Αίθουσα Νικητών

Πρώτη παραλαβή του 2021 από βιβλιοπωλείο...απλά άργησα πάνω από μήνα και από την βιασύνη μου αγόρασα το δεύτερο τόμο για να ολοκληρώσω την ιστορία (την είχα διαβάσει στον Σκορπιό)

Ξεκίνησα να διαβάζω δειλά αυτό το thread μονολογοντας "μα γιατί?". Όμως στην πορεία άλλαξα γνώμη. Είναι ήδη το καλύτερο νήμα της χρονιας και ας είμαστε στον Ιανουάριο. Το post του Φρατζατου "βουρτσιζω τα δόντια πριν διαβάσω κόμικ " είναι απλά αξιολατρευτο. Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές σκέφτομαι το κοτόπουλο που έχει ξεμείνει ανάμεσα στα δόντια μου και ονειρεύεται να προσγειωθεί στην φάτσα της Κατρινας Κασκαντέρ στο δεύτερο μέρος του timecrime. Προτείνω όχι απλά να υιοθετήσουμε τη συνήθεια του αδερφού Φρατζατου αλλά να πάμε και στο επόμενo level ως εξής. Αλλαγή κατηγοριοποίησης κόμικ που διαβάζουμε από το ξενερωτο πολύ καλό, καλό,μέτριο κλπ που έχουμε τώρα σε: 1. Βάζω μάσκα και γάντια για πάρτη του 2. Πλένω δόντια και χρησιμοποιώ και νήμα για πάρτη του. 3. Απλά πλένω βιαστικά τα δόντια μου για πάρτη του. 4. Ένα βρώμικο στόμα του αξίζει. 5. Τρώω χαλβά, ψωμί με μέλι και κουραμπιέ καθώς το διαβάζω. Respect @O Φρατζάτος

Δεύτερο νήμα που φτιάχτηκε εξαιτίας μου.Νοιώθω τιμημένος. Ας βοηθήσω με το thumbnail: 1. 2. Edit: Τώρα το είδα το thumbnail.Γ@μιώλης όποιος το ανέβασε.Έχω πεθάνε στα γέλια νυχτιάτικα,δάκρυσα... Τελικα εσύ ήσουν, @nikolas12 Είσαι σατανική ιδιοφυία.

Πλύσιμο δοντιών πριν την ανάγνωση κόμικς ούτε γω το είχα ξανακούσει. Αλλά βρήκα και εγώ τι θα κάνω για να διαβάζω τα κόμικς μου με απόλυτη ασφάλεια. Ιδού

Ειναι ο γνωστος Jim Sawyer/Roupas που ολα του τα τευχη τα πουλαει νομιζοντας οτι εχει το Action Comics #1 αλλα δε νομιζω να αγοραζει ετσι τα αντιστοιχα που του λειπουν...Ποσταρει παντου σε Facebook,marketplace,vendora ψαρευοντας θυματα,ειναι και μελος του φορουμ (αλλα δεν με νοιαζει τον ξεμπροστιαζω δημοσια και ας εχω κυρωσεις).Βρισκει ανα καιρους τευχη(μαλλον φτηνα) και τα μεταπουλαει.Οσο για το 1200ρι θεωρω ειναι ξεκαθαρο τρολαρισμα...Προσωπικα εχω δει 2-3 τευχη του που υπο φυσιολογικες συνθηκες θα τα αγοραζα,αλλα οταν εχω δει να πουλαει σκισμενα τευχη,ναι καλα διαβασες σκισμενα στη μεση !! τευχη με υγρασια,με ζελοτευπ σε τιμες δασκαλου και παραπανω, καταλαβαινεις το ποιον του ανθρωπου που περιγραφω.

Χρηστο ο πρωτος τομος ειναι καιρο εξαντλημενος, τον βρηκες σε βιβλιοπωλειο?

Στην αρχή διάβασα αυτό με το πλύσιμο δοντιών που έγραψε ο @O Φρατζάτος και πραγματικά απόρησα. Μετά θυμήθηκα ότι κι εγώ είμαι εξαιρετικά διστακτικός να διαβάσω κόμικ μετά το φαγητό, πάντα πλένω χέρια αλλά και την μούρη μου για τυχόν λάδια και πάλι νιώθω λίγο άβολα να πιάσω απευθείας τα κόμικς μου (Το αστείο για τους περισσότερους πιστεύω, βέβαια, ήταν ότι όπως το περιέγραψε στην αρχή, ήταν σαν να πρόκειται για κάποια ιεροτελεστία που κάνει κάθε φορά πριν το διάβασμα, άσχετα αν έχει φάει πριν ) Από την άλλη, σε τσαλακώματα, σκισίματα κλπ είμαι εξαιρετικά ανεκτικός. Προφανώς δυσανασχετώ αν συμβούν, αλλά προς το παρόν δεν έχω προβεί σε αντικατάσταση τεύχους, το θεωρώ κρίμα για κάτι ελάχιστο να ξαναπάρω κάτι που έχω, ενώ μπορώ να αγοράσω ένα καινούργιο κόμικ. Το μόνο που πραγματικά θα ήθελα να αντικαταστήσω στην συλλογή μου, είναι κάποια παλιά ΚΟΜΙΞ Τερζόπουλου εποχής 2007-2009, που πραγματικά δεν τα πρόσεχα καθόλου λόγω ηλικίας, και έχουν καταλήξει πατσαβουρόχαρτα (χώρια που όπως έχω ξαναπεί, είχα κόψει τις ιστορίες Μπαρκς από μέσα και τις είχα κολλήσει μόνος μου μεταξύ τους με σελοτέιπ, προσπαθώντας να φτιάξω μια Βιβλιοθήκη Μπαρκς, πριν ανακοινωθεί από την Νέα Ακτίνα και τελικά το μετάνιωσα και τις ξανακόλλησα μέσα στα τεύχη όπως-όπως , πραγματικά τραγική κατάσταση τευχών). Όπως και να χει, όσο και να γελάμε μεταξύ μας, ο καθένας πιστεύω έχει τα κολλήματά του και καλό είναι να προσέχουμε όσο μπορούμε τα κόμικς μας, για να μην μετανιώσουμε στην πορεία και μας στεναχωρεί κατι που μπορούσαμε να αποτρέψουμε, όπως πχ τσαλακώματα, σκισίματα, λόγω πρόχειρης αποθήκευσης. Ταυτόχρονα βέβαια, να μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα χόμπι που πρέπει να μας δίνει χαρά και όχι πρόσθετο άγχος. Βλέπω τον Φρατζάτο πριν από κάθε αγορά που αγχώνεται για το πώς θα του έρθουν, αν θα ναι σε καλή κατάσταση, αν θα χουν αυτοκόλλητα που θα πρέπει να ξεκολλήσει, αν υπάρχει κάτι άλλο που δεν έχει σκεφτεί λες και πρόκειται να αγοράσει σπίτι ή αυτοκίνητο και όχι κόμικ και αγχώνομαι κι εγώ στο τέλος

Μα ούτε τα δικά μου στην κούτα απέκτησαν υγρασία. Απλά λέω ότι κανένας τρόπος αποθήκευσης δεν σου εγγυάται ότι τα κόμικς θα μείνουν για πάντα στην κατάσταση που είχαν όταν βγήκαν απ΄το τυπογραφείο. Πχ τα δικά σου έτσι όπως τα βλέπω δεν αποκλείεται να έχουν ψιλοστραβώσει οι ράχες τους. Αλλά δεν χάλασε ο κόσμος και να συνέβη αυτό. Νορμάλ είναι. Τα κόμικς είναι για να τα διαβάζουμε και να μας γεμίζουν ευχαρίστηση και όχι να τα βάζουμε σε θυρίδες και να τα καμαρώνουμε από απόσταση. Αν είναι να αγχωνόμαστε μην τυχόν ανοίξει η μαμά το παράθυρο και μπει υγρασία ή μην τυχόν το πιάσει ο αδερφός μας και το ξεφυλλίσει χωρίς να έχει πλύνει προηγουμένως τα χέρια του, τότε χάνεται η ευχαρίστηση και γεμίζουμε ανασφάλειες. Ούτε βέβαια στο άλλο άκρο, να τρώμε πίτσα και ταυτόχρονα να διαβάζουμε το Αστερίξ μας. Γι΄αυτό λέω, τα πάντα με μέτρο

Γεια σας, δεν θελω να πω πολλα για μενα. Ειμαι 22 ετων και λατρευω τα κομικς και τις ταινιες. Μολις τωρα εκανα εγγραφη στο σαιτ και δεν ξερω γενικα τι παιζει με τους κανονες κλπ.. Καλη χρονια να εχουμε!

Αυτό πες το στον Ροσα που του πήγα για υπογραφή το ξεχαρβαλωμενο αντίτυπο του Βιου και της Πολιτείας που έχω από 8 χρονών, γέλασε και μου είπε "you can always buy a new one" (που να του έδειχνα και τις προσφορές που κυκλοφορούν για νέο αντίτυπο του Βίου από το θέμα "μην πλησιάζετε", )

Μετά από την ανάγνωση του 87ου άλμπουμ της σειράς, ας πω κι εγώ την γνώμη μου. Ο φτωχός και μόνος καουμπόι αφήνει την Ευρώπη, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη, για να πεταχτεί μέχρι τον Νότο, όπου θα βρει μεγάλους “Μπελάδες στις φυτείες”. Μπορεί να μου αρέσει η παιδική ηλικία του πρωταγωνιστή, όπως εκείνη περιγράφεται στο “Λούκυ Κίντ”, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχα επιθυμήσει να διαβάσω μία καλή ιστορία με την κλασική ενήλικη εκδοχή του. Γενικά θα συμφωνήσω με την πλειοψηφία των φίλων που την διάβασαν ότι πρόκειται για μία αξιόλογη ιστορία, χωρίς φυσικά να διεκδικεί τα πρωτεία. Προσωπικά θα την χαρακτήριζα μία σοβαρή δουλειά, που ξεφεύγει από το στυλ που έχει άτυπα καθιερωθεί στον τίτλο (ή τουλάχιστον φαίνεται να ενισχύεται αρκετά), καθώς καλείται να διαχειριστεί με πολύ καλό και διδακτικό τρόπο, ένα ζήτημα που ταλανίζει την ανθρωπότητα αιώνες τώρα κι ακόμα (δυστυχώς) δεν έχει εξαλειφθεί εντελώς. Το σενάριο, λοιπόν, χρησιμοποιεί τον Λούκυ Λουκ για να καυτηριάσει το φαινόμενο της δουλείας και της εκμετάλλευσης των μαύρων και των γυναικών στον Αμερικανικό Νότο και νομίζω ότι το καταφέρνει πολύ εύστοχα. Δεν κάνει εκπτώσεις κι ούτε προσπαθεί να λειάνει την υπόθεση για να γίνει πιο εύπεπτη. Χρησιμοποιείται ρεαλισμός, με αποτέλεσμα να αντλούνται πολλές ιστορικές πληροφορίες για την καθεστηκυία τάξη της εποχής. Πολλές ήταν οι σκηνές που μου θύμισαν μία soft εκδοχή του “Django”. Η πλοκή είναι καλογραμμένη και η σκηνοθεσία είναι έτσι δουλεμένη, ώστε να μην κάνει κοιλιά. Αν ήθελα, πάντως, να κάνω ένα παράπονο, αυτό θα ήταν για το φινάλε, το οποίο το βρήκα κάπως βιαστικό και λίγο απότομο. Μιλάω για τον τυφώνα, ο οποίος μπορεί να λειτουργεί σαν ο από μηχανής Θεός και να πετυχαίνει την συμβολική “κάθαρση”, ολοκλήρωσε όμως την ιστορία σχετικά ακατάλληλα ως προς το πρόσωπο του Λούκυ. Και μιας και μίλησα για τον Λούκυ, πιστεύω ότι εδώ έχει χάσει εντελώς το πάνω χέρι. Μου φάνηκε ότι η συμμετοχή του στην ιστορία ήταν κάπως λιτή και διακριτική, σε αντίθεση με τον Μπας Ριβς, ο οποίος ήταν ένας χαρακτήρας με ισχυρή προσωπικότητα, που αξίζει μία θέση στην ιστορία, αλλά και στην Ιστορία γενικότερα. Ακόμα και οι Ντάλτον είχαν πιο ενεργό ρόλο εδώ! Όσον αφορά τον τομέα του χιούμορ, δεν είχαμε μεγάλες “ποσότητες”. Παραδέχομαι, πάντως, ότι υπήρχαν μερικές σκηνές που μου έφεραν ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με μία άκρως διδακτική ιστορία, που αξίζει να διαβαστεί από όλους, με εξαίρεση, ίσως, τους σκληροπυρηνικούς αναγνώστες του Λούκυ Λουκ, που θέλουν ο ήρωάς τους να μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Α, και τα μέλη της Κου Κλουξ Κλαν! Ο εικαστικός τομέας παίρνει πλέον τον χαρακτηρισμό “κλασικός”, μιας κι ο Achde έχει δημιουργήσει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα στα τελευταία άλμπουμ. Το σχέδιο είναι καθαρό και παράλληλα λεπτομερές, ενώ μένει πιστό στις μανιέρες που είχαν υιοθετηθεί παλαιότερα. Ίσως, όμως, να μην ήθελα τόσες καρικατουρίστικες μορφές χαρακτήρων. Κι ο χρωματισμός ήταν αξιόλογος. Η παλέτα που χρησιμοποιήθηκε είχε πλουραλισμό, ενώ και οι σκιάσεις ήταν ενδιαφέρουσες. Έτσι, όλος ο εικαστικός τομέας προσέφερε μία ξεκούραστη κι απολαυστική ανάγνωση. Η έκδοση στέκεται εξαιρετικά, βάζοντας την Μαμούθ στον 21ο αιώνα! Η κόλληση στην ράχη είναι γερή, ενώ και το χαρτί είναι καλής ποιότητας. Η εκτύπωση έδινε όμορφα και ζωηρά χρώματα, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το εξώφυλλο, το οποίο εγκατέλειψε το κίτρινο πλαίσιο, το οποίο είχε υιοθετήσει στα πρόσφατα άλμπουμ. Προσωπικά δεν μ’ ενοχλούσε τόσο, απεναντίας παραδέχομαι ότι χωρίς αυτό “αναπνέει” καλύτερα το σχέδιο. Επίσης με λύπη μου διαπιστώνω ότι έχουν περάσει τρία άλμπουμ και τα ορθογραφικά λάθη στο οπισθόφυλλο παραμένουν. Πλέον είναι απαράδεκτο κι ανεπίτρεπτο. Από τα εξτραδάκια δεν είχαμε πολλά πράγματα. Ένα σύντομο βιογραφικό του “πατέρα” Morris (το οποίο είναι καθιερωμένο), ένας φόρος τιμής κι ευγνωμοσύνης στον μεγάλο Albert Uderzo, από τον Achde και μία αναφορά (μαζί με μία φωτογραφία) στον Μπας Ριβς, τον οποίο είδαμε στην ιστορία. Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με ένα μικρό σχέδιο ενός καλοφαγά αλιγάτορα, το οποίο μ’ έκανε κι άφησα το έντυπο στο κομοδίνο μου, γελώντας. Να εκφράσω και μία απορία μου? Συνήθως κατά την δημιουργία ενός κόμικ τον πρώτο λόγο τον έχει ο σεναριογράφος. Εδώ, όμως, έχουμε έναν σχεδιαστή που γράφει το όνομά του πρώτο στο εξώφυλλο (συνήθως του σχεδιαστή μπαίνει δεύτερο), υπογράφει το τελευταίο καρέ κάθε σελίδας (εντάξει, αυτό είναι κάτι που συνηθίζεται από τους σχεδιαστές) και κάνει αφιέρωση στον εκλιπόντα Uderzo. Από την άλλη ο Jul δεν “ακούγεται” καθόλου. Μόνο σ’ εμένα φαίνεται παράξενο όλο αυτό? Όχι ότι μ’ ενοχλεί. Κουτσομπολιό να γίνεται!

Ας πω δύο λόγια για τον 31ο πρώτο τόμο της σειράς, που φιλοξενεί την ιστορία "The Mighty Thor - Αναζητώντας τους Θεούς". Πρόκειται για μία ιστορία, την οποία διάβασα πριν από τρία, περίπου, χρόνια από την έκδοση της ΟΞΥ και μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε, παρά τα κάποια αρνητικά της σημεία. Για να μην γράφω καινούργια κριτική, λοιπόν (μιας και δεν διάβασα την έκδοση της Marvel, παρά μόνο τα έξτρα), ας παραθέσω αυτά που είχα πει στο αντίστοιχο θέμα, της προηγούμενης έκδοσης. Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μία σύγκριση ανάμεσα στις δύο εκδόσεις που κυκλοφόρησαν στην χώρα μας θα μπορούσαμε να επικεντρωθούμε στα εξής: Εξώφυλλο: Υπερέχει ο τόμος της ΟΞΥ, καθώς μας χαρίζει ένα μεγαλύτερο και πιο χορταστικό εξώφυλλο που αναδεικνύει τις λεπτομέρειες του σχεδίου. Η Marvel λόγω του ότι πρέπει να κρατήσει το ίδιο στυλ στους τόμους της, χάνει σε καλαισθησία. Ποιότητα έκδοσης: Αν κι έχει έναν δυνατό αντίπαλο, εντούτοις η έκδοση της Marvel υπερέχει, λόγω του ότι είναι HC. Η κόλληση στην ράχη της ΟΞΥ, αν κι έχει πολλές σελίδες που πρέπει να συγκρατήσει μεταξύ τους, είναι στιβαρή. Σίγουρα, όμως, εξ’ ορισμού δεν θα μπορούσε να είναι πιο στιβαρή από μία σκληρόδετη έκδοση. Εσωτερικά η έκδοση της Marvel έχει μεγαλύτερων διαστάσεων (ύψους) χαρτί, αλλά όχι κάποια μεγάλη διαφορά. Η γραμματοσειρά της ΟΞΥ μού άρεσε καλύτερα, καθώς είναι μεγαλύτερη, πιο ευανάγνωστη και πιο κατάλληλη για την θεματολογία της ιστορίας. Σε αντίθεση με της Marvel, που είναι λιτή κι απέριττη, σε σημείο να είναι κάπως επίπεδη. Η εκτύπωση και στις δύο εκδόσεις είναι εξαιρετική κι αποδίδεται ένας χρωματισμός πολύ προσεγμένος. Ίιιισως, (και το λέω με μία μικρή επιφύλαξη) η έκδοση της ΟΞΥ να έχει λίγο πιο ζωντανά χρώματα. Συνοδευτικό υλικό: Εδώ νομίζω ότι η Marvel δεν έχει αντίπαλο. Η έκδοση της ΟΞΥ επικεντρώνεται μόνο στο να μας χαρίζει τα εξώφυλλα των τευχών - κεφαλαίων της ιστορίας, καθώς κι ένα σκίτσο του Thor, στο τέλος. Από την άλλη, η έκδοση της Marvel, διαθέτει όλο το υλικό που παρατίθεται στην άλλη έκδοση κι επί προσθέτως, έχουμε το editorial του Marco Lupoi, την ολοσέλιδη εισαγωγή “Η ιστορία μέχρι τώρα…”, μία βιογραφία του συγγραφέα, καθώς κι ένα portfolio του Θεού του Κεραυνού, με διάφορες μορφές του, επιμελημένες από αρκετούς εικονογράφους. Περισσότερο κόμικ: Εδώ η έκδοση της ΟΞΥ αντεπιτίθεται και πετυχαίνει ένα καίριο χτύπημα. Ο λόγος είναι ότι εκεί που σταματάει η ιστορία της Marvel, η ΟΞΥ συνεχίζει, φιλοξενώντας και τα τεύχη “Thor #08” και “Peter Parker: Spider-Man #02”. Όπως και να το κάνουμε, περισσότερο κόμικ είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Εν κατακλείδι: Ίσως, λοιπόν, να είναι η πρώτη φορά που άλλη έκδοση μπορεί να “κερδίσει” αυτήν της Marvel. Ο βασικότερος λόγος είναι ότι υπάρχουν δύο τεύχη - κεφάλαια περισσότερα που παρατείνουν με αυτόν τον τρόπο την απολαυστική ανάγνωση. Όπως και να έχει, πάντως, και οι δύο εκδόσεις είναι άξιες συγχαρητηρίων κι έχουν κάτι να πουν.

Παιδιά έχετε απόλυτο δίκιο! Πήρα για πρώτη φορά από το σάιτ πριν κάνα δύο μήνες και μέχρι τώρα έχω κάνει και άλλες δύο παραγγελίες! (εάν βλέπει καμία δασκάλα μου, να μην το διαβάσει αυτό αλλά και μέσα στο μάθημα κοιτάω τα κόμικς που είναι προς πώληση) Τώρα περιμένω και την τρίτη παραγγελία και ξέρω πως θα μείνω ικανοποιημένος!

Ένας ακόμα λόγος που αγαπώ αυτήν την κοινότητα

Τρίτη επαφή με τον Κόρτο Μαλτέζε του Ούγκο Πρατ, μετά το καταπληκτικό "Η μπαλάντα της αλμυρής θάλασσας" και το καλούτσικο "Τα νεανικά χρόνια" (έχω διαβάσει επίσης τα τρία κόμικς Κόρτο Μαλτέζε των Κανάλες/Πεγεχέρο). Ξέρω, χρονολογικά προηγούνται άλλες ιστορίες, αλλά αποφάσισα να διαβάσω τη συγκεκριμένη, που μόλις πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε για πρώτη φορά έγχρωμη στα ελληνικά. Πρόκειται για ένα πολύ ωραίο, ενδιαφέρον και άκρως καλογραμμένο κόμικ, που πραγματικά με ενθουσίασε. Εδώ ο Πρατ κάνει κάτι διαφορετικό, δεν γράφει μια περιπέτεια σε κάποιο εξωτικό τοπίο, αλλά μια μάλλον σκληροτράχηλη νουάρ ιστορία α λα Ντάσιελ Χάμετ, στο Μπουένος Άιρες της δεκαετίας του '20. Ο Κόρτο Μαλτέζε είναι λίγο πιο προσγειωμένος στην πραγματικότητα, και πιο κυνικός, στον τόμο αυτό μπλέκεται σε μια περίεργη ιστορία εγκλήματος και βίας, και έρχεται σε επαφή ή αντιμέτωπος με ανθρώπους του Αργεντίνικου υποκόσμου. Η πλοκή είναι πολύ καλογραμμένη και προσεγμένη, με τις απαραίτητες δόσεις μυστηρίου, βίας και κυνισμού, ενώ το σχέδιο είναι πραγματικά πολύ ωραίο και εξαιρετικά καλοδουλεμένο, σίγουρα ο Ούγκο Πρατ κατάφερε να με μεταφέρει με περισσή ευκολία στο Μπουένος Άιρες του 1923, ανάμεσα στους ανθρώπους του υποκόσμου. 9/10

Ο Ρόσα (είναι ο αγαπημένος μου ξεκάθαρα) έχει γίνει πολύ έμπορας τα τελευταία χρόνια!!!

Εγώ παιδιά δεν είμαι ψυχαναγκαστικος με τα κομιξ. Δεν με ενδιαφέρουν μικροφθορες τύπου σκισιματα λαδωματα. Επίσης έχω τα κόμιξ του Τερζοπούλου από όταν πρωτοβγηκαν. Τα πρώτα 50 τα είχα κάνει δέσιμο σε έναν τόμο. Στη συνέχεια τα έλυσα βέβαια για να τα έχω κανονικά. Όμως το πρώτο και το τελευταίο είναι βεβηλωμενα με ταινία δέματος (ναι αυτή την καφέ) με την οποία τα είχα δέσει τότε. Το πρώτο ουσιαστικά έχει κατεστραμμένο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο. Αν μου δώσετε ένα original πρώτο του κουτιού δεν θα σας δώσω το δικό μου το κατεστραμμένο. Γιατί είναι δικό μου. Το πήρα 9 χρόνων το αγάπησα πρωτοδιαβασα Μπαρκς από εκεί και ήταν το δικό μου τριαντάφυλλο. Τώρα το έχω βάλει σε ζελατίνα και το προσέχω. Αν θέλω να διαβάσω την ιστορία έχω τις επανεκδόσεις της. Η συναισθηματική αξία αυτών των βεβηλωμενων κόμιξ για εμένα ξεπερνάει την κανονική τους αξία.

Σου έβρισα τη μάνα και μου ρίχνεις τέτοιες σπόντες; Πάντως όταν λες λάδια,ελπίζω να εννοείς φαγητού.

O David Finch είναι Καναδός σκιτσογράφος, γεννημένος στις 4 Ιουλίου 1971 και είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις δουλειές του σε τίτλους της Marvel, της DC και της Image καθώς και σε concept artworks ή εξώφυλλα. Ξεκίνημα στην Image H καριέρα του ξεκινάει το 1994 από το Cyberforce της Top Cow Productions που ανήκει στην Image αφού ο δημιουργός της σειράς Marc Silvestri δεν συνέχισε στον τίτλο. Για τρία χρόνια σχεδιάζει 16 τεύχη της σειράς. Το 1997 δημιουργεί το Ascension μαζί με τον Matt Banning σχεδιάζοντας τα πρώτα πέντε τεύχη και συμμετέχοντας στα επόμενα. Το 2000 σχεδιάζει τα πρώτα τρία τεύχη του Aphrodite IX, ενώ γενικότερα τη δεκαετία του 90 κάνει δουλειές σε τεύχη διαφόρων τίτλων της εταιρείας. Η μετακόμιση στη Marvel Το 2002 πηγαίνει στη Marvel και δουλεύει ως σχεδιαστής για τα πρώτα έξι τεύχη της σειράς Call of Duty: The Brotherhood καθώς και τεύχη των Uncanny X-Men και Wolverine. To 2003 και για ένα ολόκληρο χρόνο δουλεύει για το Ultimate X-Men με συγγραφέα τον Brian Michael Bendis ξεκινώντας με το #27 και θα ζωγραφίσει 16 τεύχη μέχρι το #45. Επίσης με τον Bendis αναλαμβάνουν τη σειρά Avengers με το ιστορικό #500 και ξεκινούν την ιστορία Avengers: Disassembled όπου η ομάδα διαλύεται στο #503. Ύστερα ξεκινούν μια καινούρια εκδοχή της ομάδας, τους New Avengers με πρώτη ιστορία το Break Out. Και τις δύο τις έχουμε δει στα ελληνικά μέσω της Επίσημης Συλλογής Graphic Novels της Marvel. Ο Finch σχεδιάζει όλα τα τεύχη μέχρι το #13 εκτός του δέκατου. Το 2006 ξεκινάει η αναβίωση της σειράς Moon Knight με συγγραφέα τον Charlie Huston γνωστό για τις pulp δημιουργίες του, ο Finch ζωγραφίζει τα πρώτα οχτώ τεύχη με τον τίτλο να αποτελεί πολύ μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Θα συμμετέχει ως σχεδιαστής στη σειρά του Jeph Loeb, Fallen Son: The Death of Captain America και πιο συγκεκριμένα στο τέταρτο τεύχος αφιερωμένο στον Spider-Man. Από το 2008 έως το 2009 κάνει την τελευταία του μεγάλη δουλειά με τη Marvel σχεδιάζοντας τα πέντε τεύχη της σειράς Ultimatum. Αποκλειστικά στη DC Τον Ιανουάριο του 2010 υπογράφει συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με τη DC και ξεκινάει από το Batman #700 που σχεδιάζει μια ιστορία σε σενάριο του Grant Morrison. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ανακοινώθηκε πως το 2011 θα ξεκινήσει τη σειρά Batman: The Dark Knight σε δικό του σενάριο και σχέδιο όπου ο World’s Greatest Detective θα αντιμετώπιζε περισσότερο υπερφυσικές απειλές με όραμα του Finch να μιλήσει για σχέσεις και συνδέσεις του ήρωα με τη Gotham που δε μπορεί να αποφύγει. Η σειρά θα συμμετέχει στο relaunch του New 52 με αρκετούς σχεδιαστές και συγγραφείς να συμμετέχουν πλέον. Το 2013 ξεκινάει και ασχολείται περισσότερο με τη Justice League. Ξεκινάει μαζί με τον Geoff Johns τη σειρά Justice League of America όπου θα παραμείνει για τα πρώτα τρία τεύχη, αλλά η πιο σημαντική δουλειά του εκείνη την περίοδο είναι για το μεγάλο crossover event Forever Evil όπου θα είναι βασικός σχεδιαστής της κύριας σειράς στην οποία το Crime Syndicate επιτίθεται στη Γη με σκοπό να την καταλάβει. Από το 2014 έως το 2016 ο Finch μαζί με τη γυναίκα του Meredith αναλαμβάνουν τη σειρά της Wonder Woman. Το 2016 γίνεται ξανά relaunch των τίτλων της DC, αυτή τη φορά με το DC Rebirth και ο David Finch ορίζεται ως ο σχεδιαστής της κύριας σειράς Batman με σεναριογράφο τον Tom King. Θα συμμετέχει στα τεύχη 1-5, 16-20, 24 και 50. Άλλες δουλειές και cover works O Finch είναι αρκετά γνωστός ως σχεδιαστής σε variant covers, μια δουλειά που κάνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια για τις δύο μεγάλες εταιρείες. Από το τεύχος για τα 80 χρόνια Joker και το Death Metal μέχρι δύο teaser posters για τα Alien και Predator της Marvel, οι δυναμικές φιγούρες του Finch αποτελούν εγγύηση για ένα καλό variant. Έχει σχεδιάσει το εξαιρετικό εξώφυλλο για το άλμπουμ Indestructible των Disturbed που κυκλοφόρησε το 2008. (Fun Fact: Το προηγούμενο εξώφυλλο της μπάντας είχε σχεδιάσει ο Greg Capullo των New 52 Batman, Dark Nights: Metal κτλ). Τέλος τη δεκαετία του 90 είχε κάνει κάποια τεύχη για crossovers της Image με τη DC και στα τέλη των 00s concept art για την ταινία Watchmen. Μένει στο Ontario με τη γυναίκα του και τους τρεις γιους τους και δηλώνει σαν μεγάλη του επιρροή τον Gerald Brom.

Δεν εχουν στο εγγυομαι ,τα βγαζω συχνα απο τη θεση τους,ελεγχω την τοποθετηση και αλλαζω την διαταξη τους.Η φωτο ισως να ειναι παραπλανητικη γτ τοτε που τραβηχθηκε ηταν βιαστικη και μολις τα χα επανατοποθετησει γτ προσθεσα καινουρια.Επισης το κατω ραφι το ειχα προσωρινα ανα 20 οχι ανα 10 οπως το πανω. Εχω αλλαξει τευχος γιαυτον τον λογο .Οπως επισης και για υγρασια.

Αμ δεν είσαι και ο μόνος το τι έχω διαβάσει και δει σήμερα δεν ξέρω τι να πω από το βούρτσισμα των δοντιών τον αφυγραντηρα για ένα χαλί ιπτάμενο που δεν ξέρω τι χρώμα είναι ήταν άραγε μπορδοροδοκοκκινο ροζμπονμπονκουφετι το πήραν από την Μοιραρακη για το που θα πάει επιτέλους ο Αστερίξ στην Κίνα στο Θιβέτ στον Γιάννη Γαλάτη στην Μύκονο η μήπως στο survivor που είναι μια Ανθή Σαλαπουδι μια Ελίζαμπεθ και η barbie μαριποζα ασε δε που ζήλεψα αυτά που πήραν τα παιδιά ήταν τέλεια όλα!!!!

(άντε τώρα, βρες κουράγιο να αυτονομήσεις)

Δίκιο έχεις αλλά την ετοιμάσαμε για διεθνή καριέρα. Να πω την αλήθεια αυτά ήθελα και εγώ αλλά ο καλλιτέχνης όπως είπε δεν τα βρήκε όπως έπρεπε για να τυπωθούν σωστά. Πίεζε και ο χρόνος οπότε καταλήξαμε σε αυτή.

Το βρήκα στο cloubooks.gr για όσους ενδιαφέρονται..χωρίς να θέλω να κάνω διαφήμιση ..

Ναι, δεν ξέρω βέβαια αν έχει και αλλά και απλά ήμουν ο τυχερός και πήρα το τελευταίο

Του λες ότι έχεις και ένα αντίτυπο σε καλή κατάσταση, αλλά προσπαθείς να πουλήσεις το στραπατσαρισμένο, γι' αυτό θες να στο υπογράψει, για να ανέβει η τιμή του.

συμφωνώ με τον φίλο @Draw a comic Κι εγώ πήρα δύο φορές κι έμεινα πολύ ευχαριστημένος! Νέα τεύχη στο site έρχονται συνέχεια, οπότε ξέρουμε πως πάντα θα υπάρχει κάτι που θα θέλουμε να πάρουμε

Στο συγκεκριμένο τεύχος έχουμε την χαρά να διαβάσουμε το δεύτερο και τελευταίο μέρος της ιστορίας “Εγκληματική οργάνωση”, στην οποία πρωταγωνιστούν τα δύο alter ego του Ντόναλντ, δηλαδή ο Φάντομ Ντακ κι ο Μυστικός Πράκτορας Ντόναλντ Ντακ. Σε αυτό το μέρος οι δύο “εκδόσεις” του πρωταγωνιστή, παρέα με την Κατρίνα, εντοπίζουν τις εγκαταστάσεις (στην αφιλόξενη Μπελγκράβια), όπου ο Τ32 κι ο προδότης πράκτορας Άξελ Άλφα, έχουν φυλακίσει την Λύλα. Έτσι, θα καταστρώσουν ένα σχέδιο, προκειμένου ν’ απελευθερώσουν την φίλη τους και να φέρουν τους δύο “κακούς” ενώπιον της δικαιοσύνης, αφού πρώτα καταφέρουν ν' ανακαλύψουν τα κίνητρά τους. Κάτι τέτοιο, όμως, φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο. Θα πρέπει να υπερβάλλουν εαυτόν, να συνεργαστούν στενά μεταξύ τους και να δράσουν οργανωμένα. Θα τα καταφέρουν? Και το δεύτερο μέρος εξελίχθηκε τόσο όμορφα, όπως και το πρώτο. Σε αυτό το μέρος, η έκπληξη που είχαμε στην αρχή δίνει την θέση της στην καταιγιστική δράση και την αγωνία. Οι δύο υποστάσεις του Ντόναλντ έχουν καλή χημεία μεταξύ τους, αλλά και τα δύο σύμπαντα, μπορώ να πω ότι έδεναν ευχάριστα, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα θετικό αποτέλεσμα. Εντύπωση κάνει που, ενώ υπάρχουν οι κλασικές μετακινήσεις σε διάφορα χωροχρονικά σημεία, εντούτοις αυτές γίνονται με σεβασμό στον αναγνώστη κι όχι για χάρη εντυπωσιασμού. Έτσι, μπορεί να είναι καίριες, αλλά ταυτόχρονα είναι ήπιες και διακριτικές, δίνοντας χώρο στους χαρακτήρες να δράσουν. Η πλοκή κόβει κυριολεκτικά την ανάσα στον αναγνώστη, καθώς δεν κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο της. Το φινάλε, ουσιαστικά κλείνει τον κύκλο των εξελίξεων και δίνει την τέλεια πάσα για...την αρχή του βίου του μασκοφόρου υπερασπιστή της Λιμνούπολης. Εν κατακλείδι, πρόκειται γι΄ακόμα μία επιτυχημένη ιστορία, με φρεσκάδα, που συνεχίζει να τροφοδοτεί την αισιοδοξία μας ότι κάτι καλό έχει ξεκινήσει να γίνεται στο αγαπημένο μας περιοδικό. Για το σχέδιο δεν έχω να συμπληρώσω κάτι νέο. Η επόμενη ιστορία του τεύχους είναι εποχής και διαδραματίζεται στην Βενετία του 18ου αιώνα. Ο τίτλος της είναι “Το πορτραίτο του δόγη”. Ο Ντόναλντ είναι ένας φέρελπις, νέος ζωγράφος, ο οποίος δυστυχώς είναι στην υπηρεσία του θείου Σκρουτζ, που τον χρησιμοποιεί για να του τοιχοκολλεί διάφορες διαφημιστικές αφίσες των προϊόντων του, προκειμένου να κερδίσει τον ανταγωνισμό και τον κύριο αντίπαλό του, τον Ρόμπαξ. Είναι (και τότε) ερωτευμένος με την Νταίζυ, αλλά καραδοκεί ο αχώνευτος ξάδελφός του, ο Γκαστόνε, που την πολιορκεί στενά. Κάποια στιγμή, ο Δόγης της Βενετίας θέλει να φτιάξει το πορτραίτο του κι έτσι θα αναθέσει στον Σκρουτζ και τον Ρόμπαξ να του φτιάξουν από ένα, ώστε να αποφασίσει ποιο από τα δύο του κάνει, με την ανάλογη αμοιβή, βεβαίως-βεβαίως! Έτσι, ο Ρόμπαξ αναθέτει στον Χάσκυ την φιλοτέχνηση του πίνακα, ενώ ο Σκρουτζ θα επιστρατεύσει το ταλέντο του ανιψιού του. Ο Ρόμπαξ, όμως, επειδή γνωρίζει το ταλέντο του Ντόναλντ, θα καταστρώσει ένα σχέδιο που θα του δώσει περισσότερες πιθανότητες, να επικρατήσει του διαγωνισμού. Μιλάμε για μία ιστορία, που μπορεί να είναι τοποθετημένη σε ένα παλαιότερο χρονολογικό πλαίσιο, αλλά και τοποθεσία, διατηρεί, όμως, όλα τα κλασικά μοτίβα που βλέπουμε σε ιστορίες των Ντακ που διαδραματίζονται στο σήμερα. Ο Σκρουτζ εκμεταλλεύεται τον Ντόναλντ, ο Ντόναλντ ανταγωνίζεται τον Γκαστόνε για τα μάτια της Νταίζυ, ενώ ο Ρόμπαξ εξυφαίνει σατανικά σχέδια για να επικρατήσει έναντι στο Σκρουτζ. Κλασικά πράγματα! Η πλοκή κυλάει κλιμακωτά κι όσο κυλούν οι σελίδες αποκτά ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον, ανατροπές, καθώς και κινηματογραφική χροιά. Ο τρόπος που τελειώνει, όμως, με χάλασε κάπως, καθώς ήθελα μία καλύτερη διαχείριση, όσον αφορά την τύχη του Γκαστόνε. Όπως και να έχει, πάντως, η συγκεκριμένη ιστορία με ικανοποίησε και μου θύμισε έντονα τις αντίστοιχες ιστορίες της σειράς “Η Ιστορία της Τέχνης”. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, αλλά του δίνω τα εύσημα στην απόδοση των μνημείων της Βενετίας, στο background. Θα μείνουμε στο δίδυμο Σκρουτζ - Ρόμπαξ, οι οποίοι θα έχουν μία “Μάχη για το τελευταίο λεωφορείο”. Η Λιμνούπολη φαίνεται ότι έχει πνιγεί στα τροχοφόρα, που κατακλύζουν τους δρόμους της. Οι δημότες προτιμούν να κυκλοφορούν με τα αυτοκίνητά τους, καθώς τα λεωφορεία του Δήμου είναι παλιά και κακοσυντηρημένα. Αυτή την κατάσταση σκοπεύει να αλλάξει ο δήμαρχος, ο οποίος καλεί στο γραφείο του τις δύο εμβληματικές επιχειρηματικές μορφές της πόλης, τον Σκρουτζ και τον Ρόμπαξ. Τους αναθέτει, λοιπόν, να κατασκευάσουν σύγχρονα αστικά λεωφορεία και να τα θέσουν στην υπηρεσία των Λιμνουπολιτών. Ο ανταγωνισμός ανάμεσά τους για το ποιος θα κατασκευάσει το πιο άνετο λεωφορείο μόλις έχει ξεκινήσει. Κλασικό σενάριο οικονομικού ανταγωνισμού των δύο πρωταγωνιστών, το οποίο όμως, ενώ γενικά μου αρέσει σαν ιδέα, εδώ δεν με ικανοποίησε τόσο. Η πλοκή, μπορεί ν’ αντλεί την θεματολογία της από τα επαγγελματικά οχήματα (που είναι και το στοιχείο μου! ), αλλά σχεδόν όλα της τα γκαγκ είναι μία σειρά από υπερβολικές σκηνές, που δεν θα σταματήσουν αν δεν φτάσουν μέχρι το φινάλε. Γενικά, λοιπόν, θα προσπεράσω. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Θα τελειώσουμε με την ιστορία “Τούρτα στο διάστημα”, που έχει για πρωταγωνιστή τον Πασχάλη. Ο φαταούλας της καρδιάς μας, άδραξε την ευκαιρία που η Γιαγιά Ντακ λείπει από το αγρόκτημα και κατέβηκε μέχρι την Λιμνούπολη, προκειμένου να δοκιμάσει το νέο μενού του αγαπημένου του εστιατορίου. Τότε θα γνωριστεί με έναν καλοσυνάτο κύριο, ο οποίος του ζητάει να τον ξεναγήσει στις γαστριμαργικές διαδρομές της πόλης. Φαίνεται, όμως, ότι κρύβει ένα τρομερό μυστικό, το οποίο θα μπλέξει τον φίλο μας για τα καλά. Είναι ένας μεταμφιεσμένος εξωγήινος, ο οποίος ψάχνει για το καλύτερο φαγητό του σύμπαντος. Ο Πασχάλης, κατά λάθος, θα μπει στο διαστημόπλοιό του, θα φτάσει μέχρι τον πλανήτη του και θα γνωρίσει τον καλοφαγά Κυβερνήτη, μαθαίνοντας παράλληλα και την ιστορία του. Έτσι, θα αρχίσει ένα μπαράζ παρεξηγήσεων, αλλά και κινδύνων που θα αντιμετωπίσει ο Πασχάλης, αλλά κι ολόκληρη η Γη. Ακόμα ένα υπερβολικό σενάριο, που στην αρχή κάτι πήγε να μου πει με την ανατροπή του, αλλά στην συνέχεια γίνεται τόσο παιδικό, που άνετα αγγίζει τα όρια του σαχλού κι άγευστου. Η πλοκή, στην συντριπτική της πλειοψηφία, δημιουργεί σκηνές που σκοπό έχουν να κάνουν θόρυβο και να προσελκύσουν τον θαυμασμό...των μικρών παιδιών. Αυτό που παραδέχομαι είναι ότι περιέχει ανατροπές σε καίρια σημεία της και τα οποία τα διαχειρίζεται καλά. Το φινάλε, μπορεί να μου άνοιξε την όρεξη, δεν άλλαξε, όμως, την απογοήτευσή μου για την ιστορία στο σύνολό της. Το σχέδιο, πάντως, ήταν πολύ καλύτερο από το σενάριο.

Στα πρώτα άλμπουμ σε σενάριο Γκοσινύ, μόνο το όνομα του Μορίς αναγραφόταν. Σκέψου για 1η φορά το όνομα του Γκοσινύ μπήκε στο εξώφυλλο στο 10ο άλμπουμ που έγραψε ο Γάλλος ( το "Les Rivaux de Painful Gulch", οι γνωστοί μας "Αντίπαλοι"). Kι εννοείται πάντα πρώτο το όνομα του Μορίς. Ε, αυτός ήταν ο δημιουργός του ήρωα. Δεν ήθελε να του πάρει ο Γκοσινύ τη δόξα (άσχετα αν του την πήρε ). Οπότε κι ο Ασντέ ακολουθεί την τακτική του "δάσκαλου" και αναγράφει πρώτα το όνομά του κι έπειτα αυτό του σεναριογράφου Ε όχι και να μην το διαβάσουμε οι σκληροπυρηνικοί φανς του Λούκυ Λουκ. Ίσα ίσα, αν δεν το διαβάσουμε εμείς ποιος θα το διαβάσει Ίσως δεν πρέπει να το διαβάσουν οι σκληροπυρηνικοί φανς του Γκοσινύ. Εκεί θα υπήρχε ένα πόιντ

Εγώ, πάντως, έβγαλα πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα από την συζήτηση!

Εξώφυλλο και λίγα promo pages από το Fight Club 3:

25+ χρόνια οι συλλογές μου βρίσκονται σε 4 τέτοια ντουλαπια(οι ζελατίνες είναι σχετικά πρόσφατες 3ετια νομίζω). Δεν έχουν το παραμικρό ίχνος υγρασίας, δε χρειάζονται ούτε αερισμούς ούτε ξεσκόνισματα. Τεύχη εναλλάξ ανά 10 για ναι είναι κομπλέ οι ράχες, ούτε τεύχος με spine roll, οπότε είναι όλα σε κατάσταση near mint η όπως τα βρήκα κατά την αγορά τους.

Για να μην στάξει φαγητό (ειδικά αν είναι λαδερό/υγρό πάνω στο κόμικ σου την ώρα που το διαβάζεις.Αν έχεις το στόμα σου ανοιχτό και βρόμικο θα πέσει πάνω στο κόμικ και θα το λερώσει (ειδικά αν είσαι μπουκωμένος και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς).Πίνοντας νερό ή κάνοντας μπουκόματα και φυσικά πλένοντας τα δόντια σου τη διώχνεις αυτήν την πιθανότητα.Τουλάχιστον αυτό κάνω εγώ για 'μένα. Κάνει καλό και στα νεφρά το νερό.

Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω ποια λύση δίνει το να πλένεις τα δόντια και να πίνεις νερό πριν διαβάσεις κόμικς Τίποτα δεν εξασφαλίζει απόλυτη ασφάλεια. Ούτε τα ντουλάπια. Και τελείως αεροστεγή να είναι (που δεν είναι) όλο και θα τ΄ανοίξεις και θα μπει υγρασία μέσα. Η άποψή μου είναι ότι καλό είναι να παίρνεις κάποια μέτρα προστασίας, αλλά όχι υπερβολές. Γιατί μετά θα σου γίνει έμμονη ιδέα και θα νομίζεις ότι το καθετί είναι δυνητικά βλαβερό για τα κόμικς σου. Είπαμε να έχουμε ένα χόμπυ, όχι να τρελαθούμε κιόλας

Πολύ ωραίες επιλογές συνεχίζει δυναμικά η οξύ πραγματικά μπράβο. Μακάρι πάντως να πάνε καλά και να δούμε και τις συνέχειες. Το Jupiter's Legacy, Vol. 1 φαίνεται πολύ ενδιαφέρον.

Ευχαριστώ πολύ τα παιδάκια που μου ευχήθηκαν για την γιορτή μου και στέλνω κι εγώ τις δικές μου ευχές σ' εκείνους που γιόρταζαν αυτές τις ημέρες! Καλή και δημιουργική χρονιά να έχουμε, με υγεία, ευτυχία, τύχη, αισιοδοξία, πολλά χαμόγελα κι άπειρα νέα κόμικς στις βιβλιοθήκες μας!

Aπό τις θετικές σας κριτικές και τις υπέροχες εικόνες που ανέβασε ο τζερμάνικους, ενέδωσα και το πήρα. Ιστορική στιγμή, το πρώτο ελληνικό κόμικ που αγοράζω (εξαιρώ τον Αρκά, που πιο πολύ τα θεωρώ γελοιογραφίες αυτά που κάνει και όχι κόμικς) Λοιπόν. Για το σχέδιο τι να πω. Αυτό που φαίνεται, αυτό είναι. Σούπερ Ρεαλιστικό, λεπτομερές, ατμοσφαιρικό. Η πόλη, τ΄αυτοκίνητα, οι άνθρωποι, τα τέρατα, όλα τέλεια. Κανένα ψεγάδι Σεναριακά σίγουρα δεν το λες αψεγάδιαστο. Βασικά μου φάνηκε αρκετά μικρή η ιστορία και πολύ απλή/απλοϊκή. Σίγουρα είχε το ενδιαφέρον της και γενικά πιστεύω ο κόσμος της Μπερλίν έχει πολλά να μας προσφέρει. Αλλά εδώ είδαμε ελάχιστα. Θα ήθελα να γινόταν μια παρουσίαση των πρωταγωνιστών, να μαθαίναμε κάποια βασικά για τον Κάρτερ και την Ντανς. Επίσης μου φάνηκε ημιτελής. Αυτός ο δαίμονας στο τέλος τι φάση; Από που προήλθε; Τι ήθελε να κάνει; Για ποιο λόγο τον επικαλέστηκε η Σουάν; Αναπάντητα ερωτήματα. Θέλω να πιστεύω η συνέχεια (γιατί μάλλον πρόκειται για σειρά και όχι για one-shot) θα δώσει περισσότερες εξηγήσεις. Σχέδιο: 10/10 Σενάριο: Eπιεικώς 7/10 Σύνολο: 7.5/10 (στο σενάριο δίνω πάντα μεγαλύτερη σημασία) Γενικά το πρόσημο είναι θετικό. Θεωρώ η σειρά έχει προοπτική και περιμένω τη συνέχεια. Εύχομαι να δούμε κάτι πιο σύνθετο απ΄αυτό, κάτι πιο βαθύ. Η έκδοση της Jemma τούμπανο. Μεγάλο μέγεθος, ωραίο χοντρό χαρτί, στιβαρό δέσιμο. Τσεκάρετέ το

Βγαίνεις στο μπαλκόνι και φωνάζεις "Αντιρίξ και Συμφωνίξ! Καλέ Αντιρίξ και Συμφωνίξ! Πού είστε; " και μετά πατάς αυτό το λινκ για να δεις τις εκδόσεις τους στα ελληνικά

Μου ήρθε χθες το νέο Μπλούμπερυ. Δεν το διάβασα ακόμα, αλλά το ξεφύλλισα. Σίγουρα το προτιμώ κι εγώ σε έγχρωμη έκδοση αλλά και η ασπρόμαυρη έχει τη φάση της. Δεν τη θεωρώ τραγική ή πολύ υποδεέστερη της έγχρωμης. Πάντως η τιμή για α/μ είναι λίγο τσιμπημένη. Θα έπρεπε να έχει γύρω στα 7€. Αν σκεφτούμε ότι ένα Αστερίξ που έχει τις μισές σελίδες κάνει 5.30, τότε το διπλό Μπλούμπερυ αν έβγαινε έγχρωμο θα έπρεπε να είχε 10.60€ το πολύ. Και τώρα σε α/μ έχει 9.80, σχεδόν ίδια τιμή. Άρα ουσιαστικά βγήκε α/μ σε τιμή έγχρωμου Αυτό δεν μ΄άρεσε ιδιαίτερα. Βέβαια η ιστορία τα σπάει. Οπότε αν κάποιος το διαβάσει, το τελευταίο που τον νοιάζει είναι πόσο το αγόρασε

Ήταν παρόμοιες με λίγο πιο ακριβές από του δασκάλου και τα τεύχη θα έλεγα πως ήταν σε μέτρια κατάσταση.

Τον Morris, σαν δημιουργό του ήρωα, θα μπορούσαμε να του δώσουμε ελαφρυντικά και να πάμε πάσο! Ναι, έχεις δίκιο. Με αυτή την έννοια το είπα.

Ο ενθουσιασμός μου είναι τόσο μεγάλος, που αποφάσισα να παρακάμψω, προσωρινά, τις κριτικές μου για τα προηγούμενα τεύχη του Μίκυ Μάους που χρωστάω και να μιλήσω για τα τεύχη που φιλοξένησαν το θρυλικό "TimeCrime". Η νέα χρονιά ξεπροβάλλει και το αγαπημένο μας περιοδικό, πιστό στην συνήθειά του να βάζει καλές κεντρικές ιστορίες, ανοίγει την αυλαία του 2021 με μία ιστορία που όλοι μας περιμέναμε με ανυπομονησία. Ο λόγος για την “Εγκληματική Οργάνωση”. Είναι νύχτα στην Λιμνούπολη και μία μυστήρια φιγούρα, ξεγλιστράει μέσα από τις σκιές και μπαίνει στο σπίτι της Κατρίνας. Εκείνη τον καταδιώκει και φτάνοντας στην ταράτσα του κτιρίου, τον χάνει από τα μάτια της, αλλά έρχεται αντιμέτωπη με την...Λύλα, η οποία (μετά από ένα ατύχημα) συλλαμβάνεται και κρατείται στην Υπηρεσία, όπου υπηρετεί κι ο Πράκτορας Ντακ. Κι ενώ ξεκινούν να ερευνούν το ποιόν της, ένας εισβολέας θα κάνει την εμφάνισή του, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον...Φάντομ Ντακ! Τα γεγονότα, λοιπόν, φαίνεται να παίρνουν μία άγρια ομορφιά και πρέπει να λυθούν πάμπολλες απορίες. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει η χρονιά, από την συγκεκριμένη ιστορία. Ο Francesco Artibani, κατέθεσε τρομερά ποσά φαντασίας και τόλμησε να ενώσει δύο διαφορετικά σύμπαντα στον κόσμο των Ντακ, δύο διαφορετικές μυστικές ταυτότητες του Ντόναλντ. Πραγματικά τεράστιο διακύβευμα, καθώς δεν μιλάμε για μία απλή ιστορία χρονομηχανής, που ο πρωταγωνιστής βλέπει τον εαυτό του, χωρίς να του μιλάει. Εδώ, όχι μόνο έχουμε την γνωριμία των δύο χαρακτήρων, αλλά προβλέπεται και μία αγαστή συνεργασία. Η πλοκή, εκτός την αρχική μας (κι άκρως ευχάριστη) έκπληξη, έχει δράση, ανατροπές, ενώ είναι άρτια και σκηνοθετικά. Το σενάριο θα μπορούσαμε άνετα να το χαρακτηρίσουμε “ενήλικο”, καθώς δημιουργεί ένα κλίμα άκρως σοβαρό και δυναμικό, με στοιχεία καθαρού Sci-Fi. Λες και βλέπουμε Χολιγουντιανή ταινία. Το πρώτο μέρος, λοιπόν, κλείνει με θετικό πρόσημο την ιστορία και σίγουρα θέλουμε να δούμε και την συναρπαστική συνέχεια. Αυτή η ιδιότυπη συνεργασία, λοιπόν, ανάμεσα στον Φάντομ Ντακ και τον Πράκτορα Ντακ, νομίζω ότι με ικανοποίησε στο έπακρο. Το σχέδιο του Mottura είναι χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο. Δεν μπορώ να πω ότι νιώθω εντελώς καλά με το φουτουριστικό κι “ανέμελο” στυλ του, αλλά σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο. Στην συνέχεια την σκυτάλη θα πάρει η Μίννι κι εκτός από τα σταφύλια, θα μάθουμε και για την “Τάρτα της οργής”. Ο Μίκυ και ο Γκούφυ πηγαίνουν σε ένα ανοιχτό θεματικό πάρκο του 17ου αιώνα, όπου έχει μεταφερθεί το εργαστήριο των καθηγητών Μάρλιν και Ζάποτεκ, οι οποίοι τους έχουν καλέσει για μία νέα αποστολή. Οι δύο διακεκριμένοι επιστήμονες έχουν μία διαφωνία για το αν θα πρέπει η θρυλική τάρτα μύρτιλλο να περιέχει κανέλα ή όχι! Έτσι, θα πρέπει να πάνε πίσω στο μακρινό 1807, να βρουν την ζαχαροπλάστισσα που πρώτη δημιούργησε την εν λόγω τάρτα και να πάρουν την πληροφορία. Την ίδια ώρα, στο πάρκο βρίσκεται και η Μίννι, η οποία έχει προσληφθεί σαν ηθοποιός εκεί. Τα γεγονότα θα πάρουν μία άγρια τροπή, όταν η φίλη μας θα μπει κατά λάθος στην χρονομηχανή και θα βρεθεί μαζί με τον Μίκυ και τον Γκούφυ, χωρίς όμως να ξέρει ότι βρίσκεται στο παρελθόν. Θα καταφέρουν εκείνη να ολοκληρώσουν την αποστολή τους χωρίς απρόοπτα κι εκείνη να επιστρέψει σώα στο παρόν? Συμπαθητικό σενάριο, που έχει σαν θέμα του τις αποστολές που κάνουν οι πρωταγωνιστές με την χρονομηχανή. Εδώ, βέβαια, υπάρχει και η πρωτοτυπία, η οποία έγκειται στο γεγονός ότι η Μίννι συμμετέχει ενεργά στην υπόθεση και δεν είναι ένας απλός θεατής των τεκταινόμενων. Η πλοκή έχει έξυπνες εναλλαγές σκηνών, οι οποίες δημιουργούν καλής ποιότητας παρεξηγήσεις. Το πρόβλημα που εντόπισα, πάντως, είναι η ιδέα που στηρίχθηκε η ιστορία. Θεωρώ παιδική την σκέψη να πάνε οι φίλοι μας στο παρελθόν, επειδή οι δύο καθηγητές έχουν μία τόσο ευτελή διαμάχη. Γενικά είναι μία ιστορία με λάθος υπόθεση, αλλά με καλή πλοκή. Σχεδιαστικά δεν ήταν άσχημη. Στην τρίτη, κατά σειρά, ιστορία του τεύχους, ο θείος Σκρουτζ θα μπλεχτεί σε ένα “Διπλό όνειρο”. Ο πλουτοκράτης μεγιστάνας βρίσκεται καλεσμένος στο πλατό μίας τηλεοπτικής εκπομπής, στην οποία έχει παρευρεθεί για να δώσει μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Θα αποκαλύψει το μυστικό της επιτυχίας του για κέρδη χωρίς μεγάλο ποσοστό ρίσκου, αλλά θα προβεί και σε μία ακόμα μεγάλη εξομολόγηση. Θα παραδεχτεί ότι δεν έχει δει ποτέ όνειρα. Αυτό το γεγονός, φαίνεται ότι του γυρίζει μπούμερανγκ, καθώς ο κίτρινος τύπος θεωρεί ότι ένας επιχειρηματίας που δεν περιέχει όραμα, δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος. Και με τον Ρόμπαξ να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, ο φίλος μας ξεκινάει έναν αγώνα δρόμου, πηγαίνοντας σε όλους τους ειδικούς (πρακτικούς και μη) με σκοπό να καταφέρει να βρει μία λύση στο πρόβλημά του. Θα τα καταφέρει? Γρήγορα-γρήγορα, λοιπόν, θα έρθει και η πρώτη ιστορία που θα αποσπάσει την αρνητική μου ψήφο. Το σενάριο, από την αρχή θεωρώ ότι χωλαίνει, αλλά όσο προχωράμε, μπλέκεται με την κακή έννοια του όρου. Η πλοκή είναι αλλοπρόσαλλη και δημιουργεί ανατροπές, επί ανατροπών, χωρίς όμως να βγαίνει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Σαν να διάβαζα ένα κακογραμμένο “Inception”. Ενδιαφέρουσα είναι η τοποθέτηση του Παντάξιου σε θέση που δεν τον είχαμε δει μέχρι σήμερα, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να διορθώσει τίποτα. Το φινάλε, ολοκληρώνει με μετριότητα την ιστορία. Γενικά, λοιπόν, θα προσπεράσω με γοργό βηματισμό. Το σχέδιο είναι αρκετά ζωντανό. Μου άρεσε. Κι αφού θα παρεμβληθεί μία μονοσέλιδη ιστορία της σειράς “Δύο ασυνήθιστοι φίλοι”, που μας υπενθυμίζει ότι ο Ήτα - Βήτα έχει “Αλλεργία στο χρήμα” και η οποία μου άφησε ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, θα περάσουμε στην τελευταία ιστορία αυτού του τεύχους, που φέρει τον τίτλο “Ο καινούργιος φαναρτζής”. Η Νταίζυ καταφέρνει να βρει μία πολυπόθητη θέση παρκαρίσματος στο κέντρο της πόλης και κατά την διάρκεια της μανούβρας, γρατζουνάει το αυτοκίνητό της σε μία κολόνα του ρεύματος. Την σκηνή την βλέπει ο Ντόναλντ, ο οποίος κάνει το ολέθριο λάθος να την αρχίσει στην καζούρα για τις οδηγικές της ικανότητες. Εκείνη γίνεται πυρ και μανία κι έτσι για να εξιλεωθεί για το ολίσθημά του, αποφασίζει να πάρει το αυτοκίνητό της και να επισκεφτεί τον φανοποιό του. Για κακή του τύχη, όμως, ο φανοποιός λείπει και την θέση του έχει πάρει ο...Φέθρυ! Ο ψυχασθενής παράξενος ξάδελφος, πείθει τον Ντόναλντ ότι μπορεί να κάνει το αυτοκίνητο της Νταίζυ να μοιάζει σαν καινούργιο. Έτσι, ξεκινάει τις επιδιορθώσεις. Άραγε, ποια θα είναι τα αποτελέσματα? Πρόκειται για ένα σενάριο κλασικής θεματολογίας, στην οποία ο Φέθρυ, με τον ανεύθυνο κι αφελή χαρακτήρα του, κάνει πυρ και μανία τον ευκολόπιστο κι άτυχο Ντόναλντ. Η πλοκή δεν έχει μεγάλες στιγμές, παρά ίσως κάποια σημεία πρωτοτυπίας (ο Φέθρυ στην αρχή φαίνεται καλός μάστορας), αλλά στο σύνολό της δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη. Το μόνο που καταφέρνει (κάπως) είναι να ρίξει το βάρος της στο γελοιογραφικό στοιχείο κι αυτό (εν μέρει) το πετυχαίνει με τα χιουμοριστικά γκαγκ της. Γενικά, πάντως, την διάβασα ευχάριστα, αλλά δεν είχε κάτι φρέσκο να μου δώσει. Το σχέδιο έβγαζε μία κωμικότητα, αλλά σε γενικές γραμμές το βρήκα μέτριο.

Εχουν σβηστει τα τρολοποσα, καποιος ειχε προσφερει και 1200€. Το απο κατω ομως ειναι αληθινο

Τα πρώτα του 2021!

Πανέμορφη η μασκούλα, αλλά πάλι "ρίχτηκαν" τα κόμικς Disney! Που είναι τα "Σνιφ!", "Κλαψ!", "Λυγμ!"?

Έκτακτή αγορά: Λανφέστ,Superman Brainiac,Green Arrow Year One,Batman Θάνατος της Οικογένειας και Batman Endgame. Τα είδα διαθέσιμα στην Οξύ και είπα να τα πάρω.Το πρώτο μέρος του Batman Θάνατος της Οικογένειας θα αλλαχτεί/αγοραστεί μάλλον άλλο κάποτε επειδή έχει ενωμένες τις σελίδες από κάτω. Ο Λανφεστ έχει φυσαλίδες στο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο στην κλείδωση μετά αφού το άνοιξα για να αρχίζω να το διαβάζω,αλλά εντάξει αντέχεται. Ελπίζω να μην είναι λόγω υγρασίας. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον @Valtasar για την βοηθειά του και εκτιμώ το δώρο σου ιδιαίτερα. Και πάλι σε ευχαριστώ!! ~~~~~~ Από εδώ και πέρα βγαίνω εκτός θέματος,μπορεί να αγνοηθεί. ~~~~~~ Και τώρα αφού έγραψα τα καλά.Θέλω να γράψω και τα άσχημα,μια ομολογία που σκεφτόμουν καιρό. Αυτο το καιρό διαβάζω κόμικ,μου προσφέρουν χαρά και διασκέδαση αλλά και ένα πολύ μα πολύ μικρό άγχος. Γιατί είναι φυσικά αντικείμενα,που μπορούν να πάθουν αυτό και εκείνο. Όταν πάω να διαβάσω ένα κόμικ πρέπει να πλένω χέρια,να σιγουρευτώ πως έχω καθαρά δόντια/στόμα και να έχω πιει δύο ποτήρια νερό (για να καθαριστεί το στόμα). Ακούγεται τρελό αλλά δοκιμάστε να έχετε ελαφρώς μπουκομένη τη μύτη με αποτέλεσμα να αναπνέετε από το στόμα (κρύωμα ή απλά να "τρέχει" η μύτη σας),να έχετε φάει κάτι και μετά να διαβάσετε φυσικό κόμικ.Και μην ξεχνάμε και την υγρασία,ένα λεπτο ανοίγουν το παράθυρο οι δικοί μου για να "αεριστεί ο χώρος και πάρε ένα κυματισμό που μετά θα μου πάρει μέρες να φύγει.Δώρο του καταστήματος.Καλά αυτό φτιάχνεται,δεν παθαίνει κάτι αλλά είναι ενοχλητικό και η απελευθεροτική λύση ακριβή. Συν πως πρέπει να ζήσω με το γεγονός πως έχω κόμικ με λίγο σκισμένη σελίδα (που φαίνεται το άσπρο από μέσα) μπορεί κάποτε να τα αλλάξω.Αυτό είναι και "εργοστασιακό" πρόβλημα και από λάθος δικό μου. Η προετοιμασία για να διαβάσεις κόμικ και η προσοχή που θέλουν,είναι ιεροτελεστία. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη σπόντα και το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για τα κόμικ που μπορώ να δώσω. Ή απλά είμαι ψυχαναγκαστικός και έχω πρόβλημα.Ναι,μάλλον έχω πρόβλημα.

Κάποια τεύχη Μίκυ Μάους Β περιόδου που μου ήρθαν σήμερα! Κάποια που ήθελα να έχω για τις ιστορίες και κάποια λόγω εξώφυλλου ??

Πολύ καλές επιλογές όλες, θα τιμήσω σίγουρα Jupiter's Legacy και κλασσικά γκαντέμης, το Daytripper είναι καθ'οδόν στα αγγλικά .

Φοβερές επιλογές από Οξύ, μπράβο. Για το Venom του Cates είχα διαβάσει κι εγώ τα καλύτερα και ήθελα να το τσεκάρω (μακάρι να βγάλουν και κανένα Immortal Hulk που έχει κάνει χαμό). Τα JL του Snyder τα έχω όλα στα αγγλικά και έχοντας διαβάσει τα 3 πρώτα, μπορώ να πω ότι είναι πολύ αξιόλογα, ειδικά για τους φανς του (χωρίς βέβαια να ναι κανένα αριστούργημα, αλλά περνάς καλά και κλασικά, στήνει κάτι επικό όσο προχωράει). Το Daytripper το χα πετύχει πολλές φορές να φιγουράρει σε λίστες με καλά κόμικς οπότε εννοείται θα το τιμήσω. Να συνεχίσουν έτσι εύχομαι.

Μετά από 30 χρόνια ήρθε η ώρα να διαβάσω το τέταρτο και τελευταίο (αδημοσίευτο στην Ελλάδα) μέρος της ιστοριαρας "Το σπαθί των πάγων" με τον φίλο μας τον Μίκυ και τον Γκούφυ. Καλή Χρονιά σε όλους...