Αίθουσα Νικητών

Εδώ και λίγο καιρό αυτή η κούκλα είναι δικιά μου Έρωτας από την πρώτη ματιά. Μία υπέροχη σελίδα, ιστορία από μόνη της, σχεδιασμένη από τον αγαπημένο μου Sean Phillips. Και μάλιστα σε εξαιρετικά προσιτή τιμή μιας και είναι από το σχετικά άγνωστο Kingpin του 2004, σε σενάριο του (επίσης αγαπημένου μου) Bruce Jones. Η "φάρα" μας βλέπετε, δεν ενδιαφέρεται για ότι δεν έχει κολάν... Καλύτερα! Πάνω αριστερά θα δείτε να γράφει τη λέξη "Thug", ο αρχικός, εικάζω, τίτλος της σειράς. Ορίστε και μερικές λεπτομέρειες, έτσι, για το χάζι. Και καδραρισμένη, έτοιμη να κρεμαστεί! Τέλος, η σελίδα όπως δημοσιεύθηκε: Kingpin #1, σ.22

Ποτέ μην λες ποτέ. Κατάφερα να πραγματοποιήσω χθες ένα όνειρο που είχα από τα δέκα μου, όταν και πρωτοέμαθα την ύπαρξη της συγκεκριμένης έκθεσης. Ο λόγος για το 88ο GIMS, το διεθνές φεστιβάλ αυτοκίνησης της Γενεύης. Η καλύτερη έκθεση αυτοκινήτων και παρελκομένων στον κόσμο. Περιττό να πω πως την πρώτη μία ώρα έτρεχα αλαλιασμένος από δω και από κει έτοιμος να λιποθυμήσω. Θα αρκεστώ σε μερικές από τις μεγάλες κυρίες που είχα την τύχη να δω από κοντά, ενώ σε κάποιες μπήκα και μέσα και ακούμπησα τον πισινούλη μου στα εξωπραγματικά τους καθίσματα. Η δολοφόνος από την χώρα του ανατέλοντος ήλιου με την μικρή αδερφή της Η μόνικα μπελούτσι των τετράτροχων Οι πιο φινετσάτες Ιταλίδες που θα δείτε ποτέ Οι Σουηδέζες που δεν συγχωρούν Η ανατολίτισσα με το σαρακηνό ταμπεραμέντο Η άγνωστη από την Αμερική Προφέρεται λαμ-μπορ-γκίιιιι-νι Οι φρατζολιάρικες γερμανίδες με τα εξωπραγματικά πισινά και ένας κύριος που οργώνει τα χώματα καλύτερα και από το τρακτέρι του μπάρμπα, σκέτη πρέζα οι υπερατλαντικές καουμπόϊσες δεν θα έλειπε και η της πίστας Και κάποιες γενικές της έκθεσης είναι πραγματικά ανεπανάληπτη εμπειρία. Ακόμα και αν πας για να παρατηρείς το τελείως ανομοιογενές κοινό. Χάιλαιτ της βραδιάς, όταν γνώρισα και έπιασα κουβέντα με τον αρχιμηχανικό της liberty walk, ενός από τους μεγαλύτερους Ιαπωνικούς βελτιωτικούς οίκους. Προτείνω με κλειστά και ανοιχτά και μισάνοιχτα μάτια

Azzarello λοιπόν Το οποίο σημαίνει πως εάν ανέβω, θα πρέπει να δω το πως θα κουβαλήσω original art από 100 Bullets για να αποκτήσει υπογραφή του από πίσω Το μεθερμηνευόμενον, που θα βρω από αυτούς τους κυλίνδρους που να χωράνε τέτοιο πράγμα μέσα και να είναι αρκετά σκληροί για να μη τσαλακωθεί?

Από την σελίδα στο Facebook Πρώτη ανακοίνωση

Μαζεύοντας τα διάφορα special από τη 2000 AD και τους συγγενικούς της τίτλους : Judge Dredd Yearbook --> Tornado Annual --> Starlord Annual --> Judge Dredd Annual --> 2000 AD Yearbook --> 2000 AD Annual --> 2000 AD Winter Special --> Judge Dredd Mega-Special --> 2000 AD Sci-Fi Special -->

Ήμουν 99% για τα ονόματα που πόσταρα χθες, πλέον είμαι 100%. Κι αφού επιβεβαιώθηκε ο Azzarello, θα έρθει σίγουρα και ο Miller τώρα - και προσωπικά γουστάρω και Tyrion IV για να πάρω υπογραφές στο Woods και από αυτόν εκτός από τον Διαλυνά. Πρέπει να δούμε πώς θα πάμε πάνω. Πριν το βάλεις στον κύλινδρο (υπάρχουν και χάρτινοι και πλαστικοί) βάλε το σχέδιο σε μια ζελατίνα να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Φωτογραφία του art έχεις να ζηλέψουμε; Και πόσο είχε πάει το μαλλί / να έχω μια ιδέα τι θα του σκάσω του Brian όταν τον δω.

Από το Mad Σαμούχου #39, των Don Martin και Don "Duck" Edwing.

Στολίδι ! Πανέμορφο.

Όποτε ακούω «Τρύφωνας» και «Πλατανιά» στην ίδια φράση, ένα είναι που μου έρχεται στο μυαλό Πηγαίνετε στο 00:32 συγκεκριμένα.

Ποσο σας ζηλευω, παιδια... μα ποσο. Να πατε οσοι περισσοτεροι μπορειτε, όπου και να μενετε. Θα περασετε υ-π-ε-ρ-ο-χ-α. Συγχαρητηρια στους διοργανωτές. Δεν εχω λογια για το θαυμασμό μου στο τι καταφεραν να προγραμματίσουν. Και θα κανουν τοσο κοσμο χαρουμενο. Να ναι καλα.

Άκουγα τα καλύτερα για αυτό το κόμικ. Το καλύτερο κόμικ που έχει κυκλοφορήσει, ό,τι καλύτερο κτλ. Αφού το διάβασα μπορώ να πω πως είναι ό,τι πιο υπερεκτιμημένο έχω συναντήσει. Σιγά την ιστορία. Ωραία ήταν που προχωρούσε γρήγορα η πλοκή, δε βαριόσουν αλλά νομίζω στο συγκεκριμένο προχώρησε αρκετά γρήγορα. Δεν ξέρω τι γίνεται στο "Πριν το Ίνκαλ" ή στους "Μεταβαρόνους" πάντως η βασική σειρά δεν μου άρεσε. Δε νομίζω πως θα ακουμπήσω ποτέ τα υπόλοιπα του ίδιου σύμπαντος.

Azzarello!!! Σουπερ!!!

Εξαιρετικό! Καλοκρέμαστο

Πρωτη φορα στη ζωη μου δακρυζω απο χαρά.

Προλαβαίνεις να διορθώσεις το αμάρτημα! Από τις πρώτες μου παρουσιάσεις στο φόρουμ (και αυτό είναι το μοναδικό original art αλλοδαπού καλλιτέχνη που έχω. τόσο μου άρεσε το κόμικ )

Θέμα για την Dark Horse δεν είχαμε... Τώρα έχουμε! Νέα και κουβεντούλα για την Αμερικάνικη εκδοτική, λοιπόν. --- Ξεκινάω με κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ανακοινώθηκε tie-in comic για το sequel των Απίθανων με τίτλο Incredibles 2: Crisis in Mid-Life! & Other Stories σε σενάριο Christos Gage (δεύτερος Έλληνας μετά τον Chris Eliopoulos που δουλεύει σε κόμικ των Απίθανων) και Landry Q. Walker και σε σχέδιο Gurihiru, J.Bone, Andrea Greppi και Roberta Zanotta. Το εξώφυλλο του 1ου τεύχους το έχει σε αποκλειστικότητα το ew.com.

Annihilation (2018) με Natalie Portman του Alex Garland που γύρισε το Ex Machina και ήταν στα σενάρια των 28 Days Later, Sunshine και Dredd του 2012 (το καλό Dredd. όχι το μάπα Dredd ) . Βασισμένη στο ομώνυμο πρώτο βιβλίο της sci fi τριλογίας Southern Reach Trilogy (wiki) Έτσι λέει τουλάχιστον διότι διαβάζοντας την πλοκή του βιβλίου από τη wikipedia είδα πολλές διαφορές. Περίεργη ταινία. Κάποιοι από τους ηθοποιούς δεν με έπεισαν χιλιοστό. Ο ρυθμός ήταν αρκετά καλός και για πολύ ώρα ήμουν στην τσίτα. Το φινάλε όμως δεν με έφτιαξε. Είδα διάφορες κριτικές να εκθειάζουν τα γραφικά του (εγώ το είδα σε λάπτοπ) αλλά δεν πολυκατάλαβα το γιατί. Είδα επίσης διάφορους να λένε ότι κουβαλάς μαζί σου το φινάλε και σε βάζει να σκέφτεσαι και μετά. Δεν θα το έλεγα. Γενικώς ήταν προβληματικό ως πήγε. Απ'ότι διαβάζω, δεν ήμουν ο μόνος που είχε θέμα με το φινάλε. Ένας από τους χρηματοδότες της ταινίας, ονόματι David Ellison είχε θέμα και αυτός, ήθελε να αλλάξει το φινάλε, αλλά ο παραγωγός, Scott Rudin πήρε το μέρος του σκηνοθέτη, αρνήθηκε να γίνουν αλλαγές και ως εκ τούτου τη διανομή εκτός Αμερικής την ανέλαβε το Netflix αντί για την Paramount. Βέβαια, δεν ξέρω με τι ακριβώς διαφωνούσε ο άλλος ως προς το φινάλε Υπάρχουν 1-2 σημεία που μου άρεσαν, αλλά με χάλασε η συνολική εκτέλεση. Να μην του άρεσαν τα 1-2 σημεία? Να μην του άρεσε η συνολική εκτέλεση? anyhow. 6/10 από εμένα. Δεν την έχασα την ώρα μου, αλλά δεν θα μου μείνει και ως κάτι το συγκλονιστικό

1000 λέξεις η μια εικόνα, καμπόσες παραπάνω όμως ο βίντεος 2 αποσπάσματα που βρήκα. Σουλιώτες (1972). Κάνει τον Αλή Πασά. Είναι στα πρώτα 1-2 λεπτά του βίντεο. Παπαφλέσσας (1971). Κάνει τον Δράμαλη. Πάλι στα πρώτα 1-2 λεπτά του βίντεο Μπορεί να εμφανίζεται και αργότερα, αλλά not my cup of tea οι συγκεκριμένες ταινίες, οπότε δεν τις τσέκαρα περαιτέρω Απ'ότι βλέπω στο retrodb.gr εμφανίστηκε σε 5 Ελληνικές ταινίες το 1970-1972. Όλες παραγωγές του Τζέιμς Πάρις Αναρωτιέμαι τι τον έφερε στα μέρη μας. H πρώτη χρονολογικά ταινία ήταν το Στη Μάχη της Κρήτης (1970 imdb) η οποία έχει αρκετούς ξένους συντελεστές. Ένας εκ των σεναριογράφων είναι κάποιος Ignacio F. Iquino (aka Steve McCoy), ένας στη μουσική είναι κάποιος Enrique Escobar και έχει κι άλλους. Με τους 2 που μνημόνευσα βλέπω να έχει κι άλλες συνεργασίες και πριν και μετά. (1) (2). Φαντάζομαι πως κάποιο ρόλο θα έπαιξε αυτό. Να τους κουβάλησε για τον χ/ψ λόγο όλους αυτούς ο Τζέιμς Πάρις για αυτή τη ταινία και μετά να ταίριαξαν τα χνώτα του με αυτόν εδώ?

In Germ we trust!

Οουπς πως φαίνεται ότι δεν έχω διαβάσει 100 bullets!

Να είσαι καλά.

O Azzarello είναι σεναριογράφος Είναι σελίδα μέσα από το 100στο τεύχος του 100 Bullets όπου αυτός έκανε το σενάριο και ο Eduardo Risso το σχέδιο

λογικά το έχεις δει αφού το έχω παρκάρει από το 2009 στη Λέσχη https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/9749-τι-πηρα-σημερα-και-νοιώθω-σαν-παιδάκι-τα-χριστούγεννα/&do=findComment&comment=114767 (δεν θυμάμαι κόστος. κάπου 300$?) ζελατίνα? πως τη ζητάω και από που?

Αδυναμο και το 14ο τευχος. Εξαιρετικο το σχεδιο και παλι αλλα σεναριακα μας τα χαλασε λιγο. Αχ Ερικο μας, εισαι για συνταξη σιγα σιγα!

@Kamikaze Μην εκπλαγείς πάντως εάν τυχόν το αγαπήσεις σε κάποια άλλη ανάγνωση μετά από χρόνια Αυτό συνέβη σε εμένα και το αγάπησα το 2014 ενώ το είχα αιώνες και φυσικά το είχα ξαναδιαβάσει παλιότερα Καλύτερο όλων των εποχών δεν είναι βέβαια αφού δεν είναι Pratt. Αλλά αυτό είναι ταβανόπροκα για να τσιμπήσουν άλλοι εδιτ τους πρώτους 4-5 τόμους των Μεταβαρώνων (από τους αρχικούς 8) τους είχα αγαπήσει εξ'αρχής πάντως Για τα υπόλοιπα, ό,τι είπε ο προλαλήσας

Σήμερα έσωσα έναν Ερίκ Καστέλ από μπλε κάδο.

Κεντρική μπάρα εργαλείων (όλες οι σελίδες) Ας εξηγήσουμε με λίγα απλά λόγια, τι κάνουν τα κουμπάκια εργαλείων που βλέπετε στο πάνω μέρος της σελίδας. Μιλάω για την μπάρα που είναι πάνω δεξιά στα skins IPS light, IPS Dark, Elegant & Xpaider και κάτω από το logo στο skin Chameleon. Τα τέσσερα πρώτα εικονίδια είναι οι λογαριασμοί του GreekComics σε Facebook, Twitter, Google+ & Instagram. Άμα θέλετε να πάτε εκεί και να μας ακολουθήσετε, θα χαρούμε ! Το αμέσως επόμενο κουμπί με το + Δημιουργία/Create σας ανοίγει μια λίστα με αυτά που μπορείτε να κάνετε άμεσα : Να αλλάξετε την κατάστασή σας/Status, να ανοίξετε ένα θέμα/Topic, να ανεβάσετε ένα αρχείο, να κάνετε μια δωρεά κ.λ.π. Μετά από αυτό είναι ένα καμπανάκι (ή μια Γη στο Chameleon). Αυτές είναι οι ειδοποιήσεις μας (αν τις έχουμε ενεργοποιημένες) και θα δείτε έναν αριθμό αν έχετε ειδοποίηση από κάποιον που ακολουθείτε. Αν το πατήσετε θα δείτε και λινκ για να τις ρυθμίσετε Μετά είναι ο φάκελος που δηλώνει τα προσωπικά μηνύματα που τυχόν έχουμε (πάλι εμφανίζετε ένα κόκκινο νούμερο). Αν το πατήσετε θα δείτε τα μηνύματά σας ή μπορείτε να κάνετε νέο Μετά βλέπετε το avatar(εικονίτσα που έχετε διαλέξει) και δίπλα το όνομά σας. Αν πατήσετε το βελάκι, ανοίγει ένα μενού που σας έχει τις δυνατότητες να μπείτε στο προφίλ σας, να ρυθμίσετε το λογαριασμό σας (mail, στοιχεία κ.λ.π.) Και τέλος βλέπετε δύο σημαίες, μια αμερικάνικη και μία ελληνική. Όποια διαλέξετε, θα βλέπετε όλες τις λειτουργίες του GC σε αυτή τη γλώσσα (Αρχική είναι τα Ελληνικά) Επίσης, σε όποιο μέρος του Φόρουμ και να είστε, να ξέρετε ότι αν κάνετε κλικ στο logo του GC, θα σας φέρει στην αρχική σελίδα Author Valtasar Category Board Tutorials Submitted 03/19/2018 07:57 PM Updated 03/19/2018 08:01 PM  

Αρκετά καλή αυτοτελή ιστορία με την πλοκή να προχωρά ούτε αργά ούτε γρήγορα, όπως πρέπει. Θα γινόταν ωραία ταινία.

Τα τελευταία τεύχη του Eric Castel είναι αδύνατα. Μην περιμένετε και πολλά πράγματα, Αυτό συμβαίνει σε πολλές σειρές κόμικς όταν πλησιάζουν στο τέλος τους. Η φθορά είναι αναπόφευκτη. Είναι σαν να έχεις απαίτηση να βγάλουν δυνατό album οι Rolling Stones εν έτει 2018. Δεν γίνεται.

Ηθελα να το διαβασω εδω και χρονια, δεν το εβρισκα ομως πουθενα, οντας εξαντλημενο. Εν τελει , η ανουμπις το κατεστησε διαθεσιμο ξανα, οπότε και το τσιμπησα στο προσφατο μπαζαρ της. Μεχρι τη μεση της αναγνωσης του, ημουν μπερδεμενος για το τι εικονα θα μου αφησει. Ολοκληρωνοντας το, μπορω να πω οτι τελικα μου αρεσε. Ο Πιτερ οντως πιο σοβαρος σε σχεση με τα συνηθισμενα του. Ο Αιρον Μαν θεωρω πως καταστραφηκε το ιματζ του, μετα απο αυτο το event. Δυσκολα στα ματια μου να ξανα γινει πολυ αγαπητος ο συγκεκριμενος, μετα τον τροπο που τον παρουσιασαν εδω. Οι διαλογοι μου αρεσαν αρκετα, σε καποια σημεια πολυ. Ειδικα στο διαλογο πιστερ/καπτεν, απογειωθηκε το πράγμα, καθηλωτικός. Ο τροπος που ανακαλυψαν οι κακοι το κρυσφηγετο του Πιτερ, δε μου πολυ αρεσε, χρειαζοταν μια σεναριακη ευκολία και την εισήγαγαν. Overall, το εργο ειναι κυριως μπλα μπλα, ελαχιστη δραση. Αν ειστε φαν του ηρωα και/ή του event (Civil War), τιμηστε το. Ειδεαλλως προσπεραστε το. Σχεδιο 7.5/10, Σεναριο 7.5/10.

Εξαιρετική έρευνα με τους βίντεους, Τζερμ! Εύγε! Όσο για τον ερχομό του στην Ελλάδα, κάποιοι έλεγαν πως είχε ελληνική καταγωγή.

Ίσως είναι χαζή η ερώτηση ,αλλά αφού μιλάμε για original art, δεν υπάρχει η υπογραφή του Azzarello στη σελίδα; Υποπτεύομαι πως όχι... Πάντως θα έχει πλάκα να του το πας και να του πεις: ε κύριος κάτι ξέχασες να υπογράψεις αυτό εδώ !

Σε μαγαζιά με είδη σχεδίου και ανάλογα και το μέγεθος. Μέχρι και για A3 (30x40) έχω να σου φέρω. Δεν εννοώ πάντως κάτι ιδιαίτερο. Απλά για να μην τσαλακωθεί στις άκρες στο βάλε-βγάλε από τον κύλινδρο (λέγε με και ψυχαναγκαστικό). Πάντως είσαι μερακλής.

Ταχυδρομείο. Αν θέλεις σου φέρνω εγώ στη Λέσχη όταν ξαναανέβω.

Γενικά προσπαθώ να διαχωρίζω τις πολιτικές και προσωπικές απόψεις ενός καλλιτέχνη από το έργο του. Βέβαια υπάρχει περίπτωση οι απόψεις αυτές να εισχωρήσουν στο έργο του καλλιτέχνη και τότε είναι που δημιουργείται πρόβλημα. Τον Μίλερ τον θαυμάζω για τον Μπάτμαν του και για το Sin City και μακάρι να έρθει και μακάρι να μπορέσω να ανέβω Θεσσαλονίκη να τον δω, να πάρω τις υπογραφές μου, τα σκίτσα μου και να είμαι σαν παιδάκι τα Χριστούγεννα. Και για να είμαι (περισσότερο) εντός θέματος, ας δούμε ποιοι μάλλον θα είναι οι καλεσμένοι (από τον χώρο των κόμικς): ΥΓ. για Azzarello παίζει να ψήνομαι και περισσότερο από τον Miller.

Εξώφυλλα 179,184,191,199 Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση.

Και καλά θα κάνεις αν δε σου άρεσε το Ίνκαλ.

Όχι κι άσχημα! Αν και καλύτερο θα ήταν να είχες σώσει τον kuf από τον σκύλο του

Εγώ νομίζω οτι και στο σκίτσο έχει μια πτώση, λογικο καθώς ο δημιουργός είχε φτάσει πια στα 70. Για το οτι το σενάριο κάνει κοιλιά, οκ αντικειμενικά είναι ενα αθλητικό κόμικ μετά από 13 ιστορίες τι άλλο μπορεί να κάνει ο ήρωας που να είναι λογικο* και να μην έχει κάνει στα προηγουμενα... * Λαμβάνοντας υπόψη οτι μιλάμε για παιδικό κομικ οπότε αποκλείεται να δούμε ντοπαρισμενους αθλητές, στημενα παιχνίδια και επεισόδια στο γήπεδο... Μάλλον και οι προεδροι θα ναι αοπλοι...

Καλησπέρα, Στο greekcomics.gr έρχομαι σχεδόν κάθε μέρα και προσπαθώ να διαβάζω όσο γίνεται περισσότερα. Το "ΚΑΚΕΣ ΠΑΡΕΕΣ" αν το θέλεις στο ανεβάζω κάπου αλλά νομίζω πως αν κατεβάσεις την αρχειάρα του The_Sandman με ότι έχει κυκλοφορήσει ο Andrea Pazienza στα ελληνικά δεν θα θέλεις τίποτα άλλο! https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/35851-andrea-pazienza/&tab=comments#comment-469450

1 2 3 4 5 και 5.. 10 Εχω ξεραθει Γυρνα πισω Βεγγο.. γυρνα

Σωστα θυμασαι. Εδω ειναι τα πανελ απο το Κομιξ και το Γελιο+Χαρα

Χωρίς να έχω το τεύχος μπροστά μου, νομίζω ότι η πόλη ήταν Ίτσα Φάκα και όχι Ίστα Φάκα. Διάβασα τόσες πολλές φορές αυτή την ιστορία (σίγουρα καμιά εκατοστή και κάτι) και θυμάμαι όλες τις ατάκες. "Έρχεται ο γαμπρός! Έρχεται ο γαμπρός ο λεβέντης!" Αυτή η ιστορία μαζί με το Μεγάλο Τσίρκο πρέπει να είναι οι πιο πολυδιαβασμένες μου. Αλλά η τελευταία φορά που τις διάβασα πρέπει να ήταν πριν 10-15 χρόνια...

Και κάποια ψυχή μου έστειλε 35 ακόμη πόντους για να ανέβω λίγο ακόμη Θένξ τγ!

Συγγνώμη που σας ενοχλώ ξανά, αλλά εδώ δεν είπαμε ότι μαζεύονται οι ποζεράδες? το οποίο στην τελική μορφή του βγήκε έτσι Και επειδή δεν υπάρχει και κανένας σπουδαίος λόγος να είναι έτσι απλά σε ένα τοίχο στο σπίτι μου, εξυπακούεται ότι θα μείνει για ένα χ χρονικό διάστημα (μέχρι να βαρεθεί και να σηκωθεί να φύγει δηλαδή (αλλά νομίζω ότι θα αργήσει να βαρεθεί )) σε κάποιο τοίχο της Λέσχης :D γιατί θα έχουμε ΚΑΙ original art να κοσμεί τους τοίχους

H Βαλεντίνα επιστρέφει στις καρδιές των Ιταλών – και όχι μόνο Η διάσημη και άκρως σαγηνευτική ηρωίδα των κόμικς που δημιούργησε το 1965 ο Γκουίντο Κρέπαξ (1933-2003) και έμελλε να συναρπάσσει πλήθος ανδρών, και όχι μόνο, εντός και εκτός της Ιταλίας, επιστρέφει. Και, μάλιστα, δριμύτερη ή μάλλον έγχρωμη Η Βαλεντίνα, η διάσημη και άκρως σαγηνευτική ηρωίδα των κόμικς που δημιούργησε το 1965 ο Γκουίντο Κρέπαξ (1933-2003) και έμελλε να συναρπάσσει πλήθος ανδρών, και όχι μόνο, εντός και εκτός της Ιταλίας, επιστρέφει. Και, μάλιστα, δριμύτερη ή μάλλον έγχρωμη, δίνοντας, έτσι, νέα πνοή στα ασπρόμαυρα σχέδια του εμβληματικού σκιτσογράφου από την Ιταλία. Πρόκειται για μια νέα εκδοτική προσφορά της εφημερίδας La Repubblica η οποία άρχισε να προσφέρει στους αναγνώστες τις ιστορίες (20 τόμους συνολικά) της φωτογράφου (αυτό το επάγγελμα της βρήκε ο δημιουργός της) από το Μιλάνο. Τα σκίτσα του Κρέπαξ ήταν ασπρόμαυρα όχι από επιλογή του δημιουργού αλλά επειδή το χρώμα ήταν ιδιαίτερα ακριβό για τo Linus, τo ιστορικό μηνιαίο (και πρώτο) περιοδικό της Ιταλίας που ήταν αφιερωμένο εξολοκλήρου στον κόσμο των κόμικς. Ο Κρέπαξ θα κάνει την εμφάνισή του στο δεύτερο τεύχος με την εμβληματική για τους Ιταλούς ιστορία κινουμένων σχεδίων, «Η Στροφή του Λέσμο» (μια αναφορά στην πίστα ταχύτητας της Μόντσα) με πρωταγωνιστή τον Φίλιπ Ρέμπραντ, έναν κριτικό Τέχνης που έχει τη δύναμη να ακινητοποιεί με το βλέμμα του ζώα, ανθρώπους, ακόμα και αυτοκίνητα. Πέρα από κάποιες εφηβικές απόπειρες επρόκειτο ουσιαστικά για το ντεμπούτο του Κρέπαξ ως σκιτσογράφου. Εκείνη τη χρονιά ήταν ένας άνδρας 32 χρονών με πτυχίο Αρχιτεκτονικής που έως τότε είχε εργαστεί ως γραφίστας και διαφημιστής. Είχε καταφέρει να διακριθεί ως σχεδιαστής εξωφύλλων δίσκων. Εξώφυλλα τα οποία, σε αντίθεση με τα πρώτα κόμικς του, ήταν έγχρωμα με τον ιταλό σχεδιαστή να έχει ως πηγή έμπνευσης τη δουλειά του Ντέιβιντ Στόουν Μάρτιν, δημιουργού θρυλικών εξωφύλλων για δίσκους της Μπίλι Χόλιντεϊ, του Τσάρλι Πάρκερ και της Έλα Φιτζέραλντ. Όπως χρωματιστό ήταν και το «Πειρατικό Διαστημόπλοιο», μια ιστορία κινουμένων σχεδίων του Κρέπαξ που κυκλοφόρησε το 1968 με σχέδια εξ ολοκλήρου πορτοκαλί ή κίτρινα ή μπλε. Εν τω μεταξύ, όμως, η Βαλεντίνα, που είχε κάνει την εμφάνισή της ως αρραβωνιαστικιά του Φίλιπ Ρέμπραντ, είχε, άθελά της, παραγκωνίσει τον υπερήρωα σύντροφό της, καταλαμβάνοντας εκείνη το κέντρο της σκηνής. Η σαγηνευτική και αισθησιακή ομορφιά της συνάρπαζε ιδιαίτερα τους αναγνώστες του Linus. Κυρίως γιατί εξηγούσε στους Ιταλούς πως ο αισθησιασμός δεν αφορά το εύκολο και γρήγορο σεξ αλλά αποτελεί μια επιθυμία που καλούμαστε να την ανακαλύψουμε. Και ο εκφραστής αυτής της θέσης δεν κρυβόταν πίσω από τα σκίτσα του. Αντιθέτως, ο Γκουίντο Κρέπαξ παραδεχόταν δημόσια την ιδιαιτερότητα της κατάστασης, προσδιορίζοντας πως ήταν ένας άνδρας δημιουργός που βυθιζόταν στις πιο ενδόμυχες σκέψεις μιας γυναίκας. Αλλά ο Κρέπαξ αφέθηκε απόλυτα στον δημιουργικό του οίστρο, τόσο πολύ που οι προϊστάμενοί του άρχισαν κάποια στιγμή να ανησυχούν για το περιεχόμενο των ιστοριών του. Σε τέτοιο βαθμό που ο τολμηρός σχεδιαστής κατέληξε να εργάζεται με το διορθωτικό πάνω στο γραφείο του ώστε να συμμαζεύει τις όποιες υπερβολές του. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν να κατηγορηθούν από το φεμινιστικό κίνημα για σεξουαλική αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος. Ενδεχομένως γιατί, ενίοτε, η Βαλεντίνα αρέσκεται στην υποταγή, θέλει να την δένουν. Συνέχισε να ζει επικίνδυνα για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Και ένιωσε στο πετσί της το πέρασμα του χρόνου. Διότι σε αντίθεση με τους περισσότερους ήρωες κινουμένων σχεδίων, η πρωταγωνίστρια του Κρέπαξ γέρασε μαζί με τον δημιουργό της. Η Βαλεντίνα έζησε κατά τη διάρκεια τριών από τις πιο σημαντικές δεκαετίες της σύγχρονης ιστορίας της Ιταλίας, βιώνοντας τις ταραχές του 1968, τις νέες αντιπαραθέσεις της δεκαετίας του ’70, τα μολυβένια χρόνια, το τέλος των ιδεολογιών. Πέρα από μια ταυτότητα και έναν γιο, ο Κρέπαξ τής έδωσε επίσης αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία, ακόμα και και από την περίοδο που ήταν μέσα στην κοιλιά της μητέρας της. Πηγή

Δεν ξέρω ποιο κομμάτι σου ΔΕΝ συμμερίζεται αυτή την άποψη, γιατί οι απόψεις του είναι αντικειμενικά φασίζουσες. ΑΛΛΑ όπως εξαιρετικά λες παρακάτω, είναι ένας θρύλος της 9ης τέχνης από αυτούς που δε βλέπουμε εδώ και ο συγκεκριμένος έχει στείλει και αρκετούς τουρίστες στη χώρα μας να δούνε ένα κομμάτι της ιστορίας της, άρα ως χώρα νομίζω ότι εν τέλει του χρωστάμε. Αν ερχόταν για να μιλήσει σε μπαλκόνι μπορεί να πήγαινα και στην αντισυγκέντρωση, αν έρθει για να μου κάνει την απεριόριστη χαρά και τιμή να μου υπογράψει τους 300 ή το Sin City μου θα είμαι στημένος από το ξημέρωμα.

Ας πω και γω με τη σειρά μου μερικά σχόλια σχετικά με το νέο τεύχος του Μπλεκ. Η ιστορία του Μπλεκ για άλλη μία φορά απογοητευτική. Προσωπικά μου άρεσε καλύτερα από τις 2 προηγούμενες αλλά και πάλι η παιδικότητα και η αφέλεια που υπάρχει στην ιστορία είναι απλά ανυπόφορη. Το σχέδιο ήταν οκ αν και πάλι δεν είναι Μπλεκ. Ο Ταρζάν είχε απαίσια ιστορία το οποίο με λύπησε αφού νόμιζα πως εκείνος και ο Ντύλαν τουλάχιστον δεν θα απογοητεύσουν. Το σχέδιο ήταν κατά 85% Foster (πρώτες 4 και 5-6 άλλα καρέ ήταν του Kubert) και το έκανε μία από τις χειρότερες του Ταρζάν. Πολύ συνοπτικό και με σεναριακές τρύπες. Ο Ντύλαν Ντογκ είχε αρκετά καλή ιστορία για άλλη μία φορά. Καλοστημένο και πολύ ενδιαφέρον σενάριο! Ο Πάνθηρας πλέον πραγματικά κουράζει αφού μοιάζει σαν κάθε ιστορία να επαναλαμβάνεται. Κατά τα άλλα πανέμορφο εξώφυλλο (αν και πιστεύω πως χαραμίζεται σε τέτοια έκδοση). Το αφιέρωμα του Ταρλαντέζου εξαίσιο. Το έχω πει τόσες φορές πως αυτό το περιοδικό θέλει κάποιον σωτήρα. Περνάμε την πιο σκοτεινή στιγμή του περιοδικού. Ελπίζω (για πολλοστή φορά) το επόμενο και επετειακό να είναι καλύτερο...

Ο Joe Sacco είναι ένας δημοσιογράφος που κάνει κόμικς ή ένας κομίστας που κάνει ρεπορτάζ. Αυτοδίδακτος, γεννημένος στη Μάλτα το 1960, μεγαλωμένος στην Αυστραλία και τις ΗΠΑ, ο Sacco έχει γίνει γνωστός μέσω των «ανταποκρίσεων» του από την Παλαιστίνη και τη Βοσνία. Η οικογένεια του Sacco εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες όταν ήταν 12 ετών και λίγο αργότερα, μετακόμισαν σε ένα προάστιο του Πόρτλαντ. Εμπνευσμένος από συγγραφείς όπως ο Hunter S. Thompson, ο George Orwell και ο Michael Herr, αποφάσισε να στραφεί προς τη δημοσιογραφία. Φοίτησε στο τοπικό πανεπιστήμιο, απ' όπου έλαβε το πτυχίο του το 1981. Οι πρώτες δουλειές που έπιασε δεν τον ικανοποίησαν και αποφάσισε να επιστρέψει στη γενέτειρά του. Εκεί άρχισε να βρίσκεται στο στοιχείο του δουλεύοντας ως δημοσιογράφος σε περιοδικό. Παράλληλα, δοκίμασε την τύχη του στο χόμπι του, τα κόμικς. Μετά από τις πιέσεις ενός εκδότη για τον οποίο έγραφε τουριστικούς οδηγούς, δημιούργησε μια σειρά ρομαντικών κόμικς. Για να μη χάσει τα δικαιώματα διαμονής στις ΗΠΑ, επέστρεψε στο Πόρτλαντ το 1984. Εκεί ίδρυσε το Portland Permanent Press, ένα σατιρικό περιοδικό που έκλεισε δύο χρόνια μετά. Σύντομα άρχισε και την πολυετή συνεργασία του με την Fantagraphics, ως μέλος της συντακτικής ομάδας του The Comics Journal και επιμελητής της σειράς-ανθολογίας Centrifugal Bumble-Puppy (1987) που φιλοξενούσε κόμικς διαφόρων indie δημιουργών, με κυριότερο τον Gilbert Hernandez. Το 1988 άρχισε να ταξιδεύει στην Ευρώπη, καταγράφοντας τις εμπειρίες και τις σκέψεις του στο κόμικ Yahoo (1988-1992). Από το Βερολίνο όπου ζούσε τη δεκαετία του 1990, ταξίδεψε στη Λωρίδα της Γάζας, νιώθοντας ότι «η αμερικανική κάλυψη των γεγονότων στη Μέση Ανατολή είναι πολύ ρηχή». Το υλικό που μάζεψε από εκεί, είτε γεγονότα στα οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας, είτε ιστορίες που του διηγήθηκαν, αποτέλεσαν τη βάση για το πρώτο σημαντικό του κόμικ. Το Palestine βγήκε σε συνέχειες από το 1993 έως το 1995 και παρά το αναμενόμενο («Δεν ήμουν σίγουρος αν θα τύπωνε κανείς το κόμικς. Νόμιζα ότι ήταν εμπορική αυτοκτονία»), πούλησε χιλιάδες αντίτυπα σε ΗΠΑ και εξωτερικό. Επόμενος σταθμός, το Σαράγιεβο και το Γκόραζντε, όπου μαινόταν ακόμα ο Πόλεμος της Βοσνίας. Σε στυλ παρόμοιο με αυτό του Palestine, ο Sacco εξιστορεί θραύσματα της τραγικής αυτής σύρραξης και της επίδρασης στην καθημερινότητα των Βοσνίων. Το ρεπορτάζ του συγκεντρώθηκε σε τρία ξεχωριστά κόμικς, τα Safe Area Goražde (2000), The Fixer (2003) και War's End (2005), και τον καθιέρωσε ως «τον διάδοχο του Art Spiegelman». Η παραγωγή του Sacco δε σταματά εδώ πάντως. Έχει σχεδιάσει ιστορίες για το American Splendor του Harvey Pekar, ενώ το 2009, δημιούργησε ένα ακόμα κόμικ με θέμα το Παλαιστινιακό, το Footnotes from Gaza. Άξιο αναφοράς είναι και το Notes from a Defeatist (2003), μια συλλογή προσωπικών ιστοριών του Sacco και της οικογένειάς του (όπως οι εμπειρίες της μητέρας του από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο), σατιρικά στριπ και «κόμικς-ντοκιμαντέρ» για τους βομβαρδισμούς των Γερμανών αμάχων από τους Συμμάχους ή τη ρήξη των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία. Το πιο πρόσφατο πόνημα, Bumf (2014-...), ξεφεύγει από τα έργα που τον έκαναν γνωστό και μπαίνει στα χωράφια της σάτιρας. Στις διακρίσεις του Sacco περιλαμβάνονται ένα American Book Award για το Palestine (το μοναδικό κόμικ που έχει κερδίσει αυτό το βραβείο) και ένα Eisner για το Safe Area Goražde. Οι δύο σημαντικότερες σχεδιαστικές επιρροές του Sacco είναι ο Robert Crumb, γεγονός που φαίνεται τόσο στη γραμμή του, όσο και στο αυτοβιογραφικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τα κόμικς του, και ο Φλαμανδός ζωγράφος Pieter Bruegel ο νεότερος. Σχέδιο του Lighnin' Hopkins από τον Sacco