Αίθουσα Νικητών

Θα ξεκινήσω με το ότι είμαι κάθετα αντίθετος με την άσχημη κριτική για τα γούστα κάποιου... προσέξτε... δεν μιλάω για ηλικίες, ούτε για τέχνη, ούτε για πωλήσεις.... μιλάω για ΓΟΥΣΤΑ. Όταν ξεκίνησα αυτό το μέρος, όπως και όταν έφτιαξα την ΛΕΦΙΚ, έβαλα έναν απαράβατο κανόνα : όλα τα κόμικς είναι αποδεκτά και οφείλουμε να δείχνουμε σεβασμό σε όσους τα διαβάζουν, ασχέτως γούστου. Δεν θα μπώ στη συζήτηση τι είναι παλιακό και τι μοντέρνο. Μιλάμε για τέχνη ξεχάσατε ; και η τέχνη ακουμπάει τον καθένα με το δικό της τρόπο. Κάποιο διαμάντι για κάποιον, είναι σκουπίδι για άλλον. Δεν θα μιλήσω για το τι πουλάει και τι όχι. Όταν έχουμε φτάσει να βγάζουν οι εκδότες 1000 τιράζ ένα τίτλο και με 600 πωλήσεις να τον θεωρούν πετυχημένο, είναι άσκοπο. Δεν υπάρχει αναγνωστικό κοινό, οπότε δεν μιλάμε για το τι πουλάει και τι όχι. Δεν θα μιλήσω για το τι έχει ιστορία και τι όχι. Αν κάποιος τίτλος κατάφερε να επιβιώσει σαν έκδοση για 60 χρόνια ενώ άλλοι δεν συμπλήρωσαν τη χρονιά, το λέει η ιστορία... Θα μιλήσω όμως για το τι ακουμπάει κάποιον. Τι τον διασκεδάζει, τι τον ικανοποιεί. Κάποιος θα κορνιζώσει ένα Ντόναλντ που του έκανε ο Rosa με αφιέρωση (και ας μπορούσε να τον κάνει άνετα μόνος του) ενώ ένας άλλος θα κάνει 2.000 km για να επισκεφτεί ένα τάφο δημιουργού που τα έργα του τον ακούμπησαν.... Ποιός είμαι εγώ να κρίνω αν κάτι είναι παλιακό, τελειωμένο, άχρηστο και άνευ σημασίας ; Ποιός είμαι εγώ που θα κρίνω τι θα πουλήσει και τι όχι, όταν δεν έχω εκδόσει τίποτα στη ζωή μου και δεν έχω δώσει ούτε ένα ευρώ για μια έκδοση ; Ποιός είμαι εγώ που θα μιλήσω για τη σκηνή των κόμικς στην Ελλάδα όταν δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με μια προώθηση κόμικ και δεν έχω ιδέα ποιός αγοράζει και τί ; Όλοι μας έχουμε δικαίωμα να λέμε τη γνώμη μας. Δεν υποτιμάμε τον άλλο όμως για τα γούστα του άσχετα αν δεν μας αρέσουν ή δεν είναι στα κριτήριά μας. Δεν τον κατακρίνουμε όσο και να πιστεύουμε ότι ΑΝ ήταν διαφορετικά τα πράγματα ΘΑ είχαν εκδοθεί περισσότερα κόμικ που μας αρέσουν και όχι από αυτά που δεν μας αρέσουν. Πολλές φορές βλέπουμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος. Είμαστε τυχεροί που ΑΚΟΜΑ έχουμε εκδόσεις κόμικς στην Ελλάδα. Που έχουμε ΑΚΟΜΑ μεγάλα φεστιβάλ. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήταν καλό μερικοί νεώτεροι να είχαν ζήσει την δεκαετία του 90 ώστε να δουν τα κόμικ να είναι σε κώμα.....

Ας πω κι εγώ την αποψάρα μου, επειδή νομίζω πως είμαστε της υπερβολής μερικές φορές :Ρ. @Ionas Aggelis Κατ' αρχάς, νομίζω πως όοοοολα όσα λέγονται, είναι επειδή έχουμε πάρει το εγχείρημα στα σοβαρά. Διαφημίστηκε ως το βαρύγδουπο «ΠΡΩΤΟ ΔΩΡΕΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΕ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΑ ΚΟΜΙΚΣ» και ο κόσμος περιμένει πολλά, εξ ου και οι συγκεκριμένες απόψεις. Αν απλά ξυπνούσαμε ένα πρωί και βλέπαμε πως είχε εμφανιστεί από το πουθενά το τευχάκι, δεν νομίζω να έκανε κανείς κουβέντα. Αν ήταν ένα εγχείρημα του σωρού, στην καλύτερη, απλά θα αδιαφορούσαμε. Αλλά από την στιγμή που παρουσιάζεται ως πρωτοκλασάτο, ο κόσμος θα το κρίνει ως τέτοιο. Κάπου εκεί χάθηκε νομίζω η μπάλα, επειδή περιμέναμε μία επαγγελματική εικόνα, ενώ λάβαμε μία πιο ερασιτεχνική (τίγκα στο μεράκι και την αγάπη μεν, αλλά ερασιτεχνική). Άλλες απόψεις ήταν πιο ευγενικές, άλλες παρεξηγήθηκαν εύκολα, άλλες ήταν ισοπεδωτικές, όλα αυτά είναι αναμενόμενα, πάντα έτσι γίνεται . Από εκεί και πέρα, αυτό που έχετε να κάνετε, είναι να λάβετε υπ' όψιν τα πάντα, να συνεχίσετε να ακούτε τον κόσμο και να προχωράτε. Καταλαβαίνω πως έχει πέσει πολύ δουλειά στο υπόβαθρο, και με το που κυκλοφορήσατε θέλατε να ακούσετε εντυπώσεις για το ζουμί (το περιεχόμενο των άρθρων, τις συνεντεύξεις, τα κόμικς κλπ), όμως όλα αυτά χάθηκαν πίσω από την ερασιτεχνική εικόνα (comic sans γραμματοσειρά, διαφορετικό μέγεθος γραμμάτων από άρθρο σε άρθρο, απουσία ενιαίας μορφής σε όλο το περιοδικό, απουσία πηγών, κλπ). Αν δεν υπήρχαν αυτά τα τεχνικά θέματα, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε πολύ πιο εύκολα για το ουσιώδες περιεχόμενο. Αλλά από την στιγμή που υπήρξαν, η αντίδραση αυτή ήταν αναμενόμενη. Τώρα βέβαια μην τρελαίνεστε, όλα στο παιχνίδι είναι. Έγιναν μερικά λάθη, οκ, σιγά το πράμα, για τον χαβαλέ σας πιστεύω το κάνετε. Αν έχετε όρεξη να βελτιώσετε μερικά αντικειμενικά λαθάκια που αναφέρθηκαν στο thread, πιστεύω πως θα κυλήσει καλά το εγχείρημα μελλοντικά Να πω και για τις εικόνες που αναφέρθηκαν παραπάνω, επειδή νομίζω πως πάνω στην διαμάχη ειπώθηκαν μερικές υπερβολές. Το forum δεν μπορεί να κλείσει έτσι απλά, αν ήταν θα το είχαν κλείσει ήδη. Τα εξώφυλλα υπάρχουν ανεβασμένα ως «fair use». Αν κλείσουν εμάς, θα πρέπει να κυνηγήσουν και το κάθε διαδικτυακό μαγαζί (ebay, σελίδες στο facebook, site μαγαζιών, κλπ) που ανεβάζει ένα εξώφυλλο για να καταλάβει ο αγοραστής τι αγοράζει. Δεν γίνεται πουθενά στον κόσμο για κανένα προϊόν, δεν νομίζω να γίνει ποτέ και εδώ. Η υποχρέωση να αναγράφεται πηγή σκαναρίσματος, είναι καθαρά ηθική. Όταν το Public ή ο Τερζόπουλος βάζουν στο site τους εξώφυλλα με το λογότυπο του GreekComics, δεν μπορούμε να τους κάνουμε τίποτα νομικά. Καθόμαστε απλά με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και τους αφήνουμε να εκτίθενται μόνοι τους . Ένα περιοδικό όπως το συγκεκριμένο, αν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά και αν θέλει να το πάρει στα σοβαρά ο κόσμος, έχει δύο επιλογές. Η μία είναι να αναφέρει από πού πήρε τα σκαναρίσματα, και η άλλη είναι να παρέχει δικά του σκαναρίσματα. Αν είναι για κάνα αρθράκι σε κάνα φόρουμ ή κάνα μπλογκ, δικαιολογούνται τέτοιες ατασθαλείες. Αλλά όταν φτιάχνουμε ένα σοβαρό βιβλίο / περιοδικό, τέτοια θέματα δεν πρέπει να υπάρχουν. Δείτε εδώ ένα παράδειγμα από άρθρο στο Μπάρνυ & Μπένυ. Βάζουν μία μικρογραφία πάνω αριστερά και ένα ολοσέλιδο δεξιά, αλλά αναφέρουν αναλυτικά περί τίνος πρόκειται. Δεν βάζουν απλά μία εικονίτσα για ομορφιά. Ο κόσμος θέλει να μάθει τι είναι αυτή η εικονίτσα. Γενικά, όπου υπάρχει σοβαρό εγχείρημα, αναφέρεται πηγή εικόνας. Ένα άλλο παράδειγμα για να μην λέω λόγια του αέρα. Στο Περτουίλαμπι που ήμουν ο συντάκτης / επιμελητής, πρόσεξα πολύ να μην έχουμε τέτοια θεματάκια. Ένα παράδειγμα από το αρχικό «editorial» άρθρο. Αν ήταν ένα άρθρο στο διαδίκτυο, θα μπορούσα λόγω βαρεμάρας / αδιαφορίας / whatever, να μην βάλω πηγές. Αλλά από την στιγμή που ήταν πιο σοβαρή υπόθεση (το πουλούσαμε επίσημα με ISBN για να το διαβάσουν όσοι ερχόντουσαν να δουν τον Don Rosa), έβαλα παραπομπές, τόσο στις εικόνες, όσο και στο εισαγωγικό άρθρο. Κάτι που δεν χρειαζόταν, μιας και ο Rosa μου είπε να το χρησιμοιήσω αυτούσιο, όμως ο κάθε αναγνώστης δεν ξέρει τι συνομιλίες έχω εγώ με τον Rosa και δεν ήξερα πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος αν έβλεπε πως είχα copy / paste από άλλη έκδοση. Και ας προερχόταν από μία αγγλική έκδοση σε λίγα αντίτυπα. Μπορεί να υπήρχε έστω και ένα άτομο που νόμιζε πως έκανα λογοκλοπή. Δεν θέλαμε κάτι τέτοιο, επομένως πετάς δυο γραμμές στο τέλος και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Υπερβολή βέβαια, εγώ το πήγα στο άλλο άκρο, όμως κατάλαβες τι λέω. Στο web περιοδικό τώρα, αν δεν βάζατε πηγές εξώφυλλων θα ήταν «καταδικαστέο» αν ήταν εσκεμμένο, όμως στην προκειμένη δεν παίζει τέτοιο ενδεχόμενο, αφού όλο το εγχείρημα ξεχειλίζει από αγάπη. Είναι ξεκάθαρα θέμα απειρίας, κάτι που μας φέρνει στο επόμενο κομμάτι. Δεν έχω διαβάσει αναλυτικά όλο το περιοδικό, όμως με ένα ξεφύλλισμα παρατήρησα κι εγώ αρκετά από όσα λέγονται εδώ μέσα. Και όταν με ένα απλό ξεφύλλισμα παρατηρούνται τέτοια λάθη, τότε πρέπει να βελτιώσετε άμεσα στο δεύτερο τεύχος το γενικότερο «συντακτικό μέρος» του περιοδικού. Πρέπει να υπάρχει μία ομοιογένεια στο όλο μέρος. Μερικά παραδείγματα που αντιμετωπίζονται συχνά με λάθος προσέγγιση σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν μπορεί στο ένα άρθρο να γράφει Σταν Λι, στο άλλο Σταν Λη, και στο άλλο Stan Lee, επειδή το έγραψαν διαφορετικά άτομα (τυχαία παραδείγματα). Ούτε Καρλ Μπαρκς στο ένα και Don Rosa στο άλλο. Πρέπει ένα άτομο (ο επιμελητής) να αποφασίσει τι μορφή θα κρατήσει. Θα βάζει τα ονόματα στα ελληνικά; Θα βάζει στα αγγλικά; Ό,τι αποφασίσει, θα πρέπει να το κάνει σε ολόκληρο το περιοδικό. Κάποιος αρθρογράφος μπορεί να βάζει "ξένα εισαγωγικά", άλλος μπορεί να βάζει «ελληνικά εισαγωγικά». Μόνο και μόνο αν δει ο άλλος ελληνικά εισαγωγικά, κερδίζεις σε εκτίμηση από τα αποδυτήρια. Το μέγεθος της γραμματοσειράς κάθε άρθρου δεν μπορεί να είναι διαφορετικό επειδή το έγραψαν διαφορετικά άτομα. Η Comic Sans γραμματοσειρά είναι καλή για το εγχείρημα, μπορείς να την χρησιμοποιήσεις σε συγκεκριμένα σημεία ΑΛΛΑ όχι για όλο το περιοδικό. Με το που ανοίγει κάποιος το περιοδικό και βλέπει τα πάντα γραμμένη σε Comic Sans, έχασες αυτόματα. Φωνάζει προχειρότητα. Πρέπει να βρείτε κάποια άλλη, αδιαπραγμάτευτο κατ' εμέ. Μπορεί να είναι καλή για κάποιες λεζάντες, ή για να γράφεις σε ένα φόρουμ με κόμικς, όμως καλώς ή κακώς, έχει χρησιμοποιηθεί τόσο πολύ που μόνο να χάσεις έχεις αν την χρησιμοποιείς. Εδώ ένα αναλυτικότατο βίντεο που εξηγεί για ποιον λόγο μας αρέσει και ταυτόχρονα για ποιον λόγο δεν πρέπει να την χρησιμοποιείς. Προσωπικά την αγαπάω για διάφορους λόγους, όμως δεν θα την χρησιμοποιούσα σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Και γενικά ό,τι άλλη μικρολεπτομερειούλα μπορεί να υπάρχει. Δεν ξέρω αν υπάρχουν τέτοια λάθη στο περιοδικό, απλά τα αναφέρω για παράδειγμα. Π.χ. Κάποιος μπορεί να γράφει FaceBook, άλλος facebook, άλλος Facebook. Μπορεί να υπάρχει άρθρο που να αναφέρει κάτι ως «Α'», άλλο ως «Α», και άλλο ως «1». Όταν αναφέρεις έναν δημιουργό, μπορεί την μία να τον γράφεις με italics, την άλλη με bold, την άλλη με "εισαγωγικά" και την άλλη με τα «σωστά εισαγωγικά». Την μία μπορεί να αναφέρεσαι σε μία σειρά ως «τίτλο, τεύχος, αριθμό σελίδων, εκδοτική» και την άλλη ως «τίτλο, εκδοτική, τεύχος, αριθμό σελίδων». Την μία μπορεί να υπάρχει δευτερεύουσα πρόταση (σε παρένθεση), την άλλη μπορεί να είναι -σε παύλες- Στην μία συνέντευξη υπάρχει κενό ανάμεσα στις ερωταπαντήσεις, στην άλλη δεν υπάρχει (αυτό ισχύει, το συνάντησα). Στο ένα αρκτικόλεξο να έχουμε τελείες (Ε.Λ.Σ.Α.Λ.) και στο άλλο (ΕΠΟ) να μην έχουμε. Και αυτό το συνάντησα μέσα. Να ξεκαθαρίσεις αν θα χρησιμοποιείς απλοποιημένες λέξεις όπως «καταλάθος, εξάλλου, εντωμεταξύ, κατευθείαν» ή «κατά λάθος, εξ άλλου, εν τω μεταξύ, κατ' ευθείαν». Ή και συνδυασμό αυτών. Όμως σε κάθε περίπτωση να υπάρχει μόνο μία γραφή. Η τελευταία πρόταση να τελειώνει χωρίς τελεία, ενώ άλλη τελευταία πρόταση άλλη άρθρου να παίρνει τελεία. Και έεεεενα σωρό άλλα πραγματάκια που θα τα δει αυτός που θα αναλάβει τον έλεγχο του περιοδικού. Η τελική αυτή δουλειά είναι πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ σημαντική. Πάντα το λέω όποτε κάποιος καταπιάνεται με ένα πρότζεκτ από το οποίο περνάει αρκετός κόσμος. Οι περισσότεροι παραβλέπουν το τελευταίο αυτό βήμα του Quality Check, πολύ απλά επειδή δεν είχαν φανταστεί ότι μπορεί να χρειάζεται. Είναι και η όλη κούραση στην μέση, και νιώθεις πως έχεις τελειώσει, επομένως λες «άντε τελευταίο άρθρο, τελειώσαμε. Πέτα τα όλα μαζί και είμαστε μπόμπα». Ύστερα από τόση δουλειά θέλεις να το διαολοστείλεις το πρότζεκτ και να ξεμπερδεύεις, όμως είναι παγίδα, πρέπει να έχεις το κουράγιο να κάνεις και το τελευταίο αυτό βήμα. Είναι ζόρικη δουλειά, δεν βγαίνει έτσι απλά. Έλα όμως που αυτή η δουλειά (λίγη συγκριτικά με το όλο εγχείρημα) έχει τεράστιο αντίκτυπο! Πρέπει να υπάρχει ένα άτομο που να έχει βάλει στο μυαλό του αυτές τις λεπτομέρειες και έεεεεεενα σωρό άλλες που δεν έχουμε αναφέρει ακόμα, και πρέπει να φτιάξει ένα τεφτέρι με το τι θα ακολουθεί. Και με το που πάρει την τελική δουλειά, σαρώνει τα πάντα. Και αφού τα σαρώσει, πρέπει να τα ξανασαρώσει, επειδή σίγουρα θα έχουν ξεφύγει λάθη. Την πρώτη φορά θα βρει 400 λάθη. Την δεύτερη 80. Την τρίτη 15. Την τέταρτη θα τα έχει φτιάξει όλα. Και αφότου κυκλοφορήσει, θα βρει κι άλλα λάθη και θα απορεί πώς του ξέφυγαν ενώ ήταν τόσο εξόφθαλμα. Αν είσαι όλη την ώρα πάνω από τα ίδια κείμενα, δεν θα έχεις καλό αποτέλεσμα. Θέλει να έχει ξεφύγει το μυαλό σου για μερικές ημέρες, και μετά να τα ξανακοιτάξεις φρέσκος. Άρα θέλει και χρόνο. Δεν μπορείς να πάρεις τα τελευταία 2-3 άρθρα μερικές ημέρες πριν την κυκλοφορία. Πρέπει να τα πάρεις πολύ νωρίτερα, άρα πρέπει να γίνει και διαφορετικός διαμοιρασμός χρόνου. Εδώ εγώ μόλις τελείωσα αυτό το κατεβατό 4 η ώρα τα χαράματα, και θα κάτσω να το ξαναδιαβάσω με το που το δημοσιεύσω για να σιγουρευτώ πως δεν είπα κάτι λάθος Τέσπα, αυτά τα λίγα από εμένα για το παρουσιαστικό του περιοδικού. Νομίζω πως κάλυψα τα σημαντικότερα, ελπίζω να τα λάβετε υπ' όψιν για να γίνει πολύ καλύτεροι. Το περιοδικό έχει τα φόντα να γίνει κορυφαίο. Εντυπώσεις για το ουσιώδες μέρος (που είναι και αυτό για το οποίο διψάτε να μάθετε) θα ακολουθήσουν όταν το ξεκοκαλίσω ενδελεχώς, τις επόμενες ημέρες

Δεν μιλάω από την αρχή γιατί πάντα μ' αρέσει να διαβάζω πρώτα Κατ' αρχήν, καλοτάξιδο και όσο γίνεται πιο επιτυχημένο. Κατά δεύτερον, μη χάνετε το κέφι σας, το μεράκι σας και το χαμόγελό σας. Όλα αυτά έχουν νόημα όταν το απολαμβάνετε. Είναι δύσκολο αλλά αν δεν ξεχνάτε το χαμόγελο, όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Κατά τρίτον, οι άνθρωποι πολλοί, το ίδιο και οι απόψεις, το ίδιο και οι γωνίες που το βλέπει κάποιος. Μη μπαίνετε στο τρυπάκι να κάνετε όλα τα γούστα. Ακούστε αλλά κάντε το κέφι σας. Είναι δημιούργημα δικό σας και απολαύστε το. Σίγουρα θα βρεθούν υποστηρικτές αλλά και αντιδραστικοί. Αυτό σημαίνει ότι το διαβάζουν (ή τουλάχιστον ασχολούνται). Κατά τέταρτον, όπως ήδη πρέπει να ξέρετε, το φόρουμ είναι ένα τεράστιο χωνευτήρι ανθρώπων, ιδιοσυγκρασιών, χαρακτήρων, απόψεων. Αν προσπαθήσετε να απαντήσετε σε όλους και σε όλα, θα τρελαθείτε. Διαβάστε, σκεφτείτε και οτιδήποτε είναι να κάνετε, κάντε το χωρίς λόγια. Οι πράξεις σας μιλάνε και όχι οι απαντήσεις σας εδώ. Αφήστε τον καθένα να λέει την άποψή του χωρίς αντίλογο, εσείς μιλάτε με αυτό που κάνετε.... Και τέλος, αφού αναφέρθηκε το φόρουμ και τα περιεχόμενά του, μια άποψη. Δεν μπαίνω στη κουβέντα των νομικών δικαιωμάτων, αδειών, ηθικών διλημμάτων, δημιουργών κ.λ.π. Δεν αναφέρω πόσες φορές και με ποιό τρόπο έχουν εκμεταλλευτεί αυτό το χώρο διάφοροι. Ούτε ζητάω τα ρέστα φυσικά. Είμαστε ένα ανοιχτό φόρουμ και λογικό είναι να υπάρχει διασπορά με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους. Απόλυτα λογικό και αναμενόμενο. Η ουσία που έγινε αναφορά έγκειται στο γεγονός ότι πουθενά δεν αναφέρθηκε το φόρουμ έστω και σε ένα ασήμαντο σημείο. Από τη στιγμή που αυτό έγινε, το θέμα θεωρείται λήξαν και όσοι το συνεχίζουν απλά παίζουν με τα λόγια Επαναλαμβάνω την ευχή μου για καλή συνέχεια, καλό κουράγιο και την ελπίδα να έχουμε το περιοδικό για μεγάλο διάστημα μαζί μας..

Από την όλη συζήτηση κατάλαβα πάντως ότι θα ήθελα ένα emoticon ντομάτας. To post του θρηνωδού ήταν περιπαιχτικό , έως προσβλητικό - κι εγώ - και από ότι φαίνεται αρκετοί ακόμα - έτσι το εξέλαβα... Φίλε μου Dredd το τσάκισες με την πραγματικότητα, σε ότι αφορά τα γούστα η πραγματικότητα είναι υποκειμενική υπόθεση, είναι φαινομενολογική πραγματικότητα, με την έννοια που έδινε στη φαινομενολογία ο Καντ, ως ερμηνείας των δεδομένων μέσα από το πρίσμα των εμπειριών του καθενός (ή κάπως έτσι τέλος πάντων, όσο θυμάμαι από όταν διάβαζα σχετικά ) . Επομένως και επειδή εδώ δεν υπάρχουν αξιώματα και γεγονότα παρά μόνο υποκειμενικές κρίσεις διαμορφωμένες από το background του καθενός μας, το επιχείρημα "πραγματικότητα" είναι έωλο. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, να στο πω κι αλλιώς... Γούστο μου να θεωρώ το ΜΠΛΕΚ που έχει ήρωες ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ καλύτερο από το φασιστικό ΕΠΟΣ των ΜΕΤΑΒΑΡΟΝΩΝ.....ας πούμε !!!!!! Κοιτάξτε να δείτε, κι εγώ δεν καταλαβαίνω τους σαραντάρηδες που διαβάζουν ΚΟΜΙΞ και ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ δεν μπαίνω όμως στα σχετικά threads να κάνω σχόλια. Είναι δυνατόν moderator του GC να βγαίνει ανοιχτά να καλεί άλλα μέλη να προβούν σε δηλώσεις μετανοίας του στυλ "καταλαβαίνω ότι διαβάζω ξεπερασμένα κόμικς αλλά δείξτε μου συμπάθεια γιατί περνάω την κρίση της μέσης ηλικίας";;; Σχετικά με το Metropolis τώρα......

Καλησπέρα και από μένα! Απαντάω σαν μέλος/φίλος του GreekComics, αλλά και συνεργαζόμενος συντάκτης του Comic Cultura. Κριτική στο περιοδικό δε θα μπω στη διαδικασία να κάνω στο παρόν thread. Θεωρώ πως είναι μία ωραία κίνηση, γνωρίζοντας τα παιδιά που συμμετέχουν και το νεαρό της ηλικίας των περισσοτέρων (που από μόνο του δε λέει κάτι) σε συνδυασμό με την όρεξη και την αφοσίωση των περισσότερων στο Μέσο, πιστεύω και ελπίζω σε κάτι πολύ καλό. Προσωπικά, εύχομαι ακόμα κάποια στιγμή, σε ένα μέλλον μακρινό, να μπορέσει να μεταβεί από τις οθόνες των υπολογιστών και smartphones στα χέρια των φίλων των κόμικς, σε έντυπη μορφή. Περαιτέρω σχόλια και παρατηρήσεις, όπως καταλαβαίνετε, θα επισημανθουν απευθείας στον Ίωνα. Θα συμφωνήσω πάντως με σχόλια που αφορούν την ανάγκη γραφιστικής υποστήριξης στο περιοδικό - χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα εκεί. Από εκεί και πέρα. Εγώ συμμετέχω στο περιοδικό κατά βάση με την αναδημοσίευση άρθρων από το προσωπικό μου ιστολόγιο, https://docmz.wordpress.com/ . Δυστυχώς ο χρόνος και οι υποχρεώσεις μου δε μου επιτρέπουν να αφιερώσω περισσότερη ενέργεια σε αυτήν την προσπάθεια, τουλάχιστον προς το παρόν. Ωστόσο, όπως έτυχε στο πρώτο τεύχος να γράψω μία σύντομη κριτική για το #6 τεύχος του Μπλε Κομήτη, έτσι ελπίζω να μπορώ να συμμετέχω κατά καιρούς με πρωτότυπα κείμενα για το Comic Cultura. Η σχέση μου όμως με το περιοδικό αυτήν την περίοδο έχει περισσότερο τα χαρακτηριστικά μιας "εξωτερικής συνεργασίας". Διάβασα στο παρόν thread δύο σχόλια (@Kurdy Malloy @Dredd) που αφορούν την "κριτική" προσέγγιση σε παρουσιάσεις, αφιερώματα, συνεντεύξεις κλπ. Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Γενικά, έχω παρατηρήσει μία έντονη αδυναμία της ελληνικής "κομικσο-αρθρογραφίας" να αφεθεί σε σοβαρές, ειλικρινείς, εμπεριστατωμένες κριτικές, καταλήγοντας στην παραγωγή ανούσιων ευχολογίων, αν όχι απλά περιγραφικών παρουσιάσεων των κόμικς περί ων ο λόγος. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν το κείμενο αφορά ελληνικά κόμικς, για ευνόητους λόγους. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω, έχω βάλει στόχο να μην πέσω σε αυτό το "παράπτωμα" και να μην επιτρέπω "δημοσιοσχετίστικες" ανάγκες να επηρεάσουν την άποψή μου για κάποιο έργο. Μπορεί να αποφύγω να γράψω για κάτι που δε μου άρεσε, αλλά από την άλλη, ακόμα και για κάτι που μου αρέσει πολύ, θα προσπαθήσω να εντοπίσω τα αδύναμα σημεία του, προκειμένου να υπάρχει ισορροπία στην κριτική. Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο τρόπος προσέγγισης, πέρα απ' το ότι διαφυλάσσει την αξιοπιστία του αρθρογράφου, έχει πολλαπλά οφέλη τόσο για την ενημέρωση των αναγνωστών (όποιοι τέλος πάντων δίνουν βαρύτητα στις κριτικές για τις επιλογές τους) όσο και για τη βελτίωση των συντελεστών του σχολιαζόμενου έργου. Αυτό, από την άλλη, έχει μεγάλη διαφορά από την κακοπροαίρετη κριτική, εν είδει κραξίματος. Πιστεύω είναι ευδιάκριτο όταν κάποιος αντιμετωπίζει με σεβασμό ένα έργο, μία προσπάθεια, και τους συντελεστές της, και επισημαίνει απλά τις (κατά την προσωπική του γνώμη πάντα) αδυναμίες που εντοπίζει, ασκώντας καλοπροαίρετη κριτική. Πριν γράψω την κριτική μου για τον ένα χρόνο του Μπλε Κομήτη, διάβασα με μεγάλη προσοχή διάφορα κείμενα που κυκλοφορούν στα ίντερνετς. Δε βρήκα ούτε ένα να το αντιμετωπίζει με κριτικό ύφος, όπως τουλάχιστον το έχω εγώ στο μυαλό μου. Γι' αυτό προσπάθησα να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται σε αυτό που γράφω. Και η αλήθεια είναι ότι όταν το δημοσίευσα, ανησυχούσα για τυχόν αντιδράσεις. Η κοινότητα των κόμικς στην Ελλάδα είναι αρκετά μικρή, ώστε να γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας - δεν είναι λίγες οι φορές που έχω εκφράσει γνώμη για κάτι, ακόμα και μέσα στο greekcomics που είναι, μεταξύ άλλων, ένα παρεΐστικο φόρουμ συζήτησης, και κάποιος συντελεστής του ήταν στραβωμένος μαζί μου την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε. Ευτυχώς, οι συντελεστές του Μπλε Κομήτη αντέδρασαν παραπάνω από θετικά στα σχόλιά μου και συμφώνησαν σχεδόν σε όλα από τα σημεία που εντοπίζω ως αδύναμα, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μου προτείνουν ταυτόχρονα μελλοντική συνεργασία. Σε αυτό το πλαίσιο, η αντίθεση ανάμεσα στην κριτική του Μπλεκ και το σχολιασμό της Άρπης έχει να κάνει με την υπογραφή του κάθε κειμένου από διαφορετικό συντάκτη. Από εκεί και πέρα, βρίσκω εντελώς άστοχη την παρατήρηση του @Dredd πως έπρεπε να περικλείνω σε εισαγωγικά την επίμαχη φράση για εγγόνια και ανίψια, και ακόμα πιο άστοχη την υπόνοια λογοκλοπής. Η φράση αυτή χρησιμοποιείται στον πρόλογο ενός άρθρου-κριτικής για τον ένα χρόνο πορείας ενός περιοδικού, αυτούσια παρμένη από το editorial του περιοδικού, στο πλαίσιο μιας τυπικής και αθώας περίπτωσης δημοσιογραφικού "δάνειου". Θα μπορούσα να το έχω κάνει, πράγματι, αλλά ας μην υπερβάλλουμε κιόλας. Ελπίζω η ανάγνωση της εν λόγω κριτικής να μην περιορίστηκε στην πρώτη πρόταση της, γιατί δεν έτυχε να διαβάσω κάποιο σχόλιο για την ουσία του περιεχομένου της. Φυσικά, κάθε κριτική καλοδεχούμενη, το ίδιο και συμβουλές, παρατηρήσεις, αλλά το να κολλάμε σε περιφερειακές λεπτομέρειες μικρής σημασίας και μάλιστα να απευθυνόμαστε με εριστικό ή επιτακτικό ύφος, είναι κρίμα. Ειδικά όταν απευθυνόμαστε κατά βάση σε ένα παλικάρι 17 χρονών που αποφάσισε και τόλμησε να κάνει το γούστο του, παρά την απειρία του. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς απ' όλους το μετριοπαθές ύφος του @Valtasar (θενξ μπος), αλλά μια αυτοσυγκράτηση σίγουρα θα βοηθούσε, ειδικά πριν αρχίσουμε τις υπόνοιες ή/και τις κατηγορίες. Τέλος, αν και δεν έχω καμία σχέση με την επιμέλεια του περιοδικού, αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω πραγματικά συγχαρητήρια και ευχαριστίες στον @PhantomDuck για το εξαντλητικό ποστ με συμβουλές και καθοδήγηση. Καλή αρχή και καλή συνέχεια, Comic Cultura

Τα απόκρυφα επεισόδια της Παλαιάς Διαθήκης, στον Κήπο της Εδέμ. Από τον Αυστραλό Tim Whyatt.

Διάβασα προσεκτικά όλα τα σχόλια στο θέμα αυτό .Πάνω από μία φορές.Μερικά ξανά και ξανά. Προσπάθησα να καταλάβω τις απόψεις και τα επιχειρήματα . Πολλές φορές σκέφτηκα να γράψω κάτι να δώσω κάποιες απαντήσεις . Κάθε φορά το μετάνοιωνα και είχα πάρει την απόφαση να μην κάνω το παραμικρό σχόλιο. Το ποστ ακριβώς από πάνω όμως του Αρχοντα (όνομα και πράγμα ) ήταν σαν ένα μικρό ηλεκτροσόκ για μένα . Εσβησε όλες μου τις αναστολές και τα "δε βαριέσαι" και με παρακίνησε να γραψω όλα όσα έχω τόσο καιρό μαζεμένα στο κεφάλι μου και απο τα άλλα θέματα των κομικς που εκδίδει η "Μικρός Ηρως". Γράφτηκαν πράγματα που αγγίζουν τα όρια της απρέπειας , για τη δική μου οπτική και ηθική ,εν είδει κριτικής. Αν αυτό είναι κριτική προσωπικά την θεωρώ κακοπροαίρετη... Και δεν μιλώ για την κριτική στα πεπραγμένα της εκδοτικής αυτό λίγο ή καθόλου με νοιάζει. Μιλώ για την κριτική στους ανθρώπους που εξακολουθεί να τους αρέσει να διαβάζουν πράγματα που για άλλους θεωρούνται ρετρό και ξεπερασμένα ,ισως και χαζα . Δεν έχω διαβασει ποτέ εδώ μέσα ή ακούσει στις άπειρες συζητήσεις μου με λάτρεις όλων των ειδών των κομικς ,να ισχυρίζεται σοβαρά έστω και ένας οτι το Μπλεκ (ή το Ομπραξ ή όποιο άλλο θέλετε ) αποτελεί ένα αριστούργημα της 9ης Τέχνης. Το Μπλεκ σίγουρα απέχει πολύ από το να είναι αριστούργημα και σχεδιαστικά και σεναριακά . Η αξία που έχει για όλους εμάς που είχαμε την ΤΥΧΗ να το αγοράζουμε από τα περίπτερα την εποχή που κυκλοφορούσε (κάποιοι από μας και στην αρχή του τη δεκαετία του 70) είναι καθαρά ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ . Ο τίτλος αυτός κουβαλάει μνήμες και συναισθήματα μοναδικά και πολύτιμα σαν θησαυρός ,μιά ολόκληρη εποχή και ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής . Ολα αυτά μπορούν να τα αντιληφθούν μόνο όσοι τα έζησαν στην παιδική τους ηλικία . Οι υπόλοιποι νεώτεροι ή μη δεν θα τα καταλάβουν ΠΟΤΕ και καλώς διότι δεν τους αφορούν ! Γι αυτό όλοι εσείς που έχετε προχωρήσει και εντρυφήσει είτε στο σύγχρονο κομικ ,είτε σε άλλα είδη κομικ αφήστε εμάς τους γραφικούς να ασχοληθούμε με αυτό που αγαπήσαμε και αγαπάμε ακόμα ,χωρίς να χρειάζεται κάθε φορά να απολογούμαστε γι αυτό. Προσωπικά δεν έχω ποτέ προσβάλλει ή κακίσει κάποιον για τα κόμικς που του αρέσουν πολύ απλά διότι όλα είναι θέμα γούστου δηλαδή υποκειμενικά . Το ίδιο θα ήθελα να συμβαίνει και από τους άλλους για τα κομικς που αγαπώ . Χαίρομαι που υπάρχει σήμερα μια εκδοτική που έχει κάνει direct link με το παρελθόν και που μας δίνει δόσεις από αυτά που αγαπήσαμε . Χαίρομαι που τη βλέπω τόσο δραστήρια ,μ αρέσει που πειραματίζεται και προσπαθεί να βρεί μια θέση στο αύριο,το παλεύει όσο μπορεί και με αξιοπρέπεια και όπως και αρκετοί άλλοι έτσι κι εγώ τη στήριξα εξ αρχής και θα τη στηρίξω ως το τέλος . Οσο κρατήσει το ταξίδι. Θέλω να γραψω τόσα πολλά αλλά καλυτερα να σταματήσω εδώ . Με μια ευχή/παράκληση.Τα κομικς είναι ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ . Ας αφήσουμε λοιπόν ολοι μας τον καθένα και καθεμία από μας να ΨΥΧΑΓΩΓΗΘΕΙ με τα κομικς που γουστάρει είτε αρέσουν σε μας είτε οχι. Δεν υπάρχει λόγος να χαλιόμαστε ούτε να τη λέμε στους άλλους ,δεν κάνουμε επίδειξη γνώσεων εδώ ούτε διαγωνισμό για το ποιός έχει την καλύτερη άποψη και διαβάζει τα πιο "προχω" κομικς . ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ .

Την δεκαετία του 80 ήμασταν τέσσερα αγόρια στο σπίτι και διαβάζαμε κάθε εβδομάδα το μπλεκ και το αγόρι. Πιστέψτε με ο καθένας μας διάβαζε διαφορετικές ιστορίες. Ο ένας τον Μπλεκ, ο άλλος τον Ρου, ο άλλος τον Ντρεντ, εγώ όλες. Όλα είναι θέμα γούστου. Τέχνη είναι. Άλλος θεωρεί υπέροχη την Μαρία Κάλλας, άλλος τον Κοκοντίνη με το κλαρίνο του. Ας μην κρίνουμε λοιπόν εκδότες, εκδόσεις κλπ (χάρη μας κάνουν) και ας βουλιάξουμε στον κόσμο των κόμικς να γουστάρουμε.

Αρκετή ήταν η σιωπή μου επί του θέματος. Ήρθε η ώρα να μιλήσω πάνω σε αυτό το θέμα. Καθώς βλέπω πως μιλάνε οι ενήλικοι, ας δώσει την δική του ματιά ένας έφηβος. Είμαι 17 ετών και διαβάζω Περιπέτεια από τα 3 μου. Με Μπλεκ και Περιπέτεια έμαθα τα πρώτα μου γράμματα πιστέψτε το ή όχι. Φυσικά από την μίξη δεν έλειπαν ο Λούκυ Λουκ, ο Άστεριξ, ο Τεν Τεν αλλά και όλα τα υπόλοιπα αγαπημένα BD. Τα Disney και τα υπερηρωικά -κυρίως Marvel- επίσης. Όταν είσαι 3 ή 12 δεν μπορείς να έχεις ορθή επιλογή στα κόμικς. Το Νέος Μπλεκ όταν το είδα ένιωσα και εγώ ένα ρίγος οπότε @archon σε νιώθω. Τώρα από εκεί και πέρα οι γνώσεις μου στην 9η τέχνη εξαπλώθηκαν σε όλες τις γωνιές του κόσμου και μέχρι και σήμερα μαθαίνω. Τώρα όμως στα 17, ο Μπλεκ δεν μου αρέσει. Πλέον ψάχνω κόμικς με βάθος που μπορούν να μου δώσουν συναισθήματα, που θα με ταξιδέψουν. Είμαι λάτρης Pratt, Zanotto, Oesterheld, Uderzo και άλλων. Το Μπλεκ μου τα παρέχει αυτά. Ο Μάντυ Ρίλεϋ, ο Γιορ, ο Ταρζάν, ο Στορμ -φυσικά τα 2 του Πραττ- είναι αυτά που κρατάω περισσότερο. Και ναι μου αρέσει ο Ταρζάν, που αν και πιο ρετρό πεθαίνεις, είναι ένα έργο τέχνης, και γεμίζει το μάτι σου. Τα υπόλοιπα επειδή μου δημιουργούν αισθήματα, που ψάχνω σε ένα κόμικς. Και επειδή δεν αρέσουν και τα 12 πρέπει να κολλάμε; Πολυθεματικό είναι, το λέει και η λέξη, είναι για διαφορετικά κοινά. Επειδή υπάρχει ένα 20-σέλιδο Μπλεκ θα κολλήσουμε, Άλλες 140 σελίδες έχει ρε παιδιά Ο @Valtasar δεν θα μπορούσε να είναι πιο σωστός. Είναι τέχνη τελεία και παύλα. Γουστά είναι τέλος. Άμα δεν υπήρχε και η εκδοτική Μικρός Ήρως να μας φέρνει και τα "ρετρό" που όλοι λέτε, τι θα κάναμε...

Το φυτό μας είναι αυτό όταν ήταν μικρούλι

Με βάση αυτή την πληροφορία από το ποστ του albert, το 1ο τεύχος κυκλοφόρησε 31/12/1977.

Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω στο Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΟ ποστ του @PhantomDuck είναι ότι κατά την ταπεινή μου άποψη και με την όποια εμπειρία έχω ως επί 2 χρόνια μέλος εκδοτικής ομάδας εφημερίδας, είναι ότι θα πρέπει την επιμέλεια έκδοσης να την κάνει κάποιος άλλος. Δηλαδή κάποιος που η μοναδική του σχέση με το περιοδικό θα είναι αυτή και όχι κάποιος από τους συντελεστές. Πιστεύω ότι εύκολα θα βρεις έναν εθελοντή εδώ μέσα (και για να μην παρεξηγούμαι, όχι δεν δηλώνω τέτοιος δυστυχώς δεν ευκαιρώ )

Εγώ δεν είχα διαβάσει ποτέ Μπλεκ όταν ήμουν μικρός και όλοι οι ήρωες που έχει το τεύχος μου είναι ξένοι. Πήρα το πρώτο τεύχος από περιέργεια (ή μάλλον για τον Κόρτο) αλλά παρόλο που καμιά ιστορία του δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον, θα συνεχίζω να το αγοράζω μόνο και μόνο από σεβασμό σε αυτή την τόσο φιλόδοξη εκδοτική προσπάθεια.

Παρατηρώ μια απαξίωση από νέους ανθρώπους, στα γούστα της γενιάς μας, χαρακτηρίζοντάς τα "τελειωμένα" και οτι όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε οτι ζούμε στο παρελθόν, τόσο το καλύτερο. Δε νομίζω ότι είναι και η καλύτερη τοποθέτηση αυτή, όσο και αν προσπάθησε να εκφραστεί κομψά. Άραγε αυτό επεκτείνεται και στη μουσική και στον κινηματογράφο; Μάλλον ναι, αφού αναφέρθηκε και το Metropolis... Πως εξηγείται το γεγονός λοιπόν οτι ότι ώρα και αν ανοίξεις το ραδιόφωνο θα ακούσεις 80s και 90s κομμάτι; Στο YT, υπάρχουν εκατομμύρια σχόλια στα συγκεκριμένα τραγούδια ότι ήταν υπέροχα χρόνια για να ζει κάποιος και ειδικά αν ήταν παιδί. Ομοίως και στον κινηματογράφο, υπήρξαν τεράστιες εμπνεύσεις και τεράστιες ταινίες. Ας μην πλατιάζουμε όμως, αφού μιλάμε για κόμικς... Ο Μπλεκ είναι Μπλεκ... Θα έχει "τελειωμένα" μέσα, πως να το κάνουμε... Δε μπορούμε να "μπαμπαλίζουμε" κάθε τρεις και λίγο και να προσπαθούμε να οδηγήσουμε έναν έρμο εκδότη, με ιστορικές στο χώρο των κόμικς ρίζες, στη σχιζοφρένεια. Βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος και έκανε το όνειρό μας πραγματικότητα πριν τρία χρόνια περίπου όταν μας έδωσε τον Μπλεκ με εφημερίδα... Ακόμα θυμάμαι τα ρίγη συγκίνησης όταν κράτησα το τεύχος στα χέρια μου και μάλλον (τι μάλλον σίγουρα) δεν μπορείτε να το κατανοήσετε αυτό. Η εκδοτική ονομάζεται "Μικρός Ήρως". Έχει ένα ιστορικό background και αυτό προσπαθεί να διατηρήσει... Καλώς ή κακώς θα το δείξουν οι πωλήσεις. Δεν είμαι εναντίον της κριτικής που κάνετε... Είμαι εναντίον των σχολίων που κάνετε περί ρετρολάγνους που ζουν στο παρελθόν. Ναι είμαι ρετρολάγνος... Δεν ξέρω αν αυτό πειράζει κάποιους ή είναι κατακριτέο από την κοινωνία... Παίζει όμως η ρετρολαγνεία να είναι η πιο αθώα από όλες τις λαγνείες. Να πούμε και για το "Ελ Τζο"; Τι κάθεται και ασχολείται ο πρόεδρος μωρέ με τον "τάδε" και αναβιώνουν το Ελ Τζο; Δεν ετοιμάζουν καλύτερα ένα super ντουπερ Όμνιμπους ξερω γω τι; 2019 έχουμε... Μην ακυρώνετε τη μνήμη μας και προσπαθήστε στο ελάχιστο να καταλάβετε τον πιτσιρικά archon, κάπου στα 80s να αγοράζει τον Μπλεκ και το Αγόρι στο περίπτερο της γειτονιάς του και να του δίνεται η ευκαιρία στα 47 του να ξαναζεί τέτοιες μοναδικές στιγμές. Αυτά ώς "άμυνα" από την πλευρά των ρετρολάγνων - retromaniacs... Τις "τομάτες" εσείς ξεκινήσατε να τις ρίχνετε... Εμείς απλά τις αποκρούουμε...

Μια ταινία είπα να δω και την κάνατε θέμα. Δεν περίμενα η χθεσινή μίνι παρουσίασή μου για το Μετρόπολις να δώσει τροφή για τα σχόλια του Μπλέκ. Ούτε κατά διάνοια. Εκεί πέρασε απαρατήρητη εκτός τους 2-3 που μου βάζουν λάικ σε ό,τι γράψω Πάντως το ό,τι υπάρχει ένας Δικαστής Ντρεντ στην εποχή μας είναι άθλος. Ναι, θα ήθελα να δω νέες προτάσεις πράγμα που έκανε ο παλιός Ανεμοδουράς, ο Μπαζίνας, ο Καμπανάς κλπ. Αλλά Ντρεντ;; Ποιος τόλμησε να δείξει Ντρεντ μετά από τόσα χρόνια; Τέλος να πω ότι υπάρχει ένα διαφορετικό υπόστρωμα στο σάιτ τους τελευταίους μήνες, αλλά αυτά είναι για συζήτηση με το μεγάλο κεφάλι Θα τα πούμε τον Απρίλιο

Οπισθόφυλλο του τεύχους νο 125: Το οπισθόφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Ενδιαφέρον, πολύ ενδιαφέρον, από ότι βλέπω βέβαια η πλειονότητα κατακεραυνώνει τον σεναριογράφο ,παρότι είναι η "φίρμα " της συνεργασίας, δυστυχώς προς το παρόν δεν αγοράζω από το ίντενετ αλλιώς θα το έπαιρνα ακόμη και αν δεν είχε καν μπαλόνια, φαίνεται πολύ καλοστημένο και γενικά όμορφο και στο καλλιτεχνικό κομμάτι και στο γραφιστικό του κομμάτι και το πάντρεμα παραδοσιακών μέσων και υπολογιστή και νομίζω ότι κάποιος μπορεί να διδαχτεί πράγματα κοιτάζοντας το. Πάντως αν τύχει κάπου,κάπως να μου δοθεί η ευκαιρία να το αγοράσω θα το πάρω, όχι μόνο επειδή είναι ωραίο, άλλα επειδή έχει και φόντο μία εποχή που μου αρέσει, η προ της βιομηχανικής επανάστασης αποικιοκρατική περίοδος είναι πολύ στα γούστα μου,περισσότερο από μεσαίωνα ή από κόμικς με αρχαίους μαχητές,μια και δεν έχω δει και τόση ποσότητα τίτλων. Βλέπω καριοφύλια και ξίφη άρα πιθανόν 1700+_, ένα εναλλακτικό 1700 με πολύ δυναμικές και εντυπωσιακές γυναίκες, εδώ το φανταστικό στοιχείο υπερνικάει την ρεαλιστικότητα , άλλα δεν νομίζω ότι η πιστότητα της εποχής είναι το ζητούμενο στο συγκεκριμένο κόμικ.

Σ΄όσους αρέσουν τα πειρατικά ρίξτε μια ματιά και στο Le Sang du Dragon Τον 1ο τόμο που διάβασα τον βρήκα αρκετά συμπαθητικό. Υπάρχουν τα 9 πρώτα τεύχη σε αγγλικό scanlation με τον τίτλο Dragonblood. Το σχέδιο δεν είναι σαν του Barracuda αλλά ούτε μέτριο το λες

Μιας και την είχα ξεχάσει σχεδόν, ξαναδιάβασα και τα 6 τεύχη, τα δύο που είχα έντυπα και τα άλλα ψηφιακά. Ο kurdy με βρίσκει 100% σύμφωνο. Το σχέδιο δεν είναι απλά σχέδιο, είναι ΣΧΕΔΙΑΡΑ, άψογο, αψεγάδιαστο,πιο καλό δεν πάει ένα πράμα. Ο τζέρεμι μας στέλνει σπίτι μας με τα παπούτσια στο χέρι, ακόμα και στα πανελάκια που φαινόταν ότι βαριόταν την ζωή του να τα σχεδιάσει. Τώρα ο Ντυφό ένας θεός ξέρει τι είχε στο μυαλό του. Ένα σενάριο all-over-the-place, ασύνδετο, με ένα κάρο κύριους χαρακτήρες και ελάχιστη εξέλιξη στον καθέναν πέρα από τα πολύ βασικά κίνητρα. Δική μου αίσθηση πως το όλο πειρατικό θέμα χρησιμοποιείται ως βάση και όχι ως κύρια πλοκή, μιας και αν το καλοσκεφτείτε βλέπουμε σχετικά λίγα πράγματα που έχουν να κάνουν με πειρατεία όπως την έχω εγώ στερεοτυπικά στο μυαλό μου. Ούτε την εύρεση του διαμαντιού είδαμε, δύο μικρές ναυμαχίες μία στην αρχή αρχή και μία στο τέλος τέλος, κάποιες μάχες εδώ και κει.. Μόνο οι καπετάνιοι ήταν αξιοπρεπέστατα δοσμένοι (αλλά ήθελα και άλλο red hawk) και είχες και ένα νησί τύπου τορτούγκα το οποίο δεν θύμιζε σε τίποτα πειρατικό καταφύγιο. Διασκεδαστική σειρά, δεν θα περάσει κανείς άσχημα με τα 6 άλμπουμ της. Ειδικά όσοι γουστάρουν πειρατεία του 17ου-18ου αιώνα, βουρ στον πατσά. Αλλά δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι αν αυτή η σχεδιάρα είχε και μια εξίσου ικανή πένα στην υπόθεση, τώρα θα μιλούσαμε για ένα αριστούργημα και ίσως το καλύτερο πειρατικό κόμικ εκεί έξω. Τώρα, αρκείται στο να είναι μια μείξη black sails, pirates of the caribbean, λίγο treasure island και το άλλο με τον Μάλκοβιτς, με πολλή ίντριγκα, συνεχείς κωλοτούμπες των πρωταγωνιστών που δεν ξέρουν που πατάνε και που βρίσκονται και λίγη πειρατεία στο μείγμα. Και κάτι άσχετο/σχετικό. Barracuda είναι τούτο το ψάρι, ο λούτσος που λέμε. Θυμίζει κάτι έντονα η φάτσα του από το κόμικ ε;

Πάλι καλά που δεν τον είπαν και Τζουτζούκα!!!

μου τα δανεισε ενας φιλος μου για να σας τα δειξω

Θα στο πω γιατί αυτόν εννοεί Μην με ρωτήσετε από που είναι, στο facebook το βρήκα. Θα ρωτήσω μπας και μου πουν λεπτομέρειες και θα ενημερώσω για ότι μάθω. EDIT: Από Ψαρόπουλο είναι τελικά, από το τεύχος #5

Κάλλιο αργά παρά ποτέ... Έγινε ενημέρωση των λιστών με τις τελευταίες προσθήκες/διορθώσεις!

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #239 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (από τον άνθρωπο που έκλεψε τις ταμπέλες του Σκρουτζ για προσωπική χρήση @Dr Paingiver. Τώρα γιατι τις άλλαξε κιόλας παραμένει μυστήριο... ) Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Το μυστήριο των πινακίδων." Ο Σκρουτζ ετοιμάζεται για μία βόλτα μετά από μία επιχειρηματική κονταρομαχία. "Το άγγιγμα του Μίδα." Ο Ινδιάνα Γκούφυ με την βοήθεια του Πρύτανη του πανεπιστημίου του Μέτροπολ Σίτυ αναζητάει το γάντι που εικάζεται ότι έχει το άγγιγμα του Μίδα. "Επιχείρηση καθαρή Λιμνούπολη." Ο Ντόναλντ αναλαμβάνει να καθαρίζει το πάρκο της Λιμνούπολης. Δυστυχώς όμως με τον Γκαστόνε επικεφαλής. Το πως θα καταλήξει η ιστορία σίγουρα δε το περίμενε κανένας από τους δύο... "Το ιερό τσάι." Παντάξιος και ανηψάκια σε μία αποστολή ικανοποιήσης του ουρανίσκου του πιο πλούσιου παπιού του κόσμου. "Στις γραμμές του τραμ." Ο Πητ και ο Φούμφο απαγάγουν όλο τον κόσμο από φόβο ότι είδαν τα πρόσωπα τους μετά την ληστεία του κοσμηματοπολείου. Φυσικά οι περισσότεροι από αυτούς αγνοούν ότι το λήστεψαν. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Η κεντρική ιστορία χωρίς φοβερό σενάριο και με στατικό περιβάλλον διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Άτυπος πρωταγωνιστής ο Παντάξιος σε μία ιστορία μυστυρίου, αγάπης και αναμνήσεων. Το τεύχος συνεχίζει με μία πολυσέλιδη ιστορία του πιο διάσημου αρχαιολόγου του Δισνε'ι'κού σύμπαντος. Αρκετά καλή και με ωραία μηνύματα περί ήθους και απληστίας. Το περιεχόμενο της τρίτης ιστορίας του τεύχους έχει οικολογικό υπόβαθρο και ενδοοικογενειακή διαμάχη. Εχει την πλάκα της κινούμενη σε χαλαρούς αστικούς ρυθμούς. Τέταρτη ιστορία μία αποστολή αναζήτησης με τα τρία ανηψάκια υπό την εποπτία του Παντάξιου. Όμορφη ιστορία με τον Παντάξιο να στέκεται επάξια ως πρωταγωνιστής. Το τεύχος κλείνει μέ μία κουραστική, πολυσέλιδη και με επαναλαμβανόμενα μοτίβα ιστορία με τους Μαύρο Πητ και Φούμφο. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Το μυστηρίο των πινακίδων." 2. "Το ιερό τσάι." 3. "Το άγγιγμα του Μίδα." 4. "Επιχείρηση καθαρή Λιμνούπολη." 5. "Στις γραμμές του τραμ." 7/10!!! Τέσσερις καλές, εώς πάρα πολύ καλές ιστορίες και μία μέτρια!!!

Kατεβαίνεις το ημιυπόγειο στο Κουκάκι, και ένας κόσμος σού φανερώνεται. Οι χαρακτήρες του γελοιογράφου και εικαστικού Γιάννη Λογοθέτη - και του εγγονού του Χριστόφορου - είναι γνώριμοι, είναι σχεδόν ταυτοτικό το ύφος του, γνωστό από τα έντυπα δεκαετιών, την τηλεόραση, τον δρόμο που χάραξε ο αιρετικός και πάντα γελαστός καλλιτέχνης που περνάει τη μισή ημέρα του εδώ στο ημιυπόγειο που περιγράφουμε και που περικλείεται ο δικός του κόσμος. Ο γνωστός και ως ΛοΓό βέβαια, έχει και μια άλλη πλευρά, εξίσου σημαντική, είναι στιχουργός τα τελευταία 40 και παραπάνω χρόνια περίπου 400 δισκογραφημένων τραγουδιών, ορισμένων τεράστιων επιτυχιών όπως το «Έτσι είναι ζωή» ή το «Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε» με τη Μοσχολιού και βέβαια ένας εκ των εισηγητών του λεγόμενου χιουμοριστικού τραγουδιού, με σουξέ όπως «Το σκυλάκι το κανίς» ή τον γνωστό κύκλο τραγουδιών «Γελοιογραφίες» με τον Θέμη Ανδρεάδη. Ο ΛοΓό, από το εργαστήριό του, θυμάται μια εποχή, μας διαβάζει το κείμενο που είχε γράψει για τον δίσκο του «Τραγούδια με νόημα» ο μέγας Μποστ, αναλύει τις δικές του θέσεις για το ελληνικό τραγούδι και τη γελοιογραφία και περιγράφει τη διαδρομή του στην τέχνη και τη δημοσιογραφία (για πολλά χρόνια ο ΛοΓό εργάστηκε στα «ΝΕΑ» και τον «Ταχυδρόμο» του ΔΟΛ). Καθόμαστε και απαγγέλλει τραγούδι του για το πάλαι ποτέ καφέ μπαρ Φελλός στο Κουκάκι, στέκι πολλών. Σας θυμάμαι από τον Φελλό στην οδό Δράκου. Μαζευόμασταν εκεί πολλοί: Κατσιμίχας, Γιώργος Σαρρής, Θαλασσινός, Θανάσης Συλιβός. Αναρωτιέμαι παρατηρώντας πως έχετε κάνει τραγούδι ένα στέκι σας, λογική σας στα τραγούδια είναι η ζωή σας; Θα σου πω. Από πολύ μικρός έκανα σκίτσα και έγραφα τραγούδια. Τα βιβλία μου στην τσάντα μου μέσα στα περιθώρια είχαν σκίτσα. Είχα και ραδιόφωνο και ήμουν κολλημένος. Άρα πάντα θυμάστε να ζωγραφίζετε και να ακούτε τραγούδια. Να ακούω ελληνικά και ξένα για την ακρίβεια. Μου άρεσαν ορισμένοι που ακούω και σήμερα: Ντιν Μάρτιν, Πέρι Κόμο, Νατ Κινγκ Κόουλ, Ρενάτο Καροζόνε. Στα «Τραγούδια με νόημα» σε ένα τραγούδι του Ρενάτο έχω βάλει ελληνικά λόγια και το λέει ο Γκιωνάκης. Πώς προκύψαν τα σκίτσα; Έμενα σε μια αυλή με 5-6 οικογένειες. Περιοχή; Ταμπούρια στον Πειραιά. Κάθε εβδομάδα κάθε οικογένεια έπαιρνε το περιοδικό «Ρομάντσο» και γύρναγε σε όλους! Εγώ κόλλησα στα σκίτσα. Ποιοι ήταν τότε; Αρχέλαος, Χριστοδούλου, Πολενάκης, Παυλίδης. Κάποια στιγμή ρώτησα ένα παιδί στη γειτονιά μου που έκανε σκίτσα, τον Σταματάκη, πώς γίνονται αυτά. «Με σινική μελάνη. Να τα κάνεις μοντέρνα» μου είπε. Κατάλαβα πως έπρεπε να κάνω τα παπούτσια με κρεπ, κάτι τέτοιο. Μέχρι που πήρα μέρος σε μια έκθεση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, και ήλθε ο Γ. Π. Σαββίδης με τη γυναίκα του και την Ειρήνη Παπά και μόλις έφτασε στα δικά μου του άρεσαν πολύ, περίπου αρχές του '60. Έτσι μπήκατε στον «Ταχυδρόμο»; Ο Γ. Π. Σαββίδης ήταν τότε διευθυντής. Ναι! Όλοι θέλανε να βάλουν κάτι στον «Ταχυδρόμο», τότε. Μου άρεσε τόσο πολύ το περιβάλλον της Χρήστου Λαδά που πήγαινα χωρίς να κάνω τίποτε. Ποιους θυμάστε; Σκαλιώρας, Ζενάκος, Κώστας Μητρόπουλος, η Βαφία, μια γλύπτρια. Ένα πολύ ωραίο περιβάλλον. Και; Μου δώσανε ένα μυθιστόρημα να το εικονογραφήσω, έβλεπα τον Αργυράκη να εικονογραφεί, τον Μυταρά. Από ένστικτο τα έκανα όλα αυτά, σε συνέχειες, το διάβαζα κι έβρισκα εικόνες, σκέφτηκα οι εικόνες να είναι κομμένες από μαύρο χαρτί και κολλημένες σε φόντο λευκό και μου έβγαιναν τόσο ωραία. Στον «Ταχυδρόμο» έμεινα κάνα δυο χρόνια και μετά έφυγα έξω γιατί έγινε η χούντα. Λέτε συχνά πως στενοχωρηθήκατε πολύ με τη χούντα. Πολύ. Από πιτσιρίκος φοβόμουν αυτούς που φόραγαν στολές, γι' αυτό ο Ανδρέας Παπανδρέου το '81 μού έκανε ένα δώρο μεγάλο που δεν φοβόμουν πλέον τους αστυνομικούς. Μόλις έγινε χούντα τι κάνατε; Ήμουν παντρεμένος κατ' αρχάς. Υπήρχε μια δημοσιογράφος, η Γιολάντα Τερέντσιο, η οποία είχε φίλο έναν γελοιογράφο στο Λονδίνο που λεγόταν Λέσλι Ίλιγουορθ και δούλευε στην «Daily Mail». Ήταν διάσημος, είχε και εκπομπή με έναν άλλο διάσημο γελοιογράφο, τον Βίκι, το παίζανε «αριστερός - δεξιός». Με έστειλε σε αυτόν να με βοηθήσει. Πού μένατε; Πήγα και τον βρήκα, χάρηκε πολύ. Μας πήγαινε σε μπαρ και έλεγε «οι Έλληνές μου». Αυτός είχε μια σοφίτα στη Φλιτ Στριτ. Μας την έδωσε. Μετά πήγαμε Παρίσι και τελικά γυρίσαμε Αθήνα. Μετά; Κάνω διάφορες δουλειές. Η γυναίκα μου είναι γραφίστρια και εργαζόταν στον Χάρη Πάτση, μέχρι που έκανα τα πρώτα μου τραγούδια και πήρα και λεφτά. Πώς γνωρίσατε τον Δήμο Μούτση; Είχα πάει σε ένα μαγαζί στην Πλάκα, στην Παλιά Αθήνα, να βρω κάποιον και γνωριστήκαμε. Εν τω μεταξύ είχε κάνει ο Μποστ κάτι τραγούδια. Μου λέει ο Μούτσης να κάνουμε κάτι τέτοιο, ήταν τότε με την κόρη του Βουσβούνη που είχε πάρει τον Γαλαξία της Βλάχου. Πήγαινα εκεί σπίτι τους και φτιάχναμε τραγούδια. Καθόταν αυτός στο πιάνο και στο τέλος βγήκε το «Χαράματα με το πρώτο λεωφορείο» που είπε ο Μητσιάς. Αντί για τραγούδι σατιρικό, βγήκε δραματικό! Μπαίνω στο τραγούδι, μετά στην Κολούμπια γνωρίζομαι με τον Λουκιανό και κάνουμε σε μικρό δισκάκι το «Αχ Μαρία» και το «Κοίταξε να δεις». Και πουλάει 60.000 αντίτυπα! Μετά; Μετά ο Τ. Β. Λαμπρόπουλος με γνωρίζει με τον Χατζηνάσιο και κάνουμε το «Έχει ο Θεός», μεγάλο δίσκο. «Πάρε τον ηλεκτρικό», «Αν μ' αγαπάς φίλα σταυρό». Ενώ εκεί κάναμε μεγάλη επιτυχία, εγώ είχα στον νου μου πάντα το χιουμοριστικό τραγούδι. Το γελοιογραφικό όπως το λέω. Και πάω μια βραδιά σε μια μπουάτ στην Πλάκα και βλέπω έναν πιτσιρικά που τραγουδούσε: τον Θέμη Ανδρεάδη. Έκανε και κάτι πλάκες. Λέω ωραίος αυτός. Ξεκινήσαμε να κάνουμε τραγούδια, έβαλε κάτι μουσικούλες ο Θέμης, βγήκαν τα τραγούδια, ο δίσκος είναι οι «Γελοιογραφίες». Χαμός. Αφού όμως έπεσε η χούντα, ήταν κομμένος ο δίσκος και ο Θέμης επί χούντας. Μετά μου λέγανε οι κοπέλες στην Κολούμπια πως εκεί πέρα είχε τόσο πολλή δουλειά, που ξενυχτούσαν για να φακελώνουν δίσκους, εποχή που είχε ουρές για Μίκη. Αυτός ο δίσκος χάλαγε τον κόσμο. Είχαμε κάνει και μερικοί γελοιογράφοι μια έκθεση στου Μπαχαριάν. Χαμός, ουρές, ο κόσμος είχε ανάγκη τότε. Στα έντυπα πώς μπαίνετε; Είχαμε πάει διακοπές, κάπου στην Εύβοια, δεν είχα δουλειά τότε. Πήγαινα και έπαιρνα από την ΑΕΠΙ κάτι προκαταβολές, στη Σπυρίδωνος Τρικούπη για τα τραγούδια μου, ένα μικρό μαγαζί. Με ψάχνει τότε ο Ροδόλφος Μορώνης και άλλοι. Τον είχε βάλει ο Φιλιππόπουλος και με γυρίζουν πίσω για να πάω στην «Ελευθεροτυπία», τέτοια ευκαιρία δεν χάνεται, σκέφτηκα! Πόσο μείνατε; Οκτώ χρόνια δούλεψα, μετά έφυγε από κει ο Φιλιππόπουλος και με πήρε στο «Έθνος». Στις «Εικόνες» είχα δικό μου δισέλιδο. Μετά πήγα, στα κυριακάτικα «ΝΕΑ», με διευθυντή τον Λυκούργο Κομίνη. Μετά στα καθημερινά «ΝΕΑ», μετά ξανά στο «Έθνος», με φωνάξανε στα «ΝΕΑ» γιατί μια γελοιογραφία μου την είχε πάρει η «Monde» και είχε κάνει ένα σχόλιο, τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Μετά πήγα στη «Νίκη», μέσω Δημήτρη Μαρούδα. Και με μισθό μεγαλύτερο από το «Έθνος». Τι άλλο θυμάστε από τις εφημερίδες; Στην «Ελευθεροτυπία» δεν μου είπε ποτέ κανείς τίποτε. Μια φορά σε μια σύσκεψή της, ένας αρχισυντάκτης, πετάγεται και λέει: «Νομίζεις πως σε πληρώνουμε γι' αυτή την κουτσουλιά που κάνεις; Σε πληρώνουμε για την υπογραφή σου». Και τσαντίζομαι και κάνω ένα τετράγωνο την άλλη μέρα με μια υπογραφή μου μέσα. Τίποτε άλλο. Και μπήκε. Δουλεύατε με χαρακτήρες στη γελοιογραφία τότε ή γενικά με επικαιρότητα; Είχα χαρακτήρες. Μερικά χρόνια είχα τα Φτωχαδάκια. Μερικά από αυτά γίνανε τραγούδια, το «Πεινιάου», με τον Μαργαρίτη. Ένα τύπος με μπαλώματα, όπως είναι τώρα οι φτωχοί, πάντα πεινάω έλεγε. Και μια γάτα δίπλα σκελετωμένη έλεγε κι αυτή: Πεινιάου. Το λέμε παρέα με τον Μαργαρίτη. Έκανα και εικονογραφήσεις. Αλλά δεν ήθελα να βάλω πρόσωπα, π.χ. τον Μητσοτάκη ή τον Ανδρέα. Το έκανα λίγο, αλλά μου φαινόταν φτηνό. Οι μεγάλοι τότε; Ο Μητρόπουλος, ο Κυρ, ο Μποστ μοναδικός. Τον αγαπούσατε. Ήμασταν φίλοι, έμενε εδώ, στη γωνία (σ.σ.: Ακρόπολη), όταν παντρεύτηκα νοικιάσαμε ένα σπίτι πολύ κοντά στον Μποστ. Είχα βγει στο τραγούδι, είχα κάνει καλές αρπαχτές σε περιοδεία. Ήμουν και στη Νεράιδα, ένα καλοκαίρι. Εγώ τα έλεγα κι έκλεινα το πρώτο μέρος. Μετά έβγαινε ο Κόκοτας, ο Διονυσίου. Φτιάξατε ένα ρεύμα δικό σας. Δεν επαναλήφθηκε. Βαρέθηκα το ξενύχτι. Έγινε ρεύμα, όλες οι εταιρείες πήγαν να μιμηθούν, ο μόνος που έκανε κάτι ήταν ο Μηλιώκας. Αυτά που έκανα εγώ τα δούλευα τριάντα χρόνια με γελοιογραφίες. Μια λεζάντα σε γελοιογραφία μπορείς να την αλλάξεις δέκα φορές για να πετύχει, για να έχει ενδιαφέρον ως λεζάντα. Το ίδιο πράγμα είναι το τραγούδι. Δηλαδή; Δεν είναι παιχνίδι των λέξεων. Όπως είχε πει ο Σακελλάριος το ποίημα πρέπει να είναι ακαταλαβίστικο, αλλιώς είναι τσιφτετέλι. Το τραγούδι έχει μια αρχιτεκτονική, μια ιστορία απλή, να έχει ένα θέμα που να είναι ευρηματικό, να έχει ρεφρέν ή μια φράση, αυτό είναι το τραγούδι, αλλιώς είναι ιστορία, όπως έκανε ο Σαββόπουλος, με τον Κοεμτζή. Το τραγούδι είναι Σακελλάριος. Επηρεαστήκατε από κάποιον; Αγαπούσα, δεν τους ήξερα, εμένα μου άρεσε το ελληνικό τραγούδι, αυτά που άκουγα ήταν δεκαετίας '50 - '60. Τσιτσάνης, Μητσάκης κ.τ.λ. Στιχουργούς; Δεν τους ήξερα άλλα μετά που έμαθα ξεχώρισα ορισμένους. Όπως ο Χρήστος Κολοκοτρώνης, η Παπαγιαννοπούλου, ο Τσάντας, ο Βίρβος που ήταν φίλος μου. Δεν μου αρέσουν αυτοί που φτιάχνουν πολλά πράγματα μέσα σε ένα. Γράφουν πολύ ωραία, βέβαια, ορισμένοι. Πολύ ωραίος ήταν ο Ρασούλης. Τον γνώρισα όταν δούλευα στην «Αυγή» κι αυτός στη «Δημοκρατική Αλλαγή». Σήμερα υπάρχει χιουμοριστικό τραγούδι; Π.χ. ο Παντελής Αμπαζής μού έρχεται στο μυαλό. Ναι, υπάρχει. Όχι ακριβώς τέτοιο, υπάρχει ο Φοίβος Δεληβοριάς. Ένα άλλο παιδί είναι ο Βαγγέλης Χατζηγιάννης. Τώρα σκέφτηκαν να βγάλουν ξανά ορισμένα δικά μου που δεν πολυακούστηκαν. Οι λόγοι υπάρχουν για να γραφτεί; Πάντα υπάρχουν λόγοι. Να υπάρχουν τραγούδια που να σε ανεβάζουν. Αλλά τα ραδιόφωνα παίζουν δυστυχία. Ο Κηλαηδόνης μού άρεσε πολύ, και είχε κάποια σχέση με αυτά που λέμε. Σαν θέματα. Πόσα έχετε γράφει; Που έχουν κυκλοφορήσει; Τετρακόσια. Σας έχει τραγουδήσει η Μοσχολιού, ο Μητσιάς, αυτά μείνανε. Μα έχουν μείνει και τα άλλα. Κάτι παιδιά από την Κρήτη έχουν διασκευάσει την «Πεθερά». Και αρέσει σε πολύ κόσμο. Θυμάστε πως γράψατε ένα τραγούδι σας; Μοιάζετε συχνά να περνάτε εκεί καθημερινά γεγονότα σας. Τη «Λούλα». Ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα στην Πλατεία Δεξαμενής. Δούλευα στην «Ελευθεροτυπία» και ανέβαινα από Κολοκοτρώνη προς Κολωνάκι όπου έμενα τότε. Και αυτή έπινε με κάτι φίλους της μπίρες. Ήξερε πως γράφω: «Καλέ κύριε Γιάννη, για μένα δεν θα γράψεις;». Πήγα ένα βράδυ στο σπίτι, κάθισα σε μια πολυθρόνα. Απέναντι είχε ένα μπουκάλι με λίγο ουίσκι, θυμήθηκα αυτή την κοπέλα. Τούλα τη λέγανε μα δεν μου άρεσε το όνομα. Γράφω. Θυμήθηκα στη γειτονιά μου μια κοπέλα που τη λέγανε Λούλα, και ήταν ωραίο. Το «Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα»; Ήταν αφίσα που διαφήμιζε τσιγάρα του Παπαστράτου με καραβάκια! Πάντα παρατηρούσατε γύρω σας; Έτσι κι αλλιώς! Καθόμουν και έβλεπα ανθρώπους κι έλεγα από μέσα μου: αυτόν πρέπει να τον λένε έτσι και να κάνει αυτή τη δουλειά. Η καθημερινότητά σας; Έρχομαι εδώ, στο εργαστήριο. Κάτι δουλεύω. Μετά αφού έχω βαρεθεί ανεβαίνω στον πεζόδρομο της Ακρόπολης, πάω προς Αποστόλου Παύλου, μετά Μοναστηράκι, σε φίλους που έχουν σχέση με μουσική, πάω στην κεντρική αγορά, περπατώ, δεν έχω αμάξι. Παίρνω κάναν γαύρο και γυρνάω σπίτι. Από την Πλάκα. Βγάζετε κάτι τώρα; Τώρα βγαίνει ένα βιβλίο με τα τραγουδάκια μου όλα. Και αυτά που δεν έχουν κυκλοφορήσει. Μυστικό της έμπνευσης; Πήγαινα προς την εφημερίδα και δεν είχα τίποτε να σχεδιάσω. Κι έβλεπα κάτι και εμπνεόμουν. Στίχους πώς γράφατε; Βρίσκω τις δύο πρώτες αράδες που μου αρέσουν και έχω βρει και τη μουσική. Σε αυτές τις διαδρομές που κάνω δουλεύω αυτό το τραγούδι. Όλα έχουν μια αρχή. Το «Έτσι είναι η ζωή»; Δραματικό πάντως τραγούδι... Ναι είναι. Υπάρχει μέσα μια φράση που την έλεγε η μάνα μου. Κάντε ένα σχόλιο για την πολιτική σήμερα... Πιστεύω ότι ο χειρότερος γελοιογράφος είναι πιο έξυπνος από τον καλύτερο πολιτικό για αυτό ψηφίζω γελοιογράφους. Και το σχετικό link...

Γιατί όλοι κολλησατε στο Metropolis, αν είναι δυνατόν... Είναι μια καλή ταινία, παραμένει μια καλή ταινία, την ανέφερα τυχαία, με τη λογική ότι κάτι παλιακό δεν μπορεί να πουλήσει. Μόνο αυτό. Γιατί αν κάποιος θέλει να πουλήσει το προϊόν του, θα πρέπει να το σκέφτεται αυτό.

Σχετικά με τα εξώφυλλα από τη στιγμή που στο gc σκαναρωνται και ανεβαίνουν χωρίς άδεια από τους δημιουργούς τους τότε πως εμείς ζητάμε να μας αναφέρουν? Δεν υπάρχει κανένα disclaimer πουθενά πως πρέπει να αναφέρεται ως πηγή το site και θα ήταν παράλογο να υπάρχει. Όποιος θέλει και το βάζει καλώς. Δεν γίνεται να απαιτούμε. Τελος το comicultura ειναι free και δεν βγάζει χρήματα χρησιμοποιώντας εξώφυλλα. Έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Σχετικά με το περιοδικό είναι καλή προσπάθεια αλλά νομίζω πως σε αυτή τη μορφή είναι ξεπερασμένο και χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Ένα καθαρό portal θα ήταν καλύτερο.

@Ionas Aggelis σε παρακαλώ να μεταφέρεις τη συγνώμη μου στον συντάκτη του άρθρου. Αν αισθάνονται έτσι οι δημιουργοί του Μπλε Κομήτη, εμένα δε μου πέφτει λόγος και φυσικά το άρθρο είναι εγκυρότατο. Για τα υπόλοιπα, σε συγχαίρω για την άμεση αντίδρασή σου, θα το ξαναδώ και αν δω κάτι που σου διέφυγε ενδεχομένως επανέρχομαι

Το ξεκινησα προχθες και μαγευτηκα και το τελειωσα σημερα. Απλα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Εχουν γραψει αρκετα παιδια πριν απο μενα ωραιες αναλυσεις οποτε δεν εχω να προσθεσω κατι αλλο. Απλα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ! Το μονο που με στεναχωρει που δεν μπορω να το βρω και στα ελληνικα πλεον.

Πέθανα στα γέλια!!!

Το είχα κάνει όταν ήμουν σε ηλικία 13 χρονών το 1986 , το κείμενο προστέθηκε τώρα

Περιοδικό lifestyle των εκδόσεων Σίγμα Άλφα Μι. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2002 και η ύλη του έχει να κάνει κατά κύριο λόγο, με τον τρόπο ζωής και διασκέδασης των επωνύμων. Άγνωστο στα πόσα τεύχη ολοκληρώθηκε, μιας και είχα πάρει μόνο το 4ο τευχος.

@archon @φλοκ Απάντηση και στους δύο συνολική. 1. Μόνο νέος δεν είμαι, τα 40 έρχονται εντός του 2019. 2. Αν με ρώταγες, όταν ήμουν παιδί, ποιο είναι το αγαπημένο σου κόμικ, ποιος είναι ο αγαπημένος σου ήρωας, ποιο κόμικ αγοράζεις περισσότερο, η απάντηση σε όλα τα παραπάνω θα ήταν ΜΠΛΕΚ. 3. Κάποια στιγμή, όταν μεγάλωσα λίγο και ξεκίνησα να ψάχνομαι λίγο παραπάνω, αγάπησα το κομικς σαν μέσο και άνοιξα τα μάτια μου στο τι υπάρχει παραέξω. 4. Η pull-list μου είναι 2000AD, Judge Dredd Megazine και Star Wars. Σίγουρα όχι ότι πιο μοντέρνο. Μετά τα παραπάνω, ξεκινάμε από τα βασικά. Βασική και απαρέγκλιτη αρχή, ο καθένας διαβάζει ότι γουστάρει. Σεβαστό πάνω από όλα. Επειδή εγώ ξεπέρασα τον Μπλεκ, δεν είναι υποχρεωμένος να τον ξεπεράσει κανείς. Ο καθένας διαβάζει κόμικς για οποιονδήποτε λόγο εκείνος γουστάρει. Άλλος αγαπάει το μέσο, σε άλλον του θυμίζουν την παιδική του ηλικία, σε άλλον την πρώτη φορά που γνώρισε τον παιδικό του έρωτα. Δεν ξέρω και για ποιους άλλους λόγους, αλλά όλοι είναι ΣΕΒΑΣΤΟΙ. Από εκεί και πέρα όμως, δεν μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα. Τι να κάνουμε, έτσι είναι. Όταν βλέπεις ότι με μια συγκεκριμένη πορεία, οι τίτλοι της εκδοτικής κλείνουν ο ένας μετά τον άλλον, και οι μεγάλες της επιτυχίες προέρχονται μόνο από ότι εκδίδεται σε εφημερίδες και από ότι δεν έχει σχέση με την καθιερωμένη τακτική της εκδοτικής (Κόρτο, Καστέλ), θα φοράς παρωπίδες υποστηρίζοντας την ρετρολαγνική προσέγγιση των περιοδικών της. Και στην τελική, θα προσφέρεις κακή υπηρεσία στον εκδότη, επιμένοντας την συνέχιση της ίδιας πορείας. Όταν εντοπίζεις την αιτία των χαμηλών πωλήσεων στο ότι π.χ. κάποιοι αγοράζουν τον τόμο και όχι το περιοδικό, αγνοείς το ότι α) το προσφερόμενο υλικό είναι 40 ετών, ξεπερασμένο και παρωχημένο β) το κοινό είναι συγκεκριμένο, πολύ μικρό και όσο περνάνε τα χρόνια θα γίνεται μικρότερο γ) οπουδήποτε αλλού εκτός από Ιταλία και Βαλκανίων το υλικό έχει μικρή έως ανύπαρκτη αναγνωρισιμότητα/αναγνωσιμότητα και αυτό κάτι σημαίνει. Επομένως, εάν κόπτεστε πραγματικά για τον εκδοτικό, θα σκεφτείτε τι μπορεί να κάνει ο εκδοτικός για να προσεγγίσει επιπλέον κοινό. Αναφέρω πράγματα τα οποία θεωρώ αυταπόδεικτα, αλλά μάλλον δεν είναι, οπότε πάμε πάλι: Μάντυ Ρίλευ, Ταρζάν, Υπεράνθρωπος, Παιδί-Πάνθηρας και λοιπές αρχαιολογίες δεν πρόκειται να φέρουν ούτε έναν νέο αναγνώστη στο Μπλεκ. Ο Στορμ μπορεί. Κάτι άλλο χρειάζεται και οι ιδέες μπορεί να είναι πολλές. Όσο όμως υπάρχει πίεση από τους "ορθόδοξους" αναγνώστες του Μπλεκ για άλμα προς τα πίσω, τόσο δεν θα γίνονται γίνονται βήματα προς τα μπροστά. Αναφερόμενος στο αρχικό ποστ του Θρήνωδού και ερμηνεύοντας τον, δεν επιτέθηκε σε κανέναν επειδή διαβάζει ότι θέλει να διαβάζει. Ούτε εγώ έκανα αυτό. Έθιξε, και έθιξα, την τυφλή εμμονή κάποιων να μην αναγνωρίζουν την πραγματικότητα και να μη θέλουν να τη παραδεχθούν. Και είναι ο καθένας ελεύθερος να θέλει να υπάρχει ένα περιοδικό, όπως το φαντάζεται εκείνος και όπως το θέλει εκείνος. Όταν όμως κλείσει αυτό το περιοδικό, γιατί είναι φυσικό επόμενο να κλείσει όπως έκλεισαν και τα προηγούμενα, θα φταίνε οι ίδιοι, γιατί έμειναν προσκολλημένοι σε ένα παρελθόν και δεν είδαν ότι αυτό δεν είναι βιώσιμο. Και δεν θα φταίνε αυτοί που πρότειναν λύσεις. Δυστυχώς δεν υπάρχει το θάρρος να παραδεχθεί κανείς ότι αυτό που του αρέσει, δεν είναι καλό. Γιατί εν έτει 2019, το κόμικ ΜΠΛΕΚ δεν είναι καλό. Και δεν χρειάζεται κανείς να απολογηθεί επειδή του αρέσει το ΜΠΛΕΚ. Να αναγνωρίσει όμως ότι ένα κόμικ, το οποίο το 2019 φτιάχνεται με λογική 1970, δεν είναι καλό. Να αναγνωρίσει ότι όταν σε 20 σελίδες, έχεις 20 αναφορές σε χιλια κουνάβια,ελάφια και σκαντζόχοιρους, δεν είναι καλό. Να αναγνωρίσει ότι με μια θεματολογία, η οποία είναι παντελώς άγνωστη σε νέους κάτω των 20 ετών, δεν είναι καλό. Να αναγνωρίσει ότι όταν βασίζεται σε κόμικς τύπου Ταρζάν, Μάντυ Ρίλευ και Παιδιού Πάνθηρα, δεν είναι καλό. Και να αναγνωρίσει, τέλος, ότι δεν τον νοιάζει η επιτυχία της εκδοτικής και καμίας εκδοτικής, αλλά μόνο η κάλυψη της δικής του νοσταλγίας. Και αν τα αναγνωρίσει και τα καταλάβει όλα αυτά, θα καταλάβει ταυτόχρονα και το τι είναι γραφικό, τι είναι πεθαμένο και τι τελειωμένο. Όπως το καταλάβαινα και εγώ προχθές που διάβαζα το Judge Dredd Annual 1981. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν βγήκα να κράξω τον κόσμο γιατί δεν διαβάζει judge Dredd, γιατί δεν δίνει τα €3 που κάνει το κάθε τεύχος, γιατί δεν έχει αναγνωστικό επίπεδο ο μέσος Έλληνας, γιατί η Rebellion δεν έχει τις πωλήσεις της Marvel και λοιπές αμπελοφιλοσοφίες. Γιατί έχω αναλογισθεί τι θα επιλέξω αν κάποιος μου πει : "Πάρε αυτά τα λεφτά και φτιάξε μου ένα κόμικ." Εσείς να υποθέσω ότι θα βγάζατε το ΜΠΛΕΚ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Διαβάζω το Το μυστικό κλειδί του Τζορτζ για το σύμπαν Lucy Hawking, Stephen Hawking μετάφραση: Μαρία Παππά εικονογράφηση: Γκάρι Πάρσονς Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2008 ενα βιβλίο υποτίθεται εφηβικό, αλλά είναι για όλους.Το βιβλίο είναι εξαντλημένο , οπότε όποιος θέλει να το αγοράσει ας πάει στο βιβλιοπωλείο ποθητός στο περιστέρι(σ αυτό της κάνιγγος εξαντλήθηκε). Το βρίσκω συναρπαστικό έχει τη γοητεία ενός παιδικού-εφηβικού μυθιστορήματος, εμπλουτισμένο με γνώσεις για το σύμπαν που αφορούν και εμάς τους μεγάλους .

Well said! Nothing more, nothing less...

Bohemian Rhapsody Για μένα οι Queen είναι το Radio Gaga που πρωτοάκουσα και είδα στο Μουσικόραμα. Μαζί πακέτο πήγαινε και το Love kills του Freddy Mercury, αφού δανείστηκαν εικόνες για να ντύσουν τα βιντεοκλιπ από την ίδια ταινία. Το Metropolis. Η ταινία Bohemian Rhapsody είναι η πορεία του συγκροτήματος μέχρι την απόλυτη δικαίωση, τη συναυλία LIVE AID 1985. O ηθοποιός Rami Malek είναι ο Freddy Mercury. Στα πάντα. Η δουλειά του στο ρόλο είναι εξαιρετική. Αρκετή μουσική στην ταινία χωρίς να είναι μια ατέλειωτη συναυλία τύπου Bodyguard. Νομίζω κανένα τραγούδι δε ολοκληρώνεται στην ταινία. Οι συναυλιακές σκηνές είναι καλοδουλεμένες, αλλά δε γνωρίζω αν είναι του Bryan Singer, αφού τα παράτησε τις τελευταίες μέρες (ψάξτε περισσότερα σε άλλες σελίδες). Υπάρχει ο συνδημιουργός Brian May, αλλά μην περιμένετε σημαντικούς ρόλους για τα άλλα δύο μέλη του συγκροτήματος. Η μάνα είναι ένας ακόμη ρόλος που λάμπει. Αξιόλογη ταινία. Δίπλα σε αυτήν είδα συναυλίες, ντοκιμαντέρ και συνεντεύξεις του συγκροτήματος. Χόρτασα Queen. Έχουν και αυτά την αξία τους να τα παρακολουθήσετε. Σκέψου να υπήρχαν σα συγκρότημα άλλα 10-15 χρόνια. Θα είχαμε άλλους τόσους δίσκους τους. Όχι, δεν είναι όλα τα τραγούδια τους τραγούδια. Το Delilah δεν από αυτά που θα ξανακούσω. αλλά θα είχαμε περισσότερο Queen! Και πάμε στο Metropolis: METROPOLIS "Κοιτάξτε, αυτά είναι τα αδέλφια σας!" Η ταινία του Fritz Lang. Εκείνο το θαύμα του Κινηματογράφου. Πρώτη φορά την είδα πριν το 1995 σε ένα τοπικό κανάλι με ποπ μουσική του 1985. Σήμερα είδα τη βερσιόν των 2,5 ωρών. Ένα διαμάντι που μιμήθηκαν και άγγιξαν πολλοί. Όλα τα προβλήματα του μεσοπολέμου, πολιτικές και θρησκευτικές ανησυχίες, ο ανθρωπισμός και η απογοήτευση της Ευρώπης (η Αμερική είναι σε άλλη ήπειρο) σε μια ταινία. Η Μητρόπολη είναι η πόλη του 2026 (φτάνουμε), φουτουριστική και ουτοπική που για να υπάρξει απαιτείται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Νομίζω ο Αριστοτέλης έλεγε δε γίνεται να υπάρξει μια μεγάλη κοινωνία 5000 ανθρώπων που να αντέξει χωρίς έγκλημα. (μπορεί να είναι και λόγια άλλου). "Ήθελα να δω τα πρόσωπα των ανδρών, των οποίων τα παιδιά είναι τα αδέλφια μου..." "...και που είναι οι άνδρες, πατέρα, των οποίων τα χέρια ανύψωσαν αυτή την πόλη;" "Εκεί όπου ανήκουν... " "Σε τι κόσμο ανήκουν...;" "... στον υπόγειο...;" "Και τι θα κάνεις εάν αυτοί από τα έγκατα στραφούν εναντίον σου μια μέρα;" Οι εργάτες και η άρχουσα τάξη δε γνωρίζει ιδιαίτερα ή δεν ασχολείται η μία με την άλλη. Η γνώση ότι υπάρχει η άλλη πλευρά μόνο προβλήματα μπορεί να φέρει. Ο γιός του άρχοντα μαθαίνει για τη ζωή των εργατών και δεν το αντέχει. Και ξεκινάει μια αλυσιδωτή αντίδραση επαναστάσεων, μαχών, σχέσεων για να ανατραπεί το ολοκληρωτικό καθεστώς. Τα πλάνα, τα σκηνικά είναι απίστευτα. Εφέ πρωτόγονα αλλά τόσο ποιητικά, ρεαλιστικά και λειτουργικά που είναι άξια θαυμασμού. Το σενάριο, αν και βουβός κινηματογράφος, είναι πολύ γεμάτο. Γίνονται τόσο σημαντικά πράγματα με ελάχιστες λέξεις και οι «διάλογοι», όσοι υπάρχουν, είναι τόσο δουλεμένοι που θέλουν άλλη τόση ώρα να αναλυθούν. O πύργος της Βαβέλ ως σύμβολο καταπίεσης εργατών. Η Αποκάλυψη ως οδηγός μελλοντικών γεγονότων. Ούτε τα μισά δεν πήρα χαμπάρι! Το κεφάλι και τα χέρια θέλουν να ενωθούν,αλλά δεν έχουν την καρδιά για να το κάνουν.. Ω συνδετικέ κρίκε! Δείξτους πως να το κάνουν! O συνδετικός κρίκος μεταξύ του μυαλού και των χεριών πρέπει να είναι η καρδιά. Η ταινία είναι μια μεγάλη μάχη της εργατιάς με το κεφάλαιο. Κάτι που απασχόλησε πάρα πολύ τον 20 αιώνα. Και εκεί που τα διάφορα πολιτεύματα δε δώσανε ποτέ λύσεις αλλά εχθρούς, ο σκηνοθέτης προτείνει ομόνοια. Το είπε και ο Κουστουρίτσα και τον θαυμάσαμε. Που να θυμάται ο κόσμος ότι το πρότεινε άλλος χρόνια πριν. Υπέροχη. Ο σκηνοθέτης φχαριστήθηκε την παραγωγή της ταινίας αλλά όχι το αποτέλεσμα. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο εκκεντρικό από αυτόν.

α) κατ' αρχάς τι θα πει πνευματική ιδιοκτησία του φορουμ; β) και να του πεις να μην το κάνει πως θα τον εξαναγκάσεις να μην το κάνει; Αυτά είναι αστειότητες 3ης Δημοτικου. γ) υπάρχουν παρουσιάσεις μελών της δ.ο. που ενώ τους επεσήμανα πως ειναι c/p και μετάφραση από wiki δεν μπήκαν καν τα sources μετά. geotrou σε αγαπώ αλλά να λέμε τα πράγματα όπως είναι Τέλος, ένα περιοδικό για κομικ δεν είναι επιστημονικό journal για να έχουμε 120 reference σε ένα άρθρο. δ) το φορουμ ειναι ΓΕΜΑΤΟ από άρθρα και σκαναρίσματα χωρίς άδεια ακόμα με αναφορά. είναι ξανά αστείο να μιλάμε για δικαιωμάτα εμείς εδώ που όποιος ήθελε μας είχε κλείσει χθες.

Λοιπόν, ενημέρωσα το περιεχόμενο του πρώτου τεύχους, κάνοντας τις εξής αλλαγές: Άλλαξα μερικά διάστιχα ώστε όλα να κυμαίνονται σε μέγεθος 1,15. Οι τίτλοι της κάθε στήλης έχουν πλέον Arial γραμματοσειρά και μέγεθος 14. Τα συντακτικά λάθη στις πρώτες 25 σελίδες διορθώθηκαν. Το οπισθόφυλλο άλλαξε, προστέθηκε το λογότυπο του issuu, των ιστοσελίδων και το λογότυπο του περιοδικού. Στους συντελεστές προστέθηκαν τα ονόματα που έλειπαν, όπως και οι φόρμες επικοινωνίας. Στα αφιερώματα προστέθηκε η λέξη "Αφιέρωμα" δίπλα από τον τίτλο και άλλαξε το χρώμα. Η στοίχιση των άρθρων διορθώθηκε. Στο άρθρο συζήτησης έγιναν οι αναγκαίες αλλαγές, με κύρια την προσθήκη εικόνων με καλύτερη ανάλυση. Δόθηκαν credits στο αφιέρωμα της Κολούμπρα. Να απολογηθώ τώρα για μερικά σχόλια του @Kurdy Malloy. Το κοίταξα και η φράση "Εγγόνι των Κλασσικών Εικονογραφημένων, του Μικρού Ήρωος και του Μίκυ Μάους, παιδί και ανίψι της Κολούμπρας, του Μαμούθ, της Βαβέλ και του Παρά Πέντε και μικρό ξαδέρφι του 9 και του moν" μεταφέρθηκε αυτούσιο από το πρώτο τεύχος του Μπλε Κομήτη [αν κοιτάξεις το editorial του Γούση θα το προσέξεις]. Οπότε ο Γιάννης [Ιατρού] ήταν σωστός σε αυτό το ζήτημα και πραγματικά πιστεύω πως έπρεπε να κοιτάξεις το υπόλοιπο κείμενο που έκανε αναφορά στα Βαβέλ, 9 κλπ πριν βγάλεις συμπεράσματα, και αν πρέπει να κατηγορήσεις κάποιον αυτή είναι η ομάδα του Κομήτη. Επιπλέον, η διαφορετική στοίχιση που έβαλα στις συνεντεύξεις έγιναν με λόγο, κυρίως για να ξεχωρίζει. Στις συνεντεύξεις προσπάθησα να τις κάνω ξεχωριστές με το δικό τους τρόπο. Παραθέτω το αρχείο του τεύχους ανανεωμένο [προστέθηκε και στο πρώτο ποστ]. Το link στο issuu: https://issuu.com/ionasaggelis/docs/comic_cultura________1 Comic Cultura 1.pdf

Μια φοβερή μετάφραση από το (κάπως) μακρινό, πλέον, 1991 - Βαβούρα Β' #88: Μάλιστα! Τούρκος κυρίες και κύριοι! Τούρκος!!! (για κάποιο λόγο, μόλις το διάβασα μου ήρθαν στο νου τα παιδικά μου χρόνια)

Το τηλεοπτικό πρίκουελ :)

Οι νύφες του Δράκουλα συνεχίζονται με εξαιρετικό ρυθμό. Μετά την ανάγνωση του δεύτερου μέρους τής τριλογίας, μπορώ να πω ότι το βρήκα (σαν σενάριο) καλύτερο από το πρώτο. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες δημιουργείται ένα κλίμα τρομακτικό και το ενδιαφέρον είναι ότι, τουλάχιστον στην αρχή, δεν το προκαλεί ο πρωταγωνιστής άρχοντας του σκότους. Υπήρχαν σκηνές που με συνεπήραν και ειδικά στην σελίδα με τους χτύπους του καμπαναριού του μοναστηριού, ένιωσα ρίγος. Κατά την αφήγηση της Σντένκα (μετά την επιστροφή του πατέρα), κάπου το έχασα, αλλά η πλοκή επανήλθε. Δεν ξέρω αν έκανε κοιλιά το σενάριο ή αν ήταν δική μου απροσεξία. Το φινάλε, σε αντίθεση με το πρώτο μέρος, αφήνει υποσχέσεις για μία αποκαλυπτική συνέχεια. Το σχέδιο του Ρουμπούλια δεν έχει αλλάξει από το πρώτο μέρος. Κι εδώ θα βρούμε το εξαιρετικό αποτύπωμά του. Ο καλλιτέχνης διατηρεί το κλίμα που δημιουργεί ο σεναριογράφος και σίγουρα βάζει κι εκείνος ένα λιθαράκι (για να μην πω κοτρόνα ) σε αυτό. Μου άρεσε ο τρόπος που ξεχωρίζει το παρόν με την ανάμνηση της αφήγησης. Τα καρέ του παρόντος είναι κανονικά με μελανωμένες σελίδες, ενώ τα καρέ της αφήγησης είναι σαν γκραβούρα εποχής, με έντονη την παρουσία του μολυβιού. Υπήρχαν και καρέ στα οποία το "παρόν" και το "παρελθόν" ενώνονταν. Ευφυές! Όσον αφορά το ασπρόμαυρο σχέδιο, κι εδώ ήταν το ιδανικό. Το χρώμα πιστεύω ότι περισσότερο θα αφαιρούσε, παρά θα πρόσθετε. Η έκδοση είναι ακριβώς η ίδια με αυτή του πρώτου μέρους, συνεπώς δεν θα μακρηγορήσω. Μου άρεσε που κράτησε το ίδιο μοτίβο στο εξώφυλλο. Δίνει την αίσθηση της σύνδεσης μεταξύ τους και της συνέχειας. Η μοναδική διαφορά είναι ότι σε σύγκριση με το πρώτο, που σαν έξτρα είχε μερικά προσχέδια του Ρουμπούλια, εδώ υπάρχουν δύο ολοσέλιδα σχέδια του Μάνου Λαγουβάρδου και του Νίκου Σταυριανού. Σε αναμονή λοιπόν και του τελευταίου τεύχους, που ολοκληρώνει τις μακάβριες "βιογραφίες" των κοριτσιών που έμελλαν να γίνουν οι νύφες του Δράκουλα.

Εντάξει, είναι και θέμα γούστου, ο Ταρζάν ήταν από τις πρώτες ιστορίες του Μπλεκ που έσπευσα να διαβάσω. Και δεν είναι "κλασικός" με την έννοια απλά της νοσταλγίας όπως π.χ. ο Μπλεκ, αλλά κυρίως όσον αφορά την τεχνική αρτιότητα της δουλειάς του Kubert. Και λίγα λόγια για το Metropolis...

Καλά όλα αυτά περί «κλασικών τίτλων», αλλά όχι απαραίτητα για τους αναγνώστες.* Για τους μελετητές/ιστορικούς του μέσου περισσότερο. Αν έβγαινε αύριο μια αποκαταστημένη, ψηφιακή βερσιόν του Metropolis στα σινεμά, πόσοι θα πήγαιναν να τη δουν; Όπως και να το κάνουμε, είναι παλιακό... *Και δη για τους Έλληνες. Πιστεύω παίζει κι αυτό το ρόλο του. Στο Αμέρικα και στη λα Φρανς, οι άνθρωποι έχουν χορτάσει κόμικς και δεν τους πειράζει να αγοράσουν κι ένα παλιό κόμικ σε πολυτελή έκδοση. Εδώ που πεινάμε, πόσοι αναγνώστες που δεν βασίζονται μόνο στη θύμιση, προτίθενται να δώσουν λεφτά για τον Ταρζάν (που έλεος, είναι τόσο basic χαρακτήρας...);

Σήμερα που βρήκα χρόνο έχω προσθέσει στο post με τους τίτλους τους αντίστοιχους αμερικάνικους, τους συγγραφείς και τις ημερομηνίες έκδοσης. Για τους ελληνικούς τίτλους, η ημερομηνία αφορά την πρώτη έκδοση από τον Ψυχογιό. Κάποια στιγμή θα αρχίσω να σκανάρω και εγώ εξώφυλλα και σταδιακά θα συμπληρωθούν όλα.

Εξωφυλλο τευχους νο 02 για αντικασταση (Eυχαριστω τον φιλο @KILLMATH για την παραχωρηση του τευχους..) Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Διαφημίσεις του περιοδικού στο περιοδικό Φαντάζιο , τεύχος 463 31/01/1978 η πρώτη και τεύχος 511 02/01/1979 η δεύτερη

Νομίζω ότι κι αυτά ανήκουν στην περίοδο που ο Τερζό πειραματιζόταν με το χαρτί όπως συνέβαινε και στα 50αρια κλασικά Ντίσνευ!

Χωρίς βέβαια να το έχω ψάξει, μου φαίνεται λίγο τραβηγμένο να υπάρχουν πλαστά comics της Disney. Το όλο νόημα των πλαστών είναι ότι πέφτει το κόστος παραγωγής και αποφέρει μεγαλύτερο κέρδος σε αυτόν που το πουλά στην κανονική τιμή. Πως θα έριχνε κανείς το κόστος παραγωγής ξανα-εκτυπώνοντας(!) τεύχη που είναι έτσι και αλλιώς όσο φθηνά θα μπορούσαν;

Μου έχει τύχει κι εμένα να βρω το ίδιο τεύχος του Σούπερ Μίκυ σε κανονικό και σε γυαλιστερό χαρτί (συγκεκριμένα το τεύχος 12, και ακόμα ένα - ίσως το 14, δεν θυμάμαι σίγουρα). Όμως είχα παρατηρήσει και σε Μίκυ Μάους της δεκαετίας του '70 να συμβαίνει αυτό. Δεν νομίζω όμως τα τεύχη αυτά να είναι πλαστά.