Αίθουσα Νικητών

παιδιά μου είχε απαντήσει ο Τσέλιος από τις 5 Φλεβάρη (τώρα είδα το mail). Ο 14ος τόμος θα είναι το born again.

Τι She-Hulk ρε Τσέλιο; στην πυρά, στην πυρά με τις ξενέρωτες!

https://www.mikrosiros.gr/venetsianiko-paramuthi Το άλμπουμ Βενετσιάνικο Παραμύθι θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 29 Φεβρουαρίου με την «Εφημερίδα Των Συντακτών»! Mπορείτε να το προπαραγγείλετε από το site μας και οι αποστολές θα ξεκινήσουν δέκα ημέρες μετά τη κυκλοφορία του.

Πριν μερικές ημέρες, στις 10 Φεβρουαρίου, ο κόσμος της σκιτσογραφίας έχασε την Claire Bretécher, καινοτόμο και τολμηρή grande dame του είδους, που έφυγε στα 79 της χρόνια. Κόρη δικαστικού και μιας οικοκυράς που βγήκε αργά στην αγορά εργασίας, γεννήθηκε στη Ναντ, όπου έζησε σε ένα περιβάλλον μικροαστικού καθολικισμού. «Ήταν μια κλειστή, παιδική ηλικία, σε μια ατμόσφαιρα συντηρητική, απίστευτα πληκτική», όπως η ίδια χαρακτηρίζει. Ξεκινά να φοιτά στη Σχολή Καλών Τεχνών, που όμως δεν την χωράει. Γρήγορα παρατάει το ασφυκτικό για εκείνην περιβάλλον κι όπου φύγει φύγει για το Παρίσι. Εκεί αρχίζει να εργάζεται σε διάφορα μικρά περιοδικά ως σκιτσογράφος, «Για να γιατρέψω την ανία μου», εξομολογείται. Ώσπου, το 1963, ο θρυλικός δημιουργός του Αστερίξ Goscinny την ξεχωρίζει και την παίρνει στην ομάδα του. Όμως, η νεαρή Κλαιρ δεν είναι ακόμα έτοιμη για τα σχέδια που της ζητά και προτιμά να φύγει. Στη διαδρομή της εντάσσεται στα περιοδικά Tin Tin και Spirou, όπου δημιουργεί τον χαρακτήρα “Gnan-Gnan”. Αργότερα εργάζεται στο Pilote, και τη δεκαετία του ’70, μαζί με τους Gotlib και Mandryka, φτιάχνουν το περιοδικό L’Echo des Savanes, το πρώτο τεύχος του οποίου τιτλοφορείται Μόνο για ενήλικες (Réservé aux adultes). Εδώ, όπως τα underground, περιοδικά της εποχής, η Μπρετεσέ γίνεται ακόμα πιο τολμηρή και δηκτική, κάτι που έκτοτε αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητάς της ως δημιουργού. Το 1973, αρχίζει η συνεργασία της με την εφημερίδα Nouvel Observateur και, το 1975-80, τολμά ένα επιχειρηματικό άλμα, βγαίνει στην ελεύθερη αγορά και εκδίδει κάποιες παλιότερες δουλειές της. Με 30 άλμπουμ συνολικά, στην πορεία της ως δημιουργού έχει λάβει πολλά βραβεία, ανάμεσα στα οποία το μεγάλο βραβείο Αγκουλέμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς. Από το 2006 τα περισσότερα έργα της επανακυκλοφορούν από τις εκδόσεις Dargaud. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσουμε ότι οι Γάλλοι παίρνουν πολύ στα σοβαρά την ένατη τέχνη, αυτή της σκιτσογραφίας, του bande dessinée, όπου έχουν μια ισχυρή παράδοση. Η εποχή που ξεκινά την καριέρα της η Μπρετεσέ είναι μια εποχή μεγάλων ανατροπών, όπως όλοι γνωρίζουμε, μιας αναταραχής που παίρνει τη μορφή γιορτής για την ελευθερία έκφρασης, την αυτοδιάθεση, την ανεμπόδιστη δημιουργία. Με αποκορύφωμα τον Μάη του ’68. Τα ήθη αμφισβητούνται, η δομή της κοινωνίας σείεται εκ θεμελίων, οι γυναίκες προσπαθούν να ξεμυτίσουν από τον παραδοσιακό ρόλο, που πάντα τις στένευε και χρόνια προσπαθούσαν με ψίθυρους, υπονοούμενα και σπασμωδικές ενέργειες, μέσα στην οικογένεια, αλλά και μέσω της γραφής, των τεχνών και της επιστήμης να ανατρέψουν. Κάποιες φορές μάλιστα με τραγικές για αυτές συνέπειες. Η Μπρετεσέ ανήκει στις πρωτοπόρους της εποχής αυτής. Πέτυχε το απίστευτο: εισέβαλλε σε ένα καθαρά ανδρικό επάγγελμα. Και μπήκε εκεί με τους δικούς της όρους, επιβάλλοντας το δικό της στυλ. Έναν τόνο αντισυμβατικό, εκκεντρικό. Άφησε το σημάδι της με ένα σκίτσο τολμηρό, που δεν έχει την παραμικρή διάθεση ωραιοποίησης, με ένα λόγο καθημερινό, πολύ κοντά στη γλώσσα του δρόμου, του ανθρώπου της καθημερινότητας και των εφήβων, διακωμωδώντας την ξύλινη γλώσσα και τα στερεότυπα. Χωρίς να περιορίζεται ούτε καν από το συννεφάκι κειμένου, με τα πλάγια γράμματα που μοιάζουν να ακολουθούν, να σχολιάζουν, να υπογραμμίζουν τα κουλουριασμένα, παραιτημένα σώματα των αντιηρώων της, που τσαντίζονται παλεύοντας με τον αέρα περιορισμένοι από τη ζωή και το σαλόνι τους, που βυθίζονται, καταπίνονται από τους καναπέδες, που ζηλεύουν και πετάνε χολή, που ερωτεύονται και κάνουν γκάφες. Είναι άνθρωποι καθημερινοί που προσπαθούν να βγάλουν την ημέρα γκρινιάζοντας ακατάπαυστα και χωρίς ιδιαίτερο λόγο – τελικά όμως με λόγο πολύ ιδιαίτερο. Στο τμήμα των ερώτων δεν θα ξεχάσω τη μικρή της ιστορία για ένα ζευγάρι στο πρώτο τους ραντεβού σε ένα καλό εστιατόριο. Εκείνη παραγγέλνει μακαρονάδα. Και λέει – ανερυθρίαστα – στον συνοδό της που βέβαια φιλοδοξεί να προαχθεί σε εραστή της: «Ποτέ, όταν είναι να φλερτάρω, δεν παραγγέλνω μακαρονάδα». Γκάφα ολκής; Προετοιμασία χυλόπιτας; C’ est la vie. Η άλλη κλαίει γιατί πάχυνε, γιατί γερνάει. Ο αγαπημένος της την παρηγορεί: «Μα εγώ σ’ αγαπώ! Σ’ αγαπώ όπως και να ‘σαι». Και η άλλη: «Μπουχουχού. Και ποιος σου λέει ότι εμένα μ’ αρέσει να μ’ αγαπά ένας άνθρωπος που αγαπά κάποια στα δικά μου χάλια;» Γνώστης της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, της σκατοψυχιάς ενίοτε, δημιουργεί χαρακτήρες αρχέτυπα, έχει μια ματιά που δεν διστάζει να κάνει μια κοινωνική τομή χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν. Δικαίως ο Ρολάντ Μπαρ την ονόμασε το 1976, «Ο καλύτερος κοινωνιολόγος της χρονιάς». Όμως τα μυαλά της δεν πήρανε αέρα. Γέλασε με αυτό τον χαρακτηρισμό λέγοντας, μάλλον ειρωνικά – και προς τις δύο πλευρές, «Ε, αυτά είναι ό,τι να ‘ναι». Μια γυναίκα ατρόμητη, που διαθέτει την ικανότητα της αυτοπαρατήρησης και τη γενναιότητα της αυτοέκθεσης. Η Κλαιρ Μπρετεσέ, δυνατή και άφοβη λοιπόν, ήταν κάτι σαν… ας πούμε η φανταστική – και με τις δύο έννοιες – κολλητή της εφηβείας μου. Κάθε εβδομάδα περίμενα πώς και πώς το τεύχος του Ταχυδρόμου – τα αποκόμματα τα κρατούσα με απληστία, πρέπει να υπάρχουν ακόμα, θα ψάξω να τα βρω. Κάθε βδομάδα την έβλεπα να βάζει μπροστά τον μύλο της και να τα κάνει όλα μαντάρα – αυτή αντί για μένα. Βγάζοντας με έτσι από τον κόπο – και το ρίσκο˚ ένα έργο που συνήθως επωμίζεται η μεγάλη λογοτεχνία. Επιπλέον, μου εξήγησε πολλά, μου μίλησε για τις οικογένειες και τις ασυνεννοησίες της αγάπης, για τις σχέσεις και την ασχετοσύνη των δύο φύλων, για τις κοινωνικές τάξεις και τις ενέδρες που στήνουν μεταξύ τους. Μου έδειξε τις δυσκολίες των άλλων που τρώγονται και αυτοί με τα ρούχα τους, με απενοχοποίησε για τις παραξενιές και τις σκοτεινιές μιας εφηβείας, μιας περιόδου καθολικά προβληματικής και μοναχικής – πόσο μάλλον αν είσαι το μοναχοπαίδι μιας μικρής οικογένειας και πας σε ένα μεγάλο σχολείο, που επιπλέον δεν είναι στη γειτονιά σου. Αλλά, προς θεού, ποτέ με διάθεση διδακτική, ούτε καν καθησυχαστική. Γελώντας με την ανυπόφορη και αξιαγάπητη Αγριπίνα της, που περνάει «την περίοδο της χρυσαλίδας», κατάλαβα ότι δεν είχα μόνο εγώ ανασφάλειες για το σώμα μου που άλλαζε, για τις συχνά σουβλερές σχέσεις μου με τις φιλενάδες. Και, βεβαίως, μου έδωσε το δικαίωμα να ερωτεύομαι κεραυνοβόλα, χωρίς το αντικείμενο της λατρείας μου να το έχει καν υποψιαστεί, να καταρρακώνομαι κοιτώντας στον καθρέφτη ένα παχάκι, ένα μπιμπικάκι, να αυτογελοιοποιούμαι, να ζηλεύω τους ερωτευμένους, να συγκρούομαι μετωπικά με τη μάνα μου, να πεισματώνω με τον μπαμπά μου. Να αγανακτώ με τα πάντα και τους πάντες. Κι ύστερα, να βάζω τα καλά μου και να βγαίνω ενθουσιασμένη και αλοσούσουμη για ραντεβού. Στους Ανικανοποίητους (Les Frustrés), όπως και στη σειρά Σαλάτες εποχής (Salades de saison) μου μίλησε με σαρκασμό για τον «κομφορμισμό των αντικομφορμιστών», παρατήρησε ψύχραιμα και ανελέητα τον εαυτό της και την τάξη της: τους σνομπ, τους gauche caviar, τους ψευτοδιανοούμενους, τα κακομαθημένα παιδιά των καλών οικογενειών, τους χαλβάδες, τους σκληρούς, τους σεξιστές, τους άνοστους, τους ξεροκέφαλους, τους τεμπέληδες τις φεμινίστριες, τους αναβλητικούς συζύγους, τους γονείς που τα έχουν χαμένα με τη ζωή τους και με τα υπέροχα, τρομακτικά βλαστάρια τους.. Η Μπρετεσέ δημιουργεί χαρακτήρες αρχέτυπα και σχολιάζει με πνεύμα βιτριολικό μια ανθρώπινη κατάσταση που μοιάζει να ρωτά, «Γίνεται ν’ αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας;» Οι χαρακτήρες της είναι τόσο ναρκισσιστές, που θα έλεγε κανείς ότι η ματιά της είναι μυωπική. Ίσως αυτό όμως ακριβώς να είναι και το χάρισμά της. Παρατηρεί προσεκτικά το κοντινό της περιβάλλον, την αστική τάξη, τους ακτινογραφεί. Όλοι ακούσαμε τα σκολιανά μας από το πενάκι της. Και παρόλ’ αυτά την λατρέψαμε. Γιατί πίσω από όλα αυτά, υπάρχει ένα λαμπερό πνεύμα, ένας αμείλικτος αυτοσαρκασμός. Και πώς να θυμώσεις με αυτόν που πρώτα απ’ όλα παρωδεί τον εαυτό του; Εγώ προσωπικά, πιτσιρίκα όταν τη γνώρισα με πολλά ερωτηματικά (μερικά από τα οποία, φευ, ισχύουν ακόμα), την έβγαλα σχετικά καθαρή στην εφηβεία μου χάριν ΚΑΙ σε αυτή τη μεγάλη κυρία των κόμικς, την οποία, χωρίς δισταγμό, βάζω πλάι στους μεγάλους συγγραφείς που την εποχή εκείνη μου κρατούσαν παρέα. Η μοναδική της οξυδέρκεια, το σκανταλιάρικο χιούμορ της, μου έδωσε γενναιόδωρα το δικαίωμα να αναγνωρίσω στους άλλους τις δικές μου αντιφάσεις και έτσι να τις αποδεχτώ και σε μένα, μου επέτρεψε να ακονίσω κάποιες αιχμές μου και να απαλύνω κάποιες άλλες. Το ελεύθερο, ασυμβίβαστο πνεύμα της προσέφερε κοινωνικό έργο, η διαβολεμένη της ματιά αποδείχθηκε για μένα απελευθερωτική, ήταν κάτι σαν το ντιβάνι του ψυχαναλυτή τότε, στα άγουρα χρόνια μου. Μόνο που όλα αυτά περνούσαν με το σκληρό, κυνικό – λυτρωτικό της χιούμορ. Πολύ μπροστά από την εποχή της, μια εποχή που συνέπεσε με την αναγέννηση των κόμικς στη χώρα της, η Κλαιρ Μπρετεσέ μόνο ξεπερασμένη δεν μοιάζει τόσα χρόνια μετά. Τα σκίτσα της στέκονται – και θα στέκονται για πολύ ακόμα, γιατί η ανθρώπινη φύση αυτή είναι – χωρίς την παραμικρή ρυτίδα, και μας βάζουν να σκεφτούμε αυτοκριτικά, να πάψουμε να παίρνουμε τόσο σοβαρά τον εαυτό μας και να χαμογελάμε˚ με ένα χαμόγελο που δεν πάει μόνο ως τ’ αυτιά, αλλά βρίσκει έναν στόχο πολύ βαθύτερο μέσα μας. Με τη σκέψη ότι η εφηβεία είναι μια ηλικία τρομακτική, που όμως εύχεσαι να μην είχε τελειώσει˚ κι ίσως ποτέ μην τελειώνει. Αφού άλλωστε υπάρχουν πάντα τα καααλά κόμικς.

Ρε παιδιά μην απορρίπτεται χωρίς να γνωρίζεται, η συγκεκριμένη ιστορία της She Hulk είναι καταπληκτική. Απίθανο σενάριο Dan Slott που με χιούμορ σχολιάζει όλα τα κακώς κείμενα των ιστοριών με σούπερ ήρωες και εξαιρετικό ευρωπαϊκό σχέδιο juan Bobillo. 6 ιστορίες σχετικά αυτοτελείς που δίνουν όλες μαζί μια μεγαλύτερη. Αγαπημένη σκηνή (σποίλερ μπορεί) όταν διώχνουν την She Hulk από το Μέγαρο των Εκδικητών όπου μένει λόγω της άστατης ζωής της και των πολλών περιστασιακών σχέσεων της και ταυτόχρονα την χωρίζει ο φίλος της (μοντέλο εσωρούχων) γιατί είναι πολύ ρηχό άτομο. Μιλάμε ασύλληπτη φάση ....

Η μόνη ιστορία She-Hulk της συλλογής είναι το Single Green Female του 2004, οπότε αυτό θα δούμε.

Πουλάει άραγε και 1 ευρώ το Κόμιξ #1; Εκεί θα ήταν η μαγκιά

Τέλεια. Την έχουν βάλει και στο βασικό κουτί του Marvel Champions, ευκαιρία να γνωριστούμε με την κυρία. Αν είναι κάτι που θέλω από τη συλλογή, είναι να γνωρίσω ήρωες που δεν καλοξέρω. Αυτό υποθέτω.

Eγώ που πρόβλεψα ότι θα είναι όχι απλά Daredevil αλλά και συγκεκριμένα το Born Again, δικαιούμαι 2 λουκούμια;

Σκίτσο του Soloup στην εφημερίδα Ποντίκι στις 17/02/20.

Τα καλά νέα της μέρας!! Ελπίζουμε και σε άλλες ιστορίες του Κόρτο μέσα στο 2020.!!

Προστέθηκε στη βάση τα τεύχη 69, 102 που μας έλειπαν

She-Hulk και Dr Strange.. Κατά πάσα πιθανότητα θα προσπεράσω. Θα είναι 1η φορά που δεν θα πάρω 2 συνεχόμενους τόμους. Απ΄τη μια κρίμα, απ΄την άλλη ευκαιρία για οικονομία Πάντως το Born Again το θέλω πολύ. Το είχα διαβάσει από scanlation αλλά χωρίς προηγούμενες γνώσεις για τον ήρωα. Τώρα που ξέρω 2 πράματα για τον Daredevil, θα έχουμε και τον κατατοπιστικό πρόλογο που έχουν οι τόμοι της Hachette "η ιστορία ως τώρα", πιστεύω θα το ευχαριστηθώ ακόμα πιο πολύ. Ανυπομονώ

Ανανεώθηκε.

Ποτέ μη λες ποτέ Προστέθηκαν τα τεύχη 9 & 10 που μας ανεβάζουν τα διαπιστωμένα Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση των τευχών

Είναι λάθος στο inducks. Η ιστορία είναι αυτή εδώ: https://inducks.org/story.php?c=I+TL+3171-4

Ανεξάρτητη καλοκαιρινή έκδοση της Anubis για το καλοκαίρι του 2012. Περιείχε παιχνίδια χωρίς κόμικς.

4 απολαυστικές ιστορίες σας περιμένουν στα περίπτερα. ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ. Ο ΓΚΟΥΦΟΛΥΚΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΜΙΚΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΑΡΕΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΦΟΡΤΩΣΕΙ Η ΜΙΝΝΙ, ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΜΠΛΕΚΕΙ Σ' ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΕΚΤΥΛΙΣΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΠΙΘΑΝΟΥ. ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ. ΟΤΑΝ Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΕ ΤΑ ΑΝΙΨΙΑ ΤΟΥ, ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΕΞΑ'Υ'ΛΩΘΕΙ. ΓΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ. Η ΤΖΕΝΗ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΛΗΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΈΝΑ ΘΡΥΛΙΚΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΦΑΓΩΣΙΜΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ. ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΓΚΟΛΦ. ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ Ο ΣΚΡΟΥΤΖ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑ ΤΩΝ ΣΠΟΡ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΜΠΑΞ, ΠΡΕΠΕΙ Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ ΤΟΥ ΓΚΟΛΦ. Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια αυτήν την Παρασκευή, 21/02 (Νο 297).

Αντικαταστάθηκαν τα εξώφυλλα 8 (που ήταν σκισμένο) & 9, προστέθηκαν τα οπισθόφυλλά τους και περάστηκε η 1η σελίδα από τις ιστορίες τους στη βάση. Επίσης, έγινε πινακάκι για τους τόμους και προστέθηκε το εξώφυλλο του 8ου τόμου (περιέχει το 8 & 9 τεύχος) @constantinople Μου μύρισε νέα έκδοση με Αντιρίξ και Συμφωνίξ, σου μύρισε τίποτα;

Μην ξεχνάτε ότι και τότε που είχε μιλήσει για Birth of Venom, εμφανίστηκαν ξαφνικά οι Guardians στο 9. Ίσως μου αποκάλυψε μόνο τους νέους ήρωες και εμφανιστεί ξαφνικά η συνέχεια του X-Men πχ στο 15; Αλλά και πάλι νομιζω το solo-solo-team ήταν λίγο δικό μας εύρημα και όχι πραγματικό μοτίβο της εκδοτικής.

Χρονια πολλα Κωστα -GCF χρονια πολλα προεδρε και πολλες ευχες σε οσους δεν ευχηθηκα το τελευταιο διαστημα.

Δεν αντιλέγω, εγώ θα το πάρω εξάλλου, απλά σαν πρώτη ανακοίνωση ομολογώ ότι ξενέρωσα λίγο. Είμαι ανοιχτός στο να με εκπλήξει.

Αντικαταστάθηκαν όλα τα εξώφυλλα και προστέθηκαν τα οπισθόφυλλά τους.

Μακάρι να είναι η 90ς She-Hulk να το ευχαριστηθώ λίγο... Mmmmm yes Ομορφιά,χιούμορ και ειλικρίνεια είναι σαν τα γαριδάκια με τη σοκολάτα.Και γ@μώ τους συνδυασμούς

Τα υπόλοιπα εξώφυλλα του περιοδικού στο συννημένο αρχείο. Έχουν βγει 25 τεύχη. Μεταφέρθηκαν στη βάση δεδομένων

Ωχ συγγνώμη. Δεν το διάβασα καλά και το συνέδεσα με κάποια προηγούμενα posts. Κρίμα για τον Wieringo, ας αναπαυθεί η ψυχή του.

Υπάρχουν μήπως άλλα επεισόδια που να έχουν ένδειξη στο κάτω μέρος της σελίδας για το από πού προήλθαν; Το ίδιο και για τις άλλες ιστορίες που αναζητούνται στοιχεία...

My dad next door – Περιοδικό Mandy: #758 – #768.

Διαβάστηκε σήμερα... γενικά η ιστορία αρκετά καλή, προσπάθησε να συνδιάσει φυσικές επιστήμες και τεχνολογία με την μαύρη μαγεία και γενικότερα τον αποκρυφισμό. Ο Doom ήταν όσο Doom χρειαζόταν, αλλά ο Στρεήντζ κάπως ''αδύναμος'' και ''νωχελικός'' έτσι όπως παρουσιάστηκε από τον σκιτσογράφο. Ο Μίστερ Φαντάστικ ήταν λίγο άχαρος σαν ''μάγος''. Το σενάριο καλό αλλά με λίγα(ίσως ''χτυπητά'') κενά.. Ο τόμος όμως μου άφησε καλή αίσθηση Βαθμολογία 7.5/10 Ξέρουμε ποιος θα ειναι ο 14ος τόμος;

Όλοι μέσα στη γκρίνια είστε, έχει και άλλους που τους αρέσει και ο ποπαυ και ο ντρεντ. Είμαστε τυχεροί που ακόμα υπάρχουν έντυπες εκδόσεις σε κόμικ στα περίπτερα. Δείτε. Μια φορά και τη θετική πλευρά.

Τώρα καθελκύστηκε η ναυαρχίδα του 2020 (Blacksad). Κατά την γνώμη μου σε καναδυό βδομάδες θα πρέπει να το έχουμε.

Δεν πρέπει κάποιος να ξεκινήσει θέμα anubis 2020? Επίσης η anubis θα εκδώσει τίποτα marvel, dc? Ξέρω είναι υπεύθυνοι για την hatchette αλλά δεν θα κάνουν τίποτα άλλο?

Για τους φίλους του Μίκυ το νέο πλούσιο τεύχος με 12 απολαυστικές ιστορίες στα περίπτερα. ΜΙΚΥ: ΜΑΣΤΕΡ ΣΕΦ. ΦΑΝΤΟΜ: ΑΞΙΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ. ΝΤΟΝΑΛΝΤ: ΣΤΕΝΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ. ΜΙΚΥ: ΑΔΕΙΑ ΠΟΛΗ. ΦΕΘΡΥ: ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΘΥΜΟΥ. ΜΑΤΖΙΚΑ: Η ΚΑΛΗ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ. ΝΤΟΝΑΛΝΤ: Η ΑΠΙΘΑΝΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΝΤΟΝΑΛΝΤ. ΓΚΑΣΤΟΝΕ: ΒΡΕΧΕΙ ΦΡΥΓΑΝΙΕΡΕΣ. ΚΥΡΟΣ: ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ. ΝΤΟΝΑΛΝΤ: ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ. ΓΛΟΜΠΟΣ: Ο ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ. ΦΟΡΜΟΥΛΑ 1: ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ. Από την Πέμπτη 20/2 αναζητήστε το 54ο τεύχος στα περίπτερα.

Με τα σουβλάκια δεν ξεγελάς την πείνα, τη σκοτώνεις Έφτασαν κάτι φήμες στα αυτιά μου για έκδοση Αντιρίξ, ψήνεσαι ;

Από ότι βλέπω είναι γενικά ομάδες ή ίσως και γεγονότα (events).

Όντως περίεργη σύμπτωση να έχουν αφιερώσει 4 τόμους σε αυτό το run του Doctor Strange, δεν το είχα παρατηρήσει. Από την άλλη μιλάμε για τεράστια νούμερα τόμων πλέον, έχουν φτάσει γύρω στο 200 και δεν έχουν και πολλές επιλογές. Πιθανόν κάποια Vol να ναι σχετικά αυτοτελή βέβαια και να μην δούμε κάποια συνέχεια τελικά. Μπορεί δηλαδή να βγει τώρα το Vol. 1, κάποια στιγμή αργότερα το Vol. 2 και να τα αφήσουν. Πάντως η έκπληξη θα ήταν να βγει κανένα "A Nameless Land, a Timeless Time" του Stan Lee για τον Στρέιντζ. Edit: Με μια γρήγορη ματιά στα ξένα τεύχη μέσω του readcomicsonline, όντως το 5ο τεύχος που τελειώνει το πρώτο Volume σε αφήνει τελείως στη μέση της ιστορίας, η οποία σε γενικές γραμμές ολοκληρώνεται στο τεύχος 10 που ολοκληρώνει το 2ο Vol. Οπότε μπορεί στην Ελλάδα να δούμε αυτά τα 2 μέσα στην 60άδα.

Δεν ξέρω αν υπήρχε κάποιο τέτοιο pattern. Με την έννοια ότι ούτε οι F4 ούτε οι Guardians είναι καθαρό team-up γιατί δεν αποτελούνται από ήρωες που κάνουν και σόλο καριέρα

Λέτε να σπάσει το pattern solo-solo-team ή ξέχασε κανένα τόμο ο Τσέλιος; Έκπληξη πάντως η she-Hulk. Δεν είχε ακουστεί ως πιθανή επιλογή, ειδικά τόσο νωρίς, από κανέναν μας.

Βλέπω έχουμε εξελίξεις! Daredevil πάνω κάτω ξέραμε ότι θα είναι το Born Again αλλά και πάλι είμαι ενθουσιασμένος. She-Hulk δεν με χαλάει αλλά ο Dr. Strange με προβληματίζει λίγο. Κάποια στιγμή θα τον βλέπαμε μιας και είναι δημοφιλής λόγω του MCU αλλά παρατήρησα ότι ο πιο πιθανός τόμος είναι το Way of the Weird. Δεν την ξέρω καλά την ιστορία αλλά βγήκε το 2016 και αυτό με ανησυχεί λίγο. Επίσης έχει τέσσερις συνέχειες. Θα χαλάσουν τέσσερις τόμους της συλλογής για Dr. Strange?

Ποια τεύχη περιέχει;

Σίγουρα όταν σκεφτόμαστε ιστορίες που να αφορούν την γιορτή των ερωτευμένων, ο τελευταίος που μας έρχεται στον νου είναι ο...Μαύρος Πητ. Το περιοδικό, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου επιχειρεί να πάει κόντρα στο ρεύμα, φιλοξενώντας την ιστορία “Το παιχνίδι των ζευγαριών”. Ένα τηλεπαιχνίδι που αφορά τα ερωτευμένα ζευγάρια, κάνει θραύση στο Μίκυ Σίτυ και γνωρίζει μεγάλη τηλεθέαση. Τα ζευγάρια που αποδεικνύουν ότι γνωρίζουν καλύτερα ο ένας τον άλλο, κερδίζουν. Στο παιχνίδι λαμβάνουν μέρος ο Μίκυ με την Μίννι, ο Οράτιος με την Κλάραμπελ και ο Ο’Χάρα με την Πετούνια. Το τέταρτο ζευγάρι, θα έρθει και θα ταράξει τα νερά, καθώς δεν είναι άλλο από τον Μαύρο Πητ με την Τρούντυ! Όπως είναι φυσικό, όλοι οι υπόλοιποι δυσπιστούν απέναντι στο τέταρτο ζευγάρι. Άραγε ο Πητ πήγε εκεί απλά για να διαγωνιστεί ή έχει βάλει κάτι άλλο στο μυαλό του? Συμπαθητικό σενάριο, με πλουραλισμό χαρακτήρων, που δίνει άλλη έννοια στις ιστορίες με ερωτευμένους. Η πλοκή ξεκινάει με ανάλαφρο στυλ, ενώ στην συνέχεια “σοβαρεύει” κι αποκτά αστυνομικό ενδιαφέρον. Αυτό που που άρεσε ιδιαίτερα είναι οι διάλογοι, οι οποίοι, σε πολλά σημεία, έβγαζαν κωμικά στοιχεία, το ίδιο και μερικά καρέ (όπως πχ το κάδρο του Επιθεωρητή στην σελ. 7 ή οι πινακίδες στους υπονόμους). Το φινάλε ολοκληρώνει χαριτωμένα την ιστορία, η οποία γενικά με κράτησε. Το σχέδιο το βρήκα καλό. Ο γνωστός, πλέον σε όλους, Γκουφόλυκος, της σειράς “X-Mickey”, αλλάζει προσωρινά επάγγελμα κι από ερευνητής ανεξήγητων φαινομένων, γίνεται “Οδηγός ταξί”. Ο πρωταγωνιστής, σαν επίσημο μέλος της “κίτρινης φυλής” ( ), θα κάνει τις βόλτες του στους δρόμους του κόσμου του απίθανου και θα μας παρουσιάσει τα προβλήματα που έχει (και) εκεί ο κλάδος, καθώς και μερικά χαρακτηριστικά δείγματα περίεργων πελατών. Το περιοδικό μάς χάρισε ακόμα μία σύντομη ιστορία της σειράς, που στην καλύτερη περίπτωση με άφησε αδιάφορο, ενώ στην χειρότερη θα έλεγα ότι με απογοήτευσε. Τα αστεία που βγαίνουν μέσα από την πλοκή, είναι επίπεδα και θέλουν, στηριζόμενα στην υπερβολή τους, να εκμαιεύσουν το χαμόγελο από τα χείλη του αναγνώστη. Σε εμένα, πάντως, δεν το κατάφεραν. Το φινάλε εμφανίζει τον πρωταγωνιστή εκτός πιάτσας, κάνοντας την ιστορία να φεύγει από την αρχική της ιδέα. Πάντως, αν περνάνε όλα αυτά οι ταξιτζήδες στον κόσμο του απίθανου, δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα περνάνε οι νταλικέρηδες!!! Σχέδιο και χρωματισμός ήταν τα δυνατά σημεία αυτής της ιστορίας. Η πρώτη ιστορία με παπιά που φιλοξενείται στο τεύχος, φέρει τον τίτλο “Η κάρτα του Αγίου Βαλεντίνου”. Η γιορτή των ερωτευμένων πλησιάζει κι ο Ντόναλντ αγοράζει μία κάρτα για την αγαπημένη του αρραβωνιαστικιά. Πάει, λοιπόν, στο σπίτι κι ετοιμάζεται να συνοδέψει στην κάρτα με μία αφιέρωση, αλλά το μυαλό του κολλάει και δεν του έρχεται κάποια ρομαντική σκέψη να αποτυπώσει στο χαρτί. Εντελώς κατά τύχη, τα ανιψάκια βρίσκουν μία ξεχασμένη κάρτα του θείου τους, που προοριζόταν για μία συμμαθήτριά του και τότε είναι που έρχονται τα προβλήματα. Η κάρτα στέλνεται κατά λάθος με το ταχυδρομείο στην Νταίζυ κι ο Ντόναλντ αρχίζει έναν μαραθώνιο για να την αποτρέψει να την διαβάσει. Θα τα καταφέρει? Πρόκειται για ένα χαριτωμένο σενάριο, που ασχολείται με την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ενώ ταυτόχρονα βάζει, κατά κάποιον τρόπο, το λιθαράκι του στο οικοδόμημα του βίου και πολιτείας του πιο διάσημου παπιού των κόμικς, με το να μας εξιστορεί γεγονότα από το παρελθόν του πρωταγωνιστή. Η πλοκή, από την παρεξήγηση και μετά, αρχίζει να ανεβάζει ένταση κι εντείνει την αγωνία. Τότε είναι που εμφανίζονται και καρτουνίστικα γκαγκ. Η τελική έκβαση της ιστορίας, έρχεται με μεγάλες δόσεις τύχης για τον φίλο μας, και την ολοκληρώνει ικανοποιητικά. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Το περιοδικό εγκαινιάζει την σειρά “Όταν τα παπιά χάνουν τον δρόμο τους…”, με την ιστορία “Στο λεωφορείο”. Η Νταίζυ και η Τζένυ εργάζονται σε ένα ειδησεογραφικό blog, που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Κάποια στιγμή η Αρχισυντάκτις ζητάει από εκείνες να πάρουν μία αποκλειστική συνέντευξη από τον πρώτο δημότη της πόλης, τον Δήμαρχο. Από την πρώτη στιγμή οι ατυχίες χτυπούν τις δύο δημοσιογράφους, καθώς το 2CV ( ) της Τζένυ παθαίνει βλάβη κι έτσι αναγκάζονται να ξεκινήσουν για το Δημαρχείο χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η ατυχία, αλλά και η άγνοιά τους στα δρομολόγια των λεωφορείων, τις αναγκάζουν να κάνουν βόλτα σε όλη την Λιμνούπολη, με αποτέλεσμα όταν φτάνουν στο Δημαρχείο, ο Δήμαρχος να έχει φύγει. Χάθηκαν όλα ή μήπως υπάρχει κάποιο καλύτερο ρεπορτάζ να καλύψουν? Έχουμε να κάνουμε με ένα ανάλαφρο σενάριο, όπου το γυναικείο φύλο επικρατεί κατά κράτος. Η πλοκή μπορεί να επαναλαμβάνεται, αλλά χτίζει αυτό που πρόκειται να συμβεί στο φινάλε, ένα φινάλε με plot twist και πολύ έξυπνη υφή. Γενικά η ιστορία δεν διεκδικεί τα πρωτεία, αλλά διαβάζεται ευχάριστα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο και παραφορτωμένο. Ο Μίκυ πηγαίνει διακοπές, λόγω της γιορτής των ερωτευμένων, με την αγαπημένη του εκτός των ορίων του Μίκυ Σίτυ και πιο συγκεκριμένα στην “Πόλη που δεν κοιμάται ποτέ”. Πήγαν εκεί, φιλοξενούμενοι μίας καινούργιας φίλης της Μίννι, με την οποία γνωρίστηκαν σε μία από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Η Λούσυ (όπως λέγεται η φίλη) έχει ένα ράντζο της παλιάς εποχής, έξω από το Λας Βέγκας και είναι υπέρμαχος των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και της προστασίας του περιβάλλοντος. Αυτή η ευσυνειδησία της, όμως, έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών ξενοδοχείων της περιοχής, οι οποίοι σπαταλούν πολλά χρήματα στις φωταγωγήσεις των περιουσιών τους και μποϊκοτάρουν την Ημέρα της Συσκότισης. Όταν, λοιπόν, η γεννήτρια ρεύματος που χρησιμοποιεί βιομάζα, της Λούσυ, δεν δουλεύει, ο Μίκυ αντιμετωπίζει ένα πολύ σκοτεινό μυστήριο. Ομολογώ ότι η συγκεκριμένη ιστορία με παίδεψε λίγο κι έτσι αναγκάστηκα να την διαβάσω ξανά. Ο κύριος κορμός του σεναρίου βασίζεται στην ιδέα της οικολογίας και της προστασίας του περιβάλλοντος, δίνοντας εξαιρετικά παραδείγματα και περνώντας αξιόλογα μηνύματα στον αναγνώστη. Ο συγγραφέας φροντίζει να στήνει τους “δευτερεύοντες” χαρακτήρες με δυνατές προσωπικότητες, με αποτέλεσμα να μην μονοπωλούν το ενδιαφέρον ο Μίκυ με την Μίννι. Από εκεί και πέρα η πλοκή είναι αρκετά μπερδεμένη και πηγαίνει τον αναγνώστη από το ένα σημείο στο άλλο, ενώ το plot twist του μυστηρίου, δεν θα το έλεγα επίπεδο, αλλά με άφησε με μία αίσθηση ανικανοποίητου. Γενικά, νομίζω ότι με διαφορετική διαχείριση, θα μπορούσε η ιστορία να σταθεί σαν κύρια στο τεύχος. Το σχέδιο μου άρεσε αρκετά. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η πρωτοτυπία που υπάρχει στο τελευταίο καρέ, όπου υπάρχουν τα αρχικά του σχεδιαστή. Το τεύχος θα κλείσει τον κύκλο των ιστοριών του με ακόμα μία, που έχει σαν κεντρικό θέμα τους ερωτευμένους κι έχει τίτλο “Τα βέλη του έρωτα”. Η τάξη των Χιούη, Λιούη και Ντιούη έχει κατέβει στην αίθουσα Φυσικής Ιστορίας του σχολείου τους για μάθημα, όταν μετά από ατζαμοσύνη του Φέθρυ (ο οποίος τυγχάνει να είναι ο επιστάτης), ο Ντιούη θάβεται στην κυριολεξία κάτω από κόκαλα δεινοσαύρου, παρέα με μία συμμαθήτριά του. Μετά τον απεγκλωβισμό, ο φίλος μας νιώθει μία ακατανίκητη έλξη γι’ αυτό το κορίτσι, αλλά δειλιάζει να της εκφράσει τα αισθήματά του. Τότε θα αναλάβει ο Φέθρυ να δώσει λύση στο πρόβλημά του κι από εκείνη την στιγμή, μία σειρά από τυχαία γεγονότα, αντί να φέρουν την καταστροφή, θα φέρουν την ευτυχία! Τι συνέβη άραγε? Ένα σενάριο, που ενώ ασχολείται με μία ηλικία που πέρασε ανεπιστρεπτί για εμένα, κατάφερε να μου κινήσει το ενδιαφέρον και να με κρατήσει μέχρι την τελευταία σελίδα. Λένε ότι σε μία ιστορία τα παιδιά κλέβουν την παράσταση, αλλά εδώ νομίζω ότι αυτός που έκανε την διαφορά ήταν ο Φέθρυ. Ο φίλος μας, με την ανευθυνότητα και την αφέλεια που τον χαρακτηρίζει, κατάφερε να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η πλοκή είναι μία σειρά από ηθελημένα λάθη και συμπτώσεις, που στο τέλος δίνουν ένα πανέξυπνο φινάλε. Πολύ προσεγμένη δουλειά, αν θέλετε την γνώμη μου. Χιούμορ δεν υπάρχει με την κλασική ερμηνεία του όρου, αλλά με τον τρόπο που εκτυλίσσεται η πλοκή, δεν μπορείς να μην σκάσεις χαμόγελο. Γενικά, είναι μία καλή ιστορία, που προτείνεται σε όλες τις ηλικίες. Δυστυχώς, όμως, το σχέδιο μάς τα χάλασε λίγο.

Γιατί να δουμε σε αυτή τη σειρά ιστορίες που έχουν εκδοθεί και μάλιστα τόσο πρόσφατα στη χώρα μας ? Επειδή της οξύ είναι ακριβότερρες; Σύμφωνοι σε αυτό. Ειναι πιο ακριβό απο το 10ρικο του κάθε τόμου. Ομως το να χαθεί ένα 2βδόμαδο για να εχουμε μια ιστορία που ήδη υπάρχει για το ελληνικό κοινό και που αργά ή γρηγορα στο φινάλε αν μαζευτούν λεφτά την αγοράζουμε, σε σχέση με το να εκδοθεί κάτι εντελώς καινούριο, είναι σοβαρό δίλημμα? Εννοείται πως θέλω να βλέπω αμετάφραστες ιστορίες μέχρι σήμερα στους τόμους που έρχονται και δεν καταλαβαίνω γιατί καποιος να περιμένει πως κ πως να βγούνε ήδη υπάρχουσες διαθέσιμες ιστορίες σε αυτή τη συλλογή ενω τα βιβλιοπωλεία το έχουν διαθέσιμο... Για τα εξαντλημένα προφανώς θα πω ναι, αλλά και πάλι προτεραιότητα του μυαλού μου είναι ιστορίες που δεν έχουμε δει ποτέ.

Αφού έχουν βγει πρόσφατα από οξύ ρε παιδιά,πως να βγουν στην συλλογή;Δεν είδατε ότι πήδηξαν τον δεύτερο τόμο;

Ένα τεύχος που κινείται σε Χριστουγεννιάτικους και γενικότερα, χειμωνιάτικους ρυθμούς. Οι ιστορίες του διαβάζονταν όλες, αλλά λίγες ήταν αυτές που ξεχώρισα. Γενικά, όμως, (μιας και κρατάω μικρό καλάθι σε αυτόν τον τίτλο) έμεινα ευχαριστημένος από τα περιεχόμενα, τα οποία θα τα δούμε ευθύς αμέσως. “Στο μυαλό του Μίκυ Μάους” Το πιο ευφυές ον του σύμπαντος, ο “Υπερεγκέφαλος 100”, πλανάται στο διάστημα, με σκοπό να βρει κάποιον που να είναι εξίσου έξυπνος με αυτόν, για να καταπολεμήσει με αυτόν τον τρόπο την μεγάλη βαρεμάρα του. Ο δρόμος του τον φέρνει στην Γη και στο Μίκυ Σίτυ. Έτσι, όλως τυχαίως, θα εισβάλει στο μυαλό του Μίκυ κι από τότε τον μπλέκει σε μία σειρά από σπαρταριστά γεγονότα. Μαζί του βρίσκεται η Μίννι, αλλά κι ο κολλητός του ο Γκούφυ. Θα καταφέρει να απαλλαγεί από τον εξωγήινο, πριν έρθει η ολοκληρωτική καταστροφή? Ένα σενάριο που μου άρεσε. Έχει Sci-Fi υφή, χωρίς να υπολείπεται σε χιούμορ κι όμορφη πλοκή. Το φινάλε δεν είναι κι ό,τι καλύτερο, αλλά είναι ευτυχές και είχε δράση. Το σχέδιο είναι πολύ προσεγμένο, αν και μοιάζει λες και το κοιτάμε με μεγεθυντικό φακό. Οι χαρακτήρες είναι τεράστιοι. “Η ουσία του ταλέντου” Ο Σκρουτζ κάνει την βόλτα του στην βιομηχανική ζώνη κι επισκέπτεται τις εταιρείες που είναι ιδιοκτήτης. Κάποια στιγμή φτάνει έξω από ένα εργαστήριο και διαβάζει σε μία πινακίδα ότι ζητούνται, έναντι αμοιβής, άτομα για ένα επιστημονικό πείραμα. Δηλώνει, λοιπόν, συμμετοχή και συναντάει τον Κύρο μαζί με δύο άλλους συναδέλφους του, οι οποίοι πρόκειται να δοκιμάσουν μία συσκευή, που ελέγχει το ταλέντο του πειραματόζωου. Όπως διατείνονται οι επιστήμονες, δεν υπάρχει καμία ανησυχία κι επιπλοκή. Έτσι, όμως, έχουν τα πράγματα? Ένα σενάριο που ήθελε περισσότερη δουλειά και θα μας είχε δώσει ένα πιο αξιόλογο αποτέλεσμα. Η πλοκή είναι καταιγιστική και δεν αφήνει τον αναγνώστη να βαρεθεί. Μακάρι, όμως, να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για το φινάλε, το οποίο ήταν βιαστικό κι άνοστο. Το σχέδιο το βρήκα καλό. “Μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα” Έρχονται οι ημέρες των γιορτών κι ο Άγιος Βασίλης έχει φόρτο εργασίας. Θα αναθέσει, λοιπόν, σε ένα από τα ξωτικά του να πάρει το έλκηθρο και να τσεκάρει αν έγιναν αλλαγές στις διευθύνσεις των παιδιών από πέρυσι. Την ίδια ώρα, στην Λιμνούπολη, τα τρία ανιψάκια παίζουν στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου, παρουσία της γλυκιάς δασκάλας τους, ενώ ο Ντόναλντ, σαν άλλος Schwarzenegger στο “Jingle All the Way”, παλεύει να βρει ένα ρομπότ-παιχνίδι για να τους το κάνει δώρο. Εκ πρώτης όψης, το σενάριο φαίνεται επίπεδο και κάπως παιδικό, αλλά θα συμφωνήσω με τον @Kriton ότι το βαθύτερο νόημά του είναι άλλο. Τα Χριστούγεννα μπορεί να είναι η καλύτερη γιορτή τον χρόνο, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που τα περνούν μόνοι τους. Οι διαφορετικές καταστάσεις που εμφανίζονται στην πλοκή δένουν απόλυτα στο φινάλε και δίνουν ένα ευφυές αποτέλεσμα. Γενικά από τις πιο απολαυστικές ιστορίες. Το σχέδιο, από την άλλη, ήταν επιεικώς μέτριο. “Μια μέρα στον ζωολογικό κήπο” Η Μίννι έχει κερδίσει σε έναν διαγωνισμό και παίρνει μαζί της και τον Μίκυ. Το έπαθλο είναι μία ημέρα για το ζευγάρι σαν φύλακες του ζωολογικού κήπου του Μίκυ Σίτυ. Ο φίλος μας δεν φαίνεται να είναι πολύ ενθουσιασμένος, μιας και θεωρεί ότι ο ζωολογικός κήπος είναι κάτι βαρετό. Όμως, όταν η αρραβωνιαστικιά του πάει να πάρει φαγητό, εκείνος θα μπλέξει σε μία περιπέτεια χωρίς προηγούμενο. Συμπαθητικό, αν και υπερβολικά γρήγορο σενάριο. Η πλοκή έχει δράση, αγωνία και...διάφορα ζώα. Το φινάλε, όμως, θα το ήθελα πιο “ζουμερό”. Σχεδιαστικά μού άρεσε. Προτιμώ τον Μίκυ με στολή φύλακα, παρά με το κόκκινο σώβρακο. “Γενική συσκότιση” Έρχονται οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές κι όλη η Λιμνούπολη βρίσκεται στο πόδι. Όλοι οι κάτοικοι έχουν αρχίσει να στολίζουν και να φωταγωγούν τα σπιτικά τους. Στο πνεύμα των γιορτών, ο Δήμαρχος διενεργεί έναν διαγωνισμό, σύμφωνα με τον οποίο θα κερδίσει το σπίτι με την καλύτερη Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση. Τα τρία ανιψάκια αποφασίζουν να φωταγωγήσουν το δεντρόσπιτό τους. Αυτή τους η κίνηση, όμως, στέκεται αφορμή για ακόμα μία μονομαχία, ανάμεσα στον Ντόναλντ και τον κύριο Τζόουνς για το ποιος θα φωταγωγήσει ομορφότερα το σπίτι του, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Κλασικό σενάριο αψιμαχίας των δύο γειτόνων, που κινείται σε γιορτινό κλίμα. Η πλοκή τονίζει την υπερβολή, η οποία με την σειρά της φέρνει χαμόγελα στους αναγνώστες. Το φινάλε διαφοροποιείται από τα συνηθισμένα κι εξάρει το θάρρος και την ευστροφία των τριών ανιψιών. Γενικά μιλάμε για μία καλή ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό. Ειδικά μερικά μεγάλα καρέ που απεικονίζουν τα φωταγωγημένα σπίτια, είναι χάρμα οφθαλμών. “Χριστούγεννα στην φυλακή” Ήρθαν τα Χριστούγεννα και οι Μουργόλυκοι είναι ελεύθεροι. Αυτό, όμως, δεν τους παροτρύνει να είναι στενοχωρημένοι. Ο λόγος είναι ότι τα στομάχια τους είναι άδεια και στα ντουλάπια τους υπάρχουν μόνο κονσέρβες με λουκάνικα. Την ώρα που αναπολούν τις γιορτές στην φυλακή, με την ψητή γαλοπούλα, τους περνάει μία ιδέα από το μυαλό. Να κάνουν μία μικρή αξιόποινη πράξη, που θα τους δώσει, για λίγες ημέρες, ένα ζεστό κελί στην “ψειρού”. Σύμφωνα με τον πρότερο ανέντιμο βίο τους, μία τέτοια κίνηση φαντάζει υπερβολικά εύκολη. Είναι όμως? Έξυπνο σενάριο, καρτουνίστικου στυλ, με τους πρωταγωνιστές να θέλουν να κάνουν το κακό και να μην μπορούν. Η πλοκή έχει διασκεδαστικά γκαγκ και καταλήγει σε ένα φινάλε ανατρεπτικό κι εξίσου κεφάτο. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. “Το χρώμα του χρήματος” Στο θησαυροφυλάκιο, ο Σκρουτζ χαζεύει την συλλογή του από παλιά χαρτονομίσματα, την ώρα που ο Ντόναλντ αλλάζει την λάμπα του φωτιστικού. Ξαφνικά η σκάλα που είναι ανεβασμένος πέφτει και χτυπάει με δύναμη επάνω στον θείο του. Από τότε ο Σκρουτζ παθαίνει κάτι σαν αχρωματοψία και δεν μπορεί να απολαύσει το χρώμα της περιουσίας του. Θα ξεκινήσει έτσι ένας Γολγοθάς, προκειμένου να θεραπευτεί. Το σενάριο θα το χαρακτηρίζαμε πρωτότυπο (αν και νομίζω ότι είχαμε διαβάσει κάτι παρόμοιο σε σχέδιο του Cavazzano, αν δεν με απατά η μνήμη μου), αλλά η πλοκή δεν μπορώ να πω ότι με συγκίνησε. Την βρήκα ανέμπνευστη και μονότονη.Το φινάλε ήταν βιαστικό και προβλέψιμο. Γενικά θα προσπεράσω. Το σχέδιο ήταν καλό. Καλή ιδέα η κίνηση να “βλέπουμε” γκρίζο το σχέδιο, όταν ο Σκρουτζ είχε το πρόβλημά του. “Κάστρα στο Παπιοχώρι” Ο Τζούνιορ κι ο Σπιν έχουν ξεκινήσει να κατασκευάζουν ένα μεγάλο κάστρο στο χιόνι για να το χαρούν με το παιχνίδι τους, όταν θα συναντήσουν τον νέο τους δάσκαλο, ο οποίος φαίνεται να μελαγχολεί την περίοδο των γιορτών. Τότε εκείνος θα ενωθεί με την παρέα και θα τους βοηθήσει να φτιάξουν το κάστρο τους σύμφωνα με τα σωστά ιστορικά πρότυπα. Δυστυχώς, όμως, η έννοια του παιχνιδιού φθίνει, για να πάει εντελώς περίπατο, όταν θα έρθουν κι άλλοι ακάλεστοι μεγάλοι και θα ξεκινήσουν έναν άτυπο διαγωνισμό για το καλύτερο κάστρο. Πολύ καλό σενάριο, που δεν μας εμφανίζει όλη την γνωστή “συμμορία”, ενώ παράλληλα μας παρουσιάζει διάφορους χαρακτήρες, τους οποίους δεν τους βλέπουμε συχνά. Η απουσία της γλυκιάς δασκάλας και του συμπαθούς σερίφη είναι αισθητή. Από εκεί και πέρα, η πλοκή είχε την πλάκα της, βλέποντας τους μεγάλους να φέρονται σαν μικρά παιδιά και τα μικρά παιδιά να απογοητεύονται που δεν μπορούν να παίξουν όπως θα ήθελαν. Το φινάλε ήταν έξυπνο και κλείνει όμορφα την ιστορία. Θετικό πρόσημο, λοιπόν, από εμένα. Το σχέδιο μού άρεσε. “Παγωμένη τύχη” Ο Γκαστόνε βολτάρει στους δρόμους της Λιμνούπολης, όταν το αυτοκίνητό του χαλάει. Σκέφτεται τότε ότι ήρθε η ώρα να το αντικαταστήσει και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την σκέψη του, βλέπει μία διαφήμιση για έναν διαγωνισμό πατινάζ, με πρώτο έπαθλο ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Ως γνωστόν, όμως, ο φίλος μας ούτε να ακούσει για χειρωνακτική εργασία, ακόμα κι αυτής της μορφής. Πάντως θα λάβει μέρος στον διαγωνισμό, ευελπιστώντας να μην τον εγκαταλείψει η θεά τύχη. Θα καταφέρει να κατακτήσει το πρώτο βραβείο, όταν μάλιστα στον διαγωνισμό συμμετέχει κι ένας πρώην πρωταθλητής του πατινάζ? Πλέον τέτοιας θεματολογίας ιστορίες είναι κάτι παραπάνω από κλασικές και χιλιοειπωμένες κι έτσι δεν μου κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση. Το σενάριο, εδώ, δεν έχει να μας παραθέσει κάτι φρέσκο και πρωτότυπο και σε συνδυασμό με τις λίγες του σελίδες, δίνουν ένα βαρετό αποτέλεσμα. Η πλοκή περιέχει άνοστα γκαγκ, ενώ το μόνο που ξεχώρισα είναι το φινάλε, που ήταν ανατρεπτικό κι ευφυές.Και το σχέδιο δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. “Κατεψυγμένη μάγισσα” Ο Σκρουτζ πηγαίνει στο θησαυροφυλάκιό του, ένα πρωινό με πολύ χιόνι, όταν δέχεται επίθεση από την Μάτζικα στην πόρτα. Η σατανική Ιταλίδα μάγισσα τού πέταξε μαγικές χιονοβόμβες και τον μετέτρεψε προσωρινά σε χιονάνθρωπο. Μπήκε, λοιπόν, στο κτίριο κι άρχισε ανενόχλητη να ψάχνει για την πρώτη του δεκάρα. Με τον Σκρουτζ αβοήθητο, η μόνη ελπίδα να σωθεί η δεκάρα είναι η δεσποινίς Ευταξία, η οποία κάνει την εμφάνισή της κι αποδεικνύεται σκληρό καρύδι. Πιασάρικο concept, βιαστική διαχείριση. Αυτό μου μένει από την σύντομη αυτή ιστορία. Ομολογώ ότι η πλοκή είχε δράση, αλλά αυτό που θα κρατήσω είναι το τσαγανό της υπαλλήλου του Σκρουτζ. Γενικά υπάρχουν πολύ καλύτερες ιστορίες με μάχη ανάμεσα στην Μάτζικα και τον Σκρουτζ, εκεί έξω. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό.

Χμμμ πρέπει να ήταν και για μένα το Hulk Σιωπηλές Κραυγές.

Και για μένα το Hulk: Σιωπηλές Κραυγές ήταν το πρώτο κόμικ που διάβασα στο '20

Όπως είπα και σε προηγούμενο ποστ μου...

Λοιπόν είμαι λίγο άσχετη με το θέμα χειρισμός post σε forum, οπότε θα πρέπει να πάω σε υπολογιστή για να προσθέσω φωτογραφία anubis στο θέμα? Είμαι σε κινητό που δεν είναι πολύ καινούργιο και δεν ξέρω πως να το κάνω...

Σκίτσο του Χρήστου Ζωίδη στο αθλητικό site sdna.gr στις 16/12/19.

μια αξία πρέπει να την έχει. Θα απαντήσω αποκλειστικά για την πάρτη μου. Από τη στιγμή που ξέρω ότι με όλες τις σελίδες πάει 100+, από τη στιγμή που ξέρω ότι είναι ζόρικο κομμάτι, από τη στιγμή που έχω μπόλικα ντίσνευ, αυτό εδώ είναι από τα κόμικ για τα οποία θα έδινα λεφτά για να το αποκτήσω (σε αντιδιαστολή με το 99,999999% των υπολοίπων που μόνο τζάμπα θα τα έπαιρνα και πιθανότατα να τα έστελνα στην ανακύκλωση μετά ). Πόσα θα έδινα εγώ? 5-10 ευρώ. Εγώ. Έχω πληρώσει για τόση σαβούρα γενικώς, που θα το έκανα για τόσα για αυτό στο έτσι Τώρα, άμα υπάρχει κόσμος που προτίθεται να δώσει παραπάνω ή άμα μπορώ να το βρω στο έτσι και φτηνότερα.... Ούτε που το ξέρω Ο σχολιασμός μου πάει περισσότερο στο να πω ότι σε αντιδιαστολή με όλα τα άλλα που θα έλεγα "ώπα. σκουπίδι. σιγά μη δώσω έστω και 10 λεπτά", για αυτό εδώ μπορεί και να μην το έλεγα. Για τα Μπλεκ Διακοπών λχ, που εάν δεν απατώμαι χτυπάνε 50 ευρώ τουλάχιστον, δεν θα έδινα ούτε 10 λεπτά με τέτοια απώλεια. Εγώ. Αλλά για εκείνα δεν θα έδινα ούτε 20 ευρώ, παρόλο που πάνε στα 50+. Καθαρά διότι δεν τα θέλω εγώ τόσο.