Αίθουσα Νικητών

Επετειακό τεύχος για τα 80 χρόνια του Σούπερμαν, το 1ο από τα δύο που θα έχει η σειρά. Δεν έχω πολλές γνώσεις από DC οπότε θα αφήσω την Anubis να μας πει τις λεπτομέρειες: Η ποιότητα της έκδοσης είναι εξαιρετική, όπως μας έχει άλλωστε συνηθίσει η Anubis. Για το επόμενο τεύχος θα πρέπει να περιμένουμε δύο μήνες: Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του δεύτερου τεύχους τον leonidio. Ευχαριστούμε για το οπισθόφυλλο του δεύτερου τεύχους τον hudson.

Προστέθηκε το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του έβδομου τεύχους.

Aνάρπαστο σήμερα το ΕΘΝΟΣ . Σε 4 σημεία πώλησης στο κέντρο είχε εξαντληθεί στις 2 το μεσημέρι !Ισως να βοήθησε σ αυτό η προσφορά του dvd "Made in Greece" του Χαρρυ Κλυνν. Anyway το Κορτο συνεχίζεται και την επόμενη Κυριακή 3/6 με τον 8ο τόμο της σειράς με τίτλο "Ο Αγγελος ατο Παράθυρο της Ανατολής " .

Κυκλοφόρησε σαν ένθετο της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα" το παρόν άλμπουμ του Αρκά με εκτενή πολιτικό σχολιασμό και ειδικότερα ασκώντας κριτική στην παρούσα κυβέρνηση (κάτι που διαφημίστηκε με αρκετά δηκτικό τρόπο από την εφημερίδα κιόλας) αν και βέβαια αρκετά από τα αστεία είναι διαχρονικά και πιάνουν όλες τις κυβερνήσεις. Σε μεγάλο μέγεθος όπως και το "Περιμένοντας την Βροχή", με όλες τις σελίδες ιλουστρασιόν θα έχει και συνέχεια την επόμενη Κυριακή με το άλμπουμ "Καθαρή Έξοδος".

Την Παρασκευή 25/05/18, οι εκδόσεις "Μικρός Ήρως" κυκλοφόρησαν σε συνεργασία με την αθλητική εφημερίδα "Φως των σπορ" το τρίτο άλμπουμ της σειράς με τις βιογραφίες των θρύλων του ποδοσφαίρου. Αυτή την φορά την τιμητική του έχει ένας εν ενεργεία ποδοσφαιριστής, από τους καλύτερους που έχουν περάσει στους αιώνες από το άθλημα και δεν είναι άλλος από τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Οι άλλες τρεις βιογραφίες αφορούν τους Λιονέλ Μέσι, Ντέιβιντ Μπέκαμ, ενώ την Παρασκευή 01/06 θα κυκλοφορήσει κι αυτή του μεγάλου Μαραντόνα. Η έκδοση δεν διαφέρει από τις προηγούμενες. Έχει καλής ποιότητας γυαλιστερό χαρτί και μικρό μέγεθος. Το δέσιμό της έχει γίνει με συνδετήρες ενώ υπάρχει κι ένα δισέλιδο έξτρα αφιέρωμα στον ποδοσφαιριστή, που επιμελήθηκε ο Γιώργος Σγούτας. Στην τελευταία σελίδα πριν το οπισθόφυλλο το τεύχος μάς χαρίζει και μία αφίσα του Ρονάλντο να πανηγυρίζει μέσα στην βροχή,προφανώς κάποιο γκολ του. Προσωπική μου άποψη είναι ότι το σχέδιο σε αυτό το άλμπουμ είναι πολύ αδύναμο και σε μερικά σημεία κάτω του μετρίου. Και μία σελίδα από το εσωτερικό. Κουράγιο,ένα άλμπουμ ακόμα έμεινε.

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο από τον δεύτερο τόμο. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Από το πρώτο άλμπουμ των Στριπ του Κόμιξ, άτιτλο στριπάκι με τον Θείο Σκρουτζ

Αυτα είναι νέα! 17 Αυγουστου η νεα σειρα λοιπόν! Disenchantment κι η πρώτη σεζον θα ειναι 10 επεισοδίων. Μια πριγκίπισσα, ένα ξωτικό κι ένας δαίμονας μπαίνουν σ'ενα μπαρ...

όλες οι πληροφορίες που ζητάς είναι εδώ . Η Μαμούθ τύπωσε 69 τευχη από την αρχική έκδοση της σειράς που είχε 73 τευχη και όχι 75. Τα τεσσερα "χαμένα" τεύχη και οι λοιπές αλλαγές είναι οι εξής: Α) L'uomo della frontiera (Ο Άνθρωπος των Συνόρων). Πρόκειται για το 44ο τεύχος της πρωτότυπης σειράς (46ο της "Κόκκινης") που κυκλοφόρησε στο πανηγυρικό τεύχος 100 του Collana Rodeo το 1975. Ο λόγος που δεν κυκλοφόρησε φαντάζομαι πως θα ήταν το γεγονός ότι το πρωτότυπο τεύχος ήταν έγχρωμο, καθότι επετειακό. Η περιπέτεια αυτή τοποθετείται γύρω στο 1868, πρωταγωνιστεί ο Pat MacDonald και αφορά μια από τις πιο παράξενες και συγκλονιστικές περιπέτειες της εποχής, την περίπτωση του αρχηγού των Comanche, Quanah Parker, ο οποίος ήταν γιος μιας λευκής που είχε απαχθεί και ζήσει με τους Comanche, της Cynthia Ann Parker. Πρόκειται για μια ιστορία που ενέπνευσε και την ταινία του John Ford Two Rode Together (ε.τ. Δύο Ιππότες της Κολάσεως) του 1961. Διαβάζεται μετά το Νόμο της Βίας (43) Β) Il seme dell'odio (Ο Σπόρος του Μίσους). Το 46ο τεύχος της πρωτότυπης σειράς, τεύχος 105 του Collana Rodeo (1976). Πρωταγωνιστεί ο Bill Adams ο οποίος παρακολουθεί για λογαριασμό του προέδρου Grant το μανιασμένο πόλεμο του Cochise, αρχηγού των Chiricahua Apache, εναντίον των αποίκων και του στρατού τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1860. Μια από τις λίγες περιπέτειες της «Κατάκτησης» όπου η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μια γυναίκα, τη Regan MacKenzie. Μια συγκλονιστική ιστορία μίσους και εκδίκησης που καταλήγει με τον βαρύ τραυματισμό του Adams. Διαβάζεται μετά το Κυνηγοί Ινδιάνων (44) Γ) Il giorno del massacre (Ημέρα Σφαγής). Το 55ο τεύχος της πρωτότυπης σειράς, τεύχος 130 του Collana Rodeo (1978). Βρισκόμαστε στο 1874 και ο Pat MacDonald παρακολουθεί τα γεγονότα που ακολούθησαν το θάνατο του Cochise και το τέλος πολέμου των Apache με τη σύντομη αρχηγία του Taza ενώ παράλληλα παρακολουθούμε τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του Geronimo. Διαβάζεται μετά το ΟΙ ΒΙΑΟΙ (50). Δ) Oklahoma (Οκλαχόμα). Το 56ο τεύχος της πρωτότυπης σειράς, τεύχος 134 του Collana Rodeo (1978). Βρισκόμαστε στα 1875-1876 και παρακολουθούμε την ιστορία του δικαστή Isaac Parker και το τέλος της δράσης της συμμορίας των James και Younger στο Northfield. Κεντρικός χαρακτήρας ο Bill Adams. Διαβαζεται μετά την Ημέρα Σφαγήςς (βλ, αμέσως παραπάνω) Πρέπει να προσθέσουμε ακόμη πως υπάρχουν κάποιες μικροαλλαγές στην αρίθμηση/ διαδοχή των τευχών της ελληνικής έκδοσης σε σχέση με την έκδοση του Collana Rodeo. Πιο συγκεκριμένα δυο είναι οι κύριες αστοχίες στη διαδοχή των τευχών: α) Η ιστορία Η Ταχυδρομική Άμαξα πήρε στην έκδοση της Μαμούθ το Νο 18 ενώ κανονικά έπρεπε να πάρει το Νο 16 και να βγει αμέσως μετά την περιπέτεια Τα Νερά Του Θανάτου (τχ. 15), και β) Η ιστορία Το Χαμένο Ποτάμι πήρε στην έκδοση της Μαμούθ το Νο 51 ενώ κανονικά έπρεπε να πάρει το Νο 45 και να βγει αμέσως μετά την περιπέτεια Κυνηγοί Ινδιάνων (τχ. 44). Δηλαδή το Χαμένο Ποτάμι διαβάζεται μετά το αμετάφραστο Σπόρο του Μίσους. Η ανακατωσούρα αυτή σε συνδυασμό με τα ανέκδοτα τεύχη, προκαλεί ορισμένες στρεβλώσεις στο continuity της ελληνικής έκδοσης. Στο τεύχος 45 βρίσκουμε τον Bill Adams τραυματία χωρίς να έχουμε διαβάσει την περιπέτεια που τραυματίστηκε (η ανέκδοτη εδώ, Ο Σπόρος του Μίσους). Στο τεύχος 46 πάλι συναντάμε τον Wes Hardin να είναι ήδη καλός φίλος του Ben MacDonald ενώ η περιπέτεια όπου γνωρίστηκαν (Το Χαμένο Ποτάμι), κυκλοφόρησε εδώ πολύ αργότερα (τχ. 51) .

"Πιο πολύ με τρομάζουν οι αντιδράσεις για το διαφορετικό, παρά το ίδιο το διαφορετικό"! Dr. Paingiver's Σοφίες και αλήθειες, Τόμος 8, Κεφάλαιο 117, σελ. 933.

Περνάς καλά. Το ότι κατάφεραν τόσους χαρακτήρες να τους κάνουν να δουλέψουν και να ανασάνουν χωρίς να καπηλεύεται ο ένας τον άλλον είναι κατόρθωμα. Δεν μπορώ να πω ότι αντέχω αυτό το πράμα που το λένε Spider-man και θεωρώ ότι οι Guardians είναι ένα μάτσο άχρηστοι χαρακτήρες. Κανένα τους κόμικ δε με ενθουσίασε. Τους θεωρώ της πλάκας "σημαντικούς". Και στις διάφορες ταινές τους έχω να πω το ίδιο. Είστε οι πιο ασήμαντοι σημαντικοί ήρωες.

Αυτην την φορά δανείζομαι αυτούσιο απο το retromaniax.gr μια εξαίσια παρουσίαση απο το μέλος "caprice" που μας δίνει μία λεπτομερέστατη εικόνα για τον τίτλο αυτόν: "..Επειδή εδώ μέσα, βοηθάμε ο ένας τον άλλον, σας παραθέτω στη συνέχεια (από το site του Ριζοσπάστη) αυτά που βρήκα για το περιοδικό "οι Δρόμοι της Ειρήνης". Το πρώτο φύλο του περιοδικού "Δρόμοι της Ειρήνης", κυκλοφόρησε το Μάη του 1958. Κατά το νόμο εκδότης, ήταν ο τότε πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης και Διεθνούς Υφεσης, Ανδρέας Ζάκκας, βουλευτής και τέως υπουργός. "Συνδιευθυντής", όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, ήταν ο γνωστός λογοτέχνης Λέων Κουκουλάς. Η περίοδος από το 1958 έως και το 1967, οπότε η χούντα απαγορεύει την έκδοση του περιοδικού, καθώς και τη δράση της ίδιας της ΕΕΔΥΕ, είναι - θα μπορούσε να πει κανείς - η 1η περίοδος του περιοδικού. Μια απλή ματιά, μια φυλλομέτρηση των σελίδων των εκδόσεων των "Δρόμων της Ειρήνης" της περιόδου αυτής, δείχνει ξεκάθαρα πως επρόκειτο για ένα πραγματικά αξιόλογο περιοδικό. Ενα έντυπο που δεν περιόριζε τη θεματογραφία του στα ζητήματα της ειρήνης, αλλά αντίθετα προσέγγιζε τα θέματα του πολιτισμού, της τέχνης, θέματα παγκόσμιου ενδιαφέροντος και οικολογίας. Δεν έλειπαν από τις σελίδες του, εκλεκτοί συνεργάτες όπως η Ελλη Αλεξίου ή ο Γιάννης Ρίτσος. Επίσης εκλεκτοί και οι μόνιμοι συνεργάτες. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος ο οποίος διατηρούσε μόνιμη στήλη στο περιοδικό που είχε τον τίτλο "Με το ράμφος του Περιστεριού". "Δεν έφτασα ως τη στήλη αυτή χωρίς να γνωρίζω" έγραφε ο μεγάλος Ελληνας λογοτέχνης, στην παρθενική του παρουσία στους Δρόμους της Ειρήνης τον Δεκέμβρη του 1961. "Ερχομαι από τους δρόμους της Ειρήνης αυτής της ζωής. Ανέβηκα τα βουνά, διέσχισα πεδιάδες στάθηκα σε ποτάμια, είδα τα λουλούδια και το νερό, είδα τα ζώα στην αμέριμνη διαιώνισή τους, είδα τον ουρανό σ' όλες τις φάσεις των μεταλλαγών του". "Η καλημέρα που έφθασα να απευθύνω από εδώ στους φίλους της Ειρήνης, έχει αντλήσει τα συστατικά της λοιπόν απ' την καρδιά της ζωής και απευθύνεται σ' όλους. Και σ' αυτούς που αγρυπνούν όρθιοι στις γραμμές και σ' αυτούς που αγρυπνούν όρθιοι στις γραμμές της εμπροσθοφυλακής και σε κείνους που πολύ γρήγορα θα τους οδηγήσουν στις ίδιες αυτές γραμμές ο τρόμος και η αγάπη". Μόνιμος συνεργάτης του περιοδικού, ήταν και ο Μέντης Μποσταντζόγλου, δίνοντας ένα δικό του χιουμοριστικό τόνο στους "Δρόμους της Ειρήνης". Επίσης από τις στήλες του περιοδικού πέρασαν και πολλοί γνωστοί σήμερα δημοσιογράφοι, διατηρώντας πολλές φορές - για ευνόητους λόγους - την ανωνυμία τους. Οι "Δρόμοι της Ειρήνης", πραγματεύονταν την περίοδο εκείνη με τόλμη θέματα της ειρήνης. Δε δίστασαν να ασκήσουν εντονότατη κριτική στην τότε κυβέρνηση της ΕΡΕ, πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής, για την άρνησή της να δεχτεί την πρόταση για αφοπλισμό και ύφεση στις χώρες της Βαλκανικής, που είχαν κάνει από κοινού οι ηγέτες της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Αλβανίας και της Γιουγκοσλαβίας. Επίσης προέβαλαν με κάθε τρόπο την ανάγκη για διεθνή ύφεση κι αφοπλισμό. Κορυφαία ίσως στιγμή για τους "Δρόμους της Ειρήνης", αποτέλεσε το τεύχος του Μάη του 1963, αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στη στυγνή δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Ενα τεύχος πραγματικά συγκλονιστικό, με τεκμηριωμένες καταγγελίες εναντίον των δολοφόνων, αλλά και το προσωπικό ημερολόγιο του Γρηγόρη Λαμπράκη που ήρθε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα." Ο συγκεκριμένος τίτλος δεν γνωστοποιείται κάπου πότε τελείωσε.Απο μια συντομη περιήγηση στο διαδυκτυο Όποιος έχει υλικο ή σχετικές κατατοπιστικές πληροφοριες ας τις παραθέσει.

συμπαθητικό κόμικ, με αρκετά ενδιαφέρουσα κεντρική ηρωίδα , αλλά χλιαρή υπόθεση (το πρωτο που διαβασα) ευχάριστο page turner, αλλά ως εκει πολυ καλή δουλεια στο scanlation απο τον @saveapenguin

Rochelle vol.2 #1 Medieval Spawn/Witchblade #1 The Flash (New 52) vol.6 Out of Time TPB

Το τελείωσα χθες το βράδυ. Τα πήρα και εγώ, μαζί με το Shark Nation, μετά το Comicdom, γιατί στο Comicdom είχε κόσμο στον πάγκο του ο Δερβενιώτης, αποφάσισα να περάσω στη δεύτερη γύρα, δεύτερη γύρα δεν έγινε ποτέ και τελικά το ξέχασα. Γενικά ένα πολύ ενδιαφέρον κόμικ, που σέβεται τον αναγνώστη, δεν του τα δίνει όλα μασημένα και τον προκαλεί να ψαχτεί. Ιδιαίτερα οι πολλές αναφορές στην pop κουλτούρα (σειρές,ταινίες κλπ) μου αρέσαν πολύ. Το εκτιμώ όταν ο δημιουργός ζει στον κόσμο που ζούμε και οι υπόλοιποι, με τις επιρροές της καθημερινότητας, και αυτό μου το έδειξε πολλές φορές μέσα από το σενάριο. Το σχέδιο είναι αρκετά καλό, αν και όχι κάτι εκπληκτικό. Σίγουρα υπηρετεί σωστά το σενάριο, αν και εγώ το βρήκα λίγο "μη-πλαστικό", όπως αναφέρει και παραπάνω ο GeoTrou. Σεναριακά, με τράβηξε άνετα μέχρι περίπου το τέλος, όπου με μπέρδεψε λίγο με τα flashback. Το μόνο ουσιαστικό πρόβλημα που έχω με το σενάριο είναι ότι, ενώ μέχρι περίπου τα 3/4 του κόμικ ενσωμάτωνε φυσιλογικά όλες τις pop αναφορές που αναφέρω παραπάνω, προς το τέλος ένιωσα ότι άρχισε να τις βάζει μαζικά, τη μία μετά την άλλη χαλώντας έτσι την ομαλή εως τότε παρουσίαση τους στη ροή του σεναρίου. Συνολικά ένα πολύ καλό κόμικ, το οποίο συγκριτικά με την μέση ελληνική παραγωγή, γίνεται ακόμα καλύτερο λόγω της πολύ καλής ροής και της έλλειψης σεναριακών κενών, σε τόσες πολλές σελίδες. Αν ήταν ξένο θα του έβαζα ένα 7/10, λόγω όσων γράφω παραπάνω, του βάζω ένα 8/10 Υ.Γ. Ξεκίνησα το Shark Nation, το οποίο μου αρέσει περισσότερο. Σύντομα κριτική στο δικό του θέμα.

Κατα την γνωμη μου δεν ειναι το αριστουργημα που λενε πολλοι οτι ειναι αλλα παρολα αυτα ειναι μια απο τις καλυτερες υπερηρωικες ταινιες. Συμφωνω πως επαιξε ρολο και ο χαρακτηρας του Thanos που τον εκαναν λιγακι πιο πιστευτο απο πολλους απο τους κακους που μας εχουν δειξει σε ολες τις αλλες ταινιες της Marvel. kwtsoκλιμακα 8/10

Ονειράρα είδα χθες το βράδυ. Πήγα στον καθηγητή φυσικής που είχα στο φροντιστήριο την τελευταία τάξη του λυκείου μετά από χρόνια για να τον χαιρετήσω. Διαπίστωσα επειδή πλέον ασχολούμαι με κόμικς ότι ήταν ένας πάρα πολύ γνωστός δημιουργός κόμικς που δούλευε κρυφά με γαλλικό ψευδώνυμο. Μόλις του το είπα μου έδειξε το κρυφό ( ) εργαστήριο του πίσω από μια αίθουσα στο φροντιστήριο και μου έκανε δώρο και μερικά ορίτζιναλ σκίτσα σε Α6 (τσίπης). Τελικά του αγόρασα και ένα Α2 με τον Χέλμποι του Μινιόλα για 70 δολάρια (όχι ευρώ γιατί ποιος χρησιμοποιεί ευρώ στην Ελλάδα). Αφόδευε υψηλά και ηγνάντει

Επιτελους ειδα την ''Gallipoli''. Φοβερο αντιπολεμικο δραμα... κλασικα ποιοτικος Peter Weir germanicus ορμα

Φακ !!!!!!! Τραγικό ........

Γυναικείο πολυσέλιδο (128 σελίδες) περιοδικό που κυκλοφορούσε σε μηνιαία βάση ''εκάστην 1ην του μηνός" όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στα στοιχεία της έκδοσης, απευθυνόμενο στις.. ''αθηναίες". Πολυτελές πραγματικά για τα εκδοτικά σταθμά με τιμή (10 δρχ) "αλμυρή" για τα βαλάντια των νοικοκυρών της εποχής. Άρα λογικά απευθυνόταν σε νοικοκυριά με υψηλότερα οικονομικά βαλάντια εξου και η αντίστοιχη θεματολογία (γάμοι Αννας-Μαρίας-Κωνσταντίνου,το άγχος της παχυσαρκίας, μόδα, κινηματογραφικά είδωλα της εποχης-εγχωρια/διεθνή-νουβελες, κοινωνικά ρεπορτάζ κ.α.) Αρχισυντάκτης του περιοδικού ήταν ο Π. Ν. Ευστρατίου και την διεύθυνση είχε ο Γ. Ι. Παπαγεωργίου. Καποια απο τα ονοματα που αρθρογραφησαν (αν δεν εγραφαν με ψευδώνυμο..) ηταν ο Γ. Μ. Δάμπασης, Αγλαϊα Μητροπούλου, Ν. Μαστοράκης κ.α. Άγνωστο το πότε ξεκίνησε και πόσα τεύχη εξέδωσε.. Παραθέτω εξώφυλλο.οπισθόφυλλο του τεύχους νο 01 (09.1964) που βρήκα καθώς και κάποιες ενδεικτικές σελίδες. Ειδικά οι 2 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη θεωρώ πως θ αρέσουν στον @tonytony καθώς επίσης βρέθηκε και μια διαφημιστική καταχώρηση του view master της εποχής με τον Ντόναλντ Ντακ.. @PhantomDuck (ή όποιος αλλος μπορεί..) Αν νομίζετε πως είναι για το inducks εχετε το οκ απο εμένα για αρχειοθέτηση..

Διάβασα τα δύο τεύχη που κυκλοφορούν από μια νέα σειρά φαντασίας της Image με όνομα Isola (σενάριο Brenden Fletcher και Karl Kerschl, σχέδιο ο τελευταίος μαζί με την Michele Sassyrassy-Korn aka Msassyk). Έχουν πανέμορφο σχέδιο και χρωματισμό που όπου κοιτάξω γράφεται ότι είναι βαριά επηρεασμένο από την αισθητική των ταινιών του Studio Ghibli. Η ιστορία ακόμα δεν μου λέει πολλά, αλλά είναι πολύ νωρίς έτσι και αλλιώς. Λογικά θα τη μνημονεύσω ξανά μέσα στους επόμενους μήνες. Επίσης, το Isola όπως είναι γραμμένο στο εξώφυλλο, γυρισμένο ανάποδα γράφει "tiger" (αυτό το ξεσήκωσα από το reddit ).

Πού πας ρε Καραμήτρο?! Το να λες καλή κουβέντα για τις ανατυπώσεις στο ΚΟΜΙΞ είναι σαν περπατάς σε τεντωμένο σχοινί χωρίς δίκτυ ασφαλείας με μια αγέλη πεινασμένων λύκων από κάτω Μιλάμε ότι κράζουν το ΚΟΜΙΞ άτομα που αγοράζουν το ΚΟΜΙΞ για να μην χαλάσει η συνέχεια της συλλογής τους και την ίδια ώρα παρακαλάνε να σταματήσει η κυκλοφορία του - που οι ίδιοι ενισχύουν με τα χρήματά τους - για να μην αναγκάζονται πια να το αγοράζουν. Είμαι κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς που χαίρονται με τις ανατυπώσεις, γιατί πολλές ιστορίες δεν τις είχα διαβάσει ποτέ ή ήταν πριν πολλά χρόνια και δεν τις είχα από τα παλιά τεύχη, τόμους κλπ. Πάντως για να λέμε του στραβού το δίκιο, έχει πέσει σε κάποιο βαθμό η ποιότητα των συνοδευτικών ιστοριών. Κι εκτός αυτού, όσο κι αν αγαπάω Ρόσα μου έχουν λείψει οι νέες αδημοσίευτες πολυσέλιδες που μας είχε συνηθίσει το ΚΟΜΙΞ Β' στους πρώτους μήνες κυκλοφορίας του. Ελπίζω με την ολοκλήρωση του Βίου, να ξαναδούμε κάτι ανάλογο.

Bonadrug Έχω διαβάσει μεγάλο μέρος του αφιερώματός σου αλλά αυτό δεν το είχα διαβάσει. Το 1ο ανέκδοτο "Ο Άνθρωπος των Συνόρων" ούτε κατάλαβα ότι λείπει. Στα περισσότερα τεύχη δεν χρειάζεται να ξέρεις τι έγινε πριν αλλά στο 45 χρειάστηκε. Πάντως τα ανέκδοτα υπάρχουν στην αρχειοθήκη κόμικς και θα διαβαστούν κι αυτά. Ήδη ο "Σπόρος του Μίσους" διαβάστηκε. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα, άρα και που δεν βγήκε δεν χάσαμε και πολλά, πέρα απ΄το continuity Πάντως η "Ημέρα Σφαγής" και η "Οκλαχόμα" απ΄ότι βλέπω στη wikipedia πρέπει να διαβαστούν μετά το 52 "Κραυγή Πολέμου" και όχι μετά το 50 "Οι Βίαιοι"

Πριν πιάσω στα χέρια μου το επόμενο, ας κάνω την κριτική μου στο τεύχος του περασμένου Σαββάτου.. Τα κεφάλια των μανιταριών: Πολύ ξεχωριστή και όμορφη ιστορία... Πλήρης διάκριση ανάμεσα στη φαινομενική και την πραγματική πλοκή, ένα παιχνίδι παραισθήσεων όπως δείχνει και ο τίτλος. Κεντρική φυσιογνωμία ο Πιερ Λα Ρεν, που διασχίζει με διαφορετικές "μορφές" τις σελίδες από την πρώτη ως την τελευταία, με μια διαρκή παρουσία-απουσία από τα γεγονότα. Ο θρύλος του Ελντοράντο γίνεται κίνητρο για τη δράση, μ' όλο που ο μύθος μένει παντα μύθος στο βάθος του τροπικού ορίζοντα και ό,τι μένει είναι η ρεαλιστική απεικόνιση της βίας σ' ένα ακόμα βασανισμένο σημείο του κόσμου. Χαρακτηριστικός για τη νοοτροπία του Πρατ είναι ο τρόπος που αναδεικνύει την υπαιτιότητα του λευκού ανθρώπου για την καταστροφή των ιθαγενών, δικαιολογώντας έτσι την αντίδραση εκείνων. Συνολικά, μια πινελιά ονειροπόλησης ανάμεσα στα οράματα των χαμένων πολιτειών και του κόσμου της Αμαζονίας στο μεταίχμιο του 20ου αιώνα. Η Κόνγκα της μπανάνας: Στο περιθώριο του τέλους μιας Αμερικανικής επέμβασης στα παράλια της Ονδούρας, μια περιπέτεια για τυχοδιώκτες και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα... Στο κέντρο των ανταγωνισμών τους, μια βαλίτσα με άγνωστο περιεχόμενο. Όλη η ιστορία θα μπορούσε να είναι μια περιεκτική μελέτη για τη σκοτεινή φύση του τυχοδιωκτισμού (βλ. ...Και ας μιλήσουμε για τυχοδιώκτες ευγενείς") με μορφές που παρελαύνουν μέσα στο θολό τοπίο των επιδιώξεων και των προδοσιών, μέχρι να σβήσει η καθεμία τους προσπαθώντας να πάρει το πάνω χέρι. Ένα αιματοβαμμένο, πολύ αληθινό παραμύθι με το κυνήγι του πλούτου να ακολουθεί το τέλος της Αποικιοκρατίας, και με ένα τέλος που έχει κοινά με το "Ένας αετός στη ζούγκλα" όσον αφορά τον πραγματικό ρόλο της μάγισσας Χρυσόστομης στα γεγονότα. Ενδιαφέρουσα ως πλοκή, αλλά βυθίζεται εν μέρει στην πολυπλοκότητα των διαρκών ανατροπών και την ταχύτητα της δράσης και στο τέλος δεν σε αφήνει ίσως τόσο γεμάτο όσο άλλες ιστορίες του Κόρτο.

παραδόξως τα trailers μου κινησαν το ενδιαφερον! το χιουμορ δε δειχνει τοσο "παιδικο"

Eίναι να βγει 31 Μαϊου και το μαθαίνουμε στις 25 το βράδυ. Κι από συνεργάτες της ΜΑΜΟΥΘ, όχι απ΄την ίδια την εταιρεία. Αυτή τη φορά νομίζω ξεπέρασαν τον εαυτό τους Όσον αφορά το τεύχος είναι εκτός σειράς κι αν κρίνω απ΄το εξώφυλλο κι η ΜΑΜΟΥΘ εκτός θα το έχει. Πάντως απ΄ό,τι έχω διαβάσει σε κριτικές κατάλαβα ότι είναι κάτι σαν παρωδία Λούκυ Λουκ. Μην περιμένετε "τυπική" ιστορία. Για βλακειούλα το κόβω βασικά, παρ΄όλα αυτά θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν ανυπομονώ να το διαβάσω

Ωχ,έτσι θα είναι το σχέδιο???

31 Μαΐου (πηγή Comicon-Shop)

Παρα πολυ καλο κομικ! Αν εξαιρεσουμε την πρωτη ιστορια (2 τευχη) οπου συμπρωταγωνιστει με τον Spider-man, οπου οι διαλογοι ειναι ξεκαθαρα φωσκολικοι: - Βιρνα, τυφλωθηκα - Τυφλωθηκες Spider-man, ηρεμησε - ΤΥΦΛΩΘΗΚΑ ΒΙΡΝΑ!!!! - Θα τα καταφερεις - ΤΥΦΛΩΘΗΚΑΑΑΑ και ενα ρομποτ ονομαζεται ΒΟΜΒΑNΔΡΟΕΙΔΕΣ (!) , ολες οι υπολοιπες ειναι πολυ καλες ιστοριες. Βλεπουμε κιολας την εξελιξη του Frank Miller απο πρωτοεμφανιζομενος guest artist σε βασικο σεναριογραφο και σχεδιαστη. Δεν περιμενα οτι θα περασω τοσο καλα διαβαζοντας το αλλα διαψευστηκα.

Δεν μπορεί, κάποιοι θα ασχολούνται με την ποδηλασία ως χόμπι, ως μέσο μεταφοράς ή/και επαγγελματικά. Προσωπικά ασχολούμαι on and off με τα ποδήλατα από παιδάκι, τώρα έχω 2 ποδήλατα στην Ελβετία τα οποία αποτελούν και τα κύρια μέσα μεταφοράς μου ενώ στην Ελλάδα με περιμένει πάντα το μεγαλύτερο κατά 4 χρόνια ποδήλατο μου. Εδώ έχω ένα mountain bike, το Scott Voltage YZ10 του '16 δεύτερο χέρι και ένα πόλης Warthe (ελβετική μάρκα). Γενικά στην χώρα το ποδήλατο είναι εξαιρετικά διαδεδομένο, βλέπεις εκατοντάδες ποδηλάτες καθημερινά. Με το Scott κάθε ΣΚ πάμε με μια παρέα ποδηλασία στα βουνά της Ελβετίας, το καημένο έχει ανέβει χαράδρες και έχει κατέβει γκρεμούς. Στην Ρόδο έχω ένα Blue Horizon του 1987 άψογο, βαμμένο ξανά πέρλα μπλε από μένα με αλλαγμένο σασμάν (Shimano Altus φοράει πάνω), άλλα χερούλια και αριστερό καθρέφτη. Φωτογραφίες πάντα ευπρόσδεκτες 27άρι σασμάν, μπρος-πίσω δισκόφρενα shimano, μπροστινά αμορτισέρ, 26αρες ζάντες με κλιπς στους τροχούς. Θέλει δύο τρία πραγματάκια (πίσω/μπρος φώτα και πίσω φτερό) και είναι έτοιμο.

Εννοείται ότι έχει πέσει το επίπεδο όπως τα έχουμε ξαναπεί. Απλά υπάρχει κόσμος που θέλεις αυτές τις ιστορίες. Αν δεν τις ήθελε δεν θα πούλαγαν ούτε τεύχος.

Ο Αρκάς είναι και καλλιτέχνης της χρονιάς για τα Βραβεία Προμηθέας 2017 μαζί με άλλους μαχητές της ελευθερίας. https://www.atlasnetwork.org/news/article/new-liberty-awards-in-greece-honor-tom-palmer-other-freedom-champions Για να γλιτώσετε λίγο χρόνο: Στο 34:10 ο Tom Palmer αναφωνεί σε σπαστά ελληνικά "Ζήτω η Λευτερία.". Τον τόνο τον έβαλα σωστά. Δε θα ήταν πρόβλημα αν λίγο πριν δεν είχε πει κάποιος τη φράση "..πριν από 1 1/2 χρόνο το καλοκαίρι ήμασταν στη Μύκονο με το Νίκο σε ένα Liberty Fund σεμινάριο..." Στο 38:30 ξεκινάει η βράβευση του Αρκά. Μετά έχει ιδρυτή taxibeat και Στέφανο Μάνο, όπως ακριβώς θα περιμέναμε. Όταν παίρνει το βραβείο ο εκδότης του Αρκά ακούγεται για λίγο Thus Spoke Zarathustra, Op. 30 (Strauss), το γνωστό στο Space Odyssey 2001. Δεν ξέρουν να διαλέξουν μουσική. Εγώ θα έβαζα χαλί σε όλη την τελετή Bill Conti, αυτό που έγραψε για τη σειρά Δυναστεία. To Αρκάς τελικά ίσως είναι άκλιτο.

Ορθώς

‘The Expanse’ Moves to Amazon for Season 4

Δε θα έχεις κανένα πρόβλημα με το "The Button". Το μόνο που χρειάζεται να έχεις διαβάσει είναι το Rebirth one-shot.

Αποσπάσματα από τον Ναυτικό χάρτη, του Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε. Σελ. 81 Η Τάνχερ έδειξε ένα ράφι. "Ο Σαμ Σπέίντ φταίει που για πρώτη φορά υπήρξα άπιστη στον Κάπτεν Χάντοκ". Στο ράφι, λίγο ξέχωρα από τα υπόλοιπα, ήταν κάτι που έμοιαζε με πλήρη συλλογή των περιπετειών του Τεν Τεν. ....... "Τα διάβαζες μικρός;" "'Οχι" είπε. "Τα ξέρω όμως, ίσως και να 'χω ξεφυλλίσει κανένα , νομίζω. Ένας αερόλιθος που πέφτει στη θάλασσα". "Το μυστηριώδες άστρο". Σελ. 117 ...... ή γιατί τα μάτια της ήταν πιο μπλε από ποτέ και έμοιαζαν να χαμογελούν όταν επέστρεψε στο τραπέζι με δύο τεύχη του Τεν Τεν στα χέρια: Το μυστικό του "Μονόκερου" και Ο θησαυρός του Κόκκινου Ράκαμ. "Μου είπες πως δεν είσαι τεντενόφιλος, σωστά;" Ο Κόϋ κούνησε το κεφάλι και επανέλαβε πως δεν τον πήγαινε με τίποτα........... .......κάθισε πάλι δίπλα στον Κόϋ, άνοιξε τα τεύχη του Τεν Τεν και τα ξεφύλλισε. Κι εδώ υπάρχει θάλασσα, είπε. Κοίτα. Κι εδώ μπορεί να υπάρχει περιπέτεια. Μπορεί να μεθύσει κανείς χίλιες φορές με το Κάπτεν Χάντοκ. Το ουΐσκι Loch Lomond, αν δεν το ξέρεις, δεν έχει μυστικά για μένα. Έπεσα με αλεξίπτωτο στον μυστηριώδη αερόλιθο με την πράσινη σημαία του Ευρωπαϊκού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών στα χέρια, διέσχισα άπειρες φορές τα σύνορα ανάμεσα στη Συλδαβία και στη Βορδουρία, μπαρκάρισα στο "Καραμπορτζάν", στο "Ραμόνα", στο "Σπέντολ Σταρ", στο "Αυγή" και στο "Σείριος"- σίγουρα σε πιο πολλά πλοία απ΄ότι εσύ - , έψαξα το θησαυρό του Κόκκινου Ράκαμ, πάντα δυτικά, και περπάτησα στη Σελήνη, καθώς οι Ντυπόν και Ντιπόν, με τα μαλλιά βαμμένα, έμοιαζαν με παλιάτσους. Κι όταν είμαι μόνη Κόϋ, όταν είμαι πολύ μόνη πολύ μόνη πολύ μόνη, τότε ανάβω ένα τσιγάρο απ΄αυτά του φίλου σου του Ήρωα,κάνω έρωτα με τον Σαμ Σπέϊντ και ονειρεύομαι μαλτέζικα γεράκια, καθώς καλώ γύρω μου, μέσα στον καπνό του παλιούς φίλους, Αμπντουλάχ, Τσαγκ, Τσέστερ, Ζορίνο, Ολιβέϊρα ντε Φιγκουέϊρα, ενώ από το στερεοφωνικό ακούγεται η άρια του Φάουστ σε μια παλιά εγγραφή της Μπιάνκα Κασταφιόρε... Καθώς μιλούσε είχε βγάλει τα δύο τεύχη πάνω στο τραπέζι. Ήταν παλιές εκδόσεις, με μπλε ράχη το ένα και πράσινη το άλλο. Το εξώφυλλο του πρώτου έδειχνε τον Τεν Τεν, το Μιλού και τον Κάπτεν Χάντοκ μ' ένα καπέλο με φτερά, ενώ ένα γαλιόνι έπλεε με τα πανιά ανοιχτά. Στο δεύτερο ο Τεν Τεν και ο Μιλού ταξίδευαν στο βυθό της θάλασσας μ' ένα σκάφος που είχε τη μορφή καρχαρία. "Είναι το υποβρύχιο του καθηγητή Τουρνεσόλ", είπε η Τάνχερ. "Όταν ήμουν μικρή, μάζευα χρήματα για να αγοράζω τέτοια τεύχη, από γενέθλια, γιορτές και χριστουγεννιάτικα δώρα, όπως θα έκανε κι ο ίδιος ο Σκρουτζ... Ξέρεις ποιός ήταν ο Σκρουτζ;" "Δεν έχω ιδέα". "Δεν πειράζει" συνέχισε εκείνη. "Εγώ μάζευα σιγά σιγά τα χρήματα για να πάω στο βιβλιοπωλείο και να βγω μ' ένα τέτοιο τεύχος στα χέρια, με κομμένη την ανάσα, απολαμβάνοντας την αφή των χοντρών χάρτινων εξωφύλλων.... Και μετά, μόνη, άνοιγα τις σελίδες και ανέπνεα τη μυρωδιά του χαρτιού, το φρεσκοτυπωμένο μελάνι, πριν ριχτώ στο διάβασμα. Έτσι, ένα ένα, μάζεψα είκοσι τρία... Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Ακόμα και τώρα όμως, ανοίγοντας τα Τεν Τεν, μπορώ να αισθανθώ εκείνο το άρωμα που από τότε συνέδεσα με την περιπέτεια και τη ζωή........... αυτά τα τεύχη διαμόρφωσαν για πάντα τη δισκέτα της παιδικής μου ηλικίας". Είχε ανοίξει το θησαυρό του Κόκκινου Ράκαμ στη σελίδα 40. Σε μια μεγάλη κεντρική εικόνα, ο Τεν Τεν με στολή δύτη, πλησίαζε περπατώντας στο βυθό της θάλασσας το εντυπωσιακό κουφάρι του βυθισμένου "Μονόκερου". "Κοίτα την καλά" είπε επίσημα. "Αυτή η εικόνα σημάδεψε τη ζωή μου". Είχε ακουμπήσει με πολύ μεγάλη λεπτότητα την άκρη των δακτύλων στη σελίδα, σαν να έτρεμε μην αλλάξει τα χρώματα. Σελ. 154 Σε κάποιο σκονισμένο σημείο της μνήμης του, ο Μπρούτο ρωτούσε τον Ποπάϋ αν ήταν άνθρωπος ή ποντίκι, κι εκείνος απαντούσε: "Είμαι ναυτικός". Σελ. 176 Ταλαντεύτηκε λοιπόν πάλι στις μύτες των ποδιών του, καταβρόχθισε νοερά μια κονσέρβα σπανάκι και του κατάφερε μια γονατιά.... Σελ. 180 Ο Κόϋ ξανακοίταξε τις γραμμές της παλάμης του και σκέφτηκε για άλλη μια φορά ότι ίσως έπρεπε να είχε αφήσει την τσιγγάνα να του τις διαβάσει. και στη περίπτωση που δεν του ήταν αρεστές οι προβλέψεις, μπορούσε κανείς να διορθώσει κατά βούληση τις γραμμές μ' ένα ξυράφι, όπως εκείνος ο άλλος ναυτικός , από χαρτί και μελάνι, ο Κόρτο Μαλτέζε, ψηλός, όμορφος, μ' ένα χρυσό σκουλαρίκι στο αυτί, με τον οποίο ο Κόϋ δεν θα είχε αντίρρηση να μοιάζει κάθε φορά που αισθανόταν πάνω του τα μάτια της Τάνχερ. Και άλλες διάφορες αναφορές....

είμαι τελείως χαρούμενος που ζω στη κοσμάρα μου Δεν θα έλεγα ποτέ ότι η Καρντάσιαν είναι είδωλο, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως τόσες φορές που έχω πετύχει μπροστά μου το όνομά της, το σώου της, τις αδερφές της κ.ο.κ., προφανώς υπάρχει κόσμος εκεί έξω που ενδιαφέρεται και ασχολείται, ενώ εγώ πιθανότατα έχω μια διαστρεβλωμένη οπτική του σύμπαντος αφού έχω εξοστρακίσει πολύ σαβούρα από τον περιγύρό μου (ακόμα βέβαια υπάρχουν κάποιες ψυχές που πετάνε ατάκες για τα θηρία... ω γουελ. (ναι ναι ναι. σε εσένα αναφέρομαι. α, γειά σου) ή θα αλλάξουν, ή θα βουλιάξουν) Πάντως η Marlene Dietrich δεν μου έκανε ποτέ κλικ. Και δεν καταλαβαίνω καν γιατί μνημονεύεται. Αυτό το θεωρητικά εξωτικό της, δεν... Αλλά καμία σχέση με την άλλη που πήγαινε με το κιλό όπως έχω ξαναπεί Μια με το κιλό εκείνη και μια με το κιλό η Βουγιουκλάκη. Τη στιγμή που υπήρχε η σπιρτόζα Καρέζη με ένα βλέμμα που άστραφτε νοημοσύνη.

Απ' όσο ξέρω, δεν χρειάζεται να τα έχεις διαβάσει.

ερωτηση: μεταξυ του "I am suicide" και του "The button", λειπουν τα issues #16-20 ("I am Bane") , να περιμενω να βγει και αυτο ή διαβαζεται παρ ολα αυτα το The button απροβληματιστα???

http://spoileralert.gr/animation-series-matt-groening-netflix/

H Mπαλάντα μ΄αρέσει και θα την ήθελα έγχρωμη. Αλλά είναι 170 σελίδες. Μην τη σπάσουν σε 4 μέρη

Διεύθυνση έκδοσης: Ε.Ξενόπουλος, Ιωάννης Φιορεντζης Το 1969 ο εκδότης Ε.Ξενόπουλος ιδρύει τις εκδόσεις βιβλίων τσέπης (που είχαν ιδιαίτερη απήχηση την εποχή εκείνη) "Πάνθηρ" και "Κόνδωρ" ακολουθώντας με την σειρά του τα βήματα άλλων εκδοτων όπως του Α.Παπαδημητρίου με τις εκδοσεις τσέπης "Αγκυρα". Η ιδέα γνωστή και δοκιμασμένη. Σε εβδομαδιαίο ρυθμό, κάθε πρώτο Σαββατο. ένα μικρό βιβλιαράκι σχήματος 12Χ18 εκ. κρατούσε συντροφιά στο φανατικό κοινό του είδους που ανέτρεχε στο περιπτερο της γειτονιάς του να το αγορασει το βιβλιο τσέπης. Στη σειρά θα ενταχθούν η αφρόκρεμα της αστυνομικής, νουάρ, κατασκοπευτικής, αισθηματικής , φανταστικής κλπ λογοτεχνίας της Ευρώπης κυρίως (Λ.Τσαρτρις,Εντ.Ουάλλας,Τ.Πάρτλαντ κλπ). Η σειρά θα συμπεριλάβει και άλλα θέματα (Γουέστερν,Μυθιστορήματα φρίκης,πολεμικά,Ελληνικη αστυνομική λογοτεχνία,καθως και θεματα ποικιλου ενδιαφέροντος-χιούμορ γελιογραφίες,σταυρόλεξα). Τα περισσότερα εξώφυλλα ήταν εικονογραφημένα κυρίως από τον ίδιο τον εκδότη Ε.Ξενόπουλο. Κάποιοι απο τους μεταφραστές των κειμένων των τομιδίων ήταν οι:Μ.Τσουκαρη,Νικ.Φιορεντζης, Σ.Βήτα, Κ.Ραδη, Ανδ. Σπυρόπουλου κ.α.Οι σελίδες για την σειρά "Πάνθηρ" ήταν 130, και αυτές τις "κόνδωρ" 146 (πάντα μαζί με εξώφυλλα/οπισθόφυλλα). Η σειρά "κόνδωρ"(σύμφωνα με την τεκμηρίωση που προκύπτει από τα οπισθόφυλλα των αντίστοιχων τευχών) κυκλοφόρησε κάπου στα 9 τεύχη (τεκμηριωμένα). Αν υπάρχει κάποια περαιτέρω πληροφορία ή στοιχείο που να βοηθάει ας καταχωρηθεί. *A Eκδοση 1947 υπο Holder and Stroughton Ltd H παρούσα μεταφραση (Νικόλαου Φιορεντζη,τευχος 09) εγινε βάση εκδόσεως της Pan Books Ltd toy 1961 (Πλήρες κείμενο,άνευ συντομεύσεων) η εκδοση του 1961 της Pan Books Ltd όπου βασίστηκε το τεύχος 09 των εκδόσεων Κόνδωρ :"Ο Αγιος κάνει...χιούμορ"

1. Πού είναι αυτό το όμορφο κίτρινο πλαίσιο; 2. Θα το ανέβαζαν στο σάιτ τους αλλά ξέρετε τώρα το στοκάρουν 3. Το ξέραμε εξαρχής ότι θα ήταν το συγκεκριμένο τεύχος με αυτό το εξώφυλλο (αν και ίσως όχι άνευ κιτρίνου πλαισίου) 4. Εννοείται ότι θα το πάρω... 0. Παίζει καμιά νέα επανέκδοση των Λούκυ Λουκ και Αστερίξ στην ζούλα; Νομίζω ότι έχω δει κάμποσα τεύχη της σειράς στα πάμπλικ σε πιο ογκώδη και γυαλιστερή μορφή απ'ότι παραδοσιακά ήταν...

Το βλέπω πού πάει:) Από την προώθηση του Άτακτος Παππούς στο σετ είναι. https://www.express.co.uk/celebrity-news/574252/Robert-De-Niro-topless-Zac-Efron-Dirty-Grandpa-set

Ο Μιχαήλ Αγγελος των κόμικς Συντάκτης: Γιάννης Ιατρού Ενα σημαντικό κεφάλαιο της 9ης Τέχνης, παιδί μιας γενιάς που, αν και έχει παρέλθει, εξακολουθεί να μας επηρεάζει βαθύτατα. Ο Tanino Liberatore, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στα κόμικς διαμορφώνοντας μια πολύ ιδιαίτερη εικαστική τεχνοτροπία, μιλάει αποκλειστικά στην «Εφ.Συν.» Συνέντευξη στον Γιάννη Ιατρού Γεννήθηκε το 1953 στο Quadri της Ιταλίας και σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Ρώμη. Στην πρώτη του επαφή με την εικονογράφηση, φιλοτεχνούσε εξώφυλλα μουσικών δίσκων. Παρέα με τον φίλο του Andrea Pazienza το 1978 εμψυχώνουν το καλλιτεχνικό επιτελείο τού underground περιοδικού «Il Cannibale», του Stefano Tamburini, και από εκεί ξεκινάει μια ξέφρενη πορεία. Το κόμικς Ranxerox, «γεννημένο» από τον Tamburini αλλά «μεγαλωμένο» από τον ίδιο, έκανε παγκόσμια επιτυχία, από την Ευρώπη μέχρι την Αμερική αλλά και την Ιαπωνία! Εικόνες του Liberatore από ελληνικά περιοδικά και εκδόσεις της δεκαετίας του 1980 Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει η γειτονική Ελλάδα. Οι ιστορίες του ανθρωπόμορφου ρομπότ από χαρτιά Α4... της Xerox έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά, στα περιοδικά «Επόμενη Μέρα» και «Βαβέλ», ενώ έχουν μεταφραστεί και δύο άλμπουμ με τον ήρωα από τις εκδόσεις Ars Longa και Παρά Πέντε. Ο Frank Zappa τον χαρακτήρισε τον «Μιχαήλ Αγγελο των κόμικς». Μόλις είδε τα σκίτσα του, ζήτησε αμέσως να τον γνωρίσει και να σχεδιάσει το εξώφυλλο για τον νέο του δίσκο «The Man From Utopia». H δουλειά του περιλαμβάνει πλειάδα εικονογραφήσεων, εξωφύλλων κάθε είδους, σχεδιασμό κοστουμιών και σκηνικών για τον κινηματογράφο και φυσικά κόμικς –αν και ο ίδιος δεν αισθάνεται αμιγώς κομίστας. Ο λόγος για τον Tanino Liberatore, ο οποίος άφησε για λίγο το στούντιο στο Παρίσι και βρέθηκε το τριήμερο του The Comic Con στη Θεσσαλονίκη (4-6 Μαΐου) ως επίσημος καλεσμένος. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε και να μιλήσουμε μαζί του. Ο Tanino Liberatore συνομιλεί με τον Γιάννη Ιατρού στο «The Comic Con» της Θεσσαλονίκης ξεφυλλίζοντας το «Καρέ Καρέ» και την «Εφ.Συν.» υπό το βλέμμα μιας ενήλικης «Λούμπνας» Ο Ranxerox είναι ο ήρωας με τον οποίο γίνατε ευρέως γνωστός στον χώρο των κόμικς. Πώς ξεκίνησαν όλα; Ο Ranxerox είναι ένας ήρωας που «γεννήθηκε» στο μυαλό του Stefano Tamburini, αλλά στη συνέχεια έγινε και πολύ «δικός μου». Γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, μια σκληρή περίοδο για την Ιταλία, πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Είναι λοιπόν καθαρόαιμο τέκνο εκείνης της εποχής. Αρχικά ήταν μια ιδέα αποκλειστικά του Tamburini κι εγώ βοηθούσα λίγο με το εικαστικό κομμάτι, κυρίως με τα μολύβια. Αργότερα θέλησε να αλλάξει περιοδικό, από το «Il Cannibale», ένα underground περιοδικό, σε ένα έγχρωμο που να βγαίνει στα περίπτερα και τα λοιπά. Ο Stefano με ρώτησε αν ήθελα να το σχεδιάσω κι έτσι κι έγινε. Κάλυπτα πλέον όλο το εικαστικό κομμάτι, τους χαρακτήρες, την αρχιτεκτονική, τα κοστούμια... Τα υπόλοιπα ήταν του Tamburini. Ranxerox και Λούμπνα από το «Ranxerox» (εκδ. Ars Longa, 1986) Δημιουργοί όπως εσείς, ο Tamburini και ο Pazienza, που «ανθίσατε» την ίδια περίοδο, είχατε αρκετά κοινά σημεία και μια αισθητική που δύσκολα συναντάται σήμερα. Τι έχει αλλάξει από τότε; Το «Cannibale», το περιοδικό στο οποίο «συναντηθήκαμε» εγώ, ο Tamburini, ο Pazienza, ο Mattioli, απέπνεε ήδη στην εποχή του μια αισθητική πολύ διαφορετική από αυτή των σχεδιαστών της ίδιας περιόδου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως δημιουργήσαμε ένα... κίνημα αλλαγής, που επιδίωκε διαρκώς νέα πράγματα. Οχι επιφανειακά όμως, αλλά ουσιαστικά και κυρίως αυθόρμητα. Ακόμα και μεταξύ μας είχαμε πολλές διαφορές, αλλά πράγματι βγάζαμε ένα κοινό feeling. Μάλλον ήταν διαφορετική η προσέγγισή μας στα κόμικς αλλά και στην τέχνη γενικότερα. Πόσο μάλλον αν το συγκρίνουμε με το σήμερα. Είναι λογικό. Οι γενιές αλλάζουν και μαζί και η κουλτούρα, οι εμπειρίες, και κυρίως η προσέγγιση στο αντικείμενο. Οι επιρροές μας ήταν πολύ περισσότερο πολιτικές και πολύ πιο άμεσες. Σήμερα οι καλλιτέχνες δέχονται επιρροές που στην εποχή μας δεν υπήρχαν σε τέτοιο βαθμό. Εχουν προσκολληθεί στο στιλ της Marvel και γενικότερα στα αμερικανικά κόμικς ή στο στιλ των manga… Στην Ιταλία από την άλλη υπάρχει ο Bonelli. Μιλάμε για τελείως διαφορετικές πραγματικότητες. Υπάρχουν βέβαια καινοτόμοι νέοι δημιουργοί, οι οποίοι πρέπει να αισθάνονται αρκετά... μόνοι, αφού δεν υπάρχουν πλέον τόσο δυνατά «κινήματα» όπως ήταν το δικό μας. Είναι ευτύχημα πάντως να βλέπεις νεαρούς με εκπληκτικές ιδέες να τα καταφέρνουν, όπως για παράδειγμα στην Ιταλία έχουμε το παράδειγμα του Zerocalcare. Υπάρχουν κι άλλοι, πολλοί από τους οποίους επενδύουν στο διαδίκτυο. Πολλοί κομίστες όμως υιοθετούν στιλ πολύ κοινό μεταξύ τους, δύσκολα εντοπίζεις κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Σε κάθε περίπτωση πάντως από τεχνικής άποψης, το μέσο έχει αναπτυχθεί πολύ. Αριστερά: Εξώφυλλο του «Bambino con Radio» (1985). Δεξιά: εικόνα εξωφύλλου από το περιοδικό "L' Echo des Savanes" (1984) Η δουλειά σας έχει έντονα πολιτικά στοιχεία. Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας και το έργο σας με πολιτικούς όρους; Κατά βάθος ήμασταν όλοι λίγο πολύ αναρχικοί. Οχι με τόσο αυστηρά πολιτικούς όρους, αλλά σε επίπεδο ιδεών και ιδιοσυγκρασίας. Προερχόμασταν από τον χώρο της Αριστεράς ή και της Ακρας Αριστεράς, απ’ όπου και αντλήσαμε πολλές αναφορές. Μη φανταστείς όμως ότι μαζευόμασταν και συζητούσαμε για τα πολιτικά. Αυτά που ζούσαμε ήταν πολιτικά. Επόμενο είναι αυτά που ζεις να διαχέονται στη δουλειά σου. Δεν ήταν τόσο θέμα πολιτικής όσο ευαισθητοποίησης. Για να πω την αλήθεια, εγώ από τότε αισθανόμουν πιο... νορμάλ. Οι άλλοι εξέφραζαν πολύ συχνά ανατρεπτικές έως και... μηδενιστικές ιδέες. Διασκεδάζαμε πολύ πάντως. Ο βασικός μας στόχος ήταν να κάνουμε πράγματα που μας διασκεδάζουν, αρκεί να μην τα έχουν κάνει ήδη άλλοι. Ηταν κρίμα γιατί ό,τι κάνανε οι υπόλοιποι δεν μας άρεσε. Είχαμε λοιπόν την τύχη να κάνουμε πράγματα που μας άρεσαν και ταυτόχρονα άρεσαν και στον κόσμο. Το εξώφυλλο του «The Man from Utopia» του Frank Zappa (1983) Από τη σχέση της πολιτικής με τα κόμικς, ας περάσουμε στη σχέση της μουσικής με την εικονογράφηση... Το εξώφυλλο για τον δίσκο του Zappa, «The Man From Utopia», είναι από τις πιο γνωστές «μουσικές» εικονογραφήσεις σας. Η συνεργασία με τον Zappa ξεκίνησε χάρη στο Ranxerox! Μια κοπέλα συστήθηκε στον Frank Zappa ως δημοσιογράφος του Frigidaire, του περιοδικού στο οποίο δημοσιευόταν ο Ranxerox. Ο Zappa κράτησε το περιοδικό και ζήτησε από τον Ιταλό ατζέντη του να επικοινωνήσει μαζί μου, επειδή του άρεσαν τα σχέδια. Κι έτσι καλλιεργήθηκε μια εξαιρετική σχέση! Εγώ βέβαια δεν μιλούσα καθόλου αγγλικά κι εκείνος δεν μπορούσε να διαβάσει στα ιταλικά. Αρχικά μου ζήτησε να κάνω ένα κόμικς με 9 σελίδες, όπου θα εξιστορούνταν όσα έζησε στην περιοδεία του στην Ιταλία, αλλά τελικά καταλήξαμε να του σχεδιάσω το εξώφυλλο του άλμπουμ του και να τα βάλω εκεί. Για μένα η μουσική είναι πολλά περισσότερα από τα εξώφυλλα δίσκων που έχω σχεδιάσει. Κατ' αρχάς είναι αυτό που ακούω. Αποτελεί μέρος της δουλειάς μου, αλλά αποτελεί φυσικά και μέρος της ζωής μου. Με συνοδεύει πάντα και παντού. Υπάρχουν περίοδοι που η μουσική επηρεάζει δυναμικά τη δουλειά μου. Στο background του Ranxerox φαντάζομαι μουσικές που άκουγα εκείνη την περίοδο, από Talking Heads, King Crimson, Frank Zappa, Miles Davis… Ακούω πολύ και απ’ όλα. Σε κάθε περίπτωση η μουσική υπήρξε μεγάλος σταθμός στη ζωή μου: χάρη στη μουσική ξεκίνησα να δουλεύω, χάρη στη μουσική έκανα κόμικς, αφού με δέχτηκαν ως σχεδιαστή κόμικς έχοντας δει πρώτα σχέδιά μου με τραγουδιστές. Ο Richard Corben έχει χαρακτηρίσει τον Ranxerox έναν μηχανικό, μεταλλαγμένο Φρανκενστάιν της σύγχρονης εποχής, του οποίου η σχέση με τη Lubna μοιάζει με την κλασική ιστορία της «Πεντάμορφης και του Τέρατος». Δεν παραήταν τολμηρό να τοποθετήσετε για συμπρωταγωνίστρια μια κοπέλα 13 χρόνων; Ισως αν ο Ranxerox δεν ήταν... ρομπότ, να ήταν και στα όρια του νόμιμου. Αυτή η ερώτηση είναι άλλη μια απόδειξη πως οι καιροί έχουν αλλάξει. Στην εποχή του κόμικς κανείς δεν κριτίκαρε ή ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα 13 χρόνια της πιτσιρίκας. Μιλούσαν για τη βία, για τα ναρκωτικά, αλλά ποτέ δεν έγινε νύξη για παιδοφιλία. Σήμερα αυτή η τάση τού politically correct δημιουργεί μια τρομερή ηθικoλογία, κακώς εννοούμενη και συγκινησιακή άνευ λόγου. Πάντως πράγματι γίνεται συχνά ο παραλληλισμός με την «Πεντάμορφη και το Τέρας». Οφείλω πάντως να ομολογήσω πως οι ρόλοι του μεγάλου και της μικρής είναι πολύ δυσδιάκριτοι στο κόμικς, αφού η μικρή είναι πολύ πιο ανθεκτική από τον Ranxerox. Μπορεί να είναι 13, αλλά συμπεριφέρεται σαν... τριαντάρα. Επομένως δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν, γιατί δεν το έβλεπαν ποτέ με αυτόν τον επιφανειακό τρόπο. Σίγουρα το γεγονός ότι ο Ranxerox δεν ήταν άνθρωπος, έπαιξε τον ρόλο του. Αλλωστε αν τη ρωτούσες αν τον αγαπάει, θα σου απαντούσε: «Ναι, όπως η μητέρα μου αγαπάει το πλυντήριό της». Πηγή