Αίθουσα Νικητών

Πέρυσι δεν είχα μπορέσει να πάω Comicdom. Ο Κεραμιτσόπουλος δεν κατέβηκε το χειμώνα στο Αθενσκον. Περίμενα να τσιμπήσω τα άπαντα στο φετινό Comicdom. Ε, με το που έφαγε ακύρωση-αναβολή το ηβέντ, του τα παρήγγειλα. Λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία (το πρώτο στάδιο της καραντίνας). Αυτός μου τα έστειλε, αλλά τα ταχυδρομεία πλέον υπολειτουργούσαν... Οποτε μετά από 40τόσες μέρες έφτασαν και απόκτησα τα πρώτα μου κομιξάκια του Κεραμιτσόπουλου (πέραν των όσων ήταν στους Μπλε Κομήτες)

Μίκυ Μάους σήμερα ......ν.267 είδα σήμερα.....

Με την Marvel τα πήραμε λίγο μαζεμένα αλλά για τη DC θα αλλάξουμε μέθοδο. Ξεκινώντας από το κινηματογράφο του αντίπαλου δέους της Marvel, θα ανακαλύψουμε ότι για χρόνια είχε τον έλεγχο σχεδόν σε ότι είχε να κάνει σε κινηματογράφο, μικρή οθόνη και κινούμενα σχέδια, και αυτό είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του '40. Adventures of Captain Marvel (1941) Το Adventures of Captain Marvel είναι μαυρόασπρο κινηματογραφικό σίριαλ που κυκλοφόρησε από τη Republic Pictures, η πρώτη μεταφορά με βάση τα κόμικς της DC όπως τα ξέρουμε σήμερα, αλλά με χαρακτήρα που σε εκείνο το σημείο άνηκε στην Fawcett Comics. Ο Hiram S. Brown, Jr. ήταν παραγωγός και οι John English και William Witney σκηνοθέτες, με τον Tom Tyler να έχει το ρόλο του Captain Marvel και τον Frank Coghlan, Jr. να έχει το ρόλο του Billy Batson. Αυτή ήταν η 21η προσπάθεια της Republic από τις 66 που έδωσε στην ιστορία της και η πρώτη για χαρακτήρα από κόμικ. Το σίριαλ έδωσε νέα ιστορία προέλευσης στον χαρακτήρα και πολεμούσε τον ιδιοφυή εγκληματία, Scorpion, που είναι αποφασισμένος να πάρει τον έλεγχο ενός αρχαίου όπλου. Είχε συνολικά 12 επεισόδια και διάρκεια 216 λεπτών και έκανε πρεμιέρα στις 28 Μαρτίου του 1941 με προϋπολογισμό 146 χιλιάδων δολαρίων. Το σίριαλ έφερε πολλές επιρροές στο μέλλον του franchise, με τους Betty Wallace, Whitey Murphy και John Malcolm να μεταφέρονται στις σελίδες της Fawcett τον Οκτώβριο του 1941 με το "Capt. Marvel And The Temple Of Itzalotahui". Επίσης, η Fawcett έδωσε sequel κόμικ για το σίριαλ, το The Return of the Scorpion, ενώ το 1994 ο Jerry Ordway έγραψε και σχεδίασε το graphic novel, The Power of Shazam!, και μια συνεχιζόμενη σειρά spin-off, που κυκλοφόρησε από το 1995 μέχρι το 1999 με το σίριαλ ως βασική έμπνευση στη διαχείριση των χαρακτήρων. Spy Smasher (1942) Το Spy Smasher ήταν ξανά συνεργασία των Republic και Fawcett Comics, ένα κινηματογραφικό σίριαλ 12 επεισοδίων, που κυκλοφόρησε το 1942 με βάση το χαρακτήρα Spy Smasher που πλέον ανήκει και αυτός στην DC Comics. Ήταν το 25ο συνολικά σίριαλ της Republic με τον William Witney να σκηνοθετεί και τους Kane Richmond και Marguerite Chapman ως πρωταγωνιστές. Για την Chapman λέγεται ότι ήταν η μεγάλη της ευκαιρία ενώ γενικά έχει θετικότατες κριτικές και το 1966 μετατράπηκε σε τηλεταινία που έφερε το τίτλο Spy Smasher Returns. Η υπόθεση ακολουθεί τον Alan Armstrong (Kane Richmond) ως τον Spy Smasher, ένα εκδικητή και ανεξάρτητο πράκτορα, που δεν έχει σχέση με τις ΗΠΑ αφού η χώρα σε αυτό το σημείο δεν ήταν στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν θα ανακαλύψει πληροφορίες για δραστηριότητες των Ναζί στη Γαλλία, θα τον συλλάβουν για να τον εκτελέσουν αλλά με την βοήθεια του Pierre Durand (Franco Corsaro) θα δραπετεύσει. Το προβλήματα του όμως θα ξεκινήσουν σε αυτό το σημείο. Το κόστος ήταν 156 χιλιάδες δολάρια. Για την ιστορία το 11ο επεισόδιο ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος cliffhanger. Batman (1943) Κάπου στο μακρινό 1943, με το χαρακτήρα να έχει μόλις τέσσερα χρόνια ζωής, η Columbia Pictures αποφάσισε να ετοιμάσει ένα κινηματογραφικό σίριαλ για τον Batman, ασπρόμαυρο, με 15 επεισόδια και παραγωγό τον Rudolph C. Flothow. O Lambert Hillyer σκηνοθέτησε, με τον Lewis Wilson στο ρόλο του Batman και τον Douglas Croft ως Robin. Ο χαρακτήρας σε αυτή τη περίοδο έγινε ο πρώτος της DC Comics που πήρε μεταφορά και είχε κάνει το ντεμπούτο του το 1939 στο Detective Comics #27 ενώ ανταγωνιστής ήταν ο Dr. Daka, πρωτότυπος χαρακτήρας, μυστικός πράκτορας της Ιαπωνικής κυβέρνησης, που τον ενσάρκωσε ο J. Carrol Naish. Η Shirley Patterson ήταν η Linda Page, ερωτικό ενδιαφέρον του Bruce Wayne, και ο William Austin είχε το ρόλο του Alfred. Η υπόθεση διαδραματιζόταν στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Gotham City ενώ για την ιστορία ήταν η πρώτη φορά που είδαμε τη σπηλιά του Batman με την μυστική είσοδο από το ρόλοι του παππού του ενώ επηρέασε και το πώς παρουσιαζόταν ο Alfred Pennyworth, όπως το μουστάκι και η φυσική του κατάσταση. Το σίριαλ ήταν μεγάλη επιτυχία και το 1949 είχε και συνέχεια με το τίτλο Batman and Robin. Το Batman κυκλοφόρησε το 1965 ξανά με το τίτλο An Evening with Batman and Robin, και έπεισε τους παραγωγούς να προχωρήσουν με τη τηλεοπτική σειρά Batman των Adam West και Burt Ward. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Prince Daka έκανε την εμφάνιση του ως χαρακτήρας στο All-Star Squadron #42-43 (Φεβρουάριος1985) και ήταν ο ηγέτης μιας υπέρ-ομάδας πρακτόρων της Ιαπωνίας, με τα γεγονότα να έρχονται πριν από τα γεγονότα του σίριαλ, αφού η συγκεκριμένη ιστορία ήταν στο 1942. Από το 2016 μέχρι το 2019, η Big John Creations έδωσε τη διαδικτυακή σειρά Mystery of the Bat-Man ως φόρος τιμής του σίριαλ. Hop Harrigan (1946) Παρά την επιτυχία του Batman, η περίοδος απαιτούσε περισσότερη προσοχή στο πολεμικό είδος δράσης, και ο χαρακτήρας Hop Harrigan (aka Hop Harrigan America's Ace of the Airways) ακολούθησε τρία χρόνια μετά, το 1946, με βάση τον χαρακτήρα των DC Comics. Συνολικά είχε 15 επεισόδια με τον Derwin Abrahams ως σκηνοθέτη και τον Sam Katzman ως παραγωγό και η υπόθεση ακολουθεί τον Hop Harrigan (William Bakewell), ένα κορυφαίο πιλότο των Air Corps που μαζί με τον μηχανικό του, "Tank" Tinker (Sumner Getchell), θα φύγει από το στρατό για να ανοίξει γκαράζ για αεροπλάνα. Εκεί όμως θα συναντήσει τον The Chief Pilot (Wheeler Oakman), ο οποίος δεν έχει καλές προθέσεις. Για την ιστορία αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία μεταφορά του χαρακτήρα σε οποιοδήποτε είδος ενώ από τη δεκαετία του ’50 και μετά είχε μικρές εμφανίσεις και πολύ σπάνιες στα κόμικς. The Vigilante (1947) Το The Vigilante είναι κινηματογραφικό σίριαλ του 1947 με σκηνοθέτη τον Wallace Fox, το 33ο συνολικά σίριαλ της Columbia Pictures, το οποίο είχε ως βάση τον cowboy χαρακτήρα Vigilante, ο οποίος είχε κάνει τη πρώτη του εμφάνιση στο Action Comics, που κυκλοφορούσε από τη DC Comics. Ο Ralph Byrd, γνωστός από το ρόλο του στο Dick Tracy, πήρε το πρωταγωνιστικό ρόλο στο τελευταίο σίριαλ της καριέρας του. Η υπόθεση ακολουθεί τον The Vigilante, ένα μασκοφόρο πράκτορα της κυβέρνησης που θα του αναθέσουν να ερευνήσει την υπόθεση 100 Tears of Blood. Για την ιστορία, στα κόμικς ο χαρακτήρας έκανε ντεμπούτο το Νοέμβριο του 1941 στο Action Comics #42 ως ένας παρουσιαστής ραδίου, που λειτουργούσε και ως πολέμιος του εγκλήματος με βοηθό του τον ανήλικο κινέζο Stuff the Chinatown Kid. Στο σίριαλ η καταγωγή του άλλαξε σε λευκή και σε πιο μεγάλη ηλικία ενώ αξιοσημείωτο ήταν το κάμεο του σκηνοθέτη. Τον μανδύα του Vigilante στα κόμικς τον έχουν πάρει μέχρι στιγμής εννέα χαρακτήρες, με δύο από αυτούς να τους γνωρίζουμε και στη σειρά του CW, Arrow. Superman (1948) Αν και προγενέστερος του Batman ως χαρακτήρας, ο Superman χρειάστηκε μια δεκαετία για να πάρει τη μεταφορά του και πέντε χρόνια περισσότερα από τον Σκοτεινό Ιππότη. Το κινηματογραφικό σίριαλ το ετοίμασε η Columbia Pictures με βάση τον ομώνυμο χαρακτήρα με τον Kirk Alyn να πρωταγωνιστεί και τη Noel Neill ως Lois Lane. Όπως και το Batman (1943), το Superman είχε για χρόνια επιτυχημένη διανομή και θεωρήθηκε γενικά τεράστια επιτυχία της εποχής με τον Thomas Carr και τον Spencer Gordon Bennet να σκηνοθετούν και τον Sam Katzman ως παραγωγό. Μετά από τα τρία επεισόδια, όλα τα υπόλοιπα έκλειναν με cliffhanger ενώ οι μάχες του Superman έγιναν με κινούμενο σχέδιο. Το 1950 κυκλοφόρησε και συνέχεια με το τίτλο Atom Man vs. Superman. Το σίριαλ ακολουθεί τη κλασική ιστορία όπου ο Superman φτάνει στη Γη ως μωρό μετά από την έκρηξη του πλανήτη του και μεγαλώνει ως Clark Kent σε φάρμα και μετά από το θάνατο των γονιών του γίνεται δημοσιογράφος στη Daily Planet. Στο σίριαλ βλέπουμε και το Κρυπτονίτη ενώ ο πρώτος ανταγωνιστής του είναι η Spider Lady. Congo Bill (1948) Το Congo Bill είναι κινηματογραφικό σίριαλ της Columbia που κυκλοφόρησε το 1948 με βάση το ομώνυμο χαρακτήρα της DC Comics και συνολικά είχε 15 επεισόδια. Η πλοκή του σίριαλ ακολουθεί τον Congo Bill, ο οποίος προσπαθεί να βρει ένα κορίτσι που αγνοείται στην Αφρική και είναι η κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας. Ο Congo Bill, λάτρης της περιπέτειας, θα ακολουθήσει ένα θρύλο για μια μυστηριώδη Λευκή Βασίλισσα και το μονοπάτι του θα τον στείλει στην αφιλόξενη ζούγκλα. Ο χαρακτήρας που δημιούργησαν οι Whitney Ellsworth και George Papp, ξεκίνησε το 1940 με το More Fun Comics #56 και το 1957 συνάντησε τον Congorilla που του άλλαξε εντελώς την ιστορία του. Batman and Robin (1949) Το New Adventures of Batman and Robin, the Boy Wonder, γνωστό και ως Batman and Robin, είναι κινηματογραφικό σίριαλ 15 επεισοδίων που κυκλοφόρησε το 1949 από τη Columbia Pictures. Είναι sequel του σίριαλ του 1943 αν και με διαφορετικό καστ αφού ο Robert Lowery έχει το ρόλο του Batman και ο Johnny Duncan έχει το ρόλο του Robin. Η Jane Adams είχε το ρόλο της Vicki Vale και ο Lyle Talbot ήταν ο Επίτροπος Gordon. Στην ιστορία οι δύο ήρωες πολέμησαν τον Wizard, ένα μασκοφόρο κακό με ηλεκτρική συσκευή που ελέγχει αυτοκίνητα. Η ταινία δεν πήρε καλές κριτικές, κυρίως για το πόσο κακή και φτηνή παραγωγή ήταν. Atom Man vs. Superman (1950) Το Atom Man vs. Superman ήταν κινηματογραφικό σίριαλ του 1950 και το δεύτερο της Columbia Pictures για τον χαρακτήρα, με τον Kirk Alyn να επιστρέφει στο ρόλο και με τον Lex Luthor να κάνει την εμφάνιση του όπου εκβιάζει τη πόλη της Metropolis. Στην ιστορία, ο Perry White θα ζητήσει από τους Lois Lane, Jimmy Olsen και Clark Kent να καλύψουν την ιστορία. Σε αντίθεση με το πρώτο, η συγκεκριμένη ταινία που έδωσε στον Lex Luthor τον μανδύα του Atom Man, δεν πήρε καλές κριτικές με τους περισσότερους να σχολιάζουν αρνητικά το πόσο φτηνή ήταν η παραγωγή. Blackhawk (1952) Το The Miraculous Blackhawk: Freedom's Champion, γνωστό και ως Blackhawk, είναι το τελευταίο κινηματογραφικό σίριαλ με βάση κόμικς της DC, αλλά σε εκείνη την εποχή δεν ήταν ακριβώς δικό της. Συγκεκριμένα, κυκλοφόρησε από τη Quality Comics που αγοράστηκε αργότερα από τη DC. Το ασπρόμαυρο σίριαλ κυκλοφόρησε από τη Columbia Pictures με βάση το ομώνυμο κόμικ και ήταν το 49ο συνολικά. Για την ιστορία, το σίριαλ ήρθε σε μια εποχή που το συγκεκριμένο είδος είχε πτώση και γενικά οι ταινίες για αεροπλάνα δεν είχαν τόση απήχηση. Ο Kirk Alyn, γνωστός από τα Superman, είχε το ρόλο του Blackhawk, και η Carol Forman το ρόλο μιας κατάσκοπου που προσπαθούν να σταματήσουν την κλοπή του Element-X. Τέλος να σημειώσουμε ότι μέσα στο 2018 ο Steven Spielberg έδειξε ενδιαφέρον για να σκηνοθετήσει κινηματογραφική ταινία. https://www.superheronews.gr/2020/04/dc-comics-40.html

Κ εγω το 267... πρωτη φορα συμβαδιζω με το τι εκατσε σε εσας! Μαλλον θα μοιρασαν το ιδιο παντου!

Και εγώ ΜΜ#267 σήμερα. Το άτυχο σερί με τεύχη που έχω ήδη συνεχίζεται... Και είχα και όρεξη μετά από μέρες να δω τι θα πετύχω χαχαχα.

Ένας φίλος έκανε την εμφάνισή του από τα παλιά και μας ξύπνησε όμορφες αναμνήσεις. Ο λόγος για τον “Ρεπόρτερ Γκούφυ”, τον οποίο είχαμε καιρό να τον δούμε στα λημέρια μας και μας ήρθε με την ιστορία “Ο πιανίστας”. Βρισκόμαστε σε ένα εγκαταλελειμμένο σαπιοκάραβο, το οποίο φιλοξενεί μερικούς γνωστούς μας κακοποιούς. Κατά την διάρκεια της εκκαθάρισης, ο Τίγρης μέσα στην σαβούρα, εντοπίζει ένα οικογενειακό λεύκωμα κι ενώ το ξεφυλλίζει, γεμάτος συγκίνηση, βλέπει την συχωρεμένη την γιαγιά του, η οποία του άφησε ένα μικρό κλειδί. Την ίδια ώρα, ένας διάσημος πιανίστας έχει μετακομίσει στον επάνω όροφο από το διαμέρισμα του Γκούφυ. Αυτός ο πιανίστας συνδέεται, κατά κάποιο τρόπο με την γιαγιά του Τίγρη και κρύβει, άθελά του, ένα πολύτιμο μυστικό. Θα καταφέρει ο Τίγρης να τον προσεγγίσει και να το εντοπίσει? Και ποιος είναι ο ρόλος του μεγάλου ρεπόρτερ? Προσωπικά το βρήκα ένα δροσερό σενάριο, με πρωταγωνιστή έναν ήρωα που μας είχε λείψει. Το σενάριο, δεν έχει μεγάλες στιγμές, αλλά βγάζει αρώματα πρωτοτυπίας, όπως για παράδειγμα το ότι δίνεται στον αναγνώστη μία αναφορά για το γενεαλογικό δέντρο του Τίγρη. Η πλοκή έχει κλιμακούμενη και λογική ροή, αλλά σίγουρα έχει και τις υπερβολές της. Ο Γκούφυ, μπορεί να κάνει αρκετά αισθητή την παρουσία του, από την άλλη όμως θα ήθελα να τον δω σε μία περισσότερο κομβική και ουσιαστική θέση. Ο Τίγρης, πάλι, έχει ενεργό ρόλο στην ιστορία και φαίνεται να είναι επιτυχής. Το φινάλε είναι καρτουνίστικο, κωμικό, αλλά και κάπως επίπεδο. Και φτάνουμε στα δύο τελευταία καρέ της ιστορίας, τα οποία κλείνουν το σενάριο με λογοτεχνικό στυλ. Το σχέδιο το βρήκα λεπτομερές, αλλά κάτι παραπάνω από μέτριο. Κι αφήνουμε το Μίκυ Σίτυ του Μεσοπολέμου και πηγαίνουμε στον (ακόμα πιο μακρινό) Μεσαίωνα, την εποχή των ιπποτών. Στην “Αναζήτηση του μαξιλαριού”, η ιστορία ανοίγει στην Κομητεία Ντακσάιρ, όπου ο σερ Μακ Ντακ, έχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Για την ακρίβεια δεν του κολλάει ύπνος. Έχει πολύ καιρό που τον ταλανίζει μία μεγάλη αϋπνία και πρέπει να βρει έναν τρόπο για να την καταπολεμήσει. Ο Λούντβιχ θα τον πληροφορήσει για ένα μαξιλάρι, το οποίο φέρνει σε αυτόν που θα γείρει το κεφάλι επάνω του, έναν μακάριο κι αναζωογονητικό ύπνο. Ο πρώτος ιππότης που σκέφτεται, λοιπόν, να του αναθέσει να βρει το μαξιλάρι και να του το φέρει, είναι ο Γκαστόνε, ο οποίος όμως είναι απασχολημένος. Έτσι (και με την βοήθεια της τύχης) ο κλήρος πέφτει στον Ντόναλντ και τον Φέθρυ να εκτελέσουν αυτή την αποστολή. Ποιους κινδύνους κρύβει αυτό το ταξίδι? Και τελικά τα δύο ξαδέλφια, θα καταφέρουν να φέρουν το μαξιλάρι στο κρεβάτι του σερ Μακ Ντακ? Πρόκειται για ένα σενάριο επικής φαντασίας, που κρύβει στην υπόθεσή του ένα ταξίδι αναζήτησης, αλλά και χιούμορ. Οι πρωταγωνιστές υποδύονται τους εαυτούς τους, όσον αφορά τον χαρακτήρα τους, δίνοντας τις κατάλληλες εντάσεις. Η πλοκή μοιάζει με βιντεοπαιχνίδι (στις πρώτες πίστες του, τις εύκολες ), καθώς οι φίλοι μας προσπερνούν διάφορους κινδύνους μέχρι να φτάσουν στον στόχο τους. Δυστυχώς, όμως, αυτοί οι κίνδυνοι είναι αρκετά ήπιοι. Την εισβολή των νοικοκυρών την βρήκα υπερβολική, αλλά το φινάλε έβγαζε την κατάλληλη πλάκα. Γενικά την βρήκα μία καλή ιστορία, αλλά κάπως επίπεδη. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια, προς καλή. Ακόμα κι ο μέτρια “διαβασμένος” αναγνώστης του κόσμου των Ντακ γνωρίζει ότι είναι θεσμός, πλέον, μετά από κάθε επιχειρηματική ήττα του Ρόμπαξ, ο άσπονδος αντίπαλος του Σκρουτζ να τρώει το καπέλο του νευριασμένος. Έχουμε φανταστεί, όμως, τι θα γίνει όταν φτάσει στο “Τελευταίο καπέλο”? Αυτό φροντίζει να μας το πει συγγραφέας της ιστορίας. Ο πρωταγωνιστής, βλέποντας ότι το απόθεμα των καπέλων που καταβροχθίζει, μειώνεται δραματικά, παίρνει σβάρνα όλα τα καπελάδικα της Λιμνούπολης, αλλά και των γειτονικών πόλεων, προς αναζήτηση κάποιου είδους καπέλου, που να τον βολεύει και να είναι εύγευστο. Θα καταφέρει να βρει, τελικά, το είδος που τον ικανοποιεί ή για πολλοστή φορά θα βρει μπροστά του τον θείο Σκρουτζ? Καταρχάς, τα συγχαρητήριά μου στον συγγραφέα για την ιδέα του. Ο Valentini, εκμεταλλεύεται μία συνήθεια που είναι εδραιωμένη, πλέον, στον χώρο και σκέφτεται εύστοχα να την αποτυπώσει με περισσότερες λεπτομέρειες. Δυστυχώς, όμως, η πλοκή δεν με ικανοποίησε τόσο. Βλέπουμε συνεχόμενες σκηνές που επαναλαμβάνονται και δεν προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Συν τοις άλλοις, γίνονται πολλές αναδρομές στο παρελθόν, με τρόπο που εμένα με κούρασε. Το φινάλε, τουλάχιστον, είναι ανατρεπτικό και κάπως κωμικό. Ούτε κι από το σχέδιο έμεινα ικανοποιημένος. Στην επόμενη ιστορία, ο Ντόναλντ φαίνεται να έχει βρει ένα επάγγελμά, το οποίο του ταιριάζει και σημειώνει μεγάλες επιτυχίες. Ο φίλος μας εργάζεται σαν φυσικοθεραπευτής και κάνει με τα μαγικά του χέρια, όλους τους ανήμπορους να κινηθούν συμπολίτες του, να απολαμβάνουν μία φυσιολογική ζωή. Όπως είναι αναμενόμενο, το πρόγραμμά του είναι πολύ φορτωμένο, όταν έρχεται ο πρόεδρος της ομάδας ποδοσφαίρου της Λιμνούπολης και του προτείνει, γεμάτος αγωνία, να γίνει “Ο μασέρ της ομάδας”. Ο Ντόναλντ βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα. Από την μία δεν προλαβαίνει να αναλάβει περισσότερους πελάτες, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να πει όχι στην χείρα βοηθείας που του ζητάει η αγαπημένη του ομάδα. Η μόνη λύση είναι να στραφεί στον Κύρο, για να του φτιάξει μία εφεύρεση που θα του λύσει το πρόβλημα. Θα εξελιχθούν, όμως, τα γεγονότα κατά το δοκούν? Κλασική υπόθεση εύθραυστης δεξιοτεχνίας του αγαπημένου μας παπιού, η οποία καταλήγει με την αναμενόμενη καταστροφή. Το ενδιαφέρον, βέβαια, εδώ είναι ότι αυτή η καταστροφή έρχεται από ένα μικρό λάθος κι όχι από την υπερφίαλη συμπεριφορά του πρωταγωνιστή. Η πλοκή κυλάει όμορφα και καθόλου βιαστικά, δίνοντας ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Το φινάλε, αν και μας στεναχωρεί η ατυχία του φίλου μας, δεν μας αποτρέπει από το να γελάσουμε! Σχεδιαστικά την ιστορία την βρήκα καλή. Στην συνέχεια, από την σειρά “Οι φυλακές μου” μάς έρχεται η ιστορία “Η μεγάλη απόδραση”. Ο Μαύρος Πητ κι ο συνεργός του ο Σλιμ, μοιράζονται το ίδιο κελί σε μία φυλακή υψίστης ασφαλείας. Ανήσυχα πνεύματα και οι δύο, έχουν καταστρώσει ένα σχέδιο που θα τους απαλλάξει από τα τσιμεντένια δεσμά του κελιού τους και θα τους χαρίσει την ελευθερία τους. Κάτω από το έδαφος τους κελιού έχουν αρχίσει να σκάβουν ένα μεγάλο τούνελ, μέσω του οποίου θα πραγματοποιήσουν την απόδραση. Κατά την διάρκεια, όμως, του σκαψίματος, ο Πητ σκέφτεται τα λόγια της αγαπημένης του Τρούντυ, όταν εκείνη τον είχε συναντήσει σε κάποιο επισκεπτήριο και του είχε μιλήσει για το κρησφύγετο που βρήκε. Αυτή η σκέψη, είναι που θα τον κάνει να αναθεωρήσει πολλές από τις αποφάσεις του. Σύντομη ιστορία, που όμως, καταφέρνει και περνάει στον αναγνώστη αυτό που θέλει. Η πλοκή, ουσιαστικά, είναι μία απόπειρα απόδρασης, που συνδέεται με μία αναδρομή στο παρελθόν κι ανατρέπει με αυτόν τον τρόπο το αναμενόμενο φινάλε, το οποίο το βρήκα έξυπνο και κωμικό. Τελικά δεν πρέπει να κουραστικό να είσαι στην φυλακή! Το σχέδιο το βρήκα, επιεικώς, μέτριο. Την σκυτάλη θα πάρει η σειρά “Εφιάλτης στην κουζίνα”, με την ιστορία της που έχει τίτλο “Η εισβολή των πράσων”. Βρισκόμαστε στο κτήμα της Γιαγιάς Ντακ, όπου ο Πασχάλης δουλεύει (???) στο μποστάνι. Έκπληκτος, παρατηρεί μερικούς από τους γείτονές του να κυκλοφορούν σαν χαμένοι, με τα χέρια σηκωμένα οριζόντια, βγάζοντας άναρθρες κραυγές. Σαν ζόμπι! Έντρομος θα επιστρέψει στο σπίτι και θα ενημερώσει την Γιαγιά, την ώρα που χτυπάει το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται ο υπαίτιος αυτού του προβλήματος, ο οποίος ζητάει την βοήθειά της. Η Γιαγιά Ντακ, λοιπόν, μαζί με τον πιστό (και υπναρά) βοηθό της, αναλαμβάνουν να λύσουν αυτό το περίεργο μυστήριο. Όσοι έχουν δει κι έχουν αγαπήσει την σειρές “The Walking Dead” και “Fear The Walking Dead”, αλλά και τα καλτ αριστουργήματα του George Romero, παρακαλούνται θερμά να μην διαβάσουν την συγκεκριμένη ιστορία γιατί θα σκίσουν τα τεύχη τους! Φαίνεται ότι ο κύριος Salati, εδώ, μας τα έκανε...σαλάτα και μας χάρισε μία ιστορία πιασάρικη κι επιτυχή σαν ιδέα, αλλά με μία πλοκή για κλάματα. Κάθε γκαγκ της πλοκής κρύβει υπερβολή και μία ελαφρότητα, που προσωπικά δεν μου ταιριάζει. Οι σελίδες κυλούσαν βαριεστημένα, ενώ το φινάλε δεν απέτρεψε την γενική απογοήτευσή μου. Γενικά ήταν μία ιστορία που σύντομα θα ξεχάσω κι ελπίζω να μην χρειαστεί να υποβληθώ άλλη φορά στο μαρτύριο της ανάγνωσης τέτοιων σεναρίων. Το σχέδιο είναι λεπτομερές, αλλά ούτε αυτό δεν απέφυγε την μετριότητα. Το τεύχος κλείνει με ακόμα μία ιστορία, παρμένη από σειρά, αυτή την φορά από τους “Μικρούς Μουργόλυκους” κι έχει τίτλο “Τα κόλπα του νούμερο έξι”. Στο λημέρι της γνωστής συμμορίας, ένας από τους Μουργόλυκους βρίσκει ένα κουτί, το οποίο περιέχει διάφορες φωτογραφίες τής νεότητάς τους. Όπως είναι φυσικό, η μελαγχολία των αναμνήσεων κάνει την εμφάνισή της κι αμέσως ξετυλίγεται το κουβάρι των αφηγήσεων, τότε που οι πρωταγωνιστές ήταν στο σχολείο, με έναν δάσκαλο, που ήταν πρώην αστυνομικός και συγκεκριμένα την ημέρα που έπρεπε να αντιγράψουν για να περάσουν στο διαγώνισμα που τους έβαλε. Οι φίλοι μας εξάντλησαν όλα τα πονηρά κόλπα τους, προκειμένου να πάρει έστω κι ένας από αυτούς, την βάση, προκειμένου να βοηθήσουν τον Παππού Μουργόλυκο στο να ξαφρίσει τους περαστικούς στο κέντρο της Λιμνούπολης. Φαίνεται, όμως, ότι είναι πιο εύκολο να κλέψεις, παρά να τα πας καλά σε ένα διαγώνισμα. Άραγε τι κόλπα θα σκαρφιστούν για να τα καταφέρουν? Και τελικά θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τον στόχο τους? Μιλάμε για ένα σενάριο, που δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας και σίγουρα δεν αξίζει μεγάλης προσοχής, αλλά είναι ένας όμορφος τρόπος να κλείσουν τα περιεχόμενα ενός τεύχους. Το ευχάριστο είναι ότι βλέπουμε κάποιες σπάνιες στιγμές από την παιδικότητα των πρωταγωνιστών, γεγονός σπάνιο. Το αρνητικό, για εμένα, είναι η σκηνοθεσία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η εναλλαγή των πρωταγωνιστών και των σκηνών γίνονταν με γρήγορο ρυθμό, που προσωπικά με κούρασε. Η πλοκή είχε πλάκα, αλλά ήταν κάπως επίπεδη κι άνευρη. Το ίδιο και το φινάλε, τουλάχιστον από το οποίο, περίμενα περισσότερα. Παραδέχομαι, όμως, ότι προσπαθεί να περάσει κάποιο ηθικό δίδαγμα. Anyway! Ούτε από το σχέδιο δηλώνω εντυπωσιασμένος, αλλά σίγουρα δεν το αποτάσσω μετά βδελυγμίας.

@Laz33 αν σου άρεσε ο τόμος του Thor, εδώ έχω ένα ποστ που βάζω συγκεντρωτικά τις ιστορίες του Thor με την Asgard στη Γη. Έχουν κυκλοφορήσει από διαφορετικούς εκδότες, ωστόσο αποτελούν συνέχεια της ιστορίας του τόμου και ουσιαστικά παραθέτω το reading order. Δεν έχω ψάξει πολύ αν παίζει κάτι άλλο σε δυσεύρετα τευχάκια της Anubis, αλλά αυτά είναι τα graphic novels στα ελληνικά. Νομίζω έχει επιβεβαιωθεί και η συνέχεια του F4, την οποία δεν έχω ψάξει αλλά ελπίζω να μη συνεχίσει το μοτίβο σοβαρή ιστορία-παιδικό σχέδιο που με χάλασε στον πρώτο τόμο.

χε. το ημερολόγιο είναι κομματάκι εκτός συγχρονισμού ω γουελ ιτ'ς φάνι εντ αη λάηκτ ιτ και μπράβο μου που μου άρεσε και το μοιράζομαι όπως λέει και ένας λαϊκός χιουμορίστας Ιδέα Μελ, εκτέλεση Φώτης Τσελεπατιώτης. Φρέσκο από το φβ. Ένας φόρος τιμής (τρόπον τινά ) στην αγαπημένη Οδό Τρέλας μέσα στους ενδιαφέροντες καιρούς που ζούμε. (κινέζικες παροιμίες για κινέζικες νυχτερίδες πιο meta πεθαίνεις)

Μια απ' τα ίδια και εγώ...

Προσωπικά θεωρώ ότι ο τόμος των X-Men στέκεται μια χαρά αυτόνομος. Δεν μου έδωσε την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, όπως πχ στο Thor που κάνει μπαμ ότι διαβάζεις το 1ο μέρος μιας ιστορίας ή στο Fantastic Four. Ούτε ένιωσα ότι διαβάζω το ενδιάμεσο μέρος μιας μεγάλης ιστορίας, όπως συνέβη με το Hulk. Εκτός αυτού, όπως μας υπενθύμησε ο Νικόλας, υπάρχει η συνέχεια της ιστορίας στη συλλογή και φαντάζομαι θα τη δούμε σύντομα

Ευχαριστώ παιδάκια!

Μπόλικες εφευρέσεις κρύβουν τα πρόσφατα τεύχη. Ας τις δούμε με την σειρά! Στην ιστορία "Το αυτόματο λουρί", βλέπουμε την ομότιτλη εφεύρεση. Καθώς επίσης κι έναν Ανεμιστήρα πάγου. Στην ιστορία "Μαγική αποστολή", υπάρχει ένας Εκτροπέας φωτονίων. Ένας Μιμητής μαγικής αύρας. Ένα Φασματόμετρο. Κι ένας Μεταμορφωτής χαρακτηριστικών. Η ιστορία "Στα άδυτα του υποκόσμου", κρύβει έναν Ιπτάμενο ψηφιακό κοριό υψηλής ευκρίνειας. Η ιστορία "Ηλεκτρονική πειθώ", περιέχει ένα Κινητό ηλεκτρονικής πειθούς. Και θα τελειώσουμε (για σήμερα) με την ιστορία "Ο μασέρ της ομάδας", στην οποία ο Κύρος έχει κατασκευάσει έναν Ρομποτικό μασέρ.

Θυμάστε την σειρά “Ιστορία της τέχνης”? Ε, στο 305ο τεύχος του αγαπημένου μας περιοδικού θα μιλήσουμε πάλι για τέχνη, αλλά αυτή την φορά για πιο σύγχρονη. Το τεύχος ξεκινάει, λοιπόν, με την ιστορία που έχει τίτλο “Το εργοστάσιο του Άντυ Ντάκχολ” και μας ταξιδεύει στην Λιμνούπολη της δεκαετίας του ‘60, όπου ο διάσημος καλλιτέχνης Άντυ Ντάκχολ την έχει επισκεφτεί για να δημιουργήσει ένα εργαστήριο. Τον χώρο θα του τον διαθέσει ο θείος Σκρουτζ, ο οποίος δεν του ζητάει εγχρήματη αμοιβή! Αυτό που θέλει είναι να ξεφορτωθεί τον ατζαμή ανιψιό του, τον Φέθρυ κι έτσι πείθει τον Ντάκχολ να τον προσλάβει σαν βοηθό στις ιδιαίτερες δημιουργίες του. Ανυποψίαστος, ο καλλιτέχνης, δέχεται και δεν θα αργήσει να καταλάβει το μέγεθος της καταστρεπτικής δύναμης τού, κατά τα άλλα συμπαθούς, παπιού. Όσο, όμως, ο μετρ φουντώνει και βράζει από θυμό, κάποιοι άλλοι βρίσκουν τον βοηθό του ένα ανερχόμενο αστέρι στον χώρο της ποπ αρτ. Πρόκειται για ένα σενάριο που αναφέρεται ξεκάθαρα στον Άντι Γουόρχολ και την περίεργη ζωή του. Ο δημιουργός, ουσιαστικά, εντάσσει το σύμπαν των Ντακ στην ζωή του καλλιτέχνη και δημιουργεί μία πλοκή που περιέχει πολλές αναφορές παρμένες από την βιογραφία του. Σε αυτό το ταξίδι τον συνοδεύει ο Φέθρυ, του οποίου δίνεται ο κλασικός χαρακτήρας, με τον οποίο τον γνωρίσαμε. Η εισαγωγή των villains είναι μία ευχάριστη έκπληξη, που ομολογώ ότι δεν περίμενα σε ένα τέτοιο σενάριο. Το φινάλε, από την άλλη, θέλοντας να διατηρήσει τα κλασικά μοτίβα (το κέρδος του θείου Σκρουτζ), νομίζω ότι βγαίνει άνευρο και χωρίς ουσία. Γενικά είναι μία ιστορία που δεν θα έλεγα ότι με ενθουσίασε τόσο. Την διάβασα με περιέργεια, με έκανε να ξαναψάξω την βιογραφία του “καλεσμένου” της, αλλά δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω μαζί της. Σχεδιαστικά δεν με ικανοποίησε η απόδοση των χαρακτήρων, αλλά τα backgrounds τα βρήκα εξαιρετικά. Το ίδιο και τον χρωματισμό. Η ιστορία, που προέρχεται από την σειρά “Ρεπόρτερ Γκούφυ”, θα μας ταξιδέψει εκτός Αμερικής και για την ακρίβεια θα πεταχτούμε μέχρι την γειτονική Ιταλία. “Ο φάρος στα βουνά της λίμνης”, που κατασκευάστηκε για τον μεγάλο Φυσικό Αλεσάντρο Βόλτα, έλκει το ενδιαφέρον όλου του κόσμου της εποχής, καθώς εκεί θα διοργανωθεί ένας αγώνας με υδροπλάνα. Εκεί θα παραβρεθούν ο Οράτιος, η Κλάραμπελ, η Μίννι (η οποία είναι απεσταλμένη από το περιοδικό που εργάζεται) και (μετά την άρνηση του Μίκυ) του Γκούφυ (που άδραξε την ευκαιρία να γράψει ένα άρθρο για τον διαγωνισμό). Αυτός ο διαγωνισμός, όμως, προσελκύει και πολλούς κατασκόπους από διάφορες χώρες, που έχουν σκοπό να αποκτήσουν μία μυστική φόρμουλα, που φέρεται να έχει γράψει ο Βόλτα και ήρθε στην επιφάνεια μετά από τόσα χρόνια. Ο ρεπόρτερ Γκούφυ βρίσκεται, άθελά του (και χωρίς να το έχει καταλάβει) μέσα στο μάτι του κυκλώνα κι ένας απίστευτος, αλλά και πολύ κωμικός, χορός κατασκόπων έχει στηθεί. Τι κρύβει, άραγε, η μυστική φόρμουλα του διάσημου Φυσικού και ποια θα είναι η κατάληξη? Ακόμα μία καλή ιστορία της σειράς που μας ταξιδεύει στην χώρα της δημιουργίας της ( ) και φροντίζει να μας ξεναγήσει σε όμορφα μέρη, να μας πει δύο λόγια για τον Αλεσάντρο Βόλτα και να μας κάνει να γελάσουμε. Η πλοκή είναι άρτια σκηνοθετικά κι έχει αξιόλογη εναλλαγή σκηνών. Αυτοί που κλέβουν, όμως, την παράσταση είναι οι απανταχού κατάσκοποι και ο τρόπος που δρουν, σατιρίζοντας με επιτυχία τις αντίστοιχες ταινίες του κινηματογράφου. Το φινάλε το βρήκα εύστοχο κι εξίσου κωμικό. Γενικά πρόκειται για μία ιστορία, που δίνει ενεργή συμμετοχή στον πρωταγωνιστή, περιέχει αληθινά σκηνικά, ιστορικές πληροφορίες και χιούμορ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς? Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, ισχύει ακριβώς ό,τι έχω πει και στην προηγούμενη ιστορία του τεύχους. Στην τρίτη ιστορία του τεύχους, ο Ντόναλντ θα γίνει “Ο σύμβουλος του ανταγωνιστή”. Όλα ξεκινάνε από ένα γνώριμο θησαυροφυλάκιο, όπου ο πρωταγωνιστής ζητάει από τον θείο του δανεικά. Εκείνος, έξαλλος, τον πετάει έξω από το μέγαρό του. Την ίδια ώρα, ο Ρόμπαξ, που τυγχάνει να περνάει από εκεί, βλέπει αυτόν τον καβγά κι αποφασίζει να πάρει με το μέρος του τον ανιψιό του Σκρουτζ. Αυτό που σκέφτεται είναι να προσφέρει εργασία σε αυτόν και να εκμεταλλευτεί τις διάφορες ιδέες που έχει προσφέρει κατά καιρούς στον Σκρουτζ. Έτσι και γίνεται, λοιπόν. Στον Ντόναλντ δίνεται ένα τεράστιο διαμέρισμα σε έναν από τους ουρανοξύστες του Ρόμπαξ, ένας παχυλός μισθός και μία ξεκούραστη δουλειά. Τα τρία ανιψάκια του, όμως, φαίνεται να μην δέχονται αμαχητί αυτή την τεράστια αλλαγή. Άραγε βρήκε το εργασιακό του λιμάνι ο φίλος μας ή μήπως θα επιβεβαιωθεί η παροιμία ότι το αίμα, νερό δεν γίνεται? Πρόκειται για ένα σενάριο που το βρήκα έξυπνο συγγραφικά και στηρίζεται επάνω σε μία εύστοχη ιδέα. Καιρός ήταν να δούμε τον Ντόναλντ να σηκώνει (περισσότερο) κεφάλι στον άκρατο παραλογισμό του θείου του. Ήταν απολαυστικό να τον βλέπουμε να δίνει έξυπνες ιδέες στον Ρόμπαξ και μάλιστα άθελά του. Η πλοκή ξεκινάει δυναμικά και μπαίνει κατευθείαν στο νόημα και ήταν από τις ελάχιστες φορές που θα ήθελα να μην υπερισχύσει η κανονικότητα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν κατέστη δυνατό. Η αλήθεια είναι ότι τα τρία ανιψάκια με εξόργισαν περισσότερο κι από τον Σκρουτζ, με αυτή τους την συμπεριφορά. Το φινάλε ήταν αναμενόμενο, αλλά θα περίμενα περισσότερη ταπείνωση από τον Λιμνουπολίτη μεγιστάνα. Τέλος πάντων. Επειδή είμαι καλός χαρακτήρας θα το παραβλέψω! Παραδέχομαι, όμως, ότι υπήρχαν σκηνές στο τέλος που ήταν συγκινητικές. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Ακολουθεί μία ιστορία με πρωταγωνιστή τον Κύρο, ο οποίος καλείται να εφεύρει “Το αυτόματο λουρί”. Ο συμπαθέστατος εφευρέτης βρίσκεται στο εργαστήριό του και δημιουργεί, την ώρα που ένας...τεραστίων διαστάσεων σκύλος εισβάλλει στην περιοχή του και τον πετάει κάτω! Μετά από ελάχιστα λεπτά θα εμφανιστεί και η ιδιοκτήτρια του σκύλου για να απολογηθεί. Μετά από μία σύντομη συνομιλία που θα έχουν, θα του εκμυστηρευτεί ότι η φροντίδα του τετράποδου φίλου της είναι κουραστική και τότε είναι που το μυαλό του πρωταγωνιστή αρχίζει να παίρνει στροφές. Αποφασίζει, λοιπόν, να φτιάξει ένα λουρί που να βγάζει μόνο του τους σκύλους βόλτα. Στην αρχή, η εφεύρεση σημειώνει μεγάλη επιτυχία, αλλά μετά από λίγο θα δημιουργηθεί η ανάγκη για αρκετές τροποποιήσεις. Θα μπορέσει ο Κύρος να εφεύρει ένα λουρί που να είναι άψογο λειτουργικά, ή τελικά αυτό θα είναι ανέφικτο? Συμπαθητικό σενάριο, στο οποίο μονοπωλεί το ενδιαφέρον ο αγαπημένος μας εφευρέτης, ενώ παράλληλα θα παρελάσουν και πολλοί τετράποδοι φίλοι μας. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η απουσία του Σκρουτζ, ο οποίος συνήθως φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν κι εκμεταλλεύεται την πρωτότυπη εφεύρεση του Κύρου. Τουλάχιστον με αυτή την απουσία, αναδεικνύεται περισσότερο ο πρωταγωνιστής. Η πλοκή κυλάει ήπια και χωρίς μεγάλη δράση, καταλήγοντας σε ένα φινάλε έξυπνο και με σωστό ηθικό δίδαγμα. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν με ενθουσίασε τόσο. Το βρήκα μέτριο. "Οι φυλακές μου", συνεπείς στο ραντεβού τους, τα τελευταία τεύχη, μας δίνουν μία ιστορία τους, που ακούει στο όνομα "Άρωμα φρεσκάδας". Βρισκόμαστε στις φυλακές της Λιμνούπολης, οι οποίες φιλοξενούν τον Μαύρο Πητ. Ο διάσημος κακοποιός είναι γνωστός σε όλους για τα ληστρικά σχέδια που οργανώνει, για τις πάμπολλες απόπειρες απόδρασης, αλλά...και για την χαρακτηριστική οσμή που αναδίδει. Όλοι οι συγκρατούμενοι έχουν απηυδήσει με την επιτακτική του επιμονή να μην μπορεί να τα βρει με το σαπούνι και το νερό και δεν τον πλησιάζουν. Αυτό μπορεί να μην είναι μεγάλο πρόβλημα για τον φίλο μας, μιας και δεν θέλει να κάνει φιλίες που θα αντέξουν στον χρόνο. Όταν, όμως, θα προσπαθήσει να θέσει σε εφαρμογή ένα ακόμα κόλπο, που θα τον θέσει εκτός του σωφρονιστικού ιδρύματος, τότε θα αποδειχθεί ότι η συνήθειά του να μην πλένεται, θα δράσει αρνητικά ακόμα και γι' αυτόν. Ακόμα ένα σενάριο της σειράς, που δεν είναι τόσο τρομερό συγγραφικά, αλλά καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη να περάσει ευχάριστες στιγμές με χαμόγελο. Στην σύντομη πλοκή, αυτό που επικρατεί, είναι το χιούμορ, το οποίο είναι ικανοποιητικό και κορυφώνεται στο τελευταίο καρέ, που με έκανε και γέλασα. Κατά τα άλλα, τίποτα περισσότερο. Αξιόλογο βρήκα και το σχέδιο. Το τεύχος θα ολοκληρώσει τον κύκλο των ιστοριών με μία που έχει τίτλο "Ραψ' το μόνος σου!" κι έχει την Νταίζυ στο τιμόνι του πρωταγωνιστή. Η κάμερα πηγαίνει (πάλι) στο θησαυροφυλάκιο, όπου η αρραβωνιαστικιά του Ντόναλντ παρακαλάει τον Σκρουτζ να της χρηματοδοτήσει μία επιχειρηματική της ιδέας, επάνω στον τομέα της υψηλής ραπτικής. Όπως είναι φυσικό, εκείνος αντιδρά εντελώς αρνητικά. Φανερά απογοητευμένη, η Νταίζυ, φεύγει και βολτάρει στην Λιμνούπολη, όταν περνάει έξω από το σπίτι του Ντόναλντ, ο οποίος βρίσκεται εκεί με τον Φέθρυ. Την ώρα που τους εξηγεί τα καθέκαστα, ο Φέθρυ πετάει μία ιδέα, που δεν συνηθίζει, μιας και είναι σχετικά...εύστοχη! Της προτείνει, λοιπόν, να συστήσει μία επιχείρηση, που να ασχολείται με τα παλιά κι ανακυκλωμένα ρούχα. Μία ιδέα, που στην πορεία (από την Νταίζυ) θα βελτιωθεί, θα είναι αρκετά πρωτότυπη και με ένα σχετικά χαμηλό budget. Θα καταφέρει η φίλη μας (λέμε τώρα ) να πιάσει τον παλμό της αγοράς και να βγάλει λεφτά? Και ποια θα είναι η αντίδραση του θείου Σκρουτζ? Πρόκειται για μία μέτρια ιστορία, από αυτές που δεν είναι στις "γεύσεις" μου. Το σενάριο ασχολείται με ένα θέμα που δεν μου έκανε κλικ (την ραπτική) κι έχει μία πρωταγωνίστρια που επίσης δεν μου έκανε κλικ. Η πλοκή έχει κλιμακωτή ροή και σε κάθε σελίδα γίνεται κάτι διαφορετικό, χωρίς όμως να κουράζει. Πρέπει να παραδεχτώ, όμως, ότι εδώ η Νταίζυ δεν ξεδίπλωσε την αρνητική της προσωπικότητα, γεγονός που με χαροποίησε. Το ίδιο συμβαίνει και με τον χαρακτήρα του Σκρουτζ, ο οποίος στο φινάλε είχε μία ήπια αντιμετώπιση στο ζήτημα. Ακόμα κι ο Φέθρυ σκέφτεται πιο έξυπνα και πρακτικά από ότι συνήθως. Με άλλα λόγια, από όλους τους χαρακτήρες της ιστορίας, μόνο ο Ντόναλντ κρατάει κάπως τον κλασικό του χαρακτήρα! Όσον αφορά το τέλος, αυτό διαφοροποιείται από τα συνηθισμένα, αλλά δεν υπάρχουν και τεράστιες αλλαγές. Γενικά την βρήκα μία ιστορία, έξω από τις προτιμήσεις μου, αλλά με μερικά σημεία (όπως αυτά που είπα) που είχαν ενδιαφέρον. Το σχέδιο έχει στοιχεία cartoon, αλλά δεν μου προκάλεσε πρόβλημα.

Αφού διάβασα το τελευταίο τεύχος, έλεγα να συμβάλλω σε αυτό το θρεντ με τη γνώμη μου: Πρώτα απ' όλα μόνο μπράβο στο ΚΟΜΙΞ wiki για αυτήν τη δουλειά! Το γνώριζα ως σελίδα και πριν γραφτώ στο φόρουμ και χαίρομαι που σε αυτήν την προσπάθεια να ξαναέρθω σε επαφή με Disney κόμικ μπορώ και συνομιλώ και ανταλλάσσω απόψεις με τη συντακτική ομάδα του σάιτ και του περιοδικού. Γενικότερα δε διαβάζω πολλά ηλεκτρονικά περιοδικά, γιατί με κουράζει αρκετά στα μάτια και για αυτό η ανάγνωσή μου ήταν αποσπασματική στην πάροδο του χρόνου, ωστόσο για να μπορώ να κρίνω και το γραφιστικό κομμάτι διάβασα ένα μεγάλο μέρος του τεύχους στο issuu και το υπόλοιπο το διάβασα από το σύνδεσμο που βρήκα στις Εξωτερικές Πηγές του φόρουμ μας. Σε σύγκριση με κάποια παλιότερα τεύχη που παρατήρησα και διάβασα επιδερμικά, το συγκεκριμένο πράγματι φαίνεται ότι είναι αρκετά επίπεδα πιο πάνω. Και το νέο logo και το εξώφυλλο είναι πολύ όμορφα. Η ροή είναι η συνήθης, δηλαδή ξεκινάμε με editorials-περιεχόμενα, πάμε στα νέα και μετά μπαίνουμε στο κυρίως θέμα που πάντα με προετοιμάζει πολύ θετικά. Και τα γραφιστικά ήταν αρκετά καλά, ωραία χρώματα, καλές επιλογές κειμένου και σωστή ποσόστωση εικόνας-κειμένου και τοποθέτηση στο δισέλιδο. Μου άρεσαν πολύ οι συνεντεύξεις, αλλά κυρίως το πως το αφιέρωμα μετά από κάθε συνέντευξη έδενε με το δημιουργό, ήταν πολύ ωραία μετάβαση. Το section με τα γράμματα των αναγνωστών ήταν ωραία προσθήκη, καθώς μου λύθηκαν απορίες για ερωτήματα που είχα κι εγώ. Οι συνεντεύξεις ισορροπημένες σε έκταση και με εύστοχες ερωτήσεις, πολλά μπράβο για τους δημιουργούς που φιλοξενήσατε. Στα αφιερώματα γενικά έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, προσωπικά πήρα πολλές πληροφορίες για χαρακτήρες που δε γνώριζα αρκετά και θυμήθηκα παλιές ιστορίες που είχα διαβάσει ή έμαθα καινούριες. Είναι δηλαδή περιοδικό που απευθύνεται και στο μυημένο και σε αυτόν που βρίσκεται στο entry level. Και τα κόμικ ήταν αρκετά καλά και οι δημιουργοί έδειξαν ότι πιάνουν το Disney vibe σε αυτές τις ιστοριούλες. Γενικότερα σε προσπάθειες όπως αυτό το περιοδικό θεωρώ πως οι συντακτικές ομάδες θέλουν πιο πολύ και κάποιες προτάσεις πέραν των άκρως θετικών σχολίων όπως αυτά που παρέθεσα. Δε βρήκα τίποτα μεμπτό στο τεύχος, δεν υπήρχε κάτι που να βαρέθηκα, λόγω του ότι και εγώ αρθρογραφώ, έχω πάθος με το καλό και προσεγμένο κείμενο και εδώ είδα πολύ καλή δουλειά. Σαν προτάσεις θα έλεγα τις εξής: Αν οι συνεντεύξεις είναι δύο, θα μου άρεσε να βλέπω τη μία ακριβώς μετά τα παπιονέα και μετά το αφιέρωμα που τη συνοδεύει και τη δεύτερη προς το τέλος. Έτσι ώστε να μην τις χωρίζει μόνο ένα αφιέρωμα, αλλά περισσότερες σελίδες. Η δεύτερη μου πρόταση αφορά το κομμάτι των κόμικ. Θα μου άρεσε αν υπάρχει η δυνατότητα και οι δημιουργοί φυσικά να έχουμε λίγα παραπάνω κομιξάκια ή στριπάκια. Και αυτά τα στριπάκια να παρεμβάλλονται μεταξύ των αφιερωμάτων και της κύριας αρθρογραφίας. Αυτό το λέω γιατί πιστεύω ότι το κόμικ ξεκουράζει το μάτι και ειδικά στην περίπτωση της Disney φέρνει έναν ευχάριστο τόνο στον αναγνώστη. Κάποιες φορές στο διάβασμά μου τελείωνα ένα αφιέρωμα και όταν έβλεπα ότι έρχεται ένα καινούριο εκτεταμένο άρθρο ή αφιέρωμα αποφάσιζα να συνεχίσω την ανάγνωση κάποια επόμενη φορά ακριβώς λόγω της έκτασης της σελίδας και του προαναφερόμενου κουρασμένου ματιού, ενώ αν είχε 2-3 κομιξάκια θα μπορούσα να τα διαβάσω και να πάω στο επόμενο. Είναι μια τακτική που την ακολουθεί και το Comic Cultura και από δοκιμές που έχω κάνει, γιατί έχω ζητήσει και από τον @Ionas Aggelis τεύχος για να το διαβάσω, αλλά έχω διαβάσει και στο issuu, για μένα πάντα ένα κόμικ βοηθάει τον αναγνώστη ενός ψηφιακού περιοδικού να χαλαρώσει λίγο μεταξύ αρθρογραφίας ή εκτεταμένου αφιερώματος και αποτελεί ομαλή μετάβαση για το επόμενο θέμα. Αυτά λοιπόν από μένα παιδιά, keep up the good work και ελπίζω αν και δύσκολο να δούμε κάποιο επόμενο τεύχος, τυπωμένο στο χαρτί έστω και για λίγα κομμάτια

Ένα πείραμα θα μας απασχολήσει στην κεντρική ιστορία του τεύχους #303 κι αυτό είναι "Το πείραμα του δόκτορα Όμικρον Πι". Η πόλη του Μίκυ Σίτυ έχει την τιμή να διοργανώσει το Διεθνές Συνέδριο Φυσικής κι όλος ο κόσμος είναι έτοιμος να υποδεχτεί τους διακεκριμένους επιστήμονες. Την ίδια ώρα, ο Μίκυ με τον Γκούφυ βρίσκονται στα υπόγεια του Μουσείου κι ετοιμάζονται να μπουν για πολλοστή φορά στην περίφημη χρονομηχανή των καθηγητών Ζάμποτεκ και Μάρλιν. Ο λόγος που θα το κάνουν, αυτή την φορά, συνδυάζεται με το γεγονός ότι έχουν χαθεί τα ίχνη του Άλμπερτ Αϊνστάιν από την ιστορία. Σαν κάποιος να έχει πάει στο μακρινό 1927 και να τον "εξαφάνισε", λίγο πριν βγει η περίφημη φωτογραφία των πιο καθιερωμένων επιστημόνων του αιώνα! Οι φίλοι μας θα ταξιδέψουν σε εκείνη την χρονιά για να ερευνήσουν την υπόθεση κι εκεί θα κάνουν μερικές ενδιαφέρουσες συναντήσεις, αλλά θα γνωρίσουν κι έναν επικίνδυνο τύπο, ο οποίος καταστρώνει ένα σατανικό σχέδιο. Καιρό είχαμε να διαβάσουμε ιστορίες της "χρονομηχανής" και σίγουρα μας είχαν λείψει. Το συγκεκριμένο σενάριο το βρήκα πολύ καλό για τα γούστα μου, καθώς περιέχει αρκετό ρεαλισμό, μιας και χρησιμοποιεί ένα υπαρκτό πρόσωπο και μάλιστα το παρουσιάζει σε έναν σχετικά πρωταγωνιστικό ρόλο. Η πλοκή έχει αρκετή δράση, ενώ ταυτόχρονα κατακλύζει ευχάριστα τους αναγνώστες με πολλές ιστορικές πληροφορίες, γεγονός που εκτίμησα ιδιαίτερα. Η υπόθεση μπλέκει εύστοχα το παρόν, το παρελθόν, αλλά και το μέλλον, χωρίς μεγαλοστομίες και χωρίς να κουράζει. Το φινάλε το βρήκα έξυπνο και δίνει πόντους στον μεγάλο Φυσικό. Γενικά πρόκειται για μία ιστορία, με την οποία πέρασα πολύ καλά και πιστεύω ότι τέτοιες θέλουμε να βλέπουμε στο αγαπημένο μας περιοδικό. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό, αλλά δεν μπορώ να μην βγάλω το καπέλο στον καλλιτέχνη, όσον αφορά την απόδοση (και την μετατροπή τους στο στυλ της Disney) των πραγματικών χαρακτήρων του κόσμου της Φυσικής! Η ιστορία που φιλοξενείται, αυτή την εβδομάδα, από την σειρά "X-Mickey", έχει τίτλο "Η πράσινη κυρία". Σε μία πόλη, ονόματι Τερατούπολη, υπάρχει ένα επιβλητικό κτίριο, το οποίο διατηρεί έναν τρομακτικό θρύλο. Στο εν λόγω μέγαρο, φήμες λένε ότι μία μυστήρια κυρία έχει συγκεντρώσει πολλά τρομακτικά αντικείμενα. Ο Μίκυ κι ο Γκουφόλυκος έχουν φτάσει μέχρι το κατώφλι του μεγάρου, προκειμένου να ερευνήσουν τι ακριβώς συμβαίνει. Παράλληλα, μαζί τους θα έχουν και την Μάννι (την Μίννι του κόσμου του απίθανου), η οποία δουλεύει στην Δημοτική αρχή κι έχει κληθεί από την υπηρεσία της να ελέγξει το κτήριο, λόγω των καταγγελιών ότι πέφτουν σοβάδες κι αγάλματα στον δρόμο. Οι τρεις τους, λοιπόν, θα μπουν στο κτήριο και θα γνωρίσουν την περιβόητη Πράσινη Κυρία, αλλά και την ιστορία πίσω από τον μύθο. Κι αν νομίζετε ότι η ιστορία θα είναι μόνο περιγραφική, κάνετε λάθος, καθώς όλο και κάποιος θα υπάρχει που θα θέλει να επωφεληθεί από όλη αυτή την κατάσταση. Πρόκειται για ακόμα μία όμορφη ιστορία από τον κόσμο του απίθανου, την οποία σίγουρα απόλαυσα. Να πω, όμως, την αλήθεια, δεν θα την κατέτασσα στην πρώτη θέση των αντίστοιχων ιστοριών. Η πλοκή κρύβει αρκετό μυστήριο, αλλά και χιούμορ. Ενδιαφέρουσα προσθήκη, η Μάννι, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και φαίνεται να έχει μία δυνατή προσωπικότητα. Από εκεί και πέρα, όσο πλησιάζουμε στο φινάλε αρχίζουμε να αναιρούμε τις σκέψεις μας για την Πράσινη Κυρία, ενώ υπάρχει κι ένα έξυπνο plot twist. Μην περιμένετε, όμως, κάτι το εκπληκτικό. Το σχέδιο το βρήκα καλό κι αρκετά λεπτομερές. Στην επόμενη ιστορία, ο Ντόναλντ θα μάθει από πρώτο χέρι ποια είναι η "Ηλεκτρονική πειθώ". Είναι γνωστό σε όλους ότι ο φίλος μας δεν είναι και το αγλάισμα των καλοπληρωτών. Το αντίθετο μάλιστα. Χρωστάει στην πλειοψηφία των επαγγελματιών τής Λιμνούπολης. Μία ημέρα που γλίτωσε παρά τρίχα από τους εξαγριωμένους πιστωτές που τον καταδίωκαν, έρχεται μούρη με μούρη (ή μάλλον ράμφος με ράμφος ) με τον Κύρο. Επάνω στην κουβέντα τού εκθέτει το πρόβλημά του και τότε ο αγαπητός εφευρέτης, προτίθεται να τον βοηθήσει. Πρόσφατα έχει φτιάξει ένα τηλέφωνο, το οποίο εκπέμπει ηλεκτρονικά κύματα, που επιδρούν στην θέληση εκείνων που τα δέχονται και κάνουν τον κάτοχό του να επιβάλει την βούλησή του. Ο Ντόναλντ σπεύδει να χρησιμοποιήσει την συσκευή και τα πρώτα επιτυχή αποτελέσματα δεν αργούν να έρθουν. Λέτε τελικά να πάνε όλα καλά ως το τέλος? Πρόκειται για μία ιστορία που δεν έχει κάτι πρωτότυπο να προσφέρει και σίγουρα ο διαβασμένος αναγνώστης δεν θα συναντήσει μεγάλες συγγραφικές εκπλήξεις. Η πλοκή έχει νεύρο, αλλά επαναλαμβάνεται, ενώ το φινάλε (αν κι αναμενόμενο) είχε αξιόλογη εξήγηση της...αποτυχίας. Παράλληλα έβγαζε και το καθιερωμένο χιούμορ. Γενικά είναι μία ιστορία που διαβάζεται ευχάριστα, αλλά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Σχεδιαστικά την βρήκα εντελώς εκτός των γεύσεών μου. Τα τρία ανιψάκια επισκέπτονται την Λέσχη των εκατομμυριούχων και ξεναγούνται από τον θείο Σκρουτζ στις διάφορες αίθουσές της. Επάνω στην κουβέντα, το διάσημο μέλος της, αναφέρει ότι κάθε τρία χρόνια στην Λέσχη διεξάγεται "Ο αγώνας των οικονόμων", προς τιμήν του ιδρυτή της (ενός Άγγλου ευγενούς) και του πιστού και σκληροτράχηλου μπάτλερ του. Το παράπονό του, όμως, είναι ότι, ενώ ο Παντάξιος είναι ένας άψογος οικονόμος, παρόλα αυτά δεν έχει καταφέρει να κερδίσει ποτέ το πρώτο βραβείο. Με την ευκαιρία, λοιπόν, της φετινής διεξαγωγής του διαγωνισμού, ο Σκρουτζ έχει αποφασίσει να προπονήσει σκληρά τον μπάτλερ του, όχι μόνο για να στεφθεί αυτός νικητής, αλλά και για να μπει στο μάτι του άσπονδου αντιπάλου του, του Ρόμπαξ, ο οποίος έχει κερδίσει τον προηγούμενο τίτλο. Ο φουκαράς ο Παντάξιος, λοιπόν, θα τραβήξει τα πάνδεινα, στα χέρια του εργοδότη του. Θα καταφέρει, αυτή την φορά, να κερδίσει το πολυπόθητο (για τον Σκρουτζ) τρόπαιο? Όμορφο σενάριο που αναδεικνύει τον χαρακτήρα του πιο διάσημου οικονόμου στα κόμικς της Disney, ενώ παράλληλα μας παρουσιάζει κι άγνωστες πτυχές της Λέσχης και του ιδρυτή της. Αξιόλογες προσθήκες. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση που κρατάει ο Παντάξιος στην αρχή, με την έντονη άρνησή του στον Σκρουτζ. Από εκεί και πέρα η πλοκή κρύβει υπερβολές και γκαγκ που προκαλούν, σίγουρα όχι γέλιο, αλλά ένα ελαφρύ μειδίαμα. Το φινάλε έχει Plot twist, αλλά γενικά το βρήκα λίγο ανέμπνευστο. Τουλάχιστον, όμως, μας παραθέτει ένα τελευταίο καρέ, που δεν το βλέπουμε σχεδόν ποτέ! Προσωπικά, την εν λόγω ιστορία την βρήκα καλή σε ιδέα, αλλά νομίζω ότι κάπου χωλαίνει στην πλοκή. Ήθελε καλύτερη διαχείριση. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Η προτελευταία ιστορία γι' αυτή την εβδομάδα, μάς έρχεται από την σειρά "Οι φυλακές μου" και φέρει τον τίτλο "Εκτός φυλακής". Δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε ποιος είναι ο πρωταγωνιστής! Ο Μαύρος Πητ βρίσκεται μέσα σε μία αστυνομική κλούβα, μαζί με άλλους κρατούμενους, και κατευθύνεται σε ένα από τα πιο αυστηρά σωφρονιστικά ιδρύματα της πόλης. Ο διάσημος κακοποιός, όμως, αντί να είναι στα μαύρα πανιά, φαίνεται να μην έχει μεγάλο άγχος. Ο λόγος είναι ότι έχει πλαστογραφήσει ιατρικές γνωματεύσεις, οι οποίες θα τον απαλλάξουν από τα καταναγκαστικά έργα και γενικά την σκληρή εργασία της φυλακής. Λέτε αυτή την φορά ο Πητάκος να καταφέρει να εκτίσει μία ήρεμη θητεία ή θα έχει παρατράγουδα? Οι λίγες σελίδες που είχε στην διάθεσή της, αλλά κι ο τρόπος που ξεκίνησε η ιστορία, δεν μου δημιούργησαν μεγάλη προσμονή για την συνέχεια. Για να πω την αλήθεια, όμως, καθώς κυλούσε η πλοκή, έβγαζε πλάκα. Ο πρωταγωνιστής παρουσιάζει έναν υπερφίαλο χαρακτήρα με έπαρση, που προκαλεί το κωμικό στοιχείο, με το πάθημά του στο φινάλε. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί καλύτερα η παροιμία που λέει ότι το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται! Σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μετάνιωσα που την διάβασα. Το σχέδιο το βρήκα καρτουνίστικο και παραφορτωμένο. Σχετικά μέτριο. Και θα κλείσουμε με μία "Αναπάντεχη βράβευση". Βρισκόμαστε στην Λιμνούπολη, όπου ο Σκρουτζ βγαίνει από ένα άγνωστο σπίτι κι αλαφιασμένος μπαίνει στην λιμουζίνα του, λέγοντας στον Παντάξιο να πατήσει τέρμα το γκάζι για να προλάβει να φτάσει εγκαίρως στην Λέσχη των εκατομμυριούχων. Ο διάσημος και τσιγκούνης μεγιστάνας, αφήνει για λίγο την σκληρή οικονομία που εφαρμόζει και δείχνει μία ανεξήγητη σπατάλη, για να προλάβει να παραδώσει το βραβείο στο πιο γενναιόδωρο μέλος της Λέσχης. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Έρχεται και το ακόμα πιο περίεργο, καθώς το βραβευμένο μέλος δεν είναι άλλο από τον...Ρόμπαξ! Τι τρέχει επιτέλους με τον Σκρουτζ και γιατί συμπεριφέρεται κατ' αυτόν τον παράξενο τρόπο? Αυτό που επικρατεί στο εν λόγω σενάριο είναι η μεγάλη έκπληξη που προκαλεί η ξαφνική αλλαγή στην συμπεριφορά του θείου Σκρουτζ, καθώς σε όλη την διάρκεια της πλοκής δεν βλέπουμε κάτι που να συνάδει με την κανονικότητα! Ο συγγραφέας φροντίζει να κρατάει καλά κρυμμένα τα χαρτιά του για το φινάλε, το οποίο όταν έρχεται μου άρεσε και σίγουρα δεν το περίμενα σε καμία περίπτωση. Δεν περίμενα, όμως, και... , μία κίνηση που την βρήκα κωμική μεν, αλλά και too much! Γενικά ήταν μία χαριτωμένη κι έξυπνη ιστορία, που με περισσότερη φροντίδα θα έφερνε καλύτερα αποτελέσματα. Κι έτσι, πάντως, διαβάζεται. Σχεδιαστικά ήταν μέτρια, προς καλή.

Πάντως έχει επιβεβαιωθεί ότι η συνέχεια αυτού του τόμου, το Astonishing X-Men: Dangerous θα είναι μεταξύ των επόμενων τόμων της συλλογής. Από εκεί και πέρα, όπως είπαν και οι προλαλήσαντες, υπάρχουν τα τεύχη της Anubis, προσωπικά ανυπομονώ για το Dangerous πάντως.

Μα ειναι το κομματι μιας πολυ μεγαλης ιστοριας! Και σε συμβουλευω να προμηθευτεις απο καπου και τα υπολοιπα (εχει κυκλοφορησει σε 12 τευχη απο ανουμπις , αλλιως πηγαινεις σε τομους στα αγγλικα, το συγκεκριμενο run ειναι 4 τομοι και αυτος που κρατας ειναι ο ενας απο αυτους).

Δύο graphic novels είχα αναφέρει κι εγώ σε αυτό εδώ το νήμα, όταν είχε κυκλοφορήσει το συγκεκριμένο και συζητιόταν. Ανεξάρτητα απ' αυτό, όμως, δε μου άφησε απορίες η ιστορία αυτή. Πέθανα με τη βάση από καλαμάκια παραπάνω... Βρε πάρε τα και δε θα μετανιώσεις!! Κάνω εικόνα το γιο σου με palm face "μεθαύριο", που θα επιχειρήσει να τα διαβάσει από το ράφι και θα γκρεμίζεται το σύμπαν!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα σε όλη την παρέα και σύντομα να καταφέρουμε να βρεθούμε κι από κοντά! Πολλές και ειλικρινείς ευχές στον φίλο Νικόλα (aka @germanicus). Εύχομαι υγεία, ευτυχία κι ό,τι άλλο επιθυμείς!

@Manitou Αν θελεις να διαβάζεις τη συνέχεια,μπορείς να βρεις τα επόμενα τεύχη της έκδοσης ANUBIS COMICS που κυκλοφορήσαν πριν 12-13 χρόνια περίπου χρονιά.

Ήρθε το Batman fan box της Anubis. Πολύ ωραία συλλογή γεμάτη τίτλους που ήθελα να διαβάσω, όπως το Batman and the Boy Wonder (συνεργασία Miller με Jim Lee δεν τη χάνω), DK III The Master Race (περισσότερο από περιέργεια), καθώς και το run του Morrison στον Batman, το οποίο χαίρομαι που θα απολαύσω στα ελληνικά, είναι από τα λίγα πρόσφατα γνωστά Batman runs που δεν έχω διαβάσει και από συγγραφέα που εκτιμώ πολύ.

Σήμερα, 22/4/2020, σε δυο διαφορετικά περίπτερα, πέτυχα το Μίκυ Μάους #285, το οποίο είχα.

Εγώ σήμερα πέτυχα ΜΜ # 285 και 286

@spiderman Θέλω να μας πεις και έξι νούμερα

Λοιπόν είδα στις καταχωρήσεις της Εθνικής βιβλιοθήκης ότι ο anubis ξαναβγαζει το πρωτο civil war, είναι καταχωρημένο ως νέα έκδοση. Εάν δεν κάνω λάθος νομίζω ότι αυτήν θα είναι η δεύτερη επανέκδοση μιας και το είχαν ξαναβγάλει το 2016 με αφορμή την ταινία. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω ότι το civil war πούλησε αρκετά καλά για τον anubis.

Τις τελευταίες δύο ημέρες προσπάθησα και διάβασα το «Τα Πάντα για την Φυσική σε Κόμικς» των Larry Gonick και Art Huffman (Εκδόσεις Κάτοπτρο 1998). Τιμή 16.03€ από Public Σίγουρα το σχέδιο δεν είναι κάτι το τρομερό, αλλά παρουσιάζει με ευχάριστο τρόπο στον αναγνώστη, την επιστήμη της Φυσικής αναπτύσσοντας την απ'την αρχή από τους Νόμους του Νεύτωνα, έως την Σχετικότητα του Αΐνσταΐν και την Κβαντική Θεωρία. Σε κάποια σημεία το βιβλίο γίνεται δυσνόητο μην μπορώντας να το ''ακολουθήσεις'', δλδ υπάρχει ένας βορβαδισμός πληροφοριών και τύπων και σίγουρα χρειάζεται αρκετή εξοικείωση με το αντικείμενο(όποιος δεν έχει διδαχθεί Φυσική Κατεύθυνσης δεν θα καταλάβει τίποτα). Προτίνεται για ηλικίες 15+ ετών. Βαθμολογία; Χμ.. 7.5/10 (μ'αρέσει το χιούμορ του, αλλά έχει βαθμός δυσκολίας ως προς την κατανόηση του σε κάποια σημεία και μέτριο σχετικά σχέδιο)

Εγώ πάλι δε βλέπω επίσης το λόγο να εκδίδονται ακόμη και Γαλλοβελγικά κόμικς, Ιταλικά ή Αργεντίνικα, μιας και αρκετοί γνωρίζουν Γαλλικά, Ιταλικά, Γερμανικά & Ισπανικά (και πλέον Ρωσικά) στην Ελλάδα, ειδικά όσοι εργάζονται στον τουριστικό τομέα που είναι απαιτητικός ως προς αυτό, δηλαδή στο 1/4 των Ελλήνων. Το κοινό των κόμικς έτσι κι αλλιώς είναι μικρό στη χώρα μας. Επομένως, καλυπτόμαστε όλοι και ΔΕ χρειάζεται να εκδίδονται ξενόγλωσσα κόμικς στην Ελλάδα, μιας και εκείνοι που ενδιαφέρονται μπορούν να παραγγείλουν τα πρωτότυπα! Μάλιστα, ξεκινούν πολλοί μαθήματα με Κινέζικα, διότι προσβλέπουν προς Ιαπωνία για εργασία (εάν μάθεις Κινέζικα είναι εύκολα τα Ιαπωνικά), επομένως ούτε manga χρειαζόμαστε μεταφρασμένα! Για να το πάω και πιο πέρα, στο χώρο της λογοτεχνίας, προτείνω να εκδίδονται μονάχα από Έλληνες συγγραφείς, ελληνικά περιοδικά και fanzines! Ωραία ιδέα και ελπίζω να την υιοθετήσουν οι Έλληνες εκδότες!

Είμαι δηλωμένος φαν του Κλήμη... μου αρέσει το χιούμορ του και το σχέδιό του. Θεωρώ ότι θα μας δώσει ακόμα περισσότερα όμορφα κόμικς

Χρόνια πολλά στους Ραφαήλους, στις Ραφαέλλες, στις Αναστασίες, τους Αναστάσιους και φυσικά στον φίλο Νίκο που είχε γενέθλια!! Πολύχρονος κι ευτυχισμένος Νίκο!!

Διάβασα κι εγώ το τελευταίο τεύχος και δεν έχω παρά να Εξαιρετικό κι αυτό το τεύχος με αρκετές πληροφορίες, όμορφα αφιερώματα, αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι η συνέντευξη του ιταλικού ζεύγους.Πολύ καλή με ωραίες ερωτήσεις.Πάντα απολαυστικά άρθρα.Επίσης βρήκα έξυπνο που η στήλη με τα νέα των Disney ονομάστηκε παπιονέα .Είχαμε και μερικές ιστοριούλες, αν και ολιγοσέλιδες που τις έριξα και αυτές μια ματιά.Κάποιες πετυχημένες, όπως αυτή η δισέλιδη με τον Ντόναλντ και τη Νταίζυ και κάποιες μετριούτσικες. Θα ξανά αναφέρω τα Παπιονέα. Αν γινόταν λίιιγες περισσότερες πληροφορίες για τις ιστορίες/εκδόσεις Κατά τ' άλλα πάλι για την εξαιρετική δουλειά.Εύχομαι ολόψυχα να συνεχιστεί το πρότζεκτ και να δούμε κι άλλα όμορφα τευχάκια σαν αυτό και ακόμα καλύτερα. Αν και λίγο αργοπορημένα, Χρόνια Πολλά ΚΟΜΙΞ WIKI.

Ωραία νέα. Ανυπομονώ να διαβάσω τη συνέχεια αν και θα περιμένω τον επόμενο τόμο της συλλογής που ελπίζω να δούμε σύντομα.

Όπως ενδεχομένως κάποιοι από εσάς γνωρίζετε, εδώ και 2 χρόνια τρέχω στο facebook τη σελίδα των Εικοσάχρονων που κλαίνε διαβάζοντας την ιστορία του Σκρουτζ Μακ Ντακ, μία σελίδα με κεντρικό της στόχο να χρησιμοποιεί τα καρέ των αγαπημένων μας ιστοριών εκτός πλαισίου. Πέρα από αυτό, όμως, καταπιανόμαστε ευρύτερα με κάθε λογής θέμα γύρω από τα Disney comics. Έτσι, εν μέσω καραντίνας αποφασίσαμε με τον έτερο και συνέταιρο 20χρονο (στην ψυχή) @PhantomDuck να τρέξουμε ένα μεγάλο τουρνουά με τους σημαντικότερους δευτερεύοντες χαρακτήρες στην Ιστορία των Disney comics! Για να ευνοήσουμε τον ανταγωνισμό, δε συμπεριλάβαμε ήρωες όπως ο Φέθρυ, ο Γκαστόνε, ο Κύρος ή ο Θείος Σκρουτζ, οι οποίοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν δευτερεύοντες, θα ήταν όμως τα απόλυτα και ανίκητα φαβορί. Όσοι λοιπόν έχετε facebook και το επιθυμείτε, μπορείτε να λάβετε μέρος στο εν λόγω τουρνουά, το οποίο ξεκίνησε σήμερα. Είμαστε σίγουροι πως θα έχει πολύ ενδιαφέρον και συγκίνηση για κάθε φαν των ντισνεϋκών χαρακτήρων. Ο γύρος #1, όπως ακολουθεί: Γνώμες, παρατηρήσεις, σχόλια, όλα καλοδεχούμενα. Στο μέλλον ίσως πραγματοποιήσουμε κι άλλα παρεμφερή ιβεντάκια!

Κατ' αρχήν δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στην ευφυή ιδέα που είχατε. Προσωπικά δεν διαθέτω λογαριασμό στο Facebook, αλλά θα βρω κάποιου γνωστού μου και θα συμμετέχω.

Καλοδιάβαστο! Ξέρω ότι ανυπομονείς να το ξεκοκκαλίσεις! Σπάω το κεφάλι μου να βρω ποιος είναι αυτός, αλλά δεν μου έρχεται κάτι!

Πολύ ετεροχρονισμένα διάβασα το νούμερο 6 με τους X MEN. Ένα έχω να πω. Όλα τα άλλα που διάβασα μου έβγαζαν μια αίσθηση ολοκλήρωσης της ιστορίας. Ενταξει με εξαίρεση το Θωρ που ήταν μια εισαγωγή. Αυτό είναι το πρώτο που μου άφησε μια γεύση "διάβασα ένα ενδιάμεσο κομμάτι μιας τεράστιας ιστορίας". Σίγουρα παρά το μεγαλεπήβολο ΤΕΛΟΣ στο τέλος της ιστορίας το συγκεκριμένο στορυ έμεινε στη μέση (να μην πω στην αρχή). Φοβερος τομος. Μεγάλο λάθος που δεν τον πήρα στην ώρα του παρόλο που διάβαζα τόσα εγκωμιαστικά από εσάς. Το σχέδιο απλό αλλά ανεπανάληπτα ωραιο. Ιδίως οι άντρες Χ ΜΕΝ φοβερά σχεδιασμένοι. Η ιστορία χωρίς πολύ ξυλικι με διάφορες ψυχολογικές αναζητήσεις. Θα μου άρεσε να διάβαζα τη συνέχεια. Από τους πιο ωραίους τόμους της συλλογής.

Ο Todd McFarlane σε μια του συνέντευξη ζητούσε ιδέες για να βοηθηθεί η βιομηχανία των κόμικς. Συλλογικές ιδέες που όλοι οι εκδοτικοί οίκοι θα τηρήσουν. Απευθύνομαι σε έλληνες δημιουργούς και αναγνώστες που έχουν φιλίες με ξένους καλλιτέχνες και εκδότες. Μεταφέρετε αυτές τις σκέψεις: Hey, industry people! Want to help the industry? Try to sell the rights of your comic books to other countries for less money. Make them translate and publish american comics in affortable prices. Create new readers in all the planet. Make Spawn cool again in Greece, Spain, Russia and France. Make them look for your titles, but first make them like your titles when they are 10-13-18 years old. Teach them to read Batman, Witchblade and Spider-man in their native language. Then they will grow older and be able to read english and buy expensive american comic book. Please talk about this with everyone you know. Known artistis, editors, publishers e.c. Tood McFarlane said he is looking for ideas to help all the Comic Book Industry. Μόλις ηρεμήσει ο πλανήτης θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο.

· ΕΤΙΚΕΤΕΣ: Για τους φίλους του Μίκυ το νέο πλούσιο τεύχος με 11 απολαυστικές ιστορίες στα περίπτερα. ΜΙΚΥ ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΕΡΑ ΜΙΚΥ Ο ΝΕΟΣ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΚΟΜΑΝΤΟ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΧΙΟΥΗ, ΛΙΟΥΗ, ΝΤΙΟΥΗ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΝΤΑΙΖΥ Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΚΑΝΤΥ ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΕΥΚΟΛΟ ΧΡΗΜΑ ΦΕΘΡΥ ΠΙΣΤΑ ΓΙΑ ΣΚΕΗΤΜΠΩΡΝΤ ΓΚΟΥΦΥ ΈΧΕΤΕ ΔΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ; ΦΟΡΜΟΥΛΑ 1 Ο ΦΕΓΓΑΡΟΧΤΥΠΗΜΕΝΟΣ Από την Τρίτη 21/04, αναζητήστε το 56ο τεύχος στα περίπτερα.

Καλησπέρα σε όλους και όλες! Αποφάσισα, λόγω εκτεταμένης καραντίνας, να εμβαθύνω λίγο εκ νέου στα comics, σαν κλασσικό πιτσιρίκι στα 90s που (τότε) αγόραζα σχεδόν ό,τι υπήρχε και δυστυχώς δεν έχω πλέον τίποτα απ' αυτά σε έντυπο Θα το πάμε σε ψηφιακό έστω... Έχω πολύ διάβασμα να κάνω, χεχεχ. Καλώς σας βρήκα! Αλήθεια, πείτε μου και κάτι αν ξέρετε - ένα άλλο forum που φαίνεται να έχει τα άπειρα (αν κρίνω από τα 'περιεχόμενα') το 'Αρχειοθήκη Κόμικς' ξέρετε γιατί έχει κλειστές εγγραφές; Υπάρχει τρόπος να το δω και εκείνο, π.χ. με κάποια πρόσκληση; Τα έχουν όλα κλειστά και δεν μπορώ να ρωτήσω έστω κάποιον από τους διαχειριστές τους... Cheers!

Καλημέρα και χρόνια πολλά!Βρήκα μια φωτογραφία σχετική με την παραπάνω μου αναφορά σε αυτούς τους ποδοσφαιριστές και τη παραθέτω εδώ να υπαρχει και αυτή.Ειναι από ένα βίντεο που βρέθηκε τυχαία στο youtube.Αν καποιος τις έχει ας με πει.

Εγώ πάλι, εξακολουθώ να μην τα βρίσκω στα περίπτερα...

Κοίτα μετά τη μπαλάντα λογικό είναι να σου φανεί έτσι. Είναι από τις αδύναμες ιστορίες. Να ψάξεις να βρεις τα τεύχη που εκτυλίσσονται στον τροπικό του Αιγόκερω. Αυτά είναι τα καλύτερα μαζί με τα κέλτικα και τα αιθιοπικα. Αυτά δηλαδή που βγήκαν έγχρωμα όλα μαζί στην πρώτη φουρνιά των εκδόσεων μικρός ήρωας.

Όχι,έτσι είναι όλα

Μια ερώτηση. Το αντίτυπό σας έχει κανονικά ιλλουστρασιόν εξώφυλλο όπως και οι υπόλοιπες εκδόσεις της σειράς; Γιατί το δικό μου είναι σαν να του λείπει αυτό το φινίρισμα και δεν ξέρω αν είναι από λάθος ή όχι.

Πέθανε σε ηλικία 95 ετών ο βραβευμένος με Όσκαρ εικονογράφος, animator, κινηματογραφικός σκηνοθέτης και παραγωγός Τζιν Ντάιτς Απεβίωσε σε ηλικία 95 ετών ο αμερικανός εικονογράφος, animator, σκηνοθέτης και παραγωγός Τζιν Ντάιτς (Gene Deitch). Όπως δήλωσε ο Τσέχος εκδότης του Petr Himmel στο Associated Press ο Τζιν Ντάιτς πέθανε αναπάντεχα κατά τη διάρκεια της νύχτας στο διαμέρισμα του στην Πράγα, τα ξημερώματα της 16ης Απριλίου σε ηλικία 95 ετών. Γεννημένος στις 8 Αυγούστου 1924 στο Σικάγο ο εικονογράφος, σκηνοθέτης και animator επισκέφθηκε την Πράγα το 1959 με σκοπό να μείνει μόνο δέκα ημέρες. Η μοίρα ωστόσο είχε άλλα σχέδια καθώς ερωτεύθηκε την μετέπειτα σύζυγό του και αποφάσισε να ζήσει εκεί μόνιμα. Μετά την αποφοίτησή του ξεκίνησε τη καριέρα του στο animation και κατά τη διάρκεια της καριέρας του κέρδισε πολλά σημαντικά βραβεία. Ο Τζιν Ντάιτς είχε κερδίζει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων το 1960 με την ταινία «Munro». Επίσης ήταν υποψήφιος για το ίδιο βραβείο το 1964 με τις «Here’s Nudnik» και «How to Avoid Friendship». Νωρίτερα είχε δημιουργήσει τη σειρά «Tom Terrific», ενώ το «Sidney’s Family Tree», του οποίου ήταν συμπαραγωγός είχε προταθεί για Όσκαρ το 1958. Σκηνοθέτησε 13 επεισόδια της σειράς «Τομ και Τζέρι» και ορισμένα του «Ποπάι του ναύτη». Το 2004 τιμήθηκε με το βραβείο Winsor McCay για τη συμβολή του στο animation όλη του τη ζωή. Είχε αποκτήσει τρεις γιους από τον πρώτο του γάμο, οι οποίοι είναι όλοι είτε καρτουνίστες είτε εικονογραφιστές ΠΗΓΗ : https://www.tanea.gr/2020/04/21/lifearts/cinema/pethane-o-pateras-ton-tom-tzeri-kai-popai/

Συμφωνώ.Μετά από καιρό διάβασα ιστορία του Ρεπόρτερ Γκούφυ και μου άρεσε αρκετά.Είχαμε ένα όμορφο σενάριο με κάποια ωραία γκαγκ, καθώς και μια χαλαρή υπόθεση με στιγμές απόλαυσης.Βέβαια υπήρχε λίγη περιττή πολυλογία.Όμως τα δυνατότερα σημεία αυτής της ιστορίας ιστορίας ήταν ο χρωματισμός και το σχέδιο.Κομψό σκίτσο που συνδιάζεται με έναν χρωματισμό με αρκετή δόση από σκιάσεις που μου αρέσει πολύ.Αυτά τα τρία έδεσαν και μας πρόσφεραν μια απολαυστική ιστορία που αξίζει ένα 9άρι. Εκτός από Ρεπόρτερ Γκούφυ έχω διαβάσει και την τρίτη ιστορία.Σενάριο που σατιρίζει την καπελοφαγία του Ρόμπαξ και προσωπικά το βρήκα τραβηγμένο από τα μαλλιά.Η φάση με τα καπέλα του Ρόμπαξ έχει αρχίσει κάπως να ξεπετάει.Το σχέδιο είναι κάπως άτεχνο, ενώ σε κάποια καρέ οι χαρακτήρες φαίνονται παραμορφωμένοι.6μιση.

Πέθανε στις 16 Απριλίου σε ηλικία 95 ετών ο Gene Deitch, Αμερικανός σχεδιαστής comics και animator, ο οποίος ζούσε από το 1959 στην Πράγα. Ήταν γνωστός για την δουλειά του στα cartoons Munro, Tom Terrific, Nudnik, Popeye και Tom and Jerry. Tom & Jerry: Produced in Prague Gene Deitch, Part 1: The Oscar-winning US animator who made Tom and Jerry cartoons in communist Prague Tom & Jerry – The Gene Deitch Collection

Ο Άντυ πάντως είχε γυρίσει όντως και ταινίες μεγάάάάλου μήκους... Ενδιαφέρουσες όσο δε πάει!!! 1. https://www.imdb.com/title/tt0179184/?ref_=nm_flmg_dr_17 2. https://www.imdb.com/title/tt0196530/?ref_=tt_sims_tti 3. https://www.imdb.com/title/tt0187513/?ref_=tt_sims_tti

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #305 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο(από τον τιτανοτρισμέγιστο @Βασιλεύς των κόμικς. )!!! Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Το εργοστάσιο του Άντυ Ντάκχολ." Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1960 "Ο φάρος στα βουνά της Λίμνης." Οι Ρεπόρτερ Γκούφυ, Μίννι Μάους, Οράτιος Χαλινάρης και η Κλάραμπελ Κάου ταξιδεύουν για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα υδροπλάνων. Υπό το άγρυπνο βλέμμα της γνωστής παρέας και άλλων κατασκόπων που κατσκοπεύονται μεταξύ τους εξ' αιτίας μίας φόρμουλας του Αλεσάντρο Βόλτα. Που να ήξεραν... "Ο σύμβουλος του ανταγωνιστή." Ο Ντόναλντ φεύγει κακήν- κακώς από το γραφείο του Σκρούτζ μετά την τελευταία του λογομαχία Ο Τζον του προτείνει να δουλέψει για εκείνον. "Το αυτόματο λουρί." Ο Κύρος εφευρίσκει το λουρί που βγάζει βόλτα έναν σκύλο. Σιγά το πρωτότυπο θα σκεφτείτε. ΧΩΡΙΣ τον ιδιοκτήτη του όμως. "Άρωμα φρεσκάδας." Ο Μαύρος Πητ είναι αρεστός και σεβαστός στην κοινωνία της φυλακής. Για τους λάθος λόγους όμως. "Ραψ' το μόνος σου!" Η Νταίζυ μετά την απόρριψή της από τον Σκρούτζ θριαμβεύει στην υψηλή ραπτική μέσω του διαδυκτίου. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Το τεύχος ανοίγει με μία όμορφη, ευτράπελη και άκρως παλαβή ιστορία που αποτίει φόρο τιμής σε γνωστό καλλιτέχνη. Ας είναι καλά ο αδερφός του Σχίζα Ντακ που αποκήρυξε ο Ντον Ρόσα!!! Ο Ρεπόρτερ Γκούφυ επιστρέφει με μία ακόμα διασκεδαστική περιπέτεια με την γνωστή παρέα. Ο Μίκυ ως είθισται αφανής ήρωας. Χορταστική και απολαυστικότατή. Συνεχίζουμε με μία ενδιαφέρουσα ιστορία με καλό σενάριο και όμορφο στρογγυλεμένο σχέδιο. Στην επόμενη καλή ιστορία η εφευρετικότητα του Κύρου πρωταγωνιστεί. Περνάει και το όμορφο μήνυμα της κυνοφιλίας. Προτελευταία του τεύχους μία ακόμα περιπέτεια της σειράς "Αποδράσεις" με τον Μαύρο Πητ. Διαβάζεται ευχάριστα και όμορφα. Το τεύχος κλείνει άψογα με την οξυδέρκεια της Νταίζυ να την βάζει στις... ντουλάπες όλων των Λιμνουπολιτών. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Ο φάρος στα βουνά της λίμνης." 2. "Το εργοστάσιο του Άντυ Ντακχολ." 3. "Ο σύμβουλος του ανταγωνιστή." 4. "Ραψ' το μόνος σου!" 5. "Το αυτόματο λουρί." 6. "Άρωμα φρεσκάδας." 8.1/10... Κρίμα που η ιστορία του Ρεπόρτερ Γκούφυ δεν ήταν πρώτη. Όμορφο τεύχος για όλα τα γούστα!!!

Άλλες δύο προσφορές της εκδοτικής με τα τεύχη του ΈΘΝΟΥΣ BATMAN ο θάνατος της οικογένειας και AVENGERS εχθρός εκ των έσω

Κυκλοφορεί 14 /4/ 2020 το πρώτο τεύχος του CRIME & HORROR από τις Εκδόσεις Άγρια Δύση. Όπως αναφέρει ο κ. Μαραθιάς στην ιστοσελίδα του Μικρού Καου-μπόυ στο fb : Crime & Horror. Ένα νέο βιβλίο περιοδικής (διμηνιαίας) έκδοσης που ξαναφέρνει, μετά από πολύ καιρό, ιστορίες εγκλήματος, μυστηρίου, τρόμου, φαντασίας και περιπέτειας στους λάτρεις τους. Ξεκινώντας από μεγάλους μαιτρ και αγαπημένους δημιουργούς, με ιστορίες που δεν έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά και συμπεριλαμβάνοντας έργα νέων αλλά και καταξιωμένων Ελλήνων δημιουργών, στοχεύουμε στο να προσφέρουμε στον αναγνώστη μας την αγωνία, τη συγκίνηση, την ανατριχίλα, εμπλουτίζοντας το περιεχόμενό μας κάθε φορά με νέες εκπλήξεις. Το πρώτο βιβλίο της σειράς, ‘Ο Άγγελος του Τρόμου’, περιέχει το πρώτο μέρος του ομότιτλου μυθιστορήματος του σπουδαίου συγγραφέα αστυνομικών έργων Edgar Wallace, το διήγημα ‘Ένας Ασφαλής Φόνος’, μια πανέξυπνη αστυνομική ιστορία του δεξιοτέχνη του noir Kenneth Moore, ένα ιδιαίτερο διήγημα ενός εκ των πρωτεργατών του αστυνομικού genre, E.W. Hornung, με τίτλο ‘Αι Ειδοί του Μαρτίου’, τη νουβέλα του συγγραφέα που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, Arthur Conan Doyle, ‘Ο Σέρλοκ Χολμς και η Περιπέτεια του Οικοτροφείου’ και μια ευφυέστατη ιστορία φαντασίας ενός από τους πιο πρώιμους εκπροσώπους του Σουρεαλισμού και της αναζήτησης της κρυμμένης και μυστικής πραγματικότητας, Guillaume Apollinaire, με τίτλο ‘Η Εξαφάνιση του Ονορέ Σουμπράκ’. Η έκδοση αυτή συμπληρώνεται με το διήγημα φαντασίας ‘Πράσινη Σάμπα’ της Κατερίνας Γυφτάκη-Μπεκ, συγγραφέως πολλών μυθιστορημάτων φαντασίας και περιπέτειας και την ιστορία φρίκης ‘Αποκαθήλωση’ της Ρεβέκκας Βλαντή, συγγραφέως πρωτοεμφανιζόμενης, για την οποία κανείς δεν γνωρίζει τίποτα, ούτε καν εμείς που την ανακαλύψαμε. Εκδόσεις Άγρια Δύση ΠΗΓΗ : https://www.facebook.com/groups/1653069641594882/