Αίθουσα Νικητών

Και συνεχίζουμε με άλλον ένα Κόρτο Μαλτέζε Τίτλος : Κόρτο Μαλτέζε - Το Βενετσιάνικο παραμύθι Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Hugo Pratt, Συγγραφέας ; Γαβριήλ Τομπαλίδης, Μεταφραστής ; Τίνα Χελιώτη, Σχεδιαστής βιβλίου Έκδοση: 1η Εκδότης: Παλλήνη [GR] : Εκδόσεις Μικρός Ήρως Ε.Ε. Έτος Έκδοσης: 2020 Σελιδοποίηση: 56 Μέγεθος: 21Χ28 ISBN: 978-618-5362-64-5 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Γλώσσα πρωτοτύπου : Ιταλική (ita) Ημ/νία Παραχώρησης : 20/01/2020

Σχετικά με το Saga, δε θα βγει κάτι μέσα στο 20... για το μέλλον; θα δούμε... Για τον Απρίλιο 2020 θα βγει το BLACK WIDOW : Deadly Origin Όχι, η συνεργασία με Public δεν έχει διαταραχτεί.

Πιθανολογώ ότι κάπου μπλέκεται στο θέμα προσφορών της Οξύ και η συνεργασία/αποκλειστικότητα Public και Οξύ. Σε συνδυασμό με την Ενιαία τιμή των βιβλίων. Πάντως σχεδόν σίγουρα από το Infinity Gauntlet για Μάρβελ, Saga γενικώς και πριν όλοι οι τόμοι έχουν βγει από την Ενιαία Τιμή και έχουν ελεύθερη τιμολόγηση. Το ότι δε βγαίνουν σε προσφορά είναι θέμα απόφασης. Καλή απόφαση; Κακή; Δεν ξέρω. Ούτε είναι πάντα σωστό να τιμωρείς αυτούς που σε στηρίζουν από την πρώτη μέρα, αλλά όταν το κοινό παίρνει 2 HC το μήνα στο 10αρικο, κάτι πρέπει να κάνεις κι εσύ

Δεν θέλω να ξεφεύγω από το θέμα, αλλά με στενοχωρεί που διαβάζω σχόλια από νεότερες ηλικίες ότι απορρίπτουν σπουδαίες ιστορίες μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικής αισθητικής το σχέδιο από τα σημερινά δεδομένα. Και εγώ στην ουσία επί Modern Times ξεκίνησα να διαβάζω υπερηρωικά, που δεν είχαν τόσο παλιό στιλ. Αλλά επειδή αγαπούσα αυτά που διάβαζα και ήθελα να μάθω πιο πολλά για αυτούς τους ήρωες, και κόμικ του 1940 να μου έδινες θα σε λάτρευα από τη χαρά μου. Μην απορρίπτετε ιστορίες επειδή απλά δεν συμβαδίζουν με το MCU. Και επίσης, ζούμε στην εποχή του διαδικτύου, οποιαδήποτε απορία έχει κάποιος μπορεί να την ξεδιαλύνει άμεσα αν είναι τόσο σημαντικό. Το βρίσκω τόσο ανώριμο που με απογοητεύει.

Υποθέτω ότι η παράλειψη στα credits οφείλεται στους τόμους του εξωτερικού. Όσον αφορά το χαρακτηρισμό "ρετρό" να πω ότι μάλλον δεν ταιριάζει. Ρετρό θα χαρακτήριζα κάποιον που τώρα θα έφτιαχνε κάτι που μοιάζει με τα παλιά. Όταν ο Frenz και ο McFarlane σχεδίαζαν τις ιστορίες αυτές ήταν πολύ φρέσκο πράγμα (ειδικά ο Todd!). Ο Frenz έφερνε ολίγον σε συνδυασμό Ditko με Buscema, αλλά με αρκετά μοντέρνα για τότε στοιχεία...

Μια αληθινή ιστορία του Will McPhail μέσα από το New Yorker.

Πήρα απάντηση σχετικά με την ερώτηση μου (και πολλών άλλων) γιατί η Οξύ δεν κάνει πλέον εκπτώσεις. Θα το κάνουν φέτος, λέει, εκτός απροόπτου. Και καλά θα κάνουν Μπράβο τους πάντως που απαντούν 11+ βράδυ Κυριακής.

Αρκετά ικανοποιητικές οι απαντήσεις που πήραμε. Το Saga που το αναφέρουνε, μας είχανε πει στη Λέσχη ο εκδότης μαζί με τον υπεύθυνο των μεταφράσεων και επιλογής ιστοριών, ότι θα βγάζανε και το δεύτερο, αλλά δεν ήταν τόσο αισιόδοξοι για περαιτέρω τόμους. Φαντάζομαι ότι με βάση αυτό το ποστ μάλλον έχουν ως γνώμονα πλέον να εκδίδουν μόνο αυτοτελείς ιστορίες, κάτι το οποίο δε με χαλάει καθόλου. Στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να βγει τίτλος σε συνέχειες, τόσο για τους λόγους που αναφέρει η Οξύ, όσο και γιατί εμείς ως αγοραστικό κοινό δύσκολα θα κρατήσουμε συνέπεια (κάτι ακόμα που είχαμε συζητήσει και στη Λέσχη). Πάντως θα ήθελα να ξανακάνουμε συζήτηση με τους εκδότες, καθώς η πρώτη κουβέντα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και να μάθουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον σε βιβλία και κόμικ (επίσης κατέχει συναισθηματική θέση, γιατί σε αυτή τη συνάντηση ήρθα πρώτη φορά και γνώρισα τη Λέσχη).

To εξωφυλλο/οπισθόφυλλο του 28ου (ανεβηκαν κατα ενα τευχος τα διαπιστωμενα) τευχους της (07.08.57) Μεταφέρθηκαν στη βάση δεδομένων

Το πρώτο πράγμα που έρχεται στον νου όταν μιλάς για την αρχαία Σπάρτη είναι οι 300 του Λεωνίδα, το θάρρος των Σπαρτιατών, η σκληρή ζωή τους. Στο «Τρεις», οι Kieron Gillen και Ryan Kelly, χωρίς ωραιοποιήσεις, δίνουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε τρεις είλωτες και αποκαλύπτουν πολλά εντέχνως αποσιωπημένα «μυστικά» για τη λακωνική κοινωνία της αρχαιότητας. Ο τρόπος που συνήθως παρουσιάζεται η αρχαία Σπάρτη σε ιστορικά μυθιστορήματα, στον κινηματογράφο, στα κόμικς, χαρακτηρίζεται από μια υπεραπλούστευση ως προς την κοινωνική δομή, τις τάξεις, την ιεραρχία. Από τα σχολικά βιβλία μέχρι τις ανιστόρητες περιγραφές τηλεβιβλιοπωλών, που ενίοτε γίνονται υπουργοί, οι περιγραφές επικεντρώνονται στην ανδρεία, στη ρώμη, στους αυστηρούς αλλά δίκαιους νόμους, στην πολεμική κουλτούρα, στη λιτή ζωή. Λίγα λέγονται και γράφονται για τον αυταρχισμό, το αντιδημοκρατικό καθεστώς, τις κοινωνικές ανισότητες, τη θεσμοθετημένη δουλεία. Ευτυχώς, η ακαδημαϊκή έρευνα τις τελευταίες δεκαετίες έχει απομακρυνθεί από τον εξωραϊσμό της ελληνικής αρχαιότητας και έχουν υπάρξει πολλές μελέτες που ρίχνουν φως στην αρχαία Σπάρτη, την ακμή της αλλά και την παρακμή της. Το «Τρεις» των Kieron Gillen και Ryan Kelly (εκδόσεις Jemma Press, μετάφραση: Μπέλλα Σπυροπούλου) – αν και δεν πρόκειται για μια ακαδημαϊκή έρευνα αλλά για μια συναρπαστική ιστορία κόμικς – εντάσσεται ακριβώς σε αυτήν την προσπάθεια αναψηλάφησης του ιστορικού παρελθόντος και αναστοχασμού πάνω στις βολικές εθνικές και ιστορικές αφηγήσεις. Και επιπλέον, βασίζεται σε πολυετή και διεξοδική έρευνα των δημιουργών του που σε συνεργασία με πανεπιστημιακούς συνέλεξαν στοιχεία, απόψεις και τεκμήρια και συνέθεσαν μια ενδιαφέρουσα αν και τραγική ιστορία. Και δεν θα μπορούσε να μην είναι τραγική, καθώς στο επίκεντρό της βρίσκεται η ζωή των ειλώτων, των πολιτών δεύτερης κατηγορίας στους οποίους στηρίχτηκε μεγάλο μέρος της ιστορίας της Σπάρτης χωρίς όμως να τους καταγράψει η Ιστορία, χωρίς να έχουν γίνει γνωστά τα ονόματά τους, χωρίς να μνημονεύεται η ζωή τους και το έργο τους. Η πιο δημοφιλής και πολυδιαφημισμένη μέχρι σήμερα απόπειρα μεταφοράς του κόσμου της αρχαίας Σπάρτης σε κόμικς ανήκει στον σούπερ σταρ Frank Miller και τη Lynn Varley από το 1998 (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τη Μαμούθ Κόμιξ). Το «300» των Miller και Varley, ωστόσο, όσο και η κινηματογραφική προσαρμογή του από τον Ζακ Σνάιντερ που σημείωσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία είχαν τόση σχέση με την ιστορική ακρίβεια όση και οι τηλεβιβλιοπώλες υπουργοί με την αλήθεια και την τεκμηρίωση. Στους «300» το βάρος δίνεται στις εντυπωσιακές σκηνές μάχης, σε ακόντια, δόρατα, περικεφαλαίες και αίμα, στην εξύμνηση της απαράμιλλης γενναιότητας των Σπαρτιατών ενάντια στους Πέρσες. Σε δεύτερη ανάγνωση, με τους αδίστακτους εισβολείς Πέρσες ως καρικατούρες που διαθέτουν όμως υπεροπλία, ο Miller (λαμβάνοντας υπόψη και τις μεταγενέστερες αντιισλαμικές δηλώσεις του) δημιουργεί μια ιστορία για την (κατά τα πιστεύω του) ανάγκη της Δύσης να υπερασπιστεί την κουλτούρα της απέναντι στους διαφορετικούς «ξένους». Φυσικά, σε ένα τέτοιο θεματικό και σεναριακό περιβάλλον, οι είλωτες δεν έχουν καμιά θέση. Έχουν όμως θέση και μάλιστα πρωταγωνιστική στο «Τρεις». Η ιστορία των Gillen και Kelly διαδραματίζεται το 364 π.Χ. και ξεκινά από την ύπαιθρο της Λακωνίας, κατά τη διάρκεια μιας, πιθανότατα, γιορτής ενηλικίωσης των νέων Σπαρτιατών. Κατά τη γιορτή αυτή, οι νεαροί Σπαρτιάτες είχαν το δικαίωμα να σκοτώσουν με βιαιότητα όποιον είλωτα επιθυμούσαν χωρίς καμιά συνέπεια. Έτσι έμπαιναν στον κόσμο των μεγάλων και από τότε, κατά μια άποψη, μπορούσαν να γίνουν στρατιώτες. Η βάρβαρη αυτή επίθεση με θύματα τυχαίως επιλεγμένα, μόνο και μόνο για να τηρηθεί το απάνθρωπο έθιμο, εισάγει τον αναγνώστη στα ήθη της Σπάρτης. Και η ιστορία συνεχίζεται με την αναίτια επίθεση μιας ομάδας Σπαρτιατών σε μια καλύβα ειλώτων, έτσι για διασκέδαση και ψυχαγωγία. Οι είλωτες, όμως, θα αμυνθούν και θα κατατροπώσουν τα «αφεντικά» τους. Η εκδίκηση των Σπαρτιατών θα είναι αμείλικτη. Πρώτα όμως θα πρέπει να καταδιώξουν και να συλλάβουν τον Κλάρο, τον Τέρπανδρο και τη Δαμάρτα που προσπαθούν να διαφύγουν για να σώσουν τη ζωή τους και την αξιοπρέπειά τους. Αυτό είναι λίγο-πολύ το βασικό σενάριο που γύρω του, όμως, χτίζεται μεθοδικά και πολύ προσεκτικά ολόκληρη η πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της αρχαίας Σπάρτης έναν σχεδόν αιώνα μετά τη Μάχη των Θερμοπυλών. Αυτό που ενδιαφέρει κυρίως τους Gillen και Kelly δεν είναι να γεμίσουν τις σελίδες με μάχες σώμα με σώμα, με κοφτερά μαχαίρια, απαστράπτουσες ασπίδες, εντυπωσιακές χλαμύδες, λαδωμένα κορμιά και λακωνικές ατάκες, αλλά να παρουσιάσουν την πραγματικότητα από την πλευρά των θυμάτων, των κυνηγημένων. Όχι από την πλευρά που εξύμνησε η Ιστορία, παίζοντας συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό ρόλο, αλλά από την πλευρά που αγνοήθηκε γιατί δεν είχε να παρουσιάσει συμμετοχή σε πολέμους, αιματηρές μάχες, ένδοξες ναυμαχίες, πομπώδεις εκστρατείες. Πόσα όμως είναι γνωστά σήμερα για τους είλωτες; Λίγα στους πολλούς αλλά πολλά στους ιστορικούς και τους επιστήμονες που ασχολούνται διεθνώς με την αρχαία ελληνική ιστορία. Ένας από αυτούς είναι ο Stephen Hodkinson, καθηγητής αρχαίας Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Νότινχαμ που υπήρξε επιστημονικός σύμβουλος στο «Τρεις». Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου φιλοξενείται, μάλιστα, μια πολυσέλιδη συζήτηση ανάμεσα στον σεναριογράφο Kieron Gillen και τον Hodkinson που βοηθά τον αναγνώστη να γνωρίσει περισσότερο τη συγκεκριμένη περίοδο της ελληνικής Ιστορίας, να κατανοήσει τις σεναριακές και σχεδιαστικές επιλογές των δημιουργών του και, επιπλέον, να αντιληφθεί τις αιτίες για τις οποίες η Σπάρτη χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο σε ρατσιστικές ιδεολογίες και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Πολλοί πολιτικοί αλλά και φιλόσοφοι και επιστήμονες, ιδιαίτερα του εικοστού αιώνα, γοητεύτηκαν από το στρατοκρατικό καθεστώς της Σπάρτης, «...όχι μόνο ο Χίτλερ, αλλά και άλλοι ναζί πολιτικοί και ιδεολόγοι, και δυστυχώς επίσης, επιφανείς Γερμανοί ακαδημαϊκοί» σύμφωνα με τον Stephen Hodkinson. Που συνεχίζει γράφοντας: «Κυκλοφορεί ένα θαυμάσιο βιβλίο της Helen Roche, το Sparta ’s German Children, τα τελευταία δύο κεφάλαια του οποίου αναλύουν πώς τα ελίτ ναζιστικά σχολεία κατηχούσαν τους μαθητές με τα υποτιθέμενα ιδανικά της αρχαίας Σπάρτης. Η Roche έκανε ένα καταπληκτικό πράγμα: ήρθε σ’ επαφή με πολλούς από τους πρώην μαθητές που σήμερα είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι, και έμαθε από πρώτο χέρι πώς διδάχθηκαν την αρχαία Σπάρτη. Αν η Γερμανία είχε νικήσει στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η μεταπολεμική Ευρώπη θα διοικούνταν από ανθρώπους που είχαν εμποτιστεί με τα “ιδανικά της αρχαίας Σπάρτης” [...] Η ναζιστική προπαγάνδα ισχυριζόταν ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες ήταν βιολογικοί πρόγονοι της σύγχρονης γερμανικής νορδικής φυλής, της άριας φυλής. Και οι Ναζί χρησιμοποιούσαν τον κτηνώδη τρόπο που φέρονταν οι Σπαρτιάτες στους είλωτες ως παράδειγμα για το πώς έπρεπε να φέρονται σε μη άριες φυλές. Έχει βρεθεί ένα ανατριχιαστικό ναζιστικό έγγραφο, το “Generalplan Ost”, στο οποίο αναφέρεται ότι η ΕΣΣΔ, μετά την κατάκτηση της, έπρεπε να μετατραπεί σε μια γερμανική ρατσιστική ουτοπία όπου οι Ρώσοι θα ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας όπως οι είλωτες». Μια διαφορετική, πιο ηρωική και λιγότερο ρεαλιστική εκδοχή της αρχαίας Σπάρτης έδωσαν οι Frank Miller και Lynn Varley στο «300». Οι Gillen και Kelly επέλεξαν την τεκμηρίωση και την ακρίβεια. Με ένα τέτοιο σκεπτικό κατάδειξης πολλών κρυμμένων αληθειών για τη Σπάρτη, που θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζουν όσοι ενδιαφέρονται για την Ιστορία, φαίνεται ότι πορεύτηκαν οι Kieron Gillen και Ryan Kelly που φιλοτέχνησαν μια ενδιαφέρουσα από πλευράς πλοκής αφήγηση. Ακόμα περισσότερο, με την ενδελεχή τους έρευνα όχι μόνο ως προς τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες αλλά και ως προς τα πραγματολογικά στοιχεία, την αρχιτεκτονική, τις ενδυμασίες, τον οπλισμό, τα τρόφιμα κ.λ.π. και την τεκμηρίωση κάθε λεπτομέρειας, συνθέτουν μια σπουδαία μυθοπλασία με ιστορική ακρίβεια. Οι, επίσης πολυσέλιδες, «Σημειώσεις» του ίδιου του Gillen στο τέλος του βιβλίου επεξηγούν λεπτομερώς την προσέγγισή του απέναντι στη Σπάρτη και, κυρίως, τη μεθοδολογία εργασίας του σε ένα βιβλίο που καταπιάνεται με ιστορικά θέματα με επιστημονικό τρόπο. Η περίπτωση του «Τρεις» είναι ένα ιδανικό παράδειγμα μιας απόλυτα επαγγελματικής δουλειάς που ισορροπεί αρμονικά ανάμεσα στη φαντασία και τη μυθοπλασία από τη μια και στην ακρίβεια από την άλλη. Γι’ αυτό και το «Τρεις» μπορεί να είναι ελκυστικό σε διαφορετικές αναγνωστικές κοινότητες, τόσο σε αναγνώστες που ενδιαφέρονται για ιστορικά θέματα όσο και σε αυτούς που αναζητούν μια στιβαρή πλοκή, μια καθηλωτική ιστορία. Αλλά και γενικότερα σε όσους επιθυμούν να διαβάσουν και να δουν κάτι όμορφα φτιαγμένο, τεκμηριωμένο και ακριβές. Και το σχετικό link...

Καλά τό σκέφτηκα είτε θα ήταν αυτό η το web of Black Widow. Λοιπόν η συλλογή είναι 4 τεύχη οπότε φαντάζομαι ότι θα είναι φτηνότερο από τα συνηθισμένα της οξύ. Τώρα που το θυμήθηκα valtasar σκοπεύουν να εκδώσουν κάτι από vertigo που λέγανε από την περασμένη χρόνια η άλλαξαν γνώμη?

Η κατάσταση είναι σαδομαζό Αστερίξ, έτσι? Και μάλιστα πριν το Αστερίξ. Άρα θα μπορούσε κανείς να πει ότι το Αστερίξ είναι ένα σεμνό Elaine Βέβαια έχουμε πάντα το ενδεχόμενο να είναι μια τυπική εισαγωγή τύπου It was a dark and stormy night Έχω την αίσθηση ότι τα έχω ξαναδει αυτά τα στριπάκια. Να ξαναδημοσιεύτηκαν σε μεταγενέστερα Θαυμάσιο? Τέλη 70'ς-Αρχές 80ς δλδ? Αυτά εδώ είναι οι πρώτες 3 σελίδες της 30σελιδης ιστορίας η οποία ξεκίνησε να δημοσιεύεται το 1951 και ολοκληρώθηκε το 1952, για να ακολουθηθεί από ένα άλλο 30σελιδο, το Dangerous Plight of Princess Elaine.

Γιατί σε απογοητεύει; Νομίζω πως είναι φυσιολογικό, τόσο για όσους είναι σε μικρότερη ηλικία, όσο και για εκείνους που μπαίνουν πρώτη φορά στο χώρο αυτό και δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον. Εάν πραγματικά ενδιαφέρονται για τις ιστορίες, θα μελετήσουν σιγά σιγά και θα τις μάθουν! Και από δω μέσα ακόμη, απ' τα σχόλια, τις παρουσιάσεις εντύπων, την αρθρογραφία! Θα δουν ότι το σχέδιο δεν είναι το ζητούμενο, αλλά οι ιστορίες. Στα κόμικς είναι αλληλένδετα, αλλά οι ιστορίες χτίζουν ένα "σύμπαν" και όχι το σχέδιο. Και σκοπός είναι να παρακολουθείς/διαβάζεις κάθε τι με τα μάτια της εποχής. Το ίδιο ισχύει και για τον Κινηματογράφο. Για τέχνες μιλάμε με στάδια και σχολές. Τις εποχές δε γνωρίζουν και τα μέσα τα οποία διέθεταν, ούτε μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν ότι εκείνοι δεν έπαιρναν και βελτίωναν, αλλά ήταν πρωτοπόροι! Ούτε έχουν δει αρκετά δείγματα για να κρίνουν σχέδια στην εποχή τους και στην κάθε εποχή. Γι' αυτό λέω πως είναι φυσικό. Σιγά σιγά.

Παρακάτω είναι μια απάντηση που έδωσε η ΟΞΥ στο facebook σε μια ερώτηση που της κάνανε (γιατί δεν βγάζουνε έναν ολοκληρωμένο τίτλο) και εξηγεί μέσα σ' όλα γιατί δύσκολα θα δούμε από την εταιρία Α και Β μέρος κάποιας ιστορίας. Γράψανε: Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά: δεν είναι θέμα τόσο δικαιωμάτων, όσο του αυτονόητου, της εμπορικής επιτυχίας. Οι μεγάλοι τίτλοι στο εξωτερικό τρέχουν μίνιμουμ 30 τεύχη. Αυτό σημαίνει μπακαλίστικα 6 τόμοι. Δεν υπάρχει τίτλος που α) να κρατάει τις ιστορίες του στο ίδιο επίπεδο σε 6 arcs, ή β)τίτλος που να κρατήσει για 6 τόμους, με τους ίδιους ήρωες, τους ίδιους σχεδιαστές, τον ίδιο συγγραφέα, το ενδιαφέρον του ελληνικού αγοραστικού κοινού για να πάρει και τους 6 αυτούς τόμους (θυμίζω, ΜΙΝΙΜΟΥΜ έξι). Όταν μια μεγάλη παραγωγή στην Ελλάδα σημαίνει 8 τίτλους το ΠΑΡΑ πολύ ανά έτος απο μία εταιρεία όπως π.χ. η Marvel, είναι εξαιρετικά υψηλό το ποσοστό να δίνεις τους 2 στον ίδιο τίτλο αν δεν συντρέχει σημαντικός λόγος (π.χ. όπως να στο απαιτεί η εταιρεία για να πάρεις τον πρώτο τόμο), όταν θέλεις να δώσεις και τίτλους σε παραδοσιακά δημοφιλείς ήρωες ή σε ήρωες που γίνονται κινηματογραφικές ταινίες που εικάζεις ότι θα δώσουν στους τίτλους που θα βγάλεις μια αυξημένη εμπορική επιτυχία, ειδικά σε μια τόσο μικρή αγορά όπως είναι η Ελλάδα για τα κόμικ. Όντως, το continuity είναι πρόβλημα στην αφηγηματική των ιστοριών. Γι' αυτο θα δείτε ότι όσον αφορά τις δικές μας εκδόσεις, έχουμε επιλέξει ένα τέτοιο πλάνο όπου το 90% των ιστοριών μας είναι αυτοτελείς, αυτόνομες, stand alone ιστορίες που είτε δένουν η μία με την άλλη (και τις οποίες ΠΑΝΤΑ κυκλοφορούμε στη σωστή χρονική σειρά, βλέπε π.χ. Original Sin->Ανάξιος Θορ), είτε αποτελούν τόσο κλασσικούς τίτλους που διαβάζονται απολύτως αυτόνομα ως milestones της εκάστοτε εκδοτικής (βλέπε Justice, Batman: O Γελαστός Άνδρας, Infinity Gauntlet, Έπος του Μαύρου Φοίνικα, κτλ). Από αυτά εξαιρούμε τους τίτλους που κυκλοφόρησαν με το Έθνος, καθώς εκεί υπάρχουν συγκεκριμένοι περιορισμοί που θέτει η εφημερίδα, όπως αριθμός σελίδων, κτλ. Πάντως, θα δείτε ότι επί τούτου, και με πολύ κόπο και ψάξιμο και διάβασμα ωρών, δεν επιλέχθηκε ούτε ένας τίτλος για την εφημερίδα που να μην είναι αυτόνομος και αυτοτελής, με αρχή και τέλος, ακριβώς προς την κατεύθυνση που λέτε, να δίνετε στον αναγνώστη μια ει το δυνατόν αίσθηση ολοκληρωμένης ανάγνωσης. Φυσικά, και υπάρχουν εξαιρέσεις, κάποιες φορές σαν εκδότης πρέπει να πάρεις και ρίσκα. Αν πάρουμε για παράδειγμα π.χ. το Saga μας, ναι όντως είναι μια πολύ μεγάλη έκδοση στο εξωτερικό, απαριθμεί πολλά τεύχη, αλλά δεν γίνεται να μην ρισκάρεις να φέρεις το κόμικ με τα περισσότερα βραβεία κόμικ την τελευταία δεκαετία. Κι εκεί ελπίζεις να σου βγει, να αρέσει στο κοινό και να το αγοράσει, ώστε να μπορείς να φέρεις και τον επόμενο τόμο, και μετά τον επόμενο, κ.ο.κ. Αλλά επαναλαμβάνουμε, όσον αφορά εμάς, το 90% των εκδόσεών μας κινούνται προς την κατεύθυνση που σας γράψαμε πιο πάνω.

Καλά επειδή ακολουθούν αυτή την (κακή για τον καταναλωτή) επιλογή με τα Μέρος 1-Μέρος 2 δε σημαίνει ότι θα την εφαρμόσουν σε όλες τις μελλοντικές εκδόσεις τους. Το ίδιο ισχύει και για την Οξύ και τις εφημερίδες, γι' αυτό και οτιδήποτε από το run του Morrison βγαίνει αυτούσιο. Θα μπορούσαν να έχουν σπάσει στα 2 πχ το Justice, αλλά προτιμούν υπερμεγέθη τόμο σε υψηλή, αλλά καλή τιμή και όχι 2 μικρότερους με καλύτερη τιμή, αλλά αθροιστικά υψηλότερη από τον έναν μεγάλο τόμο. Όσον αφορά το Doomsday Clock περισσότερο κλίνω προς τα εκεί όχι από την εκδοτική σκοπιά (που ίσως θα ήταν το σωστό), αλλά με τη λογική ότι αφού έχουν εκδώσει ήδη το Watchmen, γιατί να μην εκδώσουν και τη "συνέχεια" της ιστορίας; Η Οξύ είχε αφήσει μία σπόντα περί Doomsday Clock, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κόμικ, αν το δούμε στα ελληνικά, θα το δούμε στο τέλος της χρονιάς, αν όχι την επόμενη. Οπότε το Doomsday Clock που θα απολαύσουμε περισσότερο μέσα στο 2020 θα είναι η τραγουδάρα των Smashing Pumpkins, μακάρι βέβαια να βγω λάθος.

Ναι, υπάρχει. Η επανέκδοση του Watchmen.

Δεν νομίζω ότι είπε κανείς πως θα 'ναι απαραίτητα Α και Β μέρος. Μπορεί να 'ναι 2 διαφορετικές ιστορίες.

Έχει ανεβάσει κάμποσες φωτό η Οξύ και στα σχόλια απάντησε ότι είναι επιλογή του Έθνους να μη συνεχίσει τη συνεργασία και όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε, προέτρεψαν τον κόσμο να στείλει μήνυμα. Κατ' εμέ καλύτερα να επικεντρωθούν στις εκδόσεις graphic novels, απλά να κάνουν και λίγο καλύτερη τιμή, έχω καταλήξει να περιμένω να τα πάρω 2-3 μαζί ή να ξεκλέβω κάποιο από καμιά έκθεση, γιατί αλλιώς δε βγαίνει (δε λέω μισή τιμή, απλά κάποιες περσινές εκδόσεις αφού είδα τις σελίδες και τις διάβασα μου φάνηκε υπερβολική η τιμή καταλόγου π.χ. το Venom Inc.) Πάμε τώρα στα νέα comic. To Doomsday Clock και εγώ θεωρώ πως θα το βγάλει η Anubis. Μια ερώτηση για όποιον επίσης ξέρει: Τι γίνεται με το Maus; Είχα ενθουσιαστεί, όταν είχε ανέβει εδώ ότι θα το βγάλουνε και μετά από τόσο καιρό δεν έχουμε κάτι νεότερο. Τέλος, για Justice League εμένα θα μου άρεσε να βγάλουν JLA του Grant Morrison, τόσο γιατί δε μπορώ να θυμηθώ άλλο Morrison από Οξύ, αλλά και γιατί το run του Geoff Johns στη JL το έχω όλο

Το ίδιο παρατηρησα και για jemma το stock της ειναι πλέον 2 μικρές βιβλιοθήκες που ειναι οι καλές μέρες με 2 καταστήματα ( μιλαμε για ελληνικές εκδόσεις ) το Solaris και κυρίως η πολιτεία έχουν αρκετά κόμικς ακόμα και το public αλλα εκει ειναι γιατι του μένουν απούλητα αρκετα και κυρίως fanzines έχει το comicstrip που εχω αρχίσει να το συμπαθώ παρά πολυ

Ο Αντώνης Βαβαγιάννης είναι ο δημιουργός των «Κουραφέλκυθρων», μιας από τις πιο «καυτές» σειρές κόμικς αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Παίζουν στο nerdcult του luben.tv, κάνουν πολλές πλάκες και προσεχώς, στις 25-26Ιανουαρίου, έρχονται στα Γιάννενα, στο Θυμωμένο Πορτραίτο. Επίσης, όπως θα παρατηρήσετε στη συνέντευξη που ακολουθεί, παρότι «δεν είναι καν λέξη», έχουν να πούνε πολλά. Πώς προέκυψαν τα «Κουραφέλκυθρα»; Τα Κουραφέλκυθρα ήταν η ανάγκη μου να κάνω ένα κόμικ που θα είναι τελείως δικό μου. Είχα δουλέψει πριν σε σενάρια και είχα κάνει και κάποια δικά μου κόμιξ που ποτέ δεν κυκλοφόρησαν με το δικό μου σκίτσο. Τα Κουραφέλκυθρα είναι η προσπάθειά μου να γράψω αστεία, να δημιουργήσω χαρακτήρες, αλλά να μην εγκλωβιστώ ποτέ σε αυτούς. Να υπάρχουν δηλαδή πολλοί διαφορετικοί επαναλαμβανόμενοι χαρακτήρες, αλλά και ιστορίες άσχετες με αυτούς. Είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου γενικότερα αυτή η διάσπαση προσοχής, είναι ένα «ελάττωμα» το οποίο απλά αποδέχτηκα και το χρησιμοποίησα στο στριπ, και περιέργως λειτούργησε θετικά. Θα μπορούσαν τύποι σαν τον κ. Κλιάφα, τον Λούθερ ή το γκαρσόν να κάνουν «σχολιασμό επικαιρότητας» σε γελοιογραφίες; Γενικά αποφεύγω όσο μπορώ το να σχολιάζω την επικαιρότητα. Κι ακόμα κι όταν το κάνω, προσπαθώ να είναι για μια γενικότερη ιδέα κι όχι για κάτι πολύ συγκεκριμένο που συμβαίνει. Θέλω τα κόμιξ μου να διαβάζονται και μετά από 10 και 20 χρόνια και να είναι το ίδιο αστεία (ή το ίδιο καθόλου αστεία), γι αυτό προτιμώ για παράδειγμα να παίρνω θέματα από την ιστορία. Αλλά αν το καλοσκεφτείς και η Δ’ σταυροφορία επικαιρότητα ήταν όταν έγινε, άρα μπορείς να πεις ότι σχολιάζω την επικαιρότητα, απλά περασμένων αιώνων. Επίσης υπάρχουν εξαιρετικοί Έλληνες γελοιογράφοι όπως ο Πάνος ο Ζάχαρης ή ο Τάσος ο Αναστασίου και πολλοί άλλοι, που είναι πολύ καλύτεροι στον πολιτικό σχολιασμό από εμένα. Υπάρχουν περιπτώσεις που το αστείο «δεν περνάει», αναγνώστες που ρωτάνε δηλαδή, γιατί δεν το ‘πιασαν; Πολύ συχνά, γιατί υπάρχουν διάφορες αναφορές σε ταινίες, βιβλία, ιστορικά γεγονότα, σειρές κλπ. Που κάποιος μπορεί να μην τα ξέρει. Γενικά αν δεν γελάσατε με κάποιο Κουραφέλκυθρο, δεν σημαίνει ότι δεν ήταν αστείο, απλά εσείς δεν ήσασταν αρκετά έξυπνοι. (Καλό κόλπο έτσι;). Πιο σοβαρά τώρα, το να έχω αναφορές που θέλουν λίγο ψάξιμο δεν με πειράζει, το θεωρώ θετικό κομμάτι του κόμικ. Ένα από τα κόμιξ που διαβάζω φανατικά, το Hark! A Vagrant της Kate Beaton, έχει μέσα πολλές αναφορές ιστορικές, τις οποίες κάποιες φορές δεν έπιανα και με ανάγκασαν να ψάξω λίγο παραπάνω να μάθω περισσότερες πληροφορίες. Αυτό δεν το βρήκα ποτέ ανασταλτικό παράγοντα, ίσα ίσα που με έκανε να νιώσω πιο ενεργός σαν αναγνώστης. Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές από δημιουργούς κόμικς; Πέρα από την Kate Beaton που ανέφερα, οι πρώτες επιρροές μου στα κόμιξ ήταν ο Gary Larson, ο Quino, εννοείται ο Αρκάς (ο παλιός καλός, όχι αυτή η θλίψη που συμβαίνει τώρα) και ο Uderzo σε όλες τις μορφές του. Μπορείς να πεις ότι με έναν περίεργο τρόπο, επιρροή για τα Κουραφέλκυθρα είναι και το περιοδικό “Βαβούρα” αφού όταν ξεκίνησα, προσπάθησα να αντιγράψω αυτό το φορμάτ, δηλαδή των επαναλαμβανόμενων χαρακτήρων, που λίγο πολύ ξέρεις τι μπορείς να περιμένεις από τον καθένα. Μεγάλη πρόσφατη αγάπη μου είναι ο Tom Gauld. Τα κουραφελκυθρα έχουν κάνει και κάνα δυο «μεταγραφές» στο ίντερνετ. Υπάρχει πλέον «αγορά» των ελληνικών κόμικς; Αν κρίνουμε από τα φεστιβάλ και τα conventions ανά την Ελλάδα που αυξάνονται και πληθύνονται, όπως επίσης και από τις ελληνικές εκδόσεις, σίγουρα υπάρχει μια πολύ δυνατή και σε ποσότητα αλλά και σε ποιότητα ελληνική σκηνή κόμιξ. Υπάρχει νομίζω μια αγορά στην οποία απευθύνεται αυτή η σκηνή, αλλά είναι μια μικρή και κάπως ιδιαίτερη αγορά, η οποία στηρίζει μεν, αλλά δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να μπορεί κάποιος να ζήσει κάνοντας μόνο κόμιξ στην Ελλάδα. H συντριπτική πλειοψηφία των δημιουργών, κι εγώ ανάμεσά τους, έχουν και «πρωινή δουλειά». Εκτός από την ψηφιακή εκδοχή, υπάρχει και η έντυπη. Ποιες εκδόσεις υπάρχουν και ποιες ετοιμάζονται (ενδεχομένως); Κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει διάφορα τευχάκια που έχουν εξαντληθεί, οπότε αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι έχουμε δυο τόμους όπου έχουν συγκεντρωθεί αυτά τα τευχάκια, δηλαδή το Omnibus I και το Omnibus II, και το νέο μικρό τεύχος που θα έχω μαζί μου και στο Θυμωμένο Πορτραίτο, το οποίο λέγεται «Καλή Ιδέα Αφεντικό». Για το Comicdom της Αθήνας και το Comic Con της Θεσσαλονίκης, ελπίζω σε επανέκδοση των 2 Omnibus τα οποία έχουν την τάση να εξαντλούνται υπερβολικά γρήγορα, και ετοιμάζω και ένα μικρό σπέσιαλ βιβλιαράκι ειδικά για τις δύο αυτές εκδηλώσεις, αλλά προς το παρόν δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα γι’αυτό, γιατί θα χρειαστεί μετά να σε σκοτώσω. Καλή ιδέα αφεντικό. Δεν ξαναρωτάω. info Ο Αντώνης Βαβαγιάννης είναι σκιτσογράφος, μουσικός και δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο. Γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Συμμετείχε στη δημιουργία διαφόρων κόμιξ όπως «ο Φωτογράφος» (με τον Σπύρο Δερβενιώτη), οι «Προτελευταίοι» (με τον Θανάση Πετρόπουλο) και «ο Θάνατος». Κατά καιρούς έχει αρθρογραφήσει για το Luben, κι ήταν πίσω από τα cult χιουμοριστικά site vamvax.net και vamvax.blogspot.com. Συμμετείχε ως ιδρυτικό και βασικό μέλος στo συγκρότημα Empty Frame, κι αν είναι ένα πράγμα που του αρέσει πάρα πολύ, είναι να γράφει βιογραφικά για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο. Για τα Κουραφέλκυθρα έχει κερδίσει 2 Comicdom Awards, ενώ κυκλοφορούν δύο μεγάλοι τόμοι (Κουραφέλκυθρα Οmnibus I & II) από την Jemma Press, καθώς και πολλά μικρότερα τευχάκια. Παρουσιάζει τη δουλειά του στο Θυμωμένο Πορτραίτο, Σάββατο 25/1/2020 και ώρα 18.00, Κυριακή 26/1/2020 και ώρα 12.00. Θα υπάρχει και έκθεση των έργων του, με δυνατότητα αγοράς. Πηγή ===

Σχεδόν ισχύει το παραπάνω. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Υπήρχαν την εποχή των ιστοριών με το μαύρο κοστούμι που περιέχει ο τόμος 3 τίτλοι Spider-Man με διακριτές ιστορίες. Amazing. Spectacular & Team up. Το τελευταίο καταργήθηκε κάποια στιγμή και προέκυψε το Web, του οποίου βλέπουμε την πρώτη ιστορία. Σιγά σιγά άρχισαν να τα συνδέουν. Μετά την επιτυχία του McFarlane του δώσανε δικό του τίτλο, το σκέτο Spider-Man. Οι τίτλοι πλέον ήταν 4 και ακόμη και μετά την απόσχιση της Image διατηρήθηκαν πολύ δεμένοι και σχςδόν ακολουθούσαν το ίδιο storyline (το ίδιο γινόταν τότε και με τον Superman και τον Batman). Το Wolverine περιέχει ένα αυτόνομο limited series (Claremont/Miller) και την συνέχεια της ιστορίας σε 2 τεύχη Uncanny X-Men (Claremont/Smith).

Δεν νομίζω ότι έχουν πλάνα για κάτι από Vertigo φέτος....

Εκείνη την εποχή κάθε μήνα έβγαιναν 4 περιοδικά σπάιντερμαν, ένα κάθε εβδομάδα: Amazing Spider-Man Spectacular Spider-Man Web of Spider-man Spider-Man Κάποιες φορές είχαν ξεχωριστές ιστορίες το καθένα. Κάποιες άλλες φορές όμως, ιδίως σε σημαντικά storylines, υπήρχε π.χ. μια ιστορία σε 10 μέρη που συνεχίζονταν από το ένα περιοδικό στο άλλο, ώστε ο αναγνώστης να διαβάζει κάθε βδομάδα τη συνέχεια.

56 σελίδες;Η έκδοση της μαμουθ έχει 76,με 9 σελίδες εξτρα.Μηπως λείπει κάτι;

Εγώ λοιπόν που είμαι γηραιότερης ηλικίας (κοντεύω 50) δηλώνω ευθαρσώς ότι ο τελευταίος τόμος του Spider-Man είναι παντελώς ξεπερασμένης υλοποίησης. Και συγνώμη κιόλας. Είναι σαν τα παλιά τα Blake & Mortimer που βλέπεις ένα χέρι πίσω από μία σκιά με πιστόλι και από πάνω "ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΟΜΩΣ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ..." Thanks a lot αν ήμουν τυφλός δε θα διάβαζα κόμικς θα είχα στραφεί στα audio books. Δε θέλω captions να μου λένε τι βλέπω, δε θέλω μπαλονάκια σύννεφο όπου οι ήρωες μου λένε κάτι προφανές ή μου κάνουν εντέχνως περίληψη των προηγουμένων. Δεν θα το απορρίψω για την εποχή του ούτε θα το μηδενίσω. Αλλά για τόμο εν έτει 2020 θα πω ότι είναι παρωχημένο. Για τεύχος σε συνέχειες εν έτει 1988 ήταν μία χαρά αν και σύμφωνα με τα γούστα μου η αμερικάνικη mainstream κόμικ αισθητική είχε μείνει πολύ πίσω σε σύγκριση με τα αντίστοιχα BD. Έκανε άλματα όμως τη δεκαετία του 90 και τα αμερικάνικα του 21ου αιώνα πλέον είναι σε υψηλό επίπεδο. Να επαναλάβω ότι το βασικό ζήτημα είναι η υλοποίηση της όλης δουλειάς. Ούτε το σχέδιο είναι κακό ούτε το σενάριο.

Και πιο συγκεκριμένα αυτή, η οποία είναι ουσιαστικά η πρώτη μεταφορά ελληνικού λογοτεχνικού έργου στον Κινηματογράφο και αυτή εδώ! Η σειρά (άλλαξα το σύνδεσμο από τον παραπάνω που δίνει ο Κώστας) είχε προβληθεί σε επανάληψη το 1999, επομένως είναι βέβαιο ότι βρίσκεται! Για την 1η ταινία είναι μάλλον δύσκολα τα πράγματα, ενώ η 2η πρέπει να υπάρχει, σε περίπτωση που σ' ενδιαφέρει!

Εφημεριδα η δικο τους?

Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Θαυμάσιο αρχές της δεκαετίας του '70. Αναζητούνται στοιχεία

Δεν καταλαβαίνω τη διάκριση. Το ρετρό είναι δάνειο από τη γαλλική. Αυτά που αναφέρεις είναι η ίδια λέξη. Ο McFarlane δε θα μπορούσε να σχεδιάζει ρετρό το 1987-88, ήταν το μοντέρνο τότε στιλ του. Αν τώρα σχεδίαζε με το ίδιο στιλ μια ιστορία θα το συζητάγαμε...

Τωρα τελευταία παρατηρώ οτι ο χώρος των κόμιξ στο μαγαζί μικραίνει συνεχώς . Παλαια είχε 2 σειρές τωρα σχεδόν μια και πολλα επαναλαμβανόμενα ειναι ιδέα μου ?

Αυτό είναι το εκνευριστικό τα τελευταία χρόνια δεν κάνουν και καμία προσφορά δεν λέω να βάλουν σε όλα 50% άλλα τώρα που είναι και περίοδος εκπτώσεων θα μπορούσαν να κάνουν έστω κάποια καλύτερη τιμή. Και 2+1 προσφορά είχαν κάνει σε όλα τα ελληνικά άλλα τώρα μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Ενδιαφέρον. Τι μπορεί να 'ναι;

Φαντάσου πως ήταν και για μας που τα διαβάζαμε πριν 30 χρόνια στον Καμπανά. Και εκεί εφόσον το περιοδικό ήταν εβδομαδιαίο, κάθε εβδομάδα είχαμε αγωνία για τη συνέχεια! Στις σειρές του Καμπανά και στις σειρές "Υπερήρωες" της Μαμούθ είχαν δημοσιευθεί σχεδόν όλες οι ιστορίες του Σπάιντερμαν και της χρυσής εποχής της Μάρβελ: Amazing Spider-Man 1-14, 24-31, 109-370 Spectacular Spider-Man 19-132, 181-183 Web of Spider-Man 63-86 Spiderman 1-11 Captain America 100, 157-379, 383 Incredible Hulk 102-131, 272-381 Iron Man 1-239 Daredevil 1-15, 19, 164-166, 171-234 ROM 1-75 (πλήρης σειρά) Shang-Chi, Master of Kung Fu 1-125 (πλήρης σειρά) Captain Marvel 1, 22-42 (αλλά στο Μπλεκ βγήκαν τα 1-50 και υπάρχουν κι αυτά σκαναρισμένα σε θεματική σάρωση...) Ms Marvel 1-11 Fantastic Four 1-6, 88-93, 95-97, 100,102,103, 112-122, 127-176 X-Men 1-47, 94-140, 143-182 Avengers 1-220 West Coast Avengers 1-23 Spider Woman 1-23 Mighty Thor 126-134, 172-174, 182-184, 204, 206-214 New Mutants 1-25, 27 Alpha Flight 1-26 X-Factor 1-7 Further Adventures of Indiana Jones 1-16 Strikeforce Morituri 1-14 Star Wars (1977) 1-12 Black Panther (1977) 1-8 Inhumans (1975) 1-12 Adventure Into Fear (1970)=Morbius 20-31 και πολλούς άλλους τίτλους με μικρότερο αριθμό τευχών... Και σχεδόν όλα μπορείτε να τα βρείτε σκαναρισμένα στις εξωτερικές πηγές αυτού του φόρουμ... Επίσης από κει μπορείτε να κατεβάσετε και τα 2 αρχεία EXCEL που αναφέρουν ποια ακριβώς αμερικάνικα τεύχη περιέχονται σε κάθε ελληνικό τεύχος!

Πήρα τον Venom,άθικτο το έχω για τώρα.Αναμένεται άνοιγμα και διάβασμα σύντομα.

Το ίδιο παρατήρησα κι εγώ και απ ότι γράφει στο σαιτ άμεση διαθεσιμότητα ούτε τα μισά δεν έχουν, πρέπει λέει να τους πάρεις πρώτα τηλέφωνο για να το επιβεβαιώσεις ότι είναι άμεση διαθεσιμότητα Φέξε μου και γλίστρησα δλδ

Διάβασα και εγώ το 2ο μέρος. Μου άρεσε πολύ -όπως και το πρώτο. Θα μπορούσαν όντως να έχουν πιο πολλές μάχες αλλά δεν πειράζει. Καλή επιλογή από την Οξύ!

Εκτός από την επανέκδοση του Watchmen έχουν βγάλει και το Batman/The Flash: The Button που είναι κάτι σαν η αρχή του Doomsday clock.

Dangerous destiny – Περιοδικό Debbie: #492 – #501.

Δυο περιπέτειες justice League να κυκλοφορήσουν μετά και γνωρίζοντας ότι δεν συνεχίζουν με εφημερίδα το darkseid war είναι μια καλή πιθανότητα, καθως δεν νομίζω ότι υπάρχει στην rebirth καμία έκδοση που να μετράει ως μέρος α και μέρος β, και pre-n52 νομίζω ήταν πιο αυτόνομες? Τέλος πάντων θα σταματήσω να υποθέτω μέχρι να μάθουμε περισσότερα για την ιστορία και ποιος τα γράφει.

Μακάρι να συνεχίσουν το run του Johns από New 52.

Justice League? Άρα μετά το batman/wonder woman και batman damned θα κυκλοφορήσουν justice League.. Μπορεί να είναι πολλά και διάφορα, αλλά θα κάνω την υπόθεση μου ότι δεν ανήκει σε εκτός continuity σαν το justice από το δύο περιπέτειες που είπαν, ούτε είναι Scott snyder justice League γιατί είναι πολύ μπερδεμένο για καινούργιους αναγνώστες, οπότε θα είναι n52 κυκλοφορία η rebirth. Τώρα pre-n52 δεν ξέρω κάτι φαντάζομαι superman centric justice League arcs?

Αρχίζω να εκνευρίζομαι με τις ελλιπείς αναφορές στους δημιουργούς. Ξεπερνώ το γεγονός ότι ενώ οι DeFalco/Frenz είναι υπεύθυνοι για το 60% του τόμου και στο εξώγυλλο αναφέρονται οι Michelinie/McFarlane, αλλά καμία αναφορά στη σελίδα με τα credits στους Breeding, McLeod & Byrne; Ειδικά οι 2 τελευταίοι δεν αναφέρονται πουθενά! Για την ιστορία ο McLeod μελανώνει τον McFarlane στις σελίδες της πρώτης του εμφάνισης ενώ ο Byrne σχεδιάζει την απόδραση του κουστουμιού από το Baxter Building.

Τους έστειλα μήνυμα που τους ρωτάω ακριβώς αυτό. Αφού ήταν τόσο ανοιχτοί στο να ζητήσουμε από το Έθνος τη συνέχεια των εκδόσεων, δεν νομίζω να έχουν πρόβλημα.

Καμιά καλύτερη τιμή θα παίξει ποτέ;;; Πριν 2 χρονια έκαναν μεγάλες προσφορές!! Πλέον βλέπω γεμάτες βιβλιοθήκες στα public..

Τόμος 9 ~ Guardians Of The Galaxy - Κοσμικοί Εκδικητές Το συγκεκριμένο τομάκι διαβάστηκε αρκετά ευχάριστα με το πιο ωραίο κομμάτι για μένα να είναι η εισαγωγή (το 0,1 ντε) με πολύ καλή ιστορία και σχέδιο. Μου δημιούργησε συναισθήματα και αυτό είναι στα θετικά του. Στη συνέχεια έχουμε την παρουσίαση κάθε μέλους και την ένωσή τους για τις μελλοντικές μάχες. Υπήρχε αρκετή δράση, αρκετά καλό σχέδιο αλλά από χιούμορ μου φάνηκε άδειο. Ή μπορεί να υπήρχε και να μην μου φάνηκαν καλά τα αστεία.. (βλέπε Ρόκετ και Κάπτεν Μπρίτεν) Ξενέρωσα με το τέλος αφού ένιωσα να μην έχει ένα καλό κλείσιμο αλλά η ιστορία να συνεχίζει σε επόμενα τεύχη. Ειλικρινά δεν περίμενα να είναι τόσο καλό (ήταν και η πρώτη ανάγνωση από Guardians), οπότε έχοντας χαμηλές προσδοκίες με άφησε πολύ ικανοποιημένο. Συνεχίζουμε με τη Βενομογέννηση!

Το βιβλίο που ενέπνευσε το εξαιρετικό κόμικ, κυκλοφορεί με έκπτωση 50%, από το βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία. Όσοι πιστοί σπεύσατε.

Δεν ήξερα οτι η Cinebook βγάζει και σε μικρό μέγεθος! Τα Valerian που έχω είναι κανονικά πάντως.

Next mr no

Princess Elaine's terrible fate (1950).

Τον δημιουργό τον βρήκα: Eugene "Gene" Bilbrew aka ENEG. Η σειρά ήταν της δεκαετίας του '50. Δείγματα δουλειάς του: ένα - δύο - τρία. Πολύ σοδομαζό πάντως ο τύπος ρε παιδάκι μου!!!