Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αίθουσα Νικητών

  1. Indian

    Indian

    Administrator


    • Βαθμοί

      35

    • Περιεχόμενο

      12905


  2. nikolas12

    nikolas12

    Moderator


    • Βαθμοί

      35

    • Περιεχόμενο

      3847


  3. Tsaklas

    Tsaklas

    Members


    • Βαθμοί

      14

    • Περιεχόμενο

      1873


  4. Valtasar

    Valtasar

    Root Admin


    • Βαθμοί

      13

    • Περιεχόμενο

      9040


Δημοφιλές περιεχόμενο

Εμφάνιση περιεχομένου με την υψηλότερη φήμη στο 09/20/20 σε όλους τους τομείς

  1. Το Errand Boys ήταν μια έκδοση που κέρδισε το ενδιαφέρον μου από την πρώτη στιγμή και μετά την ανάγνωσή της μπορώ να πω πως το hype μου δικαιώθηκε. Ας αναλύσω λίγο το γιατί μου άρεσε το νέο graphic novel των εκδόσεων Μικρός Ήρως. Σενάριο Ο Kirkbride πιάνει από νωρίς το θέμα της οικογένειας που είναι και η κύρια θεματική του τίτλου. Ο πρωταγωνιστής μας που κάνει διάφορα θελήματα για να ζήσει μαθαίνει ότι ο πατέρας του και η μητριά του πέθαναν οπότε πρέπει να γίνει κηδεμόνας του ετεροθαλούς αδελφού του. Ωστόσο ο ίδιος δεν έχει συγχωρήσει στον πατέρα του ότι ξεκίνησε οικογένεια, ενώ η μητέρα του αντιμετώπιζε μια θανατηφόρα αρρώστια και έτσι δεν είναι και πολύ ενθουσιασμένος που θα μεγαλώνει τον αδελφό του μέχρι να ενηλικιωθεί. Παρά το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με sci-fi τίτλο, άρα πάντα χρειαζόμαστε να ξεκαθαρίζουμε κάποιες έννοιες όσον αφορά το lore του κόσμου που βρισκόμαστε, στο συγκεκριμένο κόμικ αυτό δε χρειάζεται, αφού οι ορολογίες είναι απλές και εύκολες και τις καταλαβαίνουμε γρήγορα. Στο σενάριο δε δίδεται τόση σημασία στο sci-fi στοιχείο, όσο στην αξία της οικογένειας, το πως είναι να μαθαίνεις ξαφνικά ότι πρέπει να ζήσεις με έναν αδελφό, πως είναι να μην έχεις δίπλα σου τους γονείς σου μεγαλώνοντας και γενικά πόσο πιο ευτυχισμένος και καλύτερος άνθρωπος θα έβγαινες αν ζούσες σε μια αγαπημένη οικογένεια, κάτι που εξερευνά ο Kirkbride στο τέταρτο και μακράν αγαπημένο μου τεύχος της σειράς. Αν και οι περιπέτειες και όσα συνέβησαν στα θελήματα δε με τρέλαναν, τα μηνύματα που περνάει το κόμικ είναι πολύ δυνατά και σε αγγίζουν καθ' όλη τη διάρκεια του και κυρίως στο τέλος. Σχέδιο Το σχέδιο του Κούτση είναι πολύ όμορφο και πρέπει να πω πως μου αρέσει η λεπτομέρεια που το διακρίνει. Υπάρχουν μεγάλα καρέ, τα οποία έχουν σχεδιαστεί πρόσωπα, πλάσματα ή χαρακτήρες ακόμα και στις πιο μικρές γωνίτσες και γενικότερα είναι η χαρά ενός κομιξόφιλου που θέλει να παρατηρεί μεγάλα πάνελ. Και στα πιο μικρά φυσικά θα διακρίνει κανείς λεπτομέρειες. Ειδική μνεία στο χρωματισμό του Τόρη, ένας sci-fi τίτλος με υπερφυσικά πλάσματα, τέρατα και παράξενους ανθρώπους πρέπει να έχει πολλά χρώματα και ο Τόρης βρίσκει τα καταλληλότερα και τα προσφέρει σε πολύ όμορφους συνδυασμούς, οι οποίοι αναδεικνύουν το λεπτομερές σχέδιο του Κούτση. Επίσης στις έξτρα ιστοριούλες έχουμε πολύ ωραίο σχέδιο από Έλληνες σχεδιαστές. Γενικότερα πολύ όμορφο να βλέπεις Έλληνες καλλιτέχνες να κάνουν τόσο όμορφη δουλειά σε έναν αμερικάνικο τίτλο. Έκδοση Όσο κι αν έψαξα, δε βρήκα κάποιο paperback της ιστορίας, παρά μόνο τα τεύχη ξεχωριστά, συνεπώς συμπεραίνω ότι κρατάμε το πρώτο collected edition στα χέρια μας, κάτι που είναι άκρως θετικό. Επίσης είναι πολύ ωραίο που οι εκδόσεις Μικρός Ήρως ανοίγουν συνεχώς τις επιλογές τους προς όλο και πιο καινούρια μονοπάτια και φέρνουν στα ελληνικά έναν αυτόνομο τίτλο της Image που δε χρειάζεται να περιμένουμε αν θα βγει κάποια συνέχεια όπως έγινε με το Saga. Μιας και Οξύ και Anubis μας καλύπτουν το Marvel-DC, θα μου άρεσε ο Μικρός Ήρως να βγάλει κι άλλους τίτλους από Image ή Dark Horse όσον αφορά το κομμάτι των αμερικάνικων κόμικ. Σαν έκδοση είναι μικρότερο από το σύνηθες paperback, αν ήταν λίγο μεγαλύτερο τύπου στο μέγεθος των εκδόσεων της Anubis δε θα με χάλαγε, ίσα ίσα θα βοηθούσε το σχέδιο του Κούτση να αναδειχθεί περισσότερο. Επίσης το χαρτί της εκτύπωσης είχε περίεργη υφή, δεν ξέρω γιατί. Σε γενικά πλαίσια πάντως μιλάμε για όμορφη έκδοση και σε όποιον αρέσουν τα sci-fi και τα αμερικάνικα κόμικ το προτείνω οπωσδήποτε.
    11 βαθμοί
  2. Έλεγα να φτιάξω την παρουσίαση όταν τελειώσει η ιστορία, αλλά μιας και έχουμε δύο ακόμα τεύχη μέχρι να τελειώσει αυτός ο τίτλος, προτιμώ για τους λίγους που (λογικά) θα ενδιαφέρονται να φτιάξω ένα θρεντ-παρουσίαση για να συζητάμε τι συμβαίνει σε κάθε νέο τίτλο. Πως φτάσαμε στο The Three Jokers Το Batman: Three Jokers λοιπόν είναι μια σειρά που περιμένουμε αρκετά χρόνια να απαντήσει στα ερωτήματα που μας έχουν δημιουργηθεί από το τέλος του Darkseid War. Συγκεκριμένα τότε ο Batman έχοντας καθίσει στην καρέκλα του Mobius μπορούσε να θέσει δύο ερωτήσεις. Η πρώτη ήταν το όνομα του δολοφόνου των γονιών του όπου δόθηκε η σωστή απάντηση και η δεύτερη ήταν το όνομα του Joker. Η απάντηση που έλαβε όμως τον προβλημάτισε, καθώς μαθαίνουμε ότι υπάρχουν 3 Jokers. Στα επόμενα τεύχη και στο one-shot DC Rebirth που ξεκίνησε το σχετικό relaunch έγιναν κάποιες νύξεις με τον Bruce να μελετάει διάφορες εικόνες του Joker, αλλά δε δόθηκε επίσημη απάντηση έως τη μέρα που ανακοινώθηκε ότι ο Geoff Johns (τότε writer του Justice League) θα συνεργαστεί με τον Jason Fabok σε μια μίνι σειρά τριών τευχών για το Black Label της DC για να μάθουμε εν τέλει την απάντηση σε όσα αναρωτιόμαστε και στις υποθέσεις που κάνουμε τόσα χρόνια. Το τεύχος #1 κυκλοφόρησε φέτος τον Αύγουστο, το επόμενο αναμένεται στα τέλη Σεπτέμβρη και το τρίτο και τελευταίο τον Οκτώβρη, ενώ σχετικά γρήγορα, δηλαδή το Νοεμβρη θα βγει η collected έκδοση. Το σενάριο του Geoff Johns Το θετικό στο σενάριο του Johns είναι ότι δεν επικεντρώνεται στον Batman, αλλά και σε δύο ακόμα μέλη της Bat Family, τα οποία έχουν σημαδευτεί από τον Joker και έτσι επιλέγει τη Barbara Gordon και τον Jason Todd. Η Barbara Gordon που είναι η Batgirl έχει πυροβοληθεί από τον Joker στο The Killing Joke, το οποίο την άφησε παράλυτη και ο Jason Todd είχε δολοφονηθεί από τον Joker στο A Death In the Family όταν ήταν ο Robin δίπλα στον Bruce Wayne πριν τελικά αναστηθεί και γίνει ο Red Hood. Μάλιστα το γεγονός ότι ο Jason έχει την ταυτότητα που είχε ο Joker πριν μετεξελιχθεί στον σημερινό κακό είναι κάτι που ο Johns θα εξερευνήσει από το πρώτο τεύχος. Επίσης ο Geoff φροντίζει απευθείας να μας συστήσει στο ποιοι είναι οι Jokers της ιστορίας σε συνδυασμό με τους ήρωες που σημάδεψαν. Έτσι έχουμε πρώτα τον Bruce Wayne σε ένα εκπληκτικό καρέ που δείχνει όλους τους τραυματισμούς και τα σημάδια από μάχες από όλα αυτά τα χρόνια να αναπολεί επιθέσεις άλλων κακών αλλά και του Joker εναντίον του και εκεί μαθαίνουμε ότι ο πρώτος είναι ο Criminal. Ύστερα η Barbara θυμάται τη μέρα του πυροβολισμού της από τον δεύτερο, τον Comedian. Και τέλος ο Red Hood καθώς μάχεται θυμάται τη δολοφονία του από τον τρίτο, τον Clown. Η ιστορία εξελίσσεται, καθώς συμβαίνουν εγκλήματα σε τρεις διαφορετικές περιοχές την ίδια ώρα και σε όλα εμπλέκεται ο Joker. Έτσι μαθαίνουμε πως οι τρεις Jokers συνεργάζονται μεταξύ τους και γι' αυτό το λόγο ο Batman, o Red Hood και η Batgirl ξεκινούν την αποστολή τους προκειμένου να ξεδιαλύνουν το μυστήριο και το ποιος βρίσκεται πίσω από όλα και το ποιος είναι ο πραγματικός Joker. Μέσα σε όλα όμως ο εκάστοτε Joker θυμίζει στον κάθε ένα τι έχει κάνει, χτυπάει στις αδυναμίες των ηρώων και εκείνοι πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με το παρελθόν κάτι που δεν τους κάνει καλό και δεν τους βοηθάει στο να παίρνουν ψύχραιμα τις αποφάσεις. Η ιστορία είναι πολύ σκοτεινή και ο Johns φροντίζει όπου μπορεί να αποδίδει φόρο τιμής. Βασίζεται σε όσα έγραψαν ο Moore, o Starlin, o Wolfman και άλλοι συγγραφείς Batman, αλλά αναπτύσσει μια εντελώς καινούρια και διαφορετική ιστορία. Προσωπικά αν και το πρώτο τεύχος μου άρεσε, θεωρώ ότι κάποια μοτίβα του επαναλαμβάνονται από παρελθοντικές ιστορίες Batman και γενικότερα ο Batman στη μετά Scott Snyder εποχή μοιάζει να έχει ιστορίες που έχουν μπει σε μια λούπα, αλλά περιμένω να δω πως θα εξελιχθεί η ιστορία παρακάτω. Το σχέδιο του Jason Fabok Αν και το σενάριο του Johns είναι καλό, το σχέδιο του Fabok θεωρώ ότι πάει το κόμικ σε άλλο επίπεδο. Είναι πραγματικά τρομερός artist και όσον αφορά τον Batman έχει καταφέρει να κάνει κάθε σελίδα να είναι πανέμορφη και κάθε του πάνελ να έχει κάτι να πει. Κάθε μάχη του Fabok έχει βαρύτητα και ζωντάνια, αλλά το πιο σημαντικό είναι το πόσο υπέροχα σχεδιάζει πρόσωπα και πόσο διακριτές κάνει τις διαφορές ανάμεσα στους Jokers. Μια ιστορία που βασίζεται στο συναίσθημα και θέλει να φέρει τους ήρωες αντιμέτωπους με παρελθοντικά τους τραύματα χρειάζεται ένα σχεδιαστή που θα μπορεί να τα αποτυπώσει στο χαρτί και ο Fabok το κάνει σε κάθε σελίδα. Επίσης είναι ωραία επιλογή που οι περισσότερες σελίδες έχουν εννιά πάνελ, τρεις λωρίδες με τρία πάνελ η κάθε μία, βοηθάει πάρα πολύ τη ροή και το σενάριο προσαρμόζεται τέλεια, γιατί βλέπεις τον Red Hood σε μάχη και ταυτόχρονα θυμάται τη δολοφονία του, οπότε τα εννιά πάνελ δίνουν πολύ καλύτερη συνέχεια και δένουν πιο όμορφα την ιστορία. Για τη δουλειά του Johns έχω βρει αρκετά αντικρουόμενες απόψεις, αλλά δεν έχω δει έως τώρα κανέναν να πει κάτι κακό για το σχέδιο του Fabok. Οι αναφορές Και ο Johns με το σενάριό του και ο Fabok με το σχέδιό του αποτίουν φόρο τιμής σε παλιότερα Batman κόμικ με ρετρό στιγμές να απεικονίζονται στο σχέδιο, πολλά στοιχεία από παλιότερα κόμικ να είναι διακριτά σε πάνελ και φυσικά πολλές ιστορίες από το παρελθόν να έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Ψάχνοντας λίγο στο Ίντερνετ μπορεί να βρει κανείς πολλές στιγμές ή αναφορές σε εξώφυλλα και ιστορίες πολύ παλαιότερων δεκαετιών. Είναι γραμμένο από ανθρώπους που αγαπούν τους ήρωες για ανθρώπους που επίσης τους αγαπούν. Σύνοψη Το πρώτο τεύχος φαίνεται πάρα πολύ ελπιδοφόρο. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι και να πάρουμε επιτέλους ενδιαφέρουσες απαντήσεις σε ερωτήματα που εδώ και χρόνια ψάχνουμε. Τα λέμε σε περίπου ένα δεκαήμερο με το επόμενο τεύχος της σειράς
    9 βαθμοί
  3. Κι εγώ πήρα αυτό. Δεν είναι βέβαια κόμικ αλλά απ'την στιγμή που'χει να κάνει με την Κύπρο μας και μ'όσους θυσιάστηκαν εκεί, είναι ιερό. Έχει επίσης φοβερό φωτογραφικό υλικό. Μάλιστα έχει μέσα και αφιέρωση κάποιου από την Λάρνακα το 1985.
    7 βαθμοί
  4. Να μερικά σημερινά αποκτήματα. Μίκυ Μάους 1ης και να 2ης περιόδου και 1 Ντόναλντ 2ης περιόδου. Τα πρώτα μου 2 Μιννι που πήρα έτσι για να δω πως είναι και ένας τόμος Ιταλικός I CLASSICI. Αυτά τα ολίγα.
    7 βαθμοί
  5. Να πούμε ότι στο Star Comics, και σε άλλα κομιξαδικα φαντάζομαι, μαζί με το 1ο τεύχος έχει δώρο κι αυτή την πανέμορφη κάρτα αντίστοιχα στο 2ο θα έχει δώρο κάρτα με την Μπατγκερλ και τον Τζόκερ και στο τρίτο με τον Red Hood και τον Τζόκερ.
    5 βαθμοί
  6. Διάβασα το δεύτερο τεύχος της σειράς, "Το μοναστήρι του κενού". Αρκετά καλό σχέδιο (θα μπορούσε να ήταν καλύτερο στα πρόσωπα) και ωραία ατμόσφαιρα. Αυτό που με χάλασε ήταν η ροή και το τέλος,κάπως υποτονικά. Σαν να έλειπε κάτι από την ιστορία ή ο σεναριογράφος ήθελε να πει κάτι παραπάνω και δεν ήθελε να επεκταθεί για να χωρέσει σε λιγότερες σελίδες την ιστορία του. Στα θετικά το ότι διαβάζεται πολύ γρήγορα και ξεκούραστα. Συνολικά δεν με ξετρέλανε,περίμενα κάτι καλύτερο. Ας γράψω και κάτι για την έκδοση, μιας και είναι το πρώτο από τα μπονελικά gn της Μικρός Ήρως που αγοράζω, οπότε δεν έχω σχολιάσει την ποιότητά της. Η έκδοση είναι πολύ καλή,με ποιοτικό χαρτί και εκτύπωση.Η βιβλιοδεσία επίσης ποιοτική και το μέγεθος της έκδοσης είναι προτιμότερο από τις προηγούμενες εκδόσεις της εταιρείας (Μπλεκ,Μίστερ Νο και οι άλλοι,Ζαγκόρ) που τα καρέ ασφυκτιούσαν. Γενικά αξίζει τα λεφτά του, έχει standards έκδοσης βιβλιοπωλείου.
    5 βαθμοί
  7. Το τεύχος #1 είναι online! Μαζί με το τεύχος ετοιμάσαμε και ένα μικρό ένθετο ? Καλή ανάγνωση!!! ΜΠΑΡΚΣ & ΡΟΣΑ ΚΟΜΙΞ Τεύχος #1 (PDF, 98 σελίδες, 137ΜΒ) Link: http://bit.ly/brk01-link1 Εναλλακτικό link: http://bit.ly/brk01-link2 Ένθετο τεύχους #1 (PDF, 26 σελίδες, 38ΜΒ) Link: http://bit.ly/brk01en-link1 Εναλλακτικό link: http://bit.ly/brk01en-link2
    5 βαθμοί
  8. Όπως όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, έτσι και η συγκεκριμένη σειρά του "Μαύρου Κεραυνού", φτάνει στο τελευταίο της επεισόδιο, με μία ιστορία που φέρει τον (περίεργο) τίτλο "Η κυριαρχία του Ουμιμπόζου". Το προηγούμενο μέρος μάς είχε αφήσει επάνω σε μία μεγάλη επίθεση, που πραγματοποιεί ο Μαύρος Κεραυνός και τα ρομπότ του κι ο οποίος προτίθεται να ολοκληρώσει το σατανικό του σχέδιο για παγκόσμια κυριαρχία. Η πόλη έχει δημιουργήσει ένα ενεργειακό τείχος γύρω της, αλλά τελικά οι μηχανές καταφέρνουν να εισβάλουν στο εσωτερικό της. Ο Μίκυ, παρέα με τον πιστό του φίλο, τον Ζίππο, και την υπόλοιπη ομάδα που έχει σχηματιστεί, θα προσπαθήσουν να αναχαιτίσουν την δυνάμεις του εχθρού, να καταστρέψουν τον τεράστιο Ουμιμπόζου και να σώσουν τον Καθηγητή Νόμπουο από τα δίχτυα των κακών. Πολλή και δύσκολη δουλειά, αν αναλογιστούμε τις δυνατότητες που έχουν οι φίλοι μας, την ίδια ώρα που όλο το Πολεμικό Ναυτικό της πόλης, είναι εξουδετερωμένο. Εκτός, όμως, από τους τρομερούς κινδύνους που ενέχει η συγκεκριμένη αποστολή, ο Μίκυ και οι υπόλοιποι θα βρεθούν σε μία μεγάλη εξομολόγηση, που φαίνεται ότι αλλάζει για λίγο τις ισορροπίες όσον αφορά το ποιος είναι ο κακός και ποιος ο...λιγότερο! Κανένα παράπονο, λοιπόν, κι από το τελευταίο μέρος. Η ιστορία θα κλείσει με μία σφοδρή μονομαχία, την οποία απόλαυσα, ενώ δεν θα σταματήσει να εξελίσσει και να εμπλουτίζει τον μύθο, ακόμα και σε αυτό το τελευταίο μέρος. Όμορφο το plot twist, όσον αφορά την παγίδα του "κακού", γεγονός που εκμυστηρεύεται στον αναγνώστη τον λόγο που η σειρά είχε τον τίτλο "Νέμεση"! Ο χαρακτήρας του Μίκυ ήταν στο στοιχείο του, αλλά περισσότερο εδώ δούλεψε το ομαδικό πνεύμα που πήρε καίριες κι ευφυείς αποφάσεις. Το ίδιο ικανοποιητικό ήταν και το φινάλε, το οποίο δεν θα μπορούσε να αφήσει μεγαλύτερη υπόσχεση για μία επόμενη ιστορία. Εν κατακλείδι, μακάρι να βλέπουμε συχνά τέτοιες δουλειές στο αγαπημένο μας περιοδικό (γιατί από τα υπόλοιπα δεν το βλέπω ). Το σχέδιο περιγράφει αξιόλογα το σενάριο κι ενισχύει το Sci-Fi στοιχείο. Ο Σκρουτζ κι ο Ρόμπαξ θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον των αναγνωστών, στην ιστορία "Τα ηφαίστεια που ήρθαν από το κρύο". Η Λιμνούπολη έχει μετατραπεί σε ένα σωστό καμίνι κι όλοι οι πολίτες ψάχνουν ν' απολαύσουν μερικές στιγμές δροσιάς. Την ίδια ώρα, ο Ρόμπαξ χρηματοδοτεί μία ερευνητική αποστολή στο διάστημα και πιο συγκεκριμένα την έρευνα του πλανήτη Παγετρόνιο-Χ, ένα μέρος που φαίνεται ότι είναι δημιουργημένο από αιώνιους πάγους. Φτάνοντας εκεί το διαστημόπλοιο, τους περιμένει μία έκπληξη. Στον παγωμένο πλανήτη βρίσκονται ήδη οι Ντακ κι ο Κύρος, με επικεφαλής φυσικά τον θείο Σκρουτζ! Οι φίλοι μας έφτασαν πρώτοι εκεί και μάλιστα με άδεια εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου. Αφού ο Ρόμπαξ φεύγει με την ουρά στα σκέλια και το καπέλο ανάμεσα στα δόντια, ο Ντόναλντ γλιστράει και γκρεμοτσακίζεται, αποκαλύπτοντας μερικά περίεργα μίνι ηφαίστεια, τα οποία έχουν την ιδιότητα να βγάζουν παγωμένο αέρα, όταν κάποιος ρίξει λίγο νερό επάνω στον κρατήρα τους. Το επιχειρηματικό μυαλό του Σκρουτζ παίρνει αμέσως στροφές και σκέφτεται να μεταφέρει τα ηφαίστεια στην Λιμνούπολη για να τα πουλήσει στους καψομένους κατοίκους. Έτσι και γίνεται, λοιπόν, κι όλα φαίνεται να πηγαίνουν κατ' ευχήν, μέχρι την στιγμή που ο Ρόμπαξ θα εντοπίσει ένα σημαντικό πρόβλημα. Θα καταφέρει να πείσει τους υπόλοιπους για την επερχόμενη απειλή? Η αλήθεια είναι ότι με το που άρχισα να διαβάζω ένα σενάριο που περιέχει ηφαίστεια μπονσάι, μου ήρθε η πικρή γεύση της απογοήτευσης στο στόμα. Η πλοκή, όμως, φρόντισε να με κάνει να αλλάξω γνώμη και ειδικότερα από τις ενέργειες του Ρόμπαξ και μετά. Γενικότερα η ιστορία έβγαζε μία παιδικότητα, αλλά αυτό που εκτίμησα ήταν η πρωτοτυπία στον χαρακτήρα και στις κινήσεις του μισητού αντιπάλου του Σκρουτζ! Οι συνεργασίες που αναπτύσσονται στο φινάλε εκτός από το ότι είναι ικανές να μας αφήσουν με ανοιχτό το στόμα, δίνουν κι ένα έξυπνο αποτέλεσμα. Δεν την θεωρώ άριστη ιστορία, αλλά στον τομέα της πρωτοτυπίας τής βγάζω το καπέλο! Το σχέδιο ήταν αρκετά αφηρημένο και με πολλά στοιχεία της Ιταλικής σχολής. Δεν με ικανοποίησε όσο θα ήθελα. Κι ερχόμαστε σε πιο επίγεια θέματα, με τον Ντόναλντ να προσπαθεί να μας μεταλαμπαδεύσει την "Τέχνη της στάθμευσης". Το κυκλοφοριακό χάος φαίνεται να έχει καταλάβει και την Λιμνούπολη. Ο κάθε πολίτης έχει και το δικό του αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα η ζωή στους δρόμους να γίνεται αφόρητη. Τεράστιο μποτιλιάρισμα, μεγάλη ηχορύπανση και φυσικά το μεγαλύτερο πρόβλημα που μαστίζει τις νεότερες γενιές των οδηγών, που δεν είναι άλλο από το παρκάρισμα. Με τόσα πολλά τροχοφόρα, λοιπόν, είναι πολύ δύσκολο (έως αδύνατο) να βρεθεί θέση για στάθμευση. Την ίδια ώρα ο Ντόναλντ έχει προσληφθεί σαν οδηγός φορτηγού στην μεταφορική εταιρία του θείου Σκρουτζ και σημειώνει σημαντικές επιτυχίες, όσον αφορά τους χρόνους παράδοσης των εμπορευμάτων. Εκεί που είναι πραγματικό ταλέντο, όμως, είναι στο παρκάρισμα. Ο θείος του είναι πολύ ευχαριστημένος με τις επιδόσεις του, αλλά όπως είναι αναμενόμενο, ούτε να ακούσει για αύξηση. Τα τρία ανιψάκια, τότε, κατεβάζουν μία πανέξυπνη ιδέα. Μιας κι ο Ντόναλντ είναι επαΐων στο παρκάρισμα, θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο που να περιέχει όλα τα μυστικά της σωστής στάθμευσης και να το εκδώσει ο Σκρουτζ. Έτσι κι ο ένας θα αβγατίσει την περιουσία του, κι ο άλλος θα καταφέρει να πάρει ένα είδος αύξησης. Το πολυπόθητο βιβλίο βγαίνει, λοιπόν, (αλλά όχι από τον εκδοτικό οίκο Μαν Ντακ) κι όπως ήταν φυσικό, πωλείται σαν ζεστό ψωμάκι. Όλοι οι οδηγοί, έμπειροι κι άπειροι, το προμηθεύονται και μετατρέπονται σε μετρ της στάθμευσης. Όλα καλά λοιπόν. Ή μήπως όχι? Μιλάμε για ένα σενάριο που είναι παρμένο από το δεύτερο ράφι, αλλά διαβάστηκε ευχάριστα και με ενδιαφέρον. Η πλοκή χωρίζεται σε αρκετά μέρη, με το πρώτο να είναι μία σειρά από χιουμοριστικά γκαγκ που σατιρίζουν το ζήτημα της έλλειψης χώρων στάθμευσης και περνούν βασικά μηνύματα οικολογίας. Θα συνεχίσει η "γνωριμία" μας με τον Ντόναλντ και την νέα του δουλειά, για να περάσουμε, από εκεί και πέρα, στην έκδοση του βιβλίου και των προβλημάτων που δημιουργούνται. Ο Ντόναλντ, γι' ακόμα μία φορά, χαρακτηρίζεται από "εύθραυστη δεξιοτεχνία" η οποία του επιστρέφει σαν μπούμερανγκ κατακέφαλα, χωρίς όμως να φταίει εκείνος. Την τελευταία σελίδα του φινάλε την βρήκα κάπως υπερβολική. Καταλαβαίνω ότι είναι μόδα να την πληρώνει πάντα ο Ντόναλντ, αλλά να βγαίνει και κάποια λογική από αυτό. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο κι αυτό με πάσα επιείκεια. Ο Γκούφυ θα είναι ο πρωταγωνιστής στην επόμενη ιστορία του τεύχους, ο οποίος φαίνεται να έχει ανοίξει δουλειές στον κήπο του σπιτιού του. Ο φίλος του, ο Μίκυ, τον επισκέπτεται και διαπιστώνει ότι έχει σκάψει έναν τεράστιο λάκκο στον κήπο του. Όταν τον ρώτησε για ποιον λόγο το έκανε, του εκμυστηρεύτηκε ότι θέλει να φτιάξει μία "Πισίνα", μιας κι αυτό ήταν το όνειρό του από μικρός. Φαίνεται, όμως, ότι δεν διαθέτει ούτε την τεχνική, αλλά ούτε και την...λογική για να πραγματοποιήσει αυτό του το όνειρο και το σημαντικότερο είναι ότι νιώθει πως δεν χρειάζεται την βοήθεια του Μίκυ για να τα καταφέρει. Άραγε ποια θα είναι η κατάληξη? Θα φτιάξει ο φίλος μας την πισίνα των ονείρων του ή τα γεγονότα θα πάρουν μία πιο απρόβλεπτη τροπή? Μιλάμε για ένα σενάριο που προσωπικά δεν ξεπερνάει την μετριότητα. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής βρίσκεται στο στοιχείο του (αυτό της αφέλειας), την ίδια ώρα που η υπόθεση είναι απλή και σύντομη. Η πλοκή αποτελείται από μικρά γκαγκ, που αναδεικνύουν την λογική του πρωταγωνιστή, δεν προκαλούν γέλιο, παρά ίσως μόνο ένα ελαφρύ μειδίαμα. Το φινάλε κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την υπόλοιπη πλοκή και δεν μ' εντυπωσίασε. Γενικά είναι μία ιστορία που θα προσπεράσω. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν το βρήκα κακό. Στην ιστορία "Ο άθραυστος κουμπαράς" βρισκόμαστε στο σπίτι του Ντόναλντ, όπου ο φίλος μας ελέγχει τους λογαριασμούς του μήνα και φαίνεται ότι θα έχει μεγάλες δυσκολίες για την πληρωμή τους κι αυτό γιατί απλά τα κουκιά δεν φτάνουν! Μιας και λείπουν τα τρία του ανιψάκια, αποφασίζει να προβεί στο απονενοημένο διάβημα, που δεν είναι άλλο από το να σπάσει τον κουμπαρά-γουρουνάκι τους για να δανειστεί προσωρινά τις οικονομίες τους. Παίρνει, λοιπόν, το σφυρί και ρίχνει μία δυνατή στον κουμπαρά. Με μεγάλη του έκπληξη, όμως, διαπιστώνει ότι ο κουμπαράς δεν έχει πάθει την παραμικρή γρατζουνιά! Τότε είναι που το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο παίρνει φωτιά και τα νεύρα του φουντώνουν, στην προσπάθειά του να καταστρέψει το γλυκύτατο "γουρουνάκι". Τελικά θα καταφέρει να καταστρέψει τον κουμπαρά και ποιος είναι ο λόγος που είναι τόσο άθραυστος? Ακόμα μία μέτρια ιστορία κοσμεί το τεύχος, με ένα σύντομο σενάριο. Η πλοκή περιέχει γκαγκ που θυμίζουν παλιά cartoons και βλέπουμε έναν Ντόναλντ να την πατάει συνέχεια. Μέσα σε όλα, πάντως, καταφέρνει να κινήσει την περιέργεια του αναγνώστη για την συνέχεια και την κατάληξη της ιστορίας, στην οποία βρίσκεται και η λύση του μυστηρίου. Μία λύση που βγάζει γέλιο και ικανοποιεί. Σχεδιαστικά η ιστορία βγάζει έναν ρεαλισμό και δυναμισμό, αλλά η απόδοση των χαρακτήρων δεν ξεπερνούσε τα μέτρια επίπεδα. Και τώρα ήρθε η ώρα για το εβδομαδιαίο ραντεβού μας με τον κόσμο των "Σπορ", με τον θεμέλιο λίθο και τον πρόγονο όλων των αθλημάτων που είναι η "Άσκηση & Γυμναστική". Η περιγραφή του εν λόγω αθλήματος (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) ξεκινάει από την αρχαιότητα και τις δυσκολίες που είχαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης για να διεκπεραιώσουν τις ημερήσιες δουλειές, καθώς και η αναγκαιότητα που υπήρχε για χειρωνακτική εργασία. Στην συνέχεια θα ακολουθήσει η περιγραφή της σημασίας της άσκησης στην καθημερινότητά μας, μιας και η εποχή που διανύουμε προσφέρεται για καθιστική ζωή, ενώ θα μας μιλήσει και για τους τρόπους που μπορεί να ασκηθεί κάποιος. Και φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές "εικονοποιούνται" με την συνδρομή των διαφόρων χαρακτήρων από την Λιμνούπολη. Ακόμα ένα σενάριο της συγκεκριμένης σειράς, που αυτή την φορά περιγράφει ένα σχετικά δύσκολο άθλημα, μιας και ουσιαστικά δεν πρόκειται για κάτι επίσημο που έχει κανόνες, αλλά είναι περισσότερο χρήσιμο για την προσωπική μας ευεξία και υγεία. Παρ' όλα αυτά, πιστεύω ότι καταφέρνει με τίμιο τρόπο να πετύχει τον σκοπό του. Τα γκαγκ περιορίζονται συνήθως στο ένα καρέ, ενώ το χιούμορ είναι διακριτικό. Δεν απουσιάζει, αλλά δεν μας κάνει να κρατάμε τις κοιλιές μας από τα γέλια. Γενικά, είναι μία ιστορία που κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με τις υπόλοιπες της σειράς, χωρίς να ξεχωρίζει. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Μία νέα σειρά με μονοσέλιδες ιστορίες, κάνει εγκαίνια στο παρόν τεύχος. Πρόκειται για την σειρά "Καλοκαίρι στην πόλη" κι εδώ φιλοξενούνται δύο ιστορίες, με τους τίτλους: "Όλοι στην φυλακή" "Σύστημα κλιματισμού" Και οι δύο ιστορίες σατιρίζουν την ανάγκη που έχει ο κόσμος για μία ανάσα δροσιάς στις καυτές ημέρες του καλοκαιριού. Η γελοιογραφική τους διάθεση είναι σχετικά εύστοχη και είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα ανάμεσα στις υπόλοιπες ιστορίες. Όχι, βέβαια, ότι είναι κι αριστουργήματα, αλλά κάνουν την δουλειά τους. Το σχέδιο ήταν απλά καλό. Η αυλαία θα κατέβει με μία μίνι ιστορία από την σειρά "Μυστικός Πράκτωρ Ντόναλντ Ντακ", η οποία έχει τον τίτλο "Κλήση για τον Φοίβο". Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Φοίβος Φοβέρας, ένα μέλος της Οργάνωσης που υπηρετεί κι ο Ντόναλντ, ο οποίος βρίσκεται στο Παρίσι για μία αποστολή, αλλά έχει γίνει αντιληπτός από τους αντιπάλους, με αποτέλεσμα να γίνεται ένα τρομερό κυνηγητό με αυτοκίνητα στους δρόμους της πιο ρομαντικής πόλης του κόσμου. Την ίδια ώρα ο φίλος μας δέχεται ένα τηλεφώνημα από την γυναίκα του, η οποία δεν γνωρίζει την αληθινή του ταυτότητα. Έτσι θα πρέπει να καλύψει την ιδιότητά του, ενώ παράλληλα να προσπαθήσει να εξουδετερώσει τους επίδοξους διώκτες του. Θα καταφέρει να φέρει εις πέρας και τις δύο "αποστολές" του? Πρόκειται για ένα σύντομο σενάριο, της αγαπημένης μας σειράς, στο οποίο πρωταγωνιστεί ακόμα ένα μέλος, το οποίο δεν θα το λέγαμε πρωτοκλασάτο. Και φυσικά, ούτε λόγος για την εμφάνιση του Ντόναλντ. Η πλοκή (όπως και στη ιστορία του προηγούμενου τεύχους) εκδηλώνεται σε φρενήρεις ρυθμούς, από το πρώτο κιόλας καρέ και προσφέρει εκτός από το τρίδυμο δράση-ένταση-αγωνία, και χιούμορ, με αποκορύφωμα το φινάλε. Γενικά την βρήκα μία πανέμορφη ιστορία, από τις μικρές, αλλά σίγουρα δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο τις μεγάλες, σε έκταση, ιστορίες της σειράς. Για το σχέδιο έχω την ίδια άποψη με αυτό της προηγούμενης ιστορίας. Γενικά πάρα πολύ καλό, αλλά δεν λείπουν και μερικά θεματάκια.
    5 βαθμοί
  9. Κι εγώ δεν το έχω ξεκινήσει ακόμα! Μακάρι, κάποια στιγμή, να βγει σε επίτομο να το διαβάσω μαζεμένο.
    4 βαθμοί
  10. Ειχα επηρεαστει πολυ απ τα σχολια του τοπικ, και ενω το εχω καιρο, δεν τολμουσα να το ξεκινησω. Τελικα μου ελαχε να το βρω πολυ ωραιο. Ιδιαιτερο, διαφορετικο, με σεναριο, με δραση, με χρηση πολλων ηρωων, με διακωμωδηση της συγχρονης καθημερινοτητας και χλευασμο του πολιτικου συστηματος και της ελλειψης ελευθεριων. Ο Μιλερ ηταν πολυ μπροστα ΚΑΙ σ αυτο το εργο, οπως και στο the dark knight returns. Δε με κουρασε, γιατι ηξερα τι θα συναντησω με το στυλ παραθυρων που υπηρχε και στο Returns, αντιθετως μου αρεσε συνολικά και το θεωρω υποτιμημενο στο κοινο των κομικς.
    4 βαθμοί
  11. Ωραίο θέμα και απαραίτητο. Πιστεύω βέβαια δεν θα αργήσουμε να το δούμε από καμιά ΟΞΥ/Anubis oπότε η κουβεντούλα θα μεταφερθεί εκεί. Όπως και να 'χει, κι εμένα το πρώτο τεύχος μου άφησε θετικότατες εντυπώσεις. Ένα πολύ ωραίο ψυχογράφημα των 3 βασικών μας χαρακτήρων και τα τραύματα που έχει αφήσει ο Τζόκερ στον καθένα τους, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Από εκεί και πέρα, θέλω να δω πού το πάνε. Προς το παρόν μ'αρέσει αρκετά σαν σενάριο, και το σχέδιο είναι εκπληκτικό. Αλλά το αν θα αφήσει ιστορία ή θα βγει μια πατάτα και μισή, εξαρτάται μόνο από το πώς θα καταλήξει.
    4 βαθμοί
  12. ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ COMIC CULTURA #09 Το δωρεάν ψηφιακό περιοδικό κόμικς Comic Cultura επιστρέφει δωρεάν και online με το 9ο τεύχος του. Το περιοδικό γεννήθηκε μέσα από τη συνεργασία διαφόρων sites, blogs και άλλων ανθρώπων που αγαπούν την 9η τέχνη. Από τα πρώτα του βήματα επιδιώκει να μιλήσει για τα κόμικς αλλά και να δώσει πάτημα σε καλλιτέχνες να εκθέσουν τα έργα τους στις σελίδες του. Στο περιοδικό θα βρείτε κριτικές σε κόμικς, παρουσιάσεις, συνεντεύξεις, άρθρα και αφιερώματα, εικονογραφήσεις και κόμικς από νεότερους, αλλά και από καταξιωμένους δημιουργούς, που με θέρμη αγκάλιασαν απ’ την πρώτη στιγμή την προσπάθεια του Comic Cultura. Αυτή τη φορά το νέο τεύχος αφιερώνεται στην αναπαράσταση των Αφροαμερικανών στα κόμικς, ένα θέμα με πλούσια θεματολογία, αφού δεν αρκεί να μιλήσει κανείς για την εμφάνιση των Αφροαμερικανών στα κόμικς, αλλά θα πρέπει πρώτα να μιλήσει για την απουσία τους για δεκαετίες ολόκληρες από αυτά (όπως και από όλες τις πτυχές της πολιτιστικής βιομηχανίας) ή για την οριενταλιστική τους αναπαράσταση στις ελάχιστες στιγμές που εμφανίζονταν στα καρέ κόμικς. Στα πλαίσια του αφιερώματος θα βρείτε μια ιστορική αναδρομή στην αντιπροσώπευση μαύρων χαρακτήρων και δημιουργών στα κόμικς, ένα αφιέρωμα στο Black Panther και μια λίστα με γαλλοβελγικά κόμικς που αναπαριστούσαν τον συστηματικό ρατσισμό. Σε άλλα κείμενα, η Ειρήνη Χαλκιά μιλάει με τους συντελεστές του Comic n’ Play, γίνετε παρουσίαση στις ελληνικές εκδόσεις κόμικς που κυκλοφόρησαν εν μέσω covid-19, αλλά και στα φετινά (online) βραβεία Eisner! Με το 9ο τεύχος αρχίζει μια πολλά ελπιδοφόρα συνεργασία με το εργαστήριο τέχνης «Ζωγραφίζω», όπου σε κάθε τεύχος θα παρουσιάζονται δύο έργα από τους μαθητές του εργαστηρίου, σε επιμέλεια του Νικόλα Στεφαδούρου! Επιπλέον, συνεχίζονται τα κόμικς από ξένους κομίστες, με τον Σερβικής καταγωγής Marko Stojanovic να δίνει μια αποκλειστική συνέντευξη στο περιοδικό, και να γράφει το σενάριο για ένα κόμικ με τίτλο «Ως Την Κόλαση: Οι Άλλοι» (σε εικονογράφηση του Sabahudin Muranovic Muran). Τέλος, φιλοξενούνται 12 νέα κόμικς από 13 Έλληνες δημιουργούς: Allison Washington, Σπύρος Βερύκιος, Νίκος Γραμμενόπουλος, Κώστας Ζυγούρης (Zgur), Νίκος Καμπασελέ, Χρήστος Κάρπης (Brain Mince Design), Κωνσταντίνος Κάτσος, Περικλής Κουλιφέτης, Ανέστης Μαυρομμάτης – Παρασίδης, Αντώνης Νικολόπουλος (Soloup), Αριάδνη Τζουνάκου, Λουκία Τζωρτζοπούλου (Lussaki), Φαίη Ψαθά. Το εξώφυλλο το φιλοτέχνησε ο Νίκος Καμπασελέ και το στήσιμο το επιμελήθηκε ο Brain Mince Design. Μπορείτε και να διαβάσετε ελεύθερα με ένα κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο: issuu.com/ionasaggelis/docs/comicultura09.
    4 βαθμοί
  13. Μία ιστορία που έχει κερδίσει τον θαυμασμό πολλών από το φόρουμ κι ανυπομονούσαμε να την διαβάσουμε, κάνει επιτέλους την εμφάνισή της στο αγαπημένο μας περιοδικό, αποδεικνύοντας ότι οι υπεύθυνοι έχουν ρίξει το βάρος της φροντίδας τους στο Μίκυ Μάους. Ο λόγος για την ιστορία “Το τραγούδι της αλμυρής θάλασσας”. Η ιστορία μάς πηγαίνει στον Ειρηνικό ωκεανό, όπου βλέπουμε ένα ασυνήθιστο γεγονός. Ο Μίκυ Μαλτέζε, ένας καπετάνιος που έχει χάσει το σκάφος του, είναι συνάδελφος με τον Μαύρο Πητ, ο οποίος τον φιλοξενεί στο δικό του σκάφος. Και οι δύο δουλεύουν για τον Μαύρο Χιτώνα, έναν μυστηριώδη τύπο, που φαίνεται να είναι ο φόβος κι ο τρόμος σ’ εκείνα τα νερά. Οι δύο καπετάνιοι, λοιπόν, δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις. Συν τοις άλλοις, ο Πητ έχει κρατήσει σαν όμηρο την Μίννι Κράους, μία δεσποινίδα που φέρεται να είναι κόρη ενός πλούσιου εφοπλιστή. Σε αυτή την ιδιότυπη συντροφιά, βρίσκεται κι ο Γκούφυ, ένας Μαορί, που δουλεύει σαν θερμαστής στο σκάφος του Πητ. Μετά από πολλά περιστατικά που θα τους συμβούν, ο Μίκυ, ο Γκούφυ και η Μίννι, θα δημιουργήσουν μία περίεργη φιλία και θα κληθούν να αντιμετωπίσουν πολλούς κινδύνους. Πρόκειται για μία ιστορία που από την αρχή φάνηκε ότι δικαιολογεί τις καλές κριτικές που της έχουν γίνει. Η σκηνοθεσία και η εναλλαγή των σκηνών γίνονται αριστοτεχνικά και πολλές ήταν οι στιγμές που νόμιζα ότι διάβαζα μυθιστόρημα. Έξυπνη προσθήκη η αφήγηση των γεγονότων από τον ομιλούντα ωκεανό, όπως και στην πρωτότυπη ιστορία. Αν και είναι πάντα ρηξικέλευθο το στοίχημα να μεταφερθεί ένα κλασικό έργο στα λημέρια της Disney, φαίνεται να έχει γίνει με σεβασμό προς την φήμη του μεγάλου Hugo Pratt. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Έτσι, ο αναγνώστης που έχει διαβάσει την διάσημη "Μπαλάντα" θα βρει πολλές ομοιότητες κι αναφορές στην ιστορία αυτή, εννοείται βέβαια προσαρμοσμένες στο ανήλικο αναγνωστικό κοινό. Η πλοκή μεταφέρει το σκηνικό από την θάλασσα, στην στεριά και πάλι στην θάλασσα. Ο ρυθμός της χαρακτηρίζεται από δράση, ανατροπές και γρήγορο τέμπο, χωρίς όμως να κουράζει, ούτε στο ελάχιστο, τον αναγνώστη. Το φινάλε τού πρώτου μέρους, υπόσχεται μία καινούργια “πίστα”, μεταφέροντάς μας σε άλλη τοποθεσία, κι εύχομαι να είναι το ίδιο καλό. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε το σχεδιαστικό στυλ του βετεράνου Giorgio Cavazzano. Εδώ, όμως, έχω την εντύπωση ότι είναι ένα κλικ (ίσως και δύο) καλύτερο από τον μέσο όρο. Συμβάλλει στην απόδοση της εποχής, ενώ τα καρέ είναι γεμάτα, αλλά δεν κουράζουν το μάτι. Πολύ καλό βρήκα και τον χρωματισμό. Στην επόμενη ιστορία του τεύχους, ο κλήρος έπεσε στον Τζιμ τον τρομερό να γίνει “Ένας ορεσίβιος στην θάλασσα”. Όλα ξεκίνησαν από μία κονσερβοποιία ζαρζαβατικών, η οποία έχει διεξάγει έναν διαγωνισμό. Οι υπεύθυνοι έχουν τοποθετήσει έναν πομπό GPS σε μία κονσέρβα κι ο τυχερός κάτοχός της θα κερδίσει μερικές ημέρες ξεγνοιασιάς και ξεκούρασης σε ένα πολυτελές καλοκαιρινό θέρετρο, κάνοντας παράλληλα και διαφήμιση στην εταιρία. Ο Τζιμ, λοιπόν, έχει την τυχερή κονσέρβα κι έτσι θα είναι αυτός που θα απολαύσει την θάλασσα, φεύγοντας για πρώτη φορά μακριά από τον λόφο του ορεσίβιου. Μαζί του θα πάρει και την οικογένειά του, οι οποία αποτελείται από τα οικόσιτα ζώα της φάρμας του. Όπως είναι, λοιπόν, φυσικό, ο άξεστος φίλος μας και η κουστωδία του θα προκαλέσουν την απόλυτη καταστροφή και θα διαταράξουν την ηρεμία των υπόλοιπων παραθεριστών. Η συνέχεια στα τεύχη σας. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο σενάριο, που μεταφέρει τον βασικό πρωταγωνιστή έξω από τα γνωστά του λημέρια, ένα γεγονός σχετικά σπάνιο. Ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία κάπως μουδιασμένα κι ο λόγος είναι ότι δεν είμαι τόσο φίλος με τον ήρωα. Μετά από μερικές σελίδες, όμως, μου κίνησε το ενδιαφέρον κι άρχισε να μου αρέσει. Στην πορεία, όμως, έκανε κοιλιά, για να φτάσουμε προς το τέλος, όπου η απογοήτευσή μου ήταν εμφανής. Η πλοκή χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο βλέπουμε τον Τζιμ να κερδίζει το έπαθλο και να πηγαίνει στο θέρετρο, ενώ στο δεύτερο κάνει την εμφάνισή του ο Ζιζάνης (μαζί με τον Φέθρυ) και ουσιαστικά φαίνεται να έχουμε μία διαφορετική υπόθεση. Παραδέχομαι ότι μερικά γκαγκ βγάζουν γέλιο (ο Τσιμπούρης “πέταγε” μερικές εύστοχες ατάκες), αλλά γενικά η ιστορία είχε πολλές “άνοστες” σκηνές. Το φινάλε ήταν αναμενόμενο. Γενικά θα ήθελα η ιστορία να ασχοληθεί μόνο με τον Τζιμ και να μην επεκταθεί σε τόσες σελίδες. Διαβάστηκε σχετικά ευχάριστα, αλλά δεν μ’ εντυπωσίασε. Σχεδιαστικά, με εξαίρεση την απόδοση των χαρακτήρων, έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα, με ένα εξίσου καλό χρώμα. “Ο μυστηριώδης ξένος” θα μας μεταφέρει στο Παπιοχώρι (του σήμερα) κι ένα μυστήριο θα κάνει την εμφάνισή του. Ο Ντόναλντ, με την ευκαιρία των διακοπών των ανιψιών του με τους Μικρούς Εξερευνητές, έχει επισκεφτεί την Γιαγιά Ντακ και την βοηθάει να μεταφέρει τα προϊόντα της στους πελάτες. Επίσης, πρέπει να πάει το τρακτέρ της για επισκευή. Εκείνες τις ημέρες, ένας μυστηριώδης ξένος έχει κάνει την εμφάνισή του στο Παπιοχώρι και δείχνει πολύ αντικοινωνικός κι αγενής. Αυτή του η επίσκεψη, συμπίπτει με μερικά περίεργα περιστατικά που συμβαίνουν στην περιοχή. Ένας αχυρώνας παραδίδεται στις φλόγες, μία διάσημη κολοκύθα καταστρέφεται και μία ανεξήγητη κλοπή γίνεται στο αστυνομικό τμήμα του χωριού. Όπως είναι φυσικό, όλες οι υποψίες στρέφονται εναντίον του ξένου και οι έρευνες θα ξεκινήσουν. Κι ενώ όλοι θα δούνε το ζήτημα με ψυχραιμία, η οξυδέρκεια της Ελβίρας θα δώσει την λύση. Από τις πολύ ωραίες ιστορίες από το Παπιοχώρι, που έχω διαβάσει. Το σενάριο πατάει στα βήματα ενός μυστηρίου καλής ποιότητας, είναι προσεγμένο και στήνει έξυπνα τις σκηνές, ώστε να κρυφτεί ο ένοχος και τα σχέδιά του, τουλάχιστον μέχρι το φινάλε. Σε όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, η περιέργειά μου μεγάλωνε, ενώ ακόμα και το φινάλε με γοήτευσε. Η Γιαγιά Ντακ, μπορεί κάλλιστα να ανταγωνιστεί τον Μίκυ στο αστυνομικό δαιμόνιο! Γενικά, μου άρεσε πολύ η συγκεκριμένη ιστορία. Για το σχέδιο ισχύει ό,τι έγραψα και για την προηγούμενη ιστορία. Ειδικά μερικά καρέ που περιέγραφαν το αγρόκτημα ήταν πανέμορφα. Για την συνέχεια ο Λούλης κι ο Φέθρυ θα χρειαστούν “Μαθήματα διαχείρισης επιχειρήσεων”. Οι δύο φίλοι συνεργάζονται για να στήσουν μία επικερδή επιχείρηση που θα παράγει συσκευές που θα καθαρίζουν αυτόματα παπάγιες ( ), αλλά δυστυχώς οι τράπεζες, στις οποίες απευθύνθηκαν για να τους χορηγήσουν δάνειο, ήταν εντελώς αρνητικές. Κατέληξαν, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι τους λείπει ένα business plan κι ότι δεν είναι καλοί στις επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις. Έτσι, ο Φέθρυ ρίχνει την ιδέα να επισκεφτούν τον καθ ύλην αρμόδιο σε τέτοια ζητήματα, που δεν είναι άλλος από τον θείο Σκρουτζ. Κι ενώ περίμεναν να τους πετάξει έξω με τις κλωτσιές, εκείνος τους δέχεται με έναν ανεξήγητα εγκάρδιο στυλ και δέχεται να τους βοηθήσει με τον τρόπο του. Πιο συγκεκριμένα, διαθέτει μία αλυσίδα εστιατορίων κι ένα από αυτά βρίσκεται σε μία απομακρυσμένη περιοχή και είναι εγκαταλελειμμένο. Τους προτείνει, λοιπόν, να το αναλάβουν εκείνοι, πιο πολύ για να τους κρατήσει μακριά από το θησαυροφυλάκιο. Έτσι οι δύο τους θα γίνουν φερέλπιδες επιχειρηματίες και θα καταλάβουν από πρώτο χέρι τα προβλήματα που κρύβουν αυτές οι δουλειές. Θα καταφέρουν, άραγε, να τα φέρουν εις πέρας? Διαβάζω “Λούλης” και “Φέθρυ” στον τίτλο της ιστορίας κι ένα αίσθημα απογοήτευσης άρχισε να με κατακλύζει. Σύντομα, όμως, άλλαξα γνώμη. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που στηρίζεται σε μία ευφυή ιδέα και προσφέρει αρκετές καλές σκηνές. Η πλοκή, αν και είχε να διαχειριστεί δύο υπερβολικούς, σε συμπεριφορά, χαρακτήρες, παρόλα αυτά τους κοσμεί με λογικές αντιδράσεις, με αποτέλεσμα να μην κυλάει μόνο με χιούμορ κι ακραίες συμπεριφορές. Εντύπωση μού έκανε ο Λούλης, τον οποίο και βλέπουμε χωρίς το έτερον επιχειρηματικό του ήμισυ, την Τζένυ δηλαδή. Η κατάληξη στο φινάλε δίνει, δικαιολογημένα, όλα τα credits στους δύο πρωταγωνιστές, ενώ μας κάνει να δυσανασχετούμε για την τελική απόφαση του Λιμνουπολίτη μεγιστάνα. Εν κατακλείδι, αν υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες ιστορίες, θα ήθελα να τις διαβάσω. Το σχέδιο ήταν πολύ πιο καρτουνίστικο για τα γούστα μου. Τα “Σπορ” αυτή την εβδομάδα θα κάνουν ορθοπεταλιά και θα μας πουν δύο λόγια για την “Ποδηλασία”. Πρόκειται για ένα χόμπυ που έχει δημιουργήσει πολλούς και πιστούς οπαδούς σε όλη την υφήλιο. Ένας τέτοιος οπαδός ήμουν κι εγώ στα νιάτα μου, αν και τώρα έχω ασχοληθεί πιο πολύ με την καριέρα μου και το έχω παρατήσει! Οι αγαπημένοι μας φίλοι από το σύμπαν των Ντακ, λοιπόν, θα συμβάλλουν ώστε να ενημερωθούν οι αναγνώστες για την πορεία αυτού του οικολογικού δίτροχου, καθώς και τα οφέλη που αποκομίζουμε με την χρήση του. Και φυσικά, αυτή η συμβολή θα πραγματοποιηθεί με το αντίστοιχο χιούμορ. Ακόμα μία ιστορία της συμπαθητικής σειράς ήρθε στο περιοδικό κι ασχολήθηκε με ένα δημοφιλές μέσο. Τα δεδομένα που παρουσιάζει ανήκουν περισσότερο στην σφαίρα του ρομαντισμού και ουσιαστικά δεν μας παραθέτει κάποια πληροφορία που να μας είναι άγνωστη. Η πλοκή δεν είχε μεγάλες στιγμές, αλλά υπήρχαν μερικά εύστοχα γκαγκ που με διασκέδασαν. Γενικά είναι μία ευχάριστη ιστορία, έχει επιλέξει ένα αγαπημένο άθλημα, αλλά δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο και παραφορτωμένο. Το τεύχος θα τελειώσει, όπως μας συνηθίζει τις τελευταίες εβδομάδες, δηλαδή με μία σύντομη ιστορία της σειράς “Μυστικός Πράκτωρ Ντόναλντ Ντακ”. Ο τίτλος της? “Παγίδα στον διευθυντή”. Κεντρικός πρωταγωνιστής, αυτή την φορά, είναι ο Τζέησον Εξφάιλ, ο Διευθυντής της μυστικής οργάνωσης, ο οποίος μία βραδιά που βρισκόταν στο σπίτι του και χαλάρωνε, δέχεται επίθεση από μερικούς μασκοφόρους κατασκόπους. Η υπηρεσία, για λόγους ασφαλείας, έχει διαγράψει την μνήμη του, υπό τον φόβο διαρροών. Το κακό, όμως, είναι ότι μέσα σε όλα τα “δεδομένα” που έχουν διαγραφεί από το μυαλό του, είναι και η στρατιωτική του εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να στέκεται δύσκολο να αντιμετωπίσει τους εισβολείς. Πώς θα καταφέρει να ανταπεξέλθει μέχρι να έρθουν οι δικοί του για να τον σώσουν? Συμπαθητικό σενάριο, από εκείνα που έχουμε συνηθίσει πλέον να βλέπουμε τώρα τελευταία. Θα επιμείνω, φυσικά, ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ούτε κατά διάνοια τις “μεγάλες” ιστορίες της σειράς, αλλά διαβάζεται ευχάριστα. Ο βασικός πρωταγωνιστής στην συγκεκριμένη ιστορία, φαίνεται αρκετά δυναμικός. Η πλοκή συνεχίζει να χρησιμοποιεί γρήγορο τέμπο και σκηνές δράσης, από το πρώτο κιόλας καρέ. Το φινάλε, όμως, το βρήκα επίπεδο κι εύκολο, σε σχέση με την υπόλοιπη πλοκή. Θα το ήθελα περισσότερο ευρηματικό. Όπως και να έχει, πάντως, μου άρεσε στο σύνολό της. Το σχέδιο το βρήκα σύγχρονο (με την καλή έννοια του όρου). Μου άρεσε, αλλά πιο πολύ με γοήτευσε ο ζωντανός και “κομπιουτερίστικος” χρωματισμός.
    4 βαθμοί
  14. Τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν στο τρίτο επεισόδιο της σειράς “Μαύρος Κεραυνός”. Οι βασικοί πρωταγωνιστές, στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τα ίχνη του μυστηριώδους συμμάχου τους, φτάνουν σε ένα ομιχλώδες τοπίο, το οποίο αποκαλύπτεται και δεν είναι άλλο από το καταποντισμένο και ξεχασμένο “Ρομποτόραμα”! Την ώρα που θα ξεκινήσουν τις έρευνές τους, το μοχθηρό Μαύρο Φάντασμα, με μία σούπερ ενισχυμένη ρομποτική στολή, θα βρεθεί στον δρόμο τους και θα τους αιχμαλωτίσει. Κι όπως γίνεται συνήθως στα κόμικς, γεμάτος έπαρση ο villain θα αποκαλύψει όχι μόνο τους σκοτεινούς του συμμάχους, αλλά και το σατανικό του σχέδιο για την κυριαρχία του στον κόσμο. Οι φίλοι μας βρίσκονται κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο και πρέπει να σκεφτούν κάτι γρήγορα για να αποτρέψουν αυτά τα σχέδια. Προς στιγμήν φαίνεται να έχουν την τύχη με το μέρος τους. Το Μαύρο Φάντασμα, όμως, φημίζεται για την ευφυΐα και την πονηριά του. Ευχαριστημένος ένιωσα κι από το τρίτο μέρος της επικής αυτής σειράς. Όσον αφορά τον μύθο, έχει γίνει σημαντική δουλειά κι έχει πάει αρκετά παρακάτω, με αποτέλεσμα να λύνονται πολλές απορίες, που είχαν δημιουργηθεί στα προηγούμενα επεισόδια. Φαντάζομαι ότι στο επόμενο (και τελευταίο) επεισόδιο, θα έχουμε περισσότερη δράση στην πλοκή. Υποκλίνομαι στην έξυπνη παγίδα που έστησε ο κακός της υπόθεσης. Πανέξυπνος! Κι όπως είναι φυσικό, το τρίτο μέρος τελειώνει με μία αγωνιώδη σκηνή, που κάνει τους αναγνώστες να ανυπομονούν να έρθει η επόμενη Παρασκευή! Όσον αφορά το σχέδιο, δεν έχει αλλάξει κάτι από την γνώμη μου. Η δεύτερη ιστορία του τεύχους θα μας παρουσιάσει τον Φάντομ Ντακ, ο οποίος θα λύσει το “Μυστήριο κάτω από το φως των προβολέων”. Ο Ντόναλντ, έχοντας ετοιμάσει ένα λουκούλλειο σάντουιτς, αράζει στην τηλεόραση για να δει τις ειδήσεις. Ανάμεσα στα θέματα που παρουσιάζονται υπάρχει κι ένα που αναφέρει ότι πρόκειται να αρχίσουν τα γυρίσματα στην Λιμνούπολη μίας ταινίας που θα αφηγείται την ζωή του σούπερ ήρωα της πόλης, του θρυλικού Φάντομ Ντακ. Μάλιστα έχει αρχίσει ήδη το casting για τον ρόλο. Ο φίλος μας, λοιπόν, έχοντας μεγάλη αυτοπεποίθηση, θα πάει μέχρι τα γραφεία της παραγωγής για να περάσει από audition. Δυστυχώς, όμως, δεν θα πάρει τον ρόλο, αλλά θα χρησιμοποιηθεί σαν υπάλληλος εξωτερικών καθηκόντων. Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκινάνε, αλλά κάθε τόσο διακόπτονται κι ο λόγος είναι διάφορες μικρές ατυχίες που συμβαίνουν συνεχώς. Φαίνεται ότι ανάμεσα στους εμπλεκόμενους υπάρχει ένας δολιοφθορέας, ο οποίος δεν θέλει να γυριστεί η ταινία. Ποιος είναι αυτός? Μία ερώτηση που καλείται να απαντήσει ο αυθεντικός Φάντομ. Αρκετά ευχάριστο σενάριο, με τον Ντόναλντ να διαδραματίζει διπλό ρόλο και να παίζει παρέα με το alter ego του. Όλοι οι δεύτεροι χαρακτήρες που παρελαύνουν στην ιστορία, είναι εν δυνάμει ύποπτοι κι έχουν κίνητρο. Στον τομέα του χιούμορ, έχουν τον ειδικό, που δεν είναι άλλος από τον Φέθρυ! Η πλοκή, τουλάχιστον στην αρχή, στηρίζεται στην παρατήρηση των αναγνωστών, ενώ όσο περνάνε οι σελίδες, δυναμώνει, βγάζει αρκετό νουάρ στυλ, ενώ φτάνουμε σε ένα φινάλε πανέξυπνο και πολύ ταιριαστό. Γενικά μού άρεσε αρκετά η συγκεκριμένη δουλειά. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Καλούτσικο θα το χαρακτήριζα. Τρίτη ιστορία του τεύχους κι ο θείος Σκρουτζ θα γίνει “Κροίσος από την αρχή”. Βρισκόμαστε στην Λέσχη των εκατομμυριούχων, όπου απονέμεται το βραβείο του πιο επιτυχημένου επιχειρηματία της χρονιάς, που δεν είναι άλλος από τον γνωστό μας τσιγκούνη. Αυτή την χρονιά, όμως, φαίνεται να έχει ξεχειλίσει το ποτήρι κι έτσι ένα νέο μέλος της Λέσχης εξανίσταται, λόγω των συνεχόμενων βραβεύσεων του Σκρουτζ, καθώς νομίζει ότι φέτος θα έπρεπε να κερδίσει εκείνο το βραβείο. Ο μεγιστάνας από την Λιμνούπολη δεν φαίνεται να δίνει μεγάλη σημασία στις διαμαρτυρίες κι αποχωρεί από την Λέσχη. Το επόμενο πρωί, ο φίλος μας ετοιμάζεται να αναχωρήσει ινκόγκνιτο από το θησαυροφυλάκιό του με προορισμό την έδρα ενός ανταγωνιστή του που φτιάχνει ψυγεία. Σκέφτεται, λοιπόν, να μεταμφιεστεί και να πιάσει δουλειά εκεί για να κατασκοπεύσει εκ των έσω, τις μεθόδους της εταιρείας. Ένα σοβαρό ατύχημα, όμως, θα προκαλέσει μεγάλους μπελάδες και η τεράστια περιουσία του θα σκορπιστεί εν ριπή οφθαλμού! Τι να συνέβη άραγε? Και ποια θα είναι η κατάληξη? Πρόκειται για ένα σενάριο το οποίο το βρήκα πρωτότυπο και πανέξυπνο. Ο πρωταγωνιστής ανταγωνίζεται τον ίδιο του τον...εαυτό και αποδεικνύει περίτρανα ότι ήταν, είναι και θα είναι ο μέγιστος επιχειρηματίας του κόσμου. Η πλοκή έχει ενδιαφέρον, είναι καλογραμμένη κι εκτίμησα αυτή την “εκ’ παραλλήλου” αποτύπωση των σκηνών (στην Λιμνούπολη και την Παπιολάνδη). Το κακό είναι ότι ο Ντόναλντ έχει έναν εντελώς αρνητικό ρόλο και “θυσιάστηκε” για να αναδειχθεί περισσότερο ο θείος του. Το φινάλε επαναφέρει την κανονικότητα και μου άφησε ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό, αλλά όχι κι αριστούργημα. Στον Χειροπαίδαρο είναι αφιερωμένη η επόμενη ιστορία του τεύχους, καθώς ο αφελής αστυνομικός ετοιμάζεται να βγει “Ραντεβού στα τυφλά”. Η νύχτα έχει πέσει επάνω από το Μίκυ Σίτυ κι ο φίλος μας βρίσκεται στο λιμάνι, καθώς έχει κληθεί να παρακολουθεί, βαριεστημένος, για ύποπτες κινήσεις. Την ίδια ώρα, ο συνάδελφος και φίλος του, Ροκ Νταμάρης, έχει πάει εκεί με μία κοπέλα, προκειμένου να την γνωρίσει στον Χειροπαίδαρο. Ναι, σωστά καταλάβατε. Όλο το σκηνικό της παρακολούθησης ήταν σκηνοθετημένο από τον Ροκ για να αποκαταστήσει τον κολλητό του. Κι επέλεξε μία τέτοια στιγμή για να μην προλάβει εκείνος να προετοιμαστεί και καταστρέψει με το άγχος και την αμηχανία του ακόμα ένα επίσημο ραντεβού. Άραγε, θα φέρει αποτέλεσμα αυτή η προσέγγιση? Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το συγκεκριμένο σενάριο. Παραδέχομαι ότι στηρίζεται σε μία έξυπνη ιδέα, αλλά η πλοκή ήταν για κλάματα. Έχουμε πολλές αναδρομές στο παρελθόν, που πάνε να βγάλουν γέλιο, αλλά δεν το πετυχαίνουν, ενώ και τα γκαγκ του παρόντος είναι το ίδιο σαχλά κι άνοστα. Και φτάνουμε σε ένα φινάλε, που με χαροποίησε...επειδή τελείωσε η ιστορία! Προσπερνάμε, λοιπόν. Το σχέδιο περιέχει έντονες γραμμές περιγραμμάτων, είναι αρκετά αφηρημένο, αλλά λεπτομερές. Εδώ δεν με πείραξε τόσο. Θα με πείραζε περισσότερο αν το έβλεπα σε μία πολυσέλιδη ιστορία. Και ήρθε η ώρα για το ραντεβού μας με τον κόσμο των “Σπορ”. Καλοκαίρι ήρθε. Ζέστη κάνει (τουλάχιστον όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές ). Τι λέτε? Πάμε για “Κολύμπι”? Οι αναγνώστες θα ξεναγηθούν στον μαγικό κόσμο της κολύμβησης, αρχής γενομένης με μία αναδρομή στην αρχαιότητα, για να συνεχίσουμε στην σημερινή εποχή, όπου θα μας δοθούν διάφορα παραδείγματα, στα οποία πρωταγωνιστούν οι κλασικοί ήρωες του σύμπαντος της Λιμνούπολης. Ακόμα ένα συμπαθητικό, λοιπόν, σενάριο της σειράς, το οποίο περιέχει διάφορα ενημερωτικά γκαγκ, που παράλληλα προκαλούν ένα ελαφρύ μειδίαμα. Και είναι τόσο σύντομη η ιστορία, που νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο. Το σχέδιο δεν μ’ ενθουσίασε τόσο. Άλλες πέντε μονοσέλιδες ιστορίες, από την σειρά “Εκδρομή με κάμπερ”, φιλοξενούνται αυτή την εβδομάδα στο αγαπημένο μας περιοδικό. Οι τίτλοι τους είναι οι εξής: “Η σταγόνα” “Κόντρες” “Κόψε δρόμο!” “Ο απαιτητικός” “Λεπτομέρειες” Σε καμία περίπτωση δεν δηλώνω λάτρης των ιστοριών της συγκεκριμένης σειράς και ειλικρινά χάρηκα που τελείωσαν. Δεν τις βρίσκω καθόλου διασκεδαστικές. Το αντίθετο μάλιστα. Με κάνουν να βαριέμαι. Δεν βγάζουν χιούμορ και είναι εξαιρετικά επίπεδες. Όσο κι αν έψαξα, δεν κατάφερα να βρω κάποια που να την εκτιμήσω. Το σχέδιο, τουλάχιστον, κάτι πάει να πει. Το τεύχος θα κλείσει, κάνοντάς μας μία έκπληξη. Πρόκειται για μία ιστορία από το σύμπαν του “Μυστικού πράκτορα Ντόναλντ Ντακ”, που φέρει τον τίτλο “Η Κατρίνα το ρίχνει έξω”. Βρισκόμαστε σε ένα νυχτερινό κέντρο του Βερολίνου, όπου η Κατρίνα φαίνεται ότι έχει πάει για να διασκεδάσει, στην πραγματικότητα όμως βρίσκεται εκεί για μία αποστολή. Θα συναντηθεί με έναν σύνδεσμο της, ο οποίος θα την ενημερώσει για μία κεραία που θα στηθεί σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης και θα εκπέμψει ραδιοκύματα που οι συνέπειές τους θα επηρεάσουν όσους βρίσκονται στην ακτίνα δράσης της. Έτσι, λοιπόν, η Κατρίνα θα πρέπει να ξηλώσει την κεραία όσο είναι καιρός, την ίδια ώρα που ένας γεροδεμένος νεαρός την παρακολουθεί στενά. Θα καταφέρει η φίλη μας να ξεφύγει από τον μυστηριώδη διώκτη της και να φέρει εις πέρας την αποστολή της? Σίγουρα η συγκεκριμένη ιστορία μπορεί να ακολουθεί τις μανιέρες που υπάρχουν στην σειρά, αλλά απέχει παρασάγγας από τα σενάρια που έχουμε κατά καιρούς διαβάσει. Τρανταχτή διαφορά είναι οι μειωμένες σελίδες και φυσικά η παντελής απουσία του βασικού πρωταγωνιστή, του Ντόναλντ. Θα την χαρακτήριζα, λοιπόν, σαν ένα δείγμα δωρεάν! Από αυτό το λίγο, όμως, δεν έχω παράπονο. Η πλοκή ξεκινάει κατευθείαν με δράση, η οποία είναι ακατάπαυστη, μέχρι και το τελευταίο καρέ. Το φινάλε είναι ευτυχές και ταυτόχρονα βγάζει έναν όμορφο ρομαντισμό! Η Κατρίνα, λοιπόν, απέδειξε ότι στέκεται επάξια στο τιμόνι του πρωταγωνιστή! Το σχέδιο είναι φρέσκο, σύγχρονο και “κομπιουτερίστικο”. Η απόδοση των χαρακτήρων, όμως, είχε τα θεματάκια της.
    4 βαθμοί
  15. Διαβάστηκε και ο δεύτερος τόμος από τα Justice League Rebirth της Anubis και όπως οι Μηχανές Εξάλειψης, έτσι κι αυτό δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε αν και πρέπει να πω πως το διασκέδασα ελαφρώς περισσότερο. Το σενάριο του Hitch συνεχίζει να βασίζεται σε κλασικά μοτίβα, αλλά εδώ βλέπουμε και 1-2 twists παραπάνω, παρ' όλα αυτά το ότι πίσω από όλη την ιστορία δε βρίσκεται ένας στιβαρός και γνωστός κακός, αλλά εμφανίζεται μια πλειάδα δευτερευόντων και ένας αρκετά γνωστός, που δεν έχει ιδιαίτερο ρόλο, δε βοηθάει πολύ στην ανάπτυξη της ιστορίας. Σε γενικές γραμμές τα πρώτα τεύχη ήταν καλογραμμένα, ειδικά όσον αφορά τη σχέση της Cruz με τον Barry και η αρχή έμοιαζε καλοστημένη και αρκετά ελπιδοφόρα, απλά δεν είχε την ανάλογη συνέχεια ή μάλλον δεν είχε αυτό που ελπίζαμε. Το σχέδιο είναι αρκετά καλό, με τους συγκεκριμένους artists δε θυμάμαι να έχω ξαναέρθει σε επαφή και υπήρχαν κάποια πολύ ωραία καρέ, αλλά το ότι και πάλι είχαμε αρκετούς διαφορετικούς σχεδιαστές έκανε το σκίτσο καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας να μοιάζει κάπως άνισο. Σε γενικές γραμμές δε νομίζω να συνεχίσω το συγκεκριμένο run στα αγγλικά, μόνο αν η Anubis βγάλει το Endless, το Timeless κτλ, που δε νομίζω, διαφορετικά θα ψάξω για άλλα runs, γιατί αυτό μου φαίνεται κάπως χλιαρό έως τώρα.
    4 βαθμοί
  16. Καταφέρνω και τα αγνοώ με επιτυχία μέχρι στιγμής είναι η αλήθεια Μπορεί να λυγίσω όμως και να διαβάσω το τεύχος ηλεκτρονικά
    3 βαθμοί
  17. Προσωπικά προσέχω να φάω σποιλερς και γενικά το περιμένω το HC. Το σχέδιο το έβρισκα καταπληκτικό από τα previews.
    3 βαθμοί
  18. Ναι δεν βλέπω να έχει τέλος. Ο κόσμος γουστάρει φουλ Θανασάκη. Και η αλήθεια είναι ότι είναι ότι καλύτερο και αστειοτερο έχει κάνει ο Αρκάς τα τελευταία χρόνια
    3 βαθμοί
  19. Πήγα χθες για να αγοράσω την Θίθυ και έφυγα με δύο αλμπουμάκια... Διότι κυκλοφόρησε και έβδομο με τίτλο "Θτα πατώματα!" πάλι αφιερωμένο στον έρωτα του Θανασάκη για την "ανύπαρκτη" Θίθυ του... Τα ευχαριστήθηκα και τα δύο... Από ότι είδα πάντως στην επίσημη σελίδα του Άρκά στο φατσοβιβλίο η σειρά έχει μέλλον...
    3 βαθμοί
  20. Το Comic Cultura επέστρεψε με ολοκαίνουργιο τεύχος, αυτή τη φορά αφιερωμένο στην απεικόνιση της Αφροαμερικανικής κουλτούρας στα κόμικς! Με κείμενα και κόμικς Ελλήνων και ξένων δημιουργών διαβάστε το ελεύθερα πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο! issuu.com/ionasaggelis/docs/comicultura09 Περιμένουμε τις απόψεις σας!
    3 βαθμοί
  21. Το Comic Cultura επέστρεψε με ολοκαίνουργιο τεύχος, αυτή τη φορά αφιερωμένο στην απεικόνιση της Αφροαμερικανικής κουλτούρας στα κόμικς! Με κείμενα και κόμικς Ελλήνων και ξένων δημιουργών διαβάστε το ελεύθερα πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο! issuu.com/ionasaggelis/docs/comicultura09 Περιμένουμε τις απόψεις σας!
    3 βαθμοί
  22. είδα τα πρώτα 2 επεισόδια του Raised By Wolves του Ridley Scott ,επειδή στο cast έχει τον Travis Fimmel γνωστό ως Ragnar από την σειρά The Vikings. μου άρεσε πάρα πολύ και ως ιστορία και ως οπτικό αποτέλεσμα ,αλλά και η ερμηνεία των ηθοποιών,θα δούμε στην συνέχεια! επίσης είδα το πρώτο επεισόδιο από το Jurassic World Camp Cretaceous . δεν βλέπω animation σειρές γιατί τις βαριέμαι ,(ίσως γιατί στα νιάτα μου είδα πολλές),αλλά μου τράβηξε το ενδιαφέρον το θέμα με τους δεινόσαυρους. πράγματι μου άρεσε πολύ, είχε τον ρυθμό και την αγωνία των ταινιών,θα δω και τα επόμενα!
    3 βαθμοί
  23. Και καλά θα κάνεις. Παραμένει και για μένα ο,τι χειρότερο έχω διαβάσει από Rebirth και απορώ που πήρα και τα 5 volumes στα αγγλικά αν και η ποιότητα ήταν πάντα μετριότατη.
    3 βαθμοί
  24. Επειδή χρωστάω την κριτική και του προηγούμενου τεύχους, του 11ου, ας ξεκινήσω από εκεί. Το σήμα κατατεθέν του περιοδικού κάνει για μία ακόμα φορά έντονη την παρουσία του, χαρίζοντάς μας ένα πανέμορφο εξώφυλλο, τόσο σε σχέδιο, όσο και στον χρωματισμό! Από εκεί και πέρα, με εξαίρεση την ιστορία του Μπλεκ, οι υπόλοιπες “μεγάλες” μου φάνηκαν λίγο περίεργες κατά την ανάγνωση. Σαν όλες να έκαναν κοιλιά. Ίσως να είναι η ιδέα μου κι αυτή μου η αίσθηση να οφείλεται στο γεγονός ότι έχω αρχίσει να ξεχνάω τα προηγούμενα μέρη. Επίσης, αξίζει να επισημάνουμε ότι ο Ταρζάν κάνει αισθητή την απουσία του από τις σελίδες του περιοδικού, το οποίο παράλληλα αφιερώνει αρκετό χώρο στην πανδημία που μαστίζει την χώρα μας κι ολόκληρο τον κόσμο, αυτήν του κορονοϊού. Το editorial μάς δίνει πολλές πληροφορίες για τις κινήσεις της εκδοτικής, οι οποίες είναι άκρως θετικές κατά την ταπεινή μου άποψη. Βέβαια μας μπέρδεψε κάπως με την ανακοίνωση ότι θα κυκλοφορήσει με την Εφημερίδα των Συντακτών ο “Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες” σε τρία μέρη, ενώ την θέση του πήρε ο “Πινόκιο”, ο οποίος κυκλοφόρησε σε δύο μέρη. Φαντάζομαι ότι το αριστούργημα του Ιούλιου Βερν θα επακολουθήσει. Αρκετά, όμως, με την βαρετή εισαγωγή μου. Ας πούμε και δύο (εξίσου βαρετά) λόγια για τα περιεχόμενα. “Μα τα χίλια…”: Η μονοσέλιδη, γελοιογραφική ιστορία του Βαγγέλη Σαΐτη είναι αφιερωμένη στον COVID-19 και προσπαθεί με κωμικό τρόπο να αποδώσει ένα τέτοιο γεγονός. Νομίζω ότι το πέτυχε. Με έκανε και γέλασα! “Κόμικς Νέα”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης επιμελείται για ακόμα μία φορά την στήλη και μας ενημερώνει για τα διεθνή νέα (μιλώντας για το κόμικ-οδηγό “Masters of British Comic Art”), αλλά και για τα φεστιβάλ, των οποίων η διοργάνωση είναι ακόμα επίφοβη (όπως το Atlanta Comic-Con και το Dutch Comic-Con 2020). Επίσης θα αναφερθεί στο ελληνικό κόμικ “60 seconds to the end”, το οποίο αναμενόταν να κυκλοφορήσει στο ComicDom Con, αλλά τώρα που μάθαμε ότι εκείνο δεν θα διοργανωθεί φέτος, είναι άγνωστο το πότε θα γίνει η επίσημη πρεμιέρα του. Η στήλη ολοκληρώνεται με μία παράθεση από τον Sergio Aragones, για την σχέση των νέων δημιουργών με τα χρήματα και την δόξα, καθώς και συμβουλές του για τους νέους καλλιτέχνες. Πάντα ευπρόσδεκτες οι συμβουλές ενός βετεράνου! “Μπλεκ - Η γυναίκα με τα μαύρα”: Πρόκειται για μία ιστορία, η οποία είναι αυτοτελής, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Μιλάμε για ένα σενάριο, το οποίο διαφοροποιείται από τα κλασικά και βγάζει μεγάλη πρωτοτυπία. Έτσι ο Ξανθός Γίγας, δεν ασχολείται με τους “Κόκκινους Αστακούς”, αλλά με μία εσωτερική απειλή. Η πλοκή έχει μυστήριο, δράση και συνεχείς ανατροπές, που νομίζω ότι θα ικανοποιήσουν την πλειοψηφία των αναγνωστών. Ο Μπλεκ στέκεται εύστοχα σε ρόλο...ντετέκτιβ, δίνοντας την κατάλληλη ένταση στο νουάρ σενάριο. Το φινάλε φανερώνει την μεγάλη ανατροπή και το οποίο βρήκα ευφυές. Σχεδιαστικά φανέρωνε το ρετρό στοιχείο, αλλά το βρήκα κάτι περισσότερο από ικανοποιητικό. Πάντα τέτοια! “Μάντυ Ρίλεϋ - Η εκδίκηση”: Δεν μπορώ να πω ότι την βρήκα τέλεια την συγκεκριμένη ιστορία, αλλά σίγουρα δεν ήταν και του πεταματού. Προσωπικά μού έβγαλε αυτή την παιδιάστικη ελαφρότητα, η οποία όμως μετριάστηκε από μία πλοκή που είχε δράση και μας προσέφερε μία υποτυπώδη αγωνία. Εκτίμησα, επίσης, το αίσθημα του αλτρουισμού και της ανδρείας του πρωταγωνιστή, αλλά και την ανατροπή στο φινάλε. Γενικά την διάβασα ευχάριστα, αλλά σίγουρα έχουμε διαβάσει καλύτερες ιστορίες του τίτλου (και χειρότερες). Κανένα παράπονο δεν έχω από το σχέδιο. “Τζόνι Ρεντ - Ήρεμα και ωραία”: Ένα επεισόδιο που με μπέρδεψε και με...παίδεψε. Ένιωσα σαν να διάβαζα για πρώτη φορά την ιστορία και δυσκολεύτηκα πολύ να βγάλω άκρη με την υπόθεση. Ακόμα και οι πρωταγωνιστές (με εξαίρεση τον κεντρικό χαρακτήρα) μου φάνηκαν άγνωστοι. Τι να έπαθα? Από εκεί και πέρα μας χαρίζει σπουδαίες αερομαχίες κι έχει όλο το υλικό που αναδεικνύει μία πολεμική ιστορία. Το φινάλε εντείνει την αγωνία για την συνέχεια κι ελπίζω να το θυμηθώ στο επόμενο επεισόδιο! Το σχέδιο εξακολουθεί να είναι όμορφο αλλά μουντό, αν κι οφείλω να ομολογήσω ότι σε αυτό το μέρος βλέπουμε περισσότερο φως. Κάτι είναι κι αυτό. “Ρετρό Νούμερο 1 - Τιραμόλα”: Θυμάστε τον χαριτωμένο χαρακτήρα κόμικ, που ήταν τρομερά εύκαμπτος και μπορούσε να τεντωθεί σαν λάστιχο? Όχι? Μην στεναχωριέστε καθόλου, γιατί ο καθ’ ύλην αρμόδιος στα ρετρό κόμικς @Nikos Nikolaidis, αναλαμβάνει δράση και μας μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του επάνω στην πορεία του περιοδικού στην Ελλάδα, αλλά και την γέννησή του στην Ιταλία, γενικά. Κι όπως πάντα, δεν σταματάει μόνο σε μία επιφανειακή πληροφόρηση, αλλά μας αναλύει τα περιεχόμενα και τους χαρακτήρες που υπάρχουν στο πρώτο τεύχος του “ελληνικού” “Τιραμόλα”. Τι άλλο να ζητήσει κανείς? Γι’ ακόμα μία φορά, ευχαριστούμε! “Λάργκο Γουίντς - Το “Προσφορά εξαγοράς” (Β’ μέρος)”: Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο μέρος του επεισοδίου, δεν με κάλυψε όσο θα ήθελα. Παραδέχομαι ότι πλανάται μία υποψία κομπίνας προς τον Λάργκο, αλλά ακόμα δεν έχουν αποκαλυφθεί πολλά. Ο Green Archer κάνει την εμφάνισή του, αλλά δεν καταφέρνει να εξελιχθεί, την ώρα που ο Λάργκο πέφτει σε μία γελοία παγίδα, που δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Κι όλα αυτά, την ώρα που γίνονται αναφορές επί αναφορών, όσον αφορά τα οικονομικά και τις μετοχές. Εν κατακλείδι, νιώθω ότι η ιστορία κάτι πάει να δείξει, αλλά σε αυτό το μέρος δεν ένιωσα το σενάριο να προχωράει ικανοποιητικά. Προσδοκώ η συνέχεια να είναι καλύτερη. Το σχέδιο εξακολουθεί να είναι εξαιρετικό! “Συνέντευξη - Γιώργος Μελισσαρόπουλος (Meliss)”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης, φαίνεται ότι ζήλεψε με την επιτυχία που είχε το αφιέρωμα της ΛΕΦΙΚ στον Γιώργο Μελισσαρόπουλο, τον περασμένο Φεβρουάριο κι αποφάσισε να τον “ανακρίνει” κι εκείνος! Όπως πάντα, έγιναν εύστοχες ερωτήσεις και δόθηκαν ειλικρινείς απαντήσεις. Ο Meliss φαίνεται να είναι ένας προσγειωμένος καλλιτέχνης, ο οποίος έχει μεγάλο εύρος δράσης και φαίνεται ότι τα καταφέρνει αρκετά καλά, γεγονός που τον κατατάσσει στα ανήσυχα και πολυτάλαντα πνεύματα. Μετά την συνέντευξη, ο αναγνώστης θα διαβάσει μία ιστορία του (με χρωματισμό από τον Μιχάλη Τόρη), που σατιρίζει εύστοχα τα sites που ειδικεύονται στα click baits και τις υπερβολές που παραθέτουν. Γέλασα! “Κοκομπίλ - Τσιτσικοκομάκ”: Έχει καθιερωθεί, πλέον, ότι οι ιστορίες του Κοκομπίλ είναι ένα διάλειμμα από τις σοβαρές ιστορίες του τεύχους. Κάτι τέτοιο ισχύει και σε αυτή την ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για την συνέχεια της κεντρικής ιδέας που ξεκίνησε πριν από μερικά τεύχη. Εδώ, όμως, ο Jacovitti δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο κι αυτό γιατί προσπαθεί να ξεχειλώσει όσο περισσότερο μπορεί την πλοκή για να γεμίσει ακόμα ένα επεισόδιο. Και δεν είναι μόνο δική μου εκτίμηση, αλλά και...του ίδιου, ο οποίος βάζει τα ίδια λόγια στο στόμα του πρωταγωνιστή του. Όντως σαν υπόθεση δεν έχει ικανοποιητική ανάπτυξη του μύθου, αλλά περιέχει σκηνές με το καθιερωμένο πιστολίδι και την ακόμα πιο καθιερωμένη αλλοπρόσαλλη χροιά. Προσωπικά την διάβασα ευχάριστα σαν μία ιστορία μικρής έκτασης που φιλοξενείται σε ένα πολυθεματικό περιοδικό, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να την αντέξω σε μία αυτόνομη έκδοση! Σχεδιαστικά έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. “Στορμ - Η φόρμουλα της γενέσεως (Α’ μέρος)”: Το συγκεκριμένο επεισόδιο (που μπορεί να έχει δικό του τίτλο, αλλά ουσιαστικά συνεχίζει την ιστορία) νομίζω ότι έμοιαζε με βιντεοπαιχνίδι, στο οποίο οι βασικοί χαρακτήρες περνάνε από διάφορες πίστες και διακινδυνεύουν την σωματική τους ακεραιότητα. Σε αυτόν τον τομέα δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα, καθώς η πλοκή μάς χάρισε αξιόλογες σκηνές, γεμάτες δράση, ένταση και πολλά φουτουριστικά στοιχεία. Δυστυχώς, όμως, χάνεται το γενικό σύνολο της ιδέας του σεναρίου, καθώς επικεντρωνόμαστε περισσότερο στην πλοκή. Το φινάλε (και ειδικότερα η τελευταία σελίδα) με άφησε με ανοιχτό το στόμα, αλλά όχι από θαυμασμό. Εξακολουθώ να εμμένω στην αρχική μου θέση για την ιστορία. Δεν είναι από τα καλύτερα επεισόδιο που έχω διαβάσει στον τίτλο. Ελπίζω στην συνέχεια να φτιάξει. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν μπορεί να φτιάξει περισσότερο. Είναι άριστο! “Red Crossover”: Πρόκειται για ένα τρισέλιδο κόμικ, δημιουργημένο από τον Juan Bobillo κι εμπνευσμένο από την πανδημία του κορονοϊού. Ο γνωστός καλλιτέχνης αποδίδει έναν άτυπο φόρο τιμής στους ήρωες με τις λευκές μπλούζες, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Αρκετά καλό κόμικ, που φέρει ένα συμπαθητικό σχέδιο, το οποίο ίσως να με κούραζε αν υπήρχαν περισσότερες σελίδες. “Δικαστής Ντρεντ - Η ηχώ (Α’ μέρος)”: Έχω την εντύπωση ότι η κεντρική ιστορία, αρχίζει να κάνει κοιλιά. Με εξαίρεση μίας μικρής σκηνής που βγάζει δράση κι ένταση, δεν έχει να επιδείξει κάτι το ενδιαφέρον. Η πλοκή με μπέρδεψε, την ώρα που κι άλλοι χαρακτήρες κάνουν την εμφάνισή τους και η υπόθεση δείχνει να αλλάζει ρότα. Αρκετοί διάλογοι δεν έβγαζαν νόημα σε εμένα (προφανώς θα χρειαστώ μία καλή επανάληψη όταν τελειώσει η σειρά), ενώ το φινάλε είχε κάτι από “The Walking Dead”. Είμαι περίεργος να δω την κατάληξη. Για το σχέδιο ισχύει ό,τι είπα και στα προηγούμενα μέρη. Αρκετά καλό, αλλά νομίζω ότι ο καλλιτέχνης το παράκανε με τον χρωματισμό. “The pop Corner”: Από το μικροσκόπιο του Μάνου Νομικού θα περάσουν, σε αυτό το τεύχος, οι αγαπημένες μας “Ducktales” ή “Παπιοπεριπέτειες” για εμάς τους παλιούς, οι οποίες κυκλοφόρησαν πρόσφατα σε κόμικ από την IDW. Το αφιέρωμα στην μικρή οθόνη έχει σαν θέμα το πολυσυζητημένο “Snowpiercer”, ενώ για τον κινηματογράφο έχουμε το “Tenet” και την “μάχη” που δίνει με το φάντασμα της πανδημίας. Όπως πάντα, μέσα σε λίγες γραμμές, προλαβαίνει να πει πολλά. “Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Το δεύτερο επεισόδιο του Μπίλυ, το οποίο έρχεται με το σταγονόμετρο και δεν προλαβαίνουμε να μπούμε στο πετσί του. Ο Μπίλυ αρχίζει σιγά-σιγά να αποκαθιστά την φήμη του σαν μπαλαδόρος και ξεκινάει ν’ απολαμβάνει την εκτίμηση του προπονητή του σχολείου του, που τον καλεί σε προπόνηση. Το φινάλε αυτού του (δισέλιδου) επεισοδίου εντείνει την αγωνία και την περιέργειά μας για την συνέχεια. Αν θέλαμε να ορίσουμε το ρετρό σχέδιο, νομίζω ότι εδώ βρίσκει τον ιδανικό ορισμό του. Όχι, όμως, ότι το βρήκα κακό. Δεν ήταν άσχημο. “Το παιδί-πάνθηρας”: Το επεισόδιο ξεκινάει με ένταση, για να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση, με αρκετά εύστοχο τρόπο θα έλεγα. Όλη η υπόθεση εδώ κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση, ενώ το φινάλε θέτει (για πολλοστή φορά) τον πρωταγωνιστή σε κίνδυνο. Εν κατακλείδι, αν θέλαμε να πούμε δύο λόγια γι’ αυτό το επεισόδιο, θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζεται από δράση και δεν προχωράει ικανοποιητικά παρά κάτω την υπόθεση. Ρετρό σχεδίων συνέχεια κι εδώ, το οποίο όμως κρύβει κι αυτό την ομορφιά του. “Σκίτσο νικήτριας διαγωνισμού”: Η εκδοτική διεξήγαγε τον περασμένο Μάιο έναν σχεδιαστικό διαγωνισμό, με θέμα τον COVID-19 και το περιοδικό φιλοξενεί στην εσωτερική σελίδα του οπισθόφυλλού του το σκίτσο της νικήτριας. Σκούρο και καταθλιπτικό, όπως είναι άλλωστε και η πανδημία που ζούμε. Θα προτιμούσα, όμως, κάτι περισσότερο αισιόδοξο. Για το 12ο τεύχος, επιφυλάσσομαι να πω δύο λόγια αύριο ή κάποια από τις επόμενες ημέρες.
    3 βαθμοί
  25. Επίσης να προσθέσω ότι η γραμματοσειρά είναι πολύ ωραία. Σπάνια βλέπουμε κάποια ιδιαίτερη γραμματοσειρά,πόσο μάλλον σε εκδόσεις εφημερίδας. Δεν ξέρω αν χρησιμοποιήθηκε η ίδια στα προηγούμενα κόμικς που δόθηκαν με την ΕΦΣΥΝ πρόσφατα.
    3 βαθμοί
  26. @Retroplaymo φύγε γρήγορα από τον λογαριασμό του @Gong! Ε, δεν είναι τίποτα. Τώρα που μπήκες ζεστά με σκαναρίσματα τευχών, δεν θα αργήσει η ώρα να ενημερώσεις και τα στοιχεία τους στην βάση δεδομένων (τουλάχιστον αυτά που επιτρέπεται να "πειράξουν" τα απλά μέλη).
    3 βαθμοί
  27. Το διάβασα το πρώτο Justice League μετά το rebirth. Γενικά είχα διαβάσει όλο το run του Geoff Johns στο New 52 (να μια κριτική που δεν έχω γράψει, το έχω στο μυαλό μου κάποια στιγμή μιας και υπάρχει θρεντ) και είχα πει να δώσω μια ευκαιρία σε αυτό μιας και τα πρώτα δύο paperbacks έχουν βγει από την Anubis για να δω αν θα τα συνεχίσω στα αγγλικά ή θα πάω προς Scott Snyder μεριά κατευθείαν. Με τις Μηχανές Εξάλειψης δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Έχουμε ένα ενδιαφέρον subplot που αφορά την επιστροφή του Superman στη Justice League, αλλά ενός τελείως διαφορετικού Superman από αυτόν που γνωρίζουν οι ήρωες μας, καθώς είναι διαφορετικός από αυτόν που γνωρίζανε κατά το New 52 (για όσους δεν ξέρουν είναι ένα μπάχαλο που κι εγώ δεν το έχω ξεδιαλύνει ιδιαίτερα παρά τις προσπάθειες μου ) και ενώ περίμενα να ασχοληθούν λίγο περισσότερο, δεν το πιάσανε όσο θα ήθελα. Το σενάριο βασίζεται σε κλασικά μοτίβα που έχουμε δει αρκετές φορές. Ο κόσμος απειλείται, έχουμε περίεργες ενέργειες σε όλο τον πλανήτη, η Λεγεώνα χωρίζεται για να βρει ποιος το προκάλεσε και τελικά λίγο η θέληση, λίγο οι υπερδυνάμεις τους ξεπερνάνε και αυτό το σκόπελο. Δυστυχώς δεν είναι κάτι το ενθουσιώδες, ούτε κάτι πρωτότυπο. Το σχέδιο φαίνεται ότι έχει περάσει από διαφορετικούς ανθρώπους, ανά σημεία διακρίνει κανείς τις διαφορές, ειδικά αν έχει ξαναέρθει σε επαφή με τους σχεδιαστές και ειδικά τον Hitch, ενώ πρέπει να προσθέσω ότι τα extra covers από διάφορος σχεδιαστές όπως ο Dell' Otto και ο Gary Frank, αλλά και πολλοί άλλοι είναι πανέμορφα. Δεν έχει κάποια ξεχωριστή τεχνοτροπία το σχέδιο του Daniel για να ενθουσιαστεί κανείς, είναι τυπικό ωραίο σχέδιο και ειδικά τα πάνελ των μεγάλων καταστροφών είναι το δυνατό του σημείο. Η έκδοση στα τυπικά στάνταρ της Anubis. Εντός της ημέρας θα διαβάσω και τη δεύτερη ιστορία που εξέδωσε η Anubis και θα μεταφέρω εντυπώσεις.
    3 βαθμοί
  28. Αναγγελία της κυκλοφορίας του περιοδικού, από την εβδομαδιαία εφημερίδα "Αθλητική Φωνή" της Δευτέρας 11 Δεκεμβρίου 1972. Βέβαια το περιοδικό είχε ήδη κυκλοφορήσει, τέσσερις ημέρες πριν.
    2 βαθμοί
  29. 17.To Μυστηριο του φιδιου που τραγουδαει. 18.To Μυστηριο του σπιτιου που μικραινε. 19.To μυστικο της λιμνης φαντασμα.
    2 βαθμοί
  30. Είχα γραψει παλιότερα ότι με μεγάλη μου λύπη διέκοψα τον Μπλεκ στο 3ο τεύχος, συνοψίζοντας την αιτιολογία μου στο ότι έγινε διμηνιαίο διατηρώντας τη νοοτροπία του εβδομαδιαίου. Ίσως λόγω του Ελ Ζαμπάτο αγοράσω αυτό το τευχος, να πάρω και μια νοσταλγική τζούρα από Αγόρι, αν και είμαι κυρίως Μπλεκάκιας. Με την ευκαιρία, ένα από τα θετικά του καινούριου Μπλεκ ήταν για μένα η αλλαγή μεγέθους στο κανονικό, αφού οι ιστορίες που επέλεγε... τον προηγούμενο αιώνα, ασφυκτιούσαν στο μικρό μέγεθος του περιοδικού. Το πρόβλημα είναι ότι οι πιο πολλές ιστορίες που βγάζει τωρα, είχαν βγει σε άλμπουμ μεγάλου μεγέθους αν δεν κάνω λάθος, πχ Μισέλ Βαγιάν, Στορμ, Λάργκο Γουίντς κ.ά. Τουλάχιστον στις εβδομαδιαίες αγγλικές και αμερικάνικες σειρές κόμικς το πρόβλημα έχει λυθεί. Απαράδεκτη από την άλλη η παραμόρφωση εικόνων όπως γινόταν στο Παιδί Πάνθηρας (με τις 3 ή 4 σελίδες ανα δίμηνο). Ελπίζω να μην γίνεται και αλλού. Αν βγει στο μέλλον ο Μπρούνο Μπραζίλ (παρόλο που κι αυτος ήταν μεγάλων διαστάσεων), θα επιστρέψω ως τακτικός αναγνώστης. Επίσης μου λείπουν ο Πανίσχυρος Μόργκαν, ο Μακαρόνας, η Λέσχη Δε Φοβάμαι και τόσες άλλες ιστορίες. Αυτό που θα ήθελα από τον νέο Μπλεκ θα ήταν να κυκλοφορεί σειρές σε μορφή συλλογών. Όχι πολλές διαφορετικές και ολιγοσέλιδες ιστορίες ανά τεύχος, αλλά λίγες και πολυσέλιδες.
    2 βαθμοί
  31. (Κάλλιο αργά, παρά ποτέ δεν λένε? ) Ο “Μαύρος Κεραυνός” συνεχίζει ακάθεκτος να μας συναρπάζει, μέσα από τις σελίδες του αγαπημένου μας περιοδικού. Αυτή την εβδομάδα διαβάζουμε το δεύτερο μέρος της νέας σειράς, που φέρει τον τίτλο “Ραντεβού στον ωκεανό”. Η σκηνή ανοίγει ακριβώς εκεί που μας άφησε το πρώτο μέρος. Ο Μίκυ και η παρέα του βρίσκονται στην έπαυλη του καθηγητή Νόμπουο, όταν η Μακάντρα, μαζί με μερικά αστυνομικά drones, κάνει την εμφάνισή της και το κυνηγητό αρχίζει. Οι φίλοι μας, αλλάζουν θέση κι από ερευνητές, γίνονται κατηγορούμενοι και στην συνέχεια...δραπέτες! Το κουβάρι του μυστηρίου αρχίζει να ξετυλίγεται σιγά-σιγά και η περιπέτεια θα μεταφερθεί σε ένα μέρος, σβησμένο από τον χάρτη! Κι αυτό το μέρος απέδωσε αριστοτεχνικά την αγωνία και την δράση, η οποία ξεκινάει από το πρώτο καρέ και δεν ολοκληρώνεται αν δεν τελειώσει το επεισόδιο. Η πλοκή ξετυλίγεται με μεγάλο ενδιαφέρον και τα σκηνικά διαδέχονται το ένα το άλλο, αποδίδοντας υφή επιστημονικής φαντασίας. Εξακολουθούμε να παρακολουθούμε με περιέργεια τα γεγονότα, τα οποία μας κρατούν σε εγρήγορση. Το φινάλε του δεύτερου μέρους, προμηνύει και υπόσχεται πολλά για το επόμενο. Για τον εικαστικό τομέα, δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο, από αυτά που είπα για το προηγούμενο επεισόδιο. Στην συνέχεια, μία πολύκροτη κι εντελώς παράξενη δίκη θα γίνει στην Λιμνούπολη, “Η δίκη της δεκάρας”. Ο Σκρουτζ, βρίσκεται στο θησαυροφυλάκιό του, όταν λαμβάνει μία ειδοποίηση, σύμφωνα με την οποία, ένας δικηγόρος από την Σκωτία τού αναφέρει ότι μία πελάτισσά του διεκδικεί την πρώτη του δεκάρα, ισχυριζόμενη ότι ανήκει στην οικογένειά της, πάππου προς πάππου. Όπως είναι φυσικό, κάτι τέτοιο ταράζει τον μεγιστάνα από την Λιμνούπολη, ο οποίος επιστρατεύει τους πιο διακεκριμένους επιστήμονες (συμπεριλαμβανομένου και του Λούντβιχ) για να ελέγξουν αν ευσταθεί ένας τέτοιος ισχυρισμός. Όλες οι ενδείξεις αποδεικνύουν ατράνταχτα ότι η πρώτη δεκάρα του Σκρουτζ δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στην κατοχή του κι έτσι, αφού μία απόπειρα συμβιβασμού καταλήγει στο κενό, την τελική λύση θα την δώσει η τυφλή κυρία με την ζυγαριά! Λέτε τελικά να ήρθε η ώρα που ο Σκρουτζ θα αποχωριστεί το θεμελιώδες σύμβολο της αμύθητης περιουσίας του ή κάτι κρύβεται πίσω από όλα αυτά? Θεωρώ ότι μιλάμε για μία εξαιρετικής ευφυίας ιδέα σεναρίου, που την βρήκα πολύ εύστοχη για να μετατραπεί σε ιστορία. Από εκεί και πέρα, μετά τα πρώτα καρέ που με εξέπληξαν, έχουμε μία πλοκή που περιγράφει το περιεχόμενο της επιστολής και το οποίο το βρήκα λίγο υπερβολικό κι αδύναμο, πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη. Η συνέχεια, όμως, ανακάμπτει και μας εξάπτει την περιέργεια για την κατάληξη. Το φινάλε, πιστεύω ότι είναι το πιο δυνατό σημείο της ιστορίας. Είναι ανατρεπτικό, φιλοσοφημένο, ενώ παράλληλα μας κάνει να αναθεωρούμε πολλά για το ποιόν του villain. Εννοείται ότι θα πρέπει να σταθούμε και στην πλειάδα των χαρακτήρων που εμφανίζονται στην ιστορία, καθώς και την συμπαράσταση κι αγάπη που δείχνουν προς το πρόσωπο του Σκρουτζ. Επίσης, αξίζει να τονίσουμε ότι το σκηνικό της απόκτησης της πρώτης δεκάρας δεν ταιριάζει με το έργο των “κλασικών”. Ο πρώτος πελάτης είναι ένας ευγενής κι όχι ο Τζο ο σκαφτιάς, ενώ κι ο σχεδιασμός του πατέρα του Σκρουτζ είναι εντελώς διαφορετικός. Γενικά, μου άρεσε πολύ η ιστορία, αλλά είχε και τα ελαττωματάκια της. Το σχέδιο το βρήκα εκφραστικότατο και γελοιογραφικό, αλλά το συγκεκριμένο στυλ δεν είναι του γούστου μου. Η "Οδύσσεια ενός φυσιοδίφη" μάς μεταφέρει στην κατασκήνωση των Μικρών Εξερευνητών, όπου εκτυλίσσεται ένα γεγονός που μας είναι οικείο. Τα τρία γνωστά μας ανιψάκια παίρνουν ακόμα ένα μετάλλιο για τις επιδόσεις τους στο Σώμα. Στην τελετή βράβευσης βρίσκονται για να τα καμαρώσουν ο Ντόναλντ με τον θείο Σκρουτζ. Μετά την βράβευση, οι Ντακ συναντιούνται τυχαία με έναν άλλο παρευρισκόμενο, ο οποίος με την κουβέντα ανακαλύπτει ότι έχει κάποια κοινά με τον Ντόναλντ. Για την ακρίβεια, ένας πρόγονος του Ντόναλντ από την Ιταλία είχε συνεργαστεί με έναν πρόγονο του άλλου, σε μία αναζήτηση σπάνιων ειδών φυτών στην Μαλαισία. Οι ατυχίες, όμως, τους χτυπούσαν αλύπητα και οι κίνδυνοι ήταν πάμπολλοι. Αυτή την περιπετειώδη οδύσσεια θα την απολαύσουν οι αναγνώστες. Πρόκειται για ένα αξιόλογο σενάριο, το οποίο διευρύνει (κατά κάποιον τρόπο) το γενεαλογικό δέντρο των Ντακ. Η πλοκή ξεκινάει σαν πρόσχημα από την κατασκήνωση των Μικρών Εξερευνητών, για να κάνει την σύνδεση με το παρελθόν, που αποτελεί το κύριο μέρος της. Από εκεί και πέρα βγαίνει έντονο το περιπετειώδες στοιχείο, το οποίο έχει καλή γραφή, που προσωπικά με κράτησε προσηλωμένο στις σελίδες. Το ίδιο εύστοχη ήταν και η κατάληξη της ιστορίας. Πολλά μπράβο, λοιπόν! Το σχέδιο δεν μ' ενθουσίασε. Τα καρέ τα βρήκα, πέραν του δέοντος, παραγεμισμένα. Στην ιστορία "Ψηλά τα χέρια", ο Μαύρος Πητ βρίσκεται στο ταχυδρομείο, με σκοπό να πληρώσει μία κλήση, γεγονός που από μόνο του κάνει την ιστορία πρωτότυπη. Κάποια στιγμή μπαίνει ένας κακοποιός για να διαπράξει ληστεία. Κανείς, όμως, δεν τον παίρνει στα σοβαρά κι αυτό λόγω του εντελώς ερασιτεχνικού του στυλ. Ο τύπος φαίνεται μαλακός, ήπιος, φοράει γελοία μάσκα και δεν ξέρει καθόλου να επιβάλλεται. Όπως είναι φυσικό, μία τέτοια "αντιεπαγγελματική" συμπεριφορά δεν είναι δυνατόν να μην εκνευρίσει τον μετρ των ληστειών. Τι θα αποφασίσει να κάνει, άραγε, ο Πητ? Χαριτωμένη ιστορία, που δεν στηρίζεται σε κάποιο σοβαρό σενάριο, αλλά δημιουργεί μία απλή πλοκή, που βγάζει τα αρώματα του χιούμορ σχεδόν μόνο στο φινάλε. Γενικά δεν είναι μία δουλειά που θα μου μείνει στην μνήμη, αλλά πέρασα ευχάριστα όσο κράτησε. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια. Σε αυτό το τεύχος θα ασχοληθούμε με ένα ευγενές "Σπορ", όπως είναι το "Γκολφ". Η ιστορία θα μας παραθέσει αρκετές πληροφορίες για το άθλημα των πλουσίων, τόσο γενικές (που λειτουργούν σαν εισαγωγή), όσο και λίγο πιο ειδικές. Τον ρόλο του "δασκάλου" έχουν οι επεξηγηματικές λεζάντες, αλλά και οι καθιερωμένοι χαρακτήρες του σύμπαντος των Ντακ. Το κωμικό στοιχείο είναι πανταχού παρόν, δεν είναι όμως εντελώς εύστοχο. Εντύπωση κάνει η απουσία των αναδρομών του αθλήματος στο παρελθόν και της "γέννησής" του. Anyway! Το σχέδιο το βρήκα σχετικά καλό. Λίγο πριν την γραμμή του τερματισμού, το αγαπημένο μας περιοδικό, θα μας χαρίσει τρεις μονοσέλιδες ιστορίες από την σειρά "Εκδρομή με κάμπερ". Αυτές είναι οι εξής: "Σχεδόν τέλειος" "Θέμα γούστου" "Νοσταλγία" Δεν μπορώ να πω ότι μ' ενθουσίασε η εν λόγω σειρά. Τα αστεία, τα οποία παρατίθενται δεν είναι και τόσο καλής ποιότητας και μου έβγαλαν κάτι άνευρο κι άνοστο. Γενικά τις βρήκα πολύ επίπεδες ιστορίες. Το μόνο θετικό είναι ότι έμαθα ότι το αυτοκινούμενο τροχόσπιτο καλείται και κάμπερ. Ό,τι μαθαίνει κανείς όφελος είναι! Το σχέδιο είναι λεπτομερές, αλλά η απόδοση των χαρακτήρων δεν με κάλυψε. Η τελευταία ιστορία του τεύχους έχει για πρωταγωνίστρια την Νταίζυ, η οποία θα κάνει μία "Ασυνήθιστη δουλειά". Η αρραβωνιαστικιά του Ντόναλντ βρίσκεται στον κήπο του σπιτιού της και κάνει φασίνα, την ώρα που περνάει απ' έξω ο θείος Σκρουτζ και την καμαρώνει για την προκοπή της. Έτσι της ζητάει να συναντηθούν, το επόμενο πρωί στο θησαυροφυλάκιο, προκειμένου να συζητήσουν για την μελλοντική τους συνεργασία. Η εργασία για την οποία την προορίζει ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας είναι το στίλβωμα των νομισμάτων του. Η φίλη μας δέχεται κι αποδεικνύεται ικανότατη στα νέα της καθήκοντα. Κάποια στιγμή, όμως, θα της περάσει μία σκέψη από το μυαλό. Τι θα κάνει ο Ντόναλντ, ο οποίος φαίνεται να έχει στεριώσει μόνο σ' αυτή την δουλειά? Κάτι θα πρέπει να σκεφτεί και μάλιστα γρήγορα. Πρόκειται για μία ιστορία που σίγουρα μας κάνει να αναθεωρήσουμε τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς που έχουμε κάνει κατά καιρούς για την πρωταγωνίστρια. Η Νταίζυ στέκεται στο ύψος της, χαρακτηρίζεται από καλοκαρδοσύνη κι απίστευτο αλτρουισμό (μιας και δεν χαλάει χατήρι ούτε στον Ντόναλντ, αλλά ούτε και στον Σκρουτζ). Η πλοκή δεν έχει δράση ή χιούμορ, κυλάει όμως ανάλαφρα κι ολοκληρώνεται με ένα φινάλε άκρως ρομαντικό κι ευαίσθητο. Πολύ καλό! Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.
    2 βαθμοί
  32. Και ναι !!! ΑΛΛΟ ένα τεύχος χωρίς ΦΕΘΡΥ (2 στην σειρά!!) Και πάλι 10/10 από μένα
    2 βαθμοί
  33. Διαβάστηκε το πρώτο μέρος και μπορώ να πω ότι τα χρώματα βοηθούν πολύ στην απόδοση της σκοτεινής ατμόσφαιρας που επικρατεί στην ιστορία. Φυσικά στην τελευταία σελίδα μας κόβει πάνω στο καλύτερο, οπότε είμαστε σε αναμονή για την συνέχεια μέχρι το άλλο Σάββατο. Μια παρατήρηση έχω μόνο ότι υπάρχουν αρκετά λαθάκια στον τονισμό των λέξεων, οπότε η επιμέλεια χρειάζεται λίγη παραπάνω προσοχή. Αν δεν ήμουν ψείρας/γραμματικός ναζί δεν θα με ενοχλούσε
    2 βαθμοί
  34. Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #327 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (από τον φίλτατο @Gong...). Εδώ Μίκυ Σίτυ! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. Sταρ Τρακ η τρίτη γενιά. "Η παγίδα." (3ο επεισόδιο.) Ομιλεί ο Μπλάκ Φάντα. "Το κυνήγι του θησαυρού." Ο Θείος Σκρούτζ ταλαιπωρεί ανιψιό ,κυρίως, αλλά και ανιψάκια προκειμένου να αποκτήσει έναν θησαυρό. "Ο (σχεδόν) τέλειος φιλοξενούμενος." Ο Αρτέμης Χήνος φιλοξενείται στο αγρόκτημα της Ελβίρας μέχρι να γίνει η ακρόαση για μία θέση στην συμφωνική ορχήστρα της Λιμνούπολης. "Ανθοκομικός σαμποτέρ." Η Ντόρις Ντακ και οι φίλοι της προστατεύουν την μπιγκόνια του Ντόναλντ από τον Λύσανδρο μέχρι τον ανθοκομικό διαγωνισμό. "Χρόνια πολλά με αγάπη!" Ο Φέρντυ βοηθάει τον Μόρτυ να μιλήσει στο κορίτσι που τον ενδιαφέρει. "Το μυστικό των κοραλλίων." Ο Σκρούτζ θα κάνει τα πάντα για να αποκαλύψει τι έκανε τον Τζον τον καλύτερο εφοπλιστή του κόσμου. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Το τρίτο επεισόδιο πραγματικά κορυφώνει την αγωνία και ενισχύει την αδημονία... Υπέροχο τόσο από άποψη σεναρίου και σχεδίου όσο και από υποκριτικής άποψης. Όλοι οι χαρακτήρες παίζουν άψογα τους ρόλους τους. Το finale αναμένεται συναρπαστικό!!! Όμορφη και με αέρα βουνού η δεύτερη ιστορία του τεύχους. Ο (σχεδόν) τέλειος φιλοξενούμενος είναι ευχάριστος και μαθαίνουμε και κάτι για το γενεαλογικό δέντρο του Πασχάλη. Η Ντόρις Ντακ στην τρίτη ιστορία δείχνει ότι κάτι έχει πάρει από τον δυναμισμό της γιαγιάς της. Καλή ιστορία. Στο δεύτερο και διδακτικό "επεισόδιο" της σειράς αν ήμουν Σούπερ ήρωας μαθαίνουμε πως ένας καλός αδελφός πάντα βοηθάει. Η τελευταία ιστορία του τεύχους περνάει όμορφα οικολογικά μηνύματα και χαρακτηρίζεται από την υπέροχη στάση που κρατάει ο Ντόναλντ και οι προστατευόμενοι του. Αντιθέτως ο Θείος Σκρούτζ είναι πολύ απότομος και συμφεροντολόγος. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. Sταρ Τρακ η τρίτη γενιά: "Η παγίδα." (3ο επεισόδιο.) 2. "Το κυνήγι του θησαυρού." 3. "Ο (σχεδόν) τέλειος φιλοξενούμενος." 4. "Το μυστικό των κοραλλίων." 5. "Ο ανθοκομικός σαμποτέρ." 6. "Χρόνια πολλά με αγάπη!" 8/10!!! Ω ναι! Άλλο ένα υπέροχο τευχάκι!!! Αναμένοντας το τελευταίο του μήνα...
    2 βαθμοί
  35. Και εγώ πάντως βρίσκω σωστή την αλλαγή του Ταρζάν με τον Ζαμπατο. Αν και τελικά Μ άρεσε πιο πολύ ο Ταρζάν (το μη χείρον βέλτιστο) νομίζω ότι έπαιξε σε πολλά τεύχη και ήρθε η ώρα της αλλαγής ώστε να δούμε κάτι νέο και να ικανοποιηθούν και οι Ζαμπατιστες αυτού του κόσμου. Άλλωστε αυτό ακριβώς είναι το νόημα του Μπλεκ.
    2 βαθμοί
  36. Ανεγνώσθη και το δεύτερο μέρος της άτυπης συνέχειας της Justice Legue και είναι νομίζω από τις λίγες φορές που δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο από την εξαιρετική παρουσίαση του φίλου @leonidio . Το σενάριο συνεχίζει από εκεί που το άφησε στο πρώτο μέρος κι εξακολουθεί να έχει το ίδιο μοτίβο όσον αφορά την δράση και την ένταση. Έτσι λοιπόν ο αναγνώστης θα απολαύσει σκηνές γεμάτες μάχες, από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Από εκεί και πέρα βλέπουμε ένα σενάριο έξυπνο μεν, που όμως δεν βγάζει πρωτοτυπία. Στο δεύτερο μέρος του δεύτερου μέρους ( ) βλέπουμε τους χαρακτήρες να αλληλοσυγκρούονται και βγαίνουν στην επιφάνεια τα "ανθρώπινα" χαρακτηριστικά και οι αδυναμίες τους. Μου άρεσε να βλέπω πώς η σούπερ δύναμη του ενός μπορεί να επηρεάσει τον άλλο. Ο ένοχος στην αρχή φαίνεται γνωστός, ενώ στην συνέχεια υπάρχει ένα μικρό plot twist που δεν περίμενα. Η λύση που δίνεται στο τέλος μού έφερε στο μυαλό τις διάφορες τηλεοπτικές σειρές με τις ομάδες των αστυνομικών που έχουν στην δύναμή τους κι έναν κομπιουτερά που με μερικά γρήγορα πατήματα του πληκτρολογίου κάνει τα αδύνατα, δυνατά. Κάπως έτσι λοιπόν ένιωσα όταν τα πολύπλοκα και υπερεξελιγμένα συστήματα του Cyborg χακαρίστηκαν με τον τρόπο που περιγράφεται. Ο Superman κάνει αισθητή την απουσία του από το κόμικ αυτό και νομίζω ότι δεν θα έπρεπε. Το φινάλε έχω την εντύπωση ότι ήταν κάπως βιαστικό. Γενικά θεωρώ ότι οι "Μηχανές εξάλειψης" ήταν καλύτερες από την "Επιδημία". Όσον αφορά το σχέδιο, με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό. Οι πρωταγωνιστές είχαν πολύ ζωντανά χαρακτηριστικά, ενώ οι μάχες ήταν παραστατικότατες. Η μεγάλη χρωματική ποικιλία, έδινε ένα όμορφο αποτέλεσμα. Η έκδοση είναι στα στάνταρτ της εταιρίας. Μέσα στον τόμο, ο αναγνώστης θα βρει αρκετά έξτρα, με την συντριπτική πλειοψηφία αυτών να είναι εξώφυλλα των αντίστοιχων τευχών, καθώς κι εναλλακτικά εξώφυλλα. Στο τέλος υπάρχουν μερικά αναπτύγματα σελίδων (δεν ξέρω τι είναι αυτό ), επιμελημένα από τον Matthew Clark. Δυστυχώς, στο δικό μου αντίτυπο ξύπνησε ο εφιάλτης των παλιών τόμων της Anubis. Μετά την πρώτη ανάγνωση, η ράχη έχει ξεκολλήσει αρκετά κι έχει καταστήσει το τεύχος επιρρεπές σε μία μελλοντική δεύτερη ανάγνωση. Από την στιγμή όμως που δεν έχει γίνει κάποιο άλλο παρόμοιο παράπονο, τότε μάλλον μιλάμε για ένα μεμονωμένο γεγονός.
    2 βαθμοί
  37. Ηταν μια συνηθισμένη βραδινή συγκέντρωση φίλων πριν αρκετά χρόνια ,προτου ανακαλυφτουν τα ράδιοφωνα ,η τηλεόραση τα επιτραπέζια και κάθε είδους σύγχρονης διασκέδασης .Ο μόνος τρόπος να περάσει ο χρόνος ήταν η αφήγηση ιστοριών .Η Μαίρη έφτιαξε μια δική της .Τον ''ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΡΟΜΗΘΕΑ '',μία ιστορια που πραγματεύεται την μεγαλομανία του άνθρώπου να γίνει θεός .Ο Δώκτορας ΦΡΑΝΚΕΣΤΑΙΝ συράβει τα καλύτερα ανθρωπινά όργανα απο πτώματα ,(χρησιμοποιώντας και το μυαλό ενος εγκληματία )και καταφέρνει να ξαναδώσει ζωή .Γνωστο και σαν το ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΕΣΤΑΙΝ εγινε βιβλιο και έμεινε σταθμός στην λογοτεχνία ,αλλα και στο πάνθεον σαν ένα από τα διαχρονικά πλάσματα που σκορπουν τον τρόμο όπως ο Κόμης Δράκουλας ,η Μούμια ,ο Αορατος Ανθρωπος αλλά και από τα μοντέρνα Φρέντυ Κρούγκερ (μια εξέλιξη του Δράκουλα ,όπως ο βρυκόλακας σε πιάνει στην πιο ευαλωτη στιγμή ,την ωρα που κοιμάσαι έτσι και ο Φρέντυ μπαίνει στα ονειρά σου ) Τσακυ ,Τζέισον Βάρχνας ( ενας σύγχρονος Φρανκεσταιν που όλο σκοτώνεται αλλα ολο ζωντανεύει ,στο 4ο μέρος ζωντανεύει από έναν κεραυνο όπως και ο Φρανκυ ) Μία ώθηση έδωσε φυσικά και ο κινηματογράφος που από νωρις κατάλαβε την δυναμική των ΄΄τεράτων αυτων με κορυφαία την UNIVERSAL που στην δεκαετία του 1930 έκανε τα πιο κλασσικές ταινίες .Στην ταινία το τέρας ερμήνευσε ο Μπόρις Κάρλωφ ενώ ακούστηκε και η κλασσική ατάκα IT;S ALIVE ,IT;S ALIVE. Το έργο θα ολοκληρωθει σε τρία άλμπουμ και θα διανεμηθει μέσω της εφημερίδας ΕΦ.ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ κάθε Σάββατο.
    1 βαθμός
  38. To διάβασα και εγώ. Το πρώτο μέρος της μπαλάντας πάρα πολύ καλό και με εξαιρετικό σχέδιο από τον Cavazzano. Μοιάζει αρκετά με τη Μπαλάντα του Κόρτο (που τη διάβασα πρόσφατα), κάποιοι χαρακτήρες έχουν παραλειφθεί λόγω του ότι η ιστορία είναι πολύ μικρότερη, αλλά δεν εμποδίζει καθόλου τη ροή και την ανάπτυξη της. Πολύ ωραίο εξώφυλλο επίσης. Το υπόλοιπο τεύχος δε με ενθουσίασε πάντως. Ούτε η ιστορία με τον Τζιμ τον Τρομερό (γενικά δεν τρελαίνομαι με τις ιστορίες του), ούτε του Παπιοχωρίου παρ' ότι είχε δόσεις μυστηρίου. Η μόνη που μπορώ να πω ότι με διασκέδασε ήταν το μάθημα επιχειρηματικότητας του Λούλη με τον Φέθρυ. Γενικά για μένα η κεντρική τράβηξε κουπί για αυτό το τεύχος.
    1 βαθμός
  39. Τρίτο και τελευταίο μέρος με ακόμα 12 ιστορίες και ένα ακόμα υπέροχο εξώφυλλο .Η εισαγωγή που επιμελείται ο Γ.Τομπαλίδης είναι αφιερωμενη στον ΑΙΣΩΠΟ .Στο ΚΑΡΕ-ΚΑΡΕ παρουσίαση του καινουργιου κόμικς άλμπουμ του ΣΠΥΡΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ και της ΣΤΕΛΛΑ ΣΤΕΡΓΙΟΥ <<ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ >>.Στις <<ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ,344 ΛΕΞΕΙΣ>> ΚΑΡΛ ΜΠΑΡΚΣ και <<ΤΡΕΛΟ ΚΟΡΑΚΙ>> . Την επόμενη εβδομάδα ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΙΝ περιμέναμε Ροβινσών κρούσος θα κυκλοφορήσει και αυτός σε 3 μέρη . Μεταφέρθηκαν στη βάση
    1 βαθμός
  40. Έχει βγει στη Γαλλία στο κλασικό BD σκληρόδετο μέγεθος, και στην Ιταλία σε super deluxe έκδοση 180 σελίδων (άρα 100 σελίδες έξτρα). Περιέχει την ιστορία δύο φορές, τη δεύτερη μόνο με μολύβια. Και ένα βιντεάκι που δείχνει τη γαλλική έκδοση
    1 βαθμός
  41. Εξαιρετικό! Είναι μια εξαιρετική μεταφορά της Μπαλάντας (της original) στον κόσμο του ΜΜ. Ακολουθώντας κατά πόδας την αυθεντική ιστορία και έχοντας εξαιρετικό σχέδιο η ιστορία του Μίκυ Μαλτέζε είναι ένα διαμάντι. Πραγματικά θα την ήθελα ολόκληρη σε μεγάλο format. Φυσικά αν έχεις διαβάσει την original μπαλάντα απολαμβάνεις καλύτερα αυτήν. @ΚΟΜΙΞ ξέρεις αν έχει κυκλοφορήσει στην Ιταλία σαν ένας τόμος με εξτραδάκια?
    1 βαθμός
  42. ....Και εχεις και το ενθετακι ΚΑΡΕ -ΚΑΡΕ Και κάτι που ξεχάστηκε να αναφερθεί είναι όπως πάντα τα συνοδευτικά αρθρα του Γ.ΤΟΜΠΑΛΙΔΗ που υπάρχουν σε κάθε κομικς των εκδόσεων ,αυτή την φορά τα νεανικα χρόνια του ΛΑΦΟΝΤΑΙΝ ,η γνωιμία του με τον ΦΟΥΚΕ ,και άλλα.
    1 βαθμός
  43. Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #322 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (από τον πολυλατρεμένο και πολυχρονεμένο @Βασιλεύς των κόμικς... Ο θεός να κόβει κόμικς και να σας δίνει χρόνια μεγαλειότατε...) Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Το τραγούδι της αλμυρής θάλασσας." Είμαι ο Ειρηνικός ωκεανός. "Ένας ορεσίβιος στην θάλασσα." Ο Τζιμ ο Τρομερός κερδίζει "οικογενειακές" διακοπές και μετά από πολλά ευτράπελα τον βρίσκει ο "ανιψιός" του ο Ζιζάνης. "Ο μυστηριώδης ξένος." Ο Ντόναλντ έχει πάει για διακοπές στο Παπιοχώρι στο αγρόκτημα της Ελβίρας. Οι μυστιριώδεις επιθέσεις όμως θα κάνουν τις διακοπές αυτές λίγο ασυνήθιστες. "Μαθήματα διαχείρισης επιχειρήσεων." Ο Λούλης με τον Φέθρυ μετατρέπουν ένα αποτυχημένο εστιατόριο του Σκρούτζ σε κερδοφόρα επιχείρηση χάρη σε μία έξυπνη ιδέα. "Ποδηλασία." Ότι αφορά το δίτροχο (συνήθως) με πετάλια σε λίγες σελίδες. "Παγίδα στον διευθυντή." Οι ταραχοποιοί που εισβάλουν στο σπίτι του Τζέισον Εξφάιλ κάνουν το λάθος να επαναφέρουν την μνήμη του. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Το πρώτο μέρος της περιπέτειας του Μίκυ Μαλτέζε έχει υπέροχο σχέδιο και σενάριο. Όλοι οι ήρωες εκπληκτικοί στους ρόλους τους. Η αγωνία ανεβαίνει καρέ-καρέ και σελίδα-σελίδα. Υπομονή εφτά μέρες για το ,ακόμα πιο, συναρπαστικό δεύτερο μέρος... Χορταστική ιστορία με τον Τζιμ τον Τρομερό. Οι ατάκες του Τσιμπούρη ως συνήθως κλέβουν την παράσταση. Καθώς και όλη του η "οικογένεια." Η προσθήκη του Φέθρυ με τον Ζιζάνη ήταν μία ευχάριστη έκπληξη. Το μυστήριο στο Παπιοχώρι... Όταν πρωτοδιάβασα την περίληψη στα περιεχόμενο πήγε το μυαλό μου στον Τζούνιορ και την παρέα του Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Μιλάμε για αριστούργημα!!! Όλοι οι χαρακτήρες έχουν πολύ καλούς ρόλους. Μέχρι και ο Πασχάλης είναι ενεργός που συνήθως κοιμάται σε μία γωνιά. Όμορφο και το σχέδιο!!! Η σύμπραξη του Λούλη με τον Φέθρυ δίνει μία όμορφη ιστορία με έξυπνο σενάριο. Η "Ποδηλασία" για αυτό που προσφέρει διαβάζεται ευχάριστα. Το τεύχος κλείνει με μία ακόμα μικρή ιστορία από το περιβάλλον του πράκτορα ΝΝ. Ενώ στο πρώτο επεισόδιο δε με είχε κερδίσει αρχίζει σιγά-σιγά να ανεβαίνει στις εκτιμήσεις μου. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Το τραγούδι της αλμυρής θάλασσας." 2. "Ο μυστηριώδης ξένος." 3. "Ένας ορεσίβιος στην θάλασσα." 4. "Παγίδα στον διευθυντή." 5. "Μαθήματα διαχείρισης επιχειρήσεων." 6. "Ποδηλασία." 9/10!!! Άριστο τευχάκι!!!
    1 βαθμός
  44. Όμορφο τεύχος που όπως ήταν λογικό ξεχώρισε ο Μίκυ Μαλτέζε με το πρώτο μέρος της ιστορίας να είναι εξαιρετικό και πολύ ατμοσφαιρικό, θα έλεγα, ενώ σε βάζει κατευθείαν στο περιπετειώδης θαλασσινό κλίμα που χτίζει ο Bruno Enna. Περιμένω κι εγώ με αγωνία την συνέχεια και το τέλος οπού ελπίζουμε να είναι τόσο καλά όσο και το πρώτο μέρος ή και καλύτερα. Επίσης να σταθώ και στον χρωματισμό, υπέροχος, λατρεύω αυτήν την σκίαση και θαρρώ πως ταιριάζει απόλυτα με την ιστορία. Ακολουθεί μια ιστορία του Τζιμ του Τρομερού όπου ο αγαπημένος Τζίμ μαζί με την "οικογένεια" του, δηλαδή τα ζώα του,κάνει διακοπές με όλες τι ανέσεις αλλά η κακοτυχία τον κυνηγάει. Εδώ πάλι δεν ενθουσιάστηκα με το εν λόγω σενάριο, δεν είχε και πολλά να πει, παρά μόνο να δείξει τον ορεσίβιο μας σε ένα νέο για αυτόν κλίμα. Αντιθέτως η ιστορία της Γιαγιάς Ντακ μου άρεσε πολύ, χτίζει, μπορώ να πω, ένα καλογραμμένο μυστήριο. Το δίδυμο του πανικού Λούλης και Φέθρυ έρχεται σε μια ιστορία πουν αν και δεν έβγαζε κάποιο ουσιαστικό νόημα, είχε την πλάκα της. Η Ποδηλασία δυστυχώς δεν με ικανοποίησε όπως και οι περισσότερες ιστορία αυτής της σειράς, ενώ η τελευταία του Πράκτορα Ντακ ή για να είμαστε πιο του Τζέησον δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά αυτό είναι λογικό όταν η ιστορία είναι μόλις 6 σελίδων.
    1 βαθμός
  45. Αρκετά καλό το σημερινό τευχάκι. Μια ωραία συνεργασία του Bruno Enna και του Giorgio Cavazzano στον Μίκυ Μαλτέζε που μου άρεσε πολύ σαν ιστορία καθώς και το σενάριο και το σχέδιο με ικανοποίησε. Μόνο ο σχεδιασμός του Μαύρου Πιτ δεν μου άρεσε σε κάποια καρέ αλλά κατά τα άλλα η ιστορία με έκανε να αγωνιώ για το δεύτερο μέρος της. Η δεύτερη ιστορία με τον Τζιμ τον Τρομερό μου άρεσε επίσης με μέτριο σχέδιο μεν αλλά σε κάποια σημεία με έκανε να γελάσω. Η τρίτη ιστορία '' Ο Μυστηριώδης ξένος" θεωρώ ότι ήταν η πιο κακή ιστορία του τεύχους και με άθλιο σχέδιο όμως η επόμενη με τον Λουλη Λουλακι και τον Φέθρυ μου άρεσε ιδιαίτερα ιδίως στο τέλος που ο Σκρουτζ τους απολύει. Η προτελευταία ιστορία του τεύχους " Ποδηλασία "πιστεύω ότι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο με μέτριο σχέδιο . Τέλος η τελευταία ιστορία του τεύχους με τον Μυστικό Πράκτορα μου άρεσε μόνο να πω ότι σε αυτές τις ολίγο σελίδες ιστορίες του θα μου άρεσε να παρουσιάζονται και ο ίδιος. Ανακεφαλαίωση: Αρκετά καλό όπως προείπα το σημερινό τευχάκι και για αυτό του βάζω ένα 8,5/10.
    1 βαθμός
  46. Ειχα πει να μη το ανεβάσω (το΄χα σαρωσει από Δευτερα κ οι μερες πέρασαν )αλλα μια που το ειχα πριν το διαγραψω ,να και η διαφήμιση του 2ου μέρους με 12 ακόμα ιστορίες .
    1 βαθμός
  47. Όχι δεν κάνεις λάθος μετά από μια εβδομάδα - 10 μέρες βγαίναν σε αυτονομη κυκλοφορία ,το ΠΙΝΟΚΙΟ Α΄μέρος είναι ηδη στα περίπτερα .Μάλλον επειδή είναι καλοκαίρι καιν τις τελευταιες διακοπές να πωληθουν πριν φύγει π κόσμος .Δεν ξέρω πως το επιτρέπει η εφημερίδα .
    1 βαθμός
  48. Το διάβασα. Καμία δυσάρεστη έκπληξη. Ήταν όσο καλό το θυμόμουν Μια ευχάριστη περιπέτεια με απαλές δόσεις χιούμορ, σ΄ένα κόσμο φαντασίας με μαγεία, ιππότες, δράκους, τρολς κτλ. Κυλάει νεράκι, δεν κάνει κοιλιά κι έχει ωραίο σταθερό ρυθμό (ούτε γρήγορο, ούτε αργό). Στα της έκδοσης κανένα παράπονο Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στη μετάφραση και την επιμέλεια. Τα καρέ που τα λόγια είναι ζωγραφισμένα δεν με πείραξε που έμειναν αναλλοίωτα και γράφτηκε από κάτω η μετάφραση. Κατανοώ πως θέλει πολύ περισσότερη δουλειά αλλά και γραφιστικές γνώσεις για να τ΄αλλάξεις. Πάρα πολύ τίμια έκδοση (αν δεν το ξέρεις άνετα την περνάς για επαγγελματική), όπως και η τιμή της. Νομίζω γι΄αυτά που προσφέρει τα 12€ είναι τίμιο αντίτιμο (τα 15€ θα τα θεωρούσα τσιμπημένη τιμή, εκτός κι αν είχε ιλουστρασιόν σελίδες). Μάγκες όσοι δεν το πήρατε μην το σκέφτεστε. Δεν βγαίνουν κάθε μέρα τέτοια κόμικς στην Ελλάδα. Ανυπομονώ για τη συνέχεια και μακάρι να βγει όσο πιο σύντομα γίνεται Το έχω ξαναβαθμολογήσει, δεν αλλάζει κάτι. Είναι ένα απ΄τα πιο γεμάτα 8/10 που έχω δώσει
    1 βαθμός
Αυτός ο κατάλογος έχει οριστεί σε Αθήνα / GMT +02:00
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.