Αίθουσα Νικητών

Σημερινή παραλαβή #can't_wait_to_read_it

Γιατί ο Σταν Λι έβγαλε 100 φορές λιγότερα χρήματα από τον Τζορτζ Λούκας «Έπρεπε να ήμουν πιο άπληστος», είχε δηλώσει ο θρύλος των κόμικς, που πέθανε στα 95 του. Ο θρύλος των κόμικς Σταν Λι που δημιούργησε τους πιο γνωστούς υπερήρωες της Marvel και έφυγε από τη ζωή στα 95 του χρόνια, έδωσε ώθηση σε μια βιομηχανία που σήμερα κερδίζει δεκάδες δισεκατομμύρια. Μόνο οι ταινίες του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel έχουν αποφέρει πάνω από 24 δισ. δολάρια, ενώ η εταιρεία συνεχίζει να κερδίζει χρήματα από κόμικς, video games, ρούχα και κάθε είδους παιχνίδια. Θα πίστευε κανείς ότι ο Λι ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη, θα έκανε όμως λάθος. «Ήμουν ηλίθιος από επιχειρηματικής άποψης», είχε δηλώσει ο ίδιος στο Hollwood Reporter το 2016. «Έπρεπε να ήμουν πιο άπληστος». Ούτε σεντ από την Disney Η Marvel αγοράστηκε και πουλήθηκε αρκετές φορές από τότε που ιδρύθηκε, και η τελευταία φορά ήταν το 2009 όταν η Disney την απέκτησε με 4 δισ. δολάρια – επένδυση που έχει ήδη αποσβέσει από τις ταινίες και μόνο... Όμως ο Λι, που υπήρξε αρχισυντάκτης, εκδότης και πρόεδρος της εταιρείας στη μακροχρόνια καριέρα του, δεν είδε ούτε σεντ από αυτά τα χρήματα. Και αυτό γιατί δεν είχε ποτέ μερίδιο στην ιδιοκτησία της. Πολλοί θεωρούν ότι ο Λι είναι στην ίδια κατηγορία με τον Τζορτζ Λούκας, που δημιούργησε τους χαρακτήρες του «Star Wars» και επίσης πούλησε την εταιρεία Lucasfilm στην Disney. Όμως η περιουσία του Λούκας υπολογίζεται από το Forbes στα 5 δισ. δολάρια, ενώ του Λι είναι κάπου 100 φορές μικρότερη, λίγο πάνω από τα 50 εκατ. δολάρια. «Ο Λούκας τα έκανε όλα μόνος του», έχει δηλώσει σχετικά ο Λι. «Είχε τις ιδέες, έκανε την παραγωγή των ταινιών, τις έγραψε και τις σκηνοθέτησε και είχε τα δικαιώματα του merchandising. Ήταν όλα δικά του. Ενώ εγώ δούλευα για εκδότη. Αν τα κόμκς δεν πήγαιναν καλά, ο εκδότης χρεοκοπούσε». Ξεκίνημα με 8 δολάρια την εβδομάδα Ήταν έφηβος ακόμη όταν έπιασε την πρώτη του δουλειά στην Timely Publications, που κυκλοφορούσε τα κόμικς της Marvel. O πρώτος του μισθός ήταν 8 δολάρια την εβδομάδα και η υπογραφή του μπήκε για πρώτη φορά το 1941 σε μια ιστορία του Captain America. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1961 με τη δημιουργία των Fantastic Four που άλλαξαν την ιστορία των κόμικς. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια ο Λι εμπνεύστηκε τρεις από τους διασημότερους υπερήρωες, τους Spider-Man, Iron Man και Hulk. Στα τέλη των 60s η Marvel προσπέρασε την DC Comics και έγινε η πρώτη σε πωλήσεις εταιρεία κόμικς, και το 1972 ο Σταν Λι έγινε υπεύθυνος των εκδόσεών της. Ο Σταν Λι στο γραφείο του 1 εκατ. το χρόνο εφ' όρου ζωής Η Marvel έκανε πλούσιο τον Σταν Λι, όχι όμως και κροίσο. Eίχε χρειαστεί να κάνει ακόμη και μήνυση στην εταιρεία το 2002, ισχυριζόμενος ότι δεν λάμβανε τα ποσοστό των κερδών από ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, που οριζόταν σε συμβόλαιο του 1998. Κέρδισε τη δίκη και έτσι έλαβε το 10% των εισπράξεων από ταινίες όπως οι «Spider-Man» και «Spider-Man 2», καθώς και ετήσια αποζημίωση 1 εκατ. δολαρίων εφ' όρου ζωής. Περιστοιχιζόταν από απατεώνες Μόλις τον περασμένο Μάιο μήνυσε την πρώην εταιρεία του, POW! Entertainment, ισχυριζόμενος ότι εξαπατήθηκε στην παραχώρηση δικαιωμάτων της δουλειάς του σε κινεζική εταιρεία. Ζητούσε αποζημίωση άνω του 1 δισ. δολαρίων, αλλά τελικά απέσυρε τη μήνυση δύο μήνες μετά, τον Ιούλιο. «Ο Σταν Λι σε όλη του τη ζωή περιστοιχιζόταν από σκοτεινούς τύπους», έχει δηλώσει στους Los Angeles Times ο Μπομπ Μπάτσελορ, συγγραφέας της βιογραφίας του που κυκλοφόρησε πέρυσι. «Αν είχε... αραχνοαίσθηση όπως ο Spider-Man για τους απατεώνες γύρω του, όλα θα ήταν καλύτερα για τον κόσμο και για την περιουσία του». 130 δολάρια για ένα αυτόγραφο Τα τελευταία χρόνια ο Λι ήταν περιζήτητος σε συνέδρια/φεστιβάλ κόμικς σε όλο τον κόσμο. Έδινε το παρών στα περισσότερα, αλλά σε βάρος της υγείας του. Στις αρχές του χρόνου ακύρωσε ταξίδι για συνέδριο στις Φιλιππίνες, ενώ στο Comic Con της Silicon Valley τον περασμένο Απρίλιο έδειχνε εξαντλημένος και ταλαιπωρημένος. Οι φαν πλήρωναν όλο και περισσότερα χρήματα για ένα αυτόγραφο ή/και μία σέλφι με τον θρύλο των κόμικς. Η τιμή για ένα αυτόγραφό του ήταν 50 δολάρια το 2010, μέχρι το 2016 είχε διπλασιαστεί στα 100 δολάρια και πιο πρόσφατα είχε φτάσει τα 130 δολάρια. Πηγή

Το Αρκαδικό έπος σε μια πρωτότυπη έκδοση κόμικς ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΠΑΝΤΑΧΡΟΝΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΓΙΩΡΓΗ ΛΕΛΕΔΑΚΗ Μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορικής μάχης και του ολοκαυτώματος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου αποτελεί η καλαίσθητη έκδοση «Του Αρκαδίου το Ολοκαύτωμα», η οποία παρουσιάστηκε το απόγευμα της περασμένης Κυριακής στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ι.Ν. Τεσσάρων Μαρτύρων στο Ρέθυμνο. Πρόκειται για απόδοση των γεγονότων με κόμικς. Συγγραφέας ο νεαρός μαθητής Γεώργιος Λελεδάκης και εικονογράφος ο Σπυρίδωνας Ζαχαρόπουλος. Ο 15χρονος μαθητής Γεώργιος Λελεδάκης έχει τιμηθεί και με 1ο βραβείο ταινίας μικρού μήκους με το ίδιο αντικείμενο, ενώ όπως τονίστηκε στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του, πρόκειται για ένα δραστήριο και φιλομαθή νεαρό, που χαρακτηρίζεται για το δημιουργικό του πνεύμα και τα πολλά του χαρίσματα. Για την ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη έκδοση, αλλά και για τον νεαρό συγγραφέα μίλησαν ο θεολόγος και συγγραφέας Θεόδωρος Ρηγινιώτης και ο Γιώργης Καλογεράκης, δάσκαλος ειδικής αγωγής και συγγραφέας, Τον συντονισμό της παρουσίασης έκανε η κ. Φιλιππάκη, συνεργάτης των εκδόσεων «Έαρ», από τις οποίες κυκλοφορεί το βιβλίο – κόμικς. Η αίθουσα της εκδήλωσης ήταν κατάμεστη από κόσμο. Μεταξύ άλλων παρευρέθηκαν ο Σεβ. Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιος, η Αντιπεριφερειάρχης Ρεθύμνου κ. Μαρία Λιονή, ο Δήμαρχος Ρεθύμνου κ. Γιώργης Μαρινάκης, ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεως μας, πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Νικηφόρος, ο Αντιδήμαρχος Ρεθύμνου κ. Λελεδάκης, η Πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου κ. Κουτσαλεδάκη, ο Πρόεδρος της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ρεθύμνου κ. Μιχάλης Τρούλης και ο υποψήφιος βουλευτής κ. Νίκος Κοτζαμπασάκης. Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης προβλήθηκε και η βραβευμένη, ομώνυμη ταινίας μικρού μήκους, του ίδιου δημιουργού, που γυρίστηκε με χρησιμοποίηση Playmobil στους ρόλους των Κρητών αγωνιστών και των Τούρκων στρατιωτών, σε συνδυασμό ηχητικά αποσπάσματα από το θεατρικό έργο «Αρκάδι» του Γιώργη Καλογεράκη. «ΜΙΑ ΟΑΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΥΔΡΗ ΕΡΗΜΟ» Μιλώντας για την έκδοση ο θεολόγος κ. Θοδωρής Ρηγηνιώτης είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Η εικονογραφημένη νουβέλα «Του Αρκαδιού το Ολοκαύτωμα» θεωρώ ταπεινά πως είναι μια όαση σε μια άνυδρη έρημο – μια όαση, που μπορεί να συνδέσει τον αναγνώστη, ανεξαρτήτως ηλικίας, αλλά προπαντός μικρό, με μια κορυφαία στιγμή της ιστορίας του τόπου μας και του λαού μας• στιγμή, από εκείνες που «διδάσκουν τους λαούς πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι», για να δανειστώ το επίγραμμα από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη που βρίσκεται στην Αθήνα, στην οδό Σταδίου. Υψώνει έτσι μια γέφυρα προς τα Κλασικά Εικονογραφημένα του παλιού καιρού, μια μνημειώδη σειρά κόμικς, που μετέφερε όχι μόνο αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας (που ήταν επανεκδόσεις ξένης σειράς), αλλά και μεγάλες στιγμές και περιπέτειες ηρώων από διάφορες περιόδους της ιστορίας της πατρίδας μας, από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο και την επανάσταση του 1821. Τα κόμικς αυτά, που νομίζω πως ψυχαγώγησαν (με την έννοια του όρου) τη δική μας γενιά, σήμερα χλευάζονται από ορισμένους «μοντέρνους» ερευνητές και αρθρογράφους ως συντηρητικά. Δεν παρατηρούμε όμως την ίδια ευαισθησία για τα βίαια, παρανοϊκά ή πορνογραφικά υποπροϊόντα που κατέκλυσαν τον τόπο μας ιδίως από τις δεκαετίες του 1970 και 80 σε μορφή κόμικς και σήμερα πέρασαν στο επόμενο επίπεδο, σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές και παιχνίδια υπολογιστών, που κυριολεκτικά έχουν καταλάβει ως βάρβαροι επιδρομείς τη φαντασία των εφήβων μας…» Ο ίδιος, μιλώντας για τον συγγραφέα, τόνισε, ότι «Αγαπητέ Γιώργο, Δεκαπέντε χρονών, ορισμένοι άνθρωποι έγιναν άγιοι• ορισμένοι άλλοι, ήρωες. Κάποιοι σε παρόμοια ηλικία πρόσφεραν την ίδια τη ζωή τους γι’ αυτά που πίστευαν και αγαπούσαν. Και κάποιοι, ομοίως, έδωσαν τα πρώτα δείγματα των ξεχωριστών χαρισμάτων, με τα οποία τους είχε προικίσει το Θεός, για να διαγράψουν μια λαμπρή πορεία προόδου στην επιστήμη, την τέχνη ή σε άλλους τομείς της ζωής – μεταξύ των οποίων στη φιλανθρωπία και στην προσευχή. Σ’ εσένα θα ήθελα να πω με μεγάλο σεβασμό (αφού σε ευχαριστήσω που με έκανες κοινωνό της προσπάθειάς σου κατά τη διάρκεια της διαμόρφωσής της) ότι πρέπει να θυμάσαι πρωτίστως πως ό,τι έκανες και ό,τι θα κάνεις στο μέλλον, έστω κι αν εσύ είσαι ο πρωτεργάτης, δεν το έκανες και δεν θα το κάνεις μόνος σου. Θα χρειάζεται πάντοτε τη βοήθεια του Θεού, καθώς και τη βοήθεια άλλων ανθρώπων, συνεργατών και υποστηρικτών σου. Και είναι πολύ ωραίο να γίνεται έτσι, ώστε να μην είμαστε εγωιστές και να μη νομίζουμε πως είμαστε ανώτεροι ή καλύτεροι από τους άλλους ανθρώπους, τους αδελφούς μας. Και ο ίδιος ο Χριστός, αν και παντοδύναμος, διάλεξε συνεργάτες και ζήτησε τη βοήθειά τους για να εξαπλώσει στους ανθρώπους το λόγο Του. Πόσο μάλλον εμείς. Με αυτό που πρόσφερες τώρα, το Αρκάδι, είμαι βέβαιος ότι θα λάβεις αποδοχή και δημοσιότητα στην τοπική μας κοινωνία δυσανάλογη με την ηλικία σου. Ίσως βρεθούν και ελάχιστοι που θα το απορρίψουν και θα πουν πως ένας έφηβος δεν είναι σωστό ν’ ασχολείται με την ιστορία, αλλά μόνο με δραστηριότητες σωματικές, με τον αθλητισμό, με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα και τα κορίτσια… Αλλά κατά βάσιν είμαι βέβαιος ότι θα λάβεις έντονη αποδοχή και δημοσιότητα και πρέπει να τα διαχειριστείς με ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση και ταπείνωση. Να μην πάρει ο νους σου αέρα και να μη νομίσεις πως έγινες κιόλας μεγάλος, είτε σε ηλικία, είτε σε δυνατότητες και σε σημασία. Είσαι ακόμη 15 χρονών. Αλλά έβαλες, με τη βοήθεια του Θεού και των ανθρώπων που σε αγαπούν, σε εκτιμούν και σε στηρίζουν, τις βάσεις, για να γίνεις κάτι μεγάλο σε δυνατότητες και σε σημασία όχι μόνο για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία – ίσως και παγκόσμια, μετά από δεκαετίες, αλλά οπωσδήποτε για τον τόπο μας και το λαό μας. Το έργο που μας προσφέρεις απόψε, σε επιφορτίζει με μια ευθύνη. Αυτή την ευθύνη, αν θέλεις την αποδέχεσαι, και φυσικά δεν πρέπει να καταπνίξει τον αυθορμητισμό, την αθωότητα και την παιδικότητα ακόμη που συνάδει με την ηλικία σου… Όμως αυτή η ευθύνη υπάρχει και είναι η ίδια ευθύνη που πυροδότησε το δημιουργικό ταλέντο του Ρήγα Φεραίου, τη συγγραφική δύναμη του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη, τον ιεραποστολικό ζήλο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού και γενικά το πνεύμα, τη δύναμη και τη φλόγα όλων των αληθινών διδασκάλων και διαφωτιστών του Γένους μας, με τη βοήθεια των οποίων οι Έλληνες της Τουρκοκρατίας, για αιώνες βυθισμένοι στο σκοτάδι της άγνοιας και της δουλείας, θυμήθηκαν ποιοι είναι και διέβλεψαν το δρόμο για τη λευτεριά τους.» «ΕΧΕΙΣ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ» Μιλώντας για τον δημιουργό της νέας έκδοσης ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας κ. Γιώργος Καλογεράκης, μίλησε με θερμά λόγια, τονίζοντας μεταξύ άλλων, τα εξής: « Φίλε Γιώργη, έχεις κάθε δικαίωμα σήμερα να αισθάνεσαι περήφανος και ευτυχισμένος, με όλους εμάς γύρω σου να σε περιβάλουμε με τις ευχές μας και την αγάπη μας. Μαζί σου νιώθω υπερήφανος και ευτυχισμένος κι εγώ ως υπεύθυνος της Θεατρικής Ομάδας Μητροπόλεως, καθώς και κάθε μέλος της Ομάδας. Σήμερα η Ομάδα Μητροπόλεως γεννά έναν ακόμα συγγραφέα. Σήμερα βλέπω ότι ο σπόρος που 17 χρόνια τώρα σπέρνουμε, έπεσε σε γης καρπερή, βλάστησε και απέδωσε καρπούς, κατά την ευαγγελική παραβολή. Σήμερα ένας διακαής μου πόθος, βλέπω σιγά-σιγά να πραγματοποιείται! Το 2016, είχαμε παρουσιάσει ως Ομάδα το θεατρικό μου έργο «Αρκάδι», στα πλαίσια των εορτασμών των 150 χρόνων από το Ολοκαύτωμα της Μονής. Δεν το κρύβω ότι κάποια μελανά σύννεφα που είχαν φανεί στις σχέσεις των μελών της Ομάδας τότε, με είχαν γεμίσει με απογοήτευση και με είχαν κάνει να πιστέψω ότι η όλη προσπάθεια δεν είχε την τύχη που θα της άξιζε. Όμως η Θεία Πρόνοια είναι αυτή που τελικά δικαιώνει κάθε αγώνα! Τότε πίστεψα ότι η κατάθεση ψυχής που είχα κάνει πήγε χαμένη… Σήμερα βλέπω ότι είχα κάνει λάθος και ότι κακώς απελπίστηκα. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, βλέπω ότι η συγκεκριμένη παράσταση έδωσε τον καρπό του σήμερα!» Ο ίδιος συμπλήρωσε, ότι «Το Αρκάδι, το δειλινό της 9ης Νοεμβρίου 1866, μέσα από το τραγικό του Ολοκαύτωμα, πέρασε οριστικά στην Αθανασία και έγινε παράδειγμα για τους όποιους καταδυναστευομένους του κόσμου τούτου. Να τονίσω μια σοβαρή λεπτομέρεια εδώ. Δεν ήταν πρίγκιπες και βασιλείς, ούτε στρατάρχες αυτοί που χάραξαν ανεξίτηλα το φλογισμένο βιβλίο της Ιστορίας στο Αρκάδι. Ήταν απλοί άνθρωποι και αυτό τους καθιστά ακόμα μεγαλύτερους στη συνείδηση όλων μας. Γιατί οι ίδιοι απέδειξαν ότι καθένας μας μπορεί με τις επιλογές του να γράψει Ιστορία. Η συμβολή σου, Γιώργη μας, στο να κατανοήσουν οι παιδικές ψυχές σήμερα αυτή τη μεγάλη εθελοθυσία είναι σίγουρα σημαντική.» ΜΑΝΟΥΣΟΣ ΚΛΑΔΟΣ Πηγή

Οι επόμενες κυκλοφορίες της Rebellion είχαν γραφτεί σε διάφορα sites αλλά τώρα υπάρχουν και εξώφυλλα, οπότε είπα να τα ανεβάσω. Έχει ανακοινωθεί και το Dr. Mesmer's Revenge (εντός του νέου Scream & Misty), αλλά γι' αυτό δεν υπάρχει εξώφυλλο ακόμα...

Από το oneman, ένα κουίζ. Για να δούμε τι θα δούμε. Αντιγράφω τον πρόλογο. Spiderman, Wolverine και Hulk σε περιμένουν για να μάθουν τον αληθινό τους πατέρα. ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥ 14 ΝΟΕ 2018 MARVEL Ο Stan Lee πέθανε χθες και η pop κουλτούρα τον αποχαιρετά όπως του αξίζει. Αφιερώματα, ανέκδοτες ιστορίες, εξομολογήσεις ανθρώπων για το πόσο τους επηρέασε η φαντασία και η οξυδέρκεια του πιο γνωστού σχεδιαστή κόμικ ηρώων μετά τον Walt Disney, όλα τα 'καλά λόγια' βρήκαν και βρίσκουν καταφύγιο στις χιλιάδες ιντερνετικές σελίδες του σύμπαντος. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας όμως για το έργο του, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι ένας άνθρωπος μόνος του επινόησε τόσους ήρωες, ότι ένας άνθρωπος μόνος του ευθύνεται για τα όνειρα χιλιάδων παιδιών. Γι' αυτόν τον λόγο, για να τα βάλουμε σε μια σειρά τα πράγματα, σκεφτήκαμε να ξεχωρίσουμε τους ήρωες της Marvel από τους ήρωες της Marvel που γεννήθηκαν μέσα απ' το μολύβι του. Στο κουίζ που ακολουθεί, σου δίνουμε 15 ήρωες και σε ρωτάμε το πολύ απλό: Τους σχεδίασε ο Stan Lee ή κάποιος άλλος; Κλικάρετε για να ξεκινήσετε.

Ο Άρης Τόλιος πήρε μια μικρή συνέντευξη από τον Valtasar για τη ραδιοφωνική εκπομπή του με αφορμή τον θάνατο του Stan Lee. Το ηχητικό μπορείτε να το ακούσετε μέσω του mixcloud. Ξεκινάει στο 1:40:21.

Εγώ, πάλι, βλέπω ένα τεύχος τού Μίκυ Μάους με το πρώτο του λογότυπο. Αν όντως έτσι είναι, πιθανόν να πρόκειται για το Μίκυ Μάους 599 : Οπότε, ναι, έχει και Άη Βασίλη!

Διάβασα τον Καουμπόη στο Παρίσι στην αγγλική έκδοση Δεν ξέρω αν είναι λόγω του ενθουσιασμού που διάβασα καινούριο Λούκυ Λουκ αλλά... μ΄άρεσε Φρέσκια ιστορία που δεν μοιάζει μ΄άλλη. Ο καουμπόης μας αλλάζει ήπειρο για 1η φορά και τελικά η μετάβασή του στην Ευρώπη δεν ξενίζει, ίσα ίσα δίνει διαφορετική νότα. Το χιούμορ του Ζουλ σαφώς βελτιωμένο απ΄το προηγούμενο άλμπουμ, με κάποια έξυπνα gags, όπως και σύγχρονα αστεία(με έμπνευση που ξεκινάει απ΄τις 50 Αποχρώσεις του Γκρι και φτάνει μέχρι τη... Frozen), ωραία σάτιρα των γαλλικών συνηθειών, πετυχημένες αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα της χώρας. Μέχρι ενός σημείου ειδικά πήγαινε τόσο καλά που... δεν το πίστευα Το τέλος μόνο λίγο μου τα χάλασε επειδή ήταν αρκετά "εύκολο" αλλά όχι σε σημείο να καταστρέψει την πραγματικά πολύ καλή προσπάθεια του σεναριογράφου. Eπίσης θα προτιμούσα η παραμονή στο Παρίσι να διαρκούσε περισσότερο Συνολικά πάντως θεωρώ ότι ξεφύγαμε επιτέλους απ΄τη μετριότητα των τελευταίων ιστοριών και πήγαμε σε κάτι αξιόλογο. Eντάξει, μην περιμένετε να διαβάσετε ιστορία επιπέδου Γκοσινύ, ίσως ούτε Λετουρζί (τουλάχιστον σαν τις καλές του), αλλά για μένα μετά τον Πίνκερτον είναι ό,τι καλύτερο διάβασα στην εποχή Ασντέ. Και εις ανώτερα Και μιας και είπα για Ασντέ το σχέδιο είναι πραγματικά πολύ ωραίο και για 1η φορά σε Λούκυ Λουκ βλέπουμε ολοσέλιδο καρέ Περιμένω να το βγάλει και η ΜΑΜΟΥΘ στην πολύ ωραία έκδοσή της να το ξαναδιαβάσω(εκτός κι αν δεν αντέξω μέχρι τότε και το ξαναδιαβάσω στ΄αγγλικά). Για βαθμό θα βάλω ένα 6.5/10 (στην αυστηρή λαζοκλίμακα)

Σταν Λι: Αυτή ήταν η ζωή του νονού των κόμικς O ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤO ΣΥΜΠΑΝ ΤΗΣ MARVEL Στα συννεφάκια των παιδικών του ονείρων ήθελε να γράψει το «μεγάλο αμερικανικό μυθιστόρημα». Αφήνοντας την τελευταία του πνοή στην ηλικία των 95 ετών στο Λος Άντζελες κατάφερε μάλλον κάτι σπουδαιότερο. Δεν θεμελίωσε απλά τον κόσμο των σύγχρονων κόμικς. Συμπαρέσυρε τη φαντασία αναρίθμητων ανθρώπων με το σύμπαν της Marvel, εκεί όπου οι ανθρώπινες αδυναμίες γίνονταν υπερφυσικές δυνάμεις και τα ακίνδυνα τυπάκια της διπλανής πόρτας μεταμορφώνονταν σε υπερήρωες που μπορούσαν να σώσουν τον πλανήτη. © Joe Jusko Ο Στάνλεϊ Μάρτιν Λίμπερ ήρθε στα εγκόσμια στις 28 Δεκεμβρίου του 1922 σε ένα διαμέρισμα ρουμανοεβραίων μεταναστών. Μεγαλώνοντας στην εποχή της Μεγάλης Ύφεσης που προκλήθηκε μετά το χρηματιστηριακό κραχ του 1929, είδε τον πατέρα του, που δούλευε τότε σποραδικά ως ράφτης, να δυσκολεύεται να ζήσει την οικογένειά τους, ενθουσιαζόταν στο Ουάσινγκτον Χάιτς του Μανχάταν με τις ταινίες του Έρολ Φλιν για παρέα και τις ιστορίες του Ρομπέν των Δασών, μοιραζόταν στο Μπρονξ, όπου πήγε σχολείο, με τον αδερφό του Λάρι ένα μικρό υπνοδωμάτιο και έβλεπε τους γονείς του να κοιμούνται σε έναν πτυσσόμενο καναπέ. Μια καθημερινότητα από την οποία πολλοί θα ήθελαν να διακτινιστούν. Δεκαετία του 1930, DeWitt Clinton High School, στο Μπρονξ, © facebook.com/realstanlee Μαθαίνοντας από μικρός την πιάτσα των μεγάλων εργάστηκε γράφοντας νεκρολογίες σε υπηρεσίες ειδήσεων, συντάσσοντας δελτία τύπου για το Εθνικό Κέντρο Φυματίωσης, μεταφέροντας σάντουιτς σε γραφεία, κάνοντας τον τρεχαλατζή για έναν κατασκευαστή παντελονιών, τον ταξιθέτη στο θέατρο Rivoli στο Μπρόντγουεϊ, τον κράχτη συνδρομών για την εφημερίδα New York Herald Tribune. Τελειώνοντας το σχολείο το 1939, λίγο πριν τα 17, θα γραφτεί στο Federal Theatre Project, στο πλαίσιο των προγραμμάτων πολιτισμικής ενίσχυσης που προωθούσε ο 32ος πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούζβελτ. Την ίδια χρονιά με ένα κονέ του θείου του Ρόμπι Σόλομον, θα γίνει βοηθός στη νεοσύστατη Timely Comics που έτρεχε ο εκδότης pulp βιβλίων και κόμικς Μάρτιν Γκούντμαν. Την εταιρία που στις αρχές των 60s θα μετεξελισσόταν στη Marvel Comics. Από την άχαρη θέση του να γεμίζει τα μελάνια των σχεδιαστών, ανάμεσα στους οποίους ο Τζακ Κίρμπι, θα βρεθεί μέσα σε δύο χρόνια να δημιουργεί τον πρώτο του υπερήρωα, τον Destroyer, τον Αύγουστο του 1941, λίγους μήνες μετά τη συγγραφή της δίφυλλης ιστορίας «The Traitor's Revenge!» στo τεύχος 3 του «Captain America Comics» που υπέγραψε ως Σταν Λι. Ζώντας στον πυρετό της Χρυσής Εποχής των Κόμικς θα συστήσει τον Jack Frost και τον Father Time. «Συνήθιζα να νιώθω αμήχανα επειδή ήμουν απλώς ένας συγγραφέας βιβλίων κόμικς, ενώ άλλοι άνθρωποι έχτιζαν γέφυρες ή γίνονταν γιατροί. Και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα: η ψυχαγωγία είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή των ανθρώπων. Χωρίς αυτή θα χάνονταν στο σκοτάδι. Νομίζω πως αν μπορείς να διασκεδάζεις τους ανθρώπους, τότε κάνεις κάτι καλό» είχε πει. Όταν ο συγγραφέας Τζο Σάιμον και ο σχεδιαστής Τζακ Κίρμπι, που δημιούργησαν τον Captain America, θα τα σπάσουν με τον εκδότη Μάρτιν Γκούντμαν, ο Σταν Λι θα βρεθεί στα 19 του να διαχειρίζεται δημιουργικά τα πράγματα. Από το 1941 έως το 1972 ο Σταν Λι θα αφήσει το ανεξίτηλο στίγμα του στην ποπ κουλτούρα ως αρχισυντάκτης και καλλιτεχνικός διευθυντής, διαδεχόμενος στο τέλος ως εκδότης τον Γκούντμαν. Η εμπλοκή των ΗΠΑ στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον βρίσκει να κατατάσσεται στον αμερικανικό στρατό το 1942 και να υπηρετεί ως το 1945. Ως ασυρματιστής θα επιδιορθώνει τηλεγραφόξυλα και θα περάσει το χρόνο του συμμετέχοντας στη δημιουργία εκπαιδευτικών φιλμ και σκίτσων για τις ανάγκες του στρατού. H κατάταξή του ήταν «θεατρικός συγγραφέας», τίτλος που δόθηκε εκείνη την εποχή σε 9 στρατιώτες. Επιστρέφοντας στην εταιρία που πλέον ήταν γνωστή ως Atlas Comics, οι ιστορίες του Σταν Λι δεν είχαν ταξινόμηση. Ρομάντζα, γουέστερν, επιστημονική φαντασία, μεσαιωνικές περιπέτειες, τρόμος, μυστήριο, μια δεκαετία που τον είχε οδηγήσει πολύ κοντά στο να παρατήσει αυτό που έκανε, αφού δεν ικανοποιούσε τις δημιουργικές του ανησυχίες όσο ο ίδιος θα ήθελε. Η έλευση του Flash και της Justice League από το στρατόπεδο της DC Comics, που αναβίωσε την αρχετυπική ιδέα του σούπερ ήρωα ακολουθώντας τις ιδέες του συγγραφέα Τζούλιους Σβαρτς, θα βάλει τον Μάρτιν Γκούντμαν να βάλει τα δύσκολα στον Σταν Λι ζητώντας του να απαντήσει με μια εξίσου δυνατή ιδέα. Ακολουθώντας τη συμβουλή της γυναίκας του, με την οποία μοιράστηκε 69 χρόνια κοινής πορείας, και πιθανώς τον ψυχισμό του, ο Σταν Λι αποφάσισε να αλλάξει τις παιδαριώδεις αφηγήσεις των κόμικς, συστήνοντας σύνθετους χαρακτήρες της καθημερινής ζωής που είχαν ό,τι και οι καθημερινοί άνθρωποι: νεύρα, μελαγχολία, φιλοδοξίες. Τα έβαζαν με τον εαυτό τους, ήταν συνήθως ντροπαλοί με τους άλλους, ανησυχούσαν για το πώς θα πληρώσουν τους λογαριασμούς τους και ήθελαν πάντα να εντυπωσιάζουν τα κορίτσια που τους αρέσαν. Η εμπειρία του από την αληθινή ζωή του είχε δώσει αρκετές παραστάσεις και η φαντασία του ξεπερνούσε κάθε προβλέψιμη σκέψη. Απέναντι στον ιδεαλισμό και την εξιδανικευμένη άποψη για τους σούπερ ήρωες ο Σταν Λι αντιπαρέβαλλε την ιδέα των καθημερινών, τρωτών προσωπικοτήτων που μπορούσαν να βαριούνται, να πονούν και να αρρωσταίνουν. Όπως ακριβώς οι αναγνώστες που επρόκειτο διαβάσουν τις περιπέτειές τους. Το σενάριο της ζωής θα τον βρει να συνεργάζεται ξανά με τον Τζακ Κίρμπι. Ο ένας βάζει τις λέξεις, ο άλλος τις γραμμές. Μαζί θα γεννήσουν στο χαρτί τους Fantastic Four, που βασίστηκαν στο τιμ Challengers of the Unknown που είχε σχεδιάσει για τη DC ο μυθικός δημιουργός. Οι δημοφιλείς ιστορίες πουλάνε και μια πλειάδα φανταστικών χαρακτήρων θα ακολουθήσει. Οι Hulk, Thor, Iron Man και X-Men θα δημιουργηθούν με τον Τζακ Κίρμπι. Ο Daredevil με τον Μπιλ Έβερετ. Ο Doctor Strange και η πιο πετυχημένη κι ευφυής για πολλούς στιγμή της Marvel, o Spider-Man, με τον Στιβ Ντίτκο. Φαινομενικά καθημερινές υπάρξεις, άνθρωποι με αναπηρίες, φιλήσυχοι επιστήμονες που αποκτούσαν ασύλληπτες για τον κοινό νου δυνάμεις και μαζί με τις χάρτινες σελίδες των κόμικ γυρνούσαν τους αναγνώστες σε μέρη που όλα μπορούσαν να συμβούν. 2002, στην 40ή επέτειο του Spider-Man, στα στούντιο της Universal, © Michel Boutefeu/Getty Images «ΣΥΝΗΘΙΖΑ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΑΜΗΧΑΝΑ ΕΠΕΙΔΗ ΗΜΟΥΝ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ΚΟΜΙΚΣ, ΕΝΩ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΤΙΖΑΝ ΓΕΦΥΡΕΣ Ή ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΓΙΑΤΡΟΙ. ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ: Η ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ». Επίμονος τύπος, ο Σταν Λι δημιούργησε σχολή με την περίφημη «Μέθοδο της Marvel» για να ανταποκριθεί στην αυξημένη ανάγκη παραγωγής: Προκειμένου να προλάβει τις προθεσμίες έκδοσης, έκανε ένα γρήγορο brain storming με τους σχεδιαστές, ετοίμαζε μια σύνοψη αντί για ένα πλήρες σενάριο και με βάση αυτή ο δημιουργός καλούταν να γεμίσει τις σελίδες και μετά ο Λι να βάλει τις κατάλληλες λέξεις στα συννεφάκια και να επιβλέψει τα χρώματα. Οι «κακές γλώσσες» έχουν πει πως οι άλλοι έκαναν τη «βρώμικη δουλειά» κι αυτός απλά ενέκρινε. Όπως φάνηκε, είχε τον τρόπο να το κάνει καλά. 2015, Ο Σταν Λι στην πρεμιέρα του Ant-Man στο Dolby Theatre στην Καλιφόρνια, © Kevin Winter/Getty Images/Ideal Image Διορατικός επαγγελματίας, διαισθάνθηκε την ανάγκη σύνδεσης με το αναγνωστικό κοινό του και το 1965 προχώρησε την ιδέα της Merry Marvel Marching Society, ενός φαν κλαμπ στο οποίο έστελνε ηχογραφημένα μηνύματα. Μέσα από τη στήλη Stan's Soapbox επικοινωνούσε με το δικό του τρόπο με όσους τον διάβαζαν, υπογράφοντας με το μότο «Excelsior!». Τα έβαλε με τις φυλετικές διακρίσεις, αντιτάχθηκε στο λόγο του μίσους, υπερασπίστηκε την ιδέα της ελευθερίας των ατόμων. Υπέρτερος; Υπέρτερος. Το 1966 στην τριλογία του Galacticus, στην οποία θα συστήσει τον Silver Surfer, αγγίζει την τελειότητα μαζί με τον Τζακ Κίρμπι. Στις ιστορίες της Marvel η επικαιρότητα ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη ύλη: το αμερικάνικο όνειρο, ο πόλεμος του Βιετνάμ, ο φοιτητικός ακτιβισμός στην εποχή που τον είχε πραγματικά ανάγκη, οι ψυχροπολεμικές ισορροπίες, η θρησκοληψία, άλλαζαν ονόματα και τόπους αλλά ήταν αναγνωρίσιμες έννοιες. Και ο Σταν Λι ήταν εκεί για να δώσει με καρέ και λεζάντες τη δική του θεώρηση για τον κόσμο που άλλαζε. Το 1968 θα λανσάρει μαζί με τον Τζιν Κόλαν, τον Falcon, τον πρώτο έγχρωμο σούπερ ήρωα στην ιστορία των κόμικς. Το 1971 θα του ζητηθεί από το υπουργείο Υγείας, Εκπαίδευσης και Πρόνοιας να γράψει μια ιστορία για τους κινδύνους των ναρκωτικών. Θα σκαρφιστεί μια, στο «Amazing Spider-Man», όπου ο κολλητός του Πίτερ Πάρκερ, Χάρι Όσμπορν, είναι εθισμένος στα χάπια. Θα συναντήσει τη λογοκρισία της αρχής δεοντολογίας για τα κόμικς που αρνήθηκε να βάλει τη σφραγίδα της, θα πάρει το ρίσκο να την εκδώσει, θα ξεπουλήσει και θα μνημονευτεί στις επόμενες δεκαετίες για τις κοινωνικές ευαισθησίες του. Τον Αύγουστο του 1972, μετά το τεύχος 124 των Fantastic Four, σταματά τυπικά τη συγγραφή κόμικς και αναλαμβάνει πλέον το ρόλο του εκδότη. Ένα νέο απαιτητικό καρέ που κλήθηκε να συμπληρώσει μετά από μια πορεία τριών δεκαετιών. ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΤΟΥ ΝΙΞΟΝ, ΤΟΥ ΦΟΡΝΤ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΡΤΕΡ, Ο ΣΤΑΝ ΛΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΣΤΑ 70s ΩΣ Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΑΣΚΟΤ ΤΗΣ MARVEL. 2004, Ο Σταν Λι ποζάρει στο γραφείο του στο Μπέβερλι Χιλς, Καλιφόρνια, © Vince Bucci/Getty Images/Ideal Image Ως πετυχημένος μεσήλικας έσπασε με τις γκριμάτσες και τη δημόσια στάση του και την παρουσία του την άποψη που ήθελε τα κόμικς να διαβάζονται μόνο από παιδάκια και εφήβους, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην επέκταση της Marvel στην αγορά. Μετά το χαρτί, οι ήρωές του έπρεπε να περάσουν στη μεγάλη οθόνη και οι προσπάθειές του επικεντρώθηκαν στη δημιουργία του Marvel Universe. Μπορεί να υποθέσει κανείς πως για αυτό μετακόμισε το 1981 στην Καλιφόρνια και τον πλανήτη Χόλιγουντ. Οι cameo εμφανίσεις του σε όλες τις ταινίες, ήταν απλά δείγμα αυτής της εμμονής του. Η επιστροφή του στα κόμικς, η συνεργασία του με τους John Byrne, τον Mœbius, όπως υπέγραφε ο γάλλος κομίστας Jean Henri Gaston Giraud, και τον Keith Pollard, ήταν η απόδειξη πως τον εξίταρε πάντα κάτι φρέσκο. 2015, στην πρεμιέρα του Avengers: Age Of Ultron στο Dolby Theatre, Καλιφόρνια, © Kevin Winter/Getty Images/Ideal Image Αέναα δαιμόνιος και αντιλαμβανόμενος τη δυναμική του διαδικτύου ιδρύει μαζί με τον εντερπρενέρ και δικηγόρο Πίτερ Πολ το 1998 τη Stan Lee Media, την εταιρία που αντιμετώπισε διάφορα νομικά προβλήματα όταν ανέκυψαν σοβαρά ζητήματα και καταγγελίες για τα μετοχικά της κεφάλαια. Το 2001 θα ιδρύσει την POW! (Purveyors of Wonder) Entertainment για να αναπτύξει κινηματογραφικά, τηλεοπτικά και video game σχέδια. Το 2007 θα δει τον εαυτό του να γίνεται κούκλα στην Comic-Con. To 2012 θα ανεβάσει το δικό του κανάλι στο YouTube. Από το πρώτο φιλμ του Iron Man, το 2008 έως το Ant-Man and the Wasp, το 2018, η σινεφίλ απήχηση της Marvel έφτασε τα 17,6 δισεκατομμύρια δολάρια στο box office. 2016, στην πρεμιέρα του Captain America: Civil War στο Dolby Theatre, Καλιφόρνια, © Frazer Harrison/Getty Images/Ideal Image Δεν αποχωρίστηκε σχεδόν ποτέ το μουστάκι του, πόζαρε πάντα χαμογελαστός κι έπαιρνε πολύ σοβαρά το χόμπι του. Χάνοντας το 2017 τη γυναίκα της ζωής του, Τζοάν, βρέθηκε στη δίνη ενός μιντιακού κυκλώνα για την προσωπική ζωή του και τα περιουσιακά του στοιχεία. Μήνυσε την POW! (Purveyors of Wonder) Entertainment με αγωγή 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων, την οποία απέσυρε μερικούς μήνες μετά, βρέθηκε στο επίκεντρο αστυνομικής έρευνας μετά τις κατηγορίες κακομεταχείρισης ενηλίκου και τη σύλληψη του επιχειρηματία και προσωπικού του συμβούλου Kέιγια Μόργκαν, που φερόταν να διαχειρίζεται τον πλούτο του. Λίγους μήνες μετά, πέθανε στην ίδια ηλικία με την αγαπημένη του, έχοντας ζήσει 95 χρόνια κι έχοντας αφήσει μια σούπερ παρακαταθήκη στους φίλους των κόμικς και στον παγκόσμιο πολιτισμό. Hooray! https://youtu.be/u_29DHdH_ig 10 μαθήματα ζωής από τον Stan Lee «Στη Marvel, τα μόνα πράγματα για τα οποία δεν έχουμε χώρο είναι το μίσος, η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός. Αυτός ο άντρας δίπλα σου; Είναι ο αδελφός σου. Αυτό το κορίτσι εκεί πέρα; Είναι η αδελφή σου». «Η ζωή δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένη χωρίς τις προκλήσεις της». «Το να είσαι geek έχει γίνει ένα σύμβολο τιμής. Είναι οι geeks που πραγματικά κάνουν να τα σπάσει μια τηλεοπτική εκπομπή ή μια ταινία ή ένα βιντεοπαιχνίδι. Είναι αυτοί που είναι παθιασμένοι με αυτά τα πράγματα και που συλλέγουν και μιλάνε γι’ αυτά. Ένας geek είναι πραγματικά κάποιος που ενδιαφέρεται για την επικοινωνία και την ψυχαγωγία και βρίσκει τον καλύτερο τρόπο να επωφεληθεί από αυτό». «Ξέρετε, το σύνθημά μου είναι “Excelsior”. Αυτή είναι μια παλιά λέξη που σημαίνει “προς τα πάνω και προς τα εμπρός για μεγαλύτερη δόξα”. Είναι στη σφραγίδα της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Συνεχίστε να προχωράτε κι εάν είναι καιρός να φύγετε, ήρθε η ώρα. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα». «Όσο περισσότερο διαβάζετε, τόσο καλύτερος θα γίνετε ως αφηγητής». «Ήθελα να είναι διαφορετικοί. Όλη η αρχή που διέπει τους X-Men ήταν η προσπάθεια να είναι μια ιστορία ενάντια στο φανατισμό, για να δείξουμε ότι υπάρχει καλό σε κάθε άτομο». «Η ευχαρίστηση να διαβάζω μια ιστορία και να αναρωτιέμαι τι θα έρθει στη συνέχεια για τον ήρωα είναι μια ευχαρίστηση που έχει διαρκέσει αιώνες και, νομίζω, θα είναι πάντα μαζί μας». «Όλοι οι χαρακτήρες στη Marvel ήταν οι ιδέες μου, αλλά οι ιδέες δεν σήμαιναν τίποτα εκτός αν είχα κάποιον που θα μπορούσε να τις εικονογραφήσει». «Για χρόνια, τα παιδιά με ρωτούσαν ποια είναι η μεγαλύτερη υπερδύναμη. Πάντα λέω τύχη. Εάν είστε τυχεροί, όλα λειτουργούν. Είμαι τυχερός». «Νομίζω ότι δεν έχω σταματήσει να νιώθω σαν παιδί». Πηγή

Και κάτι πολύ ενδιαφέρον για το Σταν Λι: Ο Σταν Λι, ο πατριάρχης της Marvel, μίλησε για όλα μέσα από τους υπερήρωες του, ανάμεσα σε αυτά και το ρατσισμό των ΗΠΑ, τη μισαλλοδοξία, το μίσος και τον Θεό. Τον Αύγουστο του 2017, λίγο μετά από μια συγκέντρωση και συλλαλητήριο λευκών εθνικιστών στη Σάρλοτσβιλ στην Πολιτεία της Βιρτζίνια, ο Στάνλεϊ Μάρτιν Λίμπερ - που τον ξέρουμε ως Σταν Λι - κοινοποίησε μια στήλη που είχε γράψει πριν μισό αιώνα, σχεδόν. Μεταξύ 1965 και 2001, ο Λι έγραφε τη μηνιαία στήλη "Stan's Soapbox" στα Marvel Comics. To 1968, στην κορύφωση του Civil Rights Movement, του κινήματος για τα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα των Μαύρων στην Αμερική, ο Σταν Λι έγραψε ένα δυνατό κείμενο για τα κακά που γεννά το μίσος και ο ρατσισμός. "Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός είναι από τα πιο θανατηφόρα κοινωνικά κακά που μαστίζουν τον κόσμο σήμερα. Αλλά, μιας και δεν πρόκειται για μια ομάδα κοστουμαρισμένων υπερ-κακών, δεν μπορείς να τα σταματήσεις με μια γροθιά στη μύτη, ή με μια βολή από όπλο ακτίνων. Ο μοναδικός τρόπος να τα καταστρέψεις είναι με το να τα εκθέσεις σε κοινή θέα - να αποκαλύψεις το ότι είναι ύπουλα κακά. "Ο μισαλλόδοξος είναι ένας άλογος μισάνθρωπος - κάποιος που μισεί τυφλά, φανατικά, αδιάκριτα. Αν το κόλλημα του είναι οι μαύροι, τότε μισεί ΟΛΟΥΣ τους μαύρους. Αν κάποτε τον προσέβαλε ένας κοκκινομάλλης, μισεί ΟΛΟΥΣ τους κοκκινομάλληδες. Αν κάποιος ξένος πρόλαβε να του πάρει τη δουλειά, είναι θυμωμένος με όλους τους ξένους. Μισεί ανθρώπους που δεν έχει δει ποτέ - ανθρώπους που δεν έχει ποτέ γνωρίσει - με την ίδια ένταση - έχει γι' αυτούς την ίδια χολή. "Τώρα, δεν λέμε ότι είναι παράλογο να ενοχλεί ένας άνθρωπος κάποιον άλλον. Αλλά, αν και ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να αντιπαθεί ένα άλλο άτομο, είναι τελείως παράλογο, προφανώς τρελό να καταδικάζεις μια ολόκληρη ράτσα - να απεχθάνεσαι ένα ολόκληρο έθνος - να διαβάλεις μια ολόκληρη θρησκεία. "Αργά ή γρήγορα, πρέπει να μάθουμε να κρίνουμε ο ένας τον άλλον στη βάση αυτού που πραγματικά είμαστε. "Αργά ή γρήγορα, αν πρόκειται ποτέ να είναι άξιος του προορισμού του ο άνθρωπος, πρέπει να γεμίσουμε την καρδιά μας με επιείκεια. "Γιατί τότε, και μόνον τότε, θα είμαστε πραγματικά άξιοι της ιδέας ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ' εικόνα του Θεού - ενός Θεού, που ΟΛΟΥΣ μας λέει - τέκνα ΤΟΥ". Εδώ η πηγή

Βρήκα διαμαντάκι σήμερα στο περίπτερο... ... και δεν εννοώ τις "Σαλάτες"

Το πρώτο στριπ του Petit Spirou.

Εδώ βγάλαμε λαυράκι!!!!

BD κατασκοπίας που διαδραματίζεται αρχές του 20ου αιώνα κι έχει πρωταγωνιστή ένα Βρετανό αξιωματικό των μυστικών υπηρεσίων... φαντάζει κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον για τα γούστα μου Από καιρό το μελετούσα αλλά κάτι με απέτρεπε να το διαβάσω, ίσως τα σχόλια εδώ μέσα, δεν ξέρω. Τελικά το αποφάσισα και διάβασα και τις 4 ιστορίες που έχουν μεταφραστεί στη γλώσσα μας(οι 2 που βγήκαν σε άλμπουμ + άλλες 2 που κυκλοφόρησαν στα Komics της Καθημερινής - έχει δώσει το link ο Φώτης) Είναι αυτό που λέμε "ναι μεν αλλά" ή "κάτι πήγε να γίνει αλλά" και γενικώς παίζει πολύ το αλλά. Η ατμόσφαιρα μ΄άρεσε, μ΄έβαζε στο κλίμα της εποχής(βοήθησε σ΄αυτό και το ωραίο σε γενικές γραμμές σχέδιο). Μυστήριο υπήρχε, σασπένς κατά περιστάσεις υπήρχε. Μέχρι εδώ καλά Πάμε και στα αλλά τώρα. Τα σενάρια ήταν αρκετά απλά αλλά ούτε αυτό ήταν το βασικό πρόβλημα. Υπήρχε πρόβλημα ροής. Μου φάνηκε ότι σε πετούσε γρήγορα απ΄το ένα μέρος στο άλλο ή απ΄τη μία κατάσταση στην άλλη κι έχανες τη μπάλα κάποιες φορές. Επίσης σε κάποιες ιστορίες υπήρχαν πολλοί χαρακτήρες, που για το σχετικά μικρό μέγεθος των ιστοριών προκαλούσαν υπερφόρτωση στο σενάριο. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, δεν έπαιζαν καν ρόλο στην υπόθεση Τα άλμπουμ είναι ως επί το πλείστον αυτοτελή, ωστόσο υπάρχουν σε κάποια σημεία αναφορές σε άλλες ιστορίες, όπως και επανεμφάνιση χαρακτήρων. Αυτός είναι και ο λόγος που το φινάλε στο "Μάγο του Μπρούκλυν" μοιάζει ημιτελές. Όχι ότι τα άλλα με ξετρέλαναν. Γενικότερα τα περισσότερα φινάλε δεν με έπεισαν για τον άλφα ή βήτα λόγο. Ένιωθες ότι κάτι λείπει Τώρα όσον αφορά το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό αλλά ασυνεπές. Τα τοπία ήταν πολύ όμορφα και λεπτομερώς σχεδιασμένα, τα πρόσωπα όμως των ανθρώπων ήταν λιτά. Συνολικά πάντως δεν είχα θέμα σ΄αυτόν τον τομέα Overall πρόκειται για μέτρια ή έστω λίγο άνω του μετρίου δουλειά. Δεν μπορώ να πω ότι ξεχώρισα κάποια ιστορία απ΄τις 4, όλες λίγο πολύ κυμαίνονται στο ίδιο επίπεδο. Δεν χάνετε και τίποτα να τις διαβάσετε αλλά(πάλι το αλλά ) και να μην το κάνετε δεν θα χάσετε κάτι. Ας βάλω κι ένα βαθμό τώρα που γυρνάει: μμμ... 6/10 (κι αυτό επειδή είμαι στις καλές μου )

Mystery solved, χάρις στον Kriton! Απεριόριστο RESPECT!

όλοι κάνετε λάθος. Κανέναν δεν σχεδίασε ο Σταν. Κάποιους όντως τους επινόησε, αλλά συγγραφέας ήταν ο ανθρωπος όχι σχεδιαστής. χαχαχα

12/15 εγω. Εκανα λαθος στους Captain America (βλακεια μου), Ghost Rider και εναν ακομα που μου διαφευγει ατην τη στιγμη

Ένα βιβλίο ξεχωριστό ,που θα μπορούσε να είναι ο προάγγελος της παραπάνω σειράς, είναι " Το Αστυνομικό μυθιστόρημα και ο περιοδικός τύπος ". Το βιβλίο εκδόθηκε συμπληρωμένο το 1980 ( η Α΄έκδοση είναι του 1979 με τίτλο "Ο περιοδικός τύπος και το αστυνομικό μυθιστόρημα" ) και έχει δύο ενότητες . Στην πρώτη μιλάει για το λαικό αστυνομικό ανάγνωσμα στην Αμερική καθώς και για την φανταστική περιπέτεια ,και στη δεύτερη για τα ελληνικά περιοδικά (φιλολογικά ,ποικίλης ύλης, σατυρικά ,αστυνομικά) .

Καιρό είχα να πάρω και εγώ κάτι , και στον πηγαιμό για τον " υπεριταλικό " προέκυψαν και αυτά …

Εσένα ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση από τη Disney; Με αφορμή τα 90 χρόνια του Mickey Mouse, το πλήρωμα του PopCode σκαλίζει τις πρώτες του αναμνήσεις από ένα στούντιο που σημάδεψε τη ζωή μας όσο κανένα άλλο. Τον ξέρεις αυτόν τον τύπο. Βρίσκεται γύρω σου. Τρώει δίπλα σου στο γραφείο. Μπορεί και να έχεις κάτσει μαζί του για καφέ. Είναι τόσο σπάνιος που δεν έχεις καν στο μυαλό σου ότι υπάρχει, μέχρι να σου αποκαλυφθεί από μόνος του. Συνήθως σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είναι Αυτός Που Δεν Βλέπει Disney. Όχι τώρα. Και ως παιδί. Οι τρύπες της ποπ κουλτούρας που έχουμε όλοι μας στη δική του περίπτωση είναι μαύρες και συμπαντικές. Πώς τον αντιμετωπίζεις αυτόν τον άνθρωπο, πώς τον χειρίζεσαι; Και κυρίως, τι άλλο μπορεί να σου κρύβει; Μην φοβάσαι, αναγνώστη. Το PopCode είναι safe space. Εδώ είσαι ανάμεσα σε φίλους. Με αφορμή τα 90 χρόνια που κλείνει φέτος ο Mickey Mouse, ταξιδέψαμε μέχρι τα γραφεία της Disney και γυρίσαμε για να φτιάξουμε τη δική μας Mickeypedia. Στο σημερινό της κεφάλαιο, το πλήρωμά μας σκαλίζει τις πρώτες του αναμνήσεις από ένα στούντιο που σημάδεψε τη ζωή μας όσο κανένα άλλο. Τα υψωμένα αυτιά του Πλούτο για τον Γρηγόρη Μπάτη https://youtu.be/5iy_W7F6how?t=2 Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, αλλά ένα απ' αυτά που μου 'χουν μείνει στο μυαλό είναι η απορία και το πόσο μου "κλώτσαγε" να βλέπω ζώα να συμπεριφέρονται και κυρίως να μιλούν σαν άνθρωποι στα καρτούν. Την πρώτη κρυάδα την πήρα με τον Mickey Mouse που σχεδόν έναν αιώνα έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές. Απεριόριστο respect σ' αυτόν τον ποντικό που έχτισε μια ολόκληρη δυναστεία, απεριόριστη αγάπη για όλα τα ωραία μηνύματα που μας έχει περάσει, αλλά η δική μου πρώτη Disney ανάμνηση μπορεί να έχει μέσα Mickey αλλά επικεντρώνεται στον Πλούτο. Αυτό το πάντα χαμογελαστό σκυλί, που δεν έκανε τίποτα άλλο από το να είναι απλά ένα σκυλί. Με την αθωότητα στα μάτια, με την λαχτάρα στο βλέμμα κάθε που έβλεπε φαγητό, με τον αυθορμητισμό στη συμπεριφορά και με την ατέλειωτη αγάπη και χαρά, για τα απλά όμορφα πράγματα της ζωής. Ο Πλούτο είναι ο μόνος από την super εξάδα της Disney (Mickey, Minnie, Donald, Daisy, Goofy) που δεν είχε ανθρώπινη μορφή ή συμπεριφορά, γιατί δεν είχε κάτι να ζηλέψει από τους ανθρώπους. Αντίθετα, εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλά να ζηλέψουμε από τον απλότητα και την αληθινή αγάπη του Πλούτο και γενικά των ζώων. Αυτό φρονώ πως ήταν και το πιο σπουδαίο μήνυμα που πέρασε ο Walt Disney και το οποίο χρειάστηκε να περάσουν τρεις δεκαετίες για να καταλάβω. O Ντόναλντ μου έκλεψε την καρδιά για τον Πάνο Κοκκίνη (απόσπασμα από εδώ) Μόνο αγάπη για το αγέρωχο παπί που μπήκε στη ζωή μου (κάτι που προφανώς δεν θυμάμαι) ήδη από το μαιευτήριο καθώς ήταν μια από τις πρώτες κούκλες που έφεραν στους γονείς μου ως δώρο. Και, όπως ίσως κατάλαβες, κατέληξε να γίνει η αγαπημένη μου. Ένας ήρωας με τον οποίον έπαθα τέτοια ταύτιση (και όχι μόνο επειδή και οι δυο μας έχουμε την ίδια καταπληκτική άρθρωση) ώστε πήγα ντυμένος ως Ντόναλντ σε πάνω από ένα πάρτι κατά τη διάρκεια του δημοτικού. Επίσης τις δικές του ιστορίες ήταν που καταβρόχθιζα με μανία ευλαβικά κάθε εβδομάδα, με τα χρήματα που μου έδινε η θεία μου (μιλάμε για υπερβολικό ποσό, επειδή ήθελε να την πει στην μάνα μου) για να πάω στο γειτονικό ψιλικατζίδικο. Τσαντίλας και ευαίσθητος. Ερωτοχτυπημένος και μαχητής. Απλά υπέροχος. Και διαχρονικός. Η επιστροφή του άσωτου Lion King για τον Νίκο Σταματίνη Ο Simba ήταν ο πρωταγωνιστής της πρώτης ταινίας που είδα ποτέ μου και της ταινίας που μάλλον συνεχίζω να έχω δει περισσότερες φορές από κάθε άλλη. Καθισμένος στο πάτωμα σε αυτή την κλασική στάση στην οποία βολεύεται μόνο ο Βούδας και οι άνθρωποι με μονοψήφιο αριθμό ηλικίας, όταν βλέπουν κάτι που τους ενθουσιάζει. Εδώ που τα λέμε, όταν απέναντι έχεις έναν τόσο καλογραμμένο villain, όπως είναι ο Scar, τότε κάτι έχεις κάνει και συ με τη ζωή σου. Ο Simba είναι σαν το στερεότυπο της χαμένης γενιάς που τελικά έκανε κάτι. Γόνος πλούσιας οικογένειας με τραυματικές εμπειρίες που, αφού έζησε παρατεταμένη φοιτητική ζωή με κάμπιες, χορούς και πανηγύρια πλάι στους αληταράδες Timon και Pumbaa, διαφοροποιήθηκε και πήρε τη ζωή του στα χέρια του. Η σκηνή με τον θάνατο του Μufasa έχει διαμορφώσει μια ολόκληρη γενιά λίγο λιγότερο από όσο διαμόρφωσε τον Simba. Το Lion King, ακόμα και σήμερα, είναι μια σπουδαία ταινία. Κι όμως, το 'Beauty and the Beast' για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή Λατρεύω τον Ντόναλντ, διάβαζα από μικρός Μίκυ Μάους, Κόμιξ, Αλμανάκο κι όποιο περιοδικό ακόμη είχε τις περιπέτειες των ηρώων της Disney, όμως η πρώτη μου 'κανονική΄ ανάμνηση από το σύμπαν της, είναι το animated 'Beauty and the Beast' που κυκλοφόρησε το 1991, όταν δηλαδή ήμουν μόλις πέντε ετών. Θυμάμαι ότι είχα πάει να το δω στο σινεμά με την μητέρα μου και τον αδερφό μου και πως η υπόθεση του τέρατος που το ερωτεύτηκε η πριγκίπισσα μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αφού με έμαθε σε μια τρυφερή ηλικία ότι όλα είναι πιθανά. Στο τέλος έγινε πάλι πρίγκιπιας βέβαια, οπότε κάπου εκεί χάθηκε το ηθικό δίδαγμα αλλά τότε παραήμουν μικρός για να τα συνειδητοποιήσω όλα αυτά και έτσι απλά περιορίστηκα να ζωγραφίζω το τέρας σε κάτι χαρτιά που θυμάμαι ότι μας είχαν δώσει στο σινεμά. Ήταν ένα ωραίο απόγευμα, ένα ωραίο ορεκτικό από τις τεράστιες ποσότητες Disney που θα κατανάλωνα καθώς μεγάλωνα, μέχρι ακόμη και σήμερα που ευτυχώς για όλους, έχω σταματήσει να ζωγραφίζω. Ο Mickey και το μυστήριο για τη Λία Παπαϊωάννου Παιδικό δωμάτιο που σέβεται τον εαυτό του χωρίς έστω ένα λούτρινο Mickey, Minnie, Donald, Daisy κλπ, δεν υπάρχει. Έτσι και το δικό μου. Αλλά αυτό δεν είναι η πρώτη πραγματική ανάμνησή μου από τον κόσμο της Disney. Η πρώτη φορά που η Disney αιχμαλώτισε την παιδική μου καρδιά ήταν όταν έπεσε στα χέρια μου το πρώτο μου «Μίκυ Μυστήριο». Ο Mickey Mouse ντυμένος σε στυλ ντετέκτιβ σε film noir αντιμέτωπος με ευφάνταστους ληστές, γυναίκες αράχνες που τον γοήτευαν, επικίνδυνες συμμορίες. Ήταν μέσα δεκαετίας του 1990, και θυμάμαι να καταβροχθίζω κάθε τεύχος μέσα σε λίγα λεπτά και μόλις τέλειωνε αναγκαζόμουν να πάρω και Μίκυ Μάους και Ντόναλντ και όλα τα υπόλοιπα υποκατάστατα -τα οποία ναι, ομολογώ, αγοράζω καμιά φορά ακόμα και σήμερα. Κατάφερα να μαζέψω όλα τα «Μίκυ Μυστήριο» εκείνων των πρώτων κύκλων, κατάφερα να δανείσω -και να χάσω- τα περισσότερα. Αλλά ο τυπάκος με την καπαρντίνα και το κοφτερό μυαλό που λύνει κάθε μυστήριο υπάρχει ακόμα μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου. Ο απαραίτητος Σκρουτζ Μακ Ντακ για τον Δημήτρη Μπούτσικο Δεν θέλω να κάνω τον Κινέζο (και να ήθελα εδώ που τα λέμε, δεν μπορώ). Ξέρω πόσο αιρετική δείχνει η συμπάθειά μου προς τον Σκρουτζ Μακ Ντακ αφού για μία μεγάλη μερίδα φίλων των κόμιξ, είναι ο πιο μισητός, ο πιο αντιπαθητικός και ο πιο μίζερος χαρακτήρας που σκέφτηκαν στη Ντίσνεϋ. Υπάρχει όμως και μία δεύτερη ανάγνωση, η δικιά μου που σε μεγάλο βαθμό προέκυψε κατά τη διάρκεια της πρώτης μου κατασκηνωτικής εμπειρίας (θα μιλήσουμε αναλυτικότερα σε άλλο κείμενο για αυτό το παιδικό δράμα). Τον όγδοο Ιούλιο της ζωής μου, τον πέρασα σε μία αδιάφορη κατασκήνωση διαβάζοντας κόμιξ. Ολόκληρα μεσημέρια και ολόκληρα βράδια. Με πορτοκαλάδα ή λεμονάδα. Με κρουασάν κεράσι ή τοστ χωρίς τυρί. Τότε, γεννήθηκε και η πιο παράξενη παιδική μου θεωρία. Πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω ότι όλοι οι ήρωες της Λιμνούπολης 'χτίστηκαν' στα πρότυπα του διπόλου 'καλός ή κακός'. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, το πλουσιότερο παπί του κόσμου, δεν ασπάζεται αυτή τη διάκριση. Είναι ξεχωριστός. Ναι, αυτό είναι. Χωρίς το θησαυροφυλάκιο, τους θανάσιμους εχθρούς και την εικονογραφημένη του αφέλεια, ο Τζον Ρόμπαξ θα έπληττε αφόρητα, ο Χιούι, ο Λιούι και ο Ντιούι θα πήγαιναν καθημερινά στο σχολείο και ο Μουργόλυκοι θα βοηθούσαν τις παπιογιαγιάδες να περάσουν με ασφάλεια το δρόμο (πρωτοφανές φιάσκο). Πάνω από όλα, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ είναι απαραίτητος. Για την ίδια τη πλοκή των κόμιξ, για τον συμπαγή τους σκελετό αλλά και για εμένα. Κατά βάθος, ίσως να είναι απαραίτητος και για όλους μας. Οι ιερές Παρασκευές του Μίκυ Μάους για τον Μάνο Μίχαλο Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι αν και πως θα πείσω τα παιδιά μου να διαβάσουν οτιδήποτε έχει σχέση με τη Disney και συγκεκριμένα Μίκυ Μάους, ΚΟΜΙΞ και όλο το χρωματιστό κόσμο που αγόραζα ευλαβικά κάθε Παρασκευή και χανόμουν μέσα του το σαββατοκύριακο. Μέσα από τις σελίδες του Μίκυ Μάους γνώρισα μια διαφορετική πραγματικότητα, η οποία για ορισμένους είναι παραπλανητική επειδή δεν υπάρχουν παπιά και ποντίκια που μιλάνε, ούτε εκατομμυριούχος που κολυμπάει σε κέρματα χωρίς να πονάει. Όμως, οι ιστορίες από τη Λιμνούπολη και το Μίκυ Σίτυ είναι μια μεταφορά των ανθρωπίνων σχέσεων, μια σκιτσαρισμένη ερμηνεία της οικογένειας, της φιλίας, της αντιπαλότητας, του έρωτα, της σκληρής ή καθόλου δουλειάς, της ορφάνιας και πολλών άλλων χαρακτηριστικών μιας κοινωνίας. Δεν θυμάμαι πόσα τεύχη είχα, ήταν πολλά και στεναχωριέμαι που σε μια μετακόμιση από τις πολλές που έκανε η οικογένεια, το έπαιξα "μεγάλος" και είπα δεν θα τα κρατήσω. Είναι από τις πιο λάθος αποφάσεις της παιδικής μου ηλικίας. Από την άλλη, όμως, ίσως και να ήταν για καλό. Από του χρόνου που ο μεγάλος γιος θα διαβάζει, θα αρχίσω πάλι τη συλλογή. Θέλω να δω αν στα χρόνια που μεσολάβησαν η Νταίζη σταμάτησε να το παίζει διπλό ταμπλό. Το 'Bambi' δεν είχε μπέσα για την Ιωσηφίνα Γριβέα Φήμες λένε ότι είχα δει ταινία και νωρίτερα από το 'Bambi' στο θερινό της Σαρωνίδας, κάπου στις αρχές των '90s. Να 'ναι καλά η μεγαλύτερη αδελφή μου που με μύησε στην ποπ κουλτούρα. Της χρεώνω κατά 50% την εμμονή και αργότερα επαγγελματική μου ενασχόληση μαζί της. Σίγουρα λοιπόν είχε αναλάβει να με μυήσει και νωρίτερα. Η πρώτη μου όμως κινηματογραφική ανάμνηση που ταυτόχρονα ήταν και Disney, είναι να πλαντάζω για τη μητέρα του Bambi σαν να τη σκότωσαν στην αυλή μου. Ο θάνατός της ήταν το πρώτο από τα πολλά Disney χαστούκια που θα βίωνα (ΓΙΑΤΙ ΡΕ MUFASA;!;!). Ήταν τόσο έντονη η συγκεκριμένη εμπειρία που μου εντυπώθηκε στο μυαλό ως έναρξη της ταινίας, ενώ στην πραγματικότητα είχαν μετρήσει αρκετά λεπτά μέχρι τον μοιραίο πυροβολισμό. Μέχρι να την ξαναδώ όμως χρόνια αργότερα, ό,τι είχε προηγηθεί είχε σβηστεί από τη μνήμη μου. Αργότερα θα μάθαινα ότι στην ορίτζιναλ σκηνή, η Disney σχεδίαζε να βάλει τον Bambi να δει τη μητέρα του μέσα στη λίμνη του αίματός της. Τα σχέδια αυτά τελικά ακυρώθηκαν ως πολύ σκληρά. Ευτυχώς γιατί θα χτυπιόμουν ακόμη απαρηγόρητη πάνω στα χαλίκια. Τότε η αδερφή μου είχε βρει μια δραστική λύση. Λίγες μέρες αργότερα, με πήγε στα '101 Σκυλιά της Δαλματίας'. Η ψηφοφορία για το όνομα των Μουργόλυκων για τον Γιάννη Σαχανίδη Κάπου στις αρχές του 1992 ξεκίνησε για μένα η φάση που θα ονομάσω φάση Τακτικού Αναγνώστη Περιοδικών της Disney. Και μπορεί να αγάπησα το Κόμιξ και το Αλμανάκο στη συνέχεια περισσότερο από τα υπόλοιπα, αλλά έχω περάσει και από Κλασικά και από Ντόναλντ και από Χαρούμενες Ιστορίες και από Μίκυ Μυστήριο και από Μίκυ Μάους, από όλα. Σε αυτό το τελευταίο έκανε την εμφάνισή του εκείνη τη χρονιά ένα μεγάλο δημοψήφισμα για το πώς θα ονομαστεί στα ελληνικά η μέχρι τότε Συμμορία των Λύκων. Έκοβες το ψηφοδέλτιο, επέλεγες μεταξύ "Συμμορία των Λύκων" και "Συμμορία των Μούργων" και το έστελνες στα γραφεία του περιοδικού, περιμένοντας ανυπόμονα το αποτέλεσμα. Εμείς θέλαμε να τους πούνε Μούργους, το Λύκοι μας φαινόταν πολύ απλό. Βέβαια την επόμενη χρονιά ο Βασίλης Λεβέντης θα ανέβαζε επίπεδο τη λέξη "μούργα", αλλά εμείς μικροί ήμασταν, τι ξέραμε από αυτά. (τα αποκόμματα είναι από εδώ) Μερικούς μήνες αργότερα το δημοψήφισμα επαναλαμβάνεται, αφού το περιοδικό λέει πως οι ψήφοι ήταν μοιρασμένες, μεγάλη κόντρα, Λύκοι-Μούργοι 1-1. Η παράταση ξαναδίνει μοιρασμένο αποτέλεσμα και, σε μια από τις συγκλονιστικότερες αποφάσεις του ελληνικού εκδοτικού κόσμου, το Μίκυ Μάους προχωρά σε συμβιβαστική λύση: Μουργόλυκοι. Ολόκληρη η σχέση μου με τη Disney ξεκίνησε από μια συναρπαστική ψηφοφορία. Τα Κόμιξ από την βιβλιοθήκη της Disney για τον Θωμά Ζάμπρα Ο πατέρας μου αγόραζε τα πάντα. Από το ΚΟΜΙΞ μέχρι το Μίκυ Μυστήριο και τα Αλμανάκο μέχρι το Ντόναλντ. Είχαμε εκατοντάδες τεύχη στιβαγμένα παντού και δεν θυμάμαι την ακριβή ηλικία που ξεκίνησα να τα διαβάζω, αλλά ήταν η αρχή σημαντικού κεφαλαίου. Το διάβασμα τους και η συλλογή τους έγινε εμμονή. Ολόκληρη η ενασχόληση μου με αυτά έγινε τελετουργική. Από την αγορά των τευχών κάθε βδομάδα μέχρι το διάβασμα τους σε ειδική καρέκλα στο σπίτι. Είναι μια φοβερή παιδική ανάμνηση και συνήθεια που συνεχίστηκε μέχρι σχεδόν σήμερα. Και από αυτή την ενασχόληση μου έμεινε ένας από τους αγαπημένους μου δημιουργούς σε οποιαδήποτε κατηγορία. Ο Ντον Ρόσα. Το Βίος και Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ είναι ακόμα ένα από τα ομορφότερα πράγματα που έχω διαβάσει. Τα Μίκι Μάους απογεύματα Παρασκευής για τον Ευθύμιο Σαββάκη (φωτογραφία από εδώ) Αν για κάθε παιδί του Δημοτικού η Παρασκευή ήταν η ομορφότερη μέρα της εβδομάδας για 4 χιλιάδες λόγους, εγώ είχα 4001: κυκλοφορούσε και στην Πτολεμαΐδα το καινούριο τεύχος του Μίκι Μάους. Η ιεροτελεστία είχε ως εξής. Σχολούσα τύπου 13:30 κι αντί να πάω σπίτι να διαβάσω πήγαινα στο μαγαζί που είχαν εκείνη την εποχή οι γονείς μου και απολάμβανα το υπέροχο συναίσθημα του ότι ερχόταν ΣΚ έχοντας μία τεράστια ανυπομονησία: Να εμφανιστεί ο κύριος Πέτρος. Ο συμπαθητικός γκριζομάλλης παππούλης ήταν ο περιπτεράς απέναντι ακριβώς από το μαγαζί μας και έπιανε βάρδια από τις 17:00 μέχρι τα ξημερώματα. Η άφιξή του προκαλούσε τέτοιο χαμόγελο στο κολλημένο στο τζάμι πρόσωπό μου που αμέσως ανακοίνωνα (φωναχτά) στους γονείς μου ότι ο κύριος Πέτρος έμπαινε στο περίπτερο. Άρα θα άνοιγε τις κούτες που περίμεναν, άρα θα έβγαζε και το καινούριο τεύχος του Μίκι Μάους, άρα εντός 10λεπτου θα το είχα στα χέρια μου. Κι έτσι γινόταν. Για πολλά χρόνια. Έπαιρνα το περιοδικό μέχρι το Λύκειο. Κάθε Παρασκευή. Με άλλο περιπτερά, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια. Αλλά με την ίδια χαρά στο πρόσωπό μου. Είναι απίστευτο το σε πόσες προσωπικές μας ιστορίες έχει πρωταγωνιστήσει αυτό το θρυλικό ποντίκι. Χωρίς να μπορεί καν να το υποψιαστεί. Ο Aladdin για τον Κώστα Μανιάτη https://youtu.be/1bslM1ll6zw?t=12 Όταν βγήκε ο Aladdin και άρχισε να αλωνίζει στα σινεμά, ήμουν 9 χρονών, ψιλομεγάλος δηλαδή, και άρα δεν έχω δικαιολογία γι' αυτό που θα πω στη συνέχεια. Μέχρι τότε, παρότι διάβαζα κόμιξ σαν μανιακός κι έβλεπα κινούμενα σχέδια τα πρωινά σαν να μην υπήρχε αύριο, δεν είχα ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου ακόμα ποιος είναι ποιος. Είτε μου έλεγες 'Ποπάι', είτε 'Μίκυ Μάους', είτε τα σιδερότυπα του Hulk Hogan που έβρισκες στο Μπλέηκ, θα σου έλεγα ότι τα φτιάχνει ένας άνθρωπος. Ποιος; Δεν ξέρω, κάποιος που ζωγραφίζει, κάποιος που πάει το πρωί στο γραφείο του, λέει “τι να φτιάξω σήμερα” και σχεδιάζει μία πάπια που μιλάει. Όταν τελείωσε όμως αυτή η ταινία που με είχε πάει ο πατέρας μου να δω σε ένα θερινό σινεμά των Καμμένων Βούρλων, είπα “όπα. Τι γίνεται εδώ; Στου 'Κουτιού τα παραμύθια' δεν έχει τέτοια”. Και όταν λέω “τέτοια”, εννοώ αυτόν τον πρωτοποριακό τρόπο στο να ζωντανεύουν οι εικόνες, σε αυτήν πλαστικότητα στις κινήσεις των χαρακτήρων που εισήγαγε και δεν είχαμε ξαναδεί μέχρι τότε. Εκείνο το βράδυ πρόσεξα ότι το 'Aladdin' είχε γίνει από κάποιους που λέγονταν 'Disney' και από τότε και μετά, όπου έβλεπα το 'Disney' κολλημένο δίπλα σε κάποιον τίτλο, έτρεχα να το δω. Στο μυαλό μου έγινε κάτι σαν “σαν μόνοι της και όλοι τους”. Και κάπως έτσι το βλέπω και σήμερα. Ο Μίκυ που δεν φοβόταν τίποτα για τον Αντώνη Τζαβάρα Ήμουν πέντε ετών όταν πήρα στα χέρια μου το πρώτο Μίκυ Μάους. Ήμουν στο χωριό και ήμουν στο σπίτι ενός μεγαλύτερου ξαδέρφου. Και ήμουν σίγουρα πέντε ετών, γιατί πήγαινα στην Α' Δημοτικού και είχα μόλις αρχίσει να διαβάζω τις πρώτες μου λέξεις. Το Μίκυ Μάους ήταν μια άλλη ανάγνωση. Ένας δεύτερος τρόπος να διαβάζω πριν καλά – καλά μάθω τον πρώτο. Το μάτι και η πλοκή περνούσαν από το ένα καρέ στο διπλανό, μετά στο κάτω, μετά πάλι δίπλα. Ήταν η πρώτη μου επαφή με την αναρχική κι ενστικτώδη ανάγνωση των κόμικς, την οποία δεν εγκατέλειψα ποτέ. Σε εκείνη την παρθενική ιστορία (μου πήρε μήνες να τη διαβάσω κανονικά), ο Μίκυ με βοηθό τον Γκούφυ προσπαθούσαν να ανακαλύψουν μια ανάποδη πυραμίδα που έκρυβε αμύθητους θησαυρούς. Και τη βρήκαν, εννοείται. Η βάση της ήταν λίγα μέτρα κάτω απ' το έδαφος και η κορυφή της έφτανε βαθιά μέσα στη Γη. Τα καρέ της κατάβασης των ηρώων είχαν μια ασφυκτική κλειστοφοβική αίσθηση, αλλά ο Μίκυ ήταν ατρόμητος. Συνέχιζε την εξερεύνησή του περιφρονώντας τις αρχαίες κατάρες των φαραώ και αψηφώντας όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε μια ανάποδη πυραμίδα. Στην πορεία της ζωής μου αγάπησα περισσότερο τον Ντόναλντ και τις ανασφάλειές του, αλλά μπορώ μετά βεβαιότητας να δηλώσω ότι ο πρώτος αληθινός ήρωας που γνώρισα ήταν ένα φανταστικό ποντίκι που δεν είπε ποτέ 'όχι' σε μια καλή περιπέτεια. Η κούπα με τον Μίκυ και τον Πλούτο για τη Ναστάζια Καπέλλα Πιθανότατα η πιο παλιά μου ανάμνηση να είναι από αυτή την κούπα. Μου την είχε κάνει δώρο η νονά μου και πίνω ακόμα καθημερινά από αυτή (παλαιότερα το hemo, πλέον τον καφέ). Μια ακόμα ανάμνηση που χάνεται στην άβυσσο του παρελθόντος είναι το πότε ξεκίνησα να βλέπω Disney Club. Υποθέτω από τότε που ξεκίνησε, που ήμουν 2. Αυτό, που θυμάμαι ακριβώς πότε έγινε, ήταν η πρώτη φορά που διάβασα και έμαθα τι ήταν τα "κόμικς". Είχα τελειώσει την πρώτη δημοτικού το 1997 και πήγα κατασκήνωση στο 'Μαγεμένο Δάσος' με μια φίλη μου τη Μαίρη, που έχω να δω σχεδόν από τότε. Ήταν το μεσημεριανό σιωπητήριο και η Μαίρη διάβαζε τα 'Κλασικά'. Εγώ δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου κόμικς και τι ρώτησα τι είναι. Θυμάμαι ακόμα ότι μου είπε ότι είναι "βιβλίο". Θυμάμαι ακόμα με πόση περιέργεια αντιμετώπισα το γεγονός ότι ήταν βιβλίο, αφού δεν έμοιαζε με κανένα βιβλίο που είχα δει. Της ζήτησα να διαβάσω και μου έδωσε μια ιστορία με την Έιπριλ, τη Μέι και την Τζουν. Ήταν κάπου στη μέση του "βιβλίου" και ήταν πολύ λίγες σελίδες. Τη ρώτησα πού συνεχίζεται και μου είπε ότι δεν συνεχίζεται, αυτό είναι και ότι έχει και άλλες τέτοιες ιστορίες. Το διάβασα ολόκληρο εκείνο το μεσημέρι και ζήτησα από τους γονείς μου να μου φέρουν και άλλα τέτοια στο επόμενο σιωπητήριο. Από τότε ξεκίνησε η σχέση μου με τα κόμικς και ήμουν και εγώ το παιδί της Παρασκευής για το 'Μίκυ Μάους' και του μήνα για το 'Κομιξ', το 'Μεγάλο Μίκυ', το 'Ντόναλντ', τη 'Μίννι', το 'Αλμανάκο' και τα 'Κλασικά' (το οποίο αν και με μύησε, έμελλε να γίνει το λιγότερο αγαπημένο μου από τα κόμικ της Disney). Μάλλον η στιγμή της γέννησης για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο Με παιδεύει κάποιες μέρες τώρα αυτό το ερώτημα. Θα μπορούσε το θέμα του άρθρου να είναι "ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη" ή "τι ήταν το πρώτο πράγμα που είδες όταν γεννήθηκες" και μπορεί να ήταν οριακά πιο εύκολο να το απαντήσω. (Η πρώτη μου σκέψη λογικά θα ήταν "ΠΕΙΝΑΩ", το πρώτο που είδα θα ήταν κάποιος χαζοχαρούμενος γονιός, ορίστε, πιο εύκολο όντως.) Κάθε φορά που σκέφτομαι πως κάτι θα ήταν η πρώτη μου Disney ανάμνηση, σκέφτομαι μετά κάτι άλλο που πάει ακόμα πιο πίσω. Φίλες, φίλοι, δεν έχω ιδέα. Και φανταστείτε πόσο πιο δύσκολο θα είναι το να σορτάρεις τις ντισνεϊκές σου αναμνήσεις ως παιδί του 2000, με τον κολοσό να προσθέτει διαρκώς μέγεθος στο ήδη δυσθεώρητο μπόι του. Το έχω ξαναγράψει εδώ σε κάποιο άρθρο, αλλά υπάρχει λόγος που στο μέλλον του 'Cloud Atlas' τις ταινίες τις λένε 'τα ντίσνεϊ'. Αλλά αρκετά με το μέλλον, ας ασχοληθούμε με το παρελθόν. Να μια παντελώς ελλιπής, τυχαία λίστα πιθανών πρώτων ντισνεϊκών αναμνήσεων: * Η παντελώς φθαρμένη βιντεοκασέτα του 'Beauty & the Beast', της αγαπημένης μου animation ταινίας μεγαλώνοντας. * Τα κουπόνια των αβάν πρεμιέρ για τις ταινίες Disney που μαζεύαμε από τα διάφορα περιοδικά της Ακτίνας για να βλέπουμε τις νέες ταινίες πρώτοι-πρώτοι. * Το εξώφυλλο ΚΟΜΙΞ για 'Τα Πολλά Πρόσωπα της Μάτζικα Ντε Σπελ', μιας εφιαλτικής τότε, για μένα, ιστορίας (ακόμα θυμάμαι τους ιθαγενείς χωρίς τα πρόσωπα). Αυτό ξέρω ότι δεν είναι η πρώτη μου ανάμνηση γιατί θυμάμαι πολύ καθαρά το αμέσως προηγούμενο τεύχος, 'Το Μυστικό του Παλιού Πύργου', το οποίο το είχα διαβάσει τόσες φορές που είχα χάσει το εξώφυλλο. Για δεκαετίες είχα αυτό το τεύχος στη συλλογή μου χωρίς εξώφυλλο. Όταν το αγόρασα σε καλή κατάσταση πριν λίγα χρόνια μαζί με κάποια άλλα τεύχη που μου λείπαν, το κοίταζα για ώρα σαν χαζός. Είχα διαβάσει το τεύχος δεκάδες φορές, πρώτη φορά θυμόμουν να βλέπω το εξώφυλλο. (Προφανώς το είχα ξαναδεί αλλά το είχα στο μεταξύ ξεχάσει.) * Το Disney Club. * Α Λ Μ Α Ν Α Κ Ο * Υπήρχε περιοδικό Τσιπ & Ντέιλ και φυσικά έχω ακόμα ένα κάρο τεύχη. Ειλικρινά αν μου έλεγες όταν ήμουν μικρός πως τα περιοδικά Disney στην Ελλάδα τα έβγαζαν οι ίδιοι οι γονείς θα το είχα θεωρήσει απολύτως λογικό. * Οι Σφηγκάνθρωποι του Ρομάνο Σκάρπα στο Μίκυ Μάους. Ήταν ιστορία δημοσιευμένη σε μορφή στριπ, σε συνέχειες για αρκετά τεύχη. Φυσικά είχα κάνει τα τεύχη μου φύλλο και φτερό, κόβοντας τις σελίδες της ιστορίας και ενώνοντάς τες μεταξύ τους με σελοτέιπ για να τις διαβάζω ξεχωριστά. Το αποτέλεσμα προφανώς ήταν όλες οι σελίδες του κάθε τεύχος να σκορπίζονται παντού στο πάτωμα. Ήμουν πανέξυπνο παιδί. Τελοσπάντων. Από τότε άλλαξαν πολλά. Τα ΚΟΜΙΞ μου πλέον δεν είναι φθαρμένα (γιατί τις ιστορίες του Don Rosa τις έχω αγορασμένες σε 4-5 διαφορετικές εκδόσεις) και το "Beauty & the Beast' δεν είναι ακόμα η αγαπημένη μου animation ταινία (είναι το 'Lilo & Stitch'). Χμ, τώρα που το σκέφτομαι. Πηγή

Το κείμενο στο οπισθόφυλλο: Ο ΝΤΕΝΤΠΟΥΛ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΗ & ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ! Ο ΝΤΕΝΤΠΟΥΛ ΠΑΡΕΝΟΧΛΕΙ, πυροβολεί, και μαχαιρώνει κόσμο εδώ και πάρα πολύ καιρό. Έχει αποκτήσει πολλούς εχθρούς. Ένας απ’ αυτούς, τον οποίο δεν μπορεί να θυμηθεί ακριβώς, είναι ο Θάμπερ, ο οποίος εμφανίζεται στα ξαφνικά και τον κάνει λιώμα στο ξύλο. Ποια σχέση έχει το παρελθόν του Ντέντπουλ με αυτόν τον μπρατσωμένο τραμπούκο; Και τι τρέχει με τον Κέιμπλ, την Ντόμινο και τους άλλους στο εξώφυλλο; Θα είναι κι αυτοί στην ιστορία; (Ναι, θα είναι!) Ο συνδημιουργός του χαρακτήρα, Rob Liefeld, συνεργάζεται με τους Chris Sims και Chad Bowers (“X-Men’92”) για να δείξει πώς ο μεγαλύτερος ήρωάς του (εντάξει, αυτό κάντε πως δεν το ακούσατε) τρώει το ξύλο της ζωής του! Ρίξτε μια ματιά – πριν ΣΑΣ βρει ο Ντέντπουλ! ---------------------------------------------- Ενδιαφέρουσα ιστορία, με λιγότερες σελίδες από ότι έχουμε συνηθίσει από τους τόμους που κυκλοφορούν τελευταία και συνεπώς φτηνότερη. Πρόκειται για ένα graphic novel που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ στις αρχές του 2017. Ο Rob Liefeld, ο άνθρωπος που μετέτρεψε τους New Mutants σε Χ-Force, συνδημιουργός των Deadpool και Cable και ένας από τους ιδρυτές της Image Comics είναι παλιά καραβάνα και πετυχαίνει να δώσει μια γεύση αρχών της δεκαετίας του 1990 στο κόμικ, βοηθούμενος και από τους συν-σεναριογράφους Chris Sims and Chad Bowers οι οποίοι έμαθαν κι αυτοί καλά την δεκαετία του '90 μέσω της ενασχόλησης τους στη σειρά Χ-ΜΕΝ'92. Αυτή η ρετρό αίσθηση που αποπνέει το κόμικ είναι για μένα κάτι το θετικό, για άλλους όμως μπορεί να είναι αρνητικό. Ο Liefeld παρουσίαζε τον Deadpool περισσότερο ως έναν δολοφόνο που κάνει αστεία (σπάιντερμαν με όπλα είχαν πει κάποιοι), παρά ως παρανοϊκό γελωτοποιό όπως εμφανίζεται στις σύγχρονες ιστορίες του, και η ίδια συνταγή ακολουθείται κι εδώ, συνεπώς θα δείτε έναν πιο σοβαρό Deadpool από αυτόν που έχουμε συνηθίσει τώρα τελευταία. Το μόνο έξτρα υλικό που περιέχει είναι μια σελίδα με τις βιογραφίες των συντελεστών. Η έκδοση της Anubis άψογη, fans του Deadpool, σπεύσατε!

Σήμερα ήρθαν αυτά Είμαι έτοιμος για το 4

Ευχαριστούμε πολύ για την πληρέστατη παρουσίαση των περιπετειών του Κόρτο... Συνειδητοποιώ πως έχοντας στην κατοχή μου μόνο 4 τίτλους, πρέπει να αρχίσω εκ νέου την αναζήτηση για έναν από τους πιό αγαπημένους μου χάρτινους ήρωες!

Many Thanks ,απιστευτη παρατηρητικότητα, παντα πιστευα οτι ξεκινησα απο το 800 νουμερο και πανω τα Μικυ Μαους και την ενασχοληση μου με τα κομικς, αν και η ημερομηνια δεν βγαινει , θα 'μουν δεν θα 'μουν 2 χρονων οταν βγηκε το 599, το πιθανοτερο να ειχα παλια τευχη. Του πρωτου ποστ οποιος καταφερει και λυσει ,εκει και αν μπουσουλαγα κρατωντας το ,θα εχει μια υπεροχη κομικοχρονια το 2019.

Έχασα Black Panther και Daredevil

Εντάξει, ήταν πάρα πολύ εύκολο @ProfPhillipMortimer Σωστός

Άσε αυτά και δείξε μας τι έκανες.

Τι είπες τώρα ρε φίλε??? Πέφτω απ'τα σύννεφα!!! Δεν μπορεί,η τύχη του πρωτάρη είναι.

Πόσα από τα λεφτά για τα αυτόγραφα πήγαιναν σε αυτόν και πόσα στους μανατζαρέους που τον περιστοίχιζαν είναι ένα θέμα βέβαια...

μια χαρά

Το εξώφυλλο του τεύχους #53 βρίσκεται κοντά μας. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.  Το επόμενο τεύχος,με τίτλο "Ταξίδι στην Βαλχάλα",θα κυκλοφορήσει στις 18 Δεκεμβρίου.

Δεν αποκλείεται εντελώς αλλά έτσι δεν θα κάνει ζημιά στο βιβλίο του; Έχω το τελευταίο βιβλίο της σειράς (τον δεύτερο τόμο του Ο χορός των δράκων) στα αδιάβαστα της βιβλιοθήκης μου από το 2013. Δεν το διαβάζω γιατί ξέρω (ή έστω υποψιάζομαι) ότι θα με αφήσει μετέωρο και χωρίς την προοπτική να διαβάσω σύντομα στην συνέχεια. Όταν έχουμε τρία βιβλία εκδοθέντα το 1996-2000 η σειρά θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί ως το 2010 όμως το 4ο εκδίδεται το 2005 και το 5ο το 2011 με την υπόσχεση ότι δεν θα περιμέναμε άλλα 6 χρόνια για το 6ο βιβλίο. Κράτησε τον λόγο του και ήδη περιμένουμε 7. Το ίδιο διάστημα όμως εκδίδει κάποια διηγήματα σαν πρίκουελ και μια σειρά από βιβλία πάνω στον Γουέστερος και γενικά την εποχή και τον κόσμο που διαδραματίζονται τα γεγονότα της σειράς. Νομίζω λοιπόν ότι 1. Το ότι έχει κατά νου το πώς θα τελειώνει η σειρά είναι μύθος. Ίσως να έχει κατά νου ότι στο τέλος θα βγει κερδισμένος ο Χ χαρακτήρας αλλά η υπόθεση έχει απλώσει τόσο πολύ και έχει ανοιχτεί σε τόσα μέτωπα που του είναι δύσκολο να την συμμαζέψει, ή βλέπει ότι δεν μπορεί να πάει εκεί που σκόπευε αρχικά. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό είτε να να δούμε 1, 2 ή και περισσότερους τόμους αν πάει καλά το πράγμα, γραμμένους από τον Μάρτιν ή από άλλους συγγραφείς ή από άλλους συγγραφείς σαν γκοστ του Μαρτιν σε στιλ άντε να το μαζέψουμε να τελειώνουμε. 2. Τα πρίκουελ, σύντομες ιστορίες που διαδραματίζονται δεκαετίες ή και αιώνες πριν από τα γεγονότα της κύριας σειράς, του δίνουν περισσότερη ελευθερία, έχουν λιγότερες προσδοκίες να ικανοποιήσουν και είναι πιο εύκολο να γραφτούν. 3. Οι χάρτες και οι πολιτικο-ιστορικό-κοινωνιολογικές περιγραφές του κόσμου που έχει φτιάξει είναι οκ ενδιαφέρουσες αλλά βασικός τους στόχος είναι το να βγει το μεροκάματο ή να έχουν κάτι να ασχολούνται οι φαν.

είμαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει

Για το αξεπέραστο κόμικ Πήγασος 4-Ω δείτε εδώ μια καταγραφή μου μέσα από τις σελίδες του περιοδικού ΡΟΔΙ

Η αλήθεια είναι πως σε τρυφερές ηλικίες η καλύτερή μου παρέα αποτελούνταν από ανυπότακτους Γαλάτες, μοναχικούς καουμπόηδες (σουρεάλ και μη) και Βέλγους δημοσιογράφους με λευκά φοξ τεριέ... Μεγαλώνοντας ωστόσο, οι επιρροές πολλαπλασιάστηκαν και οι συγκινήσεις μεγάλωσαν αφού έκανα πιά παρέα με κάτι τύπους σαν τον - ιδιοφυώς - σκοτεινό Moebius, ανακάλυπτα τον αισθησιασμό επί χάρτου μέσα από τα σκίτσα των Manara και Serpieri και σάλπαρα για εξωτικούς προορισμούς παρέα με μποέμ καπετάνιους, εξερευνώντας το μαγικό σύμπαν του Pratt... Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για προτίμηση διότι νομίζω πως με τα κόμικς μου συνέβη ότι μου συνέβη και με την μουσική: μεγάλωσα με ροκ, και μετά έμαθα πως υπάρχει η τζαζ, η σόουλ, η φανκ, τα ρεμπέτικα και πάει λέγοντας... Ευχαριστώ όλους για το καλωσόρισμα, εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε!

Το Σάββατο που μας πέρασε επισκέφτηκα την Λέσχη κι εκμεταλλεύτηκα τον μήνα Οξύ που βρίσκεται σε εξέλιξη για να αποκτήσω κάποια Marvel που μου έλειπαν. Προκειμένου να προλάβω μία ψυχή που θα αρχίσει το δούλεμα,να πω ότι τα παρακάτω graphic novels τα πήρα για καθαρά εγκυκλοπαιδικούς σκοπούς.

Παιδικά διηγήματα που κυκλοφόρησαν στην χώρα μας απο τις εκδόσεις ¨Ηλιοτρόπίο" το 1986 μέσα απο την σειρά ¨Χαρούμενες ώρες". Συνολικά (συμφωνα με το οπισθοφυλλο της εκδοσης που εχω στα χέρια μου..) κυκλοφόρησαν 6 τεύχη: 1.Διακοπές στη θάλασσα 2.Μια βόλτα στην εξοχή 3.Ο γύρος του κόσμου 4.Μια μέρα γεμάτη σκανταλιές 5.Παιχνίδια στα χιόνια 6.Μια αξέχαστη γιορτή Παραθέτω το εξωφυλλο/οπισθόφυλλο του 2ου τεύχους καθως κ κάποιες ενδεικτικές σελίδες: Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον dionik.

Σε λίγες ημέρες, στο Athenscon, θα κυκλοφορήσει ο 2ος τόμος από το cult στριπ Ο κήπος του προφήτη το οποίο δημοσιευόταν από το 2001 έως το 2015 στο Metal Hammer. Ο 1ος τόμος είχε κυκλοφορήσει το 2007 από το ίδιο το περιοδικό με τίτλο Ο κήπος του προφήτη, The Holy Book και είναι πλέον εξαντλημένος. Η έκδοση σε συγκεντρωτικό τόμο του έργου του Gordon Blacksmith ήταν κάτι που απλά έπρεπε να γίνει. Όλοι όσοι διαβάζαμε Metal Hammer σε κάποια περίοδο αυτών των 15 ετών αγαπάμε αυτό το comic και τον ήρωά του τον Ντίνο. Κατά τη διάρκεια του athenscon θα συστηθεί στο κοινό και ο δημιουργός του Gordon Blacksmith ο οποίος θα βρίσκεται στο artist alley αλλά θα συμμετάσχει και στο πάνελ Comics από μέταλλο, σε μια συζήτηση για τις σχέσεις των comics με την heavy metal μουσική, μαζί με τον JP Ahonen (belzebubs) και τον Άρη Λάμπο (Μεταλλάδες). Η προπώληση του Κήπου έχει αρχίσει και είναι φανερό από την πρώτη κιόλας μέρα ότι πολύς κόσμος περίμενε με ανυπομονησία αυτό τον τόμο! https://www.starcomics.gr/products/the-unholy-book.html Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον Indian.

Απ΄ότι φαίνεται, μάλλον έτσι λέγεται ο προσηλυτισμός στην MARVEL στις μέρες μας. Πάντως, αν τα βαρεθείς τα Υπερήρωϊκα, εδώ είμαι.

Απλά διευκρινίζει πως στην Pendulum Press ο Fago είχε προσληφθεί, δεν ήταν δικιά του η εταιρία. Στην wiki της εκδοτικής (τώρα που υπάρχει, σε αντίθεση με το 2007 όταν ψάχναμε σχετικές πληροφορίες) γίνεται ξεκάθαρο βέβαια πως ο Φάγκο είχε δημιουργήσει δικό του στούντιο που διαχειριζόταν τους τίτλους και τους καλλιτέχνες που θα τους αναλάμβαναν. Σημαντικότατη πληροφορία επίσης: Κάποια από τα Marvel Illustrated είναι έγχρωμες επανεκδόσεις των πρώτων τευχών της παρούσας σειράς!

Επίσημα το Amazing Spider-Man 4 πάει για Ιούνιο. Επίσης ανακοινώθηκε Omni για το Hulk του Loeb. Δεν με ψήνει κανένα από τα δύο. The Amazing Spider-Man Omnibus Vol. 4 By: Stan Lee, Gerry Conway, John Romita, Gil Kane, Ross Andru, Jim Starlin Illustrated By: Ross Andru, Gil Kane, John Romita, Jim Starlin On Sale: June 4, 2019 Price: $125.00 ($158.00 In Canada) Pages: 976 Hulk By Loeb & McGuinness Omnibus By: Jeph Loeb, Audrey Loeb, Ed McGuinness, Arthur Adams, Frank Cho, Ian Churchill Illustrated By: Arthur Adams, Frank Cho, Ian Churchill, Ed McGuinness On Sale: June 25, 2019 Price: $100.00 ($127.00 In Canada) Pages: 912 Επίσης ανακοινώθηκαν Epic για Silver Surfer, Star Wars Legends Epic Collection: The Rebellion vol.3, λεπτομέρειες για τα οποία περιμένω από τον Captain μας.

Ο Γάτος του Geluck ακολουθεί πινακίδες. Δημοσιευμένο στο τεύχος 379 του περιοδικού 9.

Η Rebellion, για να τιμήσει την μνήμη του Carlos Ezquerra, θα συνοδεύσει το τεύχος 402 του Judge Dredd Megazine, με μία έκδοση που θα αποτελείται από τις καλύτερες ιστορίες που έχει σχεδιάσει ο μεγάλος Ισπανός δημιουργός. Συγκεκριμένα θα περιέχει : Judge Dredd: Bank Raid Script: John Wagner and Pat Mills Artist: Carlos Ezquerra The original ‘first’ Dredd story that wasn’t published in 2000 AD Judge Dredd: Halloween Script: John Wagner Art: Carlos Ezquerra Letters: Tom Frame Originally published in Judge Dredd Annual 1984 Strontium Dog: Incident on Zeta Script: Alan Grant & Carlos Ezquerra Art: Carlos Ezquerra Letters: Gordon Robson Originally published in 2000 AD Prog 573 Future Shock: A Close Encounter of the Fatal Kind Script: Alan Grant Artist: Carlos Ezquerra Letters: Pete Knight Originally published in 2000 AD Prog 102 Judge Dredd: By Private Contract Script: John Wagner Artist: Carlos Ezquerra Letters: Annie Parkhouse Originally published in 2000 AD Prog 2000 (2016) What if… Max Bubba Hadn’t Killed Wulf? Writer: Alan Grant Artist: Carlos Ezquerra Letters: Ellie De Ville Originally published in 2000 AD Prog 1772 Tharg the Mighty: This is Your Life Artist: Carlos Ezquerra Letters: Jack Potter Originally published in 2000 AD Prog 155 Επίσης, το Summer Special του 2019 θα είναι αφιερωμένο στον Ezquerra. ΠΗΓΗ

H Rebellion αγόρασε τα δικαιώματα για ένα πλήθος ιστορικών βρετανικών τίτλων ξεκινώντας από το Comic Cuts του 1890 (3006 τεύχη) και θεωρείται ότι έδωσε στο είδος το όνομα του , και πάρα πολλά άλλα (Look-In, Valiant, Tiger, War Picture Library, Air Ace Library κ.α.). Σε συνδυασμό με όλα όσα είχε αγοράσει το 2016, η Rebellion πλέον έχει σχεδόν όλους τους επιτυχημένους βρετανικούς τίτλους του προηγούμενου αιώνα και θα συνεχίσει τις επιτυχημένες επανεκδόσεις της μέσω του imprint Treasury of British Comics, συνεχίζοντας την επιτυχία τίτλων όπως τα Charley's War, Faceache, Misty, Leopard of Lime Street κ.α. Το πολύ ενδιαφέρον νέο, και κάτι που αγνοούσα πλήρως, είναι ότι, μέσα σε αυτούς τους τίτλους που αγόρασε η Rebellion, συμπεριλαμβάνονται δουλειές των Don Lawrence, Jerry Siegel, Hugo Pratt, Alex Toth και Michael Moorcock.# ΠΗΓΗ

To Judge Dredd Megazine έφτασε αισίως στα 400 τεύχη. Αξιοσημείωτο του τεύχους, πέρα από πολλούς γνωστούς δημιουργούς που ήδη συνεργάζονται με την Rebellion στο Megazine και στο 2000AD (John Wagner, Henry Flint, Mike Dowling, Alan Grant and Inaki Miranda), είναι η συμμετοχή του Τσέχου Ales Kot, ο οποίος πέρα από Marvel (Secret Avengers, Iron Patriot, Bucky Barnes: Winter Soldier) και λίγο DC (Suicide Squad), κάνει αρκετό ντόρο τον τελευταίο καιρό με αρκετές δικές του σειρές στην Image (Zero, Wolf, Days of Hate). Ειδικά το τελευταίο, επειδή το έχω διαβάσει, είναι απολαυστικά περίεργο και αρκετά πρωτοποριακό. Ο Kot θα γράψει μια 12σέλιδη αυτοτελή ιστορία με πρωταγωνιστή τον Devlin Waugh, βαμπιρ, εξορκιστή, εχθρό και ταυτόχρονα συνεργάτη του Βατικάνου. Από τα αγαπημένα μου strip. Ελπίζω να συνεχιστούν και να πληθύνουν τέτοιου είδους συνεργασίες, τις οποίες χρειάζεται πολύ η Rebellion για να φέρει τα περιοδικά της πάλι στο προσκήνιο. Πάρτε και το εξώφυλλο

O David Hine, που γνωρίσαμε στο AthensCon πριν 2 χρόνια, επιστρέφει στο Judge Dredd Megazine, με μια σειρά για τους Dark Judges η οποία θα κρατήσει 10 (μηνιαία) τεύχη και θα ξεκινήσει στο επόμενο τεύχος #400. Στο σχέδιο θα είναι ο Nick Percival. Στη φωτό έχουμε το εξώφυλλο του #401