Αίθουσα Νικητών

Διευθυντής & Υπεύθυνος Έκδοσης: Λεωκράτης Ανεμοδουράς Αρχισυντάκτης: Λευτέρης Ταρλαντέζος Art Director - Χρωματισμός: Γιάννης Μπεβεράτος Graphic Design - Layout: Μαρίνα Πάνου Ο Μπλεκ, από τους μακροβιότερους τίτλους στην Ελληνική ιστορία κόμικς, επιστρέφει αυτή τη φορά ως πολυθεματικό περιοδικό, με πάνω από 10 ιστορίες κόμικς σε κάθε τεύχος -οι περισσότερες αυτοτελείς-, με τίτλους από κάθε λογής χώρα (Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Αργεντινή, Γαλλία, Βέλγιο, ΗΠΑ, Ελλάδα κα) και θεματολογία (κοινωνικό, επιστημονικής φαντασίας, μυστηρίου, δράσης, εποχής, αστυνομικό, υπερηρωικό κα). Το περιοδικό θα εκδίδεται σε διμηνιαία βάση, με πολύ καλύτερες προδιαγραφές από κάθε προηγούμενη έκδοση του ήρωα. Συγκεκριμένα, έχει σχήμα 17×24, 164 σελίδες και πολυτελή χαρτιά. Το πρώτο τεύχος κυκλοφορεί από την Τρίτη, 4 Δεκεμβρίου σε επιλεγμένα σημεία και στα βιβλιοπωλεία. Το πρώτο τεύχος της 8ης περιόδου του ήρωα, περιλαμβάνει 12 κόμικς, ανάμεσά τους τα εξής: Μπλεκ, Μάντυ Ρίλεϋ, Γιορ, Στορμ, Παιδί Πάνθηρας, Κόρτο Μαλτέζε, Λακ Σταρ Ο'Χαρά, Ταρζάν, Δικαστής Ντρεντ, Φάντομ και τα ελληνικής προέλευσης Λ-Ο του Σπύρου Ορνεράκη και το αυτοτελές κόμικς του Νίκου Κούτση "Με Κομμένη Την Ανάσα". Από αυτά όλα είναι αυτοτελή εκτός του Παιδιού Πάνθηρα. Επιπροσθέτως, περιέχει 8 σελίδες αρθογραφία, 3 σελίδες με συνεντεύξεις του Ν. Κούτση και P. Zanotti, 2 σκίτσα και μία γελοιογραφία. Με περισσότερη λεπτομέρεια: Σελ. 2 - Γελοιογραφία "Μα Τα Χίλια..." του Βαγγέλη Σαΐτη Σελ. 3 - Editorial Σελ. 4-5 - Κόμικς Νέα του Λευτέρη Ταρλαντέζου Σελ. 6-25 - Ιστορία Μπλεκ "Περιπέτεια στο Σαν Λορέντζο" (Il Grande Blek #1-4, 1994 / Il Grande Blek #100, 2010) [Dario Guzzon & Mario Volta / Aldo Capitanio] Σελ. 26-37 - Ιστορία Μάντυ Ρίλεϋ "Ο Χείμαρρος" (Scorpio #95, 1983) [Ray Collins / Ernesto Gracia Seijas] Σελ. 38-39 - Συνέντευξη Patrizia Zanotti Σελ. 40-47 - Ιστορία "Λακ Σταρ Ο'Χαρά" (Misterix #808, 1964 / Corto Maltese #105, 1992 / Pandora #4, 2018) [Hugo Pratt] Σελ. 48-49 - Ιστορία Κόρτο Μαλτέζε "Επίλογος Στα Κέλτικα" (Les Femmes De Corto Maltese, 1994) [Hugo Pratt] Σελ. 50-53 - Ιστορία Λ-Ο "Πήγασος 4-Ω" (Το Ρόδι, 1981) [Σπύρος Ορνεράκης] Σελ. 54 - Συνέντευξη Νίκος Κούτσης Σελ. 55 - Σκίτσο "Μπλεκ" από τον Νίκο Κούτση Σελ. 56-57 - Ιστορία "Με Κομμένη Την Ανάσα" (Γαλέρα, 2005) [Ελένα Αργύρη / Νίκος Κούτσης] Σελ. 58-67 - Ιστορία Φάντομ "Οι Πέντε Ημέρες Του Δράκου Μέρος Α" (The Phantom Annual #1, 2007) [Ron Marz / Ruben Procopio] Σελ. 68-69 - The Pop Corner του Μάνου Νομικού Σελ. 70-75 - Ιστορία Δικαστής Ντρέντ "Μία Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" (2000AD Winter Special, 1989) [Alan Grant / Arthur Ranson] Σελ. 76-87 - Ιστορία Γιορ "Το Πεδίο Της Μάγισσας" (Scorpio Gran Color #44, 1978) [Diego Navarro / Juan Zanotto] Σελ. 88-89 - Αφιέρωμα "Οι Σημαντικότεροι Δημιουργοί Της 9ης Τέχνης: Rene Goschiny" του Λευτέρη Ταρλαντέζου Σελ. 90 - Ρετρό "Νούμερο Ένα: Δυναμικό Αγόρι #1" του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη Σελ. 91-108 - Ιστορία Ταρζάν "Το Κτήνος Της Σελήνης" (Tarzan #225, 1973) [Joe Kubert] Σελ. 109 - Εξώφυλλο Ιστορία Στορμ σε σχέδιο του Don Lawrence Σελ. 110 - Αφιέρωμα "Ο Μύθος Του Στορμ" του Λευτέρη Ταρλαντέζου Σελ. 111-156 - Ιστορία Στορμ "Ο Δολοφόνος Του Έριμπαν" (Eppo, 1984 / Storm #13, 1985) [Martin Lodewijk / Don Lawrence] Σελ. 157-162 - Ιστορία "Το Παιδί Πάνθηρας" (Buster Comic, 1976) [T. Tully / W. Western & E. Bradbury] Ένα πραγμαρικά τρομερό τεύχος. Νομίζω πως πλέον το περιοδικό Μπλεκ μπήκε στη σωστή τροχιά, και τα καλύτερα έρχονται... Το trailer του πρώτου τεύχους: Η πρώτη σελίδα από τα 12 κόμικς: Όπως έγραφε στο Editorial, 1617 τεύχη και συνεχίζουμε... Το επόμενο τεύχος κυκλοφορεί αρχές Φεβρουαρίου... Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους: GreekComicFan, germanicus, KILLMATH, φλοκ, james768 & albert.

Για να δούμε τι πήραμε όλοι από το AthensCon. Ελληνικές εκδόσεις και fanzines Ξένες εκδόσεις

Πρώτη μου φορά, πήγα και τις δύο μέρες και πέρασα πάρα πολύ καλά. Την πρώτη μέρα χτες δηλαδής έκανα την βόλτα μου χαλαρά, χάζεψα τα περίπτερα και αγόρασα δυό δωράκια για τους υιούς μου και το καινούργιο ΜΠΛΕΚ για μένα. Σήμερα πήρα υπογραφές από τους καλεσμένους και ένα σκιτσάκι από την Roberta Migheli, ή οποία προς μεγάλη μου έκπληξη σχεδίαζε σε όλους δωρεάν, σχεδίαζε ότι τις ζητούσες, Μίκυ, Ντόναλντ, Σκρούτζ (υπόψιν είναι αριστερόχειρας) και κατόπιν ήρθε κι έδεσε το γλυκό με το ασμπέτε και πέρασε ή ώρα με γνωριμίες και κουβεντούλα. το σχέδιο και διάφορες φώτο

Ημουν κι εγω στο κον και στο ασμπετε Γνωρισα ενα σωρο κοσμο απο το φορουμ Πηρα τον Νεο Μπλεκ, εναν παλιοτερο (αυτον με τον Κορτο), εξι εγχρωμους Κορτο απο το Μικρο Ηρωα (για να τους εχω ολους) Πηρα το 1800 και το Μυστικο του Βαλτου, πηρα... πηρα... πηρα... Πηρα συνολικα 4 κιλα και 785 γραμμαρια κομιξ (ναι, τα ζυγισα!!! ) Παρ ολιγο να φαω Μπαν (Αλλα την γλυτωσα) Ενοιωσα για αλλη μια φορα σαν παιδακι

Ας πω και εγώ την άποψη μου. Και επειδή έχω κέφια και αυπνίες, θα γράψω αρκετά. (Τα παρακάτω τα γράφω Σάββατο βράδυ, μετά την πρώτη ημέρα του AthensCon. Δεν κάνω την παρουσίαση γιατί διάβασα ότι θέλει να την κάνει ο Ionas Aggelis, οπότε θα ανεβάσω το παρόν όταν με το καλό την ετοιμάσει και ανεβάσει.) Λοιπόν, διάβασα Μπλεκ μετά από 2-3 χρόνια. Και μόνο που ήταν το πρώτο κόμικ που έπιασα μετά από αρκετές αγορές, λέει για εμένα κάτι. Για εμένα, που δεν ήμουν φαν του Νέου Μπλεκ, μάλλον το αντίθετο. Επίσης, λέει επίσης κάτι το ότι το διάβασα μονορούφι, και τις 164 σελίδες (+ 4 εξώφυλλο/οπισθόφυλλο). Παρ’ όλα αυτά, επειδή α) συνηθίζω στις κριτικές μου να είμαι ειλικρινής και όχι –απαραίτητα- "κομψός" και β) ξέρω ότι διαβάζει ο εκδότης αυτά που γράφουμε εδώ, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο ακριβής και αντικειμενικός στην κριτική μου. Πίσω από αυτήν υπάρχει πάντα η ελπίδα να μακροημερεύσει η έκδοση και να προσελκύσει ΚΑΙ νέο κοινό. Στα γενικά πρώτα : Πάρα πολλές σελίδες σε χαμηλότερη τιμή (€5,90 - €5,00 στο AthensCon) από ότι την περίμενα. Πιστεύω ότι μια τιμή κοντά στα €8,00 θα ήταν τίμια, αλλά δύσκολα θα πούλαγε λόγω οικονομικής συγκυρίας και λόγω “παλιού” τίτλου. Το χαρτί κάτι μεταξύ glossy και matte, όχι ότι καλύτερο, αλλά αρκετά καλό και σίγουρα αντάξιο της τιμής. Προσεγμένη η παραγωγή και τα γραφιστικά. Τα άρθρα και οι συνεντεύξεις πάντα μου άρεσαν (από το Μπλεκ Νέας Περιόδου ακόμα ), και πάλι μου άρεσε η ύπαρξη τους εδώ. Οι δύο συνεντεύξεις (με Κούτση και Zanotti) ήταν μια χαρά, το Pop Corner του Μάνου Νομικού (Κινηματογράφος-TV-Comics) έξυπνο, με προσωπικό τόνο και άποψη, το αφιέρωμα στο Αγόρι ενδιαφέρον. Από την άλλη πλευρά, τα άρθρα του Λευτέρη Ταρλαντέζου με αφήνουν παγερά αδιάφορο.Τόσο στην αναφορά για τον Stan Lee, όσο και στο αφιέρωμα για τον Goscinny, υπάρχει μια απλή παράθεση πληροφοριών τις οποίες μπορούμε να βρούμε όλοι μας στη Wikipedia. Και αν για τον Stan Lee, μέχρις ενός σημείου δικαιολογείται, λόγω του περιορισμένου χώρου (μισή σελίδα), σε αυτό για τον Goscinny ήταν τελείως απρόσωπη και κρύα η απλή παράθεση, για 2 ολόκληρες σελίδες, της μίας δουλειά του μετά την άλλη, χωρίς να υπάρχει πουθενά το προσωπικό στοιχείο του αρθρογράφου. Αυτό μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε ψάξει λίγη ώρα στη Wikipedia και σε 2-3 άλλα sites. Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να κάνω στο άρθρο «Η Ταχεία των Ελληνικών Κόμικς», όπου αναφέρει πολλές από τις κυκλοφορίες άλλων ελληνικών εκδοτικών οίκων. Χαίρομαι πραγματικά να βλέπω κινήσεις που μαρτυρούν πόσο αλομπλεξάριστος είναι ο εκδότης. Πιο αναλυτικά τώρα στα κόμικς του τεύχους : - Μα Τα Χίλια : Αδιάφορο και προχειροσχεδιασμένο (υποτίθεται) χιουμοριστικό μονοσέλιδο στριπάκι. Καλύτερα να μην υπήρχε. - Μπλεκ : Not my cup of tea όπως προαναφέρω. Κλασσική θεματολογία για Μπλεκ, μου άρεσε το σχέδιο όμως, κυρίως γιατί είχε λεπτομέρεια και δεν ήταν ίδιο με αυτό των παλιών Μπλεκ. 2 σημεία : 1) Έχω την αίσθηση ότι οι 3 τελευταίες σελίδες είναι από άλλον σχεδιαστή, καλούνται οι Μπλεκ purists να το επιβεβαιώσουν 2) Μου έκανε τόση εντύπωση που κάθησα και τις μέτρησα. 19 φορές χρησιμοποιείται η έκφραση «Μα τα χίλια...» (όπου αποσιωπητικά βάλτε ελάφια, κουνάβια, κάστορες, κεραυνούς, κέρατα κτλ) μέσα σε 20 σελίδες. Αν προσθέσετε και κάποια «Μα τον Δια» που παίζουν σε κάποια σημεία..... Πάλι καλά που δεν υπήρχε ούτε ένα «σκύλας γέννα». Anyway, τα δεχόμαστε όλα γιατί το όνομα Μπλεκ φέρνει πωλήσεις. - Μάντυ Ρίλευ : Οκ, καλούτσικό σχέδιο, ακατάσχετο μπλα-μπλα, ηθικό δίδαγμα. Συνολικά έτσι κι έτσι, δεν κούρασε γιατί ήταν μόνο 12 σελίδες. - Λακ Σταρ Ο’Χαρα : Old School Noir. Με το ενδιαφέρον του και το twist του στο τέλος. Δεν ξετρελάθηκα αλλά συνολικά είχε να πει πράγματα. - Κόρτο Μαλτέζε : Αν δεν έχεις διαβάσει Κόρτο Μαλτέζε, δεν σου λέει τίποτα, οπότε και δεν σχολιάζω. Οπτικά δεν βλέπεις τίποτα ιδιαίτερο. - Λ-Ο : Ενδιαφέρουσα χρήση των καρέ για τόσο παλιά δουλειά από Έλληνα δημιουργό, σεναριακά δεν λέει τίποτα. Συνολικά ΟΚ για ιστορικούς λόγους. - Με Κομμένη Την Ανάσα : Υπέροχο σχέδιο του Κούτση, κάτι θέλει να πει το σενάριο αλλά θέλει πολλά cojones για να πεις κάτι σε 2 σελίδες και η δημιουργός δεν φαίνεται να τις έχει (ακόμα;). Πιστεύω 2 σελίδες ακόμα μπορεί και να έκαναν την διαφορά. - Φαντομ : Ενδιαφέρουσα ιστορία με παλιομοδίτικες ατάκες και ξύλο. Θα δείξει η συνέχεια. Μέχρι τώρα καλό. - Δικαστής Ντρεντ : Όχι από τις καλές ιστορίες Ντρεντ, είχε πάντως το twist της στο τέλος. Ότι και να πω δεν θα είμαι αντικειμενικός. - Γιορ : Άγνωστος σε εμένα ήρωας, κάτι μεταξύ Κόναν, Έλρικ, Slaine. Και εδώ πολύ μπλα-μπλα.Μέτριο σκίτσο. Έχει κάποιο ενδιαφέρον. - Ταρζάν : Πολύ παλιομοδίτικη ιστορία, παλιομοδίτικο σχέδιο και παλιομοδίτικο σενάριο. Δεν βαριέσαι αλλά και ξέρεις το τέλος από την 5 σελίδα. - Στορμ : Πολύ σωστά τοποθετημένος κοντά στο τέλος, έρχεται ο Στορμ και κλέβει την παράσταση. Μακράν το καλύτερο σχέδιο όλου του τεύχους, μακράν το καλύτερο σενάριο (αναπτύσσεται βέβαια σε πολλές σελίδες). Μπράβο για την επιλογή. - Το Παιδί Πάνθηρας : ΟΚ, πλήρως παιδικό, σαν να διαβάζεις το πρώτο Spider-Man. Το πιο κακό είναι ότι ξεκίνησε μια ιστορία , την οποία, όσο αναμενόμενη και προβλέψιμη που είναι, δεν την ολοκλήρωσε και μας την άφησε για τον Φλεβάρη. Συνολικά, παρ’ ότι λίγες ιστορίες μου άρεσαν, η συχνή εναλλαγή και το πλήθος αυτών, με έκανε να μη βαρεθώ. Αναγνωρίζοντας την δυσκολία να ικανοποιηθούν όλες οι διαφορετικές απαιτήσεις, θα πρότεινα : 1. Μείωση των ιστοριών από 11 σε 7-8 με ταυτόχρονη χρήση μεγαλύτερων ιστοριών. 2. Εναλλαγή σε κάθε τεύχους του χαρακτήρα που θα έχει την μεγάλη ιστορία. Δεν υπάρχει λόγος να διαβάσουμε π.χ. όλα τα Στορμ μαζεμένα, θα γίνει λίγο βαρετό, άσε που θα κρατήσει και πολύ καιρό. Ας μπει κάποια μεγάλη ιστορία του Ντρεντ, του Φάντομ, του Slaine κλπ. 3. Οπωσδήποτε η κίνηση με τον Κούτση, δηλαδή με Ελληνες δημιουργούς, να συνεχιστεί και να επεκταθεί. Από το Χ Γιορ και το Ψ Μαντυ Ρίλευ, που πόσο κοινό τέλος πάντων να έχουν, καλύτερα να μπουν π.χ. 10σέλιδες ιστορίες Ελλήνων δημιουργών που θα φέρουν νέο κοινό στο περιοδικό και πιο φρέσκο και μοντέρνο αέρα. 4. Επιμένω, και ας με πείτε κουραστικό, ότι κάτι πρέπει να γίνει με τις μεταφράσεις. Για την πρόοδο που έχει κάνει ο εκδοτικός τα τελευταία χρόνια ο εκδοτικός, είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχουν προτάσεις του τύπου «Δεν μπορώ άλλο τα λιγουριάρικα φαγητά της πατρίδας μου». Λόγω εμπειρίας και προσωπικού κολλήματος, διέκρινα και σε άλλα σημεία φράσεις που πιστεύω ότι υπάρχει αλλαγή νοήματος ή κακή απόδοση, αλλά τώρα είναι πολύ αργά για να ψάξω να τα βρω. 5. Τέλος, χρειάζεται και κάτι πιο σύγχρονο ξένο. Πιθανόν κωμικό ή ελαφρά κάφρικό. Ή κάτι μοντέρνο περιπετειώδες. Ή κάτι fantasy. Χωρίς πολύ σκέψη μου έρχoνται τα Tomb Raider, το Indiana Jones, το Goon του Powell. Αυτά και καλές πωλήσεις!!

Κυκλοφόρησε και το 6ο τεύχος, για το διμηνιαίο πλέον Μπλέ Κομήτη Το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης. Περιεχόμενα 6ου τεύχους Εξώφλλο - Άρπη, από τον Ηλία Κυριαζή σελ.2 Ο Θάνατος - Αντώνης Βαρβαγιάννης σελ.3 περιεχόμενα , editorial σελ.5 Σαντανία - Kerascoet & Fabien Vehlmann σελ.18 Ληστές, η ζωή και ο θάνατος των Γιάννη και Θύμιου Ντόβα - Γιώργος Γούσης & Γιάννης Ράγκος σελ.29 Στην τροχιά των κόμικ - Σπύρος Γιαννακόπουλος σελ.31 Άρπη - Έλενα Γώγου & Ηλίας Κυριαζής σελ.37 Μέρες Λατρείας - Παναγιώτης Πανταζής & Στρατής Ρέλλος σελ. 43 Kobane Calling - Zerocalare σελ. 53 συνέντευξη Zerocalcare από το Θοδωρή Δημητρόπουλο σελ. 57 Αληθινά Κουραφέλκηθρα, βασισμένα σε γεγονότα: Δίκες Ζώων - Αντώνης Βαρβαγιάννης σελ.58 Ζάχαρη - Γεωργία Ζάχαρη σελ. 65 Ραλλού, ένας συγκάτοικος... μα τι συγκάτοικος - Ίριδα Μούζου Ο Μπλέ Κομήτης μου άρεσε από την πρώτη στιγμή κι είμαι χαρούμενη που εξελίσσεται συνεχώς. Το 6ο τεύχος είναι το αγαπημένο μου ως τώρα. Τι άλλαξε και τι όχι Πρώτα απ' όλα, έγινε διμηνιαίο. Προσωπικά θεωρώ πολύ σημαντική τη συχνή περιοδικότητα σε πολυθεματικό περιοδικό, ειδικά αν δημοσιεύει ιστορίες σε συνέχειες.. Δεύτερον, αν και αυξάνει την περιοδικότητα, η ποιότητα της έκδοσης παραμένει στο ίδιο εξαιρετικό επίπεδο. Οι σελίδες παραμένουν 68. Η τιμή πέφτει στα 5.50 ευρώ κι υπάρχει κι η δυνατότητα ετήσιας συνδρομής για 6 τεύχη στα 25, κάτι που σκέφτομαι να πραγματοποιήσω. Στο Athenscon πωλείται 5 ευρώ. Το επίπεδο των ιστοριών γενικά μου άρεσε πολύ. Στο εντιτόριαλ αναφέρει ότι θα υπάρχει κάποια καθυστέρηση των Γυμνών Οστών, αλλά όχι εγκατάλειψη του πρότζεκτ. Οι δύο ξενόγλωσσες ιστορίες, Σαντανία και Kobane Calling μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέρουσες, το ίδιο κι η υπόλοιπη ύλη του τεύχους. Ξεχωρίζω Ληστές, Άρπη και Κουραφέλκηθρα (διπλός Βαρβαγιάννης! ), Μέρες λατρείας, αλλά κι οι υπόλοιπες ιστορίες μου φάνηκαν ικανοποιητικές. Overall ένα πολύ καλό τεύχος για τα γούστα μου

Ομοίως αγορές της παρηγοριάς, για εμάς που δε μπορέσαμε τελικά να πάμε AthensCon... Το Blake &Mortimer είναι αυτό που μόλις κυκλοφόρησε και μάλιστα είναι η έκδοση bibliophile ,για βιβλιόφιλους είχε παραπάνω σελίδες ένα ex-libris και είναι αριθμημένη έκδοση 7000 αντιτύπων!

Το Extra Fabulous Comics είναι ένα χιουμοριστικό webcomic. Ε, βασικά αυτό. Είναι λίγο χαοτικά μοιρασμένο σε διάφορες πλατφόρμες για να βρω πότε ξεκίνησε, κάθε πότε βγαίνει και ποιος είναι αυτός ο Zach. Links εδώ. Δική μου μετάφραση.

και λίγο καθαρότερα το print ηθελα να τσιμπήσω κι άλλα πράγματα αλλά δε μου έφταναν τα λεφτα. Στο επομενο con

2 μέρες και δεν έχετε γράψει τίποτα ακόμα... δεν σας άρεσε;;;;

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του δεύτερου άλμπουμ βρίσκεται κοντά μας. Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση. Το ISBN του δεύτερου άλμπουμ είναι : 978-618-5116-62-0. Διαστάσεις κι αριθμός σελίδων παραμένουν οι ίδιοι με το πρώτο άλμπουμ.

Αγορές της παρηγοριάς, για εμάς που δε μπορέσαμε τελικά να πάμε AthensCon...

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο από τον 2ο τόμο Προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης.

Τα εξώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των τόμων 19-21 και 28 Προστέθηκαν στο πινακάκι των τόμων της παρουσίασης.

Parenting done right

Από μια ματιά που έριξα είχε πιο χαμηλές τιμές από αυτές που βλέπω στο site της, όπως κάνει και στο Comicdom. Για παράδειγμα, Kingdom Come 14.9€ (μόνο αυτό συγκράτησα).

Χθες το βράδυ το είδα σε μαγαζί με εφημερίδες.

κι εμείς είμαστε μακριά

Για το Δεκέμβρη Συλλεκτικός Μπλεκ Προσφορά Διαθεσιμότητα: Περιορισμένη Διαθεσιμότητα 199,00€ 125,00€

Καλημέρα! 2 ερωτήσεις σε όσους πήγατε: από κάτι φίλους έμαθα πως ο Lyle είχε ποστερ του προς αγορά και υπογραφή. Τις ώρες εκείνες όμως έλειπαν από τους πάγκους τους Mackie και O'Barr. Είχαν και εκείνοι πόστερ κλπ προς αγορά με υπογραφή ή υπογράφουν μόνο ό,τι τους πας? Και τέλος, όσοι παρακολουθήσατε τις ομιλίες εχθές, μπορείτε να μου πείτε μια περίληψη για το τι συζήτησαν; (Με ενδιαφέρει η ομιλία Mackie&lyle και O'Barr) Ευχαριστώ για όποια πληροφορία!

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του δεύτερου τόμου του "Άγνωστου" βρίσκονται κοντά μας. Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση. Οι διαστάσεις παραμένουν ίδιες, ενώ οι σελίδες μειώνονται στις 340. Το ISBN του δεύτερου τόμου είναι : 978-618-5116-61-3. Η έκδοση αριθμεί 500 αντίτυπα.

Το έχω παρατηρήσει σε κόμικ διαφόρων χαρτιών και εκδόσεων. 99% είναι από υγρασία την οποία ανάθεμα και αν καταλαβαίνω από που παίρνουν αφού είναι εντός σπιτιού και όχι κοντά σε μπάνιο/κουζίνα. Πως μπορώ να το αποφεύγω (γιατί να το διορθώσω νομίζω ότι δεν γινεται);

Οι περιπέτειες του "Άγιου" στην εφημερίδα "Νέα Πολιτεία" (φύλλο: 31-10-1969)

Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Μίκυ Μάους. Το γεγονός γιορτάζεται σε ολόκληρο τον κόσμο με σειρά εκδηλώσεων προς τιμήν του δημοφιλούς ποντικού. Ο Μίκυ, όμως, εκτός από αμέτρητους φίλους είχε και αρκετούς «εχθρούς» που τον έβαλαν στο στόχαστρο και τον παρώδησαν ανελέητα. Εδώ και 90 χρόνια αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες των κόμικς και των κινουμένων σχεδίων. Πρωτοεμφανίστηκε τον Νοέμβριο του 1928 στην ταινία «Steamboat Willie», μια χιουμοριστική προσαρμογή της κινηματογραφικής ταινίας «Steamboat Bill, Jr» με τον Μπάστερ Κίτον και από τότε οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη. O Μίκυ Μάους έγινε το σήμα κατατεθέν του Ντίσνεϊ, γυρίστηκαν αμέτρητες ταινίες, μεταφέρθηκε σε κόμικς που δημοσιεύονταν σε εφημερίδες και περιοδικά, λατρεύτηκε από μικρούς και μεγάλους για την τσαχπινιά και τη χαριτωμένη φατσούλα του. Σύντομα μετατράπηκε σε ένα πανίσχυρο brand name ενός συγκεκριμένου προτύπου ψυχαγωγίας και διασκέδασης και ταυτόχρονα σύμβολο της ολοένα αυξανόμενης αμερικανικής διείσδυσης στο παγκόσμιο πολιτιστικό γίγνεσθαι. Οι αντιδράσεις δεν άργησαν. Tijuana Bibles Από τη δεκαετία του 1930 κιόλας, ο Μίκυ πρωταγωνίστησε στα «βρόμικα» κόμικς των Tijuana Bibles, απολύτως παράνομα αλλά ευρέως διαδεδομένα αναγνώσματα με σεξουαλικές συνευρέσεις σταρ του Χόλιγουντ, προσωπικοτήτων της εποχής, πολιτικών προσώπων και διάσημων χαρακτήρων της ένατης τέχνης. Στην ιστορία «Μίκυ και Ντόναλντ», αγνώστου δημιουργού, ο Ντόναλντ μπαίνει απρόσμενα στο σπίτι του Μίκυ την ώρα που αυτός κάνει σεξ με τη Μίνι. Ο καβγάς που πάει να δημιουργηθεί τελειώνει αμέσως με την προθυμία της Μίνι να κάνει σεξ και με τον Ντόναλντ ώστε να του κατευνάσει τον θυμό. Και ο απατημένος ποντικός μένει εμβρόντητος μπρος σ’ αυτή τη συζυγική απιστία. Eduardo Paolozzi Αν τέτοιου είδους παρωδίες είχαν χιουμοριστικό περιεχόμενο και λειτουργούσαν και ως μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, πολλοί εικαστικοί καλλιτέχνες που ακολούθησαν, προχώρησαν σε πιο βαθείς πολιτικούς σχολιασμούς. Ο Eduardo Paolozzi ήταν ένας από τους πρώτους που από τη δεκαετία του 1940 φιλοτέχνησε κολάζ με καταναλωτικά προϊόντα, ένα εκ των οποίων ήταν και ο Μίκυ, μια πρακτική που αποθέωσε αργότερα ο Andy Warhol με τα πολλαπλά πορτρέτα προσώπων όπως ο χαμογελαστός ποντικός. Harvey Kurtzman - Will Elder Το περιοδικό «MAD», ένα έντυπο καθ’ ολοκληρίαν αφιερωμένο στην παρωδία, συχνά-πυκνά «στοχοποιούσε» τους χαρακτήρες του Ντίσνεϊ τοποθετώντας τους σε ανοίκεια περιβάλλοντα και προσδίδοντάς τους λιγότερο αθώες από τις συνηθισμένες συμπεριφορές. Στην ιστορία «Mickey Rodent» των Harvey Kurtzman και Will Elder, το 1955, ο Μίκυ παρουσιάζεται αγνώριστος. Αξύριστος και μοχθηρός, εκδικείται τον Ντόναλντ επειδή είναι πιο δημοφιλής από αυτόν και τον κλείνει σε έναν ζωολογικό κήπο με πραγματικές πάπιες. Robert Armstrong Καλλιτέχνες του underground ρεύματος, επηρεασμένοι από τις «διδασκαλίες» του Kurtzman και την ασέβεια του «MAD», στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της επόμενης, ασχολήθηκαν αρκετά με τον Μίκυ, κυρίως για να αντιδράσουν στην παντοκρατορία του ντισνεϊκού μοντέλου. Στο «The Disney Memorial Orgy», το 1967, λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Ντίσνεϊ, o Wally Wood σε μια πολυπληθή σύνθεση παρουσίασε τον Μίκυ ως τοξικομανή με ένα τσιγάρο στο στόμα, να τρυπιέται την ώρα που η Μίνι έκανε σεξ με τον Γκούφυ, ενώ ο Robert Armstrong εγκαινίασε το 1972 τη σειρά «Mickey Rat» με πρωταγωνιστή έναν μισάνθρωπο ποντικό με διεσταλμένο κώδικα ηθικών αξιών που αναζητά μόνο τη βόλεψη και την καλοπέρασή του, υπηρετώντας τα ακριβώς αντίθετα ιδανικά από αυτά που (υποτίθεται πως) πρέσβευε ο Μίκυ Μάους. Lee Savage - Milton Glaser Είχε προηγηθεί η μικρού μήκους ταινία «Mickey Mouse in Vietnam» (1969) των Lee Savage και Milton Glaser, δύο ακτιβιστών του αντιπολεμικού κινήματος. Στην ταινία, ένας χαζοχαρούμενος Μίκυ πείθεται από μια αφίσα να καταταγεί στον στρατό για να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Γεμάτος χαρά, παίρνει τ’ όπλο του, φορά το κράνος του, ταξιδεύει και μόλις αποβιβάζεται τρώει μια σφαίρα στο κεφάλι και πεθαίνει. Η ταινία τελειώνει με το αίμα να κυλά αργά στο πρόσωπό του. Στο ίδιο κλίμα, αφοσιωμένος στον αντιντισνεϊκό αγώνα, ο Dan O’ Neill μαζί με την καλλιτεχνική ομάδα των Air Pirates, επί σειρά ετών τη δεκαετία του 1970, παρωδούσαν τους χαρακτήρες του Ντίσνεϊ σε κάθε ευκαιρία και κυρίως μέσω του περιοδικού «Air Pirates Funnies». Η Disney δεν έμεινε απαθής και οδήγησε τον O’ Neill στα δικαστήρια. Οι καταδίκες ήταν διαδοχικές και ο επίμονος δημιουργός έφτασε να χρωστά εκατομμύρια δολάρια, τα οποία φυσικά ούτε διέθετε ούτε ήταν διατεθειμένος να πληρώσει. Τελικά, αφού οι υπεύθυνοι της εταιρείας του Ντίσνεϊ είδαν κι απόειδαν, απέσυραν τις κατηγορίες, μια και το μόνο που πετύχαιναν ήταν να κάνουν τον O’ Neill όλο και πιο συμπαθή και να «διαφημίζουν» τα βλάσφημα έργα του. Leo Ortolani Λιγότερο παρωδιακός ως προς τον Μίκυ Μάους και περισσότερο ως προς το υπερηρωικό είδος ήταν ο Rat-Man (1989-2017) του Leo Ortolani, με μάσκα που παρέπεμπε στον ντισνεϊκό χαρακτήρα και, φυσικά, ένα λιγότερο δάχτυλο στα χέρια, ενώ ο Rickey Rat στο «Three Fingers» (2002) του Rich Koslowski ήταν μια έντονα κριτική παρωδία του Μίκυ που, γηρασμένος και ξεχασμένος, αναπολεί τα παλαιά μεγαλεία και τις μέρες δόξας που γνώρισε στα χέρια του Dizzy Walters, άμεση παραπομπή στον Γουόλτ Ντίσνεϊ. Rich Koslowski Εξίσου κριτικές και συχνά αιχμηρά πολιτικές είναι οι χρήσεις του Μίκυ από σύγχρονους εικαστικούς καλλιτέχνες όπως ο Μπάνκσυ. Στο «Napalm» (2004), ο Βρετανός καλλιτέχνης του γκράφιτι συνθέτει ένα κολάζ με το γυμνό κοριτσάκι από τους βομβαρδισμούς στο Βιετνάμ του 1972 δίπλα στον Ronald McDonald, έμβλημα των McDonald's, και τον Μίκυ Μάους ως διαχρονικά πολιτισμικά σύμβολα αυτών που έριχναν τις ναπάλμ. Banksy Ο Ron English, που έχει σχεδιάσει δεκάδες φορές τον Μίκυ σε έργα–παρωδίες, επιλέγει να τον μεταφέρει στην Γκερνίκα και να τον αποδώσει ως πιλότο του βομβαρδιστικού που κατέστρεψε την ισπανική πόλη και έδωσε την έμπνευση στον Picasso για ένα από τα πιο γνωστά έργα της ιστορίας της τέχνης. Ron English Με θρησκευτικές συμπαραδηλώσεις, ο Alexander Savko τοποθετεί τον Μίκυ στη θέση του Ιησού, σε ένα έργο που αντιμετώπισε έντονες αντιδράσεις όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το 2007 στη Ρωσία, ενώ ο Alexander Kosolapov στο «Hero, Leader, God» παρουσιάζει τον Μίκυ ανάμεσα στον Ιησού και τον Λένιν, σε ένα έργο που σε κάνει να αναρωτιέσαι για το ποιος απ’ όλους είναι ο Ήρωας, ποιος ο Ηγέτης και ποιος ο Θεός. Alexander Savko Γιατί ο Μίκυ Μάους, παρά τα 90 του χρόνια, είναι ένας ήρωας των κόμικς, ένας ηγέτης στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας και λατρεύεται ως θεός από εκατομμύρια πιστούς πιτσιρίκους. Ένας ποντικός που όσο κι αν προκαλεί δέος η (ανεξήγητη;) επιτυχία του, άλλο τόσο προκαλεί τους καλλιτέχνες να τον παρωδήσουν και να του τσαλακώσουν έστω και λίγο το διαρκές (και επίσης ανεξήγητο) χαμόγελο. «Hero, Leader, God» του Alexander Kosolopov Και το σχετικό link...

Και κάποιες διορθώσεις για το πινακάκι, σε σχέση με τις πληροφορίες που δίνει ο Ionas Aggelis : Σελίδες : 168 (Μετράμε και τα εξώφυλλα) Ημερ. Έκδοσης : 01/12/18 (Πρώτη ημέρα διάθεσης στο κοινό) Προέλευση : Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Αργεντινή, Γαλλία, Βέλγιο, ΗΠΑ, Ελλάδα κλπ

αφυγραντήρας!!!! πέρα από την πλάκα.. υγρασία είναι.. είναι παντού μέσα έξω από τα σπίτια.. σε όλη την Ελλάδα οπότε αφυγραντηρας, aircondition, καλή συντήρηση του σπιτιού, άνοιγμα παράθυρα να παίρνει αέρα τις μέρες με τον ήλιο.. κτλ κτλ οπότε η απάντηση αφυγραντήρας δεν ειναι και τοσο για πλάκα (edit: εγώ δεν έχω οπότε δεν ξέρω αν βοηθάει 100% αλλά φαντάζομαι κάτι θα κάνει.. )

Ωραίο ατμοσφαιρικό σχέδιο. Και εγώ εντυπωσιάστηκα από την όλη δουλειά καθώς μπορεί να σταθεί πολύ καλά σε επαγγελματικό επίπεδο. Θυμίζει έντονα Μίκυ Μυστήριο.

Αγαπημένοι φίλοι. Αν η ιστορία "το δώρο της τελευταίας στιγμής" ήταν του Καστυ θα απολαμβανε διθυραμβικές κριτικές. Όχι? Λοιπόν μια τέτοια ιστορία θέλω να διαβάζει το παιδί μου σε ένα Μίκυ Μαους. Δεν είναι όλα από τη γέννηση τους καλά ή κακά. Υπέροχη ιδέα και εκπληκτικό τέλος. Μια από τις καλύτερες (αν όχι η καλύτερη) σύντομες ιστορίες που έχουν δημοσιευθεί από την έναρξη του ΜΜ

Εξώφυλλο του υπερταλαντούχου και υπεραγαπητού Νάντορπ τον αλλο μήνα λοιπόν, λες και δεν είχαμε ήδη αρκετούς λόγους να διακόψουμε την αγορά του Κόμιξ!

@imacmaria Δεν πιστεύω να είναι "πελάτης" σου?

Μιας και ξεκινήσαμε να βάζουμε τους καταλόγους της εταιρίας για να τους έχουμε στο αρχείο, ας συνεισφέρω κι εγώ τον κατάλογο του χειμώνα 2018.

Αν τσιμπήσετε τον "Κήπο του προφήτη - The unholy book", θα πάρετε και το δωράκι σας.

Επιστροφή των Hawk & Dove στο επόμενο επεισόδιο.

Εθεάθη! Η ταινία μας παρουσιάζει έναν αλλιώτικο Venom από αυτόν που έχουμε συνηθίσει, ως villain και Νο 1 αντίπαλο του Spider-Man δηλαδή, ο οποίος αυτή την φορά, έχει τον ρόλο του αντί-ηρωα. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά αυτή η προσέγγιση, αν και δεν θα με χαλούσε να έβλεπα και τον αραχνάκια πακέτο. Ο Tom Hardy θαρρώ πως ήταν η πιο κατάλληλη επιλογή για τον κεντρικό ρόλο, έδωσε αυτό το κάτι παραπάνω που έλειπε από τον νερόβραστο Topher Grace στον αντίστοιχο ρόλο, στο Spider-Man 3 του 2007. Το CGI έκανε θαύματα και ήταν αυτό που "έκλεψε" την παράσταση, καθώς απεικόνισε τον Venom όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι. Ευχάριστη έκπληξη, πέρα από το cameo του τιτανομέγιστου Stan Lee που ήταν αναμενόμενο, η παρουσία των She-Venom και Cletus Casady (Carnage) παρεμπιπτόντως, ο Woody Harrelson εξαιρετική επιλογή που σε βάζει για τα καλά στην πρίζα να ανυπομονείς για την συνεχεία και την εξέλιξη της ιστορίας. Βρήκα λιγουλάκι πετσοκομμένο το μοντάρισμα, σαν κάτι να έλλειπε; σαν κάτι να μην ειπώθηκε; Anyway....πέρασα καλά and that's all! Βαθμολογία στην ρετροκλίμαξ: 7,5/10

@GeoTrou Πρόσεχε, θα σε διώξουν από τη ΛΕΑΜΚΚ (Λέσχη Αναγνωστών Μόνο Κουλτουριάκων Κόμικς)

@GeoTrou Και μετά λέτε ότι εγώ χάλασα!

Eχοντας αγοράσει και τα 4 και έχοντας διαβάσει τα 3 απ αυτά (Ζαγκορ,Τεξ,Μιστερ Νο ) η δική μου προτίμηση είναι : Τεξ (πολύ καλή σεναριακά αλλά και σχεδιαστικά ιστορία ,μια πιο σύγχρονη εκδοχή του ήρωα που με εξέπληξε ευχάριστα ). Ζαγκορ ( ωραία ιστορία από το παρελθόν του ήρωα,με όμορφα επίσης χρώματα .Το σχέδιο πολύ καλό αλλά εδώ μπαίνουν τα .....κολλήματα του παρελθόντος για όσους από μας μεγαλώσαμε με το σχέδιο του Ferri και η σύγκριση γίνεται αναπόφευκτη.) Μιστερ Νο (αγαπημένος ήρωας , εξαίρετο το σενάριο αλλά κάπως αδύναμο σχεδιαστικά .) Το Ντυλαν δεν έχω καταφέρει ακόμα να το διαβασω οπότε δεν μπορώ να έχω άποψη. Συνολικά πάντως τα νέα graphic novels της Μικρός Ηρως ήταν μια καλή αρχή που υπόσχεται καλύτερη συνέχεια .

Δισέλιδο από το Λεονάρντο #3

Τέσσερα και πλέον χρόνια μετά την κυκλοφορία των Χαρακωμάτων και αμέτρητες φορές που είχα πει να το πάρω επιτέλους αλλά είτε δεν το έβρισκα μπροστά μου είτε το μετάνιωνα τελευταία στιγμή, εδέησα να αγοράσω τελικά την Β' έκδοση, γιατί είναι ξεφτίλα με τέτοια τιμή να μην αγοράσεις ένα τέτοιο κόμικ. Λοιπόν, πρόκειται όντως για ένα ωραίο κόμικ, γεμάτο μονοσέλιδα στριπάκια από μια συγκεκριμένη ομάδα Γάλλων στρατιωτών που "καλοπερνάνε" στα λασπωμένα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα στριπάκια είναι γεμάτα τραγελαφικές καταστάσεις, μαύρο χιούμορ και αστείες ατάκες, τα οποία καταφέρνουν να αναδείξουν την παράνοια του πολέμου και την τρέλα του στρατού. Σίγουρα δεν είναι όλα τα στριπάκια εξίσου αστεία ή πετυχημένα (βέβαια αυτό είναι και υποκειμενικό), αλλά σαν σύνολο βγάζει γέλιο και προσφέρει τροφή για σκέψη. Επίσης το σχέδιο είναι πολύ καλό και αισθητικά έτσι όπως θα έπρεπε με βάση τη λογική του κόμικ. Η όλη έκδοση είναι επίσης πολύ καλή και ιδιαίτερα προσεγμένη, ενώ οι είκοσι και βάλε σελίδες στο τέλος με σημειώσεις και επεξηγήσεις, είναι όλα τα λεφτά. Προσωπικά οι δυο συντελεστές του κόμικ με έβαλαν στο τριπάκι να ψάξω γεγονότα και τρελές ιστορίες από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (π.χ. ξετρελάθηκα με τη σημείωση για το ταχυδρομικό περιστέρι που παρασημοφορήθηκε). Συμπερασματικά: Ένα απολαυστικό κόμικ! 9/10

Αν και ο τόμος αυτός μου κίνησε το ενδιαφέρον όταν κυκλοφόρησε, για κάποιο λόγο δεν τον αγόρασα άμεσα και μετά τον ξέχασα. Τελικά πριν κάτι μέρες το πήρα απόφαση, τον αγόρασα με γερή έκπτωση και τον διάβασα εν ριπή οφθαλμού, μέσα σε μια ώρα και κάτι (ο αριθμός των σελίδων μην ξεγελάει μερικούς, μιας και η κάθε σελίδα ουσιαστικά έχει δυο μεγάλα καρέ). Λοιπόν, μου άρεσε πολύ. Μιλάμε για ένα προφανώς καλτ κόμικ, με παλπ αισθητική και λογική, γεμάτο δράση, υπερβολές, μηχανορραφίες, μπόλικη γραφική βία και λίγες σκηνές πορνό (κάπως αχρείαστες, βέβαια). Μπορεί να περιέχονται τρεις ιστορίες, αλλά ουσιαστικά είναι δυο, μιας και η πρώτη είναι αυτοτελής και οι επόμενες δυο αποτελούν μια ολοκληρωμένη ιστορία, αφού η τρίτη αποτελεί συνέχεια της δεύτερης. Χόρτασα δυνατές σκηνές, ένταση και κάμποσα ωραία σκηνικά από Μαρόκο και Ρώμη, ενώ σίγουρα μου άρεσε και ο τρόπος που εξελίχθηκαν οι ιστορίες, με τα δυο φινάλε να είναι σκέτοι δυναμίτες. Επίσης το ασπρόμαυρο σχέδιο με ικανοποίησε σε πολύ μεγάλο βαθμό, ειδικά στα διάφορα εξωτερικά πλάνα (κτίρια, δρόμοι, πλατείες κλπ), αλλά και στα πρόσωπα των χαρακτήρων. Και μπορεί να μου πήρε καμιά δεκαριά σελίδες μέχρι να συνηθίσω αυτό με τα δυο, το πολύ τρία καρέ ανά σελίδα, αλλά μετά μου άρεσε και αυτή η "τεχνική". Γενικά δηλώνω πολύ ικανοποιημένος και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αγοράσω άμεσα και τον δεύτερο τόμο, που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες. 8/10

Διαβάστηκε (λίγο καθυστερημένα) κι από εμένα και θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες, αλλά περισσότερο με την μη αυστηρότητα του @GeoTrou . Το βρήκα ένα πανέμορφο κόμικ που καταπιάνεται με έναν θρύλο που οι περισσότεροι γνωρίζουν και κανέναν δεν αφήνει ασυγκίνητο. Ο Κάουα, φανερά επηρεασμένος από το έργο του Stoker, θα πάρει μία μικρή λεπτομέρεια από το βιβλίο (κι από την εξαιρετική ταινία) και θα μας αφηγηθεί τις ζωές των "παιδιών της νύχτας" και την γνωριμία τους με τον Δράκουλα, πριν αυτά εισέλθουν στο αιώνιο βασίλειο του σκοτεινού άρχοντα. Αυτή η κίνηση, από μόνη της εμφανίζει μία πρωτοτυπία. Εκτίμησα τον σκηνοθετικό τρόπο εισαγωγής στο κόμικ, σε συνδυασμό με το φινάλε. Το κόμικ ανοίγει την αυλαία ορμώμενο από το βιβλίο και στο κλείσιμο βρισκόμαστε πάλι στην ίδια σκηνή. Έτσι μοιάζει ολόκληρο το κόμικ να είναι μία αναδρομή στο παρελθόν. Ο αναγνώστης δεν θα απολαύσει μόνο την ακόρεστη πείνα του Δράκουλα για αίμα, αλλά και τις μηχανορραφίες που γίνονται στην Οθωμανική Αυλή, καθώς και την δίψα για εκδίκηση των θνητών απέναντι στους δυνάστες τους. Όσον αφορά την δημώδη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, δεν με πείραξε ιδιαίτερα. Απεναντίας, μου άρεσαν οι μονόλογοι και οι μεγαλόστομες ατάκες που εκτοξεύει ο Δράκουλας. Το σχέδιο φανερώνει το μεγάλο ταλέντο του Ρουμπούλια. Θα συμφωνήσω ότι υπήρχαν σημεία που έδειχναν αδύναμα σε σχέση με άλλα, αλλά στον γενικό απολογισμό έχει γίνει όμορφη κι άκρως επαγγελματική δουλειά. Θα σταθώ περισσότερο στα backgrounds, αλλά και στην απόδοση του μοχθηρού πρωταγωνιστή (ειδικά στα μάτια του, αλλά και στα σημεία που, γεμάτος οργή, δείχνει τα δόντια του ). Το ασπρόμαυρο νομίζω ότι πήγαινε σε μία τέτοια θεματολογία. Πιστεύω ότι θα ξενέρωνα αν το έβλεπα έγχρωμο. Η έκδοση είναι πολύ καλή. Το μεγάλο σχήμα βοηθάει στην "αναπνοή" των καρέ και την ανάδειξη των λεπτομερειών. Το χαρτί είναι ανθεκτικό και η κόλληση στιβαρή. Θα ήθελα όμως περισσότερα εξτραδάκια, από δύο σελίδες με προσχέδια. Εν κατακλείδι, στην ερώτηση για το αν θα αγοράσω και την συνέχεια, η απάντηση είναι καταφατική. Για την ακρίβεια κάτι παραπάνω από σίγουρο.

Η καλή και η ανάποδη της βου έκδοσης Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Λες ωρέ κλεφτόπουλο να τον φάνε μπαμπέσικα τα σκυλιά τον Δήμο τον Καραμάνο και να έχουμε βεντέτα στα όρη και στα βουνά? Το αίμα ζητάει αίμα? Τρια γλαρόνια κάθονταν εξω απτην Ελασσόνα κοιτάζουν τ'αψηλά βουνά πίνουν νερό στον κάμπο το'να τηρά ζερβά, το άλλο σαπακείθε το τρίτο τη μυρίστηκε και ρίχνει προφητεία Δήμο γιατί ξεκίνησες Δήμο για που πηγαίνεις δεν βλέπεις τα βρωμόσκυλα στην έχουνε στημένη? Ένας στο Σαραντάπορο Δυο στη Βερδικούσσα Πέντε στο Κεφαλόβρυσο Χίλιοι στη Τσαριτσάνη? Δήμο το καρυοφίλι σου κι αν το χεις γεμισμένο τη δημοσιά μην την πατάς νεκρό θε να σε βρούνε Ακου ρε παλιογλάρονο άκου πουλί της λάσπης άκου γ*μω το Δία σου ποιος ειμαι και τι λέω κι αν περιμένουν έντεκα κι αν περιμένουν χιλιοι του Καραμά ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει Κι άμα με φάνε τώραυτοί ή αύριο άλλοι δέκα πέντε αγόρια άφηκα και θα εκδικηθούνε

Παράξενο κόμικ. Διαβάζεται ταχύτατα, χωρίς να «ξεπετιέται». Όπως όμως σημειώνεται και στον πρόλογο, ο οποίος είναι εξαιρετικός, τα 2-3 καρέ ανά σελίδα δεν αφήνουν τον Magnus να παίξει με την αφήγηση. Το σχέδιο μου άρεσε. Αρκετά στυλιζαρισμένο, αλλά χωρίς να χάνει την κινητικότητά του. Ίσως να μην είναι αυτά που κάθεσαι και χαζεύεις, αλλά δε βρήκα παραφωνίες. Μέχρι εδώ όλα σχετικά καλά. Εκεί που μ' έχασε, ήταν στο σενάριο. Νομίζω ότι ο Magnus είχε πράγματι κάτι φιλόδοξο, περίπλοκο στο μυαλό, και πιθανολογώ ότι είχε και την ικανότητα να το φέρει σε πέρας, αλλά η φόρμα τον μάγκωσε. Η πρώτη ιστορία είναι στην καλύτερη αδιάφορη. Η δεύτερη, παρότι και πάλι δεν είναι ουάου, είναι πολλά σκαλοπάτια παραπάνω και All in all, ένα κόμικ που δε με χάλασε, αλλά δεν το κόβω να μένει και για πολύ πλάι στ' άλλα. Βέβαια, επειδή είχε κάτι το καλτ, ίσως περιμένω να διαβάσω και τον επόμενο τόμο

Το βρήκα εξαιρετικό κόμικ. Δεν είμαι τόσο αυστηρός όσο οι από πάνω, αν και υπήρχαν κάποια πραγματάκια που δε μου άρεσαν. Η δημώδης γλώσσα δεν ήταν 100% πετυχημένη, αλλά κατ' εμέ ήταν απολύτως ταιριαστή και βοηθούσε (όπως και ο εσωτερικός μονόλογος της Νουρ) στο να γίνει μια ιστορία 46 σελίδων πιο γεμάτη. Η πλοκή δεν είναι εξεζητημένη, αλλά βγάζει αυτή την αυθεντικότητα/μεράκι που έχουν οι δουλειές του Κάουα. Σχεδιαστικά είναι επίσης σε υψηλό επίπεδο. Το παράπονό μου είναι ότι υπάρχουν καρέ που ένα μέρος τους ήταν σούπερ και ένα άλλο απλά ΟΚ. Πχ το μεγάλο καρέ της σελίδας 5: Γενικά, μου φάνηκε ότι κάποια σημεία θα έπρεπε να έχουν δουλευτεί λίγο περισσότερο. Όπως και να 'χει, ο Ρουμπούλιας έκανε πολύ καλή δουλειά και χαίρομαι που τον βλέπουμε να κάνει κάτι σε ελαφρώς διαφορετικό στυλ. Προτείνεται σε άπαντες. Δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μη γοητεύεται από τον θρύλο του Δράκουλα... Υ.Γ.-πρόταση σερβιρίσματος: Ανοίξτε το κόμικ τη νύχτα και συνοδέψτε το με λίγο Wojciech Kilar του '92

Είναι εμπορικός όρος άσχετος με τα κόμικς. Προϊόντα που δεν ήταν αρκετά καλά για να διοχετευθούν στη γαλλική αγορά, αλλά δεν ήταν και για πέταμα, χαρακτηρίζονταν ως bon pour l'Orient, δηλαδή καλά για την Ανατολή (αλλά όχι για αυτούς)

Θα βγω λίγο offtopic, όμως αν μπορείς για πες λίγα περισσότερα γι' αυτό; Τι ακριβώς σημαίνει; Χρησιμοποιούσαν τον όρο οι Γάλλοι κάποτε; Πέρασαν κι αυτοί την φάση που η πλειοψηφία των κόμικς τους ήταν «μάπα» και αργότερα καλυτέρεψαν;

Με κάλυψαν οι προηγούμενοι! Πάρα πολύ ωραίο σχέδιο αν και υπήρχε πολύ μαυρίλα. Επίσης, όπως μας έχει συνηθίσει ο Rubus, υπάρχει και αρκετό γυμνό στις σελίδες του άλμπουμ.