Αίθουσα Νικητών

Σήμερα πήγα από τη Λέσχη που είχα καιρό να περάσω και είδα αρκετούς καλούς φίλους ως συνήθως. Εκτός των κόμικ, ο @Valtasar μου είχε ετοιμάσει εμένα και του @Μενίγ Πουαγώ μία υπέροχη έκπληξη αφού μας έκανε δώρο αυτήν την απίστευτη μπλουζάρα που εννοείται θα φορεθεί σύντομα: Γιώργο έχω βαρεθεί πλέον να σου λέω ευχαριστώ για δώρα, κλείσιμο τρυπών στη συλλογή με τεύχη και νέα γύρω από τα κόμικ, δεν περίμενα τόσο ωραίο δώρο, η μπλούζα είναι υπέροχη (και στο νούμερο μου ). Επίσης αν και παλιότερα είχα πει να μην το πάρω, αποφάσισα να αγοράσω τελικά το Μίκυ Μυστήριο #0 για να κλείσω τη συλλογή, καθώς και το Epifany που παίρνω σταθερά. Ένα υπέροχο πρωινό στη ΛΕΦΙΚ με καφεδάκι, συζήτηση και νέα για κόμικ και κυρίως μία ευχάριστη ενημέρωση περί Λανφέστ.

Παραλαβές τελευταίων δύο εβδομάδων, από zavvi, public και αγγελίες. Ανυπομονώ για την συνέχεια των Ultimates, διάβασα ήδη το Persepolis 2 και μόλις μου έρθουν Necrosha και Second Coming, ξεκινάω Χ-Force από Kyle & Yost !

Αν και μόλις έφτασα στη Μήλο, βρήκα σ' ένα μικρό πρακτορείο τύπου, αυτά τα καλούδια, κι όχι μόνο. Πραγματικά είχε ένα σωρό κόμικς τα οποία δεν μπόρεσα να αγοράσω με τη μία. Οπότε και τις επόμενες ημέρες θα ανεβάζω φωτογραφίες με τα κόμικς που αγοράζω

ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ Η ΑΝΑΠΟΔΗ ΕΠΟΧΗ .ΤΕΥΧΟΣ 2. Ασε τα σαπια και ελα στα ισια σου .Μα τι αναποδος τυπος που εισαι . Ετσι μπραβο .δειξε μας τωρα και το κ...το οπισθεν Μεταφέρθηκαν στην βάση.

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #365 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο. (Από τον δεν ήξερε που έμπλεκε όταν έλεγε το ναι μοδερέιτορ @Indian. Κοινώς την πάτησε.) Εδώ Λιμνούπολη! (By Silvia Ziche.) Ιστορίες. "Το δέκατο έβδομο εκατομμύριο." Μόλις τελείωσε άλλο ένα γεύμα στο αγρόκτημα της Ελβίρας. "Το τέλειο σχέδιο της τέλειας ληστείας που δεν ήταν τόσο τέλειο και δεν έγινε ποτέ. (Α΄ μέρος.) Στο πρώτο μέρος ο ο Πητ αναλύει στον Φούμφο την "υπέρτατη σχεδιάρα" του. Αφού ο δεύτερος έχει αποπειραθεί να κάψει το σπίτι του πρώτου. Και ενώ ο πρώτος μαλώνει με την περιστέρα του όσο ο δεύτερος προσπαθεί να την σβήσει. Σας μπέρδεψα; Χαίρομαι!!! "Το τέλειο σχέδιο της τέλειας ληστείας που δεν ήταν τόσο τέλειο και δεν έγινε ποτέ." (Β΄ μέρος.) Οι απορίες του Φούμφο όσο παράλογο και αν ακούγεται να τις αναφέρει εκείνος είναι λογικές και βάζουν τον Πητ σε σκέψεις. Και σε αυτό και στο πρώτο μέρος... Εν τω μεταξύ ο Χειροπαίδαρος τους έχει από κοντά. Παρέα με το IQ ραδικιού. που διαθέτει. Το τέλειο σχέδιο της τέλειας ληστείας που δεν ήταν τόσο τέλειο και δεν έγινε ποτέ. (Γ΄μέρος.) Η περιπλοκότητα του "τέλειου" σχεδίου φτάνει στο αποκορύφωμά του παρά τις ενστάσεις του Φούφμο και την καχυποψία του Χειροπαίδαρου. Η πείνα όμως τους κάνει να αλλάξουν αντικείμενο κλοπής. "Αντίο, Ντόναλντ." Ο Φάντομ αποδεικνύει στον Ντόναλντ πόσο σημαντικός είναι για τους συγγενείς του. Οι υποθέσεις του Ροκ Νταμάρη: "Κακές παρέες." Ο Ροκ αναζητά τον μοναδικό κακοποιό ανάμεσα σε συναδέλφους. "Τσάρλεστον!" Το ζευγάρι χορευτών ρομπότ που παρουσιάζει στο κοινό ο Κύρος Γρανάζης έχει ιδιαίτερη προσωπικότητα. "Young Donald Duck: "Το πρώτο ραντεβού." Η Νταίζυ καλεί τον Ντόναλντ στο πρώτο τους ραντεβού που δε θα είναι και τόσο ραντεβού. Οι δύο ερωτευμένοι έφηβοι περνούν τα πάνδεινα προκειμένου να χαροποιήσουν το έτερον ήμισυ. Που το έχουν και σε εκτίμηση. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Πολύ καλό και αυτό το εκατομμύριο. Πανέμορφη η αλληγορία με τα περιττά κιλά. Διότι δε πρέπει να επαναπαυόμαστε αλλά να μοχθούμε πάντα για κάτι καλύτερο. Οι αψιμαχίες γύρω από το οικογενειακό τραπέζι ήτο το εύγευστο αλατοπίπερο της ιστορίας!!! Τα τρία μέρη του "τέλειου" σχεδίου είναι πυκνογραμμένα, με υπέροχο σχέδιο και πολύ χιούμορ. Πραγματικά την απόλαυσα την ιστορία!!! Η ιστορία με την διχογνωμία του Ντόναλντ ανάμεσα στις δύο του ταυτότητες περιβάλλεται από πανέμορφο σενάριο που πραγματικά σε καθηλώνει. Ειδικά το τελευταίο καρέ της σελίδας 78 είναι από τα πιο έντονα συναισθηματικά που έχω δει!!! Ακολουθεί μία ευτράπελη (στο περίπου) ιστορία με τον Ροκ. Για μία ανάγνωση καλή είναι. Ακολουθεί μία βουβή ιστορία σε σχέδιο και σενάριο του αγαπημένου μου Enrico Facc;ini!!! Απλά υποκλίνομαι!!! Το κεφάλαιο κλείνει με ένα ρομαντικό κεφάλαιο των εφηβικών χρόνων του Ντόναλντ. Άλλο ένα όμορφο και τρυφερό ,αυτή την φορά, επεισόδιο. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Το δέκατο έβδομο εκατομμύριο." 2. "Αντίο, Ντόναλντ." 3. Young Donald Duck: "Το πρώτο ραντεβού." 4. "Το τέλειο σχέδιο της τέλειας ληστείας που δεν ήταν τόσο τέλειο και δεν έγινε ποτέ. (Α΄,Β΄ και Γ΄μέρος.) 5. "Τσάρλεστον!" 6. Οι υποθέσεις του Ροκ Νταμάρη: "Κακές παρέες." 8.1/10!!! Η υπέροχη σειρά Spookyzone έκανε τον κύκλο της. Συνεχίζονται όμως οι ιστορίες των σχολικών χρόνων του έφηβου Ντόναλντ. Οι υπόλοιπες ιστορίες του τεύχους πολύ αξιόλογες και ευχάριστες!!!

Καμία σύγκριση για εμένα. Τα Τεν Τεν είναι κόμικ με βαθύ σενάριο με θέματα πολύπλοκα με με με... Τα Ιζνογκούντ είναι απλά αστεία αλμπουμακια με ικανοποιητικό χιουμορακι. Κάποια είναι πολύ αστεία κάποια όχι τόσο. Αλλά δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη ούτε σαν κόμικ ούτε σαν την επίδραση που είχαν στην παγκόσμια σκηνή κόμιξ.

Τα τελευταία καλούδια! Όλα αγοράστηκαν σήμερα εκτός του Ιζνογκουντ που μού το έφεραν εχθές. Σύντομα θα γράψω μία κριτική για το κάθε ένα. Πάντως, από ένα γρήγορο ξεφύλλισμα είμαι ευχαριστημένος.

` Αυτα ειναι τα πιο ωραια τευχη που εχω.Δεν ειναι κατι ιδιαιτερο αλλα πιστευω οτι ειναι ωραια για να τα εχει καποιος σε μια βιβλιοθηκη

Ο καημένος ο Ιζνογκούντ δεν λέει να σταυρώσει νίκη σε δημοσκόπηση Εδώ και οι προηγούμενες ψηφοφορίες στις οποίες συμμετείχε. Ιζνογκούντ vs Μπλέηκ και Μόρτιμερ Αστερίξ ή Λούκυ Λουκ; (ή μήπως Ιζνογκούντ;) Πάντως θεωρώ κι εγώ ότι είναι λίγο άκυρη και ταυτόχρονα άδικη η σύγκρισή του με ΤενΤεν. Τα Ιζνογκούντ είναι καθαρά χιουμοριστικά κόμικς, γι΄αυτό και τα σενάρια είναι ανάλαφρα και απλά. Ενώ τα ΤενΤεν είναι περιπέτειες που απλά έχουν και κάποια χιουμοριστικά στοιχεία. Αλλά επειδή ανήκουν στο είδος της περιπέτειας, είναι λογικό τα σενάρια να έχουν μεγαλύτερο βάθος. Με Αστερίξ και Λούκυ Λουκ έχει περισσότερο νόημα να συγκρίνουμε τον Ιζνογκούντ, απλά εκεί χάνει γιατί ουσιαστικά συγκρίνεται με τις δύο κορωνίδες των χιουμοριστικών BD (και όχι μόνο). Ο Ιζνογκούντ θα μπορούσε να συγκριθεί με Γκαστόν, με Ταλόν, με Λεονάρντο κτλ. Εκεί πιστεύω θα κέρδιζε

Μέτριο το δέκατο έβδομο εκατομμύριο, θα έλεγα. Το σενάριο αργεί να μπει στο ψητό και το σχέδιο ήθελε λίγη δουλίτσα ακόμα, αλλά αυτό που με απογοήτευσε πιο πολύ ήταν το τέλος. Αντίθετα, η δεύτερη ιστορία μ' άρεσε πάρα πολύ χάρης τις ξεκαρδιστικές ατάκες των πρωταγωνιστών της. Μα, το διαμάντι του τεύχους ήταν το "Άντιο Ντόναλντ". Εξαιρετική η ιδέα, όπως και υλοποίηση δείχνοντας μας πως ο Ντόναλντ είναι πολλά περισσότερα από έναν αδέξιο με πολλά χρέη Λιμνουπολίτη. Ακολουθούν δύο μικρές ιστοριούλες. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο ιδιαίτερο, αλλά ως συμπληρωματικές έκαναν μια χαρά την δουλειά τους. Πιο πολύ μ' άρεσε αυτή του Faccini, αν και δεν κατάλαβα που κολλάει ο τίτλος "Τσάρλεστον'?. Το τεύχος κλείνει κλασσικά με Young Donald Duck. Χαλαρό το επεισόδιο αλλά δεν ήταν και κακό. Γενικά ωραίο τεύχος που τις περισσότερες ιστορίες θα τις θυμάμαι για πολύ καιρό.

Ο Χριστός και η μάνα Του! Πρόκειται περί κομιξάρας! Το περίμενα καλό, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήταν όμως διαμάντι. Έσπειρε. Εξαιρετικό! Διαμάντι! Κόσμημα στα ελληνικά κόμικ! 5 στα 5 ασυζητητί.

Έχει αναφερθεί στην παρουσίαση ότι έχει γίνει λάθος στην ράχη του δεύτερου τεύχους.

Ιζνογκούντ, γιατί όσο γέλιο έχω ρίξει με την μέρα των τρελών δεν έχω ρίξει με όλα τα Τεν Τεν μαζί.

μεταφέρθηκε στην ενότητα Γενική Συζήτηση Δεν είναι παρουσίαση κάποιας Ελληνικής έκδοσης μετά το 2020 για να βρίσκεται στην ενότητα "Home ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΜΙΚΣ >2020 " επίσης. "ποιος/ποια/ποιο" με ο ι είναι ερωτηματική αντωνυμία. "πιο" είναι ποσοτικό επίρρημα, το οποίο ετυμολογείται από το "πλέον" (πλέον, πλιο, πιο). Άρα έχουμε: "ποιο είναι το πιο ωραίο τεύχος;" (θα σκεφτώ και θα απαντήσω. αυτή τη στιγμή δρω ως διαχειριστής και όχι ως μέλος )

Το τεύχος ανοίγει με μια ιστορία με το αγαπημένο τρίο Ντόναλντ, Φέθρυ, Γκαστόνε. Δεν είχε κάποια σοβαρή υπόθεση, αλλά δεν ήταν και κακή. Μου άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη. Γενικά όμως, δεν πιστεύω ότι αξίζει να είναι κεντρική του τεύχους. Μετά ακολουθεί, ένα επεισόδιο του Spookyzone. Αρχίζει, όπως μας έχει συνηθίσει η συγκεκριμένη σειρά, δηλαδή με αρκετό μυστήριο και δράση, αλλά, προσωπικά, βρήκα πολύ σαχλό το τέλος. Ο Μίκυ λύνει ένα Μονόχρωμο Μυστήριο στην τρίτη ιστορία. Ωραία ιστορία μυστήριου και δεν περίμενα αυτούς τους ενόχους, ομολογώ. Ύστερα, έχουμε Ντόρις Ντακ με τετρασέλιδη ιστορία, την οποία δεν κατάλαβα και πολύ. Κλείνουμε με Young Donald Duck με ένα επεισόδιο που το βρήκα πολύ αμερικανιά για Disney (όπως και τα υπόλοιπα επεισόδια της σειράς).

Μετά από χρόνια αποφάσισα να το διαβάσω. Τελικά καλά έκανα και δεν το διάβαζα, έγινε αυτό που φοβόμουν, μου άρεσε πολύ και θέλω να δω τη συνέχεια. Άρε "Anubis"... Βέβαια το να έβγαζε κανά δύο τομάκια ακόμα και μετά να σταμάταγε (γιατί και οι 10 τόμοι στα ελληνικά, πολύ δύσκολο), θα ήταν χειρότερα. Κρίμα, φαίνεται ενδιαφέρον κόμικ.

Δεν έκανα τα μαθηματικά (για να δω αν βγαίνουν οι σελίδες), αλλά φαντάζομαι ότι κάτι έξτρα θα υπάρχει μέσα για να προσελκυσθεί και το κοινό που έχει τα τεύχη.

Η μέρα συνεχίζεται με μια φρέσκια παραλαβή δέματος!! ΚΟΜΙΞ #3 και #6 Καθώς και τα τεύχη #12 και #17 Τα περίμενα αρκετό καιρό και ήρθαν πριν από λίγες εβδομάδες. Η επιλογή τους έγινε κυρίως λόγω των απίθανων ιστοριών του Κάστυ. Τα #12 και #17 ήρθαν κατόπιν παραγγελίας από την Λέσχη. Τα συγχαρητήριά μου στα παιδιά που αναλαμβάνουν το πακετάρισμα και τις αποστολές. Ήταν η πρώτη μου αγορά από το ηλεκτρονικό κατάστημα της ΛΕΦΙΚ. Τα περιοδικά έφθασαν άθικτα και γενικώς είναι σε εξαιρετική κατάσταση, σαν να τα πήρα από περίπτερο. Μπράβο και πάλι μπράβο!

Υπέροχο εξώφυλλο. Το Αντίο Ντόναλντ είναι μια ιστορία που την είχα δει παλιά διότι έχει ένα καρέ που είναι παρμένο από μια πολύ γνωστή ιστορία του Σπάιντερμαν. Βασικά ίσως το ίδιο και η ιστορία Θα δούμε.

Για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 ετοιμάζονταν γιορτές και πανηγύρια. Ο Covid απέτρεψε τα γλέντια και έτσι μείναμε μόνο με τον Κάρολο και τις καβαλίνες των αλόγων. Κυκλοφόρησαν όμως ορισμένα σπουδαία βιβλία για το θέμα. Με το «’21, η μάχη της πλατείας» του Soloup να ξεχωρίζει. Έχουμε χορτάσει από Παπαφλέσσα και Κώστα Πρέκα, από ξυρισμένες φάτσες ηρώων της Επανάστασης και καλοσιδερωμένες φουστανέλες, από παρελάσεις και λόγους εκπροσώπων σωματείων και πολιτιστικών συλλόγων, από εμβατήρια και καταθέσεις στεφάνων. Μπορεί να είναι αναπόφευκτα όλα αυτά όταν συντηρούν εθνικούς μύθους και μεγάλες αφηγήσεις. Αλλά πόσο συμβάλλουν στη γνώση της Ιστορίας; Και ακόμα περισσότερο στην κατανόησή της; Πόσα γνωρίζουμε για το τι πράγματι συνέβη το 1821, λίγο πριν και λίγο μετά; Και από ποιων τα γραπτά, τις μαρτυρίες, τα απομνημονεύματα, τις αφηγήσεις; Με πόσο κριτικό μάτι είμαστε διατεθειμένοι και ικανοί να ξαναδούμε το 1821 ως ιστορικό γεγονός, ενταγμένο στην εποχή του και απαλλαγμένο από σύγχρονα εθνικά συμφέροντα; Να αντικρίσουμε τους πρωταγωνιστές του όχι ως αφίσες σε σχολικές τάξεις και εξώφυλλα στα Κλασσικά Εικονογραφημένα αλλά ως ανθρώπους με σάρκα και οστά, με πάθη, όνειρα και ανησυχίες; Να μάθουμε λίγο περισσότερα τόσο για την από δω πλευρά, τη «δικιά μας», όσο και για την άλλη πλευρά; Να αποφύγουμε τις εξιδανικεύσεις και τις ωραιοποιήσεις και να τοποθετήσουμε την αλλαγή που συνέβη στην Ελλάδα σε ένα γενικότερο πλαίσιο γεωπολιτικών ανακατατάξεων; Όλα αυτά είναι δύσκολα και απαιτούν χρόνο, διάβασμα και σίγουρα αλλαγή νοοτροπίας. Μπορεί να είναι πιο εύκολα όμως αν έρθουν μέσω της τέχνης, μέσω μιας μυθοπλασίας που στο επίκεντρό της βρίσκονται η ελληνική ιστορία και η Επανάσταση του 1821. Και τέτοιο είναι το «’21, η μάχη της πλατείας» (εκδόσεις Ίκαρος, 750 σελίδες) του Soloup, επτά χρόνια μετά το πολυβραβευμένο «Αϊβαλί» για τα γεγονότα του 1922 και τρία χρόνια μετά τον σπαρακτικό και πανέμορφο «Συλλέκτη» για τη γονεϊκή αποξένωση. Το «’21» αποτελεί μια ιδανική πρόταση αλλαγής παραδείγματος απέναντι στα καθιερωμένα και προτείνει μια διαφορετική ματιά πάνω στα γεγονότα που οδήγησαν στη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. «Τι πραγματικά γνωρίζουμε σήμερα για το 1821; Και τι θα νιώθουν, τι θα λένε για την Επανάσταση οι millennials στα δικά τους παιδιά; Ποια είναι η εικόνα, η παράσταση, η οπτική αντίληψη που έχουμε για εκείνο τον Αγώνα; Ανταποκρίνεται στην αισθητική και το περιεχόμενο των πινάκων του Βρυζάκη; Σε όσα μας εξιστορεί ο Μακρυγιάννης και αναπαριστά ο γνωστός ως Παναγιώτης Ζωγράφος; Σε όσα έβλεπε σε αυτήν ο Θεόφιλος; Στη συγκινησιακή φόρτιση των κειμένων και των ζωγραφικών έργων των φιλελλήνων διανοουμένων της εποχής της; Ανταποκρίνεται στην οπτική – και σε έναν βαθμό κιτς – σημειολογική αφήγηση του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου, με ιδιαίτερα παραγωγική έμφαση κατά την περίοδο της Επταετίας; Κι αλήθεια γιατί χρησιμοποιήθηκε τόσο πολύ η Ελληνική Επανάσταση – μια επανάσταση στο πλαίσιο του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, μέσα στο εκρηκτικό κοινωνικοϊστορικό και ιδεολογικό τοπίο της Ευρώπης που άλλαζε τόσο δραματικά τον 19ο αιώνα – στα χείλη “εθνικοφρόνων σωτήρων” παντός τύπου;» αναρωτιέται η Εύη Σαμπανίκου, καθηγήτρια του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που συμμετείχε στην υλοποίηση του βιβλίου ως επιστημονικός σύμβουλος, στο εισαγωγικό της σημείωμα. Και συμπληρώνει ότι αυτό που ενδιέφερε ιδιαίτερα την ομάδα που εργάστηκε για την υλοποίηση του βιβλίου μαζί με τον Soloup ήταν το μετά την Επανάσταση: «Αυτό το μετά είναι που αναζητήσαμε. Επιχειρήσαμε λοιπόν να ξαναδούμε την Επανάσταση με όσο το δυνατόν πιο αποστασιοποιημένη, σύγχρονη ματιά και να αποδώσουμε σε αυτήν τη δική μας ανάγνωση των αθέατων όψεων, καλά φυλαγμένων σαν σκοτεινά μυστικά στα αρχεία της Ιστορίας». Την έρευνα των αρχείων και την επιμέλεια του παραρτήματος του βιβλίου υπογράφουν οι Νατάσα Καστρίτη, ιστορικός Τέχνης, Ρεγγίνα Κατσιμάρδου, ιστορικός, και Παναγιώτα Παναρίτη, δρ Αρχαιολογίας, όλες επιστημονικές συνεργάτριες του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου που, όπως αναφέρουν στο δικό τους εισαγωγικό σημείωμα, είχαν εργασία εξαντλητική και πολυεπίπεδη: «Η αφήγηση και η τεκμηρίωση του έργου βασίστηκαν σε πρωτότυπο υλικό (πηγές της περιόδου, ιστορικά κείμενα, απομνημονεύματα αγωνιστών και ξένων φιλελλήνων, ημερολόγια, αρχειακό υλικό κ.λ.π.), ιστορικά αναγνώσματα, ιστορικές μελέτες κ.ά. Το ίδιο ισχύει και για την εικονογράφηση: πρωτότυπο εικαστικό υλικό της περιόδου (προσωπογραφίες, ζωγραφικοί πίνακες, χαρακτικά κ.λ.π), καλλιτεχνικές αποτυπώσεις, σύγχρονες των γεγονότων, αποτέλεσαν σε μεγάλο βαθμό πρότυπα για τα τελικά σκίτσα». Και όλα αυτά με τελικό υπεύθυνο τον Soloup που, όπως αναφέρει, είχε πολύ δύσκολες αποφάσεις να λάβει μπρος σε έναν τεράστιο όγκο υλικού: «Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν μάθαμε ποτέ. Μια άλλη ιστορία ή, καλύτερα, πολλές διαφορετικές ιστορίες για την Ελληνική Επανάσταση, που απέχουν σημαντικά από τα στερεότυπα του εθνικού αφηγήματος και των σχολικών επετείων. Πώς θα μπορούσαμε, λοιπόν, να τα δέσουμε όλα αυτά μαζί; Τις διαφορετικές θέσεις και τα αντικρουόμενα συμφέροντα των πρωταγωνιστών, τις κυρίαρχες αφηγήσεις πλάι στις αιρετικές; Και εκείνο που θα προκύπτει στο τέλος να είναι, πάνω από όλα, ένα έντεχνο ανάγνωσμα, ένα κόμικς με τους δικούς του αφηγηματικούς και αισθητικούς κανόνες». Το «’21» είναι λοιπόν, πρώτα και κύρια, μια μεγάλη ιστορία κόμικς. Έχει μια πρωταγωνίστρια και έναν πρωταγωνιστή. Και αυτή δεν είναι η Μπουμπουλίνα ούτε η Μαντώ Μαυρογένους, όπως και αυτός δεν είναι ούτε ο Κολοκοτρώνης ούτε ο Αθανάσιος Διάκος. «Συμμετέχουν» και αυτοί φυσικά στο βιβλίο, αλλά η ιστορία χτίζεται πάνω σε ένα εντελώς διαφορετικό από τους ήρωες της Επανάστασης δίδυμο και διαδραματίζεται κυρίως στην πλατεία της Παλιάς Βουλής, δίπλα στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη με την περικεφαλαία (μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία όπως την αφηγείται και τη σχεδιάζει ο Soloup) στη σύγχρονη Αθήνα. Μια νέα κοπέλα παρκάρει το σκουτεράκι της στον δρόμο και φεύγει για δουλειές στο κέντρο. Όταν επιστρέφει η βαλίτσα είναι ανοιχτή αλλά ένας ηλικιωμένος κύριος την καθησυχάζει ότι δεν λείπει τίποτα από μέσα. Στη σκιά του αγάλματος γίνεται η πρώτη γνωριμία του Κάρπου (από το Πολύκαρπος) και της Λίμπυ (από το Ελευθερία, Liberty). Μια γνωριμία που θα εξελιχθεί σε ένα «μάθημα» για την Ελληνική Επανάσταση σε 21 κεφάλαια. Ο Κάρπος και η Λίμπυ θα μιλήσουν για τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, τον Νικηταρά, τον Ρήγα Φεραίο, τον Υψηλάντη, τον Μάρκο Μπότσαρη, τον Διονύσιο Σολωμό, τον Καποδίστρια, τον Κωλέττη, τον Μαυροκορδάτο, τον Μαχμούτ Β’, τον Βαχίτ Πασά, τον Ντελακρουά, τα Δερβενάκια, το Μεσολόγγι, την Τρίπολη, το Βαλτέτσι. Ο Κάρπος αφηγείται και η Λίμπυ μαθαίνει. Και μέσα από τις αφηγήσεις αναδύονται όλα τα σημαντικά περιστατικά που οδήγησαν στην Επανάσταση, όσα συνέβησαν κατά τη διάρκειά της και όσα ακολούθησαν. Αλλά και πολλά που δεν είναι ευρέως γνωστά ή αποσιωπήθηκαν από την επίσημη ιστοριογραφία. Και κάποια που δεν φωτίζουν μόνο τις πράξεις των εξεγερμένων αλλά και των Τούρκων, των συμμάχων των Ελλήνων και των αντιπάλων τους, των ξένων που έγραψαν για την Ελλάδα ή την επισκέφθηκαν κ.ά. Σ’ αυτό το τεράστιο μωσαϊκό δεν μένουν κρυφές πτυχές, καθώς ο Soloup δεν επιδιώκει να εξιδανικεύσει την Επανάσταση ή να αποδώσει τα μελανά σημεία της σε αόρατους παράγοντες ή ορκισμένους ανθέλληνες. Γι’ αυτό δίπλα στις ηρωικές πράξεις, στον αγώνα για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση, στην αυτοθυσία και τον αλτρουισμό, περιγράφει και τις στιγμές της διχόνοιας, της βαναυσότητας όλων των πλευρών, της προδοσίας. Δεν αποκρύπτει τα πολιτικά σφάλματα και τα ιδιοτελή κίνητρα που χαρακτήρισαν στιγμές της Επανάστασης ούτε επιχειρεί να φιλοτεχνήσει τις συνήθεις αγιογραφίες των πρωταγωνιστών παρουσιάζοντάς τους ως άσπιλους και αμόλυντους από τα ανθρώπινα ελαττώματα, τα πάθη και τα λάθη. Κι όταν η συγκινητική ιστορία του Κάρπου και της Λίμπυ μέσω της οποίας ο αναγνώστης έχει δει με άλλα μάτια την Επανάσταση ολοκληρώνεται, αρχίζει το δεύτερο μέρος του βιβλίου, ένα υπόδειγμα τεκμηρίωσης και πληροφοριών με κεφάλαια όπως «Η Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης και η συγγραφή της», «Βόλια vs Γράμματα», «Φουστανέλα vs Βελάδα», «Λόγος και Εικόνα στο '21». Τέλος, ιδιαιτέρως κατατοπιστικά είναι το εκτενές Χρονολόγιο, το λεπτομερές Γλωσσάρι, το Λεξικό Ονομάτων με περισσότερες από 150 αναφορές σε πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην Επανάσταση, αλλά και οι αναφορές σκίτσων σε εικαστικά έργα που ξεπερνούν τις 75. Όλα αυτά μαζί αποτελούν το ιδανικό υλικό και συνθέτουν το ιδανικό αποτέλεσμα για να τιμηθεί η Επανάσταση του 1821. Χωρίς στερεότυπα και ρομαντικές αφηγήσεις με «αθάνατες Ελλαδάρες», «κρυφά σχολειά» και «βρομότουρκους», αλλά με τεκμηριωμένη γνώση, με στοιχεία, με αναφορές στις πηγές και πάνω απ’ όλα, μέσω της τέχνης των κόμικς με την υπογραφή του Soloup σε σενάριο και σχέδια. Στο πλαίσιο του 7ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου στην Καλαμάτα που φέτος έχει θέμα «Διεκδικώντας την Ελευθερία» και θα διεξαχθεί από 18 Ιουνίου έως 28 Ιουλίου, θα λάβει χώρα η διεθνής έκθεση κόμικς «Η 7η Τέχνη Συναντά την 9η» με τη συμμετοχή των Giuseppe Palumbo και Andrea Bruno, δύο εμβληματικών δημιουργών που πρωταγωνιστούν εδώ και χρόνια στην ιταλική σκηνή των κόμικς, του Κροάτη Danijel Zezely και τριών εκ των σημαντικότερων Ελλήνων δημιουργών, των Θανάση Πέτρου, Soloup και Γιώργου Μπότσου καθώς και του γραφίστα-εικονογράφου και καλλιτεχνικού διευθυντή της Βαβέλ Soto Anagno. Η επιλογή των έργων και η επιμέλεια της έκθεσης ανήκει στη δημιουργική ομάδα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ, ενώ η έκθεση του Soloup θα έχει ως θέμα της φυσικά το νέο του βιβλίο «’21, Η Μάχη της Πλατείας». Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στις 19 Ιουνίου στις 7.30 το απόγευμα στην γκαλερί A49 (Αναγνωσταρά 49, Καλαμάτα). Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την Κυριακή 20 Ιουνίου και θα μιλήσουν γι’ αυτό ο σκηνοθέτης Μελέτης Μοίρας, ο ιστορικός τέχνης Γιάννης Κουκουλάς και ο δημιουργός του, ενώ αμέσως μετά θα ακολουθήσει η πρώτη επίσημη παρουσίαση του ντοκιμαντέρ «’21, Η Μάχη της Πλατείας / Making of… behind the scenes» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Μελέτη Μοίρα. Και το σχετικό link...

Προσωπικά πάντως δεν διαβάζω ΤενΤεν για να γελάσω. Ούτε βέβαια Ιζνογκούντ για να λύσω κάποιο μυστήριο ή να ζήσω μια εξωτική περιπέτεια. Είναι άλλο στυλ τα δύο κόμικς. @germanicus στο εξωτερικό τα Λούκυ Λουκ, για άγνωστο λόγο, είναι αρκετά πίσω σε δημοφιλία σε σχέση με Αστερίξ και ΤενΤεν. Μην κοιτάς στην Ελλάδα που τα έχουμε στο ίδιο επίπεδο. Σε δημοφιλία επαναλαμβάνω. Σε ποιότητα δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι. Όσον αφορά σε πόσες γλώσσες μεταφράστηκαν, βάση της wikipedia τα Λούκυ Λουκ μεταφράστηκαν σε 23, τα ΤενΤεν σε πάνω από 70 και τα Αστερίξ σε πάνω από 100 (γλώσσες και διαλέκτους, οπότε φαντάζομαι θα μετράει και τα Κυπριακά ή τα Ποντιακά που έβγαλε κάποια άλμπουμ η Μαμούθ)

Μα μπροστά στον Τεντεν, δεν υπάρχει Ιζνογκούντ Τεντεν και Αστερίξ είναι 2 ακρογωνιαίοι λίθοι των Γαλλοβελγικών με παγκόσμια αναγνώριση (με τον Λούκυ Λουκ να ακολουθεί κατά πόδας). Άμα βάλεις οιοδήποτε από αυτά τα 3 ενάντια σε οτιδήποτε άλλο της Γαλλοβελγικής σχολής, το άλλο απλώς θα υποστεί πανωλεθρία Αυτό δεν συνέβη λόγω μάρκετινγκ, αλλά λόγω ποιότητας Όπως πολύ σωστά είπες, μπορεί να συγκριθεί με καλά, ποιοτικά, χιουμοριστικά BD σαν αυτά που ανέφερες. Τα οποία συμφωνώ ότι θα τα κέρδιζε (αν και εγώ θα ψήφιζα Ταλόν ) διότι ο Γκοσιννύ είναι ημίθεος. Θα είχε ενδιαφέρον μια καταμέτρηση του σε πόσες γλώσσες έχει μεταφραστεί το κάθε BD. Φαντάζομαι ότι θα είναι ενδεικτικό και της ποιότητας ενός εκάστου. (αν και κάποια πράγματα, κάποιες φορές μεταφράζονται για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το κόμικ, αλλά με το θέμα το οποίο διαπραγματεύεται το κόμικ) ΥΓ Τα Κόρτο δεν είναι Γαλλοβελγική σχολή. Όχι πλήρως Είναι και Ιταλικά, είναι και Λατινοαμερικάνικα

Ιζνογκουντ καθαρα για τα 3 πρωτα αλμπουμ του Τεντεν.

"Νεκροτομειο Πληρες" του Jean-Patrick Manchette απο εκδοσεις Αγρα (Morgue pleine , ο αυθεντικος τιτλος). Στο εξωφυλλο φυσικα σχεδιο Tardi απο το κομικ Griffu (το οποιο ηταν σε σεναριο του Jean-Patrick Manchette)

Η πιο καλή ιστορία για εμένα είναι αυτή του Πητ. Σουρεαλ και αστεία. Καλή ήταν και η young donald. Το 17ο εκταμμυριο ήταν καλό μέχρι την τελευταία σελίδα. Υποτίθεται ότι όλα τα φαντάστηκε. Δεν στέκει η τελευταία σελίδα. Γιατί ήταν πολύ υπερφυσικά όσα έζησε στο νησί. Δεν κολλάει.

Νέο άρθρο: Το νέο σουπερ μίκυ 69# Το νέο σούπερ μίκυ 69# :: Comics of Greece (webnode.gr)

Η ιστοριούλα "My Country Is a Ghost" της Ευγενίας Τριανταφύλλου, που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2020 στο περιοδικό Uncanny, ήταν ανάμεσα στις 6 υποψήφιες για Nebula στην κατηγορία Best Short Story. Εντέλει κέρδισε το “Open House on Haunted Hill” του John Wiswell. Και πάλι όμως. Ελληνίδα υποψήφια σε μια κατηγορία ενός από τα δύο σπουδαιότερα βραβεία sci-fi? Mighty impressive if you ask me. Δε νομίζω να έχει ξανασυμβεί. Η ιστορία όπως έχει αναρτηθεί στο uncannymagazine.com Η σχετική ανάρτηση της συγγραφέα στο blog της μαζί με τις εντυπώσεις της γύρω από το Nebula Con.

Τεν Τεν καθαρά για τα 3 πρώτα άλμπουμ.

Αφού πήρα που πήρα την απόφαση να διαβάσω όλα τα βιβλία του John Connelly και τις περιπέτειες του ντετέκτιβ Πάρκερ το κακό είναι ότι έχω μέλλον ακόμα στο να τα αποκτήσω όλα κοντά σε αυτά πήρα και ένα κόμικ με τα χελωνονιτζακια μόνο που αντί για το πρώτο πήρα το τελευταίο καταλάθος Και για το τέλος μια μπλούζα του Μικυ η αλήθεια είναι ότι θα έπαιρνε με τον Σκρουτζ αλλά δεν είχε small όλες ήταν xxlarge

Καταχωρήθηκε isbn ώστε να βγει σε omnibus το Τέζα του Γιώργου Μελισσαρόπουλου. Θα είναι λογικά συλλογή όλων των τευχών αυτού του κόμικ: (ISBN:978-618-5116-97-2). Τέζα Omnibus / Γιώργος Μελισσαρόπουλος Τίτλος : Τέζα Omnibus Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Γιώργος Μελισσαρόπουλος, Συγγραφέας ; Γιώργος Μελισσαρόπουλος, Εικονογράφος Εκδότης: Πειραιάς [GR] : Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 184 Σελ. Layout: Κομίκς Μέγεθος: άδετο 16,70 χ 24cm ISBN: 978-618-5116-97-2 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης : 10/06/2021

Σήμερα παραλίγο να την πατήσω. Ευτυχώς είδα ότι είχε 2 γ μερος την τελευταία στιγμή.

Κριτική για τον τόμο Θορ: Ο Τελευταίος Βίκινγκ, με ελαφρά σπόιλερ. Η ιστορία χωρίζεται σε δύο μέρη με το πρώτο μισό (τα τέσσερα πρώτα τεύχη) να έχει να κάνει με την συνάντηση, την μονομαχία (ως αντίπαλοι), την συμφιλίωση και ξανά την μονομαχία (ως ομάδα) του Θορ με τον (εκδοτικά τότε πρωτοεμφανιζόμενο) εξωγήινο Μπέτα Ρέι Μπιλ, και το δεύτερο μισό (τα τρία τελευταία τεύχη) με την μονομαχία μέχρι τελικής πτώσεως του Θορ και του δράκου Φαφνίρ στην πόλη της Νέας Υόρκης. Επίσης στην μάχη με τον δράκο, ο Θορ θα δεχτεί την βοήθεια του Τελευταίου των Μοϊκανών Βίκινγκ, του Έιλιφ, ο οποίος θα αποδείξει ότι η ηλικία δεν επηρεάζει το πάθος και την θέληση για ζωή. Ο Σάιμονσον σε αυτην την ιστορία γράφει, σχεδιάζει καθώς και χρωματίζει (σε κάποια τεύχη), με τρόπο φανταστικό. Γενικά, φαντάζομαι το πόσο δύσκολο πρέπει να είναι και η συγγραφή και η σχεδίαση μίας ιστορίας από έναν μόνο καλλιτέχνη (ο άνθρωπος το έκανε αυτό για 30 περίπου τεύχη), του οποίου το συνολικό αποτέλεσμα είναι το λιγότερο πάρα πολύ καλό. Λίγα είναι τα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό. Ο Φρανκ Μίλλερ (Ντέρντεβιλ) και ο Μπάρι Γουίνζορ-Σμιθ (Όπλο Χ) είναι κάποια από τα ονόματα αυτά. Πλέον και το όνομα του Γουόλτερ Σάιμονσον συγκαταλέγεται μαζί με αυτά των δύο προαναφερθέντων καλλιτεχνών. Η ιστορία δεν αφήνει το αναγνώστη σε ησυχία, καθώς οι μάχες είναι μεγάλες και χορταστικές. Πέρα από τις πολλές μάχες όμως ο τόμος ξεχωρίζει και για τις λίγες και λιτές αναφορές του αφηγητή στα δρώμενα της ιστορίας, πράγμα σπάνιο για κόμιξ εκείνης της εποχής. Αντίθετα οι μακρόσυρτοι διάλογοι και μονόλογοι των χαρακτήρων υπάρχουν σχεδόν σε όλο τον τόμο, όπως επίσης και οι βαρύγδουπες δηλώσεις του Θορ και των υπολοίπων Ασγκαρντιανών. Όσο αφορά το σχέδιο, όντως αυτό δεν θύμιζε και πολύ '80s έχοντας κάτι το απροσδιόριστο που το καθιστά ιδιαίτερο. Ίσως το γεγονός του επαναχρωματισμού που αναφέρει ο Λουπόι στην εισαγωγή να ευθύνεται για αυτό. Γενικά όμως, κάποια στοιχεία μου άρεσαν, ενώ κάποια άλλα όχι και τόσο. Για παράδειγμα, σε ορισμένα (λίγα) σημεία δεν μου άρεσε ο σχεδιασμός των προσώπων (ιδιαίτερα σε κάποια κοντινά πλάνα), αλλά από την άλλη μου άρεσαν πολύ τα απανωτά καρέ των μαχών. Τέλος, θα πρέπει να αναφέρω και το καρέ διαμαντάκι του τεύχους #341, που δείχνει την "αποπλάνηση" της Λόρελεϊ από τον δράκο, όπως επίσης και το απίστευτα ξεκαρδιστικό cameo δύο χαρακτήρων, όχι της Μάρβελ, που εμφανίζονται στο ίδιο τεύχος. Συμπερασματικά ένας τόμος '80s ο οποίος δεν θυμίζει και πολύ '80s, με τον Θορ να έρχεται αντιμέτωπος με νέους και παλιούς χαρακτήρες. Καθ' όλη την διάρκεια της ιστορίας, στο παρασκήνιο ένας μυστηριώδης κακός φαίνεται να ετοιμάζεται να προκαλέσει πολλά προβλήματα στο κοντινό μέλλον, όπως επίσης και η Λόρελεϊ υπό τις οδηγίες του Λόκι που θα προσπαθήσει για τους δικούς της σκοπούς να κατακτήσει τον Θεό του Κεραυνού. Ο δρόμος για την Βαλχάλλα συνεχίζεται. Βαθμολογία: 9/10. Υ.Γ.1: Η Λόρελεϊ είναι η μικρή αδερφή της Γητεύτρας, την οποία γνωρίσαμε στην ιστορία των Μυστικών Πολέμων (30ός και 36ος τόμος της συλλογής). Μάλιστα στο τεύχος #338, στο σημείο που ο Λόκι αναφέρεται σε κάποια μάγισσα ("Θα πετύχεις εκεί που η αδερφή σου η Μάγισσα απέτυχε"), εννοεί την Γητεύτρα (στο αγγλικό κείμενο η λέξη "Μάγισσα" αποδίδεται ως "Enchantress"). Απλά στους Μυστικούς Πολέμους η ίδια λέξη αποδόθηκε ως "Γητεύτρα" αντί για "Μάγισσα". Επειδή η συγκεκριμένη χαρακτήρας δεν είναι και πολύ γνωστή, λογικό είναι ο κάθε μεταφραστής να αποδίδει το όνομά της στα ελληνικά με την λέξη που πιστεύει ότι ταιριάζει καλύτερα. Παρόλα αυτά, εννοείται ότι η ελληνική μετάφραση (όλων των τόμων) είναι άψογη. Υ.Γ.2: Επίσης στο τέυχος #339 το σφυρί Θυελλοθραύστης (Stormbreaker), που βλέπουμε να κάνει την πρώτη του εμφάνιση, πρόκειται για το ίδιο όπλο που φτιάχνει ο Θορ στην ταινία Avengers: Infinity War.

Μου ήρθε mail από το newsletter της εκδοτικής αυτό: Νέα Συνδρομή Μπλεκ Συνδρομή Ελλάδα: Η ετήσια συνδρομή (6 τεύχη) έχει κόστος 23 ευρώ (κέρδος 1 τεύχος). Συνδρομή Εξωτερικού: Η ετήσια συνδρομή (6 τεύχη) έχει κόστος 35 ευρώ. Μπορείτε να κάνετε την συνδρομή σας εδώ! Αποκαλύπτει και το μεγαλύτερο μέλος του εξωφύλλου του ΜΠΛΕΚ #17.

Πάντως το κακό που δεν σχολιάστηκε είναι οι 84 σελίδες. Τι να πρωτοχωρέσει. 24 σελ kill or be killed, 48 Largo, 48 Storm, 12 Dredd σύνολο = 132 σελ και έχουμε 84 Άρα πάμε πάλι σε πετσοκομμένες ιστορίες

Πρώτη μου επαφή, λοιπόν, με την συγκεκριμένη σειρά, διαβάστηκε το πρώτο μέρος και μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Το σενάριο καινοτομεί σε πολλούς τομείς και μπορεί να παρουσιάζει στον αναγνώστη κάτι κλασικό, αλλά το κάνει με έναν πρωτότυπο και ιδιαίτερο τρόπο. Ουσιαστικά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την περιγραφή μιας εποχής από το origin του χαρακτήρα, η οποία αναλύει περισσότερο τον άνθρωπο Clark και μετά τον υπερήρωα Superman. Ο πρωταγωνιστής κάνει τα πρώτα εφηβικά βήματα στο νέο του σπίτι, ενώ παράλληλα αρχίζει να αντιλαμβάνεται τις δυνάμεις που κατέχει. Η πλοκή δεν έχει δυνατές σκηνές, σαν αυτές που διαβάζουμε σε άλλες δουλειές, αφιερωμένες στον ήρωα, αλλά διαθέτει μια έξυπνη και πρωτότυπη σκηνοθεσία. Αυτό που δεν βλέπουμε συχνά και το παρατηρούμε εδώ είναι η "άνθιση" του χαρακτήρα μέσα από τα μάτια του θετού του πατέρα. Ο συγγραφέας επιχειρεί, με αυτόν τον τρόπο, να φέρει στο προσκήνιο τους χαρακτήρες, οι οποίοι συνήθως λειτουργούν υποστηρικτικά στις ιστορίες. Αυτό, λοιπόν, θεωρώ ότι είναι το βασικό σημείο, το οποίο χαρακτηρίζει αυτή την δουλειά, τουλάχιστον μέχρι και την ανάγνωση του πρώτου “βιβλίου”. Και φυσικά, όπως σε κάθε υπόθεση που εξερευνά την ζωή ενός εφήβου, έτσι κι εδώ, δεν θα μπορούσε να λείψει το ρομαντικό - συναισθηματικό στοιχείο. Στο φινάλε αυτού του βιβλίου, έχουμε την πολυσυζητημένη γνωριμία με την Lois, το μελλοντικό έτερο ήμισυ του φίλου μας, ενώ η ιστορία θα κλείσει με μια υποψία μελλοντικής διαμάχης ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και τον Lex Luthor. Η καλύτερη πάσα για το λανσάρισμα του δεύτερου βιβλίου, που αφορά το καλοκαίρι. Εν κατακλείδι, μου άρεσε η συγκεκριμένη προσέγγιση του origin του Superman, αλλά σίγουρα δεν θα ήταν στην κορυφή της wishlist μου για μια μελλοντική αγορά. Με την εφημερίδα, πάντως, είναι μια σίγουρη επένδυση (κι ας κοστίζει, συνολικά, τα ίδια χρήματα με ένα graphic novel ). Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα κι εδώ έχουν εισαχθεί καινοτόμες τεχνοτροπίες. Το σχέδιο είναι λιτό και... αθώο, εννοώντας ότι μοιάζει με εκείνα που υπάρχουν στα παιδικά παραμύθια. Ταυτόχρονα, όμως, διαθέτει λεπτομέρεια όπου χρειάζεται. Δεν το θεωρώ κατάλληλο για να πλαισιώνει ένα υπερηρωικό κόμικ, αλλά εδώ ένιωσα πως του ταίριαζε. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να περιγράψει μια επικείμενη σκηνή μάχης, πιστεύω όμως αυτό είναι κάτι που θα το μάθουμε. Για να πω την αλήθεια, πάντως, όντως ο Superman είναι σχεδιασμένος σαν μοσχάρι! Το χρώμα είναι ήπιο και ηρεμεί το μάτι του αναγνώστη. Τα χρώματα είναι παλ και δεν έχουν εντάσεις, κάνοντας τα καρέ να μοιάζουν με χαλαρωτικούς πίνακες ζωγραφικής. Η ποιότητα της έκδοσης είναι αρκετά προσεγμένη για κόμικ εφημερίδας. Υπάρχει βελτίωση στο εξώφυλλο, ενώ το μικρότερο μέγεθος (σε σχέση με τις εκδόσεις που κυκλοφόρησαν τα προηγούμενα καλοκαίρια) εδώ δεν ενοχλεί πολύ, δεδομένου του στυλ που έχει υιοθετήσει η ιστορία. Το μόνο αρνητικό που παρατήρησα είναι το "κατσάρωμα" του χαρτιού με την υγρασία, το οποίο ήταν σχεδόν ακαριαίο. Από εξτραδάκια δεν διαθέτει πολλά το κατάστημα, παρά μόνο μερικές περιφραστικές (όσο δεν πάει) βιογραφίες των συντελεστών.

Υπάρχουν πάμπολλες κατηγορίες κομικς. Αμερικάνικα, Disney, Υπερηρωικά, Manga, fumetti,κ.α. Μία απ' τις σημαντικότερες κατηγορίες είναι τα BD's(Γαλλοβελγικά κόμικς ελληνιστί). Αυτή η κατηγορία, είναι απ' τις παλαιότερες και σ' αυτήν ανήκει πληθώρα γνωστών ηρώων και ταλαντούχων δημιουργών. Δύο απ' τους πολύ γνωστούς ήρωες είναι ο Τεν τεν, ένας νεαρός Βέλγος ρεπόρτερ που μπλέκει συνέχεια σε αφάνταστες περιπέτειες μαζί με το πιστό σκυλί του Μιλού, τον καλό, μα αθυρόστομο και πότη φίλο του κάπτεν Χάντοκ, τον σχεδόν κουφό δρ Κάλκιουλους(ή Τουρνεσόλ) και φυσικά τους ανεκδιήγητους Ντυππόν και Ντιππόν. Φυσικά, σε κάθε περιπέτεια έχει να αντιμετωπίσει άλλους εχθρούς και έχει άλλους συμμάχους, όμως αυτός είναι ο βασικός κορμός των χαρακτήρων. Από την άλλη έχουμε τον Μέγα βεζίρη Ιζνογκουντ, ο οποίος έχει έναν στόχο. Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη!Στο πλευρό του, ο πιστός του υπηρέτης Μπλιάχ Χαχάτ.Εδώ οι πρωταγωνιστές είναι μόνο τρεις, όμως σε κάθε ιστορία ο Σύμμαχος του Ιζνογκουντ είναι διαφορετικό(αλλού ένα μάγος, αλλού ένα τζινι, αλλού ένας που μπορεί να σε κάνει αόρατο κ.α.) εγώ, επιλέγω οριακά τον Τεν Τεν, επειδή, έχει πολλές εναλλαγές (π.χ. τη μία ταξιδεύει στο φεγγάρι και την άλλη αναζητά ένα ναυάγιο!)Εσείς, ποίον προτιμάτε;

@Disney comics club gr Μία όμορφη, τακτοποιημένη και με σημαντικό αριθμό τευχών, συλλογή! Ό,τι πρέπει για το ξεκίνημα ενός φανατικού φίλου των Disney κόμικς.

Ένα μεγάλο ατου του Τεντεν είναι πως όλα φέρουν την υπογραφή/έγκριση του Herge. (κάποια κομμάτια είναι φτιαγμένα/ξαναφτιαγμένα από συνεργάτες, αλλά υπό τις απόλυτες οδηγίες του απ'ότι καταλαβαίνω). Οπότε έχουμε τα 3 άθλια πρώτα που ποτέ του δεν ξαναδούλεψε (τι να ξαναδουλέψεις από τα Σοβιέτ ή το Κογκό............. ) και έχουμε όλα τα άλλα που λίγο ή πολύ είναι σταθερά ψηλής ποιότητας και με συγκεκριμένο χαρακτήρα-plotline το κάθε ένα. Στον Ιζνογκουντ έχουμε αυτά που είναι σε σενάριο Γκοσσινύ, έχουμε όμως και όλα τα μετά... Επιπρόσθετα, στα δικά μου μάτια, ενώ θυμαμαι κάποια σκηνικά, δεν μπορώ να σου πω "αυτό το τεύχος είχε αυτές τις ιστορίες" ή "αυτή η ιστορία είναι από αυτό το τεύχος". (ίδιο πράμα βέβαια μου συμβαίνει και με τα του Edika (που τα λατρεύω όλα) αλλά και με όλα όσα είναι απλά πολλές μικρές ιστοριες (ίσως με εξαίρεση κάποια Κόρτο. Αν και εκει τα ξεχωρίζω λόγω της τοποθεσίας της κάθε ιστορίας)). Με χαρακτηριστική άνεση Τεντεν από εμένα που έχω διαβάσει 10-20-30 φορές το καθε τεύχος (πλην των 3 πρώτων ). Ενώ στα Ιζνογκούντ ούτε που ξέρω τι έχω διαβάσει και το πολύ να έχω διαβάσει ίσα με 5 φορές κάποια. Και αυτό ίσως κατά λάθος γιατί δεν θυμόμουν πως τα έχω διαβάσει όταν τα έπιασα στα χέρια μου

Μιας και πολυ προσφατα "επεσε" στα χερια μου η επανεκδοση του τευχους 1 του Superman του 1939 ειπα να δω και μια πιο προσφατη εκδοχη κ αγορασα την εφημερίδα.

@Indian ευχαριστώ πολύ

Ας πούμε δύο λόγια για τις ιστορίες του τεύχους. Μετά από πολύ καιρό (και συγκεκριμένα στο τεύχος #179), το αγαπημένο μας περιοδικό επιστρέφει στην παράθεση των ιστοριών της σειράς “Τα εκατομμύρια του θείου Σκρουτζ” από εκεί που μείναμε, δηλαδή από το “Δέκατο Έκτο εκατομμύριο”. Βρισκόμαστε στο αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ, όπου τα γνωστά μέλη της οικογένειας έχουν τελειώσει το γεύμα τους κι ενώ ο Ντόναλντ αράζει στην αιώρα για να απολαύσει την μεσημβρινή του ραστώνη, ο θείος Σκρουτζ, αποφασίζει ν’ αφηγηθεί στα τρία ανιψάκια το πώς κατάφερε να κερδίσει το 16ο εκατομμύριο της περιουσίας του. Η φωτογραφία, στην οποία, στηρίχθηκε για να κάνει την εξιστόρηση, τον εμφανίζει κακόκεφο να ποζάρει μπροστά σε ένα κάρο...κοχύλια! Η ιστορία ξεκινάει, λοιπόν, από την εποχή που εκείνος ήταν ιδιοκτήτης ενός γραφείου ευρεσιτεχνιών και είχε για συνέταιρο έναν πρόθυμο, πλην ατάλαντο, εφευρέτη. Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό με τα κοχύλια. Αν διαβάσετε προσεκτικά την ιστορία θα καταλάβετε. Προσωπικά δεν κρύβω την προτίμησή μου για την συγκεκριμένη σειρά, οπότε νιώθω πολύ ευχαριστημένος με αυτή την επανεμφάνιση. Η υπόθεση ξεκινάει με το κλασικό τσιμπούσι των παπιών, ενώ συνεχίζει με έναν πανέξυπνο τρόπο. Στην πλοκή υπάρχουν συνεχείς ανατροπές του σεναρίου, με αποτέλεσμα να χωρίζεται η ιστορία σε μέρη, τα οποία φαινομενικά μοιάζουν ασύνδετα μεταξύ τους. Αρκετές ήταν οι φορές που μου δημιουργήθηκε η απορία για το που το πάει ο συγγραφέας. Όσον αφορά τους πρωταγωνιστές, γι’ αυτούς ξέρουμε το ταλέντο τους. Αυτούς που θα πρέπει να αναφέρουμε είναι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, οι οποίοι είναι αρκετοί και συμβάλλουν τα μέγιστα στην υπόθεση. Το φινάλε βγάζει νόημα και δένει αριστοτεχνικά όλα τα σκόρπια κομμάτια, αφήνοντάς με ικανοποιημένο. Γενικά την βρήκα μία πολύ καλή δουλειά και χαίρομαι που θα δούμε και τα υπόλοιπα “εκατομμύρια”. Όπως και να το κάνουμε, είναι μία σειρά που θα πρέπει να εκδοθεί ολόκληρη και στην χώρα μας. Το σχέδιο, από την άλλη, μας τα έκανε μούσκεμα. Το βρήκα ατσούμπαλο, χοντροκομμένο και γενικά έχει υιοθετήσει ένα στυλ που προσωπικά με αφήνει αδιάφορο. Κρίμα γιατί χαλάει την αισθητική μας και το γενικό αποτέλεσμα της ιστορίας. Ο δεύτερος κύκλος της σειράς “Spookyzone” ολοκληρώνεται, καθώς σε αυτό το τεύχος φιλοξενείται η τελευταία ιστορία, με τίτλο “Η στοιχειωμένη κωμωδία”. Οι τρεις πράκτορες SOS (που δεν θυμάμαι να έχει αναφερθεί σε προηγούμενη ιστορία, αλλά εδώ αποκαλύπτεται ότι τα αρχικά σημαίνουν “Σχολικός Οικουμενικός Σύνδεσμος”) θα ταξιδέψουν (πάλι) στο Λονδίνο, αλλά αυτή την φορά σε ένα μεγαλοπρεπές θέατρο. Με το πρόσχημα ότι θα παρακολουθήσουν μαθήματα υποκριτικής, τα τρία ανιψάκια κλήθηκαν από μία μαθήτρια, για να ερευνήσουν μία περίεργη μεταφυσική υπόθεση. Σύμφωνα με μαρτυρίες, δύο μαθητές πήγαν στα παρασκήνια για να πάρουν ένα αναψυκτικό και γεμάτοι τρόμο αντίκρισαν δύο απόκοσμες φιγούρες να κινούνται στις σκιές και να ψάχνουν ένα παλιό μπαούλο με χειρόγραφα. Την ώρα, λοιπόν, που όλη η παρέα ετοιμάζει τον τρόπο που θα δράσει, από τα παρασκήνια ακούγεται ένα ουρλιαχτό. Αποφασισμένα να λύσουν το θέμα όσο γίνεται γρηγορότερα, τα ατρόμητα παπιά τρέχουν προς την πηγή του θορύβου και μετά από ψάξιμο, έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με δύο...φαντάσματα! Άραγε, ποια θλιβερή ιστορία έχουν να πουν, τι κρύβουν και ποια θα είναι οι αντίδραση των τριών αυτοαποκαλούμενων πρακτόρων? Η σειρά, λοιπόν, κατεβάζει αυλαία με ένα αξιόλογο σενάριο. Οι μικροί μας πρωταγωνιστές επιστρέφουν στην Ευρώπη και δεν παύουν να διατηρούν τον ατρόμητο κι αλτρουιστικό χαρακτήρα που μας έκανε να τα εκτιμήσουμε και να τα αγαπήσουμε. Εδώ, ένας μεγάλος θεατρικός συγγραφέας κάνει την εμφάνισή του, ενώ η υπόθεση έχει την ίδια δομή με τις προηγούμενες. Έχουμε δηλαδή την αφήγηση ενός περιστατικού που συνέβη τα παλιά χρόνια, ερχόμαστε στο σήμερα, όπου παρατίθενται τα γεγονότα και μετά τις επίμονες έρευνες των παιδιών, αποκαλύπτεται ο ένοχος και λύνεται η παρεξήγηση. Η πλοκή έχει έντονο το μεταφυσικό στοιχείο, αλλά και το μυστήριο, ενώ η εναλλαγή των σκηνών γίνεται σωστά, χωρίς να βγαίνουν εύκολα συμπεράσματα. Το φινάλε στηρίζεται σε ένα τεχνολογικό επίτευγμα, έχει το καθιερωμένο plot twist (διατηρώντας όμως τον ίδιο κακό με την αρχή) και κλείνει την ιστορία με αξιόλογο τρόπο. Εν κατακλείδι, την βρήκα (ακόμα) μία καλή δουλειά και στο σύνολό της η σειρά με ικανοποίησε κι ελπίζω το αγαπημένο μας περιοδικό να συνεχίσει με μία αντίστοιχη σειρά ή μεμονωμένες ιστορίες. Για το σχέδιο τα έχουμε ξανά πει. Είναι φρέσκο, νεανικό, λίγο ανέμελο, αλλά καλό. Εξίσου χαριτωμένος είναι ο “κομπιουτερίστικος” χρωματισμός. Στην τρίτη ιστορία του τεύχους, ο Κύρος Γρανάζης θα κάνει μία “Απίθανη διάσωση”. Ο Δήμος Λιμνούπολης διενεργεί έναν μειοδοτικό διαγωνισμό με σκοπό την προμήθεια νέων, σύγχρονων και οικολογικών οχημάτων για τον στόλο της Πυροσβεστικής. Όπως είναι φυσικό, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι της πόλης, οι οποίοι ξεκινούν αμέσως την κατασκευή των οχημάτων τους. Ο θείος Σκρουτζ θα έχει την βοήθεια του Κύρου, ενώ ο Ρόμπαξ, θα απολαύσει την συνδρομή ενός μυστήριου τύπου, ο οποίος σκοπεύει να σαμποτάρει όλα τα οχήματα των συμμετεχόντων, λίγο πριν την τελική δοκιμασία, με σκοπό να δώσει στο αφεντικό του την νίκη. Το σχέδιο του θα στεφθεί με επιτυχία. Έτσι, ο μοναδικός που έχει να παρουσιάσει ένα όχημα θα είναι ο Ρόμπαξ, ο οποίος θα πάρει τον Δήμαρχο και τον Σκρουτζ και θα πάνε να το δοκιμάσουν στο βουνό. Εκεί, όμως, θα βρεθούν σε μεγάλους μπελάδες. Κλασικό σενάριο που πραγματεύεται την ακόμα πιο κλασική επιχειρηματική κόντρα ανάμεσα στο δίδυμο Σκρουτζ-Ρόμπαξ. Εδώ ο αντίπαλος του Σκρουτζ φέρεται παράνομα κι ανήθικα, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο έξτρα πόντους στην τελική νίκη του Σκρουτζ. Δεν νομίζω να συμφωνούσε ο Guido Martina, με αυτή την τροπή. Η πλοκή ξεκινά από το κρίσιμο σημείο, για να μας “γυρίσει” λίγες ημέρες πίσω και να ξεκινήσει η αφήγηση με την κανονική χρονολογική σειρά. Το plot twist όσο πλησιάζουμε στο τέλος ήταν έξυπνο και δίκαιο. Γενικά ήταν μία ιστορία που ακολουθούσε την πεπατημένη, αλλά ήταν καλογραμμένη. Αξίζει να διαβαστεί. Το σχέδιο δεν μ’ ενθουσίασε. Οι χαρακτήρες ήταν σχεδιασμένοι χωρίς σφιχτή γραμμή, ενώ φαίνονταν πολύ “μεγεθυμένοι” μέσα στα καρέ. Θα ακολουθήσουν οι δύο και μοναδικές μονοσέλιδες ιστορίες που συνθέτουν την σειρά “Ονειρεμένες διακοπές”, οι οποίες φέρουν τους τίτλους “Δύσκολη επιλογή” και “Απρόσμενο τηλεφώνημα”. Και οι δύο αφηγούνται, με γελοιογραφικό τρόπο γεγονότα από καλοκαιρινές διακοπές. Τις βρήκα συμπαθητικές, αλλά ομολογώ ότι η δεύτερη μου άρεσε περισσότερο. Είχε καλύτερης ποιότητας χιούμορ. Όσον αφορά το σχέδιο, δυστυχώς το στυλ του κυρίου Stefano Intini, δεν είναι καθόλου του γούστου μου. Η σειρά “Young Donald Duck” θα εγκαινιάσει τον δεύτερο κύκλο της με την ιστορία “Η πιο απίστευτη περιπέτεια”. Ο Ντόναλντ, μετά από έναν μήνα που έμεινε στο σχολείο της Λιμνούπολης, επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου βρίσκει και πάλι την παλιά του παρέα. Ο Μίκυ είχε επισκεφθεί, το Σαββατοκύριακο, την θεία του, η οποία του έδειξε φωτογραφίες από τις περιπέτειές της με έναν φίλο της θαλασσοπόρο. Αυτό το γεγονός τον έκανε ν’ αναλογιστεί αν έχει περάσει με τον φίλο του ανάλογες καταστάσεις. Έτσι, κάθεται με τον Ντόναλντ κι αναπολούν όλες εκείνες τις περιπέτειες που έχουν μοιραστεί κι έχουν προκαλέσει την καταστροφή στο σχολείο και διερωτώνται αν είναι κάτι που αξίζει να θυμούνται. Δυστυχώς, δεν βλέπω κάποια μεγάλη αλλαγή στο σενάριο της ιστορίας που ανοίγει τον δεύτερο κύκλο. Το τέλος του πρώτου κύκλου μάς άφησε με μία καλή σκηνή, αυτή της “μετακόμισης” του Ντόναλντ στην Λιμνούπολη και η αλήθεια είναι ότι μου δημιουργήθηκαν μεγάλες προσδοκίες για την συνέχεια. Με έκπληξη, όμως, βλέπω ότι ο συγγραφέας “καίει” αμέσως την τροπή κι επαναφέρει τον φίλο μας στο πρότερο τοπικό πλαίσιο. Μεγάλο φάουλ, αν θέλετε την γνώμη μου. Το θεωρώ συγγραφική ανωριμότητα. Όσον αφορά την πλοκή, δεν είναι κάτι άλλο από ένα συνονθύλευμα από υπερβολικές σκηνές και παρατραβηγμένα γκαγκ, που προσωπικά δεν μου προσέφεραν καμία ικανοποίηση. Από κάποια στιγμή και μετά η ανάγνωση ήταν ένα θέμα διαδικαστικού χαρακτήρα, χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Το φινάλε, που συνήθως σώζει κάπως τις εντυπώσεις, εδώ ήταν ανέμπνευστο κι άνευρο. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία ιστορία που δεν μου άρεσε καθόλου. Παράπονα έχω κι από το σχέδιο. Δεν είμαι φίλος σε τέτοιου είδους αλλαγές και παρεμβάσεις στα κλασικά. Δεν με πειράζουν οι νεωτερισμοί, αρκεί να γίνονται με σύνεση και σεβασμό.

Η σειρά "Young Donald Duck", με την ιστορία που υπάρχει σε αυτό το τεύχος, ανοίγει τον δεύτερο κύκλο, ο οποίος περιέχει άλλες 7 ιστορίες. Οπότε, αν σου αρέσει η συγκεκριμένη σειρά, θα την απολαμβάνεις για ακόμα 7 τεύχη του περιοδικού. Αυτές οι ιστορίες είναι οι εξής: The First Date Just Ten Minutes Green Thumb Code Red When The Principal's Away A Grown-Up Vacation System Error A Girlfriend For Goofy Όσον αφορά την σειρά "Spy Power", αποτελείται κι αυτή από δύο κύκλους, με τον πρώτο να έχει 8 ιστορίες και τον δεύτερο άλλες 8.

Ωραία αλλά έχω μια εντύπωση πως τέλειωσε κι το Young Donald Duk ;; Την ιστορία με την Μίνι κι Νταίζη πόσα επεισόδια ειναι ; κρίμα πάντως μου άρεσε η συγκεκριμένη σειρά!!!

Πολύ καλό μου φαίνεται

Οι πρώτες εικόνες από το Masters of the Universe του Netflix Σχεδόν δύο χρόνια μετά την αρχική ανακοίνωση, το Netflix είναι έτοιμο να παρουσιάσει τα πρώτα πέντε επεισόδια της επιστροφής του He-Man και του Skeletor! O Kevin Smith θα είναι showrunner και executive producer, το όνομα θα είναι Masters of the Universe: Revelation και η πλοκή θα μας μεταφέρει ακριβώς εκεί που μας άφησε η σειρά στη δεκαετία του 80 συνεχίζοντας τα storylines. H ορίτζιναλ σειρά διηγήθηκε τις περιπέτειες του πρίγκιπα Adam, διαδόχου του θρόνου της Eternia, που χρησιμοποιεί ένα μαγικό σπαθί για να μεταμορφωθεί στον πολεμιστή He-Man. H πρεμιέρα θα γίνει στις 23 Ιουλίου και μέχρι να δούμε το πρώτο trailer έχουμε μπόλικες φωτογραφίες από τη σειρά. Αυτό που ακολουθεί είναι το πλήρες καστ της σειράς με τον Mark Hamill (Star Wars), να ξεχωρίζει δίνοντας φωνή στον Skeletor! Mark Hamill as Skeletor Lena Headey as Evil-Lyn Chris Wood as Prince Adam / He-Man Sarah Michelle Gellar as Teela Liam Cunningham as Man-At-Arms Stephen Root as Cringer Diedrich Bader as King Randor / Trap Jaw Griffin Newman as Orko Tiffany Smith as Andra Henry Rollins as Tri-Klops Alan Oppenheimer as Moss Man Susan Eisenberg as Sorceress Alicia Silverstone as Queen Marlena Justin Long as Roboto Jason Mewes as Stinkor Phil LaMarr as He-Ro Tony Todd as Scare Glow Cree Summer as Priestess Kevin Michael Richardson as Beast Man Kevin Conroy as Mer-Man Harley Quinn Smith as Ileena ΠΗΓΗ

Εγώ τι να πω!!! Ο πατέρας μου είχε μια συλλογή από Περιπέτεια (Όμπραξ και Μάρκ), όμως πετάχτηκαν από τους γονείς του... Η μητέρα μου από την άλλη, είχε μια συλλογή BD με τον αδελφό της. Τα πιο πολλά πετάχτηκαν! Τουλάχιστον, έχουν μείνει 10 Αστερίξ της δεκαετίας του ‘90, όμως σε πολύ άσχημη κατάσταση... Ακόμα σκέφτομαι τις σχεδόν συμπληρωμένες συλλογές Λούκυ Λουκ και Αστερίξ!!! Η γιαγιά μου διάβαζε το Γέλιο και Χαρά των Πεχλιβανίδη όταν ήταν μικρή. Μπορεί να είχε μαζέψει και όλα τα τεύχη έως το 600! Ακόμα της δείχνω εξώφυλλα τευχών και μου λέει «αυτό το είχα!». Άτιμε κάδε!!!!

κι κάτι ακόμα η μαμά μου λέει ότι αν δεν σταματήσεις να μιλάς για κόμικς όλα σου τα κόμικς θα γίνουν προσάναμα στην σόμπα ποτέ δεν το εφάρμοσε !!! Πάλι καλά

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ MANGA ! Απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει ! Το artwork απλά σε κάνει να θέλεις να κλάψεις (που υπάρχουν ΤΟΣΟ ταλαντούχοι άνθρωποι εκεί έξω). Η ιστορία κάνει κάποιες κοιλιές (που μπορούν να τραβήξουν μέχρι και 2 τόμους), αλλά όταν παίρνει πάλι μπρος, γίνεται χαμός. Θα συμφωνήσω με τον RosenRed οτι "Το anime μπορείς να το πεις καλό, μέχρι να διαβάσεις το manga". Με απογοήτευσε λίγο το anime, αλλά αναγνωρίζω πως είναι δύσκολο να χωρέσουν μέσα οι περίπου 7.000 σελίδες του manga. Κουράγιο σε όσους το ξεκινάνε τώρα (τους ζηλεύω, δεν το κρύβω) ! Αν δυσκολευτείτε λίγο λόγω του όγκου, έχετε υπ'όψιν οτι οι 4 πρώτοι τόμοι (περίπου 800 σελίδες) είναι σαν εισαγωγή (!) Μετά όμως ... Δεν έχω λόγια !!! ΧΑΜΟΣ. ΑΠΛΑ ΧΑΜΟΣ ! ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ? ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΑ - ΜΟΣ !!! Ειδικά αν κολλήσετε (πράγμα πολύ εύκολο), και φτάσετε ως τον 13ο τόμο ... η Παναγιά μαζί σας !!! ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΤΟ ΤΩΡΑ, ΜΑ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΚΑΦΡΙΛΑ !!!