Αίθουσα Νικητών

Αλλη μια ωραία και παραγωγική μέρα έφτασε στο τέλος για μένα. Αυτά από μόναστηρακι και Facebook. Και αυτά από λέσχη.

Καλό Μήνα! Αυτά αγόρασα το τελευταίο 2μηνο... όλα ενδιαφέροντα. Είναι και κάποια άλλα, τα έχω δανείσει όμως.

Μπήκε ο Αύγουστος Έχει και το δεύτερο εξώφυλλο του Μίκυ Μαλτέζε Μαγικός Αυλητής, ιστορία που έχει ήδη βγει 3 φορές και τώρα τέταρτη + είναι 8 σελιδη

Εξώφυλλο & Οπισθόφυλλο τόμου 30 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Εξώφυλλο/οπισθόφυλλο 2ου μέρους. Μεταφέρθηκαν στη βάση

Το τελευταίο ΚΟΜΙΞ του Καλοκαιριού κυκλοφόρησε επίσημα εχθές αν και το δικό μου αντίτυπο το έχω από προχθές. Το εξώφυλλο κοσμεί η πιο αγαπημένη παρέας στο κινηματογράφο και την τηλεόραση. Εξώφυλλο (ΟΥΓΚ!) Εφτά (7) ιστορίες στο εν λόγω τεύχος. Πρώτη ξέρουμε ότι είναι σίγουρο δεκάρι... Οι υπόλοιπες έξι (6); "Και οι επτά -μείον τέσσερις καμπαλέρος ήταν υπέροχοι." Τα τρία ανιψάκια προκειμένου να τονώσουν το ηθικό του θείους και κηδεμόνα τους στέλνουν γράμματα στους παλιούς καλούς τους φίλους. Εντυπώσεις. Αυτό που είπε ο @Manitou άνωθεν!!! "Η μάχη με τα χέλια." Ο Ντόναλντ αρνείται να καταλάβει ότι νερό και ηλεκτρισμός κάνουν έναν επιτυχή συνδυασμό που είναι ατυχής για τον ίδιο. Εντυπώσεις. Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα σε μία περιπέτεια εξωτικού τύπου. Θαυμάζουμε μόνο την επιμονή του παπιού μας αι την περηφάνια της μάνας του που βγήκε ίδιος εκείνη!!! "Ο Ιπτάμενος Σούπερ ήρωας." Ο Ντόναλντ γίνεται υπερήρωας ,λες και δεν είναι ήδη, και καταστρέφει την Λιμνούπολη. Εντυπώσεις. Αρκετές μυστικές ταυτότητες έχει αυτό ο ήρωας. Δε χρειάζεται και άλλη. Και αν η ιστορία αποπειράται να αποδώσει φόρο τιμής στις ιστορίες του Σούπερ Σνούπερ βρίσκει τοίχο. Όχι ότι δε διαβάζεται πάντως... "Το μικρό σπίτι στο ακρογιάλι." Κροίσος πουλάει το μικρό του σπίτι στο λιβάδι συγγνώμη ακρογιάλι. Γνωστοί κροίσοι μάχονται για αυτό. Εντυπώσεις. Όσο και αν λατρεύω τον Σκληρόκαρδο και τον θεωρώ πιο αξιόλογο αντίπαλό για τον Σκρούτζ δε ταιριάζει με τίποτα στο περιβάλλον της Λιμνούπολης. "Το σούρουπο των βαμπίρ." Το σπίτι του Τζόουνς γίνεται πλατώ και ο Ντόναλντ χρησιμοποιεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να μετοικίσει το συνεργείο στο δικό του. Εντυπώσεις. Αποτυχημένη απόπειρα γνωστής σειράς βιβλίων και ταινιών. Και ένας Τζόουνς σχεδιαστικά αγνώριστος. "Καλλιτέχνης μαστροχαλαστής." Ο Ντόναλντ βγαίνει στο σεργιάνι και χαλάει πράγματα προκειμένου να τα επισκευάσει. Εντυπώσεις. Η εύθραυστη δεξιοτεχνία του Ντόναλντ παραείναι εύθραυστη σε αυτή την ιστορία. "Μία αφιέρωση ανά άτομο." Ο Τζούνιορ και Σπιν προσπαθούν να πάρουν αφιερώσεις από τον αγαπημένο τους σχεδιαστή για τους ίδιους και τους φίλους τους. Εντυπώσεις. Διαβάστε οποιαδήποτε άλλη ιστορία από το σύμπαν του Τζούνιορ εκτός από αυτή. Κλείνοντας... Μέτριο τεύχος που είχε και τις καλές στιγμές και μία άριστη!!! 6.8/10.... Κουίζ προς τους ηρω'ι'κούς αναγνώστες που θα αγοράσουν και θα διαβάσουν το τεύχος. Τι κοινό έχει η ιστορία του Κένο με τη δεύτερη;

Στον δικό μου οι τρεις πρώτες σελίδες ήταν απλά λίγο τσακισμένες.

Φυσούσε αέρα ποιότητας την ώρα που σκανάριζε.

Ας μαζέψω κι εγώ τα κομμάτια μου... Με έχουν καλύψει όλοι οι φίλοι στις προηγούμενες σελίδες... Απλά να αναφέρω κι εγώ τη συνάντησή μου με τον Κοσμοναύτη... Μέχρι τώρα έβλεπα τα εξώφυλλα του Σκαθαριου αλλά και του Σκορπιού, με τη φιγούρα του άντρα-δύτη (συγχωρήστε με, έτσι τον έβλεπα) και το avatar του leonidio, και δε μου πολυάρεσε (συγχωρήστε τον αμαρτωλό)... Διαβάζοντας πολύ καλές κριτικές εδώ κι εκεί, κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι "καλό", αλλά δεν είχα δώσει προτεραιότητα να το διαβάσω, καθώς δεν είχα όλα τα τεύχη του Σκορπιού και δεν είχα μπει και στη διαδικασία να αποκτήσω τους τόμους της Jemma (δυστυχώς)... Πρόσφατα λοιπόν, απόκτησα τους 9 τόμους του Σκορπιού και εκεί είχα την πρώτη μου επαφή.... Περιττό να πω ότι διάβασα μονορούφι όλη την ιστορία και έμεινα με το περιοδικό στο χέρι. Επόμενο βήμα ήταν να αναζητήσω τους τόμους αυτούς, αφού "ήθελα κι άλλο"... Δυστυχώς ο πρώτος τόμος είναι εξαντλημένος και έτσι συμβιβάστηκα με τον δεύτερο... Ευτυχώς δεν έχασα μέρος της ιστορίας αφού ξεκινάει πριν τελειώσει στο 28ο τεύχος του Σκορπιού... Διάβασα τον δεύτερο τόμο σε 2-3 ώρες... Για το σενάριο δεν υπάρχουν λόγια και νομίζω δεν θα υπήρχε καλύτερο σχέδιο να το συνοδεύσει, το οποίο μπορώ να περιγράψω με μία μόνο λέξη: τραχύ! Η ανάγνωση του κόμικ, σε συνδυασμό με το κάτι παραπάνω από εξαιρετικό, άρθρο στο τέλος, σου ανοίγει τα μάτια, αν δεν είσαι ήδη υποψιασμένος, ακόμα και σε γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα, τώρα, τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές... Φυσικά και έχει τρωτά σημεία, όμως θεωρώ ότι είναι πολύ λίγα έως ελάχιστα και δεν φαίνονται καν, λόγω της μεγαλειότητας αυτού του έργου. Αν κάτι μου χτύπησε άσχημα, το οποίο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι ο τίτλος... Εντυπωσιακός και πιασάρικος, δε λέω, αλλά δεν έχει σχέση με το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας που διαβάζουμε... (Αυτό έπρεπε να το βγάλω από μέσα μου).... Διαβάστε το χθές, και δε χρειάζεται να αφεθείτε στη μαγεία του... Θα γαντζωθεί το ίδιο από τη ραχοκοκαλιά σας και θα σας παρασύρει στην άβυσσό του, με σκοπό να σας τρομάξει και να σας αφυπνίσει. Αν πάλι δε σας αφυπνίσει, θα έχετε απολαύσει μια καταπληκτική ιστορία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας! 10/10!!!

Τελευταίες αγορές από Public και Πρωτοπορία, το Kick-Ass το αγόρασα μεταχειρισμένο σε πολύ κατάσταση.

Συνεχίζονται οι προσφορές στα DC στην Zavvi. Συγκεκριμένα τρέχει ταυτόχρονα προσφορά για 5 graphic novels στις 15 λίρες ή 10 στις 25 λίρες. Επίσης έχει ανανεώσει την λίστα, νομίζω υπάρχουν τίτλοι που δεν είχαν εμφανιστεί στις άλλες 2 προσφορές. Προσωπικά σκέφτομαι να παραγγείλω 5 graphic novels παρόλο που το 10 συμφέρει πολύ παραπάνω, γιατί φοβάμαι μετά θα καταλήξω να αγοράζω τίτλους που μπορώ να τους βρω εύκολα σε πιο περιποιημένες και γεμάτες εκδόσεις με παραπάνω τεύχη.

Τεύχος που βγαίνει 29 Αυγούστου, σχετικά κατακαλόκαιρος με κλειστά σχολεία, και αντί να βάλλουν καμιά ιστοριάρα όπως το Γράμμα από το Σπίτι ή το Αφιερωμένο εξαιρετικά, εφόσον στοχεύουν τους νέους αναγνώστες, πάνε και βάζουν την 8σέλιδη ως κεντρική που την έβγαλαν και πριν 4 χρόνια και πολύ πιθανό να την έχουν ήδη ακόμα και οι νέοι αναγνώστες. Απλά τι να πω, δεν την περίμενα τόσο νωρίς και σε αυτό το το timing... Όσο για το μαύριο πλαίσιο τι να πεις, απλά χαλάει τα όμορφα εξώφυλλα.

Έχε το νου σου στο eshop της ΛΕΦΙΚ (στο πάνω μέρος της σελίδας στο μενού με τις καρτέλες) και αν εμφανιστεί κάποιο, να το χτυπήσεις.

Ως σπαστικός και μανιακός ντεντέκτιβ βρήκα ένα τυπογραφικό λάθος στον τόμο,στο τέλος του τόμου στις πληροφορίες όπως θα δείτε και στην φωτογραφία παρακάτω μιλάει για τα πρώτα μέλη της ομάδας και στην πρώτη σειρά αντί για iron man γράφει ant man ενώ ακρίβώς από κάτω γράφει ant man και wasp, έχετε και εσείς αυτό το λαθάκι??? ασήμαντο δε αλλά να έχουμε να λέμε .

Ναι... Και όπως βλέπεις διαλέξανε μία που τόσο από άποψη σχεδίου όσο και από άποψη σεναρίου ταιριάζει ταμάμ με την κατρακύλα του περιοδικού. Φυσικά αν δε την είδες ακόμα καλύτερα...

1ο: Μίκυ Μάους 2ο: Κόμιξ 3ο: Super Μίκυ 4o:Ντόναλντ

Λοιπόν... Το πρώτο νομίζω κι εγω το Μίκυ μαους, παρότι τώρα δεν το παίρνω. Σε σχέση με παλιά, είναι τέλειο! Το δεύτερο πρέπει να είναι το κομιξ μόνο για τις κεντρικές οτυ. Το Ντόναλντ έχω σταματήσει να το παίρνω εδώ και χρόνια... Και το σούπερ Μίκυ το παίρνω συχνά, αλλά πάντα μέτριες ιστορίες.

Τι εννοείς ότι έχει όλα τα τεύχη; Μήπως έβγαλαν καινούριο περιοδικό και το δούμε στο περίπτερο τυχαία μια μέρα; Δεν μπορεί, κάτι έπρεπε να λείπει!

Εγώ φταίω? Αφού κουνήθηκε ο μπαγλαμάς, την ώρα που τον σκανάριζα!

Ρε συ! Πως το σκάναρες έτσι το εξώφυλλο?? Του έπεσε η ομπρέλα του πρασινοπούπουλου!

Ακόμα και στις ιστορίες του Ρόσα έχουν κάνει και άλλες φορές κακές επιλογές όσον αφορά τη σειρά τους Αυτό που με έχουν μάθει πλέον για το περιοδικό είναι πάντα να σκέφτομαι την χειρότερη εκδοχή γιατί αυτή θα έρθει Γενικά όποτε να την έβαζαν πλέον θα θεωρούνταν και κακή επιλογή και κακό timing. Για μένα θα έπρεπε να είναι απλά συμπληρωματική και τίποτα άλλο

Το έχω πει και αυτό ότι είναι χάλια χιλιάδες φορές από τότε που μπήκε το 2016 Μάλλον μπήκε για να δείξει την μαύρη εποχή που θα διανύσει το περιοδικό

Για 'μένα πάντως το χειρότερο δεν είναι οι ανατυπώσεις Ρόσα τόσο πολύ, όσο αυτό το τραγικό πλέον ΜΑΥΡΟ που επικρατεί τόοοσο καιρό στο ΚΟΜΙΞ. Ελπίζω να αλλάξει και αυτό από τη νέα χρονιά.

Παρά τις επανειλημμένες και χρονοβόρες προσπάθειές μου, δεν έχω καταφέρει να αποφανθώ οριστικά για τους καλλιτέχνες των συγκεκριμένων δειγμάτων της σειράς "Roy of the Rovers". Πολλοί οι πιθανοί δημιουργοί, ουδείς όμως 100% σίγουρος... Μήπως μπορείτε να βοηθήσετε??? Η ιστορία "The Team with the Secret Weapon" προέρχεται από το Tiger RotR Annual 1968

Μεταφέρθηκε στην ενότητα DETECTIVE GC αφού αφορά τους "ντετέκτιβ" της Κοινότητας

Στο Κέντρο Τύπου στο Ρέθυμνο ειχα ρωτήσει προ 20 μέρες μου είπε ότι γενικά πουλάει η σειρά, σίγουρα όμως(δική μου εκτίμηση) μία μικρή πτώση θα υπάρχει δεν μπορεί. Είμαστε και Νεο-Ελληνες ενθουσιαζόμαστε εύκολα και μετά τα παρατάμε(επίσης εύκολα).

Ούτε εγώ τρελάθηκα με τον cap... Πάντως ο αριθμός των τόμων έχει μειωθεί. Από 3-4 που έφερναν στα μαγαζιά, τώρα βλέπω 1-2. Το secret war ψιλοάργησα να το πάρω (πήγα Τρίτη για αναζήτηση) και τον πέτυχα στο 4ο μαγαζί που πήγα.

Γνώμη για το νέο τεύχος ΚΟΜΙΞ. Νομίζω ότι αρχίζει να γίνεται πιο καλό και βελτιώνεται. Ας δούμε τώρα, όμως όλες τις ιστορίες. Και οι επτά-μείον τέσσερις-καμπαλερος ήταν υπέροχοι. Ο Ντόναλντ έχει χάσει το χαμόγελό του και τα ανιψιά του προσπαθούν να του φτιάξουν την διάθεση. Μιά τέλεια περιπέτεια, ίσως και από τις καλύτερες του Ροσα. Θα παίρνε ένα 10/10 σίγουρα Η μάχη με τα χείλια Ο Ντόναλντ θέλει δωρεάν ρεύμα και προσπαθεί να πιάσει ηλεκτροφόρα χείλια. Μιά αρκετά καλή περιπέτεια, αλλά λίγο ανιαρή. Φυσικά, ο Ντόναλντ είναι γνωστό ότι θα τα κάνει θάλασσα. 6/10 Λυση του quiz του @Μενίγ Πουαγώ το ζώο που εμφανίζεται και στις δύο ιστορίες ειναι ο Υδροχοιρος. Αυοτ είναι το κοινό που έχουν οι δύο ιστορίες. Ο ιπτάμενος σούπερ ήρωας Ο Ντόναλντ γίνεται σούπερ ήρωας και ειναι αναμενόμενο ότι τα κάνει θάλασσα. Δεν μου άρεσε πολύ. 6/10. Το μικρό σπίτι στο ακρογιάλι. Όλοι οι κροισοι της Λιμνουπολης αγωνίζονται για το ποιος θα κερδίσει μια δημοπρασία. Καλούτσικη ιστορία με απρόβλεπτο φινάλε. 7/10. Το σούρουπο των Βαμπίρ. Μιά ταινία γυρίζεται στο σπίτι του Τζόουνς και φυσικά, ο Ντόναλντ προσπαθεί να την σαμποταρει. Δεν μου άρεσε και πολύ. Όχι ότι δεν διαβάζεται καθόλου. 5/10 Καλιτεχνης Μαστροχαλαστης. Ο Ντόναλντ προσπαθεί να βρει το κρυμμένο του ταλέντο στις επισκευές. Μου θυμίζει μια ιστορία του Μπαρκς, αλλά δεν θυμάμαι ποια. 5/10. Μια αφιέρωση ένα άτομο. Ο Τζούνιορ θέλει να πάρει πολλές αφιερώσεις από έναν διάσημο για αυτόν και τους φίλους του. Νομίζω ότι είναι η πρώτη ιστορία που μπαίνει σε κομιξ με Τζούνιορ. Μέτρια θα έλεγα, 6/10. Μ.Ο: 6,4 Ωραίο τεύχος Σίγουρα το 10 της πρώτης ιστορίας έσωσε το τεύχος. Ετοιμαστείτε τώρα για επόμενη ιστορία: Μαγικός Αυλητης

για μένα : Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ €45 αν δεν δοθούν και Τα Χαμένα Επεισόδια €40 (Υπογεγραμμένα από τον Don Rosa (χωρίς όνομα)) Editor’s Choice €1 το ένα 00 ΜΑΝΑΡΑ ΚΛΙΚ! ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ HC €10

Έχω την εντύπωση ότι πρώτη φορά μπαίνει variant εξώφυλλο στο ελληνικό Μίκυ Μάους...

Πρώτη φορά μπαίνει ιστορία του Τζούνιορ στο Κόμιξ?

Μίκυ Μάους (Καθημερινή) - €0,50 το τεύχος 2-35, Luthor (Azzarello) TPB (υπογεγραμμένο από Azzarello με όνομα Ανδρέας) €10 Sin Titulo HC €10 Scars TPB (Warren Ellis) €10 Limbo TPB (υπογεγραμμένο στον Ανδρέα από τον Dan Watters) €10 Αυτά για μένα. Θα είμαι κοντά στα Τρίκαλα 10-17 κανονίζουμε με pm.

Χαμένα επεισόδια για εμένα που τα ψάχνω καιρό, καλημέρα

Ωχ, αυτή είναι η θεματολογία του? Δεν μπορώ να πω ότι δεν απογοητεύτηκα! Όντως, οδυνηρό συμβάν, αλλά "χιλιοπαιγμένο"...

Δεν έχεις ούτε ιερό, ούτε όσιο!

Πιστεύω σχεδόν όλοι το έχουμε βαρεθεί αυτό το θέμα (αμερικάνικη προπαγάνδα). Αλλά λόγω της συλλογής θα ξοδέψω τσάμπα άλλα 10 ευρώ τα οποία προορίζονται για ένα κόμικ είτε της ΟΞΥ είτε της Anubis (εντάξει βάλε παραπάνω 5ε).

Μήπως πρέπει να σταματήσετε να γράφετε όπου να 'ναι, ότι να 'ναι; Εδώ είναι η παρουσίαση του Ετερνάουτα, αν θέλετε κουβεντούλα στη γενική συζήτηση. Εκτός αν θέλετε να αρχίσω να καθαρίζω (ρωτήστε τον germ, δεν το θέλετε....)

Κάνω μια πρόσθεση 2 τόμων Ρομάνο Σκάρπα που βρήκα: Οι Πηγές των Μογγόλων Ο Άνθρωπος από το Ούλα-Ούλα Και προσθέτω επίσης και κάτι που με κάνει να νιώθω σαν να πατάω το κουμπί για την ατομική βόμβα των αγγελιών κόμικς. Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ €45 Τα χαμένα Επεισόδια €40 Και τα δύο υπογεγραμμένα χωρίς όνομα από τον Don Rosa

Θα συμφωνήσω πως το Μίκυ Μάους είναι το καλύτερο και μπορώ να πω πως αυτήν την περίοδο έχει ανέβει. Ρεπόρτερ Γκούφυ, Δον Γκούφυ (που αν και δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο τουλάχιστον πρωτοτύπησε από τα συνηθισμένα), τευχάρα με Φαντομία και Σπαθί των Παγωτών, Απίθανοι και Φανταστικοί Φάκελοι (μια πολύ καλή ιστορία που όλοι περιμέναμε), τώρα Μαύρος Κεραυνός και τον Αύγουστο Μίκυ Μαλτέζε, γενικώς μας προσφέρει πολλά διαμαντάκια σε πολύ καλή τιμή. Αν έκανα κατάταξη όπως έκανε ο @Γλομπος , το Ντόναλντ θα το έβαζα δεύτερο που αν και δεν το πολυδιαβάζω συχνά, έχει τύχει να βρω μέσα του αρκετές όμορφες ιστορίες, ενώ το Κόμιξ με τις ανατυπώσεις που είναι ένας λόγο που πηγαίνει τόσο χαμηλά, μαζί με το Super Μίκυ που συνήθως οι ιστορίες του είναι δεκασέλιδες, ανάλαφρες που δίνουν δυο,τρία λεπτά χαλάρωση αλλά μέχρι εκεί, τελευταία.

Άσχετο, πολύ ωραία η διαφήμιση της Καθημερινής για το Μίκυ Μάους στο Κόμιξ του Ιουνίου (ναι εγώ τώρα τη είδα και επειδή δεν την είχε βάλει κανένας... )

Ως αμετανόητος φαν και των δύο σειρών είχα πάρει και αυτά τα κόμιξ που είχαν κυκλοφορήσει τα οποία πρέπει να είναι και ψιλοσπάνια. Τα οποία τίμια ήταν, διασκεδαστικά και απλά μια προέκταση του lore των σειρών. Ώσπου όταν πήγα φοιτητής η μάνα μου σε μία γενική εκκαθάριση έκανε το απονενοημένο διάβημα και τα μάζεψε και πέταξε όλα. Εκεί μέσα υπήρχαν κι άλλα διαμαντάκια αλλά αυτό είναι για άλλη φορά. Θλίψη κι οργή τα κυρίαρχα συναισθήματα και της το κρατάω ακόμα. Πείτε κι εσείς ανάλογες τραυματικές εμπειρίες.

Καλησπέρα.. Ενδιαφέρομαι για τα Alan Moore Swamp Thing TPB 1-6 €65 Μπορώ να μάθω όμως για ποια έκδοση μιλάμε? Είναι η σειρά SAGA OF SWAMP THING? https://www.amazon.com/Saga-Swamp-Thing-Book-1/dp/1401220835 Για περισσότερα φαντάζομαι σε πμ.. Ευχαριστώ εκ των προτέρων

@jimmy mcduck Αν γνωρίζουν κάποιοι, θα είναι οι τύποι στο boardgamegeek. Έχουν φόρουμ, απ' όσο γνωρίζω, που μπορείς να ρωτήσεις/ζητήσεις βοήθεια για οποιοδήποτε επιτραπέζιο. Αφού ήταν ποιοτικό ρε 'συ, επόμενο ήταν.

Αν παραβλέψεις αυτή την σκηνή, η ιστορία δεν σου αρέσει μέχρι στιγμής? Αν όχι, το δέχομαι, αλλά είναι κρίμα να αποτάσουμε μία ιστορία από ένα ατυχές (συμφωνώ) καρέ.

Ανοίγω περιχαρής τώρα το απόγευμα να ξεφυλλίσω τον νέο τόμο και στην μέση του περίπου, με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Το θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο λάθος/σφάλμα για μια τέτοια εκδοσή. Ακούω γνώμες, αν και μάλλον θα προβώ στην αγορά καινούργιου με συνοπτικές. p.s. Φαίνεται η ποιότητα από τα Disney είναι κολλητική!

Τα πρώτα χρόνια: O Steve Dillon γεννήθηκε το 1962 στο Λονδίνο και μεγάλωσε στο Luton του Bedfordshire. Ήταν ο μεγαλύτερος από τρία αδέλφια. Έχει μια αδελφή νεότερη κατά τρία χρόνια, τη Julie ενώ ο κατά εννέα χρόνια νεότερος αδελφός του είναι ο καρτουνίστας και costume designer Glyn Dillon. Κατά τη φοίτησή του στο γυμνάσιο Icknield, ο Dillon συνειδητοποίησε για πρώτη φορά τις δυνατότητές του ως σχεδιαστής κόμικς το 1975 κατά τη δημιουργία ενός σχολικού κόμικ με τίτλο Ultimate Sci Fi Adventures μαζί με τους φίλους του Neil Bailey & Paul Maho. Το πρώτο του στριπ σε αυτό το κόμικ ήταν το "The Space Vampire". Ακολούθησε η σειρά Escape from the Planet of the Apes. Δουλειές σε περιοδικά ως επαγγελματίας σχεδιαστής: Ξεκίνησε τη δουλειά του ως επαγγελματίας σχεδιαστής σε ηλικία μόλις 16 ετών. Ζωγράφισε την κεντρική ιστορία του πρώτου τεύχους του Hulk Weekly για τη Marvel UK σε ένα περιοδικό που δούλεψαν και αρκετοί άλλοι γνωστοί Βρετανοί σχεδιαστές όπως ο Dave Gibbons, o David Lloyd και ο Steve Parkhouse. Αργότερα ασχολήθηκε και με το στριπ Nick Fury. Τη δεκαετία του 80 σχεδίαζε και για το περιοδικό Warrior, καθώς και για το Doctor Who Magazine όπου δημιούργησε τον χαρακτήρα του Abslom Daak και φυσικά για το θρυλικό βρετανικό περιοδικό 2000 AD. Το περιοδικό Deadline: To 1988 μαζί με τον Brett Ewins, γνωστό για τις δουλειές του στο Judge Dredd και Rogue Trooper του 2000 AD, αποφασίζουν να δημιουργήσουν το περιοδικό Deadline. Το Deadline κυκλοφόρησε για εφτά χρόνια, μέχρι το 1995 και θεωρείται ορόσημο για την βρετανική underground και εναλλακτική κόμικ σκηνή. Στόχος του ήταν να υποστηρίξει νέους, underground καλλιτέχνες όπως ο Jamie Hewlett (γνωστός για τη δουλειά του στο κομμάτι artworks, design και visuals του συγκροτήματος Gorillaz), αλλά και στην υποστήριξη συγκροτημάτων όπως οι Blur και οι The Senseless Things. Το περιοδικό βοήθησε πολύ να γνωρίσουν mainstream αναγνωρισιμότητα τα underground κόμικ και graphic novels του Ηνωμένου Βασιλείου και μπορεί να θεωρηθεί πρόδρομος για εκδόσεις όπως το Loaded και το Dazed and Confused, καθώς και η προώθηση του νεογέννητου Britpop μουσικού κινήματος της εποχής. Η γνωριμία του με τον Garth Ennis: Στα μέσα του 1989 γνωρίζει τον Garth Ennis και ο ένας θα βρει στο πρόσωπο του άλλου τον ιδανικό συνεργάτη και θα αποτελέσουν ένα εξαιρετικό δίδυμο με πολλές δουλειές στο ενεργητικό του. Ο Ennis θα πει για τη μέρα της γνωριμίας του με τον Dillon: «Αφού όλοι οι άλλοι είχαν λιποθυμήσει, κάτσαμε μέχρι το πρωί και ήπιαμε ένα μπουκάλι Jameson και μιλάγαμε για το τι θέλουμε να κάνουμε γύρω από τα κόμικ, τι σκεφτόμασταν να κάνουμε γύρω από τα κόμικ, ποιο ήταν το μέσο. Στο τέλος της συζήτησης θυμάμαι ότι υπήρχε ένα αμοιβαίο αίσθημα ότι “Ω ναι, εσύ είσαι αυτός που θέλω. Με καταλαβαίνεις” και αυτό επρόκειτο να επιβεβαιωθεί τα επόμενα χρόνια» Πρώτες δουλειές στη DC και Hellblazer: Σιγά σιγά ο Dillon αρχίζει και δουλεύει για αμερικάνικες εταιρείες και εν τέλει σχεδιάζει για όλες αρκετούς τίτλους. Το 1989 δουλεύει ως inker στα πρώτα έξι τεύχη του Skreemer, ενώ από 1990 έως το 1992 σχεδιάζει αρκετά τεύχη για το Animal Man. Συμμετέχει επίσης στο πρώτο τεύχος του The Atom Special το 1993 και το πέμπτο τεύχος του Legion Worlds. Αν και είχε δουλέψει με τον Ennis στο Judge Dredd, η πρώτη μεγάλη τους συνεργασία ξεκινάει στο τεύχος 49 του θρυλικού Hellblazer. Όσο το Hellblazer ήταν της DC, ο Dillon σχεδιάζει άλλα τρία τεύχη και συγκεκριμένα τα 57, 58 και 62. To Μάρτιο του 1993, το Hellblazer περνάει στο imprint της Vertigo με το 63ο τεύχος και μένει για αρκετά τεύχη ως σχεδιαστής στον τίτλο μέχρι το 1994, ενώ θα επιστρέψει το 2001 και το 2002 για λίγα τεύχη με συγγραφείς τον Brian Azzarello και τον Mike Carey καθώς και το 2004 για το τεύχος 200. Και εγένετο Preacher: Ήταν ζήτημα χρόνου οι Ennis και Dillon να δημιουργήσουν κάποιον πολύ μεγάλο τίτλο και το 1995 το δίδυμο δημιουργεί για τη Vertigo το Preacher. Η ιστορία αφορά τον ιεροκήρυκα Jesse Custer, ο οποίος κατά λάθος κυριεύεται από το Genesis, ένα βρέφος που αποτελεί τη διασταύρωση ενός άγγελου και ενός δαίμονα και το οποίο του δίνει δυνάμεις παρόμοιες με του Θεού και τον μετατρέπει στο πιο δυνατό ον στο σύμπαν. Ο Jesse μαθαίνει πως από τη στιγμή που γεννήθηκε το Genesis, ο Θεός εγκατέλειψε τον παράδεισο και έτσι ξεκινάει να ταξιδεύει προκειμένου να τον βρει. Συνοδοιπόροι του στο ταξίδι ο Cassidy, ένας Ιρλανδός βαμπίρ και η Tulip, η πρώην σύντροφός του, ενώ μπροστά τους θα βρουν παντοδύναμους υπερφυσικούς εχθρούς. Το Preacher διήρκησε μέχρι το 2000 για 66 τεύχη και θεωρείται ένα από τα κορυφαία κόμικ της Vertigo. Σύμφωνα με αρκετούς κριτικούς, ο Dillon έχει διορθώσει πολύ το σκίτσο του από την περίοδο του Hellblazer και το Preacher αποτελεί την καλύτερή του δουλειά με κάποιους να αναφέρουν ότι επηρέασε τα κόμικ στα 90s όπως επηρεάστηκαν οι ταινίες την ίδια δεκαετία από το Pulp Fiction. To Preacher θα κερδίσει το 1999 βραβείο Eisner και τρία βραβεία στα Eagle Awards του 2000 με τον Dillon να λαμβάνει αυτό του καλύτερου penciller. Επίσης κέρδισε το βραβείο καλύτερου artist στα National Comic Awards το 1998 και το 2002. Το Preacher είχε αρκετές γυναίκες αναγνώστριες με τον Ennis να δηλώνει ότι λογικά αυτό έγινε λόγω του δυναμικού χαρακτήρα της Tulip και τον Dillon να θεωρεί ότι τα mainstream υπερηρωικά κόμικ είναι κυρίως ανδρική φαντασία και δεν τις προσελκύουν, αλλά το Preacher μπορεί να το κάνει, γιατί είναι περισσότερο κόμικ χαρακτήρων παρά δράσης. Επίσης σχετικά με το συγκεκριμένο κόμικ είχε δηλώσει: «Δε με ενδιαφέρει που ο κόσμος δεν παρατηρεί τι έχω κάνει. Είναι ένα έργο που βασίζεται στους χαρακτήρες και τους διαλόγους. Δεν απαιτεί φανταχτερό σχέδιο. Ο Garth μου έδωσε εννιά σελίδες με ανθρώπους να κάθονται και να μιλάνε σε ένα μέρος και δεν ήθελε οι αναγνώστες να αποσπώνται από όσα λέγανε. Δε με πειράζει αυτό. Δεν είναι εννιά σελίδες μάχης, είναι κάτι το διαφορετικό. Πρέπει να αποτυπωθούν πιο πολλές πληροφορίες. Αλλά όχι, είναι άνθρωποι που μιλάνε σε ένα μέρος για εννιά σελίδες. Άλλοι σχεδιαστές θα τραβούσαν τα μαλλιά τους, αλλά εγώ το βρίσκω διασκεδαστικό.» To 2016 το Preacher θα μεταφερθεί στη μικρή οθόνη από τους Sam Catlin, Seth Rogen και Evan Goldberg με τους Ennis και Dillon λειτουργούν ως executive producers για τη σειρά. Το πρώτο επεισόδιο της 2ης σεζόν είναι αφιερωμένο στο θάνατο του Dillon. Η ώρα του Punisher: To 2000 και όσο το Preacher όδευε προς το τέλος του, οι Dillon και Ennis ξεκινούν μία ακόμα δουλειά τους που θα συμπεριληφθεί στις καλύτερες τους. Αυτή τη φορά δουλεύουν για τη Marvel και αναλαμβάνουν τις ιστορίες για τον Punisher, ενός χαρακτήρα που τους πήγαινε γάντι. Ξεκινάνε λοιπόν το limited series The Punisher τον Απρίλιο του 2000 και η σειρά θα κλείσει στα 12 τεύχη το Μάρτιο του 2001. H σειρά βρισκόταν υπό το imprint Marvel Knights και έμεινε γνωστή ως The Punisher: Welcome Back Frank, μια από τις καλύτερες και γνωστότερες ιστορίες του ήρωα. Η προσέγγιση του διδύμου ήταν καθαρά επιστροφή στις ρίζες και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Τον Αύγουστο του 2001 οι Ennis και Dillon ξεκινάνε νέα σειρά για τον Punisher ξανά για το Marvel Knights. Θα διαρκέσει μέχρι το Φεβρουάριο του 2004 για 37 τεύχη. Ο Ennis θα γράψει όλα τα τεύχη εκτός από τα 7-12. Το σενάριο του έβδομου τεύχους θα είναι του Dillon, ο οποίος επίσης θα σχεδιάσει και 16 τεύχη της σειράς. Από το 2005 έως το 2006 σχεδιάζει το Punisher vs. Bullseye σε σενάριο του Daniel Way, ενώ το 2009 επιστρέφει στον Punisher μαζί με τον Garth Ennis για το The Punisher: War Zone που λειτουργεί σαν συνέχεια του προηγούμενου limited series του διδύμου. Οι Ennis και Dillon εργάστηκαν ξεχωριστά για το Punisher MAX. Το MAX ήταν ένα imprint με πιο ρεαλιστικές, βίαιες και ακραίες ιστορίες και ο Frank Castle σίγουρα ενδείκνυται για τέτοιες. Ο Ennis δούλεψε από το 2004 έως το 2009 με σχεδιαστή τον Laurence Campbell. Ο Dillon δούλεψε στο relaunch του τίτλου από το 2010 έως το 2012 με συγγραφέα τον Jason Aaron λαμβάνοντας πολύ καλές κριτικές. Ο Punisher του Ennis πολεμούσε πιο πολύ τη μαφία, ενώ των Aaron/Dillon είχε εχθρούς τις MAX εκδοχές των Kingpin, Bullseye και Elektra. Η σειρά έκλεισε στα 22 τεύχη. Τελευταία φορά που ο Dillon σχεδίασε τον Frank Castle ήταν το 2016 όπου οι ιστορίες του ήρωα δεν εκδιδόταν από κάποιο imprint της Marvel, αλλά από την ίδια τη Marvel. Συνεργάστηκε με τη Becky Cloonan για έξι τεύχη και δυστυχώς το έβδομο έμεινε ημιτελές λόγω του αιφνίδιου θανάτου του. Άλλες δουλειές: Ο Dillon δούλεψε για πολλές αμερικάνικες εταιρείες είτε ως κύριος σχεδιαστής είτε ως contributor. Το 2013 σχεδίασε 7 τεύχη για τους Thunderbolts, ενώ συμμετείχε σε μεμονωμένα τεύχη των Spider-Man, X-Men, Hulk και Scarlet Witch σε ένα διάστημα αρκετών χρόνων. Από το 2010 έως το 2011 σχεδίασε 6 τεύχη για τους Ultimate Avengers. Επίσης συμμετείχε είτε ως penciller είτε ως inker σε αρκετά τεύχη για σειρές της Epic και της Wildstorm. Ο Dillon δημιούργησε τον χαρακτήρα Dogwelder για τη σειρά Hitman που έγραφε ο Garth Ennis για τη DC. Θάνατος: Ο Glyn Dillon, ο μικρότερος αδερφός του ανακοίνωσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις 22 Οκτωβρίου 2016 ότι ο Steve Dillon πέθανε στη Νέα Υόρκη. Η αιτία του θανάτου του ήταν ρήξη σκωληκοειδούς απόφυσης. Ο θάνατος του σκόρπισε το θρήνο στη βιομηχανία των κόμικ. Η Marie Javins, editor της DC δήλωσε για εκείνον: Το να πεις ότι η συνεργασία με τον Steve ήταν απόλαυση δεν αρκεί για να περιγράψει τη χαλαρή συμπεριφορά του. Δουλεύω μαζί του από το 1991, πριν το Preacher, μέχρι πιο πρόσφατα για εξώφυλλά των Sixpack και Dogwelder, αλλά άφησε το αντίκτυπο του στη βιομηχανία με τον Jesse Custer και την παρέα του. Το όνομά του, μαζί με τον Garth Ennis, είναι ουσιαστικά συνώνυμο με τον Preacher, αλλά τον ξέρω ως έναν αξιαγάπητο τύπο που απόλαυσε τη Νέα Υόρκη και θα μπορούσε πάντα να κάνει μια πονηρή παρατήρηση. Ο Steve είχε μια τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Ταιριάζει με το ότι η τελευταία του δουλειά για το DC ήταν ένα εξώφυλλο του Dogwelder. Για τον υπόλοιπο κόσμο, είναι ένας γίγαντας μεταξύ δημιουργών. Θα λείψει σε όλους στη DC και στη Vertigo. Ο μακροχρόνιος συνεργάτης του Garth Ennis είπε για τον θάνατο του: Την τελευταία φορά που είδα τον Steve ήταν αργά το περασμένο Σάββατο το βράδυ στη Νέα Υόρκη, περπατώντας από την Fifth Avenue για το ξενοδοχείο του, αφού είπαμε καληνύχτα έξω από το Foley's. Θα μπορούσε να ήταν το τέλος μιας από χιλιάδες άλλες νύχτες. Δεν είναι μια κακή τελευταία ανάμνηση. Ο Steve ήταν ο κουμπάρος στο γάμο μου και ένας καλός και αγαπητός μου φίλος. Νομίζω ότι μου δίδαξε περισσότερο τι σημαίνει αυτή η λέξη από οποιονδήποτε άλλο. O Dillon μπορεί να έφυγε από τη ζωή πριν από τέσσερα χρόνια, όμως τα κόμικ του, το ιδιαίτερο στυλ του και το στίγμα που άφησε σε τίτλους τόσο μαζί με τον Ennis όσο και με άλλους συγγραφείς θα παραμείνει αναλλοίωτο στο χρόνο.

Όλα είναι θέμα γούστου. Προσωπικά δεν με πείραξε τόσο αυτή η σκηνή. Δεν λέω ότι διαβάζω ένα graphic novel, παρμένο από διήγημα, αλλά για Ντισνεϋκό κόμικ το βρήκα πολύ καλό.

Το αγαπημένο μας περιοδικό, φιλοξενεί στις σελίδες του ακόμα μία μεγάλη ιστορία, που προέρχεται από την δημοφιλή σειρά “Μαύρος Κεραυνός”, καθώς “Το Μαύρο Φάντασμα επιστρέφει”! Θα μεταφερθούμε στο μακρινό 1986, όπου μία χώρα που βρίσκεται σε τεχνολογικό οργασμό, κάνει τα εγκαίνιά της. Το όνομά της? Ρομποτόραμα Σίτυ. Πρόκειται για μία πόλη, όπου τα πάντα είναι αυτοματοποιημένα και γίνονται από ρομπότ. Κάτι σαν την Orbit City των “Jetsons”! Δυστυχώς, όμως, η πόλη δεν πρόλαβε να μακροημερεύσει, καθώς το γειτονικό ηφαίστειο εξερράγη και την καταπόντισε! Αφήνουμε αυτό το θλιβερό γεγονός, για να έρθουμε στο Μίκυ Σίτυ, όπου ο φίλος μας είναι καλεσμένος της Ρομπόβια για να παραβρεθεί (με μερικά ακόμα μέλη της) στην έκθεση τεχνολογίας που θα πραγματοποιηθεί στην πόλη Μιραϊτόσι. Εκεί ο φίλος μας θα έρθει σε επαφή με μερικούς νέους και νέες, οι οποίοι είναι η νέα δύναμη κρούσης της Ρομπόβια (ένας συνδυασμός Voltron και Power Rangers! ). Όλα, λοιπόν, δείχνουν να πηγαίνουν καλά...μέχρι που κάνει την εμφάνισή του ο Μαύρος Κεραυνός και σπέρνει τον πανικό! Το πρώτο μέρος της ιστορίας μού άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Έχουμε να κάνουμε με ένα μεστό σενάριο, που δεν θυμίζει τα κλασικά κόμικς της Disney, καθώς περιέχει υλικό πιο σοβαρό από τα συνηθισμένα. Αυτό το πρώτο μέρος φαίνεται να έχει την ίδια δομή και μοτίβα με την προηγούμενη μεγάλη και πρόσφατη ιστορία που διαβάσαμε στο Μίκυ Μάους. Ξεκινάμε με μία αναδρομή στο παρελθόν, για να επιστρέψουμε στο παρόν, όπου θα διαδραματιστεί το μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης, το οποίο συνδέει μαεστρικά τις δύο χρονικές στιγμές. Η πλοκή είναι σφιχτοδεμένη και συνεχώς μας δίνει πληροφορίες, εξελίσσοντας τον μύθο. Αυτή την φορά φαίνεται ότι δεν έχουμε την συνδρομή της Μίννι, αλλά ο αντικαταστάτης της κάνει καλή δουλειά και κλέβει την παράσταση. Ο λόγος για τον Ζίππο, ο οποίος με κέρδισε με την χρησιμότητα, αλλά και τις χιουμοριστικές του ατάκες. Το πρώτο μέρος μάς αφήνει με πολλές απορίες, αλλά και με μία αγωνιώδη σκηνή. Ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια. Σε καλά επίπεδα στέκεται και το σχέδιο. Δεύτερη (μεγάλη) ιστορία για το τεύχος κι ο Ντόναλντ θα μας πει ποια είναι “Η πιο ωραία δουλειά του κόσμου”. Είμαστε στο λιμάνι της Λιμνούπολης, όπου τα τρία ανιψάκια, παρέα με τον θείο τους, αγναντεύουν τα πολυτελή κρουαζιερόπλοια, που φεύγουν για τα μεγάλα τους ταξίδια και γεμάτα δέος, θέλουν να βρίσκονται ανάμεσα στους επιβάτες. Από ένα κρουαζιερόπλοιο που άραξε. κατεβαίνει ο Γκαστόνε, ο οποίος ομολογεί στον Ντόναλντ ότι έχει κουραστεί πια με αυτό το “άθλημα” και θέλει να μείνει για λίγο καιρό στο σπίτι του. Μέσα στην κουβέντα, το deal κλείνει. Θα πάει ο Ντόναλντ στην επόμενη κρουαζιέρα τού ξαδέλφου του, με την προϋπόθεση να γράψει μία κριτική για το ταξίδι. Η χαρά του φίλου μας δεν περιγράφεται! Η μεγάλη του ατυχία, όμως, θα κάνει και πάλι την εμφάνισή της και η μοίρα τού επιφυλάσσει περίεργα παιχνίδια. Το πρώτο πράγμα που εντοπίζουμε στο σενάριο, είναι το γεγονός ότι ο Γκαστόνε δείχνει ανέλπιστα γενναιόδωρος (αν κι έχει τους λόγους του) με τον Ντόναλντ και δεν υπάρχει η κλασική διαμάχη ανάμεσα στα δύο ξαδέλφια. Από εκεί και πέρα έχουμε μία πλοκή υπερβολική, αλλά πρωτότυπη, μιας και η ατυχία του πρωταγωνιστή είναι ελεγχόμενη και προέρχεται από ανθρώπους. Υπήρχαν μερικά γκαγκ που ήταν διασκεδαστικά, αλλά συνολικά δεν με ενθουσίασαν τόσο. Το φινάλε, τουλάχιστον μού άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Στην συνέχεια ο Κύρος θα κατασκευάσει μία εφεύρεση που θα φέρει την “Θεραπεία της ακαταστασίας”. Ο φίλος μας βρίσκεται στο εργαστήριό του και προσπαθεί να δημιουργήσει νέες εφευρέσεις. Δυστυχώς, όμως, δυσκολεύεται κι ο λόγος είναι η τρομερή ακαταστασία που επικρατεί στον πάγκο εργασίας, με συνέπεια να μην μπορεί να βρει τα εργαλεία του. Αυτό που θα δημιουργήσει, λοιπόν, είναι μία συσκευή, η οποία σαν άλλη μαύρη τρύπα, θα “ρουφάει” όποιο αντικείμενο έρθει κοντά της και θα το μεταφέρει σε μία άλλη διάσταση για να αδειάζει ο χώρος. Η συσκευή κατασκευάζεται και φαίνεται ότι έχει αποτελέσματα. Κάποια στιγμή θα περάσει από το εργαστήριο κι ο Ντόναλντ, ο οποίος φαίνεται να αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα χώρου με τον Κύρο. Έτσι ο Κύρος τού την δανείζει για λίγο, αλλά αποδεικνύεται ότι στα χέρια του Ντόναλντ τίποτα δεν δουλεύει καλά. Καλό σενάριο, που περιέχει αρκετά φουτουριστικά κι επιστημονικά στοιχεία, τα οποία δίνονται με μία μεγάλη δόση αληθοφάνειας. Η πλοκή νομίζω ότι ήθελε περισσότερη φροντίδα και φαντασία, καθώς περιέχει απλές σκηνές, χωρίς μεγάλη ένταση, που καταλήγουν σε ένα φινάλε που προσπαθεί να γίνει κωμικό, αλλά έχω την εντύπωση ότι κερδίζει μόνο τους μικρούς, σε ηλικία, αναγνώστες. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό και ζωηρό. Στην ιστορία που ακολουθεί, ένας “Φτερωτός εισβολέας” εκνευρίζει τον Ντόναλντ. Ο πρωταγωνιστής, σαν γνήσιος και παθιασμένος φίλαθλος του Λιμνουπολιακού, ετοιμάζεται να δει στην τηλεόραση το ντέρμπυ κι έχει ετοιμαστεί καταλλήλως. Την επίμαχη στιγμή, όμως, η τηλεόραση κάνει “νερά” και δεν παίζει καθόλου. Η αιτία είναι ένα παράξενο πτηνό, το οποίο έχει μπαστακωθεί επάνω στην κεραία. Έτσι, λοιπόν, θα ξεκινήσει ένας ανελέητος αγώνας για να γίνει έξωση στο αγενές πουλί. Κι όπως είναι φυσικό, κάτι τέτοιο δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Πρόκειται για μία ιστορία τόσο σύντομη, που δεν προλαβαίνουμε να την καλλιεργήσουμε μέσα μας. Το σενάριο θυμίζει κάτι από τις παλιές Αμερικάνικες ιστορίες του ίδιου πρωταγωνιστή, να προσπαθεί να τα βάλει με τον Τσιπ και τον Ντέηλ. Εδώ όλα κυλούν βιαστικά και δεν κατορθώνουν να βγάλουν τα απαραίτητα “αρώματα” που θα μας κάνουν να την εκτιμήσουμε καλύτερα. Με περισσότερες σελίδες και καλύτερη φροντίδα, σίγουρα θα μιλούσαμε για ένα θετικότερο αποτέλεσμα. Το τελευταίο καρέ, πάντως, με τις ατάκες του, με έκανε και γέλασα. Το σχέδιο ήταν αρκετά καρτουνίστικο. Δεν ήταν κακό, αλλά νιώθω άβολα με τέτοια σχέδια σε κόμικς Disney. “Οι διακοπές του Παντάξιου” θα μας παρουσιάσουν μία ιστορία τους που έχουν τον τίτλο “Μάντεψε τι θα φάμε σήμερα”. Ο πιστός μπάτλερ του θείου Σκρουτζ λείπει εκτός Λιμνούπολης κι απολαμβάνει μία ήρεμη παραλία, την ώρα που ο εργοδότης του τον παίρνει στο τηλέφωνο για να του πει ότι το ψυγείο του είναι εντελώς άδειο. Ο Παντάξιος τον προτρέπει να δημιουργήσει μία λίστα και να πάει στα μαγαζιά για την αγορά προμηθειών. Ο Σκρουτζ, με την εκπληκτική τσιγκουνιά που τον διέπει, θα ακολουθήσει τις οδηγίες του, αλλά με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Πρόκειται για ένα σενάριο που εξάρει την ιδιότητα του πρωταγωνιστή και δίνει στο αναγνωστικό κοινό μία πλοκή υπερβολική κι απίστευτα παιδική, που δεν με ενθουσίασε στο ελάχιστο. Τα γκαγκ προσπάθησαν να μου αποσπάσουν το χαμόγελο, αλλά δεν το κατάφεραν. Το μόνο σημείο που σώζει, κάπως, την παρτίδα είναι το φινάλε, το οποίο ήταν περισσότερο ευφυές από το υπόλοιπο σώμα του σεναρίου. Κι από το σχέδιο δεν έχω αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Και ήρθε η ώρα για την αθλητική μας ενημέρωση, την οποία φροντίζει να μας δώσει η σειρά “Σπορ”. Σε αυτό το τεύχος, θα πληροφορηθούμε για το “Άλμα εις ύψος”, ένα, ομολογουμένως, δύσκολο κι επίπονο άθλημα, που απαιτεί πνευματική συγκέντρωση και καλή φυσική κατάσταση. Όπως γίνεται συνήθως, η πλοκή θα ξεκινήσει την αφήγηση από την γέννηση του συγκεκριμένου αθλήματος για να φτάσει στο παρόν και να επεκταθεί στις σύγχρονες τεχνικές που απαιτούνται για την επιτυχή εκτέλεσή του. Κι όπως πάντα, με την συνδρομή των επιφανών ηρώων της Λιμνούπολης. Κι εδώ έχουμε ένα συμπαθητικό σενάριο, που δεν μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό, αλλά προσωπικά πέρασα ευχάριστα την ώρα που το διάβαζα. Η πλοκή, μπορεί να αποτελείται από μεμονωμένα γκαγκ του ενός καρέ, στο σύνολό της, όμως, βγάζει μία συνοχή. Το κωμικό στοιχείο επικρατεί κατά κόρον σε όλα τα σημεία της ιστορίας, αλλά δεν μπορώ να πω ότι παντού είναι πρώτης ποιότητας. Σχεδιαστικά η ιστορία μού ήταν αρκετά δυσάρεστη. Οι “Παλαβοί ξεναγοί” αναλαμβάνουν να μας ξεναγήσουν σε τρεις μονοσέλιδες ιστορίες τους, οι οποίες φέρουν τους τίτλους: “Μύθοι & θρύλοι” “Χρήσιμη συμβουλή” “Τοπική κουζίνα” Οι συγκεκριμένες ιστορίες νομίζω ότι δεν πέτυχαν τον σκοπό τους. Ασχολούνται με γελοιογραφικές πλοκές, που προσωπικά δεν κατάφεραν να με διασκεδάσουν. Θα προτιμούσα στην θέση τους μία (ακόμα) μικρή ιστορία με υποτυπώδη πλοκή. Αν, φυσικά, δεν είναι εφικτό, το περιοδικό να αποτελείται μόνο από μεγάλου μήκους ιστορίες. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο κι αυτός ο χαρακτηρισμός δίνεται με μεγάλη επιείκεια. Η τελευταία ιστορία του τεύχους θα μας μεταφέρει στο Παπιοχώρι του παλιού καιρού και θα έχει τον τίτλο “Αγώνας αυτοσχέδιων οχημάτων”. Ο Μπουλ με την Ρόζα και την Μπουμπού παίζουν στο δάσος, όταν έντρομος θα έρθει ο Σπιν και θα τους μεταφέρει ένα κακό μήνυμα. Ο ξάδελφος του Τζούνιορ, ονόματι Γκαστόνε, θα παραθερίσει στο χωριό. Το μήνυμα είναι κακό, διότι οι καυγάδες ανάμεσα στα δύο ξαδέλφια, τις προηγούμενες χρονιές, είναι ομηρικοί. Ο Γκαστόνε, λοιπόν, κάνει την εμφάνισή του στο Παπιοχώρι και οι κόντρες ανάμεσα σε αυτόν και την παρέα, ξεκινάνε. Την ίδια εποχή, διοργανώνεται ένας αγώνας αυτοσχέδιων οχημάτων κι όλα τα μέλη της παρέας, πέφτουν με τα μούτρα στην κατασκευή των αυτοκινήτων τους, την ώρα που ο φιλοξενούμενος βρίσκει ένα όχημα, κυριολεκτικά κατά τύχη. Αυτό το παιδί φαίνεται να έχει μέλλον! Κι αν, λοιπόν υπήρχε ανταγωνισμός πριν τον αγώνα, φανταστείτε τι θα γίνει κατά την διάρκειά του! Χαριτωμένο σενάριο, που φέρνει στο προσκήνιο τον μικρό Γκαστόνε και τον ενώνει με το υπόλοιπο team του Παπιοχωρίου. Η διαμάχη των δύο εξαδέλφων, ουσιαστικά αποκτά υπόσταση και στο παρελθόν. Ο Γκαστόνε εννοείται ότι έχει τάσεις ανωτερότητας, αλλά σε αρκετά σημεία εμφανίζεται ευάλωτος και (ενδεχομένως) μετανιωμένος. Η πλοκή στέκεται αξιοπρεπώς, περιγράφοντας την παιδική αφέλεια, ενώ δεν λείπουν και οι στιγμές που η ένταση αυξάνεται. Γενικά την θεωρώ μία αξιόλογη δουλειά, σε πολλούς τομείς. Το σχέδιο δεν είναι πρωτοκλασάτο, αλλά δεν έχει πολλές υπερβολές. Μέτριο, προς καλό θα το χαρακτήριζα.

Τεύχος #321 Τεύχος #322