Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αίθουσα Νικητών

  1. olyssesmoore

    olyssesmoore

    Members


    • Βαθμοί

      20

    • Περιεχόμενο

      1104


  2. albertus magnus

    albertus magnus

    Members


    • Βαθμοί

      13

    • Περιεχόμενο

      2595


  3. ramirez

    ramirez

    Members


    • Βαθμοί

      13

    • Περιεχόμενο

      5019


  4. Manitou

    Manitou

    Members


    • Βαθμοί

      12

    • Περιεχόμενο

      4347


Δημοφιλές περιεχόμενο

Εμφάνιση περιεχομένου με την υψηλότερη φήμη στο 06/28/21 σε όλους τους τομείς

  1. Σήμερα με πήραν τηλέφωνο για την αλλαγή κάποιων ελατωματικών που έχω και τελικά δέχτηκαν να μου τους αλλάξουν! Έτσι μου ζήτησαν την διεύθυνση για να μου τους στείλουν! Όμως επειδή κάποιοι είναι αρκετά παλιοί (π.χ. ο τόμος 8 με τον Hulk που είχε πολύ μελάνι που τα σκίτσα της μιας σελίδας"φαίνονταν" και από την πίσω σελίδα!) , αλλά κι επειδή είναι αρκετοί θα μου τους στείλουν σιγά - σιγά κι όχι όλους μαζί! Πάντως δηλώνω πολύ ευχαριστημένος που δέχτηκαν, γιατί είχα έναν ενδοιασμό ότι μπορεί να μη μου τους αλλάξουν καθώς είναι και παλιοί (με κριτήριο την κυκλοφορία τους) και αρκετοί! Ακόμη ρώτησα αν χρειάζεται να τούς επιστρέφω τους ελαττωματικούς τόμους με κάποιον τρόπο και μου απάντησαν ότι δεν χρειάζεται! Πάντως @christs σε ευχαριστώ που προθυμοποιήθηκες να με ενημερώσεις για την διαδικασία της αλλαγής κι ίσως πλέον να μην χρειάζεται... Στο τηλέφωνο ήταν μια κυρία πολύ καλή και πολύ εξυπηρετική! Και με διάθεση να βοηθήσει όσο μπορεί! Για αυτό ένα μεγάλο μπράβο! Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση είναι για άτομα που μπορεί να έχουν το ίδιο πρόβλημα με το δικό μου κι ίσως ντρέπονται να ρωτήσουν!
    11 βαθμοί
  2. Πάλι χωρισμένο σε μέρη, όπως φαίνεται...
    8 βαθμοί
  3. Έτσι φαίνεται, αλλά δεν νομίζω. Μικρό είναι αν είναι κομμένο στη μέση. Θα είναι σαν τα άλλα!
    8 βαθμοί
  4. Διακρίνω "σκληρή" ράχη ή είναι ιδέα μου;;
    8 βαθμοί
  5. Την άλλη Κυριακη ΕΛΒΕΤΙΚΑ ακομα ενας ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ στην εφημεριδα των Συντακτων . 3/7 εις το περιπτερον της γειτονιας σας . Αναγνωζετειι ευχαρισταν με σαντοΰιτς με ελβετικον τυρον .
    7 βαθμοί
  6. Μιας και κυκλοφόρησε το Morrison Hotel, έχουμε εξώφυλλο και τις πρώτες του σελίδες.
    6 βαθμοί
  7. Πιστευω οτι τα ΕΛβετικα ειναι μακραν το καλυτερο Κορτο οποτε του αξιζει σκληρη ραχη!!!!!
    5 βαθμοί
  8. Τελείωσα και εγώ τον 2ο τόμο και το βρήκα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Εάν θες να ξεφύγεις και λίγο από Marvel & DC, αλλά να παραμείνεις στο υπερηρωϊκό είναι ότι πρέπει. Επίσης, ακόμα και σε όσους δεν αρέσουν τόσο πολύ τα κόμικς με υπερήρωες και πάλι το βρίσκω πολύ καλή επιλογή, γιατί το σενάριο είναι πολύ καλό, και όπως ειπώθηκε, θίγει και άλλα θέματα, όπως αυτό της οικογένειας. Λατρεύω Frank Quitely (από τότε με το Nen X-MEN)! Το ότι είχα δει και τη σειρά (που αν και όχι τόσο καλή, κρίμα που κόπηκε) με βοήθησε να φέρνω στο μυαλό μου τους ηθοποιούς (το casting για τον Γουόλτερ πάρα πολύ καλό) και έκανε την ιστορία πιο αληθοφανή! Να το αγοράσετε σίγουρα! Κάποια καρέ σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό και να λες "α τον κερατά τον Millar, που το σκέφθηκε"! Διαβάζετε νερό!
    5 βαθμοί
  9. @albertΚαι πολύ καλά έκανες, γιατί απ΄ ότι κατάλαβα ξαναδιαβάζοντας τον Χανό, με την ένδειξη "μικρά βιβλία" αναφέρεται στο μέγεθος και όχι στον τίτλο της σειράς. Μάλλον το είχα καταλάβει λάθος. Να αναφέρω μόνο, ότι σύμφωνα πάντα με τον Χανό, υπάρχει και 9ο βιβλίο, με τίτλο Μαγγελάνος - Στις θάλασσες του νότου, του Νίκου Μαράκη.
    5 βαθμοί
  10. Σκοτεινοί κόσμοι, αλλόκοσμα πλάσματα, υπερφυσικά στοιχεία, υπεράνθρωπες δυνάμεις και ανθρώπινοι ήρωες. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που έκαναν το «Berserk», το magnum opus ενός από τους κορυφαίους δημιουργούς σκοτεινής επικής φαντασίας της γενιάς του, Κεντάρο Μιούρα, να ξεχωρίζει και τον πρόσφατο χαμό του να αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στον παγκόσμιο χάρτη της 9ης Τέχνης. Θλίψη προκάλεσε σε εκατομμύρια αναγνώστες ανά τον κόσμο μια είδηση που έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία την 21η Μαΐου του 2021: ο Κεντάρο Μιούρα, δημιουργός του θρυλικού μάνγκα – όπως λέγονται στην Ιαπωνία τα κόμικ – «Berserk», άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 54 ετών, από οξεία αορτική ανατομή. «Πήγα να ανοίξω έναν τόμο του "Berserk" μόλις τώρα, και φαντάστηκα για μια στιγμή πως κάθε σελίδα του βιβλίου ήταν κενή, για να θυμίσω στον εαυτό μου πως έτσι ξεκινούσε κάθε σελίδα από τις χιλιάδες σελίδες του. Ήταν ένας συγγραφέας και καλλιτέχνης ονόματι Κεντάρο Μιούρο που σκέφτηκε, που διάλεξε, που δούλεψε για να γεμίσει αυτές τις σελίδες με ένα έπος θάρρους, κομψότητας, τρόμου, περιπέτειας, αγάπης, λύτρωσης, επιμονής, φιλίας, χιούμορ – ένα έπος γεμάτο αντιφάσεις: όμορφο, γκροτέσκο, ευφάνταστο, κοσμικό», έγραψε ο Καρλ Χορν, επί σειρά ετών επιμελητής της αμερικανικής έκδοσης για την Dark Horse, αυτού που ήταν ένα έργο ζωής για τον Μιούρα – ένα έργο ζωής που τον συντρόφευε μέχρι τον θάνατο. Ο δημιουργός και το έργο του Γιος καλλιτεχνών, ο Μιούρα γεννήθηκε το 1966 στην πόλη Τσίμπα της ομώνυμης περιφέρειας της Ιαπωνίας. Η καλλιτεχνική του φύση εκδηλώθηκε από πολύ νωρίς, αφού ήδη από τα 10 χρόνια του σχεδίασε το μάνγκα «Miuranger», στο πλαίσιο μιας σχολικής έκδοσης που μοιραζόταν στους συμμαθητές του. Μέχρι να ενηλικιωθεί, είχε ήδη αρκετό υλικό της αγαπημένης του τέχνης να επιδείξει. Γι’ αυτό και ο Τζορτζ Μορικάουα, δημιουργός του δημοφιλέστατου αθλητικού μπόξινγκ μάνγκα «Hajime no Ippo», το οποίο συνεχίζει την κυκλοφορία του από το 1989 μέχρι σήμερα, τον δέχτηκε ως βοηθό του για να τον απορρίψει λίγο αργότερα: «Δεν έχω να σου διδάξω κάτι που δεν ξέρεις ήδη», του είπε. Στα μάτια του ο Μιούρα ήταν ήδη ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, ένας έτοιμος μανγκάκα – ο ιαπωνικός όρος για τους δημιουργούς κόμικς. Το «Berserk» ξεκίνησε να δημοσιεύεται στο περιοδικό «Monthly Animal House» το 1989, και από το 1992 μέχρι σήμερα στο διάδοχο «Young Animal». Την αγγλική έκδοση σε τόμους ανέλαβε η Dark Horse, ενώ στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει οι πρώτοι 5 τόμοι από τις εκδόσεις Anubis. Την ίδια στιγμή, το μυαλό του Μιούρα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το σχέδιο του χαρακτήρα που είχε εδώ και λίγο καιρό απεικονίσει στα χαρτιά του: έναν σκοτεινό πολεμιστή με ένα γιγαντιαίο σπαθί, που έμελλε να γίνει το σήμα κατατεθέν του έργου του. Πριν ξεκινήσει να δουλεύει στο «Berserk», είχε ήδη καταχωρίσει στην εργογραφία του μερικές σύντομες δουλειές: το «Futabi» που του χάρισε το πρώτο του βραβείο στον διαγωνισμό του πιο γνωστού εβδομαδιαίου περιοδικού μάνγκα στην Ιαπωνία, «Weekly Shonen Magazine», το «NOA» και το «Oro». Ο δρόμος προς την καταξίωση όμως άνοιξε με την πρώιμη εκδοχή του «Berserk» για τον εκδοτικό οίκο Hakusensha, με τον οποίο έμελλε να συνεργαστεί για τα επόμενα 32 χρόνια. Ιστορία για… δυνατά στομάχια Ήδη από τις πρώτες σελίδες του «Berserk», οι οποίες πρωτοδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Monthly Animal House» το 1989, το ταλέντο του νεαρού καλλιτέχνη ξεχείλιζε. Δεν ήταν ούτε η σκοτεινή, αλλόκοσμη αισθητική που προσέδιδε με τις εικαστικές του ικανότητες, σχεδιάζοντας με την ιδιαίτερη τεχνοτροπία του βδελυρούς και ανόσιους δαίμονες, φρικιαστικούς νεκροζώντανους, ούτε οι σοκαριστικές έως και προβοκατόρικες σκηνές ωμής – ωμότατης! – βίας ή αλογόκριτου γυμνού, ούτε ακόμα ο καλοσχεδιασμένος πρωταγωνιστής, ο Γκατς (στα αγγλικά Guts που σημαίνει «άντερα»), ο σκυθρωπός και μυώδης «Μαύρος Ξιφομάχος» με το σημάδι στον λαιμό που διαρκώς στάζει αίμα, το προσθετικό χέρι-οπλοστάσιο και το γιγαντιαίο σπαθί του. Ήταν το γεγονός ότι, σε κάθε επόμενο κεφάλαιο, τα ερωτήματα πλήθαιναν σε τέτοιο βαθμό που η αβεβαιότητα μετατρεπόταν σε σιγουριά ότι εδώ υπάρχει μια ιστορία που περιμένει να ειπωθεί. Αν η βίαιη εισαγωγή σε έναν κόσμο σκοτεινό, ζοφερό και μάταιο, καθώς και η γνωριμία με έναν ήρωα που διψάει για αίμα χωρίς προφανή αιτία εκ πρώτης όψεως ξενίζουν, η συνέχεια αποζημιώνει και με το παραπάνω. Διότι όσο το νήμα της πλοκής ξετυλίγεται, το ίδιο συμβαίνει και στην αφηγηματική δεινότητα του δημιουργού που άφησε έντονο στίγμα στη μυθοπλασία επικής φαντασίας της εποχής μας. Η πρωτοτυπία του Μιούρα ήταν ότι πέταξε τους αναγνώστες του εξ αρχής στα πολύ βαθιά νερά της ιστορίας του, για να έρθει τρεις τόμους αργότερα να προσφέρει το πολυπόθητο σωσίβιο. Έτσι, ενώ έχουμε πάρει μια καλή γεύση από έναν κόσμο μυστηριακό και υπερβατικό, μεταφερόμαστε ξαφνικά σε ένα περιβάλλον γνώριμο και οικείο για να παρακολουθήσουμε πώς ξεκίνησαν όλα. Στη «Χρυσή Εποχή» το σκηνικό αλλάζει. Βρισκόμαστε σε ένα κλασικό μεσαιωνικό σκηνικό, με επιβλητικά κάστρα, ευγενείς και αριστοκράτες, πολέμους και μισθοφόρους. Τίποτα δεν προμηνύει τη μετάλλαξη του κόσμου που μας έδειξε από την κλειδαρότρυπα ο Μιούρα – το υπερφυσικό στοιχείο, αν όχι ανύπαρκτο, είναι το λιγότερο διακριτικό. Ένα καραβάνι μισθοφόρων τυχαίνει να εντοπίσει τον νεογνό τότε πρωταγωνιστή, ο οποίος μεγαλώνει γνωρίζοντας μόνο τον πόλεμο, τη σφαγή και τον θάνατο. Και την προδοσία. Ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης σε πολύ μικρή ηλικία και το έντονο συναίσθημα της προδοσίας θα είναι κάποια από τα πολυάριθμα στίγματα που θα αποσπάσει στην ταραγμένη του πορεία, της οποίας γινόμαστε μάρτυρες. Η δύναμη και η σκληρότητα καταλήγουν για εκείνον άμυνα και αυτοσκοπός, χωρίς ωστόσο να καταφέρει ποτέ να ξεφύγει από τους εφιάλτες του. Αυτή η ατέρμονη πάλη είναι άλλωστε ένα από τα κεντρικά στοιχεία της σειράς. Σύντομα θα γίνει μέλος στην ανερχόμενη «Συντροφιά του Γερακιού», έναν στρατό μισθοφόρων από νεαρούς συνομηλίκους του, με τους οποίους θα έρθει κοντά και θα ανακτήσει μέρος της χαμένης του εμπιστοσύνης – για να την ξαναχάσει. Κομβικός είναι ο ρόλος του αρχηγού Γκρίφιθ, του «Λευκού Γερακιού», ενός μυστηριώδους νεαρού με αγγελική ομορφιά, αξεπέραστες στρατηγικές ικανότητες και μοναδικό ηγετικό χάρισμα. Η προσωπικότητά του και οι φιλοδοξίες του θα γοητεύσουν τον Γκατς, ο οποίος ακόμα αναζητά τον εαυτό του. Επηρεάστηκε και επηρέασε Κοπιώδης παρά δύσκολη θα χαρακτηριζόταν η επιχείρηση ανεύρεσης των πολυάριθμων επιρροών και αναφορών στο έργο του Μιούρα. Μπορεί να πρόκειται για ένα καλότεχνο ψηφιδωτό με ποικίλα και ενδεχομένως ετερόκλητα συνθετικά στοιχεία, παραμένει εν τούτοις δέσμιο των ευρύτατων ερεθισμάτων που δεχόταν σε διάφορες συγκυρίες ο εμπνευστής τους. Ως βασική πηγή έμπνευσής του μνημονεύει τον γνωστότερο ίσως ήρωα του εν λόγω είδους: τον Κόναν τον Βάρβαρο. Παραδόξως, η κύρια επιρροή του ήταν η ταινία του 1982 με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ και τα μυθιστορήματα του Ρόμπερτ Χάουαρντ, αλλά όχι τα κόμικς με τον γνωστό ήρωα. Μαζί με ταινίες όπως το Excalibur (1981) και το Willow (1988), αλλά και το Star Wars, του έδωσαν να καταλάβει πως ιστορίες σαν αυτές προϋποθέτουν μια ξεκάθαρη εικόνα του φανταστικού κόσμου στον οποίο οραματίζεσαι να εντάξεις τους ήρωες και την αφήγησή σου. Άλλες επιρροές ήταν κλασικά μάνγκα όπως το «Devilman» και το «Hokuto No Ken» (Fist of the North Star), αλλά και τα μάνγκα για νεαρά κορίτσια (shojo) όπως το «Ρόδο των Βερσαλιών», απ’ όπου αποκόμισε την εκφραστική εικαστική απόδοση των συναισθημάτων. Αντίστροφα, σύγχρονες σειρές μάνγκα με μεγάλη απήχηση όπως το δημοφιλέστατο «Attack On Titan», το «Vinland Saga» και το «Black Clover», αλλά ακόμα και το προβαλλόμενο στο Netflix αμερικανικής παραγωγής «Castlevania», οφείλουν την ύπαρξή τους στην απήχηση του «Berserk». Το ίδιο ισχύει και για βιντεοπαιχνίδια, όπως το Devil May Cry και τo Final Fantasy VII. Το τέλος μιας εποχής Ύστερα από 30 χρόνια, 40 τόμους, πολυάριθμα βραβεία, δύο τηλεοπτικές σειρές, τρεις ταινίες και εκατομμύρια πωλήσεις (η Dark Horse ανακοίνωσε το 2018 πως το «Berserk» αποτελεί τον τίτλο με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία του εκδοτικού οίκου), εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως το κενό που αφήνει μετά τον πρόωρο θάνατο του δημιουργού του θα είναι δυσαναπλήρωτο. Αν θα μείνει ημιτελές ή όχι μένει να φανεί, αφού η ανακοίνωση των συνεργατών του από το Studio Gaga, το εργαστήριο που ίδρυσε για την παραγωγή του «Berserk», αφήνει ανοιχτό το σχετικό ενδεχόμενο. Και το σχετικό link...
    5 βαθμοί
  11. Απο το blog Μπαούλα "Στα 1948 στο περιοδικό ΜΑΣΚΑ της Β’ περιόδου και συγκεκριμένα από το τεύχος 81 ένα 16σέλιδο από το σώμα του περιοδικού αποσπάστηκε από αυτό και με διαφορετική σελιδοθέτηση εντέθηκε ως προσάρτημα 32 σελίδων σε μέγεθος του μισού της σελίδας του περιοδικού. Λόγω μεγέθους ονομάστηκε ΜΑΣΚΟΥΛΑ και ο τίτλος του εμφανιζόταν κι αυτός στο εξώφυλλο κάτω από την κύρια ονομασία του περιοδικού. Και το περιεχόμενό της ήταν διαφορετικό: μυθιστορηματικές βιογραφίες «Μεγάλων Κυνηγών της Τύχης και της Περιπέτειας». Το 32σέλιδο φυλλαδιάκι αποσπόταν εύκολα από το υπόλοιπο τεύχος και κάθε πέντε τέτοια συνεχόμενα φυλλαδιάκια σχημάτιζαν έναν μικρό κομψό τόμο 160 σελίδων, με το ίδιο τυποποιημένο εξώφυλλο όλα τους, αφιερωμένο το καθένα και σε ένα διαφορετικό ιστορικό πρόσωπο. Ωστόσο, ο τίτλος ΜΑΣΚΟΥΛΑ δεν ήταν πρωτοφανέρωτος στις εκδόσεις του περιοδικού, ούτε το περιεχόμενο του μίνι περιοδικού. Είχαν κυκλοφορήσει ήδη στο ίδιο μέγεθος λίγο νωρίτερα. Όταν μάλιστα ξεκινούσε η αναδημοσίευση σε συνέχειες, με το πρώτο της σειράς, στη ΜΑΣΚΑ αναγγελλόταν ήδη η κυκλοφορία του 7ου τόμου. Από εκεί πέρα δεν ανακοινώθηκε η έκδοση άλλου τόμου, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι, τελικά, δεν εκδόθηκαν και τα 9 σε τομίδια.. Σύμφωνα με την διεύθυνση της ΜΑΣΚΑΣ στη μικρή αυτή βιβλιοθήκη (σε μέγεθος διαστάσεων βιβλίου και αριθμό προαναγγελθέντων τομιδίων) θα κυκλοφορούσαν σε πρώτο στάδιο τουλάχιστον 12 βιβλία. Από αυτά, αναφέρονται σε κατάλογο, ότι εκδόθηκαν τα οκτώ, ενώ στη ΜΑΣΚΑ ως προσάρτημα ολοκληρώθηκε και ο “Μαγγελάνος” πριν η ΜΑΣΚΟΥΛΑ παραχωρήσει οριστικά τη θέση της στη ΜΑΣΚΩΤ, μίνι φυλλάδιο με τις ίδιες τεχνικές προδιαγραφές, αλλά με ήρωες fiction από τους χαρακτήρες του πανθέου της. Τα κείμενα, “βιογραφίες” είναι στην ουσία μυθοπλασίες βασισμένες, ωστόσο στο αληθινό ιστορικό πλαίσιο, όπου τοποθετούνται και γραμμένα από τους κυριότερους συνεργάτες του περιοδικού ΜΑΣΚΑ εκείνης της περιόδου: τον Στέλιο Ανεμοδουρά, τον Νίκο Μαράκη και τον Ηλία Μπακόπουλο, οι οποίοι με το γλαφυρό ύφος της γραφής τους πρόσφεραν αναμφισβήτητα ώρες αναγνωστικής απόλαυσης. Τα εννια τομίδια που εκδόθηκαν είναι τα εξής με τη σειρά έκδοσής τους. 1. ΛΙΒΙΓΚΣΤΟΝ: Στην καρδιά της Μαύρης Ηπείρου 2. ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΡΑΚΗΣ: Αντιβασιλεύς του Σιάμ 3. ΠΕΝΤΡΟ ΝΤΕ ΚΑΝΤΙΑ: Στα ανεξερεύνητα βάθη του Περού 4. ΛΩΡΕΝΣ: Μονομαχία στην Έρημο 5. ΣΤΑΝΛΕΫ: Ρεπορτάζ στη Ζούγκλα 6. ΜΑΡΚΟ ΠΟΛΟ: Το μυστικό του ζωντανού Βούδα 7. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΛΟΜΒΟΣ: Χρυσάφι στις Αντίλλες 8. ΧΕΡΝΑΝΤΟ ΚΟΡΤΕΣ: Ο θησαυρός των Αζτέκων 9.ΜΑΓΓΕΛΑΝΟΣ:Στις θάλασσες του νότου,του Νίκου Μαράκη Σήμερα τα τομίδια αυτά είναι σχεδόν δυσεύρετα και μάλλον άγνωστα στους περισσότερους από τους νεώτερους συλλέκτες με συνέπεια να μην υπάρχει η ανάλογη ζήτησή τους, που θα ανέβαζε την τιμή τους σε υψηλά επίπεδα πώλησης. Στο «Μπαούλο» κατά καιρούς θα φιλοξενηθούν όσα από αυτά είναι διαθέσιμα. Γιώργος Βλάχος" Συμφωνα με τον φιλο Παυλο @Dr Paingiver και τον 5ο τόμο "Η λαϊκή λογοτεχνία" σελ. 42 (Δ.Χανου) η ονομασία του ειναι "Μασκούλα μικρά βιβλία" αλλα εγω προτιμησα να επιλεξω αυτο που ακριβως αναγραφεται σε καθε τομιδιο της σειρας.Αν καπου εχω λαθος παρακαλω διορθωστε τον τιτλο του θεματος. Επίσης ευχαριστω τον φιλο @tik για τα εξωφυλλα του 6ου τομιδιου..
    4 βαθμοί
  12. Καλησπέρα σε όλους ... είμαι ο Σταυρος, κάτοικος Αθηνών και παιδί των 80s (γεννημένος το 1977). Εδώ και μια 5ετία βάλθηκα να μαζέψω μερικά απο τα παιδικά μου αγαπημένα τόσο σε comic όσο και σε παιχνίδια. Μια από τις σειρές comic που παλεύω να ολοκληρώσω είναι αυτή της STAR COMIC (CAMELOT, STORM, ERIC CASTEL). Έχω καταφέρει να ολοκληρώσω το CAMELOT και παλεύω τα άλλα 2. Ελπίζω μέσα απο το forum να βρω πληροφορίες και βοήθεια :-) Καλώς σας βρήκα λοιπόν! Σ.
    4 βαθμοί
  13. Πλάκα πλάκα φτάσαμε στον 5ο χρόνο και σχεδόν στη μέση. Με τους φετινούς 9 τόμους είμαστε στους 43. Να δείτε που του χρόνου θα εκδοθούν 8 τόμοι, για να φτάσουμε στους 51, ακριβώς στη μέση και θα μας μείνουν άλλα 6 χρονάκια για να ολοκληρωθεί η σειρά (αν δεν αλλάξει ρυθμό η "Καθημερινή"). Το 2028 θα έχουμε τελειώσει. Και μια πρόβλεψη: 2022 8 τόμοι 2023 9 τόμοι 2024 8 τόμοι 2025 9 τόμοι 2026 8 τόμοι 2027 9 τόμοι 2028 8 τόμοι 59 τόμοι και 43 (μαζί με τους φετινούς) Σύνολο 102 τόμοι Όλα αυτά αν συνεχίσει η "Καθημερινή" να βγάζει "disney". Αν συνεχίσει η "Καθημερινή" να βγάζει έντυπα "disney".
    4 βαθμοί
  14. Μερικά αποκτήματα από τη Λέσχη, αγορασμένα πριν από λίγους μήνες. Τα πήρα κυρίως γιατί ήθελα να "πλαισιώνουν" το #2000, αλλά σε κάθε περίπτωση έχουν ευχάριστες ιστορίες !
    4 βαθμοί
  15. Το άλλο Σάββατο επιτέλους Κόρτο Μαλτέζε ελβετικά (μέρος Α) με εφ.συν.
    4 βαθμοί
  16. Πάντως για 4/7 δεν υπήρχε κάποια ανακοίνωση στο site τους, οπότε μάλλον δεν θα έχουμε τόμο εκείνη την ημέρα. Πολύ πιθανόν να αρχίσει από 11/7 και να τελειώσει 5/9 ή να αρχίσει από 18/7 και να τελειώσει 12/9. Μου φαίνονται λογικές αυτές οι ημερομηνίες. Αναμένουμε
    3 βαθμοί
  17. εκτος αν εκδοθει τελευταια εβδομαδα φθινοπωρου και πρωτη χειμωνα
    2 βαθμοί
  18. Ένα διαχρονικό βιβλίο που το διαβάζουν με το ίδιο ενδιαφέρον μικροί και μεγάλοι σε ηλικία αναγνώστες, η «Φάρμα των Ζώων» του Τζορτζ Όργουελ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος σε μια εξαιρετική προσαρμογή του Βραζιλιάνου δημιουργού Odyr. «Όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα» είναι η πιο εμβληματική φράση από τη «Φάρμα των Ζώων», το αριστούργημα του Βρετανού συγγραφέα Τζορτζ Όργουελ που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1945. Γι’ αυτό το βιβλίο του αλλά και για το «1984» καθώς και για το «Πεθαίνοντας στην Καταλονία», όλα βαθύτατα πολιτικά έργα, ο Όργουελ θεωρείται σήμερα ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Η ιστορία της «Φάρμας» είναι λίγο-πολύ γνωστή στους περισσότερους, που όλο και κάποτε θα την έχουν διαβάσει ή θα έχουν ακούσει γι’ αυτήν. Τα ζώα, γουρούνια, πρόβατα, κότες, άλογα, σκύλοι, σε μια φάρμα της Αγγλίας βιώνουν την κακομεταχείριση, τις συνεχείς κακοποιήσεις, τα βασανιστήρια του ιδιοκτήτη κυρίου Τζόουνς. Υπό την καθοδήγηση των γουρουνιών οργανώνουν την επανάστασή τους και τα καταφέρνουν. Διώχνουν τους ανθρώπους, αφεντικό κι εργάτες, και αναλαμβάνουν τα ίδια τις τύχες τους και τη λειτουργία της φάρμας πάνω σε εντελώς νέα πρότυπα. Ο Γερο-Στρατηγός ήταν αυτός που έδωσε την έμπνευση και με τον πύρινο λόγο του παρακίνησε τα ζώα να εξεγερθούν: «Η απάντηση σε όλα μας τα προβλήματα συνοψίζεται σε μία μόνο λέξη: Άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι ο πραγματικός εχθρός μας. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον στον κόσμο που παίρνει χωρίς να δίνει. Δεν δίνει γάλα, δεν γεννάει αυγά και είναι πολύ αδύναμος να σύρει το αλέτρι. Παρ’ όλα αυτά είναι ο αφέντης των ζώων. Ας ξεφορτωθούμε τον άνθρωπο και οι καρποί της εργασίας μας θα είναι δικοί μας. Σχεδόν μέσα σε μια νύχτα θα μπορούσαμε να γίνουμε πλούσιοι κι ελεύθεροι. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε; Τι άλλο από το να εργαστούμε νύχτα και μέρα με όλη μας την ψυχή και το σώμα για να πετάξουμε από πάνω μας τον ανθρώπινο ζυγό; Αυτό είναι το μήνυμά μου, σύντροφοι: Επανάσταση! Να θυμάστε: Ό,τι έχει δύο πόδια είναι εχθρός. Ό,τι έχει τέσσερα πόδια ή φτερά είναι φίλος. Στον αγώνα μας ενάντια στον άνθρωπο δεν πρέπει να καταντήσουμε σαν αυτόν. Κανένα ζώο δεν πρέπει ποτέ να ζήσει σε σπίτι ή να κοιμηθεί σε κρεβάτι, να φορέσει ρούχα, να πιει αλκοόλ, να κάνει εμπόριο ή να σκοτώσει. Όλες οι συνήθειες του ανθρώπου είναι κακές. Και πάνω απ’ όλα δεν πρέπει ποτέ κανένα ζώο να καταπιέσει τη φυλή του. Είμαστε όλοι αδέρφια. Όλα τα ζώα είναι ίσα». Τα λόγια αυτά συνεπαίρνουν τα ζώα της φάρμας. Πάπιες, άλογα, κουτάβια και γουρουνάκια κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα. Και συμμετέχουν ενεργά. Η ενότητά τους είναι συγκινητική. Αλλά δυστυχώς για τα ζώα, ο Γερο-Στρατηγός πεθαίνει νωρίς και, ευτυχώς για τον ίδιο, δεν προλαβαίνει να δει τα ιδανικά της επανάστασης να ξεφτίζουν ένα ένα. Όπως ο Λένιν πέθανε νωρίς μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και δεν πρόλαβε να δει τον Στάλιν να ανεβαίνει στην ιεραρχία της Σοβιετικής Ένωσης, έτσι και ο Γερο-Στρατηγός δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο Ναπολέων, ένα φιλόδοξο γουρούνι με ηγετικές ικανότητες, θα γινόταν η αρχή και το τέλος της επανάστασης. Ο Ναπολέων πρώτα απαλλάχθηκε από τον Σνόουμπολ, κατά πολλούς μια μεταφορά του Τρότσκι, στη συνέχεια ανέλαβε αποκλειστικά την εξουσία χωρίς να συμβουλεύεται κανέναν, εφάρμοσε σιδηρά πειθαρχία και άρχισε να εκτελεί αντιφρονούντες. Και έτσι δίπλα στο σύνθημα χειραφέτησης, ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης «Όλα τα ζώα είναι ίσα» προστέθηκε η φράση «…αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα». Μέχρι που τα γουρούνια άρχισαν να μοιάζουν όλο και περισσότερο στους ανθρώπους, να φορούν κοστούμια, να περπατούν στα δύο πόδια, να πίνουν αλκοόλ και να κοιμούνται σε κρεβάτια. Η επανάσταση είχε πια σβήσει. Αυτό που κάνει ξεχωριστή και ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα τη νέα έκδοση του Κάκτου (βασισμένη στη μετάφραση της Νίνας Μπάρτη σε διασκευή μετάφρασης του Γιώργου Προεστού) είναι η σχεδιαστική προσέγγιση και η προσαρμογή-διασκευή του Βραζιλιάνου εικονογράφου, σχεδιαστή και δημιουργού κόμικς Odyr. Ο Odyr επιλέγει να αποδώσει πολλές σκηνές από την εποχή της ελευθερίας με φωτεινά χρώματα και «απαθανατίζοντας» τα ζώα σε στιγμές χαλάρωσης, ξεγνοιασιάς και αρμονίας με τη φύση. Οι «πολεμικές» σκηνές και οι συγκρούσεις είναι λίγες, αλλά εξαιρετικά βίαιες. Χρησιμοποιώντας ακρυλικά μελάνια παρουσιάζει τα ζώα όπως στην πραγματικότητα είναι και όχι εξανθρωπισμένα παρά μόνο στις τελευταίες σελίδες του. Έτσι συνθέτει μια πανέμορφη αλληγορία που υμνεί την ελευθερία και τη φύση. Αλλά και απαισιόδοξη ταυτόχρονα, καθώς η επανάσταση προδίδεται και λήγει άδοξα. Τα προδομένα ζώα θα επιστρέψουν στην παλιά, τραγική ζωή τους. Η επανάσταση μπορεί να ήταν βραχύβια. Αλλά αργά ή γρήγορα θα έρθουν άλλα ζώα. Πιο οργισμένα και πιο αποφασισμένα. Και το σχετικό link...
    2 βαθμοί
  19. Έπεσε πολύ διάβασμα μέσα στην καραντίνα μάλλον ή επιδοτούνται οι εκδοτικές από το κράτος για να μη συνωστίζεται ο κόσμος εκτός σπιτιού. Φαίνεται πως "πήραν μπρος" όντως εδώ και ένα χρόνο κι έχουν κάνει επιπλέον ανοίγματα!
    2 βαθμοί
  20. Και οπως το ειπα πριν ενα μηνα περιπου τελικα η Ανουμπις το εκανε πραξη και κυκλοφορει (μετα απο 7 χρονια που δεν ειχε βγαλει στον κοσμο αυτο καποιο βιβλιο) την συνεχεια των περιπετειων του Ντριζζτ "Οι Συντροφοι". Και μακαρι να βγαλει και αλλα γιατι ο συγγραφεας εχει βγαλει μετα απο αυτο αλλες 3 τριλογιες (συν ακομα ενα βιβιο που θα βγει σε λιγο καιρο που θα ειναι η αρχη της επομενης τριλογιας) οποτε υπαρχουν πλεον πολλα αμεταφραστα. https://anubis.gr/product/oi-syntrofoi/ Κια να πω οτι παρατηρω μια κινητικοτητα στην Ανουμπις (εκτος αν ειναι η ιδεα μου). Στα DUNE εχει επανεκδοσει 9 βιβλια ηδη και εχει βγαλει 2 ακομα που δεν ειχε μεταφρασει (συν τα κομικ). Επισης επανεκδιδει τα εξαντλημενα του Guy Gavriel Kay. Και αυτα ειναι οσα εγω εχω παρατηρησει μονο
    2 βαθμοί
  21. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ @albertus magnus για την πληροφορια..
    2 βαθμοί
  22. Εγώ καταλαβαίνω και τον κάθε μεγαλύτερο που μεγάλωσε με μιση ιστορία ασπρόμαυρη και μισή κιτρινοκόκκινο πράσινη (Ω ναι πόσες ήταν απλά πορτοκάλι από την αρχή μέχρι το τελος) και δεν έχει και πολλές απαιτήσεις καταλαβαίνω και τους πιο μικρούς που έχουν "καλομαθει" και θέλουν τα καλά του τοπολινο. Όλα θεμιτά! Μακάρι να έχουμε και εμείς τα καλά του τοπολινο. Να είχαμε και καμία φιγουριτσα. Και κανένα εξτρα τεύχος και κανένα σπέσιαλ και καμία συλλογή. Για τα άρθρα ούτε και εγώ καιγομαι. Μια σελιδα εισαγωγική σε μοναδικές ιστορίες μου φτανει. Απλά βλέπω τους μικρότερους εδώ μέσα απλά να μπαίνουν και να γκρινιάζουν όλη την ώρα και δεν βλέπω να σχολιάζουν το περιοδικό αυτό καθεαυτο. Μπαίνουν για να γράψουν πόσο σκ@&€-€ είναι το Κόμιξ. Οκ το είπαμε. Πάμε παρακάτω. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί η συνέχεια της συλλογής του Σκάρπα. Οι πιο μικροί ξέρετε ακριβώς τι είναι? Δεν θέλετε να μάθετε καμία πιο ζουμερη λεπτομέρεια για αυτή την υπερεγκυκλοπαιδια (την οποία βέβαια λίγο χεζει η καθημερινή με αυτά που κάνει αλλά ας είναι). Όλοι εμείς μεγαλώσαμε με αυτές ακριβώς τις ιστορίες. Τα πρώτα 1500 Μίκυ Μαους του Τερζοπούλου είχαν κυρίως τέτοιες ιστορίες. Λίγο καφρικες με όλα τα παπιά να δίνουν τον χειρότερο εαυτό τους αλλά απίθανα αστείες. Ας πούμε μια τέτοια κουβέντα δεν έχω πετύχει τον τελευταίο καιρό. Αυτά εννοώ.
    2 βαθμοί
  23. Mεγαλώσαμε και έχουμε παραξενιές τώρα Μικροί διαβάζαμε τεύχη με κακό ή μέτριο χρωματισμό, μάτ χαρτί που ήταν δεμένα με συνδετήρα και δεν όχι μόνο δεν παραπονιόμασταν αλλά χαιρόμασταν που διαβάζαμε ιστορίες με τους αγαπημένους μας χαρακτήρες. Οι πιο μεγάλοι είχαν τεύχη με τις μισές σελίδες ασπρόμαυρες. Τώρα τα έχουμε όλα και μας φταίει η έλλειψη άρθρων λες και αγοράζουμε τα τεύχη για τα άρθρα και όχι για τις ιστορίες και καθόμαστε και προσέχουμε τι χρώμα έχει η ράχη ή γιάτι η τάδε σκιά είναι στραβή! Έχετε χάσει το νόημα παιδιά!
    2 βαθμοί
  24. Φαντάζεσαι όμως. Η μπαλάντα σε τέσσερα μέρη απλά και τα Ελβετικά σε σκληρή ράχη. Και μετά το Μου δερματοδετο. Ουτε το αποχετευτικό σύστημα στο Βυζάντιο έτσι...
    1 βαθμός
  25. Καλό μου παιδί, δεν μίλησα για παρουσίαση. Υπάρχει ξεχωριστή σελίδα για τα εξώφυλλα της κάθε σειράς τόμων!
    1 βαθμός
  26. Όχι Δεν έχει διαφήμιση η εφημερίδα. Υπομονή
    1 βαθμός
  27. Όταν έχεις μικρό παιδί και ξανασυναντιεσαι με τα Playmobil που αγάπησες, κάποια στιγμή βρίσκεις το χρόνο να εκμεταλλευτείς τα υπέροχα αυτά παιχνίδια για να φτιάξεις κουραφέλκηθρα! Σας παρουσιάζω τις δημιουργίες μου:
    1 βαθμός
  28. Εν τω μεταξύ οι τόμοι του Σκάρπα δε θα έπρεπε σιγά σιγά να ανακοινώνονται;
    1 βαθμός
  29. Μήπως έπεσε το μάτι κάποιου αναγνώστη της Καθημερινής σε διαφήμιση της βιβλιοθήκης Ρομάνο Σκάρπα για την επόμενη Κυριακή?
    1 βαθμός
  30. αν δεν ειχα θεμα με τον υπολογιστη θα σας το ειχα γραψει και 12-13 ωρες πριν που το ειδα στο περιπτερο. Το εχω ξαναπει οτι αγαπω τις εφημεριδες που βαζουν στο οπισθοφυλλο την προσφορα της επομενης εβδομαδας (και ετσι δεν χρειαζεται να την αγορασεις για να δεις τι θα εχει). Ελπιζω τωρα που καλοκαιριασε να τα βαλει με τη σειρα μερικα Σαββατοκυριακα οσα κορτο λειπουν να τελειωνει το θεμα!
    1 βαθμός
  31. Προσωπικά έχω πάρει απόφαση ότι η "Καθημερινή" όσο πάει θα απλοποιεί τα περιοδικά της. Αυτό κρίνει ότι απαιτεί η εποχή μας, αυτό κάνει. Δικαίωμα της είναι. Μπορεί από τη μία να χάνει κάποιους αναγνώστες και από την άλλη να κερδίζει άλλους. Αυτή ξέρει. Από την άλλη τώρα, όλα τα άλλα κόμικς που βγαίνουν στην Ελλάδα - αμερικάνικα, ευρωπαϊκά κτλ - είτε στην πρώτη, είτε στην δεύτερη, είτε στην τελευταία σελίδα, αναφέρουν σεναριογράφο και σχεδιαστή, μέχρι και τους συντελεστές της ελληνικής έκδοσης (για να ξέρουμε ποιους να βρίζουμε αν δεν μας αρέσει η μετάφραση και γενικά ). Μόνο στα "disney" δεν υπάρχει αυτό (εκτός από το ΚΟΜΙΞ). Θα μου πείτε τώρα ότι σε κάποιες ιστορίες έχει στην πρώτη σελίδα κάτω κάτω δύο ξερά ονόματα. Δε μου λέει τίποτα αυτό, εγώ μπορεί να είμαι άσχετος και να μην ξέρω τι είναι ο καθένας από αυτούς. Επίσης, διαβάζω ένα "Superman" ή "Spider-Man", ξέρω ότι είναι αμερικάνικο, διαβάζω ένα "Λούκυ Λουκ" ξέρω ότι είναι γαλλικό, ένα "Ζαγκόρ" ξέρω ότι είναι ιταλικό. Μία ιστορία του "Μίκυ" ή του "Ντόναλντ" στο "Μίκυ Μάους" τι είναι αμερικάνικη, ιταλική, δανέζικη, βραζιλιάνικη, κογκολέζικη, τι;;; γιατί δεν υπάρχει μια αναφορά στην χώρα προέλευσης; Τόσο δύσκολο είναι στα περιεχόμενα μαζί με τον τίτλο να γράφει "σενάριο ο τάδε, σχέδιο ο τάδε, χώρα προέλευσης η τάδε" και τέλος. Ούτε άρθρα, ούτε εισαγωγές, ούτε παραπανίσιο μελάνι και χρόνος χαμένος. Ούτε αυτό δεν μπορούν να κάνουν. Αυτή είναι η γκρίνια και από εμένα... Η παρούσα ανάρτηση ας μεταφερθεί στο "Γκρίνια για τις Ελληνικές εκδόσεις Disney".
    1 βαθμός
  32. Κυκλοφορεί το "Morrison Hotel" https://brainfood.gr/proion/morrison-hotel/ (φωτογραφία από το site της εκδοτικής)
    1 βαθμός
  33. Κυκλοφορεί (σύμφωνα με το facebook της εκδοτικής αρχές Ιουλίου) ο πρώτος τόμος του "Οίκος του Χ/Δυνάμεις του Χ" https://anubis.gr/product/oikos-toy-ch-tomos-protos/ (φωτογραφία από το site της "Anubis")
    1 βαθμός
  34. ειναι γιατι δεν εχει αριθμο...αν ειχε θα το εδεινε κανονικα κανα 3000ευρω
    1 βαθμός
  35. Η μεγαλύτερη έκπτωση ever https://brainfood.gr/proion/paketo-prosforas-comics-2/
    1 βαθμός
  36. Ο σκιτσογράφος Ζακ Ταρντί ζωγραφίζει ένα από τα μεγάλα έργα του τρομερού παιδιού του νεο-πολάρ. O Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ, τρομερό παιδί του νεο-πολάρ, αναδύθηκε απ’ τις στάχτες του ’68, έλαμψε δυνατά και χάθηκε σχετικά γρήγορα. Περιέγραψε το χάος ή, αν θέλετε, το κενό που δημιουργήθηκε στη γαλλική κοινωνία μετά την εξέγερση, τότε που οι από πάνω κατέλυαν κάθε μορφή αντίστασης και αμφισβήτησης. Ανέδειξε μια σειρά αντιήρωες χαμένους από χέρι καθώς πουλούσαν ακριβά το τομάρι τους. Το «Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής» – σε μετάφραση Θοδωρή Τσαπακίδη – εκδόθηκε και επανεκδόθηκε από την Άγρα, ενώ πριν από λίγους μήνες ο ιστορικός οίκος κυκλοφόρησε το βιβλίο ως κόμικ, με πρόλογο του Φρανσουά Γκερίφ. Ο πολυβραβευμένος σκιτσογράφος Ζακ Ταρντί, γνωστός στην Ελλάδα από την «Κραυγή του λαού» (Εκδ. ΚΨΜ) – για την Κομμούνα του Παρισιού, του Ζαν Βοτρίν – σέβεται απόλυτα το κείμενο καθώς το διασκευάζει σε γκριζόμαυρες εικόνες. Ο σπουδαίος κομίστας, έχοντας ζωγραφίσει όλα τα μυθιστορήματα του Μανσέτ, ενσωματώνει στην πένα του τον σκληρό κόσμο του συγγραφέα, σκηνογραφεί την επωαζόμενη δυστοπία της κοινωνίας με παγωμένα καρέ που επιταχύνονται συχνά πυκνά. «Το μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής» δημοσιεύτηκε πριν από σαράντα περίπου χρόνια και δεν έχει χάσει τίποτε από την κοινωνική ματιά και τη φρεσκάδα του. Ούτε από τη μουσική του υπόκρουση με τζαζ της Δυτικής Ακτής των 50’s. Σε αυτή την αιματηρή ιστορία πρωταγωνιστεί ο Ζορζ Ζερφό, πρώην στασιαστής και νυν ανερχόμενος χαρτογιακάς, με γυναίκα και παιδιά, με ωράριο και διακοπές. Ο προσωπικός κόσμος του Ζερφό περιλαμβάνει ποσότητες Cutty Shark, μπέρμπον και τσιγάρων· πάνω απ’ όλα κουλ τζαζ: Τζέρι Μάλιγκαν, Τσίκο Χάμιλτον, Τζίμι Τζιούφρε και αρκετούς άλλους. Η πρώτη αφηγηματική σεκάνς είναι ακριβώς ίδια με την τελευταία: «Και συνέβαινε καμιά φορά αυτό που συμβαίνει τώρα: ο Ζορζ Ζερφό τρέχει με το αμάξι του στον εξωτερικό περιφερειακό. Μπήκε στην Πορτ ντ’ Ιβρί. Είναι δύο και μισή το πρωί, ίσως τρεις και τέταρτο... Τα Ι.Χ. κινούνται με μεγάλη ταχύτητα, πολύ πάνω από το επιτρεπτό όριο. Αρκετοί οδηγοί είναι μεθυσμένοι. Ο Ζορζ Ζερφό είναι... Στο μυαλό του Ζορζ Ζερφό υπάρχει σκοτάδι και σύγχυση· ασαφώς μπορούμε να διακρίνουμε κάποιες αριστερές ιδέες... Μέσα από δύο ηχεία – ένα κάτω από το ταμπλό, ένα στο πίσω μέρος – ακούγεται σε χαμηλή ένταση η μουσική που παίζει το κασετόφωνο, τζαζ στο στιλ West Coast». Στο ενδιάμεσο ο μικροαστός υπάλληλος Ζερφό έχει σκοτώσει μερικούς σκληρούς τύπους, έχει χτυπηθεί άγρια, τον έχουν κλέψει, έχει κάνει έρωτα με μια καλοφτιαγμένη πλούσια διανοούμενη· τη δολοφόνησαν· και έχει πάρει εκδίκηση από τον πλαδαρό δικτατορίσκο Αλόνζο Έμεριχ, εξόριστο απ’ τον Άγιο Δομήνικο, για το λουτρό αίματος που επέβαλε εκεί. Η ίντριγκα εν είδει road movie μπλέκει από καθαρή τύχη τον Ζερφό σε περιπέτειες απ’ το Παρίσι μέχρι τις Άλπεις και πάλι πίσω: «Δεν υπάρχει τρόπος να πούμε συγκεκριμένα πού θα καταλήξουν τα πράγματα για τον Ζορζ Ζερφό... Στον ευρύτερο κύκλο θα ανατραπούν οι σχέσεις παραγωγής στις οποίες πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία...». INFO Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ «Το μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής» Εκδόσεις Άγρα Σελ.: 80 Τιμή: 14 ευρώ Και το σχετικό link...
    1 βαθμός
  37. Αυτό όντως, ταιριάζει σε αυτό το θέμα, καθώς η τιμή-ταβάνι γι'αυτό είναι €15 έως €20...
    1 βαθμός
  38. https://vendora.gr/items/gn28d3/komix-14-i-chora-ton-pigmeon-indianon.html Δεν ξερω αν αξιζουν τοσο αλλα ......100ευρω ειναι αυτα
    1 βαθμός
  39. Τα αγαπημένα τραγούδια ξεχειλίζουν από εικόνες. Διαφορετικές για κάθε ακροατή. Εννιά δημιουργοί κόμικς περνούν από τη θέση του ακροατή στη θέση του σχεδιαστή τέτοιων εικόνων προσθέτοντας τη δική τους ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική οπτική. «Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγοντας ένα αγαπημένο τραγούδι σκαρφιζόμαστε τη δική μας ιστορία που θα μπορούσε να το συνοδεύει. Ιστορίες που δεν είναι ποτέ ίδιες μεταξύ τους. Οι πολλαπλές ερμηνείες που δίνουμε σε ένα τραγούδι σε συνδυασμό με το μίνιμαλ στοιχείο του είναι και το γοητευτικό. Κάτι όμως ακόμα πιο γοητευτικό είναι η εικονοποίησή τους!», γράφει ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς στο εντιτόριαλ του νέου περιοδικού «Μουσικά Καρέ» (εκδόσεις Μικρός Ήρως). Και κρίνοντας από το περιεχόμενο του περιοδικού, η εικονοποίηση δεν είναι μόνο γοητευτική αλλά και πανέμορφη και πανέξυπνη. «Τράβα βρε μάγκα» από την Αγγελική Σαλαμαλίκη Η ιστορία της σχέσης των κόμικς με τη μουσική βέβαια δεν είναι σημερινή αλλά κρατάει χρόνια. Την περιδιαβαίνει ο Θοδωρής Μανίκας στον πρόλογό του επισημαίνοντας τις πολλαπλές μορφές και εκφάνσεις αυτής της σχέσης: «Κόμικς ως artwork εξωφύλλων δίσκων αλλά και πολυσέλιδα κόμικς ως ένθετα σε δίσκους βινυλίου (από το θρυλικό εξώφυλλο του μέγιστου Crumb για το Cheap Thrills της Janis Joplin ώς το πόνημα του designer Στέργιου Δελιαλή για το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ των Poll). Κόμικς με βιογραφίες μουσικών και φανταστικές περιπέτειες που έχουν ως ήρωες σταρ της μουσικής (από τον Bob Dylan και τους Kiss ως τον Elvis και τον Αργεντινό σαξοφωνίστα Gato Barbieri). Ουκ ολίγα κόμικς και graphic novels, σχεδιασμένα ή/και σεναριογραφημένα από μουσικούς (από τον Charlie Watts ως τον Glenn Danzig και από όλους σχεδόν τους Grateful Dead ώς τον Nick Cave). Καλλιτέχνες που επιλέγουν ως εικόνα τους μια κομικσοειδή καρικατούρα […] Αφίσες, flyers συναυλιών και φεστιβάλ, προωθητικά διαφημιστικά υλικά κ.λ.π. Περιοδικά κόμικς και φανζίν, με μουσικές (συνήθως ροκ) θεματικές. Σειρές κινουμένων σχεδίων με πλείστες μουσικές αναφορές αλλά με συχνές “παρουσίες” διάσημων μουσικών στα καρέ των επεισοδίων τους (κορυφαίες, οι αμερικανικές σειρές The Simpsons και Beavis and Butt-Head)». «Don’t stop me now» των Queen από την Αρινέλλα Κοτσίκο Από όσα γράφει ο Θοδωρής Μανίκας, εξάγεται το συμπέρασμα ότι το επόμενο και πολύ αποφασιστικό βήμα προς την ολοκλήρωση αυτής της σχέσης δεν μπορεί να είναι άλλο από τη μεταφορά/προσαρμογή των κόμικς σε τραγούδια και το αντίθετο. Αυτό το δεύτερο υλοποιούν με μεγάλη επιτυχία οι εννιά δημιουργοί κόμικς που συμμετέχουν στα «Μουσικά Καρέ». Τον Μαύρο Γάτο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ένα τραγούδι «ανυπακοής» που σιγοψιθύρισαν ή βροντοφώναξαν πολλές γενιές νέων σε συναυλίες, πάρτι, πλατείες και πορείες, επιλέγει ο Θανάσης Καραμπάλιος που ακολουθεί κατά γράμμα τους στίχους του συνεπώνυμου του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Θανάση, με αποκορύφωμα τη σύλληψη του μποέμ Γάτου όταν «βγήκε σεργιάνι το χαφιεδοτσουρμό, αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό». Ο «Μαύρος γάτος» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου από τον Θανάση Καραμπάλιο Τους στίχους και τη μουσική του Freddie Mercury από το «Don’t stop me now» των Queen εικονογραφεί η Αρινέλλα Κοτσίκο επιτυγχάνοντας να αποδώσει ιδανικά τις στιγμές έκστασης και απόλαυσης μιας κοπέλας που νιώθει σαν «sex machine, ready to reload, like an atom bomb about to explode». Σε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, το «Δημοσθένους Λέξις», προσφέρει τις εικόνες του ο Περικλής Κουλιφέτης τοποθετώντας τον αφηγητή σε μια έρημη πόλη όπου «οι δρόμοι θα ´ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη, τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι», για να σταθεί αμέσως μετά μπρος στην πύλη του ΕΑΤ-ΕΣΑ «με τις κουβέρτες στη μασχάλη, χωρίς Βουλή, χωρίς Θεό, σα βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα». «Δημοσθένους Λέξις» του Διονύση Σαββόπουλου από τον Περικλή Κουλιφέτη Ο Νικόλας Κούρτης με την ιστορία του δίνει μορφή στην αγωνία, το ξεπέρασμα του φόβου, την ανάκτηση της αυτοεκτίμησης, την απελευθέρωση και την απογείωση του εαυτού από το «I am the Fire» των Halestorm, ενώ ο Σταύρος Κιουτσιούκης πλάθει μια δική του ιστορία με τίτλο «Το Λάιβ» που εκτυλίσσεται σε ένα μπαρ της Θεσσαλονίκης υπό τους ήχους του «Are you gonna be my girl?» των Jet. Στο ασπρόμαυρο Πασαλιμάνι που ομορφαίνει με λίγες προσεκτικά επιλεγμένες κόκκινες πινελιές, της Ρόζας Εσκενάζυ από το «Τράβα βρε μάγκα», σε στίχους και μουσική του Κώστα Σκαρβέλη, μας ταξιδεύει η Αγγελική Σαλαμαλίκη δίνοντας τη δική της εκδοχή στα λόγια του τραγουδιού. Μια εκδοχή που ολοκληρώνεται με ένα απολύτως αιτιολογημένο φονικό, λίγο κόκκινο αίμα και μερικά κόκκινα άνθη που ξεφυτρώνουν από τα κεραμίδια. Τη σπουδαία, γεμάτη συναίσθημα ποίηση από τα Υπόγεια Ρεύματα μετατρέπει σε κόμικς ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης στο «Σαν Έρημα Καράβια», εικονογραφώντας τη θλίψη και τη μοναξιά μιας ανολοκλήρωτης σχέσης ενώ ο Νικόλας Στεφαδούρος δίνει εικόνες σε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια των Oasis, το «Wonderwall» σε στίχους και μουσική του Noel Gallagher. Σε ένα από τα πιο τρανταχτά και όμορφα παραδείγματα του πόσο αποτελεσματική και γοητευτική μπορεί να είναι η προσαρμογή ενός έργου τέχνης σε μια άλλη τέχνη που χρησιμοποιεί άλλη γλώσσα, άλλα μέσα και εντελώς διαφορετικά εργαλεία. Ιδιαίτερα όταν το πρωτότυπο έργο είναι εσκεμμένα αφαιρετικό ως προς τα νοήματά του αφήνοντας τον ακροατή να συμπληρώνει αυτός την αφήγηση, αλλά αναπόφευκτα συγκεκριμενοποιείται και αποκτά μία από τις πιθανές ερμηνείες και διαστάσεις του όταν εικονοποιείται, χωρίς αυτό να απαγορεύει την ύπαρξη άλλων, αμέτρητων εκδοχών, προσλήψεων, αναπλαισιώσεων και προσαρμογών. «Camouflage» του Stan Ridgway από τον Κώστα Φραγκιαδάκη Τελευταίο μουσικό κομμάτι του περιοδικού είναι το «Camouflage» του Stan Ridgway που αφηγείται φιλοτεχνώντας τη δική του ιστορία ο Κώστας Φραγκιαδάκης σε χρώμα του Μιχάλη Τόρη και ιστορική επιμέλεια του Γιάννη Μονογυιού. Το «Camouflage» αποτελεί και τη μεγαλύτερη σε έκταση ιστορία των «Μουσικών Καρέ» καθώς ο Φραγκιαδάκης δεν αρκείται στην εικονογράφηση των στίχων, αλλά με βάση αυτούς πλάθει μια δική του εκδοχή των φανταστικών περιστατικών που περιγράφονται στο τραγούδι. Με αποτέλεσμα ένα έτσι κι αλλιώς πολύ φορτισμένο με νοήματα και συναισθήματα τραγούδι για τον αγώνα επιβίωσης ενός Αμερικανού φαντάρου στις ζούγκλες του Βιετνάμ να αποκτά εικόνες. Και η «σωτηρία» του που σύμφωνα με το τραγούδι αποδίδεται στην αυταπάρνηση και τους ηρωισμούς του «Camouflage» να παραμένει ένα άλυτο αίνιγμα. Το εξώφυλλο του άλμπουμ «Μουσικά Καρέ» από τον Νίκο Κούτση Τα «Μουσικά Καρέ», μια έκδοση που αναμένεται να έχει πολλές συνέχειες, με το πρώτο τεύχος τους εξερεύνησαν και παρουσίασαν τη δυνατότητα εικονοποίησης των τραγουδιών καθώς και τη μεταφορά τους σε κόμικς. Η πολύπλευρη αυτή σχέση μεταξύ των κόμικς και της μουσικής δεν εξαντλείται όμως σε αυτό. Τα επόμενα τεύχη θα είναι αφιερωμένα σε άλλες πτυχές της σχέσης αυτής με επίκεντρο τους στίχους, τη μουσική και τις εικόνες που γεννούν τα τραγούδια. Μια άλλη διάσταση της σχέσης της μουσικής με τα κόμικς έδωσε η συλλογή ιστοριών με τίτλο «Song Stories» (εκδόσεις Ένατη Διάσταση, 2019). Σε αυτήν επτά δημιουργοί κόμικς (Έφη Θεοδωροπούλου, Άρης Λάμπος, Κλήμης Κεραμιτσόπουλος, Γιώργος Καμπάδαης, Σοφία Σπυρλιάδου, Νικόλας Στεφαδούρος και Σταύρος Κιουτσιούκης) εικονογραφούν τις αληθινές ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια αγαπημένων καλλιτεχνών και δημοφιλών συγκροτημάτων (Παύλος Παυλίδης, Rotting Christ, Nightstalker, 12ος Πίθηκος, Στίχοιμα, Social Waste), «απαντώντας» στα συνήθη ερωτήματα που το κοινό θέτει στους καλλιτέχνες, όπως «Μα πού βρίσκετε όλες αυτές τις ιδέες; Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας; Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σας έχουν επηρεάσει;». Και το σχετικό link...
    1 βαθμός
  40. Όλα τα θεατρικά του ιδιαίτερου Αργεντίνου συγγραφέα και κομίστα Copi μεταφράζονται στα ελληνικά από τον Νεκτάριο-Γεώργιο Κωνσταντινίδη στις εκδόσεις Άπαρσις. Ο Χρήστος Παρίδης μας συστήνει έναν σπουδαίο, αλλά σχετικά άγνωστο στην Ελλάδα άνθρωπο του θεάτρου, των τεχνών και του ακτιβισμού. Ο Copi, που το όνομα με το οποίο γεννήθηκε ήταν Raúl Damonte Botana. «Copi» δεν είναι παρά το υποκοριστικό του copo de nieve που στα ισπανικά σημαίνει «νιφάδα χιονιού». Το ψευδώνυμο που επέλεξε ο Ραούλ Νταμόντε Μποτάνα όταν ξεκινούσε το 1964 την καριέρα του ως bande dessinateur, δηλαδή κομίστας για τα περιοδικά «Twenty» και «Bizarre», μια ασχολία του που αγαπούσε πολύ και είχε πρωτοξεκινήσει στα 16 του για τη σατιρική εφημερίδα «Tia Vicenta» στο Μοντεβίδεο. Γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1939 στο Μπουένος Άιρες. Οι πολιτικές δραστηριότητες του πατέρα του, διευθυντή εφημερίδας και ορκισμένου αντι-περονιστή, ταξίδεψαν την οικογένεια από την Ουρουγουάη και την Αϊτή μέχρι τη Νέα Υόρκη. Ο ίδιος ο Copi, αφού έκανε μια πρώτη απόπειρα να σκηνοθετήσει την πρώτη του παράσταση το 1962 στην Αργεντινή, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, σε ένα πιο πρόσφορο έδαφος, ώστε να κυνηγήσει το πάθος του για το θέατρο. Καθώς τα γαλλικά του πρόδιδαν μια ξενική προφορά, αποφάσισε να βιοποριστεί κάνοντας κόμικς. Έγινε γνωστός από την πρώτη σχεδόν στιγμή, όταν τον ανακάλυψε ο Σερζ Λαφορί της «Nouvel Observateur» και χάρη στην «Καθιστή Γυναίκα» που επινόησε, μια κυρία με μεγάλη μύτη και κατσαρά μαλλιά, ασάλευτη σαν μια άλλη Πυθία που μονολογούσε ή διαλογιζόταν με ένα πνεύμα. Παράλληλα συνεργαζόταν και με τα περιοδικά «Hara-kiri» και «Charlie Hebdo», όπου οι ακραίες φιγούρες του με τον αιχμηρό και σουρεαλιστικό λόγο και την ανάλογη θεματολογία, αντίστοιχα του είδους του θεάτρου που μετά από λίγο καιρό παρουσίασε στο παριζιάνικο κοινό, τον έκαναν εξαιρετικά δημοφιλή. Ο ίδιος ο Copi υποδύεται θεατρικούς χαρακτήρες του Με μια μνημειώδη ερμηνεία στις Δούλες του Ζαν Ζενέ εξελίσσεται κι ο ίδιος σε έναν άλλο Ζενέ, με έργα στα οποία κυριαρχούν ο θάνατος, η σχέση εξουσίας-εξουσιαζόμενου, που όμως συνεχώς ανατρέπεται, και ως εκ τούτου ο αλληλοσπαραγμός, ο εξευτελισμός, το παράλογο της ανθρώπινης συμπεριφοράς in extremis και η αστική υποκρισία. Οι χαρακτήρες του περιφέρονται προσποιούμενοι, σε μια κοινωνία εκλεπτυσμένη, με έναν κώδικα αριστοκρατικών τελετουργιών όπου λέγονται τα πλέον αποτροπιαστικά, παραλυτικά και απρόσμενα πράγματα! Οι ανθρώπινες αυτές υπάρξεις, βγαλμένες από την κόλαση που ο Copi είτε αποκωδικοποίησε από τον μεγαλοαστικό του background είτε ανέσυρε από τις καταβυθίσεις του στην άγρια παρισινή νύχτα, αιωρούνται μεταξύ του θεάτρου του παραλόγου και της τραγωδίας. Aλλοπρόσαλλες κι απελπισμένες τραγικομωδίες, όπου το τρομακτικό μας αδιέξοδο απέναντι στο τέλος, η αγωνία του ίδιου ίσως να το ξορκίσει και η μοναξιά οδηγούν τους χαρακτήρες τους στα μεγαλύτερα εγκλήματα, άλλοτε στον οικείο τους μικρόκοσμο άλλοτε ως εξουσία απέναντι στις μάζες. Ο Copi, ενταγμένος στην ομάδα ομοφυλόφιλων συντακτών της «Nouvel Observateur» ως μέλος του Front homosexuel d' action revolutionnaire – Μέτωπο ομοφυλόφιλης επαναστατικής δράσης, αμφιταλαντεύοταν μεταξύ της μαοϊστικής άκρας αριστεράς και των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Οι χαρακτήρες του είναι βγαλμένοι από από τον μεγαλοαστικό του background είτε από τις καταβυθίσεις του στην άγρια παρισινή νύχτα. Είχε την τύχη τα θεατρικά του κείμενα να τα αναλάβει από την αρχή ο συμπατριώτης του και γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης Χόρχε Λαβελλί. Με την πρώτη κιόλας παράσταση του Saint Genevieve dans sa baignoire (Η Αγία Γενεβιέβη στο λουτρό) το 1966 έκανε μεγάλη αίσθηση και τα χρόνια που ακολούθησαν η συγγραφική δραστηριότητα του Copi κάλυψε όλα τα είδη: νουβέλα, μυθιστόρημα, μονόπρακτο, δίπρακτο, μονόλογος. Ο ίδιος έπαιξε το ρόλο της τραβεστί στο L' homosexuel ou la difficulte de s' exprimer (Ο ομοφυλόφιλος ή η δυσκολία της έκφρασης), ενώ ως Loretta Strong έκανε τη γαλλική αβανγκάρντ να παραληρεί μαζί του. Στο έργο που αφιέρωσε στην Εύα Περόν και πρωτοανέβασε ο εραστής του Αλφρέντο Αρίας στο Theatre de l' Epee de Bois και λίγο μετά στο Μπουένος Άιρες – όπου ο θίασος δέχτηκε τρομερούς τραμπουκισμούς και απειλές από τους περονιστές –, η Εβίτα απομυθοποιείται εντελώς. Μια γυναίκα εγκλωβισμένη στον μύθο που έχτισε η ίδια, απ' όπου προσπαθεί να ξεφύγει, σκηνοθετώντας τον θάνατό της και την απόδρασή της από την προεδρία και τη χώρα. Ο Copi καταφέρνει, με τον παραμορφωτικό καθρέπτη που βάζει μπροστά στην κοινωνία των ανθρώπων, να καταγράφει τις πλέον ακραίες εκφάνσεις τους και δραματοποιώντας τες να πετυχαίνει ένα είδος θεάτρου που παραπέμπει στη μεγάλη παράδοση του σουρεαλισμού και του παραλόγου. Η ευφάνταστη πορεία του συνεχίστηκε καθ' όλη τη δεκαετία του '70 με έργα όπως Les escaliers du Sacre-Coeur (Τα σκαλιά της Σακρ Κερ), La tour de la defence, Cachafaz, L'ombre de Venceslao. Με το La nuit de madame Lucienne (Η νύχτα της κυρίας Λουσιέν) το1985, σε σκηνοθεσία του Λαβελλί και με πρωταγωνίστρια τη σημαντική Γαλλίδα ηθοποιό Μαρία Καζαρές, έφτασε μέχρι το Φεστιβάλ της Αβινιόν, ενώ με το Une visite inopportune (Μια ανώφελη επίσκεψη) προανήγγειλε τον επικείμενο θάνατό του από AIDS. Το έργο λαμβάνει χώρα σε ένα νοσοκομείο, όπου ακριβώς ένας διάσημος ηθοποιός πεθαίνει από AIDS και δίνει την τελευταία του παράσταση μπροστά σε μια νοσοκόμα, έναν δημοσιογράφο, μια υψίφωνο, έναν σεξομανή γιατρό και έναν φίλο του. Ο Copi πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου του 1987 και το τελευταίο αυτό έργο, σε σκηνοθεσία Λουκάς Εμπλέμπ, ανέβηκε στην Comedie Francaise το 2001. Πέντε χρόνια μετά, η Αβινιόν τού οργάνωσε αφιέρωμα με το ανέβασμα πέντε έργων του. Τα κόμιξ του δημοσιεύονταν τακτικά στο περιοδικό Βαβέλ Στην Ελλάδα είναι γνωστός κυρίως ως κομίστας χάρη στα περιοδικά «Βαβέλ» και «Παρά Πέντε», αλλά ελάχιστα ως θεατρικός συγγραφέας. Δραματοποιημένα του κόμικς πρωτοπαίχτηκαν στον Τεχνοχώρο του Γιάννη Κακλέα και από την ομάδα του Θέαμα, αργότερα ανέβηκε η Ανώφελη Επίσκεψη από το Στούντιο Παράθλαση της Θεσσαλονίκης, το Tour de la defence έγινε γνωστό ως Σκρατς στο Αποθήκη και Το Ψυγείο το 2007 στο Πορεία από την ομάδα «Ακροβάτες του ονείρου». Τώρα, χάρη στον φιλόλογο-κριτικό θεάτρου Νεκτάριο-Γεώργιο Κωνσταντινίδη και τις μεταφράσεις του, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις ο Α' Τόμος με τα θεατρικά του έργα Εύα Περόν, Η Πυραμίδα, Οι Τέσσερις Δίδυμες και τον μονόλoγο Λορέττα Στρονγκ, με εκτενείς αναλύσεις της συγγραφέως Μαρίας Κυριάκη. Συγχρόνως κυκλοφορεί από τη γνωστή σειρά της Δωδώνης «Παγκόσμιο Θέατρο» το επίσης πολύ επιτυχημένο του Η νύχτα της κυρίας Λουσιέν, πάλι από τους ίδιους συντελεστές. Και το σχετικό link...
    1 βαθμός
  41. Το πρώτο τους στριπάκι κυκλοφόρησε το 1950 στον αμερικανικό Τύπο. Μέχρι το 2000, οπότε δημοσιεύθηκε το τελευταίο, είχαν μεσολαβήσει άλλες 17.895. Ήταν στα αλήθεια δημοφιλή τα Peanuts του Τσαρλς Σουλτς, η σειρά κόμικς που σύστησε στον κόσμο τον αξιαγάπητα άτυχο Τσάρλι Μπράουν, τον ονειροπόλο Σνούπι, την οξύθυμη Λούσι και τους φίλους τους. Αν και επρόκειτο για ένα κόμικς με παιδιά, αποτύπωνε, σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, τις «τρομακτικές, εφιαλτικές προβολές όλων των νευρώσεων του σύγχρονου πολίτη της βιομηχανικής εποχής». Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Τσαρλς Σουλτς δοκίμασε κάποτε την τύχη του με ενήλικους ήρωες. Στα μέσα του ’50 σχεδίασε επτά μικρές ιστορίες με κεντρικό χαρακτήρα τον μετριοπαθή Έλμερ Χάγκμαϊερ, που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ. Η σειρά «Hagemeyer» διαδραματιζόταν σε εργασιακό περιβάλλον, ένα χαρακτηριστικό που στον διανομέα του έργου του Σουλτς δεν άρεσε καθόλου. Και όμως, ο πρωταγωνιστής είχε την αισιόδοξη μελαγχολία του Τσάρλι Μπράουν. Μία ακόμα ηρωίδα, η κυρία Χάμχοκ, εκνευριζόταν τόσο εύκολα όσο και η Λούσι. Στις 17 Ιουνίου, το Μουσείο «Τσαρλς Σουλτς» στη Σάντα Ρόζα της Καλιφόρνιας εγκαινιάζει την έκθεση «Adults by Schulz», που παρουσιάζει τη σειρά «Hagemeyer» για πρώτη φορά και κάνει τους φαν να αναρωτιούνται: ήθελε ο Σουλτς να απεικονίσει τους χαρακτήρες του ως ενηλίκους; Σε κάθε περίπτωση, γιατί το εγχείρημά του δεν είχε γίνει γνωστό μέχρι σήμερα; Αν ο κομίστας Τομ Μπάτιουκ είχε δίκιο όταν έλεγε για τα Peanuts ότι μια φαινομενικά παιδική σειρά «μας φανέρωσε τις κρίσιμες όψεις των κοινών ανθρωπίνων ιδιοτήτων», τότε η συγκυρία μοιάζει ιδανική για το ενδεχόμενο της ενηλικίωσης των ηρώων της. Η απόφαση του Τσάρλι Μπράουν «να φοβάμαι μόνο για μία μέρα τη φορά» δεν μας είναι άγνωστη στη συνθήκη της πανδημίας. Εξίσου πικρή πάντως, αλλά και κάπως αισιόδοξη, ακούγεται η εξήγηση που ο ίδιος ο Σουλτς είχε δώσει κάποτε για την έμφασή του στους παιδικούς χαρακτήρες: «Οι ενήλικοι δεν είναι απαραίτητοι στα Peanuts», έλεγε. «Θα εισέβαλλαν σε έναν κόσμο όπου μόνο άβολα θα ένιωθαν». Και το σχετικό link...
    1 βαθμός
  42. Μια σύντομη περιγραφή της σειράς «Μυστήρια πράματα» του Θανάση Πετρόπουλου είναι «βουκολικός τρόμος στην ελληνική επαρχία του 19ου αιώνα». Η πραγματικότητα όμως είναι πάντα πιο περίπλοκη. Στον πρώτο τόμο από τα «Μυστήρια πράματα», ο Θανάσης Πετρόπουλος («Πλασματικά νούμερα», «Καμένα Βούρλα», «Προτελευταίοι» σε συνεργασία με τον Αντώνη Βαβαγιάννη) εγκαινίασε ένα πρωτότυπο για τα ελληνικά κόμικς είδος. Τοποθέτησε την ιστορία του στην ανεξερεύνητη ελληνική επαρχία του τέλους του 19ου αιώνα, πρόσθεσε καλικάντζαρους, ξωτικά, νεράιδες, τέρατα, δράκους και άλλα πλάσματα των παραμυθιών, έχρισε πρωταγωνιστές τον «ερευνητή καθηγητή του Πανεπιστημίου των Αθηνών και ιδρυτή της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας» Φιλήμονα Καρτέρη και τον «Ιρλανδό φιλέλληνα, περιηγητή, ιππότη του Τάγματος του Μαύρου Σκύλου» Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον και έπλασε τρομακτικές αφηγήσεις με φόντο αφιλόξενα δάση, ομιχλώδεις κάμπους, κρυμμένα χωριά και σκοτεινά αγροτόσπιτα. Στο δεύτερο μέρος με υπότιτλο «Λύκοι της Ζήρειας» (κυκλοφορεί όπως και ο πρώτος τόμος από τις εκδόσεις Jemma Press) κρατά τα βασικά συστατικά απαράλλαχτα και μεταφέρει τη δράση στις στοιχειωμένες πλαγιές της Ορεινής Κορινθίας του 1894. Σκαρώνει μόνο μία ιστορία (48 σελίδες) που οδηγεί τους δυο κυνηγούς μυστήριων και ανεξιχνίαστων γεγονότων στους γκρεμούς και το οροπέδιο της Ζήρειας εις αναζήτηση λύκων. Που δεν είναι όμως συνηθισμένοι και, αλίμονο στους ανθρώπους, δεν είναι τετράποδοι. Στα βασικά συστατικά βέβαια παραμένει και το χιούμορ, ιδιαίτερα στους διαλόγους των δυο φίλων που αλληλοσυμπληρώνονται: ο ένας, μορφωμένος και επιστήμονας που προσπαθεί να ερμηνεύσει λογικά, με τεκμήρια και στοιχεία τα μεταφυσικά φαινόμενα, ο άλλος πιο αποφασιστικός, μπρουτάλ και εμπειριστής που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. «Παρ’ όλους τους αστεϊσμούς… δεν σας λείπει το σμαραγδένιο σας νησί;» ρωτά ο Φιλήμονας Καρτέρης. Και ο Σερ Νίκολσον του απαντά: «Only all the time… Ένα από αυτά που μας αρέσουν να κάμουμε στην Ιρλανδία είναι να διηγούμεθα ιστορίες. Νομίζω πως θα επιστρέψω εκεί όταν θα έχω αρκετές να διηγηθώ και όταν το σώμα μου δεν θα με αφήνει καμιά πια να ζήσω παραπάνω. Unless… Εκτός βεβαίως εάν στο μεταξύ κάποια από αυτές τις ιστορίες με σκοτώσει, κύριε Καρτέρη. Οπότε και θα αναγκαστείτε να την διηγηθείτε εσείς!» Στα «Μυστήρια πράματα», αναβιώνουν μύθοι και θρύλοι της ελληνικής υπαίθρου όπως τους διηγούνταν οι γιαγιάδες και στοίχειωναν τη φαντασία των παιδιών αλλά και όπως μεταφέρονταν μέσω των προφορικών παραδόσεων, συντηρώντας και διαιωνίζοντας το αίσθημα φόβου απέναντι στη φύση και τα φαινόμενά της. Και ακριβώς επειδή αφορούν πολύ κοντινές μας περιοχές και εποχές, μας είναι οικείοι μέσα στην απόλυτη ανοικείωση που δημιουργούν οι φανταστικές ιστορίες. Όπως επισημαίνει και ο Αντώνης Βαβαγιάννης στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Τα Μυστήρια Πράματα μου φέρνουν στο μυαλό τα παλιά καλά περιπετειώδη κόμικς περιπτέρου, είναι κάτι σαν μια ανίερη συνεύρεση Τεντέν, Hellboy και Γκόλφως που σε ρουφάει και σε αφήνει να περιμένεις τη συνέχεια. Ε λοιπόν, η συνέχεια είναι επιτέλους εδώ με περισσότερους σκοτεινούς θρύλους και περισσότερα σατανισμένα ζώα. Απολαύστε το όπως θα απολάμβανε ένας βουρβόλακας ένα καλό λασπόλουτρο». Και το σχετικό link...
    1 βαθμός
  43. Ο Μπάρνεϊ Γουίλεν και η τζαζική «Θλιμμένη Νότα» του, σύμβολο του μεταπολεμικού φλερτ της Αμερικής με τη Γαλλία. To graphic novel «Ο Μπάρνεϊ και η Θλιμμένη Νότα» των Φιλίπ Παρινγκό και Ζακ ντε Λουστάλ κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο γαλλικό περιοδικό «À Suivre». Δυτικό Βερολίνο, καλοκαίρι του 1989. Στους δρόμους μπορεί κανείς να αφουγκραστεί τον ήχο της επερχόμενης παγκοσμιοποίησης: κάτω από τον καυτό ήλιο αντηχεί ένα μείγμα από αμερικανικές και γερμανικές ομιλίες και ένας αρμονικός συρφετός από ήχους του κόσμου που ξεχύνεται από τα παζάρια μεταχειρισμένων δίσκων. Εκεί μπορείς να βρεις από bootleg με συναυλίες που έδωσαν οι Smiths στην Ισπανία και παλιά γιαπωνέζικα σάουντρακ έως προπολεμικούς δίσκους γραμμοφώνου με αμερικανικά μπλουζ. Οι προθήκες των βινυλίων και τα χέρια που τις σκανάρουν, χέρια μουσικόφιλων απ’ όλο τον πλανήτη, είναι, αυτή τη ζεστή αυγουστιάτικη μέρα, μια προοικονομία για το πέσιμο του Τείχους που χώριζε Δύση κι Ανατολή – του Τείχους που θα έπεφτε μόλις τρεις μήνες μετά. Σε αυτά τα δισκάδικα, τα δικά μου χέρια, φερμένα από την γκρίζα αλλά συναρπαστική πολιτισμικά Αθήνα της εποχής (μια Αθήνα που έχει ήδη στρέψει τις κεραίες της με λαχτάρα προς όλο τον πλανήτη), ανακαλύπτουν με έκπληξη ένα άλλο ψήγμα πρώιμης παγκοσμιοποίησης: ένα δίσκο όπου ένας Γαλλοαμερικανός σαξοφωνίστας, o Μπάρνεϊ Γουίλεν, παίζει μαζί με μια διεθνή μπάντα ένα κλασικό ανθολόγιο της τζαζ, επενδύοντας μουσικά ένα πρώιμο «graphic novel» – μια γαλλική ιστορία κόμικς που είχαμε μόλις μάθει στην Ελλάδα από τη θρυλική «Βαβέλ», το περιοδικό που μας έμπασε στην κουλτούρα της «ένατης τέχνης» τη δεκαετία του ’80. Έμοιαζε απίστευτο: ένα σάουντρακ για μια ιστορία κόμικς – μια μοναδική πρωτοτυπία. Η αγορά αυτού του ασυνήθιστου δίσκου έγινε για εμένα η απαρχή ενός πολύχρονου μαθήματος πάνω σε μια μουσική γλώσσα που, με τη σειρά της, μπορεί κανείς να πει πως αποτελεί μια από τις πρώτες προοικονομίες παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού: η τζαζ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το παιδί που γέννησε το πάντρεμα της Αφρικής και της Ευρώπης στο έδαφος της Αμερικής. Ο Γουίλεν «…ήρθε από το πουθενά. Ότι έβλεπε, το ήθελε. Ότι αποκτούσε, τον απογοήτευε. Μουσική, γυναίκες, ναρκωτικά, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Χόλιγουντ – τα έζησε όλα, ψάχνοντας απελπισμένα μέσα τους κάτι για να καλύψει το κενό μέσα του. Στο τέλος, τα πρόδωσε όλα…». Ο Μπάρνεϊ Γουίλεν (Bernard Jean Wilen) ήταν το σύμβολο του μεταπολεμικού φλερτ της Αμερικής με τη Γαλλία αλλά και της γαλλικής πρωτεύουσας ως ευρωπαϊκού κέντρου της τζαζ. Γεννημένος το 1937 στη Νότια Γαλλία, στη Νίκαια, από Αμερικανό πατέρα και Γαλλίδα μητέρα, δραπετεύει από τον πόλεμο μαζί τους, τριών ετών, για την Αμερική. Εκεί, ο θείος του τού κάνει δώρο ένα τενόρο σαξόφωνο. Έξι χρόνια μετά, έχει γυρίσει με τους γονείς του στη Γαλλία και μέχρι να γίνει έφηβος είναι ήδη ένας μικρός βιρτουόζος του σαξοφώνου. Κι όμως, προοριζόταν από την οικογένειά του για δικηγόρος. Προτού μπει στο πανεπιστήμιο φεύγει για το Παρίσι αναζητώντας εκεί καριέρα μουσικού, αλλά αναγκάζεται να γυρίσει στη Νίκαια για να ξεκινήσει τις σπουδές του. Βλέποντας πως αγαπούσε περισσότερο την τζαζ παρά τη Νομική, οι γονείς του κατάσχουν το σαξόφωνό του. Αρνούμενος τελικά τη γονεϊκή ηγεμονία, επιστρέφει στο Παρίσι για να ακολουθήσει το πάθος του για τη μουσική. Στα τέλη του ’50 παίζει στο θρυλικό Club St. Germain του Μπορίς Βιάν, έρχεται σε επαφή με ιερά τέρατα της τζαζ από την Ευρώπη και την Αμερική και φτιάχνει έναν ήχο που θυμίζει αυτόν του γίγαντα Λέστερ Γιανγκ. Το 1957 ένας άλλος γίγαντας της τζαζ, ο Μάιλς Ντέιβις, γράφει τη μουσική της ταινίας «Ασανσέρ για δολοφόνους», της πρώτης του Λουί Μαλ – και τον καλεί, μόλις είκοσι ετών τότε, να συμμετάσχει στην ηχογράφηση. Εκείνη την εποχή ο Μπάρνεϊ μεσουρανούσε – κέρδισε το βραβείο Django Reinhardt, ηχογράφησε δικούς του δίσκους, έγραψε ένα μουσικό θέμα για την ταινία του Εντουάρ Μολιναρό «Un temoin dans la ville» και το 1960 συμμετείχε στην ηχογράφηση του μουσικού θέματος των «Επικίνδυνων σχέσεων» του Ροζέ Βαντίμ, δίπλα στον μεγάλο ντράμερ της τζαζ Αρτ Μπλέικι. Στην ηχογράφηση αυτή λάμπει ξεκάθαρα η ερμηνεία του στο «A prelude in blue» – ίσως η πιο συγκινητική στιγμή στην ιστορία του σοπράνο σαξοφώνου. Το άστρο του νεαρού Μπάρνεϊ έλαμψε δυνατά εκείνη την «bebop» περίοδο του Παρισιού του τέλους του ’50 και αρχών του ’60, αλλά σιγά σιγά προς το τέλος της δεκαετίας, είχε αφήσει μακριά μαλλιά, είχε μπει στον χώρο της free jazz και, με την τότε σύντροφό του Caroline de Bendern, μοντέλο από την Αγγλία, έφυγε για την Αφρική, όπου περιπλανώμενος μαζί της μέσα σε ένα Land Rover επί μήνες πέρασε από το Μαρόκο, την Αλγερία, το Μάλι, τη Σενεγάλη και τη Νιγηρία, παίζοντας και ηχογραφώντας με ντόπιους μουσικούς. Όταν γύρισε στην έδρα του στην Κυανή Ακτή, εξαφανίστηκε για χρόνια, για να εμφανιστεί ξανά το 1987. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η λαϊκή κουλτούρα έμοιαζε να επιστρέφει στην αισθητική του ’50 και να ερωτοτροπεί με τις εικόνες του ροκ εν ρολ και της τζαζ. Ο Μπερνάρ Ταβερνιέ σκηνοθέτησε εκείνη την εποχή το «Γύρω από τα μεσάνυχτα», όπου ο γίγαντας της τζαζ Ντέξτερ Γκόρντον πρωταγωνιστούσε σε μια ταινία μυθοπλασίας βασισμένη στη ζωή άλλων γιγάντων της τζαζ, του Λέστερ Γιανγκ και του Μπαντ Πάουελ – και, με πολύ παρόμοιο τρόπο, ένας Γάλλος δημοσιογράφος, ο Φιλίπ Παρινγκό, ταλαντούχος γραφιάς μουσικής και διευθυντής του μουσικού περιοδικού Rock & Folk, έγραψε μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον Μπάρνεϊ Γουίλεν, εμπνευσμένη από τη ζωή του ιδίου αλλά και άλλων μουσικών. Πρότεινε το σενάριο στον μάστορα της ακουαρέλας, τον σχεδιαστή κόμικς Ζακ ντε Λουστάλ, κι αυτός δέχτηκε. Όπως είχε πει χαρακτηριστικά: «Είχα μια αρκετά γενική εικόνα για την προσωπικότητα και το παρουσιαστικό αυτού του χαρακτήρα, που ήταν κάποιου είδους απρόβλεπτος δανδής, ένας εύθραυστος τύπος με γυαλιά. Έδωσα στον Λουστάλ φωτογραφίες του Μπιλ Έβανς, του Μπάντι Χόλι, του Πολ Ντέσμοντ και του… Μπάρνεϊ Γουίλεν. Ο τελικός χαρακτήρας ήταν ένας συνδυασμός από όλους αυτούς». Το ντεμπούτο Η ιστορία που σκάρωσαν αυτοί οι δύο φοβεροί Γάλλοι ονομάστηκε «Ο Μπάρνεϊ και η Θλιμμένη Νότα» και κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο γαλλικό περιοδικό À Suivre. Το ντεμπούτο έγινε στο τεύχος αρ. 94, τον Νοέμβριο του 1985. Στην Ελλάδα, η ομάδα της «Βαβέλ», η Νίκη Τζούδα και ο Γιώργος Σιούνας, δαιμόνιοι λάτρεις των ευρωπαϊκών κόμικς, μας έφεραν τον Μπάρνεϊ στο περιοδικό τους το 1988, μεταξύ των τευχών αρ. 85 και 98. Οι ακουαρέλες και η κομψή μελαγχολία του Λουστάλ έμοιαζαν σαν μια πειστική εικόνα του κόσμου της τζαζ, μια εικόνα που, μέσα στα ατέλειωτα στερεότυπά της, μπορούσε να μοιάζει φιλική και γνώριμη σε όποιον δεν γνώριζε το μουσικό αυτό ιδίωμα και τη σημειολογία του. Στο τέλος της ιστορίας ο πρωταγωνιστής πεθαίνει – κάτι που φυσικά δεν συνέβη στον… αληθινό Μπάρνεϊ, ο οποίος βρίσκει τους δημιουργούς της και τους προτείνει να φτιάξουν το σάουντράκ της. H ηχογράφηση γίνεται το 1987, γνωρίζει μεγάλη επιτυχία πουλώντας 60.000 κομμάτια και ξαναφέρνει τον Γουίλεν στο φως της δημοσιότητας, ξεκινώντας έτσι για αυτόν μια τελευταία δημιουργική περίοδο. Μια ηχογράφηση-ιστορία της τζαζ κυκλοφορεί ξανά Το σάουντρακ περιείχε κλασικά τραγούδια του τζαζ ανθολογίου (τα λεγόμενα «στάνταρ»), ανάμεσα στα οποία εμφανίζονταν πρωτότυπες συνθέσεις των μουσικών της μπάντας. Ξεκινώντας με μια μπόσα νόβα εκδοχή του «Besame mucho», αρκεί μόνο μισό λεπτό της ώρας για να καταλάβει κανείς ποιο είναι το ηχόχρωμα της ηχογράφησης. Το πιάνο του Αλάν-Ζαν Μαρί, ενός εξαιρετικού πολυβραβευμένου πιανίστα από τη Γουαδελούπη, πρωταγωνιστεί από την πρώτη στιγμή: ο επιδέξιος και θερμός ήχος του πλουτίζει όλο τον δίσκο με μια πολύχρωμη καραϊβική γεύση. Αυτός και ο Γουίλεν υπήρξαν ένα από τα πιο δεμένα ντουέτα της τζαζ, έχοντας μια αβίαστη συνομιλία που θύμιζε το αξέχαστο ντουέτο του μεγάλου σαξοφωνίστα Σταν Γκετζ με τον επίσης μέγα πιανίστα Κένι Μπάρον. Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας δεν υστερούν σε ταλέντο και λάμψη: τα ντραμς του Αμερικανού Σανγκόμα Έβερετ χρωματίζουν μ’ έναν τρόπο που θυμίζει Αρτ Μπλέικι και ο ήχος της κιθάρας του Φιλίπ Πετί συνοδεύει γλυκά το κουιντέτο. Ο εξαιρετικός αυτός Γάλλος κιθαρίστας παρουσιάζει στην ηχογράφηση αυτή και μια δική του σύνθεση, όπου φαίνεται η τεχνική κι η εφευρετικότητά του – τον «Κλέφτη της αγάπης» (Voleur d’ amour). Παρομοίως και ο μπασίστας της μπάντας, ο καταξιωμένος Ιταλός μουσικός Ρικάρντο ντελ Φρα, μας προσφέρει ένα μικροσκοπικό διαμάντι διάρκειας ενός λεπτού, που ονομάζει «Κόκκινο φιλί» (Un baiser rouge) και ο Γουίλεν τη σύντομη ελεγεία «Pauline». Στο «Round about midnight» του Τελόνιους Μονκ λάμπει συγκλονιστικά η συνομιλία του με τον Ζαν Μαρί, ακριβώς όπως και στο «Whisper not» του Μπένι Γκόλσον. Η μπαλάντα «Goodbye», «το πιο λυπημένο κομμάτι στον κόσμο» όπως είχε πει ο συνθέτης Άλεκ Γουάιλντερ, κλείνει μελαγχολικά την ηχογράφηση. Εδώ το σαξόφωνο του Μπάρνεϊ παίζει, στ’ αλήθεια, μερικές ακαταμάχητα θλιμμένες νότες και, όπως έγραψε στο σχετικό promo της με τόσο γοητευτικά «αμερικανικό» τρόπο η Fantagraphics, η εκδοτική εταιρεία που τύπωσε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού τον Μπάρνεϊ των Λουστάλ και Παρινγκό: «…Ήρθε από το πουθενά. Ότι έβλεπε, το ήθελε. Ότι αποκτούσε, τον απογοήτευε. Μουσική, γυναίκες, ναρκωτικά, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Χόλιγουντ – τα έζησε όλα, ψάχνοντας απελπισμένα μέσα τους κάτι για να καλύψει το κενό μέσα του. Στο τέλος, τα πρόδωσε όλα – φίλους, ερωμένες, θαυμαστές –, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Και όμως, αυτοί γύριζαν πάντα πίσω σ’ αυτόν, ξανά και ξανά. Γιατί όταν ο Μπάρνεϊ έπαιζε τη θλιμμένη νότα του, μπορούσαν να του συγχωρήσουν τα πάντα». ΥΓ.: Ο Μπάρνεϊ πέθανε από καρκίνο 25 χρόνια πριν, στις 25 Μαΐου του 1996. Στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Δισκοπωλείων (Record Store Day), θα επανακυκλοφορήσει η «Θλιμμένη Νότα» σε βινύλιο 180 γραμμαρίων μαζί με το κόμικς, μια έκδοση 40 σελίδων με σπάνιο υλικό και bonus ένα CD. Η παραγγελία του πακέτου μπορεί να γίνει στο recordstoreday.com στις 17 Ιουλίου. Και το σχετικό link...
    1 βαθμός
  44. Ξεκινησα να διαβαζω τις νεες μου αγορες και ξεκινησα απο αυτο. Σε γενικες γραμμες μια τιμια αξιοπρεπης δουλεια. Ειναι και τωρα τα 200 χρονια απο την επανασταση οποτε μου αρεσε σαν θεμα και επισης νομιζω οτι με τον Αλεξανδρο Υψηλαντη δεν εχουμε ασχοληθει πολυ (τουλαχιστον οχι οσο με αλλους ηρωες) οποτε σεναριακα το βρηκα αρκετα ενδιαφερον. Το σχεδιο επισης καλο αν και νομιζω οτι θα μπορουσε να βελτιωθει λιγο. Παντως ωραιοι χρωματισμοι και επισης προσεγμενη η εκδοση με καλη ποιοτητα χαρτιου κτλ
    1 βαθμός
  45. Εγώ πάντως το βρήκα και το πήρα από τα Γραφεία του Τερζόπουλου και επειδή, όπως λέει και ο Yoshi στο ποστ #9, και στο Inducks έχουν καταχωρισθεί ως δύο διαφορετικά τεύχη (τη μία καταχώριση την έκανα εγώ και την άλλη ο Cydisneyman) καλό είναι να καταγραφούν και σ' εμάς με τον ίδιο τρόπο ώστε να μπορούμε να τα εντάξουμε και στη Συλλογή μας στο Greekcomics ως δύο χωριστά τεύχη. Προσθέτω ότι δεν φαίνεται να πρόκειται για λάθος στη σελιδοποίηση γιατί, για παράδειγμα, η παρουσίαση των 16 τότε εκδόσεων της Νέας Ακτίνας, στο #1 έχει γίνει σε δύο σελίδες, ενώ στο #2 και οι 16 έχουν στριμωχθεί σε μια σελίδα.
    1 βαθμός
  46. Ολο το συμπαν της DC εχει κανει reboot (καποια αρκ που συνεβησαν παλαιοτερα ισχυουν και καποια οχι...) Αν δεν κανω λαθος η Λοις δεν ξερει το μυστικο του Κλαρκ... Τουλαχιστον στο Action Comics... Γενικα λανσαρεται μια νεοτερη εκδοχη των ηρωων...Στα ξεκινηματα τους...
    1 βαθμός
  47. "I envy you, Dr Yamato! Tell me...how does it feel to make history?" [...] "There is no escaping, for anyone. We've created an immense nothing. An endless vacuum. Tell me, Mr Governor, how does it feel to be getting out of history?" Φοβερός διάλογος.
    1 βαθμός
Αυτός ο κατάλογος έχει οριστεί σε Αθήνα / GMT +02:00
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.