Αίθουσα Νικητών

Τελικό trailer για τη σειρά. Περιμένω πως και πως να τη δω προσωπικά.

Τελευταίο trailer πριν έρθει η ταινία. Έχουμε και αρκετές πρώτες αντιδράσεις που τις συγκεντρώσαμε στο superheronews.gr: https://www.superheronews.gr/2021/03/zack-snyders-justice-league-first-reactions.html

Πόσο μπροστά ήσουν ρε @Manitou με τα καλαμάκια σου έπρεπε να περάσουν 40 τόμοι να το καταλάβουμε. Όταν θα αρχίσουμε και όλοι να πλένουμε δόντια πριν το διάβασμα θα έχει δικαιωθεί και @O Φρατζάτος.

@Gong, @nikolas1503, @Marvel Duck Πολύχρονoι και ό,τι επιθυμείτε!!! Καλή Σαρακοστή σε όλους!!!

Καλή σαρακοστή Επίσης πολύχρονοι οι @nikolas1503 και @Gong με χαρά, υγεία και πολλά κόμικς.

Από τις πιο ωραίες ιστορίες του Κορτο κατά την γνώμη μου! Όσοι διαβάζεται Κορτο πιστεύω την εκτιμάτε την ιστορία και σας αρέσει. Επίσης το σχέδιο αρκετά ωραίο, και για τους αναγνώστες του Κορτο αρκετά κλασσικό είδος. Πάλι καλά που υπάρχει ο Λεωκρατης και κρατάει την εκδοτική και νταξει ωραία τα ξενόγλωσσα (αμερικανικά ιταλικά κτλπ) τεύχη αλλά γιατί όχι και μια ελληνική έκδοση..

Καλή Σαρακοστή Και Καλή δύναμη σε όλους και καλή Εβδομάδα παιδιά

Μα είναι δυνατόν να υπάρχει μία απάντηση για τόσο διαφορετικές ιστορίες και χρονικές περιόδους που έχει αυτή η σειρά, οι οποίες αναλύονται σε 32 σελίδες μέχρι στιγμής; Τι απάντηση περίμενες ακριβώς να πάρεις; Τα κόμικς αυτά ξεκινούν χρονικά απ' τη δεκαετία του '60 μέχρι τη δεκαετία του 2000, με διάφορους σκιτσογράφους και σεναριογράφους και κάποιοι συμφορουμήτες εδώ μέσα (όχι εγώ!) έχουν κάνει κριτικές για κάθε τόμο. Επομένως για να μάθεις εάν σ' ενδιαφέρουν όλοι ή ορισμένοι και ποιοι, θα πρέπει να στρωθείς στο διάβασμα (σε περίπτωση που δε σκέφτεσαι να τους πάρεις όλους!). Ένα μικρό σχόλιο ή μία πρόταση ως απάντηση, δεν αρκεί. Άλλοι λένε ότι έχουν ξετρελαθεί, άλλοι ότι την αγοράζουν επιλεκτικά μιας και δε διαβάζουν υπερηρωικά (ή τέλος πάντων ξεκίνησαν τώρα), σε άλλους δεν αρέσουν ιστορίες όπου περιλαμβάνονται πολλοί χαρακτήρες, σε άλλους δεν αρέσει η "αναίτια βία" που υποτίθεται πως υπάρχει σε ορισμένους τόμους, γούστα είναι αυτά, αλλά η σειρά έχει αρκετά διαφορετικές ιστορίες και μπορεί να χρειαστεί να επιλέξεις. Τέλος πάντων, σε γενικές γραμμές η σειρά, απ' ότι φαίνεται, χαίρει αρκετά μεγάλης αποδοχής από τον κόσμο, ορισμένοι τους αγοράζουμε όλους, άλλοι έχουν πάρει τους μισούς ή λιγότερους (προσπαθούν επιλεκτικά να πάρουν με χαρακτήρες που φαίνεται ότι είναι της αρεσκείας τους), αναμφισβήτητα πάντως μιλάμε για value for money αγορά και μία καλή περίπτωση για κάποιον που θέλει να μάθει κάποιες διάσπαρτες ιστορίες που αφορούν χαρακτήρας απ' το σύμπαν της "Marvel Comics". Κάποιες είναι πολύ κλασικές ιστορίες, άλλες είναι περισσότερο σημαντικές, άλλες λιγότερο, από κει και πέρα αγοράζει κανείς σύμφωνα με τα προσωπικά του γούστα. Εάν θέλεις να μάθεις μεμονωμένα τι "παίζει" σε κάθε τόμο (κάποιες κριτικές έχουν spoilers βέβαια. Το λέω ενημερωτικά!), ξαναλέω πως θα πρέπει να ανατρέξεις στις προηγούμενες σελίδες. Για τον "Zagor" που ρώτησες, το 1ο σχόλιο κάθε παρουσίασης έχει σχεδόν πάντοτε βασικές πληροφορίες, όπως και ένα πινακάκι όπου δίνει κάποια στοιχεία. Μόνο αυτό αν διάβαζες, θα λυνόταν η απορία σου.

Χρονια Πολλα, και καλη Σαρακοστη σε ολα τα παιδια!!!

Καλή σαρακοστή και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες!!!

Καλή Καθαρή Δευτέρα σε όλους! Επίσης χρόνια πολλά στον φίλο @Gong! Να τα εκατοστίσεις με υγεία και πολλά κόμικς και πολλή ταραμοσαλάτα μιας και είναι η μέρα!

Χαχαχα Κοίτα, επειδή πλέον έχω μόλις 23 τόμους επενδύω στην αφαιρετική. Δηλαδή πως είναι όταν γράφεις χωρίς κάποια γράμματα και ο άλλος καταλαβαίνει? Έτσι ακριβώς. Ελπίζω ν κτλβς πυ τ πγνω. Πάω τώρα να πλύνω τα δόντια μου γιατί μόλις ξύπνησα και πρέπει να διαβάσω και κάτι...

Συμφωνώ, απλά για το μικρό αλλά πολυσέλιδο φορματ είναι μάλλον αδύνατη η βιβλιοδεσία με πιαστράκια. Βέβαια, όπως πολύ σωστά είπες εμείς σαν αναγνώστες δεν ενδιαφερόμαστε για τις τεχνικές δυσκολίες αλλά για το αποτέλεσμα, το οποίο πράγματι είναι μέτριο. Η μόνες πιθανές λύσεις που σκέφτομαι για να βελτιωθεί η βιβλιοδεσία είναι δύο. Αρχικά να μειωθούν οι σελίδες στις ογδόντα και μαζί μετις σελίδες να πέσει και η τιμή. Αλλά η μείωση πενήντα σελίδων, θα βελτίωνε την βιβλιοδεσία μεν αλλά θα απογοήτευε και θα θύμωνε τους αναγνώστες δε. Η δεύτερη είναι η αύξηση του μεγέθους( μέγεθος "Super Μίκυ") και μαζί η αύξηση της τιμής. Αυτό πάλι θα δυσαρεστούσε τους αναγνώστες όμως, καθώς αφ' ενός δεν θα ήταν πλέον το "Μίκυ Μάους" αλλά το "Super Μίκυ 2" που αντί για δανέζικες, θα είχε μέσα ιταλικές ιστορίες και αφ' ετέρου γιατί έχοντας μέγεθος αλλά και σελίδες ίδιες με αυτές του "Super Μίκυ" η τιμή θα αυξανόταν και θα έφτανε τα 2,90€. Όμως το "Super Μίκυ" είναι μηνιαίο περιοδικό, ενώ το "Μίκυ Μάους" εβδομαδιαίο. Το αποτέλεσμα θα ήταν, από εκεί που δίνεις 1,90*4= 7,60 τον μήνα για "Μίκυ Μάους" θα δίνεις 2,90*4= 11,60 τον μήνα για "Μίκυ Μάους. Οπότε, νομίζω, ότι είναι μία χαρά η τωρινή βιβλιοδεσία. Τώρα, όσον αφορά το "Ντόναλντ" η αλήθεια είναι, ότι θα μου άρεσε να το βλέπαμε σε μεγάλο μέγεθος, κι ας αυξανόταν η τιμή του κατά 1€. Αφού είναι μηνιαίο, και εντάξει, όσο να πεις ένα ευρώ τον μήνα δεν κάνει μεγάλη διαφορά

NΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ! Απο συζητηση του 2018 σε forum υπαρχει post που διχνει αλλαγμενο το εξωφυλλο του χαρτωνιου του 1ου τευχους οπου ξεκαθαρα αναφερει οτι η φιγουρα ζυγιζει 8,5kg (https://forum.model-space.co.uk/default.aspx?g=posts&t=29648 Σε βιντεο του 2019 ενος ιταλου που εχει την στολη ενας γραφει οτι η εταιρια μειωσε το βαρος σε 3,6 κιλα και ταυτοχρονα σε βιντεο του 2020 ενος ιαπωνα που ανεβηκε στην ομαδα γραφει στην περιγραφη "συνολικό μήκος 60 cm, βάρος 3,6 kg". Επισης ουτε στο site της De Agostini,ουτε σε καποιο απο τα τευχοι δεν αναφερει πλεον πουθενα το βαρος της ενω αναφερει σε ψιλα γραμματα οτι "Ο Εκδότης διατηρεί το δικαίωμα να τροποποιήσει το σχήμα και / ή το χρώμα των αντικειμένων ή να τα αντικαταστησει με αλλα ισης η παρομοιας αξιας" Τα συμπερασματα δικα σας..

Έχεις δίκιο φίλε! Να σε καλά

Συμφωνώ φίλε έχεις δίκιο! Το θέμα ξες ποιο είναι όμως? Ότι εμείς δεν είμαστε ειδικοί να δώσουμε συμβουλές και υποδείξεις πως θα γίνει τι.εγω πιστεύω ότι είμαι οι αναγνώστες και οι συλλέκτες μπορούμε απλά να σχολιάζουμε και να εκφράζουμε γνώμη. Εμένα η γνώμη είναι πως αυτός ο τρόπος βιβλιοδεσίας βρε αδερφέ δεν είναι και ο καλύτερος και ο πιο ωραίος.

Εγώ, νομίζω πως τα πιαστράκια δεν βοηθούν τόσο στα πολυσέλιδα τεύχη μικρού μεγέθους. Ας πούμε το Μπλέκ παρά το ότι έχει πολλές σελίδες(περισσότερες απ' το "Μίκυ Μάους"),μπορεί κι έχει πιαστράκια γιατί έχει μεγάλο μέγεθος. Αν θυμάσαι, κι ο Τερζόπουλος από ένα σημείο κι έπειτα(από τότε που το "Μίκυ Μάους" απέκτησε εκατό σελίδες, άρχισε να φτιάχνει κι αυτός τα τεύχη του με κόλλα). Κι επίσης, και τα "Κλασικά", τα οποία ήταν πολυσέλιδα περιοδικά, ανέκαθεν η βιβλιοδεσία τους είχε κόλλα.

Πότε κιόλας 40 τόμοι; Αυτό σημαίνει ότι εμείς οι τακτικοί αναγνώστες έχουμε επενδύσει 400 ευρώ στην συλλογή. Δεν πιστεύω πως αυτά τα λεφτά πήγαν χαμένα και θα ήθελα να το χρησιμοποιήσω αυτό ως αφορμή για να συγχαρώ για άλλη μια φορά όσους συνέβαλαν στην μεταφορά αυτής της συλλογής στην Ελλάδα. Πραγματικά, μπράβο! Η πραγματοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν είναι εύκολη και χαίρομαι που υπάρχει μια συλλογή που προσφέρει φανταστικές ιστορίες σε εξαιρετική ποιότητα και προσιτή τιμή. Ορίστε και μια εικόνα της ράχης, να τη χαιρόμαστε!

Ομολογω οτι δεν περιμενα να βγαλουν και τα αλλα δυο.Υπεθετα οτι θα τα βαλουν στο μπλεκ οπως τον Ποπαυ.

Στο τεράστιο σε όγκο και ποιότητα έργο του Ουμπέρτο Έκο τα κόμικς είχαν πάντα ξεχωριστή θέση. Τα μελέτησε εις βάθος και πρότεινε εργαλεία και τρόπους για την ερμηνεία και την κατανόηση της γλώσσας και των τεχνικών τους. Δεν δίσταζε όμως να εκφράσει και τις προτιμήσεις του. Αφιερώνουμε τον χώρο μας σήμερα σε λίγα από τα γραπτά του πάνω στα κόμικς που αγαπούσε. Η παρουσία του ήταν καταλυτική στα παγκόσμια γράμματα και στις τέχνες. Ασχολήθηκε με δεκάδες επιστημονικά αντικείμενα, από την κριτική και θεωρία της Λογοτεχνίας μέχρι τη Σημειωτική και από τη Μαζική Κουλτούρα μέχρι τη Φιλοσοφία και την Κοινωνιολογία. Οξυδερκής πολιτισμικός αναλυτής, είχε μια μοναδική ικανότητα να συσχετίζει ετερόκλητες έννοιες από διαφορετικά πεδία και να προτείνει πρωτοποριακές ερμηνείες της σύγχρονης κουλτούρας και της ιστορίας των πολιτισμών. Η διακειμενικότητα χαρακτήριζε πάντα τη γραφή του, τόσο την επιστημονική-ακαδημαϊκή όσο και τη λογοτεχνική και κατόρθωνε με έναν ιδιαίτερο τρόπο να συνδυάζει κείμενα και εικόνες συνθέτοντας υβριδικά έργα σπάνιας γοητείας. Στο έργο του, τα κόμικς είχαν πάντα μια ξεχωριστή θέση και συχνά-πυκνά επανερχόταν σε αυτά για να τα μελετήσει και μέσω αυτών να εξαγάγει γενικότερα συμπεράσματα. Ποτέ δεν ήταν όμως αποστασιοποιημένος από τα έργα που εξέταζε και δεν ερευνούσε τα αντικείμενά του στο χειρουργικό τραπέζι, αλλά άφηνε πάντα την προσωπική του γνώμη να παρεισφρέει στα γραπτά του. Krazy Kat Στους «Κήνσορες και Θεράποντες», ένα πρωτοποριακό βιβλίο του 1964 πάνω σε έργα της μαζικής κουλτούρας που θεωρείται πια κλασικό (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γνώση σε μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη), περιέλαβε ως μελέτες περίπτωσης τα «Peanuts» του Charles Schulz, μίλησε για την αμφισεξουαλική γάτα «Krazy Kat» του George Herriman, ανέλυσε τον μύθο του «Σούπερμαν», ανέπτυξε στοιχεία της σημειολογικής του θεωρίας με αφορμή τον «Στιβ Κάνιον». Για τη γάτα του Herriman έγραφε: «Στο Krazy Kat η ποίηση γεννιόταν από ένα λυρικό πείσμα του δημιουργού, που επανελάμβανε επ’ άπειρον την ιστορία του, με συνεχείς παραλλαγές στο θέμα, και μόνο μ’ αυτόν τον όρο η αλαζονεία του ποντικού, η χωρίς ανταλλάγματα ευσπλαχνία του σκύλου και ο απελπισμένος έρωτας του γάτου έφταναν σ’ ένα σημείο που από πολλούς κριτικούς θεωρήθηκε πραγματικός όρος της ποίησης, αδιάκοπη ελεγεία φτιαγμένη από οδυνηρή αθωότητα[…]. Έτσι αναπαραγόταν σε κάποιο βαθμό ο μύθος της Σεχραζάτ: η σύζυγος, που ο σουλτάνος την παντρεύτηκε για να τη χρησιμοποιήσει για μία νύχτα και κατόπιν να τη σκοτώσει, άρχιζε να διηγείται μια ιστορία και ο σουλτάνος ξεχνούσε τη γυναίκα για την ιστορία, ανακάλυπτε δηλαδή έναν άλλο κόσμο αξιών και τέρψεων». Krazy Kat Από την Krazy Kat περνά στο επόμενο λατρεμένο του στριπ που δεν είναι άλλο από τη σειρά Peanuts, μια σειρά που επί 50 ολόκληρα χρόνια στηρίχτηκε σε ένα βασικό μοτίβο: τα επαναλαμβανόμενα προβλήματα «επιβίωσης» ενός καλόκαρδου, άτυχου και γκαφατζή πιτσιρίκου σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν μεγάλοι αλλά τα παιδιά αναπαράγουν τον κόσμο τους. «Τα παιδιά αυτά μας αγγίζουν βαθύτατα γιατί κατά μία έννοια είναι τέρατα: είναι τερατώδεις παιδικές αναγωγές όλων των νευρώσεων ενός σύγχρονου πολίτη του βιομηχανικού πολιτισμού. Μας αγγίζουν βαθιά διότι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τέρατα, επειδή εμείς οι μεγάλοι τα κάναμε. Στα παιδιά αυτά ξαναβρίσκουμε τα πάντα, τον Φρόιντ, τη μαζικοποίηση, την κουλτούρα που συσσωρεύσαμε μέσα από διάφορες επιλογές, τον απεγνωσμένο αγώνα για επιτυχία, την αναζήτηση συμπαθειών, τη μοναξιά, την αλαζονική αντίδραση, την παθητική συναίνεση και τη νευρωτική διαμαρτυρία. Κι όμως, όλα αυτά τα στοιχεία δεν ανθούν έτσι όπως τα ξέρουμε από τα στόματα μιας ομάδας αθώων: έχουν μελετηθεί και επαναληφθεί αφού έχουν περάσει από το φίλτρο της αθωότητας». Charlie Brown, «Peanuts» Ο κεντρικός πρωταγωνιστής Τσάρλι Μπράουν αποτέλεσε ένα εμβληματικό πρόσωπο των κόμικς και μαζί με τον σκύλο του τον Σνούπι έγιναν παγκοσμίως αναγνωρίσιμες φιγούρες. Ο Ουμπέρτο Έκο φαίνεται ότι τον συμπαθούσε βαθιά και, ίσως, τον λυπόταν: «Αφελής, κεφάλας, πάντοτε αδέξιος και επομένως προορισμένος για την αποτυχία[…]. Αποτυγχάνει διαρκώς. Η μοναξιά του γίνεται αβυσσαλέα, το σύμπλεγμα κατωτερότητας που έχει τον διαπερνά (και ενισχύεται από τη διαρκή υποψία, που φτάνει και στον αναγνώστη, ότι ο Τσάρλι Μπράουν δεν έχει κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, αλλά είναι πράγματι κατώτερος). Η τραγωδία είναι ότι ο Τσάρλι Μπράουν δεν είναι κατώτερος. Ακόμη χειρότερα: είναι απόλυτα φυσιολογικός. Είναι όπως όλοι μας. Γι’ αυτό βαδίζει συνεχώς στο χείλος της αυτοκτονίας ή μάλλον της κατάρρευσης: διότι ψάχνει τη σωτηρία με τις βολικές φόρμουλες που του προτείνει η κοινωνία όπου ζει[…]. Όμως καθώς το κάνει με απόλυτα αθώα καρδιά και χωρίς καμία πονηριά, η κοινωνία είναι έτοιμη να τον απωθήσει, εκπροσωπούμενη από τη Λούσι, μητριαρχική, πονηρή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, που δανείζει με σίγουρα κέρδη, έτοιμη να ξεπουλήσει με αυθάδεια κάθε είδους ψευτιά αρκεί να φέρει αποτέλεσμα[…]. Τα παιδιά του Σουλτς εκπροσωπούν έναν μικρόκοσμο όπου προσωποποιείται όλη η τραγωδία ή η κωμωδία μας». Απόσπασμα από τη σελίδα του Steve Canyon που αναλύει ο Ουμπέρτο Έκο στο «Κήνσορες και Θεράποντες» Αν όμως για τα προαναφερθέντα κόμικς ο Έκο προβαίνει σε μια θεματική ανάλυση και περιγραφή, ο «Στιβ Κάνιον» γίνεται το παράδειγμά του για μια δομική ανάλυση που τον οδηγεί σε συμπεράσματα όπως, μεταξύ άλλων, το ακόλουθο: «Αν από μια άποψη τα κόμικς θέτουν σε κυκλοφορία πρωτότυπες τεχνοτροπίες και αν από αυτή την άποψη μελετηθούν όχι απλώς ως αισθητικά συμβάντα, αλλά και ως παράγοντες μεταβολής των ηθών – από την άλλη, επιτελούν δράση ομολογοποίησης και διάδοσης λημμάτων ύφους, είτε ως απλή εξασθένησή τους είτε ως ανάκτησή τους. Η κριτική αυτής της διαδικασίας δεν μπορεί να γίνει κατά γενικό τρόπο· απαιτείται ιστορική, κριτική και παιδαγωγική αξιολόγηση κάθε περίπτωσης». Στο ίδιο βιβλίο περιλαμβάνεται και το κεφάλαιο «Ο Μύθος του Σούπερμαν» γύρω από τις διαδικασίες μυθοποίησης στη μαζική κουλτούρα με παραδείγματα των κόμικς όπως ο Ντικ Τρέισι, ο Τέρι και οι Πειρατές και φυσικά ο ίδιος ο Σούπερμαν. «Κήνσορες και Θεράποντες», «Η μυστηριώδη φλόγα της βασίλισσας Λοάνα» και «Ο Υπεράνθρωπος των Μαζών» Σε εκλεπτύνσεις και επεκτάσεις πάνω στους ίδιους προβληματισμούς και στοχασμούς προέβη ο Ουμπέρτο Έκο το 1978 στο βιβλίο του «Ο Υπεράνθρωπος των Μαζών» (εκδόσεις Γνώση, μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη). Ανάμεσα σε ηρωικές μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας ο Έκο τοποθετεί και μελετά και τον Ταρζάν. Τον παρομοιάζει μάλιστα με άλλους «ήρωες» που παρήγαγε σε πλεόνασμα η δυτική κουλτούρα παρουσιάζοντάς τους ως εκπολιτιστές ή/και θριαμβευτές επί της άγριας φύσης λόγω της λευκής καταγωγής τους: «Το πρώτο ρεύμα είναι του Ρουσό. Ταρζάν ή η επιστροφή στη φύση. Το ζήτημα δεν είναι καινούργιο, αναφέρεται στον Μόγλη του Κίπλινγκ, ο οποίος επαναλάμβανε τις εθνογραφικές πραγματείες για το παιδί-λύκο και τα παιδιά που τα εγκατέλειψαν μετά τη γέννησή τους και ανατράφηκαν από ζώα (ρεύμα που το ξαναβρίσκουμε με διαφορετικό τρόπο στον μύθο του Κάσπαρ Χάουζερ και που φτάνει ως το πρωτοποριακό θεατρικό piece του Πέτερ Χάντκε). Η δύναμη και η αγνότητα της επαφής με τα χόρτα, με το νερό, τα ατμοσφαιρικά φαινόμενα, το ωμό κρέας, τα ζώα και ούτω καθεξής. Όλα τα στοιχεία είναι εδώ. Μόνο που συντίθενται με την αγγλοσαξονική εκδοχή τής κατά Ρουσό επιστροφής, όπως είχε διαφανεί στον Ροβινσώνα Κρούσο του Ντεφόε, ο οποίος επιστρέφει στη φύση, αλλά τη μεταβάλλει επινοώντας εκ νέου τον πολιτισμό». Κόρτο Μαλτέζε Όμως και στα δικά του μυθιστορήματα τα κόμικς παίζουν, άμεσα ή έμμεσα, καθοριστικό ρόλο στην πλοκή. Όπως ο ίδιος περιγράφει το 2003 στο βιβλίο του «Εμπειρίες Μετάφρασης» (εκδ. Γνώση, μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη) αναφερόμενος στο μυθιστόρημά του «Το Νησί της Προηγούμενης Ημέρας», οι οδηγίες που έδινε στους μεταφραστές του σε διάφορες γλώσσες ως προς την επιλογή ονόματος για τον χαρακτήρα του με το όνομα Τζιμ της Κάνναβης ήταν ότι έπρεπε να αποτελεί «ένα κράμα του Λόρδου Τζιμ, του Κόρτο Μαλτέζε (σ.σ.: του δημοφιλούς τυχοδιώκτη ναυτικού των κόμικς του Ούγκο Πρατ), του Gauguin, του Stevenson και του Σάντερς του Ποταμού». Περισσότερο από ότι σε οποιοδήποτε άλλο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο όμως, τα κόμικς βρίσκονται στο επίκεντρο της πλοκής στη «Μυστηριώδη Φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα» (2004, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη). Το Κεφάλαιο 5 φέρει τον τίτλο «Ο Θησαυρός της Κλάραμπελ», της γνωστής αγελάδας των κόμικς του Ντίσνεϊ, ενώ το Κεφάλαιο 11 αποτελεί ένα «πανηγύρι» των κόμικς γεμάτο αναφορές σε παλιά περιοδικά και χαρακτήρες όπως ο Μίκι Μάους, ο Φέλιξ ο Γάτος, ο Φλας Γκόρντον, ο Ποπάι και η Όλιβ, ο Φάντομ, ο Μαντρέικ ο Μάγος, ο Λιλ Αμπνερ κ.ά. μαζί με τις εικόνες τους που παρεμβάλλονται στο μυθιστόρημα και συνδιαμορφώνουν την ιστορία. Σελίδα από τη «Μυστηριώδη Φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα» Αξίζει κανείς να διαβάσει το σύνολο του έργου του Ουμπέρτο Έκο σε όλους τους τομείς όπου δραστηριοποιήθηκε. Παραμένει πάντα συναρπαστικό και επίκαιρο παρά τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να ανακύπτουν σε ζητήματα θεωρίας και ερμηνείας. Ειδικότερα οι αναγνώστες των κόμικς, διαβάζοντας τόσο τα μυθιστορήματα όσο και τα δοκίμια του Ιταλού διανοητή και ανατρέχοντας σε αυτά, μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα τη γλώσσα της ένατης τέχνης. Και να θυμηθούν παλιά κι αγαπημένα αναγνώσματα της παιδικής ηλικίας που, έστω κι αν χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες, εν τέλει αναγνωρίστηκαν ως άξια προσοχής και μελέτης. Από μόνο του θα αρκούσε αλλά υπάρχουν αμέτρητοι ακόμα λόγοι για να επιστρέφει κανείς διαρκώς στη σπουδαία λογοτεχνική και επιστημονική εργογραφία ενός μεγάλου συγγραφέα. Και το σχετικό link...

Αρκετά καλή έκδοση. Όπως λέει και ο φίλος @constantinople συνιστάται στους φίλους του Αστεριξ. Ακόμα και στο οικονομικό κομμάτι δεν νομίζω να χαλάει κάποιον.

Το διάβασα. Προτιμώ την παλιά έκδοση. Είχε πιο πολλές εικόνες (αν και πιο μικρές σε μέγεθος) που βοηθούσαν να γίνει πιο κατανοητή και παραστατική η ιστορία. Αφαίρεσαν πολλά σχέδια στην καινούρια έκδοση και προτίμησαν το μέγεθος απ΄την ποσότητα. Αλλά και στο κείμενο έχουμε μικροδιαφορές. Πέρα από μεταφραστικές, λείπουν κάποια λόγια στη νέα έκδοση. Αν κάποιος δεν έχει το άλμπουμ ας πάρει όποιο θέλει. Αλλά αν έχει το παλιό δεν αξίζει να πάρει και το καινούριο. Άποψή μου πάντα

Σε αντίθεση με τους περισσότερους μου άρεσε η όλη φάση με τις sitcoms. Το παίξιμο των 2 πρωταγωνιστών ήταν υπέροχο αν και για να πω την αλήθεια, λίγο περισσότερο ξεχώρισα την Olsen. Η Scarlet Witch ανέβηκε στα μάτια μου μετά από αυτό! Ο εχθρός δεν μου έκανε και πολύ κλικ οπότε τα 2 τελευταία επεισόδια τα βρήκα μέτρια ως προς αυτό το κομμάτι. Η εξέλιξη όμως είχε πολύ ενδιαφέρον.

Καλύτερα να γίνει έτσι κατά την γνώμη μου

Δύσκολα πλέον κάποιος έχει όλη την σειρά και όλα τα τεύχη και σε καλή κατάσταση εννοείται! Εσείς παιδιά έχετε κανένα τευχακι? Εγω έχω μερικά όπως το 202 207 222 και τέτοιας περίοδου.

Εφόσον "ψάχνεσαι" φίλε Χρήστο, δε χρειάζεται να ψαχτείς πολύ. Ξεκίνα απ' το να διαβάζεις τις κριτικές μελών σε αυτήν αυτό εδώ το νήμα που ήρθες κι έγραψες μόλις, για κάθε ένα τόμο, στις προηγούμενες σελίδες. Δεν πιστεύω να θέλεις να τα ξαναγράψουν απ' την αρχή τα παιδιά! Έτσι δεν είναι;

Εξωφυλλα/οπισθοφυλλα τευχων 348,360,371.388 Μεταφέρθηκαν στη βάση

@Manitou δυστυχώς έχουν ξεφύγει πλέον οι τιμές. Το λογικό πόσο τον 35 αντε 40 € που θεωρούσα μου φαίνεται ότι για κάποιον άλλον που δεν το χει θα φαίνεται άπιαστο όνειρο πλέον με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Πάντως ο Μαγικός Κόσμος σήμερα έβγαλε τον Βίο (μόνο τον πρώτο τόμο και όχι τα χαμένα επεισόδια) στα ελληνικά 100 ευρώ. Προσωπικά Πολλά μου φαινονται και αυτά. Με 80 παίρνεις καινούριο οοοοοοολο το πακέτο στα Αγγλικά. Σε ασύγκριτη ποιότητα εκτύπωση μέγεθος χρώματα και άρθρα. Αλλά λογικά η αγορά για κάποιον λόγο το πάει σε αυτές τις τιμές. Ρε λες να πουλήσω και εγώ τα δικά μου τώρα που γυρνάει? Είναι και με υπογραφή.

Τα GC Φανζίν ήταν ιδιωτικές πρωτοβουλίες μελών του GC.

Στο σημείο που μιλάς, για τα Editor's Choice Κλασσική Βιβλιοθήκη Disney, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ συμφωνώ μαζί σου! Πραγματικά, με το καλημέρα σας άρχισαν να κάνουν κριτς-κριτς. Ειδικά τα τρία πρώτα είναι ό,τι χειρότερο. Πάντως, στο μέλλον θα είναι πολύ συλλεκτικά, καθώς ελάχιστα θα καταφέρουν να επιζήσουν. Επίσης, αν και βγαίνω λίγο εκτός θέματος, τα Editor's Choice Κλασσική Βιβλιοθήκη Disney έχουν και πολύ κακής ποιότητας χαρτί. Τώρα, όσον αφορά την βιβλιοδεσία του "Μίκυ Μάους" και του "Ντόναλντ", θα διαφωνήσω. Εγώ τουλάχιστον, σε "Μίκυ Μάους" δεν έχω αντιμετωπίσει τέτοιο πρόβλημα. Θέλω να πω ότι εντάξει κάνει κρακ-κρουκ αλλά όχι και να νομίζω ότι θα μού μείνει στα χέρια το τεύχος και στα "Ντόναλντ" το έχω αντιμετωπίσει μόνο στο τεύχος #68 το οποίο το πήρα σε σακουλάκι. Ειδικά τα παλαιότερα "Ντόναλντ", ανοίγουν τέρμα. Τα τελευταία που έχω αγοράσει, κάνουν κάτι θορύβους αλλά όχι τόσο έντονους. Υ.Γ. Συγχαρητήρια για το καινούργιο σου βίντεο. Πραγματικά απ' τα καλύτερα που έχεις κάνει.

θα συμφωνήσω μαζί σου @Xrhstos comicsakias. Την βιβλιοδεσία του Μίκυ και του Ντοναλντ την βρίσκω κακή, σε μερικές περιπτώσεις άθλια (να μην μιλήσω για αυτήν των Editor's Choice Κλασσική Βιβλιοθήκη Disney). Μερικές μέρες αφού τα αγοράσω από το περίπτερο και πάρουν λίγη υγρασία (όχι οτι το σπίτι μου έχει πολύ υγρασία ,έχει όσο κάθε σπίτι) μια μερίδα των τευχών θα αντιμετωπίζει προβλήματα στη ράχη (πχ θα ανοίγει με λίγη δυσκολία και θα ακούγονται αυτά τα τρομακτικά KΡΑΚ ΚΡΟΥΚ που νομίζεις οτι θα σου γίνει 2 κομμάτια το τεύχος). Τα πιαστράκια και εγώ πιστεύω πως είναι καλύτερα αλλά για να μην τα χρησιμοποιούν εικάζω πως δεν είναι πιο οικονομικά.

Προτάσεις από τον κατάλογο του μήνα Μάρτιος 2021 BATMAN: WHITE KNIGHT PRESENTS - HARLEY QUINN HC (DC - BLACK LABEL) $24.99 BRINDILLE HC (MAGNETIC PRESS INC.) $29.99 GAMMA DRACONIS HC (TITAN COMICS) $14.99 IN A GRAPHIC NOVEL (HOUGHTON MIFFLIN COMPANY) $28.00 REBECCA AND LUCIE GN SC (DRAWN & QUARTERLY) $21.95 SHADOWS HC (DARK HORSE COMICS) $24.99 SLOW DEATH ZERO COMIX ANTHOLOGY OF ECOLOGICAL HORROR (LAST GASP) $24.95 STONE FRUIT HC (FANTAGRAPHICS BOOKS) $24.99 SUMMER SPIRIT GN (NOBROW) $16.95 THE TOWER SC (IDW PUBLISHING) $19.99 TURTLENECKS GN (ADHOUSE BOOKS) $19.95

Για ένα είμαστε σίγουροι. Εγώ τουλάχιστον έχω καταλάβει ότι διαβάζοντας ιστορίες του Κομιξ Τερζοπουλου, με άρεσαν πιο πολύ οι ιστορίες των Αμερικανών και του Barks. Δεν λέω και οι Ιταλοί καλοί είναι αλλά άμα πιάσουμε τον όρο της σύγκρισης ε θεωρώ ότι τα τότε Κομιξ Η τα τότε Μίκυ ήτανε με πιο ενδιαφέρον ιστορίες από της σημερινές. Επίσης μια σημείωση, (εγώ καταρχας αγοράζω ακόμα και σήμερα μερικά Μίκυ εβδομαδιαία) όμως ρε παιδιά αλήθεια ή βιβλιοδεσία του και το πως πλασαρετε σαν έντυπο δεν ξέρω εμένα δεν μου αρέσει πάρα πολύ. Δηλαδή άμα το ανοίξεις υπερβολικά έχει σκιστεί κατά μεγάλης πιθανότητας. Δηλαδή οι παλιοί ήτανε χαζοί που βάζανε πιαστράκια και το τεύχος δεν είχε κανένα τέτοιου είδους πρόβλημα? Πείτε μου και εσείς την γνώμη σας! Ευχαριστώ

@ΚΟΜΙΞ θυμόμουν ότι τα είχα ξαναδεί, αλλά δεν έκανα καλή αναζήτηση... έχω βάλει και καρδούλα στο ποστ Έχουμε και διαφωνία σε 2 απ'τις ιστορίες

Ο ζωγράφος και κριτικός από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ Μάνι Φάρμπερ, όρισε ως «τέχνη των τερμιτών» αυτή που βρίσκεται «εκεί όπου το επίκεντρο του πολιτισμού δεν εντοπίζεται πουθενά ξεκάθαρο, με αποτέλεσμα ο τεχνίτης να μπορεί να είναι πρόστυχος, πεισματάρης, καλλωπιστικός και πεισματικά συγκεντρωμένος, κάνοντας τέχνη που δεν του εξασφαλίζει τα προς το ζην και δεν ενδιαφέρεται για το τελικό αποτέλεσμά της». Αυτή η ανάγκη, το να είναι η τέχνη τρόπον τινά «άσχημη», να κατευθύνεται εκεί όπου δεν είναι επιθυμητή, χτίζοντας και καταστρέφοντας χαοτικά λαγούμια σαν τους τερμίτες, ήταν ισχυρή στη δημιουργία του περιοδικού Βαβέλ σαράντα χρόνια πριν τον Φεβρουάριο του 1981. Η Βαβέλ ήταν ένα περιοδικό «κόμικς – και όχι μόνο» όπως καυχιόταν, χρησιμοποιώντας μια – μάλλον μέτρια – μετάφραση του σλόγκαν του θρυλικού ιταλικού περιοδικού κόμικς Linus που άνθιζε εκείνη την περίοδο. Αέρας ανανέωσης Σε μια εποχή μεγάλου κοινωνικού αναβρασμού και εντονότατης πολιτικοποίησης, μια παρέα νέων με σπουδές στην Ιταλία, αγάπη για τα κόμικς και με τα λεφτά των διακοπών που δεν πήγαν, εξέδωσε ένα περιοδικό κόμικς. Πρωτεργάτες η Νίκη Τζούδα και ο Γιώργος Μπαζίνας – ο οποίος στην πορεία διαφώνησε και αποχώρησε για να δημιουργήσει το δικό του περιοδικό κόμικς, το Παρά Πέντε. Επηρεασμένη από το περιοδικό Linus και τα γαλλικά Charlie Hebdo και τον πρόγονό του, το Hara-Kiri, η Βαβέλ προσέφερε σε ένα ουσιαστικά αμύητο κοινό, από το πρώτο κιόλας τεύχος της, σατιρικά κόμικς και στριπ. Λεγόταν τότε ότι η Βαβέλ (και το περιοδικό Μαμούθ που είχε προηγηθεί) είναι περιοδικό ανθολογίας κόμικς όχι για παιδιά, που θεωρούνταν το βασικό κοινό των κόμικς, αλλά για ενήλικους. Αλλά προφανώς, ο χαρακτηρισμός αυτός δεν ήταν αρκετός. Τα κόμικς που φιλοξένησε η Βαβέλ, σε πολύ μεγάλο βαθμό κυμαίνονταν στο γενικότερο κλίμα ελευθεριότητας και ριζοσπαστισμού που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή στα ευρωπαϊκά έντυπα, φιλοξενώντας τη δουλειά δημιουργών όπως ο Altan, ο Copi, ο Reiser, ο πατέρας της Μαφάλντα Quino, ο Wolinski, αλλά και ο Crepax, ο Moebius, o Enki Bilal, οι Munoz-Sampayo να κάνουν την εμφάνισή τους από τα πρώτα κιόλας τεύχη της. Συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την έκδοση του πρώτου τεύχος της Βαβέλ Δυσανάλογα επιδραστική ειδικά αν αναλογιστούμε πως επρόκειτο για κόμικς, η Βαβέλ ήταν ένα έντυπο στο οποίο στράφηκε το κομμάτι εκείνο της νεολαίας της δεκαετίας του 1980 το οποίο ήταν μπουχτισμένο από τον συντηρητισμό των υπαρχόντων μίντια και την αναχρονιστική στάση της κυρίαρχης Αριστεράς απέναντι στην κουλτούρα. Εκτός από διάφορες μοντέρνες αφηγηματικές εκδοχές στα κόμικς και εκτός της καταλυτικής παρουσίας εκπροσώπων του χιουμοριστικού κόμικς που γεννήθηκαν μέσα στον ριζοσπαστισμό του Μάη του ’68, η Βαβέλ λειτούργησε ταυτόχρονα ως υπέρμαχος πολιτικού φιλελευθερισμού σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής. Στις σελίδες της φιλοξενήθηκαν – μεταξύ άλλων – εξαιρετικά κείμενα για τον κινηματογράφο, τη γραφιστική, αλλά και κείμενα παρέμβασης για το AIDS, τα ναρκωτικά κ.ά. Όλα αυτά συνοδευόμενα από πολλών λογιών στήλες, κείμενα και διηγήματα, μα κυρίως γουστόζικα ενορχηστρωμένα, τυλιγμένα μέσα σε εντυπωσιακούς γραφιστικούς πειραματισμούς, με τον Σταύρο Κούλα να αφήνει το αποτύπωμα των «γουορχολικών» και ποπ επιρροών του (μετά την αποχώρηση του Γιώργου Μπαζίνα, η γραφιστική πρωτοπορία που ερχόταν από περιοδικά τύπου Actuelle αλλά και από αμιγώς κόμικς προσπάθειες όπως το Frigidaire επικράτησαν), αλλά και αργότερα τον Soto Anagno να αφήνει το στίγμα του στο lay-out του περιοδικού. Κόμικς και άλλα κόμικς Η Βαβέλ σύστησε στο ελληνικό κοινό σπουδαίους δημιουργούς και μεταξύ τους ορισμένους κλασικούς, όπως ο δημιουργός του ντετέκτιβ Σπίριτ Will Eisner, o δημιουργός του Κόρτο Μαλτέζε Hugo Pratt, o «μάγος» από την Αργεντινή Alberto Breccia που πειραματιζόταν όσο κανείς με το χρώμα και την «αφή» της γραμμής, ο υπερρεαλιστής Caza, o Gotlib, o Pazienza, o Vuillemin, ο Mordillo, o Margerin, ο Liberatore, o Loustal, o Igort, o Tardi, o Daniel Clowes (που στην Ελλάδα μας συστήθηκε καλύτερα με το κόμικς Υπομονή, εκδ. Οξύ), ο Ralf König που με τα κόμικς του σατίριζε τον κοινοτισμό των γκέι, και τόσοι άλλοι. Παράλληλα όμως έδωσε βήμα σε σπουδαίους Έλληνες δημιουργούς να αναδειχθούν μέσα από τις σελίδες της. Από τη Βαβέλ ξεκίνησε ο Αρκάς που πρωτοδημοσίευσε τα στριπ του με τον Κόκορα, στη Βαβέλ άρχισε να δημοσιεύει σε συνέχειες ο Γιάννης Καλαϊτζής την Τσιγγάνικη ορχήστρα, το πρώτο μοντέρνο ελληνικό graphic novel, έναν συναρπαστικό εικονογραφικό περίπατο στην μεταπολιτευτική Αθήνα του 1980, εκεί πρωτοεμφανίστηκε ο χορογράφος Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο οποίος δημοσίευσε κυρίως τη δεκαετία του ‘90 συναρπαστικά γκέι κόμικς με θέμα τον έρωτα, τον εικαστικό Γιώργο Μπότσο, την Έλενα Ναβροζίδου και τον Κώστα Βιτάλη με τα ποιητικά και «ακραίου ερωτισμού» κόμικς που δημιούργησαν, τον Νίκο Κούτση, τον Νικόλα Κούρτη, τον Κώστα Μανιατόπουλο, τον Λέανδρο με την χαοτική και ιδιοφυή σχεδιαστική γραμμή του που κατάφερε να ενθουσιάσει ακόμα και τον θρύλο Moebius σ’ ένα από τα φεστιβάλ της Βαβέλ στο Γκάζι, τη Μαρία - Ηλέκτρα Ζογλοπίτου, τον Σπύρο Βερύκιο κ.ά. Μια από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές του περιοδικού, κατά την κρίση μου, ήταν μια δημιουργική σύγκρουση που φιλοξενήθηκε στα τεύχη 32-33. Στο τεύχος 32 πρωτοδημοσίευσε τον «Ευρύμαχο» ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, πεντασέλιδο εικαστικής καταγωγής κόμικς που συνοδευόταν από μια «συστατική επιστολή» του καθηγητή του, Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος ισχυριζόταν ότι «η ζωγραφική και το χρώμα οδηγεί σε άλλου είδους κόμικς» σε αντίθεση με «τα παραμύθια των μυών, τα κακοσχεδιασμένα ή τα υποπαράγωγα της σιχασιάς και της απογοητεύσεως». Ο Τσαρούχης αντιτασσόταν στα κόμικς ηρωικής φαντασίας, που κατά τη γνώμη του δεν ήταν παρά «τροποποιημένες από τον ρατσιστικό μικροαστισμό και ισχνό ρασιοναλισμό, απεικονίσεις των ζωοφόρων του 4ου αιώνα». Στο επόμενο τεύχος στον Τσαρούχη απάντησε ο Αντώνης Ευδαίμων (ο Αρκάς, πριν γίνει ευρύτερα γνωστός), υποστηρίζοντας ότι ο Τσαρούχης είναι εγκλωβισμένος στα κλισέ που ακολουθούν την τέχνη των κόμικς, και όπως και άλλοι διανοούμενοι, έτσι και αυτός, όταν δεν την αφορίζουν ως αντιδραστικό προϊόν της δυτικής υποκουλτούρας προσπαθούν να βρουν συγγενείς της στις άλλες τέχνες ή στην ιστορία, για να καταδείξουν αφενός μεν ότι δεν είναι μια ξεχωριστή και ανεξάρτητη τέχνη, αφετέρου ότι υπάρχουν και πολύ καλύτερα παραδείγματα. Αντίθετα, λέει, τα κόμικς είναι μια εντελώς καινούργια τέχνη με τους δικούς της κανόνες και τα δικά της μέσα, η οποία μπορεί να υπάρξει μόνο σε έντυπη μορφή καθώς «η ένταξή τους μέσα στο είδος του εντύπου, η προσαρμογή τους στο μέγεθός του, η σελιδοποίησή του, δεν είναι απλά τεχνικά θέματα, είναι αισθητικά προβλήματα, καθώς τα κόμικς αποκτούν πλήρη υπόσταση μόνο όταν τυπωθούν». Τέλος αναφέρει πως, όπως κάθε καινούργια τέχνη, έτσι και τα κόμικς δανείζονται από τις προηγούμενες, ενώ όσοι κάνουν κόμικς δεν έχουν καμία υποχρέωση να αποδείξουν πως είναι λογοτέχνες, πως ξέρουν να κάνουν κινηματογράφο, πως ξέρουν να ζωγραφίζουν, ούτε καν πως ξέρουν να σχεδιάζουν. Τα κόμικς χειρίζονται κάτι ξένο στις εικαστικές τέχνες: τον χρόνο. Κάθε καρέ είναι ανολοκλήρωτο χωρίς το επόμενο και το προηγούμενο, ενώ όσο πιο ολοκληρωμένο είναι τόσο πιο δυσκίνητο γίνεται. Επιδραστικότητα με αντίκτυπο Η επιδραστικότητα της Βαβέλ δεν φαινόταν μόνο στην απήχησή της ιδίως στις τάξεις των νέων – οι φοιτητές κυκλοφορούσαν με μια Βαβέλ στο χέρι. Η επιδραστικότητα του εντύπου αυτού καθώς και η δουλειά που είχε ρίξει η ομάδα πίσω από το περιοδικό, αναφορικά με την απενοχοποίηση των κόμικς και την γνωριμία σπουδαίων δειγμάτων της τέχνης αυτής με το αναγνωστικό κοινό, φάνηκε στα φεστιβάλ που διοργάνωσε το περιοδικό. Στα 14 Φεστιβάλ που διοργανώθηκαν συνολικά από το 1996 (επέτειος 15 χρόνων κυκλοφορίας του περιοδικού) μέχρι και το 2012 (όλα πραγματοποιήθηκαν στην Τεχνόπολη, πλην του τελευταίου που έλαβε χώρα στη Διπλάρειο Σχολή), έγιναν δεκάδες εκθέσεις και εκδηλώσεις, ενώ σπουδαίοι δημιουργοί τίμησαν με την παρουσία τους το Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Αθήνας ή Φεστιβάλ της Βαβέλ, όπως έμεινε τελικά στην ιστορία. Από τον – πατέρα της Μαφάλντα και πρόσφατα εκλιπόντα – Quino, ο οποίος όπως μας αναφέρει η συνεκδότρια του περιοδικού Νίκη Τζούδα, ακούραστος έμενε στους χώρους του Φεστιβάλ ολημερίς μιλώντας με το κοινό και υπογράφοντας τις δουλειές του, τους Francesco Tulio Altan, Daniele Brolli, Max Cabanes, Pablo Echaurren, Édika, Vittorio Giardino, Jacques de Loustal, Frank Margerin, Lorenzo Mattotti, Miguelanxo Prado, Philippe Vuillemin, αλλά και τον Moebius, τον Jeff Smith του Bone, τον Max Andersson, τον Thomas Ott, τον König, τη δημιουργό του Περσέπολις Marjane Satrapi, τον μαιτρ του νουάρ José Muñoz, τις δημιουργικές ομάδες όπως η L’ Association των Lewis Trondheim και David B. και η Ultrapop. Προφανώς συμμετείχαν και σπουδαίοι έλληνες καλλιτέχνες, ο Αρκάς, ο Διαμαντής Αϊδίνης, ο Σπύρος Βερύκιος, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο Λέανδρος, ο Γιάννης Ιωάννου, ο Νίκος Κούρτης, ο Γιάννης Καλαϊτζής, η Έλενα Ναβροζίδου, κ.ά., με έργα τους και μοναδικές εγκαταστάσεις. Μοναδική στιγμή των Φεστιβάλ, η έκθεση πρωτότυπων έργων του Will Eisner. Η Βαβέλ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κοινό προσλαμβάνει τα κόμικς ενώ ταυτόχρονα συνέβαλε στην αισθητική και την πολιτική χειραφέτηση των αναγνωστών της. Της είμαστε ευγνώμονες. Και το σχετικό link...

@doom τα έχω βγάλει αναλυτικά από τον Νοέμβριο

Δεν ξέρω αν έχει ξαναγραφτεί... οι τίτλοι των 9 τόμων του Σκάρπα που θα κυκλοφορήσουν φέτος είναι οι εξής: Η απάτη του Τετράφυλλου Τριφυλλιού (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++663-A) Τα περικάρπια των Μακ Ντακ (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++659-B) Οι αυτοκαθαριζόμενες πατάτες (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++684-A) Η πυξίδα του Χαν (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++670-A) Το χρυσό φλουρί (https://inducks.org/issue.php?c=it%2FTZO+++1) Τα τελευταία μαγικά κάστανα (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++700-A) Ο σούπερ συρρικνωτής (https://inducks.org/story.php?c=S+68107) Ο αρραβώνας του Σκρουτζ (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++720-A) Ο σεληνιακός αντίλαλος (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++749-A)

Επειδή συχνά υπάρχει διάσταση απόψεων σχετικά με το ποιος είναι ο καλύτερος σχεδιαστής κόμικς με ήρωες τα παπιά της Disney, σκέφτηκα να κάνουμε ένα δημοψήφισμα για να μάθουμε τι σκέφτεστε (δεν έβαλα άλλους σχεδιαστές της Disney γιατί νομίζω ότι αυτοί οι δύο είναι πολύ μπροστά σε σχέση με τους υπόλοιπους). Προσωπικά και εγώ δυσκολεύομαι να απαντήσω. Απ' τη μία ο Μπαρκς έχει αφήσει ένα τεράστιο έργο, πάρα πολλές ιστορίες που δεν συγκρίνονται σε αριθμό με τις ιστορίες που έχει δημιουργήσει ο Ρόσα. Οι περισσότερες απ' αυτές είναι αληθινά διαμάντια, αν και υπάρχουν και κάποιες ιστορίες που είναι κάπως πιο συνηθισμένες, ενώ σε κάποια σημεία επαναλαμβάνεται. Απ' την άλλη ο Ρόσα έχει δημιουργήσει σαφώς λιγότερες ιστορίες, όμως όλες είναι μία και μία, με εξαιρετικό σχέδιο και μελάνωμα, και πολύ ψαγμένο σενάριο. Και οι δύο είναι εξαιρετικοί, θα διαλέξω όμως Μπαρκς απλά και μόνο ως τιμή σε όλο το έργο του. Εσείς τι λέτε;;; :thinking:

Πρωτοτύπησα και...ψήφισα Μπαρκς... :lol:

Μπορεί ο Μπαρκς να είναι ο λεγόμενος παπιάνθρωπος επειδή εξέλιξε τον κόσμο των παπιών και ήταν πρωτοπόρος, όμως ο τίτλος του πρώτου δημιουργού παπιών ανήκει αναμφισβήτητα στον Αλ Ταλιαφέρο

Ψήφισα τον Μπάρκς ήταν ο πρώτος δημιουργός με παπια και νομίζω πως έχει καλύτερο σενάριο πιο απλό και συνάμα αστείο...

Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη του imageiras, δεν έχεις και πολύ άδικο.... ομολογώ ότι δεν το είχα αναλύσει έτσι ποτέ (αλλά και ότι δεν είμαι σίγουρος για τα συμπεράσματά σου.. όχι 100%).... Δεκτό και αυτό που λέει ο LordMakro (ή μάλλον υπαινίσσεται) ότι ο Rosa είναι καλύτερος σχεδιαστής. Πήγα κυριολεκτικά υποκειμενικά και τελείως με τη καρδιά μου και ψήφισα Barks. Πλην όμως όπως τίθεται στην αρχή "καλύτερος σχεδιαστής", ομολογώ ότι το λεπτό πενάκι του Rosa με τις λεπτομέρειες κλπ είναι καλύτερο... Δεν ξέρω όμως τι θα πετύχαιναν υπό τις ίδιες συνθήκες (ποιότητα χαρτιού, μέσα κλπ)...

Μπαρκς Μπαρκς Μπαρκς επιμένω Μπαρκς. Ο Ρόζα όπως προαναφέρθηκε το παραπεριπλέκει και μερικές ιστορίες είναι κουραστικές. Δε λέω ότι δεν μου άρεσαν κάποιες από αυτές, άλλα υπάρχουν και πολλές που δεν θα ξαναδιαβάσω ή που δεν τελείωσα καν (λέγε με Μικροσκοπικό Τσιγγούνη). Αυτό δε συνέβη ποτέ με τον Μπαρκς. Πιστεύω ότι το μέγιστο του πρόβλημα όμως είναι η αλλοίωση των χαρακτήρων. Εξηγούμαι: α. Ο Σκρουτζ έχει γίνει άγιος, Ιντιάνα Τζοούνς κλπ χάνοντας τα αρνητικά ή εκκεντρικά στοιχεία του χαρακτήρα του β. Ο Ντόναλντ έχει γελοιοποιηθεί σε ρόλο Γκούφη και βγάλε (μέγιστο πρόβλημα για μένα). Δεν καταλαβαίνει τον ήρωα (το έχει πει ο ίδιος) ο οποίος έπρεπε είναι ο πρωταγωνιστής και όχι ο γκαφατζής κομπάρσος (ακόμα και η σφαλιάρα του Τζανετάκου παίζει) γ. Τα ανηψάκια είναι φωστήρες-σπασικλάκια χάνοντας κάθε ίχνος παιδικότητας σκανταλιάς κλπ Ξέρω ότι μπορούν να βρεθούν αντίστοιχες ιστορίες του Μπάρκς άλλα δεν είναι ο κανόνας. Ο Μπαρκς παίζει με τους χαρακτήρες, τους αλλάζει ρόλους κλπ. Ο Ρόζα είναι αφόρητα μονότονος στους χαρακτήρες. ΠΑΡΤΕ ΤΟΥ ΤΟ ΠΕΝΑΚΙ (αστειεύομαι)

Βασικά είναι ένα δίλημμα που αρχικά με προβλημάτισε, όμως τελικά η απάντηση ήρθε από μόνη της. Αυτός που έπλασε την Λιμνούπολη, που έδωσε πνοή σε νέους αγαπημένους χαρακτήρες όπως τον Θείο Σκρουτζ και τον μοναδικό Ντόναλντ με τα ανίψια του, αλλά δεν σταμάτησε εκεί αφού τους πλαισίωσε με νέους υπέρχοχους χαρακτήρες Κύρο, Λύκοι, Γκαστόνε και η λίστα συνεχίζεται... Είμαι παπιοφανατικός τί να κάνω...

Ψήφισα τον Μπάρκς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μου αρέσει κι ο Ρόσα. Ψήφισα αυτόν που με έκανε και αγάπησα τα παπάκια!

Κι εγώ Καρλ Μπαρκς ψήφισα, προφανώς το ερώτημα έχει να κάνει με το ποιόν προτιμάμε γενικά σαν δημιουργό (σενάριο+σχέδιο) και όχι απλά το ποιός είναι ο καλύτερος σχεδιαστής όπως αναφέρθηκε κάπου στην αρχή.

Καρλ 4 ever..........

Μου αρέσουν και οι δυο πάρα πολύ!! Ψήφισα όμως Μπαρκς! Το σχέδιο του Μπαρκς ομως ειναι πιο "Μικυ Μαους" αν καταλαβένετε τι θελω να πω!!! Ειναι πιο ρετρό! Και κατα τι γνώμη μου πιο αστείος ιδιαίτερα στις ιστορίες με το Ντοναλντ. Γιωργος

Προσωπικά ακύρωσα την ψήφο μου. ΔΕΝ μπορώ να επιλέξω ανάμεσα στους 2 τους, όπως δεν θα επέλεγα και σε διάφορους άλλους αγαπημένους μου σχεδιαστές. Απλά δεν βρίσκω το λόγο να το κάνω