Αίθουσα Νικητών

Το καλοκαίρι έφτασε και η ΛΕΦΙΚ εύχεται σε όλους και όλες, να είναι αναζωογονητικό και απολαυστικό ! Για όσους παραμείνουν στην Αθήνα, η ΛΕΦΙΚ θα είναι ανοιχτή έως και την Τετάρτη 14 Αυγούστου και θα σας περιμένει με πολλά κόμικς, καλό καφέ ή κρύα μπύρα στη βεράντα με μία από τις ομορφότερες θέες στο λεκανοπέδιο Από 15 Αυγούστου έως 2 Σεπτέμβρη, θα παραμείνει κλειστή.

Από το The Duplex, που ξεκίνησε το μακρινό 1993. Περισσότερα εδώ.

Δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να βελτιωθεί σε ένα κόμικ σαν τον Αστεριξ Λεγεωνάριος ώστε να κατέβει από το 11/10, αλλά ας πω 10/10 για να εναρμονιστώ με τους άλλους.

Δεν την είδα σε σινεμά. Την είδα σε λαπτοπ. Άρα μπορεί όντως να έχασα κάποια συγκλονιστική μαγεία των σκηνικών. Από εκεί και πέρα όμως σεναριακά την βρήκα αφελέστατη, άκρως προβλέψιμη, με σωρεία κλισέ που απευθύνονται σε κάποιο κοινό στο οποίο δεν ανήκω (πιστεύω ότι ανήκει στο Young adult fiction είδος (wiki)) Συγκλονιστικό της ντεζαβαντάζ το ότι είναι φτιαγμένη για να έχει συνέχεια. (υπάρχει τεράστια αυτοτέλεια, λέει μια συγκεκριμένη ιστορία, βλέπεις όμως ότι αφήνει ανοιχτά μέτωπα για να τα σχολιάσει σε κάποιο επόμενο φιλμ). Επισης, ένα άλλο μεγάλο ντεζαβαντάζ είναι ότι κάνει μπαμ πως προέρχεται από μάνγκα Εγώ και οι Ιάπωνες έχουμε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο αφήγησης και αποτίμησης ιστοριών Δεν μπορώ να πω "αυτό, εκείνο και το παραπέρα", μπορώ όμως να πω ότι είμαστε διαφορετικές κουλτούρες

"Cars! Guns! Entropy! Chased by an unstoppable killer, Izzy Tyburn has decided that if the world won't have her in it, it can have nothing of her at all. She's re-treading her life, leaving nothing but burned rubber, ash, and the sun-scorched bones of those who get in her way. "

Από το 1952 το περιοδικό MAD παρώδησε χωρίς φραγμούς κάθε κοινωνική, καλλιτεχνική και πολιτική αξία στις ΗΠΑ. Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι σύντομα θα κλείσει. Η παράδοση που εγκαινίασε και υπηρέτησε πιστά και με συνέπεια δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Μεσούντος του μακαρθισμού και της απροκάλυπτης λογοκρισίας στις ΗΠΑ, λίγο μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και σε μια εποχή που ο κόσμος των κόμικς είχε αρχίσει να κατακλύζεται από μια νέα γενιά παράξενων πρωταγωνιστών με υπεράνθρωπες δυνάμεις και ευφάνταστα gadgets σε φανταστικές ιστορίες, εμφανίστηκε ένα περιοδικό διαφορετικό από οτιδήποτε είχε προηγηθεί. Το MAD με τον θρυλικό Harvey Kurtzman (1924-1993) στο τιμόνι και με εκδότη τον William Gaines (1922-1992), ιδιοκτήτη της εταιρείας EC, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1952 και άλλαξε για πάντα την ιστορία των κόμικς. Ο Gaines μέχρι τότε ειδικευόταν στην έκδοση κόμικς με βασική θεματολογία τον τρόμο, ενώ ο Kurtzman είχε δείξει το σπάνιο ταλέντο του στις αντιπολεμικές σειρές «Two-Fisted Tales» και «Frontline Combat». Με το MAD όμως εγκαινίασαν ένα νέο και ρηξικέλευθο στιλ που, προϊόντος του χρόνου, εξελίχθηκε σε ολόκληρο είδος: αυτό της ανελέητης παρωδίας και του καυστικού χιούμορ απέναντι στη μαζική κουλτούρα, τις χολιγουντιανές ταινίες, τους σελέμπριτις, τις διαφημίσεις, την τηλεόραση, τους πολιτικούς, ακόμα και τα υπόλοιπα κόμικς. Το MAD από το πρώτο κιόλας τεύχος του έδειξε τους στόχους του ξεκάθαρα: περιείχε τέσσερις ιστορίες που παρωδούσαν η καθεμιά ένα από τα κυρίαρχα, ως τότε, είδη στα κόμικς (τρόμος, επιστημονική φαντασία, αστυνομικό, γουέστερν). Αριστερά, το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους (1952). Δεξιά, το πρώτο «fake» τέλος του MAD, 60 χρόνια πριν από το πραγματικό. Ο Kurtzman ήταν υπεύθυνος για το σύνολο σχεδόν των σεναρίων ενώ οι πρώτοι σχεδιαστές με τους οποίους συνεργάστηκε ήταν οι Wally Wood, Will Elder, John Severin και Jack Davis. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και το MAD σύντομα επέκτεινε το πεδίο των παρωδούμενων «πρώτων υλών». Σύντομα επίσης σχεδόν το σύνολο της ύλης του περιοδικού ήταν μια παρωδία σε βαθμό που ο αναγνώστης δυσκολευόταν να καταλάβει ακόμα και αν οι διαφημίσεις που δημοσιεύονταν, οι ειδήσεις και οι συνεντεύξεις, η στήλη της αλληλογραφίας και τα μηνύματα των εκδοτών προς τους αναγνώστες ήταν αληθινά ή ψεύτικα. Στο τέταρτο τεύχος παρωδήθηκε ο Σούπερμαν («Superduperman»), στο έκτο ο Κινγκ Κονγκ («Ping Pong»), στο όγδοο ο Μπάτμαν κ.ο.κ. Αριστερά, το MAD σε μια επίδειξη πρόκλησης και σαρκασμού. Δεξιά, ο Alfred Neuman, μασκότ του περιοδικού για 60 και πλέον χρόνια, στρατολογεί για το MAD την περίοδο του πολέμου του Βιετνάμ. Ακολούθησαν οι πλαστές ειδήσεις σε άλλες γλώσσες, με πρώτη μάλιστα την ελληνική, σε κάποιο ακατάληπτο κείμενο συρραφής ειδήσεων από εφημερίδα της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ, οι παρωδίες κλασικών λογοτεχνικών έργων (από τα πρώτα ήταν το «Νησί των Θησαυρών» και το «Κοράκι») και μεγάλων μπλοκμπάστερ αλλά και η σάτιρα των διαφημίσεων της εποχής που υπόσχονταν στους καταναλωτές-μέλη των αμερικανικών πυρηνικών οικογενειών μια υπέροχη ζωή μέσω της αγοράς έξυπνων ηλεκτρικών συσκευών και μηχανών κουρέματος του γκαζόν. Στο ενδέκατο τεύχος ο Kurtzman προχώρησε ακόμα ένα βήμα εγκαινιάζοντας μια νέα σειρά, στην οποία η ίδια ιστορία δημοσιευόταν δύο φορές στο ίδιο τεύχος με πανομοιότυπα σχέδια, αλλά διαφορετικά σενάρια: το πρώτο ήταν το συμβατικό, όπως δηλαδή θα μπορούσε να δημοσιευτεί σε κάποιο «καθωσπρέπει» έντυπο και το δεύτερο ήταν το ανατρεπτικό, όπως μόνο στο MAD θα μπορούσε να υπάρξει. Το δωδέκατο τεύχος, με αρκετές δόσεις αυτοσαρκασμού, δεν είχε κανένα σκίτσο στο εξώφυλλό του και ενημέρωνε τους αναγνώστες ότι μπορούν άφοβα να το κρατάνε σε δημόσιο χώρο χωρίς να ντρέπονται επειδή διαβάζουν κόμικς, ενώ το δέκατο τρίτο είχε ένα σχεδόν αποκλειστικά μονόχρωμο κόκκινο εξώφυλλο με μια μικρή λεζάντα στο πάνω μέρος ως αντίδραση στον γιγαντισμό των τίτλων και τις υπερβολές άλλων περιοδικών. Ακολούθησαν τα έργα τέχνης, με πρώτη τη Μόνα Λίζα που παρουσιάστηκε στο εξώφυλλο να κρατά ένα τεύχος του MAD, ενώ στο εικοστό πρώτο τεύχος το εξώφυλλο ήταν ολόκληρο μια παρωδία διαφημίσεων όπλων μεταξύ των οποίων οπλοπολυβόλα, περίστροφα, πύραυλοι, βόμβες, ανθρωποφάγοι κροκόδειλοι και θηριώδεις ελέφαντες που είχαν μάλιστα και τιμή. Έτσι πορεύτηκε το MAD μέχρι το εικοστό τρίτο τεύχος του το 1955, αλλά από το εικοστό τέταρτο άλλαξε μορφή και εμπλούτισε το περιεχόμενό του, διατηρώντας όμως την παρωδία ως το βασικό συστατικό του. Ένας από τους λόγους της αλλαγής ήταν και η αποφυγή των υποχρεώσεων που απέρρεαν από τη θέσπιση των λογοκριτικών κανόνων της Comics Code Authority που ήδη είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται λίγο νωρίτερα. Ο Kurtzman έμεινε για ακόμα έναν χρόνο στη διεύθυνση του περιοδικού και παραιτήθηκε το 1956. Από τότε τη διεύθυνση ανέλαβε ο Al Feldstein ως το 1984, o Nick Meglin ως το 2004, ο John Ficarra ώς το 2017 και τα τελευταία δύο χρόνια ο Bill Morrison. Όλα αυτά τα χρόνια το MAD ακολούθησε τη συνταγή του Kurtzman σατιρίζοντας σκληρά κάθε κατεστημένη κοινωνική, καλλιτεχνική και πολιτική αξία, χωρίς ταμπού και χωρίς φόβο. Ιδιαίτερα στο πολιτικό σκέλος η κριτική του ήταν απολαυστική με στόχο κάθε πρόεδρο των ΗΠΑ, περισσότερο όμως τους πιο πρόσφορους για πολιτική σάτιρα και «ευάλωτους» όπως ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος και φυσικά ο Ντόναλντ Τραμπ. Με συνεργάτες ορισμένους από τους καλύτερους και πιο καυστικούς δημιουργούς κόμικς, όπως οι Sergio Aragones, Al Jaffee, Don Martin, Peter Kuper, Antonio Prohias, Dave Berg κ.ά., η κριτική του MAD, όσο σκληρή κι αν γινόταν, έβρισκε πάντα ευήκοα ώτα και αναγνωστικό κοινό. Οι πωλήσεις όμως σταδιακά έπεφταν. Το περιοδικό, που κάποτε ξεπερνούσε τα 2 εκατομμύρια αντίτυπα τον μήνα, έφτασε να πουλά λιγότερα από 150 χιλιάδες τεύχη. Οι υπεύθυνοί του, μετά από 67 ολόκληρα χρόνια, ανακοίνωσαν πριν από λίγες ημέρες το κλείσιμο του MAD. Το περιοδικό θα συνεχίσει να εκδίδεται για κάποιο διάστημα δημοσιεύοντας όμως μόνο προδημοσιευμένο υλικό από τη μεγάλη ιστορία του, ενώ θα κυκλοφορούν και κάποιοι ετήσιοι τόμοι, χωρίς σταθερή περιοδικότητα, με νέο υλικό πάνω σε συγκεκριμένα θέματα. Η απώλεια είναι μεγάλη, περισσότερο γιατί το MAD αποτελούσε πλέον ένα σύμβολο της ιστορίας των κόμικς και μια σταθερή αξία που βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή του χιούμορ και του πολιτικού σχολιασμού και όχι τόσο για την πρωτοτυπία του και την ευρηματικότητά του. Οι ανατρεπτικές ιδέες των εμπνευστών και ιδρυτών του και ειδικά η παρωδιακού τύπου σάτιρα και η εσκεμμένη πρόκληση σύγχυσης στους αναγνώστες μέσω επιτηδευμένα παραπλανητικών δημοσιευμάτων έχουν πλέον διαχυθεί στον χιουμοριστικό Τύπο σε τέτοιο βαθμό που θεωρούνται από πολλούς ήδη ξεπερασμένες καλλιτεχνικές μέθοδοι. Σε κάθε περίπτωση το κενό του MAD είναι δυσαναπλήρωτο, αλλά οι «διδαχές» του Kurtzman και του Gaines είναι πια τόσο διαδεδομένες που καθιστούν το «πείραμα» του 1952 απολύτως επιτυχημένο. Δυστυχώς και περαιωμένο. Και το σχετικό link...

Στο τελευταίο newsletter του o Jeff Lemire μας δείχνει το στούντιό του.

Είναι γνωστό ήδη από την ιστορία των 300 ότι ο Frank Miller κινείται στα πλαίσια της μυθιστορίας. Παίρνει δηλαδή ένα ιστορικό γεγονός και βάσει αυτού διαπλάθει με προσθήκες, αφαιρέσεις κτλ ένα δικό του αφηγηματικό πλαίσιο. Στους 300 αυτό είχε επιτυχία διότι στάθηκε εντός του ιστορικού γεγονότος και εντός του αντίστοιχου ιστορικού πλαισίου. Η μάχη των Θερμοπυλών, η αντίσταση του Λεωνίδα και των Σπαρτιατών, το όλο concept έμοιαζε να έχει δομή και συνεκτική αφήγηση. Οι όποιες υπερβολές στο σκίτσο και το χρώμα έμοιαζαν καλοδεχούμενες. Στο "Xerxes" από την άλλη, ο Frank Miller φαίνεται να αποτυγχάνει παταγωδώς. Και αυτό διότι στα πλαίσια της μυθιστορίας ξέφυγε τελείως τόσο από το ιστορικό πλαίσιο όσο και από το ιστορικό γεγονός. Σε μερικές σελίδες προσπαθεί να καλύψει γεγονότα ενός και πλέον αιώνα από την μάχη του Μαραθώνα εώς την αντίστοιχη των Γαυγαμήλων. Ο αναγνώστης μπερδεύετε μέσα στην χαοτική και χωρίς συνοχή αφήγηση και εν τέλει το όλο πόνημα φαίνεται να καταλήγει ...στο πουθενά. Το δυνατό σκίτσο, τα όμορφα χρώματα με τις εντυπωσιακές γραμμές, για μένα, δεν σώζουν το όλο αποτέλεσμα το οποίο είναι μάλλον κακό.

Κανείς δεν σχολίασε βλέπω πως σε αυτό το τεύχος αλλάξανε την ποιότητα του χαρτιού και είναι πιο χοντρές οι σελίδες πλέον, όπως το ζητάγαμε τόσο καιρό.

@φλοκ Για τους δικούς σου λέει ρε συ;

Όλα τα τεύχη, που διαφήμισαν μαζεμένα, με ζόρισαν. Οι τίτλοι των ιστοριών πρέπει να δόθηκαν με την ίδια λογική, που δίνονται οι ελληνικοί τίτλοι στις ξένες ταινίες! Ακόμα και στο Ντόναλντ, που έβαλα συνδέσμους και προς τις τρεις ιστορίες τού τεύχους, τη δεύτερη ιστορία τη μάντεψα, ενώ για την τρίτη χρειάστηκε να υποθέσω ότι είναι ιστορία τής ΤΝΤ. Μόνο για την πρώτη είμαι σίγουρος, μια και η αρχή της εμφανίζεται στην προεπισκόπηση.

Έχω μεταφράσει τρία από τα ξένα αυτά Κλασσικά, και τα έχω ανεβάσει στην Αρχειοθήκη Κόμικς. Όποιος δεν τα έχει πάρει χαμπάρι, μπορεί να τα κατεβάσει από τα παρακάτω λινκς: Classics Illustrated Special 129A -The Story Of Jesus (giofarr) https://drive.google.com/file/d/1aG14bvPxQh7PA1J5puFBvGI6vLYFbL_4/view?usp=sharing Classics Illustrated Special - 166A World War II (giofarr) https://drive.google.com/file/d/0B5Ycgxed3VJmUjlyUHJsZFVpR2s/view?usp=sharing Classics Illustrated - Frankenstein (giofarr) https://drive.google.com/file/d/0B5Ycgxed3VJmLWpjVTZZWVV0dVE/view?usp=sharing

Πάντως να ξέρεις ότι και να τους βάλεις στο τρίμηνο δεν θα βελτιωθούν ο Goscinny και ο Uderzo... (ούτε εγώ δεν το άντεξα αυτό το αστείο)

Για τους φίλους του Μίκυ το νέο πλούσιο τεύχος με 10 απολαυστικές ιστορίες στα περίπτερα. ΜΙΚΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΚΡΟΥΤΖ ΤΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΝΤΟΝΑΛΝΤ Ο ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΣΕΡΦΕΡ ΜΙΚΥ & ΓΚΟΥΦΥ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΧΙΟΥΗ ΛΙΟΥΗ ΝΤΙΟΥΗ ΚΑΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΖ ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΝΤΑΙΖΥ ΓΙΑΓΙΑ ΝΤΑΚ ΧΑΜΕΝΑ ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΜΙΚΥ & ΓΚΟΥΦΥ ΨΑΧΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΓΚΟΥΦΟΨΑΡΟ ΤΖΟΥΝΙΟΡ Η ΠΑΛΙΑ ΛΙΜΝΟΥΛΑ Από την Τρίτη 23/07, αναζητήστε το 47ο τεύχος στα περίπτερα. Η προεπισκόπηση του τεύχους είναι εδώ.

Στην δεύτερη και την τρίτη φωτογραφία, πολλή μπίχλα βρε παιδί μου.

"σπιρου modern Times μια τρομερή εφεύρεση Κατασταση 9. 4 ευρώ το τευχος  αρτις 2. Κατασταση 9. 4 ευρώ το τευχος" αυτά τα 2 για τον κύριο που δεν βρίσκει το μονόκλ του

τα λεονάρντο...

Ε είπα να βάλω και λίγο αίσθημα στο αντίσκηνο!

Αρχισαμε και τα ερωτιαρικα κόμιξ τωρα . Κρατηθηκαν

10/10 από εμένα. πιο κοντινός spiderman σε αυτόν που έχω στο μυαλό μου δεν γινόταν.

Κι εγώ αυτής της άποψης είμαι. Τουλάχιστον αυτό θα έκανα αν ήμουν παιδί κι έπεφτε στα χέρια μου η "Οικονομία του Σκρουτζ"!

@Kriton Σε ζόρισε βλέπω αυτό το τεύχος...

Σύμφωνα με τη διαφήμιση στην προεπισκόπηση του Ντόναλντ Ιουλίου, οι φετινοί τόμοι θα κυκλοφορήσουν στις 23 Ιουνίου. (Τι θα πει ότι πέρασε η ημερομηνία;) Το πιο πιθανό είναι ότι θα κυκλοφορήσουν στις 28 Ιουλίου, αμέσως μετά την οικονομία τού Σκρουτζ, ακριβώς διότι ετοίμασαν αυτή τη διαφήμιση. Το ανησυχητικό είναι ότι στη διαφήμιση δείχνουν μόνο τρεις τόμους. Αν και σε σχετική ερώτηση απάντησαν ότι η κυκλοφορία τής οικονομίας τού Σκρουτζ δεν θα επηρεάσει τον αριθμό των τόμων των απάντων τού Σκάρπα, που θα κυκλοφορήσουν φέτος, δεν μας έχουν πει ποιος θα είναι αυτός ο αριθμός. Συνήθως, βέβαια, βγάζουν καλοκαιρινούς τόμους, μέχρι ν' ανοίξουν τα σχολεία, οπότε, αν αρχίσουν αμέσως μετά την οικονομία τού Σκρουτζ, προλαβαίνουν να βγάλουν τους συνηθισμένους 8–9, που έβγαλαν τις προηγούμενες δύο χρονιές.

Τα ζωντανά παπούτσια πρέπει να είναι αυτή η ιστορία.

Ο μαθητευόμενος επιχειρηματίας πρέπει να είναι αυτή εδώ η ιστορία.

Εύλογη απορία. Στη δικιά μου κρίση 10/10 σημαίνει ότι σε όλους τους τομείς ένα κόμικ παίρνει άριστα, ότι σε όλους τους τομείς είναι το καλύτερο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί αυτό και βασικά δεν μου έχει συμβεί ποτέ. Πχ οι Ελβετοί έχουν 10/10 παντού εκτός απ΄το χιούμορ. Όχι ότι δεν είναι αστείο άλμπουμ, φυσικά και είναι, αλλά υπάρχουν και κάποια πιο αστεία κατά τη γνώμη μου. Γι΄αυτό και χάνει το απόλυτο Αντίστοιχα στα Λούκυ Λουκ, μιας και ξέρω ότι τα κάνεις επανάληψη και τα έχεις πρόσφατα. Ο Μπίλυ ο Τρομερός με τη Μαμά Ντάλτον είναι τα πιο ολοκληρωμένα άλμπουμ κατά τη γνώμη μου. Αλλά χάνουν το 10άρι γιατί δεν τα θεωρώ τα πιο αστεία. Για μένα το πιο αστείο τεύχος είναι οι Μαύροι Λόφοι(το οποίο με τη σειρά του χάνει το 10άρι επειδή δεν είναι top στον τομέα πρωτοτυπία σεναρίου)

Όχι απλά weird. Καραweird για να ακριβολογούμε Το αγγλόφωνο τσούλησε νεράκι. Αδυνατώ όμως να το αξιολογήσω Κατ'αρχάς, όσον αφορά το 300, είναι πλέον πάγια θέση μου ότι πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μυθιστορία. Ως αίσθηση. Όχι, δεν είχε 500 σκουλαρίκια παντού στη μούρη ο Ξέρξης Απεικονίζονταν όμως έτσι στο κόμικ για να μεταφέρει σε εμάς την αίσθηση του περίεργου και του εξωτικού που είχε η φιγούρα του στους αρχαίους. Προσπαθεί να κάνει κάτι αντίστοιχο σε αυτό εδώ το κόμικ? Δεν ξέρω Έχει περίεργη δομή. Δεν είμαι σίγουρος τι ιστορία θέλει να πει, που θέλει να το πάει. Είναι αρκετά ασύνδετο. Είναι όμως και αρκετά γοητευτικό Δεν παίρνω όρκο εάν (και πόσο) επηρεάζομαι από το όνομα του δημιουργού και εάν (και πόσο) είναι η γοητεία του κόμικ. Οι απεικονίσεις κάποιων χαρακτήρων, τόσο εμφανισιακά όσο και "τι σόι άνθρωπος ήταν, τι πίστευε, τι έκανε", ξενίζουν, είναι 132% εκτός πραγματικότητας. Αυτό όμως συνέβαινε και με τους 300 όπως προείπα. Εκεί κατάλαβα το γιατι το έκανε και που το πήγαινε Κατάλαβα γιατί ο Εφιάλτης ήταν όπως ήταν Εδώ δεν είμαι σίγουρος τι ήθελε να πει για τον Αισχύλο λχ Με γοήτευσε όμως πλήρως το τέλος του Ξέρξη. Με γοήτευσε πλήρως η άντληση υλικού μέσα από την Παλαιά Διαθήκη Συνολικά νομίζω ότι είναι πιο κοντά στην ποίηση ή στον μαγικό ρεαλισμό των Λατινοαμερικάνων παρά στα τυπικά αμερικάνικα κόμικ. Όσον αφορά το σχέδιο... Well. Έχει βρει/κατασταλλάξει σε μια φόρμουλα ο Μιλλερ και γίνεται συνέχεια όλο και πιο απόλυτος και ακραιος στη χρήση της Πως άμα δεις Φασιανό, ξέρεις ότι είδες Φασιανό? Με ένα συγκεκριμένο μανιερισμό που καταλήγει σε ένα "έχουμε πιπέρι, βάζουμε και στα λάχανα"? Ή τα "ανθρωπάκια" του Γιάννη Γαΐτη? Που ούτε που ξέρω πόσα έργα έχει φτιάξει με δαύτα? Κάπως έτσι και ο Μίλλερ. Και έχει χλευαστει άγρια για αυτό Εάν λοιπόν είστε απ'αυτούς που παθαίνουν αναφυλακτικό σοκ όταν βλέπουν σύγχρονους εικαστικούς "Μιλλερισμούς", μην κάνετε το σφάλμα να το αγγίξετε Εκτός αμα είναι στο στυλ "να δούμε σε τι άβυσσο, σε τι κόλαση, σε πόσα αμαρτήματα θα πέσει ακόμα" Που το καταλαβαίνω Κάργα ανθρώπινο και διαχρονικό Να ξέρουμε και γιατί την διαπομπεύουμε ρε αδερφέ Είναι καραweird. Σιγουρα όχι για όλους Όλα αυτά με βάση την αγγλόφωνη έκδοση Για την Ελληνική δεν έχω άποψη (ήτοι δεν ξέρω τι μετάφραση έγινε, τι ποιότητα είναι το χαρτί κ.ο.κ. )

Η νέα συνεργασία της Οξύ με τον Έθνος μας φέρνει άλλη μια διασκευή της ιστορίας προέλευσης (origin που λένε και στο χωριό μου ) του αραχνάκια, αυτή την φορά υπό την "σημαία" της Marvel Knights, οπότε και η ιστορία αναμένεται να είναι κάπως πιο σοβαρή. Δημιουργοί αυτής της αναπροσαρμογής είναι ο David Lapham του Stray Bullets και ο Tony Harris του Ex Machina. Βλέπω μια τάση να συνεχίζονται οι επιλογές των αναμασημένων origin από τους Έλληνες εκδότες. Δεν πιστεύω να μην ξέρει κάποιος ή να μην μπορεί να μάθει επιγραμματικά το ποιος είναι ο Σπάιντυ και να θέλουμε άλλον έναν τίτλο με αυτό. Νέες ιστορίες θέλουμε. Το πρώτο τεύχος, έτσι για αλλαγή, περιέχει τα πρώτα δύο τεύχη της πρωτότυπης σειράς. Οπότε το δεύτερο που θα περιέχει τα άλλα 3, θα είναι το πιο κοτσονάτο. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον: Βασιλεύς των κόμικς

Λίαν πρόσφατο crossover - παραγωγής 2017-2018 - μεταξύ των τίτλων Amazing Spider-Man & Venom, στο οποίο οι τρεις πιο σημαντικοί ξενιστές του συμβιωτικού που έχει γίνει γνωστό ως Βένομ, Ο Πίτερ Πάρκερ, ο Έντι Μπροκ και ο Φλας Τόμπσον, τα βάζουν με μια νέα απειλή, σε συνεργασία με την Μαύρη Γάτα. Ο τόμος περιλαμβάνει τα Amazing Spider-Man 792-793, Venom 159-160 & Amazing Spider-Man: Venom Inc. - Alpha και Omega (η αρχή και το τέλος του crossover). Ο τόμος βγαίνει με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας Spider-Man - Far from Home στους κινηματογράφους.

Όντως κακή ιστορία, την έδωσα σε ένα φίλο και την διάβασε απογοητεύτηκε κι αυτός. Είναι κάτι ''χιλιοπαιγμένο'', νομίζω ο κόσμος θέλει νέα πράγματα, όχι ξαναζεσταμένο φαγητό. Σκέψου δεν πήρα το 2ο τεύχος, αλλά θα μου το δώσει ένας κολλητός μου που αγόρασε την εφημερίδα σήμερα αλλά δεν διαβάζει κόμικς.

Παρέλαβα το τεύχος μου σε πολύ καλή κατάσταση. Σε ευχαριστώ, Νίκο

Ότι χειρότερο έχω διαβάσει. Σκέτη απογοήτευση..

Εχθές με ένα φίλο πήγαμε και είδαμε την ταινία. ΜΕΤΡΙΑ θα έλεγα. Φάνηκε να απευθύνεται σε 15χρονα το όλο στόρυ και δεν είχε καμία σχέση με τον ενήλικο Πάρκερ που ξέραμε απ'τον Τόμπι Μαγκουάιρ-μακράν ο καλύτερος Σπαιντερμαν μέχρι στιγμής. Ο Τόμ Χόλαντ λίγος για τον ρόλο, περισσότερο κωμικό-κίτς ηθοποιός και δεν μου άρεσε η συνεχής γελοιοποίηση των χαρακτήρων, γενικά έκαναν πολύ παιδική την ταινία και στα 40 μου θέλω κάτι πιο σοβαρό. Η Ζεντάγια απλά δεν κάνει για Μαίρη Τζέην. Η ''Θεία Μεί'' είναι σαν μοντέλο καμία σχέση με αυτήν που ξέραμε από άλλες ταινίες ή κόμικς κι'αυτό με χάλασε. Η ταινία φάνηκε να δανείζετε σε κάποιες περιπτώσεις στοιχεία απ'το ''Τρελές σφαίρες'' του Λέσλι Νίλσεν και την γραφικότητα ίσως του Μίστερ Μπιν. Η Μάρβελ χάλασε πολύ τα Σπαιντερμαν και θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Σίγουρα ο Spidey πάντα μίλαγε πολύ και ήταν διασκεδαστικός αλλά ποτέ κίτς, ποτέ όμως! Εδώ δυστυχώς είναι. Τα ΕΦΕ της ταινίας την σώζουν κάπως... είναι πράγματι εντυπωσιακά. Η ερμηνεία του Μυστέριο σχετικά καλή. Ο Χόλαντ ξαναλέω, το παιδί δεν κάνει για τον ρόλο, ούτε η Ζεντάγια. Επίσης έχω συνηθίσει τον Σπαιντερμαν με κανονική στολή και όχι τύπου ''Αιρονμάν'' και δεν μου άρεσε κι'αυτό, αν και στο κόμικ ''Σκοτεινοί Αντίπαλοι'' ο Πάρκερ έχει λόγω της εταιρίας του παρόμοιες στολές. Σίγουρα κάποιες καινοτομίες είναι καλό να υπάρχουν, αλλά γκάφα της Μάρβελ να κωμικοποιήσει την ταινία. Φάνηκε όμως ότι αυτό έγινε για να τραβήξει ένα πιο νεανικό κοινό(ηλικίες 8-15 ετών). Βαθμολογία: 6.0/10 (και πολύ έβαλα)

To αγόρασα. Το διάβασα. Πριν πω εντυπώσεις να σας πώ ότι εχθές διάβασα το ''ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ''(2010-2013) τους τόμους 1-5 και 11-15 μέσα σε 7 ώρες, οπότε ήμουνα ''χορτασμένος'' σήμερα. Ε λοιπόν το ''ΜΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ'' σήμερα δεν με έπεισε, μια από τα ίδια ''χιλιοπαιγμένη'' ιστορία, δεν ξέρω, τελείως αδιάφορη. Η εκτύπωση είχε τα θεματάκια της, αλλού θαμπά γράμματα αλλού ήταν ελαφρώς μουτζουρωμένα. Το θέμα είναι ότι γέμισα χαρτομάνι με τα άλλα περιοδικά του Έθνος, και μια εφημερίδα που δεν διαβάζω ποτέ. Βαθμός 4.5/10 και πολύ του βάζω... Δώστε νέες ιστορίες στον λαό, όχι τα ίδια και τα ίδια! Προτείνω μία νέα ιστορία. Ο θείος Μπέν ανασταίνεται από τους νεκρούς, γίνεται σήριαλ-κίλερ και στο τέλος σκοτώνει και τον Σπαιντερμαν και μετά αυτοκτονεί! Τι λέτε;

Η Dani είχε την καλοσύνη να στείλει στην λέσχη σελιδοδείκτες (2 σχέδια) και flyers του coffin bound.

Μετά την ανάγνωση του 5ου τεύχους, συνειδητοποίησα ότι αυτό που χαρακτηρίζει την 5η μάχη είναι η βία. Και μιλάμε για μεγάλες δόσεις. Όσον αφορά το σενάριο, δεν έχουμε αξιόλογη συνέχεια του μύθου. Οι X-Men έχουν αποκτήσει μεγάλες δυνάμεις, οι ισορροπίες έχουν αλλάξει και οι Avengers, σε αυτόν τον άτυπο πόλεμο, φαίνεται να βρίσκονται στον ρόλο του καλού. Οι σκηνές δράσεις είναι καλογραμμένες, αλλά γενικά έχω την εντύπωση ότι το όλο story αρχίζει να κάνει κοιλιά. Το σχέδιο ήταν καλό και απέδιδε αξιόλογα τις σκληρές σκηνές. Σίγουρα όμως έχουμε δει και καλύτερα. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι ο χρωματισμός. Η εναλλαγή των έντονων χρωμάτων είναι εντυπωσιακή. Για την έκδοση τα έχουμε ξαναπεί. Προσεγμένη, στα πλαίσια του περιπτέρου, αλλά με αρνητικό το εξώφυλλο-τσιγαρόχαρτο, που τσακίζει ακόμα και με την ματιά.

Το πρώτο ολοκληρωμένο τρέιλερ είναι εδώ. Σαν επιλογή καστ να πω ότι μου άρεσε, όπως μου άρεσε και το λίγο που την είδα στα crossover επεισόδια. Αλλά επειδή έχω σε "μεγάλη" εκτίμηση το CW, έδινα στη σειρά μία -το πολύ δύο- σεζόν πριν την χαιρετήσω. Μετά το τρέιλερ και τον διάχυτο αλά Supergirl "μισανδρισμό" νομίζω ότι 5-10 επεισοδιάκια ίσως και να τα αντέξω...

Γενικά μη περιμένεις ότι η ιστορία θα έχει βάθος ή κάποια σπουδαία ανατροπή. (βασικά έχει μία προς το τέλος της σειράς, αλλά όπως και τότε που το είχα διαβάσει έτσι και τώρα μου φάνηκε πολύ "βεβιασμένη".) Επίσης, το συγκεκριμένο event με απογοήτευεσε γιατί τσαλάκωσε σε σημαντικό βαθμό την είκονα του Cyclops. Από αυτό το event και μετά (για μένα προσωπικά) δε μου αρέσει ο χαρακτήρας του. (σε αντίθεση με τις παλιές καλές ιστορίες επί Claremont κλπ) Το σχέδιο έχει μερικά προβλήματα, με αυτόν που ξεχωρίζει να είναι ο Coipel ο οποίος κάνει και τα εξώφυλλα της σειράς. Οι άλλοι 2 (Romita-Kubert) κινούνται σε χαμηλές πτήσεις με εξαίρεση κάποιες εκλάμψεις. Γενικά ειναι μια σειρά που οκ σε κάνει να περνάς ευχάριστα το χρόνο σου γιατι είχει μπόλικη δράση, άλλα δε σου δίνει κάτι άλλο εκτός από αυτό. Είναι σαν ένα σώμα που έχει μόνο σκελετό αλλά του λείπουν όλα τα υπόλοιπα. (όπως και πολλές νεώτερες ιστορίες των Marvel/DC) Πάντως χαίρομαι που η Anubis συνεχίζει να κυκλοφορεί υπερηρωικά comics στο περίπτερο. Καλές ιστορίες ή όχι, είναι ευχάριστη η παρουσία τους

Είπα να μην μιλήσω για το συγκεκριμένο event... Αλλά φίλε μου αυτή η γραμμή θα λύσει τη σιωπή μου. Όσο εξαιρετικό είναι το Dark Phoenix Saga, το Avengers vs X-Men δεν το πλησιάζει στο ελάχιστο Αυτό που προσπαθούν πολλοί εδώ και πολλά χρόνια είναι να γράψουν /σχεδιάσουν μια ιστορία που θα έχει την ίδια επιτυχία αλλά δεν το καταφέρνουν. Το τι (κακό) έχουν δει τα μάτια μου από Marvel (ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια) δεν λέγεται...

Προσωπικά μπορώ να πω ότι,με αυτά που έχω διαβάσει στο πρώτο τεύχος,μου αρέσει σαν ανάγνωσμα. Ξεκινάει δυναμικά από τις πρώτες κιόλας στιγμές και μέσα σε λίγες σελίδες προλαβαίνει και στήνει μία κόντρα ανάμεσα στις ισχυρότερες ομάδες του σύμπαντος της Marvel. Δεν έχω διαβάσει την συνέχεια,αλλά μέχρι στιγμής μου έχει τραβήξει την προσοχή. Η υπόθεση (σαν άπειρος που είμαι στον χώρο) μου θύμισε το εξαιρετικό "Έπος του Μαύρου Φοίνικα",ενώ η δομή μού έφερε στο μυαλό την σειρά "Εναντίον". Σχεδιαστικά είναι πολύ λεπτομερές και προσεγμένο,δίνοντας σημασία στην λεπτομέρεια. Μερικά μεγάλα καρέ ήταν πολύ επιβλητικά. Η έκδοση είναι αξιοπρεπής και περιέχει αρκετά έξτρα που ενισχύουν την ποιότητα του κόμικ. Το κλασικό πρόβλημα,με το εξώφυλλο να είναι σαν τσιγαρόχαρτο και να τσαλακώνεται με το παραμικρό,δυστυχώς παραμένει.

Με πανελλήνια διανομή (σπάνιο για Anubis) καθώς το είδα σήμερα στη Θεσσαλονίκη

Πολύ καλή κίνηση να βγει το συγκεκριμένο στα ελληνικά, θα τιμηθεί δεόντως, αν όχι με τα τευχάκια, με τους τόμους σίγουρα.

Ωραία επιλογή! Αν και θα ήταν πιο ωραίο να το βγάζαν σε βιβλίο.

Το περίεργο με αυτό το event ήταν ότι ο συγκεκριμένος τίτλος είχε μισή ντουζίνα σεναριογράφους (και άλλους τόσους σκιτσογράφους). Οι editors καθόριζαν τη ροή, τα γεγονότα και την ταχύτητα. Κανένας σεναριογράφος δεν έγραψε δυο τεύχη στη σειρά. Αυτό δήλωνε και την ανυπαρξία ελευθεριών στο γράψιμο. Το σενάριο έχει ενδιαφέρον, αλλά θα μπορούσε να τελειώσει σε έξι τεύχη. Αντ' αυτού είχαμε 12 τεύχη (και ένα #0), και καμιά 60αριά 200αριά στους διάφορους μηνιαίους τίτλους, σχεδόν πάντα χωρίς νόημα και στόχο. Το κόμικ δεν γειτνιάζει σχεδόν καθόλου με το νέο Secret Wars, και έτσι διαβάζονται άνετα ξεχωριστά. Δεν απαιτείται η ανάγνωση του ενός για να ευχαριστηθείς το άλλο. Και να αναφέρω ότι δεν μπόρεσα να διαβάσω το Secret Wars (καθώς και τα Avengers - New Avengers της εποχής). Δεν καταλαβάινω Χριστό από τα σενάρια του Hickman. Μου προκαλούν πονοκέφαλο.

Αυτό ακριβώς έπρεπε τουλάχιστον να έχει χαρτόνι στο κάτω μέρος για να μπορείς τουλάχιστον να τα μεταφέρεις. Έτσι όπως είναι η θήκη ακόμα και η μεταφορά είναι άβολη, δεν είναι πρακτική

@budd Περίμενα να είναι κάτι αντίστοιχο με τις θήκες του Λούκυ Λουκ και του Αστερίξ. Η αλήθεια είναι ότι με απογοητεύει το γεγονός ότι δεν έχει χαρτόνι στο κάτω μέρος

Να και οι φωτογραφίες

Τη θήκη την δίνει το site με δωρεάν τα έξοδα μεταφοράς. Αξίζει να το τιμήσει κάνεις από εκει!

Με βάση την ανακοίνωση που έκαναν στο facebook διανέμονται αυτούς τους μήνες όλα τα νούμερα διάσπαρτα. Τώρα πόσοι μήνες δεν γνωρίζω...

Στο περίπτερο της γειτονιάς μου διανεμήθηκε το τεύχος 0. Μηνιαίο; Εβδομαδιαίο;