Αίθουσα Νικητών

Φανταστικη εμπειρια.... Πρωτη φορά κατεβαίνω Αθηνα για το Athenscon, και μπορω να πω οτι ενθουσιαστηκα με τη διοργανωση, το μεγαλο χωρο, τους καλλιτεχνες, τη φαση γενικοτερα. Ανθρωποι που το νιωθουν και το γουσταρουν, επαφη με καλλιτεχνες-ειδωλα, ευκαιριες για υπογραφες και σκιτσα, αγορές πολλές και διάφορες, επαφη με αρκετους συμφορουμιτες, τι αλλο να ζητησω. Μακαρι να μην ηταν τοσο κακη η συγκοινωνια ως το γηπεδο (που σε συνδυασμο με τις κινητοποιησεις προκαλεσαν τρομερο προβλημα σε μενα που κινηθηκα απο το κεντρο). Οι φοβοι μου για το πώς θα παρουμε υπογραφες απο τους καλλιτεχνες διαψευστηκαν, μιας και ολοι καθησαν αρκετες ωρες στα τραπεζακια τους. Θελω να εξαιρω αυτο τον υπεροχο τυπο κ.Claremont που υπεγραφε πολλεςς συνεχομενες ωρες τα εργα του ωστε να μην αφησει κανεναν παραπονεμενο. Επαθα πλακα με το κουραγιο του. Νομιζω του αξιζει ενα μπραβο, δεδομενης της ηλικιας του κανεις δε θα του ελεγε κατι νομιζω αν καθοταν πολυ λιγοτερο, αντιθετα αυτος πιστευω υπερέβαλλε εαυτον. Φετος εκανα το μεγαλο λαθος να εχω παρα πολλα πραγματα για υπογραφη. Αυτο μου στερησε χρονο απο τα υπολοιπα γεγονοτα του Con, και μου εδωσε αγχος στο να τα προλαβω και να τα κουβαλησω ολα. Πιστευω πως εμαθα το μαθημα μου και απ το επομενο Con (Το Μαη στη Θεσσαλονικη) θα ειμαι πιο φειδωλος και αρα πιο χαλαρος. Και παμε στο ζουμι, να σας δειξω τι αποκομησα απο τους καλλιτεχνες. Πολυ λιγα πραγματα απο υπογραφες, ενδεικτικα, για να παρετε μια ιδεα: κατα σειρά, υπογραφές απο Gibbons, Gillen (cool τυπακι), McLeod+Claremont (ο μπούφος ξέχασα το X-MEN 151 και δεν το διπλουπέγραψαν ) , ένα πόστερ του Camuncoli ο οποίος μου αποκάλυψε οτι ο Azzarelo του ειχε πει να ερθει στο The Comic Con και δε μπορουσε λογω οτι βρισκοταν στο London Comic Con. Οπότε, φιλοι μου Βόρειοι, ισως και να τον ξανα δουμε, τον εψησα με την Χαλκιδικη και τα πιτογυρα! Πάμε στα σοβαρά τωρα: Νέες προσθήκες στο Sketchbook μου σκίτσο απο Camuncoli. Να πω την αληθεια δε ξετρελαθηκα, για τα 30 ευρω που ηθελε. Σκιτσο του πενταλεπτου. Του ζητησα spider man, μου ειπε ποιον spider man θελω, του ειπα να διαλεξει τον αγαπημενο του, μου ειπε οτι για εκεινον ειναι το ιδιο (αυτη η απαντηση παντα με ξενερωνει, ρε ανθρωπε προσωπικα γουστα δεν εχεις? ρομποτ εισαι?) και αφου δεν ηθελε να διαλεξει του ειπα superior spider-man. Ηθελα ομως και κανα 2 υποτυπωδεις δαγκανες τις οποιες δεν εκανε, στο τελος της ημερας ειχα μεινει αφραγκος και δε μπορεσα να ζητησω να μου κανει πιο συνθετο το σκιτσο. Επιφυλασσομαι στο μελλον να του ζητησω προσθηκες, αν ξανα ερθει. Παμε στο καινουριο ιερο δισκοποτηρο του sketchbook μου Harley Queen από Sejic. 40 ευρω. Τα αξιζε περα για περα. Απ οτι εμαθα δε ψηνοταν να κανει σκιτσα πλην καποιων που ειχε δεσμευθει απο την πρωτη ημερα και ειχε λιστα, διοτι δεν του αρεσει η μεταπωληση. Σε μενα, που του το ζητησα για το sketchbook μου, εβαλε ολο το μερακι του και μου εκανε αυτο το εργο τεχνης που βλεπετε. Το λατρεψα. Φευγοντας απ το τραπεζακι του, μου ειχε αφησει ενα ακομα σκιτσακι εντος του βιβλιου μου, το οποιο για καποιο περιεργο λογο λειτουργησα ως τερας ηθικης και πηγα και του το ανεφερα. Τελικα ηταν το προσχεδιο που χρησιμοποιει για να σχεδιαζει, για εκεινον καμιας αξιας, για μενα μεγαλης, το μετανιωσα που δεν εκανα την παπια! print από Freccero + το ποστερ της διοργανωσης που δεν το εχω μπροστα μου, + το σκιτσο που του ζητησα να μου κανει (Double Duck) . Αλλος ενας καλλιτεχνης που του ζητησα να μου κανει τον αγαπημενο του, και δεν ηξερε ποιον. Τελος παντων. Να σας πω την αληθεια, επειδη ως τωρα ειχα την τυχη να συναντησω καλλιτεχνες οπως ο Cavazzano και ο Mottura , το σκιτσο που πηρα απο Freccero ειναι 5 κλασεις κατω. Για 30 ευρω, δεν εμεινα τρελα ικανοποιημενος. Φευ, προχωραμε. Τελευταιο αφησα ενα εκπληκτικο σκιτσο που ελαβε ο κολλητος μου απο Camuncoli, για μολις 20 ευρω. Προσωπικα ενθουσιαστηκα, δε ξερω αν θα συμμεριστειτε τον ενθουσιασμο μου, ιδου ο Darth Veider o τυπος εκανε παπαδες εδω. Και τελος, φωτος απο εμενα και καποιους γνωστους / αγνωστους: Θα προσπαθησω να ξανα ρθω!

Διάβασα και το δεύτερο μέρος και έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Η ιστορία συνεχίζει με τους ίδιους ρυθμούς που ξεκίνησε. Μυστήριο, ανατροπές, χιούμορ, ο Χαλκ διαλύει τους πάντες και τα πάντα? Τέλεια. Η ιστορία από το παρελθόν του Μπρους Μπάννερ/Χαλκ παραμένει το δυνατό χαρτί της ιστορίας, αναδεικνύοντας την πολυσύνθετη και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του ήρωα. Δεν κρατήθηκα και διάβασα και το τρίτο μέρος στα αγγλικά. Με χαρά διαπίστωσα (και θυμήθηκα) ότι η ιστορία έχει εξαιρετικό και ικανοποιητικό φινάλε. Σίγουρα από άποψη τιμής, οι τόμοι της Ασέτ συμφέρουν περισσότερο☺ Όμως, η συγκεκριμένη ιστορία του Χαλκ είναι από τα καλύτερα κόμικ που είδαμε φέτος στα ελληνικά☺ Σας συμβουλεύω να την αγοράσετε και να την διαβάσετε όλοι τώρα, πριν το μετανιώσετε και την ψάχνετε στα μεταχειρισμένα☺

Το πήρα κι εγώ από το athenscon.... Γενικά θα την χαρακτήρισα ποιοτική έκδοση εκτύπωση, σε γενικές προδιαγραφές κτλ και σε καλή τιμή και νομίζω ότι το γυαλιστερό εξώφυλλο τραβάει πιο πολύ την προσοχή από το ματ που είχε ο κομήτης. Εξώφυλλο δυνατό, με τον επαγγελματισμό χρωματισμό του Ζήκου που το κατέχει το άθλημα! Σχετικά με τις ιστορίες είναι διαφορετικές από παλιότερες ανθολογίες καθώς έχουν manga ,κάποια κόμικ προς την υπερηρωική κατεύθυνση και κάποια τρόμου. Θετικό το πρόσημο και για την σχεδιαστική ποιότητα , με ενθουσίασαν περισσότερο ο Κωνσταντόπουλος με τον Γέρκου. Ο Κωνσταντόπουλος εξάλλου παρέδιδε σεμινάρια για κόμικς όταν εγώ ακόμη δεν ήξερα καν τις βασικές αρχές κατασκευής ενός κόμικ!! Έχει μεγάλη εμπειρία και επιτέλους ήρθε η ώρα να το δείξει με κολορίστα τον rithinor που είναι και αυτός σε επαγγελματικό επίπεδο. Kαι ο Γέρκου ,πιτσιρικάς από Θεσσαλονίκη στο ξεκίνημά του ,άλλα με απίστευτο ταλέντο. Και οι άλλοι είναι καλοί σχεδιαστές και έμπειροι, Παντούλας ,jimmy captain και Δαλκίδης έχουν μία μακρόχρονη πορεία στο μέσο, ακόμη και ο Λώλος που ήταν σε underground ύφος που δεν είναι στα γούστα μου ,υπηρέτησε το είδος του με πολύ καλό σχέδιο. Σεναριακά δεν μπορώ να το κρίνω ακόμη ,επειδή κάθε ιστορία έχει λίγες σελίδες ώστε να εξελιχθεί, αυτό είναι το μελανό σημείο των ελληνικών κόμικς γενικότερα επειδή συνήθως δεν πληρώνονται όσο πρέπει οι σχεδιαστές ώστε να ασχολούνται αποκλειστικά ,ώστε να βγάζουν αντίστοιχη ποιότητα και ποσότητα αντίστοιχη με τις χώρες που το κόμικ είναι επιτυχημένο εμπορικό προιόν. Πάντως επειδή έχει διάφορα στυλ και διάφορους σεναριογράφους πιστεύω ότι κάποιες από τις ιστορίες θα βγουν καλές και στην πλοκή στο πέρας των τευχών! Τώρα αναγκαίο "κακό " θα είναι να συγκρίνεται το επίφανυ με τον κομήτη . Κατά την γνώμη μου αν και ανθολογικά και τα δύο ,είναι εντελώς διαφορετικής φιλοσοφίας, το επίφανυ κινείται σε πιο εμπορικά είδη κόμικ και αυτό ίσως το βάλει σε περισσότερα σπίτια, αν διαφημιστεί τόσο ώστε να φτάσει στους πελάτες αποδέκτες, από την άλλη ίσως τα κόμικς γενικά σαν είδος είναι για λίγους ,οπότε όσοι έπαιρναν τον κομήτη πάρουν και αυτό εδώ απλά για να στηρίξουν μια νέα προσπάθεια. Σκέψεις , ο χρόνος θα δείξει τι από αυτά θα ισχύει, καλή επιτυχία κι από μένα στους συντελεστές!

Πρόγευση από τα επόμενα τεύχη που ετοιμάζονται.... συγνώμη για την μεγάλη καθυστέρηση , άλλα λόγο φόρτου εργασίας και εμού και του σεναριογράφου, η κατασκευή της σειράς έμεινε λίγο πίσω....υποσχόμεθα όμως να σας αποζημιώσουμε με την ποιότητα των επόμενων τευχών μας.

Και εγώ όταν είδα την τιμή σκέφτηκα αυτό : Αλλά αξίζει τα λεφτά του τελικά.

To Spider-Man No More είναι story arc τριών τευχών(Amazing Spider-Man #50-52) κι έχει βγει στα ελληνικά σ΄ένα ωραίο έγχρωμο τομάκι απ΄την Espresso. Aυτό της Hachette περιέχει τα τεύχη #44-50, κι όπως πολύ σωστά λέει ο Bilis είναι ελλειπές. Δεν μας δείχνει την επιστροφή του Spidey στη δράση και την 1η του επαφή με τον Kingpin. Aπ΄την άλλη βέβαια θα ήθελα να διαβάσω τα τεύχη πριν το 50, οπότε δεν θα με χαλούσε να το έβλεπα στη συλλογή. Αλλά δεν είναι 1ο σε προτίμηση. Από Stan Lee με σειράς προτεραιότητας θα ήθελα να δω τα 5 παρακάτω: 1) The Amazing Spider-Man: Death of the Stacys Έχω διαβάσει την ιστορία με το θάνατο της Γκουέν, αλλά θέλω να διαβάσω κι αυτή με το θάνατο του πατέρα της. 2) Fantastic Four: The Coming of Galactus Γενικώς θέλω να διαβάσω F4, πόσο μάλλον μια ιστορία που σε όποια λίστα με τις καλύτερες ψάξεις, θα τη βρεις στις 3 πρώτες θέσεις, αν όχι στην 1η. 3) The Amazing Spider-Man: Spider-Man No More Για το λόγο που είπα πάνω. Όλα τα ρετρό Spider-Man είναι καλοδεχούμενα. 4) Marvel Origins: The 60s Γουστάρω πολύ origin ιστορίες. Έχουμε σ΄έναν τόμο το origin του Spider-Man, το οrigin του Hulk, το origin του Daredevil, το origin των X-Men κτλ. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να συνεχίσω. 5) Fantastic Four: Doomsday Κι αυτή θεωρείται απ΄τις σχετικά καλές F4, όχι τόσο καλή όσο ο Galactus βέβαια.

Εμφανίστηκε ο 2ος τόμος του Wolverine. https://www.public.gr/product/comics/greek-comics/super-hero/wolverine:-dimosios-kindynos-2/prod10490062pp/

Εσείς μωρέ παιδιά κλεφτόπουλα κι εσείς μωρέ παιδιά κλεφτόπουλα Παιδιά της Σαμαρίνας μωρέ παιδιά καημένα παιδιά της Σαμαρίνας γιατί είστε λερωμένα Κι αν πάτε πάνω μωρέ στ' Άγραφα αν πάτε πάνω μωρέ στ' Άγραφα κατά τη Σαμαρίνα μωρέ παιδιά καημένα κατά τη Σαμαρίνα κι ας είστε λερωμένα Αν σας ρωτήσει μωρέ η μάνα μου κι αν σας ρωτήσει η δόλια η μάνα μου μην πείτε πως λαβώθηκα μωρέ παιδιά καημένα μην πείτε πως λαβώθηκα κι ας είστε λερωμένα. Έκδοση άθλος. Ένα τεύχος αλλά τι τεύχος! Έπος! Κάνει για 40. Θα αλλάξω λοιπόν τον αριθμό των τευχών σε 40! Ή ίσως και σε 1005. Να συμβαδίζει με την αρίθμηση. ΠΟΛ.1005/2017 Καθορισμός δαπανών για τις οποίες απαιτείται η χρήση ηλεκτρονικών μέσων πληρωμής ή/και συλλογής αποδείξεων για το φορολογικό έτος 2017 1005. Χρονιά στην οποία στο Βιετνάμ ο Lê Trung Tông διαδέχεται τον πατέρα του Lê Hoàn. 3 μέρες μετά όμως τον δολοφονεί και τον διαδέχεται ο Lê Ngoạ Triều. Συγκλονιστικά πράγματα. Οπότε ναι. 1005 τεύχη θα μπούνε στο πινακάκι. Και θα την αποκαλούμε Κλασσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσικά Εικονογραφημένα. Με 1005 σ προς δόξα και τιμήν των τευχών και της παρουσίασης.

Ο Μανιτού αναφέρεται σε μια νέα επετειακή επίτομη έκδοση επί τη ευκαιρία της συμπλήρωσης των 50 ετών (ελληνικών εκδόσεων) του Μπλεκ. Για το συγκεκριμένο έντυπο δεν υπάρχει παρουσίαση στο φόρουμ.

Και μιας και μου δόθηκε η πάσα για το "Χάρισμα", ας πω την γνώμη μου για το graphic novel αυτό. Τελείωσα την ανάγνωση και μπορώ να πω ότι η ιστορία με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό, τόσο στο σενάριο, όσο και στον εικαστικό τομέα. Ο δημιουργός έφερε τους πρωταγωνιστές σε δύσκολη θέση, καθώς δεν είχαν μόνο να αντιμετωπίσουν μία εξωγήινη απειλή, αλλά κι εσωτερικούς αντιπάλους, που έφεραν τον διχασμό στις τάξεις τους. Εκτίμησα το γεγονός ότι υπάρχει ρεαλισμός στην ομάδα των X-Men. Δεν είναι οι τέλειοι "υπερήρωες" που είναι ενωμένοι στο κοινό καλό. Έχουν διαφορές, τσακώνονται και γενικά το κλίμα μεταξύ τους δεν θα το χαρακτηρίζαμε άριστο. Η πλοκή και η σκηνοθεσία ήταν δύο σημεία καλοδουλεμένα κι αυτό είναι κάτι που φανερώνει τον επαγγελματισμό και την εμπειρία του δημιουργού. Δεν λείπουν οι σκηνές δράσης, οι εκπλήξεις, αλλά και οι ανατροπές. Ούτε και το χιούμορ, το οποίο έβγαινε μέσα από έξυπνες ατάκες. Οι διάλογοι ήταν εύστοχοι κι απλοί, χωρίς μεγαλοστομίες. Το φινάλε ήταν σχετικά λιτό, αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι έπεται συνέχεια και μάλλον θα είναι ενδιαφέρουσα. Πολύ όμορφος και ρεαλιστικός ήταν κι ο σχεδιασμός. Είχε λεπτομέρειες και μεγάλη γκάμα χρωμάτων. Ωραία τα εξτραδάκια της έκδοσης, με κορυφαία την εισαγωγή, η οποία με βοήθησε (και φαντάζομαι κι αρκετούς "άσχετους" σαν κι εμένα ) να μπούμε στο νόημα και να κάνουμε μία "προεργασία" πριν διαβάσουμε την ιστορία.

Προστέθηκε το 3ο τεύχος που κυκλοφόρησε στο Athenscon 2019

Το 2ο sketchbook του Γιάννη Ρουμπούλια που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2012 στο London Convention. Μερικές εσωτερικές σελίδες Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρουμπούλια Παρουσίαση Sketchbook 2011 Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα και τις πληροφορίες τους AndreasD & Retroplaymo

Ένα sketchbook του Δημήτρη Κοσκινά που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2018 στο Comicdom. 16 σχέδια χαρακτήρων της Marvel. Δείγματα γραφής μπορείτε να πάρετε από το εξώφυλλο/οπισθόφυλλο.

Απολαύσαμε τα όμορφα σχέδια του Μάνου Λαγουβάρδου όλο τον Οκτώβριο και στο Athenscon2019, τα βρήκαμε μαζεμένα σε αυτό το Sketchbook. 32 σχέδια για 32 μέρες.

Κάποια από δαύτα τα έχω ανεβάσει στην παρουσίαση του δημιουργού. Με είχαν ενθουσιάσει αφάνταστα παρόλο που ήταν σε αυτό το μάνγκα στυλ των γυναικείων μορφών με κάποια χαρακτηριστικά ζώων (λχ αλεπουδίσια ουρά). Προφανώς αγοράστηκε στο Athenscon με συνοπτικές διαδικασίες και ας τις είχα αποθηκεύσει ψηφιακά. Το σχέδιο του έχει φτάσει σε εξαιρετικά επίπεδα και είναι αμαρτία να μην δούμε δουλειά του σε οίκους του εξωτερικού. Αυτό που δεν είναι προφανές είναι πως είμαι τόσο ενθουσιασμένος που πήρα και μια εκπληκτική αφίσα του με τη δουλειά που είχε κανει νωρίτερα στη χρονιά για την Εν Αιθρία. Ψιλοάσχετη με το θέμα, αλλά ήθελα να το πω Και άντε. Ας μπούνε και εδώ μερικές από τις εικόνες αυτού του σκετσμπουκ για να δούνε για τι μιλάμε όσοι δεν τις έχουν ήδη πάρει πρέφα. Ο άνθρωπας κεντάει!

Στο τέλος της ημέρας αυτό εδώ το συγκεκριμένο thread θα είναι το πιο πολυσυλλεκτικό ever. Γίνεται της μουρλης. Τώρα θα αρχίσουμε να λέμε τις εμπειρίες μας από το στρατό. Εγώ παρουσιάστηκα μεγάλος με ένα mp3 player και χωρίς κανένα κόμικ μαζί μου.

Προστέθηκε εξώφυλλο/οπισθόφυλλο 1ου τεύχους και η 4σέλιδη ιστορία που περιείχε

ε? ποια έκανε 10 ευρώ?... 5,90 κάνουν όλα αυτά εδώ........

Φανταστική σειρά ! Καταπληκτικά σκηνικά ,κοστούμια και φωτογραφία . Από τα πιο ευφάνταστα σενάρια για σειρές του είδους . Αρκετά ονόματα Ελλήνων (ομογενών προφανώς) ανάμεσα στους συντελεστές. Κορυφαία σειρά στο είδος της .

Πολύ ωραία τα τελευταία νέα! Είμαι 28 και μέσα από τη συλλογή αυτή ξανά άρχισα τα κόμικ. Περιμένω πως και πως τις παλιότερες original ιστορίες Μακάρι να έχουμε συνέχεια πέρα από τους αρχικά 60 τόμους. Κρίνοντας από εδώ μέσα, νομίζω ότι πάει πολύ καλά η συλλογή.

Συγχωρεμένος!

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2019 - SPIES IN DISGUISE Για τυχόν σχόλιά σας σχετικά με το τελευταίο αυτό σετ των group icons, μπορείτε να κάνετε μία βόλτα από το αντίστοιχο θέμα που έχει ανοιχτεί για αυτήν τη δουλειά ΕΔΩ Για να ανανεωθούν τα group icons στον browser σας πατήστε Ctrl + F5! Ή καθαρίστε τα cookies στον browser σας.

Kαλή επιτυχία στο νέο περιοδικό. Το διάβασα χθες. Δεν θα κάνω καμία κριτική για το περιεχόμενο και το σχέδιο, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ωστόσο, δυο πράγματα για το editing, είναι άσχημο να βλέπεις χαζά ορθογραφικά λάθη σε ένα περιοδικό, ιδίως στην αρχική ιστορία, στον “Κέιν” που έδωσε και το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους. Όσο για το editorial, δυστυχώς μου θυμίζει λίγο δηλώσεις του ΚΚΕ. Σαν να βγήκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας…

Η old school σειρά που οι λάτρεις των vintage μυστηρίων θα λατρέψουν άρχισε να προβάλλεται το 2008 και σήμερα είναι στην 13 σεζόν το οποίο αποδεικνύει την τεράστια επιτυχία της. Όλοι μπορούν να τη δουν καθώς προβάλλεται στην ΕΡΤ. [imdb=tt1091909]

　 Την πρώτη Μαρτίου του 1951, οι ανυποψίαστοι διαβάτες θα βρεθούν έκπληκτοι, βλέποντας ''κρεμασμένο'' στα περίπτερα ένα περιοδικό με επιβλητικό σκοτεινό σχέδιο που με τον τρόπο του δημιουργούσε κάποιο τρόμο για τα δεδομένα της εποχής στην Ελληνική καθημερινότητα.Το εξώφυλλο απεικόνιζε έναν ταλαιπωρημένο άνδρα να κουβαλάει στην πλάτη του έναν τραυματισμένο νεαρό και να προσπαθεί μέσα από έναν σκοτεινό και βρώμικο υπόνομο να ξεφύγει από τρεις άνδρες που τον κυνηγούν. Μία από τις χαρακτηριστικές σκηνές της ιστορίας. Ο τίτλος ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ με υπότιτλο το έργο που περιείχε ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ. Αυτό ήταν, η ιστορία γράφτηκε, το πρώτο κόμικ Ελληνικής εκδόσεως κυκλοφόρησε, με την σωστή μορφή, μέχρι τώρα τα κόμικς που δημοσιεύονταν σε παιδικά περιοδικά κυρίως με άρθρα και διάφορα κείμενα, ήταν με λεζάντες. Τώρα έχουμε ένα κόμικς με μπαλονάκια (συννεφάκια) 50 σελίδες -περίπου- μάλιστα στα πρώτα τεύχη στην πρώτη σελίδα μας δίνονταν οδηγίες το πως και με ποια σειρά πρέπει να διαβάζονται, εξ ολοκλήρου με έγχρωμα καρέ, ωραία εκτύπωση και μετάφραση για τα δεδομένα της εποχής, ένα καλοφτιαγμένο έντυπο. Ένα έντυπο που ήταν φτιαγμένο για όλες τις ηλικίες, λόγω της θεματολογίας του, κλασσικά λογοτεχνικά έργα διάσημων συγγραφέων. Με την πάροδο του χρόνου τα Κ.Ε. εκδώσαν και κόμικ από Έλληνες δημιουργούς τα πρώτα Ελληνικά Γκράφικ Νόβελ. 68 χρόνια μετά, η ίδια εκδοτική εταιρία κρατώντας το τίτλο κατατεθέν της επανεκδίδει τα περιοδικά αυτά από το πρώτο έργο που κυκλοφόρησε και τότε. Μία ειδική έκδοση για την εφημερίδα ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ που λειτουργεί σαν διανομέας. Μέχρι τώρα τα κλασσικά έχουν γνωρίσει και άλλες επανεκδόσεις ,τα τελευταία χρόνια σαν ένθετα, στην Καθημερινή, Ε.Τύπο και Βήμα. Άλλες 2 εταιρίες εκδώσαν και εκείνες την ίδια σειρά, η MODERN TIMES και η ΟΞΥ αλλά με άλλον τίτλο, οι εκδόσεις ΑΤΛΑΝΤΙΣ πολύ σωστά έπραξαν και κράτησαν έως και τώρα τον τίτλο κατοχυρωμένο. Από την Κυριακή 30/6/2019 και κάθε Κυριακή τα Κ.Ε. ξανά κοντά μας. Η έκδοση ευτυχώς ακολουθά την ωραία εκτύπωση που είχε και πριν 10 από την ίδια εφημερίδα, πιο μεγάλο σε μέγεθος πιο καλό χαρτί ωραία γραμματοσειρά. Το οπισθόφυλλο είναι ίδιο με της εκδόσεως του 1975. Το τεύχος έχει και μερικές σελίδες με παιχνίδια,που πρέπει να είναι από την τρίτη επανέκδοση, αν θυμάμαι καλά. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ GREEKCOMICS BAΣΙΛΕΥΣ των ΚΟΜΙΚΣ 　 Ένα πολύ χρήσιμο ποστ από τον φίλο SpiroSym για τις περιόδους των Κλασσικών Εικονογραφημένων, μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.

Άλλο ένα Sketchbook από τον Ηλία Χατζούδη με τις υπέροχες γυναίκες του. Κυκλοφορία 2015. Πάρτε και μια μικρή εσωτερική γεύση

όταν παρουσιάστηκα είχα μια σακούλα με λουκέτα και τον ισοβίτη του Αρκα μόνο

Ναι, κι εγώ θεωρώ πιθανό να δούμε πρώτα τις σύγχρονες ιστορίες που αναφέρεις. Ειδικά το Unthinkable το έχω διαβάσει και το θεωρώ ιδανική επιλογή για την πρώτη ιστορία των 4Φ που θα δούμε☺

Από Σταν Λη, εγώ ποντάρω σε αυτά εδώ τα τομάκια. Death of the Stacys: Από τις σημαντικότερες ιστορίες Σπάιντερ-Μαν, με εξαιρετικό σκίτσο από τον Τζιλ Κέιν. Marvel origins: the 60s: Για τον χαβαλέ των πρώτων εμφανίσεων όλων των γνωστών υπερηρώων. Να δούμε πως ήταν τότε και κατά πόσο διατηρούν ομοιότητες και σήμερα. Το Coming of Galactus δεν το υπολογίζω, τουλάχιστον όχι άμεσα. Πρέπει να δούμε πρώτα μερικές σύγχρονες ιστορίες των Τεσσάρων Φανταστικών, για να βεβαιωθούμε ότι θα επεκταθούν και σε κλασσικές τους.

Για το πολυβραβευμένο και πολυταξιδεμένο «Αϊβαλί» του γνωστού σκιτσογράφου Soloup κάνει ειδική μνεία ο βρετανικός Guardian. «Τα τραύματα των Τούρκων και των Ελλήνων, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους πριν από έναν αιώνα, είναι ζωγραφισμένα με κινούμενη απλότητα και μιλούν ξεκάθαρα για τη σημερινή προσφυγική κρίση», επισημαίνει σε δημοσίευμά του ο Guardian. «Η απόσταση μεταξύ των λιμανιών της Μυτιλήνης, στο ελληνικό νησί Λέσβος, και του Αϊβαλίκ, μια τουρκική πόλη γνωστή ως Αϊβαλί στα ελληνικά, είναι 47,5 χλμ. απόσταση στη θάλασσα. Μεταξύ 1922 και 2019, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν διασχίσει τα απρόβλεπτα νερά, πολλοί από τους οποίους φεύγουν από πολέμους σε όλο τον κόσμο», προσθέτει. «Αϊβαλί: Μια ιστορία Ελλήνων και Τούρκων το 1922, ένα γραφικό μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε στην ελληνική γλώσσα το 2014 και μεταφράστηκε πρόσφατα στην αγγλική γλώσσα από τον Τομ Παπαδημητρίου, είναι η ιστορία των 1,6 εκατομμυρίων προσφύγων που έκαναν το ταξίδι μόνο εκείνο το έτος, όταν οι ελληνικές και τουρκικές κυβερνήσεις συμφώνησαν σε μια μαζική ανταλλαγή πληθυσμών στο τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Μικράς Ασίας και από άλλες τουρκικές περιοχές αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, ενώ οι μουσουλμάνοι Έλληνες πολίτες αναγκάστηκαν να μεταβούν στην Τουρκία. Και οι δύο πλευρές υπέφεραν, και αυτό είναι το ισχυρότερο μήνυμα σε αυτό τον λογαριασμό ψυχών, ο οποίος αναγνωρίζει όλες τις πλευρές της τραγωδίας», τονίζει. «Το Aivali ξεκινά και τελειώνει με την ιστορία του Αντώνη, που πήρε το όνομά του από τον δημιουργό του γραφικού μυθιστορήματος, ο οποίος πήρε το πλοίο από τη Μυτιλήνη στο Αϊβαλί το 2014 για να καταλάβει καλύτερα τι άφησε πίσω της η οικογένειά του όταν έφυγαν από την Τουρκία το 1922. Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας έχει τοποθετηθεί στο παρελθόν, βασισμένο σε πραγματικούς χαρακτήρες τριών προσφύγων: του Φώτη Κόντογλου και του Ηλία Βενέζη, οι οποίοι μεταφέρθηκαν από την Τουρκία στην Ελλάδα, και του Αχμέτ Γιορόμαζ, ενός μουσουλμάνου που στάλθηκε στην Τουρκία. Τα λόγια τους είναι σπλαχνικά, εκπέμπουν τον πόνο και το στίγμα της αναγκαστικής μετακίνησης», γράφει μεταξύ άλλων ο Guardian. Στη συνέχεια, υπογράμμισε: «Οι μαύρες και λευκές γραμμές στυλό του Soloup είναι απλές και εύθραυστες, αλλά η ιστορία πίσω από αυτές είναι το κάτι άλλο. Ένας διάσημος πολιτικός γελοιογράφος στον ελληνικό Τύπο, προσαρμόζει το στυλ καρτούν του για να εναρμονιστεί με τη σοβαρότητα της ιστορίας. Ακόμα και όταν αποκλίνει από το συνηθισμένο ύφος του να υιοθετήσει βαθύτερες και λεπτομερέστερες γραμμές που είναι πιο κοντά σε μια ξυλογλυπτική παρά σε κόμικ - για να τιμήσει τον Φώτη, έναν αξιοσημείωτο ξυλουργό στην εποχή του - δεν διαταράσσει τη ροή της αφήγησης. Τα σημερινά γεγονότα εκτείνονται πάνω στο βιβλίο και ο Soloup κάνει τη σύνδεση με την πιο πρόσφατη προσφυγική κρίση στην Ελλάδα. Όταν μιλάει για την πραγματική ιστορία ενός Τούρκου στρατιώτη που σώζει ένα κορίτσι από την Ελλάδα από το να την σκοτώσει ο συμπολεμιστής του το 1922, είναι εύκολο να δει κανείς το ίδιο πνεύμα στους ανθρώπους σήμερα, όπως και με τη Μαρίτσα Μαυραπίδη, Ελληνίδα γιαγιά στη Μυτιλήνη και πρώην πρόσφυγας του 1922 οι οποία φιλοξένησε προσφυγόπουλα από τη Συρία όταν έφθασαν με βάρκα το 2016. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι υπέμειναν να διαπραγματεύονται σαν μάρκες σε ένα παιχνίδι καρτών. σχεδόν ένας αιώνας αργότερα, το Αϊβαλί δείχνει πώς αυτό το τραύμα μεταφέρθηκε από γενιές στην Ελλάδα και την Τουρκία, καθώς και τον πόνο των εκτοπισμένων που εγκαταλείπουν τη βία σε όλο τον κόσμο σήμερα - συμπεριλαμβανομένων των 50.000 προσφύγων που είναι σήμερα διασκορπισμένοι στην ελληνική ενδοχώρα και τα νησιά. Η τέχνη και τα λόγια του Soloup προσφέρουν μια ματιά στη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, δείχνοντας πώς διώχθηκαν άνθρωποι και στις δύο πλευρές αυτών των υδάτων, αλλά βρήκαν επίσης την εξουσία να συγχωρούν και να βοηθούν ο ένας τον άλλον. Δεν υπάρχει κοίλη ενσυναίσθηση που βρέθηκε εδώ. O Soloup αποδεικνύει πόσο προβληματικό είναι όταν αντιμετωπίζονται τα ανθρώπινα όντα σαν στατιστικές. Το Αϊβαλί δεν αποφεύγει να δείχνει την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων ζωών - και από τις δύο πλευρές - και τον συνεχιζόμενο αγώνα για μερικούς, που ψάχνουν ακόμα ένα μέρος για να αποκαλούν σπίτι». Και το σχετικό link...

Με τα νέα ευρήματα που βγήκαν στην φόρα μπορώ να πω ότι αναζωπυρώθηκαν οι ελπίδες μου για coming of galactus.Επίσης μιας και έχουμε αυτά τα στοιχεία πλέον αποφάσισα να βγάλω σήμερα ένα σύντομο "τι θέλω να δω στην συλλογή" και την Παρασκευή πιστός στο ραντεβού μου θα βγάλω το κανονικό. Να τονίσω ότι δεν θα βάλω μόνο ιστορίες του Stan. Έτσι λοιπόν θα ήθελα να δω στην συλλογή το το και τέλος έτσι κάτι ανάλαφρο

Αν είσαι κοντά στο κέντρο πέρνα από το κατάστημα της ANUBIS στη Σολωμού ή πάρε τους ένα τηλ. πριν λίγο καιρό υπήρχαν αρκετά. Υπάρχει και το Anubis Box Superman/Batman στο myboxes.gr που τα έχει, μαζί με κάποια άλλα Superman και Batman τεύχη και graphic novels με τιμή 24,90

Από την γουεμπκομικού Sarah Andersen (ινστα, φουβου, gocomics) edit Είναι από 9 Μαρτίου 2019 εάν καταλαβαίνω καλά, άρα δεν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στο Η τελειότητα είναι μούφα που δημοσιεύτηκε στα πάτρια το 2017

μέσες άκρες ότι λέει ο Tsaklas. Από εκεί και πέρα, ιστορικά, το Weapon X, πρωτομνημονεύεται στο Hulk 180 (1974) το οποίο εμφανίζεται στο τελευταίο καρέ και ναι. Είναι η πρώτη εμφάνιση αυτά μέχρι το 1992 και τα επικά Marvel Comics Presents #72-84 του θεούλη Barry Windsor Smith. Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται το γνωστό Weapon X storyline που μεταφράστηκε προ 2ετίας στο Ελλάντα. Εδώ αποφασίζει η Marvel να δώσει μερικές πληροφορίες γύρω από το παρελθόν του Wolverine (θυμίζω πως για δεκαετίες τον χειριζόταν ως έναν μεταλλαγμένο με "παρελθόν". τι παρελθόν? αυτό ήταν μέρος της αίγλης του. δεν το ξέραμε ) . Τα όσα λέει εκεί μέσα είναι the stuff of legends Πραγματάκια που είδαμε και μέσα στην 2η ταινία X-Men E, από εκεί και πέρα, τους πήρε καμιά 10ετία (συν τις ταινίες) προκειμένου να αρχίσουν να το μπλέκουν με την υπόλοιπη μυθολογία του Μαρβελοσύμπαντος και να το ενοποιούν με τα origin stories χαρακτήρων που απέκτησαν τις δυνάμεις/χαρακτηριστικά τους μέσω μυστικών κυβερνητικών οργανώσεων (όπως τα έγραψε ο Tsaklas πιο πάνω)

Τόμος 6 ~ X-Men: Το Χάρισμα Το ευχαριστήθηκα! Απλό, λιτό και καθαρό σχέδιο, ιστορία που δεν κουράζει και σε κρατά σε αγωνία με μικρές δόσεις χιούμορ. Παρότι είχα διαβάσει τα τευχάκια δεν τη θυμόμουν την ιστορία. Όντως είναι πολύ καλή επιλογή. Μπαίνει στα προσωπικά καλύτερα, μέχρι στιγμής, παρέα με το #1 Spiderman και το #7 του Thor.

Ευρέως γνωστός ως ο σχεδιαστής που έδωσε μορφή στο αριστουργηματικό κόμικς Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, ο Βρετανός δημιουργός Dave Gibbons βρέθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του AthensCon 2019, γεγονός που στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αφού η μεταφορά του σημαντικότερου έργου του βετεράνου καλλιτέχνη σε τηλεοπτική σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβρη στο Netflix. Γεννημένος το 1949 στο Λονδίνο, ο Dave Gibbons θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς. Αν και ξεκίνησε από τα βρετανικά underground περιοδικά και συνέχισε στο ιστορικό 2000AD, σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με σπουδαίους σεναριογράφους στις μεγαλύτερες εταιρείες. Έχει συνυπογράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων ετών σε σενάρια των Alan Moore, Frank Miller, Mark Waid, Mark Millar κ.α. Παρά τα 70 χρόνια του παραμένει παραγωγικότατος και, όπως τον γνώρισαν οι επισκέπτες τού The Athens Con την περασμένη εβδομάδα, ευγενέστατος και με ρηξικέλευθες απόψεις για τη γλώσσα και την τέχνη των κόμικς. Αναπόφευκτα ξεκινάμε με τους «Watchmen». Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά. Έχουν υπάρξει επίσης τα τελευταία χρόνια ατελείωτα prequels, sequels, spinoffs... Τι πιστεύετε ότι σημαίνουν σήμερα οι «Watchmen» για τους αναγνώστες κόμικς και τι για εσάς; Τι διατηρείται από το εμβληματικό αυτό έργο και την αίγλη του 34 χρόνια μετά; Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» πολλά χρόνια πριν ως γκράφικ νόβελ: μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν δηλαδή αυτοτελές. Τα prequels και τα sequels κάπως το ξεχειλώνουν. Αν το «Watchmen» είναι ένα ανέκδοτο, τα prequels το εξηγούν ουσιαστικά... σκοτώνοντάς το, αφού αναλύονται κομμάτια που λάμβανες σαν δεδομένα, χωρίς να χρειάζεσαι τόσο ενδελεχή επεξήγηση, ενώ τα sequels συνθέτουν το σύμπαν των «Watchmen» με το υπόλοιπο σύμπαν της DC, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω ανούσιο. Φυσικά όλες οι δουλειές ξεχειλίζουν από ταλέντο, τα βιβλία φαίνονται υπέροχα, απλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να ξεχειλωθεί τόσο, πέρα από τα χρήματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω καν πως φέρνουν και τόσο πολλά χρήματα. Πάντοτε πιστεύαμε ότι θα ήταν υπέροχο να γίνει ταινία, φαντάσου πόσο συναρπαστικό μάς φαινόταν εκείνη την εποχή. Παρά τις δυσκολίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν πως το έργο δεν ήταν «όχημα» για έναν ήρωα-σταρ, μετά την απήχηση των ταινιών του Batman άνοιξε ο δρόμος για τη μεταφορά του «Watchmen», κάτι που ανέλαβε ο Zack Snyder. Τους πρώτους τρεις μήνες αφότου προβλήθηκε το τρέιλερ της ταινίας, πουλήσαμε περισσότερα αντίτυπα απ’ ότι είχαν πουληθεί τα προηγούμενα 25 χρόνια – αν το δεις δηλαδή αποκλειστικά ως διαφήμιση για τη δουλειά μας, τότε τα πήγε περίφημα! Απόσπασμα από το «Watchmen» Η τηλεοπτική σειρά όμως είναι το κάτι άλλο! Μου αρέσει η δουλειά του Ντάνιελ Λίντελοφ όπως και να ‘χει. Η «μετάφραση» είναι πάλι διαφορετική, αφού έχουμε το μακρόσυρτο σπάσιμο σε επεισόδια, πρόκειται όμως για κάτι το οποίο, ως φαν των πλατφορμών streaming, λατρεύω να καταναλώνω. Νομίζω ότι η κρίσιμη επιλογή του Λίντελοφ να απομακρυνθεί όσο χρειαζόταν από το πρωτότυπο υλικό οδηγεί ουσιαστικά σε μια παρέκταση του αυθεντικού έργου. Αν το δικό μας «Watchmen» είναι μια πέτρα που πέφτει στο νερό, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι το κελάρυσμα που αυτή προκαλεί, κάτι πολύ φρέσκο και καινούργιο. Ως θεατής αγωνιώ για το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο γιατί είμαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το δω με την ησυχία μου. Σήμερα, όποιος έχει δει μια ταινία της Marvel και ίσως ενδιαφέρθηκε για τα κόμικς, αν μπει σε ένα κομιξάδικο και πει «ενδιαφέρομαι για γκράφικ νόβελ, από πού να ξεκινήσω;», θα του πουν «ξεκίνα από το Watchmen». Γιατί είναι αυτοτελές, η αφήγηση είναι απλή και παρά την πολυπλοκότητά της, πρόκειται για ένα κόμικς ικανό να φέρει νέο κόσμο. Κι αυτό γίνεται πολλά χρόνια, μερικές φορές όμως με λάθος προσέγγιση. Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» με πολλή αγάπη για αυτού του είδους τους χαρακτήρες, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας κόμικς σκέφτηκε «είναι ζοφερό, σκληρό και σκοτεινό, ας τα κάνουμε όλα έτσι». Με τον Άλαν οφείλουμε ένα μεγάλο συγγνώμη που καταδικάσαμε τα κόμικς της εποχής να είναι ζοφερά, σκληρά και σκοτεινά. «Watchmen», σε σενάριο του Alan Moore και «The Secret Service» από τη συνεργασία του με τον Mark Millar Έχετε εργαστεί στα underground κόμικς, στα υπερηρωικά αλλά και σε κόμικς που αναθεώρησαν τα υπερηρωικά στερεότυπα. Τι σας συγκινεί περισσότερο σήμερα και τι πριν από 40 χρόνια; Αυτό που πάντα αγαπούσα στα κόμικς ήταν το κομμάτι της αφήγησης, η ικανότητα να διηγείσαι – από παιδί, ζωγράφιζα πολύ και έφτιαχνα τους δικούς μου ήρωες, πάντοτε όμως στα πλαίσια ιστοριών. Στις διάφορες εκδηλώσεις βλέπω καλλιτέχνες που έρχονται να μου δείξουν σχέδιά τους, και τα περισσότερα είναι απλά... pin-ups. Αυτό δεν είναι κόμικς για μένα, τα κόμικς είναι η σχέση των εικόνων μεταξύ τους, η σχέση των σελίδων μεταξύ τους, ακόμα και μία ολοσέλιδη εικονογράφηση όπως ένα εξώφυλλο πρέπει να δένει αρμονικά με το σύνολο του έργου. Προσωπικά πάντοτε δίνω ιδιαίτερα σημασία στην προοπτική και στην αρμονία του σχεδίου με το logo. To Watchmen είναι, μεταξύ άλλων, μία προσπάθεια εξερεύνησης των αφηγηματικών τεχνικών των κόμικς και παράλληλα ένας φόρος τιμής, όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα τεράστια αφηγηματικά ταλέντα του παρελθόντος. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το πιο ελκυστικό πράγμα για μένα στα κόμικς είναι το παιχνίδι της αφήγησης. Για παράδειγμα, στο Mr. Miracle, έναν παλιό ήρωα του Jack Kirby, στο Hawkeye για τη Marvel, στον David Aja, ήρθα αντιμέτωπος με καταπληκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Και σήμερα ακόμα βλέπω πολλά νέα κόμικς που διατηρούν την αίγλη των κλασικών, και φυσικά μπορείς πάντα να διαβάσεις κάποια από τις πολλές συλλογές κλασικών έργων και να βρεθείς στο παρελθόν. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς είναι ο Alex Todd, ακριβώς για το λόγο που περιγράφω παραπάνω. Φυσικά αδυνατώ να ακολουθώ ότι κυκλοφορεί, όταν όμως το βιώνω από τη θέση του αναγνώστη, αυτές είναι οι αρετές που αναζητώ ακόμα και σήμερα. Οι Watchmen, η Martha Washington, ο Σούπερμαν με τον Άλαν Μουρ και άλλες δουλειές σας αμφισβήτησαν τις παραδόσεις του υπερηρωικού είδους. Πόσο πιστεύετε ότι συμβάλλατε στη σύγχρονη κατάσταση της αποδόμησης; Ή μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα και οι υπερήρωες πουλάνε ακόμα ματσίλα και ανδρισμό; Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στα σημερινά κόμικς είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν βρετανικά κόμικς, όπως υπάρχουν και ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Όταν βρεθείς σε ένα αμερικανικό συνέδριο κόμικς, θα περιτριγυρίζεσαι από πολλά αμερικανικά, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν και πολλά ευρωπαϊκά κόμικς. Αισθάνομαι πως οι διαφορετικές βιομηχανίες κόμικς έχουν τρόπον τινά συμπτυχθεί. Την εποχή που μεγάλωνα διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα λεγόμενα indie κόμικς, τα οποία όμως χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά Ευρωπαίους καλλιτέχνες: Ιταλούς, Ισπανούς, αλλά και Λατινοαμερικανούς. Πάντοτε απολάμβανα αυτήν την ποικιλομορφία. Παράλληλα αυξάνεται και το πλήθος των αναγνωστών αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν ήταν ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο χόμπι, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευχέρεια να δεις διαφορετικές όψεις του ίδιου χαρακτήρα. Πιστεύω πως σε αυτό το επίπεδο το «Watchmen» συνέβαλε με την έννοια πως ασχοληθήκαμε με τους χαρακτήρες, χτίσαμε τα προφίλ τους σαν να ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Το ίδιο και με τη Martha Washington. Δεν είναι υπερήρωας – παραμένει ήρωας, αλλά έφερε από νωρίς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαιότητας να μην είναι όλοι οι ήρωες αρρενωποί λευκοί άντρες, έδειξε πως υπάρχουν εναλλακτικές. Είναι μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της έχει στοιχεία σάτιρας, όχι με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά σε επίπεδο... πολιτικού ανέκδοτου. Μου αρέσει όταν οι γραμμές δεν είναι τόσο κρυστάλλινες και κατά κάποιον τρόπο θολώνουν και αλληλοκαλύπτονται. «Martha Washington - Give me Liberty» σε σενάριο του Frank Miller και «Superman» από ακόμη μια συνεργασία του με τον Alan Moore Έχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Άλαν Μουρ και ο Φρανκ Μίλερ. Ήταν εύκολο; Πόσο ακολουθήσατε τα θέλω τους και τα τεράστια εγώ τους; Και πόσο... Dave Gibbons βάλατε σε αυτές τις δουλειές; Πρέπει να πω ότι κι εγώ έχω ένα αρκετά μεγάλο «εγώ». Πιστεύω πως στα κόμικς, οι καλύτερες επαγγελματικές συνεργασίες είναι όταν καλείσαι να σχεδιάσεις ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις ο ίδιος, ένα ιδανικό κόμικ. Και όταν δουλεύεις με φίλους – γιατί και ο Άλαν και ο Φρανκ είναι φίλοι – τότε με οτιδήποτε και να καταπιαστείτε, γίνεται διασκεδαστικό. Στις περιπτώσεις των Watchmen και της Martha Washington ήμασταν εντελώς μόνοι, δεν υπήρχε ο εκδότης πάνω από τα κεφάλια μας να μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Πιστεύω πως ο Άλαν και ο Φρανκ είναι οι δύο ιδιοφυΐες των σύγχρονων κόμικς. Αλλά ο τρόπος που δουλεύουν είναι εξαιρετικά διαφορετικός. Ο Άλαν γράφει πολύ λεπτομερή σενάρια, και τα γράφει μετά από μακρόχρονες συζητήσεις. Όπως θα διαπίστωσες και από αυτήν τη συνέντευξη, κι εγώ βρίσκω μεγάλη απόλαυση στις συζητήσεις, οπότε καταλήγαμε να μιλάμε για ώρες και στο πέρας των συζητήσεων, έγραφε ένα λεπτομερέστατο σενάριο. Ωστόσο πάντοτε ήταν ανοιχτός σε αλλαγές, ποτέ δεν είπε «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» αλλά «μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις το άλλο, αν σου έρθει κάτι καλύτερο πες μου να το αλλάξουμε». Με τον Φρανκ, από την άλλη, συναντιόμαστε και εκείνος πετάει διάσπαρτες ιδέες, τις οποίες εγώ οπτικοποιώ με βιαστικά σκίτσα. Αργότερα γράφει το σενάριο – πολύ λιγότερο λεπτομερές απ’ ό,τι του Άλαν – το οποίο διαμορφώνεται στην πορεία. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευγνωμωσύνη που έχω συνεργαστεί με αυτούς τους δύο δημιουργούς. Από τα πρώτα χρόνια σας στα κόμικς και από το 2000AD περάσατε στα mainstream αμερικάνικα διατηρώντας όμως πάντα μια εναλλακτική αύρα. Πόσο εύκολο είναι να ελίσσεστε ανάμεσα στα είδη; Τα underground κόμικς ήταν ένα σημείο καμπής. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πράγματα με τα κόμικς που δε χρειάζονται να απευθύνονται στα παιδιά. Κι αυτό γιατί επικρατεί παραδοσιακά η αντίληψη πως τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, ενώ τα underground κόμικς είχαν σαφώς μεγαλύτερο κοινό και θέματα τα οποία δε συνηθίζονταν, γι’ αυτό και προσέφεραν τόσο πολύ ενθουσιασμό. Το πιο κοντινό πράγμα που είχα δει ήταν το περιοδικό MAD, το οποίο λάτρευα ως παιδί. Μου άρεσε το στοιχείο της υπονόμευσης, που δε δέχονταν τα πράγματα ως είχαν, η διαρκής αποδόμηση. Το MAD και ο εμπνευστής του, Harvey Kurtzman, αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Ήταν μία ιδανική γέφυρα μεταξύ των παιδικών και των ενήλικων κόμικς. Από την άλλη, πάντοτε μου άρεσε να αλλάζω το στυλ μου, έχω περίπου 7 διαφορετικά, ένα πολύ καθαρό και αυστηρό, ένα λίγο πιο τσαπατσούλικο, ένα καρτουνίστικο και αστείο... Προφανώς, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζω εξαρτάται από το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Τα underground κόμικς ήταν το σημείο όπου κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αλλά και η περίοδος που έμαθα να κάνω σοβαρή δουλειά. Οι απαιτήσεις ήταν υψηλότατες και η αίσθηση όταν έβλεπες το τελικό αποτέλεσμα, τη δουλειά σου, τυπωμένη, ήταν μοναδική. Γίνατε διάσημος επί θατσερισμού και ριγκανισμού και φαντάζομαι ότι εκείνες οι σκληρές εποχές έπαιξαν ρόλο και στις δικές σας επιλογές. Σήμερα, επί Τραμπ και επικείμενου Brexit, πόσο επηρεάζει η πολιτική τα έργα σας; Γινόμαστε αναπόφευκτα πολιτικοί από τη στιγμή που ζούμε στον κόσμο και επηρεαζόμαστε από τον ρου του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν μια άποψη. Θεωρώ όμως πως η προπαγάνδα παραείναι βαρετή, αφού είναι σαν να κοιτάς μόνιμα σε μια κατεύθυνση και να χάνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Νομίζω ότι με το «Watchmen» εξερευνήσαμε σε έναν βαθμό τον αυταρχισμό και γενικότερα τη δεξιά αντίληψη της πολιτικής, κάτι που έκανε πολύ πιο έντονα ο Άλαν στο «V For Vendetta», όπου μιλούσαμε για ένα απολυταρχικό, φασιστικό πλαίσιο. Αυτό που θεωρώ εκπληκτικό είναι πως έργα που έχουν γραφτεί 30 ή και 40 χρόνια πριν μπορούν να εκφράσουν απόλυτα καταστάσεις που βιώνουμε και σήμερα: άλλος ένας τρελός πρόεδρος, ένας πρόεδρος της σόου μπιζ. Αυτό ακριβώς ήταν και ο Ρίγκαν. Επί Τραμπ είχα περάσει μια περίοδο που περίμενα μανιωδώς την πτώση του. Κάθε φορά που έκανε κάποια απαράδεκτη χοντράδα σκεφτόμουν «αποκλείεται να τη γλιτώσει με αυτό», αλλά κάθε φορά τα κατάφερνε! Όσο περήφανος Βρετανός κι αν αισθάνομαι, παραμένω βαθιά Ευρωπαίος και διαφωνώ κάθετα με το Brexit. Από τη μια όμως αισθάνομαι πως πλέον είναι όλα χαμένα, και από την άλλη παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος. Απόσπασμα από το «Martha Washington Dies» σε σενάριο του Frank Miller Πριν λίγα χρόνια είχατε συμμετάσχει ενεργά στην έκθεση Image Duplicator με έναν απόλυτα καταγγελτικό λόγο ενάντια στις πρακτικές καλλιτεχνών όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν αναφορικά με τα κόμικς. Σήμερα που τα κόμικς έχουν διαχυθεί τόσο πολύ σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ποπ κουλτούρα, υπάρχουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας της αυθεντικότητάς τους; Δεν το πιστεύω. Δε μου αρέσει αυτό που κάνουν άνθρωποι σαν τον Ρόι Λίχτενσταϊν, στα μάτια μου φαίνεται σαν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο, πρακτικές που ουσιαστικά περιφρονούν μία ιδιαίτερη αξιόλογη μορφή τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν το κάνει καθόλου καλά, εκεί είναι που εντοπίζω μία έλλειψη τεχνογνωσίας και κυρίως αυθεντικότητας. Κατά τ’ άλλα, η διάχυση των κόμικς σε διάφορα μέσα προσωπικά είναι μια θετική τροπή των πραγμάτων, αφού φέρνει διαρκώς νέο αίμα στον κόσμο μας. Κάποιοι μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν, αλλά αξίζει ακόμα και για αυτούς τους λίγους που εν τέλει θα μυηθούν σε αυτήν την όμορφη τέχνη. Επιπλέον, πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν γράψει ιστορία στο Hollywood, όπως για παράδειγμα οι ταινίες της Marvel, οι οποίες μάλιστα παραμένουν όσο το δυνατόν πιο πιστές στο πρωτότυπο υλικό. Και παρά τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός, όπως για παράδειγμα τη μαζική ψηφιοποίηση των κόμικς – κι εγώ διαβάζω τα περισσότερα ψηφιακά πλέον – το έντυπο δε θα σταματήσει να είναι ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Εν ολίγοις, θεωρώ πως η χρήση των κόμικς από διαφορετικά μέσα μόνο θεραπευτικές ιδιότητες μπορεί να έχει για την 9η Τέχνη. Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα; Πόσο νόημα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις για τη δουλειά σας και για την τέχνη των κόμικς; Όταν ήμουν 10 χρονών, ζούσα σε έναν κόσμο όπου τα κόμικς ήταν μια μοναχική ασχολία, αφού ελάχιστοι από τους φίλους μου διάβαζαν, πόσο μάλλον φανατικά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθώ σε φεστιβάλ κόμικς, όπως το San Diego, και να δω με τα μάτια μου πως υπάρχουν τόσοι πολλοί που μοιράζονται το ίδιο πάθος με μένα, απλώς στην καθημερινή ζωή είναι διασκορπισμένοι. Αυτές οι εκδηλώσεις, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται και πληθαίνουν και γίνονται πλέον σε διάφορα μέρη σε όλον τον κόσμο, είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούν όλοι αυτοί: παθιασμένοι πιτσιρικάδες, φανατικοί συλλέκτες, γηραιότεροι άνθρωποι που κάποτε διάβαζαν κόμικς και νοσταλγούν. Στη γειτονιά σου μπορεί να είσαι ο μοναδικός κομιξάκιας, εκεί όμως είσαι μια σταγόνα στο νερό. Κάθε χρόνο δέχομαι μερικές χιλιάδες προσκλήσεις για αντίστοιχες εκδηλώσεις, καταλήγω όμως να πηγαίνω σε 3 ή 4. Ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα είναι επειδή ρώτησα μερικούς από τους φίλους μου που έχουν φιλοξενηθεί εδώ τα προηγούμενα χρόνια και με διαβεβαίωσαν πως η διοργάνωση, η ομάδα, ο χώρος, η φιλοξενία θα είναι εξαιρετικά – το οποίο και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, το φαγητό προσεγμένο, οι διοργανωτές ευγενείς και γνώστες του αντικειμένου. Πάνω απ’ όλα όμως το κοινό ήταν τόσο θερμό, τόσο ενθουσιώδες... Επίσης τυχαίνει συχνά να συναντάς φίλους σου. Όταν πηγαίνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι σαν να ταξιδεύεις με ένα υπερωκεάνιο το οποίο βυθίζεται και ξαφνικά καλείσαι να πηδήξεις σε μια σωσίβια λέμβο, όπου δεν ξέρεις με ποιους θα είσαι. Και αυτό θα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις από εκεί, ακόμα κι αν φτάσεις στον προορισμό σου και άλλες θα ήθελες να βγεις από τη λέμβο και να συνεχίσεις κολυμπώντας. Η εμπειρία μου εδώ ήταν μία από τις καλύτερες και θέλω να ευχαριστήσω άπαντες για την αντιμετώπιση που μου επιφύλαξαν. Και το σχετικό link...

Ναι!! Μεγάλο μέρος της θεματικής του Epifany, έχει σαν πυξίδα το περιοδικό "Αγόρι". Ευχαριστώ.

Κάπου πήρε το μάτι μου, ότι έμπνευση για την προσπάθεια αυτή, ήταν το περιοδικό "Αγόρι". Αυτό και μόνο, θα με κάνει να το πάρω.

Αφου το διαβασα ας πω μια κριτικη οτι σαν συνολο μου αρεσε μετρια. Πολυ καλος ο Στρατιωτης Κειν, τα αλλα μου αρεσαν λιγοτερο αλλα αφου ηταν η πρωτη επαφη μαζι τους (σε αντιθεση με τον Κειν) αναμενω και την συνεχεια των ιστοριων να δω πως θα εξελιχθουν. Ενδιαφεροντα βρηκα τα αρθρακια και το διηγημα (σε συνεχειες μαλλον). Θα γραψω λιγο αναλυτικα τι εχει μεσα για οποιον τυχον ενδιαφερεται. - Στρατιωτης Κειν (σεναριο/εικονογραφηση Κωστας Παντουλας) - He-Punk and the bastards of the universe (Βασιλης Λωλος) - Growwwl (σεναριο Βασιλης Χειλας, σχεδιο Jimmy Captain, χρωμα Κωνσταντινος Αθανασοπουλος, σχεδιο εξωφυλλου Γιωργος Κωνσταντοπουλος) - Talos (σεναριο Γιωργος Κωνσταντοπουλος και Κωστας Παντουλας, σχεδιο Γιωργος Κωνσταντοπουλος, χρωμα Rithinor, βοηθεια στους διαλογους Zamas) - Blood Cracker (σεναριο/σχεδιο/χρωμα Βασιλης Γερκου, κειμενα Βασιλης Χειλας) - Oldman Time (Γιαννης Δαλκιδης) - Οι Ψιθυροι του Αδη (Βασιλης Ζηκος) Αρθρα - The True Masters, μονοσελιδο αρθρο για τον πατραρχη των manga Osamu Tezuka (Σπυρος Ανδριανος) - The Comics' Chest, μονοσελιδο αρθρο για το κομικ "Πεντε για το Απειρο" (5 por infinito) του Esteban Maroto (Διονυσης Τζαβαρας) - Διηγημα "Χουμους" του Τασου Σαμπαρ με εικονογραφηση Κωστα Παντουλα - Συνεντευξη στο τελος της Κατερινας Σουβατζογλου

#58 #67 #52#69 #68 #81 Μεταφέρθηκαν στη βάση δεδομένων

Αυτό ευχήθηκα κι εγώ όταν το αγόρασα στο Athenscon. Να είναι καλοτάξιδο. Ας ελπίσουμε ότι ο Μπλε Κομήτης θα γίνει παράδειγμα για τα νέα πολυθεματικά περιοδικά του είδους.

Το ξεφύλλισα αλλά ακόμα δεν διάβασα τις ιστορίες. Εχω μια στοίβα πάνω στο γραφείο από το AthensCon. Για την ακρίβεια διάβασα την τελευταία σελίδα με την συνέντευξη της Κατερίνας (της γνωστής Κατερίνας του Solaris) για την στήλη "πόσο μεγάλη την έχεις". Πολύ καλή ιδέα, δεν έχουμε ξαναδεί μόνιμο κομμάτι σε περιοδικό αφιερωμένο σε συλλέκτες - αναγνώστες Και μια σημερινή συνέντευξη https://gr.ign.com/comics-sc/74505/interview/to-epifany-erkhetai-gia-na-ananeosei-to-topio-ton-periodikon-komiks?fbclid=IwAR121A578LU99DX9B6AMq3Lt0Vj9ePULDTzcwqrwuureSKYXAbMeXe53_AM

Και να μην έχει την τύχη του μπλε κομήτη

Μην ανησυχείς,δεν είπες εσύ κάτι,εγώ τον αναφέρω και πειράζω λίγο.Σε σχέση με το trollαρισμά του πριν μια ή δυο μέρες

Όχι ρε μην παρεξηγηθώ δεν λέω τον φίλο onerlot γενικά μιλάω πολλές φορές είτε ανέβαζα εγώ είτε κάποιος άλλος κάτι λιγουλάκι παλιό μας έλεγαν ότι μπορεί να μην μπει αλλά τώρα που δώσανε ελπίδεεεςςς θα γίνει του multiverse το κάγκελο

Μιας και χθες ήταν η ονομαστική μου εορτή γυρίζοντας σπίτι βρήκα ένα ωραίο δώρο από τους γονείς μου. Ναι τόσο καιρό δεν το είχα πάρει λόγο ότι δεν είχα χρόνο αλλά πλέον το έχω απλά φοβερό,δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο ΦΟΒΕΡΟ. Έχω ήδη ξεκινήσει το διάβασμα και ναι τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίς φέτος

Και υπογραφές

Τα σημερινά λάφυρα