Αίθουσα Νικητών

Στις 20 Νοεμβρίου μας έρχεται το 3ο και τελευταίο (;) τεύχος από την νέα σειρά Metabarons με τίτλο The Metabaron #3 : The Meta-Guardianess and the Techno-Baron σε σενάριο Jerry Frissen και σχέδιο Valentin Séche. Οι σελίδες φαίνονται υπέροχες. ΠΗΓΗ

Ένα στριπάκι αυτοεκτίμησης από τον Kaz, με πρωταγωνιστή τον Creep Rat.

31 Οκτωβρίου θα κυκλοφορήσει το 2ο Scream & Misty Special από τη Rebellion, με νέες ιστορίες από τα κλασικά πλέον αγγλικά περιοδικά που γνωρίσαμε εδώ από το Αγόρι και το Μπλεκ. Mία ιστορία (Black Beth) θα την σχεδιάσει η δική μας DaNi, όπως σχεδόν σε όλα τα Special τεύχη που κυκλοφορεί η Rebellion τα τελευταία χρόνια. Από κάτω, τα 2 διαφορετικά με τα οποία θα κυκλοφορήσει το περιοδικό. ΠΗΓΗ

Ενδιαφέρον...πάντως δεν ειναι καλο το ανακατεμα των ιστοριων απο τη στιγμη που δεν υπαρχουν περιεχομενα στον τομο..Φανταζεστε μολις ολοκληρωθει η σειρα, να εχει κανεις 100+ τομους και να θελει να βρει να βρει να διαβασει κατι συγκεκριμενο, ιστοριες του Σκαρπα της περιοδου 65-70 ξερω γω. Αντε βγαλε ακρη, θα πρεπει να ξεκινησει ακαδημαικη ερευνα στο inducks και καλη τυχη. Χωρις περιεχομενα ουτε μεσα στον τομο, χωρις αναγραφη των τιτλων των ιστοριων στο οπισθοφυλλο, χωρις αναγραφη των ετων στις ραχες οπως γινοταν με τα Απαντα του Μπαρκς (που ηταν και λιγοτερα σε ογκο στην τελικη), χωρις καν αριθμηση των τομων εστω για βοηθεια, χωρις τιποτα. Λες και θα τους κοστιζε εστω και 1 cent παραπανω αν εγραφαν τους 5 τιτλους των ιστοριων στο οπισθοφυλλο η αν ειχαν αριθμους στις ραχες. Και μιλώντας για ράχες...κοιταξτε τι ομορφες που φαινονται στην ιταλικη εκδοση, με αριθμους, τακτοποιημένα και νοικυκρεμενα: https://www.picclickimg.com/d/w1600/pict/222968248952_/Lotto-Le-Grandi-Storie-Disney-14-Vol.jpg Στη δικη μας περιπτωση...αποφασισαν να κρατησουν το layout της ιταλικης. Με μικροτερο ομως παχος, καθως προκειται για μισο ιταλικο τομο, ο κυκλος στο πανω μερος της ραχης που εχει σε μικρογραφια την εικονα του εξωφυλλου ουσιαστικα δεν εξυπηρετει απολυτως κανενα σκοπο, καθως προκειται για εικονιδιο σε μεγεθος μικρου νυχιου και ουτε...που για να δεις τι εχει εκει θελει μεγεθυντικο φακο. Και δεν βαζουν απλα πορτρετα ηρωων οπως στην ιταλικη, αλλα ξεπατικωνουν το σχεδιο του εξωφυλλου που μπορει να περιλαμβανει ακομα και 3 η και παραπανω μορφες..τρεχα γυρευε αν καταλαβει κανεις τι βλεπει σε κυκλακι διαμετρου 2 εκ. Δεν ελαβαν υποψη οτι ο κυκλος αυτος που μια χαρα εξυπηρετουσε το παχος της ιταλικης εκδοσης, στη δικη μας με το μισο παχος σε καθε τομο, δεν εχει κανενα νοημα. Και για να γινω ακομα πιο ψειρας, δεν φτανει που αλλαξαν τις προδιαγραφες του τομου φετος με αλλη ποιοτητα χαρτιου, στην ραχη του πρωτου φετινου τομου (Πρακτορας του FBI) διατηρησαν την μεγαλυτερη γραμματοσειρα που χρησιμοποιουσαν περσι, οταν οι τομοι ειχαν μεγαλυτερο παχος. Απο τον δευτερο φετινο (Αυτοκρατορας της Καλισοτα) και εξης το διορθωσαν και μικρυναν κατα μια σκαλα τη γραμματοσειρα της ραχης. Και μπορει το χαρτι να ειναι καλυτερο φετος αλλα ρε παιδια -πρωην ηρωικο πληρωμα του Κομιξ που δουλευετε στην Καθημερινη- you had one job..καθιστε και αποφασιστε απο πριν τι προδιαγραφες θελετε να εχει η σειρα και μετα ξεκινηστε την. Αυτο το θεμα με τις ραχες το ειχαν και στη Βιβλιοθηκη του Μπαρκςτης Καθημερινης βεβαια..αλλιως ξεκινησε, αλλιως συνεχισε, αλλιως κατεληξε, σε αλλους τομους κυκλακι με το κεφαλι του Ντοναλντ ολοιδιο απο τομο σε τομο, σε αλλους μικρογραφια της σκηνης του εξωφυλλου..και μια που λεμε για εξωφυλλα αλλοτε γκρι για πολλους συνεχομενους τομους, αλλοτε πολυχρωμα και ξανα ραχες αλλοτε με Η μεγαλη Βιβλιοθηκη Ντισνευ και αλλοτε με τον τιτλο της κυριας ιστοριας του τομου, μπερδευτηκατε το ξερω αλλα ετσι κι εγω για θεματα που θα μπορουσαν να εχουν λυθει με μια συσκεψη του επιτελειου της εκδοσης διαρκειας μισης ωρας το πολυ. Πραγματα που θεωρουνται αυτονοητα σε οποιοαδηποτε εκδοση, οσο χαμηλης ποιοτητας και αν ειναι και μου κανει εντυπωση γιατι παλια δεν μας ειχαν δωσει τετοια δειγματα, ακομα και επι εποχης Τερζοπουλου με ολη τη γκρινια, την κριση και τα προβληματα τοσο ο Μπαρκς οσο και ο Ροσα (Βιβλιοθηκη Κομιξ) εβγαιναν σε εκδοσεις αισθητικα αρτιες-στολιδι για καθε βιβλιοθηκη, με ταξη και συνεπεια στο layout τους και ραχες υποδειγμα πιο συνεπεις και απο τις εκδοσεις των αρχαιων κλασικων συγγραφεων της Loeb. Παλι γκρινιαζω, το ξερω, θεωρω ομως κριμα μια τοσο δυνατη και μεγαλεπιβολη σειρα να εκδιδετε με τετοιες αστοχιες..πραγματικα δεν θα κοστιζε τιποτα να υπηρχε μια συνεπεια και να εμπαινε και ενας αριθμος στους τομους.. .

Το αυτό. Αυτό ακριβώς. Με την διαφορά πως εγώ γούσταρα όπως και να 'χει :Ρ. Ρε 'σεις, εγώ είχα ετοιμαστεί για καμία πατάτα, δεν μου άρεσε και το σχέδιο, και τελικά δεν μπόρεσα να σταματήσω να διαβάζω . Είναι από τις περιπτώσεις που το σχέδιο δεν σου αρέσει αν το δεις μεμονωμένο, όμως συνδυασμένο με το κουφό στυλ του όλου κόμικ, ταιριάζει γάντι. Χαίρομαι που το αγόρασα με το που βγήκε, και λυπάμαι που δεν το διάβασα νωρίτερα. Αν κάτσω να αναλύσω το τι μου άρεσε, δεν θα βγάλουμε άκρη, επειδή κάθε μερικά καρέ, χασκογελούσα σαν χάνος. Το «Ποιος σκότωσε τον Λούκυ Λουκ» μου άρεσε υπερβολικά, όμως τούτο εδώ μιλάει στην ψυχή μου, τρελό χιούμορ, κουφό εντελώς, είναι ό,τι ακριβώς ήθελα αλλά δεν ήξερα ότι χρειαζόμουν . Δηλώνω φαν και επισήμως. Το μόνο «κακό» της υπόθεσης είναι πως δεν μπορεί να το διαβάσει ο οποιοσδήποτε. Απευθύνεται στον διαβασμένο αναγνώστη του Λούκυ. Να μου πεις τώρα βέβαια, και ποιος δεν έχει διαβάσει ένα Λούκυ Λουκ; Οκ, ναι, απλά όσο πιο πολύ έχεις ασχοληθεί, τόσο πιο πολύ γελάς με το κουφό χιούμορ, πάντα αν σου αρέσει και το στυλ φυσικά.

Οι σελίδες είναι υπέροχες χάρη στον Valentin Sécher . Ο πρώτος τόμος που ήταν από αυτόν ήταν ανώτερος από τον δεύτερο που σχεδίασε ο Niko Henrichon. Όσοι σκέπτονται να αγοράσουν την σειρά να πάρουν με κλειστά μάτια την oversizsed deluxe έκδοση και όχι αυτήν με μαλακό εξώφυλλο που κυκλοφορεί από το καλοκαίρι! Για το Μάρτιο έχει ανακοινωθεί και ένα άλλο κόμικ από το σύμπαν των Μεταβαρόνων το Simac.

Μία πληροφορία που παίρνουμε από το εβδομαδιαίο στριπάκι 25 Ιουλίου 1937, όταν ακόμα δεν είχαν δημιουργηθεί τα ανιψάκια (Χιούη, Λιούη & Ντιούη). Βασικά δεν είχε αυτονομηθεί καν ο Ντόναλντ σε δικό του στριπ και εμφανιζόταν μέσω των Silly Symphonies. Εδώ πέρα βλέπουμε τους Μόρτυ & Φέρντυ να αναφέρουν τον Ντόναλντ ως «Θείο Ντόναλντ», ενώ βλέπουμε πως τόσο ο Ντόναλντ όσο και τα ανίψια του Μίκυ, έχουν σχέσεις και με την Κλαραμπέλ, κάτι που δεν έγινε στα τηλεοπτικά καρτούν. Προφανώς ο Taliaferro ήθελε να έχει ένα καστ ανιψιών για να παιδεύει τον Ντόναλντ, και μέχρι να δημιουργήσει τα γνωστά ανιψάκια, χρησιμοποίησε του Μίκυ. Περίεργα πράγματα. Ευτυχώς, ύστερα από 3 μήνες, εμφανίστηκαν τα γνωστά ζιζάνια που τα παράτησε η μάνα τους και τα φόρτωσε στον Ντόναλντ, και τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία.

Υπάρχει ένας ήρωας στην ιστορία Όλα για την δόξα και την τιμή (1962 σχέδιο & σενάριο Scarpa), ο οποίος ονομάζεται Στρατηγός Μπαζούκας, ή Κάπταιν Φάβας σε παλιότερες μεταφράσεις. Ένας απλός κομπάρσος χαρακτήρας είναι ουσιαστικά, που εμφανίζεται στις τελευταίες σελίδες και δεν νομίζω να έχει ξαναμπεί σε άλλη ιστορία. Όμως μιας και έχουμε αναφορά διεύθυνσης, την καταγράφουμε. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο τύπος λοιπόν, μένει στην «Οδό Κανονιέρη 33, Λιμνούπολη». Αυτό στην μετάφραση της Βιβλιοθήκης Scarpa #13, μιας και στα ΜΜ 663 & 1574, ο κάπταιν Φάβας μένει στην «Οδό Ρυζόγαλο, Αριθ 33, συνοικία σοκολάτα, πίσως από το κτίριο πράσινου χαλβά». Στο πρωτότυπο γράφει «Generale J.B. Attent entro le 15 Di Oggi, Al No 33 Di Via Del Cannone, Paperopoli». Δεν γνωρίζω ως τι μεταφράζεται όλο αυτό το μακρινάρι, όμως δεν νομίζω να γράφει για χαλβάδες, σοκολάτες και ρυζόγαλα, επομένως μάλλον οι παλιοί μεταφραστές ήταν λίγο πιο μερακλήδες από το κανονικό.

Το ελληνικό graphic novel : Ένας σκιτσογράφος εξομολογείται Σενάριο και σκίτσο. Το όραμα, η σκηνοθεσία και η υλοποίηση. Πώς δημιουργείται ένα graphic novel, πώς το τελικό προϊόν καταλήγει στα βιβλιοπωλεία, πώς φθάνει στην ξένη αγορά. Ένας δημιουργός κόμικς μιλάει για την πραγματικότητα της δουλειάς του Η διαδικασία παραγωγής του έντυπου κόμικς μοιάζει σε πολλά σημεία με της κινηματογραφικής ταινίας. Η εικόνα ακολουθεί το σενάριο. Ωστόσο, το σεναριακό κείμενο του κόμικς είναι διαφορετικό του κινηματογραφικού διότι η εικόνα είναι... σχεδιασμένη! Ιδανικά, ο σεναριογράφος δουλεύει στη φαντασία του με το συγκεκριμένο ύφος σχεδίου του σκιτσογράφου που θα πάρει τη σκυτάλη. Το ύφος του σχεδίου ορίζει τις δυνατότητες και θέτει τα όρια του σεναρίου. Η εργασία του σεναριογράφου είναι βασικά η «περιπεìτεια» του οραματισμού της σελίδας (στο κόμικς μονάδα αναφοράς είναι η σελίδα). Ο σκοπός είναι κάθε σελίδα να είναι μια αυτοτελής κατασκευή που παίρνει τη σκυτάλη από την προηγούμενη και με τρόπο την περνά στην επόμενη. Η σελίδα αποτελείται από «πάνελ» ή «καρέ», τη μικρότερη μονάδα αφήγησης στο κόμικς. Τα πάνελ με τη διαδοχή τους ξεδιπλώνουν μπροστά στα μάτια του αναγνώστη την ιστορία, όπως τα κινηματογραφικά πλάνα. Ο σεναριογράφος σκέπτεται εικόνα και λόγο συνδυαστικά, τα πλέκει. Λόγος δεν είναι μόνο τα «μπαλόνια» ή «συννεφάκια» του διαλόγου. Είναι και εκείνα τα κείμενα που στον κινηματογράφο θα ονομάζαμε voice over, τα σχόλια από έναν αφηγητή που δεν βρίσκεται μέσα στην εικόνα. Αν αναλογιστεί κανείς τους αντιληπτικούς συνδυασμούς κειμένου και εικόνας που προσφέρει το κόμικς, τους οποίους έχει αναλύσει διεξοδικά ο Scott McCloud στο βιβλίο του Making Comics (William Morrow, 2006), καταλαβαίνει ότι ο σεναριογράφος έχει μια γκάμα εκφραστικών επιλογών καθόλου ευκαταφρόνητη. Το σενάριο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα οργανωμένο σύνολο γραπτών «εμπιστευτικών» οδηγιών για τον σκιτσογράφο: Πόσα πάνελ θα έχουμε στη σελίδα, ποιοι χαρακτήρες θα εμφανίζονται, πώς θα είναι διατεταγμένοι ώστε οι διάλογοί τους να διαβάζονται σωστά από τα αριστερά προς τα δεξιά και από πάνω προς τα κάτω, οι εκφράσεις, τα κοστούμια, η ατμόσφαιρα, το layout, όλα γράφονται λεπτομερώς για να αποδώσουν τη σκέψη του σεναριογράφου όσο γίνεται πιο καθαρά, να εμπνεύσουν αυτό που οραματίστηκε. Καλλιτέχνης και μηχανικός Ωστόσο, ο σκιτσογράφος έχει τη δική του ματιά και θα αντιληφθεί το σενάριο με δικές του σταθερές. Οι ξεχωριστές ματιές, τα χαρίσματα των δύο, συνδυαστικά, θα οδηγήσουν στην παραγωγή μιας τρίτης αντίληψης, που για τον αναγνώστη είναι κάτι αυτονόητα ενιαίο, όπως ένα θεατρικό έργο, ένας χορός, ένα μυθιστόρημα. Ακόμη και στην περίπτωση που σενάριο και σχέδιο γίνονται από το ίδιο πρόσωπο, οι δύο γλώσσες είναι διακριτές. Οραματίζομαι, κρατώ σημειώσεις, κάνω μερικές μουτζούρες, σβήνω, ξανασχεδιάζω, ξαναγράφω κ.ο.κ. Το κόμικς απεικονίζει το πού τέμνονται οι κόσμοι του λόγου και του σχεδίου. Οπως και στη γραφή, το γράμμα άλφα πρέπει να το σχεδιάζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο διότι αλλιώς δεν θα είναι πια το άλφα. Το κάθε τι πρέπει να μας θυμίζει αυτό που ξέρουμε, «με μια φόρμα κι ένα όνομα». Ακούγεται προφανές, αλλά η δύναμη ενός κόμικς είναι πόσο μακριά μπορεί να σε πάει χρησιμοποιώντας αυτά τα «ήδη γνωστά», τα κλισέ, με εργαλείο γραμμές, χρώματα και με τις μετρημένες λέξεις που επιτρέπει ο χώρος στη σελίδα. Μετατρέποντας το σενάριο σε εικόνα, σε κόμικς, ο νους του σκιτσογράφου πηγαινοέρχεται από τον καλλιτέχνη στο μηχανικό. Συχνά θα συμβεί αυτό: «Τα κείμενα στα μπαλόνια πρέπει να μου χωρέσουν στη σελίδα, άρα λογαριάζονται πριν από το σχέδιο. Ο χώρος που απομένει μετά την κάλυψη επιφάνειας από το κείμενο είναι περιορισμένος, ωχ, δεν μου φτάνει ο χώρος - αν αλλάξω τη γωνία θέασης ίσως όλα μετατοπισθούν πιο πέρα και εξοικονομήσω λίγο χώρο. Το δοκιμάζω με ένα πρόχειρο σκιτσάκι. Εντάξει. Πρέπει όμως να φτιάξω την εικόνα με τρόπο ώστε το κομμάτι που καλύπτεται από το μπαλόνι, αυτό που είναι "από πίσω" και δεν φαίνεται, να καταλαβαίνουν όλοι τι είναι. Ο σεναριογράφος μπορεί να όρισε τις εικόνες σε μια διαδοχή, αλλά πώς να τα προβλέψει όλα; Ετσι πρέπει τώρα να επινοήσω μια εικόνα εδώ, αλλιώτικα δεν θα καταλάβουμε τι συμβαίνει, να σφηνώσω μια νέα εικόνα που δεν υπάρχει στο σενάριο - ή μήπως να ενώσω τις δύο σε ένα μεγάλο πανοραμικό με πολλαπλές πόζες του ίδιου χαρακτήρα στο ίδιο σκηνικό;». Και πάει λέγοντας. Ολα αυτά όμως δεν θα ήταν εφικτά αν δεν πιστεύαμε στην εικόνα μας: οι ήρωες της ιστορίας μας δεν είναι «χάρτινοι», όπως αρέσκονται να λένε οι απ' έξω. Μπορεί να είμαστε σαν τους καραγκιοζοπαίκτες, να παίζουμε θέατρο με τις φιγούρες μας, αλλά ας θυμηθούμε αυτό που είπε ο Σωτήρης Σπαθάρης: «Oι φιγούρες μου είναι πραγματικοί άνθρωποι». Η ζωή με τα κόμικς Το αμερικανικό, το ασιατικό (με κέντρο την Ιαπωνία) και το ευρωπαϊκό (με κέντρο τη Γαλλία και το Βέλγιο) είναι τα τρία διακριτά μοντέλα παραγωγής κόμικς. Στην Ασία και στις ΗΠΑ οι επαγγελματικές δομές είναι καλο-οργανωμένες, υπάρχουν ειδικότητες σε αλυσίδα, όπως στα οπτικοακουστικά προϊόντα. Στις ΗΠΑ το κόμικς απέκτησε νωρίς εμπορική ζωή ως προϊόν ψυχαγωγίας μέσα από την εφημερίδα. Το ευρωπαϊκό μοντέλο είναι το λιγότερο «επαγγελματικό», αλλά και το πιο ενδιαφέρον καλλιτεχνικά. Υπάρχει μεγάλη ελευθερία και ποικιλία στυλ. Ωστόσο, ελάχιστοι δημιουργοί ζουν από το κόμικς στην Ευρώπη. Είναι περισσότερο μια έκφραση προσωπική. Ο βιοπορισμός καλύπτεται αλλιώς. Πολλοί απασχολούνται ως γελοιογράφοι, εικονογράφοι βιβλίων, animators σε κινούμενα σχέδια κ.ά. Ποια θέση έχει το ελληνικό κόμικς στον χώρο του ευρωπαϊκού; Από επαφές μου με εκδότες κόμικς στο εξωτερικό, κατάλαβα ότι οι μεγάλοι, όπως ο Dargaud στη Γαλλία, ο εκδότης του Τεν Τεν και του Αστερίξ, δεν ενδιαφέρονται για τα λεγόμενα genre κόμικς που παράγονται στη χώρα μας (π.χ. υπερηρωικό, fantasy, gothic). Αυτά μπορούν να τα έχουν από τις πρωτότυπες πηγές τους, που είναι συνήθως οι βόρειες χώρες. Ενδιαφέρονται για τα καθαυτό ελληνικά, αναγνωρίσιμα ως «ελληνική κατάσταση». Στην Ελλάδα, με τη μεγάλη επιτυχία του Logicomix (Ικαρος, 2008) το ελληνικό κοινό γνώρισε το κόμικς λίγο καλύτερα, διάβασε επίσης Αϊβαλί (Κέδρος, 2014), Δημοκρατία (Ικαρος, 2015), Ερωτόκριτο (Polaris, 2016) κ.ά., αλλά δεν υπάρχει μεγάλη εκδοτική παραγωγή. Το κόμικς είναι δύσκολο αφηγηματικό είδος για να φτιαχτεί και να πουληθεί. Παρατηρείται βέβαια μια αυξημένη όρεξη για παραγωγή τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ο νεαρός Ελληνας εξοικειώνεται με το σκίτσο όλο και περισσότερο, το βλέπει ως μια άμεση, καλή έκφραση, το βλέπει περισσότερο ως αφήγηση απ' ό,τι οι προηγούμενες γενιές. Σε αυτό βοήθησε πολύ το Διαδίκτυο. *Ο Αλέκος Παπαδάτος είναι σκιτσογράφος. Είναι από τους δημιουργούς του «Logicomix» (Ικαρος, 2008) και διδάσκει κόμικς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τελευταίο του graphic novel ήταν η «Δημοκρατία» (Ικαρος, 2015). Εχει στα σκαριά σχέδια για graphic novel που θα αποκαλύψει προσεχώς, ενώ ασχολείται επαγγελματικά με το animation για 3D τηλεοπτικές σειρές. Graphic novels που αξίζει να αναζητήσετε Το Γιούσουρι και άλλες φανταστικές ιστορίες Από τις ιστορίες των ναυτικών για το γιούσουρι, το μαύρο κοράλλι του βυθού, του Καρκαβίτσα ως το άγνωστο στο ευρύ κοινό gothic πεζό «Εις το Φως της Ημέρας» του Καβάφη, οι φανταστικές ιστορίες των Καρυωτάκη, Ροδοκανάκη, Νικολαΐδη και Παπαδιαμάντη εμπνέουν τους δημιουργούς αυτού του κόμικς. Σύντομα κείμενα, που αρθρώνουν ένα σύνολο του φανταστικού στον 19ο αιώνα, το οποίο οδηγεί στην επιστημονική φαντασία του 20ού, που εμπνέει με τη σειρά της το graphic novel. Από τους δημιουργούς του «Παραρλάμα» (Τόπος, 2011), που επιδίδονται τακτικά, με ενδιαφέροντα αποτελέσματα, στη διασκευή ελληνικής λογοτεχνίας σε κόμικς. Δημοκρατία Η γέννηση της δημοκρατίας στην Αθήνα μέσα από τις αφηγήσεις και το βλέμμα του Λέανδρου, ενός νεαρού αγγειογράφου. Δύο τύραννοι, ο Ιππίας και ο Ιππαρχος, δύο τυραννοκτόνοι, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, ένας ενορχηστρωτής της δημοκρατίας, ο Κλεισθένης. Ταραχές, αγώνες, αίμα, διπλωματία, μεθοδικοί χειρισμοί, το Μαντείο του Απόλλωνα ρυθμιστής δράσεων και συμπεριφορών σε ένα graphic novel για τη δημοκρατία από τους καλλιτέχνες του Logicomix (Ικαρος, 2008), βασισμένο σε ιστορικές πηγές. Πρωτοκυκλοφόρησε στα αγγλικά στις ΗΠΑ από τις εκδόσεις Βloomsbury και κυκλοφορεί επίσης σε Ρωσία, Τουρκία, Γαλλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία. Η Πάπισσα Ιωάννα Η δεύτερη «Πάπισσα Ιωάννα» που κυκλοφορεί ως graphic novel μέσα σε τρία χρόνια. Ο πολιτικός γελοιογράφος Δημήτρης Χαντζόπουλος τηρεί στο κείμενο το γράμμα του Ροΐδη και στην ατμόσφαιρα το σαρκαστικό, παιγνιώδες, σκανδαλιστικό πνεύμα του. Φιγούρες διακριτικά κρυμμένες ανακαλούν πρόσωπα και πράγματα της εποχής μας και προκαλούν συσχετισμούς και προβληματισμούς. Οσοι είναι ήδη εξοικειωμένοι με το ύφος του θα αναγνωρίσουν τις μελανόμορφες φιγούρες χωρίς χαρακτηριστικά προσώπου, την ποπ αισθητική, το πνευματώδες σκίτσο που έχει αυτοτέλεια ενώ λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα. Ετοιμάζεται μετάφραση της έκδοσης στα αγγλικά από τον νεοελληνιστή Πίτερ Μάκριτζ. Shark Nation Ο «Καρχαρίας» είναι ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος των ΗΠΑ, μια μασκοφορεμένη ιντερνετική περσόνα, και η Μπίμπι μια σκλάβα του σεξ που του ανήκει. Μια φεμινιστική ομάδα έχει αναλάβει να την απελευθερώσει. Στο Λος Αντζελες του 2020 οι ντετέκτιβ Ντικ Φιλίπο και Τζένιφερ Γκάφρεϊ, γνωστοί από το Yesternow, το προηγούμενο κόμικς του Δερβενιώτη, εμπλέκονται σε ένα ζόρικο πολιτικό παιχνίδι με αφορμή την αρπαγή της Μπίμπι. Εμφυλες σχέσεις, τεχνολογία και social media. Αμερικανική θεματολογία και αισθητική και ατμόσφαιρα ασπρόμαυρου αμερικανικού νουάρ. Το σενάριο πρωτογράφτηκε στα αγγλικά και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τη Μαρία Χρίστου. Επιμέλεια: Λαμπρινή Κουζέλη Πηγή

Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του Νο 8 Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

14 Φλεβάρη του νέου έτους κυκλοφορεί στ΄αγγλικά απ΄τη Cinebook. Ευκαιρία να το διαβάσουμε και οι μη γαλλομαθείς

Όταν ο Titeuf συνάντησε τον Αστερίξ και τον Οβελίξ. Δισέλιδο του Zep από το άλμπουμ Ο Asterix και οι φίλοι του

H Modern Times Ιδρύθηκε το 1996 από τον Κώστα Γιαννίκο, ιδιοκτήτη ή και βασικό μέτοχο μεταξύ άλλων του καναλιού Alter, της εφημερίδας Ο Κόσμος του Επενδυτή και της εταιρίας Bestend (εταιρία περιοδικών). Το πρώτο κόμικ που έβγαλε ήταν το Spider-Man Adventures, το οποίο πρέπει να ήταν παράλληλα και η πρώτη έκδοση τους. Αρκετά σύντομα εξελίχθηκε στον σημαντικότερο «παίχτη» στην αγορά των κόμικς, ενώ έκανε και ένα μεγάλο άνοιγμα στον χώρο του βιβλίου. Η γκάμα τους στα κόμικς περιλάμβανε, υπερηρωικά, νεανικά, παιδικά, ενήλικα αμερικάνικα, καθώς και γαλλοβελγικά (παιδικά και ενήλικα) και εκδόσεις δραστηριοτήτων (χρωμοσελίδες, χαρτοκοπτικές) με θέμα χαρακτήρες κόμικς. Οι περισσότερες κυκλοφορίες τους δε, σχετίζονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με κάποια σειρά κινουμένων σχεδίων που προβάλλονταν από το Star Channel (αρχικά) και το Alter (μετέπειτα), τα οποία έπαιζαν συνέχεια και διαφημίσεις για τις εκδόσεις. Οι σημαντικότερες χρονιές ήταν κατά την γνώμη μου τα τέλη 1996 μέχρι και το τέλη 1999, όπου ένας μεγάλος αριθμός κόμικς κυκλοφορούσε ταυτόχρονα από τον εκδότη. Σε κάποια φάση είχε φτάσει τους 20+ τίτλους σε ταυτόχρονη διάθεση. Δυστυχώς, η πάγια τακτική του εκδότη να αγοράζει και να διαθέτει μόνο έναν μικρό αριθμό ιστοριών/τευχών από κάθε τίτλο, διακόπτοντας τους χωρίς προειδοποίηση και η συνεχή αύξηση των τιμών σε μεγαλύτερα πλαίσια από ότι δικαιολογούνταν - πιθανόν - από την αύξηση του χαρτιού στην αγορά, είχε ως αποτέλεσμα την σταδιακή πτώση στις πωλήσεις. Μέχρι το 2002 είχε σταματήσει να ασχολείται με τον χώρο των κόμικς (με ελάχιστες "αναλαμπές" έκτοτε), συνεχίζοντας μόνο στον χώρο των βιβλίων. Η εκδοτική πρέπει να υπάρχει ακόμα στα χαρτιά, αλλά στην ουσία είχε μπει στον "πάγο" από τα τέλη του 2011, όταν συνελήφθη ο Κώστας Γιαννίκος για χρέη στο Ελληνικό δημόσιο.

Το ειδα και αυτο, ξερουμε τιποτα παραπανω;

Στον διαγωνισμό των 100 δολλαρίων (1961) σε σχέδιο & σενάριο Scarpa, που έχει δημοσιευτεί στο Κόμιξ #131 και Βιβλιοθήκη Σκάρπα #11, βλέπουμε πως ο Σκρουτζ μένει στην οδό «Κροίσου 13». Στο ιταλικό πρωτότυπο γράφει Dobloni 13, όπως είχε αναφέρει ξανά στο Παπί των Δασών. Εκεί είχε μεταφραστεί επακριβώς ως Οδός Δουβλονίων, όμως εδώ πέρα μετατράπηκε σε οδός Κροίσου. Για το ιστορικό πάλι, να αναφέρουμε πως στην Αμερική, στο Uncle Scrooge 407, μεταφράστηκε ως McDuck Jewel Vault #3, Auxiliary Bin B.

Στην ιστορία Ο Κολοσσός του Νείλου (1961) σε σχέδιο και σενάριο Romano Scarpa, βλέπουμε την διεύθυνση του Κύρου Γρανάζη, η οποία δεν είναι άλλη από την «Ρουλεμάν 31, Λιμνούπολη». Αυτό από την βιβλιοθήκη των απάντων του Scarpa. Στο Κόμιξ #124 βλέπουμε πως οι μεταφραστές έχουν κοτσάρει και την Καλισότα μέσα, ενώ αναφέρουν χύμα πως τοποθετείται στις ΗΠΑ. Στο Μίκυ Μάους #517 αναφέρει απλά πως το πακέτο είναι «Διά Κύρον Γρανάζη», ενώ στο Μίκυ Μάους #12 δεν έχω ιδέα πως αναφέρεται, επειδή δεν το έχω στην κατοχή μου. Ακολουθούν σκαναρίσματα από αριστερά προς τα δεξιά, από Βιβλιοθήκη Scarpa, Κόμιξ, ΜΜ. Αν και στην βιβλιοθήκη μένουν αρκετά πιστοί στα ονόματα, εδώ βλέπουμε πως υπάρχει απόκλιση από το ιταλικό πρωτότυπο. Στο Topolino γράφει «Strambi Balzani 3, Paperopoli». Ιταλικά δεν ξέρω, όμως το νούμερο το αλλάξαμε τελείως απ' ό,τι φαίνεται. Επίσης όταν έψαξα στο νετ για balzani μου έβγαλε κάτι ψάρια, αν κάποιος γνωρίζει ιταλικά, ας μας διαφωτίσει. Για το ιστορικό, ας αναφέρουμε πως οι Αμερικανοί, στο Uncle Scrooge Adventures 37, απέδωσαν την διεύθυνση ως «140 Screwball, Square Duckburg, Calisota, 93246 USA». Βέβαια κι αυτοί μετάφραση έκαναν, δεν είναι πιο έγκυρη από την δική μας, όμως έχει ενδιαφέρον το ότι έβαλαν υπαρκτό ταχυδρομικό κώδικα, ο οποίος μάλιστα παραπέμπει σε συγκεκριμένη περιοχή της Καλιφόρνιας.

Ε; Αφού το bookdepo χρεώνει αυτόματα την κάρτα και προπληρώνεται, δεν περιμένει κάποιο έμβασμα από τράπεζα...

Τα παλαιότερα χρόνια ήταν συνηθισμένες και συχνές οι σειρές βιβλίων που καταπιάνονταν με εκλαϊκευμένο τρόπο με μεγάλα και σημαντικά ζητήματα από το πεδίο της πολιτικής, τον χώρο των επιστημών, την ιστορία της τέχνης και των καλλιτεχνικών ρευμάτων, τον αθλητισμό ή αφορούσαν βιογραφίες προσωπικοτήτων, κοσμοϊστορικά γεγονότα κ.λ.π., κάποιες από αυτές, μάλιστα, υπό τη μορφή κόμικς. Η αλήθεια είναι πως με τη γενίκευση της χρήσης του διαδικτύου, τέτοια βιβλία έχασαν μεγάλο μέρος της αναγκαιότητάς τους, μια και με ένα κλικ απαντιούνται τα περισσότερα ερωτήματα. Μια νέα σειρά, ωστόσο, από τις εκδόσεις Γνώση, υπό τον γενικό τίτλο «Η Μικρή Εγκυκλοπαιδική Κομικοθήκη», υπενθυμίζει ότι η αξία των βιβλίων είναι ανεκτίμητη. Και όταν αυτά είναι κόμικς, η πρόσβαση στη γνώση γίνεται πολλές φορές ακόμα ευκολότερη. Τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς, όλα σε μετάφραση Ευάγγελου Αρμακόλλα, αφορούν το πολύπλευρο καλλιτεχνικό και πολιτικό κίνημα των Καταστασιακών, τον Μινιμαλισμό και όλες τις εκφάνσεις του στις διάφορες τέχνες και την έννοια του άπειρου Σύμπαντος σε σχέση με την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι Καταστασιακοί Σε σενάριο του Κριστόφ Μπουρσεγιέ και σχέδια του Ζακ Ρενάλ, «Οι Καταστασιακοί» είναι μια απόπειρα ευσύνοπτης αλλά κατατοπιστικής καταγραφής της ιστορίας του ανορθόδοξου, σε σχέση με τα καθιερωμένα, κινήματος που ίδρυσε ο Γκι Ντεμπόρ (1931-1994), ασκώντας τεράστια επιρροή στα καλλιτεχνικά και πολιτικά ρεύματα της εποχής του. Όπως περιγράφει ο Νταβίντ Βαντερμιλέν προλογίζοντας την έκδοση, οι καταστασιακοί ήταν «υμνητές μιας νέας – ποιητικής και καθημερινής – ζωής, ολόψυχα δοσμένοι στο ποτό και στο μεθύσι, αθόρυβοι αγκιτάτορες, επαναστάτες, θεωρητικοί της εξέγερσης, ριζοσπάστες κριτικοί της τέχνης, της αστικοποίησης ή και του κινηματογράφου, παρα-ποιητές εικόνων και κόμικς, συνεχιστές του Νταντά και των λετριστών, προάγγελοι της street art, πρωταγωνιστές –για πολλούς– μιας μοναδικής και αξεπέραστης πρωτοπορίας». Αν και στην ιδρυτική διάσκεψη της ομάδας που πραγματοποιήθηκε το 1957 συμμετείχαν μόλις οκτώ άτομα, εκπρόσωποι του «εφήμερου διεθνούς κινήματος για ένα φαντασιακό μπάουχαουζ», της «λετριστικής διεθνούς» και της «ψυχο-γεωγραφικής επιτροπής του Λονδίνου», η «Καταστασιακή Διεθνής» ξεκινά τη δράση της με οργιώδη τρόπο. Εκδίδει εφημερίδα και ποικίλα κείμενα, παρεμβαίνει σε καλλιτεχνικές δράσεις, χλευάζει τον ακαδημαϊσμό, επιζητεί την πολιτιστική επανάσταση και την επανάσταση στην καθημερινή ζωή, ονειρεύεται να μετατρέψει τη ζωή σε τέχνη πατώντας στα συντρίμμια κάθε παλαιάς ιδέας. Τα επόμενα χρόνια η ομάδα θα διευρυνθεί και θα ακολουθήσουν αμέτρητες καλλιτεχνικές και πολιτικές πράξεις, κινηματογραφικές ταινίες, μανιφέστα, φλερτ με τον κομμουνισμό και τον αναρχισμό, διασπάσεις επί διασπάσεων και αλλαγές σύνθεσης. Από το 1961 ο Ντεμπόρ εμπιστεύεται το πολιτικό σκέλος στον Ραούλ Βανεγκέμ και οι καταστασιακοί επικεντρώνονται στην πολιτική περισσότερο από την καλλιτεχνική δράση. Το 1967, έναν χρόνο πριν από τα γεγονότα του Γαλλικού Μάη, ο Ντεμπόρ γράφει την «Κοινωνία του θεάματος» και ο Βανεγκέμ την «Επανάσταση στην καθημερινή ζωή», εμβληματικά έργα της σύγχρονης σκέψης που θα καθορίσουν και τη δράση των καταστασιακών μέχρι και την επίσημη διάλυσή τους το 1972. Με τα εξαιρετικά σχέδια του Ρενάλ, μπολιασμένα με φωτογραφίες της εποχής, συνθήματα από τοίχους, αποσπάσματα εφημερίδων, εξώφυλλα βιβλίων, πορτρέτα προσώπων κ.λ.π. «Οι Καταστασιακοί» αποτελούν μια πολύ καλή γνωριμία με τη φιλοσοφία και την πολιτική στάση του Ντεμπόρ και των συνοδοιπόρων του. Ο Μινιμαλισμός «Τίποτα δεν είναι απολύτως τίποτα» κατά τον Ρεϊμόν Ντεβό και μια σειρά από καλλιτέχνες από κάθε μορφή τέχνης που ασπάζονταν έμμεσα ή άμεσα αυτήν την ιδέα το εφάρμοσαν, άλλοτε με μικρή και άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία, αλλά σχεδόν πάντα με πρωτοτυπία και ταράζοντας τα νερά της εποχής τους. Επιλέγοντας λιτά υλικά ή άυλες έννοιες, έκαναν τέχνη με όσο το δυνατόν λιγότερα για να δημιουργήσουν ή να προκαλέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Ο Κριστιάν Ροσέ που υπογράφει το σενάριο στον «Μινιμαλισμό» επιλέγει μια πλειάδα παραδειγμάτων, δοσμένων όχι μόνο με χρονολογική σειρά αλλά και θεματική συνάφεια, και με την καθοριστική συμβολή του Ζοσέν Ζερνέ στα σχέδια συνθέτουν ένα οιονεί λεξικό μιας καλλιτεχνικής πρακτικής που συχνά παρεξηγήθηκε, κάποιες φορές λοιδορήθηκε και πολλές παρερμηνεύτηκε από μια αγοραία και χυδαία κριτική που διαμαρτύρεται με επιχειρήματα του τύπου «μα καλά, αυτό μπορούσα να το φτιάξω κι εγώ». «Και γιατί δεν το έφτιαξες;» είναι η ιδανική απάντηση σε όσους αμφισβητούν το «Μαύρο Τετράγωνο» του Μάλεβιτς, τη σιωπηλή μουσική του Τζον Κέιτζ, τον «ελάχιστο σχεδιασμό» του Μις Βαν Ντερ Ρόε, την καθαρότητα του Λε Κορμπιζιέ, τα ready mades του Ντισάν, τα λευκά του Ρόμπερτ Ράιμαν, την καθαρή γραμμή του Ερζέ στον Τεν Τεν κ.ά. Φυσικά, όλοι οι προηγούμενοι όπως και αμέτρητοι ακόμη καλλιτέχνες που επέλεξαν το «less is more» ως καλλιτεχνική στάση δεν έχουν όλοι ταξινομηθεί ως μινιμαλιστές, μια και το «επίσημο» ρεύμα προέκυψε τη δεκαετία του 1960 κυρίως στη γλυπτική (Ντέιβιντ Σμιθ, Ντόναλντ Τζαντ, Σολ Λε Ουίτ κ.ά.) και τη ζωγραφική (Φρανκ Στέλα, Ελσγουορθ Κέλι κ.ά.). Για να φτάσει η τέχνη μέχρι εκεί κι από εκεί μέχρι σήμερα όμως, υπήρξε μια συναρπαστική διαδρομή. Αυτή τη διαδρομή περιγράφει με τα κατάλληλα «case studies» και με πανέξυπνα σχέδια «Ο Μινιμαλισμός» των Ροσέ και Ζερνέ. Το Σύμπαν Μικρότερο σε μέγεθος από τα δύο προηγούμενα βιβλία αλλά με έναν ιδιοσυγκρασιακό και λιτό λόγο, σχεδόν μονόλογο, του συγγραφέα του, Χιούμπερτ Ριβς, «Το Σύμπαν» εκλαϊκεύει ορισμένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια και τα ερμηνεύει με παραδείγματα από την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Σαν χαϊκού, τα λόγια του Ριβς, που ως αφηγητής περιπλανιέται στην ύπαιθρο, παρατηρεί τα αστέρια και εμπνέεται από την ομορφιά της φύσης και του ουρανού, ακούγονται ποιητικά όταν αναμιγνύουν τους γαλαξίες με τα κουάρκ και τα κύτταρα με τους κομήτες. Κι αυτά γίνονται κατανοητά με παραδείγματα από τον Δημόκριτο μέχρι τον Βαν Γκογκ και από τον Μπαχ μέχρι τον Ρέμπραντ. Τα υπέροχα σχέδια του Ντανιέλ Κασανάβ που ακολουθεί ιδανικά και ομαλά την αφήγηση, είτε αυτή αφορά τον μικρόκοσμο, είτε τα ουράνια σώματα, είτε τους καλλιτέχνες του παρελθόντος, βοηθούν στην κατανόηση δύσκολων εννοιών της αστρονομίας και των φυσικών επιστημών αλλά, ακόμη περισσότερο, είναι τόσο κατάλληλα επιλεγμένα που δένουν αριστοτεχνικά με τα λόγια συνθέτοντας μια μικρή αλλά σπουδαία ιστορία κόμικς. Οι Καταστασιακοί, ο Μινιμαλισμός και το Σύμπαν είναι τα τρία πρώτα βιβλία μιας σπουδαίας σειράς των γαλλικών εκδόσεων Dargaud - Lombard. Στη Γαλλία κυκλοφορούν πολλά ακόμη στην ίδια σειρά που αφορούν ποικίλα θέματα, από την κατάσταση στη Μέση Ανατολή μέχρι τη Βιολογία και από τον Φεμινισμό μέχρι την Τεχνητή Νοημοσύνη. Σύμφωνα με την ενημέρωση που είχαμε από τις εκδόσεις Γνώση, αναμένονται πολλά από αυτά σύντομα και στα ελληνικά. Εκτός από τα επίκαιρα θέματα που έχουν είναι όλα σχεδιασμένα από σημαντικούς καλλιτέχνες και αποτελούν ενδιαφέρουσες αφηγήσεις και, πάνω απ’ όλα, σπουδαία κόμικς. Και το σχετικό link...

Λοιπόν παιδιά! Σας έχω νέα! Σουγουρεύτηκα με την παρακάτω εικόνα ότι 99.99% είναι αυτή η ιστορία που λέω τώρα! Να πω ότι ο συγκεκριμένος τόμος φαίνεται να υπάρχει από την αρχή ανάμεσα στους 10 που η Καθημερινή έχει στις διαφημίσεις της! Από αυτές τις διαφημήσεις πήρα μέρη του που φαίνονται!! Και κοιτάξτε τι φαίνεται τελικά: Όπως βλέπουμε ο πίνακας και το σακίδιο με τα δολλάρια φαίνονται στο πρώτο πάνελ είναι και στο εξώφυλλο! Ακόμα δείτε ότι αντιστοιχεί και η αριθμομηχανή του με τους βόλους σε μέρος του εξώφυλλου στα δεξιά

εγώ διαβάζω ότι βγάζει η anubis

Hello, i am from Czech republic, so please apologize for writing in English. I have been searching this comics for really long time and have already collected whole czech issues. Admin is helping me to find the Greek edition and asked me to write some facts about this great comic book There are many funny facts about Cloverleaf (in czech Čtyřlístek). It was probably not that well recieved in Greece and it is also, why it did not continue and only some issues were published there. But it was very special here in Czechoslowakia and is still great memory of many children from time before 1989, it means during comunism. The issues are being published since 1969 till today. The latest issue is 652. However, i personally like the issues before 1989 much better. The stories were quite different. The most funny are the names of the four friends: Pinďa, Fifinka, Bobík and Myšpulín. It is probably hard to understand this, but their names stand for not-rude child nicknames for penis, vagina, poo and only Myšpulín does not have any such meaning. It was probably a trick, how to prevent comunist press to push for the comics to include any ideology, because it would be hard to make Bobík become a pioneer. The comic book was on the edge of tolerance from comunism and also in many issues there were stories involving western phenomena like cowboys, indians, foreign cars etc. The author, Mrs. Štípolová even had to write the stories under pseudonym, because of being on index of unwanted writers. The issues was printed by something like an association, not official press house and they had to constantly beg for color and paper from central authority.. That is why some issues are very rare, because the print was not the best quality or got lost and today the value of complete collection increases. Sometimes they had to complete issues manually and these are even more precious. For me and friends of age around 40 years it is really strong memory. It is assumed that there are only cca 200-300 complete collections in godd quality, although the issue volume was 50 thousand at the beginning in 1969 and in late 80's it reached 300 thousand. Many people burned or threw away individual issues, because they got worn.. Today there is a hunt for the issues and very lively exchange between collectors. The phenomena of Ctyrlistek grew so much, that in early 80's communist finaly acknowledged it and even tried to export it and Greece was probably the first try. However it ended with this try. If you are interested in more info, please ask. Frantisek

1- Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΟΝΔΟΡΑΣ 2- Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ 3- Ο ΘΕΙΟΣ ΣΚΡΟΥΤΖ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΛΥΧΝΑΡΙ 4- ΑΡΜΣΤΡΟΝΓΚ, ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ 5- Η ΠΑΠΙΑ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΑΠ'ΤΟ ΚΡΥΟ 6- ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΟΝΤΑΤ 7- Ο ΘΕΙΟΣ ΣΚΡΟΥΤΖ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΛΟΙΟ 8- Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΗΛΙΟΥ Για οσους δεν τα εχουν δει ποτε, δεν ειναι τευχη εικονογραφημενα οπως τα μικυμαους αλλα βιβλιακια με σκληρο εξωφυλλο συν 42 σελιδες. Εχουν μια εικονα σε καθε σελιδα με συνοδευτικο κειμενο. Η εκδοση θυμιζει το στυλ παραμυθιου παρα κομικς. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Dr. Paingiver & comicos.

Το "Histoire Sans Heros" (Ιστορία Χωρίς Ήρωες) είναι κόμικ που εκδόθηκε το 1977 από τις εκδόσεις Lombard. Το σενάριο είναι του Jean Van Hamme και σχέδιο του Dany. Αρχικά ήταν αυτοτελές αλλά το 1997 οι δημιουργοί έφτιαξαν και μια συνέχεια που εκδόθηκε την ίδια χρονιά από την Lombard με τον τίτλο "Vingt Ans Apres" (Είκοσι Χρόνια Μετά). Το "Histoire Sans Heros" εξιστορεί την περιπέτεια μιας ομάδας επιζώντων από αεροπορικό ατύχημα μέσα σε ζούγκλα κάπου στη Νότιο Αμέρική. Μια ιστορία αρκετά κλειστοφοβική καθώς εξελίσσεται στον πρόχειρο καταυλισμό γύρω από τα συντρίμια και μας δείχνει την δυναμική ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικούς χαρακτήρες και πως λειτουργούν κάτω υπό την πίεση της επιβίωσης. Δυνατό το σενάριο και καλό το σχέδιο. Το "Vingt Ans Apres" (μάλλον εμπνευσμένος ο τίτλος από το έργο του Αλέξανδρου Δουμά) μας μεταφέρει (σπόιλερ για όσους δεν έχουν διαβάσει το πρώτο)

Τον Ιούλιο του 2015 , η Εpicenter Comics ξεκινά μια σειρά που στόχο έχει να παρουσιασει στο Αγγλόφωνο κοινό τις ιστορίες του Zαγκορ των Ιταλικών studio Bonelli. Εχουν εκδοθεί ήδη 6 τόμοι με σειρά κυκλοφορίας : Terror from the Sea (Mauro Boselli,Stefano Andreucci ) The Red Sand (Guido Nolitta,Gallieno Ferri) Voodoo Vendetta (Mauro Boselli,Mauro Laurenti) ZAGOR versus SUPERMIKE (Guido Nolitta,Gallieno Ferri) 1000 Faces of Fear (Ade Caopne , Gallieno Ferri) ZAGOR The Origins (Guido Nolitta,Mauro Boseli,Moreno Burattini ,Gallieno Ferri) Ολοι οι τόμοι που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα χαρακτηρίζονται από την υψηλή ποιότητα έκδοσης ,ιλουστρασιόν χαρτί,πολύ ζωντανά και ξεκούραστα χρώματα και πλούσιο συνοδευτικό υλικό με άρθρα για τους δημιουργούς ,ανάλυση των ιστοριών και αναφορές στις αντίστοιχες Ιταλικές εκδόσεις. Σαν πρώτη επιλέχθηκε η ιστορία " Terror from the Sea " σε σενάριο Μauro Boselli και σχέδιο Stefano Andreucci. Προκειται για τους διαδόχους των Bonelli και Ferri και μια ιστορία πιο "μοντέρνα" ,επιλεγμένη από το "νέο κύμα " δημιουργών και ιστοριών Ζαγκορ που κυκλοφόρησαν στην Ιταλία από τα μέσα του 90 και συνεχίζουν και σήμερα. Στην Ιταλία είχε κυκλοφορήσει σε 3 τόμους από τον Σεπτεμβρη του 1997 με τίτλο "Il terrore dal mare" (τομοι 386,387,388). Περίληψη ιστορίας Ο Ζαγκορ και ο Τσίκο πηγαίνουν σε ενα απομακρυσμένο ψαροχώρι να συναντήσουν τον φίλο τους (και γνωστό σε μας από τις Ελληνικές εκδόσεις χαρακτήρα) Καπτεν Φισλεγκ ,ανταποκρινόμενοι σε μύνημά του για βοήθεια . Εκεί θα βρεθούν αντιμέτωποι με ενα στρατό από μεταλλαγμένα όντα υπό την καθοδήγηση του Dragon ,ενός αρχαίου Θεού της Αβύσσου. Μια τιτάνια μάχη ξεσπά ανάμεσα στους ήρωές μας και τα όντα αυτά . Η ιστορία έχει αναφορές και συνδέεται κατα κάποιο τρόπο με τον τρίτο τόμο της σειράς το Voodoo Vendetta.Είναι ή πρώτη έκδοση Ζαγκορ που έγινε ποτέ στα Αγγλικά .Βγήκε στις 22 Ιουλιου του 2015 .Το εξώφυλλο του τόμου φιλοτέχνησε ο Michele Rubini. Ο δεύτερος τόμος περιέχει την ιστορία "Τhe Red Sand " σε σενάριο Guido Nolitta και σχέδιο Gallieno Ferri. Πρόκειται για μια επικών διαστασεων ιστορία ,σιγουρα από τις κορυφαίες των δύο δημιουργών .Είχε ξεκινησει να δημοσιεύεται και στη χώρα μας στα 2 τελευταία τεύχη της πρώτης έκδοσης του Ζαγκορ του Σ.Ανεμοδουρα το 1975 και συνεχίστηκε και στο περιοδικό Εικονογραφημένος Τζαγκουαρ αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ . Στην Ιταλία είχε κυκλοφορήσει σε 4 τόμους από την Bonelli τo 1974 και 1975 με γενικό τίτλο "La marcia della disperazione". Περίληψη ιστορίας Ενα καραβάνι αποτελούμενο από Ευρωπαίους ευγενείς με οδηγό τον “Memphis” Joe προχωρά μέσα στην απαγορευμένη περιοχή των Ινδιάνων Kiowa ,με σκοπό το κυνήγι βισόνων για διασκέδαση.Ο αρχηγός των Kiowa ο Winter Snake απαιτεί να σταματήσουν τη σφαγή των ζώων και να φύγουν από τα εδάφη του αλλιώς τους απειλεί με αφανισμό .Ο Ζαγκορ και ο Τσικο προσπαθούν μάταια να πείσουν τους ευγενείς να φύγουν .Θα βρεθούν αντιμετωποι τόσο με τους λευκούς εισβολείς όσο και με τους φίλους τους Kiowa .......... Βγήκε στις 27 Ιανουαρίου του 2016 .Το εξώφυλλο του τόμου που έχει συνολικά 430 σελίδες !! φιλοτέχνησε ο Michele Rubini. Στον τρίτο και πιο πρόσφατο τόμο θα συναντήσουμε την ιστορία "Voodoo Vendetta" σε σενάριο Μauro Boselli και σχέδιο Mauro Laurenti. Kαι πάλι την σκυτάλη παίρνουν οι επίγονοι των αρχικών δημιουργών για να μας δώσουν μια πολύ ατμοσφαιρική περιπέτεια που εκτυλίσσεται στους βάλτους της περιοχής της Νεας Ορλεάνης και είναι εμπνευσμένη από τους θρύλους και την κουλτούρα της περιοχής σχετικά με το Voodoo και την μαύρη μαγεία .Και αυτή η ιστορία συνδέεται κατα κάποιο τρόπο με παλιότερη του ήρωά μας που στη χώρα μας είχε κυκλοφορήσει στην έκδοση Ανεμοδουρά στα τεύχη 179-193. Στην Ιταλία κυκλοφόρησε τον Γενάρη του 1996 με τίτλο" Vendetta Vudu " σε δύο τόμους (366 και 367). Περίληψη ιστορίας Οι Ζαγκορ .Τσικο και ο φίλος τους και παλιός μας γνώριμος Digging Bill ,ταξιδεύουν στην περιοχή της Νεας Ορλεάνης .Στο δρόμο τους συναντούν την Gambi ,μια όμορφη τυχοδιόκτρια και χαρτοκλέφτρα την οποία και σώζουν από το αγανακτησμένο πλήθος που την κυνηγά .Μαζί θα φτασουν στην επόμενη πόλη ,όπου σε ένα κοσμικό παρτυ της υψηλής κοινωνίας της περιοχής, θα συναντήσουν την θρυλική Mari Laveau ιέρεια του voodoo και της μαύρης μαγείας .. Βγήκε στις 7 Σεπτέμβρη του 2016 .Το εξώφυλλο του τόμου που έχει συνολικά 220 σελίδες ,φιλοτέχνησε ξανά ο Michele Rubini. Σύμφωνα με τις πληροφορίες του τελευταίου τόμου ,ήδη βρίσκεται στα σκαριά και ο τέταρτος με την ιστορία Zagor VS Super Mike των Ferri και Νοlitta.

Παλιότερα ναι, αλλά πλέον το έχω παρατηρήσει, πως κάθε μα κάθε φορά, δεν στέλνουν κάτι αν δεν τους έρθει το ποσό από την τράπεζα. Δεν αρκούνται με την προ-δέσμευση του ποσού στην κάρτα του αγοραστή.

Κατάλαβα, άρα θα φροντίσω κάποια στιγμή να πάρω και το Blackest Night: Green Lantern. (Ο φίλος παραπάνω βέβαια ανέφερε ότι και το Corps είναι σημαντικό αλλά αφού λες ότι ήσουν οκ, μια χαρά.)

Συμφωνώ και εγώ ότι στα event δεν είναι απαραίτητο να διαβάσεις όλα τα tie-ins. Στο Blackest Night όμως εκτός από τη βασική σειρά (τεύχη 0-8) πρέπει να διαβάσεις μαζί και το Blackest Night Green Lantern, όπου και τα 2 είναι γραμμένα από τον Johns. Αυτά τα 2 εκτυλίσσονται παράλληλα, έτσι εκεί όπου σταματάει το 1 συνεχίζει το 2ο. Δηλαδή αν διαβάσεις μόνο τη κεντρική σειρά (τα 0-8) χωρίς τα tie in του GL θα έχεις κάποια (άλλοτε μικρά άλλοτε μεγάλα) κενά στην ιστορία. Στο διαδίκτυο υπάρχουν κάποια reading order που μπορείς να συμβουλευτείς. Εγώ προσωπικά διάβασα αυτά τα 2 και ήμουν κομπλέ. Τα άλλα tie in δεν είναι απαραίτητα. (πολλά κιόλας δεν προσθέτουν κάτι στην ιστορία, αφού τα περισσότερα τα έβγαλε η DC για να "ξεζουμίσει" περαιτέρω την επιτυχία του event)

Χμ, ναι. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ προτιμώ την κακιά βασίλισσα. Καταλαβαίνω τι της βρήκε ο βασιλιάς και την παντρεύτηκε, όταν χήρεψε! Παραείναι μικρή, ρε παιδί μου, αυτή η Χιονάτη. Παρεμπιπτόντως, σύμφωνα με το συνοδευτικό κείμενο, η Χιονάτη, όπως είναι σχεδιασμένη στο Πάσχα στο δάσος, είναι βασισμένη σε φωτογραφίες τής τότε αρραβωνιαστικιάς τού Σκάρπα, οπότε σε κάποιον άρεσε κι αυτή.

Καλά ε η Χιονάτη είναι μια μέτρια 18αρα Αγγλιδουλα. Στην καλύτερη. Η Κάκια μάγισσα είναι μια 35αρα Ιταλίδα γοησα. Τουλάχιστον. Αυτός ο καθρέφτης δεν μας τα λέει καλά. Τσάμπα την κυνηγάει τόσα χρόνια. Σου λέω γκομεναρα η Κάκια μάγισσα. Σαν να συγκρίνεις ξέρω γω την Κατρίνα Κασκαντέρ με την κλαραμπελ (Κριτών για σένα ήταν αυτό) Και μη με ρωτάτε ποια είναι ποια.

Εντάξει ένα διδακτορικό στον ανώτατο γριφωδη σκαρποιστοριοδιαχωρισμο στους κύριους παρακαλώ... Ούτε ο Λούντβιχ δεν θα το έχει αυτό!

Εμένα πάλι, μετά από μερικούς μήνες το νούμερο εκτοξεύθηκε στα 26

Συμφωνώ αλλά είχε γίνει παρατήρηση πιο πριν και για αυτό. Πάντως έβαλα και κάτι ακόμα που ανακάλυψα.

Έχεις απόλυτο δίκιο! Διόρθωση εδώ: Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Χμ 6 χρονια μετα εχω φτασει τα 46, θα μπορουσα και καλυτερα

Έχει προστεθεί στην παρουσίαση αντί για τον τόμο 4, ξαναμπήκε ο 2ος τόμος

Είμαι λάτρης του Λούκυ Λουκ και του Αστερίξ και ήρθα στην παρέα σας για να ανταλλάξουμε απόψεις και να μαθαίνω και νέα για νέες εκδόσεις

Καλώς ήλθες στην παρέα μας kostasvats. Ήλθες στο κατάλληλο μέρος. Καλή περιήγηση.

Καλή διαμονή και καλές περιηγήσεις. Όποια απορία έχεις, ρώτα ελεύθερα

Καλώς όρισες λοιπόν στην όμορφη παρέα μας. Εδώ θα βρεις πολλές πληροφορίες για τα αγαπημένα σου κόμικς. Σου εύχομαι καλές περιηγήσεις και να σε βλέπουμε όσο συχνότερα γίνεται.

Μεταξύ 1976 και 1980, ο ιταλικός εκδοτικός οίκος Sergio Bonelli, τότε γνωστός ως Editoriale CEPIM, εξέδωσε μια συλλογή ονόματι Un uomo un'avventura. Τα άλμπουμ, αυτοτελείς περιπέτειες που εκτυλίσσονται από τις ερημιές της Αλάσκα μέχρι τις όχθες του Νείλου και τα στενά της Τσουσίμα, δημιούργησαν γίγαντες της εγχώριας σκηνής: Dino Battaglia, Guido Crepax, Milo Manara, Sergio Toppi, Attilio Micheluzzi, Hugo Pratt. Ο τελευταίος υπέγραψε τέσσερις ιστορίες, με γνωστότερη το L'uomo del grande Nord, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1980. Καναδάς, αρχές του 20ού αιώνα. Ένας μυστηριώδης άντρας, μισός λευκός, μισός Ινδιάνος, ανακαλύπτει μια άδεια καλύβα και μέσα σε αυτήν, βρίσκει τη χαρακτηριστική, κόκκινη στολή της Βασιλικής Καναδικής Έφιππης Αστυνομίας. Του ταιριάζει γάντι. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινάει (ή ίσως συνεχίζεται) η αιματοβαμμένη περιπλάνησή του στα χιονισμένα και σιωπηλά τοπία της περιοχής. Μπορεί η πορεία του να μοιάζει τυχαία, αλλά στην πραγματικότητα ο αποκαλούμενος Gesuita Joe(«Ιησουίτης Τζο») αναζητεί εκδίκηση και τιμωρία. Πολλή ευτυχία σε αυτά τα δάση... Το L'uomo del grande Nord θεωρείται το «ξεχασμένο» αριστούργημα του Hugo Pratt. Προσωπικά, δεν ξέρω αν μπορώ να το εντάξω δίπλα στα καλύτερα Κόρτο Μαλτέζε ή τους Σκορπιούς της Ερήμου. Αναμφίβολα, όμως, αποτελεί το πιο διαφορετικό του έργο. Πιο κυνικός και αφαιρετικός από ποτέ, ο Pratt αφηγείται μια ιστορία που παρότι δε διαθέτει την ποιητικότητα άλλων ιστοριών του, παραμένει «λογοτεχνική». Σχεδιαστικά, είναι αρκετά κλικ κάτω από την κορυφή του, αλλά ο χρωματισμός από τις Anne Frognier (δεύτερη σύζυγος του Pratt) και Patrizia Zanotti (στενή συνεργάτις του Pratt επί σειρά ετών) είναι εξαιρετικός και καλύπτει τα όποια κενά. Με λίγα λόγια, θεωρώ ότι το εν λόγω κόμικ είναι ένα ανάγνωσμα αυστηρά για τους θαυμαστές του μεγάλου Ιταλού. Αλλά επειδή η αγγλική έκδοση της IDW περιέχει πάμπολλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες και σκίτσα αναφοράς του Pratt και storyboards του ίδιου για την κινηματογραφική μεταφορά του 1991, ίσως είναι και must για τη βιβλιοθήκη τους.

Το ότι πήγε στο Πρώτο Θέμα μου κακοφάνηκε, αλλά δε με ρώτησε και βασικά. Το ότι είναι "στρατευμένος" δε με ενόχλησε αφού όλοι είναι στρατευμένοι. Ο Δημήτρης Χατζόπουλος της Καθημερινής δεν είναι; Τουλάχιστον ο Αρκάς έχει έμπνευση. Εγώ νοιώθω ότι με κοροϊδεύει προσωπικά, και γελάω γιατί το αξίζω. Περιμένω απάντηση από τον προφήτη. Το ομοφοβικό που είδατε είναι στο μυαλό σας. Και εκεί δεν μπορώ να παρέμβω. Μακάρι να έρθουν και να μου την πούνε για το λεσβιακό αστείο μου στο Ό,τι Φάμε, και μακάρι να μου την πούνε για την ιστορία του γκέι ζευγαριού που έχω γράψει στο Δεσμώτη #2. Μακάρι να γίνει της τρελής και να βρεθούν από τη μία παράταξη ή την άλλη και να με κατηογορήσουν ως ομοφοβικό, ή και στρατευμένο υπέρ των γκέι. Αχ μακάρι Θεέ μου!

Όλο λέω να μην υποδαυλίσω ανώμαλες καταστάσεις, αλλά πια τις βρίσκω τόσο συχνά μπροστά μου ή . Μετά από τόσα δημοσιεύματα μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει ποιά είναι η κατρακύλα του Αρκά. ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ, ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ.... Γιατί κατρακυλάει αυτός και όχι κάποιοι από εσάς με τις εμμονές σας. Γιατί ντε και καλά πρέπει να φάω στη μάπα την κάθε κατάσταση, το κάθε pride, το κάθε τι που στο κάτω-κάτω δεν είμαι υποχρεωμένος να μου αρέσει και να μην μπορώ να εκφράσω την αντίθεσή μου.....Περιμένετε τουλάχιστον να δείτε τη συμπεριφορά του σε αντίστροφη πολιτική κατάσταση και τότε κράξτε αν επιβεβαιωθεί το δίκιο σας. Άντε πια με την αστυνομία της σκέψης, που πάτε να επιβάλλετε....

Πάρτε μερικά χρήσιμα λινκς: NWMP (North West Mounted Police) - Η στολή που βρίσκει ο Ιησουίτης Τζο στην καλύβα στην αρχή της πρώτης ιστορίας ανήκει σε αξιωματικό του NWMP. First Nations - Οι ιθαγενείς του Καναδά στο σύνολο τους, μια ιδέα για την ιστορία τους βοηθάει σε καλύτερη κατανόηση σημείων του κόμικ όπου εμφανίζονται. Metis of Canada - Οι μιγάδες των ιθαγενών του Καναδά και των Ευρωπαίων αποίκων. Ένας από αυτούς και ο πρωταγωνιστής. Στην αρχή της δεύτερης ιστορίας γίνεται αναφορά σε ένα νορβηγικό όπλο. Αυτό δεν είναι άλλο από το Jarmann M1884 το οποίο σχεδιάστηκε το 1878 και αποτέλεσε το επίσημο rifle εκστρατείας του Νορβηγικού στρατού μέχρι το 1900. Τα εναπομείναντα Jarmann δόθηκαν σε τμήματα εφεδρειών μέχρι το 1905 και τις δεκαετίες '20-'30 πουλήθηκαν σε πολίτες. Μου κίνησε το ενδιαφέρον πως βρέθηκε ένα τέτοιο όπλο στα χέρια ενός Ινδιάνου στον Βόρειο Καναδά αλλά δεν παίζει θέμα αναχρονισμού τελικά. Κρατάω μια επιφύλαξη επειδή δεν είναι ξεκάθαρο το σκίτσο ότι το όπλο μπορεί να είναι και ένα Krag–Jørgensen αν και χρονολογικά το Jarrmann ταιριάζει καλύτερα. Στα του κόμικ εγώ το ευχαριστήθηκα. Εγώ όμως που είμαι και λίγο αρρωστημένος με τον Πραττ Οπότε συμφωνώ με αυτό που λέει ο Γιώργος, ότι το κόμικ απευθύνεται κυρίως σε οπαδούς αναγνώστες παρά σε κάποιον που κάπου άκουσε να μνημονεύουν τον Hugo Pratt και το είδα μπροστά του. Δεν είναι καμία εξτραβαγκάντ περιπέτεια, δεν έχει τον λυρικό και μυστηριακό αέρα των περισσότερων δουλειών του. Γενικότερα δεν είναι αντιπροσωπευτικό και ίσως χαλάσει κάποιον που ασχολείται πρώτη φορά με την όλη Πραττ-ικη τεχνοτροπία και αφηγηματική νόρμα. Και πάνω απ'όλα είναι ημιτελές, άρα αυτόματα δεν μπορείς να το κρίνεις σαν συνολική δουλειά όπου ξέρεις ότι είναι αυτό και τίποτα παραπάνω. Εδώ σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να είναι, οπότε σαν δουλειά την αδικείς το ίδιο εύκολα με το να την εξυμνείς για κάτι που δεν είναι. Είναι ένας σταθμός στην καριέρα του Πραττ που αφού διαβάσεις τα Κορτο, τους Σκορπιούς, το Έρνι Πάικ, το Μόργκαν λες ας το δοκιμάσω να δω πως δούλεψε και εκεί, γι'αυτό και ο casual αναγνώστης θα το προσπεράσει (και με το απόλυτο δίκιο του). Ο Jesuit Joe είναι ένας τρίτος αλά Κόρτο χαρακτήρας, μετά τον Κοϊνσκυ. Ζει στην δική του κοσμοθεωρία περί δικαίου και αδίκου και αυτό που σας σοκάρει, ήτοι ο κυνισμός και το "σπλάτερ" των φόνων, είναι απλά ένα βήμα παραπάνω από τον Κόρτο. Εκείνος σταματούσε πριν βάλει το δάχτυλο στην σκανδάλη γιατί τον συγκρατούσε ο ρομαντισμός κι η αλληλοσύνδεση των πάντων, ο Joe είναι μόνιμα σε μια φάση kill or be killed. Δεν τον αδικώ, οι απελπισμένοι καιροί απαιτούν απελπισμένα μέτρα. Καλά έκανε και καθάριζε κόσμο, ειδικά αν αναλογιστούμε τι κόσμο καθάριζε και πως (δεν βασάνιζε, δεν αντλούσε μια κάποια αρρωστημένη ευχαρίστηση). Και κακά τα ψέματα, μετά από το ότι συνέβη με την αδερφή του δεν βλέπω τι παραπάνω θα μπορούσε να κάνει με τον χαρακτήρα. Ένιωσα πως ότι έσπρωξε τον Πραττ να δημιουργήσει αυτή την προσωπικότητα, πραγματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε στην πρώτη ιστορία. Φάνηκε ότι δεν είχε να πει κάτι παραπάνω, σε αυτές τις 50κάτι σελίδες έκανε τον κύκλο και την δήλωση του. Ίσως και ο ίδιος να το αισθάνθηκε έτσι και γι'αυτό να ήταν διστακτικός να συνεχίσει. Το σχέδιο δεν είναι κάτι το εξεζητημένο αλλά είναι Πραττ και αποπνέει έναν "αρκτικό" αέρα, τραβώντας σε μέσα στα χιόνια της χώρας των απείρων λιμνών και της απεραντοσύνης του Μεγάλου Βορρά. Δεν με ενόχλησε το ότι έβαλαν και τα storyboard μέσα, δεν μου προσέφερε και κάτι όμως, θα μπορούσα να ευχαριστηθώ την ιστορία καλύτερα χωρίς αυτά μάλλον. Το μοναδικό παράπονο μου είναι στην έκδοση. Όχι στο δέσιμο και το χαρτί, αλλά στον πρόλογο. Ο άνθρωπος που τον έγραψε πέρα από το ότι προσφέρει ελλειπή περιφερειακά στοιχεία βγάζει μια ερασιτεχνία που δεν αρμόζει σε επίσημη έκδοση. Ο επίλογος του προλόγου ολοκληρώνεται μια μια παράγραφο παρωδία όπου ο ίδιος πρακτικά βγάζει το παράπονό του που η ιστορία δεν ολοκληρώθηκε λέγοντας μέσες άκρες "όλα αυτά [οι λόγοι που δεν ολοκληρώθηκε το Jesuit Joe] μπορούν κάλλιστα να είναι δικαιολογίες. Όταν κάποιος θέλει να βρει χρόνο, τον βρίσκει [για τον Πραττ]. Θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με μικρότερα πρότζεκτ ή να επιτηρήσει κινηματογραφικές μεταφορές". Προσπερνώντας το γεγονός ότι δεν ασχολείται καθόλου με την κάκιστη κατάσταση της υγείας του από το 1990 και μετά, αναρωτιέμαι με ποιο δικαίωμα κάποιος κατακρίνει κάποιον επειδή (άκουσον άκουσον) επέλεξε να μην συνεχίσει κάτι που ο ίδιος έφτιαξε και ταυτόχρονα να ρίχνει έμμεση λάσπη σε έκδοση για τον ίδιο. Απογοητευτικό και αν δεν βαριόμουν, ή μάλλον αν δεν ήξερα ότι κάτι τέτοιες ενέργειες πάντα αποβαίνουν άκαρπες, θα έστελνα έτσι από περιέργεια ένα μέιλ στην εκδοτική να δω ποια είναι η στάση τους. Ο λόγος για το "όνομα" στους κύκλους κριτικών κόμικς στην Ιταλία, τον Gianno Brunoro. Συνολικά στο goodreads του έβαλα ένα 3/5.

Σήμερα παρέλαβα το "ξεχασμένο αριστούργημα" του Ούγκο Πρατ, μετά από τρεις-τέσσερις βδομάδες αναμονής, και αποφάσισα να το αρχίσω άμεσα προς ανάγνωση, παρότι διαβάζω και ένα βιβλίο ταυτόχρονα. Λοιπόν, το κόμικ αυτό αποτελεί την πρώτη μου επαφή με το έργο του Πρατ. Στην βιβλιοθήκη μου έχω πέντε κόμικς της σειράς Κόρτο Μαλτέζε, καθώς και το μυθιστόρημά του "Άνεμος από μακρινές στεριές", αλλά πάντα κάτι άλλο με άφηνε μακριά τους. Όχι πια! Διαβάζοντας την λιτή και περιεκτική αλλά συνάμα επική και ποιητική ιστορία του "Ιησουίτη Τζο", μπορώ να πω ότι γνώρισα έναν πολύ μεγάλο δημιουργό. Φυσικά είχα ακούσει τα καλύτερα για το έργο του Ούγκο Πρατ, αλλά είναι διαφορετικό να το διαπιστώνει κανείς από μόνος του. Το συγκεκριμένο διαμάντι δεν προτείνεται για πρώτη γνωριμία με τον Πρατ, αλλά εγώ είμαι ανάποδος και κάτι μου έλεγε ότι έπρεπε να διαβάσω πρώτα αυτό. Αμέσως μόλις έμαθα για την κυκλοφορία του στην Αγγλική γλώσσα, διάβασα σχόλια, πείστηκα (μόνο για ελάχιστα λεπτά δίστασα για το οικονομικό κόστος), και το παρήγγειλα. Και τώρα που το διάβασα και το απόλαυσα όσο δεν πάει, νιώθω εκστασιασμένος. Υποθέτω ότι αν το δει κανείς αντικειμενικά, τόσο η ιστορία όσο και το σχέδιο, ίσως να μην είναι αρίστης ποιότητας. Μπορεί. Η ιστορία ίσως να μην είναι σφιχτοδεμένη, κάποια πράγματα να μην εξηγούνται, και να μην υπάρχει οριστική κατάληξη. Το σχέδιο, πάλι, είναι αρκετά αφαιρετικό και λιτό, οι λάτρεις της λεπτομέρειας να κοιτάξουν αλλού. Όμως! Τα παγωμένα σκηνικά του Καναδικού Βορρά, η αιματοβαμμένη περιπλάνηση του πρωταγωνιστή προς κάποιου είδους Αναζήτηση (πνευματική ή υλική), οι γραφικές σκηνές βίας, η περίεργη ατμόσφαιρα, όλα αυτά συνθέτουν ένα βίαιο και κυνικό έπος - έστω και... μίνι διαστάσεων, λόγω μεγέθους. Τι να σας πω: Το σχέδιο δεν θα το χαρακτήριζα άριστο ούτε για όλα τα γούστα, και ο τρόπος που εξελίσσονται τα γεγονότα ίσως να μην ξετρελάνει τους περισσότερους... όμως νιώθω ότι διάβασα ένα αριστούργημα. Δεν μπορώ να μην βάλω πέντε αστεράκια στο Goodreads. Διαβάζοντας την ιστορία και θαυμάζοντας το σχέδιο και τα χρώματα, κάτι έκανε κλικ μέσα μου. Φυσικά δηλώνω λάτρης των Γουέστερν και των βίαιων περιπετειών σε άγρια μέρη, όμως δεν είναι μόνο αυτό: Ο Πρατ με μάγεψε. Έτσι απλά, χωρίς πολλά λόγια. Υ.Γ. Φυσικά μου άρεσε πολύ και η έκδοση της IDW. Περιέχει ενδιαφέρουσες πληροφορίες, σκίτσα αναφοράς και storyboards, ενώ η όλη έκδοση είναι προσεγμένη και εμφανισιακά πανέμορφη. Χαλάλι τα 24€... 9/10

Εγώ, πάντως, το έχω παραγγείλει εδώ και κάτι μέρες και το περιμένω προς τέλη Νοέμβρη-αρχές Δεκέμβρη να το πιάσω στα χέρια μου. Και ας μην έχω διαβάσει ακόμα Πρατ, και ας έχω άλλα κόμικς του να με περιμένουν εδώ και μήνες στην βιβλιοθήκη μου...

Το πήρα, δεν το διάβασα ακόμα, απλά το ξεφύλλισα. Πολύ αφαιρετικό και άδειο μου φάνηκε, σχεδιαστικά μιλώντας. Σεναριακά, θα επανέλθω όταν το διαβάσω. Φοβάμαι όμως ότι θα ισχύει αυτό που γράφει ο Γιώργος για βιβλίο που απευθύνεται σε φανατικούς του Pratt, και εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς....

Eφτασε στα χέρια μου τις μέρες του comicdom ο 4ος τόμος Zagor της Epicenter ( leonidio!!! !) Τίτλος : ZAGOR versus SUPERMIKE !!! Πρόκειται για μια δημιουργία των Guido Nolitta και σχέδιο Gallieno Ferri η οποία θεωρείται κλασική από τους φανς του ήρωα. Μια σύγκρουση Τιτάνων ξεσπά στο Darkwood ανάμεσα στον Ζagor και τον νεοφερμένο Mike Gordon ,έναν υπερόπτη νεαρό με "υπερφυσικές" δυνάμεις και μεγάλη πονηριά ,ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο όλων σε όλα και δεν διστάζει να προκαλεί οποιον θεωρεί άξιο αντίπαλό του . Η σύγκρουση ανάμεσα στον SuperMike (όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται) και στο ήρωά μας δεν αργεί να ξεσπάσει με απρόβλεπτες για τον Ζαγκορ συνέπειες . Πρόκειται για μια πολυ δυνατή και με ασυνήθιστη πλοκή ιστορία ,όπου ο Ζαγκορ δείχνει για πρώτη ίσως φορά τόσο ευάλωτος .Είναι επίσης μια μάχη ανάμεσα στην αλαζονεία και την σύνεση ,την κτηνώδη δύναμη και την ωριμότητα. Η έκδοση της Epicenter για μια ακόμα φορά στα υψηλά standards που μας έχει συνηθίσει η εταιρεία .Με άψογα χρώματα,καλής ποιότητας χαρτί ,20 σελίδες συνοδευτικό για την ιστορία υλικο και μια διπλή αφίσα έκπληξη. Για τους φίλους του Ζαγκορ προτείνεται ανεπιφύλακτα .

Από τις διαφημίσεις τους στα κανονικά τεύχη του Κόναν, αυτά φαίνεται πως ήταν μηνιαία, με το πρώτο τεύχος να βγαίνει τον Ιούλιο του 1995 και το τέταρτο και τελευταίο τον Οκτώβριο. Δεν πρόκειται για απλές ανατυπώσεις των πρώτων ιστοριών του Κόναν. Κάποιες από τις ιστορίες έχουν εντελώς καινούργια μετάφραση (των ιστοριών που υπήρχαν και στα τεύχη του Κόναν ο Βάρβαρος Νο.1, 2 και 3), ενώ και οι άλλες (δηλαδή οι ιστορίες που υπήρχαν και στα τεύχη του Κόναν ο Βάρβαρος Νο. 6, 7, 9, 11 και 29) έχουν νέο λέττεριγκ όπου έχουν διορθωθεί ορθογραφικά και γραμματικά λάθη που υπήρχαν στην προηγούμενη έκδοση, αλλά και κάποιες λέξεις της προηγούμενης απόδοσης που ίσως θεωρήθηκαν ότι δεν ήταν "πετυχημένες" έχουν αντικατασταθεί με νέες. Συνέχεια αυτής της αξιέπαινης προσπάθειας (να εκδοθούν ξανά οι ιστορίες από τα πρώτα τεύχη του Κόναν, όχι ως απλές ανατυπώσεις, αλλά με νέο λέττεριγκ και ενίοτε νέα μετάφραση) είναι και οι ιστορίες από τα τεύχη του ΚΟΝΑΝ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ Νο.12, 13 και 10 που εκδόθηκαν ξανά στα ΚΟΝΑΝ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ Νο. 131, 146 και 147. Πιθανώς οι ιστορίες αυτές να είχαν ετοιμαστεί για έναν πέμπτο τόμο του CONAN SPECIAL, ο οποίος δεν κυκλοφόρησε ποτέ, και τελικά μπήκαν στα κανονικά τεύχη του ΚΟΝΑΝ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ. Τέλος, εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι οι δύο ολιγοσέλιδες ιστορίες που συμπληρώνουν τον τέταρτο τόμο του CONAN SPECIAL: "Το Τέρας του Λάκκου" από το S.S.O.C. 179 (ιστορία 10 σελίδων) και "Πράξεις Θάρρους" από το S.S.O.C. 185 (ιστορία 8 σελίδων) δεν είχαν δημοσιευθεί ξανά σε κάποιο τεύχος του ΚΟΝΑΝ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ ή του ΣΟΥΠΕΡ ΚΟΝΑΝ, δηλαδή υπάρχουν διαθέσιμες προς ανάγνωση μόνο στον συγκεκριμένο "τόμο". Το τελικό μου συμπέρασμα είναι πως δεν έχουμε να κάνουμε με ΤΟΜΟ τευχών, αλλά με μια παράλληλη εκδοτική προσπάθεια της ΚΟΜΠΡΑ ΠΡΕΣΣ η οποία, με τις 148 σελίδες της, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως το πραγματικό "ΣΟΥΠΕΡ ΚΟΝΑΝ".