Αίθουσα Νικητών

Λίαν πρόσφατο crossover - παραγωγής 2017-2018 - μεταξύ των τίτλων Amazing Spider-Man & Venom, στο οποίο οι τρεις πιο σημαντικοί ξενιστές του συμβιωτικού που έχει γίνει γνωστό ως Βένομ, Ο Πίτερ Πάρκερ, ο Έντι Μπροκ και ο Φλας Τόμπσον, τα βάζουν με μια νέα απειλή, σε συνεργασία με την Μαύρη Γάτα. Ο τόμος περιλαμβάνει τα Amazing Spider-Man 792-793, Venom 159-160 & Amazing Spider-Man: Venom Inc. - Alpha και Omega (η αρχή και το τέλος του crossover). Ο τόμος βγαίνει με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας Spider-Man - Far from Home στους κινηματογράφους.

Παραλάβαμε το AMAZING SPIDER-MAN: VENOM INC. Τιμολόγηση στο 1ο post

Κυκλοφόρηθε το πέμπτο έποθ! :cheerθ5:

Έντονα χρώματα, ομοιόμορφα ανθρωπάκια, αμέτρητα ζώα, πολύ ποδόσφαιρο. Και πάνω απ’ όλα μια ανατρεπτική ιδέα. Χωρίς λόγια. Με καυστικό χιούμορ για την ανθρώπινη κατάσταση, την κοινοτοπία της καθημερινής ζωής και τα βαθιά ριζωμένα στερεότυπα. Ο Mordillo πέθανε αλλά η «Σχολή» του στη γελοιογραφία και στα κόμικς είναι ολοζώντανη. «Δουλεύω χωρίς προσχεδιασμό. Όταν δημιούργησα το σπίτι με τα διαφορετικά χρώματα ανάμεσα σε όλα τα άλλα που ήταν γκρι δεν είχα κάνει κάποια προεργασία. Ήταν ωστόσο ένα από τα πιο πολιτικά μου έργα. Είμαι μεγάλος θαυμαστής των ζώων και προσπαθώ να τα μιμηθώ υπό την έννοια ότι πράττουν παρορμητικά. Λειτουργούν βάσει ενστίκτου και κάνουν λάθος σπάνια ή ποτέ. Εμείς κάνουμε λάθη γιατί χρησιμοποιούμε την ευφυΐα μας και τη στρατηγική μας. Με ρωτούν συχνά πώς κατεβάζω ιδέες. Είναι ξεκάθαρο για μένα: οι ιδέες είναι σαν τις πεταλούδες, πετούν για μια φευγαλέα στιγμή και παλεύω να τις πιάσω». Με αυτά τα λόγια, απλά και καθαρά, συστηνόταν ο Αργεντινός δημιουργός στους επισκέπτες της ιστοσελίδας του (www.mordillo.com) εξηγώντας τον τρόπο εργασίας του. Από τα έργα του, κάτι τέτοιο ήταν προφανές. Ο Mordillo αγαπούσε την απλότητα ως προς την απόδοση των μορφών των ανθρώπων, τοποθετώντας τους, όμως, στις πιο περίπλοκες καταστάσεις, σε παράλογες αρχιτεκτονικές, σε πολυδαίδαλα τοπία, σε λαβυρινθώδη κτίρια. Και λάτρευε τα ζώα, ιδιαίτερα τις καμηλοπαρδάλεις, που σχεδόν πάντα με ανέκφραστο ύφος τα κατάφερναν καλύτερα από τους ανθρώπους. Είχε γεννηθεί το 1932 στο Μπουένος Άϊρες από Ισπανούς μετανάστες και από μικρή ηλικία, έχοντας πάρει μαθήματα σχεδίου, άρχισε τα ταξίδια σε διάφορες χώρες. Σε όλες ζούσε για λίγα χρόνια και μετά δοκίμαζε την τύχη του αλλού (Περού, ΗΠΑ, Γαλλία, Ισπανία), πάντα με επίκεντρο το σχέδιο: εικονογράφηση, γελοιογραφία, κόμικς, χρωματισμοί, animation, διαφήμιση, ταχυδρομικές κάρτες, παιδικά βιβλία. Από τη δεκαετία του 1960 και μετά, τα σκίτσα του δημοσιεύονταν σε πλήθος εφημερίδων και περιοδικών και το ξεχωριστό στιλ του με τα έντονα χρώματα και τα κατά κανόνα ομοιόμορφα ανθρωπάκια τον κατέστησε έναν από τους σημαντικότερους και πιο αναγνωρίσιμους δημιουργούς του τέλους του 20ού αιώνα. Όπως αναφέρει και ο πρόλογος μιας από τις συλλογές έργων του στην Ελλάδα, «το χιούμορ του Mordillo δεν είναι όμως απλοϊκό, ούτε καν αφελές, όσο ατημέλητες κι αν μοιάζουν οι γραμμές, τα χρώματα και οι ιστορίες του. Είναι αστείο, αλλά και αινιγματικό. Οι φιγούρες του δεν διακρίνονται για το θάρρος τους, όπως λέει ο ίδιος, αλλά για τον αντικομφορμισμό τους: δεν δέχονται το κατεστημένο, κάνουν τα αδύνατα δυνατά, εφευρίσκουν εκεί που άλλοι θα απελπίζονταν, συζητούν λύσεις αδύνατες και όμως λογικές. Συνδυάζουν το πιθανό με το απίθανο, το λογικό με το παράλογο, την ψυχρή γνώση με το αίσθημα. Ο Mordillo ξαναφτιάχνει τον κόσμο, παιδικά, ανατρεπτικά, με δικά του σχέδια και ιδέες. Αλλάζει λίγο αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα […] παρουσιάζει περιπέτειες, επιθυμίες και άγχη μ’ έναν τρόπο απλό και προφανή κι ωστόσο μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Ο Mordillo έχει δικούς του νόμους για τον κόσμο του. Κι ο κόσμος του είναι πραγματικός και απόλυτος». («…Και Πάσης Ελλάδος», εκδόσεις Τα Ωραία Βαλκάνια). Ένα από τα βασικά κι επαναλαμβανόμενα μοτίβα του ήταν και ο έρωτας. Σχεδόν πάντα ατελέσφορος και πάντα με αντιξοότητες και ανυπέρβλητα προβλήματα για τους ερωτευμένους. Που ήταν όμως πάντα ευρηματικοί, έτοιμοι να σκαρφαλώσουν στο πιο ψηλό βουνό, να γεφυρώσουν χαράδρες και κοιλάδες, να φτάσουν στον ουρανό, να διασχίσουν ζούγκλες και ερήμους για να συναντηθούν. Κι ας γνώριζαν όλοι, ακόμα κι οι ίδιοι, πως δεν θα τα καταφέρουν. Άξιζε όμως η προσπάθεια, τουλάχιστον για το γέλιο που έβγαζε η επιμονή τους και η επινοητικότητά τους. Ο Mordillo έλεγε: «Αφού δημιούργησε τον κόσμο, ο Θεός δημιούργησε τον άντρα και τη γυναίκα. Μετά δημιούργησε την αίσθηση του χιούμορ. Ευτυχώς». (από τη συλλογή «Να ερωτεύεσαι», εκδόσεις Η Σφεντόνα, 1981). Τα βραβεία που κατέκτησε ο Αργεντινός δημιουργός ήταν αμέτρητα σε φεστιβάλ, εκθέσεις και διαγωνισμούς σε πολλές χώρες. Δεν επαναπαύτηκε ποτέ. Πάντα με χιούμορ και με σεβασμό σε ανθρώπους και ζώα, με τα έργα του υπενθύμιζε πως η ζωή έχει πολλές διεξόδους, αρκεί να μην το βάζεις κάτω. Από την άλλη, σατίριζε πάντα και την εμμονή για αποτελεσματικότητα. Γι’ αυτόν αρκούσε η προσπάθεια, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό. Όσο γέλιο κι αν έβγαζαν οι μέθοδοι για την επίτευξη του (όποιου) σκοπού. Η επιθυμία ήταν πάντα δυνατότερη από τη χειραγωγημένη και κατευθυνόμενη λογική. Και όπως έλεγε για τον τρόπο που εργαζόταν και τη δύναμη της επιθυμίας, «πρέπει να θέλεις να το κάνεις. Ο Oski, ο Sempe, ο Quino μού είπαν ακριβώς το ίδιο… Το σχέδιο δεν μας έρχεται ποτέ αβίαστα, έχουμε όμως την επιθυμία. Γιατί χωρίς επιθυμία τίποτα δεν προκύπτει σωστά». Η συντριπτική πλειονότητα των έργων του είχαν στόχο το χιούμορ. Λίγα ήταν πολιτικά. Και ακόμη λιγότερα ήταν σκληρά και «ενοχλητικά». Ένα από αυτά αποτελεί την ιδανική εικονογράφηση της «Κοινοτοπίας του Κακού» όπως την ονόμασε η Hanna Arendt με αφορμή τη «Δίκη του Άϊχμαν στην Ιερουσαλήμ». Ο δήμιος του Mordillo είναι ένας φυσιολογικός, εύθυμος και καλοδιάθετος άνθρωπος που πάει με χαρά στην εργασία του. Φορά την κουκούλα του, κάνει τη δουλειά και αποχωρεί χαρούμενος όπως ήρθε. Μπορεί να γυρίσει στην οικογένειά του, να αγαπά τα ζώα, να είναι φιλεύσπλαχνος και ελεήμων. Αλλά στο «οκτάωρο» είναι δήμιος. Οι προβληματισμοί της Arendt είναι ανάλογοι με αυτούς του Mordillo: Το «Κακό» είναι έμφυτο, πηγάζει από τις προσλαμβάνουσες και την εμπειρία ή μπορεί να συνυπάρχει μέσα στην κοινοτοπία και τη ρουτίνα της καθημερινής ζωής; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες όπως συμβαίνει συχνά με τα νοήματα των έργων του Mordillo. Και το σχετικό link...

Στη γενικότερη λειψυδρία της ελληνικής ποίηθης, ως όαση μπορεί να χαρακτηριστεί η επανεκκίνηση αυτής της σειράς

Βγήκε και το STEVE ROGERS - SUPER SOLDIER. Τιμολόγηση στο πρώτο ποστ.

Δεν θα έλεγα με τίποτα αυτά τα κόμικς φουμέτι, και ας έχουν παρόμοια θεματολογία με τα κόμικς που έχουμε αποδώσει στην Ελλάδα ως τέτοια. Μου φέρνουν σε αμερικάνικης προέλευσης.

Το τεύχος 265 δεν βρίσκεται στο τίπι του Ινδιάνου ,ούτε στο μεγάλο κάρο του δίχως άλογα γεμάτο με νερό που βγάζει αφρό . Βρίσκεται στα χέρια μου και δεν είναι κοντά σας . Αν θέλετε να έρθει στα χέρια σας να σηκωθήτε να πάτε να το αγοράσετε ,ρεμπεσκέδες Το τεύχος 266 δεν βρ[σκεται κοντά μας αλλά στο πρακτορείο του Αργους και θα βγει στη κυκλοφορία την άλλη παρασκευή με τίτλο 10 ΜΚΡΟΙ ΝΕΓΡΟΙ ΜΗΤΣΟΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟΙ . ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Το εξώφυλλο του τεύχους 265 προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Δεν το διάβασα ακόμα όλο, αλλά αυτές οι ρομαντζο-ιστορίες του Μάντυ Ρίλεϋ αρχίζουν και με κουράζουν... (Καλό σχέδιο πάντως, και με cameo του Λούκι Λουκ )

και κάτι που δεν ήξερα. Ο Malk είχε κάνει τα εξώφυλλα στην πρώτη έκδοση του λατρεμένου μου A Song for Arbonne για την Anubis. και αυτή εδώ είναι η 5η φορά που γράφεται το Arbonne σε αυτό το φόρουμ. Οι άλλες 4 ήταν πάλι από εμένα 2 φορές έχει γραφτεί το Αρμπον, η μια από εμένα. Μάλλον όταν λέμε "λατρεμένο μου" το εννοούμε

Μια από τις πιο παλιές διαμάχες στον χώρο των comics και των graphic novels* είναι αν τα συγκεκριμένα αποτελούν Τέχνη. Τα τελευταία όμως χρόνια και με το ποσοστό των παιδιών που διαβάζουν βιβλία να μειώνεται χρόνο με τον χρόνο, το επίμαχο ερώτημα άλλαξε και έγινε «είναι τα graphic novel και τα comic λογοτεχνία;» Και τι προσφέρουν στα παιδιά; * Όρος μαρκετινίστικος που πρωτοχρησιμοποιήθηκε στα 60’s και 70’s για να διαχωριστούν τα graphic novels από τα comics ως μια πιο σοβαρή, ενήλικη, λογοτεχνίζουσα μορφή τους και να βρουν θέση στα ράφια των μεγάλων βιβλιοπωλείων, πέρα από τα κλασικά κομιξάδικα. O Dickens διαβάζει Batman και ο Batman Dickens, άγνωστου δημιουργού Σε συζητήσεις με γονείς γύρω από τα βιβλία που διαβάζουν τα παιδιά τους, κάποιοι στέκονται διστακτικά απέναντι στα comics και τα graphic novels και η βασική ένσταση είναι πως δεν είναι βιβλία. Φαντάζομαι εννοούν πως δεν αποτελούν λογοτεχνία. Γιατί βιβλία είναι, όπως και να το κάνουμε. Κι όμως, τα comics και τα graphic novels είναι λογοτεχνία. Όπως είναι και τέχνη. Είναι ένα διαφορετικό είδος λογοτεχνίας, ένα που με λιγότερα λόγια και περισσότερη εικόνα αφηγείται μια ιστορία. Λειτουργεί σαν τον κινηματογράφο, αν θέλετε, έχει σενάριο, σκηνοθέτη, σκηνογράφο. Αν, λοιπόν, το παιδί βλέπει ταινίες στον κινηματογράφο ή σειρές στην τηλεόραση, γιατί να μην διαβάζει comics; Το ερώτημα αν τα comic books και τα graphic novels ειναι κατώτερα από τη λογοτεχνία για παιδιά ή όχι υπάρχει από καταβολής του είδους και μια πολύ πρόχειρη έρευνα στο Διαδίκτυο θα αποκαλύψει εκατοντάδες άρθρα που απαντούν υπέρ ή κατά. Και μάλιστα θα βρει και τον λόγο για τον οποίο γονείς και δάσκαλοι εναντιώνονται απέναντι στα comics: γιατί θεωρούν πως η εικόνα αποσπά το μάτι και την προσοχή από το κείμενο. Άρα το κείμενο είναι πιο σημαντικό από την εικόνα; Όμως ένα τέτοιο επιχείρημα μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε αντίστοιχα και για τα εικονογραφημένα βιβλία και μάλιστα αν κάτι τέτοιο ειπωνόταν στην Ελλάδα θα είχαμε πολλά να πούμε για τα εικονογραφημένα βραχείας φόρμας που όλο και πληθαίνουν (αυτό το υπό-είδος ανάμεσα στα εικονοβιβλία και τα chapter books). Από το βραβευμένο This One Summer των Mariko και Jillian Tamaki Αν μπούμε στη διαδικασία να δούμε τα υπέρ τους, τότε θα ξεχώριζα αυτομάτως το πώς ένα graphic novel ή ένα comic μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα σε ένα παιδί που ο εγκέφαλός του αναλύει την εικόνα πιο εύκολα από ότι τον γραπτό λόγο. Ένα comic ωθεί τον εγκέφαλό μας να συνδυάσει την εικόνα με το κείμενο, ώστε να ερμηνεύσει την ιστορία, ενώ εξασκεί την ικανότητά μας να κατανοούμε το νόημα από τα συμφραζόμενα (reading between the lines). Εξαιρετικά σημαντική είναι και η επαφή του αναγνώστη με το σχέδιο, την τέχνη των comics, καθώς του δίνει αφορμές να ψάξει και να ανακαλύψει τον υπέροχο κόσμο τους. Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε την τόνωση της αυτοεκτίμησης στα παιδιά που ενώ δεν τα «καταφέρνουν» με τα λογοτεχνικά βιβλία (ίσως γιατί δεν έχουν βρει ακόμα κάτι που να τους αρέσει) βρίσκουν τα comics συναρπαστικά, όχι μόνο λόγω μορφής και εικόνας, αλλά επειδή διαβάζοντάς τα δεν αισθάνονται λιγότεροι ή κατώτεροι από τους φίλους και συμμαθητές τους που αγαπούν το διάβασμα. Είναι σωτήρια για παιδιά που θεωρούνται διστακτικοί αναγνώστες ή ακόμα και σε παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Τα comics και τα graphic novels είναι ένα ξεχωριστό είδος τέχνης και λόγου και ως τέτοιο πρέπει να κριθεί, με την ίδια λογική που δεν κρίνουμε μυθιστορήματα το ίδιο με τα non-fiction ή την ποίηση. Άλλωστε, είναι ένα είδος διασκέδασης. Όπως όλα τα βιβλία, είτε μιλάμε για μυθιστόρημα, είτε για ποίηση, νουβέλα ή διήγημα. Γιατί λοιπόν τα κατακεραυνώνουμε, τους κρεμάμε την ταμπέλα «ακατάλληλα δια ανηλίκους» και έχουμε την απαίτηση τα παιδιά να διαβάζουν μόνο για να αποκομίσουν κάτι (hint -hint: διδακτισμός), όταν εμείς οι ίδιοι διαβάζουμε κυρίως για να διασκεδάσουμε; Θεωρώ πως το πρόβλημα δεν είναι τα ίδια τα comics, αλλά ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε. Ένα από τα πιο σοβαρά λάθη που κάνουμε οι γονείς είναι πως δεν αφήνουμε στα παιδιά την ελευθερία να επιλέξουν μόνα τους αυτό που θέλουν να διαβάσουν, επιβάλλοντάς τους τις δικές μας προτιμήσεις και τα βιβλία που εμείς θεωρούμε πως πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσουν. Από τη μία τους προτείνουμε κατά κόρον βιβλία που διαβάζαμε εμείς όταν ήμασταν στην ηλικία τους, χωρίς να υπολογίζουμε πως τα συγκεκριμένα βιβλία απευθύνονταν στα συγκεκριμένα παιδιά, που μεγάλωναν σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή και που έζησαν σε πολύ συγκεκριμένες κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες. Από την άλλη, ίσως τα βλέπουμε ως μια ελαφριά μορφή έκφρασης και ένα είδος λογοτεχνίας από το οποίο απουσιάζει ο περιγραφικός λόγος, κάτι για το οποίο όλοι όσοι ασχολούνται με το παιδικό βιβλίο και κυρίως εκπαιδευτικοί φαίνεται να ανησυχούν τα τελευταία χρόνια. Μας ανησυχεί, δηλαδή, η έλλειψη περιγραφών (που, μεταξύ μας, υπάρχει σε αφθονία αφού υπάρχει εικόνα!), αλλά δεν μας ανησυχεί ο διδακτισμός που απαντάται στο 90% των βιβλίων για παιδιά ή ο χρόνος που απασχολούνται μπροστά σε οθόνες. Οι δικές μας παρωπίδες είναι αυτές που τα εμποδίζουν να εκφραστούν ελεύθερα και να επιλέξουν μόνα τους σε ένα βιβλιοπωλείο ή μια βιβλιοθήκη αυτό που τα ίδια θέλουν να διαβάσουν. Θα γελάσετε αν σας πω πως πολλοί βιβλιοπώλες και βιβλιοθηκονόμοι έχουν άπειρα παραδείγματα να διηγηθούν για γονείς που αποτρέπουν με καλό ή και άκρως προσβλητικό τρόπο πολλές φορές τα παιδιά τους από το να αγοράσουν ή να δανειστούν ένα βιβλίο που οι ίδιοι δεν εγκρίνουν (χαμός έχει γίνει πια με αυτόν τον Σπασίκλα!). Δεν περνάει φαίνεται από το μυαλό μας ότι όταν θέτεις απαγορεύσεις, ειδικά στο κομμάτι της ανάγνωσης, προσφέροντας μόνο σαν επιλογές τις δικές σου προτιμήσεις, αυτομάτως δημιουργείς κακό προηγούμενο στον εκκολαπτόμενο αναγνώστη. Για την ακρίβεια, τον ωθείς με μαθηματική ακρίβεια να φύγει τρέχοντας μακριά από το βιβλίο. Τα graphic novels και τα comics είναι ένα σπουδαίο είδος λογοτεχνίας που συνδυάζει τη γραφιστική τέχνη και το λεπτομερέστατο πολλές φορές σχέδιο με τον γραπτό λόγο. Είναι τέχνη, είναι λογοτεχνία και είναι ακόμα ένα συγγραφικό είδος με εκατομμύρια θαυμαστές, παιδιά και ενήλικες. Και είναι στα καλύτερά του αυτή τη στιγμή, εκδοτικά μιλώντας. Δεν είναι τυχαίο που μεγάλοι εκδοτικοί που δεν είχαν ως τώρα σχέση με το είδος επιλέγουν να κυκλοφορήσουν σχετικά πονήματα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που η ομάδα διοργάνωσης της Διεθνούς Έκθεσής Παιδικού Βιβλίου της Μπολόνια ανακοίνωσε λίγο μετά τη λήξη της έκθεσης τον Απρίλιο πως το 2020 θα υπάρχει ξεχωριστό τμήμα για τα comics και τα graphic novels. Και το σχετικό link...

Ήρθε το Infinity war στην λέσχη. Θα βρείτε τιμολόγηση στο πρώτο ποστ.

Τον Ιούλιο του 1984 η εταιρεία ΔΕΚΑ ΕΠΕ του Νικητάκη κυκλοφορεί ένα κόμικ ονόματι Γιούπιιι Μικρό μέγεθος (18Χ13,5), δεκαπενθήμερο στην αρχή και μετά μηνιαίο, 68 σελίδες, ασπρόμαυρο με μερικές σελίδες τρίχρωμες, περιείχε από μια ιστορία του Ντένις (του ίδιου πιτσιρικά που εμφανίζεται στην "αδελφή" σειρά κόμικ ΠΕΙΡΑΧΤΗΡΙ) Δεν πρέπει να ξεπέρασε τα 12 τεύχη (διαπιστωμένα) Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους Melandros & ΚΟΜΙΞΑΚΙΑΣ 15.

Το δεύτερο Ελληνικό GN που κυκλοφορεί η "Μικρός Ήρως " μετά τον "Τετρακοσάρη", έχει τίτλο " Ο ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ ". Αν στους μεγαλύτερους από σας ο τίτλος θυμίζει κάτι, έχετε απόλυτο δίκο καθώς πρόκειται για την μεταφορά σε κομικ, του ιστορικού παραλογοτεχνικού δημιουργήματος του 1951 "Υπεράνθρωπος", των Στέλιου Ανεμοδουρά (σενάριο) και Βύρωνα Απτόσογλου (σχέδιο) . Δημιουργός του ο Θάνος Κόλλιας (σενάριο & σχέδιο) ο οποίος προσπάθησε να φέρει τον ήρωα στη σημερινή εποχή, βασιζόμενος πάντα στην αυθεντική ιστορία. Ο Υπεράνθρωπος των Ανεμοδουρά-Απτόσογλου υπήρξε η αντιγραφή και ο "εξελληνισμός" του Αμερικάνικου Superman τη μακρινη δεκαετία του 50. Μια ιστορική έκδοση που έβγαλε 96 τεύχη μέχρι το 1953 και αργότερα επανεκδώθηκε. Επίσης δημοσιεύονταν σε συνέχειες στο περιοδικό "ΟΜΠΡΑΞ" τη δεκαετία του 70. Ο Κόλλιας με εξέπληξε ευχάριστα με τη δουλειά του όταν δημοσιεύθηκε στα τεύχη 2 & 3 του Μπλεκ . Εκεί είχαν μπεί οι πρώτες 24 σελίδες της νουβέλας με τίτλο "Η Γέφυρα". Πιστεύω οτι ο τίτλος είναι αρκετά συμβολικός για τη σύνδεση του παλιού με το συγχρονο. Το σχέδιό του αξιοπρεπέστατο και σεναριακά -παρ όλο που ο ήρωας είναι μιας άλλης εποχής και θεωρείται παρωχημένος - προσπάθησε να του δώσει μια φρεσκάδα και να τον φέρει πιο κοντά στο σήμερα . Το GN εχει 48 σελίδες και υπάρχει επίσης ένα πολύ καλό συνοδευτικό δισέλιδο άρθρο του γνωστού μελετητή κομικς και παραλογοτεχνικών αναγνωσματων κ.Γιώργου Βλάχου. Η ονομαστική τιμή του είναι 4.90€. Το διάβασα ευχάριστα και μπορώ να το χαρακτηρίσω ως μία τίμια προσπάθεια. Παραθέτω πέρα από τα εξώφυλλο, οπισθόφυλλό του και την πρώτη σελίδα για να πάρετε μια γεύση.

ο βδελλας στην πρωτη του εμφανιση Αυτος ο χαρακτηρας ξεκίνησε ως το δημιουργημα δυο μεγάλων κομιστών. Μια απολαυστικη παρωδια που υποσχόταν πολλα, αφου στην πρωτη του εμφανιση ηταν ευχαριστος και πρωτοτυπος. Δυστυχώς, ο Χαρυ Βδέλλας κατέληξε σήμερα να ειναι ενας χαρακτηρας ελάχιστα γνωστός και κυρίως ανυπόφορος, εκνευριστικός και ανούσιος, ενας απο τους χειρότερους και πιο μονοδιαστατους χαρακτηρες του παπιο-συμπαντος. ο Βδέλλας σήμερα Ο Χαρυ ειναι ντετεκτιβ στο επάγγελμα, αλλα στην πραγματικότητα δεν μπορεί να λύσει ούτε τις πιο απλές υποθέσεις. Ειναι φαντασμένος, φαφλατάς, επιφανειακός και επιπόλαιος. Καταναλωνει χρόνο κάνοντας κύρηγμα και συλλέγοντας ανούσιες και άχρηστες πληροφορίες, ενω οι ένοχοι των υποθέσεων που αναλαμβάνει βρίσκονται μπροστά στα ματια του. Γενικα, ενω ειναι παντελως αχρηστος, ο ίδιος έχει υπερβολικά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, ενω συνήθως αφήνει μια υπόθεση πολυ πιο μπερδεμένη απ’ότι ήταν και οι ιστορίες του καταλήγουν στην κλασσικη σκηνη του κυνηγητου. Είναι όμως και πολύ φτηνός, με αποτέλεσμα να τον προτιμούν διάφοροι λιμνουπολιτες καβουροτζέπηδες όπως ο Σκρουτζ Μακ Ντακ. Συνηθως, ο Χαρυ καλείται να εντοπίζει κάποιο χαμένο αντικείμενο. Αυτό έκανε και στην πρώτη του εμφάνιση. Ηταν μια ιστορία σε σενάριο Κάρλο Κέντι και σχέδιο Τζόρτζιο καβατσάνο, ονόματι ‘’Zio Paperone e la moneta disco volante’’, του 1983, στην οποια ο ελαφρομυαλος ντετεκτιβ προσλαμβάνεται από τον Οκ Κουάκ, το εξωγήινο παπί, με την αποστολή να βρει τον χαμένο ιπτάμενο δίσκο του. Ο δίσκος αυτος εχει την ικανότητα να μετατρέπεται σε κέρμα και ο Οκ Κουάκ τον έχασε κάπου μέσα στο Θησαυροφυλάκιο του Σκρούτζ… Πως μοιάζει ο Βδέλλας; Ειναι ενα χοντρό πουλερικό (σωματικη διαπλαση ασυμβαδιστη με το πενιχρο του εισόδημα), μαλλον καποιο ειδος πελεκάνου, αφου έχει ενα στομφώδες φουσκωμένο κατω ‘’χειλος’’. Φοράει μια ντετεκτιβική καμπαρτίνα, σαν και αυτη που φορά ο Μικυ Μάους στις ιστορίες μυστηρίου, κατακίτρινη, μεγεθος extra large. Φοράει επίσης ένα μεγάλο καπέλο, ενα παπιγιόν και αθλητικά παπουτσια, αταιριαστα με την υπολοιπη εικόνα του. Στην 1η του εμφάνιση, φορουσε μπλέ καμπαρτίνα και είχε ένα πιο μαζεμένο, αν και σαφώς πιο σουρρεαλιστικό ράμφος. Μαζί του στις ιστορίες εμφανιζόταν αρχικά ο Οκ Κουάκ, ενω σήμερα, σε διάφορες ιταλικες ιστορίες, κυρίως της Λαρα Μολινάρι, ο Βδέλλας φαινεται να ειναι δασκαλος του Φέθρυ, απο τοτε που ο τελευταιος του έβαψε το γραφείο, σε μια ιστορία του 1996. Αυτες ειναι και οι μονες περιπτωσεις στις οποιες ο Φεθρυ εχει το ρόλο του ‘’εξυπνου’’, αφου ως μαθητευόμενος, συχνά είναι πολύ πιο λογικός και αποτελεσματικός από τον μέντορά του. Συχνά με τον Βδέλλα εμφανίζεται φυσικά και ο Σκρουτζ, ως εργοδότης, αλλα και μια γοητευτικη πάπια, ονόματι Irina Von Paperov, την οποια ο βδελλας νομίζει οτι εχει για αρραβωνιαστικιά. Ο Βδέλλας αρχικά έμενε σε ένα πανδοχείο, όπου δεν ειχε να πληρωσει τα νοικια στην δυστροπη ιδιοκτητρια, και μετά την ιστορία του 1983, ο Οκ Κουάκ μετακόμισε στο διπλανό δωμάτιο. Σημερα ζει σε μια αθλια πολυκατοικία, σε ενα διαμερισμα για το οποιο δεν εχει να πληρωσει τα νοικια στην δύστροπη ιδιοκτητρια. Μια απ'τα ίδια δηλαδη. Το όνομά του στα Αγγλικά είναι Honkey Gokart, αναγραμματισμος του ονόματος του ηθοποιού Humfrey Bogart, ο οποιος υποδηθηκε πολύ συχνα τετοιους γραφικούς βαριούς κι ασηκωτους ντετεκτιβ στον κινηματογραφο. Απο εκεί τον εμπνευστηκαν οι δυο δημιουργοί του, φαν του ηθοποιου (γνωστος φανατικος του Μποκαρτ ο Καβατσανο, βλεπε ‘’Καζαμπλανκα’’) και του έδωσαν το όνομα και την καμπαρτίνα-αδιαβροχο σε στυλ Φίλιπ Μάρλοου. Τα ονόματά του στις υπόλοιπες γλωσσες: Ιταλια: Umperio Bogarto Γαλλία: OEufray Bougar Γερμανία: Hubert Bogart Δανία: Humpel Gocart Σουηδία: Sven Snokare Φινλανδία: Rankku Kanuuna πηγές! disney παρελαση #48 εκδοσεις DeAgostini HooZoo

Σύμφωνα με την ιστορία Το όνομα μου είναι Μπάρυ, ο Βδέλλας έχει έναν πλούσιο, επιτυχημένο, όμορφο (που παρ' όλ' αυτά θεωρείται το μαύρο πρόβατο της οικογένειας επειδή δεν έγινει ιδιωτικός ντετέκτιβ) αδερφό που ονομάζεται Μπάρυ, καθώς και τέσσερα ακόμα αδέρφια εκτός από αυτόν.

AMAZING SPIDER-MAN - VENOM INC. Κρατα μου 1 για αυριο πρωι Ευχαριστω

Γνωρίζει κάποιος σε ποιο τεύχος ΠΟΠΑΥ υπάρχει η ιστορία με τίτλο ΤΑ ΚΛΩΤΣΟΛΕΒΕΝΤΑΚΙΑ; Η έκδοση πρέπει να είναι γύρω στο 1983 με 1985.

Δηλώνω συμμετοχή μετα από το σερι νικών που έχω είμαι σίγουρος ότι θα ξανανικήσω ,το ξερω είναι αδικο για εσας αλλα τι να κάνω.

Δηλώνω συμμετοχή

Καλησπέρα σε όλους λέγομαι Στέλιος και είμαι απο Τρίκαλα Θεσσαλίας

Καλώς όρισες Στέλιο στην παρέα μας. Εδώ θα βρεις πολλές πληροφορίες για το αγαπημένο μας χόμπυ και μπορείς να συμμετέχεις σε όμορφες κι εποικοδομητικές συζητήσεις. Αν θέλεις μπορείς να μας πεις ποιο είδος κόμικ σου αρέσει περισσότερο να διαβάζεις ή με ποια περιοδικά ξεκίνησες το ταξίδι σου στον χώρο της Ένατης Τέχνης. Για οποιαδήποτε απορία σου γεννηθεί, μην διστάσεις να ρωτήσεις.

Τα τρία πρώτα τεύχη από μένα . Στο πρώτο φαίνεται ξεκάθαρα η αρχική ημερομηνία έκδοσης. Κανένα δεν περιέχει κάποιου είδους κόμικ. Όλα έχουν άφθονες "πικάντικες " γελοιογραφίες. Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση.

Εμείς βρήκαμε τι θα ψηφίσουμε, για ένα καλύτερο Γαλατικό Χωριό. Αν ρίξεις μια προσεκτική ματιά στην ελληνική ιστορία, στην ελληνική κοινωνία, αν ρίξεις μια προσεκτική ματιά στην Ελλάδα ξέρεις τι θα δεις; Εξυπνάκηδες, καυγατζήδες, καλόκαρδους, ξεροκέφαλους, φιλόξενους, ξερόλες... Γαλατικό Χωριό! Αυτό θα δεις. Μικρό, ανυπότακτο, και τριγύρω Ρωμαίοι... Αυτό που λείπει ωστόσο απ' το Γαλατικό Χωριό μας, είναι το πιο βασικό. Όχι, ούτε μαγικό ζωμό χρειαζόμαστε, ούτε μαγκανίες και κόλπα. Τον Αστερίξ χρειαζόμαστε! Γιατί αυτός ο τυπάκος, κατάφερε μες στις περιπέτειές του (που έφτασαν σ' εμάς μέσ' απ' την ιδιοφυή πένα του Ρενέ Γκοσινί) να λύσει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 4 προβλήματα που 16 Έλληνες πρωθυπουργοί δεν μπόρεσαν (;) να λύσουν. Κι ακόμα 16 που 'ναι να 'ρθουν δεν θα μπορέσουν. Οπότε, επίτρεψέ μου σήμερα να σου κάνω κουβέντα για τον Αστερίξ... Εναντίον Καπιταλισμού | Οβελίξ και ΣΙΑ Είδε κι απόειδε ο Καίσαρας με τις επιθέσεις που πάντα έτρωγαν φάπες απ' το μαγικό ζωμό, κι έβαλε πιο δόλια μέσα για να διαλύσει τους Γαλάτες. Τι έκανε; Έμπασε μέσα εκεί τον καπιταλισμό! Ο αθώος Οβελίξ γνωρίζει το χρήμα, την προσφορά και τη ζήτηση, τις τιμές που ανεβαίνουν και πέφτουν. Κι έτσι γεννιέται η πρώτη επιχείρηση του Χωριού, η "Οβελίξ και ΣΙΑ". Κι ο συμπαθής χοντρός λατόμος με χαμηλό στήθος, γίνεται ο πιο σκληρός καπιταλιστής του ντουνιά! Η ξαφνική είσοδος της άκρατης επιχειρηματικότητας απειλούσε να διαλύσει για πάντα την αρμονία του Γαλατικού Χωριού, μέχρι που ο Αστερίξ σκέφτηκε σαν πραγματικός οικονομολόγος. Οι Ρωμαίοι θέλουν μενίρ; Θα τους δώσουμε. Θα τους δώσουμε πολλά! Εξασφάλισε μαγικό ζωμό για όποιον ήθελε να παράξει μενίρ, οι συγχωριανοί του είδαν το μέλι και κάνανε ντου στη μάχη της ελεύθερης αγοράς. Ξάφνου οι Ρωμαίοι είχαν τόσα μενίρ που δεν ήξεραν τι να τα κάνουν. Και το σύστημα γκρεμίστηκε απ' τα ίδια του τα θεμέλια. Νόμπελ οικονομικών στο Γκοσινί, και Υπουργείο Οικονομικών: κύριος Αστερίξ. Σταυρός. Προχωράμε. Εναντίον Γραφειοκρατίας | Οι 12 Άθλοι του Αστερίξ (Το Σπίτι της Τρελής) Ο 8ος απ' τους 12 άθλους των δύο Γαλατών, δεν είχε μάχη με Αμαζόνες ούτε καμιά Λερναία Ύδρα. Θεωρητικά ήταν πολύ εύκολη δουλειά: έπρεπε να πάρουν ένα Φύλλο Πορείας από μια δημόσια υπηρεσία. Όμως εσύ κι εγώ είμαστε Έλληνες, και ξέρουμε ήδη πως η Αμαζόνα είναι ραντεβουδάκι σε σινεμά μπροστά στο τέρας της γραφειοκρατίας. Σκάλες, πόρτες, δημόσιοι υπάλληλοι, έντυπα, χαρτόσημα, ο μαγικός ζωμός δεν μπορούσε να βοηθήσει, ο Οβελίξ απελπίστηκε, ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Όμως ο Αστερίξ δεν το 'βαλε κάτω. "Δεν θα μας τρελάνουν αυτοί, θα τους τρελάνουμε εμείς!" σκέφτηκε. Άρχισε να ζητάει ένα έγγραφο που δεν υπήρχε, ο κρατικός μηχανισμός τα 'χασε. Άρχισε να ψάχνει και να πνίγεται στο ίδιο του το μπάχαλο, και ξάφνου το "Φύλλο Πορείας Α38" (που υπήρχε!) ήταν πολύ εύκολο κι απλό να βρεθεί. Υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης: κύριος Αστερίξ. Σταυρός. Προχωράμε. Εναντίον Εθνικής Φαγωμάρας | Το Δώρο του Καίσαρα Ο πονηρός Καίσαρας δίνει "δώρο" το Γαλατικό Χωριό που ΔΕΝ του ανήκει, κι ένας κακόμοιρος ξενοδόχος της πόλης βρίσκεται να διεκδικεί την ηγεσία απ' το Μαζεστίξ. Η προεκλογική μάχη; Σκληρή. Πολιτικά παιχνίδια; Πολλά! Τότε όμως, ο Αστερίξ έφερε το νέο: οι Ρωμαίοι κάνανε ντου στο απορυθμισμένο Χωριό. Κι όλα σταμάτησαν ως δια μαγείας, γιατί μπροστά στους ρωμαϊκούς καταπέλτες η φαγωμάρα... τη βόλτα της! Το πολιτικό κόστος έγινε "πουρμπουάρ", οι εγωισμοί πήγαν περίπατο κι αυτό είναι ΛΟΓΙΚΟ. Το λοιπόν, Υπουργείο Άμυνας και Εξωτερικών: κύριος Αστερίξ. Σταυρός. Προχωράμε. Εναντίον Εργασιακών, Αυθαιρέτων και "Ανάπτυξης" | Η Κατοικία των Θεών Σε τούτο το επεισόδιο, ο φιλαράκος βάζει στη θέση τους μια σειρά από πράγματα. Τα σχέδια της Ρώμης για συγκρότημα σπιτιών με λουτρά κι εμπορικό στο δάσος έξω απ' το Χωριό, δεν θα περνούσαν τόσο εύκολα. Θες οικοδομές, κύριε Καίσαρα; Διαπραγματεύσου με τους σκλάβους ελεύθερους εργάτες: Θες να γεμίσεις τον τόπο εμπόριο και πωλήσεις, κύριε Καίσαρα; Πρέπει ν' αφήσεις χώρο και για τις τέχνες και τα γράμματα. Αλλιώς... Και μην ξεχνιόμαστε. Άδειες, κτηματολόγια, μα πάνω απ' όλα ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. Θες να χαλάσεις το δάσος; Πρώτα θα βρεις σπίτι για τα ζώα και τα πουλάκια: Γιατί αν δεν το κάνεις, ολημερίς θα χτίζεις, το βράδυ θ' αναδασώνουμε! Υπουργείο Χωροταξίας, Δημοσίων Έργων, Εργασίας, Πολιτισμού και Περιβάλλοντος: κύριος Αστερίξ. Σταυρός. Προχωράμε! Και το σχετικό link...

Συμμετέχω κι εγώ !!! Καλή τύχη σε όλους!

Δηλώνω συμμετοχή!

Δηλώνω συμμετοχή!!!

Συμμετεχω κι εγω

Δηλώνω και εγώ συμμετοχή! Ευχαριστούμε πολύ!!

Αύριο θα είμαι στην Αθήνα και θα περάσω από τη Λέσχη το απόγευμα. Θα είναι η τρίτη μου επίσκεψη - και κάθε φορά βρίσκω τη Λέσχη σε διαφορετικό χώρο Για όσους τύχει να βρίσκονται εκεί, θα τα πούμε κι από κοντά!

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #264 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (από τον πολυλατρεμένο @Βασιλεύς των κόμικς). Εδώ Λιμνούπολη (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Οι επαναστάτριες." (Α' μέρος). Μία δημοσιογράφος πρέπει να ανακαλύπτει και να αποκαλύπτει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. "Οι επαναστάτριες." (Β' μέρος). Η προεκλογική καμπάνια γίνεται με αμείωτο πάθος και βέλη που ρίχνονται και από τις δύο πλευρές. Ποιό θα είναι το τελικό αποτέλεσμα και ποιός είναι ο μυστηριώδης τύπος που κινεί τα νήματα κρυμμένος στις σκιές; "Το κέντρο του ήλιου." Στο Μίκυ Σίτυ βρέχει καταρρακτωδώς εδώ και μέρες. Ο Ήτα-Βήτα παίρνει τον Μίκυ και την Μίννι για διακοπές στο μέλλον. Εκεί όμως επικρατεί σκοτάδι εικοσιτέσσερις ώρες την ημέρα. Θα καταφέρουν οι φίλοι μας να βρουν τι συμβαίνει; "Ο ναυγοσώστης." Ο Ντόναλντ εργάζεται ως ναυγοσώστης σε μία ήσυχη παραλία του Θείου Σκρουτζ. Όλα πάνε μία χαρούλα. Μέχρι που έρχεται ο Φέθρυ. "Το διψασμένο ζελεδάκι." Ο Κύρος εφευρίσκει έναν ξάδελφο του Φλάμπερ που έχει την ικανότητα να απορροφάει νερό. Όταν επιστρέφει από ένα συνέδριο το Ζελεδάκι έχει βγει βόλτα. "Άγνωστης προέλευσης." Ο Σκρουτζ παίρνει μέρος στο τηλεπαιχνίδι του καναλιού του Ρόμπαξ. Ώστε να αποδείξει σε ζωντανή μετάδοση πόσο αλάνθαστη είναι η όσφρησή του. Μονοσέλιδες ιστορίες. Ο Πασχάλης στην πλαζ: "Σερφ." Ο Πασχάλης στην πλαζ: "Στο νερό." Ο Πασχάλης στην πλαζ: "Κρέμες." Αιτήσεις συνδομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Μέχρι τώρα δεν ήμουν υπέρ της συνεργασίας της Σύλβια με άλλους σεναριογράφους. Κάνω στροφή 180 μοιρών όμως. Σενάριογράφος και σχεδιάστρια συνεργάζονται άψογα και το αποτέλεσμα σε καθηλώνει!!! Από την μία χαίρομαι που έχω κάτι που να με κρατάει σε αγωνία μέχρι την επόμενη Παρασκευή. Ένα κομμάτι μου όμως θα ήθελε να είναι ολόκληρο το τεύχος αφιερωμένο στην ιστορία... Πανέμορφο και το εξώφυλλο!!! Το ταξίδι στο μέλλον μόνο αναψυχής δεν είναι για το διάσημο ζεύγος του Μίκυ Σίτυ. Όμορφη ιστορία και συμπαθητική. Έχουμε απολαύσει τον Μίκυ όμως σε πολύ καλύτερες. Ο τυφώνας που λέγεται Φέθρυ ξαναχτυπά στην τρίτη ιστορία. Γνωστό σενάριο σε φόντο παραλίας. Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Η εφεύρεση του Κύρου φαίρνει τα πάνω-κάτω στην επόμενη ιστορία. Για τα μέτρα του πρωταγωνιστή μια χαρούλα είναι. Τέλος το τεύχος κλείνει με μία πολύ καλή ιστορία βασισμένη στην αλάνθαστη όσφρηση του Σκρουτζ. Το τεύχος περιέχει και τρεις συμπαθητικές μονοσέλιδες με τον Πασχάλη Χήνο. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Οι επαναστάτριες. (Α' και Β' μέρος). 2. "Άγνωστης προέλευσης." 3. "Το κέντρο του ήλιου." 4, "Το διψασμένο ζελεδάκι." 5. "Ο ναυαγωσώστης." 8/10!!! Η Σύλβια μας κρατάει συντροφιά για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα!!! Πόσο πιο χαρούμενο μπορεί να είναι ένα παπί; Την επόμενη πάντως θα χαίρεται πολύ περισσότερο!!! Συμπαθητικές εώς πολύ καλές και οι οι υπόλοιπες ιστορίες που συμπληρώνουν το τεύχος.

Δεν ήξερα οτι υπάρχει αυτή η δυνατότητα στο inducks. Θα το έκανα, αλλά θα απογοητευτώ οπότε θα πω σε εσάς τον πόνο μου που θα με καταλάβετε. (cue sad music) Είχα όλα τα τεύχη του Μίκυ Μάους απο τις αρχές του 80 (γύρω στο 82) μέχρι το κλείσιμο του Τερζόπουλου. Τα πρόσεχα, τα είχα σε κούτες και πολλά απο αυτά τα ήξερα και απέξω. Σιγά σιγά άρχισαν να πιάνουν πολύ χώρο οπότε αποφάσισαν να μου τα κατεβάσουν στο σπίτι στο χωριό (με ...δημοκρατκές διαδικασίες). Εγώ συνέχιζα να τα διαβάζω όταν κατέβαινα αλλά πλέον δεν τα είχα "στα χέρια μου". Μεγαλώνοντας σταμάτησα να κατεβαίνω εκεί για διακοπές και τα παλιά τεύχη έμειναν στη ντουλάπα. Κάποια στιγμή έγινε μια ανακαίνιση στο σπίτι. Δεν μου είπαν τίποτα για τα πειροδικά αλλά όταν κατέβηκα 1-2 χρόνια αργότερα δεν βρήκα σχεδόν τίποτα. Το μόνο που έσωσα είναι 2 σακούλες με κάποια σκόρπια τεύχη που για άγνωστο λόγο επιβίωσαν στο υπόγειο. Απο το τέλος των '90s και μετά πρέπει να τα έχω όλα εδώ, αλλά τα παλιά τεύχη εξαφανίστηκαν σχεδόν όλα. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με το Κόμιξ. Είχα τουλάχιστον τα 10-15 (ίσως και παραπάνω) πρώτα τεύχη στο σπίτι του πατέρα μου. Μετά απο 2 μετακομίσεις δεν έμεινε σχεδόν τίποτα. Πλέον μου λείπουν καμιά 80ρια τεύχη. Αγόρασα μερικά αλλά τα πρώτα είναι πολύ ακριβά και δεν μου λείπουν 1-2 για να πω οτι θα τα πάρω όσο και να έχουν. Ηθικόν δίδαγμα. Όταν είσαι μικρός... δύσκολα τα πράγματα για συλλογές.

Η συλλογή μου. https://inducks.org/browsecollec.php?user=Jimbo Slip&sortbycode=1

Συμφωνώ, και εγώ προτιμώ ασυζητητί την τακτική της Καθημερινής. Ο Τερζόπουλος το είχε κουράσει πολύ το πράγμα με τις ανατυπώσεις και συχνά χάναμε μεγάλο μέρος της ντισνεϋκής παραγωγής, έστω και της ελαφρώς μετριότερης αλλά παρ' όλ' αυτά εξίσου απολαυστικής. Τα τελευταία χρόνια πιχι στο Μίκυ Μάους τρίτη ιστορία έβαζε σταθερά κάποια από αυτές που είχαν δημοσιευθεί στο περιοδικό ως κεντρικές το 1998-2003 περίπου...

Θεωρώ ότι το σωστό θα ήταν, για τις ανατυπώσεις, να υπάρχει διαφορετικό περιοδικό, π.χ. όπως τα Κλασικά των τελευταίων ετών που είχαν μόνο ανατυπώσεις κλασσικών (θεωρητικά) ιστοριών. Όποιος τις έχει δεν αγοράζει αυτόν τον τίτλο, ενώ οι νεαρότεροι αναγνώστες μπορούν να βρίσκουν εύκολα όλες τις παλαιότερες καλές ιστορίες μαζεμένες. Ποτέ δεν μου άρεσε να διαβάζω νέο τεύχος και μετά την πρώτη ιστορία να εμφανίζονται 2-3 χιλιοδιαβασμένες αδιάφορες ιστορίες. Και παρόλο που ο Τερζόπουλος έλεγε ότι οι ιστορίες ανατυπώνονταν κάθε 8 χρόνια για να τις γνωρίσουν οι νέοι αναγνώστες, εγώ θεωρώ ότι το έκανε για σκοπούς γρηγορότερης ετοιμασίας των νέων τευχών (=λιγότερα έξοδα). Ακόμα και εάν έκαναν νέα μετάφραση ή χρωματισμό/ηχητικά εφέ κλπ, πιστεύω ότι τους στοίχιζε πολύ λιγότερο σε εργατοώρες. Αν οι ανατυπώσεις γίνονταν για το καλό του νέου/νεαρού αναγνωστικού κοινού, τότε γιατί δεν έγιναν ποτέ ανατυπώσεις σπουδαίων ιστοριών όπως ο Σαντοντάκ ή ο Σιορ Σκρουτζ? Ή η 1η ιστορία της Μάρβελ Ντακ ή δεν ξέρω κι εγώ πόσες άλλες...

Στο ΜΠΛΕΚ μπήκαν δύο επεισόδια που αντιστοιχούσαν στη μισή ιστορία! Έπρεπε να το τελειώσει στο ΜΠΛΕΚ και μετά να το βγάλει και μόνο του. Είναι θέμα συνέπειας και όχι θέμα χρημάτων.

Να υποθέσω ότι, αντίθετα με τον Τετρακοσάρη που έγινε αυτόνομος μετά την ολοκλήρωσή του στον Μπλεκ, εδώ δεν θα έχουμε συνέχεια στο περιοδικό, ε?

Το διάβασα και συνοπτικά οι σκέψεις μου: - Σχεδιαστικά το κόμικ είναι τέλειο, πραγματικά κομψό, ο Κόλλιας έχει εκείνη την γραμμή Marvel - DC, και βοηθάει πάρα πολύ στην όλη αισθητική αλλά και στο θέμα του κόμικ γενικότερα. - Σεναριακά ήταν αρκετά καλό. Μιλάμε για επιστημονικές θεωρίες που αποδίδονται με πολύ καλό τρόπο. Σε μία μετα-Endgame εποχή, κολλάει πολύ καλά στο όλο vibe της ποπ κουλτούρας. - Η μετάβαση από το 1ο μέρος στο 2ο, με βάση όπως το διαβάσαμε στο Μπλεκ είναι όντως πολύ άσχημη, φαίνεται το "κόψιμο", και πραγματικά σε αποσυντονίζει. - Το τέλος της ιστορίας είναι πανέξυπνο! Και πολύ συγκινητικό. Απλά τέλειο. Πολλά μπράβο! - Ως έκδοση είναι πολύ καλή, σε υψηλά στάνταρ. Και εκεί συγχαρητήρια. Τέλος, πραγματικά δεν θέλω να ξαναξεκινήσει ένας πόλεμος με το θέμα "ρετρό". Το κόμικ είναι Σούπερμαν, απλά του '80. Το κόμικ διαβάζεται από παιδιά και από εφήβους και από 40+ με ευκολία. Φυσικά υπαρχει ένα θέμα στις ηλικίες 18-35. Αλλά διαβάζεται. Ρετρό δεν θα το έλεγα. Θα το απέφευγα έως και ως όρο. Πλέον βάζουμε την ταμπέλα "ρετρό" και αυτό ήτανε. Το κόμικ είναι πολλά παραπάνω από μία "ρετρό προσπάθεια", και διαφωνώ κάθετα στα λεγόμενα του @Dredd. Είναι ευανάγνωστο, με time travel σεναρια, και την έννοια της οικογένειας στο επίκεντρο. Συνολικά μία πολύ καλή προσπάθεια!

Βασικά είναι παράλειψη που έχω δει και σε διαφημιστικά κείμενα της εκδοτικής, για αυτό και το επισήμανα.

Eχεις απόλυτο δίκιο ως πρός τον Captain Marvel(Shazam) .Και αυτό είναι κάτι που αναφέρει και ο κ.Βλάχος στο σημείωμά του. Δεν πρόκειται για "παραχάραξη της ιστορίας" αλλά για δική μου παράλειψη.

Το πήρα στη Θεσσαλονίκη και το διάβασα χθες. Τώρα γιατί, δεν ξέρω ακριβώς. Μου ψιλοάρεσε το σχέδιο, κάτι πήγαινε να πει η ιστορία στα Μπλεκ, κάτι που θέλω να στηρίξω τον Ανεμοδουρά, ε το πήρα. Σχεδιαστικά στέκεται, φτάνει να μην έχετε απαιτήσεις. Σωστό ανατομικά και πιστό στις υπερηρωικές νόρμες του 1970. Δεν έχει κάτι κακό ή άσχημο, ξεχωρίζουν και 1-2 καρέ αλλά μέχρι εκεί. Σεναριακά, δυστυχώς πολύ κακό. Φανερά απευθύνεται σε παιδιά, πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό. Το κακό είναι ότι απευθύνεται σε παιδιά της προηγούμενης 50ετίας. Σαν λογική, στέκεται επάξια δίπλα σε Μικρό Ήρωα και αντίστοιχα παραλογοτεχνικά του '50. Καλτ εκφράσεις για το πόσο καλή είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες μου φάνηκαν υπερβολικά ξεπερασμένες, ακόμα και για καλτ. Γενικά, αν δεν είστε φαν του χαρακτήρα, σας προτείνω να το αποφύγετε. Αποκλειστικά για ρετρο-φαν και μόνο,

Δεν μπορώ να μην επισημάνω πως υπάρχει μια τάση να μνημονεύεται μόνο ο Σούπερμαν σαν επιρροή και όχι ο Captain Marvel(Shazam) στο βιογραφικό του χαρακτήρα τώρα τελευταία, παρόλο που ήταν εξίσου σημαντική. Δεν ξαναγράφεται η ιστορία στην πραγματική ζωή, όσο και να το προσπαθούμε.

Το είδα στη Comicon και ξενέρωσα απίστευτα. Το ξεκίνησαν στο Μπλεκ ας το τελειώσουν εκεί πρώτα και ας βγάλουν μετά το τομάκι! Για ποιό λόγο να έχω μισή την ιστορία εκεί?

Ήτανε δίκαιο έγινε πράξη λάτρης της ποίηθης

ποίηθης Βασίλη, ποίηθης

Για τους λάτρεις της αληθινής ποίησης Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Επιτέλους! Ήταν, αλήθεια, κάτι που έλειπε. Με την ευκαιρία, το τευχάκι έχει ήδη κυκλοφορήσει, τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη.

Επιτέλους η Λέσχη Φίλων Εικοστού Αιώνα απέκτησε ιστότοπο. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη. https://friendsofthetwentiethcentury.org/

Για να δούμε τι ψάρια πιάνουμε ύστερα από 3 χρόνια. Το Μίκυ Μάους που είναι η ναυαρχίδα των Disney, από 721 αυξήθηκε στα 779 + 123 Β' περίοδος = 902. Πλέον κατέχω το 8,8% των ιστοριών Disney, με 21.603 ιστορίες σε 2.284 διαφορετικά τεύχη. Στην κατάταξη εκτοξεύτηκα στην 580η θέση. Καταλυτικό ρόλο είχαν οι τόμοι με τα στριπ του Ντόναλντ από την IDW, καθώς το κάθε ένα μετράει ως μοναδική ιστορία, επομένως το κάθε βιβλίο σου δίνει συν ~750 ιστορίες. Η εικονική συλλογή μου Τα πλήρη στατιστικά μου Από γνωστούς δημιουργούς που με ενδιαφέρουν, κατέχω: 96,3% των ιστοριών του Hank Porter (στην δεύτερη θέση, μαζί με άλλα 34 άτομα) 95,5% των ιστοριών του Barks 84% του Ted Osborne 79,9% του Don Rosa 75,6% Shiro Amano 66,3% του Casty 63,3% του William Van Horn 54,5% του Jack Hannah 50,19% του Massimo De Vita 49,9% Romano Scarpa 48,4% Lorenzo Pastrovicchio 47,8% Fabio Celoni 47,6% Giovanni Romanini 47,3% Giorgio Cavazzano 46,2% Paolo Mottura 42% Alessandro Barbucci 41,2% Marv Wolfman 41,1% Marco Rota 41% Corrado Mastantuono Και πάμπολλους ακόμα που κατέχω κάτω από το 40% του υλικού τους. Από εταιρίες παραγωγής ιστοριών, κατέχω το 45,8% της Another Rainbow (Gladstone), 22,7% των ιταλικών και αρκετές ακόμα, όμως αυτά τα δύο περιστατικά θεωρώ ως τα πιο αξιοσημείωτα. Οι περισσότερες ιστορίες που έχω είναι της περιόδου 1940-1945 (προφανώς λόγω των βιβλιοθηκών των Barks, Gottfredson & Taliaferro), όμως από εκεί και πέρα, οι περισσότερες είναι περιόδου παραγωγής 2000-2010 (λόγω Μίκυ Μάους). Γενικά, σε 3 χρόνια ανέβηκα +3%. Αν δεν αλλάξει κάτι στον ρυθμό παραγωγής ιστοριών, ούτε στον ρυθμό της αύξησης της συλλογής μου, σε μόλις 91 χρονάκια και κάτι ψιλά, θα φτάσω το 100%. Και από εκεί και πέρα θα έχω όλη την ζωή μπροστά μου για να τις διαβάσω επιτέλους με την ησυχία μου

Δε βλέπω απατήσεις και ανησυχώ. Παρόλα αυτά βλέπω thanks! Πολλά thanks ( ). Πολύ ωραίο αφιέρωμα "Παπάκι" και κατατοπιστικότατο!