Αίθουσα Νικητών

Παραπλανητικός ο τίτλος αφού δεν είναι κόμικ Η τεχνοτροπία όμως κομικίζει αρκετά είναι η αλήθεια Είναι και καλοκαιράκι Δεν με χάλασε και χιλιοστό η εικόνα της Πορτάρας... bd καταστάσεις ωλ αράουντ === Τα ελληνικά νησιά μετατρέπονται σε κόμικς Η Καλντέρα, η Πορτάρα της Νάξου, οι Μύλοι της Μυκόνου και οι παραλίες της Πάρου μέσα από μία ποπ-αρτ ματιά Ο ζωγράφος Μπενουά Παρέ έρχεται στην Πάρο με μία ατομική έκθεση στην Kapopoulos Fine Arts Paros Gallery Η ελληνική θάλασσα και τα νησιά της μεταμορφώνονται σε κόμικς μέσα από την ποπ-αρτ αισθητική του Μπενουά Παρέ. Ο γεννημένος στο Παρίσι ζωγράφος αφιέρωσε τον τελευταίο χρόνο στο να αποδώσει το κυκλαδίτικο τοπίο, που γνώρισε μέσα από ταξίδια του, ώστε να μας μεταφέρει σε γνώριμες - μεταπλασμένες - εικόνες αυτού από τις 6 μέχρι και τις 12 Αυγούστου, με την ατομική του έκθεση στην Kapopoulos Fine Arts Paros Gallery. Μπαίνοντας στον εκθεσιακό χώρο της Πάρου, ταξιδεύουμε σε σοκάκια, κατάλευκα σπίτια και γραφικά καφενεδάκια, μέσα από την πολύχρωμη και αισιόδοξη ματιά του Παρέ. Ανάμεσά τους, και γνωστά αγαπημένα νησιωτικά ορόσημα, όπως η Καλντέρα, η Πορτάρα της Νάξου, οι Μύλοι της Μυκόνου, αλλά και οι πανέμορφες παραλίες της Πάρου. Η σειρά έργων του καλλιτέχνη, ο οποίος εδώ και χρόνια έχει πολιτογραφηθεί ως Έλληνας, βάζει πρωταγωνίστρια τη θάλασσα, η οποία πάντα συνυπάρχει με τα τοπία των νησιών. Ο Παρέ μοιάζει να ανέβηκε σε λόφους και υψώματα, για να αποθανατίσει τη νησιωτική γη από ψηλά, με φόντο το γαλάζιο της θάλασσας, αλλά και να μπήκε μέσα σε καράβια που προσεγγίζουν το λιμάνι, βάζοντας σε πρώτο πλάνο τη θάλασσα, με το νησί να αχνοφαίνεται στο βάθος. Είναι η πρώτη φορά που ο ζωγράφος επιχείρησε να βάλει τα ποπ-αρτ στοιχεία της τέχνης του στο ελληνικό τοπίο, με τον ίδιο να σχολιάζει: «Αυτό που με απασχολεί τον τελευταίο χρόνο είναι να αποδώσω την ελληνική ομορφιά και το ελληνικό φως σε όλο τους το μεγαλείο, με τον δικό μου ποπ-αρτ τρόπο». Ποιος είναι ο Μπενουά Παρέ; Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1961. Το 1986 μετακόμισε στην Ελλάδα όπου ακόμη ζει και εργάζεται. Μετά τις σπουδές του στο Παρίσι στη σχολή καλών τεχνών deCergy-Pontoise, Vald’Oise, εμπλούτισε τις γνώσεις του στις εικαστικές τέχνες μέσα από τα ταξίδια στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Στη συνέχεια σπούδασε ζωγραφική υπό την επίβλεψη του Νίκου Κεσσανλή στη Σχολή Καλών Τεχνών (1987-1992) από την οποία αποφοίτησε επιτυγχάνοντας τον υψηλότερο βαθμό της Αθήνας 30/30. Πέρα από τη ζωγραφική, έχει ασχοληθεί με την τοιχογραφία, τη βυζαντινή τέχνη, γραφικές τέχνες, σκηνογραφία, πορτρέτα, τη διαφήμιση και την εικονογράφηση (βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες και το Διαδίκτυο). Από το 1998 έχει διοριστεί καθηγητής τέχνης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και έχει διδάξει στο γυμνάσιο της Αθήνας στα παιδιά του νοσοκομείου. Ως ζωγράφος έχει στο ενεργητικό του εννέα ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο Παρίσι. Έχει επίσης συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Ολλανδία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ. Περισσότερες Πληροφορίες: Εγκαίνια: 6 Αυγούστου, 21:00 Ώρες λειτουργίας: 11:00-01:30 Ποτάμι Νάουσα, Πάρος paros@kapopoulosart.gr www.kapopoulosart.gr www.benoitpare.com === Πηγή

In the jungle, the mighty jungle the lion sleeps tonight In the jungle, the quiet jungle the lion sleeps tonight Υπόθεση: Καλά. Κοροϊδευόμαστε? Δεν υπάρχει ζωντανός που να μη ξέρει την υπόθεση του Αμλετ, σορρυ, του Kimba the white lion, σορρυ, της ταινίας κινουμένων σχεδίων της Disney The Lion King από το 1994. Ο πατέρας μου δεν ήξερε ποιος είναι ο Σίμπα, αλλά τον θάψαμε πριν 13 χρόνια. Ο ένας μπάρμπας μου δεν ήξερε τι σημαίνει Χακούνα Ματάτα, αλλά τον θάψαμε κι αυτόν πριν άλλα τόσα χρόνια. Ο άλλος μπάρμπας μου δεν ήξερε ποιος είναι ο Πούμπα, ψάλλαμε για την πάρτη του το εν τόπω χλοερώ προ μερικών ετών. Ε, αυτός που έχει ξεμείνει, πατέρας της ξαδερφούλας μου που πλέον είναι μια γλύκητατη 28χρονη γομάρα, καρασίγουρα το ξέρει. Γιατί η ξαδερφούλα μου την έχει λιώσει εκείνη τη ταινία. Όπως την έχουν λιώσει όλοι όσοι γεννήθηκαν από τη δεκατία του 80 και δώθε Εγώ από αντίδραση αρνούμουν να τη δω (που γεννήθηκα τη δεκαετία του 70) αλλά μου έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο πριν 3-4 χρόνια, και την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος κατέβασα δυό μπουκάλες βότκα μονοκοπανιά λίγο μετά το stampede των γκνου. Δεν ήμουν ο πρώτος που το έκανε, δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί το έκανα, δεν υπάρχει χιλιοστό spoiler στις φράσεις μου Δια ταύτα: Οπότε περνάμε στα δια ταύτα. Ποιες οι διαφορές της ταινίας του 2019 από αυτή του 1994 και τι λέει η σύγκριση μεταξύ τους. Διαφορές Η βασικότερη, η σημαντικότερη, είναι τα γραφικά. Όταν πρωτοεμφανίστηκε το τρέηλερ, βγήκαν τα γκρέηντερ για να μαζέψουν τα σαγώνια που είχαν πέσει κάτω. Ένα επίπεδο ρεαλισμού που αμφιβάλω εάν έχουμε ξαναδεί. Είναι τρομερά κοντά στο να πεις ότι είναι ένα ντοκιμαντέρ, ότι έχουν κινηματογραφήσει έμβια ζώα που κάπως τα εκπαίδευσαν να κάνουν κάποιες κινήσεις. Καταλαβαίνεις πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά η τεχνολογία είναι σχεδόν έτοιμη στο να έχεις deepfakes που δεν θα ξέρεις ότι είναι deepfakes. Στη σκηνοθεσία έχουμε τον Jon Favreau, σκηνοθέτη των 2 πρώτων Iron Man, του Cowboys & Aliens και της live action μεταφοράς του Jungle Book. Στα ηχητικά είμαστε τίγκα στους μαύρους Ενήλικος Σίμπα ο Donald Glover. Ανήλικος Σίμπα ο JD McCrary. Σκαρ ο Chiwetel Ejiofor. Μουφάσα ο James Earl Jones, που δεν είναι διαφορά, αφού έκανε τη φωνή του Μουφάσα και στο αυθεντικό. Ενήλικη Νάλα η Beyonce, ανήλικη Νάλα η Shahadi Wright Joseph. Ραφίκι ο Νοτιοαφρικάνος John Kani. Σαράμπι η Alfre Woodard. Οι 2 από τις 3 ύαινες μαύροι. Στους άλλους ρόλους πάλι οι μισοί σχεδόν, μαύροι. Άσπροι είναι οι Πούμπα (Seth Rogen), Τίμον (Billy Eichner) και Ζαζού (John Oliver). Στο απαίδευτο αυτί μου πάντως ομολογώ ότι δεν κατάλαβα πως η πλειονότητα των ηθοποιών συσχετίζονταν με την Αφρική. Δεν είμαι όμως και αμερικάνος για να πιάνω εύκολα τέτοιες ηχητικές αποχρώσεις. Κριτική. Δεν ήταν κακή ταινία. Δεν ήταν όμως με τίποτα το πρώτο. Σεναριακά ήταν σχεδόν το ίδιο. Υπήρχαν φυσικά διαφορές, αλλά υπήρχαν και πολλά πράγματα που ήταν καρέ-καρέ τα ίδια ακριβώς. Το πρόβλημά της ήταν ξεκάθαρα ο λόγος που εκστασιάστηκαν όλοι από τα τρέηλερ. Τα γραφικά Άκρως εντυπωσιακά, άκρως ρεαλιστικά. Λάτρεψα στο ξεκίνημα όταν ο Ραφίκι πήρε στην αγκαλιά του το βρέφος Σίμπα, όπου για χιλιοστά του δευτερολέπτου το κεφάλι του Σίμπα πήγε προς τα πίσω. Όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε μωρό όταν το σηκώνεις. Από εκεί όμως πήγαζαν και τα προβλήματα. Από αυτό τον ρεαλισμό. Από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τα ίδια ζώα. Οι διαφορές μεταξύ Μουφάσα και Σκαρ ήταν πολύ ανεπαίσθητες. Υπήρχαν αλλά ήθελες κανά 20λεπτο για να αρχίσεις να τους ξεχωρίζεις. Στις δε ύαινες, έπρεπε να περιμένεις να μιλήσουν για να καταλάβεις ποια είναι ποια. Όπως πολύ σοφά είπε κάποιος κάπου, έλειπαν τα φρύδια από όλα τα ζώα Σε αρκετά μεγάλο βαθμό αυτό ήταν και το πρόβλημα στα CGI της Μάρβελ όπου “ξανανοιώνουν” χαρακτήρες. Δεν μπορούν ακόμα να αποδώσουν πλαστικότητα και εκφραστικότητα στα πρόσωπα Οπότε χάθηκε το μεγαλύτερο μερος της ψυχής του πρώτου. Και ας ήταν σεναριακά το ίδιο χοντρά-χοντρά σε μεγάλο μέρος του. Πιο ενήλικο, πιο βιαίο, με κάποιες σκηνές να βγαίνουν πιο σκοτεινές και πιο τρομακτικές. Παρά τα όσα είπα πριν για απουσία της ψυχής του πρώτου, ξύπναγε συναισθήματα Στη μάχη Σίμπα-Σκαρ προσωπικά ούρλιαζα να μου δείξει τον Σίμπα να ξεσκίζει το στομάχι του Σκαρ και να χύνονται από μέσα αχνιστά τα σωθικά του Ίσως βέβαια να το διασκέδασα διότι το είδα με έναν άνθρωπο που θεωρεί ότι το αυθεντικό είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, που ήξερε όλα τα τραγούδια απ'έξω (και στα ελληνικά και στα αγγλικά), και με το ζόρι την κρατούσα κάτω για να μη σηκωθεί πάνω στην καρέκλα και να αρχίσει να τραγουδάει Ταλοιμπάν Έχει σπάσει τα ταμεία. 1,3G$ διεθνώς μέχρι στιγμής, 12η σε εισπράξεις διαχρονικά διεθνώς, έχει ξεπεράσει το Frozen για καμιά 100στη M$ (που είναι το αμέσως επόμενο animation στη λίστα). 6+/10. Και εδώ και 2 μέρες σιγοτραγουδάω συνέχεια In the jungle, the mighty jungle, the lion sleeps tonight. Που δεν το έκανα με την πρώτη Λυνξ official wiki imdb rottentomatoes - 52% boxofficemojo

Διαβάστηκε και το πέμπτο τεύχος του Μπλεκ και μπορώ να πω ότι οι ιστορίες και τα άρθρα που φιλοξενούνται, στην πλειοψηφία τους, με ικανοποίησαν σε μεγάλο βαθμό. Δεν θυμάμαι αναλυτικά όλα τα τεύχη του Μπλεκ, αλλά έχω την εντύπωση ότι το συγκεκριμένο είναι ίσως το καλύτερο. Με μία μικρή επιφύλαξη πάντα. Μεγάλη ευχάριστη έκπληξη είναι η ανακοίνωση στο editorial για μία επετειακή σπέσιαλ έκδοση του Μπλεκ για τον εορτασμό των 50 ετών του στην Ελλάδα. Ανυπομονούμε. Ας πούμε δύο λόγια για τις ιστορίες τού τεύχους. “Μα τα χίλια…”: Αυτή την φορά η σάτιρα γυρίζει στον Καθηγητή Μυστήριο και την έπαρσή του. Την έχει την πλάκα του. “Κόμικς Νέα”: Όμορφες κι εμπεριστατωμένες πληροφορίες, για την ξένη και την Ελληνική σκηνή της Ένατης Τέχνης, καθώς και νέα για τα αντίστοιχα φεστιβάλ. Thanks to Mr. Tobalidis. “Μπλεκ - Στα ίχνη των Γουανάγκι (Β’ μέρος)”: Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε σημαντική εξέλιξη του μύθου, αλλά υπάρχουν σκηνές δράσης κι ανατροπές. Το plot twist στο φινάλε αυτού του μέρους απάντησε στην απορία που είχα στο πρώτο. Αναμένουμε την συνέχεια. “Μάντυ Ρίλευ - Όνειρο παντοτινό”: Ένα μικρό love story, ένας ανεκπλήρωτος, νεανικός έρωτας, μία ακόμα επιβεβαίωση του πόσο σκληρή είναι η ζωή. Καλή ιστορία, αλλά πολύ μελό. Με ψυχοπλάκωσε. “Μισέλ Βαγιάν - Στο όνομα του υιού (Β’ μέρος)”: Εκτίμησα περισσότερο το δεύτερο μέρος. Ασχολείται με ένα καθαρά ανθρώπινο πρόβλημα και περιγράφει έναν πρωταγωνιστή που δεν είναι “άτρωτος”, αλλά πασχίζει να ενώσει την οικογένειά του. Τα οικονομολογικά τερτίπια που έβγαζε το πρώτο μέρος λείπουν, υπάρχει η δράση των αγώνων ταχύτητας, ενώ φαίνεται ότι η πλοκή κυλούσε αβίαστα. Το φινάλε αφήνει υποσχέσεις. Το σχέδιο υπέροχο. “Συνέντευξη - Αγγελική Σαλαμαλίκη”: Κουβέντα του Γαβριήλ Τομπαλίδη με την ανερχόμενη και ταλαντούχα δημιουργό. Κλασικές ερωτήσεις που φέρνουν ενδιαφέρουσες απαντήσεις. Μας έκανε κι ένα δωράκι. Μία ολοσέλιδη αφίσα του Ντύλαν Ντογκ. “Το ρουμπίνι του Παπεέτε”: Ένας έφηβος τυχοδιώκτης Αρχαιολόγος, σαν ένας άλλος Ιντιάνα Τζόουνς, που γέννησε η έμπνευση της Αγγελικής Σαλαμαλίκη. Μέσα σε δύο σελίδες, δεν πρόλαβα να καταλάβω και πολλά. Σαν δείγμα δωρεάν μού φάνηκε. “Ταρζάν - Η μικρή αντιλόπη”: Ιστορία του βασιλιά της ζούγκλας, μικρή σε έκταση, που αντικατοπτρίζει την ανδρεία και την ευαισθησία του στα αδύναμα ζώα. Όλη η πλοκή είναι μία δυνατή μάχη με ένα λιοντάρι και μία μικρότερη με μία λέαινα. Εκτός από το αίσθημα του δίκαιου και την έξαψη της δράσης, δεν προσφέρει κάτι άλλο. “The pop corner”: Η Σαμπρίνα, ο Conan κι ο Ταραντίνο θα παρελάσουν από αυτό το δισέλιδο αφιέρωμα. Καθόλου άσχημα. “Αφιέρωμα - Τζόνι Ρεντ”: Οι περιπέτειες του Τζόνι Ρεντ έρχονται στις σελίδες του περιοδικού κι ο Γαβριήλ Τομπαλίδης φροντίζει να μας δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες για το ποιόν του ήρωα. Προσωπικά δεν ήξερα τον ήρωα και με αυτό το άρθρο μπήκα καλά στο κλίμα. “Τζόνι Ρεντ - P7089”: Η πρώτη μου επαφή με τον χαρακτήρα που μπορώ να πω ότι τον βρήκα πολύ ενδιαφέρων. Όμορφο σενάριο. Η μετάβαση στο χθες γίνεται ομαλά κι άρτια σκηνοθετικά. Είναι σπουδαίο, κατά την γνώμη μου, να γοητεύεται ο αναγνώστης από ιστορίες που αναφέρονται σε παλιά και τραγικά χρόνια. Σχεδιαστικά με κούρασε λίγο. Οι πυκνές γραμμές κι ο σκούρος χρωματισμός επιδρούσαν αρνητικά στο συνολικό αποτέλεσμα. “Φάντομ - Οι πέντε ημέρες του δράκου (Ε’ μέρος)”: Το τελευταίο μέρος της ιστορίας, που διαδραματίζεται στο παρόν. Βλέπουμε τον τωρινό Φάντομ να έχει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από τους προκατόχους του. Μοιάζει περισσότερο αλέγρος. Έχουμε μια πλοκή με μεταφυσικά στοιχεία και με ανατροπή. Το φινάλε φαίνεται να είναι για όλους (τουλάχιστον οι κακοί έτσι νομίζουν) ευτυχές. “Στορμ - Ο στρεβλωμένος κόσμος”: Από το εξώφυλλο φοβήθηκα ότι θα έχουμε να κάνουμε με ένα σουρεαλιστικό σενάριο που δεν θα βγάζει κανένα νόημα. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Στην πλοκή κατατίθεται μεγάλη φαντασία, αλλά είναι δοσμένη με λογική, που την κάνει να κυλάει όμορφα, αβίαστα και με ενδιαφέρον. Με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό. Το σχέδιο, γι’ακόμα μία φορά, το βρήκα εξαιρετικό και πανέμορφο. Κι εκεί που λέγαμε ότι δεν μπορεί να βγάλει περισσότερα ρούχα η Ρέντχερ, εδώ μας διέψευσε. “Ρετρό Νούμερο Ένα - Τρουένο”: Ο επαΐων του χώρου @Nikos Nikolaidis θα μας πει δύο λόγια για το περιοδικό “Τρουενο”, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1977 και φιλοξένησε πολλές ιστορίες, μέχρι την διακοπή του. Όπως πάντα καλύπτει σχεδόν κάθε απορία που μπορεί να γεννηθεί. “Το παιδί-πάνθηρας”: Σε αυτές τις λίγες σελίδες έχουμε την άτυπη ολοκλήρωση της μίνι υπόθεσης που φέρνει την αποκατάσταση (όπως είναι φυσικό) του ονόματος του πρωταγωνιστή. Μπορώ να πω ότι αυτή η υπόθεση με κράτησε. Ελπίζω το ίδιο να κάνει και η επόμενη.

Υπόθεση: A-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh Στο γάμο της κόρης του, ένας πατέρας δεν μπορεί να αρνηθεί να κάνει καμία χάρη. Ακόμα κι άμα πρέπει να μη φάει κανόλι ή πορτοκάλια γιατί έχει ζάχαρο και θα του έρθει κανάς ταμπλάς μέσα στις τοματιές. A-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh Εν τω μεταξύ πολλά στενά παραπέρα, ένας άλλος μαυροφορεμένος πατέρας κόβει το χέρι του παιδιού του. (καίρια υποσημείωση. Κι ο πατέρας ήταν κουλός διότι του το είχε κόψει ο δάσκαλός του). Θα προλάβει το χιλιετές γεράκι να φέρει τον πυγμαίο μάγο για να σωθεί το παιδί? A-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh Σε ένα διαμέρισμα, ένας διαπλεκόμενος μεγαλοεκδότης που δεν μπόρεσε να γίνει πατέρας κουνάει μια snowflake globe και ψυθιρίζει rosebud. Θα μάθουμε τι σημαίνει? A-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh Αυτές κι άλλες πολλές περιπέτειες νευρωτικών πατεράδων και γιών στη Νέα Υόρκη, στο πρώτο κινούμενο σχέδιο που σκηνοθετεί ο Woody Allen. [imdb=tt6105098]

6 απολαυστικές ιστορίες σας περιμένουν στα περίπτερα: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΗΤΑ ΒΗΤΑ Η ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΜΑΡΛΙΝ ΚΑΙ ΖΑΠΟΤΕΚ ΧΑΛΑΕΙ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΥ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΗΔΕΝΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ Ο ΣΚΡΟΥΤΖ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΣΤΟΝ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΟΥΤΕ ΔΕΚΑΡΑ ΚΛΟΠΕΣ ΧΩΡΙΣ ΛΕΙΑ Ο ΧΑΡΥ ΒΔΕΛΛΑΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΤΡΥΠΩΝΕΙ ΣΤΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΛΕΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ Η ΠΙΤΣΑΡΙΑ ΤΟΥ ΦΕΘΡΥ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΛΙΜΝΟΥΠΟΛΗ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΤΣΑΡΙΑ ΤΟΥ ΦΕΘΡΥ Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΖ ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΥΝ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΦΗΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΒΙΠ Η ΚΛΑΡΑΜΠΕΛ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΑΝΗ ΑΚΤΗ, ΤΟ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΘΕΡΕΤΡΟ ΤΩΝ ΒΙΠ, ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 16 Αυγούστου (Νο. 270) Η προεπισκόπηση του τεύχους είναι εδώ.

Σήμερα διάβασα και το 2ο μέρος της ιστορίας. Σε κάποια σημεία είναι πραγματικά εξαιρετική σε 1-2 σελίδες ''πέφτει'' η ένταση της, αλλά συνολικά (1ος και 2ος τόμος) βγάζουν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Τελικά συμπάθησα λίγο τον Deadpool(έχω δεί την ταινία Deadpool 2 κ την θεωρώ καλούτσικη), εχω όμως προβληματισμό για τον Γούλβεριν ακόμα δεν μου ''κάθεται'' καλά, αυτός ο υπερ-ήρωας. Ωμή βία αδικαιολόγητη... Α η ιστορία σήμερα είχε πολύ αίμα και ακατάλληλες σκηνές για μικρά παιδιά. Ένα κόμικ περισσότερο για ενήλικες. ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 7.5/10 (Α' και Β' μέρος). ΥΓ:΅Σε σχέση με το «Αυτόχειροι Βασιλιάδες» που δεν μου άρεσε, το «Ο Καλός Ο Κακός και Ο Άσχημος» είναι σχετικά καλό.

Strips των τεσσάρων πάνελ που ακολουθούν τις περιπέτειες του Potato Dog και της Cardboard Cat. Ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2018. http://www.potatodogcomics.com/

Διάβασα κατευθείαν την ιστορία του Μισέλ Βαγιάν ( α και β μέρος ) και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος!Πρόκειται για ένα κόμικ που ουσιαστικά είναι μοναδικό αφού δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο σε θεματολογία! Πίστευα ότι ίσως βλέπαμε τις παλιές περιπέτειες που είχαν δημοσιευτεί παλιά στο Μπλεκ οπότε ο καινούργιος Βαγιάν ήταν ακόμα καλύτερη έκπληξη ! Να σημειωθεί ότι είχα προβλέψει ότι θα ξαναβλέπαμε Μισελ Βαγιάν στο Μπλεκ και επί της ευκαιρίας κάνω πρόβλεψη ότι θα δούμε και τον επίσης αγαπημένο Μπρούνο Μπραζίλ! Στην Γαλλία ετοιμάζουν καινoύργιο άλμπουμ

Δεν έχει περάσει παρά ένα εύλογο χρονικό διάστημα και το περιοδικό φιλοξενεί τον Μίκυ στην κεντρική ιστορία με τίτλο “Διακοπές με βανάκι”. Το καλοκαίρι έχει κάνει την εμφάνισή του στο Μίκυ Σίτυ και η ζέστη έχει γίνει αφόρητη. Ο Μίκυ κι ο Επιθεωρητής Ο’Χάρα μόλις έχουν εξιχνιάσει μία υπόθεση και δεν έχουν άλλες σημαντικές υποχρεώσεις. Τότε ο Επιθεωρητής ρίχνει την ιδέα. Μιας και οι γυναίκες τους έχουν πάει διακοπές, προτείνει να περάσουν κι εκείνοι μερικές στιγμές ξεκούρασης. Έχει ένα μικρό ανακαινισμένο βανάκι, το οποίο θα το χρησιμοποιήσουν σαν τροχόσπιτο, θα μπουν μέσα κι όπου τους βγάλει η άκρη. Στην παρέα τους θα μπει κι ο Χειροπαίδαρος, αλλά κι ένας εντελώς απροσδόκητος γνωστός τους, ο Μαύρος Πητ. Η αλλοπρόσαλλη αυτή τετράδα θα ξεκινήσει για τις διακοπές της και δεν χρειάζεται νομίζω να αναφέρουμε ότι στον δρόμο της θα βρεθούν εμπόδια και κωμικοτραγικές καταστάσεις. Ένα σενάριο που σέβεται την καλοκαιρινή ραστώνη και δεν θέλει να μας βαρύνει την διάθεση με πολύ μυστήριο. Έτσι η πλοκή είναι αρκετά ανάλαφρη, ενώ δεν λείπει και η πρωτοτυπία, όσον αφορά την επιλογή της παρέας. Η ιστορία εκτυλίσσεται on the road, έχει ευχάριστες στιγμές που προσφέρουν μειδίαμα, αλλά ο αναγνώστης θα βρει και λίγη δράση όσο πηγαίνουμε προς το τέλος. Το φινάλε με κάλυψε και το βρήκα ιδιαίτερα κωμικό. Γενικά την βρήκα μία ευχάριστη ιστορία, χωρίς όμως να με ξετρελάνει. Ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό, αλλά νομίζω ότι ασφυκτιούσε μέσα στα μικρά καρέ. Ο Φέθρυ έχει αποκτήσει μία νέα πετριά και θέλει αυτή την φορά να γίνει “Κριτικός κινηματογράφου”. Έτσι, σαν πρώτη του κίνηση, είναι να επισκεφτεί τον θείο του τον Σκρουτζ, που είναι μεγαλοεκδότης, και να του ζητήσει να αρθρογραφεί στην εφημερίδα του. Η φυσική κατάληξη είναι να...τον πέταξε έξω με τις κλωτσιές. Έτσι θα στραφεί σε μία συνοικιακή εφημερίδα και θα προσφέρει τις υπηρεσίες του δωρεάν. Ταυτόχρονα στην Λιμνούπολη διοργανώνεται ένα φεστιβάλ κινηματογράφου, στο οποίο θα παραστεί μία ντίβα διεθνούς φήμης. Ο φίλος μας λοιπόν, με την βοήθεια του κακόμοιρου του εξαδέλφου του του Ντόναλντ, θα προσπαθήσει να της πάρει συνέντευξη προκειμένου να αυξηθούν οι μετοχές του στην συγκεκριμένη δουλειά. Άραγε θα πάνε όλα καλά ή θα σπείρει γι’ακόμα μία φορά την απόλυτη καταστροφή? Ακόμα ένα σενάριο που περιγράφει την αφέλεια και την ατζαμοσύνη του Φέθρυ, αλλά και την ευκολοπιστία του Ντόναλντ. Η πλοκή στηρίζεται εξ ολοκλήρου στον πρωταγωνιστή και περιέχει διάφορα κωμικά γκαγκ που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα του. Τίποτα νέο δηλαδή. Το φινάλε δεν κρύβει ανατροπές, αλλά βγάζει γέλιο. Γενικά είναι μία ιστορία που μου άρεσε όσο κράτησε η ανάγνωσή της, αλλά σύντομα θα την ξεχάσω. Το σχέδιο του Guerrini, ενώ γενικά είναι της αρεσκείας μου, εδώ δεν με ικανοποίησε. Στην επόμενη ιστορία, “Η μυστηριώδης μις Χ”, θα επιχειρήσει να κάνει δουλειές με τον θείο Σκρουτζ. Όλα ξεκινάνε από ένα συνοικιακό κομμωτήριο στην Λιμνούπολη όπου η Τζένυ έχει πάει να περιποιηθεί τα μαλλιά της. Εκεί σκέφτεται διάφορους τρόπους για να τυλίξει τον άνδρα των ονείρων της κι αυτή την φορά ο σχεδιασμός της θα πρέπει να είναι έξυπνος και προσεκτικός. Έτσι θα του τηλεφωνήσει λέγοντας ότι είναι μία από τις μεγαλύτερες παραγωγούς καρύδας του κόσμου και θέλει να κάνει business μαζί του, διατηρώντας την ανωνυμία της. Τον προσκαλεί λοιπόν σε μία ατόλη, όπου θα μιλήσουν για δουλειές και παράλληλα θα διασκεδάσουν. Ο Σκρουτζ, όπως είναι φυσικό, τσιμπάει το δόλωμα και δέχεται. Την συνομιλία αυτή όμως την ακούει κι ο Ρόμπαξ, ο οποίος θα προσπαθήσει να χαλάσει την υποτιθέμενη “συμφωνία”. Πρόκειται για ένα σενάριο που με κράτησε. Στηρίζεται επάνω σε μία ευφυή ιδέα, που δεν είναι τόσο κοινότυπη όσο συνήθως. Μπορεί η Τζένι να γίνεται γραφική με τα κόλπα που σκαρώνει προκειμένου να τυλίξει τον βαθύπλουτο μεγιστάνα, αλλά εδώ δείχνει μία ωριμότητα (αν είναι δόκιμος ο όρος με τέτοια εμμονή που έχει ) όσον αφορά τον τρόπο προσέγγισης. Την πλοκή θα την ήθελα πιο κινηματογραφική και πιο μυστηριώδη. Δεν θα ήθελα να γνώριζα από την πρώτη κιόλας σελίδα για την Τζένι, καθώς επίσης θα ήθελα περισσότερη πλεκτάνη από τον Ρόμπαξ. Εκεί λοιπόν νομίζω ότι η ιστορία χωλαίνει. Το φινάλε ήταν αξιοπρεπές, αν και περίμενα μεγαλύτερη “έκρηξη” από τον Σκρουτζ. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Ο ειδικός πράκτωρ Πασχάλης και η υπηρεσία ΓΙΑΜ θα αναλάβουν να λύσουν “Το μυστήριο του λιωμένου παγωτού”. Οι δύο μεγάλοι βιομήχανοι παγωτού της Λιμνούπολης αντιμετωπίζουν ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Τα παγωτά που φεύγουν άρτια από τα εργοστάσιά τους, φτάνουν στα σούπερ μάρκετ λιωμένα και κατεψυγμένα εκ νέου. Οι ειδικοί πράκτορες, εννοείται με επικεφαλής τον αγαπητό μας πρωταγωνιστή, θα ελέγξουν τις μονάδες παραγωγής, τα φορτηγά-ψυγεία, αλλά και τα ψυγεία των σούπερ μάρκετ για να εντοπίσουν τον σατανικό δολιοφθορέα, αλλά όλα φαίνονται να είναι φυσιολογικά. Θα καταφέρουν οι αρμόδιοι να λύσουν το μυστήριο, πριν τα εγκαίνια του πάρκου με τις νεροτσουλήθρες, όπου οι δύο βιομήχανοι θα πρέπει να κεράσουν παγωτά τους δημότες? Ενώ θεωρώ ότι είναι πολύ παιδικές οι ιστορίες της συγκεκριμένης σειράς, εντούτοις εδώ το σενάριο μου άρεσε σχετικά. Η ιδέα είχε αστυνομική χροιά και λογική, ενώ και η πλοκή έβγαζε νόημα. Το φινάλε με ικανοποίησε κατά 90% κι αυτό γιατί η σκηνή με την κόκκινη μπογιά ήταν ανέμπνευστη. Σε γενικές γραμμές ήταν μία συμπαθητική ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Και θα τελειώσουμε αυτό το τεύχος με την ιστορία “Το αρπακτικό του Δήμου”. Ο θείος Σκρουτζ αποδεικνύεται ότι δεν είναι μόνο ειδικός στις business, αλλά και στα φορολογικά ζητήματα. Έτσι, μελετώντας όλους τους νόμους που διέπουν την φορολογία στην Λιμνούπολη, καταφέρνει να αποφεύγει επιμελώς και κατ’εξακολούθηση την αναγκαστική κατάθεση του οβολού του στον Δημοτικό κορβανά. Επειδή είναι ο σημαντικότερος οικονομικός πόρος της πόλης του, ο Δήμαρχος βρίσκεται σε απόγνωση, βλέποντας το ταμείο να μην μπορεί να γεμίσει. Μετά την σύγκληση του Δημοτικού Συμβουλίου αποφασίζεται να “χτυπηθεί” ο Σκρουτζ εκεί που πονάει. Στο θησαυροφυλάκιό του δηλαδή. Έτσι, ένας εντεταλμένος του Δήμου επιφορτίζεται να πάει μέχρι τον λόφο Αμαξοφονιά, προκειμένου να ελέγξει την κατάσταση και τις προδιαγραφές του μεγάρου και να προσπαθήσει να βρει προβλήματα για να επιδώσει τα αντίστοιχα (τσουχτερά) πρόστιμα. Ο πρωταγωνιστής μας όμως φαίνεται να είναι αρκετά προετοιμασμένος. Θα βρει τελικά ο δημοτικός υπάλληλος κάτι μεμπτό και ποιο μυστικό από το παρελθόν θα επιστρέψει στην επιφάνεια? Χωρίς να είναι το αριστούργημα, το εν λόγω σενάριο το βρήκα πολύ συμπαθητικό κι έξυπνο. Αρκετοί είναι οι γνωστοί χαρακτήρες που θα κάνουν εδώ την εμφάνισή τους και θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην έκβαση της ιστορίας. Η πλοκή εστιάζει στην απόδειξη ότι ο Σκρουτζ έχει διαβάσει καλά το “μάθημά” του, αλλά αν θελήσουμε να το φιλοσοφήσουμε λιγάκι, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή η πρακτική δεν είναι και τόσο δίκαιη, καθώς μπορεί να επηρεάσει τους υπόλοιπους Λιμνουπολίτες που είναι σωστοί στις υποχρεώσεις τους απέναντι στον Δήμο. Το φινάλε ήταν σίγουρα ανατρεπτικό και δεν το περίμενα. Είχε μία δόση ευφυίας, αλλά παράλληλα το βρήκα λίγο άσχετο και παράταιρο με την ιστορία. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια προς καλή.

Άλλοι τον λένε Μπιφτεκομούρη, άλλοι κεφτεδοκέφαλο, οι οικολόγοι σογιόφάτσα , εγώ τον αποκαλω ΝΕΚΡΟΠΙΣΙΝΑ. Αυθάδης, αγενής, ο τύπος του σκοτώνει και δεν πληρώνει αθυρόστομος σαν γνήσιος Ελληνας (αρχίζει το βρισίδι από την ώρα που ξυπνά και τελειώνει την ώρα που πέφτει για ύπνο, καμιά φορά και κατά την διάρκεια του ύπνου) ίσως για να κρύψει τον πόνο που νιώθει μετά από αυτά που του συνέβησαν . Ο δημοφιλής αθάνατος ήρωας της Marvel γνωστός για τον τρόπο για τον οποίο αντιμετωπίζει τις καταστάσεις, είναι και ο έκτος και τελευταίος υπερήρωας που φιλοξενείται στα δίτομα άλμπουμ που ετοίμασε η ΟΞΥ με συνεργάτη το ΕΘΝΟΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ας ελπίσουμε να συνεχίσει με κάτι άλλο αυτή η συνεργασία. Σε αυτό το δίτομο άλμπουμ ο φίλος μας σαν άλλος ΕΛΑΊ΄ ΓΟΥΑΛΑΣ με παρέα τον ΚΑΠΤΑΙΝ ΑΜΕΡΙΚΑ σαν ΚΛΙΝΤ ΙΣΤΓΟΥΝΤ και τον ΓΟΥΛΒΕΡΙΝ σαν ΛΗ ΒΑΝ ΚΛΙΦ μάχονται εναντίον σε έναν παλιό εχθρό σαν ΚΑΛΟΣ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ ...ΑΣΧΗΜΟΣ . Μια διασκεδαστική περιπέτεια βασισμένη στα Αμερικάνικα τεύχη 13, 14 και 15 (για τον πρώτο τόμο). ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Από ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ ΓΙΑ ΤΟ GREEK COMICS

Και αυτόν τον μήνα συναντάμε το αγαπημένο μας παπί σε 4 νέες ιστορίες… Η ΦΥΛΗ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΒΟΥΝΟ ΚΟΥΛ ΤΥΠΟΙ ΤΑ ΟΡΝΙΑ ΤΟΥ ΟΛΕΘΡΟΥ Αναζητήστε το τεύχος Νο.62 από την Παρασκευή 16/08 στα περίπτερα! Η προεπισκόπηση του τεύχους είναι εδώ.

Αυτήν την ταινία χρόνια την έψαχνα. Γυρισμένη το 1969 σε μέρη της Τανζανίας και σε στούντιο στην Αγγλία, αφηγηται την περιπέτεια ενός κοριτσιού από την Αγγλία, γεννημένο στην Κένυα, όταν μετά την ανεξαρτησία της χώρας αναγκάζεται να επιστρέψει στη Βρετανία με τον πατέρα της. Όμως έχοντας βρει ένα γαλάγο και μη θέλοντας να τον αποχωρηστεί, το σκάει από το πλοίο για το Λίβερπουλ και βρίσκει έναν ντόπιο Κενυατη φίλο της και μαζί προσπαθούν να γλιτώσουν από τις Αρχές και τους λαθροκυνηγους, μιας και επικυρηξαν τον φίλο της για απαγωγή. Πολύ ωραίες τοποθεσίες, δείχνει και σκηνές με ζώα και αξίζει την εκδοση σε blueray/Dvd. Μόνο σε κασέτα το 1993 κυκλοφόρησε και πρόσφατα ανέβηκε. Ακόμα άγνωστη με κάτω από 1000 προβολές. Αν και από metro goldwin meyer, δεν γνωρίζουν ποιος κατέχει τα δικαιώματα. Είχα διαβάσει παλιά το βιβλίο και είχα δει και τη σειρα κινουμένων σχεδίων. Αρκετά καλή, αν και λείπουν σκηνές που θα ήταν ομολογουμένως δύσκολες, πχ η μάχη με τη λεοπάρδαλη ή να βάλουν το ζώο δεμένο σε σπαγγο μέσα σε σωλήνα στο τελος. Αλλά το δείχνει που τρώει αλογάκι της Παναγίας τουλάχιστον. Είναι και νυκτοβια ζώα

Πολύ ενδιαφέρον που η πρώτη ιστορία είναι συνέχεια της ιστορίας του Σκάρπα

Το Μίστερ Νο μπορείς να το παραγγείλεις από το site! Θα το είχα πάρει κι εγώ αλλά κατά λάθος πήρα το Νο 3 που είχα..

Μαρμαρογλύπτης στην Τήνο κι από κει στην Αθήνα και στο Μόναχο, δίπλα σε μεγάλους καλλιτέχνες, ο Γιαννούλης Χαλεπάς οδηγήθηκε στην τρέλα, στην απομόνωση, στους εξευτελισμούς για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Οι Δημήτρης Βανέλλης και Θανάσης Πέτρου φιλοτεχνούν μια συναρπαστική βιογραφία του «μύθου της νεοελληνικής γλυπτικής», την κατάδυσή του στην άβυσσο της παραφροσύνης και την αναγέννησή του λίγο πριν από το τέλος της ζωής του. Η ζωή και το έργο του Τηνιακού γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά (1851-1938) σκεπάζονται από ένα τεράστιο «αν». Αν είχε γεννηθεί σε μια δυτικοευρωπαϊκή χώρα αντί για την επαρχία της Ελλάδας σε μια ταραγμένη περίοδο, αν δεν βασανιζόταν στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του από ψυχολογικά προβλήματα, αν δεν είχε περάσει δεκαετίες έγκλειστος σε ιδρύματα, αν η οικογένειά του μπορούσε να του προσφέρει περισσότερα, αν διέθετε τα μέσα και τα υλικά για να δημιουργήσει απρόσκοπτα όλα όσα σκαρφιζόταν η φαντασία του, όλα όσα οραματιζόταν, αν η πολιτεία και οι συνάδελφοί του είχαν ανακαλύψει νωρίτερα το ταλέντο και το μεγαλείο του; Αν σε μια εποχή που η τέχνη άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα κατεύθυνση και οι πρωτοπορίες πειραματίζονταν αδιάκοπα προκαλώντας διαδοχικές καλλιτεχνικές επαναστάσεις στο πλαίσιο μιας τυρβώδους μετάβασης από το κλασικό στο μοντέρνο αυτός δεν ήταν σιδηροδέσμιος σε σκοτεινά, υγρά υπόγεια; Τα ατέλειωτα «αν» θα μείνουν για πάντα αναπάντητα. Αυτό που έχει μείνει είναι ένα μοναδικό αλλά μικρό σε όγκο έργο και πολλές εικασίες για τη ζωή του, τη σκέψη του, την προσωπικότητά του που τον κατέστησαν «μύθο της νεοελληνικής γλυπτικής», όπως τον χαρακτηρίζει ο υπότιτλος του νέου βιβλίου των Δημήτρη Βανέλλη και Θανάση Πέτρου (εκδόσεις Πατάκη). «Γιαν Χαλεπάς» ήταν η υπογραφή του και αυτός είναι και ο τίτλος της ελεύθερης βιογραφίας του που φωτίζει τη σκοτεινή και δύσκολη ζωή του, παρουσιάζει τα σπουδαιότερα έργα του, μα πάνω απ’ όλα αποπειράται να ερμηνεύσει τις πηγές της έμπνευσής του και τις αφορμές πίσω από τα γλυπτά του. Οι Βανέλλης και Πέτρου έχουν συνεργαστεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, προσαρμόζοντας σε κόμικς ορισμένα από τα εμβληματικά έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας («Παραρλάμα και Άλλες Ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά», «Το Γιούσουρι και Άλλες Φανταστικές Ιστορίες» με διηγήματα των Καβάφη, Καρκαβίτσα, Καρυωτάκη, Ροδοκανάκη, Νικολαΐδη, Παπαδιαμάντη, «Η Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη», του Καραγάτση), αλλά είναι η πρώτη φορά που φιλοτεχνούν μια βιογραφία και μάλιστα ενός εικαστικού καλλιτέχνη. Προς τούτο, εργάστηκαν επί σειρά ετών μελετώντας έργα με επιτόπια έρευνα και συλλέγοντας αντικειμενικά στοιχεία, έγγραφα, τεκμήρια και επιστολές, επιχειρώντας να είναι όσο το δυνατόν πιο ακριβείς στις περιγραφές και τις εκτιμήσεις τους. Εκεί, όμως, που τα ίχνη χάνονται, προσθέτουν τη δική τους εκδοχή και, καλλιτεχνική αδεία, ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο τα γεγονότα και τα αποτελέσματά τους στο έργο του Χαλεπά. Εμπλουτίζουν την αφήγησή τους με δημοσιογραφικά άρθρα εφημερίδων, καλλιτεχνικές κριτικές και δημόσια διατυπωμένες απόψεις της εποχής και την ίδια στιγμή «αυθαιρετούν» αναπόφευκτα παρουσιάζοντας τα ξεσπάσματα του γλύπτη, τη μοναξιά του και τη βύθισή του στην παράνοια και την αποξένωση. Κι αυτό είναι που κάνει τη βιογραφία του Χαλεπά ένα νέο, αυτόνομο έργο, με τη δική του αυταξία, ικανό να συγκινήσει ακόμα και τον αναγνώστη που δεν είναι καθόλου εξοικειωμένος με τη γλυπτική των αρχών του περασμένου αιώνα αλλά επιθυμεί να γνωρίσει τις συνθήκες της καλλιτεχνικής δημιουργίας στην Ελλάδα του 1900, τις απόψεις για την ψυχική υγεία και τους πάσχοντες, τη βαναυσότητα των «θεραπειών», τη στάση του κράτους και των θεσμών του απέναντι στους καλλιτέχνες κ.λ.π. Γεννημένος στο νησί των γλυπτών, την Τήνο, ο Γιαννούλης Χαλεπάς έμαθε από μικρός να σμιλεύει την πέτρα και όταν η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα είχε την ευκαιρία να σπουδάσει στο Σχολείο των Τεχνών. Από εκεί βρέθηκε στη Βασιλική Ακαδημία του Μονάχου αλλά, όταν ο Ναός της Ευαγγελίστριας Τήνου αποφάσισε να διακόψει την υποτροφία του για να τη δώσει σε έναν φοιτητή μηχανικής, επέστρεψε στην Αθήνα και από κει στη γενέτειρά του. Εργαζόταν οργιωδώς και είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται όταν το 1879 άρχισε η περιπέτεια της ψυχικής υγείας του. Κλείστηκε στο φρενοκομείο της Κέρκυρας όταν ήταν 37 ετών και έμεινε εκεί 14 χρόνια. Όταν επέστρεψε στην Τήνο ως «ακίνδυνος» αλλά και στιγματισμένος με τη στάμπα του «τρελού», έγινε βοσκός και έκανε θελήματα για τους συγχωριανούς του που τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν. Μέχρι που στα τέλη της δεκαετίας του 1910 έρχεται η «ανάσταση». Μετά τον θάνατο της καταπιεστικής μητέρας του, φαίνεται πως ο Γιαννούλης, που πλησιάζει τα εβδομήντα χρόνια του, ξεπερνάει κάποια από τα προβλήματά του και δουλεύει και πάλι συστηματικά. Τον επισκέπτονται καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και κριτικοί. Μετακομίζει στην Αθήνα για τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπου τιμάται από διάφορους φορείς, παίρνει επαίνους, βραβεία και μετάλλια για το σύνολο του έργου του, έστω κι αν είχε ζήσει περίπου πέντε δεκαετίες στην αφάνεια. Χτυπημένος από ημιπληγία, πέθανε το 1938, καθηλωμένος στο κρεβάτι του αλλά αναγνωρισμένος από όλους ως ο μεγαλύτερος Έλληνας γλύπτης μετά την αρχαιότητα. Γράφουν οι Βανέλλης και Πέτρου: «Λένε ότι μέχρι το τέλος περίμενε από το κράτος να του παραχωρήσει ένα εργαστήριο. Ήθελε να δουλέψει και πάλι μεγάλες συνθέσεις. Τον τιμούσαν όλοι, εργαστήριο όμως δεν του παραχωρήθηκε ποτέ». Τα σπουδαιότερα γλυπτά του, όπως η «Αναπαυομένη», η «Κοιμωμένη», ο «Μέγας Αλέξανδρος Ζων και Νεκρός» κ.ά., δημιουργημένα με πενιχρά μέσα και με πρωτότυπες μεθόδους, αποτελούν εμβληματικά έργα της νεότερης ελληνικής τέχνης της οποίας υπήρξε χαρακτηριστικός «εκπρόσωπος». Το μοναδικό έργο του και την ταραγμένη ζωή του μάς συστήνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η εξαιρετική δουλειά των Βανέλλη και Πέτρου. Ο Ένδοξος Παράφρων Τα παθήματα του Χαλεπά, του περηφανεστέρου Ελληνος καλλιτέχνου, προεκάλεσαν συγκίνησιν εις τον Καλλιτεχνικόν Κόσμον και εις τον κόσμον των Γραμμάτων. Το τραγικόν καλλιτεχνικόν του τέλος, όπερ περιέγραψα εις δύο μου χρονογραφήματα, προεκάλεσε άρθρα και χρονογραφήματα, έλαβον δε πλήθος επιστολών και ποιήματα ακόμη αφιερωμένα εις τον ταλαίπωρον Χαλεπάν. Όλα αυτά δεικνύουν ότι υπάρχει ενταύθα κάποιος κόσμος ζων και κινούμενος, είναι δε ούτος ο πνευματικός λεγόμενος κόσμος της Ελλάδος. Είνε τόσον μεγάλη η αξίωσις όπως το κράτος, ή ο ναός της Ευαγγελιστρίας, ήτις τόσους και τόσους καλοέθρεψε, να διαθέτη 300 δραχμάς ετησίως προς περίθαλψιν ενός ενδόξου παράφρονος; Διάβολε, εις αυτόν τον τόπον εχύθησαν με το σακκί τα χρήματα προς ανθρώπους οι οποίοι προσέφεραν υπηρεσίας, διά τας οποίας ως αμοιβή μόλις θα ήρκει η αγχόνη και εφειδωλεύθη ένα κομμάτι ξηρό ψωμί εις εκείνον όστις, όταν περάσουν δύο-τρεις γενεαί και θα σβύσει όλη αυτή η λάμψις του θορυβούντος σήμερον όχλου, θα αποτελή την δόξαν της γενεάς καθ’ ην εγεννήθη, η οποία όμως δεν ηδυνήθη ούτε να τον εκτιμήση δημιουργούντα, ούτε να τον περιθάλψη όταν τρελλός και πεινών διέτρεχε τα βουνά της Τήνου βόσκων τα ολίγα γίδια της αδελφής του. Άρθρο του Θεόδωρου Βελλιανίτη, δημοσιευμένο στις 4 Φεβρουαρίου 1915 όπως περιλαμβάνεται στο βιβλίο των Πέτρου και Βανέλλη (με την πρωτότυπη ορθογραφία αλλά σε μονοτονικό σύστημα για πρακτικούς λόγους). Και το σχετικό link...

Δεν υπάρχει άλλο Δεν έχω άλλο, την είχα πάρει με θεία ευλάβεια και κατάνυξη τη Σειρά Γουέστερν όταν είχε βγει, άρα δεν υπάρχει Πέραν τούτου, δεν υπάρχει ISBN 9780003211092 (που βασικά 978-960-μπλαμπλα θα ήταν άμα υπήρχε ) και ούτε στο biblionet αναφέρεται έκδοση 4ης δημιουργίας του Gourmelen

Ο τόμος περιέχει τις ακόλουθες ιστορίες από τον δέκατο ιταλικό τόμο: Η υπνωτική σβούρα Η χρυσή φυλακή Το μεγάλο ξεφτέρι Το μαγεμένο φόρεμα Πάντα έτοιμος για δράση Το μεγάλο κελεπούρι Την επόμενη εβδομάδα κυκλοφορεί ο εικοστός πρώτος τόμος με την ιστορία ο Μίκυ στην Ολυμπιάδα.

Το 2ο και τελευταίο αλμπουμ του Μπριζελόφατσα με περισσότερς σελίδες ,96 ,μίας και πρόκειται για 4 τεύχη της Αμερικανικής εκδόσεως #16-19 . Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Και σε εμάςτους 50 Άρηδες -τουλάχιστον σε εμένα - το ίδιο νιώθω και για ΣΚΑΡΠΑ ,Νομίζω ότι τους θεωρούμε καλύτερους -που είναι -όχι μόνο για τα παιδικά μας βιώματα που τα κουβαλάμε για όλη της την ζωή ,αλλά γιατί είχανε αυτό που λείπει από τους καινούργιους ,αυτό το ''κάτι'' την απλότητα στο σκίτσο και στο σενάριο και με κάτι το μαγικό γινονταν διαχρονικές , αναλλοίωτες από τον χρόνο , δροσερές διασκεδαστικές περιπετειώδες κάνοντας να ξεχάσεις ότι πρόκειται για ποντίκια και πάπιες και πρόκειται για κανονικούς ανθρώπους ,αφήνοντας στον αναγνώστη ''κάτι '' που δεν θα το ξεχάσει για όσο ζει . Δεν ακούγεται μόνο είναι και αλήθεια ,νομίζω αναφέρθηκα σε αυτό κάπου .Εχω δει σε πολλά περίπτερα να γίνεται κατά κόρο κάποτε εμφανές ,τώρα πιο ''κρυφά '' Και σιγά μια ένδειξη θα τους πτοήσει θα το συνεχίσουν όσο έχουν πελάτες . Και ας κάνουμε και καμμιά δουλειά τεύχος 20 Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Μπράβο στην εκδοτική που συνέχεια προσπαθεί για το καλύτερο !!! Διπλό μπράβο για τα δύο τεύχη Ζαγκόρ στο ίδιο γκραφικ νοβελ.

Παιδισ απο δω και περα θα βγαινει ενα graphic novel τον μηνα,δηλαδη τωρα βγηκε το μιστερ Νο,τον αλλο μηνα θα βγει πχ το ζαγκορ και παει λεγοντας.Στην ουσια αλλαζει η περιοδικοτητα και απο 3 μηνες γινεται 4.και μονο ενα καθε μηνα.

Διαβάστηκε και το πέμπτο τεύχος Το βρήκα εξαιρετικό. Κάθε τεύχος και καλύτερο από το προηγούμενο. Ο Jonhy Red εκπληκτικός, το ίδιο και ο Βαγιάν. Στορμ κλασική αξία. Μπλεκ εξαιρετική ιστορία Τα υπόλοιπα, Ταρζάν, Ριντλευ, Φάντομ (κρίμα που τελείωσε), παιδί Πάνθηρας όπως και στα υπόλοιπα τεύχη. Μου άρεσε που δεν είχε δικαστή Ντρεντ. Τις ιστορίες του τις έβρισκα χάλια. Γενικά σαν τεύχος μου άρεσε από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Ακόμα και εκείνο το δισέλιδο της Ελληνίδας δημιουργού (δεν θυμάμαι το όνομα και δεν έχω το τεύχος μαζί μου) αν και δεν είχε κανένα σενάριο της προκοπής, μου άρεσε σαν σχέδιο! Πραγματικά του έβαζα ως και 10 σαν τεύχος!

Τιμή Καταλόγου: 18,70€ Από το οπισθόφυλλο: Συστάσεις για την πειρατική περιπέτεια του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον που κυκλοφόρησε το 1883 και έβαλε τα θεμέλια για να αναπτυχθεί μια ολόκληρη βιομηχανία βασισμένη στη θεματολογία της, σίγουρα δεν χρειάζονται. Το κλασικό έργο του γνωστού συγγραφέα διασκευάστηκε και μεταφέρθηκε σε κόμικ από τον Νταβίντ Σοβέλ σε συνεργασία με τον εικονογράφο Φρεντ Σιμόν για να δώσουν μια νέα διάσταση στην ιστορία, πιο σύγχρονη αλλά προσεγμένη και με σεβασμό στο πρωτότυπο. Οι πειρατές, τα καράβια, οι χάρτες, το ρούμι, τα χρυσά νομίσματα και οι παπαγάλοι είναι στοιχεία που αποτελούν τη βάση της ιστορίας και περιπλέκονται σε ακανόνιστους συνδυασμούς. Ζωντανά χρώματα και καθαρό σχέδιο με λεπτομέρεια ενδυναμώνουν την αφήγηση μέσα από τη ματιά του μικρού ήρωα Τζιμ. Το lettering έχει γίνει με πεζούς χαρακτήρες, κάτι που δίνει επιπρόσθετο ενδιαφέρον και ύφος στο ανάγνωσμα αλλά ταυτόχρονα το καθιστά και ευκολότερο στις νεαρότερες ηλικίες. Δύο ενδεικτικές σελίδες προς τέρψιν οφθαλμού: Αν είστε λοιπόν λάτρεις των πειρατικών ιστοριών, των κλασικών μυθιστορημάτων ή απλώς θέλετε να δώσετε σε κάποιο παιδί τη χαρά να γνωρίσει αυτό το παγκοσμίου φήμης έργο μέσα από την 9η τέχνη τότε η αγορά του συγκεκριμένου τίτλου είναι μονόδρομος. Κι αν δεν πιστεύετε εμένα σας παραπέμπω στον ίδιο τον Στίβενσον που κάνει προσωπική έκκληση στους διστακτικούς αγοραστές στην αρχή του βιβλίου! Ahoy Matey!

Παρασκευή 26/7 κυκλοφόρησε στα περίπτερα το πρώτο τευχάκι των Μπάμπουρων. Ιστορίες από το σύμπαν που γνωρίσαμε στα συμπαθητικότατα Μπάμπουρες της Στρογγυλής Τράπεζας. Όλα από την Addart προφανώς Το συγκεκριμένο φιλοδοξεί να είναι μια 15νθήμερη έκδοση που απευθύνεται κυρίως σε παιδιά. Εξ΄ισου συμπαθητικό και αυτό εδώ. Εκτυπωμένο σε έμορφο πλαστικό (?) χαρτί στα 3,90 γιούργια με τις 24 σελιδούλες του + τις 4 μπρος/πίσω. Εάν σας άρεσαν οι άλλοι Μπάμπουρες, δεν βλέπω γιατί να μη σας αρέσει και αυτό εδώ Το πρώτο τευχάκι έχει μέσα την 18σέλιδη "Η δοκιμασία στο σκοτεινό πύργο" σε σχέδιο Σάββα Λαμπούδη και σενάριο Δημήτρη Σαββαΐδη, την 2σέλιδη "Φτου Σκόρδα" σε σχέδιο Γιώργου Μελισσαρόπουλου και σενάριο Γιάννη Τεξή και 4 σελιδούλες παιχνίδια για παιδιά (λαβύρινθους, ζωγράφισε, χρωμάτισε κ.ο.κ. ). Επιπρόσθετα ήταν σε σακουλάκι διότι είχε και ένα δωράκι μαζί (νομίζω από αυτά τα πλαστικά που τα πετάς στον τοίχο, κολλάνε και γλυστράνε κάτω σιγά-σιγά. Σαφώς και δεν το άνοιξα. Πυροβολημένος γαρ που δεν ήθελα να το "χαλάσω". μου αρκούσε η τραυματική εμπειρία που έσκισα το πλαστικό στο οποίο ήταν το κόμικ). Ως εκ τούτου ζορίστηκα λίγο να το βρω διότι αντί να είναι στα κόμικ ήταν στις ντάνες με τις εκδόσεις που κουβαλάνε παιχνιδάκια. Οι πρώτες σελίδες της κάθε ιστορίας για να πάρετε γεύση αλλά και μια φωτογραφία της αρχικής συσκευασίας Καλοτάξιδο Δεν είναι κακό να υπάρχει ένα κομιξάκι στα περίπτερα ειδικά για παιδιά φτιαγμένο από Έλληνες ώστε να μη χάνονται αστεία στην μετάφραση. Άμποτε να μακροημερεύσει1 1 όχι τίποτα άλλο, αλλά να πάρει και αξία το παιχνίδι με το σακουλάκι, να το πουλήσω όταν γεράσω να τσοντάρω στη σύνταξη

Η πρώτη ιστορία φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα!!! Για να δούμε!

Πιθανολογώ ότι είμαι το μοναδικό μέλος του φόρουμ που ακόμη παρακολουθεί τη σειρά αλλά πρέπει να δώσω εύσημα γιατί το πρόσφατο επεισόδιο (Blood Moon) ήταν ένα από τα καλύτερα μέχρι στιγμής. Είχε αρκετές συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές αλλά αυτές που με έκαναν να ανατριχιάσω ήταν δύο: η αυτοθυσία του Kem και η έφοδος της Nyssa. Μου αρέσει το γεγονός ότι έχουμε πραγματικό character development καθ'όλη τη διάρκειά της season. Στην αρχή μου ήταν αντιπαθέστατη η Nyssa αλλά τώρα έγινε μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Πάντως ένα περίεργο πράγμα με αυτή τη σειρά. Ενώ ξεκίνησα να τη βλέπω από αγγαρεία και από συνήθεια μόνο και μόνο επειδή ήταν κομιξοσειρά, όσο προχωρούσαν τα επεισόδια τόσο πιο πολύ ενδιαφέρον αποκτούσε και τώρα έφτασα σε σημείο να περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο επεισόδιο.

Η πρωτη ιστορια με την υπνωτικη σβουρα ειναι ιστορια που αφορα τον Γκουφυ να μετατρεπεται σε μαστερ σεφ, ενω συγχρονως με την εφημεριδα εχουν και ενθετο τον Γαστρονομο (για εκατομμυριοστη φορα).

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #269 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (από τον άνθρωπο που αν και καθιστό; σκανάρει ορθώς και πολύ καλό φίλο @Indian). Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Διακοπές με βανάκι." Ο Μίκυ και ο Ο' Χάρα μόλις έχουν τελειώσει με μία υπόθεση. "Κριτικός κινηματογράφου." Ο Φέθρυ βρίσκει μία νέα ασχολία... Και ο Ντόναλντ δε ξέρει από που τον βρήκε!!! "Η μυστηριώδης Μις Χ." Η Τζένυ μεταμφιέζεται σε επιχειρηματία προκειμένου να περάσει μία εβδομάδα με τον Σκρουτζ σε ένα όμορφο νησί. "Το μυστήριο του λιωμένου παγωτού." Ο Πασχάλης και οι υπόλοιποι πράκτορες την Γ.Ι.Α.Μ. ψάχνουν να λύσουν το μυστήριο των λιωμένων παγωτών εν μέσω θέρους. "Το αρπακτικό του δήμου." Ο Δήμαρχος της Λιμνούπολης στέλνει τον καλύτερο υπάλληλο του στον Σκρουτζ προκειμένου να γεμίσουν τα ταμεία του δήμου. Ο Σκρουτζ όμως εκτός από την βόηθεια φίλων και συγγενών έχει και έναν άσο στο μανίκι του. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Ένα road movie θυμίζει η κεντρική ιστορία του τεύχους. Που είναι ένας από τους τύπους ταινιών που μου αρέσει πολύ. Ετερόκλητοι άνθρωποι σε ένα ταξίδι με διάφορα ευτράπελα και καλό finale. Ενδιαφέρουσα επιλογή το τέταρτο άτομο της παρέας. Αρκετά καλή και θα μου άρεσε να την δω και σαν ταινία κινουμένων σχεδίων. Δεύτερη ιστορία του τεύχους ένας γολγοθάς του Ντόναλντ εξ' αιτίας του Φέθρυ. Πραγματικά δε λέει και τίποτα σπουδαίο. Προσπαθεί να βγάλει γέλιο με τις ατάκες του Φέθρυ αλλά πιο πολύ κουράζει. Τρίτη στην σειρά μία καλή ιστορία με την Τζένυ που θέλει να περάσει λίγες μέρες με τον εκλεκτό της καρδιάς της. Προτελευταία του τεύχους μία ιστορία με τον πράκτορα Πασχάλη. Για αυτό που προσφέρει καλή είναι. Τέλος το τεύχος κλείνει με μία αρκετά συμπαθητική προς καλή ιστορία με σύσσωμο το βασικό cast της Λιμνούπολης. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Διακοπές με βανάκι." 2. "Το αρπακτικό του δήμου." 3. "Η μυστηριώδης Μις Χ." 4. "Το μυστήριο του λιωμένου παγωτού." 5. "Κριτικός κινημτογράφου." 6.7/10!!! Μέτριο προς καλό τεύχος. Επί τέλους μετά από καιρό κεντρική ιστορία με τον Μίκυ...

Ήθελα από καιρό να γράψω ένα σχόλιο εδώ, αλλά όλο το ανέβαλα για να μην ενδεχομένως δυσαρεστήσω τους ντισνεϊκούς Mε αφορμή την επίσκεψη του Ρόσα στο κόμικον της Θεσσαλονίκης το Μάιο (και το χαμό που είδα ότι προκάλεσε η παρουσία του), είπα να διαβάσω ένα έργο του να δω γιατί όλος αυτός ο χαμός και γιατί θεωρείται τόσο σπουδαίος. Να ξεκαθαρίσω από τώρα ότι είχα ν΄ασχοληθώ με "Μίκυ Μάους" απ΄το δημοτικό, πριν καμιά 25αριά χρόνια δηλαδή Διάβασα λοιπόν το "Βίο" μιας και θεωρείται η καλύτερή του δουλειά. Για την ακρίβεια διάβασα τα 8 απ΄τα 12 κεφάλαια, κι αυτά όχι μονοκοπανιά. Δεν άντεξα όλο Στα θετικά: εντυπωσιάστηκα με το σχέδιο. Λεπτομερές, ζωντανό, πολύ ευχάριστο. Ειδικά το καρέ με το Ντώσον στην ιστορία "Ο Βασιλιάς του Κλοντάικ" όλα τα λεφτά Στα αρνητικά: βαρέθηκα. Μου φάνηκαν απλές, επιφανειακές, χωρίς πολύ ενδιαφέρον οι ιστορίες(τουλάχιστον οι περισσότερες) και με αρκετές δόσεις υπερβολής. Το χιούμορ αρκετά παιδικό για τα δεδομένα μου. Τα στοιχεία που έδινε ο συγγραφέας πριν από κάθε κεφάλαιο είχαν ένα ενδιαφέρον, φαντάζομαι θα ήταν μεγαλύτερο για όσους έχουν εντρυφήσει στα Ντίσνευ. Στο καπάκι διάβασα και μια ιστορία του Μπαρκς για να μπορώ να έχω ένα μέτρο σύγκρισης. Συγκεκριμένα το "Χαμένοι στις Άνδεις" απ΄το ΚΟΜΙΞ #1. Κι εκεί μια απ΄τα ίδια. Δεν τρελάθηκα. Μου φάνηκε αρκετά απλοϊκό/ελαφρύ ανάγνωσμα. Ακόμα και το γενικότερο κόνσεπτ των Ντίσνευ "παπιά, ποντικοί και σκύλοι να μιλάνε και να συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι" μου φαίνεται αλλόκοτο πλέον. Άρα δεν είναι θέμα Ρόσα το ότι δεν με ενθουσιάζουν. Τα σέβομαι φυσικά, μιας και με συντρόφευαν στα παιδικά μου χρόνια και ουσιαστικά αυτά με έβαλαν στο κόσμο των κόμικς (μαζί με τα Ποπάυ), αλλά θεωρώ ότι δεν είναι πια για μένα

Ας πως και εγώ σε αυτό το φόρουμ την φτωχή και ταπεινή μου άποψη για αυτό το σημαντικό έργο στο χώρο των ντίσνευ κόμιξ. Πριν προχωρήσω στην κριτική μου θα ήθελα απο τώρα να σας πω πως ό,τι αρνητικό σχόλιο κάνω δεν το κάνω με σκοπό για να ξεχωρίσω μόνο και μόνο επειδή τα άλμπουμ αυτά "λατρεύονται" απο τον πολύ κόσμο. Είναι πραγματικά η γνώμη που έχω η οποία μάλιστα είναι η ίδια και απο την πρώτη φορά που διάβασα τον "βίο" απο τη σειρά του ΚΟΜΙΞ δηλαδή απο όταν ήμουν γυμνάσιο. Χάρη στον Ντον Ρόσα το σύμπαν του Μπαρκς αντιμετωπίστηκε τόσο "σοβαρά". Η δομή της ιστορίας αλλά και η μελέτη του Ντον πάνω στο έργο του Μπαρκς δημιούργησαν ένα έργο που αγαπήθηκε απο όλους τους φανς. Έχουμε και λέμε λοιπόν: ο πιο αγαπημένος (ή έστω απο τους πιο αγαπημένους) ντίσνευ ήρωας σε ιστορίες που δείχνουν τα παιδικά-νεανικά του χρόνια. Πολύ ωραίο σα σκέψη και νομίζω αρκετά σιγουράκι για την επιτυχία ειδικά όταν για σχεδιαστή-σεναριογράφο έχουμε τον καλύτερο κατα ομολογία ντίσνευ δημιουργό. Πριν προχωρήσουμε στο σενάριο να πούμε δύο λόγια για το σκίτσο. Αναμφισβήτητα όμορφο αλλά νομίζω όλοι θα συμφωνήσετε ότι καλό θα ήταν μια σχεδιαστική βελτίωση. Άλλωστε το ανέφερε και ο ίδιος: "Δεν σκόπευα να καταπιαστώ με αυτό το εγχείρημα τόσο νωρίς. Ίσως ύστερα απο δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, όταν θα είχα πια πετύχει μια απολύτως απαράιτητη βελτίωση στο εκνευριστικά λεπτομερές στυλ του σκίτσου μου." (επίτομο-σελ.8). Και για να είμαστε ειλικρινείς· ναι το σχέδιο του Ρότσα ήταν αρκετά λεπτομερές και.."εκνευριστικό". Αλλά γιατί καταπιάστηκε τόσο νωρίς; Το αναφέρει φυσικά ο ίδιος λίγο αργότερα: "..τα σχέδια κάποιων εκδοτικών οίκων...ανάγκασαν..και εμένα.." (σελ 8) Παρ' όλα αυτά το σχέδιο όπως είπα και πριν ήταν σε μεγάλο βαθμό ικανοποιητικό. Γενικά δεν νομίζω να υπήρχαν -πολλές-γκρίνιες. Καλά ως εδώ. Πάμε τώρα στην καθ'εαυτό ιστορία. Το σενάριο μας ξεκινά απο τα παιδικά ήδη χρόνια του Σκρουτζ στην ζοφερή Σκοτία του 19ου αιώνα ενώ ύστερα δείχνει τον ήρωά μας να ταξιδεύει στην Αμερική. Ο Ντον νομίζω αποτύπωσε πολύ ωραία το κλίμα της εποχής απο τα ατμόπλοια, μέχρι τους καουμπόυδες και τους χρυσοθήρες.Σκηνές τις οποίες επίσης απολαύσαμε και απο την πένα του Μόρις στον "Λούκυ Λουκ". Νιώθεις δηλαδή κάτα κάποιο τρόπο σα να βλέπεις ταινία εποχής. Ήδη απο το γ' επεισόδιο έχουμε ένα σεναριακό λάθος απο τον Ρόσα όπου ο ίδιος το αναφέρει στην εισαγωγή του (σελ 56). Νομίζω γενικά ότι ήταν φανερό πως ο Ρόσα προσπαθούσε να χώσει όσες αναφορές μπορούσε περισσότερες απο τις ιστορίες του Μπαρκς. Bέβαια τις περισσότερες φορές η υλοποίηση αυτή ήταν πολύ ωραία όπως πχ η αναφορά απο το πρώτο επεισόδιο στην ιστορία του Μπαρκς "Μπελάδες απο το παρελθόν" (σελ.11, κόμιξ 76). Γενικά άρχισες απο την αρχή να νιώθεις το δέσιμο με τις ιστορίες που μεγάλωσες αλλά και να νιώθεις παράλληλα ότι έφτασε πλέον η ώρα να εμβαθύνεις σε αυτές. Ενώ το α'και το β'επεισόδιο μου άρεσαν, δεν συνέβει το ίδιο και με το γ'. Βασικά θα πω το εξής παράδοξο: δεν μου άρεσε στο όλο έργο τα επεισόδια με τον καουμπόυ Σκρουτζ. Για κάποιο λόγο τα έβρισκα ανυπόφορα βαρετά. Ξέρω όμως ότι οι καουμπόικες ιστορίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας των ΗΠΑ. Επίσης με αφορμή το γ' επεισόδιο να κάνω μια νύξη για το σχέδιο και να αναφέρω ότι σε σημεία δεν μου άρεσε. Αφενός κάποιες φάτσες που φαίνονταν αρκετά τρομακτικές ή βλοσυρές, οι οποίες βέβαια υπάρχουν σε πολλές ιστορίες του Ρόσα (btw έχει κατηγορηθεί γι'αυτό ο Ρόσα), αλλά και για τα αισθητικά άσχημα (κατ'εμέ) τοπία (δεδομένων πάντα των ιστοριών που διαβάζω· πχ αν διάβαζα Κόναν τα τοπία αυτά θα φαίνονταν ωραία). Oρίστε λοιπόν: Επίσης απο το επεισόδιο αυτό έχουμε και μια ας πούμε "ιδιαιτερότητα" να παρουσιάζονται αλλά και να παίζουν ενεργό ρόλο στην ζωή του Σκρούτζ, σημαντικά ιστορικά πρόσωπα όπως ο Θεόδωρος Ρούσβλετ. Κατα την ταπεινότατή μου άποψη αυτό ήταν περιττό και ο αγαπητός Ντον θα μπορούσε να είχε αποφύγει ιστορικές διασταυρώσεις τουλάχιστον με αληθινά πρόσωπα. Ως χαρακτήρας μου ήταν περιττός (μιλάω για το κόμικ και όχι για τον αληθινό άνθρωπο. Δεν προβαίνω σε κανένα πολιτικό σχολιασμό) και σε αυτό το επεισόδιο αλλά και σε όσα γενικά παρουσιάστηκε στον "βιο". Το δ' επεισόδιο εξίσου αδιάφορο με το γ' με αρνητικά χαρακτηριστικά τα οποία θα τα αναφέρω αργότερα. Φτάνουμε αισίως στο πέμπτο επεισόδιο της σειράς (Ο νέος αφέντης του Πύργου των Μακ Ντακ) και ένα απο τα πιο "σκρουτζικά" επεισόδια της σειράς. Επιτέλους ο Ντον μας ξαναγυρίζει στη Σκοτία φιλοξενώντας μας σε ένα παγωμένο και τρομακτικό κάστρο. Εδώ όχι απλώς θα δούμε πρόσωπα άμεσα οικογενειακά αλλά και προγόνους του πεθαμένους εδώ και αιώνες! Υποβλητικό και μυστηριώδες. Σίγουρα ένα απο τα καλύτερα επεισόδια. Περνώντας τα επόμενα δύο αδιάφορα για μένα επεισόδια και έχοντας κατα νου τα αρνητικά του τρίτου επεισοδίου που είπα ότι θα αναφέρω αργότερα, φτάνουμε στο πολύ καλό επεισόδιο "ο βασιλιάς του Κλοντάικ" όπου θα αναφέρω ίσως το μεγαλύτερο μειονέκτημα του "βίου" του Ντον Ρόσα, και αυτό δεν είναι άλλο απο τις υπερβολικές σκηνές. Εξηγούμαι καλύτερα. Ένα απο τα στοιχεία που με έκαναν να ξεχωρίσω το έργο του Ντον έναντι στα τόσα έργα ντίσνευ ήταν ο ρεαλισμός του που προσέδωσε στον χαρακτήρα των παπιών. Δηλαδή ενώ έχουμε να κάνουμε προφανέστατα με ένα φανταστικό περιβάλλον (μαγείες, ταξίδια στο χρόνο, φαντάσματα κτλ), εν τούτοις οι ήρωες του Ρόσα ήταν σαφώς πιο "ανθρώπινοι" απο τους -πολλές φορές και στα όρια του καρτούν- ήρωες άλλων σχεδιαστών ντίσνευ. Έτσι λοιπόν δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με "αμερικανιές" όπου δεν αποφεύχθησαν οι πραγματικά παράλλογες (για τα δεδομένα Ρόσα) σκηνές οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με το εξανθρωπισμένο πνεύμα και στυλ. Δεν ξέρω αν θυμάστε και μια συνεντευξη του ροσα οπου αναφέρει πως προτιμά να αντιμετωπίζει την μάγισσα Ντε Σπελ περισσότερο σαν ατζαμού παρά σαν μάγισσα με υψηλές μαγικές δυνάμεις και τον κυρο σαν ερασιτέχνη εφευρέτη παρα σαν φουτουριστή επιστημονα γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο· επειδή ήθελε να προσδώσει μια εκλογίκευση στους καρτουνίστικους ήρωες. Eδώ λοιπόν οι εν λόγω σκηνές: Με τις παραπάνω σκηνές ο Ντον αυτοαναιρούταν ως προς την διάθεση και την προοπτική του. Επίσης αυτές οι σκηνές δεν έδιναν κάποιο χιουμοριστικό τόνο (ο Ντον ήδη έχει πολλές αληθινά χιουμοριστικές σκηνές) στις ιστορίες αλλά παιδιάστικο, και θα έπρεπε να λείπουν. Ξέρω όμως ότι πολλοί διαφωνούν μαζί μου και πολύ πιθανόν να διαφωνούσε και ο ίδιος ο Ντον. Γούστα όμως και απόψεις. Θα αφήσω εν τάχυ τον τόμο αυτό (o οποίος κλείνει με ένα πολύ όμορφο επεισόδιο-crossover της υπέροχης ιστορίας "χριστούγεννα στο βουνό της αρκούδας) και θα προχωρήσω στον δεύτερο τόμο στα "χαμένα επεισόδια". Σε γενικές γραμμές ο τόμος αυτός μου άρεσε κατα το ήμισυ αφού αφενός ο μισός ήταν με τον καουμπόι Σκρούτζ (την ιστορία του "Κάτυ Σαρκ" ποτέ δεν μπόρεσα να τη διαβάσω ολόκληρη, ούτε και τώρα ξαναδιαβάζοντας τους τόμους για τις ανάγκες αυτού του review) , αφετέρου περιείχε και "ντεμί" ιστορίες όσο αφορά τον βίο και την πολιτεία του Σκρούτζ και αναφέρομαι φυσικά στις ιστορίες οι οποίες διαδραματίζονται στην σημερινή εποχή και οι οποίες έχουν απλά και μόνο αναφορές στην ζωή του Σκρούτζ όπως το "μυστικό του Ολλανδού" (το οποίο εδώ που τα λέμε απορείς γιατί το ενέταξαν στη σειρά του "βίου) αλλά και σε άλλες όπου τα επεισόδια "επανέρχονται" στην καθημερινή ζωή δηλαδή τα " μιας δεκάρας νιάτα" , η "αιχμάλωτη" και ο "ατσίδας". Παρόλο που το "μυστικό", το "μιας δεκάρας νιάτα", και η "αιχμάλωτη" μου άρεσαν πολύ, ωστόσο θεωρώ ότι θα μπορούσαν να είναι ξεχωριστές ιστορίες και όχι να αποτελούν μέρος μιας "ειδικής" βιογραφίας όπως είναι ο "βίος". Με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να εντάξουμε στη σειρά και άλλες παρόμοιου στυλ ιστορίες όπως το "Τελευταίο Έλκηθρο Για Το Ντώσον", το "Στέμμα των Σταυροφόρων", και "Γράμμα από το Σπίτι", το "Το Όνειρο μιας Ζωής" (το οποίο θα μπορούσε χαλαρά να αποτελεί επεισόδιο στα "χαμένα"), το "Η Αυτού Μεγαλειότης Σκρουτζ Μακ Ντακ" (ίσως η καλύτερη ιστορία του Ρόσα! ) καθώς και το "νόμισμα". Συμπληρώστε παρακαλώ αν ξέχασα κάποια παρόμοια ιστορία. Απο τις ιστορίες πάντως των "χαμένων", νομίζω ότι σεναριακά ξεχωρίζει η πρώτη (μιας δεκάρας ). Απολαυστικότατη ιστορία η οποία σε κρατάει με κομμένη την ανάσα μέχρι το τέλος. Ένα τέλος όπου ακόμα και ο Σ. Σπίλμπεργκ θα το ζήλευε! Όσο αφορά το πλήρες έργο του "βίου" έχουμε και δύο αξιοσημείωτες αναφορές πρωτοφανείς για τα δεδομένα της Ντίσνευ. Έχουμε σκηνή θανάτου (Ένας Κροίσος στα Ζοφερά Βάθη, σελ 183) αλλά και υπόνοια σεξουαλικής σκηνής! Στην ιστορία με την Γκόλντυ ο Ρόσα αν θυμάμαι καλά είχε πει ότι: "..δεν πρόκειται να αποκαλύψω τι έγινε μεταξύ τους. Στο κάτω κάτω μιλάμε για κόμικς του Ντίσνευ!". Όσο αφορά τη σκηνή με το νεκροκρέββατο, αναμφισβήτητα πρόκειται για μια απο τις πιο δυνατές σκηνές του έργου. Εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε σαφώς με ένα έργο που άφησε εποχή. Έχοντάς το διαβάσει αρκετές φορές μπορώ πλέον να πω ότι δεν το θεωρώ τόσο "σπουδαίο" όσο παρουσιάζεται. Ο "βίος" σεναριακά πιστεύω κυμαινόταν σε μέτρια επίπεδα αλλά προκάλεσε τόσο μεγάλο "θόρυβο" κυρίως της συναισθηματικότητας που προσέδιδε· παρουσιάζοντας τα νεανικά χρόνια ενός αγαπημένου χαρακτήρα τόσο λεπτομερώς με ένα σεναριακό υπόβαθρο κάτι το οποίο δεν είχε ξαναγίνει. Εξάλλου ποιός δεν αρέσκεται να παρακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ ή να διαβάζει ένα βιβλίο για τη ζωή κάποιου αγαπημένου του προσώπου; Ήδη ακόμα και απο τον τίτλο δημιουργείται μια "φόρτιση". Σαφώς ο Ντον έχει γράψει πολύ συναρπαστικότερες ιστορίες απο τον "Βίο" ο οποίος δεν διακατέχεται απο το μπρίο και την ευφάνταστη πρωτοτυπία (τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό) όσο άλλες ιστορίες του. Εκτός απο κάποιες πολύ όμορφες ιστορίες, θεωρώ πλέον το έργο σε ένα βαθμό βαρετό με αφελείς, φλύαρες και ακραία υπερβολικές σκηνές. Επίσης ποτέ μου δεν κατάλαβα τι το αστείο είχαν οι κρυμμένοι μίκυ. Ο ίδιος ο Ρόσα σε μια συνέντευξή του για το γενεαλογικό δέντρο που σχεδίασε, έκανε λόγο για τον Φέθρυ και για το πόσο αντιπαθητικός του είναι. Σαφώς τον συμπεριέλαβε παρά την θέλησή του. Ο ίδιος λοιπόν προέτρεπε τους αναγνώστες που δεν τον θέλουν ούτε αυτοί, να τον διαγράψουν με ένα μολύβι. Το ίδιο λοιπόν έχω κάνει και εγώ (νοητά) σε διάφορα καρέ αλλά και σε ιστορίες. Προσωπικά αγαπημένα επεισόδια: -Ο τελευταίος της Γενιάς των Μακ Ντακ -Ο Νέος αφέντης του Πύργου των Μακ Ντακ -Ένας Κροίσος στα Ζοφερά Βάθη -Το πιο Πλούσιο Παπί του Κόσμου -Μιας Δεκάρας Νιάτα -Το Μυστικό του Ολλανδού -Η Αιχμάλωτη του Χειμμάρου της Αγωνίας Στον "δικό μου" προσωπικό "βίο και πολιτεία του Σκρούτ Μακ Ντακ" υπάρχουν πλέον μόνο αυτές οι ιστορίες. Εκφράζοντας και μια τελείως υποθετική άποψη, θεωρώ πως αν ο Ντον σχεδίαζε τον "Βίο" χωρίς την προοπτική μιας έκδοσης (και χωρίς την αντίστοιχη πίεση απο τους εκδότες προφανώς), θα ήταν κάπως διαφορετικός απ' ό,τι εμείς τον μάθαμε. Δεν νομίζω να το είχε "τραβήξει" τόσο πολύ με τα 12 επεισόδια, θα ήταν πιό περιεκτικός (δηλαδή ωραία στοιχεία-ιδέες μέσα στα επεισόδιά του, τα οποία όμως δεν θα "χάνονταν" απο αφελείς σκηνές ή ένα ανούσιο στόρυ) καθώς και -φυσικά- με ένα πιο ώριμο σχέδιο. Πάντως σχετικά και με την ελληνική έκδοση των τόμων, δεν μου άρεσαν τα εξώφυλλά τους αφού θα ήθελα να είναι "γεμάτα" απο σχέδιο και όχι γύρω απο ένα μαύρο και κόκκινο αντίστοιχα πλαίσιο. Κάτι τέτοιο όπως πόσταρε εδώ και ένας φίλος θα ήταν πολύ όμορφο.

Η απορία όλων είναι αν θα δούμε ποτέ Μισέλ Βαγιάν και Λάργκο Γουίντς σε αυτόνομα τεύχη έστω και σε κάποια εφημερίδα όπως τα Ερίκ Καστέλ και Κόρτο Μαλτέζε...

εγώ διάβασα το οπισθόφυλλο πριν το ανακυκλώσω

Η λογοτεχνικότητα του βιβλίου είναι κάτι το σχετικό...

Σήμερα πάντως μια περιπτερού με ρώτησε αν ήθελα να πάρω μόνο τον τόμο με 2,5 ευρώ.

Εγώ παιδιά αγόρασα το πρώτο τεύχος του Μπλεκ σαν σεβασμός για την πολύ ωραία προσπάθεια. Δεν είχα ξαναδιαβάσει Στορμ, Ρίντλευ Δικαστή Ντρεντ, καθότι το παλιό Μπλεκ που αγόραζα είχε τερματοφύλακα Γιατρό και τα γκολ του Τζίμυ Γκραντ ( ) Φυσικά από τότε δεν έχασα τεύχος. Και άρχισα να γνωρίζω και όλα τα άλλα BD. Εννοείται ότι τον κύριο Λάργκο Γουίντς δεν τον έχω καν ακουστά. Εννοείται ότι δεν θα αγόραζα εύκολα ένα αυτόνομο Λάργκο Γουίντς (καλά θα το αγόραζα μάλλον γιατί θα το αποθεώνατε εδω μέσα) παρόλο που έχω στη συλλογή μου πάνω από 2000 τεύχη κόμικ όπου το 35% ΔΕΝ είναι Ντίσνευ και είμαι και 40 χρονών με άνεση να πάρω ότι κόμικ θέλω από το περίπτερο. Που το πάω? Καλά κάνει και το βάζει σε αυτή την περιοδικάρα το Μπλεκ. Αν οσμιστεί δε ότι αρέσει στον κόσμο μετά μπορεί ωραιότατα να το συνεχίσει αυτόνομο. Εγω που αγοράζω το Μπλεκ είμαι σίγουρα ευχαριστημένος. Οι υπόλοιποι μπορούν να το τιμήσουν μέσω του Μπλεκ και νομίζω οτι ο εκδότης μπορεί να καταλάβει εύκολα το συμφέρον του στο να τα εκδώσει μετά αυτόνομα. Πάντα εδω μέσα ξεχνάμε (και καλά κάνουμε - χιχιχιχι) ότι οι εκδότες δεν είναι απαραίτητα καμμένοι σαν και εμάς και θέλουν ευρύ αγοραστικό κοινό διότι είμαστε μια ΜΙΚΡΗ αγοραστικά χώρα. Τέλος θέλω να πω ότι η προσπάθεια και το feedback της εκδοτικής απλά δεν υπάρχει. Και επίσης παρόλο που τους έκραξα για αυτό που έκαναν με τον Υπεράνθρωπο τελικά πήγα και το αγόρασα και το ε΄χω και αυτό.

Σε μια δυσκολη εποχη οικονομικα για τα κομικς νομιζω ειναι θαυμα που εκδιδονται κομικς στιλ μπλεκ , να μην ειμαστε και αχαριστοι στην προσπαθεια του κυριου Λεωκρατη που μας φερνει τιτλους που ουτε στα ονειρα μας θα βλεπαμε σε ελληνικη εκδοση, ας απολαυσουμε το παρον και να δειξουμε ολοι την εκτιμηση μας .

Είναι πάρα πολύ ευτυχές το γεγονός ότι η εκδοτική έχει συνειδητοποιήσει ότι ακόμα και στο ρετρό επίπεδο υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες αναβιώσεις και από τις 2 πλευρές του Ατλαντικού που είναι σαφώς προτιμότερες από απλές αναδημοσιεύσεις αρχαίων κόμικς.

wow Garth Ennis -Burns Johnny Red άλλη μια πολύ ευχάριστη εκπληξη. Τέτοια θέλουμε, πετυχημένα revamp αγαπημένων χαρακτήρων απο καλόυς δημιουργούς. Ανέβαινει επίπεδο το περιοδικό συνέχεια ...

Η ιστορία έχει δείξει ότι τέτοιες προσπάθειες (αναβίωση παλιών εκδόσεων με ίδια το στιλ, την φιλοσοφία και ενδεχομένως τις ιστορίες) όχι μόνο δεν στηρίχθηκαν από νέους αναγνώστες αλλά ούτε απο αυτούς που τις ενθάρρυναν στα λόγια...

@racalyios σου αφαίρεσα το email από την καταχώρηση σου. Προσπάθησε να μην δίνεις προσωπικά δεδομένα δημόσια, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε υπεύθυνοι εμείς για τυχόν κατάχρηση τους από τρίτους.

Πωωωωω....έχει τσόντα μέσα το Μπλεκ???!!!!!!!!!!!

Γενικά θελω να στηρίζω την έκδοση και είμαι ευγνώμων που επιτέλους έχουμε ποιοτικές ελληνικές εκδόσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα. Όμως έλεος με αυτό το Στορμ, είναι το χειρότερο σεναριακά κόμικ που έχω διαβάσει. Πως έχει τέτοια αποδοχή. μάλλον μας αρέσει να κοιτάμε μόνο τις εικόνες. Πραγματικό σκουπίδι σεναριακά, κανένα πλάνο, κανένα στόχο σεναριακά τυχαία γεγονότα με άθλιους διαλόγους.

Διάβασα κι εγώ το 4ο τεύχος που πήρα στη Θεσσαλονίκη. Άλλο ένα ευχάριστο τεύχος, με λιγότερες ιστορίες, αλλά πολυσέλιδες. Μοναδική παραφωνία το σενάριο του Στορμ. Ποτέ δε μου άρεσαν ιδιαίτερα οι ιστορίες του, αλλά αυτή η ιστορία ήταν πραγματικά άθλια. Ανήκει σε αυτά τα σενάρια , που θα μπορούσαν να ομαδοποιηθούν κάτω από το γενικό τίτλο «ό,τι του φανεί του λολωστεφανή». Νομίζω πως ο μόνος λόγος που το έφτιαξε ο Λόρενς ήταν για να μας δείξει το πράμα του Στόρμ και να έχει την ευχαρίστηση ότι είναι ο μόνος στο κομικ σύμπαν που έδειρε τον Ντρεντ. Κατ’ τα άλλα περάσαμε καλά με τα υπόλοιπα.

Από αφηρημάδα (λόγω ηλικίας ) ξέχασα χθες να ανεβάσω το οπισθόφυλλο του τεύχους . Να το λοιπόν : Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Διάβασα τον Μισέλ Βαγιάν προς το παρόν. Το ξέρω ότι δεν είμαι αντικειμενικός, αλλά ανεβάζει το κόμικ επίπεδο. Δεν είναι φυσικά κανένα αριστούργημα της 9ης τέχνης, αλλά είναι αυτό που έχω ξαναγράψει ρετρό μεν, αλλά μοντέρνο. Θα ήθελα μόνο να κάνω μία πολύ μικρή και δευτερεύουσα παρατηρησούλα. Το επίθετο της οικογένειας είναι Βαγιάν (Vaillant=γενναίος), αλλά της φίρμας είναι Βαγιάντ (Vaillante=γενναία). Επί της ουσίας τώρα (και ελπίζω να τα γράψω αυτά σύντομα σε δικό του άρθρο) το πρώτο μέρος της ιστορίας είναι αρκετά ενδιαφέρον (στα πλαίσια φυσικά της ύλης ενός Μπλεκ). Είναι ένα "νέο" Νο1 reboot του 2012, που επανεκκινεί μία σειρά 70 τόμων που είχε πρακτικά λήξει το 2007, μία συνηθισμένη αμερικάνικη πρακτική αλλά από τις πρώτες φορές που εφαρμόστηκε και στη Γαλλία. Η σειρά ονομάζεται Michel Vaillant - Nouvelle Saison και το πρώτο άλμπουμ ονομάζεται Στο όνομα του Υιού σαφές λογοπαίγνιο καθώς το σενάριο πλέον το υπογράφει ο γιος του Ζαν Γκρατόν (ζει ακόμα στα 95 του), ο Φιλίπ Γκρατόν (ήδη συγγραφέας μαζί με τον πατέρα του από το τεύχος 57 της πρώτης σειράς). Ο ρεαλισμός βρίσκεται στο υπέρτατο σημείο. Το σκηνικό είναι το πρωτάθλημα WTCC και αντίπαλοι του Βαγιάν είναι οι θρύλοι της κατηγορίας Αλαίν Μενού (Ελβετός - πρωταθλητής BTCC, 2ος εκείνη τη σεζόν), Yvan Muller (Γάλλος - 4 τίτλοι), Robert Huff (Άγγλος - το πήρε τη χρονιά που περιγράφεται), Ταρκουΐνι (2 τίτλοι, Ιταλός). Πραγματικοί οδηγοί με πραγματικά αυτοκίνητα απίστευτα καλοσχεδιασμένα, πραγματικοί σπόνσορες, πίστες κλπ. Αν σας άρεσε το σχέδιο και το επίπεδο ρεαλισμού στον Ερίκ Καστέλ, πιστεύω ότι θα το απολαύσετε. Ακόμα και στις επιχειρηματικές συζητήσεις τα ονόματα των επικεφαλής στα άλλα εργοστάσια είναι υπαρκτά πρόσωπα. Αν είχα μία ένσταση αυτή θα ήταν στην ηλικία του Βαγιάν, δεν ξέρω πόσο έξυπνο ήταν να τον ξεκινάνε σε reboot με παιδί στο σχολείο (άρα 30αρη τουλάχιστον), αλλά θα δω πως θα το χειριστούν. Εξαιρετική επιλογή, το ευχαριστήθηκα πολύ, πλέον το τεύχος αξίζει κάθε δεκάρα με τον Στορμ και τον Βαγιάν, ελπίζω να δικαιωθεί και από το κοινό και στις πωλήσεις. Must buy το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Eφθασε μόλις το 4ο τεύχος του Μπλέκ ! Να το πολύ όμορφο εξώφυλλό του με τον παλιόφιλο Μισελ Βαγιάν : Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Περισσότερα για το τεύχος όταν θα διαβαστεί .

Αφού διάβασα τον Αιώνιο στο οποίο έκανε το σχέδιο ο Θάνος Κόλλιας και μου άρεσε ήθελα λίγο ακόμη δόση από το σχέδιο του, οπότε διάβασα τον Υπεράνθρωπο απο το τεύχος 2 και 3 του Μπλέκ. Είναι ωραίο παιδία, θα τολμήσω να πω ότι αν ήτσν σε τεύχος δικό του θα το αγόραζα! Ειδικα το β' μέρος ήταν αυτο που με ενθουσίασε! Ωραία η ιστορία και πολλή καλό το σχέδιο! Νομίζω στο εξής θα διαβάζω στο Μπλεκ ομαδικά τις κάθε ιστορίες του αντί όλοκληρο το τεύχος...έχει πολλά κόμικς για ένα τεύχος για να διαβάσεις με τη μία!

Πριν λίγες μέρες μπήκα στο forum μετά από καιρό και γυρίζοντας από σύνδεσμο σε σύνδεσμο έπεσα σε μια είδηση που μου προκάλεσε ποικίλα συναισθήματα. Το Μπλεκ επανακυκλοφορεί. Πολυθεματικό! Συναίσθημα πρώτο, έκπληξη! Τι λες τώρα; Συναίσθημα δεύτερο, νοσταλγία. Συναίσθημα τρίτο, περιέργεια. Βλέπω ότι υπάρχουν σκαναρισμένες οι πρώτες σελίδες όλων των ιστοριών και το μάτι μου πέφτει στις χρονολογίες. Οι ιστορίες είναι ίσα με μένα και κάποιες είναι και ακόμα πιο παλιές. Μόνη εξαίρεση ο Φάντομ του 2007. Δεν το κρύβω, απογοητεύτηκα. Αν ήθελα τόσο παλιές ιστορίες ξαναδιάβαζα τα παλιά τεύχη που έχω, που είναι και άμεσα συνδεδεμένα με τα παιδικά μου χρόνια. Το όλο εγχείρημα με προβλημάτισε. Έπιασα το πρώτο μου Μπλεκ το 1983 σε ηλικία 8 χρονών. Γύριζα σπίτι από την πλατεία του Άη Γιάννη στη Δάφνη κι η αδελφή μου μου είπε για ένα περιοδικό που είχε σε χαρτοκοπτική το Στρατηγό Λη, το αυτοκίνητο των Ντιούκς. Το μόνο έντυπο που έμπαινε τότε στο σπίτι σε ημερίσια βάση ήταν η εφημερίδα που έπαιρνε ο πατέρας μου και η οποία δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον για ένα παιδί της ηλικίας μου. Το να βρω το αυτοκίνητο των Ντιούκς ήταν σαν το άγιο δισκοπότηρο στα αφελή μου μάτια. Τεύχος 177, ο Νίκος Σαργκάνης στο εξώφυλλο και ο Στρατηγός Λη μέσα. Όχι ολόκληρος όμως, κάτι του λείπει, η χαρτοκοπτική έχει ξεκινήσει από το προηγούμενο τεύχος. Αφού δεν μπορώ να τελειοποιήσω το αμάξι μου και να αφοσιωθώ σε αυτό αποφασίζω να ξεφυλίσω το περιοδικό. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το περιοδικό αυτό έγινε αγαπημένη συνήθεια και κάθε Τετάρτη πρωί μόλις ξύπναγα ζήταγα να μου πάρουν το καινούριο τεύχος που κυκλοφορούσε εκείνη τη μέρα. Το περιοδικό αυτό αποτέλεσε την πύλη σε έναν άλλο φανταστικό κόσμο γεμάτο πάνελ και πηγή ενημέρωσης για ό,τι με ενδιέφερε. Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, εξελίχθηκα κι εγώ και ο κόσμος γύρω μου. Κάπου στα 1992 το εγκατέλειψα. Εν έτει 2019 τι έχει να προσφέρει ένα τέτοιο περιοδικό; Παρ'όλα αυτά το μικρόβιο της περιέργειας με τρώει. Το πρώτο τεύχος έχει κυκλοφορήσει εδώ και καιρό, ψάχνω το δεύτερο, τίποτα. Φτάνει 5 Απριλίου και ψάχνω για το τρίτο. Τα παράξενα της διανομής κάνουν το θαύμα τους και ενώ ψάχνω το τρίτο τεύχος ανακαλύπτω το πρώτο! Μπερδεμένα πράγματα αλλά το προσπερνάω. Περιοδικό μεστό και το πρώτο που με κερδίζει είναι η αίσθηση του χαρτιού στα δάχτυλα και η μυρωδιά του μελανιού. Μου θυμίζει τα Λούκυ Λουκ που έχω. Θεματικά δεν θυμίζει το παιδικό Μπλεκ της δεκαετίας του 80, θυμίζει περισσότερο το λίγο πιο προχωρημένο Αγόρι. Το σχέδιο του Μπλεκ του 1994 μου κάνει εντύπωση αλλά ακόμα δεν έχω διαβάσει την ιστορία του, αν και ο κεντρικός τίτλος του περιοδικού μού ήταν πάντα ο λιγότερο ενδιαφέρων. Οι ιστορίες του Λακ Σταρ και του Ταρζάν είναι πραγματικά παρωχημένες, τόσο σχεδιαστικά όσο και σεναριακά. Έχει ήδη αναφερθεί εδώ από πολλούς. Θα μπορούσαν να υπάρχουν στο περιοδικό αραιά και που, σαν μια γωνιά ρετρό αλλά και οι δυο μαζί είναι υπερβολή. Μάντυ Ριλεϊ και Γιορ απλά τα δέχτηκα, ο Πήγασος ανήκει σε μια σχεδιαστική κουλτούρα που με αφήνει αδιάφορο, λίτο σε σκίτσα και χωρίς χρώμα. Κόρτο Μαλτέζε, για τον οποίο έχω ακούσει τόσα πολλά πήγε στράφι. Δυο σελίδες κι αυτές αν κατάλαβα καλά είναι ο επίλογος της ιστορίας. Κρίμα. Και για την ιστορία και για το χαμένο χώρο. Οι σελίδες αυτές θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν καλύτερα αν δίνονταν στο αφιέρωμα του Γκοσινί. Κακά τα ψέματα, τέτοιου είδος κείμενα αδικούν και το περιοδικό και τους αναγνώστες και το συγγραφέα τους κυρίως. Πως να χωρέσεις μια ολόκληρη ζωή ενός τόσο δημιουρικού ανθρώπου σε δυο σελίδες 17 επί 24; Δεν μπορείς. Το κείμενο θα βγει πετσοκομμένο, με απλή αναφορά σημείων χωρίς τη δυνατότητα ανάπτυξης μιας γλώσσας και ενός ύφους που θα μπορούσε να κερδίσει τον αναγνώστη. Για τέτοιου είδους κείμενα θα είναι προτιμώτερο κατ' εμέ να αφιερωθεί περισσότερος χώρος στο περιοδικό. Δεν είμαστε μικρά παιδιά πλέον να τρομάζουμε από ένα κείμενο κι αν αυτό είναι καλογραμμένο θα σε πιάσει από την πρώτη παράγραφο και θα σε φτάσει στην τελευταία χωρίς να το καταλάβεις. Ο Φάντομ με εντυπωσίασε από πλευρά ατμόσφαιρας και αφήγησης, σύγχρονη και κινηματογραφική. Σαν ιστορία αδύναμη βέβαια αλλά έπελεξα να το παραβλέψω. Ο Στορμ αδιάφορος, κάποια πράγματα μένουν ίδια τελικά. Όταν είχε πρωτοκυκλοφορίσει στην Ελλάδα εγώ προτιμούσα τα σχέδια και τα χρώματα του Έρικ Καστέλ και του Κάμελοτ 3000, o Στορμ μου φαινόταν κάπως. Ακόμα δεν τον έχω διαβάσει όμως θα το κάνω. Κάποια στιγμή Δικαστής Ντρεντ. Πόσα χρόνια είχα να διαβάσω. Αν και όχι από τις καλύτερες ιστορίες του γέλασα απίστευτα στο πάνελ που έλεγε ότι έπρεπε να περάσει αυτός και οι υπόλοιποι δικαστές απαρατήρητοι ενώ φόραγαν αγιοβασιλιάτικη γενειάδα πάνω από το κράνη τους... Και τέλος το Παιδί Πάνθηρας. Ένας παλιός γνώριμος. Απαραίτητος σε ένα Μπλεκ σαν τον ίδιο τον Μπλεκ. Ο Σπάιντερ Μαν των φτωχών, ίσως, αλλά για μένα ήταν ο πρώτος ήρωας με υπερφυσικές δυνάμεις και θα είναι πάντα ξεχωριστός. Παλιός και παιδικός αλλά και μόνο που βλέπω τις ιστορίες του σε έξι σελίδες και όχι σε δυο, σε τέτοιο χαρτί και όλες με χρώμα μου αρκεί. Όταν είχα μάθει ότι είχε κυκλοφορήσει σε βιβλίο πρόσφατα είχα ενθουσιαστεί αλλά απογοητεύτηκα γρήγορα όταν έμαθα ότι είναι ασπρόμαυρος. Ελπίζω να συνεχίσει στο Μπλεκ και να δω ξανά την ιστορία με το σωσία του. Όχι αυτή που τρέχει τώρα αλλά τη μετέπειτα, αυτή που είχε το περιοδικό όταν το πρωτοαγόρασα. Όπως και να 'χει, τα παιδιά που έστησαν αυτό περιοδικό κατάφεραν να με κάνουν να ξεπεράσω τους αρχικούς μου δισταγμούς και να νοιώσω και πάλι παιδί, να ψάχνω το επόμενο τεύχος όπως παλιά. Δεν το περίμενα. Μπράβο τους. Διαβάζω ότι τα πραγμάτα αλλάζουν στα επόμενα τεύχη, περιμένω να τα δω.

Ο ταγματάρχης Ήζυ, είναι ένας χίπυ χαρακτήρας, δημιούργημα του Alan Hebden που ενσάρκωσε το πενάκι του Carlos Ezquerra. Στην βρεττανική βιβλιογραφία έδωσαν πολλές ιστορίες του, οι οποίες σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Δημοσιεύτηκαν με την μορφή strip στο περιοδικό "Battle", μεταξύ των ετών 1976 και 1978. Ο χαρακτήρας του είναι βασισμένος εμφανισιακά στον James Coburn, γνωστό από τις ταινίες "Μεγάλη απόδραση" και "Ο Σιδηρούς Σταυρός". Σαν συμπεριφορά όμως εμένα μου θυμίζει περισσότερο τον Donald Sutherland στην ταινία "Οι ήρωες του Κέλλυ". Περιπέτειες με τον Ταγματάρχη Ήζυ, διαδραματίζονται σε όλα τα πεδία μαχών του Β' παγκοσμίου πολέμου, την Αφρική, την Ελλάδα, την Ιταλία και αλλού. Ιστορίες του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Τρουένο", είτε μόνος του, είτε με τους "κομμάντος αυτοκτονίας". Έχω εντοπίσει κάποιες στα τεύχη: #98/01.01.1985 #86/01.07.1984 (με τους κομμάντος αυτοκτονίας) #90/01.09.1984 (με τους κομμάντος αυτοκτονίας) #79/ Ιανουάριος 1981 (με τους κομμάντος αυτοκτονίας) #82/ Απρίλιος 1984 Τον επόμενο μήνα (Ιούνιο), η Titan Books, θα κυκλοφορήσει το πρώτο από μιά σειρά άλμπουμς, που θα έχει τον τίτλο "Heart of Iron", στα οποία θα συγκεντρώνονται όλες οι ιστορίες του Ταγματάρχη. Παρατηρώ επίσης ότι το εξώφυλλο του τεύχους #12 του περιοδικού "Αγόρι", έχει τη φιγούρα του ταγματάρχη. Αυτήν μάλιστα που επέλεξε και η Titan Books για το δικό της εξώφυλλο. Επειδή όμως δεν έχω διαβάσει καθόλου αγόρι, δεν ξέρω αν, και σε ποιά τεύχη, έχει δημοσιεύσει ιστορίες του. Όποιος γνωρίζει ας το αναφέρει. ΠΗΓΗ: Major Easy