Αίθουσα Νικητών

Παιδιά, δεν είναι τόσο μπερδεμένα τα υπερηρωικά κόμικς... Απλώς όπως και σε κάθε κόσμο που χτίζεται με τις δεκαετίες, υπάρχουν πάντοτε κι άλλα που δε ξέρεις και περισσότερα πρόσωπα που μπλέκονται και περισσότερες περιπέτειες και συνεργασίες όλων αυτών και συνεργασίες των επόμενων κτλ. Είναι ένα σύμπαν χωρίς σταματημό, αλλά μη μπερδεύεστε τόσο πολύ. Όπως κάθε νέο "σύμπαν" που φτιάχνει ένας συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και εκείνοι της "Marvel Comics" έχουν "επιρροές" από παλαιότερους λογοτεχνικούς συγγραφείς (ηρωικής & επιστημονικής φαντασίας εν προκειμένω), από μυθολογίες όλου του κόσμου με τα δικά τους πάνθεον, από φιλοσοφίες, εισάγοντας παράλληλα κάποια συγκεκριμένα στοιχεία επιστημονικής φαντασίας για το πλαισιώσουν καλύτερα. Έτσι έχουμε εξωγήινους και εξωγήινες θεότητες, πέρα από εκείνες της Γης. Μεταλλαγμένους που 3.000.000 χρόνια πίσω έβαλαν το "σπόρο" στη Γη κάποιοι από αυτούς, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν να δημιουργούνται μεταλλαγμένοι στη Γη απ' την εποχή των Φαραώ της Αρχαίας Αιγύπτου μέχρι τις μέρες μας (ας πούμε, απ' το 3.000 π.Χ.). Η πιο γνωστή ομάδα μεταλλαγμένων που φέρουν το λεγόμενο γονίδιο Χ, είναι οι X-Men και από κει και πέρα ξεπηδούν διαρκώς νέοι αυτόνομοι, ομάδες καλών, ομάδες κακών και ζουν ανάμεσά μας. Είναι μία εξέλιξη του ανθρώπου σε αυτό που ο Magneto ονομάζει "Homo Superior", όπως εξελικτικά ο Homo Sapiens αντικατέστησε τον άνθρωπο του Νεάντερταλ (μεγαλύτερος εγκέφαλος κτλ.). Γεννιούνται λοιπόν όπως όλοι οι άλλοι και αποκτούν τις μεταλλαγμένες τους δυνάμεις μόλις μπουν στην εφηβεία (αν θυμάμαι καλά). Υπάρχουν κάποιες κοσμικές οντότητες που άλλοτε αδιαφορούν παντελώς για τη Γη και άλλοτε εμπλέκονται και μας ζαλίζουν τον έρωτα (δυνάμεις που αποτελούνται από αφηρημένες οντότητες όπως είναι το "Χάος", η "Τάξη", το "Μίσος", ο "Έρωτας", η "Αιωνιότητα", άλλες που είναι αυτόνομα άτομα που είναι μοναδικοί στο είδος τους που δεν υπάρχει πλέον, οι Παρατηρητές που είναι μια εξωγήινη φυλή που έχει ορκιστεί μονάχα να παρατηρεί τι συμβαίνει σε όλο το σύμπαν και να καταγράφει, δυνάμεις της φύσης που δημιουργήθηκαν με τη γέννηση του σύμπαντος όπως είναι ο Φοίνικας και κάποιοι άλλοι σκόρπιοι των οποίων παρουσιάσεις μπορείτε να βρείτε κι εδώ μέσα παρουσιάσεις τους αν θέλετε στους Χαρακτήρες Κόμικς.), υπάρχουν υπερήρωες που λειτουργούν αυτόνομα που είτε είναι μεταλλαγμένοι απ' το γονίδιο αυτό, είτε έχουν μεταλλαχτεί από κάποια πειράματα/ατυχήματα/whatever (Spider-Man, Hulk, Fantastic 4), υπάρχουν υπερήρωες που χρησιμοποιούν κάθε τύπου τεχνολογία για να αποκτούν ικανότητες που δεν έχουν (Iron Man, Batman κτλ.), υπάρχουν αυτόκλητοι εκδικητές που δεν έχουν καν δυνάμεις ή ήρωες που μπορεί να είναι εξαιρετικοί αθλητές όπως η Black Widow και ο Iron Fist, ή αντιήρωες όπως ο Punisher (που όμως λειτουργούν πολλές φορές ηρωικά και συνεργάζονται) και τέλος υπάρχουν κάποιοι υπερασπιστές της Γης όπου προκύπτουν από όλες τις παραπάνω κατηγορίες (Avengers, Defenders κτλ.) ή του διαστήματος γενικότερα (Guardians of the Galaxy), όπου συνήθως τους τελευταίους συνήθως τους συναντάς σε ιστορίες σκληροπυρηνικής επιστημονικής φαντασίας (που αφορούν εξωγήινους, αστροστόλους, διαγαλαξιακές έχθρες & συμμαχίες κ.α.). Κατά τ' άλλα, οι σεναριογράφοι θα χρησιμοποιήσουν και το Ράγκναροκ της Σκανδιναβικής Μυθολογίας, τον Αρμαγεδδών της Βίβλου, κάποιον Αρχαιοελληνικό κατακλυσμό ενδεχομένως, τη μυθολογία της Ατλαντίδας, τη μυθολογία του Κάμελοτ, την Υβοριανή Εποχή του Robert E. Howard (συγγραφέα του Κόναν, μιας και τα συγγραφικά δικαιώματα τα πήρε η "Marvel Comics" από πολύ παλιά, φτιάχνοντας έτσι το κόμικ του χαρακτήρα και συμπληρώνοντας τον κόσμο του, μέσα απ' τα πνευματικά παιδιά του συγγραφέα), τη μυθολογία Κθούλου του H.P. Lovecraft, τις αρχαίες παραδόσεις των Αιγυπτίων ή των Μεσοποτάμιων, την Άγρια Δύση, τη Βικτωριανή Εποχή και ότι μπορείτε να φανταστείτε, δένοντάς τα αριστοτεχνικά (όχι πάντα ομολογουμένως, ανάλογα τους συγγραφείς που είναι από πίσω κάθε περίοδο) και φτιάχνοντας αυτό που αποκαλούμε "Marvel Multiverse". Με λίγα λόγια, εάν δε γνωρίζεις τι είναι το Ράγκναροκ, δε φταίει η εκδοτική και ο συγγραφέας, όπως δε φταίει εάν δε γνωρίζεις τι είναι το Κάμελοτ, τι είναι η Ατλαντίδα, ποιοι είναι οι θεοί του Ολύμπου, ποιοι είναι της Μεσοποταμίας, ποιος είναι ο Μανιτού () ποιους είχαν οι Ίνκα κτλ. Μπορεί να τους έχουν ένα διαφορετικό υπόβαθρο, αλλά στην ουσία για εκείνα τα γνωστά πρόσωπα, χώρους, καταστάσεις, ιστορικά & μυθολογικά γεγονότα μιλούν, απλώς μπαίνει επιπρόσθετα και η μυθοπλασία. Τι είναι οι μεταλλαγμένοι, το γνωρίζουμε επίσης. Ξέρουμε τι θα πει η λέξη "μετάλλαξη", γνωρίζουμε και πληροφορούμαστε καθημερινά για μεταλλαγμένα τρόφιμα. Το ποιοι το έκαναν που αναφέρω στην αρχή, πότε και γιατί, είναι δευτερεύοντα και αναλύθηκαν από την ίδια την εκδοτική μετά από πολλά χρόνια... Δεν είναι μείζων και δε θ' απασχολήσει ιδιαίτερα (έως καθόλου) το μέσο αναγνώστη. Από κει και πέρα οι μεταλλαγμένοι μέσα απ' τις δεκαετίες που υπάρχουν, αποδεικνύεται ότι δεν είναι όλοι το ίδιο δυνατοί και έχουν βαθμίδες μετάλλαξης, αλλά ούτε και αυτό είναι δυσνόητο μιας και σε τέτοια περίπτωση απειλής, γίνεται ξεκάθαρο μέσα στην ίδια την ιστορία. Δεν είναι δυσνόητα παιδιά, όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ζουν στο ίδιο "σύμπαν", στην ίδια Γη, στις ίδιες πόλεις, μοιραίο είναι σε κάποιες φάσεις να συναντηθούν μεταξύ τους, είτε για να τσακωθούν, είτε για να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν ένα μεγαλύτερο Κακό, είτε γιατί εμπλέκονται προσωπικά μεταξύ τους (π.χ. ζευγαράκια. Μια πρώην, ένας νυν, από κάποιον να προέκυψαν τυχαία οι δυνάμεις σε ένα γνωστό ή συγγενή του (π.χ. η ξαδέρφη του Bruce Banner (She-Hulk) πήρε τις δυνάμεις της απ' τον Hulk, μεταγγίζοντάς της το αίμα του σε ένα αυτοκινητιστικό που έπαθε), τα σενάρια αμέτρητα, που είναι δύσκολο να μπουν σε κατηγορίες... Να έχετε μόνο κατά νου πως όσοι έχουν υπερδυνάμεις που είναι σαν εκείνες των μεταλλαγμένων, το ότι δε θα δείτε να τους αποκαλούν "μεταλλαγμένους" στα κόμικς, δε σημαίνει πως δεν είναι! Απλώς δεν έχουν το γονίδιο Χ αλλά το ότι το DNA τους έχει υποστεί μετάλλαξη, αυτό είναι δεδομένο! Για παράδειγμα ο Spider-Man που τον τσίμπησε μια ραδιενεργός αράχνη, ο Hulk που έσκασε κοντά του μία βόμβα ακτίνων Γάμμα, οι 4 Φανταστικοί που λούστηκαν με κοσμική ακτινοβολία σε μία επιστημονική μέτρηση που έκαναν με διαστημόπλοιο, λίγο έξω από τη Γη (ατύχημα) κ.ο.κ. Απλώς το αναφέρουν για να διαχωρίσουν στους αναγνώστες εκείνους που η μετάλλαξή τους προέκυψε από το πείραμα εκείνο των αρχαίων εκείνων διαστημικών θεών και φέρουν το γονίδιο Χ. Έπειτα, έχουμε εξωγήινες αυτοκρατορίες που σε κάποιες φάσεις παίζουν ένα ρόλο (είτε εισβολέα, είτε φιλικό), έχουμε επισκέπτες απ' το μέλλον, έχουμε αφυπνίσεις μεταφυσικών & εξωδιαστατικών οντοτήτων (δαίμονες & σκοτεινούς θεούς που είτε έρχονται αυτόνομοι, είτε με ορδές ολόκληρες) που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να (ξανά)εισβάλουν στη Γη και δε λείπουν φυσικά οι παρανοϊκοί επιστήμονες που με τα πειράματά τους ενίοτε δημιουργούν υπερστρατιώτες, άλλοτε επικίνδυνα πλάσματα, με σκοπό να αποκτήσουν (τι άλλο; ) δύναμη και κυριαρχία, όπου μέσα σ' άλλα απαγάγουν & μελετούν μεταλλαγμένους για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Εύκολα πράγματα είναι, σενάρια που τα βλέπουμε στην καθημερινότητά μας ( ) που άλλοτε "βγαίνουν" καλά, άλλοτε πιο μέτρια, αλλά πάντοτε προσθέτουν στο σύμπαν αυτό. Μία καλή πηγή γνώσης είναι η "Εγκυκλοπαίδεια της Marvel Comics" που δυστυχώς έχει εξαντληθεί, μπορείτε να τσεκάρετε τις παρουσιάσεις που σας αναφέρω παραπάνω για να δείτε κάποιους χαρακτήρες που έχουν παρουσιάσει διάφοροι φίλοι, αλλιώς υπάρχει η wikia βάση δεδομένων, όπου μπορεί να σας διαφωτίσει περισσότερο και φυσικά η Wikipedia! Προσπαθώ να σας το "ανοίξω" λίγο παραπάνω για να δείτε χονδρικά τι συμπεριλαμβάνει ένα τέτοιο σύμπαν (και αντίστοιχα, της "DC Comics" έχει τα δικά του παρόμοια πλάσματα και κόσμους).

Εκδοτική: Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Ειδική έκδοση) Εκτύπωση: Πλέτσας - Καρδάρη Ο.Ε. Στο διάστημα 31/10 - 10/11/2019, πραγματοποιήθηκε το 60ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ένα γεγονός που είναι θεσμός στην Συμπρωτεύουσα και γίνεται κάθε φορά πόλος έλξης για νέους, αλλά και πιο έμπειρους του χώρου. Λόγω των εορτασμών της 60ης παρουσίας του Φεστιβάλ, αποφασίστηκε να δημιουργηθεί ένα κόμικ, που να έχει σχέση με αυτό και ταυτόχρονα να έχει την δική του υπόσταση. Έτσι, ζητήθηκε από τρεις ταλαντούχους δημιουργούς, τον Γιώργο Γούση, τον Παναγιώτη Πανταζή και την Γεωργία Ζάχαρη, να βάλουν την φαντασία τους να δουλέψει και να παράξουν έργο. Οι τρεις τους συνεργάστηκαν στενά από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο του 2019 και το αποτέλεσμα είναι αυτός ο καλαίσθητος τόμος. Το έργο ακολουθεί την ζωή δύο βασικών πρωταγωνιστών, του Σωτήρη και της Ντάρια, οι οποίοι βρίσκονται στο Φεστιβάλ, ο ένας από την θέση του εθελοντή και η άλλη σαν cinema blogger. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας έρωτας, που θα τους παρασύρει, θα τους απογειώσει και...θα τους τσακίσει. Το κόμικ χωρίζεται σε τρία κεφάλαια, τα οποία είναι και χρονικές περίοδοι. Έτσι, λοιπόν, έχουμε το πρώτο, που μας δείχνει το παρελθόν και την γνωριμία των δύο πρωταγωνιστών, το δεύτερο, που μας δείχνει τι γίνεται στο παρόν, και το τρίτο (και τελευταίο), το οποίο μας αποκαλύπτει τι συμβαίνει εννέα χρόνια αργότερα. Όλα διαδραματίζονται στην Θεσσαλονίκη, την εποχή του μεγάλου φεστιβάλ της. Μέσα από τις σελίδες του αποτίεται φόρος τιμής σε πάρα πολλά πρόσωπα του χώρου του κινηματογράφου, όπως σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σεναριογράφοι, κριτικοί, κ.ά.. Το κόμικ είναι σκληρόδετο κι έχει χαρτί ματ. Στην αρχή υπάρχει μία μικρή εισαγωγή, ενώ μετά το πέρας της ιστορίας, ο αναγνώστης θα βρει το ευρετήριο των διάσημων προσώπων που περιέχονται (και δεν μιλάμε για ένα, ούτε δύο, αλλά για 70 άτομα ), καθώς επίσης και τα σύντομα βιογραφικά των δημιουργών και το Διοικητικό Συμβούλιο του Φεστιβάλ. Ας πω και την προσωπική μου άποψη… Η ιστορία είναι αρκετά προσεγμένη και το σενάριο, ως επί το πλείστον, θα το χαρακτηρίζαμε ένα σύγχρονο love story, με σεβασμό στις παλιές κινηματογραφικές καταβολές. Οι αναφορές που γίνονται στο Φεστιβάλ είναι εμφανείς (και θα έπρεπε, μιας και το κόμικ είναι βγαλμένο από τα σπλάχνα του), αλλά λειτουργούν μόνο ως όχημα για την εξέλιξη της ιστορίας. Σε καμία περίπτωση δεν υπερκαλύπτουν το σενάριο. Πρωτότυπη βρήκα την επιλογή των διάσημων προσώπων που πλαισιώνουν την πλοκή. Αρκετούς τους ήξερα, αλλά τους περισσότερους τους αγνοούσα. Οπότε στάθηκε πολύ χρήσιμο το ευρετήριο στο τέλος. Όσο περνούν οι σελίδες, βλέπουμε την εξέλιξη των δύο πρωταγωνιστών (επαγγελματικά και πνευματικά) και την πορεία της σχέσης και της ζωής τους. Οι δημιουργοί φαίνονται ρεαλιστές και δεν κοιτάζουν να ωραιοποιήσουν τις καταστάσεις. Μοιάζει σαν μία ιστορία αγάπης, επηρεασμένη από παλιές ασπρόμαυρες ταινίες, μόνο που εδώ η σκηνοθεσία και οι διάλογοι είναι των ημερών μας. Προσωπικά, λοιπόν, την βρήκα μία πολύ καλή δουλειά στον τομέα του σεναρίου. Η μοναδική μου ένσταση ήταν στο φινάλε, το οποίο θα το ήθελα λιγότερο σοφιστικέ. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, κι εδώ υπήρχε έμπνευση και καλή μελέτη της Θεσσαλονίκης και του Φεστιβάλ. Οι χαρακτήρες δεν αποδίδονται άψογοι και πανέμορφοι, αλλά με τα όποια φυσιογνωμικά ελαττώματά τους, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο τον ρεαλισμό του κόμικ. Η αλήθεια είναι ότι το σχέδιο ήταν αρκετά άγουρο και στατικό, αλλά αυτό δεν με απέτρεψε από το να το απολαύσω. Θα πρέπει, επίσης να σταθούμε και στον χρωματισμό, ο οποίος έχει τις αποχρώσεις του μπλε. Προσωπικά, την επιλογή αυτή την βρήκα ξεκούραστη στο μάτι. Όσοι έχουν ξεφυλλίσει τον “Γλύπτη” και τους άρεσε, τότε δεν θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα. Ας παραθέσουμε και μερικά καρέ από το εσωτερικό για να πάρετε μία ιδέα. Δεν είναι σκαναρισμένα από εμένα, καθώς είναι δύσκολο να σκαναριστούν, χωρίς να τσακίσει το βιβλίο

Το 8ο τεύχος του Μπλεκ μάς έρχεται με ένα πανέμορφο εξώφυλλο του Νίκου Κούτση, που αφορά έναν χαρακτήρα που δίνει το παρών στο τέλος κάθε τεύχους, αλλά συνήθως υπολείπεται των άλλων ιστοριών. Μιλάμε για το “Παιδί-Πάνθηρα”. Όσον αφορά τις ιστορίες, προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία τις απόλαυσα. Η νέα φιλοξενία γι’αυτό το τεύχος είναι ο θρυλικός Κοκομπίλ, ο οποίος μέσα σε λίγες σελίδες φροντίζει να μας μεταδώσει την...παλαβομάρα του. Θέλετε να πούμε δύο λόγια για τα περιεχόμενα του τεύχους #8? “Μα τα χίλια…”: Ο Βαγγέλης Σαΐτης ενώνει δύο κόσμους της SBE και δύο διαφορετικές εποχές. Τον Μίστερ Νο και τον Μπλεκ. Εννοείται με μία κωμική νότα. “Κόμικς Νέα”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης φροντίζει να μας ενημερώσει για δύο νέες ξένες κυκλοφορίες κόμικς (την συνεργασία της SBE με την DC και την κόμικ-βιογραφία του David Bowie), θα μας μιλήσει για το προσεχές φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, ενώ στην Ελληνική σκηνή θα κάνει αναφορά στο γνωστό μας Comic Cultura, αλλά και στον “Βάρδο”, του Νίκου Παπαμιχαήλ. Και φυσικά, στα “λόγια μεγάλων ανδρών”, θα προστεθούν οι σκέψεις του Chris Claremont, που είχαμε την χαρά να τον γνωρίσουμε πρόσφατα, στο 5ο Athenscon. “Μπλεκ - Ένα επεισοδιακό κυνήγι (Β’ μέρος)”: Ενώ το πρώτο μέρος ξεκίνησε δυναμικά, το δεύτερο νομίζω ότι έκανε κοιλιά. Η πλοκή έχει μεν κάποιες πινελιές δράσης, αλλά ως επί το πλείστον βλέπουμε διάφορα ερωτικά φλερτ, τόσο προς τον Μπλεκ, όσο και προς τον Ρόντυ. Δεν απορρίπτω εντελώς το σενάριο, αλλά σίγουρα θα ήθελα διαφορετική διαχείριση μίας τέτοιας ιστορίας. Όσον αφορά το σχέδιο, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. “Μάντυ Ρίλεϋ - Δεινός σκοπευτής”: Έχω παραδεχτεί ότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας δεν μου κάνει ιδιαίτερη αίσθηση. Αυτή η ιστορία του τεύχους, όμως, μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε και την διάβασα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Πρόκειται για ένα έξυπνο σενάριο, που στήνει μία πλοκή, γεμάτη αγωνία. Το plot twist στο φινάλε ήταν όλα τα λεφτά. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. “Λάργκο Γουίντς - Το “W Group” (Α’ μέρος)”: Δεύτερη ιστορία του Λάργκο, που φιλοξενείται στο περιοδικό. Στο σενάριο βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να έχει μπει για τα καλά στο κλίμα των επιχειρηματικών κύκλων και οι εχθροί και σφετεριστές, να κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνισή τους. Η πλοκή έχει ενδιαφέρον και κάνει πολλές αναδρομές στο παρελθόν. Δυστυχώς, όμως, γίνονται πολύ συχνά κι ενοχλούν. Όπως και να έχει πάντως, μου άρεσε στο σύνολό της κι ελπίζω το δεύτερο μέρος να εκτυλιχτεί με τους ίδιους ρυθμούς. Το σχέδιο είναι χάρμα οφθαλμών. “The pop Corner”: Ο Μάνος Νομικός θα μας μιλήσει για την νέα σειρά, με πρωταγωνιστή τον Jason Momoa και τίτλο “See”, ενώ θα κάνει λόγο και για το κόμικ “Harley Quinn: Breaking Glass”, που απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες αναγνωστών. Η Harley, φαίνεται να έχει την τιμητική της, καθώς φιγουράρει και στο ολοσέλιδο (κι εκτενές) αφιέρωμα που γίνεται για την ταινία “Birds of prey”, που θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους στις 6 Φεβρουαρίου. “Ταρζάν - Ο άνθρωπος λιοντάρι (Γ’ μέρος)”: Η ιστορία αρχίζει να θυμίζει λίγο “Λάμψη” με τις συνεχείς εναλλαγές της. Η μάχη στο κάστρο, που περιμέναμε με αγωνία τελικά πέρασε απλά, για να μεταφερθεί η δράση στα ψηλά δέντρα της ζούγκλας και με νέο cast villain χαρακτήρων. Σε αυτό το σημείο υπάρχει δράση κι αγωνία, αλλά νομίζω ότι αρχίζουμε να ξεφεύγουμε από την ουσία της βασικής ιδέας του σεναρίου. Τώρα μένει να δούμε πώς θα ολοκληρωθεί η ιστορία στο τελευταίο μέρος της. Για το σχέδιο δεν έχει αλλάξει κάτι από την άποψή μου. “Συνέντευξη - Νικόλας Στεφαδούρος”: Αγαπημένος δημιουργός και πάνω απ’όλα, ένας σεμνός και ευχάριστος άνθρωπος. Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης, με τις εύστοχες ερωτήσεις του, καταφέρει να “εκμαιεύσει” αρκετές πληροφορίες από το παρελθόν, αλλά και το παρόν του Νικόλα. Μία πολύ ωραία συνέντευξη...όπως πάντα. Θα ακολουθήσει μία δισέλιδη κεφάτη ιστορία με τίτλο “Μικρός Σερίφης”, επιμελημένη από τον συνεντευξιαζόμενο, καθώς κι ένα ολοσέλιδο σκίτσο μίας εναλλακτικής εμφάνισης του Ζαγκόρ. “Τζόνι Ρεντ - Οι στοιχειωμένοι τόποι”: Η ιστορία που ξεκίνησε να μας διηγείται το προηγούμενο τεύχος συνεχίζεται με λίγο πιο ήπιο ρυθμό απ’ότι ξεκίνησε. Το κλίμα είναι βαρύ, μετά την απώλεια πολλών ζωών, ενώ υπάρχει έντονος θυμός για τις αποφάσεις των ανωτέρων. Η όρεξη του αναγνώστη ανοίγει πάλι, όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, όπου ο Τζόνι και οι φίλοι του επιλέγουν μόνοι την μοίρα τους. Κάτι μου λέει ότι θα έχουμε μία αξιόλογη συνέχεια. Το σχέδιο είναι πανέμορφο, αλλά ο σκούρος χρωματισμός τού αφαιρούσε πόντους. “Στορμ - Η επιστροφή του κόκκινου πρίγκηπα (Β’ μέρος)”: Κι εκεί που λέγαμε ότι η ιστορία θα επικεντρώνονταν στον Νομάδα, εντέλει άλλαξαν τα πλάνα του κι ανέδειξε την χάρη της Ρέντχερ. Η πλοκή έχει δράση από την πρώτη της στιγμή, υπάρχουν ανατροπές, αλλά κι αρκετές σουρεαλιστικές σκηνές που έχουν περισσότερη από την αρμόζουσα υπερβολή. Γενικά δεν θα το χαρακτήριζα το καλύτερο επεισόδιο από την σειρά, αλλά διαβάζεται ευχάριστα. Και θα διαβαζόταν ακόμα πιο ευχάριστα, αν δεν είχε κοπεί σε δύο μέρη. Το σχέδιο είναι χάρμα οφθαλμών. “Αφιέρωμα - Κοκομπίλ”: Η πρώτη εμφάνιση του περίεργου καουμπόι στο περιοδικό κι ο Γαβριήλ Τομπαλίδης φροντίζει να μας δώσει πληροφορίες και να μας μυήσει στον “τρελό” κόσμο του ήρωα. Στα τρία άρθρα που φιλοξενούνται θα μάθουμε για την γέννηση του χαρακτήρα, θα γνωρίσουμε τον “πατέρα” του, Benito Jacovitti και το περίεργο χόμπυ του και ο οποίος θα μας εκμυστηρευτεί άγνωστα μυστικά του δημιουργήματός του. Γι’ακόμα μία φορά, μία προσεγμένη δουλειά. “Κοκομπίλ - Τσίτσι και Κόκο”: Σύντομη ιστορία του ήρωα, που έχει το πιο απλό σενάριο που θα μπορούσαμε να φανταστούμε, αλλά από την μία οι διάλογοι κι από την άλλη το σχέδιο, την κάνουν να ξεχωρίζει. Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος του εν λόγω στυλ, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στην τεχνοτροπία και την πρωτοτυπία που βγάζει. Επίσης, να τονίσουμε ότι το φορμά σε αυτό το περιοδικό, αναδεικνύει περισσότερο το “βαρύ” σχέδιο, σε σχέση με το Μπλεκ της Ζ’ Περιόδου. Και μιας κι αναφερθήκαμε στο σχέδιο, το συγκεκριμένο το βρήκα πανέμορφο. Τώρα που το σκέφτομαι, θα ήθελα να ξαναδιάβαζα ιστορία του Κοκομπίλ στο περιοδικό. Κι ας μην είναι από τις πρώτες μου επιλογές. “Ρετρό Νούμερο 1 - Σεραφίνο”: Ο αγαπητός @Nikos Nikolaidis θα καταπιαστεί με ένα άλλο μεγάλο περιοδικό της δεκαετίας του ‘60, το θρυλικό “Σεραφίνο”. Θα ξεκινήσει να μας περιγράφει την γέννηση του χαρακτήρα, θα ακολουθήσουν οι αναφορές για την πορεία του Σεραφίνο στην χώρα μας, για να ολοκληρωθεί το αφιέρωμα με την αποκάλυψη των περιεχομένων του πρώτου Ελληνικού τεύχους. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε τίποτα περισσότερο. Άψογα! “Ποπάυ - Ένα άλογο, άλλου παπά ευαγγέλιο”: Δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο τον τίτλο της ιστορίας, ο οποίος φέρνει γέλιο με την μετάφρασή του. Από εκεί και πέρα, έχουμε ένα σενάριο, που βγάζει το κωμικό στοιχείο και σε αυτό συμβάλλουν οι έξυπνες, Αμερικάνικες παρομοιώσεις, που βγαίνουν από τα στόματα των πρωταγωνιστών. Η πλοκή, εκτός από χιούμορ, δεν έχει να μας δείξει κάτι το εξαιρετικό, αλλά διαβάζεται ευχάριστα. Γι’ακόμα μία φορά ο Ποπάυ, δεν έχει τον επιθυμητό πρωταγωνιστικό ρόλο. Παίρνει πολλά λεπτά συμμετοχής, αλλά δεν βγάζει την απαιτούμενη ποιότητα. Σχεδιαστικά, μού άρεσε αρκετά. “Ποπάυ - Γράμμα στη μανούλα”: Σύντομο σενάριο με πρωταγωνιστές τον Ποπάυ και τον μικρό Ρεβυθούλη. Σε αντίθεση με τις ιστορίες που διαβάζαμε παλιά, εδώ ο Ρεβυθούλης δεν μιλάει. Όλη η ιστορία, ουσιαστικά είναι μία αφήγηση, ενώ η πλοκή έχει μεν δυνατές σκηνές και πλάκα, αλλά στο φινάλε υπάρχει τρυφερότητα. Το σχέδιο και ιδιαίτερα ο χρωματισμός με ικανοποίησαν. “Το παιδί-πάνθηρας”: Η επίσκεψη στον ζωολογικό κήπο, όπως μας είχε “υποσχεθεί” το προηγούμενο μέρος, πραγματοποιήθηκε τελικά κι ο Μπίλυ Φάρμερ κάνει την πρώτη του ανδραγαθία, σώζοντας έναν ανεύθυνο οδηγό. Ο νταής του σχολείου, ο Στέησυ, φαίνεται να μην ξεχνά το ρεζίλεμα που του έκανε ο Μπίλυ κι αποφασίζει να πάρει εκδίκηση. Την ίδια ώρα, δύο ύποπτες φιγούρες, ετοιμάζονται να ληστέψουν το κάστρο ενός Κόμη. Η ιστορία μάς αφήνει με τον Μπίλυ να βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Η πλοκή μού άφησε θετικές εντυπώσεις, αλλά έρχεται με το σταγονόμετρο κι αυτό την κάνει δύσκολη στην απόλαυση. Σχεδιαστικά δεν έχει αλλάξει κάτι στην άποψή μου. Μου αρέσει.

Πρόκειται για την συνέχεια σε έντυπη μορφή του πονήματος του Άρη Λάμπου με στριπάκια, που αντλούν την θεματολογία τους από τον χώρο της μουσικής και πιο συγκεκριμένα από την μέταλ σκηνή. Να θυμίσουμε ότι η σειρά αυτή ξεκίνησε και συνεχίζεται ακόμα και στις ημέρες μας στην διαδικτυακή πλατφόρμα Socomic, ενώ έχει κυκλοφορήσει και σε άλμπουμ το 2017. Προσωπικά διακρίνω μία βελτίωση στην ποιότητα των στριπ σε σχέση με τα πρώτα, γεγονός που αποδεικνύει ότι ο δημιουργός έχει ωριμάσει στον τομέα της γελοιογραφίας. Αυτό που συνεχίζει να με εντυπωσιάζει είναι οι άριστες γνώσεις του στον τομέα της μέταλ μουσικής. Μέσα από τα στριπάκια ακούγονται πολλές άγνωστες λέξεις, που ακόμα και οι απλοί γνώστες ίσως να μην τις ξέρουν 100%. Μία παράξενη ορολογία. Γίνονται, όμως, και πολλές αναφορές σε μέταλ συγκροτήματα και τραγούδια που άφησαν εποχή. Αν όχι όλα, τουλάχιστον αρκετά από αυτά θα σας ξυπνήσουν αναμνήσεις. Το σχέδιο έχει ιδιαιτερότητες και πρωτοτυπία. Δεν προσπαθεί να αντιγράψει κανένα στυλ και περιγράφει αξιόλογα την κουλτούρα αυτής της μουσικής. Προσωπικά μού αρέσει, αλλά νομίζω ότι το κόμικ θα γίνει περισσότερο γνωστό από το κείμενο. Ο χρωματισμός είναι σκούρος, όποτε χρειάζεται, αλλά είναι ευχάριστος στο μάτι. Η έκδοση της JEMMA δεν έχει κάτι διαφορετικό από την προηγούμενη κυκλοφορία. Η ποιότητα των υλικών είναι καλή και προσεγμένη, δίνοντας έτσι ένα έντυπο ανθεκτικό στις πολλές αναγνώσεις. Την σελιδοποίηση την έχει επιμεληθεί η Ελευθερία Σκλάβου, ενώ το λογότυπο των “Μεταλλάδων” είναι δημιούργημα του Φραγκίσκου Ζουταλούρη. Στο τέλος του άλμπουμ, ο αναγνώστης θα βρει μερικά μονοσέλιδα στριπάκια που έχουν δημιουργήσει οι: Blacksmith, Τάσος Μαραγκός, Νικόλας Στεφαδούρος, Γιώργος Παπαδάκης, JP Ahonen, ενώ το τεύχος θα κλείσει με έναν φόρο τιμής του Άρη Λάμπου, στους Judas Priest και το κομμάτι: The Sentinel, καθώς και με μία σελίδα με ευχαριστίες. Εν κατακλείδι, σίγουρα μιλάμε για μία δουλειά που απευθύνεται πρωτίστως στους μυημένους του χώρου του Μέταλ, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι δεν θα διασκεδάσει και τους υπόλοιπους. Θα πρότεινα, αν το δείτε πουθενά, να μην το προσπεράσετε. Ας παραθέσουμε και μερικές σελίδες από το εσωτερικό, αλιευμένες από το διαδικτυακό σπίτι των Μεταλλάδων.

κοπυ πεηστ από προηγούμενα: Εδώ και 5 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος-χημικός μηχανικός-φιλόλογος-μπλόγκερ Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα, τους Γότθους το Transitalique, την Ισπανία και τον Γύρο της Γαλατίας. Εδώ έχουμε ένα για το αδημοσίευτο ακόμα στα πάτρια La Fille de Vercingétorix. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο ή στα Αγγλικά ή σε Αστουριανά, Βάσκικα, Καταλανικά, Ολλανδικά, Φινλαδέζικα, Γαλικιανά, Γερμανικά, Μιραντέζικα (?!?... τοπική διάλεκτος της Πορτογαλίας που τη μιλάνε 15.000 νοματαίοι), Νορβηγικά, Πολωνικά, Πορτογαλέζικα, Ισπανικά ή Σουηδικά Καλή σας ανάγνωση Το κείμενο είναι αιώνες πιο ενδιαφέρον από το κόμικ ω ναι... === Το ιστολόγιο αγαπάει τον Αστερίξ και έχει καθιερώσει μια σειρά άρθρων στα οποία παρουσιάζει τις κλασικές περιπέτειες του Γκοσινί και του Ουντερζό -το τελευταίο άρθρο της σειράς αυτής, δέκατο έκτο συνολικά, το δημοσίευσα τον Μάιο και ήταν η περιπέτεια του Αστερίξ στην Ισπανία. Στην αρχή, τα αστεριξολογικά μας άρθρα δημοσιεύονταν κάθε δυο μήνες, αλλά μετά ο ρυθμός αραίωσε απελπιστικά. Φέτος έχουμε δημοσιεύσει ένα μόνο άρθρο της σειράς αυτής, αυτό του Μαΐου, όμως για σήμερα έχουμε κάτι αλλο. Βλέπετε, μπορεί ο Ρενέ Γκοσινί να πέθανε πρόωρα, πάνω στον ιμάντα του τεστ κοπώσεως λένε, σε πλήρη δημιουργική ακμή το 1977, αλλά ο Αλμπέρ Ουντερζό συνέχισε να εκδίδει άλμπουμ με περιπέτειες του Αστερίξ, αν και σε πιο αραιό ρυθμό. Πολλοί φανατικοί αναγνώστες των άλμπουμ της πρώτης περιόδου θεωρούν ότι τα άλμπουμ αυτής της δεύτερης περιόδου υστερούν σαφώς και αρνούνται να τα συμπεριλάβουν στον κανόνα των 24. Κι εγώ μαζί -δεν έχω σκοπό να παρουσιάσω άλμπουμ της δεύτερης περιόδου, που δεν ξέρω καν κι αν τα έχω διαβάσει όλα. Όμως τα χρόνια περνάνε, ο Ουντερζό πέρασε τα ενενήντα (γεννημένος το 1927, να τα υπερεκατοστίσει!) και εδώ και μερικά χρόνια σταμάτησε να σκιτσάρει. Οπότε, θα έλεγε κανείς, έκλεισε οριστικά η σειρά των περιπετειών του Αστερίξ, έτσι δεν είναι; Δεν είναι έτσι. Διότι ο Ουντερζό ή μάλλον ο εκδοτικός οίκος που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα στους ήρωες έδωσε την άδεια στον κειμενογράφο Jean-Yves Ferri και στον σκιτσογράφο Didier Conrad να συνεχίσουν τις περιπέτειες στο ίδιο γενικό πνεύμα. Το τελικό προϊόν, κάθε φορά, έχει την έγκριση του Ουντερζό. Αυτό είναι μεν ασυνήθιστο αλλά όχι πρωτοφανές, και άλλοι πετυχημένοι μυθοπλαστικοί ήρωες έχουν συνεχίσει την πορεία τους και μετά τον θάνατο των δημιουργών τους. Αν θέλετε, το συζητάμε στα σχόλια. Η πρώτη περιπέτεια αυτής της τρίτης περιόδου έστειλε τον Αστερίξ και τον Οβελίξ στη χώρα των Πίκτων (Σκοτσέζων), η δεύτερη είχε θέμα έναν χαμένο πάπυρο του Καίσαρα και η τρίτη, που την παρουσιάσαμε και εδώ πρόπερσι, στέλνει τους δυο ήρωες σε κούρσα αρμάτων που διασχίζει την Ιταλία.(Δεν ξέρω καν αν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αν ξέρετε πείτε μας). Πριν από τρεις εβδομάδες κυκλοφόρησε η τέταρτη περιπέτεια της νέας περιόδου του Αστερίξ, με το εξώφυλλο που βλέπετε αριστερά (όπου τα ονόματα των Γκοσινί και Ουντερζό προβάλλονται περισσότερο από των πραγματικών συντελεστών, του Φερί και του Κονράντ). Ο Αστερίξ λοιπόν και η κόρη του Βερσενζετόριξ, του γαλάτη αρχηγού που ηττήθηκε από τον Καίσαρα στη μάχη της Αλέσιας -ή μήπως να τον πούμε Ουερκιγγετόριγα, όπως τον έλεγαν ο Δίων Κάσσιος και οι άλλοι Έλληνες συγγραφείς της εποχής; Δεν ξέρω πώς θα είναι ο ελληνικός τίτλος, αν και όταν μεταφραστεί η περιπέτεια, οπότε στο δικό μου άρθρο διάλεξα να πω «και η Αδρεναλίνη», αφού Αδρεναλίνη λέγεται η ηρωίδα του έργου, κάτι που ίσως θα το θυμάστε πως το αναφέραμε σε κάποια πρόσφατα μεζεδάκια, αφού ένας ελληνικός ιστότοπος είχε γράψει, έμπλεος εθνικής υπερηφανείας, ότι η ηρωίδα της νέας περιπέτειας «έχει όνομα ελληνικό». (Δεν έχει. Θα είχε ελληνικό αν τη λέγανε Επινεφρίνη. Η αδρεναλίνη είναι επιστημονικός νεολογισμός με λατινική προέλευση). Πολλοί βλέποντας την κοκκινομάλλα ηρωίδα με την κοτσίδα και την πεισματάρικη γκριμάτσα σκέφτηκαν τη Γκρέτα Τούνμπεργκ, τη Σουηδέζα ακτιβίστρια, επίσης έφηβη όπως η Αδρεναλίνη. Οι συντελεστές της περιπέτειας όμως αρνήθηκαν ότι είχαν για πρότυπο τη Γκρέτα -μάλιστα, ο σκιτσογράφος, ο Κονράντ, είπε πως εμπνεύστηκε τη μορφή της Αδρεναλίνης από την κόρη του. Πάντως, η ομοιότητα είναι μεγάλη -και ήταν συνήθως πρακτική και του παλιού Αστερίξ να υπάρχουν ήρωες πλασμένοι με πρότυπο διάφορα πρόσωπα της επικαιρότητας, αν και συνήθως όχι σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. (Και σε αυτή την περιπέτεια έχουμε μια τέτοια περίπτωση, όπως θα δούμε πιο κάτω). Η υπόθεση: Μια μέρα φτάνουν στο γαλατικό χωριό δυο Γαλάτες, και συγκεκριμένα Αρβέρνιοι. Λένε στον Μοναρχίξ (Αμπραρακουρσίξ στα γαλλικά) ότι έχουν μαζί τους την κόρη του Βερσενζετόριξ, που την αναζητεί ο Καίσαρας για να την πάρει στη Ρώμη και να την κάνει Ρωμαία. Θέλουν να την αφήσουν για λίγο στο γαλατικό χωριό, ώσπου να βρουν ένα πλοίο και να περάσουν στη Βρετανία. Όμως, τους παρακολουθεί κι ένας προδότης Γαλάτης πολεμιστής για να την παραδώσει στους Ρωμαίους, κι αυτός ενημερώνει τους Ρωμαίους του γειτονικού στρατοπέδου, αν και ο εκατόνταρχος δεν δείχνει καθόλου ζήλο επειδή σε ένα μήνα παίρνει τη σύνταξή του. Η Αδρεναλίνη γνωρίζεται με τους κατοίκους του χωριού, και ιδίως με τα παιδιά της ηλικίας της, τον γιο του σιδερά και τους γιους του ψαρά, που δεν έχουν την έχθρα των γονιών τους. Τους λέει ότι δεν θέλει να είναι πια το σύμβολο του πολέμου και ότι θέλει να φύγει. Όλοι μαζί οι έφηβοι το σκάνε μια νύχτα από το χωριό -συναγερμός στο χωριό και σκηνές αλλοφροσύνης στο γειτονικό δάσος, όπου οι Γαλάτες, μια ρωμαϊκή περίπολος και ο προδότης αναζητούν την Αδρεναλίνη, η οποία συναντάει τυχαία δύο από τους γνωστούς μας πειρατές και πηγαίνει μαζί τους ελπίζοντας πως θα την οδηγήσουν στη Θούλη, το νησί των ονείρων της. Στο πειρατικό πλοίο ανεβαίνει και ο προδότης, ενώ ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και οι έφηβοι με μια βάρκα πλησιάζουν επίσης -καθώς και μια ρωμαϊκή γαλέρα. Όλοι μάχονται εναντίον όλων, το πειρατικό πλοίο φυσικά βουλιάζει και τελικά η Αδρεναλίνη και οι Γαλάτες επιστρέφουν στο χωριό όπου έχουν φτάσει και οι Αρβέρνιοι με το πλοίο ενός Λετιτμπίξ, που θα τους μεταφέρει στη Βρετανία. Η Αδρεναλίνη λέει στους Αρβέρνιους ότι δεν έχει σκοπό να συνεχίσει να είναι σύμβολο της αντίστασης -ερωτεύεται τον Λετιτμπίξ, τον πλοίαρχο, μια φιγούρα σαν παιδί των λουλουδιών, και φεύγουν μαζί για ένα μακρινό νησί. Οι Αρβέρνιοι βρίσκουν άλλο σύμβολο για να συνεχίσουν την αντίσταση κατά των Ρωμαίων και όλοι είναι ικανοποιημένοι. Η περιπέτεια κλείνει με το καθιερωμένο τσιμπούσι. Η περιπέτεια πήρε ανάμικτες κριτικές. Άλλοι είπαν ότι είναι η καλύτερη της νέας περιόδου, ο κριτικός της Λιμπερασιόν έγραψε ότι είναι απόλυτη αποτυχία. Δεν με γοήτευσε, ούτε και τη βαρέθηκα. Η πρωτοτυπία της δεν είναι τόσο πολύ ότι έχει γυναίκα για ηρωίδα, ότι ότι φέρνει στο προσκήνιο, για πρώτη φορά σε Αστερίξ, όχι ενήλικες ή παιδιά αλλά εφήβους -που μαζεύονται στο λατομείο του Οβελίξ και συζητάνε μακριά από τα βλέμματα των μεγάλων, που θέλουν να φύγουν μακριά, που πίνουν κρυφά μια μικρή δόση μαγικό φίλτρο, που μιλανε τη δική τους γλώσσα -και που δεν θέλουν να συνεχίζουν τους αγώνες των γονιών τους αλλά να ζήσουν τη δική τους ζωή. Το μήνυμα αυτό θα μπορούσε ίσως να το πει κανείς και αντιδραστικό, αφού η Αδρεναλίνη δεν θέλει να είναι πια σύμβολο αντίστασης και πάλης των ανυπότακτων Γαλατών. Στην τελευταία σεκάνς της περιπέτειας, ο Αστερίξ ρωτάει τον Πανοραμίξ: Μα, η Αδρεναλίνη δεν πρόδωσε τη μνήμη του Βερσενζετόριξ; και απαντάει ο Πανοραμίξ: Όχι, γιατί ο πατέρας της τής είχε ζητήσει να αντιστέκεται πάντοτε και να μείνει ελεύθερη, κι αυτό έκανε κι εκείνη, αλλά με τον τρόπο της. Όπως το κρίνει κανείς, αυτό. Όπως εξηγεί στην αρχή του έργου ο Γεροκανονίξ, μετά την ήττα στην Αλέσια κανείς δεν προφέρει μεγαλόφωνα το όνομα του Βερσενζετόριξ. Αν δεν κάνω λάθος, και διορθώστε με οι αστεριξολόγοι, η απαγόρευση αναφοράς του ονόματος πρέπει να είναι καινοτομία των νέων δημιουργών της σειράς. Ως τώρα, ξέραμε ότι οι Γαλάτες αποφεύγανε να πουν πού βρίσκεται η Αλέσια. Οι Αρβέρνιοι πολεμιστές που συνεχίζουν τον αγώνα του Βερσεζεντόριξ ανήκουν στην οργάνωση FARC – Front Arverne de Resistanche Checrète, Αρβερνικό Μέτωπο Μυστικής Αντίστασης. Το ακρώνυμο είναι ολοφάνερος υπαινιγμός στο FARC, τους αντάρτες της Κολομβίας (Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia). Όμως στα κανονικά γαλλικά είναι Resistance Secrète, όχι Resistanche Checrète -ειρωνεύονται τη σημερινή προφορά των κατοίκων της Ωβέρνης, που προφέρουν παχύ το σ και εκεί όπου δεν είναι παχύ. Αυτό το έκανε και ο Γκοσινί, π.χ. στην Ασπίδα της Αρβέρνης. Ο Γεροκανονίξ, που τον είδαμε πιο πάνω, είναι από τους πρωταγωνιστές της περιπέτειας, αφού είχε πολεμήσει στην Αλέσια μαζί με τους Αρβέρνιους. Στο δάσος, αναγνωρίζει τον προδότη και παλεύει μαζί του. Από τους υπόλοιπους Γαλάτες του χωριού, εμφανίζονται αρκετά ο ψαράς και ο σιδεράς, έστω και σαν πατεράδες των παιδιών τους. Και με αφορμή τα παιδιά τους καβγαδίζουν κιόλας: Ο δικός μου καθαρίζει σε χρόνο μηδέν μια λεκάνη ψάρια, λέει ο ψαράς. Ο δικός μου, απαντάει ο σιδεράς, δεν έχει πάρει το Bac (το ακαδημαϊκό απολυτήριο) αλλά μαθαίνει μια χρήσιμη τέχνη. Το λογοπαίγνιο βρίσκεται στο ότι bac είναι η λεκάνη με τα ψάρια, είναι όμως και η σύντμηση του baccalauréat, του μπακαλορεά. Υπάρχουν και άλλα λογοπαίγνια όπως και αρκετοί αναχρονισμοί -ας πούμε, η Αδρεναλίνη δηλώνει ότι έχει μπουχτίσει πια να την χρησιμοποιούν, αυτήν και το περιδέραιό της, για να κάνουν πόλεμο. Η έκφραση που χρησιμοποιεί είναι Ras l’amphore, που είναι λογοπαίγνιο με την έκφραση ras le bol (κατά λέξη: ξεχειλίζει το μπολ) που τη λέει κάποιος που έχει μπουχτίσει (φτάνει πια, όχι άλλο κάρβουνο), αλλά αναπαλαιώνει το μπολ σε αμφορέα. Όσο για το περιδέραιο, που δεν φαίνεται καλά στο συγκεκριμένο σκίτσο, λέγεται torque στα γαλλικά (και torque ή torc στα αγγλικά) και είναι το τυπικό στολίδι που είχαν γύρω από τον λαιμό οι Κέλτες, από συνεστραμμένα ελάσματα, που κατέληγαν στις άκρες σε δυο κεφαλές, συχνά με περίτεχνο σκάλισμα. Έψαχνα τον ελληνικό όρο για το κόσμημα αυτό, αλλά βρήκα στη Βικιπαίδεια ότι λέγεται απλώς τορκ. Αν ξέρει κανείς κάποιον ελληνοπρεπέστερο όρο, ας τον πει. Το τορκ αυτό, που αρχικά το είχε ο Βερσεζεντόριξ, είναι το σύμβολο της αντίστασης κατά των Ρωμαίων και ο προδοτης θέλει να της το πάρει για να το παραδώσει στον Καίσαρα. Προς το τέλος της περιπέτειας, ενώ παλεύουν στη βάρκα, το τορκ πέφτει στη θάλασσα και καταλήγει στον βυθό. Ο προδότης ορκίζεται ότι θα το βρει, και απομακρύνεται κολυμπώντας -αλλά πίσω του βλέπουμε το φτερό ενός καρχαρία και δεν μαθαίνουμε περισσότερα για την τύχη του. Ο Καίσαρας, πάντως, δεν δείχνει ιδιαίτερα εκνευρισμένος που ματαιώθηκε το σχέδιό του να υιοθετήσει την Αδρεναλίνη και να την κάνει Ρωμαία. – Ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν θα έχεις τόσο γρήγορα θετή αδελφή, καημένε μου Βρούτε! – Μπα, απαντάει εκείνος παίζοντας όπως πάντα με το μαχαίρι του. Ξέρεις, εγώ με την οικογένεια… Δεν το έχει και πολύ με την οικογένεια ο Βρούτος, το ξέρουμε από τις προηγούμενες περιπέτειες! Να κλείσω με κάτι που χρωστάω -είχα πει πιο πριν ότι και στην περιπέτεια αυτή υπάρχουν χαρακτήρες φτιαγμένοι με πρότυπο κάποιον διάσημο. Πράγματι, ένας από τους πειρατές, αυτός στο κέντρο με τις κόκκινες ριγέ βράκες, είναι ίδιος ο Σαρλ Αζναβούρ -και μάλιστα μιλάει με τίτλους τραγουδιών του Αζναβούρ, εδώ το For me formidable, ένα αγγλογαλλικό τραγούδι του, ή έστω formi, hic, formidable αφού οι πειρατές έχουν προηγουμένως κουρσέψει ένα φοινικικό πλοίο (με καπετάνιο γνωστό από προηγούμενη περιπέτεια) που μετέφερε κρασί και είναι μονίμως μεθυσμένοι. Κι εδώ κλείνει αυτή η παρουσίαση, υπό τύπον αβάν πρεμιέρ, αφού η περιπέτεια προς το παρόν έχει κυκλοφορήσει μόνο στα γαλλικά. Έψαξα λίγο μήπως κάποιος Γάλλος αστεριξολόγος έχει ανεβάσει κάποιο άρθρο, για να πάρω από εκεί ιδέες, αλλά μόνο στη Βικιπαίδεια βρήκα κάποια πράγματα. Οπότε, παγκόσμια πρώτη στο ιστολόγιο! ===

Δεν είναι 2η ιστορία, είναι το 2ο μέρος της 1ης. Τα Largo είπαμε είναι story arcs 2 τευχών Η 1η ιστορία έχει αρκετές αναδρομές στο παρελθόν γιατί ουσιαστικά μας παρουσιάζει το origin του ήρωα. Αναμενόμενο είναι να έχει flashbacks, τα οποία πάντως εμένα μ΄αρέσουν και δεν τα θεωρώ κουραστικά. Γούστα είναι αυτά βέβαια Το 1ο στόρυ είναι εισαγωγικό για να μας βάλει στο σύμπαν του "δισεκατομμυριούχου κληρονόμου". Απ΄το 2ο ξεκινάνε οι πιο καθαρόαιμες περιπέτειες. Εκεί θα γουστάρεις περισσότερο Αμφιβάλω βέβαια αν θα δούμε κι άλλη ιστορία Largo στα ελληνικά μέσω Μπλεκ. Ας ελπίσουμε να βγουν σε αυτοτελή άλμπουμ

Μέχρι τον τόμο 20 κάθε story arc του Largo Winch αποτελείται από 2 τόμους. Δεν μπορούν να διαβαστούν μόνοι τους, δεν έχει νόημα.

H Marvel τα τελευταία χρόνια έχει τα Epic Collections που πιστεύω πως είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαβάσεις «με την σωστή σειρά» τα comics της.

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσίασε το κόμικ Φεστιβάλ χθες, Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2019, στην Αθήνα, σε ένα προχριστουγεννιάτικο πάρτι στο six d.o.g.s. ...................... Το κόμικ Φεστιβάλ κυκλοφορεί στα ελληνικά και στα αγγλικά και είναι διαθέσιμο προς πώληση στα βιβλιοπωλεία Πολιτεία, Πρωτοπορία και Ιανός, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. πηγη

@Evi Λογικά το 3ο είναι το Avengers The Final Host από Aaron που είπε ο Valt ότι θα βγει τον Φλεβάρη. Από εκεί και πέρα: "AVENGERS by Brian Michael Bendis, vol. 2 Αυτή την Κυριακή ακολουθήστε τους Εκδικητές σε μια κοσμικών διαστάσεων περιπέτεια! Το πρώτο απο τα δύο μέρη κυκλοφορεί 12/1 με το ΕΘΝΟΣ! Θα θέλαμε επίσης με το παρόν να σας ενημερώσουμε ότι το Avengers θα είναι ο τελευταίος τίτλος που κυκλοφορεί με την εφημερίδα Έθνος. Θέλουμε από καρδιάς να σας ευχαριστήσουμε για την στήριξη και την αγάπη σας προς αυτή μας την προσπάθεια ένα χρόνο τώρα. Το να κρατάμε τους αναγνώστες μας χαρούμενους είναι πάντα η πρώτη μας προτεραιότητα, και κινητήριος δύναμή μας. Φυσικά, μπορείτε να απολαύσετε τις ιστορίες των αγαπημένων σας ηρώων από τις εκδόσεις ΟΞΥ στα βιβλιοπωλεία που συνεχίζονται κανονικά, με νέους τίτλους και μεγάλες εκπλήξεις μέσα στο 2020! See you at the funny books! " goodreads

under control. Τεχνικές δυσκολίες προφανώς. "Inducks 4 hrs · Yes, we're aware that Inducks is down. We're working on it and we'll try to get it back up as soon as possible."

Βασικά δεν προηγήθηκαν 369 τεύχη. Το "πρώτο" τεύχος αυτής της σειράς είναι το 102 - πιο πριν λεγόταν Tales to Astonish και δημοσίευε ιστορίες Hulk για τα τελευταία δεκάδες τεύχη. Και πιο πριν, υπήρξε η πρώτη πρώτη σειρά του ήρωα, με 6 μόλις τεύχη. Πάντως, για να μιλήσουμε και πιο σοβαρά, δεν είναι δυνατόν να κρίνετε τις ιστορίες αυτές με βάση τη λογική των αυτοτελών σειρών ή των κόμικς που φτιάχνονται ειδικά για να συγκεντρωθούν αργότερα και σε τόμο. Μιλάμε για μηνιαία ΣΕΙΡΑ, και φυσικά πρέπει να την παρακολουθεί κανείς σταθερά αν θέλει να έχει πλήρη εικόνα. Προφανώς και ο αναγνώστης της σειράς του Hulk ξέρει για τον Ρικ Τζόουνς και για το ρόλο οποιουδήποτε άλλου χαρακτήρα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό (και επιθυμητό) να υπάρχουν στοιχεία της πλοκής που προέρχονται από τα προηγούμενα τεύχη.

Γι΄αυτό BD και πάλι BD. Εκεί υπάρχουν ένα σωρό σειρές, των 20-30 τευχών συνήθως, εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους (δεν αναφέρομαι στις spin-off, ελάχιστες είναι αυτές εξάλλου). Για να καταλάβεις το Αστερίξ δεν πρέπει να έχεις διαβάσει και ΤενΤεν, για να καταλάβεις το Θόργκαλ δεν πρέπει να έχεις διαβάσει και Βαλεριάν, για να καταλάβεις το Μπάουνσερ δεν πρέπει να έχεις διαβάσει και Μπλούμπερυ... Απλά πράματα, ξεκάθαρα. Τα υπερηρωικά είναι τελικά αρκετά μπερδεμένα ως επί το πλείστον. Ευτυχώς υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Όχι ότι δεν έχουν τη φάση τους, μια χαρά περνάω με τα περισσότερα απ΄όσα έχω διαβάσει, αλλά δεν μου προσφέρουν την ίδια ικανοποίηση που βρίσκω στη γαλλοβελγική σκηνή

Σύμφωνα με τη wikipedia είναι η δεύτερη ιστορία όπως είπε ο @Indian Ήδη έχουμε δύο μέρη για την πρώτη ιστορία. Πάντως πραγματικά θέλει μια μεγάλη εκτύπωση σε αυτοτελές άλμπουμ. Καταπληκτικές ιστορίες!

Ο Γιάννης Γρατσανίτης κάνει στον Ηπειρωτικό Αγώνα και το agon.gr μια αναδρομή και παρουσίαση των παιδικών περιοδικών και… όχι μόνο, τις δεκαετίες 1950-1960: «Μικρός Ήρωας», «Κλασσικά εικονογραφημένα», «Γκαούρ-Ταρζάν», «Υπεράνθρωπος», «Μάσκα» και… «Χτυποκάρδι». Δεκαετίες 1950-1960. Οι δεκαετίες των σημερινών εβδομηντάρηδων και… Ξεκίνησα αυτή την έρευνα και αναδρομή για τα περιοδικά, που τις πιο πάνω δεκαετίες απορροφούσαν, στο σύνολο του σχεδόν, το βδομαδιάτικο χαρτζιλίκι μας και μας κρατούσαν παρέα τον ελεύθερο χρόνο μας (που ήταν ασφαλώς πολύ περισσότερος από αυτόν που διαθέτουν τα αντίστοιχης ηλικίας σημερινά παιδιά), προκειμένου, από τη μια μεριά να θυμηθεί η παραπάνω ηλικία και από την άλλη να μάθουν οι νεώτεροι για τα αναγνώσματα της εποχής των πατεράδων τους και των παππούδων τους. Φυσικά τα περιοδικά, που παρουσιάζουμε σήμερα, δεν ήταν τα μόνα. Κυκλοφορούσαν και άλλα, όμως πιστεύω -και ας με διαψεύσουν οι συνομήλικοί μου- αυτά κρατούσαν τα πρωτεία στις προτιμήσεις μας. Τα πρώτα περιοδικά του είδους κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα το 1935. Ήταν η «Μάσκα», το «Μυστήριο» και ο «Ζορρό». Οι πολεμικές και πολιτικές αναταραχές, που ακολούθησαν, είχαν ως συνέπεια την αναστολή τους. Από το 1950 όμως και μετά επανεμφανίζονται όχι μόνο τα προπολεμικά, αλλά και πολλά άλλα με κατακόρυφη επιτυχία. Διάλεξα τα πιο αντιπροσωπευτικά του είδους τους, καθώς είχαν τη μεγαλύτερη απήχηση στις ηλικίες στις οποίες απευθύνονταν. Και αρχίζουμε… «Ο Μικρός Ήρωας» Στέλιος Ανεμοδουράς «Ο Μικρός Ήρωας» ήταν, πιστεύω, το πιο επιτυχημένο παιδικό περιοδικό της εποχής. Εκδιδόταν κάθε εβδομάδα και το έγγραφε ο Στέλιος Ανεμοδουράς (1917-2000), με το ψευδώνυμο Θάνος Αστρίτης, ενώ την εικονογράφησή του έκανε ο Βύρων Απτόσογλου. Σε πρώτη φάση, το περιοδικό εκδόθηκε για μια ολόκληρη 15ετία, από τις 24 Φεβρουαρίου 1953 με τίτλο του πρώτου τεύχους «Ελεύθερος σκλάβος» έως τις 18 Ιουνίου του 1968, οπότε το καθεστώς των συνταγματαρχών απαγόρευσε την κυκλοφορία θεωρώντας ότι τα θέματά του, με αντικείμενο την αντίσταση εναντίον των γερμανών κατακτητών, θα του δημιουργούσαν «προβλήματα». Μικρός Ήρωας: Ελεύθερος Σκλάβος Μετά την πτώση της χούντας επανεκδόθηκε αρκετές φορές και τελευταία με τη μορφή συλλεκτικών τόμων το 1986. Εδώ ανοίγουμε μια παρένθεση και αναφέρουμε την πρώτη παράγραφο του παραπάνω πρώτου τεύχους του περιοδικού: «Είναι νύχτα. Μια ξάστερη, γλυκιά ανοιξιάτικη νύχτα. Χιλιάδες ασημένια αστέρια τρεμοπαίζουν γλυκά πάνω από την κοιμισμένη Αθήνα, σαν να προκαλούν τους κατοίκους της να βγουν έξω και να χαρούν την ομορφιά της νύχτας. Μα οι κάτοικοι της Αθήνας δεν βγαίνουν από τα σπίτια τους. Ξέρουν ότι μέσα στη γλυκιά νύχτα παραμονεύει ο θάνατος! Δεν είναι ελεύθεροι! Είναι σκλάβοι που στενάζουν κάτω από την μπότα του σκληρού Γερμανού και το μαστίγιο του νικημένου Ιταλού…». Το περιοδικό αγαπήθηκε πολύ από τις πρώτες μεταπολεμικές γενιές. Στόχος του Ανεμοδουρά, όπως ο ίδιος ανέφερε στις συνεντεύξεις του, ήταν να αμβλύνει μέσω αυτού τις οδυνηρές συνέπειες του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου σπαραγμού, που μόλις είχαν προηγηθεί, χρησιμοποιώντας λιτή και κατανοητή γλώσσα, χωρίς διχαστικές αναφορές, προκειμένου να πετύχει παράλληλα την ενδυνάμωση της πατριωτικής περηφάνιας, αλλά και την ομόνοια που είχαν ανάγκη οι νεαροί αναγνώστες της αρκετά δύσκολης εκείνης περιόδου. Ο Ανεμοδουράς -κατά δήλωσή του- υπήρξε μέλος της ΚΝΕ. Δεν αναφέρει όμως στα κείμενά του τις υπαρκτές αντιστασιακές ομάδες που έδρασαν, προκειμένου να αποφύγει τις μεταξύ τους συγκρούσεις. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Αριστεράς, η οποία προσπάθησε με ανακοινώσεις να υποβαθμίσει το περιοδικό. Εκτός από τα παραπάνω, λέγεται ότι παραλίγο να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Μεγάλης Βρετανίας, μετά την απαίτηση των Βρετανών να μην κυκλοφορήσει στην Κύπρο για ευνόητους λόγους… Ο «Μικρός Ήρωας» ήταν αμιγώς ελληνικό περιοδικό, σε αντίθεση με άλλα που δανείζονταν τους ήρωες και τις περιπέτειές τους από αντίστοιχες ξένες κυκλοφορίες. Το περιοδικό επηρέασε τους νεαρούς αναγνώστες της εποχής των δεκαετιών ’50 και ’60, όταν οι μνήμες της κατοχής ήταν ακόμα φρέσκες. Αρκετές φορές αντιμετωπίστηκε δυσμενώς. Η κουλτούρα όμως, που διαμόρφωσε, επηρέασε θετικά τους περισσότερους, μεταξύ των οποίων και έλληνες πολιτικούς. Φανατικοί φίλοι του «Μικρού Ήρωα» έχουν δηλώσει ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο Γιάννης Δημαράς, ο Θόδωρος Κασσίμης, ο σκιτσογράφος Σπύρος Ορνεράκης κ.ά. Ο Μανώλης Γλέζος για την έκδοση του περιοδικού ευχήθηκε κάθε επιτυχία. Το περιοδικό και ο δημιουργός του τιμήθηκαν στις 6 Νοεμβρίου του 1997 από τον δήμο Αθηναίων. Μικρός Ήρωας: Γιώργος – Κατερίνα – Σπίθας Ας δούμε όμως ποιοι ήταν οι κεντρικοί χαρακτήρες του «Μικρού Ήρωα»: Πρώτος λοιπόν ήταν ο Γιώργος Θαλάσσης, ένας έφηβος, που φορά πάντα κοντά παντελονάκια (τις εποχές εκείνες, όλα τα παιδιά και οι έφηβοι, μέχρι τις τελευταίες τάξεις του οχταταξίου Γυμνασίου, φορούσαν κοντό παντελόνι) ορφανός, άριστος γνώστης των πολεμικών τεχνών, των όπλων, απίστευτα θαρραλέος -παιδί θαύμα δηλαδή- που αγωνίζεται με κάθε τρόπο για την απελευθέρωση της Ελλάδας από την τριπλή κατοχή των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων. Πιστούς του συντρόφους και συνεργάτες έχει την Κατερίνα, με την οποία τον συνδέει πλατωνική (δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά) ερωτική σχέση και τον περίφημο Σπίθα, το αιώνιο πεινασμένο παιδί, ευτραφές, καλοκάγαθο και γκαφατζή. Η Κατερίνα είναι μια έφηβη κοπέλα, αγωνίστρια και αυτή, με ικανότητες, που βοηθάει τον αγαπημένο της Γιώργο με κάθε τρόπο στον αγώνα κατά των κατακτητών. Ο Σπίθας, έφηβος και αυτός, με μια μικρή νοητική υστέρηση, αφοσιωμένος απόλυτα στον Γιώργο Θαλάσση, το κωμικό στοιχείο της παρέας, διαρκώς πεινασμένος και ευτραφής (λιγάκι περίεργο βέβαια για την εποχή), αλλά αγωνιστής και ο ίδιος με τον τρόπο του. Υπάρχουν όμως και οι αντίπαλοι, οι οποίοι είναι ουκ ολίγοι. Εκατόν ενενήντα, παρακαλώ, τον αριθμό. Από όλους αυτούς ξεχωρίζουν όμως δύο. Ο Σεϊτάν Αλαμάν και η Φροϊλάιν Χ είναι οι πιο επικίνδυνοι και απασχολούν τα περισσότερα τεύχη. Ο Σεϊτάν Αλαμάν, που σημαίνει διαβολογερμανός στην αραβική γλώσσα, γνωστός και ως πράκτορας «13» με τις χίλιες μορφές, ήταν ένα μυθικό πρόσωπο, ο πιο σημαντικός κατάσκοπος – σαμποτέρ των Γερμανών στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Σεϊτάν Αλαμάν εικονίζεται στο περιοδικό του Ανεμοδουρά με μια μαύρη εφαρμοστή στολή, η οποία φέρει στο στήθος ένα κόκκινο αγκυλωτό σταυρό. Είναι ικανότατος στις μεταμφιέσεις και για τον λόγο αυτό επονομάζεται και ως «ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα». Η Φροϊλάιν Χ είναι ο θηλυκός Σεϊτάν Αλαμάν, πιστή του σύμμαχος, η οποία όμως αργότερα τον προδίδει. Για τον «Μικρό ήρωα», τον Γιώργο Θαλάσση, το 1987 ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έγραψε και το γνωστό τραγούδι, που περιλαμβάνεται στο μουσικό του άλμπουμ «Ζήτω το Ελληνικό τραγούδι» και του οποίου ο πρώτος στίχος: «Από τη μια οι Ιταλοί και Γερμανοί -για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα- κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή -«νομίζω πως τον κρύβεις στην κουζίνα» και το ρεφρέν: «Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση». Τελειώνοντας την παρουσίαση του παραπάνω περιοδικού αξίζει να αναφερθώ σε ένα διασκεδαστικό επεισόδιο, που συνέβη στο Γυμνάσιο όπου φοιτούσα στην πρώτη ή δεύτερη τάξη, αν θυμάμαι καλά. Φυσικά την εποχή εκείνη, όπως είπαμε, όλοι της ηλικίας μου εντρυφούσαμε με φανατισμό στις περιπέτειες του Μικρού Ήρωα. Στις ελεύθερες ώρες ο Γιώργος Θαλάσσης βρισκόταν πρώτος στις συζητήσεις μας. Ένας όμως από τους συμμαθητές μου είχε υπερβεί τα εσκαμμένα! «Κοιμόταν και ξυπνούσε» με τον Μικρό Ήρωα. Σε όλες τις συζητήσεις του τον έβαζε μπροστά. Είχε αποστηθίσει ολόκληρα κείμενα. Καθηγητής μας τότε στο μάθημα της έκθεσης ήταν ο γνωστός λογοτέχνης, φιλόλογος και πανεπιστημιακός Γιάννης Δάλλας. Ο κ. Δάλλας λοιπόν είχε τη συνήθεια να ξεχωρίζει τις καλύτερες εκθέσεις, να τις δίνει σε αυτούς που τις έγραψαν για να τις διαβάσουν και σε συνέχεια γινόταν συζήτηση με τους μαθητές και σχολιασμός για τα υπέρ και τα κατά των κειμένων. Μια μέρα ο καθηγητής μας ξεχωρίζει το τετράδιο του πιο πάνω συμμαθητή, ο οποίος –σημειωτέον- δεν χαρακτηριζόταν για τις ιδιαίτερες ικανότητές του στο μάθημα της έκθεσης, και λέει: «Και τώρα ο Π. θα μας διαβάσει αποσπάσματα από τον… Μικρό Ήρωα»! Ο αθεόφοβος, επειδή το θέμα της έκθεσης είχε κάποια σχέση με την κατοχή, παρέθεσε αυτούσια σχεδόν αποσπάσματα από κείμενα του περιοδικού, τα οποία, λόγω της λατρείας του για αυτό, είχε πλήρως αποστηθίσει! «Κλασσικά Εικονογραφημένα» Πρωτόγνωρη και λατρεμένη για την εποχή τoυς έκδοση! Το πρώτο τεύχος των «Κλασσικών Εικονογραφημένων», που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1951, ήταν «Οι Άθλιοι» του Βίκτορα Ουγκώ. Η τιμή του ήταν 4.000 δρχ. και πουλήθηκαν 90.000 αντίτυπα! Ήταν το πιο εντυπωσιακό άνοιγμα της εγχώριας αγοράς στην κατηγορία του περιοδικού τύπου, των κόμικς. Υπεύθυνος για την έκδοση αυτή ήταν ο εκδοτικός οίκος «Ατλαντίς» των αδελφών Πεχλιβανίδη, που γαλούχησε γενιές και γενιές. Έδρα του οίκου ήταν το βιβλιοπωλείο με τον ομώνυμο τίτλο, που βρισκόταν μέχρι το 1993 σε ένα μονώροφο κτίσμα της οδού Κοραή στην Αθήνα. Από το βιβλιοπωλείο αυτό οι αδελφοί Πεχλιβανίδη κατάφεραν να εισαγάγουν στην Ελλάδα, με μεγάλη επιτυχία και με τρόπο κατανοητό και ελκυστικό συνάμα, την παγκόσμια παιδική λογοτεχνία, μέσα από εικονογραφημένες, έγχρωμες διασκευές των έργων μεγάλων κλασικών συγγραφέων, όπως του Βίκτωρα Ουγκώ, του Αλέξανδρου Δουμά, του Κάρολου Ντίκενς, των αδελφών Μπροντέ, του Τζέημς Φένιμορ Λι Κούπερ, του σερ Ουόλτερ Σκοτ, του Ιούλιου Βερν, του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον και τόσων άλλων. Στο σημείο αυτό, αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα σημειώματος των εκδοτών, που περιλαμβάνεται στο εσώφυλλο της έκδοσης του τεύχους των «Αθλίων»: «Τα “ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ” εκδίδονται στη Νέα Υόρκη από τον οίκο ΤΖΙΛΜΠΕΡΤΟΝ εδώ και χρόνια. Έχουν σημειώσει μια καταπληκτική επιτυχία. Μέχρι σήμερα έχουν πωληθή περισσότερα από τριακόσια εκατομμύρια αντίτυπα… Εκτός όμως από το ΤΕΡΠΝΟ και ΩΦΕΛΙΜΟ βιβλίο, στον τόπο μας κυρίως έχουμε ανάγκη από το ΦΘΗΝΟ βιβλίο. Διασκευές των γνωστών έργων κυκλοφορούν από καιρό στην Ελλάδα, αλλά σε τιμές, που είναι προσιτές μόνο στα παιδιά των πλουσίων. Τα “ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ”, τυπωμένα σε πολυτελές χαρτί και πολύχρωμα, συνδυάζουν το ΕΚΛΕΚΤΟ και το ΦΘΗΝΟ. Πωλούνται μόνο 4.000 δραχμές». Κλασσικά Εικονογραφημένα: «Περσέας και Ανδρομέδα» Τα Κλασσικά Εικονογραφημένα, όμως, από την πρώτη κυκλοφορία τους απέκτησαν και τους πολέμιούς τους. Επικρίθηκαν για την αμερικανική τους προέλευση και τον τρόπο θεώρησης της κλασικής λογοτεχνίας. Πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Ευάγγελος Παπανούτσος, θεώρησαν «ευτελισμό» των κλασικών έργων την παρουσίασή τους σε μορφή «κόμικς». Οι αντιδράσεις ήταν τόσες που το θέμα συζητήθηκε και απασχόλησε ακόμα και τη Βουλή! Οι παραπάνω όμως ενστάσεις δεν είχαν καμιά επιτυχία. Το νεανικό -και όχι μόνο- κοινό αγκάλιασε την έκδοση και έγινε μια από τις πιο επιτυχημένες στα μεταπολεμικά χρόνια. Απόδειξη της επιτυχίας αυτής, είναι και το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα, μισό και πλέον αιώνα μετά από την πρώτη κυκλοφορία, τα τεύχη, ανατυπωμένα βέβαια, εξακολουθούν να πωλούνται. Όσο δε αφορά τα αρχικά πρωτότυπα, έχουν γίνει πλέον συλλεκτικά αντικείμενα, πανάκριβα και ανάρπαστα από τους συλλέκτες του είδους. Κλασσικά Εικονογραφημένα: «Αλή Πασάς» Ας επανέλθουμε όμως, στο «βιογραφικό» παρελθόν της σειράς. Τον Οκτώβριο του 1953 εμφανίζεται ένα διαφορετικό «κλασικό», στο τεύχος 43, παρμένο από την Ελληνική Μυθολογία: «Περσέας και Ανδρομέδα». Τα σχέδια του παραπάνω τεύχους ήταν του Κώστα Γραμματόπουλου και το κείμενο του Βασίλη Ρώτα. Έτσι αρχίζει μια νέα περίοδος, που περιλαμβάνει δικά μας πλέον θέματα, τόσο από τη μυθολογία, όσο και από την ιστορία [«Αλή Πασάς» , «Κολοκοτρώνης», «Η μάχη του Μαραθώνα», «Το χάνι της Γραβιάς», «Ιουστινιανός, ο Αυτοκράτωρ» κ.λ.π.]. Πολλοί και γνωστοί Έλληνες γραφίστες και σχεδιαστές αναλαμβάνουν το σχεδιαστικό μέρος: Βακαλό, Μποστ, Γραμματόπουλος, Βαλιασάτης, Λιβιεράτος κ.ά. Κυκλοφόρησαν συνολικά 318 τεύχη, τα οποία μπορούν να βρεθούν και σήμερα στις πάμπολλες επανεκδόσεις τους. Αρκετές εφημερίδες από το 2002 και μετά (Καθημερινή, Βήμα, Ελεύθερος Τύπος) έχουν περιλάβει ως ένθετα τεύχη των «Κλασσικών Εικονογραφημένων». Κλασσικά Εικονογραφημένα: «Κολοκοτρώνης» Τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» ήταν και εξακολουθούν να είναι μια περιπέτεια γοητευτική, που κράτησε και κρατάει αρκετά χρόνια. Μέσα από τις σελίδες τους προσδιόρισαν με εύκολο τρόπο ιστορικά γεγονότα και κάλυψαν μαθησιακά το ιστορικό πεδίο της γνώσης των νέων, παράλληλα με τα σχολικά βιβλία. Πιστεύω ότι ο πόλεμος, και μάλιστα με τρόπο άγριο, που έγινε από αναγνωρισμένους μάλιστα ανθρώπους της τέχνης αλλά και της πολιτικής, ήταν σαφώς άδικος. Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι κυκλοφορούν και σήμερα και εξακολουθούν να έχουν ζήτηση (μοναδική περίπτωση για περιοδικά του είδους). «Γκαούρ – Ταρζάν» Νίκος Ρούτσος Ένα ακόμα ιστορικό περιοδικό, που περιείχε αυτοτελείς περιπέτειες της ζούγκλας και που αναδείχτηκε από τα πιο δημοφιλή στο παιδικό αναγνωστικό κοινό, ήταν ο «Γκαούρ - Ταρζάν». Συγγραφέας, δημιουργός και εκδότης του ήταν ο Νίκος Ρούτσος (1904-1984). Οι περιπέτειες του Γκαούρ - Ταρζάν της δεκαετίας του ’50 ψυχαγώγησαν πλήθος μικρών θαυμαστών της εποχής. Ο μύθος του άρχοντα της ζούγκλας, του κατάξανθου Eγγλέζου Ταρζάν και της συντρόφισσας του, επίσης κατάξανθης Eγγλέζας, Τζέην ήταν γνωστός και καθιερωμένος. Οι κατάξανθοι Eγγλέζοι Ταρζάν & Τζέην Η εθνική μας περηφάνια όμως, επέβαλε τη δημιουργία του αντίπαλου δέους: τον μελαχρινό, έλληνα, δεύτερο άρχοντα της ζούγκλας, τον ηρωικό Γκαούρ, που γεννήθηκε από Έλληνα πατέρα και ιθαγενή μητέρα. Μαζί του, η μελαμψή και πανέμορφη Ταταμπού που γεννήθηκε, αντίστροφα αυτή, από Eλληνίδα μητέρα και ιθαγενή πατέρα. Στην ομάδα του Γκαούρ πρέπει να προστεθεί ο πυγμαίος Ποκοπίκο και η «γλυκιά» ιθαγενής Χουχού, με την οποία ήταν αθεράπευτα ερωτευμένος, και που αποτελούν το κωμικό στοιχείο της σειράς. Οι παραπάνω ζούσαν σε ένα απόκρημνο βουνό, που βρισκόταν όμως στην «περιοχή» του Ταρζάν. Ο Ταρζάν, όμως, φοβάται τον Γκαούρ και νομίζει ότι ο τελευταίος διεκδικεί τη θέση του ως βασιλιά της ζούγκλας, με συνέπεια οι συγκρούσεις τους να είναι συχνές. Ο Γκαούρ (ως Έλληνας βέβαια) εκτός που πάντα υπερτερεί του Ταρζάν στις σωματικές τους αψιμαχίες, πολλές φορές τού σώζει και τη ζωή. Η ζηλιάρα Τζέην, η οποία παρουσιάζεται ως ύπουλη και πανούργα, αλλά και κρυφά ερωτευμένη με τον Γκαούρ, επειδή δεν βρίσκει ανταπόκριση, τροφοδοτεί με κάθε τρόπο το μίσος του Ταρζάν για τον Γκαούρ. Οι δύο γυναίκες, η κατάξανθη Eγγλέζα Τζέην και η μελαχρινή Eλληνοαφρικάνα Ταταμπού, αποτελούν τις καλλονές της ζούγκλας, πανέμορφες και οι δύο με τα αποκαλυπτικά τους μπικίνι! Ο Γκαούρ Ταρζάν Η Ταταμπού Ο τίτλος του περιοδικού ξεκίνησε ως «Ταρζάν», αφού στο πρώτο τεύχος με τίτλο «Το ταμπού της φρίκης» εξουσιάζει τη ζούγκλα μόνος του. Ο παραπάνω τίτλος διατηρήθηκε μέχρι το τ. 26, μετά άλλαξε και έγινε «Ταρζάν – Γκαούρ» και κατέληξε με τα περισσότερα τεύχη (επόμενο άλλωστε) σε «Γκαούρ – Ταρζάν». Το περιοδικό εκδόθηκε σε τέσσερις περιόδους. Σε όλες φυσικά συγγραφέας ήταν ο Νίκος Ρούτσος. Οι εκδόσεις ήταν της «Άγκυρας», του ίδιου του Ρούτσου και του «Αστερία». Στην εικονογράφηση ήταν ο Νείρος, ο Βύρων Απτόσογλου, ο Κουκάκης και ο Αβαγιανός. Γκαούρ - Ταρζάν μονομαχία Το ταμπού της φρίκης «Υπεράνθρωπος» Στις 24 Απριλίου του 1951 άρχισε να κυκλοφορεί το περιοδικό επιστημονικής φαντασίας «Υπεράνθρωπος». Και αυτού του περιοδικού συγγραφείς ήταν ο Στέλιος Ανεμοδουράς, που υπόγραφε με το ψευδώνυμο Θάνος Αστρίτης. Η εικονογράφηση ήταν και πάλι του Βύρωνα Απτόσογλου. Η κυκλοφορία του «Υπεράνθρωπου», αν και αυτός συγκλόνιζε το παιδικό κοινό, δεν είχε την επιτυχία των παραπάνω («Μικρός Ήρωας», «Γκαούρ- Ταρζάν»). Κυκλοφόρησαν συνολικά 96 εβδομαδιαία τεύχη έως στις 17 Φεβρουαρίου του 1953. Το πρώτο τεύχος είχε τίτλο «Υπεράνθρωπε S.O.S η γη κινδυνεύει». Με αυτό το τεύχος ο λάτρης της φαντασίας Ανεμουδουράς ξεκινάει την εποποιία της οικογένειας των υπεράνθρωπων, που ήταν εμπνευσμένη εικαστικά, ιδιαίτερα στις στολές, από την αντίστοιχη αμερικανική σειρά κόμικς «Captain Marvel». Στo πρώτο τεύχος κάνει την εμφάνισή του και γνωρίζουμε τον γενάρχη της οικογένειας. Το δείγμα γραφής του συγγραφέα ήταν πραγματικά εξαιρετικό και η δημιουργική του φαντασία κάλπαζε! Πηγή έμπνευσης για τον Ανεμοδουρά ήταν ο αμερικανός «Superman». Η στολή ίδια, με τη διαφορά ότι στο στήθος του δικού μας υπεράνθρωπου ήταν το γράμμα «Υ», ενώ στου αμερικάνου το γράμμα «S». Επίσης και μια άλλη διαφορά: Ο υπεράνθρωπος του Θάνου Αστρίτη δεν επηρεαζόταν από το ορυκτό κρυπτονίτη, που παρέλυε τον αμερικάνο ομόλογό του, αλλά είχε όμως ένα άλλο τρωτό σημείο: Την πίσω επιφάνεια της φτέρνας του, όπως ο μυθικός μας ήρωας Αχιλλέας. Και ο δικός μας «Υπεράνθρωπος», όπως ο αμερικανικός «Superman», ερωτεύεται μια δημοσιογράφο, τη θνητή Έλσα, την οποία παντρεύεται. Καρπός αυτού του γάμου ήταν δύο παιδιά: Ο Κεραυνός και η Αστραπή. Ο Κεραυνός φορούσε κίτρινη στολή και είχε όλες τις υπερφυσικές δυνάμεις του πατέρα του. Η Αστραπή φορούσε κόκκινη στολή, άσπρη μπέρτα και κίτρινες μπότες. Ήταν και αυτή γενναία με υπερφυσικές ομοίως δυνάμεις. Στη συνέχεια στην οικογένεια των Υπεράνθρωπων μπαίνει, φυσικά, και το ελληνικό στοιχείο: Ο Έλληνας σούπερ επιστήμονας Ελ Γκρέκο, ο οποίος ερωτεύεται την Αστραπή και την παντρεύεται με κουμπάρο τον Κοντοστούπη. Ο Ελ Γκρέκο ήταν κοινός θνητός, όμως χάρη στις επιστημονικές του ανακαλύψεις, γίνεται τόσο δυνατός όσο και ο πεθερός του. Είχε τεράστια σωματική δύναμη, άτρωτος και ανεπηρέαστος από κάθε μορφής όπλο, που χρησιμοποιούσαν εναντίον του οι αντίπαλοι. Φορούσε άσπρο πουκάμισο με γαλάζιο μαίανδρο (στα χρώματα της σημαίας μας δηλαδή), γαλάζιο επίσης παντελόνι και κόκκινη ζώνη. El Greco, ο έλληνας «Υπεράνθρωπος» Πρέπει να σημειωθεί ότι ο συγγραφέας υπερτονίζει στο έργο του την παρουσία του Ελ Γκρέκο, έναντι των άλλων υπεράνθρωπων, θέλοντας να υπογραμμίσει την ύπαρξη του ελληνικού παράγοντα, ώστε να αναπτυχθεί, όπως και στον «Μικρό ήρωα», το πατριωτικό αίσθημα στους νεαρούς αναγνώστες, λαμβάνοντας υπόψη ότι τη δεκαετία του ’50 η Ελλάδα είχε μόλις βγει από τις γνωστές επώδυνες περιπέτειες. Η προσπάθεια αυτή του Ανεμοδουρά διαφαίνεται σε όλα τα έργα του. Ο Σατούρ Για την «ιστορία» της δυναστείας, το πρώτο εγγόνι του υπεράνθρωπου από τον γάμο της κόρης Αστραπής και του Ελ Γκρέκο είναι ο Υπερέλληνας, ο οποίος εμφανίζεται με γαλάζια στολή και λευκό σταυρό στο στήθος! Ένα δεύτερο εγγόνι θα αποκτήσει ο Υπεράνθρωπος από τον γάμο του γιου του Κεραυνού με τη θνητή Λάουρα, τον «Σιμούν», ο οποίος έχει φοβερές τηλεπαθητικές και τηλεκινητικές ικανότητες. Την οικογένεια όμως των υπεράνθρωπων την πλαισιώνουν και άλλα μέλη, που αποτελούν το κωμικό στοιχείο της, βοηθώντας την, ωστόσο, με κάθε τρόπο. Έτσι έχουμε τον Κοντοστούπη, ο οποίος αποκτά και αυτός μεγάλες μυϊκές δυνάμεις και γίνεται ένας από τους πιο ισχυρούς θνητούς. Ένα δεύτερο κωμικό πρόσωπο είναι και ο «Τσιπτσιπ», ένα μικρό εξωγήινο πλασματάκι, που έχει έρθει από άλλο πλανήτη και βοηθάει και αυτό την οικογένεια των ηρώων μας στη μάχη εναντίον του κακού. Τέλος, προστίθεται και ένα τρίτο κωμικό στοιχείο η κακάσχημη, εξωγήινη και αυτή, Ελχίνα. Η κόρη του Σατούρ, Σατούρνα Ποιοι ήταν όμως οι φανατισμένοι εχθροί των υπεράνθρωπων; Πρώτος ο Σατούρ με την κόρη του Σατούρνα, που κυκλοφορούν και πετούν με κατάμαυρες στολές. Ακολουθεί ο δρ Φάουστ, ο σατανικός επιστήμονας. Έπονται ο Τρόμος, ο θεός του πολέμου Άρης, ο ιπτάμενος μαύρος πάνθηρας και αρκετοί άλλοι. Την επιτυχία έστω και αυτών των λίγων τευχών του «Υπεράνθρωπου» προσπάθησαν να τη μιμηθούν και άλλοι, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Βγήκαν πολλά περιοδικά με ανάλογο θέμα και ύφος, αλλά, μην βρίσκοντας ανταπόκριση στο αναγνωστικό κοινό των νέων, έκαναν ελάχιστα τεύχη και έκλεισαν. «Μάσκα» Απόστολος Μαγγανάρης Το περιοδικό «Η Μάσκα», που απευθυνόταν βέβαια σε ενήλικες αλλά διαβαζόταν μετά μανίας και από τα μεγαλύτερα παιδιά, κυκλοφόρησε το πρώτο του τεύχος την προπολεμική περίοδο 1935-1939 και βασιζόταν στο αντίστοιχο αμερικάνικο έντυπο με τίτλο «Black Mask» του 1920. Διευθυντής σύνταξης ήταν ο δημοσιογράφος και ποιητής Απόστολος Μαγγανάρης. Αντίπαλο δέος της «Μάσκας» ήταν το άλλο, σχεδόν δίδυμό του, περιοδικό «Μυστήριο», που εξέδιδε ο Νίκος Θεοφανίδης, εκδότης ομοίως και του γνωστού περιοδικού «Ρομάντσο». Μετά την απελευθέρωση, ακολούθησε η δεύτερη περίοδος της «Μάσκας» 1946-1947, η οποία ήταν η καλύτερη της εποχής, αν ληφθεί υπόψη ότι η κυκλοφορία της ξεπέρασε τα 45.000 αντίτυπα την εβδομάδα. Το πρώτο τεύχος της παραπάνω περιόδου ήταν του αμερικανού συγγραφέα Νταν Φόουλερ και είχε τίτλο «Το σημάδι της προδοσίας». Μάσκα: «Το σημάδι της προδοσίας» Συνέχισε η τρίτη περίοδος το διάστημα 1955-1958. Στην περίοδο αυτή ο Απόστολος Μαγγανάρης γνώρισε τον 17χρονο τότε Τζίμμυ Κορίνη , του οποίου το μεγάλο ενδιαφέρον και οι πολλές γνώσεις του για το είδος τον ενθουσίασαν πολύ και ξεκίνησε την επανέκδοση της «Μάσκας». Το 1963 τα δικαιώματά της αγόρασε ο Σπύρος Δαρεμάς, ο οποίος ανάθεσε την κυκλοφορία της στον Τζίμμυ Κορίνη για έντεκα συνεχή χρόνια, μέχρι τον τερματισμό της κυκλοφορίας της το 1974. Από τις περιόδους κυκλοφορίας του περιοδικού πέρασαν γνωστά ονόματα συγγραφέων, δημοσιογράφων και μεταφραστών, όπως ο Στέλιος Ανεμοδουράς, ο Ηλίας Μπακόπουλος, ο Νίκος Μαράκης, ο Φάνης Κλεάνθης, ο Πολύβιος Βασιλειάδης κ.ά. Τζίμμυ Κορίνης Η «Μάσκα», όπως προαναφέρθηκε, είχε μεγάλη απήχηση στα μεγάλα κυρίως παιδιά της μεταπολεμικής εποχής. Το περιοδικό όμως ήταν κακόφημο. Οι συντηρητικοί κύκλοι αλλά και η Αστυνομία θεωρούσαν το έντυπο ανήθικο, φθοροποιό ανάγνωσμα για τη νεολαία, που την ωθούσε στην παρανομία και το έγκλημα. «Τα αγόρια του μεσοπολέμου και της μεταπολεμικής εποχής, έφαγαν πολύ ξύλο για τη “Μάσκα”», λέει σε συνέντευξή του στο «Βήμα» ο Τζίμμυ Κορίνης, ο οποίος, συνεχίζοντας, τονίζει χαρακτηριστικά: «Στον τύπο διαβάζαμε ειδήσεις όπως: “Συνελήφθη διαρρήκτης φέρων στην οπίσθια τσέπη του παντελονιού του το περιοδικό Μάσκα”». Η «Μάσκα» βαλλόταν από παντού με αποτέλεσμα να είναι στην ουσία απαγορευμένη. «Χρειαζόσουν πολύ τσαγανό και τσιλιαδόρο για να πας να την αγοράσεις από το περίπτερο», θυμάται ο Τζίμμυ Κορίνης. Στο σημείο αυτό, ανοίγω πάλι μια παρένθεση, για να γνωρίσω ότι στην πόλη μας οι νέοι είχαν βρει τον τρόπο της εύκολης, αλλά και της φτηνής (σημαντικό για τα βαλάντιά τους) προμήθειας του περιοδικού: Στο τέλος της οδού Καλλάρη, δεξιά καθώς κατεβαίνουμε προς το Κουρμανιό και σχεδόν στη συμβολή της με την οδό Αβέρωφ, υπήρχε το παλαιοβιβλιοπωλείο του Γελέκη. Εκεί έβρισκες τα πάντα από τα περιοδικά (μεταχειρισμένα φυσικά), που κυκλοφορούσαν (μεταξύ των οποίων και η «Μάσκα»). Αν ήταν παραφθαρμένα από τη χρήση, δεν τούς ένοιαζε, αρκεί να διαβάζονταν. Τελειώνοντας, αξίζει να αναφερθεί και η απάντηση του Τζίμμυ Κορίνη στο ερώτημα, για το ποιοι διάβαζαν την «Μάσκα»: «Οι πάντες. Κάποτε ο Μαγγανάρης έκανε έρευνα για να μάθει ποιο ήταν το αναγνωστικό κοινό του περιοδικού. Δεν ήταν μόνο αγόρια της λαϊκής και μέσης τάξης, ήταν και υψηλόβαθμοι αστυνομικοί, δικηγόροι και δικαστές»! «Χτυποκάρδι» Το τελευταίο και… «πικάντικο» μέρος του αφιερώματος. Το περιοδικό αυτό δεν απευθυνόταν στο αναγνωστικό κοινό των νέων, αλλά στον ενήλικο άρρενα (μόνο;) πληθυσμό, στον οποίο έκανε αληθινή θραύση! Πλην όμως δεν άφηνε ασυγκίνητη και την εφηβική ηλικία, η οποία μηχανευόταν πολλούς τρόπους για να το αποκτήσει, φυσικά λαθραίως! Ειδικότερα εδώ στα Γιάννενα, επειδή βέβαια δεν μπορούσε να το αγοράσει φανερά από τα περίπτερα ή το πρακτορείο του Τσούρνου, κατάφευγε στην παλιά, καλή δοκιμασμένη λύση, τουτέστιν στο παλαιοβιβλιοπωλείο του Γελέκη. Και πάλι όμως με χίλιες προφυλάξεις. Όταν δε κάποιος θαρραλέος κατάφερνε να το προμηθευτεί, το δάνειζε σε συνέχεια και στους υπολοίπους, πολλές όμως φορές επ’ ανταλλάγματι, δηλαδή με… ενοίκιο! Έτσι το απαγορευμένο για την πιο πάνω ηλικία περιοδικό κυκλοφορούσε «υπογείως», αλλά «ευρέως»! Περιοδικό "Χτυποκάρδι", αριθμ. 6 Το «Χτυποκάρδι» κυκλοφόρησε το 1957. Ήταν το πρώτο ελληνικό περιοδικό με τολμηρό περιεχόμενο (φωτογραφίες-κείμενα) στην Ελλάδα, κάτι το εξαιρετικά πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής εκείνης. Σήμερα, μέσα στον ορυμαγδό της παντός είδους σκληρής μάλιστα πορνογραφίας, η οποία μέσω του διαδικτύου είναι ατυχώς στους πάντες προσιτή, θα φάνταζε σαν βιβλίο του… κατηχητικού! Εκδότης του ήταν ο Μιχάλης Σαλιβέρος. Είχε τολμηρές ερωτικές ιστορίες, σέξι γελοιογραφίες και σεξουαλικές συμβουλές από τη λεγόμενη «Σίβυλλα». Με το περιοδικό αυτό όμως (όσο και αν δεν το πιστεύετε) συνεργάζονταν και διάσημοι συγγραφείς της εποχής, όπως ο Μιχάλης Καραγάτσης, ο Θέμος Ποταμιάνος και ο Νίκος Τσιφόρος, που έγραφε τη ζωή του Καζανόβα. Ακόμα κείμενα δημοσίευε και ο σεναριογράφος Μανώλης Σκουλούδης, αλλά και ο τότε αρχισυντάκτης του αστυνομικού ρεπορτάζ των «Αθηναϊκών Νέων» (Οργανισμός Λαμπράκη) γνωστός συγγραφέας Νίκος Μαράκης. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο εκδότης του περιοδικού κατηγορήθηκε ότι παραβιάζει τον νόμο περί ασέμνων δημοσιευμάτων. Ασκήθηκε εναντίον του ποινική δίωξη και ο εισαγγελέας διέταξε την κατάσχεση των αντιτύπων του περιοδικού, που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Όμως βρέθηκαν ελάχιστα, αφού σε μικρό χρόνο από τη δημοσίευσή τους είχαν γίνει ανάρπαστα! Ο Σαλιβέρος καταδικάστηκε πρωτόδικα σε φυλάκιση πέντε μηνών και σε πρόστιμο 35.000 δρχ. Άσκησε έφεση και στις 19/11/1957 απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες. Η χρονική κυκλοφορία του περιοδικού για ευνόητους λόγους, ανεξάρτητα της κυκλοφοριακής του επιτυχίας, ήταν μικρή. Σε έναν χρόνο έκλεισε. Κυκλοφόρησαν μόνο 40 τεύχη. Για την ιστορία συμπληρώνω ότι, μετά το κλείσιμό του, σε μια δεκαετία περίπου και συγκεκριμένα το 1965, η εκδοτική εταιρία Δραγούνη κυκλοφόρησε ένα δεύτερο τολμηρό περιοδικό, «αντιστρέφοντας» κατά κάποιο τρόπο τον τίτλο του πρώτου, με το όνομα «Καρδιοχτύπι». Και αυτού όμως η ζωή δεν ήταν μεγάλη. Κυκλοφόρησαν 52 τεύχη και για τους ίδιους λόγους έκλεισε. Και εδώ, όμως, αξίζει, επίσης να σας μεταφέρω ένα ακόμα διασκεδαστικό επεισόδιο, που είχε σχέση με το παραπάνω περιοδικό και που συνέβη στη διάρκεια της φοίτησής μου στο Γυμνάσιο, έκτη ή εβδόμη τάξη αν καλά θυμάμαι: Μάθημα Νεοελληνικά. Καθηγητής ο αείμνηστος Αναστάσιος Τασούλας (πατέρας του σημερινού προέδρου της Βουλής Κώστα Τασούλα), άριστος δάσκαλος, αντισυμβατικός και πρωτοποριακός, για την εποχή του, στις μεθόδους διδασκαλίας. Ο Τασούλας διάβαζε από το βιβλίο αποσπάσματα από τα λογοτεχνικά κείμενα, σταματούσε, ρωτούσε, απαντούσε στις απορίες των μαθητών. Γινόταν δηλαδή στην τάξη μια συζήτηση μεταξύ μαθητών και καθηγητή. Ξαφνικά, ενώ μας διάβαζε από το βιβλίο του και εμείς παρακολουθούσαμε από τα δικά μας, απότομα σταματάει. Φυσικά σηκώσαμε τα βλέμματα στο πρόσωπό του και απορημένοι τον είδαμε να κοιτάζει επίμονα έναν συμμαθητή μας, που καθόταν μόνος του στο θρανίο στο τέλος της αίθουσας, προσηλωμένος στο δικό του βιβλίο. Έκπληκτοι βλέπουμε τον καθηγητή να αφήνει την έδρα, να πλησιάζει τον συμμαθητή μας, ο οποίος τόσο απορροφημένος ήταν στην ανάγνωση, που δεν κατάλαβε τίποτα ακόμη και όταν ο Τασούλας έφτασε δίπλα του. Κάθισε λίγα δευτερόλεπτα πάνω του παρατηρώντας τον και σε μια στιγμή, εμείς που παρακολουθήσαμε με άκρα σιγή και απορία τα τεκταινόμενα, τον βλέπουμε να σηκώνει σε πλήρη ανάταση το αριστερό του χέρι και να το κατεβάζει με δύναμη στο σβέρκο του μαθητή. Αποτέλεσμα της μεγαλοπρεπούς αυτής σφαλιάρας; Ο συμμαθητής μας πετάχτηκε στο άκρο του θρανίου προς τον τοίχο, το βιβλίο του άνοιξε πέφτοντας στο πάτωμα και μέσα από τις σελίδες του ξεπρόβαλε ένα παλιό και πολυμεταχειρισμένο τεύχος… «Χτυποκάρδι»! Ο φοβερός είχε σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος το «Χτυποκάρδι» ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου των Νεοελληνικών και το διάβαζε ή μάλλον το μελετούσε με τόση αφοσίωση, που δεν καταλάβαινε απολύτως τίποτε από τι γινόταν γύρω του! Και τα σχετικά links...

Ο Πιέρ Σερόν ήταν επίσης γνωστός για τους Μικρούς Άνδρες (Les Petits Hommes) τους οποίους δημιούργησε το 1967 σε συνεργασία με τους Μιτεΐ και Αλμπέρ Ντεπρεσέν οι οποίοι επιμελήθηκαν το σενάριο της σειράς που διεκόπη οριστικά το 2004.

Ααα οκ! Τώρα κατάλαβα πως πάει.

Ηulk: Σιωπηλές Κραυγές Διάβασα επιτέλους τον 8ο τόμο που έχω αγοράσει εδώ και σχεδόν 2 εβδομάδες. btw είναι το 1ο κόμικ που διαβάζω για το 2020 Λοιπόν. Θα συμφωνήσω με αρκετά σχόλια, και ειδικά αυτό του Manitou, πως η ιστορία ήταν λίγο μπέρδεμα. Βασικά ξεκίνησε απότομα με την εμφάνιση του γκρι Xαλκ, του Δρ. Στρέηντζ, του Ναμόρ(ούτε καν ακουστά τον είχα), του Δρ. Σαμψών κτλ. Πολύ μπλέξιμο. Μετά άρχισε να ξεκαθαρίζει, τα τεύχη 3 και 4 (δηλαδή τ΄αμερικάνικα #372-#373) μου άρεσαν αρκετά, εκεί με την επανασύνδεση του Μπρους με τη Μπέτι. Στα επόμενα μπλέχτηκαν οι Σκραλ (οι ποιοι;), ένας Ρικ Τζόουνς που απ΄ό,τι κατάλαβα "έπρεπε" να τον ξέρω και άντε πάλι να προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει. Οκ, έβγαλα κάποιο νόημα τελικά, αλλά πολύ βαβούρα και πολλοί νέοι πρωταγωνιστές. Δεν προλάβαινε καλά καλά να τελειώσει μια ιστορία, ξεκινούσε μια άλλη εντελώς άσχετη. Το τελευταίο τεύχος (#377) ήταν καλό κι έγινε το ξεκαθάρισμα μεταξύ γκρι και πράσινου Χαλκ Συνολικά έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Υπήρχαν σημεία που απόλαυσα, υπήρχαν σημεία που με κούρασαν. Θεωρώ πως θέλει καλό γνωστικό υπόβαθρο για να πιάσει ένας άσχετος το νόημα. Ίσως θα πρέπει να έχει διαβάσει και τα 369 τεύχη που προηγήθηκαν, δεν ξέρω. Θα συμφωνήσω επομένως πως ο τόμος απευθύνεται κυρίως σε φανς του Hulk και όχι σε άσχετους ή περιστασιακούς αναγνώστες υπερηρωικών όπως εγώ. Με κίνδυνο να το αδικήσω (λόγω έλλειψης γνώσεων του σύμπαντος του Hulk) θεωρώ πως είναι το υποδεέστερο που έχει βγάλει η συλλογή μέχρι στιγμής (χωρίς να λογαριάζω το New Avengers που δεν το διάβασα). Απ΄την άλλη βέβαια γιατί να το αδικήσω; Η σειρά υποτίθεται απευθύνεται όχι μόνο σε γνώστες υπερηρωικών, αλλά και σε όσους θέλουν τώρα να εντρυφήσουν σ΄αυτόν τον κόσμο. Θα βάλω ένα 6/10 δυστυχώς Η κατάταξη διαμορφώνεται ως εξής: 1) Αstonishing X-Men: Το Χάρισμα: 8/10 2) The Amazing Spider-Man: Η Επιστροφή: 7.5/10 3) Thor: Αναγέννηση: 7.5/10 4) Captain America: Εκτός Χρόνου: 7/10 5) Deadpool: Ο Πόλεμος του Γουέιντ Γουίλσον: 7/10 6) Iron Man: Extremis: 7/10 7) Hulk: Σιωπηλές Κραυγές: 6/10 Παρακάμπτω τους Guardians of the Galaxy και αναμένω με αγωνία τη "Γέννηση του Φαρμάκη"

2o άλμπουμ είναι, όχι 2η ιστορία. Τα άλμπουμ παρουσιάζει και η wikipedia, όχι τα story arcs. Η 1η ιστορία αποτελείται απ΄τα άλμπουμ #1 και #2, η 2η απ΄τα #3 και #4, η 3η απ΄τα #5 και #6 κτλ

Με το ΜΜ ειμαι πολυ ευχαριστημενος, με το ΚΟΜΙΞ καθολου, απο το Ντοναλντ εχω παρει μονο το 1ο για συλλεκτικους λογους και το Σουπερ δεν το πηρα ποτε. Τα απαντα του Σκαρπα μου αρεσαν. Φτηνιαρικη εκδοση αλλα εμενα με νοιαζει που εχω τις ιστοριες. Γενικα εχω καλη γνωμη απο την στιγμη που το ΜΜ ειναι σε καλο επιπεδο.

Το πήρες από κομιξομάγαζο της Αθήνας ή στο Athenscon? (ή ίσως και σε κανά ντελίβερι μπύρες σε άλλη πόλη ) Γιατί το έψαχνα μέσα στα Χριστούγεννα και δεν είχε έρθει εδώθε.

Update Ιανουάριος 2020

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2020 - HOUSE OF X Για τυχόν σχόλιά σας σχετικά με το τελευταίο αυτό σετ των group icons, μπορείτε να κάνετε μία βόλτα από το αντίστοιχο θέμα που έχει ανοιχτεί για αυτήν τη δουλειά ΕΔΩ Για να ανανεωθούν τα group icons στον browser σας πατήστε Ctrl + F5! Ή καθαρίστε τα cookies στον browser σας.

Το πήρα από το Athenscon. Το είχε το περίπτερο της JEMMA, και μάλιστα την πρώτη ημέρα του con ήταν καλεσμένοι και οι δημιουργοί για signing.

Μα τον Αλλάχ πίστευα ότι αυτή εδώ η σειρά είχε ήδη βγει και ήταν απλά μια από τις πολλές κομιξοσειρές που μπορεί και να ήθελα να δω αλλά δεν είχα δει... όταν έσκασε "new new mutants trailer" νόμιζα πως θα αφορούσε καμιά ταινία ή καμιά δεύτερη σεζόν τώρα βέβαια με έπιασε να ξαναδώ τίποτε what do we say to the god of death σκηνές.

Καλησπέρα σας, το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2020 (σε μία εβδομάδα δλδ) στο καφέ του Public Συντάγματος στις 21.00 (Η πρόσκληση δεν έχει ακόμα δημοσιευτεί από τα Public που διοργανώνουν την παρουσίαση.) Θα είναι μια βραδιά αφιερωμένη στο δημιουργό Τζίμμυ Κορίνη και όχι αποκλειστικά παρουσίασης του βιβλίου. Θα μιλήσουν οι: Γιάννης Πανούσης (καθ. Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός) Πάνος Σόμπολος, (δημοσιογράφος) Δημήτρης Μαμαλούκας (συγγραφέας) και φυσικά θα παρίσταται και ο Κ. Τζίμμυ Κορίνης ευχαριστώ

Δημοσιεύτηκε στην Κατερίνα το 1981 Αναζητούνται στοιχεία Story

Παει και αυτο. Little Grasshopper – Judy: #1060 (03 May 1980) – #1074 (09 August 1980) Artist: Rodney Sutton

Δημοσιεύτηκε στην Κατερίνα το 1981 Αναζητούνται στοιχεία Story

Film Star Nurse – Mandy: #682 (19 February 1980) – #693 (26 April 1980) Δεν γνωριζω artist.

@Mandrake Καταπληκτική ανάλυση όπως πάντα. Απλά στη φάση που είμαι με τη δουλειά και την οικογένεια δεν έχω το χρόνο να μπω σε όλο αυτό το σύμπαν το οποίο είναι Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Ο. Δεν είναι νορμάλ πράγματα αυτά, αλλά καθαρά Αμερικ άνικα (). Ουσιαστικά η πρώτη μου προσέγγιση είναι αυτοί οι τόμοι. Κάποιες ιστορίες, όπως ο Κάπταιν Αμέρικα, έγιναν πιο εύκολα κατανοητές γιατί το Background περιγράφονταν ξεκάθαρα στην αρχή του τόμου (πολύ καλή ιδέα αυτό παρεπιπτόντως) και γιατί δεν γινόταν ο κακός χαμός από μπλεγμένους ήρωες. Φυσικά και δεν έχω το κουράγιο να εντρυφήσω σε όλα αυτά που λες. Αν πραγματικά μ άρεσαν και είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο ίσως να το έκανα. Πάντως και μια απλή γεύση που παίρνω τώρα καλά είναι!!!

Το 2020 μάς υποδέχεται με τον “Μελλοντικό πρωταθλητή”. Μετά από μία ολονυχτία γυαλίσματος νομισμάτων στο θησαυροφυλάκιο, ο Ντόναλντ επιστρέφει στο σπίτι του, με σκοπό να βυθιστεί στην αγαπημένη του αιώρα. Δυστυχώς, όμως, έχει ξεχάσει μία σημαντική υποχρέωση. Μία διάσημη ομάδα ποδοσφαίρου έχει έρθει στην Λιμνούπολη για να κάνει δοκιμαστικά για τις ακαδημίες της και θέλουν τα τρία ανιψάκια να δοκιμάσουν τις δυνατότητές τους. Έτσι, θα τα πετάξει μέχρι το στάδιο και θα αρχίσουν οι δοκιμασίες. Ο Χιούη κι ο Λιούη δεν φαίνεται να τα καταφέρνουν. Ο Ντιούη, όμως, περνάει στην επόμενη φάση κι ο Ντόναλντ αποφασίζει να γίνει μάνατζέρ του. Από εκείνη την στιγμή ξεκινάει ειδική μεταχείριση για το παπάκι με το μπλε καπέλο, γεγονός που φέρνει σύννεφα στις σχέσεις των τριών ανιψιών μεταξύ τους. Χωρίς να είμαι αρνητικός γι’ αυτή την ιστορία, η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να ξεκινήσει ο χρόνος με κάτι πιο δυνατό. Το σενάριο έχει υποψία αθλητικού περιεχομένου, αλλά περισσότερο εστιάζει στις σχέσεις των ανιψιών του Ντόναλντ. Η πλοκή διαβάζεται ευχάριστα, είναι στρωτή και περνάει όμορφα μηνύματα στο τέλος. Δεν έχει, όμως, κάποια στιγμή, ικανή να αποτυπωθεί στον αναγνώστη. Είναι όλη επίπεδη και χωρίς νεύρο. Το φινάλε δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο. Η όμορφη σειρά με τίτλο “X-Mickey” κάνει το ντεμπούτο της στις σελίδες του περιοδικού, χωρίς μεγάλες τυμπανοκρουσίες, παρά μία ολοσέλιδη εισαγωγή. Στην “Επιστροφή του Γκουφόλυκου”, ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στο σπίτι του έπειτα από μία ακόμα περιπέτεια κι ο αδαής αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να ξεναγηθεί στο χωριό του, όπου είναι φυσιολογικό να μιλούν τα αντικείμενα. Αυτό, όμως, που παρατηρεί ο ήρωας και δεν συμβαίνει συχνά είναι το γεγονός ότι όλοι οι κάτοικοι του χωριού έχουν εξαφανιστεί. Που μπορεί να έχουν πάει? Η πρώτη μου επαφή με τον σύμπαν της σειράς είχε θετικό πρόσημο. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, το συγκεκριμένο σενάριο δεν είναι και το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα. Η πλοκή είναι λιτή, περιγράφει ένα μεγάλο μέρος του cast και της νοοτροπίας που προσπαθεί να περάσει το “X-Mickey”, αλλά το βασικό συστατικό της δράσης απουσίαζε. Θεωρώ, πάντως, την ένταξη της σειράς στο περιοδικό, ένα πολύ καλό βήμα κι ανυπομονώ να διαβάσω και τις υπόλοιπες ιστορίες που την απαρτίζουν. Θα συμφωνήσω, όμως, ότι μία τέτοια σειρά θα ήθελε ειδική μεταχείριση. Ίσως μία έξτρα έκδοση ή μία φιλοξενία στο ΚΟΜΙΞ. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. Στην συνέχεια, ο Ντόναλντ κι ο Φέθρυ ξεκινάνε “Γύρισμα στο χιόνι”. Τα δύο ξαδέλφια δουλεύουν σαν δημοσιογράφοι στα “Παπιονέα”, την εφημερίδα στην οποία είναι ιδιοκτήτης ο θείος Σκρουτζ. Ο εργοδότης τους, λοιπόν, τους έχει ζητήσει να πάρουν μία συνέντευξη από έναν γνωστό ηθοποιό, ο οποίος γυρίζει αυτόν τον καιρό μία ταινία. Έτσι, εκείνοι έχουν καταφέρει να πάρουν μέρος στα γυρίσματα, ο ένας σαν κομπάρσος κι ο άλλος στο team των τεχνικών. Και νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πούμε ότι το να κάνουν μπάχαλο ολόκληρο το γύρισμα, είναι το λιγότερο. Πρόκειται για μία χαλαρή υπόθεση με τα δύο ξαδέλφια να πέφτουν σε πολλές καρτουνίστικες γκάφες και να προκαλούν με αυτόν τον τρόπο το χαμόγελο στον αναγνώστη. Αυτό συμβαίνει από την αρχή μέχρι και το φινάλε, χωρίς κάτι άλλο να την κάνει να ξεχωρίζει. Γενικά είναι μία ιστορία, που διαβάζεται ευχάριστα, αλλά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια. Η “Βελτιωμένη νέα εκδοχή” είναι μία ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του μεγάλου κακού του Μίκυ Σίτυ, του Μαύρου Πητ. Μία μεγάλη ληστεία έλαβε χώρα στην κεντρική τράπεζα της πόλης κι όλες οι ενδείξεις φανερώνουν τον αγαπητό μας villain για ένοχο. Ο Πητ έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης κι έτσι ο Επιθεωρητής Ο’Χάρα και οι άντρες του, θα αρχίσουν να ερευνούν την υπόθεση, ανακρίνοντας τους στενούς συνεργάτες του. Ο πρώτος που ερωτάται είναι ο Φούμφο, ο οποίος είναι εξοργισμένος με την συμπεριφορά του φίλου του και δεν γνωρίζει το παραμικρό. Το ίδιο και η Τρούντυ, που κι εκείνη με την σειρά της έχει να δει τον Πητάκο της από την ημέρα της ληστείας. Όλοι, λοιπόν, αποφαίνονται ότι ο “Πητάκος” πήρε τα λεφτά της λείας και την έκανε για κάποιο τροπικό νησί για να ξεφύγει από όλους κι από όλα. Τελικά, όμως, πώς έχουν διαδραματιστεί τα γεγονότα? Όμορφη, έξυπνη και πρωτότυπη ιστορία. Μου άρεσε η έλλειψη της παρουσίας του Μίκυ, με αποτέλεσμα να πάρει περισσότερα εύσημα ο κεντρικός πρωταγωνιστής. Η πλοκή εγείρει πολλά ερωτήματα στην αρχή, για να απαντηθούν όλα, όχι με το κλασικό “ας πάμε πίσω μερικές ημέρες για να δούμε”, αλλά με μία αφήγηση από τον ίδιο τον Μαύρο Πητ. Εξαιρετική σκηνοθετική έμπνευση, αν θέλετε την γνώμη μου. Ακόμα και το φινάλε είναι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ο Πητ δεν έχει την κλασική είσοδό του στην φυλακή, αλλά ούτε και καμία άλλη από τις συνηθισμένες του καταστάσεις. Φαντάζομαι, όμως, ότι θα βρίσκεται σε καλά χέρια. Το σχέδιο από την άλλη ήταν σκέτη απογοήτευση. Και θα ολοκληρώσουμε με την ιστορία “Θησαυρός στα σύννεφα”. Όλοι γνωρίζουμε το πάθος του θείου Σκρουτζ για την αναζήτηση αρχαίων θησαυρών. Ένα βράδυ πριν κοιμηθεί θα διαβάσει μία ιστορία για έναν λαό, ο οποίος αναγκάστηκε να φύγει άρον-άρον από την περιοχή όπου διέμενε, εξαιτίας της έκρηξης ενός ηφαιστείου. Από τα γραπτά υποθέτει ότι έχουν αφήσει εκεί και τον θησαυρό τους, τον οποίο θέλει διακαώς. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι δεν μπορεί να αφήσει το θησαυροφυλάκιο, γιατί κάθε νύχτα γίνεται στόχος των Μουργόλυκων. Έτσι, θα ζητήσει (με τον κλασικό, αβρό τρόπο του) από τον Ντόναλντ και τον Κύρο, να αναζητήσουν τον θησαυρό για λογαριασμό του. Οι φίλοι μας θα ταξιδέψουν μέχρι την επίμαχη περιοχή κι ακόμα πριν αρχίσουν τις έρευνες, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν του ντόπιους, αλλά και τους δικούς τους, Μουργόλυκους. Θα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν? Και τελικά τι κρύβει ο περιβόητος θησαυρός? Μιλάμε για ένα σενάριο αναζήτησης θησαυρού, που δεν διαφοροποιείται από τα αντίστοιχα (μέτρια) της σειράς. Η πλοκή ξεκινά με την εξιστόρηση των γεγονότων του παρελθόντος, για να μας μεταφέρει στην συνέχεια στο παρόν. Υπάρχουν διάφορες διακυμάνσεις, ίσως και λόγω της πολύ ενεργής εισόδου των Μουργόλυκων, ενώ το φινάλε, εκτός από τα άδολα μηνύματα που περνάει, είναι επίπεδο. Και φυσικά έχουμε ακόμα μία φορά έναν Σκρουτζ συμφεροντολόγο, να κάνει σαν κακομαθημένο παιδί και να δίνει μόνο διαταγές. Γενικά την βρήκα μία καλή προσπάθεια, αλλά σίγουρα έχουμε διαβάσει και καλύτερες. Το σχέδιο ήθελε λίγη δουλίτσα ακόμα.

@paola Σ'ευχαριστώ πολύ Γιώτα μου. Κι εσύ να χαίρεσαι την οικογένειά σου κι όσους αγαπάς.

Να και οι πρώτες αγορές του νέου έτους. Μια μικρή βολτίτσα σε διάφορα περίπτερα της πόλης μου επέφερε αυτά τα μικρά λαφυράκια,ελπίζω και η υπόλοιπη χρονιά να είναι πλούσια . ΥΓ. Δυστυχώς το ΚΟΜΙΞ και το μικυ μαους της α'περιόδου υπέστησαν κάποια μικρά τραυματάκια λόγω των τιμών που είχαν κολλημένων πάνω τους. Ανάθεμα σε όσους το κάνουν αυτό και βάζουν τιμές πάνω σε κάθε τεύχος και το χρεώνουν όσο κοστίζει και τώρα το Μ.Μ. και ας είναι το τεύχος σε άθλια κατάσταση και έχουν και το θράσος για να δικαιολογήσουν την τιμή να γράφουν πάνω σε κάθε χαρτάκι συλλεκτικό και ας είναι το τεύχος το πιο κοινό που υπάρχει.

Νομίζω γενικώς τα υπερηρωικά χρειάζονται υπόβαθρο για να καταλάβεις πλήρως μια ιστορία. Ακόμα και τα θεωρητικώς αυτοτελή story arcs, χρησιμοποιούν στοιχεία από παλιότερες ιστορίες. Αυτό το συναντώ και στα μοντέρνα. Δεν θεωρώ ότι έχει να κάνει με παλιό-καινούριο. Πχ και στο Thor που βγήκε στη συλλογή, δεν πιάνεις πλήρως το νόημα αν δεν ξέρεις τι προηγήθηκε, τι είναι το Ragnarok, γιατί ο Thor βρέθηκε εκεί που βρέθηκε κτλ. Ένα ψιλομπέρδεμα το έχεις στην αρχή αν είσαι άσχετος με τον ήρωα όπως εγώ. Μετά κάπως ξεκαθαρίζουν τα πράματα. Σίγουρα βοηθάει και ο πρόλογος που υπάρχει στην αρχή κάθε τόμου, αλλά και πάλι δεν μπορεί να δώσει όλες τις γνώσεις και πληροφορίες που χρειάζεσαι

Δεν ισχύει απόλυτα ότι τα παλιά είναι πιο μπερδεμένα. Βασικά δεν νομίζω καν να ισχύει. Δεν ξέρω αν αναφέρεσαι στο Hulk συγκεκριμένα, δεν το διάβασα ακόμη. Αλλά κάτι Spider-Man για παράδειγμα που διάβασα, τα παλιά ήταν πιο απλοϊκά και πιο ευχάριστα απ΄τα καινούρια

Επιτέλους και μια συλλογή που υπερτερούν τα DC από τα MARVEL.

Χρονια πολλα στους αγαπητους Γιαννη Μενιγ και Γιαννη Ουγκ και σε ολα τα παιδια που γιορταζουν σημερα!

Ααα εγώ νόμιζα το αντίθετο. Οτι ήσουν φαν των παλαιότερων. Μα και εγώ έτσι ακριβώς νιώθω. Τα παλιά τα βρίσκω πολύ πολύ μπερδεμένα. nice indeed

Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο τρίτος κύκλος της σειράς Asterix & Obelix XXL για PC, Mac και gaming consoles με τίτλο Το Κρυστάλλινο Μενίρ (Le Menhir de Cristal - The Crystal Menhir) με το σενάριο του παιχνιδιού να εκτυλίσσεται μεταξύ άλλων στην Ισλανδία και την Ελλάδα καθώς οι δύο αξιοαγάπητοι Γαλάτες προσπαθούν να συναρμολογήσουν το μυστηριώδες κρυστάλλινο μενίρ.

Δεν καταλαβαίνω από που πηγάζει η ατάκα Για να απαντήσω λιτά, στο σκέλος των υπερηρωικών, δυσκολεύομαι να διαβάσω τα παλιά υπερηρωικά, βρίσκω τα νέα πιο απλά και από όσα έχουν βγει μέχρι στιγμής, μου άρεσαν πάρα πολύ προ δεκαετίας όταν τα διάβασα, τα συγκεκριμένα Avengers, Captain, Thor και X-Men.

Copypasta από προηγούμενο ποστ. Μερικές γρήγορες, βασικές πληροφορίες: Το X-Mickey ήταν 30 τεύχη. Μηνιαία σειρά που έτρεχε από το 2002 έως το 2004. Το 2006, ξεκίνησαν να ανατυπώνουν τη σειρά. Απ' ό,τι βλέπω στο Inducks, επανακυλοφόρησαν μόνο τα 6 πρώτα τεύχη. Την ίδια περίοδο, έφτιαξαν νέες ιστορίες που έβαλαν στο Topolino. Αυτές είναι κατά πάσαν πιθανότητα οι ιστορίες που θα δούμε. Είναι 5 ιστορίες, η τελευταία εκ των οποίων, είναι 6σέλιδη: Η επιστροφή του Γκουφόλυκου, Pipwolf e il mistero di Villa Templeton, Pipwolf e le sfide del pagliaccio che ride, Pipwolf e il cacciatore della notte & Pipwolf Spiagge impossibili. Υπάρχει και μια έκτη ιστορία 87 σελίδων, που όμως είχε δημιουργηθεί για να μπει στη βασική σειρά, και λογικά τους ξέμεινε για τον χ/ψ λόγο και την έβαλαν στο Topolino. Το 2016, έβγαλαν ξανά ανατύπωση τη βασική σειρά μέσω της Disney Legendary Collection, και όπως έκαναν και την άλλη φορά, ξεκίνησαν να φτιάχνουν πάλι νέες ιστορίες, που μπήκαν πάλι στο Topolino, ώστε να κάνει promotion η μία σειρά στην άλλη. Είναι οι τελευταίες 12 ιστορίες από αυτό το λινκ. Είμαστε άτυχοι, επειδή απ' ό,τι φαίνεται, πηδήξαμε την βασική σειρά και βλέπουμε τις χλιαρές, νεότερες ιστορίες που μπήκαν στο Topolino. Ιστορίες που όμως δεν έχουν νόημα εάν δεν έχει διαβάσει κάποιος την κανονική σειρά. Η «Επιστοφή του Γκουφόλυκου», μας έκανε επανασύνδεση με τους χαρακτήρες από το σύμπαν της σειράς, χαρακτήρες που δεν έχουμε γνωρίσει και γι' αυτό μας φαίνονται ανούσιοι στην καλύτερη. Ο σκοπός αυτής της ιστορίας είναι να σε κάνει να χαρείς που ξαναβλέπεις γνώριμους χαρακτήρες. Όλοι τους είναι παλιότεροι σύμμαχοι / γνωστοί του Γκουφόλυκου, όπως και φίλοι που βλέπαμε συνεχώς στο στέκι τους, στην ταβέρνα «Το λευκό ποντίκι». Αυτή η σειρά είναι διαφορετικό σύμπαν, όπως οι Νέες περιπέτειες του Φάντομ Ντακ και ο Μίκυ Μυστήριο Β' κύκλος. Φανταστείτε να βλέπαμε νέες ιστορίες από το σύμπαν του Μίκυ Μυστήριο και να τον βλέπαμε πάλι στην Νταρκ Σίτυ, μαζί με όλους τους φίλους που εμφανίστηκαν εκεί, ή να έβγαζαν νέες ιστορίες Φάντομ και να βλέπαμε πάλι επανασύνδεση της Ξαντούμ, του Νούμερο Ένα κλπ, είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Δυστυχώς στα αγγλικά έχουν τυπωθεί μόνο τα πρώτα δύο τεύχη. Η σειρά ξεκίνησε επίσης να βγαίνει ψηφιακά στο Comixology, όμως σταμάτησαν στα 20 τεύχη, ενώ για έναν ανεξήγητο λόγο, αυτή τη στιγμή έχουν διαθέσιμα για αγορά μόνο τα πρώτα 8 (wtf)! Δεν θυμάμαι τι παίζει από Scanlations, όμως με ένα πρόχειρο ψάξιμο, δεν βρήκα κάτι. Η συμβουλή μου για όσους θέλουν να καταλάβουν τι παίζει με τις ιστορίες, είναι να ψάξετε και να διαβάσετε online μερικά από τα πρώτα τεύχη της βασικής σειράς. Με ένα πρόχειρο ψάξιμο, βλέπω πως υπάρχουν διαθέσιμα στους γνωστούς online comic readers. Έτσι, θα μπείτε λίγο στο κλίμα και θα καταλάβετε ποιοι είναι οι βασικοί χαρακτήρες, από πού προέρχονται, τι προσωπικότητα έχουν, τι παίζει με το όλο σύμπαν κλπ. Πράγματα δηλαδή που απ' ό,τι φαίνεται, δεν εξηγούνται στις ιστορίες που θα δούμε.

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #290 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο ( @Retroplaymo Σταύρο μου χαίρομαι που συνεχίζεις στον δρόμο που χάραξαν οι πολλοί... Διότι οι υπόλοιποι είστε μειοψηφία εδώ μέσα με το μπαρδόν... ) Εδώ Λιμνούπολη! (By Silvia Ziche) Ιστορίες. "Μελλοντικός πρωταθλητής." Ο Ντόναλντ μόλις επέστρεψε από ολονύκτιο γυάλισμα νομισμάτων. "Η επιστροφή του Γκουφόλυκου." Ο Γκουφόλυκος επιστρέφει σπίτι του μετά από πολύ καιρό... Εκεί που νομίζει όμως ότι δε χάρηκε κανείς με την επιστροφή του... "Γύρισμα στο χιόνι." Ντόναλντ και Φέθρυ σπέρνουν το χάος στα γυρίσματα μίας ταινίας. "Βελτιωμένη νέα εκδοχή." Ο Μαύρος Πητ βρίσκεται αποκλεισμένος σε ένα ερημονήσι ενώ αστυνομία, Φούμφο και Τρούντυ τον ψάχνουν για ξεχωριστούς λόγους. "Θησαυρός στα σύννεφα.." Ο Σκρουτζ στέλνει τον Ντόναλντ και τον Κύρο να βρουν έναν θησαυρό στους τροπικούς. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Η πρώτη ιστορία δεν υστερεί σε τίποτα θαρρώ. Τα έχει όλα σε σωστές δόσεις. Εξισορροπημένη, διδακτική και με όμορφα μηνύματα κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος. Πραγματικά αξίζει να διαβαστεί... Από όσο έχω καταλάβει αυτή πρέπει να είναι η πρώτη παρουσία του Γκουφόλυκου στην χώρα μας παρ' ότι "επιστρέφει." Αν δεν απατώμαι τον είχε δώσει και η Ντεαγκοστίνι ως φιγούρα σε μία από τις δύο σειρές που είχε βγάλει. Επίσης ανήκει στο σύμπαν του "Μίκυ Χ" που ιστορίες του δε περιμέναμε να δούμε στην χώρα μας επίσης αν δεν απατώμαι. Κάθε βοήθεια από @PhantomDuck και λοιπούς μυημένους ευπρόσδεκτη. Σαν ιστορία συμπαθητική και ευχάριστη. Καλό και το εισαγωγικό σημείωμα. Αν και υποθέτω ότι στο πρωτότυπο θα υπήρχε πριν την πρώτη του εμφάνιση. Το τεύχος συνεχίζει με μία ιστορία όπου ο Φέθρυ με τον Ντόναλντ τα κάνουν άνω κάτω. Θεωρώ ότι δε χρειαζόταν τόσες σελίδες και κάπου με κούρασε. Σαν cartoon ίσως είναι πιο ευχάριστη. Προτελευταία του τεύχους μία ιστορία με μία σειρά παρεξηγήσεων που διαβάζεται όμορφα και σου κρατάει το ενδιαφέρον. Τέλος, το τεύχος κλείνει με μία πανέμορφη αναζήτηση στους τροπικούς. Αν και στο τέλος δε κατάλαβα τι ξέχασαν και εξαφανίστηκαν... Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Μελλοντικός πρωταθλητής." 2. "Θησαυρός στα σύννεφα." 3. "Βελτιωμένη νέα εκδοχή." 4. "Η επιστροφή του Γκουφόλυκου." 5. "Γύρισμα στο χιόνι." 8/10!!! Το 2020 ξεκίνησε ωραία για τον εβδομαδιαίο τίτλο!!!

Πολύ ωραία συλλογή και καλή οργάνωση, εμένα σε τέτοιες περιπτώσεις με προβληματίζει το που θα μπούνε οι νέες αγορές.

Πολύ ωραία συλλογή,όμως έχω μια σημαντική παρατήρηση να κάνω. Δεν έχεις βάλει στη σωστή σειρά τους τόμους της βιβλιοθήκης Ντίσνεϋ!

Ώρε πράμα σε αυτό το thread......... Και εγώ κοιτάω τη μικρή (ντουλαπο)βιβλιοθήκη μου και ντρέπομαι.Ε ότι μπορεί να κανει ο καθένας.Που ξέρεις μπορεί σε δικό μου σπίτι ή αν έχω ποτέ περισσότερα χρήμματα να το κάνω και εγώ στο μέλλον. Εύγε σε όλους σας!! @Tsaklas έχεις ένα μικρό στρατό από funko pops βλέπω

Αγόρασα το τελευταίο τεύχος του Μπλεκ, περισσότερο από νοσταλγία, αλλά και από έκπληξη που είδα τον Ποπάυ στο εξώφυλλο Αφού μου λέει ο περιπτεράς "6€ ο Μπλεκ" και του απαντώ "Ποιος Μπλεκ; Ο Ποπάυ είναι αυτός!" Ακολουθεί μια σύντομη κριτική για τις ιστορίες. Μπλεκ, Παιδί Πάνθηρας: Όπως τους θυμόμουν από τα παλιά πολυθεματικά Μπλεκ. Ενδιαφέρουσες ιστορίες, κι ας φαινόταν η ηλικία τους. Ταρζάν: Πιστεύω το εξαίρετο σκίτσο του Τζο Κιούμπερτ θα αναδεικνυόταν καλύτερα ασπρόμαυρο, όπως στην σειρά του Δραγούνη. Στορμ: Εξαιρετικό ατμοσφαιρικό σκίτσο. Η ιστορία ενδιαφέρουσα και γεμάτη ανατροπές Κρίμα που δεν είναι αυτοτελές. Ποπάυ: Μία σύγχρονη ιστορία που ξεχωρίζει σε όλα τα επίπεδα (σκίτσο, σενάριο, χρώμα). Με εντυπωσίασε κυρίως το ότι ο μεταφραστής προσπάθησε να αποδώσει τον ιδιαίτερο τρόπο ομιλίας του Ποπάυ και του Πόλντο στα ελληνικά Ο Πόλντο μιλάει με λόγιο τρόπο (π.χ. "Φρονώ πως θα απολαύσω τα μάλα τον θεατρικό μου βίο.") και ο Ποπάυ ως ένας άνθρωπος του λαού, που μπερδεύεται όταν προφέρει δύσκολες λέξεις (π.χ. "Είμαι ανακουσφιγμένος" ). Λάργκο Γουίντς: Τι αριστούργημα ήταν αυτό Θεωρώ το πιο δυνατό του σημείο ήταν η αρμονική συνεργασία σεναριογράφου-σκιτσογράφου. Μερικά παραδείγματα αναλυτικά σε σπόιλερ. Μερικές γενικές παρατηρήσεις: α) Πολύ καλή η βιβλιοδεσία με συνδετήρες. Απείρως ανώτερη από τα λίγα τεύχη του Νέου Μπλεκ που είχα αγοράσει. β) Στορμ ή Λάργκο πρέπει να δημοσιεύονται πλήρεις, όχι σε συνέχειες. Πώς θα αντέχουμε δυο μήνες για τη συνέχεια;