Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αίθουσα Νικητών

  1. Valtasar

    Valtasar

    Root Admin


    • Βαθμοί

      23

    • Περιεχόμενο

      9040


  2. germanicus

    germanicus

    Root Admin


    • Βαθμοί

      20

    • Περιεχόμενο

      28465


  3. Tsaklas

    Tsaklas

    Members


    • Βαθμοί

      18

    • Περιεχόμενο

      1873


  4. Laz33

    Laz33

    Members


    • Βαθμοί

      18

    • Περιεχόμενο

      4143


Δημοφιλές περιεχόμενο

Εμφάνιση περιεχομένου με την υψηλότερη φήμη στο 11/20/19 σε όλους τους τομείς

  1. Το εξώφυλλο του τεύχους 4, χωρίς το σήμα της BMW. Αντικαταστάθηκε Θα ήθελα να προσθέσω πως οι σελίδες του περιοδικού ήταν 68 κι όχι 52 όπως αναφέρεται στον εισαγωγικό πίνακα της ενότητας
    6 βαθμοί
  2. Χθες το βράδυ διάβασα το τεύχος, και όταν ξεκίνησα την τελευταία ιστορία, Ο νταής του νταή, χάθηκα μέσα στις σελίδες της. Έξυπνη, πρωτότυπη, ευχάριστη, όμορφη, διδακτική, με νόημα. 10/10 με τόνο, αξίζει να πάρετε το τεύχος μόνο και μόνο για αυτήν. Θα συμφωνήσω κι εγώ με τους προλαλήσαντες, από τις καλύτερες ιστορίες που θυμάμαι να έχω διαβάσει τους τελευταίους μήνες ανεξαρτήτως περιοδικού. Στο τέλος ήμουν με ένα πλάνο βλέμμα και αγνάντευα το ταβάνι μέχρι να συνέλθω. Αυτές είναι ιστορίες που πρέπει να διαβάζουν τα παιδιά. Φαίνεται πως το δίδυμο Teresa Radice & Stefano Turconi εξελίσσεται σε ένα από τα πιο δυνατά ονόματα, μακάρι να συνεχίσουν έτσι.
    6 βαθμοί
  3. Που τη διάβασες; Στην άθλια έκδοση 2 σελίδες ασπρόμαυρες/2 έγχρωμες ή στην άθλια έκδοση 2 σελίδες ασπρόμαυρες/2 πορτοκαλί;
    5 βαθμοί
  4. Περιμένω πως και πως τη Γέννηση του Bένομ. Άντε και μια Γκουέν Στέισι μετά, αν και πολλά ζητάω Πάντως η ιστορία με το θάνατό της τα σπάει. Τη διάβασα στην άθλια έκδοση του Καμπανά και παρ΄όλα αυτά την καραγούσταρα. Φανταστείτε την έγχρωμη, σκληρόδετη και με καλή μετάφραση. Ηδονή
    5 βαθμοί
  5. Αυτός που έμαθε για το Birth of Venom και πρέπει να περιμένουμε άλλες 2 βδομάδες για να μάθουμε νέο τεύχος μόνοι μας, στον λαιμό μου έχει κάτσει Και θα μου πείτε, εσύ ρε Τσακλα δεν έχεις ταράξει τον Τσέλιο στα μηνύματα; Θα σας απαντήσω, άλλο να ξέρουμε γενικά ποια θα βγουν, άλλο και με ποια σειρά, χαλάει η μαγεία
    5 βαθμοί
  6. Δεν το βρήκες διότι δεν ήταν κόμικ. Ήταν περιοδικάκια με ως επί το πλείστον αυτοτελείς ιστορίες. Οι περιπέτειες ενός Ελληνόπουλου στην Άγρια Δύση που είχε γίνει σερίφης. Τζιμ Άνταμς το ονοματάκι του. Και υπήρχαν 3 σειρές. Μικρός Σερίφης, Μικρός Αρχηγός και Μικρός Καουμπόης. Για να τις βρεις στο φόρουμ (πέραν από το να ψάξεις πάνω δεξιά) υπάρχουν 2 τρόποι. α) Από το tab index να πας στο covers και από εκεί να κατέβεις στο Μ β) Αυτά τα 3 δεν ήταν τα μοναδικά τέτοια περιοδικά. Άλλα παρόμοια περιοδικά ήταν ο θρυλικός Μικρός Ήρωας, ο Γκαούρ Ταρζάν, η Μάσκα (που είχε αστυνομικά). Όλα αυτά υπάγονται στην κατηγορία Λαϊκά Αναγνώσματα === πάαααρα πολλοί αυτοί που αγαπήσαν τον Τζιμ Άνταμς και την παρέα του Υπάρχει Club Φίλων του Μικρού Σερίφη (site) οι οποίοι και βγάζουν ένα φανζινάκι αλλά και φροντίζουν να βγαίνουν μια στο τόσο καινούργιες ιστορίες από κάποιους από τους παλιούς συντελεστές
    4 βαθμοί
  7. O Θάνατος της Τζην Ντεγούλφ περιέχεται στα Σπάιντερμαν Νο.474-477. Είναι όμως από τα λίγα τεύχη Σπάιντερμαν του Καμπανά που παραμένουν ασκανάριστα. Ευτυχώς έχει αναλάβει να τα σκανάρει ο Pantheon και ελπίζουμε να τα δούμε σύντομα...
    4 βαθμοί
  8. Προστέθηκε εξώφυλλο/οπισθόφυλλο του 6ου τόμου
    4 βαθμοί
  9. Εν τοιαύτη περιπτώσει, σύμφωνα με το I.N.D.U.C.K.S. έχει και άλλους δύο: τον πράκτορα Φιντς και τον πράκτορα Τζάκσον. Ο δεύτερος πρέπει να είναι δίπλα στον Κέσσελ, τον Φιντς θα πρέπει να ψάξεις να τον βρεις, ως... άσκηση.
    4 βαθμοί
  10. Πρόκειται για τον πράκτορα Κέσσελ τής ΤΝΤ, οπότε μάλλον δεν μετράει. Επίσης, η ιστορία λέγεται επικίνδυνες σπηλιές, όχι επικίνδυνες αποστολές, το καρέ είναι στη σελίδα 93 και όχι 94, και ο ήρωας λέγεται Ντόναλντ Ντακ και όχι Tom Cruise (ή Peter Graves, για τους παλιότερους (ή Steven Hill, για τους πολύ παλιότερους)).
    4 βαθμοί
  11. Το τελευταίο λεύκωμα του Μιχάλη Κουντούρη είναι - θαρρώ - από τα καλύτερά του, τόσο αισθητικά όσο και καταγγελτικά - αποκαλυπτικά - παιδαγωγικά. Το μαύρο του φασισμού και το κόκκινο της σφαγής επικρατούν θα έλεγα εκβιαστικά εκ μέρους του σκιτσογράφου ώστε να μη μας αφήσει στιγμή αδιάφορους, να μην αποσπαστεί η προσοχή μας από το έγκλημα του φασισμού, που σηκώνει ξανά κεφάλι στη δυτική κυρίως πλευρά του «πολιτισμού». Εξαιρετικά αφαιρετικός και οξύνους, γεμάτος από οργή αλλά και φαντασία, στρέφει το πενάκι του κατά πάντων, τόσο κατά του εγχώριου φασισμού [πρώτη ενότητα] όσο και κατά του ευρωπαϊκού [δεύτερη ενότητα], αλλά και του αμερικανικού [τρίτη ενότητα]. Οι συλλήψεις των έργων του, εφυέστατες, ακόμη και τότε που προσδίδει χαρακτηριστικά ανεγκέφαλου σε μέλη της Χρυσής Αυγής ή βάζει αυτά τα μέλη να φωτογραφίζονται με εκπροσώπους της Εκκλησίας ή ακόμη τους ταυτίζει με συμπαθή κατά τα άλλα τετράποδα, τους χιμπατζήδες. Τα σκίτσα του ένα και ένα, όπως αυτό π.χ. με τη στρουθοκάμηλο που χώνει το κεφάλι της μες στο αυγό και απ’ αυτό βγαίνει το φίδι του φασισμού. Μια καταλυτική καταγγελία για όλους που αδιαφορήσαμε, στρουθοκαμηλίζοντας, υποβοηθώντας έτσι την εκκόλαψη του θηρίου. Το ίδιο φίδι βγαίνει και από το σφυρί της Δικαιοσύνης - άλλη καταγγελία με πολλαπλές προεκτάσεις. Κάτι στραβό έχει συμβεί σε όλους μας, θέλει να πει ο δημιουργός, κάπου όλοι αρκεστήκαμε να σφυρίζουμε κλέφτικα, κάπως λησμονήσαμε την πρόσφατη Ιστορία μας και, να, ο εφιάλτης του φασισμού επανακάμπτει και εισδύει στο σκοτάδι που έχει κυριεύσει τα μυαλά πολλών -κοσμικών και θρησκευτικών- ηγετών. Η υποκρισία της Ευρώπης στην κορύφωσή της· παρά τα συρματοπλέγματα που έχει υψώσει για τους πρόσφυγες είναι πλημμυρισμένη από αγκυλωτούς σταυρούς και χιτλερικά σύμβολα. Εκεί όμως νομίζω που απογειώνεται η τέχνη του είναι στα σκίτσα που στηλιτεύουν - τι στηλιτεύουν, ξεγυμνώνουν στην κυριολεξία - τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους κινδύνους που εγκυμονούν στην περίπτωση, πρωτοφανή ίσως στα αμερικανικά δεδομένα, του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Δεν είναι καιρός για τέτοια αστεία λέει ο σκιτσογράφος προσπαθώντας να μας γαλουχήσει στη σοβαρότητα με αστείο, δραματικά αστείο, εννοώ, τρόπο. Κρατώντας ένα ψαλίδι και έχοντας ως ντουντούκα την κουκούλα της Κουκ Κλουξ Κλαν, το αφρισμένο πρόσωπο του Τραμπ προκαλεί ρίγος και πανικό. Ο φασισμός κυκλοφορεί παντού, ακόμη και στην κρεβατοκάμαρα, όπου το ζευγάρι δεν μπορεί να φυλαχτεί από τα μαχαίρια του φασισμού που εκτοξεύονται από την τηλεόραση. Η ευθύνη των δημοσιογράφων είναι μεγάλη στην εμφάνιση και γιγάντωση του ναζιστικού κόμματος· ας μην ποιούνται την νήσσαν τινές δημοσιογράφοι και ας μην ξελαρυγγιάζονται για τον φασιστικό κίνδυνο. Χρειάζεται γενναία αυτοκριτική ώστε να φύγει πάνω από τα κεφάλια μας η δαμόκλειος σπάθη του φασισμού. Μιχάλης Κουντούρης, «Η θεωρία των άκρων». Εκδόσεις CartoonArk. Πρόλογος Περικλής Κοροβέσης. Ο Μιχάλης τιτλοφορεί το βιβλίο του «Η θεωρία των άκρων». Και πολύ εύστοχα μας φανερώνει ότι η θεωρία αυτή είναι άστοχη, επίπλαστη. Μόνο ένα άκρο υπάρχει, ο φασισμός - στο άλλο άκρο είναι το αίμα, το έγκλημα, ο θάνατος. Ο φασισμός είναι η μόνη ιδεολογία που σαν κύριο σύνθημα προέταξε το «ζήτω ο θάνατος». Θλιβερές, μαύρες στιγμές για την ανθρωπότητα, για την εξέλιξη και το μέλλον του είδους άνθρωπος. Χρειάζεται -μας λέει- όλοι μας να αντιδράσουμε στον ευρύτερο ευρωπαϊκό και ατλαντικό εκφασισμό στον οποίο οδηγούν οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, οι πολυεθνικές και οι τάχα δεξαμενές σκέψεις των τεχνοκρατών αλλά και όσων διανοουμένων υπηρετούν αυτό το οικονομικό - που είναι και πολιτισμικό - μοντέλο. Έχει σημασία ότι ο Μ. Κ. βλέπει μεν τον φασισμό ως το απόλυτο κακό, αλλά δεν το αποδίδει σε αρρωστημένους και διεστραμμένους τάχα εγκεφάλους. Βλέπει και προτρέπει και εμάς να δούμε ποια είναι τα πραγματικά αίτια, πόσο οργανωμένη είναι η φασιστική ιδεολογία, πόσο πρέπει να επανεξετάσουμε τη στάση μας, τις σχέσεις μας, τη συμπεριφορά μας απέναντι σε ότι ενέχει κινδύνους για τη δημοκρατία. Εκείνο επίσης που εντυπωσιάζει είναι το σθένος του. Όπου βλέπει το κακό [π.χ. θηριωδίες του Ισραήλ] το χτυπάει και δέχεται γι’ αυτό σφοδρές επιθέσεις. Αλλά έτσι είναι ο δημιουργός: ένας κοινωνικός αγωνιστής, διαφορετικά, αν ασχολείται με γλυκανάλατα και ακίνδυνα, ας πάει για βρούβες. Μερικοί ίσως απορήσουν με την ανελέητη, ίσως και ωμή κριτική του, ο στόχος του όμως επιτυγχάνεται, διότι τα σκίτσα του αν και προβληματίζουν μερικές φορές εντούτοις υποβοηθούν την κριτική μας ικανότητα, μας ωθεί εννοώ να οξύνουμε την κριτική μας ματιά. Το κάθε σκίτσο είναι ένας μικρός πίνακας ζωγραφικής - ένα έργο τέχνης. Ένα έργο υπάρχει ως έργο τέχνης όταν προκαλεί εσωτερική αναταραχή στον θεατή παρότι τα λόγια είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα. Κινεί μέσα μας εκείνες τις δυνάμεις, συνήθως ερωτικές, που καταλαμβάνουν το είναι μας και δονούμεθα από πρωτόγνωρες συγκινήσεις· επίσης ψάχνουμε να βρούμε τα λόγια που λείπουν, να καλύψουμε τα κενά της γραμματικής και του συντακτικού. Εάν τραυλίσουμε έστω και μία μικρή φράση, εάν σκεφτούμε έστω, ακόμα και ένα επιφώνημα να αναβρύσει, τότε επέρχεται η μέθεξη και το έργο είναι έργο τέχνης, άρα δημιουργία, που είναι και το ζητούμενο κάθε καλλιτέχνη. Έχω βρεθεί σε προηγούμενες εκθέσεις του και έχω δει την έκπληξη, την απορία αλλά και τον θαυμασμό στα πρόσωπα μικρών παιδιών και των γονιών τους, προσφύγων, μαθητών, φοιτητών... Αυτό μας λέει πολλά. Μας λέει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν καλλιτέχνη που επικοινωνεί με τον λαό, με την κοινωνία, στεκόμενος πάντοτε αξιοθαύμαστα κριτικά απέναντι σε όλες τις εξουσίες. Δεν χρειάζεται να τονίσω πόσο δηκτικό και διαβρωτικό είναι το χιούμορ του, ακόμη κι όταν δεν κρύβει την αγανάκτησή του· αλλ’ αυτό είναι που μας κρατάει όρθιους, ακόμη και τότε που κάποιος μπορεί να διαφωνεί ή να δυσφορεί με την αφοπλιστική αφαιρετικότητα των σκίτσων του - και εκείνος που αντιτίθεται ιδεολογικά. Πρέπει όμως να πω ότι μόνη ιδεολογία του είναι ο άνθρωπος και μάλιστα ο πάσχων· αυτόν θέλει να εμψυχώσει, να τον κάνει να ευθυμήσει, να χαμογελάσει, να νιώσει ότι δεν είναι μόνος του στον πόλεμο που δέχεται από ολοκληρωτικές νοοτροπίες και αβάσταχτες μνημονιακές πολιτικές. Δεν πειράζει αν τα σκίτσα του προκαλούν - αυτό σημαίνει υγεία σε μια δημοκρατική κοινωνία αλλά πρέπει, επιτέλους, να συστήσουμε και μια δημοκρατική Πολιτεία. Έπραξε σοφά που τα σκίτσα αυτά τα συγκέντρωσε σε βιβλίο γιατί δίνεται παραστατικά η άνοδος των φασιστικών μορφωμάτων όχι μόνο στη χώρα αλλά και στην Ευρώπη και την Αμερική. Έχουμε μπροστά μας ανάγλυφη τη φρίκη αλλά και την εικόνα του εαυτού μας που έχει παραιτηθεί από την κοινότητα, από την πολιτική ζωή. Το λεύκωμα είναι ο προσωπικός καθρέφτης του καθένα μας και απομένει στον καθένα μας να επαναξιολογήσει τη ζωή του ή να πυργωθεί σε αξιακούς κώδικες που σέβονται και υμνούν τον διπλανό, τον διαφορετικό, τον συνάνθρωπο. Έργο πολύτιμο. Και το σχετικό link...
    4 βαθμοί
  12. Και στα άλλα που διάβασα υπήρχαν μεταφραστικά λάθη. Σε κάποια σημεία δεν έβγαζα νόημα απ΄τον Καμπανά και ανάτρεχα στα αμερικάνικα τεύχη. Ξέρουμε μήπως σε ποια ακριβώς τεύχη του Καμπανά υπάρχει ο θάνατος της Ντεγούλφ;
    4 βαθμοί
  13. Κώστα είναι στη σειρά των Ζαγκορ Παπαχρυσανθου , στα τεύχη 3,4 και 5 . Τίτλοι τευχών : ΖAGOR εναντίον Βρυκόλακα,Τραγική Αυγή και Αγωνία αντίστοιχα . Απο τις καλές ιστορίες Ζαγκόρ
    3 βαθμοί
  14. Προστέθηκε εξώφυλλο/οπισθόφυλλο του 7ου τόμου και ολοκληρώθηκαν τα εξώφυλλα
    3 βαθμοί
  15. Ναι, είχαν πει σε εμένα ότι ο 9ος τόμος είναι Amazing Spider-Man και σε κάποιον άλλον συμπλήρωσαν ότι έχει να κάνει με τον Venom. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη εναλλακτική.
    3 βαθμοί
  16. Διαβαστηκε και αυτο χθες. Το σεναριο εχει αυτο το μπερδεμενο που στο τελος μονο συνδεεις ολη την ιστορια που εμενα εν γενει μου αρεσει εδικα σε αστυνομικο μυστηριο αλλα δεν ειδα και κατι πολυ πρωτοτυπο. Επισης με κουρασε και εμενα (οπως εγραψε και ο θρηνωδος) σε μερικα σημεια επειδη ειχε μεγαλα κειμενα. Το σχεδιο θα μπορουσε να ηταν καλυτερο αλλα το βρηκα ταιριαστο παντως. Θα ηθελα να δω και αλλες δουλειες της σχεδιαστριας και μακαρι να εξελιχθει. Μια τιμια προσπαθεια αλλα σιγουρα χρηζει βελτιωσης.
    3 βαθμοί
  17. Ναι συμφωνώ,ας ρωτάμε γενικά,όχι τα άμεσα.Αλλά με το καλό αν δεν τα υπολογίζω λάθος,τα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά με το καλό θα είναι cult classic από θέμα τόμων.Οπότε με το καλό,με τη ζεστασιά του χαλιών και κουβερτών (ή του τζακιού για όσους έχουν) και με τη γιορτινή ατμόσφαιρα θα διαβάσουμε κλασσικά.Και πιστεύω μια ζεστή σοκαλάτα θα πηγαίνει τέλεια!!
    3 βαθμοί
  18. Για την έκθεση στο Βούπερταλ με πολιτικές γελοιογραφίες «Μade in Europe», για την Ευρώπη των πολλαπλών κρίσεων με σαρκαστική διάθεση και κριτικό πνεύμα από τον πολυβραβευμένο πολιτικό γελοιογράφο της «Εφημερίδας των Συντακτών» και συνεργάτη διεθνών μέσων όπως το Courrier International, Μιχάλη Κουντούρη, γράφει η Deutsche Welle. Η επικαιρότητα στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο τα τελευταία χρόνια προσφέρει άφθονο υλικό για πολιτικό σχολιασμό. Μέσα στον καταιγισμό πολιτικών εξελίξεων, τον ορυμαγδό της ευρωκρίσης, του Brexit, της εκλογής Τραμπ, του πολέμου στη Συρία και του προσφυγικού, της μεγαλύτερης ίσως τραγωδίας της σύγχρονης εποχής και οι πολιτικοί γελοιογράφοι κλήθηκαν να σχολιάσουν από τη δική τους σκοπιά τα γεγονότα. Με μελάνι, νερομπογιές και με το ισχυρότερο όπλο της πολιτικής γελοιογραφίας, τη σάτιρα. Για τον Μιχάλη Κουντούρη η πολιτική γελοιογραφία ως εικαστικό και δημοσιογραφικό είδος, τα τελευταία χρόνια «γίνεται ολοένα πιο περίπλοκη γιατί δυσκολεύει και η θεματολογία. Και όσο δυσκολεύει η θεματολογία γίνεται όλο και πιο δύσκολη η ψυχολογική διαχείρισή της από τον πολιτικό γελοιογράφο», λέει ο ίδιος, έχοντας ήδη διανύσει 34 χρόνια στον χώρο. Τα δύσκολα θέματα που καλείται να καταγράψει σήμερα ένας πολιτικός καρικατουρίστας φάνηκαν στην έκθεσή του με τίτλο «Μade in Europe», που παρουσίασε πρόσφατα στο Βούπερταλ στο πλαίσιο της εβδομάδας ανοιχτών ατελιέ της πόλης (WOGA). Στους τέσσερις ορόφους του κοινωφελούς οργανισμού «Der Paritätische» μπορούσε κανείς να δει μια ανασκόπηση της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής αλλά και περιβαλλοντικής πραγματικότητας των τελευταίων χρόνων. Ο δικός μας Μιχάλης Κουντούρης / Φωτογραφία: Πηνελόπη Κολοβού Δύσκολοι καιροί για τους πολιτικούς γελοιογράφους Για τα δύσκολα θέματα που πλέον έχει να διαχειριστεί ένας καρικατουρίστας, ο Μιχάλης Κουντούρης παρατηρεί: «Πέρα από την πολιτική γελοιογραφία πλέον καλούμαστε να ασχοληθούμε και με την κοινωνική γελοιογραφία, με γελοιογραφίες για την Ευρώπη και όλες τις αντιδράσεις που έβγαλε η προσφυγική κρίση: την ξενοφοβία, την ακροδεξιά που εμφανίστηκε ξαφνικά, τα εσωτερικά σύνορα που ξαναφάνηκαν στην Ευρώπη, την ανθρωπιστική κρίση που προέκυψε λόγω του προσφυγικού». O σκιτσογράφος θυμάται ότι μια από τις πιο δύσκολες στιγμές για τον ίδιο και άλλους συναδέλφους τους, ήταν όταν έπρεπε να αποτυπώσουν με σκίτσα την εικόνα του μικρού Αϊλάν, του προσφυγόπουλου που βρέθηκε νεκρό στις ακτές της Αλικαρνασσού το καλοκαίρι του 2015. Όπως σημειώνει ο Μ. Κουντούρης: «Αυτές τις δυσκολίες δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε όσοι ξεκινούσαμε πολιτική γελοιογραφία τη δεκαετία του '80 στην Ελλάδα και είχαμε απέναντί μας απλώς πολιτικούς π.χ. τον Ανδρέα Παπανδρέου και το τρένο της αλλαγής. Είχε κι αυτό την τεχνική δυσκολία του, αλλά όχι όπως σήμερα». Η πολιτική γελοιογραφία όμως εξελίσσεται, ακολουθώντας την εξέλιξη της πραγματικότητας. «Είναι κάποιες φορές που η επικαιρότητα σου επιβάλει να δουλέψεις με αυτές τις σκληρές εικόνες, όπως ο Αϊλάν», παρατηρεί ο ίδιος. Η ματιά του ευρωπαϊκού νότου και οι βορειοευρωπαίοι Αλλά πώς βλέπει το γερμανικό κοινό τα σκίτσα ενός Έλληνα πολιτικού γελοιογράφου, που αναπόφευκτα έχουν κάτι από την ελληνική πραγματικότητα, μέσα στην οποία δρα και από την οποία αναπόφευκτα επηρεάζεται; Ο Βίνφριντ Τάισεν, επιμελητής της έκθεσης αναφέρει: «Κάποιες από τις καρικατούρες του Μ. Κουντούρη έχουν κριτική διάθεση, κάποιες είναι αστείες. Νομίζω ότι αποτυπώνουν τη ματιά της νότιας Ευρώπης, την οποία εμείς οι βορειοευρωπαίοι συχνά ελάχιστα λαμβάνουμε υπόψη. Το πώς βλέπει η νότια Ευρώπη την ευρωκρίση, την προσφυγική κρίση… Αυτό ακριβώς δείχνουν οι καρικατούρες, ότι συχνά στη βόρεια Ευρώπη έχουμε μια λανθασμένη πρόσληψη του τι συμβαίνει στον νότο, εκεί που συμβαίνουν όλες αυτές οι κρίσεις. Γι αυτό βρίσκω σημαντικές αυτές τις καρικατούρες». Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που παρουσιάζονται σκίτσα του Μιχάλη Κουντούρη στο Βούπερταλ. Και την άνοιξη με αφορμή τις ευρωεκλογές παρουσιάστηκε η σειρά γελοιογραφιών «Μade in Europe» στον ίδιο χώρο -έκτοτε έχει εμπλουτιστεί με νέα σκίτσα και νέες θεματικές- ενώ ο ίδιος συμμετείχε και στην εικονογράφηση του βιβλίου «Προσφυγοποίηση», ένα βιβλίο του αδερφού του Αντώνη Κουντούρη, φιλολόγου στο ελληνικό σχολείο του Βούπερταλ, με αποσπάσματα από λογοτεχνικά έργα για την προσφυγιά και μετανάστευση – το οποίο σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα γερμανικά. Όπως αναφέρει ο Βίνφριντ Τάισεν, ένας επιπλέον λόγος που κάνει σημαντική την παρουσίαση μιας τέτοιας έκθεσης στο Βούπερταλ είναι ότι πρόκειται για μια πόλη, στην οποία συμβιώνουν άνθρωποι πολλών εθνικοτήτων και καταβολών και στην οποία, λόγω του βιομηχανικού της παρελθόντος της, ζουν πολλοί οικονομικοί μετανάστες, μεταξύ των οποίων πολλοί Έλληνες. «Η σάτιρα είναι γροθιά στο στομάχι, γι' αυτό ενοχλεί» Βλέποντας την χορταστική έκθεση με τις πολιτικές γελοιογραφίες του Μιχάλη Κουντούρη που βρίθει συμβολισμών και προκαλεί αναπόφευκτα έναν ευρύτερο προβληματισμό, γεννιέται κι ένα επιπλέον ερώτημα. Πόσο χιούμορ χωράει τελικά σε μια καρικατούρα όταν καλείται να αποτυπώσει με εικόνες σύγχρονα δράματα όπως το προσφυγικό; «Χωράει πολλή σάτιρα. Η σάτιρα δεν είναι μόνο χαμόγελο. Είναι κριτική, είναι γροθιά στο στομάχι, η σάτιρα και η γελοιογραφία ενοχλούν. Κορυφαία ενόχληση ήταν η γαλλική σατιρική εφημερίδα Charlie Hebdo. Από τη σάτιρα ενοχλούνται κυβερνήσεις, στην Τουρκία φυλακίζονται σκιτσογράφοι, σε πολλές άλλες χώρες καταδιώκονται», αναφέρει ο Μ. Κουντούρης. Για τον ίδιο, «όσο πιο οξεία είναι η κριτική που ασκεί η σάτιρα και η γελοιογραφία τόσο πιο δύσκολα την ανέχεται ο αποδέκτης της». Η σάτιρα προϋποθέτει και την ελευθερία, το να μπορείς να πεις πράγματα που δεν θα μπορούσε να πει άλλος βάσει των κανόνων «καλής συμπεριφοράς», αναφέρει ο σκιτσογράφος και κλείνοντας συμπληρώνει: «Η σάτιρα, που είναι στοιχείο της γελοιογραφίας, ενοχλεί γιατί συνήθως είναι στο πλευρό των αδυνάτων. Αυτός είναι και ο στόχος της, να γίνει η φωνή των ανθρώπων στον κόσμο. Γενικότερα η τέχνη, η δημοσιογραφία θα πρέπει να γίνουν η φωνή τους». Πηγή: Deutsche Welle Και το σχετικό link...
    3 βαθμοί
  19. Πήγαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Περάσαμε καλά. Γυρίσαμε πίσω. Σας τα είπαμε. Αλλά κάτι χρωστάγαμε. Για την ακρίβεια, χρωστάγαμε εκείνο το πράγμα που ήταν ανάμεσα στα 2-3 πιο ενδιαφέροντα κατά τις μέρες του φεστιβάλ. Κατά μία έννοια, τα πιο ζουμερά στοιχεία της φετινής διοργάνωσης ήταν πράγματα που δεν περιορίζονταν άμεσα σε αυτό που λέμε κινηματογράφο. Το πρώτο (και καλύτερο με τρομερή διαφορά από οτιδήποτε άλλο) ήταν η παράσταση - μονόλογος - stand-up του αιώνιου μπαμπά μας, John Waters. Το δεύτερο, λοιπόν, ήταν ένα κόμικ. Για να είμαστε πιο ακριβείς, ειλικρινείς και συγκεκριμένοι, ήταν ένα κόμικ το οποίο περιμέναμε πώς και πώς να δούμε, να πιάσουμε, να μυρίσ-εχμ, να το πάρουμε τέλος πάντων. Ήδη εδώ και δύο μήνες γνωρίζαμε ότι το φεστιβάλ ετοίμαζε μια επετειακή έκδοση κόμικ για τα 60 χρόνια ζωής του, την οποία θα αναλάμβαναν να πραγματοποιήσουν 3 από τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους καλλιτέχνες του πεδίου τους. Έτσι, οι Γιώργος Γούσης, Παναγιώτης Πανταζής και Γεωργία Ζάχαρη (όλοι εκ των οποίων έχουν συνδεθεί τα τελευταία χρόνια με τον αγαπημένο Μπλε Κομήτη που δυστυχώς πρόσφατα σταμάτησε τη λειτουργία του) έγραψαν και σχεδίασαν μια ερωτική ιστορία που μιλά ταυτόχρονα για το σινεμά, για την τέχνη αλλά και -ναι καλά μαντέψατε- για την ίδια τη ζωή. Πέρα από την πλάκα, το Φεστιβάλ (όπως είναι ο τίτλος του κόμικ) είναι μια δουλειά που καταφέρνει να συλλάβει με τρομερή αμεσότητα την φεστιβαλική εμπειρία μέσα από μια βαθιά ανθρώπινη και ειλικρινή ιστορία δύο ανθρώπων που το ζουν σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ζωής του(ς). Ο Σωτήρης και η Ντάρια, οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες του κόμικ, αλληλοδιαπλέκονται με την ιστορία του φεστιβάλ καθώς μπλέκουν τα μπούτια τους από τη νεότητα μέχρι την ωριμότητα, προσφέροντας μια αφήγηση ολοκληρωμένη και ικανοποιητική σε όλα της: στην συνοχή, στο συναίσθημα, στα κλεισίματα του ματιού, στο σχέδιο, στην ευαισθησία, στο χιούμορ, στο δράμα, στο φινάλε. Ξέραμε ότι οι τρεις κομίστες έριξαν πολλή, εντατική και συλλογική δουλειά προκειμένου να κάνουν αυτό το κόμικ πραγματικότητα, κι έτσι ανυπομονούσαμε να μιλήσουμε μαζί τους ώστε να μας πούνε πώς έφτιαξαν αυτό που έφτιαξαν ώστε να γίνει αυτό που έγινε. Όπως μας πληροφορούν από το κοντρόλ, το Φεστιβάλ ήδη έχει αρχίσει να βρίσκεται διαθέσιμο προς πώληση σε βιβλιοπωλεία της χώρας, αλλά μέχρι να το πιάσετε στα χέρια σας μπορείτε να διαβάσετε την παρακάτω εκτενή συζήτηση που κάναμε με τους τρεις δημιουργούς του στην Θεσσαλονίκη. Ελπίζουμε να την απολαύσετε. Ας το πιάσουμε από την αρχή. Πότε και πώς ξεκίνησε αυτό το πράγμα και, κυρίως, πώς μπλέξατε έτσι; Γιώργος Γούσης: Τηλεφώνησαν σε μένα και μου είπαν ότι θέλουν να φτιάξουν ένα κόμικ με αφορμή τα 60 χρόνια του φεστιβάλ. Κάναμε ένα ραντεβού κι ήταν πολύ γενικό αυτό που μου είπανε. Ένα κόμικ για φεστιβάλ, αυτό. Στην αρχή μου φαινόταν ακατανόητο τι μπορεί να είναι. Ήξερα όμως σίγουρα τι δεν ήθελα να κάνω: κάτι πληροφοριακό, ιστορικό, μια αναδρομή κ.λ.π. Παναγιώτης Πανταζής: Κάτι που να μην είναι βαρετό τέλος πάντων. ΓΓ: Εγώ τους είπα ότι θα με ενδιέφερε να κάνω μια ανθρώπινη ιστορία. Μια ιστορία δύο ανθρώπων που με κάποιον τρόπο ζουν στο φεστιβάλ. Συμφώνησαν, και μου είπαν ότι θέλουν κάτι μεγάλο, φάση 80-100 σελίδες. Τους είπα λοιπόν ότι πρέπει να φτιαχτεί μια ομάδα, δεδομένου ότι αυτή η κουβέντα έγινε Απρίλιο προς Μάιο, οπότε δεν υπήρχε πολύς χρόνος. Έτσι μίλησα κι εγώ με τα παιδιά και μετά από 3-4 μέρες έγινε κι επίσημα η πρόταση: θα είμαστε τρεις, δεν θα είναι βοηθοί μου αλλά θα είμαστε ομάδα (ήταν σημαντικό για εμάς να υπάρχει μια ισότιμη σχέση), θα γράψουμε μια ερωτική ιστορία, ο ένας θα είναι σκηνοθέτης κι η άλλη θα είναι κριτικός κινηματογράφου. Κι αρχίσαμε να γράφουμε το σενάριο. Η πρόταση λοιπόν γίνεται στον Γιώργο κι αυτός έπειτα το προτείνει σε εσάς. Εσείς γιατί δεχτήκατε; Τι σας έπεισε εκείνη τη στιγμή; ΠΠ: Καλά εγώ γενικά γουστάρω να δουλεύω με τον Γιώργο. Δουλεύουμε παρέα χρόνια, είμαστε φίλοι και συνεργαζόμαστε ωραία. Θα ήταν λοιπόν και μια νέα πρόκληση να το κάνουμε αυτό το πράγμα. Πέρα απ’ το ότι από μόνο του θα ήταν μια μεγάλη κι ωραία δουλειά, ήθελα πρώτα απ’ όλα να κάνουμε ξανά μαζί κάτι με το Γιώργο. Γεωργία Ζάχαρη: Ή και να κάνουμε για πρώτη φορά μαζί κάτι. Με τον Γιώργο είχαμε δουλέψει μαζί σε δύο ιστορίες του Μπλε Κομήτη κι ήταν μια πολύ ωραία διαδικασία. Κάποια στιγμή λοιπόν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: ‘Έχεις καμιά δουλειά το καλοκαίρι;” Ε, με το που το άκουσα απλά είπα ναι, ουάου, πού υπογράφω; Εγώ ας πούμε που γενικά έχω δουλέψει λιγότερο καιρό στον χώρο δεν είχα καν την αίσθηση του πόσο μεγάλο μπορεί να είναι όλο αυτό. Ήταν πολύ ωραία διαδικασία κι είμαι πολύ χαρούμενη που είχα την ευκαιρία να το κάνω αυτό τόσο νωρίς στην πορεία μου. ΓΓ: Θα υπήρχε ελευθερία, θα είχε καλή αμοιβή, θα ήταν σε καλές συνθήκες εργασίας μαζί με τους φίλους μου και θα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα μεγάλο κόμικ που δεν θα είναι κλασικά αφιερωματικό, χρονογραφικό ή πληροφοριακό – και να κάνουμε μια πραγματικά τωρινή και ζωντανή ερωτική ιστορία. Θέλαμε κάτι ουσιαστικό και σημερινό. ΠΠ: Κι ήταν επίσης μια ευκαιρία να φτιάξουμε κάτι που θα πάει σε ένα τελείως διαφορετικό κοινό από τα κόμιξ (που είναι ένα κοινό συγκεκριμένο και περιορισμένο) και θα είναι μια ιστορία που θα αφορά τον οποιονδήποτε. Είναι κάτι πιο μεγάλο. Το κόνσεπτ πώς πήρε την τελική του μορφή; ΠΠ: Θέλαμε κάθε κεφάλαιο από τα τρία να χωράει μέσα σε μία πρόταση. Στο πρώτο είναι νέοι, γνωρίζονται κι ερωτεύονται. Στο δεύτερο έχει ο καθένας την προσωπική του εξέλιξη αλλά έχουν χωρίσει. Στο τρίτο έρχεται το closure. ΓΓ: Το παρελθόν θα ήταν η νεότητά τους, το παρόν το peak της ενήλικης ζωής τους και το μέλλον εκεί που καταλαγιάζουν. ΓΖ: Κι αυτό που επεξεργάζεται το κόμικ είναι ουσιαστικά η σχέση ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη. Σας άγχωσε το ότι είναι ένα κόμικ που ουσιαστικά συνθέτει τις εμπειρίες τόσων πολλών ανθρώπων από το φεστιβάλ; Όχι το τι ταινίες είδανε, αλλά το ποιους ανθρώπους γνωρίσανε, με ποιους μιλήσανε, με ποιους πηδήχτηκαν, όλα αυτά. ΓΓ: Βασικά, αυτός ήταν ο σκοπός μας. Όταν ο πρώτος που το διάβασε μας είπε ότι “είναι πολύ φεστιβαλικό” κι ότι είναι όντως σα να είσαι στο φεστιβάλ, λέμε οκ, αυτό είναι. ΓΖ: Δείχνει ότι το έχεις ζήσει αυτό το πράγμα. Μια φίλη μου που σπουδάζει κινηματογράφο στη Θεσσαλονίκη και το ζει εδώ και πέντε χρόνια, μου είπε: “Α, είναι εγώ”. ΠΠ: Αλλά αυτό είναι το γαμάτο. Είδε τον εαυτό της η φίλη σου που σπουδάζει σινεμά, αλλά είδαν τον εαυτό τους και άνθρωποι που είναι 45 χρονών, ή και πιο μεγάλοι – είδαν πολλοί άνθρωποι τους εαυτούς τους μέσα σ’ αυτό. Αυτό είναι το πρώτο feedback που μας κάνει να χαιρόμαστε. Ότι πάρα πολλοί άνθρωποι αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους. Θέλω να γυρίσουμε στο πώς το δουλέψατε. Το σινεμά είναι πάντα μια πολύ συνεργατική τέχνη και εμπειρία. Τα κόμιξ μπορεί να γίνουν πολύ ατομική δουλειά. Εσείς όμως δουλέψατε εντελώς συλλογικά. ΠΠ: Σε εμάς όλα συνέβαιναν συλλογικά και ταυτόχρονα. Το συζητήσατε από πριν; Ψάξατε μια μεθοδολογία για να δουλέψετε συλλογικά; ΠΠ: Δεν το συζητήσαμε και πάρα πολύ. Αρχικά ήταν το γράψιμο, που ήταν το πιο εύκολο. Ήμασταν τρία άτομα σε ένα δωμάτιο, λέγαμε τις ιδέες μας και τις γράφαμε. Το γράφαμε σιγά σιγά, το διαβάζαμε, το ξαναγράφαμε. ΓΖ: Όλο αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που συμβαίνει γενικά στα κόμιξ. ΠΠ: Ξέραμε γενικά τι χρειαζόμαστε και τι περιμένει ο ένας από τον άλλο. Για παράδειγμα, εγώ με τον Γιώργο έχουμε δουλέψει αρκετά μαζί, οπότε χρειαζόμασταν την Γεωργία που θα έφερνε μια διαφορετική φωνή. Κι επίσης ήταν απαραίτητη μια γυναικεία φωνή, γιατί ας πούμε αν το γράφαμε δυο άντρες, οκ, κάτι θα έβγαινε αλλά δεν θα έμοιαζε τόσο αυθεντική η γυναικεία φωνή. Και στο τέλος αυτές οι φωνές έφτασαν να μην ξεχωρίζουν, να μην καταλαβαίνεις ποιος έχει γράψει τι. ΓΓ: Υπήρχαν κι εύκολες λύσεις για να το δουλέψουμε. Για παράδειγμα, υπήρχαν τρία κεφάλαια. Θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα ο καθένας. Για κάποιον λόγο, ίσως από διαίσθηση, δεν μας βγήκε αυτό. Μας βγήκε πολύ άνετα το άλλο, το να δουλέψουμε τα πάντα μαζί. Αλλιώς θα έμοιαζε με μια δουλειά που απλά δεν προλάβαινε να την κάνει ένας οπότε την έκαναν τρεις. Κι εγώ το είχα στο μυαλό μου να υπάρχει μια κίνηση στο σχέδιο, να είναι ένα πράγμα που είναι συνέχεια παλλόμενο. Έτσι, όπως θα άλλαζε συνεχώς η ιστορία που είναι αρκετά σουρεαλιστική, θα άλλαζε και το σχέδιο. Όλα ήταν ένα μείγμα. ΠΠ: Καταρχάς, στήσαμε γραφείο όλοι μαζί. Ήμασταν στο σπίτι μου κι έρχονταν καθημερινά 9 το πρωί τα παιδιά. Φεύγανε 10, 11, 12 το βράδυ – όσο χρειαζόταν κάθε φορά. Ήμασταν όλη μέρα μαζί. Τρία σχεδιαστήρια μέσα, όλα ταυτόχρονα. ΓΖ: Στο γράψιμο βγήκε οργανικά όχι μόνο το τι θα έκανε ο κάθε χαρακτήρας, αλλά και το πώς κατέληξε συνολικά το κόμικ. Κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι κάναμε πράγματα με παρόμοιο τρόπο χωρίς να το έχουμε συζητήσει. ΠΠ: Ναι, συνειδητοποιήσαμε ότι κάθε κεφάλαιο τελειώνει όπως ξεκινάει. Στον ίδιο χώρο. Δεν το κάναμε επίτηδες, απλά μας βγήκε χωρίς συνεννόηση. Το πρώτο ξεκινάει και τελειώνει σε τουαλέτα, το δεύτερο σε αίθουσα σινεμά και το τρίτο σε γραφείο. Μου φαίνεται ότι όλο αυτό έχει έναν μικρο-ουτοπικό χαρακτήρα, δηλαδή το πώς να φτιάχνεις τέχνη ρίχνοντας τείχη κατά την διάρκεια. Κάνοντας συλλογικά κάτι που θεωρητικά γίνεται πιο εύκολα ατομικά, και κάνοντάς το και καλύτερα τελικά. ΓΖ: Ρίξαμε και τείχη σε προσωπικό επίπεδο. Επειδή χρειάζεται να βγάλεις πολύ συναίσθημα και πολλές δικές σου αναμνήσεις στο τι γράφεις, σίγουρα υπήρξαν φάσεις που μοιραστήκαμε πράγματα σε βαθμό ακραίο, σε φάση “ώπα ώπα ώπα”. Έχω μοιραστεί με τα παιδιά πράγματα που δεν θα μοιραζόμασταν αλλιώς. Ήθελα να στο ρωτήσω αυτό Γεωργία. Οι άλλοι δύο, όντας χρόνια συνεργάτες και φίλοι, είχαν μοιραστεί ήδη πολλά μεταξύ τους. Για σένα πώς λειτούργησε αυτή η δυναμική; ΓΖ: Είχε γίνει ένα καλό βήμα με την έννοια ότι με τον Γιώργο γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε πρώτη φορά πέρσι τέτοια εποχή. Ήδη από τότε σε αυτό που δούλευα και επιμελούταν ο Γιώργος για τον Μπλε Κομήτη είχε αρχίσει να μπαίνει το βίωμα πολύ έντονα. Αλλά εδώ σίγουρα it got too real σε κάποιες φάσεις. Για μένα όμως είναι μόνο θετικό αυτό. ΠΠ: Είχε παίξει πάντως και λίγο bonding πριν ξεκινήσουμε να δουλεύουμε. Είχαμε έρθει και μαζί Θεσσαλονίκη να κάνουμε έρευνα για το κόμικ. ΓΓ: Πάντως νομίζω ότι το βασικό δεν είναι αν μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματά σου αλλά αν μπορείς να καταλαγιάσεις τον εγωισμό σου. Μου φαίνεται ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν έχει καταλαγιάσει επίσης μέσα σου το ποια θες να είναι η ψυχή της ιστορίας, το ποιον κοινό σκοπό υπηρετείς. ΠΠ: Πάντως τόση ώρα το λέμε λες και βγήκε νεράκι… Ντάξει, ήμασταν τυχεροί που κύλησε, αλλά προφανώς είχαμε και διαφωνίες και προβλήματα. Αλλά αυτό μας έδινε και κίνητρο. Είχε δυσκολίες που το έκαναν και πιο ενδιαφέρον στην τελική. Και μας έκανε κι ακόμα πιο χαρούμενους που το τελειώσαμε. Ξέρεις, ότι το κάναμε τελικά. ΓΓ: Ήταν και ρεκόρ χρονικό. Σχεδιάσαμε 180 σελίδες σε 2 μήνες. Κι ήταν και ένα προσωπικό στοίχημα: “Θα αντέξω με 2 ανθρώπους 12 ώρες τη μέρα επί 2 μήνες συνεχόμενα;” ΠΠ: Ακόμα και τον Δεκαπενταύγουστο πήγαμε όλοι μαζί στο εξοχικό του Γιώργου και δουλεύαμε. Ας πούμε για μένα που έχω δική μου οικογένεια ήταν περίεργο να είμαι τόσο μακριά τους. Αλλά σκέψου ότι ακόμα και τις διακοπές τις περάσαμε οι τρεις μας δουλεύοντας, απλά αλλάξαμε σκηνικό για να μην λαλήσουμε. Και μερικά πρωινά κάναμε και κανένα μπάνιο… Όχι εντάξει, καλά κάνατε και κάνατε μπάνιο, δεν κρίνουμε. Πείτε μου λίγο και για τα stories που ανεβάζατε συνεχώς στο Instagram αυτό το δίμηνο. Λειτουργούσε πολύ ιντριγκαδόρικα ως teasing. ΠΠ: Ναι, γιατί δεν είχαμε ανακοινώσει τίποτα για το πρότζεκτ. ΓΖ: Με έπιαναν φίλοι που δεν τους είχαμε πεί τίποτα και μου λέγανε “ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ”. Ας πούμε η εικόνα που είχα εγώ ήταν ότι είχαν καταρρεύσει οι ζωές σας κι απλά σας βάλανε οι κοντινοί σας άνθρωποι σε καραντίνα μπας και την παλέψετε, σαν self-help κοινότητα. ΓΓ: Ήταν όντως μια απορία: “Τρεις κομίστες μαζί, τι κάνουνε;” ΠΠ: Και γιατί είναι συνέχεια μαζί, όλη μέρα, μέχρι το βράδυ; Τα stories λοιπόν τα κάναμε κυρίως ενδιάμεσα, στα διαλείμματα, όταν κουραζόμασταν. Ακούγαμε ό,τι να ‘ναι μουσική συνέχεια για να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι κι έτσι μας έβγαιναν διάφορα πράγματα. ΓΓ: Ούτε καν οι συνάδελφοί μας στον χώρο των κόμιξ δεν ξέρανε τι κάνουμε. Έδινε την αίσθηση του απρόσμενου. Και θέλω να δω ποια θα είναι η αντίδρασή τους όταν το διαβάσουνε. Πάντως, βλέποντας τα stories κάθε μέρα (όχι ότι είμαι όλη μέρα στο ίντερνετ), αυτή η δημιουργική επαφή που είχατε έδωσε μια συνεκτική καλλιτεχνική υφή και σε αυτά. ΠΠ: Ναι, αναπτύξανε συγκεκριμένα μοτίβα οπτικά και ηχητικά. Είχαν ρόλους και χαρακτήρες. Με ένα καλό μοντάζ βγαίνει ένα video art πολύ καλύτερο από τα μισά experimental πράματα που βλέπουμε στα φεστιβάλ. ΠΠ: Κι επίσης βγαίνει ένα πολύ καλό ημερολόγιο του πώς μακραίνανε τα μαλλιά μου και τα γένια μου. Πώς ήταν λοιπόν όλο αυτό όταν τελείωσε η κοινοτική εμπειρία δουλειάς; Είχατε post-partum depression; ΓΓ: Εγώ ξανάρχισα να έχω τα προβλήματα που είχα και πριν. Δεν τα είχα κατά τη διάρκεια, και μετά επανήλθανε. Τα προβλήματα, τους προβληματισμούς, τα άγχη. ΠΠ: Κι εγώ. Είναι σημαντικό αυτό που λέτε. ΓΓ: Έχει και μια παθογένεια αυτό βέβαια. Ο μεγάλος κόπος, η μεγάλη ενέργεια, το μεγάλο δόσιμο, το όραμα να βγει κάτι που ξαφνικά σου τρώει όλη την ύπαρξη. Έχει μια παθογένεια λοιπόν, αλλά ταυτόχρονα λες: “τουλάχιστον έχω αυτό”. ΓΖ: Εμένα μου έχει δημιουργήσει ένα πολύ μεγαλύτερο δημιουργικό άγχος το τέλος του κόμικ. Ακόμα δε μπορώ να πιάσω μολύβι με άνεση. Κουράζομαι, δε θέλω. Είναι αυτό το πράγμα που κλείνει ένα πρότζεκτ στο οποίο είχες αφιερώσει ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής σου, των ιδεών σου και της δημιουργικότητάς σου. Αλλά μ’ έχει πιάσει και μια φάση τύπου: “πότε θα μπορέσω να έχω ξανά μια τόσο καλή ιδέα;”. Προφανώς το ξέρω ότι κάποια στιγμή θα έρθει, αλλά σου δημιουργεί ένα βαθύ υπαρξιακό άγχος. Σόρι κιόλας που εστιάζω τόσο πολύ στο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας, αλλά αυτό με ενδιαφέρει περισσότερο. Εννοώ, το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι. Έχει φύγει πια από εσάς, το παίρνει ο άλλος και το κάνει ό,τι θέλει. ΓΖ: Ναι, κι εγώ νομίζω ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον. Το να μιλήσουμε για κάθε καρέ δεν έχει νόημα. Διάβασέ το και θα καταλάβεις, ή βάλε εσύ την ερμηνεία σου. ΠΠ: Και δεν μας πέφτει και λόγος πλέον. Πιστεύετε ότι έκανε καλό στο κόμικ που δεν είστε από την Θεσσαλονίκη; ΠΠ: Ναι, εγώ το πιστεύω. Γιατί ξέραμε την πόλη μέσα από το context του φεστιβάλ περισσότερο παρά μέσα από την καθημερινότητα της Θεσσαλονίκης. Έτσι κι αλλιώς, τις μέρες του φεστιβάλ η Θεσσαλονίκη είναι κάτι άλλο – εικάζω. Επομένως εμείς ξέροντάς την σ’ αυτήν την μορφή εστιάσαμε σε αυτό. Αλλά έχουμε και σημεία άσχετα με το φεστιβάλ, κυρίως όταν οι ίδιοι οι χαρακτήρες θέλουν να βγουν από το context του φεστιβάλ. Πάνε στο γήπεδο, στο πατσατζίδικο κ.λ.π. ΓΓ: Ούτως ή άλλως, στο κόμικ ο ένας είναι Θεσσαλονικιός κι η άλλη δεν είναι, οπότε υπάρχουν κι οι δύο οπτικές γωνίες. Τι feedback έχετε μέχρι τώρα αυτές τις μέρες που είστε εδώ; ΓΖ: Πολύ θετικό. ΠΠ: Πολύ ενθουσιώδες, ναι. Αλλά θα μου άρεσε να συζητήσω και με κάποιον που θα μου πει τι δεν του άρεσε. ΓΓ: Νομίζω είναι τόσο συναισθηματική και ανθρώπινη η ιστορία που κανείς δεν κάθεται να αναλύσει τεχνικές κλπ. Σου λένε ότι συγκινήθηκαν, ότι γέλασαν. Πάντως, ως εξωτερικός προς τη δημιουργία κόμιξ αλλά έχοντας μια επαφή με το πώς είναι να δουλεύεις γύρω από την τέχνη στην Ελλάδα, έχω να πω ότι το Φεστιβάλ είναι μια μεγάλη δουλειά, φουλ επαγγελματική, για έναν μεγάλο θεσμό πολιτισμού κλπ. Ήσασταν λοιπόν εσείς οι τρεις αυτοί που το κάνανε – και μπράβο σας. Πώς το διαχειρίζεστε αυτό; ΠΠ: Πρώτα απ’ όλα, είναι ένας από τους λόγους που είμαστε περήφανοι. ΓΓ: Απ’ την αρχή μια αγωνία μου ήταν να μην πει κανείς ότι το αποτέλεσμα δεν είναι αντάξιο του μεγέθους της δουλειάς, γιατί τα δεδομένα ήταν γνωστά από την αρχή, πριν βγει το αποτέλεσμα. Ξέραμε ότι είναι μεγάλη δουλειά, μεγάλος θεσμός, ότι θα έχει όλα τα μάτια πάνω του. Πιστεύαμε όμως ότι θα είναι αντάξιο, κι ελπίζουμε να είναι κιόλας. Η ιδέα ήταν αυτή: όσο επαγγελματικές ήταν οι συνθήκες, άλλο τόσο επαγγελματικό να ήταν και το αποτέλεσμα. Το βρίσκω σημαντικό αυτό, γιατί εν γένει ο κόσμος είναι κάπως συνηθισμένος στο να αποδεικνύονται αρπαχτές τέτοια πράγματα. Ξέρεις, κάτι επετειακό, αφιερωματικό… ΓΓ: Ήταν στο χέρι μας να δώσουμε κάτι πρόχειρα φτιαγμένο, αλλά δεν το κάναμε. Είναι στάση ζωής το να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό σε όλα όσα κάνεις, είτε είναι μόνο για σένα είτε είναι για ένα μεγάλο έργο όπως εδώ. ΠΠ: Ήταν σημαντικό για μας ότι, μετά από τόσα χρόνια στον χώρο των κόμιξ με πολλές δυσκολίες, μπορούμε να πούμε ότι επιτέλους η αμοιβή έφτασε να ταιριάζει σε αυτό που κάνουμε. Μετά όμως δεν πικραίνεσαι λίγο παραπάνω που η κανονικότητα της δουλειάς στην τέχνη είναι γενικά τόσα λέβελ πιο κάτω σε δυνατότητες δίκαιης αμοιβής και αναγνώρισης; ΠΠ: Εγώ σκέφτομαι πώς θα ξαναγίνει να κάνω κι άλλη τέτοια δουλειά, που να ταιριάζει ο κόπος μου με την αμοιβή μου. ΓΓ: Απογοήτευση δεν είναι, γιατί είναι μια πραγματικότητα γνωστή. Απογοητεύεσαι όταν πετάς στα σύννεφα και ξαφνικά κάτι σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Να δούμε πώς θα πάει πάντως, μερικές φορές όταν γίνεται ένα βήμα αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι θετικό και για την γενικότερη σκηνή και το γενικότερο καλό. Κάτι παρόμοιο συνέβη όταν βγήκε το Logicomix, όταν βγήκε ο Ερωτόκριτος κ.λ.π. To γεγονός ότι όλο αυτό ήταν μια τόσο ικανοποιητική εμπειρία σε τόσα πολλά επίπεδα εξισορρόπησε κάπως για εσάς το κλείσιμο του Μπλε Κομήτη; ΠΠ: Για όλους μας υπήρχε προσωπική εμπλοκή, οπότε μας επηρέασε. ΓΓ: Για μένα ήταν μια τρελά κωλόφαρδη συνθήκη, γιατί υποψιαζόμουν πως το περιοδικό μπορεί να μην έχει και πολύ μέλλον – όχι γιατί δεν πήγαινε καλά αλλά γιατί είχε φτάσει σε ένα επίπεδο που ήξερες ότι δεν θα καλυτερεύσει πια. Οπότε πλέον σπαταλούσαμε ενέργεια και χρήματα σε ένα πράγμα που εμείς θεωρούσαμε ότι είναι καλό αλλά έχει κι ένα ταβάνι. Αυτό το ταβάνι ήταν κάτι που είχε αρχίσει να με κουράζει. Έτσι, με το που έκλεισε το ένα πράγμα, ξεκίνησε ένα άλλο στο οποίο μπήκα κατευθείαν, έδωσα όλη μου την ενέργεια και το αποτέλεσμα μας χαροποίησε. Ήταν τυχερό για μένα το γεγονός ότι το ένα ήρθε και καπάκωσε το άλλο. Είναι σα να ερωτεύεσαι κατευθείαν αφού χωρίσεις, πράγμα σπάνιο γενικά. Κάτι ακόμα θέλω να σας ρωτήσω. Το κόμικ έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο που νομίζω λείπει από το σύγχρονο ελληνικό σινεμά σε σημαντικό βαθμό. Αποπνέει μια αυθεντική φυσικότητα στο γράψιμο των χαρακτήρων και των διαλόγων, μοιάζουν τέλος πάντων αληθινοί άνθρωποι. Έχετε σκεφτεί ότι υπάρχει κάτι στην προσέγγισή σας που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στους Έλληνες σκηνοθέτες ή σεναριογράφους; ΠΠ: Εγώ χαίρομαι που το λες αυτό γιατί γενικότερα είναι από τις βασικές μου αγωνίες απ’ όταν πρωτοάρχισα να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες. Στην αρχή δούλευα πάνω στα σενάρια άλλων και μετά άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου. Συνειδητοποίησα τελικά ότι αυτό μου αρέσει περισσότερο για διάφορους λόγους. Αλλά είναι μια πολύ βασική αγωνία για μένα αν οι άνθρωποι που γράφω μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι ή αν μιλάνε σαν άνθρωποι-που-είδαμε-κάπου-αλλού-να-το-κάνουν. Αυτό είναι tricky φυσικά αν θα το καταφέρεις, αλλά το πώς κάποιοι δεν το καταφέρνουν καθόλου με εκπλήσσει μερικές φορές. Ίσως το κλειδί είναι να τσεκάρεις συνέχεια τον εαυτό σου και να μην νιώθεις ποτέ υπερβολικά σίγουρος γι’ αυτό που έκανες. ΓΓ: Το να φτιάχνεις ταινίες είναι μια διαδικασία-κυκεώνας με μίτινγκς πάνω σε μίτινγκς συνεχώς, και χάνεται εύκολα η μπάλα ακόμα κι αν έχεις μια καλή ιδέα στο μυαλό σου. Ακόμα στα κόμιξ υπάρχει μια μεγάλη ελευθερία. Έχεις μια ωραία ιδέα, την ζωγραφίζεις, βγαίνει. Έχει ακόμα αυτή την γοητεία του πράγματος που λέει ότι εφόσον μπορείς να το ονειρευτείς τότε μπορείς και να το κάνεις. ΓΖ: Ναι, εντάξει, αλλά μόνο αν ξέρεις να γράφεις κιόλας. ΓΓ: ΟΚ, ο άλλος μπορεί να μην το έχει κιόλας, ναι. Πολλές φορές ο άλλος θέλει απλά να κάνει μια ταινία, και για την κάνει μπορεί και να πουλήσει την ψυχή του στον διάολο. Για μένα δεν ξεκινάει απ’ το ότι απλά θέλω να κάνω ένα κόμικ. Ξεκινάει απ’ το ότι θες να πεις αυτήν την γαμημένη ιστορία. Έχεις ανάγκη να την πεις, και θα βρεις έναν τρόπο. Πιστεύετε ότι την συγκεκριμένη ιστορία θα την είχατε πει με κάποιον άλλον τρόπο αν δεν είχε κάτσει αυτό το κόμικ; ΓΖ: Κάποιες πλευρές της σίγουρα. Αλλά αν το είχε κάνει ο καθένας μόνος του τότε θα είχε βγει κάτι πολύ διαφορετικό. Ήμασταν 3 άνθρωποι που βάλαμε φουλ τις εμπειρίες μας μέσα σε αυτό. Έχει ένα εύρος εμπειριών και συναισθημάτων που δεν θα το είχε αν το έκανε ο καθένας μόνος του. Δεν θα ήταν το ίδιο. ΓΓ: Εγώ πάντα σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να κάνω ένα love story, κάτι που θα βγει κατευθείαν από το συναίσθημα. Κι αυτή εδώ ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να το κάνω. Θέλω να μάθω δύο τελευταία πράγματα. Πρώτον, ποιος είπε την λέξη ερωτιδέας ώστε να την βάλετε μέσα; ΓΓ: Εγώ το σκέφτηκα. Δεύτερον, ποιος σκέφτηκε το λογοπαίγνιο Προοικονομίδης; ΓΓ: Πάλι εγώ. Μάλιστα. O Γιώργος Γούσης γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Από το 2006 έχει συνεργαστεί ως εικονογράφος και δημιουργός κόμικ με την πλειονότητα των εντύπων και των εκδοτικών οίκων της Ελλάδας. Το 2012 κυκλοφόρησε την συλλογή σύντομων ιστοριών «Αθώες Εποχές» (εκδόσεις ΚΨΜ), ενώ το 2016 συνεργάστηκε με τους συγγραφείς Δημοσθένη Παπαμάρκο και Γιάννη Ράγκο για την διασκευή του Ερωτόκριτου του Βιτσέντζου Κορνάρου σε κόμικ (εκδόσεις Polaris). Aπό το 2017 έως και το 2019 ήταν αρχισυντάκτης στο περιοδικό με κόμικ «Μπλε Κομήτης». O Παναγιώτης Πανταζής γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα, όπου ζει και ζωγραφίζει. Σταθερός συνεργάτης του περιοδικού «9» τα τελευταία 5 χρόνια της κυκλοφορίας του, δημοσίευσε το πρώτο άλμπουμ του με κόμικς το 2007 (Common Comics #1, Giganto). Ακολουθούν 15 κυκλοφορίες σε συνεργασία με εκδοτικούς οίκους όπως Giganto, ΚΨΜ, Jemma, 9η Διάσταση ή σε αυτοεκδόσεις. Από το 2011 έχει κυκλοφορήσει πάνω απο 400 online comic strips σε σειρές στο socomic.gr (Kλειδωμένος Ρυθμός, Mαρμελάδα Κεράσι, King Panda Forever κα). Είναι συνεργάτης του περιοδικού «Μπλε Κομήτης» (Polaris) από το πρώτο τεύχος. Πιο πρόσφατη κυκλοφορία του, το «Στα Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα, σε σενάριο Γιάννη Ράγκου, από τις εκδόσεις Polaris (Mάρτιος 2018). Η Γεωργία Ζάχαρη γεννήθηκε το 1994 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Θεωρία της Τέχνης στην ΑΣΚΤ. Δραστηριοποιείται στον χώρο των κόμικς από το 2017. Έχει δείξει δουλειά της σε πέντε αυτοεκδόσεις, ενώ έχει συνεργαστεί σε δύο ιστορίες με το περιοδικό «Μπλε Κομήτης». Το 2018 τιμήθηκε με το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς. Και το σχετικό link...
    3 βαθμοί
  20. "Βλέπω τον ‘Ζητιάνο’ σαν έναν καθρέπτη που αντικατοπτρίζει τους φόβους μας και οτιδήποτε μας αποξενώνει από τον διπλανό μας" λέει. Παρότι 34 χρόνων έσκυψε στο εμβληματικό κείμενο του 19ου αιώνα και το μεταφέρει στην εποχή μας μέσα από την τέχνη του. Ο δημιουργός κόμικ Kannelos Cob, κατά κόσμον Καννέλος Μπίτσικας, στο πρώτο του graphic novel εικονογραφεί τη νουβέλα του Ανδρέα Καρκαβίτσα "Ο Ζητιάνος" (εκδ. Polaris) και μέσα από την αντιπαθή δράση του ήρωα Τζιριτόκωστα αναζητεί τα νήματα που συνδέουν το έργο με την εποχή μας. Ζώντας και σκιτσάροντας εδώ και εννέα χρόνια στη Λυών, μιλάει για το βιβλίο και την τέχνη του, διατρέχει την επικαιρότητα των ημερών κάνοντας στάση στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, μας μεταφέρει τα νέα για τη σκηνή των κόμικ αλλά και την πολιτική πραγματικότητα στη Γαλλία, μιλάει για των κόμικ ως πολιτική πράξη χωρίς να προσπερνάει το προσφυγικό ζήτημα. "Με ενδιαφέρει περισσότερο να κάνω ένα κόμικ ντοκιμαντέρ επικεντρωμένο στην αντιμετώπιση του προσφυγικού στην Ελλάδα" λέει και αναφέρεται σε όλη τη διακεκαυμένη ζώνη των θεμάτων που απασχολούν την εποχή μας. * Γιατί επιλέγεις τον “Ζητιάνο” σήμερα; Το κείμενο του Καρκαβίτσα είναι κλασικό και τα θέματα που θίγει είναι διαχρονικά. Μέσα από την ιστορία φαίνεται η ανάγκη του συγγραφέα να μιλήσει, με καυστικότητα για την κοινωνική κατάσταση της εποχής του. Στο κείμενο βλέπουμε το κράτος που καταπιέζει και εκμεταλλεύεται τις κατώτερες τάξεις με όπλο τη βία και τον φόβο, κρατικούς υπαλλήλους που χρηματίζονται, γυναίκες που υποφέρουν από την πατριαρχία, ένα ολόκληρο χωριό, θρησκόληπτο, που πιστεύει σε δεισιδαιμονίες και ξόρκια. Δεν νομίζω πως αυτά τα στοιχεία δεν συναντώνται στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. * Ποιο από όλα τα στοιχεία του ήρωα και του κόσμου που αναπαριστά ο Καρκαβίτσας σε παρακίνησε; Με τράβηξε η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τους ανθρώπους καλούς ή κακούς. Το διήγημα είναι αρκετά ψυχογραφικό. Στις περισσότερες περιπτώσεις ότι κάνουν οι ήρωες γίνεται για λόγους επιβίωσης. "Ο Ζητιάνος" είναι από τα πρώτα νατουραλιστικά ελληνικά κείμενα και επιλέγει να αποδώσει τη φύση και τους ανθρώπους όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά. Ο Καρκαβίτσας σκιαγραφεί την ανατομία μιας μικρής κοινωνίας προβάλλοντας το ταξικό μίσος, τη φτώχεια, την αμάθεια, τη δεισιδαιμονία και τον μισογυνισμό. Επίσης οι απίστευτες περιγραφές της ελληνικής φύσης αποτέλεσαν αστείρευτη πηγή έμπνευσης για το εικονογραφικό κομμάτι. * Η πλοκή του διηγήματος του Καρκαβίτσα σου έδωσε εναύσματα να συνδέσεις το έργο με τη σημερινή περίοδο; Αναπόφευκτα γίνονται συνδέσεις με τις καταστάσεις που πραγματεύεται το βιβλίο. Στο τέταρτο κεφάλαιο οι χωρικοί προσπαθούν να κάψουν τον τελωνοφύλακα γιατί νομίζουν πως είναι βρυκόλακας. Η προκατάληψη και ο φόβος δεν τους επιτρέπουν να σκεφτούν λογικά. Τον Σεπτέμβριο του 2018 δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος στο κέντρο της Αθήνας ακριβώς για τους ίδιους λόγους. Είναι σοκαριστικό να υπάρχουν τέτοιες αντιδράσεις σε μία, υποτιθέμενη, σύγχρονη κοινωνία, η οποία τελικά δεν έχει τόση διαφορά με εκείνη του Καρκαβίτσα. Αυτό είναι που κάνει το κείμενό του τόσο σύγχρονο. * Αν σου ζητούσαν να χαρακτηρίσεις τον “Ζητιάνο” τι θα έλεγες; Καθ' όλη τη διαδικασία της δημιουργίας του κόμικ έβλεπα τον “Ζητιάνο” σαν ένα φακό που, σε κάθε σκηνή, ρίχνει φως στα πιο σκοτεινά μέρη του εαυτού μας. Σε όλη την ιστορία μεταμορφώνεται συνεχώς - είναι κακομοίρης, παντοδύναμος μάγος, ισχυρός ηγέτης, μέχρι και ναυτικός - και χρησιμοποιεί τις αδυναμίες των χαρακτήρων με σκοπό το κέρδος και την εξουσία. Βλέπω τον “Ζητιάνο” σαν έναν καθρέπτη που αντικατοπτρίζει τους φόβους μας και οτιδήποτε μας αποξενώνει από τον διπλανό μας. * Το προσφυγικό είναι μείζον θέμα της εποχής μας. Στην Ευρώπη βλέπουμε κλειστά σύνορα, ξενοφοβία, διχαστική ρητορική, φόβο απέναντι στον "άλλο". Θα έκανες ένα κόμικ για τους πρόσφυγες; Το προσφυγικό είναι μία μαύρη κηλίδα στην ιστορία του δυτικού κόσμου. Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι είναι άρρωστος. Ακροδεξιά μπάρμπεκιου, άνθρωποι που καίγονται ζωντανοί στα “κέντρα φιλοξενίας”, επίδοξοι Λεωνίδες να τραμπουκίζουν τους αβοήθητους, ένα Αιγαίο και μία Μεσόγειος νεκροταφεία, κόψιμο κολώνων παροχής ηλεκτρισμού και πάει λέγοντας. Γεγονότα που δεν θα γραφτούν ποτέ σε βιβλία Ιστορίας. Υπάρχουν ήδη εκδόσεις στη Γαλλία που διηγούνται μεμονωμένες ιστορίες προσφύγων και την οδύσσειά τους. Με ενδιαφέρει περισσότερο να κάνω ένα κόμικ ντοκιμαντέρ επικεντρωμένο στην αντιμετώπιση του προσφυγικού στην Ελλάδα. Να μιλήσουμε όχι μόνο για τη φρίκη που αντιμετωπίζουν και τις άρρωστες επιθέσεις που δέχονται, αλλά και για την αλληλεγγύη ανθρώπων που από μόνοι τους αποφασίζουν να αφιερώσουν τον προσωπικό τους χρόνο ώστε να βοηθήσουν, γιατί συνειδητοποιούν πως ξεκάθαρα από τύχη δεν βρίσκονται και αυτοί μέσα σε μία βάρκα. * Πώς είναι τα πράγματα στη Γαλλία του Μακρόν; Είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει κοινωνική κρίση. Το κίνημα “Κίτρινα Γιλέκα” υπάρχει εδώ και έναν χρόνο και μετρούν 4.000 τραυματίες λόγω της ακραίας αστυνομικής καταστολής. Πάνε 9 χρόνια που μένω στη Γαλλία και παρακολουθώ ένα κρεσέντο βίας και ανασφάλειας που δεν ξέρω πού θα οδηγήσει. Ο φόβος που δημιουργούν για τις τρομοκρατικές επιθέσεις δίνουν χώρο σε ρατσιστικές και ισλαμοφοβικές πολιτικές που στοχεύουν, μεταξύ άλλων, στο προσφυγικό. Ο στρατός κυκλοφορεί στους δρόμους με όπλα στα χέρια για να δημιουργήσει ένα αίσθημα “ασφάλειας” που μόνο φόβο προκαλεί. Απροκάλυπτα πλέον δίνουν προνόμια και φορολογικές απαλλαγές στις ανώτερες οικονομικές τάξεις ενώ αυξάνουν τους φόρους και κόβουν τα επιδόματα στις κατώτερες. Πολιτικές που δίνουν πάτημα στην Ακροδεξιά ώστε να παρεισφρήσει στις εργατικές τάξεις. Παρουσιάζουν τη φτώχεια σαν επιλογή δηλώνοντας πως ο καθένας θα μπορούσε να είναι πλούσιος, αρκεί να δουλεύει σκληρά. Επικίνδυνη έλλειψη ταξικής συνείδησης, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των μη προνομιούχων τάξεων. Τα γαλλικά mainstream media θα δώσουν μεγάλο τηλεοπτικό χρόνο σε δημοσιογράφους ανοιχτά ισλαμοφοβικούς. Μία αρθρογράφος η οποία κάλεσε την αστυνομία να πυροβολήσει τους διαδηλωτές με πραγματικές σφαίρες έλαβε, μια εβδομάδα μετά, το βραβείο τιμής Simone Veil για τη μάχη της κατά του σκοταδισμού (!!!) και για τα δικαιώματα των γυναικών. Πριν από μία εβδομάδα κατηγόρησαν μία γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της δύο παιδιά και πληρώνεται τον βασικό μισθό πως δεν δούλεψε αρκετά στο σχολείο και πως ίσως δεν έπρεπε να πάρει διαζύγιο. Παρ’ όλο που αυτά φαίνονται ακραία και δεν είναι απαραιτήτως αποδεκτά από την πλειονότητα, συμβάλλουν στην αποδοχή παλαιότερων απαράδεκτων ιδεών. * Η εξάπλωση του ακροδεξιού αφηγήματος σε όλη την Ευρώπη σε ανησυχεί; Ιστορικά ο φασισμός εμφανίζεται σε περιόδους κρίσης και ανασφάλειας. Όπως έγινε και στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία, αυτό γίνεται και στην Ευρώπη. Επωφελούνται από τη δυστυχία των ανθρώπων για να περιορίσουν τις εντάσεις και να χωρίσουν τα αδύναμα στρώματα. Έτσι οι πρώτοι στοχευόμενοι πληθυσμοί είναι οι πιο επισφαλείς: ναρκομανείς, queer, trans, ιερόδουλες, μετανάστες. Το πάτημα που βρίσκουν σήμερα είναι η οικονομική και η κοινωνική κρίση, καθώς και το προσφυγικό, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα πολιτικά συμφέροντα, από τα οποία παίρνουν δύναμη - οικονομική και κοινωνική. Με ανησυχεί. Οι φασίστες είναι θρασύδειλοι και υπάρχουν διότι υπάρχουν ο φόβος, η ανασφάλεια και η προκατάληψη για τον συνάνθρωπο. Είναι τρομακτικό να βλέπουμε στο εσωτερικό της Πολιτείας οι αστυνομικές δυνάμεις να αποτελούν σημείο αναπαραγωγής φασιστικών ιδεολογιών εκμεταλλευόμενες τη νόμιμη βία για να περιθωριοποιήσουν περαιτέρω τους μη προνομιούχους. Αλλά το πιο σοβαρό είναι ότι αυτές οι φασιστικές ιδεολογίες βρίσκουν ηχώ στα παραδοσιακά συντηρητικά δεξιά κόμματα, οι οποίες μεταδίδονται με χαρά από τα mainstream media. * Το κόμικ είναι και πολιτική έκφραση; Σαφώς. Όπως πολιτική έκφραση είναι ο κινηματογράφος ή το θέατρο. Το κόμικ είναι ένα μέσο το οποίο μας επιτρέπει να διηγηθούμε ιστορίες. Υπάρχουν αριστουργήματα της ένατης τέχνης με ξεκάθαρο πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα. Το “Maus” του Art Spiegelman, το “Persepolis” της Marjane Satrapi, το “Palestine” του Joe Sacco ή το “Le printemps des Arabes” του Jean-Pierre Filiu είναι κάποια από τα εξαιρετικά πολιτικά αφηγήματα που έχουν εκδοθεί. Στις μέρες μας το κόμικ κερδίζει όλο και περισσότερους αναγνώστες διότι είναι μία ανεξάρτητη μορφή τέχνης και έκφρασης, σε μια πραγματικότητα που φαίνεται να διαστρεβλώνεται ολοένα και περισσότερο. * Πώς είναι η κατάσταση στο κόμικ στη Γαλλία; Την ελληνική δημιουργία την παρακολουθείς; Το κόμικ παραμένει ένα επισφαλές επάγγελμα παγκοσμίως. Η Γαλλία έχει παράδοση στην κουλτούρα του κόμικ, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο κόσμος αγοράζει με τον ίδιο ρυθμό όπως δέκα χρόνια πριν. Αυτό δεν συμβαίνει από έλλειψη ενδιαφέροντος αλλά λόγω μιας αγοράς η οποία παράγει ανεξέλεγκτα χωρίς αυτή η παραγωγή να μπορεί να απορροφηθεί. Παρακολουθώ την ελληνική σκηνή κόμικ και έχοντας συνεργαστεί με τον Μπλε Κομήτη μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω ιστορίες αξιοθαύμαστων Ελλήνων καλλιτεχνών. Καλλιτέχνες όπως ο Γιώργος Γούσης, ο Παναγιώτης Πανταζής ή ο Σπύρος Δερβενιώτης έχουν δημιουργήσει εξαιρετικές εκδόσεις που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να βρίσκονται σε κάθε βιβλιοθήκη. * Παρακολουθείς την πολιτική επικαιρότητα στην Ελλάδα; Συνεχώς, και κάθε φορά σοκάρομαι περισσότερο. Τις τελευταίες μέρες η αστυνομική καταστολή θυμίζει αυταρχικό κράτος. Βασανισμός και σεξιστική βία από την αστυνομία, κατάργηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άνοδος του σκοταδισμού και της θρησκοληψίας και ακραίες δηλώσεις υπουργών και δημοσιογράφων πως κάποιοι θέλουμε νέους Γρηγορόπουλους. Αυτές οι πρακτικές δείχνουν πόσο εύκολα μπορούμε να περάσουμε τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την ελευθερία της έκφρασης από τον αυταρχισμό. * Τι σε φοβίζει περισσότερο στις μέρες μας; Όπως είπα και πριν, η άνοδος της Ακροδεξιάς και ο εκφασισμός της κοινωνίας. Βλέπω τον νεοφιλελευθερισμό να κερδίζει έδαφος ενάντια στα κοινωνικά κινήματα και να καταστέλλει την κοινωνική έκφραση. Δεν μας επιτρέπουν να ονειρευτούμε μία νέα κοινωνία, αφού έχουν αποικίσει τη φαντασία μας με τον φόβο. Παλεύουμε να διατηρήσουμε τα δικαιώματα που κερδίσαμε πριν από πενήντα χρόνια και καταφέρνουμε να σώσουμε ψίχουλα. Σε πιο προσωπικό επίπεδο, διερωτώμαι για την επιβίωση του επαγγέλματός μου και κάθε καλλιτεχνικού επαγγέλματος. Όταν ένα κράτος κλίνει προς τα δεξιά, οι πρώτες περικοπές αφορούν την εκπαίδευση και τον πολιτισμό. Έχουν ήδη ακυρωθεί δουλειές μου λόγω των εκλογών που κέρδισε η Δεξιά στη Γαλλία και τη Βραζιλία επειδή αποφάσισαν να σταματήσουν τις χρηματοδοτήσεις για την κουλτούρα και τον πολιτισμό. * Σήμερα είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου. Ποιες σκέψεις σου δημιουργεί αυτή η ιστορική στιγμή. Η επέτειος του Πολυτεχνείου υπάρχει για να μας θυμίσει ακόμα μία σκοτεινή περίοδο της Ελλάδας. Αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες όσον αφορά την κρατική καταστολή θυμίζουν ξεκάθαρα χουντικές πολιτικές που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με ότι συμβαίνει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, το Πολυτεχνείο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Για να μας θυμίσει πως ο κίνδυνος των σύγχρονων ακροδεξιών πολιτικών ρευμάτων πλησιάζει όσο ποτέ. Δεν χρειαζόμαστε νέους Γρηγορόπουλους για να μας το θυμίζουν αυτό... Και το σχετικό link...
    3 βαθμοί
  21. Το Final Chapter αποτελείται από 3 τεύχη (Αmazing Spider-man v.1(1963), #31-33). Ο Καμπανάς δημοσίευσε δυστυχώς μόνο το πρώτο. Όσο για τον Θάνατο της αστυνόμου Τζην Ντεγούλφ (The Spectacular Spider-Man v.1(1976), #107-110), ο Καμπανάς το δημοσίευσε ολόκληρο μεν, με πολύ άσχημη μετάφραση όμως. Όχι μόνο δεν απέδωσαν σωστά το χιούμορ και την ειρωνεία της ιστορίας, άλλαξαν επίσης το νόημα σε πολλούς διαλόγους Μόνο στα αγγλικά θα μπορέσεις να το εκτιμήσεις ως το αριστούργημα που όντως είναι
    3 βαθμοί
  22. Ξέρετε αν οι ιστορίες The Final Chapter, που είναι ουσιαστικά μέρος του story arc "If Τhis be my Destiny" και Ο Θάνατος της Aστυνόμου Τζην Ντεγούλφ έχουν βγει στα ελληνικά; Έψαξα στον Καμπανά αλλά δεν τις βρήκα
    3 βαθμοί
  23. Μπορείς να το πάρεις 3 φορές με την εφημερίδα κ να πουλήσεις τις 2
    3 βαθμοί
  24. Εμένα με έπεισαν να το πάρω 2 φορές με την εφημερίδα!
    3 βαθμοί
  25. https://www.mikrosiros.gr/corto-maltese/corto-maltese-tarowean 12 € ο νέος Κόρτο από την ιστοσελίδα τους, 4 € αυτό το Σάββατο με την ΕφΣυν. Με έπεισαν να το πάρω με την εφημερίδα
    3 βαθμοί
  26. Οι εκδόσεις ΣΤΡΑΤΙΚΗΣ εκτός τη σειρά ΦΑΡ-ΟΥΕΣΤ ΓΙΓΑΣ κυκλοφόρησαν και μια μικρή σειρά βιβλίων Γουέστερν με τίτλο ΦΑΡ-ΟΥΕΣΤ ΤΣΕΠΗΣ. Ευχαριστούμε τον tik, Paingiver & Han Solo, Ιλαρίων Κολοκασίδης για τα εξώφυλλα.
    2 βαθμοί
  27. και ταινία και καλλίγραμμο κορμί και τσάι Ρίχτερ εδώ να σημειώσουμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσει κανείς αυτό το άρθρο είναι πίνοντας ένα Ροδοπάκι. Το καλύτερο σοκολατούχο γάλα εκεί έξω
    2 βαθμοί
  28. Κοίτα θεωρώ ότι μετράει από την στιγμή που πρώτον είναι γνωστός ήρωας και δεύτερον δε συμμετέχει στην πλοκή. Οι υπόλοιποι στο πρώτο post με αυτά τα κριτήρια μπήκαν. Υπενθύμιση προς εμέ να κάνω κάτι με την αφηρημάδα μου!!! Ας μη χάσω τουλάχιστον τον αυτοσαρκασμό μου!!! Όπως και να είναι !!!
    2 βαθμοί
  29. @Kriton ή οποιοσδήποτε άλλος σχετικά με την ιστορία "Επικίνδυνες σπηλιές" στο τελευταίο Ντόναλντ. Ο μόνος που νομίζω πως μου θυμίζει κάτι και μπορεί να περάσει ως guest είναι ο επιστήμονας που φαίνεται στην σελίδα 93 να περνάει την πόρτα στο τελευταίο μεγάλο καρέ. Κάποιον άλλο δεν εντόπισα... again
    2 βαθμοί
  30. Ιδού η δική μου συμμετοχή, λοιπόν...
    2 βαθμοί
  31. Στο δεύτερο τεύχος επαναφέρουμε τη στήλη με τα φαν αρτ (περιμένω τα ταλέντα του φόρουμ εδώ να στείλουν κάτι) αλλά θα έχουμε και στήλη αλληλογραφίας Θα πω ακόμα ότι έχουμε και 2 συνεντεύξεις. Μπορείτε να μαντέψετε με ποιους θα είναι;
    2 βαθμοί
  32. Και μία γεύση από μία προπολεμική έκδοση του Σαλίβερου με κείμενο και εικονογράφηση εποχής.
    2 βαθμοί
  33. Ευτυχώς που δεν έστειλαν σούσι! Θα ερχόταν το πακέτο με σήμα Biohazard .
    2 βαθμοί
  34. Mέσω των τευχών του Καμπανά διάβασα άλλες 3 απ΄τις ιστορίες της δημοσκόπησης Συγκεκριμένα τις: Η νύχτα που πέθανε η Γκουέν Στέισυ (τεύχη #9-10) Τίποτα δεν σταματάει τον Τζάγκερνοτ (τεύχη #141-142) Ένας μικρός συλλέκτης (τεύχος #160) Η Γκουέν και ο Συλλέκτης ιστοριάρες (σε αξία, όχι σε μέγεθος. O Συλλέκτης συγκεκριμένα είναι mini-story μόλις 11 σελίδων). Η Γκουέν άξια θεωρείται απ΄τις very best ιστορίες του Spidey, συνδυάζει δράση και συναισθηματική φόρτιση, ενώ βλέπουμε και το τέλος του Green Goblin. Ο Συλλέκτης δεν έχει δράση αλλά είναι επίσης έντονα συναισθηματική. Η ιστορία με τον Τζάγκερνοτ ενώ είχε πολύ ενδιαφέρον, μου φάνηκε ημιτελής. Ο villain εμφανίστηκε απ΄το πουθενά και δεν μάθαμε τι απέγινε. Προσθέτω την Γκουέν στις επιλογές μου και αυτή τη στιγμή προηγείται σε ψήφους Πάντως επαληθεύεται ότι καλά και τα νέα Spider-Man αλλά σαν τα all-time classics δεν έχει
    2 βαθμοί
  35. Τον προηγούμενο μήνα είχα λάβει μέρος σε ένα giveaway μέσω Twitter το οποίο διοργάνωνε μια μικρή ανεξάρτητη Ιαπωνική εταιρία παραγωγής visual novels. 100 άτομα θα κέρδιζαν από ένα ημερολόγιο για το 2020 με νέα illustrations από τα μέχρι τώρα δημιουργήματά τους. Ο διαγωνισμός έληξε στις 31 Οκτωβρίου και ήμουν ένας από τους τυχερούς. Σήμερα λοιπόν παρέλαβα το δώρο μου. Οι άνθρωποι δε συγκρίνονται με τίποτα. Υποκλίνομαι και τους βγάζω το καπέλο. Δε μου έστειλαν μόνο ένα αλλά δύο ημερολόγια και ετοίμασαν επίσης ένα μικρό δέμα γεμάτο Ιαπωνικά γλυκά και snacks! Να προσθέσω επίσης πως έστειλαν το δέμα με courier service και τα έξοδα πληρωμένα από αυτούς
    2 βαθμοί
  36. Το νέο άλμπουμ του Κόρτο Μαλτέζε με τίτλο «Η Μέρα της Ταροβεάν» με την ΕΦΣΥΝ! 08/112019 Ενάμισι μήνα μετά την ολοκλήρωση της θρυλικής Μπαλάντας, η «ΕΦΣΥΝ» προβαίνει στη σημαντικότερη ίσως φιλοξενία ενθέτου κόμικς στην ιστορία των εφημερίδων! Πολύ σωστά καταλάβατε!!! Το νέο άλμπουμ του Κόρτο Μαλτέζε με τίτλο Η Μέρα Της Ταροβεάν των J. D. Canales (σενάριο) κ’ R. Pellejero (σχέδιο & χρώμα), που κυκλοφορεί παγκοσμίως αυτό τον μήνα, θα φιλοξενηθεί ολόκληρο (84 σελ.!!!!) και στα γνωστά ποιοτικά στάνταρντς, το Σάββατο 23 Νοεμβρίου με την «ΕΦΣΥΝ»! Η Ιστορία έρχεται να δέσει μοναδικά με την Μπαλάντα του κορυφαίου Hugo Pratt (1927-1995)! Από τότε που εκδόθηκε Η Μπαλάντα Της Αλμυρής Θάλασσας, εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο αναρωτιούνται υπό ποιες συνθήκες κατέληξε ο Κόρτο Μαλτέζε δεμένος σε μια σχεδία, στο έλεος των κυμάτων, κοντά στη νήσο «Εσκοντίδα». Τι έγκλημα μπορεί να διέπραξε για να βρεθεί σε τέτοια κατάσταση; Τι ρόλο παίζουν ο «Μοναχός» και ο Ρασπούτιν σ’ αυτή την περιπέτεια; Η Μέρα Της Ταροβεάν μας αποκαλύπτει επιτέλους το πιο διαβόητο μυστήριο του Ειρηνικού. Ο Juan Díaz Canales (δημιουργός του ιδιωτικού ντετέκτιβ Blacksad, τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Κόμικς της Ισπανίας το 2014 για το Blacksad: Amarillo, το πέμπτο βιβλίο της σειράς) και ο Rubén Pellejero (σκιτσογράφος του Dieter Lumpen – Οι Περιπέτειες Του Dieter Lumpen) μας αποκαλύπτουν στη νέα αυτή περιπέτεια ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα του χαρισματικού ναυτικού, που δημιούργησε το 1967 ο Ούγκο Πρατ. Κομικόφιλοι και μη, λάτρεις του Κόρτο Μαλτέζε αλλά και μη, δεν πρέπει να χάσετε σε καμία περίπτωση αυτή τη μοναδική έκδοση που σας προσφέρει η «ΕΦΣΥΝ» το Σάββατο 23 Νοεμβρίου! Μπορείτε να το προπαραγγείλετε από το site μας και οι αποστολές θα ξεκινήσουν δέκα ημέρες μετά τη κυκλοφορία του.
    2 βαθμοί
  37. Εξώφυλλα από το δεύτερο μέρος μεταφέρθηκαν στη βάση
    2 βαθμοί
  38. Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #283 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (από τον τιτανοτρισμέγιστο @Βασιλεύς των κόμικς!!! ) Εδώ Μίκυ Σίτυ! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. Πλάσματα του σκότους (Γ' μέρος). Το ταξίδι των φίλων μας συνεχίζεται. Πλάσματα του σκότους (Δ' μέρος). Το ταξίδι φτάνει στον τελικό προορισμό του. Οι εκπλήξεις και οι ανατροπές πολλές. Θα τα καταφέρουν οι φίλοι μας; "Διακοπή ρεύματος." Ένας διαγωνισμός για την ηλεκτροδότηση της πόλης φέρνει αντιμέτωπους μεγιστάνες και ξαδέρφια. "Ο καλύτερος μου φίλος." Τέσσερις δισέλιδες ιστορίες διδάσκουν την έννοια της φιλίας. "Ο νταής του νταή." Ο Ντιούη καταλήγει στο εργαστήριο του Κύριου προκειμένου να γλυτώσει από τον νταή του σχολείου του που του κάνει τον βίο-αβίωτο. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Τα δύο τελευταία μέρη και αυτής της περιπέτειας του Άρχοντα των Μάγων εντυπωσιακά και υπέροχα όπως και τα προηγούμενα. Με πανέμορφα ολοσέλιδα άνευ πλαισίων καρέ. Υπέροχο σενάριο, πανέμορφο σχέδιο και μεγάλη πλειάδα χαρακτήρων!!! Συμπαθητική η δεύτερη ιστορία του τεύχους. Σεναριακά ακολουθεί την πεπατημένη. Καλή για μία ανάγνωση αλλά όχι για παραπάνω. Ακολουθεί μία ομάδα ιστοριών με σεναριακή βάση την φιλία. Μια χαρούλα γα αυτό που προσφέρουν. Για την τελευταία ιστορία θα συμφωνήσω απόλυτα με τον φίλο Χρήστο!!! Μαζί με τον Άρχοντα είναι ο άλλος λόγος για να αγοράσετε το τεύχος!!! Υπέροχη και διδακτικότατη!!! Επικεντρώνεται μόνο στον Ντιούη αλλά είναι τόσο καλογραμμένη που η απουσία των δύο αδελφών του (που τους έχουμε συνηθίσει τριάδα) περνάει απαρατήρητη!!! Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Πλάσματα του σκότους (Γ' και Δ' μέρος). 2. "Ο νταής του νταή." 3. "Ο καλύτερός μου φίλος." 4. "Διακοπή ρεύματος." 9/10!!! Άλλο ένα άριστο τεύχος. Με καλές έως πάρα πολύ καλές ιστορίες!!!
    2 βαθμοί
  39. Περιοδικό ΕΙΚΟΝΕΣ, 11 ΦΕΒ 1966, γιατί πρέπει να αγοράσετε ψυγείο
    2 βαθμοί
  40. Το άτυχο παπί δεν βρισκεται στο σκάνερ του Γιάγκου του Ινδιάνου αλλά στο δικό μου. Να και η απόδειξη : Μεταφέρθηκε στη βάση δεδομένων
    2 βαθμοί
  41. 2 βαθμοί
Αυτός ο κατάλογος έχει οριστεί σε Αθήνα / GMT +02:00
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.