Αίθουσα Νικητών

Μπελάδες στις Φυτείες Χθες το έπιασα στα χέρια μου, σήμερα το διάβασα. Φτιάξτε καφέ και αράξτε να διαβάσετε την άποψή μου Στα της έκδοσης Ξεκινάω την κριτική μου από εδώ που τα πράματα είναι πιο αντικειμενικά. Εξαιρετική ποιότητα, όπως μας έχει συνηθίσει τελευταία η εταιρεία. Χοντρές γυαλιστερές σελίδες που αναδεικνύουν τα χρώματα, στιβαρή κόλληση. Είναι γενικά μια έκδοση που χαίρεσαι και μόνο να την πιάνεις στα χέρια σου. Το εξώφυλλο είναι σίγουρα πιο ωραίο απ΄το προηγούμενο με την κιτρινίλα. Θα μπορούσαν βέβαια απ΄τη στιγμή που το έκαναν σχεδόν όπως το παλιό, να το κάνουν ακριβώς όπως το παλιό, δηλαδή με λίγο μεγαλύτερο κίτρινο πλαίσιο ώστε να χωράει τον τίτλο του άλμπουμ και να έχει το Νο87. Για λόγους συνέπειας. Όχι ότι δεν μ΄αρέσει αυτό αλλά ουσιαστικά έχουμε 3ο διαφορετικό εξώφυλλο μέσα σε λίγα χρόνια. Α, επίσης το εξώφυλλο μου φάνηκε λίγο πιο λεπτό απ΄τα προηγούμενα. Ειδικά από κάτι "Ντάλτον Θείοι" και "Γη της Επαγγελίας" είναι σίγουρα πιο λεπτό, όπως και οι εσωτερικές σελίδες. Δεν το λέω για αρνητικό. Δεν είναι ανάγκη να είναι πολύ χοντρές οι σελίδες, αρκεί να μην είναι και εφημερίδας. Επίσης έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στη μετάφραση και την επιμέλεια. Δεν διέκρινα κάποιο λάθος σ΄αυτήν την πρώτη μου ανάγνωση Πάμε και στο ζουμί τώρα. Σενάριο Πριν ξεκινήσω να πω ότι μπορείτε να διαβάσετε άφοβα την κριτική μου, δεν έχω γράψει spoilers. Λοιπόν. Mετά τον Καουμπόυ στο Παρίσι ο Ζουλ πάει τον Λούκυ Λουκ σε άλλο ένα μέρος που δεν έχουμε συνηθίσει να τον βλέπουμε. Τη Λουιζιάνα με τις βαμβακοφυτείες της. Σε αντίθεση βέβαια με το Παρίσι, εδώ ο ΛΛ έχει ξαναβρεθεί σ΄αυτό τον τόπο, αλλά ήταν περαστικός (στο άλμπουμ "Η Κούρσα του Μισισιπή"). Ιστορία που να διαδραματίζεται εξ΄ολοκλήρου στο νότο δεν έχουμε ξαναδεί. Ούτε ιστορία με πρωταγωνιστές μαύρους (σε κάποια άλμπουμ εμφανίζονταν ως κομπάρσοι), ούτε ιστορία με θέμα το ρατσισμό. Άρα στο θέμα πρωτοτυπίας είμαστε ok Είμαστε λίγα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Οι μαύροι τυπικά έχουν αποκτήσει την ελευθερία τους, αλλά στην πράξη δεν είναι ακριβώς έτσι. Την περιοχή εξακολουθούν να διαφεντεύουν οι λευκοί πλούσιοι γαιοκτήμονες, όπου βλέπουν τους μαύρους ως κατώτερη ράτσα. Όλα αυτά έρχεται να τα ανατρέψει ο ΛΛ, ο οποίος έχει και τη βοήθεια του μαύρου σερίφη Μπας Ριβς. Αυτό προκαλεί την οργή των λευκών και της Κου Κλουξ Κλαν κι έτσι ο ΛΛ γίνεται στόχος. Περιληπτικά αυτή είναι η υπόθεση. Στην ιστορία έχουμε και τους Ντάλτον και η αλήθεια είναι στην αρχή ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος μ΄αυτό. Λέω "ωχ, άντε πάλι μια ιστορία που οι Ντάλτον θα εμφανίζονται ως guests χωρίς να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό". Ευτυχώς εδώ δεν ήταν έτσι. Η παρουσία τους είχε νόημα, έβγαζε και γέλιο (ειδικά οι περιπέτειές τους στους βάλτους είχαν πολύ φάση) Και τώρα που είπα για γέλιο, το χιούμορ του Ζουλ αν και ελαφρώς πιο διακριτικό απ΄το προηγούμενο άλμπουμ, ήταν παρόν και ήταν εύστοχο. Οπότε άλλος ένας φόβος μου ευτυχώς δεν επαληθεύτηκε. Θεωρούσα ότι κόμικ με τέτοια θεματολογία υπήρχε κίνδυνος να παραείναι "σοβαρό". Ευτυχώς δεν συνέβη. Άρα μέχρι εδώ είμαστε πολύ καλά. Πρωτότυπο σενάριο, ενδιαφέρον σενάριο, χιούμορ. Τι άλλο θες; Πάμε και στα 1-2 αρνητικά του άλμπουμ. Η ιστορία άργησε να ξεδιπλωθεί. Θα πω χαρακτηριστικά ότι είχα φτάσει στη σελίδα 30 (κάπου στα 2/3 του άλμπουμ δηλαδή) και ακόμα να εμφανιστεί η ΚΚΚ, ακόμα να φτάσουν οι Ντάλτον στη Λουιζιάνα. Ενώ ούτε κατάλαβα πότε διάβασα 30 σελίδες (αυτό βέβαια είναι καλό γιατί σημαίνει ότι η ιστορία ήταν φουλ ευχάριστη μέχρι εκείνο το σημείο και έφευγε νεράκι), άρχισα να αγχώνομαι ότι δεν θα προλάβει να ολοκληρωθεί ή ότι θα έχει ένα απότομο και εύκολο φινάλε. Τελικά έγιναν κάποια πραγματάκια που προωθούσαν την εξέλιξη και συνολικά οκ, δεν μπορώ να πω ότι είχαμε απότομο κλείσιμο. Απλά περίμενα να γίνουν περισσότερα. Να έχουμε περισσότερη δράση. Έχω δηλαδή την αίσθηση ότι ο ΛΛ δεν έκανε πολλά πράματα σ΄αυτήν την ιστορία. Ουσιαστικά ήταν ο λόγος του απέναντι στο λόγο των ντόπιων λευκών. Στο τέλος είχαμε κάτι αναπάντεχο που έκλεισε με ωραίο τρόπο την υπόθεση. Θα μπορούσες βέβαια να το πεις "σεναριακή ευκολία" αλλά σε χιουμοριστικό κόμικ είμαστε, μπορώ να το δικαιολογήσω. Απ΄το να δω ένα ακόμα εύκολο και ανέμπνευστο φινάλε τύπου "ο ΛΛ πυροβολάει τα όπλα των αντιπάλων του και τους συλλαμβάνει" (κάτι που έχουμε δει πολλές φορές κι έχει καταντήσει κουραστικό) προτιμώ το φινάλε που είχαμε (δεν λέω ποιο είναι για να μη σποϊλάρω) Σχέδιο Εδώ δεν θα γράψω πολλά. Ο Ασντέ είναι σταθερή αξία. Μπορεί να μην έχουμε τη φουλ λεπτομέρεια που είχαν κάποια απ΄τα προηγούμενα άλμπουμ του, αλλά συνολικά το αποτέλεσμα είναι πολύ καλαίσθητο και ευχάριστο στο μάτι. 1-2 καρέ μάλιστα αξίζει να τα παρατηρήσετε περισσότερο, έχουν κρυμμένα gags. Α, επίσης να πω ότι οι μαύροι είναι σχεδιασμένοι με political correct τρόπο, όπως προστάζει η εποχή μας. Συμπέρασμα Άλλο ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ μετά το Παρίσι. Η σειρά έχει αρχίσει να ξαναβρίσκει το δρόμο της και χαίρομαι γι΄αυτό. Εννοείται μην περιμένετε να διαβάσετε κάτι στο επίπεδο του Γκοσινύ. Δεν ξαναγράφονται τέτοιες ιστορίες. To "Μπελάδες στις Φυτείες" το βάζω λίγο πολύ στο επίπεδο του προηγούμενου άλμπουμ. Στο Παρίσι είχα βάλει 6.5/10 επειδή με ξενέρωσε λίγο το "εύκολο" φινάλε που λέγαμε και προηγουμένως. Εδώ μ΄άρεσε κάπως περισσότερο (άσχετα αν δεν το βρήκα ιδανικό), οπότε προς ώρας θα βάλω ένα 7/10

Από το οπισθόφυλλο : Η «Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς» σχηματίστηκε το 1934, ήταν η πρώτη κομπανία με μπουζουκομπαγλαμάδες σπεσιαλίστες μουσικούς. Αποτελούνταν από τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Γιώργο Μπάτη, που υπήρξε ο «νονός» του ονόματος της ορχήστρας και τους Μικρασιάτες, Ανέστο Δελιά και Στράτο Παγιουμτζή. Ο Μάρκος ήταν τότε 29 χρονών, ο Δελιάς 22, ο Στράτος 28 με 30 και ο Μπάτης, από τους πρωτομάστορες του ρεμπέτικου, 45 με 50, του οποίου οι ηχογραφήσεις εντοπίζονται από τις αρχές του αιώνα. Το ρεμπέτικο δεν άφησε εποχή μόνο ως μουσικό φαινόμενο, αλλά και ως κοινωνικό φαινόμενο, που δεν έγινε ποτέ κατεστημένο στη μουσική μας παράδοση. Αναπτύχθηκε κυρίως με τη μικρασιατική καταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων από τα παράλια, που έφεραν μαζί τους ανατολίτικους ήχους και τους αμανέδες. Η θεματολογία των τραγουδιών καταπιάνεται με θέματα καθημερινότητας και κυρίως μαγκιάς. Ένας υπόγειος κόσμος αρχίζει να ανατέλλει, ένας κόσμος που ο έρωτας, τα ναρκωτικά και η τιμή συχνά εναλλάσσονται, συνθέτοντας το κοινωνικό υπόβαθρο του ρεμπέτικου τραγουδιού. To graphic novel βασίστηκε στο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Όλα Βαίνουν Καλώς Εναντίον Μας», φιλοτεχνήθηκε από τον Δημήτρη Κερασίδη και το εξώφυλλο σχεδιάστηκε από τον Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη! Σχόλια: Το διάβασα και μου άρεσε Η έκδοση πολύ καλή, καλό χαρτί με καλό δέσιμο. Εξώφυλλο με "αυτιά" που δένει ακόμα καλύτερα την έκδοση. Ξεκινάει με την ιστορία της τετράδας με φωτογραφίες και πλήρες ιστορικό. Το κόμικ με ταξίδεψε και με έβαλε στη "μυρουδιά" της εποχής. Το σχέδιο απλοϊκό αλλά δένει με το σενάριο, όπως και ο χρωματισμός. Το τέλος μου φάνηκε απότομο αν και πιθανόν να φταίει ότι είχα απορροφηθεί εντελώς από την ιστορία Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις του ρεμπέτικου και της λαϊκής ελληνικής μουσικής, αυτή η ιστορία είναι άλλωστε ένα ορόσημο στη λαϊκή μουσική σκηνή. Ευχαριστούμε για τα εναλλακτικά εξώφυλλα τον hudson.

Προστέθηκε το 8ο τεύχος του τίτλου με τίτλο "Ζαγκόρ εναντίον Βρυκόλακα"

To νέο Μπελάδες στις Φυτείες κυκλοφόρησε και έχουμε πλέον στη βάση το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο: Μου αρέσει πολύ η έκδοση όπως την έπιασα στα χέρια μου, έχει γυαλιστερό εξώφυλλο και πολύ ωραίο χαρτί στο εσωτερικό. Περισσότερα γύρω από την ιστορία, όταν τη διαβάσω

μακαρι να ξαναγυρισουν στο κλασικο εξωφυλλο οπως το σημερινο τευχος και να ξαναβγαλουν τα προηγουμενα τευχη με το παλιο μοτιβο αυτη η κιτρινιλα θυμιζει δυστυχως προσφορα απο εφημεριδα

Για να πω την αλήθεια, δε με ενοχλούσε πολύ το κίτρινο πλαίσιο. Όμως πρέπει να πω ότι το νέο εξώφυλλο είναι πολύ όμορφο. Μακάρι να είναι ένα σημάδι αλλαγής. Να δούμε περισσότερη όρεξη από τη Μαμούθ να δοκιμάσει καινούρια πράγματα και να αυξήσει την εκδοτική της παραγωγή.

Εγώ νομίζω η οξύ ήταν απλώς ευγενικοί, δεν θα μπορούσαν ποτέ να πουν ότι δεν έχουν τα δικαιώματα δημοσίως, τα έχει η απέναντι πλευρά θα ήταν σαν να τους ''διαφημιζαν''. Για αυτό απάντησαν έτσι.

Μάλλον φαίνεται ότι έχω κόλλημα με την αστυνομική λογοτεχνία Έχω διαβάσει τα 9 πρώτα και συνεχίζω... Φοβερή γραφή, τρομερό σασπένς,είναι διαχρονικά, είναι μοναδικά. Πολύ ωραία έκδοση με όμορφα εξώφυλλα. Ευελπιστώ να τα πάρω όλα.

Δεν ξέρω, σίγουρα καλύτερος από το theatrical cut, αλλά και πάλι πολύ CGI και design που θυμίζει minor level κακό στους Power Rangers. Έναν Steppenwolf πιο κοντά στο κόμικ παιγμένο από Idris Elba θα έβλεπα πολύ ευχάριστα. Αλλά και πάλι δε γίνεται με reshoots να κάνει ολικό redesign τον βασικό κακό σου, οπότε μόνο μικροδιορθώσεις μπορούν να γίνουν.

Το trailer που περιμέναμε σήμερα ήταν το ίδιο με αυτό που είδαμε στο DC Fandome με 5-6 δευτερόλεπτα επιπλέον υλικό και η μεγάλη διαφορά ήταν όλο ασπρόμαυρο.Πλέον υπάρχουν φήμες που θ΄λουν τον Snyder να θέλει να βγάλει το snyder cut και σε ασπρόμαυρη κόπια.Τώρα περιμένουμε τι θα μας πει στο livestream που θα κάνει και ήδη μας κέρασε νέα φωτογραφία από stepenwolf.Θέλω γνώμες

μολις το πηρα απο το ψιλικατζιδικο της γειτονιας μου

Εγγύηση η Agatha Christie και εγώ ότι έχω διαβάσει από αυτήν μου έχει αρέσει. Αυτή η έκδοση όντως πολύ όμορφη με ωραία εξώφυλλα και με σχετικά καλή τιμή. Μάλλον έχουν σκοπό να κυκλοφορήσουν όλη την βιβλιογραφία της άλλα βγάζουν κάθε φορά 10 νέες κυκλοφορίες και δεν τους προλαβαίνω

Αγαπητοί αναγνώσται, κάμαμε λίστα newsletter για να σας στέλνουμε τα λινκς καινούριων τευχών στο εμαιλ σας. Εγγραφείτε τώρα! Βολεύει. http://eepurl.com/hiYJsb Επίσης πλέον έχουμε κ twitter. Αν έχετε κ εσείς ακολουθήστε μας: https://twitter.com/barksrosakomix Και για να μην το ξεχάσουμε. Την Κυριακή έρχεται Σούπερ Σνούπερ (τεύχος #3) μαζί με ένα μικρό δωράκι (όχι ένθετο). Ευχαριστούμε!

Οι περισσότεροι που αναφέρεις είναι ακόμα στο Greek-Team, αλλά τα χρόνια πέρασαν και οι υποχρεώσεις δεν αφήνουν χρόνο για μεταφράσεις. Ότι γίνεται ανεβαίνει και στο OpenSubtitles εκτός από τους υπότιτλους της GTRD, που ανήκει η Giovanni7 και είναι αποκλειστικά για το Greek-Team.

Γνήσιο τέκνο της underground σκηνής των αμερικανικών κόμικς, ο Τζεφ Σμιθ επηρέασε καθοριστικά τη σκηνή της 9ης Τέχνης στη γενέτειρά της. Λίγο πριν το αριστουργηματικό «Bone» κλείσει τα 30 χρόνια από τη δημιουργία του, αναστοχάζεται την πορεία του από την εποχή που τα κόμικς ήταν είδος πολυτελείας μέχρι τις μέρες που μεταφέρονται στο Netflix. Αν κάτι χαρακτηρίζει τα κόμικς του Τζεφ Σμιθ, αυτό είναι η πρωτότυπη μίξη ετερόκλητων στοιχείων με αριστοτεχνική αρτιότητα. Καρτουνίστικοι ήρωες μέσα σε ένα μεσαιωνικής αισθητικής περιβάλλον επικής φαντασίας – λέγε με «Bone». Επιστημονική φαντασία εμπνευσμένη από τις πιο σκοτεινές διαδρομές του Νίκολα Τέσλα σερβιρισμένη με νεονουάρ αφηγηματικό ύφος – λέγε με «Rasl». Εξέλιξη και παλαιοανθρωπολογία σε ένα αρχέγονα ρομαντικό ταξίδι αναζήτησης χαμένων κόσμων – λέγε με «Tuki». Αν απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν τόσο διαφορετικές δουλειές να προέρχονται από τον ίδιο άνθρωπο, η απάντηση είναι σχετικά απλή: η έμφυτη περιέργεια, η διαρκής αναζήτηση νέων ερεθισμάτων και φυσικά το ταλέντο είναι μερικά μόνο από τα γνωρίσματα ενός από τους επιδραστικότερους δημιουργούς κόμικς της σύγχρονης εποχής. Η συζήτηση μαζί του δεν ήταν μόνο ενδιαφέρουσα, αλλά και ανεξάντλητη. Bone Χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας από πλευράς μου, θα ήθελα να ξεκινήσω τη συζήτησή μας με τις επιρροές σου, σχετικές ή μη με κόμικς. Έμαθα να διαβάζω επειδή έπρεπε να ξέρω τι σκαρφιζόταν ο Τσάρλι Μπράουν και η παρέα του στα στριπ των κυριακάτικων εφημερίδων «Peanuts». Λάτρεψα το Θείο Σκρουτζ και τον Ντόναλντ Ντακ, την εποχή που ο Καρλ Μπαρκς ήταν γνωστός ως «ο καλός σχεδιαστής παπιών» – έκανε τόσο ολοκληρωμένες και περιπετειώδεις ιστορίες. Ένα κέρμα του Θείου Σκρουτζ έπεφτε στο βυθό, και για να το βρουν θα ανακάλυπταν τη Χαμένη Ατλαντίδα – κανείς άλλος δεν έγραφε τέτοιες ιστορίες! Ήξερα ότι ο Ουώλτ Ντίσνεϋ είχε δημιουργήσει το Μίκυ Μάους και τον Ντόναλντ Ντακ και ότι ο Σουλτς είχε φτιάξει το Σνούπι, έτσι ήθελα κι εγώ να έχω το δικό μου χαρακτήρα. Έφτιαξα μερικούς στο νηπιαγωγείο και κάπως έτσι μπλέχτηκα με αυτόν το μικρό τύπο που έμελλε να γίνει ο Φόουν Μπόουν. Κατά τα λοιπά έχω αμέτρητα αγαπημένα βιβλία: το «Μόμπι Ντικ» είναι ευρέως γνωστό πως αποτελεί το αγαπημένο μου βιβλίο. Μου άρεσε ο Μαρκ Τουέην («Χακλμπέρι Φιν»), η εκδοχή του Τόμας Μάλερι για το Βασιλιά Αρθούρο («Le Morte d’ Arthur»), η πρώτη μου σχεδόν ψυχεδελική εξερεύνηση της επικής φαντασίας, η μυθολογία, και πολλά ακόμη, όπως και ταινίες. Ο ρυθμός του κινηματογράφου με συνάρπαζε πάντα. Ήμουν 15 χρονών όταν πρωτοβγήκαν «Τα Σαγόνια του Καρχαρία» του Στίβεν Σπίλμπεργκ και απλά έμεινα κάγκελο με αυτό που είδα – ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να μάθω πώς ακριβώς γυρίζεται μία ταινία, για να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα. Φυσικά οι αναφορές είναι αμέτρητες. Στο δια ταύτα, θεωρούσα σημαντικό να μεταφέρω όσα μου έμαθαν όλα αυτά τα διαφορετικά μέσα στη δουλειά μου. Και αυτό ίσως ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Όταν πρωτοξεκίνησα διαπίστωσα ότι σε μεγάλο βαθμό οι επιρροές των περισσότερων δημιουργών κόμικς και όλα όσα έμαθαν ήταν από τα κόμικς. Και νομίζω αυτός είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο το «Bone» έκανε τη διαφορά: ο ρυθμός μου και ο τρόπος που λέω ιστορίες διέφερε από την αυστηρή λογική των κόμικς. Το «Μόμπι Ντικ» αλλά και το «Pogo» του Ουώλτ Κέλι βρίσκουν φόρο τιμής στις σελίδες του «Bone» Έχω διαβάσει συνεντεύξεις που περιγράφεις την αμερικάνικη σκηνή κόμικς στα πρώτα σου βήματα, πώς αυτή διαμορφώθηκε παράλληλα με την έκδοση του «Bone» και το ρόλο που έπαιξε το τελευταίο σ’ αυτήν την πορεία. Πώς είναι τώρα η κατάσταση και ποια η θέση του «Bone» στις σημερινές συνθήκες; Έχει αλλάξει ραγδαία. Τριάντα χρόνια πριν ήταν πολύ διαφορετικά. Είδα τη σκηνή να μεγαλώνει, να εξαϋλώνεται σαν μαύρη τρύπα, να αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από άντρες αναγνώστες. Σταδιακά άρχισαν να φέρνουν τις φιλενάδες του, και γυναίκες ξεκίνησαν να αγοράζουν και να δημιουργούν κόμικς – όχι ότι δεν υπήρχαν και πριν, αλλά ήταν ισχνή μειοψηφία. Σήμερα είναι πολλές. Συνεπώς το πρώτο είναι η διεύρυνση, η ποικιλομορφία αναγνωστών και δημιουργών. Η μεγαλύτερη αλλαγή αφορά κυρίως στην καθιέρωση των γκράφικ νόβελ ως της βασικής μορφής παραγωγής κόμικς. Παλιά θεωρούνταν σπάνιο είδος, και φυσικά δεν πωλούνταν εκτός των κλασικών «κομιξάδικων», μαγαζιά που βοήθησαν τον κλάδο να μην πεθάνει, κατέπνιγαν όμως τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης. Όταν πρωτοξεκίνησε το «Bone» στα μέσα του ’90 μας απέρριπταν οι βιβλιοθήκες, η amazon, οι μεγάλοι εκδότες. Ο λόγος ήταν κατά βάση επειδή ήταν κόμικ και επειδή ήταν αυτοεκδιδόμενο, με αποτέλεσμα να χάνουμε μεγάλο μέρος του πιθανού ακροατηρίου μας επειδή δεν είχαμε πρόσβαση στο σύστημα διανομής βιβλιοθηκών και βιβλιοπωλείων. Όλα αυτά πλέον έχουν αλλάξει. Σήμερα το «Bone» συνεχίζει να πουλάει τόσο καλά που δεν μπορώ να το πιστέψω! Ακόμα και στο amazon είναι μέσα στα 10.000 best-sellers – μπορεί να μην ακούγεται τόσο εντυπωσιακό, αλλά πίστεψέ με, είναι! Bρίσκεται εκεί από το 2004, πάνω από 15 χρόνια. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι νέοι δημιουργοί μου λένε ότι μεγάλωσαν με και εμπνεύστηκαν από το «Bone». Και ο τρόπος που έγινε αυτό με εκπλήσσει! Πάντοτε περίμενα να δω κάτι παρόμοιο, αλλά δεν έγινε μέχρι σήμερα. Αλλά ξαφνικά βρέθηκαν τόσοι δημιουργοί κόμικς, τρεις γενιές μετά, να μου λένε ότι ήταν πηγή έμπνευσης για αυτούς, ενώ οι δουλειές τους δεν έχουν καμία σχέση με τη δική μου! Είμαι πολύ περήφανος και ευτυχισμένος για αυτό, δε με νοιάζει να μείνω ο «τύπος που έκανε το Bone» μέχρι να πεθάνω! Το πάντρεμα ετερόκλητων στοιχείων με την εισαγωγή καρτουνίστικων ηρώων σε ένα ρεαλιστικό περιβάλλον επικής φαντασίας είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του «Bone» (στα ελληνικά από την Jemma Press) Δεν ξεκίνησα με σκοπό να φτιάξω κάτι κλασικό. Έφτιαξα μια ιστορία που εγώ θα ήθελα πολύ να διαβάσω πιτσιρικάς. Πάντα το είχα στο μυαλό μου σαν μια μεγάλη ιστορία με το Θείο Σκρουτζ, δομημένη με αρχή, μέση και τέλος, όπως ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, που επιφέρει πραγματικές συνέπειες στους χαρακτήρες. Δεν ήταν κάτι που συνηθίζεται στα κόμικς. Ο Τσάρλι Μπράουν τόσα χρόνια μετά παραμένει περίπου 10 χρονών. Έφερα τις επιρροές μου από τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία, γι’ αυτό και προκάλεσε το ενδιαφέρον. Ήθελα λοιπόν να κάνω τη δουλειά που με συνάρπαζε πρώτιστα ως αναγνώστη. Όμως ένα κόμικ έχει πολλή δουλειά. Πρέπει να το γράψεις, να κάνεις τα σκαριφήματα, τα μολύβια, το μελάνι, περνάς από την ίδια ιστορία τόσες πολλές φορές σε διαφορετικές φάσεις, γι’ αυτό πρέπει να σου αρέσει. Ειδικά αν πρόκειται να ξοδέψεις 12 αναθεματισμένα χρόνια πάνω της. Στο «Bone» δε χρησιμοποίησα κάποια μαγική συνταγή: απλά ήμουν πολύ τυχερός που το έκανα, τη στιγμή που το έκανα. Και δούλεψε. Και όλως περιέργως, δούλεψε και στις 36 διαφορετικές γλώσσες που μεταφράστηκε. Το ξεκαρδιστικό κεφάλαιο της «Απίθανης Αγελαδοδρομίας» δεν ήταν σχεδιασμένο να ενταχθεί στην ιστορία του «Bone» – προστέθηκε κατόπιν της αλληλεπίδρασης του Τζεφ με τους αναγνώστες Πέρα από το πρωτότυπο κεντρικό «δίπολο» – το οποίο παραμένει υπαρκτό καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας – ανάμεσα στο κωμικό, καρτουνίστικο στοιχείο και το πιο σκοτεινό της επικής φαντασίας, παρατηρούμε αφηγηματικά μοτίβα να εναλλάσσονται και να αλλάζουν ένταση: Η ιστορία ξεκινάει από τους κατοίκους της Μπόουνβιλ και μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά στο γίγνεσθαι της Κοιλάδας, η αφήγηση πυκνώνει, τα διαρκή επιδερμικά gags δίνουν τη θέση τους στο μυστήριο και τις αποκαλύψεις, τις δολοπλοκίες, τις προφητείες, τις σκληρές μάχες. Το ίδιο συμβαίνει και στο σχέδιο, το οποίο απ’ το εύπλαστο, στρόγγυλο έντονα μελανωμένο περνάει στο πιο λεπτομερειακό και λεπτοδουλεμένο. Ήταν συνειδητή επιλογή; Ή μήπως η ιστορία, από ένα σημείο και μετά, πήρε «σάρκα και... οστά», παρασύροντάς σε και καθορίζοντας τις επιλογές σου; Είναι γεγονός ότι μέχρι τότε δεν υπήρχε κάποιο ευρέως διαδεδομένο έργο που «πάντρευε» αυτά τα δύο εκ πρώτης όψεως ετερόκλητα στοιχεία. Στα δικά μου μάτια δεν ήταν κάτι περίεργο. Πάντοτε διάβαζα Καρλ Μπαρκς, μου άρεσαν τα κινούμενα σχέδια με τον Μπαγκς Μπάνι, την ίδια στιγμή που κοιτούσα πολλά βιβλία από τη Γαλλία: ο Μπιλάλ, το νουάρ του Ταρντί, η επική ή επιστημονική φαντασία για μεγάλους του Μοέμπιους... Και λέω, γιατί να μην πάρω αυτήν την φαντασία για μεγάλους και να βάλω τα κόμικς που λάτρευα μέσα σε αυτήν, όπως το «Pogo» ή το «Peanuts»; Βάλε τον Ντόναλντ και το Θείο Σκρουτζ σε μία ιστορία του Μοέμπιους, μου έβγαζε απόλυτο νόημα! Σε ποιον δε θα άρεσε; Δε μου είχε φανεί πολύ τολμηρό – χρόνια μετά μου αποκάλυψαν, μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου στο χώρο, ότι πίσω από την πλάτη μου στοιχημάτιζαν ότι δε θα πάει καλά ένα κόμικ με καρτούν να τριγυρίζουν στον κόσμο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, και φυσικά μου απολογήθηκαν για αυτό όταν τους διέψευσε η πραγματικότητα. Ήταν λοιπόν λίγο απ’ όλα. Ήταν πολύ συνειδητή απόφαση εξ αρχής να εξασφαλίσω ότι οι Μπόουν θα άλλαζαν όσο λιγότερο γινόταν, καθώς ήξερα ότι θα έπαιρνε χρόνια για να ολοκληρωθεί η ιστορία, υπολόγιζα περίπου μία δεκαετία. Και ήξερα επίσης ότι σε δέκα χρόνια το σχεδιαστικό μου στιλ θα άλλαζε – αν παίζεις κιθάρα θα είσαι πολύ καλύτερος μετά από δέκα χρόνια καθημερινής εξάσκησης. Το ίδιο προφανώς ισχύει και με το σχέδιο. Από τη στιγμή που τελείωσε όμως, κάποιος μπορεί να το διαβάσει μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Αν υπήρχαν ευδιάκριτες αλλαγές στους πρωταγωνιστές, θα ήταν πρόβλημα. Οι υπόλοιπες αλλαγές, κυρίως όσον αφορά την ιστορία που έγινε πιο γλαφυρή, ρεαλιστική και σκληρή όσο προχωρούσε, ήταν επειδή το επέβαλε η ιστορία, αλλά και ακριβώς επειδή γινόμουν καλύτερος καλλιτέχνης. Για παράδειγμα, η Θορν στην αρχή μοιάζει μεν πολύ ανθρώπινα ρεαλιστική συγκρινόμενη με τους Μπόουν, αλλά παρόλα αυτά έχει αυτήν την παιδικότητα που θα συναντούσες σε μία πριγκίπισσα των κινούμενων σχεδίων της Disney. Στο τέλος της ιστορίας τη σχεδίαζα πολύ περισσότερο ρεαλιστικά, τις αναλογίες της, τη μέση της, τα άκρα της, και είχα γνώση αυτού, αλλά αισθάνθηκα ότι λειτουργούσε στην ιστορία – η Θορν εξελισσόταν σαν άνθρωπος, έγινε μεγάλη κοπέλα, έγινε πραγματική γυναίκα, ενήλικας που έχει βαριές ευθύνες και τις έχει αποδεχτεί. Αυτό δε σημαίνει ότι κατέβαλλα προσπάθεια για να τη σχεδιάσω διαφορετικά ή, αν θες, καλύτερα, απλά μου έβγαινε και το υιοθέτησα, σε αντίθεση με την περίπτωση των Μπόουν όπου αυτοπεριοριζόμουν. Βάζοντας μελάνι στην τελευταία σελίδα του «Bone» Πριν αφοσιωθείς αποκλειστικά στη δημιουργία κόμικς είχες εργαστεί στον τομέα των κινουμένων σχεδίων. Αυτό είναι φανερό από το σχέδιο, το οποίο χαρακτηρίζεται από έντονη κίνηση, όσο και από το στήσιμο των καρέ και τη σκηνοθεσία με «ζωντανή», φυσική ροή. Πόσο σημαντική είναι αυτή η εμπειρία για έναν σχεδιαστή κόμικς; Είναι εμφανέστατη η επίδραση των κινουμένων σχεδίων στη δουλειά μου. Στα κινούμενα σχέδια βρέθηκα επειδή, αν και σχεδίαζα, δεν ήμουν ακόμα έτοιμος να ξεκινήσω ένα κόμικ. Είχα μερικούς φίλους στο Κολλέγιο οι οποίοι μου πρότειναν να ανοίξουμε ένα στούντιο κινουμένων σχεδίων. Ασχολήθηκα 8 χρόνια πριν παραχωρήσω το μερίδιό μου στους συνεργάτες μου. Ασχολούμασταν με κακοπληρωμένες τοπικές, ιδιωτικές και κρατικές διαφημίσεις, σταδιακά όμως γίναμε αρκετά καλοί και γνωστοί σε εθνική κλίμακα. Μετά από τις μεγάλες επιτυχίες ταινιών όπως «Η Μικρή Γοργόνα» και «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών», πολλά στούντιο άρχισαν να φτιάχνουν κινούμενα σχέδια, όπως η Dreamworks, συχνά όμως έβγαιναν εκτός χρόνου και έψαχναν μικρά στούντιο σαν το δικό μας, ακόμα και για 5 λεπτά από μία ταινία. Είχε πλάκα, και αυτό που έμαθα ήταν ότι αν σχεδιάζεις ένα χαρακτήρα 1000 φορές μαθαίνεις πολλά πράγματα: όχι μόνο πώς να διατηρείς σταθερό το σχήμα και τη μορφή του, αλλά και πώς να τον τοποθετείς στο χώρο, και για να το κάνεις αυτό η κατασκευή του πρέπει να έχει γίνει με προνοητική σκέψη. Αποφεύγεις να το παρακάνεις με λεπτομέρειες γιατί θα σπαταλάς πολύ χρόνο να σχεδιάζεις κουμπιά και φερμουάρ – οπότε κράτα ένα κουμπί αντί για 5. Αυτό εξηγεί και τη σχεδιαστική απλότητα των Μπόουν. «Bone» Το πιο σημαντικό στοιχείο όμως που μετέφερα στα κόμικς ήταν οι βασικοί κανόνες των κινουμένων σχεδίων και του καδραρίσματος ενός συγκεκριμένου πάνελ. Αυτά συνοψίζονται στις εξής δύο αρχές: 1. Την αντίληψη του «screen right» και «screen left». Σε σκηνές με έντονη κίνηση πρέπει όλη η ροή να κατευθύνεται προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην «Αγελαδοδρομία». Συνεχίζω τη λήψη από τη μεριά που διάλεξα αρχικά, δεν την αλλάζω εκτός αν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Έτσι ο αναγνώστης κινείται νοητά διαρκώς προς εκείνη την κατεύθυνση, «βιώνει» την κίνηση. 2. Τον κανόνα των 180 μοιρών, που σημαίνει ότι όταν έχεις δύο χαρακτήρες να μιλάνε στις δύο άκρες του χώρου, μπορείς να γυρίσεις το πλάνο πίσω από τους ώμους του ενός, αρκεί ο άλλος να μένει στην ίδια θέση απέναντί του. Αυτοί είναι βασικοί κανόνες για τον κινηματογράφο, κατά συνέπεια και για τα κινούμενα σχέδια, και πιστεύω πως εφαρμόζονται τέλεια και στα κόμικς. Με αφορμή την 30η επέτείο του «Bone», ο Jeff Smith και το επιτελείο του ετοιμάζουν αρκετές ειδικές εκδόσεις και εκδηλώσεις Πριν ένα χρόνο ανακοινώθηκε η μεταφορά του «Bone» στο Netflix, μετά από πολλά χρόνια αναμονής για τη μεταφορά του στην οθόνη. Θα γίνει επιτέλους; Είμαι λιγότερο κυνικός απ’ ότι με παλαιότερες συνεργασίες. Η προσέγγιση του Netflix με έπεισε να ανακτήσω το ενδιαφέρον μου στη μεταφορά του «Bone» μετά από 10 χρόνια άκαρπων συζητήσεων με στούντιο του Χόλιγουντ, τα οποία επέμεναν στην παραγωγή μίας αυτοτελούς ταινίας 1.30 ώρας για ένα έργο 9 τόμων! Το Netflix κατάλαβε μακράν καλύτερα με τι έχουμε να κάνουμε και έχει τη δυνατότητα να το αναπτύξει ακριβώς όπως στο κόμικ, δηλαδή σε μορφή σειράς – για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό, τόσο για την ομαλή εξέλιξη της ιστορίας όσο και για τη γνωριμία με τους χαρακτήρες, την ταύτιση. Σε αντίθεση με τις επιταγές των χολιγουντιανών στούντιο στο παρελθόν για CG, συμφωνήσαμε στο 2D animation που αποτυπώνει καλύτερα το πνεύμα της σειράς. Τα κακά νέα είναι ότι λόγω της πανδημίας πήγαμε πίσω ένα χρόνο, κατά συνέπεια δε νομίζω να έχουμε κάτι πριν το 2023. Τα καλά νέα είναι ότι η καθυστέρηση μας έδωσε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα εξαιρετικό καλλιτεχνικό επιτελείο. Ο Νίκολα Τέσλα στο «Rasl» Ήταν εύκολη η μετάβαση από το «Bone» στο «Rasl», ένα κόμικ εντελώς διαφορετικό τόσο σε θεματική και ύφος όσο και σε αφηγηματικές και εικαστικές τεχνικές; Υπήρξα ανέκαθεν λάτρης της επιστημονικής φαντασίας, διαβάζοντας από μικρός έργα των Clarke, Asimov, ή τα πιο αλλόκοσμα του Burroughs. Επίσης μου άρεσε το νουάρ – όταν τελείωνα το «Bone» έβλεπα ταινίες με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, όπως «Το Γεράκι της Μάλτας». Όπως ήταν φανερό και από την πρώτη μου δουλειά, μου αρέσει να αναμιγνύω διαφορετικά είδη. Η μετάβαση όμως ήταν πολύ δύσκολη. Πρώτον, το αφηγηματικό στυλ του νουάρ επιτάσσει την πρωτοπρόσωπη αφήγηση – κατά συνέπεια, έπρεπε διαρκώς να εφευρίσκω τρόπους η εξέλιξη της πλοκής να λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια του ήρωα. Δεύτερον, μου αρέσει η επιστημονική φαντασία που παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της. Έτσι αφιέρωσα 4 χρόνια μελετώντας τη Φυσική σχετικά με τα παράλληλα σύμπαντα και τη θεωρία των χορδών, καθώς και τις θεωρίες συνομωσίας που προκύπτουν από τη ζωή και το έργο του Νίκολα Τέσλα. Εικόνα από το «Rasl» Δηλαδή ότι διαβάζουμε στο «Rasl» είναι επιστημονικά και ιστορικά τεκμηριωμένο; Πάνω-κάτω ναι. Βλέπεις, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση μου εξασφάλισε τη δυνατότητα να είμαι λιγότερο ακριβής, αφού δεν αναπαράγω τα γεγονότα αλλά τα διυλίζω μέσα από το φίλτρο του πρωταγωνιστή. Τα περισσότερα όμως είναι 100% αληθινά. Ήμουν αρκετά αυστηρός! Ειδικά όσον αφορά τον Τέσλα, πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα που έχει δώσει τροφή στο 99,9% των θεωριών συνομωσίας: από τα UFO μέχρι την Περιοχή 51, βρίσκεται κάπου από πίσω. Οι εφευρέσεις του, με αποκορύφωμα την ακτίνα του θανάτου, αλλά και ο τρόπος που κατέληξε από λαμπρός επιστήμονας σε παρανοϊκό μπατίρη – καθώς και ο μυστηριώδης θάνατος, μία μέρα πριν συναντηθεί με εκπρόσωπους της κυβέρνησης στο Λευκό Οίκο – τον καθιστούν μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα με την οποία αξίζει να ασχοληθεί κανείς. Εικόνα από το «Tuki» Στην πιο πρόσφατη δουλειά σου, το «Tuki: Save the Humans», καταπιάνεσαι πάλι με κάτι εντελώς διαφορετικό και πρωτότυπο. Υπήρξε μία πραγματική στιγμή στην Ιστορία 2 εκατομμύρια χρόνια πριν, κατά την οποία περισσότερα από ένα ανθρώπινα είδη, με διαφορετικά μεγέθη και ικανότητες, συνυπήρχαν ταυτόχρονα – 11 για την ακρίβεια. Σταδιακά η εξέλιξη οδήγησε τα πιο αδύναμα σε εξαφάνιση, αλλά η συγκεκριμένη ιδέα, την οποία εμπνεύστηκα όταν επισκέφτηκα το φαράγγι Ολντουβάι στην Τανζανία, την κοιτίδα της ανθρωπότητας, με ιντρίγκαρε πολύ. Κατέληξα λοιπόν να αναμιγνύω στοιχεία παλπ μυθοπλασίας στα πρότυπα του Κόναν του Βάρβαρου και του Ταρζάν, με χαμένους κόσμους, την εξέλιξη και την παλαιοανθρωπολογία. Το ξεκίνησα ως webcomic αλλά τελικά αποφάσισα να το βγάλω σε ένα βιβλίο 200 σελίδων, το οποίο θα κυκλοφορήσει του χρόνου. Εικόνα από το «Tuki» Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν αισθάνθηκες ποτέ δέσμιος της τεράστιας επιτυχίας της πρώτης σου δουλειάς, του «Bone», αν εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, σου προκάλεσε αμηχανία, περιορίζοντας τον αυθορμητισμό σου όσον αφορά στις επόμενες κινήσεις σου, υπό το φόβο των συγκρίσεων. Με λίγα λόγια, αν ένα από τα δημοφιλέστερα αποφθέγματα των κόμικς έχει εφαρμογή και στην περίπτωσή σου: «Η μεγάλη δύναμη φέρνει και μεγάλη ευθύνη». Η δημιουργία του «Bone» αλλά και η υποδοχή που του επιφυλάχθηκε ήταν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Όταν το τελείωσα χρειάστηκα αρκετό χρόνο να συνέλθω πριν κάνω κάτι άλλο. Ήταν δύσκολο. Χρειάστηκε να αλλάξω τον τρόπο που γράφω γιατί είχαν δημιουργηθεί μηχανισμοί που ήταν δύσκολο να αποτινάξω. Το σίγουρο είναι ότι δεν είχα ποτέ την ψευδαίσθηση ότι θα καταφέρω κάτι τόσο μεγάλο – απεναντίας, προσπάθησα να εκμεταλλευτώ τη δημοφιλία του «Bone» για διαφημιστικούς λόγους. Μπορεί το «Rasl» να μην ήταν το ίδιο δημοφιλές αλλά πήγε καλά: βραβεύτηκε ως το καλύτερο γκράφικ νόβελ τη χρονιά που κυκλοφόρησε αυτοτελώς. Εκείνη ίσως ήταν η στιγμή της πλήρους απελευθέρωσης, σταμάτησε να με απασχολεί η σύγκριση. Από εδώ και πέρα με ενδιαφέρει μόνο να κάνω ό,τι με γεμίζει, όπως συμβαίνει και με το «Tuki». Θέλω να σταθώ όμως λίγο στο κομμάτι της ευθύνης. Πάντοτε αισθανόμουν ότι χρωστάω πολλά στο χώρο, σε όσους με εμπιστεύτηκαν και με βοήθησαν, ότι οφείλω να το ανταποδώσω. Φυσικά δεν υπάρχει τρόπος να το ανταποδώσω στον Νιλ Γκέιμαν ο οποίος βγήκε στην τηλεόραση εθνικής εμβέλειας και είπε στον κόσμο να ψάξει το «Bone», μπορώ όμως να το ανταποδώσω στη νέα γενιά. Και το κάνω. Ασχολήθηκα ενεργά με το Small Press Expo, γυρνούσα σε όλους τους πάγκους και αγόραζα κάτι απ’ τον καθένα – όταν μου τα έδιναν δωρεάν έλεγα «όχι, θα το αγοράσω και θα το υπογράψεις». Σε αυτό το πλαίσιο ξεκίνησα μία αντίστοιχη εκδήλωση στην περιοχή μου, στο Κολόμπους του Οχάιο. Ένας από τους στόχους που έχω θέσει με τους συνεργάτες μου στο Cartoon Crossroads Columbus είναι η σύνθεση νέων φερέλπιδων δημιουργών κόμικς με τους καταξιωμένους του είδους, γιατί θυμάμαι πόσο σημαντικό ήταν για μένα να συναντάω τον Αρτ Σπίγκελμαν και τον Φρανκ Μίλερ στα πρώτα μου βήματα, να συνειδητοποιώ ότι είναι πραγματικοί άνθρωποι και να μου δίνουν χρήσιμες συμβουλές. Στο τέλος της ημέρας όμως, είσαι εσύ και ένα κομμάτι χαρτί. Αν θέλεις να κάνεις κόμικς, τότε πρέπει απλά να το τολμήσεις. Και το σχετικό link...

Καταπληκτική συνέντευξη, μπράβο Γιάννη! Κάποια στιγμή η jemma πρέπει να σκεφτεί σοβαρά να ξανακυκλοφορήσει την σειρά!

Η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε με αφορμή την επικείμενη συμπλήρωση 30 χρόνων από τη δημιουργία του εμβληματικού "Bone", και αποτελεί παράλληλα την εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου και μία από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές του σύντομου δημοσιογραφικού βίου μου. Εν μέσω πανδημίας, κατάφερα να κλέψω λίγο χρόνο από το αρκετά πιεσμένο, όπως αποδείχθηκε μετά από 6 μήνες συνεννοήσεων, πρόγραμμα του Τζεφ Σμιθ, για μία συνέντευξη 1 ώρας και 40 λεπτών, η οποία στην πραγματικότητα επρόκειτο για μία ενθουσιώδη συζήτηση ανάμεσα σε έναν φανατικό θαυμαστή με τον παιδικό του ήρωα. Το "Bone" υπήρξε το πρώτο μη-ντισνεϋκό κόμικ που με συνεπήρε τόσο, όταν το ανακάλυψα περί τα 12 μου έτη, και άνοιξε διάπλατα το δρόμο μου προς την εξερεύνηση άλλων κομιξικών μονοπατιών, πέραν των παπιών και των ποντικιών. Υπό αυτήν την έννοια, αντιλαμβάνεστε τον ενθουσιασμό και τη συγκίνησή μου να "ανακρίνω" για αρκετή ώρα έναν άνθρωπο που, αν και έβλεπα πρώτη φορά, αισθανόμουν ότι γνώριζα χρόνια - νομίζω το ίδιο κι εκείνος, αφού από ένα σημείο και μετά, μιλώντας μου είτε για παλιά είτε για νέα πρότζεκτ, συμπεριφερόταν σα μικρό παιδί! Συζητήσαμε για τα πάντα, πολλά από τα οποία δε χώρεσαν στην τελική μορφή της συνέντευξης (επιφυλάσσομαι για εκτενέστερη αγγλική βερσιόν), και θα μπορούσαμε να συζητάμε άλλες τόσες ώρες. Εκτός των άλλων, πρόκειται για την πρώτη συνέντευξη που πραγματοποιώ μέσω τηλεδιάσκεψης, μία πρωτόγνωρη και αμήχανη αλλά αρκετά πρακτική εμπειρία, πόσο μάλλον στις συνθήκες που ζούμε. Ελπίζω να την απολαύσετε όσο εγώ!

9 συναρπαστικές ιστορίες διάσημων σχεδιαστών: Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΑΥΛΗΤΗΣ The Pied Piper of Duckburg Ο Ντον Ρόσα ολοκληρώνει μια ημιτελή ιστορία του Καρλ Μπαρκς Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΚΑΧΟΥΝΑ Kahuna Lunacy Ο Βίκαρ εικονογραφεί ένα σενάριο του Πατ και της Κάρολ Μακ Γκρηλ ΤΡΟΠΙΚΟ ΧΡΥΣΑΦΙ Tropical Gold Μια ιστορία σε σενάριο του Περ Χέντμαν και σχέδιο του Σεζάρ Φεριόλι ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ Mind games Ο Κάρλος Μότα εικονογραφεί ένα σενάριο του Φρανκ Γιόνκερ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ The SS Courtesy O Άριλντ Μίντουν εικονογραφεί ένα σενάριο του Τέργιε Νόρντμπεργκ ΕΤΟΙΜΗ ΓΙΑ ΜΑΧΗ Ready to Rumble Ο Μάρκο Ρότα εικονογραφεί ένα σενάριο του Πωλ Χάλας ΠΛΗΡΩΜΗ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ Own Medicine Μια ιστορία σε σενάριο και σχέδιο του Κάρι Κορχόνεν ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΤΑΞΗ A Class divided Ο Αντρέα Φερράρις εικονογραφεί ένα σενάριο της Μάγια Άστρουπ ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΧΑΡΤΑΕΤΟΥ The Kite Fight Μια ιστορία σε σενάριο και σχέδιο του Νόελ Βαν Χορν Το αγαπημένο περιοδικό μικρών και μεγάλων από αυτή την Παρασκευή 28/8 στα περίπτερα

Είπα να ξεκινήσω να γράφω και σε αυτό το θέμα, μιας και θέλω πλέον να το παρακολουθώ ενεργά ώστε να διαβάζω όλες τις παραπάνω ενδιαφέρουσες προτάσεις σας. Επειδή διανύω περίοδο που κρατάω κάβα τα αδιάβαστα κόμικς για την περίοδο των Χριστουγέννων, έχω πλακωθεί στα βιβλία. Συγκεκριμένα: Οδύσσεια 2001: Ένα αριστούργημα της επιστημονικής φαντασίας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του είδους. Ωραιότατη εξέλιξη της ιστορίας, χωρίς πολλές σάλτσες και με αστρονομικά στοιχεία/ δεδομένα να απλώνονται σε όλο το βιβλίο. Με βοήθησε ιδιαίτερα να καταλάβω καλύτερα την ταινία του Κιούμπρικ. Η συγκεκριμένη έκδοση που διανεμήθηκε από την πορτοκαλί αλυσίδα χαρακτηρίζεται πολύ προσεγμένη με σκληρόδετο εξώφυλλο και υφασμάτινο σελιδοδείκτη. Οδύσσεια 2010: H συνέχεια του ανωτέρω βιβλίου. Η ιστορία συνεχίζει στα ίδια στάνταρ με το προηγούμενο μέρος. Με ικανοποίησε, αν και η έκδοση της Anubis είχε μερικά λαθάκια (γραμματικά, συντακτικά κλπ). Πύρινη Οργή: Πολύ γρήγορη ροή με αμείωτο ενδιαφέρον. Από τα βιβλία του Κινγκ που οι ρυθμοί αφήγησης είναι φρενήρεις. Θεωρώ είναι από τα πολύ δυνατά έργα του και αξίζει να επενδύσει ο καθένας. Η δολοφονία του Ρότζερ Άκροιντ: Το δεύτερο βιβλίο που διάβασα από Άγκαθα. (Το πρώτο ήταν το "Δεν έμεινε κανένας"). Εξαιρετικό. Έπιασα τον εαυτό μου να μην θέλω να το κλείσω ώστε να δω τι θα συμβεί παρακάτω. Ίσως να ξεκινήσω να αγοράζω και άλλα από την ίδια, καθώς η δουλειά των εκδόσεων Ψυχογιός αποδεικνύεται άκρως επαγγελματική και προσεγμένη, με πολύ καλή επιμέλεια- καλή ποιότητα χαρτιού- όμορφα εξώφυλλα.

Παρέλαβα σήμερα από γνωστό κομιξάδικο της Αθήνας (χωρίς καθυστέρηση) Δύο παρατηρήσεις α.Υπέροχο εξώφυλλο του Λούκυ Λουκ χωρίς το κίτρινο πλαίσιο. β. Οι τελευταίες εκδόσεις της Μαμούθ τα σπάνε από άποψη ποιότητας χαρτιού, χρωμάτων κτλ.

Τόμος 31 ~ The Mighty Thor ~ Αναζητώντας τους Θεούς O nikolas12 έκανε φανταστική δουλειά-παρουσίαση του τόμου οπότε εγώ θα περιοριστώ στο να καταθέσω την προσωπική μου άποψη. Έχουμε λοιπόν το σχέδιο όπου δεν μου άρεσαν τα τετράγωνα σώματα (Thor, Ηρακλής κτλ). Κατά τα άλλα ήταν όμορφο και με ωραία χρώματα. Στο σενάριο πάλι δεν με ενθουσίασε κάτι, ιδιαίτερα όταν τελειώνει ο τόμος και σε αφήνει στη μέση της πλοκής. Υπήρχαν πολλά subplot που καταντάνε κουραστικά. (Διαβάζοντας και την άποψή μου για την έκδοση της Οξύ, βλέπω ότι ούτε εκεί είχαμε καλύτερο κλείσιμο.) Τελικά τον τόμο τον βρήκα όπως πίνω τον καφέ μου, μέτριο και ελαφρύ.

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #335 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (η επιστροφή του @Βασιλεύς των κόμικς!!! ). Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Στο τέλος του χρόνου" (2ο επεισόδιο). Το κομβόυ παρελαύνει χωρίς να ξέρει τι το περιμένει... "Η πιο μεγάλη περιπέτεια." Ο Σκρούτζ χάρη στον Παντάξιο καταφέρνει να ζήσει τις έντονες συγκινήσεις που είχε τόσο πολύ ανάγκη. "Ο γύρος του κόσμου σε 80 κλικ." Μίκυ, Γκούφυ και Ντόναλντ καθαρίζουν την σοφίτα του του δεύτερου για να κάνουν το πικνικ για το οποίο τους κάλεσε. "Οι σούπερ τούρτες." Ο Ντόναλντ χάρη στην εφεύρεση του Κύρου κάνει τις τούρτες του πιο απολαυστικές. "Αντζούγιες και ρουμπίνια." Η Τρούντυ έχει ετοιμάσει ένα ρομαντικό δείπνο για δύο αλλά έχουνε βραδινές επισκέψεις. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Το πρώτο κεφάλαιο ,μετά το εισαγωγικό, δίνει απαντήσεις αλλά δημιουργεί και ερωτήματα. Οπότε υπομονή για τις καταιγιστικές εξελίξεις σε έξι ημέρες. Αφού ρουφήξετε αυτό κεφάλαιο βεβαίως-βεβαίως.... Διότι είναι συγκλονιστικό!!! Πανέμορφη και πολύ διδακτική η δεύτερη ιστορία του τεύχους. Πολύ καλό σενάριο που σε κρατά καθηλωμένο. Η περιπέτεια των τριών φίλων στην τρίτη ιστορία έχει άρωμα παλιών κινουμένων σχεδίων. Είναι πρωτότυπη, με αξιόλογο σενάριο και πολύ καλούς χαρακτήρες. Έχει όμορφο σχέδιο και αποτίει φόρο τιμής σε ένα από τα πιο γνωστά βιβλία και στον συγγραφέα του. Άκρως διασκεδαστική και η ζαχαροπλαστική περιπέτεια του Ντόναλντ. Σίγουρα είναι η πιο αδύναμη του τεύχους αλλά διαβάζεται εξίσου ευχάριστα. Το τεύχος κλείνει με την καλύτερη περιπέτεια του πιο διάσημου παράνομου ζευγαριού που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Στο τέλος του χρόνου" (2ο επεισόδιο). 2. "Ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα κλικ." 3. "Αντζούγιες και ρουμπίνια." 4. "Η πιο μεγάλη περιπέτεια." 5. "Οι σούπερ τούρτες." 9/10!!! Ω ναι. Λύλα, Κόκορον και Φάντομ άψογοι. Υπέροχος ο Σκρούτζ. Στην τρίτη πανέμορφη ιστορία δε ξέρω γιατί επιλέξανε στον τίτλο το "κλικ." Όμορφες και οι τούρτες του παπιού μας. Που μόνο άτυχο δεν ήταν. Τέλος, ευελπιστώ να δούμε και άλλες όμορφες ιστορίες με το ζεύγος Πητ και Τρούντυ Αυτά τα ολίγα!!!

Χθες ολοκλήρωσα κι εγώ την ιστορία "Ισχύς και Εξουσία. Αυτό που θέλω να πω (και που δεν το περίμενα είναι η αλήθεια) ΡΚΝΕ ή όχι, κι εμένα μου άρεσε πολύ. Πάμε για την επόμενη !

Τόμος 31: The Mighty Thor - Αναζητώντας τους Θεούς 31ος τόμος και δεύτερη ιστορία Thor στη συλλογή και πάμε να δούμε τι διαβάσαμε σε αυτήν την έναρξη του δεύτερου μισού της συλλογής. Σενάριο Μου αρέσουν γενικά οι δουλειές τον Jurgens, θεωρώ ότι όχι άδικα είναι από τους καλούς συγγραφείς κόμικ και δικαίως. Στο αφιέρωμα στο τέλος του τόμου θα δει κανείς πόσες πολλές δουλειές έχει κάνει και κρατήστε ότι δεν είναι μόνο συγγραφέας, αλλά και σχεδιαστής πολλών τευχών. Το run του στο Thor θεωρείται αξιόλογο, προσωπικά είναι η πρώτη ιστορία που πιάνω στα χέρια μου και για να πω την αλήθεια σεναριακά δεν ενθουσιάστηκα. Το σενάριο έχει αρκετούς άξονες και έτσι όπως το βλέπω λειτουργεί και σαν χαλαρό reboot του χαρακτήρα μετά τα γεγονότα που έχουμε στο section του τόμου που μας λέει τι έχει προηγηθεί. Το βασικό γεγονός είναι ότι στο τέλος του πρώτου τεύχους, σε μια μάχη των Avengers ο Thor κι ένας νοσηλευτής που βρισκόταν κοντά, ο Jake Olson πεθαίνουν. Ωστόσο χάρη στον Marnot ανασταίνονται, αλλά ζουν στο ίδιο σώμα. Από εκεί και πέρα ξεκινούν διάφορες ιστορίες που αφορούν και τις υποστάσεις του ήρωα. Δηλαδή έχουμε μάθει ότι η Asgard έχει καταστραφεί και ο Thor ψάχνει απαντήσεις για το που βρίσκονται οι συμπατριώτες του, ενώ πρέπει να ισορροπήσει και την ανθρώπινη του φύση, τη σχέση του Jake Olson με την αρραβωνιαστικιά του, το γεγονός ότι η Jane Foster υποψιάζεται ότι ο Thor είναι πίσω από τον Olson λόγω του ότι χρησιμοποιεί εκφράσεις του παλιού συντρόφου της και alter ego του Thor, Donald Blake, πρέπει να ξέρει πότε θα μεταμορφώνεται σε ήρωα και να προσέχει να μην αποκαλύψει τη διπλή του ταυτότητα, οδηγία που έχει από τον Marnot. Ταυτόχρονα βλέπουμε και κάποια άλλα subplots όπως το ότι ο Odin, ο πατέρας του Thor έχει φυλακιστεί και έχει κατηγορηθεί άδικα για επίθεση στους Θεούς του Ολύμπου. Μήπως δεν είναι η καταλληλότερη επιλογή; Θέλω να πω ότι μια συλλογή όπως αυτή πρέπει να μας παρέχει όσο το δυνατόν πιο αυτόνομες ιστορίες γίνεται, δηλαδή να έχουν αρχή, μέση και τέλος και όλα αυτά με ποιοτικό γράψιμο. Εδώ όμως έχουμε την αρχή ενός μεγάλου run, συνεπώς ο Jurgens σπέρνει σπόρους, οι οποίοι θα κρατήσουν για πολλά τεύχη. Σε αυτήν την αυτόνομη ιστορία πραγματικά κλείνουν ελάχιστα subplots. Πότε έχουμε τεύχος που πολεμάει ο Thor συγκεκριμένο εχθρό, πότε ασχολούμαστε με την Asgard, πότε με τη ζωή του Jake Olson, πότε με τον φυλακισμένο Odin και εν τέλει όταν τελειώνουμε τίποτα από όλα δεν έχει φτάσει σε μια κορύφωση, τίποτα δεν έχει ολοκληρωθεί. Είναι σαν το πρώτο κεφάλαιο ενός βιβλίου, αλλά αν δεν τρελαίνεσαι με το σενάριο δε μπορείς να το κρίνεις 100% γιατί είναι κυρίως set ups και δεν έχεις το υπόλοιπο υλικό να δεις τα pay offs. Σχέδιο Δεν είμαι μεγάλος φαν του John Romita Jr., ειδικά με τα τετράγωνα πρόσωπα του αλλά γενικά βρίσκω το σχέδιο του hit or miss. Υπάρχουν τίτλοι όπως το Spider-Man που μου αρέσει πολύ και θεωρώ πως και στο Thor κάνει καλή δουλειά, Έχει πιάσει το νόημα του ήρωα, ζωγραφίζει μεγάλα καρέ, καθαρές μάχες, ακόμα και για κάποιον που δεν συμπαθεί ιδιαίτερα το σχέδιό του, εδώ μπορείς να πεις ότι έχει παραδώσει ένα πολύ άρτιο αποτέλεσμα. Επίσης μιλάμε για τόμο με ωραίο χρωματισμό, ιδιαίτερα πλούσιο σε χρώματα. Για ποιους προτείνεται και τελική σύνοψη Αν είσαι μεγάλος φαν του Thor ή των Jurgens/Romita Jr. αξίζει. Αν παίρνεις όλη τη συλλογή αξίζει. Αν σου αρέσει το υπερηρωικό, μπορείς να σχηματίσεις γνώμη, προσωπικά δεν τρελάθηκα. Για όσους αγοράζουν περιστασιακά τη συλλογή, το θεωρώ hard pass, υπάρχουν αναρίθμητες καλύτερες επιλογές. Δεν έχω άποψη σε σχέση με την έκδοση της Οξύ για να κρίνω αν είναι καλύτερος χωρίς τα άλλα τεύχη ή χειρότερος. Ξέρω πως ο άλλος τόμος Thor της συλλογής, ο όγδοος ήταν από τους καλύτερους που διάβασα, ενώ ο συγκεκριμένος εντάσσεται στους μέτριους προς βαρετούς. Δεν ενθουσιάστηκα σε κανένα σημείο, ούτε θεωρώ την ιστορία must. Ίσως αν πιάσω κάποια στιγμή τη συνέχεια να έχω καλύτερη άποψη.

Ας πω τις εντυπώσεις μου και για τον 27ο τόμο της σειράς. Διαβάστηκε και η πολυθρύλητη Διάλυση των Εκδικητών και τα συναισθήματά μου είναι θετικότατα (παρά κάποιες ελάχιστες ενστάσεις μου). Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο χαρακτηρίζεται από τεράστιες σκηνές καταστροφής, που μερικές εξ’ αυτών με άφησαν με ανοιχτό το στόμα. Κυριολεκτικά πλημμυριζόμαστε με σκηνές εκρήξεων, απόλυτου χάους, ακόμα κι αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς κάποιων από τους βασικούς πρωταγωνιστές. Ο αναγνώστης σίγουρα συμμερίζεται το σάστισμα της στιγμής παρέα με τους Avengers. Κι όλα αυτά δοσμένα με αληθοφάνεια και με τέτοιον τρόπο, ώστε να κρατείται καλά κρυμμένο το ποιος ευθύνεται γι’ αυτόν τον όλεθρο. Έτσι, αναδίδονται κι αρώματα μυστηρίου, καθώς επίσης δημιουργούνται και πολλές απορίες, οι οποίες δεν λύνονται αν δεν έρθει το τελευταίο κεφάλαιο. Οι ήρωές μας βρίσκονται κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα κι, όπως λέμε στην καθομιλουμένη, δεν προλαβαίνουν να δουν τι τους χτύπησε κάθε φορά. Οφείλουμε να ομολογήσουμε, λοιπόν, ότι γίνονται μεγάλες και βαθιές τομές στην ιστορία της ομάδας. Οι πρωταγωνιστές είναι πολλοί. Όχι μόνο οι Avengers εκείνης της εποχής, αλλά στην συνέχεια θα εμπλουτιστούν και με άλλους ήρωες που έχουν κάνει την θητεία τους στην ομάδα, καθώς επίσης κάνουν την εμφάνισή τους χαρακτήρες από τους X-Men. Μία παρέλαση αστέρων του Οίκου των Ιδεών, μερικών από τους οποίους δεν τους είχα ξαναδεί στα μέρη μας. Με αυτόν τον τρόπο, ο Bendis, ίσως να ήθελε να αποτίσει έναν άτυπο φόρο τιμής στους Εκδικητές, που επρόκειτο να διαλυθούν. Μερικά πρωτοκλασάτα ονόματα του χώρου πεθαίνουν με τρόπο σύντομο κι απάνθρωπο, γεμίζοντάς μας έκπληξη και μία αίσθηση ότι δεν αξίζουν ένα τέτοιο τέλος. Ήταν πραγματικά σοκαριστικό! Όταν φτάνουμε στο φινάλε, η αγωνία και η ένταση καταλαγιάζουν και δίνουν την θέση τους στην θλίψη και την συγκίνηση. Γίνονται αναφορές σε παλιές υποθέσεις των Εκδικητών που ήταν ορόσημα στην πορεία τους. Μία τέτοια συγγραφική κίνηση μού έφερε στο μυαλό το τέλος κάποιων ταινιών και σειρών, στις οποίες παρουσιάζεται ένα ποτ-πουρί από την δράση του εκλιπόντα πρωταγωνιστή. Προσωπικά κατάφερε να με συγκινήσει. Το αν είναι κατάλληλο ένα τέτοιο φινάλε γι’ αυτή την ομάδα, δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Προσωπικά βρίσκω ότι ταιριάζει ένα τέτοιο τέλος... ...αν και κανένα τέλος δεν θα μπορούσε να ταιριάζει σε μία τέτοια ιστορία. Στα αρνητικά μπορούμε να εντάξουμε το γεγονός ότι η ιστορία, ενώ φαίνεται γεμάτη, εντούτοις διαβάζεται απνευστί, αποκαλύπτοντας ότι στην πραγματικότητα είναι μικρή σε έκταση. Σε αυτό ίσως να συμβάλουν και οι σύντομοι διάλογοι που υπάρχουν στα κεφάλαια. Προσωπικά νιώθω καλύτερα όταν διαβάζω ιστορίες με μικρή έκταση, μιας κι έχουν λιγότερες πιθανότητες να κάνουν κοιλιά. Εδώ, όμως, παρατίθεται ένα κομβικό σημείο στην ιστορία των Avengers κι έτσι δεν θα με πείραζε αν υπήρχαν περισσότερες λεπτομέρειες. Όπως και να έχει, πάντως, με ικανοποίησε κι έτσι. Κανένα παράπονο δεν θα μπορούσα να έχω κι από τον εικαστικό τομέα του κόμικ. Ο Finch έχει πάρει τόσο σοβαρά το σχέδιο, όσο ο Bendis το σενάριο και μας έδωσε αξιόλογα καρέ, στα οποία επικρατεί το ρεαλιστικό στοιχείο. Εκτός από τα πλάνα με την καταιγιστική πλοκή, που μας εκπλήσσουν, υπάρχουν και κάποιες σκηνές δραματικής υφής, στις οποίες αποτυπώνεται η συναισθηματική φόρτιση των πρωταγωνιστών. Πολύ ωραία στέκεται κι ο χρωματισμός, ο οποίος χρησιμοποιεί μία παλέτα ήπια στο μάτι. Ίσως, όμως, να ήθελε λίγη περισσότερη φωτεινότητα σε κάποια σημεία.

Αν και καθυστερημένα, ας πω δύο λόγια για το "Νέο καθεστώς". Διαβάστηκε, λοιπόν, και το “Νέο Καθεστώς” και δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Ο συγγραφέας, ορμώμενος από το τραγικό τρομοκρατικό συμβάν που εκτυλίχθηκε στις 11/09/01 στους δίδυμους πύργους στην Νέα Υόρκη, άδραξε την ευκαιρία να παρουσιάσει μία ιστορία, παρόμοιου ενδιαφέροντος. Η επιλογή του κεντρικού πρωταγωνιστή είναι, κατά την γνώμη μου, η καλύτερη. Ο Captain America είναι ένας γνήσιος πατριώτης, ο οποίος έχει ζήσει την φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Φροντίζει, λοιπόν να τον “πλημμυρίσει” με μία μεγάλη γκάμα ανθρώπινων συναισθημάτων (όπως θλίψη, απογοήτευση, ακόμα κι οργή) κι αναπόφευκτα προκαλείται η σύγκριση ανάμεσα στον Β’ Π.Π. και την σημερινή εποχή. Το συγκεκριμένο σενάριο είναι αρκετά ριψοκίνδυνο κι αυτό λόγω της θεματολογίας του. Εύκολα θα μπορούσε να χωρίσει τους αναγνώστες σε δύο στρατόπεδα και γι’ αυτό ο δημιουργός προσπάθησε να το κάνει όσο πιο διακριτικό θα μπορούσε να γίνει. Αυτό, βέβαια, μάλλον λειτούργησε αρνητικά και βγήκε μία ιστορία ήπια, που ακόμα και οι εξάρσεις που δημιουργήθηκαν, δεν μπορούσαν να με κρατήσουν. Η πραγματική τρομοκρατική επίθεση ήταν, ουσιαστικά, ένας μικρός (ελάχιστος) πρόλογος, που λειτούργησε σαν εισαγωγή (κράχτης) για να συνεχιστεί η ιστορία με δύο ασύνδετες σκηνές αποτροπής τρομοκρατικών ενεργειών. Ο Καπ, βρίσκεται σε οργή και κατηγορεί, εκτός από τους ίδιους τους τρομοκράτες για τις μεθόδους και την ιδεολογία τους, και τους “δικούς” του ανθρώπους, τους προϊσταμένους του. Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι όλη αυτή η κατάσταση κλίνει περισσότερο προς την πλευρά της αμερικανικής άποψης. Όχι, βέβαια, ότι θα πρέπει να δικαιολογείται η τρομοκρατία. Σε καμία περίπτωση. Απλά και η Αμερική δεν κάθεται...φρόνιμη! Όσον αφορά την πλοκή, νομίζω ότι σπάει την ιστορία σε τέσσερα κομμάτια, τα οποία, δυστυχώς, δεν εμφανίζουν μεγάλη συνοχή. Έτσι, λοιπόν, βλέπουμε στην αρχή τον πρωταγωνιστή να αντικρίζει, θλιμμένος, τα ερείπια των δίδυμων πύργων, για να μεταφερθεί εκτός Νέας Υόρκης, σε μία εκκλησία με κόσμο, την ώρα που εμφανίζονται τρομοκράτες. Έπειτα θα μεταφερθούμε σε ένα φράγμα, όπου ο αναγνώστης θα διαβάσει μία παρόμοια κατάσταση και για το τέλος θα κάνουμε και το ταξιδάκι μας στην Ευρώπη. Προσωπικά ένιωσα ότι διάβαζα σύντομες κι αυτοτελείς περιπέτειες του Captain America, που δεν έχουν κάποια σχέση η μία με την άλλη. Το φινάλε, δε, μας παρουσιάζει έναν villain, χωρίς νεύρο και “τρέλα”, που δεν έχει καταφέρνει να τραβήξει τον αναγνώστη με το σχέδιό του κι ούτε ο συγγραφέας φροντίζει να μας δώσει πολλές πληροφορίες για το παρελθόν του. Λίγα πράγματα… Παράπονα έχω κι από την σκηνοθεσία. Η ιστορία χαρακτηρίζεται από λακωνικότητα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που ολοκληρώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα κι ας διαθέτει ικανοποιητικό αριθμό σελίδων. Επίσης, έχει υιοθετηθεί μία πρακτική, η οποία ποτέ δεν μου άρεσε και πάντα με κάνει να βαριέμαι. Μιλάω για τις λεζάντες που εμφανίζουν μία-δύο λέξεις και βρίσκονται διάσπαρτες στις σελίδες. Με κάνει να αναρωτιέμαι αν ο δημιουργός ήθελε να διανθίσει με λίγη κουλτούρα την υπόθεση, ή απλά βαρέθηκε να γράψει πλούσιους διαλόγους της προκοπής! Το φινάλε κλείνει την ιστορία με σύντομο κι επίπεδο τρόπο, σαν να έκανε αγγαρεία. Εν κατακλείδι, την βρήκα μία κάτω του μετρίου ιστορία, η οποία θέλοντας να κρατήσει μία μέση και λογική στάση σε μία τραγική κατάσταση, δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον, ακόμα κι όταν προσπαθούσε να δημιουργήσει ένταση με τις σκηνές μάχης. Τα προβλήματα πολλά. Από την θεματολογία, τους (ανύπαρκτους) διαλόγους, την σκηνοθεσία. Κρίμα γιατί είχε όλα τα φόντα να βγει ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Στα έξτρα ο John Ney Rieber αναφέρει ότι νιώθει πως απέτυχε κάπως στο να περάσει το μήνυμά του στην συγκεκριμένη ιστορία. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του. Φτάνοντας στον εικαστικό τομέα, είμαι της άποψης ότι επικρατεί σε σχέση με τον σεναριακό. Ο John Cassaday έχει στήσει μερικά όμορφα καρέ, που βγάζουν ρεαλισμό και ειδικότερα στην απόδοση των χαρακτήρων. Πολλά ήταν τα σημεία που βοηθούσαν την ιστορία να πάει παρακάτω κι επείχαν θέση αφήγησης. Κανένα παράπονο κι από την επιμέλεια του χρωματισμού. Όλα τα χρώματα που επιλέχθηκαν ήταν “γλυκά” κι όμορφα στο μάτι, ενώ σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο παρατηρούμε τουλάχιστον μία διαφορετική παλέτα. Αυτό, όμως, που επικρατεί είναι το πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος. Τα εξτραδάκια είναι εγγύηση για την εν λόγω σειρά και πάντα με ενθουσιάζουν. Σε αυτόν τον τόμο θα σταθώ στην περιγραφή του origin του πρωταγωνιστή, την οποία βρήκα εμπεριστατωμένη κι άκρως ενημερωτική.

Αγόρασα αυτό το τεύχος καθαρά για τον ξαδερφό μου. Επειδή μου χάρισε το πρώτο μάλλον τεύχος ( τελικά ήταν το τεύχος 33) από τη Βιβλιοθήκη Καρλ Μπαρκς σε καλή για βιβλίο μικρού παιδιού κατάσταση.Καθώς επέλεξε το πιο καθαρό/εντάξει/καλύτερο τεύχος που είχε. Ήθελε να μου δώσει ένα με το που με είδε να βλέπω μερικά αφού μου τα έδειξε μετά από μια συζήτηση που είχαμε στο σπίτι της γιαγιάς μας,ξαφνικά πέφτει το στόμα μου στο πάτωμα.Ακουσε χίλια όχι πριν ακούσει το ναι. Δεν ήθελε τίποτα πίσω αλλά εγώ του πήρα κάτι ούτως ή άλλως σαν καλή θέληση. Βασίστηκα στις κριτικές εδώ και στο γεγονός πως τώρα είναι εύκολη η εύρεσή του. Εν κατακλείδι,εμπιστεύτηκα εσάς,εμπιστεύτηκα το φόρουμ για αγορά κόμικ σαν δώρο.Του άρεσε το εξώφυλλο έτσι όπως το είδε στα γρήγορα.Ελπίζω να του αρέσει και το εσωτερικό.

Κι αυτό το τευχάκι πολύ δυνατό και διασκεδαστικό χωρίς σχέδιο Flemming Anderssen, αλλά με Fecchi και φυσικά Cavazzano. Η κεντρική ιστορία είναι για μένα η καλύτερη του τεύχους και με πολύ ωραία μηνύματα, σχετικά με την προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλλει κάποιος για να πετύχει έναν στόχο όπως κάνει ο Ντόναλντ στην προσπάθεια του να μπει στο πλήρωμα του αεροπλάνου τη στιγμή που τον αμφισβητούν και τον συκοφαντούν. Πολύ όμορφη. Φάντομ Ντακ και Cavazzano έχουμε στη δεύτερη και αν τη χαρακτηρίζαμε με μια αγγλική λέξη θα ήταν silly, αλλά στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει αρκετό χιούμορ που την υποστηρίζει εξαιρετικά. Και η τρίτη ιστορία με τον θείο Σκρουτζ, τον Ντόναλντ και τα ανιψάκια στο Μεξικό είναι πάρα πολύ καλή και αρκετά διδακτική. Τέλος, αντί για ΤΝΤ έχουμε μια συνήθη ιστορία ατυχίας του Ντόναλντ με τη διαφορά ότι λόγω ενός φίλτρου αποκτά δυνάμεις, οπότε έχουμε ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα. Προσωπικά δε με χάλασε καθόλου η έλλειψη του ΤΝΤ, το αντίθετο νομίζω συνέβαλλε στην ομοιογένεια ενός ομολογουμένως αρκετά καλού τεύχους.

Πολύ καλό τευχάκι παρά το γεγονός ότι έχουμε τρεις ιστορίες με το σχέδιο του Flemming Anderssen που ως γνωστόν δε με ενθουσιάζει. Το σενάριο ωστόσο είναι αρκετά καλό σε όλες. Στην πρώτη έχουμε μια πολύ ωραία ιστορία μυστηρίου, ενώ πάντα προκαλεί ενδιαφέρον το να βλέπεις τον Ντόναλντ και τους ήρωες της Λιμνούπολης να κάνουν παρέα με τους ήρωες του Μίκυ Σίτυ. Πολύ καλή η κεντρική λοιπόν. Απολαυστική ήταν και η δεύτερη ιστοριούλα με το σχέδιο στις διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις να ξεχωρίζει, ενώ έχουμε ένα πολύ ωραίο τέλος. Τo road trip σε γνωστές πόλεις της Ευρώπης είναι ενδιαφέρον concept και οι καβγάδες Ντόναλντ-Τζόουνς το απογειώνουν. Το ίδιο θα πω και για την τρίτη ιστορία, απλά αντί για Τζόουνς έχουμε τη σχέση Ντόναλντ με Νταίζη που αναπτύσσεται δυναμικά. Η τελευταία, κλασικά ΤΝΤ δε με ενθουσίασε ούτε σεναριακά ούτε στο σχέδιο. Συνολικά πολύ συμπαθητικό τεύχος με τις πρώτες δύο ιστορίες να αξίζουν πολύ.

Τόμος 29 ~ Ultimate Spider-Man ~ Δύναμη και Ευθύνη Κατ' αρχάς να πω πως πρόκειται για τον τίτλο που ξεκίνησα να μαθαίνω περισσότερα για τον αραχνάνθρωπο καθώς είναι μια από τις σειρές που μάζευα όταν κυκλοφορούσε. Οπότε αντικειμενική κριτική μάλλον δεν θα πάρετε από μένα Στο ψητό τώρα, πρόκειται για ένα πολύ όμορφο τόμο, ευκολοδιάβαστο με το (όχι καταπληκτικό αλλά) αρκετά συμπαθητικό σχέδιο. Περιέχει αρκετή δράση και αρκετό συναίσθημα αφού εύκολα καταλαβαίνεις το τι περνάει ο Peter σε κάθε τεύχος. Το χιούμορ δε λείπει σε καμία στιγμή ακόμη και στις μάχες. Γενικά είναι ότι πρέπει για να γνωρίσεις τον Spiderman αλλά και ότι πρέπει για να χαλαρώσεις όταν τον ξέρεις. Με έψησε αρκετά ώστε να συνεχίσω το διάβασμα και των υπόλοιπων τευχών που έχω και ίσως να κλείσω τη σειρά με τα 10-15 τεύχη που μου λείπουν.

Ακριβώς το ίδιο πράγμα είχα πει και εγώ στην Κρυστάλλινη Σφαίρα πριν από δύο εβδομάδες.Πιστεύω πως η ιστορία θα αναδεικνυόταν πολύ περισσότερο αν είχε το σχέδιο των εξωφύλλων.Είτε είναι καλή ή όχι. Υπάρχει και το The Punisher: Frank Castle MAX που είναι 18+ και δεν έχει τον Steve Dillon στο σχέδιο.Αλλά έχει τον Garth Ennis στο σενάριο στα 60 πρώτα τεύχη που αν δεν σου άρεσε το Η Επιστροφή (έστω το πρώτο μέρος) τότε μάλλον να μην σου αρέσει ούτε αυτό. Εγώ αφήνω ένα link με τη σειρά στα Αγγλικά από το readcomicsonline,δειγματικά ώστε αν θες να διαβάσεις ένα τεύχος και να κρίνεις ανάλογα: https://readcomiconline.to/Comic/The-Punisher-Frank-Castle-MAX

Τόμος 29: Ultimate Spider-Man: Δύναμη και Ευθύνη Συνήθως από κάθε κριτική-εκτενές αφιέρωμα που κάνω αφήνω να περάσουν λίγες ημέρες από την κυκλοφορία του τόμου, όμως το Ultimate Spider-Man: Δύναμη και Ευθύνη το περίμενα σαν αμετανόητος Spider-Manάκιας οπότε ήρθε η ώρα για μια ακόμα μεγάλη ανάλυση ενός τόμου που μου άφησε θετικές εντυπώσεις πάντα χωρίς spoiler! Η αρχή ενός νέου σύμπαντος, του Ultimate Universe Στα εξτραδάκια αυτής της έκδοσης έχουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στο Ultimate Universe, πως ξεκίνησε και πως άρχισε ο Ultimate Spider-Man των Bendis-Bagley. Είναι ουσιαστικά όσα συζητούσαμε και στην κρυστάλλινη σφαίρα, δηλαδή ότι το Ultimate Spider-Man είναι ο πρώτος τίτλος ενός ολοκαίνουριου Universe με καινούριους χαρακτήρες και ο αραχνάκιας μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Μια διαφορετική προσέγγιση στον χαρακτήρα Η ανάγκη για έναν νέο Peter Parker γεννήθηκε από το γεγονός ότι πλέον το τοπίο των κόμικ και οι ιστορίες του Spidey είχε κορεστεί αρκετά, ενώ δεν υπήρχε η δυνατότητα ενός τεράστιου retelling του origin story του ήρωα, το οποίο μάλιστα οι δημιουργοί είχαν δει πως στα παλιά κόμικ ήταν κάπως γρήγορα γραμμένο και ήθελα να το διευρύνουν και να το αναπτύξουν. Το Ultimate Universe λειτουργεί σαν soft reboot, αφού η προσέγγιση είναι επιστροφή στις ρίζες όσον αφορά τον Peter Parker. Έτσι ο Peter που βλέπουμε δεν είναι ένας ενήλικος με ανησυχίες, αλλά ένας σπασίκλας που πάει στο Λύκειο και παθαίνει το ατύχημα με το δάγκωμα της αράχνης. Αυτή η εξέλιξη επηρεάζει τον τίτλο σε δύο επίπεδα. Πρώτον έχεις καλύτερα περιθώρια εξέλιξης, δηλαδή ξεκινάς από την αρχή, συστήνεις χαρακτήρες και έχεις πολύ χρόνο να τους αναπτύξεις, να τους αλλάξεις, να τους διαφοροποιήσεις και να πεις ολοκαίνουριες ιστορίες. Δεύτερον ο νεανικός Peter Parker φέρνει περισσότερο το κοινό των εφήβων κοντά στον ήρωα και τον τίτλο μεγαλώνοντας μια νέα γενιά αναγνωστών. Ουκ ολίγοι έχουν μεγαλώσει με το Ultimate Spider-Man, ειδικά τα παιδιά των 00s. Ο κολλητός μου αν και διαβάζει κόμικ συχνά πυκνά έχει να το λέει για το πόσο τον επηρέασε η σειρά σαν έφηβο. Ο αείμνηστος Stan Lee είχε πει ότι ο Spidey είναι το αγαπημένο του δημιούργημα και ρωτούσε το κοινό και μάθαινε πως πάλι ο Spider-Man ήταν ο αγαπημένος τους. Γιατί; Γιατί είναι καθημερινός, είναι πιο ανθρώπινος, απευθύνεται πιο πολύ σε έναν έφηβο ή νέο ενήλικα που θα ταυτιστεί. Και εδώ έχουμε έναν πιτσιρικά Parker να πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στη φιλία, τα μαθήματα, τις νέες δυνάμεις, την απώλεια των γονέων, τη σχέση του με τους θείους του και τη σχέση του με τη Mary Jane μεταξύ άλλων. To σενάριο του Bendis Ως η αρχή ενός ολοκαίνουριου τίτλου, αυτός ο τόμος έχει σενάριο με εισαγωγικό χαρακτήρα. Συστήνει δηλαδή τους πρωταγωνιστές και τον περίγυρό τους, αλλά προφανώς η εξέλιξη σχέσεων όπως αυτή του Peter με τη Mary Jane θα αναπτυχθεί σε επόμενα τεύχη της σειράς που λογικά δε θα δούμε στη συλλογή (έχω κάτι ενδιαφέρον στο κεφάλι μου για το Ultimate Spider-Man σαν αφιέρωμα, θα το συζητήσουμε αλλού). Παρ' όλα αυτά η ανάπτυξη χαρακτήρων του Bendis είναι πάρα πολύ καλή και εξασφαλίζει στον τόμο μια εξαιρετική ροή. Αυτό συμβαίνει γιατί αρχικά ο Bendis πρώτα μας παρουσιάζει τον Ben και τη May Parker να έχουν εξαιρετικές σχέσεις με τον Peter πριν τον δαγκώσει η αράχνη. Αυτό θα λειτουργήσει σαν βασικός παράγοντας για την εξέλιξη του πρωταγωνιστή μας. Μετά το δάγκωμα της αράχνης ο Parker ουσιαστικά χάνει τον εαυτό του και μετατρέπεται σε έναν θυμωμένο έφηβο με πολλές ανησυχίες. Κάνει λάθη, δεν αποφασίζει με ωριμότητα τις κινήσεις του, είναι θυμωμένος και ξεσπάει στους θείους για το πως τον μεγαλώσανε. Πως ήταν ο θυμωμένος Parker στο Spider-Man 3; Ε με λιγότερο άτσαλο τρόπο, ο Peter αλλάζει από τεύχος σε τεύχος μέχρι να έρθει η ομιλία για τη Δύναμη και την Ευθύνη που μπορεί πλέον να ακούγεται κλισέ στις ταινίες, αλλά εδώ εμφανίζεται με ολόσωστο τρόπο, τη σωστή στιγμή και έχει αντίκτυπο στον πρωταγωνιστή μετατρέποντας τον μπερδεμένο και θυμωμένο Peter Parker σε έναν συνειδητοποιημένο Spider-Man. Επίσης βλέπουμε πως αργά και σταθερά αποκτά την αίσθηση του χιούμορ που τον διακατέχει και στις μάχες του. Έχουμε αρκετά set ups όπως ανέφερα με Mary Jane, με τον Doctor Octopus και φυσικά με τους Osbornes και τον Green Goblin, αλλά λειτουργούν πιο πολύ υποστηρικτικά σε αυτό το πρώτο μέρος μιας σειράς που έφτασε πάνω από 100 τεύχη. Μου έλειψε λίγο η δράση, αλλά όπου υπήρξε ήταν εντυπωσιακή και μπορώ να καταλάβω το γεγονός ότι δεν είχαμε πολλές μάχες από την άποψη ότι χρειαζόμαστε κάποια τεύχη για να γνωρίσουμε τον Peter Parker και κάποια ακόμα για να γίνει Spider-Man, οπότε το βρίσκω λογικό. Το σχέδιο του Bagley Σίγουρα από τους πολύ καλούς σχεδιαστές ο Bagley, μπορεί ανά σημεία κάποια καρέ του να μην εντυπωσιάζουν, αλλά έχει μια ωραία προσέγγιση και ταιριάζει στο street πνεύμα του ήρωα και έτσι εδώ τα καταφέρνει περίφημα. Αυτό που μου αρέσει αρκετά είναι κάποια redesigns που βλέπουμε στα εξτραδάκια και αφορούν βασικούς κακούς, ενώ δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, αλλά ο Spidey στη μάσκα θυμίζει αρκετά τα σχέδια του Todd McFarlane. Σχέση με τις ταινίες του Sam Raimi Προσωπικά μεγάλωσα με αυτές τις ταινίες και για χρόνια η προσέγγιση των Raimi-Maguire ήταν θρυλική για μένα, ωστόσο νομίζω πως το Ultimate Spider-Man αποτελεί πιο πολύ source material από κάθε άλλη σειρά΄. Έχει τη δολοφονία του θείου Ben, το κήρυγμα για τη Δύναμη και την Ευθύνη που διέπει τον ήρωα, τους Green Goblin και Doctor Octopus και μια περίεργη σχέση με τη Mary Jane. Επίσης το γεγονός ότι ο Peter νιώθει το Spider-Sense στο σχολείο όπου πλακώνει τους bullies, καθώς και το ότι μπαίνει σε pro wrestling ring για τα χρήματα. Είμαι σίγουρος ότι αν ξαναδώ τις ταινίες θα βρω κι άλλα references στο κόμικ, αλλά γενικά όποιος αγαπά τις ταινίες αυτές εδώ θα βρει πολλά στοιχεία τους. Σε ποιους προτείνεται; Είναι ο καλύτερος τόμος του Bendis στη συλλογή; Εν κατακλείδει είναι μια must αγορά; Για Spider-Manάκηδες δεν το συζητώ. Και για φίλους της Marvel που δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα το Ultimate Universe συνίσταται επίσης, καθώς μπορεί να κολλήσετε και να θέλετε να ψάξετε τη συνέχεια. Έχω παρατηρήσει ότι οι περιστασιακοί αγοραστές της συλλογής έχουν μια αδυναμία στον Spider-Man. Δεν ξέρω αν θα τους καλύψει όσο το Kraven, αλλά είναι πολύ καλό πρώτο βήμα για όσους θέλουν να δουν μια εισαγωγή στο μεγάλο ταξίδι που λέγεται Ultimate Spider-Man και φυσικά σε ένα φρέσκο origin του ήρωα. Είναι δηλαδή σαν να λέμε το entry level για να ανακαλύψει κάποιος μια σειρά που μπορεί να του εγείρει το ενδιαφέρον. Οπότε ναι, για μένα είναι μια must αγορά και για κάθε κατηγορία αναγνωστών για ξεχωριστούς λόγους. Νομίζω πως μαζί με Disassmbled είναι οι αγαπημένοι μου τόμοι Bendis στη συλλογή. Σύνοψη Μιλάμε για έναν δυνατό τόμο που σίγουρα αρκετοί θα εκτιμήσουν, είναι μια ιστορία διάβρωσης του πρωταγωνιστή και εντυπωσιακής επανόδου μέσα από βιώματα, σχέσεις και πατρικές συμβουλές. Καθαρά εξελικτικά θα σας αφήσει ικανοποιημένους και ίσως ορεξάτους για το τι θα έρθει στη συνέχεια. Είναι μια άξια ιστορία για τη συλλογή. Οπότε μπορείτε να πάτε στα περίπτερα να το προμηθευτείτε. Γιατί αργείτε; ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;

Αυτοί οι δύο τόμοι, είναι απ' αυτά που είχα αναφέρει στην κρυστάλλινη σφαίρα ότι θα ήθελα να κυκλοφορήσει η εκδοτική! Να πάρουμε μια ακόμα καλή δόση με τον Τιμωρό! Κι εμένα ο Spider-Man είναι ίσως στους 4-5 πιο αγαπημένους, μαζί με Captain America, Thor, Doctor Strange, Black Panther, Daredevil & φυσικά τον Hulk! Καθένας για άλλο λόγο, βέβαια. Με πιάνει ανατριχίλα και μόνο που θα ξαναδιαβάσω σε πολύ καλύτερη ποιότητα και μετάφραση από τα τεύχη των εκδόσεων "Kabanas Hellas" την ιστορία αυτή! Μακάρι να έβγαινε και το "Secret Wars II" κάποια στιγμή... Αν δε μας αποτελειώσει ο Jim Starlin στα Κοσμικά events, θα το κάνει ο Δημήτρης ο Σκοπευτής! Διαβάστε αυτήν εδώ την ιστορία και δείτε από που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ βρήκε & έφερε μαζί του ο Spider-Man το εξωγήινο συμβιωτικό που αργότερα θα μάθουμε ως..Venom! Και κλάψτε με λυγμούς μετά, παρακολουθόντας την 3η κινηματογραφική πατάτα του Sam Raimi...

Τόμος 28 ~ The Punisher ~ Η επιστροφή, Μέρος Πρώτο Στην αρχή είχα κάποιους ενδοιασμούς με το σχέδιο καθώς δεν με πολυτράβηξε και έλεγα να μείνει αδιάβαστο μέχρι να κυκλοφορήσει το δεύτερο μέρος, ώστε η πρώτη επαφή με τον Τιμωρό να είναι ολοκληρωμένη. Όμως είπα να του δώσω μια ευκαιρία και πολύ καλά έκανα έχω να πω! Το διάβασμα κύλησε νεράκι αφού υπάρχουν λίγα λόγια και πολύ δράση. Το σχέδιο ταίριαξε απόλυτα και το μαύρο χιούμορ δένει άριστα με την πλοκή-ιστορία. Συνοπτικά είναι από τα δυνατά τομάκια της συλλογής.

Τόμος 26 ~ Marvels Καταπληκτικός τόμος, με το καταπληκτικό σχέδιο του Alex Ross. Εξαιρετική ιδέα σε εξαιρετική εκτέλεση! Αυτά Λίγο πιο σοβαρά τώρα, τα εξτραδάκια είναι σίγουρα στα συν της έκδοσης όπως άλλωστε και το μέγεθος του τόμου. Στην αρχή ψιλογκρίνιαζα επειδή είναι η τρίτη έκδοση που το έχω στη συλλογή μου, αλλά όταν το διάβαζα το ξεπέρασα

Τόμος 27 ~ Avengers ~ Διάλυση Πάρα πολύ δυνατό τομάκι με πολύ ωραίο σχέδιο. Ειδικά σε κάποια flashback έμεινα να τα χαζεύω. Τώρα περί του σεναρίου, είχε πολύ ενδιαφέρον και ροή και δεν με κούρασε η πληθώρα των χαρακτήρων που υπήρχαν, ίσα-ίσα που μου φάνηκε τόση όση. Θα 'θελα και εγώ να είχε βγει πρώτα από το New Avengers για να μην υπάρχει μπέρδεμα και spoil αλλά δυστυχώς την πατήσαμε λόγω (φαντάζομαι) της απουσίας λίστας των τευχών από την αρχή.

Oμολογώ ότι μου άρεσε πάρα πολύ το Punisher. ''Δεμένη'' σεναριακά ιστορία, με πολύ καλή ροή και δράση. Δεν θα πώ περισσότερα μόνο βαθμολογώ Βαθμολογία 9.5/10 και αναμένω τον τόμο 33 για την συνέχεια!

Διαβάστηκε και ο τόμος του Τιμωρού αρκετά ευχάριστα καθώς είχε γρήγορη ροή και εναλλαγή σκηνικών, με αραιούς διαλόγους. Σχετικά καρτουνίστικο σχέδιο, με πολλή βία και σπλάτερ! Πολύ ενδιαφέρων βρήκα τον πρόλογο με το σύντομο ιστορικό του πρωταγωνιστή (για τον οποίο ήξερα ελάχιστα). Αναμονή μέχρι τον τόμο 33 δηλαδή μετά από 10 περίπου εβδομάδες...Μέχρι τότε υπάρχει σοβαρότατη περίπτωση να ξαναδιαβαστεί για επανάληψη

Τόμος 23: Μυστικός Πόλεμος Αυτόν τον τόμο ανυπομονούσα να τον διαβάσω από τότε που τον αγόρασα, αλλά το ένα έφερε τ' άλλο και έτσι τον πιάνω στα χέρια μου αρκετό καιρό μετά. Κατασκοπική περιπέτεια με Nick Fury και διάφορους ήρωες να πρωταγωνιστούν, πρώιμος Bendis στη Marvel, τα προγνωστικά ήταν καλά... Σενάριο Η υπόθεση του Secret War αφορά τις αποκαλύψεις που κάνει ο Fury σε ανώτερα στελέχη της κυβέρνησης ότι μια ομάδα B-list κακώς διαθέτει ξαφνικά κοστούμια και όπλα πολύ υψηλής τεχνολογίας, πράγμα που δε συνάδει με την οικονομική τους κατάσταση και από πίσω κρύβεται η πρωθυπουργός της Latveria, Lucia von Bardas που έχει διαδεχτεί τον Doctor Doom. Ο Fury απογοητεύεται από τις απαντήσεις των αξιωματούχων και αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να ξεκινήσει τον Μυστικό Πόλεμο στρατολογώντας τον Cap, τη Black Widow, τον Wolverine, τον Spider-Man, τον Daredevil, τον Luke Cage και τη Daisy Johnson. Ξέρουμε πως ο Fury θέλει να ανατρέψει την κυβέρνηση της Latveria, αλλά στο τέλος μαθαίνουμε τι ήταν ακριβώς ο Μυστικός Πόλεμος. Ο Bendis ξεκινάει την αφήγηση του In medias res, ένα χρόνο μετά τον Μυστικό Πόλεμο, όταν και οι ήρωες που συμμετέχουν σε αυτόν δέχονται ξαφνικά επιθέσεις και κάποιοι εξ αυτών τραυματίζονται σοβαρά. Οι επιθέσεις γίνονται από μία cyborg Von Bardas και έναν στρατό κακών δευτέρας διαλογής με πολύ υψηλή τεχνολογία στα χέρια της. Αργά και σταθερά ξετυλίγεται το νήμα του Μυστικού Πολέμου, καθώς τα πρώτα τεύχη μας αφήνουν όταν οι ήρωες μας ταξιδεύουν και δίνουν την πρώτη τους μάχη στη Latveria, αλλά δε μαθαίνουμε πως τελειώνει μέχρι να τους αποκαλύψει ο Fury τι έγινε και γιατί δεν έχουν καμία ανάμνηση από τα όσα συνέβησαν. Η ιστορία έχει κάποια δόση μυστηρίου, κυρίως στην αρχή μέχρι να ανακαλύψουμε ποιος είναι ο χρηματοδότης των κακών και γενικότερα είναι αρκετά σκοτεινή θεματικά με στοιχεία noir και κυρίως πάρα πολλές αφηγήσεις περί κατασκοπείας, ανακρίσεων κτλ. Ο Bendis ανάμεσα σε κάθε τεύχος χρησιμοποιεί κάποιες σελίδες όπου βλέπουμε τον Nick Fury να περιηγείται στη βάση δεδομένων της S.H.I.E.L.D και κατ' αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε αρκετές λεπτομέρειες για κάθε κακό (ακόμα και αν δε μας πολυενδιαφέρει, καθώς είναι κάπως απρόσωποι, βοηθάει όποιον δεν τους γνωρίζει), ανακρίσεις, απόρρητες συζητήσεις και περισσότερα για την Daisy Johnson. Χαρακτήρες Θεωρώ ότι ο Nick Fury είναι πάντα ενδιαφέρων, αλλά η ομάδα που τον πλαισιώνει είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται. Κυριολεκτικά δε μπορούσε να ψάξει για καλύτερη εξάδα ηρώων, αφού πήρε πολύ δυνατούς και ταυτόχρονα όχι τόσο υπερφυσικούς, οι οποίοι πάνε γάντι με μια μυστική αποστολή όπως αυτή που ήθελε να επιτελέσει ο Fury. Το κακό εδώ για τον Bendis ήταν η διαχείριση κάποιων εξ αυτών. Κατ' αρχάς η απεικόνιση του Wolverine για μένα είναι άστοχη. Υπάρχουν προσεγγίσεις που πάντα έχουν ενδιαφέρον όπως του Claremont, του Byrne, του Millar και πολλών άλλων και υπάρχει και η προσέγγιση που βλέπουμε από τον Bendis, δηλαδή έναν πολύ ρηχό χαρακτήρα που αντιπαθείς αμέσως. Και όταν προσωπικά οδηγούμαι από το σενάριο να αντιπαθήσω έναν από τους 3 αγαπημένους μου ήρωες, καταλαβαίνεις πόσο out of touch είσαι στη διαχείριση του. Δεύτερον βλέπεις τον Fury να συγκροτεί την ομάδα και ενθουσιάζεσαι καθώς παρουσιάζει εξαιρετικές ευκαιρίες για αλληλεπιδράσεις. Πως θα συνεργαζόταν ο Wolverine με τον Cap; Πως θα ήταν η σχέση Daredevil με Black Widow που έχουν παρελθόν; Πως θα περνούσε ο Spider-Man ανάμεσα σε όλους αυτούς; Εν τέλει όλες αυτές οι αλληλεπιδράσεις περιορίζονται σε ελάχιστες σελίδες και μετά πάμε στη Latveria και περνάμε ξανά στο 2004, δηλαδή ένα χρόνο μετά τον Μυστικό Πόλεμο. Δε γίνεται να έχεις επιλέξει τόσο ενδιαφέρουσα ομάδα και να μην παρουσιάζεις τις δυναμικές της. Δεν ξέρω αν το έκανε σε κάποιο από τα 200 tie-ins που θέλει κάθε τίτλος του Bendis. Η core σειρά πάντως δε το εκμεταλλεύτηκε αυτό. Ο Μυστικός Πόλεμος αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία θα συμβούν τα γεγονότα του κόμικ, δεν είναι αυτός καθ' αυτός το γεγονός που αφηγείται. Σχέδιο Προσωπικά ο Gabrielle Dell' Otto είναι hit or miss. Μου αρέσει πολύ η λεπτομέρεια και ο ρεαλισμός του, αλλά ώρες ώρες νιώθω ότι το σχέδιο του δεν είναι καθαρό. Και ειδικά σε μια σκοτεινή ιστορία, με περιορισμένη χρωματική παλέτα, το να ανοίγω το κόμικ 4-5 φορές τυχαία και να νιώθω συνεχώς ότι είμαι στην ίδια ή σε παρόμοια σελίδα ή να μη βλέπω ξεκάθαρα τι απεικονίζεται, αυτό με ξενίζει παραπάνω. Σίγουρα υπάρχουν κάποια δισέλιδα πάνελ, μεγάλα γενικά καρέ ή κοντινά λεπτομερή που είναι εξαιρετικά. Όμως υπάρχουν και σκηνές μάχης που δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται ή δε σε πολυνοιάζει τι γίνεται, υπάρχουν σκηνές με αφηρημένο σχέδιο και γενικά όσο το διάβαζα μια ένιωθα ότι βλέπω κάτι όμορφο και την άλλη δε μπορούσα να καταλάβω γιατί τόση θολούρα. Επίσης και ο χρωματισμός και το σχέδιο δε βοηθούσαν στο να ξεχωρίζεις τους κακούς με τα high-tech όπλα. Είναι καλό δείγμα γραφής του Bendis; Σίγουρα η σύγχρονη προσέγγιση της συλλογής οδηγεί στην έκδοση αρκετών τίτλων του Bendis που είναι ίσως ο πιο γνωστός Marvel writer στα 00s. Είναι όμως το Secret War καλό δείγμα γραφής παρά τα παράπονα. Θα πω πως ναι. Είναι ένας ωραίος τόμος, αλλά δεν είναι τίποτα το εξαιρετικό. Δεν είναι η ιστορία που θα κάτσω να ξαναδιαβάσω ή θα ψάξω για κάτι παρόμοιο. Έχει όμορφα στοιχεία, αλλά σε μεγάλο βαθμό τη θεωρώ underachiever, γιατί μπορούσε να δείξει περισσότερα πράγματα, να αναπτύξει ακόμα πιο πολλές λεπτομέρειες, να πει κάτι πιο σημαντικό. Σε ποιους θα την πρότεινα Αν είστε του κατασκοπικού ναι. Αν είστε των ιστοριών με S.H.I.E.L.D και Nick Fury επίσης ναι, να την διαβάσετε. Αν γουστάρετε καθαρά υπερηρωικό, όχι. Έχει μεν τρελές παρουσίες και εκπλήξεις, αλλά δε θα παίξουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις του κόμικ και θα αποτελέσουν απλές εμφανίσεις ηρώων χωρίς να πουν κάτι σημαντικό. Αν σας αρέσουν οι μεγάλες ευρείες μάχες εξαρτάται, γιατί μπορεί εγώ να μην ξετρελάθηκα, αλλά κάποιος άλλος μπορεί να πει ότι ήταν καλό το ντάπα ντούπα με τους b-list κακούς. Αν αγοράζετε περιστασιακά συλλογή, καλύτερα να μην το προσθέσετε στη συλλογή σας, δεν είναι κάποια εξαιρετική προσθήκη όπως το Marvels ή το Kraven. Για τους υπόλοιπους, εννοείται καλό θα ήταν να κρίνετε με βάση τα δικά σας κριτήρια και γούστα, προσωπικά είμαι οκ, αλλά περίμενα λίγα περισσότερα.

Κι εγώ αναρωτιέμαι συνεχεία. Είναι διάφορες θεωρίες που η Marvel δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις. Υπάρχουν αρκετοί οροί που σχετίζονται με τη λέξη ''μεταλλαγμένος'', οι οποίοι είναι μετανθρωπος και υπεράνθρωπος. Το γονίδιο Χ είναι η φυσική εξέλιξη της ανθρωπινής φύσης και ουσιαστικά με αυτή τη διαδικασία οι χομο σαπιενς θα αντικατασταθούν από τους χομο σουπεριος. Οι ήρωες και οι εγληματιες που έχουν δυνάμεις είναι υπεράνθρωποι χωρίς το γονίδιο Χ. Ελπίζω να βοήθησα αρκετά,φίλε.

Συγνώμη που θα το ρωτήσω εδω αλλα για να καταλάβω ποιά είναι η διαφορά Τι θέλω να πω αν η αράχνη έχει δεχτεί ραδιενέργεια αυτόματα το DNA της μεταλλάσσεται το ίδιο και ο spiderman αφού τον δαγκώνει σωστά και οι περισσότεροι σούπερ ήρωες που έχουν δεχθεί κάποια ενέργεια το DNA τους έχει μεταλλαχθεί άρα τους λέμε μεταλλαγμένους χωρίς το γονίδιο Χ ;

Ξέρω ότι πάει καιρός από τότε που κυκλοφόρησε το δεύτερο μέρος της "Μάχης στον χρόνο", αλλά τώρα ευκαίρησα να το διαβάσω. Ας πω, λοιπόν, την γνώμη μου. Ξεκίνησα να διαβάζω το δεύτερο μέρος κάπως μουδιασμένος κι ο λόγος ήταν ότι δεν τα πήγα καλά με το πρώτο μέρος. Δυστυχώς δεν φαίνεται να έχει αλλάξει θεαματικά η γνώμη μου. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η παρούσα ιστορία απευθύνεται σε λίγους, διαβασμένους κι εκλεκτούς αναγνώστες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση εδώ είναι ότι το κάθε κεφάλαιο (τουλάχιστον τα τρία πρώτα) έχει ξεχωριστή "προσωπικότητα". Έτσι στο πρώτο γίνεται η περιπετειώδης σύνδεση με το άτυπο πρώτο μέρος, που μας δίνει πολλές ατομικές μάχες με το ασυνείδητο, στο δεύτερο γίνονται οι απαραίτητες αποκαλύψεις και δίνονται εξηγήσεις (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! ), ενώ στο τρίτο θα βρούμε μία παράξενη εξομολόγηση του Κανγκ, η οποία με έκανε να νιώσω όπως ο Λογοθέτης στην "Γκαρσονιέρα για δέκα". Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι εκτίμησα τον ανατρεπτικό του χαρακτήρα στην υπόθεση. Η ιστορία θα συνεχίσει σε παρόμοιους ρυθμούς και θα προσφέρει πολλές σκηνές μαχών, ανατροπών, ακόμα και μηχανορραφίες. Κι ενώ από τις μάχες δεν είχα κανένα μεγάλο παράπονο, όλα τα υπόλοιπα με απογοήτευσαν. Η βασική ιδέα γίνεται κατανοητή, αλλά η εξέλιξη του μύθου είναι τρομερά δυσνόητη, τουλάχιστον για εμένα. Χωρίς αίσθημα υπερβολής, δεν θυμάμαι άλλη ιστορία να με έχει κουράσει τόσο όσο η συγκεκριμένη. Και δεν με κούρασε επειδή ήταν κακή, αλλά επειδή απλά...δεν καταλάβαινα και πολλά! Όσο κι αν προσπάθησα να συγκεντρωθώ στα καρέ, δύσκολα έβγαζα συμπεράσματα. Ο σεναριογράφος νομίζω ότι δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο και το παρακάνει συγγραφικά, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να μην βγαίνει ιδιαίτερο νόημα. Οι αναφορές σε ιστορίες κι ονόματα, τόσο στο παρελθόν, όσο και στο μέλλον (και σε διάφορες χωροχρονικές στιγμές) είναι κυριολεκτικά άπειρες. Κι αν αυτές οι ιστορίες υφίστανται παλαιότερα, ο Busiek τις φέρνει στα μέτρα της δικής του ιστορίας, θυμίζοντας την αντίστοιχη δουλειά του Don Rosa στον "Βίο & Πολιτεία"! Να παίρνει δηλαδή γεγονότα και φράσεις από ήδη υπάρχουσες δουλειές και να τις προσαρμόζει στην δική του δουλειά (πάντα με την καλή έννοια)! Το φινάλε παραδέχομαι ότι είναι εκρηκτικό και στο οποίο παρελαύνουν όλοι οι Avengers που θα μπορούσε να πλάσει ανθρώπινος νους! Κρατάει περισσότερο από το συνηθισμένο και καταφέρνει να καθηλώνει. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε μία τέτοια κατάληξη. Από εκεί και πέρα αφήνει υποσχέσεις για επόμενο κύκλο γεγονότων, κάτι που δεν ξέρω αν θα πρέπει να με χαροποιήσει ή να με κάνει να κρυφτώ! Εν κατακλείδι, θα εμμείνω στην θέση μου ότι πρόκειται για μία ιστορία παράλογα παραφορτωμένη με Sci-Fi τερτίπια, με πάμπολλα συμβάντα και πρωταγωνιστές, που σίγουρα δεν συστήνεται ούτε ακόμα και στους μέτρια μυημένους μαρβελάκιδες. Μπορεί να την ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή, όχι σύντομα όμως. Ίσως όταν μεγαλώσω! Και φυσικά μιλάμε για μία ιστορία που θα αρέσει στον φίλο @Retroplaymo , μιας και κάνει αναφορές στο αγαπημένο του είδος κόμικς! Για το σχέδιο δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο. Ο Pacheco είχε να εκτελέσει μία δύσκολη αποστολή, λόγω του πλουραλισμού σκηνών μάχης αλλά και των πολλών χαρακτήρων και πιστεύω ότι την έφερε εις πέρας με επιτυχία. Ειδικά όταν έπρεπε να δημιουργήσει τους ίδιους ήρωες από άλλες χρονικές στιγμές, το έκανε δεξιοτεχνικά! Και φυσικά υπάρχουν κι αυτά τα ολοσέλιδα "πλάνα" του που με άφησαν με ανοιχτό το στόμα! Επίσης, βγάζει μία όμορφη "ρετρίλα", η οποία ταιριάζει στα γούστα μου. Όπως πάντα οι λάτρεις του έξτρα υλικού θα βρουν, γι' ακόμα μία φορά, τον Παράδεισό τους. Θα ήθελα, όμως, να σταθώ σε έναν πίνακα που παρατίθεται και περιέχει όλους τους διατελέσαντες Εκδικητές, καθώς και σε ποιο τεύχος έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση με την ομάδα. Πραγματικά εξαιρετική μελέτη!

Λογικά πρόκειται για το Statue Squaw Μάλλον δεν θεώρησαν εύηχο τον τίτλο "Σκουόου Άγαλμα" κι έβαλαν έναν πιο κατανοητό αλλά άσχετο. Μ΄αρέσει πάντως που είπαν ότι λόγω της κατάστασης δεν μπόρεσαν να βγάλουν τον Αστερίξ και τελικά βγάζουν Λούκυ Κιντ

Αυτή τη φορά ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Τους ξαναρώτησα αρχές Ιουνίου τι θα γίνει με το Αστερίξ και μου απάντησαν (μετά από 2+ βδομάδες) ότι λόγω των γεγονότων πάει για Σεπτέμβρη. Μιλάμε επαγγελματισμός, όχι αστεία

Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά στην προηγούμενη έκδοση του Ζαγκόρ είχαμε καλύτερες ιστορίες("Η Αρχαία Κατάρα", "Φαντάσματα για τον Ντίγκινγκ Μπιλ", "Ο Καταραμένος Θησαυρός" κτλ). Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν άλλες τέτοιου ή ανώτερου επιπέδου. Μέχρι στιγμής μόνο το 1ο τεύχος μ΄άρεσε. Το 2ο πολύ μέτριο και το 3ο δεν το πήρα καν γιατί έχουμε πήξει σε ιστορίες με το origin του ήρωα. Αν συνεχίσει έτσι η σειρά δεν θα την ακολουθήσω

Μέσα στο καλοκαίρι που μας πέρασε διάβασα όλα μου (σχεδόν) τα Ιζνογκούντ για 4η φορά. Νομίζω ότι με κάθε ανάγνωση τα ευχαριστιέμαι όλο και περισσότερο ή εν πάση περιπτώσει περισσότερο απ΄την 1η φορά. Οπότε μη μασάς αν δεν σου αρέσουν με την 1η ή τα βρίσκεις μπερδεμένα/κουραστικά Θα σου πρότεινα να πιάσεις πρώτα τα άλμπουμ του Γκοσινύ. Προσωπικά το αγαπημένο μου είναι το "Οι Διακοπές του Χαλίφη". Πολύ καλά επίσης είναι τα "Ο Μαγικός Υπολογιστής", "Η Μέρα των Τρελών" και "Ο Μαινόμενος". Μπες πρώτα στο κλίμα μ΄αυτά και μετά πιάσε του Ταμπαρύ. Από εκεί θα πρότεινα το "Ο Συνένοχος του Ιζνογκούντ" και "Το Λάθος του Προγόνου". Είχα κάνει κάποτε και μια δημοσκόπηση για τα καλύτερα άλμπουμ. Ρίξε κι εδώ μια ματιά αν θες

Κάτι άσχετο με το νέο άλμπουμ. Διαβάζοντας σήμερα ξανά το Εναντίον Πίνκερτον παρατήρησα μια παρασπονδία σχετικά με τους χρόνους. Η ιστορία διαδραματίζεται το Φεβρουάριο του 1861, όταν ο Λίνκολν ετοιμάζεται ν΄αναλάβει τα καθήκοντα προεδρίας της χώρας. Συναντώντας όμως τον Λούκυ Λουκ λέει ότι γνωρίζονται ήδη απ΄το Σύρμα που Τραγουδάει. Το θέμα είναι ότι στο Σύρμα που Τραγουδάει ο Λίνκολν ήταν ήδη Πρόεδρος και η επέκταση του τηλέγραφου που περιγράφεται στο άλμπουμ ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1861. Άρα χρονικά τα γεγονότα στον Πίνκερτον προηγούνται του Σύρματος, επομένως δεν έπρεπε οι δύο αυτοί άνδρες να γνωρίζονται Εντάξει, ξέρω ότι τα ΛΛ είναι γραμμένα για να διαβάζονται ανεξάρτητα, αλλά απ΄τη στιγμή που κάνεις παραπομπή σε προηγούμενο τεύχος έλεγχε λίγο τις ημερομηνίες Εννοείται πως δεν αλλάζει η άποψή μου ότι πρόκειται για ένα απ΄τα καλύτερα τεύχη των τελευταίων ετών

Λογικά του χρόνου κάπου τέτοια περίοδο θα το δούμε στην Ελλάδα. Τώρα όσον αφορά τη σύγκριση με το Ραντανπλάν δεν νομίζω να έχει τόσο νόημα να την κάνουμε, γιατί αφενός είναι διαφορετική σειρά αφετέρου είναι άλλος ο δημιουργός. Προσωπικά πάντως το Μεγάλο Ταξίδι δεν μου φάνηκε κακό, σε σύγκριση και με τ΄άλλα άλμπουμ της σειράς Για το Λούκυ Λουκ τώρα, όπως είπα είναι ρίσκο να τον στείλεις Ευρώπη. Απ΄τη μια έχεις πρωτοτυπία, κάτι που προσωπικά επιζητώ σε μια σειρά. Η Γη της Επαγγελίας ok, συμπαθητική ήταν, αλλά δεν είχε φοβερή πρωτοτυπία. Ένα ακόμα escort mission στη Δύση είχαμε, όπως και σ΄ένα σωρό άλλα άλμπουμ. Ενώ εδώ αν μη τι άλλο θα δούμε κάτι που δεν ξαναείδαμε. Τώρα βέβαια αν στέκει ένας καουμπόης στο Παρίσι μένει ν΄αποδειχτεί Τολμηρό το εγχείρημα του Jul αλλά χρειαζόταν. Αν ακολουθούσε την πεπατημένη θα παίρναμε ένα ακόμα μέτριο άλμπουμ, στάνταρ πράματα. Ενώ τώρα υπάρχει ελπίδα να δούμε κάτι εντυπωσιακό. Let's see Ανυπομονώ να κυκλοφορήσει κι ανυπομονώ να διαβάσω τις πρώτες κριτικές. Παίρνεις μια ιδέα του τι να περιμένεις. btw για να "γιορτάσω" την είδηση διάβασα σήμερα το Τρυφερό Πόδι. "Ουγκ, αν κύριος μου επιτρέπει την έκφραση" Α ρε Goscinny αθάνατε

πληρης ημερων! στο παρα τσακ για αιωνοβιος

Πρωτότυπη έκδοση Olympia Press , New York (1972) (για το καρτελάκι) Στο Lambiek λέει ότι ο δημιουργός είναι Χαβανέζος, όχι φιλιππινέζος.