Αίθουσα Νικητών

Καταρχήν, ευχαριστώ πολύ όλους όσους μου έριξαν την ψήφο τους, για μένα δείχνει κάτι παραπάνω από εκτίμηση προς το μέλος Θρηνωδός. Δεν μπορώ να πω πως φέτος δεν περίμενα την διάκριση, αν και ο ογκόλιθος του gc Κώστας με άγχωσε σε διάφορες φάσεις ( ). Αυτό που μπορώ να πω όμως είναι πως αν και τα προηγούμενα χρόνια το κυνηγούσα αρκετά, όσο περνούσε ο καιρός ωρίμαζα σαν άνθρωπος και σαν μέλος του φόρουμ ώστε πλέον να εκτιμώ παραπάνω άλλα πράγματα που μου προσφέρει αυτός ο αγαπημένος ιστότοπος, ανθρώπους που γνώρισα και καταστάσεις που έζησα τα οποία θεωρώ ανεκτίμητα. Αυτοί και άλλοι λόγοι είναι που με παρακινούν να αφιερώνω καθημερινά πολύ χρόνο στο φόρουμ για να το βλέπω να γιγαντώνεται και αισθάνομαι πως ρε φίλε, έβαλα και εγώ ένα ρημάδι λιθάρι για όλο αυτό. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρευρεθώ το Σάββατο, αν και κάποιοι ξέρουν πόσο θα ήθελα. Τα εισιτήρια για τελευταία στιγμή (οι τελευταίες δέκα μέρες) ήταν απαγορευτικά, αλλά έψαχνα μήπως πετύχω καμιά ακύρωση ή ευκαιρία και σας κάνω καμιά έκπληξη όπως άλλες φορές. Δεν έκατσε και λυπήθηκα αρκετά, αλλά δεν χανόμαστε και επιφυλάσσομαι την επόμενη φορά που θα έρθω, να φέρω ένα ουισκάκι και να κεραστούμε όλοι. Εσάς τους συγκεκριμένους που με συμπαθάτε λίγο παραπάνω παρόλο το ότι είμαι τζαναμπέτης, σας αγαπάω Το ότι όλοι της λίστας είναι άξιοι για την διάκριση, το ξέρουμε και το έχουμε ξαναπεί. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι και να έρθει αυτή η βαριά διάκριση και σε αυτούς. Επιτρέψτε μου να κάνω μια αναφορά στον Τζέοτρου, που άξιζε εξίσου την βράβευση με την φοβερή δουλειά στο αφιέρωμα των BD και πολλών άλλων. Η δουλειά που ρίχνει όπως και ο Κώστας,ο Ραφαήλ, ο Κώστας, ο Φώτης, ο Σταύρος και ο Σταύρος είναι τεράστια και δεν φαίνεται καθόλου στην βιτρίνα. Αλλά φροντίζουν να μένει πεντακάθαρη για όλους όσους κοιτάνε μέσα. Να τους εκτιμάτε και να ρίξετε την ψήφο σας την επόμενη φορά, είναι το ελάχιστο που μπορείτε να κάνετε. Η γερουσία των consliglieri είναι τόσο ιστορικά μέλη που δεν χρειάζονται τα δικά μου παινέματα. Να μαστε καλά και να φροντίζουμε το φόρουμ, μερικές φορές ξεχνάμε πόση διασκέδαση και ψυχαγωγικό χρόνο μας προσφέρει. Όπως γράφει ο Νίκος στο πρώτο ποστ ( ) παρόλο που τα 4 χρόνια είναι μικρή διάρκεια σε σχέση με άλλα μέλη, το φόρουμ ήταν εκεί για μένα όταν περνούσα (και περνάω) απανωτές αλλαγές στη ζωή μου. Ελπίζω να ισχύει το ίδιο για όλους σας.

Πονοδότης: "αγοράζουμε ένα λαχνό μισό-μισό?" germ: "ναι, αλλά υπό μια προϋπόθεση. Άμα κερδίσει, σκίζουμε το κόμικ στη μέση" Πονοδότης (??? really???): "μπλαμπλαμπλαμπλα" germ: "στη μέση! Όποιο κι άμα είναι!" Πονοδότης (και καλά...): "μπλαμπλαμπλαμπλα" germ: "οριζόντια!" Πονοδότης (μουαχαχαχαχαχαχα): "μπλαμπλαμπλαμπλα" αρωσε και δεν πήραμε συνεταιρικά λαχνό Μετά, και αφού κέρδισε τα περιεχόμενα μισού όσχεου, προσπαθούσε να πουλήσει τους λαχνούς του... μον ντιέ! κι αντί να πάει σε τίποτα θύματα, τίποτα Εσσεγκεσάκηδες, κανέναν φλοκ για να τα λέμε με το όνομά τους, πήγαινε σε όποιον έβρισκε μπροστά του. How the mighty have fallen! κουκλί έχει γίνει η Λέσχη

Χρόνια πολλά στο Greekcomics, εύχομαι να συνεχίσει δημιουργικά για πολλά χρόνια ακομή

Το Ο Asterix στις Ινδίες είναι η τελευταία νέα (σύγχρονη της εποχής της) κυκλοφορία που πρόλαβε να βγει από την οικογένεια Ψαρόπουλου πριν χάσει τα δικαιώματα της σειράς το 1989 από την Μαμούθ. Είναι επίσης και το μόνο που δεν βγήκε ποτέ με αρίθμηση, οπότε και μπαίνει αναγκαστικά σε ξεχωριστό θέμα. Ο τίτλος πρόλαβε να επανεκδοθεί πάντως από τον Ψαρόπουλο, έχοντας μάλιστα την ιδιαιτερότητα πως έχει διαφορετικό λέτερινγκ για κάποιο λόγο, το οποίο όμως είναι υποδεέστερο. Από θέμα μετάφρασης επίσης, η παρούσα κυκλοφορία πιστεύω (και ξέρω πως οι περισσότεροι συμφωνούν με αυτό) πως τα πάει πολύ καλύτερα από την αντίστοιχη μετάφραση της Μαμούθ. Για την ιστορία, οι 550 δραχμές που στοίχιζε, ήταν φωτιά και λάβρα εκείνη την εποχή. Μπορείτε να καταλάβετε πόσο, αν συγκρίνετε τις 350 δραχμές που στοίχιζε η σειρά από την Μαμούθ, όταν την πήρε το 1989. Και βέβαια, τα αντίστοιχα εβδομαδιαία και μηνιαία κόμικς του 1987, δεν ξεπέρναγαν τις 75 δραχμές. Υ.Γ. Όσοι είχα καταχωρημένη την έκδοση στην συλλογή τους στο πινακάκι της παρουσίασης της αριθμημένης σειράς του Ψαρόπουλου, καλό είναι να την ξαναπεράσουν στο τρέχον.

Ήρθε στα χέρια μου από σπόντα, εδώ είναι το σημείο που λέω στον @Indian για την απλόχερη του χειρονομία διαβάστηκε και οδεύω για σχολιασμό. Στην αρχή είχα τις αμφιβολίες μου όμως, διαβάζοντας το άρχιζε σιγά- σιγά να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και να μου φέρνει μνήμες από άλλες εποχές, πιο "αθώες", πιο "αγνές", τότε που τα πράγματα ήταν πιο ήσυχα, υπήρχαν ακόμα άνθρωποι, γειτονιές και αλάνες. Ο Καλαϊτζής, μας περιγράφει μέσα από το απολυτά ρεαλιστικό σκίτσο του, την προσπάθεια δυο νέων να βγουν το πρώτο τους ραντεβού, στον αστικό ρυθμό της Αθήνας του '80. Καταφέρνει με πολλή μεγάλη επιτυχία να μεταδώσει όλες εκείνες τις εικόνες της εποχής, που δυστυχώς πέρασε ανεπιστρεπτί, ενώ παράλληλα, καταφέρνει να σε κάνει να χαμογελάς, έως και να γελάς, με τις πιπεράτες καθημερινές εκφράσεις ( βλ. μπινελίκια ) . Τι μου άρεσε: το cameo του Κόρτο Μαλτέζε , η χρήση διάφορων brands της εποχής (π.χ. ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, BP), η Έφη κάργα ερωτική, ο σχεδιασμός χαρακτηριστικών σημείων της Αθήνας (π.χ. Σ.Ε.Φ.), οι εκρήξεις του Κώστα και γενικά όλο το άλμπουμ!!! Τι δεν μου άρεσε: Οι λευκές σελίδες ανάμεσα στα κεφάλαια θα μπορούσε να είχαν μπει περισσότερα καρέ και να είναι πιο μεγάλη η ιστορία. Όπως και να έχει πάντως, πρόκειται για ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ Ελληνικό άλμπουμ, που αξίζει (αν βρεθεί) να έχει θέση σε κάθε βιβλιοθήκη. Υγ. Αν και το κάνω μόνο για ταινίες, η βαθμολογία στην ρετροκλίμαξ είναι: 10/10.

Μετά το "Τεξ: O Μοναχικός Καβαλάρης" νομίζω είναι το καλύτερο Τεξ που διάβασα. Όχι ότι συγκλονίστηκα κιόλας αλλά είχαμε μια ωραία περιπέτεια καταδίωξης μιας ομάδας εγκληματιών που ήθελαν να κλέψουν το χρυσό των Ναβάχος. Ψιλοπροβλεπόμενο αλλά είχε την αγωνία του και την όμορφη ατμόσφαιρα της Άγριας Δύσης. Με καλύτερο σχέδιο θα έπαιρνε έξτρα πόντους. Φιλότιμη προσπάθεια πάντως Γενικά το Τεξ δεν είναι απ΄τα αγαπημένα μου western αλλά μ΄αυτό πέρασα ευχάριστα την ώρα μου και θα δώσω κι άλλη ευκαιρία στη σειρά παίρνοντας το επόμενο τεύχος. 7.5/10

Να στε καλα παιδια, να μας κρατατε παρεα κι εσεις και τα κομιξ. Προεδρε επεσε κουρεμα; χαχα

Δρασις 981 για αρχειο Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Άμα είσαι πρόεδρος και δε μιλάς καναδυό τρεις ώρες να το φχαριστηθεί ο κόσμος πού οδεύουμε;

Χρόνια πολλά στο Greekcomics να είναι γεροί και υγιείς όλοι όσοι φροντίζουν να περνάμε καλά. Είσαι μακριά και οι ευχές δεν πάνε χέρι χέρι γι’ αυτό στέλνω τη σκέψη μου εκείνη να στις φέρει.

Θρηνωδε τα συγχαρητηρια και απο μενα (αν και λιγο καθυστερημενα)! Σου ευχομαι να εισαι καλα στη ζωη σου και να εχεις παντα διαθεση και χρονο να ομορφαινεις το φορουμ!

Χρονια πολλα κι ευτυχισμενα στην πιο ομορφη παρεα.Την παρεα του Greek Comics για τα 12α της γεννεθλια! Παντα επιτυχίες να εχουμε!!

Βαρετά, μονότονα, όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι και με στημένη λαχειοφόρο (όπως πάντα). Άντε και του χρόνου στο γούρικο 13ο χρόνο.

Δυο φωτογραφίες και από εμένα. Άντε και εις άλλα. Η λέσχη είναι νομίζω στην καλύτερη φάση που έχει περάσει ποτέ.

Ωπ κι άλλος καθυστερημένος (εγώ)! Πανάξιος για τον τίτλο και άξιος πολλών συγχαρητηρίων για την ακούραστη προσφορά στο φόρουμ!

Διαβάστε και άλλες The 3isters εδώ

Στο συγκεκριμμένο βιβλίο η πλοκή διαδραματίζεται το έτος 1964. Την εποχή της μετανάστευσης των Ελλήνων και όχι μόνο. Η μετακατοχική Ελλάδα είναι μια χώρα κοινωνικών ανισοτήτων. Πιστεύω ότι πάρα πολλά έργα του Μαρή δείχνουν τις κοινωνικές ανισότητες της εποχής που γράφτηκαν. Αν διαβάσεις και τη βιογραφία του θα δεις ότι είχε και προσωπικά βιώματα.

Το 2015 κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος του «Athens: The Comic Book», με 16 ιστορίες ισάριθμων δημιουργών κόμικς για την Αθήνα. Στον δεύτερο τόμο, που παρουσιάστηκε πριν από λίγες ημέρες, ακόμη 13 καλλιτέχνες τοποθετούν την πόλη στο επίκεντρο και καταγράφουν εμπειρίες, φόβους, δυσάρεστες στιγμές, αλλά και ανάσες ελπίδας. Σε μια μεγάλη, σύγχρονη πόλη όπως η Αθήνα, με τις αντιφάσεις της, το βαρύ της παρελθόν και το δυσοίωνο αύριο, τις απάνθρωπες πτυχές της αλλά και τις νησίδες ελευθερίας της, η εμπειρία της καθημερινής ζωής συμβαδίζει με την αμφιθυμία. Μέσα από την απόγνωση και τη μοναξιά μπορεί να αναδυθεί η ελπίδα και την ίδια στιγμή, κάπου αλλού ή και ακριβώς δίπλα, η απόλυτη χαρά μπορεί σε μια στιγμή να μετατραπεί σε απελπισία. Αυτή την αμφιθυμία και το διαρκές ευμετάβλητο της αίσθησης καταγράφουν 13 δημιουργοί κόμικς στο «Athens: The Comic Book #2» (έκδοση της ATAthens, εξώφυλλο: Daniel Egneus), τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τόμου. Όπως επισημαίνει η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Εύη Σαμπανίκου, στην εισαγωγή της: «Ο τρόπος που βιώνεται η πόλη πάντοτε απασχολούσε (και ακόμη απασχολεί) τους καλλιτέχνες (και πολλούς ακόμη). Όλες οι μορφές τέχνης και δημιουργικής έκφρασης, από τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη ζωγραφική και τη φωτογραφία μέχρι το θέατρο, τον κινηματογράφο και τα κόμικς, αντλούν από την πόλη και τον τρόπο με τον οποίο η ζωή υφαίνεται στο πλέγμα του αστικού ιστού αναρίθμητες ιστορίες». Κι αυτές οι ιστορίες μπορούν να αφορούν μια αθώα εξαπάτηση των θαμώνων μιας ταβέρνας με σκοπό να μοιραστούν γεύματα σε φτωχούς και μετανάστες, όπως στη γλυκύτατη ιστορία της Τέτης Σώλου, μέχρι τον ξυλοδαρμό ενός άστεγου από χρυσαυγίτες και την ελπίδα που του προσφέρει το δώρο ενός μικρού κοριτσιού στη σκληρή ιστορία του Malk ή τη δυστοπία μιας πόλης κατεστραμμένης από έναν τεχνο-ιό που αντιστέκεται στη σκιά του τελευταίου δέντρου στην ιστορία του Νίκου Παπαμιχαήλ ή το όνειρο ενός απολυμένου εργαζόμενου που τελειώνει σε ένα εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο με ένα ζεστό φλιτζάνι «αλληλέγγυου» καφέ στην ιστορία της Αλεξίας Λουγιάκη. Στο βάθος όλων των ιστοριών, φυσικά, βρίσκεται πάντα η πολιτική. Γιατί, όπως τονίζει η Εύη Σαμπανίκου, οι ιστορίες είναι «κάποιες φορές ρεαλιστικές, κάποτε φουτουριστικές – σουρεαλιστικές, αλλά εξ ορισμού πάντα πολιτικές, καθώς η καθεμιά αναπαριστά το ιδεολογικό στίγμα και την οπτική γωνία του δημιουργού της. Επιπλέον, υπάρχει πάντα το ιδεολογικό στίγμα της εποχής, το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο εντός του οποίου υλοποιείται κάθε έργο που οδηγεί κάποιες φορές σε αφηρημένες ουτοπίες ή, πιο συχνά, σε δυστοπικές αφηγήσεις, όπως συμβαίνει συνήθως στα κόμικς και τα γκράφικ νόβελς». Μια τέτοια συγκλονιστική δυστοπική αφήγηση είναι η σπαρακτική και παράλληλα αλληγορική ιστορία του Θανάση Πέτρου για τους κατοίκους μιας πόλης (που όταν σχεδιάζεται από ψηλά, ναι, δυστυχώς, είναι η Αθήνα) που μέρα με τη μέρα συνειδητοποιούν ότι ο πόλεμος όχι απλά έφτασε στη χώρα αλλά και οι ίδιοι είναι πια αναγκασμένοι να ζουν κρυμμένοι στα άδεια σπίτια τους και να καίνε έπιπλα για να ζεσταθούν. Απόσπασμα από την ιστορία του Ν. Παπαμιχαήλ Με τον τρόπο τους, άλλοτε σε δραματικό ύφος και άλλοτε με χιουμοριστικούς τόνους, οι δημιουργοί που μιλούν για την Αθήνα και σχεδιάζουν τις λεπτομέρειές της δίνουν ο καθένας και η καθεμιά μια διαφορετική διάσταση. Η Κατερίνα Σταμάτη ασχολείται με τις μικρές αλλά όχι ασήμαντες λεπτομέρειες και πληροφορίες που κάνουν τη ζωή στην Αθήνα πιο όμορφη και ενδιαφέρουσα, οι Έφη Θεοδωροπούλου και Θεώνη Δρακοπούλου περιγράφουν μια νύχτα με σούσι «σαν να μην υπάρχει αύριο» τη στιγμή της συνειδητοποίησης μιας άνεργης κοπέλας ότι πράγματι δεν υπάρχει αύριο, η Kristel Pent παρατηρεί τη «ζωή» ενός κάδου απορριμμάτων και, μέσω αυτής, τη ζωή των περιοίκων, μια και -όπως λένε- «δείξε μου τα σκουπίδια σου να σου πω ποιος είσαι», ο Wild Drawing εικονογραφεί στιγμές εθνικής «υπερηφάνειας» στα χρόνια του τέταρτου μνημονίου, ο Ευάγγελος Ανδρουτσόπουλος περιπλανάται στους δρόμους και παρατηρεί τα άδεια κτίρια που θα μπορούσαν (και θα έπρεπε) να στεγάζουν ανθρώπους, ενώ ο Γιώργος Τσαρδανίδης παρατηρεί τους ανθρώπους που πέφτουν θύματα κακοποίησης στη δουλειά, στον δρόμο, στη διασκέδαση, αλλά επιβιώνουν και μπορούν να δημιουργούν παρέες και συλλογικότητες για να ξεπερνούν τα προβλήματα. Απόσπασμα από την ιστορία του Malk Και όλες αυτές οι ιστορίες συνδέονται με την εικαστική ματιά του Manolo, που κάνει τα περάσματα στις -κατά κάποιον τρόπο- θεματικές ενότητες του τόμου. Ενός τόμου που, απ’ ότι φαίνεται, θα έχει και συνέχεια, καθώς το θέμα είναι ανεξάντλητο και οι σύγχρονοι δημιουργοί κόμικς μπορούν και θέλουν να ασχοληθούν με την Αθήνα. Μια Αθήνα που συνήθως αποδίδεται στα κόμικς να προκαλεί αποστροφή και να απωθεί τους κατοίκους της μέχρι τη στιγμή που ένα ανθρώπινο χέρι, μια πράξη αλληλεγγύης, μια εκδήλωση αντίστασης και ανυποταξίας κάνουν τη ζωή καλύτερη προσφέροντας ελπίδα. Και το σχετικό link...

Το καλοκαίρι πέτυχα σ ενα περιπτερο στην ακαδημίας 7 βιβλία του Μαρή με 1 ευρω εκαστο. Αμαρτία να μην τα τσιμπήσω. Τα περισσότερα είναι οι εκδόσεις Πεχλιβανίδη που έδινε το Βημα, με πολύ καλτ εξώφυλλα. Η ποιότητα εκδόσεων είναι αυτη που "αρμόζει" σε pulp αστυνομικη λογοτεχνια . Προσωπικα μου αρεσει Σημερα συμπτωματικα (επαιξαν ρόλο και καποια σχολια στη λεσχη) ξεκίνησα να διαβαζω το έγκλημα στο κολωνάκι κι είναι πολύ ευχάριστη βιντατζιλα μεχρι στιγμης

Πολλά-πολλά και από έμενα σένα από τα καλύτερα παιδιά εντός-εκτός και επί τα αυτά του G.C.!!! Άλεξ πολλά-πολλά και για όσα έχεις προσφέρει εδώ μέσα και στην Λέσχη!!! Και επειδή εχθρός του καλού είναι το καλύτερο ξέρω ότι μόνο αυτό θα δούμε από εσένα!!!

Πατήρ και υιός βλέπουν έναν πουά Μίκυ να τρέχει σε μωβ λιβάδια. Παρόμοιες παραισθήσεις εμφάνισαν πολλοί παρευρισκόμενοι μετά από την ύποπτη τούρτα που παρασκευάστηκε μεσάνυχτα, με τρίχες κατοικιδίων θηλαστικών, ως μέρος τελετής στον Βελζεβούλη. Υ.Γ.: Εγώ έφαγα, αλλά δε με έπιασε. Ούτε και τον ημίγυμνο Σούπερμαν που καθόταν δίπλα μου

Χρόνια πολλά στο αγαπημένο μας GC! Υγεία και ευτυχία σε όλους εύχομαι!

Σωστός είσαι tik. Για αυτό το λόγο ανεβάζω μια φωτογραφία από μία παλιότερη ομιλία του προέδρου.....

Παιδια ευχαριστουμε για τις φωτογραφιες ωστε να παρουμε μια μυρωδια και εμεις που δεν ηρθαμε! Ο λογος του προεδρου επισης μια χαρα, συντομος και περιεκτικος.

Από την fb σελίδα της Jemma, με λεζαντα: " To ημερολόγιο του Σταύρου Κιουτσιούκη! Μιλάμε για πολλά νεύρα ρε παιδιά... ".

Boys from Brazil (1978) Sir Laurence Olivier + Gregory Peck. Σε σκηνοθεσία Franklin J. Schaffner που έχει κάνει και τα Patton, Planet of the Apes + Papillon. Την ξαναείδα μετά από χρόνια. Νομίζω πως η ηλικία της φαίνεται ειδικά από τα πιτσιρίκια που χρησιμοποιεί. Ο τρόπος που έπαιζαν μου θύμιζε Έλληνες ηθοποιούς της δεκαετίας του 60, 70, 80 Πολύ τραβηγμένα. Σήμερα νομίζω ότι βρίσκουν πιτσιρίκια, ακόμα και σε τηλεοπτικές σειρές για μια και μόνο εκπομπή, που είναι αιώνες πιο πειστικά/ρεαλιστικά. Επίσης ένα ξυλίκι στο τέλος έχει τα θέματά του. Από εκεί και πέρα όμως, σε επίπεδο ρυθμού παραμένει αψεγάδιαστο. Ένα δυνατό πολιτικοκατασκοπικό θρίλερ με φυγάδες Ναζί. Κλάσσικ και αυτό αλλά και το βιβλίο στο οποίο βασίζεται Να σημειωθεί ότι μνημονεύει τεχνολογία που το 1978 ήταν τελείως επιστημονική φαντασία. Όχι όμως σήμερα 7/10

@Komixakias13 Εδώ μπορείς να βρεις μια δημοσκόπηση για το ερώτημα που θέτεις. Εμένα από τα αγαπημένα μου είναι τα Τα πούρα του φαραώ-Ο μπλε λωτός, ωστόσο κάποιοι τα θεωρούν λίγο πρώιμ-μέτρια Επίσης κατά τη γνώμη μου είναι καλό να διαβαστούν με μια χρονολογική σειρά, ίσως παρακάμπτοντας τα τρία πρώτα που είναι προβληματικά. Στα Τεντεν κάποιοι χαρακτήρες επανέρχονται σε μετέπειτα τεύχη οπότε έχει νόημα να τα διαβάζεις με τη σειρά.

Με ένα ψάξιμο, βρήκα το αντίστοιχο αμερικάνικο, από τον Δεκέμβριο του 1937. Mickey Mouse Magazine #27

Μάλλον σκάρτους λαχνούς σου δώσανε Παυλάρα.

Συγχαρητήρια Αλέξανδρε, πάντα άξιος!!! Συγχαρητήρια επίσης και στα υπόλοιπα παιδιά που ήταν στην λίστα, ο καθένας από σας έχει προσφέρει ώστε να απολαμβάνουμε οι υπόλοιποι το GC!!

Ήταν μία πάρα πολύ ωραία και επιτυχημένη βραδυά... Πολλύς κόσμος και των δύο φύλων και όλου του φάσματος των ηλικιών. Η @imacmaria μας γλύκανε υπέροχα... Ο χώρος ολοκληρωμένος έδειχνε πάρα πολύ ωραίος και πολύ ζεστός. Ωραία η διάταξη των τραπεζιών και τα κάδρα στους τοίχους... @Valtasar και όλους όσους βοήθησαν. Για πρώτη "εκδήλωση" στο νέο χώρο θεωρώ ότι στέφθηκε με επιτυχία και όλοι μείνανε ευχαριστημένοι. Ευτυχώς η λαχειοφόρος είχε και άλλους τυχερούς πέραν τους γνωστούς ( @ftsgr, @Kabuki ). Η αφεντιά μου δε τα πήγε και άσχημα με 3/15... Και τώρα αυτό που όλοι περιμένατε... Ο λόγος του Προέδρου (ούτε δύο λεπτά ευτυχώς) με guest star τον κομιξικό μου πατέρα @tryfev και ένα μικρό πέρασμα από τον έταιρο πατέρα μου Γιώργο Βλάχο. Μην ανησυχείται... Έχω και κανονικό που του έχω μάλιστα και μεγάλη αδυναμία. Αλλά αυτοί οι δύο άνθρωποι χαίρομαι που με τιμούν με την φιλία και την αγάπη τους... Σε κάποιο σημείο ακούγονται οι εντολές-οδηγίες του σκηνοθέτη-εικονολήπτη... Ας μου επιβεβαιώσει κάποιος ότι το βίντεο παίζει κανονικά!!!

Κανείς ίσως δεν φαντάζονταν στη Marvel όταν έπαιρναν τα δικαιώματα ενός παιχνιδιού για παιδιά,ότι στη πορεία θα δημιουργούσαν μία από τις πιο αγαπημένες σειρές των αναγνωστών και έναν από τους αξιομνημόνευτους χαρακτήρες τους. Μιλάμε φυσικά για τον χαρακτήρα του ROM του ιππότη του διαστήματος που μας κρατούσε επίσης συντροφιά μέσα από τις σελίδες του (μικρού τότε σε μέγεθος και μονόχρωμου) Σπάιντερ Μαν των εκδόσεων Καμπανά. Όπως ανέφερα και στην αρχή του άρθρου, ο ROM ξεκίνησε την καριέρα του σαν παιχνίδι και όχι σαν χαρακτήρας των κόμικ. Δημιουργημένος από τους Scott Dankman, Richard C. Levy και Bryan L. McCoy οι οποίοι πούλησαν την ιδέα τους στην εταιρεία Parker Brothers(σήμερα έχουν συγχωνευτεί με τη Hasbro) o ROM (που τα αρχικά του ονόματος του προέρχονται από τη λέξη Read Only Memory) ήταν ένα ρομπότ σαν όλα τα άλλα παιχνιδάκια της εποχής, που θα προσέφερε ώρες ατελείωτης χαράς στα τυχερά παιδάκια που θα το έπαιρναν ως δώρο ειδικά στις γιορτές των Χριστουγέννων. Ο ROM σαν παιχνίδι από τη Parker Brothers Επειδή ήταν η πρώτη φορά που η εταιρεία επένδυε στην παραγωγή ηλεκτρονικού παιχνιδιού (μέχρι τότε σχεδίαζε και κυκλοφορούσε επιτραπέζια παιχνίδια για τα οποία ήταν γνωστή) οι υπεύθυνοι της εταιρείας αποφάσισαν να μην ξοδέψουν πολλά χρήματα για την κατασκευή του παιχνιδιού και το κυκλοφόρησαν σαν φτηνή έκδοση, χωρίς "σπασίματα"των αρθρώσεων και τη δυνατότητα να το τοποθετείς σε διάφορες κινήσεις (όπως συνέβη λίγο καιρό αργότερα με τα Transformers) οπότε και οι πωλήσεις του δεν ήταν οι αναμενόμενες. Μολονότι ο ROM θεωρείται ένα από τα πρώτα παιχνίδια/φιγούρες με ηλεκτρονικά μέρη. Διαφήμιση για το παιχνίδι ROM Και κάπου εδώ μπαίνει και ο παράγοντας Marvel Comics. Για να εξάψουν περισσότερο το ενδιαφέρων του κοινού για το παιχνίδι, οι υπεύθυνοι της Parker Bros, έδωσαν τα δικαιώματα του χαρακτήρα στην εταιρεία για να δημιουργήσει ένα κόμικ με τις περιπέτειες του. Ήταν η εποχή που και η Marvel αναζητούσε νέους χαρακτήρες για να μεγαλώσει το σύμπαν της,ακόμα και αν οι χαρακτήρες αυτοί προέρχονταν από σειρά παιχνιδιών (G.I.Joe) ή την τηλεόραση (Doctor Who) ή τη λογοτεχνία (Tarzan), θα τους ενσωμάτωνε στο δικό της. Η αρχή είχε ήδη γίνει από το κόσμο των παιχνιδιών με τους Micronauts της Mecco και τους Shogun Warriors της Mattel οπότε τον Δεκέμβριο του 1979 η Marvel καλωσόρισε στην οικογένεια της το θρυλικό ιππότη του διαστήματος με την κυκλοφορία του Rom Spaceknight #1. Το πρώτο τεύχος του ROM Δεκέμβριος 1979 Φυσικά έπρεπε ο νέος χαρακτήρας να έχει ένα origin και ένα back up story. Η Μarvel ανέθεσε τη δημιουργία όλων αυτών στον συγγραφέα Βill Mantlo (Amazing Spider Man,Ιncredible Hulk,Deadly Hands of Kung Fu,Fantastic Four) του ανθρώπου που αναλάμβανε να δώσει ζωή σε όποιο χαρακτήρα του έδιναν. Eιδικά εκείνους που προέρχονταν από δικαιώματα παιχνιδιών όπως είχε κάνει και με τους Micronauts άλλωστε λίγο καιρό πριν. Ο Mantlo δημιούργησε όχι μόνο ένα origin για τον χαρακτήρα αλλά και ένα ολόκληρο σύμπαν πίσω του με χαρακτήρες αληθινούς και βαθιά ανθρώπινους, χαρακτήρες που μπορούσες να ταυτιστείς μαζί τους. Με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον κεντρικό πρωταγωνιστή της σειράς τον ROM. Σύμφωνα με το origin του o ROM ήταν άνθρωπος, που κατοικούσε στον τεχνολογικά εξελιγμένο πλανήτη Galador μέχρι που ο πλανήτης του δέχτηκε επίθεση από τη μοχθηρή φυλή των Dire Wraiths (Φαντάσματα στην ελληνική μετάφραση) που μπορούσαν να αλλάζουν μορφή, χρησιμοποιούσαν τόσο τη τεχνολογία όσο και τη μαγεία και προέρχονταν από τα βάθη του σκοτεινού νεφελώματος. Ο ROM αποφασίζει να θυσιάσει την ανθρώπινη υπόστασή του Όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Norrin Radd (Silver Surfer) έτσι και ο ROM θυσίασε την ανθρώπινη υπόστασή του για να σώσει την αγαπημένη του και τον πλανήτη του από την καταστροφή. Ήταν ο πρώτος από τους εθελοντές, που δέχτηκε να μετατραπεί σε cyborg πολεμιστή (με τα ανθρώπινα μέρη του να φυλάσσονται για να ξαναγίνει άνθρωπος όταν θα τελείωνε ο πόλεμος) για να πολεμήσει την απειλή. Tου δόθηκε μία ασημένια αρματωσιά και ένα παντοδύναμο όπλο το Neutralizer (Oυδετεροποιητής)με το οποίο μπορούσε να εξορίζει τους Dire Wraiths στην ανυπαρξία φυλακίζοντας τους για πάντα. Το προσωπικό του παράδειγμα ακολούθησαν και άλλοι Γκαλαντοριανοί που μετατράπηκαν και εκείνοι σε ιππότες του διαστήματος, καθένας τους με τις δικές του δυνάμεις και όπλα. Πρώτο ad για το κόμικ του ROM στα περιοδικά της Marvel Ο ROM με τους συντρόφους του μπόρεσε να νικήσει τους Dire Wraiths και να τους διώξει από το πλανήτη του,τρέποντας τους σε φυγή.Αποφάσισε όμως να τους κυνηγήσει μέχρι το δικό τους πλανήτη που βρίσκονταν σε τροχιά γύρω από μαύρο ήλιο.Εκείνοι εγκατέλειψαν και τον πλανήτη τους και σκορπίστηκαν στο διάστημα. Νιώθοντας υπεύθυνος για το διασκορπισμό τους, ο ROM ορκίστηκε να κυνηγήσει και να εξαλείψει όλους τους Darth Wraiths από όποιο σημείο και αν βρίσκονται. Μόνο τότε θα ξαναγίνει άνθρωπος και πάλι. Μετά από 200 χρόνια αναζήτησης ο δρόμος του τον φέρνει στο δικό μας πλανήτη τη Γη. Όπου θα προσγειωθεί στη φανταστική πόλη του Clairton κάπου στη δυτική Βιρτζίνια των ηνωμένων πολιτειών. Εκεί θα τον υποδεχτούν σαν εξωγήινο ρομπότ-εισβολέα, τη στιγμή που θα εξαφανίσει δύο κατοίκους της περιοχής,αφού ήταν Dire Wraiths που είχαν πάρει ανθρώπινη μορφή και ζούσαν χρόνια ανάμεσα μας...Μονάχα μια κοπέλα η Brandy Clark θα τον πιστέψει αρχικά και θα τον στηρίξει στη δύσκολη αποστολή του, μάλιστα θα τον ερωτευτεί παράφορα αν και οποιαδήποτε σχέση μαζί τους είναι ανώφελη. Εκείνη είναι αρραβωνιασμένη και εκείνος δεν μπορεί να γίνει άνθρωπος προτού τελειώσει την αποστολή του. O ROM φτάνει στη Γη και εξοντώνει τους πρώτους Dire Wraiths (ROM#1) Ο ROM θα ζήσει πολλές περιπέτειες στη Γη,θα συναντήσει και άλλους υπερήρωες από το σύμπαν της Marvel και θα αγωνιστούν μαζί εναντίων της απειλής, καθώς και θανάσιμους εχθρούς όπως τον Hybrid που αποτελεί την εφιαλτική ένωση ανθρώπινης γυναίκας με Dire Wraith. Θα αντιμετωπίσει επίσης και ένα νέο είδος Dire Wraith και μάλιστα θηλυκού γένους δυνατότερου από το αρχικό ανδρικό, που χρησιμοποιεί περισσότερο τη σκοτεινή μαγεία έναντι της επιστήμης που είχαν οι προηγούμενοι. Μέσα σε όλες όμως τις αντιξοότητες και τους κινδύνους, μέσα στη φρίκη και την απώλεια,καθώς και μέσα από τις προσωπικές τραγωδίες των ηρώων της σειράς,η πραγματική αγάπη και ο έρωτας ανάμεσα στον ROM και στη Brandy, θα δοκιμαστεί σκληρά αλλά θα βγει ακόμα πιο δυνατός και θα είναι αυτός που θα τους δώσει δύναμη να αντεπεξέλθουν σε όλες τις δοκιμασίες που τους περιμένουν. O πιο τρομακτικός αντίπαλος του ROM o Hybrid Σπουδαίοι σχεδιαστές όπως ο Sal Buscema (που δήλωνε ότι αγάπησε από τη πρώτη στιγμή τον χαρακτήρα) και ο βετεράνος Steve Ditko ανέλαβαν με τα μολύβια τους να δώσουν ζωή στους χαρακτήρες που γέννησε η αστείρευτη φαντασία του Bill Mantlo, που δυστυχώς από το 1992 και μετά και εκείνος περνάει το προσωπικό του Γολγοθά και καθημερινά δίνει τη δική του μάχη, όπως ακριβώς και οι δημιουργίες του που περισσότερο από ήρωες είναι άνθρωποι που αγωνίζονται για κάτι το καλύτερο και όπως και εκείνος δεν το βάζουν κάτω σε οποιαδήποτε δυσκολία. Δυστυχώς με την ολοκλήρωση της σειράς στο τεύχος #75 (Φεβρουάριος 1986) η Marvel έχασε αργότερα τα δικαιώματα του χαρακτήρα. Με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα για λόγους copyright τα τεύχη του ROM, το έργο ζωής του Bill Mantlo να μην έχει επανεκδοθεί ποτέ μέχρι τώρα,σε συγκεντρωτικές εκδόσεις (Essentials, Epic collections) και trades ενώ δεν υπάρχουν ούτε οι εμφανίσεις του ROM σε τίτλους άλλων ηρώων (crossovers) που και αυτές έχουν αφαιρεθεί από τις εκάστοτε συλλογές. Original τεύχη του ROM που ποτέ δεν έχουν επανεκδοθεί σε trades Ο μόνος τρόπος να διαβάσει και να έχει κανείς αυτά τα τεύχη είναι να βρει τα original. H IDW πριν λίγα χρόνια αγόρασε και τα δικαιώματα του ROM (αφού ήδη έχει και εκδίδει σε κόμικ τα περισσότερα από τα Hasbro toys) και έβγαλε τη δική της σειρά ROM χωρίς φυσικά (όπως και στη περίπτωση των Micronauts) να χρησιμοποιήσει το concept και τους χαρακτήρες που δημιούργησε ο Mantlo στη σειρά της Marvel. Αλλά δεν μπόρεσαν να πιάσουν το παλμό, την ευαισθησία και την ανθρωπιά που χαρακτήριζε το έργο του Mantlo στον ROM ούτε κατά το ήμισυ. Δεν ήταν κακή σειρά, απλά της έλειπε η ψυχή ενός μεγάλου δημιουργού όπως του Bill Mantlo. O ROM από την IDW H πιο όμορφη και προσωπική δουλειά που έγραψε ο Bill Mantlo. Καθαρό sci-fi με πολλά στοιχεία horror, dark fantasy και adventure και συνάμα ευαίσθητο, τρυφερό και πολύ ανθρώπινο ακόμα και αν ο πρωταγωνιστής έκρυβε την ανθρώπινη υπόσταση του πίσω από το κρύο μέταλλο. Κάτω από αυτό πάντοτε υπήρχε μία ζεστή, ανθρώπινη καρδιά που χτυπούσε στο ρυθμό της αγάπης για μία γήινη γυναίκα που αγωνίστηκε στο πλευρό του. Μιας μεγάλης καρδιάς όπως και αυτής του δημιουργού της σειράς, που αξίζει πραγματικά να βρείτε τα τεύχη και να έχετε στις συλλογές σας. comicmaniacsgr.blogspot.com

Καλησπερα στην παρεα και απο εμενα!!! Στεργιος απο Θεσσαλονικη

Μιλώντας με έναν Αμερικανό γνώστη των κόμικς τής Ντίσνεϋ, έμαθα ότι, κατά τη γνώμη του, ένας από τους καλύτερους συγγραφείς κόμικς τής Ντίσνεϋ αυτή τη στιγμή είναι η Sarah Jolley. Μπορεί το σχέδιό της να μην είναι «ποιότητας Ντίσνεϋ» (κάτι με το οποίο συμφωνώ, αν και θα έλεγα ότι πολλοί ερασιτέχνες θα το ζήλευαν), αλλά οι ιστορίες της είναι ... «γουάου». Ίσως όχι όλες οι ιστορίες της, κατ' εμέ, αλλά η ιστορία The End of the Rainbow, για την οποία είπε το «γουάου», σίγουρα είναι. Έρχεται το τέλος τού κόσμου, και συγγενείς, φίλοι και εχθροί μαζεύονται στο θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ. Δεύτε τελευταίον ασπασμόν, ή θα μπορέσουν να κάνουν κάτι, για να αποσοβήσουν το επερχόμενο τέλος; Όπως φαίνεται και από το παραπάνω εξώφυλλο, ο αγαπημένος χαρακτήρας τής Jolley είναι ο Γκαστόνε. Ένας Γκαστόνε που, χωρίς να ξεφεύγει από τα πρότυπα του Barks, δεν είναι ο δισδιάστατος χαρακτήρας (εκνευριστικά τυχερός και τίποτε άλλο), που έχουμε συνηθίσει. Ίσως διότι πρόκειται για τον Γκαστόνε μετά τα συμβάντα στην ιστορία ένα κορίτσι για τον Γκαστόνε, που διαβάσαμε στο νέο Ντόναλντ 43, όπου ο Γκαστόνε ερωτεύτηκε μια μεταμφιεσμένη Μάτζικα. Σε πολλές από τις ιστορίες τής Jolley, η Μάτζικα συμπρωταγωνιστεί με τον Γκαστόνε, και ανάμεσά τους υπάρχει μία σχέση αγάπης-μίσους. Όλες οι ιστορίες τής Jolley είναι συγκεντρωμένες εδώ. Πιστεύω ότι αξίζει να τις διαβάσετε. Πρόσφατα προστέθηκε μία καινούργια, οπότε μάλλον μπορούμε να προσδοκούμε και νέες ιστορίες στο μέλλον.

Αναζητω τα στοιχεια χαρτονενιας αφισας με τυπωμενο τον Μικυ Μαους ντυμενο Αγιο Βασιλη. Εκτος απο τις σχετικες ευχες στην αφισα αναγραφεται και ο τιτλος "Περιοδικο συγχρονο παιδι".. Ξερει κανεις τα στοιχεια αυτου του περιοδικου,να μας διαφωτισει;

Χρόνια πολλά! Να τα εκατοστήσει το υπέροχο φόρουμ μας!!! Η νέα λέσχη είναι πραγματικά υπέροχη και τα μέλη που γνώρισα ακόμα καλύτερα!! Καλά να μαστε για πολλές γιορτές και μαζώξεις ακόμα!!!

Ο υπεριταλικος αγοραστηκε σημερα και διαβαστηκε δυο φορες για να σχηματισουμε αποψη! Ενταξει στην αρχη υπαρχει ενας ενθουσιασμος γιατι "γουαου νεος Αστεριξ κτλ" αλλα το αποτελεσμα ηταν μετριο. Δεν εκλαψα τα λεφτα μου αλλα σιγουρα περιμενω καλυτερα πραγματα σεναριακα. Εν αναμονη των υπολοιπων κινησεων της αγαπημενης Μαμουθ τωρα!

Πω πω τη θυμαμαι αυτή την ομιλία του Πρόεδρα .Ηταν την 3η χρονιά της Λέσχης ,τοτε η έδρα ήταν το Πεδίον του Αρεως .......

Το γνωστό βιβλίο κυκλοφόρησε φέτος (2018) και αγγλιστί. Για την ελληνική έκδοση παρακαλώ πατήστε εδώ.

καλησπερα επεσε στα χερια μου το τευχος 8 οποτε μαλλον μιλαμε για αρκετα τευχη απο αυτη την εκδοση Προστέθηκε στην παρουσίαση.

Όλοι οι επιδειξίες εδω μεσα εχετε μαζευτεί;!;!;! Να και απο μενα!! Το ειχε με έκπτωση το book depository (άγιο αυτο το site!!) και ειπα να το παρω δοκιμαστικά!

@Stergios Vranakis Κα;λως ήλθες στο φόρουμ! Τα εξαντλημένα ΛΛ λογικά κάποτε θα τα επανεκδόσει η Μαμούθ. Πότε; Κύριος οίδε. Μεταχειρισμένα μπορείς να τα βρεις στα διάφορα παλαιοβιβλιοπωλεία Αθηνών Πειραιώς και περιχώρων. Εδώ μπορείς να δεις κάποια από αυτά τα καταστήματα. Επίσης, εδώ μπορείς να διαβάσεις πληροφορίες για τη σειρά της Μαμούθ και εδώ για την παλαιότερη σειρά των εκδόσεων Στρατίκη (και Ψαρόπουλου). Τώρα που το θυμήθηκα, αν θέλεις περνάς κι από εδώ για το καλωσόρισμα των υπολοίπων.

Θα σου έλεγα να αποφύγεις τα πρώτα 3 τουλάχιστον (Τεντεν στην χώρα των σοβιετ, στο Κογκό και την Αμερική). Προσωπικά τα πρώτα που διάβασα ήταν τα Σπασμένο αυτί και Το σκήπτρο του Οττοκάρ (τα τεύχη 11 και 13 της σειράς της Μαμούθ) και μου άρεσαν και τα δυο αρκετά, ειδικά το σκήπτρο νομίζω ότι είναι πολύ καλό. Πολύ καλό είναι και το διπλό Το μυστικό του Μονόκερου και Ο θησαυρός του Κόκκινου Ράκαμ

Αυτή είναι η δουλειά του επιμελητή μετάφρασης όταν την κάνει σωστά. Το να πάρει μια στείρα μετάφραση και να την προσαρμόσει στον τρέχοντα λόγο.

Εγώ το αγόρασα και ενδεχομένως να αγοράσω και το επόμενο, όμως πραγματικά διαβάζει κάποιος το κείμενο πριν τυπωθεί; Και αν το διαβάζει, βγάζει νόημα; Αν δείτε στις σελίδες της πρώτης ανάρτησης στο 4ο καρέ (το 2ο της 2ης σειράς) της σελίδας 8 ο Κιτ Κάρσον αναφέρει "Αυτός ο Σατανάς θέλησε να δαμάσει δυο άγρια πουλάρια για να κάνει τον ωραίο σε έναν έμπορο αλόγων...". Το "να κάνει φιγούρα" δεν θα ακουγόταν πιο ομαλό;

Παίζει μια χαρά !!!

Συγχαρητήρια, Αλέξανδρε! Εύχομαι να ακολουθήσουν πολλά Member of the Year-λίκια ακόμα!

Και αφού η είδηση έγινε γνωστή σε όλη την ρεζέρβα πήγαν όλοι μαζί στο βουλκανιζατέρ... Μετάφραση Φατούρου. Εγγύηση...