Αίθουσα Νικητών

Ο Λάργκο Γουίντς έρχεται στο έκτο τεύχος του Μπλεκ! Αυτή τη φορά, ο guest star του τεύχους είναι ένας από τους πιο αδικημένους χαρακτήρες... Και αυτό, γιατί, για κάποιον ανεξήγητο λόγο (τουλάχιστον για εμάς...) δεν εκδόθηκε ποτέ στο παρελθόν στη χώρα μας, παρά την επιτυχία του σε χώρες του εξωτερικού! Το «Λάργκο Γουίντς» είναι ένα κόμικς που αποπνέει '90s, Γουόλ Στριτ, χρηματιστήριο, και δε συμμαζεύεται... Όλες αυτές οι έννοιες, είναι αλήθεια ότι μας είναι, πια, λίγο απόμακρες, ελέω κρίσης, αλλά και εποχής... Όμως, πραγματικά, ένα τόσο καλοδουλεμένο σενάριο (Jean Van Hamme), συνοδευμένο από το εξαιρετικό σκίτσο του Philippe Francq, δεν μπορεί παρά να ενθουσιάσει οποιονδήποτε λάτρη της 9ης Τέχνης... Και πραγματικά, αυτό συμβαίνει από το πρώτο του καρέ! Στο αφιέρωμα του Γαβριήλ Τομπαλίδη που περιέχεται στο τεύχος, θα μάθετε περισσότερα για τον ήρωα και την... επεισοδιακή εκδοτική του ζωή! Πέρα, όμως, από τον Λάργκο Γουίντς, την τιμητική του σε αυτό το τεύχος, έχει και ένας σχεδόν μόνιμος συνεργάτης των εκδόσεων μας τα τελευταία χρόνια! Ο Κώστας Φραγκιαδάκης επιστρέφει με μια αποκαλυπτική συνέντευξη, αλλά και ένα τρισέλιδο κόμικς φωτιά... αφού οι δυο μεγάλοι της Αμερικανικής Επανάστασης συναντιούνται... Μπλεκ και Μαρκ λοιπόν, σε μια μεγάλη συνάντηση! Αναλυτικότερα, τώρα, τι θα βρείτε στο Μπλεκ #6: - Μπλεκ - Στα Ίχνη Των Γουανάγκι (Μέρος Γ') των Marcel Navarro & Jean-Yves Mitton - Μάντυ Ρίλεϋ - Αντίο Στην Παιδική Ηλικία των R. Collins & E. Gracia Seijas - Η Μεγάλη Συνάντηση του Κώστα Φραγκιαδάκη - Λάργκο Γουίντς - Ο Κληρονόμος (Μέρος Α') των Jean Van Hamme & Philippe Francq - Ταρζάν - Ο Άνθρωπος Λιοντάρι (Μέρος Α') του J. Kubert - Τζόνι Ρεντ - Το Αγοράκι Της Κυρίας Ρέντμπερν των Garth Ennis & Keith Burns - Στορμ - Τα Ρομπότ Της Ντάντερζέι των M. Lodewijk & D. Lawrence - Το Παιδί Πάνθηρας των T. Tully & M. Western, E. Bradbury Και ακόμη: - Εύθυμη Σελίδα του Βαγγέλη Σαΐτη - Κόμικς Νέα του Γαβριήλ Τομπαλίδη - Συνέντευξη: Κώστας Φραγκιαδάκης - Αφιερώμα: Λάργκο Γουίντς του Γαβριήλ Τομπαλίδη - Στήλη Νούμερο 1: «Ταρζάν» του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη - The Pop Corner του Μάνου Νομικού Η Νέα εποχή του Μπλεκ ήρθε για να ανατρέψει τα πάντα στο χώρο των κόμικς! Απλά ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!

Καλή ιδέα για να μην υπάρχουν κενά διαστήματα. Κάθε μήνα να διαβάζουμε και κάτι. Τώρα απλώς να αυξηθούν και λίγο οι σελίδες του κάθε γκραφικ νόβελ. Γιατί οι πιο ωραίες ιστορίες Mister No, Tex και Zagor είναι 200- 300 σελιδες.

Αν και δεν έχει άμεση σχέση με τα κόμιξ, νομίζω πως όσοι από εμάς απολαμβάνουν την περιπλάνηση στα παλαιοβιβλιοπωλεία θα βρουν ενδιαφέρον και το συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς «Τα Στέκια».

Χαίρομαι για αυτή την εκδοτική.... δείχνει ότι θέλει και το παλεύει Η κίνηση με τον Λάργκο είναι (κατ' εμέ) εξαιρετική. Καλές οι ιστορίες με τους παλιούς ήρωες αλλά πρέπει το ελληνικό κοινό να δει και νέους. Μη νομίζετε ότι όλοι εδώ μέσα μεγάλωσαν με Μπλεκ, υπάρχουν και αυτοί που δεν γνωρίζουν τον Ρεντ, τον Στορμ και πάει λέγοντας. Ας δούμε και κάτι καινούργιο και τι πιο ωραίο να το γνωρίσουμε μέσα από το μοναδικό πολυθεματικό του καιρού μας. Εύχομαι να συνεχίσει να πηγαίνει καλά, να γνωρίσουμε νέους τίτλους και όταν δυναμώσει, να τους δούμε και σε πολυτελείς αυτόνομες εκδόσεις για τη βιβλιοθήκη μας.

Με χαρά σας ανακοινώνω πως η δουλειά μου "The Fiddler-Ο Βάρδος" βρήκε εκδότη!!! Λεπτομέρειες τον Σεπτέμβρη!!! Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη σας!!!

Disclaimer: Είμαι τρελό fanboy της DaNi. So far she can do no wrong by me Tread with care Μετά τις δουλειές της για την Rebellion της 2000AD, η DaNi περνάει τον όρμο κάτω από την Ισλανδία και βγάζει δουλειά για την Image στις αποικίες. Στο σενάριο ο Dan Waters (Lucifer + House of Whispers). Υπόθεση? Σύμφωνα με το πρώτο τευχος μια γκοθού που την κυνηγάει ένας πληρωμένος δολοφόνος ονόματι Eartheater, ίσως και όλο το σύμπαν, θα δείξει, και η οποία αποφασίζει να αφήσει πίσω της πτώματα άλλων, αλλά τίποτα δικό της. Ούτε καν το κουφάρι της. Παρέα της ένα δίποδο όρνιο. Πιο δίποδο απ'ότι νομίζετε Έχει και χέρια Και είναι όρνιο-όρνιο. Όχι "όρνιο". Δεν υπάρχουν συνθεσάιζερ. Δεν υπάρχει ίχνος ποπ. Υπαρχουν ντραμς, υπάρχει μπάσσο, υπάρχουν άγριες κιθάρες, υπάρχει πολύ distortion. Είναι άγριο, είναι ακατέργαστο, ειναι Cramps με πιο πανκ, λιγότερο ροκαμπίλυ, περισσότερο distortion. Είναι ο Pete Townshend που δεν σπαει την κιθάρα στη σκηνή, αλλά κατεβαίνει, την χώνει εκει-που-ξερεις σε έναν από το κοινό, ο οποίος λέει κι ολας θενκ γιου σερ μέη αη χαβ ενάδερ. Εικαστικά η δουλειά της DaNi έχει απογειωθεί. Τεραστια υπόθεση να αναλαμβάνει τον χρωματισμό ένας πραγματικός επαγγελματίας. Ειναι βρώμικο, είναι americana. Εντονες γεύσεις από τον λατρεμένο μου Sean Phillips, το λατρεμένο μου Scalped, επίγευση αρωμάτων στον ουρανίσκο από 100 Bullets. Δυνατές και οι κριτικές για το πρώτο τεύχος από το εξωτερικό. Αν και θα έκανα πλοκ τηλήτ όποιον έλεγε κακή κουβέντα Δυνατές και οι προσδοκίες αφού με βάση τα solicitations, το πρώτο τεύχος ήδη πάει για second printing. Έχει δυναμική για οτιδηποτε. Θα δείξει. Αν δεν σας αρέσει, σας ψαχνει ο Pete Townshend. Κάτι θέλει με την κιθάρα του As I said. The lady can do no wrong by me.

Παιδισ απο δω και περα θα βγαινει ενα graphic novel τον μηνα,δηλαδη τωρα βγηκε το μιστερ Νο,τον αλλο μηνα θα βγει πχ το ζαγκορ και παει λεγοντας.Στην ουσια αλλαζει η περιοδικοτητα και απο 3 μηνες γινεται 4.και μονο ενα καθε μηνα.

Παλιό άρθρο του ΒΗΜΑΤΟΣ, σχετικό με το νήμα (ελπίζω να μην υπάρχει και αλλού) Τα εικονογραφημένα τριών γενεών Ελλήνων Τα εικονογραφημένα τριών γενεών Ελλήνων Πενάκι ανά χείρας και φύγαμε! Πώς φτιάχνονταν τα ελληνικά Κλασσικά Εικονογραφημένα και τι λένε οι επιζώντες συνεργάτες του Γιώργου Πεχλιβανίδη ΜΑΡΙΛΗ ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΥ 24 Νοεμβρίου 2008, 22:18 Ενημερώθηκε: 25 Αυγούστου 1996, 00:00 Πώς φτιάχνονταν τα ελληνικά Κλασσικά Εικονογραφημένα και τι λένε οι επιζώντες συνεργάτες του Γιώργου Πεχλιβανίδη Ο ασπρομάλλης κύριος απέναντί μου κάποια φορά στα νιάτα του έστησε τη «Μάχη του Μαραθώνα». Το πενάκι του ένα μήνα ολόκληρο πολεμούσε τονΔαρείο. Τώρα ο κύριος κρατά τη Μάχη στο ένα χέρι. «Βρε, και την είχα ξεχάσει…». Ο στρατηγός των Αθηναίων τον κοιτά μέσα απ’ τη σελίδα. Τα σγουρά μαλλιά του, τη γαλάζια χλαμύδα του, τα χρωστά σ’ εκείνον. Και ίσως η μορφή που φέρνετε στον νου σας στο όνομα Μιλτιάδης να είναι αυτή που εκείνος αποφάσισε, και ας μην το θυμάστε πια. Γιατί ο κ. Παύλος Βαλασάκηςστα νιάτα του ζωγράφισε τις αναμνήσεις μας. «Πόσος καιρός να ‘ναι από τότε;Σαράντα; Πενήντα χρόνια;…». Οσο μας πήρε να τα νοσταλγήσουμε… Κλασσικά Εικονογραφημένα, τόμος πρώτος. Πενάκι ανά χείρας, και φύγαμε! Αφορμή γνωριμίας με τον Μιλτιάδη, την Πανδώρα, τον Ηρακλή η «Διάπλασις των Παίδων». Μια ανατύπωσή της στις εκδόσεις Πεχλιβανίδη περί το 1958, απ’ τις κόρες του Γρηγορίου Ξενόπουλου… και κάπως έτσι στον δρόμο του Παύλου Βαλασάκη, του εγγονού του Ξενόπουλου, βρέθηκαν τα Κλασσικά Εικονογραφημένα. Γιατί μέσω… «Διαπλάσεως» γνώρισε τον Γιώργο Πεχλιβανίδη. Τον άνθρωπο που του πρότεινε δουλειά για το μεράκι του. Σ’ αυτόν, και σε άλλους πολλούς, τότε άσημους, αλλά αργότερα… Τα ονόματα μιλούν μόνα τους: ο Κωνσταντίνος Γραμματόπουλος, ο μετέπειτα πρύτανης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών που συνήθιζε να ζωγραφίζει σε υπερφυσικό μέγεθος τα σκίτσα του, οι ζωγράφοι Βασίλης Ζήσης, Γιώργος Μανωλίδης, Απόστολος Μπαρμπόγλου, ο λογοτέχνης Αλκης Τροπαιάτης, ο ΘέμοςΑνδρεόπουλος, η Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη… Και βέβαια, ο Μέντης Μποσταντζόγλου, στα πρώτα του βήματα. «Τον θυμάμαι σαν… παράξενο πτηνό τότε. Νεαρός, κυκλοφορούσε μ’ ένα ποδήλατο», λέει ο γιος του Γιώργου Πεχλιβανίδη, ο Ακης. Σ’ εκείνον ο «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» οφείλει την… εικονογραφημένη υπόστασή του, και μάλιστα χωρίς… ανορθογραφίες. Γιατί τότε ο Μποστ προτιμούσε τις εικόνες απ’ τα λόγια. Οπως συνήθιζε να λέει «το σκίτσο είναι εύκολο. Πού να κάθεσαι τώρα να ψάχνεις ρίμες και λεζάντες!». Τα ελληνικά κόμικς γίνονταν σε χαρτί διαφανές, ούτε κουβέντα για φιλμ: οικονομική στενότης, βλέπετε… Και όσο για τα αμερικάνικα, που έρχονταν κατευθείαν από το εξωτερικό, «εκεί να δείτε κομπίνες οικονομίας!», λέει ο κ. Βαλασάκης. «Πολλά βγαίνανε… ξεπατικωσούρα. Χαρτάκι πάνω από το σχέδιο,και αντιγραφή λιγάκι παραμορφωμένη». Και αν η εικόνα «έχανε», υπήρχαν φορές που το κείμενο… πετούσε. Αρκεί να υπήρχε στην πρώτη σελίδα μια υπογραφή: Βασίλης Ρώτας. Δεν πρόκειται περί συνωνυμίας: ο υπερασπιστής της δημοτικής, ο θεατρικός συγγραφέας, ο άνθρωπος που μετέφρασε τα άπαντα του Σαίξπηρ, που έγραψε κατά τον Βάρναλη «την καλύτερη ελληνική κωμωδία, «Το Πιάνο»», που διατηρούσε αλληλογραφία με τον Ψυχάρη, τον Αυγέρη, τον Πολίτη, τη Γαλάτεια Καζαντζάκη… Σας φαίνεται απίστευτο; «Είχε χωρίσει τότε, και χρειαζόταν τα λεφτά για τηδιατροφή», θυμάται η σύντροφος της ζωής του, η κυρία Βούλα Δαμιανάκου. «Κιέτσι, καθόμασταν μαζί, με τις ώρες, και κάναμε τα Κλασσικά. Εγώ στηγραφομηχανή κι ο Ρώτας να μου υπαγορεύει. Ηταν τόσο εύκολο γι’ αυτόν…Ηξερε κάθε εικόνα τι έπρεπε να δείχνει, ήξερε κάθε φιγούρα πώς πρέπει να μιλά. Το θέατρο του είχε μάθει πώς». Τα θέματα των «Κλασσικών» ο Ρώτας τα επέλεγε σχεδόν μόνος του. Τα πρότεινε στον Πεχλιβανίδη και εκείνος πάντα τα ενέκρινε. «Μια φορά μόνο θυμάμαι που ο Πεχλιβανίδης του πρότεινε δικό του θέμα», λέει η κυρία Βούλα. «Τον «Βελερεφόντη». Ανατολίτικο, ίσως να ‘χε να κάνει με τις ρίζες του. Κι ο Ρώτας δεν έλεγε ποτέ όχι… Αλλά πάντα προτιμούσε τα αρχαία ελληνικά. Την Αντιγόνη, τον Δάμωνα και τον Φιντία…Ηρωες με ιεροσύνη, υγεία μέσα τους, χωρίς μικρότητες. Να διδάσκουν τα παιδιά Ελλάδα, έστω και μέσα απ’ το κόμικ». Για όλους τους ήταν πάρεργο. Κάτι διαφορετικό, ίσως και γι’ αυτό διασκεδαστικό. «Τέσσερις χιλιάδες δραχμές ανά τεύχος… Γι’ αυτές τα φτιάχναμε», λέει ο κ. Βαλασάκης. «Ενας μήνας δουλειάς για 4.000 δραχμές. Με μεράκι άλλοτε, λιγάκι στο πόδι κάπου κάπου… και πάντα με κόπο. Ξέρεις τι θα πει κάθε καρεδάκι και μια ιδέα; Μια φορά τα άτιμα τα Κλασσικά μού χάλασαν τις διακοπές. Εφυγα για τη Σκιάθο, μαζί με την οικογένειά μου, και είπα να τα πάρω μαζί μου. Μέγα λάθος! Αντί για διακοπές έκανα σκίτσα!». Με το πινελάκι του άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, μ’ αυτό σμίλεψε και τη μορφή του Απόλλωνα. Ο ζωγράφος χαμογελά. «Τον είχα κάνει μακρυπρόσωπο,θυμάμαι. Ετσι φανταζόμουν εγώ την ομορφιά. Ηλθε ο Πεχλιβανίδης από πάνω μου. «Οχι έτσι, βρε Παύλο», μου λέει. «Στρογγυλοπρόσωπο να τόνε κάνεις τον Απόλλωνα. Ομορφο. Σαν κι εσένα, σαν κι εμένα!»». Τα χρόνια πέρασαν, ο Γιώργος Πεχλιβανίδης και ο Βασίλης Ρώτας πέθαναν, ο Παύλος Βαλασάκης έχει πίσω του μια καριέρα ολόκληρη στον μουσαμά, με εκθέσεις ζωγραφικής, με ποιήματα του Καβάφη εικονογραφημένα, με παιδικά βιβλία… Και όμως, τα «Κλασσικά» είναι πάντα εκεί. Τα παιδιά τούς λάτρεψαν γι’ αυτά. Η κυρία Βούλα το έζησε, το ξέρει. «Τον Ρώτα τον κυνηγούσαν από πίσω, το σπίτι μας είχε γίνει το σπίτι των παιδιών. Εκείνος τα λάτρευε. Κι όταν μεγάλωσαν, του το ανταπέδωσαν. Πρότειναν στον Δήμο να πάρει ένας δρόμος το όνομά του, έφτιαξαν και τις πινακίδες… Κι έτσι τώρα μένω στην οδό Βασίλη Ρώτα…». Πηγή

Ένας μήνας ακριβώς για Season 2

Αυτά τα βιβλία πήρα τον τελευταίο 1 μήνα. 2 Αγιορείτικα, περί ''Κατάκρισης'' και περί ''τι είναι Θάνατος'' 2 VENOM 1 Spiderman and Black Cat 1 Avengers vs X-Men 2 Deadpool είναι κι'αλλα βέβαια, από myboxes 2 κουτιά με 15 σχεδόν βιβλία 1 Αγιορείτικο με τον Παίσιο 1 Ταοισμός 1 Η τέχνη του πολεμου Σούν Τζού οκ μην γράφω κατεβατά... έχω διαβάσει και άλλα 5-6 που μου δάνεισαν, έχει γίνει το μυαλό πλαστελίνη! Και... το επόμενο διάστημα θα πάρω άλλα τόσα γιατί θέλω να διαβάζω, μ'αρέσει πολύ πολύ

Το Mancode, είναι αντρικό περιοδικό με ποικίλη ύλη, που καλύπτει θέματα, όπως: αυτοκίνητα, ταξίδια, αξεσουάρ, προτάσεις για ντύσιμο κλπ. Κυκλοφορεί από τον Απρίλιο του 2017, κάθε 1η Κυριακή του μήνα, μαζί με την Καθημερινή της Κυριακής και μετά στα περίπτερα με τιμή 5€. Στις τελευταίες σελίδες, υπάρχει διαφήμιση υπό μορφή κόμικ, με τα μπαλονάκια να είναι στα ισπανικά/ιταλικά (;) . Το σενάριο υπογράφει κάποιος Thalis, ενώ το σκίτσο φέρει υπογραφή Dimarelos. Το site του περιοδικού. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους albert, nikos ka & albertus magnus.

Και έτερο από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 09.06.2002 Τα «Κλασσικά» των παιδικών μας χρόνων Του Νίκου Βατόπουλου T ο πρώτο τεύχος των «Κλασσικών Εικονογραφημένων», που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα του 1951 ήταν «Οι Αθλιοι». Τιμή δρχ. 4.000. Πούλησε 90.000 αντίτυπα! Ηταν το πιο εντυπωσιακό άνοιγμα της εγχώριας αγοράς στην ποπ κουλτούρα του δυτικού κόσμου και ήταν η πρώτη κυκλοφορία κόμιξ που έμελλε να είναι το χρυσό χαρτί μιας κραταιάς εκδοτικής επιχείρησης. Πίσω από τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα», που γαλούχησαν γενιές και γενιές, είναι ο εκδοτικός οίκος «Ατλαντίς» των αδελφών Πεχλιβανίδη, ενός θρυλικού ονόματος για όσους γεννήθηκαν στις δεκαετίες '40, '50 και '60. Με στρατηγείο το, επίσης «μυθικό», βιβλιοπωλείο «Ατλαντίς» στο μονώροφο κτίσμα της Κοραή 8, όπου βρισκόταν επί περίπου μισόν αιώνα (1945-1993), οι αδελφοί Πεχλιβανίδη είχαν επιτύχει να εισάγουν στην Ελλάδα όλη την κλασική παιδική και εφηβική λογοτεχνία συνεργαζόμενοι με αμερικανικούς κυρίως οίκους και παράλληλα να εκδώσουν αμιγώς ελληνικές σειρές παραμυθιών και ιστορίας εμπνευσμένης ως επί το πλείστον από τη λαϊκή παράδοση και το 1821. Αργότερα, ήρθαν ο Τάκης Λάππας, η Αθηνά Ταρσούλη και η Αντιγόνη Μεταξά. H «Ατλαντίδα» έγινε ένα εργοτάξιο παραγωγής ονείρων για εκατοντάδες χιλιάδες ελληνόπουλα. Εδινε «ωφέλιμα αναγνώσματα», που «συγκινούσαν» και «γοήτευαν». Τα «Κλασικά Εικονογραφημένα», που πρόσφατα συμπλήρωσαν 50 χρόνια ζωής, ήταν μία μόνο από τις σειρές που εξέδιδαν οι αδελφοί Πεχλιβανίδη. Αλλά η επίδρασή τους και η τεράστια εμπορική επιτυχία τους για τουλάχιστον 25 χρόνια ήταν τέτοια που τα «Κλασσικά» γρήγορα πέρασαν στη μυθολογία της ελληνικής μεταπολεμικής ζωής. Ηταν το δαιμόνιο των αδελφών Πεχλιβανίδη, του Μιχάλη, του Γιώργου και του Κώστα, προσφύγων από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας, που είχαν αφουγκραστεί τα αντανακλαστικά της κουρασμένης από τον πόλεμο ελληνικής κοινωνίας, αυτό που γέννησε την «Ατλαντίδα», ήδη από το 1945. Εκείνη την εποχή, στις ΗΠΑ η επιτυχία των «Classics Illustrated» ήταν η επαναστατική «απάντηση» του Αλμπερτ Κάντερ και της εταιρείας του, της GilbertoPublishing Company, στα «ευτελή» αναγνώσματα για παιδιά και εφήβους. Το 1951, οι αδελφοί Πεχλιβανίδη έφεραν τα «Κλασικά» στην ελληνική αγορά. Και «χάλασε ο κόσμος». Τα «Κλασσικά» έδιναν στο κοινό την πλοκή των ογκόλιθων της παγκόσμιας λογοτεχνίας μέσα από εικονογραφημένες διασκευές. H βασική αρχή ήταν ότι μετά την «υπερβολή» της ευτελούς παραφιλολογίας της δεκαετίας του '30, επιτακτική ήταν η ανάγκη στροφής της νεολαίας στην ασφαλή αγκαλιά του κλασικού μεγαλείου. O Βίκτωρ Ουγκώ και ο Αλέξανδρος Δουμάς, ο Κάρολος Ντίκενς και οι αδελφές Μπροντέ, ο Φένιμορ Λι Κούπερ και ο σερ Ουόλτερ Σκοτ ήταν η ατμομηχανή, που συνέδεε τους ακρογωνιαίους λίθους της δυτικής κουλτούρας, του Σαίξπηρ και του Ομήρου συμπεριλαμβανομένων. Στις ΗΠΑ γεννήθηκαν το 1941. Πρωτοτυπία Η ευφυής πρωτοτυπία των ελληνικών «Κλασσικών» ήταν ότι πέρα από τους μεταφρασμένους τίτλους εξέδωσαν πολλούς νέους τίτλους από την ελληνική μυθολογία, τη βυζαντινή ιστορία και την Ελληνική Επανάσταση (όλα με την άδεια του Αλμπερτ Κάντερ). Ετσι, δίπλα στην «Ιωάννα της Λωρραίνης» και τον «Ρομπέν των Δασών» έρχονταν να προστεθούν ο «Αγαμέμνων», η «Θεοδώρα» και ο «Κολοκοτρώνης». Το πανόραμα της δυτικής-ελληνικής παιδείας είχε συμπληρωθεί. Για τα ελληνικά «Κλασσικά» είχαν επιστρατευθεί καλλιτέχνες και συγγραφείς πρώτης γραμμής. O Μποστ σχεδίασε ένα «Κλασικό», τον «Κωνσταντίνο Παλαιολόγο», και πολλά περισσότερα ο Κώστας Γραμματόπουλος, ο Βασίλης Ζήσης, ο Γεράσιμος Λιβιεράτος, ο Τάκης Κατσουλίδης, ο Γιώργος Βακαλό, ο Γιάννης Δραγώνας, ο Παύλος Βαλασάκης και πολλοί ακόμη, που τα σχέδιά τους έντυσαν με λόγο οι Βασίλης Ρώτας, Γεωργία Δεληγιάννη-Αναστασιάδη, Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη και Ελένη Παπαδάκη. Επιτυχίες Ηταν μία ακόμη από τις επιτυχίες των Πεχλιβανίδη. H συσπείρωση μεγάλου αριθμού ταλαντούχων συνεργατών γύρω τους, που, όλοι, με προθυμία συνδέονταν στο άρμα της «Ατλαντίδας». Εκείνα τα χρυσά χρόνια του '50 και του '60, οι εκδόσεις «Πεχλιβανίδη» είχαν ηγεμονική θέση στην αγορά. Πολύ επιτυχημένη ήταν και η σειρά των λεγόμενων «Μικρών Κλασσικών», με παραμύθια για μικρότερα παιδιά. Από το 1945, η «Ατλαντίδα» εγκαινίασε την αξεπέραστη σειρά «Κλασσική Βιβλιοθήκη των Νέων» (που ήταν η αμερικανική Grosset & Dunlap) και στη δεκαετία του '50 έφεραν τα βιβλία τσέπης στην Ελλάδα, με σειρές που ξεχώριζαν κατά είδος με το διακριτικό του χρώματος. Δημιούργησαν την αστυνομική σειρά του Γιάννη Μαρή και τα κλασικά πορτρέτα των αγωνιστών του '21 (έργα του A. Κοντόπουλου και του K. Μαλάμου). Παράλληλα, εξέδιδαν τα αναγνωστικά της εποχής (αυτά που σήμερα είναι ξανά μπεστ σέλερ), γιατί τότε το καθεστώς των σχολικών βιβλίων δεν ήταν κρατικό μονοπώλιο και αργότερα τους πρώτους τουριστικούς οδηγούς. Μία ακόμη μυθική επιτυχία της «Ατλαντίδας» ήταν το περιοδικό «Γέλιο και Χαρά», που έφερε στη χώρα μας τους ήρωες του Ντίσνεϊ (πριν περάσουν στις εκδόσεις «Τερζόπουλου» τη δεκαετία του '60), τον Μπαγκς Μπάνυ, Τομ και Τζέρυ, Μικρή Λουλού κ.ά. Ηταν ένα συμβόλαιο με την Walt Disney, την MGM, την Warner και την Western. Για ένα άλλο κοινό, οι αδελφοί Πεχλιβανίδη πήραν επίσης τα δικαιώματα των DC Comics και μετέφρασαν στα ελληνικά τον Σούπερμαν και τον Μπάτμαν. Τα «Δυναμικά», τα «Εκπληκτικά» και τα «Παράξενα» πολλά θα θυμίζουν σε πολλούς... Ειδίκευση Οι αδελφοί Πεχλιβανίδη από την αρχή είχαν φροντίσει να έχουν την τελειότερη εκτύπωση. Τα «Κλασσικά» τυπώνονταν με βαθυτυπία. O Κώστας Πεχλιβανίδης είχε σπουδάσει στην Ακαδημία Γραφικών Τεχνών της Λειψίας, το 1936, τη νέα, τότε, τεχνική του όφσετ. Οι τσίγκοι άρχισαν τότε να αντικαθιστούν τα χαράγματα της λιθογραφίας. Από το 1927, ήδη, οι αδελφοί Πεχλιβανίδη είχαν μπει στον εκτυπωτικό κλάδο συνεταιριζόμενοι με τον χαράκτη λιθογράφο Γρούνδμαν, του οποίου ο Βαυαρός πατέρας είχε ανοίξει λιθογραφείο στην Αθήνα του 19ου αιώνα. Οι ανταγωνιστές «Ασπιώτη - Ελκα» πήραν κοντά τους τον Γρούνδμαν, και οι Πεχλιβανίδηδες συνέχισαν μόνοι τους με τον δικό τους χαράκτη. Εκτύπωναν τα πάντα: παραγγελίες του κράτους, αφίσες και ετικέτες για κονσέρβες και μπουκάλια για μεγάλες εταιρείες («Κύκνος», «Πελαργός» κ.ά.) με υψηλή ποιότητα που τους έδινε η χρυσωτική μηχανή που είχαν εγκαταστήσει από το 1937. Το 1945 ίδρυσαν την «Ατλαντίδα» ως εμπορικό και εκδοτικό οίκο και βρήκαν το οικόπεδο της Κοραή 8. Εκεί, στη χέρσα έκταση έχτισαν μόνοι τους το μονώροφο βιβλιοπωλείο και κράτησαν τα ηνία της επιχείρησης που στην ακμή της, τα χρόνια του '60, απασχολούσε 350 άτομα. «Θησαυροί» Σήμερα, η «Ατλαντίδα», με ένα βιβλιοπωλείο στη Στοά του Βιβλίου, στο κέντρο της Αθήνας, συνεχίζει και εκδίδει τις αγαπημένες σειρές. Συνεχίζει με τον Βασίλη και τον Παντελή Μιχαήλ Πεχλιβανίδη (και μέχρι πρότινος και με τον Παντελή Γεωργίου Πεχλιβανίδη). Συναντήσαμε τον Βασίλη Πεχλιβανίδη στο εργοστάσιο της εταιρείας στη Νέα Σμύρνη, όπου μας ξενάγησε στους θησαυρούς της «Ατλαντίδας», που από μόνοι τους συγκροτούν ένα μουσείο γραφικών τεχνών. Κρατάμε μία φράση του: «Τις σειρές που βγάλαμε τις καλλιεργούσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν πέθαναν τα βιβλία μας. Εγιναν κλασικά». Από το ερχόμενο Σάββατο, τα «Κλασσικά» θα ξαναζήσουν άλλον ένα κύκλο: θα διανέμονται μαζί με την «Καθημερινή», προσφορά της εφημερίδας στις νεώτερες γενιές. Χορηγός, η Τράπεζα Πειραιώς. Εικονογράφοι και υψηλή αισθητική Τα «Κλασσικά», σύμφωνα με την αρχική αμερικανική συνταγή, ήταν πιστές προσαρμογές κάθε πρωτότυπου μυθιστορήματος ή ιστορικού έργου που εικονογραφούσαν. Λόγω συγκεκριμένου αριθμού σελίδων γινόταν και η ανάλογη διασκευή όχι όμως εις βάρος του αληθινού πνεύματος κάθε βιβλίου. Γι' αυτό εξ αρχής, από τη δεκαετία του '40 κιόλας, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» στις ΗΠΑ πωλούνταν απ' ευθείας στα σχολεία και χιλιάδες αντίτυπα στέλνονταν στις Ενοπλες Δυνάμεις μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Ακόμη και σήμερα, πολλές βιβλιοθήκες στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη χρησιμοποιούν τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» ως μέσον προσέλκυσης των νέων αναγνωστών στη σοβαρή λογοτεχνία. Το στοίχημα των «Κλασσικών» όπως το οραματίστηκε ο εμπνευστής τους Αλμπερτ Κάντερ ήταν η καλλιέργεια της φαντασίας, γι' αυτό η βασική αρχή κάθε εικονογραφημένου τίτλου ήταν η υψηλή αισθητική. Ο Κάντερ είχε απευθυνθεί τότε στην αφρόκρεμα των Αμερικανών εικονογράφων. Ονόματα που ήταν τότε σεβαστά στην Αμερική ως κορυφαίοι εικονογράφοι, όπως αυτά του Αλεξ Μπλουμ, του Νόρμαν Νόντελ, του Τζακ Κέρμπι και του Γκρέιαμ Ινγκελς είχαν σχηματίσει ένα σταθερό επιτελείο. Το εξώφυλλο, π.χ., που σχεδίασε ο Αλεξ Μπλουμ για την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» θεωρείται αξεπέραστο. Εμπνέεται από την πρωτότυπη εικονογράφηση του Σερ Τζον Τένιελ από τη δεκαετία του 1870. Αυτή η αναγνωρίσιμη αισθητική στα εξώφυλλα και τον εν γένει σχεδιασμό των «Κλασσικών» διεκδικούσε ένα σοβαρό ποσοστό της τεράστιας απήχησής τους σε ένα παγκόσμιο κοινό. Ας σκεφτούμε ότι τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» ώς περίπου το 1970 πωλούσαν στην Ελλάδα επί εβδομαδιαίας βάσεως 60-70.000 αντίτυπα, αριθμός ενδεικτικός της ανταπόκρισης που είχαν βρει ήδη από το πρώτο έτος κυκλοφορίας τους, το 1951. Οι πρώτες σειρές είναι σήμερα ιδιαίτερα συλλεκτικές και ένας αριθμός διατίθεται από τις εκδόσεις «Πεχλιβανίδη» με πιστοποιητικό γνησιότητος. Κοντά στους Αμερικανούς εικονογράφους, τα ελληνικά «Κλασσικά» έφεραν και τους Ελληνες και οι σειρές από τη Μυθολογία, το Βυζάντιο και το '21 συμπληρώνουν μία ηρωική τοιχογραφία. Τα εξώφυλλα των «Κλασσικών Εικονογραφημένων» εκφράζουν μία ξεχωριστή αισθητική (που κανείς δεν μπόρεσε να αντιγράψει) και έχουν σημαδέψει μια ολόκληρη εποχή. Μέσα από αυτά ένα μεγάλο μέρος του κοινού, πάνω από 35 ετών, αναγνωρίζει κομμάτια της ενηλικίωσής του. Καιρός να τα γνωρίσουν και οι νεότεροι... Πηγή Στην τελευταία παράγραφο υπάρχει αναφορά στα "Πιστοποιητικά Γνησιότητος", που φαίνεται να προβλημάτισαν προηγούμενες αναρτήσεις....

Εγώ πάντως για το Zagor The Lost World πήρα πίσω 2,03 ευρώ

Θα είναι μίνι σειρά ή ongoing?

Για όποιον το έχει πάρει: α) Κάπου στην αρχή έχει διαφήμιση για ένα καινούριο ρολόι της Ωmega με αφιέρωμα στα 50 χρόνια από τη πρώτη προσελήνωση β) Έχει τη ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΕΠΊΔΕΙΞΗ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΜΟΔΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΟΜΩΣ Κατά τα άλλα είναι γενικά ενδιαφέρον περιοδικό όποτυε το έχω πετύχει μαζί με Ρομάνο Σκάρπα (εννοείται)

Άκουσα ότι πήγαινε για κλείσιμο η εταιρεία, γι' αυτό και το τελευταίο ξεπούλημα -50%. Ίσως να ήρθε η ώρα της.

Λεω τι ακριβως συμβαινει στην ενοτητα νεα απο τις εκδοσεις μικρος ηρως,διαβασε το.

_Θέλω φθηνά κόμικς! _Έχω! _Θέλω και σπάνια κόμικς! _Κι απ'αυτά έχω! _Όχι... δεν κατάλαβες,,, θέλω φθηνά και σπάνια κόμικς... _Παλάβωσες εντελώς; _Θέλω και δώρα! _Α καλά... εσύ χρειάζεσαι ψυχίατρο... ή τον Κωστή από την Πάτρα...

O Καστέλ βοηθήθηκε πολύ και από το γεγονός ότι κυκλοφόρησε και σε Μουντιαλική χρονιά (πολύ σωστή επιλογή). Συμφωνώ πάντως ότι ο μύθος του είχε χτιστεί από παλιά μέσω των ημιτελών πολυτελών εκδόσεων της Star Comics.

Εγώ παιδιά αγόρασα το πρώτο τεύχος του Μπλεκ σαν σεβασμός για την πολύ ωραία προσπάθεια. Δεν είχα ξαναδιαβάσει Στορμ, Ρίντλευ Δικαστή Ντρεντ, καθότι το παλιό Μπλεκ που αγόραζα είχε τερματοφύλακα Γιατρό και τα γκολ του Τζίμυ Γκραντ ( ) Φυσικά από τότε δεν έχασα τεύχος. Και άρχισα να γνωρίζω και όλα τα άλλα BD. Εννοείται ότι τον κύριο Λάργκο Γουίντς δεν τον έχω καν ακουστά. Εννοείται ότι δεν θα αγόραζα εύκολα ένα αυτόνομο Λάργκο Γουίντς (καλά θα το αγόραζα μάλλον γιατί θα το αποθεώνατε εδω μέσα) παρόλο που έχω στη συλλογή μου πάνω από 2000 τεύχη κόμικ όπου το 35% ΔΕΝ είναι Ντίσνευ και είμαι και 40 χρονών με άνεση να πάρω ότι κόμικ θέλω από το περίπτερο. Που το πάω? Καλά κάνει και το βάζει σε αυτή την περιοδικάρα το Μπλεκ. Αν οσμιστεί δε ότι αρέσει στον κόσμο μετά μπορεί ωραιότατα να το συνεχίσει αυτόνομο. Εγω που αγοράζω το Μπλεκ είμαι σίγουρα ευχαριστημένος. Οι υπόλοιποι μπορούν να το τιμήσουν μέσω του Μπλεκ και νομίζω οτι ο εκδότης μπορεί να καταλάβει εύκολα το συμφέρον του στο να τα εκδώσει μετά αυτόνομα. Πάντα εδω μέσα ξεχνάμε (και καλά κάνουμε - χιχιχιχι) ότι οι εκδότες δεν είναι απαραίτητα καμμένοι σαν και εμάς και θέλουν ευρύ αγοραστικό κοινό διότι είμαστε μια ΜΙΚΡΗ αγοραστικά χώρα. Τέλος θέλω να πω ότι η προσπάθεια και το feedback της εκδοτικής απλά δεν υπάρχει. Και επίσης παρόλο που τους έκραξα για αυτό που έκαναν με τον Υπεράνθρωπο τελικά πήγα και το αγόρασα και το ε΄χω και αυτό.

τον ήξεραν όλοι οι κομιξικοί της ελλάδος. μιλάμε για την σειρά που όλοι μας ψάχναμε να βρούμε, αγοράζαμε σπάνια τεύχη και τους δίναμε έως και 50 ευρώ. είχε περάσει στην Ελλάδα και από την έκδοση της Star Comics αλλά και από το Μπλεκ. επιπλέον έχει θεματολογία ποδόσφαιρο άρα πουλάει. θες να σου εξηγήσω όλες τις καπιταλιστικές τεχνικές;

Λάργκο, Τζόνυ Ρεντ, Μισέλ Βαγιάν, Στορμ, Ντρεντ, ούτε στο καλύτερό μας όνειρο δεν θα τα βλέπαμε με τέτοια ξηρασία που είχε πέσει μέχρι πριν 5 χρόνια. Να πούμε για τους υπόλοιπους τίτλους της εκδοτικής ; Δεν μου πάει η ψυχή να κρίνω αρνητικά κάτι ρε παιδιά. Έβλεπα Ζάγκορ στην Ιταλία και μου έτρεχαν τα σάλια. Μέχρι και στην Τουρκία έβλεπα Τεξ στα περίπτερα και πρασίνιζα από ζήλια. Τεξ τα μεμέτια το 2012 και στην Ελλάδα μόνο ο Τερζόπουλος υπήρχε και ήταν έτοιμος να κλείσει. Αν δεν υπήρχε Καθημερινή και Λεοκράτης οι περιπτεράδες θα μας είχαν σήμερα στο Άμπερ Αλέρτ.

Τελικα το εκτιμησα τοσο πολυ αυτο το περιοδικο που αρχισα να το αγοραζω παρολο που δεν αγοραζα μπλεκ ποτε αλλοτε. Σιγουρα τα αξιζει τα λεφτα του, ιδιως τωρα που αρχισε να φερνει διαφορα bd και πραγματικα ανυπομωνω για τη συνεχεια. (Τα πρωτα τευχη που δεν τα ειχα, τα παραγγειλα απο το public σε πολυ καλη τιμη, και τωρα εχω αυτη τη σειρα απο την αρχη της...)

ρε παιδιά ας μην είμαστε τόσο φαντασμένοι. το πρώτο άλμπουμ θα μπει και τέλος. και αν αρέσει πολύ θα προχωρήσει σε αυτόνομο άλμπουμ ή θα το συνεχίσει. αλλά μην δημιουργούμε αυταπάτες. η εκδοτική θέλει ξεκάθαρα να φέρει νέα κόμικς στην Ελλάδα, κάτι διαφορετικό και επαναστατικό από την απλή νοσταλγική κίνηση που έθετε στα πρώτα 6 τεύχη. πλέον απλά έχει βάλει στόχο το ελληνικό κοινό να γνωρίσει νέα bd, νέους τίτλους που δεν ξέρει. κανείς "μη ψαγμένος" στην Ελλάδα ξέρει για τον Largo Winch. φυσικά και δεν θα πήγαινα αυτόνομα, τρελός είμαι;! οπότε εγώ φυσικά και στηρίζω την κίνηση, και πρέπει να σκεφτόμαστε με ανοιχτό μυαλό πολλές φορές και να μην αφήνουμε τον κομιξικό αυθορμητισμό να μας παρασύρει. είναι μία πολύ καλή σειρά, και χαίρομαι που μέσω της επικοινωνίας για το κόμικ μέσω του φόρουμ αλλά και μετά από δική μου (και του Laz κατά μία βάση) παρότρυνση έγινε πραγματικότητα. χαιρετίστε λοιπόν το πιο γαμάτο εξώφυλλο του περιοδικού, με το πιο γαμάτο κόμικ, σε ένα από τα καλύτερα περιοδικά κόμικς που κυκλοφορούν σήμερα...

Εκδόσεις Καμπανάς, 32 σελίδες, ξεκίνησε με μέγεθος 21χ29 εκ. κάποια στιγμή έγινε 24Χ16,5 και μετά το 200 τεύχος έγινε 20,5Χ14, πρωτοκυκλοφόρησε το Μάρτη του 1972. Περιέχει αθλητικά (ποδοσφαιρικά κατά κύριο λόγο) κόμικ αλλά και μερικά άρθρα είτε της επικαιρότητας (πχ ανάλυση του Διακογιάννη για τους ημιτελικούς του κυπέλλου πρωταθλητριών) είτε πιο γενικευμένα (πχ ποιά είναι τα χαρακτηριστικά ενός καλού κρόσσερ (χαφ/εξτρέμ που πλαγιοκοπεί) ). Κυκλοφόρησαν 210 τεύχη (208 διαπιστωμένα). Ανάμεσα στα κόμικ που περιέχει είναι τα α) Φουτ Μπωλ Ρόμπινσον, το αγγλικής προέλευσης The Football Family Robinson απτο περιοδικό Jag (της Fleetway) β) Τα λιονταράκια του Κάρσον, το αγγλικής προέλευσης Carson's Cubs απτο περιοδικό Lion (της Fleetway) γ) Μαύρο φτερό, το αγγλικής προέλευσης Raven on the wing απτο περιοδικό Valiant (της Fleetway) δ) Ο Μάγος της μπαλλας (μήπως είναι το "spinball wizard"?... δεν ξέρω) Μην το συγχέετε με την αντίστοιχη αθλητική εφημερίδα του Κουρή που πρωτοκυκλοφόρησε τη δεκαετία του 80. Αργότερα κυκλοφόρησαν και τόμοι (4 διαπιστωμένοι): Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους Dr. Paingiver, Valtasar, ftsgr, Dream Factory, sokratis, luckystrike, filip58, leonidio & KILLMATH.

Δεν εχω δει κανενα να την αποκαλει μινι σηρις. Αρα πιθανολογω πως την πανε για ονγκοινγκ ή εστω με αρκετα τευχη

Α! Βρε ,Νίκο αυτός ο λόγος έκφρασης σου στις εκάστοτε παρουσιάσεις ,με αφήνει πάντα άναυδο και απορώ πως και δεν γράφεις και σε άλλα έντυπα ,σαν κριτικός . Η ευθύτητα του λόγου ,το ειδικό ,ευφυές και άλλοτε καυστικό χιούμορ ,οι συγκρίσεις το καλό συντακτικό απογειώνουν το κάθε κείμενο σου . Σοβαρολογώ γιατι με εμένα ποτέ δεν ξέρεις το πότε αστειεύομαι και πότε όχι . Οσο για την Ντάνι όσο πάει και γίνεται καλυτερη ,ένα άλλο ΕΛΛΗΝΙΚΟ όνομα που μας κάνει περήφανους . Ευχαριστούμε .

Το Zagor σε τι κατάσταση το πήρες??

Η απορία όλων είναι αν θα δούμε ποτέ Μισέλ Βαγιάν και Λάργκο Γουίντς σε αυτόνομα τεύχη έστω και σε κάποια εφημερίδα όπως τα Ερίκ Καστέλ και Κόρτο Μαλτέζε...

στις αγορές σου από το αμερικάνικο άμαζον είχες πληρώσει importfees σε αυτά που αγόρασες αλλά τελικά ήταν λιγότερα τα fees με αποτέλεσμα να σου δίνουν πίσω 0.16 λεπτά. πόσο τυχερός είσαι επιτέλους!

Yποθέσεις διαφθοράς, πολιτικά σκάνδαλα, πληρωμένοι δολοφόνοι, συνέργειες δικαστικών, πολιτικών, μπάτσων, επιχειρηματιών, σε ένα νέο, σκοτεινό περιβάλλον, την Νταρκ Σίτυ. Το «Μίκυ Μυστήριο Β' Κύκλος» (Mickey Mouse Mystery Magazine) κυκλοφόρησε 20 χρόνια πριν, σπάζοντας κάθε συγγραφικό ταμπού και ακροβατώντας στο λεπτό σχοινί της λογοκρισίας μίας Disney υπερευαίσθητης, ειδικά όταν μεταχειρίζεσαι τον ήρωα-σήμα κατατεθέν της. Ένα βήμα πριν εκπνεύσει η προηγούμενη χιλιετία, το κατά είκοσι χρόνια μακρινό πλέον 1999, η καλλιτεχνική ομάδα της παραγωγής κόμικς με τους ήρωες του Disney στη γειτονική Ιταλία, το μυθικό σχεδόν επιτελείο του Topolino, έπλεε στον αφρό ενός ορμητικού κύματος δημιουργικού οίστρου. Μετά την τεράστια επιτυχία της επαναστατικής μεταμοντέρνας υπερηρωικής σειράς επιστημονικής φαντασίας με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Ντακ και το alter ego του, Φάντομ Ντακ, γνωστή στα ελληνικά με τον τίτλο «Οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ» (Paperinik New Adventures - PKNA), τα μεγάλα μυαλά του Topolino αποφάσισαν να δοκιμάσουν ένα πιο... ώριμο reboot, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον ήρωα-ναυαρχίδα της Disney: τον Μίκυ Μάους. Κι έτσι δημιουργήθηκε το Mickey Mouse Mystery Magazine, ή αλλιώς, όπως το μάθαμε στα ελληνικά, το Μίκυ Μυστήριο Β' Κύκλος. Μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία και μάλλον μια από τις πιο σημαντικές χάρτινες στιγμές του πιο διάσημου ποντικού στον κόσμο. Τα νουάρ στοιχεία επικρατούν, όχι μόνο στο σεναριακό σκέλος αλλά και στη σκηνοθεσία των καρέ Η ιδέα ήταν απλή. Για παραπάνω από μισό αιώνα, ο Μίκυ είχε καθιερωθεί – ιδιαίτερα στις χάρτινες περιπέτειές του – ως ένας καταφερτζής ντετέκτιβ, του οποίου τη βοήθεια για την επίλυση μερικών εκ των δυσκολότερων υποθέσεων που βασανίζουν την Αστυνομία του Μίκυ Σίτυ ζητά τακτικά ο επικεφαλής της, επιθεωρητής Ο’ Χάρα. Με τον καιρό, όμως, θα έλεγε κανείς πως οι ιστορίες του ποντικού ντετέκτιβ άρχισαν να γίνονται στάσιμες και επαναλαμβανόμενες, δίχως τρομερές σεναριακές εμπνεύσεις, δίχως ιδιαιτέρως απειλητικούς αντιπάλους – ανέμενες πάντα τη νικηφόρα για τον ήρωα κατάληξη, και δεν αμφέβαλες στιγμή για αυτή. Οι επανεκδόσεις ιστοριών των βετεράνων του είδους Bill Walsh και Floyd Gottfredson, των Guido Martina και Romano Scarpa, δεν αρκούσαν για να καλύψουν το κενό και να ικανοποιήσουν τους αναγνώστες, αλλά και τους επιτελείς των εκδόσεων των ιστοριών με τον ήρωα. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν αξιόλογες, φιλότιμες προσπάθειες. Διατηρούσαν, ωστόσο, τα χαρακτηριστικά της εξαίρεσης στον κανόνα. Ένας από τους... συνήθεις ύποπτους της νέας γενιάς υπήρξε, αναμφίβολα, ο Tito Faraci, ένας φιλόδοξος και ταλαντούχος συγγραφέας ιστοριών κόμικς με τους χαρακτήρες του Disney, ο οποίος ξεκίνησε τη συνεργασία του με το περιοδικό την κατάλληλη στιγμή, για να βρεθεί στο επίκεντρο μιας καλλιτεχνικής επανάστασης, την οποία παράλληλα ώθησε με τις ιδέες του. Το 1996. Εκείνη την περίοδο, οι παλαιότεροι συνάδελφοι του Faraci τα έδιναν όλα σε ένα πειραματικό πρότζεκτ που έβαζε στο μπλέντερ διαφορετικά αφηγηματικά μοτίβα - κυρίως επιστημονική φαντασία και υπερηρωική δράση - με κυρίαρχο συστατικό τον ντισνεϊκό χαρακτήρα. Το ίδιο έκανε, σε μικρότερο βαθμό, και εκείνος, μόνο που επέλεξε να πειραματιστεί συνδυάζοντας την παράδοση του Μίκυ Σίτυ με εμπνευσμένο, εκρηκτικό χιούμορ και στοιχεία καθαρόαιμης αστυνομικής, ντετεκτιβικής δράσης. Η πρωτοτυπία της συγγραφής του Faraci δεν πέρασε απαρατήρητη από τους υπεύθυνους του περιοδικού, οι οποίοι εμπιστεύονταν όλο και περισσότερο τον ταλαντούχο νεαρό, δίνοντάς του μάλιστα μια θέση στην ομάδα τους. Εκεί, όπου οι Alessandro Sisti, Ezio Sisto και Francesco Artibani, κάτω από την καθοδήγηση του Simone Stenti, έπλαθαν μέρα με τη μέρα ένα νέο φαινόμενο. Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του Simone Stenti του κάρφωσαν στο μυαλό την εξής ιδέα: «Γιατί να μην κάνουμε κάτι αντίστοιχο με τον Μίκυ;» Κι έτσι, μαζί με τους προαναφερθέντες, αλλά και τους Giorgio Cavazzano, Claudio Sciarrone, Silvio Camboni, Gianfranco Cardara, Davide Catenacci, υπό την εποπτεία του τότε διευθυντή του περιοδικού, Paolo Cavaglione, άρχισαν να πέφτουν ιδέες με ρυθμό οπλοπολυβόλου. Σεναριακά ευρήματα, σχεδίαση νέων χαρακτήρων, χρωματικές επιλογές, ακόμα και αρχιτεκτονική μελέτη για τη νέα πόλη στην οποία θα τοποθετούνταν ο χαρακτήρας πήραν μορφή έπειτα από πολλές ώρες ομαδικής δουλειάς. Μια ασυνήθιστη ιστορία Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της νέας αυτής ιστορίας; Τι ήταν αυτό το τόσο πρωτότυπο, αυτός ο αέρας ανανέωσης που έφερε στην κληρονομιά του εμβληματικού χαρακτήρα μιας εταιρείας-κολοσσού; Ήδη από τις πρώτες σελίδες, γίνεται αντιληπτό πως αυτή δεν είναι μια ιστορία σαν όλες τις άλλες. Οι καθιερωμένες πρακτικές αφήγησης των κλασικών κόμικς με ζωόμορφους χαρακτήρες παραβιάζονται τόσο στο επίπεδο της οπτικής απεικόνισης, με κινηματογραφικά πλάνα και χρήση βουβών, υπαινικτικών καρέ που προσκαλούν τον αναγνώστη να παρακολουθεί με προσοχή, όσο και στο επίπεδο της εξιστόρησης, αφού το πρώτο επεισόδιο μας δίνεται υπό τη μορφή μιας εξαντλητικής ιστορικής αναδρομής, επ’ ευκαιρία μιας ανάκρισης. Κι αν τα παραπάνω δεν ήταν ήδη αρκετά ανατρεπτικά, η εικόνα του Μίκυ Μάους να φωτίζεται από τον ανακριτικό φακό στην αίθουσα ανακρίσεων είναι το λιγότερο ασυνήθιστη. Ο Μίκυ Μάους καλείται στο Νταρκ Σίτυ για να αναλάβει το ιδιωτικό γραφείο ερευνών του παλιού συμφοιτητή του, Σόνυ Μίτσελ, ο οποίος αγνοείται αφού το αυτοκίνητό του βρέθηκε εκτός δρόμου. Εκεί, βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος σε καταστάσεις που δεν έχει ξανασυναντήσει στο Μίκυ Σίτυ. Πληρωμένοι δολοφόνοι, διεφθαρμένοι πολιτικοί, πουλημένοι δικαστές, αστυνομικοί χωρίς ηθικούς φραγμούς. Ο Μίκυ Μάους εκεί είναι ένας ξένος, μια παραφωνία στη μελωδία του υποκόσμου, ο οποίος κινεί τα νήματα. Γι’ αυτό και δεν αργεί να βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Η αστυνομία, αντί να ζητά τη βοήθειά του για τη διαλεύκανση δύσκολων υποθέσεων, τον παρακολουθεί στενά. Την ίδια στιγμή, η φυσική τάση του χαρακτήρα να μπλέκεται σε υποθέσεις και να αναζητά την αλήθεια και το δίκαιο, τον τοποθετεί πολύ γρήγορα στο στόχαστρο όλου του υποκόσμου του Νταρκ Σίτυ. Για το λόγο αυτό, υπήρχε η ανάγκη να δημιουργηθούν νέοι χαρακτήρες. Ο Γκούφυ, η Μίννι, ο Μαύρος Πητ, δεν έχουν θέση σε αυτό το περιβάλλον. Είναι ήρωες που αποπνέουν την ασφάλεια της κανονικότητας, η οποία στο Νταρκ Σίτυ έχει δώσει τη θέση της στη διαρκή επιφυλακή, την αγωνία – όταν ο ήρωας απειλείται από τα όπλα των κακοποιών, αισθάνεσαι την ένταση του κινδύνου. Όπως και για τον Μίκυ, έτσι και για τον αναγνώστη, το νέο περιβάλλον είναι εντελώς αχαρτογράφητο. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, πρόκειται για μια ιστορία που είναι αντιδιαμετρικά αντίθετη με το «ντισνεϊκό» modus operandi. Γι’ αυτό και αποτελεί ταυτόχρονα μια από τις σειρές που φλέρταραν περισσότερο με το λογοκριτικό ψαλίδι της μαμάς εταιρείας, αλλά και το πιο τολμηρό εγχείρημα για μια «ενήλικη» ιστορία Disney με νουάρ στοιχεία. Από τη δεκαετία του ’90 κι έπειτα, το κέντρο ελέγχου της ευρωπαϊκής παραγωγής ιστοριών με τους χαρακτήρες της Walt Disney Company ήταν στο Παρίσι. Όλες οι ιστορίες έπρεπε να πάρουν την έγκριση από τα κεντρικά, πριν τυπωθούν. Κι εκεί ξεκινάνε τα προβλήματα για κάθε τέτοιου είδους τολμηρό εγχείρημα, αφού η Disney είναι γνωστή για τους αυστηρούς της όρους και τις λογοκριτικές της τάσεις. Κι αν το PKNA κατάφερε να επιτρέψει τους δημιουργικούς πειραματισμούς, όταν μιλάμε για τον ήρωα-ναυαρχίδα της εταιρείας η προσοχή πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη και οι χειρισμοί πολύ πιο λεπτοί. Στην πρώτη ιστορία που σχεδίασε ο Giorgio Cavazzano, σε μια ανταλλαγή πυρών του Μίκυ με έναν απειλητικό κακοποιό, ένας περαστικός ηλικιωμένος βρίσκει τον θάνατο από μια αδέσποτη σφαίρα. Οπως είναι λογικό, το καρέ αυτό έπρεπε να ανασκευαστεί. Σκηνές βίας, όπως η απόπειρα ξυλοδαρμού του Μίκυ Μάους από τους μπράβους ενός μεγάλου κεφαλιού του υποκόσμου, έπρεπε να αναπροσαρμοστούν ώστε η βία να γίνει περισσότερο υπαινικτική παρά να φαίνεται. Ακόμα κι έτσι, η ιστορία παρέμενε ένα μεγάλο αγκάθι στο μάτι των γραφειοκρατών της Disney. Γι’ αυτό κι επινοήθηκε ένα άλλο εύρημα, προκειμένου να μετριάσει τον αντίκτυπο της ιστορίας στους νεαρούς αναγνώστες των κόμικς: στο τέλος κάθε ιστορίας, από το δεύτερο τεύχος και μετά, υπήρχε μια σελίδα που έδειχνε τον Μίκυ Μάους να βγαίνει από έναν κινηματογράφο. Με αυτό, επιχειρούνταν η αποστασιοποίηση του ήρωα από την ιστορία του: όσα παρακολουθήσατε δεν είναι η «πραγματικότητα» του ήρωα, αλλά μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ως ηθοποιός. Αν και μετριάζει λίγο το τολμηρό του εγχειρήματος, ήταν μια ικανοποιητική μέση λύση, η οποία επέτρεψε στην ιστορία να συνεχίσει και να φτάσει τα 12 τεύχη, προσφέροντας μια από τις καλύτερες στιγμές του Μίκυ Μάους, αλλά και των κόμικς με τους ήρωες της Disney εν γένει. Και το σχετικό link...

Η καλύτερη περίπτωση ιστορίας Ντίσνευ για ΜΗ-ΝΤΙΣΝΕΥ fans! Εξαιρετική σε όλα της!

Καλησπέρα σε όλους. Ξέρει κανείς αν έγινε κάτι με την εκδοτική Τερζόπουλος - Νέα Ακτίνα; Ήθελα να αγοράσω κάποια κόμιξ, αλλά το site του είναι down εδώ και πολλές μέρες και στο Facebook δεν απαντάνε... Θέλω να πιστεύω ότι δεν το έκλεισαν τελείως... Ευχαριστώ.

Όσο και να φαίνεται παράξενο αυτά είναι τα τελευταία κόμικς που παρέλαβα. Μήπως ήταν η τυχερή μου ημέρα;

Με συνδρομή παίρνεις όλα τα τεύχη του μήνα. Και το κουτί που λέγαμε.

Αντιάμο Τσιμέντο! Ιταλικά είναι!

Θέλω να πιστεύω εννοείς τα 2 πρώτα άλμπουμ, μη μας κόψει την ιστορία στη μέση Και τι εννοείς αν αρέσει πολύ θα βγει και σε αυτόνομο; Πως ορίζεται το "αρέσει πολύ"; Πχ ο Βαγιάν άρεσε, αυτή είναι η αίσθηση που αποκόμησα απ΄τα σχόλια εδώ μέσα. Παίζει να τον δούμε αυτόνομο; Μη γελιόμαστε. Αν η εκδοτική ήθελε τον Λάργκο αυτόνομο θα τον έβγαζε αυτόνομο. Δεν θα τον έβαζε στο Μπλεκ σε μικρές δόσεις. Λες ότι μόνο οι ψαγμένοι ξέρουν τον Λάργκο, άρα είναι ρίσκο να βγει αυτόνομος. Τον Καστέλ δηλαδή ποιοι τον ήξεραν που βγήκε σε δικιά του περιποιημένη έκδοση;

Σωστό. Είναι και θέμα τιμής. Εγώ σκέφτομαι και τ΄άλλο. Τα Λάργκο του Βαν Αμ είναι 20. Αν εκδίδεται μισό τεύχος ανά Μπλεκ θα χρειαστούμε 40 τεύχη Μπλεκ, δηλαδή 80 μήνες (σχεδόν 7 χρόνια) για να δούμε όλη τη σειρά δημοσιευμένη. Πόσο πιθανό είναι να εκδίδεται για 7 χρόνια το Μπλεκ; Προσωπικά πιστεύω μόνο το 1ο story arc θα δούμε, που περιέχει το origin του ήρωα. Μετά θα μείνουμε με την όρεξη. Και είναι κρίμα γιατί μέχρι το 7ο arc(14ο τεύχος) η σειρά απλά τα σπάει.

Εγώ θα έπαιρνα ούτως ή άλλως το Μπλεκ, καταλαβαίνω όμως τον προβληματισμό του Laz. Κάποιος που δεν συγκινείται από το υπόλοιπο υλικό του περιοδικού, αξίζει τον κόπο να δώσει σχεδόν 6 ευρώ για μισό άλμπουμ ενός bd που όμως κατά πάσα πιθανότητα δεν θα εκδοθεί αυτόνομο στα ελληνικά σύντομα; Δεν ξέρω, προσωπικά μάλλον θα απαντούσα όχι δεν αξίζει. Προσωπικά τώρα, τα αισθήματά μου είναι αντικρουόμενα. Αφενός, χαίρομαι για την εμφάνιση του συγκεκριμένου ήρωα στα ελληνικά, από την άλλη θα ήθελα να δω την συνέχεια του Μισέλ Βαγιάν που το πρώτο τεύχος του σταματάει απότομα.

Μια χαρά, δεν έχω κανένα πρόβλημα να μπει στο Μπλεκ, το περιοδικό χρειάζεται πάντα φρέσκες σειρές και ιδέες

Θα προτιμούσα οι διαχειριστές να μην ασχοληθούν. Το θέμα έχει συγκεκριμένο τίτλο παρακαλώ τα ποστ να σχετίζονται με αυτόν.

Αφού ξέρεις ότι απαγορεύονται οι προσωπικές επιθέσεις. Τι το ξανακάνεις; Για να ξαναμπούν οι διαχειριστές και να σου σβήσουν τα σχόλια;

Γιατι ποτε ησουν θετικος σε κατι?

Κρίμα Κι αν κρίνω απ΄τις σελίδες του Μπλεκ και τις ιστορίες που το απαρτίζουν δεν παίζει να δημοσιεύεται ολόκληρο άλμπουμ. Άρα στην καλύτερη θα βγαίνει μισό Λάργκο Γουίντς σε κάθε Μπλεκ, σαν να λέμε 8 μήνες για να ολοκληρωθεί ένα story arc.. Και άντε, όσοι αγόραζαν το περιοδικό δεν χάνουν κάτι. Όσοι δεν το αγοράζαμε τι κάνουμε; Θέλει πολύ σκέψη. Προς το παρόν είμαι αρνητικός πάντως

Παιδιά, προσωπικά έχω την εντύπωση ότι θα δημοσιευτεί στο Μπλεκ. Τουλάχιστον αυτό μαρτυράει το εξώφυλλο του τεύχους #06, που διαφημίζεται στο Popeye #01, που κυκλοφόρησε σήμερα. Και ιδού η διαφήμιση για του λόγου το αληθές.

Έχει μετονομαστεί σε λαβύρινθος και έχει μεταφερθεί 20 μέτρα πιό κάτω στο νούμερο 108. Ίσως να άλλαξε ιδιοκτησία, αν και δεν νομίζω. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο sites που είναι περίπου τα ίδια. Ελεύθερη Σκέψις Λαβύρινθος

Παρακαλώ να κλειδωθεί. Ευχαριστώ θερμά!

Πικρή μικρή μου αγάπη...Σε λάθος ποστ είμαι; Χμ... Για δέιτε κάτω δεξιά τι κρέμεται...

Από τα αγαπημένα μου περιοδικά τότε!! Κάποια εποχή ξέραμε τόσα από ποδόσφαιρο (μέσα 70 - αρχές 80, αγόραζα εκτός των ελληνικών περιοδικών και εφημερίδων ΦΩΣ, Φίλαθλος κλπ και ξένα περιοδικά ONZE, SHOOT, Kicker, Guerin sportivo, κλπ, αφού ήμουν πεπεισμένος ότι ήξερα περισσότερα από τον Διακογιάννη :lol:)! ότι έχω τώρα από Φίλαθλο είναι δύο τόμοι:

Που μπορω να βρω τα 2 αυτα εξωφυλλα; Συγχαρητηρια. Ειμαι φανατικος αναγνωστης και ακομα συλλεγω. Οποιαδηποτε πληροφορια για το που μπορω να βρω τευχη θα μου ηταν πολυτιμη. Στα πρωτα τευχη στο εξωφυλλο υπηρχε ειτε καποια ιστορια(Οικογενεια Ρομπινσον) ειτε καποιο ποδοσφαιρικο στιγμιοτυπο. Στη συνεχεια αποκλειστικα φωτογραφια καποιου Ελληνα ποδοσφαιριστη. Αυτο αλλαξε ξανα και ετσι π.χ. το 1974 υπηρχαν στο εξωφυλλο στιγμιοτυπα απο το Π.Κ. της Γερμανιας. Σε πολλα τευχη της πρωτης περιοδου, υπηρχε εσωτερικα αφισα ειτε ελληνικης ομαδας, ειτε ποδοσφαιριστη. Μεχρι το 1973(Πανω κατω τευχος 85) η ποιοτητα του χαρτιου ήταν η ιδια σε ολο το τευχος. Στη συνεχεια απεκτησε ιλουστρασιόν εξωφυλλο αλλα και διαφορετικης ποιοτητας χαρτι στο εσωτερικο. Στα πρωτα τευχη υπηρχαν σταθερα 4 ιστοριες(Μαυρο φτερο κλπ). Αργοτερα μπηκαν και αλλες ιστοριες, ενω μειωθηκαν τα αρθρα των ελληνων δημοσιογραφων. Την 1η χρονια αρθρογραφουσαν μεγαλα ονοματα: Διακογιαννης, Φουντουκιδης, Παπαζησης, Ρεπανας, Τσωχος, Κωνσταντουδακης κλπ