Αίθουσα Νικητών

Δεκαρίσαμε Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Tρομαχτικη ευκαιρια! 1000 τευχη Μικρου Καουμποϋ, Μικρου Σεριφη κα μικρου Αρχηγου με 150€. Σε ενα φλασακι μεσα (δε διευκρινίζεται αν περιλαμβάνεται στη τιμη).

Τα δύο στριπ του Φρίξου Κοκκώνη που υπήρχαν στο 1ο τεύχος του Spatterzine. Ο Κοκκώνης έχει ξαναδημοσιεύσει δουλειά του στο περιοδικό Νέο Επίπεδο.

Ψαγμενιά από τον Joseph Lambert ονόματι Deadhorn.

Πήρα λοιπόν και διάβασα την υπομονή! Γενικά κόμικ με κοινωνικο-υπαρξιακο-αισθηματικό περιεχόμενο δεν είναι του τύπου μου οπότε λογικά και αυτό θα το είχα προσπεράσει αν δεν είχα διαβάσει καλές κριτικές από άλλα μέλη του φόρουμ και δεν υπήρχε το τυράκι του ταξιδιού (πίσω) στο χρόνο!Πραγματικά λατρεύω τις ιστορίες με ταξίδια στο χρόνο! Επειδή δεν έχω διαβάσει άλλα έργα του ιδίου δεν μπορώ να πω αν είναι από τα καλύτερα έργα του, το συγκεκριμένο ωστόσο δεν με απογοήτευσε! Η ιστορία ξεκινάει με δύο απένταρους νέους ,τον Τζακ και την Υπομονή, που ετοιμάζονται να γίνουν γονείς και ευτυχώς συνεχίζει καλύτερα: η Υπομονή βρίσκεται, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, νεκρή από τον Τζακ ,ο οποίος αφού περάσει άδικα κάποια χρόνια στη φυλακή όταν θα αποφυλακιστεί θα προσπαθήσει να βρει τον δολοφόνο! Θα γνωρίσει έναν απίθανο τύπο τον Μπέρνι που έχει βρει ένα τρόπο να γυρίζει πίσω στον χρόνο και δεν θα διστάσει να καταδυθεί στο παρελθόν για να βρει απαντήσεις στα ερωτήματά του! Σε ότι αφορά το σχέδιο ακολουθεί το στυλ της καθαρής γραμμής!Απέριττο ,απλό, ξεκούραστο στο μάτι!Ευτυχώς για μένα υπάρχει χρώμα και η ιστορία δεν γίνεται πιο βαριά απ' ότι είναι!Το χρώμα βέβαια είναι μάλλον διεκπεραιωτικό ,χωρίς να προσθέτει κάτι στην ιστορία.Θα μπορούσε για παράδειγμα οι διάφορες χρονικές περίοδοι να έχουν το δικό τους χρωματικό χαρακτήρα! Ενδιαφέρον παρουσιάζει και οι σκιαγράφηση των χαρακτήρων!Σχεδόν όλοι είναι σκάρτοι ,κατεστραμμένοι ,αποτυχημένοι,παλιοχαρακτήρες, οπορτουνιστές! Δεν ξέρω αν αυτός ο μισανθρωπισμός οφείλεται στην γενικότερη κοσμοθεωρία του Clowes ή απλά υπάρχει για να βοηθάει την ιστορία,γιατί πράγματι βοηθάει την ιστορία!.Ο καημένος ο Τζακ δεν ξέρει από που να πιαστεί και ποιον να εμπιστευτεί!Προσπαθεί να βρει έναν ένοχο για τα δεινά της Υπομονής και κατ' επέκταση και τα δικά του αλλά δυσκολεύεται! Το μεγαλύτερο μέρος του κόμικ είναι μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από τον Τζακ ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την Υπομονή προς το τέλος! Το τέλος μου φάνηκε λίγο αμήχανο!Δεν ήταν του τύπου "έγινε αυτό κι αυτό" αλλά του τύπου "θα μπορούσε να γίνει αυτό ,θα μπορούσε να γίνει κι εκείνο"!Επίσης λίγο παράταιρη η ωδή στην μία και αδιαμφισβήτητη αλήθεια !;! Η ιστορία είναι έτοιμη για μεταφορά στον κινηματογράφο!Δεν γνωρίζω αν κάποιο στούντιο έχει ήδη πάρει τα δικαιώματα του κόμικ!Ελπίζω να μην κακοπέσει στα χέρια κάποιου άσχετου!Προσωπικά θα προτιμούσα τον Ντειβιντ Λύντς!

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε δημιουργηθεί στην Αθήνα το Ultra Splatter Club, με μέλη φαν ταινιών τρόμου, υπερφυσικού, φανταστικού αλλά και των ανάλογων βιβλίων φυσικά. Κάποια στιγμή τα μέλη αποφάσισαν να εκδώσουν και ένα ανάλογο φανζίν, και εγένετο Splatterzine. Με αφιερώματα σε ταινίες και δημιουργούς τρόμου αλλά και σε κάποιους serial killers, κριτικές, συνεντεύξεις κλπ. Απ' όσο γνωρίζω κυκλοφόρησαν 4 τεύχη συνολικά και σταμάτησαν εκεί, πιθανόν λόγω και του ντόρου με την υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης (το αναφέρει το 4ο τεύχος). Το περιοδικό είχε μια υποτυπώδη σχέση με τα κόμικς, αρχικά λόγω δύο στριπ του Φρίξου Κοκκώνη που υπήρχαν στο 1ο τεύχος (μπορείτε να τα δείτε εδώ), ενώ και το εξώφυλλο του 3ου τεύχους προέρχεται από το σκίτσο Lilith του κομίστα Russ Heath...

Αγόρια και κορίτσια, σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές! Να 'στε καλά και να δείτε τα κόμικς σας να πολλαπλασιάζονται διαρκώς!

Η απουσια των ιστοριων Σκαρπα, οπως και των υπολοιπων κλασικων δημιουργων απο τα νεωτερα ελληνικα κομικς εχει συζητηθει κατα κορον τα παλιοτερα χρονια, ακομα και την εποχη που δεν εδειχνε οτι η ακτινα θα χρεοκοπουσε. Στο Κομιξ εχουν περιληφθει ιστοριες απο μερικους κλασικους δημιουργους ομως καποιοι εχουν αδικηθει 100% οπως ο Καρπι που εξοστρακιστηκε εντελως. Θα πρεπει να λαβουμε υποψιν την νοοτροπια και την μοδα της εποχης που ηταν η πληρης υιοθετηση οτιδηποτε προσφερε η μοντερνα/συγχρονη ιταλικη σχολη. Ομως οι ιταλοι δεν εχουν εναν εκδοτη κομικς, εχουν διαφορους συγχρονως κι ετσι οι παλιες ιστοριες δεν εμπαιναν ποτε στο χρονοντουλαπο. Το δογμα τερζοπουλου (και γενικως των παλιων εκδοτων) ειναι οτι η γενια των αναγνωστων ανανεωνεται καθε 7 χρονια, ομως αυτο εξυπηρετουσε τις παμπολλες ανατυπωσεις που εκαναν. Φτασαμε ομως καποτε σε μια εποχη που ακομα και οι ανατυπωσεις καταργηθηκαν κι ετσι οι νεοι κομιξακιες θα επρεπε να αγοραζουν τα παλια πανακριβα τευχη για να διαβασουν τις παλιες ιστοριες. Ομως κι αυτα δεν ειναι σε αφθονια για να τα εχουν ολοι. Ετσι ολο και περισσοτεροι εχουν πληρη αγνοια τι ακριβως υπαρχει. Υπαρχει και ο εξης παραγοντας, που δεν εχει αλλαξει. Ο εκδοτης ΔΕΝ σκεφτεται σαν αναγνωστης, συνεχιζει να κοιταει αυτο που θα εκδοσει με τα δικα του κριτηρια, αρχιζοντας απο το οικονομικο κοστος, ποσο θα αποσβεσει τα εξοδα κλπ. Ακομα και η διαφημιση τους ειναι δευτερευουσας σημασιας, οπως και οι δημοσιες σχεσεις με την κομιξικη πελατεια. Ικανοποιει απλως το οτι μπαινουν διαφορα like στις σελιδες τους. λες και μονον εκεινοι θα αγορασουν, η μινιμαλ προσεγγιση. Τελικα αυτο που μενει ειναι να ειμαστε και ευχαριστημενοι που συνεχιζονται οι τομοι του Σκαρπα!

Εντάξει, θεούλης ο τύπος. Μακράν ο "καλύτερος" που έχω δει σε αυτό το τόπικ μέχρι σήμερα.

Δεν ξέρω, ίσως να ντουφεκίσω στο Δ21

Η ιστορία Η Αιώνια Φλόγα της Καλχόα καθώς αποτελεί κεντρική ιστορία του ενδέκατου τόμου. Όσον αφορά τις υπόλοιπες ιστορίες αφού πλέον γνωρίζουμε ποιες μπήκαν στον δέκατο τόμο θα είναι οι υπόλοιπες του έκτου Ιταλικού τόμου. Άρα λογικά θα έχει τις εξής: Η Αιώνια Φλόγα της Καλχόα Ο Διαγωνισμός των 100 Δολλαρίων Topolino e il gigante della pubblicità (αδημοσίευτη όπως θα καταλάβατε) Σύνολο 156 σελίδες. Άρα μένει άνετα χώρος και για κανένα επιπλέον άρθρο πέρα από αυτά που μπαίνουν στην αρχή κάθε ιστορίας Άρθρα όπως αυτό του οποίου την πρώτη σελίδα την είδαμε στον προηγούμενο τόμο. Διαφήμιση Καθημερινής Διαφήμιση εφημερίδας

Δ14 διεταξε ο Τζαερμ και ολα τα αποθεματα αντηλιακου σουταρισθηκαν αφου εβρεχε και ηταν πλεον αχρηστα

Τον Nemo και τον Ηλία για μένα.

Α δεν μπορώ απλά να πεθάνω; Παλιοζωή, μου πήραν τα γλυκά, τώρα θέλουν να μου πάρουν και το θάνατο

Λέω να πολεμήσω, βαριέμαι να γράφω περί παραδόσεως/φυγής κλπ

Τουλάχιστον δεν τα έβαζε σε κανέναν δίσκο SSD να κάνουμε απόσβεση.

Elias the cursed, κατασταση 9, 8€ Nemo: Heart of ice, κατασταση 9, 10€ Πακετο πληρης σειρα Ερικ Καστελ #0-16, γενικη κατασταση 9, 35€ Αν καποιος παρει αρκετα, θα εχει καλυτερη τιμη και δωρακια φυσικα!

Γ20 - Άστοχο Σειρές.docx Επειδή (εκτός αν έχει γίνει κάποια υποχθόνια συμφωνία) ο Γλυκογένης θα χάσει με την γύρα του T' eek, θέλω να ξέρω αν στοχεύει να παραδοθεί ή να προσπαθήσει να το σκάσει. Σε περίπτωση απόπειρας απόδρασης, οι πιθανότητες θα υπολογιστούν με μονή ρίψη ζαριού με 4 έδρες οπού: 1 = Θάνατος 2 = Αιχμαλώτιση 3, 4 = Απόδραση Εννοείται ότι αν αποδράσετε και επιβιβαστείτε σε συμμαχικό πλοίο, όταν αυτό βυθιστεί θα πρέπει να ξαναπεράσετε την ίδια διαδικασία.

Ελειψα λίγο και χαμος απο γενεθλια! χρονια πολλα σε όλους οσους γιορταζαν τις προηγούμενες μερες κι ειδικότερα σε @mr-d @PhantomDuck @Μενίγ Πουαγώ @guskoin και φυσικά χρόνια πολλά και στους σημερινους γενεθλιαζοντες @GeoTrou & @PAPCY02 ! Διαλεχτε!

Σειρές.docx Τα τρία πλοία του κουβανικού ναυτικού είχαν συγκεντρωθεί κοντά στην Παλαιά Γουϊνέα και όλα τους προσπαθούσαν να πετύχουν το γλιστερό και σιροπιαστό μικρό πλοιάριο... Αν και ήδη βαριά χτυπημένο, με τον αέρα στο τριγωνικό του πανί και τους έμπειρους κωπηλάτες να κάνουν την γυμναστική της ζωής τους το Ιπτάμενο Ραβανί κατάφερνε να ελιχθεί και να αποφύγει το οπτικό πεδίο των κανονιών και το πεδίο του... πυρός. Οι κωπηλάτες δε, ήταν πολύ συνηθισμένοι στην γυμναστική επειδή κάθε φορά που ο Γλυκογένης έτρωγε υπέρ του δέοντος, τους έβαζε να χάσουν καμιά θερμίδα για να αισθανθεί καλύτερα. Όταν τα πυρομαχικά άρχισαν να στερεύουν στην μικρή πυριτιδαποθήκη του Ραβανιού, οι ναύτες άρχισαν να εκτοξεύουν από τα κανόνια (κυρίως μπαγιάτικα στην αρχή) κέηκ κατά του εχθρού. Τελικά, μια τυχερή βολή από το μονήρες κανόνι της Πεσκαντρίτσας πέτυχε το Ραβανί, το οποίο άρχισε να γέρνει, και να κινείται ανεξέλεγκτα στο πέλαγος, μέχρι που χτύπησε έναν ύφαλο. Τα δύο υπόλοιπα πλοία πλησίασαν πιο κοντά στο ανυπεράσπιστο πλοιάριο, και άνοιξαν πυρ ανελεήτα, με την χρήση γκρέηπσοτ, τα μικρά σφαιρικά βλήματα του οποίου ξεχύθηκαν στο ανισόρροπο κατάστρωμα του Ραβανιού το οποίο απάντησε με φωνές πόνου. Μια από τις σφαίρες βρήκε τον Γλυκογένη στην κοιλιά, και κατέρρευσε στην αγκαλιά του μουγκού μαμελούκου υπασπιστή του, τον Χατζηλουκούμ. Καθώς μια μικρή συστάδα επιζόντων άρχισε να μαζεύεται κοντά του, ο Γλυκογένης εκφώνησε με ότι δυνάμεις του είχαν μείνει, μια επιθανάτια κατάρα. Όσοι γνωρίζουν αρκετά για πειρατικά μυθιστορήματα ξέρουν ότι κανένας δεν πρέπει να υποτιμά την κατάρα ενός πειρατή. Ίσως να εκπληρωνόταν χάρη στα μυστηριώδη ξύλινα βαρέλια, όπως αυτά που επέπλεαν ανύποπτα γύρω από το ξύλινο κουφάρι του πλοίου... *** Ο Αμπού Τζαμάλ ιμπν Χαϊγερεντίν ή όπως τον γνώριζαν όλοι Γλυκογένης, ήταν η λαίλαπα του Αρχιπελάγους ως τώρα. Είχε ήδη νικήσει μια φορά το βερενικιώτικο ναυτικό του Θεοδώριχου και ήλπιζε να κάνει το ίδιο και στον γιο του. Σχεδόν το κατάφερε, καθώς ο Έθελροντ έμεινε με ένα μόνο πλοίο. Αλλά μετά από μια σειρά ναυμαχιών είδε την δύναμη του να περιορίζεται, τα πειρατικά του πλοία να βυθίζονται ένα-ένα, και τέλος, μετά από τις προσπάθειες των Λουξεμβούργων και κυρίως των Κούβανων, να κατατροπώνεται. Γνώριζε το αρχιπέλαγος σαν το πίσω μέρος της παλάμης του, ή μάλλον περισσσότερο, διότι η παλάμη του ήταν συνήθως γεμάτη και δεν την έβλεπε πάρα πολύ συχνά. Ήταν ο πρώτος που πήρε θέσεις μάχης και συνάντησε τον κατσαβραχιώτη φύλαρχο στην Μασσαμπουκαλία. Κατά την διάρκεια του πολέμου, κατάφερε να βυθίσει δύο εχθρικά πλοία, την Κουκουρουκουκού (γαλέρα, ***) του T'eek και το Λούξ του Πρίγκηπα (πλοιάριο, **), με το πρώτο μάλιστα να έχει την μεγαλύτερη σημασία, όχι μόνο επειδή ήταν το μεγαλύτερο, αλλά και επειδή ήταν η πρώτη και ως τώρα μόνη απώλεια του T' eek. Έχασε 3 πλοία στον T' eek και ένα στον Πρίγκηπα. Οι ιθαγενείς του Λάου Λάου καταφέρνουν να συνεχίσουν την καθημερινότητα τους, παρά τις σημαντικές απώλειες από μάχη και από νέες περίεργες ασθένειες για τις οποίες δεν ήταν έτοιμος ο οργανισμός τους. Η σύντομη εμπειρία τους στον πόλεμο θα τους ωθήσει στο να ξεκινήσουν μια ναυτική παράδοση, να φτιάξουν νέα πλοία και να πάρουν έναν πιο ενεργό ρόλο στα τεκταινόμενα των πέριξ περιοχών τους... Νέες ιδέες έχουν εισαχθεί στην παραδοσιακή λαουλαϊωτική κοινωνία που έχουν τρίξει για τα καλά τα θεμέλια της. Λίγοι από τους πειρατές θα επιβιώσουν τον πόλεμο. Είναι απόφαση του T' eek για το αν αυτοί που έχουν αιχμαλωτιστεί θα κρεμαστούν ή αν θα τους δοθεί αμνηστία, αλλά για αυτούς που ξέφυγαν τελείως τους περιμένει μια ίσως χειρότερη μοίρα. Μια χούφτα από αυτούς θα επιχειρήσει να επιβιώσει ζητιανεύοντας στους δρόμους της Ναντορπίας και του λιμανιού της Μασσαμπουκαλίας. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν χάσει ένα χέρι ή ένα πόδι, αλλά ακόμα και αυτοί χωρίς εμφανείς ουλές δεν ξέφυγαν χωρίς εξίσου τρομερές πληγές από τον πόλεμο. *** Τα κακά νέα δεν σταμάτησαν εκεί. Λίγες μέρες αργότερα, ο νικητήριος στόλος του T' eek άρχισε να περιπολεί στα νότια της Ολιγονησίας, και για κακή του τύχη, εντόπισαν το τελευταίο πλοίο του Φύλαρχου Gaerm. Ο επαναστατικός στόλος ποτέ δεν είχε καταφέρει να σπάσει την πλάτη του κουβάνικου ναυτικού, και τώρα το πλήρωνε ακριβά. Η θυσία του Ραβανιού είχε κερδίσει λίγο χρόνο και ένα εύστοχο χτύπημα ανάμεσα στα Νησ. Κουϊκ και στο Πελεκούδι, αλλά αυτό είχε ανταποδοθεί με ένα καίριο πλήγμα στον αρχηγό της επανάστασης... Στον επόμενο γύρο παίζει ο Έθελροντ. Σειρές.docx

Δ19 - ΕΥΣΤΟΧΟ ΒΥΘΙΣΜΑ Ι12 - Άστοχο Ι14 - ΕΥΣΤΟΧΟ Ακολουθεί χάρτης και περιγραφή σύντομα...

Ο T'eek καθόταν νωχελικά στην κουπαστή της Πεσκαντρίτσας με τα πόδια κρεμασμένα έξω από το πλοίο κι ένα κοκτέιλ στο χέρι. Κοιτούσε βαριεστημένα την πρύμνη του Ιπτάμενου Ραβανιού να πνίγεται στον καπνό. "Άλλον έψαχνα και άλλος μας προέκυψε τελικά. Ας είναι, τουλάχιστον θα φάμε κανένα σιροπιαστό να μας μείνει η γλύκα, όλο και κάτι θα έχει περισσέψει στα αμπάρια του πειρατή. Τώρα που το σκέπτομαι δεν θα είναι άσχημα να έχουμε τον Γλυκογένη στο πλοίο. Μπορεί να τον καρφώσω στον πρόβολο για ξόανο." "Θα είναι πολύ δύσκολο να ξετρυπώσω τα άλλα δυο πλοιάρια των επαναστατών. Οι μπαμπέσηδες ρίχνουν καναδυό κανονιές και εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος. Μάλλον θα πρέπει να τους κόψω τον ανεφοδιασμό. Θα ξεκινήσουμε ξυρίζοντας από τα χάρτη όλα τα νησάκια, βραχονησίδες και σκοπέλους που υπάρχουν ανατολικά της Κανταλούπης". "Εμπρός γλοιώδεις λεβέντες μου! Η Πεσκαντρίτσα να μετατρέψει όλο το ζαχαροστόκ του Γλυκογένη σε καραμέλα. Οι υπόλοιποι πορεία νότια-νοτιοδυτικά!". Δ19 Ι12 Ι14

Βαλκυρία: Ο Δέκατος Κόσμος- Το επικό φινάλε ενός αλλιώτικου Ragnarok Η σειρά Βαλκυρία, με τα δύο της επεισόδια, φτάνει στο τέλος της. Το πρώτο, το Νεκρικό Ψύχος μας είχε απασχολήσει και στο παρελθόν. Τώρα, το » Ο Δέκατος Κόσμος» (εκδόσεις Jemma Press) φέρνει τα πράγματα στο λυκόφως τους. Πως είναι όμως αυτό το φινάλε; Τι έχει να πει αυτό το αλλιώτικο Ράγκαροκ και τελικά γιατί έπρεπε να γίνει; Το Νεκρικό Ψύχος είχαμε πει πως ήταν μια απόπειρα για να δοθεί ένα νέο περιεχόμενο, μια διαφορετική αφήγηση για την σκανδιναβική μυθολογία. Να ξεφύγουν οι ιστορίες που, ορμόμωμενες από αυτή, λένε ξανά για τον Θορ και τον Λόκι, τον Όντιν και την Φρέγια, τον τεράστιο Φένριρ και την ουδέτερη Χέλα. Ο σεναριογράφος Sylvain Cordurié, ο Drazen Kovacevic στο σχέδιο και ο Simon Champelovier στον χρωματισμό προσπάθησαν και μας έδωσαν έναν κόσμο όπου ο χρόνος είχε σπάσει, κατά το σαιξπηρικό time is out of joint. Ένα κόσμο όπου ο Φέρνιρ δεν ήταν ένας αλλά αγέλη, η Χέλα μια γοητευτική πλανεύτρα και το Ράγκαροκ όχι φόβος, αλλά λυτρωμός από τις δυνάμεις του παρελθόντος, τους μύθους που τρέφονται με αίμα και κρατούν τους ανθρώπους δέσμιους της άγνοιας. Η συνθήκη της Βαλκύριας ήταν μία όπου το παρελθόν, με όλη την φρικτή μυσταγωγία του ξυπνά από ένα λήθάργο αιώνων και αναγορεύει πως το μέλλον του ανήκει. Αυτή τη κατάσταση δεν υπήρχαν πια θεοί να την σταματήσουν, δεν υπήρχε το φως τους, με αυτή την τόσο γοητευτική, εξανθρωπισμένη και γήινη διάσταση που έχει η νορβηγική μυθολογία. Το παρελθόν τους είχε καταπιει και αυτούς. Τέρμα ο Θορ και τα παιχνίδια του Λόκι, οι σοφίες του Όντιν και η ομορφιά του Μπάλντερ. Τώρα ο φακός της Ιστορίας εστιάζει στους δευτεραγωνιστές, τον ατιμασμένο αγγελιοφόρο Χέρμοντ, μια έκπτωση Βαλκύρια και ένας νεαρός πρίγκηπας με τους συντρόφους του. Οι τελευταίοι είναι ίσως το πιο αδύναμο κομμάτι της Βαλκύριας, ωστόσο δεν αναιρούν την ευχαρίστηση από την αφήγηση, ούτε στα σημεία κίνησης/ δράσης της, ούτε στο περιρρέοντα λόγο της μυθολογικής ανατροπής. Αυτό που πραγματικά αποτελεί την αιχμή του δόρατος της Βαλκύριας είναι το σχέδιο και κυρίως το χρώμα των Kovacevic και Champelovier αντίστοιχα. Το πρώτο δίνει ένα πολύ προσγειωμένο, σωματικό και προσεγμένο τόνο που δένει την αφήγηση στο συγκεκριμένο και της απαγορεύει να γίνει πολύ θεωρητική, κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να συμβεί. Είναι η άγκυρα με τις προσδοκίες του αναγνώστη για συνέπεια, ακόμα και αυτό αυτό οδηγεί σε κάποιες ατυχείς στιγμές, όπως η στιγμιαία σεξουαλικοποίηση κάποιων γυναικείων χαρακτήρων. Ωστόσο, το έπος ρέει μέσα στις φλέβες του σχεδίου και η ίδια η ιστορία του δίνει πολλές δυνατότητες να λάμψει και να προσφέρει ένα εντυπωσιακό και με νόημα θέαμα. Ταυτόχρονα, το χρώμα του Champelovier δίνει μια ψυχρή, σχεδόν απόμακρη διάσταση στην ιστορία, χωρίς ωστόσο να την καθιστά ανοικεία. Είναι προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις και την τοπολογία της ιστορίας, αλλά διεκδικεί και αυτό την δική του χάρη και καλλιτεχνεία, με την στρωτή υφή και την ομοιομορφία του, η οποία όμως, ανά στιγμές σπάει, σαν να σε αφήνει ο Champelovier να δεις πίσω από τις κουρτίνες του κόμικ. Αλλά μονάχα για μια στιγμή, μονάχα για μια υποψία. Τελικά, η Βαλκύρια αξίζει το ταξίδι που θα κάνετε για να την συναντήσετε. ΄Σίγουρα. Τόσο το «Νεκρικό Ψύχος» όσο και ο «Ο Δέκατος Κόσμός» κρύβουν πολλά στρώματα και μεθόδους ανάγνωσης, και είναι σίγουρος πως δεν απογοητεύσουν κανέναν, όπου και αν θελήσει να σταματήσει. Πηγή

Βαλκυρία: Νεκρικό Ψύχος- Μια προσπάθεια για μια νέα φωνή στην μυθολογική περιπέτεια Σαν σεναριογράφος, ο Sylvain Cordurié μετεωρίζεται μεταξύ της σωματικής και της ψυχολογικής δράσης. Πότε με καταιγιστικά καρέ μάχης και πότε με ψυχαναλυτικά δοσμένες συγκρούσεις, εξωτερικές και εσωτερικές, καταφέρνει και πλάθει χαρακτήρες που έχουν να προσφέρουν πολλά περισσότερα από ένα απλά καλοφτιαγμένο επικό/ιστορικό κόμικ. Η νέα του δουλειά, Bαλκύρια (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press) συνεχίζει αυτή την φόρμα. Το πρώτο από τα δύο βιβλία της Βαλκύριας, το Νεκρικό Ψύχος, επιχειρεί μέσα από τους χαρακτήρες πολυεπίπεδους να αφηγηθεί το χιλιοειπωμένο Ragnarok με έναν τρόπο που φέρει αξιώσεις πρωτοτυπίας. Κρατώντας το πνεύμα και τις βασικές λειτουργικές των επικών μυθευμάτων της Σκανδιναβίας, ο Cordurié φέρνει στο προσκήνιο την εξαρχής μείξη θεϊκού και ανθρώπινου στοιχείου, θέτοντας το πρώτο ως βάση του δεύτερου και όχι το αντίθετο. Στην Βαλκύρια, οι θεοί περιμένουν να σωθούν από τους θνητούς, όχι με μεταφυσικό τρόπο αλλά με πάρα πολύ ρεαλιστικό. Τα μυθολογικά τέρατα, όπως ο θεοκτόνος Fenrir έρχονται αντιμέτωπα με απλούς πολεμιστές και πεθαίνουν με απλούς (αλλά εικαστικά εντυπωσιακούς τρόπους). Ενδεικτικό του ολοκληρωτικού εξανθρωπισμού των καταστάσεων και των χαρακτήρων που επιχειρεί ο Cordurié είναι και ότι φέρνει στο προσκήνιο, σαν θεμελιώδη λίθο της ιστορίας της Βαλκύριας, τον Έρωτα, όχι όμως σαν εμψυχωτικό συναίσθημα που δίνει δύναμη, αλλά σαν απαγόρευση που την στερεί. To θεικό ζεύγος που ρίχνεται στην Midgard δεν επιδεικνύει παρά ελάχιστες σχέσεις αναμεταξύ τους, όχι μόνο λόγω της θεικής τιμωρίας, αλλά και των τεταμένων σχέσεων που οδήγησαν στην εξορία. Επίσης, αξίζει σίγουρα ένα μπράβο που ο Cordurié απέφυγε να χρησιμοποιήσει την πολυφορεμένη φιγούρα του Thor και προτίμησε τον πιο χαμηλών τόνων Χέρμοντ (Hermod the Brave), ο οποίος αναφέρεται στην σκανδιναδική παράδοση μόλις μία φορά, και αυτή σαν αγγελιοφόρος. Tαυτόχρονα, σε αυτό το περισσότερο εισαγωγικό τόμο, ο Cordurié θέτει τις βάσεις για την εξέλιξη των χαρακτήρων του: καθήκον ή συναίσθημα, πολεμιστής ή ηγέτης, επιβίωση ή θάνατος. Οι ήρωες περνούν από αυτά τα διλήμματα και εντάσσονται στο ατέρμονο μπρος πίσω του κόμικ ανάμεσα στο φανταστικό (στο οποίο έχουν προστεθεί πολλοί νεολογισμοί) και το πραγματικό. Εικαστικά, ο Drazen Kovacevic στο σχέδιο και ο Simon Champelovier στον χρωματισμό καταφέρνουν και φέρνουν αυτήν την ιστορία σε εμάς μέσα από ένα γκριζογάλανο πρίσμα. Με έμφαση στις κοφτές γραμμές και μεγάλη προσοχή στις ανθρώπινες εκφράσεις, που είναι ο κύριος καμβάς που μεταφέρει την ιστορία, κατορθώνουν να δημιουργήσουν μια ψυχρή ατμόσφαιρα για το περιβάλλον και μια θαλπωρή που προέρχεται από τους ανθρώπους. Αυτός ο δυισμός, βασικά ανάμεσα στα διαλεκτικά δίπολα που κυριαρχούν στο κόμικ, είναι τελικά και ένας από τους πιο σημαντικούς, αυτό που συνδέει και μεταφέρει όλα τα άλλα. Επιπρόσθετα, η καθαρά σωματική δράση, μεταφέρεται με κοφτά, ακανόνιστα καρέ, τα οποία δημιουργούν έναν ρυθμό έξαψης και έντασης, επιτυγχάνοντας τον σκοπό τους. Η Βαλκύρια (Βιβλίο 1- Το Νεκρικό Ψύχος) είναι ένα σύγχρονο κόμικ φαντασίας, το οποίο παρόλο που βουτά στην ευρωπαϊκή μυθολογική παράδοση, δεν εφησυχάζει, ούτε αρκείται στην οικειότητα της θεματικής του. Προσπαθεί να πάει παραπέρα ένα θέμα και ύφος που έχουμε δει πολλές φορές, με τρόπο που θέλει να ξαφνιάσει. Ας του δώσουμε μια τέτοια ευκαιρία. Πηγή

Όχι! Αν μπορεί να πέσει ηρωικώς μαχόμενος πώς θα τον ανασκολοπίσουμε;

Θέλετε να το προσθέσουμε ως τρίτη επιλογή;

Και στην α) επιλογή παραδίνεσαι. Απλά στην β) επιλογή έχεις 50% πιθανότητα απόδρασης και 25% πιθανότητας θανάτου.

Παρέλαβα σε άψογη κατάσταση. Σ' ευχαριστώ πολύ Μάριε.

Επειδή στο Κομιξ ,ακόμα και τώρα ,μπαίνουν όλες οι σαβούρες... Δεν υπάρχει χώρος για τις καταπληκτικές ιστορίες μεγάλων δημιουργών όπως ο Σκάρπα ή ο Καβατσάνο...

Από την άλλη, εγώ ευχαριστήθηκα, που ο χρωματισμός είναι όπως τον θυμόμουνα από το Μίκυ Μάους 82, και ο οποίος φαντάζομαι ότι ακολουθούσε τον πρωτότυπο ιταλικό χρωματισμό, που αναπαράγει η σειρά. Αυτό, που μου έκανε εμένα περισσότερη εντύπωση, είναι οι συνεχείς αναφορές στο καρναβάλι και στις φάρσες, που υποτίθεται ότι κάνει ο κόσμος εκείνη την περίοδο. Αυτό υποθέτω ότι για τους Ιταλούς εξηγεί κάποιες συμπεριφορές, αν όντως κάνουν φάρσες κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού, αφού μέχρι και ο Σκρουτζ έκανε μία, αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο μάλλον δημιουργεί ερωτηματικά. Στις προηγούμενες ελληνικές εκδόσεις, οι αναφορές στο καρναβάλι αφαιρέθηκαν τελείως, με τη φάρσα του Σκρουτζ να μετατρέπεται σε μία ακόμα επίδειξη τσιγκουνιάς Ρίχνοντας μια ματιά στο I.N.D.U.C.K.S., βλέπω ότι οι Γάλλοι μετέτρεψαν το καρναβάλι σε πρωταπριλιά, κάτι που δεν στέκει, μια και οι φάρσες, που γίνονται κατά τη διάρκεια της ιστορίας, γίνονται σε περισσότερες από μία ημέρες. Το ίδιο πρόβλημα έχει και η αμερικανική εκδοχή, όπου το καρναβάλι έγινε Mardi Gras, που είναι η τελευταία ημέρα τού καρναβαλιού, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη γιορτή στην πολυπολιτισμική Αμερική (γιορτάζεται πουθενά εκτός από τη Νέα Ορλεάνη;) και δεν νομίζω να κάνουν φάρσες. Εκεί που ήμουνα, ας πούμε, μπορεί να κάναμε χριστουγεννιάτικα πάρτυ (όπου τον Άη Βασίλη δεν είχε πρόβλημα να τον υποδυθεί Εβραίος!) αλλά Mardi Gras δεν γιορτάσαμε ποτέ, και κανείς δεν έκανε φάρσες.

Μέχρι να επιστρέψει ο Φαίδων μικρό ευχάριστο διάλειμμα Είχα παίξει παλιά κάτι αντίστοιχο, αλλά με σκάκι. Και εκεί είχε και περισσότερο νόημα, διότι αυτός που έκοβε κομμάτια και κέρδιζε, έπινε, ζαλιζόταν και είχε ντεζαβαντάζ

Το τελευταίο κόμικ του Νάσου Βασιλακάκη (Μαριάννα η Βρωμόστωμη) είναι ένα περίεργο, αλλά πολύ ωραίο κόμικ (για μένα) αλλά μάλλον για λίγους. Ακολουθούμε τον Νίπερ, σε 4 ξεχωριστές μεν αλλά συνεχόμενες ιστορίες ανάμεσα σε δελτία ειδήσεων και διαφημίσεις: Οι ιστορίες είναι: Νίπερ Η Μάχη των Προαστίων Αιώνιος Μετανάστης Ο Σερ Μόργκαν Ο Νίπερ, σύμφωνα με το οπισθόφυλλο "Δεν έχει λεφτά, ούτε σπίτι, ούτε πατρίδα, κάποτε είχε μιαν αγαπημένη, αλλά την κλείδωσαν μακριά και τώρα την αναζητάει... Παράτολμος, μοναχικός, αλαζόνας, ψεύτης, κλέφτης και καταζητούμενος, ο Νίπερ έχει μιαν ακόρεστη δίψα να πέσει σαν ορμητικός χείμαρρος πάνω στα κακά τούτου του κόσμου". Οι ιστορίες σε καμία περίπτωση δεν είναι μια ρεαλιστική αποτύπωση της ζωής ενός περίεργου τύπου. Είναι μια ονειρική/εφιαλτική πραγματικότητα με λογική αλλά χωρίς λογική (όπως ακριβώς είναι και η εποχή μας) την οποία και σχολιάζει με έναν άμεσο αλλά όχι προσβλητικό τρόπο. Το σχέδιο είναι καρτουνίστικο και ταιριαστό στο θέμα του κόμικ. Περισσότερα και στο σχετικό άρθρο του Κουκουλά

Ένα από τα μακροβιότερα περιοδικά του χώρου. Με μεγάλο επιτελείο συντακτών και έμπειρο εκδότη και διευθυντή. Προέλευση εκ Θεσσαλονίκης και θέματα, τι άλλο; Αντιγράφω από το editorial του Παντελή Γιαννουλάκη. "Καλώς ήρθατε στον κόσμο του παράξενου. Μας περιμένουν πύλες για άλλες διαστάσεις και τόπους δύναμης, μυστικές υπόγειες χώρες και μακρινοί πλανήτες, ....... ένα ολόκληρο σύμπαν από πληροφορίες που κανείς δεν παρατηρεί, από εικόνες που κανείς δεν βλέπει, από πρόσωπα που κανείς δεν γνωρίζει. .... Το ανέλπιστο αποτέλεσμα είναι το Strange".

Ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου στο «Σύνδρομο», σε συνεργασία με 5 έμπειρους σχεδιαστές, εξετάζει το αν οι διαφορετικές και ξεχωριστές ικανότητες μιας ομάδας ανθρώπων που πάσχουν από σπάνια σύνδρομα αποτελούν τις αιτίες για τις προσωπικές τους τραγωδίες ή τα εφαλτήρια για τις ηρωικές τους πράξεις. «Δείξτε μου έναν ήρωα και θα σας γράψω μια τραγωδία». Με αυτή τη φράση του Francis Scott Fitzgerald που επανέλαβε ο John Byrne στους Fantastic Four ξεκινά ο Αβραάμ Κάουα τον κατατοπιστικό και επεξηγηματικό πρόλογό του στο «Σύνδρομο» του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου (εκδόσεις: Comicdom Press, συνοδεύεται από ένα pin-up gallery με έργα 17 Ελλήνων δημιουργών κόμικς και εικονογράφων). Μια φράση που ταιριάζει απόλυτα στους πρωταγωνιστές της σειράς, μια ομάδα ετερόκλιτων ανθρώπων που ο καθένας τους αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τα ιδιαίτερα χαρίσματά του για να βοηθήσει άλλους ανθρώπους, την ίδια στιγμή που τα χαρίσματα αυτά ως συνέπειες μιας σπάνιας πάθησης τους καθιστούν τραγικούς ήρωες, καταραμένους, απόβλητους, δυστυχισμένους, στόχους μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα, επιζητεί θύματα και όχι ήρωες. «Το «Σύνδρομο» μοιάζει πιο πολύ με τον «Άφθαρτο», την ταινία του M. Night Shyamalan, γιατί σαν αυτή είναι μια ιστορία που μιλάει για ήρωες κι όχι μια ηρωική ιστορία. Κι αν προσεγγίζει τα μοτίβα των κόμικς με υπερήρωες, το κάνει εξίσου πλάγια με τον Άφθαρτο, πιο πολύ με τη λογική του δράματος, της τραγωδίας, κι όχι της δράσης και της περιπέτειας, και μόνο όταν η ιστορία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί καταλαβαίνεις τις εκλεκτικές της συγγένειες. Οι ήρωές του είναι πιο κοντά στο «Doom Patrol» από ό,τι στο «X-Men» (πρωταγωνιστές δυσλειτουργικοί και πάσχοντες, όχι υπεράνθρωποι μεταλλαγμένοι), η ατμόσφαιρά του πιο κοντά στο «Oldboy» και στις σειρές της Vertigo και το όποιο φανταστικό στοιχείο υποστηρίζεται από χαρακτήρες που θα μπορούσες να τους ξέρεις με το μικρό τους όνομα» συμπληρώνει ο Αβραάμ Κάουα. Και αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του Συνδρόμου καθώς είναι μεγάλη η ικανότητα του Κατιρτζιγιανόγλου, δημοσιογράφου και σεναριογράφου («Αστικό Κενό», «Μαύρο Φως», «Η Κερένια Κούκλα» κ.α.), με μεγάλη θητεία στα ελληνικά κόμικς και εκ των ιδρυτών του Comicdom, να χτίζει τους χαρακτήρες του χωρίς βιασύνη, ευκολίες, υπερβολές και ακροβασίες. Ο πρώτος από τους χαρακτήρες αυτούς (εικονογράφηση: Χρήστος Μαρτίνης) είναι ο Άρης, που πάσχει από το «σύνδρομο Άντον», μια σπάνια μορφή τύφλωσης που ονομάζεται και φλοιώδης τύφλωση. Όπως οι περισσότεροι πάσχοντες από την ιδιαίτερη αυτή πάθηση, «αναγνωρίζει» τα πράγματα με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλός του και συχνά έχει την ικανότητα να «βλέπει» ακόμη περισσότερα. Από το «σύνδρομο Stendahl» πάσχει η ζωγράφος Νικόλ (εικονογράφηση: Γιάννης Ρουμπούλιας), μια ψυχοσωματική ασθένεια που προκαλεί συμπτώματα ζαλάδας, πανικού, παράνοιας και παραισθήσεων στη θέαση συγκεκριμένων έργων τέχνης ή ιστορικών μνημείων. Η Έλλη (εικονογράφηση: Γαβριήλ Τομπαλίδης) πάσχει από το «σύνδρομο Cotard», μια ψυχιατρική διαταραχή που μπορεί να οδηγήσει στην απατηλή αίσθηση ότι ο πάσχων είναι νεκρός ή δεν υπάρχει, έχει σαπίσει, λείπουν τα όργανά του κ.λ.π. Τέλος, από το «σύνδρομο XYY», μια σπάνια χρωμοσωμική ανωμαλία που μπορεί να οδηγήσει σε σκελετικές δυσμορφίες, μεγαλακρία, επιθετικές συμπεριφορές κ.α., πάσχει ο Σταύρος (εικονογράφηση: Αλέξια Οθωναίου). Οι τέσσερίς τους θα συναντηθούν και με γνώμονα την ανεξήγητη τάση τους να εκμεταλλευτούν την ιδιαιτερότητά τους προς όφελος των ανθρώπων θα δημιουργήσουν μια άτυπη ομάδα «ηρώων» που αναλαμβάνει δράση, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς επικές μουσικές (αν και κάθε κεφάλαιο συνοδεύεται από μουσικές προτάσεις του συγγραφέα του), χωρίς μεγάλα λόγια. Από τη δράση αυτή θα αναδειχθεί ακόμη πιο έντονα και η τραγικότητα των «ηρωικών» αυτών προσώπων που είναι αναγκασμένα να κινούνται μυστικά, στις σκιές, μακριά από την κοινή θέα και τους ανθρώπους που τους θεωρούν τέρατα. Στο κεφάλαιο «Η Αρχή Είναι το Τέλος», σε εικονογράφηση Χρήστου Μαρτίνη, τα μέλη της ομάδας θα έρθουν ακόμα πιο κοντά αντιμετωπίζοντας την οργανωμένη επίθεση των εκπροσώπων μιας υποτιθέμενης επιστημονικής ορθότητας που τοποθετεί την έρευνα και το χρήμα πάνω από τους ανθρώπους, ενώ ο ανοιχτός επίλογος (εικονογράφηση: Λευτέρης Μαυρογιάννης) αφήνει περιθώρια για τη συνέχιση του «Συνδρόμου», όπως άλλωστε επισημαίνει ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, στο επιμύθιό του: «Όλες οι ιστορίες που έχω γράψει μέχρι σήμερα έχουν κλείσει τον κύκλο τους μέσα στο μυαλό μου. Εκτός από το Σύνδρομο. Με αυτό, πάντοτε το τέλος θα είναι η αρχή». Και το σχετικό link...

Ο Σπύρος Νομπιλάκης γράφει το σενάριο και η Ευγενία Κουμάκη υπογράφει τα σχέδια σε μια μικρή ιστορία πολιτικής φαντασίας για το πώς θα μπορούσε να ανατραπεί η παγκόσμια τάξη πραγμάτων και οι απαθείς ευημερούντες να γίνουν θύματα της ίδιας τους της απάθειας. Μια μικρή ιστορία για το πολιτικό «φαινόμενο της πεταλούδας» Η ιστορία των κόμικς είναι γεμάτη από «What if?» αναζητήσεις των πιθανών εναλλακτικών εκδοχών της δικής τους «τεχνητής» πραγματικότητας. Από τη σειρά «What if…?» της Marvel της δεκαετίας του 1970 μέχρι τα μεταγενέστερα «Elseworlds» της DC κι από το «Kingdom Come» μέχρι το «Marvels» και το «Astro City», που εξέτασαν το πώς θα ήταν ο κόσμος (των κόμικς) «αν…», οι δημιουργοί πειραματίστηκαν με την ενδεχομενικότητα της Ιστορίας και τις συνέπειες που θα επέφεραν στο μέλλον οι μικρές διαφοροποιήσεις του παρελθόντος. Με το «Butterfly Effect» (έκδοση του κέντρου πληροφόρησης και τεκμηρίωσης για τον ρατσισμό, την οικολογία, την ειρήνη και τη μη βία, «Αντιγόνη»), ο Σπύρος Νομπιλάκης στο σενάριο και η Ευγενία Κουμάκη στα σχέδια μεταφέρουν αυτόν τον πάντα ενδιαφέροντα προβληματισμό στον πραγματικό κόσμο, φιλοτεχνώντας μια δυστοπική ιστορία πολιτικής φαντασίας για την πιθανότητα έλευσης ενός ζοφερού μέλλοντος στον δυτικό κόσμο. Ενός μέλλοντος που αποτελεί, ωστόσο, το παρόν στον υπόλοιπο κόσμο. Η επιλογή του τίτλου εξηγείται στο γλωσσάρι του επιλόγου της έκδοσης: «Φαινόμενο της Πεταλούδας: είναι η ιδέα ότι μικρές μεταβολές μπορούν να έχουν μεγάλες επιδράσεις. Στη θεωρία του χάους περιγράφει πώς μια μικρή αλλαγή σε μια κατάσταση ενός ντετερμινιστικού μη γραμμικού συστήματος μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλες διαφορές σε μια μεταγενέστερη κατάσταση, π.χ. μια πεταλούδα που χτυπά τα φτερά της στη Βραζιλία μπορεί να προκαλέσει ανεμοστρόβιλο στο Τέξας». Η ιστορία ξεκινά από την τάξη ενός αμερικανικού σχολείου, με τον καθηγητή να διδάσκει αυτάρεσκα στα παιδιά τη σοβινιστική δυτική ερμηνεία της Ιστορίας, σύμφωνα με την οποία «η υπεροχή του έθνους βασίστηκε στην τεχνολογική πρόοδο και την οικονομική μας ευφυΐα…» και συνεχίζεται με τον ρατσισμό κατά των προσφύγων στη Γαλλία, το τείχος του Τραμπ στα σύνορα με το Μεξικό, το πιθανό Grexit και άλλα ζητήματα πολιτικά επίκαιρης ρουτίνας. Μια μικρή αλλαγή, όμως, ένα αναπάντεχο και απρόβλεπτο γεγονός (ίσως το μόνο σημείο που μας βρίσκει επιφυλακτικούς ως προς το σενάριο, μια και είναι πολύ πιθανότερο να συμβεί μια εκ των έσω καπιταλιστική καταστροφή παρά εξ ουρανού προερχόμενη) παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας και σε μικρό χρονικό διάστημα αλλάζει δραστικά τον πολιτικό και οικονομικό χάρτη της Γης, έτσι ώστε τα πρώην θύματα να κρατούν τώρα τις τύχες του πλανήτη στα χέρια τους και οι πρώην αδύναμοι να γίνονται ρυθμιστές. Σε ένα ευφυές σενάριο με έξυπνες επαναλήψεις εικόνων και φράσεων τοποθετημένων σε διαφορετικά συμφραζόμενα, που τονίζουν το πόσο λίγο απέχει ο θρίαμβος από την καταστροφή και πόσο τυχαίο είναι να βρίσκεσαι από την πλευρά των νικητών σε έναν διαρκή πολιτικό, θρησκευτικό και οικονομικό πόλεμο που δεν έχει τελειώσει ακόμη. Όπως λέει και ο Σλαβόι Ζίζεκ, χωρίς να κατονομάζεται, σε κάποιο καρέ της ιστορίας: «Η κατάσταση σήμερα δεν είναι όσο σταθερή φαντάζει, θα αρκούσε το πέταγμα μιας πεταλούδας για να έχουμε αναταράξεις που δεν μπορούν να προβλεφθούν». Και το σχετικό link...

Δ14 - ΕΥΣΤΟΧΟ Ίσως η θυσία του Ραβανιού να προσέφερε πολύτιμο χρόνο στους συμμάχους του, ίσως όχι. Ο καιρός θα δείξει. Σειρές.docx

Θ'ανασκολοπίσουμε το πτώμα του (στις μεσαιωνικές μοναρχίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα)

Σομοζα και Γομορρα, κατασταση 8, 4€.

Εγω ευχαριστω Φωτη, κριμα που μας τα χαλασε η βροχη και δεν ειπαμε δυο κουβεντες... ...κι αφου κοκκινησε το Τεν-τεν κανω αλλη μια προσθηκη που ξεχασα νωριτερα: Σομοζα και Γομορρα, κατασταση 8, 4€. Το εχω ηδη αλλα αφου βρεθηκε στο δρομο μου το πηρα μιας και φανταζομαι πως ολο και καποιος συνφορουμιτης θα το θελει!

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα σε όλα τα παιδάκια που γιορτάζουν σήμερα και ιδιαίτερα στο μικρό μπροκολάκι του φόρουμ που ακούει στο όνομα @GeoTrou ,στον @PAPCY02 τον οποίο έχω την εντύπωση ότι έχουμε γνωριστεί σε έναν Athenscon,αλλά και σε έναν άριστο γνώστη και μελετητή της αθλητικής ιστορίας του Αιγάλεω,τον @αΝώΔυΝος . Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έχετε την υγεία σας και να πραγματοποιήσετε όλα σας τα όνειρα.

Αχ το El Topo... πόση απόλαυση είχα νιώσει όταν έκλεισα την τηλεόραση στο μέσο της ταινίας

Το τσέκαρα και έχει βγει πρώτα από την Glenat στα Γαλλικά τον Ιούνιο του '16 με τίτλο "Les fils d'El Topo". https://www.bedetheque.com/serie-52424-BD-Fils-d-El-Topo.html

Περίεργα νέα, ή τουλάχιστον εμένα μου φαίνονται περίεργα. Η BOOM Studios ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο τον πρώτο τόμο του sequel της ταινίας του Alejandro Jodorowsky El Topo. Τίτλος του κόμικ θα είναι The Sons of El Topo volume 1 : Cain Αν καταλαβαίνω καλά, θα είναι καινούρια κυκλοφορία, όχι δηλαδή μετάφραση από κάποιο ήδη εκδοθέν κόμικ στα γαλλικά. Είναι το πρώτο κόμικ, που εγώ γνωρίζω τουλάχιστον, που βγάζει ο Jodo κατευθείαν στα Αγγλικά, και η πρώτη του συνεργασία με την BOOM Studios. Παρακαλώ διορθώστε με αν κάνω λάθος. Σχεδιαστής είναι ο José Ladrönn. Παρακαλούνται οι Θρηνωδός, GeoTrou και Kurdy όπως προσέλθουν με περισσότερες πληροφορίες. ΠΗΓΗ

Λίγα λόγια και από εμένα για τη σειρά συνολικά: 1) Παρατήρησα μια αισθητή Βελτίωση στο χαρτί και στην όλη εκτύπωση 2) Οι ράχες είναι ομοιόμορφες με τις περσινές και επιτέλους (σε αντίθεση με την εγκυκλοπαίδεια του Καρλ Μπαρκς) έχουμε ένα υπέροχο αποτέλεσμα στη βιβλιοθήκη μας 3) Ε - κ - π - λ - η - κ -τ - ι - κ - ε - ς ιστορίες. Μεγάλες, αδημοσίευτες (αρκετές από αυτές) χορταστικότατες. 4) Στα άρθρα τσιγκουνευόμαστε λίγο, αλλά εμένα προσωπικά δεν με απασχολεί. 5) Αλήθεια λέτε να τα βγάλουν όλα? 100 τόμους? Αλήθεια τώρα? edit: Ρε παιδιά πως και οι ιστορίες του Σκάρπα έμειναν τόσες αδημοσίευτες ή δημοσιευμένες τουλάχιστον 30 χρόνια πριν?

άσχετη κομιξοειδής έκδοση??? άσχετη???... τις προάλλες είδα καμπόσα στη Λέσχη, στη βιβλιοθήκη που συνήθως βάζουμε τα μεταχειρισμένα προς πώληση, και *επι τόπου* πήρα τηλ τον Βαλτ για να μάθω αν όντως ήταν προς πώληση Ήταν όμως ένα ράφι, το οποίο ήταν προς ανάγνωση (δεν χωράνε τα άτιμα. δεν χωράνε ) (ναι. έχουμε τα 6? 7? από τα 8 στη Λέσχη ) άκου άσχετη κομιξοειδής έκδοση... ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ κομιξοειδής έκδοση θα έλεγα!!!!

Ε,δεν φταίει κι ο καλλιτέχνης. Κι εγώ αν ήμουν στην θέση του θα του έφερνα τον πίνακα κολάρο.

Πόσο ισχύει αυτό Ειδικά από τότε που διάβασα το παρακάτω στη συνέντευξη του Τερζο ρωτάω γιατί να μην είναι στο ΚΟΜΙΞ όπως προόριζε... Όπως είπε και ο Γιώργος το μεγαλύτερο σφάλμα της έκδοσης είναι τα περιεχόμενα. Γενικά είμαι πολύ ευχαριστημένος φέτος από όλες τις μεριές της ποιότητας πέρα από τον χρωματισμό που μας τα χαλάει σε κάποιες φάσεις...

Σπεύδω αλλα κανω και τη προσευχη μου να είμαι ο τυχερος, γιατι ξερω ότι οι ενδιαφερομενοι κανουν ουρα 100 μετρων.

Ίσως η κορυφαία που έχω πετύχει τον τελευταίο χρόνο! Σπεύσατε!!!

Scan του οπισθόφυλλου... αν θέλετε κρατήστε το! Μεταφέρθηκε στην βάση.