Αίθουσα Νικητών

2ο τεύχος με δισέλιδο αφιέρωμα στους σταθμούς - κλειδιά (αναφορικά και όχι λεπτομερειακά ) ,στην ιστορία των 90 ετών του ναύτη με το τατουάζ μιας άγκυρας στο μπράτσο του . Πιο λίγες σελίδες 28 ,πιο χαμηλή τιμή 3,50 ευρώ (και πάλι ακριβή μου φαίνεται ) ,και αλλαγή στα 3 ψηφία του isbn 393 . Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Διακοπεύετεεεεεεεεεε? Εάν ναι, να σας φάνε οι αχινοί και να σας τσιμπήσουν τα καβούρια. Ακόμα και στο βουνό Εάν όχι, πάρτε την ανάλυση ενός ακόμα Αστερίξ από το Νίκο Σαραντάκο. Άργησε σε σχέση με το προηγουμενο και κάπου έχει κουραστεί και δεν έχει το ίδιο μπρίο που είχε με τις πρώτες αναλύσεις του κοπυ πεηστ από προηγούμενα: Εδώ και 5 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα, τους Γότθους το Transitalique και την Ισπανία. Εδώ έχουμε ένα για το Αστερίξ στην Ισπανία. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει Καλή ανάγνωση αυτό το ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό === Εδώ και μερικά χρόνια έχω αρχίσει να παρουσιάζω περιπέτειες του Αστερίξ, ενός από τα πιο αγαπημένα μου κόμικς. Αρχικά αυτο γινόταν κάθε δίμηνο αλλά τελευταία έχει αραιώσει πολύ ο ρυθμος των δημοσιεύσεων. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα παρουσιάσω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, και τους 24 τόμους του Αστερίξ. Ήδη φτάσαμε στις 16 περιπέτειες δηλαδή στα δύο τρίτα. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη 2015 είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου 2015 παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς, αλλά στα τέλη Αυγούστου δεν είχαμε περιπέτεια για τεχνικούς λόγους. O κύκλος συνεχίστηκε στα μέσα Οκτωβρίου με τον Αστερίξ στην Κορσική και η τελευταία δημοσίευση για το 2015 ήταν την παραμονή των Χριστουγέννων με τον Αστερίξ Λεγεωνάριο. Το 2016 ξεκίνησε με την περιπέτεια Οβελίξ και σία τον Φλεβάρη, ενώ τον Απρίλιο ανέβασα το Δώρο του Καίσαρα. Τον Ιούνιο είχε πέσει πολλή δουλειά, τον Αύγουστο είχαμε το… θερινό ραστόνι (και θα ήταν ευκαιρία να βάλουμε τον Αστερίξ Ολυμπιονίκη, κρίμα), οπότε ξαναπιάσαμε το νήμα τον Οκτώβριο με την Ασπίδα της Αρβέρνης. ενώ τον Δεκέμβριο ακολούθησε το Χρυσό δρεπάνι. Πρώτη περιπέτεια του 2017, τον Φλεβάρη, ήταν το Μεγάλο ταξίδι, που συμπλήρωσε την πρώτη δωδεκάδα. Στη δεύτερη δωδεκάδα μπήκαμε τον Απρίλιο, με την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα». Μετά αραίωσαν οι ρυθμοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρουσιάστηκε η περιπέτεια «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» ενώ τον Δεκέμβριο είχαμε ένα εμβόλιμο άρθρο, αφού παρουσιάσαμε την καινούργια (χωρίς Γκοσινί αλλά και χωρίς Ουντερζό) περιπέτεια «Ο Αστερίξ στην Ιταλία» που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει στα γαλλικά (ο ελληνικός τίτλος είναι δικός μου, αφού τότε δεν είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά το τεύχος -δεν ξέρω τελικά τι απόγινε). Το 2018 μία μόνο περιπέτεια παρουσιάσαμε, τον Απρίλιο, τον Αστερίξ στην Ισπανία. Μετά σταμάτησα, αρχικά επειδή δεν είχα σκαναρισμένες περιπέτειες. Μετά βρέθηκαν σκαναρισμένες δυο περιπέτειες χάρη στον φίλο μας τον Χρήστο Τσατσαρώνη, αλλά εγώ πνιγόμουν. Τελικά, δεκατρείς μήνες μετά το τελευταίο αστεριξολογικό μας άρθρο, μπόρεσα σήμερα να συνεχίσω με την 16η περιπέτεια της σειράς. Η επόμενη που περιμένει είναι Ο Αστερίξ και η χύτρα που την έχει επίσης σκανάρει ο Χρήστος. Για τις άλλες, ελπίζω πως κάποιος θα φιλοτιμηθεί να σκανάρει τεύχη του Ψαρόπουλου που μας λείπουν (ο κατάλογος στο τέλος του άρθρου). Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν σε αυτοτελείς τόμους στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Λέω «σε αυτοτελείς τόμους» διότι περιπέτειες του Αστερίξ σε συνέχειες είχαν δημοσιευτεί στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στο περιοδικό «Αστερίξ». Τη σημερινή περιπέτεια, όπως εκδόθηκε από τον Ψαρόπουλο, τη σκανάρισε ο Χρήστος όπως είπαμε, αν και η ποιότητα ίσως δεν είναι πολύ καλή (παρόλο που πήγε σε κατάστημα). Την ανέβασα σε έναν ιστότοπο φιλοξενίας, απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν ή να την κατεβάσετε. Ο Αστερίξ στο γύρο της Γαλατίας είναι μια από τις πρώτες περιπέτειες της σειράς, συγκεκριμένα η 5η περιπέτεια από τις 24. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote το 1963 αλλά σε βιβλίο δεν εκδόθηκε παρά το 1965. Ο γαλλικός τίτλος είναι Le tour de Gaule d’Astérix. Φυσικά, η περιπέτεια είναι εμπνευσμένη από τον Γύρο της Γαλλίας, τον μεγάλο ποδηλατικό αγώνα που γίνεται κάθε καλοκαίρι στη Γαλλία και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα της χρονιάς. Και πράγματι, στην περιπέτεια αυτή οι δυο ήρωες κάνουν τον γύρο του γαλλικού ή γαλατικού εξαγώνου αν και βέβαια όχι με ποδήλατο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Στο ρωμαϊκό στρατόπεδο του Πετιμπόνουμ καταφθάνει ένας γενικός επιθεωρητής ειδικά επιφορτισμένος από τον Ιούλιο Καίσαρα να υποτάξει τους Γαλάτες. Επιτίθενται και φυσικά σπάνε τα μούτρα τους, οπότε ο γενικός επιθεωρητής διατάζει να περικυκλώσουν το γαλατικό χωριό με έναν πανύψηλο φράχτη. Ο Αστερίξ προκαλεί τον Ρωμαίο: αν καταφέρει, μαζί με τον Οβελίξ, όχι μόνο να περάσει τον φράχτη αλλά και να ταξιδέψει σε ολόκληρη τη Γαλατία και να φέρει ως ενθύμιο από μια γαστρονομική σπεσιαλιτέ κάθε πόλης, οι Ρωμαίοι θα γκρεμίσουν τον φράχτη. Ο επιθεωρητής δέχεται το στοίχημα και φυσικά δίνει εντολές στις κατά τόπους ρωμαϊκές φρουρές να συλλάβουν τους δυο Γαλάτες -και φυσικά οι Γαλάτες καταφέρνουν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια, έχοντας τη βοήθεια των αντιστασιακών γαλατικών οργανώσεων σε κάθε πόλη, και να επιστρέψουν τροπαιούχοι στο χωριό. Η διαδρομή είναι η εξής: Γαλατικό χωριό – Rotomagus (σημερινή Rouen) – Lutetia (Παρίσι, αγοράζουν ζαμπόν) – Camaracum (Καμπραί, αγοραζουν καραμέλες, τις «σαχλαμάρες» του Καμπραί) – Durocortorum (Ρεμς, αγοράζουν αφρώδες κρασί) – Divodurum (Μετς) – Lugdunum (Λιόν, αγοράζουν σαλάμι και κενέλ/quenelles, ένα περίεργο έδεσμα που ετυμολογείται από το γερμανικό κνέντελ αλλά δεν έχει και τόση σχέση μαζί του) – Νίκαια (αγοράζουν σαλάτα νισουάζ) – Μασσαλία (αγοράζουν μπουγιαμπέσα) – Tolosa (Τουλούζη, αγοράζουν σαλάμι) – Aginum (Agen, αγοράζουν δαμάσκηνα) – Burdigala (Μπορντό, αγοράζουν κρασί και στρείδια). Απο εκεί επιστρέφουν με το πλοίο στη Gésocribate (Le Conquet) και μετά στο χωριό. Όπως λένε οι αστεριξολόγοι, οι Γκοσινί και Ουντερζό αρχικά είχαν σκοπό να βάλουν τους ήρωές τους να επισκέπτονται και άλλες πόλεις, αλλά συνειδητοποίησαν ότι θα ξεπερνούσαν τον αριθμό σελίδων της περιπέτειας. Πρόκειται για μια περιπέτεια που αρέσει πολύ στους Γάλλους αναγνώστες επειδή αναδεικνύει πολλές πόλεις, την τοπογραφία τους και τις σπεσιαλιτέ τους. Ίσως όμως οι μη Γάλλοι, που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη γαλλική ζωή, να μη γοητευθούν και τόσο. Πάντως, η περιπέτεια έχει και μερικές πολύ καλές «μη τουριστικές» σκηνές. Επίσης, ο Γύρος της Γαλατίας είναι σημαδιακή περιπέτεια επειδή σε αυτήν εμφανίζεται πρώτη φορά ο Ιντεφίξ, ο σκύλος του Οβελίξ. Στις πρώτες τέσσερις (χρονολογικά) περιπέτειες δεν υπήρχε -και καθιερώθηκε κατά τύχη. Ο Γκοσινί στο αρχικό σενάριο είχε απλώς έναν σκύλο να περιμένει έξω από το αλλαντοπωλείο που επισκέφτηκαν οι δυο φίλοι στο Παρίσι για να αγοράσουν ζαμπόν και στη συνέχεια να τους ακολουθεί παντού, χωρίς όμως να συμμετεχει στη δράση καθόλου και χωρίς οι δυο φίλοι να του δίνουν σημασία. Μόνο στην τελευταία σελίδα, στο αποχαιρετιστήριο δείπνο, ο σκυλάκος γαβγίζει χαρούμενα και ο Οβελίξ, σαν να τον αντιλαμβανεται μόλις τώρα, του δίνει ένα κόκαλο. Ο Γκοσινί έγραψε αργότερα ότι αυτό το έκαναν για πείραμα, για να δουν αν θα το προσέξουν οι αναγνώστες -το πρόσεξαν και το καλοπρόσεξαν και τους κατέκλυσαν με εκατοντάδες επιστολές. Μάλιστα, έγινε και διαγωνισμός μεταξύ των αναγνωστών του περιοδικού Πιλότ για το πώς θα ονομαζόταν το σκυλάκι και τελικά επιλέχτηκε το όνομα Ιντεφίξ (είπαμε, από την έμμονη ιδέα, idée fixe) που πρότειναν τέσσερις αναγνώστες. Από την επόμενη περιπέτεια (που ήταν Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα) ο Ιντεφίξ παίρνει ρόλο πρωταγωνιστικό. Στον Γύρο της Γαλατίας υπάρχουν πάρα πολλά πρόσωπα, οπότε αν θέλαμε να εξετάσουμε ολονών τα ονοματα, όπως έχω κάνει σε άλλες περιπέτειες, θα χρειαζόμασταν ολόκληρο άρθρο. Πάντως, ο Ρωμαίος γενικός επιθεωρητής, που έχει την ιδέα να φτιαχτεί ο φράχτης, ονομάζεται Fleurdelotus (άνθος του λωτού), το οποίο ο Χιόνης το αποδίδει Λούκιους Λελούδιους και η Μαραντέι, πιο πιστά, Λούκιους Λότους. Στη Μασσαλία, ο Γαλάτης ταβερνιάρης που βοηθάει τους δυο ήρωές μας λέγεται César Labeldecadix. Το επώνυμό του είναι λογοπαίγνιο με την οπερέτα La belle de Cadix (Η ωραία του Κάδιξ) και έχει αποδοθεί Καίσαρας Σαπουνοφουσκίξ από τον Χιόνη και Καίσαρας Κουτουκίξ από τη Μαραντέι. Γιατί Καίσαρας; Διότι, όπως βλέπετε, το πρόσωπο του Μαρσεγιέζου ταβερνιάρη είναι ίδιο με τον ηθοποιό Ραιμύ (Raimu) που ήταν πρωταγωνιστής στις τρεις περίφημες ταινίες της «μαρσεγιέζικης τριλογίας» του Μαρσέλ Πανιόλ προπολεμικά: Μαριούς – Φαννύ – Σεζάρ. Μάλιστα, και τα άλλα τρία πρόσωπα του σκίτσου είναι εμπνευσμένα από την παρέα που παίζει χαρτιά σε μια πασίγνωστη σκηνή της ταινίας Μαριούς, σκηνή που μπορείτε να τη δείτε εδώ (και που έχει και γλωσσικό ενδιαφέρον διότι στο 2.43 χρησιμοποιείται η λέξη grec με τη σημασία ‘χαρτοκλέφτης’). Το 1963 που γράφτηκε η περιπέτεια, όλοι σχεδόν οι Γάλλοι ήξεραν αυτή την κοσμαγάπητη ταινία. Και ο Πανιόλ, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, έκανε στον Γκοσινί το κοπλιμέντο: Τώρα που οι ήρωές μου πέρασαν σε ένα βιβλίο σαν το δικό σας, κέρδισαν την αθανασία, του είπε. Εδώ ο Μαρσεγιέζος, με το απαραίτητο αξάν του Νότου, λέει ότι «Όταν κερνάω εγώ, οι άλλοι πίνουν. Ακόμα κι οι ξένοι από το Λούγκντουνουμ, όπως εσείς κύριέ μου» (απόδοση της Μαραντέι). Πρώτος σταθμός του Γύρου είναι η Ρουέν, στη Νορμανδία. Οι κάτοικοι εκεί δίνουν παράξενες απαντήσεις: Από εδώ είναι το Ροτομάγκους; Μπορεί και ναι, απαντάει ο χωριάτης. Και είναι μακριά; Μπορεί και όχι. Μπορεί και να φτάσαμε, λέει ειρωνικά ο Αστερίξ στο επόμενο καρέ. Ο λόγος που οι ντόπιοι δίνουν αμφίσημες απαντήσεις είναι ότι η Ρουέν βρίσκεται στη Νορμανδία και υπάρχει μια γαλλική παροιμιακή φράση réponse de Normand (απάντηση των Νορμανδών), που σημαίνει να μην απαντάς «ναι» ή «όχι» αλλά να υπεκφεύγεις με ασάφεια. Δυο φορές οι Γαλάτες μας κινδυνεύουν από φιλοχρήματους συμπατριώτες τους, που τους προδίνουν στους Ρωμαίους για να εισπράξουν την επικήρυξη. Την πρώτη φορά μάλιστα οι Ρωμαίοι πιάνουν τον Αστερίξ πριν αυτός προλάβει να πιει μαγικό φίλτρο. Γυρίζει όμως ο Οβελίξ που είχε βγει να πιάσει αγριογούρουνα -και αναγκάζει τον προδότη να του πει τι συνέβη: Πώς λέγεται η πόλη; ρωτάει ο Οβελίξ. Divodurum, λέει ο προδότης τρέμοντας. Ο Οβελίξ ακούει «Tu veux du rhum?» -Θέλεις ρούμι; (αναχρονισμός βέβαια). Ο Χιόνης απέφυγε το λογοπαίγνιο: Μην πας να με ρίξεις εμένα, αυτό δεν είναι όνομα πόλης. Η Μαραντέι το κράτησε εν μέρει: Άσε τ’ αστεία και τα ντούρου-ντούρουμ, θέλω το όνομα της πόλης. Η πόλη εκείνη λεγόταν Divodurum Mediomatricum από τους Ρωμαίους, το θεϊκό φρούριο της φυλής των Μεδιομάτρικων. Μετά έμεινε μόνο η δεύτερη λέξη η οποία έχασε πεντέξι συλλαβές μέσα στους αιώνες κι έμεινε το σημερινό Metz (το οποίο οι Γάλλοι, που δεν έχουν έρθει στο Παγκράτι, το προφέρουν ανοήτως Μες και όχι Μετς). Oι υπαινιγμοί σε καταστάσεις της (τότε) συγχρονης Γαλλίας είναι πολλοί, όπως ας πούμε το μόνιμο μποτιλιάρισμα στη Λουτέτσια αλλά και στη Ρωμαϊκή οδό 7 (δηλ. τη Νασιονάλ 7, τον δρόμο των διακοπών, που οδηγούσε από το Παρίσι στην Λιόν και στον Νότο, ίσαμε τη Νίκαια, το Μονακό και την Ιταλία). Στη Νίκαια υπάρχει η Promenade des Bretons, αντίστοιχο της σημερινής παραλιακής Promenade des Anglais. Κάποια στιγμή, δυο ληστές κλέβουν τον σάκο με τα ψώνια, και βρίσκουν τον μπελά τους αφού οι Ρωμαίοι κυνηγάνε έναν κοντό κι έναν χοντρό μ’ έναν μεγάλο σάκο. Και βέβαια, στο πλοίο που τους μεταφέρει από το Μπορντό στην Αρμορίκη έχουν την αναπόφευκτη συνάντηση με τους πειρατές. Και, όπως όλες σχεδόν οι άλλες περιπέτειες, έτσι και τούτη τελειώνει με το παραδοσιακό γεύμα -εδώ η ιδιαιτερότητα είναι ότι παραθέτουν όλες τις σπεσιαλιτέ που έφεραν από το ταξίδι τους για να τις δει ο Ρωμαίος επιθεωρητής και να πειστεί ότι κέρδισαν το στοίχημα. Λείπει όμως μια τοπική σπεσιαλιτέ, η σπεσιαλιτέ του γαλατικού χωριού: Λογοπαίγνιο διότι η λέξη chataîgne, κατά λέξη το κάστανο, σημαίνει επίσης τη σφαλιάρα (αγριόφαπα μεταφράζει ο Χιόνης, κοπανιστή, κάπως τολμηρά, η Μαραντέι). Θα σταματήσω εδώ, παρόλο που παραλείπω πολλα αξιοσχολίαστα. Ελπίζω σε τρία τέρμινα να συνεχίσουμε με την επόμενη περιπέτεια του «κανόνα των 24», που μάλλον θα είναι η Χύτρα. Όσο για τις άλλες, όποιος έχει περιπέτειες των εκδόσεων Ψαρόπουλου και μπορεί να κάνει έναν κόπο να σκανάρει, ας δει ποιες δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί: * Ο Γαλάτης Αστερίξ * Αστερίξ μονομάχος * Η διχόνοια * Αστερίξ Ολυμπιονίκης * Αστερίξ και Νορμανδοί * [Αστερίξ και η χύτρα – υπάρχει σε σκαν] * Οι δάφνες του Καίσαρα * Αστερίξ και οι Βέλγοι ===

Ο τόμος περιέχει τις ακόλουθες ιστορίες από τον δέκατο ιταλικό τόμο: Η υπνωτική σβούρα Η χρυσή φυλακή Το μεγάλο ξεφτέρι Το μαγεμένο φόρεμα Πάντα έτοιμος για δράση Το μεγάλο κελεπούρι Την επόμενη εβδομάδα κυκλοφορεί ο εικοστός πρώτος τόμος με την ιστορία ο Μίκυ στην Ολυμπιάδα.

Νόμιζα οτι εννοούμε την τιμη που δίνουμε για την αγορά του εντύπου

τράβα να βαρέσεις τον περιπτερά σου σε μεμέλες να στα δώσει!

Η τιμή εξακολουθεί να είναι 3,90.

Καλημέρες

χωρίς να θέλω να χαλάσω το θέμα της συζήτησης, θα θελα να πω πως το "γυαλιστερό" χαρτί δεν είναι απαραίτητα και ποιοτικό (βλ και τα διαφημιστικά φυλλάδια). Το γυαλιστερό χαρτί που βλέπουμε σε κάτι φτηνά (απο θέμα κόστους) κόμικς, σίγουρα δεν είναι κανένα.. illustration velvet. Φυσικά συμφωνώ απόλυτα μαζί σας πως το παλαιό χαρτί μου θυμίζει και μένα τα παιδικά μου χρόνια!

Διαβάστηκε και μου άρεσε αρκετά. Δεν έχω δει το αντίστοιχο τεύχος της IDW, αλλά εκτίμησα τις έξτρα πληροφορίες που δίνονται για τα ενενηκοστά γενέθλια του αγαπημένου μας ναυτικού και σίγουρα, ακόμα κι ο πιο γνώστης του Ποπάυ, κάτι θα βρει καινούργιο να μάθει. Βέβαια πολλές από αυτές επαναλαμβάνονταν στο άρθρο “Η ιστορία του Ποπάυ” και στα “Αστεία και ενδιαφέροντα”. Δεν πειράζει όμως. Μικρό το κακό. Τα στριπάκια δεν είναι όλα της ίδιας υφής. Κάποια είναι διασκεδαστικά και κάποια όχι και τόσο. Η κεντρική ιστορία προέρχεται από ένα καλό σενάριο, που παρουσιάζει στο κοινό αρκετούς από τους πρωταγωνιστές του σύμπαντος του ήρωα. Η πλοκή με κάλυψε, καθώς είχε ανατροπές, όχι μόνο στο φινάλε, αλλά και στην διάρκειά της. Αυτό που με διασκέδασε περισσότερο είναι ο “άξεστος” χαρακτήρας του Ποπάυ και ο λάθος τρόπος που χειρίζεται την γλώσσα. Η ιστορία κλείνει με πολύ κωμικό τρόπο. Το σχέδιο μένει πιστό στο κλασικό, που όλοι γνωρίσαμε, ενώ ο χρωματισμός είναι έντονος και με μεγάλη ποικιλία. Η δεύτερη, support, ιστορία δεν με ενθουσίασε όσο η πρώτη. Έχει αρκετές υπερβολές και νομίζω ότι προσπαθεί να εκμαιεύσει το γέλιο του αναγνώστη, αλλά (τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση) δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά. Το ρετρό σχέδιο και το χρώμα, από την άλλη, με κάλυψαν. Αν προσπαθήσουμε να συγκρίνουμε την παρούσα έκδοση με εκείνη που κάλυψε τα προηγούμενα τεύχη και κυκλοφόρησε με τον Τηλεθεατή, νομίζω ότι δεν χωράει καμία αμφιβολία για το ποια είναι η πιο προσεγμένη. Σε αντίθεση με το τσιγαρόχαρτο του 2015, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αξιόλογο τεύχος, λαμβάνοντας υπόψιν τις λίγες σελίδες που είχε στην διάθεσή του. Το χαρτί στο εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ, ενώ το δέσιμο με καρφίτσα φαίνεται ανθεκτικό. Το χαρτί στο εσωτερικό κρατάει αξιοπρεπώς τα χρώματα της εκτύπωσης. Γενικά έμεινα ευχαριστημένος από το τελικό αποτέλεσμα. Δεν ανήκει στο Top-5 των ποιοτικών εκδόσεων, αλλά δεν θα με πείραζε αν όλα τα τεύχη της συγκεκριμένης σειράς είναι έτσι.

Τεύχος #269 του νέου Μίκυ Μάους. Στην ιστορία "Το αρπακτικό του δήμου" μαθαίνουμε ότι ο Λούντβιχ έχει πτυχίο στα οχυρά και στα φρούρια!!!

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #269 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (από τον άνθρωπο που αν και καθιστό; σκανάρει ορθώς και πολύ καλό φίλο @Indian). Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Διακοπές με βανάκι." Ο Μίκυ και ο Ο' Χάρα μόλις έχουν τελειώσει με μία υπόθεση. "Κριτικός κινηματογράφου." Ο Φέθρυ βρίσκει μία νέα ασχολία... Και ο Ντόναλντ δε ξέρει από που τον βρήκε!!! "Η μυστηριώδης Μις Χ." Η Τζένυ μεταμφιέζεται σε επιχειρηματία προκειμένου να περάσει μία εβδομάδα με τον Σκρουτζ σε ένα όμορφο νησί. "Το μυστήριο του λιωμένου παγωτού." Ο Πασχάλης και οι υπόλοιποι πράκτορες την Γ.Ι.Α.Μ. ψάχνουν να λύσουν το μυστήριο των λιωμένων παγωτών εν μέσω θέρους. "Το αρπακτικό του δήμου." Ο Δήμαρχος της Λιμνούπολης στέλνει τον καλύτερο υπάλληλο του στον Σκρουτζ προκειμένου να γεμίσουν τα ταμεία του δήμου. Ο Σκρουτζ όμως εκτός από την βόηθεια φίλων και συγγενών έχει και έναν άσο στο μανίκι του. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Ένα road movie θυμίζει η κεντρική ιστορία του τεύχους. Που είναι ένας από τους τύπους ταινιών που μου αρέσει πολύ. Ετερόκλητοι άνθρωποι σε ένα ταξίδι με διάφορα ευτράπελα και καλό finale. Ενδιαφέρουσα επιλογή το τέταρτο άτομο της παρέας. Αρκετά καλή και θα μου άρεσε να την δω και σαν ταινία κινουμένων σχεδίων. Δεύτερη ιστορία του τεύχους ένας γολγοθάς του Ντόναλντ εξ' αιτίας του Φέθρυ. Πραγματικά δε λέει και τίποτα σπουδαίο. Προσπαθεί να βγάλει γέλιο με τις ατάκες του Φέθρυ αλλά πιο πολύ κουράζει. Τρίτη στην σειρά μία καλή ιστορία με την Τζένυ που θέλει να περάσει λίγες μέρες με τον εκλεκτό της καρδιάς της. Προτελευταία του τεύχους μία ιστορία με τον πράκτορα Πασχάλη. Για αυτό που προσφέρει καλή είναι. Τέλος το τεύχος κλείνει με μία αρκετά συμπαθητική προς καλή ιστορία με σύσσωμο το βασικό cast της Λιμνούπολης. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Διακοπές με βανάκι." 2. "Το αρπακτικό του δήμου." 3. "Η μυστηριώδης Μις Χ." 4. "Το μυστήριο του λιωμένου παγωτού." 5. "Κριτικός κινημτογράφου." 6.7/10!!! Μέτριο προς καλό τεύχος. Επί τέλους μετά από καιρό κεντρική ιστορία με τον Μίκυ...

Θα φιλοξενηθεί είπα, δεν είπα ότι θα διαβαστεί.

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #269, βρίσκεται κοντά μας. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Την επόμενη Παρασκευή θα φιλοξενηθεί η ιστορία "Το μυστικό του Ήτα-Βήτα".

Ήθελα από καιρό να γράψω ένα σχόλιο εδώ, αλλά όλο το ανέβαλα για να μην ενδεχομένως δυσαρεστήσω τους ντισνεϊκούς Mε αφορμή την επίσκεψη του Ρόσα στο κόμικον της Θεσσαλονίκης το Μάιο (και το χαμό που είδα ότι προκάλεσε η παρουσία του), είπα να διαβάσω ένα έργο του να δω γιατί όλος αυτός ο χαμός και γιατί θεωρείται τόσο σπουδαίος. Να ξεκαθαρίσω από τώρα ότι είχα ν΄ασχοληθώ με "Μίκυ Μάους" απ΄το δημοτικό, πριν καμιά 25αριά χρόνια δηλαδή Διάβασα λοιπόν το "Βίο" μιας και θεωρείται η καλύτερή του δουλειά. Για την ακρίβεια διάβασα τα 8 απ΄τα 12 κεφάλαια, κι αυτά όχι μονοκοπανιά. Δεν άντεξα όλο Στα θετικά: εντυπωσιάστηκα με το σχέδιο. Λεπτομερές, ζωντανό, πολύ ευχάριστο. Ειδικά το καρέ με το Ντώσον στην ιστορία "Ο Βασιλιάς του Κλοντάικ" όλα τα λεφτά Στα αρνητικά: βαρέθηκα. Μου φάνηκαν απλές, επιφανειακές, χωρίς πολύ ενδιαφέρον οι ιστορίες(τουλάχιστον οι περισσότερες) και με αρκετές δόσεις υπερβολής. Το χιούμορ αρκετά παιδικό για τα δεδομένα μου. Τα στοιχεία που έδινε ο συγγραφέας πριν από κάθε κεφάλαιο είχαν ένα ενδιαφέρον, φαντάζομαι θα ήταν μεγαλύτερο για όσους έχουν εντρυφήσει στα Ντίσνευ. Στο καπάκι διάβασα και μια ιστορία του Μπαρκς για να μπορώ να έχω ένα μέτρο σύγκρισης. Συγκεκριμένα το "Χαμένοι στις Άνδεις" απ΄το ΚΟΜΙΞ #1. Κι εκεί μια απ΄τα ίδια. Δεν τρελάθηκα. Μου φάνηκε αρκετά απλοϊκό/ελαφρύ ανάγνωσμα. Ακόμα και το γενικότερο κόνσεπτ των Ντίσνευ "παπιά, ποντικοί και σκύλοι να μιλάνε και να συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι" μου φαίνεται αλλόκοτο πλέον. Άρα δεν είναι θέμα Ρόσα το ότι δεν με ενθουσιάζουν. Τα σέβομαι φυσικά, μιας και με συντρόφευαν στα παιδικά μου χρόνια και ουσιαστικά αυτά με έβαλαν στο κόσμο των κόμικς (μαζί με τα Ποπάυ), αλλά θεωρώ ότι δεν είναι πια για μένα

Ας πως και εγώ σε αυτό το φόρουμ την φτωχή και ταπεινή μου άποψη για αυτό το σημαντικό έργο στο χώρο των ντίσνευ κόμιξ. Πριν προχωρήσω στην κριτική μου θα ήθελα απο τώρα να σας πω πως ό,τι αρνητικό σχόλιο κάνω δεν το κάνω με σκοπό για να ξεχωρίσω μόνο και μόνο επειδή τα άλμπουμ αυτά "λατρεύονται" απο τον πολύ κόσμο. Είναι πραγματικά η γνώμη που έχω η οποία μάλιστα είναι η ίδια και απο την πρώτη φορά που διάβασα τον "βίο" απο τη σειρά του ΚΟΜΙΞ δηλαδή απο όταν ήμουν γυμνάσιο. Χάρη στον Ντον Ρόσα το σύμπαν του Μπαρκς αντιμετωπίστηκε τόσο "σοβαρά". Η δομή της ιστορίας αλλά και η μελέτη του Ντον πάνω στο έργο του Μπαρκς δημιούργησαν ένα έργο που αγαπήθηκε απο όλους τους φανς. Έχουμε και λέμε λοιπόν: ο πιο αγαπημένος (ή έστω απο τους πιο αγαπημένους) ντίσνευ ήρωας σε ιστορίες που δείχνουν τα παιδικά-νεανικά του χρόνια. Πολύ ωραίο σα σκέψη και νομίζω αρκετά σιγουράκι για την επιτυχία ειδικά όταν για σχεδιαστή-σεναριογράφο έχουμε τον καλύτερο κατα ομολογία ντίσνευ δημιουργό. Πριν προχωρήσουμε στο σενάριο να πούμε δύο λόγια για το σκίτσο. Αναμφισβήτητα όμορφο αλλά νομίζω όλοι θα συμφωνήσετε ότι καλό θα ήταν μια σχεδιαστική βελτίωση. Άλλωστε το ανέφερε και ο ίδιος: "Δεν σκόπευα να καταπιαστώ με αυτό το εγχείρημα τόσο νωρίς. Ίσως ύστερα απο δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, όταν θα είχα πια πετύχει μια απολύτως απαράιτητη βελτίωση στο εκνευριστικά λεπτομερές στυλ του σκίτσου μου." (επίτομο-σελ.8). Και για να είμαστε ειλικρινείς· ναι το σχέδιο του Ρότσα ήταν αρκετά λεπτομερές και.."εκνευριστικό". Αλλά γιατί καταπιάστηκε τόσο νωρίς; Το αναφέρει φυσικά ο ίδιος λίγο αργότερα: "..τα σχέδια κάποιων εκδοτικών οίκων...ανάγκασαν..και εμένα.." (σελ 8) Παρ' όλα αυτά το σχέδιο όπως είπα και πριν ήταν σε μεγάλο βαθμό ικανοποιητικό. Γενικά δεν νομίζω να υπήρχαν -πολλές-γκρίνιες. Καλά ως εδώ. Πάμε τώρα στην καθ'εαυτό ιστορία. Το σενάριο μας ξεκινά απο τα παιδικά ήδη χρόνια του Σκρουτζ στην ζοφερή Σκοτία του 19ου αιώνα ενώ ύστερα δείχνει τον ήρωά μας να ταξιδεύει στην Αμερική. Ο Ντον νομίζω αποτύπωσε πολύ ωραία το κλίμα της εποχής απο τα ατμόπλοια, μέχρι τους καουμπόυδες και τους χρυσοθήρες.Σκηνές τις οποίες επίσης απολαύσαμε και απο την πένα του Μόρις στον "Λούκυ Λουκ". Νιώθεις δηλαδή κάτα κάποιο τρόπο σα να βλέπεις ταινία εποχής. Ήδη απο το γ' επεισόδιο έχουμε ένα σεναριακό λάθος απο τον Ρόσα όπου ο ίδιος το αναφέρει στην εισαγωγή του (σελ 56). Νομίζω γενικά ότι ήταν φανερό πως ο Ρόσα προσπαθούσε να χώσει όσες αναφορές μπορούσε περισσότερες απο τις ιστορίες του Μπαρκς. Bέβαια τις περισσότερες φορές η υλοποίηση αυτή ήταν πολύ ωραία όπως πχ η αναφορά απο το πρώτο επεισόδιο στην ιστορία του Μπαρκς "Μπελάδες απο το παρελθόν" (σελ.11, κόμιξ 76). Γενικά άρχισες απο την αρχή να νιώθεις το δέσιμο με τις ιστορίες που μεγάλωσες αλλά και να νιώθεις παράλληλα ότι έφτασε πλέον η ώρα να εμβαθύνεις σε αυτές. Ενώ το α'και το β'επεισόδιο μου άρεσαν, δεν συνέβει το ίδιο και με το γ'. Βασικά θα πω το εξής παράδοξο: δεν μου άρεσε στο όλο έργο τα επεισόδια με τον καουμπόυ Σκρουτζ. Για κάποιο λόγο τα έβρισκα ανυπόφορα βαρετά. Ξέρω όμως ότι οι καουμπόικες ιστορίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας των ΗΠΑ. Επίσης με αφορμή το γ' επεισόδιο να κάνω μια νύξη για το σχέδιο και να αναφέρω ότι σε σημεία δεν μου άρεσε. Αφενός κάποιες φάτσες που φαίνονταν αρκετά τρομακτικές ή βλοσυρές, οι οποίες βέβαια υπάρχουν σε πολλές ιστορίες του Ρόσα (btw έχει κατηγορηθεί γι'αυτό ο Ρόσα), αλλά και για τα αισθητικά άσχημα (κατ'εμέ) τοπία (δεδομένων πάντα των ιστοριών που διαβάζω· πχ αν διάβαζα Κόναν τα τοπία αυτά θα φαίνονταν ωραία). Oρίστε λοιπόν: Επίσης απο το επεισόδιο αυτό έχουμε και μια ας πούμε "ιδιαιτερότητα" να παρουσιάζονται αλλά και να παίζουν ενεργό ρόλο στην ζωή του Σκρούτζ, σημαντικά ιστορικά πρόσωπα όπως ο Θεόδωρος Ρούσβλετ. Κατα την ταπεινότατή μου άποψη αυτό ήταν περιττό και ο αγαπητός Ντον θα μπορούσε να είχε αποφύγει ιστορικές διασταυρώσεις τουλάχιστον με αληθινά πρόσωπα. Ως χαρακτήρας μου ήταν περιττός (μιλάω για το κόμικ και όχι για τον αληθινό άνθρωπο. Δεν προβαίνω σε κανένα πολιτικό σχολιασμό) και σε αυτό το επεισόδιο αλλά και σε όσα γενικά παρουσιάστηκε στον "βιο". Το δ' επεισόδιο εξίσου αδιάφορο με το γ' με αρνητικά χαρακτηριστικά τα οποία θα τα αναφέρω αργότερα. Φτάνουμε αισίως στο πέμπτο επεισόδιο της σειράς (Ο νέος αφέντης του Πύργου των Μακ Ντακ) και ένα απο τα πιο "σκρουτζικά" επεισόδια της σειράς. Επιτέλους ο Ντον μας ξαναγυρίζει στη Σκοτία φιλοξενώντας μας σε ένα παγωμένο και τρομακτικό κάστρο. Εδώ όχι απλώς θα δούμε πρόσωπα άμεσα οικογενειακά αλλά και προγόνους του πεθαμένους εδώ και αιώνες! Υποβλητικό και μυστηριώδες. Σίγουρα ένα απο τα καλύτερα επεισόδια. Περνώντας τα επόμενα δύο αδιάφορα για μένα επεισόδια και έχοντας κατα νου τα αρνητικά του τρίτου επεισοδίου που είπα ότι θα αναφέρω αργότερα, φτάνουμε στο πολύ καλό επεισόδιο "ο βασιλιάς του Κλοντάικ" όπου θα αναφέρω ίσως το μεγαλύτερο μειονέκτημα του "βίου" του Ντον Ρόσα, και αυτό δεν είναι άλλο απο τις υπερβολικές σκηνές. Εξηγούμαι καλύτερα. Ένα απο τα στοιχεία που με έκαναν να ξεχωρίσω το έργο του Ντον έναντι στα τόσα έργα ντίσνευ ήταν ο ρεαλισμός του που προσέδωσε στον χαρακτήρα των παπιών. Δηλαδή ενώ έχουμε να κάνουμε προφανέστατα με ένα φανταστικό περιβάλλον (μαγείες, ταξίδια στο χρόνο, φαντάσματα κτλ), εν τούτοις οι ήρωες του Ρόσα ήταν σαφώς πιο "ανθρώπινοι" απο τους -πολλές φορές και στα όρια του καρτούν- ήρωες άλλων σχεδιαστών ντίσνευ. Έτσι λοιπόν δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με "αμερικανιές" όπου δεν αποφεύχθησαν οι πραγματικά παράλλογες (για τα δεδομένα Ρόσα) σκηνές οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με το εξανθρωπισμένο πνεύμα και στυλ. Δεν ξέρω αν θυμάστε και μια συνεντευξη του ροσα οπου αναφέρει πως προτιμά να αντιμετωπίζει την μάγισσα Ντε Σπελ περισσότερο σαν ατζαμού παρά σαν μάγισσα με υψηλές μαγικές δυνάμεις και τον κυρο σαν ερασιτέχνη εφευρέτη παρα σαν φουτουριστή επιστημονα γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο· επειδή ήθελε να προσδώσει μια εκλογίκευση στους καρτουνίστικους ήρωες. Eδώ λοιπόν οι εν λόγω σκηνές: Με τις παραπάνω σκηνές ο Ντον αυτοαναιρούταν ως προς την διάθεση και την προοπτική του. Επίσης αυτές οι σκηνές δεν έδιναν κάποιο χιουμοριστικό τόνο (ο Ντον ήδη έχει πολλές αληθινά χιουμοριστικές σκηνές) στις ιστορίες αλλά παιδιάστικο, και θα έπρεπε να λείπουν. Ξέρω όμως ότι πολλοί διαφωνούν μαζί μου και πολύ πιθανόν να διαφωνούσε και ο ίδιος ο Ντον. Γούστα όμως και απόψεις. Θα αφήσω εν τάχυ τον τόμο αυτό (o οποίος κλείνει με ένα πολύ όμορφο επεισόδιο-crossover της υπέροχης ιστορίας "χριστούγεννα στο βουνό της αρκούδας) και θα προχωρήσω στον δεύτερο τόμο στα "χαμένα επεισόδια". Σε γενικές γραμμές ο τόμος αυτός μου άρεσε κατα το ήμισυ αφού αφενός ο μισός ήταν με τον καουμπόι Σκρούτζ (την ιστορία του "Κάτυ Σαρκ" ποτέ δεν μπόρεσα να τη διαβάσω ολόκληρη, ούτε και τώρα ξαναδιαβάζοντας τους τόμους για τις ανάγκες αυτού του review) , αφετέρου περιείχε και "ντεμί" ιστορίες όσο αφορά τον βίο και την πολιτεία του Σκρούτζ και αναφέρομαι φυσικά στις ιστορίες οι οποίες διαδραματίζονται στην σημερινή εποχή και οι οποίες έχουν απλά και μόνο αναφορές στην ζωή του Σκρούτζ όπως το "μυστικό του Ολλανδού" (το οποίο εδώ που τα λέμε απορείς γιατί το ενέταξαν στη σειρά του "βίου) αλλά και σε άλλες όπου τα επεισόδια "επανέρχονται" στην καθημερινή ζωή δηλαδή τα " μιας δεκάρας νιάτα" , η "αιχμάλωτη" και ο "ατσίδας". Παρόλο που το "μυστικό", το "μιας δεκάρας νιάτα", και η "αιχμάλωτη" μου άρεσαν πολύ, ωστόσο θεωρώ ότι θα μπορούσαν να είναι ξεχωριστές ιστορίες και όχι να αποτελούν μέρος μιας "ειδικής" βιογραφίας όπως είναι ο "βίος". Με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να εντάξουμε στη σειρά και άλλες παρόμοιου στυλ ιστορίες όπως το "Τελευταίο Έλκηθρο Για Το Ντώσον", το "Στέμμα των Σταυροφόρων", και "Γράμμα από το Σπίτι", το "Το Όνειρο μιας Ζωής" (το οποίο θα μπορούσε χαλαρά να αποτελεί επεισόδιο στα "χαμένα"), το "Η Αυτού Μεγαλειότης Σκρουτζ Μακ Ντακ" (ίσως η καλύτερη ιστορία του Ρόσα! ) καθώς και το "νόμισμα". Συμπληρώστε παρακαλώ αν ξέχασα κάποια παρόμοια ιστορία. Απο τις ιστορίες πάντως των "χαμένων", νομίζω ότι σεναριακά ξεχωρίζει η πρώτη (μιας δεκάρας ). Απολαυστικότατη ιστορία η οποία σε κρατάει με κομμένη την ανάσα μέχρι το τέλος. Ένα τέλος όπου ακόμα και ο Σ. Σπίλμπεργκ θα το ζήλευε! Όσο αφορά το πλήρες έργο του "βίου" έχουμε και δύο αξιοσημείωτες αναφορές πρωτοφανείς για τα δεδομένα της Ντίσνευ. Έχουμε σκηνή θανάτου (Ένας Κροίσος στα Ζοφερά Βάθη, σελ 183) αλλά και υπόνοια σεξουαλικής σκηνής! Στην ιστορία με την Γκόλντυ ο Ρόσα αν θυμάμαι καλά είχε πει ότι: "..δεν πρόκειται να αποκαλύψω τι έγινε μεταξύ τους. Στο κάτω κάτω μιλάμε για κόμικς του Ντίσνευ!". Όσο αφορά τη σκηνή με το νεκροκρέββατο, αναμφισβήτητα πρόκειται για μια απο τις πιο δυνατές σκηνές του έργου. Εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε σαφώς με ένα έργο που άφησε εποχή. Έχοντάς το διαβάσει αρκετές φορές μπορώ πλέον να πω ότι δεν το θεωρώ τόσο "σπουδαίο" όσο παρουσιάζεται. Ο "βίος" σεναριακά πιστεύω κυμαινόταν σε μέτρια επίπεδα αλλά προκάλεσε τόσο μεγάλο "θόρυβο" κυρίως της συναισθηματικότητας που προσέδιδε· παρουσιάζοντας τα νεανικά χρόνια ενός αγαπημένου χαρακτήρα τόσο λεπτομερώς με ένα σεναριακό υπόβαθρο κάτι το οποίο δεν είχε ξαναγίνει. Εξάλλου ποιός δεν αρέσκεται να παρακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ ή να διαβάζει ένα βιβλίο για τη ζωή κάποιου αγαπημένου του προσώπου; Ήδη ακόμα και απο τον τίτλο δημιουργείται μια "φόρτιση". Σαφώς ο Ντον έχει γράψει πολύ συναρπαστικότερες ιστορίες απο τον "Βίο" ο οποίος δεν διακατέχεται απο το μπρίο και την ευφάνταστη πρωτοτυπία (τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό) όσο άλλες ιστορίες του. Εκτός απο κάποιες πολύ όμορφες ιστορίες, θεωρώ πλέον το έργο σε ένα βαθμό βαρετό με αφελείς, φλύαρες και ακραία υπερβολικές σκηνές. Επίσης ποτέ μου δεν κατάλαβα τι το αστείο είχαν οι κρυμμένοι μίκυ. Ο ίδιος ο Ρόσα σε μια συνέντευξή του για το γενεαλογικό δέντρο που σχεδίασε, έκανε λόγο για τον Φέθρυ και για το πόσο αντιπαθητικός του είναι. Σαφώς τον συμπεριέλαβε παρά την θέλησή του. Ο ίδιος λοιπόν προέτρεπε τους αναγνώστες που δεν τον θέλουν ούτε αυτοί, να τον διαγράψουν με ένα μολύβι. Το ίδιο λοιπόν έχω κάνει και εγώ (νοητά) σε διάφορα καρέ αλλά και σε ιστορίες. Προσωπικά αγαπημένα επεισόδια: -Ο τελευταίος της Γενιάς των Μακ Ντακ -Ο Νέος αφέντης του Πύργου των Μακ Ντακ -Ένας Κροίσος στα Ζοφερά Βάθη -Το πιο Πλούσιο Παπί του Κόσμου -Μιας Δεκάρας Νιάτα -Το Μυστικό του Ολλανδού -Η Αιχμάλωτη του Χειμμάρου της Αγωνίας Στον "δικό μου" προσωπικό "βίο και πολιτεία του Σκρούτ Μακ Ντακ" υπάρχουν πλέον μόνο αυτές οι ιστορίες. Εκφράζοντας και μια τελείως υποθετική άποψη, θεωρώ πως αν ο Ντον σχεδίαζε τον "Βίο" χωρίς την προοπτική μιας έκδοσης (και χωρίς την αντίστοιχη πίεση απο τους εκδότες προφανώς), θα ήταν κάπως διαφορετικός απ' ό,τι εμείς τον μάθαμε. Δεν νομίζω να το είχε "τραβήξει" τόσο πολύ με τα 12 επεισόδια, θα ήταν πιό περιεκτικός (δηλαδή ωραία στοιχεία-ιδέες μέσα στα επεισόδιά του, τα οποία όμως δεν θα "χάνονταν" απο αφελείς σκηνές ή ένα ανούσιο στόρυ) καθώς και -φυσικά- με ένα πιο ώριμο σχέδιο. Πάντως σχετικά και με την ελληνική έκδοση των τόμων, δεν μου άρεσαν τα εξώφυλλά τους αφού θα ήθελα να είναι "γεμάτα" απο σχέδιο και όχι γύρω απο ένα μαύρο και κόκκινο αντίστοιχα πλαίσιο. Κάτι τέτοιο όπως πόσταρε εδώ και ένας φίλος θα ήταν πολύ όμορφο.

Σήμερα πάντως μια περιπτερού με ρώτησε αν ήθελα να πάρω μόνο τον τόμο με 2,5 ευρώ.

και για τους 30+, θα ελεγα το ιδιο. Βλεπεις, στα πολυ παιδικα μας χρονια ολη η πιατσα των περιπτερων ηταν κατακλυσμενη απο κλασικα περιοδου ιταλικων ιστοριων, οπότε μπορω να ταυτιστω. Δε ξερω αν εχει απαντηθει, για ποιο λογο πιστευετε οτι εχει μπει αυτη η "ενδεικτικη τιμη" των 60 cents πανω στα τευχη?

την πήραμε την πήραμε... πολύ τίμια έκδοση, όχι κάτι ιδιαίτερο σε χαρτί (το εξώφυλλο θα το ήθελα πιο "illustration" φάση) αλλά είναι εξαιρετικό nevertheless. και έχει 10 σελίδες επιπλέον υλικό με κείμενα και σχέδια. τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Μετά το εξαιρετικό κόμικ ΚΙΚΙ ΤΟΥ ΜΟΝΠΑΡΝΑΣ, το δίδυμο Catel και Bocquet, μας παρουσιάζει τη βιογραφία μιας ακόμα γυναίκας, που επεδίωξε τη χειραφέτηση από την ανδροκρατούμενη κοινωνία της εποχής της. Η Olympe de Gouges ήταν θεατρική συγγραφέας και κοινωνική και πολιτική αγωνίστρια, που είχε την τύχη ή την ατυχία ή μάλλον και τα δύο να ζήσει στις τελευταίες στιγμές του Ancien Regime, δηλαδή της Γαλλικής Βασιλείας, αλλά και στα πρώτα εξαιρετικά ταραγμένα και αιματηρά χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης. Η ιστορία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου και θα συναρπάσει τόσο εκείνους που ενδιαφέρονται για μια τραγική προσωπική ιστορία, όσο και εκείνους που ενδιαφέρονται για την Ιστορία (με Ι κεφαλαίο) και κυρίως για την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Η αφήγηση αποδίδεται με περιεκτικό και σαφή τρόπο, χρησιμοποιώντας μικρά ή μεγαλύτερα κεφάλαια, που αλλάζουν ανάλογα με τη χρονολογία και την τοποθεσία. Χρησιμοποιείται δηλαδή η ίδια αφηγηματική μέθοδος που είχε χρησιμοποιήσει το δίδυμο και στο προηγούμενο κόμικ του που διαβάσαμε (την ΚΙΚΙ). Το δε σκίτσο, χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή «υψηλής» τεχνικής, εξυπηρετεί απόλυτα την αφήγηση, κάνοντας το έργο να είναι απόλυτα οικείο και στους αναγνώστες, που δεν είναι φανατικοί των κόμικς. Όπως και στην ΚΙΚΙ, υπάρχει χρονολόγιο των γεγονότων της ζωής της ηρωίδας και του κοινωνικού περίγυρου, βιογραφικά και εκτεταμένη βιβλιογραφία. Η ελληνική έκδοση είναι και πάλι εξαιρετική. Ζωντανή μετάφραση, μεγάλα γράμματα, χαρτί καλής ποιότητας και φυσικά αχτύπητη τιμή. Σε όσους άρεσε η ΚΙΚΙ ΤΟΥ ΜΟΝΠΑΡΝΑΣ, αξίζει να διαβάσουν και αυτό το έργο.

Disclaimer: Είμαι τρελό fanboy της DaNi. So far she can do no wrong by me Tread with care Μετά τις δουλειές της για την Rebellion της 2000AD, η DaNi περνάει τον όρμο κάτω από την Ισλανδία και βγάζει δουλειά για την Image στις αποικίες. Στο σενάριο ο Dan Waters (Lucifer + House of Whispers). Υπόθεση? Σύμφωνα με το πρώτο τευχος μια γκοθού που την κυνηγάει ένας πληρωμένος δολοφόνος ονόματι Eartheater, ίσως και όλο το σύμπαν, θα δείξει, και η οποία αποφασίζει να αφήσει πίσω της πτώματα άλλων, αλλά τίποτα δικό της. Ούτε καν το κουφάρι της. Παρέα της ένα δίποδο όρνιο. Πιο δίποδο απ'ότι νομίζετε Έχει και χέρια Και είναι όρνιο-όρνιο. Όχι "όρνιο". Δεν υπάρχουν συνθεσάιζερ. Δεν υπάρχει ίχνος ποπ. Υπαρχουν ντραμς, υπάρχει μπάσσο, υπάρχουν άγριες κιθάρες, υπάρχει πολύ distortion. Είναι άγριο, είναι ακατέργαστο, ειναι Cramps με πιο πανκ, λιγότερο ροκαμπίλυ, περισσότερο distortion. Είναι ο Pete Townshend που δεν σπαει την κιθάρα στη σκηνή, αλλά κατεβαίνει, την χώνει εκει-που-ξερεις σε έναν από το κοινό, ο οποίος λέει κι ολας θενκ γιου σερ μέη αη χαβ ενάδερ. Εικαστικά η δουλειά της DaNi έχει απογειωθεί. Τεραστια υπόθεση να αναλαμβάνει τον χρωματισμό ένας πραγματικός επαγγελματίας. Ειναι βρώμικο, είναι americana. Εντονες γεύσεις από τον λατρεμένο μου Sean Phillips, το λατρεμένο μου Scalped, επίγευση αρωμάτων στον ουρανίσκο από 100 Bullets. Δυνατές και οι κριτικές για το πρώτο τεύχος από το εξωτερικό. Αν και θα έκανα πλοκ τηλήτ όποιον έλεγε κακή κουβέντα Δυνατές και οι προσδοκίες αφού με βάση τα solicitations, το πρώτο τεύχος ήδη πάει για second printing. Έχει δυναμική για οτιδηποτε. Θα δείξει. Αν δεν σας αρέσει, σας ψαχνει ο Pete Townshend. Κάτι θέλει με την κιθάρα του As I said. The lady can do no wrong by me.

"Η ΟΔΗΓΟΣ" αποτελούσε το επίσημο περιοδικό του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών (ΣΕΟ) , το οποίο υπάρχει μέχρι και σήμερα (http://www.seo.gr/displayITM1.asp?ITMID=27&LANG=GR) και είναι ένας κλάδος του προσκοπισμού. Το περιοδικό απευθυνόταν κυρίως σε νεαρά κορίτσια και περιείχε διάφορα θέματα όπως εγκυκλοπαιδικά, μυθιστορήματα, παιχνίδια, πρακτικές συμβουλές καθώς και κάποια κόμικς στο οπισθόφυλλο. Στα τεύχη 44-56 υπήρχε η εικονογραφημένη ιστορία "ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ" του Μποστ (όπως αναφέρει ο Κ.Κάσσης στο "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΙΚΣ" σελ168). Μια γεύση από τα περιεχόμενα του περιοδικού φαίνονται στις παρακάτω εικόνες :

Το 2ο και τελευταίο αλμπουμ του Μπριζελόφατσα με περισσότερς σελίδες ,96 ,μίας και πρόκειται για 4 τεύχη της Αμερικανικής εκδόσεως #16-19 . Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Θεωρώ οτι είναι λάθος. Ηταν ενταγμένο στην σειρά ομπρέλα Συλλογή Γουέστερν, και η αρίθμηση της ηταν συνεχής. Εκτος κι αν το 4ο τεύχος ηταν το τελευταίο της συλλογής που το θεωρώ μάλλον απίθανο

Πως θα διαβαστεί αφού θα είναι μυστικό;

Ιδού και το "πινακάκι": Τα στοιχεία καταχωρήθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης. Παρατηρήσεις -Οι διαστάσεις είναι κατά προσέγγιση αφού τα τεύχη ήταν από τόμο -Δεν αναγράφεται εκδοτικός οίκος στο περιοδικό -Η ημερομηνία έκδοσης προέκυψε από υπολογισμό με βάση την περιοδικότητα

για να φτιαχτεί όμως το πινακάκι που συνοδεύει την κάθε έκδοση (λχ: ή ) χρειάζεται να ακολουθήσεις τις οδηγίες εδώ χοντρά-χοντρά να δώσεις με στυλ "μασημένης τροφής" πράγματα όπως διαστάσεις, περιοδικότητα, εκδοτικός οίκος κ.ο.κ. (εσύ δίνεις τις πληροφορίες με αυτό τον τυποποιημένο τρόπο και κάποιος από την ΔΟ γυρνάει και πράττει τα δέοντα ώστε να φτιαχτεί το πινακάκι πάνω από την παρουσίαση )

Τιμή καταλόγου: 16,50€ Από το οπισθόφυλλο: ******************** Άλλη μία έκδοση της Anubis στα γνωστά υψηλά της standards. Η ιστορία του Matthew Rosenberg αντιμετωπίζει με σεβασμό τον μύθο της Τζιν Γκρέι και παρόλο που κάθε ένα από τα 5 τεύχη του αρχικού limited series είναι σχεδιασμένο και από κάποιον άλλον σχεδιαστή, το σύνολο φαίνεται ομοιογενές. Ως έξτρα θα βρείτε 12 ολοσέλιδες εικόνες από εναλλακτικά εξώφυλλα διάσπαρτες μέσα στον τόμο.

Σήμερα έλαβα το κόμικ. Αρχικά να σας ευχαριστήσω και εύχομαι να συνεχιστούν τα δώρα προς τα μέλη του forum. Επίσης θα ήταν πολύ καλό να μπορούμε να αγοράζουμε ως μέλη του ''Greek Comics'' διάφορα Graphic Novels σε τιμές -40% ή -50%, δεν ξέρω βέβαια τι θα προϋπόθετε κάτι τέτοιο(πχ ετήσια συνδρομή στην λέσχη δεν ξέρω, θα μπορούσατε να το δείτε, οι της διαχείρησης). Στο ρεζουμέ... Όταν άνοιξα το βιβλίο και είδα κάποιες εικόνες δεν με εντυπωσίασε θα έλεγα. Λέω οκ καμιά χαζομάρα θα είναι, τίποτα βαρετό... εν συνεχεία ομως φτάνοντας σπίτι λέω ας κάτσω να το μελετήσω. Ωραία ιστορία συνολικά... παίζει πολύ με τα μεταφυσικά φαινόμενα και είναι στην τελική ένα ψυχολογικό θρίλερ, αρκετά καλό κατά την ταπεινή μου άποψη. Ακολουθεί spoiler ! Βαθμολογία 8.0/10 (αν και δεν είμαι φανατικός λάτρης των X-Men τόσο πολύ, περισσότερο γουστάρω Spiderman). ΥΓ: Γενικά ο Γούλβεριν είναι ένας ήρωας που ''πουλάει'' αρκετά, εμένα για κάποιο λόγο δεν με ''τραβάει'' τόσο, ίσως λόγο της βίας που ασκεί χωρίς λόγο κάποιες φορές, δεν ξέρω δεν το'χω με τόσο θάνατο και αίμα μαλλον.

Εγώ δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Περιμένω να κυκλοφορήσει κι ο δεύτερος τόμος για να το διαβάσω συνολικά και μετά να πω την γνώμη μου.

Κάποιος μου είχε "σφυρίξει" πως η anubis έχει κρατημένα τα δικαιώματα για το παρακάτω εδώ και χρόνια και δεν το βγάζει. Να που ήρθε η ώρα να το πράξει βγάζοντας το σε δύο τόμους. (ISBN:978-960-623-160-5). A. Wolverine: Δημόσιος Κίνδυνος / Mark Millar Τίτλος :Wolverine: Δημόσιος Κίνδυνος Παράλ. Τίτλος/Τίτλος Πρωτοτ. :Wolverine Enemy of the State Τύπος Μέσου:έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές:Mark Millar, Σεναριογράφος ; John Romita, Εικονογράφος ; Χρήστος Τσέλιος, Μεταφραστής Εκδότης:Κορωπί [GR] : Εκδόσεις Anubis / Compupress S.A. Έτος Έκδοσης:2019 Σελιδοποίηση:144 Μέγεθος:17x26 ISBN:978-960-623-160-5 Γλώσσες :Ελληνική (gre) Γλώσσα πρωτοτύπου : Αγγλική (eng) Ημ/νία Παραχώρησης :07/08/2019 (ISBN:978-960-623-161-2). B. Wolverine: Δημόσιος Κίνδυνος / Mark Millar Τίτλος : Wolverine: Δημόσιος Κίνδυνος Παράλ. Τίτλος/Τίτλος Πρωτοτ. : Wolverine Enemy of the State Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Mark Millar, Σεναριογράφος ; John Romita, Εικονογράφος ; Χρήστος Τσέλιος, Μεταφραστής Εκδότης: Κορωπί [GR] : Εκδόσεις Anubis / Compupress S.A. Έτος Έκδοσης: 2019 Σελιδοποίηση: 152 Μέγεθος: 17x26 ISBN: 978-960-623-161-2 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Γλώσσα πρωτοτύπου : Αγγλική (eng) Ημ/νία Παραχώρησης : 07/08/2019 Πρόκειται για αυτό, αν και δεν πρέπει να περιέχουν τα έξτρα της έκδοσης που παραθέτω οι τόμοι που θα βγάλει η anubis.

Μ' αρέσει η ιδέα του ενός Γκράφικ Νόβελ τον μήνα για τους εξής λόγους : 1) Οικονομικός : Έπεφταν όλα μαζί και όταν έπεφτε και το Μπλεκ μαζί με τα 4, ανατιναζόταν ο κομιξικός προυπολογισμός. 2) Στερητικός : Τα διάβαζα όλα μαζί και μετά περίμενα 4 μήνες να ξεχαρμανιάσω! 3) Βολικός : Ένα Γκράφικ - ένα περίπτερο. Μετά από την αναζήτηση σε όλα τα περίπτερα της πόλης μου για να βρώ και τα 4 , την τρίτη παρτίδα την πήρα με παραγγελία από το Πάμπλικ καθώς κινούσα υποψίες στους περιπτεράδες που γυρόφερνα τα περίπτερά τους κάνοντας μούμπλε μούμπλε.

Το είχα κάνα χρόνο στο ράφι και με κοιτούσε με παράπονο και τελικά το διάβασα. Δεν μου ταιριάζει ο όρος graphic novel για το συγκεκριμένο βιβλίο, θα προτιμούσα το graphic biography. Πολύ καλή βιογραφία με πολύ ταιριαστό σχέδιο. Θα συμφωνήσω με τον @leonidio ότι (ίσως να είναι καλύτερα να διαβαστεί το βιβλίο αντίστροφα δήλαδή, πρώτα οι βιογραφίες και μετά το κόμικ). Με 15 σελίδες χρονολόγιο και 50 σελίδες βιογραφίες σου δίνει πολλές αφορμές για ψάξιμο. Προσωπικά με έκανε να ψάξω πολλές φορές στο δίκτυο για πρόσωπα και γεγονότα. Επίσης μεγάλη εντύπωση μου έκαναν οι 4 σελίδες βιβλιογραφία, που σημαίνει πολύ ψάξιμο για να πλησιάσει όσο πιο πολύ στην πιστή περιγραφή των γεγονότων το σενάριο.

Μα δεν είναι υπερήρωας... Το τρολ της "Marvel Comics" είναι που δε νομίζω ότι προσφέρει και τίποτε στο "σύμπαν". Τα 2 αυτά τεύχη θα τα αγοράσω αλλά τα TPBs των εκδόσεων "Anubis" & "Οξύ" δε νομίζω πως θα τα πάρω και ποτέ. Θα δούμε... Θα συμπληρώσω πρώτα οτιδήποτε είναι ακόμη διαθέσιμο και δεν έχω πάρει, ακόμη και τα πιο παιδικά που υπάρχουν, μη σου πω & παρελκόμενα και ΑΝ υπάρχουν ακόμη αυτά διαθέσιμα στην αγορά θα το επιχειρήσω για λόγους πληρότητας. Αυτά τα 2 τευχάκια δε θα τα διαβάσω ακόμη. Έχω άλλο υλικό προς ανάγνωση και δε με βιάζουν.

Άσε, γιατί μπορεί να τους αρέσει και μετά να ζητάνε να τους πηγαίνω τα κιβώτια τραγουδώντας, όπως ο "συνάδελφος" της διαφήμισης.

Στο δικό μου περίπτερο πάντως, τα τευχάκια ήταν πάνω από το βιβλίο και έβλεπες τι παίρνεις! Προτείνω λοιπόν, να αρχίσεις να δωροδοκείς περιπτερά και διανομέα, με τίποτα δίπιτα πιτόγυρα και με άφθονα καφάσια μπύρες, μπας και πετύχεις επιτελούς, κάνα κόμικς της προκοπής!!!

Για να μην τα πουλάνε οι περιπτεράδες αυτόνομα παίρνοντας από τις εφημερίδες και επιστρέφοντας μόνο την εφημερίδα σαν "απλη_. Αυτό ακούγεται

Λοιπόν σήμερα σκέφτηκα το εξής. Για τους 50+ της παρέας που διάβαζαν μικροί Μίκυ Μάους η εγκυκλοπαίδια του Μπαρκς ήταν το τοτεμ γιατί εκτός του ότι μιλάμε για όλες τις ιστορίες του καλύτερου δημιουργού τους έκανε και ένα δωρεάν ταξίδι στα παιδικά τους χρόνια. Σε εμάς τους 40+ αυτό κάνει η εγκυκλοπαίδια του Σκάρπα. Βλέπεις τις ιστορίες και λες "πω ρε φίλε συτή την είχα διαβάσει εκείνο το καλοκαίρι στο χωριό τότε που η Πατουλίδου έπαιρνε το χρυσό".

https://www.amazon.com/Sex-Lives-Saints-Hagiography-Divinations/dp/081222020X Φαντάζομαι πως είναι σοβαρό ακαδημαϊκό βιβλίο Αλλά όπως και να το κάνεις ο τίτλος και η θεματολογια έχουν πλάκα

Στην ιστορία "Πράσινο φεγγάρι" του υπ' αριθμόν #262 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους μαθαίνουμε ότι Λούντβιχ έχει δίπλωμα στην εφαρμοσμένη ροπαλολογία και την ανωτάτη ξυλοφορτωτική!!! @imacmaria ...

Βίαιο, επιθετικό, τραχύ, αλαζονικό, χυδαίο, αστείο, διασκεδαστικό, κτλ κτλ κτλ. Πολλά θα μπορούσα να πω για αυτή τη σειρά, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι η πιο αντιπροσωπευτική του Garth Ennis ( Judge Dredd, Hellblazer, Preacher, Punisher κ.α.). Διαθέτει όλα τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν, με πρώτη τη βία. Βια, σε υπερθετικό βαθμό. Αλλά και πολύ φανερή η προσπάθεια να σοκάρει τον αναγνώστη. Χαρακτηριστική είναι το πανελ με τον υπερήρωα ο οποίος έχει κατεβασμένο το παντελόνι της στολής του και το μόνο που βλέπουμε είναι τα οπίσθια του και 2 γυναικεία χέρια να στηρίζονται σε αυτα! Όλα αυτά αποδίδονται τέλεια από τον Derick Robertson ( Transmetropolitan ), με ένα σχέδιο κατά βάση ρεαλιστικό αλλά και λίγο υπερβολικό/καρτουνίστικο όταν χρειάζεται. Χρησιμοποιεί - αρκετές φορές - μεγάλα καρέ προσπαθώντας να εντυπωσιάσει. Γενικά πρόκειται για ένα κόμικ το οποίο προσπαθεί να σοκάρει τον αναγνώστη, είτε με την ιστορία είτε με το σχέδιο, προσπαθεί να τον κρατήσει σε εγρήγορση. Αν θα έπρεπε να περιγράψω το θέμα με μία πρόταση, θα έλεγα : " Ο Ennis κάνει κω..δαχτυλο στους υπερήρωες ". Μας περιγράφει τον σχηματισμό, από την CIA, μιας ομάδας η οποία έχει αρμοδιότητα να παρακολουθεί τους υπερήρωες, ειδικά αυτούς που δεν είναι και τόσο πολύ "ήρωες" . Πέρα όμως από το προφανές, τη σάτιρα δηλαδή προς τους τέλειους και "καλοχτενισμένους" ήρωες, καταφέρνει και περνάει πολλά μηνύματα και αγγίζει πολλά θέματα. Εκδίκηση, εξουσία, πολιτική, αστυνόμευση και πολλά άλλα, πάντα επίκαιρα. Ο Ennis, άξιο τέκνο του British Invasion, μου θυμίζει την γέννηση του πανκ στα τέλη του 1970, οπότε και το "φαίνεσθαι" είχε, πολλές φορές, μεγαλύτερη σημασία από την ουσία (μουσική). Αλαζόνας όσο δεν πάει άλλο, σου δίνει την αίσθηση ότι δεν τον νοιάζει τόσο πολύ η ιστορία, όσο το πόσο θα σοκάρει μέσω της ιστορίας. Επειδή πρόκειται όμως για μεγάλο συγγραφέα, ακροβατεί, συνήθως με επιτυχία, ανάμεσα στα δύο και καταλήγει να σου δίνει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Πρόκειται για αγαπημένη μου σειρά και ίσως δεν είμαι απόλυτα αντικειμενικός. Σίγουρα πάντως το προτείνω σε όλους. Μπορεί να μην τρελαθείτε, αν δεν σας αρέσουν τόσο βίαια κόμικς, αλλά σίγουρα, και θα γελάσετε και θα διασκεδάσετε. 8,5/10 και καθαρά προσωπικά 9,5/10

Έπος, λίγο κατώτερο του preacher, αλλά επος. Θα ψαχτω και για φυσικά αντίτυπα, ξέρει κανείς αν έχει βγει κανένα HC;

Εχω αγαπησει αρκετα τις δουλειες του Garth Ennis οποτε τον τελευταιο καιρο ειχα ξεκινησει το "The Boys" και χθες βραδυ το τελειωσα. Για μενα, για τα δικα μου γουστα το βρηκα πραγματικα πολυ καλο. Αρκετα βιαιο, αποδομει την μυθολογια των υπερηρωων (ενταξει δεν σκαμπαζω και πολλα) και κανει σαφεστατη κριτικη πανω στην πολιτικη και τις πανισχυρες εταιριες που κανουν τα ΠΑΝΤΑ για το κερδος. Εξαιρετικη και η παραλληλη χρηση αληθινων γεγονοτων με μερικες μικρο αλλαγες ωστε να ενταξει την ιστορια στον πραγματικο κοσμο.

Στην Ευρώπη και ειδικότερα στις ιταλικές εκδόσεις (απ' όπου ήταν και η κύρια πηγή τροφοδότησης των ελληνικών εκδόσεων) τα χρήματα είναι χρυσαφένια. Αυτό γίνεται ακόμα και σήμερα, ειδικά στο Μίκυ Μάους. Εμείς δεν δίνουμε και πολύ σημασία είναι η αλήθεια, όμως στην Αμερική, υπάρχει κόσμος (και ο Rosa ανάμεσά τους) που θέλουν τα χρήματα να είναι ασημένια, επειδή έτσι είναι τα αληθινά δολλάρια. Όπως είναι τα χαρτονομίσματα πράσινα π.χ, έτσι θα έπρεπε να είναι και τα νομίσματα ασημένια. Ειδικά από Ιταλία μεριά, έχουμε δει ουκ ολίγες φορές να αναφέρουν τα χρήματα του Σκρουτζ ως «χρυσάφι». Μπορεί να το λιώνουν και να το κάνουν χρυσαφικά, μπορεί να προσελκύεται από μαγνήτες για χρυσό, μπορεί να το τρώνε εξωγήινοι που τρέφονται με χρυσάφι, μπορεί μπορεί τα χίλια μύρια. Το αμερικάνικο κοινό όμως, όταν βλέπει κάποιους να χρησιμοποιούν το καθημερινό τους νόμισμα, θα πίστευε πως θα είχε και το ίδιο χρώμα. Εμάς δεν μας ξενίζει επειδή η Αμερική είναι μακριά μας, όμως στο αμερικάνικο κοινό χτυπάει άσχημα μερικές φορές. Στην προκειμένη, η ελληνική έκδοση είτε πήρε χρωματισμό από κάποια ευρωπαϊκή (πιθανώς ιταλική) έκδοση, είτε έκαναν τον χρωματισμό οι ίδιοι της Νέας Ακτίνας και προτίμησαν το χρυσό χρώμα. Ο δε Rosa, έχει δηλώσει επανειλημμένα πως προτιμάει το ασημένιο, αυτός είναι και ο λόγος που χρησιμοποιήθηκε στην έκδοση της Fantagraphics. Εδώ θα τσοντάρω και την προσωπική μου γνώμη, και θα πω πως καλός χρυσός και άγιος ο Rosa, κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιηθεί ασημένιο στις ιστορίες του εφ' όσον θέλει, όμως γενικά αγαπάω το χρυσό χρώμα και τις ιστορίες των Ιταλών, και δεν θα ήθελα ποτέ να μείνουν τα νομίσματα μουντά και ασημένια.

Μπορει καποιος γνωστης να μου λυσει μια απορια? αριστερα ειναι η ξενη εκδοση του Βιου Και Πολιτειας . Ξερουμε γιατι τα χρηματα του Σκρουτζ ειναι ασημενια ενω στης ελληνικης εκδοσης δεξια ειναι χρυσα?

Προσφορά στα 5,50€ στην πρωτοπορία.

Αυτό που μου άρεσε στη συγκεκριμένη σειρά είναι πως είναι πολύ πιο ψαγμένο απ'όσο δείχνει. Πίσω από την πρόκληση και την άκρατη βία, ο Ennis τοποθετεί διάφορα έξυπνα σχόλια για μια μεγάλη γκάμα θεμάτων. Σίγουρα δεν είναι ένα κόμικ για όλους, αλλά πραγματικά αξίζει τον χρόνο που θα του αφιερώσει κάποιος.

Το τελείωσα και εγώ το συγκεκριμένο άλμπουμ. Είναι από αυτά τα κόμικ τα οποία τα παίρνω περισσότερο σαν εικονογραφημένα ιστορικά εγχειρίδια, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες όσο το δυνατόν αμερόληπτες βιογραφίες. Ε, το "Ολυμπία Ντε Γκουζ" είναι ικανοποιητικό στις περισσότερες πτυχές του. Ως προς την δόμηση, την πληρότητα, το σχέδιο του. Μου πήρε ένα μήνα περίπου να το διαβάσω, όχι λόγω μεγέθους που με 480 τόσες σελίδες σε χορταίνει και με το παραπάνω, αλλά λόγω πληροφοριών που χρειάστηκε να αποκτήσω για να το καταλάβω όσο θα ήθελα. Για να πάρω όσο πιο πολλά πράγματα γινόταν, δεν έμεινα μόνο στην βιογραφία της μάχιμης κυρίας De Gouges αλλά επεκτάθηκα σε διαφόρων ειδών μπροσούρες της εποχής, διακηρύξεις και πολιτικά δοκίμια. Η αλήθεια είναι, και ο Γιώργος έχει δίκιο σε αυτό, ότι αν θέλεις να πάρεις κάτι για να περάσεις την κομιξο-ώρα σου, αυτό καλύτερα να το αφήσεις. Είναι ένα κόμικ που θέλει χρόνο για να το καταλάβεις μιας και παράλληλα πρέπει να έχεις ανοικτά διάφορα site/βιβλία και να μπαίνεις στο πνεύμα της εποχής και να νιώθεις όσο σου επιτρέπεται την ένταση και τον κοινωνικό αναβρασμό που επικρατούσε σε όλα τα ταξικά κλιμάκια της εποχής. Πως θα διαβαστεί το συγκεκριμένο αν δεν έχεις ιδέα τι είναι οι Ορεινοί, οι Γιρονδίνοι, οι ιδιωτικές θεατρικές λέσχες με τα τεκτονικά ψήγματα και πάει λέγοντας; Σας προτρέπω να μπείτε σε μια διαδικασία αναζήτησης που θα δώσει, σαν την εκδοτική, πάνω απ'όλα γνώση. Δεν θα σταθώ στα δύο τρία λειτουργικά λαθάκια του κόμικ, απλά θα τα παραθέσω για να υπάρχουν στο φόρουμ. Η ροή έχει σε μερικά σημεία λογικά κενά τα οποία ναι μεν κάποιος που διαβάζει καιρό κόμικς μπορεί να τα παραβλέψει αλλά δεν παύουν να είναι χτυπητά. Θεωρώ βέβαια ότι έχοντας μόνο 406 σελίδες για την κεντρική υπόθεση, οι δημιουργοί θέλησαν εσκεμμένα να παραβλέψουν διαδικαστικές σκηνές και δεν με ενοχλεί καθόλου. Να σημειώσω πως στη σελίδα 415 του χρονολογίου γράφει πως στις 11 Ιουλίου του 1791 η τέφρα του Βολταίρου μεταφέρθηκε στο πάνθεον. Η σωρός του μεγάλου αυτού φιλοσόφου δεν κάηκε αλλά έγινε κανονική ταφή στην πόλη Champagne κρυφά από την εκκλησία που δεν δέχθηκε επίσημη χριστιανική ταφή λόγω των γραπτών του. Δύο μήνες μετά, αρχές Ιουλίου μεταφέρθηκαν τα λείψανα του στο Πάνθεον όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα. Μερικά ορθογραφικά/συντακτικά τα πέρασα αέρα αλλά θα μπορούσαν να τα αποφύγουν. Είχα την τύχη να επισκεφθώ αυτό το ιστορικό μέρος και επισκέφθηκα τον τάφο του καθώς και άλλων μεγάλων Γάλλων (Βέβαια όταν είδα την Curie μου έφυγαν τσισάκια από την χαρά που βρισκόμουν εκεί αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα). Ανάθεμα στην άτιμη την έφορο που ήταν υπεύθυνη εκείνη τη μέρα, που μου είπε πως η σωρός του Μιραμπό βρισκόταν στον αντίστοιχο τάφο μαζί με του Μαράτ και μαθαίνω εκ των υστέρων πως οι Ορεινοί (αν κατάλαβα καλά από τις συγκεχυμένες πληροφορίες) αφαίρεσαν τα λείψανα το 1794 και τα "πέταξαν" σε έναν ανώνυμο τάφο στο νεκροταφείο Clamart από το οποίο δεν ανακτήθηκαν ποτέ. Η τύπισσα δεν ήξερε τι έπαιζε με τα κόκαλα του ανθρώπου για τον οποίο χτίστηκε το πάνθεον εξ αρχής! Λυπηρό. Το αναφέρω γιατί ο Μιραμπό ήταν ακόμα μια κεντρική φιγούρα στο "Ολυμπία ντε Γκουζ" και την Γαλλική επανάσταση παρόλο που δεν εμφανίζεται άμεσα στο κόμικ. Ο ρόλος που έπαιξε εξαιρετικά αμφισβητούμενος επίσης, αλλά ξεφεύγουμε. Ορίστε και μερικά λινκ που εμένα μου φάνηκαν πολύ χρήσιμα και επαρκές συμπλήρωμα των δεδομένων που δίνει η ΓΝΩΣΗ στο τελος του έργου. Η έκδοση ήταν φοβερή και σε τιμή αστεία. Συγχαρητήρια στην εκδοτική. Βιογραφία του Βολταίρου (αυτή της Wiki είναι ανεπαρκής) Βιογραφία της Olympe des Gouges από την IEP Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων της Γυναίκας και της Πολίτισσας Γενικές τάξεις του 1789 Δίκη της Olympe des Gouges Πλήρης εργογραφία της Olympe des Gouges σε Γαλλικά/Αγγλικά Η ετυμηγορία που έκρινε την πρωταγωνίστρια σε θάνατο έχει ως εξής και είναι ενδιαφέρουσα η διατύπωση της: "The Tribunal, based on the unanimous declaration of the jury, stating that: (1) it is a fact that there exist in the case writings tending towards the reestablishment of a power attacking the sovereignty of the people; [and] (2) that Marie Olympe de Gouges, calling herself widow Aubry, is proven guilty of being the author of these writings, and admitting the conclusions of the public prosecutor, condemns the aforementioned Marie Olympe de Gouges, widow Aubry, to the punishment of death in conformity with Article One of the law of last March 29th, which was read, which is conceived as follows: "Whoever is convicted of having composed or printed works or writings which provoke the dissolution of the national representation, the reestablishment of royalty, or of any other power attacking the sovereignty of the people, will be brought before the Revolutionary Tribunal and punished by death," and declares the goods of the aforementioned Marie Olympe de Gouges seized for the benefit of the republic. . . ." και κλείνω με την φράση που, αν μη τι άλλο, χάραξε το όνομα της στην παγκόσμια ιστορία ως μια από τις πρώτες φεμινίστριες και στρατεύσιμες γυναίκες: "η γυναίκα έχει δικαίωμα να ανεβαίνει στο ικρίωμα, πρέπει λοιπόν να έχει το δικαίωμα ν' ανεβαίνει και στο βήμα" - (από το άρθρο 10 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων της Γυναίκας και της Πολίτιδος της Συντακτικής Συνέλευσης του 1791)

Εχθές τελείωσα την ανάγνωσή του και λέω να πω κι εγώ την γνώμη μου...! Συμφωνώ σχεδόν με όλες τις κριτικές των φίλων από πάνω...!Πρόκειται για ένα πολύ καλό βιογραφικό graphic novel το οποίο μας περιγράφει με αναλυτικό τρόπο,όχι μόνο την ζωή της κεντρικής ηρωίδας,αλλά και την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Γαλλία της εποχής εκείνης...!Πανικός,ε...? Το σενάριο ήταν καλοδουλεμένο,φαίνεται ότι ο συγγραφέας έχει μελετήσει πολύ το αντικείμενο,αλλά η ροή,ειδικά προς το τέλος νομίζω ότι ήταν βιαστική...!Ενώ στην αρχή η ιστορία μας ξεκινά ομαλά και στρωτά,στα τελευταία κεφάλαια νομίζω ότι υπάρχει μία βιασύνη για την ολοκλήρωσή της...!Επίσης με χάλασε το γεγονός ότι μέσα σε μία σελίδα υπάρχουν πολλές φορές δύο διαφορετικές στιγμές χωρίς κάποιο μικρό κείμενο-λεζάντα για διαχωριστικό...!Έτσι βλέπουμε την Ολυμπία να περπατά έξω και στο επόμενο καρέ την βλέπουμε να βγαίνει από το σπίτι της για να πάει στο θέατρο...! Από την άλλη,θετικό βρήκα τα πολλά μικρά κεφάλαια που είχε το κόμικ,που σίγουρα βολεύουν σε περίπτωση που χρειαστεί κάποιος να το αφήσει για λίγο χωρίς να το σταματήσει απότομα...! Όσον αφορά το σχέδιο οι απόψεις μου διίστανται...!Κάποια καρέ είναι τόσο πλαστικά και στατικά που μου χτύπησαν άσχημα στο μάτι...!Κάποια άλλα όμως,πχ τα ολοσέλιδα,είναι όμορφα δοσμένα και στάθηκα λίγο σ'αυτά για να τα θαυμάσω...!Γενικά όμως με ικανοποίησε,όπως επίσης με ικανοποίησε κι ο ασπρόμαυρος τόνος...! Για την έκδοση τι να πούμε...?Εξαιρετική...! Ωραίο "βουτυρένιο" χαρτί,σκληρότατο εξώφυλλο,ανθεκτικό δέσιμο και μεγάλη και καθαρή γραμματοσειρά...!Άψογο...! Αναπόσπαστο κομμάτι το χρονολόγιο και οι βιογραφίες των πρωταγωνιστών...!Με έλλειψη γνώσεων απλά δεν μπορείς να διαβάσεις την ιστορία αυτή χωρίς αυτές τις πληροφορίες...! Ευχαριστούμε ΓΝΩΣΗ για τις γνώσεις που μας χαρίζεις...!

Το πήρα από την προσφορά της πρωτοπορίας. Η αλήθεια ειναι ότι και με την αρχική τιμή, άξιζε να το αγορασεις. Περιποιημένη, προσεγμενη και πολύ καλής ποιότητας έκδοση. Στο τέλος εχει το χρονολογιο της Ντε Γκουζ καθως και των κυριότερων γεγονότων της εποχής. Επίσης, εχει βιογραφικα σημειώματα των πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών. Εξυπηρετικό αφού μπορείς να ρίχνεις κλεφτές ματιές σε πραγματα που δε γνωρίζεις. Το σχέδιο απλό & ασπρόμαυρο, το οποιο πιστευω ειναι ιδανικό για το συγκεκριμενο κόμικ γιατι δε σε κουράζει και μπορείς να διαβασεις τις 400+ σελίδες με τη μια. Έχει ενδιαφέρον και χωρις να το καταλάβεις θέλεις να παρακολουθήσεις την ιστορία της Ντε Γκουζ, ίσως περαν όλων των άλλων, επειδή ξετυλίγεται σε μια ιστορική φάση με αλλαγές σε πολλά πεδία. Καλύπτει περιεκτικά μια μεγάλη χρονική περίοδο και σημαντική ιστορικά με βατο τρόπο, οπότε μπορεί να διαβαστει κι από αυτούς που δε γνωρίζουν πολλά περι γαλλικής επάναστασης. Σε τσιγκλάει κιόλας να θες να το ψαξεις το θέμα. Προτείνεται!!