Αίθουσα Νικητών

Μόλις το αγόρασα

....ο Batman, ο Superman, η Wonder Woman και ο Flash, γερνούσαν; Πως θα φαινόταν; Την απάντηση δίνει ένας τύπος από την Σανγκάη, ονοματι Eddie Liu. Επίσης, τι θα γινόταν αν...οι Πριγκίπισσες της Disney έμοιαζαν με Pin Up girls; Κάπως έτσι τις φαντάστηκε ένας Ρώσος, ο Andrew Tarusov. Να πω την μαύρη αλήθεια, την προτιμώ έτσι την Χιονάτη! Περισσότερα pin up girls, εδώ. ========================== Μιας και η αναζήτηση δεν μου έδειξε κάτι, αν υπάρχει πουθενά καταχωνιασμένο παρόμοιο θέμα, ας μετακινηθεί.

Πραγματικά εξαιρετική δουλειά!! Κάτι σχετικό είναι και η δουλειά του φωτογράφου Sacha Goldberger όπου μας πάει πίσω στον 16ο αιώνα με ηρωες μιας αλλης εποχης. και το σχετικό λινκ για περισσότερα http://sachagoldberger.com/fine_art/super-flemish-galerie-show/

Μετά την ανάγνωση των δύο μερών, μου δημιουργήθηκε μία απορία όσον αφορά τον τίτλο της ιστορίας αυτής. Πιστεύω ότι ο τίτλος είναι λάθος. Θα προτιμούσα να ήταν κάτι του τύπου: “Η Captain Marvel και η παρέα της”. Ειλικρινά μου κάνει τρομερή εντύπωση (το ίδιο συναίσθημα είχα κι αφού είδα και το Endgame) πώς ένας χαρακτήρας που ήταν επιμελώς κρυμμένος από την Marvel όλα αυτά τα χρόνια, να εμφανίζεται, να πρωταγωνιστεί και μάλιστα να παραγκωνίζει σε αρκετές περιπτώσεις τους πρωτοκλασάτους χαρακτήρες που τόσο αγαπήσαμε και θαυμάσαμε. Όχι ότι έχω πρόβλημα με το κορίτσι. Αλλά η αλήθεια είναι ότι με χαλάει αυτό το πουσάρισμα που της κάνουν. Τέλος πάντων. Ας πω δύο λόγια για το κόμικ. Η άποψή μου με βρίσκει, πάνω κάτω, σύμφωνο με τους περισσότερους από τους φίλους που το έχουν διαβάσει. Σεναριακά θα παραδεχτώ ότι προσπαθεί να χτίσει αγωνία, μιας και η πρωταγωνίστρια είναι λαβωμένη και ευάλωτη. Από εκεί και πέρα όμως, ενώ εμφανίζει πολλές σκηνές δράσης κι έντασης, δεν μου έβγαλε την αγωνία και την περιέργεια για την συνέχεια. Ο villain δε, είναι μεν πολύ ισχυρός, αλλά το σχέδιο που θέλει να εφαρμόσει το θεωρώ το λιγότερο ανόητο. Όλα αυτά, σε συνδυασμό και με τους υπόλοιπους Εκδικητές που έκαναν μόνο την χαμαλοδουλειά (μου φάνηκαν ότι έκαναν αγγαρεία ), με οδηγούν στο να χαρακτηρίσω το σενάριο αυτό σαν μέτριο κι άνευρο. Το φινάλε τουλάχιστον είχε τσαγανό και μία ευφυΐα, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό να κλέψει την παράσταση. Θέματα είχα και στο σχέδιο. Αν και είναι προϊόν πολλών καλλιτεχνών, ακολουθεί μία σταθερή γραμμή (εκτός ίσως από το τελευταίο μέρος-τεύχος), η οποία όμως είναι αρκετά στατική και γραμμική. Παραδέχομαι όμως ότι το χρώμα είναι πλούσιο και ζωηρό. Κι ερχόμαστε στο τελευταίο άτυπο κεφάλαιο της ιστορίας, όπου το σχέδιο είναι με κάθε επιείκεια, ανεκδιήγητο. Φαίνεται ότι είναι δημιουργημένο στο πόδι και ειδικά η περιγραφή των προσώπων είναι άθλια. Ίσως κάποιοι να πουν ότι αυτό είναι καλλιτεχνική άποψη. Θα το δεχτώ σαν δικαιολογία. Απλά εμένα δεν μου αρέσει. Η έκδοση είναι ίδια με την προηγούμενη προσφορά της ΟΞΥ. Αρκετά προσεγμένη δουλειά, που ίσως να έπαιρνε περισσότερα εύσημα αν το χαρτί στο εξώφυλλο ήταν πιο παχύ, με αποτέλεσμα να μην τσακίζει τόσο εύκολα. Από εκεί και πέρα δεν είχα άλλο θέμα με την ποιότητα. Και το χαρτί εσωτερικά, και η εκτύπωση ήταν μία χαρά, ενώ το δέσιμο με καρφίτσα ήταν παραπάνω από γερό.

Τελικά τέτοιες και χειρότερες τιμές ο "δάσκαλος" Κι όσο σκέφτομαι ότι πριν λίγους μήνες το είχα πάρει απ΄τον ίδιο 10€ και μάλιστα μου φάνηκαν πολλά. Ήταν όμως το τελευταίο μου για να συμπληρώσω τη σειρά και είπα χαλάλι. Αλλά τώρα ξεφύγαμε. Δεν του είπε κανείς ότι η ΜΑΜΟΥΘ ξεκίνησε επανεκδόσεις διατηρώντας το παλιό εξώφυλλο στα τεύχη που δεν βγήκαν με το καινούριο;

Η ΟΞΥ λοιπόν άρχισε να μπαίνει και στα χωράφια του άλλου μεγάλου κολοσσού των κόμικς της Αμερικής, την DC, και μετά την ανάγνωσή του Λευκού Ιππότη, ας πω κι εγώ την ταπεινή μου άποψη. Δύο είναι οι λέξεις με τις οποίες θα χαρακτήριζα το συγκεκριμένο σενάριο. Νομίζω λοιπόν ότι ήταν βαρύ κι εξαιρετικά πρωτότυπο. Είχα να νιώσω έτσι (βέβαια καμία σχέση σαν ποιότητα) από το Arkham Asylum. Ο δημιουργός καινοτομεί σε πολλούς τομείς της ιστορίας και της κουλτούρας του Σκοτεινού Ιππότη και δεν διστάζει να αλλάξει σχεδόν ολόκληρο το σύμπαν του. Σε πρώτη φάση αποκαλύπτεται ένα Γκόθαμ σκοτεινό, με τα γκέτο του και με την Αστυνομία απούσα, όπως συνήθως συμβαίνει στις μεγαλουπόλεις. Ο Joker στον ρόλο του "φυσιολογικού" ανθρώπου έπαιξε απίστευτα καλά και ο τρόπος που κατηγόρησε την Νέμεσή του βγάζει λογική, ενώ είχε απέναντί του έναν Batman ο οποίος σε όλη την πλοκή ήταν λιγομίλητος, πολεμούσε τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες και φαινόταν σαν να τον ζηλεύει για την κοινωνική του καταξίωση. Δύο χαρακτήρες αλληλένδετοι και με πολλά ανθρώπινα συναισθήματα. Η πλοκή ένιωσα να κυλάει αρκετά καλά, αλλά μερικοί διάλογοι ήταν περισσότερο "παχύρρευστοι". Γενικά χρειάζεται μία καλή γνώση του σύμπαντος του πρωταγωνιστή για να μπει ο αναγνώστης πιο σωστά στο κλίμα. Σαν μη (εντελώς) μυημένος, ένιωσα σε μερικά σημεία να μου δημιουργούνται απορίες. Εν κατακλείδι θα κρατήσω το υπέροχο story, την πλειάδα των χαρακτήρων που λαμβάνουν μέρος (καλοί και κακοί), τον "λογικό" χαρακτήρα του Joker και την εμμονή (σε βαθμό ψύχωσης) που είχε με τον Σκοτεινό Ιππότη. Μία πολύ προσεγμένη δουλειά, που όμως δεν θα την πρότεινα σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει το ταξίδι του στον μαγικό κόσμο του Batman. Όσον αφορά το σχέδιο, αυτό μου θύμισε έντονα τον Batman του Frank Miller. Είναι σκοτεινό, κατάλληλο για την περιγραφή του Γκόθαμ, ενώ ο Batman θα έλεγα ότι είναι υπερβολικά σχεδιασμένος, με ένα κορμί δυσανάλογο. Υπήρχαν σκηνές που ο αναγνώστης διακρίνει κι απολαμβάνει πολλές λεπτομέρειες, ενώ υπάρχουν κι άλλες που το σχέδιο φαίνεται να είναι στατικό και με πολλές γραμμές και γωνίες. Νομίζω όμως ότι αξίζουν πολλά στον καλλιτέχνη για τον φόρο τιμής που αποδίδει στο σύμπαν του ήρωα κι αυτό γιατί κάνουν την εμφάνισή τους σχεδόν όλα τα batmobiles που έχει χρησιμοποιήσει ο "Νυχτερίδας" σε όλο του τον βίο στα κόμικς, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Πολλές αναφορές γίνονται επίσης και στο θρυλικό animation του '92 (Μπούλοκ, Μοντόγια, ο εκτοξευτής γάντζου αναρρίχησης, το αυτοκίνητο), γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα, γιατί λατρεύω αυτή την σειρά. Εδώ λοιπόν έχουμε μία σύγκρουση του σεναρίου με το σχέδιο. Το σενάριο έχει πολλές διαφοροποιήσεις από την πεπατημένη, ενώ από την άλλη το σχέδιο πατάει επάνω σε γνώριμα μονοπάτια. Το χρώμα ήταν κι αυτό μουντό και λίγο μονότονο. Γενικά ο σχεδιασμός συνέβαλλε στο κλίμα που δημιούργησε η πλοκή, αλλά εμένα δεν με κάλυψε εντελώς. Η έκδοση είναι στα ίδια επίπεδα της ΟΞΥ. Διακρίνεται από ποιοτικά υλικά (εξώφυλλο, χαρτί, κόλληση, εκτύπωση), ενώ πρέπει να έχει το περισσότερο συνοδευτικό υλικό απ'όλες τις προηγούμενες εκδόσεις της. Ο αναγνώστης θα βρει δύο γκαλερί. Η μία περιέχει εναλλακτικά εξώφυλλα των τευχών που κυκλοφόρησαν στην Αμερική, ενώ η άλλη (που αποκαλείται "Αποχρώσεις του γκρίζου") περιέχει model sheets των χαρακτήρων και των οχημάτων. Στην τελευταία σελίδα, ο αναγνώστης θα βρει ένα πολύ σύντομο βιογραφικό του δημιουργού, που εστιάζει στην δουλειά του.

Το λινκ δε λειτουργεί αυτήν τη στιγμή αλλά το νέο είναι σημαντικό. "Bleeding Cool has been informed by a number of sources this morning that DC Comics is planning to shutter its Vertigo imprint." Αν είναι αλήθεια είναι ένα μεγάλο κομικσοκρίμα. Όχι ότι δε μας σέρβιραν τρομερά σκουπίδια, αλλά εμένα με κράτησαν στο χώρο των κόμικς και μου έμαθαν σημαντικούς δημιουργούς.

Ναι από γνωστό πωλητή και σε πολύ λογική τιμή όχι τιμή Τερζόπουλου

https://myboxes.gr/ab2-batman-box-1/ Υπάρχει ακόμα η προσφορά! Διάβασα κι εγώ τους δυο τόμους που είχα πάρει πριν από καιρό απο το ανουμπις box. Tον πρώτο τόμο τον βρήκα κάπως βαρετό. Ποιος ήταν πίσω από όλα αυτά; Κάθε φορά μπερδευόμουν.Ο δεύτερος τόμος μου άρεσε πολύ , ειδικά όσο πλησίαζε προς το τέλος. Θα γινόταν πάντως φοβερη ταινία και με μεγάλη επιτυχία. Διάβασα τα σχόλια κι έχω να πω , ότι έχουν βάση κι οι καλές κι οι κακές κριτικές που διάβασα.

Παραδόξως δεν είχα γράψει και τις δικές μου (θετικότατες) εντυπώσεις όταν ολοκληρώθηκε η συλλογή σε HC οπότε τις γράφω τώρα. Εξαιρετική σειρά και με πολύ ωραίο σκίτσο (για το δικό μου το γούστο τουλάχιστον), τρόμος, αστυνομικό μυστήριο και σασπένς, που σε κάνει να θέλεις μανιωδώς να διαβάσεις το επόμενο τεύχος για τη συνέχεια της ιστορίας. Και επειδή πρόσφατα ολοκληρώθηκε και η συλλογή του "Nailbiter" (πάλι σε HC), μια εξίσου εθιστική σειρά αλλά με κατώτερο σκίτσο, να αναφέρω και τα κοινά που είχαν αυτές οι δύο σειρές κόμικς, μια που αναφέρθηκαν παραπάνω πιθανές επιρροές από άλλα media: * Διαδραματίζονται σε μικρές πόλεις της αμερικάνικης επαρχίας. Check... * Διάφορα μυστήρια γεγονότα και φόνοι λαμβάνουν χώρα. Check... * Η σερίφης της κωμόπολης προσπαθεί να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Check... * ...με τη βοήθεια ενός πράκτορα του FBI. Check... * Αρκετοί συμπολίτες τους κρύβουν επικίνδυνα μυστικά. Check... * Ενεργό ρόλο στην υπόθεση έχει και η αδερφή/κόρη της σερίφη. Check... * Και φυσικά και τα δύο κόμικς εκδίδονταν από την Image την ίδια περίπου χρονική περίοδο κλπ.

Τεύχος #3 εν εξελίξει...

Δείχνει ωραίο σακίδιο και φαίνεται να έχει προβλέψει θήκες για τα πάντα. Μ'αυτό μέχρι και για ορειβασία πας.

Αν το ξαναβρώ θα το σκεφτώ Και στην μισή τιμή να το δώσω πάλι κέρδος θα έχω

Μιας και τα σχεδιάζει ο ίδιος, το παρκάρω εδώ! JIM LEE Designs Backpack For Comic Creators & Collectors

@fotdim Πες του ναι, αλλά με την τιμή του Τερζόπουλου. Αααχ, μία ψυχή θα ήταν πολύ υπερήφανη για εμένα.

@fotdim Το πουλάς;

@Retroplaymo είναι η σούπερ γιαγια του Mamika 91 ετων παρακαλώ που την έχει κανει σουπερ ηρωα! http://sachagoldberger.com/commissions/?portfolio=super-mamika-4

Η δουλειά του Goldberger, θυμίζει λίγο (έως πολύ θα έλεγα) το 1602 του Gaiman. Όμως, έχω μια απορία....ποιον/α υποτίθεται ότι απεικονίζει το παρακάτω;

Αν επιτρέπεται από που; Από κάποιον πωλητή;;

Μπα, τα oversized hardcover της Image έχουν 10-12 τεύχη, που είναι και πιο ακριβά. Τα ΤΡΒ έχουν 5-6 τεύχη και είναι φθηνά, ακριβώς για να μπορεί να απευθύνεται σε όλα τα βαλάντια...

Αφού μάζεψα αρκετά διπλά, αλλά δυστυχώς δεν έχω καθόλου χρόνο για προσωπική συνάντηση, ανεβάζω διπλά και ελλείψεις και προτείνω οποιος τυχόν και αν θέλει ανταλλαγή μέσω pm και απλού ταχυδρομείου, βάσει εμπιστοσύνης προς αλλήλους και ΕΛΤΑ, θα έλεγα καμιά δεκαριά αυτοκόλλητα τουλάχιστον να μην τρέχουμε, αν θέλει κάποιος. Η λίστα θα ανανεωθεί καθώς αγοράζω ή εφόσον υπάρχει ενδιαφέρον και συμφωνηθούν ανταλλαγές. Δεν βλέπω να συμπληρώνεται αλλά πλάκα να γίνεται, με κάνει να νιώθω λίγο παιδί. Όπως περίπου όταν συμπλήρωνα τα στρουμφάκια το 1984. Καλή συλλογή σε όλους! ΔΙΠΛΑ: 33, 36 (2), 38 (3), 39, 40, 42, 57, 72, 78, 81 (2), 82, 87, 106 (2), 110, 125, 141, 142, 154, 168, 176, 197, 198 (2), 207, 214, 221, 225, 232, 237, 240 (2), 243 (2), 251, 253, 259 (2), 260, 261, 265, 267, 269 (2), 271 (2), 272 (2). ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ: 2, 4, 5, 6, 7, 9, 17, 21, 23, 28, 29, 31, 34, 35, 39, 44, 45, 47, 48, 49, 53, 55, 58, 60, 62, 63, 64, 65, 66, 67, 69, 71, 74, 91, 92, 93, 94, 97, 98, 100,101, 102, 103, 104, 105, 107, 108, 111, 112,114, 115, 116, 118, 120, 126, 130, 132, 133, 135, 138, 139, 144, 145, 148, 149, 150, 152, 155, 156, 159, 160, 161, 163, 164, 165, 166, 169, 170, 171, 177, 178, 179, 181, 184, 185, 186, 187, 188, 189, 191, 193, 195, 199, 200, 201, 202, 206, 208, 209, 210, 211, 216, 219, 220, 226, 227, 228, 229, 230, 234, 235, 236, 238, 242, 244, 245, 248, 254, 256, 257, 258, 270, 276.

Διότι βγήκαν ως Editor's Choice Τα Χρονικά των Τεράτων. Ακόμα πολύ πιθανό είναι να μην είχε επιτυχία η σειρά. Επιτέλους θα πάρω ΜΜ μετά από πολύ καιρό. Και από ότι βλέπω μάλλον θα το τιμήσω όλο το μήνα.

Και τα εξώφυλλα δεν είναι άσχημα.

Και Double Duck

Μπόμπα, είχα σαπίσει τόσους μήνες, μας είχε πιάσει μούχλα. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι. Το επόμενο τευχάκι βλέπω έχει ευχητήρια για τον Ντόναλντ, για τα 85 χρόνια. Μακάρι να κρατήσουν τα εξτραδάκια από το ιταλικό τεύχος. Γενικά, ευχάριστες επιλογές κύριων ιστοριών, των τελευταίων 3-6 ετών. Ελπίζω να μην σταματήσουν σύντομα.

Κυκλοφόρησε η λίστα των τευχών τού Ιουνίου, όπου, απ' ό,τι φαίνεται, επανερχόμαστε στο Μίκυ Μάους σε πιο πρόσφατες ιστορίες από το Topolino, που έχουν δικό τους εξώφυλλο: Χρόνια πολλά Ντόναλντ από το Topolino 3054. (Πρόκειται για κάποιες μονοσέλιδες ιστορίες, με διάφορους ήρωες να εύχονται χρόνια πολλά στον Ντόναλντ. Φαντάζομαι ότι θα υπάρχει και τουλάχιστον μία ιστορία από αυτό το επετειακό τεύχος.) Η φιλοσοφία τού Ντόναλντ από το Topolino 3054, μαζί με ακόμα δύο ιστορίες από αυτό το επετειακό τεύχος. Beato tra le papere από το Topolino 2983. Come un gioco από το Topolino 3114. Zio Paperone e la magica fuga della Numero Uno από το Topolino 3091.

Από μεγάλος φαν των ιστοριών του Καρλ Μπαρκς, έγινε ο σημαντικότερος συνεχιστής τους. Ο λόγος για τον Ντον Ρόσα, τον καλύτερο, κατά πολλούς, σχεδιαστή κόμικς με τους ήρωες του Ντίσνεϊ -έναν τίτλο που ο ίδιος απαρνείται- ο οποίος επέλεξε να μιλήσει ανοιχτά για το εργασιακό καθεστώς στην Ντίσνεϊ, πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Για πολλές δεκαετίες ο Καρλ Μπαρκς, ένας από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες του 20ού αιώνα, έγραφε και σχεδίαζε ιστορίες με τον Ντόναλντ Ντακ και τον θείο Σκρουτζ, του οποίου, άλλωστε, υπήρξε και δημιουργός. Η συμβολή του στη διαμόρφωση του χάρτινου κόσμου της Λιμνούπολης ήταν τέτοια, ώστε εκατομμύρια αναγνώστες των ιστοριών του ανά τον κόσμο να τον αποκαλούν «Παπιάνθρωπο». Ένας από αυτούς ήταν και ο Ντον Ρόσα. Γεννημένος στο Κεντάκι των ΗΠΑ το 1951, ο Ρόσα γνώρισε σαν παιδί τους ήρωες του Ντίσνεϊ, την εποχή που ο Μπαρκς μεγαλουργούσε. Έτσι, όταν αποφάσισε κι εκείνος να φτιάξει κόμικς για τις εφημερίδες του Γυμνασίου, του Λυκείου αλλά και του Πανεπιστημίου του Κεντάκι, όπου σπούδαζε πολιτικός μηχανικός, οι επιρροές ήταν εμφανείς. Το άλμπουμ του Ντον Ρόσα «Ο βίος & η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ» είναι το μόνο κόμικς με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει βραβευτεί με το μεγάλο Βραβείο Eisner Το ίδιο εμφανείς ήταν και το 1987, όταν αποφάσισε να δοκιμαστεί στη δημιουργία ιστοριών με τους ήρωες που ερέθιζαν τη φαντασία του για χρόνια. «Ο Γιος του Ήλιου» ακολουθεί πιστά το πνεύμα των ιστοριών του Μπαρκς, καλύπτοντας ένα κενό που ήταν έντονο στην αμερικανική σκηνή κόμικς από τη συνταξιοδότηση του Μπαρκς κι έπειτα – γι’ αυτό και προτάθηκε ως η «Καλύτερη Ιστορία» της χρονιάς στα Βραβεία Harvey. Σε αντίθεση με την... ντισνεϊκή παράδοση, ο Ντον Ρόσα ήθελε οι ιστορίες του να έχουν εσωτερική συνοχή, όπως κατά τη γνώμη του είχαν οι ιστορίες του Μπαρκς. Μάλιστα, μπήκε στη διαδικασία να εντοπίσει όλες τις αναφορές του Σκρουτζ στο παρελθόν του, μέσα στις ιστορίες του μέντορά του, και να ενώσει όλα τα κομμάτια του παζλ σε μια εμβληματική ιστορία για την 9η Τέχνη, το «Ο βίος & η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ», η οποία αποτελεί τη μοναδική ιστορία με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει βραβευτεί με το Βραβείο Eisner, το 1995. Όσο θεαματική υπήρξε η επιτυχία του Ρόσα ως καλλιτέχνη, άλλο τόσο απότομη υπήρξε και η απόσυρσή του. Βλέποντας τη δυσαρμονία μεταξύ της απήχησης των ιστοριών του και της ανταμοιβής του από αυτή, άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση για τα εργασιακά δικαιώματα των δημιουργών κόμικς για λογαριασμό της Ντίσνεϊ, η οποία δυστυχώς απέβη άκαρπη. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τα προβλήματα όρασης που αντιμετώπισε το 2008 τον οδήγησαν στην αποχώρηση από την ενεργό δράση. Παρόλα αυτά, δεν σταμάτησε στιγμή να συναντά τους θαυμαστές του και να κάνει ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί τους. Έτσι λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία να τον συναντήσουμε στην τρίτη επίσκεψή του στη χώρα μας, αυτή τη φορά στην όμορφη Θεσσαλονίκη, για μία σύντομη αλλά ζωηρή συνέντευξη. Ο Don Rosa ήταν ένας από τους επίσημους προσκεκλημένους του 5ου Comic Con στη Θεσσαλονίκη (Φωτογραφία: Χάρης Σκλαβουνάκης) Αν και έχετε επισκεφτεί ξανά την Ελλάδα, αυτή είναι η πρώτη φορά που το κάνετε στο πλαίσιο ενός comic convention. Σε τι διαφέρει από τις προηγούμενες επισκέψεις σας; Πράγματι, την πρώτη φορά είχα έρθει το 2004 για τον εκδότη. Κάναμε μερικά signings σε βιβλιοπωλεία, και στο ίδιο ταξίδι είχα επισκεφτεί και το Παρίσι. Τη δεύτερη φορά με είχε προσκαλέσει η Λέσχη Φίλων Κόμικς και για να μην τους επιβαρύνω οικονομικά την επισκέφτηκα στο ενδιάμεσο, μεταξύ δύο πιο ευκατάστατων ευρωπαϊκών εκδηλώσεων. Οπότε, ναι, είναι η πρώτη μου εμπειρία σε κάποιο comic convention. Και τι εμπειρία! Μιλάμε για μία από τις διοργανώσεις με την περισσότερη φροντίδα από τη διοργάνωση και τους πιο φιλικούς θαυμαστές που συνάντησα σε οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση, ακόμα και συγκριτικά με μέρη όπως η Φινλανδία. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως δεν συναντώ τους φαν των παπιών σε comic conventions, αλλά σε βιβλιοπωλεία ή εκθέσεις βιβλίων. Βρέθηκα όμως τις προάλλες σε ένα φεστιβάλ στην Ελβετία και είδα ότι έχει παρεισφρήσει και στην Ευρώπη το αμερικανικό πρότυπο, με βαρύτητα στις ταινίες και την τηλεόραση – αντίθετα, εδώ έχετε πραγματικά comic cons. Νόμιζα ότι ήμουν δημοφιλής στις σκανδιναβικές χώρες, αλλά έμελλε να διαψευστώ στη Θεσσαλονίκη: ο κόσμος ήταν κάτι παραπάνω από απλούς φαν. Ήταν γεμάτοι ενθουσιασμό και ενέργεια, όπως οι Ιταλοί. Όλοι μου έλεγαν πόσο σημαντικός υπήρξα για την παιδική τους ηλικία - και πολλοί από αυτούς είχαν πατήσει... τα 30! Κι ακόμα, έρχονται να με συναντήσουν και χαμογελάνε σαν μικρά παιδιά και με κάνουν να αισθάνομαι τόσο γέρος (γέλια). Ενώ μέσα μου εξακολουθώ να νιώθω 12! Ο Don Rosa με τον Γιάννη Ιατρού Υπήρξατε μεγάλος θαυμαστής του Καρλ Μπαρκς και η ζωή τα έφερε να συνεχίσετε το έργο του και να θεωρείστε ο πιο σημαντικός επίγονός του. Μήπως τελικά εκεί βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας; Να είσαι πρώτα φανμπόι και μετά επαγγελματίας σχεδιαστής κόμικς; Κοίτα, σίγουρα δούλεψε για μένα. Δεδομένου πως μιλάμε για μια δουλειά που δεν πληρώνει καλά – πληρώνει, αν είσαι επαγγελματίας και ξέρεις να σχεδιάζεις γρήγορα και απλά. Δεν ήμουν ποτέ επαγγελματίας καλλιτέχνης, είμαι αυτοδίδακτος. Πάντοτε σχεδίαζα για την πλάκα μου. Ποτέ δεν έμαθα πώς να σχεδιάζω γρήγορα, αφιέρωνα πάντα χρόνο στις λεπτομέρειες. Τα κόμικς μου, όμως, κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, οι ιστορίες μου έχουν μπει σε περιοδικά και βιβλία, ξανά και ξανά, όμως δεν πήρα ούτε ένα ευρώ – και το ήξερα ότι δεν θα πάρω, ήξερα εξ αρχής ότι όλα αυτά θα αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία της Disney. Τα αναφέρω όλα αυτά για να εξηγήσω πως πρέπει να έχεις πολύ ενθουσιασμό και να ξέρεις τι θες να κάνεις, για να βρεθείς σε ένα σύστημα που σου φέρεται τόσο άσχημα. Ένας άνθρωπος που το κάνει για τα χρήματα, δεν θα το τολμούσε. Μόνο ένα φανμπόι θα έμπαινε στη διαδικασία. Αφού λοιπόν γνωρίζατε πώς λειτουργεί το σύστημα, γιατί να επιλέξετε τόσο εμφατικά να εργαστείτε μέσα σε αυτό; Μήπως η επιτυχία των ιστοριών σας μεγέθυνε αναλογικά και τη δυσαρέσκειά σας, από τη δυσαρμονία της με τις όποιες απολαβές; Πρόκειται για κάτι που ήθελα να κάνω για τους φαν, αλλά πρωτίστως για εμένα. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τρόποι να γίνει κανείς ακόμα πιο επιτυχημένος, αν έχει αυτόν τον ενθουσιασμό που περιγράφω, αλλά επιλέγει να τον διοχετεύσει εργαζόμενος σε μια εταιρεία που έχει ηθική και αξίες, που θα πληρώνει δικαιώματα για τη δουλειά σου – ειδικά όταν δεν έχουν καμία συμμετοχή σε αυτήν. Όμως οι εκδότες των κόμικς της Ντίσνεϊ δεν το κάνουν αυτό, εκτός αν τους αναγκάσεις: γι’ αυτό έπρεπε να κατοχυρώσω την επωνυμία μου – τουλάχιστον, κάθε φορά που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το όνομά μου σαν διαφήμιση, θα έπρεπε να μου επιτρέπουν να έχω ποιοτικό έλεγχο. Κάποιοι δεν το έκαναν, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες εκδότες, κι αυτό είναι κρίμα γιατί θα ήθελα οι Έλληνες φαν να ξαναδούν το όνομά μου στα εξώφυλλα, αλλά και τη δουλειά μου όπως την είχα κατά νου: υπάρχουν, για παράδειγμα, χρωματικές ή μεταφραστικές αστοχίες. Όμως δεν μπορούσα να επιδιώξω κάτι παραπάνω, αφού οι ιστορίες μου, άπαξ και εκδοθούν με τη βούλα της Ντίσνεϊ, παύουν να αποτελούν περιουσία μου – μόνο το όνομά μου μού ανήκει. «Ο βίος & η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ» αποτελεί ένα σημείο αναφοράς, τόσο για την καριέρα σας όσο και για την ιστορία των κόμικς γενικότερα, αφού για πρώτη φορά μια ιστορία κόμικς με τους ήρωες του Disney κατάφερε να αποσπάσει το κορυφαίο βραβείο Eisner. Η νίκη του βραβείου Eisner στην Αμερική μού είχε φανεί απίστευτη, καθώς η σκηνή κυριαρχείται από τα υπερηρωικά κόμικς. Αν το βραβείο δεν το έδινε η εν λόγω Ακαδημία, αλλά οι αναγνώστες, πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν θα το έπαιρνα ποτέ. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη των Disney comics, δεν τα έχουν δει ποτέ, δεν υπάρχουν στα περίπτερα, μόνο ελάχιστα πωλούνται στα κομιξάδικα. Ένας μέσος συλλέκτης κόμικς μπορεί να μη γνωρίζει καν ότι υπήρξαν ποτέ κόμικς με τον Ντόναλντ Ντακ, πόσο μάλλον να έχει ακούσει τον Καρλ Μπαρκς. Άρα να κερδίσω το «Όσκαρ» των κόμικς στην Αμερική, υπό αυτές τις συνθήκες, σίγουρα μου φάνηκε εντυπωσιακό. Αλλά έχουν περάσει ήδη σχεδόν 25 χρόνια από τότε. Δεν θα συνέβαινε με τίποτα σήμερα. Γιατί χρονιά με τη χρονιά, η αμερικανική βιομηχανία κυριαρχείται όλο και περισσότερο από τα επαναλαμβανόμενα υπερηρωικά κόμικς, ιδίως απ’ τη στιγμή που οι ταινίες έχουν τόση απήχηση. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως τα κόμικς ταυτίζονται με το υπερηρωικό είδος και περιφρονούν οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι θλιβερό. Οι συνθήκες υπό τις οποίες απέσπασα το Eisner, το 1995, ήταν διαφορετικές. Στην επιτροπή ψήφιζαν ακόμα άνθρωποι που είχαν ζήσει και θυμόνταν τις ένδοξες εποχές των αμερικανικών κόμικς, όταν τα περιοδικά με τις ιστορίες των παπιών πουλούσαν εκατομμύρια αντίτυπα. Δεν υπάρχει κανένα κόμικς στον κόσμο που να έχει πουλήσει περισσότερο από τις ιστορίες του Μπαρκς με τους Ντακ – ακόμα και στην Αμερική, είχαν κυρίαρχη θέση στην αγορά κατά τις δεκαετίες του ’40, του ’50 και τις αρχές του ’60, μιλάμε για νούμερα κατά πολύ υψηλότερα απ’ οτιδήποτε άλλο. Όμως, οι καιροί αλλάζουν. «Δεν θέλω να με αποκαλούν "σχεδιαστή της Ντίσνεϊ"». Η Ντίσνεϊ δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα κόμικς, δεν ενεπλάκησαν ποτέ στην παραγωγή, την επιμέλεια, το γράψιμο ή τον σχεδιασμό, δεν δημιούργησαν καν τους περισσότερους χαρακτήρες: ήταν όλοι δουλειά του Καρλ Μπαρκς. Γι’ αυτόν τον λόγο, προτιμώ να με αποκαλούν «καλλιτέχνη ιστοριών κόμικς με τους χαρακτήρες του Καρλ Μπαρκς». Αυτό δεν δείχνει μόνο πόσο πολύ εκτιμώ το μεγαλείο του Μπαρκς, αλλά και πόσο απεχθάνομαι να παίρνει η Ντίσνεϊ οποιοδήποτε εύσημο για τη δουλειά μας. Γιατί ξέρουν ότι ελάχιστοι καταλαβαίνουν πως η εταιρεία δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο και την ποιότητα της δουλειάς, αλλά ποτέ δεν... διορθώνουν κανέναν – το αντίθετο μάλιστα. Στις συναντήσεις τους κοκορεύονται πως είναι οι μεγαλύτεροι εκδότες παιδικών βιβλίων στον κόσμο, ενώ οι μπάσταρδοι δεν εκδίδουν τίποτα! Απλά παίρνουν τα εύσημα για όλους τους ανεξάρτητους εκδότες στους οποίους δίνουν άδεια χρήσης των ηρώων. Μετά, αυτοί οι εκδότες πρέπει να προσλάβουν, να μισθώσουν τους συγγραφείς και τους σχεδιαστές, όλοι τους με καθεστώς ελεύθερου επαγγελματία, οι οποίοι και κάνουν όλη τη δουλειά, και η Ντίσνεϊ, ως εταιρεία, δεν έχει την παραμικρή εμπλοκή με όλη αυτή τη διαδικασία». Και το σχετικό link...

Από Comicdom Bazaar. Φοβερά deals, 5 ευρώ το ένα τα περισσότερα.

Παρέλαβα και του 4 τελευταίους τόμους που μου έλειπαν από την σειρά Don Rosa Library. Στην ράχη του vol.7 δεν υπάρχει το FB που υπάρχει σε όλους τους άλλους τόμους. Γνωρίζει κανείς γιατί;

@Συλλεκτης θα με αναγκάσεις να κάνω πιο βαθιά ανάλυση από ότι θα ήθελα στο παρόν τοπικό. Η θέση στο συμβούλιο πάει μαζί με τον τίτλο. Και η όλη σκηνή είναι από τα πολύ θετικά που είχε αυτό το τελευταίο επεισόδιο. Κάτι που σε όλους διαφεύγει, και αυτό κυρίως λόγω της πλύσης εγκεφάλου που μας έχουν κάνει οι χαραμοφάηδες απόγονοί τους, είναι ότι οι γαλαζοαίματοι ευγενείς, βασιλείς, κόμητες, δούκες κλπ δεν έχουν τίποτε βασιλικό ή ευγενικό στην καταγωγή τους. Κατά 99% (αφήνω ένα 1% για την πιθανότητα να κάνω κάπου κάποτε ένα λάθος) τον τίτλο τον πήραν με αρπαγή, με βία, με εξαγορά, χαριστικά από τον βασιλιά έναντι ανταλλάγματος κλπ κλπ κλπ. Αυτόν ακριβώς το συμβολισμό δίνει η μεταξέλιξη του Μπρον κατά τη διάρκεια της σειράς και μπορώ να πω ότι είναι ίσως το πιο καλοδουλεμένο plotline που έτρεξε και στις 8 σεζόν. Ο οπορτουνιστής μισθοφόρος που άρπαξε την ευκαιρία σε ένα πανδοχείο στην αρχή της σειράς, μένοντας απλά πιστός στον οπορτουνισμό του, έφτασε να γίνει γαλαζοαίματος. Και τα εγγόνια και δισέγγονά του θα κοιτάνε το λαό σαν πλέμπα και θα αυτοαποκαλούνται ευγενικός και παραδοσιακός Οίκος.

Βγήκε και το STEVE ROGERS - SUPER SOLDIER. Τιμολόγηση στο πρώτο ποστ.

@Retroplaymo Νομιζω οτι ειναι αυτη η κυρια αν δεν κανω λαθος.

Το εξώφυλλο του τεύχους 10 σε πολύ καλή κατάσταση. Αυτό που υπάρχει στην παρουσίαση είναι σκισμένο. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Μια παρατήρηση. Οι ιστορίες της σειράς του μικρού Ποπάυ, από το τεύχος 280 και μετά άρχισαν να χαλάνε ποιοτικά και σε σχέδιο και σε σενάριο. Αυτό στην αρχή συνέβη, όχι σε όλα τα τεύχη. Για παράδειγμα από το 300 έως το 320 δημοσιεύτηκαν πολλές καλές ιστορίες σε σχέση με την περίοδο από το 280 έως το 300 όπου οι καλές ήταν πολύ λίγες. Από το τεύχος 320 και μετά χάλασαν τελείως με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Καλημέρα. Αφού αγοράστηκαν κούτα και αρκετά φακελάκια ενημερώνω κι εγώ τη λίστα μου με τα διπλά και τις ελλείψεις που έχουν προκύψει: Διπλά : 11 - 22 - 26 - 36 - 38 - 39 - 41 - 42 - 56 - 59 - 60 - 62 - 66 - 68 - 69 - 71 - 77 - 78 - 79 - 81 - 82 - 83 - 85 - 86 - 87 - 90 - 121 - 125 - 127 - 130 - 138 - 146 - 151 - 153 - 154 - 157 - 162 - 164 - 178 - 180 - 182 - 190 - 192 - 193 - 195 - 197 - 198 - 199 - 213 - 214 - 215 - 227 - 232 - 234 - 240 - 243 - 253 - 255 - 256 - 258 - 259 - 272 Ελλείψεις : 4 - 5 - 12 - 14 - 35 - 104 - 116 - 118 - 133 - 148 - 152 - 159 - 161 - 181 - 185 - 187 - 201 - 202 - 205 - 206 - 209 - 211 - 231 - 244 - 247 - 270 Λόγω περιορισμένου ελεύθερου χρόνου κι εμένα με ενδιαφέρουν ανταλλαγές μέσω απλού ταχυδρομείου ΕΛΤΑ. Μετά κάποιες ανταλλαγές, τα υπόλοιπα που μου έλειπαν παραγγέλθηκαν από την Panini προς 0,25 € το ένα + 3 ευρώ τα μεταφορικά.

Στα κρατώ. Αν θες μου στέλνεις τα 66, 100, 103. Σου στέλνω pm με τη διεύθυνση μου. Καλημέρα!

Πότε έφτασε αυτό 3η season ωρέ; Ούτε καν την 2η δεν έχω δει!

Ανανεωμένη Λίστα διπλών 11,22,37,60,78,84,110(x2),131,141,142,54,215, 222,,240,241,243,261 @Marvel DuckDuckDuckDuckDuckDuckDDucDuck

Aπριλίου-Μαϊου. Τον τιμήσαμε τον Van Hamme κι αυτό το 2μηνο

Ευχαριστώ για την απάντηση. Όντως είναι λίγο πιο φαρδύ και βγαίνει ελαφρώς πιο έξω από τους άλλους τόμους (αν δεν το διάβαζα δεν ξέρω αν θα το παρατηρούσα). Κρίμα που άργησα να το πάρω και δεν το είχα μαζί μου στο ComicCon για να το υπογράψει ο Rosa και να προσθέσει το "FB".

Είναι κακέκτυπο λογικά, σε εμένα έχει κανονικά το λογότυπο. Τώρα που το λες, θυμάμαι σε ένα βιντεάκι ο Rosa να σχεδιάζει με τον μαρκαδόρο στο κάτω μέρος της ράχης ενός τόμου. Πιθανώς να ήταν αυτός ο λόγος και να μην είναι τόσο σπάνιο φαινόμενο.

Να και το εξώφυλλο της επανέκδοσης του Λούκυ Λουκ 72 Όπως τα έλεγε ο hudson είναι. Προστέθηκε το "Λούκυ Κιντ", όπως στο #83. Σε άλλα νέα... δεν έχουμε νέα. Ρώτησα τη ΜΑΜΟΥΘ αν θα βγάλουν κάτι μέσα στο καλοκαίρι και μου απάντησαν "τίποτα ανακοινώσιμο ακόμα", που είναι ο κομψός τους τρόπος να πουν "δεν θα βγει κάτι". Άρα από Φθινόπωρο και βλέπουμε. Να δω βέβαια πότε θα προλάβουν να βγάλουν όσα μας υποσχέθηκαν μέσα στο ΄19. Αν και νομίζω την ξέρω την απάντηση

Υπάρχει πάντα η πιθανότητα το τεύχος να μην πουλήθηκε και να είπε ο πωλητής ότι πουλήθηκε για να δώσει την εντύπωση ότι αυτή είναι η τιμή για το συγκεκριμένο τεύχος στην πιάτσα. Από εκεί και πέρα δεν γνωρίζω αν όντως είναι «λογική» τιμή με βάση την σπανιότητα του τεύχους άλλα με 300 ευρώ θα μπορούσε κάποιος να αγοράσει τα άπαντα του Όμπραξ σε εκδόσεις Omnibus (αν υπήρχαν εννοώ).

Δεν αντιλέγω ότι τη συλλογή του κάποιος πρέπει πάνω απ'όλα να τη χαίρεται... Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι μόνο αγοράζω και ποτέ δεν πουλάω. Από εκεί και πέρα, τα συγκεκριμένα τεύχη του ΚΟΜΙΞ (εκτός από το 1) είναι όλα τα "δύσκολα". Σίγουρα υπάρχουν πολύ πιο δύσκολα τεύχη σε άλλες σειρές, αλλά μιλούσα προφανώς για τα συγκεκριμένα. Εντελώς ενημερωτικά, πρόσφατα αναρτήθηκε το πρώτο τεύχος του "Όμπραξ" σε "έντιμη" ιστοσελίδα, στα 300€... Αν δεν κάνω λάθος, είχε φύγει την επόμενη ώρα... Άραγε ήταν σωστή η τιμή ή όχι; Νομίζω οτι από τη στιγμή που βρέθηκε κάποιος να τα δώσει, το τεύχος κοστίζει και επίσημα τόσο... Ή κάνω λάθος; Άραγε πόσο να πωληθεί ένα τεύχος του "Κάπταιν Σουινγκ";

Ήρθαν αντίτυπα του Ανάξιου Thor στην λέσχη. Θα βρείτε την κοστολόγηση στο πρώτο ποστ.

Ό,τι να 'ναι!

Τα 2-3 πρώτα τεύχη δε με κράτησαν και πολύ, αλλά στη συνέχεια απορροφήθηκα πλήρως και τον δεύτερο τόμο τον διάβασα απνευστί. Είναι ένα εντυπωσιακό κόμικ, παρά τα προβληματάκια του. Πολλοί κακοί, όντως, και καταντάει λίγο κουραστικό, αλλά νομίζω είχε το ενδιαφέρον του. Επίσης η ροή σε μερικά σημεία κουράζει. Ωστόσο μου άρεσαν πολύ οι διάλογοι και η κεντρική ιδέα, αλλά και το τέλος. Για το σχέδιο του Lee και το χρωματισμό δεν μπορώ να πω τίποτα, απλά θεϊκά. Εν τέλει ένα κόμικ που σίγουρα αξίζει να διαβάσεις και να ξαναδιαβάσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχουν διάφορες επεξηγήσεις για παλαιότερες καταστάσεις, γεγονός βοηθητικό για όσους δεν είναι ειδικοί στον Batman.

To Hush για μένα είναι από τα πιο αμφιλεγόμενα έργα. Πριν 5 χρόνια που το είχα πάρει θα το έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη ένα αριστούργημα. Τώρα δεν το βλέπω πια έτσι. Και αυτό γιατί ο διαχωρισμός σεναρίου σχεδίου κάνει μπαμ. Τι θέλω να πω: Από την μια το σχεδιο του Jim Lee, αξεπέραστο! Όσους σχεδιαστές και να δω, ο Lee είναι ο μακράν καλύτερος για μένα (βάλε στο ίδιο επίπεδο και τον Morales). Τα κομικ είναι οπτικά μέσα και το σχεδιο πάντα δίνει επιπλέον bonus όταν είναι καλό. Και στην περίπτωση του Lee το σχέδιο είναι πολύ καλό. Χάρμα οφθαλμών! Χαίρεσαι να ξεφυλλίζεις τις σελίδες και να χαζεύεις τους χαρακτήρες! Από την άλλη όμως, το σενάριο του Loeb αν και καλό, είναι κάτι που έχουμε διαβάσει τόσες και τόσες φορές από τον ίδιο. To μοτίβο λοιπόν είναι να παρελαύνουν όλοι οι εχθροί του Batman, οι οποίοι στο τέλος υποκινούνται από έναν άλλον κακό, ο οποίος κατα κανόνα είναι μια νέα προσθήκη στον ήδη μακρύ κατάλογο της λίστας των αντιπάλων του σκοτεινού ιππότη. Και γι'αυτό όταν ανέφερε ο Spot τον εναλλακτικό κακό με βρήκε απόλυτα σύμφωνο. Ντάξει δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό και σου κρατάει το ενδιαφέρον ειδικά όταν δεν σχεδιάζει ο Tim Sale τα φρικτά σχέδια του. Απλά πιστεύω πως το σενάριο θα μπορούσε να δώσει αυτό το "κάτι" παραπάνω που θα το έκανε πραγματικό αριστούργημα! Βαθμολογία: 8/10