Αίθουσα Νικητών

Η μέρα συνεχίζεται με μια φρέσκια παραλαβή δέματος!! ΚΟΜΙΞ #3 και #6 Καθώς και τα τεύχη #12 και #17 Τα περίμενα αρκετό καιρό και ήρθαν πριν από λίγες εβδομάδες. Η επιλογή τους έγινε κυρίως λόγω των απίθανων ιστοριών του Κάστυ. Τα #12 και #17 ήρθαν κατόπιν παραγγελίας από την Λέσχη. Τα συγχαρητήριά μου στα παιδιά που αναλαμβάνουν το πακετάρισμα και τις αποστολές. Ήταν η πρώτη μου αγορά από το ηλεκτρονικό κατάστημα της ΛΕΦΙΚ. Τα περιοδικά έφθασαν άθικτα και γενικώς είναι σε εξαιρετική κατάσταση, σαν να τα πήρα από περίπτερο. Μπράβο και πάλι μπράβο!

Αφού πήρα που πήρα την απόφαση να διαβάσω όλα τα βιβλία του John Connelly και τις περιπέτειες του ντετέκτιβ Πάρκερ το κακό είναι ότι έχω μέλλον ακόμα στο να τα αποκτήσω όλα κοντά σε αυτά πήρα και ένα κόμικ με τα χελωνονιτζακια μόνο που αντί για το πρώτο πήρα το τελευταίο καταλάθος Και για το τέλος μια μπλούζα του Μικυ η αλήθεια είναι ότι θα έπαιρνε με τον Σκρουτζ αλλά δεν είχε small όλες ήταν xxlarge

Ετυχε και το διαβασα στα αγγλικα πριν 3-4 μερες και πραγματικα ενθουσιαζομαι με αυτο το νεο και αυτο το εξωφυλλο! (καλα ολες οι συνεργασιες Brubaker Philips ειναι πολυ πολυ πολυ καλες)

Σήμερα παραλίγο να την πατήσω. Ευτυχώς είδα ότι είχε 2 γ μερος την τελευταία στιγμή.

Κριτική για τον τόμο Θορ: Ο Τελευταίος Βίκινγκ, με ελαφρά σπόιλερ. Η ιστορία χωρίζεται σε δύο μέρη με το πρώτο μισό (τα τέσσερα πρώτα τεύχη) να έχει να κάνει με την συνάντηση, την μονομαχία (ως αντίπαλοι), την συμφιλίωση και ξανά την μονομαχία (ως ομάδα) του Θορ με τον (εκδοτικά τότε πρωτοεμφανιζόμενο) εξωγήινο Μπέτα Ρέι Μπιλ, και το δεύτερο μισό (τα τρία τελευταία τεύχη) με την μονομαχία μέχρι τελικής πτώσεως του Θορ και του δράκου Φαφνίρ στην πόλη της Νέας Υόρκης. Επίσης στην μάχη με τον δράκο, ο Θορ θα δεχτεί την βοήθεια του Τελευταίου των Μοϊκανών Βίκινγκ, του Έιλιφ, ο οποίος θα αποδείξει ότι η ηλικία δεν επηρεάζει το πάθος και την θέληση για ζωή. Ο Σάιμονσον σε αυτην την ιστορία γράφει, σχεδιάζει καθώς και χρωματίζει (σε κάποια τεύχη), με τρόπο φανταστικό. Γενικά, φαντάζομαι το πόσο δύσκολο πρέπει να είναι και η συγγραφή και η σχεδίαση μίας ιστορίας από έναν μόνο καλλιτέχνη (ο άνθρωπος το έκανε αυτό για 30 περίπου τεύχη), του οποίου το συνολικό αποτέλεσμα είναι το λιγότερο πάρα πολύ καλό. Λίγα είναι τα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό. Ο Φρανκ Μίλλερ (Ντέρντεβιλ) και ο Μπάρι Γουίνζορ-Σμιθ (Όπλο Χ) είναι κάποια από τα ονόματα αυτά. Πλέον και το όνομα του Γουόλτερ Σάιμονσον συγκαταλέγεται μαζί με αυτά των δύο προαναφερθέντων καλλιτεχνών. Η ιστορία δεν αφήνει το αναγνώστη σε ησυχία, καθώς οι μάχες είναι μεγάλες και χορταστικές. Πέρα από τις πολλές μάχες όμως ο τόμος ξεχωρίζει και για τις λίγες και λιτές αναφορές του αφηγητή στα δρώμενα της ιστορίας, πράγμα σπάνιο για κόμιξ εκείνης της εποχής. Αντίθετα οι μακρόσυρτοι διάλογοι και μονόλογοι των χαρακτήρων υπάρχουν σχεδόν σε όλο τον τόμο, όπως επίσης και οι βαρύγδουπες δηλώσεις του Θορ και των υπολοίπων Ασγκαρντιανών. Όσο αφορά το σχέδιο, όντως αυτό δεν θύμιζε και πολύ '80s έχοντας κάτι το απροσδιόριστο που το καθιστά ιδιαίτερο. Ίσως το γεγονός του επαναχρωματισμού που αναφέρει ο Λουπόι στην εισαγωγή να ευθύνεται για αυτό. Γενικά όμως, κάποια στοιχεία μου άρεσαν, ενώ κάποια άλλα όχι και τόσο. Για παράδειγμα, σε ορισμένα (λίγα) σημεία δεν μου άρεσε ο σχεδιασμός των προσώπων (ιδιαίτερα σε κάποια κοντινά πλάνα), αλλά από την άλλη μου άρεσαν πολύ τα απανωτά καρέ των μαχών. Τέλος, θα πρέπει να αναφέρω και το καρέ διαμαντάκι του τεύχους #341, που δείχνει την "αποπλάνηση" της Λόρελεϊ από τον δράκο, όπως επίσης και το απίστευτα ξεκαρδιστικό cameo δύο χαρακτήρων, όχι της Μάρβελ, που εμφανίζονται στο ίδιο τεύχος. Συμπερασματικά ένας τόμος '80s ο οποίος δεν θυμίζει και πολύ '80s, με τον Θορ να έρχεται αντιμέτωπος με νέους και παλιούς χαρακτήρες. Καθ' όλη την διάρκεια της ιστορίας, στο παρασκήνιο ένας μυστηριώδης κακός φαίνεται να ετοιμάζεται να προκαλέσει πολλά προβλήματα στο κοντινό μέλλον, όπως επίσης και η Λόρελεϊ υπό τις οδηγίες του Λόκι που θα προσπαθήσει για τους δικούς της σκοπούς να κατακτήσει τον Θεό του Κεραυνού. Ο δρόμος για την Βαλχάλλα συνεχίζεται. Βαθμολογία: 9/10. Υ.Γ.1: Η Λόρελεϊ είναι η μικρή αδερφή της Γητεύτρας, την οποία γνωρίσαμε στην ιστορία των Μυστικών Πολέμων (30ός και 36ος τόμος της συλλογής). Μάλιστα στο τεύχος #338, στο σημείο που ο Λόκι αναφέρεται σε κάποια μάγισσα ("Θα πετύχεις εκεί που η αδερφή σου η Μάγισσα απέτυχε"), εννοεί την Γητεύτρα (στο αγγλικό κείμενο η λέξη "Μάγισσα" αποδίδεται ως "Enchantress"). Απλά στους Μυστικούς Πολέμους η ίδια λέξη αποδόθηκε ως "Γητεύτρα" αντί για "Μάγισσα". Επειδή η συγκεκριμένη χαρακτήρας δεν είναι και πολύ γνωστή, λογικό είναι ο κάθε μεταφραστής να αποδίδει το όνομά της στα ελληνικά με την λέξη που πιστεύει ότι ταιριάζει καλύτερα. Παρόλα αυτά, εννοείται ότι η ελληνική μετάφραση (όλων των τόμων) είναι άψογη. Υ.Γ.2: Επίσης στο τέυχος #339 το σφυρί Θυελλοθραύστης (Stormbreaker), που βλέπουμε να κάνει την πρώτη του εμφάνιση, πρόκειται για το ίδιο όπλο που φτιάχνει ο Θορ στην ταινία Avengers: Infinity War.

Πάντως φαίνεται πως ο εκδότης έχει αρχίσει σταδιακή ανανέωση (ελπίζουμε σε όλα τα περιοδικά του)! Καλό αυτό!

Υπάρχουν πάμπολλες κατηγορίες κομικς. Αμερικάνικα, Disney, Υπερηρωικά, Manga, fumetti,κ.α. Μία απ' τις σημαντικότερες κατηγορίες είναι τα BD's(Γαλλοβελγικά κόμικς ελληνιστί). Αυτή η κατηγορία, είναι απ' τις παλαιότερες και σ' αυτήν ανήκει πληθώρα γνωστών ηρώων και ταλαντούχων δημιουργών. Δύο απ' τους πολύ γνωστούς ήρωες είναι ο Τεν τεν, ένας νεαρός Βέλγος ρεπόρτερ που μπλέκει συνέχεια σε αφάνταστες περιπέτειες μαζί με το πιστό σκυλί του Μιλού, τον καλό, μα αθυρόστομο και πότη φίλο του κάπτεν Χάντοκ, τον σχεδόν κουφό δρ Κάλκιουλους(ή Τουρνεσόλ) και φυσικά τους ανεκδιήγητους Ντυππόν και Ντιππόν. Φυσικά, σε κάθε περιπέτεια έχει να αντιμετωπίσει άλλους εχθρούς και έχει άλλους συμμάχους, όμως αυτός είναι ο βασικός κορμός των χαρακτήρων. Από την άλλη έχουμε τον Μέγα βεζίρη Ιζνογκουντ, ο οποίος έχει έναν στόχο. Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη!Στο πλευρό του, ο πιστός του υπηρέτης Μπλιάχ Χαχάτ.Εδώ οι πρωταγωνιστές είναι μόνο τρεις, όμως σε κάθε ιστορία ο Σύμμαχος του Ιζνογκουντ είναι διαφορετικό(αλλού ένα μάγος, αλλού ένα τζινι, αλλού ένας που μπορεί να σε κάνει αόρατο κ.α.) εγώ, επιλέγω οριακά τον Τεν Τεν, επειδή, έχει πολλές εναλλαγές (π.χ. τη μία ταξιδεύει στο φεγγάρι και την άλλη αναζητά ένα ναυάγιο!)Εσείς, ποίον προτιμάτε;

Τα τελευταία καλούδια! Όλα αγοράστηκαν σήμερα εκτός του Ιζνογκουντ που μού το έφεραν εχθές. Σύντομα θα γράψω μία κριτική για το κάθε ένα. Πάντως, από ένα γρήγορο ξεφύλλισμα είμαι ευχαριστημένος.

Πάντως το κακό που δεν σχολιάστηκε είναι οι 84 σελίδες. Τι να πρωτοχωρέσει. 24 σελ kill or be killed, 48 Largo, 48 Storm, 12 Dredd σύνολο = 132 σελ και έχουμε 84 Άρα πάμε πάλι σε πετσοκομμένες ιστορίες

Καταχωρήθηκε isbn ώστε να βγει σε omnibus το Τέζα του Γιώργου Μελισσαρόπουλου. Θα είναι λογικά συλλογή όλων των τευχών αυτού του κόμικ: (ISBN:978-618-5116-97-2). Τέζα Omnibus / Γιώργος Μελισσαρόπουλος Τίτλος : Τέζα Omnibus Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Γιώργος Μελισσαρόπουλος, Συγγραφέας ; Γιώργος Μελισσαρόπουλος, Εικονογράφος Εκδότης: Πειραιάς [GR] : Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 184 Σελ. Layout: Κομίκς Μέγεθος: άδετο 16,70 χ 24cm ISBN: 978-618-5116-97-2 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης : 10/06/2021

Πριν μερικές ημέρες επισκέφτηκα (επιτέλους) την Λέσχη κι εκτός από την χαρά που πήρα, συναντώντας καλούς φίλους, πήρα και μερικά καλούδια. Ξεκινάμε με το δεύτερο άλμπουμ του "Λανφέστ", το "Berlin" και την "Γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα". Συνεχίζουμε με το πέμπτο άλμπουμ του "1800" (ενώ ανακάλυψα ότι μου λείπει και το 4ο ), το "Venom - Rex", καθώς και το δεύτερο άλμπουμ από τα "Μυστήρια Πράματα". Ακολουθούν μερικά τεύχη του Β' κύκλου του "Μίκυ Μυστήριο", που μου έλειπαν... Και θα κλείσουμε με τέσσερα τομάκια "Κλασικών Disney" των αρχών της δεκαετίας του '80. Επίσης, με ενημέρωσαν οι δικοί μου ότι ήρθε στο σπίτι ένα πακέτο από το εξωτερικό. Τώρα θα με ρωτήσετε τι το ιδιαίτερο έχει αυτό κι αξίζει να το αναφέρω. Απλά, δεν έχω παραγγείλει κάτι από το εξωτερικό! Όταν πάω στο πατρικό μου και το δω, θα σας ενημερώσω.

Και τώρα ένα ποστ εκτός τόπου και χρόνου. Έτσι ακριβώς. Η δεύτερη Spider-Woman είναι η Julia Carpenter που γνωρίσαμε στον 36ο τόμο της συλλογής, η στολή της οποίας εμπνεύστηκε υποσυνείδητα ο Spider-Man όταν απέκτησε την συμβιωτική στολή του για πρώτη φορά. Η τρίτη κατά σειρά Spider-Woman είναι η Mattie Franklin την οποία η Μάρβελ "θέλει να ξεχάσουμε". Η Silk αποτελεί άλλη μία εκδοχή της Spider-Woman, της οποίας οι δυνάμεις (διαθέτει οργανικό ιστό) προέρχονται από την ίδια αράχνη που δάγκωσε τον Πίτερ. Επίσης η Mayday Parker (κόρη του Πίτερ και της Μέρι Τζέιν) είναι η Spider-Girl του MC2 σύμπαντος (μελλοντικό εναλλακτικό ουτοπικό σύμπαν) και η Anya Corazon είναι η Spider-Girl του "τωρινού" βασικού 616 σύμπαντος.

Μου ήρθε mail από το newsletter της εκδοτικής αυτό: Νέα Συνδρομή Μπλεκ Συνδρομή Ελλάδα: Η ετήσια συνδρομή (6 τεύχη) έχει κόστος 23 ευρώ (κέρδος 1 τεύχος). Συνδρομή Εξωτερικού: Η ετήσια συνδρομή (6 τεύχη) έχει κόστος 35 ευρώ. Μπορείτε να κάνετε την συνδρομή σας εδώ! Αποκαλύπτει και το μεγαλύτερο μέλος του εξωφύλλου του ΜΠΛΕΚ #17.

Λοιπόν... Ο Σούπερμαν για κάθε εποχή δεν αναγράφει πάνω τιμή, όμως καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που δίδονται κόμιξ με εφημερίδα μπορούμε να κάνουμε κάποιες υποθέσεις. Το 2019 λοιπόν η Οξύ εξέδωσε κάποιες μικρές σειρές που δόθηκαν με το Έθνος, στην συνέχεις προσπάθησε να πουλήσει το υπόλοιπο του στοκ σε τιμή ανάλογη της εφημερίδας και μετά πρόσφερε σε πακέτο την σειρά στην μισή τιμή (πρακτικά με την τιμή της μιας εφημερίδας έπαιρνες τα τεύχη 2-3 εφημερίδων). Λογικά κάτι αντίστοιχο θα ακολουθηθεί κι εδώ

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #365, βρίσκεται κοντά μας και τα οποία ανέβηκαν στην βάση. Στο επόμενο τεύχος θα έχουμε το "Δέκατο Όγδοο εκατομμύριο".

Το τεύχος #365 κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της χώρας την Παρασκευή 11/06 και περιλαμβάνει τις εξής έξι (6) ιστορίες: ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΜΑΥΡΟΣ ΠΗΤ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΦΑΝΤΟΜ ΝΤΑΚ ΑΝΤΙΟ, ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΡΟΚ ΝΤΑΜΑΡΗΣ ΚΑΚΕΣ ΠΑΡΕΕΣ ΚΥΡΟΣ ΓΡΑΝΑΖΗΣ ΤΣΑΡΛΕΣΤΟΝ! ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΤΑΚ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ Όπως βλέπουμε, λοιπόν, η σειρά "Τα εκατομμύρια του θείου Σκρουτζ" συνεχίζονται, ένα γεγονός που με χαροποιεί ιδιαίτερα! Από εκεί και πέρα, βλέπουμε ιστορίες με πρωταγωνιστές υποδεέστερους χαρακτήρες του σύμπαντος της Disney, όπως είναι ο Μαύρος Πητ κι ο Ροκ Νταμάρης. Η αλήθεια είναι ότι με φοβίζουν κάπως αυτές οι ιστορίες, όσον αφορά την ποιότητά τους, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Επίσης, έχουμε ιστορία του αγαπημένου μας μασκοφόρου εκδικητή της Λιμνούπολης. Η ιστορία του Κύρου είναι χωρίς λόγια, ενώ συνεχίζει, επίσης, (δυστυχώς για εμένα) η σειρά "Young Donald Duck". Περισσότερα όταν, με το καλό διαβαστεί.

Κι έχεις τόσα χρόνια μπροστά σου να την επεκτείνεις, ώστε να καταλαμβάνει πολλές βιβλιοθήκες. Αρκεί να μείνει άσβεστο το πάθος σου για τα κόμικς.

Τεν Τεν καθαρά για τα 3 πρώτα άλμπουμ.

Νόμιζα είχε γίνει τέτοια δημοσκόπηση αλλά τελικά εκείνη ήταν Ιζνογκούντ vs Μπλέικ και Μόρτιμερ M΄αρέσουν πολύ και οι δύο σειρές (Ιζνογκούντ και ΤενΤεν). Είναι στις 10 αγαπημένες μου. Λίγο περισσότερο προτιμώ τα ΤενΤεν. Εκτός των τριών πρώτων, όλα τ΄άλλα έχουν υψηλό επίπεδο. Ενώ στα Ιζνογκούντ έχει κάποια πολύ καλά, έχει όμως και κάποιες χαζομαρίτσες. Εκτός αυτού ο Γκοσινί έχει γράψει και πιο αστείες σειρές, οπότε αν θέλω κάτι σε Γκοσινί θα πιάσω πρώτα ένα Αστερίξ ή ένα Λούκυ Λουκ (κι ας τα'χω διαβάσει άπειρες φορές σε σχέση με τα Ιζνογκούντ που τα διάβασα 4-5). Ενώ από Ερζέ τα ΤενΤεν είναι μονόδρομος

Ένα μεγάλο ατου του Τεντεν είναι πως όλα φέρουν την υπογραφή/έγκριση του Herge. (κάποια κομμάτια είναι φτιαγμένα/ξαναφτιαγμένα από συνεργάτες, αλλά υπό τις απόλυτες οδηγίες του απ'ότι καταλαβαίνω). Οπότε έχουμε τα 3 άθλια πρώτα που ποτέ του δεν ξαναδούλεψε (τι να ξαναδουλέψεις από τα Σοβιέτ ή το Κογκό............. ) και έχουμε όλα τα άλλα που λίγο ή πολύ είναι σταθερά ψηλής ποιότητας και με συγκεκριμένο χαρακτήρα-plotline το κάθε ένα. Στον Ιζνογκουντ έχουμε αυτά που είναι σε σενάριο Γκοσσινύ, έχουμε όμως και όλα τα μετά... Επιπρόσθετα, στα δικά μου μάτια, ενώ θυμαμαι κάποια σκηνικά, δεν μπορώ να σου πω "αυτό το τεύχος είχε αυτές τις ιστορίες" ή "αυτή η ιστορία είναι από αυτό το τεύχος". (ίδιο πράμα βέβαια μου συμβαίνει και με τα του Edika (που τα λατρεύω όλα) αλλά και με όλα όσα είναι απλά πολλές μικρές ιστοριες (ίσως με εξαίρεση κάποια Κόρτο. Αν και εκει τα ξεχωρίζω λόγω της τοποθεσίας της κάθε ιστορίας)). Με χαρακτηριστική άνεση Τεντεν από εμένα που έχω διαβάσει 10-20-30 φορές το καθε τεύχος (πλην των 3 πρώτων ). Ενώ στα Ιζνογκούντ ούτε που ξέρω τι έχω διαβάσει και το πολύ να έχω διαβάσει ίσα με 5 φορές κάποια. Και αυτό ίσως κατά λάθος γιατί δεν θυμόμουν πως τα έχω διαβάσει όταν τα έπιασα στα χέρια μου

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία φίλε @Manitou

Θα ήθελα να ήξερα πως έβγαλες αυτό το συμπέρασμα!!!! Όλα τα περιοδικά με τα καλά τους και τα κακα τους είναι ολόιδια εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια!

Τελευταία έκατσα και έγραψα δύο βιογραφίες και αν και είχα στο μυαλό μου να ανεβάσω πρώτα αυτή του Gary Frank, τελικά ενέδωσα στο να μιλήσω για έναν πολύ αγαπημένο μου σχεδιαστή, τον Sean Phillips λόγω και της κυκλοφορίας του Kill or Be Killed με το Non Stop Comics των εκδόσεων Μικρός Ήρως. Πάμε λοιπόν! Η αρχή στη βρετανική σκηνή και το Hellblazer Γεννήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 27 Ιανουαρίου 1965 και ενώ ήταν στο σχολείο σχεδίασε ιστορίες για περιοδικά που απευθύνονταν σε κορίτσια όπως το Bunty, το Nikki και το Judy. Το 1988 αφού τελειώνει τις σπουδές του ξεκινάει να δουλεύει με τον John Smith τα New Statesmen και Straitgate και με τον Pat Mills το Third World War που δημοσιεύονται στο περιοδικό Crisis. Τη δεκαετία του 90 ξεκινάει να συμμετέχει σε τεύχη του εμβληματικού Hellblazer σχεδιάζοντας πολλές ιστορίες με διαφορετικούς συγγραφείς μέχρι και το 1997. Επιστρέφει στα αγγλικά κόμικς με το Devlin Waugh στο Judge Dredd Magazine, καθώς και με πολλές ιστορίες στο 2000AD, μεταξύ αυτών και για τον Judge Dredd. Συνεργασία με τη Marvel και τη Wildstorm Από το 2001 έως το 2004 συμμετέχει στο Wildcats με τους Joe Casey και Steve Dillon. To 2005 πηγαίνει στη Marvel όπου σχεδιάζει το Black Widow: The Things They Say About Her σε σενάριο του Richard Morgan, ενώ θα συνεργαστεί και με τον Robert Kirkman, συγγραφέα των The Walking Dead και Invincible για το Marvel Zombies το 2006 και το Marvel Zombies 2 το 2007 με τα δύο αυτά limited series να θεωρούνται τα καλύτερα όλων των Marvel Zombies. Η μακρά συνεργασία με τον Ed Brubaker Το 1999 ο Ed Brubaker γράφει το Scene of the Crime σε μολύβια του Michael Lark και ο Phillips αναλαμβάνει τα μελάνια στο δεύτερο τεύχος. Τελικά η συνεργασία τους θα συνεχιστεί με αμείωτο ρυθμό μέχρι σήμερα βγάζοντας πάρα πολλούς τίτλους με διαφορετικές εταιρείες. Το 2003 ξεκινούν με το Sleeper μια σειρά που διαδραματίζεται στο σύμπαν της Wildstorm και το δίδυμο θα προσφέρει δύο κύκλους των 12 τευχών. Το 2006 πηγαίνουν στη Marvel και δουλεύουν για το imprint της Icon, ξεκινώντας το Criminal, την ίσως γνωστότερη και πιο αγαπημένη σειρά τους. Στο Criminal καταπιάνονται με διαφορετικούς χαρακτήρες σε κάθε βιβλίο, οι οποίοι όμως συνδέονται μεταξύ τους σε ένα ενιαίο σύμπαν που αφορά τον υπόκοσμο και τη μαφία των πόλεων που ζουν οι πρωταγωνιστές. Σήμερα εκδίδεται από την Image. Το 2008 συνεχίζουν στην Icon με το Incognito και το Incognito: Bad Influences το 2010 που και τα δύο είναι limited σειρές με έξι τεύχη. Το 2012 ξεκινούν στην Image το Fatale μία crime σειρά με υπερφυσικά στοιχεία για τη ζωή της Josephine μίας κλασικής femme fatale όπως την έχουμε στο μυαλό μας από σειρές, ταινίες και βιβλία. Παρά τα 12 τεύχη που ανακοινώνονται, η σειρά φτάνει τα 24. Το 2013 οι Brubaker και Phillips υπογράφουν συμβόλαιο πενταετούς αποκλειστικής συνεργασίας με την Image με το οποίο μπορούν να εκδώσουν όποια ιστορία θέλουν χωρίς να χρειάζεται να την παρουσιάσουν προηγουμένως στην εκδοτική. Το 2014 λοιπόν βγαίνει η πρώτη από αυτές τις σειρές, το The Fade Out που τρέχει για 12 τεύχη και για περίπου δύο χρόνια. Είναι μία ιστορία που ο Brubaker αντλεί έμπνευση από το θείο του και αφορά τον Charlie Parish ένα σεναριογράφο του Hollywood που πάσχει από PTSD και ένα πρωί ξυπνά δίπλα στο πτώμα μίας νεαρής πρωταγωνίστριας χωρίς να θυμάται τι έχει συμβεί. Το δίδυμο βρίσκεται σε δημιουργικό οίστρο και από το 2016 έως το 2018 παράγει 20 τεύχη για το Kill or Be Killed. Η ιστορία αφορά τον Dylan, έναν καταθλιπτικό φοιτητή που προσπαθεί να αυτοκτονήσει. Επιζεί λόγω απίθανων γεγονότων, αλλά σύντομα τον επισκέπτεται ένας δαίμονας που του εξηγεί ότι εκείνος του έσωσε τη ζωή. Σε αντάλλαγμα, ο Dylan θα έχει το δικαίωμα να ζήσει έναν ακόμη μήνα για κάθε άτομο που σκοτώνει. Θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά από το πολυθεματικό περιοδικό Non Stop Comics των εκδόσεων Μικρός Ήρως. Το 2016 σηματοδοτεί και την επιστροφή του Criminal με ένα έβδομο trade, ενώ το 2019 το δίδυμο επιστρέφει στη σειρά με ένα νέο volume 12 τευχών. Πρώτα έχουμε μία νουβέλα που διαδραματίζεται στο σύμπαν του Criminal, το My Heroes Have Always Been Junkies, ενώ από τα 12 τεύχη προκύπτουν επίσης συγκεντρωτικές εκδόσεις ιστοριών με τα Bad Weekend και Cruel Summer. Το καλοκαίρι του 2020 εκδίδεται το Pulp, μία ιστορία που διαδραματίζεται τη δεκαετία του 30 και αφορά τη ζωή του pulp συγγραφέα Max Winters, ενώ στα τέλη της χρονιάς ξεκινούν το Reckless, μία ολοκαίνουρια σειρά με σεξ, ναρκωτικά και δολοφονίες στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του 80. Το δεύτερο βιβλίο της σειράς βγήκε τον Απρίλιο του 2021, ενώ το τρίτο αναμένεται μέχρι τα τέλη του 2021. Είναι απορίας άξιον πως και δεν έχει βγει σχεδόν τίποτα από αυτό το δίδυμο στα ελληνικά εκτός του Kill or Be Killed, αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε να δούμε κι άλλες δουλειές τους στη γλώσσα μας. Ο Phillips έχει βγάλει ένα καταπληκτικό thread στο Twitter με ό,τι κόμικ και δουλειές έχει κάνει από τη στιγμή που ξεκίνησε τα κόμικ μέχρι σήμερα. Δείτε το εδώ: Κλείνουμε κλασικά με μερικές εικόνες από κόμικ του προκειμένου να πιάσετε στο 100% το περίεργο crime-υπερφυσικό-noir στυλ και σχέδιό του.

Υπέροχο εξώφυλλο. Το Αντίο Ντόναλντ είναι μια ιστορία που την είχα δει παλιά διότι έχει ένα καρέ που είναι παρμένο από μια πολύ γνωστή ιστορία του Σπάιντερμαν. Βασικά ίσως το ίδιο και η ιστορία Θα δούμε.

@Disney comics club gr Μία όμορφη, τακτοποιημένη και με σημαντικό αριθμό τευχών, συλλογή! Ό,τι πρέπει για το ξεκίνημα ενός φανατικού φίλου των Disney κόμικς.

Δεν έκανα τα μαθηματικά (για να δω αν βγαίνουν οι σελίδες), αλλά φαντάζομαι ότι κάτι έξτρα θα υπάρχει μέσα για να προσελκυσθεί και το κοινό που έχει τα τεύχη.

Δεν δηλώνω φίλος με κανέναν από τους δύο χαρακτήρες, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω έναν, αυτός θα ήταν ο Τεντέν. Αυτό γιατί οι ιστορίες του Τεντέν είναι πιο σφιχτογραμμένες και με καλύτερη θεματολογία. Σε αυτό που υστερούν, κάπως, είναι στον τομέα του χιούμορ (όχι σε όλα τα άλμπουμ). Από την άλλη ο Ιζνογκούντ έχει καλύτερο χιούμορ (όχι σε όλα τα άλμπουμ), αλλά οι υποθέσεις των ιστοριών του είναι πιο ανάλαφρες.

Νεα ψηφιακή κυκλοφορία, στα Αγγλικά, του αυτοβιογραφικού κόμικ "OPEN - HEARTED" , του Nicolas Keramidas, Εκδόθηκε σε φυσική μορφή, στα Γαλλικά, απο την Dupuis France , 2020. Το κατέβασα ελεύθερα από το Γκετκόμικς και επειδή είδα σφραγίδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να λέει κι ο καλλιτέχνης, στον πρόλογο - επίλογο να το πάρουμε , το ανακοινώνω. Οι παλαιότεροι θα αποφανθούν περαιτέρω. Ο Νικόλας, όπως ο ίδιος διευκρινίζει στην Θεσσαλονίκη - στο 3ο Comic Con τον Μάη του 2017, ότι είναι το μικρό όνομά του, Έχει Έλληνα πατέρα κ παππού, μεγάλωσε στο εξωτερικό και δυσκολεύεται με τα Ελληνικά (συνέντευξη 5.5.2017 , στον typosthes.gr , στην Λεμονιά Βασβάνη). ( Το επίθετό δεν γνωρίζω εάν αποδίδεται ως Κεραμίδας ή Κεραμιδάς) Το βιογραφικό του από την galerieNapoleon: Ο Nicolas KERAMIDAS είναι ένας Γάλλος καρτουνίστας που γεννήθηκε στο Παρίσι, το1972. Πέρασε πολλά από τα παιδικά και νεανικά του χρόνια και το πέρασμα στην ενηλικίωση, στην Grenoble, αποκομίζωντας ένα δίσκο σχεδίου Α3. Μετά τις σπουδές στο École des Gobelins (Paris), προσελήφθη στην Walt Disney Animation France Montreuil, όπου εργάστηκε 9 χρόνια στις ταινίες που η εταιρεία ετοίμαζε στην Γαλλία Το 2000, με τον Didier Crisse, δημιούργησαν την σειρά κόμικς Luuna, που εκδόθηκε από την Soleil, η οποία διηγείται την ιστορία ενός νέου αυτόχθονου Αμερικανού. Το 2008, υπέγραψε the Dungeon Monsters Volume 12: The Grimoire of the inventor.

Εύχομαι να είναι καλοτάξιδος κι αυτός ο τίτλος της εκδοτικής. Αν κρίνω από τον ενθουσιασμό σας, μιλάμε για ένα πολύ καλό δίδυμο, που έφτιαξε ένα πολύ καλό κόμικ! Σαν εντελώς ανίδεος, θα εμπιστευτώ την κρίση των μυημένων και θα αγοράσω το πρώτο τεύχος για να δω αν μου λέτε αλήθεια! Από την άλλη, όμως, από την στιγμή που έχει Λάργκο, θα το έπαιρνα σίγουρα!

Το δέκατο όγδοο και το δέκατο ένατο ομολογώ ότι είναι καταπληκτικά εξώφυλλα . Μπορεί και τα καλύτερα εδώ και καιρό

Ευχαριστώ πάρα πολύ! Μαζεύω κομικς 2 χρόνια και μπορώ να πω ότι η συλλογή μου είναι όπως ακριβώς την ήθελα και την φανταζόμουν όταν αρχισα!!

Θα πάρω το 1ο τεύχος, αφενός επειδή θα έχει Λάργκο σε μεγάλο μέγεθος (ξεκινάει και το 4ο story arc που μ΄αρέσει) αφετέρου επειδή βλέπω καλά σχόλια για το Kill or be Killed. Τώρα βέβαια ο Στορμ και ακόμα περισσότερο ο Ντρεντ, είναι εντελώς αδιάφοροι για μένα. Το πιο πιθανό είναι να μη διαβάσω καν τις ιστορίες τους. Εξακολουθώ πάντως να θεωρώ ότι ο Λάργκο πρέπει να βγει αυτόνομος ή έστω σε πολυθεματικό BD. Όχι όμως παρέα με αμερικάνικα, βρετανικά και ολλανδικά κόμικς.

Σοκ και δέος. Βλέπω ξαφνικά στο φβ ένα απτα εξώφυλλα του Kill or be killed, αλλά με άλλο τιτλο από επάνω. Κοιτάζω καλύτερα την ανάρτηση και διαπιστώνω ότι θα το συμπεριλαμβάνει η νέα έκδοση αυτής της εκδοτικής. Σοκ! Και Λάργκο και Brubaker/Phillps? Επιτέλους μεταφράσεις κάποιων πραγματικά καλών εμπορικών κόμικ. Επιτέλους. το δίδυμο Brubaker/Phillips σπέρνει. Άγρια και ασάλιωτα.

Το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους "Non-Stop Comics" (από το facebοok της εκδοτικής)

Ξέρω ότι το ποστ μου είναι λίγο άκυρο αλλά βρήκα ένα Easter egg στο τόμο 29 the ultimate Spider-Man. Στην αρχή του 6ου τεύχους όταν ο Jameson μιλάει σε έναν δημοσιογράφο στην τρίτη σελίδα στο πέμπτο καρέ του λέει να αφήσει την υπόθεση Μέρντοκ και να ασχοληθεί με τον Spider-Man. Νομίζω ότι είναι reference στον σεναριογράφο της σειράς( τον Bendis). Καθώς πρώτου αρχίσει να ασχολείται με τον ultimate Spider-Man έγραφε τεύχη του Daredevil. Οπότε όπως ο jona είπε στον δημοσιογράφο να σταματήσει με την υπόθεση με τον Μέρντοκ (που δεν χρειάζεται να πούμε για την μυστική του ταυτότητα) και να πιάσει την υπόθεση του spider Man έτσι και ο Bendis άφησε το daredevil και καταπιάστηκε με τον Spider-Man. Ξέρω ότι είναι προφανές και είναι κάτι που ο καθένας θα πρόσεχε αλλά αφού δεν είδα κάποια αναφορά πιο πάνω είπα να βάλω και εγώ το ληθαρακη μου. Επίσης μπορεί απλά να συνδέω τέλειες στο κεφάλι μου επειδή έκανα μια επανάληψη τους τόμους και αυτή την φορά διάβασα και το Captain Britain που ήταν λίγο αλλά νταξει πόσο μεγάλη πατάτα να πέταξα

Δεν αναφέρεται κάπου τιμή . Αλλά όπως ανέφερε και ο φίλος @Indianθα σου λυθεί η απορία όταν μάλλον βγει πακέτο όλη η σειρά

Εγώ δυστηχώς έχασα την εφημερίδα, αλλά ευτυχώς ο τοπικός περιπτεράς έιχε κρατήσει ένα κομμάτι και το πήρα σήμερα! Πολύ ωραίο εξώφυλλο και αρκετα ωραία ιστορία! Πολύ καλή προσπάθεια απο την εκδοτική! Ερώτηση ξέρετε πόση είναι η αξία του τεύχους μεμονωμένα (χωρίς την εφημερίδα δηλαδή) ;

Ο Soloup (Αντώνης Νικολόπουλος) μιλάει στην ATHENS VOICE για το graphic novel «Η Μάχη της Πλατείας», που αναφέρεται στην Επανάσταση του 1821. Ξεκίνησα να παρακολουθώ τη δουλειά του Soloup σποραδικά από την εποχή του «Ανθρωπόλυκου», στη Βαβέλ, πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Κάποια στιγμή τον συνάντησα κιόλας για κάποια υπόθεση που αφορούσε τις κοινές μας σπουδές, οπότε έχοντας εικόνα τόσο του ανθρώπου όσο και της δουλειάς του, μου ήταν πολύ ευκολότερο να κρατάω στο μυαλό μου τα πράγματα με τα οποία καταπιανόταν. Δεν είμαι ο ειδικός των κόμικς ή των graphic novels, έρχεται όμως η στιγμή που καταλαβαίνεις πότε κάποιος καλλιτέχνης δουλεύει τη ματιά του, προχωράει την τέχνη του, κάνει βήματα μπροστά. Το «Αϊβαλί» ήταν μια καταπληκτική δουλειά, πρωτόγνωρη για την Ελλάδα, βαθιά και ταυτόχρονα απολαυστική. Ο «Συλλέκτης», τα «Έξι Διηγήματα Για Έναν Κακό Λύκο» ήταν ένα από τα πολύ συγκινητικά κείμενα-έργα των τελευταίων χρόνων. Κι ύστερα, η «Μάχη της Πλατείας». Με μια ερευνητική ομάδα που αποτελούνταν από τις Νατάσα Καστρίτη, Ρεγγίνα Κατσιμάρδου και Παναγιώτα Παναρίτη και με την επιστημονική συμβολή της Εύης Σαμπανίκου. Ένα έργο που υποστηρίχτηκε από το Ελληνικό Ίδρυμα Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ.) στο πλαίσιο της 1ης προκήρυξης της δράσης «Επιστήμη και κοινωνία – 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση» και το Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας κι Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, ένα έργο που τελεί υπό την αιγίδα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου (ΕΙΜ). Το πιο φιλόδοξο αλλά και το πιο απαιτητικό έργο για τον Soloup, το οποίο πηγαίνει καλά όχι μόνο ως έκδοση. Ήδη υπάρχει η ταινία-ντοκιμαντέρ του Μελέτη Μοίρα «’21 – Η μάχη της πλατείας / Making of... behind the sketches» που θα παρουσιαστεί μαζί με το graphic novel στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Πελοποννήσου στις 19 και τις 20 Ιουνίου, ενώ ετοιμάζεται και η ομώνυμη έκθεση που θα παρουσιαστεί στο Κτίριο της Παλαιάς Βουλής σύντομα. Μετά από περισσότερο από 25 χρόνια είχα τη χαρά να μιλήσω και πάλι με τον Soloup, τον Αντώνη Νικολόπουλο, κι αυτή τη φορά η συζήτηση αφορούσε αποκλειστικά την τέχνη του. Γεια σου Αντώνη! Ας ξεκινήσουμε από την ιδιότητά σου, με την οποία θα ασχοληθούμε λιγότερο στη συζήτησή μας. Τι απαιτεί το να είσαι γελοιογράφος; Μολύβια, γόμες και το να μπορείς όλα αυτά που μας βάζουν να καταπιούμε αμάσητα, τον θυμό, τη στενοχώρια, τη μελαγχολία που σου βγαίνει απ’ όσα φορτώνουν στις ζωές μας, να τα κάνεις χιούμορ. Το ότι έχεις σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες σε βοηθάει στην πολιτική γελοιογραφία ή καμιά φορά σε δυσκολεύει κιόλας; Όχι, ίσα ίσα. Σίγουρα βοηθάει. Το χιούμορ είναι το ένα συστατικό της γελοιογραφίας. Το άλλο είναι η κριτική ματιά. Το να μπορείς ν’ αντιλαμβάνεσαι δηλαδή τη δομή των πραγμάτων. Τις συγκρούσεις, τα συμφέροντα πίσω από τα πολιτικά πρόσωπα της επικαιρότητας. Δεν αρκεί να σπας πλάκα με τους πολιτικούς. Μπορείς φυσικά να σατιρίζεις τις φιγούρες τους αλλά η σάτιρα δεν πρέπει να αφορά την προσωπική τους ζωή αλλά τις πολιτικές επιλογές και τις ιδέες που εκπροσωπούν. Και σε αυτό σίγουρα βοηθάει να έχεις μια βαθύτερη, πιο ειδική γνώση. Να προσπερνάς τις εντυπώσεις της επικαιρότητας και να σημαδεύεις μακρύτερα, στην ουσία των καταστάσεων. Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στο να δουλεύεις πάνω σ’ ένα χιουμοριστικό κι ένα μη χιουμοριστικό κόμικ; Ξεκίνησα στη «Βαβέλ» φτιάχνοντας χιουμοριστικά κόμικς. Τον «Ανθρωπόλυκο», τον «Μήτσο Κυκλάμινο». Τα περισσότερα χρόνια μου τα πέρασα φτιάχνοντας χιουμοριστικά κόμικς. Με μυτόνγκες σαν αυτή του Αστερίξ και βάζοντας τους ήρωες σε τρελές καταστάσεις όπως στις ιστορίες του Edika και του Crump. Όμως δεν μπορείς όλα τα θέματα να τα κάνεις εικόνες και σκίτσα με τον ίδιο τρόπο. Πώς να μιλήσεις δηλαδή για την τραγική παγίδα που βιώνει ένας πατέρας καθώς αναζητά το παιδί του στον «Συλλέκτη» ή για τη Μικρασιατική καταστροφή στο «Αϊβαλί»; Μπορείς να τους σκιτσάρεις με μυτόνγκες σαν του Αστερίξ; Το θέμα που καταπιάνεσαι είναι, λοιπόν, αυτό που σε οδηγεί. Το σενάριο και η ανάγκη να το υπηρετήσεις όσο γίνεται καλύτερα. Με τα κατάλληλα σκίτσα και την ανάλογη ατμόσφαιρα. Είναι πολύ όμορφο που με τα χρόνια μπορώ πλέον να εκφράζομαι με διαφορετικά σχεδιαστικά στιλ. Και για τα ευτράπελα και σαρκαστικά, αλλά και τα πιο βαθιά και ψυχοβόρα ζητήματα. Όταν πρωτοδιάβασα το «Αϊβαλί» μου είχε φανεί ότι επρόκειτο για μια κοπιαστική και δύσκολη εργασία. Ήταν πραγματικά έτσι; Ποιες ήταν οι προκλήσεις που είχες να αντιμετωπίσεις; Στο «Αϊβαλί» ακολούθησα σχεδόν υπνωτισμένος μια υπαρξιακή περιέργεια: τις δικές μου ρίζες απ’ τη Μικρασία, τις αναμνήσεις από τις ιστορίες της γιαγιάς μου της Μαρίας, τη δική μου τοποθέτηση στον χρόνο, αν θέλεις και τους «άλλους», τους αιώνια εθνικούς εχθρούς μας, τους Τούρκους. Αυτό πήγαινε κι εγώ ακολουθούσα. Όταν όμως σκαλίζεις τέτοια θέματα, προκύπτουν και άλλα ζητήματα που έχεις ν’ αντιμετωπίσεις. Ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία, ο κατατρεγμός, η προσφυγιά. Να δεις τα ιστορικά γεγονότα πέρα από συναισθηματισμούς αλλά την ίδια ώρα να μπορείς ν’ ακούσεις φορτισμένες μαρτυρίες των ανθρώπων που τους έλιωσε στην κυριολεξία ο τροχός της ιστορίας. Έτσι δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα «κοπιαστικής δουλειάς». Κι αυτή η φόρτιση νομίζω πως είναι και το δυνατό σημείο στο «Αϊβαλί». Και ο λόγος που το «Αϊβαλί» δεν σταμάτησε, 7 χρόνια τώρα, να επικοινωνεί με διαρκώς νέους αναγνώστες, και στην Ελλάδα και αλλού. Το μυρίστηκε η Κάτια Λεμπέση των εκδόσεων Κέδρος από τη πρώτη στιγμή και δεν διαψεύστηκε. Υπογράψαμε συμβόλαιο πριν καλά-καλά το δει. Αυτό της το οφείλω. Μοιάζει σαν το «Αϊβαλί» να δημιούργησε ένα κοινό που δεν υπήρχε πιο πριν στην Ελλάδα: Εκείνους που θα εμπιστευτούν το κόμικ ως κάτι περισσότερο από μια μορφή απλής διασκέδασης… Συμφωνείς; Ναι, και ήταν το πρώτο ελληνικό κόμικ που εκτός των άλλων το 2015 μπήκε στις αίθουσες ενός τόσο σημαντικού χώρου πολιτισμού όπως το Μουσείο Μπενάκη, προσεγγίζοντας πράγματι ένα εντελώς διαφορετικό αλλά και πλατύτερο κοινό. Αυτό που προϋπήρχε σίγουρα ήταν η διεθνής επιτυχία του Logicomix των εκδόσεων Ίκαρος. Κάτι που, αν θέλεις, έδωσε και σ’ εμένα το θάρρος με το «Αϊβαλί» να προχωρήσω σε μια φόρμα, τα graphic novels, που θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν διαφορετικά με το κοινό. Το «Αϊβαλί» όμως έθετε για πρώτη φορά τόσο οικεία και ταυτόχρονα τόσο ευαίσθητα ζητήματα όπως το 1922, αλλά μέσα από μια διεθνιστική, πολιτικοποιημένη ματιά. Αυτή προφανώς η διάσταση το έκανε ένα βιβλίο που δεν αφορά μόνο τους Έλληνες και το οδήγησε στις μεταφράσεις που έχουμε σήμερα στα Τουρκικά, Γαλλικά, Αγγλικά και, μόλις αυτές τις μέρες, στα Ισπανικά. Εισήγαγε επίσης μια ευθεία, πολιτικοποιημένη προσέγγιση της σύγχρονης ιστορίας που μέχρι τότε δεν υπήρχε, πλην μεμονωμένων εξαιρέσεων όπως το «Εκ των υστέρων» του Μαλισιόβα. Εκείνο που συναντούσαμε περισσότερο, ήταν οι εμπορικά πιο «ασφαλείς» μεταφορές ελληνικών λογοτεχνικών έργων σε άλμπουμ κόμικς, συχνά με τον προσδιορισμό ως graphic novels. Με τη «Μάχη της Πλατείας» τα πράγματα μοιάζουν ακόμη πιο πολύπλοκα. Είναι πραγματικά έτσι; Εδώ κυριολεκτικά έριξα τρελά ξενύχτια. Κι εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο τον αναγκαστικό εγκλεισμό της πανδημίας. Είχε φτάσει στο τέλος η μέρα μου να ξεκινά στις δύο τα χαράματα. Το graphic novel «21 – Η μάχη της πλατείας», που κυκλοφόρησε πρόσφατα με την ιδιαίτερη φροντίδα των εκδόσεων Ίκαρος, ακολουθεί τα χνάρια του Αϊβαλιού. Όμως είναι πραγματικά κάτι πολύ πιο μεγάλο και πιο σύνθετο από το «Αϊβαλί». Και όχι μόνο λόγω των 753 σελίδων της έκδοσης του Ίκαρου ή των 870 σελίδων του τρίτομου εργαστηριακού e-book. Πού έγκειται αυτή η πολυπλοκότητα; Από την αρχή της συνεργασίας μας με τις ερευνήτριες του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, τις Παναγιώτα Παναρίτη, Ρεγγίνα Κατσιμάρδου και Νατάσα Καστρίτη, είχαμε θέσει ως στόχο τη δημιουργία μιας φορτισμένης, «λογοτεχνικής» αφήγησης που όμως θα συνομιλούσε δυναμικά με την επιστημονική ιστορική τεκμηρίωση και με αναφορές σε συγγραφείς, εικαστικούς και αρχειακές πηγές. Η ένταξη της δουλειάς μας στο πρόγραμμα του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ) για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση – που βγήκαμε μάλιστα και πρώτοι ανάμεσα σε 10 πολύ αξιόλογες προτάσεις – απογείωσε και τις δυνατότητές μας. Με τη βοήθεια λοιπόν του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας κι Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και της καθηγήτριας Εύης Σαμπανίκου, τώρα εκτός από το βιβλίο και το πολλά υποσχόμενο εργαστηριακό e-book ετοιμάζουμε εκθέσεις, επιστημονικές συναντήσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα κι ένα σωρό σημαντικές δράσεις. Θα ενημερώνουμε σχετικά γι’ αυτές τις δράσεις και από την επίσημη ιστοσελίδα μας: 1821graphicnovel.gr Ποιες ήταν οι πιο σημαντικές αποφάσεις που είχες να πάρεις ως προς την κατανομή της ύλης; Πώς να πεις με κατανοητό και τεκμηριωμένο τρόπο τόσο πολλά γεγονότα και φωτίζοντας διαφορετικές απόψεις χωρίς να κουράσεις τους αναγνώστες. Και για ένα ζήτημα τόσο ευαίσθητο όπως η Επανάσταση του 1821, που έχει να κάνει και με τη νεοελληνική μας ταυτότητα αλλά και τα κυρίαρχα εθνικά αφηγήματα που έχουμε μεγαλώσει μαζί τους. Με μια πρώτη ματιά μοιάζει σαν το βιβλίο να θέλει να θέσει μια σειρά πολύ σοβαρών ερωτημάτων σε σχέση με την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης. Θα μπορούσες να αναφέρεις αυτά που για σένα είναι πιο σημαντικά; Όπως σου είπα, είναι τόσα πολλά τα στερεότυπα που έχουμε στο μυαλό μας για την επανάσταση και τους αγωνιστές. Θυμήσου τις καλοσιδερωμένες κατάλευκες φουστανέλες στους πίνακες και τα καλοξουρισμένα μάγουλα στις σχολικές αφίσες και τους πίνακες ζωγραφικής. Αλλά τελικά, αν το καλοσκεφτείς, είναι τόσο λίγα εκείνα που ξέρουμε για την πραγματική ιστορία. Έπρεπε λοιπόν να βρούμε μια αφήγηση που όλα αυτά να τα περιγράφει. Και επίσης να κάνουμε τη σύνδεση με το σήμερα. Η ιστορία δεν είναι κάτι ακίνητο, γραμμένη μια για πάντα. Κάθε φορά τα ιστορικά γεγονότα αποκτούν νέες σημασίες και φορτίσεις από το χρονικό σημείο που τα κοιτάμε. Θέλαμε έτσι να δούμε την Επανάσταση με τα ματιά αλλά και τις ανάγκες των σημερινών ανθρώπων. Το να θέτεις ερωτήματα πάνω σε ζητήματα που για τα σχολικά εγχειρίδια μοιάζουν απαντημένα εδώ και δεκαετίες, είναι μια πράξη αμφισβήτησης. Ποια είναι τα ζητήματα που πιστεύεις ότι πρέπει να μπουν σε συζήτηση σήμερα; Να ξανατεθούν τα βασικά ερωτήματα. Τι είναι η Ιστορία; Πώς γράφεται η ιστορία; Ποιοι γράφουν την ιστορία; Και ν’ αναζητήσουμε τις απαντήσεις εκ νέου σε καλογραμμένα βιβλία, στις καταγραφές των αρχείων, στις μαρτυρίες. Η σοβαρή επιστημονική έρευνα είναι εκείνη που μπορεί να μας δώσει μια άλλη εικόνα της Ιστορίας ενάντια στην κυριαρχία των στερεότυπων και των στρεβλώσεών της. Το βιβλίο μας σε αυτή τη κατεύθυνση κινείται. Να δώσει τα ερεθίσματα ώστε οι αναγνώστες, συμφωνώντας ή διαφωνώντας με τα όσα αφηγούμαστε, να ψάξουν, ν’ αναζητήσουν οι ίδιοι την ιστορία. Η βιβλιογραφία και οι πηγές είναι εκεί και μας περιμένουν. Κάτι γενικότερο τώρα… Ποιους σχεδιαστές παρακολουθείς φανατικά; Φανατικά δεν είναι η κατάλληλη λέξη, αλλά όσο πιο συστηματικά μπορώ διαβάζω τους περισσότερους συναδέλφους σκιτσογράφους: Χριστούλιας, KON, Μπότσος, Κουλιφέτης, Αδαμοπούλου, Ζερβός, Λέανδρος, Βιτάλης, Βερύκιος, Μαστώρος, Καραμπάλιος, Πανταζής, Γούσης, Cob, Κυριαζής, Παπαδάτος, Ρουμπούλιας, Διαλυνάς, Στεφαδούρος, Τόμεκ, Τασμάρ, Τσαούσης, Ζάχαρης, Τσιαμάντας, Βαβαγιάννης, Πετρόπουλος, Καμμένος, Φραγκιαδάκης, Πέτρου, Δερβενιώτης, Koύτσης, Κούρτης, Οθωναίου, Ζάχαρη, Χατζόπουλος… Καθώς έχεις ασχοληθεί με το θέμα σε επίπεδο διδακτορικού, με ποια ελληνικά comics νιώθεις να έχει συνάφεια η δουλειά σου; Και με ποια ξένα; Σίγουρα οφείλω πολλά στον τρόπο που έβλεπα να δουλεύει ο Γιάννης Καλαϊτζής. Και κάποιες βασικές συμβουλές που μου έλεγε, όχι μόνο για θέματα σχεδίου. Και από ξένους οι Spiegelman, Thompson, Satrapi, Sacco, Horrocks, Larcenet, Pedrosa… Όμως μελετώντας διάφορα comics για το διδακτορικό που αφορούσε τόσο την ιστορία όσο και τη σημειολογία των κόμικς, μου μπήκαν κάποιες ιδέες αφήγησης που τις εφάρμοσα αρχικά στο «Αϊβαλί». Και στη συνέχεια, αφού μου βγήκαν, στον «Συλλέκτη» και ακόμα περισσότερο τώρα στη «Μάχη της Πλατείας». Στοιχεία που αφορούν τη ροή της αφήγησης, το σενάριο αλλά και την αποτύπωσή τους στην εικόνα. Έτσι θα έλεγα πως ακολουθώ ένα προσωπικό μονοπάτι πειραματισμών χωρίς πολλές άμεσες συγγένειες με άλλους συναδέλφους. Τι διαβάζεις αυτή την εποχή; Φρεσκάρω Roland Barthes και διαβάζω εξαντλητικά τον Mikhail Bakhtin για τις ανάγκες της μεταδιδακτορικής μου εργασίας – που συνδέεται με κάποιον τρόπο και πάλι με τα κόμικς –, πριν ξαναχωθώ στο καινούργιο μου graphic novel. Τι να περιμένουμε στο άμεσο μέλλον; Τι έχεις στα σκαριά; Δουλεύω πλέον όπως σου είπα ένα νέο graphic novel για το 1922 που συνδέεται άμεσα με το «Αϊβαλί». Άλλωστε το σενάριο άρχισε να γράφεται παράλληλα μαζί του από τότε, το 2013. Όμως μετά την επιτυχία έκπληξη του «Αϊβαλί» δεν θέλησα να το βγάλω αμέσως και να φανεί σαν sequel. Ήθελα να ωριμάσει κι άλλο το σενάριο και να μεσολαβήσουν και άλλες δουλειές, όπως κι έγινε. Νομίζω όμως πως τώρα ήρθε η σειρά του και αν πάνε όλα καλά, θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2022. Όμως ακόμα πιο άμεσα προηγούνται άλλα. Μια ζωντανή παρουσίαση της «Μάχης της πλατείας» στην Καλαμάτα στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ μαζί με την επίσημη πρώτη παρουσίαση του ντοκιμαντέρ making of «Behind the sketches» σε σκηνοθεσία του Μελέτη Μοίρα και το οποίο αποτυπώνει τον τρόπο που δουλέψαμε στο graphic novel. Ακόμα βρίσκονται σε εξέλιξη οι εργασίες για το στήσιμο της κεντρικής μας έκθεσης στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Και θα ακολουθήσουν πολλά πολλά άλλα για τα οποία θα ενημερώνουμε στο site μας, 1821graphicnovel.gr Και το σχετικό link...

Καλά νέα Ακούγετε ενδιαφέρον μου κανει εντύπωση ο τίτλος περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό σκεπτόμενος ότι έστειλε πολύ κόσμος ιδέες τίτλου το προσπερνάω και το αγοράζω .

Eιμαι πολυ ενθουσιασμενος!Μπραβο στην εκδοτικη για τον τιτλο που αναμενουμε!Μπραβο κ για το υλικο που θα φιλοξενειται!!

Μόνο και που βγαίνει Brubaker - Phillips είναι μεγάλο γεγονός. Τώρα το πια θα ήταν η πιο κατάλληλη δουλειά για αρχή είναι άλλο θέμα. Το Reckless ή το fade out θα ψήφιζα εγώ που 20 χρόνια έχω διαβάσει όλα τα έργα τους. Το kill or be killed είναι ουσιαστικά το tribute των δυο δημιουργών στα αρχικά spiderman. Άντε να τελειώσει και το Storm και να αντικατασταθεί από κανά ωραίο BD ( Dick Herrison, XII ή ADLER ψηφίζω να έχουμε το πιο καλο πολυθεματικό που έχει βγει ποτέ.

Για όποιον δεν ξέρει την υπόθεση του Kill or be Killed είναι αυτή (κάνω copy paste από το αφιέρωμα): Το δίδυμο βρίσκεται σε δημιουργικό οίστρο και από το 2016 έως το 2018 μας προσφέρει 20 τεύχη για το Kill or Be Killed. Η ιστορία αφορά τον Dylan, έναν καταθλιπτικό φοιτητή που προσπαθεί να αυτοκτονήσει. Επιζεί λόγω κάποιων απίθανων γεγονότων, αλλά σύντομα τον επισκέπτεται ένας δαίμονας που του εξηγεί ότι εκείνος του έσωσε τη ζωή. Σε αντάλλαγμα, ο Dylan θα έχει το δικαίωμα να ζήσει έναν ακόμη μήνα για κάθε άτομο που σκοτώνει. Ελπίζω σαν πείραμα να πετύχει μήπως δούμε και κάτι ακόμα από καλό εμπορικό αμερικάνικο κόμικ όπως αναφέρει ο @germanicus. Από το ίδιο δίδυμο, το Pulp ας πούμε δε θα με χαλούσε. Και το Criminal θα ήταν καλό, έχει βέβαια 7 συγκεντρωτικά trades, 1 μικρή νουβέλα και 2 ακόμα trades που προέκυψαν από τα τεύχη του 2019, από την άλλη οι ιστορίες διαβάζονται και ανεξάρτητα, αν και έχουν μεταξύ τους συνδέσεις. Γενικά η Image έχει μπόλικο υλικό από εξαιρετικούς δημιουργούς που δεν έχουμε δει όπως οι Jeff Lemire-Andrea Sorrentino του Gideon Falls ή οι Marjorie Liu-Sana Takeda του Monstress, αλλά πρέπει να δοκιμάσει λίγο να δούμε πως μπορεί να πάει, γιατί έχουμε δει και άλλα κόμικ να φλοπάρουν ή να μη συνεχίζουν. Σίγουρα ο Μικρός Ήρως κάνει ένα πολύ καλό πρώτο βήμα με τους Brubaker-Phillips! Ένα γενικότερο σχόλιο που θέλω να κάνω για τις εκδοτικές προσπάθειες τους μέσα στο 2021 λογικά θα έρθει σύντομα.

Επιτέλους Brubaker Phillips στα Ελληνικά Τέλεια !!! Καλή Αρχή

Πολύ ωραία νέα αυτά, άντε επιτέλους να δούμε και κάτι δικό τους στα Ελληνικά από τα πολλά crime κόμικ που έχουν. Ελπίζω να δούμε ιστορία τους και ως αυτόνομο τίτλο από τις εκδόσεις. Πάντως και μετά το Blacksad που πιστεύω πήγε καλά ίσως έχουμε κάποιες ελπίδες, μακάρι να στηριχτεί η συγκεκριμένη προσπάθεια. Μπράβο στην εκδοτική που ψάχνεται και τολμάει διαφορετικά πράγματα.

Ed Brubaker και Sean Phillips με Kill or Be Killed από Image, ΟΚ ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ SHUT UP AND TAKE MY MONEY! Πριν δύο μέρες ετοίμαζα ένα αφιέρωμα/βιογραφία στο Sean Phillips που θα ανέβει κάποια στιγμή και έγραψα ότι απορώ γιατί δεν έχουν μεταφραστεί οι κομιξάρες που βγάζει με Brubaker στα ελληνικά. Criminal/Sleeper/Pulp/The Fade Out/Fatale, έχουν πολύ ψωμί αυτοί οι δημιουργοί, συγχαρητήρια στην εκδοτική για την επιλογή, ελπίζω να πάει καλά και να δούμε κι άλλα κόμικ τους στα ελληνικά! Επίσης 1000 μπράβο για τη συνέντευξη των δημιουργών που θα φιλοξενηθεί. Είμαι απίστευτα ενθουσιασμένος!

Περίμενα ότι κάποια θα μου άρεσαν και κάποια όχι. Τελικά μάλλον στο τέλος της ημέρας μου άρεσαν σχεδόν όλα. Δεν είναι ότι ξετρελάθηκα κιόλας αλλά σαν ιδέα την βρίσκω πανέξυπνη, και σαν εκτέλεση κινείται σε αρκετά υψηλά στάνταρ! Το ίδιο και σαν έκδοση. Αγαπημένη μου στιγμή ο Γάτος και το ρεμπέτικο. Επίσης τρελό κρέντιτ στην τελευταία ιστορία - τραγούδι. Εξαιρετική ατμόσφαιρα!

Η αλήθεια είναι ότι όταν ενημερώθηκα για την θεματολογία του συγκεκριμένου πονήματος, το είδα με σκεπτικισμό κι αυτό γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ κατά πόσο θα μπορούσε να σταθεί η συγκεκριμένη έκδοση. Η “μεταμόρφωση” κάποιου τραγουδιού σε κόμικ είναι κάτι που το έχουμε ξαναδεί, αλλά συνήθως αυτό γίνεται μέσα σε κάποιο σενάριο (όπως πχ η “Τετράς: η ξακουστή του Πειραιώς”, “Μπάτμαν αυτή η αδελφή”, “Ρεμπέτικο: Το κακό βοτάνι”, “Γυρνώ σαν νυχτερίδα” κ.ά.). Δυσκολεύομαι, όμως, να θυμηθώ αν έχω δει κάτι αυτόνομο. Μετά την ανάγνωση όμως η γνώμη μου άλλαξε, καθώς είδα ένα σοβαρό, προσεγμένο κι αξιόλογο έργο, το οποίο έγινε με αγάπη και συγκεντρώνει μια πληθώρα καλλιτεχνών και συντελεστών, που αν και δύσκολο να συντονιστούν τόσα πολλά άτομα, παρόλα αυτά το αποτέλεσμα είναι θετικότατο. Όλοι οι κομίστες έχουν επιλέξει εμβληματικά τραγούδια του ελληνικού αλλά και του ξένου ρεπερτορίου και τα έχουν αποτυπώσει μέσα στα καρέ με μεγάλη επιτυχία τις περισσότερες φορές, πάντα όμως με σεβασμό προς αυτά. Χάρηκα ιδιαίτερα που μέσω του άλμπουμ θυμήθηκα μερικά τραγούδια που είχα καιρό (για να μην πω χρόνια) να ακούσω κι όπως καταλαβαίνετε το YouTube πήρε φωτιά. Από τα εικονογραφημένα τραγούδια ξεχώρισα εκείνα των Φραγκιαδάκη, Καραμπάλιου, Στεφαδούρου, Σαλαμαλίκη και Κουλιφέτη, χωρίς βέβαια να υπολείπονται σημαντικά και οι άλλες δουλειές. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα προτίμησα τις δουλειές των Καραμπάλιου, Κοτσίκο, Κούρτη, Σαλαμαλίκη και Φραγκιαδάκη. Αυτό γιατί οι συγκεκριμένες προσεγγίσεις έχουν ρεαλισμό και καλή επιλογή χρωμάτων και είναι περισσότερο στο δικό μου γούστο. Δυνατά σημεία του τεύχους είναι η συνέντευξη του βετεράνου στον χώρο της μουσικής κι αγαπημένου μου Νίκου Πορτοκάλογλου, στην οποία μάθαμε πολλά για τις προτιμήσεις του στα κόμικς και την μουσική του πορεία.Πολύ καλό βρήκα και τον πρόλογο του Θοδωρή Μανίκα, ο οποίος μέσα σε όλα επιχειρεί να μας δώσει με παραδείγματα την σχέση της Μουσικής με την Ένατη Τέχνη. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν δεν υπήρχαν αυτά τα δύο κείμενα, το περιοδικό δεν θα είχε την αξία που τελικά απέκτησε. Γενικά την βρήκα μία καλή και πάνω απ' όλα πρωτότυπη απόπειρα στον χώρο των κόμικς και σίγουρα θα την ακολουθήσω. Τελικά, η εκδοτική “Μικρός Ήρως” αποδεικνύει ακόμα μία φορά, ότι τα πάει καλά όχι μόνο με τις ξένες επιλογές της, αλλά και τις εγχώριες. Πάμε στα της έκδοσης τώρα. Έχει μεγάλο φορμάτ, είναι “αγκαλιασμένη” με παχύ χαρτί, ενώ και στο εσωτερικό η κόλληση, το χαρτί και η εκτύπωση κυμαίνονται σε αξιόλογα επίπεδα. Το εξώφυλλο κοσμεί ένα υπέροχο (κι άκρως επίκαιρο) σκίτσο του Νίκου Κούτση! Από έξτρα υλικό έχουμε τρεις γεμάτες σελίδες που συγκεντρώνουν τις σύντομες βιογραφίες των δημιουργών των κόμικς, καθώς και δύο ερωταπαντήσεις που γίνονται στον καθένα, που αφορούν τις μουσικές τους προτιμήσεις και το κατά πόσο είναι εύκολο να περάσει ένα τραγούδι σε εικονογραφημένη μορφή.

Ο Λεωκράτης προτιμά τις έγχρωμες ιστορίες! Και δε θα το έβγαζε αυτόνομο, αλλά μέσα σε κάποιο Μπλεκ!

@Mandrake Καλησπερα... δεν εχω ιδεα. Μη ξεχναμε πως πανε πολλα χρονια απο τοτε. Μπορώ να πω ότι είχα πάει στο τμήμα κόμικς του φροντιστηρίου Πράξης στο οποίο δίδασκε ο Αντώνης τότε. Εγώ μόλις 14. Είχα πάει με τον πατέρα μου και μια στιβα σχέδια που είχα τότε. Ενθουσιασμένος με την συζήτηση με τον Αντώνη ο οποίος έδειξε κι εκείνος μεγάλο ενθουσιασμό με όσα του είχα δείξει εκείνο το απόγευμα. Μου ανέφερε ότι μόλις ξεκίνησαν ένα περιοδικό και πως με ήθελε για συμμετοχή. Το κλίμα στις συναντήσεις ήταν υπέροχο. Πολύ δημιουργικό. Το περιοδικό αν και πολύ αξιόλογη προσπάθεια δε βρήκε θερμής υποδοχής στην Θεσσαλονίκη αν και ότιδηποτε ελληνικό φαίνεται σαν εξωγήινο ακόμα και τώρα στην κοινότητα των κόμικς. Ωραία χρόνια με συναντήσεις στο Ντορέ της εποχής και στο ΝτεΦακτο. Να αναφέρω πως από το δεύτερο τεύχος το μπούμερανγκ ήταν τυπωμένο σε τυπογραφείο. Προσωπικά προέκυψαν συνεργασίες με περιοδικα και εφημερίδες της εποχής μετά από αυτή τη δημοσίευση.