Αίθουσα Νικητών

Παίρνω usagi yojimbo saga 3 tpb, φτάνει στο πάμπλικ ρόδου προχθες Πάει ο πατέρας μου να το πάρει, μου στέλνει μήνυμα ότι ντάξει έχει ένα σημαδάκι αλλά τίποτα σοβαρό Του λέω να στείλει φώτο για σιγουριά, βλέπω ότι το εξώφυλλο είναι τσακισμένο κάτω δεξιά σε τίμιο κομμάτι και η ράχη πάνω αριστερά σκισμένη Ο πατέρας ως γνωστόν δεν κάθεται να ασχοληθεί με τέτοιες λεπτομέρειες, οπότε του λέω όποτε μπορέσει να τους το πάει πίσω για αλλαγή Το πάει πίσω την ίδια μέρα, ο υπάλληλος πετάει την ατάκα "δίκιο έχει ο γιος σας, αναρωτιέμαι πως δεν το φέρατε νωρίτερα. Και εγώ έτσι θα έκανα" Ανώνυμε υπάλληλε του πάμπλικ Ρόδου, πάρε μια αγκαλιά

Κάθε φόρα όλο και πιο μικρό το βίντεο... Όχι διότι του αρέσει να είναι λιτός, περιεκτικός, λακωνικός κ.λπ... Μάλλον τον έχουμε κατατρομάξει!!! @Valtasar... Πολύ ωραία βραδυά, πολύς κόσμος, ζεστή ατμόσφαιρα και ωραίες συζητήσεις!!! Guest star ,εκτός από την αγριοφωνάρα μου στο τέλος, και η φωνή της γλυκύτατης @imacmaria!!!

Τελικά η ίωση είναι κολλητική στο φόρουμ. Μία από τα ίδια κι εγώ. Συν τοις άλλοις, είχα και μία πολύ δύσκολη εβδομάδα στην δουλειά (πέρασα και μία βραδιά με πυρετό στο εργοστάσιο), με αποτέλεσμα να σταθεί αδύνατο να παραβρεθώ στην γιορτή. Ελπίζω να τα περάσατε καλά (μάλλον είμαι σίγουρος γι'αυτό) και θέλω να μάθω λεπτομέρειες. Αλήθεια, γλυκάκι έχει μείνει καθόλου ή δεν αφήσατε τίποτα?

Μπραβο παιδια και του χρονου με υγεια να στε καλα! Οσο για τον λογο τι να πω? Ουτε ενα λεπτο δεν μιλησε ο ανθρωπος! Οταν λεω εγω οτι ειστε κρυοι και υπερβολικοι δεν με ακουτε! (ενταξει αρκετα καλοπιασα τον προεδρο σημερα, παω γιατι εχω και αλλες δουλειες) Μεσα στο σποιλερ δυο αποκλειστικα βιντεακια με μενα να καλοπιανω τον προεδρο απο παλιοτερη εκδηλωση!

Μπραβο παιδια και του χρονου! Γιαννη ευχαριστουμε για το video αν υπαρχουν και φωτογραφιες ακομα καλυτερα. Ποιος κερδισε το φλουρι;;

Και του χρόνου με υγεία!!! Βάλτε και καμιά φωτό, ει δυνατόν... Χάρηκα πολύ που είδα και τον Τρύφωνα στο βίντεο.

Από το τεύχος 3641 του περιοδικού Spirou, ένα στριπάκι του Cyrille Ternon με φρούτα και λαχανικά

Όποιος έδωσε στον Παύλο την μεγαλύτερη προμήθεια.

Δυστυχώς λόγω ασθένειας, δεν θα μπορέσω να έρθω! Καλή διασκέδαση και καλά να περάσετε! EDIT Τραβήξτε φώτο μόνο να σας καμαρώσω! Α...και όποιος μπορεί, ας καταγράψει τον λόγο του Πρόεδρου!

VS.

Πολύ καλή η ιστορία με τα καρύδια, παλαιάς κοπής με ωραίο σενάριο από τον Τσιμίνο και ωραίο σχέδιο από τον Κάστι. Από αυτές που σου μένουν στο μυαλό. Οι υπόλοιπες συμπαθητικες για γέμισμα τεύχους. 2ο σερί τεύχος που αγοράζω μετά από ένα διάλειμμα 10 τευχών. Η επιλεκτική αγορά τελικά κάνει καλό στην άποψή μου για την ποιότητα του περιοδικού

Στις 31/1/2019 η ΚΟΜΙΞ Wiki έκλεισε 8 χρόνια από την δημιουργία της Ελπίζω να ξαναβρούμε τους ρυθμούς μας και να συνεχίσουμε δυναμικά το 2019 με νέες σελίδες και αλλαγές προς το καλύτερο. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά (@Monkey D. Luffy, @alexoni97, @petross21 , @PhantomDuck ο καθένας με τον τρόπο του) που έχουν βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια στο να έρθει η σελίδα στο επίπεδο που είναι τώρα. Χρόνια πολλά ΚΟΜΙΞ Wiki!!

Συνεχίζουμε δυναμικά με την τρίτη δόση : Νο. 81 Το μυστήριο του ρολογιού που ουρλιάζει Νο. 85 Το μυστήριο του φλογερού ματιού Νο. 94 Το μυστήριο της ψεύτικης γάτας Νο. 95 Το μυστήριο του ακέφαλου αλόγου Τα εξώφυλλα προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης.

Είμαι σίγουρος ότι ο συγκεκριμένος κυνηγά και αρουραίους υπονόμου ακόμα!

Θα παρευρεθώ κι εγώ, αλλά λόγω διαβάσματος, πιθανότατα θα είμαι εκεί κατά τις 9 ή και πιο μετά

Φλουρί; Τα αγαθά κόποις κτώνται

Κοιτά, αν ο @Dr Paingiver χρέωνε το κάθε κομμάτι, πιστεύω θα έχει μείνει σχεδόν όλη η πίτα!

Στην πρώτη ιστορία του τεύχους, ο Μίκυ και η Μίννι θα αντιμετωπίσουν την "Έκπληξη των γιγάντιων καρυδιών". Όλα ξεκινούν στο Μίκυ Σίτυ, όταν το ευτυχισμένο ζεύγος αποφασίζει να περάσει δύο εβδομάδες ανέμελων διακοπών στην μαγευτική Καρυδονησία. Το ταξίδι εξελίσσεται ομαλά κι όταν φτάνουν στον προορισμό τους θα ξεκινήσουν να μαθαίνουν για την ζωή, τα ήθη, αλλά και μερικά φυσικά φαινόμενα που συμβαίνουν στο νησί κι έχουν να κάνουν με καρύδια γιγαντιαίων διαστάσεων, τα οποία βοηθούν στην επιβίωση των γηγενών. Δυστυχώς κατά την διάρκεια μίας μικρής θαλάσσιας περιήγησης όλοι οι τουρίστες, αλλά και το πλήρωμα, θα πέσουν θύματα πειρατών, οι οποίοι παίρνουν τα τιμαλφή και τα χρήματά τους κι εξαφανίζονται στο πέλαγος ως δια μαγείας. Αυτή η παράξενη υπόθεση δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο τον διάσημο ντετέκτιβ, ο οποίος θα αναλάβει να την λύσει. Δεν λέω, τίμια ιστορία, αλλά το σενάριο δεν μπορώ να πω ότι με γέμισε πλήρως. Είναι αρκετά υπερβολικό και ξεκινάει πολύ υποτονικά. Όσο προχωράει η πλοκή αποκτά κάποιο ενδιαφέρον, αλλά δεν πρωτοτυπεί σε κανέναν βαθμό. Γενικά δεν είναι κι από τις καλύτερες ιστορίες μυστηρίου του Μίκυ που έχω διαβάσει. Αυτό που μου άρεσε ήταν η σύνδεση της αρχής με το τέλος (με τα γράμματα του Στρατηγού). Το σχέδιο του Casty το βρήκα πολύ όμορφο. Δημιουργεί μία αύρα ρετρό. Στην επόμενη ιστορία ποιος θα το έλεγε ότι ο Γκαστόνε θα αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα και η αιτία θα ήταν η "Ανεξέλεγκτη τύχη" του. Όλα έδειχναν ότι η ημέρα που ξημέρωσε θα ήταν τυπική και συνηθισμένη για το πιο τυχερό παπί των κόμικς. Μέσα στην μεγάλη σοδειά του από βραβεία και τρόπαια ο πρωταγωνιστής θα λάβει κι ένα κουτάκι το οποίο περιέχει ένα καλαίσθητο μενταγιόν. Από εκείνη την ώρα και μετά θα παρατηρήσει ότι η τύχη του έχει ενισχυθεί κατακόρυφα και μάλιστα σε βαθμό που ακόμα κι εκείνος να μην μπορεί να την αντέξει. Απελπισμένος καθώς είναι, θα ζητήσει την βοήθεια του παντογνώστη καθηγητή Λούντβιχ Φον Ντρέηκ, ο οποίος θα του προτείνει να συνεργαστεί με τον Ντόναλντ (που είναι το άλλο όνομα της γκαντεμιάς) προκειμένου να αντισταθμίσει κάπως την τεράστια τύχη του. Εννοείται με το αζημίωτο. Άραγε πώς θα πάνε τα πράγματα με τα δύο ξαδελφάκια? Αν κι έχουμε ξαναδιαβάσει παρόμοιες ιστορίες που πραγματεύονται τα σκαμπανεβάσματα της τύχης του Γκαστόνε, αυτό το σενάριο το βρήκα καλογραμμένο και με πλοκή που με κράτησε μέχρι το τέλος. Στον κωμικό τομέα, εννοείται ότι την παράσταση έκλεψε ο Ντόναλντ, ο οποίος ακόμα και στο τελευταίο καρέ προσέφερε χιούμορ. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό. Στην συνέχεια η Μάτζικα θα αποκτήσει μία "Μαγική πύλη". Η διάσημη Ιταλίδα μάγισσα έχει δοκιμάσει τα πάντα προκειμένου να κλέψει την πρώτη δεκάρα του Σκρουτζ. Εκτός από την ατυχία της έχει να αντιμετωπίσει ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα, το οποίο γιγαντώνεται κατά την διάρκεια του χειμώνα. Επάνω στην σκούπα δεν είναι και τόσο εύκολο να ξεπεράσει τις αντίξοες καιρικές συνθήκες ενός ταξιδιού. Σίγουρα όσοι οδηγούμε δίκυκλα θα την καταλάβουμε. Ένα ακόμα σχέδιο λοιπόν είναι να αγοράσει μία μαγική πύλη, μέσω της οποίας θα μπορέσει να φτάσει γρήγορα και με ασφάλεια στην Λιμνούπολη. Πραγματοποιεί την αγορά, ο τεχνικός κάνει την εγκατάσταση και της δείχνει τον βασικό τρόπο λειτουργίας της. Όλα δείχνουν ότι δουλεύουν στην εντέλεια, οπότε η μεγάλη στιγμή έφτασε. Η στιγμή που θα εμφανιστεί σαν φάντης μπαστούνι στο θησαυροφυλάκιο, θα αρπάξει την δεκάρα από την προθήκη της και θα φύγει σαν κυρία. Ένα-δύο πειραματικά "ταξίδια" και θα είναι εντελώς έτοιμη. Τουλάχιστον έτσι ελπίζει. Θα επιτύχει αυτή την φορά? Αν θέλουμε ένα (υποδεέστερο) sequel του εξαιρετικού "Ασημένιου δίσκου" νομίζω ότι το βρήκαμε (καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχα διαβάσει το αντίστοιχο σχόλιο του καλού φίλου @Μενίγ Πουαγώ. Τα μεγάλα πνεύματα φαίνεται ότι συναντήθηκαν). Η ιδέα της υπόθεσης είχε ενδιαφέρον, αλλά η πλοκή δεν χαρακτηρίζονταν από ποικιλία. Ένιωθα ότι δεν κυλούσε αβίαστα, αλλά κάπου σκάλωνε. Τα γκαγκ της επαναλαμβάνονταν και γενικά δεν ανέπνεε όπως θα έπρεπε. Και δεν λες ότι είχε και λίγες σελίδες στην διάθεσή της. Το φινάλε πάντως είχε μία υποτυπώδη πλάκα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Στο "Πλανήτη της αϋπνίας", το τιμόνι του πρωταγωνιστή θα πάρει ο συμπαθέστατος Πασχάλης. Η Γιαγιά Ντακ πρόκειται να επισκεφτεί την ξαδέλφη της κι έτσι θα λείπει όλο το Σαββατοκύριακο από το αγρόκτημα, αφήνοντας στο πόδι της τον βοηθό της, του οποίου του αναθέτει διάφορες δουλειές να κάνει ανάμεσα στα διαλείμματα του ύπνου και του φαγητού. Εκείνος θα χουζουρέψει λίγο σε μία στοίβα από άχυρα, όταν θα απαχθεί από μία ομάδα εξωγήινων, που θα ζητήσουν την βοήθειά του. Προέρχονται από έναν πλανήτη που επικρατεί η απόλυτη υπνηλία. Δυστυχώς όμως, λόγω ενός φυσικού φαινομένου, έχουν μείνει όλοι ξάγρυπνοι, με αποτέλεσμα να υποφέρουν. Η μόνη λύση είναι να χρησιμοποιήσουν έναν ισορροπιστή, που όμως για να δουλέψει θα πρέπει πρώτα να φορτιστεί με υπνηλιακή ενέργεια, κάτι που διαθέτει σε πλεόνασμα ο ήρωάς μας. Εκείνος προτίθεται ευχαρίστως να βοηθήσει, αλλά παράλληλα θα μπλέξει σε μία περιπέτεια. Αν κι ο Πασχάλης δεν μας συνηθίζει σε "σοβαρές" ιστορίες, εδώ μπορώ να πω ότι πέρασα ευχάριστα. Το σενάριο (αν και παιδικό) είναι άρτιο και η πλοκή κρατάει τον αναγνώστη μέχρι το φινάλε. Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι ο συγγραφέας δίνει περισσότερο βάρος στην μία συνήθεια του ήρωα (τον πολύ ύπνο) και δεν κάνει πολλές αναφορές στην άλλη μεγάλη του αγάπη (το φαγητό). Η εμφάνιση του κακού μέσα από τους κόλπους των εξωγήινων είναι ένα καλό plot twist. Το σχέδιο δεν με ικανοποίησε. Το βρήκα πολύ τετραγωνισμένο και γενικά αφηρημένο. Για το τέλος έχουμε τον "Διαγωνισμό ζωγραφικής". Ο Ντόναλντ έχει πρόσφατα αποκτήσει ένα νέο χόμπι, αυτό της ζωγραφικής. Έχει στήσει λοιπόν το ατελιέ του στην αυλή του σπιτιού του και προσπαθεί με μεγάλη δυσκολία να φιλοτεχνήσει την αυτοπροσωπογραφία του. Στο πρόβλημα του φαίνεται ότι βρήκε την λύση ο ξάδελφός του ο Φέθρυ. Ο Δήμος της Λιμνούπολης διοργανώνει έναν διαγωνισμό προσωπογραφίας και σκέφτεται να λάβουν και οι δύο συμμετοχή, κάνοντας ο ένας το πορτρέτο του άλλου. Ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει την δημιουργία και την εξέλιξη των πορτρέτων αυτών, καθώς και τα αποτελέσματα του διαγωνισμού. Μέτριο προς συμπαθητικό σενάριο, που περιέχει τον σουρεαλισμό που εμπνέει ο χαρακτήρας του Φέθρυ. Η πλοκή δεν μου ενέπνευσε μεγάλο ενθουσιασμό, σε αντίθεση με το φινάλε που κέρδισε την παράσταση και τις εντυπώσεις. Το σχέδιο από την άλλη, το βρήκα πολύ άστατο κι ακανόνιστο για τα γούστα μου.

Καλημέρα, τελικά ανέβασα πυρετό! Συγχωρέστε με, δε θα τα καταφέρω σήμερα. Θα περάσω μια μέρα της εβδομάδας να τα πούμε από κοντά και χωρίς μικρόβια. Συγνώμη!

Άστα Παναγιώτη, έχουν ξεθαρέψει τελευταία!

Εκτός απροόπτου, θα είμαι και εγώ εκεί.

Σούπερμαν: 80 χρονών και ούτε μία άσπρη τρίχα «Σε όλη την ιστορία της λογοτεχνίας υπάρχουν λίγοι μόνο φανταστικοί χαρακτήρες, γνωστοί σε κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί αυτού του πλανήτη. Ο εργάτης στο Ιρκούτσκ μπορεί να μην έχει ακούσει για τον Άμλετ. Ο πιτσιρίκος στο Περναμπούκο μπορεί να μην ξέρει ποιος είναι ο Ρασκόλνικωφ. Η χήρα στην Τζακάρτα μπορεί να αναρωτιέται ακούγοντας το όνομα του Δον Κιχώτη ή του Τζέι Γκάτσμπι. Αλλά σχεδόν κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί σε αυτόν τον πλανήτη γνωρίζει τον Σούπερμαν.» Με αυτά τα λόγια ο συγγραφέας ε.φ., Χάρλαν Τζέι Έλισον, χαιρέτισε τον περασμένο Απρίλιο την επέτειο των 80 χρόνων από την πρώτη εμφάνιση του Σούπερμαν. Σε αυτά τα σφριγηλά 80 χρόνια ζωής στα κόμικς (και όχι μόνο), ο διάσημος ήρωας κατάφερε να επιβληθεί ως εικονική παρουσία, όπως ο Μίκυ Μάους, ο Σέρλοκ Χολμς, ο Ταρζάν, ή ο Ρομπέν των Δασών. Ο Σούπερμαν υπήρξε δημιούργημα δύο 17χρονων μαθητών λυκείου: του Τζέρι Σίγκελ (σενάριο) και του Τζο Σούστερ (σχέδιο). Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο (επίσης πρώτο) τεύχος του περιοδικού Action Comics, τον Απρίλιο του 1938, και η επιτυχία του ήταν… ακαριαία. Ο εξωγήινος από τον πλανήτη Κρύπτον, μάλιστα, υπήρξε ο βασικός αίτιος για την εκρηκτική ανάπτυξη της βιομηχανίας των κόμικς στις ΗΠΑ, τις δεκαετίες ’40-’50. Η δράση του σύντομα εξαπλώθηκε πέραν των τυπωμένων σελίδων. Το 1940 έγινε ραδιοφωνικό σίριαλ, ακολούθησε μια τηλεοπτική σειρά και κατόπιν έγινε κινούμενο σχέδιο. Μεταφέρθηκε εννιά φορές –μέχρι σήμερα– στη μεγάλη οθόνη, έγινε μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ, με τίτλο το διάσημο σλόγκαν ‘‘It’s a Bird… It’s a Plane… It’s Superman!’’), χώρια το τεράστιο εμπόριο της εικόνας του σε παιχνίδια, αναμνηστικά, διακοσμητικά, ρούχα, βιντεογκέιμ κ.λπ. Η επικράτηση του Σούπερμαν στο πεδίο της λαϊκής μυθολογίας πυροδότησε διάφορες πολιτικές, κοινωνιολογικές, ή ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του φαινομένου. Οι κριτικές αναλύσεις περιλαμβάνουν, μεταξύ πολλών άλλων, την ταυτότητά του ως «Υπερασπιστή της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης και του Αμερικανικού Τρόπου Ζωής» (ιδίως του τελευταίου). Επιχειρούν ερμηνείες της διπλής ταυτότητας του Σούπερμαν/Κλαρκ Κεντ. Εξετάζουν τα –χωρίς ανταπόκριση– αισθήματα της Λόις Λέιν για τον ανέραστο Σούπερμαν και την παράλληλη αδιαφορία της για τον κρυφά ερωτευμένο μαζί της, αδέξιο alter ego του υπερήρωα, Κλαρκ Κεντ, με ενδιαφέρουσες διαφορές μεταξύ φροϋδικών και γιουνγκιανών αναλύσεων. Ο κατάλογος είναι μακρύς και πολυεπίπεδος, φθάνοντας μέχρι τα ερωτήματα σχετικά με την γκέι κουλτούρα και τους μάτσο υπερήρωες. «Καλώς ήλθατε σε μια σημαντική καμπή στη ζωή του Σούπερμαν»: Τον Δεκέμβριο του 1996, η DC κυκλοφόρησε ένα πανηγυρικό Άλμπουμ γάμου του ήρωα (στα επόμενα τεύχη επανήλθε στη μονήρη κανονικότητά του). Όπως όλοι οι μύθοι και τα παραμύθια, έτσι και οι ιστορίες του Σούπερμαν ξεκίνησαν από έναν δημιουργό (στην προκειμένη περίπτωση, δύο), αλλά εμπλουτίστηκαν και τροποποιήθηκαν από πολλούς. Στη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής τού ήρωα, οι υπεύθυνοι της έκδοσης , οι σεναριογράφοι και οι σχεδιαστές που εναλλάχθηκαν στην παραγωγή, χρειάστηκε να εφευρίσκουν διαρκώς νέα τεχνάσματα, προκειμένου να συντηρούν το ενδιαφέρον του παγκόσμιου αναγνωστικού κοινού. Ανταγωνίζονταν με αυτά που είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό τον προηγούμενο μήνα, τον προηγούμενο χρόνο, με αυτά που δημιουργούσαν οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους στον εκδοτικό κολοσσό της DC. Στο πέρασμα των χρόνων, όλο αυτό το πολυάνθρωπο επιτελείο παντρολόγησε και χώρισε τον Σούπερμαν αρκετές φορές, τον πέθανε και τον ανέστησε άλλες τόσες. Ο Κρυπτονίτης, το ραδιενεργό μέταλλο από τα συντρίμμια του γενέθλιου πλανήτη του, αποδείχθηκε ο πιο θανάσιμος αντίλογος στις ακαταμάχητες υπερδυνάμεις του. Το ίδιο και η γκαλερί των φοβερών αντιπάλων του, γεμάτη σκοτεινά πορτρέτα: από τον παράφρονα Λεξ Λούθορ μέχρι τον… γλωσσοδέτη δαίμονα Mister Mxyzptlk. Η επίδραση που άσκησε ο Σούπερμαν στην παγκόσμια κοινότητα ήταν σχεδόν καταλυτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το όνομά του, που ενέπνευσε πολλές λέξεις ενταγμένες σήμερα στο διεθνές γλωσσικό τοπίο. Αν και η παλαιότερη αναφορά βρίσκεται στον τίτλο του θεατρικού έργου του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Man and Superman (1903), μια κωμωδία χαρακτήρων με ήρωα τον Δον Ζουάν, το όνομα «κατακυρώθηκε» στον χάρτινο ήρωα. Χάρη σε αυτόν, «βαπτίστηκαν» υπερήρωες οι επίγονοι στα κόμικς, ενώ έγινε αφορμή για τη δημιουργία αρκετών νεολογισμών, αλλά και εντελώς καινούριων λέξεων. Το πρόθεμα Σούπερ (στα καθ’ ημάς Υπέρ) συναντάται παντού: από τη βενζίνη των αυτοκινήτων και τα Σούπερ Μάρκετ, μέχρι τις δύο Υπερδυνάμεις. «Ο Σούπερμαν δεν βρίσκεται στην κορυφή επειδή τυχαίνει να είναι ο παλαιότερος υπερήρωας», έχει πει ο Βρετανός σχεδιαστής Γκάρι Φρανκ. «Είναι ακόμα εδώ γιατί είναι ένας σπουδαίος υπερήρωας. Είναι αυτός που διαμόρφωσε και καθόρισε, τελεσίδικα, το είδος στο οποίο πρωταγωνιστεί χρόνια τώρα. Κι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί, αν αποτελούσε μια μέτρια ιδέα». (εικονογράφηση: αρχείο Α. Μαλανδράκη) Πηγή

Λοιπόν... Είδα τρεις ταινίες της Μέριλιν Μονρό. Monkey Business (1952) O Cary Grant είναι ένας επιστήμονας που βρίσκει το ελιξήριο της νεότητας, ή κάτι τέτοιο. Βασικά σου δίνει ενέργεια και φαίρεσαι σαν ανήλικος. Βαρετή. Σχετικά συμπαθητική η Ginger Rogers, φρίκη η Marilyn Monroe, παίζει τον εαυτό της. Αφελής ξανθιά που φλερτάρει τον πρωταγωνιστή. Δε μου άρεσε. The Seven Year Itch (1955) H Marilyn Monroe παίζει πάλι τον ίδιο ρόλο, και περνάει το βράδυ της με ένα γείτονα σαραντάρη που η ανασφάλεια της ηλικίας του τον ωθεί να φλερτάρει αδέξια. Γνωστή για τη σκηνή της φούστας στο Μετρό. Δε νομίζω να συμπαθώ την ηθοποιό. Gentlemen Prefer Blondes (1953) Πάλι ο ίδιος ρόλος, στο λίγο πιο έντονο. Χαριτωμένη αμοραλίστρια ξανθιά φλερτάρει με "χρήματα" σε μια κροαζιέρα με πολύ μουσική και χορό. Δίπλα της η Jane Russell , τόνους πιο δυναμική και γυναίκα. Θα δω μια ακόμη ταινία της Marilyn και τέρμα. Το Πώς να παντρευτευτείτε έναν εκκατομυριούχο. The Party (1968) Ας δω και κάτι που αξίζει. Ο Peter Sellers είναι ένας ινδός ηθοποιός που καταστρέφει με την αδεξιότητά του μια μεγάλη σκηνή μιας κινηματογραφικής παραγωγής. Από λάθος τον καλούν στο αντίστοιχο πάρτι, και τα κάνει όλα @#$%^#^&. Ας πούμε ένα είδος Mr Bean με λίγο John Cleese. Η ταινία χτίστηκε πάνω του, αλλά υπάρχει και ο σερβιτόρος με τον ελέφαντα που αξίζουν. Καλή ταινία.

Ο Russell Myers δημιούργησε τη μάγισσα Broom Hilda το 1970 και παραμένει ακμαιότατος, συνεχίζοντας έως και σήμερα το στριπ. Το παρόν, μεταφρασμένο από τον υπογράφοντα, κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2014...

Ένα πρώτης τάξης στριπ, κατάλληλο να μπει στις συσκευασίες των αυτοκόλλητων νικοτίνης όσον αφορά τον σωστό και τον λάθος τρόπο χρήσης.

Αν το επικαθήμενο έχει μουσαμά στα πλαϊνά και νοβοπάν θαλάσσης στο πάτωμα τότε θα σε φέρω σε επαφή με τον διευθυντή στόλου. Ελπίζω να τα βρείτε.

Από το να γυρνάνε στα σοκάκια τα βράδια και να πίνουν το αίμα των κοριτσιών που γυρίζουν στα σπίτια τους, καλύτερα να πηγαίνουν σε μία τράπεζα αίματος και να σβήνουν εκεί την δίψα τους. Οργανωμένα πράγματα. Νοικοκυρεμενα.

Χρόνια πολλά και δημιουργικά. Πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές που δημιούργησαν αυτό το στολίδι κι εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να συνεχίσετε με το ίδιο πάθος να μας χαρίζετε πανέμορφα άρθρα και πληροφορίες επάνω στο αγαπημένο μας είδος κόμικς.

Όταν έρθει η νέα σοδειά θα ήθελα παρακαλώ μία με απ'όλα. Τα τέσσερα + τον Μπλεκ. Ενημερώστε με όταν έρθουν και μόλις μπορέσω να σηκωθώ από το κρεβάτι θα περάσω να τα πάρω. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Πάρα πολύ καλό τευχίδιον και πολύ καλή η ομιλία και από τον Πάνο και από τον Γιάννη!!! Νσ υποθέσω ότι το έξτρα πινακάκι είναι λόγω διαφορετικής εκδοτικής???

ταιριαζει παντωσ στην μετατόπιση ημερομηνιασ κατα μια εβδομαδα μετα. βρε λεσ???

Τον Frank Cho τον ξέρουμε κυρίως από την ενασχόλησή του με υπερήρωες της Marvel, αλλά τα καταφέρνει εξίσου καλά και με τα κλασικού στυλ στριπ. Εξάλλου, από το Liberty Meadows έγινε αρχικά γνωστός

Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ Γιάννη Προσπαθούμε να γίνεται η σελίδα κάθε χρόνο και καλύτερη. Έχουμε αρκετή δουλειά μπροστά μας αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι και το ωραίο

Μαντέψτε ποια πυροβολήθηκε πριν τελειώσει το επεισόδιο.

Γνωριμία με τους πρωταγωνιστές. Πάντως τα ονόματα έχουν την πλάκα τους.

Τώρα που πέρασε το 24ωρο και το ξανασκέφτηκα, πιστεύω ότι, εάν διάβαζα αυτή την ιστορία όταν ήμουν μικρός τότε που είχα την πρώτη μου επαφή με το τέννις, θα μου άρεσε αρκετά και θα την διάβαζα ξανά και ξανά (τότε δηλαδή που δεν υπήρχε διαδίκτυο και οι γνώσεις περί του αθλήματος και των τουρνουά ανά το παγκόσμιο ήταν σχεδόν μηδενικές - το μόνο που είχα ήταν αυτό το βιβλίο, μαζί με μια φωτογραφία του Άγκασσι στο δωμάτιο μου). Επομένως, η ιστορία θα ξαναδιαβαστεί σύντομα

Αυτή είναι η παλιά version έχει βγει η καινούργια εδώ.

Ήθελα να 'ξερα ποιος γράφει τα κείμενα σ' εκείνο το blog!

Τελικά καλή ήταν η ιστορία με τις καρύδες. Απλή ιστορία παλιάς κοπής με ένα καλό σενάριο και ένα πολύ καλό σχέδιο. Όχι όμως κάτι φοβερό. Οι υπόλοιπες ιστορίες του τεύχους χωρίς κάτι αξιοσημείωτο. Διάβασα και Κόμιξ και ΜΜ την ίδια μέρα και θυμάμαι τις ιστορίες του Κόμιξ. Αυτά τα λέει όλα.

@germanicus έτσι κάνεις και συ; @imacmaria Μαρία πες εσύ γιατί ετούτος θα πει ψέματα στάνταρ. Έτσι κάνει;

chocolate shower

Ανέβηκε στο πρώτο ποστ το πρώτο στριπ της σειράς που δημοσιεύθηκε 30/1/19. Ντάξει, καλούτσικο φαίνεται

Σήμερα, ήρθε επιτέλους και στην Κύπρο αυτό το τεύχος. Αφού περίμενα την πρώτη ιστορία πώς και πώς, όντας μεγάλος οπαδός του τέννις, την διάβασα αμέσως μόλις αγόρασα το τεύχος σήμερα (κάτι που νομίζω δεν έκανα ποτέ μέχρι τώρα στην εποχή του Νέου Μίκυ Μάους - έχω ακόμα αδιάβαστα από την πρώτη δεκάδα). Παρ'όλ'αυτά, μπορώ να πω ότι ψιλοαπογοητεύτηκα... Ήμουν ήδη προετοιμασμένος για μια ιστορία που δεν θα ανταποκρινόταν και πολύ στην πραγματικότητα του παιχνιδιού (όπως άρχισα να σχολιάζω εδώ τότε που πρωτοδημοσιεύθηκε η ιστορία στο τοπολίνο), αλλά σεναριογράφος, σχεδιαστής και μεταφραστής δεν κατείχαν τα βασικά για να δώσουν μια ατμόσφαιρα που να θυμίζει λίγο το αίσθημα του να παρακολουθείς ή να παίζεις τέννις (). Έτσι δεν άντεξα... αναγκάστηκα να γράψω μια εκτεταμένη κριτική επί του θέματος. Αρχίζοντας από το εξώφυλλο, βλέπουμε αμέσως τη λάθος στάση του Μίκυ σε σχέση με την μπάλα . Συνεχίζοντας στην πρώτη σελίδα της ιστορίας, ο Μίκυ που συνήθως είναι δεξιόχειρας παίζει με το αριστερό, κρατώντας τη ρακέτα λες και είναι τσεκούρι που θα τεμαχίσει την μπάλα στον αέρα, ενώ οι διαστάσεις του γηπέδου είναι τραγικές... πιο κοντά σε διαστάσεις τραπεζιού του πινκ πονκ μου φαίνονται Παρακάτω, στη σελίδα 8, βλέπουμε άγγλους αριστοκράτες του 19ου αιώνα να παίζουν σε γήπεδο είτε χωμάτινο είτε σκληρής επιφάνειας σε χρώμα καφέ, αντί σε γρασίδι (τουλάχιστον στην επόμενη σελίδα, το ίδιο γήπεδο μετατράπηκε σε γρασίδι). Στη σελίδα 11, βλέπουμε ένα ωραίο άγαλμα που σερβίρει σε στυλ Stefan Edberg, αλλά μας χαλάνε το καρέ οι άθλιες διαστάσεις της κάλυψης του γηπέδου (του οποίου, παρεμπίπτοντος, οι προβολείς βρίσκονται εκτός του κτηρίου! Φοβερή καινοτομία για παίζουμε τέννις στα σκοτεινά αλλά να εξακολουθούμε να πληρώνουμε ρεύμα!). Στη σελίδα 12, αν και ο πραγματικός αριθμός των γηπέδων είναι πολύ μεγαλύτερος, η απεικόνιση του Billie Jean King Tennis Center στο Flushing Meadows είναι σχετικά καλή, για έτος 2016 (τώρα τα κεντρικά γήπεδα έχουν μετακινούμενη στέγη). Εδώ όμως μας συγχύζει η μετάβαση στο επόμενο καρέ όπου φτάνουν στο Μουσείο του Tennis Hall of Fame, αφού από το Flushing Meadows θα χρειάζονταν κάνα 4ωρο με το ταξί για να πάνε εκεί (δεν φαίνεται όμως που προσγειώνεται το αεροπλάνο). Στο Wimbledon (σελίδα 16), τα γήπεδα δεν είναι περιφραγμένα και είναι σχεδόν κολλητά μεταξύ τους. Φίλε Μοτούρα, μιλάμε για το Wimbledon, όχι για τα γήπεδα της γειτονιάς, κάπως έτσι δηλαδή: Στο Roland Garros (σελίδα 22), οι πρωταγωνιστές μας λένε τη φράση "...το θρυλικό κοκκινόχωμα του γηπέδου Ρολάν Γκαρός". Πρώτον: δεν είναι 'Ρολάν Γκαρός' αλλά 'Ρολάντ Γκαρρός'. Δεύτερον: το όνομα Roland Garros δεν δόθηκε σε κάποιο συγκεκριμένο γήπεδο αντισφαίρισης, αλλά στο σχετικό αθλητικό κέντρο. Τα εκεί κεντρικά γήπεδα ονομάζονται Philippe Chatrier και Suzanne Lenglen. Εν τέλει και στην πορεία, το τουρνουά που διεξάγεται εκεί πήρε την ίδια ονομασία (ο Roland Garros ήταν ένας γάλλος πιλότος που έχασε τη ζωή του στον 1ο ΠΠ). Πάμε και στη μεγαλύτερη γκάφα των δημιουργών (σελίδα 31): ο τελευταίος παίκτης της κατάταξης δεν μπορεί ούτε καν να πλησιάσει τα γήπεδα κατά τους προκριματικούς αγώνες του Αυστραλιανού Όπεν, όχι να βρίσκεται στο κυρίως ταμπλό -και να είναι και τόσο τυχερός που να κληρωθεί να αντιμετωπίσει το Νο.1! Άλλα κενά στην υπόθεση: - Βρήκα την πλοκή λίγο απλοϊκή και δεν μου άρεσε καθόλου που όλα αποκαλύπτονταν χωρίς καθόλου προσπάθεια του σεναριογράφου να μας κινήσει λίγο το ενδιαφέρον. - Δεν κατάλαβα γιατί η ελληνική μετάφραση του όρου 'Grand Slam' αποδόθηκε ως 'Γκραν Σλαμ'. Που πήγε το ταυ? (για να μην σχολιάσω το πρώτο αποτέλεσμα που δίνει το γκούγκλ στην αναζήτηση της φράσης "Γκραν Σλαμ" με αγγλικούς χαρακτήρες). - Στην αρχή της ιστορίας, ξαφνικά, οι 4 πρωταγωνιστές άφησαν στη μέση το παιχνίδι τους, ισόπαλοι μάλιστα, και μπήκαν στο πρώτο αεροπλάνο για Νέα Υόρκη για χάρη ενός αγνώστου. Να μην πούμε για αργότερα που έκαναν τον γύρο του κόσμου Λονδίνο-Παρίσι-Μελβούρνη. Θα τους στοίχισε μερικές χιλιάδες δολλάρια χωρίς τα ξενοδοχεία. - Όταν έφθασαν στο Wimbledon, άρχισαν να τρέχουν πάνω στο γρασίδι των γηπέδων και μάλιστα την ώρα που έβρεχε καταρρακτωδώς. Αν μιλούσαμε για τον Ντόναλντ και τον Σκρουτζ που είναι πάπιες, ας πούμε ότι θα έβλεπα κάποια λογική. Τα ποντίκια και οι αγελάδες όμως...??? Και πως μπήκαν εντός των εγκαταστάσεων? Αυτό πρέπει να το μάθω για την επόμενη φορά που θα πάω Λονδίνο! - Στο Roland Garros, γιατί ο Πητ ασχολήθηκε με τα παλιά τους τα παπούτσια και δεν πήγε στο Μουσείο που βρίσκεται εκεί? Όλο και κάτι θα έβρισκε... - Δεν θα σχολιάσω καν την ανύπαρκτη Ασφάλεια εντός των αθλητικών εγκαταστάσεων κατά τη διάρκεια των αγώνων (ο Djokovic ανάμεσα σε πλήθος τυχαίων φιλάθλων χωρίς τουλάχιστον 5 συνοδούς και 3 κάμερες δίπλα του?? Δεν το νομίζω...). - Το να αντλήσουν ενέργεια από τους θεατές δεν το βρίσκω τελείως άστοχο, αλλά η ενέργεια από τα μπαλάκια θα ήταν μια πιο λογική επιλογή. - Συνεχώς επαναλαμβάνονταν φράσεις όπως: "δεν θα καταστρέψει το γκραν σλαμ". Τι σημαίνει, δεν θα καταστρέψει το ...γκραν σλαμ?? Αν μιλούσε για ένα συγκεκριμένο 'Grand Slam tournament' (ένα εκ των Australian Open, Roland Garros, Wimbledon και US Open), θα μπορούσε να το ονομάσει ή να πει 'αυτό το Γκραντ Σλαμ' και θα ακουγόταν πιο φυσιολογικό. Αν πάλι αναφερόταν στην έννοια του να ολοκληρώσεις το Grand Slam, δηλαδή να κερδίσεις τα 4 Grand Slam tournaments εντός του ιδίου έτους, τότε η φράση "δεν θα καταστρέψει το γκραν σλαμ" είναι απλώς παράλογη. - Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, μου ήταν έντονη η απουσία των απλών τενιστικών όρων και φράσεων που αναμένει κάποιος να συναντήσει σε μια ιστορία με αγώνες τέννις. - Και καμία αναφορά στον Φέντερερ?? Είναι δυνατόν??? Θα μπορούσα να σχολιάσω κι άλλα θέματα, αλλά είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν έχει διαβάσει το κατεβατό μου μέχρι αυτό το σημείο, επομένως θα σταματήσω. Αλλά πριν να κλείσω, πρέπει να πω και τα θετικά! Η εποχή που εκδόθηκε η ιστορία, στην Ιταλία το 2016 και στην Ελλάδα το 2019, ήταν σωστή: λίγο πριν το Αυστραλιανό Όπεν όπως και στην ιστορία. Και επίσης, ο Μοτούρα πέτυχε το χτένισμα του Djokovic (θα το είδε στο διαδίκτυο φαντάζομαι, αλλά κάτι είναι κι αυτό). Θα ξαναδιαβάσω κάποια άλλη φορά την ιστορία, και θα προσπαθήσω να την αντιμετωπίσω ως μια κοινή ιστορία του τοπολίνο, ώστε να δω αν μπορώ να την εκτιμήσω λίγο καλύτερα. Πάντως, βρίσκω την κατάταξη της στο inducks λίγο ανεξήγητη. Αυτά Δέχομαι σχόλια και ερωτήσεις για οποιοδήποτε θέμα στο (αντρικό) τέννις. Υγ.: για όσους ενδιαφέρονται για την αναφορά στη σελίδα 15, μόνο 2 άτομα έχουν ολοκληρώσει το Calendar-year Grand Slam στο αντρικό τέννις. Ο Don Budge το 1938 και ο μεγάλος Rod Laver, ο οποίος το έκανε δύο φορές: το 1962 (προ εποχής των Όπεν, του ATP και της παγκόσμιας κατάταξης) και το 1969! Το Career Grand Slam το ολοκλήρωσαν μόνο 8 άνδρες, εκ των οποίων και οι Federer, Nadal και Djokovic.

Ο Γρίφος του Πεθαμένου!!!