Αίθουσα Νικητών

1000 λέξεις: === Workshops: 14/9 Το λαϊκό παραμύθι και η αφήγησή του με την Λιλή Λαμπρέλλη 16-17/9 Brand storytelling on social media με την Μαρία-Στέλλα Ζεάκη 21/9 Εργαστήριο Κόμικς από τον Soloup 22/9 Ανατρέποντας τα παραμύθια με τον Σπύρο Γιαννακόπουλο === Artist Alley Register Στα πλαίσια του 3ου Chaniartoon - International Comic & Animation Festival, θα πραγματοποιηθεί Artist Alley το διάστημα 20-22 Σεπτέμβρη. Μπορείτε να δηλώσετε το ενδιαφέρον σας στην παρακάτω φόρμα. Οι θέσεις είναι περιορισμένες και θα δωθεί προτεραιότητα σε καλλιτέχνες που συμμετείχαν στα προηγούμενα φεστιβάλ. Η συμμετοχή είναι δωρεάν, με μόνο απαιτούμενο να παραχωρηθεί ένα αντίτυπο από κάθε υλικό που θα εκτεθεί (comic, fanzine, graphic novel κλπ.) στην διοργάνωση του φεστιβάλ, για το στήσιμο Βιβλιοθήκης Κόμικ (Chania Comic Library). Αν είναι δυνατόν συμπληρώστε τα στοιχεία σας σε Ελληνικά και Αγγλικά, για το υλικό του του φεστιβάλ (ηλεκτρονικές δημοσιεύσεις, κατάλογος κλπ.) H μετακίνηση των καλλιτεχνών με πλοίο από Αθήνα, θα γίνει με δωρεάν εισιτήρια, με την ευγενική χορηγία της Minoan. Η ανακοίνωση των επιλεγμένων καλλιτεχνών θα γίνει αρχές Αυγούστου (όπου θα ανακοιωθούν και οι λεπτομέρειες για διευκολύνσεις σε διαμονή). === site fb

(ISBN:978-618-5116-75-0). ΤΡΕΙΣ / Kieron Gillen Τίτλος : ΤΡΕΙΣ Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Kieron Gillen, Συγγραφέας ; Ryan Kelly (1976), Εικονογράφος ; Μπέλλα Σπυροπούλου, Μεταφραστής Εκδότης: Πειραιάς [GR] : Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 144 Σελίδες, τετράχρωμο Μέγεθος: άδετο 15,7χ24cm ISBN: 978-618-5116-75-0 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Γλώσσα πρωτοτύπου : Αγγλική (eng) Ημ/νία Παραχώρησης : 11/07/2019 Περίληψη: 364 π.Χ. Μετά από έναν αιώνα ηγεμονίας, η Σπάρτη καταρρέει. Μια σφαγή αθώων ειλώτων εξελίσσεται σε ένα κυνήγι που θα μπορούσε να σημάνει το τέλος αυτής της στρατιωτικής κοινωνίας. Τρεις δούλοι τρέχουν για να σωθούν. Στα χνάρια τους τριακόσιοι από τους Σπαρτιάτες αφέντες τους. Έχουν άραγε ελπίδα να επιβιώσουν απέναντι στους σπουδαιότερους πολεμιστές που γνώρισε ποτέ ο κόσμος; Σημειώσεις περιεχομένου: Ο Kieron Gillen (The Wicked + The Divine, Phonogram, Uber), ο Ryan Kelly (Saucer Country, Local) και η Jordie Bellaire (The Manhattan Projects, Pretty Deadly, Zero) ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αφηγηθούν ένα ιστορικό έπος για την εποχή μας. Η συλλογική αυτή έκδοση της καταξιωμένης σειράς περιλαμβάνει σχόλια, προσχέδια και μια συζήτηση με τον ιστορικό σύμβουλο, Καθηγητή Ιστορίας Στήβεν Χόντκινσον, Διευθυντή του Κέντρου Σπαρτιατικών και Πελοποννησιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ. === Είναι προφανώς το Three της Image από το 2014 (goodreads) Είχα διαβάσει το πρώτο τευχάκι (αφού προφανώς η θεματολογία μου κάνει) αλλά δεν με είχε εντυπωσιάσει αρκετά και μετά είχα ξεχάσει την ύπαρξή του για να δω τι συμβαίνει στα επόμενα. Για να το διάλεξε όμως ο Σταυριανός, κάτι θα ξέρει

Άρτι αφιχθείς από Κίνα... Ο παλιός, ο σωστός, ο ορθόδοξος!!

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Τζίμμυ Κορίνη όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται και στην ΜΑΣΚΑ.: Εξώφυλλο τεύχους 117 με τον αντιφατικό τίτλο "Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΧΕΙ 3 ΖΩΕΣ" Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

<<Η Ένατη Διάσταση, σε συνεργασία με τον Ελληνικό Σύλλογο Φίλων Ιστορίας & Παιχνιδιών Στρατηγικής (Ε.Σ.Φ.Ι.Π.Σ) προσκαλούν τους ενδιαφερόμενους δημιουργούς κόμικς να συμμετάσχουν στην 18η Έκθεση Κόμικς και Επιτραπέζιων Παιχνιδιών του Comic’n Play που θα πραγματοποιηθεί στις 15, 16 και 17 Νοεμβρίου 2019, στη Θεσσαλονίκη. Από το 2001, η έκθεση αυτή αποτελεί ένα σταθερό ετήσιο ραντεβού δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης, με δημιουργούς απ’ όλη την Ελλάδα και όλων των ηλικιών, έμπειρους και πρωτοεμφανιζόμενους, καθιστώντας την τη μακροβιότερη έκθεση κόμικς στη χώρα μας. Από την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου έως και την Κυριακή 17 Νοεμβρίου, στην Αποθήκη ΄Γ του Ο.Λ.Θ., θα διεξαχθεί μια πολύμορφη εκδήλωση γεμάτη κόμικς και επιτραπέζια παιχνίδια, bazaar ελληνικών, ξενόγλωσσων και μεταχειρισμένων εκδόσεων κόμικς, έκθεση αυτοχρηματοδοτούμενων εκδόσεων, πρωτότυπα έργα, εξειδικευμένους στα κόμικς εκδοτικούς οίκους, εργαστήρια και επιτραπέζια παιχνίδια με διαγωνισμούς με έπαθλα για τους επισκέπτες. Όπως κάθε χρόνο, η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη και πολλά από τα έργα που θα φιλοξενηθούν θα συγκεντρωθούν στον ομώνυμο κατάλογο της έκθεσης. Στην έκθεση μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε το επιθυμεί εφόσον λάβει υπόψη του τους παρακάτω όρους συμμετοχής!>> η πλήρης δημοσίευση ,εδώ: comic-n-play.gr/nea/644-18th-comic-n-play.html

Διάβασα το γερμανικό Λούκυ Λουκ "Lucky Luke Sattelt Um"("Lucky Luke Saddles Up"). Σκίτσο και σενάριο ο Mawil. Άλλη μια παρωδία Λούκυ Λουκ μετά το "Ο Ντόλης δεν Απαντάει πια". Με λιγότερο χιούμορ ομολογώ και αρκετά υποτυπώδη υπόθεση. Και σε αντίθεση με τον Ντόλη εδώ δεν έχουμε καν προσπάθεια να σατηριστεί το σύμπαν του ΛΛ. Ο ΛΛ είναι απλά πρωταγωνιστής μιας ιστορίας με θέμα το ποδήλατο, αδυναμία του συγγραφέα(αναφέρεται στο τέλος του τεύχους). Ο ΛΛ γνωρίζει τον Οverman(υπαρκτό πρόσωπο), έναν κατασκευαστή ποδηλάτων που εφηύρε ένα νέο τύπο ποδηλάτου και ήθελε να τον προωθήσει μέσω της συμμετοχής σε αγώνα. Διαβάστε το όσοι θέλετε, έχει βγει σε ψηφιακή μορφή στα αγγλικά απ΄τη Europe Comics. Αλλά και να μην το διαβάσετε δεν χάνετε κάτι. Δεν προσφέρει κάτι παραπάνω στον κόσμο του φτωχού και μόνου καουμπόυ. Είναι ένα τεύχος που απλά εκμεταλλεύεται το brand name "Λούκυ Λουκ" για να πει μια ιστορία που αλλιώς δεν θα τη διάβαζε κανείς

Τις προάλλες πέρασα από Πρωτοπορία και πέτυχα ένα 16σέλιδο διαφημιστικό με απόσπασμα από το βιβλίο. Οπότε να ένα σκανάρισμα μπρος πίσω

Και μιας και σχόλασα νωρίς σήμερα, ας ανεβάσω το Super Μίκυ. Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #48, βρίσκεται κοντά μας. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει στις 20 Σεπτεμβρίου.

Τα βρήκανε ( ; ) Ναι. Βασικά δε γνωρίζω τη σελίδα, αλλά φαντάζομαι σε λίγο θα το ανακοινώσουν και άλλες. Τα σημαντικα στοιχεία που μας ενδιαφέρουν: – A 6-picture deal with Tom Holland, with an option for a 7th. – There are three more Spider-Man films after Spider-Man 3, which will be a new trilogy. – The second trilogy will focus on Peter Parker’s college years including plans for Peter to meet up and team up with Firestar and Ice Man of the X-Men (based in part on the old Spider-Man and his Amazing Friends cartoon). – The other three movies are two Avengers films in which Spider-Man will have a larger role and become friends with Johnny Storm (Human Torch from the Fantastic Four). – Marvel Studios will helm and co-finance SpiderVerse live-action spinoffs under the same terms. – Venom will relocate into the MCU.

Ακόμα καλοκαίρι είναι, μην ακούτε που σας λένε «καλό χειμώνα» όσοι επιστρέφουν. Το καλοκαίρι λοιπόν βάζουμε περισσότερες επαναλήψεις και αναδημοσιεύσεις απ’ό,τι συνήθως, αλλά τη σημερινή αναδημοσίευση δεν την διάλεξα επειδή βαριόμουν να γράψω άρθρο αλλ’ επειδή αναπτύσσει, πολύ εύστοχα πιστεύω, κάτι που κι εγώ είχα σκεφτεί. Στον γελοιογράφο/κομίστα Αρκά δεν έχουμε αφιερώσει άρθρο στο ιστολόγιο, αν και στο Φέισμπουκ τον έχω σχολιάσει κάμποσες φορές. Αγαπούσα πολύ τα σκίτσα του στη δεκαετία του 80, με ενθουσίαζαν λιγότερο στις δυο επόμενες δεκαετίες όταν (από το Σπουργίτι και μετά) είδα το χιούμορ του να στερεύει και το στριπάκι του πολλές φορές να εξαντλείται στην εικονογράφηση ήδη γνωστών ανεκδότων ή καλαμπουριών. Όμως υπήρχαν σωτήριες αναλαμπές όπως και καλοδιαλεγμένα θέματα. Άλλωστε, μεγάλωσε κι εκείνος (και όχι μόνο εκείνος, φευ). Ο Αρκάς απέφευγε πάντοτε την τρέχουσα πολιτική, τις κομματικές αντιπαραθέσεις, τις αναφορές στην επικαιρότητα. Μία μόνο φορά θυμάμαι σκίτσο δικό του επικαιρικό -το 1988-9, με τις αλλεπάλληλες διώξεις για το σκάνδαλο Κοσκωτά όταν μία φορά στην Πρώτη έφτιαξε πρωτοσέλιδο με τον Ισοβίτη και με το ποντίκι να λεει (στον Τόμπρα, ίσως) «Γιά περάστε!» Όμως ήταν πρωτοσέλιδο σκίτσο, όχι κόμικς -κι έμεινε άλλωστε μοναδικό στα χρονικά. Ως το 2015 ή το 2016, όταν ο Αρκάς στράφηκε ολομέτωπος ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μια κίνηση που σόκαρε αρκετούς από το παλαιό κοινό του αλλά βέβαια τον βοήθησε να αποκτήσει πολυπληθές νέο κοινό ιδίως από τότε που άρχισε να δημοσιεύει στο ρυπαρό Πρώτο Θέμα. Ο Αρκάς έκανε αμέτρητα ευθέως πολιτικά (και αντιΣύριζα) σκίτσα, και πρέπει να έχει την αμφίβολη τιμή να είναι ο μοναδικός στα χρονικά γελοιογράφος που τα σκίτσα του χρησιμοποιήθηκαν ευθέως από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι άλλοι γελοιογράφοι έχουν ασκήσει δριμύτατη κριτική σε κυβερνήσεις, αλλά αυτοί ήταν εξαρχής διακηρυγμένοι πολιτικοί γελοιογράφοι, τη δουλειά τους έκαναν. Ο Αρκάς εξήγησε κάποια στιγμή οτι απεχθάνεται ν’ασχολείται με την τρέχουσα πολιτική αλλά ήταν τόση η ανηθικότητα, η ανικανότητα κτλ. της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που αισθάνθηκε την ανάγκη να βγει από το καβούκι του. Δεν το βρίσκω πειστικό, διότι από το 1985 ως το 2015 δεν σκιτσάριζε στο Λουξεμβούργο. Αλλά το θέμα μου δεν είναι η αντιΣύριζα στροφή του Αρκά. Έγιναν οι εκλογές, έφυγε η κυβερνηση. Άλλοι γελοιογράφοι έκαναν το αυτονόητο, να αρχίσουν τώρα να ρίχνουν βέλη κατά πρώτο λόγο στη νέα κυβέρνηση. Ο Πετρουλάκης αυτό έκανε, με αποτέλεσμα οι φανατικοί δεξιοί που διαβάζουν Καθημερινή να ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι. Πιο συνετός, ο Χαντζόπουλος κάνει υπαινικτικότερη κριτική. Ο Αρκάς σε πρώτη φάση επέστρεψε στα μη πολιτικά σκίτσα: μήνες και μέρες, σκάκι, χοντροί, ζευγάρια, ο Χάρος. Κάποια από τα σκίτσα για χοντρές γυναίκες ενόχλησαν πολύ αρκετούς (ναι, υπήρξε η Χοντρή του Θησαυρού αλλά έχουν περάσει και 60 χρόνια από τότε) αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μου. Το θέμα μου είναι το τελευταίο άλμπουμ του Αρκά, που το δημοσιεύει καθημερινα εδώ και δέκα μέρες περίπου, και η δριμύτατη επίθεσή του στις υποτιθέμενες υπερβολές της «πολιτικής ορθότητας», στην πραγματικότητα επίθεση σε στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Θα ρωτήσετε: δεν υπάρχουν υπερβολές και ακρότητες του κινήματος της πολιτικής ορθότητας ή των παρακλαδιών του όπως το MeToo; Θα απαντήσω ότι είναι αντιστροφή της πραγματικότητας να γίνεται λόγος για τέτοιες υπερβάσεις σε μια χώρα όπου η γυναίκα που πέφτει θύμα βιασμού θεωρείται καταρχήν ένοχη προκλησης, όπου δημοσιογράφος χλεύασε χυδαία γνωστόν γκέι συγγραφέα αλλ’ εξακολουθεί να έχει εκπομπές, όπου ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας είναι ανέφικτο όραμα, όπου κυκλοφορεί το Μακελειό. Δεν γράφει στο Λουξεμβούργο ο Αρκάς, ξαναλέω, ούτε στη Νέα Υόρκη. Mου φαίνεται μάλιστα ότι με το τελευταίο του ιδίως άλμπουμ έχει υποκύψει στη σαγήνη ενός όψιμου κωλοπαιδισμού. Όπως το παιδί των πέντε χρονών που προκαλεί τους μεγάλους λέγοντας «σκατά, χέζω» και άλλα τέτοια «κακά λόγια», θέλοντας να δει μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει χωρίς να αντιδράσουν, ο Αρκάς σκαρφίζεται ολοένα και πιο γκροτέσκες μορφές αντιστροφής της πραγματικότητας. Έχει άλλωστε ενδιαφέρον ο τρόπος που αντιδρούν οι θαυμαστές του Αρκά σε κάθε νέο σκίτσο του. Κυριαρχούν οι γηπεδικές επευφημίες όπως «Δώσε πόνο» ή «Γλέντα τους Αρκά» ή οι ακόμα πιο απερίφραστες κραυγές ενάντια σε «δικαιωματάκηδες» που «θέλουν να θεωρηθεί ομαλό το κάθε τι ανώμαλο». Θα έλεγε κανείς, κοινό του Σεφερλή. Δείγμα γραφής: Και δεν είναι ο μόνος που προωθεί αυτή την ατζέντα. Εναντίον της υποτιθέμενης κυριαρχίας της κορεκτίλας, του ορθοπολιτικού Μεσαίωνα, ξιφουλκεί συχνά ο Τάκης Θεοδωρόπουλος καθώς και άλλοι ακόμα πιο ανόητοι σαν τον Σάκη Μουμτζή. Οπότε, υπάρχει θέμα. Αλλά είπα πολλά. Δίνω τον λόγο στον Γιάννη Μπαμπούλια (εδώ η αρχική δημοσίευση) και μετά προσθέτω καναδυό πράγματα ακόμα. Πριν από μερικές μέρες, βλέποντας το παραπάνω σκίτσο του Αρκά, του κατά πάσα πιθανότητα πιο γνωστού Έλληνα σκιτσογράφου όλων των εποχών, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την μεταμόρφωση που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι η πολιτική του τοποθέτηση που υπό την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έγινε σχεδόν αποκρουστικά κομματική υπέρ της ΝΔ — αυτό είναι προσωπική επιλογή του καθενός, με το βάρος και την ευθύνη να τα επωμίζεται ο ίδιος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο συγκεκριμένο σκίτσο, ήταν ότι αποτελούσε μια Σεφερλίδια παραλλαγή αντίστοιχων “χιουμοριστικών” memes όπως αυτά που κυκλοφορούν στα δίκτυα της λεγόμενης Alt-right. Έγραψα λοιπόν στο τουίτερ, σε μια απόπειρα παλαιο-Αρκάδιου χιούμορ, “Αν ερχόταν πριν μερικά χρόνια κάποιος και μου έλεγε ότι ο Αρκάς θα γινόταν ο μπροστάρης της Alt-Right ρητορικής στην Ελλάδα, θα έπαιρνα το 100.” Με αφορμή αυτό το σχόλιο, ο Αντώνης Γαλανόπουλος (Υποψήφιος Διδάκτωρ, με ειδίκευση στα Discourse Theory, Populism/Anti-populism, Psychoanalysis) έγραψε ένα σχόλιο στο Facebook το οποίο αργότερα έγινε κείμενο για την σελίδα Parallaximag και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Στο κείμενο ο Γαλανόπουλος αναλύει σε περισσότερο βάθος το γιατί ακριβώς μπορεί ο Αρκάς όντως να θεωρηθεί ως πρεσβευτής της Alt-Right ρητορικής στην Ελλάδα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το κείμενο μαζί με τα σκίτσα που παραθέτει: “Μερικά από τα κεντρικά χαρακτηριστικά της Alt-Right ρητορικής είναι η προώθηση μιας ατζέντας που υπερασπίζεται την ανωτερότητα της λευκής φυλής (white supremacy), την λευκή ταυτότητα, και μάλιστα την λευκή ανδρική ετεροφυλοφιλική ταυτότητα, η επίθεση στο φεμινιστικό και το ομοφυλοφιλικό κίνημα μέσω μιας διακωμώδησης που παρουσιάζει τα δυο κινήματα ως καρικατούρες δίχως περιεχόμενο καθώς και η κριτική στις θεωρίες κοινωνικού φύλου (βλέπε τα λεγόμενα anti-gender movements). Προφανώς και το μεταναστευτικό ζήτημα είναι υψηλά στην ατζέντα της Alt-Right.” “Το Alt-Right κίνημα έχει μια -ας την πούμε- πολιτιστική διαστάση. Θέλει να φτιάξει μια ποπ κουλτούρα, να επηρεάσει τις κοινωνικές νόρμες, να διευρύνει τα όρια του αποδεκτού στην δημόσια σφαίρα. Φαίνεται πως βρήκε λοιπόν τον εκφραστή της στην Ελλάδα.” Λέει αλλού ο Γαλανόπουλος, και συμφωνώ απόλυτα. Από όταν δημοσιεύτηκε το κείμενο, έχω λάβει αρκετά σχόλια από οπαδούς προφανώς του Αρκά στο στύλ “βέβαια, με όποιον διαφωνούμε τον λέμε φασίστα και ρατσιστή”. Όταν παρατήρησα ότι ο συγκεκριμένος χρήστης είχε αλλού στο timeline του τον όρο “γυφτοσκοπιανός” πχ και του είπα να μου κάνει τη χάρη, με κατηγόρησε ότι πάσχω από έλλειψη “ανοχής”. Ήμουν δηλαδή εγώ ο φασίστας, επειδή αποκαλώ τους ρατσιστές και φασίστες ως τέτοιους, και δεν τους αφήνω να εκφραστούν ελεύθερα όπως είναι το δικαίωμα τους. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ελευθερία του λόγου δεν σημαίνει ότι έχω υποχρέωση να σε ακούσω. Επίσης σημαίνει ότι αν λες ρατσιστικά πράγματα, μπορώ να σε πω ρατσιστή εξασκώντας την δική μου ελευθερία του λόγου. Η απαίτηση να μπορεί κάποιος να εκφράζεται με τέτοιους όρους και να μην τον αποκαλούν όπως του αρμόζει είναι πραγματικά από άλλη διάσταση. Μέσα από αυτό το παράδειγμα άρχισα να σκέφτομαι την έκταση που έχει πάρει πια η “κλοπή” της γλώσσας που επιχειρείται από την αντιδραστική και την άκρα δεξιά σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή την πραγματικά τερατώδη προσπάθεια να υφαρπάξουν την έννοια πχ της ανοχής στο διαφορετικό και να την μετατρέψουν σε “ανοχή” για ρατσιστικές και μισογύνικες απόψεις να εκφράζονται ελεύθερα, και στην πορεία να βαφτίσουν τους εαυτούς τους ως “θύματα της πολιτικής ορθότητας”. “Ελευθερία του λόγου” για αυτούς ορίζεται το να προσβάλλεις όποτε θες και από δημόσιο βήμα την LGBT κοινότητα, το φεμινισμό, τους χοντρούς. Αλλά αυτή η “ελευθερία” δεν ισχύει όταν τους αποκαλείς αυτό που είναι: ρατσιστές και φασίστες. Ο Όργουελ θα γυρνάει στον τάφο του (συμπτωματικά, είμαστε στα 70 χρόνια από την έκδοση του 1984). Το φαινόμενο αυτό φυσικά το έβλεπα για πολλά χρόνια να λαμβάνει χώρα στο εξωτερικό, με πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα (αποκορύφωμα του η εκλογή του Donald Trump το 2016). Τελικά έφτασε και στην Ελλάδα — με κάποια καθυστέρηση ομολογουμένως. Όμως είναι πραγματικά τραγικό το πόσο ενώ είναι εισαγόμενο και ξένο, ταυτόχρονα μοιάζει και τόσο οικείο. Κι αυτό γιατί ήταν πάντα μαζί μας. Το ερώτημα είναι φυσικά τι μπορείς να αντιπαραθέσεις σε αυτή τη λογική; Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημα τους και το άσπρο γίνεται μαύρο, αναρωτιέσαι αν μιλάτε καν την ίδια γλώσσα. Κι ακριβώς αυτό είναι το όπλο τους: δεν μπορείς να πεις κάτι γιατί έχεις να κάνεις με μια τεχνολογία εξουδετέρωσης του νοήματος και της γλώσσας. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο και το μεγάλο κόλπο. Ξεκίνησε με το rebranding της “κοινής λογικής” ως εργαλείο για την προώθηση των πιο αντιδραστικών ενστίκτων της Ελληνικής κοινωνίας. Εντελώς τυχαία η “κοινή λογική” όπως προωθήθηκε στην Ελλάδα είναι υπερ-συντηρητική και εναντίον των μεταναστών πχ. Τώρα διεκδικεί την “ελευθερία του λόγου” ώστε να προσβάλει και να μειώσει και να δείξει την δική της ανωτερότητα. Είναι μια λογική λούμπεν, που απευθύνεται στον κατώτερο κοινό παρανομαστή. Πως διαφέρει αυτό από ότι γινόταν πάντοτε, και εξακολουθεί να συμβαίνει σήμερα; Υπό αυτό το φως, ο Αρκάς πλέον — και ειδικά μέσα από το FB — δεν είναι απλά ένας σκιτσογράφος: είναι ένας thought-leader θα λέγαμε, που μαζεύει γύρω του ένα κομμάτι της κοινωνίας που νιώθει “αδικημένο” κι ας είναι η “λογική” του και τα “αστεία” για ξανθιές και χοντρούς η απόλυτα κυρίαρχη κουλτούρα. Είναι ένας λιγότερο edgy Milo Yiannopoulos. Κι αυτό είναι, για να μην κρύβουμε λόγια, επικίνδυνο. Κουμπώνει με το κλίμα της πλέον άκρατης δεξιάς υστερίας για το Μακεδονικό και άλλα ζητήματα. Κι ας θυμίζει λίγο η γραμμή του ένα αστείο από το American Dad, όπου ο πρωταγωνιστής λέει “Μου λείπουν οι παλιές καλές εποχές, τότε που οι λευκοί άντρες είχαν όλη την εξουσία, κι όχι απλά την περισσότερη από αυτή”. Γιατί δεν είναι αστείο. Το “χιούμορ” του Αρκά είναι επί της ουσίας μια παλιννόστηση της καφρίλας (που ποτέ δεν έφυγε, ξαναλέω) που μοιράζει συχωροχάρτια, που σου λέει μαλακά στο αυτί “όχι, δεν είσαι εσύ ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι”. Που λέει ότι η πολιτική ορθότητα είναι απλά καπρίτσιο και “δεν μπορούμε πια να κάνουμε ένα αστείο;”. Σου λέει ότι απειλείσαι, δε σε αφήνουν να μιλήσεις, θα τους αφήσεις; Με λίγα λόγια, είναι μια τεχνολογία εκφασισμού. Μέσα της οι λέξεις πια δεν σημαίνουν αυτό που λένε, μετατρέπουν τα κοινωνικά κινήματα σε καρικατούρες, τις γυναίκες σε υστερικές σκύλες κτλ. Είναι η αποθέωση του φαύλου και του εύκολου χιούμορ κι ένας τρόπος για κάποιους να νιώσουν λίγο ανώτεροι. Ας μην φοβόμαστε να πούμε καθαρά το τι συμβαίνει, γιατί προελαύνει ο φασισμός και ο απολυταρχισμός σε όλο τον κόσμο πλέον. Οι ισχυροί, ακόμη και δισεκατομμυριούχοι, προσπαθούν μας πείσουν ότι δεν έχουν καμία δύναμη αλλά ότι είναι οι ίδιοι θύματα. Προσπαθούν μας πείσουν πως “Αυτά που βλέπετε και αυτά που διαβάζετε, δεν είναι αυτά που συμβαίνουν”, όπως είπε ο Trump. Κι αυτό δίνει ο Αρκάς στον κόσμο του. Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που θέλει τον Αρκά να “μοιράζει πόνο”. Βλέπουν ότι χτυπάει τους κάτω, αυτούς που, στο μυαλό τους, έχουν σηκώσει κεφάλι: τις γυναίκες, τους φτωχούς, τους αδύναμους. Χαίρονται με αυτό γιατί κατα τ’άλλα νιώθουν ριγμένοι που δεν μπορούν να πουν τη γυναίκα στο δρόμο πατσαβούρα (κι ας τη λένε). Θέλουν να κλοτσήσουν τον χοντρό γείτονα. Πιστεύουν όντως πως αυτοί είναι οι μόνοι πια που δεν μπορούν να εκφραστούν όπως θέλουν. Στο μυαλό τους, είναι ήδη 2+2=5. Κι ο Αρκάς είναι ο Μπαμπάς τους. Κλείνοντας, παραθέτω λινκ προς ένα άρθρο της Λάιφο με κάποιες εύστοχες επισημάνσεις. Τέλος, από τον John Antóno μια «πολιτικά μη ορθή» απάντηση στον Αρκά. Δίστασα να τη βάλω, διότι δεν μ’ αρέσουν οι παραλληλισμοί με τους Ναζί. Αλλά «στη σάτιρα δεν υπάρχουν όρια», έτσι δεν είναι; Link για το άρθρο

Τα παράλληλα σύμπαντα πρέπει να είναι παρωδία τής σειράς ταινιών τρόμου/επιστημονικής φαντασίας Cube και δη της δεύτερης ταινίας, Cube²: Hypercube,

Επειδή δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ, με κανέναν τρόπο δεν καταφέρομαι κατά εκείνων που για να κάνουν το χόμπυ τους, βρε αδελφέ, θα υπερβούν μια - δυό φορές τα οικονομικά τους και θα αγοράσουν ένα τεύχος (που κακά τα ψέματα το κυνηγάνε και άλλοι) σε μια υπερβολική τιμή. Εξάλλου, κάτι τέτοιο έχω κάνει και εγώ, καθ' ομολογίαν μου. Η απορία, που εξέφρασα, μάλλον με τρόπο που δεν έγινε αντιληπτός, ήταν πόσοι πια έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν με τέτοιες τιμές και με ποια συχνότητα, ώστε να συντηρείται μια κατάσταση και μια επιχείρηση τέτοια, η οποία κινείται πάνω απο τα όρια της υπερκοστολόγησης. υ.γ. και εμένα, φίλε μου, η υπομονή δεν συγκαταλέγεται στις αρετές μου, ιδίως όταν πρόκειται για κόμικς

Φίλε μου Mandrake, μια μικρή διόρθωση. Η φωτογραφία δεν είναι του φίλου Gandalfas, αλλά του φίλου Gandalf που είχατε συζητήσει, σε κάποιο άλλο site, για τα έργα επιστημονικής φαντασίας του Θεάτρου της Δευτέρας. Τα σέβη μου

Το πρόβλημα μάλλον δεν είναι του Αρκά. Άλλος ένας που έχει προβλήματα με "κάποιους" που ενοχλούνται από αυτά που γράφει: Jimmy Corinis 9 Αυγούστου στις 8:44 π.μ. · Η… «υπενθύμιση» της ημέρας ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ… ΄Η ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΞΑΝΙΣΤΑΜΑΙ ΑΔΙΚΑ … σας υπενθυμίζω ότι ο συντάκτης του άρθρου που αναρτώ για πολλοστή φορά, άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ, υπογράφεται από έναν «διανοητή της Αριστεράς», που ενώ δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ ή ανταλλάξει έστω και μια κουβέντα, προσπαθεί 30 ολόκληρα χρόνια να πείσει τον κόσμο ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ!!! Απόδειξη ότι ενώ το άρθρο του μιλάει για το κακώς ονομαζόμενο «αστυνομικό» μυθιστόρημα, για την «Μάσκα» και το «Μυστήριο», δεν αναφέρει λέξη περί Τζίμμυ Κορίνη, μολονότι έχω γράψει 300 τεύχη «Μυστήριο» κι άλλα τόσα «Μάσκα», πέρα από βιβλία, διηγήματα, μεταφράσεις, σενάρια κλπ… Και το χειρότερο: Πρόσφατα μου απαγόρευσε (block) να κάνω σχόλια στην σελίδα της περιβόητης (αριστερόστροφης, λέω εγώ) και αυτάρεσκα αποκαλούμενης Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (!!!) της οποίας δεν είμαι μέλος, δεδομένου ότι εγώ δεν είμαι «λογοτέχνης», αλλά απλός μυθιστοριογράφος, και με έχει αποκαλέσει ΦΑΣΙΣΤΑΡΙΟ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ. Το πρόβλημά του; Υποψιάζομαι (και ο μακαρίτης ο Φρόϋντ θα συμφωνούσε μαζί μου) ότι πρόκειται καθαρά περί «συμπλέγματος κατωτερότητος». Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. #ΕΛΣΑΛ #elsal.gr Πηγή : https://www.facebook.com/jimdimitri.corinis?__tn__=%2CdC-R-R&eid=ARBAu1gYzkgcPmoECNhNWYCYKJGCHZFjIFoVG4OJFtF9qFpBy8_npSH6o18GrvxtzA2ryGHcoLJKrYuj&hc_ref=ARQ5ZJapCvbLBUTkYQFPJAE-xcDMKy7nP_w88THdNMFvq28UdMEtpOnQHdTbhvFCT7s&fref=nf

Καλά οι εισπράξεις δεν είναι ενδεικτικό του αν μια ταινία είναι πατάτα ή όχι. Και τα Transformers του Μichael Bay έβγαλαν κάτι δισεκατομμύρια και είναι πατάτες. Είναι θέμα μάρκετινγκ και κατά πόσο πρόκειται για μια ταινία που χτυπά στη νοσταλγία των φαν και θα θελήσουν να την δουν όπως και να 'χει, ανεξάρτητα από τα reviews. Δεν μιλάμε για πρωτότυπες ταινίες που θα μαθευτεί ότι είναι μάπα και δεν θα ακολουθήσει το κοινό. Όταν έχεις στον τίτλο Spider-Man, Transformers κ.ο.κ. θα τα βγάλεις τα λεφτά σου άσχετα τι ποιότητας είναι η ταινία.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Oresteia Reversed Έκθεση κόμικς εμπνευσμένων από την Ορέστεια Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης 10 - 22 Σεπτεμβρίου 2019 Πράξη: «ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗ ΔΙΕΘΝΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ» Θεσμός: «Αρχαίο Δράμα: Διεπιστημονικές και Δια-καλλιτεχνικές προσεγγίσεις» Είσοδος Ελεύθερη Η Έκθεση Κόμικς Oresteia Reversed στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από Τρίτη 10 έως Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου. Συμμετέχουν 22 σύγχρονοι καλλιτέχνες και δημιουργούν πρωτότυπες ιστορίες από την τριλογία του Αισχύλου Ορέστεια, με έμφαση στις Ευμενίδες. Καλλιτέχνες από τον χώρο των κόμικς, καλλιτέχνες με αφετηρία τις εικαστικές τέχνες, επανεξετάζουν έννοιες όπως Δίκαιο, Δικαιοσύνη, Πόλις, Πολίτης, Αυτοδικία, Νέμεσις, Ύβρις, Δημοκρατία, Ισονομία και Ισοτιμία, Προσωπική και Συλλογική Ευθύνη. Η ιστορικός τέχνης Νικόλ Λεβέντη αναφέρει: “Οι συμμετέχοντες δημιουργοί πειραματίζονται με χρώματα, έντονες φωτοσκιάσεις, ρεαλιστικό και υπερρεαλιστικό σχέδιο, αποδομούν την τραγωδία και εντοπίζουν σε αυτή διαχρονικά ζητήματα, τα οποία μεταφέρουν στο σήμερα και στο φανταστικό μέλλον μέσα από τις δικές τους ιστορίες. Οι νέες ιστορίες συχνά καθρεφτίζουν το σύγχρονο Ορέστη και υπενθυμίζουν ότι οι προβληματισμοί αυτοί είναι αέναοι μέσα στην κοινωνία και σε πολλές περιπτώσεις τη δομούν.” Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ρενέ Αγγελίδου (Fokshee), Δήμητρα Αδαμοπούλου, Δημήτρης Αναστασίου, Θωμάς Βαλιανάτος, BLEΣΣΕD, Γιάννης Γαλαίος, Γεωργία Ζάχαρη, Αυγή Κανάκη, Βάλια Καπάδαη, Θανάσης Καραμπάλιος, Θωμάς Κεφαλάς, Kristanz, Δέσποινα Μανώλαρου, Γιώργος Μικάλεφ, Mekl, Μάριος Μπόρας, No Budget Epics, Αλκυόνη Παπακωνσταντοπούλου (Poisoner), Μιχάλης Σιγάλας, Στέλλα Στεργίου, Νίκος Τσουκνίδας - Μαρία Καραζάνου, Ρομπέρτα Γιαϊτζόγλου Watkinson. Εγκαίνια: Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου στις 20:00. Ώρες λειτουργίας: καθημερινά και Σαββατοκύριακα 18:00-22:00. Είσοδος Ελεύθερη Επιμέλεια: Καλλιόπη Λιαδή, Εικαστικός, Καλλιτεχνική Σύμβουλος του Προγράμματος. Η έκθεση αποτελεί μέρος των δράσεων του ερευνητικού και καλλιτεχνικού προγράμματος Μεγάλες Αφηγήσεις_ Η Επιστροφή το οποίο διερευνά τη συνάντηση της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας με τις Πολιτικές Επιστήμες. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα www.ancientdrama.gr fb: https://www.facebook.com/events/429248147797703/ H Πράξη έχει ενταχθεί στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «ΑΤΤΙΚΗ 2014-2020» και συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης

Αφορμη για το παρον νημα ειναι ενας προβληματισμος που εξεφρασα στο νημα για το ΚΟΜΙΞ 61 γυρω απο το κατα ποσο αξιζει να αγοραζει καποιος το τωρινο ΚΟΜΙΞ. Πιστευετε πως το Ντοναλντ και το Σουπερ Μικυ αξιζουν περισσοτερο ή ειναι παρομοιου επιπεδου? Οταν ειχε βγει το πρωτο Ντοναλντ της δευτερης περιοδου το ειχα αγορασει τιμης ενεκεν και απο τοτε δεν ξαναασχοληθηκα. Μηπως αξιζει να στραφω προς τα εκει? Μηπως το Σ.Μικυ ειναι καλυτερο? Μηπως ειναι ολα μαπα? Εσεις αποφασιζετε

@1SUPERMAN1 Αν είναι εύκολο και εφικτό, σκάναρε εκ νέου εξώφυλλα/οπισθόφυλλα σε μεγαλύτερο scanner, γιατί αυτά είναι αρκετά "φαγωμένα" στις άκρες και δεν φαίνονται σημαντικές πληροφορίες.

Απ' ότι φαίνεται, και το αντίπαλο δέος της Rebellion, η εταιρεία DC Thomson θα αρχίσει να βγάζει συλλογές παλιότερων κόμικς, και θα αρχίσει με υλικό από το περιοδικό Victor (άγνωστο ακόμη ποια/ες ιστορία/ες θα επιλέξει)...

Καλώς τον φίλο!! Απ' τον "Κόσμο του Φανταστικού" φυσικά! Να υποθέσω ότι είσαι εσύ; Με συγχωρείς για την όποια παρανόηση... Τα DVDs τα έχω κι εγώ στη συλλογή μου (εκτός τα 10 πρώτα αν δεν απατώμαι) αλλά είναι στο άλλο σπίτι και ανέβασα στα παιδιά εδώ τη δική σου φωτογραφία που είχα πρόχειρη! Εκ παραδρομής φυσικά μπήκε το λάθος nickname...

ΕΚΛΑΨΑ! ok. όντως. και γιατί να ξέρουν αλλά έκλαψα

Μερικοί φαίνεται να νομίζουν ότι επειδή είμαστε φίλοι των κόμικς και ΚΑΠΟΤΕ διαβάζαμε ΑΡΚΑ, έχουμε κάποια ΚΛΑΔΙΚΗ υποχρέωση να υπερασπιζόμαστε εσαεί τον "δημιουργό". Προσωπικά από τη στιγμή που πήγε στο Πρώτο Θέμα θεώρησα ότι ο κατήφορος ήταν αναμενόμενος. Σίγουρα δεν περίμενα τον βούρκο στον οποίο κυλιέται σήμερα ο σκιτσογράφος. Τείνω κι εγώ να πιστέψω (μάλλον ελπίζω) ότι έχει παραχωρήσει το όνομα σε κάποιον συγγενή του για να βγάζει τα προς το ζην. Κάθε καινούργιο σκίτσο του έχει μια μόνο φυσική θέση , τη λεκάνη της τουαλέτας και χρειάζεται να τραβήξουμε το καζανάκι αρκετές φορές.....

Το ΚΟΜΙΞ υποφέρει απ' τις επαναδημοσιεύσεις Ρόσα, αλλά για κάποιον νέο αναγνώστη αποτελεί καλή επιλογή. Οι συνοδευτικές ιστορίες είναι κάπως πιο εγκεφαλικές σε σχέση με αυτές που μπαίνουν στο Super Μίκυ. Το Super Μίκυ μου αρέσει γιατί οι ιστορίες του προσεγγίζουν το πνεύμα των ιστοριών Disney που διάβαζα όταν μεγάλωνα τη δεκαετία του '80. Το ΜΜ και η νέα ιταλική σχολή έχουν εξελιχτεί, το σχέδιο έχει γίνει πιο τσαλακωμένο, η ροή των ιστοριών πιο απότομη, οι ιστορίες χρησιμοποιούν λιγότερο το στοιχείο της φαντασίας, και όταν το χρησιμοποιούν μοιάζουν περισσότερο με b-movies δράσης. Όπως ισχύει γενικά με την εποχή μας, έχουν γίνει πιο ενήλικες και πιο κυνικές. Εμένα αυτό δε με καλύπτει ως αναγνώστη (δε διαβάζω Disney για να βλέπω τον Φάντομ Ντακ να πηγαίνει σε διαστημικές βάσεις και να αλλάζει την πορεία σε αστεροειδείς, υπάρχουν άλλες καταλληλότερες εκδόσεις αν θέλω να διαβάσω κάτι τέτοιο), αλλά άλλους τους καλύπτει. Όταν μπαίνουν ιστορίες του Καστύ, η διαφορά ποιότητας είναι τεράστια όχι μόνο γιατί ο Καστύ είναι τόσο καλός, αλλά κυρίως γιατί οι υπόλοιποι είναι τόσο μέτριοι.

Γενικά σε κάποια σημεία θα συμφωνήσω με τον Κρίτων (και στις περιγραφές που δίνει). Θα δώσω όμως και εγώ την δική μου άποψη. Ντόναλντ: Ναι μεν είχε σκαμπανεβάσματα όταν ξεκίνησε αλλά ίσως να θεωρείται πλέον η πιο σταθερή σειρά, καθώς ποιοτικά εδώ και πολύ καιρό είναι στο ίδιο σταθερό καλό επίπεδο. Όντως είναι κάποιες φορές που οι ιστορίες του είναι καλύτερες από του ΜΜ ειδικά όταν το τελευταίο δημοσιεύει ιστορίες του σωρού. Super Μίκυ: Ενώ όντως ξεκίνησε πιο παιδικό στην συνέχεια απέκτησε ένα διαφορετικό φορματ που μοιάζει με του σημερινού ΚΟΜΙΞ. Πολυσέλιδη κεντρική ιστορία που μπορεί να είναι καλή ως πολύ καλή και μετά δεκασέλιδες/ολιγοσέλιδες με διάφορους χαρακτήρες. ΚΟΜΙΞ: Φορμάτ ίδιο με αυτό του σημερινού Super Μίκυ με την μεγάλη διαφορά ότι η κύρια ιστορία είναι ανατύπωση αλλά οι υπόλοιπες δεκασέλιδες είναι συνήθως αδιάφορες. Ναι μεν το περιοδικό πάντα ξεχώριζε ότι είχε και άρθρο για την κάθε ιστορία και γινόταν μια πιο προσεχτική επιλογή ιστοριών και όχι να το αφήνουμε στο έλεος. Μια προσεγμένη έκδοση. Το ότι πλέον μπαίνουμε στην διαδικασία και το συγκρίνουμε με το Super Μίκυ νομίζω λέει πολλά από μόνο του δυστυχώς. @Kriton δεν διαφωνώ ότι απόψεις διίστανται όσον αφορά κάποιες ιστορίες. Γενικά, δεν μπορώ να αποφασίσω ποια έκδοση είναι καλύτερη. Είναι μεταξύ του Ντόναλντ και του Super Μίκυ (σταθερότητα vs άνοδος) αλλά και πάλι είναι οριακά. Βέβαια και οι 3 εκδόσεις δεν είναι κάτι ιδιαίτερο.

Κατ αρχάς δεν μ' αρέσει η επιλογή των εναλλακτικών απαντήσεων, που δηλώνει προκατάληψη. Πού είναι, π.χ., η επιλογή «όλα είναι το ίδιο καλά»; Από εκεί και πέρα, στο Greek Comics θα βρεις αναλυτικές παρουσιάσεις των τευχών και των τριών τίτλων, από τις οποίες θα μπορέσεις να σχηματίσεις μια καλύτερη άποψη από αυτήν που σχημάτισες από κάποια παλιά πρώτα τεύχη. Όσο για τη δική μου προσωπική άποψη: Το Ντόναλντ Β' περιόδου έχει αλλάξει χαρακτήρα σε σχέση με τα πρώτα τεύχη του. Δημοσιεύει μεγάλες ιστορίες δανέζικης (με κωδικό D) ή ιταλοδανέζικης (με κωδικό I/D) παραγωγής στη μορφή των ιστοριών τού Topolino με τρεις σειρές καρέ ανά σελίδα, συχνά σχεδιασμένες από Ιταλούς σχεδιαστές, όπως ο Massimo Fecchi (κυρίως) ή ο Giorgio Cavazzano. Γενικά οι ιστορίες αυτές είναι αρκετά καλές, συχνά καλύτερες από αυτές στο Μίκυ Μάους όταν, όπως αυτόν τον καιρό, δημοσιεύει ιστορίες τής σειράς. Τον τελευταίο καιρό σε κάθε τεύχος έχει μια ιστορία τής σειράς ΤΝΤ, που σε πολλούς αρέσει πολύ. Το Super Μίκυ άλλαξε κι αυτό ελαφρώς χαρακτήρα και έγινε λιγότερο παιδικό, απ' ό,τι ήταν όταν ξεκίνησε. Η κύρια ιστορία είναι μια μεγάλη ιστορία με τον Μίκυ, δανέζικης παραγωγής σε ιταλικό στυλ, όπως και στο Ντόναλντ και είναι συνήθως από πολύ καλή έως εξαιρετική. Οι υπόλοιπες ιστορίες είναι κι αυτές δανέζικης παραγωγής, αλλά σε μορφή τεσσάρων καρέ ανά σελίδα, σχεδιασμένες από νοτιοαμερικανούς σχεδιαστές, σε απομίμηση των δεκασέλιδων ιστοριών τού Barks. Για το Κόμιξ, την άποψή μου την έχω διατυπώσει πολλές φορές. Ξεκίνησε ως απομίμηση των τευχών τής πρώτης περιόδου τής Gladstone. Με 32 (+4 τα εξώφυλλα) σελίδες το κάθε τεύχος, τα τεύχη του ήταν πολύ αντίστοιχα με τα αμερικανικά και έκαναν αίσθηση στην Ελλάδα: μία ιστορία τού Barks (ή τού Rosa, αργότερα), συμπληρωμένη (διότι ο Barks δεν έγραψε πολλές ιστορίες των 32 σελίδων) με δανέζικο υλικό, αντίστοιχο αυτού που διαβάζουμε τώρα στο Super Μίκυ. Η επιτυχία τού περιοδικού, σε συνδυασμό, υποθέτω, με το ασυνήθιστα μικρό, για τα ελληνικά δεδομένα, μέγεθός του, υπαγόρευσε τη σταδιακή αύξηση του αριθμού των σελίδων του, αυξάνοντας έτσι το ποσοστό τού τεύχους, που καταλάμβανε το δανέζικο υλικό. Έτσι φτάσαμε να έχει το Κόμιξ 100 σελίδες, από τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία είναι δανέζικες ιστορίες. Από μια άποψη το περιοδικό είναι πάντα το ίδιο (μία ιστορία Barks/Rosa συν δανέζικο υλικό), από μια άλλη έχει αλλάξει, διότι έχει κυρίως δανέζικο υλικό. Προσωπικά δεν με χαλάει, με χαλάει, όμως, το ότι, ενώ το Κόμιξ και το Super Μίκυ δημοσιεύουν τις ίδιες ιστορίες, το Κόμιξ έχει λιγότερες σελίδες και μεγαλύτερη τιμή. Μα... Scarpa, μα... Δράκουλας, θα πουν κάποιοι. Αυτά είναι εξαιρέσεις, με τις οποίες πειραματίστηκαν οι εκδότες, οι οποίες μάλλον δεν πήγαν καλά, οπότε δεν συνεχίστηκαν. Ειδικά για τον Δράκουλα, για κάθε @ΚΟΜΙΞ, που θέλει να διαβάζει όσο το δυνατόν περισσότερες τέτοιες ιστορίες, υπάρχει και ένας Γιώργος, που εξοργίζεται, όταν τις βλέπει σε εκδόσεις Ντίσνεϋ! Όσο για τη δική μου απάντηση στο ερώτημά σου: είναι όλα το ίδιο καλά. Το Κόμιξ και το Super Μίκυ είναι πολύ παρόμοια, με διαφορά στον τύπο τής κύριας ιστορίας, οπότε δεν μπορώ να πω ότι κάποιο είναι καλύτερο από το άλλο. Το Ντόναλντ είναι τόσο διαφορετικό, που δεν έχει νόημα να το συγκρίνω με τα άλλα δύο. Και τους τρεις τίτλους τους αγοράζω όλους και τους διαβάζω ευχάριστα.

Μια καινουρια σειρα εγκαινιαστηκε τον Ιουνιο του 2006. Τα γνωστα και πολυαγαπημενα Gargoyles. Ηταν απο τις αγαπημενες μου σειρες στο MEGA, οταν ημουν πιτσιρικας. Η Disney εδωσε την αδεια να βγει ενα κομικ βασισμενο στην επιτυχημενη της σειρα. Η ιστοριες ειναι γραμμενες απο τον Greg Weisman δημιουργο της τηλεοπτικης σειρα. Την παραγωγη εχουν οι Slave Labor Graphics και Creature Comics. Το Gargoyles #1 βγηκε τον Ιουνιο (οπως ειπα) πουλησε 10.000 αντιτυπα (sold out) και ξανατυπωθηκε. Tο Gargoyles #2 βγηκε πριν 3 μερες στις 13 Δεκεμβριου. Ακομα δεν προλαβα να τα διαβασω, αν και βρισκονται στον δισκο μου. Ο δημιουργος δηλωσε οτι θα συνεχισει το story απο τον 2ο κυκλο της τηλεοπτικης σειρας, αγνοωντας τον 3ο. Ισως επανελθω με περισσοτερα.

Απαντώντας ένας από αυτούς είμαι εγώ.Ψάχνεις για τεύχη να κλείσεις την συλλογή σου και για αυτά που ζητάς επειδή τα ζητούν πολλοί μόλις βγαίνουν σε λογικές τιμές και δεν έχεις πρότερη πληροφόρηση ή δεν είσαι πάνω απο το PC εξαφανίζονται .Το έχω πάθει πολλαπλές φόρες έχοντας αγοράσει όχι μόνο από τους 4 άλλα΄και σε άλλους πωλητές που δεν αναφερθήκαν (Να γραφτεί στα πρακτικά Ο crc είναι έτη φωτός μπροστά από όλους σε όλα τα επίπεδα όχι για τις τιμές άλλα για την ευγένεια και την αμεσότητα που για μένα είναι πάνω από όλα ) .Όποτε καποια στιγμή καταλήγεις εκεί που τα έχει όλα σίγουρα αφοί δεν ψωνίζει άλλος από εκεί λόγω τιμών .Και όπως έχω δηλώσει η υπομονή δεν είναι μια από τις αρετές μου.

Εγώ έχω πολλά αμερικάνικα τεύχη (κυρίως της DC) με μαλακό-ελαφρύ χαρτί εξωφύλλου και είναι σε άριστη κατάσταση. Φυσικά τα έχω σε θήκες (comic bags) με χαρτονάκια (backing boards). Όσο για τις σελίδες εγώ δεν έχω πρόβλημα να μειωθούν αν ανέβει η ποιότητα της έκδοσης. Βέβαια εγώ μάλλον είμαι στην μειοψηφία και οι πωλήσεις θα μειωθούν αν γίνει κάτι τέτοιο.

Κάντε ένα κοπο και διαβάστε τα σχόλια κάτω από το άρθρο. Εκφράστηκαν αρκετά ενδιαφέρουσες απόψεις.

Μπορεί οι συνδετήρες να βολεύουν κάπως στην ανάγνωση, αλλά εάν δεν είναι σκληρό το χαρτί του εξώφυλλου ή/και λίγες οι σελίδες, το τεύχος φθείρεται με τρομερή ταχύτητα τρομερή...

Πολυ σωστα ολα και κυριως αυτο με την ροη.

Προσπαθώ να δω τα θετικά από όλο αυτό... Εάν φύγει από την "αγκαλιά" της Disney που τα 'χει κάνει μπάχαλο με τις χαζοπαρωδίες, μπορεί να δούμε κάτι πιο σκοτεινό τύπου "Venom". Αλλά και σαν τα "The Amazing Spider-Man" να δούμε, μου κάνει μια χαρά!! Ας μην είναι στο "MCU", δεν πειράζει... Ας βρουν άλλον tech guy να αντικαταστήσει τον Iron Man (βασικά, έχει βρεθεί ήδη και ξεκινά δική του σειρά) και ελπίζω με την κλωτσιά αυτή στα πισινά της "Marvel Studios", να στροφάρουν λίγο και να σοβαρευτούν από δω και πέρα. Όχι άλλη χαζοπαρωδία... Δραματικά είναι τα κόμικς και δράμα θέλουμε να δούμε (για δράση δε χρειάζεται να το πω μιας και αυτή δε λείπει!).

-Θα συμφωνήσω. Ο Μπαρκς και ο Ρόσα έχουν ήδη τις Βιβλιοθήκες τους -Υπάρχουν ιστορίες που έχουν μπει μόνο μια φορά εδώ και 30+ χρόνια. Νομίζω ότι αυτές αξίζουν. -Δεν διαφωνώ αλλά νομίζω ότι για την Καθημερινή το θέμα με τους συνδετήρες έχει λήξει διότι όλα τα περιοδικά τους έχουν το ίδιο φορματ σελιδοποίησης και πιστεύω είναι και ο πιο φτηνός τρόπος. -Συμφωνώ αλλά και τα 2 έχουν κόστος. Ειδικά ο χρωματισμός είναι κάτι που πλέον δεν το περιμένω καθώς σταμάτησαν να μεταφράζουν τα ηχητικά εφέ που σημαίνει ότι δεν θέλουν να πληρώνουν παραπάνω τους γραφίστες τους.

ΑΥΤΟ!

Το Ντόναλντ και το Super Μίκυ δεν μου αρέσουν καθόλου. Το ΚΟΜΙΞ μου αρέσει περισσότερο επειδή δημοσιεύει (από το τεύχος 18 και μετά αποκλειστικά) ιστορίες με κλασσικό σχέδιο παρόμοιο με του Καρλ Μπαρκς. Οι ιστορίες των σχεδιαστών που μου αρέσουν περισσότερο δημοσιεύονται στο ΚΟΜΙΞ (Carl Barks, Don Rosa, Vicar, Marco Rota, Daan Jippes, Arild Midthun, Mau Heymans, Bas Heymans, Sander Gulien κ.α.). Κάποιες αλλαγές που θα ήθελα εγώ για το ΚΟΜΙΞ: - Όχι τακτικές αναδημοσιεύσεις ιστοριών των Carl Barks και Don Rosa (που μπορούν να έχουν τις δικές τους εκδόσεις βιβλιοθήκης). - Ναι σε αναδημοσίευση ιστοριών άλλων δημιουργών που είχαν δημοσιευτεί στην χώρα μας πριν 15+ χρόνια. - Συνδετήρες αντί για ράχη (για να μένει εύκολα ανοιχτό το τεύχος πάνω στο τραπέζι). - Ποιοτικότερο χαρτί και καινούργιο χρωματισμό στις παλιές ιστορίες.

Εχεις δικιο, ηταν παραβλεψη μου που δεν εβαλα και μια 5η επιλογη. Ευχαριστω για τις παρατηρησεις σου για τους 3 τιτλους. Απο αυτα που διαβαζω απο εσενα και τον ΚΟΜΙΞ μαλλον θα στραφω στο Ντοναλντ, μια και το Σ. Μικυ ειναι περιπου στα ιδια επιπεδα με το ΚΟΜΙΞ απ'οτι καταλαβαινω.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, φίλε μου. Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι η προσωπική μου εμπειρία από τους 4 αγαπητούς. Σοβαρά τώρα, ο crc (ο Κωστής ντε) έχει τιμές από λογικές έως χαμηλές, είναι δε εξυπηρετικότατος, ειλικρινέστατος στη συναλλαγή του, γρήγορος και πρόθυμος για - εποικοδομητική - κομικσοσυζήτηση. Η επαφή μας είναι, σχεδόν, πάντα μέσω mail, αλλά έχω να το λέω για την αμεσότητα και την ευγένειά του. Επίσης, δεν θα σε ξεχάσω την πρωτοποριακή (για εμένα) λίστα του με τις τιμές στις οποίες αγοράζει κόμικς, την οποία δημοσίευσε πριν από καμιά 10αριά χρόνια και νομίζω ότι για πολλούς από εμάς ήταν μια ανακάλυψη, αλλά και η ώθηση να πάρουμε τη συνειδητή απόφαση να μην μας πιάνουν κορόιδα. Ο Μπάμπης, πάλι, νομίζω ότι είναι εκείνος που ξετρυπώνει τα σπανιότερα τεύχη από όλους, με τιμές λογικές και με τον "αέρα" ότι κάνει χόμπυ και σε καμία περίπτωση επάγγελμα. Είναι, επίσης, ευγενής και άμεσος. Με το Μάριο (το Θαδδαίο) έχω την πιο μεγάλη επαφή από τους υπόλοιπους, γιατί τον έχω επισκεφθεί στον όμορφο χώρο του στο Αιγάλεω κάποιες φορές και έχω να πω τα καλύτερα. Είναι συγκροτημένος, ευγενής, με άποψη για τα κόμικς, αλλά και γενικά. Πρόσεξα, βέβαια, και εγώ ότι το τελευταίο διάστημα οι τιμές του στα κόμικς που με ενδιαφέρουν, τα ντίσνευ, έχουν πάρει μια ελαφρά ανιούσα, αλλά πιστεύω ότι έχει να κάνει με το άγχος του ότι από αυτό βιοπορίζεται και όχι γιατί θέλει να γίνει πλούσιος. Και μια και είπα πλούσιος, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στο Δάσκαλο. Από τον άνθρωπο δεν έχω κάποιο παράπονο. Ξέρεις ποιος είναι, τι τιμές έχει και ότι και αν ακόμα έχει περάσει κάποια αρκετά φθηνότερη, από άλλους πωλητές, τιμή στο site του και το αντιληφθεί, όταν πας να συναλλαχθείς μαζί του δια ζώσης, δεν θα προσπαθήσει να την αλλάξει (μου έχει συμβεί). Οι τιμές στο site του είνα νόμος και για εκείνον και για εμάς. Το θέμα, λοιπόν, ακριβώς είναι οι τιμές του. Από τις τιμές, λοιπόν, έχω και παράπονο και απορία. Πιστεύει ότι με αυτές τις τιμές θα γίνει πλούσιος ; Θέλει να γίνει πλουσιότερος (από ό,τι έχει γίνει πουλώντας με αυτές τις τιμές) για αυτό και τις διατηρεί ; Και τέλος, εμμένοντας σε αυτές τις τιμές πόσοι είναι αυτοί που αγοράζουν από αυτόν ; Αν είναι κανας - δυο να το καταλάβω, αν είναι όμως περισσότεροι ; Ελπίζοντας να μην σας κούρασα, καλησπέρα.

μεγάλο κοπλιμέντο για το κόμικ από τους αλγόριθμους του goodreads

Ευχαριστω για την ανταποκριση. Ημουν σε διακοπες και δεν εβρισκα περιπτερο που πουλουσε εφημεριδες ή περιοδικα. Τελικα λιγο αφου εγραψα εκεινο το ποστ μου εστειλε μηνυμα ενα κοντινο μου προσωπο (που του ειχα ζητησει να ψαξει) οτι βρηκε την πολυποθητη εφημεριδα

*οι*, όχι *ο*

Ε ρε Σταύρο δουλειά που σε περιμένει γυρίζοντας!!! Μείνε εκεί που είσαι!!! @Retroplaymo !!! Εκτός αν δε το πέτυχα και έγραψα γκάφα!!!

To αγόρασα σήμερα από τα Public με κάρτα με έκπτωση -10%. Ωραίος τόμος, με αρκετές σελίδες, εξαιρετική ποιότητα χαρτιού κ υπέροχα χρώματα. Μία ΧΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ιστορία Χάλκ με φοβερή δράση και ατέλειωτο κλωτσομπουνίδι που το καταευχαριστήθηκα. Βαθμολογία 9.5/10.. αξίζει να το αποκτήσετε, απλά φοβερό!!!

Δάκρυσα. Από τα γέλια Κομματάκι δύσκολο να δακρύσω και με άλλο τρόπο. Βιολογικά ανέφικτο. Πολύ δυνατό 7/10 Δεν ξέρω πάντως που είδε τους έφηβους ο Ινδιάνος. 20αρηδες τους έκοψα όλους.

Κάποια ακομα Disney που έχω μεταφέρει στο χωριό και δεν ήταν με την υπόλοιπη συλλογή όταν την έβγαλα φωτο. Γενικά επειδή τα μαζεύω από 7 χρονών δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση. Τα άσπρα Μίκυ Μάους που φαίνονται είναι ξεκολλημενα από τους Μίκυ Μάους Τόμους. Δεν ξερω αν ήταν καλή ή κακή ιδέα πάντως μου είχε φανεί μικρότερος σαν ένας καλός τρόπος να συμπληρώσω κάποια κενά.

@GreekComicFan @Retroplaymo Φτου σας, δεν ντρέπεστε! Με βρήκατε μικρό κι αδύνατο και με κοροϊδεύετε!

Το graphic novel αυτό έχει την τιμητική του, καθώς είναι το πρώτο κόμικ που διάβασα το 2019. Σαν ρηχός και νεανικός χαρακτήρας που είμαι, μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά. Γίνονται πολλές αναφορές για το πώς έφτασε ο Hulk να αποκτήσει αυτό τον εκρηκτικό και γεμάτο οργή χαρακτήρα του, σε τέτοιον βαθμό που με έψησε να διαβάσω και την ιστορία που τα ξεκινάει όλα. Θα συμφωνήσω ότι το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής είναι οι σφοδρότατες μάχες ανάμεσα στον Hulk και σε μία πλειάδα από χαρακτήρες, όπως υπερήρωες, εξωγήινους, αλλά και τον Στρατό των ΗΠΑ. Βλέπουμε έναν πρωταγωνιστή να πνίγεται στην κυριολεξία από οργή, που δεν είναι αδικαιολόγητη, αν αναλογιστούμε τι συμφορές τον βρήκαν από τότε που εξορίστηκε. Αυτόν τον πόνο νομίζω ότι τον εισπράττει ο αναγνώστης σχεδόν σε κάθε καρέ. Συνεχώς έπαιζε με τα συναισθήματά μου, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που τον δικαιολογούσα σαν να ήταν θύμα, ενώ άλλες τον κατέκρινα σαν να ήταν ο απόλυτος villain. Παρόμοια συναισθήματα, κατά συνέπεια, μου έβγαλαν και οι έτεροι πρωταγωνιστές (εκείνοι που τον εξόρισαν, αλλά και οι φίλοι τους). Όπως και να έχει όμως έριξε (αλλά κι έφαγε) το ξύλο της αρκούδας. Το φινάλε αφήνει αμφότερες τις πλευρές να μετρούν τις πηγές τους, ενώ αφήνει υποσχέσεις για συνέχεια. Γενικά μιλάμε για την δυνατή κατάληξη (?) μίας τραγικής ιστορίας (του Planet Hulk αν δεν κάνω λάθος), με πρωταγωνιστή έναν υπερήρωα που τον τελευταίο καιρό δεν κάνει αισθητή την παρουσία του. Από το σχέδιο δηλώνω εντυπωσιασμένος. Τόσο τα τοπία, όσο και οι σκηνές μάχης και τα διάφορα εφέ ήταν παραστατικότατα και συνεισέφεραν στην ένταση του σεναρίου. Ο χρωματισμός ήταν επίσης εξαιρετικός, αν και πέραν του δέοντος σκοτεινός. Το μοναδικό μου παράπονο ήταν σε κάποιες μεμονωμένες σκηνές μάχης, που το σχέδιο ήταν τόσο πολύπλοκο που με μπέρδεψε. Η έκδοση της ΟΞΥ εξαιρετική όπως πάντα. Παρά τις περισσότερες σελίδες που είχε ο τόμος (σε σχέση με την πλειοψηφία των κόμικς που εκδίδει η εταιρία) η κόλληση ήταν πολύ ανθεκτική. Σε σταθερά θετικά επίπεδα κυμαίνεται και η ποιότητα του χαρτιού. Τα εναλλακτικά εξώφυλλα (που διαχώριζαν τα τεύχη-κεφάλαια), καθώς και τα σχέδια με μελάνι και μολύβι στο τέλος του τόμου, είχαν την τιμητική τους. Το βραβείο όμως του καλύτερου έξτρα το παίρνει το σημείωμα του μεταφραστή στην αρχή, που ενημερώνει εμάς τους "αδιάβαστους" για το τι συνέβη και τα πήρε στο κρανίο ο πρασινούλης.

Λοιπόν, εδώ έκανα ένα λάθος. Κυκλοφόρησε τελικά ένα DVD απ' το περιοδικό "Ραδιοτηλεόραση" και συγκεκριμένα στο τεύχος #2224 ως το 173ο DVD με θεατρική παράσταση! Η φωτογραφία είναι του φίλου Gandalfas: Η θεατρική παράσταση επισημονικής φαντασίας που δεν πρέπει να έχει κυκλοφορήσει απ' το τηλεπεριοδικό, είναι το "Επίσκεψη Σ' ένα Μικρό Πλανήτη" ('72), της 1ης περιόδου του "Θεάτρου της Δευτέρας" ('72-'73). Κι αυτό το λέω με μια επιφύλαξη, διότι δεν τα 'χω καταγράψει όλα τα θεατρικά ακόμη που έχει δώσει η "Ραδιοτηλεόραση". Ίσως εκείνο να είχα πετύχει στο youtube, πραγματικά δε θυμάμαι...

Πολύ ενδιαφέρον ακούγεται... θα ήθελα να το δω από Μανάρα!