Αίθουσα Νικητών

Δύο από τους σημαντικότερους δημιουργούς κόμικ στη Γαλλία διεισδύουν στον κόσμο ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Η βιογραφία του Τζορτζ Όργουελ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας και η ασυνήθιστη ζωή του ανθρώπου που βρισκόταν πάντα μπροστά από την εποχή του «ξεδιπλώνεται» με έναν απολαυστικό graphic novel τρόπο σε 160 σελίδες, σε μια συλλεκτική σκληρόδετη και αριθμημένη έκδοση πεντακοσίων αντιτύπων, διαθέσιμη και σε μαλακό εξώφυλλο. Αποτέλεσμα της δημιουργικής συνεργασίας του συγγραφέα κόμικ Κριστέν Πιέρ και Σεμπαστιέν Βερντιέ, σε μετάφραση Κλαιρ Νεβέ, η πένα και το πνεύμα του Τζορτζ Όργουελ που πέρασαν στην αιωνιότητα χάρη στο «1984», αποτυπώνονται μέσα από το πενάκι και τα σχέδια των βραβευμένων δημιουργών κόμικ. Φοιτητής στο Ίτον, αστυνομικός στη Βιρμανία, μαχητής στον ισπανικό εμφύλιο στο πλευρό των αντιφρανκιστών και, ταυτόχρονα, εχθρός του σταλινισμού, δημοσιογράφος με έρευνες που προκάλεσαν μεγάλο θόρυβο. Ο προφητικός συγγραφέας που προανήγγειλε, πριν 70 χρόνια, τον έλεγχο των ΜΜΕ και του διαδικτύου αλλά και την πρόσβαση τρίτων σε προσωπικά δεδομένα. Ο εκκεντρικός διανοούμενος με τον συναρπαστικό βίο, ο Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ, γνωστός με το συγγραφικό ψευδώνυμό του Τζορτζ Όργουελ, οι ιδέες και στιγμές-σταθμοί της ζωής του απεικονίζονται μέσα από περίτεχνα καρέ που μεταφέρουν τους αναγνώστες στην εποχή και το έργο του. https://www.athensvoice.gr/culture/book/684511_tzortz-orgoyel-syllektiko-graphic-novel-apo-tis-ekdoseis-minoas Περιεχόμενα: -ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1. Ο ΟΡΓΟΥΕΛ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΓΟΥΕΛ -ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2. Ο ΜΠΛΕΡ ΕΠΙΝΟΕΙ ΤΟΝ ΟΡΓΟΥΕΛ -ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3. Ο ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΟΣ ΟΡΓΟΥΕΛ -ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΟΡΓΟΥΕΛ -ΕΠΙΛΟΓΟΣ Με τη συμμετοχή των: Αντρέ Ζιλιάρ, Ολιβιέ Μπαλέζ, Μανί Λαρσενέ, Μπλιτς, Χουάνχο Γκουαρνίδο και Ένκι Μπιλάλ Eυχαριστούμε για την διαθεση του κομικ τον φιλο @nikos99

Τσέκαρα ξανά για σιγουριά, το επόμενο Σάββατο θα έχει προσφορά ένα βιβλίο δεν θα έχει κάποιο κόμικ.

Και ακριβώς στα μισά της συλλογής η ραχη είναι έτσι! ????

Είχε γίνει αντίστοιχη δημοσκόπηση στους 15 πρώτους τόμους. Εκεί ένα ποσοστό περίπου 70% δήλωσε ότι αγοράζει όλη τη σειρά. Μιας και φτάσαμε στη μέση της συλλογής θα είχε ενδιαφέρον να κάνουμε μια νέα δημοσκόπηση ώστε να δούμε τις τάσεις των αγοραστών. Συνεχίζουν να στηρίζουν τη σειρά; Τη στηρίζουν ακόμη περισσότερο ή μήπως έχασαν το ενδιαφέρον τους; Προσωπικά έχω δηλώσει απ΄την αρχή ότι είμαι επιλεκτικός αγοραστής, μιας και τα υπερηρωικά δεν είναι η αγαπημένη μου κατηγορία κόμικς. Απ΄τους 30 τόμους έχω αγοράσει τους 14. Κάτι που αξίζει ν΄αναφέρω είναι ότι απ΄τους 15 πρώτους είχα πάρει τους 10. Άρα απ΄τους επόμενους 15 πήρα μόλις τους... 4 Κάτι λέει αυτό πιστεύω. Δεν κατηγορώ αποκλειστικά τις επιλογές της Hachette. Απλά ίσως να έχασα το αρχικό μου ενδιαφέρον, για δικούς μου λόγους Η σειρά αντικειμενικά είναι ένα πολύ καλό value for money κι έχει προσφέρει πολύ σημαντικές ιστορίες, που είτε δεν ξαναείδαμε στην Ελλάδα είτε δεν τις ξαναείδαμε σε συγκεντρωτική έκδοση. Χαίρομαι που βγήκε και γνώρισα έτσι έναν κόσμο που διαφορετικά δεν θα γνώριζα Όσον αφορά τη δημοσκόπηση δεν μ΄αφήνει να βάλω πάνω από 25 επιλογές, γι΄αυτό κάποιες τις έβαλα διπλές

"Η νέα εικονογραφημένη νουβέλα του Γιώργου Γούση (σκίτσο - σενάριο) και του Γιάννη Ράγκου (σενάριο), Ληστές, είναι μια δουλειά που ανεβάζει ψηλά τον πήχη στο ελληνικό κόμικ, ένα καλοδουλεμένο από την πλευρά του σεναρίου και του σκίτσου συναρπαστικό βιβλίο που ξεκίνησε να ετοιμάζεται πριν από περίπου δέκα χρόνια. Η αληθινή ιστορία δύο ληστών που έδρασαν στην Ήπειρο από το 1909 μέχρι το 1930 πέρασε από σαράντα κύματα μέχρι να ολοκληρωθεί, αλλά το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, γιατί είναι ένα υψηλού επιπέδου non-fiction graphic novel. «Έχουμε κάνει μεγάλη έρευνα με τον Γιάννη Ράγκο σχετικά με τα πραγματικά περιστατικά» λέει ο Γιώργος Γούσης. «Από κει και πέρα, αυτονομούμαστε και γράφουμε μια δική μας ιστορία. Πριν από πολλά χρόνια ήρθε τυχαία στο σπίτι μου το βιβλίο Ρεντζαίοι, οι βασιλείς της Ηπείρου του Νίκου Πάνου, μια αυτοέκδοση ενός ιστοριοδίφη Ηπειρώτη με καταγωγή από το χωριό των αδελφών Ρέντζου –που είναι τα αληθινά πρόσωπα από τα οποία εμπνευστήκαμε τους ήρωες των Ληστών‒, ο οποίος είχε κάνει μια μεγάλη έρευνα με συνεντεύξεις και αρχεία για τη ζωή τους. Η ιστορία τους με γοήτευσε, έτσι αρχίσαμε να κάνουμε με τον Γιάννη πιο επισταμένη έρευνα πάνω στα γεγονότα. Βρήκαμε εφημερίδες και άλλες πηγές και αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια ιστορία που κατά 70% είναι βασισμένη στην αληθινή. Στο βιβλίο μας τα ονόματα έχουν αλλάξει, οι δικοί μας ληστές λέγονται Γιάννης και Θύμιος Ντόβας, για να έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία στην αφήγηση αλλά και επειδή η έρευνά μας πάνω σε πολλά σκοτεινά σημεία της δράσης των Ρεντζαίων έμεινε άκαρπη. Όλα στους Ληστές είναι αληθινά, οι χώροι, τα ρούχα, η αρχιτεκτονική, ακόμα και ο τρόπος που μιλάνε και τα τραγούδια που λένε οι άνθρωποι. Μας βοήθησε και η Ιουλία η Σταυρίδου σε αυτό, η μεγάλη σκηνογράφος που χάθηκε πρόσφατα, η οποία είχε δουλέψει με τον Αγγελόπουλο και γνώριζε καλά την περιοχή και την εποχή. Μου έδωσε πολλά βιβλία για κοστούμια, κτίρια της εποχής, μελέτησα πώς ήταν οι καλύβες και οι στάνες, μέχρι και ο τρόπος που κήδευαν το νεκρό. Η σκηνή του θρήνου στο βιβλίο είναι από μια φωτογραφία η οποία δείχνει πώς κάθονται, το ίδιο και τα όπλα. Προσπάθησα να μην είναι φολκλόρ όμως, αυτό που φανταζόμασταν ότι ήταν οι άνθρωποι τότε. Γιατί δεν φορούσαν φουστανέλα, δρούσαν τις δεκαετίες του 1910 και του 1920, οπότε η εμφάνισή τους είναι πιο σύγχρονη. Πάντως, όλη αυτή η δουλειά και η επιμονή στο σκηνογραφικό και στην πιστότητα δεν έχει σκοπό την ανάδειξη της εποχής ή της ηθογραφίας. Είναι εκεί για να πείσει τον αναγνώστη από την πρώτη κιόλας εντύπωση ότι αυτό που διαβάζει είναι ένας κόσμος αδιαπραγμάτευτος, στον οποίο μπορεί να βυθιστεί, να φάει το παραμύθι που λέμε, ώστε εν τέλει να μην προσέχει τίποτε άλλο παρά τους ανθρώπους, τους χαρακτήρες και τα πάθη τους, το "από κάτω" κείμενο δηλαδή. Tο στόρι ξεκινάει με δυο μικρά παιδιά που έχασαν τον πατέρα τους ‒ κάποιοι τον δολοφόνησαν με αφορμή ένα περιστατικό. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν ενηλικιώνονται, μαθαίνουν ποιος τον σκότωσε και αποφασίζουν να πάρουν εκδίκηση. Κι αφού εκδικούνται τους φονιάδες, βγαίνουν στην παρανομία για να μη συλληφθούν. Μετατρέπονται σε φυγάδες στο βουνό και στην πορεία σε ληστές. Παρότι δεν είναι καθόλου Ρομπέν των Δασών, ο κόσμος τους στηρίζει προφανώς επειδή προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα και επειδή οι ληστές τότε αντικαθιστούσαν κατά κάποιον τρόπο τον νόμο: αν κάποιος είχε ένα πρόβλημα, πήγαινε στον ληστή για να του το λύσει, γιατί η αστυνομία δεν έφτανε στα βουνά. Η δράση τους προκαλούσε συναισθήματα που κυμαίνονταν μεταξύ φόβου και αγάπης. Έχει ενδιαφέρον το ότι άρχισαν να ενσωματώνονται στην εξουσία και να τους χρησιμοποιούν παράγοντες των Ιωαννίνων, βουλευτές, έμποροι. Βασικό κομμάτι της ιστορίας τους είναι ο πάτρονάς τους, ο εγκέφαλος μιας σπείρας, που ζούσε στα Γιάννενα και ήταν μεγάλος έμπορος και πολύ πλούσιος ‒ αργότερα εξελέγη και βουλευτής. Μαζί οργάνωναν απαγωγές, ληστείες, εκβιασμούς, και ενώ είχαν γίνει όργανο των ισχυρών, από ένα σημείο και μετά άρχισαν να αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη απ' όση θα ήθελε η εξουσία, γι' αυτό στη συνέχεια προσπάθησαν να τους εξοντώσουν. Αυτοί που τους γιγάντωσαν, στην πορεία έγιναν εχθροί τους. Προσωπικά, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το ότι είναι αδέρφια. Η σχέση που αναπτύσσουν μεταξύ τους είναι η πιο ηθική και χριστιανική που υπάρχει, μια τρομερή σχέση φιλίας, αγάπης και τρυφερότητας. Ταυτόχρονα, όμως, για όλη την υπόλοιπη κοινωνία εκπροσωπούσαν το κακό, ήταν εγκληματίες. Μιλάμε για τρομερή βία: ο θρύλος λέει ότι σκότωσαν 80 άτομα. Η δύναμή τους και η αδυναμία τους ήταν ότι ήταν δύο, δηλαδή αφενός μπορούσαν να δρουν με μεγαλύτερη άνεση, αφετέρου το πρόβλημα του ενός γινόταν πρόβλημα και του άλλου. Οι άνθρωποι, γενικά, δεν είναι μόνο καλοί ή μόνο κακοί κι αφού αποφασίσαμε ότι οι ήρωές μας είναι αυτοί οι δύο, προσπαθήσαμε, μέσω αυτών, να δείξουμε όλες τις εκφάνσεις του ανθρώπου: από τις πολύ τρυφερές μέχρι τις πάρα πολύ άγριες. Οι συγκεκριμένοι δεν γνωρίζω αν έγιναν λαϊκοί ήρωες, μάλλον περισσότερο αρνητική ήταν η φήμη τους. Ακόμα και σήμερα, στην Ήπειρο το "Ρέντζος" το χρησιμοποιούν όταν θέλουν να πουν ότι είσαι άγριος, κατσαπλιάς και κακός. Γενικά, όμως, σύμφωνα με τον Hobsbawm, έναν μεγάλο ιστορικό που έχει κάνει μεγάλη μελέτη γύρω από τη ληστεία και τους ληστές, οι ληστές είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που απαντά σε όλο τον κόσμο, με τα ίδια χαρακτηριστικά και για τους ίδιους λόγους. Αυτό που επισημαίνει είναι ότι οι άνθρωποι ταυτίζονται με τους ληστές και οι τελευταίοι γίνονται μυθικά πρόσωπα για δύο λόγους: πρώτον γιατί καταφέρνουν να βγουν εκτός των ορίων της κοινωνίας, δηλαδή κάνουν πράγματα που είναι στο όριο ή εκτός του ορίου, και ενδόμυχα όλοι μας θα θέλαμε να είμαστε λίγο πιο άγριοι. Δεύτερον, ακριβώς λόγω της μεγάλης αντίφασης που χαρακτηρίζει αυτούς τους ανθρώπους: τις περισσότερες φορές οι λήσταρχοι, ταυτόχρονα με τη βία και την εγκληματικότητα, φέρουν και κάποια ευγενή στοιχεία, έχουν ηθικό κώδικα, τιμή, δεν πειράζουν γυναίκες, σέβονται τους ηλικιωμένους. Υπάρχει μια θεωρητική ισοτιμία, ας πούμε, στο μυαλό τους, που ο τότε κόσμος εκτιμούσε δεόντως. Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να τα έκαναν και ως μέρος της προπαγάνδας τους, για να παριστάνουν τους καλούς και κάποιοι να τους εμπιστεύονται. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Έχει ενδιαφέρον το πώς παρουσιάζει ο Τύπος της εποχής τους ληστές, κάνοντας κι αυτός την προπαγάνδα του: πότε είναι φοβεροί και άγιοι, πότε εγκληματίες, κλπ., το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει και σήμερα. Η δράση τους έχει κοινά στοιχεία με τα γουέστερν, π.χ. κάνουν μια ληστεία και κλείνουν το δρόμο με κορμό δέντρου. Όλες οι ληστρικές ιστορίες ανά τον κόσμο έχουν κοινές αναφορές, γιατί όλοι δρούσαν για τους ίδιους λόγους και με τον ίδιο τρόπο. Θεωρώ ότι το πρώτο μέρος των Ληστών είναι ένα βαλκανικό γουέστερν στα βουνά, εκτός του αστικού ιστού. Στο δεύτερο κεφάλαιο, που πηγαίνουν στα Γιάννενα, γίνεται πιο νουάρ, πιο μαφιόζικο, αλλάζουν όμως και οι εποχές. Το '21 και το '22, που ζουν στα Γιάννενα, δρουν όπως οι μαφιόζοι το '30 και το '40 στην Αμερική. Έτσι τελειώνει και το πρώτο μέρος, όταν τους δίνεται αμνηστία, διαγράφονται δηλαδή όλα τους τα εγκλήματα, και μπαίνουν νόμιμοι στα Γιάννενα. Το βιβλίο έχει αυτοτέλεια, αλλά η ιστορία ολοκληρώνεται με άλλα δύο κεφάλαια, που θα αρχίσουν να σχεδιάζονται σύντομα. Το σενάριο έχει γραφτεί μέχρι το τέλος». «Γιατί το σχεδίασες ασπρόμαυρο;» «Επειδή αισθανόμουν πιο κοντά σε αυτό, λόγω της εποχής κατά τη διάρκεια της οποίας διαδραματίζεται. Ό,τι εικόνα υπάρχει από τότε είναι ασπρόμαυρη. Επίσης θεωρώ ότι δίνει την αίσθηση του ηπειρώτικου τοπίου, τη δραματικότητά του, την υγρασία που περιέχει. Είναι λίγο πιο συμβολικό, λίγο πιο πέτρινο, λίγο πιο αγαλματένιο. Θεώρησα ότι είναι αυτή η αγριάδα που ταιριάζει στην ιστορία και τους πρωταγωνιστές της». " Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.Συνεντευξη στον M. HULOT Φωτoγραφια Γιωργου Γουση: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO https://www.lifo.gr/articles/book_articles/299404/i-istoria-dyo-thrylikon-liston-tis-ipeiroy-egine-komik-apo-toys-giorgo-goysi-kai-gianni-ragko?utm_medium=Social&utm_source=Facebook&fbclid=IwAR38hAbF-8JuK75P59oUcRpWB0hhkRaT7y-7hXRaQE3kFuJ8zyHm1aQ9_lw#Echobox=1602836868 Εδω πρωτες εντυπωσεις απο τον φιλτατο φιλο @germanicus https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/43385-ληστεσ-η-ζωη-και-ο-θανατοσ-των-γιαννη-και-θυμιου-ντοβα-γιωργοσ-γουσησ-γιαννησ-ραγκοσ-εκδοσεισ-polaris/&tab=comments#comment-603553 Eυχαριστούμε για την διαθεση του κομικ τον φιλο @nikos99

@Mandrake @nikolas12 @paola @budd καθυστέρησα κι εγώ να διαβάσω τα ποστ, οπότε έστω κι αργοπορημένα σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας!!

Τιμή και δόξα στον @nikolas12και στον @thor77 που έχοντας πάρει 28/30 τόμους δίνουν γροθιά στον ψυχαναγκασμό ολοκλήρωσης της ράχης. Και να θυμάστε ότι αν εφαρμόσετε την εξαιρετική ιδέα μου με τα καλαμάκια, μου χρωστάτε credit ()

Έστειλα μέιλ στην καθημερινή να ρωτήσω και μου είπαν ότι πράγματι θα το δώσουν μόνο στους συνδρομητές πάλι.

E καλά δεν υπάρχει σύγκριση Harris-Verdon. Ιεροσυλία. Σε αυτό που συμφωνώ και επαυξάνω είναι το εντυπωσιακά πρωτότυπη ιδέα που καταλήγει μέτρια. Τα τρία πρώτα βιβλία του είναι ακριβώς αυτό, ειδικά το Σκέψου Έναν Αριθμό από το οποίο έγινε γνωστός. Όταν το ξεκινούσα, έλεγα ότι είναι καλή ιδέα, όσο το συνέχιζα ενθουσιαζόμουν και το φινάλε είναι ό,τι πιο anticlimactic που λέμε και στο χωριό μου. Και το Πήτερ Παν ακριβώς έτσι. Το δεύτερο και το τρίτο βιβλίο δεν τα θυμάμαι καν Από αστυνομικό γενικά είμαι και του αμερικάνικου, αλλά πιο πολύ λατρεύω σκανδιναβικό που βγάζει πολύ το Μεταίχμιο πχ Nesbo, Nesser, κτλ.

O Verdon είναι ένας κλασσικός μέτριος εμπορικός συγγραφέας. Ξεκινάει με μία εντυπωσιακά πρωτότυπη ιδέα, την οποία έχει ξεχάσει/ έχει δείξει μόνος του ότι τελικά δεν ήταν κάτι τόσο σπουδαίο μέχρι το μέσο της ιστορίας. Τα τέλη του συνήθως είναι πάρα πολύ απλά, ενώ σίγουρα τα 500-600 σελίδων βιβλία του άνετα θα μπορούσαν να χωρέσουν σε 200. Δεν έχουν αρκετό υλικό... Επίσης, οι χαρακτήρες του είναι σαν να βλέπεις κλασσική αμερικανική σειρά των 24 επεισοδίων ο κύκλος. 0 κατανόηση των πρωταγωνιστών του, 0 εμβάθυνση στους villains κτλ...Το βιβλίο να γράφεται και όπως πάει... Συνέκρινε το πχ με τον Τόμας Χαρις που έχεις διαβάσει κιόλας. Τον Βέρντον πιέζομαι να τον τελειώσω κάθε φορά... Αν θέλεις καλά αστυνομικά : Ellroy, Attia, Izzo , Γκρανζέ!!

Και τους 30. Είχα πει από την αρχή ότι θα προσπαθήσω να την ολοκληρώσω, αν και υπήρχαν στιγμές που ψιλό ξενέρωσα (βλ. ''New X-Men E' Όπως Εξάλειψη'', μετά από κανα μήνα τον αγόρασα). Έχω πλέον συμβιβαστεί με την ιδέα των επανεκδόσεων (ελπίζω για όσες λιγότερες γίνεται), τουλάχιστον υπάρχουν και τα εξτραδάκια. Επίσης ''ΚΑΤΗΓΟΡΩ'' το greekcomics.gr που κάνει τρομερή διαφήμιση στην συγκεκριμένη συλλογή και σε όλα τα άλλα κόμικς (όλοι οι εκδότες θα πρέπει να το ευγνωμονούν) και δεν μπορούμε να ελαττώσουμε τις αγορές μας. Πάμε για άλλους 30.

Θα συμφωνησω με τους προλαλησαντες.... ξεκινησα με σκοπο να παιρνω οσα δεν εχω ηδη σε αλλες εκδοσεις. Καταληξη? Να τα εχω και τα 30. Ο λογος? Η εκδοση ειναι πολυ καλη. Τα αξιζει τα λεφτακια της. Ο αλλος λογος? βασικος, η ραχη. Αναθεμα την, ειναι εθιστικη. Ο τριτος λογος? Η στηριξη στο εγχειρημα.... Παντως προσπαθησα να σταματησω, στον τομο του ultimate spiderman. Εκανα μια εβδομαδα να μην τον παρω, κρατιομουν σθεναρα.... και εκει που περπαταω, τον βλεπω σε ενα περιπτερο.... μου εκλεισε το ματι.... δεν αντισταθηκα αλλο....

Εγώ έχω και τους 30. Αξίζει να σημειώσω ότι είχα ήδη τα Marvels και Κρειβεν από Anubis και Οξύ, ενώ το Planet Hulk και το X-Men: E is for Extinction τα είχα στα αγγλικά. Γενικά όπως έχω ξαναπεί, αρχικά σκόπευα να πάρω επιλεκτικά όσους τόμους έχω ακούσει ότι αξίζουν, όσους ήξερα ονομαστικά πριν ανακοινωθεί η συλλογή. Πολύ σύντομα έφτασε το Deadpool που δεν είχα ξανακούσει σαν ιστορία, αλλά ήμουν ψημένος γιατί ήμασταν μόλις στο 5ο τεύχος, οπότε συνέχισα τακτικά. Έλεγα ότι αν φτάσει η ώρα που θα βγει ιστορία που έχω, θα το σκεφτώ καλά. Παρόλα αυτά, έγιναν όλα αυτά με καραντίνα, κορωνοϊο κλπ που περιόρισαν τις εξόδους άρα και τα χρηματικά έξοδα, οπότε δεν μου ήταν και τόσο βάρος να αγοράσω πάλι αυτούς τους τόμους, για την πληρότητα της συλλογής ή για να τους έχω και στα ελληνικά. Την 60αδα έχω βάλει στόχο να την ολοκληρώσω. Μετά δεν ξέρω, αν συνεχιστεί, θα το σκεφτώ πάλι.

Δεν νομίζω να "σκοτώσουν" το Κόμιξ. Φαίνεται πως υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον ακόμη. Καμία από τις επιλογές δεν με καλύπτει. Πιστεύω ότι απλώς θα αρχίσουν να βάζουν άκυρες ιστορίες.

27,5 - 30 Φαρμάκης (33-39 original: Venom) Κατ' αρχάς να πω ότι στις πρώτες σελίδες κάθε τεύχους η αρίθμηση των πρωτότυπων τευχών είναι λάθος. Πιο συγκεκριμένα στο #27 της Anubis αναφέρεται ότι είναι τα 30-31, ενώ είναι τα 32-33. Στο #28 και #29 είναι σωστά (34-35 και 36-37 αντίστοιχα) ενώ τέλος, στο #30 αναγράφονται τα 36-37 ενώ τα σωστά είναι 38-39. Περίληψη των τευχών: Ο Πήτερ ψάχνοντας τα πράγματα του πατέρα του, βρίσκει μια βιντεοκασέτα όπου αυτός και ο συνεργάτης του Έντ Μπροκ κάνουν πικ-νικ με τις οικογένειές τους. Ο Πήτερ αποφασίζει να δώσει ένα αντίγραφο της κασέτας στον παιδικό του φίλο Έντι Μπροκ. Αφού μαθαίνουμε ότι οι γονείς και των δυο τους πέθαναν στο αεροπορικό δυστύχημα. ο Έντι τον προσκαλεί στο εργαστήριο όπου δουλεύει και του δείχνει την "κληρονομιά" τους. Ένα μάυρο υγρό που μπορεί να θεραπεύσει το ανθρώπινο σώμα (ακόμη και τον καρκίνο) το οποίο είχαν αναπτύξει οι πατεράδες τους. Ο Πήτερ βλέποντας κι άλλες συνεντεύξεις του πατέρα του αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη του στην εξέλιξη του υγρού αλλά καθώς το κλέβει, μια σταγόνα πέφτει στο χέρι του, μετατρέποντάς τον σε Βένομ. Ενώ το ξεκίνησαν καλά, η συνέχεια δεν μου πολυάρεσε. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υπάρχει μάχη μεταξύ Spiderman - Venom αλλά μόνο Πήτερ-Venom. Γενικα το όλο στόρι δεν με έκανε να νιώσω το "βάρος" του ονόματος Venom, το βρήκα αρκετά αδύναμο.

Εγώ είμαι αυτός που καθυστέρησε Νικόλα, αν και είμαι μέσα στα πλαίσια νομίζω. Δημήτρηδες και Δήμητρες να χαίρεστε την ονοματάρα σας!! Χρόνια πολλά και στον @Retroplaymo !!

Την πήρα και δεν αναφέρει κάτι για το επόμενο Σάββατο, αν δεν αλλάξει κάτι λογικά δεν θα έχουμε κάποια κυκλοφορία από Μικρός Ήρως το προσεχές Σάββατο.

Nesser δεν έχω διαβάσει...Ο Νέσμπο ενώ μου άρεσε στο λύκειο, πάντα είχε κουραστικές μανιέρες...Δηλαδή αυτά που γράφει είναι ότι πιο κλισέ υπάρχει...Μια χαρά συγγραφέας είναι, αλλά όχι και το φαινόμενο ως το οποίο έχει προωθηθεί στην Ελλάδα... Ξεχωρίζει φυσικά το Headhunters, που είναι πολύ δυνατό!! Αλλά όταν η σκανδιναβική λογοτεχνία μας έχει δώσει Λάρσον, τί να μας πει ο κάθε Νέσμπο... Στους Harris, Larson, Ellroy, Izzo, Attia θαυμάζω το επίπεδο κατανόησης των χαρακτήρων τους και του ρόλου που εξυπηρετούν. Όλοι οι άλλοι εμπορικοί φτιάχνουν την πλοκή και απλά πετάνε μέσα τους ήρωες και τους κακούς βασισμένοι σε μανιέρες. Εντελώς διαφορετικό επίπεδο αντίληψης...

Όπως είπα και στο DisneyComicsPress κατοχυρώθηκε το isbn για το ημερολόγιο Disney 2021, το οποίο μάλλον πάλι οι συνδρομητές μόνο θα πάρουν

Έχω και τους 30. Με το που βγήκε η συλλογή είχα αποφασίσει να ολοκληρώσω τουλάχιστον την πρώτη εξηντάδα. Είναι πολύ καλή προσφορά για εμένα επειδή ασχολούμαι με τα υπερηρωικά, χωρίς όμως να έχω πολλά graphic novels. Υπάρχει και η ράχη... Η μόνη ιστορία που αναγκάστηκα να αγοράσω για δεύτερη φορά ήταν το Κυνήγι του Κρέιβεν αλλά έχω συνειδητοποιήσει ότι μερικές επανεκδόσεις είναι αναπόφευκτες. Δεν γίνεται συλλογή που περιέχει κορυφαίους τίλους της Marvel να παραλείπει αριστουργήματα όπως το Κυνήγι του Κρέιβεν ή το Dark Phoenix (το οποίο θεωρώ σχεδόν δεδομένο ότι θα δούμε). Τώρα αν βγει και δεύτερη εξηντάδα βλέπουμε. Είχα σκοπό μετά την πρώτη να αρχίσω να αγοράζω επιλεκτικά αλλά ποιος ξέρει τι θα γίνει μέχρι τότε. Δεν είναι και τόσο εύκολο να σταματήσεις μία συνήθεια.

Και εγώ έχω και τους 30, αρχικά με την ανακοίνωση της συλλογής σκέφτηκα ότι θα αγοράζω επιλεκτικά κάποιους τόμους που θα θεωρούσα ότι άξιζαν. Στην συνέχεια ενθουσιάστηκα με την συλλογή τόσο από τις επιλογές όσο και από την ποιότητα της έκδοσης και αποφάσισα να την αποκτήσω όλη ακόμα και αν έχω κάποιους τόμους. Ένας λιγότερος καφές την εβδομάδα ή με λιγότερα περιττά έξοδα νομίζω το δεκάρικο ανά δεκαπέντε μέρες παλεύευται. Πάντως τον αρχικό μου ενθουσιασμό μου τον διατηρώ και περιμένω κάθε δεύτερη πέμπτη με αγωνία να δω την επόμενη επιλογή. Μακάρι να φτάσουμε τους 60 τόμους και να τους περάσουμε, αυτή την στιγμή θα έλεγα ότι θα την ακολουθούσα και μετά τους 60 την συλλογή άλλα έχουμε ακόμα δρόμο.

Διαθέτω 28 από τους 30. Δεν έχω αγοράσει το X-Men του Grant Morrison και το Kraven, γιατί τα είχα ήδη σε πολύ καλή κατάσταση και δε με ενδιέφερε να τα διαβάσω ξανά όπως το Marvels. Αρκετούς τους είχα σε ξένες εκδόσεις, αλλά τους αγόρασα ξανά. Έχω σκοπό κάποια στιγμή να τα αγοράσω μεταχειρισμένα σε καλή τιμή αν τα βρω, αλλά και να μη τα βρω, πιο πολύ με ενδιαφέρει το περιεχόμενο των ιστοριών και της έκδοσης, παρά η συλλογή να την έχω στο ράφι

Ένας άνθρωπος που έχω ξεχωριστή σχέση λόγω της κοινής μας αγάπης για τα βιβλία είναι η θεία μου και ειδικά επειδή τα γούστα μας στο αστυνομμικό μιθυστόρημα είναι παρόμοια. Όμως όσο κι αν μοιάζουν με κάποιον τα γούστα σου, είναι πιθανό κάπου να μη συμφωνείτε και τα βιβλία του Verdon αποτελούν για εμάς παράδειγμα. Όσο τον λατρεύει εκείνη, τόσο meh τον βρίσκω εγώ. Ο Ντέιβ Γκάρνει είναι ένας πολύ ενδιαφέρων ήρωας, απλά πάντα στα βιβλία του Verdon νιώθω ότι κάπου χωλαίνει το πράγμα. Πότε η λύση, πότε η επιλογή του δολοφόνου. Τα έχω διαβάσει όλα παρ' αυτά και ειδικά τα δύο τελευταία τα βρήκα αρκετά βελτιωμένα. Στο τελευταίο λοιπόν, το "Ο Λευκός Ποταμός Φλέγεται" έχουμε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση και αν και το βιβλίο βγήκε πριν από μόλις δύο χρόνια, σήμερα είναι αρκετά πιο επίκαιρο με τις εξεγέρσεις που γίνονται στην Αμερική σχετικά με τα φυλετικά ζητήματα. Εδώ λοιπόν ξεκινάμε με τη δολοφονία ενός αστυνομικού, η οποία για την ίδια την αστυνομία λαμβάνεται ως ανταπάντηση στη δολοφονία ενός μαύρου πολίτη από άλλον αστυνομικό, ένα χρόνο πριν, γεγονός που έχει προκαλέσει εξεγέρσεις. Όταν βρίσκονται δολοφονημένοι και οι αρχηγοί του κινήματος των μαύρων πολιτών, ο Ντέιβ Γκάρνει αρχίζει και υποψιάζεται ότι κάποιοι εντός της αστυνομίας έχουν στήσει μια σκευωρία. Σίγουρα είναι από τα καλά βιβλία του Verdon. Διαθέτει πολύ καλή ροή και νομίζω ότι αν η ανατροπή στο τέλος ήταν λίγο πιο καλοσχεδιασμένη θα είχα εντυπωσιαστεί. Η ανατροπή αυτή να πω ότι έγκειται στην επιλογή του δολοφόνου. Οι δολοφονίες επίσης είναι πάρα πολλές και κανά δυο αρκετά ανατριχιαστικές. Γενικά δυνατό βιβλίο, σίγουρα από αυτά που θα πρότεινα σε κάποιον που θέλει να διαβάσει Verdon.

Μια ιδέα του @Manitou την οποία και υλοποίησα. Ερώτηση η οποία μπορεί φυσικά να βγει και τελείως άκυρη ή να δούμε τα χειρότερα όπως την... κηδεία του Κόμιξ Η σίγουρη απάντηση σε λίγος μήνες

Το ερώτημα για μένα είναι τι θα είχε νόημα να έχει. Ρόσα από την αρχή το θεωρώ εντελώς απίθανο, ενώ Μπαρκς θα μπορούσε, αν αποφάσιζαν να απευθύνουν το περιοδικό μόνο σε παιδιά που ξεκινάνε τώρα τη σχέση τους με τα Ντίσνεϋ κόμικς και δεν έχουν σκοπό να μαζέψουν τις βιβλιοθήκες. Από την άλλη, αν είχε ιστορίες σαν τα πρώτα τεύχη θα λειτουργούσε απλά ως ένα bonus Μίκυ Μάους, μια που αυτές οι ιστορίες θα έμπαιναν έτσι κια αλλιώς εκεί αργά ή γρήγορα (όπως έγινε με το Μαύρο Κεραυνό ή το Μίκυ Μαλτέζε το καλοκαίρι). Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να δούμε κάποια μεγάλη σειρά σε συνέχειες (πχ X-Mickey). Η προσωπική μου επιθυμία είναι παλιές καλές ιταλικές ιστορίες παλιότερων δεκαετιών, πράγμα όμως που θεωρώ λίγο δύσκολο.

Ενημερώθηκε!

12/30... Εκτός του ότι το πάω επιλεκτικά, είμαι σε φάση που αγοράζω dvd's marvel(ήδη μέσα σε 2 μήνες πήρα 16 ταινίες οπότε ήταν φυσικό να αφήσω πίσω την συλλογή που έτσι κι αλλιώς όπως είπα το πηγαίνω επιλεκτικά). Τώρα για την επόμενη 30αδα θα συνεχίσω πάλι την ίδια τακτική(σίγουρα θέλω το Νο33 Punisher β' μέρος γιατί μου άρεσε πολύ το πρώτο). Οι τόμοι που έχω πάρει είναι οι 6 πρώτοι, μετά 10,11,12 οπότε έχουμε 9/15 και έκτοτε 20, 26, 28 άρα 3/15(2η 15αδα). Αρα 1η 15αδα 9 τόμοι και 2η 15αδα 3 τόμοι. Επίσης έχω αγοράσει εξτρά τόμους όπως Tony Stark Νέα Αρχή, τα 2 της Black Widow, κάποια Batman κτλ, οπότε μαζί με τα dvd's μεγάλο μέρος του μπάτζετ πήγε εκεί. Δεν το μετανοιώνω όμως, έτσι κι αλλιώς υπήρχαν ιστορίες από Hatchette που μου ήταν αδιάφορες, ίσως θα έπρεπε να είχα αγοράσει τους δύο τόμους του Hulk καθότι έχω το World War Hulk από Οξύ. Αλλά οκ δεν πειράζει.. Είναι αλήθεια ότι πέρυσι ξεκίνησα να αγοράζω κόμικ μετά από σχεδόν 30 χρόνια και πλέον έχω μία μικρή βιβλιοθήκη με 50-60 τόμους, αυτό είναι επίτευγμα. Και φυσικά θα συνεχίσω.. Πάντα επιλεκτικά.

Ούτε κάποια μικρή διαφήμιση;Γιατί κι άλλες φορές αναφέρει αλλά είναι σε ένα μικρό κομμάτι της εφημερίδας που δεν είναι ευδιάκριτο με την πρώτη ματιά!

Πήρε κάποιος την εφημερίδα των συντακτών Σαββατοκύριακο το Σαββατοκύριακο 24-25 Οκτωβρίου που είχε το 3ο μέρος του Τζον Λέννον;Αν ναι,το επόμενο Σαββατοκύριακο ξέρετε με τι θα κυκλοφορήσει η εφημερίδα των συντακτών Σαββατοκύριακο;

Λογικό είναι να το κάνουν για να τσιμπήσουν συνδρομητές. Ο Τερζόπουλος έδινε τεύχη σαν το Pluto Saves the ship για τον ίδιο λόγο. Εγώ τσίμπησα από πέρσι και έγινα συνδρομητής για αυτό το λόγο. Και η αλήθεια είναι ότι 4 του μήνα το ΚΟΜΙΞ είναι στην πόρτα μου σε άψογη κατάσταση.

Η Μαφάλντα είναι σταθερή αξία μαζί με τα υπερηρωικα ! ????

Τα παιδικά κόμικς, έστω κι αν πολλά από αυτά είναι εισαγόμενα, επιστρέφουν δυναμικά και στην Ελλάδα. Ο «Αριόλ», ένας μικρός και μύωπας γαϊδαράκος των Εμανουέλ Γκιμπέρτ και Μαρκ Μπουταβάν, είναι η ιδανική εισαγωγή των παιδιών στον κόσμο της ανάγνωσης και του χιούμορ. Αποτελεί τον κανόνα για τα παιδιά να διαβάζουν βιβλία ή να βλέπουν θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές όπου οι κεντρικοί ρόλοι ανήκουν σε ενηλίκους. Κι αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Ακόμα και στις περιπτώσεις που οι πρωταγωνιστές είναι παιδιά ή/και στην ιστορία περιλαμβάνονται παιδιά, η θεματολογία είναι κατά κύριο λόγο αντλημένη από τον κόσμο της φαντασίας που μακράν απέχει από τις προσλαμβάνουσες ενός παιδιού. Και, φυσικά, ούτε αυτό είναι κακό. Ίσως χρειάζεται όμως, πού και πού, και μια «καταφυγή» στην καθημερινότητα που μπορεί να λειτουργεί απελευθερωτικά, λυτρωτικά και, γιατί όχι, διδακτικά για τα παιδιά. Σε μια καθημερινότητα την οποία τα παιδιά «μοιράζονται» με τους φανταστικούς χαρακτήρες ιστοριών με τους οποίους μπορούν να έχουν κοινές ανησυχίες, χαρές και απογοητεύσεις. Έτσι ώστε να νιώθουν μέλη μιας κοινωνίας όπου μπορεί ο καθένας να είναι διαφορετικός και ίσος με τους άλλους, αλλά τα περισσότερα από τα συναισθήματα και τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουμε όλοι. Κόσμοι στους οποίους τα παιδιά ήταν οι πρωταγωνιστές υπήρξαν πολλοί, όπως η γειτονιά και το σχολείο των γεμάτων νευρώσεις μικρών παιδιών των «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτζ ή η οικογένεια με την εύθραυστη μεσοαστική ασφάλεια της «Μαφάλντα» του πρόσφατα χαμένου Κίνο. Αρκετοί από αυτούς τους κόσμους όμως απευθύνονταν κυρίως σε ενήλικους αναγνώστες καθώς οι ιδιοφυείς δημιουργοί τους αξιοποιούσαν τους αθώους παιδικούς χαρακτήρες ως μέσα προβολής και χιουμοριστικής αντανάκλασης του κόσμου των μεγάλων. Πρωτοπόροι στο σπάσιμο αυτού του κανόνα ήταν οι Ρενέ Γκοσινί και Ζαν Ζακ Σανπέ με τις εικονογραφημένες ιστορίες του Μικρού Νικόλα, γεμάτες αθώο χιούμορ από τις περιπέτειες της παιδικής ηλικίας ενός μικρού Γάλλου μαθητή, τις πλάκες με τους φίλους και συμμαθητές του, τις γκάφες των δασκάλων του, τους καβγάδες, τις πρώτες «παραβατικές» συμπεριφορές κ.λ.π. Πιο σύγχρονες και για λίγο μεγαλύτερα παιδιά, ίσως, είναι προορισμένες οι κόμικς ιστορίες της δεκάχρονης Εστέρ («Τα Ημερολόγια της Εστέρ» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ποταμός) του Σατούφ Ριάντ που εκτός από το σχολικό χιούμορ απλώνονται σε πολλά κοινωνικά ζητήματα, όπως η ανεργία, η φτώχεια, ο καταναλωτισμός κ.ά. Σε αυτό το πλαίσιο των ιστοριών με χαρακτήρες παιδιά που είναι και συμπεριφέρονται ως παιδιά αλλά και απευθύνονται πρωτίστως σε παιδιά εντάσσονται και οι περιπέτειες του Αριόλ των Εμανουέλ Γκιμπέρτ στο σενάριο και Μαρκ Μπουταβάν στα σχέδια. Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τέσσερις τόμοι στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κόκκινο σε μετάφραση του Φίλιππου Μανδηλαρά και της Μυρτώς Ράις, ενώ σύμφωνα με τον εκδοτικό οίκο η σειρά θα συνεχιστεί ώστε να καλύψει τη γαλλική παραγωγή που αριθμεί μέχρι σήμερα δεκατρείς συνέχειες. Η επιτυχία της στη Γαλλία είναι πολύ μεγάλη καθώς εκτός από τις πολλές πωλήσεις και τα επαινετικά σχόλια κριτικών και κοινού, έχουν ήδη γυριστεί δύο σεζόν για την τηλεόραση ενώ έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Και μια τέτοια επιτυχία δεν είναι τυχαία μια και οι ιστορίες του Αριόλ χαρακτηρίζονται από έναν γλυκύτατο ρεαλισμό της καθημερινής ζωής μέσα από τα μάτια των παιδιών και κυρίως ενός μικρού μαθητή, γιου μιας συνηθισμένης μεσοαστικής οικογένειας του Παρισιού. Δεν είναι όμως ένα «κανονικό» παιδί όπως και όλα τα υπόλοιπα «παιδιά» της σειράς. Ο Αριόλ είναι ένας γαϊδαράκος, ενώ όλοι του οι φίλοι και συμμαθητές καθώς και όλοι οι χαρακτήρες είναι επίσης ζωάκια, συνθέτοντας μια ιδιόμορφη και πολύχρωμη πανίδα (ο καλύτερος φίλος του είναι γουρουνάκι, ο έρωτας της ζωής του είναι μια αγελαδίτσα, ο νυσταλέος μαθητής της τάξης είναι άλογο, ο δάσκαλος είναι σκύλος, ο γυμναστής είναι κόκορας κ.ο.κ.). Με την πολυχρωμία και την πολυμορφία αυτού του ιδιότυπου καστ χαρακτήρων οι Γκιμπέρτ και Μπουταβάν επιδιώκουν και επιτυγχάνουν να εκθειάσουν την αποδοχή της διαφορετικότητας και την αρμονική συνύπαρξη όλων των ειδών χωρίς διακρίσεις στη βάση εξωτερικών χαρακτηριστικών. Η γνωστή οργουελική φράση «όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα» από τη «Φάρμα των Ζώων» εδώ δεν ισχύει, χωρίς αυτό ωστόσο να οδηγεί σε μια απολιτική και απονευρωμένη καταγραφή της κοινωνικής ζωής. Στα κόμικς του Αριόλ, η κοινωνία δομείται και εξελίσσεται όπως οι γνωστές, σύγχρονες δυτικές κοινωνίες με τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις να είναι παρούσες. Δεν εξωραΐζεται η πραγματικότητα ούτε εξιδανικεύεται για να μην είναι «ενοχλητική» προς τα παιδιά-αναγνώστες. Απλώς δεν αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για την τοποθέτηση κάθε μέλους στο κοινωνικό σύνολο χαρακτηριστικά όπως το ζωικό είδος, το μέγεθος των αυτιών, το χρώμα του δέρματος και του τριχώματος, το ύψος, η ύπαρξη ράμφους και φτερών κ.λ.π. Κι έτσι τα παιδιά εισάγονται σε έναν κόσμο που όλες του οι μονάδες αποδέχονται όλες τις άλλες όπως είναι, χωρίς να κατηγοριοποιούνται τα μέλη με γνώμονα τη διαφορά τους από τα υπόλοιπα. Καθώς επίσης κάθε διαφορά δεν αποτελεί αιτία για διαφορετική συμπεριφορά ή διαφορετικές ικανότητες. Ο Αριόλ και οι φίλοι του είναι όλοι τους «παιδιά» και ζουν όπως όλα τα παιδιά: πασχίζουν να ολοκληρώσουν τη συλλογή με αυτοκόλλητα όταν οι γονείς τους προσπαθούν να τα πείσουν ότι αυτό είναι αδύνατο και οικονομικά εξοντωτικό, ανταλλάσσουν ραβασάκια κρυφά από τους μεγάλους, διαβάζουν κόμικς, τρέμουν την επίσκεψη στον γιατρό, κάνουν φάρσες, βαριούνται τα μαθήματα, ανακαλύπτουν κι επινοούν τον κόσμο (τους) μέσω των μοναδικών εμπειριών της παιδικής ηλικίας. Αλλά όλα αυτά τα φαινομενικά κοινότοπα παρουσιάζονται με ένα γλυκό και συχνά ειρωνικό χιούμορ που καθιστά τις ιστορίες του Αριόλ ένα από τα καλύτερα «μαθήματα» ζωής για τον μικρό αναγνώστη τους. Μάθημα ενσωμάτωσης και ένταξης σε μια κοινότητα που στόχο της δεν έχει την ομοιομορφία και την εξομοίωση αλλά την αποδοχή της ιδιαιτερότητας και ταυτόχρονα μάθημα αποδοχής του παιδικού εαυτού και ενδυνάμωσης του αυτοσεβασμού. Όλα αυτά θα μπορούσαν να εκπέσουν στον ανιαρό διδακτισμό, τον πατερναλισμό και τις διακηρυκτικού τύπου νουθεσίες που συχνά χαρακτηρίζουν τις απόπειρες των μεγάλων να πείσουν τα παιδιά με παρωχημένα εργαλεία περιγραφής της πραγματικότητας. Οι δύο Γάλλοι δημιουργοί το αποφεύγουν μέσω της χρήσης του χιούμορ που είναι απολαυστικό χωρίς ποτέ να γίνεται χυδαίο ή προσβλητικό, ιδιαίτερα για τον εύθραυστο και ευαίσθητο ψυχισμό των παιδιών. Αντιθέτως συνθέτουν μια απολαυστική ηθογραφία αστικών παιδικών περιπετειών επιβίωσης στην καθημερινή ζωή και προετοιμασίας για την αναμενόμενη ενηλικίωση. Που δεν θα είναι ρόδινη και ανέφελη – και ποτέ δεν παρουσιάζεται ως τέτοια – αλλά μπορεί να γίνει ομαλότερα και λιγότερο οδυνηρά αν το χιούμορ καταλαμβάνει εξέχουσα θέση σε αυτήν. Ο Μαρκ Μπουταβάν, εικονογράφος και σχεδιαστής του Αριόλ, έχει γίνει γνωστός κυρίως για τις τηλεοπτικές και έντυπες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Μουκ στα ταξίδια του σε όλο τον κόσμο. Έχει σχεδιάσει επίσης πολλά παιχνίδια, παζλ και άλλα παιδικά προϊόντα, ενώ εργάζεται σταθερά στους τομείς της διαφήμισης και της εικονογράφησης. Ο Εμανουέλ Γκιμπέρτ, ο πολυβραβευμένος δημιουργός κόμικς και σεναριογράφος του Αριόλ, εκτός από τα δημοφιλή παιδικά του κόμικς έχει μεταξύ άλλων δημιουργήσει το «Brune», μια ιστορία για την άνοδο του ναζισμού τη δεκαετία του 1930, το «La Guerre d’ Alan» για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το «Photographer», ένα υβρίδιο φωτορεπορτάζ και κόμικς για το Αφγανιστάν σε συνεργασία με τον φωτογράφο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα Didier Lefèvre. Και το σχετικό link...

Και εγώ ξεκίνησα με 12/15 αλλά μετά έχω 7/15. Δεν είναι οι επιλογές των ιστοριών για μένα, άλλωστε δεν έχω άποψη ούτε άλλα υπερηρωικά, αλλά ήδη έχω σχηματίσει μια άποψη και κάπου εδώ λέω σιγά σιγά να γίνω πολύ επιλεκτικός και λόγω χώρου και λόγω χρημάτων.

Πρόκειται φυσικά για το συγκεντρωτικό επίτομο που έχει παρουσιαστεί κι εδώ!

Τώρα που το λες,κάπου σε σχολικό βιβλίο την έχω δει.

Υπάρχουν στριπάκια της Μαφάλντα σε κάποια σχολικά βιβλία.

Προσωπικά έχω μόνο το Marvels και θα πάρω και το Secret Wars (Original) και αν βγει και το Dark Phoenix Saga. Δεν με ενδιαφέρει κάτι άλλο διότι είτε έχω τις ιστορίες στα αγγλικά είτε τις έχω ηλεκτρονικά. Επίσης πολλά αυτά τα storylines στις τωρινές εποχές έχουν "παλιώσει". Πλέον κάποιοι χαρακτήρες είναι διαφορετικοί, ζωντανοί κλπ Οπότε για αυτό και δεν με ενδιαφέρει η έκδοση Αλλά είπα να ψηφίσω.

Χρόνια πολλά έστω και καθυστερημένα στους εξαιρετικούς @Angel.tze (και καλές σπουδές), @BATNICK (και με περισσότερα καταπληκτικά Batman αφιερώματα) και για σήμερα στον φίλτατο @Retroplaymo (που ελπίζω να είναι καλά, γιατί είναι εξαφανισμένος τελευταία και μου λείπουν τα σχόλιά του)

Τι απίστευτο σχέδιο και μελάνωμα είναι αυτό... Σίγουρη αγορά για μένα το συγκεκριμένο κάποια στιγμή, φαίνεται εξαιρετικό. Και ο @Manitou έχει μια κριτική εδώ. Αν κάποιος θέλει να ξαναμεταφέρει τις εντυπώσεις του, απόλυτα θεμιτό φυσικά.

Η παρούσα έκδοση έρχεται να συμπληρώσει την παλαιότερη έκδοση από την ομάδα "Ενάντια Στην Λήθη", με τίτλο "The Fixer". Συγγραφέας είναι ο Joe Sacco, δημοσιογράφος αρκετά γνωστός για την ενασχόλησή του με πολύ κρίσιμες ζώνες πολέμου. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μια αντίστοιχη ζώνη αποτέλεσαν οι χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Το ελληνικό κράτος συμμετείχε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τόσο πολιτικά/υλικά χρησιμοποιώντας όλες τις απολήξεις του, όσο και επιχειρησιακά στέλνοντας παραστρατιωτική ομάδα να πολεμήσει στο πλευρό των Σέρβων φασιστών. Το κόμικ αυτό αποτελείται από δύο ιστορίες που περιγράφουν και αναδεικνύουν την μυρωδιά από την κατάσταση της περιόδου 1995-96. Στην πρώτη ιστορία με τίτλο "Soba" αποκαλύπτεται ο φιλόδοξος χαρακτήρας από την πλευρά των θυμάτων, ο οποίος κατάφερε να εμφανίζεται στον περίγυρο ως ήρωας πολέμου. Στην δεύτερη, ο Sacco παίρνει συνέντευξη από τον σέρβο διεθνή εγκληματία πολέμου Κάρατζιτς. Ο Κάρατζιτς, ο τότε πρόεδρος της «σερβικής δημοκρατίας», υπήρξε σύμμαχος των εθνικιστικών πολιτικών και του επεκτατισμού του ελληνικού κράτους, αλλά και πιστός φίλος των πολιτικών βιτρινών της εποχής, της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης. Η έκδοση αποσκοπεί στην ανακίνηση του ελληνικού επεκτατισμού και του σέρβικου εθνικισμού. Επιδίωξή της είναι η διατήρηση της μνήμης και η εναντίωση στην κυρίαρχη ελληνική αφήγηση για τους «ορθόδοξους Σέρβους αδερφούς». Στόχος μας είναι να ενισχύσουμε πολιτικά την προσπάθεια των ολικών αρνητών στράτευσης. (Κινηματικό Αρχείο Ιωαννίνων, Ιούνιος 2019, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Περιεχόμενα: -Λίγα λόγια για το Κινηματικό Αρχείο -Πρόλογος του Κινηματικού Αρχείου Ιωαννίνων: -Παρατηρώντας με το μικροσκόπιο -Παρατηρώντας με τα κυάλια -Ποια είναι η σύνδεση όμως όλων των παραπάνω παρατηρήσεων με το μικροσκόπιο αλλά και με τα κυάλια; -Soba -Christmas with Karadzic (συνέντευξη του Κάρατζιτς στον Sacco) Eυχαριστούμε για την διαθεση του κομικ τον φιλο @nikos99

Εμένα ο Nesbo στα τελευταία με έχει κουράσει. Τα βιβλία χωρίς Χάρι Χόλε εκτός από το Κυνηγοί Κεφαλών και το Γιος δεν μου άρεσαν, ειδικά το Μάκβεθ το παράτησα στη μέση και δεν παρατάω βιβλία εύκολα. Τα Χάρι Χόλε τα λατρεύω αν και έχουν σκαμπανεβάσματα, τα τελευταία δύο είχαν τρομερές ανατροπές, αλλά κακή, βαρετή ροή στο εσωτερικό. Nesser είναι κρίμα που δε μεταφράστηκαν κι άλλα. Για τους υπόλοιπους συμφωνώ

Ο Τερζο δεν είχε εφημερίδα όμως Διαφορετικές καταστάσεις. Έρχεται όντως σε καλή κατάσταση; Έχω ακούσει διάφορα γενικά Το σκεφτόμουν το 2016 για το ΚΟΜΙΞ αλλά μόλις είδα Ρόσα βγήκε από την σκέψη μου (έσπασε και έγινε θρύψαλα) Τώρα ανάλογα με το τι θα δω το Γενάρη ίσως το σκεφτώ και κάνω την συνδρομή.

Ότι δεν είχα πήρα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που τα είχα σε τεύχη και απλώς ήθελα και το hc... 23/30 λοιπόν. 10/15 + 13/15

Μερικά ακόμη warezάδικα στα οποία ήμουν γραμμένος και πλέον δεν υπάρχουν. Ξεκινώ με τα αλλοδαπά: 1. http://warezun.com/ 2. http://www.warez-bb.org/ 3. http://www.rmxsmania.com/ 4. http://www.balcanw.com/ 5. http://www.katzforums.com/ 6. http://topforum.com/ 7. http://rockap.5forum.net/ (αυτό εδώ δεν είμαι απόλυτα σίγουρος εάν ήταν warezάδικο ή κάτι άλλο) Και πάμε στα Ελληνικά. Έκλεισε και το φόρουμ http://www.thegreekz.com το οποίο πριν πολλά χρόνια ήταν warezάδικο, αλλά μετά από κυνήγι και πρόστιμα "κατέβασαν" το υλικό που είχαν και παρέμειναν ως φόρουμ. Το υλικό τους συνεχίστηκε ν' ανεβαίνει σε δύο σελίδες διότι πιθανόν μοιράστηκαν οι ιδιοκτήτες. Δεν έμαθα ποτέ. Η μία ήταν το http://www.simplegr.com/ και η άλλη το http://www.easygreekz.com/. Στο 1ο άλλαξε domain επειδή κάηκε ο server τους και πλέον έγινε το http://www.greek.to/ το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. Το 2ο αργότερα έγινε http://www.yougreekz.com/ και μετέπειτα http://www.activeloads.com/. Το τελευταίο για λόγους ασφαλείας (προφανώς έπεφτε κυνήγι πάλι) άλλαξε για άλλη μια φορά σε http://www.activenew.co/ και έκτοτε χάνω τα ίχνη του. Όταν προσπαθώ να μπω στο "Activeloads" με βγάζει σε ένα νέο φόρουμ που φαίνεται πως είναι Ελληνικό, το http://www.odynow.com/, αλλά δεν ισχύει ο παλιός μου κωδικός και ούτε αναγνωρίζει το e-mail για να μου αποστείλει νέο. Ίσως σχετίζεται και μπορούσα να κάνω κάτι τότε, αλλά λόγω αχρηστίας με διέγραψαν. Δε γνωρίζω. Τελευταία ωστόσο μου spamάρει το e-mail ένα https://www.greekmania.eu/ και μόλις έκανα login κανονικά. Υποθέτω ότι προέκυψε από ένα άλλο warezάδικο που ήμουν γραμμένος παλιά το οποίο παράτησα μόλις έγινε συνδρομητικό, το http://www.ellinomania.com/. Ευχαριστώ δε θα πάρω, άλλωστε δεν ασχολούμαι εδώ και χρόνια με file hosters πλέον, εκτός κι αν είναι κάτι πραγματικά δυσεύρετο που δε μπορώ με τίποτα να βρω μέσω torrent. Ένα άλλο σπουδαίο ξένο portal που απ' ότι βλέπω έκλεισε, ήταν το http://tehparadox.com/. Είχε πολύ κόσμο, είχε πολύ υλικό αλλά δυστυχώς από τότε όταν τα direct links νεκρώνανε, παρέμεναν έτσι έως ότου ένας νέος uploader ανεβάσει κάποια στιγμή ένα δικό του rip. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο ελληνικός tracker http://trellas.eu/ ο οποίος στην πορεία άλλαξε χέρια και έγινε http://magico.info, για λόγους ασφαλείας άλλαξαν κάποια στιγμή πάλι σε https://magico.one/ επειδή άλλαξε ξανά η Δ.Ο. και τις τελευταίες βδομάδες (για λόγους ασφαλείας πάλι φαντάζομαι, διότι έβγαλαν ανακοίνωση να αλλάξουν τα DNS ξανά όσοι δε μπορούν να συνδεθούν στη νέα σελίδα) άλλαξαν σε https://magico.club/. Λόγω αναβαθμίσεων λένε εκείνοι, βέβαια. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ελληνικοί trackers ακόμη ζωντανοί αλλά σε γενικές γραμμές καμία σχέση με ότι συνέβαινε στο παρελθόν. Ο https://thepirate-bay.org/2/ διαρκώς παραπαίει μιας και δε βρίσκεις υλικό της προκοπής πάντοτε (και προγράμματα τίγκα στα malware μέσα σ' άλλα), το https://extratorrent.ag/ βλέπω πως δεν ανοίγει πλέον, οι κλειστοί ξένοι trackers που έχουν HD υλικό είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυστηρότατοι και καταλήγεις να πληρώνεις εφόσον δε μπορείς να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις τους, γενικότερα υπάρχουν δημόσιοι trackers που μπορείς να βρεις υλικό αλλά τα torrents νεκρώνουν το ένα πίσω από το άλλο και χρειάζεται αγώνας (από βδομάδες έως και μήνες αναμονής, για τους πιο "γενναίους"!) για να κατεβάσεις κάτι ποιοτικά καλό. Οι νέες σειρές εντάξει..θα βρίσκονται για ένα Χ διάστημα. Σκοπός είναι όσοι παρακολουθούν με ελληνικούς υπότιτλους να βιαστούν διότι δεν έχουν όλες οι μεταφραστικές ομάδες τις ίδιες ευαισθησίες σε ότι αφορά την ποιότητα, με αποτέλεσμα εάν χάσει κανείς ένα release με τη σημερινή ποιότητα και βρει με καλύτερη μελλοντικά, να μην υπάρχουν απαραίτητα συγχρονισμένοι υπότιτλοι για εκείνη. Τις ταινίες δεν τις φοβάμαι, οι συγχρονισμένοι υπότιτλοι βρίσκουν αργά ή γρήγορα το δρόμο τους προς τα υποτιτλάδικα και τις σχετικές μηχανές αναζήτησης. Στις σειρές όμως δε συμβαίνει το ίδιο. Ορισμένα πράγματα για να δούμε που βρισκόμαστε σήμερα σε ότι αφορά το διαμοιρασμό και του file sharing γενικότερα.

Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα στον φίλο @BATNICK και στους @Angel.tze , @vagpan & @Λύκος του Οντάριο!!

Μπορεί και το 77 να είναι το τελευταίο με Ρόσα, τουλάχιστον ως κύρια ιστορία. Τα πιθανότερα σενάρια πιστεύω πως είναι 3: 1) Το τεύχος 78 περιέχει ως κύρια ιστορία την τετρασέλιδη "Ωχ Έλατο" και μαζί όλες τις υπόλοιπες μικρές του Ρόσα που απέμειναν. 2) Το τεύχος 78 περιέχει ως κύρια ιστορία το "Ωχ Έλατο" και οι επόμενες που απέμειναν συνεχίσουν ως δευτερεύουσες τους επόμενους μήνες μέχρι να ολοκλήρωθούν (μία ανά μήνα) 3) Το τεύχος 78 περιέχει ως κύρια ιστορία κάποιου΄άλλου σχεδιαστή και το "Ωχ Έλατο" περιέχεται ως δευτερεύουσα, με τις επόμενες να μπαίνουν πάλι ως δευτερεύουσες (μία ανά μήνα) μέχρι να ολοκληρωθούν. Όλα αυτά είναι προσωπικές μου εκτιμήσεις και δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Το σίγουρο είναι ότι με το τεύχος 77 (Αφιερωμένο Εξαιρετικά) οι μεγάλες ιστορίες του Ρόσα τελειώνουν.

Μα δε την διάβασες μαζεμένη... Ολοκληρώνεται στις 30/10....

Τελικά έκατσα και διάβασα μαζεμένη την ιστορία του Φάντομ. Εντάξει δεν είναι κακη. Ιδίως το τρίτο μέρος της ήταν πολύ καλο. Δεν είναι Ντίσνεϋ με την κλασική έννοια του όρου καθότι πιο πολύ φέρνει σε iron man πάρα σε Ντόναλντ. Λίγο η γνωστή ξεροκέφαλια του Ντόναλντ χαρίζει κάτι από τον χαρακτήρα του στον ήρωα. Πάντως της δίνω credit στο ότι παρόλο το γεγονός ότι είναι φανερή συνέχεια της κεντρικής ιστορίας, καταφέρνει και σε βάζει στο κλίμα εξηγώντας σου κάποια από τα παλιά γεγονότα. Τα μαμ

Διαβάζω και μου αρέσει αρκετά προς το παρόν το Rivers of London Procedure αστυνομικό με supernatural στοιχεία και γραμμένο με χιούμορ ενώ εξελίσσεται στο Λονδίνο. Περνάω καλά διαβάζοντας το. Υπάρχει και σειρά πρωτότυπων graphic novel σε αυτόν τον κόσμο, θα τα δοκιμάσω μετά.

Και ναι είναι γεγονός!! Το εξώφυλλο του "στοιχειωμένου" τεύχους του ΚΟΜΙΞ Οκτωβρίου βγήκε στον αέρα (όπως και το Σούπερ Μίκυ που κυκλοφορεί σήμερα).