Αίθουσα Νικητών

Τρομερή βραδιά η χθεσινή, κρίμα που έπρεπε να φύγω κατά τις 11 παρά. Πολύ ωραίο παρεϊστικο κλίμα, αρκετή μπυροποσία παρέα με ξηρό καρπό, φυσικά αγορές κόμικ και πολλή συζήτηση γύρω από παλιά και νέα κόμικ και όχι μόνο. Εκτός αυτών γνωρίστηκα επιτέλους με τον φίλο @Indian και παρέα με @Μενίγ Πουαγώ, @albert και @ikarukani, μας επιφύλαξε ο Πρόεδρος @Valtasar τρομερή αφήγηση ιστορίας από φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, αλλά δε θα πω παραπάνω, γιατί δε θέλω να κάνω spoiler Εννοείται στη λαχειοφόρο δεν κέρδισα τίποτα, γιατί είπα στο Βασίλη να μου δώσει πέντε συνεχόμενους λαχνούς, ενώ ο @Μενίγ Πουαγώ που τους ζήτησε ανακατεμένους τίναξε τη μπάνκα στον αέρα Χρόνια πολλά στη Λέσχη μας, να τα εκατοστήσει και ελπίζω κάποια στιγμή που θα είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα με τον ιό, να μπορούμε να μαζευτούμε ακόμα περισσότεροι είτε για γενέθλια, είτε για κάποια εκδήλωση, παρουσίαση, ομιλία, είτε απλά για να μαζευτούμε να μοιραστούμε την αγάπη μας για την ένατη τέχνη

Ακόμα μία όμορφη εκδήλωση έλαβε μέρος εχθές το βράδυ στην Λέσχη μας. Ο κόσμος ήταν ανέλπιστα αρκετός, λόγω της κατάστασης που επικρατεί με τον κορονοϊό και το κλίμα, όπως πάντα, παρεΐστικο. Γι' ακόμα μία φορά πέρασα πολύ όμορφα κι ενώ υπολόγιζα να φύγω γύρω στις 23:00, τελικά έμεινα μέχρι το κλείσιμο, κατά την 01:30! Ο πρόεδρος κεφάτος και χαρούμενος, πήγαινε από τραπέζι σε τραπέζι και δεν άφησε κανέναν χωρίς να του πιάσει κουβέντα, πάντα με το χαμόγελο. Και φυσικά πρέπει να αναφέρουμε ότι καθίσαμε στην ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ βεράντα με την ακόμα πιο ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ θέα! Ό,τι πρέπει για μία καλοκαιρινή βραδιά. Χάρηκα ιδιαίτερα που γνωρίστηκα με τον φίλο @nikolas12, ένα πολύ καλό κι αξιόλογο παιδί, καθώς επίσης που ξαναείδα τους καλούς φίλους @Μενίγ Πουαγώ, @albert και @ikarukani. Στην λαχειοφόρο αγορά που πραγματοποιήθηκε, τσίμπησα και το δωράκι μου. Πρόκειται για τις "Ιστορίες της Άγριας Δύσης", ένα άλμπουμ με γελοιογραφίες, που χρονολογείται από το μακρινό 1984. Αλλά οι εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί. Ο φίλος Γιάννης (aka @ikarukani), μου δώρισε μία μπύρα από την Θεσσαλονίκη, που περιέχει στην ετικέτα της σκίτσο του Σταύρου Κιουτσιούκη και για την οποία είχαμε μιλήσει παλαιότερα στο φόρουμ! Ειλικρινά δεν το περίμενα και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτή του την κίνηση. Εν κατακλείδι, πέρασα μία πανέμορφη βραδιά (φαντάζομαι και οι υπόλοιποι), ανάμεσα σε καλούς φίλους και πολύ κέφι. Εύχομαι, λοιπόν η ΛΕΦΙΚ να γιορτάσει πολλά γενέθλια ακόμα και να συνεχίζει ακατάπαυστα να παράγει πολιτισμό, φιλίες κι ανεκτίμητες αναμνήσεις!

Xρονια πολλα ΛΕΦΙΚ!Χρονια καλά με υγεία και δύναμη σ'όλους του φιλους της 9ης τεχνης.. Χαρηκα κι εγω πολυ που ειδα ξανα τα φιλαρακια μου κ περασα πολυ καλα. Και του χρονου με αγαπη και χαρα!

Ήταν άλλη μία υπέροχη βραδιά στην Λέσχη!!! Για τα δεδομένα μαζεύτηκε αρκετός κόσμος που απόλαυσε καλή παρέα, υπέροχη θέα, πεντανόστιμη τούρτα και αναπάντεχα πυροτεχνήματα!!! Χάρηκα που αντάμωσα με τους πολύ καλούς φίλους @Indian, @nikolas12, @albert, @ikarukani. Η λαχειοφόρος αφού έλειπε ο @ftsgr μου έδωσε τρεις σακουλίτσες... Ο @Valtasar άψογος οικοδεσπότης και ο Βασίλης με τον Κώστα υπέροχη στην εξυπηρέτηση.... Είθε να ξανανταμώσουμε συνκομιξόφιλοι με την πρώτη ευκαιρία για κουβέντα και καλή παρέα!!! Μη ξεχνάμε ότι τα καλύτερα έρχονται!!! Χρόνια καλά πρώτα και έπειτα πολλά στο δεύτερο σπιτάκι μου... Να τα εκατοστήσουμε!!!

Χρονια πολλα στην ΛΕΦΙΚ! Και του χρονου!!

Πολυ ωραια η βραδια χθες,καθισαμε στην βεραντα, ομορφη θεα, πολυ κοσμος και μερικα νεα προσωπα. Χτυπησα κατι μπυρες, τα ειπαμε με τα παιδια, ο Προεδρος οπως παντα, μας καλοδεχτηκε και ο λογος του λιτος και περιεκτικος,φαγαμε και την τουρτα τσιμπισα και τα κομικσακια μου και ολα καλα. Ενα μπραβο στον Γιωργο για την προετοιμασια και παμε για καινουρια πορεια,αυτα, μην ειμαστε και πλεονεκτες. Αντε και του χρονου...

Τα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα των τευχών 85 και 90 για το αρχείο. Οπότε ο αριθμός των διαπιστωμένων τευχών πηγαίνει στα 90. Προστέθηκαν στη βάση ΥΓ τα τεύχη είναι του Χρήστου(xristaras1978) τα οποία και μου έδωσε με σκοπό να σκαναριστούν για να ανέβουν στο αρχείο

Λοιπόν η ΟΞΥ στο facebook απάντησε σε ερώτηση σχετικά με τα δικαιώματα για τους τίτλους που κυκλοφορεί. Ερώτηση: "Βέβαια το Tελευταίο Κυνήγι του Κρέιβεν βγήκε και από Hachette.... Δεν υπάρχει κάποιο δέσμευση στους τίτλους που κυκλοφορείτε ώστε να μην τα βγάζουν κι άλλοι;" Απάντηση: "Καλησπέρα υπάρχει για 2 χρόνια. Ευχαριστούμε για την επικοινωνία."

Ρε τον αλητήριο δεν σε σέβεται καθόλου! Χάθηκε να σου φέρει τίποτα Σαλονικιώτικα πιτόγυρα ή έστω καμιά μπουγάτσα με τυρί, όλη μέρα βουτηγμένος στις μπύρες, θα σου δημιουργήσει ψυχολογικά!

Πρώτη επαφή σήμερα με τον Λούκυ Λουκ ... Μιας και ήθελα και που ήθελα να διαβάσω κι άλλων ειδών κόμικς, μιας και ξετρύπωσα κάτι τεύχη του Λούκυ Λουκ του πάτερα μου, μιας και ήθελα να δω κι εγώ περί τείνος πρόκειται ο ξακουστός άνθρωπος που πυροβολάει πιο γρήγορα κι από το ίσκιο του κάθησα και ρούφηξα ένα τεύχος του αγαπημένος μας καουμπόι.Για να είμαι πιο ακριβής «Το κοράκι».Μου άρεσε πολύ.Ωραία περιπέτεια περιπέτεια μες στη δράση με ανατρεπτικό τέλος που δεν το περίμενα.Και το σχέδιο εξίσου καλό με το σενάριο.Πολύ κομψό, θα έλεγα.Συνοπτικά χαίρομαι που γνώρισα έναν νέο (για μένα) συναρπαστικό κόσμο.Θα αρχίσω να παρακολουθώ αυτά τα θέματα!!!

Ξεκίνησα την τριλογία Σκοτεινά Νερά του Δημήτρη Σίμου πριν λίγες ημέρες. Ως λάτρης των μυστηρίων μου άρεσε πολύ πρώτον το ότι η υπόθεση διαδραματίζεται στην ελληνική επαρχία και δεύτερον ότι μπλέκει αρκετούς χαρακτήρες με πολλαπλά συμφέροντα που κάνει την επίλυση του εγκλήματος και την εύρεση του ενόχου πάρα πολύ δύσκολη. Παρά την ύπαρξη αρκετών χαρακτήρων, ο αναγνώστης δε μπερδεύεται ποτέ με ονόματα, ημερομηνίες, καθώς ο Σίμος έχει έναν πολύ σαφή τρόπο γραφής και φροντίζει πάντα να εμφανίζει τα σωστά άτομα στη σωστή στιγμή. Η υπόθεση αφορά τη δολοφονία ενός κοριτσιού, το οποίο βρίσκει ένας ψαράς στη θάλασσα ανοιχτά της Εύβοιας και η οποία είναι κόρη ενός ιδιοκτήτη μεγάλου ξενοδοχείου. Έτσι η Αστυνομία φέρνει πίσω τον αστυνόμο Καπετάνο, ο οποίος είναι μόνιμα στο σπίτι για αρχειοθετήσεις ύστερα από γεγονότα που συνέβησαν έξι μήνες πριν την αρχή της ιστορίας. Αργά και σταθερά ξεκινάει ένα ντόμινο αποκαλύψεων, οι οποίες σχετίζονται τόσο με τη δολοφονία όσο και με τα γεγονότα από το παρελθόν του Καπετάνου. Μου άρεσε πολύ και αυτές τις μέρες λογικά θα ξεκινήσω το επόμενο βιβλίο της σειράς. Επίσης περιλαμβάνονται τρία διηγήματα, περίπου 10 σελίδων το καθένα, τα πρώτα δύο δε μπορώ να πω ότι με ξετρέλαναν, αλλά το τρίτο με άφησε άφωνο. Λέγεται η Δεξαμενή και είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι εκτυλίσσεται σε τόσο λίγες σελίδες, αλλά σου προκαλεί τόσο δυνατά συναισθήματα στο τέλος.

...και μπόλικες αποχωρήσεις ναταλέμε και αυτά Να τα λέμε όμως έτσι που να είναι προς οφελός μας . ...αποχωρήσεις που μας έβαλαν σε νέα εποχή .ΑΛΛΑΓΗ εδώ και τώρα ΤΙΜΗΜΕΝΑ ΓΕΡΑΤΕΙΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΝΕΙΑΤΑ μπαίνομε σε άλλα μονοπάτια ότι ξέραμε τα βάζουμε στο ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ .Ο λαός στην ΕΞΟΥΣΙΑ .(και εδώ χαιρετας τον κόσμο σαν να τον αγκαλιάζεις ,να ξαναζήσουμε το '81 ) Ας σοβαρευτούμε τώρα για λέγε τι προφυλάξεις θα πάρεις για τον κόσμο ; πόσους χωρά η λέσχη ;,όταν γεμίσει το προβλεπόμενο οι άλλοι που θα έρχονται θα τους διώχνεις ;άμα μπουκάρει ξαφνικά ο ΧΑΡΔΑΛΙΑΣ έχεις να πληρώνεις το πρόστιμο ; αν πάρεις κανένα στο λαιμό σου δεν θα έχεις τύψεις ; έχεις μάσκες να μοιράζεις στον κόσμο ; και τι μάσκες ΜΑΓΓΑΝΑΡΗ ; ΚΟΡΙΝΗ ;ΧΑΝΟ ;ΜΑΣΚΟΥΛΑ για τα παιδιά ;έχεις καμιά 10ρια λίτρα απολυμαντικό ; Την βλέπω την δουλεια 40 θα έρθουμε 20 θα ζήσουμε εμεις οι ευπαθείς την κάτσαμε ,να δούμε αν θα γίνουν 12 γενεθλια του χρόνου ,με λίγα άτομα τι γιορτη θα γίνει .Οι εναπομένοντες θα τα γιορτάζουμε σε τόπο χλοερό . Υ.Γ. Η αλήθεια είναι ότι κάπως φοβάμαι να έρθω .Εχω μερικές ωρες να το σκεφτώ .

Πάντως ως ροκάς-μεταλλάς και ιδρυτής σάιτ για προώθηση underground συγκροτημάτων-διοργανωτής underground φεστιβάλ, πρέπει να πω ότι αυτό το κόμικ έχει στριπάκια που φτύνουν αλήθειες σε κάθε μα κάθε καρέ. Μάλιστα στο δεύτερο ή τρίτο φεστιβάλ που διοργανώσαμε, η μπάντα του Άρη, οι Deathcrop Valley έπαιξαν (και τα ισοπέδωσαν όλα) και εκεί τον γνώρισα και ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες, αλλά δεν είχε βγάλει ακόμα το Μεταλλάδες. Όπως και να 'χει, είμαστε μια σκηνή που έχουμε τα καλά μας, έχουμε και τα στραβά μας και ο Άρης φροντίζει μέσα από τα κόμικ του να αποτίει φόρους τιμής εκεί που πρέπει, αλλά και να σχολιάζει τα κακώς κείμενα της σκηνής και τις νοοτροπίες και συμπεριφορές που την πάνε πίσω. Και μπορεί να μην παίζω σε συγκρότημα, αλλά με τις ιδιότητες που ανέφερα πιο πάνω, έχω αντιμετωπίσει και απαίσιες συμπεριφορές (πχ να με παρακαλάνε να τους κάνω συνέντευξη και να ακούσω όλους τους δίσκους τους μέσα σε μία μέρα ενώ δούλευα και είχα 1002 έννοιες και ενώ το καταφέρνω, στις απαντήσεις με ειρωνεύονται), αλλά και τη ζεστασιά (όπως δωρεάν εισόδους σε συναυλίες ή να μου κάνουν δώρο φυσικές κόπιες δίσκων απλά γιατί πήγα να τους δω και πόσες ακόμα χάρες) και το μεράκι κάποιων ανθρώπων που το κάνουν για τη φάση τους και περνάνε καλά. Και κυρίως έχω δει πάαααρα πολλά από τα σκηνικά που γίνονται στο κόμικ με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτούς που δε στηρίζουν νέα συγκροτήματα και δεν πάνε στη συναυλία τους και για το δικό τους γκρουπάκι παραπονούνται που δεν πάει ο κόσμος να τους δει. Με τα καλά της και τα κακά της, την αγαπάμε αυτή τη μουσική και αυτή τη σκηνή και έχουμε αυτό το κόμικ να μας θυμίζει τα κακώς κείμενά της και να αποτελεί τροφή για σκέψη

Είχα διαβάσει το πρώτο μισό της ιστορίας στο περιοδικό ΜΠΛΕΚ οπότε είδα στη Λέσχη το τομάκι και είπα να το αγοράσω από περιέργεια περισσότερο για να δω τη συνέχεια. Σε μεγάλο βαθμό μου άρεσε το σχέδιο του Κόλλια, φανερά επηρεασμένο από αμερικάνικο υπερηρωικό κόμικ, έδενε πολύ ωραία με κάποιες τοποθεσίες που απεικονίζονταν ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος όπου συμβαίνουν διάφορα αλλοπρόσαλλα γεγονότα. Όσον αφορά το σενάριο, συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με τον @GreekComicFan πιο πάνω, δηλαδή έχουμε σε μεγάλο βαθμό ένα κόμικ δύο ταχυτήτων. Το πρώτο μέρος του κυλάει πολύ σωστά σεναριακά, δείχνει ότι προσπαθεί να εκσυγχρονίσει ένα κόμικ μιας πολύ παλιότερης δεκαετίας, φροντίζοντας ταυτόχρονα να κρατήσει τα πιο παραδοσιακά ή ρετρό στοιχεία του και αποτελεί ένα σαφές set up της ιστορίας. Το δεύτερο μέρος ωστόσο μοιάζει αρκετά βιαστικό, έχουμε μεγάλα time jumps και ταυτόχρονα το σενάριο κάπως χαλάει, γίνεται λίγο πιο "ξύλινο" και οι χρονικές μεταβάσεις και αλλαγές τοποθεσιών των ηρώων που χρησιμοποιούνται δεν είναι ιδιαίτερα σαφείς. Δεν υπάρχουν δηλαδή σελίδες να αποτελέσουν τον συνεκτικό ιστό, δεν υπάρχει η δεύτερη πράξη όπως σε μια ταινία οπότε μεταφερόμαστε από την πρώτη πράξη κατευθείαν στην τρίτη που είναι η μεγάλη μάχη και ενδιάμεσα δεν έχουμε το υλικό που θα υποστηρίξει τη μετάβαση αυτή. Οπότε ναι πλήρως διασκεδαστικό πρώτο μισό, κάπως πιο βιαστικό δεύτερο, αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσα προσπάθεια και όπως ξαναείπα το σχέδιο του Κόλλια με ικανοποίησε ιδιαίτερα

Και εγω το ειδα το πρωι αλλά ειπα να ''τυπωσω'' το ονομα αλλα μεχρι να ανεβω σπιτι το ξεχασα ,ονομα και αυτό χουτι ..κατι .Και εμενα δεν μου φαίνεται για κομικς ειπα για μια στιγμη να το ρισκάρω και να το παρω αλλά για 6,9 και δωρο χλαπατσα είπα όχι .Ουτε καν εκδοτικη δεν γραφει .Κάποια από αυτές τις ημερες θα το ανοιξω -κρυφα-σε μια ακρη να δω τι τρεχει .

Εδώ μπαμπάς-nino και "ηθικός αυτουργός" του "κολλήματος" του jimmy mcduck με τον μαγευτικό κόσμο των κόμικς, όπως και αυτός με έκανε να ξανακυλήσω μετά από χρόνια με αποτέλεσμα να συλλέγουμε παρέα πλέον. Το Topolino #1 είναι ανατύπωση του 2004 και όντως πέσαμε πάνω του τυχαία στο Μοναστηράκι πριν λίγο καιρό.

Δεν απάντησε κανείς... και βλέπω ότι σας λείπει.... Προστέθηκε στη παρουσίαση

Το αγαπημένο μας περιοδικό έρχεται κάθε φορά και με πιο όμορφο εξώφυλλο, δίνοντας πάντα μία καλαίσθητη οπτική νότα. Αυτό που αξίζει να παρατηρήσουμε είναι ότι έχει παραληφθεί μία συνήθεια. Συνήθως το εξώφυλλο του κάθε τεύχους είναι αφιερωμένο στον χαρακτήρα που παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε αυτό. Κι ενώ εδώ ο “πρωτοεμφανιζόμενος” χαρακτήρας είναι ο Μπίλυ και τα μαγικά του παπούτσια, παρόλα αυτά δεν τον βλέπουμε να φιγουράρει στην μόστρα. Δεν πειράζει όμως. Δεν παρεξηγούμε εμείς! Από εκεί και πέρα, το περιοδικό διατηρεί την πολυθεματικότητά του, δίνοντας ιστορίες για όλα τα γούστα, με τις περισσότερες να είναι οι συνέχειες αυτών που ξεκίνησαν στο προηγούμενο τεύχος. Στο editorial, ο Ανεμοδουράς, μας ενημερώνει για την άφιξη τού Μπίλυ, για τις νέες του εκδόσεις, αλλά και τις αναβολές που έγιναν, ελέω κορονοϊού. Ας δούμε, επιγραμματικά, τα περιεχόμενα του 10ου τεύχους. “Μα τα χίλια…”: Οι Κόκκινοι Αστακοί κάνουν έμμεσα την εμφάνισή τους κι όλη η πλοκή εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δύο πατριώτες. Η ιδέα, γι’ ακόμα μία φορά, με άφησε με ένα χαμόγελο, που μετατράπηκε σε γέλιο. Πολλά μπράβο! “Κόμικς Νέα”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης, φέρνει στο ελληνικό κοινό κάποια νέα ξένα πονήματα, όπως είναι το “Best of 2000AD”, καθώς επίσης και μία περίεργη σύνθεση που αποτελείται από τα θρυλικά Transformers, παρέα με το Μικρό μου Πόνυ! Ο Kevin Eastman θα δώσει χρήσιμες συμβουλές για τον οποιονδήποτε επίδοξο συγγραφέα και σχεδιαστή κόμικς, ενώ θα γίνει αναφορά για τα πιο “χτυπητά” cons που μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κομιξικού κοινού (κι όχι μόνο), τα οποία έχουν πάει πίσω, λόγω του θέματος που έχει προκύψει με τον κορονοϊό. Επίσης θα μάθουμε και για το νέο κόμικ του Ευάγγελου Ανδρουτσόπουλου. Μέσα σε δύο μόνο σελίδες, τόσες πολλές πληροφορίες! “Μπλεκ - Αιχμάλωτοι των Σενέκα (Β’ μέρος)”: Κι ενώ παραπονιόμουν για την έλλειψη έντονων σκηνών στο πρώτο μέρος, έρχεται το κλείσιμο της ιστορίας να είναι, ουσιαστικά, δύο μεγάλες, σε έκταση, σκηνές μάχης, που έβγαζαν μεγάλη αγωνία. Στον τομέα αυτόν, λοιπόν, έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Η υπόλοιπη πλοκή πιστεύω ότι ήταν τρομερά προβλέψιμη, ακόμα και σε όσες ανατροπές επιχειρούνταν. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η φοβερή απέχθεια που είχε ο Μπλεκ όσον αφορά την δέσμευση. Μου θύμισε τον Δάγκα στους “Μεν και δεν”. Γενικά τα δύο μέρη που απαρτίζουν την ιστορία, είναι άνισα όσον αφορά τα “συστατικά” τους, αλλά στο σύνολό τους, δίνουν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Για το σχέδιο δεν έχει αλλάξει η γνώμη μου. “Μάντυ Ρίλεϋ - Ένας Συνταγματάρχης του Νότου”: Ένα σενάριο που ανατρέπει όσα έχω πει για τον πρωταγωνιστή. Εδώ, δεν υπάρχει το “γλυκανάλατο” story, που συνήθως χαρακτηρίζει τις ιστορίες του χαρακτήρα. Απεναντίας, έχουμε μία σωστά δομημένη ιστορία, με παρελθόν και παρόν, καθώς και μία ανατρεπτική πλοκή, που βγάζει συγκίνηση στο φινάλε. Αν υπάρχουν κι άλλες τέτοιες δουλειές του Ρίλεϋ, σίγουρα τις προτιμώ από τις πρώτες που διαβάσαμε στο περιοδικό. Το σχέδιο το βρήκα πολύ ρεαλιστικό. “Ρετρό Νούμερο 1 - Σκορπιός”: Πρόκειται για ένα πολυθεματικό περιοδικό τής δεκαετίας του ‘80, το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερε να μακροημερεύσει. Και για εκείνους που δεν γνωρίζουν (ή δεν θυμούνται) την πορεία του, έρχεται ο @Nikos Nikolaidis να μας υπενθυμίσει ότι κάτι τέτοια είναι βούτυρο στο ψωμί του και να μας δώσει το origin της κυκλοφορίας του, αλλά και τα περιεχόμενα του πρώτου τεύχους. Γι’ ακόμα μία φορά, υποκλίνομαι! “Λάργκο Γουίντς - Το “Προσφορά εξαγοράς” (Α’ μέρος)”: Νέο κεφάλαιο στον βίο και την πολιτεία του πολυεκατομμυριούχου Λάργκο, το οποίο ξεκινάει αρκετά δυναμικά. Ανάμεσα στα οικονομικο-λογιστικά τερτίπια και τις πρακτικές που υπάρχουν (κι) εδώ, κάνει την εμφάνισή του ο ερωτισμός, το χιούμορ, αλλά και το μυστήριο, που εντείνει την περιέργεια του αναγνώστη για την συνέχεια. Ακόμα μία ιστορία, λοιπόν, που με κράτησε κι ανυπομονώ για το δεύτερο μέρος. Το σχέδιο ήταν χάρμα οφθαλμών! “The pop Corner”: Ο Μάνος Νομικός έρχεται αυτόν τον μήνα να μας ενημερώσει για το graphic novel “I Am Not Okay with This”. Στην συνέχεια θα γίνει μία αναφορά στην τηλεοπτική σειρά “Star Trek: Picard”, για την οποία έχει γίνει μεγάλος λόγος τελευταία. Η στήλη θα κλείσει με ένα αφιέρωμα στην νέα ταινία “Candyman”, την οποία θα δω σίγουρα, μιας και δηλώνω λάτρης της πρώτης ταινίας του 1992, αλλά και των συναφών B-movies! “Ταρζάν - Το μαγικό βότανο”: Το πρώτο πράγμα που με χαροποίησε, διαβάζοντας την ιστορία, είναι το γεγονός ότι ολοκληρώνεται στο παρόν τεύχος. Στην σύντομη πλοκή της προλαβαίνει να διαχειριστεί ένα όμορφο σενάριο, που περιέχει ανατροπές, αλλά και σκηνές δράσης κι αγωνίας. Αυτό που με ξένισε κάπως, είναι οι αντίπαλοι του Ταρζάν, που δεν θα τους χαρακτηρίζαμε κατάλληλους για ιστορία που διαδραματίζεται στην ζούγκλα, αλλά, σε μία άλλου είδους, ιστορία. Το στυλ της, μου έφερε στο μυαλό τις κλασικές ρετρό δουλειές που δημοσιεύονταν στις σειρές τύπου “Tales from the crypt”. Γι’ αυτό θα προσπεράσω αυτό το παράπτωμα. Το φινάλε το βρήκα αξιόλογο, ενώ και το σχέδιο ήταν του γούστου μου. “Συνέντευξη - Νίκος Γιαμαλάκης (MALK)”: Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος φίλος του είδους, που να μην συμπαθεί την δουλειά του αγαπητού μας @Malk, οπότε ο Γαβριήλ Τομπαλίδης μάς δίνει μία ευκαιρία να μάθουμε κάποια πράγματα για την ζωή του, την σχέση του καλλιτέχνη με την Ένατη Τέχνη, αλλά και τις δουλειές του, παλιές και νέες. Ένας άνθρωπος, που έχει ανάγει τα κόμικς σε επιστήμη, την οποία μεταλαμπαδεύει στις νεότερες γενιές, ενώ παράλληλα μας σηκώνει τις τρίχες, όταν βλέπουμε το εξαιρετικό horror σχέδιό του! Μετά την συνέντευξη, θα ακολουθήσει ένα ολοσέλιδο, έγχρωμο σκίτσο που μας έρχεται κατευθείαν από μία αφιλόξενη ζούγκλα. Και φυσικά υπάρχει και η (καθιερωμένη) σύντομη ιστορία τού συνεντευξιάζοντα, την οποία ο malk έχει αφιερώσει τον Φάντομ. Σεναριακά εντείνει την αγωνία, ενώ το σχέδιο είναι μεν καλό, αλλά δεν συγκρίνεται με εκείνο στις ενήλικες ιστορίες του. “Τζόνι Ρεντ - Ο ατσαλένιος”: Το προηγούμενο μέρος έστησε μία τελική σκηνή που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, αλλά σε αυτό το (άτυπο) μέρος, νομίζω ότι δεν έγινε τόσο καλή διαχείριση του κεντρικού προσώπου. Αυτό που επικρατεί στο εν λόγω σενάριο είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που πολεμούν στην πρώτη γραμμή και σε αυτούς που κάθονται στα πολιτικά τους γραφεία και δίνουν τις τελικές εντολές. Η πλοκή φανερώνει αυτή την περίεργη “προδοσία”, ενώ σε όλη την διάρκειά της υπάρχει έντονο άγχος ανάμεσα στους χαρακτήρες, η οποία μεταδίδεται και στους αναγνώστες. Γενικά, όμως, δεν μπόρεσα να το εκτιμήσω τόσο, όσο τα προηγούμενα μέρη. Ίσως, σε αυτό, να βοήθησε και το υπερβολικά σκούρο σχέδιο, το οποίο αρχίζει, πλέον, να με κουράζει! “Στορμ - Η μηχανή του Φον Νόιμαν (Β’ μέρος)”: Θα ήταν οξύμωρο να υπάρξει λογική σε ιστορία του Στορμ, αλλά εδώ νομίζω ότι ο δημιουργός το παράκανε! Είναι από τα σενάρια που (όπως λέω συνήθως) δεν βγαίνουν χωρίς την κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ (κι όχι μόνο). Μέσα από τις σελίδες του γίνονται αναφορές και (μεγάλες) παρομοιώσεις στον Παράδεισο και την Κόλαση, ιδίως αυτή που έχει περιγράψει ο Δάντης. Μεγάλες σκηνές δράσης και μαχών δεν θα έλεγα ότι έχουμε, ενώ μένει να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, μετά την απόδραση. Υποκλίνομαι στην φαντασία του δημιουργού, αλλά νομίζω ότι έχουμε διαβάσει καλύτερα επεισόδια του Στορμ και της παρέας του. Εν κατακλείδι, τόσο το σενάριο, όσο και το σχέδιο σε κάνουν να γουρλώνεις τα μάτια σου. Το πρώτο από απορία και το δεύτερο από τεράστιο θαυμασμό. Ιδίως αυτό που υπάρχει στις σελίδες 112-113! “Κοκομπίλ - Κοκοσιού”: Τελικά οφείλουμε να συμπεράνουμε ότι κάθε ιστορία που δημοσιεύεται στο περιοδικό είναι κι ένα επεισόδιο από μία γενική ιστορία, που επεκτείνεται. Το σενάριο εδώ δεν κρύβει κάποια μεγάλη έκπληξη, καθώς ακολουθεί την πεπατημένη και θα μπορούσε, μάλιστα, να σταθεί και σε ένα “σοβαρό” καουμπόικο. Ο villain αποδρά κι ο πρωταγωνιστής τον καταδιώκει στα αφιλόξενα μονοπάτια των Ινδιάνων. Και κάπου εδώ έρχεται το “θανατηφόρο” πενάκι του Jacovitti (το όνομα του οποίου στον τίτλο γράφεται με τρία “Τ” ) να πετάξει στα σκουπίδια την κανονικότητα και να μας χαρίσει ακόμα μία αλλοπρόσαλλη πλοκή. Όπως έχω ξαναπεί, δεν με πειράζουν οι μικρές ιστορίες του Κοκομπίλ, οπότε κι εδώ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα. Απεναντίας, εκτίμησα ιδιαίτερα τους ποιητικούς διαλόγους, το κάφρικο χιούμορ σε ορισμένα σημεία και φυσικά τον εξαιρετικό σχεδιασμό. “Δικαστής Ντρεντ - Μαύρο χιόνι (Β’ μέρος)”: Η ιστορία εξελίσσεται ικανοποιητικά. Οι ρόλοι των χαρακτήρων φαίνεται να αναδιανέμονται και οι εχθροί μετατρέπονται σε συμμάχους, μπροστά σε έναν νέο κίνδυνο. Αν και είχε λίγες σελίδες στην διάθεσή της, προλαβαίνει να μας δώσει καλές δόσεις δράσης, ενώ το φινάλε του μέρους αυτού, φέρνει τον αγαπημένο μας Δικαστή σε επίφοβη θέση. Γενικά, πρόκειται για ένα σενάριο που φαίνεται να διαφοροποιείται από αυτά που ξέραμε για τον πρωταγωνιστή και δείχνει αρκετά ενδιαφέρον. Μένει μόνο να το επιβεβαιώσει. Το σχέδιο συνεχίζει στην ίδια μουντάδα που είχε και στο προηγούμενο μέρος, αλλά το βρήκα πολύ όμορφο. “Αφιέρωμα - Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Ο μικρός Μπίλυ και τα περίεργα παπούτσια που τον κάνουν αληθινό κανονιέρη, κάνουν την εμφάνισή τους στο περιοδικό κι ο Γαβριήλ Τομπαλίδης είναι εδώ, έτοιμος να μας μιλήσει για το origin και για την πορεία του εν λόγω κόμικ στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Όπως πάντα περιεκτικός, κατατοπιστικός κι ευχάριστος στους αδαείς αναγνώστες. Μεταξύ μας, όχι ότι δεν μου αρέσουν τα αφιερώματα του Τομπαλίδη (απεναντίας), απλά λόγω της φύσης του συγκεκριμένου κόμικ (ρετρό ποδοσφαιρικό), πίστευα ότι το αφιέρωμα θα το έκανε ο κύριος Νικολαΐδης. Όπως και να έχει, φίλε Μπίλυ, χάρηκα για την γνωριμία! “Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Μου αρέσει το ποδόσφαιρο, το ίδιο και τα ρετρό κόμικς. Κι αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι να διαβάζω κόμικς με χαρακτήρες που δεν γνωρίζω. Δυστυχώς, όμως, τα ρετρό ποδοσφαιρικά κόμικς, δεν είναι κάτι που πραγματικά απολαμβάνω. Δεν τα αποτάσσω μετά βδελυγμίας, απλά με αφήνουν κάπως αδιάφορο. Δεν βλέπω κάποια συγγραφική εξέλιξη στα σενάριά τους. Παρόλα αυτά η ιστορία του Μπίλυ, ξεκινάει έξυπνα και εισάγει στο ποδοσφαιρικό στυλ της και το υπερφυσικό. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτό το ξεκίνημα, αλλά απ’ ότι φαίνεται, θα μείνω στην γλύκα. Όπως και να έχει, ακόμα είναι λίγες οι σελίδες που έχω διαβάσει, οπότε δεν μπορώ να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα για το αν θα μου αρέσει ή όχι. Το μέλλον θα δείξει. “Ραντεβού στον Παράδεισο”: Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, με την σύντομη ιστορία, της οποίας το σενάριο έχει επιμεληθεί ο ίδιος, αποτίει φόρο τιμής σε δύο μεγάλες μορφές του παγκόσμιου μπάσκετ, που η μοίρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι κι έφυγαν σύντομα για το μεγάλο ταξίδι, αφήνοντας μεγάλο κενό. Ο λόγος για τον Ντράζεν Πέτροβιτς και για τον Κόμπι Μπράιαντ. Τόσο το σενάριο, όσο και το ρεαλιστικότατο σχέδιο του κυρίου Φραγκιαδάκη, με συγκίνησαν… “Το παιδί-πάνθηρας”: Η συνέχεια της ιστορίας βγάζει εντάσεις και δυναμισμό, αλλά νομίζω ότι ο συγγραφέας εστίασε περισσότερο εκεί κι έχασε τον γενικό ρεαλισμό. Το παιδί-πάνθηρας δρα ηρωικά, αλλά απερίσκεπτα, ίσως λόγω του νεαρού της ηλικίας του και (θεωρητικά) το αποτέλεσμα της απαγωγής, από καθαρή τύχη και μόνο, είχε θετική έκβαση. Τα σημεία, που με ξένισαν είναι τα εξής. Εν κατακλείδι, περίμενα περισσότερη λογική στο επεισόδιο αυτό. Για το σχέδιο δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Μου αρέσει.

Εχθές γιορτάσαμε τα γενέθλια της Λέσχης και δεν μπορούσα να μην πάρω το κάτιτίς μου! Αγόρασα, λοιπόν, τα δύο τομάκια του Conan που κυκλοφόρησε πρόσφατα η Anubis και στην λαχειοφόρο αγορά που διοργανώθηκε, κέρδισα τις "Ιστορίες της Άγριας Δύσης"! Όσον αφορά την μπύρα που φαίνεται στην φωτογραφία, θα τα πούμε στο αντίστοιχο θέμα!

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που συζητούσαμε με τον @ikarukani για την μπύρα SKNIPA και στα γενέθλια της Λέσχης με θυμήθηκε και μου χάρισε ένα μπουκάλι, άρτι αφιχθέν από την Συμπρωτεύουσα! Ειλικρινά ήταν μία κίνηση που δεν περίμενα και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτή του την χειρονομία! Εννοείται ότι δεν θα την ανοίξω και θα κοσμήσει την βιβλιοθήκη μου!

Αυτό ξέχασα να το αναφέρω! Ήταν από τις λίγες φορές που μετέφερα μπύρα, χωρίς να γκρινιάξω!

Μου φαίνεται σε κυνηγάει ο αριθμός 12

Ε, ζέστη έκανε. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να δροσιστώ. Τώρα τελευταία με τρώει ο @Ilias12!

Ό,τι πιο τιμητικό έχω ακούσει! Σας ευχαριστώ πολύ!

Λοιπόν διαβάστηκε επιτέλους ολόκληρο το Μίκυ Μάους 313. Η κύρια ιστορία συνεχίζει από εκεί που μας άφησε αυτή του προηγούμενου τεύχους, όταν πάρα πολύ έξυπνη και αστεία. Ωραίο σχέδιο, πολύ καλή εξέλιξη της πλοκής, ανυπομονώ μέσα στην εβδομάδα ή και σήμερα να διαβάσω τη συνέχεια το τεύχος 314. Η έκπληξη του τεύχους ήταν η δεύτερη ιστορία του Οράτιου με τον Ήτα Βήτα. Επίσης δεν ξέρω αν ήμουν ο μόνος, αλλά σχεδιαστικά το συγκρότημα μου θύμιζε πολύ τους Daft Punk, παρά το γεγονός ότι δεν έγινε κάποια παράφραση του ονόματός τους όπως με τους (αγαπημένους μου) Pink Floyd Τρίτη ιστορία με το δίδυμο Γκαστόνε-Ντόναλντ που αφορά την τύχη του καθενός, μια θεματική που σπάνια με απογοητεύει. Νομίζω ότι όσα Disney κι αν έχω διαβάσει, αυτή η ιστορία έχει το μακράν το μεγαλύτερο σερί ατυχίας για τον Ντόναλντ. Μου άρεσαν κι αυτά τα μπαλονάκια που ανέλυαν τις πιθανότητες να συμβεί το κάθε τι. Η τέταρτη ιστοριούλα των Μουργόλυκων και της Μάτζικα ήταν μικρή σε αριθμό σελίδων, αλλά γέλασα αρκετά με το timing που συνέβαιναν τα πάντα. Τέλος η τελευταία ιστορία με τον Τζιμ δε μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε παρά την ελπιδοφόρα αρχή, αλλά ήταν σίγουρα διασκεδαστική. Αυτό που έχω σίγουρα να πω για αυτό το τεύχος είναι ότι συνεχίζει να μου αρέσει το μοντέλο των πέντε ιστοριών σε κάθε τεύχος. Γίνεται καλύτερη επιλογή και προσφέρεται στον αναγνώστη ένα δυνατό σύνολο που ανεβάζει το τεύχος στα μάτια του περισσότερο από μία εξαιρετική ιστορία, δύο καλές και πέντε μέτριες. Απ' ότι βλέπω έχει κερδίσει την αποδοχή στο φόρουμ οπότε προβλέπω να συνεχίζει σε αυτό το στυλ η Καθημερινή

Μιας που ολοκλήρωσα τη σειρά να πω πως όλοι οι επόμενοι τόμοι που ήρθαν έφτασαν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση και μόνο ο 8ος ήταν η εξαίρεση. Τεύχη 18-22 Brainiac Πάρα πολύ όμορφο σχέδιο με έντονα χρώματα ενώ η ιστορία κάνει το χρόνο να κυλάει ευχάριστα. Το τέλος της είναι πολύ δυνατό. Τεύχη 23-28 Red Son Η ιδέα πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αυτό βγαίνει και στην ιστορία. Βλέπουμε έναν Σούπερμαν διαφορετικό. Η μόνη ατέλεια που βρήκα είναι στο πόσο δυνατό έκαναν τον Λεξ Λούθορ. Οκ, οι ΗΠΑ θέλουν έναν δυνατό αντιπρόσωπο (λόγω το ότι οι απέναντι έχουν τον Sups) αλλά σχεδόν θεοποίησαν τον ΛΛ. Μου φάνηκε περίεργο επίσης το γεγονός πως ο κρυπτονίτης δεν έπαιξε σχεδόν κανένα ρόλο στην ιστορία πράγμα που δεν περίμενα. Το τέλος ήταν πολύ ιδιαίτερο και σε αφήνει με ωραία αίσθηση. Ήταν και το τελευταίο τεύχος οπότε έδεσε το γλυκό.

Έλα μου ντε, αυτή την απορία έχω επίσης! Κάπου υπάρχει η έξοδος ακολούθα τις μπύρες!

Μία λεπτομερέστατη και εμπεριστατωμένη παρουσίαση - κριτική, που πραγματικά απόλαυσα, το ίδιο όσο διαβάζοντας και το ίδιο το τεύχος. Ευχαριστώ, φίλτατε, για τα ευγενικά σας λόγια !!!

Το οπισθόφυλλο του τεύχους 31 Προστέθηκε στη παρουσίαση

Επειδή τυγχάνει να γνωρίζω το πρόβλημα, εύχομαι ολόψυχα να πάνε όλα κατ' ευχήν.

Έχεις και ένα σωματικό κύρος, όσο να 'ναι! ============================================ Δυστυχώς λόγω σοβαρού οικογενειακού προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζω, είναι αδύνατον να παραβρεθώ. Τις καλυτερες ευχές μου από καρδιάς!

Μην φοβάσαι Βασιλιά μου. Όταν έχεις εμένα δίπλα σου, δεν σου κολλάει κανένας!

Τελικά η β περίοδος κυκλοφόρησε 90 τεύχη, σας στέλνω και το τελευταίο όπου στο οπισθόφυλλο διαφημίζει την έναρξη του νέου κυκλου

Άλλος ένας χρόνος πέρασε και αισίως κλείσαμε τα 11 ! Ένας χρόνος γεμάτος παρουσιάσεις, συναντήσεις, κέφι και τη μοναδική έκδοση του Λανφέστ στην Ελλάδα! Το Σάββατο 20 Ιουνίου στις 8μμ, ελάτε από τη Λέσχη να το γιορτάσουμε, να σβήσουμε τα κεράκια μας και να ευχηθούμε όλοι μαζί ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΙΚ!

Και; Πώς ήταν στην γεύση???

De nada

το αγοροσα μολις και μαλιστα με 2 ευρω, δεν ξερω αν ειναι μεγαλυτερη η αξια του. Πργματικα αν και ασπρομαυρο και με λιγες σελιδες ειναι διαμαντι.

Καλησπέρα σε όλους και ιδιαίτερα σε αυτόν που ανέβασε αυτα τα 2 τεύχη του Ντόναλντ. Γίνεται να τα κάνουμε download κάπως; Ήθελα να ρωτήσω/ζητήσω αν υπάρχει περίπτωση να ανέβουν τα 3,4,5. Δυστυχώς η συλλογή που είχα χάθηκε σε φωτιά πριν ~10 χρόνια και πλέον βρίσκομαι στο εξωτερικό. Αυτά τα τεύχη είναι αρκετά νοσταλγικά για εμένα. Επίσης, αν υπάρχει κάποιος που έχει διπλότυπα απο τα τεύχη 2 έως 10 θα ενδιαφερόμουν πολύ να τα αγοράσω.

Δεν πιστεύω να ήπιες και άλλες αφού έφυγα χθες (ρητορική ερώτηση) Λες πάντως ότι σε προλαβαίνω στα εξώφυλλα, αλλά στις εφευρέσεις του Κύρου το πας τρένο, δεν έχω προλάβει να ανεβάσω πρώτος καμία

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΜΠΥΡΕΕΕΕΕΕΕΣ!!!!!!

Δεν τις έριξε, μάλλον πρόκειται για λάθος. Στο site της brainfood έχει την "κανονική" τιμή των ~15€ Γενικά δεν μου άρεσε. Το σχέδιο μου φάνηκε πολύ κομπιουτερίστικο και η Νατάσα 15χρονο. Στα πάρα πολλά και κουραστικά flashback φαίνεται μεγαλύτερη ηλικιακά. Προσωπικά το θεωρώ μεγάλη αστοχία . Στα της ιστορίας, βλέπουμε λίγη δράση, το παρελθόν της και τα πολλά αμόρε της. Μέτρια πράγματα. Στα πολύ θετικά είναι τα εξτραδάκια που έχει στο τέλος και τα όμορφα εξώφυλλα των τευχών. Αν το έπαιρνα στα 13,41€ με έκπτωση θα τα έκλαιγα τα €€ αλλά στα 6,30€ συναινείς.

Το αγόρασα χτες από public λόγω της τιμής. Μόνο 6,30 για 112 σελίδες? Η Οξυ με συνήθισε σε ακριβούς τίτλους και χωρίς δεύτερη σκέψη το πήρα θεωρώντας ότι ίσως είχαν βάλει λάθος τιμή. Πώς και έριξε η Οξύ τόσο την τιμή; Μακάρι να συμβεί το ίδιο και σε επόμενες εκδοσεις είτε της Οξύ είτε της Anubis.

thanks

Συνήθως η Πρωτοπορία αν κάτι είναι εξαντλημένο από εκδότη, το γράφει, αν δεν είναι εξαντλημένο, αλλά δεν έχει στοκ, βάζει το μήνυμα για παραγγελία από τον εκδότη. Το έχω διασταυρώσει επειδή έχω επισκεφθεί πολλές φορές το κατάστημα και αγοράζω και online.

Έφυγαν δύο Έλληνες καλλιτέχνες σήμερα... Πέθανε η ηθοποιός Άννυ Πασπάτη...: https://www.mixanitouxronou.gr/pethane-i-ithopoios-anny-paspati-symmeteiche-se-78-parastaseis-toy-ethnikoy-theatroy-sti-tileorasi-emeine-gnosti-os-i-aliki-tis-seiras-quot-methoriakos-stathmos-quot/ και ο Νίκος Σπυρόπουλος: https://www.mixanitouxronou.gr/pethane-o-nikos-spyropoylos-toy-sygkrotimatos-spyridoyla-poy-egrapsan-istoria-me-ton-paylo-sidiropoylo-to-sygkinitiko-antio-toy-adelfoy-toy-kai-toy-dimitri-poylikakoy/ Να πω μονάχα ότι την τελευταία φορά που ήρθε στα μέρη μας με τον Δημήτρη Πουλικάκο (ο Νίκος Σπυρόπουλος είχε ξανάρθει τουλάχιστον δύο φορές, τη μία με τους "Σπυριδούλα" αν θυμάμαι καλά και την άλλη, πάλι με τον Δημήτρη Πουλικάκο και τη μπάντα του.), έκανα τη βλακεία και ΔΕΝ πήγα, με αποτέλεσμα να μην έχω δει ζωντανά κανέναν από τους δυο μέχρι στιγμής... Νομίζω πως δεν ήταν με μπάντα, αλλά ντουέτο σε ένα μικρό μπαρ και είμαι σίγουρος ότι θα με τρέλαιναν στις μπλουζιές, αλλά δεν έχει σημασία... Τώρα πάει... Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...

Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή που έπιασα στα χέρια μου την συγκεκριμένη έκδοση της ΛΕΦΙΚ και νιώθω κάπως περίεργα. Θυμάμαι την πρώτη φορά, πριν μερικούς μήνες, που ο καλός φίλος @Valtasar μού είχε εκμυστηρευτεί το “μυστικό”, ένα κρύο βράδυ (για την ακρίβεια πρωί μιας και η ώρα είχε πάει 03:00 ) με μπύρες στην Λέσχη κι όλοι όσοι ήμασταν εκεί, ευχηθήκαμε να ευοδώσει και να είναι καλοτάξιδη. Και τώρα που το εγχείρημα πήρε το δρόμο από το τυπογραφείο για τις βιβλιοθήκες μας, δεν μπορώ παρά να δηλώσω την μεγάλη μου χαρά και να κάνω την ίδια ευχή που έκανα εκείνο το βράδυ. Το πρώτο πράγμα που εντοπίζει ο επίδοξος αναγνώστης, όταν πιάνει στα χέρια του τον πρώτο τόμο του Λανφέστ είναι το απίστευτα όμορφο εξώφυλλο, το οποίο μας καλεί, τουλάχιστον να τον ξεφυλλίσουμε. Κι όταν γίνεται αυτό, η ιστορία ξεκινάει με την παρουσίαση των βασικών χαρακτήρων που συμμετέχουν, των ειδικών χαρακτηριστικών τους, καθώς και της εποχής που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Ας πω, λοιπόν, δύο λόγια για την νέα μου γνωριμία με τον Λανφέστ του Τρόυ. Το σενάριο θα το κατατάσσαμε άνετα στα “Sword & Sorcery”, καθώς διαθέτει πολλά χαρακτηριστικά στοιχεία, όπως ιππότες, φανταστικές περιοχές, μάγους, δράκους, τρολ κ.ά.. Η πλοκή ξεκινάει ομαλά, δεν βιάζεται, αλλά ταυτόχρονα δεν μας κουράζει με φλυαρίες. Θα γνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές, θα δούμε την “μεταμόρφωση” στις δυνάμεις του Λανφέστ και θα ξεκινήσει ένα μακρύ κι επικίνδυνο ταξίδι, προς αναζήτηση ενός κομματιού από φίλντισι. Στο μεγαλύτερο μέρος της πλοκής θα ταξιδέψουμε μαζί με τους (νέους) φίλους μας και θα γίνουμε μάρτυρες όλων των επικίνδυνων καταστάσεων που εκείνοι θα περάσουν, οι οποίες εντείνουν την αγωνία και την έξαψή μας και μου έφεραν στο μυαλό πίστες από αντίστοιχα βιντεοπαιχνίδια. Ο βασικός πρωταγωνιστής φαίνεται να διαθέτει δυναμισμό και νομίζω ότι μπορεί να κρατήσει την ιστορία. Όχι, βέβαια, ότι υστερούν οι υπόλοιποι. Κι όπως πολύ σωστά έγραψε κι ο φίλος @Manitou, στην ιστορία υπάρχει και το πικάντικο στοιχείο, το οποίο αποτυπώνεται στο πρόσωπο της όμορφης ξεμυαλίστρας και τσαχπίνας Σιξι. Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή, δεδομένου ότι η εναλλαγή των καρέ και η αλλαγή των σκηνών πραγματοποιείται ομαλά και χωρίς να αφήνει απορίες στον αναγνώστη. Υπάρχουν, επίσης κι αρκετές “αιματηρές” σκηνές, οι οποίες αποδεικνύουν ότι η ιστορία δεν είναι αμιγώς παιδική, αλλά απευθύνεται σε κάπως πιο ώριμο, ηλικιακά, κοινό. Φυσικά δεν υστερεί κι ο τομέας του χιούμορ, τον οποίο έχουν αναλάβει ο ιππότης με το πατρογονικό σπαθί του κι ο Χέμπους, το τρολ. Μην περιμένετε, όμως, να είναι εφάμιλλο του Αστερίξ ή του Λούκυ Λουκ. Το φινάλε σίγουρα αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς για την συνέχεια (άλλωστε πρόκειται για σειρά) μιας και οι φίλοι μας φτάνουν στον προορισμό τους κι όλα τώρα ξεκινάνε, αλλά το επεισόδιο μπορεί κάλλιστα να διαβαστεί κι αυτόνομα. Κι αν το σενάριο μού άρεσε μία φορά, τι μπορώ να πω για το σχέδιο? Ο καλλιτέχνης έχει καταθέσει μεγάλα ποσά φαντασίας κι έχει δημιουργήσει ολοζώντανα κι άκρως ρεαλιστικά καρέ, σε μερικά από τα οποία στάθηκα περισσότερο, κοιτάζοντάς τα με δέος (ιδίως σε αυτά που ο Λανφέστ αποκτά την τεράστια δύναμή του, καθώς επίσης και της σκηνής με τα αδηφάγα που κατασπαράζουν τον κλάνταυρο). Στο συνολικό αποτέλεσμα, φυσικά, θα πρέπει να δώσουμε εύσημα και στον χρωματισμό. Η παλέτα των χρωμάτων είναι γλυκιά και δεν κουράζει το μάτι, χωρίς να καλύπτει λεπτομέρειες. Το αρνητικό, ίσως, να είναι η χρωματική μονοτονία σχεδόν σε όλες τις σελίδες. Μικρό το κακό. Και ήρθε η ώρα να περάσουμε στην έκδοση. Ο αγαπητός Valt, σκεπτόμενος πρώτα σαν αναγνώστης, έφτιαξε ένα άλμπουμ στα πρότυπα των αντίστοιχων του εξωτερικού και μάλιστα με καλύτερη τιμή από αυτά. Πώς, λοιπόν, να μην νιώθει υπερήφανος? Το πρώτο πράγμα που με ευχαρίστησε είναι η σκληρόδετη μορφή, που δημιουργεί μία ασφάλεια τόσο στην πολλαπλή ανάγνωση, όσο και στην αποθήκευση, εξασφαλίζοντας ότι τα άλμπουμ μας θα αντέξουν στον χρόνο. Το δέσιμο είναι στιβαρό και χωρίς προβλήματα, ενώ το χαρτί στο εσωτερικό είναι αρκετά παχύ και δείχνει να μην τσακίζει εύκολα. Επίσης, βλέπουμε μία γραμματοσειρά καθαρή κι ευχάριστη στο διάβασμα. Άντε, να πω και μερικά αρνητικά για να μην φανεί ότι με έχει βάλει ο Γιώργος να κάνω διαφήμιση! Μιας και το χαρτί δεν είναι γυαλιστερό, τα χρώματα αποδίδονται κάπως ξεθωριασμένα και χωρίς ένταση. Το δεύτερο έχει να κάνει με την τρέλα που έχω στα εξτραδάκια. Εδώ δεν υπάρχει κανένα (παρά μόνο στο οπισθόφυλλο). Δεν ξέρω, βέβαια, αν είναι έτσι και η Γαλλική έκδοση (που μάλλον έτσι θα είναι), αλλά θα προτιμούσα τουλάχιστον ένα μικρό editorial. Για το τέλος άφησα κάτι το οποίο δεν είναι 100% αρνητικό. Μιλάω για το μέγεθος, το οποίο παραδέχομαι ότι είναι το κατάλληλο για ένα τέτοιου είδους BD (με το σενάριο και το σχέδιο να αναπνέουν καλύτερα), αλλά (από πρακτικής άποψης) ένα τέτοιο άλμπουμ δύσκολα βρίσκει μία βολική θέση στην βιβλιοθήκη μας. Τουλάχιστον στην παραφορτωμένη δική μου! Κάνοντας την σούμα, το πρόσημο βγαίνει κατά πολύ στα θετικά και ειλικρινά ευχαριστώ την ΛΕΦΙΚ, που με έφερε σε επαφή με ένα νέο σύμπαν, το οποίο δεν νομίζω να το γνώριζα αλλιώς. Εύχομαι ολόψυχα να καταφέρουν να κυκλοφορήσουν όλα τα άλμπουμ και μετά να πάρει σειρά άλλη!

Χρόνια Πολλά!!!Αν δεν προκύψει κάτι άλλο θα έρθω!!!

Εκεί θα είμαστε..??

Σαν μπασκετόφιλος δε μπορούσε να μου ξεφύγει το βιβλίο Μάικλ Τζόρνταν Ζωή των MVPublications. Πρόκειται για μια βιογραφία του Jordan που ξεκινάει από τον προπάππου του και φτάνει περίπου στο 2014 και την αγωνιστική ανάκαμψη των Charlotte Hornets, της ομάδας που είναι ο κύριος μέτοχος. Αποφάσισα να το διαβάσω αφού είδα το The Last Dance σαν μια πιο αντικειμενική αφήγηση των γεγονότων της καριέρας του MJ, αλλά και με περισσότερες πληροφορίες και ιστορίες για τη θητεία του στο κολλέγιο North Carolina, τους Wizards και τη ζωή του ως μέτοχος πρώτα στους Wizards και μετέπειτα στους Bobcats-Hornets. Σίγουρα πολλές ιστορίες που είδαμε στο The Last Dance τις βλέπουμε και εδώ, αλλά το βιβλίο εμβαθύνει αρκετά και σε πιο προσωπικά θέματα για τον πρώτο γάμο του Jordan, το πρόβλημα που αντιμετώπισε με τον τζόγο, τη φιλία του με το Breakfast Club, γενικά αρκετά από όσα ανέφερε και ο Δημήτρης Καρύδας στο άρθρο του στο Novasports. Τώρα όσον αφορά την ποιότητα της έκδοσης, λόγω της συμμετοχής μου σε μπασκετικό φόρουμ όπου η ΔΟ είχε συνεργαστεί με τις εκδόσεις, είχα την τύχη να μου εξηγήσει ο εκδότης και δημοσιογράφος κ. Ασπρούλιας σχετικά με το γιατί τα γράμματα ήταν τόσο μικρά, καθώς και τι μικροπροβλήματα είχαν προκύψει κατά τη διάρκεια της έκδοσης που απείλησε ακόμα και την ύπαρξη του εκδοτικού οίκου. Είναι απόλυτα κατανοητό και χαίρομαι που αυτό διορθώθηκε στα επόμενα βιβλία όπως το βιβλίο του Kobe Bryant που έγραψα review σε προηγούμενη σελίδα, εκθειάζοντας την άριστη έκδοση του. Αν λοιπόν θέλετε να διαβάσετε λεπτομερώς την ιστορία γύρω από την καριέρα του μεγαλύτερου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, αυτό είναι το βιβλίο σας

Το εξώφυλλο από το #123 Μεταφέρθηκε στη βάση