Αίθουσα Νικητών

Πέρασαν 82 μέρες που η Λέσχη έμεινε κλειστή λόγω του κορονοϊού. Το μεγαλύτερο διάστημα από τη δημιουργία της το 2009... Ανοίγουμε πάλι λοιπόν, την Τρίτη 19/5 και ελπίζουμε να σας δούμε πάλι, όλους και όλες, υγιείς και κεφάτους! Η ΛΕΦΙΚ θα συνεχίζει να είναι κοντά σας, γεμάτη αγάπη για τα κόμικς και για τη καλή διασκέδαση! Το ωράριο λειτουργίας της θα συνεχίσει να είναι όπως πριν : Τρίτη-Παρασκευή 6-10μμ Σάββατο-Κυριακή 10-2 πρωί και 6-10 απόγευμα Δευτέρα Κλειστά

Black widow:μια μικρή αράχνη

Ολοκληρώθηκε το ημερολόγιο.Μπορεί να μην είναι Ντάκενσταιν αλλά είναι και πάλι κάτι καλό. Φαντόμιας!!!!!

Ανακοίνωσε Black Widow πριν από λίγο στη σελίδα στο FB...

Για το three billboards πιστεύω ότι η βαθμολογία στο imdb το αδικεί. Είναι ότι καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Ναι το κάνει αυτό η πρωτοπορία και στα βιβλία άλλα και στα κόμικ που έχει σε προσφορά, το καλό είναι ότι βγαίνει σχετικά εύκολα σε αντίθεση με κάτι αυτοκόλλητα που βάζουν τα public τα οποία αφήνουν κόλλα πάνω που βγαίνει πολύ δύσκολα

Είναι αυτή εδώ.Και μάλιστα απαρτίζεται από δύο μέρη.

Μου ήρθαν σήμερα 4 κόμικ. Με έκπληξη είδα ότι στα 2 έχουν κολλήσει ένα τεράστιο αυτοκόλλητο φαρδύ πλατύ πάνω στο εξώφυλλο είναι σοβαρά πράγματα αυτά;

[imdb=tt5027774] Καλά την φοβόμουν αυτή εδώ Coen καταστάσεις και ενώ δεν με απωθούν, δεν με ελκύουν όμως Το είχα ψυλλιαστεί, αλλά με παρέσυραν οι πάρα πολύ καλές βαθμολογίες γενικώς και ο χαρακτηρισμός της ως comedy/crime στο imdb. Ήταν και δεν ήταν Εξαιρετική ηθοποιία από Frances McDormand και Sam Rockwell. (η πρώτη λέει ότι εμπνεύστηκε από τον John Wayne γενικώς και ο δεύτερος από τον Lee Marvin στο The Man who shot Liberty Valance). Δεν με αφορούσε όμως η ιστορία

Με αφορμή ένα σκίτσο του, ο Ούγγρος γελοιογράφος Gabor Papai αντιμετωπίζει απειλές για τη ζωή του. Η έλλειψη ανοχής στο χιούμορ, ιδιαίτερα από ακροδεξιές κυβερνήσεις όπως αυτή του Όρμπαν, εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια σε ευρωπαϊκή μάστιγα. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε με τον COVID-19 σε όλο τον κόσμο αποκάλυψε με δραματικό τρόπο κυβερνητικές αδυναμίες και μακροχρόνιες ελλείψεις σε μέσα και υλικά. Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως, αποκάλυψε και τη δυσανεξία στο χιούμορ που σε συνδυασμό με την ακροδεξιά πολιτική γεννούν ένα εκρηκτικό μείγμα για την ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας του Βίκτορ Όρμπαν, που έχει απασχολήσει κατ’ επανάληψη τους τελευταίους μήνες τη διεθνή ειδησεογραφία με τις επικίνδυνες, αντιδημοκρατικές και αυταρχικές αποφάσεις της, αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Και θύμα της είναι ένας σκιτσογράφος που τόλμησε να σατιρίσει τον κυνισμό της Ουγγαρέζας συντονίστριας σε θέματα κορονοϊού, Cecilia Muller, υπεύθυνης μεταξύ άλλων και για την τηλεοπτική ενημέρωση του κοινού, όπως και ο καθ’ ημάς Σωτήρης Τσιόδρας. Τόλμησε, μάλιστα, ο σκιτσογράφος Gabor Papai στην ίδια γελοιογραφία να περιλάβει και έναν εσταυρωμένο Ιησού, εξοργίζοντας ακόμα περισσότερο τα μέλη της χριστιανοδεξιάς κυβέρνησης του κόμματος KDNP αλλά και τους φανατικούς χριστιανούς, που δεν έχουν σταματήσει από τις 28 Απριλίου να τον απειλούν ανοιχτά. Εκείνη την ημέρα, στην αντιπολιτευόμενη εφημερίδα Nepszava δημοσιεύτηκε το επίμαχο σκίτσο που απεικόνιζε τη Muller να ενημερώνει τους πολίτες δίπλα στον Χριστό, λέγοντας σε ελεύθερη μετάφραση ότι «για την κατάστασή του έφταιγαν τα υποκείμενα νοσήματα». Η αντιπολίτευση τις τελευταίες εβδομάδες κατηγορεί την κυβέρνηση του Όρμπαν και τη Muller ότι αποκρύπτουν τα πραγματικά κρούσματα και τα θύματα του ιού, αλλοιώνοντας τα ιατρικά στοιχεία και προσαρμόζοντάς τα σε στατιστικές που ευνοούν την κυβέρνηση. Ειδικά για τη Muller, έχουν υπάρξει πολλές αντιδράσεις καθώς επιμένει να μην προσμετρά στους νεκρούς όσους πάσχουν ταυτόχρονα και από άλλα νοσήματα, μειώνοντας έτσι τον αριθμό των θυμάτων του COVID-19. Μετά από αυτή τη γελοιογραφία του Papai, οι επίσημοι εκπρόσωποι του KDNP δήλωσαν ότι θα μηνύσουν τον σκιτσογράφο και την εφημερίδα του, καθώς κατά τη γνώμη τους το σκίτσο ήταν διχαστικό και βλάσφημο, αποτελεί κομμουνιστικό κατάλοιπο και προσβάλλει το σύμβολο της θρησκευτικής τους πίστης, αλλά και τους εργαζόμενους στον τομέα της Υγείας(;), ενώ φιλοκυβερνητικά έντυπα και ραδιοφωνικοί σταθμοί τον στοχοποίησαν, διαδίδοντας ακόμα και τη διεύθυνση του σπιτιού του. Στις κατηγορίες αυτές, καθώς και σε όσους του επιτέθηκαν, ο Papai στη σελίδα του στο facebook απάντησε ότι δεν φοβάται και ότι το σκίτσο δεν είχε ως στόχο τον Ιησού και τους πιστούς αλλά αποκλειστικά τη Muller, ενώ επιτέθηκε με τη σειρά του στον «κυβερνητικό Τύπο», χαρακτηρίζοντάς τον «οξύμωρο» σχήμα. Με στόχο την προστασία του Papai και την κατοχύρωση της ελευθερίας του Τύπου στην Ουγγαρία, τη δημοσιοποίηση της υπόθεσης σε διεθνές επίπεδο ανέλαβε τις τελευταίες ημέρες ο διεθνής γελοιογραφικός οργανισμός «Cartooning for Peace», ενημερώνοντας το κοινό και ζητώντας συμπαράσταση. Το «Καρέ Καρέ» συμπαρίσταται εμπράκτως και δηλώνει τον φόβο του και την εγρήγορσή του για την ακροδεξιά επέλαση στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Και το σχετικό link...

Ο COVID-19 και οι συνέπειές του αλλάζουν με ταχείς ρυθμούς τον τρόπο ζωής σε όλο τον πραγματικό κόσμο. Στον χάρτινο κόσμο των ιαπωνικών κόμικς, οι πανδημίες είναι κάτι συνηθισμένο. Το Anime Planet έχει συγκεντρώσει τα σημαντικότερα manga που έχουν ως θέμα τους την πανδημία σε μια εφιαλτική λίστα. Στην παράδοση των ιαπωνικών κόμικς, η μετααποκαλυπτική θεματολογία είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένη. Δεκάδες τίτλοι εδώ και δεκαετίες εξετάζουν τη ζωή μετά από μεγάλες καταστροφές, πυρηνικά ατυχήματα, παγκόσμιους πολέμους, επιθέσεις τεράτων, σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, εισβολές εξωγήινων κ.λ.π. Από τα πιο αγαπημένα και συνάμα τρομακτικά θέματα είναι οι πανδημίες και τα manga που τις τοποθετούν στο επίκεντρο γίνονται, λόγω της τρέχουσας κατάστασης, περισσότερο επίκαιρα από ποτέ. Στη λίστα του Anime Planet περιλαμβάνονται 54 manga της πρόσφατης και της σύγχρονης, εν εξελίξει, παραγωγής με εφιαλτικές αρρώστιες υψηλής μεταδοτικότητας, επικίνδυνους ιούς που προσβάλλουν αδιακρίτως, θανατηφόρα μικρόβια αδιευκρίνιστης προέλευσης, επιδημίες που εξαπλώνονται και γίνονται πανδημίες. Με μια προσεκτική ματιά στη λίστα και λαμβάνοντας υπόψη τα ratings του Anime Planet, ορισμένες ιστορίες ξεχωρίζουν τόσο για την ευρηματικότητα των δημιουργών τους όσο και για τους παραλληλισμούς που εξάγονται σε σχέση με την παγκόσμια κινητοποίηση λόγω του κορονοϊού. Το «Καρέ Καρέ» επιλέγει και παρουσιάζει δέκα από αυτές, με την ευχή η πραγματικότητα να μην αρχίσει να τους μοιάζει όλο και περισσότερο. Eden: It ’s an Endless World, του Hiroki Endo Σε 18 τόμους απλώνεται η ιστορία του Hiroki Endo σε ένα κοντινό μέλλον, με το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού να έχει πεθάνει μετά από μια θανατηφόρα επιδημία. Ο «ιός του αποχαιρετισμού» χτυπά αδιακρίτως κάθε οργανική ύλη και ακόμα κι όταν δεν σκοτώνει, προκαλεί δυσπλασίες, παραμορφώνει και σακατεύει τα σώματα. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα όταν ο ιός μεταλλάσσεται και αρχίζει να επιτίθεται ακόμα και στην ανόργανη ύλη. Alive: The Final Evolution, των Tadashi Kawashima και Adachitoka Ο ιός, έργο μιας εξωγήινης οντότητας, που εξαπλώθηκε κατά τη διάρκεια της «Εφιαλτικής Εβδομάδας», οδηγεί τους ανθρώπους σε αυτοκτονικές τάσεις και συμπεριφορές. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού πεθαίνει. Κάποιοι λίγοι που ανθίστανται αποκτούν όμως υπεράνθρωπες δυνάμεις σε μια σειρά που ολοκληρώθηκε μετά από 21 ολόκληρους τόμους. Highschool of the Dead, των Shouji Satou και Daisuke Satou Τα πάντα κυλούν ομαλά σε ένα Λύκειο μέχρι που ξεσπά η επιδημία. Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε ζόμπι και αρχίζει το μακελειό. Ο ιός εξαπλώνεται ταχύτατα σε όλο τον κόσμο, οι κυβερνήσεις χάνουν τον έλεγχο, επικρατεί παγκόσμιο χάος και οι λιγοστοί μαθητές του σχολείου που καταφέρνουν να γλιτώσουν πρέπει να βρουν τρόπο να επιβιώσουν. Οι επτά τόμοι που κυκλοφόρησαν καλύπτονται από ένα λουτρό αίματος που έμεινε ωστόσο ατελές, καθώς ο σεναριογράφος της σειράς πέθανε το 2017 αφήνοντας την ιστορία ανολοκλήρωτη. I am a Hero, του Kengo Hanazawa Σε 22 τόμους και πολλά spin-off εξελίσσεται άλλη μια ιστορία τρόμου με διψασμένα για αίμα και ανθρώπινη σάρκα ζόμπι που σπέρνουν τον πανικό στο Τόκιο και άλλες ιαπωνικές πόλεις. Όταν ο ιός ZQN αρχίζει να μεταδίδεται ανεξέλεγκτα, ο πρωταγωνιστής της σειράς, ένας δημιουργός κόμικς με χαμηλή αυτοεκτίμηση, δημιουργικά αδιέξοδα και υπαρξιακά προβλήματα, αρπάζει το όπλο του, αναζητά κι άλλους επιζώντες και καταφεύγουν στο όρος Φούτζι. Biomega, του Tsutomo Nihei Στο εξάτομο έργο του Ιάπωνα δημιουργού, ο ιός N5S σπέρνει τον όλεθρο στην ανθρωπότητα μεταμορφώνοντας τους ανθρώπους σε παραμορφωμένα και άβουλα ζόμπι. Ο πρωταγωνιστής της σειράς αναλαμβάνει να εντοπίσει τους επιζώντες που μπορούν να αντισταθούν τόσο στον ιό όσο και στα ζόμπι σε ένα ταξίδι επιβίωσης σε σουρεαλιστικά, μετααποκαλυπτικά τοπία ενός όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος. Tokyo Undead, των Tsukasa Saimura και Shigeo Nakayama Ο ιός Κ-Virus, κατασκευασμένος σε εργαστήριο, ξεφεύγει και διασπείρεται στο Τόκιο με τρομακτικές συνέπειες. Τα ανθρωποφάγα ζόμπι βρίσκονται σε κάθε γωνιά και λυμαίνονται τους δρόμους της πόλης. Όλες οι ελπίδες για την εύρεση της θεραπείας εναποτίθενται στα χέρια και τις πράξεις ενός νέου ανθρώπου που ξεκινά το δικό του ταξίδι επιβίωσης και περιπέτειας. God Eater 2, του Ikumi Katagiri Βασισμένη στο ομώνυμο παιχνίδι, η δεκάτομη σειρά ξεκινά με την επιδημία της Μαύρης Πανούκλας που προκαλεί η Κόκκινη Βροχή να έχει απλωθεί σε όλη την Άπω Ανατολή. Μια ομάδα μελών από τις ειδικές δυνάμεις αναλαμβάνει δράση σε μια ιστορία γεμάτη θάνατο και αποκλεισμένες περιοχές. Manhole, του Tetsuya Tsutsui Στο τρίτομο έργο του Tsutsui, μια επιδημία που προέρχεται από τα κουνούπια ή από τα σκοτεινά σχέδια μιας τρομοκρατικής οργάνωσης απειλεί την ανθρωπότητα. Μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο και δύο ντετέκτιβ πρέπει να λύσουν το μυστήριο της προέλευσής της, ενώ η αρρώστια εξακολουθεί να μεταδίδεται με αυξανόμενους ρυθμούς. Infection, του Tooru Oikawa Μια ομάδα εφήβων από ένα σχολείο της Ιαπωνίας βλέπει τη ζωή να αλλάζει σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα όταν ξαφνικά στο σχολείο εμφανίζονται άνθρωποι που από το στόμα, τα μάτια και τα αυτιά τους βγαίνουν σκουλήκια. Μια νέα, εφιαλτική αρρώστια μεταδίδεται ταχύτατα και οδηγεί στον θάνατο και τα έξι παιδιά πρέπει να παραμείνουν ζωντανά σε μια σειρά που μετρά ήδη 18 τόμους και συνεχίζεται. Seraph of the Ends, των Yamato Yamamoto και Takaya Kagami Μια θανατηφόρα επιδημία εξολοθρεύει όλο τον ενήλικο πληθυσμό της Γης, ενώ στη συνέχεια εμφανίζονται γιγάντια βαμπίρ που υποδουλώνουν τους επιζήσαντες για να τους χρησιμοποιήσουν ως τροφή. Μια παρέα νέων παιδιών πρέπει να αποδράσουν και να αντισταθούν σε μια σειρά που συνεχίζεται έχοντας συμπληρώσει 20 τόμους. Και το σχετικό link...

Έξτρα τεύχος που κυκλοφόρησε σαν ένθετο με κάποιο(?) τεύχος του περιοδικού W.I.T.C.H.. Δεν γνωρίζω ημερομηνία αλλά υπολογίζω μέσα στο 2005. Όποιος/α το έχει, ας μας πει την ακριβή ημερομηνία και το τεύχος που συνόδευε.

βγαινει ευκολα. μακαρι να ειχαν ολα τα κομικ 40% εκπτωση και να κουβαλουσαν και αυτοκολλητο σκασιλα μου.

Ακόμα ένα ΕΞΤΡΑ τεύχος του τίτλου W.I.T.C.H. που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2008, με αφορμή την Ολυμπιάδα. Ευχαριστούμε τη @Λένα για το εξώφυλλο.

Την έχω τη σειρά στη συλλογή μου αλλά δυστυχώς έχω δει προς το παρόν μέχρι το 7ο επεισόδιο. Μου έκανε καλή εντύπωση αλλά δε φτάνει με τίποτα την αριστουργηματική 1η σειρά "Στα Σύνορα της Φαντασίας"/"Στη Ζώνη του Λυκόφωτος" ("The Twilight Zone") ('59-'64)!! Και η 2η σειρά "Στη Ζώνη του Λυκόφωτος" ("The Twilight Zone") ('85-'89) είναι επίσης εκπληκτική, δυστυχώς όμως έχουν μεταφραστεί καμιά 25αριά ιστορίες μόλις... Παράλληλα, τέλειωσα την 1η εξίσου καταπληκτική σειρά "Στα Σύνορα της Φαντασίας" ("The Outer Limits") ('63-'65), όπως και τη 2η σειρά "Στα Σύνορα Της Φαντασίας" ("The Outer Limits") ('95-2002), ξεκίνησα την επόμενη δουλειά του Rod Serling, το "Night Gallery" ('69-'73), και τις "Ιστορίες του Μπράντμπερι" ("The Ray Bradbury Theater"/"The Ray Bradbury Theatre"/"Mystery Theatre"/"The Bradbury Trilogy") ('85-'92), το "Απροσδόκητες Ιστορίες"/"Παράξενες Καταστάσεις" ("Amazing Stories") ('85-'87), το "One Step Beyond" ('59-'61), το "Out of the Unknown" ('65-'71), "Ιστορίες Από την Κρύπτη" ("Tales From the Crypt") ('89-'96) και άλλες νεότερες σειρές ανθολογίας ("Τρόμος" ("The Terror"), "American Horror Story", "Dimension 404", "Inside No.9", "Into the Dark", "Room 104", "True Detective", "Metal Hurlant Chronicles", "Masters of Horror", "Ζωντανοί Εφιάλτες" ("Nightmares & Dreamscapes: From the Stories of Stephen King")), ενώ υπάρχουν και κάποιες που έχω κατεβάσει πρώτους κύκλους, αλλά δεν έχω ξεκινήσει ακόμη ("Channel Zero", "Lore", "Black Mirror", "Electric Dreams" και τη νεότερη "The Twilight Zone" (2019-2020)). Υπάρχουν ωστόσο και άλλες που περιμένουν στην ουρά, αλλά ας κλείσω με τις τελευταίες που έχω και βλέπουμε. Εκτός του ότι απολαμβάνω σενάρια από αξιόλογους σεναριογράφους και μεταφορές διηγημάτων από αγαπημένους συγγραφείς, παρακολουθώ ανθολογίες επειδή είναι σαν να κάνω ένα διάλειμμα παρακολουθώντας ταινίες και έτσι ξεφεύγω λίγο από το μοτίβο των τηλεοπτικών σήριαλ που "μου 'χουν φάει τη ζωή" τα τελευταία 15 χρόνια και δεν παρακολουθώ ταινίες με τη συχνότητα που παρακολουθούσα στο παρελθόν...

Αυτά είναι! Καλή αρχή και πάλι

Eξωφυλλο/οπισθοφυλλο τευχους 71: Μεταφέρθηκαν στη βάση

Σωστά. Και για να είμαστε πιο ακριβείς είναι το όριτζιν της Ντόλυ Πάπρικα

[imdb=tt9777644]

Ούτε εγώ ξετρελάθηκα με το Three Billboards. Δεν υπήρχε συγκεκριμένος λόγος, απλά δεν μου έκανε τόσο τρομερή εντύπωση όσο θα περίμενα με βάση αυτά που είχα ακούσει. Θυμάμαι στο γράψιμο είχα βρει πολλές συμπτώσεις στο σενάριο που με προβλημάτισαν λίγο. Ερμηνευτικά ισχύουν αυτά που είπατε, εξαιρετική. Αλλά γενικά δεν θα την χαρακτήριζα τόσο καλή όσο λένε.

Εμένα μου άρεσε αφάνταστα το Three Bilboards. Εξαιρετικές ερμηνείες από McDormand και Sam Rockwell, ωραία εξέλιξη της πλοκής και πολύ όμορφο τέλος. Ήταν από τις αγαπημένες μου ταινίες του 2017.

Μπορεί καποιος να ανεβασει ξανα τη λιστα με τα επερχομενα τευχη γιατι δεν μπορω να την βρω πουθενα στις προηγουμενες σελιδες

Μόλις πρόσεξα τι άλλο έχει κάνει ο σκηνοθέτης Έχει κάνει το In Bruges που εκθειάζεται από πάρα πολλούς, αλλά δεν μου άρεσε παρόλο που γουστάρω αφάνταστα τον Colin Farrell και το Seven Psychopaths που με απογοήτευσε πάρα πολύ, παρά το cast του

Μαζι σου H μονη διαφορα ειναι οτι εμενα δε μου αρεσει η McDormand Οχι γενικα.. Στη συγκεκριμενη και στο Fargo.

Παιδιά όντως το blu-ray remaster είναι εκπληκτικό και μου κανει εντύπωση που μια σειρά σχεδόν 30 ετών κατάφερε να αποδωθεί τόσο άρτια!

Χμ, είναι μεν 300 dpi, αλλά 1300 περίπου ύψος (παρόλα αυτά δεν είναι φωτογραφία). Επισυνάπτω ένα για τσεκάρισμα, αν κάνει, ανεβάζω και τα υπόλοιπα. Δυστυχώς, δεν βρίσκομαι καν Ελλάδα, αλλά θα το έχω υπόψη μου ότι υπάρχει και όταν βρεθώ Αθήνα, θα περάσω σίγουρα. 670-000 - Copy.tif

Καλό. Ξερει κανείς ποια ιστορία μπορεί να είναι; (βάσει του εξωφύλλου)

Ναι, μπορείς να τα ανεβάσεις αφού τα συμπιέσεις σε 2 φακέλους. Πρόσεξε όμως να τηρούν τις προδιαγραφές για να μην τα ανεβάζεις άδικα (300dpi και το λιγότερο 2000 pixels ύψος - όχι φωτογραφίες) Αν δε σ' αφήσει το πρόγραμμα να τα ανεβάσεις λόγω μεγέθους, ανέβασέ τα σε ένα share (dropbox ή άλλο) και βάλε το λινκ εδώ. Το τεύχος 696 υπάρχει στο πωλητήριο της Λέσχης (κοστίζει 7 €). Αν θέλεις περνάς και το παίρνεις.

@Valtasar Δεν χρειάζομαι σκάνερ, ευχαριστώ. Μπορώ να σας στείλω τα εξώφυλλα των τευχών 670-694 και 721 που βλέπω ότι απουσιάζουν. Δεν ξέρω πώς μπορώ να τα ανεβάσω στη βάση, είναι γύρω στα 80 ΜΒ. Μπορώ να τα επισυνάψω σε δύο φακέλους εδώ ίσως; Και κάτι ακόμα, λες ότι δεν είναι σκαναρισμένο. Παρόλα αυτά, το έχει κάποιος όμως σε φυσική μορφή;

Διαβασα το βιβλιο "Καθοδος αγγελων". Απο τα καλυτερα που εχω διαβασει στο ειδος του. Ειχε και κατι σκηνες φρικης ...Ειδικα μια μου εχει μεινει... Τωρα εχω ξεκινησει το "Φωτια και σταχτες" .

Καλωσόρισες στη παρέα μας Δυστυχώς δεν έχει σκανναριστεί το τεύχος που αναφέρεις. Φυσικά και μας ενδιαφέρουν ότι εξώφυλλα(και οπισθόφυλλα) έχεις που δεν υπάρχουν στη βάση... η βάση δεδομένων του GC συμπληρώνεται από οποιοδήποτε μέλος ενδιαφέρεται... Επειδή το Μπουκέτο είναι μεγάλο μέγεθος (και δεν χωράει σε κανονικό σκάννερ), αν σε ενδιαφέρει(και είσαι Αθήνα), στη ΛΕΦΙΚ (Ιερά Οδός 14) υπάρχει σκάννερ Α3 (εκεί σκαννάρουμε όλα τα μεγάλα μεγέθη).

Το The Twilight Zone ('59-'64) αριστουργηματικό όπως το γράφεις, δεν έχω δει όλα τα επεισόδια το πάω σιγά σιγά (δεν θέλω να τελειώσει). Πολύ καλή επίσης και η σειρά The Outer Limits και γενικά σε αυτό το στυλ οι σειρές μου αρέσουν πολύ. Θέλω πολύ να δω και το Night Gallery άλλα δεν έχω βρει πουθενά ελληνικούς υπότιτλους και στις υπόλοιπες που γράφεις Amazing Stories, Out of the Unknown υπάρχουν υπότιτλοι;

Ο,τι εχω δει με αυτη. Σε καποιες απο αυτες δεν τη θυμαμαι καθολου Φαντασου ποσα χρονια πριν τις ειχα δει. Απο αυτες που θυμαμαι: 1) Blood Simple (ηταν καλη), 2) Mississippi Burning (καλη) 3) Friends with money (ενοχλητικη οσο δεν παει, το ιδιο και η ταινια - η χειροτερη της Holofcener - και μου αρεσουν οι ταινιες της)

Νομίζω ότι δεν σου αρέσει σε αυτές τις ταινίες διότι δεν σου αρέσαν οι ταινίες αυτές καθαυτές (ούτε εμένα με είχε ενθουσιάσει το Fargo). Από εκεί και πέρα όμως, είναι τέτοια η μεταμόρφωσή της σε αυτές τις ταινίες που το σέβομαι απόλυτα ως ένδειξη καλής ηθοποιού O δε Rockwell με έψησε πάρα πολύ για να δω τα Moon και Vice. Τα είχα και τα 2 στα υπ'όψιν (μαζί με πολλά άλλα). Τώρα ψήνομαι λίγο παραπάνω

Κλειστοφοβική όσο δεν πάει το "Das Boot"!! Εννοείται πως είναι απίθανη!! Εμένα μ' άρεσε πολύ ο Βιλνέρ, τόσο στο "Blade Runner 2049", όσο και στο "Arrival" και περιμένω να δω κάτι αξιόλογο απ' αυτόν!! Το "Dune" του David Lynch ήταν πολύ καλό, δυστυχώς όμως την πλήρη εκδοχή του μάλλον πως δε θα τη δούμε ποτέ... Υποθέτω πως ο Ντίνο Ντε Λορέντις θα 'χει πετάξει στα σκουπίδια το υπόλοιπο φιλμ... Με τον Jurgen Prochnow εγώ θα προτείνω και "Το Έβδομο Σημάδι" ("The Seventh Sign") ('88), με την Demi Moore και εκείνον σε έναν απίστευτο ρόλο! [imdb=tt0096073]

Πήρα το συλλεκτικό Blueray, όπως και αυτό της τηλεοπτικής σειράς Μπατμαν του 60 με τους σκεμπέδες, γιατί δεν γίνεται να δεις μόνο τη μία , μιας και πάνε μαζί

Καλησπέρα σε όλους! Νιώθω εξαιρετικά τυχερός που βρήκα αυτό το thread και αυτό το forum. Και ο λόγος είναι ο εξής: Είμαι διδακτορικός φοιτητής στο Λονδίνο και θέμα της διατριβής μου είναι μια πολιτισμική βιογράφηση του μεταπολεμικού συγγραφέα Ρένου Αποστολίδη (1924-2004): https://kclpure.kcl.ac.uk/portal/en/persons/lefteris-kefalas(fd5f29ca-0dc9-4389-a37c-b1de07ac7675).html. Ο Ρένος μεταξύ άλλων έχει γράψει πολλά κείμενα επιστημονικής φαντασίας. Διαβάζοντας, λοιπόν, το βιβλίο του Οὐλάν Μπατόρ (1999), σε αναζήτηση των επιρροών του συγγραφέα, έπεσα πάνω στο εξής: "Εκείνο το αφήγημα στον Θησαυρό των παιδιών, για την πορσελάνη και τους Κινέζους, για το φαρφουρί πώς πετυχαίνεται να δίνει τον τέλειο ταυτοτικό του ήχο, τον ακρότατα λεπτό κ' ιδανικό, που δεν τον δίνει αν δεν είναι πράγματι φαρφουρί σωστά ψημένο, μόνο αν τον δίνει αυτόν όντως είναι! Ζήτημα ήχου λοιπόν η άκρα εντέλεια!" Έχει πολύ ενδιαφέρον τo πώς ανάγεται ένα παιδικό ανάγνωσμα σε φιλοσοφικό συλλογισμό... Κρίνοντας από το ότι ο συγγραφέας αναφέρεται στα κείμενα που διάβαζε σε ηλικία 7-8 ετών, δηλαδή 1931-2, φαντάζομαι ότι πρόκειται για αυτή την πρώτη έκδοση του περιοδικό και όχι την μεταπολεμική, όπως είδα σε ένα άλλο thread. Θα ήμουν πραγματικά ευγνώμων αν ο παραπάνω χρήστης, ή οποιοσδήποτε από τους αναγνώστες αυτού του thread να μου επιβεβαιώσει αν το κείμενο στο οποίο αναφέρεται ο Ρένος, είναι το "Κινέζικο μυστικό" που φαίνεται στα περιεχόμενα του παραπάνω σχολίου; Θα με διευκολύνατε αρκετά και θα με βοηθούσατε να συμπληρώσω ένα ακόμα κομμάτι της έρευνάς μου, που αν και μικρό θα είναι χρήσιμο για μένα και τη μελέτη της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Σας υπερευχαριστώ εκ των προτέρων. Βρήκα αυτή τη σελίδα από το πουθενά, ελπίζω να είναι ακόμα ενεργή. Λευτέρης

Γενικά το είχα πει από την αρχή ότι η συγκεκριμένη ιστορία είναι λίγο και θέμα γούστου... Θα πω και εγώ την γνώμη μου όταν την τελειώσω.

Έγραψε ένα φβ ποστ ο Malk στο wall του όπου εκθείαζε τον Lovecraft. Αραχτός στο σπίτι και εγώ λόγω social distancing, θυμήθηκα τα δικά μου Πολλές φορές μέσα σε αυτό το φόρουμ έχω γυρίσει και έχω προτρέψει κόσμο να διαβάζει τα κόμικ στα πρωτότυπα αγγλικά και να βλέπει τις ξένες σειρές/ταινίες με αγγλικούς υπότιτλους. Πολλές φορές έχω πει ότι δεν υπάρχει λόγος να μεταφράζονται κόμικ από τα αγγλικά. Όλοι μπορούμε, ή θα έπρεπε να μπορούμε, να συνεννοούμαστε άψογα στη lingua franca. Κάποιοι φέρνουν την ένσταση "πολλές άγνωστες και δύσκολες λέξεις. δεν μπορώ να το απολαύσω". Well. Μετά από το ακούσιο τσίγκλισμα του Malk, πήγα και τσίμπησα ένα από τα πρώτα βιβλιαράκια που διάβασα στο πρωτότυπο Lovecraft, Omnibus 2. Κάπου στην Α Λυκείου (στη Β πήρα το Proficiency). Προφανώς το είχα λατρέψει Μάμαγε από κάθε άποψη Το άνοιξα μέσα. Στην τύχη μια σελίδα με σημειώσεις για τις άγνωστες, τότε, λέξεις border, precious, marveled, meet, aspect, dusk, sculptures, lingered, beheld, jelly, slingers, spearmen, slew, queer, spears, labor, naught, adjacent κάποιες τις βλέπω και γελάω border? precious? jelly? spears? Well. Από κάπου ξεκινάς. Και προφανώς στο δρόμο μαθαίνεις και βελτιώνεσαι. Άμα όμως δεν ξεκινήσεις, δεν θα φτάσεις ποτέ Είτε μιλάμε για μια ξένη γλώσσα (που ο καλύτερος τρόπος για να την μάθεις είναι το να την εξασκείς), είτε μιλάμε για γυμναστική (που δεν πρόκειται να βελτιώσεις την αντοχή σου άμα κάθεσαι συνέχεια), είτε μιλάμε για μια σχέση (που άμα δεν κάνεις το πρώτο βήμα του ταγκό, δεν θα το χορέψεις ποτέ και με κανέναν). Και προφανώς όταν θα έχεις περπατήσει κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα, θα θυμάσαι τα πρώτα σου βήματα και θα γελάς === THE QUEST OF IRANON - 1921 Into the granite city of Teloth wandered the youth, vine-crowned, his yellow hair glistening with myrrh and his purple robe torn with briers of the mountain Sidrak that lies across the antique bridge of stone. The men of Teloth are dark and stern, and dwell in square houses, and with frowns they asked the stranger whence he had come and what were his name and fortune. So the youth answered: “I am Iranon, and come from Aira, a far city that I recall only dimly but seek to find again. I am a singer of songs that I learned in the far city, and my calling is to make beauty with the things remembered of childhood. My wealth is in little memories and dreams, and in hopes that I sing in gardens when the moon is tender and the west wind stirs the lotos-buds.” When the men of Teloth heard these things they whispered to one another; for though in the granite city there is no laughter or song, the stern men sometimes look to the Karthian hills in the spring and think of the lutes of distant Oonai whereof travellers have told. And thinking thus, they bade the stranger stay and sing in the square before the Tower of Mlin, though they liked not the colour of his tattered robe, nor the myrrh in his hair, nor his chaplet of vine-leaves, nor the youth in his golden voice. At evening Iranon sang, and while he sang an old man prayed and a blind man said he saw a nimbus over the singer’s head. But most of the men of Teloth yawned, and some laughed and some went away to sleep; for Iranon told nothing useful, singing only his memories, his dreams, and his hopes. “I remember the twilight, the moon, and soft songs, and the window where I was rocked to sleep. And through the window was the street where the golden lights came, and where the shadows danced on houses of marble. I remember the square of moonlight on the floor, that was not like any other light, and the visions that danced in the moonbeams when my mother sang to me. And too, I remember the sun of morning bright above the many-coloured hills in summer, and the sweetness of flowers borne on the south wind that made the trees sing. “O Aira, city of marble and beryl, how many are thy beauties! How loved I the warm and fragrant groves across the hyaline Nithra, and the falls of the tiny Kra that flowed through the verdant valley! In those groves and in that vale the children wove wreaths for one another, and at dusk I dreamed strange dreams under the yath-trees on the mountain as I saw below me the lights of the city, and the curving Nithra reflecting a ribbon of stars. “And in the city were palaces of veined and tinted marble, with golden domes and painted walls, and green gardens with cerulean pools and crystal fountains. Often I played in the gardens and waded in the pools, and lay and dreamed among the pale flowers under the trees. And sometimes at sunset I would climb the long hilly street to the citadel and the open place, and look down upon Aira, the magic city of marble and beryl, splendid in a robe of golden flame. “Long have I missed thee, Aira, for I was but young when we went into exile; but my father was thy King and I shall come again to thee, for it is so decreed of Fate. All through seven lands have I sought thee, and some day shall I reign over thy groves and gardens, thy streets and palaces, and sing to men who shall know whereof I sing, and laugh not nor turn away. For I am Iranon, who was a Prince in Aira.” That night the men of Teloth lodged the stranger in a stable, and in the morning an archon came to him and told him to go to the shop of Athok the cobbler, and be apprenticed to him. “But I am Iranon, a singer of songs,” he said, “and have no heart for the cobbler’s trade.” “All in Teloth must toil,” replied the archon, “for that is the law.” Then said Iranon, “Wherefore do ye toil; is it not that ye may live and be happy? And if ye toil only that ye may toil more, when shall happiness find you? Ye toil to live, but is not life made of beauty and song? And if ye suffer no singers among you, where shall be the fruits of your toil? Toil without song is like a weary journey without an end. Were not death more pleasing?” But the archon was sullen and did not understand, and rebuked the stranger. “Thou art a strange youth, and I like not thy face nor thy voice. The words thou speakest are blasphemy, for the gods of Teloth have said that toil is good. Our gods have promised us a haven of light beyond death, where there shall be rest without end, and crystal coldness amidst which none shall vex his mind with thought or his eyes with beauty. Go thou then to Athok the cobbler or be gone out of the city by sunset. All here must serve, and song is folly.” So Iranon went out of the stable and walked over the narrow stone streets between the gloomy square houses of granite, seeking something green in the air of spring. But in Teloth was nothing green, for all was of stone. On the faces of men were frowns, but by the stone embankment along the sluggish river Zuro sate a young boy with sad eyes gazing into the waters to spy green budding branches washed down from the hills by the freshets. And the boy said to him: “Art thou not indeed he of whom the archons tell, who seekest a far city in a fair land? I am Romnod, and born of the blood of Teloth, but am not old in the ways of the granite city, and yearn daily for the warm groves and the distant lands of beauty and song. Beyond the Karthian hills lieth Oonai, the city of lutes and dancing, which men whisper of and say is both lovely and terrible. Thither would I go were I old enough to find the way, and thither shouldst thou go an thou wouldst sing and have men listen to thee. Let us leave the city Teloth and fare together among the hills of spring. Thou shalt shew me the ways of travel and I will attend thy songs at evening when the stars one by one bring dreams to the minds of dreamers. And peradventure it may be that Oonai the city of lutes and dancing is even the fair Aira thou seekest, for it is told that thou hast not known Aira since old days, and a name often changeth. Let us go to Oonai, O Iranon of the golden head, where men shall know our longings and welcome us as brothers, nor ever laugh or frown at what we say.” And Iranon answered: “Be it so, small one; if any in this stone place yearn for beauty he must seek the mountains and beyond, and I would not leave thee to pine by the sluggish Zuro. But think not that delight and understanding dwell just across the Karthian hills, or in any spot thou canst find in a day’s, or a year’s, or a lustrum’s journey. Behold, when I was small like thee I dwelt in the valley of Narthos by the frigid Xari, where none would listen to my dreams; and I told myself that when older I would go to Sinara on the southern slope, and sing to smiling dromedary-men in the market-place. But when I went to Sinara I found the dromedary-men all drunken and ribald, and saw that their songs were not as mine, so I travelled in a barge down the Xari to onyx-walled Jaren. And the soldiers at Jaren laughed at me and drave me out, so that I wandered to many other cities. I have seen Stethelos that is below the great cataract, and have gazed on the marsh where Sarnath once stood. I have been to Thraa, Ilarnek, and Kadatheron on the winding river Ai, and have dwelt long in Olathoë in the land of Lomar. But though I have had listeners sometimes, they have ever been few, and I know that welcome shall await me only in Aira, the city of marble and beryl where my father once ruled as King. So for Aira shall we seek, though it were well to visit distant and lute-blessed Oonai across the Karthian hills, which may indeed be Aira, though I think not. Aira’s beauty is past imagining, and none can tell of it without rapture, whilst of Oonai the camel-drivers whisper leeringly.” At the sunset Iranon and small Romnod went forth from Teloth, and for long wandered amidst the green hills and cool forests. The way was rough and obscure, and never did they seem nearer to Oonai the city of lutes and dancing; but in the dusk as the stars came out Iranon would sing of Aira and its beauties and Romnod would listen, so that they were both happy after a fashion. They ate plentifully of fruit and red berries, and marked not the passing of time, but many years must have slipped away. Small Romnod was now not so small, and spoke deeply instead of shrilly, though Iranon was always the same, and decked his golden hair with vines and fragrant resins found in the woods. So it came to pass one day that Romnod seemed older than Iranon, though he had been very small when Iranon had found him watching for green budding branches in Teloth beside the sluggish stone-banked Zuro. Then one night when the moon was full the travellers came to a mountain crest and looked down upon the myriad lights of Oonai. Peasants had told them they were near, and Iranon knew that this was not his native city of Aira. The lights of Oonai were not like those of Aira; for they were harsh and glaring, while the lights of Aira shine as softly and magically as shone the moonlight on the floor by the window where Iranon’s mother once rocked him to sleep with song. But Oonai was a city of lutes and dancing, so Iranon and Romnod went down the steep slope that they might find men to whom songs and dreams would bring pleasure. And when they were come into the town they found rose-wreathed revellers bound from house to house and leaning from windows and balconies, who listened to the songs of Iranon and tossed him flowers and applauded when he was done. Then for a moment did Iranon believe he had found those who thought and felt even as he, though the town was not an hundredth as fair as Aira. When dawn came Iranon looked about with dismay, for the domes of Oonai were not golden in the sun, but grey and dismal. And the men of Oonai were pale with revelling and dull with wine, and unlike the radiant men of Aira. But because the people had thrown him blossoms and acclaimed his songs Iranon stayed on, and with him Romnod, who liked the revelry of the town and wore in his dark hair roses and myrtle. Often at night Iranon sang to the revellers, but he was always as before, crowned only with the vine of the mountains and remembering the marble streets of Aira and the hyaline Nithra. In the frescoed halls of the Monarch did he sing, upon a crystal dais raised over a floor that was a mirror, and as he sang he brought pictures to his hearers till the floor seemed to reflect old, beautiful, and half-remembered things instead of the wine-reddened feasters who pelted him with roses. And the King bade him put away his tattered purple, and clothed him in satin and cloth-of-gold, with rings of green jade and bracelets of tinted ivory, and lodged him in a gilded and tapestried chamber on a bed of sweet carven wood with canopies and coverlets of flower-embroidered silk. Thus dwelt Iranon in Oonai, the city of lutes and dancing. It is not known how long Iranon tarried in Oonai, but one day the King brought to the palace some wild whirling dancers from the Liranian desert, and dusky flute-players from Drinen in the East, and after that the revellers threw their roses not so much at Iranon as at the dancers and the flute-players. And day by day that Romnod who had been a small boy in granite Teloth grew coarser and redder with wine, till he dreamed less and less, and listened with less delight to the songs of Iranon. But though Iranon was sad he ceased not to sing, and at evening told again his dreams of Aira, the city of marble and beryl. Then one night the red and fattened Romnod snorted heavily amidst the poppied silks of his banquet-couch and died writhing, whilst Iranon, pale and slender, sang to himself in a far corner. And when Iranon had wept over the grave of Romnod and strown it with green budding branches, such as Romnod used to love, he put aside his silks and gauds and went forgotten out of Oonai the city of lutes and dancing clad only in the ragged purple in which he had come, and garlanded with fresh vines from the mountains. Into the sunset wandered Iranon, seeking still for his native land and for men who would understand and cherish his songs and dreams. In all the cities of Cydathria and in the lands beyond the Bnazic desert gay-faced children laughed at his olden songs and tattered robe of purple; but Iranon stayed ever young, and wore wreaths upon his golden head whilst he sang of Aira, delight of the past and hope of the future. So came he one night to the squalid cot of an antique shepherd, bent and dirty, who kept lean flocks on a stony slope above a quicksand marsh. To this man Iranon spoke, as to so many others: “Canst thou tell me where I may find Aira, the city of marble and beryl, where flows the hyaline Nithra and where the falls of the tiny Kra sing to verdant valleys and hills forested with yath trees?” And the shepherd, hearing, looked long and strangely at Iranon, as if recalling something very far away in time, and noted each line of the stranger’s face, and his golden hair, and his crown of vine-leaves. But he was old, and shook his head as he replied: “O stranger, I have indeed heard the name of Aira, and the other names thou hast spoken, but they come to me from afar down the waste of long years. I heard them in my youth from the lips of a playmate, a beggar’s boy given to strange dreams, who would weave long tales about the moon and the flowers and the west wind. We used to laugh at him, for we knew him from his birth though he thought himself a King’s son. He was comely, even as thou, but full of folly and strangeness; and he ran away when small to find those who would listen gladly to his songs and dreams. How often hath he sung to me of lands that never were, and things that never can be! Of Aira did he speak much; of Aira and the river Nithra, and the falls of the tiny Kra. There would he ever say he once dwelt as a Prince, though here we knew him from his birth. Nor was there ever a marble city of Aira, nor those who could delight in strange songs, save in the dreams of mine old playmate Iranon who is gone.” And in the twilight, as the stars came out one by one and the moon cast on the marsh a radiance like that which a child sees quivering on the floor as he is rocked to sleep at evening, there walked into the lethal quicksands a very old man in tattered purple, crowned with withered vine-leaves and gazing ahead as if upon the golden domes of a fair city where dreams are understood. That night something of youth and beauty died in the elder world.

Ίσως, αφού οι Άγγλοι έχουν αρκετές έντονες τοπικές προφορές. Ποσώς με Σκωτσέζους Εκεί κι άμα χρειάζομαι υπότιτλους. Αυτό είναι θέμα διαλέκτων και προφορών Είχα ένα πρώτο ξάδερφο του παππού μου στη Φθιώτιδα, όπου κάποιες φορές χρειαζόντουσαν μεταφραστή οι μπαρμπάδες μου φαντάσου τώρα εγώ Οι Ελληνόφωνοι βέβαια είμαστε μόλις ~15Μ. Οπότε τα ζόρια είναι σε λίγες αριθμητικά περιπτώσεις Στον γραπτό όμως λόγο, υπάρχουν κάποιοι τοπικοί ιδιωματισμοί, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία των κειμένων, είτε το έγραψε βλάχος από το Κεντάκι, είτε το έγραψε Αυστραλός αβορίγινας, δεν θα υπάρχει κάποια τραγική διαφορά Θα υπάρχει βέβαια διαφορά μέσα στο χρόνο Όπως συμβαίνει και στα Ελληνικά εξ'άλλου Το συγκεκριμένο απόσπασμα δε, είναι τόσο γνωστό σε τόσο κόσμο λόγω των Pink Floyd, που καταλαβαίνουμε Αγγλικά 4 αιώνων

Να πω καταρχάς επειδή από αυτό ξεκίνησε η κουβέντα, ότι οι Αρκούδες είναι περασμένες εδώ μιας και από όλο αυτό ξεκίνησε η συζήτηση και τα υπόλοιπα τα δουλεύω και θα γράψω ξεχωριστό ποστ. Καταρχάς ευχαριστούμε πολύ τον @Kriton για τα καλά του λόγια που και ο ίδιος έχει πραγματικά εργαστεί πολύ στην βάση. Ο φίλος Κώστας ( @Mandrake, που συνεχίζει να με αποκαλεί Αλέξη) έχει κι αυτός προσφέρει πολλά μέσω αυτού του θέματος και αποτελεί πολύτιμη βοήθεια σε αυτό το φινίρισμα της βάσης που δουλεύουμε τώρα αυτό τον καιρό και στην συνεχή εξέλιξη και κάθε λάθος που διορθώνεται είναι ένα μικρό βήμα. Όλοι επομένως έχουμε βάλει το λιθαράκι μας και το Inducks είναι μια κοινότητα με πολύ χαλαρούς δεσμούς, δεν έχει ούτε φόρουμ ούτε τίποτα, όποιος θέλει παρέχει τα φώτα του με μια σάρωση, μια διόρθωση όπως γίνεται στο παρόν θέμα, και πολλά άλλα. Επομένως καταλήγοντας δεν έχει πολλή σημασία αν έχουμε κάνει πολλά-λίγα με τον χ ή τον y τρόπο σημασία έχει να υπάρχει ένα καλό κλίμα αλληλεγγύης και συνεννόησης και κάθε προσφορά είναι πολύτιμη και βοηθάει και εκτιμάται δεόντως! Γι αυτό κι ευχαριστούμε κι εμείς με την σειρά μας όλους όσους έχουν βοηθήσει το τιτάνιο έργο και συνεχίζουμε ακάθεκτοι!!

Θα ήθελα να γράψω μερικά πραγματάκια για τις "Ιστορίες του Ντόναλντ Αλαν Ποε", μια πραγματικά απολαυστική ιστορία που αξίζει να την διαβάσετε άμα δεν το έχετε κάνει ήδη.Καταρχήν θα ξεκινήσω με το σχέδιο, το οποίο είναι αρκετά όμορφο και εκφραστικό, ενώ καταφέρνει να σε βάλει αμέσως στο κλίμα.Με λίγα λόγια πήγαινε "γάντι" στην ιστορία.Όμως και το σενάριο ήταν αρκετά καλοδουλεμένο με μικρές δόσεις περιπέτειας και δράσης ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος που μπαίναμε και στο καλύτερο κομμάτι της υπόθεσης.Επίσης βρήκα εύστοχο και το καστ χαρακτήρων.Συνολικά έχουμε μια από τις καλύτερες ιστορίες που δημοσιεύτηκαν τον τελευταίο καιρό στο ΜΜ.Ελπίζουμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε τέτοιες καλές ιστορίες και ακόμα καλύτερες.Το υπόλοιπο τεύχος χωρίς να απογοητεύει κινείται σε μέτρια επίπεδα.Ο Δον Γκουφύ ξεκίνησε αρκετά καλά, όμως μετά άρχισε να κάνει καμπύλη με το τελευταίο μέρος να ήταν το χειρότερο.Πολύ εξωπραγματικό για τα γούστα μου.Με τίποτα δεν περίμενα να τελειώσει έτσι η ιστορία.Τουλάχιστον το σχέδιο του Σκιαρρόνε βελτιώθηκε γιατί στα προηγούμενα τεύχη ήταν άτεχνο.Σίγουρα αυτό που θα μου μείνει έιναι ο ζωντανός χρωματισμός.Τέλως πάντων περιμένουμε το επόμενο τευχάκι.

Το Trading Card Game υπάρχει από τον Φεβρουάριο και μπορείς να αγοράσεις το άλμπουμ, φακελάκια με κάρτες και διάφορα πακέτα με φακελάκια αλλά όλα αυτά θα τα δείτε στην παρουσίαση!

έφτιαξα μια σελίδα στο ινσταγκραμ για να ανεβάζω τα έργα μου όσοι θέλετε και σας αρέσει το άθλημα, φολοου - λαικ - σαπορτ ή πλοκ ντιλιτ και μμς χαχα https://www.instagram.com/gr8artcollective/ δείγματα -->

Ήρθε και η δική μου παραγγελία από τον έναν και μοναδικό x for xepeta ώρα για διάβασμα.

Εξώφυλλο-οπισθόφυλλο και μερικές εσωτερικές σελίδες από το Νο 3