Αίθουσα Νικητών

Αν θυμάμαι καλά το τελευταίο review που έγραψα ήταν για τον τέταρτο τόμο με τον Καπ, οπότε ορίστε η γνώμη μου για τους τελευταίους τόμους: Planet Hulk Η αγαπημένη μου ιστορία στην συλλογή μέχρι στιγμής. Με τον Χαλκ να είναι από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες κόμικ, αυτήν ήταν μια πολύ ξεχωριστή ιστορία για εμένα. Σενάριο και σχέδιο είναι απίθανα, με τον Χαλκ να εξελίσσεται συνέχεια ως χαρακτήρας ενώ ακόμη και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είχαν βάθος. Ο κακός ήταν μάλλον το πιο αδύναμο σημείο αλλά η ιστορία χρειαζόταν έναν κακό τέτοιου είδους. Σίγουρα από τις καλύτερες ιστορίες του χαρακτήρα (από όσες έχω διαβάσει τουλάχιστον). Επίσης, ξέρει κανείς που κολλάει η ιστορία με τον Amadeus Cho στο τέλος και από ποιο τεύχος είναι? Στο οπισθόφυλλο λέει για το Amazing Fantasy #15 αλλά μου φαίνεται ότι στην πραγματικότητα είναι δύο ξεχωριστές ιστορίες από διαφορετικά τεύχη. Τέλος πάντων, η ιστορία με ενθουσίασε για το World War Hulk αν και ξέρω ότι δεν είναι τόσο καλό. New X-Men: Ε όπως Εξάλλειψη Παραξενεύτηκα όταν είδα ότι πολλοί έμειναν απογοητευμένοι από τον τόμο επειδή μου άρεσε περισσότερο από τους X-Men του Wheedon. Το σχέδιο είναι λίγο περίεργο αλλά το συνήθισα πιο γρήγορα απ' ότι περίμενα. Η πλοκή πάντως είναι καλογραμμένη και συναρπαστική. Το μόνο αρνητικό που μου έρχεται στο μυαλό είναι το μέγεθος του τόμου. Είμαι σίγουρος όμως πως μαζί με το Imperial θα αξίζει το εικοσάρικο. Secret War Μου αρέσει όταν η συλλογή προσφέρει κάτι εντελώς καινούριο, συνήθως επειδή είναι εξασφαλισμένη και η ποιότητα. Το Secret War ξεκίνησε πολύ δυναμικά με τα δύο πρώτα τεύχη, καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα κατασκοπικό κλίμα. Τα επόμενα τρία τεύχη ήταν περισσότερο υπερηρωικά αλλά τουλάχιστον ήταν κι αυτά προσεγμένα. Θα προτιμούσα η σειρά να εστίαζε περισσότερο στους υπερήρωες που εισβάλουν στην Λατβέρια παρά στις συνέπειες της εισβολής. Είναι λίγο περίεργο να διαβάζεις για τις συνέπειες μιας πράξεις για την οποία δεν ξέρεις. Πιστεύω αν εστίαζαν περισσότερο στο κατασκοπικό στοιχείο θα μπορούσαν να φτιάξουν και μια υπέροχη ταινία βασισμένη σε αυτό το storyline. Δεν χρειάζεται το διάστημα και παράλληλα σύμπαντα για μια ταινία Εκδικητών, μια μικρή ομάδα που προσπαθεί να ανατρέψει το καθεστώς μιας χώρας είναι εξίσου ενδιαφέρουσα πλοκή. Το έξτρα υλικό στο τέλος κάθε τεύχους μου φάνηκε αχρείαστο. Προσπάθησαν να κάνουν κάτι σαν το Watchmen αλλά οι διάλογοι ήταν κουραστικοί και τα προφίλ χαρακτήρων άσκοπα. Παρόλα αυτά, το Secret War είναι σίγουρα η καλύτερη ιστορία του Bendis που έχουμε δει στην συλλογή. Avengers Forever Το Avengers Forever είναι φτιαγμένο από fans των Εκδικητών και προορίζεται για fans των Εκδικητών. Μπορεί να μην έχω αρκετές γνώσεις για να καταλαβαίνω κάθε reference αλλά ήταν μια διασκεδαστική περιπέτεια ακόμη και για κάποιον άσχετο σαν εμένα. Το σχέδιο είναι υπέροχο. Μάλλον το καλύτερο της συλλογής. Είναι σαν να βρήκαν την χρυσή τομή ανάμεσα στο κλασσικό και το σύγχρονο. Οι χαρακτήρες που αποτελούν την ομάδα είναι ξεχωριστοί και όλοι έχουν κάτι να κάνουν. Επίσης φαίνεται πόσο έχει επηρεάσει αυτήν η ιστορία τα κόμικς και όχι μόνο. Το βιντεοπαιχνίδι LEGO Marvel Super Heroes 2 είναι βασισμένο στην ιστορία (και είναι μάλιστα γραμμένο από τον ίδιο τον Busiek!) ενώ η ταινία Avengers Endgame έχει σίγουρα εμπνευστεί έστω και λίγο από το Forever. Δεν έχω κανένα παράπονο.

I got you fam! Ιδού: Ανακάλυψα πως δυσκολεύτηκα να βγάλω φωτογραφίες μόνος μου,χρειάστηκα βοήθεια τρίτου.

σημερινά , από τον Ανδρέα ( Blackbeard)

Λίγα λόγια για τη σειρά Η δημοφιλέστατη σειρά του καθηγητή Clive Staples Lewis "The Chronicles of Narnia" είναι μια σειρά βιβλίων φαντασίας που γράφτηκε μεταξύ 1950-56. Η Νάρνια είναι ένας φανταστικός κόσμος ομιλούμενων ζώων (δηλαδή ζώα που διαθέτουν λογικό) και μυθικών πλασμάτων όπου την επισκέπτονται παιδιά απο τον κόσμο μας. Τα "Χρονικά" έχουν δανειστεί στοιχεία απο την ελληνική (να σημειωθεί πως ο συγγραφέας λάτρευε την αρχαία ελληνική λογοτεχνία) και την ρωμαϊκή μυθολογία, αλλά και απο αγγλικές και ιρλανδικές ιστορίες. Μια περιληπτική περιγραφή για το κάθε βιβλίο: Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα Κάποιο μικρό κορίτσι ονόματι Λούσυ, κατα τη διάρκεια ενός παιχνιδιού και στην προσπάθεια να κρυφτεί απο τα αδέλφια της, ανακαλύπτει ότι μια ντουλάπα την οδηγεί σε έναν άλλο αφιλόξενο, μυστηριώδη και....παγωμένο κόσμο. Την απόκοσμη αυτή ομορφιά με ένα φανοστάτη να λάμπει στο παγωμένο αυτό τοπίο, η Λούσυ θα θελήσει να εξερευνήσει... Ο Πρίγκιπας Κασπιανός Ένας αδικημένος πρίγκιπας όπου του έχουν στερήσει το θρόνο του. Κάποτε θα μάθει την αλήθεια αλλά η απόφαση για το αν τελικά θελήσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του θα είναι αποκλειστικά δική του. Ο Ταξιδιώτης της Αυγής Μια θαλασσινή περιπέτεια πέρα απο τα γνωστά εδάφη της Νάρνια. Καλούνται να αντιμετωπίσουν κινδύνους, να αψηφήσουν πειρασμούς, να πλεύσουν σε μέρη που δεν υπάρχουν στους χάρτες.Να φτάσουν ως..το τέλος του κόσμου! Ο Ασημένιος Θρόνος Ένα μυστηριώδες τέρας, ένας εξαφανισμένος πρίγκιπας και μια αποστολή στα έγκατα της γης! Το Άλογο και το Αγόρι του Ένα μικρό αγόρι μαθαίνει την αληθινή καταγωγή του και τολμά να δραπετεύσει απο τον ψεύτικο κόσμο στον οποίο μεγάλωσε. Κατα τη διάρκεια της περιπλάνησής του θα συναντήσει ένα κορίτσι με φλογερή καρδιά και με τα ίδια όνειρα. Μαζί θα ταξιδέψουν σε μεγάλους πολιτισμούς και στις αχανείς ερήμους. Ετοιμαστείτε για ένα παραμύθι με άρωμα μέσης Ανατολής. Ο Ανηψιός του Μάγου Το βιβλίο αυτό πρόκειται να δώσει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που έχει ο αναγνώστης για τον κόσμο της Νάρνια. Ίσως το πιο "τρομακτικό"-ατμοσφαιρικό βιβλίο της σειράς. Η Τελευταία Μάχη Η Νάρνια απειλείται και όλα δείχνουν να είναι χαμένα. Μα κάποιοι πιστοί και γενναίοι -λίγοι στον αριθμό- θα τολμήσουν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να παλέψουν μέχρις εσχάτων. Ίσως το πιο δύσκολο βιβλίο (σε ουσιαστική και βαθιά κατανόηση) του Λιούις. Λίγα λόγια για τον συγγραφέα Ο Clive Staples Lewis γνωστός και στους φίλους του ως "Τζακ", γεννήθηκε στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας στις 29 Νοεμβρίου 1898. Απο μικρός γνώρισε τον πόνο και την οδύνη αυτής της ζωής αφού στην τρυφερή ηλικία των 9 ετών, είδε την αγαπημένη του μητέρα να πεθαίνει απο καρκίνο. Λίγα χρόνια αργότερα όταν ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, ο ίδιος πολέμησε στην πρώτη γραμμή στα χαρακώματα, βιώνοντας τη φρίκη και τον ανθρώπινο πόνο. Όντας φοβερά βιβλιόφιλος απο μικρό παιδί κατέληξε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης όπου και έγινε αδελφικός φίλος με τον επίσης καθηγητή και συγγραφέα του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών", Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Ο ίδιος μεγάλωσε σε ένα συντηρητικά χριστιανικό περιβάλλον με αποτέλεσμα η θλίψη και η απώλεια που άρχισε να βιώνει ήδη απο μικρό παιδί να τον καταστήσουν έναν φανατικό άθεο. Με τα χρόνια όμως και εν τέλει με την συμβουλή και προτροπή του Τόλκιν ύστερα απο μια μεγάλη μεταμεσονύκτια συζήτηση στο Addison’s Walk (μονοπάτι στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης), στα 33 του χρόνια στρέφεται πλέον συνειδητά στον χριστιανισμό. Έκτοτε με μελέτη άνευ προηγουμένου (μπορούσε να μελετά κείμενα στα αρχαία ελληνικά) έμεινε πλέον στην ιστορία με τα συγγράματά του υπερασπιζόμενος τον χριστιανισμό. Στα τόσα επιτυχημένα βιβλία που λατρεύτηκαν απο τον κόσμο, συμπεριλαμβάνονται φυσικά και τα "Χρονικά της Νάρνια" όπου μέχρι σήμερα απαριθμούν περίπου 120 εκατομμύρια πωλήσεις. Nα αναφέρουμε επίσης και την γνωστή σε πολλούς ίσως ομάδα που συμμετείχε ο Λιούις τους "Inklings" (μέλος της οποίας φυσικά ήταν και ο Τόλκιν), μιας ομάδας όπου συζητούσαν για λογοτεχνικά θέματα. Ο Λιούις έκτοτε (κυρίως απ' όταν έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό "Times") δεχόταν καθημερινά αναρίθμητα γράμματα απο ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο και ζητούσαν απάντηση σε διάφορα θέματα που τους απασχολούσαν! Αφιέρωνε κάθε μέρα αρκετή ώρα για να απαντά σε όσο το δυνατόν περισσότερους. Ο ίδιος επίσης στα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου έκανε θρησκευτικές ομιλίες απο το ραδιόφωνο του BBC δίνοντας θάρρος σε χιλιάδες Άγγλους τα δύσκολα εκείνα χρόνια όταν η Αγγλία δοκιμαζόταν απο τους βομβαρδισμούς. Είχε ειπωθεί πως η φωνή του ήταν το ίδιο αναγνωρίσιμη και αγαπητή με αυτή του Τσώρτσιλ! Το Δεκέμβριο του 1956 νυμφεύτηκε την ήδη πάσχουσα απο καρκίνο Αμερικανίδα και αναγνώστρια των βιβλίων του Joy Davidman. Toν Ιούλιο του 1960, ο "Jack" καλείται να αντέξει ένα ακόμα χτύπημα αφού τελικά η λατρεμένη του σύζυγος κατέληξε (έχοντας προσφάτως επιστρέψει οι δυό τους απο ταξίδι στην Ελλάδα) αφήνοντάς τον σε κατάσταση βαθιάς οδύνης. Τρία χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το απόγευμα στις 22 Νοεμβρίου του 1963, ο αδελφός του Γουώρνυ άκουσε ένα δυνατό χτύπημα προερχόμενο απο το δωμάτιο του Λιούις. Αφού έτρεξε να δει τι συνέβει, βρήκε τον αδελφό του σωριασμένο στο πάτωμα. Ο καθηγητής Κ.Σ. Λιούις είχε πλέον αποχωρήσει απο τη "χώρα των σκιών" (έτσι αποκαλούσε την παρούσα ζωή) σε ηλικία 65 ετών. Επίσημη αιτία θανάτου (στην ήδη επιβαρυμένη υγεία του): νεφρική ανεπάρκεια. Η είδηση του θανάτου του όμως επισκιάστηκε διότι εκείνη την ημέρα δολοφονήθηκε ο πρόεδρος των Η.Π.Α Τζον Κένεντυ. Τα βιβλία του έκτοτε σημειώνουν μεγάλες πωλήσεις και διαβάζονται συνεχώς. Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει γίνει πρότυπο για χιλιάδες ανθρώπους, με εκφράσεις όπως "ο γίγαντας της διανόησης", "ο απόστολος των σκεπτικιστών", "ο θρυλικός σοφός της Οξφόρδης" να έχουν γίνει πλέον συνώνυμό του. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως τα περισσότερα βιβλία του είναι μεταφρασμένα στην ελληνική γλώσσα. Μερικά απο τα πιο διάσημα έργα του: -Το Μεγάλο Διαζύγιο. Kαταπληκτική νουβέλα με βάθος νοημάτων επηρεασμένη απο την "θεία κωμωδία" του Δάντη. Εκδόσεις Ιωνάς. -31 Γράμματα απο την Κόλαση. Επιστολές ενός γηραιού διαβόλου προς τον μαθητευόμενο ανηψιό του. Αφιερώθηκε απο ευγνωμοσύνη στον Τόλκιν. Εκδόσεις Ιωνάς. -Το Πρόβλημα του Πόνου. Κάνει λόγο για τον ανθρώπινο πόνο. Αφιερώθηκε στους "Inklinks". Εκδόσεις Ιωνάς. -Έρως και Ψυχή. Πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα και σύμφωνα με τον ίδιο το πιό ώριμό του. Επαναφηγείται έναν μύθο που βρίσκουμε στα βιβλία του αρχαίου συγγραφέα Απουλήιου "Οι μεταμορφώσεις". Είναι εξαντλημένο χρόνια αλλά αξίζει να το αναζητήσετε. Εκδόσεις Κέδρος. -Ανατομία μιας Οδύνης. Σκέψεις ύστερα απο το θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας. Εκδόσεις Ωκεανίδα. -Χριστιανισμός απλώς. Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του απο το BBC, και μετέπειτα επεξεργασμένες στη μορφή ενός βιβλίου. Ίσως το πιο γνωστό και πολυδιαβασμένο βιβλίο του μετά απο τα "Χρονικά". -Suprised by Joy. Πρόκειται για την αυτοβιογραφία του. Αναμένεται σύντομα να κυκλοφορήσει και στα ελληνικά. Την 50η επέτειο του θανάτου του το 2013 μνημονεύεται πλέον στην Γωνιά των Ποιητών, στο Αββαείο του Γουέστμινστερ. Η επιγραφή που αναγράφεται στην πέτρινη πλάκα του είναι ένα απο τα πιο διάσημα και γνωστά ρητά του: I believe in Christianity, as I believe that the sun has risen. Not only because I see it, but because by it I see everything else [=πιστεύω στον Χριστιανισμό όπως πιστεύω ότι ο ήλιος έχει ανατείλει. Όχι μόνο επειδή τον βλέπω, αλλά επειδή μέσω αυτού βλέπω τα υπόλοιπα] Λίγες σκέψεις για τη σειρά Τα "Χρονικά" δεν τα διάβασα μικρός αλλά πρόσφατα στις αρχές του έτους, και ενώ θεωρείται "παιδική" σειρά, προσωπικά ενθουσιάστηκα. Μπορεί να προβάλλεται ως παιδική σειρά, παρ'όλα αυτά θα τολμήσω να πω πως είναι σειρά περισσότερο για ενηλίκους παρά για παιδιά. Και τα 7 βιβλία ήταν διαφορετικά για μένα και ειλικρινά μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο αγαπημένο. Το καθένα το διαβασα και το απόλαυσα με την ίδια ένταση. Ξεκαθαρίζω φυσικά πως ο πυρήνας της εφταλογίας είναι χριστιανικός. Διαβάζοντας και το σύντομο βιογραφικό που παρέθεσα πριν, δεν αφήνει κάποια αμφιβολία για αυτό. Τώρα για αυτούς που διστάζουν να διαβάσουν τα Χρονικά λόγω του χριστιανικού μηνύματος ή της αλληγορίας του, θα τους δώσω την απάντηση που είχε δώσει ο ίδιος ο καθηγητής: Αν κάποιος δεν πιστεύει, μπορεί να διαβάσει και να δει τα βιβλία ως αυτό που γράφτηκαν: δηλαδή σαν βιβλία φαντασίας. Αστείο το γεγονός ότι κάποιοι τα χαρακτηρίζουν ως "χριστιανική προπαγάνδα". Δεν υφίσταται βέβαια τίποτα τέτοιο. Οι υπέροχες εικόνες που σε κατακλύζουν αλλά και η φανερή επιρροή του καθηγητή απο άλλα βιβλία και στοιχεία αυτών, τα οποία μεταστοιχειώνει για χάρη της μυθολογίας του, δίνει για μένα μια μοναδική νότα στα βιβλία. Ένας κατεξοχήν βιβλιόφιλος και χαρισματικός συγγραφέας, φτιάχνει έναν δικό του κόσμο με στοιχεία κόσμων στους οποίους ονειρεύτηκε και αγάπησε. Αν δεν ελπίζουμε απο έναν κατεξοχήν βιβλιόφιλο και φίλο της Φαντασίας να δημιουργήσει κάτι εξίσου μαγικό, τότε απο ποιόν θα ελπίσουμε; Κάτι ακόμα που θα ήθελα να προσθέσω και να επισημάνω, είναι το εξής: αν έχετε δει τις ταινίες και δεν σας άρεσαν (εμένα πάντως δεν μου άρεσαν), μην σας πτοήσει αυτό. Στην πρώτη ταινία έχουν πετύχει μια αρκετή πιστότητα του βιβλίου, στη δεύτερη όμως το άλλαξαν πολύ. Η τρίτη επίσης αρκετά παιδιάστικη για μένα. Γενικά οι ταινίες δεν πιάνουν ουτε καν το πνεύμα και τη μαγεία του καθηγητή. Οπότε προχωρήστε άφοβα στα βιβλία ακόμα και αν έχετε δει τις ταινίες. Δείγμα του πόσο βάθος έχουν τα Χρονικά, είναι και τα πάρα πολλά σε αριθμό δοκίμια που κυκλοφορούν τα οποία σχολιάζουν, αναλύουν και εμβαθύνουν στα Χρονικά της Νάρνια. Προτάσεις βιβλίων (στα ελληνικά): -Ο Κόσμος του Λιονταριού (Rowan Williams). Δοκίμιο για τα Χρονικά της Νάρνια. Απλά καταπληκτικό βιβλίο. Εκδόσεις Ιωνάς. -Το Χρονικό της Νάρνια. Πίσω απο την Ντουλάπα. Ο επίσημος οδηγός. Εκδόσεις Κέδρος. Σχέδιο Φυσικά μη ξεχάσουμε να κάνουμε λόγο και για την σχεδιάστρια του έργου την Pauline Baynes (1922-2008) η οποία αποτύπωσε με πολύ όμορφα σχέδια τον κόσμο της Νάρνια. Θα αναφέρω δύο χαρακτηριστικά απο την συνεργασία της με τον Lewis: -Η ίδια κάποτε σχετικά με το πως αντιμετώπιζε ο Λιούις την ίδια και την δουλειά της, είπε το εξής: " Ο Λιούις ήταν για μένα ο πιο ευγενικός και ανεκτικός συγγραφέας. Μια φορά ζήτησε να γίνει κάποια αλλαγή και αυτό με πολλές συγγνώμες όταν εγώ με τη μικρή μου γνώση, είχα σχεδιάσει έναν απο τους χαρακτήρες να κωπηλατεί κοιτάζοντας προς τη λάθος κατεύθυνση.." (πηγή: Το Χρονικό της Νάρνια, πίσω απο την Ντουλάπα. Ο επίσημος οδηγός) -Το βιβλίο "H Τελευταία Μάχη" κέρδισε το Carnegie Medal, το υψηλότερο βραβείο για την παιδική λογοτεχνία. Η Pauline Baynes έγραψε στον Lewis για να τον συγχαρεί. Εκείνος όμως της είπε: "Δεν νομίζεις ότι μάλλον πρόκειται για το "δικό μας" μετάλλιο; " Περι μετάφρασης Tα 5 απο τα 7 τα έχει μεταφράσει η γνωστή μεταφράστρια ιστοριών επιστημονικής φαντασίας, Τζένη Μαστοράκη. Νομίζω είναι γνωστή στους περισσότερους και θεωρείται αξιόπιστη. Με ποιά σειρά να διαβάσω τα βιβλία Άφησα το πιο φλέγον ζήτημα για το τέλος! Την σειρά ανάγνωσης των βιβλίων. Είναι ένα θέμα που στο εξωτερικό έχει απασχολήσει αρκετούς κριτικούς του έργου και έχει πυροδοτήσει αρκετές αντιπαραθέσεις μεταξύ των αναγνωστών. Η σειρά κυκλοφόρησε (γνωστή και ως publication order) αρχικά ως εξής: Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα Ο Πρίγκιπας Κασπιανός Ο Ταξιδιώτης της Αυγής Ο Ασημένιος Θρόνος To Άλογο και το Αγόρι του Ο Ανηψιός του Μάγου Η Τελευταία Μάχη Με την σειρά αυτή έχω παρουσιάσει και τα βιβλία. Μετά το 1994 η Harper-Collins αλλάζει τη σειρά σύμφωνα με την εσωτερική χρονολόγηση (γνωστή και ως chronological order) η οποία είναι η εξής: Ο Ανηψιός του Μάγου Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα Το Άλογο και το Αγόρι του Ο Πρίγκιπας Κασπιανός Ο Ταξιδιώτης της Αυγής Ο Ασημένιος Θρόνος Η Τελευταία Μάχη. Με κόκκινο είναι τα βιβλία τα οποία ως ανεξάρτητα της ιστορίας (prequels και τα δύο) άλλαξαν θέση και μπήκαν "εμβόλιμα" στο υπόλοιπο σταθερό σώμα των βιβλίων αλλάζοντας ουσιαστικά τη σειρά συγκροτώντας έναν εσωτερικό χρονικό κανόνα. Πλέον η χρονολογική σειρά (chronological order) είναι η σειρά με την οποία εκδίδονται τα βιβλία σε όλο τον κόσμο (απ όσο έχω δει δηλαδή). Στην αγγλική γλώσσα πάντως τα νούμερα στις ράχες είναι σύμφωνα με την χρονολογική σειρά. Με την χρονολογική σειρά αριθμούνται και τα βιβλία στην ελληνική γλώσσα όπως μπορείτε να δείτε απο τα εξώφυλλα. Επειδή δεν θα ήθελα να κουράσω με λεπτομέρειες για το πως προέκυψε η χρονολογική σειράς έναντι της σειράς έκδοσης (publication order), θα ξεκαθαρίσω εξαρχής αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι: ότι η αλλαγή της αρίθμησης απο την σειρά έκδοσης σε χρονολογική σειρά, ήταν ένα λάθος. Διαβάζοντας τα βιβλία με χρονολογική σειρά, ο αναγνώστης εύκολα θα παρατηρήσει σε αρκετά σημεία των βιβλίων πολλές ασυνέπειες σε σχέση με τα προηγούμενα ή τα επόμενα βιβλία. Κομμάτια που τα διαβάζεις αλλά βλέπεις ότι δεν ταιριάζουν, ενώ σημεία τα οποία αν διαβάζονταν με την σειρά που εκδόθηκαν, θα προσέδιδαν ένα μυστήριο, μία έκπληξη. Αυτό είναι αναμενόμενο να συμβαίνει αφού ο Λιούις δεν τα έγραψε με αυτή τη σειρά. Με προσοχή χωρίς να πέσω σε spoilers, αναφέρω επιγραμματικά πως ο "Ανηψιός του Μάγου" αν και είναι πρώτος σε εσωτερική χρονολόγηση, εν τούτοις γράφτηκε σαν prequel και ως τέτοιο πρέπει να διαβαστεί. Δεν υφίσταται δίλημμα του στυλ "με ποιά σειρά να δω τα Star Wars" διότι σε περίπτωση που διαβάσεις χρονολογικά τα βιβλία, θα βρεις αντιφάσεις στα ίδια τα κείμενα. Θα βρεθείς δηλαδή σε μία κατάσταση του να διαβάζεις πρώτα τις απαντήσεις και μετά τις ερωτήσεις.. Στο "Λιοντάρι" ο συγγραφέας χτίζει ένα μυστήριο στο μισό περίπου βιβλίο. Αν διαβάσεις πρώτα τον "Ανηψιό", καταστρέφεις όλο το μυστήριο που έχτιζε ο συγγραφέας. Art by John Howe Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν πως το "Λιοντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα" είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς και όχι το δεύτερο όπως δείχνει η νέα χρονολόγηση. Είναι πραγματικά η καλύτερη εισαγωγή για να μπει κανείς στο μαγικό κόσμο της Νάρνια. Η εικόνα της απρόσμενης εισόδου απο την ντουλάπα και του απόκοσμου χιονισμένου τοπίου με τον φανοστάτη, είναι για μένα (όπως και για τους περισσότερους) αξεπέραστη. Ο "Ανηψιός του Μάγου" ενώ είναι ένα πολύ ωραιό βιβλίο, χάνει όμως την μυθική του δύναμη αν διαβαστεί πρώτο και χαλάει μεγάλο μέρος της ατμόσφαιρας του "Λιονταριού". Οπότε στο ερώτημα "ποιά απο τις δύο σειρές να προτιμήσω" απαντώ ξεκάθαρα και χωρίς καμία αμφιβολία, την σειρά δημοσίευσης των βιβλίων. Βέβαια έχουν υπάρξει και άλλες γνώμες για το ποιά είναι η καλύτερη σειρά ανάγνωσης. Πάντως σαφέστατα όσοι τα διαβάσετε θα βρείτε κάποιες «τρύπες» στις ιστορίες. Ο συγγραφέας σίγουρα μετά την ολοκλήρωση (κι ενώ έζησε για 7 χρόνια ακόμα) θα μπορούσε να προβεί σε «γυάλισμα» της σειράς αλλά δεν το έκανε ποτέ. Γι'αυτό και (στις ξένες εκδόσεις κυρίως) θα διαβάσετε ότι η χρονολογική σειρά ήταν η πραγματική επιθυμία του καθηγητή. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει διότι αν ίσχυε, ο ίδιος θα είχε προβεί στις απαραίτητες αλλαγές μέσα στα 7 αυτά χρόνια. Για αυτούς που τελικά έπεσαν στην "παγίδα" και διάβασαν τα βιβλία σύμφωνα με την σύγχρονη αρίθμηση (c.o) μην πιστέψουν ότι κατέστρεψαν όλη την εμπειρία. Παραμένουν πολύ όμορφα βιβλία ακόμα και έτσι. Εξάλλου δεν διαβάζουν όλοι οι άνθρωποι με την ίδια προσήλωση και ένταση. Άνθρωποι που διαβάζουν "επιφανειακά" με σκοπό να αντλήσουν μόνο πληροφορία, τότε διαβάζοντάς τα και με τη χρονολογική σειρά, δεν θα νιώσουν ότι έχασαν κάτι. Μπορεί ακόμα και να ευχαριστηθούν τη σειρά. Αυτοί όμως που διαβάζουν με μεγαλύτερη προσήλωση, πιθανόν να καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Πρέπει όμως να αναφέρουμε την καλύτερη δυνατή σειρά ανάγνωσης ώστε να λάβουμε την μεγαλύτερη δυνατόν εμπειρία που μπορεί να μας χαρίσει η σειρά. Εύχομαι να απολαύσετε και εσείς όσο απόλαυσα και εγώ τα βιβλία αυτά.

Δεν κάνει τίποτα! Είναι μάνγκα τρόμου από τον μπαμπά των μάνγκα τρόμου,Junji Ito. Αν ξέρεις τι είναι μάνγκα αγνόησε το παρακάτω,αν δεν ξέρεις διάβασε το παρακάτω αν θες. (Λέω μπακαλίστικα τι είναι,γιατί δεν το έχω με την επιστημονική περιγραφή ) (Μάνγκα=Ιαπωνικό στυλ κόμικ,αλλά γενικά στην Ιαπωνία το μάνγκα μεταφράζεται ως κόμικ και ποικίλει στο σχεδιαστικό στυλ.Είναι μαυρόασπρο για οικονομικούς,παραγωγικούς και πλέον στυλιστικούς λόγους.Βέβαια μερικές φορές υπάρχουν μερικές έγχρωμες σελίδες και αναλόγως την σειρά έγχρωμες εκδόσεις.) Σε σχέση με άλλους μάνγκακα (συγγραφείς ή και σχεδιαστές αυτών των κόμικ) έχει πολύ ρεαλιστικό στυλ,το οποίο πάει γάντι με τις ανατριχιαστικές εικόνες οου έχει στις ιστορίες του.Η συγκεκριμένη έκδοση είναι σκληρόδετη συλλογή όλης της ιστορίας καθώς αρχικά ήταν σε κομμάτια και τεύχη/volumes.

Πω ρε φίλε. Έχω ΟΛΑ τα ΛΛ. Τα διαβάζω από το 1990. ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΡΟΣΕΞΑ ΠΟΣΟ ΧΟΝΤΡΗ ΜΥΤΗ ΕΧΕΙ!!!!!!

Πολύ ωραία παρουσίαση @lovcom! Λόγω του ότι είχα τα πιο καινούρια εξώφυλλα σκαναρισμένα για παρουσίαση, τα πέρασα στη βάση μαζί με αυτά της πρώτης έκδοσης που σκάναρε ο @lovcom, ενδεικτικά:

Πράγματι το τελευταίο μέρος του Μαύρου Κεραυνού κλείνει εξαιρετικά την όλη ιστορία. Όπως πάντα το σχέδιο είναι εξαιρετικό, αλλά το σενάριο του Κάστυ σε ενθουσιάζει πάντα με τις ανατροπές του και τις πολύ ωραίες σκέψεις με τις οποίες το αναπτύσσει. Από εκεί και πέρα δε μπορώ να πω ότι μου πολυάρεσε το υπόλοιπο τεύχος. Η δεύτερη ιστορία με τα ηφαίστεια-κλιματιστικά αν και ξεκίνησε ωραία, δεν εξελίχθηκε εξίσου καλά και το τέλος μου φάνηκε βιαστικό. Γενικά έμοιαζε ημιτελής. Η τρίτη με το παρκάρισμα και τον Ντόναλντ ήταν αρκετά διασκεδαστική, αν και η δομή της είναι κάπως τετριμμένη, δηλαδή "Ντόναλντ αγανακτεί με τη δωρεάν δουλειά - Βρίσκει σε τι είναι καλός - Γίνεται γνωστός - Όλοι ενθουσιάζονται - Τα πράγματα στραβώνουν - Όλοι τσαντίζονται με τον Ντόναλντ - Ντόναλντ τρέχει να σωθεί" με έχει κουράσει κάπως, οπότε περίμενα κάτι περισσότερο. Από εκεί και πέρα περνάμε σε μια σειρά από μικρές ιστορίες όπου οι μόνες που είχαν κάτι να πουν ήταν η πισίνα του Γκούφυ που είχε την πλάκα της και ο κουμπαράς του Ντόναλντ κυρίως χάρη στο σχέδιο που απέδιδε τέλεια τις τραγελαφικές καταστάσεις που ζούσε ο ήρωας. Και οι μονοσέλιδες για το καλοκαίρι είχαν την πλάκα τους. Γενικά πάντως μέτριο τεύχος που σώθηκε χάρη στον Μαύρο Κεραυνό, αλλά η πλαισίωση της κεντρικής ιστορίας με μέτριους συμπαραστάτες δεν το βοηθά.

Μετά από πόσα τεύχη μίκι μάους (και δύο φάντομ ντακ) με μαλακό εξώφυλλο γενικώς,ήρθε η ώρα για σκληρόδετο. Tomie του Junji Ito: Έχει και την τιμή να είναι το πρώτο μάνγκα στην κατοχή μου! Ώρα να ξεκινήσουν οι εφιάλτες!!

Μπορεί να μην είναι σημερινά αλλά μιας και τα ξέχασα να σας τα δείξω εδώ και αρκετό καιρό ορίστε μια γεύση από ένα πακετάκι με Αμερικανικά Disney της Gladstone.

Το ειχα στο νου μου ολο τον Ιουλιο αλλα που χρονος και ειδικα τωρα με τον κορωνοιο. Ευτυχως σημερα προεκυψε να παω κεντρο και για αλλες δουλειες που ειχαν μαζευτει και αγοραστηκε και διαβαστηκε το μεσημερακι με απολαυση. Ο δημιουργος συνεχιζει με πατημενο το γκαζι και μας προσφερει μια πολυ ωραια ιστορια μεσα στο ιστορικο πλασιο της εποχης εκεινης. Ελπιζω να συνεχιζει να τα βγαζει τοσο συχνα οπως εχει καταφερει μεχρι τωρα και ανυπομονω για το τελος (μου ειχε πει οτι θα ολοκληρωθει σε 6 τευχη αν δεν κανω λαθος) οποτε λογικα το τελος της σειρας θα βγει του χρονου και θα συμπεσει με τα 200 χρονια απο την επανασταση του '21. Μια χαρα.

Σε γενικές γραμμές ξέρω τι ειναι, αλλά δεν βλάπτει να διαβάσω το κείμενο σου, όπως και έκανα. Ωραία φαίνεται, τρομακτικό. Πόσο κοστίζει ένας τέτοιος τόμος;

Εμένα πάλι μου άρεσε πολύ η νέα του Μαύρου Κεραυνού! Καταιγιστική δράση, πολύ μυστήριο, καλοδουλεμένη πλοκή, ωραία ατμόσφαιρα και προσωπικά λατρεύω αυτό το στυλ του Casty που σε κάνει να έχεις όλο και περισσότερη αγωνία για το τι θα γίνει στη συνέχεια. Πάντως αν και νέος αναγνώστης σαφώς οι ιστορίες του Scarpa είναι πιο διασκεδαστικές Επίσης @Nino έχουν περάσει τρία χρόνια από όταν δημοσιεύτηκε η ιστορία στο Topolino και δεν έχουμε δει...

Ευχαριστώ, περίεργο στυλ κομικ

Το αυτόν!! Αυτή την περίοδο πιστεύω κι εγώ ότι ήταν πιο ωραίος σχεδιαστικά από ποτέ.

Συμφωνώ,όμως ήθελα να πάρω το Tomie γιατί είναι το μεγαλύτερο σκληρόδετο του μέχρι στιγμής και το δεύτερο ακριβότερο..συν πως το uzumaki δεν ήταν διαθέσιμο.Θέλοντας να πάρω όλα τα σκληρόδετα κάποτε,είπα να πάρω ένα από τα μεγάλα τρία (Tomie,Uzumaki και Gyo).Το ακριβότερο και μεγαλύτερο ώστε να φεύγει πρώτα το πιο "ζόρικο" σε τιμή από τη λίστα.Τώρα το επόμενο μάνγκα του Ito που θα πάρω θα είναι πολύ σίγουρα το Uzumaki με το καλό.

Καλό και το Tomie, αλλά να πάρεις οπωσδήποτε το Uzumaki που είναι η καλύτερη δουλειά του Ito...

Τα μεταφορικά του BookDepository είναι δωρεάν.

Τωρα που το τελείωσα το τεύχος μπορώ να επαληθεύσω κιόλας αυτά που είπα και παραπάνω. Γενικά σαν τεύχος το #321 ήταν μέτριο και θα συμφωνήσω με τον φίλο @nikolas12πως ότι χάρη στον Μαύρο Κεραυνό το τεύχος ψιλό σώθηκε . Οι υπόλοιπες ιστορίες που δεν είχα διαβάσει μέχρι στιγμής δεν με ικανοποίησαν καθόλου ιδίως όπως είπα και παραπάνω βρήκα το σχέδιο τους αρκετά κακό. Ελπίζω ο Μίκυ Μαλτέζε να είναι πολύ πιο δυνατό τευχάκι και να μας ευχαριστήσει όλους περισσότερο από το 321.

Λοιπόν, καταρχάς να βάλω και τα οπισθόφυλλα που τα είχα ξεχάσει. Κανε την καλή ρε συ @nikolas12 όποτε μπορέσεις. ================================= Και έρχομαι τώρα να απαντήσω στον φίλτατο @alexoni97. Στο τευχος 1 (2008), συναντάμε της εξής διαφημίσεις για Disney και λοιπά περιοδικά: Σελίδα 5, Βίος και Πολιτεία - Χαμένα Επεισόδια Σελίδα 34, Περιοδικό Μπλα-Μπλα* Σελίδα 82, Μίκυ Μάους, τεύχη 2163, 2164, 2165 & 2166 Αεροπλάνο Φάντομ Ντακ Σελίδα 90, ΚΟΜΙΞ, τεύχος 235 Σελίδα 98, Περιοδικό Power Rangers, τευχος 7 ====================================================== Στο τεύχος 2 (2009), συναντάμε τις εξής διαφημίσεις: Σελίδα 5, Βίος και Πολιτεία - Χαμένα Επεισόδια - Βιβλιοθήκη ΚΟΜΙΞ #1- Επίγονοι Σελίδα 30, Ο Γκρου γιορτάζει 25 χρόνια Σελίδα 50, ΚΟΜΙΞ, τευχος 247 Σελίδα 84, Περιοδικό Μπλα-Μπλα* * = @Valtasar Γιώργο, υπάρχει περίπτωση να είναι η συνέχεια από αυτό εδώ;

Εμένα μου αρέσουν φοβερά οι ιστορίες του Κάστυ. Και αυτές με την Κλάρα Λοφτ και άλλες όπως αυτή με τους αιώνιους πάγους και τόσες άλλες. Βασικά τον θεωρώ ότι καλύτερο στο σύγχρονο Ντίσνευ με διαφορά από τον δεύτερο. Αλλά, αυτή η συγκεκριμένη ιστορία δεν με ενθουσίασε ίσως γιατί δεν με ενθουσίασε καμία του μαύρου κεραυνού. Τώρα όσον αφορά το Σκάρπα, και εγώ διασκεδάζω πολύ περισσότερο με τις ιστορίες αυτής της γενιάς. Ίσως γιατι έτσι μεγάλωσα. Ίσως γιατί είναι πιο Bruteforce. Γενικά μου αρέσει πολύ που υπάρχει τόση ποικιλία στο σημερινό Ντίσνευ!!!

Συμφωνώ απόλυτα. Ωραία μεν, κουραστική και όχι και τόσο Ντίσνεϊ δε..Το κούρασε λίγο ο Κάστι κατά τη γνώμη μου. Προτιμάω σαφώς τις πιο ανεπιτήδευτες ιστορίες στους τόμους του Σκάρπα, βγάζουν μια παιδικότητα και μια αθωότητα και σαφώς γέλιο...

Διάβασα με τη μία όλη την ιστορία του Μαύρου Κεραυνού διότι περίμενα να ολοκληρωθεί και μετά τη διάβασα. Εντάξει ωραία ήταν, αλλά τελικά δεν με ενθουσίασε τόσο. Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα το σύμπαν, και δεν μου αρέσει να διαβάζω ιστορίες Ντίσνευ σαν να διαβάζω Μάρβελ. Αν είναι παίρνω Μαρβελ. Νομίζω ότι λίγο αρχίζουμε και τον ξεχειλώνουμε τον Μάυρο κεραυνό. Είχαμε τη Ρομπόβια. Να την δεχτώ σαν κάτι ξεχωριστό. Τώρα εμφανίζονται άλλες δύο πόλεις έτσι. Σιγά σιγά θα έχουμε όλο τον κόσμοHi tech και το Μίκυ Σίτι πρωτόγονο. Και τις λύσεις να τις δίνει ο Μίκυ κάθε φορά.... Τέλοσπάντων. Μ άρεσε η ιστορία με τα ηφαίστεια αν και είχε πολύ γρήγορη και κακοφτιαγμένη πλοκή.

Βάλε φώτο από το εσωτερικό να δούμε

Πάντως το περίπτερο της γειτονιάς μου φέρνει Μίκυ Μάους του Τερζόπουλου. Θα κοιτάξω από πιο πρακτορείο είναι γιατί είναι σφραγισμένα και έχουν νεα τιμή. Όταν ξανά πάω θα κοιτάξω και αν έχει θα σας πω μήπως είναι ένας από αυτούς που έχει αγοράσει μέρος του στοκ του Τερζόπουλου.

Πραγματικά μου κάνει και εμένα εντύπωση που βγήκε πακέτο με κόμικ Τερζόπουλου από τη στιγμή που ο Τερζόπουλος έχει κλείσει. Πριν λίγες μέρες είχα πάει στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Καλοκάθη στο κέντρο και μου είχε πει εκεί ο κύριος (που δεν ήξερε πολλά από κόμικ και τιμές, δηλαδή το Βίο και Πολιτεία τον έδινε 12 ευρώ και του έφυγαν όλα τα κομμάτια αμέσως) ότι είχε πάρει ένα μέρος του στοκ του Τερζόπουλου και μάλιστα το έχει διαθέσιμο σε άριστη κατάσταση, αλλά γενικά δεν είναι γνωστό σε ποιους άλλους είχε μοιραστεί το στοκ εκείνο. Αν μπορεί κάποιος να δει πάνω στο πακέτο αν αναγράφεται κάποιος εκδότης, θα μας λύσει την απορία (ή θα δημιουργήσει περισσότερες )

Προφανώς ήθελαν να γράψουν 2 ΣΠΑΝΙΑ ΚΟΜΙΚΣ όπου περιλαμβάνεται 1 "ΚΟΜΙΞ" και 1 "Μίκυ Μάους" Πάντως αυτό που έκανε και σε μένα εντύπωση κι ετοιμαζόμουν να ρωτήσω είναι ότι είναι εκδόσεις του Τερζόπουλου!! Ποιος άραγε τα έβγαλε στην αγορά;

Okay,διορθώθηκε.

Εγώ προσωπικά το πήρα από Ελληνικό κατάστημα και συγκεκριμένα το OtakuStore.Το έχει στα 31,90 ευρώ συν 4 ευρώ μεταφορικά (και με πάάάρα πολύ καλό πακετάρισμα),τα οποία είναι δωρεάν αν η παραγγελία σου ξεπερνάει τα 50 ευρώ. Link: https://www.otakustore.gr/junji-ito/tomie-deluxe-edition/17449/ Ένας λόγος που το πήρα από εκεί ήταν γιατί είχε αντικαταβολή και δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω κάρτα.Έχει μόνο πράγματα Ιαπωνικής προέλευσης,θα δεις από Ιαπωνικά κόμικ ως πιάτα και μπολ merchandise Ιαπωνικών βιντεοπαιχνιδιών,πχ Mario. Αν θέλεις να το πάρεις από εξωτερικό και συγκεκριμένα το bookdepository που είναι και φαβορί του φόρουμ,τότε το έχει στα 30,40 ευρώ και όπως φαίνεται σε έκπτωση 23,66 ευρώ. Link: https://www.bookdepository.com/Tomie-Complete-Deluxe-Edition-Junji-Ito/9781421590561?ref=grid-view&qid=1597070664068&sr=1-2 Από όσο ξέρω εκεί πληρώνεις μόνο με κάρτα και τα μεταφορικά είναι με ΕΛΤΑ,τα οποία ειναι δωρεάν. Πάντως όπως είπε και ο Ramirez,το Uzumaki είναι καλύτερο από αυτό,οπότε το προτείνω περισσότερο.Υπάρχει και στα δύο καταστήματα. Wikipedia σελίδα για Uzumaki: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Uzumaki

Παρέλαβα το πρωί , πολύ καλή η συσκευασία, τα τεύχη όπως τα περιέγραψε ο Ανδρέας , πολύ καλά .

Ευχαριστώ Νικόλα! Πολύ ωραία και τα καινούργια εξώφυλλα! (εννοείται πως περιμένουμε να μας πεις και τη δική σου άποψη για τη σειρά! ) ; - )

Αυτό έχει περαστεί εδώ εάν θες να το διαγράψεις κι αυτό φίλε @Mandrake!! Πολύ βοηθητική αυτή η διαγράμμιση όσων έχουμε κάνει!!

Το τσέκαρα μόλις τώρα! Τα τέσσερα πρώτα τεύχη είχαν εξώφυλλο πιο παχύ και ημι-γυαλιστερό προς ματ. Από το προηγούμενο τεύχος "Έρχεται η Ντόρις Ντακ" όπως και στο σημερινό το χαρτί του εξωφύλλου έγινε πιο γυαλιστερό και πιο λεπτό!!! (0,23mm από 0,30mm το μέτρησα και με ηλεκτρονικό παχύμετρο )

Η συλλογή μου απο DVD της Disney

Είναι η δεύτερη φορά που κλείνει το Εθνος. Την πρώτη βρέθηκε λύση όταν πέρασε από την οικογένεια Μπόμπολα στον Σαββίδη. Να δούμε τώρα τι θα γίνει....Αν διασωθεί θα οφείλεται πάλι σε πολιτική βούληση και όχι σε επιχειρηματικό πλάνο. Δυστυχώς, η κρίση του χαρτιού ισχύει πολύ περισσότερο στην Ελλάδα απ΄ ότι στο εξωτερικό. Πρόσφατα σε ένα ταξίδι μου στην Αμερική πληροφορήθηκα ότι εκεί οι εφημερίδες έχουν ανακάμψει (μιλάω για την έντυπη μορφή τους). Δεν κάνουν πωλήσεις αναλογες με αυτές προ 20ετίας αλλά πάνε αρκετά καλά και επιβιώνουν άνετα. Απόδειξη ότι αρκετοί ιστορικοί τίτλοι όπως η Washington Post επέστρεψαν κανονικά στην έντυπη μορφή τους την οποία για κάποια χρόνια είχαν καταργήσει. Δυστυχώς στην Ελλάδα οι εφημερίδες πάσχουν σε αξιοπιστία, αντιμετώπισαν ''αλμπάνικα'' την κρίση χαμηλώνοντας το επίπεδο τους και δεν είχαν plan B. Από την άλλη, το κοινό εθίστηκε στο τζάμπα του διαδικτύου και απομακρύνθηκε από τα έντυπα. Πέρα από τα μοιραία λάθη στρατηγικής και μάρκετινγκ των εφημερίδων να μην ξεχνάμε ότι η κουλτούρα του λαού μας δεν ήταν ποτέ φιλική με την ανάγνωση....

Και εμένα ο Λούκυ Λουκ που μου αρέσει σχεδιαστικά περισσότερο είναι από το 1969 έως το 1974. Είναι πιο badass με το τσιγάρο, είναι πιο επιβλητικός γενικά, φαίνεται αρκετά σοβαρός και ταυτόχρονα αστείος ως ο πρωταγωνιστής μας. Μου αρέσει πολύ και ο χρωματισμός στις συγκεκριμένες εικόνες.

Νέα αποκτήματα, έτσι, για να περνάει ωραία η ώρα αυγουστιάτικα που είναι Κι ένας τόμος Ποπάυ όταν το περίπτερο σου έχει έναν σκασμό Disney news αγορές, λεπόν (αν θέλουν οι διαχειριστές να τα βάλουν μαζί με το παραπάνω ποστ νο πρόμπλεμ θα φαίνεται και καλύτερα)

Με αυτά τα 2 έκλεισα την σειρά Μου λείπει άλλο ένα για να κλείσει και αυτή η σειρά Αυτά είναι αγορές Ιουνίου, Ιουλίου και αυτά είναι φρέσκα σημερινά μυρίζουν θάλασσα που λέει ο λόγος.

Δυστυχώς, το ψιλικατζίδικο που το παίρνω, φέρνει μόνο δυο αντίτυπα, οποτε το άλλο έχει ήδη φύγει. Έκανα μια πρωτη κρούση εδώ, αλλά μάλλον δε νομίζω να καταφέρω και πολλά.

Αγοραστηκε αλλα ακομα δεν εφτασε... περιμενω να το διαβασω!! Μόλις το πήρα στα χέρια μου, έχει διορθωθεί το θέμα με τον τονισμό στον τίτλο... Από μια πρώτη ματιά είναι πραγματικό έργο τέχνης!!! Μεταφέρθηκαν στη βάση

ΧΟΥΛΚ - ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΕΡΑΣ Ο Χουλκ (όπως είναι καθιερωμένο) ή Χαλκ (όπως είναι ορθότερο) είναι το οργισμένο πρασινοτόμαρο τερατόμορφο προϊόν ενός λουτρού του λαμπρού επιστήμονα Μπρους Μπάνερ στην ακτινοβολία Γάμα (...τα!) , στην προσπάθειά του να σώσει τον άφρονα νεανία και φέρελπι τραγουδοποιό Ρικ Τζόουνς ο οποίος είχε εισέλθει στο πεδίο βολής. Δημιούργημα του ιερού ντουέτου Stan (the man) Lee και Jack (the King) Kirby πρωτοεμφανίστηκε έχων χρώμα γκρίζο στο Incredible Hulk v1 , μια σειρά 6 τευχών του 1962 , τα εξώφυλλα της οποίας βλέπετε παρακάτω (εξώφυλλα@comicbooks database). Αν και όπως είπαμε αρχικά το τέρας προοριζόταν να έχει χρώμα γκρι , η αδυναμία των κολοριστών (sic) της εποχής να αποδώσουν με συνέπεια το γκρι χρώμα, τους ώθησε να υιοθετήσουν το πράσινο που έκτοτε καθιερώθηκε. Μετά την ολοκλήρωση των έξι αρχικών τευχών ο Χουλκ μετακόμισε στον τίτλο Tales to astonish (από το τεύχος 59), τον οποίο μοιράστηκε αρχικά με τον Giant Man και αργότερα με τον Sub Mariner. Όσοι λοιπόν αναρωτιόσασταν τι σόι ιστοριούλες ήταν εκείνες οι μικρούλες (8-10 σελίδων) που δημοσιεύονταν στο εβδομαδιαίο Spiderman του Καμπανά, ήταν ακριβώς από αυτόν τον τίτλο. Το Tales to astonish έφθασε μέχρι το τεύχος 101 και από το 102 μετονομάζεται σε Incredible Hulk. Δηλαδή η δεύτερη σειρά του Hulk (v2) ξεκινά με το Νο 102 του 1968 Δηλαδή αυτό: και φθάνει μέχρι το 474 του 1999. Ακολουθεί η τρίτη σειρά (2000) που φθάνει μέχρι σήμερα μετρώντας (Ιούλιο 2007 )107 τεύχη. Οι κυριότεροι καλλιτέχνες που συνέδεσαν το όνομά τους με τον Hulk εκτός από του δυο τιτάνες της Marvel είναι ο Ditko, o αγαπημένος μου Gil Kane και πάνω από άλλους ο σεναρίστας Peter David που έγραφε τον τίτλο για καμία 10ρια χρονάκια. Αξίζει να σημειωθεί η έκδοση του 1977 των εννέα τευχών της σειράς Rampaging Hulk πολλές ιστορίες από την οποία δημοσιεύτηκαν και στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα ο Χουλκ έφθασε το 1977 από την Καμπανάς φυσικά. Το Νο 1 ξεκινά από το πρώτο τεύχος της δεύτερης αμερικάνικης έκδοσης ,το 102 του 1968 , αν και φέρει το εξώφυλλο του αμερικάνικου 106!! Αντίστοιχα τα ελληνικά τεύχη 2,3,4,5,6,7 έχουν τα πρωτότυπα εξώφυλλα των 107,149,162,163,164,165!... Ως δεύτερη ιστορία στο Χουλκ είχε επιλεγεί η σειρά Nova (v1/1976) με το πρώτο τεύχος σχεδιασμένο από τον John Buscema. Εκπληκτική ιστορία κατά τη γνώμη μου. Aπό τις παραπάνω από 30 σειρές που παρουσιάστηκαν στα Μαρβελ της Καμπανά αυτή ήταν (μαζί με τον Μόρμπιους) η αγαπημένη μου (και η Satana, και η Satana) H έκδοση του Χουλκ κράτησε κατά τα φαινόμενα 18 τεύχη. Παρατηρήσεις: Σε σχέση με το εξώφυλλο 18 που εμφανίζει τον Wolverine (Snikt!) πρέπει να πω πως ναι μεν ο Wolverine εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σειρά του Incredible Hulk (τεύχη 180-181) αλλά δεν είναι αυτό κάποιο από τα δυο πρωτότυπα εξώφυλλα (180-181). Για την ακρίβεια δεν ξέρω από που κρατάει η σκούφια του εξωφύλλου αυτού. Σκαναρισμένα ενδεικτικά τεύχη θα βρειτε, ΕΔΩ. Κυκλοφόρησαν και τόμοι με την ονομασία "Κλασικά Κόμικς Χουλκ" Από πέρυσι ξεκίνησε το storyline Planet Hulk που κατά τη γνώμη μου είναι η κορυφαία ιστορία του Χουλκ όλων των εποχών και η οποία μετεξελίχθηκε στο event αυτού του καλοκαιριού, το World War Hulk! Από τις υπόλοιπες σειρές Hulk συνιστώ ανεπιφύλακτα το Incredible Hulk - the end, ένα one-shot το οποίο εξελίσσεται 200 χρόνια στο μέλλον με έναν γηραλέο τυφλό Hulk μοναδικό επιζήσαντα του πλανήτη. Ακόμα το Future Imperfect , μινι 2 τευχών, με τον Hulk να μάχεται μια εναλλακτική μελλοντική πολεμοχαρή εκδοχή του. Επίσης το Hulk-Grey , μια μίνι σειρά 6 τευχών που μας ξαναλέει το origin του χαρακτήρα. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους : Spidy, comicorange.gr, crc & GreekComicFan

Κολλησατε σε πιστα; Δεν μπορειτε να βγαλετε το τελευταιο boss; Σας ξεφυγε καποιο κλειδι μπορειτε να ανοιξετε την πορτα για την επομενη πιστα; Χασατε την κρυμενη σκηνη στο DVD της αγαπημενης σας ταινιας; Κανενα προβλημα........η λυση ειναι Τερζο και Cheats!!!! Το Cheats ειναι ετησιος οδηγος με κολπα και τεχνικες, για ολα τα video games και για ολες τις κονσολες, που παρουσιαστηκαν μεσα απο τις σελιδες του περιοδικου GAMES. Editorial του Umberto Grelloni πρωτο και δευτερο τεχος αντιστοιχα.... Οι συντελεστες της εκδοσης.... Και επειδη η εκδοση ηταν Τερζο, οριστε και μερικα παπακια...

@alexoni97 Θα το τσεκάρω με την πρώτη ευκαιρία και θα ενημερώσω με συνοπτικές.

Τι κοινό έχουν οι ιστορίες του Κάφκα, του Μπάροουζ, του Μπρετόν, του Τζόις, του Καρυωτάκη; Και πώς είναι δυνατόν να εικονοποιηθούν τα γραπτά αυτών των συγγραφέων; Ο Γιώργος Τραγάκης, ένας από τους εμπειρότερους σύγχρονους Έλληνες δημιουργούς, το επιχειρεί με αριστοτεχνικό τρόπο συνθέτοντας μια μοναδική συλλογή από «Παράξενες Ιστορίες». Που συμπληρώνονται ιδανικά με πολλές δικές του, εξίσου «παράξενες», ιστορίες. ● Στις «Παράξενες Ιστορίες» σου κυριαρχούν ο θάνατος, ο εφιάλτης, η απελπισία. Πρόσωπα ανέκφραστα περιφέρουν την αβάσταχτη μοναξιά τους σε έναν μη γραμμικό χρόνο, σε τοπία σκοτεινά, μεταφυσικά, σιωπηλά και ταυτόχρονα τρομακτικά. Ποια ήταν η αφορμή γι’ αυτές τις «Παράξενες Ιστορίες»; Κάποια στιγμή, νομίζω τον χειμώνα του 2009, σκέφτηκα να κάνω μια κόμικς αυτοέκδοση βασισμένη σε κείμενα λογοτεχνών που δεν έγραφαν ιστορίες με συμβατικό τρόπο, δεν υπήρχε ο καλός και ο κακός, είχαν κάτι αποσπασματικό, η γλώσσα δεν υποδείκνυε μια συγκεκριμένη εικονογράφηση και το εσωτερικό στοιχείο ήταν ανώτερο από το φαινομενικό. Λέει ο Βόνεγκατ κάπου «να μη φοβάστε να αρχίσετε μια ιστορία από το τέλος επειδή χαλάει την έκπληξη» και μου έδωσε την ιδέα ότι το θέμα θα μπορούσε να είναι ο θάνατος, το οριστικό και αμετάκλητο τέλος και ταυτόχρονα την πρόκληση στο ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια με μια τέτοια αρχή. ● Χρησιμοποιείς κείμενα του Κάφκα, του Τζόις, του Μπάροουζ, του Μπρετόν αλλά και του Καρυωτάκη, του Λαπαθιώτη, του Γονατά. Οι περισσότερες ιστορίες, που δεν είναι μάλιστα από τις πιο δημοφιλείς και γνωστές των συγκεκριμένων συγγραφέων, φαντάζομαι πως αποτελούν μεγάλη πρόκληση για όποιον επιχειρήσει να τους δώσει εικόνα και χρώμα. Δεν αισθάνθηκες κάποια ανασφάλεια, κάποιο δέος όταν αποπειράθηκες κάτι τέτοιο πρώτη φορά; Καθώς το μεγαλύτερο μέρος της σοβαρής λογοτεχνίας έχει δύο βασικά θέματα, τον έρωτα και τον θάνατο, ήταν εύκολο να διαλέξω τα πρώτα βήματα, που ήταν το «Καύκαλο» του Καρυωτάκη, το «Όνειρο» του Κάφκα και ένα απόσπασμα απ’ τον «Άδη» του Τζόις. Επειδή το κόστος της αυτοέκδοσης ήταν μεγάλο για μένα, η απόφαση να γίνουν οι ιστορίες ασπρόμαυρες ήταν αυτονόητη. Ενόσω δούλευα τις πρώτες ιστορίες συνάντησα ένα βράδυ τον Γιάννη Καλαϊτζή σε μια επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη κι όταν με ρώτησε τι φτιάχνω, άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και είπε «επιτέλους, βρε παιδί μου, τόσα υπέροχα κείμενα έχουμε, μπράβο, συνέχισε». Με παρότρυνε να τα στείλω στον Άγγελο Μαστοράκη, που τότε ήταν διευθυντής του «9» της «Ελευθεροτυπίας», και τον γνώριζα από το '87, όταν μας είχε συστήσει ο Βάσος Γεώργας ένα ήσυχο μεσημέρι στα Εξάρχεια. Ο Άγγελος ενθουσιάστηκε όταν είδε τις πρώτες ιστορίες και μου είπε εκείνο το αξέχαστο «Θα δημοσιεύσω οτιδήποτε κάνεις» ενώ με πληροφόρησε ότι θα μπορούσα να έχω χρώμα αν το θέλω και δεν υπήρχε περιορισμός σ’ αυτό. ● Με ποιο μηχανισμό κατόρθωσες να ταιριάξεις τα κείμενα των εμβληματικών αυτών συγγραφέων με τρόπο που να δημιουργούν ένα ενιαίο και αρμονικό σύνολο; Και πώς ανάμεσα στις ιστορίες τους τοποθέτησες τις δικές σου εξίσου αρμονικά; Μία από αυτές, μάλιστα, είναι η «Στρατιά», ένα ιδιότυπο «μάθημα ιστορίας» για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Μικρασιατική Καταστροφή… Οι ιστορίες έδιναν η μία στην άλλη τη σκυτάλη μ’ έναν «παράξενο» τρόπο. Ο θάνατος, ας πούμε, φλερτάριζε με το όνειρο και οι δυο έννοιες είχαν την υπόσταση και τα χαρακτηριστικά του εικοστού αιώνα. Ο εικοστός αιώνας βρίθει από ένα χάος ιστοριών που πολλές είναι σχεδόν άγνωστες και παραγκωνισμένες. Η Ιστορία, η πολιτικοκοινωνική ιστορία, είναι από πού θα την πιάσεις και με ποια ηθική θα αξιολογήσεις τη σημασία της. Δίπλα στη φωνή της Ιστορίας βρίσκεται και η φωνή της ποίησης και της λογοτεχνίας και δίπλα απ’ αυτήν, κάπου εκεί κοντά, η φωνή του μικρού ανθρώπου και έτσι πήρα το θάρρος να βάλω τις δικές μου «ιστορίες» μαζί μ’ αυτές των ιερών τεράτων. Ήταν βασισμένες σε παλιές ιδέες που εξακολουθούσαν να γυροφέρνουν μέσα μου, όχι τόσο με την ιδέα της εμμονής, όσο σαν μια προσωπική διαπίστωση που έπρεπε να ειπωθεί. ● Στον πρόλογό σου αναφέρεις ότι μέρος των ιστοριών σου δημιουργήθηκαν παράλληλα με την πολύπλευρη κρίση, οικονομική και όχι μόνο, στη χώρα μας. Μια κρίση που δημιούργησε μια εφιαλτικά σουρεαλιστική πραγματικότητα, η οποία εντέλει έγινε τρόπος ζωής. Τι ρόλο, πράγματι, έπαιξε η πολιτική και οικονομική πραγματικότητα στα έργα σου; Όσο οι έννοιες έδιναν η μία τη θέση της στην άλλη, όσο διαρκούσε αυτό το παιχνίδι της μεταμόρφωσης της σκέψης, έμοιαζε σαν το όλο εγχείρημα να λειτουργούσε και καθώς η κρίση, κοινωνική και οικονομική, χτυπούσε την Ελλάδα, φαινόταν να επαληθεύεται. Δεν υπήρχε κάτι προφητικό σ’ όλα αυτά, υπήρχε απλά μια λογική, σχεδόν μαθηματική, που οδηγούσε σε ανάλογα συμπεράσματα. Ταυτόχρονα με κινητήρια δύναμη τα κείμενα και την εναλλαγή των ιδεών συνέβαινε και η εναλλαγή της εικονοποίησής τους. Σουρεαλιστικές ιδέες, όνειρα και φαντασία με ξέβραζαν σ’ έναν ολοένα και πιο έντονο ρεαλισμό, μια πραγματικότητα, ένα κομμάτι της αλήθειας όπου αντικρίζεις τον άνθρωπο με όλα όσα κουβαλάει, ακόμα και με τα πιο περίεργα και ανεξήγητα... ● Τις ιστορίες σου συμπληρώνει ένας οιονεί επίλογος, μια συλλογή σχεδίων που τιτλοφορείς «Πινακοθήκη». Αποτελεί κάτι σαν «συμπέρασμα»; Σαν εικονογραφικό συμπλήρωμα; Ασχολιόμουν με τις ιστορίες αυτές μέχρι την παύση του «9» και όσες έμειναν αδημοσίευτες, τυπώθηκαν στον τόμο των «Παράξενων Ιστοριών». Η «Πινακοθήκη», κι αυτή μέσα στην επακόλουθη ανεξαρτησία της, συγγενεύει με αυτό το υλικό, είναι η «φυσική» του συνέχεια και καταλαβαίνω ότι δεν κλείνει μ’ ένα τέλος όλα όσα πρεσβεύει αυτή η συλλογή. ● Αν και είσαι ένας από τους παλαιότερους και εμπειρότερους Έλληνες δημιουργούς, είχαμε πολύ καιρό να δούμε κάποια δουλειά σου σε έκδοση μέχρι τις «Παράξενες Ιστορίες». Τώρα που έκλεισε αυτός ο κύκλος πώς προχωράς; Τους τελευταίους μήνες δουλεύω σε δύο εγχειρήματα. Το ένα είναι το γράψιμο. Είναι ένα είδος εσωτερικού μονολόγου αλλά ενίοτε «σκάνε» μικρές ιστορίες, πιο αφηγηματικές, όχι τόσο συμβατικές στη γλώσσα σαν κανονικά διηγήματα, αλλά αρκετά συγκροτημένες. Το δεύτερο είναι η ζωγραφική. Αν θα ενωθούν κάποια στιγμή, δεν ξέρω ακόμα. Είναι έργα σε εξέλιξη. ● Με την εμπειρία σου και τη συμμετοχή σου σε πολλά συλλογικά και εκδοτικά εγχειρήματα κατά το παρελθόν, πώς βλέπεις σήμερα την κατάσταση των ελληνικών κόμικς; Και ποια είναι η θέση σου σ’ αυτή τη σκηνή που όλο μεγαλώνει; Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για την «κατάσταση» των ελληνικών κόμικς, γιατί κατά πολύ είναι κάτι που έβλεπα απ’ την αρχή τελείως υποκειμενικά. Το έβλεπα σαν μια μορφή τέχνης που ήθελε αφοσίωση, σεβασμό και τόλμη. Τα πρώτα χρόνια δεν τολμούσα να πω ότι είμαι ζωγράφος (ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι) και το θέμα της δημοσίευσης ενός έργου ήταν κάτι ιερό – πόσο μάλλον η έκδοση ενός προσωπικού βιβλίου. Το σχέδιο έπρεπε να είναι κάτι περισσότερο από σταθερό και ευκολοανάγνωστο στυλ για τη διάρκεια μιας ιστορίας και η αφήγηση (εδώ θα θυμηθώ τον Μαστοράκη πάλι) έπρεπε να είχε κάτι να πει. Υπάρχει ένας προσωπικός αγώνας με οποιαδήποτε τέχνη κι αν ασχοληθείς και ένας ακόμα που έχει να κάνει με την κοινωνικοποίηση του έργου σου. Προσωπικά τον δεύτερο εγώ τον παραμερίζω συχνά. Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι που να συμπορεύονται έναν καλλιτεχνικό δρόμο αναζήτησης. Μπορεί να υπάρξουν παραγγελίες, προσκλήσεις για συμμετοχές, ομαδικές εκθέσεις αλλά σπάνια λειτουργούν. Γενικώς τα πράγματα είναι μπερδεμένα. Ας πούμε, καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί ασχολούνται μαζί μου άνθρωποι που γουστάρουν υπερηρωικά κόμικς ή κάποιοι που απεχθάνονται την ποίηση. Δεν ξέρω, μπορεί να περίμεναν κάτι άλλο από μένα και τους απογοήτευσα. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι δεν αισθάνομαι κομμάτι αυτού που λέγεται – πρόχειρα φοβάμαι – ελληνικά κόμικς και επειδή συχνά-πυκνά οι εκδόσεις που προκύπτουν απ’ τον «χώρο» είναι επιφανειακές, υποκριτικές ή εξ επί τούτου λογοτεχνικές ή μοντέρνες, δεν έχουν πραγματικά απήχηση. Δεν είναι ότι ο κόσμος πρέπει να εκπαιδευτεί σαν αναγνώστης των κόμικς, οι αναγνώστες είναι μια χαρά, και Σοπενχάουερ διαβάζουν και Θορό διαβάζουν και Σκαρίμπα και Αντόρνο. Εμείς πρέπει να διαβούμε το χάσμα... Και το σχετικό link...

Κι όμως όχι, από τον προηγούμενο τόμο #30 το χαρτί του εξωφύλλου και του οπισθόφυλλου έγινε λίγο πιο μαλακό και πιο γυαλιστερό ( φαίνεται καλύτερα η διαφορά στο εσώφυλλο).

Πολύ δυσάρεστο νέο να κλείνει ένα έντυπο μέσο, τον τελευταίο χρόνο η συνεργασία με την οξύ έδωσε πολλούς και καλούς τίτλους μακάρι πάντως να μην είναι οριστικό. Ελπίζω και λογικά θα βρεθεί κάποιο μέσο για τα δύο περιοδικά All about History και How it works.

Φίλε @Retroplaymo γνωρίζουμε μήπως από ποιο τεύχος και σε ποια σελίδα βρίσκονται οι διαφημίσεις που ανέβασες πιο πάνω;; Ωραίο εύρημα!

Αγαπητοί φίλες και φίλοι, σας κοινοποιώ τη συνέντευξη που μου παραχώρησε σήμερα ο καλλιτέχνης της σειράς Roy of the Rovers. David Sque Ελπίζω να τη βρείτε ενδιαφέρουσα David Sque: «I learned that Greeks would give you the shirt off of their back if you need it!!!» Iconic “Roy of the Rovers” football comic series artist David Sque, has made us a great honor responding to the following questions. (An Interview to Nikos Nikolaidis) Dear David, Hi Nikos, It’s always a pleasure to contact you, so many thanks for this interview! It is my pleasure too! Before involving with the “Roy of the Rovers” stuff, you had been doing a lot of good work, drawing the Fred Baker’s “Martin’s Marvellous Mini” comic series in “Tiger” (1971 – 1975), a story which is very popular in Greece, too. How would you describe that experience? I started ‘Martin’s Marvelous Mini’ and it was great to create all the characters. Martin was a younger version of me, hence the Red hair! It was great to draw their adventures in ‘George’!! Who proposed you to be the artist of “RotR” series replacing Yvonne Hutton (r-i-p) in autumn 1975, was he “Tiger’s” editor Barrie Tomlinson or Derek Birnage? I was drawing MMM when I was on the phone to Barrie and I asked: “ Do you have anyone to take over ROTR yet?” He said: “No, and we are in trouble!” I said: “Well, I’ll stand in till you find someone?” He said: “You are motor racing not football!!” I said: “I can draw figures. I’ll just put them in football kit!” He said: “OK, we’ll give it a try.” After about six weeks of doing both stories I was exhausted and asked Barrie if he had found someone yet as I wanted to stop doing Roy. He said: “No no, we like the way you are doing Roy and we are putting ROTR into Colour and dropping MMM back to Black & White!” So, I stayed with the money and continued with Roy. The rest is history! I’ve read that your general interest about soccer was -like Joe Colquhoun’s one- rather poor at the beginning. Finally, has Roy Race managed to make you a keen football fan? No. I loved playing Football at school but not watching it. My Sports are Motor racing and Golf and, in the 70’s, there was a lot of trouble at football matches in the UK. Being patriotic I watch England play in the World Cup and it was great when Roy played for England! Has anyone of previous “RotR” artists (maybe Paul Trevillion or Yvonne) influenced you? Again, no. I had to copy Yvonne’s style when I first started but, when the story became mine, I slowly changed to my style and gave Roy my hair style! I was big fan of Barry Mitchell’s work and nicked some of his way of drawing things. How many hours did you need to present a full-colored (3 or 2 paged) episode of “RotR” story? Whether I was just doing the 2 Centre pages or the Cover and back page as well, it still had to be done in one week!!! What is your opinion about Tom Tully’s (r-i-p) scripts? His stories were excellent and a pleasure to illustrate. Name some real persons (not fictional characters) appeared in “RotR” storyline during all those eleven years (1975 – 1986), you were the main illustrator. There were a lot of ‘Guest’ appearances by celebrities because Barrie used my ability to draw ‘Likenesses’. Emlyn Hughes was a lovely guy but I loved working with Spandau Ballet the most. What is your favorite era in “RotR” story? I was at my best during the early 80’s and I think my favourite story line was ‘Who shot Roy!’ What do you think about the relaunched “RotR” series by “Rebellion Publishing”? I think it is wonderful that a new generation can enjoy Roy’s exploits. I am not a fan of the ‘Cartoony’ style of the modern artwork but they have asked me to do some more of their stories which I will do more in my style. Thirty four very years after your last “RotR” pictures in “Roy of the Rovers” comic (August 1986), you returned nowadays with an excellent artwork for “RotR Summer Special 2020” edition, titled “The Old School”, by Rob Williams. How difficult was (or was not) for you to follow (or deal with) the new -more cartoon than comic, I believe- style of the series? I really enjoyed doing it and am looking forward to doing some more. I had to work out a compromise between my, traditional style and the new approach. Basically, I drew the new versions of the classic characters in my style which seems to have gone down well. Can you please recall some other football artwork you’ve made? After I finished my work on Roy in 1986 I went on to do a brilliant series in the ROTR magazine called ‘Story of a Star’ in which I illustrated the life stories of famous footballers. These included Gary Lineaker, Kevin Keegan, Kenny Dalglish etc. This was full type illustrations with no Black line. I am very proud of my work on this series. Then I went on to do a daily football strip in the English newspaper called ‘The Mirror’ with Barrie Tomlinson writing the script. Three years ago, I finished illustrating a Graphic novel entitled ‘The Invincibles’ which is the story of how Football began in England and the history of Preston North End Football Club and the football league. Available on Amazon. You can check out my work that I have done over the years on my website: Google: David Sque Illustrations. How many times have you been in Greece? In the 60’s and the 70’s I went to my beloved Greece at least 9 times! In the days when you could smash plates to show you appreciated a ‘live’ performer!! The first time went I made friends with a Greek guy called Leon who to took me to dinner at a restaurant on the coast road South of Athens, It was owned by Mikis Theodorakis who was playing live and performing the music from ‘Zorba the Greek’ and I was introduced to him as he was a friend of Leon’s. I have been to Crete, Rhodes, Mykonos, Corfu but, my favourite place was Skiathos. This was in the days before they were overrun and spoilt by too many tourists??!! Of course I loved Nana Mouskouri !!! Especially her song ‘Try to Remember’. I remember going to a roof top restaurant in Piraeus with my girlfriend at the time and sitting under the Moon and Stars and having a TWENTY FOUR course meal which it was famous for!!! What do you think about Greek people? Don’t get me started on all my wonderful memories of the most hospitable people in the World or I will be here for days!!! In those days the older generation loved the English people and their hero was Churchill as we helped the Greeks to drive the Nazis (The ‘Bosh’ as they called them) out of Greece during the War. I remember my friend Bernie and I drove down in my car from England and we camped on a deserted beach near a village just north of Athens. We went ‘Snorkelling’ and I harpooned an Octopus! We took it into the village and a Taverna owner offered to cook it for us for free. Outside we drank Ouzo and made friends with people there. One said: ‘Tomorrow you come to my house for dinner’ Then another said: ‘On Thursday you come to my house’ then another said: ‘And on Friday you come to my house and eat my wife’s Mousaka!’!!! Amazing! On the drive into Athens I stopped to ask a young guy for directions to a certain place. He came round and got into the car. He took us 5 kilometers to the place we wanted then got out with smile and walked back??!!! I always went to Greece in September and never missed the ‘Wine Festivals’!!! I learned that Greeks would give you the shirt off of their back if you need it. I remember sitting outside a Taverna, on the beach, drinking Ouzo and watching the purple pink sunset with a new Greek friend I had just met and said: “This is heaven! You should advertise so that lots of people could come and enjoy this experience!” He said: “ No, no, no!” I said “Why?” He said: “We are a poor people and we couldn’t afford to entertain so many people!!” Ha haa!!! Are you going to visit Greece again? Hoping you do so, just let me know!!! I have it on my list of ‘to do’s’ after this Covid 19 has been sorted??!! I wish you all the best! I wish you and yours all the best too. Your friend, Stay safe my friend Nikos Nikolaidis David ;o) Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη στα ελληνικά, από ΕΔΩ.

Συμπληρώθηκε το καρέ

Από τις ενδείξεις (πιστεύω ότι μπορώ να καταλάβω την γνησιότητα) είναι κανονικό το τεύχος... Επισυνάπτω το εσώφυλλο