Αίθουσα Νικητών

βεβαία μπορώ να σου στείλω το σκρινσοτ του μειλ. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα να λάβω το μειλ με όλους τους επόμενους τόμους.

Πάει καιρός που δεν έχω γράψει νέο κεφάλαιο στο βιβλίο "Οι περιπέτειες ενός φτωχού και μόνου νταλικέρη", οπότε σήμερα ήρθε η ώρα να το κάνω. Σήμερα το μεσημέρι, τελειώνω την φόρτωση από την Πάτρα και φεύγω από το εργοστάσιο για να επιστρέψω στην πρωτεύουσα. Λίγο πριν βγω στον περιφερειακό, σταματάω σε ένα συγκεκριμένο truck stop για ν' ανανεώσω τον καφέ μου. Παίρνω, λοιπόν, το καφεδάκι μου και το νερό μου, χαιρετάω τα κορίτσια και βγαίνω από το μαγαζί, κατευθυνόμενος προς στο φορτηγό. Λίγο πριν μπω μέσα έρχεται μία ηλικιωμένη κυρία, η οποία γεμάτη μίσος κι αγριάδα, με αρπάζει από το ανακλαστικό τζάκετ! Εγώ τα χάνω και μέχρι να συνειδητοποιήσω τι συνέβη, εκείνη αρχίζει να με βρίζει. Ακούω, λοιπόν: "ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΕ, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ! ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ! ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ ΣΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ! ΔΕΙΛΕ, ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΑΦΗΣΕΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ ΚΙ ΕΣΥ ΠΑΣ ΝΑ ΤΟ ΣΚΑΣΕΙΣ! ΘΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ ΕΓΩ!", κι ο κατάλογος των προσβολών και των απειλών δεν είχε τελειωμό. Έγινα θέαμα σε όλον το κόσμο που ήταν εκεί! Κι εκεί που αναλογίζομαι τι αμαρτίες έχω κάνει για να τραβάω αυτά που τραβάω (μάλλον στην προηγούμενη ζωή ήμουν Ρωμαίος αυτοκράτορας και πετούσα Χριστιανούς στα λιοντάρια! ), σε κάποια φάση έρχεται μία κοπέλα, η οποία συγκρατεί την κυρία και μου ζητάει χίλια συγγνώμη για το περιστατικό. Ήταν η κόρη της, η οποία μου εκμυστηρεύτηκε (γιατί δεν πήγε το μυαλό μου ) ότι πάσχει από κάποιου είδους άνοια και τα έχει χαμένα. Εννοείται ότι της είπα ότι δεν έγινε τίποτα και το θέμα έληξε εκεί. Η πλάκα είναι ότι την ώρα που ανέβαινα στην νταλίκα για να φύγω, επιτέλους, η γιαγιά μού φώναζε να φιλήσω την γυναίκα μου πριν αναχωρήσω και να μην αργήσω το βράδυ, που θα μου έφτιαχνε μακαρόνια με κιμά! ΘΕΛΩ ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΩΡΑΑΑ! ! !

Ετοίμασα και την οπτική απεικόνιση των τόμων που ακολουθούν. Έχω μόνο μια αμφιβολία ως προς την Spider-Gwen, καθώς στην αγγλική έκδοση βγήκαν 2 τόμοι.

Να πω ότι γουστάρω πολύ που θα διαβάσω επιτέλους και Jessica Jones, είχα περιέργεια να δω αυτό το νεο-νουάρ πως είναι και σε γενικές γραμμές βλέπω πολύ ενδιαφέροντες τίτλους που άλλους τους είχα ακουστά, από άλλους έχω μια ιδέα, μένω στο ότι τους περισσότερους δεν τους έχω διαβάσει ξανά! Ξενερώνω απίστευτα με την επανακυκλοφορία των "Eternals" μιας και είχα την 1η έκδοση, όπως και με το "Marvel Zombies", τα "Marvel Knights" ευτυχώς (για μένα) δεν τα είχα και δεν τα έβρισκα εύκολα (έως καθόλου), επομένως είναι καλοδεχούμενα! Υ.Σ. Με πρόλαβε ο PowerRangers8 παραπάνω που μας καθησύχασε με το screenshot!

https://www.protoporia.gr/byrne-john-x-men-to-epos-toy-mayroy-foinika-9789604365302.html

Ο μέσος αγοραστής Ντίσνει είναι γονιός 30-45 ετών που έχει παιδιά του δημοτικού και αγοράζει στα παιδιά του τα περιοδικά που διάβαζε και ο ίδιος. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε τον ίδιο ούτε τα πιτσιρίκια του οι ανατυπώσεις, τα εξώφυλλα, τα άρθρα κλπ και οι περισσότεροι πετάνε τα τεύχη στα σκουπίδια όταν τα διαβάσουν (κάπου έδω το μισό φόρουμ έπαθε εγκεφαλικό ). Το ΚΟΜΙΞ με τον τίτλο του λειτουργεί σαν κράχτης για τους αναγνώστες του παλιού ΚΟΜΙΞ ενώ για τα πιτσιρίκια οι ανατυπώσεις δεν αποτελούν πρόβλημα γιατί είναι η πρώτη φορά που διαβάζουν αυτές τις ιστορίες οπότε αν το δούμε επιχειρηματικά το τωρινό ΚΟΜΙΞ επιτελεί τον σκοπό του. Εμείς οι τρελοί που έχουμε φτάσει 30 και 40 και ακόμα αγοράζουμε, συλλέγουμε και ασχολούμαστε με αυτά τα περιοδικά είμαστε η μειονοτητα και απ'ότι φαίνεται είμαστε λίγοι ως αγοραστικό κοινό για να μας πάρουν οι εκδοτικές στα σοβαρά. Ο Τερζόπουλος έχει δίκιο όταν λέει ότι το κοινό τους ανακυκλώνεται κάθε τόσο. Την Καθημερινή δεν την ενδιαφέρει το καλλιτεχνικό της υποθέσης και μάλλον ούτε κανένα άλλο εκδοτικό οίκο. Το ΚΟΜΙΞ έχει κλείσει τον κύκλο του από την στιγμή που εκδόθηκαν σε αυτό όλες ή έστω οι σημαντικότερες ιστορίες των Μπαρκς και Ρόσα. Το πιο τίμιο από καλλιτεχνική πλευρά θα ήταν να σταματήσει η κυκλοφορία του τότε (κάπου στο τεύχος 200 της Α' Περιόδου αν δεν απατώμαι) αλλά αυτό θα ήταν κουτό από εμπορική σκοπιά που είναι και η πιο σημαντική για έναν εκδότη. Ένα περιοδικό που στηρίζεται μόνο σε δύο δημιουργούς που ο ένας έχει πεθάνει και ο άλλος έχει αποσυρθεί είναι αυτονόητο ότι θα έχει ημερομηνία λήξης. Δεν είναι σαν το ΜΜ που βασίζεται σε πολλούς διαφορετικούς δημιουργούς που ανανεώνονται συνεχώς. Αυτό που θα ήθελα να δω θα ήταν ένα περιοδικό που να συνδιάζει τα παλιά Κλασικά με το παλιό ΚΟΜΙΞ: παλιές ιταλικές ιστορίες από το ΜΜ της Α' περιόδου πλαισιωμένες από άρθρα. Με εξαίρεση εκείνες του Σκάρπα οι υπόλοιπες έχουν μείνει για πολλά χρόνια χωρίς νέα ανατύπωση.

Στο Origins θα δεις τις πρώτες εμφανίσεις των πιο διάσημων υπερηρώων της Marvel. Πιο ρετρό δεν έχει!

Στην τελευταία σελίδα του 2ου άλμπουμ της Κοιλάδας των Αθανάτων (The Valley of Immortals Part 2), στην τρίτη εικόνα από το τέλος, εμφανίζεται και ο Δόκτωρ Γκροζγκραμπενστάιν που γνωρίσαμε στο Μυστήριο της Μεγάλης Πυραμίδας.

Η "Argos" δεν είναι πρακτορείο διανομής τύπου στην Ελλάδα; Πως μπορεί να γνωρίζει όλους τους επόμενους τόμους αν αυτοί δεν έχουν εκδοθεί ακόμα; Εκτός βέβαια αν τους έχει στα χέρια της από τώρα. Έχει κάποια σχέση και με την παραγωγή των εκδόσεων;

Ευχαριστώ πολύ φίλε Indian και εγώ ξέρεις πόσο μου αρέσουν οι κριτικές σου, αλλά και πολλών παιδιών γιατί τις έχω διαβάσει σχεδόν όλες Βέβαια πλέον έχω να διαβάσω τόμο από το Φεβρουάριο, αλλά κάτι θα κάνουμε Περίμενα χρόνια να έχω επιτέλους το Demon In a Bottle, το Blue και το House of M και εδώ και εβδομάδες βολοδέρνουν και τα τρία στη στοίβα και δεν έχω βρει τον απαιτούμενο χρόνο να διαβάσω και να γράψω

Αν πεις κι εσύ κακιά κουβέντα για παραγωγή του MCU θα το κλείσουν το μαγαζί

Νέα αποκτήματα: Σεραφίνο τομος 27 Ποπάυ 53 Κλασικα Ντίσνευ 38 Μεγάλο Μικυ 7

Αν και δηλώνω περισσότερο φίλος στην έντυπη μορφή των κόμικς, σ' ευχαριστώ για το link. Τουλάχιστον θα μου φύγει ο νταλγκάς! Ό,τι καλύτερο, δηλαδή, για κάποιον που του αρέσουν τα υπερηρωικά, αλλά δεν διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις! Σ' ευχαριστώ για την ενημέρωση!

Όντως, δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα ιδιαίτερα με την επανακυκλοφορία των "Eternals", μιας κι εγώ είμαι κάτοχος της πρώτης έκδοσης. Επίσης, μπορεί να έχω και το "Marvel Zombies", αλλά θυμάμαι ότι η έκδοση ήταν άθλια (τουλάχιστον στο δικό μου αντίτυπο) και οι σελίδες ξεκολλούσαν κι έφευγαν! Οπότε δεν θα έλεγα όχι σε έναν πιο προσεγμένο τόμο. Αντιθέτως, χαίρομαι ιδιαίτερα που θα διαβάσω "Jessica Jones", "Ghost Rider" (κι ας μην μου άρεσαν τόσο οι ταινίες (και πιο πολύ η δεύτερη)), αλλά και το "Marvel Origins: The 60s" (χωρίς να έχω ιδέα, αλλά μου ακούγεται ρετρό και μου αρέσουν αυτά ). Είναι χαρακτήρες και κόμικς που δεν τα βλέπουμε συχνά στην χώρα μας, καθώς άλλοι πρωταγωνιστές είναι εκείνοι που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των εκδοτικών και των αναγνωστών. Εξακολουθώ, πάντως, να θέλω μία γνωριμία με τον Χάουαρντ Ντακ! Ας ελπίσουμε η σειρά να επεκταθεί και πέραν των 60 τόμων και να τον δούμε.

Έχω παρατηρήσει το τελευταίο τρίμηνο ότι έρχονται λιγότερα αντίτυπα ΜΜ κάθε Παρασκευή στα περίπτερα και ψιλικατζίδικα. Πηγαίνεις την Παρασκευή να πάρεις το νέο τεύχος και βλέπεις το πολύ 5 αντίτυπα ένω ξέρω ένα περίπτερο που σταμάτησε να φέρνει εντελώς οποιοδήποτε Ντίσνευ. Το έχει παρατηρήσει κανένας άλλος;

@nikolas12 Εντάξει, μπορεί να χάθηκε το πλεονέκτημα της έκπληξης (και κατά συνέπεια το ηλεκτρονικό λουκούμι ), αλλά οι αναλύσεις και οι παρουσιάσεις σου για τον κάθε τόμο παραμένουν απολαυστικές, αναλυτικές κι εύστοχες.

Well η Άργος μας σκότωσε λίγο την κουβεντούλα και το στοιχείο της έκπληξης με τους επόμενους τόμους. Λίγες τις ήξερα, κάποιες δεν είχα ιδέα ότι θα μπουν, σίγουρα πάντως αν δει κανείς όλη την εξηντάδα, ξέρει πως πρόκειται για must ιστορίες που θα έδινες σε κάποιον που θέλει να μπει στα Marvel κόμικ. Μέγα fail η επανέκδοση του Eternals. Ίσως ο μόνος τόμος που δε θα τιμήσω. Επίσης μου αρέσει το αρκετά μεγαλύτερο εύρος της περιόδου που βγήκαν οι ιστορίες έχουμε αρκετές πιο παλιές των 60s και πολλές πιο σύγχρονες, αλλά κυρίως με ενθουσιάζουν οι διαφορετικοί ήρωες όπως η Spider Gwen και ο Ghost Rider που έρχονται στα ελληνικά Τώρα σαν πρόταση προς όλους. Το Marvel Knights Spider-Man τιμήστε το οπωσδήποτε! Όσοι γουστάρετε Spider-Man, Marvel, παίρνετε αποσπασματικά τόμους κτλ, πάρτε το όπως και να 'χει. Σίγουρα στις πέντε αγαπημένες μου Spider-Man ιστορίες και λόγω του ότι είναι ο αγαπημένος μου ήρωας της Marvel έχω διαβάσει αρκετές για να έχω μέτρο σύγκρισης. Το βρήκα εξαντλημένο και το πλήρωσα λίγο πιο κάτω από την τιμή καταλόγου που είχε, αλλά και πάλι μιλάμε για μαγική ιστορία και εννοείται θα την ξανατιμήσω Περισσότερη ανάλυση χωρίς spoilers έχω και εδώ.

To Dark Phoenix Saga απ΄ό,τι κατάλαβα είναι το τελευταίο μέρος ενός μεγάλου run, οπότε θα ήθελα να το διαβάσω στην έκδοση της Hachette που έχει τον πρόλογο "η ιστορία μέχρι τώρα". Θα με βοηθήσει να μάθω τι προηγήθηκε και να καταλάβω καλύτερα την υπόθεση. Ενώ στην έκδοση της Οξύ φαντάζομαι ξεκινάει κατευθείαν η ιστορία και θα μου δημιουργηθούν αρκετές απορίες. Ένας λόγος είναι αυτός. Και ο άλλος φυσικά η τιμή. Στην Οξύ κάνει 20€. Οπότε αν δεν βγει μέσω Hachette δεν με βλέπω να το παίρνω. Μόνο αν το πάρει η Πρωτοπορία και κάνει καμιά γενναία έκπτωση τουλάχιστον 25-30%. Αλλά 20€ για κάτι που οk, θα΄θελα να διαβάσω αλλά δεν καίγομαι κιόλας, δεν τα δίνω Το Death of Stacys ή το Spider-Man No More τα ήθελα κι εγώ. Ας ελπίσουμε να μπουν σε περίπτωση που επεκταθεί η σειρά στους 80 τόμους. Όσον αφορά τη λίστα δεν θεωρώ ότι η Argos θα μπορούσε να τρολάρει. Λογικά είναι έγκυρη. Ίσως βέβαια αλλάξουν κάποια πράματα στην πορεία. Για τους Eternals πχ θυμάμαι κι εγώ ότι ο Τσέλιος είχε πει πως δεν θα έμπαιναν στη συλλογή. Άρα κάτι άλλαξε στoν αρχικό σχεδιασμό. Αν πάντως η τελική λίστα είναι αυτή, απ΄τους επόμενους 19 τόμους θα πάρω μόνο τους εξής: 47, 48, 56, 58, 59, 60 και ίσως τον 52

Αυτό ΝΑΙ!!!!!!!! Στο πρώτο τρέιλερ ένιωθα σαν να βλέπω MCU, κάθε 10λεπτο κι ένα αστειάκι, αλλά το δεύτερο τρέιλερ ναι με γεμίζει αισιοδοξία και πάλι.

Κι εγώ θα ήθελα κάποιες ιστορίες όπως το Death of Stacy Death of Captain Marvel, Old Man Logan κι μερικές, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι στις θέσεις των επανεκδόσεων. Όσο για το Dark Phoenix Saga υπάρχει ήδη στα ράφια της ΟΞΥ. Ούτε Hulk, ούτε Iron Man, ούτε μερικούς άγνωστους ήρωες όπως τον Moon Knight + Hawkeye για να τους γνωρίζουμε. Υπάρχει και η θετική πλευρά,θα έχουμε αυτές τις ιστορίες που ανάφερες, φίλε. Μερικές φόρες τα πράγματα δεν έρχονται όπως θέλεις.

Θα συμφωνήσω. Η Marvel διαθέτει καλύτερη στρατηγική κι έχει αναπτυχθεί σε όλους τους τομείς της τέχνης γενικότερα. Βέβαια, τώρα τελευταία και η DC ξεκινάει να αναπτύσσεται κάπως (με τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές) γι' αυτό διατηρώ μία επιφύλαξη για την συνέχεια. Αλλά, όπως λες, δεν μπορεί (στην παρούσα κατάσταση) να "χτυπήσει" την Marvel. Μακάρι, βέβαια, να γίνει κάτι τέτοιο, για να έχουμε την χαρά ν' απολαύσουμε και τις ιστορίες του αντίπαλου "στρατοπέδου" σε καλής ποιότητας τόμους!

Για την σειρά "Young Donald Duck", της οποίας έγινε η αρχή στο τεύχος #355, καθώς και την ιστορία "Το στοιχειωμένο κολλέγιο", που θα φιλοξενηθεί στο επόμενο τεύχος. Μπορεί οι συντελεστές της σειράς να είναι Ιταλοί, αλλά, σύμφωνα με το Inducks, ανήκουν στην Disney Publishing Worldwide.

Προσωπικά, καθώς δεν έχω κανένα από τα αναφερόμενα θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος αν επιβεβαιωθούν. Ελπίζω βέβαια σε συνέχιση της σειράς ώστε να συμπεριληφθούν , αν είναι δυνατό, το Death of Stacy, Dark Phoenix και World War Hulk. Καταλαβαίνω, βέβαια, πως για τα δυο τελευταία θα είχαν πολλοί τις αντιρρήσεις τους (λογικό!). Απλά εγώ που δεν τα έχω, αν και θέλω να τα πάρω στην παρούσα έκδοση της οξύ, δε μπαίνω στη διαδικασία (ακόμη) μήπως και εκδοθούν στη σειρά. Γενικά, για να μη βρεθώ σε αυτή τη θέση, προτιμώ τον τελευταίο χρόνο οι αγορές μου από υπερηρωικά εκτός συλλογής να είναι DC

Αν θέλεις απλή γνωριμία ( και όχι σχέση ) μπορείς να καταβάσεις από εδώ σε ψηφιακή μορφή τα πρώτα τεύχη ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΝΤΑΚ που είχε εκδόσει ο ΚΑΜΠΑΝΑΣ το 1978/9.

Κι εγώ φάρσα νόμιζα ήταν στην αρχή. Αν όντως ισχύει η λίστα τον επόμενο τόμο μου θα τον πάρω σε... 11 εβδομάδες Σε γενικές γραμμές οι επιλογές είναι ψιλοαναμενόμενες, έχει όμως και μερικές εκπλήξεις όπως Spider-Gwen, Jessica Jones κτλ. Κρίμα πάντως που δεν θα μπει άλλο ρετρό Spider-Man, όπως και το Dark Phoenix Saga. Τουλάχιστον θα έχουμε το Galactus, αν και αργεί ακόμα. Εντύπωση πάντως μου κάνει που δεν θα δούμε άλλο Hulk στη συλλογή

Επίσης είναι λίγο περίεργο που ο PowerRangers8 λέει να κρατάτε μικρό καλάθι διότι μπορεί να αλλάξουν κάποιους. Γιατί να αλλάξουν; Που το είδες ξανά αυτό να γίνεται; Για τους Αγγλικούς τίτλους δε μου φαίνεται περίεργο, πάντως, είναι προφανές ότι αυτοί προκύπτουν απ' τον μεταφραστή όταν έρθει η ώρα να τους μεταφράσουν και αυτό, λογικά, μπορεί να το επιβεβαιώσει ή διαψεύσει ο @Ilias. Το "Άργος" μη ξεχνάτε ότι έχει την αποκλειστική διανομή τους και πουλάει το στοκ, οπότε δεν είναι απλά άλλη μια περίπτωση διανομής όπως με άλλους εκδοτικούς. Υπάρχει σοβαρός προγραμματισμός από πριν, οπότε αν πάρα πολλοί αναγνώστες επικοινωνούσαν όλον αυτόν τον καιρό, θα έκαναν κάποια ερώτηση και θα έμαθαν τι ακολουθεί. Προσωπικά τουλάχιστον δε μου ακούγεται και τόσο περίεργο.

Μου κάνει εντύπωση πάντως να έστειλαν τους τίτλους στα αγγλικά αντί ελληνικά και μάλιστα κάποιους, ελλειπείς. (Revelations & Until the Stars Turn Cold είναι ολόκληρο το όνομα, Spider-Gwen και Jessica Jones δεν αναφέρει καν τιτλο). Χωρίς καμιά διάθεση για παρεξήγηση, μπορούμε να έχουμε ένα σκρίνσοτ του μέιλ για να ξέρουμε ότι πράγματι είναι αληθές; Να σημειωθεί επίσης ότι για τα Eternals και Ghost Rider, κάποτε είχε δοθει αρνητική απάντηση από τον Τσέλιο. Έχει περάσει πάνω από χρόνος τότε βέβαια, οπότε μπορεί τα σχέδιά τους να έχουν αλλάξει. Κρίμα γιατί το πήρα για σιγουράκι και αγόρασα το Eternals στο AthensCon τον Δεκέμβρη του '19. Όπως και να χει, έστω ότι είναι 100% αληθές, είναι μια αρκετα καλή επιλογή τόμων. Έχουμε επιτέλους X-Men του Κλερμόντ, έχουμε Coming of Galactus, έχουμε και κάποιους διαφορετικούς ήρωες για ποικιλία. Από επανεκδόσεις απ'όσο θυμάμαι τα Marvel Knights είναι πλέον εξαιρετικά δυσεύρετα, οπότε οκ. Το μόνο πραγματικά αψυχολόγητο είναι αυτό που λέτε όλοι, να επανεκδόσουν Eternals εντός της συλλογής, ενω εντός του περασμένου έτους, το κυκλοφόρησαν σε νέα έκδοση μόνοι τους.

Γεια σας. Τελικά μου απάντησε η Argos / Hachette για όλους τους επόμενους τόμους της συλλογής μετά από μια μέρα στο email. : Σας παραθέτουμε τους υπόλοιπους τίτλους της σειράς: 42 Wolverine: Origin (Επανέκδοση) 43 The Ultimates: Homeland Security (Επανέκδοση) 44 Thor: The Last Viking 45 The Thanos Imperative 46 Spider-Gwen 47 Daredevil: Guardian Devil 48 The Amazing Spider-Man: Revelations 49 Eternals (Αφου επαναδοθηκε για 2η φορά από την Ανουμπις ) 50 Fantastic Four: The End 51 Jessica Jones 52 The Uncanny X-Men: Second Genesis 53 Ghost Rider: Road to Damnation 54 The Avengers Birth of Ultron 55 Marvel Zombies (Επανέκδοση) 56 Marvel Knights Spider-Man Vol. 1: Down Among The Dead Men (Επανέκδοση) 57 Secret Avengers 58 Fantastic Four: The Coming of Galactus 59 Marvel Origins: The 60s 60 Marvel Knights Spider-Man Vol. 2: Venomous (Επανέκδοση) Σε περίπτωση επέκτασης της σειράς θα φροντίσουμε να ενημερωθείτε το συντομότερο δυνατόν. Από αυτούς τους τόμους έχουμε 6 επανεκδόσεις (όλους της Ανουμπις) και οι περισσότεροι επιτελούς τους περιμένω να βρεθούν στα ελληνικά!! Βεβαία ας κρατάμε μικρο καλάθι γιατί δεν ξέρω αν είναι τόσο επιβεβαιωμένοι ή μπορούν να αλλάξουν κανένα τόμο τη στιγμή γιατί θα ήθελα να δω τους Wolverine: Old Man Logan, Secret Invasion κι αντί για Marvel Knights Spider-Man , το σημαντικό The Life and Death of Captain Marvel . Τελικά ικανοποιήθηκε η περιέργεια και η ικανοποίηση σας ??

Βγήκε κιόλαας δεύτερο trailer. Αυτό φαίνεται καλύτερο αν και χρησιμοποιεί πολλές από τις σκηνές του προηγούμενου, ακόμη και τα άνοστα αστεία. Εύχομαι να έχουν κρατήσει τα καλύτερα κομμάτια για την ταινία.

To τευχάκι αυτό περιέχει remake της πρώτης ιστορίας του Μέλανδρου Γκανά από τα 00's.. Μία αυτοέκδοση σε μικρό μέγεθος (11.5 x 16) σε 16 έγχρωμες σελίδες, από τις εκδόσεις του Κάμπου. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Φρέσκο φρέσκο... Enjoy

Συνεχίζω να μην ενθουσιάζομαι. Προφανέστατα θέλω να την δω τη ταινία, αλλά αυτό εδώ με χάλασε ακόμα περισσότερο... ω γουελ

Χτες ξαναδιάβασα την ιστορία μετά από τρία χρόνια γιατί την ζητάει η κόρη μου να της την δείχνω. Μα πόσο υπέροχη ιστορία είναι αυτή. Την είχα ξεχάσει την υπόθεση της. Αλήθεια ξέρετε σε αυτή την σειρά αν κυκλοφόρησε άλλο μετά τα δύο πρώτα (του κεραμμυδα και αυτό)

S01E03 Παραμένει και εδώ και εκεί Έχει ένα ξυλίκι το οποίο σεναριακά εξελίσσεται τόσο προβλεπόμενα. Σε τεράστιο βαθμό λες και έβλεπα western του John Wayne από τα 60ς Έχει όμως και ωραία στοιχεία. Πήγαν σε ένα μέρος όπου μου άρεσε πως κινηματογραφήθηκε όταν το πρωτοέδειξαν. Μπαίνει στο παιχνίδι ένας κακός ο οποίος φαίνεται διασκεδαστικός (σίγουρα σε αντίθεση με τους 2 κύριους ήρωες οι οποίοι τώρα που το σκέφτομαι συναγωνίζονται σε goth και angst ο ένας τον άλλο....... και ίσως αυτό να είναι από τα πράγματα που με χαλάνε ). Κάποιοι από τους ανταγωνιστές βάφτηκαν με απίστευτα γκρι χρώματα. Έχοντας δει το Wandavision, διαπιστώνω ότι και στα 2 κάνουν γενική χρήση χαρακτήρων από το MCU. Δεν έχουν σε β ρόλους/cameo (μέχρι στιγμής έστω) ηθοποιούς με μεγάλα κασέ (λχ Robert Downey Jr) αλλά προσπαθούν να χώσουν και στις 2 σειρές κόσμο που έχει πει 2-3 κουβέντες στις ταινίες. Ομολογώ ότι βοηθάει στο να αισθανθείς ότι οι σειρές είναι μέρος του "όλου". Θα χάσει κάποιος κάτι στις ταινίες άμα δεν δει τις σειρές? Δεν το νομίζω. Μια αναλογία μάλλον είναι τα tie-ins σε διάφορα events. Πως λχ θα βγει μια κεντρική σειρά (λχ House of M) και θα υπάρχουν τα διάφορα tie-in crossovers στους επιμερους τίτλους? Όπου δεν θα χάσεις κάτι φοβερό άμα δεν διαβάσεις τους επιμέρους και θα μπορείς να παρακολουθείς μια χαρά την κεντρικη σειρά διαβάζοντας μόνο αυτή? Κάπως έτσι. Ίσως να υπάρξουν κάποια payoffs σε όποιον δει και τις σειρές και τις ταινίες εν συνεχεία, αλλά όχι κάτι το φοβερό και τρομερό. νταξ. κάπως έτσι περνάνε οι μέρες και τα χρόνια και πλησιάζει η εποχή που θα συνταξιοδοτηθώ Μόλις 18 χρόνια ακόμα

Σε δεκάδες σχόλια εδώ μέσα για το ίδιο θέμα οι περισσότεροι αυτό θέλουμε. Τα παλιά κλασσικά!

??? Να σου πω την αλήθεια μακάρι!! Το βλέπω δύσκολο όμως καθώς, καλώς ή κακώς, η Marvel μέσω του MCU έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των νεότερων ηλικιών και έχει αναπτύξει πολύ το brand της στους μη ιδιαίτερα εξοικειωμένους, γεγονός που βοηθάει πολύ τέτοιες εκδοτικές ενέργειες!

Μην νομίζεις, κι αυτό είναι ένα ρίσκο. Μπορεί να γλυκαθεί με τα κέρδη η εταιρεία με την Συλλογή Marvel και να ξεκινήσει να κυκλοφορεί και την Συλλογή DC!

Φαίνεται ότι αυτός ο μήνας θα έχει αρκετό ενδιαφέρον όσων αφορά για τα Μίκυ Μάους.

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #355 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (από τον κληρονόμο του Walt @Indian...) Εδώ Λιμνούπολη! (By Silvia Ziche.) Ιστορίες. "Το σημάδι του Μόλντροκ." (4ο. μέρος.) Η μάχη μαίνεται... "Οι έρευνες του Λούντβιχ Ντυπέν." (Α' μέρος.) Ο Ντόναλντ Άλαν Ποε φτάνει στην Ντακχουσέτη όπου θα καταλύσει στο σπίτι του Λούντβιχ Ντυπέν. Μαζί θα αναλάβουν να βοηθήσουν τον Σκρούτζ Μακ Ντακ. "Οι έρευνες του Λούντβιχ Ντυπέν." (Β' μέρος.) Η επαγωγική μέθοδος του Λούντβιχ αφήνει ικανοποιημένους τους πάντες. Περίπου... "Ιδανική περιποίηση." Η Νταίζυ κλείνει στην Ελβίρα "Γιαγιά Ντακ" Κουτ μία μέρα χαλάρωσης σε σπα. Εκείνη όμως χαλαρώνει με τον τρόπο της. "Με το κεφάλι στα σύννεφα." Φέθρυ και Ντόναλντ μπαίνουν σε μαγαζί με κόμικς. Ο Φέθρυ ζαλίζει τον πωλητή. Φέθρυ και Ντοναλντ αναχωρούν από το μαγαζί με τα κόμικς και πάνε εκεί που πραγματικά έπρεπε να πάνε. Στο σουπερμάκετ. "Ένα πλοίο κουνουπίδια." Ο νεαρός Τζούνιορ φέρνει τα πάνω κάτω με τον φίλο του τον Πήτερ στα περίχωρα του Παπιοχωριού. Οπότε καταλήγει οικότροφος σε ένα σχολείο στο Μίκυ Σίτυ. Μονοσέλιδες ιστορίες. Τι στρίγγλα!: "Το ξυπνητήρι." Τι στρίγγλα!: "Τρελή αδημονία." Εν κατακλείδι. Η νέα τετραλογία κλείνει εντυπωσιακά αφήνοντας ελπίδες και ενδείξεις ότι οι περιπέτειες δε τελείωσαν. Πανέμορφο σενάριο πλαισιωμένο με ωραίο σχέδιο. Οι Γκροζνάζ ότι καλύτερο έχω δει σε χαρακτήρα εδώ και καιρό. Τσαγανό και τσαμπουκάς στο έπακρο αλλά σε μικροσκοπικό μέγεθος!!! Οι έρευνες του Λούντβιχ Ντυπέν είναι μία χορταστική, απολαυστική και πολυσέλιδη ιστορία σε δύο μέρη. Η Ελβίρα ,σε μία ευχάριστη ιστορία, μας δείχνει πως ο καθένας χαλαρώνει με τον τρόπο του. Η επόμενη ιστορία μπήκε απλώς για να φτάσει το τεύχος τις 132 σελίδες. Η εισαγωγική ιστορία του νέου κύκλου περιπετειών του εαρού Ντόναλντ δεν δράττει δάφνες. Αλλά η ανατροπή στα τελευταία καρέ υπόσχεται πολλά!!! Οι δύο μονοσέλιδες ιστορίες του τεύχους με την Ιταλίδα μάγισσα μόνο στρίγγλα δε την δείχνουν. Επίσης η πρώτη σου δημιουργεί την εύλογη απορία γιατί μία μάγισσα να έχει πρόβλημα να ξυπνάει τα μεσάνυχτα. Συμπαθητικούλες. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Το σημάδι του Μόλντροκ." (4ο. μέρος.) 2. "Οι έρευνες του Λούντβιχ Ντυπέν. (Α' και Β' μέρος.) 3. "Ιδανική περιποίηση." 4. "Ένα πλοίο κουνουπίδια." 5. "Με το κεφάλι στα σύννεφα." 8.1/10!!! Συνολικά ένα πολύ αξιόλογο και όμορφο τευχάκι.

Ναι, έχετε δίκιο, το έχω ξανά προσέξει....

Λέω σιγά σιγά να ξεκινήσω να ανεβάζω παλιές και ξεχασμένες κριτικές τευχών. Όσοι ενδιαφέρεστε, διαβάστε. Οι υπόλοιποι συνεχίστε την βόλτα σας στο φόρουμ! Πρόκειται για ένα συμπαθητικό τεύχος, το οποίο φιλοξενεί, αν όχι αξιόλογες, τουλάχιστον αξιοπρεπείς ιστορίες, κατάλληλες όμως περισσότερο για μικρότερο, ηλικιακά, αναγνωστικό κοινό. Η κεντρική ιστορία, καθώς κι εκείνη της σειράς “Φόρμουλα Ένα”, είναι (ας τα πούμε) τα δυνατά χαρτιά του τεύχους, αλλά υπάρχουν κι άλλες που με διασκέδασαν με τον τρόπο τους. Σιγά-σιγά, αρχίζουν κι εμφανίζονται οι ιστορίες που αντλούν την θεματολογία τους από το καλοκαίρι. Αν θέλετε, ας δούμε μαζί τα περιεχόμενα του τεύχους. “Οι κλέφτρες μαϊμούδες” Ο Μίκυ κι ο Γκούφυ έχουν πάει διακοπές στην ζούγκλα, όταν μετά από πολλές ατυχίες και κινδύνους φτάνουν σε ένα ποτάμι και είναι έτοιμοι να γίνουν το γεύμα των ντόπιων κροκόδειλων! Την τελευταία στιγμή περισυλλέγονται από ένα ποταμόπλοιο που κάνει κρουαζιέρα στην περιοχή. Ο Καπετάνιος φαίνεται καλός, αλλά οι υπόλοιποι επιβάτες εναντιώνονται με την ιδέα ότι εκείνοι έχουν πληρώσει εισιτήριο, ενώ οι φίλοι μας εξασφάλισαν κρουαζιέρα δωρεάν. Έτσι, αναγκάζονται να εργαστούν στο πλοίο, για να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Όταν το πλοίο φτάνει σε μία όχθη του ποταμού και οι επιβάτες κατεβαίνουν για να θαυμάσουν τα αρχαία ερείπια, συμβαίνει το αναπάντεχο. Ως δια μαγείας, εξαφανίζονται όλα τα τιμαλφή από τις καμπίνες τους! Οι υποψίες στρέφονται στον Μίκυ και τον Γκούφυ, οι οποίοι έμειναν στο κατάστρωμα για φασίνα. Οι φίλοι μας είναι άσχημα μπλεγμένοι και θα πρέπει να βρουν σύντομα την άκρη του νήματος, αν δεν θέλουν να καταλήξουν στο κελί. Συμπαθητική ιστορία, που αξίζει να είναι κεντρική σε ένα περιοδικό αυτού του είδους. Το σενάριο ξεκινάει κάπως ανάλαφρα, με τους πρωταγωνιστές να παιδεύονται με τις αρπάχτρες μαϊμούδες που τους κλέβουν τα καπέλα, αλλά στην συνέχεια αλλάζει ύφος και μετατρέπεται σε μία υπόθεση αστυνομικού μυστηρίου. Μετά τα μισά, η πλοκή αποκτά ενδιαφέρον, αν και παρουσιάζει στον αναγνώστη τον υπαίτιο, αρκετά γρήγορα. Αυτό που με ξένισε κάπως είναι ο χαρακτήρας του Γκούφυ, ο οποίος φαίνεται να πασχίζει να κρατήσει το στυλ του. Γενικά είναι απότομος, ανυπόμονος και λίγο γρουσούζης. Συμπεριφορές που δεν τις βλέπουμε συχνά στον φίλο μας. Το φινάλε είχε δράση και λογική, με αποτέλεσμα να κλείνει την ιστορία αξιοπρεπώς. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό, αν και μ’ εκνεύρισε να βλέπω τον Μίκυ να τριγυρίζει στην ζούγκλα με τα σώβρακα, την ίδια ώρα που ο Γκούφυ ήταν ντυμένος κατάλληλα! “Ο πόλεμος των πλανητών” Είναι νύχτα κι όλη η Λιμνούπολη ησυχάζει, αλλά στο σπίτι του Ντόναλντ επικρατεί πανικός. Ο φίλος μας, έντρομος, μπαίνει στο δωμάτιο των ανιψιών του και τους προτρέπει να μαζέψουν τα απολύτως απαραίτητα και να εγκαταλείψουν όλοι μαζί το σπίτι. Ο λόγος είναι ότι ετοιμάζεται να γίνει μία Αρειανή εισβολή στην Γη! Τελικά ο φίλος μας έχει πέσει θύμα παραπληροφόρησης. Δεν πρόκειται να γίνει μία τέτοια εισβολή, αλλά η Λιμνούπολη ετοιμάζεται να γιορτάσει έναν παλιό συμπολίτη της, ο οποίος είχε γράψει ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που περιέγραφε μία τέτοια εισβολή. Έτσι, η Λιμνούπολη φόρεσε τα γιορτινά της, όλοι ντύθηκαν με ρούχα εποχής κι ετοιμάζονται να αναπαραστήσουν την Αρειανή εισβολή, που περιγράφεται στο μυθιστόρημα. Ο Ντόναλντ, λοιπόν, αφού του περνά ο αρχικός του φόβος, θέλει να λάβει μέρος στην αναπαράσταση. Ο άστατος χαρακτήρας του, όμως, θα βάλει όλη την πόλη σε κίνδυνο, την ίδια ώρα που ένας άλλος θανάσιμος κίνδυνος καραδοκεί! Πρόκειται για ένα σενάριο που διαθέτει μία χιουμοριστική υπερβολή, που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα μου έκανε κλικ, αλλά εδώ δεν με πείραζε τόσο. Αυτός που ήταν πολύ απροσάρμοστος με το story, ήταν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Δόθηκε στον Ντόναλντ ένας χαρακτήρας εντελώς γκαφατζής, που άγγιζε τα όρια της ηλιθιότητας. Προσωπικά θα προτιμούσα τον ρόλο να τον έπαιρνε ο Φέθρυ. Η πλοκή άλλες φορές έβγαζε πλάκα κι άλλες ήταν λίγο σαχλή. Το plot twist με τους “κακούς”, καθώς και το φινάλε τα βρήκα έξυπνα και σωστά διαχειρίσιμα. Γενικά ήταν μία ευχάριστη δουλειά, χωρίς όμως να είναι το αριστούργημα. Το σχέδιο το βρήκα πολύ προσεγμένο. Μου άρεσε. “Κακός σύμβουλος” Ο Μίκυ με τον Οράτιο επισκέπτονται ένα κατάστημα με αθλητικά είδη και νιώθουν δέος μπροστά στα τόσα καλούδια που παρουσιάζονται μπροστά τους. Κάποια στιγμή, ο αγαπητός μας ποντικός βλέπει μία συσκευή που πετάει μπαλάκια του τένις κι ο φίλος του τον παροτρύνει να πατήσει το κουμπί. Εκείνος το πατάει και το μαγαζί γίνεται γης μαδιάμ! Αφού τους πετάνε κακήν κακώς από το μαγαζί, θα πάρουν το φορτηγάκι του Οράτιου και περνώντας από ένα σημείο, θα εντοπίσουν έναν παρατημένο πύραυλο. Και πάλι ο ψηλός της παρέας θα πείσει τον Μίκυ να τον εξερευνήσουν. αλλά αυτή την φορά τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο επικίνδυνα από ότι έγινε στο κατάστημα! Ανούσιο σεναριάκι της σειράς, που το μόνο που κάνει είναι να αλλοιώνει την σχέση που έχει δημιουργηθεί στους ήρωες των κόμικς της Disney, μέσα από τις κλασικές τους ιστορίες. Ο Οράτιος παρουσιάζεται εντελώς ανώριμος και με τάση να βγάζει κακία, σε αντίθεση με τον Μίκυ, ο οποίος είναι αφελέστατος και σκέφτεται χωρίς λογική. Με μία τέτοια συμπεριφορά, θα προτιμούσα στο πλευρό του Μίκυ να υπήρχε κάποιος χαρακτήρας σαν τον Μόρτιμερ. Όσον αφορά την πλοκή, είναι χοντροκομμένη και δεν εμφανίζει ενδιαφέρον, ούτε κατάφερα να συγκρατήσω κάποια έντονα χιουμοριστική σκηνή. Ακόμα και το φινάλε δεν κατάφερε να με γοητεύσει. Σχεδιαστικά, τουλάχιστον, κάτι έλεγε. “Επιχείρηση τηγανητό ρύζι” Το σχολείο του Χιούη, του Λιούη και του Ντιούη, ετοιμάζει την ετήσια παράστασή του κι ο Ντόναλντ δίνει το παρών, φτιάχνοντας κιόλας την σπεσιαλιτέ τους, που δεν είναι άλλη από τηγανητό ρύζι. Βαθιά μέσα του, όμως, φωλιάζει η αμφιβολία για το αν τα ανίψια του νιώθουν περήφανα για εκείνον, η οποία μετατρέπεται σε απογοήτευση. Έτσι, αποφασίζει να πάει στην παραλία, να ανοίξει μία καντίνα και να εκμεταλλευτεί το ταλέντο του, πουλώντας...τηγανητό ρύζι. Θα καταφέρει να πιάσει την καλή και να ανέβει στα μάτια των ανιψιών του? Ένα σενάριο που μου άφησε θετικές εντυπώσεις και στο οποίο πραγματικά απόλαυσα τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, καθώς βλέπουμε έναν Ντόναλντ ευαίσθητο, με ανησυχίες, ταλέντο και μία μεγάλη καρδιά! Αν σας αρέσουν μόνο οι σκηνές δράσης κι αγωνίας, θα απογοητευτείτε. Απεναντίας, έχουμε μία πλοκή, στην οποία ο φίλος μας είναι δημιουργικός και πάντα με θετική σκέψη, μεταδίδοντας με αυτόν τον τρόπο την αισιοδοξία του στον αναγνώστη. Το φινάλε μάς κάνει να θέλουμε να υποκλιθούμε στον Ντόναλντ για την στάση που κρατάει. Όχι μόνο τα ανιψάκια του, αλλά κι εμείς νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτόν! Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. “Μικροσκοπική απειλή” Οι Μουργόλυκοι παραφυλάνε έξω από μία έπαυλη και βολιδοσκοπούν την κατάσταση για ευνόητους λόγους. Μέσα ένα αντρόγυνο περνάει δύσκολες ώρες με το κακομαθημένο παιδί τους, το οποίο είναι πνεύμα αντιλογίας και πάει διαρκώς κόντρα στους γονείς του. Παίζοντας κρυφτό, λοιπόν, ο μικρός κρύβεται και οι γονείς του αποκοιμιούνται. Τότε οι φίλοι μας εισβάλουν στην έπαυλη και την ξαφρίζουν. Πηγαίνοντας στο λημέρι τους για να κάνουν την μοιρασιά, θα συνειδητοποιήσουν ότι μέσα σε ένα μπαούλο που έκλεψαν βρίσκεται ο...μικρός! Έτσι, οι Μουργόλυκοι, αποκτούν έναν μεγάλο μπελά και θα κάνουν τα πάντα για να τον ξεφορτωθούν. Όμως, κάτι τέτοιο θα αποδειχθεί τρομερά δύσκολο. Ένα σενάριο που χαρακτηρίζεται από καλής ποιότητας χιούμορ. Τα γκαγκ της πλοκής είναι άκρως κωμικά και βγάζουν καλή ποιότητα, χωρίς πολλές υπερβολές. Οι αντιδράσεις των γονιών είναι οι αναμενόμενες, πάντα για τα πλαίσια που θέτει ένα κόμικ, ενώ το φινάλε το βρήκα έξυπνο και με άφησε με ένα χαμόγελο στα χείλη. Πολλές ήταν οι φορές που η ιστορία μού θύμισε το επεισόδιο “Η απαγωγή”, από την σειρά “Οι μεν και οι δεν”. Γενικά την βρήκα μία άκρως ευχάριστη ιστορία. Το σχέδιο ήταν καλό, αλλά θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. “Πάρτυ στην πισίνα” Ο Μίκυ βρίσκεται έξω από ένα κοσμηματοπωλείο και βλέπει ένα χρυσό ρολόι, το οποίο θα αγοράσει για να το δωρίσει στην Μίννι και είναι σίγουρος ότι θα της αρέσει. Αφού, λοιπόν, το αγοράσει, θα το κρύψει κάπου για να της το δώσει την κατάλληλη στιγμή. Επίσης, εκείνη την ημέρα η Κλάραμπελ διοργάνωσε ένα πάρτυ στην πισίνα του σπιτιού της κι έχει καλέσει όλη την παρέα. Η Μίννι, δεν θέλει να βουτήξει γιατί μόλις περιποιήθηκε το πρόσωπό της. Ο Μίκυ, όμως, χωρίς να το γνωρίζει, την πετάει για πλάκα μέσα στην πισίνα. Όπως είναι φυσικό, γίνεται έξαλλη και του θυμώνει. Ο Μίκυ, λοιπόν, την έχει πολύ άσχημα και η έκπληξη που της επιφύλασσε, δείχνει να πηγαίνει περίπατο. Και σαν μην του έφτανε αυτό, οι άτυχες στιγμές δεν έχουν τελειωμό! Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα άβολα με το εν λόγω σενάριο κι ο λόγος είναι το cast που συμμετέχει. Η ιστορία νομίζω ότι αρμόζει περισσότερο στο σύμπαν των Ντακ, καθώς εδώ ο Μίκυ έχει έναν ανάλαφρο χαρακτήρα κι αντιμετωπίζει τόσο ατυχείς στιγμές, που είναι κομμένες και ραμμένες στο στυλ του Ντόναλντ! Από εκεί και πέρα, η πλοκή χωρίζεται σε δύο μέρη, με το πρώτο να είναι η σκηνή με την πτώση της Μίννι στην πισίνα και την δεύτερη με τον άτυπο “αγώνα δρόμου” που κάνει ο Μίκυ. Το ζεύγος McGreal, νομίζω ότι συνέδεσε κάπως απότομα αυτές τις δύο σκηνές, με αποτέλεσμα να διακόπτεται η ομαλή ροή της ιστορίας. Προφανώς θα ήθελε να διαφοροποιηθεί από τις κλασικές ιστορίες και θέλησε να της δώσει περισσότερη συγγραφική ποικιλία (με την πρώτη σκηνή). Εννοείται ότι από τα μισά και μετά η ιστορία εμφανίζει ένταση κι αγωνία, ενώ το φινάλε ήταν σχετικά αναμενόμενο. Γενικά ήταν μία καλή δουλειά, με πολλά ψεγάδια, που διαβάζεται άνετα και ξεχνιέται το ίδιο άνετα. Το σχέδιο μού άρεσε. “Διακοπές στο Ζοφερό Ακρωτήρι” Ο Ντόναλντ δίνει ό,τι έχει και δεν έχει κι αγοράζει ένα πολυτελές τροχόσπιτο, με σκοπό να πάει διακοπές με τα τρία ανιψάκια του. Δυστυχώς, όμως, η μοίρα παίζει άσχημο παιχνίδι στα παπιά, καθώς το νέο τους απόκτημα κάνει φτερά μόλις το πρώτο βράδυ. Ο Ντόναλντ, όπως είναι φυσικό, είναι απαρηγόρητος, οπότε τα ανιψάκια του ψάχνουν να βρουν ένα φθηνό πακέτο διακοπών για να του φτιάξουν την διάθεση. Έτσι, οι φίλοι μας θα επισκεφτούν το Ζοφερό Ακρωτήρι, το οποίο φαίνεται να είναι όνομα και πράγμα! Εκτός, όμως, από διακοπές, εκεί τους περιμένει κι ένα μυστήριο, που ζητάει την λύση του. Πρόκειται για μία ιδέα σεναρίου, η οποία φαντάζομαι ότι θα ενθουσίαζε τον θείο Carl. Δυστυχώς, όμως, βλέπουμε μία πλοκή φτωχή και βιαστική, λόγω της μικρής έκτασης της ιστορίας. Τα τρία ανιψάκια διαθέτουν τους χαρακτήρες που όλοι οι αναγνώστες χαίρονται να διακρίνουν. Είναι καλόκαρδα και δείχνουν να σέβονται τον θείο τους, ενώ παράλληλα δείχνουν πολύ δραστήρια κι οξυδερκή, όσο εμβαθύνουμε στην ιστορία. Κι ο Ντόναλντ, όμως, δεν πάει πίσω. Δεν είναι και το πρώτο ξεφτέρι, αλλά δεν κάνει τις γνωστές του υπερβολές. Το φινάλε (η σύλληψη των ενόχων) αποδεικνύει στον μέγιστο βαθμό την βιασύνη που ανέφερα στην αρχή κι αφαιρεί πολλούς πόντους από την ολική απόλαυση. Γενικά θα ήθελα μία καλύτερη διαχείριση και φυσικά περισσότερες σελίδες για να αναπνεύσει. Σχεδιαστικά με ικανοποίησε. “Ιπτάμενος εφιάλτης” Ο Κύρος συναντά τον Ντόναλντ, με μία παράξενη στολή, έξω από ένα νέο Ινδικό εστιατόριο. Ο φίλος μας έχει πιάσει δουλειά σαν κράχτης, αλλά φαίνεται ότι δεν περνάει και τόσο καλά. Ο λόγος είναι ότι δουλεύει διπλοβάρδια και δεν υπάρχει ένας χώρος στην αποθήκη για να ξεκουράσει λίγο το κορμί του, σε κάποιο διάλειμμα. Ο Κύρος, όπως πάντα, του έχει την λύση σε μία από τις νέες του εφευρέσεις. Πρόκειται για ένα στρώμα ύπνου, γεμισμένο με ήλιο, που έχει την ιδιότητα να ίπταται και να ανεβαίνει στο ταβάνι, όταν δεν το χρησιμοποιεί κάποιος. Ο Ντόναλντ είναι πανευτυχής και, παρά τις συστάσεις του Κύρου, το δοκιμάζει και...ανεβαίνει στους ουρανούς! Ο αγώνας για να κατέβει θα ξεκινήσει και θα είναι αρκετά επίπονος. Μιλάμε για ένα σύντομο σενάριο, που εμφανίζει τον Ντόναλντ σαν τον κλασικό χαρακτήρα, βγαλμένο από cartoon. Είναι εντελώς ανεύθυνος κι ανυπάκουος κι αυτό το πληρώνει, προς τέρψιν των αναγνωστών. Η πλοκή βάζει τον αναγνώστη απότομα στο “ψητό” και δεν δίνει περιθώρια για εξηγήσεις. Το μεγαλύτερο μέρος της επικεντρώνεται στην μάχη που κάνει ο πρωταγωνιστής να κατέβει από τα ουράνια και προσφέρει ένα υποτυπώδες κωμικό στοιχείο. Το φινάλε είναι αναπάντεχα ευτυχές, γεγονός που μου άρεσε. Γενικά, όμως, η συγκεκριμένη ιστορία δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. “Ο δάσκαλος του σερφ” Ο Γκούφυ έχει αρχίσει να ασχολείται με ένα νέο χόμπυ, που δεν είναι άλλο από το σέρφινγκ. Πήρε, λοιπόν, την σανίδα του και το εγχειρίδιο του αθλήματος και ξεκίνησε για την παραλία, έτοιμος να δαμάσει τα κύματα. Στην διαδρομή δεν βλέπει τις πινακίδες, που γράφουν ότι απαγορεύεται το σέρφινγκ λόγω εμφάνισης καρχαριών κι έτσι φτάνει στην θάλασσα, με την προσμονή να δει τον δάσκαλο, που θα του παραδώσει δωρεάν μαθήματα. Αφού νομίζει ότι ο δάσκαλος και οι υπόλοιποι μαθητές απλά έχουν καθυστερήσει, αποφασίζει να κάνει ζέσταμα και μπαίνει στο νερό, την ώρα που τα σαρκοβόρα ψάρια καραδοκούν. Μέσα σε πέντε μόλις σελίδες, μας δίνεται ένα καλοκαιρινό και κωμικό σενάριο, στο οποίο πρωταγωνιστεί ένας χαρακτήρας που βρίσκεται στο στοιχείο του. Ο φίλος μας εμφανίζει μία κωμική αφέλεια, που δεν είναι σαχλή, ενώ φαίνεται κάτι να έχει ζηλέψει από την απίστευτη τύχη του Γκαστόνε! Η πλοκή περιέχει γκαγκ που έχουν μία υποτυπώδη δράση, αλλά έχει χιουμοριστική υφή, με αποτέλεσμα να μην εντείνουν την αγωνία μας. Το φινάλε, ολοκληρώνει εύστοχα την ιστορία, αλλά κι αναμενόμενα. Όπως και να έχει, μου άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη. Το σχέδιο το βρήκα αξιοπρεπές. “Κούρσα με τον χρόνο” Το πέμπτο κεφάλαιο της σειράς “Φόρμουλα Ένα”, μεταφέρει το σκηνικό στην περίφημη πίστα που βρίσκεται στην Monza της Ιταλίας. Ο θείος Σκρουτζ πάλι λυπήθηκε τα έξοδα κι ανάγκασε τον Ντόναλντ, την Νταίζυ και τα τρία ανιψάκια να μεταφέρουν το μονοθέσιο στην Ιταλία, με έναν ματρακά που δεν πάει μία. Κάποια στιγμή, στην διαδρομή το αυτοκίνητο χαλάει κι ο Ντόναλντ είναι μέσα στα νεύρα. Ο εκνευρισμός του φουντώνει περισσότερο, όταν περνάει ο Γκαστόνε με το αυτοκίνητό του και παίρνει την Νταίζυ για να πάνε στο κοντινότερο χωριό για να βρουν έναν μηχανικό. Αυτή τους την αναποδιά τυχαίνει να την πάρει χαμπάρι ο μεγάλος αντίπαλος, ο Χρυσοκούκης, ο οποίος θα προσπαθήσει με όποιον τρόπο μπορεί να σαμποτάρει την άφιξη των Ντακ στην πίστα. Θα καταφέρει ο Ντόναλντ να φτάσει εγκαίρως και να είναι έτοιμος να αγωνιστεί? Η συνέχεια στα τεύχη σας! Στο συγκεκριμένο σενάριο της σειράς, αυτό που κινεί το ενδιαφέρον είναι ότι όλη η πλοκή εκτυλίσσεται εκτός πίστας και για την ακρίβεια σε κακοτράχαλα βουνά. Ο Χρυσοκούκης βγάζει, γι’ ακόμα μία φορά, τον σατανικό του εαυτό, ενώ ο Ντόναλντ, φαίνεται να έχει πάρει την υπόθεση “τίτλος” εντελώς προσωπικά κι ας του φέρεται όπως του φέρεται ο θείος κι εργοδότης του. Επίσης, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι απολαύσαμε αρκετά καρέ με αγωνία, τα οποία έφτασαν μέχρι και το φινάλε. Εν κατακλείδι, δεν το βρήκα το καλύτερο επεισόδιό της, αλλά συνεχίζει να με γοητεύει η συγκεκριμένη σειρά. Το σχέδιο είναι αξιόλογο, αλλά η απόδοση των χαρακτήρων χωλαίνει…

Τέλος εποχής για τον Plantu και τον Willem, τους κορυφαίους καρτουνίστες των γαλλικών εφημερίδων «Le Monde» και «Liberation», που έπειτα από δεκαετίες λένε αντίο στα εμβληματικά έντυπά τους. Ο ένας, ο Plantu, έκλεισε την περασμένη εβδομάδα τα 70. Ο άλλος, ο Willem, κλείνει αύριο τα 80. Διαφορετικοί σε στυλ και χαρακτήρα αλλά εξίσου χαρισματικοί σκιτσογράφοι, συνέδεσαν τη ζωή και το όνομά τους με δύο από τις σπουδαιότερες γαλλικές εφημερίδες: τη «Le Monde» ο Plantu, εδώ και μισό αιώνα, τη «Libération» ο Willem, εδώ και σαράντα χρόνια. Η ζωή τα έφερε έτσι που ο αποχαιρετισμός τους συνέπεσε, και τα αγαπημένα τους έντυπα τους τίμησαν ως τους αξίζει, με πολυσέλιδα αφιερώματα και μεγάλες συνεντεύξεις. Γιατί σταματούν όμως; Αφού λένε και οι δύο το ίδιο, πως αυτό που κάνουν «δεν είναι ένα επάγγελμα, είναι μια ζωή», πως τα σκίτσα είναι το «οξυγόνο» τους. Αποδεικνύεται πως έχουν και οι δύο τον ίδιο φόβο: να μην κάνουν το «παραπανίσιο σκίτσο». «Φοβάμαι μήπως πουν: γαντζώνεται, αλλά είναι κουρασμένος, δεν ανανεώνεται, γιατί είναι ακόμα εδώ;» εξηγεί ο Plantu. «Δεν νιώθω άνετα με όλα αυτά τα ψηφιακά. Όλα αυτά τα συνθηματικά, τους κωδικούς… χάνομαι», λέει ο Willem. Τέλος εποχής λοιπόν, αλλά οι απανταχού λάτρεις των σκίτσων τους μπορούν να παρηγορηθούν με την ιδέα πως αμφότεροι αφήνουν στο πόστο τους άξιους συνεχιστές – και επίσης, πως θα είναι μερική μόνο η σύνταξή τους, ο Plantu έχει «χίλιες ιδέες» και ο Willem θα συνεχίσει να συνεργάζεται με τη δεύτερη μεγάλη του αγάπη, το σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo». «Πάνε δέκα χρόνια που ζητάω από τους διευθυντές της "Monde" να με αντικαταστήσουν με κάποιον/α νεότερο/η. Φανταστείτε τη χαρά μου που με διαδέχονται οι σκιτσογράφοι της Cartooning for Peace», επισημαίνει ο Plantu αναφερόμενος στη διεθνή κολεκτίβα που ίδρυσε ο ίδιος από κοινού με τον πρώην γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν το 2006, και η οποία συνασπίζει συνολικά 220 σκιτσογράφους από 54 χώρες: ένα επιλεγμένο σκίτσο κάποιου ή κάποιας από αυτούς θα δημοσιεύει εφεξής καθημερινά η «Monde» στο πρωτοσέλιδό της, στη θέση του δικού του. Όσο για τον Willem, αυτός παραδίδει, στη «Libération», τη σκυτάλη στην 38χρονη Coco, μία από τους επιζήσαντες της σφαγής στο «Charlie Hebdo» – και είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει γυναίκα τη θέση τού επίσημου, τρόπον τινά, σκιτσογράφου σε μια μεγάλη γαλλική εφημερίδα. «Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ αγαπημένε μου Willem. Θα δουλέψω, θα καλλιεργηθώ, θα τολμήσω, θα διασκεδάσω. Και κυρίως: θα είμαι ελεύθερη και θα σκιτσάρω», διαμήνυσε η Coco σε αυτή την «ιδιοφυΐα του σκίτσου». Γιατί δεν ζει στο Παρίσι ο Willem, εδώ και δέκα χρόνια έχει εγκατασταθεί μαζί με την αγαπημένη του Μεντί, τη νορβηγίδα καλλιτέχνιδα που γνώρισε και ερωτεύτηκε μια μέρα του 1969 στο Παρίσι, στο νησί Γκρουά, ανοιχτά των ακτών της Βρετάνης: εκεί ταξίδεψαν, με όλες τις δυσκολίες της πανδημίας, προκειμένου να του πάρουν συνέντευξη, μια ομάδα δημοσιογράφων της «Libération»: τους ομολόγησε πως τον τρομάζει λίγο ο χωρισμός του από την εφημερίδα, αναρωτήθηκε μάλιστα μήπως ένα πρόβλημα που διαπίστωσε πρόσφατα στην ακοή του «οφείλεται σε αυτό, μήπως είναι ψυχοσωματικό… Υπάρχουν ακόμα τόσα πράγματα που θέλω να παρακολουθήσω», πρόσθεσε. Willem Δεν είναι γεννημένος Γάλλος ο Willem, στο Έρμελο της Ολλανδίας γεννήθηκε το 1941, ως Μπέρνχαρντ Βίλεμ Χόλτροπ, ο μικρότερος πέντε παιδιών: από τον γιατρό και αντιστασιακό πατέρα του κληρονόμησε τον αντιμιλιταρισμό του – και το μίσος για τους Ναζί. «Σκράπας», κατά δική του δήλωση, στο σχολείο, αγαπούσε μόνο το σκίτσο και την ιστορία, το πρώτο σκίτσο που δημοσίευσε όμως το 1966 δεν του βγήκε σε καλό, απεικόνιζε τη βασίλισσα Τζουλιάνα της Ολλανδίας σαν ιερόδουλη, και ήταν η αφορμή για να κατασχεθεί το μικρό σατιρικό περιοδικό που είχε ιδρύσει, συμμετέχοντας στο ολλανδικό αναρχοκαλλιτεχνοοικολογικό κίνημα Provo. Στη Γαλλία κατέφθασε το 1968, σε ένα Παρίσι σε πλήρη αναβρασμό. Συνδέθηκε με τον σουρεαλιστή καλλιτέχνη Ρολάν Τοπόρ και τον σκιτσογράφο Siné, εργάστηκε για το σατιρικό περιοδικό «L' Enragé», κατόπιν για το θρυλικό «Hara-Kiri», τον πρόδρομο του «Charlie Hebdo». Έγινε ένας μετρ της πρόκλησης και της καυστικής σάτιρας – στη «Libération» από το 1982, στο «Charlie Hebdo» από το 1992. Για την τζιχαντιστική επίθεση που κόστισε τη ζωή σε τόσους αγαπημένους συναδέλφους του στο περιοδικό, τον Ιανουάριο του 2015, δεν του αρέσει να μιλάει δημοσίως, τους μνημονεύει όμως καθημερινά στις ιδιωτικές του συζητήσεις με τη Μεντί. «Τους φανατικούς δεν τους αγαπώ πολύ. Οι άνθρωποι που έχουν τη θρησκεία τους και δεν μιλούν για αυτή, μια χαρά», λέει απλά. Δεν του παίρνεις εύκολα λόγια του Willem, γι' αυτό πήγαν τέσσερις δημοσιογράφοι να τον βρουν στο Γκρουά, είναι ένας άνθρωπος μοναχικός και λιγομίλητος, εκφράζεται μέσα από τα σκίτσα του. Plantu Ο Plantu, κατά κόσμον Ζαν Πλαντιρέ, έχει άλλο χαρακτήρα, άλλο ύφος – ας πούμε πως ο καθένας βρήκε την εφημερίδα που του ταίριαζε. Οι γονείς του τον προόριζαν για γιατρό, έπειτα από δύο χρόνια στην ιατρική σχολή όμως εκείνος τα παράτησε και πήγε στις Βρυξέλλες να σπουδάσει σχέδιο στη σχολή Saint-Luc. Αναγκάστηκε ωστόσο να την εγκαταλείψει έπειτα από τρεις μήνες λόγω έλλειψης χρημάτων (είχε τσακωθεί με τον πατέρα του), «δεν πήρα καν τις βάσεις» λέει και επιμένει πως «εξακολουθεί να μην τις έχει», πως του λείπει η τεχνική – «ψαρεύετε κομπλιμέντα τώρα!» του αντέτεινε η δημοσιογράφος. Αλλά όχι, μοιάζει ειλικρινής ο Plantu όταν εξηγεί πόσο απίστευτο του φαινόταν όταν άρχισε να σκιτσάρει για τη «Monde» το 1972, να πληρώνεται «για να κάνει το κέφι του». Το πρώτο του πρωτοσέλιδο σκίτσο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα το 1978, το ραντεβού έγινε καθημερινό από το 1985 – μέχρι και χθες, οπότε το αγαπημένο του ποντικάκι, που έβρισκε καθημερινά τρόπο να τρυπώνει στις γελοιογραφίες του, κούνησε το μαντίλι στους αναγνώστες. «Α, το ποντικάκι μου! Το δημιούργησα μια μέρα θυμού με μια καλλιτεχνική διευθύντρια που είχε ξαποστείλει δύο σκιτσογράφους και αρνιόταν κάθε διάλογο. Το ποντικάκι μου, ανεξέλεγκτο και αλλόκοτο, είχε λοιπόν ως στόχο να της βγάλει, τρόπον τινά, τη γλώσσα. Κι έπειτα οι αναγνώστες το αγάπησαν και έγινε ο συνεργός μου, ο έμπιστός μου, η εκτόνωσή μου» αποκαλύπτει. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» Plantu, Willem, από τους απανταχού γαλλόφιλους. Και το σχετικό link...

Το (ελλιπές) ημερολόγιο του Απριλίου, ανακοινώθηκε. Εν αναμονή του ΚΟΜΙΞ και του Super Μίκυ.

Σας φαίνεται λογικό μια συλλογή με τα καλύτερα graphic novel της Marvel να μην περιέχει τόμους που έχουν ξαναεκδοθεί στην εκάστοτε χώρα; Σέβομαι αυτούς που ξενερώνουν γτ θέλουν να παρακολουθούν τη σειρά και δυσκολεύονται όταν έχουν ήδη κάποιους τόμους, απλά υπενθυμίζω τι σειρά είναι η συγκεκριμένη... Και λογικό ο Anubis να συνεχίζει να εκδίδει τόμους, δεν κρατιέται μόνο απ αυτή τη δουλειά, ούτε αγοράζουν όλοι τη σειρά, υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν μεμονωμένους τόμους και όχι το νούμερο τάδε κάποιας σειράς... Παραθέτω απλά κάποιες σκέψεις μου, δεν έχω σκοπό να πουλήσω εξυπνάδα, ούτε είμαι μέσα στις εταιρίες να ξέρω κάτι παραπάνω απ τους άλλους...

Tευχη 66 κ 98 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Συνήθως, όχι πάντα, τα πρώτα τεύχη μιας σειράς δεν είναι τόσο καλά, για αυτό έστω και λίγο ικανοποιητική να τη βρω πάντα τη συνεχίζω με την ελπίδα να φτιάξει. Έτσι και εδώ και πόσο μάλλον μετά από τα σχόλια σας ότι γίνεται καλύτερη παρακάτω, αποφάσισα να πάρω και τα υπόλοιπα τεύχη. "Άγρια Δύση" είναι αυτή κάτι θα έχει να "δώσει".

A ok, λογικό τότε να μην το βρήκες κάτι το εξαιρετικό. Tο 1ο story arc είναι σχετικά αδύναμο, χωρίς βέβαια να είναι κακό ή μέτριο. Ειδικά το φινάλε (τεύχος #5) το θεωρώ πολύ ποιοτικό. Το έχουμε ξαναπεί ότι η σειρά όσο προχωράει γίνεται όλο και καλύτερη, τόσο σεναριακά όσο και σχεδιαστικά. Το σχέδιο στα 3-4 πρώτα άλμπουμ είναι βαθιά επηρεασμένο απ΄του Jije (το λέει και ο ίδιος ο Giraud στα extras της αμερικάνικης έκδοσης). Είναι εντελώς φάση Jerry Spring. Απ΄το 5ο τεύχος (Το Μονοπάτι των Ναβάχος) ανεβαίνει το επίπεδο σχεδιαστικά και σεναριακά

Τα δύο πρώτα της σειράς "Οχυρό Ναβάχο" "Κεραυνοί στη Δύση"

Μετά από καιρό, έχοντας στην κατοχή μου τα δύο πρώτα τεύχη, και "ανάστασης" της σειράς από την Μαμούθ με την κυκλοφορία καινούριας ιστορίας, αποφάσισα να την ξεκινήσω. Ωραία ιστορία με ικανοποιητικό σχέδιο. Κλασικό γουέστερν που διαδραματίζεται σε μια εποχή λίγο μετά τον εμφύλιο στην Αμερική, με λευκούς, με ινδιάνους, με μεξικανούς, γενικά με όλο τον "συρφετό" εκείνης της εποχής και με έναν ήρωα που προσπαθεί να σώσει την κατάσταση, αψηφώντας πολλές φορές τον κίνδυνο. Πιστεύοντας ότι θα πάει ακόμα καλύτερα, "ψήθηκα" να πάρω και τα υπόλοιπα τεύχη της σειράς.