Αίθουσα Νικητών

Όπως το φαντάστηκα...

Διαβάστηκε και ο τόμος του Πάνισερ και έχουμε και λέμε (κλασσικά παρακάτω ακολουθούν σπόιλερ). Ο Πάνισερ έπειτα από το τέλος μίας αποστολής, ή για την ακρίβεια μετά από την παραίτησή του από μία αποστολή που του είχε ανατεθεί, αποφασίζει να επιστρέψει στην Νέα Υόρκη και να τα βάλει με μία από τις μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται εκεί, την οικογένεια Νιούτσι. Πολύ καλό σενάριο με δράση και ένταση, με πολλά πιστολίδια και αίμα, με την συνέχεια του δεύτερου μέρους να είναι πολλά υποσχόμενη. Παρότι ο τόμος είχε σε χορταστικό βαθμό τα παραπάνω, από την ιστορία δεν έλλειπαν και κάποιες πολύ εύστοχες κωμικές ατάκες (η αφεντικίνα Νιούτσι όταν βρίσκεται στο νοσοκομείο και διατάζει διαδοχικά τους μπράβους τις να σκοτώσουν τον ξάδερφό της) και καταστάσεις (οι αστυνομικοί όταν παραμονεύουν έξω από το σπίτι των Νιούτσι και παίζουν ένα παιχνίδι για να περάσει η ώρα), ελαφρύνοντας για λίγο την ιστορία, μέχρι φυσικά να ξανά ξεκινήσουν και πάλι τα πιστολίδια. Επίσης η υπο-πλοκή με τους αστυνόμους που τους ανέθεσαν να συλλάβουν τον Φρανκ, καθώς και η εμφάνιση τριών ανθρώπων που εμπνεύστηκαν από αυτόν και αποφασίσαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να αποδώσουν από μόνοι τους δικαιοσύνη, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα και αφήνει ένα παραθυράκι περιέργειας για την συνέχεια. Ειδική αναφορά πρέπει να κάνω στον Έννις για τον υπέροχο τρόπο που απέδωσε τον Πάνισερ. Αν και ο Λουπόι στην εισαγωγή είπε να μην περιμένουμε ηθικές αναζητήσεις ή ανάλυση της φιλοσοφίας του ήρωα, ωστόσο υπήρξε μία σκηνή όπου δίνεται στον αναγνώστη η δυνατότητα να κατανοήσει ως ένα βαθμό το σκεπτικό του Φρανκ. Φυσικά αναφέρομαι στο τρίτο τεύχος και στα καρέ με τον Ντέρντεβιλ. Το μόνο που έχω να πω είναι πως όταν είδα την συγκεκριμένη σκηνή και διάβασα τα λόγια που λέει ο Πάνισερ στον Ντέρντεβιλ, λίγο πριν ο πρώτος εκτελέσει έναν από την οικογένεια Νιούτσι, σηκώθηκα και πανηγύριζα σαν τρελός από το σοκ και από την έκβαση της κατάστασης. Τέλος το σχέδιο του Ντίλλον ήταν πολύ όμορφο και δεν με ενόχλησε που αυτό ήταν διαφορετικό με αυτό των εξωφύλλων. Φαντάζομαι πως αν το σχέδιο ήταν όπως αυτό των εξωφύλλων, το αποτέλεσμα θα ήταν σίγουρα ακόμα πιο καλό. Ωστόσο αυτό δεν με χάλασε καθόλου, ίσα-ίσα που μου άρεσε κιόλας, με τις πιο απλές γραμμές στο σχεδιασμό των χαρακτήρων, αλλά και με την χρησιμοποίηση κυρίως του μαύρου και του κόκκινου χρώματος στο φόντο. Συμπερασματικά ένας πάρα πολύ καλός τόμος, ο οποίος απευθύνεται σε ένα πιο ενήλικο κοινό (κυρίως λόγω του πιο "ωμού" σχεδίου του), με τον Φρανκ να πρέπει να υποστεί τις συνέπειες μίας επιλογής του. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ του Πάνισερ και της οικογένειας Νιούτσι καλά κρατεί, με την δεύτερη να φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει σε αντίποινα στο δεύτερο μέρος. Βαθμολογία: 9/10.

Διαβάστηκε και το τρίτο και τελευταίο τεύχος. Με μια λέξη: απογοήτευση. Το μόνο θετικό για εμένα είναι το υπέροχο σχέδιο του Fabok. Αξίζει να έχει κάποιος στη συλλογή του το συγκεκριμένο έργο μόνο και μόνο για το σχέδιο-υπερπαραγωγή. Όσον αφορά τη πλοκή, χωρίς να κάνω spoil, θα πω ότι ήταν εντέλει ανούσια. Πάλι κύκλους κάναμε και θεωρώ ότι για ένα comic ονόματι "Three Jokers" περάσαμε ελάχιστο χρόνο μαζί τους και δεν ήταν όσο fleshed out θα ήθελα. Για μία Black Label series που θεωρητικά είναι εκτός continuity, θα μπορούσε ο Johns να δώσει πολλά παραπάνω.

O σχεδιαστής κόμιξ και σκηνοθέτης Γιώργος Γούσης υπέγραψε στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου δύο από τις καλύτερες ελληνικές δουλειές στα πεδία του κόμιξ και του σινεμά. Το graphic novel «Ληστές» εξιστορεί και «αναπαριστά» δεξιοτεχνικά την ιστορία των τελευταίων λήσταρχων της ελληνικής υπαίθρου, των αδελφών Ρετζαίων που έδρασαν στο πρώτο τέταρτο του 20ου αι. στην Ήπειρο. Στο κόμιξ οι Ληστές αλλάζουν όνομα – οι δημιουργοί πήραν έτσι την ελευθερία να προσθέσουν δικά τους, fiction στοιχεία σε ένα έργο που, όμως, βασίζεται με μεγάλη ακρίβεια στην πραγματική ιστορία. Ο Γούσης, μαζί με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Γιάννη Ράγκο που συνεργάστηκε στο σενάριο, δούλευαν αυτό το βιβλίο αρκετό καιρό – είχαμε ξαναμιλήσει στη HuffPostGreece πριν από περίπου ενάμιση χρόνο. Τα κόμιξ του Γούση μοιάζουν ήδη με φιλμ στο χαρτί, hard copy σινεμά – το πέρασμά του στον κινηματογράφο και η επιτυχία του πρώτου του μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Ο Χειροπαλαιστής», ούτε τυχαία ούτε πρόσκαιρα είναι. Οι «Ληστές (μέρος α΄)» κυκλοφόρησαν στα βιβλιοπωλεία στις 7 Οκτωβρίου (εκδόσεις Polaris) σε έναν καλαίσθητο τόμο που μπορεί να αποτελεί item για κάθε βιβλιοθήκη. Και τα δυο ιστορίες ηπειρώτικες: λόγια σταράτα και συννεφιασμένα χρώματα. «Η ιστορία των Ληστών ξεκινάει στην Ήπειρο που βρίσκεται ακόμα υπό οθωμανική κατοχή, το 1909: σε μια φτωχή, αγροτική οικογένεια, δολοφονείται ο πατέρας», λέει ο Γιώργος Γούσης όταν του ζητάω να περιγράψουμε τον πυρήνα, να πιάσουμε τον μίτο της ιστορίας. «Τα δυο ανήλικα αγόρια βρίσκονται ορφανά και ζούνε με τη μάνα τους σε μεγάλη φτώχεια. Λίγα χρόνια μετά, 18-19 χρονών πλέον, μαθαίνουνε ποιος σκότωσε τον πατέρα τους. Και αποφασίζουν να εκδικηθούν – είναι τέτοια η φύση των χαρακτήρων τους, αλλά και πολύ μεγάλες οι δυσκολίες που τους έχουν διαμορφώσει. Υλοποιώντας αυτή την εκδίκηση, βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα της παρανομίας: ή θα συλληφθούν από την αστυνομία ή θα φύγουν στα βουνά». «Εκεί αρχίζουν να δρουν ως επαγγελματίες ληστές και περνάνε τα επόμενα 8- 9 χρόνια κρυμμένοι. Το όνομά τους, η φήμη τους, αλλά κι ο φόβος και το δέος απέναντί τους γιγαντώνονται. Διάφοροι τοπικοί οικονομικοί παράγοντες τους εγκολπώνουν και τους χρησιμοποιούν – στη σπείρα που δημιουργείται αυτοί οι τυπικά νομοταγείς, ευυπόληπτοι πολίτες λειτούργησαν ως εγκέφαλοι ενώ οι Ρετζαίοι ήταν τα εκτελεστικά όργανα στο πεδίο της δράσης». Γιώργος Γούσης «Το 1925 ο δικτάτορας Θ. Πάγκαλος προσπάθησε να δώσει τέλος στο φαινόμενο της ληστοκρατίας, εκδίδοντας έναν νόμο που αμνήστευε όποιον ληστή παρέδιδε στις αρχές το κεφάλι ενός άλλου παράνομου. Ο σκοπός προφανής: να αλληλοεξοντωθούν οι σπείρες. Αυτό έπραξαν και τα δύο αδέλφια, με έναν τρόπο που βλέπουμε στο βιβλίο». Με έναν πολύ σκληρό τρόπο. Χαρακτηριολογικό θα έλεγα. Γιατί απεικονίζει πολύ παραστατικά πλέον τη δομή αυτών των δύο χαρακτήρων. Αγαθά (ή υπεραισιόδοξα όσον αφορά το σήμερα) σκεπτόμενος μπορεί κάποιος να πει «αυτά δεν συμβαίνουν σήμερα», δύο εγκληματίες που βαρύνονται με δεκάδες δολοφονίες να αμνηστεύονται. Μάλιστα με μόνη προϋπόθεση να φέρουν πεσκέσι στις αρχές ένα ανθρώπινο κεφάλι... Το φοβερό είναι ότι αμνηστεύονται βάσει νόμου, ούτε με μπαξίσι, δάχτυλο κάποιου βουλευτή ή θεόσταλτη επέμβαση. Οι Ληστές, τόσο στο κόμιξ όσο και οι Ρετζαίοι στην πραγματικότητα ήταν από τους τελευταίους πρωταγωνιστές του ληστρικού φαινομένου. Ζουν και δρούνε σε μια μεταιχμιακή περίοδο, οπότε το έγκλημα από ληστρικό, «του βουνού», αρχίζει να γίνεται αστικό. Και ταυτόχρονα καπιταλιστικό. Πρώην παράνομοι στο περιβάλλον της πόλης αναδεικνύονται σε «παράγοντες»: σταδιοδρομούν ως αστυνομικοί, πρόεδροι επιχειρήσεων, εργολάβοι. Το έγκλημα ως εικόνα λειαίνεται: μπαίνει κάτω από το χαλί κομψών σαλονιών. Πολύ επίκαιρα όλα αυτά. Ναι, νομίζω μοιάζουν πολύ σημερινά, εύκολα έχουμε σύγχρονες προβολές τους σε αντίστοιχους τέτοιους ανθρώπους. Καθαρίζουν κόσμο αλλά μπορεί να είναι εξαιρετικά αγαπητοί σε μεγάλη μερίδα του κοινού. Τα παραδείγματα κάνουνε μπαμ. Όσον αφορά τους Ληστές, εσύ που εντρύφησες τόσο στην ιστορία τους, πόσο μπορεί να ταυτίστηκες μαζί τους προσπαθώντας να μπεις στο πετσί των χαρακτήρων τους; Εννοώ να τους συμπάθησες κάπως, ακόμα κι αν είναι/ ήταν καθάρματα; Κάθε άνθρωπος έχει περισσότερες πλευρές από το καλός/ κακός. Σίγουρα εμπεριέχει «ρίσκο» και είναι ενδιαφέρον να καταπιάνεται όποιος δημιουργός με «κακούς», αμφιλεγόμενους πρωταγωνιστές αλλά αυτό το ζήτημα η δραματουργία το έχει λύσει από τον καιρό του Σαίξπηρ μέχρι το πιο πρόσφατο αμερικάνικο σινεμά (βλ. Ο Νονός, Scarface). Ναι, προσπαθούμε να «μπούμε» στους χαρακτήρες αλλά δεν τους καθαγιάζουμε – είναι ενδιαφέροντες γιατί κινούνται εκτός ορίων αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι συμπαθητικοί κιόλας. Δεν τους δικαιολογούμε λοιπόν – φτιάχνουμε μόνο έναν χάρτη του κόσμου τους και αφήνουμε τον αναγνώστη να σκεφτεί. Να μιλήσουμε λίγο για το σχέδιο του κόμιξ; Σε μένα φάνηκε να χρωματίζεις τέλεια τον τόπο και την εποχή της δράσης. Και οι άνθρωποι, σα να τους φόρες στολή παραλλαγής για να είναι ενταγμένοι στο τοπίο, μέρος του. Αποφάσισα πολύ γρήγορα το ύφος του σχεδίου, αυτό το ασπρόμαυρο σχέδιο με τους τόνους να έχουν την αίσθηση της ακουαρέλας, του γκρι. Αυτό προφανώς είναι και μια επιρροή που έχουμε όλοι μας από τις ασπρόμαυρες εικόνες αυτής της εποχής, μεταφερόμαστε μέσω αυτών των χρωμάτων πιο εύκολα στο τότε. Αλλά και τα στοιχεία του νουάρ και του μπάλκαν γουέστερν που έχει η ιστορία των Ληστών με κατεύθυναν στο ασπρόμαυρο. Ειδικά όταν ο τόπος, το σκηνικό της ιστορίας είναι η Ήπειρος όπου τα τοπία είναι συχνά ομιχλώδη και άχρωμα. Οι άνθρωποι με τη μίξη αυτών των τριών χρωμάτων – άσπρο, μαύρο, γκρι – μετατρέπονται κάπως σε σύμβολα, φαίνονται πέτρινοι, κομμένοι με γωνίες. Το χρώμα μπορεί να τους έκανε πιο ρεαλιστικούς τυπικά αλλά θα αποδυνάμωνε το κοντράστ των χαρακτήρων τους. Μου έκανε εντύπωση ότι οι Ληστές θα ολοκληρωθούν ως δίτομη έκδοση. Μαζί με τον δεύτερο τόμο θα είναι περίπου 260 σελίδες συνολικά. Ο πρώτος τόμος τελειώνει όταν οι Ληστές μπαίνουν στα Γιάννενα, νομιμοποιούνται και παύουν (για κάποιον καιρό) να είναι ληστές. Αυτό λειτουργεί σαν ένα πρώτο κλείσιμο της ιστορίας – μετά αρχίζει μια δεύτερη περίοδος της ζωής τους. Φαντάζομαι η μεγάλη έκταση του κόμιξ είναι ανάλογη της «πόρωσής» σου με τη δημιουργία του. Προέκυψε αυθόρμητα, φυσικά. Γιατί αυτό το κόμιξ εξιστορεί όλη τη ζωή των δύο βασικών χαρακτήρων του, έχει την (κινηματογραφική) λογική του «Κάποτε στην Αμερική». Ξέραμε από την αρχή ότι θα είναι μεγάλο. Θεωρήσαμε ότι θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να ασχοληθούμε με όλη τη γκάμα της ζωής αυτών των ανθρώπων και πως οι ίδιοι εξελίσσονται σαν χαρακτήρες, παρά να επικεντρωθούμε σε ένα γεγονός. «Η δουλειά για να βγει αυτό το βιβλίο κράτησε περίπου τρία χρόνια. Αλλά το είχα στο μυαλό μου από το 2012 – το «πάγωνα» για να κάνω άλλα πράγματα, τον Ερωτόκριτο, τον Μπλε Κομήτη». «Με τον Γιάννη (Ράγκο) γράφουμε τώρα το σενάριο για τον δεύτερο τόμο και σύντομα θα ξεκινήσω να σχεδιάζω», λέει ο Γ. Γούσης. «Καλό θα είναι να κυκλοφορήσει κι αυτός σχετικά σύντομα, ίσως μέσα στα επόμενα δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί το πρότζεκτ των Ληστών. Δεν με «καίει» η εμπορική του συνέχεια πάντως, θέλω μόνο να βγει όπως πρέπει». Νομίζω ότι οι «Ληστές» είναι ένα σενάριο που θα μπορούσε να μεταφερθεί εξαιρετικά στον κινηματογράφο. Δεν θελήσαμε να φτιάξουμε ένα κόμιξ για να γίνει μετά ταινία. Παρόλα αυτά η υπόθεσή του και ο τρόπος που έχουμε αφηγηθεί την ιστορία – με σκηνές, χωρίς αφηγητή και voiceover – είναι τέτοιος που θα μπορούσε να μεταφερθεί και στην οθόνη, ίσως σαν σειρά δέκα επεισοδίων. Ένα τέτοιο εγχείρημα θα ήταν κοστοβόρο, αλλά αν γινόταν σωστά θα μπορούσε να είναι και εμπορικό. Και το σχετικό link...

Για εμένα το καλύτερο θα ήταν να ξανά γίνει όπως στα πρώτα 18 τεύχη όπως και για όλους από ότι φαίνεται (έχω πεθυμήσει πολύ τον Μοτούρα ιδίως κάτι σαν το Μόμπυ Ντικ). Επίσης θα μου άρεσε πολύ ιστορίες παλιων Ιταλών ή Γκοτφρεντσον κάτι το οποίο δεν παίζει ( δυστυχώς )

Πήρε πουθενά το μάτι σας το νέο Λούκυ Λουκ; Κοίταξα στα γνωστά βιβλιοπωλεία-κομικσάδικα και δεν το έφεραν ακόμα Στη Γαλλία κυκλοφορεί απ΄την Παρασκευή που μας πέρασε.

Εντάξει στην δική μου περίπτωση αυτό το γεγονός αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό και όσο να 'ναι είναι υποφερτό. Απλά θα ήθελα να ξέρω αν υπήρξε αυτή η "φθορά" χρώματος και σε άλλα παιδιά, γιατί στο παρελθόν έχουν υπάρξει παρόμοια προβλήματα σε κάποιους τόμους. Όπως για παράδειγμα: Να ανοίγεις το εξώφυλλο του τόμου και αυτός να έχει συγκολληθεί ανάποδα. Κάποιες σελίδες να είναι τσακισμένες ή στραβά εκτυπωμένες. Τα χρώματα να έχουν "ξεφτίσει" και να έχουν λερώσει τα άλλα καρέ (όπως στην δική μου περίπτωση). Πρώτη φορά μου συμβαίνει κάποιος τόμος της συλλογής να έχει εσωτερικά τέτοιο πρόβλημα, αλλά επειδή αυτό δεν με ενοχλεί στην ανάγνωση του τόμου και επειδή είναι μόνο σε μία σελίδα αλλά και σε μικρή κλίμακα, δεν σκοπεύω να ζητήσω την αντικατάστασή του.

https://brainfood.gr/proion/dark-knights-metal-deluxe-edition/

5 απολαυστικές ιστορίες σας περιμένουν στα περίπτερα: ΦΑΝΤΟΜ ΝΤΑΚ ΙΣΧΥΣ & ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΧΟΡΗΓΩΝ ΚΥΡΟΣ ΓΡΑΝΑΖΗΣ Ο ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΝΤΟΝΑΛΝΤ & ΦΕΘΡΥ ΒΟΗΘΟΙ ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΕΣ Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 30/10 (Νο. 333)

Διαβάστηκε και από μένα και πάνω κάτω συμφωνώ με όσα αναφέρει ο @Murphy Pendleton. Μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Από τη μία πήραμε αρκετές από τις απαντήσεις που ψάχναμε. Μάθαμε κάποια πράγματα που θέλαμε να ξέρουμε και δεν ένιωσα ας πούμε ότι βρίσκομαι σε σειρά του JJ Abrahms όπου έχουμε 300 ερωτήσεις στην αρχή και στο τέλος δεν απαντώνται ούτε το 1/3 εξ αυτών. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Johns σε κάποια σημεία είχε επιφανειακό γράψιμο και σε άλλα εμβάθυνε περισσότερο απ' όσο έπρεπε. Η αρχή του τεύχους ήταν λίγο υποτονική, αλλά προς το τέλος που πατήθηκε το γκάζι, ένιωσα ότι διαβάζω κάτι πολύ καλό. Νομίζω ότι είναι το καλύτερο τεύχος από τα τρία. Ήθελα λίγο περισσότερα στοιχεία σχετικά με τους τρεις Jokers, τη δράση τους, πως ο πρώτος δημιούργησε τους άλλους. Δε θεωρώ δηλαδή ότι στήθηκε κατάλληλα το background, αντιθέτως βρέθηκαν στο προσκήνιο οι Bruce, Barbara, Jason. Αν είχε μερικά τεύχη ακόμα θα μπορούσε να δώσει την κατάλληλη έμφαση και στους δύο. Από εκεί και πέρα το σχέδιο του Fabok είναι το highlight. Ο τρόπος που σχεδιάζει το πρόσωπο του Batman, η εκφραστικότητα σε κάθε καρέ, η λεπτομέρεια που δίνει βοηθάει πάρα πολύ στο να επενδύσεις συναισθηματικά στους χαρακτήρες και να νιώσεις όπως εκείνοι. Είναι πραγματικά από τους καλύτερους Batman artists που έχω δει. Συνολικά λοιπόν νομίζω πως ο Johns δεν πέτυχε 100% να μας ικανοποιήσει. Το αποτέλεσμα ήταν λίγο χλιαρό, δεν είχε το κάτι παραπάνω που θα απογείωνε το κόμικ.

Όπως έχω πει η ελπίδα πεθαίνει τελευταία Μπορεί να μας εκπλήξει (ίσως και αρνητικά...)

Έχεις απόλυτο δίκιο. Και μάλιστα σε μια εποχή όπου οι φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ αναζωπυρώθηκαν και τα φαντάσματα του παρελθόντος με την διάκριση Βορρά - Νότου ήρθαν και πάλι στην επιφάνεια. Αναμένουμε!

Η τελευταία ιστορία, αν και μόνο 4σέλιδη, παρουσιάζει ενδιαφέρον!

Προβλήματα έχει εσωτερικά σε αρκετές σελίδες και το δικό μου "The Incredible Hulk: Σιωπηλές Κραυγές". Δυστυχώς το διάβασα πολύ καιρό μετά, επομένως φαντάζομαι ότι δεν έχω τη δυνατότητα να το αντικαταστήσω με κάποιον τρόπο. Θα πρέπει να το επαληθεύσω βέβαια, αλλά νομίζω πως σε εκείνο ήταν και μάλιστα σε 6-7 σκόρπιες σελίδες.

ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΧΟΡΗΓΩΝ Ο ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ

Το 13ο τεύχος του Μπλεκ κυκλοφορεί στις 10 Νοεμβρίου! 25/09 2020 Έχοντας συμπληρώσει 2 χρόνια εκδοτικής ζωής, πιστεύουμε ότι το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας βρίσκεται πια στη σωστή κατεύθυνση, ανανεώνοντας τακτικά το περιεχόμενο του και κρατώντας σε εγρήγορση τους αναγνώστες του. Συνεχής εναλλαγή ηρώων, αφιερώματα σε παλιά και νέα έντυπα, νέα γύρω από τον χώρο της ένατης Τέχνης και πολλά ακόμα! Ωστόσο, μια ιδιαίτερα σημαντική στήλη της νέας εποχής του Μπλεκ είναι για εμάς οι Έλληνες καλλιτέχνες! Η λογική αυτής της στήλης που αφιερώνει 4-5 σελίδες σε έναν Έλληνα καλλιτέχνη σε κάθε τεύχος είναι να δώσει βήμα σε νέους αλλά και έμπειρους δημιουργούς να μιλήσουν για τη διαδρομή τους στον χώρο και να παρουσιάσουν κάποιο ενδεικτικό έργο τους! Προσωπικά νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος, που μέσω αυτής της στήλης γνώρισα αρκετούς νέους δημιουργούς με πολλούς από τους οποίους συνεργαζόμαστε και εκτός του περιοδικού, αλλά και έχουμε αναπτύξει προσωπική φιλία! Ο φιλοξενούμενος καλλιτέχνης αυτή τη φορά δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Θεωρείται από τους κορυφαίους Έλληνες σχεδιαστές με πολυάριθμα βραβεία, ενώ το κόμικς του Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα ήταν το πρώτο ελληνικό που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, με τον ίδιο μάλιστα να πρωταγωνιστεί. Πρόκειται για τον Γιάννη Ρουμπούλια που στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Γαβριήλ Τομπαλίδη μας αποκάλυψε πολλά για τη μέχρι τώρα διαδρομή του στον χώρο της 9ης Τέχνης, την εμπειρίες του ως καθηγητής σχεδίου (Σχολή Ορνεράκη), αλλά και ως ηθοποιός! Αναλυτικότερα, τώρα, τι θα βρείτε στο Μπλεκ #13: - Μπλεκ - Μήνυμα Άκρως Απόρρητο των Maurizio Torelli & Franco Bignotti - Λάργκο Γουίντς - Η Παγίδα (Β' Μέρος) των Jean Van Hamme & Phillipe Francq - Ελ Ζαμπάτο - Οι Σκλάβοι Της Ρώμης (Β' Μέρος) των Victor Mora & Francisco Darnis - Ο Δολοφόνος Με Το Δρεπάνι του Γιάννη Ρουμπούλια - Στορμ - Ο Ταξιδιώτης Του Αρμαγεδδώνα των M. Lodewijk & D. Lawrence - Δικαστής Ντρεντ - Το Σάβανο (Β' Μέρος) των Michael Carroll και Paul Davidson - Τα Μαγικά Παπούτσια Του Μπίλυ των Fred Baker & Mike Western - Το Παιδί Πάνθηρας των T. Tully & M. Western, E. Bradbury Και ακόμη: - Mα τα χίλια... του Βαγγέλη Σαΐτη - Κόμικς Νέα του Γαβριήλ Τομπαλίδη - Συνέντευξη: Γιάννης Ρουμπούλιας στον Γαβριήλ Τομπαλίδη - Στήλη Νούμερο 1: Αστερίξ του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη - The Pop Corner του Μάνου Νομικού Μπορείτε να το προπαραγγείλετε από το site μας και οι αποστολές θα ξεκινήσουν την Δευτέρα 2 Νοεμβρίου. (Από το site της εκδοτικής)

όλους και οι μόνοι που δεν είναι ακόμα σε ζελατίνα είναι οι πρώτοι που ήταν με το χαρτόνι όπως μπαίνουν στο σπίτι, έτσι μπαίνουν στη βιβλιοθήκη... ω γουελ.

8 συναρπαστικές ιστορίες διάσημων σχεδιαστών: ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟΥ The Beagle Boys vs. the Money Bin Μια ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Ντον Ρόσα ΜΟΝΟ ΦΑΡΣΕΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΕΡΑΣΜΑ All Tricks and No Treats Ο Βίκαρ εικονογραφεί ένα σενάριο της Τζάνετ Γκίλμπερτ ΕΚΡΗΞΗ ΣΠΑΤΑΛΗΣ Charity of a Madman Ένα σενάριο του Όλαφ Σόλστραντ σε εικονογράφηση του Σεζάρ Φεριόλι Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΡΟΜΠΟΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Life in the Machine Age Ο Κάρλος Μότα εικονογραφεί ένα σενάριο του Τζεφ Χάμιλ Η ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΚΥΝΗΓΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ Treasure Hunters Club Μια ιστορία σε σχέδιο και σενάριο του Κάρι Κορχόνεν ΤΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΓΚΑΡΓΚΟΫΛ Gargoyles Ένα σενάριο της Τζάνετ Γκίλμπερτ σε εικονογράφηση του Μάρκο Ρότα Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΟΣΠΙΤΩΝ Truly Tremendous Treehouses Μια ιστορία σε σχέδιο του Αντρέα Φερράρις και σενάριο του Γενς Χάνσεγκαρντ ΔΙΠΛΟΣ ΜΠΕΛΑΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ The Trouble with Double Ο Ντάαν Γίππες εικονογραφεί μια ιστορία που έγραψε ο Τζων Λάστιγκ με βάση ένα ημιτελές σενάριο του Καρλ Μπαρκς Το αγαπημένο περιοδικό μικρών και μεγάλων από αυτή την Παρασκευή 30/10 στα περίπτερα (Νο.76).

Το 2018 κυκλοφόρησε και 2ο άλμπουμ απ' τους ίδιους δημιουργούς.

Υπό νορμάλ συνθήκες ίσχυε το 4-8 εργάσιμες που γράφει. Από εκεί και πέρα, μετά τον κορωνοϊο, το χάος. Τον Μάρτιο πχ μια παραγγελία μου ήρθε γύρω στον μήνα. Μετά σταμάτησα γιατί λέω δεν γίνεται να περιμένω τόσο καιρό κάθε φορά και χωρίς tracking, θα με φάει η αγωνία. Ιούλιο-Αύγουστο που ξεκίνησα πάλι να παραγγέλνω, ήταν πολύ καλοι οι χρόνοι, 8-10 εργάσιμες ας πούμε. Μέχρι Σεπτέμβρη το ίδιο. Αυτή τη στιγμή περιμένω παραγγελία από 6 Οκτωβρίου και δεν έχει έρθει. Είμαι δηλαδή γύρω στις 15 εργάσιμες. Άκουσα σε άλλο γκρουπ να λέει ένας ότι του ήρθε πρόσφατα παραγγελία από 28/9. Άρα μάλλον έχουμε πάει γύρω στις 20 εργασιμες.

Αν είναι αυτές οι ιστορίες έχουμε 45+30+30+14+8 = 127 σελίδες. Άρα νομίζω δεν είναι σωστές και οι 5. @Kriton Η πρώτη που έβαλες είναι σίγουρα σωστή; Γιατί έχει ήδη δημοσιευτεί στην Ελλάδα δύο φορές και στο Μίκυ Μάους της Καθημερινής οι αναδημοσιεύσεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. EDIT: Η μία που θυμόμουν ότι ήταν με πρωταγωνίστρια την Μάτζικα Ντε Σπελ είναι αυτή εδώ, που δημοσιεύτηκε στο Μίννι #119 (Αύγουστος 2006) με τίτλο «Μαγικές Εξετάσεις» και στο Μίκυ Μάους #41 της Καθημερινής (27/03/2015) με τίτλο «Εξετάσεις Μαγικής Επάρκειας». EDIT 2: Θυμόμουν και μία μονοσέλιδη που είναι αυτή εδώ. Δημοσιεύτηκε στα τεύχη #19 και #123 του Μ.Μ. της Καθημερινής.

Προτάσεις από τον κατάλογο του μήνα Νοέμβριος 2020 A SISTER GN (ABLAZE) $24.99 ASADORA VOL. 01 GN (VIZ MEDIA LLC) $14.99 ASTER OF PAN HC (MAGNETIC PRESS INC.) $29.99 BARRY WINDSOR-SMITH: MONSTERS HC (FANTAGRAPHICS BOOKS) $39.99 DELICATES SC (ONI PRESS INC.) $14.99 DRACULA: VLAD THE IMPALER GN (IDW PUBLISHING) $15.99 FRANCIS SC (21 PULP) $17.99 HEAVEN NO HELL HC (DRAWN & QUARTERLY) $21.95 HOPE: HOPE UNDER FIRE SC (REBELLION / 2000AD) $12.99 LOST SOLDIERS SC (IMAGE COMICS) $17.99 NORSE MYTHOLOGY VOL. 01 HC (DARK HORSE COMICS) $29.99 TONO MONOGATARI SHIGERU MIZUKI FOLKLORE GN (DRAWN & QUARTERLY) $15.95

Ολοκλήρωσα την ανάγνωση των δώδεκα (12) τευχών εχθές. Υπέροχη σειρά. ΚΟΣΜΗΜΑ!!! Άψογα τα εφτά πρώτα τεύχη που είναι μία ενιαία ιστορία. Εξίσου άψογα όμως και τα τα υπόλοιπα πέντε που είναι αυτοτελείς ιστορίες αλλά παράλληλα ο Μίκυ ξεμπερδεύει με διάφορες υποχρεώσεις του. Κρίμα που δεν ξαναεπέστρεψε στην Ντάρκ Σίτυ από τότε... Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Η σειρά που έγινε από διάφορους σχεδιαστές και σεναριογράφους που μάλιστα δούλευαν και από απόσταση αλλά ο βασικός οργανωτής που τους κατύηθυνε ήταν ένας... Κατ' εμέ ,αν και φανατικός των παπιών, είναι η καλύτερη σειρά που έχει βγει. Υπέροχοι όλοι οι χαρακτήρες από τους βασικούς πρωταγωνιστές μέχρι τον τελευταίο κομπάρσο. Πανέμορφο και το σχέδιο που το μέγεθος των σελίδων το αναδεικνύει. Διαβάστε την αν πέσει στα χέρια σας!!!

Στιλα τεύχη αυτά (του Τερζοπούλου μετά το 200) υπήρχαν και κάποια πραγματικά καλά. Καταρχας ακόμα δεν είχε δημοσιευθεί όλος ο Ροσα. Μετά, από τις υπόλοιπες ιστορίες είχε κάποιες μεγάλες του Βικαρ του Μάρκο Ρότα που ήταν ωραίες. Γενικά αν εξαιρέσεις τους πραγματικά μεγάλους και καλούς σχεδιαστές (Μπαρκς Ροσα Σκάρπα Καβατσανο Καστυ ) κάποιους παλιούς Αμερικανούς π.χ. Γκοντφερσον και κάποια από τα διαμάντια της νέας Ιταλικής σχολής οι υπόλοιποι κινούνται πάνω κάτω στα ίδια. Έτσι το πόσο μας αρέσουν οι ιστορίες τους είναι καθαρά προσωπικό γούστο και με τι μεγάλωσε ο καθένας. Ας πούμε μια μέτρια ιστορία Βικαρ είναι στο ίδιο επίπεδο με μια μέτρια ιστορία του Σκόλα που έμπαινε στο παλιό Μίκυ Μαους.

Κι εγώ πιστεύω θα ναι σαν το Κόμιξ 200 κι έπειτα. Το οποίο να πω την αλήθεια εμένα ήταν όλα τα παιδικά μου χρόνια, οπότε δεν το θεωρώ τόσο μάπα όσο οι περισσότεροι.

Δεύτερο μέρος της ιστορίας του Φάντομ Ντακ και έχουμε ακόμα ένα υπέροχο εξώφυλλο να κοσμεί ένα γενικότερα άρτιο τεύχος. Η δεύτερη ιστορία ξεκινάει εκεί που τελειώσαμε στο 330 με κομμένη την ανάσα για το πως θα αντιμετωπίσει ο Φάντομ τους εχθρούς και η αλήθεια είναι ότι εξελίσσεται με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τρόπο, συστήνοντας αρκετούς επιπλέον χαρακτήρες, ενώ ταυτόχρονα έχει πιο πολλή δράση και αρκετά κατασκοπικά στοιχεία, ιδίως εκεί που ο Φάντομ διεισδύει στους αντιπάλους του. Πρέπει να πω ότι ανυπομονώ για τη συνέχεια. Η ιστορία του Πητ ήταν άκρως σουρρεαλιστική, με μικρές ανατροπές και αρκετά διαφορετικό από τα συνηθισμένα σχέδιο. Μου άρεσε πολύ! Το ίδιο ισχύει και για την ιστορία του Μίκυ και της Μίνι που διαδραματίζεται στη βικτωριακή Αγγλία, γεγονός που από μόνο του την καθιστά ενδιαφέρουσα. Οι δύο του Ντόναλντ είναι αρκετά καλές, κυρίως αυτή με την ομπρέλα έχει τις κωμικές της στιγμές, ενώ θα έβλεπα παραπάνω σελίδες με αθλητικές περιγραφές του αγαπημένου μας πάπιου. Τέλος, η ιστορία του Φέθρυ δε μου άρεσε, ήταν όμως και πολύ μικρή σε μέγεθος. Συνολικά πολύ καλό τευχάκι, απόλυτα ισορροπημένο, το μοντέλο των λίγων και καλών ιστοριών δείχνει ότι δουλεύει.

Λοιπόν αφού μάζεψα τα τρία πρώτα τεύχη, είπα να αρχίσω να τα διαβάζω σιγά σιγά. Έχω έναν δικό μου ψυχαναγκαστικό τρόπο, όπου διαβάζω όλες τις ιστορίες εκτός της κεντρικής, μετά την κεντρική, μετά γράφω κριτική, μετά την κεντρική του επόμενου τεύχους (και καλά γιατί έχω φρέσκια την προηγούμενη) και γενικά κάνω οτιδήποτε να αποδείξω ότι δεν είμαι 100% σώφρων ως άνθρωπος. Κατ' αρχάς είμαι τελείως άσχετος με το ΡΚΝΑ. Το βίντεο του @PhantomDuck με βοήθησε πολύ να βάλω τις ιστορίες σε τάξη στο κεφάλι μου συν την παρουσίαση για το κόμικ που είναι πολύ καλή. Το πρώτο μέρος είναι εισαγωγικό, αλλά πολύ περιπετειώδες. Βλέπουμε τον Ντόναλντ να βρίσκεται από τον ήσυχο ύπνο του μπροστά σε μια μεγάλη αποστολή και ο συγγραφέας φροντίζει από νωρίς να μας εισάγει τον κακό, την υπόθεση, την αποστολή και τους συμμάχους του Φάντομ. Έχουμε και κανά δύο ανατροπούλες, γενικά πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αρχή. Από εκεί και πέρα όλες οι ιστορίες του τεύχους είναι σε σχετικά καλό επίπεδο. Η τρίτη ειδικά με τον Ντόναλντ και το ρεκόρ μου θύμισε κάτι από mid 00s Μίκυ Μάους-Ντόναλντ Τερζόπουλου και τσέκαρα ότι κάπου τότε είχε βγει η ιστορία. Δύο ιστορίες με Μίκυ δεν το συναντάς συχνά, αυτή με την αμμοθύελλα δε με ξετρέλανε, αλλά είχε όμορφο τέλος, αυτή με την ξύλινη τρίαινα έχει τον Μίκυ για ακόμα μία φορά να επιδεικνύει το κοφτερό του μυαλό. Λάτρεψα τα στριπάκια του Μαύρου Πητ, καθώς και την τελευταία ιστορία με την πάντα ενδιαφέρουσα χημεία Σκρουτζ-Κύρου. Συνολικά αρκετά ισορροπημένο τεύχος με καλό αριθμό ιστοριών, είναι το πρώτο που παίρνω εδώ και αρκετό καιρό και πρέπει να πω ότι δε μου αρέσουν όμως καθόλου τα καινούρια περιεχόμενα στην πρώτη σελίδα.

Θα συμφωνησω με τους προλαλησαντες.... ξεκινησα με σκοπο να παιρνω οσα δεν εχω ηδη σε αλλες εκδοσεις. Καταληξη? Να τα εχω και τα 30. Ο λογος? Η εκδοση ειναι πολυ καλη. Τα αξιζει τα λεφτακια της. Ο αλλος λογος? βασικος, η ραχη. Αναθεμα την, ειναι εθιστικη. Ο τριτος λογος? Η στηριξη στο εγχειρημα.... Παντως προσπαθησα να σταματησω, στον τομο του ultimate spiderman. Εκανα μια εβδομαδα να μην τον παρω, κρατιομουν σθεναρα.... και εκει που περπαταω, τον βλεπω σε ενα περιπτερο.... μου εκλεισε το ματι.... δεν αντισταθηκα αλλο....

Aς ελπίσουμε να δούμε ένα καλό Λούκυ Λουκ και δεν με νοιάζει το εξώφυλλο. Το θέμα που διαπραγματεύεται (φυλετικές διακρίσεις) είναι αρκετά ευαίσθητο. Εύκολα μπορεί να χαθεί το μέτρο. Εύχομαι ο Ζουλ να κράτησε τις ισορροπίες μεταξύ της σοβαρότητας που οφείλει να έχει μια τέτοια ιστορία και του χιούμορ που οφείλει να έχει κάθε ιστορία του Λούκυ Λουκ

Θετικές ήταν και οι δικές μου εντυπώσεις μετά την ανάγνωση. Το σενάριο πατάει στην Γη,σε αντίθεση με τα περισσότερα fanzines που κυκλοφορούν και μας κατακλύζουν με νεράιδες,ξωτικά,μακρινούς γαλαξίες,άλλες φορές επιτυχημένα κι άλλες όχι.Ο αναγνώστης διακρίνει το πηγαίο χιούμορ των καταστάσεων και μπορεί να ταυτιστεί με την θέση των πρωταγωνιστών.Κι εννοείται ότι εκείνοι που ταυτίζονται περισσότερο είναι αυτοί που έχουν φοιτήσει σε κάποιο ΑΕΙ/ΤΕΙ εκτός του τόπου διαμονής τους.Μέσα από τα στριπάκια βλέπουμε ένα όμορφο δέσιμο ανάμεσα στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες.Αν τελικά αυτή η δουλειά είναι κάπως αυτοβιογραφική,τότε μιλάμε για μία πολύ όμορφη φιλία. Είναι εξάλλου γνωστό ότι στο Πανεπιστήμιο και στον στρατό κάνεις τις πιο δυνατές φιλίες.Δυστυχώς όμως παρατήρησα ότι η ζωντάνια και το χιούμορ φθίνουν,όσο το κόμικ πλησιάζει προς στο τέλος.Λες και οι δημιουργοί στεναχωρήθηκαν που θα έπρεπε να σταματήσουν. Το σχέδιο από την άλλη δεν μπορώ να πω ότι με γοήτευσε ιδιαίτερα.Έχει μεν καρικατουρίστικο στυλ,αλλά αρκετά ήταν τα σημεία που με έπιασε πονοκέφαλος.Είχε τρέμουλο. Η έκδοση ήταν καλή.Η έγχρωμη εκτύπωση έδινε καλό αποτέλεσμα,με μόνη παραφωνία το λεπτό χαρτί που με την παραμικρή υγρασία,κατσάρωνε.Δεν θα με πείραζε τέτοιου είδους κόμικ να το διάβαζα σε μικρότερο μέγεθος.Γενικά είναι μία τίμια και πολύ αξιόλογη δουλειά,της οποίας θα ήθελα να δω την συνέχεια.

πηγή: facebook

Και στον δικό μου τόμο έχει φθορά χρώματος....στείλε ένα μήνυμα στην εκδοτική μήπως μπορείς να αλλάξεις τον τόμο

Από τις ατέρμονες ντάνες των αδιάβαστων μου. Αφού συνεχίζεται, Σιαδώρα ξεσιαδώρα, θα παραμείνει σε αυτές Ξεφυλλίζοντάς το όμως, πάω και πέφτω σε αυτό. Και πολύ απλά έπρεπε να το μοιραστώ. Από τα πράγματα που κάνουην τη Σιαδώρα να ξεχωρίζει. Το σκαν μου το αδικεί αφού δεν πέτυχα τη ζωντάνια των χρωμάτων. Το μέγεθος του κόμικ αδικεί τη συγεκριμένη σελίδα.

Ένα ακόμη κόμικ άλμπουμ του Μπάμπη Ιωαννίδη και σχέδιο του Σεβαστιανού Ντζόκα (Δεν είμαι σίγουρος για την ορθογραφία του επώνυμου). Μια σειρά από έγχρωμα στριπάκια γραμμένο στα αγγλικά. Επειδή δεν είναι στα ελληνικά ίσως η θέση του δεν είναι εδώ, αλλά βλέπω και άλλα αγγλικά στην ίδια ενότητα. Φαντάσματα που συμπεριφέρονται ανθρώπινα και καθρευτίζουν τη δική μας ζωή. Όμορφο σχέδιο, άσε που τα φαντάσματα θυμίζουν προφυλακτικά. Γράφει Νο1 και έτσι ίσως δούμε σύντομα και δεύτερο άλμπουμ. Θα έλεγα ότι το δεύτερο μισό ήταν πολύ καλύτερο από το πρώτο. Ήθελαν λίγο ζέσταμα.

Καλούλι ήταν, είχε τον χαβαλέ του, ανάλαφρο και ζωντανό Το φθινόπωρο με τον ιππότη και την χήνα ήταν η καλύτερη ιστορία/εποχή. Κρίμα που δεν το είχα προλάβει έντυπο, τουλάχιστον τώρα το διάβασα ψηφιακά

Στο φετινό 3ο Athenscon υπήρχαν στον πάγκο Μπισκότα Επιβίωσης Καραβαϊκής. Εξυπακούεται ότι τσίμπησα 2 για τη λιγούρα Φτιαγμένα από τη Δέσποινα με τα καλύτερα υλικά και την σωστή ημερομηνία λήξης! Μου έκαναν δώρο και ένα μαγνητάκι και επιπρόσθετα είχαν φτιάξει και λικέρ από αρμπαρόριζα (wiki) για να κεράσουν τα βέρα ναυτάκια και τις γοργόνες (φβ). Το οποίο ήταν πάρα πολύ καλό! Τα αποκτήματα σε φώτο για να πάρετε ιδέα για το μέγεθος

Δεν είναι το κόμικ με τις ξεκαρδιστικές ατάκες ή το φοβερό σχέδιο, αλλά περιέχει πολλά κιλά παστής σαρδέλας μεράκι και αυτό με κέρδισε από την πρώτη σελίδα. Ιδανικό καλοκαιρινό ανάγνωσμα, το οποίο θα έλεγα ότι είναι μια παρωδία-φόρος τιμής στην κλασική εποχή της πειρατείας. Προτείνεται σε όσους γουστάρουν θαλασσόλυκους που κρύβουν πιστόλια στις γενειάδες τους και μαϊμούδες με γνώσεις οικονομικής θεωρίας. Αρρρ!

Μετά την ανάγνωσή του δεν μπορώ να πω ότι με άφησε ασυγκίνητο η υπόθεση...!Στο σενάριό της υπάρχουν πολλά μεταφυσικά στοιχεία,καθώς και αναδρομές στο παρελθόν,για να κάνουν πιο αυθεντική την ηλικία των σκοτεινών και δαιμονικών αυτών δυνάμεων...!Ακόμα βέβαια ο κακός είναι καλά κρυμμένος και την όλη δουλειά την κάνουν τα τσιράκια του...!Υπάρχουν όμως και αρκετά προβλήματα στην εναλλαγή των καρέ και στις περιγραφές,καθώς επίσης θα συμφωνήσω με τους διαλόγους...!Είναι από τους πιο αφύσικους που έχω διαβάσει...!Μερικές λέξεις και φράσεις που έχουν επιλεγεί αγγίζουν τα όρια του κωμικού,πράγμα απαράδεκτο για τέτοιου είδους κόμικ...!Άλλες φράσεις,εκτός από τις προαναφερθείσες,που δεν μου άρεσαν ήταν το "Σπίτι μου,σπίτι σου ή και κάπου αλλού" (παραπομπή στο γνωστό άσμα),μπασιά (δεν την είχα ξανακούσει αυτή την λέξη),"τι διάτανο","πατιρντί θα γίνει" και άλλες πολλές...!Το πρώτο μέρος μας αφήνει με ενδιαφέροντα τρόπο στα...κρύα του λουτρού και είμαστε πλέον σε αναμονή για το επόμενο βιβλίο...! Το σχέδιο είναι εξαιρετικό...! Μου άρεσε πολύ...!Είχε πολλές λεπτομέρειες που κρατούσαν τον αναγνώστη κολλημένο στα καρέ και το ασπρόμαυρο χρώμα ήταν το ιδανικό για να τις αναδείξει όπως πρέπει...!Μου θύμισε αρκετά το αριστουργηματικό Death Note...!Είναι φανερό ότι η Αυγή Κανάκη το έχει στον τομέα αυτό και σίγουρα θα ήθελα να δω κι άλλες δουλειές της...!

Στο πρώτο post προστέθηκαν και δύο φωτογραφίες από το εσωτερικό του κόμικ...!

Περα απο τους καπως αφυσικους διαλογους, εμενα ολο το αποτελεσμα μου φανηκε μετριο. Το σχεδιο καλο ηταν αλλα η ιστορια μου φανηκε αδιαφορη. Μια που την διαβαζεις και μια που την ξεχνας. Δεν ξερω αν ειχε δημοσιευθει ολοκληρη η ιστορια αν θα μου αφηνε καλυτερες εντυπωσεις αλλα δεν μου κινησε το ενδιαφερον για την συνεχεια.

Το μόνιμο πρόβλημα της ελληνικής σκηνής, πολύ καλό σχέδιο με κακό (ή κακά εκτελεσμένο) σενάριο. Όσο για τη μετάφραση, φυσικά και θα μπορούσε να το γράψει έλληνας μεταφραστής. Υπάρχουν αρκετά αντίστοιχα παραδείγματα. Και δεν είναι μόνο θέμα ανικανότητας/άγνοιας αλλά και πίεσης χρονικής και οικονομικής από τον εκδότη. Εξάλλου, κακά τα ψέματα, τέτοια λάθη δεν αλλοιώνουν πάντα το νόημα ούτε και γίνονται άμεσα αντιληπτά. Αν μας διαβάζει κάποιος από τους συντελεστές της έκδοσης. θα ήθελα πολύ να μάθω λεπτομέρειες για τον κ. Paul Mallory και για το πως φτιάχηκε το κόμικ αυτό.

Απο τα πολυ δυνατα indie που χω διαβασει. Το σχεδιο και κυριως τα χρωματα ειναι σιγουρα τα αγαπημενα μου απο ελληνα/ελληνιδα δημιουργο. Η ιστορια μια χαρα, ειχε και τα αστεια σημεια διαλογων, λιγοτερα απο το καπως πιο χιουμοριστικο Η Δαναη στο Στομα του Λυκου, που ταιριαζαν καλα. Αν το δειτε πουθενα τσεκαρετε το δεν θα το μετανιωσετε.

Προμηθεύτηκα το εν λόγω φανζίν,παρακινούμενος από τις αξιόλογες κριτικές σας,στο Athen Con τον Δεκέμβρη που μας πέρασε...!Θα συμφωνήσω ότι είναι μία πολύ άρτια και προσεγμένη δουλειά και νομίζω ότι δίκαια πήρε και το βραβείο καλύτερης αυτοέκδοσης στο ComicDom...! Σαν υπόθεση έχουμε ένα μεταφυσικό σενάριο το οποίο εκτυλίσσεται ανάμεσα στον κόσμο μας και στον...κάτω...!Παρόλα αυτά η πλοκή έχει συνοχή,ήταν ολοκληρωμένη και δεν είναι απλά σκόρπιες σελίδες ψευτοκουλτούρας,που στοχεύουν μόνο στην δημιουργία εντυπώσεων...!Θετικό βρήκα το άσχετο και κάφρικο χιούμορ του...! Τελικά ίσως να μην ήταν τόσο άσχετο...! Μόνο το σημείο με το κοκορέτσι το βρήκα λίγο κρύο (το σημείο,όχι το κοκορέτσι )...!Γενικά το όλο story ήταν καλό αλλά κι άγουρο...!Πιστεύω ότι θα δούμε και καλύτερα από την Σιαδώρα (παρεμπιπτόντως ωραίο όνομα)...! Το σχέδιο ήταν αρκετά καλό κι ευδιάκριτο...!Ήταν προσγειωμένο,λεπτομερές και χωρίς να το παρακάνει στις γραμμές...!Το χρώμα και η "ανάγλυφη" εντύπωση μ'εντυπωσίασαν και με εξέπληξαν ευχάριστα...! Η έκδοση είναι καλαίσθητη κι ανθεκτική,όσον αφορά τα φανζίν...!Τα έξτρα της ήταν πετυχημένα...!Δεν πιστεύω να έκοψε κάποιος την μάσκα...? Τέλος,θα προτιμούσα το εξώφυλλο να είχε πιο παχύ χαρτί,γιατί με αυτό είναι επιρρεπές στα τσαλακώματα...!

Εξαιρετικό φανζίν. Εδώ η Σιαδώρα μας δίνει μια κάπως πιο «σοβαρή» ιστορία φαντασίας, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην πρωτοτυπία και τις φοβερές της ιδέες. Η αλήθεια είναι ότι θα το ήθελα λίγο μεγαλύτερο, για να κλείσει πιο ομαλά, αλλά κι έτσι μου άρεσε πολύ. Και νομίζω θα τη δούμε και πάλι υποψήφια (τουλάχιστον) στα επόμενα βραβεία.

Ίδια άποψη με τον Γιώργο. Πολύ καλό σχέδιο (θύμιζει Διαλυνα και αυτό δεν είναι κακό), αλλά απο σενάριο, λιγα πράγματα. Ωραία ιδέα και ενδιαφέρον plot, αλλά η ανάπτυξη και οι διάλογοι δεν..., Περιμένω καλύτερα πράγματα στο επόμενο.

Ένα πολύ πολύ προσεγμένο φανζίν. Καλή ποιότητα χαρτιού, με τα εξτραδάκια του και το ωραίο lettering. Μου αρέσει πολύ το χιουμορ της Σιαδώρας και η ίδια η ιστορία ήταν καλή, αλλά κάπου με χάλαγε ο ρυθμός. Το σχέδιο ήταν εξαιρετικότατο, όπως επίσης και ο χρωματισμός, παρότι σε μερικά σημεία παραήταν σκοτεινός. Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα αρκετά καλύτερα, αλλά δε με χάλασε και ανυπομονώ για επόμενες δουλειές της.

Ο Δημήτρης Σαββαϊδης που έχεις βάλει στα tags, πως συμμετέχει;

Από τα καλύτερα φανζίν της χρονιάς. Ωραίες οι ιστοριούλες, αν και θα ήθελα να δω κάτι μεγαλύτερο. Το σχέδιο είναι υπέροχο, όπως επίσης και ο χρωματισμός. Θεωρώ όμως ότι το μέγεθος το αδικούσε σε αρκετά καρέ. Έχοντας δει κάποια καινούργια σχέδια της Σιαδώρας στο fb, αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον την επόμενη δουλειά της

μηπως ειναι 2 τα καλοκαιρια(αφου αρχιζει και τελειωνει με αυτο ειναι σαν να περασε ενας χρονος);;αν και η μια ηταν πολυ μικροτερη..Ισως για αυτο το "4,5 εποχες" και οχι "5 εποχες" anyway οι ιστοριες λογικα δεν εχουν σχεση η μια με την αλλη,αν εχουν τοτε δεν την ειδα εγω με την πρωτη προχειρη αναγνωση..ομορφο σχεδιο και χρωμα, γλυκες-ζεστες ιστοριες σεναριακα,το διαβαζεις με ενα καποιο μειδιαμα τελος παντων .Σιγουρα απο τα καλα φανζιν της χρονιας,το γεγονος οτι ξεπουλησε επιβεβαιωνει αυτο που ειπα μαλλον