Αίθουσα Νικητών

Ο ηθοποιός Stefan Kapicic, γνωστός ως o Colossus στις ταινίες του Deadpool, θα βρεθεί στο AthensCon 2019 Ξερω γω,... καλά είναι.

Η σειρά είναι εξαιρετική. Οχι εξαιρετική για ελληνικό κόμικ, εξαιρετική γενικά. Μακάρι να δούμε και άλλα τέτοια κόμικ, με ιστορικό υπόβαθρο καλογραμμένα και καλοσχεδιασμένα. Είναι μία από τισ 4-5 εξαιρετικές ελληνικές δουλειές που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή. Και το λέω εγώ αυτό που πάντα έκραζα τους εκδότεσ που έβγαζαν ελληνικές δουλειές καθώς τις θεωρούσα πολύ υποδεέστερες ποιοτικά και μη άξιες να εκδοθούν (και μεταξύ μας αντικειμενικά ήταν). Όμως είχαν δίκιο οι εκδότες γιατί σιγά σιγά φτάσαμε σε ανταγωνιστικό επίπεδο και σε δουλειές αξιόλογες. Μπράβο σε όλους, παραδέχομαι το λάθος μου.

Από τη συλλογή χιουμοριστικών κόμικ του Χρήστου Μακροζαχόπουλου, έη κέη έη Lord Makro. Τα strips εμφανίστηκαν σε διάφορες εκδόσεις όπως το GC Φανζίν, αν και το συγκεκριμένο δεν γνωρίζω που πρωτοδημοσιεύτηκε. Περισσότερα κουλουβάχατα εδώ.

Άλλη μια ευκαιρία αγοράς σπάνιων κόμικς μόνο για "σοβαρούς" αγοραστές. Ειδικά το Μίκυ Μόυς Νο1 από 1500 ευρώ πωλείται σε τιμή έκπληξη ΜΟΝΟ 1000 ευρώ ! Βέβαια αν σαν μέτρο σύγκρισης έχει τις τιμές του "δάσκαλου" , μάλλον λογικές φαίνονται οι τιμές πώλησης.

Μεγάλο μέρος της μυθολογίας του Ντύλαν Ντογκ είναι αυτές οι ακραίες σουρεαλιστικές ιστορίες. Αριστουργήματα για κάποιους, ακατανόητες για άλλους. Και εγώ είμαι της άποψης πως πρέπει να δουμε για αρχή 4-5 πιο συμβατικές ιστορίες, να εξοικοιωθούν όλοι με το χαρακτήρα και μετα να διαβάσουμε τις πιο περίεργες. Χαρακτηριστηκά αναφέρω ως στρειτ ιστορίες την Αυγή των ζωντανων νεκρών και το Μετά τα μεσάνυχτα. Κανέναν δεν έχω ακούσει να λέει αρνητικό σχόλιο για αυτές τισ δύο.

Λίγο υπερβολικό να τους έχεις βαρεθεί πάντως μετά από 3 μόνο τεύχη. Σε κάθε περίπτωση, η σειρά θα τελειώσει σύντομα από όσο γνωρίζω... Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι όσο πάει βελτιώνεται. Είπα του Βασίλη μόλις το διάβασα ότι το 3ο τεύχος θα ήθελα να το είχα σχεδιάσει...

Κι αφού ο καλός μας φίλος ο Παναγιώτης (aka @Επιθεωρητής Le Pit ) προθυμοποιήθηκε να μας δείξει αρκετά στάδια της δημιουργίας και του τρίτου τεύχους, εκείνο βρίσκεται στα χέρια μας. Σε αντίθεση με την δεύτερη συνέχεια, εδώ έχουμε μία πλοκή που αναπνέει και ρολάρει πολύ καλύτερα, ενώ έχουμε κι εξέλιξη του μύθου. Οι ισχυρές προσωπικότητες της εποχής συνεχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους και μέσω αυτών περιγράφεται η κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την άστατη και βάρβαρη εποχή στην Ελλάδα. Κι εδώ υπάρχουν έντονες σκηνές δράσης, αλλά η αλήθεια είναι ότι η εναλλαγή των καταστάσεων ήταν λίγο ζαλιστική. Θα την ήθελα πιο ήπια (βέβαια αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα να υπάρχουν περισσότερες σελίδες στο “επεισόδιο”). Τέλος, το plot twist στο φινάλε του τρίτου μέρους και η αποκάλυψη του Άφαντου Ληστή ήταν καλογραμμένα. Εν αναμονή της συνέχειας λοιπόν. Το σχέδιο του Παναγιώτη είναι πολύ ζωντανό και με μεγάλη προσοχή στην λεπτομέρεια. Φαίνεται ότι αποτυπώνει αξιόλογα τις σκηνές δράσης και βίας (ιδίως στα πρόσωπα των χαρακτήρων). Επίσης, η διαδοχή των καρέ και η σκηνοθεσία μού άρεσαν πολύ. Η έκδοση κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με τα προηγούμενα τεύχη. Εξακολουθώ να διατηρώ τις εντάσεις μου για τις αρκετές σελίδες (σε σχέση με τις συνολικές του τεύχους) που καταλαμβάνει η διαφήμιση του “Αιώνιου” και η επιστροφή του “Στρατιώτη Κέιν” (που ανυπομονώ να την διαβάσω). Κι αν εξαιρέσουμε και το μελάνι που σκυλοβρωμάει ( ), μιλάμε για μία καλής ποιότητας έκδοση περιπτέρου.

Το Mancode, είναι αντρικό περιοδικό με ποικίλη ύλη, που καλύπτει θέματα, όπως: αυτοκίνητα, ταξίδια, αξεσουάρ, προτάσεις για ντύσιμο κλπ. Κυκλοφορεί από τον Απρίλιο του 2017, κάθε 1η Κυριακή του μήνα, μαζί με την Καθημερινή της Κυριακής και μετά στα περίπτερα με τιμή 5€. Στις τελευταίες σελίδες, υπάρχει διαφήμιση υπό μορφή κόμικ, με τα μπαλονάκια να είναι στα ισπανικά/ιταλικά (;) . Το σενάριο υπογράφει κάποιος Thalis, ενώ το σκίτσο φέρει υπογραφή Dimarelos. Το site του περιοδικού. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους albert, nikos ka & albertus magnus.

Φυσικά και θα στο στείλουμε, με δικά μας έξοδα Το δώρο πρέπει να είναι ολοκληρωμένο

Άλλοι τον λένε Μπιφτεκομούρη, άλλοι κεφτεδοκέφαλο, οι οικολόγοι σογιόφάτσα , εγώ τον αποκαλω ΝΕΚΡΟΠΙΣΙΝΑ. Αυθάδης, αγενής, ο τύπος του σκοτώνει και δεν πληρώνει αθυρόστομος σαν γνήσιος Ελληνας (αρχίζει το βρισίδι από την ώρα που ξυπνά και τελειώνει την ώρα που πέφτει για ύπνο, καμιά φορά και κατά την διάρκεια του ύπνου) ίσως για να κρύψει τον πόνο που νιώθει μετά από αυτά που του συνέβησαν . Ο δημοφιλής αθάνατος ήρωας της Marvel γνωστός για τον τρόπο για τον οποίο αντιμετωπίζει τις καταστάσεις, είναι και ο έκτος και τελευταίος υπερήρωας που φιλοξενείται στα δίτομα άλμπουμ που ετοίμασε η ΟΞΥ με συνεργάτη το ΕΘΝΟΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ας ελπίσουμε να συνεχίσει με κάτι άλλο αυτή η συνεργασία. Σε αυτό το δίτομο άλμπουμ ο φίλος μας σαν άλλος ΕΛΑΊ΄ ΓΟΥΑΛΑΣ με παρέα τον ΚΑΠΤΑΙΝ ΑΜΕΡΙΚΑ σαν ΚΛΙΝΤ ΙΣΤΓΟΥΝΤ και τον ΓΟΥΛΒΕΡΙΝ σαν ΛΗ ΒΑΝ ΚΛΙΦ μάχονται εναντίον σε έναν παλιό εχθρό σαν ΚΑΛΟΣ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ ...ΑΣΧΗΜΟΣ . Μια διασκεδαστική περιπέτεια βασισμένη στα Αμερικάνικα τεύχη 13, 14 και 15 (για τον πρώτο τόμο). ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Από ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ ΓΙΑ ΤΟ GREEK COMICS

Μόνο στην Ιταλία αυτά Έχω τον Ιταλικό τόμο σκληρόδετο. Απίστευτη έκδοση. Καλά πλέον με τις επιλογές που κάνουν στο ΜΜ έχω αρχίσει να πιστεύω ότι θα δούμε μετά από αρκετά χρόνια την ιστορία Θα πάω στο Ντάκενσταιν και θα πω ότι οι σελίδες που βλέπουμε από το preview της Dark Horse είναι υπέροχες. Κάποτε είχα φτιάξει το παρακάτω εξώφυλλο με ελπίδες να βλέπαμε την ιστορία στο ΚΟΜΙΞ (όταν τελειώσει με την περίοδο των ανατυπώσεων αλλά...)

Εγώ μια φορά περιμένω πως και πως τα επόμενα τεύχη! Σε κεντρικό περίπτερο του Ηρακλείου ήρθε χωρίς τον "Αιώνιο", ο οποίος πρέπει να έφτασε στο ίδιο περίπτερο 2-3 μέρες μετά.

Πάντα και Μαρβελάκια. 'Οσο μεγαλώνω προτιμώ Bonelli αλλά ποτέ δεν ξεχνάς την πρώτη αγάπη (Μαρβελ). Απλά έχω σχεδόν όλα τα Μαρβελάκια που με ενδιαφέρουν (άπαντα 60s, 70s, 80s μετά ακολουθώ απλά συγγραφείς Ellis, Morrison, Ennis, Brubaker, Bendis, Fraction, κλπ)

Ε, τότε μην σου πω να έρθουμε εμείς να στο φέρουμε και να κάνουμε και τα μπάνια μας. Καλοδιάβαστο. Μόλις με το καλό το πάρεις στα χέρια σου και το διαβάσεις, πέρασε αν θέλεις από το αντίστοιχο θέμα να μας πεις την γνώμη σου.

Δεν ξέρω. Προσωπικά πάντως έχω αρχίσει να κουράζομαι με τους Λήσταρχους.

Νικητής είναι το μέλος @spiderman !!!!! Μπράβο και καλοδιάβαστο ! Στείλε μου τα στοιχεία σου και πέρνα από τη λέσχη να το παραλάβεις !

Δεν είναι 4 τόμοι. Είναι το Batman#3 και το Joker: Death of the family 2 τόμοι

Κι ενώ αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μου στο δεύτερο τεύχος, έρχεται το τρίτο να με προσγειώσει απότομα. Το σενάριο το βρήκα εντελώς εκτός του γούστου μου και παρουσίαζε ένα ντελίριο σουρεαλισμού, που δυστυχώς άγγιζε τα όρια του ακαταλαβίστικου. Η αλήθεια είναι ότι μερικές από τις εσωτερικές ιστορίες που περιέχονταν στην πλοκή (όπως πχ το ρομπότ, ο μαφιόζος, ο πεθαμένος) μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Ήταν ευχάριστα μακάβριες (αλλά και με νόημα) και μου έφεραν στο μυαλό μία soft εκδοχή των ιστοριών των “Tales from the crypt”. Σκηνοθετικά με ζάλισε (με την αρνητική έννοια του όρου), ενώ η αλληλουχία των καρέ είναι παράξενη κι ασύνδετη. Όσον αφορά τον Ντύλαν Ντογκ, δεν κατάλαβα τι ακριβώς προσέφερε στην ιστορία, καθώς δεν διέκρινα μεγάλη πρωταγωνιστική δράση. Σαν ελαφρυντικό μπορούμε να μιλήσουμε για την αναφορά που γίνεται σε προηγούμενη ιστορία, η ανάγνωση της οποίας ίσως να μας βοηθούσε στην πληρέστερη κατανόηση αυτής. Κι ερχόμαστε στον Γκράουτσο. Η αλήθεια είναι ότι μας είχε λείψει ο αλέγρος και τρελούτσικος χαρακτήρας του, αλλά το χιούμορ του εδώ είναι πολύ άνοστο κι επιφανειακό. Βέβαια ίσως να έχω επηρεαστεί αρνητικά από το όλο κλίμα της ιστορίας. Στον εικαστικό τομέα είναι φανερό ότι υπάρχει αναμφισβήτητη φαντασία, αλλά νομίζω ότι το στυλ είναι αρκετά στατικό. Τον χρωματισμό πάντως τον βρήκα εξαιρετικά προσεγμένο. Η έκδοση (όπως ήταν αναμενόμενο) αγγίζει την τελειότητα. Πρόκειται για έναν στιβαρό και καλαίσθητο τόμο. Στα εξτραδάκια υπάρχουν οι βιογραφίες των δημιουργών, καθώς και μία σελίδα που περιέχει χρήσιμες πληροφορίες για την ιστορία, επιμελημένη από τον Γαβριήλ Τομπαλίδη. Εν κατακλείδι, για να εξηγούμαι, δεν έχω κανένα πρόβλημα από την έκδοση. Το πρόβλημά μου είναι με την ιστορία και μόνο με αυτήν. Εύχομαι οι επόμενες ιστορίες να μην είναι τόσο “αφηρημένες”, όσο η συγκεκριμένη.

Διαβάστηκε και το δεύτερο τεύχος της σειράς κι εξακολουθεί να κρατάει άσβεστο το ενδιαφέρον μου. Η πλοκή θα ξεκινήσει με μία αναδρομή στο παρελθόν, μία πρακτική που φαίνεται ότι αρέσει πολύ στον σεναριογράφο. Γενικά δεν δηλώνω φανατικός με τα πολλά flashbacks, αλλά κατανοώ ότι βοηθούν στο να καταλάβουμε καλύτερα τι συμβαίνει. Το σενάριο στο δεύτερο αυτό μέρος, έχει εξέλιξη, καθώς παίρνουμε πληροφορίες για το ποιόν των πρωταγωνιστών. Το φινάλε μάς αφήνει με την αγωνία, καθώς μας χωρίζει κυριολεκτικά μία πόρτα από την γνωριμία μας με τον θρυλικό Αιώνιο. Σε αναμονή της συνέχειας λοιπόν κι ελπίζω να είναι ικανοποιητική. Για τον εικαστικό τομέα, η γνώμη μου παραμένει η ίδια. Δεν το θεωρώ σύγχρονο σχέδιο, ενώ ταυτόχρονα το βρίσκω περισσότερο στατικό απ’ότι θα έπρεπε. Βέβαια, το ότι δεν είναι “σύγχρονο” στα μάτια μου (μπορεί να κάνω και λάθος), δεν το βρίσκω πρόβλημα. Απεναντίας, μου αρέσει αυτό το ρετρό στυλ. Το τεύχος είναι αρκετά προσεγμένο, πάντα για τα δεδομένα μίας έκδοσης περιπτέρου. Το χαρτί είναι καλής ποιότητας και τα χρώματα φαίνεται να είναι τυπωμένα χωρίς ψεγάδια. Στα δύο αρνητικά που βρήκα είναι η έντονη μυρωδιά που αναδίδει το μελάνι και η αρκετή σπατάλη των σελίδων που φιλοξενούν τις διαφημίσεις άλλων τίτλων της εκδοτικής. Άλλο ουδέν.

Εγώ παιδιά αγόρασα το πρώτο τεύχος του Μπλεκ σαν σεβασμός για την πολύ ωραία προσπάθεια. Δεν είχα ξαναδιαβάσει Στορμ, Ρίντλευ Δικαστή Ντρεντ, καθότι το παλιό Μπλεκ που αγόραζα είχε τερματοφύλακα Γιατρό και τα γκολ του Τζίμυ Γκραντ ( ) Φυσικά από τότε δεν έχασα τεύχος. Και άρχισα να γνωρίζω και όλα τα άλλα BD. Εννοείται ότι τον κύριο Λάργκο Γουίντς δεν τον έχω καν ακουστά. Εννοείται ότι δεν θα αγόραζα εύκολα ένα αυτόνομο Λάργκο Γουίντς (καλά θα το αγόραζα μάλλον γιατί θα το αποθεώνατε εδω μέσα) παρόλο που έχω στη συλλογή μου πάνω από 2000 τεύχη κόμικ όπου το 35% ΔΕΝ είναι Ντίσνευ και είμαι και 40 χρονών με άνεση να πάρω ότι κόμικ θέλω από το περίπτερο. Που το πάω? Καλά κάνει και το βάζει σε αυτή την περιοδικάρα το Μπλεκ. Αν οσμιστεί δε ότι αρέσει στον κόσμο μετά μπορεί ωραιότατα να το συνεχίσει αυτόνομο. Εγω που αγοράζω το Μπλεκ είμαι σίγουρα ευχαριστημένος. Οι υπόλοιποι μπορούν να το τιμήσουν μέσω του Μπλεκ και νομίζω οτι ο εκδότης μπορεί να καταλάβει εύκολα το συμφέρον του στο να τα εκδώσει μετά αυτόνομα. Πάντα εδω μέσα ξεχνάμε (και καλά κάνουμε - χιχιχιχι) ότι οι εκδότες δεν είναι απαραίτητα καμμένοι σαν και εμάς και θέλουν ευρύ αγοραστικό κοινό διότι είμαστε μια ΜΙΚΡΗ αγοραστικά χώρα. Τέλος θέλω να πω ότι η προσπάθεια και το feedback της εκδοτικής απλά δεν υπάρχει. Και επίσης παρόλο που τους έκραξα για αυτό που έκαναν με τον Υπεράνθρωπο τελικά πήγα και το αγόρασα και το ε΄χω και αυτό.

Αν και 90 ετών ο σιδηρόμπρατσος (όπως τοv ονομάσανε οι Ιταλοί ) ναύτης με πάντα το ένα μάτι κλειστό ( όπως μας υποδεικνύει και το όνομα του). Ο Ποπάϋ είναι πάντα σε φόρμα δυνατός και γερός, ίσως φταίει η συχνή κατανάλωση σπανακιού, έτοιμος να μας διασκεδάσει με την αφέλεια του και την αγαθή διάθεση να βοηθήσει τους πάντες. Έχοντας ένα μικρό πέρασμα στα διάσημα στριπ Thimble Theater κατάφερε να γίνει πρωταγωνιστής της σειράς αλλά να έχει το δικό του στριπ και αργότερα το δικό του κόμικ αλλά και σειρά κινουμένων σχεδίων αφήνοντας στην λήθη το κόμικ που τον γνώρισε στον κόσμο. Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε σε κόμικ το 1970 από τον Τερζόπουλο στο ΒΕΛΟΣ και το 1973 στο ομώνυμο περιοδικό από τον Δραγούνη, ακολούθησαν ο Μαστραντώνης και ο Ν. Λυμπερόπουλος (μερικά στριπ στο περιοδικό Kids 'N Fun). Το 2015 απόγονος του Δραγούνη έκδωσε 6 τεύχη σαν ένθετα στον ΤΗΛΕΘΕΑΤΗ (που παλιά έβαζε μονοσέλιδα στριπ του σπανακοφάγου ) βασισμένο στην τότε νέα σειρά της IDW . Μετά από 4 χρόνια ο Λεοκράτης Ανεμοδουράς μας κάνει την έκπληξη, όπως συνηθίζει με τις απρόβλεπτες αλλά αξιόλογες κινήσεις του. Η σειρά συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε την τελευταία φορά από το τεύχος 7 δηλαδή της Αμερικανικής έκδoσης. Η έκδοση είναι ανώτερη από την προηγούμενη (ότι πληρώνεις, αυτό παίρνεις άλλο 1.5 ευρώ άλλο 3.90 που είναι και η τιμή του τεύχους σαν αυτόνομο) Εκτός από τις ιστορίες του τεύχους έχουμε και ένα αφιέρωμα στην ιστορία του διάσημου ναύτη. Το αρνητικό που βρίσκω είναι ότι πρόκειται μόνο για 4 τεύχη. Ελπίζω σε συνέχιση της σειράς, γιατί το αξίζει, αλλά δεν έχει από πίσω μια πολυεθνική σαν την Disney να έχει μια ''πλάτη''να στηριχτεί. Δεν νομίζω ότι ο Ποπάϋ είναι υποδεέστερος του Μίκυ. Καλή Ανάγνωση

Πες μας ρε φίλε τώρα ότι δεν ξέρεις αν έχεις τέτοιο κειμήλιο στη συλλογή σου Προθυμοποιούμαι πάντως να σε βοηθήσω να ψάξεις. Δεν χρειάζεται να είσαι μπροστά, μπορείς να πας για μπύρα...

Πραγματικά δεν υπάρχει σωτηρία.... Ο ιστότοπος στον οποίο αρθρογραφεί η εν λόγω κυρία, βλέπετε να προωθεί "θετικά" το μοντέλο το οποίο θεωρούμε οτι λοιδορεί ο Αρκάς (του οποίου το πόνημα, φαίνεται οτι κανένας μας δεν έχει διαβάσει ακόμα)? Εύγε!!!!

Eυχαριστώ πολύ πολύ. Μένω όμως επαρχία σε νησί, γίνεται να μου το στείλετε; Δεν μπορώ να έρθω Αθήνα αυτήν την περίοδο.

Έχεις δίκιο το ξέρω, απλώς είχα την εντύπωση ότι η ιστορία είχε βγει ολοκληρωμένη και σε 4 τόμους κάτω από τον τίτλο The Legend of Batman, αλλά τελικά έχουν βγει μόνο 2, και για αυτό υπέθεσα ότι αυτήν την έκδοση σχεδίασε να βγάλει η Οξύ.

O Καστέλ βοηθήθηκε πολύ και από το γεγονός ότι κυκλοφόρησε και σε Μουντιαλική χρονιά (πολύ σωστή επιλογή). Συμφωνώ πάντως ότι ο μύθος του είχε χτιστεί από παλιά μέσω των ημιτελών πολυτελών εκδόσεων της Star Comics.

Λάργκο, Τζόνυ Ρεντ, Μισέλ Βαγιάν, Στορμ, Ντρεντ, ούτε στο καλύτερό μας όνειρο δεν θα τα βλέπαμε με τέτοια ξηρασία που είχε πέσει μέχρι πριν 5 χρόνια. Να πούμε για τους υπόλοιπους τίτλους της εκδοτικής ; Δεν μου πάει η ψυχή να κρίνω αρνητικά κάτι ρε παιδιά. Έβλεπα Ζάγκορ στην Ιταλία και μου έτρεχαν τα σάλια. Μέχρι και στην Τουρκία έβλεπα Τεξ στα περίπτερα και πρασίνιζα από ζήλια. Τεξ τα μεμέτια το 2012 και στην Ελλάδα μόνο ο Τερζόπουλος υπήρχε και ήταν έτοιμος να κλείσει. Αν δεν υπήρχε Καθημερινή και Λεοκράτης οι περιπτεράδες θα μας είχαν σήμερα στο Άμπερ Αλέρτ.

Μπορεί να είναι καλύτερη και πιο μεγάλη σαν έκδοση από την προγενέστερη αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το 3,9 για τις 36 σελίδες που -θα- έχει , Είναι πολλά τα λεφτά ,ΜΑΚΗ . Οσο για τις ιστορίες ξέρουμε για το τι πρόκειται περίπου να είναι αφου είναι ο ιδιος συγγραφεας ,όσο για την μετάφραση δεν έχω ακόμα άποψη δεν το διάβασα ,αλλά σε λογικά πλαίσια αν κρίνω από άλλες δουλειές θα πρέπει να είναι καλή .

Θέλω να πιστεύω εννοείς τα 2 πρώτα άλμπουμ, μη μας κόψει την ιστορία στη μέση Και τι εννοείς αν αρέσει πολύ θα βγει και σε αυτόνομο; Πως ορίζεται το "αρέσει πολύ"; Πχ ο Βαγιάν άρεσε, αυτή είναι η αίσθηση που αποκόμησα απ΄τα σχόλια εδώ μέσα. Παίζει να τον δούμε αυτόνομο; Μη γελιόμαστε. Αν η εκδοτική ήθελε τον Λάργκο αυτόνομο θα τον έβγαζε αυτόνομο. Δεν θα τον έβαζε στο Μπλεκ σε μικρές δόσεις. Λες ότι μόνο οι ψαγμένοι ξέρουν τον Λάργκο, άρα είναι ρίσκο να βγει αυτόνομος. Τον Καστέλ δηλαδή ποιοι τον ήξεραν που βγήκε σε δικιά του περιποιημένη έκδοση;

Νομίζω ότι όποιος δεν έχει συγκινηθεί από την όλη προσπάθεια του Μπλεκ, θα βρει τα εν λόγω τεύχη σε προσιτή τιμή. Για μένα δεν τίθεται θέμα, ειδικά μετά από την ως τώρα πορεία του περιοδικού που δείχνει ότι πάει πιο δυναμικά και πιο τολμηρά από το υποτιθέμενο target group του. Αν γλιτώναμε και από τον γλυκανάλατο Μάντι Ρίλεϊ και γινόταν ο Στορμ κάθε 2 τεύχη φερ ειπείν θα πλησιάζαμε το ιδανικό. Για το παιδί πάνθηρας έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα τον έχουμε για πάντα, είναι και λίγες σελίδες ντέφι να γίνει.

να είναι καλή η μετάφραση; να διαβάζεται η ιστορία; και ένα άλλο κάρο πράγματα θα έχει 3.9 ευρώ και 36 σελίδες;

Τελικα το εκτιμησα τοσο πολυ αυτο το περιοδικο που αρχισα να το αγοραζω παρολο που δεν αγοραζα μπλεκ ποτε αλλοτε. Σιγουρα τα αξιζει τα λεφτα του, ιδιως τωρα που αρχισε να φερνει διαφορα bd και πραγματικα ανυπομωνω για τη συνεχεια. (Τα πρωτα τευχη που δεν τα ειχα, τα παραγγειλα απο το public σε πολυ καλη τιμη, και τωρα εχω αυτη τη σειρα απο την αρχη της...)

την πήραμε την πήραμε... πολύ τίμια έκδοση, όχι κάτι ιδιαίτερο σε χαρτί (το εξώφυλλο θα το ήθελα πιο "illustration" φάση) αλλά είναι εξαιρετικό nevertheless. και έχει 10 σελίδες επιπλέον υλικό με κείμενα και σχέδια. τι άλλο να ζητήσει κανείς;

ρε παιδιά ας μην είμαστε τόσο φαντασμένοι. το πρώτο άλμπουμ θα μπει και τέλος. και αν αρέσει πολύ θα προχωρήσει σε αυτόνομο άλμπουμ ή θα το συνεχίσει. αλλά μην δημιουργούμε αυταπάτες. η εκδοτική θέλει ξεκάθαρα να φέρει νέα κόμικς στην Ελλάδα, κάτι διαφορετικό και επαναστατικό από την απλή νοσταλγική κίνηση που έθετε στα πρώτα 6 τεύχη. πλέον απλά έχει βάλει στόχο το ελληνικό κοινό να γνωρίσει νέα bd, νέους τίτλους που δεν ξέρει. κανείς "μη ψαγμένος" στην Ελλάδα ξέρει για τον Largo Winch. φυσικά και δεν θα πήγαινα αυτόνομα, τρελός είμαι;! οπότε εγώ φυσικά και στηρίζω την κίνηση, και πρέπει να σκεφτόμαστε με ανοιχτό μυαλό πολλές φορές και να μην αφήνουμε τον κομιξικό αυθορμητισμό να μας παρασύρει. είναι μία πολύ καλή σειρά, και χαίρομαι που μέσω της επικοινωνίας για το κόμικ μέσω του φόρουμ αλλά και μετά από δική μου (και του Laz κατά μία βάση) παρότρυνση έγινε πραγματικότητα. χαιρετίστε λοιπόν το πιο γαμάτο εξώφυλλο του περιοδικού, με το πιο γαμάτο κόμικ, σε ένα από τα καλύτερα περιοδικά κόμικς που κυκλοφορούν σήμερα...

Σε μια δυσκολη εποχη οικονομικα για τα κομικς νομιζω ειναι θαυμα που εκδιδονται κομικς στιλ μπλεκ , να μην ειμαστε και αχαριστοι στην προσπαθεια του κυριου Λεωκρατη που μας φερνει τιτλους που ουτε στα ονειρα μας θα βλεπαμε σε ελληνικη εκδοση, ας απολαυσουμε το παρον και να δειξουμε ολοι την εκτιμηση μας .

Εγώ θα έπαιρνα ούτως ή άλλως το Μπλεκ, καταλαβαίνω όμως τον προβληματισμό του Laz. Κάποιος που δεν συγκινείται από το υπόλοιπο υλικό του περιοδικού, αξίζει τον κόπο να δώσει σχεδόν 6 ευρώ για μισό άλμπουμ ενός bd που όμως κατά πάσα πιθανότητα δεν θα εκδοθεί αυτόνομο στα ελληνικά σύντομα; Δεν ξέρω, προσωπικά μάλλον θα απαντούσα όχι δεν αξίζει. Προσωπικά τώρα, τα αισθήματά μου είναι αντικρουόμενα. Αφενός, χαίρομαι για την εμφάνιση του συγκεκριμένου ήρωα στα ελληνικά, από την άλλη θα ήθελα να δω την συνέχεια του Μισέλ Βαγιάν που το πρώτο τεύχος του σταματάει απότομα.

Μια χαρά, δεν έχω κανένα πρόβλημα να μπει στο Μπλεκ, το περιοδικό χρειάζεται πάντα φρέσκες σειρές και ιδέες

Παιδιά, προσωπικά έχω την εντύπωση ότι θα δημοσιευτεί στο Μπλεκ. Τουλάχιστον αυτό μαρτυράει το εξώφυλλο του τεύχους #06, που διαφημίζεται στο Popeye #01, που κυκλοφόρησε σήμερα. Και ιδού η διαφήμιση για του λόγου το αληθές.

Άσε ρε τον άνθρωπο να αγιάσει, παλιοαρπάγα!

Αυτά είναι (και κάτι μαρβελάκια βλέπω εκεί δίπλα...)

Εγώ του έχω μιλήσει στο τηλέφωνο. Ο άνθρωπος δεν παίζετε είναι ευγενέστατος, εξυπηρετικότατος και άψογος σε όλες τις συναλλαγές του. Σωστός επαγγελματίας (αν και νομίζω κάνει το χόμπι του πιο πολύ).

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ποτέ δεν το περίμενα ότι η αγάπη μου για τα κόμικς θα είχε δύο μη αναμενόμενες, αλλά καθ’ όλα ευπρόσδεκτες και θετικές «παρενέργειες»: να μάθω μια ξένη γλώσσα στο αυτοδίδακτο και να αναπτύξω μια όμορφη φιλία (κυρίως εξ αποστάσεως, αλλά όχι μόνο) με έναν Ιταλό φανατικό επίσης με τα κόμικς του Ντίσνευ (αλλά και μ’ έναν Σουηδό τον οποίο έχετε ήδη γνωρίσει από το ταξίδι μας στο σπίτι του Ντον Ρόσα…). Κάπου εκεί γύρω στο 1996 οι απανταχού της γης φανατικοί των Ντίσνευ κόμικς είχαν δημιουργήσει μια λίστα στο ίντερνετ ονόματι Disney Comics Mailing List (dcml). Αφού εγγραφόσουν στη λίστα αυτή, συμμετείχες σε βαθυστόχαστες συζητήσεις εσωτερικής φύσεως επί παντός επιστητού όσον αφορούσε τα Ντίσνευ κόμικς (π.χ. τι χρώμα μπλουζάκια φοράει το καθένα από τα ανιψάκια του Ντόναλντ, γιατί άφησε η αδελφή του Ντόναλντ [Ντέλλα] τα τρίδυμα στον αδελφό της και εξαφανίστηκε, σε τι ποσό ανέρχεται το ρευστό του Σκρουτζ στο θησαυροφυλάκιό του, έχουν σεξουαλικές σχέσεις ο Ντόναλντ με την Νταίζη, κ.α.), και μπορείτε βέβαια να φανταστείτε ότι οι περισσότεροι συμμετέχοντες κόντευαν να πάρουν διδακτορικό πάνω στο καθ’ όλα σεβαστό αντικείμενο της Παπιολογίας. Μη φανταστείτε ότι σ’ εκείνη τη λίστα συμμετείχαν πιτσιρικάδες: οι περισσότεροι ήταν ήδη επαγγελματίες, γιατροί, δικηγόροι, στελέχη, μερικοί καθηγητές Πανεπιστημίου, όλοι «ψώνια» προχωρημένου βαθμού χωρίς καμία πιθανότητα σωτηρίας. Σ’ εκείνη τη φάση άρτι αφιχθείς εξ Αμερικής ήμουν καλός γνώστης κυρίως της Αμερικάνικης Σχολής των Καρλ Μπαρκς, Ντον Ρόσα, Φλόυντ Γκόντφρεντσον, Πωλ Μάρρυ, κλπ, έχοντας ήδη έρθει σ’ επαφή με τον Ρόσα κι έχοντας τακτική αλληλογραφία μαζί του. Ο ίδιος ο Ντον Ρόσα ήταν βέβαια μέλος της dcml και συμμετείχε ενεργά στις συζητήσει, δίνοντάς μας λεπτομέρειες για κάθε του καινούρια ιστορία, ιστορικά γεγονότα και επιστημονικό υπόβαθρο στα οποία βασίζονταν, κλπ. (θυμάμαι το επιστημονικό υπόβαθρο για παράδειγμα της ιστορίας «Ταξίδι στο Κέντρο της Γης», όπου ο Σκρουτζ, ο Ντόναλντ και τα ανιψάκια ταξιδεύουν στο κέντρο της γης μέσω ενός κυλινδρικού τούνελ που σκάβεται με μια ουσία που εφηύρε ο Κύρος Γρανάζης και για να την κάνει αληθοφανή ο Ντον συμβουλεύθηκε έναν Καθηγητή Πανεπιστημίου της Φυσικής κάνοντας τον παραλληλισμό του πως ένα καλαμάκι εισχωρεί σ’ ένα ζεστό παχύρρευστο υγρό). Από τις πρώτες μέρες εμπειρίας με την dcml δεν άργησα να αντιληφθώ ότι εκτός του μεγάλου μάστορα Καρλ Μπαρκς, οι δημιουργοί των άλλων ιστοριών που μου είχαν αποτυπωθεί από τα παιδικά μου χρόνια, όχι μόνο στο μυαλό, αλλά και στην ψυχή (εκεί κυρίως) ήταν Ιταλοί. Χωρίς να τους γνωρίζω όλους είχα ήδη αρχίσει τα προηγούμενα χρόνια κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μου επισκέψεων στην Ελλάδα να ψάχνω και να βρίσκω παλιά τεύχη του Μίκυ Μάους και των Κλασικών με τις ιστορίες τους. Η ζωή στη dcml κυλούσε λοιπόν όμορφα και μια μέρα έγραψα για μια ιστορία που είχα διαβάσει μικρός και που μου είχε αποτυπωθεί στο μυαλό: σ’ εκείνη την ιστορία η οικογένεια των Ντακ παίρνει μέρος στο γύρισμα μιας ταινίας με θέμα τη ζωή του Ρομπέν των Δασών και χαρακτηριστικές εικόνες από την ιστορία τις θυμόμουν ανάγλυφα, όπως τον αγώνα δρόμου μεταξύ δύο σαρανταποδαρουσών, τον Ντόναλντ με πράσινη αμφίεση να κρέμεται από βέλη καρφωμένα σ’ έναν τοίχο, κλπ. Σ’ εκείνο το κείμενο θυμάμαι ότι εκθείαζα την ιστορία και τον δημιουργό της, που έτυχε να ήταν ο μεγάλος Ρομάνο Σκάρπα, μερικές ιστορίες του οποίου είχαν ήδη δημοσιευθεί στην Αμερική από την εταιρία Gladstone (όπως ο «Κολοσσός του Νείλου», «Το Τελευταίο Μπαλαμπού», «Οι Φακές της Βαβυλωνίας», κ.α.). Παίρνω λοιπόν ένα προσωπικό μήνυμα από το Αρμάντο, που μου έγραφε λεπτομέρειες για τον Σκάρπα, κι έτσι αρχίσαμε να έχουμε προσωπική επικοινωνία σε πολύ τακτική βάση, ανταλλάσαμε μηνύματα μέρα παρά μέρα. Τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία, μια πολύ όμορφη ιστορία φιλίας αλλά κι εμβάπτισης στον υπέροχο κόσμο των Ιταλικών κόμικς, μέρος της οποίας θα διαβάσετε σ΄αυτό το Οδοιπορικό. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΜΕΡΟΣ H’: ΠΙΤΣΑ ΣΤΗΝ LUCCA ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ Κάπως έτσι πέρασε εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου, μέσα σε μια πανδαισία από κόμικς, έχοντας πάντα εκείνη την γλυκιά αίσθηση ότι κάπου εκεί στα εκατοντάδες εκθέματα υπήρχε πάντα η πιθανότητα να βρεις αυτό που ψάχνεις, ή κάτι άλλο αναπάντεχο, κάτι που δεν το περίμενες, μάννα εξ ουρανού. Και να βλέπεις τους γύρω σου να είναι σε μια παρόμοια κατάσταση με την δική σου, σε καταλάβαιναν και τους καταλάβαινες, έβλεπες τη χαρά στα μάτια κάποιου και ήξερες ακριβώς από πού πήγαζε αυτή η χαρά… Φυσικά, όλα έχουν ένα τέλος, καλά ή κακά, και η πρώτη μέρα της Έκθεσης κόμικς της Lucca έκλεισε τις πόρτες της στις 7¨00 το απόγευμα. Όνειρο ήταν ή πραγματικότητα, δεν ήμουν και τόσο σίγουρος όσο το ζούσα—υπήρχαν βέβαια αδιάψευστοι μάρτυρες τα δεκάδες κόμικς και βιβλία που γέμιζαν τις τσάντες μας και καμπούριαζαν τους ώμους μας… Επειδή ήταν ακόμη νωρίς (και μια και η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή, κι επιπλέον θα κερδίζαμε μια ώρα γιατί θα γύριζαν τα ρολόγια μια ώρα πίσω), οι πέντε της βασικής παρέας (εγώ, ο Armando, η Michela, ο Gianluca και ο Stefano) αποφασίσαμε να επισκεφθούμε την πόλη της Lucca για βραδινό φαγητό. Το τέλος της εστίασης όλων των αισθήσεων τόσες ώρες αποκλειστικά στα κόμικς, απελευθέρωσε νέες πηγές ερεθισμάτων, με πρωταρχική αυτής της πείνας! Η Lucca (γενέτειρα του Puccini) έχει μια μακρά ιστορία που παραπέμπει πίσω στους Ετρούσκους, και τα τείχη που περικλείουν την πόλη είναι οι φύλακες αυτής της ιστορίας (τα τείχη της παραμένουν άθικτα από την περίοδο της Αναγέννησης). Ο ποταμός Serchio κυλάει δίπλα της, τα εδάφη που την περιβάλλουν είναι εύφορα και το Τυρρηνικό Πέλαγος δεν απέχει πολύ μακριά. Δυστυχώς δεν είχα χρόνο για να δω τ’ αξιοθέατα της πόλης, επισκεφθήκαμε όμως μια-δυο πλατείες και σεργιανίσαμε για λίγο στο δαιδαλώδες σύστημα από στενά πλακόστρωτα σοκάκια όσο τα καταστήματα ήταν ακόμη ανοιχτά πριν καταλήξουμε, σαν την τορπίλη που έχει βάλει στόχο την ναυαρχίδα, σ’ ένα εστιατόριο. Εκεί παραγγείλαμε τριών-τεσσάρων ειδών πίτσες και μπορώ να πω ότι η γεύση τους έμεινε για πολύ καιρό στον ουρανίσκο μου—αν είναι να πάω ξανά στη Lucca, θα ‘ναι πρωτίστως για να επισκεφθώ και πάλι εκείνο το εστιατόριο με τις καταπληκτικές πίτσες! (Τελικά, αν δεν έχεις φάει πίτσα στην Ιταλία, είναι σα να μην έχεις φάει πίτσα…). Όλο αυτό το διάστημα, ανάμεσα σε τρεις Ιταλούς που δεν μιλούσαν γρι Αγγλικά, μπορώ να πω ότι είχα το πιο αυθεντικό crash-course στα καθομιλούμενα Ιταλικά που θα μπορούσα να έχω ποτέ. Ήταν πια περασμένες 10¨00 το βράδυ όταν πήγαμε πίσω στο αυτοκίνητο και το ταξίδι επιστροφής στη Γένοβα ήταν περισσότερο υποτονικό, καθώς οι τρεις από τους πέντε επιβάτες αποκοιμήθηκαν και έμεινα εγώ ξύπνιος να κρατάω συντροφιά τον Αρμάντο που ήταν στο τιμόνι. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλάβαμε πως περάσανε οι δύο και κάτι ώρες ως τη Γένοβα, μιας και καλύψαμε όλα τα πιθανά θέματα σχετικά με τα Ιταλικά κόμικς και τους δημιουργούς τους που μπορεί να φανταστεί κανείς, και κάνοντας βέβαια έναν απολογισμό της ημέρας, των αγορών που κάναμε και των ανθρώπων που συναντήσαμε. Όταν τελικά φτάσαμε στη Stella γύρω στη 1¨00 πμ, αισθανθήκαμε μεγάλη ανακούφιση γυρίζοντας τα ρολόγια μια ώρα πίσω και κερδίζοντας έτσι μια παραπάνω ώρα ύπνου. Επειδή έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς την επόμενη μέρα για το ταξίδι επιστροφής στην Ελλάδα, έπρεπε να βρω το κουράγιο να ταιριάσω τις στοίβες από κόμικς και βιβλία που είχα αγοράσει τις δύο προηγούμενες ημέρες στις αποσκευές που είχα φέρει από την Ελλάδα, αλλά και σε μια επιπλέον τσάντα που αναγκάστηκα να δανειστώ από τον Αρμάντο—κάτι που από την αρχή των αγορών φάνταζε αναπόφευκτο… Το τηλεφώνημα της γυναίκας μου από την Ελλάδα μας ξύπνησε στις 6¨00 το πρωί για να μάθει τα τελευταία νέα και να μου ευχηθεί για το ταξίδι. Δεν θα το πιστέψετε (ούτε εγώ το πίστευα), αλλά ο καιρός είχε αλλάξει απότομα, είχε συννεφιάσει με πυκνή ομίχλη, και λίγο πριν την Γένοβα άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα! Ο Αρμάντο με άφησε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Γένοβας και αποχαιρετιστήκαμε, δίνοντας ραντεβού στην Ελλάδα. Έφτασα χωρίς πρόβλημα στο Μιλάνο (κάνοντας μια διαδρομή μέσα στην ομίχλη σαν σε ταινία του Χίτσκοκ ή του Αγγελόπουλου), και μετά στο αεροδρόμιο Malpensa για την πτήση των 1¨30 μμ για Θεσσαλονίκη. Ήταν ο γλυκόπικρος επίλογος τεσσάρων καταπληκτικών ημερών, και η πρόταση του Αρμάντο να επισκεφθούμε την Έκθεση κόμικς Expocartoon στην Ρώμη που θα γινόταν αργότερα τον ίδιο μήνα, παρότι με συγκίνησε, δεν είχε ούτε μια στο εκατομμύριο πιθανότητα να περάσει από τον προυπολογιστικό έλεγχο της γυναίκας μου, γιατί και η συζυγική κατανόηση έχει τα όρια της. Στο δρόμο της επιστροφής, με 60 κόμικς και βιβλία βαρύτερος («πλουσιότερος», ήθελα να πιστεύω), σκεφτόμουν ότι έπρεπε να βρω την απάντηση σε δυο βασικά, πιεστικά ερωτήματα: (1) Που θα έβρισκα τον χώρο για όλα αυτά τα βιβλία, και (2) Πότε θα έβρισκα τον χρόνο για να τα διαβάσω. Ευτυχώς, με λίγη καλή θέληση, απάντηση βρέθηκε και στα δύο… ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΥ---ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ!

ΜΕΡΟΣ Ζ’: Η ΞΑΝΘΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ Τις επόμενες δύο ώρες τις περάσαμε περιφερόμενοι από τέντα σε τέντα, χωρίς να έχουμε βέβαια στην διάθεσή μας τον χρόνο που θα θέλαμε για ενδελεχή κομιξική «ενδοσκόπηση», αλλά και για παζάρια! Το περιβάλλον ήταν πανηγυρτζίδικο: πολύς κόσμος, πολλά χρώματα, φασαρία και συνωστισμός καθώς περνούσε η ώρα. Σε μερικές τέντες είχαν έρθει καλεσμένοι καλλιτέχνες και έδιναν αυτόγραφα, αλλά δεν υπήρχε κάποιος από την οικογένεια Ντίσνευ εκείνη την πρώτη μέρα. Εγώ είχα ηρεμήσει κάπως, οι χτύποι της καρδιάς μου πρέπει να είχαν επιστρέψει στο φυσιολογικό τους ρυθμό, πρέπει να είχε περάσει ο κίνδυνος του εγκεφαλικού πλέον και προσπαθούσα να είμαι όσο περισσότερο εργονομικός μπορούσα… Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό του Αρμάντο και ανακοίνωσε την άφιξη του τρίτου μέλους της Disney Comics Mailing List (dcml) που θα γνώριζα από κοντά εκείνη την ημέρα: του Paolo C., με τον οποίο είχα ηλεκτρονική αλληλογραφία τα προηγούμενα τρία χρόνια και που έλπιζε να μπορούσε να βρει χρόνο για να έρθει στην Lucca από την Ρώμη, μια απόσταση 5 ωρών! Μέχρι το προηγούμενο βράδυ δεν ήταν ακόμη σίγουρο αν θα τα κατάφερνε, κι έτσι όταν ακούσαμε ότι ήταν εκεί χαρήκαμε πολύ! Ο Paolo μ’ ευγνωμονούσε γιατί του είχα στείλει έγχρωμες φωτοτυπίες των ελαιογραφιών του Floyd Gottfredson, του μεγάλου δημιουργού ιστοριών με τον Μίκυ Μάους, κι εγώ του όφειλα γιατί αυτός ήταν που μου άνοιξε πρώτος την πόρτα των Ιταλικών κόμικς και μετέπειτα μου είχε στείλει δεκάδες δυσεύρετα τεύχη του Zio Paperone. Έτσι κανονίσαμε να συναντηθούμε στην είσοδο της Έκθεσης: μετά από τρία χρόνια ηλεκτρονικής αλληλογραφίας κατάφερα επιτέλους να γνωρίσω τον Paolo και προσωπικά και να κάνουμε κάτι σαν μικρό reunion της dcml σε ιταλικό έδαφος. Ο Paolo δεν είχε κάνει μόνος του το ταξίδι στη Lucca—μαζί του ήταν η φίλη του (μια όμορφη, ξανθιά κοπέλα), η οποία (όπως όλοι μας συμφωνήσαμε) θα πρέπει να ήταν κάργα ερωτευμένη με τον Paolo, μιας και δέχτηκε να κάνει (υποστεί;) το μακρινό ταξίδι στην Lucca παρόλο που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τον Ντόναλντ Ντακ από τον Αστερίξ, ακόμα και αν ήταν υπόθεση ζωής ή θανάτου! Περιττό να αναφέρω ότι η παρουσία της ξανθιάς (“la bionda”) ήταν κύριο κουτσομπολίστικο θέμα σε πολλές από τις συζητήσεις εκείνης της ημέρας γιατί είχε ήδη διαρρεύσει η φήμη ότι ο Paolo τον τελευταίο καιρό μοίραζε δυσανάλογα τον ελεύθερο χρόνο του υπέρ της ξανθιάς και εις βάρος των Παπιών! Κάπου σε εκείνη τη φάση άρχισε να διαμαρτύρεται το στομάχι μας (καθότι, ως γνωστό, το στομάχι δεν τρέφεται με κόμικς), αλλά δεν είχαμε περιθώρια για λουκούλλειες πολυτέλειες: αγοράσαμε ότι υπήρχε διαθέσιμο στις καντίνες και το φάγαμε στο πόδι για να επιστρέψουμε γρήγορα στις τέντες των κόμικς. Οι δύο τσάντες μας γέμισαν γρήγορα και παραδώσαμε ένα μέρος από το περιεχόμενο τους στην Μικέλα και στον Gianluca που αποφάσισαν ότι είχαν δει αρκετά κόμικς για μια μέρα και ότι, αφού άφηναν τα κόμικς στο αυτοκίνητο, μετά θα πήγαιναν μια βόλτα στην πόλη της Lucca. Το υπόλοιπο του απογεύματος πέρασε καθώς επισκεφθήκαμε όλα τα εκθέματα στην προσπάθειά μας να βρούμε όσα περισσότερα κόμικς μπορούσαμε από την «Λίστα των Επιθυμιών» μας. Με την συνδρομή του Αρμάντο μπόρεσα να τσεκάρω το μεγαλύτερο μέρος από την δική μου λίστα στο τεφτεράκι που κουβαλούσα πάνω μου κι έπρεπε σύντομα να πάρω μια απόφαση (με βαριά την καρδιά) για το που θα σταματούσα τις αγορές. Από τη μια σκεφτόμουνα το πώς θα βόλευα όλα αυτά τα κόμικς στις αποσκευές μου, και από την άλλη ότι αυτή ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία να συμπληρώσω τα ευρήματά μου, άγνωστο πότε θα μπορούσα να παραβρισκόμουν ξανά σε τέτοια μεγάλη Έκθεση. Ενδεικτικά μόνο, ανάμεσα στα πολλά μου ευρήματα εκείνης της ημέρας, να αναφέρω ένα μικρού μεγέθους σκληρόδετο βιβλίο που ανατυπώνει το “Storia e Gloria della dinastia dei Paperi” (275 σελίδες με ιστορίες των παπιών διαμέσου των αιώνων, από τους Romano Scarpa και Giovan Battista Carpi) που με ελάφρυνε κατά 20.000 λιρέτες, το βιβλίο του Mezzavilla όπου αναλύεται η δουλειά του Giorgio Cavazzano, τον τόμο “L’ oro di Zio Paperone”, μια διατριβή πάνω στον Θείο Σκρουτζ, και τον τότε πρόσφατο τόμο του Mondadori “Macchia Nera e tutti I cattivi” (“The Phantom Blot and all the Villains”). Αναφέρω με θλίψη ότι αναγκάστηκα να προσπεράσω πολύ ενδιαφέροντες τόμους (κάτι που το μετάνιωσα αργότερα), όπως τη δουλειά του Cavazzano με μη-Ντίσνευ χαρακτήρες, όπως το “Il Capitan Rogers” (τόμους που αγόρασα τα επόμενα χρόνια μέσω του e-bay πολύ ακριβότερα). Τέλος, πρέπει να αναφέρω για την ιστορική καταγραφή ότι επιδεξιότερος όλων στο παζάρεμα αποδείχτηκε ο μαθηματικός Marco B., ο οποίος μετέτρεψε το παζάρεμα σε πραγματική επιστήμη μπροστά στα μάτια μας μέσω σειρών από προσφορές και αντιπροσφορές, συνοδευόμενες από την ανάλογη ηθοποιία και χειρονομίες, και ομόφωνη υπήρξε η παραδοχή ότι η παζαρευτική δεινότητα του Marco θα έκανε τον Θείο Σκρουτζ πολύ υπερήφανο! (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΜΕΡΟΣ ΣΤ’: TO ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ Μόλις περάσαμε τις πύλες της Έκθεσης και μπήκαμε στον κύριο χώρο όπου είχε στηθεί το πανηγύρι, κοντοστάθηκα για ένα ατέλειωτο λεπτό για να πάρω μια πανοραμική άποψη της συνολικής έκτασης. Αυτό που έβλεπες τρις-τριγύρω σου ήταν πολλές μικρές κωνικές τέντες, σαν ένα μικρό δάσος από μικρές τέντες τσίρκου, και η κάθε μια είχε διάφορα εκθέματα κόμικς! Τσιμπήθηκα για να βεβαιωθώ ότι ζούσα μια πραγματικότητα και ότι δεν έβλεπα ένα από τα συνηθισμένα μου όνειρα που έσβηναν με το ξύπνημα… Εκεί ακριβώς στην είσοδο, δεν προλάβαμε να κάνουμε δέκα βήματα, συναντήσαμε το δεύτερο από τα τρία μέλη της Disney Comics Mailing List (dcml) που έμελλε να γνωρίσω εκείνη την ημέρα, τον Leonardo G., ένα άλλο κομιξικό ψώνιο, αλλά και μεγάλο γνώστη των Ιταλικών Ντίσνευ κόμικς, συγγραφέα πολλών εμβριθών διατριβών με θέμα τους αγαπημένους μας κομιξικούς χαρακτήρες και τους δημιουργούς τους (Σημ: Η Ιταλία είναι η αδιαμφισβήτητη πρωταθλήτρια στην παραγωγή πρωτότυπων Ντίσνευ κόμικς, αλλά και τόμων που συλλέγουν ιστορίες και συνοδεύονται από λεπτομερείς και βαθυστόχαστες αναλύσεις για τα κίνητρα των ηρώων, τη δομή της ιστορίας, κλπ, που διαβάζοντας τες έχεις την εντύπωση ότι διαβάζεις κριτικές φιλοσοφικές αναλύσεις πάνω στις σκέψεις μεγάλων στοχαστών, όπως του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Λοκ, του Ζήνωνα, του Επίκουρου, κα. ) Ο Leonardo ήταν και φέρελπις «κλασικός» λογοτέχνης και ο Αρμάντο μου είχε μιλήσει για ένα μυθιστόρημα-θρίλερ που είχε δημοσιεύσει πρόσφατα (το βιβλίο αυτό δεν είχε καμία σχέση με τα Παπιά), και που ελάμβανε χώρα στη δεκαετία του ‘30, το διάστημα που είχε επισκεφθεί ο Χίτλερ την Φλωρεντία. Ο Αρμάντο περίμενε με αγωνία να συναντήσει τον Leonardo ο οποίος θα του έφερνε αντίτυπα του περιοδικού Topolino Giornale για να τα καταχωρήσει στο Ευρετήριο των Ιταλικών Ντίσνευ κόμικς (Το “Topolino Giornale”, σε μεγάλο σχήμα εφημερίδας, ήταν η πρώτη έκδοση Ντίσνευ κόμικς στην Ιταλία και είχε πρωτοεμφανιστεί από τις εκδόσεις Nerbini το 1932, δημοσιεύοντας και άλλες ιστορίες εκτός από Ντίσνευ. Ο Mondadori παίρνει τα ηνία το 1935 και από το 1939 μετονομάζεται απλώς σε Topolino. Το 1949 παίρνει την σημερινή του μορφή σε σχήμα μικρού περιοδικού). Για όσο διάστημα λοιπόν έλειψαν για να κανονίσουν την «μεταφορά», βρήκα την πρώτη μου ευκαιρία για να επισκεφτώ την πρώτη τέντα. Δεν μου πήρε παραπάνω από 2 λεπτά για να «πνιγώ» από τις ατέλειωτες στοίβες των κόμικς που υπήρχαν παντού! Ζούσα το όνειρό μου! Δεν ήξερα τι να πρωτοκοιτάξω και που να πρωτοσταθώ. Μέχρι να επιστρέψει ο Αρμάντο μετά από δεκαπέντε λεπτά κατάφερα να ανακαλύψω μια ενδιαφέρουσα έκδοση (σε μορφή σκληρόδετου βιβλίου) του Mondadori για τον Giovan Battista Carpi: “Topolino & Paperino: 40 anni di grandi storie disegnate da G. B. Carpi”, το οποίο αγόρασα πάραυτα! (Παραβιάζοντας έτσι, με τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου αδημονούντα, τον πρώτο και βασικό κανόνα που μου είχε επαναλάβει άπειρες φορές όσο οδηγούσαμε προς την Lucca ο Αρμάντο: μην πληρώνεις την αρχική τιμή, πάντα παζάρευε, γιατί οι πωλητές περιμένουν ότι θα παζαρέψεις). Τα Ιταλικά μου όμως τα χρησιμοποιούσα τσάτρα-πάτρα για να συνεννοηθώ, να ρωτήσω «quanto costa”, πως ν’ αρχίσω να παζαρεύω κιόλας! Το υπόλοιπο δίωρο το περάσαμε κάνοντας «ανασκαφές» μέσα σε τόνους από κόμικς, οπλισμένοι με μια «λίστα επιθυμιών» που είχαμε ετοιμάσει από βραδύς (και η οποία ποτέ δεν έπαψε να ανανεώνεται τα επόμενα χρόνια), που περιελάμβανε τις παλιές ιστορίες που ψάχναμε να βρούμε σε ανατυπώσεις. Εγώ αγόρασα (με την παζαρευτική συνδρομή και επιδεξιότητα του Αρμάντο αυτή τη φορά, που απέφερε σημαντικές οικονομίες οι οποίες θα μεταφράζονταν σε περισσότερα κόμικς), πάμπολλα παλιά τεύχη των “Classici”, “Grandi Classici” και “Albi di Topolino” που ανατύπωναν ιστορίες των μεγάλων Ιταλών «Δασκάλων» με τέτοιο φρενήρη αγοραστικό ρυθμό, που η τσάντα που είχα πάρει μαζί μου άρχισε να γεμίζει γρήγορα—και ήμασταν ακόμη στην πρώτη εκθεσιακή τέντα! Έτσι, χωρίς να έχω ξεκινήσει ακόμη καλά-καλά τις κομιξικές μου αγορές, το βασικό πρόβλημα είχε αρχίσει να διαγράφεται σχετικά καθαρά: πόσα κόμικς θα είχα τη δυνατότητα να αγοράσω στη Lucca; Ας γίνω ξεκάθαρος όμως: «δυνατότητα» όχι με την χρηματική έννοια μιας και τα κόμικς στην Ιταλία είναι υπερβολικά προσιτά, φτηνά θα έλεγα---«δυνατότητα» με την φυσική έννοια να μπορέσω να τα χωρέσω στις αποσκευές μου στην επιστροφή μου στην Ελλάδα! (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΜΕΡΟΣ Δ’: ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΣΤΗ ΓΕΝΟΒΑ Είχε όμως πια μεσημεριάσει κι έτσι αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς τη Γένοβα. Παρκάραμε το αυτοκίνητο στο σταθμό της Albisola και πήραμε το τρένο για Γένοβα. Δεν είχαμε φάει κάτι ακόμη, κι έτσι βρήκαμε μια πιτσαρία στο κέντρο της Γένοβας όπου έφαγα την πρώτη μου αυθεντική Ιταλική πίτσα! Και πρέπει να πω ότι ήταν πεντανόστιμη! Γεμίσαμε λοιπόν καλά τις κοιλιές μας μιας και μετά μας περίμενε μπόλικος ποδαρόδρομος για να δούμε τα κύρια αξιοθέατα της Γένοβας, αλλά και να κυνηγήσουμε κόμικς! Στην αρχή ο Αρμάντο με ξενάγησε στην παλιά, ιστορική Γένοβα, και στο δρόμο μας κάναμε στάσεις «αναψυχής» σε βιβλιοπωλεία και πραματευτάδες στην άκρη του δρόμου όπου έκανα (επιτέλους!) τις πρώτες μου αγορές κόμικς: μετά από πολύ καιρό, τα έβλεπα και τα φυλλομετρούσα πάλι το περασμένο Καλοκαίρι, βιβλία με ανατυπώσεις κλασικών ιστοριών της «Ιταλικής Σχολής»: “Dollari e Pepiti”, ένας μικρός τόμος του Mondadori με ανατυπώσεις ιστοριών που έψαχνα καιρό, των Scarpa, Carpi και Cavazzano, “ Historia Paperia”, ένας τόμος με ανατυπώσεις ιστοριών όπου τα Παπιά και ο Μίκυ Μάους αναπαριστούν διάσημες προσωπικότητες της Ιστορίας, “Topolino Noir”, μια πρόσφατη τότε συλλογή ασπρόμαυρων ιστοριών γραμμένες από τον Tito Faraci, ακόμη και συλλογές ιστοριών του Αστερίξ και του …. Σνούπη από Κυριακάτικα strips! Στους πάγκους των πραματευτάδων μπόρεσα να βρω παλιά τεύχη των περιοδικών “Classici” και “Grandi Classici”, με ανατυπώσεις κλασικών ιστοριών των Scarpa, Carpi, Bottaro, Gatto, Cavazzano και Massimo De Vita που φιγουράζιζαν ψηλά στη λίστα των προς άγραν ιστοριών που είχα ετοιμάσει ακόμη από την Ελλάδα. Ιστορίες όπως “Pippo-lupo”, “L’ acqua quietante”, “Le rane saltatrici”, “Il richiamo della foresta”, “Il recupero del Paperic”, “Il vandalo del plenilunio” του Σκάρπα, τις “Il revival dell’ Indipendenza” και “I Misteri dei Candelabri” του Carpi, και πολλές ιστορίες του Cavazzano από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Λίγο αργότερα, μια στάση σ’ ένα βιβλιοπωλείο του Mondadori μ’ "ανάγκασε" να αγοράσω τα βιβλία “Il Meglio di Zio Paperone”, “Paperino”, “Paper-Gol” (που ανατύπωνε στο σύνολό της την επική ποδοσφαιρική σειρά του Σκάρπα “Paperino ai Mondiali di Calcio”), και “I Maestri Disney Oro” #20, που ήταν αφιερωμένο στον Giorgio Cavazzano. Οποιοσδήποτε μπορούσε ν’ αντιληφθεί ότι είχα πάθει παροξυσμό, ήταν σαν να ‘χες αμολήσει ένα μικρό παιδί σ’ ένα μαγαζί με ζαχαρωτά, και υποχρεώθηκα να σταματήσω τις φρενήρεις μου αγορές μόνον όταν και τα δύο back-packs που είχαμε φέρει μαζί μας είχαν πιτσικαριστεί από βιβλία και κόμικς και δεν μπορούσαμε να κουβαλήσουμε άλλο βάρος. Αν αγόραζα κι άλλα, θα χρειαζόμασταν βίντσι για να τα σηκώσουμε! Καθησύχασα τον εαυτό μου όμως σκεφτόμενος ότι το «πραγματικό» γεγονός, η μεγάλη έκθεση κόμικς της Lucca θα γινόταν αύριο! Ότι όλα αυτά ήταν απλώς ένα προοίμιο για το κύριο πιάτο… Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν πήραμε το τρένο για την Albisola συναντώντας την Μικέλα κάπου ενδιάμεσα. Μετά από ένα απολαυστικό δείπνο με (περισσότερη!) πάστα που περιελάμβανε φρεσκότατα τηγανητά μανιτάρια, πήγα για ύπνο εξουθενωμένος για να ΄μαι ξεκούραστος για την επόμενη ημέρα. Ο Αρμάντο έμεινε ξύπνιος για να ασχοληθεί με μια παράπλευρη με το χόμπυ του ασχολία: την καταχώρηση παλαιών τευχών Ντίσνευ κόμικς σε αναλυτικό ευρετήριο (“indexing”), μια Ηράκλεια προσπάθεια, που χάρη στον Αρμάντο και σε μια χούφτα άλλους Ιταλούς με την ίδια ψώρα, θα οδηγούσε μετά από λίγα χρόνια σε μια πλήρη καταχώρηση της συνολικής σοδειάς των Ιταλικών Ντίσνευ κόμικς. Τώρα πια, ο καθένας μπορεί να βρει το χρονολόγιο της κάθε σειράς και τα αναλυτικά περιεχόμενα του κάθε τεύχους! Κοιμήθηκα τον ύπνο του δικαίου εκείνο το βράδυ και ονειρεύτηκα…ονειρεύτηκα ότι είχα βρεθεί σ’ ένα τεράστιο χώρο με τόνους από δυσεύρετα κόμικς που δεν είχα ματαδεί στη ζωή μου. Ομολογουμένως είναι ένα όνειρο που είχα δει αρκετές φορές στο παρελθόν και που έσβηνε μόλις ξυπνούσα, αφήνοντας μόνο μέσα μου ένα αίσθημα απογοήτευσης και ανεκπλήρωτης επιθυμίας. Αυτή τη φορά όμως το να ξυπνήσω από ένα τέτοιο όνειρο δεν θα μ’ έφερνε πολύ μακριά από την πραγματικότητα: λίγο αργότερα την ίδια μέρα θα βρισκόμουν στην Lucca, στο μεγάλο πανηγύρι των κόμικς! (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΜΕΡΟΣ Γ’: Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΣΑΡΑΚΗΝΩΝ Η μεγάλη έκθεση κόμικς της Lucca θα άνοιγε τις πόρτες της στο κοινό το Σάββατο, 28 Οκτωβρίου, 2000. Τι διαφορά κάνουν 60 χρόνια: τότε οι παππούδες μας πολεμούσαν ο ένας τον άλλον στα βουνά της Αλβανίας, ενώ τα εγγόνια γινόταν φίλοι και ασχολούνταν με τα κόμικς παρά με τα όπλα—Read Comics, Don’t Make War! Στην Γένοβα έφτασα ημέρα Πέμπτη κι έτσι την επόμενη μέρα Παρασκευή την αφιερώσαμε στο τουριστικό προσκύνημα: ο Αρμάντο είχε κανονίσει να πάρει άδεια από τη δουλειά του και να μου κάνει τον τουριστικό και κομιξικό ξεναγό. Το πρωί γνώρισα τους γονείς της Μικέλα, οπότε μου δόθηκε άλλη μια ευκαιρία για να κάνω εξάσκηση των προφορικών μου ικανοτήτων στα Ιταλικά. Το πρόβλημα ήταν βέβαια, ότι εγώ ήμουν συνηθισμένος να διαβάζω τις ιστορίες κόμικς με το πάσο μου, ενώ ο Luiggi μιλούσε σαν οπλοπολυβόλο, βάλε και την ντόπια προφορά, οπότε έπιανα τον εαυτό μου να λέει πάντα “piano, piano…”. Αφού απόλαυσα την πανοραμική θέα από την βεράντα του σπιτιού του Αρμάντο, κάναμε μια στάση στην Albisola για καφέ κι ένα ελαφρύ πρωινό για να σχεδιάσουμε το πρόγραμμα της υπόλοιπης ημέρας: το πρωί θα οδηγούσαμε στην ακτογραμμή της Λιγουρίας προς δυτικά και το απόγευμα θα κατεβαίναμε στην πόλη της Γένοβας για κυνήγι κόμικς—καμιά απολύτως αντίρρηση εκ μέρους μου! Για να καταλάβετε καλύτερα το πρόγραμμα του πρώτου μισού της ημέρας θα πρέπει να σας δώσω κάποια παραπάνω εξήγηση και υπόβαθρο: ανάμεσα στις αγαπημένες μου ιστορίες Ντίσνευ κόμικς είναι η «Νύχτα των Σαρακηνών», του Μάρκο Ρότα (ΚΟΜΙΞ #278, 2011). Σ’ αυτή την ιστορία τα παπιά ανακαλύπτουν το σπασμένο σπαθί του Σαρακηνού πειρατή Paperdin (που είναι ολόφτυστος ο Ντόναλντ μ’ ενδυμασία Σαρακηνού πειρατή, ο οποίος λυμαίνονταν με τις ορδές του τις ακτές της Λιγουρίας), και έρχονται στην σύγχρονη Γένοβα για να ανακαλύψουν τον κρυμμένο του θησαυρό. Επισκέπτονται διάφορες κωμοπόλεις στα παράλια των ακτών της Λιγουρίας και καταλήγουν στο κάστρο της κωμόπολης Varigotti, όπου μέσω ενός χάσματος στον χωροχρόνο γίνονται μάρτυρες μιας ιστορίας αγάπης μεταξύ του Paperdin και μιας ντόπιας, ξανθιάς μακρομαλλούσας χωριατοπούλας (ολόφτυστη η Νταίζη!). Μια αριστουργηματική ιστορία, με πολύ ντόπιο χρώμα και ρεαλισμό, που επιβραβεύει το αθάνατο ρητό «Έρως Ανίκατε Μάχαν», όπου ο αιμοβόρος Σαρακηνός πειρατής Paperdin μετατρέπεται σε αρνάκι κεραυνοβολημένος από τον έρωτα! Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί ήταν διπλά σπέσιαλ αυτή η επίσκεψη-προσκύνημα στην περιοχή της Γένοβας: Μου δινόταν η ευκαιρία όχι μόνο να παραβρεθώ στην μεγάλη έκθεση κόμικς της Lucca, αλλά θα μπορούσα να ακολουθήσω τα χνάρια των παπιών σε μια από τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες! Ο καιρός ήταν πράγματι υπέροχος, ηλιόλουστος με ευχάριστη θερμοκρασία, σου θύμιζε περισσότερο Άνοιξη παρά Φθινόπωρο, δεν μπορούσα να πιστέψω την τύχη μου. Εφοδιασμένος μ’ ένα αντίτυπο του τεύχους #81 του μηνιαίου περιοδικού Zio Paperone που ανατύπωνε την «Νύχτα των Σαρακηνών», επισκεφτήκαμε τις παραλιακές κωμοπόλεις Vado Ligure, Sfotorno, Noli, Capo di Noli, και Varigotti και κάναμε στάσεις ακριβώς στα ίδια σημεία της διαδρομής που απαθανατίστηκαν στα σκίτσα του Μάρκο Ρότα και βγήκα βέβαια πολλές φωτογραφίες στα πλαινά του δρόμου, πολλές φορές με κίνδυνο της ίδιας της σωματικής μου ακεραιότητας! Στην επιστροφή κάναμε μια μεγαλύτερη, πιο τεμπέλικη στάση στην παραθεριστική κωμόπολη του Varigotti και σουλατσάραμε στα στενά της σοκάκια… Ήταν στο κάστρο του Varigotti που είχε λάβει χώρα η μεγάλη ιστορία αγάπης της ιστορίας του Μάρκο Ρότα… Όλα ήταν έρημα βέβαια τώρα και κάτω στην παραλία το κύμα έσκαζε ταραγμένο πάνω στην άμμο, κοντά σε διπλωμένες ξαπλώστρες και ομπρέλες… (Σημείωση: στις φωτογραφίες που αναπαράγω παραπάνω μπορείτε να δείτε μια σελίδα της ιστορίας που απεικονίζει τα παπιά να οδηγούν στην ακτή της Λιγουρίας. Το τελευταίο καρέ κάτω δεξιά είναι ακριβώς το ίδιο μέρος όπου φαίνομαι εγώ στην φωτογραφία!). (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΜΕΡΟΣ Β’: ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ! Αυτή θα ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στην μεγάλη αυτή χώρα (και ιδιαίτερα μεγάλη στο αντικείμενο που ενδιέφερε εμένα, δηλαδή τα κόμικς!). Έτσι, στις 26 Οκτωβρίου του 2000, ανήμερα ακριβώς των 39ων γενεθλίων μου, πέταξα από Θεσσαλονίκη προς Μιλάνο με τελικό προορισμό τη Γένοβα, αρχίζοντας έτσι μια κομιξική πανδαισία τεσσάρων ημερών για την οποία θα είμαι πάντα υποχρεωμένος στη γυναίκα μου! Από το αεροδρόμιο Malpensa πήρα το τρένο για το κέντρο του Μιλάνο και απόλαυσα μια όμορφη διαδρομή. Όσο περίμενα στη στάση του Μετρό για να πάω στον Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό, με τράβηξε σαν μαγνήτης ένα περίπτερο πλημμυρισμένο στην κυριολεξία με στοίβες από κόμικς λογιώ-λογιώ, από Topolino, μέχρι Ζαγκόρ και Μπλεκ (που τα καταβρόχθιζα σαν πραγματικός Γαργαντούας όταν ήμουν μικρός). Παρά λίγο να μην κρατηθώ και λίγο έλειψε ν’ αγοράσω τα πιο πρόσφατα τεύχη του Topolino και των “Grandi Classici” για να τα φυλλομετρήσω στην διαδρομή μέχρι τη Γένοβα, αλλά αποφάσισα να επιδείξω χαρακτήρα και να εφαρμόσω το ρητό που λέει «Η Υπομονή Είναι Αρετή»--αν και για να πω την αλήθεια, ελάχιστη απ’ αυτή την αρετή θα είχα επιδείξει αν είχα περισσότερο χρόνο, και σίγουρα θ’ αγόραζα τα πρώτα μου κόμικς σε Ιταλικό έδαφος, αλλά βιαζόμουνα να πάρω τον πρώτο συρμό του μετρό για να προλάβω το τρένο για Γένοβα…(Την ίδια αρετή έχω κάθε διάθεση να εφαρμόσω και όταν, π.χ., αγοράζω την αγαπημένη μου σοκολάτα ΣΕΡΑΝΟ: με τον ανώτερο, ευγενικό σκοπό να την απολαύσω με την ησυχία μου αργότερα, αλλά ζήτημα είναι αν μπορεί να παραμείνει παραπάνω από 5’ στην τσέπη μου!). Ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός στο Μιλάνο είναι μεγαλεπήβολος και μεγαλοπρεπής και δεν μου ήταν εντελώς άγνωστος. Όχι, δεν ήταν που τον είχα δει σε κάποια άλλη ζωή ή σε κάποιο ντοκυμαντέρ ή ταινία---τον γνώρισα στην πολύ διασκεδαστική ιστορία του Μάρκο Ρότα “Paperino Pendolare” ("Ο Ηρωικός Κάτοικος των Προαστίων", ΚΟΜΙΞ #126, 1998) , όπου ο Ντόναλντ, αφού έχει αγανακτήσει με την αγχωτική ζωή στην Λιμνούπολη, αποφασίζει να πάρει τα ανιψάκια και να μετακομίσουν στα προάστια για να βρει λίγη ηρεμία (για να ανακαλύψετε αν καταφέρνει να βρει την ηρεμία του δεν έχετε παρά να (ξα)διαβάσετε την ιστορία!). Έτσι ο Ντόναλντ αναγκάζεται να χρησιμοποιεί καθημερινά το τρένο για τις μετακινήσεις του ζώντας τη ζωή του commuter. Όπως λοιπόν είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι, ό Μάρκο Ρότα είχε επιτύχει μια άκρως ρεαλιστική απεικόνιση του Σταθμού, αποτυπώνοντας στην εντέλεια την ζωντανή, χαοτική, βομβούσα ατμόσφαιρά του και το ότι ήμουν εκεί το θεωρούσα δώρο. Έτσι όπως το έφερε η τύχη, έφτασα στον Σταθμό μόνο 10’ πριν την αναχώρηση του τρένου για την Σαβόνα, και έπρεπε στα γρήγορα να πάρω μια απόφαση για το αν θα αγόραζα αμέσως εισιτήριο για να προλάβω το τρένο, ή αν θα περίμενα με το πάσο μου να πάρω το επόμενο, μιας και είχαμε συνεννοηθεί με τον Αρμάντο να τον έπαιρνα τηλέφωνο από τον Σταθμό και να τον ενημέρωνα για την ώρα της άφιξης μου στην Σαβόνα. (Δεν είχα κινητό μαζί μου, αλλά είχαν όλοι οι Ιταλοί επιβάτες του τρένου, οπότε δεν δυσκολεύτηκα να δανειστώ το κινητό μιας πολύ ευγενικής νεαρής που καθόταν δίπλα μου και που την καταυποχρέωσα με τα Ιταλικά μου, κι έτσι μπόρεσα να τηλεφωνήσω και να συνεννοηθώ με τον Αρμάντο μόλις φτάσαμε στην Γένοβα όπου ήταν το γραφείο του στα κεντρικά της εταιρίας ELSAG.) Έτσι, μόλις κατέβηκα από το τρένο στην Σαβόνα μισή ώρα αργότερα, (θάταν 9¨30 το βράδυ), ο Αρμάντο ήταν εκεί και με περίμενε! Συναντιόμασταν λοιπόν για δέυτερη φορά μέσα στο 2000, την πρώτη φορά στο (τότε χιονισμένο) Binghamton, και τώρα στις ακτές της Λιγουρίας. Μπήκαμε λοιπόν στο αυτοκίνητο του Αρμάντο και φύγαμε για την Albisola και μετά για την μικρή κωμόπολη της Stella όπου ήταν το σπίτι τους. Μετά την Albisola, ακολουθούσες μια λοφώδη διαδρομή με δρόμους όλο στροφές (κάπου εκεί δίπλα σε κάποια στροφή είναι και ο τάφος του Sandro Pertini, πρώην Προέδρου της Ιταλίας που γεννήθηκε στη Stella), και όπως θα ανακάλυπτα το επόμενο πρωινό η θέα από την Stella ήταν καταπληκτική! Η Μικέλα μας περίμενε όταν φτάσαμε, ενώ ο τρίχρονος τότε γιος τους Σιμόνε είχε αποκοιμηθεί. Γνώριζαν βέβαια ότι ήταν τα γενέθλια μου και η Μικέλα με την μητέρα της (οι γονείς της Μικέλα έμεναν ακριβώς δίπλα) είχαν ετοιμάσει Γενοβέζικες σπεσιαλιτέ, με μανιτάρια φρέσκα (funghi porcini) που τα είχε μαζέψει την προηγούμενη μέρα ο πεθερός του Αρμάντο (τα γύρω μέρη βρίθουν από μανιτάρια και ο καθένας έχει «κρυφά» μέρη όπου τα βρίσκει να φυτρώνουν σαν τη χλόη). Μετά το γλυκό ανεβήκαμε με τον Αρμάντο στο πάνω πάτωμα που το χρησιμοποιούσαν σαν καθιστικό, αλλά όπου ήταν και η συλλογή κόμικς του Αρμάντο. Είχα χρόνο βέβαια μόνο για μια γρήγορη ματιά και ξενάγηση, και λόγω του προχωρημένου της ώρας δεν είχα περιθώρια για να διαβάσω τίποτε. Έτσι πέρασε η ώρα κουβεντιάζοντας για τα Ιταλικά κόμικς, μέχρι τη 1¨00 περίπου το πρωί, οπότε αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο. Καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι του ξενώνα εκείνο το βράδυ, σ’ ένα μέρος που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα επισκεπτόμουν ποτέ και στο σπίτι κάποιου που δεν θα τον γνώριζα με τίποτα αν δεν υπήρχε το ίντερνετ, σκέφτηκα πόσο άδικα κατηγορούμε μερικές φορές τις νέες τεχνολογίες...και ότι τελικά εξαρτάται από το πως θα τις χρησιμοποιήσουμε εμείς, αν θα βρούμε το σωστό μείγμα συμπλήρωσης και αντικατάστασης…. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΜΕΡΟΣ Α': Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΥΔΕΤΕΡΟ ΕΔΑΦΟΣ Η επικοινωνία μου με τον Αρμάντο εκεί γύρω στο 1996-97 ήταν η επίσημη εμβάπτιση μου στον μαγικό κόσμο των Ιταλικών Ντίσνευ κόμικς—μόνο Ντίσνευ στην αρχή και κατόπιν ανακάλυψα ένα νέο σύμπαν από ήρωες Made in Italy. Ο Αρμάντο είχε μεγαλώσει κι αυτός με τα κόμικς του Ντίσνευ και όπως κι εγώ σε μεγαλύτερη ηλικία είχε αρχίσει να ξανακτίζει τη συλλογή του. Στα επόμενα 3-4 χρόνια μου έστελνε πολλά παλιά τεύχη του Topolino και των Classici και I Grandi Classici Disney, με ανατυπώσεις ιστοριών μεγάλων δημιουργών, όπως Romano Scarpa, Pier Lorenzo De Vita, Giuseppe Perego, Luciano Bottaro, Giovan Battista Carpi, Giorgio Cavazzano, Massimo De Vita, Marco Rota κ.α. και ταυτόχρονα γράφτηκα συνδρομητής στα Topolino, I Maestri Disney, Classici και Grandi Classici Disney, και στο Zio Paperone. Όσο γέμιζε η βιβλιοθήκη και το σπίτι με Ιταλικά περιοδικά και βιβλία, τόσο εξαντλούνταν η υπομονή της γυναίκας μου... Μέχρι τότε, αν εξαιρέσουμε τις κλασικές 10-15 λέξεις, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το presto από το pronto: εκτός από τα Αγγλικά όμως, ήξερα και τα Γαλλικά (είχα πάρει μαθήματα στο Πανεπιστήμιο), κι έτσι μετά τις αρχικές δυσκολίες, συνειδητοποίησα ότι κάθε καινούριο κόμικ που διάβαζα το καταλάβαινα ακόμα καλύτερα από το προηγούμενο. Μέσα σε ένα-δύο χρόνια μπορούσα να διαβάσω και να καταλάβω όχι μόνο κόμικς, αλλά και λογοτεχνικά βιβλία (όπως π.χ. Andrea Camilleri μετά από λίγα χρόνια, γιατί ήμουν τόσο πωρωμένος με τις ιστορίες του Σάλβο Μονταλμπάνο που δεν ήθελα να περιμένω πότε θα έβγαιναν οι αδημοσίευτες στην Ελλάδα ιστορίες του---και να προσθέσω ότι ο Καμιλλέρι γράφει στο Σικελικό ιδίωμα!). Επιπλέον, μετά τα Ντίσνευ κόμικς άνοιξα τους ορίζοντες μου και σε μια ευρεία γκάμα Ιταλικών κόμικς, όπως Martin Mystere, Dylan Dog, Magico Vento, Ken Parker, κ.α., αλλά η παρούσα ανάρτηση θα επικεντρωθεί κυρίως στα Ντίσνευ κόμικς. Αν έπρεπε κάποιος να περάσει ένα τεστ Ιταλικής κομιξολογίας πριν πολιτογραφηθεί Ιταλός, τότε σίγουρα σήμερα θα είχα διπλή υπηκοότητα…Κομιξικά πάντως, σίγουρα αισθάνομαι Ιταλός και αυτό αποδεικνύεται από το ότι συνεισέφερα με σύντομα κείμενα μου σε εκδόσεις—αφιερώματα Ιταλών δημιουργών. Η ειρωνία της τύχης το είχε να συναντηθούμε πρώτη φορά με τον Αρμάντο σε ουδέτερο έδαφος: το εαρινό εξάμηνο του 2000 ήμουνα Επισκέπτης Καθηγητής με εκπαιδευτική άδεια στο Binghamton University, upstate New York (ήταν τότε που συνάντησα τον Ντον Ρόσα για πρώτη φορά από κοντά), και τον Απρίλη αποφάσισαν να με επισκεφθούν από την Ιταλία ο Αρμάντο με την γυναίκα του Μικέλα, και με την ευκαιρία να ταξιδέψουν και σε Νέα Υόρκη και καταρράκτες του Νιαγάρα. Τους φιλοξένησα για 4 μέρες στο διαμέρισμα που νοίκιαζα (είχα αφήσει την οικογένειά μου πίσω στη Θεσσαλονίκη και ήρθαν μετά όλοι τους στις αρχές του Ιούνη) και τους γύρισα στα Finger Lakes (στην κοντινή Ithaca που πήγαμε μια μέρα είναι και το γνωστό Cornell University), και σε άλλα μέρη στο πανέμορφο upstate New York. Ιταλικά δεν είχα ξαναμιλήσει στη ζωή μου και παρόλο που ο Αρμάντο γνώριζε τέλεια Αγγλικά (πολύ σπάνιο για Ιταλό), με την Μικέλα ήμουν αναγκασμένος να συνεννοούμαι στα Ιταλικά, πράγμα που μου ήρθε πολύ ζόρι, μιας και είχα μάθει να καταλαβαίνω τον γραπτό λόγο, αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να εξασκηθώ στον προφορικό. Θυμάμαι με τι υπερηφάνεια είπα απευθυνόμενος στην Μικέλα, όταν τους έδειξα το δωμάτιο που θα τους φιλοξενούσα: Questa e’ la vostra stanza per dormire! Εκείνο το διάστημα των τεσσάρων ημερών κάναμε ατέρμονες συζητήσεις πάνω στα Ντίσνευ κόμικς και όπως το έφερε η κουβέντα ο Αρμάντο μου έκανε μια πρόταση που δεν μπορούσα να αρνηθώ: να του ανταποδώσω την επίσκεψη τον ερχόμενο Οκτώβρη και (εκεί ήταν το «δόλωμα») να εκμεταλλευτούμε την περίσταση για να παραβρεθούμε στην μεγάλη έκθεση κόμικς που γίνεται κάθε χρόνο στην πόλη της Lucca στην Τοσκάνη! Μιας και το διάστημα της έκθεσης κόμικς συνέπιπτε με τις διακοπές της 26-28ης Οκτωβρίου, πράγμα που με την σειρά του συνέπιπτε με τα γενέθλιά μου (26η Οκτωβρίου), θεώρησα ότι αν απαντούσα αρνητικά ο Θεός των κόμικς θα έριχνε στο κεφάλι μου φωτιά να με κάψει…’Επειτα, έτυχε να συμφωνήσει και η γυναίκα μου όταν της το ανέφερα, που έκανε την πολύ γλυκιά ενέργεια να μου προσφέρει το ταξίδι αυτό στην Ιταλία ως δώρο για τα 39α γενέθλιά μου…Γίνεται, λοιπόν, να μην αγαπάς μια τέτοια γεμάτη κατανόηση και απλοχεριά σύζυγο; (Φυσικά εγώ βαθειά μέσα μου υποψιαζόμουνα ότι ο ουσιαστικός λόγος της συζυγικής μεγαλοψυχίας είχε να κάνει με το ότι δεν είχε καμία όρεξη να γυρίζει η ίδια όλα τα κομιξάδικα και να περιδιαβαίνει από τέντα σε τέντα για να βλέπει μόνο Ιταλικά κόμικς—να προσθέσω όμως προς υπεράσπισή μου από όλες τις θιγόμενες συζύγους, ότι όταν ξανακάναμε το ταξίδι στην Γένοβα το 2007 πήγαμε ως ζευγάρι, αλλά εκείνη η επίσκεψη είχε κυρίως τουριστικό σκοπό και όχι σχεδόν αποκλειστικά προσκυνηματικό και κομιξικό όπως αυτή του 2000). (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Εξ όσων γνωρίζω στην Ελλάδα υπάρχει μια πενιχρή παραγωγή κόμικς που να κινούνται στον ακροδεξιό/εθνικιστικό χώρο. Για την ακρίβεια γνωρίζω μόλις 3 αυτόνομα τεύχη που έχουν κυκλοφορήσει, τα δύο εξ αυτών φανζινοειδή, ενώ από ό,τι έχω αντιληφθεί, υπάρχουν και κάποιες σκόρπιες ιστορίες σε σχετικά ποικίλης ύλης έντυπα. Το τρίτο, γνωστό σε εμένα τουλάχιστον, τεύχος είναι το παρόν, το οποίο είναι μια κανονική έκδοση, που μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να προμηθευτεί από βιβλιοπωλείο (εξάλλου αναφέρεται στο εσωτερικό ότι τη διανομή έχουν αναλάβει οι εκδόσεις Λόγχη). Περιέχονται ολιγοσέλιδα κόμικς, γελοιογραφίες και στριπάκια. Η θεματολογία και η ρητορική είναι ασφαλώς η αναμενόμενη για τέτοιου είδους έντυπο. Ακολουθεί ο πρόλογος και δύο (μετριοπαθείς) σελίδες για να έχετε μια ιδέα. Η αγορά του κατά τη γνώμη μου δεν συστήνεται. Αν παρ’ ελπίδα κάποιος θέλει να το διαβάσει, κυκλοφορεί ολόκληρο ελεύθερο στο διαδίκτυο.