Αίθουσα Νικητών

Πότε κιόλας 40 τόμοι; Αυτό σημαίνει ότι εμείς οι τακτικοί αναγνώστες έχουμε επενδύσει 400 ευρώ στην συλλογή. Δεν πιστεύω πως αυτά τα λεφτά πήγαν χαμένα και θα ήθελα να το χρησιμοποιήσω αυτό ως αφορμή για να συγχαρώ για άλλη μια φορά όσους συνέβαλαν στην μεταφορά αυτής της συλλογής στην Ελλάδα. Πραγματικά, μπράβο! Η πραγματοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν είναι εύκολη και χαίρομαι που υπάρχει μια συλλογή που προσφέρει φανταστικές ιστορίες σε εξαιρετική ποιότητα και προσιτή τιμή. Ορίστε και μια εικόνα της ράχης, να τη χαιρόμαστε!

Άλλο ένα 400αρι και από εμένα προς την hachette... Θα ήθελα λίγη περισσότερη προσοχή στην εικόνα της ράχης! Σε 3-4 τόμους δεν είναι σωστά κολλημένη με αποτέλεσμα να έχει ορατά κενά ή να μην είναι στο ίδιο ύψος η εικόνα... λεπτομέρειες βέβαια... Πλέον ψάχνω εξονυχιστικά τον τόμο πριν τον αγοράσω... και ελπίζω να μην μου κάτσει η στραβή στο εσωτερικό...

Δεν ξέρω αν έχει ξαναγραφτεί... οι τίτλοι των 9 τόμων του Σκάρπα που θα κυκλοφορήσουν φέτος είναι οι εξής: Η απάτη του Τετράφυλλου Τριφυλλιού (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++663-A) Τα περικάρπια των Μακ Ντακ (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++659-B) Οι αυτοκαθαριζόμενες πατάτες (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++684-A) Η πυξίδα του Χαν (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++670-A) Το χρυσό φλουρί (https://inducks.org/issue.php?c=it%2FTZO+++1) Τα τελευταία μαγικά κάστανα (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++700-A) Ο σούπερ συρρικνωτής (https://inducks.org/story.php?c=S+68107) Ο αρραβώνας του Σκρουτζ (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++720-A) Ο σεληνιακός αντίλαλος (https://inducks.org/story.php?c=I+TL++749-A)

θα συμφωνήσω μαζί σου @Xrhstos comicsakias. Την βιβλιοδεσία του Μίκυ και του Ντοναλντ την βρίσκω κακή, σε μερικές περιπτώσεις άθλια (να μην μιλήσω για αυτήν των Editor's Choice Κλασσική Βιβλιοθήκη Disney). Μερικές μέρες αφού τα αγοράσω από το περίπτερο και πάρουν λίγη υγρασία (όχι οτι το σπίτι μου έχει πολύ υγρασία ,έχει όσο κάθε σπίτι) μια μερίδα των τευχών θα αντιμετωπίζει προβλήματα στη ράχη (πχ θα ανοίγει με λίγη δυσκολία και θα ακούγονται αυτά τα τρομακτικά KΡΑΚ ΚΡΟΥΚ που νομίζεις οτι θα σου γίνει 2 κομμάτια το τεύχος). Τα πιαστράκια και εγώ πιστεύω πως είναι καλύτερα αλλά για να μην τα χρησιμοποιούν εικάζω πως δεν είναι πιο οικονομικά.

μια μικρη διευκρινηση,στην λιστα στην αρχη το spider man blue εχει γραφτει ως απειλη αντι για απωλεια

@doom τα έχω βγάλει αναλυτικά από τον Νοέμβριο

Λίγες σελίδες πιο πίσω, έγραφα για την τριλογία Σκοτεινά Νερά του Δημήτρη Σίμου από τις εκδόσεις Bell. Είναι μια εξαιρετική τριλογία μυστηρίου με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Καπετάνο και διαδραματίζεται στην Εύβοια. Ο Δημήτρης Σίμος πλέον κυκλοφορεί τα βιβλία του από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και εκτός του τέταρτου βιβλίου του αστυνόμου Καπετάνου που θα βγει τον Ιούνιο, πρώτα μας δίνει το ψυχολογικό θρίλερ Σώσε Με. Το setting είναι και πάλι ενδιαφέρον, αφού για ακόμα μία φορά έχουμε μια ιστορία που λαμβάνει χώρα στην επαρχία και συγκεκριμένα σε ένα χωριό έξω από την Κομοτηνή. Οι πρωταγωνίστριες είναι τρεις αδερφές και η μητέρα τους, οι οποίες δεν έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους και συμβιβαστικά τρώνε μαζί μια φορά το χρόνο στο μνημόσυνο του πατέρα της οικογένειας. Η πρώτη αδερφή, η Ράνια είναι σεφ που μετά την τραυματική εμπειρία με τον άντρα της στην Αθήνα γύρισε στο χωριό και άνοιξε μοντέρνο μεζεδοπωλείο. Η δεύτερη, η Νικόλ ζει στην Αθήνα ως καλλιτέχνης. Η τρίτη, η Άλκηστη ζει με τον άντρα της στην Κομοτηνή. Γρήγορα μαθαίνουμε ότι γίνονται διάφοροι βίαιοι φόνοι και τα πτώματα διάφορων γυναικών βρίσκονται χωρίς μάτια, ενώ η Άλκηστη δεν εμφανίζεται στο τραπέζι και την υπόθεση αναλαμβάνει η Αστυνόμος Λουκίδη, αστυνομικός εθισμένη στον τζόγο και πρώην συμμαθήτρια της Νικόλ. Το κουβάρι ξετυλίγεται με εξαιρετικά ενδιαφέροντα τρόπο, αφού ανά σημεία έχουμε αναφορές στο παρελθόν της οικογένειας, οι οποίες δίνουν υπόβαθρο στο να καταλάβουμε τις σημερινές κακές τους σχέσεις, ενώ μαζί έχουμε και την ιστορία της δημοσιογράφου Λένας Μάκου που διαδραματίζεται στο παρελθόν και σταθερά βλέπουμε πως σχετίζεται με την ιστορία μας. Όλοι οι χαρακτήρες σου βγάζουν μία αντιπάθεια, όχι με την κακή έννοια, αλλά επειδή ο Σίμος θέλει να σου δείξει πως όλοι είναι καθάρματα με τον τρόπο τους και θολώνει τα νερά για το ποιος είναι ο δολοφόνος. Παρά την ύπαρξη πολλών χαρακτήρων, δεν εντοπίζονται προβλήματα, αφού όλοι έχουν τις στιγμές τους, ίσως θα ήθελα η Λουκίδη να αναπτυχθεί πιο πολύ. Ισορροπεί μεταξύ βιβλίου μυστηρίου και ψυχολογικού θρίλερ, έχει τρομερά έντονες σκηνές, μιλάει για την κοινωνική δομή και τις θρησκευτικές διαφορές της Κομοτηνής και εισέρχεται σε θέματα αστυνομίας και πολιτικής με έναν άκρως ενδιαφέροντα τρόπο. Ο Δημήτρης Σίμος κάνει πολύ όμορφη δουλειά και πάλι και περιμένω εναγωνίως τη νέα περιπέτεια του αστυνόμου Καπετάνου.

Άλλη μια συνέντευξη, αυτή τη φορά στο Αθλόμετρο του Νίκου Νικολαΐδη.

Πάντως ο Μαγικός Κόσμος σήμερα έβγαλε τον Βίο (μόνο τον πρώτο τόμο και όχι τα χαμένα επεισόδια) στα ελληνικά 100 ευρώ. Προσωπικά Πολλά μου φαινονται και αυτά. Με 80 παίρνεις καινούριο οοοοοοολο το πακέτο στα Αγγλικά. Σε ασύγκριτη ποιότητα εκτύπωση μέγεθος χρώματα και άρθρα. Αλλά λογικά η αγορά για κάποιον λόγο το πάει σε αυτές τις τιμές. Ρε λες να πουλήσω και εγώ τα δικά μου τώρα που γυρνάει? Είναι και με υπογραφή.

Ο ζωγράφος και κριτικός από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ Μάνι Φάρμπερ, όρισε ως «τέχνη των τερμιτών» αυτή που βρίσκεται «εκεί όπου το επίκεντρο του πολιτισμού δεν εντοπίζεται πουθενά ξεκάθαρο, με αποτέλεσμα ο τεχνίτης να μπορεί να είναι πρόστυχος, πεισματάρης, καλλωπιστικός και πεισματικά συγκεντρωμένος, κάνοντας τέχνη που δεν του εξασφαλίζει τα προς το ζην και δεν ενδιαφέρεται για το τελικό αποτέλεσμά της». Αυτή η ανάγκη, το να είναι η τέχνη τρόπον τινά «άσχημη», να κατευθύνεται εκεί όπου δεν είναι επιθυμητή, χτίζοντας και καταστρέφοντας χαοτικά λαγούμια σαν τους τερμίτες, ήταν ισχυρή στη δημιουργία του περιοδικού Βαβέλ σαράντα χρόνια πριν τον Φεβρουάριο του 1981. Η Βαβέλ ήταν ένα περιοδικό «κόμικς – και όχι μόνο» όπως καυχιόταν, χρησιμοποιώντας μια – μάλλον μέτρια – μετάφραση του σλόγκαν του θρυλικού ιταλικού περιοδικού κόμικς Linus που άνθιζε εκείνη την περίοδο. Αέρας ανανέωσης Σε μια εποχή μεγάλου κοινωνικού αναβρασμού και εντονότατης πολιτικοποίησης, μια παρέα νέων με σπουδές στην Ιταλία, αγάπη για τα κόμικς και με τα λεφτά των διακοπών που δεν πήγαν, εξέδωσε ένα περιοδικό κόμικς. Πρωτεργάτες η Νίκη Τζούδα και ο Γιώργος Μπαζίνας – ο οποίος στην πορεία διαφώνησε και αποχώρησε για να δημιουργήσει το δικό του περιοδικό κόμικς, το Παρά Πέντε. Επηρεασμένη από το περιοδικό Linus και τα γαλλικά Charlie Hebdo και τον πρόγονό του, το Hara-Kiri, η Βαβέλ προσέφερε σε ένα ουσιαστικά αμύητο κοινό, από το πρώτο κιόλας τεύχος της, σατιρικά κόμικς και στριπ. Λεγόταν τότε ότι η Βαβέλ (και το περιοδικό Μαμούθ που είχε προηγηθεί) είναι περιοδικό ανθολογίας κόμικς όχι για παιδιά, που θεωρούνταν το βασικό κοινό των κόμικς, αλλά για ενήλικους. Αλλά προφανώς, ο χαρακτηρισμός αυτός δεν ήταν αρκετός. Τα κόμικς που φιλοξένησε η Βαβέλ, σε πολύ μεγάλο βαθμό κυμαίνονταν στο γενικότερο κλίμα ελευθεριότητας και ριζοσπαστισμού που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή στα ευρωπαϊκά έντυπα, φιλοξενώντας τη δουλειά δημιουργών όπως ο Altan, ο Copi, ο Reiser, ο πατέρας της Μαφάλντα Quino, ο Wolinski, αλλά και ο Crepax, ο Moebius, o Enki Bilal, οι Munoz-Sampayo να κάνουν την εμφάνισή τους από τα πρώτα κιόλας τεύχη της. Συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την έκδοση του πρώτου τεύχος της Βαβέλ Δυσανάλογα επιδραστική ειδικά αν αναλογιστούμε πως επρόκειτο για κόμικς, η Βαβέλ ήταν ένα έντυπο στο οποίο στράφηκε το κομμάτι εκείνο της νεολαίας της δεκαετίας του 1980 το οποίο ήταν μπουχτισμένο από τον συντηρητισμό των υπαρχόντων μίντια και την αναχρονιστική στάση της κυρίαρχης Αριστεράς απέναντι στην κουλτούρα. Εκτός από διάφορες μοντέρνες αφηγηματικές εκδοχές στα κόμικς και εκτός της καταλυτικής παρουσίας εκπροσώπων του χιουμοριστικού κόμικς που γεννήθηκαν μέσα στον ριζοσπαστισμό του Μάη του ’68, η Βαβέλ λειτούργησε ταυτόχρονα ως υπέρμαχος πολιτικού φιλελευθερισμού σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής. Στις σελίδες της φιλοξενήθηκαν – μεταξύ άλλων – εξαιρετικά κείμενα για τον κινηματογράφο, τη γραφιστική, αλλά και κείμενα παρέμβασης για το AIDS, τα ναρκωτικά κ.ά. Όλα αυτά συνοδευόμενα από πολλών λογιών στήλες, κείμενα και διηγήματα, μα κυρίως γουστόζικα ενορχηστρωμένα, τυλιγμένα μέσα σε εντυπωσιακούς γραφιστικούς πειραματισμούς, με τον Σταύρο Κούλα να αφήνει το αποτύπωμα των «γουορχολικών» και ποπ επιρροών του (μετά την αποχώρηση του Γιώργου Μπαζίνα, η γραφιστική πρωτοπορία που ερχόταν από περιοδικά τύπου Actuelle αλλά και από αμιγώς κόμικς προσπάθειες όπως το Frigidaire επικράτησαν), αλλά και αργότερα τον Soto Anagno να αφήνει το στίγμα του στο lay-out του περιοδικού. Κόμικς και άλλα κόμικς Η Βαβέλ σύστησε στο ελληνικό κοινό σπουδαίους δημιουργούς και μεταξύ τους ορισμένους κλασικούς, όπως ο δημιουργός του ντετέκτιβ Σπίριτ Will Eisner, o δημιουργός του Κόρτο Μαλτέζε Hugo Pratt, o «μάγος» από την Αργεντινή Alberto Breccia που πειραματιζόταν όσο κανείς με το χρώμα και την «αφή» της γραμμής, ο υπερρεαλιστής Caza, o Gotlib, o Pazienza, o Vuillemin, ο Mordillo, o Margerin, ο Liberatore, o Loustal, o Igort, o Tardi, o Daniel Clowes (που στην Ελλάδα μας συστήθηκε καλύτερα με το κόμικς Υπομονή, εκδ. Οξύ), ο Ralf König που με τα κόμικς του σατίριζε τον κοινοτισμό των γκέι, και τόσοι άλλοι. Παράλληλα όμως έδωσε βήμα σε σπουδαίους Έλληνες δημιουργούς να αναδειχθούν μέσα από τις σελίδες της. Από τη Βαβέλ ξεκίνησε ο Αρκάς που πρωτοδημοσίευσε τα στριπ του με τον Κόκορα, στη Βαβέλ άρχισε να δημοσιεύει σε συνέχειες ο Γιάννης Καλαϊτζής την Τσιγγάνικη ορχήστρα, το πρώτο μοντέρνο ελληνικό graphic novel, έναν συναρπαστικό εικονογραφικό περίπατο στην μεταπολιτευτική Αθήνα του 1980, εκεί πρωτοεμφανίστηκε ο χορογράφος Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο οποίος δημοσίευσε κυρίως τη δεκαετία του ‘90 συναρπαστικά γκέι κόμικς με θέμα τον έρωτα, τον εικαστικό Γιώργο Μπότσο, την Έλενα Ναβροζίδου και τον Κώστα Βιτάλη με τα ποιητικά και «ακραίου ερωτισμού» κόμικς που δημιούργησαν, τον Νίκο Κούτση, τον Νικόλα Κούρτη, τον Κώστα Μανιατόπουλο, τον Λέανδρο με την χαοτική και ιδιοφυή σχεδιαστική γραμμή του που κατάφερε να ενθουσιάσει ακόμα και τον θρύλο Moebius σ’ ένα από τα φεστιβάλ της Βαβέλ στο Γκάζι, τη Μαρία - Ηλέκτρα Ζογλοπίτου, τον Σπύρο Βερύκιο κ.ά. Μια από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές του περιοδικού, κατά την κρίση μου, ήταν μια δημιουργική σύγκρουση που φιλοξενήθηκε στα τεύχη 32-33. Στο τεύχος 32 πρωτοδημοσίευσε τον «Ευρύμαχο» ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, πεντασέλιδο εικαστικής καταγωγής κόμικς που συνοδευόταν από μια «συστατική επιστολή» του καθηγητή του, Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος ισχυριζόταν ότι «η ζωγραφική και το χρώμα οδηγεί σε άλλου είδους κόμικς» σε αντίθεση με «τα παραμύθια των μυών, τα κακοσχεδιασμένα ή τα υποπαράγωγα της σιχασιάς και της απογοητεύσεως». Ο Τσαρούχης αντιτασσόταν στα κόμικς ηρωικής φαντασίας, που κατά τη γνώμη του δεν ήταν παρά «τροποποιημένες από τον ρατσιστικό μικροαστισμό και ισχνό ρασιοναλισμό, απεικονίσεις των ζωοφόρων του 4ου αιώνα». Στο επόμενο τεύχος στον Τσαρούχη απάντησε ο Αντώνης Ευδαίμων (ο Αρκάς, πριν γίνει ευρύτερα γνωστός), υποστηρίζοντας ότι ο Τσαρούχης είναι εγκλωβισμένος στα κλισέ που ακολουθούν την τέχνη των κόμικς, και όπως και άλλοι διανοούμενοι, έτσι και αυτός, όταν δεν την αφορίζουν ως αντιδραστικό προϊόν της δυτικής υποκουλτούρας προσπαθούν να βρουν συγγενείς της στις άλλες τέχνες ή στην ιστορία, για να καταδείξουν αφενός μεν ότι δεν είναι μια ξεχωριστή και ανεξάρτητη τέχνη, αφετέρου ότι υπάρχουν και πολύ καλύτερα παραδείγματα. Αντίθετα, λέει, τα κόμικς είναι μια εντελώς καινούργια τέχνη με τους δικούς της κανόνες και τα δικά της μέσα, η οποία μπορεί να υπάρξει μόνο σε έντυπη μορφή καθώς «η ένταξή τους μέσα στο είδος του εντύπου, η προσαρμογή τους στο μέγεθός του, η σελιδοποίησή του, δεν είναι απλά τεχνικά θέματα, είναι αισθητικά προβλήματα, καθώς τα κόμικς αποκτούν πλήρη υπόσταση μόνο όταν τυπωθούν». Τέλος αναφέρει πως, όπως κάθε καινούργια τέχνη, έτσι και τα κόμικς δανείζονται από τις προηγούμενες, ενώ όσοι κάνουν κόμικς δεν έχουν καμία υποχρέωση να αποδείξουν πως είναι λογοτέχνες, πως ξέρουν να κάνουν κινηματογράφο, πως ξέρουν να ζωγραφίζουν, ούτε καν πως ξέρουν να σχεδιάζουν. Τα κόμικς χειρίζονται κάτι ξένο στις εικαστικές τέχνες: τον χρόνο. Κάθε καρέ είναι ανολοκλήρωτο χωρίς το επόμενο και το προηγούμενο, ενώ όσο πιο ολοκληρωμένο είναι τόσο πιο δυσκίνητο γίνεται. Επιδραστικότητα με αντίκτυπο Η επιδραστικότητα της Βαβέλ δεν φαινόταν μόνο στην απήχησή της ιδίως στις τάξεις των νέων – οι φοιτητές κυκλοφορούσαν με μια Βαβέλ στο χέρι. Η επιδραστικότητα του εντύπου αυτού καθώς και η δουλειά που είχε ρίξει η ομάδα πίσω από το περιοδικό, αναφορικά με την απενοχοποίηση των κόμικς και την γνωριμία σπουδαίων δειγμάτων της τέχνης αυτής με το αναγνωστικό κοινό, φάνηκε στα φεστιβάλ που διοργάνωσε το περιοδικό. Στα 14 Φεστιβάλ που διοργανώθηκαν συνολικά από το 1996 (επέτειος 15 χρόνων κυκλοφορίας του περιοδικού) μέχρι και το 2012 (όλα πραγματοποιήθηκαν στην Τεχνόπολη, πλην του τελευταίου που έλαβε χώρα στη Διπλάρειο Σχολή), έγιναν δεκάδες εκθέσεις και εκδηλώσεις, ενώ σπουδαίοι δημιουργοί τίμησαν με την παρουσία τους το Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Αθήνας ή Φεστιβάλ της Βαβέλ, όπως έμεινε τελικά στην ιστορία. Από τον – πατέρα της Μαφάλντα και πρόσφατα εκλιπόντα – Quino, ο οποίος όπως μας αναφέρει η συνεκδότρια του περιοδικού Νίκη Τζούδα, ακούραστος έμενε στους χώρους του Φεστιβάλ ολημερίς μιλώντας με το κοινό και υπογράφοντας τις δουλειές του, τους Francesco Tulio Altan, Daniele Brolli, Max Cabanes, Pablo Echaurren, Édika, Vittorio Giardino, Jacques de Loustal, Frank Margerin, Lorenzo Mattotti, Miguelanxo Prado, Philippe Vuillemin, αλλά και τον Moebius, τον Jeff Smith του Bone, τον Max Andersson, τον Thomas Ott, τον König, τη δημιουργό του Περσέπολις Marjane Satrapi, τον μαιτρ του νουάρ José Muñoz, τις δημιουργικές ομάδες όπως η L’ Association των Lewis Trondheim και David B. και η Ultrapop. Προφανώς συμμετείχαν και σπουδαίοι έλληνες καλλιτέχνες, ο Αρκάς, ο Διαμαντής Αϊδίνης, ο Σπύρος Βερύκιος, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο Λέανδρος, ο Γιάννης Ιωάννου, ο Νίκος Κούρτης, ο Γιάννης Καλαϊτζής, η Έλενα Ναβροζίδου, κ.ά., με έργα τους και μοναδικές εγκαταστάσεις. Μοναδική στιγμή των Φεστιβάλ, η έκθεση πρωτότυπων έργων του Will Eisner. Η Βαβέλ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κοινό προσλαμβάνει τα κόμικς ενώ ταυτόχρονα συνέβαλε στην αισθητική και την πολιτική χειραφέτηση των αναγνωστών της. Της είμαστε ευγνώμονες. Και το σχετικό link...

Πόσο μπροστά ήσουν ρε @Manitou με τα καλαμάκια σου έπρεπε να περάσουν 40 τόμοι να το καταλάβουμε. Όταν θα αρχίσουμε και όλοι να πλένουμε δόντια πριν το διάβασμα θα έχει δικαιωθεί και @O Φρατζάτος.

Μαλιστααα... Απ'οτι καταλαβα και η κουτση Μαρια αγορασε το πρωτο τευχος. (Αναμεσα σάυτες κι εγω) Αλλα οκ αγαπημενος ηρωας ο Iron man να'χαουμε κατιτις απο την στολη του. Εδω ενω περιμενω τον Βασιλη να ασχοληθει επιτελους και να το συναρμολογησει Κι εδω ο Βασιλης αφου θα του εχω σπασει τα νευρα,και το λαμπακι δεν θα αναβει.

Βρε λες να παράφρασαν τον τίτλο από αυτό εδώ;

Μόλις διάβασα το τελευταίο Λαργκο Γου...εεεε Μπλεκ ήθελα να πω. Έχω να σχολιάσω τα εξής. Πάρα πολύ ωραία η ιστορία του Μπλεκ. Συναρπαστική με μυστήριο (όχι τον καθηγητή) και αγωνία. Εξαιρετική. Υπέροχο τέλος στην πρώτη από τις δύο ιστορίες του Λαργκο με θέμα τα ναρκωτικά. Το Η είναι άλλη μια απίθανη ιστορία!!! Ρε σεις είναι πραγματικά απίθανος ο Λαργκο. Α π ι θ α ν ο ς!!! Ο Στορμ των επιγόνων δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε. Μέτριο πολύ μέτριο. Το ίδιο και ο δικαστής Ντρεντ. Όσο για τον Ελ Ζαπατο απλά περιμένω να τελειώσει γιατί δεν μπορώ να το διαβάσω. Γενικά και.μονο για τον Λαργκο τα αξίζει τα λεφτά του...

Στο τεράστιο σε όγκο και ποιότητα έργο του Ουμπέρτο Έκο τα κόμικς είχαν πάντα ξεχωριστή θέση. Τα μελέτησε εις βάθος και πρότεινε εργαλεία και τρόπους για την ερμηνεία και την κατανόηση της γλώσσας και των τεχνικών τους. Δεν δίσταζε όμως να εκφράσει και τις προτιμήσεις του. Αφιερώνουμε τον χώρο μας σήμερα σε λίγα από τα γραπτά του πάνω στα κόμικς που αγαπούσε. Η παρουσία του ήταν καταλυτική στα παγκόσμια γράμματα και στις τέχνες. Ασχολήθηκε με δεκάδες επιστημονικά αντικείμενα, από την κριτική και θεωρία της Λογοτεχνίας μέχρι τη Σημειωτική και από τη Μαζική Κουλτούρα μέχρι τη Φιλοσοφία και την Κοινωνιολογία. Οξυδερκής πολιτισμικός αναλυτής, είχε μια μοναδική ικανότητα να συσχετίζει ετερόκλητες έννοιες από διαφορετικά πεδία και να προτείνει πρωτοποριακές ερμηνείες της σύγχρονης κουλτούρας και της ιστορίας των πολιτισμών. Η διακειμενικότητα χαρακτήριζε πάντα τη γραφή του, τόσο την επιστημονική-ακαδημαϊκή όσο και τη λογοτεχνική και κατόρθωνε με έναν ιδιαίτερο τρόπο να συνδυάζει κείμενα και εικόνες συνθέτοντας υβριδικά έργα σπάνιας γοητείας. Στο έργο του, τα κόμικς είχαν πάντα μια ξεχωριστή θέση και συχνά-πυκνά επανερχόταν σε αυτά για να τα μελετήσει και μέσω αυτών να εξαγάγει γενικότερα συμπεράσματα. Ποτέ δεν ήταν όμως αποστασιοποιημένος από τα έργα που εξέταζε και δεν ερευνούσε τα αντικείμενά του στο χειρουργικό τραπέζι, αλλά άφηνε πάντα την προσωπική του γνώμη να παρεισφρέει στα γραπτά του. Krazy Kat Στους «Κήνσορες και Θεράποντες», ένα πρωτοποριακό βιβλίο του 1964 πάνω σε έργα της μαζικής κουλτούρας που θεωρείται πια κλασικό (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γνώση σε μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη), περιέλαβε ως μελέτες περίπτωσης τα «Peanuts» του Charles Schulz, μίλησε για την αμφισεξουαλική γάτα «Krazy Kat» του George Herriman, ανέλυσε τον μύθο του «Σούπερμαν», ανέπτυξε στοιχεία της σημειολογικής του θεωρίας με αφορμή τον «Στιβ Κάνιον». Για τη γάτα του Herriman έγραφε: «Στο Krazy Kat η ποίηση γεννιόταν από ένα λυρικό πείσμα του δημιουργού, που επανελάμβανε επ’ άπειρον την ιστορία του, με συνεχείς παραλλαγές στο θέμα, και μόνο μ’ αυτόν τον όρο η αλαζονεία του ποντικού, η χωρίς ανταλλάγματα ευσπλαχνία του σκύλου και ο απελπισμένος έρωτας του γάτου έφταναν σ’ ένα σημείο που από πολλούς κριτικούς θεωρήθηκε πραγματικός όρος της ποίησης, αδιάκοπη ελεγεία φτιαγμένη από οδυνηρή αθωότητα[…]. Έτσι αναπαραγόταν σε κάποιο βαθμό ο μύθος της Σεχραζάτ: η σύζυγος, που ο σουλτάνος την παντρεύτηκε για να τη χρησιμοποιήσει για μία νύχτα και κατόπιν να τη σκοτώσει, άρχιζε να διηγείται μια ιστορία και ο σουλτάνος ξεχνούσε τη γυναίκα για την ιστορία, ανακάλυπτε δηλαδή έναν άλλο κόσμο αξιών και τέρψεων». Krazy Kat Από την Krazy Kat περνά στο επόμενο λατρεμένο του στριπ που δεν είναι άλλο από τη σειρά Peanuts, μια σειρά που επί 50 ολόκληρα χρόνια στηρίχτηκε σε ένα βασικό μοτίβο: τα επαναλαμβανόμενα προβλήματα «επιβίωσης» ενός καλόκαρδου, άτυχου και γκαφατζή πιτσιρίκου σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν μεγάλοι αλλά τα παιδιά αναπαράγουν τον κόσμο τους. «Τα παιδιά αυτά μας αγγίζουν βαθύτατα γιατί κατά μία έννοια είναι τέρατα: είναι τερατώδεις παιδικές αναγωγές όλων των νευρώσεων ενός σύγχρονου πολίτη του βιομηχανικού πολιτισμού. Μας αγγίζουν βαθιά διότι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τέρατα, επειδή εμείς οι μεγάλοι τα κάναμε. Στα παιδιά αυτά ξαναβρίσκουμε τα πάντα, τον Φρόιντ, τη μαζικοποίηση, την κουλτούρα που συσσωρεύσαμε μέσα από διάφορες επιλογές, τον απεγνωσμένο αγώνα για επιτυχία, την αναζήτηση συμπαθειών, τη μοναξιά, την αλαζονική αντίδραση, την παθητική συναίνεση και τη νευρωτική διαμαρτυρία. Κι όμως, όλα αυτά τα στοιχεία δεν ανθούν έτσι όπως τα ξέρουμε από τα στόματα μιας ομάδας αθώων: έχουν μελετηθεί και επαναληφθεί αφού έχουν περάσει από το φίλτρο της αθωότητας». Charlie Brown, «Peanuts» Ο κεντρικός πρωταγωνιστής Τσάρλι Μπράουν αποτέλεσε ένα εμβληματικό πρόσωπο των κόμικς και μαζί με τον σκύλο του τον Σνούπι έγιναν παγκοσμίως αναγνωρίσιμες φιγούρες. Ο Ουμπέρτο Έκο φαίνεται ότι τον συμπαθούσε βαθιά και, ίσως, τον λυπόταν: «Αφελής, κεφάλας, πάντοτε αδέξιος και επομένως προορισμένος για την αποτυχία[…]. Αποτυγχάνει διαρκώς. Η μοναξιά του γίνεται αβυσσαλέα, το σύμπλεγμα κατωτερότητας που έχει τον διαπερνά (και ενισχύεται από τη διαρκή υποψία, που φτάνει και στον αναγνώστη, ότι ο Τσάρλι Μπράουν δεν έχει κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, αλλά είναι πράγματι κατώτερος). Η τραγωδία είναι ότι ο Τσάρλι Μπράουν δεν είναι κατώτερος. Ακόμη χειρότερα: είναι απόλυτα φυσιολογικός. Είναι όπως όλοι μας. Γι’ αυτό βαδίζει συνεχώς στο χείλος της αυτοκτονίας ή μάλλον της κατάρρευσης: διότι ψάχνει τη σωτηρία με τις βολικές φόρμουλες που του προτείνει η κοινωνία όπου ζει[…]. Όμως καθώς το κάνει με απόλυτα αθώα καρδιά και χωρίς καμία πονηριά, η κοινωνία είναι έτοιμη να τον απωθήσει, εκπροσωπούμενη από τη Λούσι, μητριαρχική, πονηρή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, που δανείζει με σίγουρα κέρδη, έτοιμη να ξεπουλήσει με αυθάδεια κάθε είδους ψευτιά αρκεί να φέρει αποτέλεσμα[…]. Τα παιδιά του Σουλτς εκπροσωπούν έναν μικρόκοσμο όπου προσωποποιείται όλη η τραγωδία ή η κωμωδία μας». Απόσπασμα από τη σελίδα του Steve Canyon που αναλύει ο Ουμπέρτο Έκο στο «Κήνσορες και Θεράποντες» Αν όμως για τα προαναφερθέντα κόμικς ο Έκο προβαίνει σε μια θεματική ανάλυση και περιγραφή, ο «Στιβ Κάνιον» γίνεται το παράδειγμά του για μια δομική ανάλυση που τον οδηγεί σε συμπεράσματα όπως, μεταξύ άλλων, το ακόλουθο: «Αν από μια άποψη τα κόμικς θέτουν σε κυκλοφορία πρωτότυπες τεχνοτροπίες και αν από αυτή την άποψη μελετηθούν όχι απλώς ως αισθητικά συμβάντα, αλλά και ως παράγοντες μεταβολής των ηθών – από την άλλη, επιτελούν δράση ομολογοποίησης και διάδοσης λημμάτων ύφους, είτε ως απλή εξασθένησή τους είτε ως ανάκτησή τους. Η κριτική αυτής της διαδικασίας δεν μπορεί να γίνει κατά γενικό τρόπο· απαιτείται ιστορική, κριτική και παιδαγωγική αξιολόγηση κάθε περίπτωσης». Στο ίδιο βιβλίο περιλαμβάνεται και το κεφάλαιο «Ο Μύθος του Σούπερμαν» γύρω από τις διαδικασίες μυθοποίησης στη μαζική κουλτούρα με παραδείγματα των κόμικς όπως ο Ντικ Τρέισι, ο Τέρι και οι Πειρατές και φυσικά ο ίδιος ο Σούπερμαν. «Κήνσορες και Θεράποντες», «Η μυστηριώδη φλόγα της βασίλισσας Λοάνα» και «Ο Υπεράνθρωπος των Μαζών» Σε εκλεπτύνσεις και επεκτάσεις πάνω στους ίδιους προβληματισμούς και στοχασμούς προέβη ο Ουμπέρτο Έκο το 1978 στο βιβλίο του «Ο Υπεράνθρωπος των Μαζών» (εκδόσεις Γνώση, μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη). Ανάμεσα σε ηρωικές μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας ο Έκο τοποθετεί και μελετά και τον Ταρζάν. Τον παρομοιάζει μάλιστα με άλλους «ήρωες» που παρήγαγε σε πλεόνασμα η δυτική κουλτούρα παρουσιάζοντάς τους ως εκπολιτιστές ή/και θριαμβευτές επί της άγριας φύσης λόγω της λευκής καταγωγής τους: «Το πρώτο ρεύμα είναι του Ρουσό. Ταρζάν ή η επιστροφή στη φύση. Το ζήτημα δεν είναι καινούργιο, αναφέρεται στον Μόγλη του Κίπλινγκ, ο οποίος επαναλάμβανε τις εθνογραφικές πραγματείες για το παιδί-λύκο και τα παιδιά που τα εγκατέλειψαν μετά τη γέννησή τους και ανατράφηκαν από ζώα (ρεύμα που το ξαναβρίσκουμε με διαφορετικό τρόπο στον μύθο του Κάσπαρ Χάουζερ και που φτάνει ως το πρωτοποριακό θεατρικό piece του Πέτερ Χάντκε). Η δύναμη και η αγνότητα της επαφής με τα χόρτα, με το νερό, τα ατμοσφαιρικά φαινόμενα, το ωμό κρέας, τα ζώα και ούτω καθεξής. Όλα τα στοιχεία είναι εδώ. Μόνο που συντίθενται με την αγγλοσαξονική εκδοχή τής κατά Ρουσό επιστροφής, όπως είχε διαφανεί στον Ροβινσώνα Κρούσο του Ντεφόε, ο οποίος επιστρέφει στη φύση, αλλά τη μεταβάλλει επινοώντας εκ νέου τον πολιτισμό». Κόρτο Μαλτέζε Όμως και στα δικά του μυθιστορήματα τα κόμικς παίζουν, άμεσα ή έμμεσα, καθοριστικό ρόλο στην πλοκή. Όπως ο ίδιος περιγράφει το 2003 στο βιβλίο του «Εμπειρίες Μετάφρασης» (εκδ. Γνώση, μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη) αναφερόμενος στο μυθιστόρημά του «Το Νησί της Προηγούμενης Ημέρας», οι οδηγίες που έδινε στους μεταφραστές του σε διάφορες γλώσσες ως προς την επιλογή ονόματος για τον χαρακτήρα του με το όνομα Τζιμ της Κάνναβης ήταν ότι έπρεπε να αποτελεί «ένα κράμα του Λόρδου Τζιμ, του Κόρτο Μαλτέζε (σ.σ.: του δημοφιλούς τυχοδιώκτη ναυτικού των κόμικς του Ούγκο Πρατ), του Gauguin, του Stevenson και του Σάντερς του Ποταμού». Περισσότερο από ότι σε οποιοδήποτε άλλο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο όμως, τα κόμικς βρίσκονται στο επίκεντρο της πλοκής στη «Μυστηριώδη Φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα» (2004, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη). Το Κεφάλαιο 5 φέρει τον τίτλο «Ο Θησαυρός της Κλάραμπελ», της γνωστής αγελάδας των κόμικς του Ντίσνεϊ, ενώ το Κεφάλαιο 11 αποτελεί ένα «πανηγύρι» των κόμικς γεμάτο αναφορές σε παλιά περιοδικά και χαρακτήρες όπως ο Μίκι Μάους, ο Φέλιξ ο Γάτος, ο Φλας Γκόρντον, ο Ποπάι και η Όλιβ, ο Φάντομ, ο Μαντρέικ ο Μάγος, ο Λιλ Αμπνερ κ.ά. μαζί με τις εικόνες τους που παρεμβάλλονται στο μυθιστόρημα και συνδιαμορφώνουν την ιστορία. Σελίδα από τη «Μυστηριώδη Φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα» Αξίζει κανείς να διαβάσει το σύνολο του έργου του Ουμπέρτο Έκο σε όλους τους τομείς όπου δραστηριοποιήθηκε. Παραμένει πάντα συναρπαστικό και επίκαιρο παρά τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να ανακύπτουν σε ζητήματα θεωρίας και ερμηνείας. Ειδικότερα οι αναγνώστες των κόμικς, διαβάζοντας τόσο τα μυθιστορήματα όσο και τα δοκίμια του Ιταλού διανοητή και ανατρέχοντας σε αυτά, μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα τη γλώσσα της ένατης τέχνης. Και να θυμηθούν παλιά κι αγαπημένα αναγνώσματα της παιδικής ηλικίας που, έστω κι αν χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες, εν τέλει αναγνωρίστηκαν ως άξια προσοχής και μελέτης. Από μόνο του θα αρκούσε αλλά υπάρχουν αμέτρητοι ακόμα λόγοι για να επιστρέφει κανείς διαρκώς στη σπουδαία λογοτεχνική και επιστημονική εργογραφία ενός μεγάλου συγγραφέα. Και το σχετικό link...

Εφόσον "ψάχνεσαι" φίλε Χρήστο, δε χρειάζεται να ψαχτείς πολύ. Ξεκίνα απ' το να διαβάζεις τις κριτικές μελών σε αυτήν αυτό εδώ το νήμα που ήρθες κι έγραψες μόλις, για κάθε ένα τόμο, στις προηγούμενες σελίδες. Δεν πιστεύω να θέλεις να τα ξαναγράψουν απ' την αρχή τα παιδιά! Έτσι δεν είναι;

Εξωφυλλα/οπισθοφυλλα τευχων 348,360,371.388 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Τα GC Φανζίν ήταν ιδιωτικές πρωτοβουλίες μελών του GC.

Στο σημείο που μιλάς, για τα Editor's Choice Κλασσική Βιβλιοθήκη Disney, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ συμφωνώ μαζί σου! Πραγματικά, με το καλημέρα σας άρχισαν να κάνουν κριτς-κριτς. Ειδικά τα τρία πρώτα είναι ό,τι χειρότερο. Πάντως, στο μέλλον θα είναι πολύ συλλεκτικά, καθώς ελάχιστα θα καταφέρουν να επιζήσουν. Επίσης, αν και βγαίνω λίγο εκτός θέματος, τα Editor's Choice Κλασσική Βιβλιοθήκη Disney έχουν και πολύ κακής ποιότητας χαρτί. Τώρα, όσον αφορά την βιβλιοδεσία του "Μίκυ Μάους" και του "Ντόναλντ", θα διαφωνήσω. Εγώ τουλάχιστον, σε "Μίκυ Μάους" δεν έχω αντιμετωπίσει τέτοιο πρόβλημα. Θέλω να πω ότι εντάξει κάνει κρακ-κρουκ αλλά όχι και να νομίζω ότι θα μού μείνει στα χέρια το τεύχος και στα "Ντόναλντ" το έχω αντιμετωπίσει μόνο στο τεύχος #68 το οποίο το πήρα σε σακουλάκι. Ειδικά τα παλαιότερα "Ντόναλντ", ανοίγουν τέρμα. Τα τελευταία που έχω αγοράσει, κάνουν κάτι θορύβους αλλά όχι τόσο έντονους. Υ.Γ. Συγχαρητήρια για το καινούργιο σου βίντεο. Πραγματικά απ' τα καλύτερα που έχεις κάνει.

Για ένα είμαστε σίγουροι. Εγώ τουλάχιστον έχω καταλάβει ότι διαβάζοντας ιστορίες του Κομιξ Τερζοπουλου, με άρεσαν πιο πολύ οι ιστορίες των Αμερικανών και του Barks. Δεν λέω και οι Ιταλοί καλοί είναι αλλά άμα πιάσουμε τον όρο της σύγκρισης ε θεωρώ ότι τα τότε Κομιξ Η τα τότε Μίκυ ήτανε με πιο ενδιαφέρον ιστορίες από της σημερινές. Επίσης μια σημείωση, (εγώ καταρχας αγοράζω ακόμα και σήμερα μερικά Μίκυ εβδομαδιαία) όμως ρε παιδιά αλήθεια ή βιβλιοδεσία του και το πως πλασαρετε σαν έντυπο δεν ξέρω εμένα δεν μου αρέσει πάρα πολύ. Δηλαδή άμα το ανοίξεις υπερβολικά έχει σκιστεί κατά μεγάλης πιθανότητας. Δηλαδή οι παλιοί ήτανε χαζοί που βάζανε πιαστράκια και το τεύχος δεν είχε κανένα τέτοιου είδους πρόβλημα? Πείτε μου και εσείς την γνώμη σας! Ευχαριστώ

Καλησπέρα παιδιά! Μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον αυτή η σειρά graphic novel, ψάχνομαι κιόλας τον τελευταίο καιρό με τα heroic comics και τα marvel τα οποία τα είχα σνομπάρει εντός εισαγωγικών εδώ και καιρό, θέλω άμα κάποιος ξέρει και θέλει να μου πει αμα αξίζουν οι ιστορίες και άμα αξίζει να ψάξω να βρω και τους 40 τόμους? Ευχαριστώ Μάγκες να είστε καλά!

Όταν δημοσιεύεται μία νέα ιστορία π.χ. στην Ιταλία, οι αντίστοιχοι Ιταλοί αρχειοθέτες θα την καταχωρήσουν και θα δημιουργήσουν τον κωδικό ώστε μετά να μπορούμε όλοι να την προσθέτουμε. Εάν επομένως οι αντίστοιχοι Βραζιλιάνοι (όπως μου φαίνεται ότι είναι η ιστορία στο Μουντιάλ 2014) δεν δημιουργήσουν τον κωδικό εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, τους έχουμε ειδοποιήσει για το ζήτημα, αλλά δεν υπάγεται στο δικό μας τομέα και στις δικές μας δυνατότητες. Το διέγραψα το συγκεκριμένο @Kriton και το μετέτρεψα σε μονοτονικό ήταν από εδώ

291 (13.04.63) 292 (20.04.63) 293 (27.04.63) 294 (04.05.63) 295 (11.05.63) 296 (18.05.63) 297 (25.05.63) 298 (01.06.63) 299 (08.06.63) 300 (15.06.63) 308 (10.08.63)

Τευχος 16 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Ο τόμος #40, ήρθε στα χέρια μας και παραθέτουμε το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο. Μεταφέρθηκαν στη βάση Ο επόμενος τόμος, όπως μας έχει πληροφορήσει ο άρτια ενημερωμένος @nikolas12, θα φιλοξενεί την ιστορία "Οίκος του Μ".

Όλοι θα θέλαμε να δρυμέ μερικά αριστουργήματα διαφόρων μεγάλων δημιουργών στην ΚΟΜΙΞ. Παρακάτω θα αναφέρω μερικέ ιστορίες: 1. Το χρονικό του Κλοντάικ (The McDuck Journals) Είναι μια σειρά που δημιουργήθηκε το 2019 από τον Κάρι Κάρχομεν. Αποτελεί συνέχεια του ΒΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ του ΝΤΟΝ ΡΟΣΑ και δίνει έμφαση στα χρόνια οπού έζησε ο Σκρούτζ στο Κλοντάικ. Εκδοχές: Γερμανικά: Damals am Klondike Δανέζικα: Beretninger fra Klondike Νορβηγικά (bokmal): Dagbok fra Klondike Ολλανδικά: De Klondike dagboeken Πολωνικά: Wspomnienia z Klondike Σουηδικά: Krönikor från Klondike Φινλανδικά: Klondiken-päiväkirjat / Ankkalinnan-päiväkirjat Επεισόδια: Α. Home, Sweet Home Β. Dime Novels Γ. Dawson or Bust Δ. Family Matters Ε. The Law of the North ΣΤ. The Black Roots Ζ. Reaching for the Skies Η. The Disappearance of the Gearloose Brothers Θ. Duckburg, Year One Αναπαράσταση τεύχους ΚΟΜΙΞ: Εξώφυλλο που αναφέρεται στην ιστορία HOME SWEET HOME και βασίζεται στο Aku Ankka 2019-32 2. Κανένα βουνό δεν είναι αρκετό (No Mountain High Enough) Στοιχεία: Κωδικός ιστορίας: D/SAN 2012-058 Προέλευση: Δανία Τίτλος: No Mountain High Enough Ήρωας(ες): Θείος Σκρουτζ Σελίδες: 10 Είδος: 4 γραμμές ανά σελίδα Εμφανίσεις: Θείος Σκρουτζ, Μακ Λέρας, Ντόναλντ Ντακ, Οι Μικροί Εξερευνητές [εμφάνιση πορτραίτων χαρακτήρων] Σενάριο: Kari Korhonen Σχέδιο (μολύβι και μελάνι): Kari Korhonen Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: Φεβρουαρίου 27, 2013 Αρχειοθέτηση: Μαρτίου 5, 2013 Υποσειρές: The Ducks in Finland (Chapter 1) https://inducks.org/story.php?c=D%2FSAN+2012-058 Αναπαράσταση τεύχους ΚΟΜΙΞ: Εξώφυλλο που βασίζετε στο Aku Ankka 2013-09 (2013) 3. Time Travelling Treasure Thief Στοιχεία: Κωδικός ιστορίας: D 2015-307 Προέλευση: Δανία Τίτλος: Time Travelling Treasure Thief Ήρωας(ες): Οι Μικροί Εξερευνητές Σελίδες: 12 Είδος: 4 γραμμές ανά σελίδα Εμφανίσεις: Εμίλ Κόρακας, Κύρος Γρανάζης, Μίκυ Μάους, Οι Μικροί Εξερευνητές [εμφάνιση πορτραίτων χαρακτήρων] Σενάριο: Tormod Løkling Σχέδιο (μολύβι και μελάνι): Arild Midthun Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: Ιουλίου 18, 2016 Αρχειοθέτηση: Αυγούστου 4, 2016 https://inducks.org/story.php?c=D+2015-307 Αναπαράσταση τεύχους ΚΟΜΙΞ: Εξώφυλλο που βασίζεται στο Aku Ankka 2016-30 Θα μας βρείτε https://bit.ly/3rAISTj ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΓΡΑΨΤΕ ΤΗΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

1. Μήπως θα πρέπει να διορθωθεί το παραπάνω επιτέλους ή να αφαιρεθει εντελώς; Το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι παντελώς ανορθόγραφο. Τόνος και πνεύμα μαζί δεν μπαίνουν στη μέση λέξεων, λείπει η αρχική δασεία, ενώ έχουν παρεισφρήσει και δύο λατινικοί χαρακτήρες (E, u). Άκου «Eλἔvη Δἦμou»! Αν θέλαμε να γράψουμε το όνομα πολυτονικά, θα το γράφαμε όπως στο μονοτονικό, προσθέτοντας απλώς μία δασεία: Ἑλένη Δήμου. Ο παραπάνω σύνδεσμος, όμως, λέει ότι το όνομα δεν χρησιμοποιείται. Είναι όντως καταχωρισμένο στο I.N.D.U.C.K.S.; Απ' όσο ξέρω, στο I.N.D.U.C.K.S. χρησιμοποιούμε αποκλειστικά μονοτονικό, αλλά διατηρούμε την ιστορική ορθογραφία των τίτλων των παλιών εκδόσεων (π.χ. υποτακτικές σε ήτα) όπου αυτή είχε χρησιμοποιηθεί. Έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι τίτλοι είναι γραμμένοι με κεφαλαία στα περιοδικά, και μόνο σε λίγες περιπτώσεις υπήρχαν τίτλοι γραμμένοι με πεζά, ώστε να υπάρχουν και τόνοι. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, προσθέτουμε τόνους, γράφοντας τους τίτλους με πεζά, αντί με κεφαλαία!

Το ανέφερα ξανά επειδή ο PhantomDuck εκδήλωσε ενδιαφέρον ότι θα έπρεπε τέλος πάντων να δωθεί μία λύση γι' αυτό, όχι για τη συγκεκριμένη έκδοση αλλά και αντίστοιχες της "Disney Publishing Worldwide". Περνάτε και ξένες εκδόσεις μεταξύ άλλων, έτσι δεν είναι; Κι εφόσον δεν έχουν κωδικούς οι ιστορίες, δεν επηρρεάζει άμεσα και τις αντιστοιχίες των ελληνικών εκδόσεων που είναι με ελλειπείς πληροφορίες; Γιατί λοιπόν "αφορά άλλους";

Το 1. διορθώθηκε, το 2. δεν είναι κάποιο ελληνικό θέμα έχει να κάνει με τους διαχειριστές του εξωτερικού, τους έχουμε ειδοποιήσει αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω!

βασικα για κομικς κι εγω αν θελω να ψαξω κατι σ αυτο μπαινω,απλα δεν διευκρινισα σωστα την απορια μου.Οtαν λεω σειρα εννοω το tv series του largo winch

Α, τόσο καλά... τζάμπα η χαρά, και γω περίμενα σκληρόδετα λόγω επετείου.

Παρακάλα να είναι σε σωστό μέγεθος και όχι λειψά...

παιδια δεν νομιζω οτι δεν θα πωλουσαν αν φτιαχναν καλα τευχη σκληροδετα κτλ οπως βιβλιοθηκη καρλ μπαρκς .Βγαλε εκει μια συλλογη απο πκ η μοττυρα να γινει χαμος σκληροδετα και μια επανακυκλοφορια βιος και χαμενα επεισοδια .Αξιοι της μοιρας τους

Ωραία η συνέντευξη, αλλά στις εκδόσεις της κοινότητας ξέχασες ν' αναφέρεις τα "GC Φάνζιν"!

Αυτό μπήκα να γράψω!!! Ήθελα να ρωτήσω αν γνωρίζει κανείς αν είναι σε σκληρόδετους τόμους.

NAI, NAI, NAI

Έχει πολλά θέματα για κλασικά εικονογραφημένα οπότε δεν ήξερα πού να το βάλω και το βάζω τυχαία εδω να το δείτε (και να χαρείτε όσοι ενδιαφέρεστε)

Τι θα έκανα αν ήμουν η Καθημερινή. Θα κράταγα το ΜΜ ως έχει. 'Ετσι καλύπτονται οι ανάγκες για νέες ιταλικές ιστορίες. Αν οι πωλήσεις των Ντόναλντ και Super Μίκυ είναι ικανοποιητικές θα τα κράταγα κι αυτά ως έχει. Έτσι καλύπτονται οι ανάγκες για Δανέζικες και πιο "παιδικες" ιστορίες. Για να διορθώσω την κρίση ταυτότητας του ΚΟΜΙΞ, θα μετέφραζα αυτούσιο το εκάστοτε τεύχος του I Grandi Classici Disney (τη δεύτερη σειρά, που βρίσκεται τώρα στο 62ο τεύχος στην Ιταλία). Επειδή η Καθημερινή έχει δείξει πως τσιγκουνεύεται τα χρήματα, ή θα μείωνα τις σελίδες στο μισό (120 αντί για 240 σελίδες) ή θα έκανα τον τίτλο διμηνιαίο. Για να καλύψω το όποιο έξτρα κόστος θα αύξανα την τιμή 0,5 ευρώ. Πιστεύω πως η επιτυχία ενός τέτοιου τίτλου θα ήταν εγγυημένη. Έτσι θα κάλυπτα τις ανάγκες για κλασικές "συλλεκτικές" ιστορίες. Προσωπικές απόψεις όλα αυτά, διαφωνήστε ελεύθερα.

Tευχος 6 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Όντως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Καθημερινής είναι η διαφήμιση. Οι μόνες που είχα δει ήταν το φθινόπωρο του 2014 όπου προωθούσαν το Μίκυ Μάους και το Ντόναλντ ως τα "νέα περιοδικά". Κατά το 2016 ή 17 θυμάμαι την περίοδο των Χριστουγέννων έδειχναν το ημερολόγιό τους και τέλος έχουμε κάθε καλοκαίρι τις διαφημίσεις για τα Άπαντα. Το θέμα είναι όμως ότι έπαιζαν μόνο στο ΣΚΑΙ, που σημαίνει ότι για να ενημερωθώ θα έπρεπε να βλέπω όλη μέρα τον σταθμό τους μέχρι να πετύχω τη διαφήμιση. Για το Ντόναλντ που αναφέρθηκε από τον @Θοδωρής Καραπάνος κι εγώ έχω μείνει πολύ ευχαριστημένος. Μου έκανε μεγάλη (καλή) εντύπωση που επέλεξαν ιστορίες του Andrea Freccero για κεντρικές, αντί για τους κλασικούς fecchi και andersen.

Διαβάζοντας όλα όσα έχετε γράψει, αποφάσισα να σχολιάσω( μετά από πολύ καιρό) να σχολιάσω κι εγώ τα Disney κόμικς στην χώρα μας. ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ: Αν κι έχω πολύ καιρό να αγοράσω την συγκεκριμένη έκδοση, λόγω έλλειψης χρόνου και διάθεσης. Παρ' όλα αυτά, παρακολουθώ συστηματικά το τι περιλαμβάνει και την περιγραφή των ιστοριών στο inducks, ενώ έχει τύχει να ξεφυλλίσω μερικά στα γρήγορα έτσι όπως περνάω απ' το περίπτερο στην βόλτα της εβδομάδας(πρέπει να βγούμε κι εμείς έξω βρε αδελφέ). Δυνατές επιλογές οι κύριες ιστορίες:"Το τέλειο ζευγάρι" ,"Από το θρανίο στην έδρα", "Η λέσχη Φον Ντρέηκ", "Στην ωραία Νάπολη". Απ' ότι καταλαβαίνω, το πάνε σαν τον Τερζόπουλο στα τελευταία τεύχη του, που έβαζε μία καλή, αξιομνημόνευτη κεντρική ιστορία και οι συμπληρωματικές του τεύχους ήταν δεύτερες- και με τις δύο σημασίες-. Μάλλον θα αρχίσω να ξαναπαίρνω, γιατί είναι κρίμα τόσο ωραία έκδοση και να μένει στα ράφια. Επίσης, θα ήθελα να πω ότι με θυμάμαι πριν τρία χρόνια, που ήμουν τελείως άσχετος με την τεχνολογία( με την καραντίνα έμαθα να χειρίζομαι υπολογιστή)σκεφτείτε ήμουν ο μόνος σ' όλο το σχολείο που δεν είχε καμία ηλεκτρονική συσκευή στο σπίτι του(πλην του λάπτοπ του μπαμπά μου που το είχε για την δουλεία του). Είχα μόλις ξεκινήσει να αγοράζω κόμικς.Όπως καταλαβαίνετε, δεν είχα καν ακουστά το Greekcomics, ούτε το you tube, ούτε τα ηλεκτρονικά ημερολόγια της Καθημερινής. Μόνο έπαιρνα ό,τι έβρισκα στο περίπτερο της γειτονιάς μου(από Disney) και καμιά φορά που πήγαινα στο Μοναστηράκι για κόμικς. Σας πληροφορώ πως μπορεί οι ιστορίες να μην είναι τόσο καλές όσο ενός Μπαρκς, Σκάρπα, Γκότφερσον( τους οποίους ανακάλυψα αργότερα) αλλά τις απολάμβανα πάρα πολύ, κυρίως επειδή μού προσέφεραν άφθονη χαλάρωση και ηρεμία. Σιγά- σιγά κόλλησα το μικρόβιο κι άρχισα να ασχολούμαι σοβαρότερα. Όλα αυτά όμως, δεν θα είχαν συμβεί εάν δεν είχα αρρωστήσει μια φορά κι ο θείος μου μού έφερνε ένα τεύχος " Μίκυ Μάους" το τεύχος #187 κι από τότε, έχω χάσει ελάχιστα τεύχη και τους στηρίζω μέχρι σήμερα. Πού θέλω να καταλήξω; Εάν δεν είχα αρρωστήσει, ποτέ μου δεν θα διάβαζα κόμικς(πιθανότατα). Άρα, ενώ βλέπουμε πως η Καθημερινή βγάζει ένα αξιοπρεπέστατο περιοδικό το "Μίκυ Μάους", δεν το έχει διαφημίσει σωστά. Δείτε ας πούμε την πανοπλία του iron- man. Τα βράδια παίζει συνέχεια η διαφήμισή της και γενικά υπάρχει και στο you tube βίντεο κ.τ.λ. Το "Μίκυ Μάους" από την άλλη, είναι στο περίπτερο και περιμένει την μοίρα του. Για να καταλάβετε πόσο κακή ( αν όχι μηδενική) προώθηση έχουν κάνει. Ο μπαμπάς μου, σαν παιδί αγόραζε ανελλιπώς το "Μίκυ Μάους" και εγώ τα τελευταία τρία χρόνια έχω μαζέψει αρκετά. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, νόμιζε πως ακόμα τα εκδίδει ο Τερζόπουλος με εξαίρεση την βιβλιοθήκη του Σκάρπα! Για να μην μακρηγορώ άλλο, τα παιδιά πλέον έχουν το ίντερνετ και δεν διαβάζουν κόμικς. Εν μέρει ναι ΑΛΛΑ αν ήξεραν περισσότερα παιδιά ότι κυκλοφορούν κόμικς, θα αυξανόταν και το αναγνωστικό κοινό. Και επειδή τη φωτιά τήν νικάς με φωτιά, θα μπορούσαν να φτιάξουν ένα διαφημιστικό σποτάκι και να το βάλουν να παίζει πριν από το βίντεο γνωστών you tubers. ΝΤΌΝΑΛΝΤ: Το τελευταίο τρίμηνο έχει ανέβει αρκετά στην εκτίμησή μου. Απ' τις τέσσερις ιστορίες, νομίζω οι τρεις- με εξαίρεση αυτή του Flemming Andersen- αξίζουν. Απολαυστικές μικρές ιστοριούλες με το Ντόναλντ. Short and sweet όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι. SUPER ΜΙΚΥ: Αν και σχεδόν όλοι το υποτιμούν κάνει ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνει. Είναι ένα ελαφρώς "παιδιάστικο" περιοδικό το οποίο έχει χαριτωμένες ιστοριούλες, οι οποίες είναι χιουμοριστικές και έχουν και λίγη περιπέτεια μέσα τους. Με 0,60€ λιγότερα, παίρνεις 30 σελίδες περισσότερες από το ΚΟΜΙΞ. Επίσης, να πω ότι στο ΚΟΜΙΞ φιλοξενούνται σχεδιαστές του τύπου Κάρι Κορχόεν, Νόελ Βαν Χορν κ.λ.π. Νομίζω πως οι σχεδιαστές του Super Μίκυ είναι καλύτεροι κατά πολύ. Στα αρνητικά να πω ότι απ' το τεύχος του Απριλίου του 2020 σταμάτησαν τα παιχνίδια και οι γρίφοι- που εντάξει εμένα δεν με πειράζει και πολύ- όμως είναι άλλο ένα δείγμα της πτώσης της εκδοτικής. Και μία σημείωση: Στο τρέχον τεύχος(#66) υπάρχει ιστορία με τα 101 σκυλιά της Δαλματίας. Ήρωες της Disney πλην του καστ παπιών-ποντικών δεν έχουν ξαναμπεί σε τεύχος της Καθημερινής. ΚΟΜΙΞ: Όσο σπουδαίοι και να είναι είναι οι Μπάρκς και Ρόσα, δεν μπορεί να βλέπουμε τον δεύτερο για πέντε χρόνια και τον πρώτο για δεκαπέντε(αν αντέξουν τόσα) κι ύστερα φτου κι απ' την αρχή. Βιβλιοθήκη Σκάρπα: Έκδοση, η οποία χρόνο με τον χρόνο βελτιώνεται. Όλο και καλύτερο χαρτί, σταθεροποίηση μεγέθους, φοβερά άρθρα, μεταφράσεις και εννοείται ιστοριάρες. Το ότι είναι πιστή αντιγραφή της Ιταλικής έκδοσης δεν μέ πειράζει καθόλου. Το αρνητικό είναι η αρίθμηση και τα περιεχόμενα αλλά και η συχνότητα. Γιατί μπορεί να μην αντέξει η έκδοση έως το καλοκαίρι του 2028 και να μείνουμε με την βιβλιοθήκη μισή. ΓΕΝΙΚΉ ΕΝΤΎΠΩΣΗ: Δύσκολη περίοδος για τα κόμικς disney στην χώρα μας. Θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Πολύ χειρότερα. Αλλά, εμείς θέλουμε το καλύτερο. Μέχρι στιγμής είμαστε σε ένα μέτριο επίπεδο. Για να δούμε τι θα γίνει. Μόνο ο χρόνος θα μας το απαντήσει αυτό.

Πάντως τον τελευταίο καιρό πολύ γκρίνια. Πολύ. Για τις ιστορίες που διαβάζουμε δεν συζητάει κανένας. Περνάνε τα τεύχη το ένα μετά το άλλο και ασχολούμαστε με το Κόμιξ με τη καθημερινή με το τι κάνει με το αν είναι καλές οι εκδόσεις κτλ. Για τις ιστορίες δεν μιλάει κανένας. Καμία συζήτηση. Ο νταλικιερης της καρδιάς μας και ο φίλος Μενιγ γράφουν κριτικές αλλά ως εκεί. Λίγο πιάσαμε την κουβέντα για τον Φάντομ (καλά που ήταν και αυτός) και τέλος. Μήπως να μας προβληματίσει λίγο....

Ωραίος ο Οίκος του Μ,να τον ευχαριστηθείτε!!! Εγώ θα πάρω τον τόμο 40 New X-Men Αυτοκρατορική Εισβολή (αν προλάβω) και μετά τα υπόλοιπα τεύχη θα τα αφήσω στο έλεος της οικογένειάς μου. Με πήραν τηλέφωνο σήμερα το μεσημέρι για να μου πουν πως παρουσιάζομαι στο Στρατό στις 18 Μαρτίου. Ναι,με πήραν τηλέφωνο μόνο μία εβδομάδα πριν παρουσιαστώ για να μου το πουν.....

Είναι η τελευταία ιστορία που έφτιαξε, σε ηλικία 87 ετών. Πλέον είναι 91 και δε νομίζω να υπάρξει άλλη.

Οι Επτά Θάνατοι της Έβελιν Χάρντκαστλ είναι ένα πολυδιαφημισμένο βιβλίο των εκδόσεων Μεταίχμιο. Και όταν λέω πολυδιαφημισμένο, εννοώ ότι ανάμεσα σε πολλά βιβλία που βγάζει το Μεταίχμιο επιλέγει κάποια συγκεκριμένα για συνεχή προώθηση από τα newsletters του αλλά και με διαφημίσεις σε βιβλιοπωλεία ή στο Youtube. Έχω εμπιστοσύνη γενικά στη συγκεκριμένη εκδοτική, ωστόσο διαπίστωσα γρήγορα ότι πρόκειται για αμφιλεγόμενο βιβλίο όσον αφορά τις κριτικές με πολλούς να το θάβουν και άλλους να το επαινούν. Κατ' αρχάς για όποιον σκέφτεται να το αγοράσει να ξεκαθαρίσω το εξής. Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο νομίζει κανείς ότι πρόκειται για ένα μυστήριο όπου ο πρωταγωνιστής ζει ξανά και ξανά τη μέρα της μαρμότας βλέποντας τον θάνατο της Έβελιν Χάρντκαστλ. Το concept όμως είναι διαφορετικό και επειδή θα πάρει γύρω στις 80 σελίδες μέσα στο βιβλίο μέχρι να το συνειδητοποιήσεις, θα σας πω τι ισχύει (δεν είναι spoiler). Στην αρχή διαβάζουμε μια πρόσκληση της οικογένειας Χάρντκαστλ για μια γιορτή στην έπαυλη Μπλάκχιθ όπου διαβάζουμε ποιοι είναι τα μέλη της οικογένειας, ποιοι είναι οι καλεσμένοι και ποιοι το υπηρετικό προσωπικό. Ο πρωταγωνιστής μας λοιπόν ξυπνά στο σώμα ενός εκ των καλεσμένων και μετά από αρκετές σελίδες μαθαίνουμε το εξής. Έχει μια αποστολή. Να μάθει ποιος σκοτώνει την Έβελιν Χάρντκαστλ στο τέλος της μέρας. Θα ζήσει την ίδια μέρα από διαφορετικούς ξενιστές και θα πρέπει να ανακαλύψει με τον κάθε ένα στοιχεία για το τι παίζει. Κάθε φορά που ένας ξενιστής κοιμάται, μεταφέρεται στον επόμενο και αντίστοιχα όταν ξυπνά γυρίζει πίσω. Ωστόσο στο παιχνίδι υπάρχουν κι άλλοι μέσα σε ξενιστές καθώς και κάποιος που παλεύει να σκοτώσει τον εκάστοτε ξενιστή του για να τερματίσει τη μέρα και να μη βρει άλλα στοιχεία. Αν και φαίνεται ενδιαφέρουσα ιδέα, στην εκτέλεση κάπου χάθηκε το πράγμα. Μέχρι να καταλάβεις το όλο concept με τους ξενιστές έχει περάσει σχεδόν το 1/5 του βιβλίου, αλλά και μετά πολλές φρέσκες ιδέες δεν αναπτύσσονται καθόλου και γενικότερα όπως είπα στο εκτελεστικό κομμάτι το όλο πράγμα χωλαίνει. Το αποτέλεσμα είναι οι αποκαλύψεις να είναι μεν ξαφνικές και να μην τις περιμένεις, αλλά από την άλλη το όλο ταξίδι για να φτάσεις σε αυτές να σου φαίνεται κουραστικό και αχρείαστο. Είχα όλη την καλή διάθεση να το διαβάσω, αλλά συνεχώς έχανα το ενδιαφέρον μου και στο τέλος υπήρχαν πράγματα που δεν κατάλαβα γιατί έγιναν, αφού δεν είχε δοθεί κανένα υπόβαθρο γι' αυτά. Συνολικά λοιπόν ωραίες ιδέες, ενδιαφέρον setting, αλλά δεν ευόδωσαν για ένα πολύ δυνατό τελικό αποτέλεσμα.

Βλέπω πως λείπουν αρκετά εξώφυλλα από την παρουσίαση. Μπορώ να τα προσθέσω εγώ; (Είμαι σχετικά καινούργιος και δεν γνωρίζω ακριβώς πως λειτουργεί αυτό με τις παρουσιάσεις των εξωφύλλων)

Στο τελευταιο τευχος που ετυχε να αγορασω την προηγουμενη εβδομαδα (Τομος 98- Ειμαι μια πριγκιπισσα) ενημερωθηκα οτι η συλλογη δεν θα σταματησει στους 100 τομους ,αλλα θα συνεχισει με αλλους 80!

Ένα ακόμα κόμικ βασισμένο σε μυθιστόρημα της θείας Αγκάθα από τις εκδόσεις Διόπτρα. Περιπέτεια 2 λιγότερο γνωστών ηρώων της, του Tommy και της Tuppence σε σχέδιο και σενάριο του Βέλγου Emilio Van der Zuiden. Εδώ έχουμε μεταφορά του πρώτου από τα 5 βιβλία τους, το The Secret Adversary του 1922 ("Μια σκιά στην ομίχλη: οι τυχοδιώκτες του Πικαντίλυ" εκδόσεις Λυχνάρι ή "Ο παράξενος αντίπαλος" εκδόσεις Ερμείας) . Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι το 2ο της θείας Αγκάθα που δημοσιεύτηκε. Το πρώτο ήταν το The Mysterious Affair at Styles του 1920 που ήταν και η πρώτη εμφάνιση του Πουαρώ. Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο αναφορικά με την υπόθεση: Η Προύντενς Κάουλι και ο Τόμι Μπέρεσφορντ, νέοι, φιλόδοξοι και ριψοκίνδυνοι, αποφασίζουν να παραστήσουν τους τυχοδιώκτες και άθελά τους βρίσκονται μπλεγμένοι σε μια υπόθεση διεθνούς κατασκοπείας. Πώς θα κατορθώσουν να ανακαλύψουν την πραγματική ταυτότητα του μυστηριώδους κυρίου Μπράουν, αυτού του τρομερού αντιπάλου τους που απειλεί το Ηνωμένο Βασίλειο; Και πώς θα καταφέρουν να βρουν την Τζέιν Φις, που μοιάζει να κρατάει το κλειδί του μυστηρίου; Οι 3 μεταφράσεις της Διόπτρα, αυτό εδώ, το Μις Μαρπλ Ένα Πτώμα στη Βιβλιοθήκη και το Ηρακλής Πουαρώ Έγκλημα στο Οριέντ Εξπρές είναι μεταφράσεις 3 γαλλικών κόμικ από την εκδότικη Paquet, που βγήκαν το Νοέμβριο 2017 ως μέρος μιας collection με κόμικ της λαίδης του αστυνομικού μυθιστορήματος. Στην Γαλλία βγήκαν τον Ιούνιο άλλοι 2 τίτλοι. Αμφότεροι Πουαρώ. Το Έγκλημα στο Νείλο και το Ραντεβού με τον Θάνατο. Άγνωστο εάν θα τις μεταφράσει και αυτές η Διόπτρα. Προσωπικά δεν με ενθουσίασε ως κόμικ. Η υπόθεση είναι μεστή και λογοτεχνική. Έχει αρχή, μέση και τέλος. Εξ'όσων διαβάζω στη wiki γύρω από το μυθιστόρημα φαίνεται να είναι αρκετά πιστή σε αυτό. Αυτό όμως ίσως και να είναι το μειονέκτημά του. Το συνωμοσιολογικό σκέλος του, οι πολιτικές του προεκτάσεις (όποιες έχει τέλος πάντων), το μυστήριο που κουβαλάει, αισθάνομαι ότι είναι "παλιά" Ίσως το 1922 να ήταν cutting edge τα όσα συμβαίνουν. Έκτοτε όμως έχουμε δει και διαβάσει πολύ καλύτερες ιδέες και κόλπα. Εικαστικά ήταν ένα τυπικό BD με καθαρή γραμμή. Ωραίο μεν, δεν με συνεπήρε δε. Βρήκα γοητευτικό τον τρόπο που σχεδίαζε την Tuppence, αλλά απ''ότι βλέπω στο lambiek ο van der Zuiden είναι γνωστός για τα pin up girls του Δεν εκπλήσσομαι Παρόλο που είναι φετινή έκδοση, το βρήκα στον Σκλαβενίτη στα 5 ευρώ! Το βρήκα επίσης, όπως και τα άλλα 2, στα 5 ευρώ στον Ποθητό στην Κάνιγγος. Σε μια τέτοια τιμή είναι καθαρή ληστεία και αξίζει ασυζητητί τον κόπο. Δεν θα σας μείνει ως κάτι το συγκλονιστικό, δεν θα κλάψετε με τίποτα όμως τα λεφτά σας 64 σελίδες υπερμεγέθες BD. Δεν μεταφράζονται και τόσα, διαβάζεται άνετα ενώ θα πίνετε τον Κυριακάτικο καφέ σας στο Da Capo ή έστω στο Ζάππειο. Παραθέτω μερικές σελίδες που έχει διαθέσιμες ο Γάλλος εκδότης στο σάητ του. (παραείναι μεγάλο για να σκανάρω τα εξώφυλλα τα σκάναρα τμηματικά ) λινκ της έκδοσης στην Διόπτρα Εδώ μνημονεύει ως χώρα προέλευσης το Ηνωμένο Βασίλειο. Μέσα στο βιβλίο λέει τίτλος πρωτοτυπου The Secret Adversary. Εγώ πάντως κόμικ με τέτοιο τίτλο από αυτόν τον δημιουργό στα αγγλικά, δεν βρίσκω (υπάρχουν αυτά που είχε κάνει ο Francois Riviere όπου κάποια μεταφραστήκαν από την Μαμούθ, κάποια από την Modern Times, αλλά είναι άλλα κόμικ) Στα στοιχεία στο βιβλίο λέει "published by arrangement with Agatha Christie Ltd, Editions Paquet & JLM Literary Agency". Για να το αλλάξω στα αγγλικά θα πρέπει να εμφανιστεί τουλάχιστον η ίδια η μεταφράστρια και να μου πει ότι το μετέφρασε από τα αγγλικά. Που ούτε εκεί θα πειστώ Μάλλον θα χρειαστώ τον ίδιο τον Van der Zuiden να μου πει ότι το έγραψε στα αγγλικά Απ'ότι βλέπω και τα άλλα 2 είναι μεταφράσεις της ιδίας και μνημονεύονται στο biblionet ως αγγλικής προέλευσης.

Το βρήκα χθες στον Σκλαβενίτη στα 4 ευρώ. Το πήρα. Το διάβασα. Σαν χαρτί, εξώφυλλο μέγεθος τα 4 ευρώ είναι τσάμπα. Η υπόθεση είναι ενός μυθιστορήματος του 1920κάτι και δείχνει τα χρόνια του. Το σκίτσο όπως αναφέρει και ο Germanicus είναι συμπαθητικό, δεν είναι κάτι το φοβερό. Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι προσπαθεί να κάνει τις μαγκιές του με το σχέδιο να συνεχίζεται στο επόμενο ή το προηγούμενο καρέ, αλλά αυτό σε κάποιες φορές δυσκόλευε την ανάγνωση (το σκίτσο συνεχιζόταν στο κάτω καρέ αλλά ο διάλογος στο δεξί), είχε θέμα όμως στα να κάνει εμφανή την ηλικία των ηρώων του (όλοι φαίνονται συνομήλικοι) ενώ οι γυναίκες δεν θα μπορούσαν να βρουν σουτιέν εύκολα. Όμως αυτό που με ξενέρωσε ήταν (για άλλη μια φορά σε μεταφρασμένο κόμικ) η έλλειψη επιμέλειας κειμένου. Σε 1-2 περιπτώσεις οι διάλογοι ήταν σε διαφορετικό πλαίσιο (μιλάει ο Χ αλλά τα λόγια είναι στο συννεφάκι του Σ), μια φορά τα ίδια λόγια επαναλαμβάνονται σε δυο διαφορετικά συννεφάκια, και σε μια περίπτωση δυο ήρωες συζητάνε στα 1919, το ναυάγιο που έγινε το 1915 αναφέρεται σαν να έγινε το 2015. Οκ παραδρομή, αλλά μια ανάγνωση από επιμελητή θα το ανακάλυπτε. Τελικά στα 4 ευρώ ήταν μια χαρά, αν έδινα τα 10 ευρώ που ζητά το Public όμως δεν θα το θεωρούσα καλή αγορά.