Αίθουσα Νικητών

Εξώφυλλο/οπισθόφυλλο του 2ου μέρους. Μεταφέρθηκαν στη βάση

Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή που έπιασα στα χέρια μου την συγκεκριμένη έκδοση της ΛΕΦΙΚ και νιώθω κάπως περίεργα. Θυμάμαι την πρώτη φορά, πριν μερικούς μήνες, που ο καλός φίλος @Valtasar μού είχε εκμυστηρευτεί το “μυστικό”, ένα κρύο βράδυ (για την ακρίβεια πρωί μιας και η ώρα είχε πάει 03:00 ) με μπύρες στην Λέσχη κι όλοι όσοι ήμασταν εκεί, ευχηθήκαμε να ευοδώσει και να είναι καλοτάξιδη. Και τώρα που το εγχείρημα πήρε το δρόμο από το τυπογραφείο για τις βιβλιοθήκες μας, δεν μπορώ παρά να δηλώσω την μεγάλη μου χαρά και να κάνω την ίδια ευχή που έκανα εκείνο το βράδυ. Το πρώτο πράγμα που εντοπίζει ο επίδοξος αναγνώστης, όταν πιάνει στα χέρια του τον πρώτο τόμο του Λανφέστ είναι το απίστευτα όμορφο εξώφυλλο, το οποίο μας καλεί, τουλάχιστον να τον ξεφυλλίσουμε. Κι όταν γίνεται αυτό, η ιστορία ξεκινάει με την παρουσίαση των βασικών χαρακτήρων που συμμετέχουν, των ειδικών χαρακτηριστικών τους, καθώς και της εποχής που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Ας πω, λοιπόν, δύο λόγια για την νέα μου γνωριμία με τον Λανφέστ του Τρόυ. Το σενάριο θα το κατατάσσαμε άνετα στα “Sword & Sorcery”, καθώς διαθέτει πολλά χαρακτηριστικά στοιχεία, όπως ιππότες, φανταστικές περιοχές, μάγους, δράκους, τρολ κ.ά.. Η πλοκή ξεκινάει ομαλά, δεν βιάζεται, αλλά ταυτόχρονα δεν μας κουράζει με φλυαρίες. Θα γνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές, θα δούμε την “μεταμόρφωση” στις δυνάμεις του Λανφέστ και θα ξεκινήσει ένα μακρύ κι επικίνδυνο ταξίδι, προς αναζήτηση ενός κομματιού από φίλντισι. Στο μεγαλύτερο μέρος της πλοκής θα ταξιδέψουμε μαζί με τους (νέους) φίλους μας και θα γίνουμε μάρτυρες όλων των επικίνδυνων καταστάσεων που εκείνοι θα περάσουν, οι οποίες εντείνουν την αγωνία και την έξαψή μας και μου έφεραν στο μυαλό πίστες από αντίστοιχα βιντεοπαιχνίδια. Ο βασικός πρωταγωνιστής φαίνεται να διαθέτει δυναμισμό και νομίζω ότι μπορεί να κρατήσει την ιστορία. Όχι, βέβαια, ότι υστερούν οι υπόλοιποι. Κι όπως πολύ σωστά έγραψε κι ο φίλος @Manitou, στην ιστορία υπάρχει και το πικάντικο στοιχείο, το οποίο αποτυπώνεται στο πρόσωπο της όμορφης ξεμυαλίστρας και τσαχπίνας Σιξι. Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή, δεδομένου ότι η εναλλαγή των καρέ και η αλλαγή των σκηνών πραγματοποιείται ομαλά και χωρίς να αφήνει απορίες στον αναγνώστη. Υπάρχουν, επίσης κι αρκετές “αιματηρές” σκηνές, οι οποίες αποδεικνύουν ότι η ιστορία δεν είναι αμιγώς παιδική, αλλά απευθύνεται σε κάπως πιο ώριμο, ηλικιακά, κοινό. Φυσικά δεν υστερεί κι ο τομέας του χιούμορ, τον οποίο έχουν αναλάβει ο ιππότης με το πατρογονικό σπαθί του κι ο Χέμπους, το τρολ. Μην περιμένετε, όμως, να είναι εφάμιλλο του Αστερίξ ή του Λούκυ Λουκ. Το φινάλε σίγουρα αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς για την συνέχεια (άλλωστε πρόκειται για σειρά) μιας και οι φίλοι μας φτάνουν στον προορισμό τους κι όλα τώρα ξεκινάνε, αλλά το επεισόδιο μπορεί κάλλιστα να διαβαστεί κι αυτόνομα. Κι αν το σενάριο μού άρεσε μία φορά, τι μπορώ να πω για το σχέδιο? Ο καλλιτέχνης έχει καταθέσει μεγάλα ποσά φαντασίας κι έχει δημιουργήσει ολοζώντανα κι άκρως ρεαλιστικά καρέ, σε μερικά από τα οποία στάθηκα περισσότερο, κοιτάζοντάς τα με δέος (ιδίως σε αυτά που ο Λανφέστ αποκτά την τεράστια δύναμή του, καθώς επίσης και της σκηνής με τα αδηφάγα που κατασπαράζουν τον κλάνταυρο). Στο συνολικό αποτέλεσμα, φυσικά, θα πρέπει να δώσουμε εύσημα και στον χρωματισμό. Η παλέτα των χρωμάτων είναι γλυκιά και δεν κουράζει το μάτι, χωρίς να καλύπτει λεπτομέρειες. Το αρνητικό, ίσως, να είναι η χρωματική μονοτονία σχεδόν σε όλες τις σελίδες. Μικρό το κακό. Και ήρθε η ώρα να περάσουμε στην έκδοση. Ο αγαπητός Valt, σκεπτόμενος πρώτα σαν αναγνώστης, έφτιαξε ένα άλμπουμ στα πρότυπα των αντίστοιχων του εξωτερικού και μάλιστα με καλύτερη τιμή από αυτά. Πώς, λοιπόν, να μην νιώθει υπερήφανος? Το πρώτο πράγμα που με ευχαρίστησε είναι η σκληρόδετη μορφή, που δημιουργεί μία ασφάλεια τόσο στην πολλαπλή ανάγνωση, όσο και στην αποθήκευση, εξασφαλίζοντας ότι τα άλμπουμ μας θα αντέξουν στον χρόνο. Το δέσιμο είναι στιβαρό και χωρίς προβλήματα, ενώ το χαρτί στο εσωτερικό είναι αρκετά παχύ και δείχνει να μην τσακίζει εύκολα. Επίσης, βλέπουμε μία γραμματοσειρά καθαρή κι ευχάριστη στο διάβασμα. Άντε, να πω και μερικά αρνητικά για να μην φανεί ότι με έχει βάλει ο Γιώργος να κάνω διαφήμιση! Μιας και το χαρτί δεν είναι γυαλιστερό, τα χρώματα αποδίδονται κάπως ξεθωριασμένα και χωρίς ένταση. Το δεύτερο έχει να κάνει με την τρέλα που έχω στα εξτραδάκια. Εδώ δεν υπάρχει κανένα (παρά μόνο στο οπισθόφυλλο). Δεν ξέρω, βέβαια, αν είναι έτσι και η Γαλλική έκδοση (που μάλλον έτσι θα είναι), αλλά θα προτιμούσα τουλάχιστον ένα μικρό editorial. Για το τέλος άφησα κάτι το οποίο δεν είναι 100% αρνητικό. Μιλάω για το μέγεθος, το οποίο παραδέχομαι ότι είναι το κατάλληλο για ένα τέτοιου είδους BD (με το σενάριο και το σχέδιο να αναπνέουν καλύτερα), αλλά (από πρακτικής άποψης) ένα τέτοιο άλμπουμ δύσκολα βρίσκει μία βολική θέση στην βιβλιοθήκη μας. Τουλάχιστον στην παραφορτωμένη δική μου! Κάνοντας την σούμα, το πρόσημο βγαίνει κατά πολύ στα θετικά και ειλικρινά ευχαριστώ την ΛΕΦΙΚ, που με έφερε σε επαφή με ένα νέο σύμπαν, το οποίο δεν νομίζω να το γνώριζα αλλιώς. Εύχομαι ολόψυχα να καταφέρουν να κυκλοφορήσουν όλα τα άλμπουμ και μετά να πάρει σειρά άλλη!

...και μπόλικες αποχωρήσεις ναταλέμε και αυτά Να τα λέμε όμως έτσι που να είναι προς οφελός μας . ...αποχωρήσεις που μας έβαλαν σε νέα εποχή .ΑΛΛΑΓΗ εδώ και τώρα ΤΙΜΗΜΕΝΑ ΓΕΡΑΤΕΙΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΝΕΙΑΤΑ μπαίνομε σε άλλα μονοπάτια ότι ξέραμε τα βάζουμε στο ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ .Ο λαός στην ΕΞΟΥΣΙΑ .(και εδώ χαιρετας τον κόσμο σαν να τον αγκαλιάζεις ,να ξαναζήσουμε το '81 ) Ας σοβαρευτούμε τώρα για λέγε τι προφυλάξεις θα πάρεις για τον κόσμο ; πόσους χωρά η λέσχη ;,όταν γεμίσει το προβλεπόμενο οι άλλοι που θα έρχονται θα τους διώχνεις ;άμα μπουκάρει ξαφνικά ο ΧΑΡΔΑΛΙΑΣ έχεις να πληρώνεις το πρόστιμο ; αν πάρεις κανένα στο λαιμό σου δεν θα έχεις τύψεις ; έχεις μάσκες να μοιράζεις στον κόσμο ; και τι μάσκες ΜΑΓΓΑΝΑΡΗ ; ΚΟΡΙΝΗ ;ΧΑΝΟ ;ΜΑΣΚΟΥΛΑ για τα παιδιά ;έχεις καμιά 10ρια λίτρα απολυμαντικό ; Την βλέπω την δουλεια 40 θα έρθουμε 20 θα ζήσουμε εμεις οι ευπαθείς την κάτσαμε ,να δούμε αν θα γίνουν 12 γενεθλια του χρόνου ,με λίγα άτομα τι γιορτη θα γίνει .Οι εναπομένοντες θα τα γιορτάζουμε σε τόπο χλοερό . Υ.Γ. Η αλήθεια είναι ότι κάπως φοβάμαι να έρθω .Εχω μερικές ωρες να το σκεφτώ .

Για να σκεφτώ, για να σκεφτώ είδαμε κάτι τέτοιο στη χώρα μας πρόσφατα; Πρέπει αυτός που το σκέφτηκε να έχει μεγααάλη ΟΞΥδέρκεια!!

Μην φοβάσαι Βασιλιά μου. Όταν έχεις εμένα δίπλα σου, δεν σου κολλάει κανένας!

Ετσι μπράβο πάνω από όλα προστασία .

Ας προσπαθήσω να επαναφέρω το thread στον ίσιο δρόμο κι ας πω την γνώμη μου για το πρώτο μέρος της "Μάχης στον χρόνο". Διαβάστηκε κι αυτός ο τόμος και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την γενική παραδοχή, ότι τέτοιες ιστορίες ξεχωρίζουν τους άντρες από τα αγόρια, όσον αφορά την εμπειρία στον μαγικό κόσμο του Οίκου των Ιδεών! Εγώ όπως περίμενα κι αποδείχτηκε, είμαι ακόμα αγοράκι! Το πρώτο πράγμα που με δυσκόλεψε, διαβάζοντας την ιστορία είναι η στρατιά των υπερηρώων που κάνουν την εμφάνισή τους και τους οποίους δεν θα τους χαρακτηρίζαμε πρωτοκλασάτους. Τουλάχιστον δεν είναι οι πιο γνωστοί. Σχεδόν ανά μερικές σελίδες έμπαινε στο παιχνίδι και κάποιος νέος χαρακτήρας ή κάποιος ήρωας που υπάρχει στο παρελθόν, στο παρόν ή στο μέλλον, γεγονός που δεν μου άρεσε τόσο, ίσως λόγω της γενικής μου άγνοιας. Το σενάριο δεν θα το χαρακτηρίζαμε εύκολο. Ήταν αρκετά βαρύ και περιείχε πολύπλοκες και περίπλοκες σκηνές. Πολλά ήταν τα σημεία που ένιωσα να με πιάνει από τον λαιμό και να μην μου αφήνει περιθώρια να καταλάβω τι γίνεται. Σαν ιδέα δεν την βρήκα άσχημη. Πάντα κινούν το ενδιαφέρον, στους πιστούς φίλους της επιστημονικής φαντασίας, τα ταξίδια στον χωροχρόνο και οι πρωταγωνιστές από διαφορετικές χρονικές περιόδους. Εδώ, όμως, έχω την εντύπωση ότι ο Busiek έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο στον τομέα αυτό και η υπερβολική εναλλαγή των σκηνών, σε συνδυασμό με την άγνοιά μας στα πραγματικά κίνητρα του villain, νομίζω στάθηκαν αφορμή, η ανάγνωση να γίνει μία αρκετά κουραστική διαδικασία. Ήταν από τις σπάνιες φορές , που δεν κατάφερα να διαβάσω δύο κεφάλαια μαζεμένα. Πάντα διάβαζα ένα και το άφηνα. Αυτό που εκτίμησα και μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν όταν οι φίλοι μας πήγαν να ερευνήσουν τις τρεις χωροχρονικές ανωμαλίες. Εκεί ένιωσα ότι η πλοκή είχε κάποια “λογική” ροή και δράση. Από εκεί και πέρα, δηλώνω εντυπωσιασμένος από τις σκηνές μάχης που διαδραματίστηκαν. Δεν παρείχαν συγγραφικές ευκολίες για τους καλούς, κι έτσι έβγαινε ένα καλό αποτέλεσμα. Αν πρέπει να σταθώ περισσότερο στα μέλη των Avengers, θα πρέπει να πω, με λύπη μου, ότι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν είχα εξοικειωθεί τόσο μαζί τους. Αρνητική εντύπωση μού έκανε ο Captain America, ο οποίος εμφανίζεται σαν σκιά του εαυτού του, καταθλιπτικός κι απαισιόδοξος! Σίγουρα δεν ήταν ο Captain που είχαμε γνωρίσει. Αυτή του η συμπεριφορά και η στάση, φαντάζομαι θα είναι απόρροια κάποιου συμβάντος που είχε προηγηθεί και δεν το έχω διαβάσει (παρά μόνο στις περιγραφές της εδώ ιστορίας). Κι αυτή η πρακτική δεν συμβαίνει μόνο μία φορά. Πολλά είναι τα σημεία που γίνονται αναφορές σε άγνωστα (για τους αδιάβαστους όπως εγώ) γεγονότα, που απλά τις προσπερνούσα λόγω της άγνοιάς μου, με αποτέλεσμα να αφαιρούνται πόντοι από την καλύτερη κατανόηση της ιστορίας. Όσον αφορά τους υπόλοιπους χαρακτήρες, εκείνον που ξεχώρισα ήταν της Αφροδίτης, η οποία, μιμούμενη την συνονόματή της Θεά, είχε σαν δύναμη να κάνει τον άλλο να την ερωτεύεται! Επίσης, δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος κι ο Τρισδιάστατος Άντρας. Πολλή cool στυλιστική άποψη! Και με τα πολλά, ερχόμαστε και στο φινάλε, το οποίο δεν μας λύνει πολλές από τις απορίες μας και μας υπόσχεται περισσότερη δράση στο δεύτερο μέρος, το οποίο (μεταξύ μας) δεν ανυπομονώ και τόσο να έρθει. Εν κατακλείδι, αυτό που εκτίμησα στην ιστορία είναι οι όμορφες σκηνές μάχης κι έντασης. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, κάτι η πυκνογραμμένη ροή, κάτι το ότι πιάστηκα αδιάβαστος, με έκαναν να (ψιλό) χάσω τον μπούσουλα! Και περνάμε στον εικαστικό τομέα. Εκεί θα βρούμε ένα πανέμορφο σχέδιο, το οποίο ήταν πολύ του γούστου μου. Ο Pacheco (τον οποίο είχαμε την χαρά να γνωρίσουμε σε κάποιο Athenscon ), είχε να διαχειριστεί δύσκολες συγγραφικές σκηνές, τις οποίες και μετουσίωσε σε απίστευτα κι άκρως ρεαλιστικά σκίτσα. Ειλικρινά αν φορούσα καπέλο θα του το έβγαζα! Το ίδιο εντυπωσιασμένος δηλώνω κι από τον χρωματισμό. Ο αναγνώστης απολαμβάνει μία πανδαισία χρωμάτων, τα οποία μπορεί να είναι έντονα, η διαχείρισή τους, όμως, έγινε τόσο επαγγελματικά, που (προσωπικά) δεν με κούρασαν καθόλου. Περισσότερο με κούρασε το σενάριο. Το μόνο αρνητικό ίσως, που βρήκα είναι τα αρκετά παραφορτωμένα καρέ, με τις ακανόνιστες (στενόμακρες) διαστάσεις τους, τα οποία θα μπορούσαν να μετριαστούν.

Να λοιπόν και η σειρά που γέννησε το καταπληκτικό Lanfeust Magazine (μας άφησε και αυτό χρόνους) στα ελληνικά! Και σε τι έκδοση! Μπράβο, Λέσχη, εντυπωσιακό αποτέλεσμα..! Για όσους δεν διάβασαν τους προλαλήσαντες, πρόκειται για μια Sword and Sorcery Comedy, με έντονα ψευδο-ερωτικά στοιχεία και προσεγμένα, λεπτομερικά πάνελς στα πλαίσια της σχολής που πρεσβεύει. Η σειρά έκανε μεγάλα νούμερα στις γαλλόφωνες χώρες και, εκτός των άλλων, προβάλλει σαν ένα ενδιαφέρον πείραμα του τι αντίκτυπο μπορεί να έχει το 2020 μια σειρά που εκφράζει δραματικά την εποχή της με ό,τι πιο προκλητικό για τα politically correct αντανακλαστικά μας! (Ακόμη και το εξώφυλλο θα το απέρριπταν αξιοσέβαστοι οίκοι του σήμερα..!) Όσο για το καθεαυτού περιεχόμενο, το πρώτο τεύχος είναι χορταστικό σε σενάριο και είκόνα και αποπνεέι τις πρώτες απόπειρες μίξης των σχολών, καθώς κάποια στοιχεία αμερικανικής σχολής είναι ορατά στα πάνελς. Αντίστροφη διαδικασία είχε ξεκινήσει την ίδια εποχή καί στις ΗΠΑ με ενσωμάτωση ευρωπαικών και μάνγκα αφηγηματικών στοιχείων σε παραδοσιακούς τίτλους. Καλή τύχη λοιπόν στο Λανφέστ! Σίγουρα την αξίζει και πιστεύω θα την έχει..!

Η τιμή είναι σούπερ γι αυτό άλλωστε και τιμήθηκε! Ίσως να μπέρδεψαν το black widow με το black Friday! ?

Πρώτη επαφή σήμερα με τον Λούκυ Λουκ ... Μιας και ήθελα και που ήθελα να διαβάσω κι άλλων ειδών κόμικς, μιας και ξετρύπωσα κάτι τεύχη του Λούκυ Λουκ του πάτερα μου, μιας και ήθελα να δω κι εγώ περί τείνος πρόκειται ο ξακουστός άνθρωπος που πυροβολάει πιο γρήγορα κι από το ίσκιο του κάθησα και ρούφηξα ένα τεύχος του αγαπημένος μας καουμπόι.Για να είμαι πιο ακριβής «Το κοράκι».Μου άρεσε πολύ.Ωραία περιπέτεια περιπέτεια μες στη δράση με ανατρεπτικό τέλος που δεν το περίμενα.Και το σχέδιο εξίσου καλό με το σενάριο.Πολύ κομψό, θα έλεγα.Συνοπτικά χαίρομαι που γνώρισα έναν νέο (για μένα) συναρπαστικό κόσμο.Θα αρχίσω να παρακολουθώ αυτά τα θέματα!!!

Το αγαπημένο μας περιοδικό έρχεται κάθε φορά και με πιο όμορφο εξώφυλλο, δίνοντας πάντα μία καλαίσθητη οπτική νότα. Αυτό που αξίζει να παρατηρήσουμε είναι ότι έχει παραληφθεί μία συνήθεια. Συνήθως το εξώφυλλο του κάθε τεύχους είναι αφιερωμένο στον χαρακτήρα που παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε αυτό. Κι ενώ εδώ ο “πρωτοεμφανιζόμενος” χαρακτήρας είναι ο Μπίλυ και τα μαγικά του παπούτσια, παρόλα αυτά δεν τον βλέπουμε να φιγουράρει στην μόστρα. Δεν πειράζει όμως. Δεν παρεξηγούμε εμείς! Από εκεί και πέρα, το περιοδικό διατηρεί την πολυθεματικότητά του, δίνοντας ιστορίες για όλα τα γούστα, με τις περισσότερες να είναι οι συνέχειες αυτών που ξεκίνησαν στο προηγούμενο τεύχος. Στο editorial, ο Ανεμοδουράς, μας ενημερώνει για την άφιξη τού Μπίλυ, για τις νέες του εκδόσεις, αλλά και τις αναβολές που έγιναν, ελέω κορονοϊού. Ας δούμε, επιγραμματικά, τα περιεχόμενα του 10ου τεύχους. “Μα τα χίλια…”: Οι Κόκκινοι Αστακοί κάνουν έμμεσα την εμφάνισή τους κι όλη η πλοκή εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δύο πατριώτες. Η ιδέα, γι’ ακόμα μία φορά, με άφησε με ένα χαμόγελο, που μετατράπηκε σε γέλιο. Πολλά μπράβο! “Κόμικς Νέα”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης, φέρνει στο ελληνικό κοινό κάποια νέα ξένα πονήματα, όπως είναι το “Best of 2000AD”, καθώς επίσης και μία περίεργη σύνθεση που αποτελείται από τα θρυλικά Transformers, παρέα με το Μικρό μου Πόνυ! Ο Kevin Eastman θα δώσει χρήσιμες συμβουλές για τον οποιονδήποτε επίδοξο συγγραφέα και σχεδιαστή κόμικς, ενώ θα γίνει αναφορά για τα πιο “χτυπητά” cons που μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κομιξικού κοινού (κι όχι μόνο), τα οποία έχουν πάει πίσω, λόγω του θέματος που έχει προκύψει με τον κορονοϊό. Επίσης θα μάθουμε και για το νέο κόμικ του Ευάγγελου Ανδρουτσόπουλου. Μέσα σε δύο μόνο σελίδες, τόσες πολλές πληροφορίες! “Μπλεκ - Αιχμάλωτοι των Σενέκα (Β’ μέρος)”: Κι ενώ παραπονιόμουν για την έλλειψη έντονων σκηνών στο πρώτο μέρος, έρχεται το κλείσιμο της ιστορίας να είναι, ουσιαστικά, δύο μεγάλες, σε έκταση, σκηνές μάχης, που έβγαζαν μεγάλη αγωνία. Στον τομέα αυτόν, λοιπόν, έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Η υπόλοιπη πλοκή πιστεύω ότι ήταν τρομερά προβλέψιμη, ακόμα και σε όσες ανατροπές επιχειρούνταν. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η φοβερή απέχθεια που είχε ο Μπλεκ όσον αφορά την δέσμευση. Μου θύμισε τον Δάγκα στους “Μεν και δεν”. Γενικά τα δύο μέρη που απαρτίζουν την ιστορία, είναι άνισα όσον αφορά τα “συστατικά” τους, αλλά στο σύνολό τους, δίνουν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Για το σχέδιο δεν έχει αλλάξει η γνώμη μου. “Μάντυ Ρίλεϋ - Ένας Συνταγματάρχης του Νότου”: Ένα σενάριο που ανατρέπει όσα έχω πει για τον πρωταγωνιστή. Εδώ, δεν υπάρχει το “γλυκανάλατο” story, που συνήθως χαρακτηρίζει τις ιστορίες του χαρακτήρα. Απεναντίας, έχουμε μία σωστά δομημένη ιστορία, με παρελθόν και παρόν, καθώς και μία ανατρεπτική πλοκή, που βγάζει συγκίνηση στο φινάλε. Αν υπάρχουν κι άλλες τέτοιες δουλειές του Ρίλεϋ, σίγουρα τις προτιμώ από τις πρώτες που διαβάσαμε στο περιοδικό. Το σχέδιο το βρήκα πολύ ρεαλιστικό. “Ρετρό Νούμερο 1 - Σκορπιός”: Πρόκειται για ένα πολυθεματικό περιοδικό τής δεκαετίας του ‘80, το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερε να μακροημερεύσει. Και για εκείνους που δεν γνωρίζουν (ή δεν θυμούνται) την πορεία του, έρχεται ο @Nikos Nikolaidis να μας υπενθυμίσει ότι κάτι τέτοια είναι βούτυρο στο ψωμί του και να μας δώσει το origin της κυκλοφορίας του, αλλά και τα περιεχόμενα του πρώτου τεύχους. Γι’ ακόμα μία φορά, υποκλίνομαι! “Λάργκο Γουίντς - Το “Προσφορά εξαγοράς” (Α’ μέρος)”: Νέο κεφάλαιο στον βίο και την πολιτεία του πολυεκατομμυριούχου Λάργκο, το οποίο ξεκινάει αρκετά δυναμικά. Ανάμεσα στα οικονομικο-λογιστικά τερτίπια και τις πρακτικές που υπάρχουν (κι) εδώ, κάνει την εμφάνισή του ο ερωτισμός, το χιούμορ, αλλά και το μυστήριο, που εντείνει την περιέργεια του αναγνώστη για την συνέχεια. Ακόμα μία ιστορία, λοιπόν, που με κράτησε κι ανυπομονώ για το δεύτερο μέρος. Το σχέδιο ήταν χάρμα οφθαλμών! “The pop Corner”: Ο Μάνος Νομικός έρχεται αυτόν τον μήνα να μας ενημερώσει για το graphic novel “I Am Not Okay with This”. Στην συνέχεια θα γίνει μία αναφορά στην τηλεοπτική σειρά “Star Trek: Picard”, για την οποία έχει γίνει μεγάλος λόγος τελευταία. Η στήλη θα κλείσει με ένα αφιέρωμα στην νέα ταινία “Candyman”, την οποία θα δω σίγουρα, μιας και δηλώνω λάτρης της πρώτης ταινίας του 1992, αλλά και των συναφών B-movies! “Ταρζάν - Το μαγικό βότανο”: Το πρώτο πράγμα που με χαροποίησε, διαβάζοντας την ιστορία, είναι το γεγονός ότι ολοκληρώνεται στο παρόν τεύχος. Στην σύντομη πλοκή της προλαβαίνει να διαχειριστεί ένα όμορφο σενάριο, που περιέχει ανατροπές, αλλά και σκηνές δράσης κι αγωνίας. Αυτό που με ξένισε κάπως, είναι οι αντίπαλοι του Ταρζάν, που δεν θα τους χαρακτηρίζαμε κατάλληλους για ιστορία που διαδραματίζεται στην ζούγκλα, αλλά, σε μία άλλου είδους, ιστορία. Το στυλ της, μου έφερε στο μυαλό τις κλασικές ρετρό δουλειές που δημοσιεύονταν στις σειρές τύπου “Tales from the crypt”. Γι’ αυτό θα προσπεράσω αυτό το παράπτωμα. Το φινάλε το βρήκα αξιόλογο, ενώ και το σχέδιο ήταν του γούστου μου. “Συνέντευξη - Νίκος Γιαμαλάκης (MALK)”: Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος φίλος του είδους, που να μην συμπαθεί την δουλειά του αγαπητού μας @Malk, οπότε ο Γαβριήλ Τομπαλίδης μάς δίνει μία ευκαιρία να μάθουμε κάποια πράγματα για την ζωή του, την σχέση του καλλιτέχνη με την Ένατη Τέχνη, αλλά και τις δουλειές του, παλιές και νέες. Ένας άνθρωπος, που έχει ανάγει τα κόμικς σε επιστήμη, την οποία μεταλαμπαδεύει στις νεότερες γενιές, ενώ παράλληλα μας σηκώνει τις τρίχες, όταν βλέπουμε το εξαιρετικό horror σχέδιό του! Μετά την συνέντευξη, θα ακολουθήσει ένα ολοσέλιδο, έγχρωμο σκίτσο που μας έρχεται κατευθείαν από μία αφιλόξενη ζούγκλα. Και φυσικά υπάρχει και η (καθιερωμένη) σύντομη ιστορία τού συνεντευξιάζοντα, την οποία ο malk έχει αφιερώσει τον Φάντομ. Σεναριακά εντείνει την αγωνία, ενώ το σχέδιο είναι μεν καλό, αλλά δεν συγκρίνεται με εκείνο στις ενήλικες ιστορίες του. “Τζόνι Ρεντ - Ο ατσαλένιος”: Το προηγούμενο μέρος έστησε μία τελική σκηνή που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, αλλά σε αυτό το (άτυπο) μέρος, νομίζω ότι δεν έγινε τόσο καλή διαχείριση του κεντρικού προσώπου. Αυτό που επικρατεί στο εν λόγω σενάριο είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που πολεμούν στην πρώτη γραμμή και σε αυτούς που κάθονται στα πολιτικά τους γραφεία και δίνουν τις τελικές εντολές. Η πλοκή φανερώνει αυτή την περίεργη “προδοσία”, ενώ σε όλη την διάρκειά της υπάρχει έντονο άγχος ανάμεσα στους χαρακτήρες, η οποία μεταδίδεται και στους αναγνώστες. Γενικά, όμως, δεν μπόρεσα να το εκτιμήσω τόσο, όσο τα προηγούμενα μέρη. Ίσως, σε αυτό, να βοήθησε και το υπερβολικά σκούρο σχέδιο, το οποίο αρχίζει, πλέον, να με κουράζει! “Στορμ - Η μηχανή του Φον Νόιμαν (Β’ μέρος)”: Θα ήταν οξύμωρο να υπάρξει λογική σε ιστορία του Στορμ, αλλά εδώ νομίζω ότι ο δημιουργός το παράκανε! Είναι από τα σενάρια που (όπως λέω συνήθως) δεν βγαίνουν χωρίς την κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ (κι όχι μόνο). Μέσα από τις σελίδες του γίνονται αναφορές και (μεγάλες) παρομοιώσεις στον Παράδεισο και την Κόλαση, ιδίως αυτή που έχει περιγράψει ο Δάντης. Μεγάλες σκηνές δράσης και μαχών δεν θα έλεγα ότι έχουμε, ενώ μένει να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, μετά την απόδραση. Υποκλίνομαι στην φαντασία του δημιουργού, αλλά νομίζω ότι έχουμε διαβάσει καλύτερα επεισόδια του Στορμ και της παρέας του. Εν κατακλείδι, τόσο το σενάριο, όσο και το σχέδιο σε κάνουν να γουρλώνεις τα μάτια σου. Το πρώτο από απορία και το δεύτερο από τεράστιο θαυμασμό. Ιδίως αυτό που υπάρχει στις σελίδες 112-113! “Κοκομπίλ - Κοκοσιού”: Τελικά οφείλουμε να συμπεράνουμε ότι κάθε ιστορία που δημοσιεύεται στο περιοδικό είναι κι ένα επεισόδιο από μία γενική ιστορία, που επεκτείνεται. Το σενάριο εδώ δεν κρύβει κάποια μεγάλη έκπληξη, καθώς ακολουθεί την πεπατημένη και θα μπορούσε, μάλιστα, να σταθεί και σε ένα “σοβαρό” καουμπόικο. Ο villain αποδρά κι ο πρωταγωνιστής τον καταδιώκει στα αφιλόξενα μονοπάτια των Ινδιάνων. Και κάπου εδώ έρχεται το “θανατηφόρο” πενάκι του Jacovitti (το όνομα του οποίου στον τίτλο γράφεται με τρία “Τ” ) να πετάξει στα σκουπίδια την κανονικότητα και να μας χαρίσει ακόμα μία αλλοπρόσαλλη πλοκή. Όπως έχω ξαναπεί, δεν με πειράζουν οι μικρές ιστορίες του Κοκομπίλ, οπότε κι εδώ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα. Απεναντίας, εκτίμησα ιδιαίτερα τους ποιητικούς διαλόγους, το κάφρικο χιούμορ σε ορισμένα σημεία και φυσικά τον εξαιρετικό σχεδιασμό. “Δικαστής Ντρεντ - Μαύρο χιόνι (Β’ μέρος)”: Η ιστορία εξελίσσεται ικανοποιητικά. Οι ρόλοι των χαρακτήρων φαίνεται να αναδιανέμονται και οι εχθροί μετατρέπονται σε συμμάχους, μπροστά σε έναν νέο κίνδυνο. Αν και είχε λίγες σελίδες στην διάθεσή της, προλαβαίνει να μας δώσει καλές δόσεις δράσης, ενώ το φινάλε του μέρους αυτού, φέρνει τον αγαπημένο μας Δικαστή σε επίφοβη θέση. Γενικά, πρόκειται για ένα σενάριο που φαίνεται να διαφοροποιείται από αυτά που ξέραμε για τον πρωταγωνιστή και δείχνει αρκετά ενδιαφέρον. Μένει μόνο να το επιβεβαιώσει. Το σχέδιο συνεχίζει στην ίδια μουντάδα που είχε και στο προηγούμενο μέρος, αλλά το βρήκα πολύ όμορφο. “Αφιέρωμα - Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Ο μικρός Μπίλυ και τα περίεργα παπούτσια που τον κάνουν αληθινό κανονιέρη, κάνουν την εμφάνισή τους στο περιοδικό κι ο Γαβριήλ Τομπαλίδης είναι εδώ, έτοιμος να μας μιλήσει για το origin και για την πορεία του εν λόγω κόμικ στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Όπως πάντα περιεκτικός, κατατοπιστικός κι ευχάριστος στους αδαείς αναγνώστες. Μεταξύ μας, όχι ότι δεν μου αρέσουν τα αφιερώματα του Τομπαλίδη (απεναντίας), απλά λόγω της φύσης του συγκεκριμένου κόμικ (ρετρό ποδοσφαιρικό), πίστευα ότι το αφιέρωμα θα το έκανε ο κύριος Νικολαΐδης. Όπως και να έχει, φίλε Μπίλυ, χάρηκα για την γνωριμία! “Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Μου αρέσει το ποδόσφαιρο, το ίδιο και τα ρετρό κόμικς. Κι αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι να διαβάζω κόμικς με χαρακτήρες που δεν γνωρίζω. Δυστυχώς, όμως, τα ρετρό ποδοσφαιρικά κόμικς, δεν είναι κάτι που πραγματικά απολαμβάνω. Δεν τα αποτάσσω μετά βδελυγμίας, απλά με αφήνουν κάπως αδιάφορο. Δεν βλέπω κάποια συγγραφική εξέλιξη στα σενάριά τους. Παρόλα αυτά η ιστορία του Μπίλυ, ξεκινάει έξυπνα και εισάγει στο ποδοσφαιρικό στυλ της και το υπερφυσικό. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτό το ξεκίνημα, αλλά απ’ ότι φαίνεται, θα μείνω στην γλύκα. Όπως και να έχει, ακόμα είναι λίγες οι σελίδες που έχω διαβάσει, οπότε δεν μπορώ να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα για το αν θα μου αρέσει ή όχι. Το μέλλον θα δείξει. “Ραντεβού στον Παράδεισο”: Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, με την σύντομη ιστορία, της οποίας το σενάριο έχει επιμεληθεί ο ίδιος, αποτίει φόρο τιμής σε δύο μεγάλες μορφές του παγκόσμιου μπάσκετ, που η μοίρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι κι έφυγαν σύντομα για το μεγάλο ταξίδι, αφήνοντας μεγάλο κενό. Ο λόγος για τον Ντράζεν Πέτροβιτς και για τον Κόμπι Μπράιαντ. Τόσο το σενάριο, όσο και το ρεαλιστικότατο σχέδιο του κυρίου Φραγκιαδάκη, με συγκίνησαν… “Το παιδί-πάνθηρας”: Η συνέχεια της ιστορίας βγάζει εντάσεις και δυναμισμό, αλλά νομίζω ότι ο συγγραφέας εστίασε περισσότερο εκεί κι έχασε τον γενικό ρεαλισμό. Το παιδί-πάνθηρας δρα ηρωικά, αλλά απερίσκεπτα, ίσως λόγω του νεαρού της ηλικίας του και (θεωρητικά) το αποτέλεσμα της απαγωγής, από καθαρή τύχη και μόνο, είχε θετική έκβαση. Τα σημεία, που με ξένισαν είναι τα εξής. Εν κατακλείδι, περίμενα περισσότερη λογική στο επεισόδιο αυτό. Για το σχέδιο δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Μου αρέσει.

Στα οπισθόφυλλα των τόμων της Marvel υπάρχουν τα κάδρα μερικών από τους διάσημους ήρωες της εταιρίας. Εκεί, λοιπόν, υπάρχει και το πορτραίτο του Dr. Strange, το οποίο είναι παρμένο από το εξώφυλλο της ιστορίας "Αναγέννηση" που κυκλοφόρησε πριν από μερικά χρόνια από την Anubis.

7 ευρώ είναι τελικά. Καλή τιμή για το μέγεθος του (4 τεύχη).

Ωραίος! Συμπάσχω κι εγώ στο ότι χάθηκε η μεγάλη συλλογή του πατέρα μου. Δεν τα πέταξε όμως κάποιος. Απλώς δάνειζε αρκετά (δανεικά κι αγύριστα) ή μας τα έδινε όταν ήμασταν μωρά για να παίζουμε (έχω κάτι κατάλοιπα από Κλασικά Ντίσνεϋ μονοψήφια νούμερα, Γέλιο & Χαρά διψήφια νούμερα). Κάπου υπήρχε και όλη η σειρά των Μεγάλων Μίκυ από το #1, αλλά εξαφανίστηκε με μιας σε μια μικρή φωτιά στην αποθήκη... Τελοσπάντων... Ωραίο πράμα πάντως να ασχολείται και ο πατέρας σου. Κι εγώ με τη βοήθεια του πατέρα μου βρήκα αρκετά από τα παλιά τεύχη του Μίκυ Μάους που έχω. Κάποια που του έμειναν από τότε που τα αγόραζε και κάποια που τα έβρισκε σε παλαιοπωλεία όποτε περνούσε από Ελλάδα για δουλειά. Υγ.: το Τοπολίνο #1 σίγουρα θα ήταν ανατύπωση Ρώτησα διότι υπάρχουν τουλάχιστον 10 ανατυπώσεις (ξεκίνησαν από το 1986), αλλά είναι ωραίο να το έχεις στη συλλογή.

...Στο 2ο άλμπουμ βρίσκουμε το 1ο μέρος εισαγωγικου σημειώματος γραμμένο από τον ΠΡΑΤ .Μία μινι βιογραφία του ΕΝΒΕΡ ΠΑΣΑ αναμιγμένο με τις αναμνήσεις του ΟΥΓΚΟ μέσα σε ένα τρένο που πρωτο άκουσε το όνομα του Πασά πως εντυπωσιάστηκε απο τα πόδια της ΡΟΣΕΑΝΑ , αγόρασε κόμικς από φρουρούς ,και έκανε τα πρώτα του σκίτσα . Ακόμα έχουμε και μερικά σκίτσα του στο μέσα του εξω/πισω φύλλου .

Μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν και τα internation exclusives εκ των οποίων έχει ήδη εκδοθεί ένα και στην Ελλάδα. Δε θα μπορούσε να υπάρξει πρώτα εδώ ένα exclusive που δεν το έχει κάποια άλλη χώρα; Προσωπικά, δε θα ήθελα πάντως να εκδοθεί κάτι που έχουμε ξανά. Θα προτιμούσα κάτι καινούργιο ή κάτι πολύ παλιό τέλος πάντων, πριν των εκδόσεων "Anubis". Ήδη έχει παραγίνει το κακό...

After Being Lost for 134 Years, Steamboat Arabia, Was Found 45 Feet Under a Field Μετά από 134 χρόνια, λοιπόν, ανακαλύφθηκε ένα ποταμόπλοιο το οποίο είχε καλυφθεί από τόνους χώμα και βρέθηκε θαμμένο 45 πόδια κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Αν πατήσετε επάνω στον τίτλο, θα βρείτε το πλήρες άρθρο, καθώς και φωτογραφίες από τα αντικείμενα που βρέθηκαν στο ποταμόπλοιο. Εύλογα, λοιπόν, ακόμα κι ο ελάχιστα παρατηρητικός φίλος των Disney κόμικς και ιδιαίτερα του μέγιστου Don Rosa, μπορεί να βρει μεγάλες ομοιότητες με τον "Βίο & Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ" και για να γίνουμε περισσότερο ακριβείς, με το δεύτερο επεισόδιο της σειράς, που φέρει τον τίτλο "Ο Άρχοντας του Μισισιπή". Εκεί υπάρχουν μερικές σελίδες στις οποίες ο μικρός ακόμα Σκρουτζ εξερευνά, μαζί με τον θείο του τον Μπουνάτσα, ένα ποταμόπλοιο, που είχε την ίδια τύχη με το αληθινό. Το λέω χοντρικά γιατί δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά από την πλοκή για να μην κάνω spoilers, αλλά νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα. Παραθέτω και τις σελίδες για να δείτε κι οπτικά τις ομοιότητες.

@Bilis Οπισθόφυλλο λέγεται το πίσω μέρος του βιβλίου/κόμικ/περιοδικού. Το αντίθετο του εξωφύλλου,για να καταλάβεις.

Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε με το οπισθόφυλλο, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει? Επίσης καλύτερα να συνεχίσουμε την συζήτηση στο άλλο θέμα. Έχουμε ήδη βγει αρκετά εκτός θέματος.

Μου θύμισες το γνωστό ανέκδοτο: -Αφεντικό ξέχασες κάτι κέρματα στο γραφείο μου. -Ο μισθός σου είναι.

Δεν υπάρχει στην ξένη συλλογή οπότε δεν νομίζω. Τυχαίο θα 'ναι.

Το τευχάκι είναι. Το φιατάκι δεν είναι! Γι' αυτό και δουλεύω σε νταλίκα για να έχω την άπλα μου! Πες τα Βασιλιά μου. Επειδή είναι ψηλός νομίζει ότι θα μας την λέει!

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο σπουδαίος Βρετανός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, Ίαν Χολμ. Ο βετεράνος ηθοποιός έμεινε ευρύτερα γνωστός στο ευρύ κοινό για τη συμμετοχή του σε δύο εξαιρετικά δημοφιλή franchise του φανταστικού κινηματογράφου, το Alien και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. link

Εδώ μπαμπάς-nino και "ηθικός αυτουργός" του "κολλήματος" του jimmy mcduck με τον μαγευτικό κόσμο των κόμικς, όπως και αυτός με έκανε να ξανακυλήσω μετά από χρόνια με αποτέλεσμα να συλλέγουμε παρέα πλέον. Το Topolino #1 είναι ανατύπωση του 2004 και όντως πέσαμε πάνω του τυχαία στο Μοναστηράκι πριν λίγο καιρό.

Πες μας τώρα ότι δεν τα ξεχώριζες μεταξύ τους με αυτό το ωραίο χρώμα που άλλαζε το γράμμα!!

Το οπισθόφυλλο του τεύχους 31 Προστέθηκε στη παρουσίαση

Όντως, το προηγούμενο ήταν μετριότατο. Πάντως καλύτερο από το να είχαν και τα 3 τεύχη το ίδιο εξώφυλλο με μόνη διαφορά το "μέρος Α-Β-Γ".

Θα συμφωνήσω απόλυτα για το εξώφυλλο. Ύστερα από την μονοτονία,τουλάχιστον στα χρώματα,των τελευταίων εξώφυλλων αυτό για μένα είναι μακρά το καλύτερο.

Επειδή τυγχάνει να γνωρίζω το πρόβλημα, εύχομαι ολόψυχα να πάνε όλα κατ' ευχήν.

Έχεις και ένα σωματικό κύρος, όσο να 'ναι! ============================================ Δυστυχώς λόγω σοβαρού οικογενειακού προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζω, είναι αδύνατον να παραβρεθώ. Τις καλυτερες ευχές μου από καρδιάς!

Ξέρω τι είναι το οπισθόφυλλο απλώς δεν καταλάβαινα που έβλεπαν οι υπόλοιποι το πρόσωπο του Dr. Strange επειδή δεν προσέχω τα κάδρα με τους χαρακτήρες. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι έχουν σημασία, είναι απλά εικόνες για διακόσμηση. Οπότε αν η ιστορία δεν είναι στην συλλογή του εξωτερικού μάλλον δεν θα την δούμε.

Φοβερό το εξώφυλλο του δεύτερου τεύχους!

Όχι σκαναρίσματα εξώφυλλων, αλλά ούτε και τις εφευρέσεις του Κύρου δεν προλαβαίνω να ανεβάσω. Αρχίζω να απορώ για ποιον λόγο βρίσκομαι ακόμα στο φόρουμ! Μιας και τράβηξα την εφεύρεση του Κύρου σε άλλο καρέ, μου επιτρέπετε να την ανεβάσω κι αυτήν, για να έχουμε την συσκευή ολόκληρη?

Λάθος του public είναι μάλλον, οσοι προλάβουν ? Ειχε γίνει και στο Justice νομίζω, ειχε 5 ευρώ κάτω όταν πρωτομπηκε στην ιστοσελίδα.

Πάνω δεξιά στα πρόσωπα...

Στο νέο Μίκυ Μάους 214, στην ιστορία «Τρόμος στα FM» έχουμε νέα εφεύρεση!Πρόκειται για έναν παντοεντοπιστή.

Για να μάθετε κι εσείς πώς είναι η καθημερινότητά μου!

@Barcelona ? the best Στο οπισθόφυλλο όλων των τόμων.

Δεν ξέρω αν προσέξατε, αλλά στο οπισθόφυλλο έχει εικόνα του Dr Strange από το Αναγέννηση. Δεν θυμάμαι αν έχει επιβεβαιωθεί, αλλά το βλέπω πολύ πιθανό μιας και έχει ήδη εκδοθεί από Anubis

Μας είχε απαντήσει η Anubis ότι δεν θα είναι μέρος της συλλογής το Civil War. Λογικό μιας και έχει δηλώσει ISBN για Γ' Επανέκδοση.

Ναι χθες το απόγευμα. Είχε αρκετά στο ράφι, όλα στην τιμή των 7€

Έχεις δίκιο τα έργα του έχουν αυτό το ''κλικ '' που σε κάνει να έχεις καλή διάθεση και την ευχαρίστηση που δεν έχασες την ώρα σου με την ανάγνωση του κόμικ του .Με την πρώτη ευκαιρία θα το προμηθευτώ .

Ουτε για σένα με τόσο ύψος που έχεις .

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και τώρα ας απαντήσω και στις ερωτήσεις σου. 1) Την συλλογή μου ούτε την κληρονόμησα από κάποιον μεγαλύτερο συγγενή ( παρότι ο πατέρας μου είχε μια πολύ μεγάλη συλλογή από Μίκυ Μάους, Κλασσικά, Μεγάλα Μίκυ, Ποπάυ, Σεραφίνο, Τιραμόλα, Αστερίξ, Λουκυ Λουκ κλπ αλλά δυστυχώς η γιαγιά μου τα πέταξε . Το μόνο που κληρονόμησα από τον πατέρα μου είναι ολόκληρη η σειρά Αστερίξ) ούτε και την αγόρασα μεταχειρισμένη με μεγάλο κόστος. Την ξεκίνησα πριν 4 χρόνια έχοντας όμως βάσεις καθώς ο πατέρας μου μου έπαιρνε όταν ήμουν μικρός αραιά τεύχη Μίκυ Μάους και ο παππούς μου καθώς έπαιρνε την Καθημερινή είχα και την Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney. Έπειτα όσο πέρναγε ο καιρός μάζευα και έπαιρνα ότι τεύχη μπορούσα. Μετά έμπλεξα και τον πατέρα μου ο οποίος ξεκίνησε να με βοηθάει οικονομικά και από τότε περνώ τεύχη συστηματικά και σε καλές τιμές. Για να δώσω και ένα παράδειγμα η μόνη σειρά που αγόρασα μονοκόμματα ήταν η α) και β) περίοδος των ΚΟΜΙΞ έναντι 700 €. 2) Μακάρι να είχα το αυθεντικό Topolino #1 αλλά είναι η ανατύπωση του την οποία πήρα με 50λ από το Μοναστηράκι. 3) Ναι είναι δίπλωμα από το Μίκυ Club των '70s απλά είναι σε αναπαραγωγή το οποίο σκάναρα από παλιό τεύχος Μίκυ Μάους και το βελτίωσα με Photoshop. 4) Όχι δεν είναι από το Μεγάλο Σήριαλ #20 μιας και είναι ένα από τα τρία που μου λυπεί . Το έχω πάρει από την Ιταλία μιας και είχα αγοράσει όλα τα τεύχη της σειράς με τους Σούπερ Ηρωες που το είχαν μέσα ως ένθετο.

Προστέθηκαν τα τεύχη του Μίκυ Μάους στο ημερολόγιο

Σε ποιο οπισθόφυλλο?

Βλέπω πως ενώ κυκλοφορεί το Χ-ΜΕΝ η Hatchette το εκδίδει κι αυτή, αντε με το καλό και το CIVIL WAR που το θέλουμε απεγνωσμένα!!!

Καλώς όρισες στην παρέα του GreekComics σύντεκνε @cretan93. Εύχομαι καλές περιηγήσεις και να σε βλέπουμε όσο πιο συχνά γίνεται. Αν σου δημιουργηθούν τίποτα απορίες, μην διστάσεις να ρωτήσεις.