Αίθουσα Νικητών

Καλωσηρθατε σε άλλο ένα επεισόδιο της σειράς "μεγαλώνουμε την στοίβα με τα αδιάβαστα του Τσακλα" Οι τελευταίες Χριστουγεννιατικες παραγγελίες μου έφτασαν τις τελευταίες μέρες. Batman: Their Dark Designs (η αρχή του νέου run από Tynion IV) + Blade Runner 2019 Vol. 1 (επίσημη συνέχεια της ταινίας), και τα 2 από την συλλογή ξενόγλωσσων κόμικ του Μικρού Ήρωα, και δώρο ο Θρυλικός Μπλεκ. (ο πατέρας μου ενθουσιαστηκε. "Μπλεκ μου λέει; Σοβαρά; έχεις και Ζαγκόρ;" και κάπου εκεί κατάλαβα την απήχηση των κόμικ αυτών που δεν έχω διαβάσει ποτέ ) Το Dune graphic novel, από Anubis (είχα κι ένα ατύχημα ανοίγοντας την πολύ στενή συσκευασία και το πετσοκοψα με το ψαλίδι σε ένα σημείο εκεί στο B στο εξώφυλλο ) Και κάποια BD που πήρα από Comic Strip, ξεκινώντας για την Τρελή της Σακρε Κερ και καταλήγοντας να καλυπτω ίσα ίσα τα ελάχιστα μεταφορικά, όπως οφείλει κάθε παρορμητικος αγοραστής. 1 Μπλουμπερυ για να δω αν με ψήνει, μπας και πάρω και το καινούργιο που θα βγει σύντομα, 4 Λουκυ, 1 Τεν Τεν και 2 Ιζνογκουντ που μου έλειπαν (παίζει να ειμαι από τους λίγους που λατρεύουν τους εφιάλτες του Ιζνογκουντ). Μην πείτε στον @Laz33 μόνο ότι ακόμα να διαβάσω τα Λουκυ και τα Θοργκαλ που πήρα τον Ιούνιο από Comic Strip

Μπήκαν το Super Μίκυ και το ΚΟΜΙΞ στο ημερολόγιο στις ημερομηνίες που είπε ο Editor

Καλά, μη νομίζεις, κι εγώ πριν λίγο καιρό τα έμαθα όλα αυτά από τον τόμο #33 - Το αίνιγμα της πράσινης σφίγγας. Από το 2017 τους έκραζα ασταμάτητα για τα χρώματα. Ειδικά στους πρώτους τόμους με το πρόχειρο χοντρό χαρτί δεν φαίνονταν καθόλου, ήταν απελπισία. Τώρα τουλάχιστον έμαθα το λόγο που παρουσιάζονται έτσι. Εκεί πάντως που έριξα μπόλικη δουλειά, ήταν στο να βρω παραδείγματα ιστοριών, να βρω τα πρωτότυπα σκαναρίσματα παλιών Topolino, να κάτσω να βρω ελληνικά δικά μου τεύχη για να συγκρίνω, και γενικά ήταν μία πολύ ζόρικη εξίσωση όμως κατάφερα να δείξω ό,τι ήθελα. Έβγαλα και μία φωτογραφία με τα περισσότερα βιβλία που χρησιμοποίησα στο βίντεο (είναι και μερικά ακόμα που τα είχα βολέψει). Μακάρι να το διαφήμιζαν και να μην περιμέναμε να το μάθουμε από τυχαία άρθρα, ώστε να πιάσουν και άτομα σαν και του λόγου σου που γουστάρουν με τα παλιά χρώματα και γενικά με την πιστότητα στο πρωτότυπο (ακόμα κι αν αυτό το πρωτότυπο ήταν λάθος ακόμα και για τα δεδομένα της τότε εποχής). Με την προχειρότητα όμως που παρουσιάστηκε η σειρά, είμαι σίγουρος πως έχασαν εκτίμηση από πολύ κόσμο. Πήγαμε από τις σκληρόδετες εκδόσεις του Barks σε αυτά. Όταν ξεκίνησε η σειρά, έτυχε σε κοντινό μου πρόσωπο να πάρει την εφημερίδα περιμένοντας κάτι αντίστοιχο της προηγούμενης έκδοσης, και είδα την απογοήτευση στο πρόσωπό του όταν είδε το βιβλίο του Scarpa. Και όταν το ξεφύλλισε, είπε «δεν μου αρέσουν τα παλιά, εμένα μου άρεσαν τα προηγούμενα (του Barks)». Πού να εξηγώ τώρα πως οι ιστορίες του Scarpa δημιουργήθηκαν καμιά 20ετία αργότερα από τις προηγούμενες. Όμως στο μυαλό του απλού κόσμου πάει: Καλό χαρτί με καλό χρώμα = καινούργιες ιστορίες. Πρόχειρο χαρτί με παλιά χρώματα = παλιές ιστορίες. Εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαν να αλλάξουν το χρώμα, εδώ δεν τις επαναχρωμάτισαν οι ίδιοι οι Ιταλοί, σιγά μην βγαίναμε οικονομικά εμείς. Όμως ας το διαφήμιζαν τουλάχιστον, μπας και καταλάβουμε τι παίζει με τη ριμάδα τη σειρά. Θα μου πεις εδώ δεν κάνουν διαφήμιση για άλλα κι άλλα, θα έκαναν γι' αυτό; Έχουν βάλει το μηχανάκι να τρέχει στον αυτόματο πιλότο και απλά βγάζουν πράμα. Τουλάχιστον είμαστε τυχεροί που γίνεται καλή δουλειά στο εσωτερικό.

Από σήμερα και μέχρι τα Χριστούγεννα διαγωνισμός στο Facebook της Anubis με βιβλία και graphic novel. Πρώτο δώρο το "Doomsday Clock Ώρα Μηδέν μέρος πρώτο".

Χρόνια πολλά και από εμένα σε όσους Νίκους από εδώ θυμάμαι @germanicus @ngramm @nikolas12 @nikolas1503 @BATNICK @Nikos Nikolaidis @Nino και σε όσους άλλους ξέχασα χρόνια πολλά με υγεία και πάρα πολλά κόμικς

Οπως μας παραθετει ο πωλητης το τευχος ειναι σε καλη κατασταση ,απο τον πολυ μακρινο Ιουνιο του 1991. Μονο στα 25 ευρω. Marketplace - Κομιξ 39 6/1991 | Facebook Προς διευκρινηση,σε μετρια κατασταση θα θεωρουνταν αμα ειχε παρει φωτια κατα λαθος και μετα του επεφτε σε γουρνα με λασπες.

βρήκαμε μερικά, και αν και δεν είναι πρώτες εκδόσεις, ελπίζουμε να πάνε την ανθρωπότητα χιλιετίες μπροστά: Big Bang: H Αρχή των Πάντων - Universe ProductionsΤα Δυνατότερα Όπλα στον Κόσμο: Η Λόγχη του Πεπρωμένου - Αnthro Comics and Heaven Books Ιησούς της Ναζαρέτ: Η Ανάσταση - Heaven Books

Νέο βίντεο με θέμα Χριστουγεννιάτικα Disney κόμικς ανά τα έτη και κάποια ημερολόγια της Καθημερινής . Θα ήθελα επίσης να μου πείτε την γνώμη σας πάνω σε κάτι . θα σας άρεσε το παρακάτω βίντεο για intro στα βίντεό μου . VID_98550314_222023_488.mp4

Χμμμ δηλαδή για το Σούπερ Μίκυ βγήκε τελικά ένα τεύχος λιγότερο. Ενώ για το ΚοΜιξ θα δούμε...

Ωραία Τώρα μένει να δούμε και το Μίκυ Μάους που βγαίνει στις 31 Δεκεμβρίου

Παιδιά πραγματικά δε μπορώ παρά να σας ευχαριστήσω όλους πολύ για τις ευχές σας τόσο εδώ όσο και σε κλήσεις και μηνύματα στο GC ή στο κινητό. Είναι πολύ περίεργη η φετινή γιορτή είναι η αλήθεια, ευτυχώς τα γενέθλια δεν τα γιόρτασα σε καραντίνα Χρόνια πολλά στους φίλτατους @germanicus, @nikolas1503, @BATNICK, @Nikos Nikolaidis και σε όποιον άλλον γιορτάζει, καθώς και στον @archon για τα γενέθλιά του!

Καθώς μέχρι τώρα οι χρονομηχανές ήταν παρά ένα κομμάτι της φαντασίας και καθώς ο Elon Musk προσπαθεί να φτιάξει γενετικά τροποποιημένες γατο-γκόμενες.Η Ελλάδα είναι μπροστά και από την ίδια τη NASA,έκανε την χρονομηχανή πραγματικότητα.Αλλιώς πως εξηγείς την ικανότητα την Ελλήνων κομιξόφιλων να ξεθάβουν παλιά κόμικ εποχής '60 και βάλε; Ετσί,γιατί σκίζουμε και ήμαστε φοβεροί,Ελλαδάρα!! Εκδόσεις και παλιά κόμικ που μας λείπουν και αν βρούμε θα πάμε την ανθρωπότητα χιλιετίες μπροστά: Big Bang: H Αρχή των Πάντων 1η Έκδοση - Universe Productions 000.0000.000.000+ π.χ. Δεινόσαυροι: Η Τελευταία Ανάσα - Εκδόσεις Γαία - 66.000.000 π.χ. Άνθρωπος: Το Νεότερο Παιδί της Γης - Εκδόσεις Γαία - 7.000.000 μ.χ. Τα Μυστικά Ενός Πολιτισμού:Μέρος 1 Μεσοποταμία- Anthro Comics - 6000 π.χ. Τα Μυστικά Ενός Πολιτισμό: Μέρος 2 Αίγυπτος - Anthro Comics - 5500 π.χ. -Μας λείπουν πληροφορίες για τα υπόλοιπα εκτώς από τέσσερα- Ιησούς της Ναζαρέτ: Η Ανάσταση - Heaven Books - 33 μ.χ. Αμερική: Σφυρί του Θεού ή Βασίλειο των Κρυφών Μασόνων; - Anthro Comics - 1776 μ.χ. Anthro What If: Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν Εικονογράφος της Ντίσνεϊ - Anthro Comics - 1935 μ.χ. Τα Δυνατότερα Όπλα στον Κόσμο: Η Λόγχη του Πεπρωμένου - Αnthro Comics and Heaven Books - 33 μ.χ. Έλληνες Κομιξόφιλοι! Σπεύσατε να τα βρείτε!!

Θα σου πω τι παίζει με το Mandalorian αναπτύσσοντας αυτό που λες. Προσωπικά μου άρεσε πολύ το The Last Jedi και οι σκληροπυρηνικοί Star Wars φαν είμαστε διχασμένοι, δηλαδή ξέρω κόσμο που το λάτρεψε και κόσμο που το μίσησε. Εγώ το έχω ξαναπεί, η Disney φταίει στο κομμάτι ότι θέλει ντε και καλά πάντα να ικανοποιεί τους φαν αντί να τολμήσει κάτι παραπάνω. Αποτέλεσμα είναι και αυτοί που τους αρέσει το τολμηρό και οι υπόλοιποι να μην ικανοποιούνται, άρα με ένα σμπάρο, μηδέν τρυγόνια. Ωραίο το The Force Awakens, αλλά έπαιξε μπάλα πιο safe κι από προπονητή ποδοσφαίρου που κατεβάζει πούλμαν για να μη φάει γκολ. Όμορφο, έξυπνο, αλλά καθόλου πρωτότυπο. Το The Last Jedi ήταν ριζοσπαστικό και δίχασε πολύ τον κόσμο. Αφού αποφασίζεις ρε Disney ότι πας σε αυτήν την κατεύθυνση άσε τον Trevorrow να κάνει την ταινία του στο ένατο επεισόδιο. Αλλά όχι, φέρνεις πίσω τον JJ να προσπαθεί με φθηνά κόλπα, χαζές αποκαλύψεις και παιδικό σενάριο να σβήσεις μια ταινία και τελικά δεν ικανοποιείς κανέναν. Το Mandalorian που πρέπει να πω ότι το βλέπω πολύ ευχάριστα, είναι ακριβώς η ίδια συνταγή σε σειρά. Παίζουμε μπάλα safe, εξελίσσουμε τόσο όσο τους χαρακτήρες, πετάμε το marketing που χρειάζεται να πουληθούν κούκλες Baby Yoda, γράφουμε ιστορίες απλά για διασκέδαση κι όλα καλά. Γενικά η κοινότητα του Star Wars θέλει πολύ να ξεφύγει από τους Skywalker, τους Palpatine, τους Solo κτλ, αλλά ταυτόχρονα δε θέλει να βλέπει καινούρια πράγματα να παρουσιάζονται, τουλάχιστον στο live action κομμάτι. Γι' αυτό το Mandalorian αρέσει σε αρκετούς και μεταξύ αυτών κι εγώ. Είναι fan service. Όταν το κάνεις από την αρχή και γίνεται όμορφα αρέσει (Force Awakens), όταν το κάνεις στο τέλος μιας τριλογίας αγνοώντας τι προηγήθηκε, καταλήγεις σε κάκιστα αποτελέσματα.

Μάλλον μπαίνεις στο https://www.kathimerini.gr/category/disney/. Να μπαίνεις στο https://www.kathimerini.gr/category/k/disney/.

Χρόνια πολλά,αν και με καθυστέρηση, στους Νίκους και σε όσους άλλους γιορταζαν χθες

Χρόνια πολλά και από εμένα σε όλους τους Νίκους του Forum για χθες ( @nikolas12 , @Nino, @germanicus , @BATNICK και όσους άλλους γιορτάζουν)

αν και έχει μέρες ακόμη για τις γιορτές τα δώρα άρχισαν να καταφθάνουν ....

Λυστε μου μια απορία. Δυσκολεύεστε και εσείς να βρείτε ΜΜ που τα τεύχη να ανοίγουν ομαλά, χωρίς να τσακίζουν οι σελίδες; Στα τελευταία 5 τεύχη δεν έχω καταφέρει να βρω κάποιο το οποίο να ανοίγει κανονικά χωρίς να φοβάμαι μην τσαλακωθεί κάποια σελίδα. Για καιρό τώρα δεν είχα ανησυχίες γιατί έβρισκα εύκολα τεύχος που να είναι οκ (αν δεν ήταν το πρώτο ήταν το δεύτερο) αλλά τώρα κάτι έχουν κάνει πάλι μάλλον.

Αγαπητοί φίλοι ευχαριστούμε για τις ευχές, τις οποίες και ανταποδίδω ευχόμενος σε όλους ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ και γρήγορα χωρίς καραντίνες κλπ.

Δεν είναι τυχαίο, πάντα πριν την αγορά ΛΛ συμβουλεύομαι τα ποστ σου! Όσο για το Μπλούμπερυ, δεν ήξερα, δεν ρώταγα; Πάει τώρα.

To κατάλαβα ότι ακόμα να τα διαβάσεις. Εδώ έχεις αδιάβαστους τόμους της Hachette, τα Λούκυ Λουκ δεν θα είχες; Πάντως πήρες κορυφαία άλμπουμ από ΛΛ. Και τα 4 είναι στο top10 μου Mπλούμπερυ να ξέρεις τα πρώτα είναι τα λιγότερο καλά. Παίζει να μην ενθουσιαστείς με το "Οχυρό Ναβάχο". Άσε που είναι το 1ο μέρος ενός story arc 5 τευχών. Θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με το διπλό τεύχος #11-12 ("Το Ορυχείο του Χαμένου Γερμανού"). Απ΄όσα έχουν βγει στην Ελλάδα είναι το πιο καλό και το κυριότερο έχει μια ολοκληρωμένη ιστορία. Αν θες κάτι σε έγχρωμο τότε η μοναδική επιλογή είναι το επίσης αυτοτελές τεύχος #6

Όπως όλα τα ωραία πράγματα τελειώνουν κάποια στιγμή, έτσι και η ιστορία “Ισχύς και εξουσία” φτάνει στο φινάλε, στο παρόν τεύχος του αγαπημένου μας περιοδικού. Το τρίτο μέρος, μας άφησε σε μία πολύ κρίσιμη καμπή της υπόθεσης. Το μέγαρο Δάρβιν, πολιορκείται από τα τάγματα των Εβρονιανών, οι οποίοι κάνουν τα πάντα προκειμένου να εντοπίσουν τον Φάντομ και να εξαλείψουν το μοναδικό “εμπόδιο”, που ανακόπτει τα σχέδιά τους για την κυριαρχία τους στην Γη. Ο φίλος μας, φαίνεται να βρίσκεται σε ένα τεράστιο δίλημμα, καθώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος του τους εχθρούς ή να καταστρέψει το μέγαρο, όπου στεγάζεται το κέντρο των επιχειρήσεών του για να δώσει μία τελική λύση στο πρόβλημα. Την ώρα, λοιπόν, που η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό φουντώνει, ένας γνωστός χαρακτήρας θα κάνει την εμφάνισή του και θα δώσει στην πλοκή μία άγρια ομορφιά. Ο λόγος για τον θρυλικό Κόκορον, που θα μεταφέρει τον Φάντομ πίσω στην Ισλανδία και τον χρόνο, για να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις, οι οποίες θα δώσουν την οριστική νίκη στις δυνάμεις του καλού. Όσο καλά ξεκίνησε η συγκεκριμένη ιστορία, τόσο καλά συνεχίστηκε, για να φτάσουμε σε ένα φινάλε, το οποίο την ολοκληρώνει αριστοτεχνικά. Το συγκεκριμένο σενάριο, δίνει άλλο νόημα στην υφή των Disney κόμικς, φέρνοντάς τα στην σφαίρα του “σοβαρού” και του “ενήλικου”. Ο Φάντομ, έχει υιοθετήσει το στυλ του ατρόμητου τιμωρού, που μπορεί να πετάει έξυπνες και χιουμοριστικές ατάκες, αλλά παρόλα αυτά, είναι κι αρκετά badass τύπος. Μου άρεσε, επίσης, και το γεγονός ότι ο σεναριογράφος βάζει τον πρωταγωνιστή να χρησιμοποιεί την κλασική του στολή, δηλώνοντας έτσι την πίστη του στους αρχικούς δημιουργούς του. Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος της ιστορίας, η δράση υπάρχει, κυριολεκτικά, από την πρώτη, κιόλας, σελίδα και βγάζει τέτοια ένταση που προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω δει συχνά σε τέτοιου είδους κόμικς. Κι όπως παραδέχεται κι ο ίδιος ο Artibani, δια στόματος του Φάντομ στην σελίδα 22, ο μασκοφόρος εκδικητής από την Λιμνούπολη, μόλις τώρα αρχίζει να ανδρώνεται στον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει. Η πλοκή θα μας μεταφέρει στο σκηνικό του τρίτου μέρους, όπου θα εκτυλιχτεί η τελική μάχη και σε σύγκριση με τα πρώτα επεισόδια του PKNA, εδώ γνωρίζουν οι περισσότεροι από τους γήινους την εισβολή των Εβρονιανών κι έτσι βοηθούν (οι γήινοι αρμόδιοι) τον ήρωα στο δύσκολο έργο του. Κι ενώ θα περίμενα να ενοχληθώ από την “επανάληψη” του σκηνικού, εντούτοις, απόλαυσα κι αυτό το μέρος. Το φινάλε αφήνει πολλές υποσχέσεις για την συνέχεια και δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου που είδα ότι και την επόμενη Παρασκευή (όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές) θα έχουμε ιστορία με τον Φάντομ! Εν κατακλείδι, η συγκεκριμένη ιστορία, στο σύνολό της, ανήκει στο Top-5 των ιστοριών που φιλοξενήθηκαν στο Μίκυ Μάους, δίνοντας έτσι, δίκαια, στο περιοδικό τον τίτλο της ναυαρχίδας της εκδοτικής. Πολλά μπράβο! Όσον αφορά το σχέδιο, καλύτερα να μην επαναλαμβάνομαι! . Και θα αφήσουμε τον μαγευτικό κόσμο του Φάντομ Ντακ, για να μεταφερθούμε στα λημέρια του Μίκυ, με την ιστορία “Η πόλη των φαντασμάτων”. Ο φίλος μας βρίσκεται στο σπίτι της θείας Πουλχερίας και με αφορμή μία σκαλισμένη κολοκύθα που η θεία έχει ακόμα στο περβάζι του παραθύρου της (η οποία έχει ξεμείνει από το Halloween), της αφηγείται ένα περίεργο περιστατικό που έγινε στα μέσα του Οκτώβρη στην γειτονιά της Μίννι. Η Μίννι, λοιπόν, γνωρίζεται με έναν λάτρη της γεωπονίας και τις ανθοκομικής και πηγαίνει μαζί με τον αρραβωνιαστικό της να τον γνωρίσει κι εκείνος. Πρόκειται για έναν συμπαθή κύριο, ο οποίος θέλει να αγοράσει ένα παλιό οίκημα, που είναι εγκαταλελειμμένο χρόνια, με σκοπό να το γλυτώσει από τις μπουλντόζες, οι οποίες έχουν εντολή να το κατεδαφίσουν. Ο εργολάβος, όμως, φαίνεται ότι δεν θέλει να του το πουλήσει και κάνει τα πάντα, προκειμένου να το δει εις τα εξ’ ων συνετέθη. Από εκείνη την στιγμή, παράξενα πράγματα συμβαίνουν στην γειτονιά. Οι περισσότεροι κάτοικοι βλέπουν απόκοσμα φαντάσματα κι αερικά να κάνουν την εμφάνισή τους και να τους τρομοκρατούν. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους! Ο Μίκυ, όπως είναι φυσικό, δεν μπορεί να μείνει απαθής σε όλο αυτό κι αρχίζει να ξεδιπλώσει το αστυνομικό του ταλέντο. Που βρίσκεται, τελικά η αλήθεια? Συμπαθητικό σενάριο, που χρησιμοποιεί την νύχτα των Αγίων Πάντων σαν χρονολογικό πλαίσιο κι εμφανίζει μία υπόθεση, κομμένη και ραμμένη στο δημοφιλές Halloween. Από εκεί και πέρα, δεν λείπει και το αστυνομικό μυστήριο, αλλά ούτε και οι σκηνές που είναι αναμενόμενες. Η πλοκή έχει αξιόλογη σκηνοθεσία και η θεία Πουλχερία ήταν μία ευχάριστη προσθήκη. Το φινάλε δεν μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα, αλλά ήταν δίκαιο και το πιο ενδεδειγμένο. Γενικά ήταν μία καλή, θεματική ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Θα ακολουθήσει μία ιστορία, η οποία στηρίζει την γοητεία της στην πρωτοτυπία. Κι όταν λέμε πρωτοτυπία, εννοούμε μεγάλη πρωτοτυπία! Ο λόγος για την “Μονομαχία χορηγών”. Όλοι ξέρουμε ότι η ομάδα του Λιμνουπολιακού είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην πόλη. Αυτό φαίνεται ότι φρόντισε να εκμεταλλευτεί ο Ρόμπαξ, γίνοντας χορηγός της, με σκοπό να επωφεληθεί από την διαφήμιση των στολών και του εξοπλισμού που παρείχε στα μέλη της. Όπως είναι φυσικό μία τέτοια κίνηση εξοργίζει τον θείο Σκρουτζ, ο οποίο αποφασίζει να αντεπιτεθεί. Μετά από μεγάλο ανταγωνισμό που θα έχει με τον Ρόμπαξ, θα βρεθούν ισόπαλοι. Την τελική λύση θα την δώσει ένας τύπος, ο οποίος θα τους προτείνει μία τηλεοπτική αναμέτρηση. Να δοκιμάσουν τα προϊόντα τους σε πραγματικές συνθήκες, ζωντανά στην τηλεόραση. Η μονομαχία κλείνεται κι έτσι ο Ντόναλντ (από την μεριά του Σκρουτζ) κι ο Χάσκυ (για τον Ρόμπαξ) θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα? Πρόκειται για μία συμπαθητική ιστορία, αλλά το κλασικό μοτίβο στο οποίο κινείται, δεν την αφήνει να βγει από την σφαίρα της μετριότητας. Η πλοκή αλλάζει συνεχώς σκηνικό κι ενώ ξεκινάει με την κλασική μονομαχία ανάμεσα στους δύο πλουτοκράτες, συνεχίζει (σε πολλά σημεία) με την αντίστοιχη μονομαχία των δύο βοηθών τους. Το φινάλε, πάντως, ήταν μία ευχάριστη έκπληξη για εμένα. Το βρήκα αρκετά έξυπνο. Το σχέδιο με ικανοποίησε. Η επόμενη ιστορία του τεύχους, έχει για πρωταγωνιστή τον Κύρο Γρανάζη, κι έχει για τίτλο μία από τις πολλές εφευρέσεις του, όπως είναι “Ο ανιχνευτής των χαμένων αντικειμένων”. Ο φίλος μας βολτάρει στην πόλη, όταν ξεσπάει μία σφοδρή καταιγίδα. Μη έχοντας ομπρέλα μαζί του, προσπαθεί να βρει ένα μέρος να προστατευτεί. Μπαίνοντας σε μία καφετέρια, παρατηρεί ότι πολλοί πελάτες ξεχνούν τα αντικείμενά τους και δεν μπορούν να τα ξαναβρούν. Έτσι, θα του περάσει από το μυαλό να δημιουργήσει μία συσκευή που να είναι σε θέση να εντοπίζει τα αντικείμενα αυτά. Η κατασκευή της μοιάζει (στην αρχή) με λαγωνικό, το οποίο έχει αποθηκεύσει στην μνήμη του μία λίστα από μυρωδιές αντικειμένων και με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να τα ανακτήσει. Μία τέτοια χρήσιμη εφεύρεση, λοιπόν, δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο τον θείο Σκρουτζ, ο οποίος θα σπεύσει να την εκμεταλλευτεί για το δικό του κέρδος. Έτσι, αρχίζει η μαζική παραγωγή και φαίνεται ότι από την πρώτη ημέρα γίνεται ανάρπαστη. Ποια θα είναι, όμως, η κατάληξη? Ακόμα ένα σενάριο, που δεν είχε να μας χαρίσει κάτι φρέσκο κι ανανεωμένο, καθώς κι εδώ η εμμονή στις κλασικές μανιέρες είναι εμφανής και δεδομένη. Η πλοκή διαβάζεται ευχάριστα, αλλά όχι με μεγάλο ενδιαφέρον. Αν έπρεπε να την χαρακτηρίσω, θα την έλεγα ήπια και κάπως επίπεδη. Το χιούμορ κάνει αισθητή την...απουσία του, την ίδια ώρα που έχουμε ένα φινάλε που για να προκαλέσει γέλιο εμφανίζει έναν Σκρουτζ εντελώς παράλογο κι αχάριστο. Δεν θα έλεγα ότι θα προσπεράσω, αλλά δεν θα μου μείνει για καιρό στην μνήμη. Το σχέδιο ήταν ιδιαίτερο. Θέλει λίγο χρόνο για να συνηθιστεί. Γενικά δεν το βρήκα και τόσο...βολικό. Το τεύχος θα κατεβάσει τα ρολά με τον Ντόναλντ και τον Φέθρυ, οι οποίοι θα γίνουν “Βοηθοί φαροφύλακες”. Τα δύο ξαδέλφια βρίσκονται στο λιμάνι, όπου βλέπουν να γίνονται εργασίες στην προβλήτα του φάρου. Γεμάτοι απορία θα πιάσουν κουβέντα με τον φαροφύλακα κι αυτός θα τους εκμυστηρευτεί ότι, λόγω των εργασιών, έχει αναλάβει περισσότερες ευθύνες στην βάρδιά του, καθώς, εκτός από την λειτουργία του κλασικού φάρου, είναι επιφορτισμένος να ελέγχει κι έναν κινητό φάρο. Τότε εκείνοι θα του ζητήσουν να τον βοηθήσουν με την μισή αμοιβή. Αναλαμβάνουν, λοιπόν, τον κινητό φάρο στην βραδινή βάρδια. Ε, νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι η απόλυτη καταστροφή, θα είναι το τελικό αποτέλεσμα! Μένει μόνο να δούμε το πώς εκείνη θα έρθει. Έχω την εντύπωση ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, που γράφτηκε για να εξυπηρετήσει έναν και μοναδικό σκοπό. Να χρησιμεύει σαν σφήνα για να καλύπτονται μερικές σελίδες που χρειάζονται για να συμπληρώνεται η ύλη των περιοδικών. Η υπόθεση είναι εξαιρετικά σύντομη, αναπτύσσεται βιαστικά κι ακόμα κι ο μέτρια “διαβασμένος” αναγνώστης ιστοριών Disney, δεν θα εκπλαγεί με την πορεία της. Η πλοκή έχει κάτι από κωμικό στοιχείο (το οποίο κορυφώνεται όσο πλησιάζουμε στο φινάλε), αλλά σίγουρα δεν μας κάνει να κρατάμε την κοιλιά μας από τα γέλια. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η σχέση που έχουν τα δύο ξαδέλφια μεταξύ τους. Αυτή την φορά, ο Ντόναλντ βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τον Φέθρυ και δεν νιώθουμε ότι τον έχει παρασύρει. Μοιάζει τόσο αφελής, που είναι σαν να βλέπουμε δύο Φέθρυ. Το φινάλε δεν μας αποκαλύπτει κάτι που δεν το γνωρίζαμε από πριν, αλλά τουλάχιστον μας αφήνει με ένα χαμόγελο στα χείλη. Γενικά, όμως, θα προσπεράσω. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό.

Αν δεν κάνω λάθος το ΚΟΜΙΞ #77 (που ήταν να κυκλοφορήσει το Νοέμβριο) έχει την ιστορία "Αχ Έλατο". Τι έχετε να πείτε τώρα όλοι εσείς που γκρινιάζατε ότι χριστουγεννιάτικη ιστορία μπαίνει σε τεύχος Νοεμβρίου και όχι Δεκεμβρίου; Για αυτό έγινε τελικά αυτή η καθυστέρηση, γιατί καταλάβανε ότι ήταν λάθος τους και βρήκαν τρόπο να το διορθώσουν. Δικαιολογία τώρα και καλά λόγω covid κτλ. Σε τα μας!

Φιγουρίνια! Και στον τοίχο Ντόναλντ!!!!

Ένα noir κόμικ της Αλέξιας Οθωναίου, βασισμένο σε ένα διήγημα τινός ονόματι Ratchet. Το κόμικ δημοσιεύτηκε από το Νοέμβρη του 2019 σε συνέχειες στο ίντερνετ μέσω του socomic.gr. Μπορείτε λοιπόν να το διαβάσετε online για να δείτε εάν σας ενδιαφέρει από εδώ. Το σχέδιο είναι στα τυπικά πλέον χνάρια της δημιουργού. Αντιγράφω την περιγραφή του από το socomic "Ο μεγαλοδικηγόρος Μαρίνος Ταχτσίδης βρίσκεται στριμωγμένος μέσα στο ψυγείο του διαμερίσματος του νεκρός, με ένα τραπουλόχαρτο στο στόμα. 10 κούπα. Ο Σταύρος Καλιάτης, υποψήφιος καθηγητής στην Καλών Τεχνών, δολοφονείται μια βδομάδα αργότερα. Η καρδιά του λείπει. Στη θέση της, ο βαλές σπαθί. Ακολουθεί η ντάμα καρό. Ξημερώνει Δεκέμβρης του 2008. Η Αθήνα παίρνει φωτιά, και η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα δεν παίρνει τη δημοσιότητα που ίσως επιθυμούσε. Οι φόνοι σταματούν λες και είχε αλλάξει ξαφνικά γνώμη. Αλλά όχι. Ποτέ δεν είχε ξεστομίσει «πάσο». Απλά, εδώ και δεκαοχτώ μήνες, κοίταζε τα χαρτιά της και έπαιζε με τις μάρκες της πριν συνεχίσει να τα χώνει."

@jimmy mcduck Ξαναμπές και πάτα F5...

Eυτυχώς είσαι ο μόνος

Είμαι ο μόνος που όταν μπαίνει στο site της Καθημερινής το ημερολόγιο του Δεκέμβρη πάλι δεν περιέχει το Super Μίκυ και το ΚΟΜΙΞ . Πάλι δεν τους βγαίνει και θα τα μεταφέρουν σε άλλη μέρα;;

Το intro που έδειξες τώρα μου αρέσει πιο πολύ από εκείνο του βίντεο! Αυτό να χρησιμοποιείς αν θες. Αν και δεν είμαι και πολύ των "intro στην αρχή του βίντεο" και γενικά με κουράζουν, αυτό θα το προτιμούσα. Και επίσης, συγχαρητήρια για τους 100 για άλλη μια φορά, τους άξιζες!

Μπράβο που τα ανεβάζετε! Αυτό ήταν ελληνικό ; Ή ελληνική έκδοση αν δεν κάνω λάθος του ιταλικού ;

Μεγάλη γιορτή η σημερινή κι ας ευχηθούμε τα χρόνια πολλά στους Νίκους και τις Νικολέττες του φόρουμ μας. @germanicus, @nikolas12, @dionik, @Nikos Nikolaidis, @BATNICK, αλλά και στον @archon για τα γενέθλιά του. Με συγχωρείτε αν ξέχασα κάποιον (που σίγουρα το έκανα...). Δεν έγινε ηθελημένα. Εύχομαι να είστε υγιείς, καλότυχοι και κάθε σας επιθυμία, ευχή μου.

Το ψηφίζω σαν το μήνυμα του μηνα. Ανετα. Καλά τα λέει ρε ο @hudson Γατάκια που νομίζατε ότι δεν τα είχαν προβλέψει όλα...

Berlin. Πρώτος θάνατος. Στη ράχη έχει τον αριθμό 1. Σημάδι ότι φιλοδοξεί να είναι σειρά. Και εγώ ρωτάω "που είναι ο δεύτερος τόμος και γιατί δεν έχει βγει ακόμα". Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2020 έσκασε στον Πειραιά στο κατάστημα της Jemma. Άκουσα noir, μου άρεσε το εξώφυλλο, έσκασα κι εγώ εκεί για να προλάβω το lockdown. Ο Σταυριανός μου είπε ότι εάν το πάρω ως "Jemma Store Exclusive", θα υπάρχει και μια μικρή αφισσούλα. Δεν φημίζομαι για τη φειδώ μου. Του τα έδωσα. Μου τα έδωσε. Αλισβερίσι και νταραβέρι. Παραφυσικό, urban, neo-noir λέει από πίσω. Aλήθεια. Στο σενάριο ο Κυριάκος Αθανασιάδης. Φαν του Λαβκραφτ. Προφανώς. Φαν και των νουάρ. Κάνει αυτό που λέει το οπισθόφυλλο. Περίπου. Στη πραγματικότητα απλά στήνει τον καμβά για τον 50 χρονο βετεράνο Νίκο Κούρτη. Ο οποίος κάνει πράγματα που δεν έχω ξαναδεί Έλληνα να κάνει. Σπανίως τα βλέπω και σε ξένο κόμικ. Δεν μπορώ να σπάσω το κόμικ για σκανάρισμα. Περιορίζομαι λοιπόν σε μια εικόνα που ανέβασε ο Κούρτης στο φβ του. και σε ένα promo video που έφτιαξε η Jemma. 10000000_810525212841813_5463602137512912853_n.mp4 Το σχέδιο πραγματικά με σόκαρε. Σχεδόν οι μισές σελίδες είναι επιπέδου splash page με τρελή λεπτομέρεια και συγκλονιστική ατμόσφαιρα. It has to be seen, to be believed. Και κόσμο δημιουργεί, και παπάδες κάνει, και μητροπολίτες, και πατριάρχες. Του πήρε 2-2,5 χρόνια για να το φτιάξει. Το πιστεύω. Κομιξάρα που άνετα την εκδίδει ο οιοσδήποτε στο εξωτερικό. Ο οιοσδήποτε. φβ του Κούρτη

@Tsaklas Blade Runner 2019 Σωραίος Το vol.1 διαδραματίζεται παράλληλα με τα γεγονότα της ταινίας (Νοέμβριος 2019). Στο vol.2 έχουμε ένα χρονικό άλμα 7 ετών (2026) και βλέπουμε για πρώτη φορά Off-world. Στο vol.3, επιστροφή στο LA. Μου άρεσε πάρα πολύ το Blade Runner 2019 και το θεωρώ άξια προσθήκη στο canon. Αφού κυνηγάω να κλείσω και commission από τον Andres Guinaldo

Το τελευταίο τεύχος που βγήκε ήταν τον Αύγουστο του 1995. Αρχικά ξεκίνησε ως πολιτικό περιοδικό αλλά μετεξελίχθηκε σε lifestyle unisex. Γι αυτό το λόγο η εταιρία το σταμάτησε όπως λέει στο σημείωμα του τελευταίου τεύχους.

Το σλόγκαν του αρχικά «περιοδικό νύχτας»

Μολις τελείωσα και τη δεύτερη ιστορία του ΦΝ. Αυτή δεν μου άρεσε. Όχι όπως λέει ο αγαπητός μας @nikolas12 πιο πάνω ότι δεν τη βρήκε ιδιαίτερα απολαυστική. Εμένα δεν μου άρεσε καθόλου. Βασικά με το ζόρι την τελείωσα. Απίστευτα πολύπλοκη πλοκή χωρίς αρχή μέση και τέλος με πάρα πολλούς εμπλεκόμενους και ιδίως αν δεν ξέρεις τα παλιά χάνεις τελείως την μπάλα. Ρε παιδιά κυκλοφορεί η εξαιρετική μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της Μάρβελ. Αν θέλω τέτοιες ιστορίες υπάρχουν εκεί. Οι ιστορίες του Dr Strange και του Captain Marvel φαντάζον μπροστά της Αρλεκιν. Και θα συνεχίσω το κράξιμο Τα Ντίσνεϋ έχουν ταξίδια στο χρόνο. Μάλιστα διέπονται πάντα από κάποιες αρχές. Δεν διαταράσσουν το παρελθόν δεν συναντάς τον εαυτό σου και επιστρέφεις ελάχιστα μετά παρόλη την δουλειά που έκανες στο παρελθόν. Βασικά πράγματα δηλαδή που υπάρχουν και στο Back to the Future (εσύ καλέ μου φίλε που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και δεν έχεις δει το back to the future παράτα ότι βλέπεις και βουρ για την τριλογία ). Εδω η φάση όλη έχει ξεφτυλιστει. Σουρεαλ χρονικά παράδοξα, κενά, μηδενικά, μπρος πίσω πέρα δώθε, σφαίρες, χρονοφυλακες, διάφοροι άγνωστοι και χωρίς λόγο κακοί,..ουφφφ κουράστηκα και που τα γράφω. Δε νομίζω η πρώτη εποχή του ΦΝ να είχε τέτοιες ασυνάρτητες ιστορίες.

Ενδιαφέρον θέμα για το πέμπτο και τελευταίο τεύχος η Παγκοσμιοποίηση. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν η αντικειμενική προσέγγιση της έννοιας αυτής για τον κόσμο της οικονομίας τονίζοντας τα πολλά καλά της και πως μας βοήθησαν στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά και τα αρνητικά της όπου αρκετές κοινωνίες και οικονομίες αναπτύσσονται λιγότερο από άλλες. Η νέα οικονομία Νομίζω είναι από τις καλύτερες και πιο αληθινές ιστορίες που διάβασα σε αυτά τα πέντε τεύχη. Ουσιαστικά ξεκινάμε από μια καινοτομία ενός νέου επιχειρηματία για αγορές μέσω Ίντερνετ ή Ντακνετ το οποίο οδηγεί τους Σκρουτζ και Ρόμπαξ σε νέο ανταγωνιστικό πόλεμο όσον αφορά τις επιχειρήσεις μέσω Ίντερνετ. Μέσα από τις σελίδες βλέπουμε όλη την πορεία της κοινωνίας από τις φυσικές αγορές στις ηλεκτρονικές, στα κινητά με πρόσβαση στο Διαδίκτυο και το ολοένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον μας προς το Ίντερνετ. Το αν κι εμείς σαν κοινωνία θα απεξαρτηθούμε από αυτό και θα είμαστε λιγότερο αποχαυνωμένοι εξαρτάται από εμάς. Ταξίδι στην άκρη του ουράνιου τόξου Και η δεύτερη ιστορία είναι αρκετά μεγάλη σε μέγεθος και μακράν από τις πιο περιπετειώδεις όλης της οικονομίας του Σκρουτζ. Δεν έχει να κάνει 100% με οικονομία, αλλά προσπαθεί με μια αλληγορία γύρω από τα χρώματα του ουράνιου τόξου να περάσει κάποια ωραία μηνύματα γύρω από την παγκοσμιοποίηση που είναι κεντρικό θέμα του τεύχους. Θα έλεγα ότι τα καταφέρνει καλά, γενικά έχει πανέμορφο σχέδιο, καθώς αφορά τις περιπέτειες του Σκρουτζ και των ανηψιών μέσα στο Ντάκνετ, οπότε η φαντασία δε λείπει καθόλου και βλέπουμε συνεχώς πολύ ευφάνταστα κάδρα και εικόνες. Αερογραμμές & Αεροδρόμια Με αφορμή τις αερογραμμές τους ο Σκρουτζ και ο Ρόμπαξ αντιμετωπίζουν το πρόβλημα ενός δυοπωλίου, όπου μοιράζονται τα κέρδη αλλά θέλουν να πάρουν μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς. Έτσι σκαρφίζονται πάρα πολλές ιδέες για ενίσχυση και εμπλουτισμό των πραγμάτων που μπορείς να κάνεις στο αεροδρόμιο, βγάζοντας φυσικά τα μάτια τους αφού ξεχνούν ποιο είναι το πραγματικό προϊόν στην όλη υπόθεση. Τιμές & Αγορές Τελευταίο μάθημα του Σκρουτζ όπου ουσιαστικά επεξηγεί πως λειτουργούν η ζήτηση και η προσφορά προϊόντων σε μια αγορά και πως αυτές επηρεάζουν τις τιμές πώλησης ενός αγαθού. Πολύ χρήσιμο μάθημα, πίστευα ότι θα δοθεί και νωρίτερα. Έγκλημα και τιμωρία Ιστοριούλα πολύ λίγων σελίδων αλλά με εξαιρετικό punchline στο τέλος οφείλω να ομολογήσω. Σύνοψη Ο συγκεκριμένος τόμος είναι μακράν ο αγαπημένος μου για αυτή τη σειρά, θεωρώ ότι είχε ιστορίες που αναποκρίθηκαν 100% στον τίτλο της έκδοσης και η αλήθεια είναι πως οι πέντε ιστορίες με δύο μεγάλου μεγέθους βοήθησαν πολύ τη ροή και ανέβασε τη συνολική ποιότητα των ιστοριών.

Πολύ Μπάρμπι η πυρηνική φυσικός Christmas Jones Και να σου πω και κάτι? Τα μειονεκτήματα βγαίνουν και στο μέλλον. 2019 2015

Μάλλον λόγω lockdown. Διάβασα το σχόλιο σου και λίγες ώρες μετά, δες τι βρήκα στην αρχική μου: Είναι από την πρωτοπορία σήμερα. Το αρχικό ποστ εδώ: https://www.facebook.com/eftychiagiannaki/photos/a.1869245763353949/2822843551327494/

Έχω τελειώσει την πρώτη σεζόν του Mandalorian και έχω να πω...από τις πολύ αδιάφορες στιγμές του franchise. Από πού να ξεκινήσεις; Από τους εντελώς άχρωμους, στατικούς και βαρετούς χαρακτήρες; Την πολύ συχνά εντελώς αταίριαστα μουντή φωτογραφία (δεν βλέπουμε το Seven, Western υποτίθεται ότι είναι!); Τους ρυθμούς χελώνας των επεισοδίων; Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τυπική τηλεοπτική παραγωγή της εποχής μας με κράχτη το legacy του Star Wars απλά επειδή οι σκληροπυρηνικοί fans δεν γούσταραν καθόλου το Last Jedi και τους πειραματισμούς του, είναι πλήρως ευχαριστημένοι με ένα προϊόν το οποίο αναμασά το ίδιο στυλ, ίδιες ιδέες και ίδια ουσία με αυτά που λατρεύουν. Ο δημιουργός της σειράς, Jon Favreau, άλλωστε, είχε δηλώσει πως σε αντίθεση με άλλους (γκουχ, γκουχ Rian Johnson) που έχουν το θράσος να κάνουν ταινίες που να ευχαριστούν πρώτα εκείνους, ο πρώτος του στόχος είναι η τέρψη των fans. Και για αυτό το Star Wars επί Disney δεν θα κάνει ποτέ τέχνη...

Χρόνια πολλά @nikolas12 , @nikolas1503 και σε όλα τα παιδιά του φόρουμ που γιορτάζουν σήμερα.

Εξώφυλλα τευχών 41, 43, 47, 48, 50, 58, 62, 72, 73, 74, 76, 80, 83, 85 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Ένα κλασσικό χιουμοριστικό τσοντάκι του Κιουτσιούκη. Μια μελέτη που θέτει τον δάχτυλον επί τον τύπον των ήλων και όχι μόνο εκεί, γύρω από την ευτυχία του να έχεις τον δικό σου χώρο, γύρω από την ανεξαρτησία των 20αρηδων, τη μνήμη, τις εμπειρίες αλλά και τα στραβά του καπιταλισμού στον χώρο της σχεδόν τυποποιημένης εστίασης. Μια μελέτη επίσης που δείχνει το πόσο βλαμμένα είναι τα μικρά αδερφάκια (και ξαδερφάκια για όσους δεν είχαμε αδερφάκια, είτε διότι δεν αφήσαμε τους γονείς μας να κάνουν το λάθος, είτε διότι αυτοκτόνησαν πέφτωντας από την Ακρόπολη με το μαχαίρι μπηγμένο στην πλάτη). Με λίγα λόγια, ένα κλασσικό χιουμοριστικό τσοντάκι του Κιουτσιούκη. I did say that ως φαν πέρασα μια χαρά δεν σκανάρω σελίδες. Τυπικός Κιουτσιούκης. Όσοι δεν τον ξέρετε, να πάρετε να μάθετε. Ή να πάτε στο fb του να κάνετε χάζι

Ήρθε επιτέλους η Παρασκευή (όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές) και το τρίτο κατά σειρά επεισόδιο από την σειρά “Ισχύς & εξουσία” είναι στα χέρια μας. Ο Φάντομ δοκιμάζει τις υπερφυσικές ιδιότητες της νέας του στολής και λαμβάνει τις τελευταίες οδηγίες, λίγο πριν ξεκινήσει για την νέα του αποστολή. Ο σούπερ ήρωας της Λιμνούπολης, θα πρέπει να μεταβεί μέχρι την Ισλανδία, στα όρια του Αρκτικού Κύκλου, προκειμένου να σαμποτάρει την κατασκευή της πρώτης βαρυτικής μηχανής του Φάιρφαξ, που πρόκειται να μετατρέψει την Γη σε ένα τεράστιο διαστημόπλοιο. Ο φίλος μας φτάνει μέχρι εκεί και σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά και με την “βοήθεια” μίας μικρής κοπελίτσας, γίνεται αντιληπτός από τους Εβρονιανούς. Η μάχη δεν αργεί να φουντώσει, το ξύλο πέφτει σύννεφο κι ο Φάντομ παίρνει πρωτοβουλίες, που στην συνέχεια θα του γυρίσουν μπούμερανγκ και θα απειλήσουν, όχι μόνο την ζωή του, αλλά και την ζωή των συνεργατών του! Κάθε επεισόδιο της σειράς είναι ένα πραγματικό διαμάντι, μία ευχάριστη έκπληξη, που πιστεύω ότι ικανοποιεί ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Όσο προχωράμε, τόσο η υπόθεση αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον κι απογειώνεται στον τομέα της δράσης. Η πλοκή είναι αρκετά “ενήλικη” και περιέχει δυνατές σκηνές, ενώ μας εμφανίζει έναν πρωταγωνιστή ατρόμητο, ηρωικό, που θέλει να έχει την κατάσταση στα χέρια του και δεν διστάζει να πάει κόντρα σε όλους (καλούς και κακούς), προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του. Μου αρέσουν αυτά τα ρεαλιστικά χαρακτηριστικά που του έχει αποδώσει ο συγγραφέας. Το φινάλε, μπορεί να δίνει έναν αυτοτελή χαρακτήρα, αλλά ταυτόχρονα κόβει την ιστορία επάνω στο καλύτερο σημείο. Χρόνια είχα να νιώσω έτσι, περιμένοντας να έρθει η Παρασκευή! Το σχέδιο είναι πολύ ρεαλιστικό και με πανέμορφα, “κομπιουτερίστικα” χρώματα. Η απόδοση της μορφή του Φάντομ, είναι εξαιρετική. Η δεύτερη ιστορία του τεύχους μάς έρχεται από την σειρά “Η ιστορία της Τέχνης” και φέρει τον τίτλο “Μελιτζάνες στον μουσαμά”. Η υπόθεση μάς πάει πίσω στο μακρινό 1888, όπου ο Ντόναλντ με τον Φέθρυ έχουν επιφορτιστεί από τον θείο Σκρουτζ να βρουν έναν εκκεντρικό ζωγράφο, που ζωγραφίζει μόνο μελιτζάνες και να τον πείσουν να του πουλήσει όλα του τα έργα. Ο ζωγράφος αυτός είναι ο Τζιμ ο Τρομερός, ο οποίος διατηρεί τον ίδιο δύσκολο, βάρβαρο και γρουσούζη χαρακτήρα, που έχει και στο παρόν. Αφού τον βρίσκουν, λοιπόν, θα του προσφέρουν τα πάντα, ακόμα και το καλύβι που ονειρεύεται να αποκτήσει. Εκεί, όμως, θα έχει για γείτονα τον Τραζ, έναν άλλο ζωγράφο, με τον οποίο δεν θα αργήσει να δημιουργηθεί μεταξύ τους ένα αγιάτρευτο μίσος. Οι δύο απεσταλμένοι, λοιπόν, θα βρεθούν μεταξύ σφύρας κι άκμονος, έχοντας να αντιμετωπίσουν δύο δυναμικές προσωπικότητες. Θα καταφέρουν να ικανοποιήσουν τις διαταγές που τους έχει δώσει ο εντολέας τους ή θα γράψουν ακόμα μία αποτυχία? Πρόκειται για ένα σενάριο που εκτυλίσσεται στο παρελθόν και διαχειρίζεται αρκετά καλά το cast των χαρακτήρων που όλοι μας γνωρίζουμε. Η υπόθεση, θα μπορούσε κάλλιστα να διαδραματίζεται στο σήμερα, αλλά αυτή η συγγραφική τεχνοτροπία νομίζω ότι είναι επιτυχημένη. Η πλοκή βγάζει την ζητούμενη πλάκα, αλλά δεν έχει δυνατές σκηνές. Η σκηνοθεσία είναι άρτια, ενώ και οι διάλογοι είναι κωμικοί. Το φινάλε είναι αναμενόμενο, αλλά χαριτωμένο. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό, αλλά ο χρωματισμός ήταν το καλύτερο σημείο των εικαστικών της ιστορίας. Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τον Τζιμ με...κόκκινη γενειάδα! Σκούρα κι απειλητικά σύννεφα έχει συγκεντρωθεί επάνω από το θησαυροφυλάκιο του θείου Σκρουτζ κι ο Ντόναλντ τρέχει να δει τι έχει συμβεί. Ο Λιμνουπολίτης πλουτοκράτης φαίνεται να είναι στα μαύρα πανιά κι ο λόγος είναι ότι δεν πάει καλά ένα παρωχημένο παιχνίδι που έχει δημιουργήσει. Αντιθέτως, το νέο και σύγχρονο παιχνίδι του αντιπάλου του, του Ρόμπαξ, πουλιέται σαν ζεστό ψωμάκι. Μάταια ο Ντόναλντ τον προτρέπει να εκσυγχρονίσει κάπως τις ιδέες του. Την ίδια ώρα, ένας περίεργος τύπος, θα κάνει την εμφάνισή του στο γραφείο του και θα του προτείνει μία περίεργη συνεργασία. Πρόκειται για έναν Ιρλανδό, ο οποίος έχει στην κατοχή του έναν χάρτη της πατρίδας του, που αναφέρει την ακριβή τοποθεσία που βρίσκεται “Ο θησαυρός του ουράνιου τόξου”, ένα τσουκάλι γεμάτο χρυσά νομίσματα, που ο θρύλος λέει ότι βρίσκεται στο σημείο που τελειώνει αυτό το πανέμορφο φυσικό φαινόμενο. Θα του ζητήσει, λοιπόν, να χρηματοδοτήσει την ερευνητική αποστολή και να μοιραστούν τα κέρδη. Ο Σκρουτζ δεν αργεί να πειστεί και μαζί με τον Ντόναλντ θα ξεκινήσουν για το σμαραγδένιο νησί. Άραγε θα πάει καλά αυτή η αποστολή ή μήπως ο νέος συνεργάτης του Σκρουτζ κρύβει κάποιο σκοτεινό μυστικό? Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο συνδυάζει το παιδικό παραμύθι και τις λαϊκές δοξασίες, με το κινηματογραφικό σασπένς. Βασίζεται επάνω σε μία ιδέα, βγαλμένη από θρύλους και παραδόσεις, η οποία υλοποιείται με μία πλοκή αρκετά σοβαρή και καλογραμμένη. Η ροή είναι κλιμακούμενη κι όσο κυλούν οι σελίδες, χαρίζονται στον αναγνώστη έντονες σκηνές, γεμάτες μυστήριο, αλλά κι ανατροπές. Η ολική ανατροπή έρχεται, όπως είναι φυσικό, στο φινάλε, το οποίο ήταν σχετικά έξυπνο. Γενικά είναι μία αξιόλογη ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Στην συνέχεια ο Λούντβιχ Φον Ντρέηκ θα δώσει νέα υπόσταση στο ρητό “Εργασία και χαρά”. Ο παντογνώστης καθηγητής επιστρέφει από ένα επιστημονικό συνέδριο και είναι τόσο χαρούμενος που συναντήθηκε με τους συναδέλφους του. Κάποια στιγμή, κάπου έξω από την Λιμνούπολη, το αυτοκίνητό του παθαίνει βλάβη κι ακινητοποιείται. Ευτυχώς, εκεί κοντά βρίσκεται το αγρόκτημα της Γιαγιά Ντακ, κι έτσι πηγαίνει μέχρι εκεί για να πάρει λίγο νερό για το ψυγείο του αυτοκινήτου. Η ιδιοκτήτρια του αγροκτήματος, όμως, λείπει για δουλειές κι έχει μείνει μόνο ο Πασχάλης, ο οποίος (όπως είναι φυσικό) το έχει ρίξει στον ύπνο. Ο υπναράς παραγιός, λοιπόν, θα του εκμυστηρευτεί ότι θεωρεί την δουλειά πολύ κουραστική και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του. Τότε ο Λούντβιχ θα του προτείνει διάφορους τρόπους, ώστε να παράγει έργο, με την ελάχιστη προσπάθεια. Θα μπορέσει, άραγε, να αλλάξει τον χαρακτήρα του φίλου μας? Μιλάμε για ένα σενάριο, που χαιρόμαστε να διαβάζουμε, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις τού περιοδικού. Η υπόθεση είναι χιουμοριστική κι αρκετά απλή, δίνοντας ένα ευχάριστο αποτέλεσμα. Ο Λούντβιχ κι ο Πασχάλης είναι δύο χαρακτήρες που φαίνεται να έχουν χημεία μεταξύ τους κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Δεν υπάρχουν εντάσεις, αλλά όμορφοι και φιλικοί διάλογοι, που δίνουν ηρεμία. Η πλοκή δεν έχει κάποια αξιομνημόνευτη στιγμή, αλλά μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Όσον αφορά το φινάλε, είναι αναμενόμενο, αλλά λίγο υπερβολικό (ο Πασχάλης έφαγε ωμά αυγά? ). Είπαμε ο φίλος μας είναι ένας φαταούλας ολκής, αλλά εδώ νομίζω ότι το παράκανε. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο και κάπως στατικό. Κι ερχόμαστε στην τελευταία ιστορία του τεύχους, στην οποία ο Κύρος κι ο Σκρουτζ πάνε “Διακοπές στο διάστημα”. Ο Κύρος βρίσκεται στο εργαστήριό του κι αισθάνεται εξαντλημένος από την δουλειά. Το καλοκαίρι έχει τελειώσει κι εκείνος δεν πρόλαβε να πάει διακοπές. Θέλοντας, λοιπόν, να ξεφύγει από τον ανυπόφορο κι απαιτητικό Σκρουτζ, τσεκάρει με το σούπερ τηλεσκόπιό του κάποιους μακρινούς πλανήτες για να πάει μερικές ημέρες για να ξεκουραστεί, μακριά από όλους. Την ώρα που φορτώνει το διαστημόπλοιό του για να αναχωρήσει, τον επισκέπτεται ο θείος Σκρουτζ για να του ανακοινώσει ότι οι τουριστικές του επιχειρήσεις (με την έλευση του φθινοπώρου) διαγράφουν αρνητικό πρόσημο κερδών. Έτσι, πείθει τον συμπαθή και φιλότιμο εφευρέτη να τον πάρει μαζί του και να εξερευνήσουν τους διάφορους πλανήτες διακοπών. Εκεί θα συναντήσουν πολλά ευτράπελα και θα ζήσουν πολλές περιπετειώδεις στιγμές. Πρόκειται για ένα σενάριο που έχει μία υπόθεση παιδική και πολύ χοντροκομμένη, κατά την ταπεινή μου άποψη. Παραδέχομαι ότι η πλοκή διαθέτει φαντασία, αλλά σχεδόν όλες οι σκηνές (τουλάχιστον λίγο μετά την αρχή) είναι υπερβολικές και με πολλές συγγραφικές ευκολίες. Υπήρχαν, όμως, κι αρκετά γκαγκ που μου έφεραν χαμόγελο στα χείλη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά, κατά την ανάγνωση, μου έρχονταν στο μυαλό οι περιπέτειες του Στορμ! Και φυσικά έσκασα στα γέλια, όταν διάβασα για τον περίφημο ιδρώτα του...γκόρτσου! Το φινάλε είναι εξίσου κωμικό. Εν κατακλείδι, είναι μία ιστορία που δεν θα μου μείνει για πολύ στο μυαλό, αλλά πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί για το χιούμορ που παράγει. Το σχέδιο είναι αρκετά όμορφο και με αριστοτεχνική απόδοση των τοπίων. Και στον εικαστικό τομέα, λοιπόν, φαίνεται να έχει κατατεθεί φαντασία.

Πάντως, πλάκα-πλάκα, περιμένατε ποτέ ότι θα είχαμε τόση ανυπομονησία για το ΚΟΜΙΞ και το Super Μίκυ? Πάω στοίχημα ότι θα ανέβουν οι πωλήσεις τους αυτόν τον μήνα!

Αν ισχύει αυτό, το πιθανότερο είναι τα επόμενα να βγουν μέσα Ιανουαρίου και να αλλάξει μόνιμα το χρονοδιάγραμμα των κυκλοφοριών.

Κι εγώ θέλω να κοιτάξω τι συνδυασμοί και πόσοι υπάρχουν . Κυρίως βασικά με ενδιαφέρει τι τεύχη Φάντομ και Ντόναλντ έχει .

Μετα απο 2 χρονια ηρθαν και οι απτες αποδειξεις να επιβεβαιωσουν την επανεκδοση και του Σεραφινο και του Τιραμολά Αντλησα το υλικο απο το Μικρα κλασικα Σεραφινο τομος 33 που περιελαμβανε 4 τευχακια α περιοδου,φυσικα χωρις τα εξωφυλλα τους..

Παιδιά πάω να κάνω άμεση αγορα μην τυχόν μου το χαλάσετε