Αίθουσα Νικητών

Προχθές παρέλαβα τα τεύχη του Φεβρουαρίου,αλλά ήρθε μαζί και κάτι που είχα προ-παραγγείλει το καλοκαίρι και ήταν ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι Hellboy. Θα μου πείτε αργά δεν είναι; Ήμουν πεπεισμένος ότι το έχασα και η Diamond με έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια.Καθότι μετά από πολλές καθυστερήσεις στην ημερομηνία έκδοσης του στολιδιού που τελικά το αποδέσμευαν στις 30 Δεκεμβρίου,περάσαν οι γιορτές και δεν φάνηκε!Κάλιο αργά παρά ποτέ ,θα το στολίσω του χρόνου!!

Θησαυροφυλάκιο, μαζί με λιμουζίνα και φιγούρες Σκρουτζ, Παντάξιου και Μουργόλυκων. Σε 4 τεύχη του Τοπολίνο τον Μάρτιο... (συν ένα Zio Paperone και ένα Paperino για τη λιμουζίνα και τους Μουργόλυκους)

Το μόνο τεύχος από τα δικά μου που περιέχει κάρτα είναι αυτό Ωστόσο έχω αρκετά ακόμη, εκτός αυτών που παραθετεις παραπάνω, στα οποία φαίνεται καθαρά η κόλλα από το χαρτάκι. Στην πορεία λογικά θα βρεθούν πολλά.

Έχοντας δει την ταινία πριν κάποια χρόνια, είχα πάντα στο πλάνο μου να διαβάσω και το βιβλίο Τελευταία Έξοδος. Δεν έχω διαβάσει τα άπαντα του Stephen King, αλλά από όσα έχω διαβάσει μπορώ να πω ότι είναι το πιο διαφορετικό του βιβλίο. Δεν έχει κάτι το υπερυσικό, δεν έχει κάποιον εντυπωσιακό κακό, είναι ένα μικρό βιβλίο για την ιστορία δύο ανθρώπων στη φυλακή και αυτό το μετέτρεψε γρήγορα σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου από τον συγγραφέα. Δυνατές περιγραφές και πανέμορφη αφήγηση συνθέτουν το δράμα του Άντι που αργά και σταθερά προσφέρει στη φυλακή και ειδικά στον Ρεντ με τον οποίο δένονται. Ένας άλλος λόγος που μου αρέσει πολύ είναι γιατί σε πολλά βιβλία του King έχω νιώσει ότι πλατειάζει, εδώ όμως δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Έχει περίπου 156 σελίδες και κυλάει νερό. Είτε έχετε δει την ταινία, είτε όχι, το προτείνω ανεπιφύλακτα καθώς παρουσιάζουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους ειδικά όσον αφορά το πως έχει χρήματα ο Άντι μετά την απόδρασή του. Τολμώ να πω ότι το βιβλίο μου άρεσε περισσότερο.

Μερικά μεγάλα Μίκυ.

351 (06.06.64) 352 (13.06.64) 353 (20.06.64) 354 (27.06.64) 355 (04.07.64) 356 (11.07.64) 357 (18.07.64) 358 (25.07.64) 359 (01.08.64)

Επιστρέφει ο Μαύρος Ιππότης Νέα ιστορία από τον Μάρκο Ρότα Από ότι μάθαμε μέσα από μια εικόνα που ανέβηκε στην ομάδα των φαν του Ντον Ρόσα στο facebook στο επόμενο τεύχος του Kalle Anka & Co επιστρέφει ο Αρπέν Λουσέν! Η νέα ιστορία μάλλον θα είναι σχεδιασμένη από τον Μάρκο Ρότα και παρακάτω μπορείτε να δείτε το εξώφυλλο της. Δεν έχουμε κάποια πληροφορία για τους σεναριογράφους όμως… Παραπάνω το preview για το τεύχος με την ιστορία! Όπως φαίνεται στην εικόνα ο Αρπέν Λουσέν εμφανίζεται ως ο Μαύρος Διαρρήκτης και αναπολεί ένα σημαντικό καρέ που δείχνει τι συνέβη την τελευταία φορά που είδαμε την πανοπλία του. Συγκεκριμένα λέει (απαντώντας τον τίτλο που του δίνουν ως ο Θρυλικός Αρπέν Λουσέν): Πότε είδαμε για τελευταία φορά τον Αρπέν Λουσέν; Τον συγκεκριμένο χαρακτήρα τον είδαμε για τελευταία φορά στην ιστορία Ο Μαύρος Ιππότης Ξαναχτυπά! όπου είχε κάνει την επιστροφή του και ως ο Μαύρος Διαρρήκτης που είναι ένας πολύ επικίνδυνος κλέφτης αλλά και τελικά επανήλθε ως Μαύρος Ιππότης. Παρόλα αυτά και πάλι στο τέλος της ιστορίας όχι μόνο έχασε πάλι την επικίνδυνη πανοπλία του αλλά και μας άφηνε και υπονοούμενα για μια νέα επιστροφή. Ένα αναμενόμενο σίκουελ Μια συνέχεια της ιστορίας του Μαύρο Ιππότη είναι κάτι που αναμένω προσωπικά από το 2006/2007 που είχα διαβάσει το διπλό ΚΟΜΙΞ #222! Οπότε αναμένω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία του Μάρκο Ρότα και να δω τι έχουν σκεφτεί για τον χαρακτήρα. Ήδη μου αρέσει πολύ το εξώφυλλο καθώς προσδίδει φόβο και ο Αρπέν Λουσέν είναι ένας χαρακτήρας που έχει δημιουργήσει ο ίδιος ο Ρόσα και ένας από τους πιο δύσκολους εχθρούς του Σκρουτζ. Στην ΚΟΜΙΞ Wiki είχαμε γράψει προς το τέλους του άρθρου ότι μπορεί κάποια μέρα να επιστρέψει ο χαρακτήρας. Να που θα γίνει τελικά! Το άρθρο και στο DisneyComicsPress

Πέτυχα στο φβ αυτό, από κάποιον που προφανώς έχει μέσο στην εκδοτική. Έτσι για να δούμε λίγο και πώς μοιάζει.

Μερακλήδες οι Ιταλοί. Όλα τα λεφτά το ανέμελο μαλλί του Παντάξιου! Μακάρι να πάρουν μπροστά και οι δικοί μας να το φέρουν και στα μέρη μας! Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο, αλλά τα όνειρα είναι δωρεάν!

Νέο βίντεο σήμερα με την παρουσίαση του ημερολογίου Disney 2021 και τον ΛΑΝΦΕΣΤ ΤΟΥ ΤΡΟΥ 2

Πωωω που μπορούμε να το τσιμπήσουμε αυτό ρε παιδιά

Αν πάει με σειρά του εξωτερικού τότε θα πάει: Τεύχος 1 - Κεφάλι Τεύχος 2 - Πόδι (το τμήμα του ποδιού κάτω από τον αστράγαλο) Τεύχος 3 - Χέρι (το τμήμα του χεριού κάτω από τον καρπό) Δεν ξέρω αν το χέρι και πόδι είναι δεξιά ή αριστερά. Οπότε αν πάρω το πρώτο τεύχος,θα το έπαιρνα για την περικεφαλαία και το τευχάκι για τυχόν πληροφορίες,συν μια αφίσα φυσικά. Από εκεί και έπειτα δεν νομίζω να έπαιρνα άλλο τεύχος.Τουλάχιστον το πρώτο μπορείς να το πεις και "αυτοτελές". Όλοι εμείς που τρέμαμε το μάθημα της Τεχνολογίας στο Γυμνάσιο,ετοιμαστείτε να ξανανιώσετε τον φόβο.

Εξωφυλλα/οπισθοφυλλα τευχων νο 1,2,3,4,5,7,8,9.10.11 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Καλά ο Snyder είχε την ευκαιρία του να μας παρουσιάσει κάτι ολόδικο του και αυτό είναι το Director's Cut του Batman v Superman που είναι αξιοπρεπές, αλλά παραμένει ένα underachievement σε σχέση με το τι χαρακτήρες είχε να διαχειριστεί. Ακόμα και στο Man of Steel μέτρια πράγματα παρουσιάζει. Και αυτό που ποτέ δε μπορούσα ήταν ότι κάποιες σκηνές του είναι εκπληκτικές. Του Batman στην αποθήκη τη βλέπω ακόμα τα βράδια και μετά μου παρουσιάζει το αίσχος με το Doomsday που θέλω να το ξεχάσω. Εδώ απλά περιμένουμε να βελτιωθεί από τα δικά του λάθη που έκαναν αυτές τις ταινίες να μην είναι όσο καλές θέλαμε. Πάντως η αναμπουμπούλα στα social media ΔΕΝ συνεπάγεται αληθινά νούμερα. Αν μπεις Twitter θα νομίζεις ότι ο Snyder είναι σκηνοθέτης επιπέδου Σκορσέζε με όσα γράφονται. Τα social media είναι θόρυβος, βλέπεις το χαμό που γίνεται στο ελληνικό πολιτικό Twitter και ζήτημα να είναι 100 πληρωμένοι τύποι με 10 λογαριασμούς ο καθένας να δημιουργούν θόρυβο. Το πραγματικό potential του Snyder Cut θα το βλέπαμε αν έβγαινε στις αίθουσες χωρίς πανδημία. Εκεί που το BvS απέτυχε όσο κι αν δοξάστηκε από την ίδια τοξική κοινότητα που δημιουργεί θόρυβο. Καλώς ή κακώς όσοι φαίνονται πολλοί στα κοινωνικά μέσα, είναι η μειοψηφία του αγοραστικού κοινού. Τα λέγαμε και πιο πίσω. Αυτό που προβλέπω είναι ότι αυτή η κοινότητα θα πάει στο Rotten Tomatoes και το imdb να βγάλει το Snyder Cut νούμερο ένα ταινία με 9,1 ξέρω γω. Η αλήθεια είναι ότι τους βολεύει όλους. Βολεύει το HBO Max να κάνει μια δυνατή αρχή, κάποιους να τους φύγει το άχτι να το δούμε και εμάς να θάψουμε μια και καλή το αίσχος που είδαμε στους κινηματογράφους και για το οποίο ευθύνονται πρωτίστως τα στελέχη της Warner και μετά ο Whedon. Γενικά αυτό που άλλοι θα βρουν καλύτερο του Dark Knight, εγώ το βρίσκω σαν μια ευκαιρία να δούμε consistent χαρακτήρες και περισσότερο DC lore. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Fun fact για το κινηματογραφικό Justice League: Όταν βγήκε, ήταν η πρώτη Πέμπτη που ήμουν φαντάρος στο κέντρο και είχαν κολλήσει μια αφίσα της ταινίας στο ΚΨΜ. Όταν πήρα κινητό και ξέροντας ότι δε θα το δω σε έξοδο, αλλά όταν γυρίσω σπίτι, ανέβασα ένα Instagram στόρι την αφίσα που γράφω πόσο ανυπομονώ και με πλάκωσαν όλοι οι φίλοι μου στα μηνύματα ότι θα απογοητευτώ

Θα συμφωνούσα απόλυτα, αν ο Σνάιντερ δεν είχε αποχωρήσει λόγω της προσωπικής τραγωδίας που του έτυχε. Δεν είναι ότι παίρνει 2η ευκαιρία. Δεν είχε καμία ευκαιρία να μας δείξει αυτό που όντως είχε στο μυαλό του. Τα περισσότερα κομμάτια αυτού που είδαμε στο σινεμά τα ξαναγύρισε ο Josh Whedon. Κατά τ άλλα έχεις κάθε δίκιο για τα αρνητικά του και την ξαφνική του ανακήρυξη σε τρομερό σκηνοθέτη που θα δώσει ένα αριστούργημα. Το πιθανότερο να μας δώσει κάτι απλά καλύτερο της κινηματογραφικης εκδοχής. Παρόλα αυτά, όσο κι αν δεν είμαι από αυτούς που τον λατρεύουν, υποστηρίζω ότι πρέπει να έχει την ευκαιρία που ξαναλέω ΔΕΝ είχε την πρώτη φορά. Δεν είναι ότι προσπάθησε και δεν τα κατάφερε, δεν είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει την ταινία του και το στούντιο διόρισε κάποιον άλλον να κάνει damage control λόγω των κακών κριτικών του BvS, αλλάζοντας τελείως το τελικό προϊόν.

Μου αρέσει που το κοίταγα κανά πεντάλεπτο για να δω αν το έγραψα σωστά. Στη δεκαετία του '90 μπορεί αυτό το μάθημα να μην υπήρχε καν.Εγώ που το είχα,εννοώ κατασκευές,σχεδίαση,ξυλογλυπτική,χρήση του πιστολιού κόλλας σιλικόνης κλπ.

Διαβάστηκε κι ο 35ος τόμος που περιλαμβάνει το δραματικό συμβάν του θανάτου του Captain America. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για ένα τεράστιο ρίσκο και μία μεγάλη ευθύνη για εκείνον που πήρε την τελική απόφαση να "τερματίσει" έναν κορυφαίο χαρακτήρα, όπως ο Πρώτος Εκδικητής! Πρέπει να ήταν μία πραγματικά δύσκολη επιλογή. Για όλους τους χαρακτήρες που φέρνουν λεφτά στην εταιρεία, ένας θάνατος θα ήταν κάτι ριψοκίνδυνο για το κατά πόσο θα γίνει εύπεπτη μία τέτοια συνθήκη από το αναγνωστικό (και φανατικό) κοινό, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν από τους "κτήτορές" της. Η δομή της ιστορίας είναι έξυπνη και πρωτότυπη. Τα κεφάλαια είναι εμπνευσμένα από τα 5 στάδια του πένθους κι όχι μόνο στους τίτλους τους, αλλά και στην υφή των σεναρίων τους. Μπορούν να διαβαστούν αυτόνομα, μιας κι αποτελούν ξεχωριστές εξιστορήσεις του πώς συνειδητοποιούν κάποιοι από τους εναπομείναντες υπερήρωες τον χαμό του εκλιπόντα "συναδέλφου" τους. Να πω την αλήθεια, όλες μαζί, δημιουργούν ένα σύνολο που παίζει στα όρια του ασύνδετου. Το λυπηρό γεγονός, όμως, δημιουργεί από μόνο του έντονα συναισθήματα στον αναγνώστη κι έτσι λειαίνει κάπως αυτή την "ασύνδετη" δομή. Στο πρώτο κεφάλαιο, ερχόμενοι από τον κλασικό Εμφύλιο Πόλεμο, γινόμαστε μάρτυρες του θανάτου του μεγάλου πρωταγωνιστή. Η δολοφονία έχει ρεαλισμό, μιας και μόνο ένα πισώπλατο χτύπημα ή ένα χτύπημα από κάποιον που εμπιστεύεται, θα μπορούσε να τον ρίξει στο έδαφος. Αμέσως μπαίνουμε στο λυπηρό κλίμα, ενώ παράλληλα, μετά την μεγάλη μας αρχική έκπληξη, πλημμυριζόμαστε με περιέργεια για την συνέχεια. Στο δεύτερο κεφάλαιο, το οποίο ουσιαστικά αρχίζει την κύρια ιστορία του Fallen Son, ξεκινάει η άρνηση του πένθους (το πρώτο στάδιο). Ο Γούλβεριν αναλαμβάνει τα ηνία και θέλει διακαώς να δει το πτώμα του Cap για να βεβαιωθεί ότι όντως πέθανε. Ωραίο σενάριο, αλλά το σχέδιο δεν με ικανοποίησε. Στο τρίτο κεφάλαιο ξεκινάει ο θυμός. Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε δύο ομάδες Εκδικητών (τους Mighty Avengers και τους New Avengers) οι οποίοι, οι μεν επιχειρούν σε μία νέα αποστολή και οι δε...παίζουν χαρτιά σε ένα υπόγειο. Όλοι τους βγάζουν συναισθήματα θυμού και μίσους, προερχόμενα από τον χαμό του Captain America, είτε στον επιτιθέμενο αντίπαλο, είτε μεταξύ τους. Η σκηνοθεσία κάνει την διαφορά, καθώς βλέπουμε την εξιστόρηση των γεγονότων και την εξέλιξη της πλοκής παράλληλα και στις δύο ομάδες. Προσωπικά δεν μου έδωσε κάτι το συγκεκριμένο "επεισόδιο". Ίσως και κάπου να με κούρασε με την δομή της πλοκής. Σχεδιαστικά, όμως, ήταν περισσότερο του γούστου μου. Στο τέταρτο κεφάλαιο (το στάδιο της διαπραγμάτευσης), είναι η σειρά του Hawkeye να μας εκμυστηρευτεί πώς διαχειρίζεται τον θάνατο του συντρόφου του κι ο οποίος θα έρθει αντιμέτωπος με ένα δίλημμα που του θέτει ο Iron Man. Ο τελευταίος εμφανίζεται με έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα. Κυνικός, ρεαλιστής και ίσως άκαρδος, αλλά πιο πολύ αυτή η συμπεριφορά βγαίνει προς τα έξω για να κρύψει την πραγματική του θλίψη για το μεγάλο γεγονός. Στο εικαστικό κομμάτι εκτίμησα περισσότερο το στήσιμο των σκηνών και τον χρωματισμό, παρά την απόδοση των προσώπων. Στο πέμπτο κεφάλαιο (αρχίζει η κατάθλιψη), "τιμώμενο πρόσωπο" είναι ο Spider-Man, ο οποίος συμμετέχει σε μία σφοδρή μάχη με τον Rhino, που του φέρνει στο μυαλό μία αντίστοιχη μάχη με τον Hulk στην οποία γλίτωσε χάρη στην συνδρομή του Captain America. Μου έδωσε να καταλάβω από την στάση του ότι ο "Αραχνάκιας" το έχει πάρει πιο πολύ κατάκαρδα από όλους του υπόλοιπους. Σχεδιαστικά πανέμορφο! Και φτάνουμε στο έκτο και τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας (την αποδοχή), όπου θα παραστούμε στην κηδεία του Cap και θα γίνει ο απολογισμός του έργου και της προσφοράς του στη πατρίδα και την διατήρηση της ειρήνης. Πιστεύω ότι είναι το πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένο κεφάλαιο, που μας αφήνει με ένα κενό και με μία συγκίνηση. Σχεδιαστικά μού άρεσε. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία ιστορία που τα περισσότερα μέρη της δεν συνδέονται ουσιαστικά μεταξύ τους, αλλά όλα μαζί περιγράφουν ένα μεγάλο γεγονός. Εκτός από το πρώτο κεφάλαιο, σε όλα τα υπόλοιπα μέρη η πλοκή μεταφέρεται κατόπιν εορτής, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο τον Captain America, να μην παίρνει πολλά λεπτά συμμετοχής, αλλά νοητά να βρίσκεται σε κάθε σελίδα του graphic novel. Σίγουρα δεν θα την κατέτασσα στις καλύτερες ιστορίες που έχω διαβάσει (όσον αφορά την ανάπτυξη της πλοκής και της θλιβερής θεματολογίας της), αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ την μεγάλη σημασία της τόσο στο σύμπαν της Marvel, όσο και στην Ένατη Τέχνη, γενικότερα. Θα την πρότεινα, λοιπόν, σε όλους, εκτός από εκείνους που στο μόνο συναίσθημα που αρέσκονται είναι η έξαψη που αφήνει η καθαρή δράση. Όσον αφορά το σχέδιο, νομίζω ότι είναι λίγο άνισο κι ο λόγος είναι ότι το έχουν επιμεληθεί πολλοί καλλιτέχνες. Έτσι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι ενιαίο και συνολικό. Όπως αναφέρω, πάντως για το κάθε κεφάλαιο, σε γενικές γραμμές, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, με ικανοποίησε. Το ίδιο κι ο χρωματισμός. Πηγαίνοντας και στο έξτρα υλικό, να πούμε ότι κι εδώ δεν έχουμε μεγάλη "κινητικότητα". Τα εξώφυλλα (κύρια κι εναλλακτικά) έχουν την τιμητική τους, το editorial του Lupoi όπως πάντα περιεκτικό, το ίδιο και το κλασικό άρθρο για τα γεγονότα που οδήγησαν στην ιστορία αυτή. Για το φινάλε, υπάρχει κι ένα καλό άρθρο στο τέλος του τόμου που περιγράφει λεπτομέρειες από την σύλληψη της εν λόγω σειράς, αλλά και την "αναγέννηση" του ήρωα, την οποία έχω περιέργεια να την διαβάσω, αλλά φοβάμαι ότι θα είναι πολύ “μεταφυσική” για τα γούστα μου.

Topolino Magazine στο facebook.

Μία ηρωίδα από τα παλιά φαίνεται ότι κάνει την εμφάνισή της στους δρόμους της Λιμνούπολης, στην εναρκτήρια ιστορία του τεύχους. Ο λόγος για το alter ego της Νταίζυ, το οποίο είχε καιρό να δώσει σημεία ζωής, τόσο στην συγκεκριμένη ιστορία, όσο και στα κόμικς της χώρας μας γενικότερα. “Η επιστροφή της Μάρβελ Ντακ”, λοιπόν, ξεκινάει μία βροχερή νύχτα, όπου η Νταίζυ βολτάρει με τον αρραβωνιαστικό της και σχολιάζουν δυσμενώς και κοροϊδευτικά την νέα τάση που έχει δημιουργηθεί με μία εταιρεία που φτιάχνει ρομπότ φύλακες. Ο φίλος μας, επίσης, την ενημερώνει ότι θα λείψει για ένα χρονικό διάστημα κι έτσι εκείνη νιώθει μόνη, αλλά ταυτόχρονα κι ελεύθερη. Όταν, όμως, την επόμενη ημέρα πηγαίνει να δει μία ταινία στον κινηματογράφο, πέφτει θύμα μίας συμμορίας ληστών, οι οποίοι τυχαίνει να διαθέτουν διάφορα γκάτζετ υψηλής τεχνολογίας. Τότε είναι που η Νταίζυ θα εκραγεί από θυμό και θα πάρει την μεγάλη απόφαση να “αναστήσει” την Μάρβελ Ντακ. Έτσι, θα αποταθεί στον θηλυκό “Κύρο”, την Ζαΐρα, η οποία θα την εκπαιδεύσει, θα της φτιάξει μία νέα στολή και θα την εξοπλίσει με χίλια-δύο καλούδια. Η θρυλική Μάρβελ Ντακ, λοιπόν, θα βγει και πάλι στους δρόμους της πόλης και θα προσπαθήσει να σταματήσει την δράση της συμμορίας, αλλά και να εντοπίσει τον μυστηριώδη τύπο που τους τροφοδοτεί με υπερσύγχρονα όπλα. Θα τα καταφέρει? Αν και το περιοδικό έχει τίτλο “Ντόναλντ” και θα έπρεπε, τουλάχιστον, η κεντρική του ιστορία ν’ αφορά εκείνον, προσωπικά χάρηκα ιδιαίτερα που ξαναείδα την αγαπημένη μας ηρωίδα στο προσκήνιο. Η Μάρβελ Ντακ δείχνει να έχει ξανανιώσει, καθώς επίσης έχει υποστεί ένα γενναίο facelift. Το σενάριο, εδώ, η αλήθεια είναι ότι έχει παραγκωνίσει αρκετά (για να μην πω ολικά) τον Ντόναλντ (ή καλύτερα τον Φάντομ) και στρέφει όλα τα φώτα της δημοσιότητας στην ηρωίδα. Η πλοκή έχει ενδιαφέρον, ξυπνάει όμορφες αναμνήσεις από την πορεία της Μάρβελ Ντακ, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί, άρτιες σκηνοθετικά, σκηνές. Μέσα στις σελίδες της ο αναγνώστης θα εντοπίσει στιγμές ανατροπών, αλλά και θα απολαύσει σκηνές δράσης κι έντασης. Η υπόθεση διαθέτει αρκετό μυστήριο, ενώ η ένταση ανεβαίνει κλιμακωτά. Το φινάλε το βρήκα άκρως ικανοποιητικό και το οποίο εύχομαι να εγκαινιάζει μία νέα εποχή για την φίλη μας. Το σχέδιο, το οποίο είναι επιμελημένο από τον βετεράνο του είδους Giorgio Cavazzano, το βρήκα αξιόλογο. Ειδικά η νέα στολή της πρωταγωνίστριας είναι εξαιρετική, θυμίζει ροζ Catwoman και σίγουρα την βρήκα πολύ καλύτερη από την αρχική της. Συγγνώμη @paola! Η δεύτερη ιστορία του τεύχους είναι ένα αξιόλογο θρίλερ κι έχει για πρωταγωνιστές τον Χιούη, τον Λιούη και τον Ντιούη. Οι τρεις τους θα γίνουν οι “Σούπερ Εξερευνητές εναντίον εξωγήινων”. Τα τρία ανιψάκια του Ντόναλντ βρίσκονται στο υπερσύγχρονο εργαστήριο του Λούντβιχ και μελετούν μία νέα σύνθεση που θα τους επιτρέψει να δημιουργήσουν μελάνι γραφής, έχοντας την καθοδήγηση του παντογνώστη καθηγητή. Την ίδια ώρα, στο εξώτερο διάστημα, ένας οργανωμένος στόλων εξωγήινων έχει ξεκινήσει το μακρύ του ταξίδι, προκειμένου να εντοπίσει νοήμονα όντα ανάμεσα στους πλανήτες και να τα κατακτήσει. Ο επόμενος στόχος και πορεία τους είναι ο πλανήτης μας. Πριν προλάβουν να καταλάβουν τι έγινε, οι τρεις μικροί μας φίλοι, έρχονται αντιμέτωποι με τις ορδές των εξωγήινων, οι οποίοι από την πρώτη κιόλας στιγμή της προσεδάφισής τους στην Γη, έχουν επιδείξει μεγάλη καταστροφική μανία καθώς και βάρβαρα ένστικτα. Το ποτήρι θα ξεχειλίσει όταν (μεταξύ των άλλων) θα υποτάξουν τους υπόλοιπους Μικρούς Εξερευνητές. Τότε είναι που θα συνειδητοποιήσουν ότι είναι μόνοι τους και θα πρέπει να στηριχτούν στις δικές τους προσπάθειες, προκειμένου να σώσουν την πόλη τους, αλλά και την Γη γενικότερα. Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα. Ενώ έχει για πρωταγωνιστές τρία μικρά παπάκια (όσο εκπαιδευμένα κι αν είναι σας Μικροί Εξερευνητές), παρόλα αυτά έχει μία υπόθεση αρκετά σοβαρή, που κρατάει την αγωνία στα ύψη, από τα πρώτα κιόλας καρέ. Με σιγουριά, λοιπόν, θα χαρακτήριζα την συγκεκριμένη ιστορία σαν ένας αξιόλογο Sci-Fi θρίλερ. Οι εξωγήινοι villains βγάζουν μίσος, μοχθηρία και διαθέτουν όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να γίνουν φοβιστικοί κι αντιπαθητικοί. Η πλοκή, τουλάχιστον μετά την εισβολή τους στην Γη είναι μία αλληλουχία καρέ γεμάτα δράση κι ένταση, που με ικανοποίησαν στο έπακρο. Το φινάλε δεν ήταν τόσο δυναμικό όσο η υπόλοιπη ιστορία, αλλά και πάλι δεν μου δημιούργησε πρόβλημα. Γενικά πρόκειται για μία ιστορία, αρκετά “ενήλικη” για τα δεδομένα των πρωταγωνιστών και των κόμικς Disney, που αξίζει να διαβαστεί. Αξίζει να τονιστεί ότι η συγκεκριμένη ιστορία είναι από τις λίγες (σύγχρονες) στην οποία τα τρία ανιψάκια αποκαλούν τον Λούντβιχ θείο. Το σχέδιο, αν και είχε τα θεματάκια του (πιο πολύ στον σχεδιασμό των χαρακτήρων), το βρήκα αρκετά καλό και με προσοχή στην λεπτομέρεια (ιδίως των εξωγήινων). Η τρίτη ιστορία στο τεύχος είναι η σύντομη της παρέας και θα μας πάει ένα ταξιδάκι με φόντο τα χιονισμένα βουνά. Ο τίτλος της είναι “Χειμερινοί αγώνες”. Ένας πλούσιος ξάδελφος του Ντόναλντ αποφασίζει να του παραχωρήσει το σαλέ του που βρίσκεται σε ένα πολυτελές χειμερινό θέρετρο κι ο λόγος θα πρέπει να λείψει για μερικές ημέρες. Πανευτυχής και θαμπωμένος από την πολυτέλεια των πλουσίων ο φίλος μας παρέα με την αρραβωνιαστικιά του εξερευνούν τον χώρο. Η ατυχία του, όμως, δεν θα αργήσει να τον χτυπήσει αλύπητα, καθώς πηγαίνοντας βόλτα με ένα από τα πολυτελή αυτοκίνητα του ξαδέλφου του, χάνει τον έλεγχο και το...καταστρέφει! Γεμάτος θλίψη κι απόγνωση ψάχνει τον τρόπο να βρει τα (πολλά) χρήματα που απαιτούνται για την αποζημίωση. Η Νταίζυ, λοιπόν, θα του προτείνει να συμμετάσχει στους τοπικούς ερασιτεχνικούς χειμερινούς αγώνες, με την ελπίδα να κερδίσει εκείνος το έπαθλο της πρώτης θέσης, που είναι αρκετά δελεαστικό. Λέτε ο φίλος μας να τα καταφέρει ή θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο χαμό? Μιλάμε για ένα σενάριο, το οποίο αποτίει έναν τεράστιο φόρο τιμής στο μεγάλο ταλέντο του πρωταγωνιστή που είναι να τα κάνει όλα λίμπα. Στην υπόθεση εισάγεται ένας νέος support χαρακτήρας, ο οποίος δηλώνει ξάδελφος του φίλου μας κι αυτό μ’ έκανε να δυσανασχετήσω κάπως. Ο λόγος είναι απλός. Δεν μου αρέσει ν’ αλλοιώνεται το σύμπαν που ήδη ξέρω. Από εκεί και πέρα έχουμε μία πλοκή, η οποία βγάζει καρτουνίστικους ρυθμούς και λίγο απέχει ο Ντόναλντ από τον άλλο θρυλικό “συνάδελφό” του, τον Duffy! Αυτό που με εξέπληξε ευχάριστα είναι η στάση που κρατάει η Νταίζυ απέναντι στον σύντροφό της. Δείχνει άπειρη κατανόηση και τον στηρίζει σε κάθε του βήμα. Ένα πραγματικά σπάνιο φαινόμενο! Η πλοκή είναι μία σειρά από γκαγκ που ταλαιπωρούν τον ήρωά μας τόσο σωματικά, όσο και πνευματικά. Στην μέση της ιστορίας δεν φαίνεται να έχουμε κάποια σημαντική εξέλιξη του μύθου. Στο φινάλε, όμως, έχουμε μία όμορφη και δίκαιη ανατροπή, την οποία κι άξιζε ο φίλος μας. Γενικά την βρήκα μία απλή και διασκεδαστική δουλειά για όσο κράτησε. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. Το τεύχος θα κλείσει με μία ιστορία της σειράς “ΤΝΤ”, η οποία θα μας πάει στην Άγρια Δύση κι έχει τίτλο “Καουμπόηδες & Τέρατα”. Ο Ντόναλντ, μετά από μία σειρά από τρομερές αγγαρείες και βασανιστήρια που περνάει δίπλα στον παλιομοδίτη και βαθύπλουτο θείο του, αρχίζει ν’ αντιδρά σθεναρά κι ο βασικός λόγος είναι ότι δεν χρησιμοποιούνται σύγχρονα μέσα για την αντιμετώπιση των εχθρών του Σκρουτζ. Την ώρα που αποχωρεί από μία εξόρμησή τους στην ύπαιθρο, θα τον εντοπίσει (με ελικόπτερο) ο Φέθρυ και μαζί θα ετοιμαστούν για μία ακόμα αποστολή της Υπηρεσίας. Ο Αρχηγός, λοιπόν, τους αναφέρει ότι σε μία ξεχασμένη πόλη της Δυτικής επαρχίας, όπου οι κάτοικοι ζουν ακόμα στους ρυθμούς του Far West, έχουν κάνει την εμφάνισή τους μερικοί αχυράνθρωποι, οι οποίοι κλέβουν τις διερχόμενες άμαξες. Τα δύο ξαδέλφια, λοιπόν, θα πρέπει να πάνε μέχρι εκεί, ντυμένοι με τα ρούχα των ντόπιων και να ελέγξουν κατά πόσο τα συγκεκριμένα “τέρατα” είναι εξωγήινοι ή τίποτα άλλο. Εκτός, όμως, από αυτό το μυστήριο, θα πρέπει πρώτα να γίνουν αποδεκτοί από τους κατοίκους της περιοχής. Τελικά, ποιο θα είναι το πόρισμα της έρευνας? Το συγκεκριμένο σενάριο της σειράς, αν ήταν έκθεση στο σχολείο, θα ήταν αυτό που λέμε εκτός θέματος. Ο λόγος είναι ότι (όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος ο Αρχηγός) δεν υπάρχει κάποια ανάμειξη εξωγήινων οντοτήτων, με αποτέλεσμα οι πράκτορες να μην έχουν το δικαίωμα να επιχειρήσουν. Και κάπου εκεί έρχεται ο αλτρουιστικός χαρακτήρας του Ντόναλντ και του Φέθρυ, οι οποίοι χωρίς την επίσημη υποστήριξη της “ΤΝΤ”, βοηθούν τους κατοίκους της περιοχής, ν’ απαλλαγούν από τους ληστές. Η πλοκή έχει τσαγανό και σε πολλές περιπτώσεις θύμιζε γουέστερν. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και μερικοί χαρακτήρες ντόπιων, οι οποίοι έχουν ενεργό ρόλο στην πλοκή κι ο καθένας έχει την δική του, μοναδική προσωπικότητα. Μία ενδιαφέρουσα παλέτα χαρακτήρων που συμβάλλουν τα μέγιστα στην ιστορία. Το φινάλε έχει ανατρεπτική χροιά και μπορώ να πω ότι ταίριαζε στην υπόθεση. Όσον αφορά το χιούμορ, το κάλυψε ο Φέθρυ παρέα με τον “ατρόμητο” σερίφη της περιοχής. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό.

Περάστηκε το τεύχος, θα εμφανιστεί αύριο Η ιστορία είναι αυτή, και δεν έχει ξαναδημοσιευθεί από τότε στην Ελλάδα.

Προς το παρόν το συντακτικο νιώθει το φόβο. Και επειδή τρολαρω εσένα κάτσε να τρολαρω και εμένα να πατσισουμε. Εγώ όταν πήγαινα γυμνάσιο τεχνολογία θεωρούσαμε την ενοικίαση βιντεοκασέτας. Μοντελισμός ήταν το πειρατικό καράβι των Playmobil. (Διάβασε τον λόγο επεξεργασίας)

Μου ήρθαν κι εμένα αυτά από το Bazaar της Anubis (το Doomsday Clock Μέρος 2 σε κανονική τιμή, αλλά το τσίμπησα επί την ευκαιρία). Δυστυχώς το Doomsday Clock ήρθε με την γωνία πίσω αριστερά αρκετά χτυπημένη... Ίσως τους στείλω για αντικατάσταση αλλά πραγματικά μετά την 10ημερη αναμονή δεν έχω την όρεξη να μπω σε άλλη επικοινωνία μαζί τους, τύπου "στείλε νέο αντίτυπο , πάρε το παλιό πίσω κλπ κλπ", αφήστε που φοβάμαι με το άθλιο πακετάρισμα που κάνουν πάλι κάποιο ελάττωμα θα έχει το νέο αντίτυπο.

Το θέμα αυτό είναι μια μικρη αναζήτηση σχετικά με το ποια τεύχη από την σειρα "Γελιο και Χαρα" (των εκδόσεων Ατλαντις ) της δεκαετίας του 50 περιείχαν καρτες με διαφορα θεματα (φυση,ψαρια κτ.λ.) Μετα απο ερευνα στο ιντερνετ ανεβαζω τα εξώφυλλα και τις καρτες τους που βρηκα . Οποιος φίλος έχει και θέλει μπορεί ελεύθερα να ανεβάζει εδώ αν έχει κάποιο τέτοιο τεύχος στη συλλογή του . Σκοπός είναι να ταυτοποιήσουμε αν είναι εφικτό τα τεύχη.. (Ευχαριστω τον φιλο @φλοκγια την εμπνευση που μου εδωσε σε αλλο θεμα με αντιστοιχη ερευνα σε ενθετα σε τευχη των Ζαγκορ ,Ομπραξ,Μπλεκ) 002 (07.03.54) 003 (14.03.54) 004 (21.03.54) 007 (11.04.54) 049 (30.01.55) 130 (19.08.56) 165 (21.04.57) 198 (08.12.57) 205 (26.01.58) αλλες καρτες που βρεεθηκαν απο αλλο τευχος 360 (08.08.64) 361 (15.08.64) 362 (22.08.64) 363 (29.08.64) 364 (05.09.64) 365 (12.05.64) 366 (19.09.64) 367 (26.09.64) 368 (03.10.64) 370 (17.10.64) 371 (24.10.64)

Το πήρα από Οξύ μιας και είναι κλειστά τα πάντα και ήθελα μερικά κομικσάκια από εκεί ακόμα. Πολύ καλή δουλειά, το ιλουστρασιόν χαρτί πολύ καλή επιλογή, έχει καλύτερη ποιότητα και τα χρώματα φαίνονται πιο έντονα, ελπίζω να παραμείνει και στους επόμενους τόμους. Το σχέδιο που έχει στο έσω εξώφυλλο / οπισθόφυλλο επίσης καλή προσθήκη, μετάφραση, γραμματοσειρά, γραφιστικά, επιμέλεια, ιστορία, γενικά πολύ καλή δουλειά. Η προσθήκη του ονόματος στις ράχες ήταν κι αυτή καλή ιδέα. Η μόνη λεπτομέρεια που θα μου άρεσε να υπήρχε, θα ήταν εάν άλλαζε το σχέδιο του Λάνφεστ στο πάνω μέρος της ράχης (πιθανώς ώστε να ταιριάζει με το εκάστοτε εξώφυλλο) αντί να βλέπουμε το ίδιο σχέδιο για όλους τους τόμους. Εφ' όσον δεν έγινε στον 2ο, θα μου άρεσε να υπήρχε διαφορετική εικόνα ανά arc, π.χ. τόμοι 1-4 με τη συγκεκριμένη φωτογραφία, τόμοι 5-8 (ή τελοσπάντων όπου ξεκινάει νέα ιστορία) με διαφορετική. Εντόπισα κάποια λαθάκια (ορθογραφικά ή του στυλ έλειπαν διαλυτικά κάποιες φορές) αλλά δυστυχώς ο δαίμων του τυπογραφείου υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει για πάντα, κατά 99,9% η δουλειά είναι άρτια.

Μπορείς να στείλεις τη σελίδα που το είδες;

@nikolas12 Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου!

Στο τευχος ΓΕΛΙΟ και ΧΑΡΑ 296 (18.05.63) παροτι εχει εξωφυλλο με ηρωες της Warner Bros περιέχει και μια ιστορια με ηρωες του Walt Disney κ αυτο το τευχος απο οτι παρατηρω δεν ειναι περασμενο στην βαση inducks..Παρακαλω οποιος συμμετεχει στην ρυθμιση των θεματων του inducks ας επιληφθει για την αμεση αποκατασταση.. Συγκεκριμενα Τα περιεχομενα του τευχους: -Πορκυ Πιγκ-Σουπερ Σπεσιαλ -Γουώλτ Ντίσνευ-Τρια μικρά Γουρουνάκια-Καυγάς για ενθύμια -Ο Τουητυ και ο Συλβεστερ-Ο παιχνιδιάρης γατος -Μπάγκς Μπάννυ-Ληστες κατα λάθος -Μπαγκς Μπαννυ-Σε άγγιξα! Πηγη: http://andremelez.blogspot.com/

Κι όσο σκέφτομαι ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια που τα μάζευα υπήρχαν σχεδόν όλα διαθέσιμα. Τώρα βλέπω μόνο 6 είναι. Όλα τ΄άλλα εξαντλημένα. Μέχρι και τα σκληρόδετα "Το Μυστικό του Μονόκερου" και "Ο Θησαυρός του Κόκκινου Ράκαμ" έχουν εξαντληθεί. Μπράβο ο ΤενΤεν. Πουλάει ακόμα. Σπάνιο για μια σειρά που έχει σταματήσει εδώ και 40+ χρόνια να βγάζει νέα τεύχη

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #349 τεύχους του νέου Μίκυ Μαόυς. Εξώφυλλο. (από τον φίλτατο @Indian.) Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Από το θρανίο στην έδρα." Ο Τζιμ ο τρομερός απειλεί τον ανιψιό του γείτονά του του Τραζ. "Ο καθρέφτης της Μαντώς." Ο Μίκυ και ο Γκούφυ είναι περιπλανώμενοι τροβαδούροι και βοηθούν τους κατοίκους μία πόλης στην αντιμετώπιση ενός τέρατος. "Οι φίλοι του βουνού." Ο Ντόναλντ και ο Φέθρυ είναι ξενοδόχοι και έχουν πελάτες με ιδιαίτερα γούστα Μέχρι που δύο ληστές αποφασίζουν να βρουν καταφύγιο στο ξενοδοχείο που διευθύνουν. "Το γραμματόσημο." Ο Γκούφυ έχασε το γραμματόσημο για το γράμμα που θέλει να ταχυδρομήσει. Ο Μίκυ τον βοηθάει να αγοράσει ένα άλλο "Η θεωρία του χάους." Ο Λούντβιχ προσπαθεί να εξηγήσει την θεωρία του χάους με την βοήθεια του βασιλιά του χάους. "Η τέχνη του να ξέρει να χάνεις." Τζων και Σκρούτζ σε μία αναμέτρηση ήπιων και χαλαρών τόνων. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Αφου καλομάθαμε για μήνες με τον Φάντομ έχουμε για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα μία ιστορία που έχει τα φόντα για πολλά πράγματα αλλά όχι για κεντρική. Βρήκα αδιανόητη την συμπεριφορά των παιδιών προς τον καθηγητή. Σαν να προσπαθούσε ο σεναριογράφος να εκτονώσει παιδικά κατάλοιπα τραυματικών εμπειριών από τα σχολικά του χρόνια. Στα αρνητικά επίσης η απουσία του Τσιμπούρη. Όμορφη η ιστορία εποχής με τους Μίκυ και Γκούφυ. Συμμετέχει σύσσωμο το βασικό cast του Μίκυ Σίτυ σε εναλλακτικούς ρόλους. Η ιστορία με τους Ντόναλντ και Φέθρυ συμπαθητική και ευχάριστη. Η αναζήτηση του γραμματοσήμου δε λέει και πολλά. Ακολουθεί μία ιστορία με Λούντβιχ και Φέθρυ που την λες και ολίγον τι ευτράπελη. Το πιο σημαντικό είναι ότι στο τελευταίο καρέ της μαθαίνουμε για άλλο ένα πτυχίο το συμπαθούς πολυπράγμων καθηγητή. Το τεύχος κλείνει με μία πρωτότυπη και σε ρυθμούς ζεν αναμέτρηση ανάμεσα στους δύο κροίσους της Λιμνούπολης. Μου άρεσε!!! Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Ο καθρέφτης της Μαντώς. 2. "Η τέχνη του να ξέρεις να χάνεις." 3. "Οι φίλοι του βουνού." 4. "Η θεωρία του χάους." 5. "Από το θρανίο στην έδρα." 6. "Το γραμματόσημο." 7/10!!! Μέτριο προς το καλό τεύχος. Για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα το τεύχος δε το σώζει η κεντρική.

Αυτα που ειναι επανεκδοση απο την Καθημερινη και τα δινει με το κυριακατικο φυλλο χωρανε εδω?? Επίσης επειδη ειναι μικρα σε μεγεθος με 300dpi δεν φτανει 2,000 pixels οποτε το εκανα στα 600 dpi και το αφησα μεγαλο (μονο περικοπη εκανα). Τευχος 774, "Ο Θανατος χτυπαει λαθος" συγγραφεας Ρεξ Σταουτ. την αλλη Κυριακη θα δωσει "ποιος ηταν ποιος;", συγγραφεας Ελλερυ Κουην

Θα κάτσω να το δω, γιατί με ενδιαφέρει το σύμπαν της DC έτσι κι αλλιώς, αλλά...εντάξει...δεν μπορώ αυτή την αναθεώρηση του Snyder ως κορυφαίου auteur σκηνοθεταρά που τον έφαγαν τα studio και τώρα θα βγάλει το διαμάντι χωρίς συμβιβασμούς...Ο τύπος ήταν ανέκαθεν σοβαροφανής, από πάντα μπέρδευε τα όμορφα κάδρα με καλή φωτογραφία (η φωτογραφία δεν χρειάζεται να είναι πίνακας του Rembrandt για να θεωρηθεί άρτια, πρέπει και να υποστηρίζει την ιστορία και χαρακτήρες και να μην σπάει την λογική κάθε σκηνής αλλά τέσπα), δεν έχει την παραμικρή ιδέα για την ουσία αυτών των χαρακτήρων και ο βασικός λόγος που του αρέσουν είναι επειδή είναι ντούκια που παίζουν ξύλο. Αντί να πάρει πόδι και να μπει κανένας καλός σκηνοθέτης σε «ηγετική» θέση στο DCEU, παίρνει όλο δεύτερες ευκαιρίες λες και συνεχώς φταιεί το στούντιο που εκείνος έβλεπε μόνο τις εικόνες στο Dark Knight Returns Γίνομαι κακός; Εννοείται. Αλλά δεν μπορώ να δω σοβαρά έναν σκηνοθέτη που έδωσε στον κόσμο την σκηνή Martha, έκανε τον Superman δυσκοίλιο και «σοβαρό», μετέτρεψε τον Batman σε φονική μηχανή και βύθισε την αισθητική του DCEU στο βούρκο και τα πλαστικά CGI. Και, ναι προφανώς αυτές οι προσεγγίσεις θα μπορούσαν να δουλέψουν στο χαρτί, αλλά στην εκτέλεση...δεν. Όλα μοιάζουν με αποτυχημένους Nolan-ισμούς της κακιάς ώρας. Αφήστε τον επικεφαλή χορογραφιών που εκεί πραγματικά σπέρνει και δώστε τις βαριές δουλειές σε κάποιον ικανότερο. Α, και έλεος κάπου με την θυματοποίηση των σκηνοθετών από τα «κάκα» στούντιο. Ναι, τα στούντιο είναι άπληστα και κερδοσκοπικά, αλλά τόσοι σκηνοθέτες έχουν πετύχει μέσα από τα στούντιο να βγάλουν το όραμα τους. Ας είχε περισσότερο τσαγανό ο Snyder και ο κάθε Snyder και όταν άρχιζαν να του επιβάλλουν πράγματα, είτε να δείξει σθένος, είτε να αποχωρήσει από το project. Ο Raimi έκανε παγκόσμια κωλοδάχτυλα στην Sony με την κωμική (και για μένη πολύ καλή για αυτό που ήθελε να κάνει) απεικόνιση του Venom/symbiote, ο Nolan κατάφερε να κάνει την πρώτη ταινία Batman ένα χρονικό πηγαίνε-έλα με exposition και χτίσιμο χαρακτήρα για μια ολόκληρη ώρα πριν δούμε τον ήρωα στην οθόνη και ο Tim Burton έβαλε τον...Σκαθαροζούμη να κάνει τον Batman, προς αμφιβολία όλων! Το συμπέρασμα είναι πως δεν πρέπει να ξεχνάμε την δύναμη που έχουμε σαν άνθρωποι. Καλλιτέχνης είναι υποτίθεται, ας υποστηρίξει τα οράματα του ή ας πάει σπίτι του. Δεν αντέχεται η γκρίνια δημιουργών όταν ήδη έχουν πάρει το παχουλό τσεκ τους... Rant τέλος

Τρίκαλα παιδιά σε ποιο κατάστημα μπορούμε να το βρούμε;

6 απολαυστικές ιστορίες σας περιμένουν στα περίπτερα: ΦΑΝΤΟΜ ΝΤΑΚ Η ΜΑΥΡΗ ΑΚΤΙΝΑ ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΤΟ ΧΙΟΝΟΠΟΥΛΜΑΝ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΤΑΚ ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΑΟΥΕΡΜΑΝ ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ Η ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΥΛΗ ΓΙΑΓΙΑ ΝΤΑΚ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΧΡΥΣΟΧΕΡΑ Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 4/12 (Νο. 338)

Ας ξεθάψω ένα τεύχος που δεν έχω γράψει την γνώμη μου! Στο προηγούμενο τεύχος τελείωσε η τετραμερής ιστορία του Φάντομ και το αγαπημένο μας περιοδικό, θέλοντας να μας κρατήσει σε εγρήγορση, συνεχίζει ακάθεκτο τις ιστορίες από την νέα εποχή του ήρωα. Έτσι, λοιπόν, θα ξεκινήσει η επόμενη ιστορία της σειράς που έχει τον τίτλο “Η μαύρη ακτίνα”. Βρισκόμαστε στην Λιμνούπολη, μετά τα γεγονότα που προκάλεσαν οι δύο προηγούμενες ιστορίες και οι Εβρονιανοί φαίνεται να έχουν γίνει κάτι σαν λαϊκός μύθος για τους κατοίκους της πόλης. Επίσης, το μέρος όπου άλλοτε δέσποζε το επιβλητικό μέγαρο Δάρβιν, τώρα προσελκύει πολλούς περαστικούς, περίεργους και τυχοδιώκτες, οι οποίοι αναζητούν τα λεπτά της δημοσιότητας που τους αναλογούν. Στην τρύπα που έχει ανοίξει η απώλεια του κτιρίου, όμως, μία μυστήρια οντότητα βρίσκεται στις σκιές και θέλει να ξαναδεί το φως, προκειμένου να συναντήσει πάλι τους συντρόφους της. Ο Ντόναλντ, από την άλλη, που έχει αφήσει για λίγο την ιδιότητα του σούπερ ήρωα και είναι και πάλι ο στοργικός φίλος, φιλοξενεί (κρυφά από τα ανίψια του) στο σπίτι τον Νούμερο Ένα, ο οποίος ανιχνεύει ένα ισχυρό σήμα στα έγκατα του μεγάρου. Έτσι, ο φίλος μας θα φορέσει ξανά την στολή του και θα πάει μέχρι εκεί για να ελέγξει τι συμβαίνει. Το Εβρονιανό τέρας που θα συναντήσει είναι γεμάτο οργή, πόνο και δίψα για εκδίκηση. Ο φίλος μας κι αυτή την φορά φαίνεται να τα έχει βρει σκούρα, αν κι έχει την βοήθεια δύο μυστήριων συμμάχων. Ακόμα μία πολλά υποσχόμενη ιστορία της εξαιρετικής σειράς κάνει την εμφάνισή της στο “Μίκυ Μάους” και η οποία φαίνεται να κινείται στους ίδιους ρυθμούς με τις προηγούμενες. Το σενάριο, μπορεί να εισάγει νέα δεδομένα στην υπόθεση, αλλά ουσιαστικά συνεχίζει από εκεί που σταματήσαμε. Στα νέα δεδομένα συγκαταλέγεται σίγουρα η γνώση, πλέον, των Λιμνουπολιτών για την ύπαρξη των Εβρονιανών, η καταστροφή του κτιρίου Δάρβιν, το τι κρύβει στα έγκατα του κι άλλα πολλά. Ευχάριστη και χιουμοριστική πινελιά σε όλα αυτά, είναι ο Άνγκους Φάνγκους, ο οποίος θέλει να γίνει ο Χατζηνικολάου της Λιμνούπολης. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε, επίσης, και για τον villain στο παρόν επεισόδιο. Πρόκειται για ένα πλάσμα που φαίνεται να έχει βγει από τους πιο τρομερούς εφιάλτες, ικανό να σπείρει τον όλεθρο (μιας και η πικρία του του δίνει την τέλεια ώθηση) και την ίδια ώρα φαίνεται τόσο πληγωμένο και στεναχωρημένο. Ένας χαρακτήρας που αμφιταλαντεύει τα συναισθήματά μου γι’ αυτόν. Σίγουρα τον μισώ, αλλά όχι με όλη μου την καρδιά. Υπάρχει κάποιο σημείο του μυαλού μου που τον συμπονά. Η πλοκή, όπως γίνεται συνήθως σε όλα τα πρώτα μέρη της κάθε ιστορίας, κατέχει επεξηγηματικό-εισαγωγικό ρόλο, χωρίς, όμως, να υπολείπεται σε μυστήριο, καθώς και σε δυνατές σκηνές μάχης κι έντασης. Το φινάλε, η αλήθεια είναι ότι με παραξένεψε κάπως (φοβούμενος την υπερβολή), αλλά έχω εμπιστοσύνη στον συγγραφέα ότι δεν θα με απογοητεύσει (ελπίζω!). Σε αναμονή της συνέχειας, λοιπόν. Το σχέδιο του Pastrovicchio είναι ό,τι πρέπει για τέτοιου είδους σενάρια. Έχει φουτουριστική υφή και το “κομπιουτερίστικο” χρώμα του πάει τέλεια. Το μόνο αρνητικό είναι τα παραφορτωμένα καρέ, που στο μικρό φορμάτ του περιοδικού φαίνεται να χάνουν πολύ σε ευκρίνεια. Σε ένα, μεγαλύτερου μεγέθους, έντυπο, πιστεύω ότι θα έδειχναν πολύ καλύτερα. Ακούς ΚΟΜΙΞ? Το κλίμα αλλάζει στην επόμενη ιστορία κι από θερμό μετατρέπεται σε ψυχρό. Η δράση, λοιπόν, μεταφέρεται σε ένα κατάλευκο χιονοδρομικό κέντρο, στο οποίο ένα πρωτοποριακό “Χιονοπούλμαν” σκίζει το απάτητο χιόνι και τραβάει τα βλέμματα του κόσμου. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Κύρος βρίσκεται στην αυλή του εργαστηρίου του και παίζει χιονοπόλεμο με τον Γλόμπο, όταν θα κάνει την εμφάνισή του ο θείος Σκρουτζ, παρέα με τον πιστό του Παντάξιο. Ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας φαίνεται να είναι στις μαύρες του κι ο λόγος είναι ότι δεν μπορεί να πάρει κεφάλι στην μάχη που δίνει με τον μισητό του αντίπαλο, τον Ρόμπαξ, στον τομέα του χειμερινού τουρισμού. Για την ακρίβεια και οι δύο τους έχουν από ένα χιονοδρομικό θέρετρο στο βουνό και μοιράζονται εξίσου τους τουρίστες. Εννοείται, λοιπόν, ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το ανεχτεί ο συμφεροντολόγος και μοναχοφαγάς Σκρουτζ κι ο Κύρος προτίθεται να τον βοηθήσει. Θα του φτιάξει, λοιπόν, ένα πρωτοποριακό όχημα, το οποίο είναι πλήρως αυτοματοποιημένο, χωρίς οδηγό (με βλέπω άνεργο σε μερικά χρόνια! ) και με όλες τις ανέσεις, το οποίο αναλαμβάνει την μεταφορά από το ξενοδοχείο στην πίστα του σκι και τούμπαλιν. Με αυτόν τον τρόπο οι τουρίστες προσελκύονται στο δικό του θέρετρο κι ο Ρόμπαξ ετοιμάζεται να μασουλήσει ακόμα ένα από τα καπέλα του. Λέτε, όμως, να μείνει με σταυρωμένα χέρια? Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο διαδραματίζεται σε μία εποχή που μου αρέσει, τον χειμώνα. Το σενάριο φέρει μία υπόθεση γνωστή, όπως είναι η διαμάχη ανάμεσα στους δύο πλουτοκράτες της Λιμνούπολης κι ενώ περίμενα ότι θα διαβάσω κάτι κλισέ και συνεπώς αδιάφορο, κάνει στροφή 180° και μας δίνει μία πλοκή ενδιαφέρουσα σε εκτέλεση, κι άκρως πρωτότυπη σε κατάληξη. Ενστάσεις έχω από τον χαρακτήρα του Σκρουτζ, τον οποίο προσπαθεί ο σεναριογράφος να του προσδώσει χιούμορ στην συμπεριφορά του, αλλά πλέον δεν μπορώ να πω ότι νιώθω άνετα με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα του. Το δυνατότερο σημείο της ιστορίας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι το τέλος της, το οποίο το βρήκα πανέξυπνο. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Ιστορία από την σειρά “Μικρές αγγελίες” η επόμενη, η οποία φέρει τον τίτλο “Ζητείται πάουερμαν”. Ο Ντόναλντ αναπολεί την παιδική του ηλικία και την λαχτάρα του να αποκτήσει το αντικείμενο του πόθου που ήταν ένα παιχνίδι. Δυστυχώς, όμως, η ατυχία του τον χτυπούσε αλύπητα, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει ποτέ να το αποκτήσει. Ερχόμαστε στο σήμερα κι ο φίλος μας βολτάρει στην Λιμνούπολη, χωρίς να έχει ξεχάσει το συγκεκριμένο παιχνίδι. Έτσι, έχει βάλει αγγελία στην εφημερίδα, στην οποία ζητάει να το αγοράσει από κάποιον. Όταν έλαβε μία απάντηση από κάποιον συλλέκτη, σπεύδει στο σπίτι του πωλητή, προκειμένου να κλείσει η...συμφωνία. Γεμάτος έκπληξη, όμως, θα βρει στην εξώπορτα και τον Γκαστόνε, ο οποίος έχει πάει εκεί για τον ίδιο λόγο! Μία τεράστια διαμάχη μόλις γεννήθηκε, με πρώτο θύμα, τον ψυχαναγκαστικό συλλέκτη! Μιλάμε για ένα σύντομο σενάριο, που κάνει σαφείς αναφορές στην παιδικότητα που όλοι οι μεγάλοι κρύβουμε μέσα μας κι αυτή ήταν μία πρακτική την οποία εκτίμησα. Από εκεί και πέρα, δεν παραλείπονται τα κλασικά μοτίβα, όπως η κόντρα των δύο εξαδέλφων, η οποία, όμως, καταλήγει σε ένα έξυπνο και γλυκό φινάλε. Ο χαρακτήρας του συλλέκτη είχε πλάκα και μέσω της συμπεριφοράς του σατίριζε όλους εμάς τους ψυχαναγκαστικούς τύπους που θέλουμε τα κόμικς ή τα παιχνίδια μας σε άψογη κατάσταση. Είχε πλάκα. Επίσης, η όλη προσπάθεια του Ντόναλντ να αποκτήσει το πολυπόθητο παιχνίδι, μου έφερε στον νου τα προβλήματα που είχε κι ο Schwarzenegger, στην ταινία “Jingle All the Way”! Στα αρνητικά θα μπορούσα να μιλήσω για κάποια γκαγκ, ιδιαίτερα στο μέσο της πλοκής, τα οποία ήταν κάπως σαχλά κι άνευρα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Και η επόμενη ιστορία προέρχεται από σειρά και συγκεκριμένα εκείνη που φέρει τον τίτλο “Μπορεί να συμβεί και σ’ εσάς…”. Εδώ, πρωταγωνιστές είναι ο Μίκυ κι ο Μαύρος Πητ, οι οποίοι συναντιούνται “Στο ασανσέρ” ενός πολυκαταστήματος. Η αμηχανία είναι κάτι παραπάνω από εμφανής ανάμεσα στους δύο άσπονδους εχθρούς, με αποτέλεσμα να περιγράφονται όλες οι τεχνικές που ακολουθούν, προκειμένου να σπάσει η σιωπή και να περάσουν τα δραματικά λεπτά που χρειάζονται, μέχρι ο ανελκυστήρας να φτάσει στον επιθυμητό όροφο. Παράλληλα, όμως, το αστυνομικό δαιμόνιο του Μίκυ ενεργοποιείται και τον οδηγεί σε τραγελαφικές καταστάσεις. Πρόκειται για μία σύντομη ιστορία, χωρίς ιδιαίτερη υπόθεση, που σκοπό έχει να “ντύσει” με χιούμορ τους δύο πρωταγωνιστές. Η πλοκή, μπορεί στην αρχή να μην μου κέντρισε το ενδιαφέρον, στην πορεία, όμως, κλιμακώνεται και με διασκέδασε. Το φινάλε, ιδιαιτέρως, με έκανε και γέλασα. Γενικά την βρήκα μία συμπαθητική ιστορία, από εκείνες του τρίτου ραφιού. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. Για την συνέχεια, έχουμε την ιστορία “Η αρχέγονη ύλη”, στην οποία πρωταγωνιστούν πολλά από τα μέλη των Ντακ. Βρισκόμαστε στο διαστημικό κέντρο Μακ Ντακ, όπου ο Σκρουτζ με τα ανίψια του και τον καθηγητή Μάτζικ, περιμένουν με ανυπομονησία την κάψουλα που προσγειώνεται, έχοντας πρώτα συλλέξει μία ουσία, από την οποία έχουν δημιουργηθεί οι πλανήτες και η οποία θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη. Όλα δείχνουν να πηγαίνουν κατά το δοκούν κι ο καθηγητής Μάτζικ, ο οποίος είναι ο επικεφαλής της αποστολής, φαίνεται να είναι απίστευτα χαρούμενος με την συγκεκριμένη ανακάλυψη. Τα τρία ανιψάκια, όμως, παρατηρούν κάτι που θα ανατρέψει όλα τα δεδομένα! Έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία, η οποία έχει λίγες σελίδες στην διάθεσή της, ενώ κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να εκτείνεται σε περισσότερες. Η υπόθεση είναι εύστοχη και η πλοκή καλογραμμένη. Δυστυχώς, όμως, μου έβγαλε κάποια βιασύνη. Σαν να μην μπορούσε να αναπνεύσει. Πολύ θα ήθελα, λοιπόν, να την διάβαζα σε μεγαλύτερη έκταση. Το κόλπο του villain ήταν έξυπνο, ενώ το φινάλε με έκανε και γέλασα, τόσο με το χιούμορ του (όσον αφορά τα πραγματικά κίνητρά του), όσο και με την πρωτοτυπία που υιοθέτησε! Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Τελειώνοντας, το τεύχος θα μας μιλήσει για την “Αποστολή χρυσοχέρα”. Η Γιαγιά Ντακ κερδίζει σε έναν διαγωνισμό κι ενώ θα περίμενε το έπαθλο να έρθει υπό την μορφή κουζινικών, με έκπληξη διαπιστώνει ότι πρόκειται για μερικές ξέγνοιαστες ημέρες διακοπών σε ένα κοσμοπολίτικο ξενοδοχείο πέντε αστέρων! Το πρόβλημα που γεννιέται, όμως, είναι το ποιος θα κάτσει στο πόδι της στο αγρόκτημα. Ο Πασχάλης είναι αρκετά κοιμήσης για να το διαχειριστεί εξ’ ολοκλήρου. Έτσι, θα επιστρατευτούν ο Ντόναλντ κι ο Φέθρυ για να τον βοηθήσουν. Η Γιαγιά, αν κι ανήσυχη, θα πάει στο πολυτελές θέρετρο, αλλά είναι ένα άτομο που δεν έχει μάθει να μένει άπραγο. Έτσι, θα προσπαθήσει να βρει κάτι να κάνει. Την ίδια ώρα, μερικά ζευγάρια μάτια παρακολουθούν τους επίδοξους και προσωρινούς “αγρότες”, αλλά και την Ελβίρα. Ποιο μυστηριώδες σχέδιο εξυφαίνεται πίσω από την πλάτη των φίλων μας και ποια υπόγεια συμφέροντα περιμένουν να εξυπηρετηθούν? Ένα σενάριο, το οποίο δεν έχει κάτι φρέσκο να μας παρουσιάσει, αλλά ομολογώ ότι είναι καλογραμμένο και μου άρεσε. Η πλοκή ανεβάζει την ένταση κλιμακωτά, δημιουργεί αγωνία όσον αφορά τον villain και τα κίνητρά του, για να μας “προσγειώσει” (ομαλά) σε ένα φινάλε, κατάλληλο για το είδος των χαρακτήρων που πρωταγωνιστούν. Αυτός που κλέβει την παράσταση στον τομέα του χιούμορ δεν είναι άλλος από τον Φέθρυ, ο οποίος δίνει ρεσιτάλ ηλιθιότητας! Δεν μπορώ να πω, πάντως, ότι δεν μου άρεσαν και οι στιχομυθίες που είχε ο Πασχάλης με την Γιαγιά Ντακ, πριν εκείνη φύγει για το ταξίδι! Γενικά την βρήκα μία συμπαθητική ιστορία, η οποία κλείνει ευχάριστα το τεύχος. Το σχέδιο είχε τα θέματά του. Το βρήκα πολύ χοντροκομμένο και κάπως ατημέλητο.

Το τεύχος θα ξεκινήσει με έναν γνωστό μας ορεσίβιο τύπο, ο οποίος θα πάει “Από το θρανίο στην έδρα”. Όλα αρχίζουν στο αγρόκτημα του Τζιμ του τρομερού, ο οποίος είναι πυρ και μανία. Ο λόγος είναι ότι έχει καταπατήσει τα εδάφη του ο ανιψιός του γείτονά του του Τραζ, ο οποίος θέλει να μελετήσει την παραγωγή των λαχανικών του. Αυτό φαίνεται να μην αρέσει στον φίλο μας, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν σφοδροί καβγάδες με τον γείτονά του. Κάποια στιγμή, σ’ ένα διάλειμμα της μάχης, ο Τζιμ θα μάθει από τους άλλους ότι έχει ψηφιστεί ένας νόμος, ο οποίος αναφέρει ότι για να έχει το δικαίωμα κάποιος να καλλιεργεί λαχανικά, θα πρέπει να έχει την σχετική άδεια από το Υπουργείο. Για να πάρει, όμως, την άδεια αυτή, θα πρέπει να έχει κάποιον (έστω κι ελάχιστο) τίτλο σπουδών. Μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά ο Τζιμ, θα αποταθεί στον μοναδικό που εμπιστεύεται και μπορεί να συνεννοηθεί (για κάποιον λόγο) κι αυτός είναι ο...Φέθρυ! Αφού, λοιπόν, τον απαγάγει στην κυριολεξία, θα τον πάει στο καλύβι του και θα του αναθέσει, με τον μοναδικό τρόπο που εκείνος ξέρει, να τον εκπαιδεύσει ώστε να δώσει τις εξετάσεις. Η ατζαμοσύνη του ενός και η ολική αμορφωσιά και βαρβαρότητα του άλλου, δεν εγγυώνται και τα καλύτερα αποτελέσματα. Η συνέχεια, λοιπόν, προβλέπεται δύσκολη. Μετά το κρεσέντο που υπήρχε με τις ιστορίες του Φάντομ, οι οποίες είχαν ανεβάσει κατακόρυφα την ποιότητα της ύλης του περιοδικού και την όμορφη ιστορία αγάπης του προηγούμενου τεύχους, ερχόμαστε εδώ για να διαβάσουμε μία ασυνάρτητη, προχειρογραμμένη και με κάκιστο το στοιχείο του χιούμορ ιστορία. Το σενάριο, δυστυχώς, δεν μ’ ενθουσίασε στο ελάχιστο. Τόσο οι δύο πρωταγωνιστές, οι οποίοι δεν είναι και οι αγαπημένοι μου, όσο και η υπόθεση συνθέτουν ένα αποτέλεσμα άνευρο και άγευστο. Η πλοκή σχεδόν σε κάθε της καρέ και γκαγκ ήταν ο ορισμός του ασυνάρτητου και του εκκεντρικού, ενώ και το χιούμορ που παραθέτει ο κύριος Vitaliano, αποδεικνύει (τουλάχιστον εδώ) ότι δεν το κατέχει καλά το “άθλημα”. Γενικά πρόκειται για μία δουλειά που την βρήκα κακή. Όχι μόνο δεν θα έπρεπε να φιγουράρει στην πρώτη θέση της ύλης του τεύχους, αλλά για εμένα δεν θα έπρεπε να μπει καθόλου. Το Μίκυ Μάους, δεν αξίζει να φιλοξενεί τέτοιου είδους ιστορίες. Έχουμε το ΚΟΜΙΞ γι’ αυτές! Απογοητευμένος ένιωσα κι από τον σχεδιαστικό τομέα. Τα καρέ ασφυκτιούν από τα χοντροκομμένα, υπερμεγέθη και ζαλιστικά σκηνικά, που ενισχύουν την απόρριψη του σεναρίου. Προσπεράστε άφοβα, λοιπόν. Η επόμενη ιστορία έχει τίτλο “Ο καθρέφτης της Μαντώς” και θα μας μεταφέρει στην Ιταλία, το μακρινό 1577. Ο Μίκυ κι ο Γκούφυ είναι δύο φερέλπιδες τροβαδούροι, οι οποίοι ευελπιστούν να προσληφθούν την υπηρεσία του μεγάλου Δούκα της Μάντοβα σαν διασκεδαστές του. Πριν μερικά χρόνια είχαν σώσει μία μυστηριώδη κυρία και την φίλη της από την λαιμαργία ενός μοχθηρού τέρατος, το οποίο ζούσε στον πάτο της λίμνης. Η κοπέλα, λοιπόν, για να του δείξει την ευγνωμοσύνη της, θα του αφήσει ένα μικρό καθρεφτάκι σαν δώρο. Ο καιρός πέρασε και οι δύο φίλοι φτάνουν έξω από το κάστρο του Δούκα, όπου επικρατεί αναστάτωση. Το τέρας από το παρελθόν, φαίνεται να υπάρχει ακόμα στην λίμνη και μάλιστα λεηλατεί τα καράβια που πλέουν στην περιοχή και είναι γεμάτα με πολύτιμα είδη, τα οποία προορίζονται σαν δώρα για την ενθρόνιση του νέου Δούκα, αλλά και διάφορα εμπορεύματα. Ο κόσμος φαίνεται να έχει απηυδήσει με αυτή την κατάσταση, το ίδιο κι ο Δούκας. Έτσι, οι δύο τροβαδούροι αποφασίζουν να ερευνήσουν την υπόθεση και θα προσπαθήσουν να εξουδετερώσουν το υδρόβιο ερπετό. Για να το κάνουν αυτό, όπως, πρέπει πρώτα να βγουν από το κελί, στο οποίο τους ρίχνει άδικα η φρουρά του κάστρου κι ο λόγος ήταν ότι ο Μίκυ είχε στην κατοχή του εκείνο το καθρεφτάκι, που μάλλον ανήκει σε κάποια από τις κυρίες της αυλής. Θα τα καταφέρουν οι φίλοι μας να περάσουν αυτά τα εμπόδια και να φτάσουν σε ένα θετικό αποτέλεσμα? Ποιοι θα είναι οι σύμμαχοί τους σε αυτή την προσπάθεια? Μιλάμε για ένα σενάριο, το οποίο στην αρχή μού άρεσε και παράλληλα μου γέννησε πολλές προσδοκίες για την συνέχεια. Έχουμε μία υπόθεση που ξεφεύγει από την μουντάδα του παρόντος και μας ταξιδεύει στα παλιά τα χρόνια, ενώ επίσης διαθέτει αστυνομικό μυστήριο, δράση, αλλά έχει ανεπτυγμένο και το ρομαντικό στοιχείο. Η πλοκή, λοιπόν, ξεκινάει πολύ καλά με μία αξιόλογη αναδρομή στο παρελθόν, που βοηθάει στην εξέλιξη του μύθου και συνεχίζει με ένα πρόβλημα που χρειάζεται λύση. Σε όλη αυτή την διαδρομή δεν έχουμε βιασύνες και οι σκηνές εναλλάσσονται ιδανικά και κλιμακωτά. Στο φινάλε, όμως, νομίζω ότι δεν έγινε η σωστή διαχείριση της υπόλοιπης πλοκής. Η λύση που βρίσκει ο Μίκυ και οι φίλοι του είναι το λιγότερο παιδική για να μην πω παιδιάστικη και σίγουρα δεν αξίζει σε μία τέτοια ιστορία. Με εξαίρεση, λοιπόν, το τέλος της, πρόκειται για μία ιστορία που διαβάζεται ευχάριστα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Τρίτη κατά σειρά ιστορία του τεύχους και θα ταξιδέψουμε στα χιόνια, μιας κι ο Ντόναλντ με τον Φέθρυ έχουν γίνει “Οι φίλοι του βουνού". Τα δύο ξαδέλφια διατηρούν ένα ορεινό σαλέ, μέσα στο χιονισμένο τοπίο και φαίνεται να έχουν αρκετή δουλειά. Σπάνιο φαινόμενο, δεδομένου ότι υπάρχει κι ο Φέθρυ! Οι πελάτες (όπως συνηθίζεται) έχει ο καθένας τις ιδιαιτερότητές του κι αυτό είναι κάτι που ταλαιπωρεί τους δύο ιδιοκτήτες, χωρίς όμως να τους προξενεί σημαντικά προβλήματα. Κάποια στιγμή, θα κάνουν την εμφάνισή τους δύο ληστές, οι οποίοι μόλις έχουν ξεφύγει από τα νύχια του Νόμου, μαζί με την παχυλή λεία τους και θ’ αναζητήσουν καταφύγιο στο σαλέ, χωρίς να δώσουν τα ακριβή στοιχεία τους. Από εκείνη την στιγμή, το συνηθισμένο ξενοδοχείο θα μετατραπεί σε μία βόμβα, έτοιμη να εκραγεί. Θα καταφέρουν τα δύο ξαδέλφια να τους εντοπίσουν και να τους εξουδετερώσουν πριν εκείνοι αρχίσουν να γίνονται βίαιοι απέναντι σε αυτούς, αλλά και σε όλους τους ενοίκους? Αν και στην εξίσωση υπάρχει ο Ντόναλντ σε συνδυασμό με τον Φέθρυ, εντούτοις το σενάριο δεν έχει πολλές υπερβολές και μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά. Η υπόθεση έχει σαν σκηνικό το χιονισμένο τοπίο και στηρίζεται επάνω σε μία ιδέα αστυνομική ταινίας. Οι υπερβολές και οι σαχλές κινήσεις από τον Φέθρυ δεν έχουν θέση εδώ κι έτσι ο αναγνώστης μπορεί ν’ απολαύσει μία ιστορία χωρίς πολλές ακρότητες. Η πλοκή ξεκινάει με χαλαρούς ρυθμούς (όχι όμως βαρετούς) αλλά στην συνέχεια (και μετά την άφιξη των ληστών) ανεβάζει στροφές, κρατώντας το καλό αποτέλεσμα. Το φινάλε έχει θετική έκβαση και είναι η επιτομή του αλτρουισμού. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι δεύτεροι χαρακτήρες της ιστορίας. Είναι άτομα με φλογερό ταμπεραμέντο και μόνο κομπάρσους δεν μπορούμε να τους πούμε. Γενικά πρόκειται για μία καλή ιστορία, εννοείται χωρίς να είναι το αριστούργημα που θα μας καθηλώσει. Αξίζει, πάντως, να διαβαστεί. Το σχέδιο είναι της αγαπημένης μου Lara Molinari κι αυτό λέει πολλά για εμένα! Ακολουθεί ο Γκούφυ, ο οποίος θα ταλαιπωρηθεί πολύ από ένα “Γραμματόσημο". Ο Μίκυ επισκέπτεται τον κολλητό του για να τον πάρει και να πάνε μία βόλτα ένα ωραίο και ηλιόλουστο πρωινό στο Μίκυ Σίτυ. Εκείνος δέχεται, αλλά πριν φύγουν, ολοκληρώνει να γράψει ένα γράμμα σ’ έναν μακρινό του θείο. Αφού κολλάει το γραμματόσημο στον φάκελο, ξεκινάει με τον φίλο του για την βόλτα τους. Φτάνοντας σε έναν γραμματοκιβώτιο, συνειδητοποιεί ότι το γραμματόσημο έχει κάνει φτερά από τον φάκελο! Γεμάτος απόγνωση (μιας και θέλει να ρίξει το γράμμα στο κιβώτιο πριν τις 18:00 που έρχεται ο υπάλληλος για να το αδειάσει) ξεκινάει μαζί με τον Μίκυ έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να βρουν ένα άλλο γραμματόσημο. Θα τα καταφέρουν? Και που στο καλό πήγε το αρχικό γραμματόσημο? Πρόκειται για μία σύντομη και γελοιογραφική ιστορία, που περιστρέφεται γύρω από δύο κλασικές μορφές του σύμπαντος των ποντικιών. Η πλοκή είναι ευχάριστη και μου θύμισε τα παλιά σενάρια, που δεν είχαν πολλές λεπτομέρειες κι αναλύσεις. Έχει καλή εναλλαγή σκηνών και σκηνοθεσία, ενώ το φινάλε είχε μεν πλάκα, αλλά δεν χρειάζεται να έχει κάποιος κοφτερό μάτι και μεγάλη οξυδέρκεια, προκειμένου να το “μαντέψει”. Γενικά είναι μία αξιόλογη συνοδευτική ιστορία, αντάξια της θέσης της στο περιοδικό. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Λίγο πριν το κλείσιμο του τεύχους, θα βρούμε ακόμα μία σύντομη ιστορία, αυτή την φορά με πρωταγωνιστές τον Λούντβιχ και τον Φέθρυ (βλέπουμε πολύ τον Φέθρυ αυτή την εβδομάδα ή είναι η ιδέα μου? ). Ο τίτλος της είναι “Η θεωρία του χάους”. Ο παντογνώστης καθηγητής έχει κληθεί να δώσει μία διάλεξη στο Πανεπιστήμιο και χρειάζεται επειγόντως έναν βοηθό να τον συνδράμει με την εναλλαγή των slides της εργασίας του. Δυστυχώς, όμως, όλοι τους (ο Ντόναλντ κι ο Γκαστόνε) είναι απασχολημένοι κι έτσι μόνο ο Φέθρυ μπορεί να τον βοηθήσει. Έτσι, με κρύα καρδιά και γεμάτος αγωνία, δέχεται να τον προσλάβει σαν βοηθό του. Φτάνοντας στην αίθουσα του Πανεπιστημίου, ο ένας ετοιμάζει τις σημειώσεις του κι ο άλλος στήνει το laptop και τον προτζέκτορα. Σε λίγο η αίθουσα γεμίζει με εκλεκτούς και διακεκριμένους συναδέλφους του αγαπητού καθηγητή, οι οποίοι κρέμονται από τα χείλη του. Η διάλεξη αρχίζει, λοιπόν. Θα καταφέρει, όμως, να ολοκληρωθεί? Ακόμα ένα σενάριο που σκοπό έχει να τονίσει την ατζαμοσύνη του ανεύθυνου εξαδέλφου του Ντόναλντ και θέλει να εκμαιεύσει, με αυτή την πρακτική το γέλιο του αναγνώστη. Προσωπικά μού προκάλεσε ένα καλό χαμόγελο, αλλά για γέλιο ούτε λόγος. Η πλοκή, αν και σύντομη, δεν μας βάζει κατευθείαν στα βαθιά της υπόθεσης, αλλά το κάνει κλιμακωτά. Από τα μισά και μετά έχουμε μία σειρά από καρτουνίστικα γκαγκ, τα οποία στην αρχή τα βρήκα εύστοχα, αλλά στην συνέχεια, όταν χάθηκε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, ήμουν πιο υποψιασμένος στο τι θα διαβάσω. Έτσι, η υπόλοιπη πλοκή κύλησε χωρίς κάποιο ενδιαφέρον. Εντύπωση, πάντως, μου έκανε η στάση του Λούντβιχ. Βγάζει μία αγανάκτηση η οποία, μπορεί να είναι δικαιολογημένη, δεν είναι, όμως, ίδιον του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Γενικά μιλάμε για μία ιστορία που δεν μου έκανε ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Απλά αδιάφορη. Σχεδιαστικά την βρήκα καλύτερη απ’ ότι σεναριακά. Οι τίτλοι τέλους του τεύχους #349 θα έρθουν με τον Ρόμπαξ, ο οποίος θα πρωταγωνιστήσει στην ιστορία με τίτλο “Η τέχνη του να ξέρεις να χάνεις”. Μία συνηθισμένη ημέρα στην Λέσχη των εκατομμυριούχων ο Σκρουτζ κομπάζει σαν παραφουσκωμένο παγόνι στον αιώνιο αντίπαλό του για τις επιχειρηματικές του επιδόσεις στον τομέα της ψηφιακής μουσικής. Το γέλιο και η έπαρσή του, όμως, θα σταματήσουν όταν θα δει τον Ρόμπαξ να μην αντιδρά στο ελάχιστο στις μπηχτές του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο αντίπαλός του δεν έχει καμία διάθεση, πλέον, να κονταροχτυπηθεί με τον Σκρουτζ! Ο φίλος μας αμέσως θα θέσει στην υπηρεσία του τους κατασκόπους του για να εντοπίσει τον λάκκο στην φάβα. Εκείνοι, όμως, δεν έχουν κάτι ν’ αναφέρουν που να δηλώνει ότι εξυφαίνεται κάποιο ύπουλο σχέδιο. Απεναντίας, πολλές είναι οι φορές που ο Ρόμπαξ προτείνει κάποια επιχειρηματική κίνηση στον Σκρουτζ, που θα του αποφέρει κέρδη. Όπως είναι φυσικό ο Σκρουτζ κοντεύει να τρελαθεί με αυτή την συμπεριφορά. Ο φόβος του έγκειται περισσότερο στο γεγονός ότι θα χάσει έναν άξιο αντίπαλο, που τον κρατάει σε εγρήγορση. Τι να έγινε, άραγε? Λέτε ο Ρόμπαξ να βαρέθηκε και να πέταξε λευκή πετσέτα ή έχει συμβεί κάτι άλλο? Κόβω το κεφάλι μου ότι ένα παρόμοιο σενάριο έχουμε ξαναδιαβάσει, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχει πρωτοτυπία κι εξυπνάδα στην υπόθεσή του. Ο Ρόμπαξ κλέβει την δόξα και τις εντυπώσεις από τον αιώνιο πρωταγωνιστή και φαίνεται ότι του βάζει δύσκολα. Η πλοκή έχει ενδιαφέρον, καθώς δημιουργείται στον αναγνώστη η ίδια έκπληξη που δημιουργήθηκε και στον Σκρουτζ από την συμπεριφορά του Ρόμπαξ. Είναι κλιμακωτή κι αποφεύγει να μας δώσει μασημένη τροφή, καθώς δεν δίνει σαφή στοιχεία που να μας αποκαλύψουν την συνέχεια. Το φινάλε είναι γλυκό κι έξυπνο, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι αυτή η σχέση είναι δυνατή και προορισμένη να αντέξει στον χρόνο. Το σχέδιο το βρήκα συμπαθητικό, αλλά θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Εννοείται ότι κρατάμε την ολοσέλιδη αποτύπωση του εσωτερικού χώρου της Λέσχης των εκατομμυριούχων, στην σελίδα 115.

Εννοείται θα το πάρω!!! Και αναμένω πως και πώς το Hulk Spiderman εναντίον Black Octopus Goblin. Ο Πήτερ Πάρκερ ενός άλλου σύμπαντος έκανε σέξ με μία ραδιενεργό αράχνη που είχε χτυπηθεί από ακτίνες γάμμα και έγινε ο Hulk Spiderman! Μεγάλος του αντίπαλος ποιος άλλος ο Black Octopus Goblin. Ο Νόρμαν Όσμπορν αφού δαγκώθηκε από το συμβιωτικό του Venom, έγινε μαύρος και πέταξε άλλα 4 χέρια, με συνέπεια να μεταμορφωθεί στο Black Octopus Goblin. Ε εκεί στην Marvel έχω έτοιμο το επόμενο τεύχος θα με προσλάβετε?

Ο Μικελάντζελο πάντα είναι όλα τα λεφτά!

Όντως δείχνει πολλά υποσχόμενη σειρά. Ζωηρά χρώματα, γρήγορη δράση κι "ενήλικες" σκηνές μαχών που δείχνουν ότι δεν απευθύνεται μόνο στις μικρές ηλικίες. Μάλλον θα την ξεκινήσω κι εγώ κι ας μην έχω διαβάσει το κόμικ.

Έχεις σκεφτεί να κάνεις μία συνδρομή στους τίτλους που σε ενδιαφέρουν για να έρχονται στο σπίτι σου με το ταχυδρομείο?

Να πω την αλήθεια, με το άκουσμα (ή μάλλον διάβασμα) της είδησης ότι θα κυκλοφορήσει μία τέτοια φιγούρα στα μέρη μας, το πρώτο κομμάτι του εαυτού μου που αντέδρασε ήταν αυτό του εφήβου. Έτσι, έβγαλα ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά κι ανυπομονούσα να έρθει η Τρίτη για να ξεκινήσω κι αυτή την συλλογή. Μετά, όμως, από τον αρχικό μου ενθουσιασμό, άρχισε να λειτουργεί και η λογική, αλλά και το...πορτοφόλι. Το ότι θα πάρω το πρώτο τεύχος είναι κάτι περισσότερο από 100% σίγουρο. Από εκεί και πέρα θα δω την τιμή που θα έχουν τα υπόλοιπα τεύχη της σειράς και θα κρίνω αναλόγως (την τσέπη μου)!

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ!!! Η αρχική μου αντίδραση ήταν "πάμε γερά" αλλά αν είναι όντως σε 100 μέρη τότε τράβαει πολύ το πράγμα και δεν παίζει

[imdb=tt11285548]

Οι μίνι σειρές βασικά είναι δύο! Το "Ντιούν" ("Dune") (2000) και το "Πλανήτης Dune: Η Δεύτερη Γενιά" ("Children Of Dune") (2003) και ναι, χρειάζεται να δεις και εκείνες για να καταλάβεις περισσότερο τι παίζει με αυτόν τον κόσμο! Και να ψάξεις την extended έκδοση της ταινίας, φυσικά! Κι εμένα μου άρεσε πολύ η ταινία, αλλά εφόσον δεν είχα διαβάσει κανένα απ' τα βιβλία αισθανόμουν ότι "έχανα" απ' την ιστορία για να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο. Σε γενικές γραμμές είναι φανταστική, βέβαια και καταπιάστηκε μ' αυτήν μία σκηνοθετάρα! Το μόνο σχετικό πράγμα που είχα πιάσει πριν την ταινία ήταν το βιντεοπαιχνίδι "Dune II: The Battle for Arrakis" ('92).

Εγω θα το στελνα ασυζητητι πισω φιλε, και μαλιστα με την παρακληση την επομενη φορα να ειναι περισσοτερο προσεκτικοι στα προιοντα που πωλουν. Δικα τους ειναι, πρεπει να τα σεβονται ακομη περισσοτερο απ οτι τα υπολοιπα καταστηματα.

Πρώτο official trailer, μου αρέσει πάρα πολύ το animation και τα χρώματα. Δυστυχώς δεν έχω ξεκινήσει ακόμα το κόμικ και είναι και αρκετά μεγάλο, αλλά μάλλον θα το τιμήσω και θα πάω μετά στο source material. Κι άλλα τέτοια Amazon, κι άλλα τέτοια!

Αυτά τα ολίγα πήρα προχθές! Ακόμα περιμένω τα dvd's Wonder Woman, Batman V Superman και ένα ακόμα βιβλίο, είναι λέει σε ''εκτεταμένη αναζήτηση''!!!

Διάφορα καλούδια

πολυ καλο για μενα τον γέρο

Οι τελευταίες κριτικές μου στα Μίκυ Μάους δεν ήταν τόσο ενθουσιώδεις όσο οι πρώτες από τότε που ξανάπιασα Disney. Η αλήθεια είναι ότι είχα ψιλοενθουσιαστεί που θα έμπαιναν ξανά ιστορίες του Φάντομ Ντακ, αλλά ενώ η πρώτη μου άρεσε, η δεύτερη μου άφησε μέτριες προς χλιαρές εντυπώσεις. Με μεγάλη χαρά θα πω ότι αυτό το τεύχος είναι ολική επαναφορά και για Φάντομ και για τις υπόλοιπες ιστορίες. Ο πρόλογος και το πρώτο επεισόδιο της ιστορίας του Φάντομ μου άρεσε περισσότερο από τα τελευταία τέσσερα επεισόδια μαζί. Κι αυτό γιατί πρώτον η ιστορία ξεκινάει ουσιαστικά μετά το τέλος της πρώτης ιστορίας του ΡΚΝΕ που είδαμε στα τεύχη 330-333 μετά την καταστροφή του Μεγάρου. Αρχικά σε αντίθεση με την προηγούμενη ιστορία, αυτό το εισαγωγικό κεφάλαιο αφήνει λίγο τον Φάντομ να αναπνεύσει. Επενδύει αρκετές σελίδες στον Ντόναλντ και στην καθημερινή ζωή στη Λιμνούπολη, βλέπουμε λίγο ανηψάκια, δήμαρχο, Σκρουτζ, Ρόμπαξ και γενικότερα έχουμε μία πολύ ομαλότερη εισαγωγή στο κεντρικό θέμα της ιστορίας πάντα μέσα από υπέροχο σχέδιο. Μου άρεσε αρκετά και ελπίζω να συνεχίσει έτσι! Μου άρεσε πολύ η ιστορία που κλείνει το τεύχος με τη Γιαγιά Ντακ. Περίμενα ότι θα είναι μία από τα ίδια, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Πολύ ενδιαφέρουσα σεναριακά και επίσης βλέπουμε Γιαγιά Ντακ εν δράσει να κάνει πλάκα σε πράκτορες, πράγμα που φυσικά μετράει. Τόσο το Χιονοπούλμαν του Σκρουτζ και ο τρόπος που την έφερε για ακόμα μία φορά στο Ρόμπαξ όσο και το Ζητείται Πάουερμαν που δείχνει το παιδί που έχουμε μέσα μας, με διασκέδασαν πολύ. Ειδικά ο συλλέκτης μου θύμισε πολύ άτομα που ασχολούνται με κόμικ και τρελαίνονται με συλλογές. Οι δύο σύντομες ιστοριούλες περίμενα ότι δε θα μου αρέσουν, αλλά και ο Μίκυ στο Ασανσέρ αφηγείται πραγματικές καταστάσεις και η αρχέγονη ύλη της Μάτζικα με έκανε να γελάσω πολύ με τα όσα αποκαλύφθηκαν στην τελευταία σελίδα. Συνοψίζοντας, πάρα πολύ καλό τεύχος με την κεντρική να μας δίνει ελπίδα ότι θα γίνει κάτι ενδιαφέρον επιτέλους με Φάντομ Ντακ και τις υπόλοιπες ιστορίες τόσο μεσαίου όσο και μικρού μεγέθους, παρά το ότι έχουμε αρκετές ιστορίες για ΜΜ, να αποδεικνύονται εξαιρετικά διασκεδαστικές!

Παρουσίαση-κριτική του υπ'αριθμόν #338 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (τύπου ΟΥΓΚ!) Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Η μαύρη ακτίνα." (1ο και 2ο μέρος.) Η βραδινή αστυνομική περίπολος ακούει ένα ουρλιαχτό... "Το χιονοπούλμαν." Ο Κύρος δημιουργεί για τον Σκρούτζ ένα είδικό όχημα που θα τραβήξει περισσότερους πελάτες στο ξενοδοχείο του. "Ζητείται πάουερμαν." Γκάντερ και Ντακ αναζητούν ένα παιχνίδι που δεν είχαν ως παπάκια. "Στο ασανσερ." Ο Μίκυ μπαίνει στον ανελκυστήρα... "Η αρχέγονη ύλη." Η Μάτζικα έχει στα χέρια της ένα πολύ επικίνδυνο όπλο. "Αποστολή χρυσοχέρα." Όταν η Ελβίρα κρατάει πλάστη καλύτερα να είσαι μαζί της και όχι εναντίον της. Αιτήσεις συνδρομή για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ, και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Πάρα πολύ δυνατό το εισαγωγικό κεφάλαιο του νέου κύκλου περιπετειών του Φάντομ Ντακ. Σχέδιο και σενάριο άψογα και ένας Φάντομ έτοιμος για όλα. Καλοί και κακοί όλοι υπέροχοι... Θα είναι υπέροχος και ο Χριστουγεννιάτικος μήνας!!! Ενδιαφέρουσα η δεύτερη ιστορία σε φόντο λευκό. Απορίας άξιον πάντως γιατί ο Κύρος συνεργάζεται ξανά μαζί του. Οι παιδικές αναμνήσεις των δύο άσπονδων ξαδέλφων δίνουν μία ωραία ιστορία με γλυκό τέλος. Διακωμωδεί κιόλας της μανία ,κάποιων, συλλεκτών. Το "Θα έχει συμβεί και σε εσάς" μας δίνει άλλη μία μικρή και ευτράπελη ιστορία. Η "αναμέτρηση" Μάτζικας και Σκρουτζ μετά βίας για μία ανάγνωση. Το τεύχος κλείνει ίσως με την καλύτερη ιστορία της Ελβίρας που έχω διαβάσει μέχρι τώρα!!! Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Η μαύρη ακτίνα." (1ο και 2ο μέρος.) 2. "Αποστολή χρυσοχέρα." 3. "Ζητείται Πάουερμαν." 4. "Το χιονοπούλμαν." 5. "Στο ασανσέρ." 6. "Η αρχέγονη ύλη." 8/10!!! Ακτίνες, χιόνι, αναμνήσεις, παράνομοι, μάγισσα (χμ...) και πλάστης δίνουν ένα πρώτης τάξεως τεύχος για ανάγνωση!!!