει όταν ο Dylan, γύρω στα 20 του χρόνια, μεταφέρεται στο Λονδίνο (είμαστε δηλαδή στα μισά της δεκαετίας του '70). Στην πρωτεύουσα ο Dylan γίνεται αστυνομικός στη Scotland Yard και το 1978, στα 23 του (όπως δηλώνεται στο τεύχος "Dylan Don & Martin Mystere: "Ultima Fermata: l'incbuo [Τελευταία στάση: ο εφιάλτης]), συναντάει για πρώτη φορά με τον μελλοντικό "ντετέκτιβ του απρόσμενου", Martin Mystere και ερωτεύεται την Alison Dowell. Στην αρχή ο Dylan φλερτάρει την κοπέλα γιατί είναι ξαδέρφη ενός υπόπτου που ο Dylan έπρεπε να παρακολουθεί, αλλά μετά την ερωτεύεται. Κατόπιν, ανακαλύπτει ότι η Alison είναι ιέρεια μιας σατανικής αδελφότητας και πεθαίνει υπό δραματικές συνθήκες: η Alison προσπαθεί να μαχαιρώσει τον Dylan, αλλά ο Martin την εμποδίζει κάνοντας την να πέσει. Κατά την πτώση της, η Alison τρυπιέται με το ίδιο της το μαχαίρι και πεθαίνει. Ο Dylan δεν θα συγχωρήσει ποτέ τον Martin γι' αυτό, παρόλο που του έσωσε τη ζωή. Στη Scotland Yard, ο Dylan είναι υπό τις διαταγές του Επιθεωρητή Bloch, του οποίου η προσωπική ιστορία είναι αρκετά θλιβερή: έμεινε χήρος, έπρεπε να μεγαλώσει μόνος του τον αδύναμο γιο του Virgil, χωρίς να καταφέρει να του δώσει τη στοργή που ένας γιος θα άξιζε. ο Bloch, αντιθέτως, προσέχει πολύ τον αστυνομικό Dog, στον οποίο βλέπει όλα τις χάρες που θα ήθελε να έχει ο γιος του. Όλο αυτό οδηγεί το γιο στο να ζηλέψει και να απομακρυνθεί από τον πατέρα του. Στο μεταξύ, το Λονδίνο υφίσταται τις επιθέσεις των στρατιωτών του IRA. Κατά τη διάρκεια της δύσκολης εκείνης περιόδου, ο αστυνομικός Dog θα συναντήσει για πρώτη φορά τον παράξενο Groucho και κυρίως θα ερωτευτεί την Lillie Connolly, καθολική και στρατιώτη του IRA. Η αγάπη ανάμεσα σε έναν Άγγλο αστυνομικό και μία Ιρλανδή καθολική είναι εντελώς απίθανος μέσα σε αυτό το πλαίσιο: η κοπέλα συλλαμβάνεται μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα ενάντια στη Scotland Yard. Η υπόλοιπη ιστορία εκτυλίσσεται όπως πολλά επεισόδια στη ζωή του Dylan, μέσα σ' ένα ειρωνικό κλίμα: παρόλο που η θανατική ποινή στην Αγγλία έχει ήδη καταργηθεί, η Lillie καταδικάζεται σε θάνατο. ο Dylan, αφού συνοδεύεται μέσω θαλάσσης από έναν ηλικιωμένο κύριο, κατορθώνει να την παντρευτεί με τον ιερέα της φυλακής, πριν εκτελεστεί η κοπέλα. Στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Dylan παραδέχεται έπειτα ότι όλο αυτό μάλλον συνέβη στη φαντασία του (επίσης μερικές φορές, ο Dylan δηλώνει ότι δεν έχει παντρευτεί ποτέ, όπως για παράδειγμα στο τεύχος 71 - I Delitti della Mantide [Τα Εγκλήματα της Mantide] ή στο τεύχος 74 - Il Lungo Addio [Το Μεγάλο Αντίο], και επομένως η Lillie πέθανε σίγουρα από ασιτία, έπειτα από μία απεργία πείνας στη φυλακή. Σε ένδειξη πένθους ο Dylan θα υιοθετήσει σαν επίσημη εμφάνισή του ό,τι φορούσε κατά τη διάρκεια της ιστορίας που είχε με την όμορφη Ιρλανδή: μαύρο σακάκι, κόκκινο πουκάμισο, Levi's τζην και παπούτσια Clark's (ήδη εμφάνιση που είχε και στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα την εποχή της ιστορίας του με την Marina ή το 1978, όταν συναντάει για πρώτη φορά τον ντετέκτιβ του απρόσμενου, Martin Mystere). Ο θάνατος της Lillie ρίχνει τον Dylan στην απελπισία. Ο νεαρός αρχίζει να πίνει και καταλήγει να αφήσει την Scotland Yard (κρατώντας, παρόλα αυτά, παράνομα το ληγμένο σήμα του, που θα αποδειχτεί χρήσιμη σε πολλές μελλοντικές του έρευνες). O Bloch προσπαθεί να τον βοηθήσει να απομακρυνθεί από το αλκοόλ, αλλά δεν μπορεί να κάνει και πάρα πολλά, επειδή είναι απασχολημένος με τα βάσανα του γιου του Virgil, που έχει πέσει στην ηρωίνη. Ο Dylan καταφέρνει να πάρει από τον Bloch την άδεια του ιδιωτικού ντετέκτιβ και εγκαινιάζει το νέο του επάγγελμα, ως ερευνητής εφιαλτών, εγκαθιστάμενος σε ένα καινούργιο διαμέρισμα με νοίκι, στο νούμερο 7 της Craven Road. Κατά τη διάρκεια της πρώτης του έρευνας, θα ξαναβρεί τον Groucho και θα τον πάρει ως βοηθό. Στην πραγματικότητα, είναι ο Groucho, πρώην ηθοποιός που έχει πια ξεπέσει, που επιβάλλει την παρουσία του στον Dylan, αλλά και θα τον φροντίσει, βοηθώντας τον (ή μάλλον υποχρεώνοντάς τον) να εγκαταλείψει την μανία του για το αλκοόλ. Με τη βοήθεια του παράξενου βοηθού, ο Dylan καταφέρνει να κάνει όνομα στο νέο του επάγγελμα. Για την πρώτη του επιτυχημένη υπόθεση (ένα φάντασμα στο ψυγείο) θα λάβει, ως αμοιβή, τον Σκαραβαίο της Volkswagen. Ο ίδιος ο Groucho, θα αγοράσει στον Dylan, από το μυστηριώδες μαγαζί Safarà, to το κλαρινέτο, το ημερολόγιο με την πένα από φτερό χήνας και το κουδούνι που ουρλιάζει, συμπληρώνοντας του τα εφόδια ως ερευνητής εφιαλτών. Από το ίδιο μαγαζί (που στην πραγματικότητα είναι ένα ανοιχτό πέρασμα ανάμεσα σε παράλληλες διαστάσεις από τον αινιγματικό Hamlin) ο Dylan είχε ήδη αγοράσει, κατά τη διάρκεια μιας δημοπρασίας, το μικρό μοντέλο του γαλεονιού. Στο μεταξύ, ολοκληρώνεται το δράμα του Virgil Bloch: ο γιος του Επιθεωρητή πραγματοποιεί μια ληστεία σ' ένα κοσμηματοπωλείο και απειλεί να σκοτώσει τον Dylan (μ' ένα άδειο πιστόλι) αλλά σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του πατέρα του, αφού διακηρύξει δημόσια την αγάπη του για τον πατέρα του και την ζήλεια απέναντι στον Dylan. Το επεισόδιο τελειώνει με την ενδυνάμωση της πατρικής αγπάπης που έχει ο Bloch για τον Dylan, συμβάλλοντας στην ολική απεξάρτηση του Dylan από το αλκοόλ. Το 1986, ακριβώς 300 χρόνια αφότου ξεκίνησαν όλα, ο Dylan Dog αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στο επάγγελμά του, ως ερευνητής εφιαλτών. Εκείνη την εποχή ο Dylan είναι 33 χρονών (την ίδια ηλικία που είχε τότε ο Tiziano Sclavi). Τα χρόνια συνεχίζουν να περνούν αλλά η ηλικία του παραμένει πάντα η ίδια (ο λόγος για τον οποίο ο Dylan δεν γερνάει, εξηγείται στο νούμερο 261 - Saluti da Moonlight [Χαιρετίσματα από το Moonlight]). Το 1986 συναντάται για πρώτη φορά με τον Xabaras. Το 2006, είκοσι χρόνια μετά, λαμβάνει χώρα η τελική αναμέτρηση ανάμεσα στον Dylan και τον δόκτωρ Xabaras. Ο ερευνητής εφιαλτών ανακαλύπτει επιτέλους ότι έχει μπροστά του τον φυσικό του πατέρα (αλλά συνεχίζει να μην ξέρει ότι στην πραγματικότητα ο Xabaras είναι μονάχα το μισό κακό) και ανακαλύπτει, επίσης, ότι γεννήθηκε το 17ο αιώνα. Στο μεταξύ, ο Xabaras μοιάζει να έχει τελειοποιήσει τον ορό της αθανασίας και τον δοκιμάζει στον ίδιο, πείθοντας τον Dylan να εγκαταλείψει το επάγγελμά του, να ζήσει μαζί του και να μοιραστούν την αθανασία. Γι' ακόμα μια φορά, όμως, ο ορός είναι ατελής: χαρίζει μεν την αθανασία, αλλά η αιώνια ζωή είναι κενή, χωρίς αισθήματα και αισθήσεις. Ο Xabaras, αντιλαμβανόμενος ότι αυτό είναι η τελειωτική αποτυχία των ερευνών του, δίνει τέλος στη ζωή του με τον μοναδικό δυνατό τρόπο: με μία σφαίρα στο κεφάλι. Ο γάτος Cagliostro θα αναλάβει να αποκαταστήσει την τάξη στη ζωή του Dylan: σβήνει από το μυαλό του Dylan όσα συνέβησαν. Ο Dylan επιστρέφει στο επάγγελμα του, ενώ το σώμα του Xabaras μεταφέρεται σε μία άλλη διάσταση, από την οποία θα επιστρέψει μονάχα όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή να επανενωθεί με το καλό μισό του. Έτσι ο Xabaras εξαφανίζεται εντελώς από τη ζωή του Dylan. Η τελευταία πράξη στην καριέρα του ερευνητή των εφιαλτών έχει ήδη αφηγηθεί, αν και θα συμβεί σε ένα αόριστο μέλλον (τεύχος 100 – La Storia di Dylan Dog [Η Ιστορία του Dylan Dog]). Αφού περάσουν τα 666 χρόνια της εξορίας, η καλή πλευρά του πατέρα του Dylan θα επιστρέψει στη Γη, συνοδευόμενη από τον Fric. Την ίδια στιγμή ο Dylan θα τελειώσει το μοντέλο του γαλεονιού και αυτό θα του φέρει πίσω στη μνήμη όλα όσα έχει ζήσει. Το ραντεβού για την επανένωση της οικογένειας Dog είναι στο υπέδαφος του Λονδίνου, στο γαλεόνι. Εκεί θα βρεθούν ξανά, όχι μόνο ο Dylan και η καλή πλευρά του πατέρα του, αλλά και ο Xabaras και η Morgana, η μητέρα του Dylan, αφού θα έχει ξυπνήσει από τον μεγάλο της ύπνο στο γυάλινο φέρετρο. Η σύγκρουση ανάμεσα στις δύο πλευρές του πατέρα του Dylan θα διακοπεί από τον Fric που θα αποδειχτεί ότι είναι μια άλλη ενσάρκωση της θαλάσσιας οντότητας που ξεκίνησε τα πάντα (ακόμα και τον Cagliostro). Εκείνος θα ενώσει την καλή και την κακή πλευρά του Dylan senior, και ο Dylan junior θα μπορέσει επιτέλους να δει ζωντανό, μαζί, τον πραγματικό του πατέρα και την πραγματική του μητέρα. Στη συνέχεια ο Dylan θα εγκαταλείψει οριστικά το επάγγελμά του και το διαμέρισμά του στην Craven Road, για να πάει να ζήσει, ίσως μαζί με τον Groucho, μία καινούργια ζωή, ελεύθερη από το μυστήριο των γονιών του. Dylan Dog με αστυνομική στολή Lillie Connelly Γάμος με Lillie Ρούχα Σήμα Dylan & Groucho Στοιχειωμένο ψυγείο Ο Σκαραβαίος ως αμοιβή Αγορά Γαλεονιού Virgil Νο 100 Νο 100β συνεχίζεται...

Dylan Dog Στις 26 Σεπτέμβρη του 1986 ο Dylan Dog, ο "ερευνητής εφιαλτών", θα κάνει την εμφάνιση του στα περίπτερα της Ιταλίας με τον τόμο "L'alba dei Morti Viventi". "Πατέρας" του ο Tiziano Sclavi, ο οποίος είχε ήδη συνεργαστεί με την εκδοτική Sergio Bonelli, στις σειρές Zagor και Mister No. Το ντεμπούτο, όμως, θα ήταν απογοητευτικό. Σύμφωνα με τα λόγια του Decio Canzio, τότε γενικού διευθυντή της εκδοτικής: "Λίγες μέρες αργότερα τηλεφώνησε ο διανομέας, "Ο τόμος πέθανε στα περίπτερα, ένα φιάσκο". Στον Sclavi δεν είπαν τίποτα γι' αυτή την άσχημη είδηση. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ήρθε ένα ακόμη τηλεφώνημα από τον διανομέα: "Είναι ένα boom, έχει σχεδόν εξαντληθεί, ίσως θα πρέπει να το ξανατυπώσουμε". Αλλά η πραγματική έκρηξη θα έρθει αργά, με το πέρασμα των χρόνων. Η σειρά έγινε τεράστια επιτυχία και ένα πραγματικό φαινόμενο, χάρη στην παρουσία αφηγηματικών στοιχείων και κατάλληλων υπαρξιακών αναφορών που ικανοποιούν όλα τα γούστα. Η σειρά αποτέλεσε ακόμα και τεράστια εκδοτική επιτυχία στην Ιταλία, ξεπερνώντας τα 500.000 αντίτυπα το μήνα. Εκδοτικό αλλά και κοινωνικό φαινόμενο, αφού ο χαρακτήρας ελκύει παντός τύπου αναγνώστες. Ο Dylan Dog, είναι ένας νεαρός Λονδρέζος, "ερευνητής εφιαλτών", αναμειγνύεται δηλαδή σε αστυνομικές υποθέσεις που χαρακτηρίζονται παράξενες, τερατώδεις, αιματηρές, απόκρυφες και άλλες. Ο Sclavi, ασχολείται με θεματικές τρόμου, σπλάτερ και επιστημονικής φαντασίας, που είχαν χαρακτηρίσει και τις προηγούμενες δημιουργίες του, αναμειγνύοντας με επιδεξιότητα τα διάφορα είδη. Η Αυγή των Ζωντανών Νεκρών Tiziano Sclavi Zagor Mr. No Το όνομα του πρωταγωνιστή είναι εμπνευσμένο από τον ποιητή Dylan Thomas, όνομα το οποίο ο Sclavi έδινε προσωρινά σε κάθε χαρακτήρα που έφτιαχνε, κατά τα πρώτα στάδια δημιουργίας τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως το όνομα παρέμεινε. Τα χαρακτηριστικά του Dylan Dog (τον οποίο δημιούργησε ο Claudio Villa και σχεδίασε για πρώτη φορά ο Angelo Stano) είναι εμπνευσμένα από τον ηθοποιό Rupert Everett (ο οποίος το 1994 θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία Dellamorte Dellamore, σε σκηνοθεσία Michelle Soavi, εμπνευσμένη από ένα μυθιστόρημα του Tiziano Sclavi), κατά απαίτηση του ίδιου του Sclavi, ενώ το σκηνικό παραπέμπει σε εκείνη τη γοτθική και παρακμάζουσα ατμόσφαιρα του Λονδίνου, όπου ο πρωταγωνιστής κατοικεί στο νούμερο 7 της Craven Road, αναφορά στον δημιουργό της σειράς "Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες" (Nightmare on Elm Street), Wes Craven. Ο Dylan ντύνεται πάντοτε με τον ίδιο τρόπο, με κόκκινο πουκάμισο (εκτός από μερικά εξώφυλλα, σχεδιασμένα από τον De Villa και στην τριλογία "Gli Inquilini Arcani" [Οι Μυστηριώδεις Ένοικοι], ιστορίες έγχρωμες, εκτός σειράς, σε κείμενα Sclavi και σχέδια Corrado Roi, όπου φοράει λευκό πουκάμισο) μαύρο σακάκι, Levi's τζην και παπούτσια Clark's. Ακόμα και τον χειμώνα δεν φοράει ποτέ παλτό ούτε κουβαλάει ομπρέλα (αν και τον βλέπουμε με ομπρέλα και μοντγκόμερυ στα τεύχη 16-17 της σειράς και στο πρώτο επεισόδιο του Albo Gigante 18, ενώ με παλτό φαίνεται στο τεύχος 189 της σειράς, όταν πηγαίνει στην Γροιλανδία για μία έρευνα), αφού το παλτό «θα χαλούσε το look του», ενώ για την ομπρέλα λέει: «τη βρίσκω μία άχρηστη εφεύρεση. Ειδικά όταν δεν βρέχει». Το αποτέλεσμα είναι να τον βλέπουμε συχνά με κρυολόγημα και γρίπη. Ο λόγος, για τον οποίο ο Dylan ντύνεται με τον ίδιο τρόπο, αποδεικνύεται αμφισβητούμενος: αν και στο νούμερο 200 (σε κείμενα Paola Barbato) διαβάζουμε ότι ο Dylan υιοθέτησε το στυλ ντυσίματος του ως προσωπική έκφραση του πένθους του, για την αιώνια ανάμνηση της Lillie Connolly, αντίθετα στο πρώτο special Dylan Dog & Martin Mystère (σε κείμενα Alfredo Casteli / Tiziano Sclavi) διαβάζουμε για την πρώτη συνάντηση των δύο προσωπικοτήτων και για το θάνατο της τότε κοπέλας του Dylan, της Alison Dowell, όπου και σε αυτή την περίπτωση ο ίδιος αποδίδει την επιλογή να φοράει πάντα τα ίδια ρούχα για να μην ξεχάσει ποτέ την Alison. Επίσης, η τελευταία αυτή δήλωση λαμβάνει χώρα όταν οι ιστορίες αγάπης με την Lillie και την Bree έχουν ήδη συμβεί, χρονολογικά. Αυτό ενδυναμώνει την αξία της αγάπης προς την Alison και πιθανότατα είναι σε αυτή που ο Dylan αφιερώνει το look του (όπως και να 'χει, και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για ρούχα που ο Dylan φορούσε την τελευταία φορά που είδε και τις δύο κοπέλες που αγαπούσε πριν αυτές πεθάνουν). Συχνά, η διαρκής αυτή επανάληψη του τρόπου ντυσίματος του Dylan αποτελεί πάτημα για περιπαικτικά σχόλια από τον Bloch και τον Groucho που υποθέτουν ότι «ή έχει 12 ίδια σύνολα ή ένα πολύ καλό σπρέι». Rupert Everett Dellamore Dellamorte Wes Craven κλασική εμφάνιση Dylan Dog Dylan Dog με άσπρο πουκάμισο Οι Μυστηριώδεις Ένοικοι Παλτό Martin Mystère Alison Dowell Bree Daniels Ο Dylan απέχει πλέον από το αλκοόλ, αφού πέρασε πρώτα από τον αλκοολισμό, αν και φαίνεται ήδη στο δεύτερο τεύχος να πίνει μία μπύρα (που στην Grande Ristampa [Μεγάλη Επανέκδοση] έχει "μεταμορφωθεί σε χυμό). Σε πολλά τεύχη, επίσης, χαρακτηρίζεται από τον Groucho ως «κάποιος που απέχει απ' το αλκοόλ, αλλά που ξεχνάει συχνά να απέχει». Πέρα απ' αυτό, ο Dylan δεν καπνίζει και είναι χορτοφάγος. Υποφέρει από πολλές φοβίες: εκτός από το να είναι κλειστοφοβικός και να υποφέρει από ιλίγγους, είναι αεροφοβικός. Στα λίγα του ταξίδια στο εξωτερικό, χρησιμοποιεί πάντα το αυτοκίνητό του, ενώ για να διασχίσει τον ωκεανό ή το Στενό της Μάγχης, παίρνει πλοίο (αν και υποφέρει επίσης από ναυτίες). Γενικά, είναι υποχόνδριος. Ο Dylan έχει ελάχιστο ενδιαφέρον για πολλές απόψεις της σύγχρονης ζωής. Δεν αγαπάει τα κινητά και για να κρατάει το ημερολόγιό του εμπιστεύεται την πένα του με φτερό χήνας και το μελανοδοχείο. Αγαπάει πολύ την ανάγνωση, ιδιαίτερα την ποίηση, και την μουσική. Τα ενδιαφέροντά του επεκτείνονται από την κλασσική μουσική έως την heavy metal και τις ταινίες τρόμου. Παρόλο που είναι συνεχώς στον άσσο, δεν τρέφει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το χρήμα, κάνοντας πολλές φορές έρευνες χωρίς να πληρώνεται. Η αμοιβή του, ως ιδιωτικός ντετέκτιβ, ήταν αρχικά 50 στερλίνες την ημέρα, συν έξοδα, την οποία όμως αύξησε στις 100 στερλίνες από το νούμερο 145 της κανονικής σειράς (Οκτώβριος 1998, ακριβώς μετά από 12 χρόνια "δραστηριότητας"). Στο τεύχος 146 κάνει μια εξαίρεση, και ανεβάζει την αμοιβή του στις 1.000 στερλίνες την ημέρα, ώστε να δουλέψει για τον πλούσιο Darknight. Συχνά λαμβάνει από 1.000 έως 5.000 στερλίνες ως προκαταβολή. Όντας ο ίδιος σκεπτικιστής, ως προς τις υποθέσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει, δεν είναι σπάνιο να τον βλέπουμε να συμβουλεύει τους πελάτες του να επισκεφτούν ένα ψυχολόγο ή ψυχίατρο, προτού παραδεχτεί την ύπαρξη κάτι του μεταφυσικού. Πολύ συχνά, όταν οι πελάτες είναι γυναίκες, ο Dylan Dog, ερωτεύεται και συχνά έχει σχέσεις με αυτές, αν και δεν λείπουν οι περιπτώσεις που δεν κάνει τίποτα. Η μέθοδος έρευνας του Dylan Dog, ως ερευνητής των εφιαλτών, έχει ως αφετηρία υποθέσεις λογικές και φυσιολογικές, αλλά τις περισσότερες φορές αυτό που βρίσκει απέναντί του είναι ο εφιάλτης. Στην πραγματικότητα ο Dylan είναι ένας ικανότατος ντετέκτιβ. έχοντας υπηρετήσει στη Scotland Yard, υπό τις διαταγές του Επιθεωρητή Bloch, και δεν πιστεύει στις συμπτώσεις. Στον ελεύθερό του χρόνο παίζει κλαρινέτο, αν και το μοναδικό κομμάτι που είναι ικανός να παίξει ολόκληρο είναι το " " σε σολ μινόρε του Tartini, χωρίς όμως να είναι και πολύ επιδέξιος. Επίσης, ασχολείται από πάντα με την κατασκευή ενός μοντέλου γαλεονιού (που συχνά καταστρέφεται ολοκληρωτικά ή ένα μέρος του). Πολλές φορές, όταν είναι συγκεντρωμένος σε αυτό, τού έρχονται εκλάμψεις που αφορούν υποθέσεις που έχει αναλάβει. Στην πραγματικότητα, το γαλεόνι είναι ένα ισπανικό ιστιοφόρο του 17ου αιώνα. Ναυτία Ημερολόγιο, Πένα και Μελανοδοχείο Αμοιβή Κλαρινέτο συνεχίζεται...

Είναι δημιούργημα του Ντον Ρόσα.Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία Ο τελευταίος της γενιάς των Μακ Ντακ(Κόμιξ #100 και τόμος Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ),τον Αύγουστο του 1992.Συνολικά έχει εμφανιστεί σε επτά ιστορίες.Οι περισσότερες ανήκουν στην σειρά ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρούτζ Μακ Ντακ,ενώ οι εμφανίσεις της σε ιστορίες εκτός του Βίου και της Πολιτείας,είναι μόλις δυο.To 1993, Στην ιστορία Ένας κροίσος στα ζοφερά βάθη,η οποία αποτελεί το Θ' επεισόδιο,της σειράς Ο Βιος & η Πολιτεία του Σκρούτζ Μακ Ντακ και είναι μια από τις πιο συγκινητικές disney ιστορίες που έχουν γραφτεί,μαθαίνουμε πως η Χνουδάτη έχει πεθάνει το 1897 και βλέπουμε πως αργότερα ακολουθεί και ο θάνατος του συζύγου της Φέργκους Μακ Ντακ. Οι ιστορίες που έχει εμφανιστεί είναι οι εξής: 1) Ο τελευταίος της γενιάς των Μακ Ντακ (10 Αυγούστου 1992)(Κόμιξ #100 & τόμος Ο Βιος & η Πολιτεία του Σκρούτζ Μακ Ντακ) 2) Ο κατακτητής της Άγριας Δύσης (2 Νοεμβρίου 1992) (Κόμιξ #102 τόμος Ο Βιος & η Πολιτεία του Σκρούτζ Μακ Ντακ) 3) Ο νέος αφέντης του πύργου των Μακ Ντακ (1993) (Κόμιξ #104) (τόμος Ο Βιος & η Πολιτεία του Σκρούτζ Μακ Ντακ) 4) Ένας κροίσος στα ζοφερά βάθη (1993) (Κόμιξ #108 & τόμος Ο Βιος & η Πολιτεία του Σκρούτζ Μακ Ντακ) 5) Το πιο πλούσιο παπί του κόσμου (1994) (Κόμιξ #111) (τόμος Ο Βιος & η Πολιτεία του Σκρούτζ Μακ Ντακ) 6) Το όνειρο μιας ζωής (Κόμιξ #196) (2 Δεκεμβρίου 2002 τόμος Ο Βιος & η Πολιτεία του Σκρούτζ Μακ Ντακ) 7) Γράμμα από το σπίτι (Κόμιξ #230) (20 Φεβρουαρίου 2004 τόμος Ο Βιος & η Πολιτεία του Σκρούτζ Μακ Ντακ) Το όνομα της σε άλλες χώρες: Αγγλικά Downy O'Drake Γαλλικά Edith O'Drake Γερμανικά Dankrade Drachenfels Δανέζικα Clementine O'And Ελληνικά Χνουδάτη Ο' Ντρέηκ Ιταλικά Piumina O'Drake Νορβηγικά (bokmal) Myra McDuck Ολλανδικά Ma McDuck Πολωνικά Kaczencja O'Draka Πορτογαλικά Donilda O'Pata Σουηδικά Dunhilde O'Rapp Φινλανδικά Lauha MacAnkka Πηγή: Inducks