Αίθουσα Νικητών

Λοιπόν φίλοι μου, και φίλοι των διαστημικών και μη αναγνωσματων, πέρασε ο καιρός κι εγώ πλέον συμπλήρωσα τα 281 τεύχη του αγγλικού Starblazer, ικανοποιώντας την τρέλα μου να αποκτήσω όλη τη σειρά αφού είχα στην κατοχή μου από τα παιδικά μου χρόνια τα 32 τεύχη του Ανεμοδουρά, μέσω των οποίων μας έφερε στην Ελλάδα ένα μέρος έστω του απίθανου αυτού κόμικ!!! Σας παραθέτω τα εξώφυλλα και την πρώτη σελίδα των ελληνικών τευχών δίπλα στα αγγλικά τεύχη για σύγκριση. Η μετάφραση των ιστοριών είναι σε πλήρη συμφωνία με το ξενόγλωσσο εκτός από τους τίτλους! Μόνη παραφωνία το 5ο και τελευταίο τεύχος όπου τίτλος και ιστορία διαφέρουν από το αγγλικό πρωτότυπο. Το 5ο τεύχος του ελληνικού Starblazer περιέχει την ιστορία Prince of Fear του τεύχους 226 της αγγλικής σειράς ενώ το εξώφυλλο αντιστοιχεί στο τεύχος 242!!! Επίσης σας δείχνω και το εξώφυλλο του διαφημιζόμενου αλλά μη εκδοθέντος 6ου τεύχους και το αντίστοιχο αγγλικό. Η αντιστοιχία ελληνικών - αγγλικών τευχών είναι η παρακατω: 1-->210 2-->248 3-->245 4-->217 5-->242

Το θέμα αυτό το έχω ψιλοπαρατημένο φέτος το ομολογώ ... Γαιδουριά μου... Πολύχρονοι πρώτα από όλα οι Νικολήδες του forum που γιόρταζαν την προηγούμενη Κυριακή... @germanicus @nikolas12 @nquees @BATNICK @ngramm @Nino @nikolas1503 @Nikos Nikolaidis Στον Σπύρo και στις Σπυριδούλα για εχθές. Στον @archon που ενημερώθηκα πως είχε γενέθλια να είναι πολύχρονος. @Hayate Χρόνια πολλά!!! Τώρα να περιλάβουμε τον @Indian... Αν και του έστειλα προσωπικό μήνυμα έκρινα ότι έπρεπε να του γράψω και δημοσίως... Μακράν από τα καλύτερα παιδιά εδώ μέσα. Μεγάλος σε όλα (περιφέρεια, καρδιά κ.λπ...). Πολύ καλός φίλος με αίσθηση του χιούμορ και αυτοσαρκαστικός στοιχεία που συμπίπτουν και με την δική μου προσωπικότητα για αυτό και θεωρώ ότι ταιριάξαμε από τότε που γνωριστήκαμε. Ευχάριστος και καλός συζητητής. Φυσικά όταν με γνώριζε είχε άγνοια κινδύνου αλλά μετά από τόσα χρόνια είναι πλέον αργά. Τις παρουσιάσεις του στα Δίσνε'υ' ξεκινάς να τις διαβάζεις με το πρωινό σου για να τις τελειώσεις πριν το μεσημεριανό. Ναι είναι μεγάλες... Αλλά καθόλου βαρετές. Το αντίθετο μάλιστα. Φίλε μου Γιάννη χρόνια καλά και πολλά!!! Με υγεία, αγάπη και ό,τι επιθυμείς!!! Δε θα σου ευχηθώ να αυγατίσεις την συλλογή σου (αυτό είναι το μόνο σίγουρο) αλλά να αυξηθεί ο χώρος αποθήκευσης. Διότι ,εγώ προσωπικά, θα πρέπει σε λίγο να βγω από το δωμάτιο μου...

Αναφέρεται στο περιοδικό ότι ήταν μηνιαίας κυκλοφορίας. Εδώ το εσωτερικό του εξωφύλλου του #3. Φαίνεται επίσης στο οπισθόφυλλο του #4. Αν θεωρήσουμε ότι η περιοδικότητα αυτή τηρείτο, τότε το #1 κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1987. Εδώ επίσης εξώφυλλα σε μεγαλύτερη ανάλυση και οπισθόφυλλα των #2, #3 και #4. Μεταφέρθηκαν στη βάση

Η χριστουγεννιάτικη αφίσα από το αστεράκι Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2001- Ιανουάριος 2002 ( τεύχος 69) σε αρχεία που μπορούν να εκτυπωθούν σε Α4 και μετά να κολληθούν

Λοιπόν σας δίνω μερικές φώτο εκ των έσω για σύγκριση της ελληνικής με την αγγλική έκδοση. Το τεύχος είναι το Starblazer 181. Η μετάφραση πολύ καλή, μόνο με κάποιες παραλείψεις από την αγγλική έκδοση! Και Bonus τα λόγια από το συννεφάκι που λείπουν από όλες τις ελληνικές εκδόσεις της ιστορίας!!

Και εγώ δεν πολύ μπαίνω εδώ. Κακώς. Χρόνια πολλά σε όλους τους φίλους που γιορτάζουν αυτές τις μέρες. Να είστε όλοι καλά γέροι και ευτυχισμένοι και να υποδεχθούμε όλοι μαζί το 2021 που σίγουρα θα είναι καλύτερο από το πανηλίθιο 2020 που φεύγει επιτέλους.

Μακαρι να ηταν μονο αυτο... Και πολλά άλλα

Μια από τις σημαντικότερες πένες της ελληνικής σκιτσογραφίας έκανε μια επιλογή και, καλώς ή κακώς, αυτή η επιλογή θα τον ακολουθεί στην υπόλοιπη πορεία του. Θυμάστε τότε που ο Αρκάς ήταν έξαλλος και πολιτικολογούσε με τελείως συγκεκριμένο τρόπο εναντίον της τότε κυβέρνησης αλλά και του ιδεολογικού ρεύματος της ελληνικής κοινωνίας που εκείνη εκπροσωπούσε; Βεβαίως και το θυμάστε. Δεν είναι πολύ μακριά εξάλλου. Είναι μόλις 1,5 χρόνο πριν. Ο Αρκάς έπιανε τα κακώς κείμενα της κυβέρνησης και σε μια στροφή από όσα μας είχε συνηθίσει επί δεκαετίες, μιλούσε τελείως συγκεκριμένα. Αν θέλετε τη γνώμη μου, πολύ καλά έκανε. Η κριτική στην εξουσία είναι μια από τις δουλειές ενός σκιτσογράφου. Εφόσον λοιπόν ήθελε να εκφράσει την αγανάκτηση του με όσα συνέβαιναν, είχε το μέσο αλλά και το τεράστιο κοινό για να περάσει τις απόψεις του. Έκτοτε όμως αυτός ο συγκεκριμένος και πολιτικός Αρκάς αναζητείται. «Συντρίμμι χάθηκε στο πέρασμα των κύκλων» που λέει και ο Παλαμάς. Και πάλι καλά έκανε. Αυτό όμως πια είναι πολιτική επιλογή. Θυμάμαι κάπου στα 12 ή στα 13 ότι χάζευα στην τηλεόραση κάποιες επιθεωρήσεις. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω συγκεκριμένη εικόνα παρά μόνο μια θολή ανάμνηση. Υπάρχει κάτι όμως που μου έχει μείνει. Ανάμεσα σε διάφορα αστεία, φάρσες και όλα αυτά, εντασσόταν παραδοσιακά ένα περίπου τέταρτο (άντε μισάωρο) που το γέλιο κοβόταν. Ο κωμικός στο σανίδι σοβάρευε ξαφνικά. Ήταν η στιγμή που άρχιζε να δίνει τον δικό του πολιτικό σχολιασμό για τα πράγματα. Άλλες φορές οξύς, άλλες στρογγυλεμένος. Άλλες νευριασμένος, άλλες ήρεμος. Κάθε φορά όμως κέρδιζε το ζωηρό χειροκρότημα όλου του κοινού. Έβρισκε πάντα έναν τρόπο να παράγει έναν αντισυστημικό λόγο που απευθυνόταν σε όσο το δυνατόν ευρύτερα λαϊκά στρώματα και, τελικά τα κατάφερνε, παρότι πάντα αντισυστημικός, ταυτόχρονα να μην τα σπάσει με μέρος του κοινού του. Για σκεφτείτε το. Μπορεί να εντάξει σε συγκεκριμένο στρατόπεδο ας πούμε τον Στάθη Ψάλτη ή τον Μουστάκα ή ακόμα και από τους νεότερους τον τότε Μάρκο Σεφερλή (για τον τωρινό τα έχουμε πει αλλού); Nομίζω πώς αν τα μόνα σου δεδομένα ήταν όσα έλεγαν στο σανίδι, όχι. Ήταν αδύνατον. Μπορούσαν να είναι οτιδήποτε. Μπορούσαν να στηρίζουν μια λαϊκή εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας ή το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ. Οτιδήποτε. Αυτό δεν γινόταν επειδή είχαν μια τρομερή ικανότητα στο να λένε πολλά αλλά να μη λένε τίποτα. Όσα έλεγαν εκείνη την περίοδο μπορεί σήμερα να μας φαίνονται κοινοτυπίες ή κλισέ αλλά τότε είχαν συγκεκριμένο περιεχόμενο. Πράγματι παρεμβατικό. Πολλές φορές και θαρραλέο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να βλέπουμε ελιτίστικα εκείνη τη μορφή κωμωδίας. Ωστόσο, αυτή η εποχή πέρασε και πάει και πίσω δεν γυρνάει. Η ατσάλινη κοινή γνώμη της δεκαετίας του Euro και των Ολυμπιακών δεν είναι πια εδώ. Πλέον οι φωνές που έπνιγε αυτή η κοινή γνώμη βρήκαν διόδους να απευθυνθούν σε μεγαλύτερα κοινά. Tην ίδια στιγμή, η δεκαετής οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει ανεπούλωτες πληγές στον ιστό της μεσαίας τάξης. Αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Αφορά όλον τον δυτικό κόσμο. Τι είχαν όλα αυτά ως αποτέλεσμα; Όταν μιλάς πολιτικά, αναγκαστικά να παίρνεις και μια θέση, να μιλάς εκ μέρους μιας συγκεκριμένης ομάδας στην οποία τελικά και απευθύνεσαι. Πολύ απλά δεν μπορείς πια να μιλάς σε όλους και να σε χειροκροτούν όλοι. Η περίπτωση του Αρκά Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν. Είναι μια νέα συνθήκη που ίσως τους ξεβολεύει. Αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί τον Αρκά δεν είναι ούτε ο – κατά τη γνώμη μου – χωμένος στη φορμόλη Προφήτης ούτε ότι κάποτε είχε βγει στα κάγκελα και τώρα κάνει ποστ του στιλ «ΑΧ, ΘΙΘΥ!». Δικαίωμά του να μιλάει πολιτικά όποτε θέλει και για ότι θέλει. Αντιθέτως, αυτό που με ενοχλεί είναι ότι από τότε μέχρι και σήμερα ως απάντηση στην κριτική του παριστάνει πάντα τον μη στρατευμένο. Αυτόν που μιλάει με «κοινή λογική» και στην ψυχούλα του μέσου Έλληνα. Αυτό το σκεπτικό δεν αφορά μόνο το πώς απαντούσε τότε στην κριτική αλλά ακόμα και στο πώς τώρα δημιουργεί. Μπορεί να πιστεύεις λοιπόν ότι, ρε παιδί μου, σε μια φάση της ιστορίας έπρεπε να είσαι λαλίστατος και στρατευμένος, γιατί νιώθεις ότι καταστρέφεται η πατρίδα σου. Εννοείται. Δικαίωμά σου. Μπορείς ταυτόχρονα την επόμενη φάση της ιστορίας της πατρίδας σου να τη βλέπεις ως εποχή ακμής και άνθισης χωρίς κάτι που να απαιτεί την κοφτερή (;) σου πολιτική ματιά στο σκίτσο. Μέσα και σε αυτό. Μπορείς να έχεις δίκιο, μπορεί και άδικο. Θα το συζητήσουμε. Ποιο είναι το θέμα; Aυτό το σκεπτικό που περιγράφω είναι αυτό ακριβώς που σε εντάσσει σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Ένας από τους σπουδαιότερους εν ζωή γλωσσολόγους, ο van Dijk έχει προσπαθήσει να αποδώσει σχηματικά το πώς διακρίνεται ένας λόγος ιδεολογικά κατασκευασμένος. Το σχήμα που έφτιαξε βασίστηκε σε ένα δυαδικό σύστημα της έσω ομάδας και της έξω ομάδας. Βασισμένος σε αυτή τη διάκριση έστησε και το σχήμα του ιδεολογικού λόγου. Όταν είσαι στρατευμένος ιδεολογικά α) δίνεις έμφαση στις καλές πράξεις της δικής σου ομάδας, β) υποβαθμίζεις τις κακές και ταυτόχρονα γ) δίνεις έμφαση στις κακές πράξεις της αντίπαλης ομάδας, ενώ δ) υποβαθμίζεις τις καλές της πράξεις. Σας θυμίζει κάτι αυτό το σχήμα; Μάλλον όλα όσα περιγράφουμε τόση ώρα. Δεν θα πείσει ποτέ ότι είναι αντικειμενικός Είναι κακό να είσαι ιδεολογικά ταγμένος; Φυσικά και όχι. Η ιστορία ούτως ή άλλως κινείται με τέτοιον τρόπο που οι περισσότεροι θα αναγκαστούν κάποτε να μιλήσουν και πολιτικά όσο εντέχνως και αν προσπαθούν τώρα να το αποφύγουν. Δεν τρελάθηκε ξαφνικά το Hollywood και η αμερικανική showbiz. Σπρώχτηκε προς τα εκεί. Αυτό ίσως να έδωσε και μια οπτική για την αναγέννηση του τότε Αρκά. Εφόσον όμως κάνεις αυτή την επιλογή πρέπει να έχεις τουλάχιστον το θάρρος να αντιμετωπίσεις και το αποτέλεσμα του να μιλάς δημόσια και πολιτικά ως εκπρόσωπός τη ομάδας σου. Όπως φαντάζομαι καρπώθηκες και τα οφέλη της πράξης σου αυτής. Τι να κάνουμε; Τα τεράστια σχήματα της εθνικής ενότητας του ’90 και του ’00 που έπνιγαν μέσα τους φωνές ανθρώπων είναι γεμάτα ρωγμές και όσοι θέλουν να μιλάνε πολιτικά αλλά ταυτόχρονα να το κάνουν ως απολίτικοι (είτε είναι ο Αρκάς είτε ο Σεφερλής είτε δεν ξέρω και εγώ ποιος άλλος) πρέπει να προσαρμοστούν πια σε αυτές τις συνθήκες. Θες να παρουσιάσεις έναν κόσμο που μια στερεοτυπικά ακραία φεμινίστρια ρίχνει ακραίο και παράλογο bullying σε ένα καλό αγοράκι; Οκ. Πολύ καλά κάνεις. Δεν θα πείσεις όμως πλέον κανέναν ότι αυτή η αναπαράσταση του κόσμου δεν είναι ιδεολογικά ταγμένη. Με απλά λόγια; Καλός ο Προφήτης. Καλώς να υπάρχει εκεί για να συμφωνούν οι μισοί και να διαφωνούν οι άλλοι μισοί μαζί του. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Προφήτης αυτός εμένα δεν μου μοιάζει σαν να κατέβηκε από τον ουρανό εκφράζοντας τον θεοποιημένο λόγο της Λογικής. Περισσότερο μου μοιάζει σαν τον ευγενέστατο κατά τα άλλα συντηρητικό κύριο της πολυκατοικίας μου που πριν 20 χρόνια έβγαινε με τα σώβρακα να μας κυνηγήσει, επειδή ξεκινούσαμε να παίζουμε μπάλα 10 λεπτά πριν λήξει η κοινή ησυχία. Είχε και αυτός τα δίκια του; Τα είχε. Σίγουρα όμως ποτέ δεν παρίστανε ότι το δίκιο του εκπορεύεται από τον ουρανό. Και το σχετικό link...

Υπέροχη βουτιά σήμερα στα διαστημικά τευχάκια μου! Ας προσθέσω λοιπόν μερικές αντιστοιχίες που βρήκα ψάχνοντας στην ολοκληρωμένη συλλογή μου του αγγλικού Starblazer με τα τεύχη που εκδόθηκαν από τον Ανεμοδουρά, αλλά με τελείως διαφορετικό εξώφυλλο και τίτλο. Δυστυχώς όσο κι αν έψαξα, δεν μπόρεσα να βρω σε ποια τεύχη αντιστοιχούν οι ιστορίες στα δύο τελευταία τεύχη του Κρόνος #31 και #32. Πολύ πιθανό ο Ανεμοδουράς να τα πήρε από άλλη σειρά και μας κάνει χουνέρια, λες και ήξερε πως θα ψάχναμε να βρούμε τι και πως!!! Λοιπόν έχουμε : Κρόνος #17 Το τέρας του διαστήματος - Starblazer #5 The shipeater Κρόνος #21 Κααλ ο τρομερός - Starblazer #26 Alien contact Κρόνος #22 Περιπολία θανάτου - Starblazer #27 The drifters of Darga Κρόνος #29 Αναμέτρηση στο διάστημα - Starblazer #25 Galactic shootout

Απ ότι είδα η σειρά είναι σε εξέλιξη στην Γαλλία και αριθμεί ήδη 48 τόμους, σαν λάτρης του κλασσικού μυθιστορήματος, πολύ θα ήθελα να έκανε ή εκδοτική την κίνηση να εκδόσει ολόκληρη την σειρά.

2 παιχνιδια απο τα σαινια και διαφορα αλλα. diafora.zip

BREAKING: ΜΕ ΑΛΟΥΜΙΝΟΧΑΡΤΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΖΟΝ ΤΟΥ MANDALORIAN H GINA CARANO

Χρόνια πολλά και από εμένα φίλε @Indian με χαρά υγεία πάντα και περισσότερα κόμικς .

Το #2 κυκλοφόρησε τον Μάιο του 87 πάντως. Δεν γνωρίζουμε περιοδικότητα οπότε δεν ξέρουμε πότε βγήκε το #1. Πάντως αν κρίνω από την τιμή ίσως να ήταν και μηνιαίο.

Χρόνια πολλά στον άνθρωπο που μπορεί να γράψει 20 σελίδες κριτική για 16σελιδη αυτοέκδοση, το μέγα μπυρόβιο και ένα από τα καλύτερα και αγνότερα παιδιά που έχω γνωρίσει από εδώ, τον @Indian, καθώς και στον @Hayate!

Ζαγκόρ εναντίον Βρικόλακα Πολύ ωραίος και χορταστικός τόμος, η ιστορία του οποίου είναι σίγουρα από τις καλύτερες που έχω διαβάσει με ήρωα τον αγαπημένο μου Ζαγκόρ. Διαθέτει δράση, λίγο μυστήριο, κάποια στοιχεία τρόμου και μια αρκετά ανατριχιαστική και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Εντάξει, η εξέλιξη της πλοκής από ένα σημείο και μετά είναι μάλλον η αναμενόμενη, όμως προσωπικά η ιστορία με κράτησε στην τσίτα μέχρι το φινάλε. Το σχέδιο είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραίο, προσεγμένο και εξαιρετικά χρωματισμένο, με δυναμικές σκηνές δράσης και ορισμένα "κινηματογραφικά" πλάνα, αν και η αλήθεια είναι ότι έλειπαν κάποια μεγάλα πανοραμικά καρέ, για να είναι πιο απολαυστικό το οφθαλμόλουτρο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαβάζοντας το κόμικ αυτό πέρασα τέλεια την ώρα μου. Όσον αφορά την έκδοση, είναι πραγματικά εξαιρετική, πολύ προσεγμένη στη μετάφραση και την επιμέλεια, με κάποια ενδιαφέροντα συνοδευτικά κείμενα. Κατά τη γνώμη μου είναι μια έκδοση που αξίζει τα λεφτά της. 9/10

Μέχρι στιγμής έχω φτιάξει 4 δεκασέλιδες, 3 πολυσέλιδες και μερικές μονοσέλιδες ιστοριούλες

Τελειο το επιτραπεζιο της Trident σε στυλ φιδακίου! Εχεις και αλλα επιτραπεζια απο Τα Σαΐνια φιλε?

Θυληκός Steven Seagal. Αν και εκείνος έχει φτιάξει και μερικές καλτιές που έχουν πλάκα. Ή έστω είχαν πλάκα όταν ήμουν μικρότερος (είτε γιατί ήμουν μικρότερος, είτε γιατί ήταν τα late 80s, early 90s ) edit η συνύπαρξή της με τον Weathers πάντως ταιριάζει καρμικά αισθητική 33 ετών βέβαια

Τελείωσα και το τεύχος 339 οπότε ας πω την άποψή μου. Το τρίτο μέρος της Μαύρης Ακτίνας είναι ακόμα συναρπαστικότερο σε σχέση με τα προηγούμενα. Υπάρχει κάμποσο exposition, το οποίο όμως χρειάζεται προκειμένου να μάθουμε τι απέγινε το Μέγαρο και τι φάση παίζει με τη διάσταση στην οποία βρίσκεται εκείνη τη στιγμή ο Φάντομ. Το σχέδιο όπως πάντα είναι φανταστικό και η δράση κυριαρχεί, ενώ τελειώνει με μεγάλο cliffhanger όπως τα περισσότερα επεισόδια αυτής της σειράς που σε κάνει να ανυπομονείς για το επόμενο. Πάρα πολύ καλή και η δεύτερη ιστορία όπου ο Ντόναλντ και τα ανιψάκια παγιδεύονται μαζί με έναν μυστήριο τύπο ενώ μαίνεται έξω χιονοθύελλα. Έχει μυστήριο, έχει δράση, έχει ανατροπές, γενικότερα είναι απολαυστική! Οι δύο ιστοριούλες της Γιαγιάς Ντακ και ειδικά της Νταίζυ με τις αγγελίες είναι εξαιρετικά διασκεδαστικές, ενώ οι β πρωταγωνιστές στις ιστορίες (Πασχάλης, Μπίλλυ και Φέθρυ αντίστοιχα) δείχνουν ανά σημεία να κλέβουν την παράσταση με τη χαζομάρα και τη αφέλειά τους. Στη μικρή ιστοριούλα με το μαγαζί κόμικ, ο Ντόναλντ μοιάζει να έχει τη δουλειά που όλοι εδώ μέσα λαχταρούμε, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν είναι όλα ρόδινα. Τέλος την ιστορία με το ριάλιτι σόου όπου ο Ντόναλντ παριστάνει τον πλούσιο τη βρήκα εξαιρετική, κυρίως για την κριτική και τον τρόπο που σατιρίζει το πως διαβρώνουν τα ριάλιτι το χαρακτήρα, πως οι παραγωγοί και οι χρηματοδότες είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για λίγη τηλεθέαση, αλλά κυρίως το λόγο που η κοινωνία αρέσκεται στο να βλέπει πλούσιους να επιδεικνύουν όσα ζουν και με ποιους πραγματικά ταυτίζεται. Καιρό είχα να δω κάτι τόσο όμορφο σε θέμα κοινωνικού μηνύματος στο Μίκυ Μάους, πραγματικά με κέρδισε από την αρχή μέχρι το τέλος. Συνοψίζοντας λοιπόν το τευχάκι ήταν πάρα πολύ καλό με διασκεδαστικές ιστορίες, μια κεντρική που δείχνει να το πηγαίνει πολύ καλά και η οποία πλαισιώνεται από επίσης δυνατές ιστοριούλες που θα ψυχαγωγήσουν σίγουρα τον αναγνώστη.

Το είχα καταχωρήσει και στο "Goodreads" πριν κυκλοφορήσει. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το βρει εδώ. Έφαγα τον κόσμο να βρω αυτόν τον "Rachet" για να γράψω σωστά το πλήρες όνομά του αλλά τζίφος...

Επιτέλους έγινε η αρχή: https://bleedingcool.com/comics/flash-zagor-usa-italy-crossover-0-published-heres-a-preview/

Το είχα περάσει στο "Goodreads" πριν κυκλοφορήσει, γι' αυτό δε γνώριζα letterer & editor. Ελπίζω ο @thor77 να πράξει τα δέοντα για άλλη μια φορά. Σ' ευχαριστώ για την παρουσίαση Νικόλα και, αν και λίγο καθυστερημένα, να χαίρεσαι το όνομά σου και ότι επιθυμείς!!

Ουσιαστικά λέω για αυτά τύπου tin foil hats που φοράνε διάφοροι που πιστεύουν σε Λιακοπουλικού τύπου θεωρίες, γιατί νομίζουν ότι μέσω αυτών προστατεύονται από ηλεκτρομαγνητικά πεδία ή mind control. Γενικά έχει γίνει meme ό,τι αυτά φοράνε οι συνομωσιολόγοι, αρνητές ιών, αντιεμβολιαστές κτλ. Περισσότερα εδώ: https://en.wikipedia.org/wiki/Tin_foil_hat

Βλέπω ότι δεν προσέχει. Θα τους κολλήσει όλους στα γυρίσματα κοροναβάιρους.

@IndianΧρονια πολλα με υγεια και πολυ αγαπη!

Χρόνια πολλά στον φίλο @Indian να ζεις να εορτάζεις με υγεία και πολλά κόμικς!!

Μια συζήτηση με τους δημιουργούς της αυτοσχέδιας έκδοσης της Skewed Press πάνω στην τέχνη, την πολιτική αλλά και την μεγάλη πορεία του Λέανδρου στα ελληνικά comics. Συνήθως, μιλάω πολύ. Εννοώ γράφω πολύ. Δηλαδή, φλυαρώ. Αυτήν την φορά δεν θα το κάνω. Οι λόγοι είναι τρεις. Πρώτον, η συζήτηση που θα διαβάσετε παρακάτω είναι ήδη αρκετά μεγάλη από μόνη της ώστε να μη χρειάζεται να την επιβαρύνω κι άλλο με έναν εκτενή πρόλογο. Δεύτερον, όταν πρόκειται για πράγματα πολύ κοντινά μου, τα οποία με έχουν διαμορφώσει έντονα, προτιμώ να γίνομαι κάπως πιο λιγομίλητος προσπαθώντας να μην τα ευτελίσω, είτε μετατρέποντάς τα σε αφόρητες κοινοτοπίες είτε γράφοντας υπερβολικές δοξολογίες. Τρίτον, στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Λέανδρος, ένας καλλιτέχνης comics που με έχει επηρεάσει τρομακτικά πολύ στα εφηβικά μου χρόνια κι η επιρροή του με ακολουθεί ασταμάτητα από τότε, λέει ότι μέσα στα χρόνια έχει ντραπεί περισσότερο για πράγματα που έχουν γράψει άνθρωποι που τους αρέσει η δουλειά του σε σύγκριση με αυτούς που την σιχαίνονται, οπότε δεν θα κάτσω να γίνω ο μαλάκας που θα χειροτερεύσει την κατάσταση. Έτσι κι αλλιώς, τον θαυμασμό μου τον έδειξα από κοντά, ελπίζω με αξιοπρέπεια, αντιμετωπίζοντάς τον πρωτίστως ως ισότιμο συνομιλητή. Η αφορμή με την οποία συναντηθήκαμε ήταν μια νέα έκδοση, στην οποία ο Λέανδρος συνεργάστηκε με τον Αντώνη Β. Ο δεύτερος έβαλε τις φωτογραφίες και τα κείμενα, ο πρώτος έβαλε την εικονογράφηση, κι έτσι προέκυψε το All Hell Broke Loose, μια αυτοσχέδια έκδοση του εξίσου αυτοσχέδιου εγχειρήματος Skewed Press, στο οποίο ο Λέανδρος κι ο Αντώνης φαντάζονται, κρυφοκοιτούν και μεταμορφώνουν έρημες νύχτες και νεκρές πόλεις που κατοικούνται από νέα όντα, μετα-ανθρώπινα, τα οποία κυκλοφορούν μέσα στα χαλάσματα σαν φαντάσματα σε μια παράξενη post-apocalyptic σχιζο-μητροπολιτική γιορτή. Συμπίπτοντας εντυπωσιακά με την ερήμωση της ζωής στα χρόνια του COVID-19, το All Hell Broke Loose που κυκλοφόρησε αυτές τις βδομάδες (αρχικά στα αγγλικά κι ακολουθούν σύντομα τα ελληνικά) είναι μια Do-It-Yourself έκδοση πολύ υψηλής ποιότητας, τόσο τεχνικά όσο και αισθητικά, στην παράδοση των καλύτερων στιγμών της κουλτούρας των comics, των fanzines και του underground press γενικότερα. Για τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες που δεν γνωρίζουν ήδη τον Λέανδρο και την πορεία του στα ελληνικά comics, να σημειώσω εν τάχει πως πρόκειται για έναν δημιουργό που ξεπήδησε στα μέσα του ’90 μέσα από το μυθικό πια πολιτιστικό φυτώριο της Βαβέλ, εκδίδοντας έπειτα εν έτει το 1999 το πρώτο του αυτοτελές άλμπουμ, τον Παρία (με διάφορες ιστορίες από τεύχη της Βαβέλ να εκδίδονται 10 χρόνια αργότερα σε μια συλλογή με τον τίτλο Με Μεγάλωσαν Σκυλιά). Έπειτα, συνεχίζοντας στο 9 της Ελευθεροτυπίας, δημιουργεί τη Μητρόπολη και τη Χωματερή, με τη δεύτερη ειδικότερα να αποτελεί σταθμό στην μαζική δημόσια ορατότητα του ριζοσπαστικού ελληνικού κόμικ. Παράλληλα, κι ενώ συνεχίζει λιγότερο ή περισσότερο σποραδικά να δουλεύει στον επίσημο τύπο, συνεργάζεται με ανεξάρτητα εγχειρήματα όπως η αντιεξουσιαστική εφημερίδα Βαβυλωνία και το αναρχικό περιοδικό Occupied London, μια δουλειά η οποία τον φέρνει σταδιακά στη σημερινή του συν-δημιουργία με τον Αντώνη Β. Πριν μιλήσουμε με τους δυο τους, τις μέρες που έκλειναν σιγά σιγά τα πάντα στην πόλη, ήξερα ότι ο Λέανδρος δίνει λιγοστές συνεντεύξεις, όπως επίσης ήξερα κι ότι η κουβέντα που θα κάναμε θα ήταν μεγάλη. Συνεπώς, η γραπτή της αποτύπωση εδώ είναι επίσης αρκετά εκτενής, αλλά είναι μια κουβέντα για την οποία είμαι πολύ χαρούμενος και, ειλικρινά, πιστεύω ότι θα βρείτε κάτι ενδιαφέρον αν τη διαβάσετε. Αυτά, enjoy, κι αν ψήνεστε αναζητήστε το βιβλίο. Είχαμε πρωτομιλήσει για το βιβλίο λίγο πριν το πρώτο lockdown, όταν ετοιμαζόσασταν αρχικά να το κυκλοφορήσετε. Ο τίτλος του ήταν All Hell Broke Loose. Καλά πήγε αυτό λοιπόν… Αντώνης: Κι έτσι έγινε, ναι. Καταρχάς, μπορεί τότε να ετοιμαζόμασταν να το βγάλουμε, αλλά η αρχική του ιδέα πήγαινε σχεδόν δύο χρόνια πίσω, χοντρικά μιλώντας. Δεν υπήρξε ποτέ καμία πίεση χρόνου. Το αντίθετο. Η ιδέα ξεκίνησε κάπου στο 2017, τώρα που το σκέφτομαι. Λέανδρος: Κι όλα αυτά τα χρόνια, όσο δουλεύαμε, είχαμε μια ανταλλαγή εργασίας – με email περισσότερο γιατί ήταν εκτός Ελλάδας ο Αντώνης. Μου είχε στείλει ένα πακέτο φωτογραφιών, είχα διαλέξει κάποιες από αυτές κι είχα αρχίσει να δουλεύω πάνω τους. Τις έστελνα πίσω, έγραφε κείμενα, τα έβλεπα, έκανα κι εγώ αλλαγές, οπότε κάπως έτσι άρχισαν να ενώνονται τα πράγματα. Ταυτόχρονα συνέβαιναν διάφορα κι εμείς προσαρμοζόμασταν σε αυτά, μιας και δουλεύαμε μαζί για μια μεγάλη χρονική περίοδο. Ας πούμε, όταν ξέσπασε το Black Lives Matter θελήσαμε να το ενσωματώσουμε μέσα, γιατί κολλούσε τέλεια. Όταν πρωτοσυζητάγαμε και λέγαμε πώς το σκεφτόμαστε, είχα στείλει στον Αντώνη να δει κάτι βίντεο κλιπ, κάτι άσχετα πράγματα. Ήθελα κάτι post-apocalyptic, zombie, horror, ένα πράγμα τέτοιο, που έχουν διαλυθεί όλα και δεν έχει μείνει τίποτα…Pop-apocalyptic, έτσι το είχα στο μυαλό μου, σαν ένα νέο genre. Α: Εν τέλει ήταν ωραία, γιατί αυτό το All Hell Broke Loose ήταν σα να κάνεις μια προβολή στο κοντινό μέλλον. Δηλαδή κι οι ιστορίες της έκδοσης προς τα κει κοιτάνε. Λ: Κι ο τίτλος προέκυψε σαν σύνοψη όταν είδαμε ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς ολοκληρωμένο. Α: Πάντως, για να μη δίνουμε και τσάμπα credits στον εαυτό μας, δεν ήταν και τόσο δύσκολο να δεις ότι θα ξεσπάσει χαμός σύντομα. Δηλαδή και για την Αμερική και την εξέγερση Black Lives Matter που λέγαμε πριν λίγο, ήταν πολύ εμφανές ότι το πράγμα οδεύει σε μια τέτοια κατάσταση. Έβλεπες ότι υπάρχει ένα καζάνι που βράζει. Λ: Εμένα με έχει ικανοποιήσει σαν τελικό αποτέλεσμα γιατί πραγματικά είχα χρόνια να κάνω κάτι που να δείχνει πώς βλέπω τα πράγματα, πώς τα έβλεπα από πάντα και πώς θα τα βλέπω για πάντα. Είμαι τραγικά απαισιόδοξος άνθρωπος. Όχι για μένα προσωπικά. Για το είδος, για τους ανθρώπους γενικότερα. Δεν έχω ίχνος θετικότητας μέσα μου. Α: Δεν ξέρω αν θα στο χαλάσω, αλλά μια φίλη που το διάβασε είπε ότι είναι punk αισιοδοξία! Κι είναι κι αυτή απαισιόδοξη γενικά… Πάμε λίγο στη διαδικασία της δημιουργίας. Αντώνη για σένα η αφετηρία ήταν οι φωτογραφίες κι ήθελες γύρω από αυτές να στήσεις μια αφήγηση. Α: Αρχικά συζητάγαμε για ένα βιβλίο που δεν τράβηξε. Υπήρχε ένα κόνσεπτ που δουλεύαμε για τα 10 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08. Τελικά δεν κατάφερε να γίνει αυτό, πίεζαν τα χρονικά περιθώρια και δεν πρόλαβαν να το δουλέψουν τα άτομα που εμπλέκονταν. Ο Λέανδρος όμως, όπως πάντα όταν του ζητάω κάτι, μου είπε ναι. Αρχικά ήταν να φτιάξει εξώφυλλο, αλλά του είπα ότι τελικά δεν βγαίνει χρονικά αυτό το σχέδιο. Κι έτσι του μετέφερα την ιδέα γι’ αυτό το βιβλίο. Ήμουν στο Λος Άντζελες για δουλειά εκείνο το διάστημα κι έβγαζα πολλές φωτογραφίες. Και του πρότεινα να του στέλνω φωτογραφίες, να σχεδιάζει πράγματα, να μου τις στέλνει πίσω και να δούμε πώς μπορούμε να το συνδυάσουμε. Λ: Δεν το γνωρίζαμε ακόμα πώς θα μπορούσαν να δέσουν οι φωτογραφίες με τα σκίτσα. Τελικά καταλήξαμε στη σημερινή μορφή που προηγείται μια λεπτομέρεια της εικονογράφησης, μετά η φωτογραφία μόνη της, έπειτα το κείμενο και τέλος η φωτογραφία εικονογραφημένη με σκίτσο. Α: Και τα κείμενα ως επί το πλείστον γράφτηκαν στο τελευταίο στάδιο, έπειτα από αυτήν την ανταλλαγή εικόνων μεταξύ μας. Και μ’ αρέσει ότι μπορούν να διαβαστούν ανεξάρτητα, ή και να τα αγνοήσεις εντελώς. Μπορείς αν θες να εστιάσεις μόνο στις εικόνες και τις συνθέσεις, βγαίνει ένα νόημα από αυτό το πράγμα. Ωραία δημιουργική σχέση αυτή. Το λέω γιατί συνήθως στη σχέση της γραφής με τις οπτικές τέχνες είτε κάποιος έχει ένα κείμενο και ζητάει από κάποιον να το εικονογραφήσει είτε έχει μια εικόνα και ζητάει από κάποιον να γράψει κάτι γι’ αυτήν. Εσείς είχατε μια πιο υβριδική διαδικασία. Λ: Με βοήθησε πάρα πολύ ο Αντώνης στο να δουλέψω έτσι. Είμαι άνθρωπος που μόλις με πιέσουν ότι πρέπει να κάνω κάτι μου βγαίνει πολύ μεγάλη αντίδραση και δεν θέλω να κάνω τίποτα. Αλλά με τον Αντώνη μπορώ να δουλέψω γιατί δε με πιέζει, είναι πολύ ελεύθερη αυτή η διαδικασία. Και μου την πέφτουν συνέχεια για δουλειές, μου ζητάνε συνεχώς. Στους πιο πολλούς απαντάω στερεοτυπικά ότι αν θες κάνε μαθήματα σχεδίου, ή έλα να σου μάθω να σχεδιάζεις ώστε να το κάνεις μόνος του. Α: Ήταν όμορφο γιατί σε έναν κόσμο που έχεις μόνο deadlines, συνέχεια deadlines, ήταν ένα πράγμα που έλεγες ότι θα γίνει με τον ρυθμό του. Λ: Για μένα ήταν ακριβώς το ανάποδο! Ζω σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει η έννοια του deadline, οπότε ταιριάξαμε πάρα πολύ καλά. Επίσης με τον Αντώνη μοιραζόμασταν και την επιθυμία να μην το κάνουμε εμπορικό, να μην έχει σκοπό το κέρδος. Εμένα αυτό με φτιάχνει πάντα. Τις καλύτερες δουλειές μου τις έχω κάνει σε τέτοιες φάσεις. Όπως στη Βαβέλ, ας πούμε, που λεφτά έχω πάρει μόνο όταν έφτανα σε κατάσταση να μου κόβουν το ρεύμα. Όσον αφορά τη δική σου σκοπιά Λέανδρε, έχεις κάνει προφανώς illustrations για διάφορα πράγματα, αλλά νομίζω είναι η πρώτη φορά που φτιάχνεις κάτι εκτενές αφηγηματικό στο οποίο δεν μεταχειρίζεσαι εσύ ο ίδιος τον λόγο. Κι η γλώσσα ήταν πάντα πολύ σημαντικό πράγμα στα κόμικς σου. Λ: Ναι, σίγουρα. Κι άλλες φορές μου έχουν ζητήσει να κάνω κάτι σε κείμενο άλλων, όπως για παράδειγμα πρόσφατα με τα παιδιά στο περιοδικό Μπλε Κομήτης, και τους είχα πει όχι, με την έννοια ότι για μένα τα κόμικ είναι αυτοαναφορικά πάντα. Αλλά ξέρεις τι γίνεται; Με τον Αντώνη υπάρχουν πολύ κοντινά σημεία αναφοράς. Με άφησε να κάνω παιχνίδι διαλέγοντας τις φωτογραφίες και στήνοντας τις εικονογραφήσεις, κι έπειτα προσάρμοσε τα κείμενα πάνω σε αυτό που ήδη είχα ξεκινήσει να φτιάχνω. Είχα το ελεύθερο, δεν βρέθηκα ποτέ στην φάση να χρειαστεί να προσαρμοστώ εγώ πάνω στα κείμενο. Κι έχω δει πώς γράφει ο Αντώνης. Είναι ένας άνθρωπος στον οποίο είχα τυφλή εμπιστοσύνη. Διαβάζοντάς το, μ’ άρεσε πολύ το πώς αποτυπώνεται το τρίπτυχο ταξίδι-πόλη-νύχτα. Πρόκειται για τρία πράγματα που εξάλλου βρίσκονται σε κρίση αυτή την εποχή. Είναι σαν το βιβλίο να τα αποτυπώνει τη στιγμή του κινδύνου τους. Λ: Εγώ καταρχάς είμαι νυκτόβιος, ξέρεις, όχι με την έννοια ότι βγαίνω και γλεντάω και τέτοια. Πάνω από τη λεκάνη της τουαλέτας έχω κολλημένο ένα καρέ από ένα κόμικ, για να το βλέπω κάθε φορά που κατουράω, στο οποίο είναι το Τέρας του Βάλτου και λέει “I am a creature of the night, I am a comic artist”. Γι’ αυτόν τον λόγο έγινα νυκτόβιος, επειδή έβρισκα τις ώρες της ησυχίας που δεν ερχόταν κόσμος από το σπίτι ώστε να κάτσω να δουλέψω. Μ’ αρέσει και να μην κοιμάμαι, να ξενυχτάω. Ας πούμε στις φωτογραφίες του Αντώνη υπήρχαν και κάποιες με φως ημέρας, αλλά ήθελα νύχτα. Αλλά όλα αυτά, η νύχτα, η κοινωνική απορρύθμιση, η ένταση των αντιθέσεων, ήταν πράγματα που με προβλημάτιζαν πάντα. Με αυτά ασχολιόμουν πάντα, όχι με κάτι άλλο. Οι ανθρώπινες κοινωνίες πάντα θα είναι προβληματικές, οι οικογένειες πάντα θα είναι δυσλειτουργικές, είναι μέσα στη φύση των πραγμάτων. Χωρίς να σημαίνει ότι δε μπορεί να υπάρξει και κάτι καλύτερο κάποια στιγμή. Α: Δεν το είχα σκεφτεί έτσι όπως το λες, αλλά όντως κι εμένα αυτά τα τρία πράγματα είναι από τα αγαπημένα μου. Η νύχτα ίσως λίγο λιγότερο πλέον, έχω αρχίσει και γίνομαι φλώρος τα τελευταία χρόνια. Ειδικά στην Αγγλία μπορεί να κοιμάμαι κι από τις 9 το βράδυ, απαράδεκτα πράγματα. Αλλά τα άλλα δύο σίγουρα, ζω για ταξίδι και πόλη. Κι αυτή τη στιγμή, εν μέσω covid, πολύς κόσμος είναι σε φάση “θέλω να φύγω από την Αθήνα”. Εγώ σηκώνω μοϊκάνα, λέω “μην πιάνετε την Αθήνα στο στόμα σας”. Λ: Εγώ εντωμεταξύ είμαι κι 100% Αθηναίος, είμαι αστυφιλικό ον. Πρέπει να ‘χω πάει όλες κι όλες 15 φορές διακοπές στα 50 μου χρόνια. Δεν είχαμε χωριό, ούτε πηγαίναμε διακοπές – ο πατέρας μου τις σιχαινόταν, δεν ήθελε να ακούει για διακοπές. Ποτέ μου δεν αισθανόμουν άνετα εκτός πόλης. Περιφέρομαι σε μια ακτίνα 3 χιλιομέτρων γύρω απ’ την Ομόνοια σχεδόν 50 χρόνια τώρα. Το βιβλίο έχει μέσα φωτογραφίες από διάφορες πόλεις, αλλά εγώ το διάβασα πηγαία σαν ένα πράγμα για την Αθήνα, γιατί κι εμένα αυτή είναι η παράστασή μου. Κι αναγκαστικά το μεσολαβούσαν στα μάτια μου οι προηγούμενες δουλειές του Λέανδρου, που είναι κατεξοχήν αθηναϊκές. Για μένα αυτή η αναπαράσταση της νυχτερινής Αθήνας στα κόμικ σου ήταν κάτι που δεν το είχα δει πουθενά αλλού. Και μου φαίνεται ότι εδώ και χρόνια μου έχει λείψει πολύ μια δική σου νυχτερινή ματιά πάνω στην πόλη, οπότε χάρηκα που την είδα εδώ. Λ: Να σου πω κάτι; Τότε που έκανα τα κόμικ στη Βαβέλ, μιας και λέμε για το νυκτόβιο στοιχείο, είχα για χαρακτήρα ένα σκυλόπαιδο που έλεγε ότι οι φίλοι μου είναι δύο πρεζάκια, ένας τραβεστί, το ‘να, τ’ άλλο. Αυτός ήμουν εγώ κι αυτός ήταν ο κύκλος μου εκείνη την περίοδο. Ποτέ μου δε μπορούσα να κάνω παρέα με αυτό που λέμε “κανονικός άνθρωπος”. Ποτέ μου, τρελαίνομαι. Θέλω να υπάρχει κάτι, οτιδήποτε, που να διαφοροποιεί τον άλλον από τη μάζα. Κι αυτό, κατά ένα μεγάλο μέρος του, σε οδηγεί σίγουρα στο να προτιμάς να κυκλοφορείς βράδυ. Έχω πολλά βιώματα από το να περιφέρομαι βράδυ μέσα στην πόλη. Μου άρεσε πάρα πολύ. Και αισθάνομαι και καλύτερα, γιατί δεν έχει πολύ κόσμο. Όπου για τους άλλους ήταν επικίνδυνα, εγώ αισθανόμουν ασφαλής. Α: Συμβαίνει αυτό και ισχύει σε ένα βαθμό για το βιβλίο. Είτε κουβαλάς την Αθήνα μαζί σου όπου πας, είτε αντίστροφα τη διαβάζεις παντού. Και την κάθε πόλη που έχεις μεγαλώσει και ζήσει πραγματικά. Εγώ δεν μεγάλωσα εδώ, αλλά η Αθήνα είναι το σημείο αναφοράς μου. Υπάρχει και το στοιχείο ότι οι άδειες νυχτερινές πόλεις έχουν πολλά περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά απ’ όσα έχουνε μέσα στη μέρα. Επιστρέφοντας στο pop-apocalyptic που είπε πριν ο Λέανδρος, σκέφτομαι ότι για μια τέτοια ατμόσφαιρα τα εργαλεία της ουτοπίας και της δυστοπίας είναι μάλλον ανεπαρκή πλέον. Μια τέτοια αύρα για μένα είχαν και τα παλιά σου έργα. Θεωρητικά μοιάζουν φουλ δυστοπικά, αλλά έχουν μια ουτοπική έκσταση όσον αφορά την ανθρώπινη επαφή. Λ: Ναι, για μένα αυτό είναι και το πολιτικό στοιχείο στη δουλειά μου. Είμαι πολύ απαισιόδοξος άνθρωπος αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι πρέπει να παραδοθούμε και να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν ανεξάρτητα από εμάς. Εγώ σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να μην έκανα τίποτα πολλές φορές, αλλά πάντα ήμουν θετικός στην αντίσταση και την εξέγερση. Θυμάμαι μικρός, όταν άρχισα να σκέφτομαι τα κόμικς πέρα από το πρώιμο στάδιο των φανζίν που έβγαζα στην εφηβεία, αυτό που ήθελα να κάνω ήταν πολιτιστική τρομοκρατία με τον τρόπο που την εννοούσαν οι Dead Kennedys. Ήταν η πρώτη μου σκέψη. Είπα αυτό θέλω να κάνω με τα κόμικς μου. Μ’ αρέσει πολύ αυτό το στοιχείο, γιατί προτιμώ πάντα η πολιτική κριτική μέσα στο έργο τέχνης να μην αφόρητα κυριολεκτική ή διδακτική. Λ: Θυμάμαι ότι όταν είχε κυκλοφορήσει ο Παρίας είχα πάρα πολύ άγχος. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να με τσαμπουκαλευτεί πολύς κόσμος από τον χώρο των αναρχικών, σε φάση γιατί χρησιμοποίησα μια τέτοια θεματολογία για ένα άλμπουμ που είναι εμπορικό και πουλιέται σε βιβλιοπωλεία κλπ. Τελικά δε μου είπε κανένας τίποτα, ίσα ίσα αγκαλιάστηκε πολύ ο Παρίας από αυτόν τον κόσμο. Κι ένας φίλος μου είπε ότι κατάλαβα πολύ καλά τα μηνύματα τον Ζαπατίστας εκείνη την περίοδο το ‘90, κάτι που δεν περίμενα να το ακούσω, εννοώντας ότι το άλμπουμ είχε αναρχικό περιεχόμενο χωρίς να έχει άλφα σε κύκλο ή να λέει κυριολεκτικά τη λέξη αναρχία. Στην πραγματικότητα όμως αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω. Κι αυτό νιώθω και τώρα με αυτήν τη δουλειά που κάναμε με τον Αντώνη, αλλά σε μια εκδοχή πιο εξελιγμένη και έμμεση. Α: Αυτήν ακριβώς την σκέψη έκανα κι εγώ. Πιστεύω κι εγώ ότι αυτό που κάναμε είναι βαθιά πολιτικό. Κι οι δύο σκεφτόμαστε πολιτικά κι αυτό βγαίνει στο χαρτί, απλά δεν βγαίνει με αυτόν τον άμεσο τρόπο. Δεν είναι πολιτική προκήρυξη. Αλλά όταν με ρωτάνε φίλοι και σύντροφοι, μιας και θα διακινείται επίσης σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις με στόχο την οικονομική τους στήριξη, αν το βιβλίο είναι πολιτικό τότε σκέφτομαι ότι είναι μια δύσκολη ερώτηση. Αλλά ταυτόχρονα είναι και αρκετά εύκολη. Δηλαδή, προφανώς είναι πολιτικό, απλά ίσως όχι με αυτόν τον τρόπο που μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό του ως πολιτικό κείμενο, πολιτικό βιβλίο ή ακόμα και πολιτική φωτογραφία. Πιστεύω ότι αυτό βγαίνει μέσα από τις σελίδες. Ότι αφού έχουμε φτάσει στα χαλάσματα, δε μπορεί παρά τα πράγματα να πάνε καλύτερα. Δε φοβόμαστε τα χαλάσματα. Σε συνάρτηση με το πολιτικό, κι οι δυο σας έχετε μια μακροχρόνια σχέση με την κουλτούρα των φανζίν και της underground έκφρασης γενικότερα. Τώρα επιλέξατε να κάνετε κι αυτό το πρότζεκτ με όρους DIY αυτο-έκδοσης, κάτι που σίγουρα έχει τρέξιμο και κόστος. Την ίδια ώρα βέβαια οι σύγχρονες μορφές της κυρίαρχης κουλτούρας, από τις online πλατφόρμες και τα μεγάλα sites μέχρι τα ιδρύματα τύπου Νιάρχος και Στέγη, κυνηγάνε όλο και περισσότερο να ενσωματώσουν πράγματα με “ριζοσπαστική” αύρα. Έχει λοιπόν ένα νέο νόημα το DIY την ώρα που το mainstream γίνεται όλο και πιο “φιλόξενο”; Λ: Είναι αυτό το ζήτημα που είχε δημιουργηθεί στο αμερικάνικο DIY hardcore punk του ‘80. Ήταν η σκηνή που πρώτη συνειδητοποίησε ότι το να λες DIY και να παρουσιάζεις κάτι που έχει 100 φορές χειρότερο αποτέλεσμα από αυτό που παρουσιάζει ο εμπορικός καπιταλισμός δεν είναι ο σωστός τρόπος για να προωθήσεις το DIY. Πρέπει να προσπαθήσεις να προσφέρεις κάτι υψηλού επιπέδου. Εκτός αν αφορά άλλα πράγματα που είναι μη-συγκρίσιμα με τα mainstream. Πάντα βέβαια η όλη διαδικασία είναι κάπου μεταξύ πάθους και βίτσιου. Αλλά θες και να προσφέρεις κάτι καλό ρε γαμώτο. Όταν συζητήσαμε για την κοστολόγηση, θέλοντας να το βάλουμε κι όσο χαμηλά γίνεται σε τιμή, είπαμε ότι είναι μια έκδοση πολύ ακριβή και πολύ καλοφτιαγμένη με πολύ χαμηλό αντίτιμο. Τι καλύτερο; Α: Ισχύει, πάει εντελώς αντίθετα στη λογική της αγοράς. Προσπαθήσαμε να μη φαίνεται αισθητικά DIY, θέλαμε να το κάνουμε τεχνικά άρτιο. Πράγματι όμως έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία το DIY σήμερα. Δηλαδή είναι εύκολο να καταλήξεις να είσαι πρόσοψη στον Ωνάση, γιατί προσπαθούν να τα ενσωματώσουν όλα αυτά. Ταυτόχρονα όμως έχεις και τη δυνατότητα να το αποφύγεις, γιατί μπορείς και σε συμφέρει κιόλας να κάνεις καλλιτεχνικά πράγματα μόνος σου. Το νόημα του DIY δεν είναι μόνο το να διατηρήσεις την ανεξάρτητη παράδοση του παρελθόντος. Είναι και παιδί της εποχής του, είναι κάτι που σου δίνει περισσότερες δυνατότητες σήμερα απ’ ότι παλιότερα. Λ: Σε ένα βαθμό ισχύει ακόμα κι αυτό που έλεγε ο Κον-Μπεντίτ, ότι οι καπιταλιστές είναι ικανοί να σου πουλήσουν και τη μολότοφ που θα ρίξεις στο μαγαζί τους. Από την άλλη κι εγώ κι ο Αντώνης πάντα θέλαμε να κινούμαστε εντελώς ανεξάρτητα. Εγώ ας πούμε είμαι λίγο Dr. Jekyll και Mr. Hyde. Η δουλειά που έχω κάνει στις εφημερίδες είναι ριζικά διαφορετική από τη δουλειά που έχω κάνει εκτός εφημερίδων. Στη νοοτροπία εννοώ. Δεν είμαι χιουμορίστας στην πραγματικότητα. Είμαι χιουμορίστας ως επαγγελματίας. Εξαρχής σκέφτηκα για παράδειγμα ότι αν πάω με την κανονική μου δουλειά στην Ελευθεροτυπία, εκείνη που έφτιαχνα στη Βαβέλ, θα γίνει μεγάλη μαλακία. Χρειαζόμουν όμως δουλειά, χρειαζόμουν λεφτά κλπ. Παρόλα αυτά, επειδή διάβαζα τη Χωματερή μεγαλώνοντας, θεωρώ ότι ήταν από τα ελάχιστα πράγματα εκείνη την περίοδο στις αρχές του 2000 που έκαναν σε ορατό και mainstream επίπεδο μια ριζοσπαστική πολιτική κριτική στην Ελλάδα της Ολυμπιάδας, της γκλαμουριάς, του lifestyle κλπ. Λ: Δεν το υποτιμάω, απλά ήταν κάτι που το ανακάλυψα σταδιακά στην πράξη. Θα σου πω τι εννοώ όμως. Εγώ αρχικά βίωσα τη Χωματερή ως ξεφτίλα. Άρχισα να φτιάχνω κάτι που δεν είχε καμία σχέση με την προηγούμενη δουλειά μου και με σταθερή πτώση στην ποιότητα του σχεδίου από την αρχή μέχρι το τέλος. Για διάφορους λόγους. Έκανα υπερβολικά πολλές σελίδες, δεν είχα ιδέα, παραχρησιμοποιούσα όλα τα αστεία που μου ερχόντουσαν και δεν είχα καβάτζα για μετά. Ο Καλαϊτζής ας πούμε που είχε χρόνια εμπειρίας μου είχε πει: “Ρε μαλάκα, μη βάζεις τόσα πολλά αστεία σε κάθε σελίδα. Γράφε τα κάπου και κράτα τα. Τι κάνεις, είσαι τρελός; Χαλάς την πιάτσα!”. Αλλά αυτή ήταν κι η πλάκα. Μπήκα σε αυτήν την φάση ως άσχετος, κάηκα κανονικά, τα παράτησα γιατί δεν άντεχα να σχεδιάσω άλλο. Ήθελα να ανοίξω τις φλέβες μου γιατί είχα καταλήξει να δουλεύω 50 ώρες την εβδομάδα για να προλαβαίνω να κάνω τη Χωματερή. Στην πράξη όμως άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το χιούμορ και το γεγονός ότι ήταν μια αλληγορία με ζώα με γλίτωσε από αυτό που θα είχα πάθει αν είχα πάει με το υλικό της Βαβέλ στην Ελευθεροτυπία. Θα είχα αναγκαστεί να αυτολογοκριθώ πολύ βαριά. Ενώ μέσα από τη Χωματερή, ξεκινώντας λίγο ήπια και βλέποντας ότι δε μου λέει κανένας τίποτα, ξεσάλωσα ολοκληρωτικά. Αφέθηκα ελεύθερος. Και μόνο το μπινελίκι που έβαλα στη Χωματερή ήταν ανήκουστο για εφημερίδα. Κι έτσι άρχισα να απελευθερώνομαι και στο πολιτικό, ας πούμε σχετικά με την Ολυμπιάδα που είπες κλπ. Το συζητάγαμε με φίλους και γελάγαμε πολύ. Είχα ξεκινήσει να βρίζω την Ολυμπιάδα από το 2000, τέσσερα χρόνια πριν γίνει. Αλλά το εντυπωσιακό ήταν ότι είχε πάρα πολύ μεγάλη απεύθυνση. Κι αυτή ήταν στην πραγματικότητα όλη η ίντριγκα για μένα. Μου έρχεται μια μαλακία, την φτιάχνω, κι έχει πάρα πολύ μεγάλη απεύθυνση αυτό το πράγμα. Α: Και πάλι, ήταν η δύναμη της αλληγορίας, ότι μπορούσες να μιλήσεις έμμεσα για κάτι συγκεκριμένο ώστε να απευθυνθείς σε πολύ περισσότερο κόσμο. Λ: Οπότε αυτό μου άφησε ένα τικ που έλεγε “μείνε στο χιούμορ όσον αφορά τις εφημερίδες”. Έτσι κι αλλιώς, είναι πολύ περιορισμένες οι εφημερίδες που θα με παίρνανε στην πραγματικότητα, μην κοροϊδευόμαστε. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω στην Ελευθεροτυπία, μου λέγανε διάφοροι “τι διαμαρτύρεσαι, έκανες το χόμπι σου επάγγελμα”. Κι έλεγα “ρε φίλε είναι σα να λες σε μια πουτάνα ότι επειδή της αρέσει το σεξ με το γκόμενό της πρέπει να το ευχαριστιέται και με 30 πελάτες την ημέρα”. Η Χωματερή πάντως με είχε φρικάρει γιατί έγινα πολύ πιο γνωστός απ’ ότι ήθελα ποτέ μου. Είχαν αρχίσει να μου εμφανίζονται από το πουθενά άνθρωποι που δεν τους ήξερα και να μου λένε το μακρύ τους και το κοντό τους ο καθένας. Ειδικά άνθρωποι του κλάδου. Γιατί δε χρησιμοποιώ καλύτερο outline ο ένας, γιατί είμαι άνισος στο σχέδιο ο άλλος… Τι να του έλεγα ρε φίλε; Ότι έπινα 2μιση γραμμάρια πρέζα την ημέρα; Μιας και είπες για τον κλάδο, αυτή τη στιγμή έχουν ξανά ένα coolness και μια αίγλη στο εναλλακτικό κοινό τα κόμικς που την είχαν χάσει για κάποια χρόνια. Έγινε μια προσπάθεια όπως ο Μπλε Κομήτης και άλλα έντυπα, έχουν γίνει αρκετές προσεγμένες εκδόσεις, φέτος βγήκε ένα ντοκιμαντέρ για τη Βαβέλ, έγινε κι ένα αφιέρωμα στις Νύχτες Πρεμιέρας, και γενικά κυκλοφορεί περισσότερο το κόμικ. Το παρακολουθείς εσύ; Νιώθεις κομμάτι της σκηνής; Λ: Όχι, δεν το νιώθω. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που αποτελεί κριτική προς την σκηνή. Είναι η φύση μου τέτοια. Δε μπορώ να αισθανθώ μέλος μιας ανθρώπινης ομάδας. Νιώθω σα να έχω πολύ λίγα κοινά με τον περισσότερο κόσμο. Υπάρχουν επιλεκτικά άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι πολλά πράγματα. Είναι αυτό που μου έλεγε κάποτε η Τζούδα από τη Βαβέλ: “Λέανδρε όλοι το ίδιο λένε για σένα, ότι είσαι ιδιόμορφος”. Κι εγώ της έλεγα: “Αυτός είναι ο πιο ευγενικός τρόπος που μπορείς να το πεις, σε ευχαριστώ Νίκη”. Αυτή η φυσική τάση που λες βέβαια σε έκανε λίγο μυθικό πρόσωπο στη σκηνή, και για fans και για haters. Λ: Ναι, το ξέρω. Έχω δει να κάνουν άκυρες συγκρίσεις, ότι είμαι σαν τον Σάλιντζερ, ότι είμαι ο απομονωμένος κλπ. Έχει δημιουργηθεί μια μυθολογία γύρω από τον “Λέανδρο”, την οποία δεν έχω προσπαθήσει καθόλου να κατασκευάσω εγώ ο ίδιος. Όποιος με γνωρίζει το ξέρει. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές ο εναλλακτισμός σου κολλάει ταυτότητες ακόμα κι αν έχεις κάνει λίγο παραπέρα ακριβώς για να τις αποφύγεις. Λ: Σίγουρα. Ήταν από τα πρώτα πράγματα που κατάλαβα. Ότι ο Λέανδρος που κάνει κόμικς με τον Λέανδρο τον πραγματικό δεν έχουν καμία σχέση. Είναι δύο διαφορετικά άτομα. Ο πρώτος είναι κάτι που καθορίζεται από τους άλλους. Αν ήμουν άτομο που ήθελε να βγαίνει συχνά και να μιλάει, μπορεί να ήταν αλλιώς. Μπορεί και να επέβαλα την άποψή μου για το ποιος είμαι. Αλλά τα έχω αφήσει πάντα αναπάντητα όλα, και τα καλά και τα κακά. Έχω δώσει ελάχιστες συνεντεύξεις γιατί, ξέρεις τι, πρέπει να έχει ένα νόημα για να το κάνω. Μου έχουν ζητήσει απίστευτα πράγματα στο παρελθόν, να πάω για παράδειγμα στη Ρούλα Κορομηλά. Πάντα έλεγα σταθερά όχι. Αυτό το τελευταίο θα είχε μια μεγάλη cult αξία αν είχε γίνει βέβαια… Ως τι σε καλέσανε; Λ: Ως Λέανδρο που κάνει κόμικς. Δούλευε εκεί τότε ο Περρής που ήταν στη Βαβέλ. Έψαχνε να βρει άτομα κι επειδή είχε γίνει ένα μικρός ντόρος γύρω από το όνομά μου είπε να καλέσει εμένα. Πράγμα που ήταν εξωπραγματικό, το λιγότερο. Πάντως συνειδητά απείχα από όλα. Προσπάθησα να δείξω έμπρακτα ότι κάποια πράγματα μπορούν να γίνουν και με έναν διαφορετικό τρόπο. Ήταν μια συνειδητή προσπάθεια. Έχει να κάνει και μ’ έναν γενικότερο σκεπτικισμό. Όταν είχε βγει ο Παρίας είχα πάει κι είχα δώσει κάποιες συνεντεύξεις. Τις κλείνανε μέσω της Βαβέλ. Μέχρι που σε μια φάση είπα τέλος με τις συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Δεν είναι ότι ήταν άπειρες, 4-5 ήταν. Έδωσα μια συνέντευξη λοιπόν κι είδα μετά το αποτέλεσμα εκτυπωμένο σαλόνι με μια φράση που είχαν απομονώσει. Από την ερώτηση “γιατί παράτησες την Καλών Τεχνών;” είχαν πάρει ένα απόσπασμα και το είχαν κάνει τεράστιο τίτλο που έλεγε “η ζωγραφική είναι πολύ κυριλέ για μένα”. Πραγματικά αισθάνθηκα χάλια. Ντράπηκα για λογαριασμό μου και είπα δεν το ξανακάνω. Και έχω συνειδητοποιήσει με τα χρόνια ότι περισσότερο έχω ντραπεί για πράγματα που έχουν γράψει άνθρωποι που τους αρέσει η δουλειά μου σε σύγκριση με αυτούς που με σιχαίνονται. Πολύ έγκυρο αυτό που λες. Λ: Κι έβγαλα κι ένα συμπέρασμα όταν δούλευα στο 9, ότι δεν πρέπει να ξαναμπλέξω σε σχέση εβδομαδιαία με περιοδικό κλπ. Δε μου πηγαίνει καθόλου, είμαι τύπος που βαριέται πάρα πολύ συχνά ή δεν έχω όρεξη, και μετά αναγκάζομαι να κάνω πάρα πολύ μεγάλες εκπτώσεις στην ποιότητα γιατί δεν είμαι τύπος που θα πειθαρχηθώ, θα το κάνω τελευταία στιγμή στο γόνατο. Κι η δουλειά μου πάντα ήταν πολύ άνιση εξαιτίας αυτού του πράγματος. Στη Βαβέλ πήγαινε κι ερχόταν λόγω της φύσης της δουλειάς. Αλλά σταδιακά το αποδέχτηκα για τον εαυτό μου, ότι ναι ρε φίλε, η δουλειά σου θα είναι άνιση, θα έχει τα πάνω της και τα κάτω της, τέτοιος τύπος είσαι, κυκλοθυμικός και ανισόρροπος. Κι αυτό θα αποτυπώνεται στη δουλειά σου για πάντα, δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Εγώ πραγματικά αισθάνομαι πως δεν έχω κατακτήσει καν ένα συγκεκριμένο στυλ σχεδίου τόσα χρόνια. Σχεδιάζω όπως να ‘ναι κάθε φορά. Τα βλέπω και λέω “τι κάνω ρε μαλάκα, ότι να ‘ναι κάνω”. Πώς αποφεύγεται αυτό; Μόνο όταν πεις ότι θα βγάλω κάτι εφόσον είναι αληθινά ολοκληρωμένο. Γι’ αυτό έχω σταματήσει να κυνηγάω το να κάνω κόμικς. Θέλω να φτιάξω ένα άλμπουμ και να το εκδώσω όταν θα έχει τελειώσει πραγματικά, χωρίς να έχει κυκλοφορήσει σε συνέχειες. Αυτό έχεις να το κάνεις από τον Παρία ουσιαστικά. Λ: Ο Παρίας ξέρεις και τι είχε; Είναι περίεργη φάση. Με κάλυψε πραγματικά τόσο πολύ όταν τον έφτιαξα, ως νεαρός ιδεολόγος πριν φύγει από μέσα μου η ιδεολογία, που εκεί μέσα ήταν όλος μου ο πόνος για την κοινωνία και την επανάσταση. Ήταν ένα πράγμα που με βασάνιζε, ασχέτως άμα είχε αυτό το λίγο χιουμοριστικό σχήμα μερικές φορές. Οπότε με κάλυψε πολύ, δεν ένιωθα το άγχος να φτιάξω κάτι άλλο μετά. Έλεγα “και μόνο αυτό να έχω κάνει, καλυμμένος είμαι, δεν έχω πρόβλημα”. Και στην πραγματικότητα δεν έχω κάνει σχεδόν καθόλου τέτοιου είδους κόμικς από τότε. Και είναι και εξαντλημένα πλέον τα άλμπουμ που έχεις φτιάξει στο παρελθόν. Λ: Φταίει που είμαι παντελώς αδιάφορος και δεν ασχολούμαι με το ζήτημα. Το ξέρω ότι τα αναζητάει ο κόσμος. Ούτε και θα με χαλάγανε τα λεφτά από τις επανεκδόσεις. Αλλά δεν έχω καν τα πρωτότυπα για να τις κάνω εγώ. Είμαι παντελώς χύμα στο κύμα. Έχω πει όμως επανειλημμένα ότι όποιος θέλει μπορεί να τα χρησιμοποιεί και να τα διακινεί χωρίς copyright. Το έχω διαδώσει όσο περισσότερο μπορώ. Αλλά δε μπορώ να το τρέξω για να επανεκδοθούν, είμαι ένας εντελώς ανοργάνωτος άνθρωπος. Α: Σ’ αυτό όμως φαίνεται ότι λείπει σήμερα μια Βαβέλ. Λειτούργησε σαν μια πλατφόρμα κι ως ένα σχολείο. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα να σας πω είναι ότι κοιτώντας την έκδοση μπρος και πίσω δεν φαίνεται ποιοι το έφτιαξαν το βιβλίο. Δεν έχει υπογραφές. Αν κοιτάξεις μέσα, γράφει μόνο τα μικρά σας ονόματα, Αντώνης και Λέανδρος. Μου φάνηκε όμορφο αυτό, σαν ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ ανωνυμίας και επωνυμίας. Α: Ισχύει, έχει κάτι. Μ’ άρεσε αυτό γιατί ούτως ή άλλως ήθελα να το διαχωρίσω κι από το επαγγελματικό κομμάτι της ζωής μου. Οι φίλοι ξέρουν ποιος είναι ποιος. Οι άλλοι δεν χρειάζεται κιόλας να μάθουν κάτι περισσότερο. Δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία να μαθευτείς ως όνομα. Λ: Εγώ το είχα κάνει από την αρχή συνειδητά. Αρχικά σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα να μην κυκλοφορεί το επώνυμό μου. Και με τα χρόνια κατέληξα ότι είναι καλύτερα να μην κυκλοφορεί κι η μάπα μου. Κυκλοφορεί μόνο μια φωτογραφία μου στο ίντερνετ, η οποία είναι με τον Moebius στο φεστιβάλ της Βαβέλ, και έπειτα είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό. Θρυλική φωτογραφία όμως γιατί την συνοδεύει ο μύθος που λέει ότι ο Moebius σε αναζήτησε για να σε γνωρίσει επειδή είδε τη δουλειά σου και ενθουσιάστηκε! Λ: Τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα είχε αφηγηθεί τότε ο Σιούνας! Πάντως μου άρεσε πάντα να με γνωρίζει κάποιος και να μην ξέρει ότι είμαι ο Λέανδρος που κάνει τα κόμικς. Είναι στο δικό μου χέρι αν θα θελήσω να το πω. Μπορεί ο άλλος να με γνωρίσει και να ρωτήσει τι δουλειά κάνω, κι εγώ να πω εικονογράφος. Αυτό. Και τελειώνει εκεί. Και το σχετικό link...

από το φέισμποκ της εκδοτικής

Mμμμ, ψήνομαι να διαβάσω μια χριστουγεννιάτικη ιστορία αυτή την περίοδο Κι ένα γαλλοβελγικό adaption του "A Christams Carol" είναι ό,τι πρέπει. Αρκεί να είναι επιτυχημένο. Προσπάθησα να βρω καμιά εσωτερική σελίδα να δω το σχέδιο. Βρήκα αυτή: αλλά σε μια έκδοση με διαφορετικό εξώφυλλο. Δεν είμαι σίγουρος αν μιλάμε για το ίδιο κόμικ με αυτό που θα βγάλει η Μικρός Ήρως Βλέπω όμως έχει τους ίδιους συντελεστές.

Ένα noir κόμικ της Αλέξιας Οθωναίου, βασισμένο σε ένα διήγημα τινός ονόματι Ratchet. Το κόμικ δημοσιεύτηκε από το Νοέμβρη του 2019 σε συνέχειες στο ίντερνετ μέσω του socomic.gr. Μπορείτε λοιπόν να το διαβάσετε online για να δείτε εάν σας ενδιαφέρει από εδώ. Το σχέδιο είναι στα τυπικά πλέον χνάρια της δημιουργού. Αντιγράφω την περιγραφή του από το socomic "Ο μεγαλοδικηγόρος Μαρίνος Ταχτσίδης βρίσκεται στριμωγμένος μέσα στο ψυγείο του διαμερίσματος του νεκρός, με ένα τραπουλόχαρτο στο στόμα. 10 κούπα. Ο Σταύρος Καλιάτης, υποψήφιος καθηγητής στην Καλών Τεχνών, δολοφονείται μια βδομάδα αργότερα. Η καρδιά του λείπει. Στη θέση της, ο βαλές σπαθί. Ακολουθεί η ντάμα καρό. Ξημερώνει Δεκέμβρης του 2008. Η Αθήνα παίρνει φωτιά, και η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα δεν παίρνει τη δημοσιότητα που ίσως επιθυμούσε. Οι φόνοι σταματούν λες και είχε αλλάξει ξαφνικά γνώμη. Αλλά όχι. Ποτέ δεν είχε ξεστομίσει «πάσο». Απλά, εδώ και δεκαοχτώ μήνες, κοίταζε τα χαρτιά της και έπαιζε με τις μάρκες της πριν συνεχίσει να τα χώνει."

Πρόκειται για σειρά 2 τευχών ενός γκράφικ νόβελ που κυκλοφόρησε επίτομο στην Γαλλία το 2018. Ο (Βρετανός) σεναριογράφος του ο Τζον Καρλίν υπήρξε ανταποκριτής στην Ν. Αφρική το 1989-1995 και σκιτσάρει ο Ισπανός Οριόλ Μαλέτ. Το θέμα του κόμιξ είναι η μετάβαση της εξουσίας από τους λευκούς (υπό τον ντε Κλερκ) το 1994 στην μαύρη πλειοψηφία και το εθνικό αφρικανικό κογκρέσο (υπό τον Μαντέλα) και κυρίως η συνάντηση του στρατιωτικού ηγέτη των λευκών παραστρατιωτικών, στρατηγό Φιλγιούν. Η συνάντηση αυτή, έναν μήνα μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Μαντέλα, οδήγησε στην αποτροπή του εμφυλίου στη χώρα. Προφανώς λοιπόν έχουμε ένα αρκετά πολιτικοποιημένο κόμιξ, συνοδευόμενο από αρκετά κείμενα και ένα σύντομο χρονολόγιο για να βάλουν τον αναγνώστη στο κλίμα της εποχής. Το πρώτο τεύχος διανεμήθηκε σήμερα (28/11/2020) μέσω της Εφημερίδας των Συντακτών με το δεύτερο να ακολουθεί το επόμενο Σάββατο (5/12/2020). Λογικά θα ακολουθήσει και αυτόνομη διανομή του στα σημεία πώλησης τύπου και το e-shop του εκδότη όπως συνηθίζεται και από άλλες παρόμοιες κινήσεις. Και μια εσωτερική σελίδα

Στα πλαίσια μίας πράξης του ΕΣΠΑ εκδόθηκε ανάμεσα σε μία σειρά από εικονογραφημένα βιβλία, και το κόμικ αυτό σε σενάριο της ειδικής παιδαγωγού Έρης Παπαμιχαλοπούλου. Εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Διόφαντος , το οποίο είναι ο διάδοχος του πάλαι ποτέ ΟΕΔΒ με την έγκριση και τη σφραγίδα του ΙΕΠ, το οποίο είναι ο διάδοχος του πάλαι ποτέ Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Μπορείτε να διαβάσετε και να κατεβάσετε όλο το κόμικ από ΕΔΩ Για την Έλεν Κέλερ μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ , κι ΕΔΩ

Εδώ κάποιοι λένε μέχρι και να βγάλει solo σειρά!

έφτασα αισίως στο Mandalorian S02E04. οκ. Μετά το απίστευτο χάλι στα μέσα της πρώτης σεζόν, έστρωσε κάπως η φάση. Κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στην Gina Carano ότι she cannot act for sh*t

Παραφυσικό, urban, neo-noir, Λαβκραφτ. 4 λέξεις που χρησιμοποίησα Να το αναπτύξω σε 4 παραγράφους για να λέμε ότι κάτι κάναμε και ότι πιάσαμε τις 500 λέξεις που ήθελε ο αρχισυντάκτης για να γεμίσει η ύλη? Οι μισές σελίδες του κόμικ είναι για να μπούνε στο "οφθαλμόλουτρο". Τόσο εντυπωσιακά καλές Άμα πέσει το ρεύμα ενώ το διαβάζεις, θα κάψεις όλα τα Ντύλαν Ντογκ για να βλέπεις

Αν κατάλαβα καλά το σχόλιό σου είναι ένα κόμικ στο οποίο ευχαριστιέται κυρίως το μάτι. Πάντως απ΄την περίληψη στο οπισθόφυλλο μου φαίνεται ότι η υπόθεση Ντυλαν-Ντογκίζει

Έσκασαν στο διπλανό τραπέζι στο μπαρ η Cara Delevigne, η Eva Green, η Kristen Stewart και η Margot Robbie και η απορία σου είναι εάν παίζει trip hop ή psychedelic trance? Δεν παίζει κλαρίνα, μπορείς να τις κάνεις χάζι χωρίς να σου αποσπάται η προσοχή Και είναι τέτοια που θα τις δεις να λικνίζονται κι όλας

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του δεύτερου μέρους, που ολοκληρώνει και την ιστορία, βρίσκεται κοντά μας. Μεταφέρθηκαν στη βάση

Απ' ότι βλέπω συνεχίζονται τα ενδιαφέροντα κόμικς, αλλά κι εδώ το σχέδιο δεν με εμπνέει καθόλου.

Όταν τα παιδιά αρχίζουν να ανακαλύπτουν ενδιαφέροντα πράγματα! Συμφωνώ ότι δεν υπάρχουν πονηρές λέξεις, αλλά πονηρά μυαλά. Εδώ, όμως, νομίζω ότι το τερματίζει!

"Απλά εμφανίστηκε μέσα από τα κύματα στην παραλία Κάθισμα στη Λευκάδα. Το σχεδόν φωτεινό μπλε δέρμα και τα βολβοειδή μάτια του προκάλεσε τρόμο στο πλήθος στην παραλία. Αυτός απλά τους κοιτούσε καθώς φεύγαν τρέχονατς με πανικό! Σιγά σιγά έφτασε σε αυτά που άφησαν πίσω τους, έφαγε ένα σάντουιτς, ήπιε τον παγωμένο καφέ κάποιου π και πήρε μαζί του ένα smart phone μαζί με με τα ακουστικά και επέστρεψε πίσω στη θάλασσα, Η μόνη απόδειξη ότι εμφανίστηκε ένα τέτοιο περίεργο πλάσμα ήταν ένα σχέδιο που έκανε ένας πιτσιρικάς μετά από αρκετές ημέρες"

Μετά την πολύτιμη βοήθεια του φίλου Retroplaymo,καταφέραμε και ανεβασαμε το όριο των ΜΒ,οπότε το κόμικ είναι τώρα ολοκληρωμένο και περιμένω τις απόψεις σας.Bonus δύο σχέδια,Βruce Lee και Gary Oldman ως Δρακουλας.

Αφου ηρθες και πηρες το καλυτερο εξωφυλλο.....δε κρατηθηκες

Δεν το λέω για αυτό το λόγο... π.χ. 1. έχει σχέση με τα προηγούμενα? Χρειάζεται να έχεις κάποιες γνώσεις από το τι συνέβη στα προηγούμενα stories? της δεκαετιάς του 80? 2. Οι ιστορίες που περιέχονται γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια ή απλώς είναι ιστορίες που δεν κυκλοφόρησαν τότε στα ελληνικά? 3. Υπάρχει κάποια συνδεση μετα μιστερ Νο -Μπλεκ κτλ?

ΤΌΤΕ ΖΗΤΩ ΤΑΠΕΙΝΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΝ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΟ ΝΟΣΗΡΟ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΣΑΣ.ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΤΑΚΟΦΟΡΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΜΕ ΟΥΡΕΣ ΜΟΥ ΒΑΛΑΝΕ ΄΄ΧΕΡΙ΄΄ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΡΩ ΘΕΣΗ ΑΛΛΙΩΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝΑ ΘΑ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΕΝΑ ΑΤΥΧΗΜΑ. Και πάλι συγγνώμη Ταπεινά δικος σας ενας βασιλέας των κομικς.

Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί έχω μπερδευτεί; Ο πρώτος κυκλος της Φρουτοπίας αν θυμάμαι καλά κυκλοφόρησε την δεκαετία του '80 και ο δεύτερος το '90. Τα υπόλοιπα που είναι και τα πιο πολλά πότε κυκλοφόρησαν; Αυτόνομα ή κατ'ευθείαν με τον Κόσμο του Επενδυτή;

Στο δεύτερο τεύχος νομίζω πως τα σχέδια είναι απο άλλον και όχι απο την κυρία...

Και ο δεύτερος τόμος με σκληρό εξώφυλλο.. ( AndreasD) Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.